தம்பியன்

தமிழர் மெய்யியல் -செல்வி- July 17, 2020 Admins ஆய்வுகள், கட்டுரைகள் 0 காலாகாலமாக இனச்சிதைப்பிற்கு ஆட்பட்டும் அதை எதிர்கொண்டும் வரும் தமிழினம் மாற்றாரின் ஊடுருவல்களிலிருந்து தன்னைத் தற்காத்துக் கொள்ளவதற்கு தமிழினவரையியல் தொடர்ச்சியில் வழிவழி வந்த மெய்யியல் உறுதுணையாய் நிற்கும் என்ற கூற்றில் சிறிதளவும் மிகையில்லை. மண்ணினாலும் மொழியினாலும் மக்களின் வாழ்வியல் தொடர்ச்சிகளின் கூட்டிணைவாகவும் முகிழ்த்த அறிவுப்பேறு தமிழர்களின் மெய்யியலானது. மண்ணுரிமை என்பது மீமிசை அரசியல் என்று குறிப்பிடும் அறிவர் குணா அவர்கள், தமிழன் தன் உரிமையையும் கொற்றத்தையும் ஒற்றுமையையும் இழந்த வரலாறென்பது மண்ணை இழந்த வரலாறாகவே கருதப்படவேண்டும் என்கிறார். காலங்காலமாக படிப்படியாக நிகழ்ந்த மண்ணிழப்பின் தொடர்ச்சியே முள்ளிவாய்க்காலில் தமிழினவழிப்பின் உச்சமாகி இன்னமும் நேரில் வடிவில் ஆனால் மிகவும் கட்டமைக்கப்பட்டதாகத் தொடர்கின்றது. தமிழரினம் மீதான இந்தியா என்ற தேசிய இனங்களின் சிறைக்கூடத்தின் வரலாற்றுப் பகையும் சிங்கள் பௌத்த பேரினவாதத்தின் கோரமும் உலக வல்லாண்மையாளர்களின் கூட்டிணைவுமென எல்லா வெறியாட்டங்களும் ஒன்றாகி தமிழ் இனத்தை ஈழதேசத்தில் வைத்து கொன்று குவித்தது. உழைக்கும் மக்களை இழிந்தவர்களாய் இழிவு செய்யும் வகையில் பிறப்பினடிப்படையில் மக்களைப் வகைப்படுத்தி வர்ணாசிரமம் எனும் இழிவை தமது கருத்தியலாக்கி தமது குமுதாய ஆதிக்கத்தை மேன்மைப்படுத்தும் இழிந்த சூழ்ச்சியை வேதங்களாக்கி ஆரியப் பிராமணியம் செய்த இழி கருத்தியலை ஆரியப் பண்பாடாக தமிழ்நாட்டுக்குள் காவி வந்தவர்கள் வடுக அநாகரிகர்களேவெனும் உண்மையை தமிழ்நாட்டில் இற்றைவரை சாகாதிருக்கும் திராவிட அரசியல் மூடிமறைப்பதால், வரலாற்றின் போக்கில் திராவிட பொய்மைக்குள் கட்டுண்டிருந்த தமிழர்களுக்கு தமிழின அறிவுமரபின் தொன்மையும் செழுமையும் உயிர்ப்பும் தெரியாதே போய்விட்டது. ஆரியப் பிராமணியம் தமிழர்களிடம் திருடியவையெல்லாவற்றையும் மீட்டெடுக்க வேண்டிய தமிழர்கள், திராவிடத்தின் பொய்மைக்குள் கட்டுண்டு அதெல்லாம் தமதல்ல என்று நம்பவைக்கப்பட்டு தமது வரலாற்றுப்பெருமையறியாது வெகுளியாகி தம்முன்னோர்களின் குருதியையும் உழைப்பையும் மாற்றார் திருடிச்செல்ல வாய்பேசாது பல்லிளித்து நின்றது. பண்பாட்டையும் வாழ்வியலையும் ஒழுங்குபடுத்திய தமிழர்களின் தொன்மையான அறிவுமரபினால் மட்டுமே மாற்றாரின் பண்பாட்டு ஊடுருவல்களையும் அதனால் விளைந்த அறிவுக்கொவ்வாத உள்நுழைவுகளையும் களைந்து தமிழர்களின் வரலாற்றை மீள எழுத முடியும். அறிவியல், மெய்யியல் மற்றும் வாழ்வியல் என்ற மும்மைகளை உள்ளடக்கிய தமிழர்களின் தொன்மையானது மீட்டுருவாக்கம் செய்ய வேண்டியது காலந்தாழ்த்தாமல் செய்யப்பட வேண்டியதொன்றாகவிருக்கிறது. மெய்யியல் என்பதை மதத்தின்வழி கட்டமைத்து தமிழர் மெய்யியல் என்பது எதுவென்றே அறியாத தமிழர்களாய், அறிவுமரபென்பது யாதென அறிந்திராத பிற்போக்குக் கருத்துமுதல்வாத அணுகுமுறையில் உலகம் தோன்றியது முதலான வரலாற்றை நோக்கும் வைதீக, சைன, பௌத்த, ஏபிரகாமிய மதங்களை நம்பும் மூடர்கூடத்தை அறிவாளிகளாக நோக்கும் நிலைக்கு வந்துநிற்கின்றோம். ஆகவே, தமிழர்களின் மெய்யியலை அவர்களின் வாழ்விலிருந்தும் அந்த வாழ்க்கையின் காலக் கண்ணாடிகளாக காலவோட்டத்தில் இன்று எம்மிடம் எஞ்சியிருக்கும் இலக்கியங்களிலிருந்தும் உய்த்தறிய வேண்டும். அந்தவகையில் இப்பத்தியானது, தமிழர் மெய்யியல் பற்றிய ஒரு அறிமுகத்தை தரமுயல்கிறது. (“எப்பொருள் யார்யார்வாய்க் கேட்பினும் அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்ப தறிவு” என்ற வள்ளுவத்தினை விடவா அறிவு என்பதற்கு வரைவிலக்கணம் கூறிவிடப்போகிறார்கள். குறிப்பிட்ட சொல் தொடர்பான அறிமுகத்திற்கு மேலைத்தேயர்களை அடிக்கோடிடும் வழக்கத்தை தவிர்க்க வேண்டும்.) உலகைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சித்த ஒரு முயற்சியின் பேறாகக் கிடைத்த முறையியலே மெய்யியல் என்று பொருள் கொள்ளலாம். தமிழர்கள் இவ்வுலகை எவ்வாறு புரிந்துகொண்டார்கள் என்றதன் அடிப்படையில் எழுந்த முறைமையாக தமிழர் மெய்யியல் அமைகிறது. மெய்யியல் என்பதற்கு மேலைத்தேயர்கள் முன்வைக்கும் வரைவிலக்கணங்களே மெய்யியலை அவர்கள் புரிந்துகொள்வதில் எவ்வளவு இடர்பாடுகளைக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதைத் தெளிவாகக் காட்டும். அந்த வகையில் மெய்யியல் என்றால் என்னவென்ற புரிதலைப் பெற தமிழர் மெய்யியல் குறித்தான ஆழ்ந்த தேடலும் புரிதலும் இன்றியமையாதது. இந்த உலகை முழுமையாகவோ அல்லது பகுதியாகவோ புரிந்துகொள்ள மாந்தர்கள் காலந்தோறும் முற்பட்டே வந்துள்ளார்கள். அதேபோல தமிழர்களும் முற்பட்டதன் விளைவாகவே சில முடிந்த முடிபுகளுக்குத் தமிழர்கள் வந்தனர். அவற்றையே தமிழர் மெய்யியல் என்கிறோம். தமிழர் மெய்யியல் வாழ்வு என்றால் என்ன என்பதற்கு, உழைப்பின் விளைவைப் பகிர்ந்துகொண்டு ஒருவர் மீது மற்றவர் வல்லாண்மை செலுத்தாத, இயற்கையோடியைந்த யாவர்க்குமாம் உண்ணும் போதொரு கைப்பிடி என்றும் யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் என்ற பரந்த சிந்தையையும் வாழ்வியலுக்குள் உள்வாங்கி வாழும் வாழ்வெனலாம். தமிழ்க்குமுகம் இன்று தன் அரசியலையும் பொருண்மியத்தையும் வாழ்வியல் முறைமையையும் தீர்மானிக்கும் நிலையிலில்லாமல், அடிமைப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றது. தமிழனது நுகர்வுப்பண்பாட்டினை உலக வல்லாண்மையாளர்கள் வடிவமைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். உலகை ஆண்ட இனம் என்ற வெற்றுப்பெருமைக்குள் குளிர்காய்ந்துகொண்டு வாழ்வியலை, வாழ்வியல் தொடர்ச்சியை இழந்துகொண்டிருக்கும் இந்நிலை தொடரின், மரபுவழித்தேசிய இனத்துக்குரிய கூறுகளை இழந்து, மொழியையும் மரபையும் இழந்துநிற்போம். ஆயின், எமது இற்றை வாழ்வியல் முறைமையை கேள்விக்குட்படுத்துவதன் மூலமே இந்த அழிவை நோக்கிய நிலையிலிருந்து மீள முடியும். தமிழர்களுடைய மெய்யியல் கோட்பாடுகளை திணைசார்ந்த வாழ்வியலிலிருந்தும் மெய்யியல் படிநிலைகளின் அடிப்படையிலும் அயன்மைத் தோற்றம் பெற்றவை என்பதுமாக மூவகை முன்வைப்பிலும் நோக்கலாம் என்பார் ஆதிசங்கரன் அவர்கள். திணைசார்ந்த வாழ்வியலிலிருந்த மக்கள் தமது திணைகளுக்கேற்ற வகையினாலான இயற்கோடியைந்த வாழ்வுமுறைகளையும் வழிபாடுளையும் நிகழ்த்தியிருந்தார்கள். இன்றைய தமிழர்களின் கைகளில் அவர்களது அரசியலும் பொருண்மியமும் இல்லாது ஆக்கப்பட்டமைக்கு பல ஏதுக்கள் இருப்பினும் வாழ்வியலுக்குள் ஊடுருவிய தீங்கான வைதீக கூறுக்களே முதன்மை ஏதுக்களாக இருந்தன. மக்களின் வாழ்வியலினுள் சமயங்கள் எவ்வாறு நுழைகின்றன என்பது பலருக்கும் எழும் கேள்வியாக இருக்கலாம். மாந்தன் தன் வலுவுக்கு அப்பாற்பட்ட ஏதோ ஒரு ஆற்றலை நம்பும் கணத்திலேயே வாழ்க்கையினுள் வழிபாடு என்பது வந்துவிடுகின்றது. தன்னால் எதிர்க்க இயலாதவற்றையும் தன்னால் இயலாதவற்றை நிகழ்த்தியவைகளையும் புள்ளிகளாகக் கொண்டு வழிபாடுகள் தோற்றம் பெறுகின்றன. இயற்கையை போற்றியும், மக்களை இடர்பாடுகளிலிருந்து காப்பாற்றத் தம்மை ஒறுத்தோரை நடுகல்லாகவும் கொண்டு திணைகளுக்கு மரம், செடி, மலர் என்ற இயற்கைகளால் மருதம், குறிஞ்சி, முல்லை, நெய்தல், பாலை எனப் பெயர் சூட்டி அவற்றிற்கு இந்திரன், முருகன், திருமால், வருணன், கொற்றவை என திணைத் தெய்வங்களும் அமைத்து வழிபட்ட வழிபாட்டு மரபே தமிழர்களின் சங்ககாலத்தில் இருந்தது. அன்றி அந்த வழிபாடுகள் மதங்களாகவும், சமயங்களாகவும் நிறுவனமயப்படவில்லை. ஆயினும் நிறுவனமாகக்கூடிய நிலைக்குள் சமூகம் வந்தது. புறநானூற்றின்படி, ஓன்றாத் தெவ்வர் முன்னின்று விலங்கி, ஒளிறேந்து மருப்பின் களிறுஎறிந்து வீழ்ந்தெனக் கல்லேபரவின் அல்லது நெல் உகுத்துப் பரவும் கடவுளும் இலவே’ (புறம் 335) என்று நடுகல் கடவுளரை நெல் தூவி வழிபடும் வழிபாடு இருந்ததைச் சுட்டுகின்றது. புறநானூற்றின் 306வது பாடலில் வரும் ‘நடுகல் கைதொழுது’ என்ற அடிகளின் மூலமும் வழிபாடுகள் இடம்பெற்றிருக்கின்றமைக்குரிய சான்றுகள் கிடைத்திருக்கின்றன. ஐந்து திணை மக்களும் வழிபாடுகளில் ஈடுபட்டிருந்தனர் என்பதற்குரிய பல சான்றுகள் இருப்பினும் இவை சமயங்களாக நிறுவனமயப்படுத்தப்பட்டிருந்தன என்று சொல்வதற்கில்லை. குறிஞ்சியில் முருகனாகவும் முல்லையில் திருமாலாகவும் மருதத்தில் இந்திரனாகவும் நெய்தலில் வருணனாகவும் பாலையில் கொற்றவையாகவும் வழிபாட்டு முதன்மைகளாக இருந்ததே தவிர, இன்று எம் வழிபாட்டு முறைமைகளை வல்வளைப்புச் செய்த இந்துவும் சைவமும் (சைவம் என்ற சொல்லே பாளி மொழியிலிருந்து வந்தது தான்) சங்க இலக்கியங்களில் எந்த இடத்திலும் குறிப்பிடப்படவில்லை. தமிழர்களது அரசியல் வரலாறு என்பது வரலாற்று ஆவணங்களை அடிப்படையாக வைத்து எழுதப்படும் அதேவேளை சமூகப் பண்பாட்டு ஆவணங்கள் அந்த அரசியல் வரலாறுகளினுள் உள்வாங்கப்படாமையே எமது பண்பாட்டு வரலாற்றினை நாம் இன்னமும் சரியாக வாசிக்கமுடியாதிருப்பதற்கான காரணமாகும் என்பார் பக்தவக்சல பாரதி. தமிழர்களது வரலாறானது சங்ககாலத்துடன் முடிந்துவிடவில்லை. பிற்பட்ட காலங்களுக்கான வரலாறுகள் மதங்களால் கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கின்றது. தமிழர்கள் வாழ்வியலுக்குள் மதங்கள் எப்போது உள்நுழைந்தன? எப்போது கோலோச்சின? தொல்தமிழ் அறிவியலின் உள்ளீடுகளான எண்ணியம், சிறப்பியம், உலகாய்தம், ஏரணம் என இவ்வுலகின் அசைவியக்கத்தையும் அதன் உயிர்ப்பையும் புரிந்துகொள்ள முற்பட்ட நம்முன்னோர்கள் இவ்வாறான கோட்பாட்டுத்தெளிவுகளை உள்வாங்கித் தமது அறிவுமரபின் தேடலில் மெய்யியல்களைப் படைக்கலானார்கள். வழிபாடுகள் சமயமாக கட்டமைக்கப்படும் நிலைக்கு வந்த புள்ளியில் தமிழர்களின் வாழ்வியல் முறைமைகளின் கோட்பாடாக ஆசீவகம் எழுந்தது. அக்காலத்தில் வைதீகம், சைனம் (சமணம்), பௌத்தம் ஆகிய மதங்கள் புறத்தேயிருந்து தெற்குநோக்கி வந்து தமிழர்களிடத்தில் கடைவிரித்தன. கி.மு 3 ஆம் நூற்றாண்டுகாலத்தில் இவ்வாறான முனைப்பில் இங்கு வந்த அந்தந்த மதப் பரப்புரையாளர்கள், தமிழர் வாழ்ந்த பகுதிகளுக்கு வந்த பின்னர் அவர்கள் கண்டுகொண்ட தமிழர்களின் கோட்பாட்டுத் தெளிவுகளையும் அறிவு மரபுகளையும் கண்டு அதிர்ந்து வியந்து போனதுடன் தமது கடைவிரிப்பு தமிழர்களிடத்தில் எடுபட வேண்டுமெனின் அந்தக் கோட்பாட்டில் சிலவற்றை தம்மாலியன்ற அளவில் உள்வாங்க வேண்டுமெனப் புரிந்து அதனைச் செய்யவும் செய்தனர். உண்மையில் இன்று இந்து, சைவம் என்ற பெயரில் எமக்குள் உள்நுழைந்து இருக்கும் வைதீகம் என்றால் என்ன புரிதல் இது பற்றி மேலும் பேசும் எதையும் புரிந்துகொள்ளத் தேவையானது. இருக்கு, யசுர், சாமம், அதர்வணம் என்ற நால்வேதங்களையும் ஏற்றுக்கொண்டோர் வைதீகர் எனப்படுவர். இந்த நால் வேதங்களின் உட்கிடையென்னவென்றால் பிறப்பினடிப்படையில் உழைக்கும் மாந்தர்களை இழிவுபடுத்தி பிராமணன் என்ற ஆரிய அநாகரிகன் குமுக மேலாதிக்கத்தை அடைவதே. பிராமணன், வைசிகன், சத்திரியன், சூத்திரன் என்ற இந்த வர்ணாசிரமக் கோட்பாட்டின் மூலம் அநாகரிக ஆரியப் பிராமணன் குமுக மேலாதிக்கம் பெற்று உழைக்கும் மண்ணின் மக்களை இழிந்தோராக்கி அவர்களை அடிமைப்படுத்துவதே. உண்மையில் இந்த நால்வேதங்களை உள்ளாய்ந்து பார்த்தால் நாகரீகமடையாத நாடோடி வாழ்நிலையில் ஒழுக்கமென்றால் என்னவென்றறியாத ஒரு கூட்டத்திற்கான வேதங்களாய் அவை அமைவதைக் காணலாம். இந்த ஆரியப் பிராமணியத்திற்கான நால்வேதங்களில் அந்த அநாகரிகக் கூட்டம் சோம பானம் அருந்தி, பசுக்கன்றுகளையும், புரவிகளையும் வேள்வித் தீயில் இட்டுக் கொலைசெய்து வழிபடும் செய்திகள் விரவிக்கிடப்பதைக் காணலாம். இப்படியான வைதீக மதத்தின் வருகையை செம்மார்ந்த வாழ்வியல் ஒழுக்கங்களோடு அறமும் மறமும் அறிவுமரபும் என இயற்கோடியைந்து வாழ்ந்த தமிழர்கள் முதலில் ஏற்றுக்கொள்ளவேயில்லை. அதே காலப்பகுதியில் அதாவது கி.மு.3 ஆம் நூற்றாண்டளாவிலே, சைன (சமணம்), பௌத்த மதத்துறவிகளும் தமிழர்களிடத்திற்கு வந்து தமது மதக் கருத்துகளை இங்கு பரப்பினார்கள். இவர்கள் வைதீக மதத்தை இங்கு பரப்ப வந்த ஆரியப் பிராமணர்கள் போலல்லாது, தமது சைன, பௌத்த மதக் கருத்துகளைப் பரப்பத் தமிழ்மொழியை நன்கு பயன்படுத்தினர். இவர்களின் மதக் கருத்துகளை உள்வாங்கிய தமிழறிஞர்களைக் கொண்டு தமிழில் பல நூல்கள் செய்து தமிழோடியைந்து தமது மெய்யியல் கருத்துகளைத் தமிழர்களிடத்தில் பரப்பினர். ஆனாலும், மெய்யியல் கோட்பாடுகளால் இந்த உலகை பொருள்முதல்வாத முற்போக்குச் சிந்தனை மரபில் உலகைப் புரிந்துகொண்டு முன்னோரையும் அறிவர்களையும் (சித்தர்கள்) இயற்கையையும் போற்றி இவ்வுலக வாழ்வை அறிவார்ந்து மகிழ்வுடன் வாழ்ந்து வந்த தமிழர்களிடத்தில் இந்த சைன, பௌத்த மதங்களாலும் செல்வாக்குச் செலுத்தி வளர முடியவில்லை. பின்பு, கர்நாடகாவிலிருந்து தமிழ்நாட்டுக்குப் படையெடுத்து வந்த வடுக அநாகரிகரான களப்பிரர்கள் தமிழ்நாட்டின் பெரும்பகுதிகளை வன்வளைத்து ஆட்சி செய்தனர் (கி.பி.250-கி.