34 minutes ago, goshan_che said:

ஆங்கிலம் கற்பதை நான் சொல்லவில்லை. ஆங்கில மொழி மூலம் கற்பதை, medium of instruction ஆக ஆங்கிலம் இருப்பதை சொன்னேன்.

அவர்கள் குறைவாக மதிப்பிட்டால் எனது மாத சம்பளத்தில் 10% இழந்து விடுவேன் அல்லவா அதனால்.

எனது பிள்ளை ஆங்கில மொழி மூலம் கற்கும் போது அதையே செய்யும் இன்னொரு பெற்றாரை அதை செய்யாதே என சொல்லும் தார்மீக உரிமை இல்லை என்பதால். 

அந்த பிள்ளைக்கு தமிழ் தெரியும். ஆனால் பள்ளி படிப்பை ஆங்கிலம் மூலம் படிக்கிறது. 

பிரித்தானியாவில் வாழும் பிள்ளை ஆங்கிலத்தில் பயில்வது தவிர்க்க முடியாதது. ஆனால் ஆங்கிலக் கல்விமூலம் தான் அங்கிருப்பவர் வாழ்வை வளப்படுத்த முடியும் என்னும் கருத்தை நீங்களும் ஒத்துக்கொள்கிறீர்கள் போலல்லவா உங்கள் கருத்து இருக்கிறது.

16 hours ago, goshan_che said:

நாடில்லாத போது மொழியும், கலையும், பண்பாடும் அறுக்கப்பட்டமரம் தள்ளாடுவது போன்று நிற்கும் என்பது மிக சரியான பார்வை. நாடு கூட தேவையில்லை ஒரு அங்கீகரிக்க பட்ட பாரம்பரிய வாழிடமே போதுமாயிருக்கும். Welsh, Scottish Gaelic ஐ அந்த அந்த நாட்டு அரசுகள் செய்வதை போல நிலை நிறுத்த முடியும்.

எனக்கு மட்டில் நகரமும் இல்லை, கிராமமும் இல்லை என்ற இடத்தில் ஏற்பட்ட அனுபவம் - மிக வாழ்வாதாரம் குறைந்த குடும்பத்தில் ஒரு பிள்ளையை மிகவும் கஸ்டபட்டு ஆங்கில மூலம் படிபிக்கிறார்கள். ஆங்கிலத்தில் “கதைத்து பழக” என நாம் போய் நின்ற சமயம் அந்த பிள்ளையும் வந்து போகும்.

அந்த பிள்ளை ஆங்கிலத்தில் கதைக்கும் போது அந்த பெற்றாரின் முகத்தில் எழுந்த பெருமிதத்தை பார்த்த பின், எனது எதிர் மறையான கருத்தை சொல்ல கூட திராணியற்று அப்படியே விட்டு விட்டேன்.

இப்பொதும் பெரும்பாலானோர் தமிழ் மீடியத்தில்தான் படிக்கிறார்கள்.

ஆனால் எமது காலம் போலல்லாது இப்போ ஆங்கிலத்திலும், இண்டர் நேசனல் ஸ்கூலிலும் கூட படிக்கலாம்.  இந்த பள்ளிகளின் பெருக்கம் மிக விரைவாக பட்டினசபை உள்ள ஊர்களுக்கும் பரவுகிறது. யாழ் நகரத்தில் இருந்து 10 கிமிகுள் உள்ள ஒரு பட்டினசபை உள்ள ஊரில் 2 சர்வதேச பள்ளிகளை கண்டேன்.

நாம் படிக்கும் போது ஷேக்ஸ்பியரின் மகன் என்றாலும் தமிழ் அல்லது சிங்களத்தில்தான் படிக்க முடியும். கொழும்பில் மட்டும் விச்செளி, ரோயல் இன்ஸ்டிடுயூட், இப்படி சில இருந்தன.

 

யாழ்ப்பாணத்தில் கூட பலர் நான்கு வயதிலிருந்தே பிள்ளைகளை ஆங்கிலக் கல்விக்காக பணம்செலவளித்து அனுப்புகின்றனர்.அவர்கள் ஆங்கிலம் கற்பது தவறேயல்ல. ஆனால் தமிழைக் கற்காது ஆங்கிலத்தை மட்டும் கற்பது தவறானதே. வருங் காலங்களில் தமிழ்நாட்டுத்தமிழர் போல் எம்மினத்தவர் நிலையம் ஆகப்போகின்றது.
எனக்கு ஒன்று புரியவில்லை அந்தப் பிள்ளை ஆங்கிலம் கதைத்ததும் பெற்றோர் முகத்தில் பூரிப்பு ஏற்பட்டதும் தவறல்ல. ஆனால் அதன்பின் தமிழ் தெரிவது எத்தனை அவசியமானது என்று நீங்கள் ஏன் கூறவில்லை????? அல்லது கூறவிடாது தடுத்தது உங்களை அவர்கள் குறைவாக மதிப்பிட்டுவிடுவார்கள் என்பதா ???? 

