ஆதித்ய இளம்பிறையன்

சம்பல் என்பது இலங்கை தமிழ் வழக்கு என்று படித்ததேன். இந்த வார்த்தை மலாய் மற்றும் தமிழ் இரண்டு மொழிகளுக்கும் பொதுவானது என்று பல அகராதியில் இருக்கிறது. "Historians believe that the Word Sambho is derived from "Sambho Mahadev" a honorific term used by Shaivites to praise Lord Shiva. Some historians claim that the word Sambavar came from "Sambuvarayar" a small chiefstains ruled in Thondaimandalam of ancient Tamil Nadu. Some historians believe that the term Sambavar came from Tamil word Sambal (Ta: சாம்பல்) meaning Ash used as the divine symbol for the followers of Lord Shiva. Some historians claim that the root word Sambal (Ta: சாம்பல்) denotes the skin colour of these group of people due to the tropical region temperature." https://synonymsbot.com/sambuvarayar சாம்பல் தமிழ்ச் சொல்லயின் சம்பலும் தமிழ் சொல்லயிருக்கவேண்டும் என்பது என் அனுமானம். இதனுடைய வேர்ச் சொல் அறிந்தால் தெரிந்து விடலாம். இணையத்தில் பல இடங்களில் இந்த வார்த்தை திராவிட மொழிக்கு குடும்பத்தைச் சார்ந்தது என்று வருகிறது. குறிப்பு: https://www.dictionary.com/browse/sambal http://www.wikiwand.com/en/List_of_English_words_of_Dravidian_origin https://forum.lowyat.net/topic/2879355/all http://www.altergyan.com/40-awesome-words-tamil-malayalam/

சமையலில் புது வகையான மசாலா பொருட்களை சேர்ப்பதும் விலக்குவதும் காலங் காலமாக நடந்து வருவது. ஆனால் இவர்கள் எழுதுவது மராட்டியர்கள் தான் இந்த உணவை தமிழகத்திற்கு தந்தது போல் எழுதுகிறார்கள். இது எல்லா இடங்களிலும் பகிரவும் படுகிறது. உணவில் பருப்பை சேர்ப்பது என்பது தமிழர்களின் நெடிய மரபு. அது மராட்டியர்கள் கன்டுபிடிப்பு அல்ல. மராட்டியர்கள் தமிழகத்திற்கு 350 வருடத்திற்கு முன்பு தான் வந்தவர்கள். ஆனால் பருப்பு உணவு என்பது இரண்டாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பே தமிழர்களின் உணவு புழக்கத்தில் இருந்தது. இது குறித்து சங்க இலக்கிய நூலான பெரும்பாணாற்றுப்படையில் உள்ளது. "நெடுங்குரல் பூளைப் பூவின் அன்ன குறுந்தாள் வரகின் குறள் அவிழ்ச் சொன்றி புகர் இணர் வேங்கை வீ கண்டன்ன அவரை வான் புழுக்கு அட்டி பயில்வுற்று இன்சுவை மூரல் பெறுகுவிர் " பாடலின் பொருள் : நீண்ட ‘குரல்’ எனும் கொத்து உடையப் பூளையின் மலரைப் போன்ற குறுகியத் தாளையுடைய வரகின் சிறிய பருக்கைகளால் ஆன ‘சொன்றி’ எனும் சோற்றை,வண்ணமயமான வேங்கைப் பூவைக் கண்டது போலக் காட்சி தரும் அவரையின் நல்ல பருப்பை இட்டு துழாவியதால் இனிமையான சுவை உடைய மூரல் எனும் சோற்றைப் பெறுவீர்கள்! அவரைப் பருப்பை இட்டு குழைத்த உணவை அப்போதே உண்டு வந்திருக்கின்றனர். தமிழில் சாம்பு என்றால் குறைத்தல் அரைத்தல் என்று பொருள். சம்பல் என்ற தமிழ் வார்த்தையும் ஒப்பு நோக்குக. போன தலைமுறையில் தான் எல்லாம் சமஸ்கிரதம் தந்தது என்று எழுதி தமிழை தாழ்த்தி வைத்தார்கள். இப்பொழுதும் அதையே செய்ய முனைகிறது ஒரு கும்பல்.

