சுப.சோமசுந்தரம்

இப்பாடல் காட்சியானது பாடலுடன் ஓரளவு தொடர்புடைய குறுந்தொகைப் பாடலொன்றை நினைவு படுத்துகிறது. சுமார் இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு புலனக்குழுக்களில் நான் சிறிய விளக்கத்துடன் பதிவு செய்ததை இங்கு மீண்டும் பதியத் தோன்றுகிறது : "யாரும் இல்லை; தானே கள்வன்; தானது பொய்ப்பின், யானெவன் செய்கோ? தினைத்தாள் அன்ன சிறுபசுங் கால ஒழுகுநீர் ஆரல் பார்க்கும் குருகும் உண்டு தான் மணந்த ஞான்றே!” ----------குறுந்தொகை, பாடல் 25. பாடற் குறிப்பு : பாடியவர் - கபிலர். தலைவன் தன்னைத் திருமணம் செய்யக் காலம் தாழ்த்துவதால், கலக்கமுற்ற தலைவி தன் தோழியிடம் புலம்புகிறாள். பாடற் பொருள் : அவன் என்னை மணந்த போது (மணந்த ஞான்றே), அவ்விடத்தில் யாருமில்லை; அக்கள்வன், தான் மட்டுமே இருந்தான் (தானே கள்வன்). அவனே பொய்த்து விட்டால் (தான் அது பொய்ப்பின்) நான் என்ன செய்ய முடியும் (யான் எவன் செய்கோ)? தினையின் தாள் போல சிறிய, பசுமையான (tender, not green) கால்களையுடைய நாரையும் (குருகும்) அங்கே உண்டு. அதுவும் ஒழுகுகின்ற நீரோட்டத்தில் ஆரல் மீனைத் தேடிக் கொண்டிருந்தது (அதுவும் எங்களைப் பார்க்கவில்லை). பின்குறிப்பு : (1) மணந்த போது என்பது 'உள்ளத்தாலும் உடலாலும் ஒன்றிய போது' என்பதற்கான இடக்கரடக்கல். (2) பலவீனமான சாட்சியானது குருகு. அது சாட்சி சொல்லுமா ? அது கூட இவர்களைப் பார்க்கவில்லை. (3) களவியல், உடன்போக்கு, கற்பியல் என்று செவ்விய சங்க கால வாழ்வில், சில நெறி பிறழ்வுகள் நிகழ ஆரம்பித்ததைத் தொல்காப்பியம் சுட்டுகிறது, "பொய்யும் வழுவும் தோன்றிய பின்னர் அய்யர் யாத்தனர் கரணம்". அஃதாவது சமூகத்தில் பொய்யும், ஏமாற்றுதல் போன்ற குற்றங்களும் (வழு) தோன்றிய பின்னர் பெற்றோர், உற்றோர் போன்ற மூத்தோர் (அய்யர்) மணமுறைகளை (கரணம்) வகுக்க ஆரம்பித்தனர். பொய்யும் வழுவும் தமிழ்ச் சமூகத்தில் தோன்றியமைக்குக் கட்டியம் கூறுவதே இப்பாடலில் தலைவியின் கலக்கம்.

இவர்கள் விடுதலையானதில் நல்லுள்ளம் படைத்தோர் அனைவருக்கும் மகிழ்ச்சி ஏற்படுவதில் எவ்வித ஐயப்பாடும் இல்லை. இருப்பினும் அது ஒரு சோகம் இழையோடும் மகிழ்ச்சி. வாழ்க்கையின் மிக முக்கிய பகுதியை அவர்களிடமிருந்து பறித்து விட்ட சோகம்; அவர்கள் வாழ்க்கை அங்கேயே முடியாமல் இப்போதாவது சுதந்திரக் காற்றை சுவாசிக்க விட்டோமே என்ற மகிழ்ச்சி. யாராலோ கண்கள் பறிக்கப்பட்ட அவர்களுக்கு நம்மால் இயன்ற ஊன்றுகோல் கொடுத்த மகிழ்ச்சி. நான் மரணப்படுக்கையில் கிடக்கையில் என் மனைவி, பிள்ளைகள், பேரப்பிள்ளைகள் சுற்றி நிற்க அந்தக் கடைசி மூச்சில் நிலைகுத்திய என் கண்களில் தெரியும் மகிழ்ச்சி. இனி ஒரு புது உலகம் அந்த எழுவருக்கும் அமைய வேண்டும் என்று ஏங்கும் நம் மனதின் ஒரு மூலையில் இனம் புரியாத மகிழ்ச்சி.

பதிவில் உள்ள செய்தி அருமை. பதிவையும் யாழ் சொந்தங்களின் பின்னூட்டங்களையும் வாசித்தபின் பின்வருமாறு எழுதத் தோன்றுகிறது : "வாழ்வில் நமக்கு ஒப்பீட்டுக் கவலை அவசியமில்லை. நமது முயற்சிகளும் மனநிறைவுமே நமது ஆளுமையில் உள்ளவை" என்பதுவே பதிவின் மையக் கருத்து. மற்றபடி "இறைவன் கணித்து வைத்தவை" என்பதும், "விதிக்கப்பட்டவை" என்பதும் அவரவரின் வேறுபட்ட வெளிப்பாடுகள்; நம்பிக்கை சார்ந்தும் இருக்கலாம். மேற்குறிப்பிட்ட பதிவில் நம்பிக்கை சார்ந்ததாகவே தோன்றுகிறது. நான் பொதுவாக இவற்றை சமூக மரபு சார்ந்த கவித்துவ வெளிப்பாடாகக் கொள்வதுண்டு. உதாரணமாக "அட கடவுளே !" மற்றும் "அப்பணிக்குப் பிள்ளையார் சுழி போட்டாயிற்று" போன்ற மரபுச் சொல்லாடல்களை நான் பயன்படுத்துவதுண்டு. இத்தகைய பயன்பாட்டால் நான் இறை நம்பிக்கை உள்ளவன் என்று பொருளில்லை. ஒரு மொழி தரும் அழகியலை நான் இழக்கத் தயாரில்லை. அவ்வளவே.

காட்டில் வாழ்ந்து திரிந்த மனிதன் நாகரிகமடைந்து தற்போதுள்ள நிலையை எட்டியுள்ளான். நாகரிகமும் தொடர்கதையாகத்தானே இருக்க முடியும் ? மனம் மென்மேலும் விரிவடைந்து மானிடம் மென்மேலும் பண்படும் என்பதற்கான சான்றுகளே இத்தகைய நிகழ்வுகள்.

"இது ஒரு காலத்தில் செய்தியாக்கும் !" என்று சமூகம் வியக்கும் காலம் தொலைவில் இல்லை. மனமொத்த இரு மானிடர் உடலளவிலும் ஈர்க்கப்பட்டு சில காலமோ உயிருள்ள வரையிலோ இணைந்து வாழ்தல் இயற்கையான ஒன்று என அப்போது சமூகம் இந்நிகழ்வுகளைக் கடந்து செல்லும். இவற்றிற்கான வாழ்த்துச் செய்தி யாழ் இணையத்திலும் பகிரப் படலாம். இக்காலகட்டத்தில் இதற்கு மேல் என்ன சொல்ல ?

