மெசொபொத்தேமியா சுமேரியர்

எதுக்குச் சொல்லிறீங்கள் என்று புரியலையே

அட நமக்குத் பிடித்த அயிட்டமா இருக்கே

எமக்கு அண்மையிலேயே ஒரு மியூசியமும் இருந்தது. அங்கே ஒவ்வொருநாளும் கலை நிகழ்வுகளும் நிகழ்த்திக்காட்டப்படுகின்றன. அதிலும் அப்சரா நடனம் மிகவும் பிரசித்திபெற்றது. இன்று மாலை ஆறு மணி தொடக்கம் எட்டுமணிவரை அதைச்சென்று பார்ப்பதாக முடிவெடுத்துவிட்டு காலையில் தங்குமிடத்திலேயே காலை உணவை முடித்துக்கொண்டு இன்று மாலை வரை என்ன செய்வது என்று யோசித்தோம். நாம் தங்கியிருந்த விடுதிக்கு முன்பாக நான்கு ஓட்டோக்கள் எப்போதும் நிற்கும். எமது வதிவிடத்துக்கு அண்மையிலேயே பார்க்கவேண்டிய அதிக இடங்கள் இருந்ததனால் நாம் நடந்து சென்று எல்லாவற்றையும் பார்க்கக்கூடியதாக இருந்தது. ஒவ்வொருதடவையும் நாம் வெளியே செல்லும்போது அவர்கள் நால்வரும் ஓட்டோவில் வருகிறீர்களா என்று கேட்பார்கள். நாமும் வேண்டாம் என்று சிறிததபடி தலையாட்டிவிட்டுச் செல்வோம். அன்றும் வெளியில் வர மற்றைய மூவரும் இதுகளைக் கேட்டுப் பயனில்லை என்று எம்மைப் பார்த்துவிட்டுப் பேசாது நிற்க ஒருவன் மட்டும் வழமைபோல் என் ஓட்டோவில் வருகிறீர்களா என்றான் சிரித்தபடி. வருகிறோம் என்றுவிட்டு போகவேண்டிய இடத்தைக் கூறி ஏறி அமர்ந்தோம். ஒரு அழகிய விகாரையின் முன்பாக ஓட்டோ நிற்க அவனின் தொலைபேசி இலக்கத்தை வாங்கிவிட்டு இரண்டு மணி நேரத்தில் வா என்கிறோம். Wat Phnom என்று அழைக்கப்பட்ட ஒரு மேட்டில் அமைந்துள்ள ஒரு பெளத்த விகாரை அங்கு அமைந்திருக்கின்றது. பெண் என்னும் விதவைப் பாட்டி ஒருவர் கண்டுபிடித்த மரத்தின் உள்ளே நான்கு வெண்கலப் புத்தர் சிலைகள் காணப்பட்டனவாம்.அச் சிலைகளைப் பாதுகாப்பதற்கு கிராம மக்களால் ஒரு சிறு குன்று அமைக்கப்பட்டு பென் என்னும் அந்தப் பணக்காரப் பெண் அங்கு ஒரு சிறிய கோவிலைக் காட்டினாராம். அதுவே பின் அவர்களின் புனித இடமாக மாறிப் போற்றப்படுகிறதாம். படிகளும் பெரிய மரநிழல்களுமாக எம்மைக் கவரக்கூடியதாகவே அச் சூழல் அமைந்திருந்தது. ஆனால் நாம் மேலே சென்று பார்த்தால் ஒரு சிறிய விகாரைத்தான் எனினும் அமைவிடத்தைப் பொறுத்து அழகாகக் காட்சி தந்தது. பலர் குடும்பமாகவும் தனியாகவும் வந்து வணங்கியபடி சென்றுகொண்டிருந்தனர். நாம் அங்கிருந்த இருக்கை ஒன்றில் அமர்ந்து இயற்கைக் காட்சிகளையும் போவோர் வருவோரையும் சிறிதுநேரம் இரசித்தோம். சுற்றிவர அரைநெல்லி மரம், பாக்கு மரம் புளிய மரம் என்று கண்ணுக்கு அழகையும் சூழலை அழகாகிக்கொண்டுமிருந்தது. ஒரு கோழியும் அதன் குஞ்சுகளும் அவ்விதத்தில் இரைதேடிக்கொண்டிருந்தன. அதை பார்த்ததும் எம் ஊர் நினைவில் வர மனதை ஒரு வேதனையும் அழுத்தியது. ஊருக்குச் சென்றாலும்கூட இனிமேல் இப்படியான ஒரு காட்சியைப் பார்க்க முடியாது. ஏனெனில் கோழியின் எச்சங்கள் வீடுவளவுகளை அசிங்கப் படுத்துகிறது என்று இப்போதெல்லாம் அங்கு வீடுகளில் கோழிகளை வளர்ப்பதில்லை என்பதை அங்கு சென்றிருந்தபோது பாத்தேன். அரை மணி நேரம் அங்கே இருந்தபின் கீழே இறங்கிவந்தால் ஒரு பெரிய கடிகாரம் நிலத்தில் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. புற்களின் நடுவே புற்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டுப் பார்ப்பதற்கு அழகாகவும் இருந்தது. கீழே வந்து அதைப் பார்த்தபின் ஓட்டோவுக்குப் போன் செய்ய பத்து நிமிடத்தில் வருவதாகக் கூறி வந்து சேந்தார். மதிய உணவை உண்டுவிட்டு நம் பென்னில் இருந்த பெரிய ஒரு கிடைத்த தெருவுக்குச் சென்றோம். பெரிய ஒரு மண்டபத்திலும் அதைச் சுற்றிலும் அமைக்கப்பட்டிருந்த மத்திய சந்தைக்குச் சென்றால் வழமைபோல் புதியவர்களான எம்மைக் கண்டதும் விலைகள் உச்சமாகக் கூறப்பட்டன. விலை அதிகமாக இருக்கே என்றதற்கு வெளிநாட்டில் இருந்து வரும் உங்களுக்கு இது அதிகமா என்ற அலட்சியப் பேச்சு. பல கடைகளில் நாம் போய் கடைக்காரர்கள் வருவதற்காகக் காத்திருந்தாலும் அவர்கள் எம்மை ஏனென்றும் கேட்கவில்லை. அந்த மனநிலை அவர்களுக்கு ஏற்பட என்ன காரணம் என்றும் புரியவில்லை. அதனால் அதிக பொருட்களை வாங்காது சிலதை மட்டும் வாங்கிவிட்டு தங்குமிடத்துக்குத் திரும்பினோம். வீதிகளில் ஆங்காங்கே இப்படிக்கு குவியலாக வயர்கள் காணப்பட்டு நகரின் அழகைக் குலைத்தபடி இருந்தன

அதுபற்றி எழுத வேண்டும் என்றால் நிறைய எழுதலாம். எழுதப் பஞ்சி. உங்களுக்கு அதுபற்றித் தெரிந்திருப்பதனால் இதில் நீங்கள் அங்கு நடைபெற்ற மனிதப் படுகொலைகள் பற்றி விரிவாக எழுதுங்கோ. பச்சைகளுக்கு நன்றி நிழலி, சபேஷ், விளங்க நினைப்பவன் பச்சைகளுக்கு நன்றி சுவி அண்ணா

எழுத்துப் பிழைகளைக் கவனத்திலெடுங்கள்

பிச்சைக்கும் நன்றி. என்னைத் தெரிந்து வைத்துள்ளமைக்கு

வருகைக்கும் பச்சைக்கும் நன்றி தமிழினி

அடுத்தநாட்காலை ஒன்பது மணிக்கு அந்நாட்டில் அந்நாட்டு அரசால் அவர்கள் இன மக்களுக்கே நடைபெற்ற படுகொலைகள் Choeung Ek என்னும் இடத்திலேயே அதிகமாக இடம்பெற்றன. அந்த இடத்தையும் புதைக்கப்பட்ட மக்களின் எலும்புகள் மண்டையோடுகள் மற்றும் ஆடைகள் எனச் சேகரித்து ஒரு நினைவிடத்தை அமைத்துள்ளனர். காலை ஒன்பது மணிக்கு மகிழுந்து எமது தங்குவிடுதிக்கே வந்து எம்மை ஏற்றிக்கொண்டு இன்னும் இரண்டு தங்குவிடுதிகளில் எட்டுப்பேரை ஏற்றிக்கொண்டு ஒருமணி நேரத்தில் அவ்விடத்தை அடையும்போது அங்கே பெரு மழை பெய்துகொண்டிருந்தது. மகிழுந்திலேயே எல்லோருக்கும் வைத்திருந்தனர். குடையைப் பிடித்தபடி கீழே இறங்க ஒருமணி நேரத்தில் மீண்டும் இங்கே சந்திப்போம் என்றபடி மகிழுந்தில் வந்த உதவியாளர் கூறிவிட்டுச் செல்ல நாம் உள்ளே சென்றோம். முன் வாயிலிலேயே 5 டோலோர்ஸ் கொடுத்தால் ஒரு வயர்லெஸ் ஹெட் போன் தருவார்கள். அதை போட்டுக்கொண்டு நடந்தால் அந்தந்த இடங்களில் நடைபெற்ற விடயங்களைக் கூறிக்கொண்டே இருந்தனர். கிட்டத்தட்ட 1975-1979 வரையான காலப்பகுதியில் 1.7 தொடக்கம் 2.5 மில்லியன் மக்கள் இருபதாயிரத்துக்கும் அதிகமான வதைமுகாம்களில் சித்திரவதை செய்து கொல்லப்பட்டனர். பலர் நோயாலும் பட்டினியாலும் இறந்தனர். அமெரிக்கப் போரினால் இடம்பெயர்ந்த வியட்னாமியர், கம்போடியா மக்களைத் திருமணம் செய்திருந்த தாய்லாந்து மக்கள், சீனர்கள், கிறித்தவ மதத்தவர்கள் எனப் பலரும் அவர்கள் இலக்காகிக் கொல்லப்பட்டனர். 1979ம் ஆண்டில் வியட்னாம் கம்பூச்சியா மீது படையெடுத்து அப்படுகொலைகளை முடிவுக்குக்கொண்டு வந்தது. எமது நாட்டில் நடந்ததிலும் மோசமாக தம்மின மக்களையே ஒரு குழு அழித்து முடித்தது. அவர்கள் கூறிய விடயங்களும் மழையும் சேர்ந்து அந்த இடங்களைப் பார்ப்பதற்க்கே பயமாக இருக்க முடிந்தவரை சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு வெளியே வந்தோம். மீண்டும் எம்மை ஏறிக்கொண்டு வதை முகாம் ஒன்றுக்கு கூட்டிச் சென்றனர். அது ஒரு பாடசாலை. அங்கே வகுப்பறைகளை எல்லாம் தம் விருப்பத்துக்கு இடித்து புதிதாக இடைச் சுவர்கள் எழுப்பி சங்கிலிகளால் கட்டி வைத்து வேறுவேறுவிதமாகச் சித்திரவதை செய்ததன் அடையாளங்களும் உபகரணங்களும் காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருந்தன. சித்திரவதை தாங்கமுடியாத பலர் மாடியிலிருந்து குதித்துத் தற்கொலை செய்து இற ந்ததனால் அதைத் தடுக்க கம்பிவேலிகளும் தடுப்புக்களும் அமைக்கப்பட்டிருந்தமை இன்றும் அப்படியே இருக்கிறது. இதுபற்றிய மேலதிக விபரங்கள் அறிய விரும்பினால் இணையத்தளத்தில் தேடிப் பெறுங்கள்

உணர்வுபூர்வமாக நீங்கள் இதை எழுதியுள்ளீர்கள். ஆனாலும் எனக்குத் தெரிந்த பல அம்மாக்கள் சுயநலம் கொண்டவர்களாக எதிர்வினையாற்றுபவர்களாகவே இக்காலத்தில் இருக்கின்றனர். எம் பெற்றோரை வைத்து நாம் எல்லோருக்குமாகப் பொதுவாக எழுதுவது பொருந்தாது இக்காலத்துக்கு.

