KULAKADDAN

அனைவருடனும் இனிமையகநட்பாக பழகும் சோழியன் அண்ணாவின் இழப்பு கவலையை தருகிறது. அவருடைய குடும்பத்தினருக்கும் உறவினருக்கும் ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்

தமிழ் சிறி கடந்த டிசம்பர் மாதத்தில் யாழில் இணைந்து 10 வருடங்கள் ஆனதை நினைவு படுத்தி, வாழ்த்தி மடல் போட்டிருந்தார், நன்றி. பொதுவாக களத்துக்கு வந்து பதிவுகளை மேலோட்டமாக பார்த்து விட்டு போவது. நீண்ட நாட்களுக்கு பின் இன்று தான் களத்துக்குள் உறுப்பினராக உள்நுழைந்து பார்வையிட்டேன். என்னை நினைவில் வைத்திருக்கும் அனைத்து உறவுகளுக்கும் நன்றி. களத்தில் இணைத்து 10 வருடங்கள் போனதை நம்ப முடியாமல் இருக்கிறது. 2004 இல் புதிதாக புலம் பெயர்ந்து தனிய வசித்த நேரம், தமிழ்ல் வசிக்க, எழுத, தனிமை உணர்வை போக்க யாழ் உதவியது. அப்போது பல உறவுகளுடன் யாழிலும், எம் எஸ் என் இலும் அடிக்கடி தொடர்பில் இருந்தேன். குறிப்பிட தக்க உறவுகளை சந்தித்தும் இருக்கிறேன். அதைபற்றி பின்னர் எழுதுகிறேன். கானடாவில் இருந்தாலும், ஒன்ராறியோவில் வசிக்காத காரணத்தால் யாரையும் சந்திக்க முடிவதில்லை.

இசையின் கேள்வி தான் எனக்கும், எப்படி குளிர் காலத்தில் பரமரித்தீர்கள் ?

குமாரசாமி அண்ணாவிற்கு ஏற்பட்ட இழப்பை கேட்க வருத்தமாக இருக்கிறது. ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்.

தமிழ் கலாச்சாரம் (Tamilculture) எனும் இணைய சஞ்சிகையில் வெளிவந்த கட்டுரை. இதை எழுதியவர் கனடாவில் வளர்ந்த ஒரு தமிழ் பெண். இதை தமிழக்கம் செய்ய நேரம் போதவில்லை. யாரும் முடிந்தால் தமிழாக்கம் செய்யவும். Author: Gayathri Ganesan What is a typical parent-child relationship in a Tamil household? As most of us have experienced, the type of parenting most commonly practiced by Tamil parents is authoritarian. This model of parenting does not help to build a bond between the parent and child. The factor most affected by this mode of parenting is communication. Most communication takes place briefly and only when necessary. An open discussion is not allowed, and one has to be very careful about what he or she discusses at home. This lack of communication fails to build a good relationship between parent and child, which leads to the parents’ view of their children as their property and the child’s view of their parents as simply their providers. This creates an almost permanent emotional distance between parent and child. Tamil parents who practice authoritarian parenting do not realize that the more restrictions they apply, the more rebellious their children will turn out. Their children will be “doing the right thing” in front of their parents only out of fear of punishment, and not out of an ethical sense of right and wrong. Once they are out of their parents’ sight, they will do as they please. Not only do these children turn out to be rebellious, but their suppressed emotions turn them into angry and resentful individuals. By contrast, children and teens who are brought up in a less harsh environment where there is open communication with parents are more likely to do the right thing. Rather than giving and receiving orders, this model of parenting allows for parents and children the chance to discuss the reasons for why something is wrong. This makes the child act based upon understanding instead of fear. Growing up with many Tamil friends has given me the chance to witness this phenomenon over a long period of time. From what I have observed, Tamil parents who practice an authoritarian style of parenting go out of their way to make sure that their children stand out and do better than other children. And while this may be true among parents of every background, Tamil parents focus on this aspect more for the sake of their own pride than for the betterment of their child’s life. Furthermore, there is always the “compare and compete” game. Many Tamil parents will compare their own child’s performance with that of their cousins or their friends’ children. If their child is lacking in some way, there is pressure for the child to do better not for their own betterment, but so that they can boast about their child to their friends and relatives. Here is where the competition starts. Low performance is not looked upon as something related to the child and how a lack of success may affect the child’s future. Rather, it is looked at more as something related to the parents, where their child’s poor performance affects their pride. They believe that it makes them look ineffective as parents who cannot control their own property – their children – and cannot mould them the way they want. Often, parenting in the Tamil community is more about how effective the parents appear to others and what others think, and not so much about their own child’s well-being. Thus, there needs to be a shift in Tamil parenting for the betterment of our children and for the betterment of our community. http://tamilculture....better-parents/

