சுப.சோமசுந்தரம்

அருமையான சிந்தனைத் துளிகள் பேரா.கிருஷ்ணன் அள்ளித் தெளித்தவை. தமிழன் அன்றாட நிகழ்வுகளிலிருந்தும், தான் கடந்து செல்லும் மனிதர்களிடமிருந்தும் அனைத்தும் கற்றான் என்பது தெளிவு. குரு, குருகுலம் போன்ற சொற்களே வட புலத்தாரிடமிருந்து வந்தவை. வாத்தியார் என்பது வடசொல்லான 'உபாத்யாயரின்' திரிபு. ஆசிரியர் எனும் சொல்லே ஆஷ்ரய (आ‌श्रय) (பொருள்-அடைக்கலம்) என்பதன் திரிபு. வடவரின் குருகுல வழக்கத்தில் குருவிடம் அடைக்கலம் ஆகிப் படிப்பதால் தோன்றிய சொல் 'ஆசிரியர் '. ஆசு - அகக்குற்றம் (மாசு - புறக்குற்றம்) ; இரிதல் - விலக்குதல் ; இவ்வாறு 'ஆசிரியர்' என விளக்கம் தருதல் தற்செயல் நிகழ்வு (Editorial க்கு 'ஏடு இட்டோர் இயல்' எனும் தற்செயல் நிகழ்வைப் போல). 'பள்ளி' என்ற சொல்லே தமிழ்ச் சொல்லானாலும், சமணப் பள்ளி (படுக்கை) யிலிருந்து வந்தது. முதலில் சமணர்கள்தான் தமிழகத்தில் தம் பள்ளியிலிருந்து எழுந்தமர்ந்து மக்களை சுற்றி அமர வைத்து முறைசார் கல்வி (organised education) தந்தவர்கள். எனவே 'ஆசிரியர் ' என்பதற்கு பழந்தமிழ்ச் சொல்லே இல்லை என்று நினைக்கிறேன். இல்லாத வழக்கத்திற்கு சொல் மட்டும் எங்கிருந்து வரும் ? பேரா.கிருஷ்ணனை வாசித்ததும் தோன்றிய நினைவுகளை (நான் எப்போதோ வாசித்ததிலிருந்து) சிதறி விட்டேன். நீண்ட‌ எழுத்திற்கு மன்னிக்கவும். முடிந்தால் கோர்வையாக்கிக் கொள்ளவும்.

அந்த முகிலன் பற்றி இதுவரை அறியாமல் இருந்தமைக்கு வெட்கப்படுகிறேன். தங்கள் மூலம் அறிந்தமைக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி. நல்லதோர் அறிமுகத்தோடு வரும் உங்களுக்கு வாழ்த்துக்கள்.

இப்போ இந்தப் பெயரைக் கேட்டாலே சும்மா அதிருதில்ல !வணக்கம். வாங்க முகிலன்.

நாஜிக்களிடம் பாடம் படித்தவர்கள், அவர்களின் அழிவிலிருந்து பாடம் படிக்கவில்லை.

காங்கிரஸ் ஆனாலும் பாஜக ஆனாலும் தமிழர்க்கு எதிரிதான். அதிலும் பார்ப்பனிய பாசிச பாஜக அரசு மிக மோசமான எதிரி. லட்சக்கணக்கில் மக்களைக் கொன்று குவித்ததை காந்தியின் தேசம் கொண்டாடுகிறது. மஹிந்த ராஜபக்சவுக்கு சு.சாமி, குருமூர்த்தி, இடதுசாரிப் போர்வையில் இந்து ராம் என ரசிகர் பட்டாளம் உண்டு. தமிழரைத் தட்டி வைத்து விட்டான் மஹிந்த என ஆர்ப்பரிக்கிறது இக்கூட்டம். ஈராயிரம் ஆண்டுகளாக இவர்களது மொழி, பண்பாட்டுத் தாக்குதலையும், தொன்று தொட்டு கடல் கோள்களையும் மீறி எழுந்து நிற்கும் ஒரு ஃபீனிக்ஸ் பறவை தமிழினம் என்பது இவர்கள் அறியாததா என்ன !