ஒரு ஆசிரியரின் நாட்குறிப்பு - சுப. சோமசுந்தரம் இதை எழுதும் நான் ஒரு ஆசிரியன். எழுதுவதன் நோக்கம் நான் சார்ந்த ஆசிரியர் வர்க்கத்திடம் தகவல் பரிமாற்றம். ஊக்கமளிப்பதாக இருக்கலாம்; எச்சரிக்கை மணியாகவும் இருக்கலாம். இன்று நான் நானாக இச்சமூகத்தில் உலவி வருவது எனது ஆசிரியர் பெருமக்கள் சிலரால் என அறுதியிட்டுக் கூறுபவன் நான். எல்லோரும்தான் இதைச் சொன்னார்கள் - பலர் சம்பிராதாயத்துக்காக. இதயபூர்வமாக, ஆணித்தரமாக நம்புகிறேன் நான். ஆதாரங்களும் உண்டு. நான் கணிதம் பேசும் போது என்னை மிகவும் கவர்ந்த ஒரு குறிப்பிட்ட கணித ஆசிரியரின் முறையைப் பின்பற்றுவதை (காப்பியடிப்பதை) நானே உணர்ந்து இருக்கிறேன்; பிறர் சொல்லவும் கேட்டிருக்கிறேன். தமிழோ ஆங்கிலமோ பேசும்போதும் அப்படியே. நற்குணங்களும் அப்படியே. எனது நாட்குறிப்பில் (டைரியில்) வெவ்வேறு நாட்களில் நான் எழுதிய ஒன்றிரண்டு நிகழ்வுகளை இங்கு காட்சிகளாய் விரிக்கத் தோன்றுகிறது. காட்சி 1: எனது ஊரான நெல்லை மாநகரின் ஒரு பிரபல ஜவுளிக்கடையில் இருந்து வெளியே வருகிறேன் (நாட்குறிப்பில் ஜவுளிக்கடையின் பெயர் எல்லாம் உண்டு; இங்கு பொது வெளியில் தவிர்க்கிறேன்). முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பு பள்ளியில் எனக்குக் கணிதம் சொல்லித் தந்த ஆசிரியர் ஒருவர் தமது பிள்ளைகள், பேரப்பிள்ளைகளுடன் உள்ளே வருகிறார். சுமார் எண்பத்தைந்து வயதிருக்க வேண்டும். நேருக்கு நேராக வந்த அந்த ஆசிரியருக்கு நான் ஞாபகத்திற்கு வர வாய்ப்பு இல்லை. அவரிடம் பயின்றபோது நான் அத்துணை ஒளிரவில்லை என்பது காரணமாக இருக்கலாம். என்னைக் கணிதத்தை நோக்கி ஈர்த்தவர் என்று அவரை நான் பெரிய அளவில் நினைத்ததில்லை. பாடத்தில் இருந்ததைப் பிழையின்றி சொல்லித் தந்தவர் என்பது எனது கணிப்பு. இதையெல்லாம் தாண்டி, மாணவர்களை மதித்தவர்; குற்றம் செய்த மாணவனையும் திருத்தும் நோக்கத்துடன் மட்டுமே சிறிய தண்டனைகளை அளித்தவர் என்பதும் அவரைப் பற்றிய பொதுவான கணிப்பு. சுருக்கமாய்ச் சொல்வதானால் ஒரு மரியாதைக்குரிய ஆசிரியர். அவரைத் திடீரென்று பல வருடங்கள் கழித்துப் பார்த்த உவகையில் குனிந்து அவரது காலைத் தொட்டு வணங்கினேன். சிறிய அறிமுகம் செய்து கொண்டேன். வாழ்த்தினார். தமது குடும்பத்தினரைப் பார்த்து சிறிய புன்னகை முகம் காட்டினார். அதில் வெற்றிக் களிப்பு தெரிந்தது எனது கற்பனையாக இருக்கலாம். அவரது மகள் என்னிடம் கூறினார், "சார் ! அப்பாவை இன்னும் இரண்டு நாட்களுக்குக் கையில் பிடிக்க முடியாது". அவர் சொன்னது உண்மையானால் ஓய்வு பெற்று 25 வருடங்கள் கழித்து ஒரு ஆசிரியரின் நியாயமான பெருமிதம்தானே ! காட்சி 2: ஒரு நாள் மாலையில் எனது இருசக்கர வாகனத்தில் சந்தடி இல்லாத ஒரு தெருவில் வந்து கொண்டிருந்தேன். ஓய்வு பெற்ற எனது கல்லூரி கணிதப் பேராசிரியர் ஒருவர் துணைவியாருடன் நடைப்பயிற்சியாக எதிரே வந்து கொண்டிருந்தார். வண்டியை நிறுத்திவிட்டு இறங்காமலேயே எனது கைகளை அவரது பாதங்களை நோக்கிப் பாவனை செய்து எனது கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டேன். "எடுத்ததற்கெல்லாம் பொசுக் பொசுக்கென்று காலில் விழுந்து விடுவான் போல !" என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறதா ? பெற்றோர், முன்னாள் ஆசிரியர்களைத் தவிர வேறு யாரையும் அப்படி வணங்கியதாக நினைவில்லை. நாட்குறிப்பும் அவ்வாறே சொல்கிறது. சரி, கதைக்கு வருவோம். கல்லூரி நாட்களில் படிப்பிலும் ஏனைய சில விடயங்களிலும் எனக்கு நல்லதொரு முகவரி இருந்ததால் எனது கல்லூரி ஆசிரியர்கள் அனைவர் நினைவிலும் நான் உண்டு. மேலும் அதே ஊரில் பல்கலைக்கழகம் தோன்றிய போது அதில் ஆசிரியராக வேறு அமர்ந்து விட்டேன். எனவே அவர்களை அடிக்கடி சந்திக்கும் வாய்ப்பு அமைந்ததால் அவர்களது நினைவுத் திரையில் பதிந்து போனேன். சந்தடி இல்லாத தெரு என்பதால் எனது குரு பக்தியில் இறும்பூதெய்திய பேராசிரியர் தமது மகிழ்ச்சியை உரத்த குரலில் தமது துணைவியாரிடம் வெளிப்படுத்தினார், "பாருடீ ! உனக்குதான் இந்த வாத்தியான் அருமை தெரியல. ஒரு யுனிவர்சிட்டி புரொபசர் என் காலத் தொட்டுக் கும்பிடுறான். அவன் என்ன சாதாரண ஆளா ? நான் வளர்த்த புள்ளடீ !". நான் கேள்விப்பட்டவரை ஒன்று இரண்டு பொது இடங்களில் கூட இந்த சாதாரண நிகழ்ச்சியைக் குறிப்பிட்டு என்னைப் புகழ்ந்தார்; தாமும் பெருமிதம் கொண்டார். உரிய பருவத்தில் உயர் கணிதத்தில் சில அடிப்படைகளைக் கற்பித்த ஆசிரியரிடம் நான் வெளிப்படுத்திய தினைத்துணை நன்றியை அவர் பனைத்துணையாய்க் கொண்டது எனக்கான பேறு. வள்ளுவத்தில் தினைத்துணை, பனைத்துணை சொல்லாடல்கள் ஈண்டு யான் எடுத்தாண்டதினின்றும் சற்றே வேறுபட்ட பொருளினது என்பது என் தமிழாசிரியர் தந்த பாடம். அடுத்து அவரிடமே வருகிறேன். காட்சி 3: முதல் இரண்டு காட்சிகளில் எனது கணித ஆசிரியர்கள். இப்போது ஓரளவு மொழி ஆளுமையிலும் சமூக அரங்கிலும் என்னை நிமிர்ந்து நிற்க வைத்த தமிழாசிரியர். எண்ணும் எழுத்தும்தான் சிறந்த வாழ்வாக அமைய முடியும் என்பது என் கருத்து. இவருக்கு மட்டும் ஒரு பெயர் கொடுக்கத் தோன்றுகிறது. ஒரு சிறிய வட்டத்திலாவது எனக்கென்று ஒரு பெயர் ஏற்பட இவர் ஒரு காரணம் என்று நான் நினைப்பதாலோ என்னவோ ! எனவே இவரை ரொட்ரிகோ என்று கொள்வோம். கற்பனைப் பெயர்தான். அது என்ன போர்த்துக்கீசியப் பெயர் ? அவருடைய இயற்பெயரும் அப்படித்தான். போர்த்துக்கீசியர் வருகையினால் நெல்லை, குமரி மாவட்டக் கடலோர கிராமங்களில் போர்த்துக்கீசியப் பெயர்கள் நிறைய உண்டு. நிற்க. உணர்வுடன் அமைவது இலக்கியம் என்பதை உணர்ந்து இலக்கிய உணர்வைப் பள்ளிப் பருவத்திலேயே எனக்கு ஏற்படுத்தியவர் எனது ஆசிரியர் திரு ரொட்ரிகோ. இன்றும் மரபு இலக்கியம், பின்நவீனத்துவம் இரண்டையும் நான் ரசிப்பதற்கு முதல் காரணம் அவரே. வளர்ந்த பின் அறிஞர் தொ.பரமசிவன் போன்ற சான்றோர் கேண்மையினால் என்னை நான் மேலும் தீட்டியது வேறு கதை. கணிதத்தை ரசித்தது போலவே இலக்கணமும் ரசனைக்கான ஒன்று என்பதையும் எனக்கு உணர்த்தியவர் திரு. ரொட்ரிகோ. இவை தவிர திராவிட இயக்க உணர்வை என் போன்றோர்க்கு ஊட்டியவர் அவரே. கார்ல் மார்க்ஸை எனக்கு அறிமுகம் செய்தவர் தோழர் பொன்னுராஜ் (இயற்பெயர்தான்) என்றால், அறிஞர் அண்ணாவையும் பெரியாரையும் அறிமுகம் செய்தவர் ஆசிரியர் ரொட்ரிகோ அவர்களே. என்னுள் எப்போதோ முகிழ்த்த நாத்திகம் வேர் பிடித்து உறுதிப்பட்டது மார்க்ஸ், அண்ணா, பெரியார் மூலமாகத்தான். இறை நம்பிக்கை, நம்பிக்கையின்மை இவையெல்லாம் ஒரு மனிதனின் வாழ்வில் ஏதோ சாதாரண கருத்துருவாக்கங்கள் அல்ல. நாத்திகம் இவ்வுலக வாழ்வில் எனக்கான வரம். எல்லோருக்கும் அமைவதில்லை. இவ்வரம் எனக்குக் கிட்டுவதில் நேரடியாக இல்லாவிட்டாலும் மறைமுகக் காரணி ஆனவர் எனது தமிழ் ஆசிரியர் திரு.ரொட்ரிகோ. திரு.ரொட்ரிகோ அவர்களுக்குக் கோரமான ஒரு முகமும் உண்டு. பள்ளிப்பருவத்தில் மாணவர்களின் பக்குவமின்மை காரணமாக சில சமயங்களில் அவர்களிடம் கடுமையாக நடந்து கொள்ள வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் பொதுவாக எந்த ஒரு ஆசிரியருக்கும் ஏற்படலாம். அது மாணவனைத் திருத்த வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் ஒரு வரம்புக்குள் அமைய வேண்டும் என்பதில் மாறுபட்ட கருத்து இருக்க முடியாது. ஆனால் கேள்விக்குப் பதில் தெரியவில்லை, புத்தகம் கொண்டு வரவில்லை என்று மாணவனின் சிறு தவறுக்குக் கூட கோர தாண்டவம் ஆடுவது ரொட்ரிகோவிற்கு வாடிக்கையான ஒன்று. எதிரே நிற்பவன் மாணவன் என்றில்லாமல் அவனைத் தமது எதிரியாக்கிக் கொள்வார். மாணவனின் சிறு தவறைக் கூட தமது கௌரவப் பிரச்சினையாக எடுத்துக் கொள்வார் போலும். வகுப்பில் மாணவர் பிரதிநிதியாக இருப்பவன் மாணாக்கர்க்கு அவ்வப்போது இவர் விதித்த தண்டத் தொகையில் மரத்தினாலான பத்து அளவுகோல்களை வாங்கி வைத்திருக்க வேண்டும். ஒரு மாணவனை அவர் அடிக்கும் போது குறைந்தபட்சம் ஒரு அளவுகோலாவது உடையும். உடனே மாணவர் பிரதிநிதி அடுத்த அளவுகோலைத் தர வேண்டும். மரியாதை துளியும் இல்லாமல் மாணாக்கர்க்கு அவர் மீதும் அவரது வகுப்பின் மீதும் பயம் மட்டுமே உண்டு. பயத்தை எல்லாம் மீறி அவரிடம் தமிழ் உணர்வை நான் பெற்றதற்கு எல்லாப் புகழும் எனக்கே; அவருக்கு அல்ல. பயத்தை மரியாதை போல் காட்ட நிறையப் பேர் சமூகத்தில் உண்டே ! அதற்கான பயிற்சியை மாணாக்கரில் நிறையப் பேர் இவர் வகுப்பில் எடுத்துக் கொள்வர். மாணவனை ஆசிரியர் அடிப்பது கிரிமினல் குற்றம் என்ற சட்டம் தமிழகத்தில் வந்த போது என்னைப்போல் குதூகலித்தவர் உலகில் யாரும் இருக்க முடியாது. அதற்கு முழுமுதற் காரணம் திரு.ரொட்ரிகோ. இவரிடம் நான் படித்து முடித்து வெகு காலத்திற்குப் பின்னரே அச்சட்டம் இயற்றப்பட்டது என்பதுதான் எனது மனக்குறை. பள்ளி வகுப்புத் தோழன் ஒருவன் வெளிநாட்டில் இருந்து நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின் பேசினான். நண்பர்களைப் பற்றி விசாரித்தான். ஆசிரியர்களை பற்றிக் கேட்டான். அவர் எப்படி இருக்கிறார், இவர் எப்படி இருக்கிறார் என்று மற்றவர்களை விசாரித்தவன், "அவன் இன்னுமா இருக்கிறான் ?" என்று திரு.ரொட்ரிகோவைப் பற்றி வெறுப்புடன் ஒருமையில் விசாரித்த போது தெரிந்தது - சிறுபிராயத்தில் மனதில் விதைக்கப்படும் வன்மம் காலம் கடந்தும் கடல் கடந்தும் விளைந்து நிற்கும் என்று. நான் அதே ஊரில் பல்கலைக்கழகத்தில் விரிவுரையாளனாகச் சேர்ந்த சமயம். ஒரு நாள் நகரப் பேருந்தில் எனக்கு அடுத்த இருக்கையில் வந்தமர்ந்த திரு.ரொட்ரிகோவை நான் ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. அவர் என்னை நினைவில் வைத்திருக்க வாய்ப்பே இல்லை. இச்சமூகத்தில் நான் நானாக உருவெடுக்கத் தமது பங்களிப்பை அளித்த அவரை யாரோ ஒரு சக பயணி என்று ஆக்கினேன். அவருக்கு எந்தப் பாதிப்பும் இல்லாமல் என் அளவில் இயன்ற பழி தீர்த்தல் அவ்வளவே. "கொன்றன்ன இன்னா செயினும் அவர்செய்த ஒன்றுநன்று உள்ளக் கெடும்" எனும் வள்ளுவத்தைப் பேருந்தின் ஜன்னல் வழியாகத் தூக்கியெறிந்தேன்; மாணாக்கர்க்கு அக்குறள் தரும் நீதியைச் சொல்லும் பொறுப்பிலுள்ள ஆசிரியனான நான் அந்நீதியைத் தூக்கியெறிந்தேன்; எனக்கு அதைச் சொல்லித் தந்த ஆசானின் கண் முன்பே தூக்கியெறிந்தேன். இப்போது எனது அகவை அறுபத்திரண்டு. என் மனதில் திரு.ரொட்ரிகோ மீதான வன்மம் தவறு என்று, எஞ்சியிருக்கும் என் வாழ்நாளில் எப்போதாவது தோன்றினால் இதனை வாசிக்கும் உங்களுக்குச் சொல்லி அனுப்புகிறேன்.

இச்செய்தியை சற்று தாமதமாகத்தான் பார்த்தேன். தாமதமானாலும் நானும் ஒரு ஆசிரியன் என்ற முறையில் என் கருத்தினைப் பதிவு செய்வது பொறுப்பாகக் கருதுகிறேன். ஆசிரியர் பொறுப்பு என்பது உலகில் அனைத்திலும் தலைசிறந்த ஒன்று. வெற்றி, தோல்வி, மேடு, பள்ளம் அனைத்தையும் சமநிலையுடன் பார்க்கும் பக்குவத்தைப் பிஞ்சு உள்ளங்களில் விதைக்கும் கடமை ஏற்றவர் ஆசிரியர். நடைமுறை உலகில் திறமைக்கும் அதன் பயனாகிய அங்கீகாரத்திற்கும் தெளிவான சமன்பாடு இருந்தேயாக வேண்டும் என்பதில்லை. கற்றலும் கற்ற வழி நிற்றலுமே நமக்கான உரிமையும் பெருமையும். துறைத்தலைவர் என்பது கூடுதல் பொறுப்பு. அவ்வளவே. அப்பொறுப்பினைக் கொடுத்தால் பணி செய்வோம். இல்லையென்றால் மாணவர்க்கும் மக்கள் சமூகத்துக்கும் ஆற்ற வேண்டிய பணிக்கு இன்னும் நேரம் அதிகம் கிடைத்துள்ளது எனக் கொள்வோம். இவற்றையெல்லாம் மற்றவர்க்கு எடுத்துச் சொல்லும் நிலையிலுள்ள ஆசிரியர் ஏதோ கூடுதல் பொறுப்பு கிடைக்காத விரக்தியில் தற்கொலை வரை போவது சிறுபிள்ளைத்தனமாகவே தோன்றுகிறது. பணி ஓய்வு பெற்ற பின் கடந்த காலத்தைத் திரும்பிப் பார்க்கையில், "இதற்காகவா அன்றைக்கு நேரத்தையும் நிம்மதியையும் இழந்து தவித்தோம்?" என்று அவரே வெட்கப்படப் போகும் நிகழ்வு இது. ஆசிரியர் பதவியே கிடைத்து விட்டது. வேறு என்ன வேண்டும் உலகில் ? எல்லோருக்குமா கிடைத்தது ? பெரியதொரு உலகிற்குச் சொந்தக்காரர் தம்மைச் சிறு கூட்டுக்குள் அடைக்க ஏங்குவது வேடிக்கையும் வேதனையும்.

