சுப.சோமசுந்தரம்

சம்பந்தர் தேவாரத்தில் கோளறு(கோள் அறு) பதிகம் இதையே சொல்கிறது. " என் ஐயன் சிவனின் அருள் இருக்கையில் சனி முதலான கோள்கள் என்னை என்ன செய்ய இயலும் ?" என்பதே கோளறு பதிகத்தின் கருப்பொருள். (இறை மறுக்கும் நான் இதன் மூலம் சைவத்தைப் போதிக்கிறேன் என்று பொருளில்லை. 'சிவன் ஒருவனே உங்களுக்குப் போதும்; கோள்களைக் கட்டி அழ வேண்டியதில்லை' என்று சம்பந்தர் மூலமாக சைவ சமயத்தவர்க்குச் சொல்வதாய்க் கொள்ளலாம்).

நண்பர் Kapithan சொல்ல வருவது கோபுர சிற்பங்களை என்று நினைக்கிறேன்.

யாருடனும் விவாதத்துக்காக எழுதவில்லை. பொதுவாக உடலுறவு உடலுக்கும் உள்ளத்துக்கும் நன்மை பயப்பது என்பதை நீண்ட காலம் கழித்துப் புரிந்து கொண்டவன் நான். இளமைக்காலத்தில் சுயஇன்பத்திற்குப் பின் சுய கழிவிரக்கமும் குற்றவுணர்ச்சியும் ஏற்பட்டு மனதளவில் பாதிக்கப்பட்டது உண்டு. அவற்றைப் பற்றிய தவறான கற்பிதங்களே காரணம். காமசூத்ரா போன்ற படைப்புகளே பல தவறான புரிதல்களைக் கொண்டவை. சமூகத்தில் காமத்தைப் பற்றிய தவறான கற்பிதங்கள் உலா வரும்போது சரியான கருத்துக்களும் வலம் வருவது நியாயம்தானே ! அவையறிந்து சொல்லுதல் நலம் என்று மக்கள் எண்ணினால், அதற்கென தனிப்பட்ட பகுதியை ('பேசாப் பொருள்' போல) வரையறுத்து எழுதலாம். Adults only என்று திரைப்படங்களை வரையறுப்பதில்லையா ? எனவே இவ்வாறான எழுத்துக்களை வரவேற்கிறேன்.

ஒன்றைக் கசடறக் கற்றலின் வெளிப்பாடு. கற்றது உணர விரித்துரைக்கும் இவ்வெளிப்பாடே ஏனையோர்க்கும் நன்மை பயப்பது. சிறப்பு.

இம்மாதிரி வேண்டுகோள் மக்களிடம் வைக்கும் போதெல்லாம் மக்கள் அதனை வரவேற்றதாக வரலாறு எங்கேயும் கிடையாது. 1967ல் பஞ்சம் ஏற்பட்டபோது தமிழ்நாட்டில் ஆளும் கட்சியான காங்கிரஸ் (பழைய காங்கிரஸ். அப்போதே இந்திரா காங்கிரஸ் என ஒன்று தோன்றி பின்னர் அதுவே காங்கிரஸ் ஆன கதை வேறு) மக்களை எலிக்கறி சாப்பிடச் சொன்னது, தற்செயலாக அதைத் தொடர்ந்து வந்த பொதுத்தேர்தலில் பேசு பொருளானது.

மாம்பழம் மாவோப்பழம் ஆன கதை போலும். சுவாரஸ்யமாய் உள்ளது.

அடுத்து இந்தியாதான். ரயில்வே, இன்சூரன்ஸ், தொலைத்தொடர்பு, நெடுஞ்சாலை என இலாபத்தில் இயங்குபவற்றைக் கூட இந்திய ஒன்றிய அரசு தனியாரிடம் விற்பது இதற்கான அறிகுறியே. தொழில் வளர்ச்சி, வேலை வாய்ப்பு, சமூக முன்னேற்றம் என்பதையெல்லாம் விடுத்துப் பெரும்பான்மையினரின் மதம், இனம், மொழி என ஆதிக்க செலுத்த எண்ணும் அரசுகள் மக்களை இந்த இழிநிலையில்தான் கொண்டு விடும்.

"சுழன்றும் ஏர்ப்பின்னது உலகம்" என்பதெல்லாம் மெய்ப்பட்டே தீரும். ஆடு மாடு வளர்ப்பும் உழவின் ஒரு பகுதியே.

