சுப.சோமசுந்தரம்

ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்காகவே வாழ்ந்த ஃபாதர் ஸ்டேன் சுவாமி, தம் மரணத்தின் மூலமாக இந்திய ஒன்றியத்தில் வேகமாக வளர்ந்து வரும் பாசிசத்தைத் தோலுரித்து உலகிற்குக் காட்டியுள்ளார். அவர் விதைக்கப்படுகிறார்.

இப்போது மதவாதப்படுத்தப்பட்ட, பெருமுதலாளிகளுக்கு அடிமைப்படுத்தப்பட்ட இந்திய ஒன்றியத்தைப் பின்தள்ள அமெரிக்காவின் மதிநுட்பம் தேவையில்லை. சீனா மோத வேண்டியதுமில்லை. எவ்வளவு பின்தங்கும் என்று நாம் எதிர்பார்க்கிறோமோ, அதற்கும் பின்னால் தானாகப் போய் நின்று கொள்ளும் 'ஆற்றல்' பெற்றுள்ளது.

"ஆதலினால் காதல் செய்வீர் உலகத்தீரே" என்ற பாரதியின் வரியினை ஒட்டி, "காதலினால் தும்மல் செய்வீர் உலகத்தீரே" எனத் தலைப்பிட்டு முன்பு நான் யாழ் களத்தில் இதே 'தமிழும் நயமும்' பகுதியில் பதிவிட்ட கட்டுரையின் இணைப்பு :

இந்தக் கருமாந்திரத் 'தத்துவ'த் தத்துபித்தெல்லாம் ஒரு அறிவார்ந்த சமூகத்தில் இவ்வளவு விவாதத்திற்கு உள்ளாவது வேடிக்கைதான். இருப்பினும் உள்ளே வந்ததால் நானும் இதில் பங்கெடுத்தே ஆகவேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். அந்தந்த நாட்டு விதிமுறையைப் பொருத்து எல்லோரும் இடது பக்கமோ வலது பக்கமோ செல்வது விபத்தினைத் தவிர்க்கும். அதுபோல் நேர்மை முதலிய ஒழுக்க நெறிகளைக் கடைப்பிடித்து மானிட சமூகத்தை விபத்தில்லாமல் இயக்குவது அறிவார் தொழில். மற்றபடி, 'மேலே ஒருத்தன் பிரத்தியேகமான multi-view telescope வைத்துக் கண்காணிக்கிறான் அல்லது நீ செய்கிற பாவம் உன் சந்ததியைப் பாதிக்கும்' என்பதெல்லாம் அறிவிலிகளை நாம் சமூக நன்மைக்காக மிரட்டி வைப்பது. அந்தப் பயமில்லையென்றால் சகட்டு மேனிக்கு வாழ்ந்து நமக்கும் பிரச்னைகளை ஏற்படுத்துவார்கள். பாரதம், கீதை அல்லது எந்த சமய நூலிலும் தத்துவம் என்ற பெயரில் அறிஞர் பெருமக்கள் அறிந்தே எழுதி வைத்து எடுத்து விடும் சரக்கு இவ்வளவுதான். நான் மேற்சொன்னதில் யாருக்காவது இறையுணர்வு அல்லது மத உணர்வு புண்பட்டதாகத் தோன்றினால், அது என் பிழையல்ல. என் படைப்பில் இயற்கையின் நோக்கத்திற்கு மாறாக நான் செயல்பட முடியாது, என் சொந்தங்களே !

சே அவர்களுக்கு, அனைத்தும் உண்மை. நடந்த உண்மையைத் தவிர வேறில்லை. நன்றி.