முற்றிலும் உண்மை. ஆயுதப் போராட்டங்கள், சில வன்முறைகள், உண்ணாநிலை போன்ற அறப்போராட்டங்கள் இவை கையறுநிலைக்குத் தள்ளப்பட்டதால் முகிழ்க்கலாம். மேலும் ஒரு வெளிப்பாடு எனக்குத் தோன்றுகிறது. அஃது கையறு நிலையில் தனது இறைவனிடமோ இறைவனைப் போல் தான் மதிக்கிற மனிதரிடமோ தஞ்சம் அடைவது. அரசவையில் துச்சாதனன் பாஞ்சாலியின் துகிலுரிய முனைய, பாஞ்சாலி கையறு நிலையில் 'கோவிந்தா, கோவிந்தா !' என்று இறைவனைச் சரணடைவது இதற்கான சிறந்த மேற்கோள். "ஆறாகி இரு தடங் கண் அஞ்சன வெம் புனல் சோர, அளகம் சோர, வேறான துகில் தகைந்த கை சோர, மெய் சோர, வேறு ஓர் சொல்லும் கூறாமல், 'கோவிந்தா! கோவிந்தா!' என்று அரற்றி, குளிர்ந்து நாவில் ஊறாத அமிழ்து ஊற, உடல் புளகித்து, உள்ளம் எலாம் உருகினாளே !" ----பாஞ்சாலி சபதம் பாடல் 246.

கையறுநிலை (Helplessness) - சுப. சோமசுந்தரம் ஏதோ ஒரு சூழ்நிலையில் செய்வதறியாது திகைக்கும் கையறுநிலை நாம் அனைவரும் அவ்வப்போது எதிர்கொள்வதே. சூழ்நிலைகளைப் பொறுத்து கையறுநிலையைப் பல்வேறு வகைப்படுத்தலாம். சிலவற்றிற்குத் தீர்வும் பலவற்றிற்குத் தீர்வு இல்லாமலும் போகலாம். இன்றைக்கு இந்திய சமூகத்தில் அரங்கேறும் மதவாதம், தனியார்மயம், பொருளாதாரச் சீர்குலைவு ஆகிய தீமைகளைப் பார்த்து நம்முள் ஏற்படும் அதிர்வு சமூக அவலம் சார்ந்த கையறுநிலை. கையறுநிலையின் வெளிப்பாடு ஒவ்வொருவரிடமும் ஒவ்வொரு மாதிரி. உலகில் பசிப்பிணி கண்டு வாளாவிருக்க மாட்டாமல் "தனியொருவனுக்கு உணவில்லை எனில் சகத்தினை அழித்திடுவோம்" என்ற பாரதியின் கையறுநிலையை அறச்சீற்றமாய்க் காண்கிறோம். இதே அறச்சீற்றம் மனிதனுக்குத் தன் இறைவன் மீதே ஏற்படுவதும் உண்டு. சொல்லொணாத் துயரத்திற்கு ஆளாகும்போது, "அட ஆண்டவனே ! உனக்குக் கண் இருக்கா ? நீ நாசமாப் போக !" என்று உரிமையோடு அவனிடம் வெகுண்டு எழுவது நாட்டார் வழக்காற்றியலில் உண்டு. இஃது கையறுநிலையின் நிந்தனை அல்லது சாப வெளிப்பாடு. "இரந்தும் உயிர் வாழ்தல் வேண்டின் பரந்து கெடுக உலகியற்றி யான்" (குறள் 1062; அதிகாரம் : இரவச்சம்) என்பதும் ஈதன்றி வேறென்ன ? [குறளின் பொருள் : மற்றவரிடம் கேட்டுப் பெற்றே (இரந்தும்) ஒருவன் உயிர் வாழும் நிலை ஏற்படுமானால், இவ்வுலகைப் படைத்தவன் (உலகு இயற்றியான்) எங்கும் அலைந்து திரிந்து (பரந்து) கெடுவானாக ! ] வறியோர்க்குக் கொடுக்கப்படும் பொருள் கண்டு பொறாமை கொள்கிறவனைக் காணச் சகிக்காத வள்ளுவனின் கையறுநிலை கொண்ட மனம் "கொடுப்பது அழுக்கறுப்பான் சுற்றம் உடுப்பதூஉம் உண்பதூஉம் இன்றிக் கெடும்" (குறள் 166; அதிகாரம்: அழுக்காறாமை) எனச் சபிக்கிறது. அவ்வாறு அழுக்காறு கொண்டவன் தான் கெடுவது மட்டுமல்ல, தன்னைச் சார்ந்தோரும் உடுப்பதற்கும் உண்பதற்கும் இன்றிக் கெடக் காரணமாய் அமைவான் என்பது கையறுநிலையின் மற்றுமொரு சாப வெளிப்பாடு. கையறுநிலையின் வெளிப்பாடு தீமை கண்டு வாளாவிருத்தல் மட்டுமல்ல. சில இடங்களில் சினத் தீ வெகுண்டெழுந்து அழிவினையும் ஏற்படுத்த வல்லது போலும். தன் கணவனை ஆராயாது கொன்ற மன்னன் மீது மட்டுமல்லாமல் அதனைத் தட்டிக் கேட்காத நகரத்தார் மீதும் அத்தீ கொழுந்து விட்டு எரிவதை இளங்கோவடிகள், "பட்டாங்கு யானுமோர் பத்தினியே யாமாகில் ஒட்டேன் அரசோடு ஒழிப்பேன் மதுரையும்" என்றும் "யானமர் காதலன் தன்னைத் தவறு இழைத்த கோநகர் சீறினேன் குற்றமிலேன் யான்" என்றும் கண்ணகி வாயிலாகச் சித்தரிக்கின்றார். அன்பும் அமைதியும் வடிவான கண்ணகியின் கையறுநிலை சாது மிரண்ட காவியமானது. அழுக்காறு (பொறாமை) உடையவன் கெடுவதும் அஃதில்லாதவன் நல்வாழ்வு பெறுவதும்தானே இயற்கை அறமாக இருக்க முடியும் ? அதற்குப் புறம்பாகவும் உலகில் நிகழ்வதைக் கண்ணுற்ற வள்ளுவன் எந்த வகையில் அதனை நியாயப்படுத்துவான் ? கையறுநிலைக்குத் தள்ளப்பட்ட வள்ளுவன், "அவ்விய நெஞ்சத்தான் ஆக்கமும் செவ்வியான் கேடும் நினைக்கப்படும்" (குறள் 169; அதிகாரம்: அழுக்காறாமை) என்று அமைதியாய் முடித்து விட்டான் போலும். அதாவது இயற்கை நீதிக்குப் புறம்பாக நிகழ்வது (மக்களால்) நினைக்கப்படும் என்கிறான். எவ்வாறு ? பொறாமை உடையவன் மேன்மை பெறுவது (அவ்விய நெஞ்சத்தான் ஆக்கம்), "போயும் போயும் இவனுக்கு வந்த வாழ்வைப் பார் !" என்று மக்களால் நினைக்கப்படும்; அஃதில்லாத செம்மையானவன் தாழ்வது (செவ்வியான் கேடு), "ஐயோ ! இவனுக்கா இந்த இழிநிலை ?" என்று நினைக்கப்படும். இவ்வாறே கையறுநிலையின் அமைதி வெளிப்பாடாக " அற்றைத் திங்கள் அவ்வெண் ணிலவின் எந்தையும் உடையேம் ; எம்குன்றும் பிறர்கொளார் இற்றைத் திங்கள் இவ்வெண் ணிலவின் வென்றெறி முரசின் வேந்தர்எம் குன்றும் கொண்டார்யாம் எந்தையும் இலமே" (புறநானூறு பாடல் 112) என்று தந்தையை இழந்த பாரி மகளிரின் சோகம் அரங்கேறக் காணலாம். நிறைவேறாத காதல், பிரிவாற்றாமைக் காதல் என மனிதனைக் கையறுநிலையில் கொண்டு நிறுத்தும் நிகழ்வுகள் அக இலக்கியங்களில் பரவலாகக் காணலாம். இஃது பெரும்பாலும் புலம்பலாகவே காணக் கிடைப்பது. மேற்கோளுக்கு ஒன்றிரண்டு இடங்களைச் சுட்டுவது இங்கு பொருந்தி அமையும். தலைவனின் மனம் அவன் வசமே இருக்கையில், தன் மனம் மட்டும் தன் வசமின்றி அவன் வசமே சென்ற தலைவியின் புலம்பல் "அவர்நெஞ்சு அவர்க்குஆதல் கண்டும் எவன்நெஞ்சே நீஎமக்கு ஆகா தது" (குறள் 1291; அதிகாரம்: நெஞ்சொடு புலத்தல்) என வெளிப்படக் காணலாம். தலைவனும் தலைவியும் களவொழுக்கம் மேற்கொண்டு மகிழ்ந்திருந்தபின் பிரிந்து சென்ற தலைவன் திரும்பி வாராத நிலையில், "அப்போது அங்கு யாரும் இல்லை; அவனே கள்வன்; அவனும் ஏமாற்றி விட்டால் நான் என் செய்வேன் ?" என்ற தலைவியின் கையறுநிலை "யாரும் இல்லை தானே கள்வன் தானது பொய்ப்பின் யானெவன் செய்கோ" (குறுந்தொகை பாடல் 25 ன் பகுதி) என்று மற்றுமொரு புலம்பல். கண்ணகியை அழைத்துக்கொண்டு இரவோடு இரவாக ஊரைவிட்டு மதுரை நோக்கிச் செல்லும் கோவலனுக்கு மாதவி விடுக்கும் மடலில், "மூத்தோர்க்கு (குறிப்பாக பெற்றோர்க்கு) ஆற்ற வேண்டிய பணியினை (குரவர் பணி) மறந்தது மட்டுமல்லாமல், குலமகளோடு (கண்ணகியோடு) இரவோடு இரவாக ஊரை விட்டுத் தாங்கள் செல்லும் அளவு (இரவிடைக் கழிதற்கு) நான் செய்த பிழை அறியேன் (என் பிழைப்பு அறியாது). நிலை கொள்ளாது தவிக்கும் என் மனதின் (கையறு நெஞ்சம்) வாட்டத்தினைத் தாங்கள் போக்க வேண்டும் (கடியல் வேண்டும்) எனும் பொருள்பட "குரவர் பணி அன்றியும், குலப்பிறப்பாட்டியோடு இரவிடைக் கழிதற்கு என் பிழைப்பு அறியாது கையறு நெஞ்சம் கடியல் வேண்டும்" என்று வரைந்தாள். இதில் தன் கையறு நெஞ்சத்தைத் தெளிவாக வெளிப்படுத்தினாள் மாதவி. காதலில் கையறு நிலை பெண்மைக்கு மட்டுமே உரியது என்று எழுதாச் சட்டம் உள்ளதா என்ன ? தனது நிறைவேறாக் காதலை ஊரார் முன் வெளிப்படுத்தி அவர்கள் துணைக் கொண்டு நிறைவேற்ற முற்படும் தலைவன் மடல் ஏறுதல் அகப்பாடல்களில் ஓர் அங்கம். அந்நிலையில் ஊராரிடம் புலம்பும் அவனது உள்ளத்தின் வெளிப்பாடே மடலேறுதல் அன்றி வேறென்ன ! "காமம் உழந்து வருந்தினார்க்கு ஏமம் மடல்அல்லது இல்லை வலி" (குறள் 1131; அதிகாரம்: நாணுத் துறவுரைத்தல்) [பொருள்: காதலில் உழன்று வருந்துகிறவர்களுக்கு மடலேறுதல் அன்றி வலிமையான துணை (ஏமம்) வேறு இல்லை]. மானிட சமூகத்தின் பிரதிபலிப்புதானே இலக்கியமாய் அமைய முடியும் ! எனவே சமூகத்தில் வெவ்வேறு சூழலில் மனிதன் எதிர்கொள்ளும் கையறுநிலையின் வெளிப்பாட்டை அச்சூழலும் மனிதனின் உளவியலுமே தீர்மானிக்கவல்லது. மேலே சுட்டிய இலக்கியக் காட்சிகளில் நிந்தனையாக, சினத்தீயாக, அமைதியாக, புலம்பலாக அவ்வெளிப்பாடு அமைவதைக் காண்கிறோம். வேறு எவ்வகைகளில் எல்லாம் அமையும் என்று தீர்மானிக்க நாம் உளவியலாளர்களா என்ன ?

