பா. சதீஷ் குமார்

ரத்த மகுடம்-62 நிமிர்ந்த அனந்தவர்மர் மெல்ல எழுந்து சாளரத்தின் அருகில் சென்றார்.ஓரமாக மறைந்தபடி குனிந்து திரைச்சீலையை கீழே லேசாக விலக்கினார்.அறை வாயிலில் இரு காவலர்களும்; சற்றே தள்ளி நான்கு காவலர்களும் அசையாமல் நின்றிருந்தனர். அறுவர் கரங்களிலும் ஈட்டிகள். அனைவரது கச்சையிலும் எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் உருவும் வகையில் வாட்கள்.இந்த அணிவகுப்புக்கு இடையில் குறிப்பிட்ட காலவெளியில் சாளுக்கிய வீரர்கள் இந்தப்பக்கமும் அந்தப் பக்கமுமாக நடந்துகொண்டிருந்தனர்.நடைபயின்றவரின் கண்கள் எட்டு திசைகளையும் ஊடுருவியபடியும் அலசியபடியும் இருந்ததை அனந்தவர்மரால் உணர முடிந்தது.தான் இருந்த அறைப்பக்கம் வரும்பொழுதெல்லாம் வீரர்களின் கருவிழிகள் தாழிடப்பட்ட அறைக் கதவையும், சாளரங்களையும் தவறாமல் கண்காணிப்பதை கவனித்தார்.இப்படி நடக்கும் என ஊகித்ததாலேயே அனந்தவர்மர் காற்றில் திரைச்சீலை அசைவது போன்ற தோற்றத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தார். இதன் ஒரு பகுதியாகவே அவ்வப்போது கீழ்நோக்கி அதை உயர்த்தி வெளி நடமாட்டத்தை கவனித்தார்.காவல் பலமாகவே இருக்கிறது. அதேநேரம் காவலுக்கு நிற்கும் சாளுக்கிய வீரர்கள் உட்பட அரண்மனைப் பணியாளர்கள் வரை ஒருவருக்கும், தான் சிறை வைக்கப்பட்டிருக்கிறோம் என்பது தெரியாது என்பதை அறியவும் அனந்தவர்மருக்கு அதிகநேரம் பிடிக்கவில்லை.தனக்குள் புன்னகைத்தார்.‘விக்கிரமாதித்தா... சாளுக்கிய அரியணையைக் கைப்பற்ற வாரிசுகள் இருவர் மீண்டும் போட்டி போடுகின்றனர் என்ற உண்மை பல்லவர்களுக்கும் பாண்டியர்களுக்கும் மட்டுமல்ல... சாளுக்கிய வீரர்களுக்கும் தெரியக் கூடாது என கவனமாக காய்களை நகர்த்துகிறாய். தெரியும் பட்சத்தில் சாளுக்கியப் படைகள் இரண்டாகப் பிரியலாம்... அது எதிரி நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு சாதகமாகலாம்... இதனால் சாளுக்கியர்களின் சாம்ராஜ்ஜிய கனவு கரைந்து போகலாம்... ஏன், சாளுக்கிய தேசமே இருந்த இடம் தெரியாமல் மறையவும் செய்யலாம் என அஞ்சுகிறாய்.எப்படி உன் உடலில் மாமன்னர் இரண்டாம் புலிகேசியின் ரத்தம் ஓடுகிறதோ அப்படி என் உடலிலும் அவரது குருதியேதான் பாய்கிறது!நியாயமாக எனக்குக் கிடைக்க வேண்டிய அரியணைக்காகத்தான் போராடுகிறேனே தவிர என் தாய்நாட்டைக் கூறு போட்டு விற்பனை செய்ய உரிமைக் குரலை எழுப்பவில்லை.சாம்ராஜ்ஜியமாக விரிந்து தென்னகம் முழுக்க சாளுக்கியர்கள் ஆள வேண்டும் என்ற கனவு எனக்கும் இருக்கிறது.பல்லவ மன்னனிடம் படை உதவி கேட்டது சாளுக்கியர்களின் சிம்மாசனத்தில் நான் அமர்ந்து படை திரட்டி அதே பல்லவர்களை வேரோடு அழிக்கத்தான்!அர்த்த சாஸ்திரத்தில் எதிரிகளையும் சாதகமாகப் பயன்படுத்தச் சொல்கிறார் கவுடில்யர். இந்த வழியையே நான் பின்பற்றுகிறேன்...பார்க்கலாம், நம் தந்தை இரண்டாம் புலிகேசியின் பேரரசுக் கனவை மூத்தவனான நான் நிறைவேற்றுகிறேனா அல்லது இளையவனான நீ நிறைவேற்றுகிறாயா என்று.அச்சப்படாதே... மீண்டும் நம் இருவருக்குள் அரியணைப் போட்டி ஏற்பட்டிருக்கிறது என்பதை வெளியில் கசிய விடமாட்டேன். படை உதவி செய்வதாகச் சொல்லியிருக்கும் பல்லவ மன்னர் பரமேஸ்வர வர்மரும் இந்த விஷயத்தில் ரகசியம் காப்பதாக உறுதி அளித்திருக்கிறார், அதுவும் அனுதினமும், தான் பூஜிக்கும் சிவலிங்கத்தின் மீது சத்தியம் செய்து.எனவே, உன் வழியிலேயே நானும் அமைதி காக்கிறேன். நம் இருவருக்கும் இடையிலான பிரச்னை யாருக்கும் தெரியாதபடி பார்த்துக் கொள்கிறேன்.ஆனால், இறுதியில் வெற்றி பெறப்போவது நான்தான்!’மனதுக்குள் உறுமியபடியே சத்தம் எழுப்பாமல் படுக்கைக்கு வந்த அனந்தவர்மர், விரிக்கப்பட்டிருந்த பட்டையும், அரக்கினால், தான் வட்டமிட்ட வாளையும் பார்த்தார்.அவர் வதனத்தில் பெருமிதம் ஜொலித்தது.‘முட்டாள் விக்கிரமாதித்தா! காஞ்சி மாநகரத்தை உன்னிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு பல்லவ மன்னன் ஓடிவிட்டான் என்றா நினைக்கிறாய்! படைகளைத் திரட்டி வருகிறானடா! அவனிடம் இப்பொழுது ஆயுதங்கள் குவிந்து வருகின்றன!’நிம்மதியுடன் அந்த பட்டை சுருட்டி தன் இடுப்பில் செருகிவிட்டு படுக்கையில் சாய்ந்தார்; உறங்கத் தொடங்கினார்...‘‘வாருங்கள் கங்க இளவரசே...” ராமபுண்ய வல்லபர் வரவேற்றார். ‘‘தங்களுக்கு ஏற்பட்ட சிரமத்துக்கு வருந்துகிறோம்...’’‘‘என்ன இது அமைச்சரே... நீங்கள் போய் என்னிடம்...’’ சங்கடத்துடன் பதிலளித்த கங்க இளவரசன், ராமபுண்ய வல்லபரை உற்றுப் பார்த்தான்.‘‘என்ன இளவரசே?’’‘‘ஒன்று கேட்கலாமா?’’‘‘கேளுங்கள்...’’‘‘அனந்தவர்மர் மீண்டும் பிரச்னை செய்கிறாரா? என் தந்தையிடம் இதைத் தெரிவிக்கலாமா?’’ராமபுண்ய வல்லபர் தன் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியையும் வெளிப்படுத்தவில்லை.‘‘நீங்கள் நினைப்பது போல் எதுவுமில்லை இளவரசே... தேவைப்பட்டால் சாளுக்கிய மன்னரே உங்கள் தந்தையைத் தொடர்பு கொள்வார்...’’மேற்கொண்டு கங்க இளவரசன் பேச்சை நீட்டிக்கவில்லை. ‘’சொல்லுங்கள் அமைச்சரே... தாங்கள் என்னை அழைத்த காரணம்..?’’‘‘மன்னர் உத்தரவு...’’‘‘கட்டளை இடுங்கள்...’’‘‘முன்பே நம் மன்னர் இட்டதுதான்...’’ என்றபடி தன் மடியில் இருந்து ஓலைக் குழலை எடுத்து கங்க இளவரசரிடம் கொடுத்தார் ராமபுண்ய வல்லபர்.அதைப் பெற்றுக் கொண்ட கங்க இளவரசனின் முகத்தில் புன்னகை தவழ்ந்தது. ஏனெனில் குழல் உடைக்கப்பட்டிருந்தது!‘‘மன்னர்தான் உடைத்து, தான் எழுதியதை மீண்டும் படித்துப் பார்த்தார்!’’ ராமபுண்ய வல்லபரின் குரலில் சங்கடம் வழிந்தது. சிறியவர்கள் முன்னால் இப்படித் தடுமாற வேண்டிய நிலை எதிரிக்கும் வரக்கூடாது.‘‘கிளம்புகிறேன் அமைச்சரே!’’‘‘நல்லது இளவரசே... என்ன செய்யவேண்டும் என மன்னர் உங்களிடம்...’’‘‘முன்பே தெரிவித்துவிட்டார்... சாளுக்கிய வீரர்களிடம் மட்டும் இம்முறையும் எந்த முத்திரை மோதிரத்தையும் காண்பித்து தடுக்க வேண்டாம் என்று சொல்லுங்கள்!’’ கண்சிமிட்டிவிட்டு கங்க இளவரசன் அகன்றான்.ராமபுண்ய வல்லபர் நெளிந்தார்.‘‘எதற்காக யோசிக்கிறீர்கள் மன்னா?’’ கேட்ட மருத்துவருக்கு வயது 80க்கு மேல் இருக்கும். பழுத்த பழம். வெண்தாடி,ஆடைகளற்ற மார்பில் புரண்டு கொண்டிருந்தது.இடுப்பில் காவி வேஷ்டியை இறுகக் கட்டியிருந்தார். ஸ்படிக மாலையும் துளசி மாலையும் கழுத்து முதல் வயிற்றின் நாபிக் கமலத்துக்கு மேல் வரை தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது.‘‘ஒன்றுமில்லை மருத்துவரே...’’ சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர் பதிலளித்தார்.என்றாலும் அவர் கண்களில் தென்பட்ட கவலையை மருத்துவர் கவனித்தார்.‘‘ஒன்றுமில்லை என நீங்கள் சொல்வதிலேயே ஏதோ இருக்கிறதே மன்னா..?’’ வாஞ்சையுடன் சொன்ன மருத்துவர், விக்கிரமாதித்தரின் அருகில் வந்தார்.‘‘மன்னா! நான் சொல்லி நீங்கள் அறிய வேண்டும் என்றில்லை. இந்த பரத கண்டத்திலேயே சாளுக்கியர்களுக்கு நிகராக மூலிகை, தைல ரகசியங்களைத் தெரிந்தவர்கள் யாருமே இல்லை. இதற்கு நம் பகுதியில் இருக்கும் அஜந்தா குகை ஓவியங்களே சாட்சி. அந்த வர்ணக் குழைவின் ரகசியத்தைத் தெரிந்துகொள்ளத்தான் மகேந்திர வர்ம பல்லவரும் ஆயனார் சிற்பியும் தங்கள் வாழ்க்கை முழுக்க முயன்றார்கள்...’’‘‘தெரியும் மருத்துவரே...’’‘‘அறிந்துமா கவலைப்படுகிறீர்கள்? மன்னா! எனது மேற்பார்வையில் அல்ல நானே நேரடியாக இறங்கி நீங்கள் அனுப்பிய பெண்ணை ‘சிவகாமி’யின் தோற்றத்துக்குக் கொண்டு வந்திருக்கிறேன்!’’‘‘...’’‘‘தலைமுறை தலைமுறையாக மூலிகைகளுடனும் தைலங்களுடனும் எங்கள் குடும்பம் புழங்கி வருகிறது! அனைத்து அனுபவங்களையும் ஒன்று திரட்டித்தான் ‘சிவகாமி’யை உருவாக்கி இருக்கிறோம்! எனவே, எங்கே நம் ரகசியம் வெளிப்பட்டு விடுமோ என நீங்கள் கவலைப்படுவதில் பொருளில்லை...’’‘‘நீங்கள் சொல்வதை எல்லாம் ஏற்கிறேன் மருத்துவரே... இயற்கைச் சீற்றங்களாலும் அழியாத மூலிகைக் கலவையை உருவாக்கும் திறன் சாளுக்கியர்களுக்கு உண்டு என்பது எனக்குத் தெரியாதா?’’‘‘அப்படியானால் என் திறமை மீது அய்யம் கொள்கிறீர்களா மன்னா?’’‘‘என்ன வார்த்தை சொல்லிவிட்டீர்கள் மருத்துவரே! என் தந்தைக்கு சமமானவர் நீங்கள். இன்று நான் உயிருடன் இருக்கவே உங்கள் சிகிச்சைதானே காரணம்?’’‘‘உங்கள் உதடுகள் இப்படிச் சொன்னாலும் உள்ளம் கவலையை வெளிப்படுத்துகிறதே... அதற்கு அர்த்தம் என்ன மன்னா?’’‘‘ராமபுண்ய வல்லபர் அவசரப்பட்டு செய்த காரியம்...’’‘‘விளங்கவில்லையே..?’’‘‘மருத்துவரே... எங்கே நாம் உருவாக்கிய சிவகாமி பல்லவர்கள் பக்கம் சாய்ந்துவிட்டாளோ என்று நினைத்து வீரர்களிடம் கட்டளையிட்டு அவள் மீது சரமாரியாக அம்பு பாய்ச்சும்படி செய்துவிட்டார்...’’‘‘அடாடா... இறந்துவிட்டாளா?’’‘‘இல்லை... கரிகாலன் காப்பாற்றி விட்டான்...’’‘‘யார்... சோழ இளவரசனா..?’’‘‘ஆம் மருத்துவரே...’’‘‘இதற்கும் உங்கள் கவலைக்கும்...’’‘‘தொடர்பிருக்கிறது மருத்துவரே... பல்லவ நாட்டின் கைதேர்ந்த மருத்துவக் குழு அவளுக்கு சிகிச்சை தரும்படி கரிகாலன் ஏற்பாடு செய்திருக்கிறான்...’’‘‘ம்...’’‘‘இதனால் எங்கே நம் ரகசியம் வெளிப்பட்டு விடுமோ என அஞ்சுகிறேன்...’’‘‘அந்தக் கவலையே உங்களுக்கு வேண்டாம் மன்னா...’’‘‘என்ன சொல்கிறீர்கள் மருத்துவரே?’’‘‘உண்மையை மன்னா... நீங்களும் இதுவரை அறியாத உண்மை!’’‘‘சற்று விளக்கமாகச் சொல்லுங்கள் மருத்துவரே...’’‘‘பல்லவ மருத்துவர்கள் என்னதான் திறமையானவர்களாக இருந்தாலும் நம் ரகசியம் வெளிப்படாது...’’‘‘எப்படி..?’’‘‘இதுபோல் நடக்கலாம் என முன்பே ஊகித்து உங்களிடம் கூட சொல்லாமல் ஒரு காரியம் செய்திருக்கிறேன் மன்னா..!’’வியப்புடன் மருத்துவரை ஏறிட்டார் விக்கிரமாதித்தர். ‘‘என்ன காரியம் மருத்துவரே?’’‘‘மூலிகைப் பூச்சுதான் மன்னா... அதுவும் இருமுறை!’’‘‘...’’‘‘சிவகாமிக்கு எந்தத் திறமையான மருத்துவர் சிகிச்சை அளித்தாலும் அவள் தோற்றம் பொய் எனக் கண்டறிவார்கள். பூசிய தைல காப்பை கவனமாக அகற்றி அதனுள் இருக்கும் உருவத்தை வெளியே கொண்டு வருவார்கள்!’’‘‘இதையேதானே மருத்துவரே நானும் சொல்கிறேன்?’’‘‘பொறுங்கள் மன்னா... சொல்ல வந்ததைச் சொல்லி விடுகிறேன்... அப்படி வெளிப்படும் உருவமும் பொய்யானதுதான்!’’‘‘என்ன..?’’‘‘ஆம் மன்னா! போலியான உருவத்தையே மீண்டும் வைத்திருக்கிறேன்!’’‘‘...’’‘‘இருமுறை அல்ல, மூன்று முறை மூலிகைக் காப்பை அகற்றினால்தான் உண்மையிலேயே எந்தப் பெண்ணை சிவகாமியாக மாற்றி நாம் அனுப்பியிருக்கிறோம் என்பதையே பல்லவர்களால் கண்டுபிடிக்க முடியும்!’’‘‘அதுவரை..?’’‘‘யாரையோ சிவகாமியாக மாற்றியிருக்கிறோம் என கரிகாலன் தெரிந்து கொள்வானே தவிர ‘யாரை’ அனுப்பியிருக்கிறோம் என அறியவே மாட்டான்! நம் மர்மம் ஒருபோதும் வெளிப்படாது!’’கேட்க கேட்க வியப்பின் உச்சிக்கே சென்ற சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர் சடாரென மருத்துவரின் கால்களில் விழுந்தார்.‘‘உங்களைப் போன்ற மகான்களைப் பெற சாளுக்கியர்கள் புண்ணியம் செய்திருக்க வேண்டும்!’’‘‘என்ன... இன்னும் ஆயுதங்கள் வந்து சேரவில்லையா?’’ வியப்பும் கோபமும் ஒருசேர கங்க இளவரசன் கேட்டான்.‘‘இல்லை இளவரசே... ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபர் சென்ற பவுர்ணமி அன்றே வந்து சேரும் என்றார்... இதோ அடுத்த பவுர்ணமியே வரப் போகிறது...’’‘‘ஏன் இந்தத் தகவலை முன்பே எங்களுக்குத் தெரிவிக்கவில்லை?’’ கோபத்துடன் கங்க இளவரசன் கேட்டான்.‘‘இல்லையே இளவரசே! இதுவரை ஐந்து தூதுவர்களை அனுப்பினோமே...’’இதைக் கேட்டு கங்க இளவரசன் அதிர்ந்தான்.வந்தவர்கள் என்ன ஆனார்கள்? எங்கே மறைந்தார்கள்? ஆயுதங்கள் எங்கே சென்றன?சங்கிலியால் சிவகாமி கட்டப்பட்டிருந்தாள்.சங்கிலியின் முனைகளை பல்லவ வீரர்கள் பிடித்திருந்தார்கள். தவறு, இழுத்துச் சென்றார்கள் என்பதே உண்மை.சிவகாமி நேர்கொண்ட பார்வையுடனும் தலை நிமிர்ந்தும் அலட்சியமாகவும் நடந்தாள்.அடர் கானகத்தினுள் சென்ற இந்த ஊர்வலத்தின் தலைமைப் பொறுப்பை கரிகாலன் ஏற்றிருந்தான்.அவன் முகத்தில் அவ்வளவு ஆனந்தம். உதடுகள் நிறைய புன்னகை!தன் இடுப்பைத் தடவினான்.காஞ்சி கடிகையில் இருந்து அவன் எடுத்த அர்த்த சாஸ்திர சுவடிகள் பத்திரமாக இருந்தன! http://kungumam.co.in/Articalinnerdetail.aspx?id=15628&id1=6&issue=20190719