அருமையான பாடல். ஆனால் இந்தப் பாடலின் கடைசி இரண்டு வரிகளின் பொருள் மிகவும் ஆழமானவை... அந்தரமானவை. "பசலை இனிஇயர் வேண்டும் திதலை அல்குல் என் மாமைக் கவினே’’ இந்த வரிகளில் மூன்று தமிழ் சொல்லுக்கு நீங்கள் என்ன பொருள் கொள்ளுகிறீர்கள் என்பதை பொறுத்துதான் இந்தப் பாடலின் சுவை/பொருள் வேறாகும். பசலை - பெண் உடல் மெலியும்போது ஏற்படும் நிற மாறுபாடு. திதிலை - பெண் உடல் விரியும்போது ஏற்படும் நிற மாறுபாடு (கருவுற்ற பெண்களின் அடிவயிற்றில், அல்குலில் உருவாவது) அல்குல் - பெண்குறி மேடு. தீம்பால் என்பது... சீம்பால் அல்லது கன்று ஈன்ற உடன் சுரக்கும் முதல் பால் என்று கொள்ள வேண்டும். இப்பொழுது படியுங்கள் அதன் பொருளை...... நல்ல பசுவின் காம்பிலிருந்து சுரக்கும் பாலை , அதன் கன்றும் உண்ணாமல் , கலத்தையும் சேராமல் நிலம் உண்பது போல், எனது மேனி வனப்பு எனக்கும் உதவாமல் எனது தலைவனுக்கும் உதவாமல், உவகையால் வளர்ந்து விரிந்த மாந்தளிர் நிற அல்குலை தேமல் தின்று விடுகிறது. ஜெயமோகன் இதுபற்றி விரிவாக ஒரு பதிவே இட்டுள்ளார். பதிவு இங்கே

அரசியல் வியாபாரமாகிப் போனதால், வியாபாரிகள் பொருளீட்ட வருகிறார்கள். வியாபாரத்துக்கு விளம்பரமும், கவர்ச்சியும் அவசியம் தானே..! விளம்பரத்துக்கு தொலைக்காட்சி ஒளியலை வரிசையம், கவர்ச்சிக்கு சினிமா முகத்தையும் வியாபாரிகள் விலை பேசுகிறார்கள் . அது செவ்வனே நடக்கிறது.

நன்று அருள்மொழிவர்மன். உங்களது தமிழ் எழுத்து நடையும், கற்பனையும் மிகவும் ரசிக்கத்தக்கதாக இருக்கிறது.

ஐயா, மொழிகளின் இயற்கையை அறிய ஆவலாக உள்ளேன். தொடர்ந்து எழுத வேண்டுகிறேன்.

இடம், சூழல் அதன் பின்னணி அறியாது எழுதி விட்டேன் என்று எண்ணுகிறேன். வருந்துகிறேன்

ஒருவர் தமிழ், தமிழர், தமிழ் தேசியம் என்ற வார்த்தைகளை பாவிப்பதாலேயே நம்பக் கூடாது என்பதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வது?? தமிழர் சென்றார்கள், தமிழர்கள் வாழ்ந்தார்கள், தமிழ் மொழி பேசினார்கள் என்பதை அப்படித்தானே கூற முடியும். உங்களுக்கு சீமானின் மீது உள்ள வெறுப்பா? இல்லை அவ்வார்த்தைகளின் மீதான வெறுப்பா? தமிழர்களுக்கும், கொரியர்களுக்கும் தொடர்பு இருந்தது என்பதை மேலே கொடுக்கப்பட்ட பல இணைப்புகள் வலியுறுத்துகின்றன. அதை ஒட்டி பல ஆய்வுகள் நடந்து வருகின்றன. இந்தியாவிற்க்கான கொரிய தூதுவரும் தமிழுக்கும் கொரிய மொழிக்குமான தொடர்பை உணர்ந்து அதனை பதிவும் செய்துள்ளார். ஆதாரங்களை தமிழர்கள்தானே திரட்ட வேண்டும். தமிழர்கள் சொன்னால் தாங்கள் நம்புவீர்களா ??