எப்படி எடுத்தீர்கள். நான் தேடிக் களைத்துப்போனன். நன்றி

லண்டன் மிச்சம் பகுதி நூலகத்தில் ஒருபகுதி முழுதும் இருந்த தமிழ் நூல்கள் இப்போது இல்லை ஒரு மீற்றர் நீளத்துக்கு மட்டும் அடுக்கப்பட்டிருந்தது. ஒருமுறை கேட்டபோது மேட்டன் பரோவில் உள்ள நூலகங்களுக்கு ஒவ்வொரு ஆறு மாதமும் மாற்றுவோம் என்கிறார். அடுத்ததடவை இன்னும் குறைந்திருந்தது. தமிழர்கள் பலர் கொண்டு செல்லும் நூல்களைத் தொலைத்துவிடுகிறார்கள். அதனால் இப்போதெல்லாம் ஓடர் செய்வதில்லை என்றனர். எனக்குத்தெரியாத பெண்மணி ஒருவர் என்னைபோனில் அழைத்து நீங்கள் நூல்கள் வாசிப்பீர்கள் என்று என் நண்பி கூறினார். என் வீட்டில் இருந்த ஒருவர் மூன்று மாத வாடகையும் தராது தன் நூல்களை எல்லாம் இங்கேயேவிட்டுவிட்டுச் சென்றுவிட்டார். உங்களுக்கு வேண்டுமா என்றவுடன் அன்றே சென்று அத்தனை நூல்களையும் எடுத்துவந்து எனக்குத் தேவையானதை எடுத்துவிட்டு ஒரு நூறு நூல்களை நூலகர் செல்வராஜாவுக்குக் கொடுத்தேன். மிகுதி இருந்த நூல்களில் முப்பத்தி நான்கு நூல்கள் மேட்டன் பரோவிலும் Wandsworth நூலகங்களிலும் எடுக்கப்பட்டிருந்தன. அவற்றை நேரில் கொண்டு சென்று கொடுக்க வெட்கப்பட்டு அவர்களின் நூல்கள் போடும் பெட்டியில் போட்டுவிட்டு வந்துவிட்டேன். இவற்றை எடுத்தவரைக்கூட உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். தன்னைப் பெரிய இலக்கியவாதியாகக் காட்டித்திரியும் திருமலையை அடைமொழியாகக் காவித் திரிபவர்.

வருகைக்கும் பச்சைகளுக்கும் நன்றி தமிழினி

உணவகம் சென்று உணவை முடித்துக்கொண்டதும் இனி எங்கு செல்லலாம் என்று மகளைக் கேட்டேன். மதிய வெயிலுக்குள் இடங்கள் பார்க்கப் போய் வேர்த்தொழுகி வராமல் கொஞ்சம் வெய்யில் தணியப் போவோம். இப்ப கோட்டல் காரர் தந்த இலவச சினிமா டிக்கற் இருக்கு படம் பார்க்கப்போவோம் என்றாள். சரி என்று அங்கு சென்றால் புதிதாக இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னரே வெளியாகியிருந்த Will Smith நடித்த Gemini man என்னும் ஆக்சன் திரில்லர். அதுவும் VIP க்கள் மட்டும் பார்க்கும் சினிமா என்றாள் டிக்கற் கவுண்டரில் நின்றவள். 1 st கிளாஸ், பால்கனி என்று பார்த்துள்ளோம் தான். இது என்ன VIP சினிமா என்று குழப்பமாக இருக்க சரி உள்ளே போனால் தெரிந்துவிடும் என்று வாசலுக்குச் செல்ல முற்பட இன்னும் சினிமா ஆரம்பிக்க அரை மணி நேரம் இருக்கிறது. அதுவரை அங்கே சென்று இளைப்பாறுங்கள் என்று ஒரு இடத்தைக் காட்டிட அங்கே செல்ல வாசலில் நின்ற பெண் வெல்கம் மேடம் என்று உடல்வளைத்து வணக்கம் சொல்லி ஒரு இருக்கையைக் காட்ட வெளிநாடுகளில் இருப்பது போல் அழகான சோபாக்கள் தென்பட அதில் சென்று அமர்ந்தோம். சிறிது நேரத்தில் சிறிய ஸ்னாக்ஸ் அடங்கிய ஒரு தட்டைக் கொண்டுவந்து உண்ணுங்கள் என்றுவிட்டு என்ன குடிக்கிறீர்கள் என்றாள். எமக்குத் தேவையானதைக் குடிப்பதற்கு ஓடர் செய்துவிட்டு இதுதான் VIP சினிமாவின் ஸ்பெசல் என எண்ணியபடி கேக்குகளை உண்ணத் தொடங்கினேன். சுவையாக இருந்ததால் நாமிருவரும் ஒன்றைக்கூட மிச்சம் விடவில்லை. குளிர்பானங்களையும் குடித்து முடிய நீங்கள் இப்ப சினிமா பார்க்கச் செல்லலாம் என்றாள். எழுந்து உள்ளே சென்றால் அங்கு எம்மைத் தவிர யாரையும் காணவில்லை .எமது நாடுகளில் இருப்பதுபோல் பிரமாண்டமான சினிமா இல்லாவிட்டாலும் ஐரோப்பாவில் இருபது போன்று சிறியதாகவே காணப்பட்டது. இரு இருக்கைகளை நல்ல வசதியானதாகப் பார்த்து அமர்ந்துகொண்டோம். இருக்கைகள் கால் நீட்டிப் படுத்துப் பார்க்கும்படி வசதியாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது. போர்ப்பதற்கு ஒரு அழகிய போர்வை தலையணை என இருந்தாலும் நான் அவற்றை எதையும் தொடாது அமர்ந்தேன். நேரம் வந்ததும் விளம்பரங்கள் ஓடத் தொடங்கின. இன்னும் இருவர் வந்து தூரத்தில் அமர்வது தெரிந்தாலும் நாம் திரும்பி அவர்களை பார்க்கவில்லை. நேரம் செல்லச் செல்ல குளிரூட்டியின் அதிக குளிர் காரணமாக எனக்கு நடுங்கத்தொடங்க என்ன இப்பிடிக் குளிருது என்று மகளைக் கேட்டேன். அதற்குத்தான் இந்த போர்வையைத் தந்துள்ளனர் என்றுவிட்டு மகள் போர்வையை எடுத்துப் போர்த்திக்கொண்டு திரையில் கவனம் செலுத்த, ஏசியை எப்படிக் குறைப்பது என்பதில் மனம் ஓடியது. இந்தப் போர்வையை எத்தனைபேர் பயன்படுத்தினார்களோ என்னும் எண்ணம் எழ கதிரையில் இருந்த உதவிக்கு அழைக்கும் அழுத்தியை அழுத்தினேன். இரு நிமிடத்தில் ஒருவர் வந்து என்ன மேடம் என்றபடி நின்றார். சரியான குளிராக இருக்கிறது. ஏசியைச் சிறிது குறைக்க முடியுமா என்று கேட்டேன். இதில் போர்வை இருக்கு மேடம் என்று கூறி இன்னுமொரு கதிரையில் இருந்த போர்வையையும் எடுத்துத் தர, எனக்கும் இன்னொன்று வேண்டும் சரியாகக் குளிர்கிறதுதான் என்று மகள் கூறியதும் குறைக்கிறேன் மாம் என்றபடி அவன் நகரப் படம் ஆரம்பித்தது. அவன் சிறிது குறைத்தான் தான் ஆயினும் என்னால் குளிர் தாங்க முடியாது இருக்க, அம்மா ஊத்தை உடுப்புப் போட்டுக்கொண்டா இங்கு ஆட்கள் வருகிறார்கள். ஆகவும் நுணுக்கம் பாராது போர்த்துக்கொண்டு இருங்கள் என்றதும் இரண்டு போர்வைகளையும் காலிலிருந்து இடுப்புவரை போர்த்தபடி இருக்க தன் பையிலிருந்து மெல்லிய யம்பர் ஒன்றை மகள் எடுத்துத் தர அதை போட்டபடி படத்தைப் பார்க்கவாரம்பித்தேன். ஒரு மணிநேரம் கழிய இடைவேளை வர வடிவாகச் சுற்றிப் பார்த்தால் எம்மையும் இன்னும் இருவரையும் தவிர வேறு யாரும் அரங்கில் இல்லை. எமது இருக்கைகளிலேயே குளிர்பானம் மற்றும் பொருட்கள் வைக்க எதுவாக அமைக்கப்பட்டிருக்க இருவர் தட்டுக்களை ஏந்தியபடி வந்து எமக்கு குளிர்பானங்களும் பொப்கோனும் தந்துவிட்டு மற்ற இருவருக்கும் கொடுக்க நகர தேநீர் அல்லது கோப்பி கிடைக்குமா என்கிறேன். சொறி மேடம் இதற்குள் அவை இல்லை. நீங்கள் வெளியில் தான் வாங்கிக் குடிக்கவேண்டும் என்றுவிட்டுப் போக வேறு வழியின்றி ஆறவிட்டு யூஸைக் குடித்து முடித்தேன். படம் மீண்டும் ஆரம்பித்து ஓடவாரம்பித்தது. பரவாயில்லை நல்ல கவனிப்புத்தான். ஆனால் ஆட்கள் நிறைய வாராததுக்குக் காரணம் விலை அதிகமாக இருக்கும் போல என்று மனதில் நினைத்தபடி படம் பார்த்து முடித்தோம். வெளியே வந்து மீண்டும் கவுண்டரில் சென்று விலையை விசாரித்தால் ஒருவருக்கு 25 டொலர்ஸ் என்கிறார்கள். நாம் ஏதும் தவறாக ரிவியூ எழுதினாலும் என்று நன்றாகத்தான் எம்மை உபசரிக்கிறார்கள் கோட்டல் நிர்வாகம் என்று கூறிச் சிரித்தபடி வெளியே வந்தால் பயங்கர வெய்யில்.