tamilculture.ca எனும் இணையம் இன்று தான் கண்ணில் தட்டுபட்டது. கனடாவில் வளர்ந்த தமிழ் இளையவர்களின் முயற்சி. கனேடிய (ஐக்கிய அமெரிக்க?) தமிழ் மக்களின் பல்வெறு விடயங்களையும், கனடாவில் வளர்ந்த தமிழ் இளையவர்களின் பார்வையில் தருகிறது. Why Tamil Parents Need to be Better Parents Author: Gayathri Ganesan What is a typical parent-child relationship in a Tamil household? As most of us have experienced, the type of parenting most commonly practiced by Tamil parents is authoritarian. This model of parenting does not help to build a bond between the parent and child. The factor most affected by this mode of parenting is communication. Most communication takes place briefly and only when necessary. An open discussion is not allowed, and one has to be very careful about what he or she discusses at home. This lack of communication fails to build a good relationship between parent and child, which leads to the parents’ view of their children as their property and the child’s view of their parents as simply their providers. This creates an almost permanent emotional distance between parent and child. Tamil parents who practice authoritarian parenting do not realize that the more restrictions they apply, the more rebellious their children will turn out. Their children will be “doing the right thing” in front of their parents only out of fear of punishment, and not out of an ethical sense of right and wrong. Once they are out of their parents’ sight, they will do as they please. Not only do these children turn out to be rebellious, but their suppressed emotions turn them into angry and resentful individuals. By contrast, children and teens who are brought up in a less harsh environment where there is open communication with parents are more likely to do the right thing. Rather than giving and receiving orders, this model of parenting allows for parents and children the chance to discuss the reasons for why something is wrong. This makes the child act based upon understanding instead of fear. Growing up with many Tamil friends has given me the chance to witness this phenomenon over a long period of time. From what I have observed, Tamil parents who practice an authoritarian style of parenting go out of their way to make sure that their children stand out and do better than other children. And while this may be true among parents of every background, Tamil parents focus on this aspect more for the sake of their own pride than for the betterment of their child’s life. Furthermore, there is always the “compare and compete” game. Many Tamil parents will compare their own child’s performance with that of their cousins or their friends’ children. If their child is lacking in some way, there is pressure for the child to do better not for their own betterment, but so that they can boast about their child to their friends and relatives. Here is where the competition starts. Low performance is not looked upon as something related to the child and how a lack of success may affect the child’s future. Rather, it is looked at more as something related to the parents, where their child’s poor performance affects their pride. They believe that it makes them look ineffective as parents who cannot control their own property – their children – and cannot mould them the way they want. Often, parenting in the Tamil community is more about how effective the parents appear to others and what others think, and not so much about their own child’s well-being. Thus, there needs to be a shift in Tamil parenting for the betterment of our children and for the betterment of our community. http://tamilculture.ca/why-tamil-parents-need-to-be-better-parents/ It’s Time to Start Appreciating our Tamil Parents Author: Mango My parents were born and raised in Sri Lanka. In 1988, my dad moved to Canada and painstakingly worked to earn enough money to sponsor my mother who came in 1990. Like all Tamils, they immigrated to Canada in search of an opportunity to raise a happy family in peace. My parents experienced struggles firsthand. Every day was a challenge, every night a journey. The problems they faced back home became a story they would tell me. “I walked 8 miles to go to school barefoot.” Like many other children in Tamil families, I could not truly understand the hardships they had gone through. How could I? I was born in Canada. My friends were mostly white and English-speaking. Every day I had enough food on the table and at night I had a nice bed to sleep on. On my birthdays I would get cake and gifts. What I did not understand was that the stories they told me are the reason I am sitting where I am today. What they could not have foreseen was that escaping one struggle meant plunging into another. This was a battle to live in this new land. It was as silent as can be. But it was evident in how many Tamils that immigrated struggled to find adequate jobs. Those that could find low-paying jobs that yielded very little income, and often required them to work seven days a week. Many educated Tamils did not fare much better as most could not find work suited to their qualifications. They too were reduced to working for a meager wage as security guards and as gas station attendants just to put food on the table. Despite all of this, there was a sense of relief as the threat of death did not hang over them ominously as it had back home. Here, they had a real chance to survive. Many Tamil immigrants of our parent’s generation brought young children with them, or had children in Canada. It was for these children – us – that our parents toiled day after day. We grew up being pushed to study hard and become a doctor or an engineer. We aspired to be many things but often it felt like they had already planned out our life for us. We were nagged about everything from the clothes we wore to the way we ate. Sometimes even the kindest words would seem like a slight to our character, as if our ear permanently converted their words into unpleasant static. We used white people as a comparison for our family lives and yearned for a household devoid of conflict and pressure. What our parents could not understand was that we were growing up in an entirely different environment. We did not always share the same views as them. They could not understand our Westernized views and it made us frustrated and angry with them. We wanted to stay out late, go to parties, watch movies and have people over. But many of us were denied these luxuries. We felt as if we were being cheated out of something important because our parents could not understand. Yet behind every word of anger was love. Behind every beating was their fear that they may not be able to see us happy in their lifetime. We resented them for all of this as we did not see other people living like this. But our parents had gone through the worst and they knew what it was like to have nothing. They knew what it was like to feel empty inside and count each day as a blessing because death was always around the corner. While they did not always vocalize their unhappiness, their pain echoed in the empty chambers of their hearts. To them, happiness would be to give us every reason to smile for every tick of every clock. Their experiences shaped them and in their own way, they tried to impart to us the struggles they went through. Yet what Tamil parents and children failed to understand was each other. We grew up feeling suffocated and yearning for more freedom. Even when we understand our parents, this resentment will persist because when we look back on our lives all we see are missed opportunities. Sometimes we are blind to how much our parents truly did for us just as they are blind to how we felt growing up. Their methods were unorthodox and perhaps not always favourable. But they did it for us, their children. Although I never had a great childhood, I had it a lot easier than my parents did. They fed me, clothed me and loved me. Despite my differences with them, I know that behind every action there was love. The story about walking 8 miles without shoes is not just a story. It’s my legacy. Every breath I take and every move I make will become part of that story. Do you know how our parents want that story to end? “I have given my children a life. I’ve made them happy.” http://tamilculture.ca/its-time-to-start-appreciating-our-tamil-parents/

விசுகு அவர்களுக்கு எனது பிறந்தநாள் வாழ்த்துகள்.