பிறிதின் நோய் தந்நோய் - சுப. சோமசுந்தரம் நம் கதாநாயகன் ஓர் ஆசிரியர். எதிலும் படிம நிலை கொண்டே பழகிய உலகம் அவரைப் பேராசிரியர் என்று விளிக்கலாம். அவரோ, "ஆசிரியரில் என்ன பெரிய ஆசிரியர், சிறிய ஆசிரியர் ?" என்று கேட்கும் தன்மையர் என்பதால், ஆசிரியர் என்பதே அவருக்கு ஏற்புடைய அடையாளம். தோழர்களின் சகவாசம் மனிதனை மனிதனாக மட்டுமே அடையாளப்படுத்தும் ஆற்றல் பெற்றது என்பதற்கு அவரே தரச்சான்று. தந்தையார் அடிக்கடி இடமாற்றலாகும் பணியில் இருந்தமையால் இளம் வயதில் பாட்டன் - பாட்டியிடம் சிறிது காலம் வளர்ந்தவருக்கு, அவர்களது பரிவிற்கும் பாசத்திற்கும் சற்றும் குறைவில்லாத தாய் தந்தையின் அரவணைப்பில் பெருங்காலம் கழிந்தது. இஃது மானிடத்தை நோக்கிய அவரது மென்மையான உணர்வுகளுக்கு அடித்தளமிட்டது எனலாம். இயற்கையாகவோ அல்லது நல்லாசிரியர் சிலரின் ஆளுமையாலோ அவருக்கு இலக்கிய ஆர்வம் இளமையிலேயே அமையப்பெற்றது. ஈது அவரது ஆழ்மனதில் பதிவான மென்மையை மேலும் செம்மைப்படுத்தி இருக்கக்கூடும். ஏன் இந்தப் பீடிகை ? இவைதாம் இக்கதைக்கு அவரை நாயகர் ஆக்கியவை என்பதால். இக்கதையை மனத்திரையில் விரித்தால், காட்சிகள் இரண்டே இரண்டுதாம். காட்சி 1 : ஆசிரியரின் மகளுக்கு அவள் விருப்பப்படியே நல்ல வரன் அமைந்தது. "இரு மனங்கள் இணைய அந்த இரு மனங்கள் போதும். இரு குடும்பங்கள் இணைய அந்த இரு குடும்பங்கள் போதும். அப்புறம் எதற்காக மேளதாளம், பந்தல், பகட்டு எல்லாம் ?" எனக் கேட்பவள் மகள். இவர் வளர்ப்பு வேறு எப்படிச் சிந்திக்கும் ? எண்ணிய எண்ணியாங்கு ஓரளவு வாய்க்கப் பெற்றாள் அவள். கொரோனா பெருந்தொற்று இந்திய ஒன்றியத்தில் பரவத்தொடங்கிய நேரம். மணமகன் வீட்டார் கேட்டதற்கு இணங்க திருமண நாளைச் சிறிது தள்ளிப் போட்டார்கள். ஆகையால் மகள் நினைத்த அளவு மிகவும் எளிமையாக நடைபெறாவிட்டாலும் பெரும் ஆடம்பரம் இல்லாமல் திருமணம் இனிதே நடைபெற்றது. மகளின் திருமணம் உறுதி செய்யப்பட்ட கொரோனா ஆரம்பக் கட்டத்தில் இவரது மாணவி ஒருத்தி தனது திருமண அழைப்பிதழை கொடுத்துச் சென்றிருந்தாள். அவள் படிப்பிலும் பண்பிலும் சிறந்தவள். பொருளாதார நிலையில் வசதிக் குறைவுதான் எனினும், அவளது சிறப்புகளை உணர்ந்த நல்ல வசதி படைத்த மணமகன் வீட்டார் எவ்விதப் பொருளாதார எதிர்பார்ப்புமின்றி மகிழ்ச்சியுடன் மணம் பேசினர். அவர்களே திருமணத்தை நடத்துவதால் பெரிய அளவிலான திருமண ஏற்பாட்டிற்குக் கட்டியங் கூறியது அவள் தந்த திருமண அழைப்பிதழ். திருமணம் குறிக்கப்பட்ட தேதியில் எதிர்பாராமல் ஊரடங்கு அமலுக்கு வந்த நிலையில், திருமணத்தைத் தள்ளிப் போடுவதை இருவீட்டாரும் விரும்பவில்லை போலும். வீட்டில் உள்ளவர்களையும் சேர்த்து பத்துப் பேருக்கும் குறைவானவர்களை வைத்து, மணமகன் வீடு அமைந்த தெருவில் இருக்கும் பூட்டிய சிறிய கோவிலின் முன் வைத்துத் திருமணம் நடைபெற்றது. அதாவது நமது ஆசிரியரின் மகள் விரும்பிய அளவிலான திருமணம் அம்மாணவிக்கு நடந்தேறியது. மிகப்பெரிய அளவிலான ஆடம்பரமான அந்த அழைப்பிதழைத் தந்தபோது தமது மாணவியின் முகத்தில் நிறைந்திருந்த பூரிப்பு அவரது நினைவில் நிழலாடியது. அது எந்தப் பெண்ணுக்கும் ஏற்படும் மணமாலையின் நறுமணமாக இருக்கலாம்; அந்த வெண்புரவிக் கனவின் விளைவாக மட்டுமே இருக்கலாம். ஒரு வேளை அவரது மகளைப் போல அம்மாணவியும் ஆடம்பரத்தை விரும்பாதவளாகவும் இருக்கலாம். ஆனாலும் அவர் மனம் படபடத்தது - வாழ்வின் கசப்பான நிதர்சனத்தில் தன்னால் எண்ணிப் பார்க்க இயலாத அளவிலான திருமண விழா கைகூடவில்லையே; வெண்ணை திரண்டு வரும்போது தாழி உடைந்தது போலானதே என்று அவள் ஏக்கம் கொண்டிருப்பாளோ என்று. திருமண நிகழ்வு வெகு சாதாரணமாக நடந்தேறினாலும், உலகில் யாருக்கும் அமையாத சீரும் சிறப்புமான மணவாழ்வு அவளுக்கு அமைந்திட வேண்டும் என்று அவரது மனம் வெறும் சம்பிரதாயமாக வாழ்த்தாமல் அதற்காக ஏக்கமே கொண்டது. தம் மகளின் நிறைவேறிய ஆசைக்காக மகிழ்ந்த அதே மனம், அவரது கற்பனையேயானாலும் நிறைவேறாத தம் மாணவியின் கனவிற்காக இனம் புரியாமல் அழுதது. காட்சி 2 : மணமான அவரது மகள் ஒரு வருடத்தில் ஒரு பேத்தியை அவரது கைகளில் தவழவிட்டாள். மருத்துவமனையில் மகள் தங்கியிருந்த அறைக்கு அருகில் அவரது நண்பரின் உறவுக்காரப் பெண் மகப்பேற்றின் பொருட்டுத் தங்கினாள். அவரது பேத்தி பிறந்த ஒரு நாள் முன்னர்தான் அப்பெண்ணுக்குக் குழந்தை பிறந்திருந்தது. எட்டு மாதத்திலேயே பிறந்து விட்டதால், அப்பெண்ணின் குழந்தை இன்குபேட்டரில் வைக்கப்பட்டது. ஏதோ மருத்துவக் காரணத்தால் இரண்டு நாட்களில் அக்குழந்தை இறந்து போனது. திருமணமாகி ஐந்து வருடக் காத்திருப்புக்குப் பின் எட்டு மாதம் கருவில் சுமந்த கனவு கானல் நீரானது. அறுவை சிகிச்சை மூலம் பெற்றதால் அப்பெண்ணினால் மனம்விட்டு அழவும் முடியவில்லை. இருவரும் ஒரே நேரத்தில் மருத்துவமனையிலிருந்து வீடு திரும்ப விடுக்கப்பட்டனர். அப்பெண் முதலில் மருத்துவமனை வாயிலில் நின்ற அவர்களது காரை நோக்கித் தன் உறவினர்களுடன் சென்று விட்டாள். இதனை அறியாத நமது ஆசிரியர் தமது மகளையும் பேத்தியையும் உறவினர்களுடன் வெளியே அழைத்து வந்தார். அப்போது ஒரு இளம் பெண் வந்து, "தவறாக நினைக்காதீர்கள். ஒரு ஐந்து நிமிடம் நீங்கள் தாமதித்து வெளியே வரலாமா ?" என்று வேண்டினாள். நிலைமையைப் புரிந்து கொண்ட ஆசிரியரும் மகளும், "ஓ ! தாராளமாக" என்று பின்தங்கினர். கனவைத் தொலைத்த அப்பெண் கனவைச் சுமந்து வரும் இவளைக் காணும்போது தன்னிலையிரக்கம் கொள்வதைத் தவிர்க்கலாமே ! வயதில் அவளும் சின்னப் பெண்தானே ! சிறிது நேரம் கழித்து ஆசிரியரும் மகளும் வெளியே வந்தபோது லேசான மழைத் தூறல் ஆரம்பித்திருந்தது. மருத்துவமனைக்கு வந்திருந்த ஓர் இளைஞர் தமது கையில் இருந்த குடையைக் குழந்தைக்குப் பாதுகாப்பாக கார் வரை பிடித்து வந்தார். ஆசிரியர் அந்த இளைஞருக்கு வெகுவாக நன்றி சொல்லி காரைக் கிளப்பினார். சிறிது தூரம் சென்றதும் மகள் சொன்னாள், "அப்பா ! குழந்தைக்குக் குடைபிடித்து வந்தவர்தான் அந்தப் பெண்ணின் கணவர் ". ஆசிரியருக்கு அடிவயிற்றில் ஏதோ செய்தது. காரின் கண்ணாடியில் விழுந்தோடிய சாரலை வைப்பர் துடைத்துக் கொண்டிருக்க, தம் கண்ணை மறைத்த நீரைத் துடைக்கப் போராடினார். அக்கணம் அவர் அப்பெண்ணுக்குத் தாயுமானார். வீட்டிற்கு வரும் புதிய வரவை மகிழ்வாய்க் கைகளில் சுமந்து வந்த அவர், தம் கனத்த இதயத்தை இதயத்திலேயே சுமந்து வந்தார். மேற்சொன்ன இரு காட்சிகளும் ஆங்காங்கே நாம் கடந்து செல்பவைதாம். அவற்றின் தாக்கம் வலியதா, எளியதா என்பது அவரவர் தீர்மானிப்பது. தம் மாணாக்கர்க்கு "அறிவினான் ஆகுவது உண்டோ பிறிதின்நோய் தந்நோய்போல் போற்றாக் கடை" என்ற குறளுக்கு உரை சொன்ன ஆசிரியர், தாமே அக்குறளின் உரையானார். முன்னர் நாம் கூறியது போல பாட்டன்-பாட்டியிடம் பாடம் பயின்றவர், இலக்கியம் உணர்ந்தவர், உரிய பருவத்தில் தோழர்களால் வளர்க்கப்பட்டவர் அப்படித்தான் இருக்கமுடியும்; அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும்.