எனது மகள் சோம. அழகு 2016ல் 'திண்ணை' இணைய வார இதழில் எழுதிய கட்டுரை . மேற்கூறிய சட்டம் தொடர்பான பகுதி எடுத்துக்காட்டப்பட்டுள்ளது : ரௌத்திரம் பழகுவேன் - சோம. அழகு உறவினர்களுடன் ஒருமுறை உணவகத்திற்குச் செல்ல நேர்ந்தது. சர்வர் நிரம்பப் பணிவுடன் வந்து எங்களுக்கு வேண்டியதைக் கேட்டுச் சென்றார். சிறிது தாமதமாவதை உணர்ந்து அந்த சர்வரை அளவுக்கு அதிகமாகக் கடிந்து கொண்டார் உறவினர்களுள் ஒருவர். அதிகார வர்க்கத்தோடு தம்மை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ள முனையும் சில பல அடிவருடிகளின் பிரதிநிதியாக இவரைக் கொள்ளலாம். இந்த கடாஃபியின் அதட்டலுக்கு பயந்து உள்ளே சென்ற சர்வர் சொற்ப நேரத்தில் உணவுகளோடு வந்தார். நூடுல்ஸ் போன்ற சீன சைவ உணவுகளும், இன்ன பிற தந்தூரி உணவுகளும் , “தங்கள் யாக்கை எங்களைச் செரிப்பதற்கு மிகவும் திண்டாடும்” என எச்சரித்ததை நான் மட்டுமே கவனித்தேன். எனக்கான தட்டு வைக்கப்பட்டதும் சர்வருக்கு நன்றி கூறிவிட்டு சாப்பிடத் தொடங்கினேன். நிஃப்டி, பங்குச்சந்தை வீழ்ச்சி, அமெரிக்க நிறுவனங்கள், கட் ஆஃப், கோச்சிங் சென்டர் என இவர்கள் அறுத்துத் தள்ளியதை நான் காதில் வாங்கவில்லை ஆதலால், தயிர்சாதமும் ஊறுகாயும் பிரமாதமாக ரசித்தது. “தயிர் சாதத்தையும் ஒரு சாப்பாடுன்னு ஆர்டர் பண்ணியிருக்கா பாரு...” என என்னைக் கிண்டல் செய்தார் என் உறவினர். ( மறுநாள் காலை நம்ம ரவை உப்புமாவை படு ஸ்டைலாக ‘ஸூஜி உப்புமா’ என ஆர்டர் செய்தார் என்பது கூடுதல் செய்தி) கடைசி இரண்டு கவளம் மட்டுமே மீதமிருக்க, மீதமிருந்த ஊறுகாய்த் துண்டைப் பிய்க்கும்போதுதான் அதில் ஏதோ கருப்பாக இருப்பதைப் பார்த்தேன். நான் ஊறுகாயை ஒதுக்கி வைத்ததை, என் எதிரில் அமர்ந்திருந்த ஹிட்லர் கவனித்ததை நான் கவனிக்கவில்லை. உடனே ‘இலக்கியத் தரம்’ வாய்ந்த அவர்களின் கலந்துரையாடல் முற்றுப்பெற்று, எனது ஊறுகாய் பேசுபொருளானது. நான் ‘என்ன நடக்கிறது?’ எனச் சுதாரிப்பதற்குள் அந்த சர்வர் வரவழைக்கப்பட்டு விசாரணை தொடங்கிற்று. கடாஃபி எகிற ஆரம்பிக்க, உடன் வந்திருந்த ஹிட்லர், முசோலினி, இடி அமின்........இன்ன பிற சர்வாதிகாரிகளும் சேர்ந்து கொண்டனர். சர்வர் மன்னிப்பு கேட்டதை யாரும் காதில் வாங்கத் தயாராய் இல்லை. அந்த இடத்தில் இவர்களது ஆக்கங்கெட்ட ஆளுமையை நிலைநாட்டுவதாக நினைப்பு ! அதிலும், முகத்தில் எவ்விதச் சலனமும் இல்லாமல் தடித்த வார்த்தைகளின் மூலம் மெதுவான குரலில் புகார் செய்வதனால் தங்களை நிதானமானவர்களாகவும் பக்குவப்பட்டவர்களாகவும் நினைத்துக் கொள்கிறார்கள். அந்த சர்வரின் சுயமரியாதையைக் காப்பாற்றும் நல்லெண்ணத்தில், “அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்ல. சில நார்த்தங்காயில சில இடம் கருப்பா இருக்குமில்ல....அதான்....ஒண்ணும் பிரச்சினை இல்ல” என நான் சமாளிக்க, கடாஃபிக்கோ நுகர்வோர் உரிமைகளைப் பற்றி கரைத்துக் குடித்ததைப் போல அதைப் பாதுகாக்கும் எண்ணம் தலைதூக்கியது. இன்னொரு தயிர் சாதம் கொண்டு வரச் சொன்னார். “அதெல்லாம் வேண்டாம். இன்னும் ஒரு வாய்தான் இருக்கு....முடிச்சுருவேன்” என நான் பின்வாங்க, “நீ சும்மா இரு....உனக்கு ஒண்ணும் தெரியாது...” என்று எனது வாயை அடைப்பதிலேயே குறியாய் இருந்தனர். நான்தான் அந்தக் கூட்டத்திலேயே இளையவள் என்பதால் வேறு வழியில்லாது வாயில் குருணையைப் போட்டுக் கொள்ள வேண்டியதாயிற்று. எனது தட்டு எடுத்துச் செல்லப்பட்டு புதிய தட்டில் மீண்டும் தயிர்சாதமும் ஊறுகாயும் வந்திறங்கியது. சர்வர் கொண்டு வரவும், உணவகத்தின் மேலாளர் அந்தப் பக்கம் வரவும் சரியாக இருந்தது. அதான் வேற தயிர்சாதம் வந்துட்டுல்ல....விட்டுத்தொலைக்க வேண்டியதுதானே ! மேலாளரிடமும் புகார்ப் பட்டியல் வாசிக்கப் பட்டது. அவர் சர்வரைப் பார்க்க, மீண்டும் மன்னிப்புப் படலம். பிறகு ஒரு வழியாக அனைவரும் உண்ணத் தொடங்கினர். எனது வயிறு நிரம்பிவிட்டதால் உண்ண இயலாது விழிபிதுங்கி அமர்ந்திருந்ததை, எல்லோரும் கவனிக்காதது போல் நடித்தது இவர்கள் மீது மேலும் எனக்குக் கோபத்தை உண்டாக்கியது. “நாந்தான் சாப்பிட்டு முடிச்சிட்டேன்னு சொன்னேன்ல....இத என்னால சாப்பிட முடியாது” என்றேன். உடனே கடாஃபியும் அவரது மனைவியும் சேர்ந்து ஒருமித்த குரலில், “உனக்கு வேண்டான்னா வச்சிடு...நாங்க சாப்பிட்டுக்குறோம்....அதுக்காக அவங்க தப்பைச் சொல்லாம இருக்க முடியுமா?” என்று ஒன்றுமே நடக்காதது போல் சிரித்துக்கொண்டே கூறினர். அந்த நொடி, “இனி இந்த அற்பப் பதர்களுடன் எங்கும் செல்வதில்லை” என மனதினுள் உறுதி எடுத்தேன். ஒரு ஊறுகாய்த் துண்டின் ஓரத்தில் இருந்த கருப்புக்காக இவ்வளவு அடாவடித்தனமா ? ஏன், கடாஃபியின் மனைவி சமைக்கும் போது உணவு கரிந்தோ தீய்ந்தோ போகாதா ? அல்லது லேசாகக் கரிந்ததற்காக எல்லா உணவையும் அப்படியே குப்பையில் கொட்டிவிடுவார்களா ? இந்த கடாஃபிக்களின் அட்டூழியம் இருக்கிறதே....”உளுந்த வடையில் ஓட்டை சரியாக நடுவில் இல்லை”, ”ஏ.