அபராஜிதன்

மிஸ்ஸிங் புத்தன் கிறுக்கல்ஸ்

எனது மேல் உள்ள கருத்தில் தனியாக பெண்கள் வர்க்கத்தை மட்டுமே குற்றஞ்சாட்டுவது போல ஒரு தொனி இருப்பதாக படுகிறது அல்லது தவறாக புரிந்து கொள்ளப்படக்கூடுமென நினைக்கிறேன்..அதில் பெண்களை மட்டும் குற்றம் சொல்லவில்லை பொதுவான சமூக போக்கினை மட்டுமே குறிப்பிட்டுள்ளேன்..

திருமணம் செய்து ஸ்பான்சர் பண்ண அவர்கள் விமானநிலையத்தில் வந்திறங்கி காதலனுடன் சென்ற சம்பவங்கள் எனக்கு தெரிந்து இரண்டு. அவர்கள் வெளிநாட்டுவாழ்க்கைக்காக எந்த எல்லைக்கும் செல்ல தயாராக இருக்கிறார்கள் வயது வித்தியாசம் 15 மேல் அநேகமான தற்போதைய திருமணங்களில்,அதை விட காதலன் காதலியை வெளிநாட்டு மாப்பிளை க்காக கைவிடுதல் இது இப்போது ஆரம்பித்ததல்ல இப்பிடி இன்னும் பல பணம் தேவை எனும் போது அடுத்தடுத்து அழைப்பினை எடுக்கும் உறவுகள் பணம் கையில் கிடைத்தவுடன் அது கிடைத்து விட்டது என போன் பண்ணி சொல்வதற்கு கூட மறக்கிறார்கள் அடுத்தமுறை பணத்தேவை ஏற்படும் போது தான் எங்கள் நினைவு அவர்களிற்கு வருகிறது