இக்கட்டுரை ஈழத்தில் நிலவும் உயர்சாதியம், சநாதனம், வர்ணாசிரமம் பற்றிய புரிதலை என் போன்றோருக்கு ஏற்படுத்துகிறது. தமிழ்நாட்டு நிலைமையிலிருந்து பெரிதும் வேறுபடவில்லை என்பதால், இதில் கூறப்பட்டுள்ள ஈழ நிதர்சனங்களில் மிகைப்படுத்துதல் எதுவும் இல்லை என்றே உணர்கிறேன். தற்செயலாக தமிழ்நாட்டின் உயர்சாதி அரசியல் பற்றிச் சுருக்கமாக நான் சமீபத்தில் எழுதி யாழில் பதிவிட்டதும், ஈழ நிலை விரிவாக இப்போது வாசிக்கக் கிடைத்ததும் பொருத்தமாக அமைந்தது. இத்தலைப்பில் ஈழ நிலைமையை மென்மேலும் தேடி வாசிக்கும் ஆவலைத் தூண்டியுள்ளது கிருபன் அவர்களின் இப்பதிவு.

இது போன்ற இயல்பான நிகழ்வையெல்லாம் கணவன் மனைவியிடமோ, மனைவி கணவனிடமோ பகிர்தலை யோசிக்க, தவிர்க்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று நினைக்கிறேன். ஆனால் இங்கு குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நிகழ்வு சற்று அரிதானது. நிலாமதி அவர்கள் சொன்னது போல, இந்நிகழ்வில் மனைவி கொரோனா பயத்தினால் உளவியல் பாதிப்படைந்துள்ளார் என்று வீட்டிலுள்ளோருக்குத் தெரிய வந்திருந்தால் சொல்வதைத் தவிர்க்கலாம் ; சொல்லாமல் கணவன் தனிமனித இடைவெளியைக் கடைப்பிடிக்கலாம். நிற்க. தலைப்பைப் பார்த்ததும் வேறு தனிப்பட்ட விஷயமாய் நினைத்ததால், அதையொட்டியும் எழுதி விவாதத்தைத் (தாமதமானாலும் விவாதம் ஏற்படுமானால்) திசை திருப்பும் எண்ணம் தோன்றுகிறது (!). பிற்காலத்திய கதைகளிலும் திரைப்படங்களிலும் நாயகன் புதுமை செய்வதாக எண்ணி, திருமணத்திற்குச் சற்று முன்னரோ பின்னரோ தனது பழைய காதலைப் பற்றிக் கூறி, பிற்காலத்தியத் தவறான புரிதல்களைத் தவிர்க்க அவளும் வெளிப்படையாகப் பேசலாம் எனும் காட்சியமைப்பைக் காண்கிறோம். உளவியல் ரீதியாக அணுகும்போது இதில் நேர்மை, வெளிப்படைத்தன்மையெல்லாம் அபத்தமாகத் தோன்றுகிறது. இதனால் எத்துணைப் பக்குவப்பட்ட மனதானாலும், ஆழ்மனது உடையாவிட்டால் கூட கீறல் விழுந்த கண்ணாடியாகும் ; கடைசி வரை ஒட்டாது என்பது என் அனுபவ ஞானமல்ல ; கேள்வி ஞானம். எனவே காதல், கத்திரிக்காய் என்ற மிகவும் தனிப்பட்ட விடயமெல்லாம் மனமெனும் அறையிலிருந்து அம்பலத்திற்கு வரக்கூடாது. அந்த அம்பலத்தில் கணவனும் உண்டு ; மனைவியும் உண்டு. மரணத்தில் கட்டையோடு எரிய வேண்டியதை வாழும்போது வெளியே எடுத்தால் வாழும் வரை சுடும். எனவே தலைப்பில் உள்ள கேள்விக்கு என் பதில் : இல்லாளிடமோ கொண்டவனிடமோ எல்லாவற்றையும் இயம்புதல் நலமில்லை.