சி எங்களுக்கு நேராக இல்லை”, “பூரி புஸ்ஸென்று இல்லை”, “சப்பாத்தி சப்பென்று இருக்கிறது”, “ஆரஞ்சு ஜூஸில் ஆனை இல்லை”, “பூண்டு பாலில் பூனை இல்லை”, “சாத்துக்குடி ஜூஸில் சாத்தான் இல்லை” (“அதான் நீங்க இருக்கீங்களே” என்று சொல்லத் தோன்றும்) எனக் கருணை இல்லாமல் அடுக்குவார்கள். இவ்வளவு அலப்பறைகளுக்கும் நடுவில், சுய நிழற்படம் ஒன்றை, தான் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும் தட்டோடு எடுத்து முகநூலில் இட்டு, ”Having lunch at Saravana Bhava, New York. Tasty! Yummy!” எனப் பதிவேற்றுவார்கள். சிலர் இன்னும் ஒரு படி மேலே போய், ”அநியாயம்...அக்கிரமம்....கொள்ளை!!! 2 பூரிக்கு 25 கிராமுக்கு மேல் கிழங்கு தர மறுக்கிறார்கள்”என்று கொந்தளிப்பதோடு (புரட்சியாம்!) “நானெல்லாம் சின்ன பையனா இருந்தப்போ....” என ஒரு நோஸ்டால்ஜிக் நோட் வேறு ! ஜவுளி கடை ஊழியர்களின் நிலைமை அந்தோ பரிதாபம்! மாதம் 3000 முதல் 5000 வரையிலான சம்பளத்திற்கு நாள் முழுக்கக் கால் கடுக்க நின்று வேலை செய்யும் இவர்களை ஒரே பொழுதில் 20,000 ரூபாய்க்கு வேலை வாங்கும் திறன் உடையவர்கள் இந்த கடாஃபிக்கள். ஒரு துணி அடுக்கின் அருகில் சென்று அங்கு நிற்கும் ஊழியரை அனைத்துத் துணிகளையும் விரித்துக் காட்டச் சொல்லி, “ஒன்றும் பிடிக்கவில்லை” என்று கூறி, எடுத்துக் காண்பித்தவருக்கு நன்றி கூட சொல்லாது அடுத்த அடுக்கை நோக்கி நகர்வதைப் போன்ற மனிதாபிமானமற்ற செயலை எப்போது நிறுத்துவார்கள்? இவர்கள் நகர்ந்து சென்றதும் ஆடைகள் தானாக எழுந்து போய் அதன் இடங்களில் அமர்ந்து கொள்ளுமா? அந்த ஒரு ஆள், மலை போல் இவர்கள் குவித்துப் போட்ட துணிகளை மடித்து, கவரில் போட்டு, வரிசையாக அடுக்கி.....ஸ்ஸ்ஸ்...எழுதும்போதே கை வலிக்கிறது. “அவர்களின் வேலையே அதுதானே...அதற்காகத்தானே அவர்களுக்குச் சம்பளம் கொடுக்கப்படுகிறது” என்று சிலர் ஓட்டை வாதத்தை வைக்கும்போதும், ஊழியர்களைப் பற்றி (அநியாயமாக) உயரதிகாரிகளிடம் போட்டுக் கொடுக்காததினால் அந்த ஊழியருக்குப் பேருதவி செய்துவிட்டதைப் போல் பீற்றும்போதும், இந்த சர்வாதிகாரிகளை மண்ணில் கழுத்தளவு புதைத்து ஒவ்வொரு காதிலும் 5 சிவப்புக் கட்டெறும்புகளை பாவம் பார்க்காமல் விடத் தோன்றுகிறது. வாழ்க்கை முழுக்க அவ்வப்போது சென்று துணி எடுத்துக் கொண்டேதான் இருக்கப் போகிறோம் என்ற உணர்வே இல்லாமல் ஏதோ அடுத்த வாரம் உலகம் அழிந்து விடப்போவது போலவும் மறுநாள் அனைத்துத் துணி கடைகளுக்கும் சீல் வைக்கப்படப்போவது போலவும், ஒவ்வொரு முறை கடைக்குச் செல்லும்போதும் அதுதான் கடைசி முறை என்பது போல் கடையையே தலைகீழாக உருட்டிப் போடும் அபத்தத்தை என்னவென்று சொல்வது? “காசை விட்டெறிவதனால் எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் வேலை வாங்கலாம். உலகில் எல்லோரும் எனக்குப் பணிவிடை செய்து என்னை மகிழ்விக்கவும் திருப்திபடுத்தவுமே பிறப்பெடுத்திருக்கிறார்கள். அவர்களை எவ்வளவு கீழ்த்தரமாகவும் நடத்தி அசிங்கப்படுத்தலாம்” என்று ஆழ்மனதில் உருவான எண்ணத்தின் வெளிப்பாடே இந்த அபத்தங்கள். இந்த ஊழியர்களுக்கெல்லாம் இப்படி வாங்கிக் கட்ட வேண்டும் என்ற தலையெழுத்தா என்ன? ஒருவரால் திருப்பி அடிக்க இயலாது எனத் தெரிந்து கொண்டு அவரை ஏறி மிதிக்கும் இது போன்ற கடாஃபிக்களும் யாரிடமோ மிதி வாங்கிக் கொண்டிருப்பதுதான் நகைமுரண். கடாஃபிக்கள் தங்கள் உயரதிகாரிகளின் முன் முதுகு வளைந்து நிற்கும் போது உண்டாகும் கோணத்தைக் காட்டிலும் இந்தப் பாவப்பட்ட ஊழியர்கள் அதிகக் கோணத்தில் தன் முன் வளைய வேண்டும் என எதிர்ப்பார்க்கிறார்கள். ‘அடிமை அடிமையை விரும்பும்’ என தொ.ப. கூறுவது நினைவிற்கு வருகிறது. தம் அதிகாரம் எங்கெல்லாம் செல்லுமோ அங்கெல்லாம் அதை நிலைநாட்ட முற்படும் இந்த கடாஃபிகளிடம், ஓடப்பர் உதையப்பரானால், இந்த உயரப்பரெல்லாம் என்ன ஆவர் என்பதை பாரதிதாசன் இவர்களின் மண்டையில் ஆணியடித்துச் சொன்னால் தேவலை. சோர்வும் சோகமுமாய் தினமும் 10 மணி நேரம் ஜவுளிக் கடைகளிலும் பல்பொருள் அங்காடிகளிலும் நின்றே varicoseஐ வரவேற்கும் பணியாளர்களைப் பார்க்கையில், கொஞ்சம் எழுத்து நாகரிகத்தைத் தூக்கிக் கடாசிவிட்டு, முதலாளி வர்க்கத்தைப் பார்த்தும் ஒன்று சொல்லத் தோன்றுகிறது – “இந்த ஊழியர்கள் இடையிடையே உட்கார ஸ்டூலைத்தான் போட்டுத் தொலைங்களேன்டா......வாடிக்கையாளர்கள் இல்லாத நேரத்திலும் அவங்க ஏன் நிக்கணும் ? நீங்களோ உங்கள் பிள்ளைகளோ நாள் முழுக்க நிப்பீங்களாடா ?” அன்று அந்த சர்வரை மன்னிப்புக் கேட்க வைத்ததற்கு நானும் ஒரு வகையில் காரணம் என எண்ணும் போது என் மீதே எனக்குக் கோபமும், குற்றவுணர்ச்சியும் உண்டாவதைத் தவிர்க்க இயலவில்லை. என்னுடன் வந்த சர்வாதிகாரிகளின் உறவு அறுபட்டு இருந்தாலும் பரவாயில்லை (இந்த மாதிரியான உறவுகள் இருந்தால் என்ன? போனால் என்ன?) என நான் அவரிடம் மன்னிப்புக் கோரியிருக்க வேண்டும். அவருக்கு இதெல்லாம் மறந்தே போயிருக்கும். இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி என் வாழ்க்கையின் இறுதி வரை மறக்க இயலாமல் மனதில் ஏற்பட்ட ஆறாத வடுவிற்கு மன்னிப்புக் கோருவதன் மூலம் ஓரளவு மருந்திட முயல்கிறேன்..... “அண்ணா......மன்னிச்சிடுங்க அண்ணா...நீங்கள் என் உறவினர் இல்லை. ஆனால் என்னைச் சார்ந்தோரால் – என் உறவினரால் – என்னை மையப்படுத்தி உங்களுக்கு நேர்ந்த அவமானத்தைத் தட்டிக் கேட்காத என் இயலாமையை எண்ணித் தலைகுனிகிறேன். ஓடப்பராய் வாழ்ந்து பழக வேண்டிய சூழ்நிலை உங்களுக்கு. இந்த உயரப்பரை எதிர்த்து உதையப்பராகிட............. ரௌத்திரம் பழகுவேன்.” - சோம. அழகு நன்றி, திண்ணை

