மெசொபொத்தேமியா சுமேரியர்

சீச்சீ அப்பிடிப் போடுவனா?? ஆகா சந்தோசம் முழுக்க வாசியுங்கோ வாசிக்கிற இந்தச்சனங்கள் இப்பிடி நினைப்பினமோ அப்பிடி நினைப்பினமோ எண்டு நினைச்சு நினைச்சே எழுதிற நேரம் வீணாகிது.

பகுதி 4 மதியம் சாப்பிட மீன்குழம்பும் கத்தரிக்காய்ப் பால்க்கறியும் கோவா வறையும் செய்து வைத்திருந்தா தினேஷின் அம்மா. சாப்பிடத்தவுடன் வாங்கோ தாமரைக்கு குளம் பாத்திட்டு வருவம் எண்டு நிசா எங்களைக் கூட்டிக்கொண்டு போனா. மாமிமார் வரேல்லை என்றிட்டு வீட்டிலயே நிண்டினம். குளம்முழுவது தாமரைப் பூ. நான் அன்றுதான் முதல் முதல் ஒரு பெரிய குளத்தை தாமரைப் பூக்களுடன் கண்டது. எனக்கு இறங்கிப் போய் பூக்களை பிடுங்கவேண்டும் என்ற ஆசை எழ செருப்பைக் கழற்றிவிட்டு குளத்துக்குள் இறங்க வெளிக்கிட ஐயோ அதுக்குள்ள இறங்கக் கூடாது. சேத்துக்க கால் புதைத்து போயிடும். அதோட தாமரைக்கு கண்டின்ர வெறும் காலில சிக்கிடும் என்றும் நிசா பயம் காட்ட நான் என்ன செய்யிறது எண்டு தெரியாமல் நிண்டன். எனக்கோ பூக்களில் மூன்று நான்கைப் பிடுங்கியே தீரவேணும் எண்ட அவா. என்ன செய்யிறது எண்டு யோசிச்சிட்டு உங்கட வீட்டில கொக்கத்தடி இருக்கோ என்று கேட்க நிசா ஓம் எண்டா. நானும் தம்பியும் நிசாவும் வீட்டைகொக்கத்தடியை எடுக்கப் போக விறாந்தையில் இருந்து எல்லாரும் கதைச்சுக்கொண்டு இருக்கினம். நாங்கள் பூப் பிடுங்குவது பற்றிக் கதைக்க, அன்ரி உவளுக்கு சின்னனில இருந்தே பூக்கண்டுப் பயித்தியம் என்று சொல்லிச் சிரிக்க எல்லாரும் சேர்ந்து சிரிக்க எனக்கு கடுப்பாகுது தினேசும் சேர்ந்து சிரித்தது. நான் யாரையும் பற்றிக் கவலைப்படாமல் நிஷாவைக்கொண்டு கொக்கத்தடியை எடுத்துக்கொண்டு நானும் நிஷாவும் மட்டும் திரும்பிப் போறம். நாங்கள் றோட்டால கொக்கத்தடி கொண்டு போக எதுக்கு என்று கேட்டுவிட்டு எல்லாரும் சிரிக்கினம். நான் யாரையும்பற்றிக் கவலைப்படாமல் கொக்கத்தடியைக் காவிக்கொண்டு போறன். கொக்கத்தடியால் பூவை ஆய நீட்டினால் இரண்டே இரண்டு பூத்தான் எட்டுது. அதுக்கு மேல கொக்கததடியின் நீளம் போதவில்லை. வீட்டை போய் ஒரு தடியும் கயிறும் எடுத்துவாறீரோ என்று நிசாவைக் கேட்க, நாளைக்குப் பிடுங்குவம். இப்ப வீடடை போவம் வாரும் என்கிறா நிசா. நிஷாவிடம் கொக்கத்தடியைக் கொடுத்துவிட்டு தங்கப் பதக்கம் வென்று வருமாப்போல அந்தப் பூக்களைக் கொண்டு போகிறேன். என் தங்கைகளும் சின்ன மாமியும் ஓடிவந்து பூ க்களைப் பார்க்க எனக்குப் பெருமிதமாக இருக்கு. யாரிடமும் கொடுக்காமல் நானே பூக்களை வைத்திருக்கிறன். இரவும் என் படுக்கைக்குப் பக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டே தூங்குகிறேன். காலையில் எழுந்து பார்த்தால் என் பூக்களைக் காணவில்லை. படுக்கையைச் சுற்றித் தேடிவிட்டு பார்த்தால் தம்பி