செல்போன் அதிர்ந்ததுமே புரிந்தது. ராதாதான். ‘‘சொல்லும்மா...’’ ‘‘நீதான்பா சொல்லணும்...’’ குரல் ஒடுங்கியிருந்தது. எதிர்பார்த்ததுதான். தவிப்பை கட்டுப்படுத்த கீழ் உதட்டை கடித்துக் கொண்டிருப்பாள். ரத்தம் பூக்காமல் இருக்க வேண்டும். நிச்சயம் மொட்டை மாடியின் ஓரத்தில் கைப்பிடி சுவரை பிடித்தபடிதான் நின்று கொண்டிருப்பாள். தன் அறையிலிருந்து இப்படி பேச வாய்ப்பில்லை. துவளும் கால்களுக்கு பிடிப்புத் தர எந்தக் காலையாவது அழுத்தமாக ஊன்றியிருப்பாள். மறு கால் குழைந்து நெகிழ்ந்திருக்கும். சுருட்டை முடி பறக்க தென்னங்கீற்றை ஊடுருவும் அதிகாலை சூரியனை வெறித்துக் கொண்டிருப்பாள். செல்போனை ஏந்தியிருப்பது வலது கையா இடது கையா? அது ஊன்றி நிற்கும் காலை பொறுத்தது. ஆனால், கைப்பேசி இல்லாத கை நிச்சயம் இடுப்பை பிடித்துக் கொண்டிருக்கும். வலித்தது. தனக்குள் சுருங்கும் வழக்கம் அனுவுக்கு இல்லை. தப்பு. அனுராதாவை எந்தக் காரணம் கொண்டும் ‘அனு’ என சுருக்கக் கூடாது. குண்டு கண்களை அகலமாக விரித்து நொடியில் எரித்து விடுவாள். தாங்க முடியாது. ‘‘லைன்லதானப்பா இருக்க..?’’ ‘பா?’ ஆமாம். ‘பா’ என்றுதான் அழைக்கிறாள். உடலும் மனமும் ஒருசேர அதிர்ந்தது. இன்னும் எத்தனை நேரம் தாக்குப் பிடிக்க முடியுமென்று தெரியவில்லை. ‘‘என்னிக்கி உன் அழைப்பை கட் பண்ணியிருக்கேன் சொல்லு..?’’ ‘‘க்ருஷ் ப்ளீஸ்...’’ மவுனமாக இருந்தேன். ‘‘என்ன முடிவுபா எடுத்திருக்க..?’’ ‘‘...’’ ‘‘உன்னதாம்பா மலைபோல நம்பியிருக்கேன். என் வாழ்க்கையே உன் முடிவுலதான் இருக்கு...’’ சுலபமாக பாரத்தை இறக்கிவிட்டாள். சுமக்கத்தான் முடியவில்லை. ‘‘அனு... அனு...’’ யாரோ அழைக்கும் குரல் மங்கலாக கேட்டது. ‘‘க்ருஷ்... அம்மா வர்றாங்க. அப்புறம் கூப்பிடறேன்...’’ ஒலியும், ஒளியும் மெல்ல மெல்ல அணையும் தருணத்தை செல்ஃபோனில் தரிசித்துக் கொண்டிருந்தேன். இதே போன்ற மொபைல்தான் அவளிடமும் இருக்கிறது. ராயப்பேட்டை அஜந்தா ஹோட்டலுக்கு எதிரிலிருந்த கடையில் ஒரே நேரத்தில் இருவருமாக வாங்கியது. கிரெடிட் கார்டில் தேய்த்தது நான்தான். ‘‘எதுக்காக எனக்கு இப்ப போன் வாங்கித் தர்ற?’’ கடை வாசலில் புருவத்தை உயர்த்தியபடி கேட்ட ராதாவின் உருவம் இப்போதும் நினைவில் இருக்கிறது. ‘‘நல்ல ஆஃபர்... சான்ஸை மிஸ் பண்ண விரும்பலை...’’ ‘‘எந்த சான்ஸ்?’’ நீல ஜீன்சுக்கு மேல் அணிந்திருந்த ப்ரவுன் ஜிப்பாவின் கைகளை மடித்தபடியே கேட்டாள். கேள்வி புரிந்தது. ‘‘புரியல...’’ என்றேன். ‘‘என்னை இம்ப்ரஸ் பண்றியா?’’ ‘‘அனு...’’ ‘‘கால் மீ அனுராதா ஆர் ராதா...’’ ‘‘ஓ.கே. தப்பா பேசாத ராதா...’’ ‘‘என்னது... நான் கேட்டது தப்பா?’’ தலையை சிலிப்பியபடி சிரித்தாள். கண்களில் சீற்றம் தெறித்தது. காதுடன் ஒட்டியிருந்த வெள்ளை நிற ஸ்டட் அதிர்ந்தது. ‘‘அப்ப சரியான விடையை நீ சொல்லேன்...’’ ‘‘உன்னோட போன் ரொம்ப பழசா இருக்கு...’’ ‘‘ம்ஹும்...’’ ‘‘டிஸ்ப்ளே சரியா இல்ல...’’ ‘‘ம்ஹும்...’’ ‘‘அதனால வாங்கிக் கொடுத்தேன்...’’ ‘‘நான் கேட்டனா?’’ ‘‘என்ன இப்படி கேள்வி மேல கேள்வி கேட்கற? ஒரு ஃபிரெண்டுக்கு வாங்கிக் கொடுத்தேன். தட்ஸ் ஆல்...’’ ‘‘ஃபிரெண்ட்?’’ ஜிப்பாவின் காலரை கடித்தபடி தன்னை அடக்கினாள். ‘‘அப்ப மதனுக்கு வாங்கிக் கொடுக்க வேண்டியதுதானே? அவன் போன் இதைவிட கண்றாவியா இருக்கு...’’ என்று தன் பழைய மொபைலை என் முகத்துக்கு நேராக தூக்கிப் பிடித்தாள். அக்கம்பக்கத்தில் இருந்தவர்கள் நின்று கவனிக்க ஆரம்பித்தார்கள். திருவான்மியூர் செல்லும் பேருந்தின் ஜன்னல் ஓரம் அமர்ந்திருந்தவர்கள் எட்டிப் பார்த்தார்கள். ‘‘எல்லாரும் பார்க்கிறாங்க ராதா...’’ ‘‘இதை நான் யூஸ் பண்ணினா ஆபீஸே என்னை கேவலமா பார்க்கும். பரவாயில்லையா?’’ ஒரே அலுவலகம். பக்கத்து பக்கத்து இருக்கை. ஒரே மாதிரியான செல்போனை அதுவும் ஒரே நேரத்தில் பயன்படுத்த ஆரம்பித்தால் பேச்சு எழும் என்று பயப்படுகிறாளா? ‘‘ரெண்டு பேரும் தனித்தனியா வாங்கினதா சொல்லலாம்...’’ ‘‘அது மத்தவங்களுக்கான பதில். நான் கேட்டது அதில்லை...’’ பற்களை கடித்தாள். விட்டால் சட்டையை பிடித்து உலுக்குவாள் போலிருந்தது. ‘‘இப்ப உனக்கு என்ன வேணும்?’’ ‘‘எதுக்காக எனக்கு மொபைல் வாங்கிக் கொடுத்த?’’ ‘‘தப்புத்தான். வேணும்னா பணத்தை கொடுத்துடு...’’ ‘‘என்கிட்ட அவ்வளவு பணமில்லனு உனக்குத் தெரியும்...’’ ‘‘அதனாலத்தான் வாங்கிக் கொடுத்தேன்...’’ சட்டென்று வெளிப்பட்ட பதிலை சிரமப்பட்டு மென்று விழுங்கினேன். ‘‘ஏன் பேசாம இருக்க?’’ ‘‘லுக் ராதா... என் மனசுல தப்பான எந்த எண்ணமும் இல்ல. விருப்பம் இருந்தா யூஸ் பண்ணு...’’ ‘‘இல்லைனா?’’ ‘‘தூக்கிப் போடு... அதான் ஏற்கனவே இப்படி செய்திருக்கோமே...’’ என்று முகத்தை திருப்பிக் கொண்டேன். ‘‘சரியான லூசு... வண்டியை எடு...’’ என்று அதட்டினாள். இருவரின் கண் முன்னாலும் ஒரே காட்சிதான் விரிந்தது. அது கடந்த தீபாவளி அன்று நடந்தது. நோன்பு, சனி, ஞாயிறு என அடுத்தடுத்து விடுமுறை வந்ததால் தீபாவளிக்கு முந்தைய நாள் இடுப்பு ஒடியும் அளவுக்கு வேலை. ஒருவழியாக அனைத்தையும் முடித்தபோது மணி இரவு பத்து. இருவருக்குமே அகோர பசி. மயிலாப்பூர் கபாலீஸ்வரர் கோயிலை ஒட்டியிருந்த சரவணபவனில் டிபன் சாப்பிட்டுவிட்டு புறப்பட்ட போது ஸ்வீட் வாங்கலாம் என்று தோன்றியது. ராதாவுக்கு பிடித்த மைசூர்பாகு. விரும்பி சாப்பிடுவாள். அவளுக்கு மட்டும் பேக் செய்யச் சொன்னால் புரட்டி எடுத்து விடுவாள். எனவே இருவர் வீட்டுக்கும் தனித்தனியாக வாங்கினேன். நல்லவேளை குதர்க்கமாக எதுவும் சொல்லவில்லை. பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்தேன். ஒரு பக்கமாக ஏறி அமர்ந்தாள். இரு பக்கம் கால் போட்டு அமர்வது அப்போது அவள் அகராதியிலேயே கிடையாது. கே.கே.