அத்தியாயம் 61 கரிகாலன் இதை எதிர்பார்க்கவில்லை சிவகாமியின் உடல்வாகும் கை கால் வலுவும் மற்றவர்களை விட அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்! அளந்தும் உருட்டியும் தூக்கியும் சுமந்தும் தடவியும் பார்த்தவனல்லவா?!போலவே தன் உடலின் வலுவும் அவனுக்குத் தெரியும். அனு தினமும் அதை பரிசோதித்து வருகிறானே..? எனவே அருவியின் அருகில் சிவகாமியை அழைத்துச் சென்றபோதும், நீரில் பிரதிபலித்த அவள் வதனத்தை அவளிடமே காண்பித்து ‘‘யார் நீ..?’’ என வினவியபோதும் தயார் நிலையில்தான் இருந்தான். ஒருவேளை திமிறினாலும் அவளை தன்னால் அடக்க முடியும் என உறுதியாக நம்பினான். அந்த நம்பிக்கை எக்கணத்தில் பொய்த்தது என்பதை கரிகாலனால் உறுதியாகச் சொல்ல முடியவில்லை.ஏனெனில் ‘‘யார் நீ..?’’ என அவளிடம் விசாரித்த மறுகணம் புல்தரையில் உருண்டு கொண்டிருந்தான்!இமைக்கும் பொழுதுக்குள் தன் பிடியில் இருந்து அவள் நழுவியதையும், தனக்கு முன்னால் நின்றவள் உடனடியாக மீனைப் போல் வளைந்து தன் பின்னால் வந்ததையும் அவன் உணரவேயில்லை. எனவே தன் இடுப்பில் கை வைத்து அவள் தூக்கும்போதும்... உயர்த்திய தன் உடலை அப்பால் வீசியபோதும் செய்வதறியாமலேயே திகைத்தான். இத்தனையும் புல்தரையில் அவன் உருண்டபோது இப்படி நடந்திருக்கலாம் என ஊகித்ததுதான். மற்றபடி துல்லியமாக என்ன நடந்தது என்பதை கரிகாலனால் காட்சி வடிவில் நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை.இதனை அடுத்து அவன் முகத்தில் வியப்பின் ரேகைகள் படர்ந்தன. அறிந்த தேகத்துக்குள் இருந்த அறியாத சக்தி அவனை மலைக்க வைத்தது. அதை அதிகப்படுத்தும் விதமாகவே அடுத்தடுத்து சம்பவங்கள் அரங்கேறின!உருண்டவன் ஓர் எல்லைக்குப் பின் எழ முற்பட்டான். அதற்குள் பாய்ந்து வந்த சிவகாமி அவன் மீது அமர்ந்து அவன் கழுத்தை நெரிக்கத் தொடங்கினாள்.பிஞ்சு விரல்கள்... உணர்ச்சியுடன் தன் முதுகிலும் மார்பிலும் படர்ந்த விரல்கள்... அவைதான் உலோகமாக அக்கணத்தில் உருமாறியிருந்தன! கரிகாலனின் கண்கள் செருகத் தொடங்கின. அதைப் பார்த்தபடியே தன் விரலை இன்னமும் சிவகாமி அழுத்தினாள். இதே நிலை இன்னும் சில கணங்கள் நீடித்தால் அவன் உயிர் அந்த இடத்திலேயே பிரிந்திருக்கும். அப்படி பிரிய வேண்டும் என்றுதான் தன் அழுத்தத்தை சிவகாமியும் அதிகரித்தாள்.ஆனால், மனிதர்கள் நினைப்பதெல்லாம் நடப்பதில்லையே... மனம் போடும் திட்டங்களை அழித்து மறுதிட்டம் தீட்டுவதுதானே இயற்கைக்கு அழகு! அப்படியொரு அழகை நோக்கித்தான் அடுத்தடுத்த கணங்கள் நகர்ந்தன. இந்த நகர்தலுக்கு முதலில் பிள்ளையார் சுழி போட்டது கரிகாலனுக்குள் இருந்த கரிகாலன்தான்!மல்யுத்தத்தில் மாவீரராக இருந்ததாலேயே மாமல்லன் என்று பெயர் பெற்றவர் நரசிம்மவர்ம பல்லவர். அவர் யாரிடம் மல்யுத்தக் கலையைக் கற்றாரோ அக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்களிடம்தான் கரிகாலனும் இப்போதைய பல்லவ இளவரசருமான இராஜசிம்மனும் மல்யுத்தம் பயின்றார்கள். அந்த பயிற்சியும் கலையும்தான் கரிகாலனுக்கு கைகொடுத்தன.சுவாசத்தை இழுத்துப் பிடித்தவன் ஒரே உதறலில் சிவகாமியின் பிடியிலிருந்து நழுவினான். இதனைத் தொடர்ந்து நடந்த மல்யுத்தத்தை பார்க்கும் பாக்கியம் அங்கிருந்த செடி கொடிகளுக்கே வாய்த்தன! அசுவ சாஸ்திரமும் மல்யுத்தக் கலையும் ஒன்றிணைந்த அந்த தேக விளையாட்டை அங்கிருந்த பட்சிகள் அனைத்தும் கண்டு ரசித்தன. இருவரும் கட்டி உருண்டார்கள்; புரண்டார்கள்; ஒருவர் உடலில் மற்றவர் குத்து விட்டார்கள்; ஒருவர் வியர்வையில் மற்றவர் குளித்தார்கள். கடைசியில் இருவரது கால்களும் ஒருசேர உயர்ந்து அடுத்தவர் இடுப்பில் குத்துவிட்டன.திசைக்கு ஒருவராக இருவரும் விழுந்தார்கள். விழுந்த வேகத்தில் எழுந்து நின்றார்கள். பாய்வதற்கு தயாரானார்கள்.‘‘யார் நீ..?’’ மீண்டும் அழுத்தமாக கரிகாலன் கேட்டான். ‘‘தெரிந்துகொண்டு என்ன செய்யப் போகிறாய்..?’’ சிவகாமி சீறினாள்.‘‘ஏதாவது செய்ய முற்பட்டால்தான் உன்னை வெளிப்படுத்துவாயா..?’’ ‘‘ஏன்... இப்பொழுது மட்டும் வெளிப்படாமலா இருக்கிறேன்! அதுதான் நான் சிவகாமி அல்ல என்பதை கண்டுபிடித்துவிட்டாயே! பச்சிலைச் சாறு என் உண்மையான முகத்தை வெளிப்படுத்தி விட்டதே!’’‘‘ஆக நீ சிவகாமி அல்ல என்பதை ஒப்புக் கொள்கிறாய்!’’ ‘‘ஆம்...’’‘‘அப்படியானால் பல்லவர்களின் குல விளக்கும், நரசிம்மவர்ம பல்லவரின் மனம் கவர்ந்தவரும், வாதாபியை தீக்கிரை ஆக்க காரணமாக இருந்தவருமான நாட்டியப் பேரொளி சிவகாமி அம்மையாரின் வளர்ப்பு பேத்தியும்... பல்லவ மன்னர் பரமேஸ்வரவர்மர் தன் மகளாக வளர்த்து ஆளாக்கியவளும், பாட்டியின் பெயரையே தனது பெயராகக் கொண்டவளுமான சிவகாமி எங்கே..?’’ ‘‘சாளுக்கியர்களின் சிறையில்!’’ சிவகாமியின் உருவத்தில் அதுநாள் வரையில் தன்னுடன் ஒட்டி உறவாடியவள் இப்படிச் சொன்னதும் கரிகாலன் எரிமலையானான். அதைக் கண்டு ‘சிவகாமி’ நகைத்தாள். ‘‘உன் பலத்தை பயன்படுத்தி இந்த இடத்திலேயே என்னைக் கொன்றாலும் சரி... சாளுக்கியர்களின் எந்தச் சிறையில் இராஜசிம்ம பல்லவரின் வளர்ப்பு சகோதரியான சிவகாமி இருக்கிறாள் என்பதை சொல்ல மாட்டேன்! ஏனெனில் அந்த விவரம் எனக்கே தெரியாது!’’ ‘‘இதை நான் நம்ப வேண்டுமா..?’’ ‘‘உன் விருப்பம்!’’ அலட்சியமாக சிவகாமி பதில் சொன்னாள்.‘‘சாளுக்கியர்களின் உளவாளியான உனக்கே இந்தளவு தைரியம் இருந்தால்... பல்லவ சேனையின் உபதளபதியான எனக்கு எந்தளவு துணிச்சல் இருக்கும்! உன்னை என்ன செய்கிறேன் பார்...’’ ‘சிவகாமி’யின் மீது கரிகாலன் பாய்ந்தான்!‘‘மன்னா... என்னை மன்னித்துவிடுங்கள்!’’ ராமபுண்ய வல்லபரின் குரல் தழுதழுத்தது.‘‘எதற்கு..?’’ புருவத்தை உயர்த்தினார் சாளுக்கிய மன்னரான விக்கிரமாதித்தர். ‘‘அறையில் தங்கள் மீது நடந்த விசாரணைக்கு அடியேனும் ஒரு காரணமாக அமைந்துவிட்டேன்...’’‘‘எந்த அறையில்..? என்ன விசாரணை நடைபெற்றது..?’’கேட்ட சாளுக்கிய மன்னரை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தார் ராமபுண்ய வல்லபர். ‘‘மன்னா...’’‘‘சொல்லுங்கள் சாளுக்கியர்களின் போர் அமைச்சரே..!’’எதுவும் பேசாமல் ராமபுண்ய வல்லபர் தலைகுனிந்தார். இந்தக் கோலத்தில் அவரைப் பார்க்கவே விக்கிரமாதித்தருக்கு பாவமாக இருந்தது. மெல்ல அருகில் வந்து அவர் தோளில் கை வைத்தார். ‘‘அங்கு நடந்ததை அங்கேயே நான் மறந்துவிட்டேன்... தென்னகம் முழுக்க சாளுக்கியர்கள் ஆளவேண்டும் என நாம் ஒவ்வொருவரும் நினைக்கிறோம்... ஏனெனில் நாம் அனைவருமே மாமன்னர் இரண்டாம் புலிகேசியின் வழி வந்தவர்கள். நமக்குள் ஓடுவது சாளுக்கிய ரத்தம். எனவே இதற்கு இடைஞ்சலாக யார் வந்தாலும் அவர்களை அப்புறப்படுத்திவிட்டு இலக்கை நோக்கி நகர நினைக்கிறோம். அவ்வளவுதான்...’’‘‘அதற்காக தங்களை நாங்கள் தவறாக நினைத்தது எந்த வகையில் சரியாகும்..? எங்களைவிட சாளுக்கியப் பேரரசு கனவு உங்களுக்கு அதிகம் என்பதை நாங்கள் உணரத் தவறியது பிழைதானே..?’’ ‘‘ஆம், பிழைதான். தவறல்ல! தவறுக்கும் பிழைக்கும் வித்தியாசமுண்டு சாளுக்கியர்களின் போர் அமைச்சரே! அதனால்தான் அறையில் நடந்ததை அப்படியே மறந்துவிடுங்கள் என்கிறேன்... தவிர என் மீதும் பிழை இருக்கிறது... எனது ஏற்பாடுகளை உங்களிடம் நானும் தெரியப்படுத்தி இருக்க வேண்டும். அப்படிச் செய்திருந்தால் இந்தக் குழப்பங்கள் நடந்திருக்காது...’’ராமபுண்ய வல்லபர் அமைதியாக நின்றார். ‘‘சரி... உடனே நம் வீரர்களையும் ஒற்றர்களையும் எல்லா திசைகளிலும் அனுப்புங்கள்... சிவகாமியின் உருவத்தில் இருப்பவள் நம்மால் அனுப்பப்பட்ட ஆயுதம் என்பது இந்நேரம் கரிகாலனுக்குத் தெரிந்திருக்கும். இதன்பிறகு ஒன்று அவன் அவளைக் கொன்றிருப்பான் அல்லது அவள் அவனைக் கொன்றிருப்பாள்... எதுவாக இருந்தாலும் என்ன நடந்தது என்பது நமக்குத் தெரியவேண்டும்...’’ ‘‘...’’ ‘‘அடுத்ததாக படைகள் புறப்பட ஆயத்தம் செய்யுங்கள்...’’ ‘‘எங்கு செல்கிறோம் மன்னா..?’’ ‘‘உறையூருக்கு! இங்கிருப்பதை விட அங்கிருந்தால் பாண்டியர் களையும் ஒரு கை பார்க்க முடியும்!’’ ‘‘உத்தரவு மன்னா...’’ வணங்கிவிட்டு சாளுக்கியர்களின் போர் அமைச்சர் நகர முற்பட்டார். ‘‘ராமபுண்ய வல்லபரே...’’ விக்கிரமாதித்தர் தடுத்தார்.‘‘மன்னா!’’ ‘‘உங்கள் மனதில் இன்னும் வினாக்கள் இருக்கின்றன என்று தெரியும். அதில் முதன்மையானது கரிகாலனை ஏன் காஞ்சியில் இருந்து தப்பிக்க வைத்தேன் என்பது... அடுத்து, என் மகனும் சாளுக்கிய இளவரசருமான விநயாதித்தன் எங்கிருக்கிறான் என்பது... மூன்றாவது, கடிகையில் இருந்த பாலகன் யார் என்பது... சரிதானே..?’’‘‘ஆம் மன்னா!’’‘‘பிறகு ஏன் கேட்காமல் இருக்கிறீர்கள்..?’’‘‘காரணமில்லாமல் நீங்கள் எதுவும் செய்ய மாட்டீர்கள் என்று தெரியும் மன்னா...’’ ‘‘காரணத்தை அறியலாமே..?’’ ‘‘அறிய வேண்டிய நேரத்தில் நீங்களே அழைத்து விளக்குவீர்கள் என்று தெரியும்...’’ சொல்லிவிட்டு திரும்பிப் பார்க்காமல் வெளியேறினார் ராமபுண்ய வல்லபர்.அவர் செல்வதை புன்னகையுடன் பார்த்தார் விக்கிரமாதித்தர். இந்த நம்பிக்கைதான் சாளுக்கியர்களின் வெற்றிக்கான முதல் படி!தன் அறையில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தார் அனந்தவர்மர். அவர் மனம் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தது. இரண்டாவது வாய்ப்பையும் நழுவ விடப் போகிறோமா... சாளுக்கியர்களின் அரியணையில் அமரும் தகுதி மூத்தவரான தனக்குத்தானே இருக்கிறது..? எதிரிகளுடன் சூழ்நிலைக்கு ஏற்ப நட்பு பாராட்டுவது ராஜ தந்திரத்தில் அனுமதிக்கப்பட்டதுதானே? அதன்படிதானே முன்பு நரசிம்மவர்ம பல்லவருடனும் இப்பொழுது பரமேஸ்வர வர்மருடனும் நட்பு பாராட்டத் துணிந்தோம்..? அது எந்த வகையில் தவறாகும்..? முணுமுணுத்தபடியே நடந்தவர் சட்டென நின்றார். ஓசை எழுப்பாமல் சாளரத்தின் அருகில் வந்தார்.எதிர்பார்த்தது போலவே வீரர்கள் காவலுக்கு நின்றிருந்தார்கள்.சிறை!விக்கிரமாதித்தா... இந்த அண்ணனை இன்னமும் நீ புரிந்து கொள்ளவில்லை... சிவகாமியை ஆயுதமாக்கி இருக்கிறாய்... உருவாக்கியவர் யாராக இருந்தாலும் யார் கையில் ஆயுதம் சிக்குகிறதோ அவர்களுக்கே அது விசுவாசமாக இருக்கும்..! திரும்பி அறையின் நடுவில் வந்தவர் படுக்கையின் மீது அமர்ந்தார். இடுப்பிலிருந்து மடிக்கப்பட்ட பட்டுத் துணியை எடுத்து விரித்தார். அதன் மீது ஏராளமான சித்திரங்கள் தீட்டப்பட்டிருந்தன. அதையே உன்னிப்பாக பார்க்கத் தொடங்கினார்.கரிகாலன் சட்டென புன்னகைத்தான்.அந்த சிரிப்புக்கான அர்த்தம் ‘சிவகாமி’க்குப் புரியவில்லை. அவனது கருவிழிகள் அலைபாயவில்லை; எங்கும் நகரவில்லை. சரியாக அவளது கருவிழிகளுக்குள்தான் அவன் நயனங்கள் ஊடுருவிக் கொண்டிருந்தன. ஆனாலும் கணத்துக்கும் குறைவான நேரம் அவன் கண்கள் மின்னியதாக அவளுக்குத் தோன்றியது.அது பிரமையா இல்லையா என்ற தீர்மானத்துக்கு அவள் வருவதற்கு முன் -கரிகாலன் பாய்ந்தான். அவள் மீதல்ல. நதியாக பிரவாகம் எடுத்த அருவியில்!பார்த்தவளுக்கு விளக்கம் கிடைக்கவில்லை. ஆற்றில் மரக்கட்டைகள் மட்டுமே மிதந்து வந்துகொண்டிருந்தன.இதிலென்ன இருக்கிறது..?சிந்திப்பதற்கு முன்பே அவளுக்கு விடை கிடைத்தது. ஒரு மரக்கட்டையை எடுத்து மேல் நோக்கி கரிகாலன் வீசினான். அவனை நோக்கி அது கீழே வரும்போது தன் உள்ளங்கையால் அந்த மரக்கட்டையைப் பிளந்தான். மரக்கட்டைக்குள் வாள் ஒன்று இருந்தது. அதை தன் கரத்தில் ஏந்தியபடி ‘சிவகாமி’யைப் பார்த்துச் சிரித்தான்!அரக்கை எடுத்து ஒரு சித்திரத்தைச் சுற்றிலும் அனந்தவர்மர் வட்டமிட்டார்.வட்டத்துக்குள் வாள் மின்னிக் கொண்டிருந்தது!அதுவும் அருவிக் கரையில் எந்த வாளை தன் கரத்தில் கரிகாலன் ஏந்தியிருந்தானோ... அதேபோன்ற வாள்!

அத்தியாயம் 60 சாளுக்கிய மாமன்னர் இரண்டாம் புலிகேசியை அங்கு கண்டதும் மொத்த அவையும் பக்தியுடனும் மரியாதையுடனும் எழுந்து நின்றது. ‘‘மாமன்னர் இரண்டாம் புலிகேசி வாழ்க... வாழ்க...’’‘‘சாளுக்கியர்களின் புகழ் ஓங்குக..!’’ஒரே குரலில் எல்லோரும் தங்கள் உயிருக்கு உயிரான மாமன்னருக்கு தலைவணங்கினார்கள்.அனந்தவர்மரும் தன்னை மீறி அந்த ஜெய கோஷத்தில் கலந்து கொண்டார். அவரது உள்ளமும் உடலும் கசிந்தது. குறிப்பாக நடுங்கியது! இதைக் கண்ட சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தரின் முகத்தில் இனம்புரியாத உணர்வுகள் தாண்டவமாடின.மற்ற யாரையும் ஏறெடுத்தும் பார்க்காமல் தன் அண்ணன் அனந்தவர்மரின் நயனங்களை மட்டும் பார்த்தபடி பேசத் தொடங்கினார். கர்ஜனை குறைந்திருந்தது. அழுத்தம் கூடியிருந்தது! ‘‘இங்கு அமர்ந்திருப்பவர் என் தந்தையும் நம் அனைவரது வணக்கத்துக்கும் மரியாதைக்கும் உரியவரான இரண்டாம் புலிகேசி மாமன்னர்தான். ஆனால், இது சிலை! நம் எல்லோருக்கும் ஒரே மன்னரான இவர் போர்க்களத்தில் உயிர்துறந்தார் என்பது நம் அனைவருக்கும் தெரியும்! என்றாலும் மூளைக்குத் தெரிந்தது புத்திக்கு உறைக்கவில்லை! உறைக்கவும் செய்யாது! அதனால்தான் இது சிலையா உருவமா என்றெல்லாம் நாம் ஆராயவில்லை. பார்த்ததுமே அவர் உயிருடன் இருக்கிறார் என்று நம்பி தலைவணங்குகிறோம்! ஏன்..?’’எல்லோரையும் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு விக்கிரமாதித்தர் தொடர்ந்தார். ‘‘நம் மன்னரின் வீரம் அப்படி. சாளுக்கிய சிம்மாசனத்தை யார் வேண்டுமானாலும் அலங்கரிக்கலாம். ஆனால், பரந்துவிரிந்த சாளுக்கிய தேசத்தின் ஒரே மாமன்னர் அன்றும் இன்றும் என்றும் இரண்டாம் புலிகேசிதான்! என்ன காரணம்..?மங்களேசனுடன் போரிட்டு தனக்குரிய சாளுக்கிய தேசத்தை என் தந்தை கைப்பற்ற சில ஆண்டுகள் பிடித்தன. இந்த உள்நாட்டுப் போரின் விளைவாக நம் தேசத்தின் வலிமை குறைந்தது. பகைவர்கள் பல திசைகளிலும் கிளம்பினார்கள். இந்த நேரத்தில்தான், தான் வெறும் மன்னரல்ல... மாமன்னர் என்பதை இரண்டாம் புலிகேசி நிரூபித்தார். கலகம் செய்தவர்களுள் ஒருவரான ஆப்பாயிகன் என்பவரை பீமரதி நதிக்கரையில் வென்றார். ஆப்பாயிகனுக்கு துணை நின்ற கோவிந்தன் வேறுவழியின்றி என் தந்தையிடம் சரணடைந்தார்.பின்னர் கடம்பர் தலைநகரான பனவாசி மீது படையெடுத்து அதை இரண்டாம் புலிகேசி கைப்பற்றினார். தென் கன்னடத்தில் ஆட்சி செய்த ஆலுபர்களும் மைசூரில் இருந்த கங்கர்களும் என் தந்தையின் மேலாதிக்கத்தை உடனடியாக ஏற்றனர். கங்க மன்னர் துர்விநீதன் தன் மகளை என் தந்தைக்கு மணமுடித்துக் கொடுத்தார்!இதன் பிறகு மவுரியர்களின் தலைநகரான புரி மீது இரண்டாம் புலிகேசி படையெடுத்துச் சென்றார். உடனே அவர்கள் சாளுக்கியர்களின் மேலாதிக்கத்தை ஏற்றனர். இப்படி சாளுக்கியர்களின் புகழ் இதோ இவர் காலத்தில் வட இந்தியா முழுக்க பரவியது...’’ என்றபடி இரண்டாம் புலிகேசியின் சிலை முன்பு நெடுஞ்சாண்கிடையாக விழுந்து வணங்கினார் விக்கிரமாதித்தர்.இதைத் தொடர்ந்து அவையில் இருந்த ஒவ்வொருவரும் அச்சிலைக்கு தனித்தனியாக மரியாதை செலுத்தினர். இதற்காக, தான் பேசுவதை நிறுத்தாமல் தொடர்ந்தார் விக்கிரமாதித்தர்.‘‘இந்த நேரத்தில் ஹர்ஷருடைய வலிமைக்கு அஞ்சிய லாடர்களும், மாளவர்களும், கூர்ஜரர்களும் தங்கள் தற்காப்புக்காக சாளுக்கிய தேசத்துக்கு நண்பர்களானார்கள்.இதனால் சாளுக்கிய ராஜ்ஜியத்தின் வடஎல்லை ஒரே மூச்சில் மஹீநதி வரையில் சென்றுவிட்டது.ஹர்ஷன் தக்காணத்தின் மீது படையெடுத்தபோது , நர்மதை நதிக்கரையில் அவரை எதிர்த்து தீரமுடன் போரிட்டார் இரண்டாம் புலிகேசி. இந்தப் போரில் சாளுக்கியர்களே வெற்றி பெற்றார்கள். ஹர்ஷரின் ஆணவம் முற்றிலுமாக அடங்கி ஒடுங்கியது. இதன்பின் கிழக்குத் தக்காணத்தின் மீது ஒரு நீண்ட படையெடுப்பை என் தந்தை தொடங்கினார். தென் கோசலமும், கலிங்கமும் முதலில் அடிபணிந்தன. பின்னர் பீஷ்டபுரத்தை தாக்கி அடக்கிவிட்டு குனலா ஏரியின் கரையில் விஷ்ணு குண்டினர்களை படுதோல்வி அடையச் செய்தார். இதன் பிறகே பல்லவ நாட்டின் மீது போர் தொடுத்தார்... இதன் பிறகு நடந்த அனைத்தும் நம் எல்லோருக்கும் தெரியும்...’’ நிறுத்திய விக்கிரமாதித்தர் மெல்ல நடந்து அனந்தவர்மரின் அருகில் வந்தார். ‘‘இதுதான் நம் தந்தை... இதுவேதான் அவரது வீரம்! தனக்குரிய உரிமையைப் பெற அவர் தன் நண்பர்களின் உதவியைத்தான் பெற்றார். சாளுக்கியர்களின் பரம்பரை எதிரியான பல்லவர்களின் உதவியை அல்ல!நம் தந்தையின் மரணம் நினைவில் இருக்கிறதா என் அருமை அண்ணா! பல்லவ மன்னரான நரசிம்மவர்மர் நம் தலைநகரான வாதாபியை அழித்த போரில் நம் தந்தை இன்னுயிர் நீத்தார். இதனை அடுத்து சாளுக்கிய தேசத்துக்கு நெருக்கடி காலம் தொடங்கியது. அடங்கியிருந்த சிற்றரசர்கள் தன்னாட்சி பெற முயன்றார்கள். அரசப் பிரதிநிதிகளாக ஆட்சி செய்துவந்த நம் உறவினர்களும் சிற்றரசர்கள் போலவே கொடி தூக்க ஆரம்பித்தார்கள். இந்தச் சூழலில்தான் சாளுக்கிய தேசத்தின் மன்னராக நான் அமர்ந்தேன். அதுவும் எப்படி..? நமது போர் அமைச்சரான ராமபுண்ய வல்லபர் உட்பட இங்கிருக்கும் அனைவரும் அறிந்ததுதான் என்றாலும் மீண்டும் அதை சுருக்கமாகச் சொல்கிறேன்! எனக்கு சந்திராதித்தர், ஆதித்தவர்மர் என இரு மூத்த சகோதரர்கள் உண்டு. இப்படி ஒன்றுக்கு இரு மூத்தவர்கள் இருக்க இளையவனான நான் எப்படி மன்னனானேன்..? சொல்லுங்கள், சாளுக்கிய மன்னராக முடிசூட வேண்டிய ஆதித்தவர்மரே... எப்படி அப்பதவி உங்களை விட்டுப் போனது..? சாளுக்கிய மன்னராக வேண்டும் என்ற பேராசையில் கீழ்த்தரமான காரியம் ஒன்றைச் செய்தீர்கள்! அதாவது நம் தலைநகரை அழித்தவரும் நம் தந்தையும் சாளுக்கிய மாமன்னருமான இரண்டாம் புலிகேசி மரணமடையவும் காரணமாக இருந்த பல்லவ மன்னரான நரசிம்மவர்மரிடம் உதவி கேட்டீர்கள்! ஏற்கனவே சாளுக்கியர்களை வெற்றி கொண்ட மிதப்பில் இருந்த நரசிம்மவர்மர், இந்த வாய்ப்பை தனக்கு சாதகமாக்கிக் கொள்ள உங்களுக்கு படையுதவி செய்தார்! எப்பேர்ப்பட்ட கேவலமான விஷயம் இது! வரலாறு உங்களை மன்னிக்கவே மன்னிக்காது அனந்தவர்மரே! நீங்கள் இப்படிப்பட்ட தரம் தாழ்ந்த செய்கையில் இறங்கியதால் சாளுக்கியர்களின் பெருமையைக் காப்பாற்ற என் தாய்வழி தாத்தாவான கங்க மன்னர் துர்விநீதன் துணையை நாடினேன். துர்விநீதருக்கும் நரசிம்மவர்மருக்கும் ஏற்கனவே பகை உண்டு. துர்விநீதன் ஆண்ட கங்க நாட்டின் ஒரு பகுதியை நரசிம்மவர்மர் முன்பே கைப்பற்றி துர்விநீதனுடைய தம்பியிடம் கொடுத்திருந்தார்.இதனால் நரசிம்மவர்மரை வீழ்த்த காத்திருந்த துர்விநீதர், எனக்கு படை உதவி அளித்ததன் மூலம் பல்லவர்கள் மீதான தன் பகையைத் தீர்த்துக் கொண்டார். பல்லவ உதவி பெற்ற உங்கள் படையை வீழ்த்தி சாளுக்கியர்களின் அரியாசனத்தில் அமர்ந்தேன். நம் மீது கறையாகப் படிந்திருக்கும் பல்லவ வெற்றி யைத் துடைக்க இதோ பல்லவ நாட்டின் மீது போர் தொடுத்திருக்கிறேன்.இப்பொழுது பல்லவ நாடும் காஞ்சிபுரமும் நம் வசம்தான் இருக்கிறது. ஆனால், போர் புரியாமல் இந்த வெற்றியை அடைந்திருக்கிறோம். எனவே இது வெற்றி அல்ல! பல்லவர்களை நேருக்கு நேர் சந்தித்து போர்க்களத்தில் அவர்களை ஓட ஓட விரட்டவேண்டும். அப்பொழுதுதான் நம் மாமன்னர் இரண்டாம் புலிகேசியின் ஆன்மா சாந்தியடையும்.இதற்காக சாளுக்கிய வீரன் ஒவ்வொருவனும் அல்லும் பகலும் உழைத்து வரும் நேரத்தில் நீங்கள் திரும்பவும் சாளுக்கிய அரியணையைக் கைப்பற்ற அதே பல்லவர்களின் உதவியை நாடி இருக்கிறீர்கள்! அதுவும் யாரிடம்..? போர் புரியாமல் நாட்டை நம்மிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு ஓடி ஒளிந்திருக்கும் பல்லவ மன்னரான பரமேஸ்வரவர்மரிடம்! அதற்கான அத்தாட்சி இதோ...’’ தன் மடியில் இருந்து ஒரு பொருளை எடுத்து தரையில் வீசினார் சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர்.அப்பொருளைக் கண்டதும் அங்கிருந்தவர்கள் பிரமை பிடித்து நின்றார்கள். அனந்தவர்மரின் கைகால் நடுங்கத் தொடங்கியது. இந்நிலையில் அடுத்த அம்பைக் குறி பார்த்து வீசினார் விக்கிரமாதித்தர்!‘‘சிவகாமி குறித்த உண்மை கரிகாலனுக்குத் தெரிந்து விடும் என்றுதானே சொன்னீர்கள்..? இந்நேரம் கரிகாலன் இறந்திருப்பான்! சிவகாமி அவனைக் கொலை செய்திருப்பாள்!’’ அருவிக் கரையில் கரிகாலனும் சிவகாமியும் கட்டிப் புரண்டு மல்யுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.சிவகாமி தன் கரங்களால் கரிகாலனின் கழுத்தை நெரிக்கத் தொடங்கினாள்!