பெண்ணிற் பெருந்தக்க யாவுள ! - சுப. சோமசுந்தரம் வாழ்வில் ஒவ்வொருவருக்கும் எத்துணையோ நல்ல விடயங்கள் அமைவதுண்டு. பொதுவாக நாம் அமையாதவற்றை நினைந்து ஏங்குவதும், அவற்றின் தேடலுக்கான முயற்சிகளில் இறங்குவதுமாக எப்போதும் எதையாவது விரட்டிக் கொண்டே வாழ்வைத் தொலைப்போம். இந்த விரட்டுதலை நியாயப்படுத்த ஊக்கம் உடைமை, மடியின்மை, ஆள்வினையுடைமை என்று நம்மில் சிலர் வள்ளுவனை வேறு துணைக்கு அழைப்பதுண்டு. இவ்வாறெல்லாம் இவற்றைப் பயன்படுத்துவோம் என்று தெரிந்திருந்தால் வள்ளுவன் இவ்வதிகாரங்களை அமைத்தே இருக்க மாட்டானோ, என்னவோ ! எனது இந்த பீடிகையைப் பார்த்து நான் ஏதோ பெட்ரன்ட் ரஸலைப் பின்பற்றி ‘சோம்பலுக்குப் புகழ்மாலை’ (‘In Praise of Idleness’ by Bertrand Russell) பாடப் போகிறேனோ என்று எண்ண வேண்டாம். அல்லது பெண் வடிவங்களில் எனக்கு வாய்த்த நல்லவற்றைத் தம்பட்டம் அடிக்கும் ஆணாதிக்க முயற்சியுமல்ல இது. சற்றே ஓய்வாய் அமர்ந்து நம் ஒவ்வொருவருக்கும் வாய்த்தவற்றை நினைவில் அசை போட வைக்கும் நல்லெண்ணத்துடன், ஈது என் அசை போடுதல் ஆமே ! எனக்கு வயது நான்கு இருக்கும். ஒரு கரிசல் காட்டுக் கிராமத்தில் அரசுப் பணியில் இருந்த என் தந்தையார் அங்கேயே ஒரு பள்ளியில் என்னைச் சேர்த்திருந்தார்கள். கரிசல் மண்ணிலும் பிள்ளைகள் படிப்பார்கள். அங்கு படித்தவர்கள் கவிஞராகவும் அறிஞராகவும் உருவாகவில்லையா என்ன ? செய்தி கேள்விப்பட்ட என் ஆச்சி (என் அப்பாவின் அம்மா) எங்கள் சொந்த ஊரான பாளையங்கோட்டை நகர்ப்புறத்திலிருந்து கிளம்பி வந்து விட்டாள். “என்னது, இந்த பட்டிக்காட்டிலா பிள்ளையைப் படிக்க வைப்பாய் ? நம் ஊரில் (அந்த காலத்திலேயே) உள்ள கான்வென்டைத் தேடி எங்கெல்லாமோ இருந்து வந்து பிள்ளைகளைப் படிக்க வைக்கிறார்கள் !” என்று அப்பாவிடம் உரிமையாய்க் கடிந்து என்னைத் தூக்கி வந்து விட்டாள். அவளுக்கு ஆச்சி என்ற ‘அந்தஸ்தை’ அளித்த முதல் பேரன் நான். அப்போதே எங்கள் ஊரில் இருந்த பேபி கிளாசிலிருந்து இரண்டாம் வகுப்பு வரை என்னைச் சீராட்டி வளர்த்தாள் ஆச்சி. அப்புறம் என் அப்பாவும் எங்கள் ஊருக்கே மாற்றலாகி வந்ததால் தாய்-தந்தை வளர்ப்பில் மீண்டும் நான் என்பது அடுத்த கதை. என் ஆச்சி என்னை எப்படித் தலையில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டாடினாள் என்பதற்குச் சான்றாக ஒரு நிகழ்வு. என் சித்தப்பா ஏதோ கைரேகை சாத்திரப் புத்தகத்தை வாசித்து விட்டு வீட்டில் ஒவ்வொருவருக்காக ரேகை பார்த்துச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். என் கைரேகையைப் பார்த்து அவ்வளவு விசேடமாகச் சொல்லவில்லை. என் முகம் ஏமாற்றத்தில் சுருங்கிப் போனதை என் ஆச்சி கவனித்து இருக்க வேண்டும். என்னை அள்ளியணைத்து அவள் மடியில் வைத்துக் கொண்டு என் சித்தப்பாவைப் பார்த்துச் சொன்னாள், “நீ பெரிய புரோகிதரு ! எம் பேரன் ராசா மாதிரி இருப்பான். நீங்கெல்லாம் அவனிடம் பிச்சைக்கு நிற்பீர்கள்”. தனது பேரனான என்னிடம் அவளது பிள்ளைகள் பிச்சைக்கு நிற்பதைப் பார்க்க அவளுக்கு அவ்வளவு ஆவல். முரட்டுத்தனமான பாசம். எனக்குக் கிடைத்த அந்த மூதுரை தெய்வத்திற்கு இப்போது வயது தொண்ணூற்று எட்டு. எனக்கு சுமார் அறுபது. இப்போது என் தந்தை இல்லை. என்னைக் கவனித்துக் கொள்ள அவரது தாய் இருக்கிறாள். பேரனான எனக்குப் பெறற்கரிய பேறு ! ஈன்று புறந்தந்த என் தாய் மட்டும் சளைத்தவளா என்ன ! வீட்டு வேலைகளைச் சடசடவென்று முடித்து பாத்திரங்களைக் கழுவி