Maruthankerny

திரிக்கு சம்மந்தம் இல்லாத.... சம்மந்தம் ஒன்று உண்டு என்பதால் எழுதுகிறேன். இன்னொரு திரியில் துல்பன் கேட்ட கேள்விக்கு நான் இன்னும் பதில் எழுதவில்லை வேலை நிமித்தம் நேரமின்னமையால் எழுத முடியவில்லை விரிவாக எழுத வேண்டும் என்பதால். எமது கலாச்சாரம் சார்ந்த தலைப்பு ஒன்று. எந்த கலாச்சாரம் மனித வாழ்வை முழுமை காண வழி சமைக்கிறது? என்பதே நான் முன்வைத்த கேள்வி. வாழ்வின் முழுமை மகிச்சியான வாழ்வு நிம்மதியான குடும்பம் நித்தியாமான நம்பிக்கை இவற்றை உலகில் எந்த கலாச்சார பின்னணி கொண்டுள்ளது? தற்கொலைகள் .... விவாகரத்துகள் .... விவாகமின்னமை போன்றவை சுதந்திரம் எனும் மாயைக்குள் மறைக்க முடியுமா? இந்த பெண்மணியின் விரக்தி நிலை எங்கு உருவானது? இந்த முடிவை எங்கிருந்து பெற்றுக்கொண்டார்? போன்ற கேள்விகளுக்கான பதில்கள் ஒற்றை வரிகள் அல்ல நாம் அலசி ஆராய நிறைய உண்டு. நான் இந்துமதம் பற்றி காழ்ப்புணர்வு கொள்ளவும் எழுதவும் நிறைய காரணம் உண்டு தமிழரின் மொழியை காலச்சாரத்தை உள்ளிருந்தே ஒரு கிருமி போல அழித்து தமிழரை வெறும் மூடர் ஆக்குவதில் பெரும்பங்கு திட்டமிடுதலுடன் அதில் இருக்கிறது. அதை புரியும் நிலையில் கூட தமிழர்கள் இல்லை. அருமைகளை தொலைத்து அசிங்கல்களை விலைகொடுத்து வாங்கியவர்கள் தமிழர்கள். வினோதமான விளம்பரங்களுக்கு மயங்கி இன்னமும் இது தொடர்கிறது. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- இந்த பெண்மணியின் மனநிலை குறித்து நாம் எழுதிவிட முடியாது இப்படியொரு முடிவை வெறும் கோமாளி தனமாக அவர் எடுத்திருக்க மாட்டார் நாம் ஆத்மா சாந்தியடையட்டும் என்று வெறும் வார்த்தை மட்டுமே எழுத முடியும் தாயின் வலியும் உணர்வும் அவரால் மட்டுமே உணர கூடியது. முடிந்த அளவுக்கு பிறரிடத்த்தில் அன்பாய் இருப்போம் ஒரு புன்னகை கூட சிலருக்கு உற்சாகம் கொடுக்கும்

இதன் படி அவருக்கு இப்போ வயது 15 ஆக அல்லவா இருக்கவேண்டும்? 4 வயது சிறுமி என்று செய்தி சொல்கிறது?

போகன் சங்கரின் “போக புத்தகம்” கிண்டிலில் படித்த்பிருந்தேன். அதில் கொப்பி பண்ணிய மேற்கோள். “நிறையப் படிக்கிறவனும் எழுதுகிறவனும் சாதாரண மனிதர்களைவிட அதிகம் பதில்களை வைத்திருப்பான் என்றுமனிதர்கள் நினைத்துக்கொள்கிறார்கள். உண்மையில் அவனிடம் அதிகக் கேள்விகளே இருக்கின்றன. அவற்றிற்குச் சாதாரண மனிதர்களிடம் இருக்கிற பதில்கள், சமாதானங்கள்கூட அவன் பையில் இருப்பதில்லை. மற்றவர்களைவிட அவன் தன் போதாமையை, முட்டாள்தனத்தை மிக அதிகமாக, மிகத் தீவிரமாக ஒவ்வொருநொடியும் உணர்ந்தபடியே இருக்கிறான்.” நன்றி