பி.575). இந்தக் களப்பிரர்கள் அநாகரிகர்களாக இருந்ததோடு தமிழர்களின் செம்மார்ந்த வாழ்க்கையையும் அறிவுமரபையுங் கண்டு பொறாமையும் எரிச்சலுமுற்றதோடு தமிழர்கள் மரபிற்கு எதிரான அத்தனை செயல்களுக்கும் ஊக்கமளித்து வந்தனர். தமிழிசையை கர்நாடக இசையென வழங்கும் நிலையும் இதனாலே ஏற்பட்டது. இந்தக் களப்பிரர்களே சைன (சமணம்), பௌத்த மதங்களை தமிழ் மண்ணில் ஊக்குவித்து நல்லாதரவு வழங்கி வளர்த்து வந்தனர். களப்பிரர்கள் ஆட்சியிலேதான் இவ்வாறு சைன, பௌத்த மதங்கள் தமிழகத்தில் வளர்ந்தன. தமிழர்களின் மெய்யியற் கோட்பாடான ஆசீவகமும் அதன் வழிவந்த வழிபாட்டு செல்நெறியும் மோசமாக ஒடுக்கப்பட்டு அவை சைன, பௌத்தர்களால் வன்வளைக்கப்பட்டது. சைனர்கள் கொல்லாமை, புலாலுண்ணாமை என்பதில் மிகவும் உறுதியாக இருந்தார்கள் என்பதும் புலாலுண்ணாமல் வாழும் பழக்கத்தை மிகவும் உறுதியாகக் கடைப்பிடித்தார்கள் என்பதும் பௌத்தர்கள் கொல்லாமையை வலியுறுத்தினார்கள் என்பதும் ஈண்டு நோக்கத்தக்கது. அதுவரை, சோமபானம் அருந்தி, பசுவதையும், புரவி பலியெடுப்பும் செய்ததோடு தமிழர்களின் வழிபாட்டு முறைகளைக் கேவலப்படுத்தி வந்த ஆரிய அநாகரிக வைதீகர்கள் களப்பிரர்களின் ஆட்சி வீழ்ச்சியடைவதுடன் நலிவுபெறத் தொடங்கிய பௌத்த, சைன (சமண) மதத்திலிருந்து பல விடயங்களை உள்வாங்கித் தாம் முன்னர் கீழ்மைப்படுத்திய தமிழர்களின் திணைவழிபாட்டையும் உள்வாங்கியதோடு தாம் முன்னர் வெறுத்தொதுக்கிய தமிழையும் பயன்படுத்திப் பக்தி இயக்கம் என்ற பெயரில் வைதீகத்தைப் பரப்பும் அமைப்பைத் தொடங்கியது. அவ்வாறே புலாலுண்ணாமை, கொல்லாமை போன்ற விடயங்களை வைதீகம் கைக்கொள்ளத் தொடங்கியது. ஏனெனில், சைன, பௌத்தம் கோலோச்சியிருந்த காலத்தில் தமிழ்மக்கள் அந்த வாழ்க்கை முறைக்குப் பழக்கப்பட்டுப்போனதால், அதை உள்ளீர்த்தே வைதீகம் வளர்ந்தது. வைதீகர்களைப் பொறுத்த வரையில் தமது ஆரியப் பிராமணர்கள் குமுக ஆதிக்கம் பெற வழிசெய்யும் நால்வேதங்களை உள்நுழைத்து ஏற்றுக்கொள்ளச் செய்தாலே போதுமென்ற சிந்தையிலே தான் பௌத்த, சமண, தமிழர் பண்பாடு என்பனவற்றை உள்ளீர்த்து சைவம், வைணவம் என்ற பெயரில் மதத்தைப் பரப்பினர். சங்க காலத்திலேயே தமிழர்கள் மருதநிலத் திணைத்தெய்வமாக வழிபட்ட இந்திரனை காமுகனாகக் கதை பரப்பியதோடு, நாம் சங்ககாலத்தில் ஈசன் எனவும் கோச்சடையன் எனவும் போற்றியவரை சிவன் என மாற்றி, எங்கள் கொற்றவை என்ற தாய்த்தெய்வத்தை அம்மன், பார்வதி என்றாக்கி சிவனுக்கு மனைவியெனக் கதைகட்டி, குறிஞ்சித் திணைத்தெய்வமாகித் தமிழர் தெய்வமான முருகனை அவனின் வள்ளி என்ற தமிழ்வேட்டுவிச்சி மனைவியை விட வட இந்திய தெய்வானையை இரண்டாம்தாரமென கதைகட்டி, திருமாலை விஸ்ணுவாக்கி மோகினியாக்கி சிவனுடன் புணர்ந்து பெற்றவனாக எம் ஆசிவக ஐயனார் (அறிவர்) இருப்பதாகக் கதைகட்டி, இவ்வாறு அத்தனை கூத்துமாடி கதைகட்டித் தாம் முன்னர் இழிந்துரைத்த தமிழர் திணைத்தெய்வங்களை வைதீகம் உள்வாங்கி, தமிழோடிசை பாடி தமது வைதீகத்தை பரப்பி வந்தனர். அதுவரை இருந்த சமண, பௌத்த கோட்பாடுகள் உண்மையில் தமிழர் சங்கவாழ்க்கை மரபிற்குப் பொருந்தாமையால் (துறவையும் வாழாதிருத்தலையும் முன்னைப்படுத்துவன) தமிழர்கள் மனதார அதை ஏற்று நடந்தாரெனச் சொல்ல முடியாது. அத்துடன், இவ்வுலக வாழ்வில் தமிழர்கள் கூடிய நாட்டம் கொண்டிருப்பதைக் கண்ட வைதீகம் அப்படி இவ்வுலக வாழ்வினூடு இலகுவாக கடவுளை அடையலாம் என சொல்ல, இறுக்கங்கள் அதிகமான சைன, பௌத்த மதங்களிலிருந்து விடுபட்டு வைதிகம் புதிதாகக் கட்டிய சைவம் (இதுவும் பாளிமொழிச் சொல்), வைணவம் (விண்ணவம் என்ற தமிழர் அறிவியலின் திரிபு) நோக்கி நகர்ந்தனர். இவ்வாறு தனக்கு கண்ணிலேயே காட்டக் கூடாதளவு வெறுப்பாயிருந்த தமிழர் வழிபாடுகளை உள்ளீர்த்தாவது வைதீகத்தை தமிழர்களிடத்தில் புகுத்தும் ஆரிய அநாகரிகச் சூழ்ச்சிக்குள் தம்மையறியது தமிழர்கள் வீழ்ந்து போயினர். தமிழர்களின் அறிவியலை அடிப்படையாகக் கொண்டு கட்டமைக்கப்பட்டிருந்த உலகாயதம், எண்ணியம், சிறப்பியம் போன்ற ஆசீவகம் உள்ளடங்கலான பொருள்முதல்வாத கோட்பாடுகள் சங்கம் மருவிய காலத்தில் பௌத்த, சைன எழுச்சியால் நலிவடையத் தொடங்குகிய பின்பாக, வைதீகத்தின் வன்வளைப்பில் ஆசீவகப் பெரும் கோட்பாடு மடைமாற்றப்பட்டது. அதை அரசும் அரச வல்லாண்மையும் எவ்வாறு நிகழ்த்தின என்பதனை நோக்குதலினூடாக, இழந்துபோன எமது பண்பாட்டு வரலாற்றை அறியமுடியும். இன்றைய அசைவியக்கத்தின் நுட்பங்களை அறிந்துகொள்வதற்கு அன்றைய வாழ்வியல் அசைவியக்கங்கள் பற்றி அறிந்திருக்கவேண்டும் என்று பக்தவக்சல பாரதி கூறுவது போன்று பல்துறை இணைவுப்போக்கில் இனவரலாறு, சமூக வரலாறு, பண்பாட்டு வரலாறு ஆகியவற்றை அணுகவேண்டும். பொருள்முதல்வாதக் கோட்பாடுகள் பற்றிய நூல்கள் எதுவும் ஆவணப்படுத்தப்படவில்லையாயினும் வரலாற்றின் பெரும் சான்றாகக் கொள்ளப்படும் இலக்கியங்களில் உலகாயுதக் கோட்பாடுகள் இருக்கின்றதா என்பதனை நோக்குவதன் மூலம் கோட்பாடுகள் சார்ந்த அறிவியல் நோக்கே மாற்றாரால் வன்வளைக்கப்படுமுன் தமிழர்களிடத்தில் இருந்ததது என்பதனைக் கூறமுடியும். பௌத்த நூலான மணிமேகலையும் சமண நூலான நீலகேசியும் உலகாய்தத்தை பேசுபொருளாகக் கொண்டிருக்கின்றன. சமணர்களும் பௌத்தர்களும் தங்களுடைய சமயக் கோட்பாட்டுகளிலிருந்து உலகாய்தக்கோட்பாடுகளை எதிர்க்கின்றனர். குறிப்பிட்ட ஒரு கோட்பாட்டினை எதிர்க்கவேண்டுமெனில் அந்தக்கோட்பாடு ஏதோவொரு வகையில் மிகவும் பலம் வாய்ந்ததாக இருந்திருப்பதாக உய்த்துணரலாம். ஆகவே, சமணம் பௌத்தத்திற்கு முந்திய ஆசீவகம் என்ற மெய்யியல் கோட்பாடு பொருள்முதல்வாதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டதா என்ற கேள்வியை எழுப்பி விடைகாண்பதன் மூலம் தமிழர்களின் அறிவுமரபு எத்துணை முற்போக்கானதென விளங்கிக்கொள்ளலாம். உலகாய்தம் என்ற பொருள்முதல்வாத நோக்கானது உலகமானது பொருட்களின் சேர்க்கையாலும் மாறுபாடுகளாலும் நிலைத்தும் இயங்கியும் இருக்கின்றன என்று சொல்கிறது. ஆனால், மாறாக உலகம் நிலைபெறுவதற்குரிய ஏதுவாக ஏதோ ஒரு அறிணைக் கருத்தொன்றின் மீது ஏற்றி அவற்றை ஆன்மா, கடவுள் என்ற பல நிழலுருக்களாக அடையாளப்படுத்துவதே அறிவுக்கொவ்வாத கருத்துமுதல்வாதம் என்ற பெருங்கதையாடல் ஆகின்றது. சங்கப்பாடல்களும் தமிழர் வழிபாடுகளும் சங்கப்பாடல்களில் தமிழர்களின் வாழ்வியலும் வாழ்வியலினூடே அவர்கள் கைக்கொண்ட கோட்பாடுகளும் விரவிக்காணப்படுகின்றன. அகம் என்னும் மக்களின் வாழ்வியல்பற்றி மட்டுமல்லாது மறத்திற்கும் சான்றுகளாக அமைவன சங்கப்பாடல்களே. பாடல்கள் மக்களுடைய அன்றாட வாழ்க்கை முதல் மன்னனுடைய போர், போரின் வெற்றி, இழப்பு என்று பல அடுக்குகளிலும் சங்ககாலத்தை நகலெடுத்து காட்டுகின்றன. மக்களுக்கும் மன்னனுக்கும் அறக்கருத்துகளை போதிப்பவர்களாக புலவர்கள் முதன்மைபெற்றிருக்கிறார்கள். சங்கப்பாடல்களிலே, குறிப்பாகப் புறப்பாடல்களிலே வாழ்க்கையைப் பற்றி புலவர்கள் என்ன கூறியிருக்கின்றார்கள் என நோக்கின் அவர்கள் இவ்வுலக வாழ்ககையைப் பற்றியே அதிகம் பேசியிருக்கிறார்கள். வாழ்க்கையை மறுத்த துறவறத்தையோ, தான் கொடுத்த தூண்டல்களுக்கு கிடைத்த துலங்கல்களுக்கு காரணம் கண்ணுக்கு தெரியாத ஏதோ ஒரு கடவுள் என்று தன் தவறுகளை மறைக்கவில்லை. சங்ககாலத்தில் தொன்மை சமுதாயம் உடைந்து நிலவுடைமைச் சமுதாயமாக மாறும் போது ஏற்பட்ட பொருண்மிய வேறுபாடுகளால் ஏற்பட்ட கருத்து முரண்களால் நிலவுடைமைச் சமுதாயத்திற்கும் தொன்மைச் சமூகத்திற்குமான முரண் உருவாக்கப்படுகின்றது. தொன்மைச்சமுதாயத்தில் சமயம் என்ற நிறுவனப்படுத்தப்பட்ட வழிபாட்டு முறைமை இருக்கவில்லை. மாறாக, சடங்குகளும் வழிபாடுகளும் இணைந்த ஒரு தொகுப்பே இருந்திருக்கிறது. இந்த இரண்டு வேறு பிரிவுகளுக்குமிடையிலான நோக்குநிலைகளின் முரண்களும் சங்கப்பாடல்களாக படைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. நிலவுடைமைச் சமூகத்தின் வளர்ச்சிக்கு நேர்விகித சமனாக பண்பாடு மற்றும் சிந்தனை வளர்ச்சிகளும் வளர்ந்தன. அந்த நிலவுடைமைச் சமுதாயத்தின் வல்லாண்மையில் இனக்குழு முறைமை மறைந்துபோகத் தொடங்கியது. பேராசிரியர் வானமாமலை அவர்கள் பேராசிரியர் தேவிப்பிரசாத் சட்டோ அவர்களை மேற்கோள் காட்டி, இனக்குழு அழிவு முழுமையாக இராமல் அரைகுறையாக இருப்பின், இனக்குழு மக்களின் சிந்தனைகள், நம்பிக்கைகள், பண்பாட்டு எச்சங்கள் தொடர்ந்துவரும் சமுதாயத்திலும் எஞ்சி நிற்கும் என்று கூறுகின்றார். அவ்வாறாயின், இன்றுவரை எச்சங்களைத் தாங்கிய எம் வாழ்வியலின்வழி நோக்கின், பண்டைத் தமிழர்களின் கருத்துலகு உலகாயதம் என்ற பொருள்முதல்வாத கோட்பாட்டினடிப்படையில் இருப்பதைக் கண்டுகொள்ளலாம். புறப்பாடல்கள் நிலம், நீர், தீ, வளி, வான் என்ற ஐம்பூதங்களினையும் நடுவப்படுத்தியே பாடப்பட்டிருக்கின்றன. ‘மண் திணிந்த நிலனும் நிலம் ஏந்திய விசும்பும் விசும்பு தைவரு வளியும் வளித்தலை இய தீயும் தீ முரணிய நீரும், என்றாங்கு ஐம்பெரும் பூதத்து இயற்கை போலப் போற்றார்ப் பொறுத்தலும், சூழ்ச்சியது அகலமும் வலியும், தெறலும், அளியும் உடையோய்” என்ற புறப்பாடலை எடுத்துக்காட்டாகக் குறிப்பிடலாம். அதேபோல தமிழர்களின் வள்ளுவமானது அறம், பொருள், இன்பம் என்ற இவ்வுலக வாழ்க்கையைத் தான் வாழ்வியலாகக் கூறுகின்றதே தவிர, வாழ்க்கையைத் துறத்தலே இன்பம் என்று அவர் எவ்விடத்திலும் குறிப்பிடவில்லை. இவ்வாறு கண்ணுக்குப்புலனாகாத ஏதோவொன்றின் மீது பழியைப்போட்டு, வாழ்க்கையை யாரோ நடத்துவது போல தமிழர்கள் அன்று வாழவில்லை என்பதை நோக்கவேண்டும். 2500 ஆண்டுகளில் பன்மடங்கு விரிவாக்கத்துக்கு உட்பட்டிருந்த தமிழ்ச்சமூகம் வெவ்வேறு பண்பாட்டு உள்ளீடுகளை உள்ளீர்த்து, அதன்வழி தனது இயங்கியலைக் கட்டமைத்துக்கொண்டது. ஆயினும் முன்னரே குறிப்பிட்டது போல, தொன்மை இனங்கள் தமது தொன்மை எச்சங்களை மீள மீள உயிர்ப்பித்துக்கொண்டேயிருக்கும் என்ற கூற்றுக்கமைவாக, இப்போது வழக்கிலிருக்கும் அந்தத் தொன்மைகளை கண்டறிந்து இனமீட்பொன்றினைச் செய்வது இன்றியமையாதது. கூட்டுழைப்பு, கூட்டுணவு போன்ற இயக்கங்களால் கட்டமைக்கப்பட்ட அந்த மரபுவழிவந்த இனக்குழுக் கூட்டுவாழ்க்கையானது இன்று நினைவெச்சங்களாகவே எஞ்சியிருக்கிறது. அந்த இனக்குழு வாழ்க்கை முறையில் இருந்த வழிபாட்டு முறைமைகள் சமூக நடைமுறைகளுக்குள்ளால் நிறுவனப்படுத்தப்பட்டமையை நோக்குவோமாயின், தமிழர் மெய்யியல் எங்கே காணாமலாக்கப்பட்டது என்பதை விளங்கிக்கொள்ளலாம். இனக்குழு முறைமையிலிருந்து நிலவுடைமைச் சமுதாயமாக மாந்தர்கள் மாறிய போது, அவர்களுடைய பண்பாட்டு மடைமாற்றங்களால், உலகாயதக் கண்ணோட்டம் மாறத் தொடங்கியது. உலகாயதத்தின்வழி வந்த ஆசீவகம் என்னும் மெய்யியலின் வழி ஒழுகிய தமிழர்களிடத்தில் வைதீகம் நுழைக்கப்பட்டது. உலகின் தோற்றத்தையும் பொருட்களின் உற்பத்தி, தோற்றம், மறைவு என்பனவற்றை அணுவியற்கொள்கை மூலமும், உலக இயங்கியலைப் புரிந்தவாறு இயற்கையின் விளைவுகளை அறிவுக்கண்கொண்டு பார்க்கும் அறிவியலையும் கொண்டதே ஆசீவக மெய்யியல் கோட்பாடாகும். ஆசிவகக் கோட்பாட்டினை ஈண்டு ஆய்ந்து அதில் அறுவுபெற்றோர் அறிவர்களாகவும் அண்ணல்கள் என்றும் போற்றப்பட்டனர். எதனையும் பகுத்துப்பார்த்து விளங்கிக்கொள்வதினை அறிவாய்வு முறைமையாகக் கொண்டதே ஆசீவக மெய்யியல். ஆசீவகத்தினுள் இருக்கும் ஈவு என்பது வகுத்ததைக் குறிக்கும். இவ்வாறே தமிழர்கள் நிலத்தினை ஆய்ந்துகொள்ள அதனை ஐந்திணையாகப் பிரித்தது தொடக்கம் அத்தனையையும் பகுத்துப் பார்த்து ஆய்ந்துகொள்ளும் பகுத்தறிவு மரபே ஆசீவகம் எனப்படும். இவ்வாறாக நிலம், நீர், தீ, வளி என்பனவற்றின் சேர்க்கையே, உலகம் முதல் அதிலிருக்கும் பொருட்களிலிருந்து அத்தனை உயிரினங்களிலும் இருப்பதென்று ஆய்ந்த உலகாய்தத்தினுள் இன்னும் மேற்சென்று பகுத்து அது அணுக்களினால் ஆனது என்றவரைக்கும் பகுத்தாய்ந்த மரபு ஆசீவகக் கோட்பாடாய் தமிழர்களிடத்தில் கி.மு.3 ஆம் நூற்றாண்டிலேயே உருவாக்கம் பெற்றுவிட்டது. ஆசீவக அறிவர்கள் தலைமுறை தலைமுறையாக தமிழர்களின் வாழ்வியல் கோட்பாடுகளை கற்பித்தவர்களாவார். ஆசீவகம் என்ற சிந்தனைப் பள்ளியினை மையமாகக் கொண்டு கட்டப்பட்ட தமிழர்களின் மெய்யியலை, காலப்போக்கில் வைதீகம் என்ற மாயை காவுகொள்ளத்தொடங்கிற்று. பண்பாட்டு வரலாற்றில் குறிஞ்சி முதல் பாலை வரையிலான வாழ்வு முறைகளிலிருந்து இன்றைய தமிழர்களின் வாழ்வியல் வரையிலான இயங்கியலை நாம் நோக்குவோமாக இருப்பின், அந்தப் பண்பாட்டு மாற்றம் எங்கே எவ்வாறு நிகழ்ந்தது என்பதனைக் கூற முடியும். நடுகல் வழிபாட்டுடன் தொடங்கிய தமிழர்களின் வழிபாட்டு மரபுத் தொடர்ச்சியானது மெய்யியல் கோட்பாடுகளாக உருவாகின. வடஇந்தியாவிலிருந்து பௌத்த, சமண, வைதீக கோட்பாடுகள் தமிழர்களிடத்தில் இறக்குமதி செய்யப்பட்டன. ஏற்கனவே பண்பாட்டு ஊடுருவல்களால் ஆன்மீகம் சார்ந்த கருத்துமுதல்வாதத்தை ஏற்றுக்கொண்ட அரச வல்லாண்மை பௌத்த, சமண வல்வளைப்பிற்கு துணைபோயிற்று. மதம் என்னும் பெயரால், அதுவரை தமிழர் மரபில் கட்டமைக்கப்பட்டிருந்த உலகாயத வழிவந்த ஆசீவகக்கோட்பாடுகள் பௌத்த சமண கோட்பாடுகளால் மிகைநிரப்பப்பட்டது. சமண, பௌத்த துறவிகள் தமிழில் துறைபோந்து பல நூல்களை இயற்றி, தமிழனை அவனது மொழி மீதுள்ள பற்றால் மெள்ள மெள்ள அறிவார்ந்து ஆராயாது முடிவெடுக்கும் கருத்துமுதல்வாதத்தினுள் தமிழர்களின் சிந்தனை மரபு மழுங்கடிக்கப்பட்டது. உலகாய்தம் என்னும் பொருள்முதல்வாதத்தினைக் கற்பதற்காக வட இந்திய தத்துவ அறிஞர்கள் தமிழகம் வந்திருக்கிறார்கள் என்பர் வரலாற்றாய்வாளர்கள். அதுமட்டுமல்லாது சமசுக்கிருதச் சான்றுகளை அடிப்படையாகக்கொண்டு உலகாய்தம் மிகவும் தொன்மையானது எனவும் பேராசிரியர் வானமாமலை அவர்கள் குறிப்பிடுகின்றார். ஆயின் களப்பிரர்களின் ஆட்சிக்காலத்தில் பொருள்முதல்வாத சிந்தனைகள் அழிக்கப்பட்டன. ஆயினும் சமணம், பௌத்தம் இரண்டுமே பொருள்முதல்வாத கோட்பாடுகளில் சிலவற்றை உள்வாங்கியிருந்தன. அதனாலேயே வைதீக மெய்யியலானது சமண பௌத்த மதங்களின் வீழ்ச்சியின் பின்னரே தமிழர்களிடத்தில் மேலாதிக்கம்பெறத் தொடங்கியது. சிலப்பதிகாரம் என்னும் காப்பியம் தொன்மம், தேசியம், இலக்கியம் என்ற பன்முகப்பார்வையிலே நோக்கப்படவேண்டியதாக இருக்கின்றபோதிலும், அதன் உள்ளடக்கம் பேசுகின்ற அரசியலையும் நோக்கவேண்டும். கற்பில் சிறந்தவள் கண்ணகியா மாதவியா என்ற விவாதங்களுக்கான தலைப்புகளுக்காக மட்டும் உரியதல்ல சிலப்பதிகாரம். மண்ணையும் மொழியையும் காக்க எழுந்த காப்பியம், தமிழனது மெய்யியலை காக்கத் தவறிவிட்டது. இதில் தத்துவக்கோட்பாடுகள் அதிகம் பேசப்படவில்லையாயினும் தமிழனது தேசிய இருப்புக்கான எல்லாவற்றையும் பேசிய சிலப்பதிகாரம் சமயஞ்சார்ந்து நின்று தமிழனின் மெய்யியலைப் பேசத்தவறியிருக்கிறது. சிலப்பதிகாரத்தினுடைய இரட்டைக்காப்பியமான மணிமேகலையில் சமயக் கணக்கர் தம் திறங்கேட்ட காதையில் மணிமேகலைக்கு அளவைவாதம், சைவம், பிரம்மவாதம், வைணவம், வேதவாதம், ஆசீவகம், நிர்க்கந்தம், உலகாயதம் போன்ற கோட்பாடுகளைக் கற்பிப்பதாகவும் உலகாயதத்தைப் பற்றி பேசுகையில் அதற்கு கண்ணகி மறுத்துரைப்பதாகவும் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது. அத்தோடு கண்ணகி இறந்ததன் பின்னர் அவளுடைய தந்தை ஆசீவகத்தைப் பின்பற்றியதாகவும் சொல்லப்படுகின்றது. ‘கண்ணகி தாதை கடவுளர் கோலத் தண்ணலம் பெருந்தவத்தவத் தாசீவகர்முன் ’ என்ற அடிகளினூடாக இதனை நோக்கலாம். இவ்வாறு எம்மொழி கொண்டே எம் மெய்யியல் சிதைக்கப்பட்டுக்கொண்டே போயிற்று. ஆசீவகம் என்னும் தமிழர் மெய்யியல் பல மொழிக்குழப்பங்களுக்குள்ளும் உட்படுத்தப்படுகின்றது. திவாகர நிகண்டு என்னும் தமிழ்மொழி நிகண்டு, சாவகர் (சமண சமயத்தைப் பின்பற்றும் இல்லறத்தார்), அருகர் சமணர் ஆகும்;: ஆசீவகரும் அத்தவத்தோரோ’ என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது. அதாவது சமணர் என்னும் சொல் சாவகர், அருகர், ஆசீவகர் ஆகியவர்களைப் பொதுமைப்படுத்தும் ஒரு சொல்லாகக் குறிப்பிட்டது. அந்தக் குழப்பத்தின் விளைவாக இன்றுவரையில் தொன்ம ஆய்வுகளில் சைனரும் ஆசீவகரும் ஒருவராகவே நோக்கப்பட்டனர். ஆசீவகத்தை அறிவுசார்ந்து எதிர்நோக்க முடியாதோர் இவ்வாறான பல கருத்துப்போலிகளை உருவாக்கினார்கள். எடுத்துக்காட்டாக ஆசீவகத்தின் ஊழ் குறித்த கோட்பாடானது மெய்யியலின்வழி இயற்கை நிகழ்வைப் பற்றிப் பேச, எதிரானவர்கள் பிறவிகள் தொடரும் பாவம் என்னும் ‘ஊழ்வினை உறுத்து வந்து ஊட்டும்’ வைதீகக் கோட்பாடுகள் சார்ந்தவை என பொருட்திரிபு காட்டுகிறார்கள். ஆசீவக மெய்யியலின் அடிப்படையில் அமைந்த சொல்லான அமணர் எனும் சொல், அம்மணர் என்று ஆடையற்றதன்மையைக் குறிப்பதாக தவறாகச் சுட்டப்பட்டதனையும் குறிப்பிடலாம். இவ்வாறான ஆய்வுக்குழப்பங்கள் ஒருபுறமிருக்க, மக்களினூடே எவ்வாறு மெய்யியல் நீக்கம் நிகழ்ந்தது என்பதை நோக்குதல் வேண்டும். இயற்கையோடிணைந்த வாழ்வியலினுள் இருந்த மக்களது வழிபாடுகள் முன்னரே குறிப்பிட்டது போல அரச நிறுவனங்களாக மாற்றம் பெறத்தொடங்கின. இந்த நிறுவனமாக்கல் எனும் வடிவ மாற்றத்துக்குட்படாத சில வழிபாட்டு மரபுகள் கிராமிய வழிபாடுகள் என்ற வகையறாவினுள் உட்படுத்தப்பட, அரச விரிவாக்கலுக்கும் அதன் கருத்துருவாக்கங்களுக்குமான நிறுவனமாக உருவாக்கப்பட்ட பெருஞ்சமய மரபு, தமிழர்களது மெய்யியலை கேள்விக்குள்ளாக்கியது. இந்து என்னும் வன்வளைப்பு அரசியற் கருத்துருவாக்கத்திற்கு வைதீகம் என்னும் பொறிமுறை பயன்படுத்தப்பட்டது. திணைவழிபாட்டில் இருந்த தெய்வங்கள் பாலியல் குற்றவாளிகளாக்கப்பட்டு கொச்சைப்படுத்தப்படன. திருமாலும் முருகனும் இரண்டு மனைவியர் உள்ளவர்களாகவும் இந்திரன் பாலுறுப்புக்களைக் கொண்ட கடவுளாகவும் கொற்றவை அடங்காப்பிடாரியாகவும் திரிபுபடுத்தப்பட்டதோடு ஆரம்பித்த வைதீகத்தின் கொட்டம், இன்றுவரை தமிழர் மண்ணில் பேயாட்டம் ஆடிக்கொண்டிருக்கின்றது. கண்ணுக்குப் புலனாகாதவற்றையெல்லாம் கேள்விக்குள்ளாக்கிய மெய்யியலின் அறிவியல் வழி வந்த தமிழர்களை, ஏதோவொரு பெரும் கடவுள் இருப்பதாக நம்பவைத்து, இல்லாத ஒன்றின்மேல் கேள்விகேட்பதை நினைக்கக் கூட முன்வராத முட்டாள்களாக்கி, சமயத்தின் மீது கேள்விகேட்கும் நிலையை அற்றுப்போகச்செய்தது வைதீகம். ‘இந்துக்கள்’ என்ற ஒற்றைச் சிறை தமிழர்களுக்குள் புகுத்தப்பட்டு, இனத்தின் அறிவியலைக் கடத்த வேண்டிய எங்களை கடவுளின் பேரால் கருத்துமுதல்வாதத்தின் காவிகளாக மாற்றச்செய்திருக்கிறது. பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் கருத்துகள் தமிழ்ச்சமூகத்தின் மெய்யியலாக இருக்கும்வரையிலும் தமிழ்ச்சமூகம் நல்ல கல்வியறிவையும் பெற்றிருந்தது என்று கூறப்படுகின்றது. ஆயின், சங்கமருவிய காலத்தில் அத்தனை கட்டமைப்புகளும் சரிந்துவிழத்தொடங்கின. தமிழர்களின் தொன்மங்களை தமிழர்களைக் கொண்டே சிதைத்து, சிதைவின்மேல் நின்றுகொண்டு மிகப்பெரிய அறிவியல் மரபில் வந்தோர் நாம் என்பதை மறந்து, வைதீகப் புனைவுகளுக்குள் ஆட்பட்டிருக்கிறோம். வாழ்வியலின் வழி கட்டமைக்கப்பட்டிருந்த மெய்யியல் கூறுகளை வைதீகசமய உருவாக்கத்தினுள் தொலைத்திருக்கிறோம். மரபுவழிப் பண்பாட்டுக்கூறொன்று வாழ்வியலின் வழி கட்டமைக்கப்பட்டதெனின் பிற கூறுகளின் ஊடுருவல் அவ்வளவு இலகுவானதல்ல என்பதையும் அத்தகைய மரபுவழி இனங்களின் இருப்பு பெரும் அரசுருவாக்கல் கொள்கைகளுக்கு குறுக்கீடெனவும் கருதிய அரசுகள் பெருஞ்சமயமரபுகளைக் கட்டமைத்து, அதனுள் மரபுவழிக்கூறுகளையும் உள்வாங்கின. வெளியிலிருந்து நோக்குகையில் எங்களுடைய முறைமை போலவே தோன்றிய அந்தப்பெருஞ்சமய மாயத்தினுள் இலகுவாக உள்நுழைய வைத்தன. ஆயினும் காலப்போக்கில் மரபுவழக்காறுகள் அந்தப் பெருஞ்சமயத்தினுள் கரைந்துபோயின. வாழ்வியலின் வழி வழிபாடுகளையும் கொண்டிருந்தபோது, இன அடையாளமும் மத அடையாளமும் ஒன்றாக இருந்ததனால், காலப்போக்கில் வைதீகத்தின் அடையாளங்கள் தமிழின அடையாளங்களாக்கபடும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டன. இந்தக் கருத்துருவாக்கத்தின் அடிப்படையிலேயே இந்து அடையாளங்கள் தமிழடையாளங்களாக மாற்றப்பட்டன. இனம் சார்ந்த அடையாளத்தை மாற்றுவதில் அரச வல்லாண்மையின் மத அடையாளங்கள் பெரும் பங்கினை வகிக்கின்றன. இந்துத்துவா என்னும் பெருங்கதையாடல் வழி திணிக்கப்பட்ட அடையாளங்கள் மறுத்துரைக்க இயலாத வகையில் வந்துநிற்கின்றன. வைதீகத்தின் தேவைக்காக நம் ஈசனின் பெயரை ஒத்தவாறு சிவனென்று உருவாக்கி அதை நடுவமாக வைத்துப் பலகதையாடி தமிழ்க் கடவுளரை கொச்சைப்படுத்தி நம்முன்னோர்களின் வழிபாட்டு மரபை வைதீகம் மடைமாற்றியது. சங்கம்மருவிய காலத்தில் மத அடையாளங்கள் வல்லாண்மை அரசியலின் அடையாளங்களாக மாற்றப்படும் படிமுறையின் விளைவாகவே இந்த அழித்தொழிப்பு நிகழ்த்தப்பட்டது. மதம் சார் படைப்புகளை அழிப்போம் என்ற போர்வையில் தன் தாய்க்கு தானே கொள்ளிவைத்ததை உணராதவர்களாக எம்மை ஆக்கி, மதத்தின் வன்மத்திற்கு தமிழ் தற்கொலைசெய்துகொண்டது. ஆயினும், சைவமும் தமிழும் இரு கண்கள் என்று சொல்லுமளவுக்கு தமிழர்களைக் குருடர்களாக்கி, தங்களுடைய மெய்யியல் புதையுண்டுபோனதைக் கூட உணரமுடியாத அளவுக்கு மதம் மக்களைக் கட்டிவைத்தது. தமிழ்மக்களை வர்ணங்களாக்கி சாதிகளாக பிரித்து, இனமாக ஒன்றுபடும் ஒவ்வொரு தருணத்திலும் ஏதோவொரு வகையில் சாதிய அரசியலை நிகழ்த்தும் பெரும் அவலத்தை நிகழ்த்தியது வைதீகம். ஆசீவகத்திலிருந்த வர்ணக்கோட்பாடு, ஆசீவகமென்னும் சிந்தனைப்பள்ளியில் கற்பவர்களின் படிநிலை வளர்ச்சியைக் குறிப்பவர்களுக்கானது. ஆனால் அதனைத் திரிபுபடுத்தி பெரும் அரச உருவாக்கத்தின் பொறியான இந்துத்துவாவின் முதன்மை கருவியாக சாதி என்னும் வர்ணாசிரமக் கோட்பாடே துருத்தி நிற்கின்றது. மொழியாலும் நிலத்தாலும் ஒன்றான தமிழர்களை தொழிலால் விலக்கி வைக்கும் கீழ்மையைச் செய்தது வைதீகம். இன்றுவரையிலும் தீண்டத்தகாதோர் என்று தமிழர்களிடத்தில் மிகப்பெரும் சாதிய அரசியலொன்று நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றது. தமிழ்த்தேசியத்தின் கூறுகளைச் சிதைப்பதில் இச்சாதிய அரசியலுக்கு பெரும்பங்குண்டு. தமிழர்களை, மக்களின் திணைவாழ்வின் தொடர்ச்சியை வழக்காறுகளை அவர்களிடமிருந்து பிரித்து, தனித்தனி மாந்தர்களாக்கியது இந்துத்துவா. கொற்றவை, கண்ணகி வழிபாடு கொற்றவையை தாய்த்தொன்மமாகக் கொண்டு வாழ்ந்த சங்ககாலத்தின் தொடர்ச்சியானது திட்டமிட்டு வைதீகர்களால் அழிக்கப்பட்டது. கண்ணகி என்னும் தொன்ம வழிபாட்டு மரபானது, நாகரிகமடையாதவர்களின் வழிபாடென்று கூறி, கண்ணகி சிலைகள் கடலில் எறியப்பட்டும், சில கண்ணகிகள் அம்மனாக உருமாற்றம் செய்யப்பட்டும் தமிழர்களின் பெரும் மரபொன்று அழிக்கப்பட்டுள்ளது. வைதீக மரபின்வழி தமிழர்களின் வழிபாட்டில் புகுந்துகொண்ட சமசுக்கிருதம் தாய்த்தொன்மையை வீதியில் எறிந்துவிட்டு வந்தேறியைக் காலில் விழுந்து கும்பிடும் அபத்தமொன்றை நிகழ்த்தியது. ஆரியர்களால் நன்கு திட்டமிடப்பட்டு நிகழ்த்தப்பட்ட இந்த கண்ணகி என்னும் தொன்மத்தின் அழிப்பின் பின்னாலிருக்கும் வன்மம் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக தமிழர் மெய்யியலின்பால் கொண்டிருக்கும் வெறுப்பின் ஒரு கூறேயாகும். குறிப்பாக ஈழத்தில் எம் வழக்காறொன்றை அழித்த ஆறுமுகநாவலர் சைவத்தையும் தமிழையும் வளர்த்த சான்றோராக போற்றப்படுவதுதான் நகைமுரண். மதம் செய்யும் இந்த நுண்ணரசியலானது இனம்சார்ந்த விடயங்களனைத்தையும் புறந்தள்ளி, மக்களை மதத்தின்பால் சிந்திக்கச்செய்யும். மெய்யியல் சார்ந்த சிந்தனைப்பள்ளியை வாழ்வியல் முறைமையாகக் கொண்ட தமிழினை சைவத்தமிழ் என்ற குறுகிய வட்டத்தினுள் அடக்கியது சமயம். வைதீகத்தின் புனைவுகளான புனிதங்கள் தமிழர்களின் தலைமீது ஏற்றப்பட்டதன் விளைவாக தமிழின் புனிதங்கள் உழைக்கும் வர்க்கத்தில் பெரும்பான்மையானோரையும் கோவிலுக்கு வெளியே நிறுத்தியதோடு, ஆதித்தமிழனின் பறையும் வீதியிலேயே நின்றுகொண்டது. தமிழகத்தில் நிகழ்ந்த தனித்தமிழ் இயக்கம் சார்ந்த விழிப்புணர்வுகள் நிகழ்ந்திராவிடின் நாமும் இன்று மலையாளம் போன்றதொரு மொழியைப் பேசிக்கொண்டிருந்தாலும் வியப்பில்லை. இன்று தமிழ்மொழியில் தமிழ்மொழி போலவே கலந்திருக்கும் சமசுக்கிருதம் அதன் அடிப்படையான மதச்சார்பின் நிலைநின்று ஊடுருவியிருக்கின்றது. இனக்கலப்பிற்கு ஒப்பானதாகக் கருதப்படும் இந்த மொழிக்கலப்பினை விளங்கிக்கொள்ளமுடியாத அளவுக்கும் மக்களுக்கு மதம் பீடித்திருக்கின்றது. வைதீகத்தின் கண்ணில் சிக்குப்படாது எஞ்சியிருந்த ஒருசில வழக்காறுகளில் கோவில் சடங்குகள் முதன்மையானவை. கூடிப் புலாலுண்ணும் முறைமை சங்ககாலந்தொட்டு நிலவிவரும் வழிபாடு. அதன் எச்சமாக இன்றுவரை இருக்கும் மிருகபலிக்கு எதிராக அரச இயந்திரம் சட்டமியற்றுகிறது. மிருக பலியிடல் தடையின் பின்னாலிருக்கும் அரசியலைக் கட்டியமைத்த இந்துத்துவாவிற்கு இந்துத்துவத்தை கண்ணைமூடிக்கொண்டு பின்பற்றும் மூடர்கூடமாக மக்கள் இருக்கவேண்டும். கோமியம் என்று மாட்டு மூத்திரத்தை குடிக்குமளவிற்கு மதத்தின் அடிமையாகிவிட்ட மக்களின் மீதுதான் அடிமை அரசியலை நடாத்தமுடியும் என்பது அரச அதிகாரத்திற்கு தெரிந்த விடயம். எப்போதுமே அரச வல்வளைப்புகளுக்கு எதிராகக் கிளர்ந்தெழுவது குறிப்பிட்ட இனத்தின் எண்ணிக்கைப் பெரும்பான்மையான நடுத்தர வர்க்கத்தினர்தான். அந்த நடுத்தர வர்க்கம்தான் பண்பாட்டு ஊடுருவலுக்கு இடங்கொடுப்பதும். குறிப்பிட்ட அந்த நடுத்தர வர்க்கத்தினரை பேசாமக்கள் ஆக்குவதற்குரிய ஒரே வழி சமயஞ்சார்ந்து அவர்களைப் பிரிப்பதே என்று அறிந்த வல்லாண்மையாளர்கள், பலியிடலும் சடங்குமுறைகளும் காட்டுமிராண்டித்தனமானவை என்ற கருத்தியலை விதைத்துவிட, தங்களை மேட்டுக்குடியாக காட்ட எண்ணும் நடுத்தரவர்க்கமும் அந்த தடைகளை ஆதரிக்க, தமிழரின் மெய்யியலின் எச்சங்களைத் தாங்கிநிற்கும் உழைக்கும் வர்க்கம் தன் வழக்காறுகளை இழந்துகொண்டிருக்கின்றது. தமிழர்களுடைய உணவுப்பழக்கத்தையும் உணவுப்பழக்கத்தின்வழி வந்த தொடர்ச்சியையும் இடையறுத்து சமயஞ்சார்ந்த ‘கோவிற்புக்கை’ வழிவந்த நுகர்வுப்பழக்கமொன்றை ஏற்படுத்தியிருக்கிறார்கள். இங்கே புலாலுண்ணலின் பின்னாலுள்ள தூய்மைவாதத்தின் கருத்துருவாக்கம் மிருகங்களைக் காத்தல் என்ற ஒற்றைப்பொருளின்பாற்பட்டு வந்ததல்ல. மாறாக, தமிழ்த்தொன்மத்தினை உருமறைத்தலின் ஒரு பகுதியேயாகும். ‘அசைவ உணவு’ என்ற தூய்மைமறுப்பினை வைதீகத்தின்வழி பரப்பிய இந்துத்துவா, வடஇந்தியாவில் சமுத்திர புட்பம் என்று கூறி மீன்களை உண்ணுதலை, வெள்ளிக்கிழமைதோறும் வீடு கழுவி, பாத்திரங்கள் மாற்றி, அடுப்பு மெழுகி தூய்மையாளர்களாகக் காட்டிக்கொள்ளும் அப்பாவி மக்கள் அறியமாட்டார்கள். திணையோடிணைந்தவாழ்வில் கடலருகில் இருப்பவன் மீனைத்தான் சாப்பிடமுடியும். ஆனால் அவன் அசைவத்தை உண்ணுகையில் புனிதத்தை இழக்கிறான் என்று கட்டமைக்கப்பட்டதன் உள்ளிருக்கும் திணிப்பு உளவியலிலும் புரையோடிப்போய்க்கிடக்கிறது. தமிழர்களின் வழக்காறுகள் மீது திணிக்கப்படும் இந்த சமூக வன்முறையின் தொடர்ச்சியாகவே இறைச்சியும், மீனும், கள்ளும் உண்ட கிராமியக் கடவுளர்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஆரியப் பிராமணனின் கைகளுக்குள் சென்றுகொண்டிருக்கின்றன. அண்மையில் தஞ்சைப் பெருவுடையார் கோயிலில் தமிழில் குடமுழுக்கு என்ற செய்தி பரவலாக எங்கும் அடிபட்டது. தமிழனின் மண்ணில், தமிழனின் வழிபாட்டுத்தளத்திலே தமிழிலே குடமுழுக்கு என்பது செய்தியாக வருமளவிற்கு சமசுக்கிருத வன்வளைப்பு நிகழ்ந்திருக்கின்றது. தஞ்சைப் பெருவுடையார் கோயிலுக்குச் சென்றுவந்தவர்கள் அது கோயில் அல்ல, தமிழர்களின் கோட்டையாக இருந்த இடம் என்பதை இலகுவாக உணர்வார்கள். அந்தக் கோட்டையிலிருந்து மாற்றாரின் வன்வளைப்பிற்கெதிரான போரை எம் மூதாதையர் தொடுத்திருக்கக்கூடும். ஆனால் இன்று? புத்தர் சிலைகளும் இசுலாமியமும் கிறித்தவமும் எம் மக்களின் இயலாமைகளினூடே இருக்கும் இடைவெளிகளில் நுழைகின்றது எனச் சொல்லத் தெரிந்த எமக்கு, மேல்தட்டு வர்க்கத்தினருள் ஊடுருவியிருக்கும் சாயிபாபாக்களும் சீரடிபாபாக்களும் அனுமானும் கண்ணுக்குத் தெரிவதில்லை. மரபுவழி வழக்காறுகளை ஒதுக்கி, நாகரிகமடைந்தோர் என்று தம்மைக் கூறிக்கொள்ளும் சமூகம் சீரடி பாபாவுக்கு மதுவைப் படைத்து மகிழும் அளவில் கொண்டுவந்து விட்டிருக்கிறது இந்துத்துவா. அன்ன நடை நடக்கப்போய் தன் நடையும் கெட்ட கதையாக, தன் வழக்காறுகளையும் இழந்து வடஇந்திய வழக்காறுகளையும் ஏற்கமுடியாத நிலையிலிருக்கிறது மதத்தால் பிடியுண்ட எமது சமூகம். வைதீகப்பண்பாட்டு மடைமாற்றத்தின் அதிஉச்ச கேலிக்குரிய விடயம் திருமணத்தின்போது, பெண்கள் அணியும் பாணியிலான ஆடையை மணமகன் அணிவதுதான். அது மட்டுமல்லாது அன்றாட வாழ்வியலில் கூட பிறப்பு முதல் இறப்புவரைக்கும் ஊடுருவியுள்ள இந்த வைதீகத்தாக்கத்தினால் சமசக்கிருதமும் ஆரியப் பிராமணப் பண்பாடும் வாழ்வியல் முறைமையைத் தீர்மானிப்பனவாக மாறியிருக்கின்றன. வுழிபாட்டுமுறைகளும் மடைமாற்றங்களுக்கு உட்படுத்தப்படுகின்றது. முருக வழிபாடு முருகவழிபாடு என்பது திணைவழிபாடு என்பதற்கப்பால் அவன் தமிழர்களின் கடவுளாக இருந்ததனால் வைதீகம் அவனை கந்தபுராணத்தினூடாக (ஸ்)கந்தனாக்கி அவனையும் வைதீகத்தினுள் மடைமாற்றி உள்ளெடுத்துவிட்டது. தமிழர்களிடையே முருக வழிபாடு பண்டுதொட்டு வருகின்றது என்பதற்கு சங்கத்தமிழ் நூல்களில் சான்றுகள் இருப்பினும் முருகனது தோற்றம் தொடர்பாக திருமுருகாற்றுப்படை, பரிபாடல் போன்ற நூல்களுக்கும் அகம், புறம் நூல்களுக்குமிடையே வேறுபாடுகள் இருக்கின்றன. ஆயினும் ஆதிச்சநல்லூர் தாழி அடக்க காலத்திலேயே முருக வணக்கமுறை இருந்தது என்பதற்கு அகழ்வாராய்வு சான்றுகள் உள்ளன என்று பேராசிரியர் வானமாமலை அவர்கள் குறிப்பிடுகின்றார். மேலும் முருகன் வேலன் வெறியாட்டிலும் ஊர் முன்றலிலும் வழிபடப்பட்டிருப்பினும் முருகனுக்கு கோவில்களும் இருந்திருக்கின்றது என்பதனை முருகன் கோட்டம் என்ற சொல்லாடல் புறநானூற்றுச் செய்யுளில் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றதிலிருந்து கூறலாம் என்கிறார். ‘முருகு புணர்ந்தியன்ற வள்ளிபோல’ என்ற நற்றிணைப் பாடலின்வழி சங்க இலக்கியப்பரப்பில் முருகனுக்கு ஒரு மனைவியே கற்பனை செய்யப்பட்டிருக்கிறாள். வைதீகத்தின்வழி கட்டமைத்த கந்தனும் தமிழ்க்கடவுள் முருகனும் தமிழ்வழி வந்தோர்களாயினும் கந்தன் வைதீகப் புனிதத்தை தன்மீது ஏற்றி நிற்கின்றமையால் முருக வழிபாட்டை நாம் வரலாற்றுத் தொடர்ச்சியாக நோக்கி, மீட்டெடுத்தலும் காலத்தின் தேவையாகும். இந்து என்ற ஒற்றைச்சொல்லின் பின்னாலுள்ள அரசுருவாக்க பெரும் கோட்பாடும் அகண்ட பாரதக் கனவும் புரியாதவர்களாக இந்துக்களாக மாறிக்கொண்டிருக்கும் தமிழர்கள் இப்போதாவது விழிக்கவேண்டிய நிலைக்கு வந்துவிட்டோம். மொழியால், அரசியலால், ஆட்சியால் தமிழரை ஆண்டுகொண்டிருக்கும் இந்துத்துவா எமது மெய்யியலின் வழிவந்த வாழ்வியல் முறைகளையும் பறித்துக்கொண்டிருக்கின்றது. பட்டுவேட்டிக்கு விருப்பப்பட்டு கட்டியிழுந்த கோவணத்துண்டையும் பறிகொடுத்துவிட்டு, தனிநிலம் மட்டுமல்ல தனிமொழியைக் கூட இழந்துநிற்கப்போகிறோம். ஆரியத்தின் அரசியல்மொழியான இந்துத்துவா இந்தியா என்பதற்கான பொதுமொழியாக, பொது அரசியலாக இந்தியா என்ற பொது அடையாளத்தை உருவாக்குவதை நோக்கிச் சென்றுகொண்டிருக்கிறது. தேசிய இனங்களின் இறையாண்மையில் செல்வாக்குச் செலுத்துமளவிற்கு இந்துத்துவா தன் அரசியல் முன்னகர்வை தமிழகம், ஈழம் என தமிழர் வாழும் இடமெங்கும் நிகழ்த்தியுள்ளது. அரச பயங்கரவாதங்களின் கூட்டிணைவினூடு திணிக்கப்பட்டிருக்கும் நுண்ணரசியலான மதத்தினால், எம்மையே கருவிகளாக்கி எம் இனத்தை அழித்துக்கொண்டிருக்கின்றது. சித்தர்களும் புலவர்களும் பாடிய பாடல்களும் வாழ்வியல் கருத்துகளும் இருக்க, புரியாத மொழிகளிலே வழிபாடியற்றிக்கொண்டிருக்கும் மூடர்கூடத்தினுள் புதையுண்டு கிடக்கிறோம். உலகாய்தம், எண்ணியம், ஆசீவகம் போன்ற பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் கருத்துகள் வைதீகக் கருத்துகளாலும் களப்பிரர்களின் அரச