Gari குடும்பத்தினருக்கு ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்

நெடுக்காலபோவன் மேலே பல இடங்களில் சொன்னதை போன்று, ஆணாக இருந்தாலும் பெண்ணாக இருந்தாலும் அவரின் அனுமதி இன்றி, இன்னுமொருவர் பாலியல் உறவு கொள்ள முற்படுவது மிக தவறனது. பாலியல் வல்லுறவுக்கு உள்ளாகும் ஆணுக்கும், பெண்ணை போலவே, உள நல பதிப்பு, அதனால் வாழ்கையில் சரியாக கவனம் செலுத்த முடியாமை என தொடர் பிரச்சனைகள் ஏற்பட சத்தியம் அதிகம். எமது தமிழ் சமூகம் , மட்டுமல்ல, மேற்கத்தைய சமூகம் கூட ஆணை மையமாக கொண்டு கட்டி எழுப்பபட்டது. அதில், ஆண் தைரியவானக, பணம் திரடுபவனாக, குடும்பத்தை கப்பவனாக, பல்வேறு விளையாடுகளில் அக்கறை உள்ளவனாக, தந்தை இல்லாத போது இளைய சகோதரங்களை கவனிபவனாக ......... இப்படி பல்வேறு சமூக பொறுப்புகள் அவன் அறிந்தோ , அறியாமலோ விதைக்கபடுகிறன. ஒரு அடிபட்டலோ, காயம் பட்டாலோ, ஒரு சிறு பையன் அழுதால், நீ ஒரு ஆண் இதற்காக அழக்கூடது என சொல்லி வளர்க்கப்படுகிறான். இவ்வாறு காவலனாக பலசாலியாக, கருத்தியல் சிந்தனை ஊட்டப்பட்டு வளர்க்கபடும் ஒரு ஆண் இன்னுமொரு ஆணால், பெண்ணால் அல்லது ஆண் குழு/ பெண் குழு வால் பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படும் பொது, தனது உடலின் பாதுகாப்பை தன்னால் உறுதி செய்ய முடியாது போவது, தன்னுடைய உடல் மற்றவரால் அத்துமீறப்பட்டது, என்பது பெரும் மன உழைச்சலை, உளவியல் பதிப்புகளை கொண்டுவர கூடியது. அத்துடன் இதை வெளியில் சொல்வதால் சமூகம் தன்னை பலமற்றவன், அல்லது பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுபவர்களை கேலி செய்து, ஒதுக்கி வைக்கும் சமூகம் தன்னையும் அவ்வாறு செய்யும் என்ற பயம், தனக்கு நடந்ததற்கு தானே கரணம் என நினைக்க தலைப்படுதல், .................................................... இப்படி பல காரணங்களால், ஒரு ஆண் வெளியில் சொல்ல தயக்கம் கட்டலாம், அதே நேரம் நடந்ததை நினைத்து ஏற்கனவெ சொன்னது போல உள வள பதிப்புக்கு உட்படலாம். இதை கவனத்தில் எடுத்து தகுந்த சிகிச்சை, counseling போறவற்றை தகுந்த நேரத்தில் எடுக்காவிட்டால், அதன் பதிப்பு வாழ்நாள் முழுவதும் தொடரக் கூடியது. ஆணை பெண் பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்த முடியாது என்பது தவறான எண்ணக்கரு என்பதையும், ஏற்கனவே சொல்லியாகி விட்டது. இறுதியாக இந்த பதிவு ஆண்களும் பாலியல் தொல்லைகளுக்கு/வல்லுறவுக்கு உள்ளாகலாம், அது நகைச்சுவையான விடையம் அல்ல என்பதை வாசிக்கும் ஒரு சிலருக்காவது புரிய வைத்தால் சரி.