நகரை நோக்கி வண்டியை திருப்பினேன். ‘‘எங்க போற?’’ ‘‘உன்னை டிராப் பண்ண...’’ ‘‘வேண்டாம்... மடிப்பாக்கத்துல என்னை இறக்கிடு...’’ ‘‘என்னது..?’’ ‘‘ச்சூ. சொன்னதை செய். கேசவ் எனக்காக காத்திருக்கான்...’’ ‘‘இந்த நேரத்துலயா?’’ ‘‘ஏன் பத்தரைதானே ஆகுது? அவன் கூட பேசிட்டு கிளம்பறேன். அவன் என்னை டிராப் பண்ணிடுவான்...’’ ‘‘வீட்ல தேட மாட்டாங்களா?’’ ‘‘நைட் ஷிப்ட் தொடருதுனு சொல்லிட்டேன்...’’ காரணமில்லாமல் கோபம் வந்தது. அதை பைக்கில் காட்டினேன். ‘‘பார்த்து... பார்த்து... கேசவ் என்னை பார்க்கிறப்ப நான் முழுசா இருக்கணும்...’’ சிரித்தபடி சொன்னாள். அவளது சுருட்டை முடி காற்றில் பறந்து முகத்தை மூடியது. ஒதுக்கினேன். போக்குவரத்தை கடந்து வேளச்சேரியை அடைந்தபோது வண்டியை நிறுத்தச் சொன்னாள். ‘‘இதுக்கு மேல ஆட்டோல போயிக்கறேன்...’’ சலனமில்லாமல் அவளைப் பார்த்தேன். பிடிவாதமாக பார்வையை எதிர் கொண்டாள். பெருமூச்சுடன் வண்டியின் பாக்சை திறந்து ஸ்வீட் பாக்சை எடுத்தேன். ‘‘இப்ப வேண்டாம்...’’ ‘‘பின்ன?’’ ‘‘நாளைக்கு வீட்ல வந்து கொடு...’’ ‘‘அம்மாவோட வெளில போறேன்...’’ ‘‘எங்க பொண்ணு பார்க்கவா?’’ சிரிப்பு வந்தது. ‘‘இல்ல. காஞ்சிபுரம் கோயிலுக்கு...’’ ‘‘சரி, அப்ப நாளை மறுநாள் வீட்டுக்கு வா...’’ ‘‘ஏன் இப்ப இதை வாங்கிட்டு போனா என்ன?’’ ‘‘கேசவ்க்கு பிடிக்காது...’’ பற்றிக் கொண்டு வந்தது. ‘‘அதனாலதான் இங்கயே இறங்கினியா?’’ ‘‘உனக்கு பதில் சொல்லணும்னு அவசியமில்லை...’’ ‘‘ரைட். இப்ப இந்த ஸ்வீட்டை வாங்கிப்பியா மாட்டியா?’’ ‘‘பைத்தியமா உனக்கு? அதான் நாளை மறுநாள் கொடுனு சொல்றேன்ல...’’ கோபம் வந்தது. அவளுக்கும், எனக்குமாக வாங்கிய இரு ஸ்வீட் பாக்சையும் வீசி எறிந்தேன். ‘தொப்’ என்று அவைகள் சாக்கடையில் போய் விழுந்தன. ‘‘க்ருஷ்...’’ அவள் அழைக்க அழைக்க திரும்பிப் பார்க்காமல் பைக்கில் பறந்தேன். அந்த நினைவுகளை எப்போது அசை போட்டாலும் மனம் நடுங்கும். அன்றும் அதிர்ந்தது. ‘‘இத்துப் போன ரீலுல ப்ளாஷ்பேக் ஓட்டி முட்டிசுட்டியா?’’ செல்போன் பாக்சை தன் ஹேண்ட்பேக்கில் வைத்தபடியே கேட்டாள். கண்ணோரம் அவள் சிரிப்பது அப்பட்டமாக தெரிந்தது. ‘‘அதே விஷூவலை நானும் பார்த்து முடிச்சிட்டேன். இப்ப திருப்திதானே?’’ ‘‘ராட்சஷி... இதுக்கு நீ பேசாம நான் கொடுத்ததும் செல்போனை வாங்கியிருக்கலாமே...’’ ‘‘எதுக்கு? அநாவசியமான கற்பனைக்கு வழி வகுக்கவா?’’ ‘‘நாக்குக்கு பதிலா சாட்டைத்தான் இருக்கு... எப்படி விளாசற..?’’ ‘‘சந்தோஷம். காயத்துக்கு மருந்து போட கூப்பிடாத...’’ என்றபடி ஏறி அமர்ந்தாள். ம்ஹும். ஒரு பக்கமாக அல்ல. இரு பக்கமும் கால்களை போட்டு என் முதுகைப் பிடித்தபடி அமர்ந்தாள். இப்படி அவள் அமரக் காரணம் ரேகாதான். அனுரேகா. ராதாவின் அக்கா. இருவருக்கும் ஒரு வயதுதான் வித்தியாசம். ஹோம் எக்ஸிபீஷன் நடப்பதாக அறிந்ததை அடுத்து ஒருமுறை நந்தம்பாக்கம் டிரேட் சென்டருக்கு சென்றிருந்தோம். சொந்த வீடு வாங்கும் கனவு பொங்கி வழிந்த நேரம் அது. கேசவனின் பைக்கில் ராதா அமர, ரேகா என் வண்டியில் ஏறினாள். சொல்லப் போனால் ரேகா முதன் முதலில் என் வண்டியில் ஏறியது அப்போதுதான். ஒரு பக்கமாக அமர்வாள் என்று எதிர்பார்க்க இரண்டு பக்கமும் கால்களை போட்டு அமர்ந்தாள். என்னை விட ராதாவுக்குத்தான் இதில் வியப்பு அதிகம். ‘‘ரேகா அப்படி உட்காருவான்னு நினைச்சுக் கூட பார்க்கல... ஆனா, சந்தோஷமா இருக்கு...’’ என்றபடி மறுநாள் முதல் ராதாவும் என் வண்டியில் அமரும்போது இரு பக்கமும் கால்களைப் போட்டு அமர ஆரம்பித்தாள். சொந்த வீடு வாங்கும் கனவு கடைசியில் எனக்கு குரோம்பேட்டையில்தான் நிறைவேறியது. கேசவன், மடிப்பாக்கத்தில் வீடு வாங்கினான். ‘‘அதான் நீயும் கேசவனும் வீடு வாங்கிட்டீங்கல... அதுபோதும்...’’ என ராதா கண்ணடித்தாள். இந்த வாக்கியத்தை இடம் சுட்டி எப்படி பொருள் கொள்வது என்று தெரியாமல் எப்போதும்போல் அன்றும் விழித்தேன். சந்தேகத்தை வாய்விட்டு கேட்கவும் முடியாது. வார்த்தைகளால் சுளுக்கெடுத்து விடுவாள். அலுவலகத்துக்கு வந்து தன் நாற்காலியில் அமர்ந்ததும் என்னைப் போலவே பழைய செல்போனில் இருந்த சிம்கார்டை எடுத்து புதிய போனில் செருகினாள். சார்ஜ் ஏற்றினாள். அலுவலகத்தில் இருந்தவர்கள் எங்கள் இருவரின் கைகளிலும் இருந்த கைப்பேசியை மாறி மாறி பார்த்தார்கள். புருவத்தை உயர்த்தினார்கள். நமுட்டு சிரிப்பு சிரித்தார்கள். இன்டர்கேம் ஒலித்தது. ராதாதான். ‘‘இப்ப சந்தோஷமா? இதுக்குத்தான ஆசைப்பட்ட..? முட்டாள்...’’ என்று குதறியபோதும் புதிய செல்போனைத்தான் அதன் பிறகு பயன்படுத்தினாள். கேசவன் முன்னால் என்ன செய்வாள் என்று ஏனோ மனம் பரபரத்தது. அதற்கான விடையும் மறுநாளே கிடைத்தது. பழைய மகாபலிபுரம் சாலையில் இருக்கும் சாப்ட்வேர் நிறுவனத்தில் கேசவன் பணிபுரிகிறான். பொது நண்பர்கள் மூலமாக பொதுவாக ராதாவுக்கு பழக்கமாகி அவள் மூலமாக எனக்கு அறிமுகமானவன். தன் அக்கா பையனின் பிறந்தநாள் விழாவுக்கு அழைத்திருந்தான். என்னையல்ல. ராதாவை. ஆனால், எனக்கும் அழைப்பு இருப்பதாகச் சொல்லி வலுக்கட்டாயமாக கூட்டிச் சென்றாள். இருவரின் கைகளிலும் ஒரே மாதிரியாக இருந்த போனை பார்த்த கேசவனின் கண்கள் சுருங்கின. ‘‘கேசவ்கிட்ட என்ன சொன்னே?’’ திரும்பும்போது கேட்டேன். ‘‘என்ன விஷயமா?’’ ‘‘செல்போன் விஷயமா...’’ ‘‘அது கேசவுக்கு நான் சொன்ன பதில். அதை தெரிஞ்சுகிட்டு நீ என்ன பண்ணப் போறே?’’ குண்டு கண்களை இன்னும் குண்டாக விரித்தாள். இந்த குண்டு கண்கள்தான் என்னை ஈர்த்ததா அல்லது எந்த கண்டிஷனர் ஷாம்பூவுக்கும் அடங்காமல் புஸ் என்று எந்நேரமும் பறந்துக் கொண்டிருக்கும் சுருட்டை முடியா? தெரியவில்லை. ஆனால், ஐந்தரை அடி உயரத்தில் ஜீன்ஸ் அணிந்தால் சணல் கயிற்றால் இறுக்கிக் கட்டிய மூட்டைப் போன்ற உடல்வாகும், சுடிதார் அணிந்தால் சற்றே தளர்வாக தெரியக் கூடிய தோற்றமுமாக முதல் பார்வையிலேயே ராதா முழுவதுமாக வசீகரித்தது உண்மை. டிரெய்னிங் முடித்திருந்த அவளை எனது டீமில்தான் இணைத்தார்கள். ‘‘உங்க டீம் லீடர்... கிருஷ்ணன்...’’ என்று எச்.ஆர்., அறிமுகப்படுத்தியபோது தயக்கமின்றி ‘‘ஹலோ க்ருஷ்...’’ என்றாள். கிட்டத்தட்ட பன்னிரெண்டு வயது மூத்தவன். ‘‘சார்...’’ என்ற அழைப்பைத்தான் எதிர்பார்த்தேன். ஒருவேளை முதல் சந்திப்பிலேயே பெயர் சொல்லி கூப்பிட்டது கூட சிநேகத்தை வளர்த்திருக்கலாம். காரணம் தெரியாதபோதும் நட்பு வளர்ந்தது உண்மை. பேருந்து அல்லது ஷேர் ஆட்டோவில் பிதுங்கி வருபவளைப் பார்க்க பாவமாக இருந்தது. ‘‘டூ வீலர் வாங்கிக்கலாமே?’’ ‘‘இப்போதைக்கு சாத்தியமில்ல...’’ என்றவளை அதன் பிறகு துருவவில்லை. வீட்டில் சம்பாதிக்கும் ஒரே ஜீவன். அம்மாவுக்கு உடம்பு முடியவில்லை. அக்கா டிகிரி முடித்துவிட்டு வீட்டை பார்த்துக் கொள்கிறாள். தம்பி அப்போதுதான் ப்ளஸ் டூ. சம்பளமும் அவ்வளவு ஒன்றும் அதிகமில்லை. எனவே இயல்பாகவே ராதாவுக்கு டிரைவர் ஆனேன். அலுவலகத்தில் மற்ற ஆண்களின் பைக்கில் அவள் ஏறி பார்த்ததில்லை. நான் அல்லது கேசவன். இருவரைத் தவிர வேறு சாரதி அவளுக்கில்லை. எங்கு போவதென்றாலும் பெரும்பாலும் என்னைத்தான் அழைப்பாள். அப்படித்தான் ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை செல்லில் கூப்பிட்டாள். பயிற்சிக் காலத்தில் அவளுக்கு பழக்கமான இஸ்மாயிலுக்கு குழந்தை பிறந்திருந்தது. ‘‘எண்ணூர் போகணும்...’’ ‘‘கீழ இறங்கி வா...’’ ‘‘வாட்?’’ ‘‘உன் வீட்டு வாசல்லதான் இருக்கேன்...’’ கரும்பச்சை நிற நைட்டியுடன் எட்டிப் பார்த்தவள் தன்னையும் அறியாமல் ‘‘அடப்பாவி...’’ என்றாள். ‘‘நேத்து இஸ்மாயில் உனக்கு தகவல் சொன்னப்பவே நீ கூப்பிடுவேன்னு எதிர்பார்த்தேன்...’’ ‘‘ஒட்டு கேட்டியா?’’ ‘‘இல்ல. நீ பேசினது காதுல விழுந்தது...’’ ‘‘பத்தே நிமிஷம்...’’ சொன்னபடி அடுத்த அறுநூறாவது நொடியில் வந்தாள். உச்சி வெயிலில் கே.கே.நகரில் இருந்து எண்ணூர் செல்வதற்குள் தாவு தீர்ந்துவிட்டது. மருத்துவமனையில் இஸ்மாயிலின் குழந்தையை தூக்கவே ராதா அஞ்சினாள். ‘‘ஏம்மா, நாளைக்கே உனக்கு குழந்தை பிறந்தா என்ன செய்வ?’’ என்று நர்ஸ் கிண்டலடித்தபோது ராதாவின் முகம் சிவந்தது. உதடுகள் அதிர சிரித்து சமாளித்தவள், ‘‘பாரு கிருஷ் இந்த நர்ஸ் சொல்றதை...’’ என்று காதில் முணுமுணுத்தாள். குப்பென்று வியர்த்தது. இருப்புக் கொள்ளாமல் நாற்காலியில் அசைந்தேன். தயக்கத்துடன் குழந்தையின் அருகில் சென்ற ராதா, முதலில் அதன் சருமத்தை தொட்டுப் பார்த்தாள். எப்படி தூக்க வேண்டும் என்று இஸ்மாயிலின் அப்பா கற்றுத் தர அதை அப்படியே கடைப்பிடித்தாள். அதன் பிறகு கிளம்பும் வரை குழந்தையை தன் மடியை விட்டு ராதா இறக்கவேயில்லை.மருத்துவமனையை விட்டு வெளியே வந்தபோது அவள் செல் ஒலித்தது. இனம் புரியாத உணர்வு மனதை ஆக்கிரமிக்க வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்தேன். இரு பக்கமும் கால்களைப் போட்டு அமர்ந்தவள், என் காதுக்கருகில் குனிந்தாள். ‘‘இப்படிக் கூட அப்பா இருப்பாங்களா?’’ அமைதியாக இருந்தேன். ‘‘அன்பான அப்பா கிடைச்சவங்க பாக்கியசாலிங்க இல்லையா?’’ நதியின் ஆழம் முகத்தில் அறைந்தது. ‘‘பீச் போயிட்டு போகலாமா?’’ வண்டியை பேலன்ஸ் செய்தேன். இல்லாவிட்டால் இருவருமே விழுந்திருப்போம். ‘‘மெரீனா வேண்டாம். எலியட்ஸ் போகலாம்...’’ என்றபடி தன் முடியை கொத்தாகப் பிடித்து ரப்பர் பேண்ட்டை மாட்டினாள். நம்ப முடியவில்லை. சென்னை முழுக்க என்னுடன் நகர்வலம் வருபவள், ஒருபோதும் கடற்கரைக்கு வந்ததில்லை. சீக்கிரமே வேலை முடிந்த ஒருநாள் ‘‘பீச்’’ போகலாமா என்று கேட்டதற்கு, ‘‘எதுக்கு? இருட்டுல தடவ திட்டம் போட்டிருக்கியா?’’ என்று கொதிக்கும் தணலை தலையில் கவிழ்த்திருக்கிறாள். பெசன்ட்நகர் பீச்சை அடைந்தபோது மாலை சூரியன் குளிர்ச்சியை தூவிக் கொண்டிருந்தான். வண்டியை ஸ்டாண்ட் போட்டேன். ‘‘க்ருஷ்...’’ சீட்டை நோண்டியபடியே பார்த்தாள். ‘‘சொல்லு...’’ ‘‘நீ கிளம்பிடு...’’ என்றபடி பார்வையை திருப்பினாள். பெரிதாக எழுந்த அலை ஆர்ப்பாட்டத்துடன் கரையை தொட்டது. ‘‘கேசவ் வர்றான்... அவன் என்னை டிராப் பண்ணிடுவான்...’’ பதிலை எதிர்பார்க்காமல் மணலில் நடக்க ஆரம்பித்தாள். மறுநாள் அலுவலகத்துக்கு செல்லவில்லை. ‘டிரைவருக்காக காத்திருக்க வேண்டாம்’ என ராதாவுக்கு மெசேஜ் அனுப்பினேன். மதியம் போல் வீட்டு காலிங்பெல் ஒலித்தது. ராதாதான். ‘‘அம்மா இல்ல?’’ ‘‘ஊருக்கு போயிருக்காங்க...’’ ஹால் சுவரில் மாலையுடன் காட்சித் தந்த அப்பாவின் புகைப்படத்தை கொஞ்ச நேரம் பார்த்தாள். ‘‘சாப்பாடு?’’ ‘‘சமைச்சிருக்கேன்...’’ நேராக சமையல் அறைக்கு சென்று மூடியைத் திறந்து பார்த்தாள். ‘‘பட்டினி கிடப்பேன்னு நினைச்சியா?’’ அவளைப் பார்த்தபடி கேட்டேன். ‘‘உன் வயிறு. உன் பசி. எப்படியிருந்தா எனக்கென்ன?’’ வழக்கம்போல் புருவம் உயர வார்த்தைகளை விட்டவள், அங்கிருந்த தட்டை எடுத்தாள். ‘‘உன்னோட தட்டா?’’ பதிலை எதிர்பார்க்காமல் அதில் சோற்றை போட்டாள். சாம்பாரை ஊற்றினாள். ஹாலுக்கு வந்து சோபாவில் அமர்ந்தபடி சாப்பிட ஆரம்பித்தாள். ‘‘ரேகா போலவே நல்லா சமைக்கிற...’’ சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு தட்டை கழுவினாள். ஃபிரிட்ஜை திறந்து தண்ணீர் பாட்டிலை எடுத்தாள். ‘‘எதுக்காக இன்னிக்கி லீவ்?’’ பதில் சொல்லாமல் அவளையே பார்த்தேன். அழுத்தக்காரி. பார்வையை விலக்காமல் எதிர்கொண்டாள். கடைசியில் நான்தான் கண்களை விலக்கும்படி ஆயிற்று. ‘‘நைட்டெல்லாம் தூங்கல.... கண் எரியுது. கொஞ்சம் நேரம் படுக்கறேன்...’’ என்றபடி பெட்ரூம் சென்றாள். அறைய வேண்டும் போல் தோன்றியது. ஒன்று, இரண்டு, மூன்று... என நூறு வரை எண்ணினேன். சோபாவை விட்டு எழுந்து ஹாலில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தேன். முடியவில்லை. சட்டென்று படுக்கையறைக்குள் நுழைந்தேன். ஏசியின் உறுமல் சீராக ஒலிக்க எனக்கு முதுகை காட்டியபடி கட்டிலில் கால்களை குறுக்கி படுத்திருந்தாள். கதவை மூடிவிட்டு அவளையே பார்த்தேன். திரும்பவேயில்லை. மெல்ல நடந்து அருகில் சென்றேன். அசைவில்லை. போர்வையை எடுத்துப் போர்த்தினேன். ‘‘டீசண்ட்டா பிஹேவ் பண்ணறதா நினைப்பா?’’ திரும்பாமல் கேட்டாள். ‘‘அப்படி நீ நினைச்சா அதுக்கு நான் ஒண்ணும் பண்ண முடியாது...’’ ‘‘என்ன பழிக்குப் பழியா?’’ சீறலுடன் திரும்பியவளின் கண்கள் கலங்கியிருந்தன. ‘‘அனு...’’ ‘‘ஷட் அப். கால் மீ ராதா...’’ கன்னத்தில் வழிந்த கண்ணீரை துடைக்காமல் வெறித்தாள். ‘‘தூங்கும்போது மாரைத் தொட மாட்டியே?’’ ‘‘என்னது..?’’ பூமி பிளந்தது. ‘‘அப்படினா சரி. கதவை மூடிட்டு போ. கொஞ்ச நேரம் நான் தூங்கணும்...’’ என்றவள் போர்வையை தலைவரை போர்த்திக் கொண்டாள். அங்கு நிற்கவே பிடிக்கவில்லை. ஹாலுக்கு வந்தேன். டிவி பார்த்தேன். புத்தகம் படித்தேன். பாட்டு கேட்டேன். பால்கனியின் நின்றபடி சிகரெட் பிடித்தேன். உள்ளம் மட்டும் கொதித்துக் கொண்டேயிருந்தது. மூன்று மணிநேரங்களுக்குப் பின் படுக்கையறையை விட்டு வெளியே வந்தாள். ‘‘காபி குடிச்சியா?’’ பதிலை எதிர்பார்க்காமல் சமையலறைக்கு சென்றாள். ‘‘பாலை காய்ச்சலை?’’ கேட்டவள் ஃபிரிட்ஜை திறந்து பால் பாக்கெட்டை எடுத்தாள். பாத்திரத்தில் ஊற்றி கேஸை பற்ற வைத்தாள். ஹாலுக்கு வந்தவள் எதுவும் பேசாமல் சோபாவில் என்னருகில் அமர்ந்தாள். அவள் பக்கம் திரும்பாமலேயே இருந்தேன். சட்டென்று என் மடியில் படுத்து அழ ஆரம்பித்தாள். ‘‘ராதா...’’ ‘‘சரியா தூங்கி எட்டு வருஷங்களாகுது க்ருஷ்...’’ ‘‘...’’ ‘‘எங்க என்னை மீறி தூங்கும்போது யாராவது மாரை பிடிச்சிடுவாங்களோன்னு பயம்...’’ ‘‘ராதா...’’ ‘‘எங்க சித்தப்பா அப்படித்தான் செஞ்சாரு க்ருஷ்... அப்ப எனக்கு வயசு பதிமூணு...’’ நரம்புகளை சுண்டியது போல் தவித்தேன். என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. மெல்ல அவள் முதுகை தட்டிக் கொடுத்தேன். ‘‘உங்க சித்தப்பா உன்னை ‘அனு’னு கூப்பிடுவாரா?’’ ‘‘ம்... ஏன் கேட்கற?’’ ‘‘ஒண்ணுமில்ல... மேல சொல்லு...’’ ‘‘அப்பா இல்லாம எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டோம் தெரியுமா? பல கஷ்டங்களை பொறுத்துகிட்ட அம்மாவால எனக்கு நடந்த கொடுமையை தாங்கிக்க முடியல. சித்தப்பா வீட்டை விட்டு வெளில வந்தோம். படிச்சுகிட்டே வேலை பார்த்தேன். அக்காவுக்கு விவரம் பத்தாது. தம்பி ரொம்ப சின்னப் பையன். ஒவ்வொரு நாள் நைட்டும் சாஞ்சுக்க தோள் கிடைச்சா எவ்வளவு நல்லா இருக்கும்னு யோசிப்பேன்...’’ தன் போக்கில் தொடர்ந்து பேசினாள். ‘‘ரிலாக்ஸ் ராதா...’’ ‘‘பால் பொங்கப் போகுதுனு நினைக்கறேன்...’’ கொண்டை போட்டபடியே சமையலறைக்கு சென்றாள். ஐந்து நிமிடங்களுக்கு பின் இரு டம்ளர்களில் காபியுடன் வந்தாள். ஒன்றை என் கையில் திணித்துவிட்டு என்னருகிலேயே அமர்ந்தாள். இது போல் இதற்கு முன்பு அவள் நெகிழ்ந்ததுமில்லை. ஈஷிக் கொண்டு அமர்ந்ததுமில்லை. ஆதரவாக தலையை தடவினேன். ‘‘தொடாத...’’ சீறினாள். ‘‘இடத்தை கொடுத்தா மடத்தை பிடிப்பீங்களே...’’ குண்டு கண்களால் எரித்தாள். பழைய ராதா. வாய்விட்டு சிரித்தேன். பதிலுக்கு அழுது கொண்டே சிரித்தாள். ‘‘ரொம்ப வருஷங்களுக்கு பிறகு இன்னிக்கிதான் என்னை மறந்து தூங்கியிருக்கேன். அதுவும் பகல்ல... ரொம்ப தேங்க்ஸ்...’’ என்றவள் குடித்த காபி கோப்பையை மேஜை மீது வைத்துவிட்டு செருப்பை மாட்டினாள். படீரென்று கதவை திறந்துக் கொண்டு வெளியேறினாள். மறுநாளில் இருந்து வழக்கம்போல் சாரதி பணியை தொடர்ந்தேன். மேற்கொண்டு அவள் வாழ்க்கை குறித்து நானும் கேட்கவில்லை. அவளும் சொல்லவில்லை. ஆனால், சாட்டையின் நுனியை மட்டும் தினமும் சாணம் தீட்டினாள். வார்த்தைகளால் சுண்டி சுண்டி அடித்தாள். இதற்கெல்லாம் சிகரம் நேற்றிரவு நடந்தது. அலுவலகத்தில் எதுவும் சொல்லாதவள், ‘‘மண்டைக்குள்ள என்னவோ குடையறா மாதிரி இருக்கே...’’ என்று கேட்டபோதும் வாயே திறக்காதவள், தன் வீட்டு வாசலில் இறங்கிய பிறகு அந்த விஷயத்தை சொன்னாள். ‘‘எங்கக்காவை கல்யாணம் பண்ணிக்கறியா க்ருஷ்?’’ ‘‘விளையாடறதுக்கு ஒரு அளவிருக்கு ராதா...’’ ‘‘நான் சீரியஸா கேட்கறேன்...’’ ‘‘அதனாலத்தான் கண்றாவியா இருக்கு...’’ ‘‘உளறாத...’’ ‘‘முட்டாள்தனமா பேசறது நீதான்... நான் எப்படி உங்கக்காவை கல்யாணம் செஞ்சுக்க முடியும்?’’ ‘‘ஏன் முடியாது..?’’ ‘‘பிகாஸ் ஐ லவ் யூ... அது உனக்கே தெரியும்...’’ ‘‘ப்ளீஸ் க்ருஷ்...’’ பெருமூச்சுகளால் தன்னை சமன்படுத்திக் கொண்டவள், ‘‘அந்த ஆசையை விட்டுடு...’’ என்றாள். ‘‘ஏன்?’’ ‘‘ஏன்னா எனக்கு ஏற்கனவே கல்யாணம் ஆகிடுச்சு...’’ ‘‘வாட்..?’’ ‘‘ரிஜிஸ்டர் மேரேஜ். போன தீபாவளி எனக்கு தலை தீபாவளி. நடுரோட்ல பதினொரு மணிக்கு வெறும் வாழ்த்து சொல்லிட்டு பிரிஞ்சோம்...’’ ‘‘கேசவனா?’’ ‘‘ஆமா. தினமும் வெந்து வெந்து சாம்பலாகறேன் க்ருஷ்... எங்கக்காவுக்கு ஒரு நல்ல வாழ்க்கை அமைச்சுத் தராம என்னால எப்படி வாழ முடியும் சொல்லு...’’ ‘‘ராதா... அதுக்காக...’’ ‘‘என் வீடு தவிர என்னால நிம்மதியா உன் ரூம்லதான் தூங்க முடியும். எங்கக்காவை நீ கட்டிகிட்டா ‘மாமா வீடு’னு உரிமையோட நான் வருவேன்... தங்குவேன்...’’ ‘‘ராதா...’’ ‘‘அம்மா வர்றாங்க...மார்னிங் கால் பண்ணறேன்...’’ சொன்னபடியே காலையில் அழைத்து விட்டாள். மீண்டும் அழைக்கவும் போகிறாள். தட்டுப்பட்ட நதியின் ஆழத்தில் யோசனையுடன் நடந்தபோது ஒலியுடன் செல்போன் ஒளிர்ந்தது. ராதாதான். ‘‘என்ன முடிவுபா எடுத்திருக்க..?’’ பதிலை சொன்னேன்.