இது உண்மை என்று நான் முழுமையாக நம்புகிறேன்.

உயர்சாதி அரசியல் - சுப. சோமசுந்தரம் கருத்தியல் அடிப்படையில் உயர்ந்த சாதி, தாழ்ந்த சாதி எனும் பாகுபாட்டிற்கு நாம் எதிரிகள் என்றாலும், சாதியில் ஊறிய சமூகம் தந்த இச்சொல்லாடல் இங்கு பயன்பாட்டிற்கு எளிதாகவும் இயல்பாகவும் தோன்றுவதால் இக்கட்டுரையில் 'உயர்சாதி'யைப் பொறுத்தருள வேண்டும். கட்சி அரசியலில் ஆரம்பித்து சாதி அரசியலிலும் சமூக நீதியிலும் இக்கட்டுரையை முடிப்பது தடம் புரள்வதல்ல. காலத்தின் கட்டாயம். இன்றைய நிதர்சனங்களின் பட்டவர்த்தனம் (தமிழ் ? சரி, விடுங்கள் தோழர் !) தமிழ்ச் சமூகத்தில் எல்லாக் காலங்களிலும் அரசியல் இருந்தது. நட்பு வட்டத்திலும் உறவுக் குழுமங்களிலும் கொள்கை அரசியல் மற்றும் கட்சி அரசியல் சார்புகள் இருந்தன. ஆனால் அவை நட்புக்கும் உறவுக்கும் இடையூறாய் நின்றதில்லை. குறிப்பாக உறவுமுறைகளில் யார் எந்தக் கொள்கை மற்றும் கட்சி சார்பு உடையவர் என்பதை முன்பெல்லாம் யாரும் கண்டுகொள்வதில்லை. இதில் பெரும்பான்மையோர் எந்தச் சார்பும் இல்லாமல் அரசியல், சமூக வாழ்வில் பெரும் நாட்டம் கொள்ளாமல் இருந்தமை காரணமாக இருக்கலாம். திமுக, அதிமுக, காங்கிரஸ், கம்யூனிஸ்ட் போன்ற பெருங்கட்சிகளும் வேறு சிறு கட்சிகளும் இந்திய சமூகத்தை, குறிப்பாகத் தமிழ்ச் சமூகத்தை, சொல்லிக்கொள்ளும் அளவிற்குப் பிரித்ததில்லை. சில சிறு கட்சிகளைத் தவிர மற்ற கட்சிகள் சாதி மத அடையாளங்களுடன் வந்ததில்லை. வேட்பாளர் தேர்வு முதலிய நடவடிக்கைகளில் அனைத்து கட்சிகளிலும் சாதி மதங்களின் பங்களிப்பு இருந்தபோதும், ஒட்டுமொத்தமாக அவை தம் மீது சாதி, மதச் சாயம் பூசி கொண்டதில்லை. இவையனைத்திற்கும் மாறாக தற்காலத்தில் இரண்டே இரண்டு எதிரெதிரான அரசியல் சமூகத்தில் அரங்கேறக் காணலாம். அவற்றில் ஒன்று வெறித்தனமாக வினையாற்றுவதும் மற்றொன்று சளைக்காமல் எதிர்வினையாற்றுவதும் வாடிக்கையாகிப் போனது. இந்த மாற்றத்திற்கான காரணம் சமூகப்பார்வை உள்ள அனைவருக்கும் உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி. இந்திய ஒன்றியத்தில் பெரும்பான்மைவாதமான இந்து மதவாதம் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டக் காலத்திலேயே அவ்வப்போது தலை தூக்க முயன்றதை வரலாறு ஓரளவு அறிந்தவர் அறிவர். மதக்கலவரங்கள் பெரிய அளவிலோ சிறிய அளவிலோ ஆங்காங்கே நிகழ்ந்த போதும் மதச்சார்பற்ற தலைவர்களின் ஆளுமையினால் இந்நாடு உலகமே வியக்கும் மதச்சார்பற்ற ஒரு பெரிய ஜனநாயகமாக முகிழ்த்தது. அத்தகைய தன்னேரில்லாத் தலைவர்கள் வாய்த்தது நாட்டிற்கான பெரும்பேறு. ஏனைய மதவாதங்களையும் புறந்தள்ளுவதற்கில்லை. அவற்றையும் கட்டுக்குள் வைத்தது தன்னலமற்ற ஆன்றோர், சான்றோர்தம் தலைமை பண்பு. இத்தலைமைப் பண்பின் குறியீடான காந்தியார் சுடப்பட்டது மதவாதத்தில் அன்று தோற்றுப்போனவர்களின் விரக்தி நிலை வெளிப்பாடு. அக்கூட்டத்தினர் வட இந்தியாவில் தலையெடுக்க ஆரம்பித்த அதே காலகட்டத்தில் தமிழகத்தில் சமூகநீதிக்கு அடித்தளமிட்ட நீதிக்கட்சி தோன்றியது தமிழருக்கான பெரும்பேறு. பின்னர் திராவிடக் கட்சிகளாக நம் நீதிக்கட்சி ஒன்று பல ஆயிடினும் சமூகநீதி, மொழி உணர்வு போன்ற அடிப்படைக் கொள்கைகள் என்றும் சீரிளமைத் திறத்துடன் துலங்கியதும், இந்து மத வாதம் ஆரிய இனவாதம் போன்ற அழிவுக் கோட்பாடுகள் இங்கு கருவிலேயே கலைந்ததும் தமிழினத்தில் பாமரர்களைப் பொருத்தமட்டில் கூரையைப் பிய்த்துக் கொண்டு வந்த வரம். அவ்வரம் தந்த சாமிகள் பெரியார், அண்ணா எனப் பல ஆன்றோர் பெருமக்கள். எத்துணை உயரிய கொள்கைகள் முன்னிருந்தாலும் பாமரன் பாமரன்தானே ! இலவசமாய்ப் பெற்றதன் அருமை தெரியாமல் வஞ்சனை செய்வாரிடம் விற்று விடுவானோ என்ற ஆதங்கத்தின் வெளிப்பாடே இக்கட்டுரை எனலாம். அவ்வஞ்சகர், முன் எப்போதுமில்லாத அளவில் சூதுவாதுகளை ஆங்காங்கே விதைக்க முனைவதே இந்த அச்சத்திற்கும் ஆதங்கத்திற்கும் காரணமாய் இருக்கலாம். சரி, தற்காலத்தில் அரங்கேறி வரும் வலதுசாரி மதவெறி, இனவெறி அரசியலுக்கு வருவோம். தொலைக்காட்சி விவாதங்களிலும், புலனப் (Whatsapp) பதிவு, முகநூல் பதிவு போன்ற சமூக வலைத்தளங்களிலும், பத்திரிக்கை ஊடகங்களிலும், நண்பர்களும் உறவினர்களும் கூடும் நிகழ்ச்சிகளிலும் அவர்கள் எண்ணிக்கையில் மிகச் சிலரே ஆயினும் அவர்களின் சங்கநாதம் நம் காதுகளுக்கு நாராசமாய் ஒலிப்பது தவிர்க்க இயலாத ஒன்று. சிரங்குக் கையனுக்கு சொரியாமல் இருக்க முடியாது என்பதை