உண்மையிலேயே தெரியவில்லை .... இண்டர்நெட்டில் மேயும்போது எப்படியோ அங்கு போய்விட்டிட்டேன் இன்னொருமுறை சென்றால் இங்கு இணைத்தது விடுகிறேன். நான் நினைக்கிறன் இது யாழ் கள விதி மீறல் என்று உண்மையில் மூலம் தெரியவில்லை (எழுதியவர் பெயர் இருப்பதால் ஓகே என்று நினைக்கிறன்)

நீங்கள் கூட்டவில்லை (மறந்து விட்டீர்கள்போல்) கழித்து ... திரும்பவும் கழித்து இருக்கிறீர்கள் கணக்கை இன்னொரு முறை செய்து பாருங்கள்

தாயக மக்கள் என்ன சம்மந்தரினதும் சுமந்திரன் வீடுகளிலா வாழ்கிறார்கள்? அவர்களுக்கும் ஊருக்கு தெரிந்ததுதானே தெரியும்?

வரலாறு எப்போதும் மையம் நோக்கிக் குவிகிறது. வரலாறு மையத்தில் உள்ளோர் நோக்கிச் சாய்வது. இலக்கியமோ வெளிநோக்கிச் சரிவது. அதிலும் முன்னதும் பின்னதும் உண்டு. உரத்ததும் மெலிந்ததும் உண்டு. இலக்கியத்தின் வகைகளிலும் கவிதையே மறக்கப்பட்டவர்களின் குரலாக இருக்கிறது. ஆப்பிரிக்க – அமெரிக்க கறுப்பினத்தவர் துயரங்கள் இலக்கியத்தில் இன்று புறக்கணிக்கப்படாத ஒரு வகை. அங்கிள் டாமின் கேபின் இன்றைக்குப் பாட நூல்களில் ஒன்று. ஒரு சமூகத்தின் பாட நூல்கள் என்பது அந்தச் சமூகம் எந்தெந்தக் குரல்களை அனுமதிக்கிறது என்பதற்கான ஒரு சாட்சியாகும். ஒருவகையில் அது பெரும்போக்குச் சரித்திரத்துக்கான நுழைவுச் சீட்டு. ஆனால் இன்னமும் இலக்கியத்தின் தெருக்களில் கூட அனுமதிக்கப்படாத மக்கள் இருக்கிறார்கள். அரசியல்சரி என்னும் பருவமழைக் காலத்துக்கு மறைவுப் பிரதேசத்தில் இருப்பதால் கவனத்தின் ஈரம் துளி கூடப்படாது உலர்ந்துபோய் காணாது மறைந்துவிட்ட பெருங்கூட்டங்கள் இருக்கின்றன. அவர்களைப் பற்றி இன்று பேசுவது என்பது இன்றைய காலகட்டத்தில் பெரும்போக்காக பேசப்படும் நீதியின் குரல்களுக்கு சங்கடம் அளிக்கும் என்பதால் இருக்கலாம். பாலஸ்தீனியத் துயரம் பற்றிப் பேசும் பலருக்கு ஆர்மீனியப் படுகொலைகள் பற்றியோ இன்னமும் அந்தத் துயரம் பதில் அளிக்கப்படாமலேயே இருக்கிறது என்பது பற்றியோ தெரிவதே கூட இல்லை. இவ்வளவுக்கும் ஆர்மீனியர்கள் நம் நடுவில் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். சென்னையில் அவர்கள் வாழ்ந்த தெரு அரண்மனைத் தெருவாகி இருக்கிறது. ஆர்மீனியர்கள் தொழுத தேவாலயம் இப்போது சரித்திரத்தின் குப்பைகளை மட்டும் தேடி வருகிற நபர்கள் வந்து போகிற ஓரிடமாக இருக்கிறது. அமெரிக்கக் கறுப்பினத்தவர் துயரங்கள் குறித்து தெரிந்த நமக்கு நமது அடியில் இருக்கும் ஆஸ்திரேலிய பூர்வகுடிகள் அழித்தொழிப்பு பற்றிய போதம் முற்றிலும் இருக்காது. நமது கவிதைகளில் ஒரு மறைமுகத் துயரமாகவோ கூட இவர்களைப் பற்றிய குறிப்புகளை நீங்கள் காண்பதரிது. சரித்திரம் குறித்த நமது குருட்டுத்தனம் புதிதல்ல. ஆனால் இந்தக் குருட்டுத்தனம் வழி தப்பி அலைவதல்ல. நாம் எவற்றின் மீதெலாம் கண்மூடிக்கொள்கிறோம் கண்திறந்து பார்க்கிறோம் என்பதில் ஒரு தேர்வு உள்ளது. கேப்டன் குக் ‘1770 ஆம் ஆண்டில் ஆஸ்திரேலியாவைக் கண்டுபிடித்த போது‘ அங்கே ஆஸ்திரேலிய பூர்வகுடிகள் குறைந்தது பதினைந்து இலட்சம் பேராவது வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால் கேப்டன் குக் இங்கிலாந்து ராணிக்கு அது ஒரு ‘மனிதர் வாழாப் பிரதேசம்‘ என்று எழுதி