Sembagan

இழப்பும் நினைப்பும்… நீலத் திரைக் கடலில் நீராடி வந்த பகலவன்; மஞ்சள் பூசி எழுந்து மனதுக்கு மகிழ்ச்சி தந்தான். கோழிகள் குருவிகள் இரை தேட கொண்டைச் சேவல்கள் பின்தொடர ஆடுகளை மாடுகளை வெளியேற்றி அப்பா சென்றார் கோடிப்; பக்கம் இவற்றைப் பார்த்து இரசித்தபடி எனது பணியைத் தொடர்வதற்கு வேப்ப மரத்தில் குச்சி பிடுங்கி – அதன் வேரில் இருந்து பல் தேச்சேன். செம்பில் கொஞ்சம் நீரெடுத்து தெளித்து மெதுவா முகம் கழுவி காய்ந்த சேலை யொன்றினைக் கையிலெடுத்து முகம் துடைத்தேன் அடுப்பில் காச்சிய ஆட்டுப் பாலை ஆவி பறக்க ஆற்றி எடுத்து மூக்குப் பேணியில் முழுதாய் நிரப்பி முற்றத்தில் தந்தார் அப்பாச்சி. முண்டி முண்டிக் குடித்திடவே முகம் எங்கும் வேர்த்துக் கொட்டும் அது அடங்கி விட முன்பே அரிசிமாப் பிட்டும் வந்துவிடும் பிட்டு வருமுன் அதன் வாசம் வரும் பிடித்துப் பிசைந்தால் எண்ணை வரும் பச்சைப் பெருமாள் நெல்லரிசி எம் பாரம்பரியத் தானியமே. இந்த நினைவில் நானிருக்க எருதுகள் இரண்டைக் கலைத்தபடி ஏரைத் தூக்கித் தோழில் வைத்து எனது தந்தை நடந்து சென்றார். விதை நெல்லை ஒருவர் சாக்குடனும் விதை நெல் பெட்டியை அப்பாச்சி நாரியிலும் மண்வெட்டி, நுகத்தை நான் தூக்கி நகர்ந்து சென்றோம் அவர் பின்னே. அப்பா வயலில் நெல் விதைக்க அவர்பின் ஒருவர் உழுது செல்ல குருவிகள் கொக்குகள் காகங்கள் கூட்டமா வந்து இரை பொறுக்கும் மூலை வயலை நான் கொத்த முழுதாய் வெய்யில் வந்து விடும் வேலை செய்த களைப்பாற விரைவாய் செல்வோம் மரத்தடிக்கு முதிரை பாலை நாவல் மரம் முற்றமாய்ப் பரந்து நிழல் கொடுக்கும் ஆற அமர மரத்தடியில் அமர்ந்து உண்போம் தட்டுவம் கோலி. உயிர்கள் வாழ உணவளிக்கும் உழவர்; பலர் ஒன்று சேர்ந்து உண்டு களைத்த சோர்வு நீங்க உறங்குவார்கள் கண்ணயர்ந்து. மரக் கிளையில் மணிப் புறாக்கள் மகிழ்து சேர்ந்து குறுகுறுக்கும் படுத்திருந்தோர் குறட்டையொலி பக்கவாத்தியாமாய் இசை சேர்க்கும் களம் உழுத காளைகளும் களைப்பு நீங்க வைக்கல் தின்னும் - அவை களுத்தாட்ட சலங்கை மணி; கணீர் கணீரென ஒலி எழுப்பும் சலங்கை மணிச்; சத்தம்கேட்டு சகலரும் விழித்தெழுந்து விட்ட குறை வேலைகளைத் விரைந்து செய்யக் கிழம்பிடுவார். (நினைவுகள் தொடரும்)

உங்கள் அனைவருக்கும் எனது மனப்பூர்வமான நன்றிகள். உங்களின் ஆதரவு என்னை மீண்டும் மீண்டும் எழுதத் தூண்டுகிறது.