வல்வளைப்புக்களாலும் சிதைக்கப்பட்டு, தமிழர் சமூகத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டன. எமது மரபைப் பொறுத்தவரையில், எமது வழக்காறுகள் அதன் இயங்கியல் சார்ந்து நெகிழ்வுத்தன்மை அற்றவை. வெளியிலிருந்து நோக்குகையில் அந்த நெகிழ்வற்ற தன்மை கட்டுப்பாடற்ற தன்மையாக தெரியக்கூடும். ஆனால் அந்த மரபானது கட்டிறுக்கமான மெய்யியலாலும் பண்பாட்டினாலும் பிணைக்கப்பட்டிருத்தலே பல பண்பாட்டு வன்வளைப்புகள் நிகழ்த்தப்பட்டபோதும் இன்றுவரைக்கும் ஆங்காங்கே எச்சங்களாகி நிற்கின்றது. அதனை மீட்டெடுத்தல் என்பது தமிழர்களின் இருப்பினை மீள வலியுறுத்தலுக்கான ஆரம்பப்புள்ளியாக அமையும். சங்ககாலத்திலே பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் கருத்துகளே ஆதிக்கம் பெற்ற கருத்தியலாக இருந்து வந்திருக்கின்றது. எனவே நாம் தேடும் எச்சங்கள் அந்தப் பொருள்முதல்வாத மெய்யியலின் கூறுகளாகவும் இருக்கக்கூடும். “தமிழம்” எனும் தமிழர்களின் மெய்யியல் இறையியலாக அமைப்பாக்கம் பெற வேண்டியது ஏன்? தமிழர் வழிபாடுகள் நிறுவனப்படுத்தப்படாமல் இருக்கின்றமையால் தான் நிறுவனப்பட்டிருக்கும் அயன் மதங்களும் அவைசொல்லும் கோட்பாடுகளும் ஊடுருவியிருக்கின்றன. வாழ்வியல்கள் செயற்கையாகக் கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கும் அந்த நிறுவனமாக்கலுக்குள் எமக்கான மெய்யியலை இழந்துவிடாமல், தமிழர் மரபிற்கியைந்த தமிழர் வழிபாட்டு முறைகளை ஒருசேர அமைப்பியலுக்குள்ளாக்கி அவை தமிழர்களுக்குரிய வழிபாட்டு முறையாகிய தமிழம் என்போம். பண்பாட்டுக் கலப்பினுள் வழக்காறுகள் மாறியிருப்பினும் தமிழர் மெய்யியலின் கூறுகள் தற்போது பயில்நிலையிலிருக்கும் வழக்காறுகளுக்குள் மறைந்திருக்கும். அந்த எச்சங்களை மீட்டெழுத்து ஒருங்கிணைத்து தமிழம் என்றும் தமிழர் சமயமொன்றைக் கட்டியெழுப்பப வேண்டியது தமிழ்த்தேசியம் எனும் தமிழர் வாழ்வியல் மற்றும் மக்கள்திரள் அரசியலுக்குத் தேவையாக இருக்கின்றதை யாரும் மறுக்க முடியாது. நாம் தமிழர். நமது இனம் தமிழினம். நமது மொழி தமிழ்மொழி. நமது பண்பாடு தமிழ்ப்பண்பாடு. நமது உணவுப்பழக்க வழக்கம் தமிழ் உணவுப்பழக்கம், நமது மருத்துவம் தமிழ் மருத்துவம். நமது மெய்யியல் தமிழ். நமது இறையியல் தமிழம். நமது சிந்தனைப்பள்ளி தமிழ்த்தேசிய சிந்தனைப் பள்ளி. நமது வாழ்வியல் தமிழ்த்தேசியம். -செல்வி– http://www.kaakam.com/?p=1792

http://www.kaakam.com/?p=1503 பிரதேசவாதம், சாதியம், மதம், குறுங்குழுவாதம் என்கின்ற கேடிலும் கேடான அகமுரண்களும் தமிழ்த்தேசிய இனவிடுதலையும் -மறவன்- எப்போதும் புறக்காரணிகளின் தாக்கம் அகக்காரணிகளின் வழியாகவே செயற்படும். ஒடுக்கப்படும் தமிழ்த்தேசிய இனத்தின் முதன்மைச் சிக்கலாக தமிழ்த் தேசிய இனம் மீதான சிங்கள பேரினவாதத்தின் ஒடுக்குமுறை இருக்கையில், தமிழீழ தேசிய இனத்தின் அடிப்படைச் சிக்கல்களாக அகமுரண்களான பிரதேசவாதம், சாதியம், மதம் என்பனவற்றுடன் அமைப்புச் சார்ந்த குறுங்குழுவாதம் என்பன காணப்படுகின்றன. ஒடுக்கப்படும் தமிழ்த்தேசிய இனத்திலுள்ள அகமுரண்பாடுகளைக் கூர்மையடையச் செய்வதுடன் மேலும் பிளவுகளை ஏற்படுத்தும் விதமாக அடையாள வேறுபாடுகளை வலியுறுத்தவும் புதிய வேறுபாடுகளைப் புகுத்தவும் தம்மாலான அத்தனை சூழ்ச்சிகளையும் தேசிய இனங்களின் சிறைக்கூடமான இந்தியாவும் உலக வல்லாண்மையாளர்களின் உளவுக்கட்டமைப்புகளும் சிறிலங்கா அரச பயங்கரவாதத்தின் உளவமைப்புகளும் தொடர்ந்து செய்து வருகின்றன. அவர்களிடம் குறிப்பாக இந்தியாவிடம் தமிழர் தாயகநிலப்பரப்பில் நிலவும் அகமுரண்பாடுகள் தொடர்பான மிகத் துல்லியமான தகவல்கள் உள்ளன. இந்த அகமுரண்பாடுகளைக் கூர்மையடையச் செய்வதன் மூலமாக அகமுரண்களை உட்பகையாக்கி தமிழினத்தைப் பிளவுபடுத்திச் சிதறடிப்பதன் மூலம் தமிழர் என்ற தேசிய உணர்வுடன் ஓர்மை பெற்ற ஒரு தேசிய இனமாகத் தமிழர் ஓரணியில் திரளுவதைச் சாத்தியமற்றதாக்கும் நோக்குடன் தெற்காசியாவிலுள்ள தேசிய இனங்களின் முதன்மைப் பகையான இந்தியாவின் உளவுக்கட்டமைப்புகள் செயற்படுகின்றன. இவ்வாறாகத் தமிழர்களிடத்தில் காணப்படும் அகமுரண்களைத் துருவித் துருவி ஆராய்ந்து அதனைத் தமிழர்களிடத்தில் கூர்மைப்படுத்தி தமிழர்களைச் சிதைக்க வாய்க்கும் அத்தனை வாய்ப்புகளையும் பயன்படுத்தும் உறுதியோடு எம்மினப் பகைவர்கள் காத்திருக்கையில், தமிழர்களின் அரசியலோ அப்படியெந்த அகமுரண்களும் சொல்லிக்கொள்ளும் படியாக இல்லையெனக் கூறுவதன் மூலம் தம்மை நாகரீகமடைந்தவர்களாகக் காட்டிக்கொண்டு பூனை கண்ணை மூடிக்கொண்டு பால் குடித்தால் பிறரும் அறியார் என்ற கணக்கில் இந்த அகமுரண்பாடுகள் பற்றிக் கண்டுகொள்ளாமல் நடந்துகொள்கின்றது. அகமுரண்களைக் களைந்து தேசிய இன விடுதலை நோக்கிப் புரட்சிகரமாக, தமிழ்த் தேசிய இனமாக ஓரணியில் அணிதிரள்வதை முதன்மைப்படுத்த வேண்டிய தமிழ்த்தேசிய அரசியலானது, மாறாக அகமுரண்களைக் களைய எந்தவொரு புரட்சிகரமான முன்னகர்த்தல்களையும் செய்யாமல் அவற்றைப் பூசி மெழுகிச் செல்வதையே தனது நீண்டகால வாடிக்கையாக வைத்திருக்கிறது. இந்த இடைவெளியில், அகமுரண்களைக் கூர்மைப்படுத்துவதன் மூலம் முதன்மைச் சிக்கலான தேசிய இன ஒடுக்குமுறையை மறக்கடிக்கும் வேலையை எம்மினப் பகைவர் தொடர்ந்து முடுக்கிய வண்ணம் இருக்கிறார்கள். எனவே, தமிழர்களிடத்தில் இருக்கும் அகமுரண்களைக் களைய வேண்டுமென்றால், அவை குறித்த உவத்தல் காய்தலற்ற அரசியல் பார்வையும் அவற்றைக் களைவதற்கான நேர்மையான அணுகுமுறையும் இருக்க வேண்டும். எனவே, இதுகாலவரையிலும் தமிழர்களிடத்தில் நிலவும் அகமுரண்களையும் அவற்றை எப்படிக் களைய வேண்டுமென்பதையும் இப்பத்தியில் சுருக்கமாகப் பார்க்க நேர்கிறது. பிரதேசவாதம் இலங்கைத்தீவானது காலனியர்களின் நேரடி ஆட்சியில் இருந்தபோது யாழ்ப்பாணத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் பெரும்பாலும் காலனிய ஆட்சியின் நிருவாகங்களில் பணியாற்றினார்கள். ஏனெனில், யாழ்ப்பாணமானது மலைகளோ, அருவிகளோ, பெரும் நீர்நிலைகளோ, சொல்லிக்கொள்ளுமளவிற்கு வளங்களோ அற்ற ஒரு நிலப்பரப்பாக இருப்பதுடன் ஏனைய தமிழ்ப் பகுதிகளுடன் ஒப்பிடுகையில் மக்களடர்த்தி மிக அதிகமான பகுதியாக இருந்தது. வேளாண்மையும் கடற்றொழிலும் மட்டுமே வருமானமீட்டும் வழிமுறையாக அன்றைய காலத்தில் இருந்த யாழ்ப்பாணத்தில் வேளாண் உற்பத்தியைப் பெருக்குமளவிற்கு நீர்வளமும் அதிகமில்லாமல் வானம் பார்த்த நிலமாகவே யாழ்ப்பாணத்தில் வேளாண் நிலங்கள் இருந்தன. இதனால் காலனியர் காலத்தில் அவர்களின் ஊழியர்களாகப் பணியாற்றத் தேவையான ஊழியர்களை உருவாக்க அவர்களால் கொண்டுவரப்பட்ட கல்வியைத் தாம் வருமானமீட்டி வசதி வாய்ப்பைப் பெறும் ஒரு வாய்ப்பாக யாழ்ப்பாணத்திலுள்ள கணிசமானோர் உள்வாங்கினர். இதனால் அதிகளவான மிசனரிப் பள்ளிக்கூடங்கள் யாழ்ப்பாணத்தில் நிறுவப்பட்டன. வன்னி, மட்டக்களப்புப் பகுதிகள் நல்ல வளம் நிறைந்த பகுதிகளாக இருந்ததாலும் அங்கெல்லாம் மக்களடர்த்தி குறைந்தளவாக இருந்தமையாலும் மண்ணோடு இயைந்து நல்ல தற்சார்பு நிலையில் தேவைகளை அதிகப்படுத்தாமல் மக்கள் இயல்பான வாழ்க்கையை வாழ்ந்தமையால், அவர்கள் மிசனரிக் கல்வியில் அதிகளவு நாட்டம் காட்டவில்லை. விளைவாக, வெள்ளையர்களின் நிருவாகங்களில் அவர்கள் சொல்லிக்கொள்ளுமளவிற்கு ஊழியர்களாக இடம்பிடிக்கவில்லை. இதனால், வெள்ளையர்களின் நிருவாகங்களில் மிக அதிகளவில் பணியாளர்களாக யாழ்ப்பாணத்தைச் சேர்ந்தவர்களே இருந்தார்கள். இப்படியாக, அவர்கள் பணிசார்ந்து காலனியர்களால் அவர்களுக்களிக்கப்பட்ட சலுகைகள் மற்றும் வாழ்க்கை முறைகளால் அவர்கள் ஒரு வர்க்கமாகவே தம்மை நிலைநிறுத்தி இலங்கை முழுவதிலுமுள்ள காலனியர்களின் ஆட்சி நிருவாகங்களில் பணியாற்றினர். இப்படியாக, இவர்கள் பணியாற்றும் போது காலனியர்களின் ஆட்சி நிருவாக இறுக்கங்களை ஈவிரக்கமின்றி அந்தந்த மண்ணின் மக்கள் மீது திணித்ததுடன் இவர்களில் கணிசமானோர் அந்தந்த மண்ணின் மக்களை ஏய்க்கும் பாணியில் நடந்து கொண்டனர். காலனியர்களின் நிருவாகங்களில் ஊழியர்களாகப் பணியாற்றக் கிடைத்த அதிகாரங்கள் மூலம் அந்த மண்ணின் மக்களை ஏய்த்துப் பிழைத்தவாறு தமது வசதிவாய்ப்புகளையும் தமக்கான சலுகைகளையும் அதிகப்படுத்துவதிலேயே இவர்கள் அதிக ஆர்வங்காட்டினர். இவ்வாறாக, காலனிய ஆட்சிக்காலத்தில், தம்மை ஏனையோரிலும் பார்க்க மேலானவர்களாகக் காட்டியவாறு ஏனையோரின் இயல்பான மண்சார்ந்த செயற்கைத்தன்மையற்ற வாழ்க்கைமுறையை இழிந்ததாகப் பார்க்கும் மனநிலை இந்தக் காலனிய ஆட்சியின் ஊழியராகவிருந்த யாழ்ப்பாணத்தைச் சேர்ந்தோரிடமிருந்து பின்னர் அது யாழ்ப்பாண மேலாதிக்க பொதுமனநிலையானது. இப்படியான இந்த யாழ்ப்பாண மேலாதிக்க அணுகுமுறையே மட்டக்களப்பு, வன்னி, மலையகம் மற்றும் தமிழீழத்திற்கு வெளியேயான ஏனைய பகுதிகள் என்பனவற்றில் யாழ்ப்பாணத்தவர் பற்றிய பொதுமைப்படுத்திய நிழலுருவை ஏற்படுத்தியது. இப்படியாக, காலனியர் போன பின்பும் தொடரும் அவர்கள் பாணி அரசு முறையில் யாழ்மேலாதிக்கம் தன்னை நன்கு நிலைநிறுத்திக் கொண்டது. சிங்கள பௌத்த பேரினவாதம் தமிழர் தேசத்தைச் சிதைத்து (குறிப்பாக தென்தமிழீழம் மற்றும் வன்னிப் பகுதிகள்) தமிழர் தாயகத்தை வன்வளைத்து ஒட்டு மொத்த இலங்கைத்தீவையும் சிங்கள பௌத்த நாடாக்க முற்படுகையில் யாழ்ப்பாணம்- கொழும்பு என இரு வீட்டு மனநிலையில் இருந்த யாழ்ப்பாண மேலாதிக்கர்கள், தொடர்ந்து தென்னிலங்கையில் தமிழர் மீது கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்ட இன வன்முறைகளில் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டனர். உண்மையில், சிங்கள பௌத்த பேரினவாதத்தின் தமிழர் மீதான ஒடுக்குமுறையில் அதிகம் நிலங்களை இழந்து கொடுமையான வன்வளைப்புகளுக்கு உள்ளாகியது தென்தமிழீழமும் வன்னிப் பெருநிலப்பரப்புமே. சிங்கள பௌத்த பேரினவாதத்தை எதிர்த்துப் போராடும் உறுதியான புரட்சிகர வெளிப்பாடு அந்தந்தப் பகுதிகளில் அந்தந்த மக்களிடம் காணப்பட்டது. அதன் பின்பே, தென்னிலங்கையில் சிங்களக் காடையர்களின் கொடூரமான தாக்குதல்களுக்குள்ளாக்கி ஓட்டமெடுத்துத் தாயகம் திரும்பிய யாழ்ப்பாண மேலாதிக்கர்கள் தமது வர்க்க நலன் பாதிப்புறா வண்ணம் தமிழ்த் தேசிய இன விடுதலைப் போராட்டத்தை ஆதரிக்கத் தலைப்பட்டனர். எனினும் புரட்சிகர இளைஞர்களின் அறிவார்ந்த புரட்சிகர முன்னெடுப்புகளை அமைப்பாக்கும் உலகறிவையும் நடைமுறைகளையும் அறிய வாய்த்த யாழ்ப்பாணத்தைச் சேர்ந்த புரட்சிகர இளையோர்களிடத்தில் விடுதலை இயக்கங்கள் அமைப்பாகத் தோற்றம் பெற்றாலும், சிங்கள பௌத்த பேரினவாதத்திற்கு எதிரான புரட்சிகர போராட்ட முன்னெடுப்புகள் தென்தமிழீழம் மற்றும் வன்னிப் பகுதிகளில் 1960 களின் பிற்பகுதியிலேயே தொடங்கி விட்டது. எனினும், யாழ்ப்பாண மையவாதம் தன்னைத் தமிழ்த் தேசியக் களத்திலும் நிலைநிறுத்தி நாளடைவில் தமிழ்த் தேசியம் என்ற போர்வையைத் தனக்கானதாகப் போர்த்தி வெளித்தோற்றத்திற்குத் தமிழ்த் தேசியர் போலும் உள்ளளவில் யாழ்ப்பாண மையவாதமாகவும் பல அணுகுமுறைகளைச் செய்தது. இவ்வாறாக, அமைப்புகள் எவ்வளவு புரட்சிகரமானதாக இருந்தாலு,ம், தன்னைத் தமிழ்த் தேசியமாகக் காட்டியவாறு யாழ்மையவாதம் தன்னை அங்கங்கே தக்க வைத்த வண்ணமே இருந்தது. இப்படியாக யாழ்மையவாதத்திற்கெதிராக அந்தந்த மக்களிடம் காணப்பட்ட அறம் சார்ந்த சினத்தினை யாழ்ப்பாண எதிர்ப்புநிலையாக்கி தமது ஆட்சி, அதிகார, பதவி நலன்கட்கு கேடாகும் போது மட்டும் பிரதேசவாதத்தை தமது அரசியல், அதிகார நயத்திற்காக யாழ்ப்பாணத்தைச் சாராத அரசியல்வாதிகள் மற்றும் அதிகாரிகள் சிலர் பயன்படுத்தினர். அத்துடன், யாழ்மையவாதத்தின் அணுகுமுறைகளிற்கு எதிராக இயல்பாக எழும் அறஞ்சார்ந்த எதிர்ப்புகளைத் தமிழ்த் தேசியத்தின் மீதான எதிர்ப்பாகச் சித்தரித்தவாறு யாழ்மையவாதத்தைக் கட்டிக்காப்பாற்றிக்கொண்டு யாழ்மையவாதிகள் தமிழ்த்தேசிய வேடம் தரித்து அலைந்தனர். மேலும், தமிழர் தாயகப்பகுதிகள் மீதான யாழ்மையவாத அணுகுமுறைகளுக்கு எதிராகக் கேள்வி கேட்போர் தமிழ்த்தேசியத்திற்கு எதிரானவர்களாகச் சித்தரிக்கப்பட்டு எதிர்முகாம்களுக்குள் யாழ்ப்பாண மேலாதிக்கவாதிகளால் தள்ளப்பட்டனர். இராசதுரைக்கு முன்னரிருந்தே இந்தப்போக்குத் தொடரத்தான் செய்கிறது. தலைவர் மேதகு பிரபாகரன் அவர்கள் தமிழீழத்தின் மண்ணையும், மக்களையும், போராளிகளையும் எந்த வேறுபாடுமில்லாமல் நேசித்திருந்தாலும், ஒட்டுமொத்த தமிழீழ விடுதலைக்களத்தில் நீண்ட நெடுங்காலமாக நீடித்த யாழ்ப்பாண மேலாதிக்க அணுகுமுறை நேரடியாக மேலாதிக்கம் கொள்ளும் சூழலற்ற நிலையிலும், யாழ்மையவாத சிந்தனை அதாவது தம்மை மேலானவர்கள் என்ற சிந்தனை யாழ்ப்பாணத்தவர்களில் கணிசமானோரிடம் போராட்ட காலத்திலும் இல்லாமல் போகவில்லை. கொக்கட்டிச்சோலை, மகிழடித்தீவு, தோணிதாட்டமடு, புல்லுமலை, சித்தாண்டி, வந்தாறுமூலை, புனாணை, பெண்டுகல்சேனை, உடும்பன்குளம், சத்துருகொண்டான், அட்டப்பள்ளம், வீரமுனை என தென்தமிழீழத்தில் 1990 களின் முற்பகுதியில் சிங்கள, முசுலீம் காடையார்களால் தமிழர்கள் மீது நிகழ்த்தப்பட்ட மிகக் கொடூரமான படுகொலைகளில் 20,000 இற்கும் அதிகமான தமிழர்கள் கொன்றொழிக்கப்பட்டனர். இப்படியாக, சிங்கள மற்றும் முசுலீம் காடையர்களின் நேரடிக் காடைத்தனத்தினை எதிர்கொண்ட தென்தமிழீழ மக்கள் தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தில் மிகப் பாரிய பங்களிப்பைச் செய்தார்கள். அவர்களின் இந்த இயல்பான வீர விடுதலை வேட்கையைக் கேவலப்படுத்தும் முகமாக யாழ்ப்பாண மேலாதிக்கத்தின் ஏமாற்று வலையில் வீழ்ந்ததாலேயே தென் தமிழீழ மக்கள் மிகப்பாரியளவில் விடுதலைப் போராட்டத்தில் பங்களித்தார்கள் என்ற எச்சைத்தனமான கதை கட்டல்களை அங்கிருக்கும் சில தமிழ்த்தேசிய விரோதிகள் செய்து வருகின்றனர். உண்மையில், இப்படியான எச்சைத்தனமான கதைகளைப் பரப்புபவர்களைக் காரணங்காட்டியே யாழ்மையவாதம் தனக்குத் தமிழ்த்தேசியப்போர்வையைப் போர்ப்பது இலகுவாகின்றது. “வீரம் விளைநிலம்” என தமது மண்ணின் பெருமையையே வீரத்துடன் இணைத்துப் பெருமைகொள்ளும் மட்டக்களப்பு மக்கள் ஏழ்மையில் உளன்றவாறே தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தின் வலிமை மிகு ஆற்றல்களாக தமிழீழப் போர்க்களங்களில் முன்னணிப் போர்ப்படையாக விளங்கினர். எந்தவொரு வசதிவாய்ப்புமில்லாமல், குறிப்பாக ஒரு முன்பள்ளிக்குக் குழந்தைகள் செல்வதற்கே 5 கி.மீ தொலைவுக்கு நடந்துசெல்ல வேண்டிய நிலையே அங்குள்ள ஊர்களின் நிலவுகின்றது. தமக்கே வாய்த்துப்போன விருந்தோம்பல் பண்பும், நட்புக்காக உயிரையும் விடும் பண்பும்வீரத்தையே தமது சொத்தாக நினைக்கும் நெஞ்சுறுதியும் கொண்ட தென் தமிழீழ உழைக்கும் மக்கள் சிங்கள பௌத்த பேரினவாதத்திற்கெதிரான போரில் மிகப்பெரும் விலை கொடுத்தும் அவர்களின் வாழ்வில் சொல்லிக்கொள்ளும் படியாக எந்த முன்னேற்றமும் ஏற்படவில்லை. அப்போதெல்லாம், அந்த மக்களின் வாழ்வியலடிப்படைகள் மற்றும் கல்விநிலை என்பவற்றை உயர்த்தவோ அல்லது அது தொடர்பான சிக்கல்களுக்காக பயனுள்ளவாறு எந்தச் செயல்களையுமாற்றாமலும் தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தில் சொல்லும்படியாக எந்தப் பங்களிப்பும் செய்யாமல் போக்குக்காட்டிக்கொண்டிருந்த கிழக்குப் பல்கலைக்கழகம் அடங்கலான கல்விச்சமூகம் தமது பதவி, அதிகார நலன்களிற்கு யாழ்ப்பாண மேலாதிக்கத்தால் கேடுநேர்கையில் மட்டும் அதனை ஒட்டுமொத்த யாழ்ப்பாண வெறுப்பாக உமிழ்ந்து தமக்கான நயத்தைத் தேட முனைந்தார்கள். உண்மையில், இப்படியானவர்களும், யாழ்ப்பாண மேலாதிக்கர்களும் தென் தமிழீழத்தின் உழைக்கும் மக்களின் நலன்களிற்குக் கேடானவர்களே. 