வெவ்வேறு மொழி பேசும் நிலங்களை இணைத்து ஒரு நாடாக்குவது பூகோள அடிப்படையிலான தேவை அல்லது தேர்வாக இருக்கலாம். அரசியல் அடிப்படையில் அது ஒரு புரிந்துணர்வு, ஒப்பந்தம் அவ்வளவே. அவ்வாறு அமைந்த/அமைத்த ஒரு நாட்டில் ஒவ்வொரு மொழி, அதன் அடிப்படையிலான பண்பாட்டு அடையாளங்களைக் காத்து நிற்பது அங்குள்ள அரசின் தலையாய கடமை. இவ்விதி இலங்கை, இந்தியா, ஸ்விட்சர்லாந்து எனப் பல நாடுகளுக்கும் பொருந்தும். பொது மொழியென ஒன்று வேண்டுமென்றால், அது அந்தந்த நாட்டைப் பொறுத்துத் தீர்மானிக்கப்பட வேண்டும். உதாரணமாக இலங்கை, இந்தியா போன்ற நாடுகளுக்கு அவற்றின் அடிமை வரலாறு ஒரு இணைப்பு மொழியான ஆங்கிலத்தைத் தந்துள்ளது. அந்த அடிமை வரலாறுதானே பல்வேறு தேசிய இனங்களின் இணைப்பையும் தந்தது ! அந்த இணைப்பு மொழியைக்கூட ஒரே நிலப்பரப்பிற்குள் வாழும் பாமரர் அனைவரும் அறிய வேண்டிய அவசியமில்லை. ஒரு நிலப்பரப்பில் இருந்து வயிற்றுப் பிழைப்புக்காக இன்னொரு இடம் சென்று கூலி வேலை செய்யும் பாமரன் கூட குறுகிய காலத்தில் அங்குள்ள மொழியைப் பேசக் கற்றுக் கொள்கிறான். இதுதான் உலகெங்கும் நடைமுறை. எனவே வசதிக்காகத்தானே எனும் வாதம் கூட ஏற்புடையதாக இல்லை. மொழி வெறும் தகவல் பரிமாற்ற ஊடகமல்ல. இந்த நாட்டிலுள்ள ஒரு மொழியை அனைவரும் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பது கூட்டாட்சிக் கொள்கைக்கு எதிரானது. அது மொழி, இன, பண்பாட்டு அழிப்பிற்கான மறைமுக முயற்சி. ஒற்றுமை உன்னதமானது; ஒருமுகத்தன்மை பாசிசமானது. Unity is noble; Uniformity is fascist.