இழப்பும் நினைப்பும் வணக்கம், தமிழருக்கென ஒரு இறைமையுள்ள அரசு இல்லாத காரணத்தால் தமிழராகிய எமது பாரம்பரியங்கள் அழிக்கப்பட்டும் மறைக்கப்பட்டும் வருகின்றன. இன்றைய நிலையில் தமிழ் மொழி தனது சுயத்தை இழக்கும் நிலைக்கு உள்ளாக்கப்படுகிறது. அன்னிய மொழி ஆதிக்க வெறி இதற்கு சான்றாக அமைகின்றது. இந்நிலையில் இலங்கைத் தமிழரின் பாரம்பரியப் பிரதேசங்கள் பறிபோய்கொண்டிருக்கின்ற இக் கால கட்டத்தில் தமிழரின் பாரம்பரியப் பிரதேசங்களில் ஒன்றாகிய வன்னிப் பிரதேசத்தைச் சேர்;ந்த ஒரு பகுதியின் பாரம்பரியச் செயற்பாடுகளை இப்பதிவில் கொண்டுவர முயற்சி செய்து, இழப்பும் நினைப்பும் என்ற தலைப்பில் இவற்றைத் தொகுக்க உத்தேசித்துள்ளேன். இரசனைக்காக காதலையும் இணைத்துள்ளேன். நீங்களும் இதற்கான ஆதரவை அளிப்பீர்களென ஆவலுடன் எதிர்பார்ப்பதுடன், வழமை ஒழிந்து போகும் சொற்பிரயோகங்களையும் பொருட்களின் பெயர்களையும் பதிவு செய்ய உதவவேண்டுமெனவும்; கேட்டுக்கொள்கிறேன். நன்றி செண்பகன் இழப்பும் நினைப்பும்… 01. உதயம் வன்னி நிலப்பரப்பில் வளம் கொழிக்கும் நெல் வயல்கள் கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை காட்சி தரும் வரட்சியுடன் நெல் வயல்கள் இடைக்கிடையே மேட்டு நிலங்கள் தலை காட்டும் இவற்றில் சிலவற்றில் குடிமனைகள் எழுந்து நிற்கும் ஓலைக் குடி மனையில் நான்; உறக்கம் நீங்கிப் படுத்திருக்க அதன் ஓலை இடுக்குகளில் தோரணமாய் வைக்கோல்கள் சிட்டுக் குருவிகள் சில சிறு கூடுகள் அமைத்தங்கே குடியும் குடித்தனமுமாய் கும்மாளம் செய்து வாழும். தன் கூடு நோக்கி ஒரு தாய்க் குருவி பறந்துவரும் அக்கம் பக்கம் பார்த்த பின்பு அக் கூட்டில் அது நுழையும் தாயைக் கண்ட குஞ்சுகளோ தம் மொழியில் குதூகலிக்கும் தனித்தனியாக் குஞ்சுகளுக்கு தாய்க் குருவி இரையூட்டும். ஆண்குருவி தான் இரை தேட அங்கிருந்து பறந்துவிடும் அதைப் பார்த்து என் மனது என் பணியை நினைவூட்டும் வேப்பமரக் கிளைகளிலே வேவ்வேறு சேவல்வகை விடியலை வரவேற்று விண்ணதிரக் கூவிநிற்க கொக்கரித்துக் கொக்கரித்துக் கோழிகள் கீழ்ப் பறக்கும். கட்டி நிற்கும் ஆடுகளோ கத்திக் கத்திக் குரல் கொடுக்க பால் குடித்த குட்டிகளோ பாய்ந்து பாய்ந்து துள்ளி ஓடும். காட்சிகள் ஒவ்வொன்றாய் களிப்புடனே அரங்கேற தட்டியால் ஒளிபாய்ச்சிக் கதிரவன்; தன் கதிர்களால் உள்புகுந்தான் பாயில் கிடந்த நான் பகலவன் ஒளி படவே கைகொண்டு கண்கசக்கி களிப்பிழந்து துயில் முறித்தேன். தொழுவத்தில் எருதுகளைத் தொட்டுத் தடவியபின் கடகத்தில் தவிடெடுத்து களனி கலந்து வைத்தேன் முற்றத்தில் வாழைகள் குலைதள்ளி நிற்கும் முற்றிப் பழத்தவையில்; அணில்கள் துள்ளி ஓடும். இலைகளின் நடுவினிலே கிளிகள் காதல் புரியும் இனிமையாய்ப் பேசி அவை தலைகோதி மகிழும் தென்னை மரக் கீற்றுகளைத்; தென்றல் தழுவிப் போகும் செவ்வரத்தம் பூக்களைச் சுற்றி தேன்சிட்டுக்கள் பறக்கும். வண்டினங்கள் இரைந்தபடி வண்ண மலர்களை மொய்க்கும் வகைவகையாய்ப் பறவைகளும் வந்து வந்து போகும். மஞ்சள் வர்ண ஒளியிலே மனம் மகிழும் காட்சி மக்கள் எல்லாம் உசாரடையும் உதயணன் மீள் எழிற்சி

வணக்கம், . யாழ் கள உறவுகளே! நீண்ட இடைவெளிக்குப்பின் வந்துள்ளேன். இக்களத்தில் மீண்டும் உங்களை சந்திப்பதில் மிக்க மகிழ்ச்சி. அனைவருக்கும் எனது அன்பான வாழ்த்துக்கள்.

இணைப்புக்கு நன்றி நிழலி இறால் வேண்டிக்கொண்டுவந்து மனைவியிடம் கொடுத்து, நீங்கள் எழுதிய விபரத்தையும் கொடுத்தேன். என்மனைவி அப்பா உப்பு போடுறதா இல்லையா என்று கேட்டா. நான் யோசித்து இணையப்பக்கம் வர. இறால் எரிந்து கருகிப்போய் இறால் வேண்டிய காசும் நட்டமாகப் போச்சு... யாரிடம் சொல்வேன்...

வாழ்த்துக்கள் சேயோன். நன்றாக இருக்கின்றது . தொடர்ந்து இணையுங்கள்....!

நன்றி புங்கையூரான்... இப்போது வண்டுகளை நாடி மலர்கள்தான் தாவுகின்றன.

துணிவு வானம் குளிர்ந்து மழை கொட்ட வயல் நிலங்கள் நீர் நிறைந்திருக்க நாற்று நடுகையிட்டு நன்றாய்; பொலிவு தரும் நம்பிக்கையில் பட்ட கடனோடு கடன்; பட்டு பகலிரவாய் பாடுபட்டு பயிர் வளர்த்தேன். கொத்துக் கொத்தாய் நெல் மணிகள.; மண்தந்த மட்டற்ற மகிழ்வோடு மனம் மகிழ்ந்து விற்ற கடன் அடைத்து மிஞ்சியதெமக்கென்ற நினைப்பதனில் நெஞ்சம் நிறைந்திருக்க விண்ணிடிந்து மண்ணில் வீழ்ததுபோல் சட்டென்று வீழ்ந்த விலையால் நட்ட கூலிக்கும் காணாத விற்று வந்த பணத்தில் வட்டி கட்டி வறுமையும் துரத்த வரும்போகம் நிமிர்வோம் என்ற துணிவோடு வாசல் வந்தேன். - வ.மனோகரன் - அகதி நானுமோர் அகதியென்ற நிலைமாறி வாழும் புலம் சொந்தமாச்சு. மாறிடும் நாட்கள் போல எமை மாற்றியமைத்தும் கொண்டாச்சு. சொந்தப் புலம் வாழ்வோர் இன்னல் நிலை கேட்டும் சிந்தை இரங்க மறந்தாச்சு. வந்த வழி மறந்து வாழும் நிலை நிலையாச்சு - வ.மனோகரன் -

நன்றி குமாரசாiமி அவர்களே! உண்மையும் கொஞ்சம்... இருக்கலாம்....