போல் அவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் மாற்று மதத்தினரையும் பகுத்தறிவுவாதிகளையும் வன்மத்துடன் விமர்சிப்பதைப் பார்க்கையில் 24 மணி நேரமும் வெறுப்பு அரசியலிலேயே அவர்கள் வாழ்வது புலனாகிறது. சங் பரிவாரங்களின் ஷாகாக்களில் மூளைச்சலவை செய்யப்பட்டோர் படித்தவர் படிக்காதவர் என்ற பேத மின்றி அப்படித்தான் இருக்கமுடியும். தமிழராயிருப்பினும் தமிழின் சிறப்பைப் பேசினாலே கோபம் வருகிற அளவிற்கான மூளைச்சலவை அது. மாற்று அரசியல் கருத்துக்களை நாம் ஏற்றுக் கொள்ளாவிட்டாலும், அதுவும் ஒரு கருத்து என்ற முறையில் வரவேற்கலாம். ஆனால் பாசிசம் ஒரு அரசியல் கருத்தாகவே கொள்ளத்தக்கதல்ல. மேலும் கட்சி அரசியல் பேசுவதாக நினைத்துக் கொண்டு அவர்கள் பேசுவது அறிந்தோ அறியாமலோ அவர்களின் ஆழ்மனதில் விதைக்கப்பட்ட மதம் என்னும் விஷ வித்து. அதிலும் இவர்களைக் கவர்வதற்காக மதச் சாயம் பூசப்பட்ட உயர்சாதி அரசியல் எனும் விதையே அது. முளைக்கவிட்டால் வருணாசிரமம், மனுநீதி என்று மீண்டும் வெளிவரும் என்பது தமிழ் மாநில அளவில் அவர்களுக்குத் தலைமை ஏற்றுள்ள சில முட்டாள்களின் பிதற்றலில் தெற்றென விளங்கி நிற்பது. இந்துத்துவா என்ற பெயரைத் தாங்கியது பிராமணியமும் அரைப்பிராமணியமும் (Neo-Brahminism) என்பதை அவர்கள் உணரும்போது நிலைமை கை மீறிப் போயிருக்கும். இவையெல்லாம் பெரியார் மண்ணில் நிகழ வாய்ப்பில்லை என்ற நமது அசட்டுத் தைரியம் வஞ்சனை செய்வாரின் பலமாக வாய்ப்பு உண்டு. இது ஹிட்லர் உலகுக்கு சொல்லித்தந்த பாடம். சூழ்நிலை காரணமாக தமிழ்நாட்டில் அமைந்த அடிமை அரசினைக் கொண்டு அதிகாரப் பொறுப்புகளில் தங்களின் கோட்பாட்டினைத் (!) தழுவியவர்களை ஆங்காங்கே விதைத்ததும் தூவியதும் அவர்கள் நாஜிக்களிடம் கற்ற பாலபாடம். இச்சூழலில் பெரியாரையும் அண்ணாவையும் இன்றைய தமிழ் இளைஞர்களிடம் கொண்டு செல்வதே தமிழின உய்விற்கான வழியாக இருக்க முடியும். வலதுசாரிகளின் இன, மத, உயர்சாதி அரசியலைத் தமிழ் மண்ணில் எதிர்கொள்ள இடதுசாரிகளே இன்று கையில் எடுக்க வேண்டிய ஆயுதங்கள் பெரியார், அண்ணா போன்றோரே. இவ்விருவரும் வாழ்ந்து காட்டாத மண்ணுக்கான மார்க்சியம் உலகில் உண்டா என்ன ? இந்திய ஒன்றியத்தை காக்க நம்மால் முடியுமோ என்னவோ, தமிழ் மண்ணைக் காக்கும் கடமை தமிழராய் பிறந்த அனைவருக்கும் உண்டு. உயர்சாதியினரின் வீட்டு இழவில்கூட சிதைக்குத் தீ மூட்டிய கையோடு மரத்தடியில் அமர்ந்து அந்தக் கருமாந்திர அரசியலை அவர்கள் ஆரம்பிப்பது வெறியின் உச்சம். நட்பையும் உறவையும் அவர்கள் பகைக்கவும் தயங்குவதில்லை. இத்தகையோரின் நட்பும் உறவும் நமக்கு மட்டும் இனிக்குமா என்ன ? எதிர்வினையாடலைத் தவிர வேறு வழியை அவர்கள் நமக்கு விடுவதேயில்லை. நாம் எடுக்க வேண்டிய ஆயுதத்தை எதிரிதானே தீர்மானிக்க முடியும் ? உயர்சாதி என்று வகைப்படுத்தியிருக்கும் அரைப் பார்ப்பனிய சமூகமொன்றில் பிறந்த எனக்கு இவர்களை அருகிலேயே பார்க்கக் கிடைத்ததும், சுயசாதி விமர்சனம் செய்யும் நிலை ஏற்பட்டதும் எனது துர்ப்பாக்கியம். வலதுசாரி தீவிரவாதத்துடன் இயங்குவோர் ஏனைய சாதிகளில் இல்லாமல் இல்லை. ஆனால் அத்தகையோர் ஆங்காங்கே சிதறிக் கிடக்க, உயர் சாதியினர் மட்டும் அனேகமாக ஒட்டுமொத்தமாய் அங்கே நிற்பதைக் காண்கையில் அதற்கு நியாயமான காரணங்கள் இருக்கலாம் என்று எண்ணத் தோன்றும். "அப்படி உங்களுக்கு என்னதான் பிரச்சினை ?" என்று அவர்களைப் பேட்டி (!) எடுத்தால், உயரிய காரணம் எதுவுமில்லை என்பது புலப்படுகிறது. உயர்சாதியினர் அறிவு நிலையிலும் உயர்ந்து நிற்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்பது தெளிவாகிறது. பரவலாக அவர்கள் முன்வைக்கும் காரணங்கள் விரல்விட்டு எண்ணக்கூடியவையே. அவை முதிர்ச்சியின்மையை வெளிப்படுத்தினாலும் நம்மிடம் தேர்ந்த பதில்கள் இருப்பது கட்டாயமாகிறது இதோ நம் பட்டியல் : (1) மாற்று மதத்தினர் - குறிப்பாகக் கிறித்தவர், இஸ்லாமியர் - மதம் மாறியோர், மதம் மாற்றுவோர் என்பதாலும், அரசாங்கத்தில் சிறுபான்மையினர் உரிமை என்ற ஒன்றைப் பெறுவோர் என்பதாலும், மதச்சார்பின்மை பேசுவோர் இவர்களை விமர்சிப்பதில்லை என்பதாலும் இம் மதத்தினர் மீது வெறுப்பு. மதம் மாறியவர்கள் பெரும்பாலும் ஒரு காலத்தில் வருணாசிரமத்தினால் ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் என்பதும், அப்போது அவர்கள் மாறினார்கள் என்பதை விட தங்களால் விரட்டப்பட்டவர்கள் என்பதும் இந்த