நலத்திட்டம் இலவசமா ? - சுப. சோமசுந்தரம் 'இலவசங்கள்' பற்றிப் பெரிய அளவில் சர்ச்சை ஏற்பட்டு (உபயம் : இந்திய ஒன்றிய அரசும் தமிழக நிதி அமைச்சர் திரு பி.டி.ஆர். பழனிவேல் ராஜன் அவர்களும்) சற்றே ஓய்ந்திருக்கிறது. சற்று தாமதமானாலும் கூட நாமும் பேசாவிட்டால் எப்படி என்ற எண்ணத்தின் விளைவே இக்கட்டுரை. சமூக வலைத்தளங்களில் பேசப்பட்டவற்றை தொகுத்தளிப்பதாக அமையலாம். புதிதாக நம் சிந்தனையும் சேரலாம். எவ்வாறாயினும் ஒரே கருத்தைச் சொல்வதில் ஒவ்வொருவருக்கும் தனியானதொரு பாணி என்று உண்டே ! இதோ : வளர்ச்சித் திட்டம் எதுவும் பற்றி எட்டு ஆண்டுகளாக சிந்தித்தே பாராத ஒரு இந்திய ஒன்றிய அரசு மதவெறியைத் தூண்டுவதும், மக்களுக்கு இன்னல் விளைவிக்கும் மாற்றங்களையே தொழிலாகக் கொண்டு திரிவதும் வாடிக்கையாக்கிப் போன ஒன்று. 'சும்மா கிடந்த சங்கை ஊதிக் கெடுத்தாண்டா ஆண்டி !' என்ற கதையாக சமீபத்தில் திருவாய் மலர்ந்து சமூக நலத்திட்டங்களை 'இலவசங்கள்' என்று குறிப்பிட்டு அவற்றைத் தவிர்க்க அறிவுரை சொன்னது அந்த ஒன்றிய அரசு. அதிலும் தனது முகமான பிரதமர் நரேந்திர தாமோதரதாஸ் மோடியின் வாயிலாகவே. இது போதாதென்று இலவசங்கள் குறித்து உச்ச நீதிமன்றம் வெளியிட்ட கவலை வேறு; அதன் தொடர்ச்சியாக இலவசங்களை ஒழுங்குபடுத்த ஒரு வல்லுனர் குழு பற்றிய ஆலோசனையும் வழங்கியது. தமிழக நிதி அமைச்சர் திரு. பழனிவேல் தியாகராஜன் 'இந்தியா டுடே' தொலைக்காட்சி விவாதத்தில் பதிலடி கொடுத்தது இந்தியத் திருநாடு முழுவதும் பேசு பொருளானது வரலாற்று நிகழ்வு. செல்வந்தரிடம் நியாயமான வரியாகப் பொருள் பெற்று வறியோர்க்குப் பகிர்ந்தளிப்பது சோஷலிச ஜனநாயகம். 'ஜனநாயகம்' என்பது சோஷலிசத்திற்கான பாதை என்ற காரல் மார்க்ஸின் கூற்றுப்படி பார்த்தால், 'சோஷலிச ஜனநாயகம்' என்ற ஒரு பொருள் பலமொழி அவசியம் இல்லைதான். 1920 ல் நீதிக்கட்சி ஆட்சியில் அன்று மேயராக இருந்த திரு பி.டி. தியாகராஜன் அவர்களால் சென்னையில் சில நகராட்சிப் பள்ளிகளில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட மதிய உணவுத் திட்டம் 1925 ல் பிரிட்டிஷ் அரசால் தடை செய்யப்பட்டு மீண்டும் அனுமதிக்கப்பட்டது. பிற்காலத்தில் காமராஜர், திரு. எம்.ஜி. இராமச்சந்திரன் இருவரின் ஆட்சிக் காலங்களில் தங்களின் கட்சியினரே எதிர்ப்புத் தெரிவித்த நிலையில் பெரும் அளவில் போராடி இத்திட்டத்தினை அமல்படுத்தினர். காமராஜர் காலத்தில் பொதுவுடமைவாதிகளே எதிர்ப்புத் தெரிவித்ததாகக் கேள்வி. ஆனால் எம்.ஜி.ஆர் காலத்தில் பெரிய கட்சிகளில் பொதுவுடமைவாதிகள் மட்டுமே ஆதரித்தனர். ஆதரித்ததற்கு அவர்கள் சொன்ன காரணம் அன்று கல்லூரி மாணவனாய் இருந்த எனக்கு மிகவும் ஏற்புடையதாய்த் தோன்றியது; இன்றும் தோன்றுகிறது : "வளர்ச்சித் திட்டங்கள் அடித்தட்டு மக்களைச் சென்றடைய நீண்ட காலமாகும்; சென்றடையாமலும் போகலாம். ஆனால் நலத்திட்டங்கள் அவர்களை நேரிடையாகச் சென்றடைபவை". அதன்பின் கலைஞர் கருணாநிதி ஜெயலலிதா அம்மையார் ஆட்சிக் காலங்களில் இத்திட்டம் விரிவுபடுத்தப்பட்டு இன்று இந்தியத் திருநாட்டிற்கே முன்னோடியாய்த் திகழ்வது வரலாறு. இதன் மூலமாக மாணவர் கல்வி இடைநிற்றல் பெருமளவில் குறைந்ததும், மாணவர்தம் ஊட்டச்சத்து முன்னேற்றமும் ஆய்வுகளில் நிறுவப்பட்டமை திட்டத்தின் பெருவெற்றி. இந்த நலத்திட்டத்தையும் இவர்கள் இலவசத்தில்தானே வரிசைப்படுத்துவார்கள் ! 'இலவசங்கள்' என்று கூச்சலிடும் பலர் அரசுக் கல்வி நிலையங்களிலோ அரசு உதவி பெறும் கல்வி நிலையங்களிலோ குறைந்த கல்விக் கட்டணத்தில் படித்தபோது அவர்களுக்கு உறைத்ததில்லை அரசு அவர்களின் கல்விக்காகக் கொடுத்த மானியம் 'இலவசம்' என்று. அரசு மருத்துவமனைகளில் ஏழைகளுக்குக் கிடைக்கும் மருத்துவ வசதியை 'இலவசம்' என்று பார்த்தவர்கள், கொரோனா காலத்தில் தனியாரிடம் செல்லப் பயந்து அரசு மருத்துவமனைகளில் தஞ்சம் புகுந்தபோது அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை அரசிடம் அவர்கள் வேண்டி நிற்கும் உயிர்ப்பிச்சை ஒரு 'இலவசம்' என்று. தமிழக அரசின் நியாயவிலைக் கடையில் வரிசையில் நின்று சர்க்கரை வாங்கும் அன்பர் ஒருவர் தற்போது சர்ச்சையான 'இலவச' பேசுபொருளை கையில் எடுத்து ஒன்றிய அரசை நியாயப்படுத்தியது பெரும் வேடிக்கை. வரிசையில் நின்ற இன்னொருவர், "அப்படிங்களா சார் ? இந்த வரிசையில் கால் கடுக்க நின்று சர்க்கரை கிலோவுக்கு ரூபாய் 13.50 என்று வாங்குவதற்குப் பதிலாக பக்கத்துக் கடையில் ரூபாய் 45 க்கு நீங்கள் வாங்கலாமே ! இங்கே உங்களுக்குக் கிடைக்கும் ஐந்து கிலோவில் குறைந்தது 150 ரூபாய் இலவசம் என்பது உங்களுக்குத் தெரியுமா ?" என்று 'இலவச' எதிர்ப்பாளருக்கு இலவசமாய்க் கணக்குப் பார்த்துச் சொன்னது மனதிற்கு ஆறுதல். (இலவசம் என்று பொருமியவரின் இலவச லாபத்தை குறைக்கும் நோக்கிலோ என்னவோ அரசு சர்க்கரை விலையை ரூபாய் 25 என உயர்த்தி உள்ளதாகப் பெட்டிச் செய்தி கூறுகிறது. அவரைப் போன்றோர் அதிகப் பிரசிங்கித்தனத்தால் ஏழைகளின் வயிற்றில் அடித்து சர்க்கரைப் பையுடன் பாவமூட்டையையும் சேர்த்துச் சுமப்பதாக !) மாணாக்கர்க்குப் புத்தகம், மடிக்கணினி, மிதிவண்டி, காலணி எனத் தருவதால் கிராமப்புற, நகர்ப்புற என்று அனைத்து ஏழை மாணவர்களும் பயன் பெறுவது உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி. கல்வி சார்ந்த இத்தகைய உதவிகள் வளர்ந்த நாடுகளிலேயே அளிக்கப்படுகின்றன. ஐரோப்பியக் கூட்டமைப்பினுள் பொருளாதாரத்தில் வலுவான நிலையில் இல்லாத இத்தாலி போன்ற நாடுகளிலேயே பல்கலைக்கழக உணவகங்களில் மாணாக்கர்க்குச் சலுகை விலையில் உணவு அளிக்கப்படுகிறது. சமீபத்தில் வல்லரசான அமெரிக்காவில் மாணவர்களின் கல்விக் கடனை ஜனாதிபதி ஜோ பைடன் அவர்கள் தள்ளுபடி செய்து அறிவிப்பு வெளியிட்டது செய்தியானது. அங்கு அது வாடிக்கையான நலத்திட்டமாகவும் இருக்கலாம். இவ்வளவிற்கும் மேற்குறிப்பிட்ட நாடுகளில் ஆட்சிக்கட்டிலில் இருப்பவை சிறிய, பெரிய அளவில் வலதுசாரி அரசுகளே என்பதையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். இவ்வாறே முதியோர் நலத் திட்டங்களும் வளர்ந்த, வளரும் நாடுகளில் பின்பற்றப்படும் நடைமுறை என்பது மகிழ்ச்சி அளிக்கும் செய்தி. "தொலைக்காட்சிப் பெட்டி, மிக்ஸி, கிரைண்டர் போன்றவை அடிப்படைத் தேவைகள் அல்லவே ! பின் இவற்றை வழங்குவது இலவசம் அன்றி வேறென்ன ?" என்ற கேள்வி எழலாம். ஏழையொருவன் அடிப்படைத் தேவைகள் பெற மட்டுமே தகுதியானவன் என்பதே ஒரு பொருளாதார உயர்வர்க்கச் சிந்தனை; சமத்துவத்திற்கு எதிரான சிந்தனை. கேளிக்கை உரிமையோ தகவலறியும் உரிமையோ அவனுக்கு இல்லை என்னும் கருத்து எவ்வகையில் சரி ? அவன் வாழ்நாளில் எண்ணிப் பார்க்க முடியாத இவற்றை ஒரு ஜனநாயக அரசால் அவன் வரை கொண்டு போக முடிவதும் சிறப்புதானே ! அதுவும் தமிழக நிதி அமைச்சர் சொன்னது போல இவற்றைக் கொடுக்காத மாநில அரசுகளை விட கொடுக்கும் தமிழக அரசு எந்தத் துறையிலும் பின்தங்கி விடவில்லையே ! இப்பொருட்களைக் கொடுப்பதை விட இவற்றை வாங்கும் திறனை அவனுக்கு அளிக்க வேண்டும் என்று சொல்வது கொள்கை அளவில் சரிதான். நடைமுறையில் ? அந்த நீண்ட கால முயற்சியும் ஒருபுறம் நடைபெற வேண்டும் என்பதில் மாற்றுக்கருத்து இல்லை. அந்த இலக்கை அடையும்வரை அவனை இலவு காத்த கிளியாக வைத்தே அழகு பார்க்க வேண்டுமா ? இம்மாதிரியான நலத்திட்டங்கள் பொருளாதாரத்தில் ஓரளவு மேம்பட்டோரையும் சென்று சேர வாய்ப்புள்ளதே எனலாம். எந்தத் திட்டத்திலும் முழு நிறைவு (perfection) என்பது சாத்தியமில்லை. வளர்ச்சித் திட்டங்களில் கூட கமிஷன், அதன் காரணமாகத் திறமின்மை என்பவை ஏற்படவே செய்கின்றன. நிறைவை நோக்கிய நகர்வும் இருக்கத்தான் வேண்டும். பதருடன் நெல்மணியும் வீணாகிறது என்பதால் நெற்பயிரை வளர்க்காமல் விடுவோமா ? அரிசி, கோதுமை போன்ற அடிப்படைத் தேவையான பொருட்களின் விலையை அரசு கட்டுக்குள் வைப்பது என்பது ஒருவகையில் விவசாயியின் வயிற்றில் அடித்து ஏனையோருக்காக முட்டுக் கொடுப்பதேயாம். இதன் பயனை அனுபவிப்போர், உழைப்புக்கான முழுப்பயனையும் தராத விவசாயத்திற்கு இலவச மின்சாரம் வழங்கப்படுவது தமக்கான இலவசமே என்பதை உணராமல் போவது எங்ஙனம் ? தனியாருக்குத் தாரை வார்த்ததற்கு முந்தைய காலகட்டத்தில் பெட்ரோல், டீசலுக்கான அரசு மானியத்தால் பெரிதும் பயனடைந்தோர் பொருளாதார நடுத்தர வர்க்கத்தினரும் உயர் மட்டத்தினருமே என்பதை அவர்களே உணர்ந்ததில்லை. எனவே தமக்கான சாலை வசதி, குடிநீர் வசதி போன்றவை மட்டுமே வளர்ச்சித் திட்டங்கள் என்று கணிப்பதை விடுத்து, ஒட்டுமொத்த சமூக வளர்ச்சிக்கான நலத்திட்டங்களும் வளர்ச்சித் திட்டங்களே என்பதை சமூகம் உணர்தல் வேண்டும். தமக்கு உகந்த ஒரு முதலாளித்துவ அரசு 'இலவசங்கள்' என்று நலத்திட்டங்களுக்கு எதிராகப் பேசினால் தாமும் அவ்வாறே பேச வேண்டும் என்ற எண்ணம் கொண்டோர், மன்னர்கள் காலத்திலிருந்தே அளிக்கப்பட்ட சதுர்வேதி மங்கலங்களைப் பற்றியோ கோயில்களில் வழங்கப்பட்ட சட்டிச்சோறு உரிமையைப் பற்றியோ பேசுவதில்லை. பெரும் முதலாளிகளின் இலட்சம் கோடி வங்கிக் கடன்களை எந்தக் குற்றவுணர்ச்சியும் இன்றி சுயலாபத்துக்காகத் தங்களின் மனம் கவர்ந்த அரசு தள்ளுபடி செய்வதைக் கண்டுகொள்வதில்லை. பரம்பரை பரம்பரையாகத் தனக்கு வேலை செய்ய ஒரு அடிமை வர்க்கம் வேண்டும்; அவ்வர்க்கத்தினர் மேலே எழுந்து வர உருவாக்கப்படும் நலத்திட்டம் எதுவும் தனக்கு எதிரானது என்னும் எண்ணம் கொண்டதே முதலாளித்துவம். அம்முதலாளித்துவத்திற்கு நமது கையறு நிலையில் வள்ளுவனின் வாசகமே பொருந்தி அமைவது : " கொடுப்பது அழுக்கறுப்பான் சுற்றம் உடுப்பதூஉம் உண்பதூஉம் இன்றிக் கெடும்" (குறள் 166; அதிகாரம் : அழுக்காறாமை)