தாயாகத் தந்தையாக… சேர்மனியில் பிரதானமான நகரங்களில் ஒன்று பிராங்போட் மெயின்ஸ். அங்கே உள்ள மண்டபம் ஒன்றில் தனத்தின் நண்பரின் திருமண விருந்துபசார நிகழ்வு ஒன்று நடைபெற்றது. அவன் தனது இரண்டு பிள்ளைகளுடன் அதற்கு வந்திருந்தான். திருமணத் தம்பதியினருடன் புகைப்படம் எடுப்பதற்காக மேடைக்கு குழந்தைகளையும் அழைத்துச் சென்று, நின்றபோது, மேடைக்கு முன்னிருந்த அனைவரினது கண்களும் அவனையும் அவன் பிள்ளைகளையும் உற்று நோக்கின. புகைப்படம் எடுந்து முடிந்தபின் தனம் தனது பிள்ளைகளை அணைத்துக் கூட்டிச் சென்று, முன்பிருந்த இடத்தில் சிறிது நேரம் அமைதியாக அமர்ந்தான். அப்போது அங்கே வந்த ஒருவர் "இவர்கள் என்ன இரட்டைப் பிள்ளைகளா" என வினாவினார். தனம் "ஓமோம்..." என்றான் "இரட்டைப் பிள்ளைகள் ஆணும் பெண்ணுமாப் பிறப்பது அதிஸ்டம்தான்… இவையளின்ரை அம்மா எங்க? வேலைக்கா? "என்றார் " இல்லை… வரவில்லை…. " தொடர்ந்து அங்கே இருந்தால் பலபேரின் கேள்விக்கு உள்ளாகலாம் என நினைத்த தனம், அங்கிருந்து வெளியேறினான். அப்போது அவனுக்கு கடந்த கால நிகழ்வுகள் அலைபோல் மனதில் ஆர்ப்பரித்தன. அவன் பிராங்போட் நகருக்கு அண்மையில் உள்ள சிறியநகரம் ஒன்றின் அலுவலகத்தில் பிரதான உத்தியோகத்தராகப் பணியாற்றி வந்தான். மதியச் சாப்பாட்டுக்கு அருகில் உள்ள உணவகத்துக்குச் சென்று உணவருந்துவது வழக்கம். அங்கே தமிழ் நாட்டைச் சேர்ந்த ஒரு பெண் பணியாற்றி வருவதைக் கண்டபோது அவருடன் பேச வேண்டுமென்ற எண்ணம் தலைதூக்க அப்பெண்ணுக்கு அருகில் சென்று, அவளுடன் பேசித் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டான். இருவரும் சிறிது நேரம் பேசினார்கள். பின்னர் அடிக்கடி சந்தித்துப் பேசத் தொடங்கினார்கள். ஒருநாள் ஏதோ வேலை விடயமாக தனம் உணவருந்த வரவில்லை. வருவார் வருவார் என எதிர்பார்த்திருந்தவளுக்கு அவன் வராதது ஏமாற்றமாக இருந்தது. மறுநாள் தனம் வந்தபோது, அவள் அவனருகில் சென்று "நேற்று நீங்கள் வராதது எனக்கு மகிழ்ச்சியைத் தொலைத்த மாதிரி இருந்தது " என்றாள். " ஏன் அப்படி? " " இல்லை… இங்க… எந்தத் தமிழ் ஆட்களும் வாறதில்லை. நான் இருக்கிற இடத்திலும் தமிழ் ஆட்கள் இல்லை… உங்களைக் காணும்போது ஒரு பேச்சுத் துணை வந்த சந்தோசம்… அதனால்தான். நீங்க வராதது… ஒரு மாதிரி இருந்துச்சு…" " அதென்ன ஒருமாதிரி… என்றவன், எனக்கும் அப்படித் தான்… " எனக் கூறினான். "மெய்யாவா!" " மெய்யாகத்தான்." இருவரும் அடிக்கடி சந்தித்து பேசிக்கொண்டார்கள். ஒரு நாள் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது " வீட்டைபோனால் உங்களுக்கு என்ன பொழுதுபோக்கு? " எனத் தனம் கேட்டான். " ரிவி, இன்ரெநெற், ஸ்கைப், ரெலிபோன்…என பொழுதுபோகுது." " அப்படியானால் ஒருநாளைக்கு நாங்க எங்கேயாவது சந்தித்து ஆறுதலாகப் பேசலாமே…" " நல்லது… ஆனால் லீவு எடுக்கிறதுதான்…" "ஏன் உங்களுக்கு லீவு இல்லையா?" " இருக்கு… கேட்கவேணும்… உங்களுக்கு எப்ப லீவு?" " எனக்கு… சனி ஞாயிறு லீவுதான். சனிக்கிழமை கொஞ்சம் வீட்டு வேலை செய்வன். ஞாயிறு… அங்கை இங்கையென்று….. ஓய்வுதான்… சிறிது நேரம் அவன் யோசித்தபின் உங்களுக்கு ஆட்சேபனை இல்லையென்றால்... ஞாயிற்றுக்கிழமை லீவு எடுங்கள்… வேறை எங்காவது ஒரு இடத்துக்குப் போயிருந்து சாப்பிட்டுச் சாப்பிட்டு ஆறுலலாகப் பேசலாம்…" " முயற்சி செய்கிறன்… " மறுநாள் இருவரும் சந்தித்தார்கள். தனம் லீவைப் பற்றிக் கேட்டான். அவள் "ஒருமாதிரி ஞாயிற்றுக்கிழமை எடுத்திருக்கிறன்." " நல்லது. அப்ப… நீங்கள் எத்தனை மணிக்கு வருவீங்கள்?" " அடிக்கடி கள் பாவிக்கிறீங்க… " " நான் கள்ளுப் பாவிக்கிறதில்லை… " " நான் அந்தக் கள்ளைச் சொல்லவில்லை… "நீங்கள் என்று விகுதியிலை வாறத்தைச் சொன்னனான்." " அப்படியா..? அப்ப பேரைச் சொல்லுங்களன்.". " சுதாஜினி…. " "நல்ல பெயர்… சுதாஜினி. நீங்கள்…" " ம்ம்… பிறகும் கள்ளா? " என்று அவள் கூறி, அவன் கூற வந்த வார்த்தையை தடுத்து விட்டாள். அவன் அதைக் கைவிட்டு, " கள்ளா என்று