செல்லம்மா ஆச்சி மறைவுக்கு என் ஆழ்ந்த இரங்கல். 100 வயது ஆன என் ஆச்சி போன்று இருக்கிறார்கள். என் ஆச்சி (அப்பாவின் அம்மா; அப்பா இப்போது இல்லை) தன்னிடமிருந்த திருவாசக நூல் சிதிலமடைந்ததால் புதிது வாங்கித்தரச் சொன்னாள். உரையுடன் வாங்கிக் கொடுத்தேன். மூன்று முறை வாசித்து விட்டாள். அப்புறம் சுந்தர காண்டம், திருவிளையாடற் புராணம் என்று தொடர்கிறது. 100 வயது ஆச்சிக்குப் புத்தகம் வாங்கித் தருவது எனது பேறு. நான் எழுதிய புத்தகத்தை வாசிக்கக் கொடுத்தேன். வாசித்தது தனக்கான பேறு என்றாள். எனது இப்பேற்றினை யாழ் சொந்தங்களுடன் பகிர வைத்த செல்லம்மா ஆச்சி படத்தை என் ஆச்சியிடம் காட்டுவேன்.

அந்தப் பெண் ஏற்கெனவே ராகவனுடன் சமரசம் செய்து வாழ்ந்திருக்க வேண்டும். இந்தக் 'கை'பேசி உறவும் அவர்களுக்குள் இன்று புதிதாக நிகழ்ந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. திடீரென்று அப்பெண்ணிடம் இந்த முயற்சியில் இறங்க ராகவன் வெள்ளந்தியும் இல்லை, கிறுக்கனும் இல்லை. அப்பெண் செய்தது பச்சைத் துரோகம், இச்சைத் துரோகம் எல்லாம்தான். பில் கிளின்டனுடன் உறவு வைத்துக் கொண்டு பின்னர் பணம் சம்பாதிக்கும் கீழ்த்தரமான எண்ணத்துடன விந்து படிந்த தனது உள்ளாடையை வருடக்கணக்கில் பத்திரப்படுத்தி நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்த மோனிகா லெவின்ஸ்கியின் கயமை போன்றது. நிற்க. எங்கள் நிறுவனத்தில் அதிகார வர்க்கத்தின் கைக்கூலியாக எப்போதும் மக்களுக்கு இன்னல் விளைவித்த ஒருவர், குற்றம் செய்ய வாய்ப்பேயில்லாத ஒரு விடயத்தில் மாட்டி வைக்கப்பட்டு காவல் துறையின் விசாரணை வளையத்துள் வந்து அல்லல் பட்டார். அவர் மீது எவரும் இரக்கம் கொள்ளவில்லை. குற்றமே வாழ்வாகக் கொண்டவன் குற்றமேயில்லாத விடயத்தில் மாட்டியது இயற்கை நீதி என்று கொள்ளப்பட்டது (உண்மையில் இறைவனின் நீதி என்றனர் மக்கள்). இவ்வாறு ஏற்றுக் கொண்டால், அப்பாவிகளும் மாட்டப்படலாமே என்று ஊகத்தின் அடிப்படையில் கேள்வி எழலாம். நடைமுறையில் அம்மாதிரியான தருணத்தில் சமூகமே எழுந்து நின்று அப்பாவியைக் காத்து நின்ற உதாரணமும் உண்டு. தமிழ் அடையாளங்களை நிராகரிப்பது முதல் அனைத்து விடயங்களிலும் தமிழ்ச் சமூகத்திற்கு எதிராகவே செயல்படும் பார்ப்பன பாசிசத்தின் உண்மை முகம் ராகவன். நாம் குற்றம் என்றே எண்ணாத ஒரு விடயத்தில் ராகவன் மாட்டிக் கொண்டது இயற்கை நீதி; அவர் போன்றோர் இருப்பதாக நடிக்கும் இறைவனின் நீதி என்று எனக்குள் உறையும் பாமரன் குதூகலிக்கிறான். அதிகார பலம் கொண்டோரை வேறு எப்படித்தான் 'அடிப்பது' எனும் 'கை'யறு நிலை. சீமான் அவர்கள் பேசியதைப் போல் ராகவனையெல்லாம் நியாயப்படுத்த மனம் ஒப்பவில்லை. கிளின்டனுக்கு இரங்கும் மனம் ராகவனுக்கு இரங்கவில்லை. இப்படி ஏடாகூடமாக நான் மாட்டிக் கொண்டால் என்ன செய்வது என்று அப்போது யோசித்துக் கொள்கிறேன்.