17 hours ago, தனிக்காட்டு ராஜா said:

நீங்கள் சொல்வது உன்மைதான் அது நகர்புறங்களில் மட்டும் ஆனால் கிராமங்களில் தமிழே தவழ்கிறது  மம்பி , டாடி என்ற சொல்லுக்கு உயிர்ப்பு வெள்ளைக்காரனுக்கு இருக்கலாம் ஆனால் அம்மா ,அப்பா என்ற சொல்லுக்கு  தமிழில் உயிர்ப்பு இருக்கிறது என நான் உணர்கிறேன் என்னை என் மகள் அப்பா என அழைக்கும் போது .

இங்கே ஆங்கிலம் பிள்ளைகள் பேசும் போது பெற்றோர்கள் சந்தோசமடைகின்றனர் நம் மொழி மெதுவாக அழிவது தெரியாமல் இருந்தாலும் தமிழர்களுக்கென நாடு இல்லாத போது , கலை கலாச்சாரமெல்லாம் சொல்லும் அளவுக்கு நின்று கொண்டிருக்கும் அறுக்கப்பட்டமரம் தள்ளாடுவது போன்று .

இந்த புலம் பெயர்ந்தவர்கள் இணையத்தில் அதிகம் மெனக்கெடுகிறார்கள் பிள்ளைகளை ஊருக்கு அழைப்பை ஏற்படுத்தி ஆச்சி , அப்பச்சி , அம்மம்மா, அப்பம்மா, அம்மப்பா, அப்பப்பா ஆகீயோரிடம் பேச வைத்தாலே தமிழ் அவர்கள் வாயில் நுழைந்துவிடும் .

எமக்கென்றொரு நாடு இல்லை என்பதும் ஒரு முக்கியமான காரணமாகத்தான் இருக்கின்றது

17 hours ago, nige said:

அம்மை, அப்பன் அன்னை, பிதா என்பவை காலப்போக்கில் அம்மா அப்பா என்று ஆகியிருக்கலாம். 

அம்மை அப்பன்  நாயன்மார் காலத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட சொற்களாக இருக்கலாம். மாதா பிதா என்பன வடசொல். தமிழ் அல்ல.

17 hours ago, Justin said:

சுமே எழுதிய "வரலாற்றை மறந்த தமிழர்" வாசிக்கவில்லைப் போல!

தமிழில் இருந்து தான் எபிரேயத்திற்கு அப்பா, அம்மா எல்லாம் போனது என்று தமிழ் ஆர்வலர்கள் வாதிடுகின்றனர். இவர்கள் அனேகமாக ஆர்வலர்கள் மட்டுமே!

இத்தனை காலம் ஒத்துக்கொள்ளாதவர்கள் கூட சுமேரியர்களுக்கும் தமிழர்களுக்கும் தொடர்பு இருப்பதாக ஐந்தாம் கட்ட கீழடி ஆய்வு முடிவடைந்தபின் கூறியிருக்கின்றனரே. சில விடயங்கள் நிரூபணமாக்க காலம் எடுக்கலாம். ஆனால்  ஒட்டுமொத்தமாக அதை மூடி மறைக்க முடியாது.

17 hours ago, வாலி said:

மம்மி, டாடி என்று சொல்லுவதில் தவறில்லை என்று நினைக்கின்றேன். அதற்காக எனது பிள்ளைகள் அப்படித்தான் சொல்கிறார்கள் என்று நினைக்கவேண்டாம். அம்மா அப்பா என்பது தமிழ்ச் சொற்களே இல்லை. திருக்குறளில் கூட இல்லை. (திருக்குறளில் அம்மா என்ற சொல் வேறு பொருளில் உண்டு). அம்மா அப்பா என்ற பதங்கள் செமிட்டிக் மொழியின் திரிபடைந்த பதங்கள். அரமேயம், எபிரேயம், அரபு போன்றன செமிட்டிக் மொழிகளில் சில. 

அன்னை தந்தை என்று விளிப்பதே சாலப் பொருத்தமானது

சுமேரியர்கள் கெமிட்டிக் இனத்தவர் என்பதும் அவர்களே எழுத்து மொழியை முதலில் உருவாக்கியவர்கள் என்பதும் உலக அறிஞர்கள் ஒத்துக்கொண்ட உண்மை. அங்கிருந்து தான் கீப்ரூ மொழியும் உருவானதாக Samual Noah Kremer என்ற ஆய்வாளர் கூறுகிறார். அயலில் வாழ்ந்தவர்கள் உட்பட மொழி வளர்ச்சி அங்கிருந்துதான் பரவியது. சுமேரிய மொழியில் அம்மா அப்பா என்ற சொற்கள் மட்டுமல்ல இன்னும் பல நாம் பயன்படுத்தும் தமிழ் சொற்கள் இருக்கின்றன. எமக்கும் சுமேரியருக்கும் உள்ள தொடர்பினால் எம்மிடமும் அவை உள்ளன. தமிழ் கெமிற்றிக் மொழியைச் சேர்ந்ததன்றி செமிற்றிக் அல்ல. அவர்கள் சிறிது மாற்றி உம்மா உப்பா வாப்பா என்றெல்லாம் அழைப்பது கண்கூடு. திருக்குறளில் பயன்படுத்தவில்லை என்பதனால் அவை தமிழ்ச் சொற்கள் இல்லையா ??? ஒரு பொருட்பலமொழி நிறையவே உண்டு. உங்கள் பிள்ளைகள் மம்மி டாடி சொல்வது உங்களுக்கு விருப்பமாக இருந்தால் அது உங்கள் புரிதல். தமிழ் அடிச் சொற்களிலிருந்தே மற்றைய மொழிகள் தோன்றின என்பது மொழியியல் அறிஞர்களின் கருத்து.