என்னையா…" என்றான். அவளுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. அவனும் சிரித்தான். இருவரும் சேர்ந்து சிரித்து மகிழ்ந்தார்கள். எங்கே எப்போது சந்திப்பதென்று இருவரும்; தீர்மானித்துக் கொண்டதுடன் தொலைபேசி எண்களையும் பரிமாறிக் கொண்டார்கள். மறுநாள் சுதாஜினி அவனுக்காகக் காத்திருந்தாள். அவன் குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு வரவில்லை. அவள் மனம் படபடத்தது. சிறிது நேரம் தாமதமாக அவன் வந்தான். வரும்போதே, "மன்னிக்கவும் சுதாஜினி. வழியில வாகன நெரிசல் ஏற்பட்டுப்போச்சு." என்றான். அவள் பொய்க் கோபம் காட்டித் தலையை ஆட்டினாள். காரின் முன் கதவைத் திறந்து " ஏறுங்க…" என்று கூறிய பின், " முதலில் வலது காலை வைச்சு ஏறுங்க… " என்றான். அவள் சிரித்தபடியே " எல்லாம் என்ரை கால்தான் " எனக் கூறிக்கொண்டு, காரின் முன்பக்கம் ஏறி, அவனுக்கருகில் அமர்ந்துகொண்டாள். இருவரும் பிரபலமான ஒரு உணவகத்துக்குச் சென்றார்கள். . தனம் '"உங்களுக்கு விருப்பமான சாப்பாட்டுக்குச் சொல்லுங்க…" என்றான். "எனக்கு என்னெண்டாலும் பிரச்சினையில்லை… நீங்க சொல்லுங்க... " " இல்லை நீங்க சொல்லுங்க… நீங்கதான் முதலில் சொல்ல வேண்டும்... பன்மையில பேசாதீங்க…" "சரி…. எதைச் சொல்ல…" பேச்சில் இருவருக்குமிடையே நெருக்கம் ஏற்பட்டது. இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் ஒருமையிலே குறிப்பிட்டார்கள். இருவரும் ஒரே உணவுக்கு சொன்னார்கள். உணவு வந்தது. இருவரும் உரையாடியபடியே சாப்பிட்டார்கள். உணவிற்கான கட்டணத்தை அவனே கொடுத்தான். பின்னர் இருவரும் ஒரு ஆற்றங்கரைக்குச் சென்று அதன் அருகில் அமர்ந்திருந்து பேசினார்கள். இவ்வாறு இருவரும் தொடர்ந்து சந்திக்க, சந்திக்க இருவரிடையேயும் மிக நெருக்கம் ஏற்பட்டு அது அவர்கள் உள்ளங்களில் காதலாக மலர்ந்தது. ஒருநாள் ஒரு குளக்கரையிலே அமர்ந்திருந்து, அங்குள்ள நீர்பறவைகளைப் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தபோது, இரண்டு வெள்ளை அன்னங்கள் சோடியாக நீந்தி வந்துகொண்டிருந்தன. அதைப் பார்த்தவர்கள் புகைப்படம் எடுத்தனர். சுதாஜினி அன்னத்தைச் சுட்டிக்காட்டி ஏதோ பேசினாள். அவன் சிரித்தான். பின்னர் அவன் " நானும் திருமணம் செய்யலாம் என யோசிக்கிறன்…" என்றான். " யாரை …? " அவன் முகத்தைப் பார்த்தாள். அதற்கு அவன் பதில் கூறவில்லை. மீண்டும் கேட்டாள். "யாரைத் திருமணம் செய்யப் போகிறீர்கள்?" " நாளைக்குச் சந்திக்கும்போது கூறுகிறன்." மாலை வேளை குளிர்காற்று மெல்ல வீசியது. இருவரும் எழுந்து சென்றார்கள். இரவு முழுதும் சுதாஜினிக்கு, யாரைத் திருமணம் செய்யப் போகிறார்? என்பதே கேள்வியாக இருந்தது. மறுநாள் காலை தனத்தின் அலுவலகத்துக்கு தொலைபேசி எடுத்தாள். " என்ன நீங்க இன்றைக்கு வேலைக்குப் பொகவில்லையா? " என்றான். " கொஞ்சம் தலையிடியாக இருந்தது…. அதனால போகவில்லை…" " அப்ப உங்களைப் பின்னேரம் சந்திக்கிறன்…" " ஓ சந்திப்பம்…. நேற்றுச் சந்தித்த இடத்தில் …. "அங்கே அன்னம் பார்க்கலாம்… வாறன்…" மறுநாள் இருவரும் சந்தித்தார்கள். அவள் மௌனமாக இருந்தாள். "என்ன நீங்கதான் சந்திக்கலாம் எனக் கூறினீங்க… இப்ப மௌனமாக இருக்கறீங்க…" " நேற்று இரவு ஒரே தலையிடி… அதுதான் ஒரு மாதிரி இருக்கு… பேசிக்கொண்டிருந்திட்டு திடீரெனவும் புறப்பட்டிட்டம். " " எட… அதுதானா… விசயம். நான் கலியாணம் செய்யப்போவதாகக் கூறினதை பற்றி யோசிச்சிற்றீங்களா?" " இல்லை… இல்லை… யாரைச் செய்யப் போகிறீங்க என்பதை அறியலாம் என்றுதான்…" " ஒரு பெண்பிள்ளையைத்தான்… அறிஞ்சா உதவி செய்வீங்களா?" " அறிந்த ஒருவர். தெரிந்த ஒருவர். செய்வன்தானே. " அவள் பதிலில் சோகம் இழையோடி இருந்தது. அவள் முகத்தை அவன் பார்த்தான். அவளும் அதைப் பார்த்தாள். " யாரென்று அறிய ஆசைப்படுகிறீங்க… நானும் இன்று கூறுவதாகத்தானே சொன்னனான். யாரையும் இல்லை. உங்களைத்தான்…" "என்ன என்னையா?"