தங்கைகள் எழுந்திருக்கவில்லை. முன்பக்கம் விறாந்தையில் தினேஷ் அன்ரி மாமிமார் கதைத்துக்கொண்டு இருக்கினம். அங்கு என் பூக்கள் இல்லை. மாமியாக்கள் வெள்ளணவே எழும்பிவிட்டினம். அவைதான் என் பூக்களை எடுத்திடடினமோ என்ற சந்தேகத்தோட என்ர பூக்களைக் காணேல்லை என்கிறேன். உங்கடை பூக்களை யார் எடுக்கப் போயினம் என்கிறார் தினேஷ். நான் பொய்யா சொல்லுறன் என்று மனதில நினைத்தாலும் வெளியில எதுவும் சொல்லாமல் யாழ்ப்பாணம் வந்தபோது நல்லா என்னோட வழிஞ்சவர். இப்ப ஏன் நல்ல பிள்ளை போல் இருக்கிறார் என்று புரியாமல் நான் குசினிக்குப் போய் நிஷாவிடம் என்ர பூக்களைக் கண்டீரா என்று கேட்க நான் காணேல்லை என்கிறா நிசா. மாமிதான் வேண்டுமென்றே எங்காவது எடுத்து ஒளித்து வைத்திருப்பாவோ என்ற ஐயம் எனக்கு எழுகிறது. ஆனாலும் எப்பிடிக் கேட்கமுடியும்? போய் பல்லைத் தீட்டிப் போட்டு வாங்கோ. நிசா பாத்ரூம்மைக் கொண்டேக் காட்டு, துவாய் குடு என்றும் சொல்கிறார் தினேஷின் அம்மா. துவாய் என்னட்டை இருக்கு என்று சொல்லிவிட்டு கோபால் பற்பொடியையும் லக்ஸ் சோப்பையும் எடுத்துக்கொண்டு போகிறேன். முகம் கழுவிவிட்டு வர கோலுக்குள் வந்த தினேஷ் கவலைப்படாதேயும் நான் நாளைக்கு உமக்கு பூப்பிடுங்கித்தாறன் என்கிறார். மனதுக்குள் சொல்லமுடியாத பூரிப்பு ஏற்பட தாங்ஸ் என்றபடி நான் அறைக்குள் செல்கிறேன். அன்று மாலை தினேஷ் அவர்களின் வயலைக் காட்டுகிறேன் என்று எம்மையெல்லாம் அழைத்துக்கொண்டு போகிறார். அழகான ஊர்தான். பார்க்கும் இடமெங்கும் படங்களில் வரும் காட்சிகள் போல் வயல்கள். சில இடங்களில் நெற்போர்கள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. சில வயல்களில் இன்னும் அறுவடை செய்யவில்லை. வாய்க்கால் வரம்புகளில் வல்லாரைக் கீரைகள். தென்னந்தோப்புகள், வாய்க்கால்கள் என்று மனம்மட்டிலா மகிழ்ச்சி கொள்கின்றது. பாம்பு என்று தினேஷ் கூற ஆ என்று கத்தியபடி நாங்கள் சிதறி ஓடுகிறோம். கொஞ்சத் தூரம் ஓடிவிட்டுப் பார்த்தால் தினேஷ் அந்த இடத்திலேயே நின்று சிரிக்கிறார். அவர் பகிடிக்கு எங்களைப் பயப்பிடுத்தி இருக்கிறார் என்று அப்பத்தான் தெரிகிறது. இன்னும் கொஞ்சத் தூரம் போனதும் ஒருசிறிய ஆறு வருகிறது. ஆற்றில் இறங்கிக் கால் நனைக்க எல்லாருக்கும் ஆசை வருது. ஒருத்தரும் இறங்கவேண்டாம். ஆறு ஆழம் என்கிறார் தினேஷ். எனக்கு அவர் சொல்வதில் நம்பிக்கை இல்லாமல் ஏன் ஆறு எண்டால் உங்களுக்குத் பயமோ என்கிறேன் நான். ஏன் உமக்குப் பயம் இல்லையோ? என்று அவர் கேட்க்க நான் இல்லை என்று தலையாட்டுகிறன். வாரும் நிசா நாங்கள் இறங்குவம் என்று கேட்க ஐயோப்பா நான் வரேல்லை என்கிறார் அவர். நீங்கள் வாங்கோ மாமி என்கிறேன். அவரும் மாடுதான் என்று சொல்லிக்கொண்டு இருக்க, எதிர்பாராமல் தினேஷ் என்னை வந்து தூக்கி