அடுக்கி, வீட்டைச் சுத்தம் செய்து அமர்ந்தால்தான் அன்றைக்குப் பொழுது விடிந்ததற்கே அர்த்தமுண்டு என்று எண்ணும் சராசரி பெண் ஜென்மம் தான் அவள். ஒத்தாசையாக இருக்கட்டுமே என்று வீட்டு வேலை செய்யும் பெண்ணொருத்தியை ஏற்பாடு செய்தால், அம்மாவுக்கு ஒத்துவரவில்லை. வேலையானது தான் நினைப்பது போல கனகச்சிதமாய் அமைய வேண்டும் எனும் உளவியல் பிரச்சினை. நாமே காபி போடுவோமே என்று அடுப்படி பக்கம் போனால் தொலைந்தேன். “தூரப்போ ! பொம்பள மாதிரி அடுப்படி பக்கம் என்ன வேலை ?” என்ற அர்ச்சனையோடு அடுத்த ஐந்து நிமிடங்களில் காபி என் முன்னால். இத்தனையும் மீறி நான் குடிக்கிற அளவுக்கு எனக்கு காபி, டீ போடத் தெரியும்; நான் சாப்பிடுகிற சுவையில் சுமாராக சமைக்கத் தெரியும் என்பதை நீங்கள் பாராட்டாமல் இருக்க முடியாது. இவையனைத்திற்கும் உச்சமாக, நான் முதுகலை முடித்து மேற்கொண்டு படிக்க வெளியூர் செல்லும் வரை நானோ என் தம்பிமார்களோ எங்கள் துணிகளை நாங்கள் துவைத்ததில்லை. நான் வட இந்தியா சென்று படித்ததால், வருடத்தில் ஒரு மாதம் மட்டும் ஊருக்கு வருவதுண்டு. அப்போதும் கூட என் துணிகளை நான் துவைக்கச் சென்றால், ”அங்கேயிருக்கும் போது துவைத்துக் கொள் ; இங்கே குளியலறையில் போட்டு விட்டுப் போ !” என்ற உரிமை அதட்டல். இதையெல்லாம் தம்பட்டம் அடிக்க வெட்கமாக இல்லையா என்ற தங்களின் மெல்லிய பொருமல் கேட்கிறது. உங்களைத் தேற்ற ஒன்று சொல்கிறேன். எங்களை மேனி வலிக்காமல் வளர்த்த என் தாய்க்கு மற்றபடி உலகியல் விடயங்களில் எரிச்சலும் கோபமும் ஏற்படுவதுண்டு; உங்கள் தாய்க்கு அப்படியில்லை என்று நீங்கள் சமாதானம் கொள்ளத் தாழ்மையுடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன். இப்படியெல்லாம் வளர்த்தால் பிள்ளைகள் பொறுப்பில்லாமல் வளர்வார்கள் என்பது உலக நியதியாய் இருக்கலாம். எந்த விதிக்கும் விலக்கு உண்டே ! நானும் என் சகோதரர்களும் அவ்வாறே என்பதில் பெருமிதம். இது அப்பட்டமான தம்பட்டம்தான். வீட்டு வேலைகளைச் செய்ய விடாததை மட்டும் பேசுவதாக நினைக்க வேண்டாம். இது ஒரு குறியீடு. அவ்வளவே. எனக்கு நோய் மற்றும் துன்பங்கள் நேரிட்டால், என் ஆச்சியோ அம்மாவோ காட்டும் கரிசனை உங்கள் கற்பனைக்கு. இவர்கள் இருவரும் பிரம்மனிடம் எனக்காகவே ‘ஆர்டர்’ கொடுத்து செய்தது போல் வந்தாளே மகராசி – என் சகதர்மிணி ! பாரதிதாசனின் ‘குடும்ப விளக்கை’ வாசித்த பின்னர்தான் என் வாழ்க்கைப் படகில் ஏறியிருப்பாள் போலும் ! அதற்கும் ஒரு படி மேல்தானோ ? (தீவிர பெண்ணியவாதிகள் பார்வையில் ஒரு படி கீழ்தான் என்று வைத்துக் கொள்வோமே !) என்னைப் பேணி வளர்த்தாள், அல்லும் பகலும் எனைக் காத்து நின்றாள் என்பதை எனக்குத் தெரிந்தவரை கவிதையாக்கட்டுமா ? என் படகில் ஏறியவள், துடுப்பை நான் வலித்தால் என் கை வலிக்கும் என்றெண்ணித் தானே வலித்தாள். “அந்த வானத்து நிலவையும், அந்த மலை முகட்டையும் எனக்கு மொழிபெயர்த்துச் சொல்லுங்கள், போதும்” என்றாள். நான் முன்னொரு சமயம் ஒரு வருடம் வெளிநாட்டில் இருந்தபோது எனக்குக் கிடைத்த இத்தாலியத் தோழி எலியனோரா சுமார் இருபது நாட்கள் நெல்லையில் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்து தங்கியிருந்தாள். இடதுசாரிச் சிந்தனையுடன் சிறந்த பெண்ணியவாதி. என் வீட்டில் என் ஆச்சி, அம்மா, மனைவி, எனது இரண்டு மகள்கள் (Note the point Your Honour ! குழந்தைகள் விடயத்திலும் நான் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவன்) என்று ஒரு