| "என் மனத்தில் தோன்றியதைக் கேட்டன்… பிழையென்றால் மன்னியுங்கள். " அவள் மௌனமாக இருந்தாள். " உடனடியாகப் பதில் சொல்ல வேண்டுமென்று இல்லை. யோசித்துச் சொல்லுங்க… " அவள் சிறிது நேரம் குனிந்தபடியே மௌனமாக இருந்தாள். குளத்தில் நீர் பறவைகள் சோடியாகவும் கூட்டமாகவும் நீந்திக்கொண்டிருந்தன. அதைப் பார்த்த தனம் " நீங்கள் காட்டிய அன்னம் சோடியாக வருகுது.. "என்றான். தலை நிமிர்ந்து அதனைப் பார்த்தாள். அவள் பார்த்ததையிட்டு அவன் சிரித்தான். அங்கே அன்னமில்லை. அவள் அவனைப் பார்த்தாள். " என்ன கோபமா? நான் கேட்டதில் பிழையிருந்தால் மன்னியுங்கோ என்றும் சொல்லிப்போட்டன். யோசிச்சுச் சொல்லுங்க எண்டும் சொல்லிப்போட்டன். அப்படியிருந்தும் நீங்க பேசாமல் இருக்கிறீங்க… அது எனக்கு உள்ளார தேனையாக இருக்கு… போவம்" என்றான். "இல்லை இல்லை இருப்பம்…" "ம்ம்ம் என்று மூஞ்சியை நீட்டிக்கொண்டா?" " ஏன் நான் மூஞ்சியை நீட்டிக்கொண்டா இருக்கிறன். மூஞ்சி ஒரே மாதிரித்தான் இருக்கு. பார்த்தான். " இப்ப அழகாத்தான் இருக்கு…" "இதுக்கு முந்தி அழகு இல்லையா?" "அப்படி நான் சொல்லவில்லையே…அன்பாககப் பழகிறீங்க.. அழகா இருக்கிறீங்க.. அறிவா இருக்கிறீங்க… அன்னியோன்னியமாகப் பேசிறீங்க… நல்ல நட்பாக இருக்கிறீங்க.. வேலை செய்யிறீங்க… அதனாலதான் உங்களை எனக்குப் பிடித்தது. திருமணம் செய்யலாமா எண்டு கேட்டன். கேட்டதற்கே இப்படி?" "உண்மையாகத்தான் கேட்டனீங்களா?"| " இதென்ன கதையுங்க….. உண்மையாகக் கேட்;காமல்… இப்பவும் கேட்கிறன். உண்மையாகத்தான் கேட்கிறன்." அவள் மௌனமாக இருந்தாள். "என்ன மௌனம்? என்னோடை பேசிறீங்க, பழகிறீங்க, இப்ப மௌனமாக இருக்கறீங்க…" இபபொழுதும் அவள் தலைகுனிந்து மௌமாக இருந்தாள். "மௌமாக இருக்கிறீங்க… மௌனம் சம்மதத்துக்கு அறிகுறி என்று நான் எடுக்கலாமா?" தலையசைத்தாள். குனிந்தாள். அவன் தன் கரம் கொடுக்க அதைப் பற்றி அவள் எழுந்தாள.; அவன் முகம் பார்க்க வெட்கப்பட்டாள். சினிமாக் காட்சியில் வருவதுபோல் இருவர் மனமும் உடலும் வானத்தில் மகிழ்வடன் சிறகடித்துப் பறந்தன. . இருவரும் கை கோர்த்தபடி ஒரு கோப்பிக் கடைக்குச் சென்று கோப்பி அருந்தியபின் வீட்டுக்குச் சென்றார்கள். சில மாதங்களின் பின் திருமணம் நடைபெற்றது. இருவரும் சுவிஸ், கோலண்ட் போன்ற இடங்களுக்குச் சென்று வந்தார்கள். வேலைக்குச் சென்றார்கள். தனம் தன் வேலை நேரம் முடிந்தபின் சுதாஜினி வேலை செய்த இடத்தி;குச் சென்று அவளை அழைத்து வருவது வழக்கமாக இருந்தது. புதிய வீடு எடுத்தார்கள். புதிய தளம்பாடங்கள் போட்டார்கள். நண்பர்களை அழைத்தார்கள். விருந்துபசாம் செய்தார்கள். திருமண முதலாண்டு நிறைவையும் மிகச் சிறப்பாகச் செய்தார்கள். சுதாஜினி வேலை செய்த இடத்தில் புதிய வேலைத்திட்டம் தயாரிக்கப்பட்ட போது, சுதாஜினியின் வேலை மாலை நேரமாக மாற்றப்பட்டது. இவ் வேலை நேர மாற்றம் தனத்துக்கு பிடிக்கவில்லை. அதனால் வேலையை விடும்படி கூறினான். அவள் அதற்கு சம்மதிக்கவில்லை. வேலைநேர மாற்றத்தினால் இருவரும் ஒன்றாகச் சந்திக்கும் நேரம் மிகக் குறைவாக இருந்தது. தனம் வீட்டுக்கு வரும் நேரங்களில் அவள் வீட்டில் இல்லாதது தனத்துக்கு உள்ளாறக் கவலையை ஏற்படுத்தியது. அவன் அலுவலகத்திலிருந்து வீட்டுக்கு தொலைபேசி எடுத்தாலும் மனைவியுடன் பேச முடிவதில்லை. அந் நேரங்களில் அவள் தொலைபேசி, ஸ்கைப்,, முகநூல் ஆகியவற்றில் ஏதாவதொன்றில் பொழுது போக்கிக் கொண்டிருந்தாள். இதனால் பல புதிய நண்பர்களின் தொடர்பும் அவளுக்குக் கிடைத்தது. ஆனால் கணவனின் தொடர்பு குறைந்தது. " நான் ரெலிபோன் எடுக்கிற நேரங்களில் யாரோடை கதைக்கிறாய்… ஏதாவது அவசரமென்றாலும் தொடர்பு கொள்ள முடியாம இருக்கு…" என்று அவன் ஒருநாள் கோபமாகப் பேசினான். அதைக் கேட்டு அவள், அவன்மேல் சீறி விழுந்தாள். இச் செயல் தனத்துக்க மேலும் கவலையை அதிகரித்துக்கொண்டிருந்தது. இந்நிலையில் சுதாஜினி தாய் தகப்பனைப் பார்க்க இந்தியா செல்ல வேண்டுமென்று தனத்திடம் கூறினாள். அவன் யோசித்தான். அதன் பின் போய் வர ஒழுங்க செய்வதாகக் கூறி அதற்கான ஒழுங்குகளை மேற்கொண்டான். விமான நிலையத்திற்கு சென்று அவளை வழியனுப்பி வைத்தான். மூன்று