நன்னீரை வாழி அனிச்சமே ! --- சுப. சோமசுந்தரம் நம் பாட்டுடைத் (!) தலைவன் சங்கமருவிய காலத்தவனாய்த் தோன்றுகிறான். சான்றோர் கேண்மையினாலும் நிரம்பிய நூலுடைமையினாலும், சங்க கால வாழ்வியலும் சங்கத்தமிழும் சற்று அறிந்தவன் போலும். "நெய் பெய் தீம்பால் பெய்து நீ இனிது வளர்த்த இம்மரம் உனது உடன் பிறப்பாவாள்" என்று நற்றிணைத்தாய் தன் மகளிடம் இயம்பியதை நூல்வழி அறிந்தவன். "தலைவனே! தன் உடன்பிறப்பான இம்மரத்தின் நிழலில் உன்னோடு மகிழ்ந்திருக்க தலைவி நாணுகிறாள்" என்ற நற்றிணைத் தலைவிதன் தோழியின் கூற்றும் அறிந்தவன் அவன். "கரி பொய்த்தான் கீழிருந்த மரம் போலக் கவின் வாடி" எனச் சாற்றும் பாலைக்கலியைப் பாடிப் பார்த்தவன். அஃதாவது தனது நிழலில் நின்று பொய்யுரைத்த ஒருவனது இதயம் படபடக்க, அவனது உடலியல் மாற்றத்தின் விளைவாக மரம் வாடி நின்ற கதை அது. ஒருவன் பொய்யுரைத்ததை உலகிற்குப் பறைசாற்றிய பொய் காண் கருவியாய் (Lie detector) மரம் நின்ற அறிவியல் அது. இங்ஙனம் இயற்கையுடன் மனிதன் சங்க காலத்தில் கொண்ட மேதகு உறவினை சங்கமருவிய காலத்தும் கொண்டு செல்லும் வேட்கையும் சான்றாண்மையும் படைத்தவன் நம் தலைவன். தற்காலத்தில் காதலின் நுட்பம் அறிந்த தலைவனொருவன் ஒரு நாள் முழுதும் தானே தலைவிக்காக சமையல் செய்வதாகவோ அல்லது இன்னபிற குற்றேவல்கள் செய்வதாகவோ உறுதி ஏற்பதில்லையா ? அதுபோல நமது அக்காலத் தலைவன் தானே மலர்கள் கொய்து மாலையாக்கித் தலைவிக்குச் சூட ஆவலுற்றான். அவன் வாழ்ந்த இடச்சூழல், அப்பருவச் சூழல் இவற்றின் தாக்கத்தினால் சோலை எங்கும் அனிச்சத்தின் ஆட்சி மலர்ந்திருந்தது. பூவினத்தில் மென்மையானது எனப் பார் போற்றும் அனிச்சத்தின் ஆட்சி வன்முறை ஏதுமற்ற மென்முறை ஆட்சி. மலர் கொய்யவே செடியினை அணைந்து நின்றவன் மலரினின்றும் விலகி நின்றான். மோப்பக் குழையும் அனிச்சம் என்பதினால் மூச்சுக்காற்றும் தீதாம் எனும் அச்சம். அகலாது அணுகாது தீக்காய்வார் போல் பூக்காய்ந்தான் போலும். நற்றிணை மாந்தர் மரஞ்செடி கொடிகளுடன் உறவாடியதைப் போல் மலரிடம் உரையாடினான், "ஏ அனிச்சமே ! உன் மென்மையுடன் மேன்மையாய் நீ வாழ்க ! எனினும் உன்னை விட மென்மையானவள் நான் வீழும், வாழும் என் தலைவி" என அவன் அவளின் நலம் புனைந்துரைத்தான். வேறு மானிடரிடம் சென்று இவ்வாறு உரைப்பதுதானே தற்பெருமையாகவும் முதிர்ச்சியின்மையாகவும் அமையும் ? தன் மனதிடம் உரைப்பது போல் மலரிடம் உரைப்பது கலைநயம் அன்றி வேறென்ன ! "நன்னீரை வாழி அனிச்சமே நின்னினும் மென்னீரள் யாம்வீழ் பவள்" ----(குறள் 1111; களவியல்; அதிகாரம்: நலம் புனைந்துரைத்தல்) மலர் கொண்டவன் மாலை கட்டினான். அக்கலை அவளிடமே அவன் கற்றது. கட்டும்போது கவனமாக ஒவ்வொரு மலராகக் காம்பினைக் களைந்தான். அவன்தன் மனத்திரையில் பழங்காட்சியொன்று விரிந்தது. அனிச்சமலரை மட்டுமே தாங்கும் வல்லமை பெற்ற மெல்லிடையாள் அவள். எனவே ஒரு முறை அனிச்சத்தைச் சூட முனைந்த அவளிடம் சொன்னான், "காம்பினைக் களையாமல் சூடிக் கொண்டாயானால், நல்ல பறை ஒலியாது; சாப்பறைதான் (இழவுக் கொட்டுதான்) ஒலிக்கும்". அதாவது மலரின் எடை தாங்கும் அவளின் இடை, மலர்க்காலின் எடை தாங்காது முறிந்திடுமாம்; அப்புறம் இழவுதானாம். "அந்தப் பாறாங்கல்ல நீ தூக்ககுனே, அப்புறம் எழவுதாம்லே !" என்று இக்காலத்தில் கூட நண்பனிடம் சொல்வதில்லையா ? அப்போதும் அதே சொல் வழக்கு ! "அனிச்சப்பூக் கால்களையாள் பெய்தாள் நுசுப்பிற்கு நல்ல படாஅ பறை" ---(குறள் 1115) (நுசுப்பு - இங்கு இடைவருத்தத்தைக் குறித்தது) பெருந்தடாகக் கரையின் அமைந்த பொழில் அது ஆதலின், ஆங்கு மணலானது அனிச்சத்தினும் மென்மையாய் அமைந்ததோ, என்னவோ ! மேலும் தடாகத்தின்கண் நீந்தும் அன்னப் பறவைகளின் மென்மையான இறகுகள் அம்மணற் பரப்பில் விரவிக் கிடந்தன; கூடவே அனிச்சத்தின் இதழ்கள் வேறு. மாலையுடன் தலைவியின் வரவுக்காகக் காத்திருந்த தலைவன் மணற்பரப்பில் பரவியிருந்த அனிச்ச இதழ்களையும் அன்னத்தின் இறகுகளையும் இயன்றவரை நீக்கி அச்சோலையை மேலும் செம்மைப்படுத்தினான். அனிச்சமும் அன்னத்தின் தூவியும் கூட தலைவிதன் மென்மையான பாதங்களை வருத்துமாம், உதிர்ந்த நெருஞ்சிப் பழம் நம் பாதங்களை உறுத்துவது போல. "அனிச்சமும் அன்னத்தின் தூவியும் மாதர் அடிக்கு நெருஞ்சிப் பழம்" ----(குறள் 1120) அன்றிலிருந்து இன்று வரை நிலவும் ஆணாதிக்க சமூகத்தில் தலைவிதானே தலைவனின் வழிமேல் விழி வைத்து நிற்பாள் ? அன்றே அதில் மாற்றத்தை நிகழ்த்திய நம் தலைவன் தன்னேரில்லாத் தலைவனே ! அந்தி மாலையில் அவன் கோர்த்த மாலைக்காகவே வந்தது போல் தலைவியும் வந்தாள். மாலை சூடினான் மனம் கவர்ந்த மன்னன் அவன். பொய்கைக் கரைக்கு அவனையணைந்து சென்று அமர்ந்தாள் பதுமை அவள். அவளிடம் படுபாவி (!) என்னென்ன பிதற்றினானோ, அக்கற்பனை உலகில் கூட அவை நம் காதில் விழவில்லை. விளைவு மட்டும் கண்கூடாய்த் தெரிந்தது. அவன் நெஞ்சமதில் பாவையவள் தஞ்சமானாள். நம் மனத்திரைக்குத் தணிக்கை எதுவும் இல்லை. அம்பலத்தில் சொல்ல தணிக்கை உண்டே ! எனவே அக்காட்சிக்கு இவ்விடத்தில் நிறைவுத் திரை போடும் கையறு நிலை நமக்கு. நூறாண்டு பல கழிந்து தலைவனின் வழிவந்த ஒருவன் "அனிச்சம் பூவழகி ----------------------------------- ------------------------------------ கிறங்க வைக்கும் பேரழகி" என்று வெள்ளித்திரையில் பாடியபோது ஏற்பட்ட நம் எண்ண அலைகளின் பதிவே மேற்கூறியதாம்.