நல்லதொரு செயற்பாடு

நீங்களும் கவிதைதானா ?? சரி எழுதுங்கோ தொடர்ந்து

எல்லாரும் வெள்ளணவே தொடங்கியாச்சாக்கும். அவசரக் குடுக்கைகள். கவிதை நன்று அண்ணா.

எம்மவர்கள் மிக நன்றாகப் பலபாடல்களைச் செய்கின்றனர். எத்தனை அழகானவர்கள் நடிகர்கள் எம் தேசத்திலிருக்கிறார்கள். அவர்களை விட்டுவிட்டு வெள்ளைக்காரர்களை, மற்றவர்களையும் போட்டிருப்பதனால் இந்தப் பாடல்க் காடசிகள் எனக்குப் பிடிக்கவில்லை குமாரசாமி .

ரத்த மகுடம் 91 ஐக் காணவேயில்லை குங்குமம் தொடர்களில். வேறு யாராவது முயன்று கண்டுபிடித்தால் போட்டுவிடுக. ரத்த மகுடம்-92 பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர் நெகிழ்ந்த நரம்புகள் சட்டென பாறையைப் போல் கடினமாகின.‘‘என்ன கேட்டீர்கள்..?’’ கரிகாலனை உதறியபடியே சிவகாமி நாசி துடிக்கக் கேட்டாள். உதறியவளை இழுத்து அணைத்தான் கரிகாலன்: ‘‘ஒரு காத தொலைவில் இருந்தபடி ஒருவர் சுவாசித்தாலும் அந்த ஓசையை உள்வாங்கும் இயல்பு படைத்தவள் நீ என்பது உலகுக்கே தெரியும்... அப்படியிருக்க உன் செவியை வருடிய என் சொற்களின் அர்த்தம் உனக்குப் புரியவில்லையா..?’’ ‘‘இல்லை...’’‘‘நம்பும்படி இல்லையே..?’’‘‘இதுவரை எதைத்தான் நம்பியிருக்கிறீர்கள்..?’’ ‘‘அனைத்தையும் நம்புவதால்தானே சகலத்தையும் நம்பாமல் இருக்கிறேன்!’’ ‘‘இந்த வார்த்தை ஜாலங்கள் என்னிடம் வேண்டாம்...’’ சீறியபடி அவனை விட்டு விலகினாள்: ‘‘முத்துக்கள் உதிர்ந்தாலும் பரவாயில்லை... சொல்லுங்கள்... என்ன கேட்டீர்கள்..?’’‘‘அதங்கோட்டாசான் உயிருடன் இருப்பதை சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தரிடம் தெரிவித்து விட்டாயா என்று கேட்டேன்...’’‘‘இதை ஏன் என்னிடம் கேட்கிறீர்கள்..?’’‘‘உன்னிடம் கேட்காமல் வேறு யாரிடம் வினவ முடியும்..?’’ ‘‘உரியவரிடம்...’’‘‘அவரிடம்தானே கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன்!’’ எரித்து விடுவதுபோல் கரிகாலனைப் பார்த்தாள் சிவகாமி: ‘‘போதும்... விளையாடுவதற்கும் எல்லையிருக்கிறது...’’ ‘‘அந்த எல்லையை வகுத்தது யார் சிவகாமி..?’’‘‘நீங்கள்!’’‘‘நானா..?’’‘‘ஆம்... கணம்தோறும் எல்லையை விரிவுபடுத்திக்கொண்டே செல்கிறீர்கள். இதோ, இப்பொழுது சாளுக்கிய மன்னரிடம் ஏதோ தகவலைச் சொல்லிவிட்டாயா என்று கேட்டீர்களே... அப்படி!’’ ‘‘இது எல்லையை விரிவாக்கும் செயலா..?’’ ‘‘இல்லையா..? சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தருக்கும் எனக்கும் என்ன தொடர்பிருக்கிறது..?’’ ‘‘அதைச் சொல்லாமல் நீதானே விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறாய்!’’‘‘இன்னமும் என்னை நீங்கள் நம்பவில்லை... அப்படித்தானே..?’’ உதட்டைக் கடித்தபடி கேட்ட சிவகாமி, சட்டென திரும்பி நடக்கத் தொடங்கினாள்: ‘‘என் அண்ணன் என்னை நம்புகிறார்... அது போதும்...’’ அவளுடன் இணைந்தபடியே கரிகாலன் நடக்கத் தொடங்கினான்: ‘‘அண்ணனா..? அது யார் சிவகாமி... நான் அவரைச் சந்தித்ததேயில்லையே!’’ நின்ற சிவகாமி தன் காலை உயர்த்தி ஓங்கி தரையை அடித்தாள்: ‘‘பல்லவ இளவரசர் இராஜசிம்மர்தான் என் அண்ணன்... உங்கள் முன்னால்தானே என்னை தன் சகோதரி என்றார்... அதற்குள் மறந்துவிட்டீர்களா..?’’ ‘‘குடிமக்கள் அனைவரையும் தன் உடன் பிறந்தவர்களாக நினைப்பது அவரது வழக்கம்... அப்படி...’’ ‘‘என்னையும் தன் சகோதரியாக ஏற்றுக்கொண்டார்... பூவை புஷ்பம் என்றும் சொல்லலாம்... மலர் என்றும் அழைக்கலாம்... எப்படியிருந்தாலும் அது பூதான்... நான் அவர் சகோதரிதான்... எனவே...’’ ‘‘பல்லவ பிரஜை என்கிறாய்... சாளுக்கிய மன்னருக்கும் உனக்கும் தொடர்பேதும் இல்லை என்கிறாய்... அப்படி...’’ ‘‘...தான்! இப்பொழுது விளங்கிவிட்டதல்லவா..?’’ ‘‘விளங்காததால்தான் விளக்கம் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன்!’’ நேருக்கு நேராக கரிகாலனை உற்றுப் பார்த்தாள் சிவகாமி: ‘‘உங்கள் பிரச்னை என்ன..?’’ ‘‘சிக்கலை அறிவதுதான்...’’‘‘சிக்க வைத்தா..?’’ ‘‘சிக்குகளை அவிழ்த்து..!’’ ‘‘அவிழ்ப்பது போல் தெரியவில்லை...’’ தலையைச் சிலுப்பிக் கொண்டாள் சிவகாமி: ‘‘மேலும் மேலும் முடிச்சிடுபவராகத்தான் இருக்கிறீர்கள்...’’ ‘‘முடிச்சுப் போடுவதே அவிழ்ப்பதற்குத்தான்...’’ ‘‘அதாவது..?’’ ‘‘பொறியை வைப்பதே பிடிக்கத்தான்!’’ ‘‘பிடித்துவிட்டதாகக் கருதுகிறீர்களா..?’’ ‘‘இல்லை என்கிறாயா..?’’ ‘‘பிடிபட்டது அப்பாவி என்கிறேன்!’’ ‘‘எந்த விதத்தில்..?’’ ‘‘எல்லா வகையிலும்!’’ சொல்லும்போதே சிவகாமிக்கு மூச்சு வாங்கியது. எந்தளவுக்கு அவள் உள்ளுக்குள் வெந்து சாம்பலாகிறாள் என்பதை அனலாக வெளிப்பட்ட அவளது சுவாசம் உணர்த்தியது: ‘‘எப்படி வளைத்து வளைத்து நீங்கள் கேட்டாலும் பதில் ஒன்றுதான். சாளுக்கிய மன்னருக்கும் எனக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை... இல்லை... இல்லை... இதுதான் உண்மை..!’’ ‘‘யாருக்கு..?’’ ‘‘என்ன..?’’ ‘‘யாருக்கு உண்மை என்று கேட்டேன்!’’‘‘நபருக்கு நபர் உண்மை மாறுமா..?’’‘‘மாறும்... அதற்கு நாம் இருவருமே உதாரணம்! சிவகாமி... தொடக்கம் முதலே நாம் இருவர் மட்டுமல்ல... நாம் சந்தித்த அனைவருமே - சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர், சாளுக்கிய போர் அமைச்சர் ராமபுண்ய வல்லபர், கடிகை பாலகன், பல்லவ இளவரசர்... என சகலரும் அவரவருக்கான உண்மைகளுடன்தான் நடமாடிக் கொண்டிருக்கிறோம்... அதனாலேயே நம் கதையை பிற்காலத்தில் யார் சொன்னாலும் எழுதினாலும் அதை யார் பார்வையில்... யாரது கண்ணோட்டத்தில் சொல்வது எனத் தடுமாறுவார்கள்... ஏனெனில் பலரது பார்வையில் பலவாறாக கிளை பரப்பும் வல்லமை படைத்தது நம் கதை..!’’ ‘‘நல்ல கதை!’’ இகழ்ச்சியுடன் சொன்ன சிவகாமி நகர முற்பட்டாள்.கரிகாலன் அவளது கரங்களைப் பிடித்து தடுத்து நிறுத்தினான்: ‘‘எங்கு செல்கிறாய்..?’’ ‘‘எனக்கான உண்மையைத் தேடி!’’‘‘அதற்கு எனக்கான உண்மையின் வழியேதான் நீ பயணப்பட்டாக வேண்டும்...’’ ‘‘கட்டளையா..?’’‘‘தண்டனை!’’ அழுத்தம்திருத்தமாகச் சொன்ன கரிகாலன், சட்டென சிவகாமியை இழுத்து தன் மார்பில் சாய்த்தான். அவள் சுதாரித்து விலகுவதற்குள் அவள் இதழ்களில் தன் உதட்டைப் பதித்தான்: ‘‘சிவகாமி... கவனி... சற்று நேரத்துக்கு முன் நிலவறையில் ஒரு முதியவரைச் சந்தித்தாயே... ம்... ம்... இளைஞர்களுக்கு எல்லாம் பயிற்சி அளித்துக் கொண்டிருந்தாரே... அவரேதான்... அவர்தான் அதங்கோட்டாசான்! அவர் உயிருடன் இருக்கும் தகவலை... ம்ஹும்... புருவத்தை இப்படி உயர்த்தாதே...’’ என்றபடி தன் ஒரு கரத்தால் அவளது புருவங்களை நீவினான் கரிகாலன்: ‘‘நீ எழுதுவது போலவே எழுதி... அந்த ஓலைக்குழலுக்கு உனது முத்திரையையிட்டு... அதை சாளுக்கிய ஒற்றனிடம் கொடுத்துவிட்டேன்... இந்நேரம் சாளுக்கிய மன்னருக்கு அந்த விவரம் போய்ச் சேர்ந்திருக்கும்!’’ ‘‘எதற்காக இப்படிச் செய்தீர்கள்..?’’ ‘‘உண்மையை நோக்கிப் பயணப்பட... அதாவது... எனக்கான உண்மையை நோக்கி நீ செல்ல!’’ ‘‘மறுத்தால்..?’’‘‘எந்த நோக்கத்துக்காக ‘சிவகாமி’யைப் போல் நீ நாடகமாடிக் கொண்டிருக்கிறாயோ... அந்த நோக்கம் நிறைவேறாமல் போகும்..!’’ ‘‘மிரட்டுகிறீர்களா..?’’‘‘சேச்சே... உனக்கு உதவி செய்கிறேன்..!’’ அவள் கன்னத்தை அழுத்தமாகக் கடித்துவிட்டு இமைக்கும் நேரத்தில் கரிகாலன் விலகினான்: ‘‘இன்று இரவு பாண்டிய இளவரசனுக்கு விருந்தளிக்கப் போகிறான் சாளுக்கிய இளவரசன்... அதற்கு உனக்கும் அழைப்பு வரும். மறுக்காமல் செல். தனிமையில் பாண்டிய இளவரசன் உன்னிடம் ஓலை ஒன்றைக் கொடுப்பான்... அதை அப்படியே கொண்டு வந்து என்னிடம் கொடு!’’ சிவகாமியின் கன்னத்தில் தட்டிவிட்டு கரிகாலன் அகன்றான்.வெறித்தபடி எத்தனை கணங்கள் சிவகாமி அங்கு நின்றாளோ... சுயநினைவுக்கு அவள் வந்தபோது கதிரவன் உச்சியில் இருந்தான்.முகமெல்லாம் இறுக மெல்ல அந்த நந்தவனத்தைவிட்டு வெளியே வந்தாள். வணிகர் வீதியைக் கடந்து, தான் தங்கியிருந்த சத்திரத்துக்கு வந்தாள். எதிர்பார்த்ததுபோலவே இரவு விருந்துக்கு அழைப்பு வந்திருந்தது. தலையசைத்துவிட்டு ஸ்நான அறைக்குள் நுழைந்தாள். கதவை இறுகத் தாழிட்டுவிட்டு தன் இடுப்பில் இருந்து ஓலைக்குழல் ஒன்றை எடுத்து முத்திரையை உடைத்தாள். பாதுகாப்புடன் வைக்கப்பட்டிருந்த ஓலையை எடுத்துப் படித்தாள்: ‘அதங்கோட்டாசான் உயிருடன் இருக்கிறார்...’ அவளது கையெழுத்தில், அவளைப் போலவே கரிகாலன் எழுதியிருந்தான்! சிவகாமியின் உதட்டில் புன்முறுவல் பூத்தது. தன் இடுப்பில் இருந்த சுருக்குப் பையை எடுத்தாள். அதனுள் இருந்த சிக்கிமுக்கிக் கல்லை எடுத்து உரசி, நெருப்பை வரவழைத்தாள். அந்த ஓலையைப் பஸ்பமாக்கினாள்.பின்னர் அலுப்புத்தீர வாசனைப் பொடிகளைப் பூசியபடி குளித்து முடித்தாள். அறுசுவை உணவு காத்திருந்தது. சாப்பிட்டாள். அறைக்குச் சென்று படுத்தாள்.உறக்கம் கலைந்தபோது இருட்டத் தொடங்கியிருந்தது.தன்னை அலங்கரித்துக்கொண்டு வெளியே வந்தவள், சாளுக்கிய இளவரசர் தங்கியிருந்த மாளிகையை நோக்கி நிதானமாக நடந்தாள்.வாசலில் காத்திருந்த ராமபுண்ய வல்லபர், பார்வையாலேயே அவளை வரவேற்று அழைத்துச் சென்றார். மாளிகை நந்தவனத்தில் பந்தல் போடப்பட்டிருந்தது. சற்றுத் தள்ளி கூத்து நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. தனக்குரிய ஆசனத்தில் அமர்ந்திருந்த பாண்டிய இளவரசன் கோச்சடையன் இரணதீரன், எழுந்து நின்று சிவகாமியை வணங்கினான். பதிலுக்கு வணக்கம் தெரிவிக்காமல் சிலையென நின்றாள் சிவகாமி. அவள் பார்வை பாண்டிய இளவரசனின் மீது படியவில்லை. பதிலாக கோச்சடையன் இரணதீரனுக்குப் பக்கத்தில், பாண்டிய இளவரசனின் தோழனாக நின்றிருந்த வாலிபனின் மீது படிந்தது. அந்த வாலிபன், கரிகாலன்தான்! (தொடரும்) செய்தி: கே.என்.சிவராமன் ஓவியம்: ஸ்யாம்