17 hours ago, Justin said:

பெரு நில ஐரோப்பாவில் மட்டுமல்ல, ஆங்கிலம் பேசும் நாடுகளிலும் பெற்றோருக்கு உள்ளூர் மொழியில் பரிச்சயம் அதிகம் இல்லாத போது அவர்களின் பிள்ளைகள் தமிழை இலகுவாகக் கற்றுக் கொள்கின்றனர் என்பது என் அவதானம்.  நானும் என் மாநிலத்தின் தமிழ் பாடசாலையில் தமிழ் கற்பிக்கிறேன், இந்த வித்தியாசத்தைக் காண்கிறேன். 

இப்படி உள்ளூர் மொழி தெரியாமை அவமானம், தரந்தாழ்தல் என்று நினைப்போருக்கு இந்த எளிமையான விளக்கம் கோபத்தை ஏற்படுத்தும்.  

நீங்கள் கூறுவது ஒருவிதத்தில் சரியானதாக இருந்தாலும் உண்மையாகப் பார்த்தால் தான் பிறந்த நாள்முதலாய் கதைத்து வளர்ந்த ஒருவர் தன் பிள்ளையுடன் ஆங்கிலத்தில் உரையாடுகிறார் என்றால் அவருக்கு எதோ உளவியல் சிக்கல் கூடக் காரணமாக இருக்கலாம். பிறந்த சிறிய பிள்ளையுடன் ஏன் அவர்கள் வேறு மொழியில் உரையாடவேண்டும் என்பதே எனக்குப் புரியாத புதிர். 

17 hours ago, goshan_che said:

எல்லாரது குடும்ப சூழலும் ஒரு மாதிரி இல்லை. சிலர் ஒரு 3 பெட் ரூம் வீட்டில் 3 குடும்பமாக வாழ்கிறனர். பெற்றாருக்கு ஆங்கிலம் தெரியாது. பிள்ளைகள் வீட்டில் தமிழும் பள்ளியில் ஆங்கிலமும் கதைத்து, 9 வயது பிள்ளை தாய் தந்தைக்கு form நிரப்பி கொடுக்கும் நிலை. ஆகவே எம்மை போல எல்லாருக்கும் ஞாயிற்று கிழமைகள் மொழி வளர்சிக்கு என ஒதுக்கபட்ட நாளாக இருக்கும் என எதிர்பார்க்க முடியாது.

You gain some, you lose some. இதுதான் யதார்தம். இல்லை என்றால் ஊருக்கு ரிட்டர்ன் ஆவதை தவிர வேறு வழியில்லை.

பொது இடங்களில் பேசும் போது பிள்ளைக்கு தமிழ் தெரியாது, நாம் படிபிக்கவில்லை என வெட்கி தலைகுனிந்த பலரை நான் சந்திதுள்ளேன்.

தமிழை அவமதித்து தமிழ் எல்லாம் நாங்கள் படிபிக்கமாட்டோம் என்று சொன்ன தமிழர்களை நான் இன்னும் சந்திக்கவில்லை. இப்படியான அற்பர்கள் எனது வட்டதில் வருவதில்லையோ தெரியாது.

ஆனால் இதை பற்றி அலட்டி கொள்ளாமல் அல்லது படிபித்திருக்க வேண்டும் ஆனால் செய்யவில்லை என regret பண்ணுபவர்களை கண்டுளேன்.

பேராசையில் கவுன்சில் கொடுக்கும் வீடுகளிலேயே அறைகளை வாடகைக்கு விட்டு நிரப்பி பணம் ஈட்டுபவர்கள் பற்றிக் கதைத்தும் பயனில்லைத்தான்.

ஆனாலும் நீங்கள் பார்க்கும் வட்டத்தில் நல்லவர்களே இருக்கிறார்கள் என்பது உங்கள் அதிட்டம்தான்

11 hours ago, ரதி said:

கதையை வாசிக்கும் போதே இப்படித் தான் போகும் என்று ஊகித்து விட்டேன் ...நான் இது வரைக்கும் வேற நாட்டு ஓரின சேர்க்கையாளர்களை கண்டு இருக்கிறேனே தவிர எங்கட தமிழர்களை இது வரைக்கும் கண்டதில்லை 

 

இப்ப அதுவும் கூடிக்கொண்டு வருது

8 hours ago, Kandiah57 said:

 

நீங்கள் தூற்றினால் கூட எனக்கு எதுவும் இல்லை

இந்த வீடியோவைப் பாத்து நான் களைச்சுப்போனன்

1 hour ago, கிருபன் said:

நீங்கள் கொஞ்சம் லேட்.