இந்தியாவில் கோட்டா பேசிய வெற்றிவாதம்! ஜனாதிபதித் தேர்தலுக்கான பிரசாரங்கள், இறுதிக் கட்டத்தை அடைந்து கொண்டிருந்த தருணத்தில், “...தென் இலங்கையின் ஒவ்வொரு பௌத்த விகாரைகளுக்குள்ளும் இருந்து, ராஜபக்ஷக்களின் வெற்றி கட்டமைக்கப்படுகின்றது. இந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலில், கோட்டாபய ராஜபக்ஷவே வெற்றிபெறுவார். ஏதாவது அதிசயம் நிகழ்ந்தால் மாத்திரமே, சஜித் பிரேமதாஸ வெற்றிபெறுவார். ஆனாலும், நாங்கள் மிகுந்த அர்ப்பணிப்போடு, ராஜபக்ஷக்களைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்காகப் போராடிக் கொண்டிருக்கிறோம்...” என்று அப்போதைய அமைச்சரான மனோ கணேசன், இந்தப் பத்தியாளரிடம் கூறினார். தேர்தலுக்குப் பின்னர் இதை, அவர் தன்னுடைய ‘பேஸ்புக்’ பக்கத்தில் எழுதியுமிருந்தார். இலங்கையில் பௌத்த சிங்கள மேலாதிக்கத்தை நிலைநிறுத்துவதற்கான கருவியாக, ‘போர் வெற்றிவாதம்’ காலங்காலமாகக் கொண்டு சுமக்கப்படுகின்றது. ஓர் இனத்துக்கோ, மதத்துக்கோ, சமூகத்துக்கோ, பிராந்தியத்துக்கோ, நாட்டுக்கோ எதிராகப் போர் வெற்றிவாதத்தை முன்னிறுத்தும் போது, அதன் கீழ் மக்களை ஒருங்கிணைப்பது இலகுவானது. ஏனெனில், ஒரு சமூகத்துக்குள்ளோ, இனத்துக்குள்ளோ இருக்கின்ற அகமுரண்பாடுகளைப் போர் வெற்றிவாதம் மூடி மறைத்துவிடும்; அது, மக்களின் உண்மையான பிரச்சினைகளை மறக்கப்பண்ணும் அளவுக்கு போதை தரக்கூடியது; உணர்ச்சித் தூண்டலுக்குரியது. அதனால், இனம், மதம் ரீதியிலான போர் வெற்றிவாதம், அதிகாரத்தை அடைவதற்கான வழிமுறையாக, உலகம் பூராகவும் கையாளப்படுகின்றது. ஜனநாயக அடிப்படைகள், பல்சமூக கட்டமைப்புக்கான அங்கிகாரம் என்கிற நிலைகளைக் கடந்து, உலகம் மீண்டும் அடிப்படைவாதம், இனவாதம், நிறவாதம் என்கிற நிலைகளை நோக்கிப் பயணிக்கக் தொடங்கிவிட்டது. அமெரிக்காவில் டொனால்ட் ட்ரம்பின் வெற்றி தொடங்கி, இந்தியாவை பா.ஜ.கவின் ‘காவி’ ஆட்கொண்டது வரை, அதற்கான உதாரணங்கள் நிறையவே உண்டு. கடந்த 70 ஆண்டுகளாக, அடிப்படைவாதம், இனவாதம் என்கிற அரசியல் நிலைப்பாட்டில் இருக்கின்ற இலங்கைக்கு, தற்போதைய உலக ஒழுங்கும், ஒருவகையில் அங்கிகாரத்தை வழங்கியிருப்பதாகத் தென் இலங்கை கருதுகின்றது. அதுதான், கோட்டாவால் இந்தியாவில் வைத்தே, “13வது திருத்தச் சட்டத்தை முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்த முடியாது. தமிழ் மக்களோடு அதிகாரங்களைப் பகிர முடியாது” என்று, வெளிப்படையாகவும் இறுமாப்போடும் சொல்ல முடிகின்றது. இலங்கை மீதான இந்தியாவின் பிடிகளில், 13வது திருத்தத்தின் வருகையை இறுதி செய்த இலங்கை - இந்திய ஒப்பந்தம் முக்கியமானது. இலங்கையின் இனமுரண்பாடுகளுக்கான தீர்வோ, அது பற்றிய உரையாடலோ எந்தவொரு தருணத்திலும் 13வது திருத்தத்தைத் தாண்டிச் சென்றுவிடக் கூடாது என்று இந்தியா நினைக்கின்றது. கோட்டாவின் இந்திய விஜயத்தின் போதும், 13வது திருத்தம் தொடர்பிலேயே நரேந்திர மோடி வலியுறுத்தி இருக்கின்றார். ஆனால், இதை நேரடியாகவே கோட்டா நிராகரித்துவிட்டார். அது மட்டுமில்லாமல், இந்திய ஊடகங்களுக்குச் செவ்விகளை வழங்கி, ‘13வது திருத்தத்தை நிறைவேற்ற ஒத்துழையேன்’ என்பதை, “தென் இலங்கை மக்கள் விரும்பாத ஒன்றைத் தன்னால் செய்ய முடியாது” என்கிற கூற்றின் வழி, மீண்டும் மீண்டும் கூறியிருக்கின்றார். இது, இனமுரண்பாடுகளுக்கான தீர்வு, புதிய அரசியலமைப்பு பற்றிய செயற்பாட்டு வெளி, இனி வரப்போகும் ஐந்து வருடங்களுக்கு எப்படியிருக்கப் போகின்றது என்பதைத் தெட்டத் தெளிவாகவே பதிவு செய்திருக்கின்றது. “...எனக்கு யாழ்ப்பாணம் வாழ் தமிழர்களின் கருத்துப் பற்றிக் கவலையில்லை; இப்போது அவர்களைப் பற்றி யோசிக்க முடியாது. அவர்களது வாழ்வு பற்றியோ, அவர்களது கருத்துப் பற்றியோ யோசிக்க முடியாது. வடக்கு மக்கள் மீது, அதிக அழுத்தம் பிரயோகிக்கப்படும் போது, இங்குள்ள சிங்களவர்கள் மகிழ்ச்சி அடைகிறார்கள். தமிழ் மக்களை, நான் பட்டினிபோட்டால், சிங்கள மக்கள் மகிழ்வார்கள்...” என்று 1983, கறுப்பு ஜூலையை அண்மித்த தருணத்தில், அப்போதைய ஜனாதிபதியான ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தன, பிரித்தானியாவின் ‘டெய்லி ரெலிகிராப்’ பத்திரிகைக்கு வழங்கிய பேட்டியில் கூறியிருந்தார். ஜெயவர்த்தனவின் கூற்றுக்கும், “...பெரும்பான்மை சிங்கள மக்கள், தமிழ் மக்களுக்கு அதிகாரங்களை வழங்குவதை விரும்பவில்லை. அதனால், நான் அதைச் செய்யமாட்டேன்...” என்கிற கோட்டாவின் கூற்றுக்கும் இடையில் வித்தியாசம் ஏதுமில்லை. இவை இரண்டுமே, பௌத்த சிங்கள மேலாதிக்கவாதத்தின் நிறுவுகை; வெற்றிவாதத்தின் அடிப்படையில் வெளிப்படுபவை. ஆனால், அதில் இருக்கும் ஒரே நல்ல விடயம் என்னவென்றால், வெளிப்படையான பேச்சு என்பதுதான். ஜெயவர்த்தன காலத்தில், இலங்கையை இந்திரா காந்தி கையாண்டது மாதிரியான சூழல், தற்போது இல்லை. என்னதான், ராஜபக்ஷக்கள் மீதான அபிமானத்தை மோடியும் இந்திய வெளியுறவுத்துறையும் பெரிதாகக் கொண்டிருக்கவில்லை என்றாலும், அவர்கள் மீதான அழுத்தங்களை வழங்கும் சூழலும் தற்போது இல்லை. ஏனெனில், இந்தியாவையே விழுங்கும் அளவுக்கான, இராட்சத கட்டமைப்பை நிறுவிவரும் சீனாவின் அபிமானத்தை, ராஜபக்ஷக்கள் தொடர்ச்சியாகப் பெற்றிருக்கிறார்கள் என்பது, அதற்கான பெரும் தடையாகும். பாரிய போரை நடத்தி, நிலங்களைப் பிடிப்பதோ, நாட்டின் எல்லையை விஸ்தரிப்பதோ, தற்போதைய சீனாவின் அரசியல் அல்ல; மாறாக, பெருங்கடன்களை வழங்கி, பிராந்திய அரசியலைக் கட்டுப்படுத்துவதே அதன் முதல் தெரிவாகும். அதற்குச் சீனாவின் பொருளாதார முன்னேற்றம் என்கிற ஒன்று, அபரிமிதமாக ஒத்துழைக்கின்றது. சீனாவின் பொருளாதாரத்தோடு, இந்தியாவால் போட்டிபோட முடியாது. அதனால், நேபாளம் தொடங்கி, பாகிஸ்தான், இலங்கை, மாலைதீவு உள்ளிட்ட தெற்காசிய நாடுகளுக்குப் பெருங்கடன்களை வகைதொகையின்றி வழங்குவதற்குச் சீனா தயாராக இருக்கின்றது. இந்தியாவால் கடன்களை, நிதியுதவிகளை வழங்கி, நுழைய முடியாத அனைத்து இடங்களிலும், சீனா அதன் வழியே நுழைகின்றது. அப்படியான சூழலில், ராஜபக்ஷக்கள் மீதோ அவர்களின் அரசியல் நிலைப்பாடுகளின் மீதோ, இந்தியாவால் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்த முடியாது. வேண்டுமானால், 2015ஆம் ஆண்டு ஆட்சி மாற்றத்துக்கு, இயங்கிய நிலையை ஒத்த நிலைக்குச் செல்லலாம். ஆனால், ராஜபக்ஷக்களின் வருகை ஒரு பத்து ஆண்டுகளை உறுதி செய்திருக்கின்ற நிலையில், பத்து ஆண்டுகளை மீண்டும் ஓர் அச்சுறுத்தலான நிலைக்குள் கொண்டு செல்வதை இந்தியா விரும்பாது. அதனால், ராஜபக்ஷக்களோடு கடந்த காலத்தில் காட்டிய கண்டிப்பை, இம்முறை காட்டுவதற்கான வாய்ப்புகள் இல்லை. அதுபோலவே, ராஜபக்ஷக்களும் இம்முறை இந்தியாவோடு ஓரளவு இணக்கத்தோடு இருக்கவே விரும்புகிறார்கள். ஆனால், அந்த இணக்கம் எந்தவொரு தருணத்திலும் தங்களின் எதிர்கால வெற்றிகளையோ, போர் வெற்றிவாதத்தையோ குலைக்கக்கூடாது என்றும் கவனமாக இருக்கிறார்கள். “13வது திருத்தச் சட்டத்தை, முழுமையாக நிறைவேற்ற முடியாது; அரசியல் அதிகாரங்களைப் பகிர முடியாது” என்று இலங்கையின் எந்தவொரு ஜனாதிபதியும் இந்தியாவில் வைத்து சொன்னதில்லை; மஹிந்த ராஜபக்ஷ கூட அப்படிச் சொன்னதில்லை. ஆனால், இதனை முதற்தடவையாக கோட்டா சொல்லியிருக்கிறார். அது, தென் இலங்கையில் பெரும் அபிமானத்தைப் பெற்றிருக்கின்றது. 13வது திருத்தம் நாட்டைப் பிரிக்கும்; அதிகாரப் பரவலாக்கம் நாட்டைப் பிரிக்கும் என்கிற பொய், தென் இலங்கையில் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லப்படுகின்றது. இதைப் பௌத்த சிங்கள மேலாதிக்கவாத்தின் நிறுவனங்களும் கருவிகளும் இடைவிடாது பிரசாரப்படுத்துகின்றன. இப்படியான நிலையில், கோட்டாவின் நிலைப்பாடு என்பது, அந்தத் தரப்புகளால் கொண்டாடப்படுவதில் ஆச்சரியமில்லை. இந்தக் கொண்டாட்ட மனநிலை என்பது, அடுத்த பொதுத் தேர்தலில் மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையைப் பெறும் அளவுக்கான ஒன்றாக மாற்றப்பட வேண்டும் என்று ராஜபக்ஷக்கள் விரும்புகிறார்கள். அதன்மூலம், ராஜபக்ஷக்களின் சாம்ராஜ்ஜியத்தைத் தொடர்ச்சியாக நிறுவுவதற்கு இடையூறாக இருக்கும், 19வது திருத்தச் சட்டத்தை நீக்க முடியும் என்று நினைக்கிறார்கள். பௌத்த சிங்கள மேலாதிக்கவாதம் எப்போதும், தன்னுடைய இனவாத - மதவாத, வர்க்கச் சிந்தனைகளோடு முரண்படாத ஒரு தரப்பு, ஆட்சி அதிகாரத்தில் இருக்க வேண்டும் என்றே விரும்புகின்றது. அதன்போக்கில், மன்னராட்சியை மீண்டும் நிறுவும் முயற்சிகளுக்குக்கூட இணக்கம் வெளியிடத் தயாராக இருக்கின்றது. அந்தத் தரப்புகள், ராஜபக்ஷக்களின் சாம்ராஜ்ஜியம் குறித்து அலட்டிக் கொள்வதில்லை. அப்படியான ஒரு சூழலில், ராஜபக்ஷக்களிடம் நாட்டின் இன முரண்பாடுகளுக்கான தீர்வு பற்றிய பேச்சுகளை யார், எங்கிருந்து, எப்படி ஆரம்பிப்பது என்பதுதான் ஒரே கேள்வியாக இருக்கின்றது. -தமிழ்மிரர் பத்திரிகையில் இன்று வெளியான பத்தி. http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/இந்தியாவில்-கோட்டா-பேசிய-வெற்றிவாதம்/91-241979