ரத்த மகுடம்-90 பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர் சிந்தனை தடைப்பட தலையை மட்டும் திருப்பினார் சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர்.‘‘என்ன..?’’ என்பதற்கு அறிகுறியாக அவரது புருவங்கள் உயர்ந்தன.‘‘நமது போர் அமைச்சர் ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபரிடம் இருந்து செய்தி வந்திருக்கிறது...’’ காவலர் தலைவன் பயபக்தியுடன் தெரிவித்தான். அவன் கையில் எந்த ஓலையும் இல்லாததை விக்கிரமாதித்தர் கண்டுகொண்டார்: ‘‘வரச் சொல்...’’ உத்தரவுக்கு அடிபணிந்து அவரை வணங்கிவிட்டு வெளியேறினான் காவலர் தலைவன். மீண்டும் சாளரத்துக்கு வெளியே தன் பார்வையைத் திருப்பினார் சாளுக்கிய மன்னர். அவரால் எந்த முடிவுக்கும் வர இயலவில்லை. நாட்டைப் பறிகொடுத்த பல்லவ மன்னர் பரமேஸ்வரவர்மன், இன்னமும் மறைந்து திரிகிறார். பல்லவ நாட்டை மீட்பதற்கான எந்த நடவடிக்கையிலும் அவர் இறங்கவில்லை.அப்படியும் சொல்ல முடியாது. படைகளை அவர் திரட்டி வருவதாக ஒற்றர்கள் தெரிவிக்கிறார்கள். ஆங்காங்கே பாசறைகள் அமைக்கப்பட்டும் வருகின்றன. சாளுக்கிய நாட்டைத் தாக்கவும் தன் படையின் ஒரு பிரிவை அனுப்பினார். அப்போரில் பல்லவ மன்னர் தோல்வியும் அடைந்தார். இவை அனைத்துமே சாளுக்கிய மன்னருக்கு விளையாட்டாகத் தெரிந்தது. பல்லவ மன்னரின் மனதில் என்னதான் இருக்கிறது..? எதற்காக இப்படி போக்கு காட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்..? இந்த வினாதான் சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தரைக் குடைந்துகொண்டிருந்தது. இதில் ஏதோ செய்தி இருக்கிறது. குறிப்பாக சாளுக்கியர்களான தங்களுக்கு. அது என்ன..? பல்லவர்களின் உபதளபதியும் சோழ இளவரசனுமான கரிகாலன் எதற்காக காஞ்சிக்கு வந்தான்... இப்பொழுது எதற்காக மதுரைக்கு சென்றிருக்கிறான்..? காஞ்சியில் இருந்தபோது கடிகைக்கு ஏன் சென்றான்..? அர்த்த சாஸ்திர ஓலைச்சுவடியில் சிவகாமி குறித்த மர்மம் இருப்பதாகச் சொல்லி அங்கு அவனை அனுப்பியதும், தான்தான்... ஆனால், உண்மையில் தன் வார்த்தைக்கு கட்டுப்பட்டுதான் கடிகைக்கு கரிகாலன் சென்றானா..? அர்த்த சாஸ்திர சுவடிகளை அவன் எடுத்ததாக வேளிர்களின் தலைவனாக தன்னால் ‘முடி’சூட்டப்பட்ட பாலகன் சொல்கிறான்... ஆனால், எடுத்த சுவடிகளை இப்பொழுதுவரை அவன் படிக்கவேயில்லை என்கிறாள் சிவகாமி. என்ன நடக்கிறது... பல்லவ மன்னர் பரமேஸ்வரவர்மனும் கரிகாலனும் என்ன நாடகத்தை அரங்கேற்றுகிறார்கள்..? என்ன சூது இதற்குள் புதைந்திருக்கிறது..? தொடரும் வினாக்களின் அடிவேரைக் காண சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர் முற்பட்டபடி திரும்பினார். அதேநேரம் ராமபுண்ய வல்லபரிடம் இருந்து செய்தியைத் தாங்கியபடி மதுரையில் இருந்து வந்த வீரனும் அவரது அந்தரங்க அறைக்குள் நுழைந்தான். அவரை வணங்கினான்.‘‘செய்தி என்ன..?’’ ‘‘பாண்டிய மன்னரை விரைவில் நம் பக்கம் இழுத்துவிடலாம் என போர் அமைச்சர் ராமபுண்ய வல்லபர் தெரிவித்தார்...’’ ‘‘அதாவது இன்னமும் பாண்டிய மன்னர் பிடி கொடுக்கவில்லை... அப்படித்தானே..?’’ ‘‘அப்படியில்லை என்பதை அழுத்தம் திருத்தமாக தங்களிடம் அவர் தெரிவிக்கச் சொன்னார்... நம் இளவரசர் விநயாதித்தர் தன் கடமையை சரிவர ஆற்றியிருப்பதாகவும், விரைவில் நல்ல செய்தி தங்களை வந்தடையும் என்றும் தெரிவித்தார்...’’ ‘‘நல்லது... இப்போதைய என் மனநிலைக்கு இச்செய்தி ஆறுதல் அளிக்கிறது...’’ ‘‘தங்களை உற்சாகப்படுத்தும் செய்தியும் இருக்கிறது மன்னா...’’ விக்கிரமாதித்தர் கேள்வியுடன் அவனைப் பார்த்தார். கணத்தில் அவர் முகம் பிரகாசமடைந்தது. உதட்டிலும் புன்முறுவல் பூத்தது. ‘‘சிவகாமி என்ன சொல்லி அனுப்பினாள்..?’’ வீரன் மீண்டும் அவரை வணங்கினான். ‘‘அதங்கோட்டாசான் இருக்கும் இடத்தை, தான் அறிந்துவிட்டதாக உங்களிடம் நம் ஒற்றர் படைத்தலைவி தெரிவிக்கச் சொன்னார்!’’ அதுவரை பிடிபடாமல் இருந்த ஆழம், துல்லியமாகத் தெரியத் தொடங்கியதும் வியப்பின் எல்லைக்குச் சென்றார் சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர். ‘‘அதங்கோட்டாசான்... அதங்கோட்டாசான்...’’ முணுமுணுத்தார். ‘‘இன்னமுமா அவர் உயிருடன் இருக்கிறார்..?’’ ‘‘இல்லை மன்னா... அதங்கோட்டாசான் மறைந்து பல ஆண்டுகள் ஆகின்றன என்ற பேச்சும் அடிபடுகிறது...’’ நிதானமாகச் சொன்னார் பாண்டிய அமைச்சர். ‘‘இதை நீங்கள் நம்புகிறீர்களா அமைச்சரே..?’’ மாறாத அமைதி யுடன் கேட்டார் பாண்டிய மன்னர் அரிகேசரி மாறவர்மர். ‘‘அடிபடும் பேச்சைக் குறிப்பிட்டேன் மன்னா...’’ ‘‘வதந்திகளின் ஊற்றே பேச்சுதானே..?’’ ‘‘உண்மையின் பிறப்பிடமும் அதுதானே மன்னா...’’ வாய்விட்டுச் சிரித்தார் அரிகேசரி மாறவர்மர்: ‘‘அதாவது அதங்கோட்டாசான் மறைந்துவிட்டார் என்கிறீர்கள்...’’ ‘‘அப்படியும் ஒரு கோணம் இருக்கிறது என்கிறேன் மன்னா...’’ ‘‘எனில், வேளிர்களின் தலைவனாக சாளுக்கிய மன்னரால் ‘முடி’சூட்டப்பட்ட பாலகன், தனது ரகசியப் படைக்கு அதங்கோட்டாசான்தான் வாள் பயிற்சி அளித்து வருகிறார் என்கிறானே..?’’ ‘‘அதை முழுக்க நம்ப வேண்டாம் என்கிறேன் மன்னா...’’ ‘‘அவன் சொல்வதையா..?’’ ‘‘அவனையே!’’ நிதானத்தைக் கைவிடாமல் அதேநேரம் அழுத்தமாகச் சொன்னார் பாண்டிய அமைச்சர். பழுத்த பழமாக தன் வயதை ஒத்த அந்த முதியவரை உற்றுப் பார்த்தார் பாண்டிய மன்னர் அரிகேசரி மாறவர்மர்: ‘‘சிவகாமி யார்... அவள் எந்தப் பக்கம் இருக்கிறாள்... என்ற குழப்பம் சாளுக்கியர்களுக்கும் பல்லவர்களுக்கும் இடையில் நிலவுவதுபோல் பாண்டியர்கள் பக்கமும் ஒரு நிலையாமை சர்ச்சை என்னும் பெயரில் உலாவ வேண்டும் என எதிர்பார்க்கிறீர்களா அமைச்சரே..?’’ ‘‘அந்தப் பார்வையுடனும் அணுகுவது நல்லது என்கிறேன் மன்னா...’’ ‘‘சற்று விளக்க முடியுமா..?’’ ‘‘அறிந்த தங்களுக்கு அடியேன் அறிவிக்க வேண்டுமா..? சோதிக்காதீர்கள் மன்னா... வேளிர்கள் என எவருமே இன்று இல்லை என்பதும் அக்குலம் பாண்டிய பல்லவ அரச குலத்துடனும் இரு நாட்டு படைகளுடனும் இரண்டறக் கலந்துவிட்டன என்பதும் தங்களுக்குத் தெரியாதா..? என்றோ எப்பொழுதோ பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த வேளிர் இனம் மீண்டும் இன்று இப்பொழுது உயிர்பெற்று எழும் என்பது நம்பும்படியாகவா இருக்கிறது..?’’ ‘‘சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர் அதை நம்புகிறாரே..?’’ ‘‘அவரை அப்படி நம்ப வைத்தவர்கள் பல்லவர்களாகவும் இருக்கலாம் அல்லவா..?’’ ‘‘அமைச்சரே..!’’ ‘‘மன்னா! உங்கள் ஊகம் சரி! கரிகாலனால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டவன்தான் அந்த பாலகன்! கரிகாலன் சொல்படியே சாளுக்கிய மன்னரைச் சந்தித்து வேளிர்களின் தலைவனாக அவன் மாறியிருக்கிறான்! காஞ்சியை பல்லவர்கள் ஆண்டபோது அங்குள்ள கடிகையில் அப்பாலகன் பயிலவேயில்லை என்பதும், சாளுக்கியர்களின் வசம் காஞ்சி சென்றபிறகே அந்தப் பாலகன் கடிகையில் மாணவனாக சேர்ந்தான் என்பதும் உலகம் அறிந்த செய்தியல்லவா!’’ ‘‘அந்த பாலகனை கடிகையில் சேர்த்தது சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தர்தான் என்பதும் உண்மைதானே..? அமைச்சரே... பல்லவர்களையும் பாண்டியர்களையும் வீழ்த்தி ஒட்டுமொத்த தமிழகத்தையும் ஆள சாளுக்கியர்கள் நினைக்கிறார்கள். போலவே பல்லவர்களும் பாண்டியர்களான நாமும் நினைக்கிறோம். இதற்காக மூவருமே மூவருடனும் நட்பும் பாராட்டுகிறோம்... பகைமையையும் வெளிப்படுத்துகிறோம்...’’ சட்டென பாண்டிய அமைச்சர் தன் மன்னரை வணங்கினார்: ‘‘அடியேன் இப்பொழுது என்ன செய்ய வேண்டும் மன்னா..?’’ ‘‘மதுரை காவலைப் பலப்படுத்துங்கள். நகரை விட்டு வெளியேறும் மக்கள் அனைவரும் அத்தாட்சியை வாயிலில் காண்பிக்க வேண்டும் என வீரர்களிடம் சொல்லுங்கள்...’’ ‘‘எதற்காக மன்னா..?’’ ‘‘நமக்கே தெரியாமல் பல்லவப் படை நம் மண்ணில் பயிற்சி எடுத்து வருகிறது அமைச்சரே! அதங்கோட்டாசான் அவர்களுக்கு பயிற்சி அளித்து வருகிறார்!’’ ‘‘மன்னா...’’ ‘‘அதங்கோட்டாசான் இறக்கவில்லை! பிறப்பில் இருந்தே அவரை அறிந்தவன் நான்... அப்படியிருக்க அவர் மறைவு எனக்குத் தெரியாமலா போய்விடும்?!’’ கண்விழித்த சிவகாமி, நிலவறையில், தான் இருப்பதை உணர்ந்தாள். மயக்கத்தின் பிடியில் சில நாழிகை, தான் இருந்ததை உணர அவளுக்கு அதிக கணம் பிடிக்கவில்லை. சுவர் எழுந்து தன்னை இழுத்த நபர் கண்டிப்பாக கரிகாலன் இல்லை என்பதை தொடுகையில் இருந்தே அறிந்துவிட்ட அவள், தன்னைக் காப்பாற்றியதும் மயக்கமடைய வைத்து தன்னை உறங்க வைத்ததும் யாராக இருக்கும் என யோசித்தபடியே சுற்றிலும் பார்த்தாள். கண்ட காட்சியில் அவள் நயனங்கள் விரிந்தன.அகண்ட மீசை கொண்ட முதியவர் ஒருவரின் மேற்பார்வையில் கட்டிளம் காளைகள் வாள் பயிற்சியில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்! (தொடரும்) கே.என்.சிவராமன் ஓவியம்: ஸ்யாம் http://kungumam.co.in/Articalinnerdetail.aspx?id=16506&id1=6&issue=20200131