19: ஏழையின் காதல்! பானுமதி அம்மையார் உரையாடலின் நடுவே பல்வேறு தடைகள் ஏற்பட்டாலும் கதையை நிறுத்திய இடத்திலிருந்து கச்சிதமாகத் தொடங்கிவிடுவார். பெரும்பாலும் அவருடைய உதவியாளர் அண்ணாசாமிதான் எங்கள் அருகே தயங்கியபடி வந்து நிற்பார். “ஆடிட்டர் பேசினார்” என்பார், சிலநேரம் “லீவு வேணும்மா” என்பார். அம்மையாரிடம் எந்தச் சலனமும் இராது. சிறிய தலையாட்டல். ஏற்பா, மறுப்பா? அண்ணாசாமிக்கே வெளிச்சம். அவர் முகத்தில் ஏதோ புரிந்துகொண்ட பாவனை தெரியும், போய்விடுவார். எங்கிருந்தோ காற்றில் நாகலிங்கப் பூக்களின் நறுமணம் கமழும். அமைதி என்றால் அப்படி ஓர் அமைதி. அமைதிக்கென ஒரு வாசனை உண்டென்றால் அது இப்படித்தான் இருக்க முடியும். அன்றும் அப்படித்தான். பானுமதி அம்மையார் “கண்ணாமணி அம்மா என்னைக் கூப்பிட்டு கலாட்டா பண்ணிணார்னு சொன்னேன் இல்லையா? ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை அப்பவே சொல்ல மறந்துட்டேன்” என்று தொடங்கினார். “கண்ணாமணி ராமகிருஷ்ணாவையும் கூட்டிவர ஆபீஸ் பையனை அனுப்பியிருப்பார் போல. அங்கு எனக்கு முன்பே ராமகிருஷ்ணா உட்கார்ந்திருந்தார். என் கையைப் பிடித்து அழைத்துப்போய் அவருக்கு முன்னால் போட்டிருந்த நாற்காலியில் உட்காரவைத்தார் கண்ணாமணி. மனம்விட்டுப் பேசிய மணாளன் ராமகிருஷ்ணா என்னைப் பார்த்துப் புன்முறுவல் பூத்தபடி கேட்டார். ‘இதெல்லாம் என்ன அம்மாயி? கண்ணாமணி அம்மா சொல்லித்தான் தெரியும். எனக்குத் தெரியாது’ என்றார் என்னால் பதில் எதும் பேச முடியவில்லை. கண்ணாமணி ஏன் இப்படிச் செய்துவிட்டார்? அப்பாவுக்குத் தெரிந்தால்…? கடவுளே என்று மனதுக்குள் பதற்றத்துடன் வேண்டிக்கொண்டேன். கண்ணாமணி அம்மாவால் எங்கள் மெளனத்தை தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. ‘இப்படி ரெண்டு பேரும் பேசாமல் இருந்தால் எப்படி? ஏதோ பழங்காலக் கட்டுப்பெட்டி காதல் ஜோடி மாதிரி இருக்கீங்களே..!’ என்றார். அவர் அப்படிக் கூறியதற்கு ‘நான் ஒன்றும் இவரைக் காதலிப்பதாகச் சொல்லவில்லையே என்றார் சிரித்தபடி ராமகிருஷ்ணா. அவரைச் சடாரென்று நிமிர்ந்து பார்த்தேன். என் சுயமரியாதை தாக்கப்பட்ட உணர்வு! அப்போதுதான் அவர் கண்களில் மின்னிய குறும்புத்தனத்தைக் கவனித்தேன்!. எனக்குப் புரிந்தது, என்னைச் சீண்டிப் பார்க்கிறார்! ‘நல்ல காதலர்கள்தான் போங்க. அவதான் சின்னப்பொண்ணு. நீ தொடங்கலாமே’ என்றார் கண்ணாமணி. ‘ஏன் இப்படிக் களேபரம் பண்றீங்க அம்மா! நானோ ஏழை, இவங்க என்னோடு வந்து சந்தோஷமா வாழ முடியுமா?’ என்று கேட்டுவிட்டு என்னைப் பார்த்த ராமகிருஷ்ணா, ‘அம்மாயி, உங்க அப்பா, அம்மாகிட்டே என்னைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்குவேன்னு தீர்மானமாகச் சொல்லிட்டீங்களாமே’ என்று கேட்டார். நான் பேசவில்லை. என் கண்கள் பேசின. அவர் கண்கள் அதைப் புரிந்துகொண்டன. ‘இப்படியே ரெண்டு பேரும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் பார்த்துக்கிட்டிருந்தா எப்படி? பெரியவங்ககிட்ட சொல்லி சீக்கிரம் கல்யாணத்துக்கு நாள் பார்க்கச் சொல்வோம்’ என்றார் கண்ணாமணி. ராமகிருஷ்ணா சொன்னார் ‘முன் யோசனை இல்லாத முடிவு! நான் ஒரு சாதாரண ஆள். ஒரு சிம்னி விளக்கு மாதிரின்னு வச்சுக்குங்க. பிரகாசமான பெரிய விளக்கு பக்கம் நான் நிற்க முடியுமா? முதல்ல அவங்க அப்பா ஒத்துப்பாங்களா? அம்மாயி, நான் சொல்றதைக் கேளுங்க. உங்க மனசை மாத்திக்குங்க. நீங்க என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா நிறைய பிரச்சினைகளைச் சமாளிக்கணும்’. கண்ணாமணி சட்டென்று குறுக்கிட்டுச் சொன்னார். ‘இதோ பாரப்பா, அவ ஒண்ணும் உன் லெக்சரைக் கேட்க இங்கே வரலை. ஒரு விஷயம் சொல்றேன் கேட்டுக்கோ. இந்த சினிமா ஃபீல்டில் நான் எத்தனையோ பொண்ணுங்களைப் பார்த்திருக்கேன். ஆனால், இவளை மாதிரி ஒரு நல்ல பெண் உனக்குக் கிடைக்கமாட்டாள். அப்பா அவளை பூ மாதிரி வச்சு காப்பாத்துறார். உண்மைதான். ஆனா மகாலட்சுமியே வந்து உன் வீட்டுக் கதவைத் தட்டும்போது. நீ பெப்பே காட்டிட்டு ஓடிப்போயிடுவாயா?’ கண்ணாமணி பேசுவதைக் கேட்டு சிரிப்பு வந்துட்டுது. இதற்கு ராமகிருஷ்ணா என்ன பதில் சொல்லப்போகிறார் என்பதைத் தெரிந்துகொள்ள என் காதுகளைத் தீட்டிக்கொண்டேன். ‘அவங்க மகாலட்சுமி மட்டுமில்லை.. மகா சரஸ்வதின்னும் எனக்குத் தெரியும். கதை எல்லாம் எழுதறாங்க! என்ன ஒண்ணு கோபம் வந்துட்டா, எதிரில் இருப்பவர் கன்னம் பழுத்துடும். நல்ல பெண்தான். இல்லேன்னு சொல்லலையே..’ என்றார். அவரது இந்த வார்த்தைகள் என் உடலைச் சிலிர்க்கவைத்தன. ‘ஒருத்தன் சொன்னானாம் எனக்கு ராஜாவின் மகளை கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்னு ஆசைதான். ஆனா அதுக்கு ராஜா ஒத்துக்கணுமே...! என் நிலைமையும் இதுபோல்தான்! இந்தப் பெண் என்னை மாதிரி ஒரு ஏழையைக் கல்யாணம் பண்ணிகிட்டு கஷ்டங்களை அனுபவிக்கத் தயார்னா எனக்கு ஆட்சேபனை இல்லை, என்று சொல்லிவிட்டு என்னை ஒரு பார்வை பார்த்தார், பிறகு போய்விட்டார். குடிசையா, மரத்தடியா? ‘கருட கர்வ பங்கம்’ படத்துக்காக மேலும் சில காலம் சென்னையில் தங்கும்படி ஆயிற்று. என் பெற்றோர் தங்களை வந்து சந்திக்குமாறு ராமகிருஷ்ணாவுக்குச் சொல்லி அனுப்பினார்கள். ராமகிருஷ்ணா வந்தார், வழக்கம்போல் வங்காளி பாபு போல் சட்டையும் வேட்டியும் உடுத்தியிருந்தார். மணமகன் போல ஜம்மென்று ஒரு கோட் போட்டிருந்தார். தயங்கிபடியே நாற்காலியில் அமர்ந்தார். நான் கதவருகே ஒளிந்துகொண்டு அவரைப் பார்த்தேன். அப்பா திடீரென்று கேள்விகள் கேட்கத் தொடங்கினார். “உங்கள் தகப்பனார் வசதி படைத்தவரா?’ “இல்லை” “என்ன உத்தியோகம் பார்க்கிறார்” “இன்ஸ்பெக்டர் ஆப் ஸ்கூல்ஸ்” “எதுவரை படித்திருக்கிறீர்கள்?’ “பி.ஏ. வரை படித்திருக்கிறேன்” “சங்கீதம் பிடிக்குமா?” “பிடிக்கும். ஆனால் பாடத் தெரியாது” “உங்களுக்கு இலக்கிய அனுபவம் உண்டா? அதாவது கதை,கிதை எழுதுவீர்களா?” “இல்லை, நான் சினிமாக் கதைகளை உருவாக்குபவன்! படத்துக்கான கதை வசனங்கள் எழுதத் தெரியும்” என்றார் ராமகிருஷ்ணா சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு. அப்பா சொன்னார். “ஆக, சினிமா சமாச்சாரம் தவிர வேறு ஏதும் தெரியாது?” “ஆமாம் சார், எனக்கு சினிமாத் துறையில்தான் ஆர்வம். இதற்காகத்தான் என் 18-வது வயதிலேயே சென்னைக்கு வந்துட்டேன். ஹெச்.எம். ரெட்டியுடன் இணைந்து பணியாற்றுகிறேன்” “அப்பா என்கிற முறையில் என் பெண்ணை நல்ல இடத்தில் கொடுக்க வேண்டும் என்ற கடமை எனக்கு உண்டு. அதனால்தான் உங்களைக் கேள்வி கேட்கும்படி ஆச்சு... தப்பாக எடுத்துக் கொள்ளாதீங்க” “நானும் சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லிவிடுகிறேன். நீங்கள் நினைப்பது போல் உங்கள் மகளைக் கல்யாணம் செய்து கொள்வதில் வேறு கெட்டநோக்கம் ஏதும் எனக்கில்லை. விருப்பங்கள் குதிரைகள். ஆனால், அதில் பிச்சைக்காரர்களும் சவாரி செய்வார்கள் என்று ஆங்கிலத்தில் ஒரு பழமொழி உண்டு. வாய்ப்பு வந்தால் விருப்பம் நிறைவேறும்..” என்று புன்னகையுடன் சொன்னார் ராமகிருஷ்ணா. அப்பா ராமகிருஷ்ணாவை வியப்புடன் பார்த்தார். “சரி தம்பி, இவ்வளவு தூரம் வந்தபிறகு ஒன்றே ஒன்று கேட்கிறேன். அவளை நடிக்க அனுமதிப்பதும் அனுமதிக்காததும் உங்கள் விருப்பம். ஆனால், அவளைப் பாட அனுமதிப்பீர்கள் அல்லவா? ஆந்திர தேசம் முழுவதும் அவள் குரல் ஒலிக்க வேண்டும் என்பது என் ஆசை” “நீங்கள் உங்கள் மகளை எனக்குத் திருமணம் செய்து கொடுப்பதாயிருந்தால் திருமணத்திற்கு பிறகு நான் குடிசையில் வசித்தாலும், மரத்தடியில் வசிக்க நேர்ந்தாலும் அவள் என்னுடன் வாழ்ந்தாகவேண்டும்”. இப்படிச் சொல்லிவிட்டு அப்பாவின் பதிலை எதிர்பாராமல் விறுவிறுவென்று நடந்து வெளியேறினார் ராமகிருஷ்ணா. நான் எப்படி பேச வேண்டும் என்று நினைத்தேனோ அப்படியே ராமகிருஷ்ணா பேசினார். அவர் சென்றதும் என் பக்கம் திரும்பினார்கள், ‘ஆக அவனுடைய சொற்ப சம்பளத்தில் அவனோடு குடிசையிலும் நீ வாழத் தயார் அப்படித்தானே அம்மா?’ “ஆமாம் அப்படித்தான்! நான் ஒரு ஏழ்மையான வாழ்க்கையைத்தான் விரும்புகிறேன். அவரே ஏழைதானே? அவரையே திருமணம்செய்துகொள்வது என முடிவு செய்துவிட்டால் எந்த நிலைமையையும் நான் ஏற்றுக் கொள்ளத்தான் வேண்டும்!. என் முடிவில் எந்த மாற்றமும் இல்லை!” என்றேன் வைராக்யமான குரலில். https://www.kamadenu.in/news/cinema/35750-19.html

59 ‘இதை வன்மையாக மறுக்கிறேன்!’’ சீறினார் அனந்தவர்மர். ‘‘சாளுக்கிய மன்னராக நீங்கள் தொடர்ந்து நீடிக்கவும் உங்கள் மீது இந்த அவை சுமத்திய குற்றச்சாட்டுகளில் இருந்து விடுபடவும் இப்படியொரு அபாண்டமான பழியை என்மீது சுமத்துகிறீர்கள்...’’ உதடுகள் துடிக்க அனந்தவர்மர் கத்தினார். ‘‘தகுந்த ஆதாரங்களை குறுநில மன்னர்களும் அமைச்சர் பெருமக்களும் சூழ்ந்திருக்கும் இந்த அவை முன் சமர்ப்பிக்க தயாராக இருக்கிறேன்...’’ நிறுத்திய சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர், சில கணங்கள் அமைதியாக இருந்துவிட்டு தொடர்ந்தார். ‘‘முதலில் எந்த ஆதாரத்தை வைக்கட்டும்... கரிகாலன் முன்பு சிவகாமி நிகழ்த்திக் கொண்டிருக்கும் நாடகம் குறித்த தகவலா அல்லது...’’‘‘சாளுக்கிய அரியணையைக் கைப்பற்ற ஓடி ஒளிந்திருக்கும் பல்லவ மன்னரான பரமேஸ்வரவர்மரின் உதவியை நான் நாடினேன் என்று இப்பொழுது பழி சுமத்தினீர்களே... அதற்கான ஆதாரத்தை முதலில் சமர்ப்பியுங்கள்!’’ அனந்தவர்மர் இடைவெட்டினார்.‘‘இதற்கு இந்த அவை ஒப்புக் கொள்கிறதா..?’’ விக்கிரமாதித்தர் பொதுவாகக் கேட்டார். அமர்ந்திருந்தவர்களுக்கு என்ன பதில் சொல்வதென்று தெரியவில்லை. ஆடாமல் அசையாமல் அப்படியே அமர்ந்திருந்தார்கள். ஆனால், அனைவருக்கும் ஒரு விஷயம் மட்டும் தெளிவாகப் புரிந்தது. சாளுக்கிய மன்னரான விக்கிரமாதித்தரை இந்த அவை விசாரிக்கவில்லை... மாறாக, அவர்தான் இந்த அவையை விசாரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்!‘‘நல்லது... மவுனம் சம்மதம் என்பதால் அனந்தவர்மர் கேட்ட ஆதாரங்களை அவை முன் சமர்ப்பிக்கிறேன்... அதற்கு கொஞ்சம் பழைய வரலாற்றில் இருந்து ஆரம்பிக்க வேண்டும்... பொறுமையாகக் கேட்பீர்கள் என நம்புகிறேன்...’’நிதானமாக வாக்கியங்களை உதிர்த்த சாளுக்கிய மன்னர், அவையில் அமர்ந்திருந்தவர்களைச் சுற்றிச் சுற்றி நடந்தபடி எல்லோரின் கண்களையும் நேருக்கு நேர் பார்த்தபடி பேசத் தொடங்கினார்...‘‘தக்காணத்தைச் சேர்ந்த பாதாமி சாளுக்கியர்களாகிய நாம்... பழங்கால சோழ அரசின் எல்லை வரை ஆளும் பல்லவர்கள் மற்றும் தென் பகுதியை ஆளும் பாண்டியர்கள்... இந்த மூன்று அரசுகளும்தான் தக்காணத்தில் இருந்து தென் எல்லை வரை மிகப்பெரிய பேரரசை நிறுவ போர் புரிந்துகொண்டே இருக்கிறோம்.இப்படியொரு மகத்தான சாம்ராஜ்ஜிய கனவு மூன்று அரசுகளிடமும் இருக்கிறது. ஏனெனில் இதற்கு முன் நம் பகுதியில் இப்படி எந்த அரசும் தனித்து பேரரசானதில்லை. ஆக, வரலாற்றில் யார் முதன்முதலில் மிகப்பெரிய சாம்ராஜ்ஜியத்தை தென்னகத்தில் ஸ்தாபிக்கப் போகிறார்கள் என்ற ஆவல் மக்களை விட வடபகுதி அரசுகளிடம் அதிகம் நிலவுகிறது. காரணம், வணிகச் சந்தை... வணிக செல்வங்கள்... சுங்க வரிகள்.தென் பகுதியைச் சேர்ந்த அனைத்து துறைமுகங்களும் இந்த மூன்று அரசுகளின் கட்டுப்பாட்டில்தான் இருக்கின்றன. யவனர்களும் பாரசீகர்களும் சீனர்களும் இந்த துறைமுகங்கள் அனைத்தையும் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். அனைத்து நாட்டு வணிகர்களையும் எந்தவித கட்டுப்பாடும் இல்லாமல் இந்த மூன்று அரசுகளும் வணிகம் செய்ய அனுமதிக்கின்றன.ஆனால், சுங்க வரியை தனித்தனியாக அவர்கள் செலுத்த வேண்டியிருக்கிறது. பாண்டியர்களின் துறைமுகத்தில் அவர்களுக்கு சுங்கம் செலுத்திவிட்டு மல்லை கடற்கரைக்கு வரும்போது பல்லவர்களுக்கு மீண்டும் வரி செலுத்த வேண்டியிருக்கிறது. போலவே தென்னக துறைமுகத்தில் இருந்து நம் கட்டுப்பாட்டிலுள்ள துறைமுகத்துக்கு நாவாய்கள் வருகையில் சாளுக்கியர்களான நமக்கு சுங்கம் செலுத்த வேண்டிய கட்டாயம் அவர்களுக்கு ஏற்படுகிறது.எனவே, எல்லா துறைமுகங்களும் ஓர் அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தால் ஒரே முறையில் வரி செலுத்திவிட்டு மற்ற துறைமுகங்களில் சுதந்திரமாக பயணிக்க முடியுமே என நினைக்கிறார்கள்.இதன் பொருட்டே மூன்று அரசுகளின் தூதுக்குழுக்களையும் யவனர்களும் பாரசீகர்களும் அராபியர்களும் சந்திக்கிறார்கள்... தங்கள் நாட்டுக்கு வரவேற்று மரியாதை செலுத்துகிறார்கள். என் தந்தையும் சாளுக்கியர்களில் மாமன்னருமான இரண்டாம் புலிகேசி காலத்தில் பாரசீகத்துக்குச் சென்ற சாளுக்கிய தூதுக்குழுவும் இந்த வகையானதுதான்.இதை தவறு என்று சொல்ல முடியாது. யவனர்கள், பாரசீகர்கள், அராபியர்கள், சீனர்கள் பார்வையில் இது சரிதான். போலவே மற்ற இரு அரசுகளையும் கைப்பற்ற வேண்டும் என சாளுக்கியர்களும், பல்லவர்களும், பாண்டியர்களும் தனித்தனியே கருதுவதும் திட்டமிடுவதும், அதற்கான ஏற்பாடுகளில் இறங்குவதும் இயல்புதான். ஏனெனில் மின்னலைப் போல் செல்வங்கள் அரசு விட்டு அரசு கடக்கின்றன. எத்தனை கஜானாக்களை உருவாக்கினாலும் அத்தனையும் நிரம்பி வழியும் அளவுக்கு செல்வங்கள் மூன்று அரசுகளிடமும் குவிகின்றன. அதனாலேயே இன்னும் இன்னும் என்ற ஏக்கம் மூவருக்குமே கிளர்ந்து எழுகிறது.அதேநேரம் மூவராலுமே மற்ற இருவரையும் வெற்றி கொள்ள முடியாத அளவுக்கு இயற்கையாகவே பல தடைகள் நிலவுகின்றன.தக்காணத்தை ஆளும் சாளுக்கியர்களாகிய நமக்கு வடக்கில் வட அரசர்களின் தொல்லை... தெற்கிலோ பல்லவர்கள். இந்தப் பல்லவர்களை ஜெயித்தால்தான் பாண்டியர்களை நம்மால் வீழ்த்த முடியும். பாண்டிய நாட்டுப் பக்கம் நாம் செல்லும்பொழுது வடக்கில் இருக்கும் அரசுகள் நம் சாளுக்கிய தேசத்தின் மீது போர் தொடுக்காமல் இருக்க வேண்டும்!பல்லவர்களைப் பொறுத்தவரை வடக்கில் நாம்... தெற்கில் பாண்டியர்கள்! நடுவில் அவர்கள் சிக்கியிருப்பதால் இரு எல்லைகளிலும் தங்கள் படையை நிறுத்தி வைக்க வேண்டிய கட்டாயம்!பாண்டியர்களின் நிலையோ வேறு. தெற்கில் அவர்களுக்கு இருப்பது கடல். வடக்கிலோ பல்லவர்கள்... அதன்பிறகே தக்காணத்தில் நாம்.ஆக, மூவருமே மற்ற இருவரை வெற்றி கொள்ள நினைத்தால் அவ்விருவரும் தங்களுக்குள் தற்காலிகமாக நண்பர்களாக மாறி மூன்றாமவரை நோக்கிப் பாய வாய்ப்பிருக்கிறது.இப்படியொரு சிக்கலில் மூன்று அரசுகளுமே சிக்கியிருக்கிறது. எனவே, எவ்வித சேதாரமும் இன்றி மூவருமே காய்களை நகர்த்தி வருகிறோம்... மற்ற இரு அரசுகளையும் கைப்பற்ற திட்டமிடுகிறோம்... ஆனால், இந்த அரசியல் மோதல்கள் பண்பாட்டு வளர்ச்சிக்குத் தடையாக நிற்கவில்லை; நிற்கவும் மூவரும் அனுமதிக்கவில்லை என்பதையும் குறிப்பிட்டே ஆகவேண்டும். சமணம், பவுத்தம் ஆகிய மதங்களை பின்னுக்குத் தள்ளிவிட்டு பன்முக வளர்ச்சியுடன் இந்து மதம் இப்பொழுது தக்காணம் முதல் தென் எல்லை வரை பரவியிருக்கிறது. பக்தி மரபுகள் மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கையோடு ஊடுருவிவிட்டன. இதனால் கட்டடக் கலை, சிற்பக் கலை, ஓவியக் கலை, இசைக் கலை... என சகல கவின் கலைகளும் மிகப்பெரிய அளவில் முன்னேற்றம் அடைந்திருக்கின்றன.இவ்வளவும் இந்த அவையில் அமர்ந்திருக்கும் உங்கள் அனைவருக்கும் தெரியும்... அறிந்ததையே மீண்டும் நினைவுபடுத்தியதற்குக் காரணம் அனந்தவர்மரின் செய்கைதான்...பொறுங்கள்... இன்னமும் நான் முடிக்கவில்லை... ஆதாரங்களை சமர்ப்பிக்கிறேன்... பிறகு நீங்கள் உங்கள் தரப்பை சொல்லுங்கள்...’’ இடையில் பேச முற்பட்ட அனந்தவர்மரை அடக்கிவிட்டு தன் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்தார் சாளுக்கிய மன்னரான விக்கிரமாதித்தர்.‘‘பாதாமி சாளுக்கியர்கள் எனப்படும் நமது அரசை நிறுவியவர் முதலாம் புலிகேசி. புலிகேசன் என்றால் அரியேறு என்று அர்த்தம். அவர் பாதாமிக்கு அருகில் இருந்த குன்றை வலிமை மிக்க அரணாக மாற்றினார். அதன் பின் அவர் அசுவமேத யாகம் செய்து தன் சுயேட்சையை எட்டுத் திக்கிலும் தெரியப்படுத்தினார். அவர் அமைத்த கோட்டை மலப்பிரபா நதியில் இருந்து பல காத தூரங்களுக்கு எதிரிகளின் தாக்குதலைச் சமாளிப்பதற்கு ஏற்ற உயர்ந்த இடத்தில் அமைந்திருந்தது. அதற்குக் கிழக்கில் இருக்கும் குன்றுகளில் மகாகூடமும் ஒன்று. அதே திசையில் இன்னும் பல காத தொலைவில் மலப்பிரபா நதி கரையில் பட்டடக்கல் இருக்கிறது. அதே நதியின் மறு கரையில் அய்கோளே... இந்த இடங்களில் எல்லாம் சாளுக்கியர்களின் கட்டட சிற்பக் கலை சிறப்பை வருங்காலத் தலைமுறையும் கண்டு களிக்கும்.இந்த முதலாம் புலிகேசிக்குப் பின் ஆட்சிக்கு வந்த அவரது மகன் முதலாம் கீர்த்திவர்மன், பனவாசிக் கடம்பர்களோடும், கொங்கணத்து மவுரியர்களோடும், நள மரபினரோடும் போர் செய்து ராஜ்ஜியத்தை விரிவுபடுத்தினார்.கொங்கண வெற்றியால் அங்கிருந்த முக்கிய துறைமுகமான ரேவதி தீவு (இன்றைய கோவா), நம் எல்லைக்குள் வந்தது.கீர்த்திவர்மர் திடீரென காலமானபோது என் தந்தை இரண்டாம் புலிகேசிக்கு இள வயது. எனவே கீர்த்திவர்மரின் தம்பியான மங்களேசன் ஆட்சிப் பொறுப்புக்கு வந்தார். காண்டேஷ், மாளவம் பகுதிகளில் ஆட்சி செய்து வந்த காலசூரி வம்ச அரசரான புத்தராஜன் மீது மங்களேசன் படையெடுத்துச் சென்றார். ஏராளமான கொள்ளைப் பொருட்கள் கிடைத்ததே தவிர நாட்டின் எல்லை விரிவுபடுத்தப்பட்டது என்று சொல்ல முடியாது.இதே காலத்தில் ரேவதித் தீவில் கலகம் மூள ஆரம்பித்தது. அதை அடக்கி மீண்டும் சாளுக்கியர்கள் அங்கு கால் பதிக்க மங்களேசன் வழிவகுத்தார்.இதற்குள் என் தந்தை இரண்டாம் புலிகேசி வளர்ந்து ஆளானார். நியாயமாக சாளுக்கிய மணிமுடியை அவரிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு மங்களேசன் அகன்றிருக்க வேண்டும். ஆனால், முடிந்த வரை காலத்தைக் கடத்தி தன் மகன் அரியணை ஏற வழிவகை செய்ய ஆரம்பித்தார்.இதை அறிந்த என் தந்தை பாதாமியில், தான் இருந்தால் ஒருவேளை தன் உயிருக்கே ஆபத்தாக முடியலாம் என்று நினைத்து இரவோடு இரவாக யாருக்கும் எந்த சந்தேகமும் எழாதபடி நாட்டை விட்டு வெளியேறினார்.நண்பர்களின் துணையோடு படை திரட்டி மங்களேசரோடு போரிட்டு அவரை வீழ்த்தி சாளுக்கிய மன்னரானார்...கவனிக்க... தன் உரிமையை நிலைநாட்ட என் தந்தை தன் நண்பர்களின் உதவியைத்தான் நாடினார்... பகைவர்களின் துணையை நாடவில்லை... அதாவது...’’ எழுந்த விக்கிரமாதித்தர் நேராக அனந்தவர்மரின் இருக்கைக்கு அருகில் சென்று அவர் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தார். ‘‘உங்களைப் போல் பல்லவர்களின் உதவியை நம் தந்தை நாடவில்லை!’’‘‘பொய்...’’ அனந்தவர்மர் தன்னை மீறி கத்தினார்.‘‘உண்மை...’’ குரலை உயர்த்தாமல் அதேநேரம் அழுத்தமாகச் சொன்ன விக்கிரமாதித்தர் சட்டென தன் வாளை உருவி அனந்தவர்மரின் கழுத்தில் வைத்தார்! ‘‘ஆதாரங்களைச் சமர்ப்பிக்கும் வரை வாயே திறக்கக் கூடாது! கண்டிப்பாக உங்கள் தரப்பை எடுத்துச் சொல்ல வாய்ப்பு வழங்கப்படும்! அதுவரை சுவாசிக்க மட்டுமே செய்ய வேண்டும்!’’ கர்ஜித்த விக்கிரமாதித்தர், என்ன ஏது என்று மற்றவர்கள் சுதாரிப்பதற்குள் அங்கிருந்த திரைச்சீலையை இழுத்தார்.அது சிவகாமி நாட்டியமாடுவது போல் ஓவியம் தீட்டப்பட்ட திரைச்சீலை.இழுத்த இழுப்பில் அது அவர் கையோடு வந்தது.அந்த இடத்தில் கம்பீரமாக ஒருவர் அமர்ந்திருந்தார்.அவர் மாமன்னர் இரண்டாம் புலிகேசி!