உயர் சாதியினர் அறிவார்களா ? எனக்குத்தெரிந்து அன்றைய நெல்லை, குமரி மாவட்டங்களில் என் சாதியினரின் கோரத் தாண்டவத்தால் பாதிக்கப்பட்டு சிஎஸ்ஐ கிறித்துவத்தை நோக்கிப் பெரிய அளவில் மதமாற்றம் நடைபெற்றது. எந்தக் கோயிலுக்குள் அனுமதிக்கப்பட்டார்களோ அங்கே சென்றார்கள். எங்கே கல்வியும் மருத்துவமும் கிடைத்ததோ அங்கே சென்றார்கள். விரட்டியடித்த இவர்கள் புகலிடம் தந்து அவர்களுக்கான சமூக நீதியும் வழங்கியவர்களை வெட்கமில்லாமல் விமர்சிப்பார்களா ? மேலும் 300-400 வருடங்களாய் மதம் மாற்றப்பட்டவர்கள் அவர்கள் என்றால், சுமார் 1500 வருடங்களுக்கு முன் ஆரிய வந்தேறிகளால் மதம் மாற்றப்பட்டவர்கள்தானே நாமும் ? எந்த ஒரு மக்கள் திரளிலும் சிறுபான்மையினர் மீது தனிக்கவனம் செலுத்தி அவர்கள் தங்கள் அடையாளத்துடனும் தங்களுக்குரிய மரியாதையோடும் வாழ வழி செய்வது ஒரு ஜனநாயக அரசின் கடமை. மதச் சிறுபான்மையினர் மட்டுமின்றி மொழிச் சிறுபான்மையினருக்கும் தனிச் சலுகைகள் உள்ளது நியாயமானதே. பன்மைத்துவம் என்பது இந்திய ஒன்றிய அளவில் மட்டுமல்லாது மாநில அளவிலும் பேணப்பட வேண்டிய ஒன்றே. இனவாதமானாலும் மதவாதமானாலும் நடுநிலையோர் சிறுபான்மையை விடப் பெரும்பான்மையை அதிகம் பேசுவதற்கும் சாடுவதற்கும் காரணம் உண்டு. முன்னதை விடப் பின்னது ஆபத்தானது என்பதற்கு நாஜி ஜெர்மனி, சிங்களப் பேரினவாத இலங்கை, இஸ்ரேலை ஆக்கிரமித்துப் பின் பாலஸ்தீனத்தை விழுங்க முனையும் யூத மத, இனவாதம் என்று எடுத்துக்காட்டுகளை அடுக்கலாம். (2) சமூக நிலையில் தாழ்த்தப்பட்டோரின் ஆதிக்கம் அலுவலகம் முதலிய இடங்களில் அளவுகடந்து போவதாகவும் இதற்குக் காரணம் இட ஒதுக்கீடு என்பதுமான இவர்களின் மனக்குறை. தமிழ் நிலத்தில் சுமார் 60 வருடங்களே முழுமையாக அமலுக்கு வந்துள்ள இட ஒதுக்கீட்டையே இவர்களால் தாங்க முடியவில்லை. குறைந்தபட்சம் 1500 வருடங்களாக அவர்கள் 100 சதவீதம் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டதைப் பற்றி இவர்கள் வாயே திறப்பதில்லை. விழுந்தவன் எழுந்து நிற்கும்போது கம்பீரமாகத்தான் நின்று விட்டுப் போகட்டுமே ! அவன் யாரையும் எதையும் சட்டை செய்வதில்லை என்ற இவர்கள் குற்றச்சாட்டு உண்மையாயிருந்தால் கூட, அவனது எழுச்சியைக் கொண்டாடும் வகையில் அவனுக்குக் காலமும் வாய்ப்பும் தருவது சமூகத்தின் கடமை. (3) உயர்சாதியினரின் கட்டுப்பாட்டிலும் வழிகாட்டுதலிலும் செயல்படும் ஒன்றிய அரசு சமீபத்தில் இவர்களுக்கு அளித்த 10% இட ஒதுக்கீடு இவர்களுக்கான மகிழ்ச்சி. அதைப் பெற ஆண்டு வருமான உச்சவரம்பு ரூபாய் எட்டு லட்சம் என்பது இவர்களின் பரவசநிலை. முதலில் இட ஒதிக்கீடு சமூகநீதிக்கானதே தவிர வறுமை ஒழிப்புத் திட்டமன்று. வறுமை ஒழிப்புத் திட்டங்களை சாதி, மத பேதமின்றி வகுத்திடுவது ஒரு அரசின் கடமை என்பது ஒரு புறம். பிற்படுத்தப்பட்டோருக்கும் தாழ்த்தப்பட்டோருக்கும் அளித்த இட ஒதுக்கீட்டின் காரணமாகத்தான் உயர்சாதியினர் பாதிக்கப் பட்டனர் என்பது அபத்தம். அதாவது உயர் சாதியினர் மற்றவர்களைவிடத் தகுதி வாய்ந்தவர்கள் என்று பின்னப்படும் மாயை. அது உண்மையானால் இட ஒதுக்கீட்டின் பொதுப்பிரிவில் அத்தனை இடங்களையும் உயர்சாதியினர் நிரப்பியிருக்க வேண்டும். பொதுப்பிரிவில் 10 இடங்கள் இருந்தால் இரண்டு அல்லது அதிகபட்சம் மூன்று இடங்களில் உயர்சாதியினர் வரக் காணலாம். சமீபத்தில் ஒரு அரசு வங்கிக்கான நியமனத்தில் தாழ்த்தப்பட்டோருக்கான தகுதி வரையறை சுமார் 60% எனும்போது உயர்சாதியினருக்கான சமீபத்திய ஒதுக்கீட்டில் 28% என்பது வெட்கக்கேடு. வாய்ப்பு அளிக்கப்பட்ட அனைத்துச் சாதியினரும் தகுதியில் மேம்படுகிறார்கள் என்பதே உண்மை. சமூகத்தில் சமநிலை ஏற்படும்போது இட ஒதுக்கீட்டு முறையில் மீண்டும் மாற்றம் கொணர்வது ஜனநாயக முறையிலேயே நிகழமுடியும். வெறுப்பு அரசியலால் அல்ல. இப்போதுள்ள சமூக நீதியை ஜனநாயக முறையிலேயே நிலைநாட்டினார்கள். ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் விரல் கூட ஒடுக்கியவர்கள் மீது படவில்லை என்பதைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். எனவே சமூக ஒடுக்குமுறை குறித்த குற்றவுணர்வும், சாதி பேதமற்ற சமூகத்திற்கான முனைப்பும் உயர்சாதியினரிடம் அமைதல் வேண்டும். மேன்மக்களுக்கான வரையறையும் அதுவே. அதை விடுத்துக் குறுக்கு வழியில் மக்களை ஏமாற்றி, மதத்தின் பெயரால் உயர்சாதி அரசியல் செய்வது மனித நாகரிகத்திற்கு அப்பாற்பட்டது.