கிழமைகளின்பின் அவள் திரும்பி வந்தாள். தனம் விமான நிலையத்திற்கு சென்று அவளை அழைத்து வந்தான். வீட:டுக்கு வந்தவள் யாருக்கோ தொலைபேசி எடுத்து பேசினாள். "வீட:டுக்கு வந்து ஆறுதலாக இருக்கக்கூட இல்லை. அதுக்குள்ள ரெலிபோன்… யாரோடை பேசுகிறாய்…?" " நான் யார்… யாரோடை பேசுகிறன் என்று எல்லாம் உங்களுக்குச் சொல்ல வேண்டும். " எனக் கூறி, சுதாஜினி சத்தம் போட்டாள். தனம் மௌனமாக இருந்தான். இதிலிருந்து இருவருக்கும் முறுகல் நிலை தோன்றி, படிப்படியாக அதிகரித்தது. அதனால் சில வேளைகளில் தனம் தன் நண்பர்கள் வீடடில் தங்கும் நிலை ஏற்பட, சுதாஜினி வீட்டில் தனிமையில் இருக்கும் நிலை தோன்றியது, பாவம் என்ன செய்கிறாளோ.. என எண்ணித் தனம் வீட்டுக்கு செல்லும் வேளைகளிலும் அவள் தொலைபேசியிலோ, ஸ்கைப்பிலோ மற்றவர்களுடன் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டுதான் இருப்பாள். இச்செயல் தனத்துக்கு மேலும் சினத்தைத் தூண்டுவதாகவே இருந்ததுடன், இருவருக்குமிடையே முரண்பாடுகளை மேலும் படிப்படியாக வளர்த்த வண்ணமாகவே இருந்தது. எத்தனையோ பெண்களை இச் செய்தித் தொடர்புகள்தான் கெடுத்துள்ளன. என யோசித்த தனம் மனைவியைக் கண்டித்தான். ஆனால் அவள் கேட்கவில்லை. கோபம் கொண்டாள். "எங்களை அடக்கியாள நினைக்காதையுங்கோ…" என்று ஆவேசமாகக் கத்தி, " இப்படியானல் இருவரும் சேர்ந்த வாழ்வது கஸ்டம் " என்றம் கூறினாள். தனம் மௌனமாக இருந்தான். மீண்டும் அவள் " நாளைக்கே இதற்கு ஒரு முடிவெடுகிறன் " எனக் கூறினாள். அதற்கமைய சட்டத்தரணி ஒருவரை நாடினாள். அவளின் முறைப்பாடு கோடு வரை சென்றது. நீதிபதி விவாகரத்துக்கு ஒருவருடம் அவகாசம் கொடுத்தார். அவள் வேறு இடத்துக்கு சென்று தங்கினாள். இக்காலத்தில் சுதாஜினியின் உடலில் மாற்றங்கள் ஏற்படத் தொடங்கின. வைத்தியரை நாடினாள். உடல் பரிசோதனையின் போது அவள் கற்பமடைந்துள்ளதாகத் தெரியவந்தது. அதனைக் கலைக்க வைத்தியரிடம் ஆலோசனை கேட்டபோது அவர் மறுத்துவிட்டார். ஒன்றும் செய்யமுடியாத நிலை. அடிக்கடி வைத்தியப் பராமரிப்புக்கு செல்ல வேண்டி வந்தது. ஒருமுறை ஆஸ்பத்திரியில் தங்கி இருக்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. அதன்போது தனத்துக்க தெரிந்த ஒருவர் அங்கு சென்றதால் அச் செய்தி தனத்துக்க வந்தது. தனம் ஆஸ்பத்திரிக்குச் சென்று அவளை நலம் விசாரித்தான். அவள் நடந்ததைக் கூறி, " குழந்தை பிறந்தால் இரண்டு குழந்தைகளையும் நான் வளர்க்க முடியாது. ஆண் பிள்ளையை நான் வளர்க்கிறன்… பெண் பிள்ளையை உனக்குத் தாறன்… " என்றாள். . அவன் " எனக்குப் பிரச்சினை இல்லை… இரண்டையும் என்னட்டைத் தந்தாலும் நான் வளர்க்கிறன் " | என்றான். உரிய மாதத்தில் குழந்தை பிறந்தது. பெண் பிள்ளையை அவனிடம் ஒப்படைத்தாள். ஆண்பிளையை தான் வளர்த்தாள். இரண்டு குழந்தைகளும் வெவ்வேறு இடங்களில் வளர்ந்தன. மூன்று வருடங்கள் சென்றன. சுதாஜினியின் மனநிலையில் மீண்டும் ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டது. முகநூல் மூலம் தொடர்பு கொண்ட ஒருவருடன் நெருங்கிய நட்பு ஏற்பட்டது. அது காதலாகக் கனிந்தது. திருமணம் செய்வதானால் குழந்தையை ஏற்க முடியாது என அவன் திடட்வட்டாகக் கூறிவிட்டான். அதனால் தனத்தின் தொலைபேசி இலக்கத்தை தேடிப் பெற்று, அவனுக்கு தொலைபேசி எடுத்தாள். " சுதாஜினி பேசுகிறன் " " என்ன திடீரென்று… சுகமாக இருக்கிறாயா? மகன் எப்படி இருக்கிறார்?" "அவன் விடயமாகத்தான் பேச வேண்டியுள்ளது. ". " சொல்லுங்க பிரச்சினை இல்லை…" "அவனையும் நீங்க வளருங்கோ… அதற்கான உரிமையைச் சட்டப்படி எடுத்துத் தாறன்." " ஏன்? வளர்க்கிற ஆசை விட்டுப்போச்சா? " " நான் வேறொருவரைத் திருமணம் செய்யப் போகிறன். அவருக்கு குழந்தையுடன் திருமைணம் செய்ய விருப்பம் இல்லை.. அதுதான்…" " எனக்குப் பிரச்சினையில்லை…" இரண்டு குழந்தைகளையும் தாய் தந்தையாக வளர்த்தான். "அப்பா… வீடு வந்திற்று நிப்பாட்டுங்கோ.." என்று மகள் உரத்துக் கூற, அவன் சிந்தனையும் தடைப்பட்டது. காரும் நின்றது. யாவும் கற்பனை மணியம்