இயல் வழி நாடகம் - சுப. சோமசுந்தரம் வெண்பா, ஆசிரியப்பா, வஞ்சிப்பா, கலிப்பா என அடுக்கி முறையே செப்பலோசை, அகவலோசை, தூங்கலோசை, துள்ளலோசை என்று ஓசைநயம் பகரும் முறையே சொல்கிறது இயல் வழி இசையுண்டு என்று. காணாததற்கு மருதம், குறிஞ்சி, நெய்தல், பாலை எனப் பண்வகைகள் வேறு. குறிப்பாக மரபுப் பாடலெதுவும் இசையின்றி இயங்குவதில்லை. இக்கட்டுரை இங்கே பேச வந்தது இயல் வழி நாடகம் பற்றி. மேலும் இங்கு நாம் இயல் எனக் குறித்தது மரபுப் பாடலேயாம். உள்ளார்ந்த நாடகம் (Implicit Drama) அனைத்து மரபுப் பாடலிலும் அமையலாம். உள்ளார்ந்த நாடகமாக ஒரே பாடல் வெவ்வேறு மனிதர்களுக்கு வெவ்வேறு காட்சியமைப்பை அளிக்கலாம். இது காண்போர் திறம் பற்றியது. எடுத்துக்காட்டாக "அகவன் மகளே அகவன் மகளே மனவுக்கோப் பன்ன நன்னெடுங் கூந்தல் அகவன் மகளே பாடுக பாட்டே இன்னும் பாடுக பாட்டேஅவர் நன்னெடுங் குன்றம் பாடிய பாட்டே" -------------ஔவையார் (குறுந்தொகை – 23) எனும் பாடலை எடுத்துக் கொள்ளலாம். இக்கட்டுரையின் இலக்கு ஓரளவு வாசிப்பு உள்ளோர் அனைவரும் என்றமையால், மேற்கோளாய்ச் சொல்லும் பாடல் அனைத்திற்கும் ஓரளவு பொருள் விளக்கம் தருவது இன்றியமையாததாகிறது. மேற்கூறிய பாடல் காட்சி : குறிஞ்சி நிலத் தலைவி தலைவனைக் காணாத ஏக்கத்தில் மெலிதல் போன்ற உடல் மாற்றங்களுக்கு உள்ளாகிறாள். எனவே தாயும் செவிலித்தாயும் கலக்கமுற்று, குறிசொல்லும் கட்டுவிச்சியை அழைத்துக் காரணம் அறிய முற்படுகிறார்கள். உடனிருக்கும் தலைவியின் தோழி அக்கட்டுவிச்சியிடம் கூறும் அகவலோசைப் பாடலே இஃது. குறி சொல்லுபவளை 'அகவன் மகளே' என விளிக்கிறாள் தோழி. சங்குமணி(மனவு)யால் தொடுக்கப்பட்டதைப் (கோப்பு) போன்ற நல்ல நெடிய கூந்தலையுடைய (நன்னெடுங் கூந்தல்) அகவன் மகள் என அவளது வெண்மையான நீண்ட கூந்தலைக் குறிப்பிட்டு, அதன் மூலமாய் வயதில் சற்று மூத்த கட்டுவிச்சியை நம் மனக்கண் முன் நிறுத்துகிறாள் தோழி. குறி சொல்லுகையில் கட்டுவிச்சி தனது நன்னெடுங்குன்றத் தலைவன் சேயோனைப் பாடும்போது, அந்நெடுங்குன்றத்தைச் சார்ந்தவனே தனது தலைவன் என்பதால் தலைவியின் முகத்தில் ஏற்பட்ட மலர்ச்சியைத் தோழி கவனித்திருக்க வேண்டும். எனவே 'அவர் நன்னெடுங்குன்றம்' பற்றிக் கட்டுவிச்சி முதலில் பாடிய பாட்டை மீண்டும் பாடச் சொல்லுகிறாள் தோழி. இதில் தோழியின் நாநலம் தெற்றென விளங்கும். 'அவர்' எனக் குறித்ததால் 'எவர்?' எனும் ஐயமும், பாடலைக் கேட்கும்போது தலைவியின் முகமலர்ச்சியும் தாய்க்கும் செவிலிக்கும் தலைவியின் காதலை உணர்த்தும். தானும் தலைவியின் ஒத்த வயதினள் என்பதால் தன்னால் நேரிடையாக அவர்களுக்கு உணர்த்த முடியாத தலைவியின் காதற் பொருளை அந்த அகவன் மகளின் மூலமாக மறைமுகமாக உணர்த்த முற்படுகிறாள் தோழி. இதில் கதை மாந்தர் ஐவரும் நம் முன் நிற்க, தோழி கையசைப்போடும் (தாயிடமும் செவிலித்தாயிடமும் மறைத்த) கண்ணசைப்போடும் அகவன் மகளிடம் பேசுவது ஒரு உள்ளார்ந்த நாடகமாய் நம் மனக்கண்ணில் விரிகிறது. எனவே யாதொரு பாடலிலும் உள்ளார்ந்த நாடகமொன்று அமைதலின், அவற்றை வாசிப்போர்தம் கற்பனைக்கே வழிவகுக்கு முகமாக மேற்கூறிய ஒரு மேற்கோளுடன் நிறுத்திக் கொள்வதே பொருத்தமாய் அமையும். இனி நாடக மேடை போல வெளிப்படையான காட்சி அமைப்புடன் இயற்றமிழில் வந்து நிற்கும் நாடகம் (Explicit Drama) பற்றிச் சற்று விரிவாகப் பார்ப்பது, 'இயல் வழி நாடகம்' என நாம் கையிலெடுத்த தலைப்பிற்கு வலு சேர்ப்பது மட்டுமின்றி பொருந்தி அமைவதுமாம். இது தொடர்பில் நாம் முதலில் எடுப்பது மாணிக்கவாசகரின் திருக்கோவையாரில் வரும் காட்சி. தலைவனும் தலைவியும் உடன்போக்கு எனும் மேதகு ஒழுக்கம் பூண்டு சென்றுவிட்டனர். அவர்களைத் தேடிச் செல்லும் செவிலித்தாய் எதிரில் அதேபோல் உடன்போக்கு மேற்கொண்டு வரும் வேறொரு இணையைத் தூரத்தே கண்ணுற்று, தான் தேடிச்செல்லும் இணையரோ என்று முதலில் மயங்கிப் பின் தெளிந்து அவர்களுடன் உரையாடுகிறாள் : " மீண்டார் என உவந்தேன் கண்டு நும்மை இம்மேதகவே பூண்டார் இருவர் போயினரே புலியூரெனை நின்று ஆண்டான் அருவரை யாளிஅன் னானைக் கண்டேனயலே தூண்டா விளக்கனையாய் என்னையோ அன்னை சொல்லியதே". ----- திருக்கோவையார், பாடல் 244. உரையாடல் வருமாறு : செவிலித்தாய் : உம்மைக் கண்டதும் (கண்டு நும்மை) மீண்டனர் (எனது மகளும் அவளது தலைவனும்) என மகிழ்ந்தேன். இம்மேதகு ஒழுக்கம் (உடன்போக்கு) பூண்ட இருவர் முன்னால் போயினரே ! எதிர் வந்த தலைவன் (செவிலித் தாயிடம்) : திருப்பாதிரிப்புலியூரில் நின்று எனை ஆட்கொண்ட இறைவனது (ஆண்டான்) அரிய மலையின் (அருவரையின்) யாளி போன்ற கம்பீரத் தோற்றமுடையவனைக் கண்டேன். எதிர்வந்த தலைவன் (தன் தலைவியை நோக்கி) : தூண்ட வேண்டாத விளக்கினைப் போன்றவளே! அவனது அருகில் (அயலே) சென்றவளைப் பற்றி அன்னை (செவிலித்தாய்) சொல்லிய விவரம் பொருத்திக் கூறுவாயாக ! மேற்கூறியவற்றில் நம் உரைநடை