ஆற்றுக்குள் எறிவதுபோல் கொண்டு போகிறார். அவர் என்னைத் தூக்கியது எனக்கு மகிழ்வு பயம் இரண்டையும் ஒருங்கே தருகிறது. தற்செயலாய் தூக்கிப் போட்டுவிடுவாரோ என்ற பதட்டமும் என்னை ஆட்கொள்ள "என்னை விடுங்கோ, என்னை விடுங்கோ" என்கிறன். என் செருப்பில் ஒன்று ஆற்றுக்குள் விழுந்துவிட என்னை இறக்கி விடுகிறார் தினேஷ். படங்களில் வாற வில்லியள் பாக்கிற பார்வை மாமி என்னைப் பார்க்கிறா. மற்றவை எல்லாம் விழுந்துவிழுந்து சிரிக்கினம். சின்ன மாமியும் சிரிக்கிறாதான் ஆனாலும் அவ ஒண்டைப் பத்தாக்கப் போறாவே என்ற பதட்டமும் மனதில் ஓட தினேஸ் ஆற்றங்கரையில் இறங்கி என் செருப்பைத் தேடுகிறார். செருப்பைக் காணவில்லை. இப்ப செருப்பில்லாமல் எப்பிடிப் போறது என்று அழுமாப்போல் கேட்கிறேன். நாளைக்கு உமக்கு புதுக் செருப்பு வாங்கித்தாறன் இப்ப என்ர செருப்பைப் போட்டுக்கொண்டு வாரும் என்று தனது செருப்பைக் கழற்றித் தருகிறார். நான் போட வெளிக்கிட பெரிய மாமி கிட்ட வந்து இந்தாடி என்ர செருப்பை நீ போடு. நான் இவற்றை செருப்பைப் போடுறன். எனக்கு உன்னிலும் கால் பெரிசு என்றபடி தினேஷின் செருப்பைப் போட்டுக்கொண்டு முன்னுக்கு நடக்கிறதா. தம்பி தங்கைகளும் போக சொறி நிவேதா என்று என் அருகில் வந்து சொல்கிறார் தினேஷ். நாம் வீட்டுக்குச் சென்றதும் என் தம்பி செருப்புக்கு கதையை எல்லோருக்கும் சொல்ல எல்லாரும் சிரிக்கினம். தினேஷின் அம்மா எங்களுக்கு வெள்ளையாக ஒரு இனிப்புப் பண்டம் தருகிறார். மிகவும் சுவையாக இருக்கு அது. என்ன அது என்று கேடடால் மஸ்கற் என்கிறார் தினேஷ். பக்கத்துக் கடையில் சித்து விற்கிறார்கள் என்று அவர் சொல்ல அடுத்த நான்கு நாட்களும் காலையும் மாலையும் அன்ரியிடம் காசுவாங்கி மஸ்கர் உண்டதை இன்றும் மறக்க ஏலாது. அத்தோட அந்தச் சுவை இன்றுமட்டும் நாக்கில் நிற்கிறது. அடுத்தநாள் காலை எனக்காக அழகான ஒருசோடி செருப்பை தினேஷ் கொண்டுவந்து தர என் மகிழ்வு கட்டுக்கடங்காமல் போகிறது.

இவரில்லை அவர். அவரில்லை இவர்.

நல்ல சந்தோசமாக்கும் இப்ப

என்ர டியிற்றல் கமறா

நல்லா இருங்கப்பு

நல்ல படம் எண்டால்தான் அந்தக் கவலை

பார்த்து முடிச்சதுதானே

பிராமணியின் பாவம் என்னை ஒண்டும் செய்யாது

ஐயா எடுத்தால் அவர் எடுத்தது எண்டு தெரிஞ்சிடுமே ரதி.

All (11) Like (11) விசுகு Monday at 04:47 PM பகலவன் March 8 nunavilan March 8 குமாரசாமி March 7 தனிக்காட்டு ராஜா March 7 ஈழப்பிரியன் March 7 நந்தன் March 7 putthan March 7 தமிழினி March 6 புங்கையூரன் March 6 suvy March 6 எனக்குப் பச்சை வழங்கிய இதனை பேருக்கும் மிக்க நன்றி.

அய்யர் தான் ஆளை வைச்சுச் செய்திருப்பார்

எங்கும் எம்மவரின் நிலை இதேதான் அக்கா. இடைவெளிகள் குறையாது கூடிக்கொண்டேதான் வரப்போகின்றன .

நன்றி ரதி