18: ராமகிருஷ்ண பிரேமா! பானுமதி அம்மையாரின் நினைவாற்றலை எண்ணி வியப்பு மேலிட்டது. “எப்பவோ நடந்ததை எல்லாம் இவ்வளவு துல்லியமாகச் சொல்லுகிறீர்களே!” என்று அவரிடம் கேட்டேன். “எனக்குச் சின்ன வயதிலிருந்தே கிரகித்து உள்வாங்கிக்கொள்ளும் சக்தி அதிகம். என் கணவர்கூட அடிக்கடி, இதையெல்லாம் எப்படி ஞாபகம் வச்சிருக்கே என்பார்!” என்றவர் காதல் நினைவுகளைத் தொடர்ந்து பகிரத் தொடங்கினார். “ ரோஜாச் செடியின் முள் கிழித்த மறுநாள் படப்பிடிப்பு இல்லை. அம்மா ஷாப்பிங் போக விரும்பினார். நாங்கள் ஒரு காரில் புறப்பட்டோம். சற்றுத் தள்ளி புரொடக்ஷன் கார் நின்றது. அதை நோக்கி ராமையா, ஹெச்.வி.பாபு, ராமகிருஷ்ணா எல்லோரும் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். நான் ராமகிருஷ்ணாவைப் பார்த்தேன். இதை அப்பா கவனித்துவிட்டார். அதே நேரம் ஹெச்.வி.பாபு ராமகிருஷ்ணா என்று கூப்பிட்டார். ‘நீ சொன்ன பையன் அவன்தானா?’ என்று அப்பா சட்டென்று கேட்டார். நான் வேறு வழியின்றித் தலையாட்டினேன். அப்பா ராமகிருஷ்ணாவைப் பார்த்தார். அவர் முகம் வாடிவிட்டது. ‘அச்சச்சோ... இந்தப் பையனா? ஆள் இப்படி நோஞ்சானாக இருக்கானே. பழக்க வழக்கங்கள், குணத்தில் இவன் நல்லவனாக இருக்கலாம். ஆனால், உன் பக்கத்தில் இவனை மாப்பிள்ளையாக வைத்துப் பார்க்கவே பிடிக்கலையே அம்மா..’ என்று அதிருப்தியோடு முணுமுணுத்தார். என் இதயம் நின்றே விட்டது. அப்பாவிடம் ஒரு வழக்கமுண்டு. எங்கள் சொந்தக்காரர்கள் வீட்டில் தங்கள் பெண்களுக்கு வரன் பார்க்கும் போதெல்லாம் அப்பா ஒரு குறிப்பிட்ட வார்த்தையை அடிக்கடி சொல்லுவார். ‘பையன் ஆஜானுபாகுவாக இருக்க வேண்டும்’. இதே மாதிரி மாப்பிள்ளை எப்படி இருக்கவேண்டுமென்று அவரிடம் ஒரு சாமுத்திரிகா லட்சணப் பட்டியலே இருந்தது. காரில் அப்பா பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தாலும் எங்களுக்கு இடையே ஒரு பெரிய இடைவெளி விழுந்துவிட்டது. ஜமீன்தார் வீட்டுச் சம்மந்தம் ஷாப்பிங்கைப் பெரிய ஈடுபாடு இல்லாமல் முடித்துவிட்டுத் திரும்பினோம். இரவுச் சாப்பாட்டின் போது அப்பா என் கல்யாணப் பேச்சைத் திடுதிப்பென்று எடுத்தார். ‘என் நண்பரின் பையன் ஒருத்தன் இருக்கான். பெரிய ஜமீன்தார் குடும்பம். பி.ஏ.படித்திருக்கிறான். பார்க்கிறதுக்கு ராமனைப் போல லட்சணமாக இருப்பான். ஆனால், பெண்கள் விஷயத்தில் கிருஷ்ணனைப் போல்தான்! கல்யாணம் பண்ணினால் சரியாகிவிடுவான். நீ என்னம்மா சொல்லுகிறாய்?’ என்று என்னைப் பார்த்துச் சட்டென்று கேட்டார். இப்போது இந்தப் பேச்சை எடுப்பானேன்? ராமகிருஷ்ணாவுக்கு என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிவைக்க முடியாது என்று மறைமுகமாகச் சொல்லுகிறார். நான் சாப்பாட்டிலிருந்து பாதியில் எழுந்து கை கழுவினேன். அப்பா, அம்மாவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். ‘அந்தப் பையன் பார்க்க லட்சணமாக இல்லாவிட்டாலும் வேலையைச் சொல்லு. சினிமா வேலை நிரந்தரமானது கிடையாது. இந்த மாதிரி பையனுக்கு ஆசையாக வளர்த்த பெண்ணை கொடுக்கணுமா என்றுதான் யோசிக்கிறேன்’. அம்மா குறுக்கிட்டுச் சொன்னார். ‘அவளுக்கு என்ன தெரியும்? நீங்க அந்த ஜமீன்தார் பையனையே முடியுங்க. சினிமாவும் வேண்டாம், கினிமாவும் வேண்டாம்! அவ மனசு மாறுவதற்குள் இந்த இடத்தை முடியுங்க’ என்றாள். அப்பாவும் ‘சரி… பிள்ளை வீட்டாரை வந்து பெண் பார்க்கச் சொல்லி எழுதறேன்’ என்று தீர்க்கமாக அம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டார். பெண்ணுக்குப் பிழைக்கத் தெரியாது அப்பாவிடம் நேரடியாகப் பேசத் துணிவு இல்லை. என் தங்கையைத் தூது அனுப்பினேன். ‘கல்யாணம் என்றால் அது ராமகிருஷ்ணனோடுதான். இல்லாவிட்டால் காலமெல்லாம் கன்னியாகவே இருந்து விடுகிறேன்’. எனது முடிவைப் பெற்றோர் எதிர்பார்க்கவில்லை. என்னிடம் எப்போதும் செல்லமாகவே பேசும் அப்பா சொன்னார், ‘என் கண்ணல்ல.. உன் எதிர்காலம் நல்லா இருக்கணும் அம்மா! இதுதான் என் ஆசை!. பையன்கள் விஷயம் வேறே. அவங்க எப்படியாவது பொழச்சுப்பாங்க. ஆனா பொண்ணுங்க கல்யாணத்தைப் பெத்தவங்கதான் ஜாக்கிரதையாய் நல்ல இடமாகப் பார்த்து செஞ்சு வைக்கணும். ராமகிருஷ்ணா நல்ல பையன் என்றுதான் கேள்விப்பட்டேன். என்ன படிச்சிருக்கான் தெரியுமா?’ என்றார். நான் அசடுபோல் ‘எனக்குத் தெரியாதே’ என்றேன். அவர் என்னை அடுத்தடுத்து மடக்கிக் கேள்விகள் கேட்டுக்கொண்டே வந்தார். “வீடு, இல்லன்னா சொத்துபத்து ஏதும் இருக்கா?” “தெரியாது” “அவரோட ஜாதி என்ன தெரியுமா?” “தெரியாது.” “அப்பா அம்மா இருக்காங்களா?” “தெரியாது”. அப்பா சிரித்தார். எனக்குத் தலைசுற்றியது. இதைப் பற்றியெல்லாம் நான் நினைத்துக்கூடப் பார்க்கவில்லை. அவரை உளமாரக் காதலிக்கிறேன் என்பது ஒன்றுதான் எனக்குத் தெரியும். அதுவும் அவருக்குத் தெரியாது. அப்பா கேட்டதிலும் தப்பொன்றுமில்லை. ஒரு விஷயம் தெளிவானதில் நிம்மதி. என்னவர் பற்றி இத்தனை விஷயங்கள் அவருக்குத் தெரிந்தாக வேண்டும். நான் என்ன செய்வேன்? அவர் கேள்விகளுக்கெல்லாம் என்னிடம் பதில் இல்லையே! காதலின் அசடு அப்பாவின் கேள்விகளையெல்லாம் கவனித்துக்கொண்டிருந்த என் தங்கை, எப்படியோ ராமகிருஷ்ணா பற்றிய தகவல்களைச் சேகரித்துக் கொண்டுவந்துவிட்டாள். ‘பி.ஏ. வரை படித்திருக்கிறார்!’ பிராமணர். சொல்லிக் கொள்ளும்படியாக எந்தச் சொத்தும் இல்லை! அப்பாவுக்கு ஏதோ அரசாங்க உத்தியோகம்! தாயார் திருவல்லிக்கேணியில் தன் சகோதரி வீட்டில்தான் வசிக்கிறார்’. தங்கை கொண்டுவந்திருந்த தகவல்கள் அனைத்தையும் பொறுமையாகக் கேட்ட அப்பா, ‘அப்போ நீ அவனை விரும்பற விஷயம்கூட அவனுக்குத் தெரியாது! அப்படித்தானே?’ என்றார். நான் தலையாட்டினேன். ‘ஆக அவனுக்குத் தெரியாமலே அவனைக் கல்யாணம் செய்துகொள்ளப் போகிறாய்! அட அசடே..!’ என்று சிரித்தார் அப்பா. ஆமாம் நான் ஒரு முட்டாள்தான்! அவரை நேசிக்க எனக்கு ஏது உரிமை? அவருக்கே தெரியாமல் அவரை நேசிக்கும் இந்தத் துணிச்சல் எனக்கு எப்படி வரலாம்? அம்மா சொன்னார். ‘ஐயோ பாவம்! அவளுக்கு என்ன வேணும்னு அவளுக்கே தெரியாதுங்க. பசிச்சா பசிக்குதுன்னு சொல்லத் தெரியாது! உங்களுக்குத் தெரியாமல் அவன் கிட்டே போய் என்னைக் கல்யாணம் செஞ்சுக்கோ அப்படீன்னு சொல்லிடுவாளா? வீட்டுக்கு மூத்த பொண்ணு வேறே. அவ கண்ணீர் விட்டா குடும்பத்துக்கு ஆகாது! உங்க இஷ்டம்போல் செய்யுங்க’ என்று சொல்லிவிட்டு தன் கண்ணைத் துடைத்துக்கொண்டாள். இந்த விஷயங்கள் எல்லாம் கண்ணாமணி அம்மா காதுக்கு எட்டிவிட்டன. மறுநாள் மாடியில் வந்து அவரைச் சந்திக்குமாறு அழைப்பு வந்தது. நான் தயங்கியபடியே மாடிக்குப் போனேன். ‘வாடி பொண்ணே! எல்லா சங்கதியும் தெரிஞ்சு போச்சு! நான் என் கணவரிடம் படத்தின் பெயரை ‘கிருஷ்ண பிரேமா’ என்பதற்குப் பதில் ‘ராமகிருஷ்ண பிரேமா’ என்று வைக்கச் சொல்லிட்டேன்!’ என்று சொல்லிவிட்டுச் டு சத்தம்போட்டு சிரித்தார். நான் வெட்கத்தால் தலை குனிந்தாலும் அழுத்தும் வேதனையால் அவர்முன் கலங்கி நின்றேன். (தாரகை ஒளிரும்) https://tamil.thehindu.com/cinema/cinema-others/article28087162.ece

ரத்த மகுடம்-57 நீள் வட்டத்தில் இருக்கைகள் அமைக்கப்பட்டிருந்தன.கிழக்கிலும் மேற்கிலும் மட்டும் சற்றே உயரமான இருக்கைகள். அதில் கிழக்குத் திசையைப் பார்த்து சிம்மாசனம் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதற்கு நேர் எதிராக மேற்குத் திசையில் இருந்த இருக்கை சிம்மாசனம் உயரத்தில் சற்றே குறைந்த வேலைப்பாடுகளுடன் காணப்பட்டது. இவ்விரண்டுக்கும் இடையில் இருபுறங்களிலும் உயரம் குறைவான அதேநேரம் வேலைப்பாடுகளில் குறை வைக்காத இருக்கைகள் போடப்பட்டிருந்தன. சிம்மாசனத்தில் சாளுக்கிய மாமன்னரான விக்கிரமாதித்தர் வீற்றிருந்தார். அவருக்கு நேர் எதிரில் மேற்குத் திசையில் இருந்த இருக்கையில் அனந்தவர்மர் அமர்ந்திருந்தார். எஞ்சிய இருக்கைகளில் சாளுக்கிய அமைச்சர்களும் அறிஞர் பெருமக்களும். சாளுக்கிய போர் அமைச்சரான ராமபுண்ய வல்லபர், சற்றே சங்கடத்துடன் அனந்தவர்மருக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தார்.சொல்லப்போனால் அந்த அறையில் இருந்த அனைவருமே விவரிக்க இயலாத உணர்வுகளுடன்தான் வீற்றிருந்தார்கள். மன்னரை கேள்வி கேட்கும் உரிமை அவர்களுக்கு உண்டு என்பதை இதுநாள்வரை ஏட்டளவில்தான் படித்திருந்தார்கள். முதல் முறையாக அதுபோன்ற ஒரு நிகழ்வை நேருக்கு நேர் சந்திக்கிறார்கள். எனவே சங்கடமும் துக்கமும் ஒருசேர அவர்களது மனதை ஆக்கிரமித்திருந்தன. அவர்களைத் தவிர அந்த அறையில் வேறு யாரும் இல்லை. சாமரம் வீசும் பணியாளர்கள்கூட அப்புறப்படுத்தப்பட்டிருந்தார்கள். ஒவ்வொரு இருக்கைக்குக் கீழேயும் வெள்ளிக் குடுவையில் குடிநீர் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அறைக் கதவு தாழிடப்பட்டிருக்க... சாளரங்கள் இறுக்கமாக மூடியிருக்க... வெளியே சாளுக்கிய வீரர்கள் பல அடுக்கு காவலில் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். ‘‘மன்னர் அவர்கள் தவறாக நினைக்கக் கூடாது...’’ இளைய சகோதரர் என்ற முறையில் ஒருமையில் அழைக்கும் உரிமை இருந்தும் அதைத் தவிர்த்துவிட்டு அரசருக்குரிய மரியாதையை அளிக்கும் விதமாக அனந்தவர்மர் அமைதியைக் கிழித்தபடி பேச்சை ஆரம்பித்தார். ‘‘எதற்கு..?’’ இடைவெட்டினார் விக்கிரமாதித்தர். ‘‘இப்படியொரு சூழல் ஏற்பட்டதற்காக...’’‘‘எந்தச் சூழலைக் குறிப்பிடுகிறீர்கள்..?’’ சாளுக்கிய மன்னர் பிசிறில்லாமல் கேட்டார்.சுற்றிலும் இருந்தவர்களை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு அனந்தவர்மர் பதில் அளித்தார். ‘‘தங்களை விசாரிக்க நேர்ந்ததை...’’‘‘நான் அதைக் குறிப்பிடவில்லை...’’ என்றபடி தன் பங்குக்கு அங்கிருந்தவர்களை தனித்தனியாக உற்றுப் பார்த்தார் விக்கிரமாதித்தர். ‘‘ஏற்கனவே அறிவிக்கப்பட்டுதானே இன்று குழுமியிருக்கிறோம்..? தவிர முறைதவறி ஒருவரும் நடக்கவில்லையே... இங்கிருக்கும் அனைவருமே சாளுக்கிய தேசத்துக்காக தங்கள் உடல் பொருள் ஆவி என அனைத்தையும் அர்ப்பணித்தவர்கள்; அர்ப்பணித்தும் வருபவர்கள். எனவேதான் தவறாக நினைக்க இதில் என்ன இருக்கிறது என்ற பொருளில் ‘எதற்கு..?’ என வினவினேன்... நல்லது... சுற்றி வளைக்காமல் நேரடியாக விசாரணைக்குச் சென்றுவிடலாம். நான் தயாராக இருக்கிறேன்...’’ நிதானமாகச் சொன்ன சாளுக்கிய மன்னர், தன் வலக்கையை உயர்த்தி எதையோ சொல்ல வந்த அனந்தவர்மரைத் தடுத்தார். ‘‘தேவைப்பட்டாலன்றி குறிக்கிடமாட்டேன். இந்த அறைக்குள் நடப்பது நாம் அறையை விட்டு விலகியதுமே அகன்றுவிடும். எனவே சங்கடம், தயக்கங்களை உதறிவிட்டு நீங்கள் அனைவரும் உங்கள் மனதில் இருக்கும் ஐயங்கள், வினாக்கள் ஆகியவற்றைக் கேளுங்கள். மந்திராலோசனையில் நாம் எப்படி நடந்துகொள்வோமோ... வெற்றி மட்டுமே இலக்கு என்ற நிலையில் யுத்த தந்திரங்கள் குறித்து அலசி ஆராய்வோமோ... பரஸ்பரம் குரலை உயர்த்தி நாம் சொல்வதே சரி என வாதிடுவோமோ... அப்படி இங்கும் நாம் அனைவரும் இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் என் ஆசை... வேண்டுகோள். ஏனெனில் விக்கிரமாதித்தன் என்னும் தனி மனிதனான நான் முக்கியமல்ல... சாளுக்கிய தேசம்தான் நமக்கு முக்கியம். நம் தேசம் தென்னகம் எங்கும் பரந்து விரிய வேண்டும் என்ற குறிக்கோளுடன்தான் வாதாபியில் இருந்து புறப்பட்டு காஞ்சிக்கு வந்திருக்கிறோம். இதற்கு இடையூறாக மன்னனான நானே இருக்கிறேன் என்று நினைக்கிறீர்கள். அந்த நினைப்புக்கு வலுசேர்க்கும் விதமான ஆதாரங்களும் உங்களிடம் இருக்கின்றன எனக் கருதுகிறேன்! அவை அனைத்தையும் இங்கு மனம் திறந்து கொட்டுங்கள். உங்கள் அனைவரது கேள்விகளுக்கும் இறுதியாக பதில் அளிக்கிறேன்... ஒருவேளை எனது பதில்கள் உங்களுக்கு திருப்தியாக இல்லாவிட்டால்... மன்னர் பதவியில் இருந்து நான் விலக வேண்டும் என நீங்கள் முடிவெடுத்தால்... அதற்கு நான் கட்டுப்படுவேன்! நடக்கவிருக்கும் பல்லவர்களுடனான போரில் சாதாரண சாளுக்கிய வீரனாக என் பணியை குறைவில்லாமல் செய்வேன்; சாளுக்கியர்களின் வெற்றிக்காகப் பாடுபடுவேன்! ஏனெனில் உங்களைப் போலவே எனக்கும் சாளுக்கிய தேசம்தான் முக்கியம்...’’நிறுத்திய விக்கிரமாதித்தர் சிம்மாசனத்தில் சாய்ந்து அமர்ந்தார். ‘‘எங்களைப் புரிந்துகொண்டதற்கு நன்றி மன்னா...’’ தன் இருக்கையிலிருந்து முன்னோக்கி நகர்ந்தார் அனந்தவர்மர். ‘‘முதலில் என் ஐயங்களைக் கேட்கிறேன்... ஒருவகையில் இங்கிருக்கும் அனைவர் மனதிலும் இக்கேள்விகளே ஊசலாடுகின்றன என நினைக்கிறேன்...’’ இதைக் கேட்டு விக்கிரமாதித்தரின் கண்கள் பளிச்சிடும் என அனந்தவர்மர் எதிர்பார்த்தார். ஏனெனில் சாளுக்கிய மன்னராகும் தகுதி மூத்த மகன் என்ற உரிமையில் அவருக்கே இருந்தது. ஆனால், யாரும் எதிர்பாராத விதமாக இளையவரான விக்கிரமாதித்தர் பட்டம் ஏறினார். எனவே, தன்னை அரியாசனத்திலிருந்து அகற்றும் வேலையை அண்ணனான, தானே செய்வோம் என விக்கிரமாதித்தர் கணித்திருக்கலாம்... அதன் ஒரு பகுதியாக இந்த விசாரணைக் கூட்டத்தை, தான் கூட்டியிருக்கலாம் என்று விக்கிரமாதித்தர் நினைக்கலாம். அப்படி நினைக்க வேண்டும் என்றுதான் ‘அனைவரது சார்பாகவும் நானே கேட்கிறேன்...’ என்ற அர்த்தத்தில் விசாரணையையும் தொடங்கினார்.ஆனால், எவ்வித உணர்ச்சியையும் வெளிப்படுத்தாமல் கற்சிலையென சலனமற்று விக்கிரமாதித்தர் அமர்ந்திருந்தது ஒருவகையில் அனந்தவர்மரை துணுக்குறவே செய்தது.அதை புறம்தள்ளியபடி பேச ஆரம்பித்தார்.‘‘மன்னா...’’‘‘அடைமொழிகளைத் தவிர்த்துவிடலாம்... விஷயத்துக்கு வாருங்கள்...’’ விக்கிரமாதித்தர் இடைவெட்டினார்.‘‘நல்லது...’’ தொண்டையைக் கனைத்தார் அனந்தவர்மர். ‘‘சிறந்த மதியூகியான ராமபுண்ய வல்லபரை நமது போர் அமைச்சராக நாம் பெற்றிருக்கிறோம்... இது சாளுக்கியர்கள் செய்த பாக்கியம்...’’புருவங்கள் தெறித்துவிடும் வகையில் இதைக் கேட்டு ராமபுண்ய வல்லபர் தன் புருவங்களை உயர்த்தினார்.ஆனால், அவரது ஆச்சர்யத்தையோ அதிர்ச்சியையோ விக்கிரமாதித்தரும் அனந்தவர்மரும் பொருட்படுத்தவில்லை.தன் உரையாடலைத் தொடர்ந்தார் அனந்தவர்மர்: ‘‘சாளுக்கியர்களின் நலன் கருதி... பல்லவர்களை வீழ்த்த ராமபுண்ய வல்லபர் திட்டமிட்டார். பல்லவர் படையின் உபசேனாதிபதியாக கரிகாலன் இருந்தாலும் அவன் மொத்த படையையும் வழிநடத்தும் வல்லமை படைத்தவன். அவனளவுக்கு அசுவங்களைக் கையாளத் தெரிந்தவர்கள் இந்த பரத கண்டத்திலேயே இல்லை என்கிறார்கள். அப்படிப்பட்ட அவனை சாளுக்கியர்களின் பக்கம் இழுக்க நமது போர் அமைச்சர் முடிவு செய்தார். இதன் வழியாக பல்லவர்களின் பலத்தை சரி பாதிக்கும் மேலாகக் குறைக்க முடியும் என கணக்கிட்டார்.அடிப்படையில் கரிகாலன் சோழ வம்சத்தைச் சேர்ந்தவன். சிற்றரசருக்குரிய அந்தஸ்துடன் அவனது பரம்பரை பல்லவ மன்னர்களுக்கு அடங்கியிருக்கிறது. எனவே, அதே அந்தஸ்தை சோழர்களுக்கு வழங்குவதுடன் தன்னாட்சி அமைக்கும் உரிமையையும் அவர்களுக்கு வழங்கினால் கண்டிப்பாக நம் பக்கம் சோழர்கள் வருவார்கள் என நம் போர் அமைச்சர் கணித்தார். இந்த ஏற்பாட்டுக்கு சாளுக்கிய மன்னரான நீங்கள் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை...’’ நிறுத்திவிட்டு விக்கிரமாதித்தரை உற்றுப் பார்த்தார் அனந்தவர்மர்.மேலே சொல்லும்படி சாளுக்கிய மன்னர் சைகை செய்தார்.தொடர்ந்தார் அனந்தவர்மர்: ‘‘என்றாலும் உங்களை இணங்க வைக்க முடியும் என ராமபுண்ய வல்லபர் உறுதியாக நம்பினார். எனவே நீங்கள் ஒப்புக்கொள்ளாதபோதும் சாளுக்கியர்களின் நலனுக்காக கரிகாலனை நம் பக்கம் இழுக்க என்னவெல்லாம் செய்ய முடியுமோ அதை எல்லாம் செய்தார். கரிகாலனின் தந்தையை சிறைப் பிடித்தார். கரிகாலனின் பெரிய தாயாரை காஞ்சிக்கு அழைத்து வந்து மாளிகைச் சிறையில் அடைத்தார். இவ்விஷயங்களைக் கேள்விப்பட்டு கரிகாலன் காஞ்சிக்கு வருவான் என சரியாகவே ஊகித்தார். அதற்கு ஏற்பவே அவனும் வந்தான். அவனிடம் சாளுக்கியர்களின் கோரிக்கையையும் அவர் முன்வைத்தார். ஆனால்... அதை அவன் ஏற்கவில்லை. அத்துடன் சிறையிலிருந்த தன் தந்தையை மீட்டு அவரையும் அழைத்துக்கொண்டு தப்பிவிட்டான். காஞ்சி மாநகரம் இன்று சாளுக்கியர்களின் வசம் இருக்கிறது. நம் வீரர்கள்தான் கோட்டை முதல் எல்லா இடங்களிலும் காவலுக்கு நிற்கிறார்கள். அவர்கள் கண்களில் மண்ணைத் தூவிவிட்டு கரிகாலன் தன் தந்தையுடன் தப்பித்திருக்கிறான் என்றால்... அதற்கு ஒரே காரணம்... நீங்கள்! கடிகையில் பயிலும் ஒரு பாலகனை உங்களுக்கும் கரிகாலனுக்கும் இடையில் தூது செல்ல நியமித்து அவன் வழியாக ரகசியப் பாதை வழியே கரிகாலனைத் தப்பிக்க வைத்திருக்கிறீர்கள்! இது முதல் குற்றம்!கரிகாலனுக்கு உதவிய பாலகனைக் கையும் களவுமாக ராமபுண்யவல்லபர் பிடித்துவிட்டார். பொதுமக்கள் முன்னிலையில் அவன் மீது விசாரணையும் நடைபெறத் தொடங்கியது. ஆனால், அந்த விசாரணை மண்டபத்தில் இருந்து அந்த பாலகனை மீட்டுச் சென்றிருக்கிறான் கரிகாலன். காரணம் ‘ஐந்து புறாக்கள்’! சாளுக்கியர்கள் மட்டுமே காலம் காலமாகக் கையாளும் இந்தப் போர் தந்திரத்தை பல்லவர்களின் உபசேனாதிபதியான கரிகாலன் கடைப்பிடித்திருக்கிறான் என்றால்... அந்த ரகசியத்தை நீங்கள்தான் அவனுக்கு தெரியப்படுத்தி இருக்க வேண்டும் என சந்தேகிக்கிறோம். இது இரண்டாவது குற்றம்! வாதாபியில் இருந்து நம்முடன் வந்த சாளுக்கிய இளவரசரும் உங்கள் மைந்தருமான விநயாதித்தர் எங்கே..? அவரை அமைச்சர்களுக்குக் கூட தெரியப்படுத்தாமல் எங்கு என்ன விஷயமாக அனுப்பி வைத்திருக்கிறீர்கள்..? ஒருவேளை விநயாதித்தர்தான் கரிகாலனுக்கு உதவிய பாலகனோ என்ற ஐயம் எங்களுக்கு எழுந்திருக்கிறது!’’அழுத்தம்திருத்தமாக அனந்தவர்மர் இப்படிச் சொன்னதும் அந்த அறையே மயான அமைதியில் ஆழ்ந்தது. ஒரு கணம் அமைதியாக இருந்துவிட்டு அனந்தவர்மர் மீண்டும் தொடங்கினார்.‘‘சிவகாமி என்பவள் நமது போர் அமைச்சரின் மகத்தான ஆயுதம். பல்லவர்களை வேருடன் அழிக்கும் ஆற்றல் அந்த ஆயுதத்துக்கு உண்டு. அப்படிப்பட்ட நம் ஆயுதத்தின் ரகசியத்தையும் கரிகாலனிடம் வெளிப்படுத்தி அவனை எச்சரிக்கை அடையச் செய்திருக்கிறீர்கள்... இதற்கெல்லாம் உங்கள் பதில் என்ன..?’’ http://kungumam.co.in/Articalinnerdetail.aspx?id=15464&id1=6&issue=20190614

17: காதலின் கைக்குட்டை பானுமதி அம்மையாரின் நினைவுப் பகிர்தலில் காதலின் சுகந்தம் தொடர்ந்தது. “வீடு திரும்பினோம். எப்போதும் ஏதோ ஒரு யோசனை. வீட்டின் மூலையில் தனித்து உட்கார்ந்திருந்தேன். என் வயது கொண்ட பெண்களுடன் விளையாட முடியவில்லை. தனிமையில் என் பொழுதுகள் கழிந்துகொண்டிருந்தன. என்னிடம் ஏற்பட்டிருக்கும் இந்த மாற்றத்தை அம்மா கவனித்துவிட்டார். அப்பாவிடம் அவர் இதைப் பற்றிச் சொல்லிக்கொண்டிருந்ததும் காதில் விழுந்தது. ‘வயதுக்கு வந்த பெண் ஏதாவது கல்யாணக் கனவில் மூழ்கிவிட்டாளோ.. அல்லது வேறு ஏதாவது சிந்தனையா?’ என அப்பா நினைத்திருப்பாரோ? ஆனால், அவர் எனக்கு வரன் தேடத் தொடங்கி விட்டார். அம்மா இதை என்னிடம் சொன்னபோது என் இதயம் நின்றே விட்டது. தங்கை கொடுத்த தைரியம் அப்பாவும் சரி, அம்மாவும் சரி நான் ராமகிருஷ்ணாவை காதலிப்பதை நினைத்துக்கூடப் பார்த்திருக்க மாட்டார்கள். அவர்கள் வருகிற வரன்களைப் பார்ப்பதில் மூழ்கிவிட்டார்கள். எனக்கு வந்த வரன்களில் அப்பாவுக்கு பிசப்பதி குடும்பத்தாரின் வரனைத்தான் பிடித்திருந்தது. ‘பையன் லட்சணமாக இருக்கிறான். பணக்காரன், நன்றாகப் படித்திருக்கிறான். அதுமட்டுமல்ல பையனின் தகப்பனார் என் சினேகிதர்’ என்று அம்மாவிடம் அப்பா சொல்லிக்கொண்டிருந்தது என் தங்கை காதில் விழுந்திருக்கிறது. கர்ம சிரத்தையோடு அவள் இதை என் காதில் போட்டுவிட்டாள். “இரவெல்லாம் தூக்கமில்லை. புரண்டு புரண்டு படுத்துக் கொண்டிருந்தேன். யாரிடம் சொல்வேன்.. எப்படிச் சொல்வேன்? என் தங்கைக்குப் புரிந்தது ‘இதோ பார் அக்கா… பயப்படாதே! அவங்ககிட்டே உன் விஷயத்தைச் சொல்லிடறேன்’ என்று அவள் சொன்னதும் திகைத்துப் போய் அவளைப் பார்த்தேன். ‘ஓ! ஆமாம் எனக்கு எல்லாம் தெரியும். நீ ராமகிருஷ்ணா மீது எவ்வளவு பிரியம் வைத்திருக்கிறாய்!. நீ அவரை அடிக்கடி பார்ப்பது எனக்கு முன்பே தெரியும்’ என்றதும், என்னால் அவளை நேர்கொண்டு பார்க்க முடியவில்லை. தலையைக் குனிந்து கொண்டேன். இப்போதும் நான் மெளனம் சாதித்தால், அது என்னையே ஏமாற்றிக் கொள்வதாகத்தான் இருக்கும். அவளைப் பார்த்து மெல்லிய குரலில் ‘நான் கல்யாணம் செய்து கொள்வதாய் இருந்தால், அவரைத்தான் பண்ணிக்கொள்வேன்’ என்றேன். தங்கைக்குப் புரிந்தது. ‘நீ கவலைப்படாதே. நான் அம்மாவிடம் பேசறேன்’ என்றாள். நான் தங்கையின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டேன். அப்பாவுக்குத் தெரிந்தால் ஆத்திரப்படுவார். அவரை அப்பா ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார். அவரைப் பார்த்தால் ஏழை மாதிரிதான் தெரிகிறது என்று புலம்பினேன். ‘ஆமாம், அக்கா ஒருநாள் மேக்கப் அறையிலிருந்து வரும்போது பார்த்தேன். வராந்தாவில் ஃபேனுக்கு கீழே நின்றுகொண்டிருந்தார். அவரது சட்டையின் காலர் ரொம்பவே சாயம் போயிருந்தது. அவர் ஏழைதான். சந்தேகமில்லை. ஆனால் நல்லவர்’ என்றாள். உண்மைதான். ‘நல்லவர், நல்லவர் என்று எல்லோரும் திரும்பத் திரும்ப இந்த வார்த்தையைத்தான் சொல்லுகிறார்கள். இந்த உலகத்தில் எனக்கு ஒன்றுமே வேண்டாம். அந்த நல்லவர் என் கணவராக வேண்டும்’ - இப்படி ஒரு சங்கல்பத்தை அந்தக் கணமே செய்துவிட்டேன். தங்கையிடம் அப்பா தேர்ந்தெடுக்கிற யாரையும் நான் கல்யாணம் செய்து கொள்ளப்போவதில்லை என்றேன் தீர்மானமாக. ‘ஓ.கே. நீ அவரைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கொள்ளப் போகிறாய் அப்படித்தானே? அப்பாவிடம் சொல்லிவிடட்டுமா?’ என்றாள். நான் சிலையாக நின்றுவிட்டேன். அப்பாவுக்குக் கோபம் மூண்டு, அந்தப் படத்தில் நான் நடிப்பதை ரத்து செய்துவிட்டால்… ராமகிருஷ்ணாவுக்கு வேலை போய்விட்டால்… அல்லது வேறு ஏதேனும் விபரீதம் ஏற்பட்டுவிட்டால்? என் முகத்தில் படர்ந்த பீதியைத் தங்கை கவனித்துவிட்டாள். ‘சரி, நீ இப்படி மௌனமாகவே இருந்தால் அப்பா அவசரமாக ஒரு வரனைத் தேடி முடித்துவிட்டார் என்று வைத்துக்கொள். உன்னால் என்ன செய்ய முடியும்?’ நான் பதில் பேசாமல் நேராக சிவபார்வதி படத்துக்கு முன்னால் போய் உட்கார்ந்தேன். என் மௌனத்தைப் பிரார்த்தனையாகச் சமர்ப்பித்தேன். என் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்தோடியது. குப்புறப்படுத்து வணங்கிய என் உடல் அழுகையால் குலுங்கியது. திடீரென்று என் தங்கை ஒரு மின்னலைப் போல ஓடிவந்தாள். ‘அக்கா… அப்பாவிடம் ஒன்று பாக்கியில்லாமல் சொல்லிவிட்டேன்’ என்றாள். எனக்கு தூக்கிவாரிப் போட்டது. ‘ஏன் சொன்னாய்’ எனக் கோபத்தோடு கேட்டேன். ‘ஏன் என்ன தப்பு? நீதான் அவரைத் தவிர வேறு யாரையும் கல்யாணம் பண்ணிக்க மாட்டேன்னு சொல்லிட்டியே?’ என்றாள். நானோ பரிதவிப்புடன் அப்பா என்ன சொன்னார் எனப் பட படத்தேன். ‘மெட்ராஸ் போகும்போது பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று சொல்லிவிட்டார்’ என்று அவள் நிம்மதியாகப் பெருமூச்செறிந்து சொன்னாள். எனக்கோ மூச்சுவிடுவதே சிரமமாக இருந்தது. காயத்துக்கான மருந்து அப்பாவுடன் சகஜமாகவே பழக முடியவில்லை.முன்புபோல் நடந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவரோடு பேசுவதைத் தவிர்த்துக் கொண்டிருந்தேன். குற்ற உணர்வு எனக்குள் குறுகுறுத்தது. அவரோடு மிகவும் ஜாக்கிரதையாய்ப் பேசினேன். அவரும் அந்த விஷயத்தைப் பற்றி எதுவும் பேசவில்லை. இரண்டு மாதம் கழித்து ராமையாவிடமிருந்து உடனே புறப்பட்டு வருமாறு தந்தி வந்தது. யுத்த பீதி குறைந்துவிட்டிருந்தது. இருட்டடிப்பும் விலக்கப்பட்டு விட்டது. படப்பிடிப்பை உடனே தொடங்க வேண்டியதுதான். இதுதான் தந்தியின் சாரம். எனக்கு மனம் கொள்ளாத மகிழ்ச்சி. என் தங்கை சொன்னாள் ‘உன் முகத்தில் திடீரென்று சந்தோஷம் தாண்டவமாடுது!’ சென்னைக்கு வந்ததும் நேராக ஸ்டார் கம்பைன்ஸ் அலுவலகம் சென்றோம். நடிகை கண்ணாமணி என்னைப் பார்த்துவிட்டு ‘ஐயோ பெண்ணே கொஞ்ச நாளில் இப்படி இளைச்சுப் போயிட்டியே’ என்றார். அத்தோடு விடவில்லை. ‘அடி.. கள்ளி! எனக்குத் தெரியும்! காதல்ல விழுந்துட்டேன்னு சொல்லு… உன்னை விடமாட்டேன்… யார் அந்த அதிர்ஷ்டசாலி?’ என்று என் மோவாயை நிமிர்த்திக் கேட்டார். ‘சீச்சீ...’ என்று வெட்கத்தால் நிறைந்து முகத்தை மூடிக்கொண்டேன். எல்லோரும் என்னையே பார்ப்பது போலிருந்தது. இருப்பினும், வந்ததிலிருந்து என் கண்கள் அவரையே தேடிக்கொண்டிருந்தன. அன்றைய படப்பிடிப்பில் என்னோடு சாந்தகுமாரி ராதையாக நடித்தது ஞாபகமிருக்கிறது. ஒரு குறிப்பிட்ட காட்சியில் நான் ரோஜாப் பூக்களைப் பறித்து என்னைச் சுற்றி தூவ வேண்டும். அந்தக் காட்சியின்போது என் வலக்கை விரலில் ரோஜா முள் ஆழமாகக் குத்தி ரத்தம் சொட்டுச் சொட்டாக வழியத் தொடங்கிவிட்டது. அதைக் கண்ட இயக்குநர், ‘ரத்தம் கொட்டுது சீக்கிரம் முதலுதவி கொடுங்க… டிங்சர் எடுத்துட்டு வாங்க” என்று கத்தினார். திடீரென்று எங்கிருந்தோ ராமகிருஷ்ணா ஓடிவந்தார். அவர் கைக்குட்டையை எடுத்து என் விரலில் கட்டுப்போட்டார். பெண்களிடமிருந்து காததூரம் தள்ளி நிற்கிற மனிதர் இப்படிச் செய்தார். அப்படிப்பட்டவர் மிகச் சுதந்திரமாக என் விரலில் கட்டுப் போட்டபோது எல்லோருக்கும் அவர் ஒரு கதாநாயகனாகத் தோன்றினார். காயம்பட்ட என் விரலுக்குக் கட்டுப்போடுவது தன் கடமை மாதிரி அந்தக் காரியத்தைச் செய்தார். செய்துவிட்டு எதுவுமே நடக்காதது போல நடந்து சென்று தன் வேலைகளைக் கவனிக்கத் தொடங்கி விட்டார். என் உதவியாளர் இந்தக் களேபரம் எல்லாம் முடிந்தவுடன் டிங்க்சருடன் வந்தார். நான் வேண்டாமென்று சொல்லிவிட்டேன். கைக்குட்டை சுற்றிய விரலைப் பிடித்தபடி வீடு திரும்பினேன். அந்தக் காலத்தில் என் சம்பளம் இரண்டாயிரம் ரூபாய். அவர் சம்பளம் 200 அல்லது 300 இருக்கலாம். அந்தக் கைக்குட்டை எங்கள் காதலை அழுந்தக் கட்டியது மட்டுமல்ல; அவர் கஷ்டப்பட்டுச் சம்பாதித்த அவரது உழைப்பின் துளி. அன்பின் பெருங்கடல். அதைத் துவைத்து அயன் செய்தேன். அதில் படிந்துவிட்ட ரத்தக் கறையில் ஒரு எளிய இதயத்தின் உருவம் தெரிவதுபோல் எனக்குத் தோன்றியது. பூஜை செய்யாத குறைதான். அவரது கைக்குட்டையைப் பத்திரமாக மடித்துக் கவனமாக என் பெட்டிக்குள் வைத்தேன். நீண்டகாலம் அது என்னிடம் பத்திரமாக இருந்தது. https://www.kamadenu.in/news/cinema/33910-17-7.html

ரத்த மகுடம்-56 கரிகாலனுடன் காட்டுக்குடிசையில் தங்கிய சிவகாமிக்கு ஒவ்வொரு நாளும் பிரமை, பக்தி, அச்சம் ஆகிய மூன்றையும் விளைவிக்கும் சம்பவங்கள் அடுத்தடுத்து அரங்கேறி வந்ததால், நேரம் போவது தெரியாமலும் நாழிகைக்கு நாழிகை பலதரப்பட்ட உணர்ச்சிகளுக்கு இலக்காகியும் அவள் காலத்தைக் கழித்தாள்.அவளுக்கு நினைவு திரும்பியிருந்தது. காயங்களும் ஆறியிருந்தன. உடலில் அம்புகள் பாய்ந்த இடங்கள் வடுக்களாகத் தொடங்கியிருந்தன. இதுவும் விரைவில் மறைந்துவிடும் என மருத்துவச்சி உத்தரவாதம் அளித்திருந்தாள்.சிவகாமியால் எழுந்து நடக்க முடிந்தது. கரிகாலனைப் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டிய அவசியம் ஏற்படவில்லை.எல்லா காலங்களிலும் அவன் அருகில்தான் இருந்தான். நடக்கும்போது உடன் நடந்தான். தடுமாறியபோது அவன் கரங்கள் தாங்கின. தனிமையைப் போக்கும் விதத்தில் அவளுடன் பேசினான். சிரித்தான்.ஆனாலும் அவன் கண்களில் காதலோ தாபமோ வெளிப்படவில்லை. பார்வையால் எப்பொழுதும் தன் உடலை ஊடுருவும் அவன் நயனங்கள் எவ்வித உணர்ச்சியையும் வெளிப்படுத்தாமல் இருந்தன. இறுக்கமாக என்றும் சொல்லலாம். அவன் கருவிழிகளை ஏறிட்ட பொழுதெல்லாம் அவளால் அந்த இறுக்கத்தை உணர முடிந்தது.ஒருவேளை அது தன் பிரமையாக இருக்கலாம் என்ற கணிப்புகூட மறுமுறை நேருக்கு நேர் பார்க்க முற்பட்டபோது பொய்த்தது. அவள் கருவிழிகளால் அவன் நயனங்களுக்குள் ஊடுருவவே முடியவில்லை.போலவே அவன் கரங்களும். அவளைத் தொடவே செய்தான். மூலிகைக் குளிகைகளை அவனே அவளுக்குப் புகட்டினான். கஷாயத்தை குடுவையில் ஏந்தி அவனே பருகக் கொடுத்தான். எல்லா தருணங்களிலும் அவன் கரங்கள் அவளைத் தொட்டன; தாங்கின; பிடித்தன.ஆனால், அக்கரங்களில் உயிரில்லை! இடுப்பைப் பிடித்த கணங்களில் மேலேறவோ கீழ் இறங்கவோ அவை முற்படவேயில்லை. பிடித்த இடத்தில் பிடித்தபடியே நின்றன.இந்த மாற்றம் சிவகாமிக்குள் எண்ணற்ற வினாக்களை எழுப்பின. எதையும் வாய்விட்டு கேட்க முடியவில்லை.என்னவென்றுதான் அவளும் கேட்பாள்..? ஏன் உன் கைகள் கொங்கைகள் நோக்கியோ பின்புறத்தை நோக்கியோ நகரவில்லை என்றா... உன் பார்வை ஏன் சலனமற்று இருக்கிறது என்றா...?எல்லா வினாக்களுக்கும் விடையாக, ‘அப்படி ஒன்றுமில்லையே... சிகிச்சையில் இருப்பதால் என்னை நானே கட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறேன்...’ என சொல்லிவிட்டால் தன்னால் தன் முகத்தை எங்கு வைத்துக் கொள்ள முடியும்..?ஏனெனில் அவளது உடல்நலத்தைக் குறித்து அவளைவிட அவன் அதிகம் அக்கறைப்பட்டான். மருத்துவச்சி குடிசைக்குள் வரும்பொழுதெல்லாம் விசாரித்தான். லேசாக அவள் உடலில் வீசிய அனலை மறக்காமல் தெரியப்படுத்தி அதற்கென ஏதேனும் மூலிகை இருக்கிறதா என விசாரித்தான்.ஆனால், அந்த சூட்டுக்கான காரணமே அவன் அருகாமைதான் என்பதை மட்டும் அவன் புரிந்துகொள்ளவும் இல்லை; புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கவும் இல்லை. அல்லது புரிந்தும் புரியாதது போல் இருக்கிறானா..? தெரியவில்லை.ஆனால், சிஷ்ருஷையில் மட்டும் ஒரு குறையும் வைக்கவில்லை! பைத்தியக்காரன்...தன்னை மீறி சிவகாமி பெருமூச்சு விட்டாள். கரிகாலன் அருகில் இருந்தும் அவன் தொலைவில் இருப்பதைப் போன்ற உணர்வு அவளை விட்டு நீங்கவேயில்லை. கணத்துக்கு கணம் இந்த எண்ணம் அதிகரிக்கவே செய்தது.போலவே மருத்துவச்சியும் அவனும் கண்களால் பேசிக் கொள்வதையும் அவளால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. அப்படி என்ன பரிமாறிக் கொள்கிறார்கள்..? நிச்சயமாக தன் உடல்நலம் சார்ந்து அல்ல. ஏனெனில் அதை பரஸ்பரம் இருவரும் பகிரங்கமாக வாய்விட்டே உரையாடுகிறார்கள். அதுவும் அவள் முன்பாகவே.எனவே, வேறு ஏதோ ஒன்றை, தான் அறியக் கூடாது என்பதற்காகவே சமிக்ஞையில் பேசிக்கொள்கிறார்கள். அது என்னவாக இருக்கும்..? அதற்கும், அருகில் இருந்தும் அவன் விலகி இருப்பதுபோல் தனக்குத் தோன்றுவதற்கும் ஏதேனும் தொடர்பு இருக்குமா..?சிவகாமியால் ஒரு முடிவுக்கு வர முடியவில்லை. ஆனால், எல்லாமே தப்புத்தப்பாக இருப்பதாக அவளுள் மலர்ந்த தீர்மானம், வேர்விட்டு வளர்ந்தது.போர் மேகங்கள் சூழ்ந்திருக்கும் தருவாயில், பல்லவ இளவரசரான இராஜசிம்மனை அழைத்து வரக் கிளம்பிய தாங்கள் இருவரும் இப்படி காட்டிலிருக்கும் குடிசையில் எதுவும் செய்யாமல் பொழுதைக் கழிப்பது தவறெனத் தோன்றியது.‘‘கிளம்பலாமே...’’ என ஒருமுறை அவளாகக் கேட்டபோது, ‘‘இன்னும் உனக்கு சிகிச்சை முடியவில்லை...’’ என கரிகாலன் தடுத்துவிட்டான். இதற்கு மேல் என்ன சிகிச்சை தேவை என்பது சத்தியமாக அவளுக்குப் புரியவில்லை. இங்கு உண்ணும் குளிகைகளையும் கஷாயத்தையும் மற்ற இடங்களிலும் உண்ணலாமே...வழக்கம்போல் இதுவும் வினாக்களாக பதிலின்றி காற்றில் பரந்தன.அவள் தங்கியிருந்த குடிசை காட்டில் இருந்தாலும் அடிக்கடி அங்கு வந்து போய்க் கொண்டிருந்த மக்களுக்கு குறைவேயில்லாதிருந்தது. மட்டுமின்றி, வந்தவர்கள் அதிக நேரம் தங்கவுமில்லை என்பதையும் சிவகாமி கவனித்தாள்.தவிர, வந்தவர்களிடம் மருத்துவச்சி அதிகம் பேசாததையும், கண்ணசைவிலும் ஜாடையிலுமே உரையாட வேண்டியதை உணர்த்தியதையும் கண்டாள்.போலவே வந்தவர்களை, தான் தங்கியிருந்த குடிசைப் பக்கம் நெருங்கவிடாமல் மருத்துவச்சி பார்த்துக் கொண்டதையும் மனதுக்குள் குறித்துக் கொண்டாள். அதுபோன்ற சமயங்களில் கரிகாலன் சட்டென குடிசையில் இருந்து மறைவதும், ஆட்கள் அகன்றதும் தோன்றுவதுமாக இருந்ததையும் மனதில் பதித்துக் கொண்டாள். அதற்கான காரணமும் அவளுக்குத் தெரிந்தே இருந்ததால் கரிகாலன் மறைந்து தோன்றுவது அவளுக்கு வியப்பளிக்கவில்லை. சந்தேகத்தையும்.வேளை தவறாமல் அவளுக்கு சட்டியில் உணவுகள் வந்தன. மருத்துவச்சியே அவளுக்கும் கரிகாலனுக்கும் எடுத்து வந்தாள்.இனம்புரியாத உணர்வுகளின் பிடியில் சிவகாமி சிக்கி இருந்ததால் அன்றைய தினம் அவளால் சரிவர உணவை உட்கொள்ள முடியவில்லை.‘‘ஏன்... உணவு பிடிக்கவில்லையா..?’’ நிதானமாகக் கேட்டாள் மருத்துவச்சி.‘‘இல்லை... பிடிக்கவில்லை...’’ சட்டென சிவகாமி பதில் அளித்தாள்.‘‘உடம்பு சரியில்லையா..?’’ உண்பதை நிறுத்திவிட்டு அவள் நெற்றியிலும் கழுத்திலும் கரிகாலன் தன் கரங்களை வைத்தான்.‘‘இல்லை... சுரமில்லை...’’ சிவகாமி முணுமுணுத்தாள்.‘‘அச்சமும் ஒருவகை சுரம்தான்...’’ மருத்துவச்சி நகைத்தாள். ‘‘பயப்படாமல் சாப்பிடு!’’‘‘எனக்கென்ன பயம்...’’ முணுமுணுத்தபடி சிவகாமி சிரமத்துடன் சாப்பிட்டாள்.எதிர்பார்த்தது போலவே கரிகாலனும் மருத்துவச்சியும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.மூண்ட கோபத்தை சிரமப்பட்டு சிவகாமி அடக்கினாள். ‘‘இன்னும் எத்தனை நாட்கள் இங்கு தங்க வேண்டியிருக்கும்..?’’இப்படியொரு கேள்வியை எதிர்பார்த்ததுபோல் மருத்துவச்சி உடனே பதிலளித்தாள். ‘‘அதிகபட்சம் இரண்டே நாட்கள்...’’அதைக் கேட்டு கரிகாலன் புன்னகைத்தான்!மறுநாள் கருக்கலில் மருத்துவச்சி அவளை எழுப்பினாள்.அரவம் கேட்டு கரிகாலன் குடிசைக்குள் வந்தான்.‘‘வெளியே இரு...’’ மருத்துவச்சி அதட்டினாள்.மறுபேச்சில்லாமல் கரிகாலன் அகன்றான்.‘‘பின்பக்கம் குடுவையில் நீர் இருக்கிறது. வாயைக் கொப்பளித்துவிட்டு வா...’’மருத்துவச்சியின் கட்டளையை ஏற்று சிவகாமி குடிசைக்கு பின்பக்கம் வந்தாள். பொழுது விடிவதற்கு இன்னும் நேரம் இருந்தது. குடுவையை எடுத்து வாயைக் கொப்பளித்தாள். கசந்தது. மூலிகை நீராக இருக்க வேண்டும்.குடிசைக்குள் சிவகாமி நுழைந்தாள்.‘‘ஆடைகளைக் களைந்துவிட்டு படு...’’‘‘பச்சிலைகள் பூச வேண்டுமா..?’’‘‘ஆம்...’’சொன்னபடி களைந்துவிட்டு பூரணமாகப் படுத்தாள்.இருகரம் கூப்பி பிரார்த்தனை செய்துவிட்டு தொன்னையில் இருந்த பச்சிலையை எடுத்து சிவகாமியின் உடல் முழுக்க மருத்துவச்சி பூசினாள்.‘‘நான் சொல்லும் வரை எழுந்திருக்காதே...’’ என்றபடி குடிசையைவிட்டு மருத்துவச்சி அகன்றாள்.வெளியில் கரிகாலனும் அவளும் பேசுவது தெளிவில்லாமல் கேட்டது.ஒரு நாழிகைக்குப் பின் மருத்துவச்சி மீண்டும் குடிசைக்குள் வந்தாள்.சிவகாமியின் உடலில் பூசப்பட்ட பச்சிலைகள் காய்ந்திருந்தன.பருத்தியினால் ஆன மெல்லிய கச்சையை எடுத்து அவள் மார்பில் கட்டிவிட்டு இன்னொரு மெல்லிய பருத்தி ஆடையை எடுத்து அவள் இடுப்பைச் சுற்றி முடிச்சிட்டாள்.‘‘கரிகாலா...’’மருத்துவச்சி குரல் கொடுத்ததும் அதற்காகவே காத்திருந்தது போல் அவன் குடிசைக்குள் நுழைந்தான்.‘‘ஜாக்கிரதையாக இவளை அழைத்துச் செல்...’’ அவனைப் பார்த்து சொல்லிவிட்டு சிவகாமியின் பக்கம் திரும்பினாள். ‘‘போம்மா... போய் நீராடிவிட்டு வா...’’தலையசைத்துவிட்டு கரிகாலனுடன் புறப்பட்டாள்.நீராடத்தானே செல்கிறோம்... எதற்காக கரிகாலன் உடன் வருகிறான் என்ற கேள்வி எழுந்த அதேநேரம், தன் மனம் கவர்ந்தவன் முன்னால் எப்படி, தான் நீராடுவது என்ற வெட்கமும் அவளைப் பிடுங்கி எடுத்தது.மவுனமாகவே நடந்தாள். கரிகாலனும் பேச்சு ஏதும் கொடுக்கவில்லை.கருக்கல் விலகத் தொடங்கியிருந்தது. உதயத்துக்கான ரேகைகளை வானம் படரவிட்டது. வனத்தை ஊடுருவியபடி நடந்தார்கள். கால் நாழிகை பயணத்துக்குப் பின் அருவியின் ஓசை அவள் செவியை வருடியது.ஆச்சர்யத்துடன் கரிகாலனை ஏறிட்டாள்.கண்களைச் சிமிட்டியபடி புன்னகைத்தான்.ஆனால், அந்த சிமிட்டலிலும் புன்னகையிலும் உயிர் இல்லை!இருவரும் நடக்க நடக்க அருவியின் ஓசை அதிகரித்தது.புற்களை மிதித்தபடி புதரை விலக்கியதும் அருவி அவர்களை வரவேற்றது.‘‘வா...’’ என்றபடி சிவகாமியை அழைத்துக் கொண்டு நீர் விழும் இடத்தை நோக்கி கரிகாலன் நடந்தான்.வழியெல்லாம் அருகில் நெருங்கியபடி நடந்தவன், இப்பொழுது அவளுக்குப் பின்னால் சென்றான். அவள் கரங்களை பின்னால் இருந்து பற்றியபடி மேலிருந்து விழும் நீரின் முன் அவளை நிறுத்தினான்.நீர்த்திவலைகள் அவள் மேனியில் விழ விழ பூசப்பட்ட பச்சிலைகள் விலகின.நீரில் அவள் முகம் தெரிந்தது!இதுநாள் வரை அவள் நடமாடிய முகம் அல்ல அது!‘‘யார் நீ..?’’ அழுத்தத்துடன் கரிகாலனின் குரல் அவளுக்குப் பின்னால் இருந்து ஒலித்தது!http://kungumam.co.in/Articalinnerdetail.aspx?id=15440&id1=6&issue=20190607