யார், யாரிடம் சொல்கிறார் என்ற முன்னறிவிப்பபுடன் திகழக் காணலாம். நாடக மேடையில் எந்த அறிவிப்பும் இன்றி ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் தன் பங்களிப்பைச் செய்யும். அவ்வாறே மேற்கூறிய பாடலில் ஒரு நாடக நிகழ்வைப் போல் முன்வைக்கப்படுகிறது. யார் யாரிடம் உரையாடுகிறார் என்பது தானே விளங்கி நிற்கிறது. அந்நாடக நிகழ்வு மணிவாசகரால் வெற்றிகரமாய் நம் கண்முன் அரங்கேற்றப்படுகிறது. இத்தலைவன் அத்தலைவனை மட்டுமே கண்டதும், இத்தலைவி அத்தலைவியை மட்டுமே கண்டதும் காற்றுவாக்கில் புலவன் எடுத்தியம்பும் பண்பாட்டுத் திறம். மேலும் இது அகத்திணை சார்ந்த பக்தி இலக்கியம். இறைவனைத் (இங்கு சிவபெருமான்) தலைவனாகவும் புலவன் தன்னையே தலைவியாகவும் உருவகித்து நாயகன்-நாயகி பாவத்தில் அமைந்த பாடல். ஆன்மாவாகிய தலைவி இறைவனாகிய தலைவனைச் சென்றடையும் குறியீடு என்பர். இக்குறிப்புகள் இங்கு நமது கருதுகோளுக்குப் புறத்தே அமைந்திடினும், இவற்றைக் குறிக்காது கடந்து செல்லுதல் அத்துணை எளிதல்ல. திருக்கோவையார் எட்டாம் திருமுறையில் அமைய, பதினொன்றாம் திருமுறையில் வரும் திரு ஏகம்பமுடையார் திருவந்தாதியின் 73வது பாடல் இதே காட்சி அமைப்புடன் திகழக் காணலாம் : "துணையொத்த கோவையும் போலெழில் பேதையும் தோன்றலுமுன் இணையொத்த கொங்கையொ டேயொத்த காதலொ டேகினரே அணையத்தர் ஏறொத்த காளையைக் கண்டனம் மற்றவரேல் பிணையொத்த நோக்குடைப் பெண்ணிவள் தன்னொடும் பேசுமினே". திருக்கோவையாரில் "இம்மேதகவே பூண்டார் இருவர் முன் போயினரே" என்று முடியும் செவிலியின் கூற்று, இங்கு "ஒத்த காதலொடு ஏகினரே" என்று முடியக் காணலாம். அங்கு "யாழி அன்னானைக் கண்டேன்" என்று செவிலித் தாயை நோக்கி எதிர் வந்த தலைவன் கூறுவது, இங்கு "ஏறொத்த காளையைக் கண்டனம்" என்று கூறக் கேட்கலாம். "என்னையோ அன்னை சொல்லியதே" என்று எதிர் வந்த தலைவன் தன் தலைவியிடம் கேட்பதாய் திருக்கோவையாரில் வருகிறது. இது மட்டும் சற்று மாறாக "பெண்ணிவள் தன்னொடும் பேசுமினே" என்று மீண்டும் செவிலித்தாயிடமே தலைவன் கூறுவதாய் திரு ஏகம்பமுடையார் திருவந்தாதியில் வருகிறது. ஆனாலும் ஒரே செய்திதான். பேசும் இடம் மட்டும் இறுதியில் சற்று மாறியது. நாடகக் காட்சியமைப்பும் ஒன்றுதான். அடுத்து நாம் காட்சிப்படுத்த நினைப்பது மீண்டும் மணிவாசகரின் நாடகத்தை. இம்முறை திருவெம்பாவைக் காட்சி (திருவெம்பாவை பாடல் 4) : "ஒள் நித்தில நகையாய், இன்னம் புலர்ந்தின்றோ வண்ணக் கிளி மொழியார் எல்லாரும் வந்தாரோ எண்ணிக் கொண்டு உள்ளவா சொல்லுகோம் அவ்வளவும் கண்ணைத் துயின்று அவமே காலத்தைப் போக்காதே விண்ணுக்கு ஒருமருந்தை வேத விழுப்பொருளைக் கண்ணுக்கு இனியானைப் பாடிக் கசிந்து உள்ளம் உள் நெக்கு நின்று உருக யாம் மாட்டோம் நீயேவந்து எண்ணிக் குறையில் துயில் ஏல் ஓர் எம்பாவாய்". மார்கழியில் பாவை நோன்பு மேற்கொண்ட பாவையர் பாவை ஒருத்தியைத் துயில் எழுப்புகின்றனர். "ஒளி பொருந்திய முத்தினைப் (நித்தில) போன்ற சிரிப்பினை உடையவளே! இன்னும் உனக்குப் புலரவில்லையா?" எனப் பாவையர் கேட்க, உள்ளே உறங்கிக் கொண்டிருந்த பாவை, "வண்ணக்கிளி மொழியினுடைய எல்லோரும் (தோழியர்) வந்து விட்டார்களா?" என்று வினாவெதிர் வினாவினைக் கூவுகிறாள். தோழியர், "அவ்வளவும் எண்ணிக் கொண்டு தான் வந்தோம். உள்ளதைத் தான் சொல்கிறோம். தூங்கி வீணில் காலத்தைப் போக்காதே ! விண்ணுலகினர்க்கு அமுதம் போன்றவனை, வேதத்தின் உண்மைப் பொருளானவனை, கண்ணுக்கு இனியனானவனைப் (சிவபெருமானை) பாடிக் கசிந்துருகும் நாங்கள் பொய் சொல்லோம். நீயே வந்து எண்ணிக்கொள். (எண்ணிக்கை) குறைந்தால் மீண்டும் துயின்று கொள், எம் பாவையே !" என்று பதிலிறுக்கின்றனர். நாடகப் பாங்கில் உரையாடலில் யார், யாரிடம் பேசுகின்றனர் என்பது தானே விளங்கி நிற்கக் காணலாம். திருவெம்பாவையில் உள்ளவாறே இக்காட்சி திருப்பாவையில் (திருப்பாவை பாடல் 15) : "எல்லே இளங்கிளியே இன்னம் உறங்குதியோ சில்லென்று அழையேன்மின் நங்கைமீர் போதர்கின்றேன் வல்லை உன் கட்டுரைகள் பண்டே உன் வாயறிதும் வல்லீர்கள் நீங்களே நானேதான் ஆயிடுக ஒல்லைநீ போதாய் உனக்கென்ன வேறுடையை எல்லோரும் போந்தாரோ போர்ந்தார் போர்ந்து எண்ணிக்கொள் வல்லானை கொன்றானை மாற்றாரை மாற்றழிக்க வல்லானை மாயனைப் பாடேலோர் எம்பாவாய்" திருவெம்பாவையில் "வண்ணக்கிளி மொழியார் எல்லாரும் வந்தாரோ" என்றது திருப்பாவையில் "எல்லாரும் போந்தாரோ" எனவும், அங்கு "நீயே வந்து எண்ணிக் குறையில் துயில்" என்றது இங்கு "போந்தார் எண்ணிக் கொள்" எனவும் மொழி மாறியது. காட்சி மாறவில்லை. இயலில் இசை தெளிவெனச் சுட்டினோம்; இயலில் நாடகம் தெளிவாகக் காட்டினோம். ஒவ்வொன்றிலும் ஏனைய இரண்டும் விரவி நிற்கக் காண்பர் தமிழர். இகல் கொண்டோர் நிலத்தைப் பிரிக்க எண்ணுவர்; நீரைப் பிரிக்க எண்ணுவர். முத்தமிழில் எத்தமிழைப் பிரிக்க எண்ணுவர் ?