1995 ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதியில் கிழக்குப் பல்கலைக்கழகத் துணைவேந்தர் தெரிவில் கிழக்குப் பல்கலைக்கழகத்தில் வடக்கு- கிழக்கு என இரு அணிகளாகப் பிரிந்து அங்கு மிகக் கொடிய பிரதேசவாத கருத்து மோதல்கள் வெடித்தன. யாழ்ப்பாண மேலாதிக்க மனநிலை தாங்கியவர்களாகக் குற்றஞ்சொல்லப்பட்ட சபாரட்ணம், ரவீந்திரநாத், செந்தில்மோகன், ரகுராமன் போன்ற பேராசிரியர்கள் வடக்கு அணியாகவும் திருச்செல்வம், யுவி தங்கராசா, சித்திரலேகா போன்றோர் கிழக்கு அணியாகவும் நின்று அந்நேரம் கருத்து மோதல்களில் ஈடுபட்டனர். உண்மையில் இது ஒரு அதிகாரப் போட்டிக்கான மோதல் என்பதை யாழ்மையவாத எதிர்ப்பாளராகக் காட்டியோர் அதுவரை குறிப்பாக அந்த மண்ணிற்கோ அல்லது பொதுவாகத் தமிழ்த்தேசியத்திற்கோ என்ன பங்காற்றினார்கள் என்பதைப் பார்ப்பதனூடாகவும் வடக்கு அணியாக நின்றோர் அந்த மண்ணில் நடந்துகொண்ட முறையையோ அல்லது அவர்களது சொந்த மாவட்டத்தின் செயற்பாடுகளுக்கேனும் அவர்கள் ஏதேனும் பங்களித்தார்களோ என்று பார்ப்பதனூடாக இலகுவாகப் புரிந்துகொள்ளலாம். உண்மையில் மட்டக்களப்பின் உழைக்கும் மக்கள் யாழ்ப்பாண மேலாதிக்கத்தால் அல்லலுறும் போதெல்லாம் அதைப் பற்றி வாய்திறக்காத இந்தக் கூட்டம் தமது அதிகார, பதவி நலன்களிற்கு கேடாகும் போது மட்டுமே வாய்திறந்தார்கள். வன்னியிலே போர் தீவிரமானதைத் தொடர்ந்து போர்க்களத்தில் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தி தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தை உயிர்ப்புடன் காப்பாற்ரிக்கொள்ள 1997 ஆண்டு மே மாதமளவில் “ஜெயசிக்குறு நடவடிக்கை” முறியடிப்புச் சமரிற்காக மட்டு– அம்பாறை மாவட்டத்திலிருந்து போராளிகள் வன்னிக்கு வந்து 1200 இற்கு மேற்பட்ட போராளிகளை விதைத்து “ஜெயசிக்குறு நடவடிக்கை” யினை முறியடித்ததில் மிகப் பெரும் பங்காற்றித் தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தை அழிவிலிருந்து காப்பாற்றினார்கள். அமைதிப்பேச்சுக் காலத்திற்கு முன்பு வரை 2248 மட்டு– அம்பாறை மாவட்டப் போராளிகள் வடக்குக் களமுனைகளில் வீரச்சாவைத் தழுவினார்கள். இவ்வாறாக ஒப்பற்ற ஈகங்களைச் செய்துவிட்டு மட்டு- அம்பாறைப் போராளிகள் அந்நாளில் சிறப்புத் தளபதியாக இருந்தவரும் பின்னர் தடம்மாறி இரண்டகரான கருணா தலைமையில் கால்நடைவழியாக வன்னியிலிருந்து தென் தமிழீழத்திற்குப் பயணம் செய்தனர். அப்போது தமிழீழ வரலாற்றை ஆவணப்படுத்துவதில் திறன் மிகுந்த மணலாறு விசயன் ஆசிரியர் அவர்களும் பலத்த சிரமங்களினை எதிர்கொண்டு தலைவரின் ஒப்புதலுடன் அந்தப் போராளிகளுடன் சேர்ந்து தென்தமிழீழம் சென்றார். அவர் அப்படிப் பயணம் செய்யும் போது அந்தப் போராளிகளின் உணர்வுகளையும், மனக்குமுறல்களையும், அவர்கள் பட்ட துன்பங்களையும், அவர்களின் வெற்றிப் பெருமிதங்களையும், தமிழ்த்தேசியத்தின் பால் அவர்கள் கொண்ட பற்றுறுதியையும் அந்தப் போராளிகளின் வாய் மூலமாகக் கேட்டுப் பதிவு செய்திருந்தார். அந்த விடயங்கள் மணலாறு விசயன் அவர்களிற்கும் அந்தப் போராளிகளுக்கும் இடையிலான இயல்பான கலந்துரையாடலே தவிர அரசியல் நோக்கின்பாற்பட்ட ஆவணப்படுத்தல் அல்ல. அந்தக் கலந்துரையாடல்கள் நூலாகும் என அந்தப் போராளிகளில் பலர் அறிந்திருக்கவுமில்லை. அதில் அவர்கள் பலவாறு தமது மனக்குமுறல்களை வெளிப்படுத்தியிருந்தனர். தம்மை ஏளனத்திற்கும் கேலிக்கும் உள்ளாக்கிய நிகழ்வுகள், மேலாதிக்க மனநிலைகொண்ட சிலர் தம்மைக் கீழானவர்களாகப் பார்த்தமை, தம்மை அவர்கள் சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாமை என தமது மனக்குமுறல்களை அந்தப் போராளிகள் வெளிப்படுத்தியிருந்தனர். உண்மையான தென்தமிழீழ/ வன்னி மண்பற்றும் தமிழ்த்தேசியப் பற்றுறுதியும் கொண்டவர்கள் யாழ்ப்பாண மேலதிக்கத்தைக் கேள்விக்கு உட்படுத்தும் போது அவர்கள் தமிழ்த்தேசியத்தினைக் கேள்விக்குட்படுத்துவதாக முத்திரை குற்றப்படும் நிகழ்வுகள் பல நடந்துள்ளன. ஆனால், தொடக்க காலத்தில் தென்தமிழீழத்தில் யாழ்மையவாதத்திற்கெதிரான குரல்கள் ஒலிக்கையில் தமிழ்த்தேசியத்திற்காக கருணா அடங்கலான பலர் அதனைப் பொறுப்புணர்வுடன் கையாண்டு தமிழ்த்தேசியத்திற்குக் கேடாகாத வண்ணம் சரி செய்தார்கள் என்பதை நேர்மையுடன் ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். பின்பு, கருணா தனது தனிப்பட்ட ஒழுக்கக்கேடு மற்றும் நடத்தைப் பிறழ்வுகள் போன்றவற்றிலிருந்து தப்பிக்கொள்வதற்காகவே அந்தப் பிரதேசச் சிக்கலைக் கையிலெடுத்துப் பின்னர் அது எதிர்பார்த்தளவு வெற்றியளிக்காது போக சிங்கள பௌத்த பேரினவாதத்தின் எச்சைகளில் இன்பங்கண்ட எச்சையக மாறினான். உண்மையில் யாழ்ப்பாண மேலாதிக்கம் என்ற சரியான அரசியல் சொல்லைப் பயன்படுத்துவதற்கு மாறாக வன்னிப்புலிகள், வன்னித்தலைமை போன்ற சொற்களைத் தன்னை நியாயப்படுத்த எழுதிய அறிக்கையில் பயன்படுத்தி தனது இரண்டகத்தை மறைக்கக் கருணா பிரதேச சிக்கலைக் கையிலெடுத்தார். கருணாவின் பிளவின் பின்னணியில் இந்திய உளவுத்துறையே பெரும்பங்காற்றியது. உண்மையில், மட்டக்களப்புப் பகுதியில் காணப்பட்ட யாழ்மேலாதிக்கத்தின் சிக்கல்களை பிரித்தாளும் பகைவரும், தன்னைத் தற்காத்துக்கொள்ள கருணாவும், தமது அதிகார, பதவி அடைவுகளிற்காக கிழக்குப் பல்கலைக்கழகம் மற்றும் ஏனைய சில நிருவாக அதிகாரங்களில் இருந்தோரும் பயன்படுத்தினர். மட்டக்களப்பின் மீதான யாழ்மேலாதிக்க மனநிலையின் விளைவான செயற்பாடுகளை அரசியற் பார்வை கொண்டு அந்த மேலாதிக்க மனநோயை அனைத்து மட்டங்களிலும் களைந்து அந்தச் சிக்கலை அணுகியிருந்தால் இவ்வளவு பெரிய சிக்கலாக அதனை மாற்ற எந்தப் புற ஆற்றல்களாலும் இயலாது போயிருக்கும். ஈற்றில் கருணாவின் பிடியிலிருந்து வன்னியை மீட்க வன்னியிலிருந்து போராளிகள் சென்று (அதிலும் பெருமளவில் தென் தமிழீழப் போராளிகளே இருந்தனர்) மீட்ட போது மிகப் பாரிய கனரக போர்க்கருவிகளுடனும் 5000 வரையிலான போராளிகளுடனும் கருணா நிலைகொண்டிருந்தாலும் ஒரு 50- 100 பேரைத் தவிர்த்து எந்தப் போராளிகளும் கருணாவிற்காகப் போரிட முன்வரவில்லை. எந்தக் கனரக போர்க்கருவிகளும் கருணாவின் பிடியிலிருந்த போராளிகளால் இயக்கப்படவில்லை. ஏனெனில், அந்தப் போராளிகளிடம் தீராத தமிழ்த்தேசியப் பற்றுறுதி இருந்தது. இப்படியாக, கருணாவிடமிருந்து மட்டு– அம்பாறை மாவட்டங்கள் மீட்கப்பட்ட பின்பு, அதனை ஏதோ மட்டு– அம்பாறை மாவட்டங்களிலிருந்த பெருமளவு போராளிகளை வன்னியிலிருந்து குறைந்தளவு போராளிகளுடன் சென்று மீட்டு வந்த வெற்றி போல யாழ்மையவாத மனநோய் பத்தி எழுத்தாளர்கள் புலம்பெயர் தேசங்களிலிருந்து எழுதித் தீர்த்தனர். “வீரம் விளைநிலம்” எனத் தமது மண்ணைக் குறிப்பதையே பெருமையாகக்கொள்ளும் மண்ணின் தமிழ்த்தேசியப் பற்றுறுதி தாம் இப்படிக் கொச்சைப்படுத்தப்பட்டதைத் தாண்டித் தமக்குக் கிடைக்கும் அத்தனை வாய்ப்புகளையும் (தேர்தல் அடங்கலாக) தமது தமிழ்த்தேசியப் பற்றுறுதியைத் தமிழீழத்தின் ஏனைய பகுதிகளை விஞ்சியவாறு மட்டககளப்பு மக்கள் வெளிப்படுத்தியிருந்தனர். தென்தமிழீழத்தைப் புரிந்துகொள்வதற்கு யாழ்ப்பாண மேலாதிக்க மனநிலையால் இயலாது. இந்தச் சில்லறைத்தனமான யாழ்ப்பாண மேலாதிக்க மனநிலையை அகற்றித் தென்தமிழீழத்தைப் புரிந்துகொள்வதன் மூலமே இந்தப் பிரதேச அகமுரண்பாட்டைக் களையலாம். மாறாக, பூசி மெழுகுவதால் நாம் இன்னமும் சிக்கல்களுக்குள் தான் செல்வோம். சாதியம் ஆறுமுகநாவலரின் சற்சூத்திரக் கோட்பாட்டு என்ற மாந்தகுல விரோதக் குளறுபடியுடன் கொழுந்துவிட்டெரிந்த சாதியவெறி ஆதிக்க நிலையிலிருந்த சாதியச் சமூகங்களைத் தவிர்ந்த ஏனையோருக்குப் பிறப்பின் அடிப்படையில் கல்வியை மறுத்து சாதி வெறியாட்டம் ஆடியது. சொல்லொணா சாதியக் கொடுமைகளுக்கு எதிராக அரசியல் விழிப்புப்பெற்ற புரட்சிகரப் போராளிகள் சாதி வேறுபாடின்றி 1920- 1960 காலப்பகுதிகளில் முன்னெடுத்த கோயில் உள்நுழைவுப் போராட்ட்டங்கள் மற்றும் இலங்கைத்தீவில் அறிமுகமான இலவசக் கல்வி, மற்றும் டொமினிக் ஜீவா, டானியல், தணியான் போன்ற எழுத்தாளர்களின் சாதி வன்கொடுமைகளிற்கெதிரான படைப்புகள் என ஒரு பெருமாற்றம் நிகழ்ந்திருந்தது. அதைத் தொடர்ந்து வந்த மறவழி விடுதலைப் போராட்ட காலத்தில் சாதிய முரண்கள் வெளிப்படாத ஒரு இறுக்கமான சூழ்நிலையிருந்தாலும், ஒரு வித சாதிய தீண்டாமை மனநிலை மக்களிடம் சாதி உளவியலாக நீடிக்கவே செய்கிறது. எனினும் கல்வியிலும் வேலைகளிலும் சாதியம் தலை தூக்க முடியாமையை தமிழீழ அரசு உறுதிப்படுத்தியமையை மிகப் பெரிய மாற்றமாகக் குறிப்பிட வேண்டும். அறவழிப்போராட்ட காலத்தில் தமிழ்த்தேசியம் நோக்கி தமிழர்கள் ஓரணியில் திரள்வதைத் தடுக்க சாதியச் சிக்கலில் உட்புகுந்து சாதிக்கொடுமைக்குள்ளாகும் மக்களை சாதிக்கொரு பௌத்த பீடம் வைத்திருக்கும் பௌத்த மதத்தினைத் தழுவினால் சாதியக்கொடுமைகளிலிருந்து விடுபடலாம் என ஏமாற்றி அவர்களைப் பௌத்தர்களாக்கிப் பின் சிங்களர்களாக்கலாம் எனும் திட்டத்தில் சிங்கள பௌத்த பேரினவாதம் சூழ்ச்சி செய்தது. “தலித்தியம்” என்ற இறக்குமதி செய்யப்பட்ட அடையாள அரசியல் அகமுரண்களை ஆகப்பெரிய முரண்களாக்கி தேசிய இன விடுதலை என்ற முதன்மை முரண்பாட்டை மறக்கடிக்கச் செய்யும் நோக்கிலேயே இந்திய மற்றும் சிங்கள உளவுக் கட்டமைப்புகள் சூழ்ச்சி செய்கின்றன. தேசிய இனவிடுதலை அடையாத வரை, தமிழ்த்தேசிய இனவிடுதலை நோக்கி தமிழர் ஒருமைப்பாட்டுடன் போராடக் கூடாது என்ற நோக்கில் சாதிய முரண்பாடுகளைக் தமிழர்களிடத்தில் கூர்மைப்படுத்தும் சூழ்ச்சிகளை தமிழனப் பகைவர் தொடர்ச்சியாகச் செய்யவே செய்வர். இப்போதும் சில முன்னணிப் பள்ளிக்கூடங்களில் அதிபர் நியமனங்களிலும் சில அதிகார மையங்களை அடைவதற்குத் தேவையான வாக்கெடுப்புகளிலும் சாதியம் இன்னமும் ஆதிக்கஞ் செய்கின்றது. இப்படியான இடங்களில் சாதியச் சிக்கலை கூர்மைப்படுத்தவும், மற்றும் தலித்தியம் பேசும் அடையாள அரசியல் செய்வோரை ஊக்குவிக்கும் சூழ்ச்சிகளும் நடைபெற்று வருகின்றன. தேர்தல் அரசியலிலும் வாக்குகளில் சாதியத்தைப் புகுத்தும் வாய்ப்புகளும் தேடப்படுகின்றன. எனினும் தமிழ்நாட்டில் நிலவுவது போன்று சாதிய வாக்கு அரசியல் எக்காலத்திலும் தமிழீழ மண்ணில் வாய்ப்பேயில்லையென்றாலும், கடந்த உள்ளூராட்சி தேர்தல்களின் போது, யாழ் மாவட்டத்தில் சில பகுதிகளில் அவர்கள் வழமையாக வாக்களித்துப் பழகிய கட்சிக்கு வாக்களிக்காமைக்கு சாதியம் காரணமாகியமை தெட்டத் தெளிவாக உணரக் கூடியதாக இருந்ததுடன் அந்த நல்ல வேட்பாளரும் மனம் நொந்து தனது நெருக்கமான வட்டாரத்தில் இது பற்றி சொல்லியிருக்கிறார். இது இனிவரும் காலங்களில் மேலும் ஊக்குவிக்கப்பட வாய்ப்புகள் இருக்கின்றன. எனவே சாதியம் குறித்த சரியான அரசியல் புரிதலும் தமிழ்த்தேசிய அரசியலில் அதனை நேர்மையுடன் கையாளுவதும் தேவையாகின்றது. மலையக அடியைக்கொண்ட மக்கள் மீதான பார்வை தமிழர்தாயகப் பகுதிகளில் மலையக அடியைக் கொண்ட எமது தமிழ் மக்களின் மீதான பார்வை குறிப்பாக கிளிநொச்சி மாவட்டத்தில் மலையகத்தை அடியாகக் கொண்ட தமிழர்கள் அதிக எண்ணிக்கையில் வாழுவதால் அவர்களில் ஒரு கணிசமானோர் அங்குள்ள மேலாதிக்க மனநிலைகொண்டோரால் ஓரவஞ்சனையுடன் நடத்தப்படுவதாக அண்மைக்காலமாகக் குற்றச்சாட்டுகள் பல வெளிவந்தன. உண்மையில் மலையக அடியைக் கொண்டவர்கள் அங்கு ஒரு பிரதேசவாதமாகவன்றி மலையக அடியைக்கொண்டவர்கள் ஒரு சாதியாகவே (மலையகத் தமிழர்களில் அதிக்க, இடைநிலை, மாற்றும் தாழ்த்தப்பட்ட சாதிப்படி நிலைகள் இறுக்கமாக உண்டு எனிலும் தமிழர் பகுதிகளில் உள்ள சாதியவாதிகளால் அவர்கள் இந்தியக்காரன்/ வடக்கத்தையார் என்ற ஒரு சாதிய அடையாளமாகவே நோக்கப்படுகின்றனர்) பார்க்கப்படுகின்றனர். “வயிற்றுக் குத்தை நம்பினாலும் வடக்கத்தையானை நம்பக் கூடாது” போன்ற ஜி.ஜி.பொன்னம்பலம் போன்ற மேட்டுக்குடிக் கூட்டத்தின் இழிந்த பார்வையும் பரப்புரையும் இன்று வரை சில மேலாதிக்க மனநிலை படைத்த தமிழர்களில் ஆதிக்கஞ் செலுத்துவதாகவே இருக்கின்றது. கிளிநொச்சி மாவட்டத்தில் அதிபர் நியமனங்களில் இந்தப் பாகுபாடு இருப்பதாகக் குற்றச்சாட்டுகள் உள்ளன. எனினும் இது தொடர்பான உண்மைத்தன்மை உவத்தல் காய்தல் இன்றி ஆய்வுசெய்யப்பட வேண்டும். (இந்தக் குற்றச்சாட்டு உண்மையா அல்லது சில காழ்ப்புணர்வுகொண்டோரின் அதிகாரம் நோக்கிய ஓட்டத்தில் விழுந்த சறுக்கல்களின் விளைவான காழ்ப்பு வெளிப்பாடா என்பதைக் கண்டறிய வேண்டும்). எனினும் மலையக மக்கள் செறிந்து வாழும் பகுதிகளில் வீதிகளைச் சீர்செய்தல் போன்ற அடிப்படை உட்கட்டுமாணங்கள் பற்றிய பாராமுகம் நிலவுவதாகச் சொல்லப்படுகிறது. அதற்கு உள்ளூராட்சிக் கட்டமைப்புகளிலும் அரச அதிகாரத்திலும் அந்த மக்களின் பிரதிநிதித்துவம் இல்லாதிருப்பது ஒரு காரணமெனச் சிலர் பேசத் தொடங்கியதோடு அதனை நோக்கிய வாக்கரசியல் பயணத்திற்கு மலையக வம்சாவளி மக்கள் என்ற அடையாள அரசியல் முனைப்புப் பெறுவது கடந்த சில மாதங்களாக நோக்கக் கூடியதாகவுள்ளது. இது இப்படியிருக்க, கிளிநொச்சி மாவட்டத்திலுள்ள மலையக அடியைக் கொண்ட எமது மக்களை “இந்தியவம்சாவளியினர்” என்ற அடையாளத்திற்குள் எண்ணிக்கைக் கணக்கெடுத்த இந்திய உளவுத்துறை கிளிநொச்சி மாவட்டத்தில் அதனை அடிப்படையாகக் கொண்ட விரிசல்களை ஏற்படுத்த வழிபார்த்து நிற்கின்றது. ஆனாலும் தமிழீழ நிழலரசில் வாழ்ந்து தமிழீழ விடிவுக்காக எண்ணற்ற ஈகங்களைச் செய்து அந்த மண்ணின் மக்களாக இருக்கும் மக்களின் அடி மலையகம் என்ற உணர்வில்லாமல் தமிழீழ மண்ணின் மக்களாக உணர்ந்த அந்த உழைக்கும் மக்களை “இந்திய வம்சாவளி/ மலையக வம்சாவளி” என அணிதிரட்டுவதென்பது சாத்தியமற்றதொன்றே. எனினும் அதற்கான முனைப்பு அங்கு நடைபெறுகின்றது. சந்திரகுமார் இந்த முரண்பாட்டைக் கூர்மைப்படுத்தித் தன்னைப் பாகுபாட்டிற்குட்படும் மக்களின் மீட்பராகக் காட்டி வாக்குச் சேகரிக்கும் முயற்சியிலுள்ளார். சிறிதரன் எங்கேனும் தவறிழைக்க மாட்டாரா அதை வைத்து அரசியல் செய்ய என்று அலையும் தமிழ்த்தேசிய மக்கள் முன்னணியினர் கூட ஒரு அலைபேசி அழைப்பில் சிறிதரன் “வடக்கத்தையான்” என இழிவுபடுத்திப் பேசியமைக்கு அரசியல் இரீதியான கண்டனம் எதனையும் முறையாகத் தெரிவிக்காமைக்கு மேலாதிக்க மனநிலையின் தாக்கம் தான் காரணம் எனச் சொல்வதில் தவறில்லை. எனவே சிங்கள இனவெறியாட்டத்தினால் நேரடியாகப் பாதிப்புற்றுத் தமிழ் மண்ணே எமக்குக் காப்பரண் என்று ஓடி வந்து காடுகளை வெட்டிக் களனிகளாக்கிப் பின் தமது குருதியைப் பாய்ச்சித் தமிழீழ விடுதலைக்காகப் போராடிய தமிழீழ மண்ணின் மக்களை ஓரவஞ்சனையில் நோக்கும் அல்லது விழிக்கும் எந்த வகையான சில்லறைத்தனங்களும் களையப்பட வேண்டும். இதனை அரசியல் விழிப்போடு அணுகாமல் பூசி மெழுகினால் எம்மைச் சிதைக்கும் வாய்ப்பாக எதிரி இதனையும் பயன்படுத்துவான் என்றுணர வேண்டும். மதம் அண்மையில் மன்னாரில் திருக்கேதிசுவர கோயில் முன்னறலில் வளைவு உடைக்கப்பட்ட நிகழ்வும் அதைத் தொடர்ந்து “கிந்து விஸ்வ பரிசத்” போன்ற இந்திய உளவுக்கட்டமைப்புகளின் தளங்களில் ஒன்று எப்படி உள்நுழைந்து அறிக்கையிட்டுச் சூழ்ச்சி செய்ய முற்பட்டதென்றும் கத்தோலிக்க பாதிரியரின் மதம் சார் வன்மம் வெளிப்பட்டு நின்றதென்பதையும் உற்று நோக்கினால் தமிழர் என்ற இன அடையாளத்தைத் தவிர்த்து “இந்து” என்ற தமது மேலாதிக்கத்திற்குத் துணைபுரியும் மத அடையாளத்திற்குள் கொண்டுவரும் இந்தியாவின் சூழ்ச்சி பற்றியும் புரிந்துகொள்ளலாம். இது தொடர்பாக காகத்தில் ஏற்கனவே வெளியான முழுமையான விளக்கக் கட்டுரையைப் பார்க்க http://www.kaakam.com/?p=1472 தமது மரபு பற்றிய புரிதலில்லாமலும் மெய்யியல் பற்றிய அடிப்படைப் புரிதல்கள் இன்றியும் தம்மை இந்துவாக அடையாளப்படுத்தித் தம்மைத் தூய்மானவர்களாக நினைத்து ஏனோயோரை இழிந்தவர்களாக நினைக்கும் “இந்து” என்ற கேடான அரசியல் சொல் பற்றிய புரிதல் தேவைப்படுவதுடன் கத்தோலிக்க மற்றும் ஏனைய கிறித்துவ அவைகளின் கருத்தியலில் சிக்குண்டு தமது மரபினடியைக் கொச்சைப்படுத்தாமல் விடயங்களைப் பார்க்கும் ஆற்றல்களை கிறித்துவ, கத்தோலிக்க மதம் தழுவியோர்களிடத்தில் ஏற்படுத்த வேண்டியது முற்போக்காற்றல்களின் கடமையாகும். மாறாக, இதனைப் பூசி மெழுகினால் மன்னாரில் நீண்ட கால இடைவெளியில் கருக்கொண்ட இந்த மதவெறியாட்டம் மாற்றாரின் உச்சியைக் குளிரச் செய்யும் விடயமாக பரவலடையும் வாய்ப்புகள் அதிகமாகி தமிழர்களுக்கும் சிங்கள பௌத்த பேரினவாதத்திற்குமான போர் என்பது மறக்கடிக்கப்பட்டு மத அடையாளங்கள் தலை தூக்கியாடும் இடுக்கண்ணே நிலவும். அமைப்புச் சார்ந்த குறுங்குழுவாதம் இன்று அரசியலில் இருக்கும் அதாவது செயற்பாட்டில் இருக்கும் அமைப்புகளை ஒரு குறுங்குழுவாதக் கண்ணாடியணிந்து பார்த்து அந்தக் குறுங்குழுவாத மனநிலையிலிருந்து சேறடிப்புகளும் சொம்படிப்புகளும் தொடருவதால் ஒரு பொதுவான வேலைத்திட்டங்களில் கூட அமைப்புகள் இணைந்து செயற்பட முடியாமல், தமக்கு மாற்றான தரப்பு ஏதேனும் அரசியல் தவறோ அல்லது இரண்டகமோ இழைக்காதா? அதனை வைத்து நாம் அரசியல் நயம் அடைய முடியாதா? என காத்திருக்கும் நிலைக்கே இந்தக் குறுங்குழுவாத அணுகுமுறை உள்ளது. உண்மையில், சிங்கள- பௌத்த பேரினவாதத்தை மறந்த இவர்கள் தமது குறுங்குழுவாத சகதியில் காலங்கழிக்கின்றனர். தமிழீழத்திற்காகப் போராட வந்த இயக்கங்களில் ஏதேனும் ஒன்றில் ஒருவர் ஏதோவொரு காலப்பகுதியில் உறுப்பினராகவிருந்தார் என்பதற்காகவே ஐயுறவுடனும் இன்னும் மேற் சென்று பகைமையுடன் நோக்கும் குழுவாத அணுகுமுறையை எம்மினத்தை அழிக்கத் துடிக்கும் உளவமைப்புகள் இலகுவாகப் பயன்படுத்தி தமிழரை ஒரு ஆற்றல்மிக்க திரளாக அணிதிரள்வதில் இருந்து தடுக்கும் வேலைகள் நடக்கிறன. எனவே, இந்தக் குறுங்குழுவாத அணுகுமுறையில் இருந்து தமிழர்கள் வெளியே வந்தேயாக வேண்டுமென்பதை காலங்கடந்த இக்காலத்திலாவது உணர்ந்து சரி செய்ய வேண்டும். -மறவன்- 2019-04-14 http://www.kaakam.com/?p=1503

http://www.kaakam.com/?p=1381 தெற்காசியாவில் ஒரு தேசிய இனம் விடுதலையடைவதை தேசிய இனங்களைச் சிறைப்படுத்தி வைத்திருக்கும் தேசிய இனங்களின் சிறைக்கூடமான இந்தியா ஒரு போதும் ஏற்காது. அத்துடன் தமிழர்களின் மீதான ஆரியமாயையான இந்தியாவின் வரலாற்றுப் பகை என்பது எச்சான்றும் குறைத்து மதிப்பிட இயலாது. அண்டை நாடுகள் மீது தனது மேலாண்மையைச் செலுத்த நேரு காலத்திலிருந்து இந்தியா துடியாய்த் துடித்து வருகிறது. தேசிய இன விடுதலையை அடியொட்ட வெறுத்து இந்தியாவைக் காப்பது என்பதையும் தாண்டி அண்டை நாடுகளின் மீதான தனது மேலாதிக்கம் மூலம் அகன்ற பாரதக் கனவில் அன்றிலிருந்து இன்று வரை இந்தியா வெறித்தனமாக வேலை செய்து வருகிறது. இருதுருவ உலக ஒழுங்கிருந்த காலத்தில் JVP கலவரத்தை வாய்ப்பாகப் பயன்படுத்தி 1971 இலேயே படையுடன் இலங்கைத்தீவிற்குள் வரவிருந்த இந்தியாவிற்கு JR இன் தீவிர அமெரிக்கச்சார்புப் போக்கினை மிரட்டி மாற்றியமைக்க, 1987 இல் இலங்கை-இந்திய ஒப்பந்தம் பயன்பட்டது. இலங்கைத்தீவின் மீதான தனது மேலாண்மைக்கே தமிழர்களின் தேசிய இனச் சிக்கலை இந்தியா பயன்படுத்தும் என்பதோடு தமிழர்களின் தேசிய இன விடுதலைப்போரை அடியொட்ட அழித்துத் தன்னுடைய கூலிப்படைகளாகவும் இந்தியாவின் தயவுக்காகக் கையேந்தி நிற்கும் அபலைகளாகவும் தமிழர்கள் இருக்க வேண்டுமென்பதும் தான் இந்தியாவின் விருப்பு. இருதுருவ உலக ஒழுங்கிருந்த போது இலங்கைத்தீவிற்குப் படையுடன் வந்து இந்தியா மேலாண்மை செலுத்த சீனா காரணங்காட்டப்படவில்லை. ஆனால் 1991 இன் பின்பான ஒருதுருவ உலக ஒழுங்கில் சீனாவைக் காரணங்காட்டுவது என்பது அண்டை நாடுகளின் மீதான இந்திய மேலாண்மை விரிவாக்கத்திற்கு இலகுவாக இருக்கிறது. அமெரிக்காவும் மூன்றாமுலக நாடுகளின் மீதான தனது மேலாதிக்கத்தை சீனாவைக் காரணங்காட்டியே நியாயப்படுத்துகிறது. Newyork Times, London Times, Janes போன்ற ஏகாதிபத்திய ஊதுகுழல்களும் இந்தியாவின் வெளியக உளவுப் பிரிவான RAW வின் பயங்கரவாத எதிர்ப்புப் பிரிவின் முன்னைய தலைவருமான. பி.ராமன் போன்றோரின் பொறுக்கித்தனமான புலனாய்வுக் கருத்தேற்றங்களும் அவற்றை அடியொற்றிய கட்டுரைகளும், ஆய்வுகளும், கருத்துக்களங்களும் சீனாவைப் பற்றிய மிகைப்படுத்திய பரப்புரைகளைச் செய்து, சீனாவானது பிற நாடுகளின் மீது வன்வளைப்பிற்குச் சற்றொப்பான மேலாதிக்கத்தைச் செய்வதாகக் காட்டியவாறு அதனைத் தடுப்பதற்காகவே தாம் பாய்ந்தடித்து அண்டை நாடுகளிற்குள் இறங்குவதாக அமெரிக்காவும் இந்தியாவும் கதையளக்கின்றன. சீனா தற்போது சோசலிச நாடுமல்ல. அண்டைநாடுகளின் மீது மேலாண்மை செலுத்தி வரும் நாடுமல்ல. சீனாவிற்கு இந்தியா பகை நாடுமல்ல. 133.92 கோடி மக்களைக் கொண்ட இந்தியாவானது சீனாவினைப் பொறுத்தவரை உற்பத்திப் பொருண்மியம் சொல்லக் கூடியளவிலற்ற மிகப் பெரும் நுகர்வுச் சந்தையாகும். டெல்கி கையொப்பமிட்டாலே சீனப் பொருட்களைப் பெருமளவில் நுகரும் இந்தியா என்ற சந்தை சீன உற்பத்திகளுக்குக் கிடைக்கும். எனவே இந்தியா எனும் பெரும் சந்தை தேசிய இன விடுதலையின் பேரால் உடைந்து போவது சீனாவின் வணிகத்திற்குக் கேடானதே. அதே போல சீனா 690 பில்லியன் அமெரிக்க டொலர் வரையிலான பணத்தை அமெரிக்க வங்கிகளிலும் இன்னும் பல பில்லியன் டொலர்களை அமெரிக்க நிறுவனங்களிலும் முதலிட்டுள்ளது. இதேபோல சீனாவின் வினைத்திறனான தொழிலாளர்கொள் சந்தையை நம்பி பில்லியன் டொலர்கள் பணத்தை அமெரிக்கா முதலிட்டுள்ளது. சீனாவின் பொருட்களுக்கான சந்தைகளில் அமெரிக்காவும் ஒன்று. எனவே முதலாளித்துவ பொருண்மிய உலகில் தமக்குள் ஒருவரையொருவர் அழிப்பதல்ல அவர்களின் இலக்கு. ஒவ்வொருவரும் மற்றையவரின் உற்பத்தியிலோ சந்தையிலோ ஒருவரின் மேலே இன்னொருவர் தங்கியுள்ளனர். என்பது தான் இந்த நாடுகளின் நிலைப்பாடு. சீனாவின் அதிகரித்து வரும் பெருமளவிலான உற்பத்திக்காக வளைகுடா நாடுகளிலிருந்து கடல்வழியாக பெருமளவும் எண்ணெய் வளங்களை சீனாவிற்கு எடுத்துவர வேண்டியுள்ளது. மலாக்கா நீரிணையைக் கடக்காமல் சீனாவிற்கு வளைகுடாவிலிருந்து கடற்பாதை இல்லை. இந்தியாவின் அந்தமான், நிக்கோபார் தீவுக்கூட்டங்களிலிருந்தான கழுகுப்பார்வையையும் இந்தியாவின் மேலாண்மை இசைவையும் தாண்டி சீனாவால் மலாக்காவைக் கடக்க முடியாது. எனவே இந்துமாகடலில் (நாம் தமிழர் மாகடல் என்று தான் அழைக்க வேண்டும்) எங்கெப்படியான துறைமுகங்கள் சீனாவிற்கு இசைவாக இருப்பினும் இந்தியாவின் மேலாண்மை நிறைந்த பாதையூடாகப் பயணித்துத்தான் மலாக்கா நீரிணையூடாக வளைகுடாவிலிருந்து தனது உற்பத்திகளுக்குத் தேவையான எண்ணெய் வளத்தைச் சீனாவிற்குக் கொண்டு செல்ல முடியும். இதனை மலாக்காவைச் சுற்றிப் பலமாகவுள்ள இந்தியாவோ அல்லது வளைகுடாவைச் சுற்றிப் பலமாகவுள்ள அமெரிக்காவோ தடுக்காது. நெருக்கடிகளை சீனாவிற்கு ஏற்படுத்தித் தமது வணிக முதன்மையை நிலைநிறுத்துவதே அமெரிக்கா மற்றும் இந்தியாவின் நோக்கம். இந்த நெருக்கடிகளைக் குறைக்க வேலை செய்வதைத் தாண்டி அண்டை நாடுகளின் மேலான மேலாண்மையைச் சீனா செய்வதாகச் சொல்வது இந்தியாவிற்குத் தேவையான புரட்டுகளில் பெரும் புரட்டேயன்றி வேறெதுவுமல்ல. (குவாடர் துறைமுகத்திலிருந்து தரைவழியாக சீனாவிற்கு பாதைபோடும் திட்டம் வணிகளவில் பெரும் எண்ணெய்க் கொள்கலன்களை கடல்வழியாக மிகக்குறைந்த செலவில் சீனாவிற்கு எடுத்துச் செல்வதுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கவே முடியாததென சீனாவுக்கும் தெரியும், அமெரிக்காவுக்கும் தெரியும். ஆனால் தன்மீதான வணிக நெருக்கடியைக் குறைக்கவே சீனா இப்படியான மாற்றுக்களைச் செய்கின்றதே தவிர அதைத் தாண்டி வேறெதுவும் திண்ணமாக இல்லை) இலங்கைத்தீவில் இந்தியா செய்து வரும் சித்து விளையாட்டுகளிற்கு சீனக்காரணங்காட்டும் பொறுக்கித்தனத்தைக் கட்டுடைத்து, இலங்கைத்தீவில் நடந்தேறும் அத்தனை குழப்பங்களுக்கும் முதன்மைக் காரணம் இந்தியாவே என்பதை வெளிப்படுத்தி அந்த உண்மையை அடிப்படையாகக் கொண்டு விடயங்களை அணுகினாலேயன்றி நாம் மெய்நிலையை உணர்ந்துகொள்ள இயலாது என்பதற்காக இந்த நெடுங்கதையை மேற்போந்த பத்திகளில் சொல்ல நேர்ந்தது. அமைதிப் பேச்சுகளில் மூன்றாந்தரப்பாக அமர்ந்த மேற்குலகின் முகவர் நாடான நோர்வேயின் எரிக்சொல்கெய்ம் தான் இலங்கைத்தீவிற்கு வந்து நாடு திரும்புகையில் டெல்கி சென்று அவர்களிடம் நிலைமைகளையெல்லாம் ஒன்றுவிடாமல் சொல்லிவிட்டு அவர்களின் வழிகாட்டல்களையும் பெற்றுத்தான் நாடு திரும்புவதாக வெளிப்படையாகவே பலமுறை தெரிவித்திருந்தார். மேற்கின் இடையீட்டின் படி ஒரு அரைகுறைத் தீர்வைப் பெற்றுக்கொள்ளக் கூடாதென்பதில் விடுதலைப் புலிகளின் தலைமை எவ்வாறு உறுதியாக இருந்ததோ, அந்தளவிற்கு தமிழர்களுக்கு மேற்குலகின் வழியாக ஒரு பொரி கூடத் தீர்வாகக் கிடைக்கக் கூடாதென்பதில் இந்தியாவும் உறுதியாக இருந்தது. எனினும் ஒரு தேசிய இன விடுதலைப் போராட்டத்தை உலகளவில் நசுக்க வேண்டுமென்றும் அதன் பின்பான மீள்கட்டுமானத்தில் வணிகமாற்ற வேண்டுமென்பதிலும் அக்கறை கொண்டு அமெரிக்கா தலைமையிலான மேற்குலகும், ஒரு வீறுகொண்ட தேசிய இன விடுதலைப் போராட்ட அமைப்பை அழித்தொழித்துத் தமிழர்களைத் தனது தயவில் தங்கியிருக்க வைத்து இலங்கைத்தீவின் மீதான தனது மேலாண்மைக்காக மட்டும் தமிழர்களைப் பயன்படுத்துவதோடு ஒரு காற்குறைத் தீர்வில் ஒரு நொடிப்பொழுதேனும் இயல்பாய் வாழ்வது தமிழர்களுக்கு வாய்க்கக்கூடாதென்ற உறுதியான முடிவில் இந்தியாவும், போர்த்தளபாட வணிகத்திற்காக சீனா, பாகித்தான் என எல்லோரினது தேவையும் தமிழர்களின் விடுதலைப் போராட்ட அமைப்பான விடுதலைப் புலிகளை ஒழிப்பது என்ற புள்ளியில் ஒன்றாகி தமிழினவழிப்பு நிகழ்ந்தேறியது. மகிந்த ராயபக்ச 2005 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 19 இல் இலங்கையின் சனாதிபதியாகப் பதவியேற்றவுடன் பேச்சுகளில் ஈடுபட்டுத் தமிழரின் தேசிய இனச் சிக்கலைத் தீர்க்கத் தான் கிளிநொச்சி வர அணியமாக இருப்பதாகக் கூறியதைத் தொடர்ந்து மகிந்த நடைமுறை அரசியலில் யதார்த்தவாதியெனக் கருதப்படுவதால் அவரது அமைதி முயற்சிகளுக்கு ஒரு குறுகிய காலத்தினை வழங்கிப் பார்க்க இருப்பதாகத் தலைவர் பிரபாகரன் அவர்கள் மாவீரர்நாளுரையில் சொல்ல நேர்ந்தது. தொடர்ந்து தடைப்பட்டிருந்த அமைதிப் பேச்சுகளைத் தொடர நோர்வேயினை டிசம்பர் மாத முதற் கிழமையில் மகிந்த ராயபக்ச அழைத்தார். போரினைத் தொடங்கி, புலிகளை அழிக்க முடிவெடுத்த இந்தியாவுக்கு மகிந்தவின் இந்த அழைப்பு எரிச்சலையூட்ட, மகிந்த டிசம்பர் இறுதிக் கிழமையில் உடனடியாக இந்தியாவுக்கு அழைக்கப்பட்டார். அங்கு விடுதலைப் புலிகளை அழித்தொழிக்க தான் வைத்திருந்த முழு வரைபையும் மகிந்தவுக்குக் காட்டி அமைதிப் பேச்சுகளிலிருந்து விலகி முற்று முழுதான போரை முன்னெடுக்குமாறு இந்தியா மகிந்தவை நெரித்தது. இதனாலேதான் “இந்தியாவின் போரையே நாம் செய்தோம்” என மகிந்த பல தடவைகள் இந்திய ஊடகங்களுக்குத் தெரிவித்திருந்தார். அதுவரை தொழிற்சங்க, மாந்த உரிமைத் தளத்தில் தான் இருந்த இளமைக் காலத்தில் தமிழர்களுடன் நெருங்கிப் பழகிய மகிந்தவிற்கு இந்தியா செல்லும் வரை புலிகளை அழிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமும் அழிக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கையும் கனவிலும் இருந்திருக்கவில்லை. இந்தப் போரினை முன்னெடுக்க முழு உலகத்தையும் பயன்படுத்தப் போகும் வரைபு வரை இந்தியாவின் தலைமை ஒருங்கிணைப்பிலேயே நடந்தது. தமிழர்களைக் கொன்று குவித்து இனப்படுகொலை செய்ததால் துட்டகாமினி என்ற மகாவம்சப் புரட்டின் தலைமகனின் தரநிலை மகிந்த ராயபக்சவுக்குக் கிடைத்து விட, அவன் ஒரு பாசிச வெறி பிடித்த தமிழினக்கொல்லியாகத் தனது முழுநேரப் பணியைத் தொடர்ந்தான். ஆனால், போரின் பின்பான மீள்கட்டுமானப் பணி ஒப்பந்தங்கள் போரிற்காகக் கடுமையாகப் பங்களித்த அமெரிக்கா தலைமையிலான மேற்குலகிற்கு அதிகம் கிடைக்கவில்லை. மாறாக, அத்தனை ஒப்பந்தங்களும் இந்தியாவுக்கே சென்றன. வணிகக் கணக்கில் நன்மையில்லை என இந்திய நிறுவனங்கள் கழித்து விட்ட ஒப்பந்தங்களே உண்மையில் சீனாவிற்கு வழங்கப்பட்டன. “துறைமுகம், விமானநிலையம், நெடுஞ்சாலை என அத்தனை ஒப்பந்தங்களையும் நான் முதலில் இந்தியாவிற்கே வழங்கினேன். அவற்றுள் இந்தியா ஏற்காதவற்றை மட்டும் தான் சீனாவிற்குக் கொடுத்தோம். ஏனெனில் அப்படியான ஒப்பந்தங்களை சீனாவே ஏற்கக்கூடியது” என்று மகிந்த மிகத் தெளிவாகப் பலமுறை இந்திய ஊடகங்களிற்கான செவ்வியில் கூறியுள்ளார். போரின் பின்பான மீள்கட்டுமான ஒப்பந்தங்களில் இந்திய, சீன நிறுவனங்களே அதிக நன்மையடைந்தன. எனவே மேற்குலகு தனக்குவப்பான ஆட்சியான UNP இன் ஆட்சியைக் கொண்டு வரும் நோக்கில் உலகரங்கில் மகிந்தவின் ஆட்சியை நெருக்கடிக்கு உட்படுத்த தமிழர்களைப் பகடைக் காயாகப் பயன்படுத்தியது. அதற்கு பொன்சேகாவையும் பயன்படுத்திப் பார்த்தது. இன்னும் என்னென்னவோ எல்லாம் செய்து பார்த்தது. ஆனால், மேற்கின் இந்த முயற்சிக்கு 2014 இன் நடுப்பகுதி வரை ஒப்புதலளிக்காமல் மகிந்த ராயபக்சவுடன் ஒட்டியுறவாடியே வந்தது இந்தியா. ஆனால், மேற்குலகின் தூதரகங்கள் மகிந்தவின் ஆட்சியை மாற்றத் தீயாய் வேலை செய்த போது, தனது கையை மீறி மேற்குலகினால் ஒரு ஆட்சிமாற்றம் ஏற்பட்டால் தனது மூக்குடைந்து விடும் என்று பெரிதும் அஞ்சிய இந்தியாவானது, சீன நீர்மூழ்கிக் கப்பல் ஆபிரிக்காவுக்கான தனது வழமையான ஆண்டுப் பயணத்தின் போது வழமைக்கு மாறாக கொழும்புத் துறைமுகத்தில் நங்கூரமிட்டுச் சென்றதுடன் மேற்கு இழுத்த ஆட்சிமாற்றம் என்ற தேரின் வடக் கயிற்றில் ஓடிப்போய்த் தொட்டுத் தானும் தேர் இழுத்ததாகப் பாசாங்கு காட்டியதையும் தாண்டி தான் தான் தேரை இழுத்ததாகத் தனது பகுதியில் தனது மேலாண்மையைக் காட்ட, மேற்குப் பெற்ற குழந்தைக்குத் தான் அப்பனாக நின்றது இந்தியா. மேற்குலகானது UNP தலைமையிலான ஆட்சியையே தனக்கு உவப்பானதாகக் கருதுகிறது. “Vision 2025” என்ற பொருண்மியத் திட்டத்தை சிறிலங்காவில் நிறைவேற்றுவதற்காகவே இந்த நல்லிணக்க அரசாங்கம் எனப்படும் அரசாங்கம் மேற்கினால் கொண்டுவரப்பட்டது . தமது “Vision 2025” என்ற திட்டத்திற்காக உப்புச் சப்பற்ற ஒரு தீர்வையென்றாலும் கையறு நிலையிலிருக்கும் தமிழர்களுக்கு வழங்கி அதனை தமிழர் பிரதிநிதிகள் மூலமாக தமிழர்களை ஏற்க வைத்துத் தமிழர்களின் தேசிய இனவிடுதலைப் போராட்டத்தைக் காயடித்துத் தமது சந்தைக்கான நிலையான அமைதியை ஏற்படுத்தும் திட்டமே அமெரிக்க தலைமையிலான மேற்குலகிடம் இருக்கிறது. தமிழர்களிற்கு இலங்கைத்தீவில் சிக்கல்கள் இருந்துகொண்டேயிருக்க வேண்டும் என்பதுடன் அவர்கள் தம்மிடம் வந்து முறைப்பட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பது தான் இந்தியாவின் நிலைப்பாடு . ஏனெனில் சிறிலங்கா மீதான தனது மேலாதிக்கத்தைப் பேண தமிழர்களின் சிக்கல்கள் முதன்மையான ஒரு சாட்டாக இந்தியாவுக்குத் தேவைப்படுகிறது. “கடந்த ஓராண்டாக த.