சுப.சோமசுந்தரம்

செத்த மொழியை (சவத்தை) தலையில் வைத்து ஆடும் பேதைகள், என்றும் சீரிளமைத் திறத்துடன் விளங்கும் தாய்மொழியாம் தமிழைப் புறந்தள்ள முனையும் அறியாமையும் தமிழகத்தில் அரங்கேறுவது அவலம். "என் பிள்ளை தமிழ் படிக்கவில்லை" என்று சொல்வதைப் பெருமையாய் நினைக்கும் மானங்கெட்ட தமிழ்ச் சமூகம் ஒன்று உருவாகி வருகிறது. இச்சமூகத்தை மேலும் வளர்க்கத்தான் பார்ப்பனரின் மேற்கூறப்பட்ட அறிவியல் புரளி எல்லாம். தமிழில் பேசாத தமிழனைக் கேவலமாகப் பார்க்கும் மனநிலையை உருவாக்க வேண்டும். அதுவே ஆரிய மொழி வெறியரின் வினைக்கு சிறந்த எதிர்வினையாய் அமையும்.

குறுந்தொகைப் பாடலுக்கு நீங்கள் கூறிய பொருளிலிருந்து நான் மாறுபடவில்லை. 'இருவருக்கும் பயனில்லாமல் வீணாகிறதே' என்ற பொருளில் வேறு எங்கும் (குறளில் கூட) நான் பார்த்ததில்லை. அந்த வகையில்‌ அப்பாடல் என் சிறிய வாசிப்புக்கு எட்டிய வரையில் தனித்துவமானது என்று கூற விழைந்தேன். தங்கள் கவனத்திற்கு நன்றி.

இந்தியாவில் பாசிச பாஜக அரசு மதம், மொழி, இனம் அனைத்திலும் ஒற்றையாட்சியை நிலைநாட்ட முயல்வது போல் இலங்கையிலும் அரங்கேறுகிறது. இரண்டு இடங்களிலும் பொதுவான விடயம் ஆரியக் கூத்து.

ஆட்டைக் கடித்து மாட்டைக் கடித்து மனுசனைக் கடிக்க வந்த கதை சீனர் வரவு. ஈழத்தமிழருக்கு துரோகம் இழைத்த/இழைக்கும் இந்தியா ஒரு பக்கம், உயிரோடு விழுங்கக் காத்திருக்கும் சீனப் பாம்பு மறுபக்கம். விதியே, விதியே! என் செய நினைத்தாய் என் தமிழச் சாதியை ?

அருமை.சிறந்த பணி.பகுத்தறியும் வாதம். பணி மேலும் சிறக்க வாழ்த்துக்கள்.