கொரோனாவின் கோரத் தாண்டவத்தில் நமக்குத் தெரிந்த பிரபலங்களும், சுற்றம், நட்பு வட்டத்தில் சிலரும் நேற்றிருந்து இன்று இல்லாமல் போவது நமக்கான சாபம்.

பதிவு ஒரு விடயத்தில் ஆரம்பித்து வேறு விடயத்திற்குச் செல்லக் காரணியாகிறேனோ என்று முதலில் தயக்கம். பரவாயில்லை, உறவுகளுடன் பேசத்தானே பதிவு என்று தொடர்கிறேன். நானும் உண்மையைச் சொல்வதானால், முதலில் என்னுள் உறையும் இலக்கிய ரசிகனே வெளிப்பட்டான். பொதுவாக இலக்கியங்களில் ரசிக்கும் போதும் மற்றவர்களுக்கு எடுத்துச் சொல்லும்போதும், பெண்ணின் உடல் காட்சிப்படுத்தப் படுகிறதே என்று என்னை ஆய்வுக்கு உட்படுத்துவதில்லை. தவறென்றால் எல்லாப் பழியும் வள்ளுவனுக்கும் ஏனையோருக்கும் என்று என் மனதுக்கு நான் சொல்லிக் கொள்வேன். நீங்கள் குறித்துள்ள வரியைத் தோழரின் பதிவில் வாசித்ததும் எனக்கு நினைவில் வந்தது சீவக சிந்தாமணியில் எனக்குத் தெரிந்த வரி, "இலைகொள் பூந்தார் உழுத இன்ப வருத்தம் நீங்க" என்பதுவே. ஆனால் ரசனைக்கும் இடம், பொருள், ஏவல் உண்டே என்று எனக்கு மின்னலடித்தது. பதிவில் உள்ள சிங்களப் பெண் ஏதோ இலக்கியத்தின் கற்பனைப் படைப்பு அல்லவே. நம்முடன் விவாதம் செய்யும் நிஜம் அப்பெண். போர்க்களத்தில் நம்முடன் பொருது மரித்த ஒரு பெண்ணின் ஆடை விலகியிருப்பின் நம்மிடமுள்ள துணியையோ ஆடையையோ வைத்து மறைத்து விட்டுக் கடந்து செல்வதுதானே நமக்கான போர் அறம் ! ஒரு ஜுஜுபி மேட்டருக்கு இவ்வளவு build up தேவையா என்று எழுதி முடித்த பிறகுதானே தோன்றுகிறது ! சொல்ல வந்தது உங்களுக்குத் தோன்றிய கவிதை நயம் நல்ல கலை ரசனையுள்ள எவருக்கும் தோன்றுவதுதான் என்பதுவே.