 

அடுத்தது, ஆண்களை வர்ணிக்க நீங்கள் உங்கள் மனசை முழுமையாகத் திறக்கவேண்டும். அப்போதுதான் வர்ணனை கடிவாளம் இல்லாத குதிரை மாதிரி தெறித்து ஓடும்

உண்மைதான். அந்தத் தற்துணிவு எனக்கு இல்லை

11 hours ago, யாயினி said:

நான் இரண்டாம் பந்தி படிக்கும் போது ஒருவித லயிப்போடு அறையில் படுத்து இருக்கிறேன் என்ற வரிகளை கண்டதும் மேற்கொண்டு படிக் விருப்பம் இலல்லாது போயிற்று.காரணம் முதல் கறிவேப்பிலை இப்போ என்ன கசாயம் குடித்துத்துட்டு இருக்கிறீர்களோ...மிகுதி சொல்ல தோன்றவில்லை மனங்கள் பலவிதம்...

இப்பவெல்லாம் எந்தக் காசாயமும் குடிப்பதில்லை.

3 hours ago, புரட்சிகர தமிழ்தேசியன் said:

அருமை.. பகிர்விற்கு நன்றி..!

நன்றி வருகைக்கும் கருத்துக்கும்

3 hours ago, கிருபன் said:

தமிழில் வாசிக்க, எழுத தாயகத்தில் பல ஆண்டுகள் பிறந்து வளர்ந்தவர்களாலேயே முடியாது. இன்னும் இரண்டு தலைமுறையின் பின்னர் AI மூலம் தமிழ் படிப்பிக்கலாம், ஆனால் ஆர்வம் இருந்தால்தான் எதையும் பிள்ளைகள் கற்கும். அந்த ஆர்வத்தைக் கொண்டு வருவதுதான் பெற்றோர், ஆசிரியர் முன்னுள்ள சவால்.

 

ஒரு கட்டுரை இணைத்திருந்தேன்.

 

 

நானும் இதை வாசித்தேன். இந்தக் கட்டுரைக்கு நான் பதில் எழுதுவது என்றால் பத்துப் பக்கம் வேண்டும்.

8 hours ago, அக்னியஷ்த்ரா said:

நம்மடை குடும்பத்தில் அம்மாவின் நான்கு சகோதரங்கள் வெளிய 
அவர்களது பிள்ளைகளின் துணைகள்  ஒன்று வெள்ளை, ஒன்று குஜராத்தி, அடுத்தது ஆபிரிக்க வம்சாவளி 
மற்றயது ஹர்பஜன் சிங், கடைசி ஒன்று இன்னும் கலியாணவயசு வரவில்லை ஆனால்  அநேகமாக வெள்ளையாக தான் இருக்கும், ஒன்றுக்கும் தமிழ் ஒழுங்காக வராது(ஒழுங்காக என்றால் சொல்ல வாறதை தெளிவாக சொல்லுவது ) ,மூத்தது 10 வயசு வரைக்கும் இலங்கையில் தான் இருந்தது, தமிழ் என்ற பெயரில் பாகுபலி கிலுக்கி மொழி பேசும், குஜராத்தி கல்யாணத்தில் மெஹந்தி வைத்து சங்கீத் நடத்தி பாங்க்ரா ஆடி ரசித்துவிட்டு வந்திச்சினம் நம் தமிழ் மஹாஜனங்கள், அவர்களுடைய கலாச்சாரத்தில் இருக்கும் பற்றை பற்றி உச்சுக்கொட்டி சிலாகிச்சு கூறிச்சினம் தங்களுடைய அடையாளத்தையே துலைத்துவிட்ட நம்மடை சனங்கள்.
புலத்தையும் புறத்தையும் பிடித்துவைத்திருக்கும் கடைசி தலைமுறை விழுந்ததும், இலங்கை அவர்களுக்கு  சுற்றுலா போகும் இடமாக மாறி (இப்பவே பாதி அப்படித்தான்) அவர்களுடைய வேர் என்பதையே இழந்துவிட்டிருப்பர், அவர்களது பேரப்பிள்ளைகளில்,பூட்டப்பிள்ளைகளில் எதாவது ஒன்று நம்மடை ஆக்கள் எல்லாம் செம்பட்டை முடியுடன் இருக்க எனக்கு மட்டும் இந்த கறுத்த முடி எங்கயிருந்து வந்தது என்று முழுசிக்கொண்டு இருக்கும் 

தவிர்க்கவோ தலையிடவே முடியாத ஒரு பிரச்சனையாக இந்தக் கலப்புத் திருமணங்கள் தற்போது மாறிவருகின்றன என்பதும் வேர்களை இழந்துவிடுவோம் என்பதும் யதார்த்தம். 

7 hours ago, நிலாமதி said:

தமிழ் இங்கு வளர வில்லை என்று சொல்ல முடியாது பரதநாட்டியம் வாய்ப்பாடு பாட்டுப் போட்டி என கலைகள் வளர்கின்றன. தமிழ் கடைகளும் தமிழ் சாப்பாடும் வளருகின்றது . கோடையில் கொண்டாடட    காலங்களில் தமிழ் புடவைக்கடைகளும்  பல முளைத்து இருக்கின்றன. ஆனால் நல்ல தமிழ் பேச தான் முடிவதில்லை   நம் சிறார்களுக்கு. அப்பா இரண்டு வேலை என ஒடடம். அம்மா ஆபீஸ் என ஒடடம். பையன் பள்ளி என ஒடடம்.  சிறுமி டே கேர் என ஒடடம்.  எங்கு உடகார்ந்து தமிழ் படிப்பது ? . தமிழ் பள்ளிக்கூட வகுப்பிலும் வாரம் இரு மணித்தியாலம் கற்றால் எப்படி ?  பாடடன் பாட்டிகளுடன் நேரம் செலவிடும்போது  ஆங்கிலம் தெரிந்த வரிடம்  ரைஸ் (rice  )அண்ட் சிக்கின் என்றும்  ஆங்கிலத்திலும்  தெரியாத பாட்டியிடம்  சோச்சி (சோறு ) சிக்கின் என   தமிழிலும் கேட்க தெரிகிறது .தான் படித்ததை  தெரியாத பாட்டிக்கு   சொல்லிக் கொடுத்து பாடம் எடுக்கிறது குழந்தை  .தமிழ்  கடையில்  டோசா (தோசை ) மோதரம் (மோதகம்)   என்று கேட்கவும் தெரிகிறது. மாற்று மொழி மணப் பெண், மணமகனுக்கு  சாரியில் உம்  வேஷ்ட்டி சால்வையிலும்  திருமணத்தின் போது வேடிக்கை காடட தெரிகிறது  ஆனால்  ஒரு சாப்பாட்டு  மேசையில் ஒன்றாக இருந்து உண்ண முடிவதில்லை. ஒரே ஒடடம் ..எங்கு போய் நிற்குமோ ?  .தமிழ்  எவ்வாறு வாழும் .

கலைகள் வளர்ந்தால் தமிழும் வளரும் என்பது இல்லை அக்கா. எம்மவர்கள் இனிமேல் ஓடுவதை நிறுத்தப்போவதில்லை.

7 hours ago, goshan_che said:

 

 கட்டுநாயக்கவில் விமானம் ஏறும் போதே இதற்கு தயார் என்றால்தான் விமானம் ஏறி இருக்க வேண்டும்.

ஆனால் யூத இனத்தவர்களும் இன்னும் சில இனங்களும் எத்தனை நூற்றாண்டு தாண்டியும் தமது என்று பழத்தைத் தன்னகத்தே கொண்டுள்ளார்கள். தமிழர்களால் மட்டும் ஏன் அது முடியாமற் போனது?

7 hours ago, goshan_che said:

 

அன்ரி,

யூகே, அமெரிக்கா, கனடாவில் பிள்ளைகள் தமிழில் உரையாடுகிறார்கள் ஆனால் எழுத வாசிக்க முடிவதில்லை என்று ஆரம்பிக்கும் கட்டுரை(?), பெற்றார் பிள்ளைகளுடன் தமிழில் உரையாடுவதில்லை என முடிகிறது!

முதலில் உங்கள் பிரச்சனை என்ன? இந்த பிள்ளைகள் தமிழில் உரையாடுகிறார்கள் ஆனா எழுத வாசிக்க முடிவதில்லை என்பதா?

அல்லது தமிழில் உரையாடவே முடிவதில்லை என்பதா?

2வது எனில் அப்படியான பிள்ளைகள் மிக குறைவாகவே உள்ளனர். தக்கி தயங்கினாலும் தமிழ் பிள்ளைகள் பலர் தமிழில் உரையாட கூடியவரே. 

வாசிப்பது, எழுதுவது என்றால் கடினம்தான்.  மற்றைய ஐரோப்பிய நாடுகள் போலன்றி யூகேயில் இரெண்டு பெற்றாரும் முழு நேர வேலைக்கு போவது, கடுகதி வாழ்கை என பல காரணங்கள் உள்ளன.

அப்படி இருந்தும் ஏனைய நாடுகளை விட தமிழ் பள்ளிகள், படிக்கும் பிள்ளைகள் அதிகம் உள்ள நாடு யூகே என நினைகிறேன்.

யார் கண்டது சிலவேளை இந்த பள்ளிகளில் படிப்பிக்கும் ஆசிரியர்கள் சரிவர சொல்லி கொடுப்பதில்லையோ?

கடைசியாக, அடுத்த, அடுத்த தலைமுறைகள் தமிழில் இலக்கியம் படைக்கும் என்ற எதிர்பார்பெல்லாம் ரொம்ப ஓவர். ஓரிருவர் செய்யலாம் ஆனால் புலம்பெயர் நாடுகள் எதிலும் இது பெரிய அளவில் சாத்தியபடப்போவதில்லை.

சிலசமயம் மலேசியா போல் கனடாவில் மட்டும் சாத்தியமாகலாம்.

கட்டுநாயக்காவில் விமானம் ஏறும் போதே உங்கள் சுயத்தில் பாதியை தொலைத்தாகிவிட்டது. மீதியை தக்க வைக்க, அடுத்த தலைமுறைகள் தமிழில் பேசவே பெரும் முயற்சி தேவை இதில் அடுத்த தலைமுறை புலம்பெயர் இலக்கியம் எல்லாம்......