பெண்கள் பட்டாளத்தில் நீ மட்டும் ஆணாக, உனக்கு எப்படி ஒத்துப் போகிறது என்று வேடிக்கையாய் ஆரம்பித்தாள். இவர்கள் அனைவருக்கும் நான் செல்லப் பிள்ளையாய் வலம் வருவதைக் கண்டு எப்படியும் ஒரு நாள் திட்டப் போகிறாள் என்று நினைத்தேன். ஐந்தாறு நாட்கள் கழித்துச் சொன்னாள், “வந்த புதிதில் நீ வீட்டு வேலையெதுவும் செய்வதில்லையே என்று நினைத்தேன். மனைவி மக்களை அலுவலகத்திற்கு, பள்ளி, கல்லூரிக்கு அழைத்துச் செல்வதும் வருவதும், பிள்ளைகளுக்குப் பாடம் சொல்லித் தருவதும், இடையிடையே கடைக்குச் செல்வதும் என்று வெளியுறவுத் துறை அமைச்சகத்தில் நன்றாகத்தானே செயல்படுகிறாய் !” என்றாள். நானே இதுவரை யோசிக்காததைச் சொல்லித் தந்தாள். நல்ல வேளை, பிழைத்தேன். இல்லையென்றால் போகும்போது என்னையும் விமானத்தில் ஏற்றி வழியில் ஆழ்கடலில் தள்ளி விட்டிருப்பாள். எம் நன்கலம் நன்மக்கட் பேற்றினை ஏற்கெனவே அறிமுகம் செய்து விட்டேன். ஒரு நாள் ஏதோ நினைவில் நான் சாப்பிட்ட தட்டை நீரில் அலச ஆரம்பிக்க, என் பெண்பிள்ளைகளில் ஒருத்தி, “அப்பா ! ஆச்சி (என் அம்மா) பார்த்தால் பொறுக்க மாட்டாள். தூரப் போ !” என்றாளே பார்க்கலாம். என் அம்மாவின் அதட்டல் அப்படியே இவளிடம் ! ஏதோ மரபணு சார்ந்த விடயம் என்கிறார்களே ? இதுதானோ ! நன்றாகத்தான் குழந்தைகள் வளர்க்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். ‘அடேய், கிராதகா !’ என்று இப்போதே ஆரம்பிக்காதீர்கள். நான் அடுத்த வரியை முடித்த பிறகு வைத்துக் கொள்ளலாம். எனக்கு ஊட்டி வளர்க்கப்பட்ட நம்பிக்கை – எனது பிள்ளைகளுக்குத் திருமணமாகி நிச்சயம் எனக்குப் பேத்திகள்தான் ! வீட்டில்தான் இந்தக் கதை என்றால், அலுவலகத்தைப் பற்றி சுருக்கமாக முடித்துக் கொள்வோமா ? இடமாறுதலில்லாத துறையில் பணி புரிபவன் நான். (அப்போ கொழுப்பு நிறையச் சேருமே !). எனது துறையில் ஒரே பெண் பேராசிரியர் கலா – மங்கையர் திலகம். எல்லோருக்கும் ஒருவர் நல்லவராய் இருக்க முடியாது என்பது விதியாக இருக்கலாம். முன்னம் சொன்னது போல் விதியென்றால் விலக்கு என்று ஒன்றுண்டு. இந்த விதிக்கு அவர்தான் விலக்கு. அதிலும் எனக்கு அ(!)நியாயத்திற்கு நல்லவர். நட்பின் இலக்கணம் ; அன்பு இலக்கியம். வலது கை, இடது கை என்றெல்லாம் சொல்வார்களே ! அவர் எந்தன் கை. கற்றலும் கற்பித்தலும் மட்டுமே என் விருப்பம் என்பதையறிந்து மற்ற வீணாய்ப் போன வேலைகளை அவரே பார்த்துக் கொள்வார். பட்டியல் இவ்வளவுதானா ? அதெப்படி ? சிறுவயதில் எனக்குத் தமக்கை இல்லாத குறைபோக்கிய என் அத்தை (அப்பாவின் தங்கை), எனது தாய் நிகர் மாமியார், தனது கணவர் பெயர் எனக்கு சூட்டப்பட்டதால் என் மீது பாசம் பொழிந்த விக்கிரமசிங்கபுரத்து ஆச்சி என்றெல்லாம் உண்டு. வாசிக்கிற உங்கள் பொறுமைக்கும் எல்லையுண்டே ! ஆண்சிங்கம் என்றெல்லாம் எனக்குத் தோள்கள் தினவெடுப்பதில்லை. இத்தனைப் பெண்களால் கட்டமைக்கப்பட்ட எனக்கு சுயம் என்ற ஒன்று உண்டா என்றே தெரியவில்லை. மனதில் ஒரு ஆசை மட்டும் உண்டு. மறுபிறவி என்று ஒன்று வேண்டும். அதில் நான் சலவைத் தொழிலாளியாகவோ சமையற் கலைஞனாகவோ பிறந்து பெண் குலத்திற்கு வாழ்நாள் சேவை செய்ய வேண்டும். போனால் போகிறது என்று என்னைப் போன்று வீணாய்ப் போன ஆண்களுக்கும் சேர்த்துதான். பின்குறிப்பு : கிடைத்த வரத்தை இப்பிறவியில் அனுபவித்தே தீர்வது என முடிவெடுத்து விட்டமையால், எழுத்தாளர் தோழர் ச. தமிழ்ச்செல்வன் போன்றோர் கண்ணில் எனது இப்பதிவைக் காட்டுவதில்லை என்பது என் முடிவு.