நூல் அறிமுகம் - சுப.சோமசுந்தரம் எனது நெருங்கிய நண்பர் பேரா.ச.தில்லைநாயகம் அவர்கள் திருக்குறளுக்குத் தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் காலத்துக்கேற்ற எளிய உரையொன்று அளித்திருக்கிறார்கள். இவ்வுரைநூல் இம்மாதம் (ஜூலை 2022) 'நியூ செஞ்சுரி புக் ஹவுஸ்' நிறுவனத்தால் வெளியிடப்பட்டுள்ளது. இப்புத்தகத்திற்கு அடியேன் அளித்துள்ள அணிந்துரையும், நூலாசிரியர் பேரா.ச.தில்லைநாயகம் அளித்துள்ள நூன்முகமும் நூலுக்கான சிறந்த அறிமுகமாக இருக்கும் என நினைக்கிறேன். அணிந்துரை இவ்வையத்திற்கு வாழ்வியல் பாடம் சொன்ன நூல் திருக்குறள் என்பதும், அது காலந்தோறும் காலத்திற்கு ஏற்ப சான்றோரால் பல மொழிகளில் உரை செய்விக்கப்பட்டது என்பதும் உலக அளவில் அறிஞர் பெருமக்களும் தமிழ் கூறும் நல்லுலகில் பாமரரும் கூட அறிந்த ஒன்று. அவ்வாறு நம் காலத்திற்கு உகந்த பார்வையுடன் பேராசிரியர் ச. தில்லைநாயகம் அவர்கள் பாமரரும் உணரும் செவ்விய உரையினைத் தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் தர வருகிறார் எனக் கட்டியம் கூறும் வாய்ப்பு எனக்கு கிடைத்தமை என் பேறு. இவ்வுரையின் சிறப்பியல்புகளான எளிமையையும், காலம் தழுவியமையையும் எடுத்தியம்புவது இந்த அணிந்துரையின் மூலமாக எனது சீரிய பணியாக அமையும் என நம்புகிறேன். அதிலும் இங்கு எளிமை எனும் பண்பு உள்ளங்கை நெல்லிக்கனியாய்க் காணக் கிடைக்கும் ஒன்று. தமிழானாலும் ஆங்கிலமானாலும் உரையினை வாசித்தவுடன் பொருளுணர்ந்து வாசகன் ஒவ்வொரு குறளையும் சரளமாகக் கடந்து செல்லுகையில் உணரற்பாலது இந்த இனிமை கலந்த எளிமை. எனவே இது காலத்துக்கேற்ற உரை எனும் கருத்தினை ஒன்றிரண்டு மேற்கோள்களுடன் சுட்டுவது இந்த அணிந்துரைக்குப் பொருந்தி அமையும். இஃது ஒரு பானைச் சோற்றுக்கு ஒரு சோறு பதம் பார்க்கும் முயற்சியாம். "ஈன்ற பொழுதிற் பெரிதுவக்கும் தன்மகனைச் சான்றோன் எனக்கேட்ட தாய்" "மகன்தந்தைக் காற்றும் உதவி இவன்தந்தை என்நோற்றான் கொல்எனும் சொல்" என நவிலும் 'மக்கட்பேறு' அதிகார உரைகளில் பரிமேலழகர், மணக்குடவர் போன்ற பழம்பெரும் உரையாசிரியர்களும், மு. வரதராசனார், கலைஞர் கருணாநிதி, சாலமன் பாப்பையா போன்ற சில இக்கால உரையாசிரியர்களும் உள்ளது உள்ளவாறு 'மகனை'யே குறிக்கின்றனர். சிற்பி பாலசுப்பிரமணியம் போன்ற தற்கால அறிஞர் பெருமக்கள் மகனுக்குச் சொன்னவாறே உரைத்து, மகளுக்கும் பொருந்தும் எனச் சுட்டுகின்றனர். நம் உரையாசிரியர் பேரா. தில்லைநாயகம் அவர்கள் 'மகன்' என்ற இடத்தில் பிள்ளைகள் என்று உரைக்கும் உரிமையை எடுத்துக் கொள்வது குறிக்கத்தக்கது. குறள் தோன்றிய காலத்தில் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக விதிவிலக்குகள் தவிர சான்றோர் அவையிலும், சமர் களத்திலும் ஆண்மகனே வந்து நின்றான். எனவே இவ்வகை அறங்களை ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் பொதுவில் வைப்பது அன்றைக்கு செயற்கையானதொரு படைப்பிலக்கியத்திற்கு வழி கோலுவதாய் அமைந்திருக்கும். "இலக்கியம் காலம் கடந்து நிற்க வேண்டியதில்லை" என்று யவனிகா ஸ்ரீராம் என்ற தற்காலக் கவிஞர் 'தடம்' ஏட்டின் நேர்காணலில் சொன்னதை வாசித்த ஞாபகம். படைப்பாளி தன் காலத்திற்குத்தானே எழுத முடியும்? ஊகத்தின் அடிப்படையில் எதிர்காலத்தை எப்படி அவன் நிர்ணயிக்க முடியும்? படைப்பு அவனது காலத்தைக் கடந்து நின்றால், அது அவனை மீறிய தற்செயல் நிகழ்வாகத்தானே அமையும்? காலச்சிறையில் வள்ளுவனே கட்டுண்ட சில இடங்களில் அவனை விடுவிப்பதற்கான நமது உரையாசிரியரின் முயற்சி போற்றத்தக்கது. அவ்விடுதலையே தற்காலச் சமூக விடுதலைக்கு வித்திடும் என உணர்வது ஒரு உரையாசிரியரின் கடமையாகிறது. அதேவேளை பண்பாட்டு மாற்றத்தை அளவறிந்தே செய்துள்ள விதமும் குறிக்கத்தக்கது. எடுத்துக்காட்டாக 'வாழ்க்கைத் துணைநலம்' அதிகாரத்தில் பெண்ணுக்கு சொல்லப்பட்டதே ஆணுக்கும் என்று ஆசிரியர் மெனக்கெடவில்லை. அக்கனவு மெய்ப்படும் வருங்கால உரையாசிரியர்களுக்கு அதனை முன்பதிவு செய்து வைப்பதே இயற்கையானதாய் அமையும்; ஈண்டு அமைந்துள்ளது. மேலும், திருக்குறள் கூட அனைத்து இடங்களிலும் காலத்தைக் கடந்து யோசிக்க இயலாது என்பதை வாசகனுக்கு எங்காவது உணர்த்தத்தானே வேண்டும்! "தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுதெழுவாள் பெய்யெனப் பெய்யும் மழை" என்ற குறளுக்கு, "இத்தகையவள் பெய் என்றவுடன் மழை பெய்யும்" என்று உயர்வுநவிற்சியாகப் பெரும்பாலும் ஏனையோர் கூற, நம் உரையாசிரியர், "இத்தகையவள் கணவன் விரும்பும்போதெல்லாம் பெய்யும் மழை போன்றவள்" என்று இயல்பு கூட்டுகிறார். அவ்விடத்தில், "இத்தகையவள், வேண்டும் நேரத்தில் வேண்டிய அளவு பெய்யும் மழை போன்றவள்" என்று மெருகேற்றலாமோ என்று நம் சிந்தனைக்கும் வித்திடுகிறார். தன் காலத்தின் பகுத்தறிவுவாதியான வள்ளுவன், பெரிதும் ஆணாதிக்க சமூகமாக இருந்த கால கட்டத்தில் ஆணுக்குச் சொன்னதை இப்போது பொதுவில் வைப்பது வள்ளுவனுக்கு உடன்பாடாகத்தான் இருக்க வேண்டும். எனவே அவனை, காலத்தை வென்று நிற்க வைத்துள்ளது கருத்து வேறுபாடு ஆகாது என்பதையும் குறித்தாக வேண்டும். காலம் கருதிய பொருள் கொண்டமைக்கு மேலும் சில மேற்கோள்கள் இவ்வணிந்துரைக்கு அணி சேர்க்கும் என நினைக்கிறேன். “மண்ணோ டியைந்த மரத்தனையர் கண்ணோ டியைந்துகண் ணோடா தவர்” (அதிகாரம்: கண்ணோட்டம்; குறள் 576) "உரமொருவற்கு உள்ள வெறுக்கை அஃ தில்லார் மரம்மக்க ளாதலே வேறு" (ஊக்கமுடைமை; குறள் 600), "அரம்போலும் கூர்மைய ரேனும் மரம்போல்வர் மக்கட்பண் பில்லா தவர்" (பண்புடைமை; குறள் 997) என்ற மூன்று குறட்பாக்களிலும் அநேகமாக உரையாசிரியர்கள் அனைவரும் இரக்கமற்ற, ஊக்கமில்லாத மற்றும் பண்பாற்றோருக்கு மரத்தையே உவமையாகக் கூறியுள்ளனர். இயற்கையில் மரத்தின் மேன்மை கருதிய நம் உரையாசிரியர், வள்ளுவர் இவ்விடங்களில் கூறிய 'மரம்' என்பதை பட்டமரம், மரக்கட்டை என்று விரிவுரைத்தமை அவரது நுண்மாண் நுழைபுலத்திற்குச் சான்று பகர்வது. பெண்வழிச்சேறலில் (அதிகாரம் 91) மனைவி சொற்படி நடப்பவரைப் பொத்தாம் பொதுவாக இழிவாகக் கூறாமல், பண்பற்ற மனைவியின் சொற்படி நடத்தலை இழிவு எனக் கூறுவது நம் கருத்தினைக் கவர்வது. "மனைவிழைவார் மாண்பயன் எய்தார் வினைவிழைவார் வேண்டாப் பொருளும் அது" என்பதில், "மனைவியை விரும்பி அவள் சொன்னபடி நடப்பவர் சிறந்த பயனை அடைய மாட்டார்" என்று கூறும் உரைகளுக்கு மாறாக, "இல்லற சுகத்தில் அளவுக்குமீறி ஈடுபடுவோர் புகழ்பெறார்" என்று உரையாசிரியர் ச. தில்லைநாயகம் அவர்கள் கூறுவது சமூகத்தில் மனையாளின் மாண்பினையும் காத்து நிற்கும் திறம். வரைவின் மகளிரையும் (அதிகாரம் 92) தற்கால நோக்கில் பாலியல் தொழிலாளர்களாக அணுகும் பாங்கினைக் காணமுடிகிறது. அதே சமயம் அவர்களிடம் மதிமயங்குவதை எக்காலத்திலும் நியாயப்படுத்த இயலாது என்பது மட்டுமின்றி, சில இடங்களில் நியாயப்படுத்துதல் கருத்து வேறுபாடு ஆகும் என்பதையும் உணர்ந்து கயிற்றின் மேல் திறம்பட நடக்கிறார் நம் ஆசிரியர். ஆங்கிலப் பேராசிரியரான ச. தில்லைநாயகம் அவர்கள், ஓரளவு சுமாரான ஆங்கிலம் அறிந்தவர்கள் கூட புரிந்து கொள்ளும் வண்ணம் ஆங்கிலத்தில் உரை செய்திருப்பது இவ்வுரைக்கு அணி சேர்ப்பதாகும். மேலும், தமிழ் உரைக்கும் ஆங்கில உரைக்கும் இடையே, சொற் தேடலில் பொருள் சிறிதளவும் வேறுபடவில்லை என்பது சிறப்பு. உதாரணமாக, ஜி.யு. போப் அவர்கள், "தம்மின் தம்மக்கள் அறிவுடைமை மாநிலத்து மன்னுயிர்க் கெல்லாம் இனிது" எனும் குறளுக்கு "தம் மக்களின் அறிவுடைமை, தமக்கு இன்பம் பயப்பதை விட உலகத்து உயிர்களுக்கெல்லாம் மிகுந்த இன்பம் பயப்பதாகும்" என்று கொண்டு கூட்டித் தமிழிலும், "Their children's wisdom greater than their own confessed through the wide world is sweet to every human breast" என்று ஆங்கிலத்திலும் தந்துள்ளார். இந்த இரண்டிலும் உள்ளது போன்ற பொருள் வேறுபாடு நமது உரையாசானிடம் தென்படவில்லை. எனவே பொய்யாமொழிக்குத் தற்காலத்தில் எழுதப்பட்ட சிறந்த உரைகளின் வரிசையில் புதிய பரிமாணங்களுடன் இந்நூல் மிளிரும் என்பதில் ஐயமில்லை. இச்சீரிய இலக்கியப் பணியை சமூகப் பணியாகச் சிரம் மேற்கொண்ட பேரா.ச. தில்லைநாயகம் அவர்களுக்கு நம் பாராட்டும் வாழ்த்தும். சுப.சோமசுந்தரம் கணிதப் பேராசிரியர் (ஓய்வு) மனோன்மணியம் சுந்தரனார் பல்கலைக்கழகம் திருநெல்வேலி. நூன்முகம் அணுவைத் துளைத்து ஏழ்கடலைப் புகட்டிக் குறுகத் தறித்த குறள். திருக்குறளின் செழுமையையும் செறிவையும் பலநூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தைய தமிழ் மூதாட்டி அவ்வையின் குறட்பா அமைப்பில் அமைந்த இவ்வரிகளைவிட சுருக்கமாகவும் திருத்தமாகவும் யாராலும் சொல்லிவிட முடியாது. இதற்கும் மேலாக இக்குறட்பா பண்டைத் தமிழர்களின் கவித்துவத்துக்கும் அறிவியல் தொழில்நுட்பத்திறனுக்கும் தலைசிறந்த சான்று. பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தைய மணக்குடவர், பரிமேலழகர் போன்றோர் முதல் இன்றைய பல்வேறுபட்ட தமிழ்ச் சிந்தனையாளர்களும் தமிழர் அல்லாதவர்களும் திருக்குறளுக்கு உரை எழுதுவதிலும் பிறமொழிகளுக்குப் பெயர்த்துவதிலும் ஈடுபட்டு வருகின்றனர். இருபதாம் நூற்றாண்டில் பேராசிரியர் மு. வ. வின் “திருக்குறள் தெளிவுரை” தற்காலத் தேவைக்கேற்ப எளிமையான மாற்றம் பெற்றது. கடந்த பலபத்தாண்டுகளில் தமிழாசிரியர்கள் மட்டுமின்றிப் பிறதுறை தமிழறிஞர்களும் பிறமொழி தமிழ்ப்பற்றாளர்களும் திருக்குறளுக்கு எண்ணற்ற உரைகள் எழுதியுள்ளனர். பரிமேலழகரைப்போலவே இவர்களும் தாம் புரிந்து கொண்டவாறு பொருளும், தம் நோக்கத்திற்கு உகந்தவாறு விளக்கங்களும் கொடுத்துள்ளனர். அயல்மொழிகளில் திருக்குறளின் முதல் மொழிபெயர்ப்பு மலையாளத்தில் 1595இல் தோன்றியது. வீரமாமுனிவர் 1730இல் லத்தீன் மொழியில் அறிமுகப்படுத்தினார். 1794இல் கிண்டெர்ஸ்லி ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்த முதல்வராகிறார். தொடர்ந்து பிற மொழி பேசும் இந்திய மற்றும் அயலகத் தமிழ் ஆர்வலர்களும் இதன் மொழிபெயர்ப்பில் அதிக அளவில் ஈடுபட்டு வருகின்றனர். உலகப்பொதுமறை என்ற புகழுக்கு ஏற்ப பைபிளுக்கும், குரானுக்கும் அடுத்தபடியான இடத்தை மொழிபெயர்க்கப்பட்ட உலகமொழிகளின் எண்ணிக்கையிலும் மொழிபெயர்ப்புகளின் எண்ணிக்கையிலும் பெற்றுள்ளது. திருக்குறளுக்கு எனது சிறிய பங்களிப்பாக தமிழ், ஆங்கில உரைகளோடு ஒருசில வரிகளில் ஒவ்வொரு அதிகாரத்தின் கருத்தையும் கொடுத்துள்ளேன். . ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தோன்றியிருந்தும் இன்றளவும் தமிழில் வெளியாகும் நூல்களில் திருக்குறளே அதிக அளவில் எடுத்தாளப்படும் பெருமைக்குரியதாக இருக்கின்றது. ஆண்டுதோறும் திருக்குறளை மையமாக வைத்து நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட நூல்கள் வெளிவருகின்றன. தமிழகக் கோவில்களிலும் பொதுவெளிகளிலும் திருக்குறள் சொற்பொழிவுகள் பெருமளவில் நடைபெறுகின்றன. ஒரு சில குறள்களையாவது மனத்தில் இருத்தி வேண்டிய வேளைகளில் பொருத்தமாகப் பயன்படுத்தாத தமிழர்களே இல்லை எனலாம். ஒருவரை அறிவுரை சொல்லித் திருத்த வேண்டிய வேளையில் திருக்குறளின் துணையை நாடுவோரை எங்கும் பார்க்கலாம். குறள்களில் காணப்படும் கருத்தைக் கவித்துவத்துடன் எளிதாக விளக்கிச்சொல்லும் பல சொற்றொடர்கள் தமிழ்ப் பேச்சுவழக்கில் எண்ணிலடங்கா. எடுத்துக்காட்டாக, ‘நீர் இன்றி அமையாது உலகு’, ‘கற்க கசடற’, ‘கற்றனைத்தூறும் அறிவு’, ‘உள்ளுவதெல்லாம் உயர்வுள்ளல்’ போன்றவற்றைக் குறிப்பிடலாம். தமிழகத்தின் தலையாயச் சிந்தனையாளர்களும் அறிவாளிகளும் தாம் திருக்குறள் வாசிப்பிலிருந்து பெற்ற பயன்களை மிகச்சிறப்பாக இயம்புகின்றனர். பல அறிஞர்களின் நுட்பமான, புதுமையான, வியக்கத்தக்க விளக்கங்கள் நம் சிந்தனையைத் தூண்டிப் பரவசப்படுத்துவதாக இருக்கின்றன. அதேநேரத்தில் தமிழகத்தை ஆளத்துடிக்கும் அரசியல்வாதிகள் தமிழக மக்களைத் திசைதிருப்பி தம்வயம் கொண்டுவருவதற்கும் திருக்குறளைப் பயன்படுத்துகின்றனர். இன்றைய சூழலில் நானும் திருக்குறளின் பெருமைகளைப் புகல்வது மிகையானது. ஆனால் இந்நூலை முயன்று முடித்ததற்கான காரணம் என்னிடமும் சில புதிய விளக்கங்கள் உள்ளதால் தான். “தொட்டனைத்தூறும் மணற்கேணி” எனும் வள்ளுவர் வாய்மொழிக்கு வள்ளுவமே நிகரற்ற சான்று.. திருக்குறளை அறிந்துகொள்ள ஆர்வம் அதிகரித்து வரும் இச்சூழலில் நான் பல தமிழ், ஆங்கில உரைகளைப் படித்த போது அவற்றைவிட இன்னும் எளிமையாக, தெளிவாக, சுருக்கமாக மாணவர்களுக்கும் பொதுமக்களுக்கும் சொல்லமுடியும் என்று தோன்றிய நம்பிக்கையும் இம்முயற்சிக்கு மற்றொரு காரணம். இந்நூலின் தனித்துவம், திருக்குறளை இன்றைய முற்போக்குக் கருத்துக்களுக்கும் பெண்ணுரிமைச் சிந்தனைகளுக்கும் இடம்கொடுத்து முற்போக்காளர்களும் பெண்ணியமும் முன்னெடுத்தச் சொற்களைப் பயன்படுத்தி உரை காணமுடியுமென்று காட்டியுள்ளதே. எந்தவொரு பிரதியும் வாசகனின் வாசிப்பில் தான் பொருள் கொள்கிறது. இவ்வழியில் அறநூல்களின் எல்லாக்காலத்துக்குமான பொருத்தப்பாட்டையும் தேவையையும் நிலைநாட்ட முடியும். இந்நூல்வழி தமிழக மக்களுக்கு ஒரு பணிவான வேண்டுகோள். உரையாடலில் முடிந்தளவு ஆங்கிலக்கலப்பைத் தவிருங்கள். தமிழிதழ்கள், திரைப்படங்கள், தொலைக்காட்சிகள் முதலாக எங்கும் எதிலும் காணப்படும் கட்டுப்பாடற்ற ஆங்கிலக்கலப்பு தமிழ்மொழியை அழிவுப்பாதைக்கு இட்டுச்செல்லும் என்பது திண்ணம். “சூப்பர்”, “ரீட்பன்னி”, “ரைட்பன்னி” போன்ற சொல்லாடல்களையாவது முற்றிலும் நீக்கிவிடுங்கள் என வேண்டி நிற்கிறேன். அன்புடன், ச. தில்லைநாயகம்