ரத்த மகுடம்-89 பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர் ‘‘பேசா மடந்தைகள் வாட்கள் கொண்டு உரையாட வந்ததற்கு வந்தனங்கள்!’’ தன் வாளை நீட்டியபடி சொன்ன சிவகாமி, சற்றே அதைத் தாழ்த்தி ஒருவர் மீது ஒருவராக நின்றிருந்த அவ்விரு பெண்களுக்கும் வணக்கம் தெரிவிப்பதுபோல் குனிந்தாள்.இதுதான் சமயம் என்று காவி உடை தரித்திருந்த பெண்ணின் தோள் மீது நின்றிருந்த மற்றொரு காவி உடை அணிந்த பெண், தன் வாளுடன் சிவகாமியின் மீது பாய்ந்தாள். இதற்காகவே காத்திருந்தது போல் தன் வலது காலை அரைவட்டமிட்ட சிவகாமி, நின்றிருந்த காவி உடை தரித்த பெண்ணின் பாதங்களைத் தட்டிவிட்டாள்.இதை சற்றும் எதிர்பார்க்காத அந்தப் பெண், நிலைதடுமாறி சரிந்தாள்.அதேநேரம் தன் வாளின் இரு பக்கங்களையும் தன்னிரு கைகளால் பிடித்தபடி மல்லாந்து படுத்தவண்ணம் தன் மீது பாய்ந்த மற்றொரு காவி உடை அணிந்த பெண்ணின் வாளை சிவகாமி தடுத்து நிறுத்தினாள். இமைக்கும் பொழுதுக்குள் வாளைத் தடுத்தபடியே படுத்த நிலையில் இருந்து சிவகாமி எழுந்தாள். மேலிருந்து தன்மீது பாய்ந்த பெண்ணை தன் இடது காலால் எட்டி உதைத்தாள். காவி உடை அணிந்திருந்த இரு பெண்களும் இருவேறு திக்குகளில் விழுந்தார்கள். அலட்சியமாக தனது ஒரு காலை மடக்கி, இன்னொரு காலை நீட்டி, வாளைப் பிடித்திருந்த கையை நீட்டியும் மறு கையை மடக்கி யும் நின்றாள் சிவகாமி. அவளது கருவிழிகள் அவ்விருவரையும் அலசின. தடுமாறி விழுந்த நிலையிலும் அவர்கள் தத்தம் வாட்களை இறுக்கமாகப் பிடித்திருந்தார்கள். வாட்களை ஏந்திய அவர்களது தோரணை, தொடர்ந்து அவர்கள் வாட்பயிற்சி மேற்கொண்டு வருவதைப் பறைசாற்றியது.எப்போது, எந்த இடத்தில் இவர்கள் வாட் பயிற்சி மேற்கொண்டார்கள்... இவர்களுக்கு பயிற்சி அளிப்பது யாராக இருக்கும்..? கிளைவிட்ட வினாக்களை வெட்டி எறியாமல் தன்னுள் அவற்றை சிவகாமி படரவிட்டாள். அதேநேரம் தன் கவனத்தை அவ்விருவர் மீதும் குவித்தாள். விழுந்த அதிர்ச்சியில் சற்றே உறைந்த அவர்கள், கணங்களில் தங்களைச் சமாளித்துக் கொண்டு எழுந்தார்கள்.சிவகாமியை இருபுறங்களில் இருந்தும் தாக்க ஆயத்தமானார்கள். அவ்விருவரின் பாத அசைவுகள் சிலம்பாட்டத்தை நினைவுபடுத்தின. ‘வீடு கட்டுகிறார்கள்’!தனக்குள் புன்னகைத்த சிவகாமி, சிலையாக அப்படியே நின்றாள். தன் கருவிழிகளை மட்டும் இருவர் பக்கமும் மாறி மாறி சுழற்றினாள். ஆனால், மனதுக்குள் அவர்களை எப்படி சமாளிப்பது என திட்டமிட்டாள். அதன் ஒருபகுதியாக தன் பங்குக்கு அகத்தில் ‘வீடு கட்டினாள்’! ஆனால், கணங்கள்தான் நகர்ந்தனவே தவிர அவ்விருவரும் தத்தம் இடங்களை விட்டு அசையவில்லை. தாக்குதலைத் தொடுக்கவில்லை. சிவகாமிக்கு இது புதிராக இருந்தது. இருவரும் தன்னை நோக்கி வாட்களை நீட்டியிருக்கிறார்கள். ஆனால், சண்டையிட முற்படவில்லை. மாறாக தங்கள் பாதங்களை மட்டும் சிலம்புப் பயிற்சி மேற்கொள்ளும்போது அடி எடுத்து வைப்பதுபோல் அசைக்கிறார்கள். ஆனால், அசைக்கவில்லை! அசைப்பதுபோல் தங்கள் செய்கை செய்கிறார்கள்.கவனித்த சிவகாமியின் புருவங்கள் எழுந்து தாழ்ந்தன. இருவரும் தங்கள் உடலை இறுக்கத்தில் இருந்து தளர்த்துகிறார்கள்; கொடியாக மாறுகிறார்கள்!இது ஒருவகையான போர் முறை. மரத்தைப் போல் உடலின் நாடி நரம்புகளை இறுக்கினால், வளைவது கடினம். தசைகள் பிடிக்கலாம். எதிராளி தன் முழு வலுவையும் பயன்படுத்தும் பட்சத்தில் எலும்புகள் முறியவும் வாய்ப்பிருக்கிறது. மாறாக செடி போல் உடலின் நாடி நரம்புகளைத் தளர்த்தினால், புயலிலும் வளைந்து தாக்குப் பிடிப்பதுபோல் யுத்தத்தில் நிற்கலாம். எதிராளியின் வலிமை அப்போது பயன்படாமல் போகும்.சொல்வதற்கு எளிதாக இருக்கும் இச்செயல், கடுமையான பயிற்சிக்குப் பிறகே கைகூடும் என்பதை சிவகாமி அறிவாள். எனில், நாள் தவறாமல் இப்பெண்கள் இப்பயிற்சியை மேற்கொண்டிருக்கிறார்கள்... யார் தலைமையில்..? எவரது மேற்பார்வையில்..? இவர்களுடன் பேசிப் பழகிய காலங்களில் தங்கள் உடல்மொழியால் கூட, தாங்கள் வாள் பயிற்சி மேற்கொண்டு வருவதை இவர்கள் பறைசாற்றவில்லையே..? அந்தளவுக்கு ரகசியத்தைக் காப்பாற்றி வந்திருக்கிறார்கள் என்றால்... தன் பாத கட்டை விரலை இருமுறை உயர்த்தி தாழ்த்தினாள் சிவகாமி. ஆச்சர்யத்தின் ரேகைகள் அவளது மேனி முழுவதும் படர்ந்தன. இவர்களது ஆசான் யார்..? யாராக இருந்தாலும் தமிழக வரலாற்றில் அவர் தவிர்க்க முடியாத போர்த் தளபதியாக, முக்கியமானவராக இருக்க வேண்டும். தனக்குக் கூட தெரியாதபடி வாழ்ந்து வரும் அந்த நபர் யார்..? அறிந்து கொள்ளும் ஆவல் சிவகாமிக்குள் பொங்கி எழவே, இருவரிடமும் பேச்சுக் கொடுக்க முற்பட்டாள்.ஆனால், அதற்குள் கனவிலும் அவள் நினைத்துப் பார்க்காத காட்சிகள் எல்லாம் அரங்கேறத் தொடங்கின.தனக்கு இரு பக்கமும் இருந்த அவ்விரு பெண்களையும் ஒரு பக்கமாக வரவழைக்க, சிவகாமி நகர்ந்தாள்.இதை ஊகித்தது போல் சாளரத்தின் அந்தப் பக்கத்தில் இருந்து ஒரு பெண் வாளுடன் குதித்தாள். குதித்தவள் வேறு யாருமல்ல... சில கணங்களுக்கு முன் சிவகாமியால் தள்ளிவிடப்பட்ட மயிலின் கழுத்து நிற ஆடையை உடுத்தியிருந்தவள்தான்! ஆக, இப்போது, தான் மூவரை எதிர்க்க வேண்டும். அதுவும் குனிந்த தலை நிமிராதவர்கள்... பயந்த சுபாவம் கொண்டவர்கள் என்றெல்லாம் தங்களைக் குறித்த பிம்பங்களை சுற்றிலும் இருந்தவர்களுக்கு ஏற்படுத்தியவர்கள்! வித்தைக்காரன்தான் இவர்களின் ஆசான்... காற்றுக்குக் கூட தெரியாதபடி எவ்வளவு ரகசியமாக இம்மூவரையும் வீராங்கனைகளாக தயார்படுத்தியிருக்கிறான்... கண்டிப்பாக அந்தப் பயிற்சியாளனை சந்தித்தே ஆக வேண்டும்... அதற்கு இம்மூவரையும் விரைவாக வீழ்த்திவிட்டு விசாரிக்க வேண்டும்... முடிவுடன் தன் வாளைச் சுழற்றி காற்றைக் கிழித்த சிவகாமி தாக்குதலில் இறங்க முற்பட்டபோது - சர்... சர்... சர்... என பல பெண்கள் உப்பரிகைக்குள் குதிக்கத் தொடங்கினார்கள்! அனைவரது கரங்களிலும் வாட்கள் அந்த நள்ளிரவிலும் மின்னின. சொல்லி வைத்ததுபோல் சிவகாமியை அவர்கள் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். அனைவருமே தென் தமிழக கிராமப் பெண்கள்! ‘‘மன்னா...’’ தயக்கத்துடன் ஒலித்த குரலைக் கேட்டு சட்டென திரும்பினார் பாண்டிய மன்னர் அரிகேசரி மாறவர்மர்.