மத்திய பிரதேசத்தில் யூனியன் கார்பைட் விபத்தில் சிக்கி இன்னும் (!) உயிர் வாழ்ந்து கொண்டிருப்போர்க்கே நிவாரணம் உருப்படியாய்க் கிடைக்கவில்லை. செர்னோபில், ஃபுகுஷிமா போன்ற விபத்து நிகழ்ந்தால், பெரும்பாதிப்புக்கு உள்ளாகப் போவது தென்தமிழகமும் வடஇலங்கையும்தான். அங்கு வாழ்வோர் தமிழர்கள்தானே! போய்த் தொலையட்டும் என்று நினைத்திருப்பான் மத்தியில் ஆளும் வட (மட) இந்தியன்.

நல்ல கதைசொல்லியாகத்தான் தெரிகிறீர்கள். ஆரம்பித்த உடனே 'தொடரும்' போட்டு விட்டீர்களே !

நான் முன்னொரு சமயம் கூறியது போல், மீண்டும் ஒரு கவிதை !

இந்தக் கேவலமான வழக்கத்தைப் பரப்ப, அவன் ஆட்களைத் தின்ன வைத்து அவன் ஆட்களையே புரள வைத்திருப்பான் எமகாதகன். அதே சமயம் நம்ம ஆட்களின் மானமின்மையையும் குறைத்து மதிப்பிடுவதற்கில்லை. சுமார் ஈராயிரம் வருட மூளைச்சலவை ஆயிற்றே! முக்கியமான விழாக்களில் பிராமணர்க்கு அன்னமிட்டுப் பின்னர் மற்றவர்கள் உண்ணுதல் புண்ணியம் என்றான். செய்து காட்டினர் நம் இனமானத் (!!) தமிழர். அப்போது அவன் 'எச்சிக்கலை' இனமானான். இப்போது நம்மை 'எச்சியிலை' இனமாக்க முயலுகிறான். நம்ம ஆட்கள் எதற்கும் தயார்.

இந்தக் கண்றாவி எங்கே நடந்தது என்பதையும் அறிய ஆவல், தோழர்!

சான்றாண்மை மிக்க வரலாற்றுக் குறிப்பு.