என் தோழமை (My Comradery or Camaraderie) - சுப. சோமசுந்தரம் எனக்கு விவரம் தெரிந்த நாளிலிருந்து திராவிட இயக்கச் சிந்தனையாளர்களால் பகுத்தறிவு எனும் உளி கொண்டு மொழியுணர்வு எனும் மெருகேற்றி செதுக்கப்பட்டேன் என்று நான் மார்தட்டிக் கொள்ளலாம். நான் சிறுவனாயிருந்த போதே என் இல்லத்தில் நிலவிய ஜனநாயகச் சூழலால் பெரியாரும் அண்ணாவும் என் உயிரிலும் உணர்விலும் கலந்தமை நான் பெற்ற பேறு. அவ்வயதிலேயே எல்லோர்க்கும் இது வாய்ப்பதில்லை. அதன்பின் திராவிட இயக்கத்தில் வந்தவர்களை பெரியாரோடும் அண்ணாவோடும் ஒப்பிட ஒருபோதும் மனம் ஒப்பவில்லை. பிற்காலத்தில் இடதுசாரிச் சிந்தனையாளர்களுடன் 'உடம்பொடு உயிரிடையென்ன' நட்பு ஏற்படினும் , அஃது 'முந்தையிருந்து நட்டல்' என மார்தட்டிக் கொள்ள வாய்ப்பில்லை. தோழர் பொன்னுராஜ் போன்ற ஆளுமைகளால் நான் ஈர்க்கப்பட்டதன் விளைவே மார்க்சீயத்தை நோக்கிய என் நகர்தல். என் போன்ற பாமரர்கள் முதலில் தத்துவத்தால் ஈர்க்கப்பட்டுப் பின்னர் ஆளுமைகளைப் பார்ப்பதில்லை. கொண்ட கொள்கையுடன் வாழ்வியலைப் பின்னிய ஆன்றோர் பிற்காலத்திய சந்ததிகளின் மீது தாக்கத்தை ஏற்படுத்த இயலும், கொள்கையின்பால் ஈர்க்க இயலும் என்பதற்கு என் போன்றோர் சான்றுகள். சான்றாண்மை மிக்க தொ.பரமசிவன் அவர்களால் மற்றுப் பற்றில்லாத மக்கட் பற்றாளர் தோழர் ஆர்.நல்லகண்ணு, மாமனிதர் தோழர் ஜீவா, ஈ.எம்.எஸ்.நம்பூதிரிபாடு, அச்சுதானந்தன், ஜோதிபாசு போன்ற நல்லோர் பலரை அறியப் பெற்றேன். இடதுசாரித் தோழமைக்கு நான் ஒரு தாமத வரவு. எனினும் தகர்க்க முடியாத உறவு. இவர்களிடம் படித்தது, கேட்டது, உணர்ந்ததன் அடிப்படையில் எனது முதல் கண்டுபிடிப்பு - நான் முதலில் பார்த்த மார்க்சிஸ்டுகள் பெரியாரும் அண்ணாவும் என்பதே; அதன்பின் சாஸ்திரி, காமராசர், கக்கன் என்று பெரிய பட்டியல். இது எனக்கு மட்டும். எனது இடதுசாரித் தோழர்கள் சிலர்/பலர் இப்பட்டியலை முழுமையாக ஏற்க மாட்டார்கள் என நினைக்கிறேன். ஏற்க வேண்டிய அவசியம் நிச்சயமாய் அவர்களுக்கில்லை. அவர்கள் அதனை ஏற்க வேண்டிய அவசியம் எனக்குமில்லை என்பதுவும் அவர்களிடமே நான் படித்த பாடம். ஒரு கால கட்டத்திற்கு மேல் என் சிந்தனையைச் செதுக்கியவர்களும் தோழர்கள்தானே ! அண்ணாவைத் தெரிந்த பின்தான் எனக்கு தம்பிகளைத் தெரியும். ஆனால் தோழர்கள் மூலமாகத்தான் எனக்கு காரல் மார்க்ஸையே தெரியும். இப்போதும் எப்போதும் திராவிட இயக்கமும் பொதுவுடைமையும் கலந்த கலவையாகவே என்னை வரித்துக் கொள்ள விரும்புகிறேன். எதையும் முழுமையாகச் செய்வதில்லை என்றும் எடுத்துக் கொள்ளலாம். இதுவரை படர்க்கையில் வந்த தோழர்கள் இனி முன்னிலையிலோ படர்க்கையிலோ இடத்திற்கேற்றாற் போல். இங்கு நான் குறிப்பிட வேண்டிய விடயம் ஒன்றுண்டு. இந்திய கம்யூனிஸ்ட், இந்திய மார்க்ஸிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட், மார்க்ஸிஸ்ட்-லெனினிஸ்ட் போன்ற தீவிர கம்யூனிஸ்ட்கள் (முன்னவர்கள் கணிப்பின்படி ultra left) என்ற சாதி பேதம் நான் பார்ப்பதில்லை. ஏனெனில் எனக்குத் தெரியாது. தெரிந்து கொள்ள முயற்சி செய்ய மாட்டேன் என்று முரண்டு பிடிப்பவன் நான். இவ்விடயத்தில் எனக்கு அறியாமையே வரமாய் அமைந்ததில் உங்களுக்கு என்ன பிரச்சனை, தோழர்? என்னைப் பொறுத்த மட்டில் 'தன் பெண்டு, தன் பிள்ளை' என மட்டுமே வாழ்ந்து மடியும் கூட்டத்திலிருந்து நீங்கள் அனைவரும் வேறுபட்டவர்கள். இப்பண்பே உங்களிடத்தில் எனக்கான ஈர்ப்பின் ஆணிவேர். ஆழ்ந்த வாசிப்பினால் உற்று நோக்கி தத்துவார்த்தமாகப் பார்த்தால்தான் அந்த அரசியல் எல்லாம் எனக்குப் புரியும் என்று நீங்கள் சொல்லலாம். "அட போங்க, தோழர் ! உங்களுக்கு வேற வேலையில்லை. உங்களைப் போல் ஆழத்தில் மூழ்கி முத்தெடுக்காமல், வாழும் மட்டும் பொதுவுடைமைக் குரவையில் (கடலில்) நீந்தி, கரைந்து முடிந்து போகிறேனே !" என்றுதான் சொல்லத் தோன்றுகிறது. மேலும் நான் என்ன பெரிய செயல்வீரனா? எனக்குப் பெரிய பணப்பிரச்சனை இல்லாததால் சிறிய அளவில் இயக்கங்களுக்கும் போராட்டங்களுக்கும் அவ்வப்போது பொருளுதவி செய்கிறேன். உள்ளூரில் இருக்கும் பட்சத்தில் நீங்கள் நடத்தும் ஆர்ப்பாட்டங்களில் கோஷம் போட வருகிறேன். மற்றபடி உங்கள் ஈடுபாட்டின் முன் எனது இருப்பு எம்மாத்திரம் ? நான் ஒரு அரசாங்க அடிமை என்பதால் நீங்களும் என்னை எல்லை தாண்ட விடுவதில்லை. இது தனிப்பட்ட முறையிலும் இயக்கம் சார்ந்தும் நீங்கள் என் மீது கொண்ட அக்கறை. 'பெயக் கண்டும் நஞ்சுண்டமையும்' வலுவான தோழமை என்னிடம் கொண்ட உங்களிடம் நான் கொண்டது "குணம் நாடிக் குற்றமும் நாடி அவற்றுள் மிகை நாடி மிக்க கொளல்" என்ற வலிமை குறைந்த தோழமையே. அவ்வகையில் நான் சிறிது நன்றி மறந்தவன். உதாரணமாக, என் நிறுவனத்தில் அதிகார வர்க்கத்தின் நியாயமற்ற ஒரு நிலைப்பாட்டிற்கு அத்தனைப் பேரும் அடிபணிந்து செல்கையில் நானும் என்னுடன் தோழர் ஒருவரும் உறுதியாக எதிர்த்து நிற்பதற்குக் காரணம் எங்கள் தோள் வலிமையல்ல. 'MUTA' என்ற இயக்கப் பெயரில் உங்கள் தோழமை தரும் வலிமையே. எனக்கு அமைந்த சிறப்புகள் பல தோழர்களாலேயே அமைந்தது எனும் உணர்வு எனக்கு உண்டு. குணம் நாடியதைப் போல் தோழர்களின் குற்றமும் நாடியதுண்டு. ஈழத்தமிழர் விவகாரத்திலும் கூடங்குளம் அணுமின் நிலைய விவகாரம் போன்றவற்றிலும் இந்திய கம்யூனிஸ்ட், இந்திய மார்க்ஸிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தோழர்களுடன் பெரிதும் மாறுபாடு எனக்கு உண்டு. கூடங்குளம் (ரஷிய) அணுமின் நிலையத்தை வளர்ச்சி என்ற பெயரில் ஆதரித்த இடதுசாரிகள் ஜைதாப்பூர் (பிரெஞ்சு) அணுமின் நிலையத்தை எதிர்த்தது வெட்கக்கேடு எனக் கருதுபவன் நான். கட்சியின் பொலிட்பியூரோ முடிவை எடுத்த பின் அதற்கான நியாயங்களைத் தேடுவதில் என் தோழர்கள் கை தேர்ந்தவர்கள். அந்த நியாயங்களை அவர்களிடம் கேட்பதை விட அவர்களது பத்திரிக்கைகளில் தேடிக் கொள்ளலாம். கட்சியை இராணுவக் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்த எம்.ஜி.ஆரையும் ஜெயலலிதாவையும் கிண்டல் பண்ண நமக்கு என்ன தகுதி இருக்கிறது? மற்றக் கட்சிகளைப் போல் சொந்தக் கருத்துக்களை நட்பு வட்டத்தில் கூட வெளிப்படுத்தாத மனத்தடையோ கட்சிக் கட்டுப்பாடோ இடதுசாரிகளுக்கு அவசியந்தானா? மார்க்ஸியம் ஒரு சித்தாந்தம்; அடுத்து அது ஒரு வாழ்வியல், அவ்வளவுதானே ! ஏதோ நம் துரதிருஷ்டம். நாமும் ஓட்டுக்காக மக்களிடம் கையேந்தும் அவலம். சுதந்திரப் போர், மொழிப் போர், ஜல்லிக்கட்டு, ஸ்டெர்லைட் என மக்களின் பெரும் போராட்டங்களில் எல்லாம் முக்கிய இரண்டு பொதுவுடைமைக் கட்சியினர் காணாமல் போனதை அல்லது அடக்கி வாசித்ததை யாரிடம் சொல்லி அழுவது தோழர் ? காணாமல் போனதோ அல்லது அடக்கி வாசித்ததோ எண்ணிக்கையில் நம் பலம் குறைந்தமையால் என்று கூட எடுத்துக் கொள்ளலாம். பலம் குறைந்தமையால் அடக்கி வாசித்தோமா அல்லது அடக்கி வாசித்ததால் பலம் குறைந்தோமா? மேலும், இந்தியப் பொதுவுடைமைக் கதிர் சீன, ரஷிய மண்ணிலும் , தமிழ்ப் பொதுவுடைமைக் கதிர் கொல்கத்தா மண்ணிலும் விளையுமா என்ன ? பொதுவுடைமை பொதுத்தன்மை கொண்டதல்ல என்பது உங்களை விட வேறு யாருக்கு விளங்கப் போகிறது? மற்ற ஓட்டுக் கட்சிகளிடம் இவற்றையெல்லாம் நான் கேட்பதில்லை. ஏனெனில் அவர்கள் எனக்கு அந்நியர். அந்நியர்களிடம் உங்களை விட்டுத் தரவும் என்னால் இயலாது, தோழர் ! அப்படியென்ன தோழமை? உலகில் தோன்றிய தலைசிறந்த பொதுவுடைமைவாதிகளில் ஒருவனான வள்ளுவன் சொன்ன 'மிகை நாடி மிக்க கொளலே' அத்தோழமை. நான் உன்னை விட்டு விலகுவதுமில்லை. நீ என்னைக் கைவிடுவதுமில்லை. 'குறையொன்றுமில்லை' என்பதற்குப் பதிலாக 'குறைகளையெல்லாம் மீறி மக்களுக்காகக் கரையும் உன்னில் கரைந்து போவதே பேரின்ப நிலை' என்பதே எனக்கான ஆன்மீகம்.