அவரை வணங்கியபடி நின்றிருந்தான் கடிகை பாலகன். மறைந்து, கரைந்துவிட்டதாகக் கருதப்பட்ட வேளிர்களின் தலைவனாக திடீரென்று சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தரால் ‘முடிசூட’ப்பட்டவன்!தனது சயன அறையின் கதவுக்கு நடுவில் கம்பீரமாக நின்ற அரிகேசரி மாறவர்மர், பாலகனை உற்றுப் பார்த்தார். அவர் உதட்டில் புன்னகை மலர்ந்தது. ‘‘சொல்லுங்கள் வேந்தே! நடுச்சாமத்தில் என்னைக் காண தாங்கள் வந்திருப்பதன் காரணத்தை அடியேன் அறியலாமா..?’’‘‘மன்னா...’’ அதிர்ந்துபோனான் கடிகை பாலகன். ‘‘என்ன வார்த்தை சொல்லிவிட்டீர்கள்..? காஞ்சி கடிகையில் பயிலும் சாதாரண மாணவன் நான்... என்னைப் போய் தாங்கள் வேந்தே என அழைக்கலாமா..?’’ ‘‘அழைப்பது தவறா..? வேளிர்களின் தலைவன்தானே நீங்கள்..?’’ ‘‘இல்லை மன்னா... கடிகை மாணவன்தான்... பல்லவர்களை வீழ்த்த என்னை ஆயுதமாகப் பயன்படுத்துகிறார் சாளுக்கிய மன்னர்...’’ ‘‘அந்த ஆயுதம் பாண்டியர்களுக்கும் எதிரானதுதானே..?’’ ‘‘இல்லை மன்னா...’’‘‘எப்படி நம்புவது..?’’ நிறுத்திய அரிகேசரி மாறவர்மர், பாலகனை உற்றுப் பார்த்தார். ‘‘வேளிர்களை வேரோடு வீழ்த்தி பேரரசு காலத்தை உருவாக்கியது பல்லவர்கள் மட்டுமல்ல... பாண்டியர்களும்தான்...’’ ‘‘அந்தப் பாண்டியர்கள் இப்போது வேளிர்களின் நண்பர் என்னும்போது எப்படி ‘இந்த’ ஆயுதம் தங்களுக்கு எதிராகத் திரும்பும்..?’’ தலைதாழ்த்தி வணங்கியபடி கேட்ட பாலகனைக் கண்ட அரிகேசரி மாறவர்மரின் கண்கள் ஒளிர்ந்தன: ‘‘சொல்... என்ன விஷயம்..?’’ மரியாதையைக் கைவிட்டு நேரடியாக உரையாட முற்பட்டார்.‘‘மன்னா... வந்து... ஒரு விஷயம்...’’ பாலகன் உமிழ்நீரை விழுங்கியபடி தவித்தான். ‘‘அதுதான் வந்துவிட்டாயே... என்ன விஷயம்..?’’‘‘எங்கள் படை...’’ பாலகன் முடிப்பதற்குள் அரிகேசரி மாறவர்மர் குறுக்கிட்டார்: ‘‘இப்பொழுது சிவகாமியை சுற்றி வளைத்திருக்கிறது... அப்படித்தானே..?’’ பிரமை பிடித்து நின்றான் பாலகன். ‘‘இதைச் சொல்லத்தான் இங்கு வந்தாயா..?’’ ‘‘மன்னா... தங்களுக்கு எப்படி...’’ ‘‘வேளிர்களின் ரகசியப் படை குறித்து தெரியும் என்று கேட்கிறாயா..?’’ பதிலேதும் சொல்லாமல் பாலகன் தலைகுனிந்தான்.‘‘தென் தமிழகத்தை ஒரு குடையின் கீழ் ஆளும் மன்னன் நான்... ஆயிரம் கண்கள் இல்லாமல் அரியாசனத்தில் அமர முடியாது... என்னதான் கால ஓட்டத்தில் வேளிர்கள் ஒடுங்கிவிட்டாலும் முற்றிலுமாக அவர்கள் அழியவில்லை என்பதும்... இழந்த தங்கள் நிலப்பரப்பைப் பெற என்றேனும் ஒருநாள் அவர்கள் முயற்சிப்பார்கள் என்பதும்... சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருக்கும் தமிழக மன்னர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் தெரியும். குறிப்பாக பல்லவனுக்கும் பாண்டியனுக்கும்! அப்படியிருக்க எனது ஆளுகைக்கு உட்பட்ட பகுதியில் அதுவும் தென்பாண்டி கிராமத்தில் வேளிர்களின் படை பயிற்சி பெற்று வருவதை அறியாமல் இருப்பேனா என்ன..?’’ ‘‘மன்னா...’’ ‘‘தடுக்காமல் இருந்ததற்கான காரணம், அப்படையை எப்போது வேண்டுமானாலும் பாண்டியப் படையுடன் இணைக்கலாம் என்பதால்தான்!’’ சட்டென மலர்ந்தான் பாலகன்: ‘‘நன்றி மன்னா... நீங்கள் எப்பொழுது சொல்கிறீர்களோ அப்பொழுது படையை இணைத்து விடுகிறேன்!’’ ‘‘கடிகை பாலகனாக இல்லாமல் வேந்தனாக வாக்குக் கொடுக்கிறாய்!’’ கடகடவென சிரித்தார் அரிகேசரி மாறவர்மர்: ‘‘நல்லது... படையில் எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள்?’’ ‘‘நூ...று பேர் மன்னா...’’ ‘‘நூற்றைம்பது!’’ அழுத்திச் சொன்னார் பாண்டிய மன்னர். ‘‘ம...ன்...னா...’’‘‘அனைவரும் பெண்கள். வீராங்கனைகள்! வாள் சண்டையில் சூரர்கள். அதங்கோட்டாசான்தானே வாள் பயிற்சி அளிக்கும் ஆசான்..?’’ பாலகன் சிலையென நின்றான்: ‘‘மன்னா... தங்களுக்கு அதங்கோட்டாசானைத் தெரியுமா..? அவர்... அவர்...’’ ‘‘எவர் கண்ணிலும் படாமல் மறைந்து வாழ்கிறார்!’’ ‘‘தங்கள் பார்வையில் எப்பொழுது அவர் தட்டுப்பட்டார் மன்னா..?’’ ‘‘அவர் பிறந்தபோது!’’ அலட்சியமாக சொன்ன அரிகேசரி மாறவர்மர், ஏதோ சொல்ல வந்த பாலகனை தன் கரம் உயர்த்தி தடுத்தார்: ‘‘நாளை சந்திப்போம். உனது படையிடம் சிவகாமி சிக்க மாட்டாள். சென்று வா...’’ சொல்லிவிட்டு திரும்பிப் பார்க்காமல் தன் சயன அறைக்குள் நுழைந்தார் அரிகேசரி மாறவர்மர்.படுக்கைக்கு அருகில் இருந்த மேஜையில் தாயப் பலகை இருந்தது. கூடவே மூன்று முத்துக்கள்.அவற்றை எடுத்து திக்குக்கு ஒன்றாக வைத்தார்: ‘‘இது பல்லவன்... இது சாளுக்கியன்... இது பாண்டியன்...’’ முணுமுணுத்த அரிகேசரி மாறவர்மர், தந்தத்தாலான தாயத்தை எடுத்து உருட்டினார். சிவகாமி சலிக்கவேயில்லை. துவளவுமில்லை. தன்னைச் சூழ்ந்த அத்தனை பெண்களையும் வாளால் தடுத்து நிறுத்தினாள்.சூழ்ந்த பெண்கள் அனைவருமே சிலம்பாட்டம் கற்றவர்கள் என்பதை அவர்களது பாத நடவுகளில் இருந்தே அறிந்துவிட்டாள். எனவே தன் வாளையும் சிலம்பம் போலவே சுற்றினாள். தன்னைச் சுற்றிலும் எதிராளிகளின் வாள் நுழையாதபடி பார்த்துக் கொண்டாள். யாரையும் காயப்படுத்தவோ அல்லது வீழ்த்தவோ சிவகாமி விரும்பவில்லை. ஆண்களுக்கு சமமாக பெண்கள் உக்கிரமாக வாள் சண்டையிட்டது அவளைக் கவர்ந்தது. அவர்களது திறமைக்கு மதிப்பளிக்க வேண்டும்... அதேநேரம், தானும் அவர்கள் கையில் சிக்கக் கூடாது. தவிர கரிகாலனும் சீனனும் என்ன ஆனார்கள்... மதுரையில் என்ன செய்யப் போகிறார்கள் என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்... அதற்கு முதலில் இங்கிருந்து வெளியேற வேண்டும்... முடிவுடன் தன் வாளைச் சுழற்றியபடியே நகர ஆரம்பித்தாள். உப்பரிகையின் அந்தப் பக்கம் சுவர் இருப்பதை முன்பே பார்த்துவிட்டாள். எனவே சுவருக்கு அந்தப் பக்கமோ இந்தப் பக்கமோ கதவு இருக்க வேண்டும். சுவரை நோக்கி சிவகாமி நகர்ந்தாள். சரியாக சுவரை அவள் நெருங்கவும், திரைச்சீலை போல் அந்தச் சுவர் உயரவும் சரியாக இருந்தது!ஒரு கரம் வலுவாக அவளை உள்ளே இழுத்தது! சிவகாமி உள்ளே வந்ததும் பழையபடி அந்தச் சுவர் மூடிக் கொண்டது! பாண்டிய மன்னர் அரிகேசரி மாறவர்மர் யோசிக்கத் தொடங்கினார்: ‘‘இந்த தாயம்தான் அதங்கோட்டாசான்... எந்த எண்ணை விழவைத்து யாரை எப்படி நகர்த்தப் போகிறான்..? அவனுக்கும் சிவகாமிக்கும் தொடர்பு இருக்கிறதா..?’’ (தொடரும்) கே.என்.சிவராமன் ஓவியம்: ஸ்யாம் http://kungumam.co.in/Articalinnerdetail.aspx?id=16475&id1=6&issue=20200124