பங்கு பற்றிய அனைவருக்கும் நன்றி. செய்திகள் பற்றிய ஆர்வம் ஊரில் இருக்கும் பொது போர் களத்தில் செய்தி அறிய அதிகாலையில் பத்திரிக்கை விற்பனை நிலையத்துக்கு ஓடி அடி பட்டு செய்தி தாழ்களை வாங்கி வாசித்ததில் இருந்து ..... பழகிய பழக்கம். அது இங்கும் தொடர்கிறது. கனடாவில் , உலகில் நாளாந்தம் நடக்கும் அரசியல், சமூக, சுகாதார, பொருளாதர பிரச்சனைகள் பற்றிய செய்திகளை வசிப்பது வழாக்கம். காலை வேலைக்கு சென்று/ வீட்டில் கணணியை திறந்தால், மின்னஞ்சலை பார்க்கிறேனோ இல்லையோ, செய்திகளை வசிக்க தவறுவதில்லை. முக்கியமானவற்றை முழுமையாக, சிலவற்றை மேலோட்டமாக அதன் சாராம்சத்தை அறிய. கூகுளின் செய்தி சேவை பல செய்திகளையும் தொகுத்து தருவதால், அங்கு தான் நாளந்த செய்திகளை அறிய போவது. அதே போல தொலைக்காட்சி நிகழ்சிகளில், நேரம் கிடைக்கும் போது பலவேறுபட்ட நிகழ்ச்சிகளையும் பார்ப்பது உண்டு டேவிட் சுசுகியின் The nature of things, Dr OZ, Dr.Phill, Ellen, Anderson chopper, history Chanel, National Geographic என பல தொலைகாட்சி நிலைய ஒளிபரப்புகளையும் பார்ப்பது உண்டு. அண்மையில் ஒரு நாள் வேலையால் வந்து தொலைகட்சியை தட்டி கொண்டு போன பொது Dr.Phill show (நான் Dr.Phill இன் இரசிகன் அல்ல, அவர் சொல்வதை வேத வாக்கு என நம்புபனும் அல்ல) இல் ஒரு பாடசாலையின் பதின்ம வயது American foot ball நட்சத்திர விளையாட்டு வீரனும், அவனது நண்பர்களும் ஒரு பதின்ம வயது (<18) பெண்ணை அழைத்து மது கொடுத்து அந்த பெண்ணை கூட்டு பாலியல் வல்லுறவு செய்ததாக சொல்லப்படுவது பற்றிய நிகழ்ச்சி. அதில் அந்த விளையாட்டு வீரன் தான் 18 - 20 Vodka shot குடித்தகவும், பெண்ணுக்கு 3-4 shot கொடுத்ததாகவும் , அதன் பின் அந்த பெண் தன்னை பாலியல் உறவுக்கு அழைத்தது ஆகவும் கூறினார். தங்கள் வன்புணர்வு செய்யவில்லை என்றும் சொன்னார். அந்த பெண் குடித்து விட்டு தன்னால் சரியாக கிரகிக்க முடியவில்லை, ஆனால் தான் உடலுறவு கொள்ள கூப்பிடவில்லை எனவும் கூறினார். அத்துடன் பாலியல் வல்லுறவை இந்த பையன்கள் படம் எடுத்து பாடசாலையில் கட்டியதால், தான் மன நல பதிப்புக்கு உள்ளனதாகவும் கூறினார். இடையின் ஒரு குறிப்பை சொல்ல வேண்டும் ....... ஒருவர் 3-4 Vodka shot (நீர்/ சோட கலக்காத ) குடித்தால் அவர் சட்டரிதியில் குடி போதையில் இருக்கிறர் என்று அர்த்தம். அவரால் நிதானமாக முடிவு எடுக்க முடியாது. அதன் அந்த பையனுடைய பெற்றோர் , தந்தை ஒரு போலிஸ் அதிகாரி, தமது மகன் சொலவது முற்றும் சரி (குறிப்பு அவரது மகன் 18 -20 Vodka shot குடித்தாக ஒத்து கொள்கிறார்) ஆனால் 3-4 Vodka shot குடித்த பெண் பொய் சொல்கிறார் என்றும், எதற்காக அந்த பெண் தனது மகனை பாலியல் பலாத்காரம் செய்து விடார் என சொல்ல முடியாது என்பதாக இருந்தது தாய் தந்தையின் கருத்து. அதே போல கனடாவில் Rehtaeh Parsons ஒரு மாணவி சக மாணவர்களால் பாலியல் வல்லுறவு செய்யப்பட்டதால், அதன் தாக்கம் அந்த மாணவர்கள் வல்லுறவு படங்களை பாடசாலையில் கட்டி, அதன் மூலம் இணையத்தளங்களில் நடந்த தொடர் bulling காரணமாக, சம்பவம் நடந்து 3 வருடங்களின் பின் தற்கொலை செய்து கொண்டார். http://www.huffingtonpost.ca/2013/04/09/rehtaeh-parsons-suicide-bullying-rape_n_3044885.html ஆனால் அதை செய்த மாணவர்கள் மீது உடனடியாக எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கப்படவில்லை. அவரின் இறப்பின் பின், ஏற்பட்ட அழுத்தம் காரணமாக இருவர் இப்போது கைது செய்யப்படுள்ளனர். பெண்கள் மீதான பாலியல் வல்லுறவு பலரும் அறிந்தது. அடிக்கடி செய்திகளில் வருவது. இந்த பின்னணியில் ஆண்கள் மீதும் பாலியல் வல்லுறவு நடக்கலாம் என்பது தெரியும். ஆனால் அது பெருமளவில் நடப்பதில்லை, அல்லது நடந்தாலும் செய்திய வருவதில்லை, அல்லது அந்த பாதிப்புக்கு உட்படுபவர்கள் அதை பற்றி சொல்ல முன்வருவதில்லை. இங்கு யாழ் களத்தில் பல மாதங்களுக்கு முன்/ சில வருடங்கள் முன் ஆண் ஒருவர் பாலியல் வல்லுறவு செய்யப்படாதாக வந்த செய்தி இணைக்கப்பட்ட போது ஒரு சிலர், அந்த ஆண் அதிஸ்ட சாலி என்றும், பெண்ணுடன் உறவு கிடைத்து பெரிய விடயம் போலவும், அதை என்னத்துக்கு வெளியில்/போலிசுக்கு சொல்ல வேண்டும் என்ற சாரப்படவும் எழுதி இருந்தனர். அதன் மூலம் எனக்கு உணர கூடியதாக இருந்தது, இவர்கள் அந்த ஆணின் தனியுரிமை மீறப்பட்டது பற்றியோ, அல்லது அந்த சம்பவம் அந்த ஆணின் உளவியல், மன நலனை எவ்வளவு பதித்து இருக்கும் என்பது பற்றியோ எந்த சிந்தனையும் இல்லது கருத்து சொல்கிறார்கள் என தோன்றியது. அத்துடன் ஏதோ எல்லா ஆண்களும் எப்ப ஒரு பெண் தன்னுடன் உடலுறவு கொள்ளுவாள் என காய்ஞ்சு போய் காத்திருகிறார்கள் என்று எண்ணுகிறார்கள் என பட்டது. ஆனால் அதை பற்றி அப்போது எழுத நேரமில்லை/ பேசாப்பொருள் பற்றி எழுதி மன உழைச்சலுக்கு ஆளாகும் விருப்பம் இல்லாத காரணத்தால் தவிர்த்து இருந்தேன். அண்மையில் கனடாவில் ரொரண்டோ நகரின் ஒரு 19 வயது ஆண் பாலியல் வல்லுறவு செய்யப்பட்ட செய்தி வந்த போது அதன் கீழ் உள்ள மக்களின் கருத்துகளில் பலவும், அந்த ஆண் பல பெண்களின் உடலுறவு கிடைக்க பாக்கியம் செய்திருக்க வேண்டும் என்ற சாரப்படவும், இதை வெளியில் சொல்லி இருக்கபடாது என்ற தொனியிலும் இருந்தது. அதை பார்த்த பொது இங்கு யாழில் கருத்து எழுதியவர்களின் நினைவு தான் வந்தது. சில தினங்களின் முன்னர், முகப்புத்தகத்தில் நான் இந்த பதிவில் இணைத்த படங்களை கொண்ட இணைப்பை நண்பர் ஒருவர் பகிர்ந்து கொண்டார். அதை பார்த்த பொது மேலே எழுதிய சம்பவங்கள் நினைவுக்கு வந்தது. எனவே சரி பாலியல் வல்லுறவுக்கு உள்ளன ஆண்களை பற்றி யாழில் உள்ளவர்களின் மன நிலை/ எண்ணம் எப்படி இருக்கும், அதை எப்படி அணுகுவார்கள் என பார்க்கவே இந்த வாக்கெடுப்பு பதிவு தொடங்கப்பட்டது. அதில் இடப்பட்ட இரண்டு பதில்கள், (1. பாலியல் உறவு கிடைத்து என்று சந்தோஷ படாமல் அதை பற்றி குறை சொல்லுகிறாய், 2 மட பயல் இதை போய் வெளியில் சொல்லி கொண்டு இருக்கிறான்) யாழிலும், வெளியில் உள்ள மற்றவர்களதும் கருத்துக்கள் அப்படி இருக்கிறன என்பதை ஏற்கனவே அறிந்து வைத்திருந்ததால், இப்படி பதில் கொடுப்பார்கள் என்று தெரிந்தே கொடுக்கப்பட்ட பதில்கள். மற்றும்படி பாலியல் வல்லுறவுக்கு உள்ளன ஆண்களை கொச்சைபடுத்தும் நோக்கோடு கொடுக்கப்பட்டாவை அல்ல. எதற்காக இந்த பதில்கள் கொடுக்கபட்டது, இதே கேள்வியை எதற்காக பெண்களிடமும் கேட்கமுடியாது. எதற்காக இந்த இரட்டை நிலைப்பாடு என்ற கேள்வியை கேட்டபவர்களுக்கு இந்த விளக்கம் எனது பதில்கள் என்றால், முதல் கெள்வி: ஆம். இரண்டாம் முன்றாம் கேள்விகள் ..... வெளியில் தைரியமாக சொல்ல வேண்டும், குற்றம் செய்தவருக்கு தண்டனை வேண்டும்