16: பிரிவோம்... சந்திப்போம்! பானுமதி அம்மையார் மெல்லச் சிரித்து, “என் காதல் விவகாரத்தை கண்ணாமணி அம்மா எப்படியோ கண்டுபிடித்துவிட்டார்!” என்றார். நான் “கண்ணாமணியா?” என்று வியப்பைக் கூட்டினேன்! “ஆமாம் ‘கிருஷ்ண பிரேமா’ பாடல் பதிவுக்கான ஒத்திகைக்குப் போயிருந்தபோது அங்கும் ராமகிருஷ்ணாவை என் கண்கள் தேடின. இதெல்லாம் எதில் போய் முடியுமோ என்ற கவலையும் என்னைப் பிடித்துக் கொண்டது. யாரோடும் பேசாமல் தலையைக் குனிந்துகொண்டு யோசனையில் மூழ்கியிருந்தேன். அப்போது ஒரு பெண்ணின் கை மிகவும் பிரியத்தோடு என் தோளைத் தொட்டதை உணர்ந்தேன். திரும்பிப் பார்த்தேன் அவர்தான் கண்ணாமணி. கண்ணாமணி கண்டுகொண்டார் படத் தயாரிப்பாளர் ராமையா அவர்களின் மனைவி அவர். ஒரு காலத்தில் தமிழ்ப் படங்களில் நடித்தவர்தான். தம்பதியர் இருவரும் திரைப்பட வர்த்தகசபை அலுவலகத்தின் மாடியில்தான் தங்கியிருந்தார்கள். அப்போது அந்த அலுவலகம் வுட்ஸ் சாலையில் ஒரு பழைய பங்களாவில் இயங்கிவந்தது. ‘என்ன பானுமதி.. யோசனை எல்லாம் பலமா இருக்கு?’ என்று தமிழில் அவர் கேட்டபோது (அப்போது நான் தமிழில் நன்றாகப் பேசக் கற்றுக் கொண்டிருந்தேன்) என்னைக் கையும் களவுமாகப் பிடித்துவிட்டது போன்ற குற்ற உணர்வுதான் ஏற்பட்டது. அதேநேரம் ராமகிருஷ்ணா மேலே ஏறி வந்தார். என் இதயத் துடிப்பு அதிகமாயிற்று. வாங்க பிரதர் வாங்க என்ன சாப்பிடுறீங்க? என்று கண்ணாமணி அவரை சினிமா தோரணையில் வரவேற்றார். அவரோ எங்களைப் பார்த்துத் தலையைக் குனிந்துகொண்டுவிட்டார். ‘தாங்ஸ் ஒன்றும் வேண்டாம்’ என்று சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டார். ‘இவருக்குப் பெண்களைக் கண்டாலே எங்கிருந்தோ ஒரு கூச்சம் வந்துவிடும். நல்ல பிள்ளையாண்டான்தான் போ’ என்று கிண்டல் தொனியில் பேசினார். அந்த நேரம் என் தந்தையும் இசையமைப்பாளர் பெஞ்சாலையாவும் வந்தார்கள். ‘நீ பாடிய இரண்டு பாட்டுக்களும் மிகவும் பிரமாதமாக வந்திருக்கிறது அம்மா’ என்றார் இசையமைப்பாளர். இந்தப் பாடலுக்கான படப்பிடிப்பு கிண்டியிலும் பூந்தமல்லிப் பக்கமும் நடந்தது. அப்போதெல்லாம் ராமகிருஷ்ணா என்னிடம் நடந்து கொள்ளும் விதத்தில் ஒரு வித்தியாசம் தெரிந்தது. முன்பு அவரிடம் இருந்த தயக்கமும் சங்கடமும் போய்விட்டது. ஆனால், அப்பாவைப் பார்த்துவிட்டால் அந்தண்டை போய்விடுவார். ஒருநாள் படப்பிடிப்பின்போது கேமரா வழியாக என்னைக் கவனித்த ராமகிருஷ்ணா மராத்தியில் ஹெச்.வி.பாபுவிடம் ‘இந்தப் பெண்ணை கேமரா வியூவில் பாருங்களேன் கொள்ளை அழகு’ என்றார். ‘ஏனப்பா அம்மாயி பதினாறு வயசு பருவப்பெண். அழகாகப் பாடவேறு செய்கிறது. அழகாகத் தோன்றுவதில் என்ன ஆச்சரியம்?’ என்று ஹெச்.வி.பாபு ராமகிருஷ்ணாவிடம் பதிலுரைத்தபோது அவர் முகத்தில் புன்னகை அரும்பியது. டேக்கில் சொதப்பினேன் அவர்கள் இருவரும் இப்படி என்னைப் பார்ப்பதும் பேசிக்கொள்வதுமாக இருந்ததைப் பார்த்து எனக்கு ‘மூட் அவுட்’ ஆகிவிட்டது. அந்த டேக்கில் நான் நன்றாகச் செய்யவில்லை. ‘ஏனம்மா பானு… ஒத்திகைக் கூடத்தில் நன்றாகப் பண்ணினாயே. இப்போது டேக்கில் சரியாகப் பண்ண மாட்டேன் என்கிறாயே’ என்றார் ஹெச்.வி.பாபு. நான் பதில் சொல்லவில்லை. ‘இந்தமுறை நன்றாகச் செய்யுங்கள்’ என்றார் ராமகிருஷ்ணா. நான் அவரைப் பார்த்து முறைத்தேன். ஒன்றும் புரியாமல் திகைத்துவிட்டார் ராமகிருஷ்ணா. ‘தலை வலிக்கிறது நான் வீட்டுக்குப் போறேன்’ என்று நேராக காரில் போய் உட்கார்ந்துகொண்டுவிட்டேன். ஏன் திடீரென்று என் மூட் அவுட் ஆகியது என்று யாருக்கும் தெரியவில்லை. இயக்குநர், என் மூடு மாறியதன் காரணத்தை அறிந்துவர ராமகிருஷ்ணாவை அனுப்பினார். காரில் உட்கார்ந்திருந்த என்னருகில் தலைகுனிந்தபடி வந்த ராமகிருஷ்ணா, ‘இன்னிக்கு ஷூட்டிங்கை கேன்சல் பண்ணிவிட வேண்டியதுதானா?’ என்று கேட்டார். ‘ஆமாம்’ என்றேன். ‘நாளைக்கு வைத்துக்கொள்ளலாமா?’ என்று மறுபடி கேட்டார். நான் நிமிர்ந்து அவரைப் பார்த்தேன். அவர் சிரித்துவிட்டார். ஏனென்று தெரியவில்லை. என் கோபம் மறைந்தது. அவரது சிரித்த முகத்தை விழுங்குவதுபோல் பார்த்தேன். ‘நீங்கள் சரியான மூடி டைப்பாக இருப்பீர்கள் போலிருக்கே?’ என்றார். நான் பேசவே இல்லை. ‘நாளைக்கு ஷூட்டிங் வைத்துக்கொள்ளலாமா?’ என்று மறுபடி கேட்டார். ‘எனக்குத் தெரியாது. அப்பாவிடம் கேளுங்கள்’ என்றேன். ஒருவேளை என்னால் படப்பிடிப்புக்கு இடைஞ்சல் வந்துவிட்டதோ என்ற குற்ற உணர்வோடு நான் போயிட்டால் உங்களுக்குச் சிரமம் இல்லையா? என்றேன். இதைக் கேட்டதும் சிரித்தார். இன்றைக்கு நாங்கள் வேறு காட்சிகளை எடுத்துக் கொள்கிறோம். உங்களுக்குரியதை நாளைக்கு வைத்துக்கொள்ளலாம். இதைச் சொல்லிவிட்டு அவர் விறுவிறு என்று போய்விட்டார். போர் மேகம் தந்த பிரிவு ‘கிருஷ்ண பிரேமா’ ஏறத்தாழ மூன்றில் இரண்டு மடங்கு முடிந்துவிட்டது. அந்த நேரம் பார்த்து யுத்தம் வந்தது. சென்னை மீது குண்டு போடப்படுமோ என மக்கள் மத்தியில் பீதி நிலவியது. பெரும்பாலான மக்கள் வீட்டைக் காலிசெய்துவிட்டு வெளியூர்களுக்குப் புறப்பட்டுப் போய்க்கொண்டிருந்தார்கள். இருட்டடிப்பு அமல்படுத்தப்பட்டது. கொஞ்ச காலத்துக்குப் படப்பிடிப்பை நிறுத்தி வைப்பதென்று முடிவெடுத்தோம். என் மனசில் ஒரு தவிப்பு. படப்பிடிப்பு இல்லை என்றால் அவரைப் பார்க்க முடியாதே மறுபடி எப்போது பார்ப்பேனோ? அவர் எங்கே தங்கியிருக்கிறார்? சாப்பாட்டுக்கு என்ன செய்வார்? எதுவுமே தெரியவில்லையே. என் தவிப்பு யாருக்கும் தெரியவில்லை. என் ராமகிருஷ்ணாவுக்கே இதைப் பற்றிக் கிஞ்சித்தும் தெரியவில்லை. நான் வெளியே செல்லாவிட்டாலும் என் தங்கைக்கு மட்டும் என் மனநிலைக்கான காரணம் அரசல் புரசலாகத் தெரியும். அப்பாவை நினைத்துப் பயமாக இருந்தது. அவருக்குத் தெரிந்தால் என்ன ஆகும் என்பதை நினைத்து எனக்குள் கலவரம் மூண்டது. ஏனென்றால், தனக்கு வரப்போகும் மாப்பிள்ளை எப்படி இருக்க வேண்டுமென்று அடிக்கடி சொல்லுவார். உயரமாக, லட்சணமாக, நன்கு படித்தவராக, சங்கீத ரசனை மிக்கவராக, உயர்ந்த குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவராக இருக்க வேண்டும். இப்படி ஒரு மாப்பிள்ளையைத்தான் அவர் எனக்குத் தேடிக்கொண்டிருந்தார். அவரது எதிர்பார்ப்பை நினைக்கும்போதெல்லாம் எனக்குப் பகீரென்று இருக்கும். என் கனவு எல்லாம் பகல் கனவாகவே போய்விடுமோ என்று மனதுள் கொஞ்சமாய் இருள் சூழும். என் மனதைப் போல் பட்டணத்திலும் இருட்டடிப்பு. அந்த நேரம் மக்கள் விளக்குகளை அணைத்துவிட்டு லாந்தர்கள் கொளுத்தி வைத்துக்கொள்வார்கள். பிரச்சினைகள் வந்தால் கூட்டமாகத்தான் வரும். சின்ன அத்தை திடீரெனக் காலமாகிவிட்டார். அப்பாவும் நானும் அவசரமாக ஊருக்குப் புறப்பட்டோம். ரயில் புறப்பட சில நிமிடங்களே இருந்தன. அப்பா எனக்காக சஞ்சிசைகள் வாங்கிவரப் போனார். திடீரென்று ராமகிருஷ்ணா வருவதைப் பார்த்தேன். யாரையோ வழியனுப்ப வந்திருப்பார்போல. அவரைப் பார்த்ததுமே என் மனம் மகிழ்ச்சியில் துள்ளியது. அவரோடு பேச வேண்டும்போல் என்னுள் ஒரு இன்பமான இம்சை. அவராக வந்து பேசமாட்டாரா என்றிருந்தது. அவர் எங்களைப் பார்த்துவிட்டார். மரியாதை நிமித்தம் சம்பிரதாயமாக எங்களிடம் ‘ஊருக்குத் திரும்பிப் போறீங்களா?’ என்று இரண்டு வார்த்தை பேசினார். ‘நீங்க போகலையா?’ என நான் கேட்டேன்- ‘நாளைக்கு பம்பாய் போறேன். ஹெச்.எம்.ரெட்டி படத்துக்குக் கொஞ்சம் எடிட்டிங் வேலை பாக்கியிருக்கு. அதை முடிச்சிட்டு மெட்ராஸ் வந்திடுவேன்’ என்று சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டார். அவர் அங்கே நின்றதில், பேசியதில் பரம திருப்தி. பம்பாய் போகிறார். நல்லவேளை மெட்ராஸில் இல்லை என்று என்னை நானே சமாதானப்படுத்திக்கொண்டேன். அவருக்காக நான் இங்கே ஒருத்தி கவலைப்படுவதை அவர் அறிவாரா? அறிந்திருந்தால் இப்படி ரொம்ப சாதாரணமாகப் பேசிவிட்டுப் போவாரா? இல்லை. போகத்தான் முடியுமா? ரயில் நகர ஆரம்பித்தது. ‘இப்போது பிரிகிறோம். மீண்டும் சந்திப்போம்?’ என்று அவர் போன திசைநோக்கி மானசீகமாகச் சொல்லிக்கொண்டேன். என் கண் கலங்கியது ரயிலின் கரிப்புகையால் என்று அப்பா நினைத்திருப்பார். https://www.kamadenu.in/news/cinema/32888-16.html?utm_source=site&utm_medium=search&utm_campaign=search

15: அதுவொரு அழகிய காதல் காலம்! சம்மதமா...சம்மதமா நான் உங்கள் கூடவர சம்மதமா சரிசமமாக நிழல்போலே நான் உங்கள் கூடவர சம்மதமா படம்: நாடோடி மன்னன் “‘கிருஷ்ண பிரேமா’ படப்பிடிப்பின் போதுதான் என்னைக் காதல் எனும் தென்றல் சீண்டியது. என் வீட்டாரின் எதிர்ப்புச் சூறாவளியும் என்னைத் தாக்கியது” என்று தொடங்கினார் பானுமதி. இதுவரை நான் பார்த்த பானுமதி வேறு. சின்னஞ்சிறு பெண்ணாக, சீரியஸான பாத்திரத்தையும் விளையாட்டாக நடித்த வெளி உலகம் அறியாத வெகுளிப் பெண்ணாக வளையவந்த பானுமதி வேறு. இந்தச் சிறுபெண்ணை காதல் எப்படித் தீண்டியிருக்கும்? அவர் சொல்லச் சொல்ல மென்மையான நேர்த்தியான, கண்ணியமான காதல் அனுபவத்தின் பக்கங்கள் என்முன் படபடத்துப் புரண்டன. உட்ஸ் ரோட்டில் இருந்த ஸ்டார் கம்பைன்ஸ் அலுவலகத்தில் சாமிப்பிள்ளை, ராமையா (அப்போது இவர் திரைப்பட வர்த்தக சபையின் தலைவராக இருந்ததால் பிலிம் சேம்பர் அலுவலகமும் அதுவாகவே இருந்தது) இசையமைப்பாளர் காலி பெஞ்சலா நரசிம்மராவ தப்பி தாமராவ், இயக்குநர் ஹெச்.வி. பாபு, இணை இயக்குநர் என்று பலரும் வந்திருந்தனர். அறிமுகப் படலம் முடிந்தது. நான் முதன்முதலாக ஹெச்.வி. பாபு இயக்கத்தில் நடிக்கவிருந்தேன். ஹெச்.வி. பாபு கைக்குட்டையால் வாயைப்பொத்திக் கொண்டு சிரிப்பார். எதைச் சொன்னாலும் அத்துடன் ஒரு சிரிப்பும் சேர்ந்துகொள்ளும். அப்படி ஒரு சுபாவம். அவரைப் பார்த்து எனக்கும் சிரிப்பு வரும். ராமகிருஷ்ணாவைக் கவனித்தேன் எங்களைக் கீழே உட்கார வைத்துவிட்டு ராமையா மாடிக்குப் போனார். அங்கிருந்து அவர் ‘ராமகிருஷ்ணா...’ என்று கூப்பிடும் குரல் கேட்டது. இதோ ‘வரேன் சார்’ என்று சொல்லிவிட்டு என்முன் உட்கார்ந்திருந்த இணை இயக்குநர் எழுந்து போனார். அந்த இளைஞர் வங்காளிகளைப் போல வேட்டி கட்டியிருந்தார். ஒல்லியான தேகம். எவ்வித அலட்டலும் இல்லாத எளிய தோற்றம். எச். வி. பாபு படக்கதை பற்றி ஏதோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். ராமையா குறுக்கிட்டு ஆங்கிலத்தில் ‘அருமையான பையன் சார்’ என்று ராமகிருஷ்ணாவைப் புகழ்ந்து பேசினார். ஹெச். எம். ரெட்டிக்கு அந்தப் பையனை ரொம்பவும் பிடிக்கும் ‘நல்ல பையன். ஆனால், பிடிவாதக்காரன்’ என்றார் எச் வி.பாபு. தப்பி தர்மராவ் சொன்னார், ‘தன்னம்பிக்கை உள்ளவர்கள் அப்படித்தான் இருப்பார்கள். ராமகிருஷ்ணா ஒரு வைரம். என்றைக்காவது ஒருநாள் வாழ்வில் உயர்ந்த இடத்துக்கு வருவான் பாத்துக்கிட்டே இருங்க’ என்றார். அந்த இளைஞனின் மீது அவர் கொண்டிருந்த பிரியம் அவர் வார்த்தைகளில் தொனித்தது. நான் பார்த்தவரையில், திரைத்துறையில் பெரிய மனிதர்கள் இளைய தலைமுறையை அப்படியெல்லாம் உடனே பாராட்டிவிட மாட்டார்கள். இவரைப் பற்றி எல்லோரும் ஓஹோ என்று புகழ்வதைக் கேட்டபிறகு உள்ளபடியே இந்த மனிதர் நல்லவர்தான் போலும் என்று நினைத்துக்கொண்டேன். மாடிக்கு ஏறிச்சென்ற ராமகிருஷ்ணாவை நான் கவனிக்கவில்லை. ஆனால், இறங்கி வரும் ராமகிருஷ்ணா விசித்திரமாகத் தெரிந்தார். அவர்மீது இவ்வளவு நேரம் பொழிந்த பாராட்டு மழையே காரணம். அப்படி என்னதான் இருக்கிறது அவரிடம் என்று கூர்ந்து பார்த்தேன். அவரோ என்பக்கம் திரும்பக்கூட இல்லை. நான் செட்டுக்குள் நுழைந்தபோதுகூட, அவர் பார்வை என்மீது படவில்லை. இப்போதுகூட அவர் என்னை கவனிக்கவில்லை. ஆனால், அந்தக் கணத்திலிருந்து என்னை அறியாமலே என் கண்கள் அவர் இருந்த பக்கம் தாவிக்கொண்டே இருந்தன. எனக்குள் ஏதோ ஒரு எண்ணம். இந்த மனிதரை இதற்கு முன் எங்கோ எப்போதோ பார்த்திருக்கிறேன். அது போன ஜன்மமாகக்கூட இருக்கலாம் என்று தோன்றியது. “இவர் என்னுடையவர்” என்று பார்த்தமாத்திரத்திலேயே என் உள் மனசு பட்டென்று சொல்லிவிட்டது. இதுவரை எந்த ஆண்மகனையும் நான் ஏறெடுத்தும் பார்த்ததில்லை. இவர் தோற்றமும் அப்படி ஒன்றும் சொல்லும்படி இல்லை. கட்டுமஸ்தான உடம்பு கிடையாது. குறிப்பிட்டுச் சொல்லும்படியான அந்தஸ்தும் கூட அவரிடம் இல்லை. ஒரு சாதாரண நல்ல மனிதர், அவ்வளவுதான். ஆனால், அவ்விதம் காட்சியளிக்க அவர் எவ்விதத்திலும் மெனக்கெடவில்லை. என்னைச் சற்றும் கவனிக்கவில்லை. ஆனால், நான் அவர் எங்கே நிற்கிறார், போகிறார் என்று கவனிக்க தொடங்கி விட்டேன். குனிந்த தலை நிமிராத இளைஞர் எல்லோரும் ஒருமித்த குரலில் சொன்னது என்காதில் ஒலித்தது. ‘ராமகிருஷ்ணா ஓர் அருமையான பையன்’ விசித்திரம்தான்! இப்படி எல்லாரும் புகழும்படி அவர் என்னதான் செய்துவிட்டார்? கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என் கவனம் சிதறிக் கொண்டிருந்தது. இதில் விசித்திரம் என்னவென்றால் இந்தச் சாதாரண மனிதர் நான் ஒருத்தி அவரையே நினைத்துக் கொண்டிருப்பதையோ அவரையே கவனித்துக்கொண்டிருப்பதையோ உணரவே இல்லை. சில நேரம் எனக்குத் தோன்றும் என் மனசு ஏன் இப்படி அலைபாய்கிறது? அவர் யாரென்றே தெரியாது. எங்கிருந்து வருகிறார்? அவர்களின் பெற்றோர் யார்? என்ன படித்திருக்கிறார்? எதுவுமே தெரியாது. இதெல்லாம் தெரியாமல் அவரையே ஏன் என் மனசு சுற்றிச் சுற்றி வருகிறது? காதலுக்கு கண்ணில்லை என்பார்களே அது இதுதானோ? படப்பிடிப்பின்போது அவர் நான் நடிக்க வேண்டிய காட்சி மற்றும் வசனத்தைச் சொல்வார். அவர் என்னருகே வரும்போது அவர் என்னைப் பார்ப்பார் என்று ஒரு நம்பிக்கைவரும். “இதோ பாருங்கள். இதுதான் நீங்கள் பேச வேண்டிய வசனம். இதை இப்படித்தான் பேச வேண்டும்” என்று ஏற்ற இறக்கத்துடன் தலை குனிந்தபடியே சொல்லிவிட்டுப் போய்விடுவார். படப்பிடிப்பு இல்லாதபோது நாங்கள் பெண்கள் எல்லாம் ஓரிடத்தில் உட்கார்ந்து அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருப்போம். ராமகிருஷ்ணா அந்தப் பக்கமாக வரநேர்ந்தால் எங்களைச் சுற்றிக்கொண்டு தலைகுனிந்தபடியே போய்விடுவார். அவர் பெண்களோடு பேசி நான் பார்த்ததே இல்லை. ஒருநாள் கடற்கரையில் (இப்போது அண்ணா சமாதி உள்ள இடம்) படப்பிடிப்பு நடந்தது. முன்பெல்லாம் அங்கே மரங்கள் அடர்ந்து வனம்போல் இருக்கும். கிருஷ்ணன் ராதாவின் தங்கையான சந்திராவளி பின்னால் ஓடுகிறான். சந்திராவளிக்கு ஏற்கெனவே திருமணம் ஆகிவிட்டது. சந்திராவளி கிருஷ்ணனைக் கன்னத்தில் அறைகிறாள். அப்போது கிருஷ்ணன் கபகபவென்று சிரிக்க வேண்டும். நான் பலமாக அறைந்துவிட்டேன். கிருஷ்ணனால் சிரிக்க முடியாமல் போய்விட்டது. இதைச் சொல்லிச் சொல்லிப் படக்குழுவினர் தமாஷாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். இதயம் அதிர்ந்தது மறுநாள் படப்பிடிப்பில் கிருஷ்ணன் என்னைத் துரத்த நான் குட்டையில் தடுமாறி விழ வேண்டும். என் உடம்பில் சேறு பூசியிருக்க வேண்டும். அன்றைய படப்பிடிப்புக்கு அது அவசியம். அப்பா புகை பிடித்தபடி “அவள் கையில் சேற்றைக்கொடுத்து எப்படிப் பூசிக்கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்லிவிடுங்கள்” என்றார். ராமகிருஷ்ணாவின் கையில் சேற்றைக் கொடுத்து டைரக்டர் என்னவோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். ‘சார்... வேண்டாம் சார்...’ என்று ராமகிருஷ்ணா அரண்டுபோய்ப் பின்வாங்குவது தெரிந்தது. இயக்குநர் வற்புறுத்திச் சொல்லவும் ராமகிருஷ்ணா ஒரு வேலைக்காரப் பையனின் கையில் வாளி நிறைய சேற்றைக் கொண்டுவரச் சொல்லி என்னை நெருங்கினார். “அம்மாயி இதை நீங்க உடம்பு பூரா பூசிக்கணும்” என்றார். காட்சிக்கு அது ஏன் தேவை என்பதையும் விளக்கினார். நான் அருவருப்புடன் கொஞ்சம் போல் சேற்றை எடுத்து என் தோளிலும் கையிலும் பூசிக்கொண்டேன். இயக்குநர் ‘இது போதாது நிறையப் பூசணும்’ என்றார். நான் தயங்கியபடியே இன்னும் கொஞ்சம் எடுத்துப் பூசிக்கொண்டேன். இயக்குநர் பொறுமை இழந்து ‘ராமகிருஷ்ணா நீயே சேற்றை எடுத்து நன்றாய் பூசி விடப்பா’ என்றார். ராமகிருஷ்ணா கையில் சேற்றோடு கூச்சத்தோடும் பயத்தோடும் என்னை நெருங்கினார். சேற்றை அப்படிறே என் கழுத்து, மார்பு என இயக்குநர் சொன்ன இடங்களில் எல்லாம் பூசிவிட்டார். என் இதயம் ஒருகணம் நின்றேவிட்டது. நான் தலை குனிந்தபடி அப்படியே உறைந்துபோய் நின்றுவிட்டேன். என் இதயம் அதிர்ந்துபோய்ப் படுவேகமாகத் துடிக்க ஆரம்பித்தது. அப்பா என் நிலைமையைப் பார்த்துவிட்டு எழுந்து வந்தார். ராமகிருஷ்ணாவை இன்னும் கிலி பிடித்துக்கொண்டது. பாக்கியிருந்த சேற்றை எடுத்து முழுவதுமாகப் பூசிவிட்டு கேமராவுக்குப் பின்னால் போய்விட்டார். அவசரத்தில் என் மோவாயிலும் சேற்றைப் பூசிவிட்டார். என் திருமணத்தின்போது என் மோவாயில் சந்தனத்தைப் பூசியபோது இந்தச் சேறு பூசிய சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது. அவரும் அதை நினைத்துக் கொண்டார்போல. மணமேடையில் இருவர் முகத்திலும் ஒரே நேரத்தில் புன்னகை அரும்பியது! https://www.kamadenu.in/news/cinema/31955-15-9.html