ரத்த மகுடம்-88 பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர் தன்னை நோக்கி வாளைச் சுழற்ற முற்பட்ட பெண்ணைக் கண்டு சிவகாமி ஆச்சர்யமும் அதிர்ச்சியும் அடைந்தாள்.ஆச்சர்யத்துக்குக் காரணம், அந்தப் பெண்ணை சிவகாமி நன்றாகவே அறிவாள். அவளது வயதுதான். கொற்கைக்கு அப்பால் தென்பாண்டி நாட்டில் வசித்து வரும் அவளை பலமுறை பல இடங்களில் பார்த்திருக்கிறாள். கூர்மையான நாசியும், எடுப்பான தாடைகளும், மிரட்சியுடன் கூடிய நயனங்களையும் தாண்டி எந்நேரமும் மயிலின் கழுத்து நிறத்தில் கச்சையையும் இடுப்புத் துணியையும் அணிந்திருப்பதுதான் அவளது அடையாளம். இதோ, இப்போதும் அதே வண்ண ஆடையைத்தான் அணிந்திருக்கிறாள். நிலவின் ஒளியிலும் உப்பரிகையின் தூணில் எரிந்து கொண்டிருந்த தீப் பந்தத்தின் வெளிச்சத்திலும் அந்த அடையாளம் துலக்கமாகவே தெரிகிறது. அது என்னவோ... இந்தப் பெண்ணைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் இந்த வண்ண ஆடையில்தான் காட்சி அளிக்கிறாள். எப்படி சிவப்பு நிற உடையிலேயே, தான் வலம் வருகிறோமோ அப்படி என தனக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டாள் சிவகாமி.என்றாலும் சிவகாமி ஆச்சர்யப்பட்டதற்குக் காரணம், இந்த புற அடையாளம் மட்டுமல்ல... அகத்தின் மாற்றமும்தான்.ஆம். தலைகீழாக அந்தப் பெண் மாறியிருந்தாள். சிவகாமி அவளைச் சந்திக்க நேர்ந்தபொழுதெல்லாம் ஒன்றைக் கவனித்திருக்கிறாள். அதுதான் அந்தப் பெண்ணின் கண்களில் வழியும் மிரட்சி. சின்னச் சின்ன ஓசைக்கும் அச்சப்படுவாள். தன்னையும் அறியாமல் அருகில் இருப்பவர்களின் கரங்களைப் பற்றிக் கொள்வாள். ஒருமுறை முயல் ஒன்று பாய்ந்து ஓடியபோது சிவகாமியின் கைகளையும் அப்படிப் பற்றி இருக்கிறாள். அப்போது தன் கரங்களுக்குள் நடுங்கிய இப்பெண்ணின் விரல்களை ஆதரவாக, தான் பற்றி அவளுக்கு ஆறுதல் சொன்னதை இப்போது நினைத்துக் கொண்டாள். ஒருபோதும் இந்தப் பெண்ணை தனியாக சிவகாமி பார்த்ததேயில்லை. வேறு இரு பெண்கள் சூழத்தான் வலம் வருவாள். அவர்களுக்கும் இந்தப் பெண்ணின் வயதுதான் இருக்கும். இவளைப் போலவே அவ்விருவர் நயனங்களிலும் மிரட்சி தாண்டவமாடும். என்றாலும் அவ்விருவரும் இந்தப் பெண்ணைப் போல் மயிலின் கழுத்து வண்ணத்தில் ஆடைகளை அணிய மாட்டார்கள். மாறாக மெல்லிய காவி வண்ணத்தில்தான் கச்சையையும் இடுப்புத் துணியையும் அணிந்திருப்பார்கள். அதாவது சிவகாமி, பார்த்த சமயத்தில் எல்லாம், சந்திக்க நேர்ந்த தருணங்களில் எல்லாம் இந்தப் பெண் அவ்விருவருடனும்தான் காட்சி தந்தாள். ஆடைகளின் வண்ணங்கள் ஒருபோதும் மூவரிடமும் மாறியதில்லை.ஒரே வயதுதான் என்பதால் அம்மூவருடனும் சிவகாமி பேசி சிரித்திருக்கிறாள். அப்போது ஒரு விஷயத்தை கவனித்தாள். மூவருமே பூரண நிலவிலும் வெளியே வர அஞ்சினார்கள். சூரிய அஸ்தமனத்துக்கு முன்பே தத்தம் இல்லங்களுக்குச் சென்றுவிட வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தார்கள். யாராவது சற்றே குரலை உயர்த்தினாலும் அம்மூவரின் கண்களும் கலங்கிவிடும். உதடுகளும் நாசிகளும் ஒருசேர துடிக்கத் தொடங்கிவிடும். அப்படிப்பட்ட குணாம்சமுள்ள மூவரில் ஒருத்தியான இந்தப் பெண், மதுரைக்கு வந்திருக்கிறாள்... அதுவும் தன் இரு தோழிகளும் இல்லாமல்! ஆச்சர்யமளித்த இந்த புள்ளி, சிவகாமிக்குள் அதிர்ச்சியாக விஸ்வரூபம் எடுத்ததற்குக் காரணம், எப்போதும் போல் இரவின் மூன்றாம் ஜாமத்தில் தன் இருப்பிடத்தில் அடங்கி, முடங்கி, ஒடுங்கி இருக்காமல் இந்தப் பெண் தன்னந்தனியாக வணிகர் வீதியில் இருந்த மாளிகை ஒன்றின் உப்பரிகைக்கு வந்து நின்றதுதான். அதுவும் ‘உங்களை மாதிரி என்றுதான் நாங்கள் தைரியசாலியாக மாறுவோமோ...’ என இமைகள் படபடக்க தன்னைப் பார்த்து எப்போதும் வியப்பவள் இப்போது தன்னை நோக்கியே வாளைச் சுழற்ற முற்படுகிறாள் என்றால் அதிர்ச்சி அடையத்தானே வேண்டும்! கரிகாலன் உட்பட சாளுக்கிய, பல்லவ, பாண்டிய பேரரசுகள், தான் யார்... தனது பூர்வீகம் என்ன... உண்மையில், தான் எந்த தேசத்தின் ஒற்றர் என குழம்பித் தவித்து வரும் நிலையில்... அப்படி முப்பேரரசுகளையும் குழப்பத்தில், தான் ஆழ்த்தி வரும் சூழலில்... தனது சித்தத்தையே இந்தப் பெண் கலங்க வைக்கிறாளே... ஆமாம்... எல்லோரும் தன்னைக் கேட்கும் அதே கேள்வியை, தானும் இப்பெண்ணை நோக்கி கேட்க வேண்டியதுதான்! யார் இவள்..? எந்த தேசத்தின் ஒற்றர் இவள்..? தனக்குள் கேட்டுக்கொண்ட சிவகாமி, அதிர்ச்சி விலகாமல் ‘‘நீயா..? நீ... எப்படி... இங்கு..?’’ என்று வினவினாள். கேட்ட சிவகாமிக்கு அந்தப் பெண் உதட்டைப் பிரித்து எந்த பதிலையும் சொல்லவில்லை. மாறாக தன் கரத்தில் இருந்த வாளால் விடையளிக்க முற்பட்டாள். சிவகாமியின் புருவங்கள் எழுந்து தாழ்ந்தன. முன்னால் இருந்த பெண்ணை ஊன்றிக் கவனித்தாள்.கண்களில் மிரட்சிக்கு பதில் தீர்க்கம். வீச்சில் கைதேர்ந்தவள் என்பதைப் போல் வாளை இறுக, வலுவாகவே பற்றியிருந்தாள். எனில், பயந்த சுபாவம் கொண்டவளாக இவள் தோற்றம் தந்தது நாடகமே! யாருக்கு விசுவாசமாக இருக்க எல்லோரையும் இதுநாள் வரை ஏமாற்றியிருக்கிறாள்..? ஒட்டிப் பிறந்த இரட்டை வாழையாக எப்போதும் இவளுடன் வலம் வரும் அந்த இரு காவி வண்ண உடைகள் அணியும் பெண்கள் எங்கே..? அவர்களும் இவளைப் போலவே இன்னொரு பக்கத்தைக் கொண்டவர்களா அல்லது தன்னைப் போலவே இவளிடம் ஏமாந்தவர்களா..? சிவகாமி யோசித்தாள். அதை அறுத்து எறிந்தது முன்னால் இருந்த பெண்ணின் வாள் வீச்சு.தன்னிரு கரங்களாலும் வாளைப் பிடித்து தன் சிரசுக்கு மேல் உயர்த்தினாள். அதே வேகத்தில் சிவகாமியை நோக்கி இறக்கினாள்.