நேரில் இவரை ஒருமுறை சந்தித்திருக்கேன். இவர் பேசுவது மட்டுமின்றி களத்திலும் நின்று வேலை செய்கிறார். பல விடயங்களை ஆவணப்படுத்தும் முயற்சியில் இருக்கிறார். நீரோட்டத்தில் பயணம் செய்யும் ஆமைகளை பற்றி ஒரு ஆய்வுக்கு கட்டுரை எழுதி இருக்கிறார். தமிழ் மரபு அறக்கட்டளை தலைவர் கண்ணனும், ஒரிசா பாலுவும் இணைந்து தமிழ், கொரியா தொடர்பு பற்றி நிறைய விடயங்களை ஆய்வு ரீதியாக மேற்கொண்டுள்ளனர். , கொரியா தமிழ் வேர்ச்சொல் ஆய்வு , கொரியா தமிழ் அகராதியை கொண்டு வரவும் தொல்லியல் ஒப்பிட்டியல் தொடர்பாக முயற்சியம் நடந்து வருவதாக கேள்வி. எப்படியிருப்பினும் இவரது பேச்சுக்களில் நிறைய விடயங்கள் எனக்கு புதிதாக கிடைக்கிறது. இது நன்று தானே ! இது தொடர்பான ஒரு செய்தி

இவங்க சொன்னது கொஞ்சம் தான். சிற்றிலியக்க நூலான குற்றாலக் குறவஞ்சி வர்ணனைகள் எல்லாம் வேற மாதிரி. இந்நூல் மெல்லிய காமம் கலந்த மாதிரி இருக்கும். குறவனுக்கும் குறத்திக்கும் நடக்குமாறு எழுதியிருக்கும் ஒரு உரையாடலின் பகுதி இது... தமிழ் அறிந்தவர்கள் ரசிக்கலாம்.. குன்றத்தைப் பார்த்தாற் கொடியிடை தாங்குமோ சிங்கி - ??? கொடிக்குச் சுரைக்காய் கனத்துக் கிடக்குமோ சிங்கா இல்லாத சுற்றெல்லா மெங்கே படித்தாய்நீ சிங்கி - நாட்டில் நல்லாரைக் காண்பவர்க் கெல்லாம் வருமடா சிங்கா பெட்டகப் பாம்பைப் பிடித்தாட்ட வேண்டாமோ சிங்கி - இந்த வெட்ட வௌியிலே கோடிப்பாம் பாடுமோ சிங்கா கட்டிக்கொண் டேசற்றே முத்தங் கொடுக்கவா சிங்கி - நடுப் பட்டப் பகலில்நா னெட்டிக் கொடுப்பேனோ சிங்கா முட்டப் படாமுலை யானையை முட்டவோ சிங்கி - காம மட்டுப் படாவிடில் மண்ணோடே முட்டடா சிங்கா சேலை யுடைதனைச் சற்றே நெகிழ்க்கவா சிங்கி - சும்மா நாலுபேர் முன்னெனை நாணங் குலையாதே சிங்கா பாதம் வருடித் துடைகுத்த வேண்டாமோ சிங்கி - மனப் போதம் வருடிப்போய் பூனையைக் குத்தடா சிங்கா நாக்குத் துடிக்குதுன் நல்வா யிதழுக்குச் சிங்கி - உன்றன் வாய்க்கு ருசிப்பது மாலைக்கள் அல்லவோ சிங்கா ஒக்கப் படுக்க வொதுக்கிடம் பார்க்கவோ சிங்கி - பருங் கொக்குப் படுக்கக் குறியிடம் பாரடா சிங்கா விந்தைக் காரியுன்னை வெல்லக் கூடாதடி சிங்கி - அது சந்தேக மோஉன்றலைப் பேனைக் கேளடா சிங்கா தென்னாடெல் லாமுன்னைத் தேடித் திரிந்தேனே சிங்கி - அப்பால் இந்நாட்டில் வந்தென்னை யெப்படி நீகண்டாய் சிங்கா நன்னகர்க் குற்றால நாதரை வேண்டினேன் சிங்கி - மணிப் பன்னகம் பூண்டாரைப் பாடிக்கொள் வோமடா சிங்கா பாடிக்கொள் வாரெவ ராடிக்கொள் வாரெவர் சிங்கி - நீதான் பாடிக்கொண் டால்போது மாடிக்கொள் வேனடா சிங்கா பார்க்கப் பொறுக்குமோ பாவியென் னாவிதான் சிங்கி - முன்னே ஆக்கப்பொறுத்தவ ராறப் பொறர்களோ சிங்கா.