 

எதில் தொடங்கி எதில் முடிந்தால் என்ன. ஒரு தாய்மொழியை தக்கித்  தயங்கியாவது அரைகுறையாக உரையாடினால் போதும் என்கிறீர்களா??? அடுத்து புலம்பெயர் நாடுகளில் தமிழை அதிகமாகக் கற்கும் பிள்ளைகள் உள்ளது பிரான்சில். இரண்டாவது இடத்தில்தான் பிரித்தானியா. நாம் புலம்பெயர்ந்து வந்ததனால் மற்றவை பற்றிக் கவலை கொள்ளவே கூடாது போலல்லா உங்கள் கருத்து இருக்கு கோசான்.
எமது அடுத்த தலைமுறை தமிழில் இலக்கியம் படைக்காவிட்டாலும் அந்தந்த மொழியில் படைப்பார்கள். அது பின்னர் தமிழில் மொழிமாற்றம் செய்யப்படும்.

7 hours ago, nige said:

நாம் தமிழர் என்று சொல்லும் உரிமை நமக்கு இருக்கின்றது. காரணம் நமது மொழியை எழுதவும் வாசிக்கவும் கூடவே பேசவும் எமக்கு தெரிந்திருக்கின்றது. ஆனால் புலம் பெயர்ந்த நாடுகளில் வாழும் நம் குழந்தைகளுக்கு ......?
ஒரு மொழியை பேசுவதால் மட்டும் அது என் தாய் மொழி என்று சொல்லிவிட முடியாது. மொழி என்பது ஒரு தொடர்பாடலுக்கான சாதனம் எனினும் அதன் செயற்பாடு அதனுடன் முடிந்து விடுவதில்லை. ஒரு மொழி அந்த சமூகத்தின் பண்பாடுகளையும் கலாச்சாரங்களையும் அடுத்தடுத்த தலைமுறைகளுக்கு எடுத்துச் செல்லும் பெரும் பங்கை ஆற்றிக் கொண்டிருக்கின்றது. எந்த ஒரு குழந்தையும் தன் தாய் மொழியில் சிந்தித்து செயற்படும் போதுதான் அதன் வெளிப்பாடு சிறப்பாக அமையும் என்பது மொழியியல் ஆராய்ச்சியாளர்களின் கருத்தாக உள்ளது. 

ஐரோப்பிய நாடுகளில் வாழும் நம் குழந்தைகள் ஒரளவிற்கு தமிழை எழுதவும் வாசிக்கவும் தெரிந்திருக்கின்றார்கள். தமிழர்களை சந்திக்கும் போது “ வணக்கம் “ என்று நமது அடுத்த தலைமுறை சொல்லும்போது உண்மையில் பெருமையாக இருந்தது.ஆனால் அமெரிக்காவில் வாழும் நம் குழந்தைகளிற்குத்தான் நமது மொழி பற்றிய அறிவு மிகவும் குறைவாக இருக்கின்றது. அது இந்த நாட்டின் வாழ்க்கை அமைப்பு முறையா அல்லது தமிழை படித்து எதை சாதிப்பது என்ற நம் அசமந்த போக்கா என்பது புரியவில்லை . 

ஏதோ பிள்ளைகளுக்கு தமிழில் கதைக்க தெரிந்தால் மட்டும் போதும் என்றுதான் நானும் இதுவரை எண்ணுவதுண்டு. ஆனால் அது எவ்வளவு முட்டாள்தனம் என்று இப்போது புரிகிறது. 

திருக்குறளில் தொடங்கி ஐம்பெரும் காப்பியங்கள் மற்றும் நமது பக்தி இலக்கியங்கள் , நாயன்மார்களின் வாழ்க்கை வரலாறுகள் இவை எல்லாம் நாம் எப்படி ஒழுக்கத்துடன் வாழ வேண்டும் என்பதை நமக்கு கற்றுத் தந்தன. ஆனால் நாம் எதை நம் குழந்தைகளிற்கு கற்றுக் கொடுத்தோம். மொழி,கலாச்சாரம் ,பண்பாடு , தனி மனித ஒழுக்கம் என எதையுமே அவர்களுக்கு கற்றுக்கொடுக்காமல் அவர்களிடமிருந்து இவற்றை நாம் எப்படி எதிர்பார்க்க முடியும்.

ஒரு குழந்தை எந்த மொழியை வேண்டுமானாலும் கற்றுக்கொள்ளலாம் ஆனால் தாய் மொழியை தெரிந்து இருப்பது என்பது அத்திய அவசியமானது. அம்மா எப்போது நாகரீகம் என்ற போர்வையில் மம்மி ஆனதோ அப்போதே நம் அடுத்த தலை முறையிடம் தமிழ் அழியத் தொடங்கி விட்டது. இந்நிலை தொடர்ந்தால் என்னும் இரு தலைமுறைகள் கடந்தபின் தன் தாய் மொழி பற்றி அறிய குழந்தைகள் google இல் தேடுவது மட்டும்தான் ஒரே வழியாக இருக்க முடியும்.

பலரின் அறியாமை தம் பிள்ளைகள் அரைகுறையாகத் தமிழைக் கதைத்தால் போதும் என்பதுதான். பலர் அதை பெருமையாகச் சொல்வதையும் கேட்டிருக்கிறேன். அதைவிடக் கொடுமை மொழி தெரியாவிட்டாலும் அவர்களுக்கு இசைகள் பற்றி அறிந்திருந்தால் போதும் என்றும் நினைக்கின்றனர்.