சிவகாமி இதை எதிர்பார்க்கவில்லை. என்றாலும் தன் வாழ்நாளின் பெரும்பகுதியை வாள் சண்டையிலும், அசுவங்களைப் பிரித்து பயிற்சி அளிப்பதிலும் செலவிட்டிருந்ததால் அநிச்சையாகவே அவள் உடல் வாள் சண்டைக்கு தயாரானது. இறங்கிய வாளைத் தடுத்து நிறுத்தியது. சரியான வேகம். எனில், அல்லும்பகலும் இந்தப் பெண் வாள் பயிற்சியில் ஈடுபட்டிருப்பவள். தான், கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்ல முற்படவில்லை. அதாவது பேச்சுக் கொடுக்கவோ உரையாடலில் பொழுதைக் கழிக்கவோ இவள் விரும்பவில்லை. தன்னை வீழ்த்துவது மட்டுமே குறிக்கோள் எனச் செயல்படுகிறாள். இங்கு... இந்த இடத்துக்கு, தான் வருவோம் என அறிந்து காத்திருக்கிறாள். அப்படியானால் மதுரை மாளிகையில் இருக்கும் சுவர் பொறிகளை அறிந்தவள். ஒருவேளை பாண்டிய சேனாதிபதி மாறவர்மனுடனும் சாளுக்கிய உபசேனாதிபதியுடனும், தான் பேசும்போது இந்தப் பெண்ணும் அங்கு மறைந்து இருந்தாளா..? அதாவது கரிகாலனுடன் நிழலில்... அவரை ஒன்றியபடி... பரந்த அவரது முதுகுக்குப் பின்னால் நின்றிருப்பாளோ... உரசியிருப்பாளோ... சட்டென சிவகாமியின் கண்கள் சிவந்தன. உக்கிரத்துடன் அந்தப் பெண்ணின் வாள் வீச்சை சமாளிக்கத் தயாரானாள். அவள் இறக்கிய வாளைத் தடுத்து, தான் அப்பால் தள்ளியதுமே இரண்டடி பின்னோக்கிச் சென்றாள்தான். ஆனால், மூன்றடியாக அதை அதிகரிக்கவில்லை! பாதங்களை அழுத்தமாக ஊன்றி அப்படியே நின்றவள், மீண்டும் வாளை நீட்டினாள். சிவகாமி கவனித்தது இதை மட்டுமல்ல... அவளது பாதங்களின் அசைவுகளையும்தான். இத்தனைக்கும் அந்தப் பெண்ணின் பார்வை தனது கருவிழிகளையே ஊடுருவிக் கொண்டிருந்தது. அதாவது பார்வையால் தன்னைக் கட்டிப் போட்டபடி தாக்குதலை நிகழ்த்த ஆயத்தமாகிறாளாம்! முகத்தின் அசைவை வைத்தே உடலின் இயக்கத்தை அறியும் திறன் தனக்கு உண்டு என்பதை பாவம் இவள் அறியவில்லை! பெண்ணே! நீ வாள் பயிற்சி பெற்ற பள்ளியின் ஆசான் நான்! அதுவும் கரிகாலரின் உள்வட்டத்தைச் சேர்ந்தவளாக நீ இருக்கலாம் என்ற பொறி எனக்குள் விழுந்த பிறகு... ம்ஹும்... உன்னை விடுவது என் மனதுக்கு நானே செய்யும் துரோகம்! மனம் எரிய... கண்கள் கனலைக் கக்க... உடல் அதிர... அப்பெண்ணை வீழ்த்தும் நடவடிக்கையில் சிவகாமி இறங்கினாள்! ‘‘வா மாறவர்மா... மாளிகைக்குள் திடீரென சுவர் ஏறி இறங்கியதா..?’’ சர்வசாதாரணமாகத்தான் பாண்டிய மன்னர் அரிகேசரி மாறவர்மர் கேட்டார்.ஆனால், அந்த வாக்கியம் அசாதாரணமான அமைதியை அந்த இடத்தில் ஏற்படுத்தியது. அதிர்ச்சியின் உச்சிக்கே பாண்டிய சேனாதிபதியான மாறவர்மனும், சாளுக்கிய உபசேனாதிபதியும் சென்றார்கள். சிலையாக நின்றார்கள். உண்மையில் அவ்விருவரும் சிந்திக்கும் ஆற்றலை இழந்து நாழிகை ஆகியிருந்தன. வணிகர் வீதியில் நடந்தவை அனைத்தும் அவர்களது கற்பனைக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருந்தது என்றால்... அரண்மனைக்குள் அவர்கள் நுழைந்தது முதல் நடைபெறும் சம்பவங்கள் மேலும் மேலும் அவர்களை ஸ்தம்பிக்கச் செய்தன. அரண்மனைக்குள் அவர்கள் இருவரும் நுழைந்தபோது காவலுக்கு நின்றிருந்த வீரர்கள் தலை வணங்கி தங்கள் சேனாதிபதியை வரவேற்றார்கள். ஓடோடி வந்தான் காவல் தலைவன். ‘‘மூன்றாம் ஜாமத்தில் மன்னரை எழுப்புவது தவறுதான். ஆனால், வேறுவழியில்லை... உடனடியாக அவரைப் பார்க்க வேண்டும்...’’ என்று காவல் தலைவனிடம் சொல்ல பாண்டிய சேனாதிபதியான மாறவர்மன், வாயைத் திறந்தார். ஆனால், அதற்குள் அவனே, ‘‘வாருங்கள் சேனாதிபதி... உங்களுக்காகத்தான் நம் மாமன்னர் காத்திருக்கிறார்... நீங்கள் வந்ததுமே உப்பரிகைக்கு வரச் சொன்னார்...’’ அழைத்தபடி சென்ற காவல் தலைவனை அதிர்ச்சி நீங்காமல் இருவரும் பின்தொடர்ந்தார்கள்.உப்பரிகையை நெருங்கியதும் இருவருக்கும் தலைவணங்கிவிட்டு அங்கேயே காவல் தலைவன் நின்றுவிட்டான்.புரிந்து கொண்டதற்கு அறிகுறியாக இருவரும் அவனைக் கடந்து உப்பரிகைக்குச் சென்றார்கள். கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்த பாண்டிய மன்னரை வணங்கினார்கள்.இதனை அடுத்துதான் ‘‘என்ன விஷயம் மாறவர்மா..?’’ என்று கேட்காமல், தாங்கள் சொல்ல வந்த சுவர் ரகசியத்தை தனக்கு முன்பே தெரியும் என்பதுபோல் மன்னர் சொன்னார். ‘‘ஆம் மன்னா...’’ பாண்டிய சேனாதிபதி மென்று விழுங்கினார். ‘‘சரி... சிவகாமி என்ன சொன்னாள்..?’’ ‘‘சோழ இளவரசன் எதற்காக மாறுவேடத்தில் மதுரைக்கு வந்திருக்கிறான் என்று கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்றாள்...’’ ‘‘அவளுக்கு எதுவும் தெரியாதா..?’’ ‘‘அறிய முடியவில்லை என்று தான் சொன்னாள் மன்னா...’’ ‘‘இப்போது அவள் எங்கே..?’’ ‘‘இறங்கிய சுவருக்கு அப்பால் சென்றுவிட்டாள்...’’ ‘‘அங்கு கரிகாலனும் சீனனும் மறைந்திருப்பதாக அவள் சொன்னாளா..?’’ ‘‘....’’ அரிகேசரி மாறவர்மர் புன்னகைத்தார். ‘‘நல்லது... இருவரும் சென்று ஓய்வெடுங்கள்... நாளை பகலில் சந்திக்கலாம்...’’ சொல்லி விட்டு தனது சயன அறையை நோக்கி நிதானமாக நடந்தார் பாண்டிய மன்னர்! தன் வாள் வீச்சை சமாளிக்க முடியாமல் தரையில் விழுந்துவிட்ட அந்தப் பெண்ணை சிவகாமி அலட்சியமாகப் பார்த்தாள். உதட்டைப் பிதுக்கியபடி அவளைக் கடந்து செல்ல சிவகாமி முற்பட்டபோது - எங்கிருந்தோ காவி உடை அணிந்த ஒரு பெண் வாளுடன் குதித்தாள். அடுத்த கணம் இன்னொரு காவி உடை அணிந்த பெண் வாளுடன் தோன்றினாள். முந்தையவளின் தோள் மீது ஏறினாள். அவ்விருவரையும் பார்த்து வாய்விட்டுச் சிரித்தாள் சிவகாமி! (தொடரும்) கே.என்.சிவராமன் ஓவியம்: ஸ்யாம் http://kungumam.co.in/Articalinnerdetail.aspx?id=16448&id1=6&issue=20200117

பாட்டுக்கும் காட்சிக்கும் தொடர்பு இல்லாமலிருக்கு

சீச்சீ கடலை மட்டும் தான்

என் விடயத்தினை நான் எவர் அனுமதியும் இன்றி எழுத முடியும் அண்ணா. ஆனால் மற்றவர் அனுமதியின்றி அவர்களினதை நான் எழுத முடியாதே அண்ணா. போக முதற் தடவை யாழ் உறவுகளை சந்தித்தபோது எழுதியிருந்தேன். நீங்கள் மறந்துவிட்டீர்கள். பச்சைக்கு நன்றி ரதி

சாம்பலாக்கித் தூவும் துணிவே எம்மிடையே இல்லை. இதில் உரமாக்கி ..... ஐயோ வேண்டாம்