நான் புலம் பெயர்ந்தது விரல் விட்டு எண்ண கூடிய ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தான். புலம்பெயர முன்னர் பாலியல் கல்வி, பல்வேறு பட்ட துணை/பாலியல் உறவு தேர்வு பற்றி போதிய அறிவு இருந்தது இல்லை. Gay என்ற சொல்லை புலம்பெயர்ந்த பின் தான் கேள்விப்பட்டேன். ஆனால் ஊரில் இருக்கும் போது ஆணுடன் உறவு கொள்ளும் ஆண்கள் , பெண்களுடன் உறவு கொள்ளும் பெண்கள் பற்றியும் அறிந்திருந்தேன். இங்கு கருத்து எழுதும் பலரும் அறிந்து இருப்பார்கள், அல்லது தெரிந்தும் அதை ஏற்று கொள்ளப் பக்குவம் இல்லாது "பூனை கண்ணை மூடி கொண்டு உலகம் இருண்டு விட்டது" என சொல்வது போன்ற ஆட்கள்க இருப்பார்கள். அப்படி உறவு கொள்பவர்கள் ஊரில் இருக்கிறாக்கள் என்பதற்கு சான்று அவ்வாறு உறவு கொள்பவர்களை அழைக்க பயன்படுத்தும் கொச்சை தமிழ் சொற்கள். இனி உங்கள் அலுவலக அரட்டைக்கு வந்தால் , அலுவலக அரட்டையில் விஞ்ஞான ஆய்வு முடிவுகள் பற்றி கதை வந்திருக்க சந்தர்ப்பம் குறைவு. கனடாவில் homosexuality (இதை விபரிக்க தமிழில் பயன்படுத்தும் ஓரின சேர்க்கை எனும் சொல் சரியான விளக்கத்தை தருவதில்லை, அது உடலுறவை மட்டுமே மையப்படுத்தி இருக்கிறது) அறிவுட்டல் பல பத்து வருடங்களாக நடக்கிறது. ஆனால் பலரதும், சமூக, சமய கட்டுமானங்கள் , பெற்றோரது விருப்பு வெறுப்புக்கள, அவர்களது உண்மையான sexual orientation/ பாலியல் தெரிவை வெளியே சொல்ல தயங்க செய்கிறது. இது கடந்த 20 ஆண்டுகளுக்குள் பிறந்த பிள்ளைகளுக்கே சிரமாக இருக்கும் போது, 1970 க்கும் முன் பிறந்த சந்ததிக்கு இன்னும் சிரமம் ஆனது. எனவே சமூக சமய , பெற்றோரது கட்டுமானங்களுக்கு கட்டுப்பட்டு, எதிர் பாலினரை திருமணம் செய்து போலி வாழ்வு வாழ்வார்கள். தமது பாலியல் தெரிவை/ ஈடு கட்ட திருமணதுக்கு புறம்பாக காதலனோ / காதலியோ வைத்திருப்பார்கள். உங்கள் அலுவலக அரட்டையில் வந்த மனிதர் சமூக அழுத்தத்துக்கு பணிந்து Hetero sexual ஆக நடித்து இருப்பார், அது யாருக்கும் தெரியாது இருக்கலாம். மாரடைப்பு வந்த பின், இன்னும் இருக்கும் கொஞ்ச நாளுக்காவது சந்தோசமாக , தனது உண்மையான sexual orientation/ gay ஆக வாழ முடிவு செய்து இருப்பார். 1: இயற்கையானது இல்லை என்பது தவறானது என்பது எனது கருத்து. அது எமது சமயம், சமூக எண்ணகருக்கள் மூலம் எங்கள் மனதில் விதைக்கப்பட்டது. உங்களுக்கு ஆர்வம் இருந்தால், சம்பந்தமான அண்மைய விஞ்ஞான ஆய்வுகளை, ஆவண வீடியோ தொகுப்புகளை தேடி பார்க்கலாம். 2/4: பெற்றோருக்கு பிள்ளைகளின் எதிர்கால வாழ்வு சந்தோசமாக அமைய வேண்டும் என இருக்கும் ஆர்வம், அவா எதிர்பார்க்க கூடியது. இன்னுமொருவன் இதை பற்றி சொல்லி உள்ளார். ஆனால் பிள்ளைகளின் பாலியல் தெரிவு (sexual orientation) என்பது பிள்ளைகள் பிறக்க முன்னரே தீர்மானிக்கப்படு விடுவதாக ஆய்வுகள் சொல்கிறன. இந்த நிலையில் பிள்ளை வளரும் பருவத்தில் gay/lesbian/ transsexual/transgender என அடையாளப்படுத்தும் பிள்ளையை எமது சமூக , சமய கட்டுனத்தின் படி இவை இயற்கை இல்லை, சமயம் ஏற்று கொள்ளது, எனக்கு பேரப்பிள்ளை வேணும் எனும் பேச்சின் மூலம் திருத்தி விடலாம் என்பது நடக்கும் காரியம் அல்ல. இது பிள்ளையின் மகிழ்ச்சியான எதிர்கால வாழ்க்கைக்கு பதில் பெற்றொரின் மகிழ்ச்சிக்கு தனது மகிழ்ச்சியை தியாகம் செய்து hetero sexual ஆக போலியாக நடிக்க முற்பட்டு, அதன் முலம் வரும் மன அழுத்தம், மன நல பாதிப்பு (depression) , போதை, மது, புகை பழக்கத்துக்கு அடிமையாதல், இன்னும் தீவிரமானால் தனது உயிரை மாய்த்தலில் போய் முடியலாம். அத்துடன் homosexuality க்கும் உளவியல் counseling, shock therapy மூலமொ அல்லது சமயத்தின் பேயோட்டுதல் மூலமோ தீர்க்க முடியாத ஒரு விடயம் என்பது அறிவியல் ரீதியான உண்மை. prayers for bobby (https://www.youtube.com/watch?v=U4f8mqQ844w) என்பது அமெரிக்காவில் பெற்றோரின் சமய நம்பிக்கைக்கும் தனது homosexuality க்கும் இடையில் ஆனா போரில், தற்கொலை செய்து கொண்ட ஒரு பதின்ம வயது இளையவரின் உண்மை கதையின் மீள் ஆக்க வீடியோ. மேலும் அறிய வேண்டினால் இணையத்தில் விஞ்ஞான ஆய்வுகள் தாரளமாக கிடைக்கும், ஆனால் எது விஞ்ஞான ஆய்வு எது சமய பிரச்சார பொய்கள் என்பதை பிரித்து அறிய வேண்டும். 3. ஆண் ஆண் தன்மையை இழந்து பெண்ணாக மாறுவார் என்பது நீங்கள் transsexual/transgender ஐயும் gay men ஐயும் போட்டு குழப்புகிறீர்கள் என நினைக்கிறன். மேலே உள்ள பதிவில் சொன்ன sexual orientation தெரிவுகளில் ஒரு ஆண் transsexual (ஆணாக இருந்து பெண்ணாக மாறிய) ஒருவரை விரும்புவதும் நடக்கலாம். ஆனால் இரு gay ஆண்கள் homosexual உறவில் இருப்பதால் மட்டும் ஒருவர் ஆணாகவும், மற்றவர் பெண்ணாக நடை உடை பாவனையை மாற்ற முற்படுவார் என்பது மிக தவறான எண்ணக்கரு. அதை நீங்களே தேடி அறிந்து கொள்லலாம். சந்தேகம் என்றால் இரு பிரபல உதாரணங்கள் : 1. உங்கள் நாட்டில் பிரபல பாடகர் ஆன Sir Elton John உம அவரது ஆண் துணைவர் David Furnish Read more: http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-2269318/Sir-Elton-John-David-Furnish-proudly-new-baby-son-Elijah.html#ixzz2gJmVILKA அமெரிக்காவில் பிரபலமான பாடகர் Ricky Martin அவரது ஆண் துணைவர் Carlos Gonzalez Abell http://www.jewelsandpinstripes.com/blog/2012/09/21/ricky-martin-and-twins-valentino-and-matteo-with-skip-hop-zoo-packs-in-people-magazine/ பிள்ளை பெற முடியாத பெண்கள், வாடகை தாயை நாடுவது போல் , gay ஆண்கள் விரும்பினால் பிள்ளையை வாடகை தாய் மூலம் பெற முடியும், எனவே இனப்பெருக்கம் செய்ய முடியாது என்பது இன்றைய விஞ்ஞான உலகில் அடிபட்டு போகிறது. இதுகும் மிக அபத்தமான கருத்து. உலகில் பல மேற்குலக நாட்டு உளவியல், உளநல சிகிச்சைகளை கட்டுபடுத்தும் நிறுவங்கள் homosexuality என்பது உளவியல்ரீதியான பிரச்சனை இல்லை என 1970 ஆம் ஆண்டுகளிலேயே அறிவித்த பின் நீங்கள் இப்போது இது உள நல குறைபாடு என சொல்ல வருவது நீங்கள் கடந்த காலத்தில் தேங்கி நிற்கிறீர்கள் என்பதை தான் கட்டுகிறது. "the United States, led the Board of Directors of the American Psychiatric Association to remove homosexuality from the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM). Some psychiatrists who fiercely opposed their action subsequently circulated a petition calling for a vote on the issue by the Association's membership. That vote was held in 1974, and the Board's decision was ratified." "The American Psychological Association (APA) promptly endorsed the psychiatrists' actions, and has since worked intensively to eradicate the stigma historically associated with a homosexual orientation (APA, 1975; 1987)." http://psychology.ucdavis.edu/rainbow/html/facts_mental_health.html