மொழியிழந்த முகம் -சுப.சோமசுந்தரம் களையிழந்த முகம் அல்லது ஒளியிழந்த முகம், புரிகிறது. அது என்ன மொழியிழந்த முகம்? முன்னது தானே சரியாகலாம் அல்லது எளிதில் சரி செய்யலாம். பின்னது கிட்டத்தட்ட உயிரிழந்த உடல் போல. இதயத் துடிப்பு நின்றபின் சிறிய கால அவகாசத்தில் உயிர்ப்பிப்பது போல் குறிப்பிட்ட காலத்திற்குள் சரி செய்ய முயலலாம் என்பது நம் எண்ணம். சரி, கதைக்கு வருவோம். நமது பரிதாபத்துக்குரிய கதாநாயகன் சுஷாந்த். அப்படித்தான் இவன் அப்பனும் ஆத்தாளும் பெயர் வைத்தார்கள். ஸ,ஷ,ஹ,ஜ இல்லாத பெயருக்குப் பரலோகத்தில் இடமில்லை என்பதில் ஆழ்ந்த நம்பிக்கையுடையவர்கள். பெயர் முடிவில் sudden brake வேறு (ஆங்கிலத்திற்கு மன்னிக்கவும்). பெரிய மனது பண்ணி இவனை ‘ஷா’வோடு விட்டார்கள். பயலுக்குத் திரிசங்கு சொர்க்கம்தான். நம்மில் நிறைய பேருக்கு அப்படித்தான். பால காண்டம் ஆரம்பம். உரிய பருவத்திற்கு முன்பே பள்ளியில் சேர்த்தார்கள். இப்போது அதுதான் உரிய பருவமாம். இவன் பிறக்கும் முன்பே ஆண் குழந்தை பெயரிலொன்றும் பெண் குழந்தை பெயரிலொன்றுமாக அம்மேதகு பள்ளியில் இடம் பிடித்து வைத்திருந்தார்கள் போலும். நன்றாகத்தான் படித்தான். நல்ல பிள்ளைகள் அப்படித்தான் செய்வார்களாம். ஆகையால் பெற்றோர், ஆசிரியர் கொடுமையிலிருந்து இவனது இளமைப்பருவம் ஓரளவு தப்பியது. ஆங்கிலம், இந்தி மற்றும் ஏதோ செத்துப் போன மொழியைப் படித்தான்; இல்லை,அவ்வாறாக விதிக்கப்பட்டான். தாய்மொழியை விடுத்துப் பிற மொழிகள் கற்றதை நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. பயன்பாட்டில் இல்லாத மொழியைப் படிப்பதில் உள்ள (அ)நியாயமும் நமக்குப் புரியவில்லை. உயிரற்ற உடலாய் ஆக உயிரற்ற மொழிதான் பொருத்தமோ? ஒரே பாட்டில் ஏழைக் கதாநாயகன் பணக்காரன் ஆவதைப் போல், ஒரே மூச்சில் நமது நாயகனின் பள்ளி, கல்லூரி வாழ்க்கையை முடித்து விடுவோமா? இன்றைக்கு உள்ள அலங்கோலத்தில், பாடல் பெற பள்ளி வாழ்க்கையெல்லாம் காவியங்களா என்ன? கடிவாளம் போட்டு வளர்ந்த குதிரைக்கு, கிரேக்க புராணங்களில் உள்ளது போல் இறக்கை முளைத்தது; கற்பனைக் குதிரை தானே! நாயகன் பிறவிப்பயன் அடைய அமெரிக்கா சென்றான். அங்கு அலுவலகத்திலும், அதன் காரணமாக வாழிடத்திலும் புலம் பெயர்ந்த இலங்கைத் தமிழ்ச் சமூகத்தினருடன் வாழ, பழக நேர்ந்தது இவனது அதிர்ஷ்டம், துரதிர்ஷ்டம் எல்லாம். ஏனெனில் அவர்கள் மொழியைத் தொலைக்கவில்லை அல்லது அவர்களிலும் மொழியைத் தொலைத்தவர்களை இவன் சந்திக்கவில்லை. இவனைப் பொறுத்தமட்டில் தொன்மையான தமிழ் வெறும் பேச்சு மொழி மட்டுமே. மொழி வெறும் தகவல் பரிமாற்ற ஊடகமா என்ன? அதற்கு உயிர் உண்டு;உணர்வு உண்டு. இதனை வெளியுலகம் பார்த்தே தெரிந்து கொண்டான். மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது என்று சிறு குழந்தையே சொல்கிறது. சக்கரம் சுழலத்தானே வேண்டும்? சுழன்று விட்டது. தாய்மொழி தெரியாது என்று தமிழன் மார்தட்டிய காலம் இருண்ட காலமானது. மனிதன் எத்துணைக் காலம் தான் உணர்வற்ற உயிராக அல்லது உயிரற்ற உடலாக இருப்பான்? தாய்த் தமிழகத்திலேயே இருந்த வரை உறைக்கவில்லை. வளர்ந்த நாடுகளுக்குச் செல்லும் போது, ‘உன் மொழி என்ன?’ என்ற கேள்வி எழத்தான் செய்கிறது. தமிழ் என்றதும், “அப்படியா! எங்கே, என் பெயரை உன் மொழியில் எழுதிக் காட்டு!” என்பது போன்ற ஆர்வக் கோளாறு நிகழ்வுகள் நடந்தேறுகின்றன. அந்த நேரத்தில் இவனது முழி இருக்கிறதே! ‘இந்த வெள்ளையரும் நம்மைக் கேவலமாய்ப் பார்க்கிறார்களோ!’ என்ற பிரமை வேறு ஏற்பட்டுத் தொலைக்கிறது. அவர்களில் சிலர் தமிழின் சிறப்புகளைத் தெரிந்து வைத்துக் கொண்டு பேசுகையில் தன் மானம் கண் காணாத் தேசத்திற்குக் கப்பலேறுவதைப் போன்ற உணர்வு. இவன் ஆங்கிலம், இந்தி, தேவ பாடை (பாடை கட்டி தேவலோகத்திற்கு எடுத்துச் சென்றதுதான் பெயர்க் காரணமோ!) என்று படித்துத் (படிப்பைத்) தொலைத்தவன். வெளி மாநிலத்தில் வாழ்ந்திருந்தால் பரவயில்லை; இவனோ தமிழ் நிலத்திலேயே வளர்ந்து தமிழைத் தொலைத்தானே! மாமரத்தில் கூடு கட்டி மாங்கனியைச் சுவைக்காத புள்ளினம் நம் நாயகன் சுஷாந்த்! இவனது தாய்மொழியின் அழகான ‘ழ’வை இவன் பார்த்ததில்லை. தன் மொ’ழி’யில் இவனுக்கு அ’ழ’த் தெரியும். விழத் தெரியும். எழத் தெரியாது; எழுத்தும் தெரியாது. இவனது இலங்கைத் தமிழ் நண்பர்கள் சிலருக்கு சங்க இலக்கியமும் சங்கம் மருவிய இலக்கியமும் பேசத் தெரியும். அதைக் கேட்டு இவனுக்கு ஏக்க பெருமூச்செறியத் தெரியும். இவையனைத்திலும் தன் தவறேதும் இல்லை என்பதால், தாய்-தந்தை உட்பட முந்தைய தலைமுறைச் சமூகத்தை மரியாதையாய் வசவு பாடச் சொல்கிறது இவன் மனம். நம் தலைமுறை தம் சந்ததியிடம் இப்படி அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக வாங்கிக் கட்டுவதைப் பார்த்தால், என்னவொரு அளப்பரிய ஆனந்தம்! ஒரு நாள் தொலைக்காட்சியில் ஒரு நிகழ்ச்சியை இவன் பார்க்க நேர்ந்தது. அமெரிக்காவின் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இளம் மாணவப் பருவக் கவிஞர்களை வைத்து வெள்ளை மாளிகையில் அன்றைய அமெரிக்காவின் முதல் பெண்மணி மிச்சேல் ஒபாமாவின் ஏற்பாட்டில் நடந்த நிகழ்ச்சி ஒளிபரப்பானது. அன்று அந்நிகழ்ச்சியில் அமெரிக்கர்களைக் கவர்ந்த பதினேழு வயது மாணவி மாயா ஈஸ்வரன், தனது பாலக்காட்டு வேர்களை அமெரிக்காவில் தொலைத்த புலம் பெயர்ந்த தமிழச்சி. தன் கவிதையை உணர்வு பொங்க வாசித்தாள். அதில் தன் ஏக்கத்தை வெளிப்படுத்தினாள். அனைவரையும் கவர்ந்த வரிகள், “எனது அடையாளம் உதிர ஆரம்பித்தது - முடி உதிர்வதைப் போல. கூந்தலை முழுவதும் இழந்து போகும் பீதி என் மனதில்.” கவிதையைக் கேட்டு மிச்சேல் ஒபாமாவே உணர்ச்சி வசப்பட்டார். தாமும் அந்த ரகம் தான் என நினைத்திருப்பாரோ? கவிதையைக் கேட்ட சுஷாந்த் வாயடைத்துப் போனான். இவன் விழியின் ஓரம் நீர்த்துளி பேசியது. அக்கண்ணீர்த் துளிக்கான காரணம் அக்கவிதையா? கவிதை சொன்ன அப்பெண்ணா? மிச்சேல் ஒபாமாவா? இவனது பெற்றோரா? பெற்றோரின் மனவோட்டத்தை இயக்கும் சமூகமா? இவன் நிலையில் எல்லோரும் ஏங்குவதில்லை. மாயாவைப் போல் இவன் ஏங்கினான். நம் தலைவனாயிற்றே! இவனது ஏக்கத்தைப் புரிந்த தமிழ் நண்பனொருவன் சொன்னான், “நண்பா! At any point in life, it’s never too late. வார விடுமுறையில் ஒரு மணிநேரம் சொல்லித் தருகிறேன். இவ்வளவு ஆர்வமும் ஏக்கமும் உள்ள உன்னைத் தமிழும் தேடுகிறது என நினைக்கிறேன்.” முதல் வகுப்பில் நம் தலைவன் ஒரு தட்டில் அரிசி பரப்பி (அவன் பாட்டி சொல்லித் தந்த சடங்கியல்) எழுதினான் ‘அ’. உடனே அம்மா,அப்பா.......என்றெல்லாம் எழுதி, “அகர முதல எழுத்தெல்லாம் அறிய வைத்தாய் தேவி!.......” என்று பாடவில்லை. ‘அ’ வுக்குப் பின் ‘ஆ’ தான் எழுதினான். இப்போது ‘சுபம்’ என்று நிறைவுத் திரை போட்டால் சரியாக இருக்கும்.