' கொடுமை ! கொடுமை ! ' என்று கோயிலுக்குச் சென்றால், அங்கு ஒரு கொடுமை தலைவிரித்து ஆடியதாம். சிங்கள இனவெறியிலிருந்து தப்பி வந்தால், தமிழகத்திலும் வஞ்சிக்கப்படும் கொடூரம் ஈழத்தமிழருக்கு. அவர்களுக்கு நேசக்கரம் நீட்டி ஆதரிக்க வேண்டிய முதல் கடமை உலகிலேயே தமிழகத் தமிழனுக்குத்தான் உண்டு. தமிழ் மண்ணில் பிறந்ததற்காய் வெட்கப்படுகிறேன். அதுமட்டுமல்ல. இடதுசாரி சிந்தனையுள்ள நான், ரஷியாவையும் சீனாவையும் கேட்டு இலங்கைப் பிரச்சினையில் தம் நிலைப்பாட்டை வகுக்கும் இந்திய கம்யூனிஸ்டு கட்சிகளுக்காகவும் வெட்கப்படுகிறேன். பீஷ்மாச்சாரியார் போன்றோரே எதிரணியில் இருந்த போதிலும், பாண்டவர் வென்றதைப் போல் தருமத்தின் துணைக் கொண்டு ஈழத்தமிழர் வென்று நிற்பார் என்று மட்டுமே நினைக்கத் தோன்றுகிறது (இது கையாலாகாத்தனம் என்ற போதிலும்).