அனுப்பினார். ஆகவே, இங்கிலாந்துக்குச் சொந்தமானது என்றும். வெள்ளையர்கள் ஆஸ்திரேலியாவுக்கு சும்மா போகவில்லை. பெரியம்மை போன்ற தொற்று வியாதிகளையும் பால்வினை நோய்களையும் பரிசாகக் கொண்டு சென்றனர். இதற்கு எதிர்ப்பு சக்தி இல்லாத பூர்வகுடி மக்களில் 70 சதவீதம் பேர் அழிந்தனர். மிச்சமிருந்தவர்கள் வெள்ளையர்கள் செயற்கையாக ஏற்படுத்திய பஞ்சத்தினால் அழிந்தனர். இந்தியாவில் அவர்கள் ஏற்படுத்திய பஞ்சங்களிலிருந்து இது சற்றே வேறுபட்டது. பூர்வகுடிகள் நாடோடிகள் ஆனதால் அவர்களுக்கு நிலங்கள் மற்றும் நீர் ஆதாரங்கள் மீது உரிமைகள் கிடையாது என்று வெள்ளையர்கள் சொன்னார்கள். எனினும் அப்படி உரிமை கோருகிறரவர்களுக்கு ‘வெள்ளையர் நீதி‘யின் படி ஒரு வாய்ப்பும் கொடுத்தனர். அதாவது, அவர்கள் ஒரு நிலத்துக்கு சிப்பாய்களுடன் செல்வார்கள். அங்கிருக்கும் பூர்வகுடிகளை நோக்கி ராணியின் பேரால் சரண் அடையும்படி மூன்றுமுறை ஆங்கிலத்தில் அழைப்பார்கள். அவர்கள் சரணடையாவிட்டால் சுட்டுவிடுவார்கள். பிறகு அந்த நிலம் அவர்களுக்கே சட்டப்படி சொந்தமாகிவிடும். இப்படி அவர்களுக்கு ஆஸ்திரேலியா முழுவதுமே கிடைத்தது. ஐரோப்பியர்கள் தென் அமெரிக்காவில் நடந்து கொண்ட முறையுடன் உள்ள ஒற்றுமை இங்கு கவனிக்கத்தக்கது. இங்கே ராணி என்றால் அங்கே பைபிள். தென் அமெரிக்காவைக் ‘கண்டுபிடிக்கச் சென்ற‘ கார்டெஸ் அஸ்டெக் ராஜாவிடம் பரிசுப்பொருளாக ஒரு பைபிளைக் கொடுத்தார். ஒரு புத்தகத்தையே அதுவரை பார்த்திராத செவ்விந்திய அரசர் பயந்து அதைக் கீழே எறிந்தார். அவர் விவிலியத்தை அவமானப்படுத்திவிட்டார் என்று அவரை சிறைப்பிடித்துக் கொன்றார்கள். இவ்வாறு பூர்வகுடிகள் வளமான பகுதிகளை விட்டுத் துரத்தப்பட்டு பாலைவனங்களில் அலைந்து திரிய வேண்டியிருந்தது. அவர்களில் யாராவது ஒருவர் அந்திக்குப் பிறகு நகரத்தில் காணப்பட்டால் எந்தக் கேள்வியுமின்றி அவரைச் சுட ஒரு வெள்ளைக்காரருக்கு அனுமதி இருந்தது. அவர்களில் மிச்சமிருந்த வாலிபர்களும் வெள்ளையர்கள் கொண்டு சென்ற போதை மருந்துகளினால் அடிமையாகி சீரழிந்தனர். இருப்பினும் பூர்வகுடிகள் ஆங்காங்கே தங்கள் எதிர்ப்பினைத் தெரிவிக்கவே செய்தனர். ஆனால் அவர்களிடம் நவீன ஆயுதங்கள் இல்லை. மேலும் அவ்வாறு எதிர்ப்பவர்கள் வெள்ளையர்களால் கொடூரமாகத் தண்டிக்கபட்டார்கள். அவர்களது தலைகளை வேட்டையாடும் வீரர்களுக்கு நல்ல செல்வாக்கு இருந்தது. பூர்வகுடிகளின் குழந்தைகளின் தலைகளை மண்ணில் புதைத்துவிட்டு கோல்ப் போல ஒருவரால் எவ்வளவு தொலைவு அந்தத் தலைகளை உதைத்துச் செலுத்த முடியும் என்று போட்டி நடத்தினார்கள். ஆண்கள் பெண்களின் கழுத்தை அறுத்துவிட்டு அவர்கள் அலறிக்கொண்டே ஓடி வீழ்வதை ரசிப்பதும் குழந்தைகளை உயிரோடு நெருப்பில் எறிவதும் கூட நடந்தது. இது போதாதென்று அவர்களது பண்பாட்டை அழிப்பதும் முக்கியமெனக் கருதப்பட்டு அதற்கான பணிகளும் நடந்தன. அமெரிக்காவில் நடந்தது போலவே மிசனரிகள் வரவழைக்கப்பட்டு அந்தப் பொறுப்பு வழங்கப்பட்டது. ஒரு காலனிய அரசு தனது காலனியில் செய்யும் முதல் அறிவுப்பூர்வமான ஆக்கிரமிப்பு அதன் தொன்மங்களைத் தாக்குவது என்கிறார் பனான். ஜே சி குமரப்பா ‘ஆக்கிரமிக்கிறவர்களின் மதம் என்பது அந்த நாட்டின் ராணுவத்தின் ஒரு பகுதிதான்’ என்கிறார். ஆஸ்திரேலியாவிலும் அவர்கள் அதையே செய்தார்கள். ஆனால் அவர்கள் எவ்வளவு முயன்றும் பெரிய பலன் எதுவும் இல்லாதிருக்கவே பூர்வகுடிகளின் குழந்தைகளைப் ‘பண்படுத்துவதற்காக’ அவர்களைப் பெற்றோரிடமிருந்து வலுவாகப் பிடுங்கிப் பயிற்றுவிக்கும் சட்டமும் அவர்களை அடைத்து வைக்க கொட்டடிகளும் தோன்றின. 1962 வரை இது அமலில் இருந்தது. ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் தனித்தனியாக அமைக்கப்பட்ட இந்த கொட்டடிகளில் அவர்கள் தங்களது தாய்மொழியில் ஒரு சொல் பேசினாலும் தனிமைப்படுத்தப்பட்டு கடுமையாகத் தண்டிக்கப்பட்டனர். வலுக்கட்டாயமாக அவர்கள் மீது ஒரு கலாச்சார மறதியும் தாழ்வுணர்ச்சியும் சுமத்தப்பட்டது. ஆஸ்திரேலிய பூர்வகுடிகள் நிலத்தோடு பிணைந்த ஒரு வாழ்க்கை முறையைக் கொண்டவர்கள். அவர்களது ஆன்மீகமும் நிலத்தோடு இணைந்ததே. வெள்ளையர்கள் அவர்கள் நிலத்தையும் நிலம் சார்ந்த ஆன்மாவையும் சேர்த்தே ஆக்கிரமித்தார்கள். மாயர்களின் மொழியை அழித்தது போல அவர்களது மொழி, தொன்மங்கள் எல்லாவற்றையும் ஒட்டுமொத்தமாக அழிக்கும் முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டது. இருந்தாலும் அவர்கள் தங்களது வாய்மொழிக்கதைகள் மற்றும் பாடல்கள் மூலம் தாங்கள் இழந்த வரலாற்றைப் பாதுகாத்துக் கொண்டுதான் இருந்தார்கள்.. சமகாலத்தில் ஆஸ்திரேலியப் பூர்வகுடிகளின் வாழ்க்கை வரலாற்றைப் பேசும் நூல்கள் வெளியாகத் துவங்கி இருக்கின்றன.1929 ஆம் ஆண்டு David Unaipon எழுதிய ‘நாட்டுக்கதைகள்’ தான் முதல்முதலாக ஒரு ஆஸ்திரேலிய பூர்வகுடி எழுத்து வடிவில் கொண்டுவந்த படைப்பாகும். கேத் வால்கர் என்ற ஆங்கிலப் பெயரும் Oodgeroo Noonuccal என்ற பூர்வகுடிப் பெயரும் கொண்ட பெண்தான் பூர்வகுடிகளின் முதல் கவி. அதன்பிறகு Colin Johnson-ன் நாவல் என்று பூர்வகுடிகள் தங்களை வெளிப்படுத்திக் கொண்டே தான் இருக்கின்றனர். எனினும் இவை ஆஸ்திரேலியாவிலும் ஆங்கிலம் பேசும் சில நாடுகளிலும் மட்டும் சிறிய அலைகளை எழுப்பி ஓய்ந்துவிட்டன. குறிப்பாக, ஏறக்குறைய இதே போன்றதொரு வரலாற்றினைக் கொண்ட ஆங்கில இலக்கியப் போக்குகள் எல்லாவற்றையும் அப்படியே சுவதந்தரித்துக் கொள்ளும் நம்மிடையே இந்த நூல்கள் பற்றிய சிறிய குறிப்புகள் கூட எழுதப்படவில்லை என்பது வியப்புக்கும் ஆய்வுக்கும் உரியது. ஆனால் யோசிக்கையில் நமது நீதியின் இலக்கியத்தின் கருணையின் போக்குகளை தீர்மானிக்கிறவர்கள் தான் ஆஸ்திரேலியாவில் பூர்வகுடிகளை ஒடுக்குகிறவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள் என்பதால் இது இப்படித்தான் நிகழும். வேறு வழி இல்லை. டேவிட் உனைபோன் இரண்டாம் உலகப்போருக்குப் பிறகு நிகழ்ந்த நல்ல விசயங்களில் ஒன்று காலனி ஆதிக்க நாடுகளின் பிடி சற்றே தளர்ந்தது. ஒதுக்கப்பட்ட குரல்கள் சற்றே உயர்த்தப்பட முடிந்தது. இன்றைய சூழலில் இருக்கும் பெரும்பாலான தேசியங்கள் இப்படி உருவானவையே. ஆனாலும் ஆஸ்திரேலியப் பூர்வகுடிகள் இன்னமும் வனாந்தரங்களில் திரிகிறவர்களாகவே இருக்கிறார்கள். தோலின் நிறத்தைத் தவிர பிற எல்லா வகைகளிலும் வெள்ளைப்படுத்தப்படுவது நடந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஆனால் அப்படி தங்களை மாற்றிக் கொண்டவர்களும் சம மதிப்பு