7 hours ago, உடையார் said:

இங்கு பலர் தமிழை விரும்பி படிக்கின்றார்கள் சுமே,

எனது பிள்ளைகளும் அவர்களாகவே விரும்பி தமிழை 12ம் வகுப்பில் ஒரு பாடமாக எடுக்கின்றார்கள்,

வீட்டில் முழு நேரமும் தமிழில்தான் கதைப்பது வழக்கம்

உங்களை போல் தமிழ் உணர்வோடு எல்லோரும் இல்லை உடையார். மற்றைய இனத்தவருக்கு உள்ள மொழிபற்று எம்மவர்க்கு மிகமிக்க குறைவே.

9 hours ago, குமாரசாமி said:

தரமான கருத்துக்கள்.

தமிழை கேவலமாக கருதும் கூட்டம் அதிகரித்து விட்டது.

அதுதான் உண்மை

7 hours ago, வாலி said:

இல்லை. அநேகருக்கு வெளிநாடுகளுக்கு வரும்போது ஆங்கிலம் சரளமாகப் பேசத் தெரிந்திருப்பதில்லை. ஆங்கிலத்தில் எழுத வாசிக்க, ஆங்கில இலக்கண இலக்கியங்களை அறிந்திருந்தாலும் ஏன் பல்கலைக்கழகங்களில் பட்டம் பெற்றிருந்தாலும் பலரால் ஆங்கிலத்தில் சரளமாக பேச முடிவதில்லை. எனவே தாங்கள் ஆங்கிலம் பேசிப் பழகுவதற்கு உகந்த ஓர் ஊடகமாக வீட்டில் உள்ள பிள்ளைகளுடன் (அரைகுறை) ஆங்கிலத்தில் பேசி பயிற்சி செய்ததன் விளைவே இது. 

ஆனால் அவர்கள் கூறுவது தாம் கல்விக்காக மட்டுமே தான் வெளிநாடு வந்தோம். ஆகவே தமது தரம் உயர்ந்தது என்பதாகத்தான்.

இன்று zoom இல் ஒரு நூல் விமர்சனம் நடைபெற்றபோது எமது அடுத்த தலைமுறையினர் பற்றிய பேச்சு எழுந்தது. பலர் இன்னமும் தமிழ் கதைத்தாலும் எழுதவோ வாசிக்கவோ தெரியாத நிலையிலேயே இருக்கின்றனர். இலக்கியம் புலம்பெயர் அடுத்த தலைமுறையில் எப்படி இருக்கப்போகின்றது என்று ஒருவர் கேள்வி எழுப்பினார். ஐரோப்பிய நாடுகளுடன் ஒப்பிடும்போது ஆங்கில மொழி பேசப்படுகின்ற நாடுகளில் வாழுகின்ற பிள்ளைகள் தமிழை வளமாகப் பேசவோ எழுதவோ தெரியாமல் இருப்பதற்கு அவர்கள் பெற்றோரே காரணமன்றி பிள்ளைகள் அல்ல என்றேன் நான். மற்றைய ஐரோப்பிய நாடுகளுக்குச்சென்ற பெற்றோர்களுக்கு அந்த நாட்டு மொழிகள் தெரியவில்லை. அதனால் அவர்கள் தமிழை வீட்டில் கதைக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் என்கிறார் ஒரு பெண். அது ஒரு வகையில் சரியானதாக இருப்பினும் முற்றுமுழுதாக அதுவே காரணம் அல்ல.

நான் கேட்கிறேன் பலர் ஆங்கிலம் பேசத் தெரிந்து கொண்டேதான் பிரித்தானியா, கனடா, அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளுக்கெல்லாம் சென்றீர்கள். அங்கு ஆங்கிலத்தைக் கற்பதோ அன்றி அம்மொழிகளின் வேலைவாய்ப்பைப் பெறுவதோ உங்களுக்கு எல்லாம் கடினமாக இருந்திருக்காது. அப்படியிருக்க உங்கள் பிள்ளைகளுடன் தமிழில் நீங்கள் உரையாடாது போனது ஏன் ???? அது ஆங்கில மொழியின் மேல் உங்களுக்கிருந்த தீராத வேட்கையும் தமிழில் நீங்கள் உரையாடுவதை கேவலமாக எண்ணியதனாலும் எம்மொழியின் சிறப்பை அறியாததாலும் தானே ???

அதை ஒத்துக்கொள்ள மனமின்றி மற்றைய ஐரோப்பிய நாடுகளில் வாழ்பவர்களை உங்களிலும் குறைவான தகுதியுடையவர்களாக நீங்கள் எடைபோட்டு உங்களை நீங்கள் பெரிதாக ஆக்கிக்கொள்கின்றீர்கள். ஒவ்வொரு மொழிக்கும் சிறப்புண்டுதான் எனினும் தமிழ் காலத்தால் முந்தியது என்பதும் அதன் இலக்கண வளம் வேறு எந்த மொழிக்கும் இல்லை என்பதும் கூட பலருக்குத் தெரிவதில்லை. மற்றைய ஐரோப்பிய நாடுகளுக்குச் சென்றவர்கள் அம்மொழிகளைக் கற்று அவர்கள் பிள்ளைகளும் அங்கு உயர்கல்வி கற்றுச் சிறப்புற வாழ்ந்துகொண்டுதானே இருக்கின்றனர்.