உங்கள் எழுத்து பண்பாட்டின் வெளிப்பாடு. சிறந்த மொழிநடைக்கு எடுத்துக்காட்டு. நான் எழுதியதற்கு உங்கள் எழுத்து மெருகூட்டியது என்பதே உண்மை.

நான் ஈழத்தமிழர் களத்தில் நின்றதில்லை. ஆகையால் இவ்விடயத்தில் கருத்துச் சொல்ல எனக்குப் பெரியளவில் தகுதியில்லைதான். இருப்பினும் ஏதோ சொல்லத் தோன்றுகிறது. தமிழர்க்கு அத்துணைக் கொடுமைகள் அரங்கேறிய பிறகும் அவை பற்றி அப்பெண் அறியாமல் இருக்க வாய்ப்பில்லை. இருப்பினும் அவள் பாதிக்கப்பட்வர்களிடமே அக்கொடுமைகளை நியாயப்படுத்துவதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. ஒரு எதிரி இனப்பெண் வன்முறையில் இறங்கினால் அவளை நாம் தாக்குவதையோ, தேவையானால் கொல்வதையோ என்னால் நியாயப்படுத்த முடிகிறது. ஆனால் அவளது பெண்மையை சொல்லிலோ செயலிலோ மலிவு படுத்துவது நமக்கு உகந்ததல்ல என்பது என் கருத்து. தலைவர் பிரபாகரன் பெண்மை மலிவுபடுத்தப்படுவதை அனுமதிப்பதில்லை என்று கேள்வியுற்றிருக்கிறேன். சில சமயங்களில் எதையாவது முறைதவறிக் கிண்டல் செய்துவிட்டு நான் வருந்தியிருக்கிறேன். எனவே எனது இக்கருத்தை ஏதோ நான் இடித்துரைப்பதாக தோழர் Paanch எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம். கோபத்தில் நம் எல்லோருக்கும் ஏற்படுவதுதான்.

வளர்ந்து வா மகனே ! - சுப.சோமசுந்தரம் தமிழக தேர்தல் 2021 முடிவு வருமுன் அவசரம் அவசரமாக அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டம் எனும் பெயரில் கூடி, ஆக்ஸிஜன் மட்டும் தயாரிக்க அனுமதிக்கலாம் எனப் பம்மாத்து வேலையாக ஸ்டெர்லைட்டைத் திறக்க வழி செய்த அனைத்துக் கட்சித் துரோகத்தை எழுதிய சிறிய பதிவு. சில காலம் முன்பு நிகழ்ந்த ஒரு ஸ்டெர்லைட் எதிர்ப்பு மக்கள் போராட்டத்தின் பின்னணியில். வளர்ந்து வா மகனே! நீயே இப்போது விடிவெள்ளி. நீயென்பது ஓட்டுக் கட்சிகளால் இன்னும் மூளைச்சலவை செய்யப்படாத உன் தலைமுறையினர். நாங்கள் பாசிசவாதிகளையும் அடிமைகளையும் என்றுமே நம்பியதில்லை; அதனால் அவர்கள் எங்களை ஏமாற்றவில்லை. முழுமையாக இல்லாவிட்டாலும் ஏதோ ஒட்டுப் போட்ட திராவிடக் கட்சி, நொண்டி நோக்காடான இடதுசாரிகள் என்று நம்பி ஏமாந்து போகிறோமே எங்களுக்கான நீதியை நீதானடா வழங்க வேண்டும். ஒவ்வொரு முறை ஏமாறும்போதும் பாமர மனம் நம்பிக்கையை வேறு எதிலாவது ஏற்றுகிறது. அப்படித்தான் இப்போது நீ கிடைத்திருக்கிறாய் மகனே ! நாங்கள் பெரும் விவேகிகள் என்று நினைத்தவர்கள் எல்லாம் சமாளிப்பு மன்னர்கள் என்று உணர எங்களுக்கு இத்தனை நாட்களா? அவரவர் கட்சிக்கு வாழ்க்கைப்பட்டு விட்டார்களாம். எங்களைப் போன்ற டியூப் லைட்டுகளைப் பார்த்து அந்தக் கொள்கைக் குன்றுகள் எள்ளி நகையாடுவது உன் காதுகளில் விழ வேண்டும். அந்தப் பதினான்கு உயிர்களின் ஓலத்தில் எங்கள் காது கிழிகிறதடா. அவர்களைச் சுட்டவன் எவன், சுடச் சொன்னவன் எவன் என்ற கேள்வியை இந்த அதிமேதாவிகள் யாரும் இன்று வரை கேட்கவில்லை. நியாயம்தானே! இவர்கள் ஆட்சிக் காலத்திலும் மக்களைச் சுட்டவர்கள்தானே ! அது தமிழகமாய் இருந்தால் என்ன, TATA முதலாளிக்கான சிங்கூர் ஆக இருந்தால் என்ன ? முதலாளி வர்க்கத்தின் முன் இடது என்ன, வலது என்ன, திராவிடம் என்ன, ஆரியம் என்ன ? Sterlite என்பது தேர்தல் முடிவுக்கு முன் இவர்களுக்கு வைக்கப்பட்ட litmus test. கையில் மை காயுமுன்பே தோற்றுப் போனார்கள். தேர்தல் முடிவு அறியும் ஆர்வமெல்லாம் போய்விட்டதடா. நீதியை வழங்க உன் தலைமுறையினருக்கான ஆயுதத்தை நீங்கள்தான் தீர்மானிக்க வேண்டும். அது மீண்டும் வாக்குச் சாவடியாகக் கூட இருக்கலாம். ஆனால் நீதி வேண்டும். நீயே வழங்க வேண்டும்.