No doubt Kamal Haasan turned out to be a flop in the entire debate. Also I do not agree with the commentator's view that he was not prepared. Anytime Kamal Haasan doesn't have much of gunpowder up his armoury and hence is bound to draw a flak when engaged with clever opponents. Smriti Irani had nothing more than what an average BJP functionary carries in his/her bag. She does have the gift of the gab and has mastered the art of sugar coating. She could have been easily outsmarted, had Kamal Haasan been sharp enough. The matter of fact is that the anti-BJP wing has more and better content on its side but Kamal Haasan is a poor counsel for them. The moral of the entire episode is that we Tamils need better people to deliver the message across the table, be it the national or the international arena. We have people with clarity of ideas unable to speak in others' language or people who lack ideas and tend to speak or people who speak only others' language (not literally) and never the Tamils'. Today this is the fate of the Tamils who declared to the entire world - சொலல்வல்லன் சோர்விலன் அஞ்சான் அவனை இகல்வெல்லல் யார்க்கும் அரிது. Sorry for this discourse in English, which perhaps, I have deliberately made to drive home a point.

உடற்கூறியல் மரபணு சார்ந்ததைப் போல் உளவியலும் அமையலாம். எனவே போராட்டக் குணமும் பரம்பரையாய் வர வாய்ப்பு உள்ளது என நினைக்கிறேன். முயற்சியால் அதனை மாற்றிக் கொள்வதும், தாங்கொணாத அடக்குமுறையால் புதிதாய் ஏற்படுத்திக் கொள்வதும் விதிவிலக்காக ஏற்படுவது உண்டு. போராட்டக் குணம் இயற்கையாய் அமைந்தமைக்கு எடுத்துக்காட்டாக யூத இனத்தைச் சொல்லலாம் (அவர்களது கோட்பாடுகளிலும் பார்ப்பனியத்தைப் போன்ற ஒருவகை உயர்வு மனப்பான்மையிலும் நமக்கு மாறுபாடு இருப்பினும்). 1960களில் நடந்த 'துவி'ப் போராட்டத்தில் தாம் சார்ந்த மத நிறுவனத்தையும் அரசின் அடக்குமுறையையும் எதிர்த்துப் போராடிய இடிந்தகரை மீனவர்கள் அணு உலைக்கெதிரான போராட்டத்தில் உலகையே திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது வியப்பன்று. அவ்வாறே தமிழினமும். பார்ப்பனியத்தின் சமஸ்கிருதத் தாக்குதலிலிருந்தும் தன் மொழியை மீட்டெடுத்து மீள் உருவாக்கம் செய்வது தமிழினம். ஆகவே தொல்மொழிகளில் இன்றும் என்றும் வாழ்வது தமிழ். போராடாத சமூகம் மழுங்கிப் போகும். தம் போராட்டக் குணத்தினால் தமிழர் எங்கும் வென்று நிற்பர். மானிடம் அனைத்தும் வெல்ல வைப்பர். "வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம். வீரங்கொள் கூட்டம்" எனும் பாரதிதாசன் கூற்று மிகையுரையன்று.

ஒடுக்குமுறை செய்யும் மேல்சாதியிடம் வன்மத்தை வளர்க்காமல் அவனது மனசாட்சியை உலுக்குவது விவேகம்.. கோழைத்தனம் இல்லை என நினைக்கிறேன். இயற்கை அளித்த உடல் வலிமையே வீரம் எனும் நாகரிமடையாத காலத்திலா நாம் வாழ்கிறோம்? சமூக மாற்றத்திற்கான அறைகூவல் விடுக்கும் பக்குவம் படம் முழுவதும் விரவிக் கிடக்கக் காணலாம். நாயகனை நிதானமாகச் செயல்பட வைத்து நம்மைக் குமுற வைக்கிறாரே, அதுவே இயக்குநரின் வெற்றி. இளைய வயதினரான மாரி செல்வராஜின் எழுத்தைப் போல் அவரது திரைப்படத்திலும் முதிர்ச்சி ஒளிர்கிறது.

ஸ்டெர்லைட் போராட்டத் தருணத்தில் ரஜினி அளித்த பேட்டியையும் ஏழு பேர் விடுதலை பற்றிய கேள்விக்கு அவர் உளறியதையும் வைத்துப் பாருங்கள். பொது வாழ்வில் இவரிடம் என்ன பெரிய தரத்தை எதிர்பார்க்கிறீர்கள்? இத்தகையோருக்குக் கோடி கோடியாய் வெற்றியை அள்ளித் தரும் நம் மடமையை என்னவென்று சொல்ல? கலை வேறு நிலை வேறு என்று நம்மவர்களிடமிருந்து விளக்கம் வேறு. ஆரிய வரவு முதல் 'வந்தாரை வாழ வைப்போம்' என்ற பெயரில் அவர்களுக்கு அடிமைப்பட்டுப் போவதே நம் அழிவிற்கு ஒரு முக்கிய காரணம்- இந்தியாவானாலும் இலங்கையானாலும். மேற்கண்ட நிகழ்வை குறியீடாகப் பார்க்கலாம்- வீற்றிருப்பது ஆரியம், பின் நின்று பணி செய்வது தமிழினம்.