கொண்டவர்களாக ஆகிவிடுவதில்லை என்ற இரட்டை நிலைதான் இன்னமும் அங்கு இருந்து வருகிறது. இப்படி தாங்கள் எல்லா தளங்களிலும் அழித்தொழிக்கப்படுவதை கேத் வால்கரின் ‘நாங்கள் போகிறோம்‘ என்ற இந்தக் கவிதை அடையாளப்படுத்துகிறது உலகில் பின்காலனிய ஆய்வுகளின் மீதான கவனம் ஏற்பட்டபோது, ஆஸ்திரேலிய பூர்வகுடியினரின் வாய்மொழிக் கதைகளையும் பாடல்களையும் கவிதைகளையும் தொகுக்கும் உந்துதல் அவர்கள் நடுவில் எழுந்தது. பூர்வகுடிகளின் குரல்களில் முக்கியமான ஒருவரான கெவின் கில்பர்ட் விராஜ்டுரி ‘கருப்பு ஆஸ்திரேலியாவின் உள்ளே‘ என்ற ஒரு தொகுப்பை வெளியிட்டார். கெவின் கில்பர்ட் தனது வெள்ளையின மனைவியைக் கொன்றதாக அவரது இருபத்து மூன்றாவது வயதில் குற்றம் சாட்டப்பட்டு பதினான்கு வருடம் சிறைப்படுத்தப்பட்டார். அது குறித்து அவர் சொல்வது, ‘’நான் இதுபற்றி ஒன்று மட்டுமே சொல்ல முடியும். நான் ஒரு கறுப்புப் பையன். ஒரு வெள்ளை நீதிமன்றத்ததில் நீதிபதி, ஜுரி, வக்கீல் எல்லோருமே வெள்ளையராக இருந்த ஒரு நீதிமன்றத்தில் நான் ஒரு கறுப்புப் பையன். எனக்கு என்ன நீதி கிடைத்திருக்க முடியும் ?’ கெவின் கில்பர்ட் கெவின் கில்பர்ட் எட்டு உடன்பிறந்தோர் கொண்ட குடும்பத்தில் கடைக்குட்டியாக 1933 ல் பிறந்தார். ஏழு வயதில் பெற்றோர் இருவரையும் இழந்தவர். நிறவெறி கடுமையாக இருந்த அந்தக் காலகட்டம் பற்றி இவ்வாறு அவர் நினைவு கூர்கிறார். ’’இரவு சினிமாவுக்குப் பிறகு நாங்கள் நகருக்குள் தங்கக் கூடாது. வெள்ளையர்க்கும் எங்களுக்கும் ஒரு தடுப்புக் கயிறு எல்லா இடங்களிலும இருக்கும். நாங்கள் மருத்துவமனைகளின் உள்ளே செல்ல முடியாது. வராண்டாவில்தான் கிடக்க வேண்டும். அங்கிருக்கும் தலையணை, போர்வைகளில் ‘கறுப்பர்!’ என்று எழுதி இருக்கும். 1950கள் வரை நாங்கள் மக்கள் தொகைக் கணக்கில் சேர்த்துக் கொள்ளப்படவில்லை. பண்படுத்துவதற்காக தனியாக மிசனரிகளால் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கும் கொட்டடிகளில் இருக்கும் எங்கள் சகோதரர்களைக் காண நாங்கள் அனுமதி வாங்க வேண்டும். பல நேரங்களில் அது கிடைக்காது. குழந்தைகள் பெற்றோரிடமிருந்து வலுவாகப் பிடுங்கப்பட்டார்கள். எங்களது நாய்களை குறிபார்த்துச் சுடும் பயிற்சிக்கு வெள்ளையர்கள் பயன்படுத்துவார்கள். சில நகரங்களுக்கு பத்து மைல் சுற்றளவில் கூட நாங்கள் போக முடியாது. இரண்டாம் உலகப்போரில் வெள்ளையர் சார்பில் போரிட்ட எங்கள் இனத்தவருக்கும் இதே கதிதான். ஆம். நான் கருப்பாய்ப் பிறந்தேன். எங்களைத் தகரக் கொட்டகைகளிலும் பாலைநிலங்களிலும் வாழ நிர்ப்பந்தித்துக் கொண்டே அடிக்கடி ‘நீதி, ஜனநாயகம், கிறித்துவ அன்பு‘ என்றெல்லாம் கூச்சமிலாமல் பேசிக்கொண்டிருந்த ஒரு வெள்ளையர் சமூகத்தின் நடுவே கருப்பராய்ப் பிறந்தேன். ஆனால் அவ்வளவு வறுமையிலும் கந்தலிலும் மிகச் சிலவேயான உடமைகளிலும் கூட எங்களது அன்பு தூய்மையாகவே இருந்தது. எங்களது உண்மை கலப்படமில்லாததாகவே இருந்தது. எங்களது ஆன்மிகம் இந்த வெள்ளைக் கிறித்துவர்கள் எவரிடமிருந்ததை விடவும் உயர்வானதாகவே இருந்தது.” “கருப்பு ஆஸ்திரேலியாவின் உள்ளே” மிக முக்கியமான ஒரு கவிதைத் தொகுப்பாகும். ஆஸ்திரேலிய பூர்வகுடிக் கவிஞர்களில் முக்கியமான குரல்களை உள்ளடக்கியது.