ஆறு வயதில் விதவையான ஒரு பாட்டி எங்கள் அருகாமையில் வாழ்ந்தார்கள். அக்கொடுமையையெல்லாம் நம் சமூகம் கடந்து வர எத்தனையோ காலம் ஆனது. அதுபோல் இதுவும் கடந்து போம். ஆங்கிலத்திற்கு மன்னிக்கவும் - Robert Frost ன் வரிகளைச் சுட்டு இவ்வாறு சொல்லத் தோன்றுகிறது: Miles to go before you sleep And miles to go before you sleep with the gender you like. அடிக்கோடிட்ட பகுதி அடியேன் சேர்த்தது.

ஓய்வூதியம் - சுப. சோமசுந்தரம் திருநெல்வேலி மாவட்டம் காரியாண்டி என்னும் குக்கிராமத்தைச் சேர்ந்த துரைப்பாண்டி தாத்தா தமது தொண்ணூறு வயதிலும் பனையேறும் தொழில் செய்து தம்மையும் தமது மனைவியையும் காப்பாற்றிக் கொள்கிறார் எனும் தகவல் சமீபத்தில் சமூக வலைத்தளங்களில் வலம் வந்தது. அவர் போற்றுதலுக்குரியவர்; போற்றப்பட்டார் என்பது சரிதான். காட்சித் திரையில் இதனைக் கண்ட ஒவ்வொருவரும், "நம்மிடையே வாழ்வையே சாகசமாக ஏற்று இப்படி ஒருவர் வாழ்கிறார் !" என்று பெருமிதத்தில் நெஞ்சு விம்மியது வரை கூட சரிதான். "நம்மிடையே அரைசாண் வயிற்றுக்காக ஒருவரை தள்ளாத வயதிலும் அல்லல்பட வைத்தோமே !" என்னும் குற்ற உணர்வு இச்சமுகத்தில் எவருக்கேனும் ஏற்படவில்லை எனில் அது சரிதானா? ஆரம்பக் காலத்தில் இருந்தே சோம்பேறித்தனமாய்ப் பிச்சை எடுத்து வாழ்பவர்கள் முதுமையில் அல்லலுறுவதை நாம் பேச வரவில்லை. தமது பன்னிரெண்டு வயது முதல் (அன்று குழந்தைத் தொழிலாளராய்) தொண்ணூறு வயது வரை பனையேறும் உழைப்பாளிக்கு இச்சமூகம் பனையின் உச்சியிலேயே சமாதி கட்டி விடுமோ ! சமூக வலைத்தளங்களின் மூலமாக இவர் பற்றிய செய்தி அரசின் கவனத்தை ஈர்த்ததால் துரைப்பாண்டி தாத்தாவிற்கும் அவரது துணைவியார் வேலம்மாள் பாட்டிக்கும் முதியோர் ஓய்வூதியம் கிடைக்க வழி செய்யப்பட்டது ஓரளவு ஆறுதல் செய்தி. சமூகத்தில் வெளிச்சத்திற்கு வராத துரைப்பாண்டியர் எத்தனை பேரோ ? வாழ்வில் பெரும்பகுதி விவசாயத் தொழிலாளர்களாகவும், கட்டுமானப் பணியாளர்களாகவும், தனியார் கடை ஊழியர்களாகவும், இன்ன பிற தொழிலாளர்களாகவும் இச்சமூகத்தில் களமாடியோர் முதுமையில் எப்படி வாழ்வார்கள் என்று இச்சமூகமோ அரசுகளோ பெரிய அளவில் நினைத்துப் பார்த்ததுண்டா ? சிறிய அளவில் அவர்கள் நினைக்கப்படுகிறார்கள் என்பதை ஒத்துக் கொள்ளத்தான் வேண்டும். "பணியாளர் வருங்கால வைப்பு நிதியகம்" (Employees Provident Fund Organization - EPFO) என்ற அரசின் அமைப்பிற்கு பணியாளரும் பணி செய்யும் நிறுவனத்தின் உரிமையாளரும் மாதந்தோறும் பங்களிப்புச் செய்து வரும் பட்சத்தில், இருபது வருடங்களுக்குப் பிறகு சேர்ந்த தொகையுடன் மாதந்தோறும் ஒரு சிறிய ஓய்வூதியம் வழங்க வகை செய்யப்பட்டுள்ளது. ஆனால் இது கால அளவிற்கு ஏற்ப வளரும் தன்மையுள்ள ஓய்வூதியம் அல்ல. இன்று மாதம் ரூபாய் ஐயாயிரம் என்று நிர்ணயிக்கப்படும் ஓய்வூதியம் பத்து வருடங்களுக்குப் பிறகும் ரூபாய் ஐயாயிரம் என்று இருப்பது எவ்வகையில் நியாயம் ? மேலும், பணிக்காலத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட வாழ்க்கைத் தரத்தில் பழகியவர்கள் ஓய்வு பெற்ற பிறகும் ஓரளவு அத்தரத்தில் வாழ வகை செய்வதே சரியான ஓய்வூதியமாய் அமையும். பசியினால் வாடுவது மட்டும் வறுமையன்று; வாழ்க்கைத் தரம் அதல பாதாளத்திற்கு செல்வதும் வறுமைதான். நம்மை அடிமைப்படுத்திய ஆங்கிலேயர் காலத்திலேயே இந்த நோக்கில்தான் ஓய்வூதியம் நிர்ணயிக்கப்பட்டது. ஆனால் EPFO தரும் ஓய்வூதியமோ ஒன்றுமில்லாததற்கு ஏதோ பரவாயில்லை (Something is better than nothing) என்ற வகையிலேயே உள்ளது. இந்நிலையை மாற்றி வாழ்வில் பெரும்பகுதி பணியாற்றியவர்களை எவரிடமும் கையேந்தாமல் வாழ வைப்பது எங்ஙனம் என்று சிந்தித்துச் செயலாற்றுவதே ஒரு சோஷலிச ஜனநாயகமாக இருக்க முடியும். அதை விடுத்து அரசு ஊழியர்களுக்குக் கிடைக்கிற நியாயமான ஓய்வூதியத்தையும் நிறுத்துவது சமூகத்தின், அரசுகளின் அராஜகப் போக்கு என்று தான் சொல்ல வேண்டும். எல்லோருக்கும் விடியலைத் தருவது தானே சமத்துவம் ? வெளிச்சத்தில் உள்ளோருக்கும் விளக்கை அணை என்பதுவா சமத்துவம் ? எல்லோரையும் ஏற்றி விடு என்றால், அதற்கு மாறாக படியில் ஏறியவர்களையும் இறக்கி விடு என்பதுவா சோஷலிசம் ? "பணத்திற்கு எங்கே போவது ?" என்று யாரோ ஒரு அரசியல்வாதி முதலாளியைப் போல் கர்ஜிக்கும் செய்தி வரும் அதே பக்கத்தில் கார்ப்பரேட் முதலாளிகளுக்கு வழங்கிய பல ஆயிரம் கோடி கடன்கள் தள்ளுபடி செய்யப்பட்ட செய்தியும் வருகிறது. "அரசு வருவாயில் பெரும்பகுதி ஊழியர்களின் சம்பளத்திற்கும் ஓய்வூதியத்திற்குமே செல்கிறது" என்று நம்பத் தகுந்த பொய்யினைச் சொல்லும் நிதி அமைச்சரே சட்டமன்ற அல்லது பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களின் சம்பளத்தை எந்த எதிர்ப்புமில்லாமல் (!) உயர்த்திக் கொள்கிறார். எத்தனை முறை ஒருவர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டாலும் ஒவ்வொரு முறையும் தனித்தனியே அன்னாருக்கு ஓய்வூதியம் நிர்ணயிக்கப்படுகிறது. ஓய்வூதியத்தின் நோக்கமே ஒருவர் முதுமையில் கௌரவமாக வாழ வழி செய்வதுதானே ? அப்புறம் அதில் என்ன கௌரவம் ஒரு தரம், கௌரவம் இரண்டு தரம் என்று ஏலம் எல்லாம் ? இந்த முதலாளித்துவப் பார்வையில், பலம் குறைந்த பொதுவுடமைக் கட்சிகளைத் தவிர வேறு எந்த அரசியல் கட்சியும் விதிவிலக்கு அல்ல. இது ஏதோ பாசிச அணுகுமுறை கொண்ட தற்காலத்து பாஜக அரசினால் கொண்டுவரப்பட்டது என்று சொல்வதற்கில்லை. பொருளாதார மேதை என்று பெரிதும் கொண்டாடப்படும் மனமோகன் சிங் சார்ந்த காங்கிரஸ் அரசின் கைங்கரியம் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். முன்னாள் நிதி அமைச்சர் ப.சிதம்பரம் ஏதோ பேட்டியில், மனிதர்களின் வாழ்நாள் கூடிவிட்டதை பழைய ஓய்வூதியத் திட்டத்தைக் (ஓய்வூதியத்தை இல்லாமல் செய்வதற்குப் பெயர் 'புதிய ஓய்வூதியத் திட்டம்') கைவிடுவதற்கான ஒரு காரணமாகச் சொன்ன நினைவு. மனிதருக்கு நாகரிகமான ஒரு காரணம் அன்று கிடைக்கவில்லையோ, என்னவோ ! பழைய ஓய்வூதியத் திட்டத்தை அமல்படுத்துவதாய் இரு தேர்தல்களில் வாக்குறுதி தந்த ஜெயலலிதா இரண்டாவது ஆட்சி காலம் முடியும் தறுவாயில் அதனைப் பரிசீலிக்கக் குழு ஒன்றை அமைத்தார். திட்டத்தை நிறுத்தும் போது இல்லாத பரிசீலனைக் குழு மீண்டும் அமல்படுத்துவதற்கு மட்டும் ஏன் ? ஒரு அடிமை அரசின் முதல்வராயிருந்த எடப்பாடி பழனிச்சாமி அவர்கள் பழைய ஓய்வூதியத் திட்டத்திற்கு வாய்ப்பே இல்லை என்று எந்தக் குற்றவுணர்ச்சியும் இல்லாமல் வெகு சாதாரணமாகப் பேசியது மனதை விட்டு அகல்வதாய் இல்லை. புதிய ஓய்வூதியத் திட்டத்திற்கு பாராளுமன்றத்தில் எதிர்ப்பு தெரிவிக்காத திமுக தனது தேர்தல் வாக்குறுதியில் மீண்டும் மீண்டும் பழைய ஓய்வூதியத் திட்டத்தைச் சேர்த்ததும், பின்னர் ஆட்சி அமைந்ததும் தனது நிதியமைச்சரை அதற்கு எதிராகப் பேச வைத்து வேடிக்கை பார்த்ததும் கயமைக்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டு. மாநில வருவாயில் பெரும் பகுதி அரசு ஊழியர்களின் ஊதியத்திற்கே செல்கிறது என்பது எந்த போதி மரத்தின் கீழ் தோன்றிய ஞானோதயம் ? தேர்தல் வாக்குறுதியின் போது அப்போதி மரம் கண்ணில் தென்படவே இல்லையா ? ப.