தே,கூட்டமைப்பு டெல்கி செல்லவில்லை” என்றும் “மீனவர் சிக்கல் பற்றிப் பேசும் சிறிலங்காவின் குழுவொன்றில் நான் இடம்பெற்றதால் நான் மட்டும் 2016 இறுதியில் இந்தியா சென்றேன். ஆனாலும் த.தே.கூட்டமைப்பாகச் செல்லவில்லை. இப்படி த.தே.கூட்டமைப்பு இந்தியா செல்லாமல் இருப்பது விபத்தோ அல்லது தற்செயலானதோ அல்ல” என்றும் 2017 ஆம் ஆண்டு வெப்ரவரி மாதம் யாழ்ப்பாணத்தில் நடந்த கூட்டமொன்றில் சுமந்திரன் வெளிப்படையாகவே பேசினார். தமது சொற்கேட்டு ஆடிவந்த தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பானது ஏதோவொரு அரசியல் தீர்வொன்றை அரசியலமைப்பு மாற்றத்தின் மூலம் ஏதோவொரு வகையில் கொண்டு வரலாம் என்ற நகைப்பிற்கிடமான சிந்தனையில் முற்று முழுதாக மேற்கின் நிகழ்ச்சி நிரலில் பயணிக்கத் தொடங்கிய பின்னர், இந்தியாவிற்கு கூட்டமைப்பின் மீது வெறுப்புணர்வு ஏற்பட்டது. எனவே மேற்கின் விருப்பினை நிறைவேற்றும் தரகர்களாக தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புச் செயற்படுவதனால் சினமடைந்த இந்தியா, விக்கினேஸ்வரனை முன்னிலைப்படுத்திக் கூட்டமைப்பை ஓரங்கட்டித் தான் எதிர்பார்க்கும் வேலையைச் செய்யத் திடமாக வேலை செய்கிறது. இப்படியிருக்க, மேற்குலகிற்கு உவப்பான கடந்த ஆட்சியில் நடந்த அனைத்திற்கும் ரணிலே பொறுப்பு என்பதும் மைத்திரி நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட உலகின் வியத்தகு கைப்பொம்மையாகவே இருந்து வந்தார் என்பதும் இங்கு சுட்டத்தக்கது. கடந்த ஆட்சியில் ஏற்படுத்தப்பட்ட சட்டத் திருத்தங்களை உற்று நோக்கினாலே அவை பிரதமர் ரணில் பதவிக்கு வலுச் சேர்ப்பதாகவும் சனாதிபதியின் அதிகாரங்களைக் குறைப்பதாகவும் மகிந்த தரப்பில் எவரும் மீள ஆட்சிக்கு வர முடியாது செய்வதாகவும் இருக்கும். அத்துடன் பொருண்மிய அபிவிருத்தி தொடர்பான அனைத்து விடயங்களையும் ரணிலே கடந்த ஆட்சியில் கையாண்டிருந்தார். இந்தியாவுடனான ஒப்பந்தங்கள் பலதும் கடந்த ஆட்சியில் இழுத்தடிக்கப்பட்டே வந்தன. இதைத் தொடர்ந்து ரணிலை இந்தியாவுக்கு அழைத்த மோடி இந்தியாவின் திட்டங்கள் இழுத்தடிக்கப்படுவது தொடர்பில் தனது கடுமையான எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தினார். இதனால் தன்னால் சிங்கள மக்களிடத்தில் துட்டகாமினி ஆக்கப்பட்ட மகிந்தவை மீண்டும் ஆட்சிக்குக் கொண்டுவர இந்தியாவின் ஆளும்வர்க்கங்கள் முடிவு செய்தன. இதன் தொடர்ச்சியாக மோடி அரசில் பாராளுமன்ற உறுப்பினராக இருக்கும் சுப்பிரமணிய சுவாமி என்ற பெயர் பெற்ற அரசியல் மற்றும் பல முறைகேடான வேலைகளுக்கான முகவர் நேரில் சிறிலங்கா சென்று மகிந்த ராயபக்சவைச் சந்தித்து தனது “Virat Hindustan Sangam” என்ற அமைப்பின் வாயிலாக மகிந்தவை இந்தியாவுக்கு அழைத்து மோடி உட்பட்ட மிக முதன்மையானோருடனான சந்திப்புகள் மகிந்தவிற்கு ஏற்படுத்திக் கொடுக்கப்பட்டன. அத்துடன் மகிந்தவுடனான இந்தியாவின் ஒட்டான உறவு பல வடிவங்களில் வெளிப்படலாயின. “இந்தியா எமது நெருங்கிய உறவினன். சீனா எமது நீண்ட கால நண்பன்” என்று இந்தியாவில் வைத்துத் தனது கொள்கையை வெளிப்படையாக மகிந்த ராயபக்ச அறிவித்தார். இந்த ஆட்சிமாற்றத்திற்கு முன்பாக இந்திய உளவுத்துறை RAW தன்னைக் கொலை செய்யத் திட்டமிட்டதாகவும் அதனை ரணில் கண்டுகொள்ளவில்லையெனவும் இந்தியா விரும்பும் புரளியைக் கிளப்பிவிட்டார் மைத்திரிபால சிறிசேனா. இந்தப் புரளியால் சிங்கள மக்களிடத்தில் மைத்திரி மீதான பரிவுணர்வும் மைத்திரிக்கான ஆதரவும் கிடைக்கும் என்பதோடு இந்தியாவின் உளவமைப்பின் ஆளுமைக்கு நேரில் விளம்பரம் தேடுவதாயும் அமைந்தது. கடந்த சனாதிபதித் தேர்தலில் மகிந்த தோற்ற பின்னர் அம்பாந்தோட்டையில் வைத்து தனது தோல்விக்கு இந்தியாவின் வெளியக உளவுத்துறை RAW தான் காரணம் எனச் சொல்லியிருந்தார். மகாவம்ச மனநிலையில் இந்தியா தனது நெருங்கிய உறவினன் என்று புரியாத சிங்கள மக்களிடத்தில் இருக்கும் இந்திய எதிர்ப்புணர்வு இத்தகைய இந்திய எதிர்ப்புக் கருத்துகளால் தமக்கு ஆதரவைப் பெருக்கும் என அவர்கள் நன்கறிவர் என்பதோடு இப்படியான கருத்தை வெளியிட இந்தியச் சூழ்ச்சியாளாரும் அனுமதிப்பர் என்பது நுண்மையான புலனாய்வறிவுள்ளோருக்குப் புரியும். இது தொடர்பில் இந்தியாவின் NDTV ஊடகத்திற்கு செவ்வி வழங்கும் போது தன்னை ஆட்சியிலிருந்து வெளியேற்ற சீனா மகிந்த ராயபக்சவுக்கு உதவுகின்றது என்ற கருத்தை உறுதியாக மறுத்தத்தோடு மகிந்தவின் இந்த மீள்வருகையில் சீனாவிற்கு எந்தப் பங்குமில்லை என செவ்வி கண்ட இந்தியரைப் பார்த்து இறுகிய மனதோடு உறுதியாகத் தெரிவித்ததோடு மகிந்தவுக்கு சீனத்தூதுவர் வாழ்த்துச் செய்தி நேரில் வந்து தெரிவித்தது தொடர்பாகக் கருத்துரைக்கும் போது சீனத்தூதுவர் அலரி மாளிகையில் தன்னை வந்து பார்த்துப் பேசி நிலைமைகளைக் கேட்டறிந்த பின்பு தான் மகிந்தவிடம் சென்றதாக ரணில் தெரிவித்தார். இதிலிருந்து சீனாவிற்கு இதில் பங்கிருப்பதாகச் சொல்பவர்கள் யார் என்பது ஊகிக்க இலகுவானதே. எனவே, இந்தியாவால் கொண்டு வரப்பட்ட மகிந்தவிற்கு ஆதரவளிக்குமாறு கூட்டமைப்பிற்குப் பல அழுத்தங்கள் கொடுக்கப்பட்டு வருகிறது. இதற்குக் குறுக்க நிற்பதாகக் கருதும் மேற்கின் பதிலி சுமந்திரனைக் கட்சியை விட்டு நீக்குமாறு வெளிப்படையான இந்தித்துவ பாசிச அடிவருடியான மறவன்புலவு சச்சி தமிழரசுக் கட்சித் தலைமைக்குக் கடிதம் எழுதியுள்ளார். ரணிலைக் காப்பாற்ற நிற்பது மேற்குலகு. மகிந்தவைக் கொண்டுவர நிற்பது இந்தியா. சீனாவைப் பொறுத்தவரை தனது முதலீட்டுக்கான பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்துவதற்காக மட்டுமே வேலை செய்யும். இதை விட மேலாதிக்க நிகழ்ச்சி நிரல் இருப்பதாகச் சொல்வது மிகைப்படுத்தப்பட்ட புரளிச் செய்தி. மகிந்தவைக் கொண்டு வந்த சூழ்ச்சியில் சீனாவை ஒரு தரப்பாகக் காட்ட நினைப்பவர்கள் இந்தியாவின் அடிவருடிகளாக இருப்பர். இல்லை அடி முட்டாள்களாக இருப்பர். இந்த இரண்டும் இல்லையெனில் அவர் கயேந்திரகுமாராகத் தான் இருப்பார். ஏனெனில், கூட்டமைப்பு என்ற தனது காங்கிரசுப் போன்ற வாக்குப் பொறுக்கும் கட்சியை எதிர்ப்பதைத் தவிர தமிழர்க்கென எந்த அரசியலையும் முன்னெடுக்க முடியாதவாறு அவர் சித்தம் கலங்கி இருக்கிறார். இந்தியாவின் நிகழ்ச்சி நிரலுக்கு எதிராகத் தமிழர் நாம் செயலாற்ற வேண்டியது தேவையானது. கூட்டமைப்பு அதை இந்த விடயத்தில் தற்காலிகமாக இப்போது செய்கிறது. ஆனால் அதை எப்போதும் செய்யுமெனச் சொல்ல இயலாது. மேற்கின் நிகழ்ச்சி நிரலில் பட்டுண்டு கிடப்பதும் தமிழர்களின் விடுதலை அரசியலுக்கு எப்போதும் . எனவே இப்போது நடப்பன எதுவும் தமிழகளின் விடுதலை அரசியலை நகர்த்த உதவாது. இந்தியாவின் நிகழ்ச்சிநிரலை அறிந்து அதற்கு நேரெதிரே செயற்படுவதே தமிழர்க்கு நன்மை பயக்கும். அப்படி இயங்கும் ஆற்றல்களை ஊக்கப்படுத்துவதோடு தமிழின விடுதலையின் முதன்மை எதிரி இந்தியாவே என்ற தெளிவுடன் விடுதலை நோக்கி இயங்குமாறு ஒவ்வொரு தரப்பிற்கும் அழுத்தங்கொடுக்க வல்ல புரட்சிகர விடுதலையாற்றல்களே தமிழர்களுக்கு இன்று உடனடித் தேவை. –மறவன்- 2018-11-07 http://www.kaakam.com/?p=1381

http://www.kaakam.com/?p=1355 தமிழீழ மண்ணின் அரசியல் தலைமை ஆங்கிலப் புலமைவாய்ந்த மேட்டுக்குடிக் கனவான் கும்பல்களிடம் மீண்டும் போய்ச் சேர வேண்டுமென்பதில் மேற்கு மற்றும் இந்தியத் தூதரங்கள் உறுதியாகவுள்ளன. உழைக்கும் மக்களிடமிருந்து போராட்ட ஆற்றல் தலைதூக்கிவிட ஏதுவான அத்தனை வாய்ப்புகளையும் இல்லாதாக்கியும் மடைமாற்றியும் இந்தக் கனவான் கும்பலிடம் கொண்டு சென்று தமிழர்களின் அரசியல் தலைமையை அடகுவைப்பதில் இந்த மேற்குலக இந்தியச் சூழ்ச்சி நிகழ்ச்சி நிரல் வேலை செய்கின்றது. இந்த நுண்ணரசியற் கேடுகளை உணர்ந்துகொள்ளத் தடையாக உள்ள பல தடைகளில் தமிழ்ச் சமூகம் NGO க்களுடன் பின்னிப்பிணைந்திருப்பது ஒரு பெருந்தடையாக இருக்கிறது. இது குறித்த விழிப்பூட்டல்களை மக்களிடத்தில் மேற்கொள்ள ஒரு புரட்சிகர மக்கள் இயக்கத்தால் மட்டுமே இயலுமே தவிர மக்கள் இயக்கங்கள் என்ற போர்வையில் இயங்கும் NGO க்களால் இயலாதென்பதைச் சுட்டி மேற்கொண்டு விடயப் பரப்பிற்குள் செல்லலாம். இதுகாலவரையிலும் அரசியலை ஏடுகளிலும் நடைமுறையிலும் கற்றோர் NGO க்கள் பற்றிப் பெரும்பாலும் அறிந்திருப்பனவற்றை இக்கால சூழலில் அரசியல் தளத்தில் காலடி வைத்துள்ள புதுமுக இளவல்களுக்காக கீழ்வருமாறு சுருங்கத் தொகுக்கலாம். மேற்குலக ஏகாதிபத்தியமானது மூன்றாம் உலகநாடுகளைக் கடனாளியாக்குவதற்காக அந்த நாடுகளின் தற்சார்பு நுகர்வை இயலுமான வரையில் சீரழித்தவாறு கடன்களை உலக வங்கி, பன்னாட்டு நாணய நிதியம் போன்ற தங்களின் முகவர் அமைப்புகள் மூலம் வழங்கி மேலும் மேலும் கடன் சுமைக்குள்ளாக்கி பொருண்மியத்தில் நலிவுறச் செய்து கடன் வாங்காமல் எதையும் சரிக்கட்ட இயலாத சூழலை அந்த நாடுகளில் உருவாக்கி மீளக் கடன் வழங்குவதானால் கல்வி, மருத்துவம் போன்ற அடிப்படைத் துறைகளில் ஒரு பகுதியைத் தானும் தனியார்மயமாக்க வேண்டுமென நிபந்தனைகள் விதித்துத் தமது மேற்குலக வணிக நலனிற்காக சந்தைவிரிப்பிற்கு மூன்றாம் உலக நாடுகளின் அரசுகளை உடன்படவைக்கும் போது மக்களிடத்தில் தாம் அதுவரை தமது வரிப்பணத்தில் அனுபவித்த அடிப்படை வசதிகள் தனியார்மயப்பட்டு அவர்களின் வாழ்வு இறுக்கத்திற்குள்ளாகுகையில் அந்த அரசாங்கட்திற்கு எதிராக மக்கள் வீதியிலிறங்கிப் போராடுவர். அப்படியான சூழலைத் தவிர்ப்பதற்காக NGO க்கள் களமிறங்கி மக்களிற்கு உதவும் போர்வையில் வேலை செய்து மக்கள் புரட்சிக்கான சூழலை இல்லாதாக்கி ஏகாதிபத்திய உலகையும் அதற்கு அடிமையாகிப் போன மூன்றாமுலக நாடுகளின் அரசுகளையும் காப்பாற்றும். NGO க்கள் கருத்திட்டங்களை முன்வைக்கும் போது இயலுமானவரை பெண்கள், கைம்பெண்கள், நலிவுற்றோர் எனப் பலவாறு சமூகத்தைக் குழுப்படுத்தியே தனது செயற்பாடுகளை முன்னெடுக்கும். இவ்வாறாக மக்கள் ஒரு தேசமாக ஒன்றுபடுதலை இல்லாமலாக்க மக்களை குழுக்களாக அணுகும் போக்கைக் கடைப்பிடிக்கும். அப்படி அணியமாதலை மக்களிடத்தில் பழக்கப்படுத்தித் தேசமாக ஒன்றாகும் வாய்ப்புகளை இயன்றவரை குறைப்பதில் NGO க்கள் வேலை செய்யும். இயற்கையாகவோ செயற்கையாகவோ பேரிடர்கள் நேருகையில் அந்தப் பாதிப்புகளிலிருந்து மீண்டுகொள்ள மக்கள் தம்முள் அணியமாகி ஒரு சமூகமாகத் தமது சிக்கல்களைத் தமது ஆளுமையின் மூலமும் தமது வரிப்பணத்தை நிருவகிக்கும் தம்மால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசாங்கத்தினுடனும் சேர்ந்து தீர்த்துக்கொள்ள முனைகையில் அந்த சமூகம் தனது ஆற்றலில் தான் நம்பிக்கை வைத்து ஒரு சமூகமாகத் தனது சிக்கல்களைத் தானே தீர்க்கும் ஆளுமையை வளர்த்து வெளியாருக்காகவும் வெளியாரின் ஏய்ப்புகளுக்காகவும் காத்திருக்காது. எனவே இந்த நிலை உருவாகாமல் தடுக்க இப்படியான பேரிடர்கள் நேர்ந்த மறுகணமே NGO க்கள் வந்து மக்களிடத்தில் வேலை செய்து மக்களைத் தமது ஆளுமையையும் ஆற்றலையும் உணரவிடாது செய்வதோடு சமூகமாக அணிதிரண்டு தமது சிக்கல்களைத் தீர்த்துக்கொள்ளும் பழக்கம் ஏற்படுவதை இல்லாமல் செய்யும். ஏகாதிபத்திய நலனுக்கு உகந்த அல்லது கேடாகாத ஒடுக்குமுறை அரசுகளை ஒடுக்கப்படும் மக்களின் புரட்சிகளிலிருந்து காப்பாற்றுவதில் NGO க்கள் முன்னின்று உழைக்கும். தமது மண்ணிழந்து, உறவுகளை இழந்து, உடல் அவயங்களை இழந்து, வாழ்வாதாரமிழந்து எமது மக்கள் சொந்த மண்ணில் ஏதிலிகளாக இருக்கும் போது, அவர்களின் நிலங்கள் இராணுவத்தால் வல்வளைப்புக்குள்ளாகி, உறவுகள் சிங்கள இராணுவத்தால் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டும் காணாமலாக்கப்பட்டும் இருக்கும் போது அவர்கள் எதை இழந்தார்களோ அவற்றிற்கான மூல காரணத்தை அகற்றிச் சிக்கல்களைத் தீர்க்க முனையாது, மாறாக அதனை மழுங்கடித்து மறைப்பதற்காக ஏதோ எமது மக்கள் இழந்தது இவையொன்றுமில்லை உளவியல் சமநிலையை மட்டும் என்றாற் போல காட்டி, எமது மக்களிடத்தில் எழும் நியாயமான வெஞ்சினத்தையும் ஒடுக்குமுறையாளனிற்கு எதிராக வஞ்சினமாக நெஞ்சிலிருக்கும் தமிழ்த் தேசிய மெய்யுணர்வையும் உளநோயாகக் காட்டி அவற்றினை இல்லாதொழித்து அடக்குமுறையாளனின் எதிர்காலத்திற்கும் பாதுகாப்பு உறுதி செய்யப்படுவதோடு எமது மக்களின் அடக்குமுறைக்குள்ளாகி அவதியுறும் உண்மை நிலை மடைமாற்றம் செய்யப்பட்டு மக்களின் நியாயமான தேசிய உணர்வுகளை மழுங்கடிக்க பெரும்பாலான NGO க்கள் உளவியல் சமூக திட்டங்கள் (Psycho Social Projects) என்ற கருப்பொருளில் பல திட்டங்களை முன்னெடுக்கும். முள்ளிவாய்க்கால் பேரவலத்திற்குப் பின்னர் தமிழீழ மண்ணில் காலடி வைத்துள்ள NGO க்கள் முன்னெடுத்த வேலைத் திட்டங்களை உற்று நோக்கின் இதனைத் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ளலாம். மேலே விளக்கப்பட்டதன் அடிப்படையில் பொதுவாக எவ்வாறு எதற்காக NGO க்கள் உலகெங்கும் இறக்கிவிடப்பட்டுள்ளன எனப் பார்த்தோம். குறிப்பாக, முள்ளிவாய்க்கால் பேரவலத்தின் பின்னர் தமிழீழ மண்ணில் புதுப்புது வடிவங்களுடன் எப்படிக் களமிறங்கித் தமிழர்களின் அரசியல்வெளியைச் சீரழித்துக்கொண்டு வெளியாரின் குழிபறிப்புகளிற்கான அரசியலை NGO க்கள் முன்னெடுத்துச் செல்கின்றன என்பதனை நாம் தெளிவாக உணர வேண்டும். NGO க்கள் “சிவில் சமூகம்” என்ற பெயருக்குள் ஒளிந்திருந்து கழுத்தறுக்கும் நுண்ணரசியலை முழு உடற்கூற்றாய்வுக்கு உட்படுத்துவதன் மூலம் விளங்கிக்கொள்ளலாம். இதில் பாக்கியசோதி சரவணமுத்து எனும் மேட்டுக்குடிக் கொழும்புவாழ் தமிழர் நிறைவேற்றுப் பணிப்பாளாராக இருக்கும் மாற்றுக் கொள்கைகளுக்கான அமையம் என்ற பெயருடன் தம்மை சிவில் சமூகமாக அடையாளப்படுத்தி வரும் NGO வானது 20 