அதை ஏன்யா என்கிட்ட கேட்கிறீங்க நான் என்ன நீங்க சீமானுக்கு முட்டு கொடுப்பது போல சம்பந்தன் சுமந்திரன் அல்லது் கருணாநிதி குடும்பத்துக்கு கண்ணை மூடிக்கொண்டு என்ன செய்தாலும் சரி என்டு முட்டு கொடுத்தேனா?

நீங்கள் உங்கள் கருத்துக்களை எழுத்துக்களாக வெளிப்படுத்துவது போல அவர் தனது கருத்துக்களை கோட்டோவியங்களாக வெளிப்படுத்துகிறார். ஒருவர் வெளிப்படுத்தும் கருத்து கட்டாயமாக உங்களின் கருத்துகளுடன் உடன்பாடாக தான் இருத்தல் வேண்டும் என எதிர்பார்க்க முடியாது தானே.. உங்களின் கருத்துக்கள் அவரின் ஆர்வத்தினை மட்டுப்படுத்தும் ஜனநாயகவெளியில் எல்லோருக்கும் தமது கருத்துக்களை எல்லாவடிவத்திலும் வெளிப்படுத்த உரிமை உள்ளது என்பது.ஜனநாயக நாடொன்றில் வாழும் உங்களிற்கு தெரியாததல்ல..இதற்கும் உங்களிடம் விளக்கங்கள் இருக்கலாம்..என்கருத்தை தெரிவித்துள்ளேன்.உங்களை கருத்துக்களால் காயப்படுத்தும் நோக்கம் இல்லை