சிதம்பரமும் பழனிவேல் தியாகராஜனும் சொல்லும் போது அவர்களையும் மீறி ஒரு பண்ணையார்த்தனம் வெளிப்படுவதை அவ்வளவு எளிதாகக் கடந்து செல்ல இயலவில்லை. வளர்ச்சித் திட்டங்கள் பற்றி வாய்ப்பு கிழியப் பேசும் இன்றைய அரசியலாளர்க்கு தனிமனித வாழ்வு மேம்பாடு வளர்ச்சித் திட்டமாய்த் தோன்றாதது விந்தையானது. ஓய்வூதியத்திற்கு எதிராக முதலாளித்துவ ஜனநாயக அரசியல்வாதிகள் தான் நிற்கிறார்கள் என்றில்லை. "லஞ்ச ஊழலில் திளைக்கும் அரசு ஊழியர்களுக்கு ஓய்வூதியம் ஒரு கேடா ?" எனக் கேட்கும் வெகுசனத்திற்கும் குறைவில்லை. அத்தகையோர்க்கு நாம் கூற விரும்புவது, "மனித வரலாறு தெரிந்த நாள் முதல் தனி மனிதர்கள் பெரும்பாலும் பேராசை பெற்றவர்களாகவும், நினைத்தவற்றை அடைய சிறிய பெரிய தீவினை புரிபவர்களாகவுமே வாழ்ந்து வருகிறார்கள். இதனைக் கூறுவதால் நாம் லஞ்ச லாவண்யங்களை நியாயப்படுத்த எண்ணவில்லை. தீவினைக்கான வழிகளை அடைக்க முயல்வதே சமூகத்தில் நீதி நெறியை நிலை நாட்டுமே தவிர, ஒவ்வொரு மனிதனும் நியாய உணர்வுடன் செயல்படுவான் என்று எதிர்பார்ப்பது இருட்டறையில் இல்லாத கருப்புப் பூனையைத் தேடுவது. வலுக்கட்டாயமாக நல்வழி கைகூடுமா எனில் கைகூடும் என்றே தோன்றுகிறது. உதாரணமாக, அக்காலத்தில் கடவுச்சீட்டு (Passport) வாங்கியதற்கும் இக்காலத்தில் பெறுவதற்கும் எவ்வளவு வேறுபாடு ? சல்லிக்காசு யாருக்கும் தராமல் கால விரயமுமின்றி இன்று எவ்வாறு கைகூடியது ? மனிதர்கள் ஒட்டுமொத்தமாகத் திடீரென்று திருந்திட வாய்ப்பே இல்லையே !அங்கு அதனை நடைமுறைப்படுத்திய தானியங்கி (automation) முறையை ஒவ்வொரு துறையிலும் நடைமுறைப்படுத்த ஆட்சியாளர்களுக்கு ஒழுக்க உறுதிப்பாடு (moral conviction) வேண்டும். அப்படிச் செய்தால் தம் வருமானமும் போய்விடுமே என்றெண்ணும் ஆட்சியாளர்களால் நல்ல ஊழியர்களையும் குடிமக்களையும் உருவாக்க இயலாது. எனவே ஊதியம், ஓய்வூதியம் பற்றிப் பேசும்போது மட்டும் பெரும்பாலும் 'தீவினைக்கான வாய்ப்பின்மை ஒழுக்கசீலர்'க்கு நன்னெறியும் நேர்வழியும் கண்ணில் தெரிவது ஒரு வேடிக்கையான வாடிக்கை. இருப்பினும் நாம் கூறியது போல் நடைமுறைகளைச் செப்பனிடுவது மூலமாகவும், ஊழல் குற்றங்களுக்கான தண்டனையைக் கடுமையாக்குவது மூலமாகவும் அரசு இயந்திரத்தைச் சீர் செய்வது ஊதியம், ஓய்வூதியம் இவற்றிற்கு அப்பாற்பட்டு நமக்கான சமூகக் கடமை. இறுதியாக தனிப்பட்ட முறையில் ஒன்றிரண்டு வார்த்தைகள். வாழ்க்கையில் பணம்தான் எல்லாம் என்றில்லை. ஆனால் பணம் இல்லாமல் எதுவும் இல்லை - குறிப்பாக முதுமைக் காலத்தில். சாகப் போகிறவனிடம் உன் கடைசி விருப்பம் என்னவென்று கேட்பார்களே ! கேட்காமலேயே நான் சொல்கிறேன் : பழைய ஓய்வூதியத் திட்டத்தினால் எனக்குக் கிடைத்த அமைதியான வாழ்க்கை உலகில் வயதான ஒவ்வொருவருக்கும் கிடைக்க வேண்டும். ஓய்வூதியரான என் தந்தையாரின் மறைவுக்குப் பின் குடும்ப ஓய்வூதியரான என் தாய்க்குக் கிடைத்த நிம்மதியும் பெருமிதமும் இவ்வுலகில் ஒவ்வொரு தாய்க்கும் கிடைக்க வேண்டும். தாங்கிப் பிடிக்கப் பிள்ளைகள் நாங்கள் இருந்தாலும், தம் கணவர் ஊழியம் செய்த அரசினால் எனது தாயார் இவ்வுலகில் பிள்ளைகளைக் கூட எதிர்பார்க்கும் நிலையில் இல்லை; இக்கர்வம் தரும் நிவாரணத்தை எந்த மருந்தும் தருவதில்லை என்பது என் தாய் வெளிப்படையாய்ச் சொல்லாமல் உணர்வால் தரும் செய்தி. அரசு ஊழியரோ தனியார் ஊழியரோ "யாம் பெற்ற அமைதியினை வாழ்விலும் சாவிலும் பெறுக !" என்பதே செல்லாக் காசு எனத் தெரிந்தும் நான் எழுத விரும்பும் உயில்.

குண்டு வெடிப்பில் பலியானவர்களின் குடும்பங்கள் நமது மற்றும் அரசின் அனுதாபத்திற்கும் ஆதரவிற்கும் உரியவர்கள் என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை. ஆனால் பேரறிவாளன் சந்தித்த வழக்கு எத்தகையது ? அன்றைக்கு இந்தியாவில் தடைசெய்யப்படாத ஒரு இயக்கத்தின் ஆதரவாளவாராக ஒரு பத்தொன்பது வயது இளைஞன் இருந்தது இயற்கையான ஒன்று. பேட்டரியை சொன்ன இடத்தில் கொடுக்கத்தான் பணிக்கப்பட்டிருப்பாரே தவிர, அது எதற்காக என்று அந்த செயலில் முதல் நிலையில் இருந்தோர் தவிர வேறு யாரும் அறிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. தாம் காரணத்தை அறிந்திருக்கவில்லை என அவர் தந்த வாக்குமூலத்தைப் பதிவு செய்யாதது விசாரணை அதிகாரி தியாகராஜனின் குற்றம் (பணியில் இருந்தபோது இவ்வளவு பெரிய விடயத்தை மறைத்தது கவனக் குறைவாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை). இருப்பினும் ஓய்வுபெற்ற பின்னர் நீதிமன்றத்தில் அதை ஒத்துக் கொண்டது வழக்கின் திருப்புமுனை (மனசாட்சி விழித்துக் கொண்டதோ என்னவோ !). சுருக்கமாக பேரறிவாளன் மீதான வழக்கு இவ்வளவுதான். இதற்கு 31 வருடக் கடுங்காவல் நியாயம்தானா ? மரண தண்டனைக்கு நாள் குறிக்கப்பட்டு இரண்டு நாட்களுக்கு முன் கால அவகாசம் நீட்டிக்கப்பெற்று அவர் தப்பித்தது பெரிய விடயம். அக்கால கட்டத்தில் ஒரு மனிதனுக்கு ஏற்படும் மன அழுத்தம் மரணத்தை விடக் கொடியது என்பது வேறு. ஒரு முன்னாள்/அந்நாள் பிரதமரின் கொலை எவ்வளவு பெரிய சூழ்ச்சியின் விளைவு எனக் காட்ட, இயன்ற வரை நிறையப் பேரை அதில் சிக்க வைப்பது காலங்காலமாய் நிகழும் கொடுமையாகத் தெரிகிறது. இந்திரா காந்தி கொலை வழக்கில், துப்பாக்கியால் சுட்ட பாதுகாவலர்கள் பியாந்த் சிங், சத்வந்த் சிங் தவிர பெரிய அளவில் யாரும் சிக்கவில்லை என்பதற்காகவே சத்வந்த் சிங்கின் உறவினர் கேஹார் சிங் சிக்க வைக்கப்பட்டதாக விமர்சனங்கள் எழுந்தன. கேஹார் சிங் நிலை மிகவும் கொடுமை. கொலைக்கு மூன்று மாதங்கள் முன்பு பொற்கோயிலுக்குக் குடும்பமாகச் சென்ற போது, அவரும் சந்த்வந்த் சிங்கும் தனியாகச் சென்று உரையாடியதற்கான சாட்சி மட்டுமே உண்டு. "ஏதோ சதித் திட்டமன்றி வேறு எதற்காகக் குடும்ப உறுப்பினர்களைத் தவிர்த்து தனியாக உரையாட வேண்டும்?" என்று தீர்ப்பில் உள்ளதாக வாசித்த நினைவு. பெரும் வேடிக்கையாகப் பரிகசிக்கப்பட்ட ஒன்று. குல்தீப் நய்யார் போன்ற மூத்த பத்திரிகையாளர்கள் எவ்வளவோ முயன்றும் கேஹார் சிங்கைத் தூக்கிலிருந்து காப்பாற்ற இயலவில்லை. கேஹார் சிங் அளவிற்கு பேரறிவாளன் துரதிர்ஷ்டசாலி இல்லை என்பது நமக்கான சிறிய மகிழ்ச்சி. நல்லோர் பலர் பேரறிவாளன் பக்கம் நின்றதும் வென்றதும் வரலாற்று நிகழ்வு. தீர்ப்பில் குடியரசுத் தலைவர் மற்றும் ஆளுநரின் அதிகார வரம்பு சுட்டிக் காட்டப்பட்டது மற்றொரு வரலாற்று நிகழ்வு. குண்டு வெடிப்பில் பாதிக்கப்பட்டோர் பேரறிவாளனின் விடுதலையை எதிர்ப்பது வெறும் உணர்ச்சிக்கு அடிமையாவது; வருத்தத்திற்குரியது.