இன்போசிஸ் Infosys கொம்பனியிலும் இது நடந்தது என்று எண்ணுகிறேன் மனைவிதான் மிக சிறப்பாக முன்னெடுத்து சென்றார் ... பின்பு பிள்ளைகள் வாழ்வு வீணாகிவிடும் என்று கணவர் வீடு பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டு மனைவியிடமே ஒப்படைத்தார் .......... பின்பு சமூக சிக்கல்கள் சீண்டுதலால் மனைவி ஒதுங்கிகொண்டு மீண்டும் கணவன் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டார். அவர்கள் இருவரிடமும் பரஸ்பரியமும் புரிந்துணர்வும் இருந்தும் .... பெரிய கொம்பனியை நிர்வகிக்கும் நிலையில் இருந்தும் ... முடியாமல் போவது என்பது விசித்திரமானது

Dilini Algama liked Sajith Premadasa @sajithpremadasa I sincerely apologize to Kasthuri Wilson for the incorrect use of the word magnanimous. It was never intended to malign her great achievement. Thanks very much to all those who illustrated the mistake.

எனது அனுபவத்தில் நிர்வாக துறையில் பெண்கள் திறமைசாலிகள் நிதி கையாள்வது போன்ற விடயங்களில் மற்றும் புதிய மாற்றங்கள் கொண்டுவருவதை அவ்வாறான எண்ணங்களுக்கு இடம் கொடுப்பார்கள். ஆண்கள் கொஞ்ச நாட்களின் பின்பு சோம்பேறித்தனம் இருக்கும் ஒரே வடிவில் சக்கரம் சுத்திகொண்டு இருக்கும் ஆனால் எனக்கு பெண்கள் டீச்சராக வந்தால் கண்ணிலும் காட்டபடாது முடிந்த அளவுக்கு பெண்கள் எடுக்கும் பாடங்களை தவிர்த்துவிடுவேன் ஆனால் அடிப்படை பாடங்களான எழுத்து (writing) .... பேச்சு (Public Speaking) ... சைக்கோலஜி (psychology) போன்றவற்றில் அவர்கள் மட்டுமே இருப்பார்கள் வேறு வழியில்லாமல் போய் மாட்ட வேண்டியதுதான். தேவையானதை படிப்பிப்பதில் இருக்கும் கவனத்தை விட ..... தேவையற்ற விடயங்களை பெரிதுபடுத்தி மதிப்பெண்களுக்கு ஆப்பு வைத்துக்கொண்டு இருப்பார்கள். கிளாஸுக்குள் ஒரு நிமிடம் பிந்தி போவது ..... வீடு பாடம் கொடுக்க ஒரு நிமிடம் பிந்துவது போன்றவை.