உங்கள் கேள்விக்கான எனது ஒரு வரி பதில் என்றால்? நிச்சயமாக எனக்கு பிரச்சனை இல்லை. மேலும் சொல்வதானால், எனக்கு தெரிந்த அளவில் விபரிக்க முற்பட்டால் ஒரு வரின் உறவு தேடல்( பாலுறவை மட்டும் கொண்டதல்ல, not just sex) அதாவது பாலுறவு +நட்பு +காதல் +வாழ்கை துணை எல்லாம் இணைந்த ஒரு உறவு, சமூகத்தில் பெரும்பலனர்வர்களில் அது ஆணுக்கும் பெண்ணுக்குமாக இருக்கிறது. ஒரு குறிப்பிட்ட தொகுதியினரில் ஆண்+ ஆண், ஈர்ப்பு பெண்+பெண், ஈர்ப்பு ஆண்+பெண்+ ஆண், (bisexual) ஈர்ப்பு பெண்+ஆண்+பெண் , ........ (bisexual) ஈர்ப்பு அவற்றுடன், transgender/ transsexual ஆணாக பிறந்தும், தான் பெண் என உணர்வது, பெண்ணாக நடக்க, உடுக்க, மாற முயல்வது (பொதுவாக திருநங்கைகள் என இப்போது சொல்லப்படுபவர்கள்) பெண்ணாக பிறந்து, தான் ஆண் என உணர்வது, ஆணாக நடை உடை பாவனைகளை மாற்ற, ஆணாக மாற சிகிச்சை எடுப்பவர்கள் asexual (தமிழ் தெரியாது) - எவருடனும் உடலுறவு வைக்க விரும்பாதவர்கள் Pansexuality (தமிழ் தெரியாது ) - ஆண், பெண் என உயிரியல் பாகுபாடு அற்று, எந்த பாலினத்தவருடனும் காதல் வயப்பட , பாலியல் ரீதியில் ஈர்க்கபட கூடியவர். ........................... இன்னும் பல வடிவங்கள். ஆனால் மேலே சொல்லியது போன்று மிக இலகுவாக வரையறுக்க முடியாது என பாலியல் கல்வியில், உள நலனில், உளவியலில் சிறப்பு தேர்ச்சி பெற்றோரிடம் கேட்டல் சொல்வார்கள். களத்தில் இலகுவான அறிமுகத்தை கொடுக்க மட்டுமே நான் மேலே சொல்லிய வகைப்படுத்தலை சொல்லியுள்ளேன் . எனது அறிவுக்கு , வாசித்து, பார்த்து அறிந்த அளவில் இவை இயற்கைக்கு முரண் அல்ல. சமூக , தொலைகாட்சி , நண்பர் வட்டம், பெற்றார் என்பவரின் நடவடிக்கை போன்ற சூழல் காரணிகளால் ஏற்படுகிறது என்று பலரும் எண்ண தலைப்பட்டலும் அவை தாயின் இருந்து பிள்ளை பிறப்பதற்கு முன்பே தீர்மனிக்கப்பட்டு விடுகிறது என இப்போது ஆய்வுகள் சொல்கிறன. சிறு பிள்ளைகள் 3-8 வயதுகுள்ளாகவே அவர்களது பாலியல் தெரிவு (sexual orientation) க்குரிய அறிகுறிகளை காட்ட முற்படுவார்கள் என்றும் அறியப்பட்டுள்ளது. இது அண்மையில் கனடாவில் உள்ள அல்பேட்டா மாநிலத்தில் ஒரு பெண் பிள்ளை மிக சிறுவயதிலேயே தான் ஆண் ஆக உணர்ந்து வந்ததையும் ஆணாக மாற விரும்பியதையும் , இப்போது தான் ஆண் என வெளிப்படையாக 11 வயதில் எல்லோருக்கும் அடையாளபடுத்த தொடங்கியதையும் கனேடிய செய்திகளில் வாசித்தேன். When do I get to be a boy?’: Transgender youth can’t remember a time when he was happy to be a girl http://news.nationalpost.com/2013/09/03/when-do-i-get-to-be-a-boy-transgender-youth-cant-remember-a-time-when-he-was-happy-to-be-a-girl/ இதே போல மேலே சொன்ன ஒவ்வொரு பாலியல் பாகுபாட்டு குழுவினரும் தமது பாலியல் தெரிவு பற்றி தாம் சரியாக புரிந்து கொள்ளாத சிறு வயதிலேயே (3-8) அவர்களின் நடத்தைகளில் வேறுபாடுகள் இருப்பதையும் இவை பற்றி திறந்த மனதுடைய (open minded) பெற்றோர் அவதானித்து வந்ததை செய்திகளில், ஆய்வு கட்டுரைகளில், ஆவண விடியோ தொகுப்புக்களில் காணமுடியும்.