போர் என்றுமே இனிப்பாக இருந்ததில்லை. கொலை, களவு, பாலியல் வல்லுறவு இவை யாவும் போரின் அங்கமே. இச்செயல்கள் உலகம் முழுமைக்கும் நடந்தவையே. சோழர்கள் இதற்க்கு விதிவிலக்கு அல்ல. மற்றபடி தமிழர்களின் ஒரு சிறப்பம்சம் என்னவெனில், அவர்கள் வென்ற இடங்களில் தமிழர்களை குடியேற்றம் செய்வதில்லை. கள்வர் என்ற குழு தமிழத்தில் இருந்தது. பாலை நிலத்தில் வாழ்ந்த மக்கள் தங்கள் உணவுத் தேவைக்காக வழிப்போக்கர்களிடம் கவர்ந்து உண்ணும் பழக்கம் இருந்தது. இது சங்க இலக்கியம் முழுமைக்கும் பதியப்பட்டு இருக்கிறது. தோழி தனது தலைவன் ஆரலைக் கள்வர்களிடம் அகப்படாமல் வரவேண்டும் என்று உருகி வேண்டிய பாடல்கள் ஏராளம். இப்பாலை நில மக்களின் கடவுளே கொற்றவை. போர்க் காலங்களில் இவர்களை மன்னன் படைகளில் சேர்த்துக் கொள்வதுண்டு. இவர்களே படைகளின் முன்னணியில் இருப்பார்கள். கோட்டைச் சுவர்களில் ஏறி படைகளுக்கு பாதைகளை ஏற்படுத்துவது இவர்களது முக்கியப் பணி. அதற்குப் பிரதிபலனாக போர்களில் கவர்ந்த செல்வங்களை அவர்களே எடுத்துச் செல்ல அனுமதிக்கப் படுவர். பின்னர் இவர்களது குலம் பெருகி, அவர்களுக்கு அரசன் படை, கொடி என்பன பல உண்டாகிற்று. அகநானூற்றுப் பாடல் ஒன்றில் "கழல்புனை திருந்தடிக் கள்வர் கோமான்" கள்வர்களுக்கு அரசன் என்ற செய்தியைக் காணலாம். சங்க காலத்தில் ஆநிரைக் கவர்தல் என்ற போர் மரபே இருந்தது. இக்கள்வர் இனத்தவர் அண்டை நாடுகளின் மீது படையெடுத்துச் சென்று, ஆங்குள்ள ஆநிரைகளைக் கவர்ந்து வரும் களவுத் தொழிலை மேற்கொண்டு வந்தவர்கள் ஆவர்.

வரலாறு நமது சிறந்த வழிகாட்டி. எல்லோரும் ஒன்றாக இணைந்து செயல்பட ஓர் பொதுப்பண்பு வேண்டும். அதற்க்கு ஒரு மாண்பு வேண்டும். அந்த மாண்பு வரலாற்றின் சிறந்த பக்ககளிலிருந்தே பெற முடியும். இன்று முடியாவிடினும் அடுத்த தலைமுறை சாதிக்கும். அதற்க்கு நமது வரலாறு அடுத்த தலைமுறைக்கு தெரிய வேண்டும்.