மீனா, சுவி, தங்கள் வருகைக்கும் கருத்துகளுக்கும் நன்றிகள்.

நன்றி உங்கள் ஆர்வத்துக்கு. தாய்மொழிப் பற்று அற்ற ஒரு இனமென்றால் அது தமிழனாகத்தான் இருப்பான். அதிகமானவர்கள் தமிழ் தெரியாதவர் களாகத்தான் வளர்க்கப்படுகிறார்கள். இதற்கு பெற்றோர்தான் காரணம் . தமிழில் பேசினால் தரக்குறைவாக நினைப்பார்கள் என்ற மட்டமான சிந்தனை. தாய்மொழி தெரியாதென்றால் அது பெரிய சந்தோசம். நான் ஒரு முறை பிரான்சில் நேரடியாகப் பார்த்த ஒரு சம்பவம்... ஒரு குழந்தை சுமார் 7 வயது இருக்கும். தமிழில் பேசுகிறது. தமிழ் மொழியில் பதில் அளிக்கிறது. தாய் பிரான்ஸ் மொழியில் பேசி பிரான்ஸ் மொழியில் பதில் அளிக்கிறார்.

கசங்கிய கடிதம் ஆடம்பரமான ஒரு சிறிய அழகிய மண்டபம். அங்கே உள்ள மேசை ஒன்றில் சிறிய படம் ஒன்று மாலை போட்டபடி இருக்க, அதற்கு முன் ஒரு விளக்கு, தான் எரிந்து, படத்துக்கு வெளிச்சம் கொடுத்தபடி இருந்தது. படம் இருந்த மேடைக்கு, ஒருவர் எதையோ பறிகொடுத்தவர்போலவும், தொலைந்த எதையோ நிலத்தில் தேடுபவர் போலவும் தலைகுனிந்தபடி மேடைக்கு சென்றார். அங்கே வைக்கப் பட்டிருந்த ஒலிவாங்கியைக் கையால் திருப்பிச் சரிபார்த்து. பேசத் தொடங்கினார். உறவுகளே! எமது தாயக விடுதலையில் தன்னை இணைத்து, போராடி, இரத்தம் சிந்தி, விழுப்புண் அடைந்து, எமக்காகவே தமது வாழ்வை அர்ப்பணித்து, அங்கவீனமடைந்து உயிர் நீத்த உத்தமன் அவர்களின் நினைவஞ்சலிக் கூட்டத்தில் ஒன்றுகூடி இருக்கிறோம். குறுகிய நாளில் தமது எந்தக் கஸ்டத்தையும் பாராது. ஓடீ ஓடி வேலைசெய்து, இந் நிகழ்ச்சியை ஒழுங்கு செய்த என் நண்பர்களுக்கு நான் தலைவணங்குகிறேன். அதுபோல் நாம் எமது விடுதலைப் போராளிகளையும் மறக்கக்கூடாது. எமது விடுதலைப் போராட்டம் தோல்வியடைந்தாலும் அதில் ஈடுபட்ட அனைத்துப் போராளிகளையும் அரவணைத்து. அவர்களுக்கு கைகொடுத்து அவர்கள் வாழ்வை உயர்த்தவேண்டியது நம் ஒவ்வொருவரினதும் கடமையாகும். இதே வேளை மரணமான போராளிகளை மனத்தில் நிறுத்தி எந்நாளும் அஞ்சலி செலுத்த வேண்டும். அதேபோல் காயப்பட்ட போராளிகளையும்; அவர்களின் குடும்பங்களையும் பாதுகாத்து. அவர்களின் வாழ்வாதாரத்துக்கு வழி செய்வதுடன் நம் மாவீரர்களின் பெற்றோர்களையும் விழிகளைப் பாதுகாக்கும் இமைகளைப்போல் பாதுகாக்க வேண்டியது நமது கடமை. இவ்வாறான செயற்பாடுகளை முன்னெடுப்பதற்கு இப்படியான விழாக்களை நாம் தொடர்ந்து செய்ய வேண்டும். அதற்கு நீங்கள் தொடர்ந்து ஆதரவு நல்க வேண்டும். மேடைக்கருகில் நின்ற ஒருவர் தன் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தார். ''இந்த ஆள் நேரகாலம் தெரியாமல் அறுக்குது… நான் வேலைக்கு போக வேணும். முதலில் ஆளை மேடையைவிட்டு இறக்கு… '' என்று பக்கத்தில் நின்றவரிடம் சத்தம் போட்டார். அதை உணர்ந்தவர் போல் பேசியவர் தனது பேச்சை நிறுத்தி மேடையை விட்டு இறங்க வேறு நிகழ்ச்சிகள் தொடர்ந்தன. இடை இடையே கொத்து ரொட்டித் தாளம்...... காற்றோடு அதன் வாசம்..... பார்வையாளர்கள் காதும் மூக்கும் அதன்பால் இழுபட மேடையின் முன்பு இருந்த மக்கள் ஒவ்வொருவராக மெல்ல மெல்ல எழுந்து செல்லத் தொடங்கி விட்டார்கள். நடந்தவர்களின் காலில் அகப்பட்டு நசிந்து, கசங்கிப் போன நிலையில் ஒரு கடிதம், மண்டப