வாத்து முட்டை தான் போடும் பையா, குட்டி ஈணாது

இதற்கு பேர் விளக்கம் இல்லை முட்டுக்கொடுப்பு

https://ibb.co/dsTKWFd https://ibb.co/R70K7DN https://ibb.co/w6BJd5h https://ibb.co/rHp0Nhm https://ibb.co/k85Z20T https://ibb.co/YjHPkT7 https://ibb.co/GdMG0qN https://ibb.co/4g8V475 இவைகள் எல்லாம் சீமானை ட்ரோல் பண்ணுவதாக நினைத்து தலைவரை பொட்டு அண்ணையை ,மற்றும் போராளிகளை அவமானப்படுத்தும் மீம் கள் ,( விரும்பினவர்கள் லிங் உள்ளே சென்று பாருங்கள்)நீங்கள் சோசியல் மீடியாவில் அதிகம் இருப்பவர்கள் ஆயின் இவற்றை கடந்திருப்பீர்கள்... கடந்த சில நாட்களில் அதுவும் சீமானின் பிறந்த தின உரைக்கு பின்னராக தான் இவைகள் வந்து கொண்டிருக்கின்றன. தலைவருடன் பன்றி வேட்டைக்கு போனேன் பொட்டு அண்ணையுடன் அண்ணியுடன் இடியப்பம் சாப்பிட்டன் ,போராளி தனக்கு பின்னால் நின்று தான் சாப்பிடுவதை குறிப்பெடுத்தான் இதுகள் தான் எமது போராட்டம் பற்றி புகழ்ந்து கூற சீமான் கிட்ட இருப்பவைகளா..

கருணாசின் மகன் என்று படித்த நினைவு மூத்தவரா இளையவரா தெரியல

நன்றி தல..:)

மீண்டும் துளசிக்கு முதல் துளசி தளம் வாசித்தால் நல்லது.. கிண்டிலில் அவரின் நூல்கள் இருக்கிறதா தெரியவில்லை நான் தாயகத்தில் இருக்கும் போது நூலகங்களிலும் சிங்கப்பூரில் யாரடமிருந்தோ பெற்ற மின்நூல் ஆகவுமே வாசித்திருந்தேன்

சீமானையும் அவர் தம்பிகளையும் ஏதும் ஒரு மென்டல் கொஸ்பிட்டலுக்கு அனுப்பினால் மிச்சம்மீதி இருக்கிற மானத்தையாவது காப்பாற்றி கொள்ளலாம்

"எண்டமூரி வீரேந்திரநாத் தாகூர்- ன், புத்தகங்களை அநேகமாக நான் "சுசீலா கனகதுர்க்கா" மொழி பெயர்ப்பில் வந்தவற்றையே படித்து இருக்கிறேன் படித்தவற்றில் இன்றும் எனக்கு பிடித்தவற்றில் கண்சிமிட்டும் விண்மீன்கள், துளசி தளம் மீண்டும் துளசி, லேடீஸ் ஹாஸ்டல் , (ராட்ஸசன்? ,வித்தியாசமான மனிதன்? பணம்?) சரியான பெயர்களோ தெரியவில்லை நினைவிலிருந்து எழுதி இருக்கிறேன் ), அண்மையில் படித்த வர்ணஜாலம் வரை அடங்கும்.. இன்டஸ்டெல்லர் படம் பார்த்துவிட்டு கண்சிமிட்டும் விண்மீன்கள் மீண்டும் ஒருமுறை படிப்போம் என ஒன்லைனில் தேடினேன் கிடைக்கவில்லை இவரின் கதை என நான் விரும்பி படித்திருந்த (5 தடவை யாவது,என்ன அப்படி அக்கதையில் இருக்கிறது என கேட்காதீர்கள் எனக்கும் தெரியல ஆனால் பிடித்திருந்தது/ பிடித்திருக்கிறது இப்பவும், ) "புஷ்பாஞ்சலி" வேறு ஒருவரின் கதையாக அண்மையில் படித்தேன் அந்த எழுத்தாளர் தெலுங்கின் இன்னொரு புகழ் பூத்த எழுத்தாளரான " எத்தனபூடி சுலோச்சனா ராணி" உண்மையில் இக்கதை இவருடையதாம் மொழிபெயர்ப்பாளர்கள்/ பதிப்பாளர்கள் தான் ஏதோ உல்டா பண்ணிவிட்டுருக்கிறார்கள். புஷ்பாஞ்சலி யின் கதை நாயகியின் பெயர் "ஸ்ராவனி" மொழிபெயர்ப்பாளர் வைத்த பெயரா கதாசிரியர் வைத்த பெயரா என்பது தெரியா