ஒரு மரத்தின் கிளையை வெட்டி அதன் வயதை கணிக்க கூடிய பல முட்டாள்கள் இருக்கிறார்கள் ஒரு கல்லை எடுத்தால் அதன் ஆரம்ப நிலை எந்த பகுதிக்கு சொந்தமானது என்று கணிக்க கூடிய பல முட்டாள்களும் இருக்கிறார்கள் தற்போதைய பூமியின் நிலையை மண் கல் அடுக்குகளை வைத்து பல ஆயிரம் வருடம் முன்பு இதே வடிவம் எங்கிருந்து பிரிந்தது இதுக்கு ஒப்பான மற்றைய பகுத்து இப்போது எங்கே இருக்கிறது போன்று கணிக்கும் பல முட்டாள்கள் இருக்கிறார்கள் இமயமலையின் உயரம் ஏன் கூடுகிறது பூமியில் எவ்வாறு மற்ற மலைகள் உண்டான போன்றவற்றை ஆய்வு செய்து கணிக்கும் பல அடி முட்டாள்களும் இருக்கிறார்கள். இவற்றை உங்களுக்கு விளங்க படுத்த யாரும் இருப்பார்களா? என்பதுதான் தெரியவில்லை

நாம சொன்ன யாரும் கேட்க மாட்டார்கள் நாய் என்றால் குரைக்கதானே செய்யும் அவரே சொல்கிறார் ..........

அனந்தி அவர்களை யார் விலத்தியது?

கொம்மான் வைத்திருக்கும் பணமெல்லாம் கொழும்பில் கோப்பி கொட்டை வியாபாரம் பண்ணி சேர்த்த காசா? கொஞ்சமும் கூச்சம் இல்லமால் இப்படி முழு பூசணிக்கையையே புதைக்கிறீரங்களே? இயக்கத்துக்கு காசு கொடுத்த ஒவ்வரு தமிழனும் கருணாவால் ஏமாற்றப்பட்டவர்கள்தான் இதில் நான் நீங்கள் என்று தனி தனியாக இனி பிரிக்க முடியாது

உங்களுக்கு இந்த சம்பல் மிகவும் பிடித்த உணவுபோல இருக்கு .... எப்போதும் எல்ல படத்திலும் சம்பல் இருக்கும். யாழ் தமிழர்களின் நாக்கு சம்பலுக்கு அடிமை என்று எண்ணுகிறேன்.