நடுவில் தேடுவாரற்றுக் கிடந்தது. குனிந்து எடுத்தேன். நான் என்ன தவறு செய்தேன்.? என்னை ஏன் மற்வர்கள் வித்தியாசமாகப் பார்க்கிறார்கள். என் கால்கள் ஏன் ஊனமுற்றன. என் கைகள் ஏன் முடமாகின. நான் எம் தேசம் காக்க…. எம் மக்களின் விடுதலைக்காகப் போராடியது தவறா? இளவதிலே என் பெற்றோரைப் பிரிந்தேன். என் உறவுகளைப் பிரிந்தேன். அம்மாவின் பாசமோ அப்பாவின் பாசமோ அறியாமல் காட்டிலே வளர்ந்தேன். என் பிரிவால் என் குடும்பம் கலங்கியது. அவர்களின் துக்கத்தையம் துயரத்தையும் அறிந்தும் நான் அவர்களைப் பார்க்கச் செல்லாமல் என் தேசத்தை நேசித்து, அதற்கான பணியில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டேன். துப்பாக்கியும் குண்டுகளும் ரவைகளும் என் உறவாகின. என்னைப்போல் இணைந்தவர்கள் நட்பானார்கள். நாம் வெற்றி பெற்றபோதெல்லாம் எல்லோரும் பாராட்டினாhர்கள். போராடினோம். ஆவேசத்துடன் போராடினோம். போராட்டத்தில் என் அண்ணனை இழந்தேன். அக்காவை இழந்தேன். தம்பியை இழந்தேன். தங்கையை இழந்தேன். இதனால் பாதிப்புற்ற என் பெற்றோரையும் இழந்தேன். நட்புகளும் நடந்து வந்த பாதையில் நடு ஆற்றில் வீழ்ந்தார்கள். போராட்டமும் முடிந்தது. கைதியானேன். சிறைக்கூடங்கள் என்போன்றோரை வரவேற்றன. கொடுமைகளும் சித்திரவதைகளும் நாளாந்தம் எமக்காகப் பரிசாகக் கிடைத்தன. போராட்ட வடுவைப் பார்த்தவன் வகைவகையாச் சித்திரவதை செய்தான். அதனால் உடல் மேலும் ஊனமுற்றது. நோய்வாய்ப்பட்டேன். சிறைக்கு நான் பாரமானேன். பாராமானதை ஏன் வைத்திருப்பான் என எண்ணியவன் என்னைச் சிறையிலிருந்து தூக்கி வெளியிலே போட்டான். தத்தித் தத்தி நடந்து வந்தேன். என்னைப் பார்த்தவர் கண்களில் பரிகாசம்தான்; தெரிந்தது. போராட்டத்தைப் பாராட்டியவர்களோ. எஞ்சிய உறவுகளோ என்னை ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. அருவருப்பான ஒரு பிராணியைப் பார்ப்பதுபோல் முகத்தைச் சுழித்தபடி என்னைப் பார்த்தார்கள். என் ஊரை நாடி நடந்தேன். என் வீடு இருந்த இடம் தெரியவில்லை. விபரம் அறியக் கூட அங்கு ஆட்களும் இல்லை. உண்ண உணவும் இல்லை. ஒதுங்க இடமும்; இல்லை. மாற்றிக் கட்டத் துணியும் இல்லை. மனத்தில் அமைதியும் இல்லை. யாரும் அற்ற நிலையில் அனாதையாக இப்படியான நிலையில்… வாழ்வதா…? சாவதா…? யோசித்தேன். வாழ்வதற்கு ஏதாவது ஒரு ஆதரவு வேண்டும். முயற்சித்தேன்…. முயற்சித்தேன்…. முடியவில்லை. எவருமே ஆதரவு கொடுக்கவில்லை. முன்வரவும் இல்லை. இதற்கு முன்னர் உங்களுக்கும் எழுதிய கடிதத்திற்கு இன்றுவரை பதிலும் இல்லை. என்னால் என்ன செய்ய முடியும்? எனக்கு ஒரு கயிறுதான் ஆதரவாகக் கிடைத்தது…. ''என்ன நடுவில நின்று கடிதம் வாசிக்கிறீங்க… அங்கால கெதியாப் போங்கோ…'' என ஒருவர் என்னை அதட்ட.... வேறொருவர் ''அண்ணை... உத்தமனின் படம் ஒன்று வேண்டுங்க.... '' என்றார். விழாத் தொடர்ந்தது. நான் இடத்தைவிட்டு நகர்ந்தேன்

நன்றி புங்கையூரன் . seyon yazhvaendhan suvy . நீண்ட நாட்களுக்குப்பின் உங்களை எழுத்துருவில் காண்பதில் மகிழ்ச்சி. அனைவருக்கும் எனது அன்பு வாழ்த்துக்கள்.

இதனால்தான் இவர்கள் முதலாளி. மேலும் பணத்துடன் பல வருத்தங்களையும் சேர்த்து வாழ்பவர்கள். பணம்.... பணம்..... என்று கடசியில் வாயைப் பிழந்து கிடப்பவர்கள்.