ரத்த மகுடம்-55 மனிதனுக்கு மிதமிஞ்சிய துணிவு ஏற்படுவதற்கு பெரும் சாதனை, பெரும் பயம், பெரும் ஏமாற்றம் ஆகிய மூன்றுமே காரணமாக அமைகின்றன.பெரும் சாதனைக்காக வாழ்க்கையை அர்ப்பணிக்கும் வீரன், தன் லட்சியம் பூர்த்தி அடையும் தருவாயில் எதற்கும் துணிந்து விடுகிறான். பெரும் பயம் சூழ்ந்து ஏதாவது செயலில் இறங்கினால் மட்டுமே, தான் பிழைக்க முடியும் என்ற நிலையில் கோழையும் துணிவு கொள்கிறான்.எதிர்பார்த்த காரியங்கள் விபரீதமாகி பெரும் ஏமாற்றம் ஏற்பட்டு உணர்ச்சிகளைத் தடுமாற வைக்கும்போது அதிலிருந்து மீள மனிதனின் துணிவு கற்பனைக்கு அப்பாற்பட்டதாகிறது.அனந்தவர்மர் துணிவு பெற்றதற்கு இந்த மூன்றுமேதான் காரணம். அதனால்தான் தன் தம்பியும் சாளுக்கிய மன்னருமான விக்கிரமாதித்தரை விசாரணை செய்ய அமைச்சர் குழுவைக் கூட்ட முற்பட்டார்.எல்லா சாளுக்கிய மன்னர் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்கும் இருக்கும் கர்வம், அனந்தவர்மருக்கும் உண்டு. மாபெரும் சாதவாகனப் பேரரசில் சிற்றரசர்களாக, தாங்கள் அங்கம் வகித்தவர்கள்... வடக்கில் பெரும் சாம்ராஜ்ஜியத்தை ஸ்தாபித்த மவுரியர்களின் தெற்குப் படையெடுப்பை சாதவாகனர்கள் தடுத்து நிறுத்தினார்கள். என்றாலும் அதற்கான போரில் குறுநில மன்னர்களாக இருந்த தங்கள் மூதாதையர்களுக்கும் பெரும் பங்கு உண்டு என்ற எண்ணம் எப்பொழுதுமே சாளுக்கிய வம்சத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு உண்டு. ஆணாகட்டும் பெண்ணாகட்டும்... தங்கள் குழந்தையை வளர்க்கும்போது சாளுக்கிய மன்னர் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் இந்த வீரக் கதைகளைத்தான் சொல்லிச் சொல்லி வளர்ப்பார்கள்.அனந்தவர்மரின் தந்தையான இரண்டாம் புலிகேசி பிறந்து தவழ்ந்து தடுமாறி நடக்கத் தொடங்கிய காலம் வரை வீரம் செறிந்த இந்தக் கதைகள்தான் வாதாபி அரண்மனை முழுக்க சுற்றிச் சுற்றி வந்தன. ஆனால், அனந்தவர்மரும் சரி... அவரது தம்பியும் இப்போதைய சாளுக்கிய மன்னருமான விக்கிரமாதித்தரும் சரி... வளரத் தொடங்கிய காலத்தில் சாதவாகனர்களின் ஆட்சியில் தங்கள் மூதாதையர்கள் புரிந்த வீரச் செயல்கள் மட்டுமே கதைகளாகச் சொல்லப்படவில்லை. கூடவே அவர்களது தந்தையான இரண்டாம் புலிகேசியின் வீரமும் உணர்ச்சிபூர்வமாக சொல்லப்பட்டது. பாணர்களால் அந்த வீரம் பாடலாக்கப்பட்டு சாளுக்கிய தேசம் முழுக்க எல்லா நேரங்களிலும் ஒலிக்கத் தொடங்கியது. எல்லா திருவிழாக்களிலும் இந்த வீரமே நாடகங்களாக, நாட்டியங்களாக அரங்கேற்றப்பட்டன. சாதவாகனர்களின் காலத்தில் இன்று சாளுக்கியர்களாக தலை நிமிர்ந்து தனி அரசை நிறுவியவர்கள், குறுநில மன்னர்களில் ஒருவராகத்தான் இருந்தார்கள். எனவே வடக்கிலிருந்து வந்த படையெடுப்பை தக்காணத்தில் தடுத்து நிறுத்தியதன் முழுப் பெருமையையும் அவர்கள் அடைய முடியவில்லை. சாதவாகனர்களுக்குக் கிடைத்தது போக எஞ்சிய புகழையே மற்ற குறுநில மன்னர்களுடன் சேர்ந்து சாளுக்கியர்களின் முன்னோர்களும் பங்கிட்டுக் கொண்டார்கள். ஆனால், இரண்டாம் புலிகேசியின் காலம் அப்படியல்ல. குப்த சாம்ராஜ்ஜியத்தில் படைத்தலைவர்களில் ஒருவராக இருந்து பின்னால் தனி சாம்ராஜ்ஜியம் அமைத்த புஷ்யபூதி வம்சத்தைச் சேர்ந்த ஹர்ஷவர்த்த மாமன்னரை தக்காணத்தில் படுதோல்வி அடைய வைத்து வட பகுதிக்கே ஓட ஓட விரட்டிய வீரமும் புகழும் பெருமையும் முழுக்க முழுக்க இரண்டாம் புலிகேசிக்கு மட்டுமே உரியது. வேறு யாரும் சாளுக்கியர்களின் இந்தப் புகழிலும் பெருமையிலும் பங்கு போட முடியாது என்ற எண்ணமே அளவுக்கு அதிகமான கர்வத்தை, அதுவும் நியாயமான அர்த்தத்தில் அனந்தவர்மருக்கும் விக்கிரமாதித்தருக்கும் அளித்திருந்தது.அப்படிப்பட்ட புகழையும் பெருமையையும் மங்கச் செய்யும் காரியங்கள் பல்லவ நாட்டில் அரங்கேறத் தொடங்கியபோது சாளுக்கியர்களுக்குள் சினம் கொழுந்து விட்டு எரியத் தொடங்கியது. ஆம். நரசிம்மவர்ம பல்லவர் வாதாபியைத் தீக்கிரை ஆக்கி இரண்டாம் புலிகேசியைப் படுதோல்வி அடையச் செய்தார்... என கல்வெட்டில் பொறித்திருக்கிறார்கள்; சாசனம் எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள்.இவை எல்லாம் எவ்வளவு கேவலம்... தங்கள் குலத்தை இதை விட அவமதிக்க முடியுமா..? இதற்குப் பழிவாங்கத்தான் இரண்டாம் புலிகேசிக்குப் பின் சாளுக்கியர்களின் மன்னராகப் பதவியேற்ற விக்கிரமாதித்தர் படை திரட்டிக் கொண்டு வந்திருக்கிறார். ஒவ்வொரு சாளுக்கிய குடிமகனும் பெருமை கொள்ளும் தருணம் இது... ஆனால், அந்தப் பெருமைக்கே களங்கம் ஏற்படுத்தும் செயலில் அல்லவா அதே விக்கிரமாதித்தர் இறங்கியிருக்கிறார்..? நரசிம்ம வர்மர் காலத்தில் பல்லவ படைகளுக்குத் தளபதியாக இருந்தவர் பரஞ்சோதி. இப்பொழுது நாயன்மார்களில் ஒருவராக அவரைத் தமிழகமே கொண்டாடுகிறது. ஆனால், அந்த சிவனடியார் வாதாபியில் புரிந்த அட்டூழியங்கள் கொஞ்சமா நஞ்சமா..? அந்தக் கொடூர செயல்களை எல்லாம் எப்படி ஒரு சாளுக்கியனால் மறக்க முடியும்..? இப்பொழுது அந்த பரஞ்சோதிக்கு நிகராக அவரைப் போன்றே சோழ நாட்டைச் சேர்ந்த கரிகாலன், அதே பல்லவப் படையின் உப சேனாதிபதியாக விளங்குகிறான். வீரத்திலும் விவேகத்திலும் பரஞ்சோதிக்கு நிகரானவன் எனக் கொண்டாடப்படுகிறான். அப்படிப்பட்டவன் சாளுக்கியர்களின் ஆளுகைக்கு உட்பட்ட காஞ்சி மாநகரத்துக்குள் வந்துவிட்டுச் சென்றிருக்கிறான்... அவனுக்கு தக்க பாதுகாப்பு அளித்து காஞ்சியை விட்டு அவன் வெளியேற சாளுக்கிய மன்னரே உதவி புரிந்திருக்கிறார் என்றால்... இதை விட கேவலம் சாளுக்கிய வம்சத்துக்கு வேறென்ன இருக்கப் போகிறது..? நினைக்க நினைக்க அனந்தவர்மருக்கு ரத்தம் கொதித்தது. தமிழ் மண்ணை ஆளத் தொடங்கியதுமே எப்படி பல்லவர்களின் குணம் சாத்வீகமாக மாறியதோ, அப்படி தமிழ் மண்ணில் காலடி எடுத்து வைத்ததுமே சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தரின் பழிவாங்கும் வெறியும் அடங்கிவிட்டதா..?அப்படித்தான் இருக்கவேண்டும் என அனந்தவர்மர் தீர்மானமாக நம்பினார். சாதவாகனப் பேரரசில் தங்களைப் போலவே சிற்றரசர்களாக இருந்தவர்கள்தான் பின்னாளில் பல்லவ சாம்ராஜ்ஜியத்தை நிறுவினார்கள். அதுவரை சரி. ஆனால், ஆட்சி செய்யத் தொடங்கியபிறகு மூர்க்கத்துடன் பாய்ந்திருக்க வேண்டாமா..? சிவ பக்தியில் இப்படியா சாத்வீகமாக மாற வேண்டும்..? பூர்வீகத்தை கொஞ்சமாவது நினைத்துப் பார்த்திருக்கலாமே? மாபெரும் பேரரசாகத்தான் சாதவாகனர்கள் திகழ்ந்தார்கள். தக்காணத்தையே தங்கள் ஆளுகைக்குள் கொண்டுவந்தார்கள். ஆனால், தமிழகத்தில் அவர்களால் காலடி எடுத்து வைக்க முடிந்ததா..? சோழர்களும் பாண்டியர்களுமாக அல்லவா இந்த நிலப் பரப்பையே பங்கு போட்டு காலம் காலமாக ஆண்டு வருகிறார்கள்..? சாதவாகனர்கள் சார்பில் எத்தனை போர்கள் நடந்திருக்கும்..? பல்லவர்களின் மூதாதையர்களும் அல்லவா அந்த யுத்தங்களில் எல்லாம் பங்கேற்று மடிந்தார்கள்..? இதையெல்லாம் நினைத்துப் பார்த்திருந்தால் பல்லவ சாம்ராஜ்ஜியத்தை ஸ்தாபித்ததுமே தமிழகத்தை முழுமையாகத் தங்கள் ஆளுகையின் கீழ் கொண்டு வந்து சாதவாகனர்களின் காலத்து ஆசையை நிறைவேற்றியிருப்பார்களே..! எதையும் செய்யாமல், மலைகளைக் குடைந்து குடைவரைகளையும் கோயில்களையும் அல்லவா எழுப்பி வருகிறார்கள்..? இதற்கெல்லாம் பாடம் கற்பிக்கத்தானே சாளுக்கிய மன்னராக பொறுப்பேற்றதும் இரண்டாம் புலிகேசி படை திரட்டி வந்தார்..? அவருக்குக் கிடைத்தது தோல்விதானே..? அத்தோல்விக்கு பழிவாங்குவதுதானே முறை..? அதுதானே சாதவாகனர்களின் ஆன்மாவையும் சாந்தி அடைய வைக்கும்..? நினைக்க நினைக்க அனந்தவர்மருக்கு தன் தம்பியின் மீது கோபமும் ஆத்திரமும் அதிகரித்தது. மாபெரும் வீரன் என தன்னைத்தானே விக்கிரமாதித்தர் பறைசாற்றிக் கொண்டதால்தான் சாளுக்கிய தேசத்து அறிஞர்களும் அமைச்சர் பிரதானிகளும் மணிமுடியை அவனுக்கு சூட்டினார்கள். நாடகமாடி, அண்ணனான தன்னை விட அவனே ராஜ தந்திரம் அறிந்தவன் என்ற பிம்பத்தை உருவாக்கினான். இப்பொழுது அவை அனைத்தும் பொய்... வெறும் மாயை என வெட்ட வெளிச்சமாகி இருக்கிறது. எந்த அறிஞர் குழாமும் அமைச்சர் பிரதானிகளும் அவனை மன்னராக ஏற்றார்களோ அதே குழுவினர் முன் விக்கிரமாதித்தர் வீரனல்ல... கோழை என தகுந்த ஆதாரங்களுடன் நிரூபிக்க வேண்டும். சாளுக்கிய மன்னராக, தான் முடிசூடுவது எவ்வளவு முக்கியமோ அவ்வளவு முக்கியம் பல்லவர்களை வேரோடு நசுக்குவது... அதுதான் தன் தந்தையான இரண்டாம் புலிகேசிக்கு, தான் செலுத்தும் மகத்தான அஞ்சலியாக இருக்கும்... முடிவுக்கு வந்த அனந்தவர்மர், கங்க இளவரசனிடம் இருந்து கைப்பற்றப்பட்ட ஓலையை திரும்பவும் எடுத்துப் படித்தார். இம்முறையும் அவர் நெற்றியில் முத்து முத்தாக வியர்வைத் துளிகள் பூத்தன; படர்ந்தன; பரவின.இனம் புரியாத வெறுப்பு தன் தம்பியான விக்கிரமாதித்தர் மேல் அவருக்கு ஏற்பட்டது. என்ன காரியம் செய்துவிட்டான்... சிவகாமியின் உடல் மர்மம் வெளிப்பட்டால் சாளுக்கியர்களின் கனவே அஸ்தமித்துவிடுமே...எங்கு... என்ன நிலையில் சிவகாமி இருக்கிறாள்..? சிவகாமியின் முகத்தையே கரிகாலன் உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். இன்னமும் அவளுக்கு மயக்கம் தெளியவில்லை. இப்பொழுதுதான் அவளைப் பார்க்கவே அவனுக்கு மருத்துவச்சி அனுமதி அளித்திருந்தாள். அதற்கான காரணத்தையும் அவன் அறிவான். அறிய வேண்டும் என்பதற்காகவே அவள் மார்பில் கச்சையும் இடுப்பில் துணியும் இப்பொழுது கட்டப்பட்டிருந்தன. வந்தது முதல் சிவகாமி பரிபூரணமாகப் படுத்திருந்தாள். அவள் மேனியெங்கும் பச்சிலை பூசப்பட்டு மருத்துவச்சியின் முழு கண்காணிப்பில் இருந்தாள். இன்று காலைதான் அவள் உடலில் அம்பு பாய்ந்த காயங்கள் ஓரளவு ஆறத் தொடங்கியிருப்பதாகச் சொன்னாள். கூடவே இன்னும் அபாயக் கட்டத்தைத் தாண்டவில்லை என்றும். சிவகாமியின் கன்னங்களை மெல்ல கரிகாலன் தடவினான். ‘‘மூன்று நாழிகையாக முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாயே... அலுக்கவில்லையா..?’’ கேட்டபடியே வந்தாள் மருத்துவச்சி.‘‘எப்பொழுது இவள் கண் திறப்பாள்..?’’‘‘தெரியாது!’’ சட்டென மருத்துவச்சி பதில் அளித்தாள். ‘‘என்ன சொல்கிறீர்கள்..? அதுதான் அம்பு பாய்ந்த காயங்களுக்கு உரிய களிம்பை பூசியிருக்கிறீர்களே... பிறகென்ன..?’’ ‘‘பிரச்னையே அதுதான் கரிகாலா...’’ அமைதியாக அவனைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தாள் அந்த மருத்துவச்சி. ‘‘புரியவில்லை அம்மா...’’‘‘கரிகாலா... உன் தாய்க்கே பிரசவம் பார்த்தவள் நான்... வாள் காயங்களுக்கும் அம்பு தைத்ததற்கும் என்ன களிம்பு, பச்சிலை பூச வேண்டும் என எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்...’’ ‘‘அதனால்தானே இங்கு அவளைச் சுமந்து வந்தேன்..?’’ ‘‘அதனால்தானே உண்மை தெரிந்து திகைத்து நிற்கிறேன்!’’ ‘‘சற்று விளக்கமாகச் சொல்லுங்கள் அம்மா...’’ ‘‘கரிகாலா... உடலில் ஏற்பட்ட காயங்களுக்குத்தான் இதுவரை சிகிச்சை அளித்திருக்கிறேன்...’’ ‘‘சிவகாமியின் உடலில்தானே அம்மா அம்புகள் பாய்ந்திருக்கின்றன..?’’ ‘‘இல்லை!’’ அழுத்தமாகச் சொன்னாள் மருத்துவச்சி. கரிகாலன் அதிர்ந்தான். மருத்துவச்சி என்ன சொல்கிறாள்..? ‘‘சிவகாமி என்னும் இந்தப் பெண்ணுக்கு ஓர் உடல் அல்ல... இரு உடல்கள் இருக்கின்றன!’’ http://www.kungumam.co.in/Articalinnerdetail.aspx?id=15404&id1=6&issue=20190531

14: அவரது அழகில் மயங்கிப் போனேன்! கலைடாஸ் கோப்பில் விரியும் வண்ணச் சித்திரங்களாக பானுமதியின் வாழ்க்கைக் கதையும் சுழன்று விரிந்தது. சென்னைக்கு நடிக்க வந்த கதையைப் பகிரத் தொடங்கினார். “கல்கத்தாவிலும் கோலாபூரிலும் படப்பிடிப்பு முடிந்த பிறகு ‘பக்திமாலா’ படத்தில் நடிக்க சென்னை புறப்பட்டு வந்தோம். சென்ட்ரல் ஸ்டேஷன். தமிழ்க் குரல்களைக் கேட்கவே மனசுக்குச் சந்தோஷமாக இருந்தது. ‘குழந்தை இந்தப் படத்தில் இரண்டு இடங்களில் நாட்டியம் ஆடும்படி இருக்கும்’ என்றார் இயக்குநர். ‘ அடடா... என் மகளுக்கு நாட்டியம் தெரியாதே’ என்றார் அப்பா. படத்தின் நடன இயக்குநர் வேம்பட்டி பெரிய சத்யம் எனக்கு முறையாக நாட்டியம் கற்றுக் கொடுக்க முன்வந்தார். ‘இந்தப் படத்துக்கு எவ்வளவு தேவையோ அந்த அளவு நாட்டியம் கற்றுக் கொடுத்தால் போதும்’ என்றார் அப்பா பெரிய சத்யத்திடம். அடம் பிடித்த நாட்டியம் ‘சங்கீதம் (இசை) சாகித்யம் (இலக்கியம்) இரண்டு கண்கள் போன்றவை. பானுமதி இந்த இரண்டிலும் சிறந்து விளங்குகிறாள். நாட்டியம் பெரிய விஷயமே இல்லை. பானுமதி சிறப்பாக நாட்டியம் கற்றுக்கொள்ள நானாச்சு’ என்றார் பெரிய சத்யம். ஆனால், அந்தப் படத்தில் சத்யம் சாருக்கு நான் நல்ல பெயர் சம்பாதித்துக் கொடுக்கவில்லை. சரஸ்வதி தேவி எனக்கு சங்கீதமும் சாஹித்யமும் தன் இரு கண்களாலும் பூரணமாகப் பார்த்து அருளியது என்னவோ உண்மைதான். ஆனால், நாட்டிய விஷயத்தில் அவள் பார்வை கோணலாகி விட்டது. சின்ன வயதிலேயே நான் நாட்டியம் கற்றுக்கொண்டிருந்தால் இப்படி நடந்திருக்காது. உண்மையைச் சொல்ல வேண்டுமானால் எனக்குச் சிறு வயதிலிருந்தே நாட்டியத்தில் ஈடுபாடு கிடையாது. சுபாவத்திலேயே எனக்குக் கூச்சம் அதிகம். கண்களை உருட்டுவதும் கைகளால் முத்திரை காட்டுவதும் எனக்குப் பிடிக்காது. இதெல்லாம் செயற்கையாகத் தோன்றும். செயற்கையான எந்த விஷயத்தையும் செய்வதற்கு என் மனசு இடம் கொடுக்காது. கல்கத்தாவில் ‘மாலதி மாதவம்’ படப்பிடிப்பின்போது எனக்குக் குதிரை ஏற்றம், தடை தாண்டுதல், கத்தி வீசுதல் போன்ற வீர விளையாட்டுகளைக் கற்றுக் கொடுத்தார்கள். இதன் விளைவாக நான் அபிநயித்த நாட்டிய முத்திரைகளில் நளினமும் மென்மையும் வெளிப்படுவதற்கு பதிலாக முரட்டுத்தனமும் கடூரமான உணர்ச்சிகளின் சாயலும் வெளிப்பட்டது. ‘அடக்கடவுளே... என்னம்மா இது! நீ ஒரு பையனாகப் பிறந்திருக்க வேண்டும். தவறிப்போய்ப் பெண்ணாகப் பிறந்துவிட்டாய். உனது நடையிலும் அபிநயத்திலும் பெண்மைக்கே உரிய ஒயிலும் கவர்ச்சியும் வெளிப்பட வேண்டாமோ!’ என்றார் பெரிய சத்யம். ‘பக்திமாலா’வில் மீராபாய் கதாபாத்திரத்தில் நான் பாடிய பாட்டுக்கள் எனக்குப் பெயர் வாங்கித் தந்தன. நாட்டியத்தில்தான் சொதப்பிவிட்டேன். ஒரு பத்திரிகை என் நடனப் படத்தைப் போட்டு ‘குழந்தை நட்சத்திரம் பானுமதி - முடக்குவாத போஸில்!’ என்று எழுதிவிட்டார்கள். இனிமேல் ஏதாவது படத்தில் நாட்டியம் ஆடச் சொன்னால் அந்த ரோல் செய்ய மாட்டேன் என்று அப்பாவிடம் தீர்மானமாகச் சொல்லிவிட்டேன். காஞ்சனமாலா எனும் நட்சத்திரம் ‘பக்திமாலா’ படத்தின் அலுவலகம் அப்போது தியாகராயநகர் வைத்திய ராமன் தெருவில் இருந்தது. (அதே தெருவில் நான் வீடுவாங்கிக் குடியேறுவேன் என்று அப்போது நினைத்துக்கூடப் பார்க்கவில்லை) வாஹினி அலுவலகமும் அருகில்தான் இருந்தது. அப்பாவுடன் வாஹினி அலுவலகம் செல்வது பிடிக்கும். அதற்குக் காரணம் அங்கிருந்த மெஸ். அந்த மெஸ்ஸில் தயாராகும் முறுகல் தோசையும் மல்லிகைப்பூ இட்லியும் இன்று நினைத்தாலும் நாவில் நீரூறும். ‘பக்திமாலா’ படப்பிடிப்பு முடிந்து ஊர் திரும்பிவிட்டோம். பின்னர், ‘கிருஷ்ண பிரேமா’ படப்பிடிப்புக்காக நாங்கள் மீண்டும் சென்னை வந்தோம். அதே சென்ட்ரல். அதே தமிழ்க் குரல்கள். ஸ்டார் கம்பைன்ஸ் நிறுவனத்தார் எங்களுக்காக ராயப்பேட்டை ஸ்ரீபுரம் காலனியில் ஒரு வாடகை வீடு ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். அங்கே போனதும் நான் கேள்விப்பட்ட செய்தி என்னை மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக் குதிக்க வைத்தது. எனக்கு மிகவும் பிடித்த நடிகையான காஞ்சனமாலா அதே தெருவில்தான் குடியிருந்தார். நான் அப்பாவிடம் ஓடினேன் ‘அப்பா! எப்படியாவது நாம் காஞ்சனாமாலாவைச் சந்திக்கணும் வாங்க’ என்றேன். ‘நமக்கு முன்பின் பழக்கமில்லாதவங்களை அப்படிப் போய் பார்க்கப்படாது அம்மா. அறிமுகம் ஆகட்டும் அப்புறம் சந்திக்கலாம். நீ உடனே பார்க்கணும்னு ஆசைப்பட்டா பார்க்க ஒரு வழி இருக்கு. காஞ்சனாமாலாவோட கார் இந்த வழியாகத்தான் போகும். அதில் பார்க்கலாம்’ என்றார். எனக்குப் பெரிய ஏமாற்றமாகப் போய்விட்டது. ஆனால், முயற்சியைக் கைவிடவில்லை. நான் தெருவில் ஒவ்வொருமுறை கார் சத்தம் கேட்கும்போதும் ஓடிப்போய் பார்ப்பேன். ஏமாந்துபோவேன். இரண்டு நாள் கழித்து காலை 9 மணி இருக்கும். ஒரு பெரிய கார் அசைந்தபடி வந்தது. குறுகலான தெரு ஆகையால் கார் மிகவும் பெரிதாகத் தெரிந்தது. கார் நெருங்கியதும் தெருக் குழந்தைகளிடையே ஒரே கூச்சல். எனக்குப் புரிந்தது அது காஞ்சனாமாலாவின் கார்தான். எங்கள் வீட்டை காஞ்சனாமாலாவின் கார் கடக்க முற்பட்டபோது எதிரே ஒரு மாட்டு வண்டி வந்தது. கார் மெல்ல நின்று நின்று போயிற்று. கையில்லாத பிளவுஸ், ஜார்ஜெட் புடவை, நல்ல செக்கச் செவேலென்ற நிறம், ஏதோ சொர்க்கத்திலிருந்து இறங்கிவரும் ரம்பையைப் போல ஜொலித்தார். பின் சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்த காஞ்சனாமாலாவின் பார்வை என்மீது விழுந்தது. நானும் அவரை உற்றுப் பார்த்தேன். அவர் தன் பெரிய கண்களைத் திறந்து என்னைப் பார்த்தார். ‘யார் இந்தக் குட்டிப்பெண்?’ என்று கேட்பது போல் மெலிதாகப் புன்னகைத்தார். சட்டென்று கார் நகர்ந்து வேகம் எடுத்து சென்றது. கார் நகர்ந்தாலும் என் கால்கள் நகரவில்லை. அவரது பெரிய கவர்ச்சியான கண்கள், மாம்பழக் கதுப்புகள் போன்ற கன்னங்கள், அந்தப் புன்னகை என அவரின் தோற்றப் பொலிவு அப்படியே என் மனசில் அழியாத ஓவியம்போல் ஆகிவிட்டது. நான் அவரது அழகில் மயங்கிப் போனேன். படப்பிடிப்பு இல்லாத நேரத்தில் காஞ்சனாமாலாவின் கார் எங்கள் வீட்டைக் கடந்து செல்வதைப் பார்க்க காத்திருப்பேன். காரை நிறுத்தி அவரோடு இரண்டு வார்த்தை பேசமாட்டோமா என்று இருக்கும். பேசினால்தான் என்ன; அவருடைய ஆயிரக்கணக்கான விசிறிகளில் நானும் ஒருத்தி அல்லவா? நட்சத்திரங்கள் இரவில்தான் பளீரென்று தெரியும். பகலில் அவை தங்களின் சோபையை இழந்துவிடும். ஒரு வேளை நடிகர், நடிகைகளை இதனால்தான் நட்சத்திரங்கள் என்று அழைக்கிறார்களோ என்னவோ… வெள்ளித்திரையில் இந்த நட்சத்திரங்களைப் பார்க்கும்வரைதான் மனசு மயங்கி மகிழ்ச்சியில் துள்ளும். அந்த இமேஜைத் தக்கவைத்துக் கொள்ளத்தான் நடிக நடிகைகள் படாதபாடு படுகிறார்கள். காஞ்சனாமாலா கவர்ச்சிக்கும் அதுதான் காரணம் எனத் தோன்றியது. சில வருஷங்கள் கழித்து காஞ்சனாமாலா மறைந்த செய்தி கேட்டு அதிர்ந்து போனேன். திரைவானில் சுடர்விட்டு ஒளி வீசிய துருவ நட்சத்திரம் விழுந்துவிட்டதை எண்ணி மனசு கனத்தது. என் கதைக்கு வருகிறேன். ‘கிருஷ்ண பிரேமா’ படப்பிடிப்பு தொடங்க தேதி குறிக்கப்பட்டுவிட்டது. இந்தப் படத்தின் படப்பிடிப்பின்போது என் வாழ்வை ஒரு தென்றல் தீண்டியது! பின் அதுவே சூறாவளியாகவும் மாறியது” என்று புதிரோடு நிறுத்தினார் பானுமதி. புதிருக்குப் பின்னால் ஆச்சரியம் காத்திருந்தது! https://www.kamadenu.in/news/cinema/31009-14.html?utm_source=site&utm_medium=search&utm_campaign=search