இது முற்றிலும் ஒரு தவறான எண்ணக்கரு. உண்மையில் ஆய்வு செய்யும் விஞ்ஞானிகள் விலங்களில் ஓரின சேர்க்கை இருக்கும் என்பதை ஆராய்வதை ஓரின சேர்க்கை மீது இருக்கும் சமூக எண்ண கரு காரணமாக (bias) தவித்தார்கள் என்பது தான் சரியாக இருக்கும். இந்த விக்கிபீடிய இணைபுக்களில் ஓரின சேர்க்கை நடத்தையில் ஈடுபடும் விலங்குகளின் பட்டியலை காணலாம். http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_animals_displaying_homosexual_behavior http://en.wikipedia.org/wiki/Homosexual_behavior_in_animals

கருத்துக்களுக்கு பதில் எழுதும் முன் மேலே எழுதிய கருத்துகளை வசித்து கிரகித்து கருத்து எழுதுவீர்களா? அல்லது கண்ணனை மூடி கொண்டு நான் நினைப்பது மட்டும் தான் சரி? அல்லது நீங்கள் சொல்வது பிழையாக இருந்தாலும், அதை சரி என்று நிறுவ தலை கீழாக நிற்பீர்களா? ஆண் குறி பலப்பட்டாமல் புணர்வு சாத்தியமில்லை, ஆனால் ஆண் உடலுறவை விரும்பாவிட்டால் , ஆண் குறி பலப்பட்டது என்பது தவறானது மேலே தெளிவாகவே சொல்லப்பட்டுள்ளது, ஆண் உணர்வு ரீதியாக உடலுறவுக்கு தயாராக இல்லாவிட்டாலும், ஆண் குறி பலமடைய தொடுகை மட்டுமே போதுமானது.

இந்த திரி பற்றிய எனது கருத்துக்களை பலரது கருத்துக்களையும் பார்த்த பின் ஒரு தொகுப்பாக வைக்கலாம் என நினைக்கிறேன். அதானால் எனது வாக்கையும் போடவில்லை. நேற்று போட்டுவிட்டு அழித்து விட்டேன். வாத்தியார் சரியாக சொல்லியிருக்கிறார். ஒரு ஆணின் அனுமதி இல்லாமல் அவரது ஆணுறுப்பை தொடுவது, அல்லது மற்றவரது பாலுறுப்பை ஆணின் மீது திணிப்பது...... அல்லது வாய் மூலம் ....................... வல்லுறவு எனும் சொல்லுக்கு நான் = Rape/ assault இரண்டையும் சமமாக எடுக்கிறேன். ஏற்கனவே சொன்னது போல அனுமதியற்று உடலுறவு கொள்வது மட்டும், பாலியல் வல்லுறவு அல்ல என சொல்லி கொண்டு இந்த கருத்து பலருக்கும் உணர்வு ரீதியாக ஒன்று படாவிட்டால் ஆணுறுப்பு விறைப்படையாது அதனால், பெண்ணால் வன்புணர்வு செய்ய முடியாது எனும் தவறான ஒரு எண்ணம் இருப்பதால் அதற்கு மட்டும் பதில் சொல்கிறேன். ஆணின் ஆண் குறி விறைப்படைவது தன்னிசையானது (involuntary). அதாவது ஆண் உணர்வு ரீதியாக பாலுறவுக்கு தயாராக இல்லாவிட்டலும் (விரும்பாவிட்டாலும்), தொடுகை மூலம் ஆண் குறியை விறைப்படைய செய்ய முடியும். Much like female erectile response, male erectile response is involuntary, meaning that a man need not be aroused for his penis to become erect and be placed in a woman's vagina; mechanical stimulation is all that is necessary. http://en.wikipedia.org/wiki/Rape_by_gender#cite_note-involuntaryErection-23 இது ஒரு விஞ்ஞான கட்டுரையின் ஒரு பகுதி Sexual molestation of men by women Philip M. Sarrel M.D.,William H. Masters M.D. Archives of Sexual Behavior 11 (2): 82–88. http://link.springer.com/article/10.1007%2FBF01541979 In the absence of prior documentation that men or boys can be and are sexually assaulted by women, there has been widespread belief that it would be almost impossible for a man to achieve Or maintain an erection when threatened or attacked by a woman. Widespread acceptance of this sexual myth has had unfortunate implications for medicine, psychology, and law. Its persistence in our culture has meant that male victims of sexual assault have not been identified and that their psychotherapeutic needs have remained unmet. Sexual abuse of men by women has been an integral but little publicized part of many cultures. Most of the sexual abuse has been committed by older females on young males. It has ranged from casual masturbation to quiet the irritable or fearful child to long-continued incestuous relationships. What has not been really understood is the fact that sexual dysfunction or disorder can occur as consequence of the male sexual abuse. Four women wanted in alleged sex assault of 19-year-old man in downtown Toronto http://news.nationalpost.com/2013/04/07/four-women-wanted-in-alleged-sex-assault-of-19-year-old-man-in-downtown-toronto/ இது இந்த வருடம் கனடாவில் வந்த செய்தி