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக இயங்குகி வருகின்றது. வாசிங்டனின் கொழும்புக்கிளையாகச் செயற்பட்டு வரும் இத்தகைய அமைப்புகள் நல்லிணக்கம், மாந்த உரிமைகள், புனர்வாழ்வு எனப் பலவாறு பேசி மேட்டுக்குடிக் கனவான்களை ஆபத்பாண்டவர்களாகப் பார்க்கும் காலனியடிமைப் பொதுப்புத்தியைக் கொண்ட மக்களை எளிதில் ஏமாற்றிவிடுகின்றனர். சரி. பாக்கியசோதிக்கு தமிழ்மொழியே தெரியாததால் அவர் ஊரோடிருந்து (கொழும்பு) வாசிங்டன் வேலைகளைச் செய்துவருவதால் அவரால் புரட்சிச் சாயத்துடன் தமிழீழ மக்களிடத்தில் வர முடியவில்லை. ஆனால் தமிழீழ மண்ணின் “தமிழ் சிவில் சமூக அமையம்” என்ற பெயரில் வலம் வரும் அமைப்பானது புரட்சிச் சாயத்தை அள்ளிப் பூசிக்கொண்டு வந்து மக்களை ஏமாற்றுகிறார்கள். ஒரு இனவழிப்புப் போரின் பின்பு இனவழிப்பிற்குள்ளாக்கப்பட்ட மக்களிடத்தில் ஏகாதிபத்தியத்தின் துணைப்படைப் பிரிவுகளில் ஒன்றான NGO க்கள் எப்படிச் செயாலாற்றும் என்ற நுண்ணரசியலை விளங்கிக்கொள்ள தமிழ் சிவில் சமூக அமையம் என்ற பெயரில் தமிழீழத்தில் இயங்கிவரும் NGO இனைப் பார்த்துப் புரிந்துகொள்ளலாம். ஐந்தாண்டுகளாக தமிழ் சிவில் சமூக வலையமைப்பு என்ற பெயரில் அறிக்கையிட்டு வந்தவர்கள் 2014 ஆம் ஆண்டின் இறுதிப் பகுதியிலிருந்து “தமிழ் சிவில் சமூக அமையம்” என்ற பெயரில் அமைப்பு வடிவம் பெற்றனர். சிவில் சமூகம் என்ற பெயரில் உருவாக்கப்பட்ட அந்த அமைப்பின் தலைமைகளாகவும், இணைப்பாளர்களாகவும் அந்த அமைப்பிலிருப்போர் யாரென்று சற்றுநோக்கித் தான் ஆக வேண்டும். சிவில் சமூகம் என்றதும் தமிழீழ விடுதலைக்குப் போராடி இனக்கொலைக்குள்ளாகியுள்ள மக்களில் காணாமல் போனோரைத் தேடுவோரும், சிறைபட்டிருக்கும் எமது அரசியல் கைதிகளின் உறவினரும், விடுதலைக்காகப் போராடிய ஆளுமைகளும் மண்சார்ந்து மக்களுடன் நின்று பணியாற்றியவர்களும் இருப்பார்கள் எனவே பெயரை வைத்துப் பலரை நினைக்கத் தூண்டும். ஆனால், இந்த அமைப்பில் இருப்பவர்கள் யாரெனில் மருத்துவர்கள், பொறியியளர்கள், பேராசிரியர்கள், விரிவுரையாளர்கள் மற்றும் மக்களை நம்பாமல் கர்த்தரை நம்பும் பாதிரியார்கள் என ஆங்கிலத்தை முன்னிலைப்படுத்தி வாழும் மேட்டுக்குடிக் கனவான்களே இருக்கிறார்கள். இவர்களில் பலர் போர்க் காலங்களில் மாணவர்களாக இருந்த போது அவர்களிலும் திறமையான மாணவர்கள் தேச விடுதலைக்காகப் புறப்பட்ட போது வீட்டுக்குள் ஒளிந்திருந்து பாடங்களை மனனம் செய்துகொண்டு பக்கத்தில் அழுகுரல் கேட்டாலும் படிப்புப் போய்விடும் என்று எட்டிக் கூடப் பார்க்காத உள்ளங்காலில் ஒரு துளி மண்படாத மலர்ப்படுக்கை வாழ்விலிருந்து வந்த ஆளுமை குறைந்தோராகவே இருந்தனர். இவர்களில் பலர்தான் இன்று தமிழ் சிவில் சமூக அமையம் என்ற பெயரைப் பயன்படுத்தி NGO ஆக இயங்குகின்றனர். இவர்களில் விரல்விட்டு எண்ணக் கூடிய ஒரு சிலரைத் தவித்து ஏனையோர் மக்களைக் காணாதோரே. பள்ளிக்கூடமும் தனியார் வகுப்புகளுமென இருந்தவர்கள் பின்பு பல்கலைக்கழமும் பட்டமுமென இருந்து இப்போது வேலையும் வீடும் சம்பாதிப்புமென இருந்தவர்களாக உடலில் ஒரு வியர்வைத்துளியை அறியாதவர்களாக மக்களைக் காணாதவர்களாக இருந்தவர்களை இழுத்துப் போட்டு “சிவில் சமூகம்” என்ற போர்வையில் இந்த NGO தேரினை இழுப்பவர்கள் யார்? அவர்களின் பின்னணி என்ன? எத்தகைய நுண்ணரசியல் ஆட்டம் இவர்கள் மூலமாக ஆடப்படுகிறது எனப் பார்க்க வேண்டும். இனப்படுகொலைக்குள்ளாகித் தமக்கான தக்க தலைமையையும் தாம் வாழ்ந்த நிழலரசின் அத்தனை கட்டமைப்புகளையும் இழந்து நட்டாற்றில் இருக்கும் ஒரு ஒடுக்குண்ட தேசத்தில் எங்கெங்கெல்லாம் வெற்றிடம் இருக்குமோ அங்கங்கெல்லாம் NGO க்கள் வந்து அமர்ந்துகொள்ளும். மக்களுக்கான ஊடகங்கள் இல்லையென்றால் ஒரு ஊடகம் அங்கே வந்து விடும். இப்படியாக வல்ல தலைமையை இழந்துவிட்ட தமிழ்மக்களின் அரசியல் தலைமை கெடுவாய்ப்பாக மீண்டும் வாக்குப் பொறுக்கும் மிதவாதத் தமிழ்த் தலைமையிடம் சென்றது. வாக்குப் பொறுக்கிய பின்னர் செய்யும் பாராளுமன்ற அரசியலினால் தமிழ் மக்கள் தொடர்ச்சியாகக் கட்டமைக்கப்பட்ட இனவழிப்பில் இழந்துவரும் சூழலைத் தாமதப்படுத்தத்தன்னும் இயலாது என்று மக்களுணர்ந்து தமக்கான தலைமையை ஒரு புரட்சிகர மக்கள் இயக்கமாக பாராளுமன்ற அரசியலுக்கு வெளியே தேடுவார்கள். தேடினார்கள். தேடுகிறார்கள். எல்லா வெற்றிடத்தையும் உரியவர்கள் நிரப்ப முன்னரே நிரப்பிவிடும் NGO க்கள் ஒரு புரட்சிகர மக்கள் இயக்கத்தின் தேவை மக்களிடத்தில் எழும் என்பதால் அதுவாகவும் அல்லது அதனைத் தீர்மானிக்குமிடத்திலும் இருப்பதற்காக உருவாக்கிவிடப்பட்ட NGO தான் “தமிழ் சிவில் சமூக அமையம்” என்ற பெயரில் வலம் வருகிறது. மக்களால் நிராகரிக்கப்பட்டோரும் மக்களைக் காணாத மேட்டுக்குடிக் கல்வியாளர்களும் இந்த NGO உடன் நிற்க இடம் தேடிக் கூட்டிற்கு நிற்க அது ஒரு வெகு மக்கள் அரசியல் செய்வது போன்ற ஒரு போலித்தோற்றம் தெரியும். இந்த அமைப்பில் இன்று பேச்சாளர்களில் ஒருவராகப் பதவிநிலையில் அடையாளப்படுத்தப்பட்டாலும் அந்த அமைப்பின் சார்பில் இயங்கியும் பேசியும் வருபவர்களில் இன்று யாழ் பல்கலைக்கழகத்தின் சட்டத்துறைத் தலைவராக இருக்கும் கு. குருபரன் முதன்மையானவர். அவர் சட்டத்துறையில் இளமானிப்பட்டத்தைப் பெற்ற சில நாட்களிலேயே அவரை அமெரிக்காவின் உதவி இராசாங்கச் செயலாளர் ரொபேட் ஓ பிளேக் சந்தித்துப் பேசியுள்ளார் என்றளவில் இந்தக் குருபரன் முன்னரே அமெரிக்கத் தூதரகத்தால் இனங்காணப்பட்டவராக இருந்துள்ளார். இளமானிப்பட்டம் பெற்ற அடுத்த சில மாதங்களில் இந்த சிவில் சமூக அமையத்திற்குப் பேச்சாளாராக குருபரன் நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறார் எனில் அவர் மீது ஏதோவொரு பாரிய நம்பிக்கை கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அப்படியாயின் அது எவரால் என ஊகிப்பது இலகுவானதுதான். பொதுவாக ஒரு அமைப்பின் பேச்சாளராக முதிர்ச்சியுள்ள அனுபவமுள்ள ஒருவரையே நியமிப்பார்கள். ஆனால் சிவில் சமூக அமையம் என்ற பெயரில் உருவாக்கப்பட்ட NGO க்கு பேச்சாளராக இருப்பதற்கு இளமானிப்பட்டம் பெற்று சில காலமேயான குருபரன் தகுதியானவர் என அடையாளங்காணப்பட்டமை விபரமறிந்தவர்களுக்கு அதிர்ச்சியாக இருக்காது. இந்தக் குருபரன் “அடையாளம் கொள்கை ஆய்வுக்கான நிலையம்” என இன்னொரு NGO வினை நிறுவி நிறைவேற்றுப் பணிப்பாளராக இருந்து அதனை இயக்கி வருகிறார். மாதமொருமுறை அல்லது சில மாதங்களுக்கொருமுறை அமெரிக்க ஐரோப்பியப் பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து விரிவுரையாளர்களை அழைத்து வந்து கூட்டம் போடுவது தான் இந்த அடையாளம் என்ற NGO வின் முதற்பணி. உலக வங்கி மற்றும் USAID போன்றவற்றிலிருந்தும் நிதிபெற்று இயங்கும் இந்த அமைப்புக்கு மேற்கு நிதிகள் கிடைக்க குறிப்பிட்ட சில தூதரகங்கள் பெருமுதவிகள் செய்கின்றன. மேற்கின் நிதியில் NGO நடத்தும் குருபரன் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பும் பேச அனுமதியுண்டு. ஏனெனில், அதனைக் கூட இப்படியான NGO க்கள் தான் பேச வேண்டுமென்பது மேற்குச் செய்யும் நுண்ணரசியலாகும். இதனால் இந்தக் குருபரன் கருத்து வெளியிடும் போது மேற்கின் நிதியை வெளிப்படையாகப் பெற்று இயங்கும் அடையாளம் எனும் NGO வின் கருத்தா அல்லது மேற்கின் நிதியை மறைமுகமாகப் பெறும் தமிழ் சிவில் சமூக அமையம் என்ற NGO வின் கருத்தா என்று குழப்பமாக இருப்பதாக ஒரு ஊடக நண்பர் அப்பாவித்தனமாக இந்தப் பத்தி எழுதுபவருக்குச் சொன்னார். அத்துடன் எமது இனவிடுதலைக்காகப் போராடிச் சிறைப்பட்டிருக்கும் அரசியல் கைதிகளான உறவுகள் தமது விடுதலை குறித்தும் வழக்குகள் தொடர்பாகவும் சிறைகளில் இருந்து தொடர்புகொண்டு சட்டவாளர்களுடனும் அரசியல் தலைவர்களுடனும் பேசுவது ஒரு இயல்பான வழக்கம். அவர்களது வழக்குக் குறித்து அவர்களை விட எவருக்கும் சட்ட அறிவோ அது குறித்த முன்னெடுப்பறிவோ இருக்காதென்றளவில் விடயங்களை விளங்கி வைத்திருக்கும் எமது அரசியல் கைதிகள் வெளியே தம்மால் இயங்க முடியாத ஒரே காரணத்தால் சிறைப்பட்ட வலியுடன் வாய்க்கும் அருமையான நேரத்தில் எவ்வளவோ துன்பங்களிளுக்கும் இறுக்கங்களுக்கும் நடுவிலும் தொலைபேசிக்கு அழைக்கும் போது அரசியல்வாதிகளோ அல்லது பெரும்பாலான தொழில்முறைச் சட்டவாளர்களோ (சிங்களச் சட்டவாளர்கள் அடங்கலாக) கூடிய முதன்மை கொடுத்து அவர்களின் சூழலறிந்து பேசுவார்கள். ஆனால் குருபரன் என்பவர் ஒரு அனுபவமற்ற அப்போது தான் ஓரிரண்டு வழக்குகளில் ஈடுபட்டுப் பயிலும் ஒரு சட்டவாளர் என அறியாமல் இவருக்கு ஊடகங்களும் இன்னும் யார் யாரோ கட்டிவிட்ட மணியை நம்பி இவர் பேசும் அரசியலை நம்பி இவருக்கு சிறையிலிருந்து அழைத்து தமது வழக்குக் குறித்துப் பேச முற்பட்டபோது, “சிறையிலிருப்பவர்கள் தொலைபேசி வைத்திருப்பதும் பேசுவதும் சட்டத்திற்கு முரணானது. என்னை நீங்கள் அழைக்க வேண்டாம்” என தனது மேட்டுக்குடி மலர்ப்படுக்கைவாழ் பண்புநிலையின் மெய்நிலையைக் குருபரன் காட்டி விட்டார். இவரின் பேச்சுகளின் போலித்தன்மையையும் நடைமுறையின் மெய்நிலையையும் அறிந்த எமது இனவிடுதலைக்காகப் போராடிச் சிறைப்பட்டிருப்பவர்களின் மனநிலையில் தான் இந்தக் குருபரன் வகையறாக்கள் சரியான முறையில் பதிவாகியிருப்பார்கள். இதே குருபரன் தமிழ்ச் சமூகத்தில் இருகட்சி அல்லது ஒன்றிற்கு மேற்பட்ட கட்சிகள் இருப்பது தேவையாம் என்று பரப்புரை செய்து வருகிறார். இனப்படுகொலைக்குள்ளாகி நிற்கும் தமிழினம் எண்ணிக்கையில் தனது சொந்த நிலத்திலே கூட சிறுபான்மை ஆக்கப்பட்டு வரும் வேளையில் தனது பிரதிநிதித்துவ அரசியலைத் தான் எழுந்து விடுதலைக்காகப் போராடும் காலம் வரையிலாவது தக்கவைக்க வேண்டுமென்ற நிலையில், இப்படியாகத் தமிழர்களின் வாக்குகள் சிதறுவது யாருக்கு நன்மை பயக்கும் எனத் தெரியாமல் இந்த NGO நபர் இதைச் சொல்லியிருக்க மாட்டார். அதுவும் இப்படியான பரப்புரைகளை தென் தமிழீழத்தில் செய்தால் அதன் விளைவு என்னவாகும் என இந்த மண்ணில் ஊர்வனவுக்குக் கூடத் தெரியும். இந்த NGO நபருக்குத் தெரியாமலா இருக்கும்? “யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து முசுலிம்களை வெளியேற்றியமையானது ஒரு இனச் சுத்திகரிப்பு” என ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். இல்லையெனின், பன்னாட்டுச் சமூகம் தமிழர்கள் மீதான இனப்படுகொலைத் தீர்மானத்தை ஒரு விடயமாகக்கொள்ளாது” என இதே குருபரன் கூறியுள்ளார். இந்த மோசமான கருத்தைச் சுமந்திரன் கூறிய போது எதிர்த்தெழுந்து கொதிப்புடன் கண்டித்த பலருக்கு குருபரன் சொன்ன இந்தக் கூற்றுக் கண்ணிற்குத் தெரியவில்லை. ஏனெனில் தமது கட்சிசார் நிலைகளுக்கு இப்போது பயன்படுகிறார் எனக் கணித்து இப்படியானவர்கள் கொள்ளும் பராமுகத்தில் நேர்மையான விடுதலை அரசியல் இல்லை. எனவே இத்தகைய NGO க்கள் இன்று எவ்வாறு செயற்படுகின்றன என கீழ்வருமாறு சுருங்க அடுக்கலாம். புரட்சிகர ஆற்றலாக ஒரு மக்கள் இயக்கத்தின் பின்னே மக்கள் செல்வதைத் தடுத்துத் தம்மை மாற்றாகக் காட்ட சிவில் சமூகத்தின் பெயரால் இயங்கும் NGO க்கள் வேலை செய்வதுடன் சிவில் சமூகத்தின் சார்பில் பேசவல்லவர்களாக தாமே அடையாளங் கொள்கின்றனர். இவர்களின் கருத்தே சிவில் சமூகத்தின் கருத்தாக ஊடகங்களின் மூலம் பதிவாகும். அதற்காக ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்காகக் குரல் எழுப்புவார்கள், ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பும் பேசுவார்கள், இனப்படுகொலையில் மேற்கின் பங்கையும் பேசுவார்கள். ஆனால் அங்கிருந்து நிதிபெற்றுத் தான் இயங்குகிறார்கள் எனில் இவர்கள் புரட்சிகரச் சாயத்துடன் மக்களிடம் வந்து சிக்கல்களைக் கையிலெடுத்து அப்படியே அதை மடைமாற்றிவிட்டு அறிக்கையுடன் போய் விடுவார்கள். இதன் தொடர்நிலையை உற்றுநோக்கி மக்கள் இவர்களிடம் கேள்வி கேட்கத் தொடங்கினால் அவர்களுக்கு எல்லாம் புரியும். இப்படியாக சமூகத்தில் மக்கள் சார்பாகப் பேசுபவர்கள் என்ற வேடந்தாங்கி இந்த நபர்களை அறிவார்ந்த தலைமைகளாக NGO முன்னிறுத்துகின்றது. உண்மையில் இவர்கள் தமிழ்ச் சமூகத்தில் வளர்த்துவிடப்பட்ட மேற்குலகின் புல்லுருவிகளே. முள்ளிவாய்க்கால் பேரவலத்தின் துன்பங்களைத் தாங்கிய மக்களின் அழுகைகளையும் குரல்களையும் பதிவு செய்து மேற்கிற்கு அனுப்பி மேற்கிடமிருந்து நிதிபெற்றுக்கொள்ளும் அடையாளம் வகையறா அமைப்புகள் ஏதோ மக்களுடன் நின்று செயற்படுவதாகத் தோற்றம் தரும். இதற்கு எதற்காக மேற்குலகு நிதியளிக்கிறது என வினா எழுப்பிப் பாருங்கள். அவர்கள் பேயறைந்தவர்கள் போல முற்போக்குத் திரையகன்று அகன்று விடுவார்கள். ஒரு தேசிய இன விடுதலைப் போராட்டத்தின் முன்பு, போராட்டத்தின் போது, அந்த மக்கள் இனப்படுகொலைக்குள்ளான பின்பு அந்த மக்களின் மனநிலை, ஆளுமை, எதிர்பார்ப்பு என்பன குறித்து ஆய்வு செய்து, அதற்குள் வேலை செய்யத் தான் எப்படி உள்ளிறங்கலாம் என மேற்கு முடிவெடுக்கவே இத்தகைய ஆவணபடுத்தல்களை இவர்கள் மூலம் செய்ய இவர்களுக்கு மேற்கு நிதியளிக்கிறது. இதை ஏனைய தேசிய இனங்களிற்கு நடந்தவற்றோடு ஒப்பாய்வு செய்து சில ஒடுக்கல் விதிகளை மேற்குப் புதிதாகத் தனது உட்சுற்றுக் கையேடுகளில் எழுதி வைக்கும். கலை, இலக்கிய, படைப்புத் தளங்களிலும் இருந்து இயல்பாகவெழும் விடுதலைக் குரல்களை வெளிச் சொல்ல அவர்கட்கு நிதியொரு தடையாக இருக்கும் வேளை அப்போதும் புரவலர்களாக உள்நுழைந்து படைப்புவெளிகளையும் இத்தகைய NGO க்கள் தமதாக்குவர். இளவல்களிடத்தில் ஆளுமை விருத்தி செய்யப்போவதாகப் பயிற்சிப் பட்டறைகளை நடத்தித் தமக்கானவர்களை அடையாளங்கண்டு அவர்களை NGO சமூகமாக வளர்த்தெடுத்து தூதரகங்களினதும் மேற்குமைய நிறுவக அமைப்பாளர்களினதும் கோப்புகளில் இப்போதே இடம்பிடிக்க வைப்பர். நாளை இவர்களையே தலைவர்களாக உருவாக்கும் வேலைகளிலும் ஈடுபடுவர். (ஒரு மாபெரும் இனவிடுதலைப் போராட்டத்தைத் தனது சொந்தக் காலில் நின்று எதிர்கொண்டு போராடிப் பெற்ற ஆளுமையை விடுத்து மூடிய அறையில் வெண்திரையில் படங்காட்டி ஆளுமை விருத்தி வகுப்பெடுப்பதை நினைத்து யாரும் சிரித்துச் சாகாதீர்கள்) உறைக்கச் சொல்வதானால், மேற்குலக ஏகாதிபத்திய உலகு புரட்சி மீதான தனது வன்மத்தை இப்படியான NGO க்களையும் NGO நபர்களையும் புரட்சி பேசவைத்துத் தீர்த்துக்கொள்கிறது. தமிழீழ மண்ணின் அரசியல் தலைமை ஆங்கிலப் புலமைவாய்ந்த மேட்டுக்குடிக் கனவான் கும்பல்களிடம் மீண்டும் போய்ச் சேர வேண்டுமென்பதில் மேற்கு மற்றும் இந்தியத் தூதரங்கள் உறுதியாகச் சில நுண்ணரசியல்களை “சிவில் சமூகம்” போன்ற பெயர்களிற்குப் பின்னால் ஒளிந்திருக்கும் NGO க்கள் மூலம் செய்கின்றன. இதனால் சிவில் சமூகம் என்ற பெயர்களில் ஒளிந்திருந்து NGO க்கள் செய்யும் கழுத்தறுப்புகளை உணராவிட்டால் விடுதலைக்கான புரட்சிகர அமைப்பு உருவாக வாய்ப்பேயில்லை. இதனை உணருவோமா? புரட்சிகர ஆற்றல்களாக ஒரு மக்கள் இயக்கம் தமிழீழ மண்ணில் இருந்து மீண்டெழ வேண்டாமா? -சேதுராசா- 2018-10-05 http://www.kaakam.com/?p=1355