3. ஆதித்த கரிகாலன் கொலை வழக்கில் இராஜராஜ சோழனுக்கு பங்கு உண்டா? முறுக்கு சுற்றுவதுபோல் பிழியாமல் நேரடியாகவே விஷயத்துக்கு வந்துவிடலாம்.தன் அண்ணன் ஆதித்த கரிகாலனைக் கொலை செய்ததில் இராஜராஜ சோழனுக்கும், அவரது சகோதரி குந்தவைப் பிராட்டியாருக்கும் தொடர்பு இருக்குமோ என்ற கேள்வி எழுவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. 1. உத்தமசோழன் பதவியேற்கும்போது அவருக்கு ஒரு மகன் இருந்திருக்கிறார். அரச விதிமுறைகளின்படி உத்தம சோழனுக்குப் பின் அவர் மகனுக்குத்தான் இளவரசுப் பட்டம் சூட்டவேண்டும். ஆனால், இதற்கு முரணாக அருண்மொழி என்கிற இராஜராஜ சோழன் சிம்மாசனத்தில் அமர்கிறார். ஏன்? 2. இராஜராஜ சோழன் ஆட்சிப் பொறுப்பேற்றதும் ரவிதாசன் முதலியவர்களின் சொத்தைப் பறித்துக்கொண்டு ஊரைவிட்டுத் துரத்துகிறார். தன் அண்ணனை கொலை செய்தவர்களை சிறையில் அடைத்துத் தண்டிக்காமல் இப்படி ஊரை விட்டுத் துரத்தியதுடன் கொலை வழக்கை ஏன் முடித்தார்? 3. தான், செய்யும் எல்லா செயல்களையும் கல்வெட்டில் வடிப்பது இராஜராஜ சோழனின் வழக்கம். தன் காலத்தில் இருந்த தேவதாசிகளின் பெயர் உட்பட எல்லாவற்றையும் கல்வெட்டில் பொறித்திருக்கிறார்.அப்படிப்பட்டவர் தன் அண்ணன் ஆதித்த கரிகாலன் கொலை செய்யப்பட்டதற்கான காரணத்தை எந்தக் கல்வெட்டிலும் வடிக்கவில்லை! எப்படி கொலைகாரர்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டார்கள் என்ற தகவலையும் குறிப்பாகக் கூடச் சொல்லவில்லை! 4. இராஜராஜ சோழனின் ஆட்சிக் காலத்தில் உத்தம சோழரின் மகன் கோயில்களை நிர்வகிக்கும் பதவியில் இருந்தார். இவர் மீது ஊழல் புகார் சுமத்தப்பட்டு கொல்லப்பட்டார் என்கிறார்கள் வரலாற்று ஆசிரியர்கள். அதாவது தன் மகன் இராஜேந்திர சோழன் பட்டம் ஏற்க போட்டி வரக் கூடாது என்பதற்காகவே உத்தம சோழரின் மகனை இராஜராஜ சோழன் அப்புறப்படுத்தினார் என்கிறார்கள். 5. உத்தம சோழர் பதவிக்கு வந்த மூன்றாண்டுகள் கழித்து ஆதித்த கரிகாலனின் கொலை தொடர்பாக வந்தியத்தேவன் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்படுகிறார். இந்த வந்தியத்தேவன், பின்னாளில் இராஜராஜ சோழனாக பட்டம் ஏற்ற அப்போதைய அருண்மொழியின் தமக்கை குந்தவையின் கணவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.உத்தம சோழரின் காலத்தில் நடைபெற்ற ஆதித்த கரிகாலனின் கொலை தொடர்பான விசாரணை விவரங்கள் ஏதும் இப்போது கிடைக்கவில்லை. ஒருவேளை அழிக்கப்பட்டிருக்கலாம்! ஆனால், இராஜராஜ சோழன் அரியணையில் அமர்ந்ததுமே 12 ஆண்டுகளாக சிறையில் இருக்கும் வந்தியத்தேவனை உடனடியாக விடுவிக்கிறார். ஏன் அவர் விடுதலை செய்யப்பட்டார்... ஆதித்த கரிகாலனை வந்தியத் தேவன் கொலை செய்யவில்லை என்பதற்கு ஏதேனும் ஆதாரங்கள் கிடைத்ததா? இந்த விவரங்களும் கவனமாக அப்புறப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன! 6. உத்தம சோழரின் ஆட்சிக் காலத்தில் அண்டை நாடுகளுடன் பெரியதாக போர் ஏதும் நடக்கவில்லை. இராஜராஜ சோழன் அரியணையில் அமர்ந்ததும் அண்டை நாடுகள் பிரச்னை செய்ய ஆரம்பிக்கின்றன. இவற்றை ஒடுக்க வேண்டியது ஒரு மன்னரின் கடமை. இராஜராஜ சோழரும் படையெடுத்துச் சென்று அண்டை நாடுகளுடன் போர் புரிந்தார்.ஆனால், இவை எல்லாம் பிறகு நடந்தவை.எனில், முதலாவது? காந்தளூரில் இருந்த கடிகை (கல்விக் கூடம்) ஒன்றைத்தான், தான் பதவிக்கு வந்ததுமே இராஜராஜ சோழன் படை திரட்டிச் சென்று அழித்தார். ஏன்? எதிரி நாடுகளை விட ஒரு கடிகையை அழிப்பது ஏன் இராஜராஜ சோழருக்கு முதன்மையாகப் பட்டது?இதற்குக் காரணம் காந்தளூர் கடிகையின் தலைமை ஆசானாக இருந்தவர்தான் ஆதித்த கரிகாலனைக் கொலை செய்ததாக தண்டிக்கப்பட்ட ரவிதாசனின் குரு! இவருக்கும் அந்தக் கடிகைக்கும் பல உண்மைகள் தெரியும். பின்னாளில் பிரச்னைகள் ஏதும் வரக்கூடாது என்பதற்காகவே காந்தளூர் கடிகையை இராஜராஜ சோழன் அழித்தார் என்கிறார்கள்.சரி. யார் இந்த ரவிதாசன்?பிற்காலச் சோழப் பேரரசை நிறுவிய விஜயாலய சோழரின் மகன் முதலாம் ஆதித்த கரிகாலனின் இரு புதல்வர்களில் ஒருவரான கன்னரத் தேவனின் வம்சத்தைச் சேர்ந்தவர்! இந்த கன்னரத் தேவனுக்கு பட்டம் மறுக்கப்பட்டு இளையவர் பராந்தகர் அரியணை ஏறினார் என்பது வரலாறு!கன்னரத் தேவனுக்கு ஏன் சோழ அரியணை மறுக்கப்பட்டது என்பதும் இன்று வரை புரியாத புதிர்!இந்த அரச மர்மங்கள் எல்லாம் வெளிப்பட வேண்டாம் என்றுதான் சோழப் பரம்பரையைச் சேர்ந்த ரவிதாசனை நாட்டை விட்டே இராஜராஜ சோழன் துரத்தினார்... தன் அண்ணன் ஆதித்த கரிகாலனின் கொலை வழக்குக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தார்... லாஸ்ட் பட் நாட் லீஸ்ட். தன் தம்பி அருண்மொழி பட்டத்துக்கு வர வேண்டும் என்பதற்காக சோழ அரசர் குலத்தில் நிலவி வந்த அரியணைப் போட்டியைத் தனக்கு சாதகமாக குந்தவை பயன்படுத்தி ஸ்கெட்ச் போட்டார்... ஆனால், தன் அண்ணன் ஆதித்த கரிகாலன் பட்டத்துக்கு வருவதை அவர் ஏன் விரும்பவில்லை... தன் தம்பி அருண்மொழி என்கிற இராஜராஜன் பட்டத்துக்கு வர வேண்டும் என்று ஏன் ஆசைப்பட்டார்... என்பதெல்லாம் கேள்விகளாகவே இப்போதும் நிற்கின்றன.இவை எல்லாம் இப்போது கிடைத்திருக்கும் ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் சொல்லப்படுபவை. நாளையே வேறு ஆவணங்கள் கிடைக்கும்போது ஆதித்த கரிகாலன் கொலை குறித்த புதிய பூகம்பங்கள் கிளம்பலாம்.மொத்தத்தில் காலம்தோறும் இக்கொலை வழக்கு போஸ்ட் மார்ட்டம் செய்யப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கும் என்பது மட்டும் உண்மை! போலவே இந்த அரசியல் படுகொலைக்கான காரணங்கள் ஒருபோதும் வெளியே வராது என்பதும்! http://kungumam.co.in/Articalinnerdetail.aspx?id=15374&id1=6&issue=20190524

ரத்த மகுடம்-54 ‘‘வாருங்கள் அண்ணா!’’ அனந்தவர்மரை வரவேற்ற சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர், வாயில் அருகில் சங்கடத்துடன் நின்றிருந்த வீரனைக் கண்டதும் புன்னகை பூத்தார்.அவனது சங்கடத்துக்கான காரணம் விக்கிரமாதித்தருக்கு புரிந்தது. எல்லோரையும் போல் ‘மன்னரிடம் அனுமதி பெற்று உங்களை உள்ளே அனுப்புகிறேன்...’ என தன் அண்ணனிடம் சொல்ல முடியாமல் தவித்திருக்கிறான். மற்றவர்கள் போல் ‘மன்னரிடம் அனுமதி பெற்று வா...’ என அண்ணனும் அவனிடம் சொல்லவில்லை. மாறாக அவன் இருப்பையே அலட்சியம் செய்தபடி தன் அந்தரங்க அறைக்குள் அனந்தவர்மர் நுழைந்திருக்கிறார். இதனால் எங்கே, தான் அவனைத் தண்டிப்போமோ என அஞ்சுகிறான்...புரிந்துகொண்டதற்கு அறிகுறியாக வீரனைப் பார்த்து மீண்டும் புன்னகைத்தார்.லேசான மனதுடன் அவரை வணங்கிவிட்டு அறையின் கதவை ஓசை எழுப்பாமல் இழுத்து மூடினான்.‘‘அமருங்கள்..!’’ மலர்ச்சியுடன் இருக்கையைக் காட்டினார் விக்கிரமாதித்தர்.‘‘அமர்வதற்காக நான் வரவில்லை விக்கிரமாதித்தா!’’ கர்ஜித்த அனந்தவர்மர், சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த திரைச்சீலையில் தீட்டப்பட்டிருந்த சிவகாமியின் உருவத்தை வெறுப்புடன் பார்த்தார்.அண்ணனின் பார்வை சென்ற திக்கையும் அவரது முகமாறுதலையும் கண்ட சாளுக்கிய மன்னர், தன் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியையும் படரவிடவில்லை. சாதாரணமாகவே உரையாடலைத் தொடர்ந்தார். ‘‘இன்று விசாரணை மண்டபத்தில் ஏதேனும் அசம்பாவிதம் நடந்ததா..?’’‘‘நடக்க வேண்டும் என்று நீ நினைத்தவை அனைத்தும் இம்மி பிசகாமல் அரங்கேறின!’’‘‘நான் நினைத்ததா..?’’‘‘ஆம். சாளுக்கிய மன்னனான நீ நினைத்தபடியே அசம்பாவிதங்கள் நடந்தன!’’ ‘கள்’ விகுதியை அழுத்திச் சொன்ன அனந்தவர்மர், ‘‘உன்னைப் பாராட்டத்தான் வேண்டும் விக்கிரமாதித்தா! எதுவுமே தெரியாதது போல் அப்பாவியாகக் கேள்வி கேட்கிறாய் பார்..!’’ என்றார்.‘‘உண்மையிலேயே எதுவும் எனக்குத் தெரியாது அண்ணா!’’‘‘இதை நான் நம்ப வேண்டுமா..?’’‘‘உங்கள் விருப்பம். ஆனால், அண்ணனிடம் ஒரு பொறுப்பை ஒப்படைத்தபிறகு அதுகுறித்து கவலையில்லாமல் இருப்பதுதான் இந்தத் தம்பியின் வழக்கம்! தாங்களும் அதை அறிவீர்கள் என நம்புகிறேன்!’’‘‘நீ சொல்வதை மட்டுமல்ல... வேறு சில விஷயங்களையும் அறிய நேர்ந்ததாலேயே இங்கு வந்திருக்கிறேன்... அதுவும் உன் மீதுள்ள நம்பிக்கையில்!’’‘‘எந்த நம்பிக்கையைக் குறிப்பிடுகிறீர்கள் அண்ணா? சாளுக்கிய மன்னன் என்ற முறையில் நம் நாட்டின் பெருமையைக் கட்டிக் காக்க நான் முற்படுவதைத்தானே?’’‘‘ஆம். சின்ன திருத்தத்துடன்!’’ அனந்தவர்மரின் உதட்டில் இகழ்ச்சி பூத்தது.‘‘என்ன திருத்தம்?’’‘‘சாளுக்கியர்களின் பெருமையைக் குழி தோண்டிப் புதைக்கும் வேலையில் நீ இறங்கியிருக்கிறாய் என்ற நம்பிக்கையுடன்!’’‘‘உங்கள் குற்றச்சாட்டுக்கு ஆதாரம்..?’’‘‘இன்று விசாரணை மண்டபத்தில் அரங்கேறிய சம்பவங்கள்!’’‘‘என்ன நடந்தது அண்ணா..?’’‘‘நீ திட்டமிட்டவை அனைத்தும்! பல்லவர்களின் உபசேனாதிபதியும் சோழ இளவரசனுமான கரிகாலன் காஞ்சியில் இருந்து தப்பிக்க உதவி புரிந்ததாகக் கைது செய்யப்பட்ட கடிகையைச் சேர்ந்த பாலகன் தப்பித்துவிட்டான்!’’‘‘அடாடா... சூழ்ந்திருந்த நம் வீரர்களை மீறி எப்படி அந்தப் பாலகன் தப்பினான்..?’’கேட்ட விக்கிரமாதித்தரை சுட்டெரிக்கும் விழிகளுடன் அனந்தவர்மர் நோக்கினார். ‘‘ஐந்து புறாக்களால்!’’எதையோ சொல்ல முற்பட்ட சாளுக்கிய மன்னர் சட்டென்று மவுனமானார்.‘‘ஏன் அமைதியாகிவிட்டாய் விக்கிரமாதித்தா..? ‘ஐந்து புறாக்கள்’ என்ற தகவல் உன் வாயைக் கட்டிவிட்டதா..? காஞ்சிக்கும் பல்லவர்களுக்கும் வேண்டுமானால் இதன் அர்த்தம் புரியாமல் இருக்கலாம். ஆனால், சாளுக்கிய தேசத்தைச் சேர்ந்த ஒவ்வொருவனுக்கும் இந்த ‘ஐந்து புறாக்கள்’ என்பது மிகப்பெரிய எழுச்சியைத் தரக் கூடியது. ஏனெனில் அது நம் தந்தை இரண்டாம் புலிகேசி கண்டறிந்த போர் வியூகம். வடக்கிலிருந்து ஹர்ஷவர்த்தனர் படைகளுடன் புறப்பட்டு தெற்கு நோக்கி வந்தபோது அவரைத் தடுத்து நிறுத்திய நம் படை, முதல் முறையாக ‘ஐந்து புறாக்கள்’ தந்திரத்தைப் பயன்படுத்தியது. இதை உருவாக்கியவர் நம் தந்தை இரண்டாம் புலிகேசி. பழக்கப்படுத்தப்படாத புரவிகளை எதிரிகளின் படைக்குள் ஓடவிட்டு அவர்களது அணிவகுப்பைச் சிதைப்பதுதான் இந்த வியூகம்! அதே தந்திரத்தைப் பயன்படுத்தித்தான் இன்று விசாரணை மண்டபத்தில் குற்றம்சாட்டப்பட்டு நின்றுகொண்டிருந்த பாலகனைத் தூக்கிச் சென்றிருக்கிறான்!’’‘‘யார்..?’’‘‘யாருக்கு உதவ நீ முற்பட்டாயோ அவனேதான்! கரிகாலன்! பாரதத்திலேயே தலைசிறந்த அசுவ சாஸ்திரியாக இன்றிருப்பது அவன்தானே!’’‘‘சாளுக்கியர்களுக்கு இழுக்கை ஏற்படுத்தும் எந்த செய்கையையும் நான் செய்யவில்லை... செய்யவும் மாட்டேன்!’’‘‘இதை எந்த சாளுக்கியனும் நம்பத் தயாராக இல்லை!’’‘‘உண்மை வெளிப்படும்போது நிச்சயம் நம்புவான்!’’‘‘எந்த உண்மையை..?’’‘‘ஒரு மன்னனாக நாட்டின் நலத்தில் மட்டுமே நான் கவனம் செலுத்துகிறேன் என்ற உண்மையை!’’‘‘இதன் ஒரு பகுதியாகத்தான் கரிகாலனுக்கும் கடிகை பாலகனுக்கும் உதவுகிறாயா..?’’ தன் தம்பியின் அருகில் வந்து நின்று கேட்டார் அனந்தவர்மர்.அண்ணனை நேருக்கு நேர் பார்த்தாரே தவிர விக்கிரமாதித்தர் பதிலேதும் சொல்லவில்லை.‘‘தம்பி! உன் நோக்கம் உயர்வாக இருக்கலாம். ஆனால், அதற்காக நீ தேர்ந்தெடுத்திருக்கும் பாதை நமக்கே குழி பறிக்கக் கூடியது. நம் தலைநகரான வாதாபியில் நரசிம்மவர்ம பல்லவன் ஆடிய வெறியாட்டத்தை நீ மறந்திருக்க மாட்டாய் என மனதார நம்புகிறேன். வடக்கில் இருக்கும் மன்னர்களை எல்லாம் நடுங்கவைத்த நம் தந்தை, இந்தப் பல்லவர்களிடம் தோற்றதாக காஞ்சிபுரத்தில் பேசிக் கொள்கிறார்கள். பட்டயங்களும் கல்வெட்டுகளும் அத்தோல்வி குறித்துப் பேசுகின்றன! இந்த அவமானத்தைத் துடைக்கத்தானே நாம் படையெடுத்து வந்திருக்கிறோம்! பழிக்குப் பழி வாங்கத்தானே தென்னகத்தையே நம் குடையின் கீழ் கொண்டு வர முயற்சிக்கிறோம்! அப்படியிருக்க, தனிப்பட்ட உன் விருப்பம் காரணமாக ஒட்டுமொத்த தேசத்தையும் படுகுழியில் தள்ளிவிட்டாயே! இதற்காகவா உன்னை சாளுக்கியர்களின் மன்னராக்கினோம்? விக்கிரமாதித்தா... இதற்கெல்லாம் நம் அவையில் நீ பதில் சொல்லித்தான் ஆகவேண்டும்! உன் பதில் ஏற்றுக்கொள்ளும்படி இல்லையென்றால் பதவியை விட்டு உன்னை அகற்றவும் தயங்க மாட்டோம்! நாட்டின் நலனை முன்னிட்டு, விசாரணை முடியும் வரை மன்னருக்குரிய எந்தக் கட்டளையையும் நீ இட முடியாது. உன் மனைவியை மட்டுமல்ல, யாரையுமே தற்சமயம் நீ சந்திக்க முடியாது; கூடாது. அறை வாசலில் காவலைப் பலப்படுத்தி இருக்கிறோம். விரைவில் விசாரணை நடைபெறும். இதைச் சொல்லத்தான் நேரடியாக நானே வந்தேன்!’’சொல்லிவிட்டு வெளியேற முற்பட்ட அனந்தவர்மர், மீண்டும் சிவகாமியின் ஓவியம் வரையப்பட்ட திரைச்சீலையைப் பார்த்தார்.‘‘இந்த ஆயுதமும் இப்பொழுது கரிகாலனின் வசத்தில் சிக்கி இருக்கிறது! சிவகாமி யார் என்ற உண்மை வெளிப்பட்டால் என்ன ஆகும் என கொஞ்சமாவது யோசித்தாயா..? மன்னிக்க முடியாத உன் குறித்த குற்றங்களின் பட்டியல் நீள்கிறது விக்கிரமாதித்தா!’’முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு திரும்பிப் பார்க்காமல் அறையை விட்டு வெளியேறிய அனந்தவர்மரை சலனமின்றி பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் சாளுக்கிய மன்னர்.பிறகு தன் படுக்கையில் அமர்ந்து தலையணைக்குக் கீழ் கையை விட்டு ஒரு மெல்லிய ஆடையை எடுத்து தன் முன் விரித்தார்.தென்னகத்தின் வரைபடம் அதில் தீட்டப்பட்டிருந்தது.அரக்கை எடுத்து அதில் சில இடங்களில் வட்டமிடத் தொடங்கினார்!‘‘தாமதமின்றி அவையைக் கூட்டுங்கள். எல்லோரும் வர வேண்டும் என்பதை அழுத்திச் சொல்லுங்கள்...’’ விடுவிடுவென்று ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபரிடம் கட்டளையிட்டார் அனந்தவர்மர்.‘‘மன்னரை விசாரித்துத்தான் ஆகவேண்டுமா..?’’‘‘நாட்டைவிட மன்னன் உயர்ந்தவனல்ல போர் அமைச்சரே! சொன்னதைச் செய்யுங்கள்!’’‘‘உத்தரவு...’’ வணங்கிய ராமபுண்ய வல்லபர், தன் மடியில் இருந்து ஓலைக்குழல் ஒன்றை எடுத்து அனந்தவர்மரிடம் கொடுத்தார்.‘‘என்ன இது..?’’‘‘கங்க இளவரசரிடம் இருந்து கைப்பற்றியது!’’மேலும் கீழுமாக ஓலைக் குழலை ஆராய்ந்தார் அனந்தவர்மர்.‘‘கங்க இளவரசரை என்ன செய்யலாம்..?’’‘‘அவன் வெறும் அம்புதானே? எப்பொழுதும்போல் அரண்மனையில் நடமாட விடுங்கள். ஆனால், கண்காணிப்பு இருக்கட்டும்!’’‘‘நம் இளவரசர் விநயாதித்தர் எங்கு இருக்கிறார் என்று தெரியவில்லை..?’’ ராமபுண்ய வல்லபர் இழுத்தார்.இதைக் கேட்டு வாய்விட்டுச் சிரித்தார் அனந்தவர்மர். ‘‘பல்லவ இளவரசன் ராஜசிம்மன் எங்கு இருக்கிறான் என பல்லவர்கள் தேடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்! சாளுக்கிய இளவரசர் விநயாதித்தன் எங்கிருக்கிறார் என சாளுக்கியர்கள் அலசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த லட்சணத்தில் இரு நாடுகளும் போருக்குத் தயாராகிறது! வேடிக்கையாக இல்லை..?’’ நகைத்தபடி, அவர் செல்லலாம் என சைகை காட்டினார்.அதை ஏற்று ராமபுண்ய வல்லபர் வெளியேறினார்.சாளுக்கிய போர் அமைச்சர் அகன்றதும் ஓலைக் குழலில் இருந்து ஓலையை எடுத்து அனந்தவர்மர் படிக்கத் தொடங்கினார்.அவர் நெற்றியில் முத்து முத்தாக வியர்க்கத் தொடங்கின!பாய்ந்து அறையைவிட்டு வெளியே வந்தார். சென்றுகொண்டிருந்த ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபரை அழைத்தார். ‘‘என்ன செய்வீர்கள் என்று தெரியாது. சிவகாமி இங்கு வந்தாக வேண்டும்! உயிருடனோ சடலமாகவோ!’’‘‘அது... அது...’’‘‘நடந்தாக வேண்டும் சாளுக்கிய போர் அமைச்சரே! சிவகாமியின் உடல் மர்மம் எக்காரணம் கொண்டும் கரிகாலன் அறிய வெளிப்படக் கூடாது!’’சிவகாமியின் உடலில் பொட்டுத் துணியில்லை. அவள் மீது பாய்ந்த அம்புகள் அனைத்தும் அகற்றப்பட்டிருந்தன. காயங்களுக்குக் களிம்பிடாமல் அவள் உடல் முழுக்க பச்சிலையைப் பூசத் தொடங்கினாள் மருத்துவச்சி!http://kungumam.co.in/Articalinnerdetail.aspx?id=15376&id1=6&issue=20190524