நன்று சுமேரியர். நான் இது பற்றி முதன்முதலில் கடல்சார் ஆய்வாளர் ஒரிசா பாலு அவர்களின் காணொளியில் கண்டேன். இவர் தமிழர்களின் கடலோடும் மாண்பு பற்றிக் குறிப்பிடும்போது பாண்டியர்களின் ஆட்சிக்குட்பட்ட ஆய் நாட்டைச் சேர்ந்த இளவரசி கடல் கடந்து கொரியா சென்று அங்கு இருந்த இளவரசனை மணந்ததாக குறிப்பிட்டார். 1206 – 1289ஆம் ஆண்டு காலகட்டத்தில் எழுதப்பட்ட கொரியாவின் முப்பேரரசுகளின் வரலாற்றுத் தொகுப்பான ‘சாம்குக் யுசா’ எனும் கொரிய வரலாற்று தொன்மத்தின்படிஇ கி. பி. 48ஆம் காலகட்டம். இந்தியாவைச் சேர்ந்த 16 வயதான பேரழகியின் கனவில் ஒரு கொரிய இளவரசன் தோன்றுகிறான். கொரிய இளவரசனுக்கும் அப்படியே. பெற்றோரும் காதலுக்குச் சம்மதிக்க இளவரசி மரக்கலத்தில் ஏறிக் கடல் வழியே பயணம் செய்து கொரியாவையும் கூடவே இளவரசன் சுரோவையும் அடைந்தாள். தன்னுடன் தங்கம், வெள்ளி, செம்பவளம், மணிக்கற்கள் மூலம் செய்த ஆபரணங்கள், அரிசி, சரிகைப்பூ வேலைப்பாடு செய்த பட்டுத் துணி, மேசை விரிப்புகள், 12 நரம்புகள் கொண்ட இசைக் கருவி போன்ற பரிசுப் பொருட்களும், ‘மீன் சின்னம்’ மரக்கன்று மற்றும் சூலத்தையும் மரக்கலத்தில் கொண்டு சென்றதாக சாம்குக் யுசா குறிப்பிடுகிறது. சுரோ, கொரியாவின் காராக் பேரரசை ஆள்கிறான். அவர்களுக்கு 12 வாரிசுகள். காரக் வம்சத்தை சேர்ந்த சுமார் அறுபது லட்சம் மக்கள் தற்போது தென்கொரியாவில் வசிக்கின்றனர். ஆனால் அவ்விளவரசி "மகாராணி ஹு ஹவாங் ஓக்" இந்தியாவில் உள்ள அயோத்தி நகரில் இருந்து சென்றதாக அயோத்தியில் ஓர் நினைவிடம் கட்டப்பட இருக்கிறது. அன்றாட பேச்சு மொழிகளில் கிட்டத்தட்ட 4000 வார்த்தைகள் தமிழ் வார்த்தைகளை ஒத்து இருப்பதாக தமிழ் ஆய்வாளர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள். அவற்றுள் சில அம்மா... அப்பா... அச்சச்சோ... அப்பாடா... புது... (புதியது) நீ இங்கே பா...(நீ இங்கே வா) புல் வேடா (புல் வெட்டு) உரம் (உயரம்) நாள் புல் சோறு அம்மோ -வியப்பை சொல்வது .அம்மா

தமிழில் எழுதப்பட்ட, தற்பொழுது நம்மிடம் உள்ள மிகப்பழைய இலக்கண நூல் தொல்காப்பியம் ஆகும். தொல்காப்பியத்தின் கால வரையறை விக்கிப்பீடியா தகவலின் படி கி.மு 2100 (ஏற்ககுறைய வருட 4000 பழமையான நூல்). தொல்காப்பியத்துக்குப் பாயிரம் தந்துள்ள புலவர் பனம்பாரனார் தொல்காப்பியர் காலத்தவர். அவர் தம் பாயிர உரையில் தொல்காப்பியர் ஐந்திரம் மற்றும் 'முந்துநூல்'(அகத்தியமும்) கண்டிருந்தார் எனக் குறிப்பிடுகிறார். ஆகையால் தொல்காப்பியத்திற்கு முனபே பல இலக்கண நூல்கள் இருந்தது உண்மை. தொல்காப்பியம் 4000 வருட பழமையான நூல் எனில் தமிழ் மொழியின் தோற்றம் அதைவிட பழமையாக இருக்க வேண்டும். விக்கிப்பீடியா காய்சின வழுதி என்ற பாண்டிய மன்னன், பாண்டி நாட்டின் தலைநகரான குமரியாற்றங்கரையில் அமைந்திருந்த தென் மதுரையில் முதல் தமிழ்ச்சங்கம் அமைத்து தமிழை ஆராய்ந்தான் என இறையனார் களவியல் உரைகூறுகிறது. மேலும் 9 அரசர்கள் 4440ஆண்டுகள் இச்சங்கத்தை நடத்தியதாக கூறுகிறது. இசங்கத்தில் இயற்றிய நூல்களின் வரிசையும் கூறுகிறது. இறையனார் களவியல் உரையில் முதற்சங்க நூல்களின் பட்டியலில் தொல்காப்பியம் கூறப்படவில்லை. மேலும் தொல்காப்பியம் எழுதப்பட்டது இடைச் சங்க கால நூல் என தமிழ் பண்டிதர்கள் கூற்று. இது உண்மையெனில் தமிழ் மொழியின் தோற்றம் ஏறக்குறைய 8000 ஆண்டுகள் பழமையானது உண்மை என்னவெனில் தமிழ் மானுடம் பிறந்ததிலிருந்து பேசப்படும் மொழி. தமிழ் ஒரு இறை மொழி அது என்றும் இறவா மொழி !!