அடிவாங்கியதை எள்ளி நகையாடுவதைவிட வலிமையானது *Kavitha Bharathy* யின் இந்த சாடல் ———————————— ஈழ உரிமைப்போரை ஒடுக்க இந்திய அமைதிப்படை வன்கொடுமைகள் செய்த வன்கொடுமைகளை நீங்கள் ஆதரித்தீர்கள் ஜெயமோகன்.. முள்ளிவாய்க்காலில் பல்லாயிரம்பேர் கொல்லப்பட்டபோதும் நீங்கள் இனப்படுகொலையாளிகள் பக்கமே நின்றீர்கள் தூத்துக்குடி ஸ்டெர்லைட் போராடத்தில் கொல்லப்பட்டவர்களுக்கு எதிராகவே நின்றீர்கள் கெளரி லங்கேஷ், கல்புர்கி போன்றவர்கள் கொல்லப்பட்டபோதும் நீங்கள் கொன்றவர்கள் பக்கமே நின்றீர்கள்.. உரிமைப்போரை ஒடுக்குபவர்களே எப்போதும் உங்களுக்கு உவப்பானவர்கள்.. ஆனால் தோசை மாவுக்காக நீங்கள் சண்டையிட்டு தாக்கப்பட்டபோது சமூகம் உங்கள்மீது நடத்தப்பட்ட தாக்குதலைக் கண்டித்து உங்கள் பக்கமே நிற்கிறது மாவோ, மண்ணோ, மொழியோ, இனமோ, மானமோ... இனியாவது நீங்கள் உரிமைக்காகப் போராடுபவர்கள், அதற்காக உடமை, உயிகளை இழப்பவர்கள் பக்கம் நில்லுங்கள்.. அதிகாரத்தால் கொல்லப்படுகிறவர்களின் உயிர் புளித்த மாவை விடவும் மேலானது.. அ மார்க்ஸ் முகநூல் பதிவிலிருந்து: முகநூல் பதிவிலிருந்து: ஜெயமோகனுக்கு ஒரு வேண்டுகோள் """"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""' ஜெயமோகன் பிரச்சினை குறித்து முழு விவரங்களையும் கேட்டு அறிந்தேன். நாகர்கோவில் நண்பர்கள் உதவினார்கள். ஒரு சாதாரண பிரச்சினையை அவர் இத்தனை சிக்கலாக்கியிருக்க வேண்டியதில்லை. உள்ளூர் நண்பர்கள், இது போன்று மாவு பாக்கெட்கள் விற்கும் சிறு கடைக்காரர்கள் ஆகியோரிடமும் பேசியபோது ஜெயமோகன் சற்றுப் பொறுமையாக இருந்திருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. அன்றாடம் எத்தனையோ அநீதிகளைப் பொறுத்துக் கொண்டு போகிறோம். உடைந்து கிடக்கும் சாலைகள், ஏமாற்றும் கான்டிராக்டர்கள் இவை குறித்தெல்லாம் நாம் கவலைப்படாமல் கடந்து போய் விடுகிறோம். இப்படியான பிரச்சினைகளை இந்த 'லெவலு'க்குக் கொண்டு சென்றிருப்பது ஒரு அப்பட்டமான "மிடில் கிளாஸ் மென்டாலிடி" என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். திருச்சியிலிருந்து ஒரு நண்பர் ஜெயமோகன் 2008 ல் எழுதிய பதிவொன்றை அனுப்பி இருந்தார். ஒரு முறை ஜெயமோகன் ATM கதவு ஒன்றைச் சரியாகத் திறக்கத் தெரியாமல் அதை உடைத்துத் திறந்து வெளிவந்தன் கதையை அவரே எழுதியது அது. அதைப் படிக்கும்போது தான் ஒரு எழுத்தாளன் என்கிற வகையில் ஏகப்பட்ட சிந்தனைகளைச் சுமந்து எப்போதும் தாஸ்தாவெஸ்கி, காம்யூ போன்ற சிந்தனைகளில் ஈடுபட்டிருக்கும்போது இபடித்தான் பொறுமை இல்லமல் நடந்து கொள்ள முடியும் என அவர் மூர்க்கமாக நடந்து கொண்ட அச் சம்பவத்தையும் தனது மேதமையின் அடையாளமாகச் சித்திரிக்கும் அம் முயற்சி உண்மையில் நேற்று வாசிக்கும்போது எனக்கு வெறுப்பைத்தான் ஏற்படுத்தியது. ATM கதவை உஅடைப்பது பெரிய குற்றம். அது வழக்காகி இருந்தால் சிக்கல். எனினும் ஒரு எழுத்தாளர் என்கிற வகையில் அந்த வங்கி அதிகாரிகள் மிக்க பொறுமையுடன் அந்த நிகழ்வைக் கையாண்டுள்ளனர், அவர்களே அதை 'ரிப்பேர்' செய்து உரிய தொகையை மட்டும் பெற்றுக் கொண்டு வழக்கு ஏதும் இல்லாமல் செய்துள்ளனர். இப்படியான ஒரு புளித்த மாவுப் பிரச்சினையில் நானாக இருந்திருந்தால் என்ன செய்திருப்பேன் எனச் சற்று யோசித்துப் பார்த்தேன். மாவு புளித்திருக்கு என மனைவி சொல்லி இருந்தால், "சரி அதைத் தூக்கி எறி. வீட்டில் கோதுமைக் குருணை இருந்தால் கொஞ்சம் கஞ்சி போடு. சாப்பிட்டுவிட்டுப் படுப்பொம். உடம்புக்கும் நல்லது" என்று அது இப்படியான சமபவமாக ஆக்கப்படாமல் கழிந்திருக்கும். இரண்டு விடயங்கள் முடிக்கு முன்: 1. அந்த கடைக்காரர் செல்வம் என்பவர் குறித்தும் நாகர்கோவில் நண்பர்கள் ரொம்பவும் நல்ல அபிப்பிராயத்தையே சொல்கின்றனர். 2. மருத்துவமனையில் அட்மிட் ஆகும் அளவிற்கு ஜெயமோகனுக்கு ஒன்றும் இல்லை. வழக்கை மெய்ப்பிப்பதற்காகவும், வலுவாவதற்காகவும் வழக்கமாக எல்லோரும் செய்யும் தந்திரம்தான் இது என்பதை பாரதி மணி போன்ற பெரியவர்களும் கூடப் பதிவு செய்துள்ளனர். அரசு மருத்துவர் ஒருவர் இப்படி வழக்குக்காக அரசு மருத்துவமனையில் வந்து வேண்டுமென்றே படுத்துக் கொள்வது எப்படி ஒரு உண்மையான நோயாளிகுக் கிடைக்கக் கூடிய மருத்துவ வசதியைப் பாதிக்கிறது என அவர் உளமார்ந்த வருத்ததுடன் எழுதியிருந்தது நெஞ்சைத் தொடுகிறது.. இந்தப் பின்னணியில் நான் ஜெயமோகனிடம் முன்வைக்கும் அன்பான வேண்டுகோள் இதுதான். ஜெயமோகன் கடைக்காரர் செல்வத்தின் மீது தொடுத்துள்ள வழக்கை திரும்பப் பெற்றுக் கொண்டு இப்பிரச்சினைக்கு முடிவு கட்ட வேண்டும். நாகர்கோவில் எழுத்தாள நண்பர்களான லட்சுமி மணிவண்ணன் முதலானோர் இதற்கு உதவ வேண்டும்.. ஜேயமோகனிடமிருந்து வேறு பல நியாயமான காரணங்களுக்காக கருத்து வேறுபடுபவர்கள் இச்சம்பவத்தைப் பயன்படுத்தி அவரை வசைபாடுவதைநிறுத்திக் கொள்வோம். இனி என் தரப்பிலிருந்து தோழர்களுக்கு : இந்தக் குழாயடிச் சண்டை நமக்கு எதற்கு என சில நண்பர்கள் நினைக்கலாம். எப்போதும் போராளிகளுக்கு எதிரான நிலைப்பாட்டையே எடுக்க வேண்டும் என நினைப்பவர்கள் எவ்வளவு மலிவானவர்கள் என்பதை இந்நிகழ்ச்சி காட்டுவதாக நான் நினைக்கிறேன். மேலும் "இச்சம்பவத்தைப் பயன்படுத்தி (நியாயமான வேறு காரணங்களுக்காக) ஜெயமோகனை வசைபாடுவதை நிறுத்திக் கொள்வோம்" என்ற அ.மார்க்ஸின் வேண்டுகோளை நான் நிராகரிப்பதற்காக யாழ் சொந்தங்களிடம் மன்னிப்புக் கோருகிறேன்.