நான் இந்தப் படத்தைப் பார்த்தேன் நண்பர்களே ! படம் ஒன்றிரண்டு இடங்களில் ' போர் ' அடித்தது. மற்றபடி விஜய் சேதுபதியும் திரிஷாவும் தங்களது தேர்ந்த நடிப்பால் சமூகத்தில் அபாயகரமான ஒரு விடயத்தை சுவாரஸ்யமானதாக மாற்றியிருக்கிறார்கள். சிறுவயதில் தங்களுக்கிடையே இருந்த இனக்கவர்ச்சியை (infatuation), பெரியவர்களான பின்னர் உரசிப் பார்க்கிறார்கள் (அதுவும் திரிஷாவிற்கு வேறு ஒரு அழகான மணவாழ்க்கை அமைந்த பின்னர்). நடிப்பாற்றலாலும் நல்ல படமாக்கலினாலும் ஒரு சமூகச் சீர்கேடான விடயத்தை ஏதோ உன்னதமான காதல் காவியம் போல் தீட்டியிருக்கிறார்கள். பார்வையாளர்களை மதிமயங்க வைக்கும் அளவு திறமை எட்டிப் பார்க்கிறது (அத்திறமையும் சுமார் ரகம்தான்). படம் பண்ணுகிறவர்களுக்கு சமூகப் பொறுப்புணர்வும் வேண்டும். 'மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை' மற்றும் 'பரியேறும் பெருமாள்' போன்ற படங்களைக் கொடுத்தவர்களுக்கு அந்தப் பொறுப்புணர்வு நிரம்ப உண்டு.

எனக்கு இறை நம்பிக்கை இல்லையென்றாலும், சபரிமலையிலும் மசூதிகளிலும் பெண் அனுமதிக்கப்பட வேண்டும் என்று போராடுவது பெண்ணை ஒதுக்கி வைக்கும் ஆண் மையவாதச் சமூகத்திற்கெதிரான நிலைப்பாடு. குறிப்பாக மாதவிடாய் காலத்தில் 'தீட்டு' எனச் சொல்லி கோயிலுக்குச் செல்ல அவளிடமே ஒரு மனத்தடையை உருவாக்கிய பேடித்தனத்தை என்னவென்று சொல்ல? மேல்மருவத்தூர் 'அம்மா'விடம் எனக்கு எந்த அபிமானமும் இல்லையென்றாலும், இந்த 'தீட்டு' நம்பிக்கையைத் தூக்கியெறிந்த 'புரட்சி' சிந்தனையைப் பாராட்டாமல் இருக்க முடியவில்லை. தேவையற்ற விழாக்களையும், ஆடம்பரங்களையும் தவிர்க்கும் நான் பூப்புனித நீராட்டு விழாவை ஆதரிப்பது - அது தீட்டன்று, புனிதமானது ; அந்த உடல் மாற்றத்திற்காக பெண் போற்றுதலுக்குரியவள், கொண்டாடப்பட வேண்டியவள் என நிறுவுவதால் (பழங்காலத்தில் அந்த விழாவின் நோக்கம் எவ்வாறும் இருந்திருக்கலாம்).

இப்படிச் சொல்லும்போது நம் மனதுக்கு இதமாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் பொதுவாக அப்படிச் சொல்லிவிட முடியாது என நினைக்கிறேன், தோழர். மேற்கண்ட வாழ்க்கையில் தந்தை நம் மனதைத் தொடுகிறார். தற்காலச் சூழலில் இந்திய - இலங்கைச் சமூகங்களில் தாய்க்குத்தான் பெரும்பாலும் இந்நிலை ஏற்படுகிறது. வருங்காலம் எப்படியோ?

திறமைக்கும் தனிப்பட்ட வாழ்க்கைக்கும் தொடர்பில்லை. ஒரு துறையில் நிவந்து நிற்போர்க்கு அத்துறை சார்ந்த விருது வழங்கப்படுகிறது. சமயச் சார்பின்மையைத் தூக்கியெறிகிற தற்போதைய இந்திய நடுவண் அரசினைக் கண்டித்து அறிஞர் பெருமக்கள் சிலர் பத்ம விருதுகளைத் திருப்பியளித்ததே தேவையற்றது எனக் கருதுபவன் நான். வைரமுத்து தாம் பெற்ற விருதுகளுக்குத் தகுதியானவர். அவ்வளவே. எச்.ராஜா போன்ற கீழ் மக்களின் உளறல்கள் விவாதப் பொருளானது நம் காலத்தின் இழிநிலை. நாமும் பதில் சொல்லத்தான் வேண்டும். வேறு வழி? 'அறுக்க அறுக்கத்தான் வைரம் மிளிரும் ' எனச் சொல்வதுண்டு.