உறவு முறையில் அவளை கொழுந்தி, கொழுந்தியாள் எனக் குறிப்பிடுகிறார்கள். வழக்கத்தில் அவளை அவ்வாறு அழைப்பதில்லை. பெயர் சொல்லித்தான் அழைக்கிறார்கள். அண்ணன், அக்காவை உறவு சொல்லியே பெரும்பாலும் அழைக்கும் நாம் தம்பி, தங்கையைப் பெரும்பாலும் பெயர் சொல்லித்தானே அழைக்கிறோம் ! மேற்சொன்னது ஒரு நகர்ப்புறத்தானின், குறிப்பாக நெல்லை நகரத்தானின் கூற்று. அவ்வளவே.

'திங்களைப் போற்றுதும் திங்களைப் போற்றுதும், .............................................. ஞாயிறு போற்றுதும் ஞாயிறு போற்றுதும் ................................................ மாமழை போற்றுதும் மாமழை போற்றுதும்' என்று ஒவ்வொரு போற்றுதலுக்குமான காரணம் சொல்லி சிலம்பில் மங்கல வாழ்த்துப் பாடல் உண்டு. அதுபோல் இங்கு சுவி அவர்கள் எடுத்துத் தர நமக்குத் தோன்றும் மங்கல வாழ்த்துப் பாடல் : "வெய்யில் போற்றுதும் வெய்யில் போற்றுதும் பைய நடந்த தையல் அவள் மையல் துகில் தையல் துறந்த வெய்யில் போற்றுதும் வெய்யில் போற்றுதும்". (வெயிலுக்கு வெய்யில் என்ற வழக்கும் உண்டு).