ரயில்வே துறையில் நடந்த தேர்வில் தமிழக வட்டத்தில் சுமார் 1650 இடங்களுக்கு 1500 பேர் வெளிமாநிலத்தவர் (பெரும்பாலும் வடநாட்டினர்) தேர்வு செய்யப்பட்டனர். அத்தேர்வில் தமிழ்த்தாளும் உண்டு. வடநாட்டில் இருந்து வந்து எழுதியவன், தமிழ் பேசத் தெரியாதவன் 50க்கு 48 வாங்கிய அயோக்கியத்தனங்கள் நடந்தன. இது ஐ.நா. வின் ஒரு அமர்வில் வாசிக்கப்பட்டது. இலங்கையில் நடக்கும் இன அழிப்புக் குடியேற்றங்களோடு ஒப்பிடப்பட்டது. அந்தத் திருட்டுத்தனங்களை நியாயப்படுத்தும் வகையில் இத்தகைய சுற்றறிக்கைகள். தபால் துறையிலும் இக்குடியேற்றங்கள் உண்டு. தமிழர்களும் மற்ற மாநிலங்களில் பணி புரிகிறார்கள். ஆனால் அந்த மாநிலத்தவரை அவர்கள் மாநிலங்களிலேயே சிறுபான்மையாக்கும் அளவில் இல்லை; அவர்கள் மொழியிலேயே அவர்களைப் பேசவிடாமல் செய்யவில்லை; இவ்வாறு திட்டமிடப்பட்ட குடியேற்றங்களும் அங்கு நடைபெறவில்லை. தமிழ் மொழியின் சிறப்பும், அதன் காரணமாக தமிழனின் தனித்துவமும் பொதுவாக மற்றவர் கண்ணை உறுத்துகிறது போலும்.