Kavallur Kanmani

உங்கள் மகன் மருமகள் குடும்பத்திற்கு எம் இனிய திருமண வாழ்த்துக்கள். வாழ்க பல்லாண்டு.

வாழ்த்துக்கள் பாஞ்ச்.

நல்லதொரு கதை. இந்தக் காலத்தில் பெரியவர்களுக்கு தெரியாத எத்தனையோ விடயங்கள் சிறுவர்களுக்கு தெரிந்திருக்கிறது.

அனைவருக்கும் உளம்கனிந்த சித்திரைப் புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்

தொடருங்கள் . நான் இன்னும் படித்து முடிக்கவில்லை. கருத்தெழுத நேரம் போதாமலுள்ளதால் பதிவிட முடியவில்லை. தொடருங்கள்.

வீட்டுக்குள்ள நந்திபோல ஒருத்தி குந்திக் கொண்டிருக்க ஊரெல்லாம் மருந்து கேட்டு கடைசியில வீட்டுக்காரியிடம் கேட்க வேணுமென்று தோன்றியுள்ளது. நல்ல நகைச்சுவையுடன் கவ pதை எழுதியுள்ளீர்கள் தொடர்ந்தும் எழுதுங்கள் நந்தி.

எதுகுமே நிரந்தரமில்லைத்தான். ஆனாலும் இதுகும் கடந்து போகும். துணிந்து யாழ்இணையத்துடன் இணைந்திருங்கள் நிம்மதி நிரந்தரமாகிவிடும்.

சுரேசின் கதை ரொம்ப சுவாரசியமாக செல்கிறது. கலாவைச் சந்தித்தபின் மனசியிடம் அடி வாங்காமல் பார்த்தக் கொள்ளவும்..தொடருங்கள்

இன்று காவலூர் என்று அழைக்கப்படும் ஊர்காவற்றுறை. இது நம்ம ஊரு. இதில் காண்பிக்கப்படும் புனித சூசையப்பர் ஆலயம்தான் எமது பங்கு ஆலயம். அதன் நுரற்றாண்டு விழா 2020ல் கொண்டாடப்பட இருக்கிறது. இதைவிட இன்னும் பெரிய மூன்று ஆலயங்கள் எம் அயலிலேயே உள்ளன. புனித அந்தோனியார் கல்லூரி எம் ஊருக்கே பெருமை சேர்ப்பது. எனது தந்தையார் 32 வருடங்களாக அங்கு ஆசிரியராகக் கடமையாற்றியாற்றினார். எமது துறைமுகம் இன்று செயலிழந்து கிடக்கிறது. காரைநகர் கடற்படை அயலில் இருப்பதால் எமது துறைமுகம் 85களின் பின் குறிகட்டுவானுக்கு மாறி விட்டது . எங்கள் ஊரைச்சுற்றியுள்ள பல கிராமங்கள் இங்கு காட்சிப் படுத்தப்பட்டுள்ளன. 90களின் பின் எனது ஊர் வெறுமையாகி விட்டது. இப்பொழுது மீண்டும் புனரமைக்கப்பட்டு உள்ளது. பகிர்வுக்கு நன்றிகள்

எம் ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள் . அவரின் ஆன்ம இளைப்பாற்றிக்காக மன்றாடுகின்றோம்.

நாம் உயிருடன் இருக்கும்வரை இந்த அங்கலாய்ப்பு எம்மை விட்டு விலகாது. எமக்குப்பின் ஒருவேளை பிள்ளைகள் கியூபா மெக்சிக்கோ போவதுபோல விடுமுறையைக் கழிக்க ஒருவேளை தாயகம் நோக்கிப் பயணிப்பார்களோ என்னவோ அதுகூட நிச்சயமில்லை. இந்த உண்மையை ஜீரணிக்க கஸ்ரமாகத்தான் இருக்கிறது. கருத்துக்கு நன்றிகள் புங்கையூரன்.

படித்து கருத்திட்டமைக்கு நன்றிகள் கிருபன்

இருபத்தைந்து வருடங்களின் பின் என் தாயகம் நோக்கி பயணிக்கையில் மனதுக்குள் இருந்த தேடல் அங்கு போய் எனது ஊரின் வெறுமையைப் பார்த்தபின் மிஞ்சியது ஏக்கம் மட்டுமே. மீண்டும் திரும்பாத அந்த வசந்த காலத்தை எண்ணி எண்ணியே எமது காலம் முடிந்து கொண்டிருக்கிறது. என்னதான் மீண்டும் கட்டப்பட்டாலும் எமது உறவுகளும் அந்த ஊரின் கலகலப்பும் என்றுமே திரும்பி வரப்போவதில்லை என்ற உண்மை கசப்பாக இருந்தாலும் உள்வாங்கித்தான் ஆகவேண்டுமென்ற உண்மை இரண்டாம் முறையும் ஊருக்குப் போனபோது நிசமாகியது. திரும்ப அங்கு போய் குடியிருப்போம் என்ற எண்ணமும் நாளடைவில் கனவாகி விடும் என்றே தோன்றகிறது. வேர்கள் அங்கும் விழுதுகள் இங்குமாய் எமது வாழ்க்கை .....? நல்லதொரு நினைவு மீட்டல் ரஞ்சித் தொடருங்கள்.

அந்த சிவப்பு நீலக்கரை போட்ட கடிதத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருந்த ஞாபகங்களை மறக்கக் கூடியதா? அந்த நாளில் செல் போனும் இல்லை கணனியும் இல்லை. கடிதம் ஒன்றுதான் தொலைத் தொடர்பு சாதனம். அசத்தலாகக் கடிதம் எழுதும் குமாரசாமியின் கடிதங்கள் அபாரம். தொடருங்கள் .

வீட்டு நிலவரங்களை யதார்த்தமாக எடுத்துக் கூறியுள்ளீர்கள். நாங்கள் அவர்கள் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் திண்டாட வேண்டியுள்ளது. தொழில்நுட்பத்துடன் பயணிப்பது இளையவர்களுக்கு மாத்திரமல்ல பிறந்த குழந்தைகளுக்கும் பழக்கமாகியுள்ளது. காலமும் மிகமிக வேகமாக ஓடுவதால் இறக்கை கட்டி பறக்கவேண்டிய சூழலுக்குத் தள்ளப்பட்டு விட்டோம். நல்லதொரு பதிவு நிலாமதி.