ஆகவே உங்கள் பிள்ளைகள் தமிழ் மொழி தெரியாதவர்களாக இருப்பது சிறப்பு என்று நினைத்துக்கொண்டிருக்கும் தமிழர்களே! நீங்கள் உங்கள் சந்ததிக்கு உங்கள் மொழியைக் கூடக் கடத்த முடியவில்லை என்றால் நீங்கள் எல்லாம் இருந்தும் அடையாளம் எதுவுமற்ற அனாதை இனங்களாகவே அடையாளங் காணப்படுவீர்கள். ஏனெனில் உங்கள் பிள்ளைகளின் பெயர்களை வைத்துக்கூட அடையாளம் காண முடியாது அவர்கள் எந்த இனத்தவர் என்று.

26 minutes ago, Kandiah57 said:

கதையின் பெயரை. நான்  உதயன். எனறு. மாற்றிவிடுங்கள். நீங்கள் விரும்பியதைசாப்பிடவிடுவார் .முற்றும.  வளரும.  யாவும்கற்பனை.   உண்மைக்கதை. போட்டுருந்தல் நல்லது.  கதை நன்றகவுள்ளது.....

இது போற்றுதலா தூற்றுதலா என்று தெரியுதே  இல்லையே

3 minutes ago, குமாரசாமி said:

மனுசிமாருக்கு ஒண்டு எண்டால் மன்னர்மார் கலங்கிப்போவது  பாசம் எல்லோ...

தொல்லை

2 minutes ago, குமாரசாமி said:

வீட்டிலை நிக்கிறதும் சரி ஜெயில்லை நிக்கிறதும் சரி....அவையின்ரை கண்டிசன் கொன்றோல் இருக்கே சொல்லி வேலையில்லை....

எனக்கு மனிசன் எப்படா வேலைக்குப் போவார் என்றிருக்கு. நின்மதியா ஒண்டையும் சாப்பிடக்கூட விடுறார் இல்லை.

On 26/12/2020 at 20:49, suvy said:

இதுபோன்ற உறவுகளை ஜீரணித்து பலகாலமாகி விட்டது ....கதை நல்லாயிருக்கு.....!   

கருத்துக்கு நன்றி அண்ணா

3 hours ago, nige said:

இதை காலத்தின் மாற்றம் என்பதா அல்லது கொடுமை என்பதா புரியவில்லை.. கதையின் கருவில் குழப்பம் இருந்தாலும் அதை சொன்ன விதம் அழகு...

வரவுக்கும் கருத்துக்கும் நன்றி நிகே

18 minutes ago, குமாரசாமி said:

கடுமையாய் கடிபடுற ஆக்களுக்கு நேரமில்லை... நேரமில்லை... நேரமில்லை... நேரமில்லை... நேரமில்லை... நேரமில்லை...  

உங்குதான் எல்லாம் பூட்டியாச்சே. வீட்டில சும்மாதானே இருக்கு சனம்

On 26/12/2020 at 12:45, சுவைப்பிரியன் said:

உணர்வுகள் பல விதம்.

வருகைக்கு நன்றி சுவைப்பிரியன். கடுமையான விமர்சனங்களை எதிர்பார்த்தேன். ஆனால் ....

கோவிட் தொற்று முன்னர் இருந்ததை விட இப்ப அதிகம் இருந்தாலும் முன்னைய வீரியமான தாக்கம் இப்போதுள்ளத்தில் இல்லை.  எனக்குத் தெரிந்து ஆறு குடும்பத்தவர்கள் இரு வாரங்களுள் தொற்றுக்கு உள்ளாகியுள்ளனர். ஆனாலும் வீட்டில் உள்ள மற்றவர்களுக்கு தொற்று ஏற்படவில்லை அல்லது எவ்வித பாதிப்பையும் ஏற்படுத்தவில்லை.

நன்றி இதை பகிர்ந்தமைக்கு நெடுக்ஸ்

அம்மாவின் அன்பான அழைப்பும் துயில் எழுப்பலும் எதுவும் இல்லை. தங்கையின் அலட்டல் ஆர்ப்பாட்டம் இல்லை. அப்பாவின் கம்பீரக் குரல் இல்லை. எனக்குப் பிடித்த இன்னும் பலதும் இங்கில்லைத்தான். ஆனாலும் அவர்கள் எல்லோருடனும் இருக்கும்போது இல்லாத ஒருவித நிம்மதியும் அதனூடே தெரியும்  வெறுமையுமே இப்ப எனக்கு இருந்தாலும் சுவாசக் காற்றில் எதோ ஒரு சுகத்தை கவலையினூடும் என்னால் உணர முடியிது.

நான் இரண்டு நாட்களாக என் அறையில் ஒருவித இலயிப்போடு சுருண்டு படுத்திருக்கிறேன். ஏழாம் மாடியின் அறை ஒன்றில் திரைச்சீலையற்ற யன்னலினூடே தெரியும் வானத்தையும் அப்பப்போ கடந்து போகும் மேகங்களையும் சில பறவைகளையும் கூட பல காலத்துக்குப் பின்னர் இப்பிடிப் படுத்தபடியே பார்த்து இரசிக்க முடியும் என்று ஒரு இரு மாதங்களுக்கு முன்புவரை நான் கனவில் கூட எண்ணியதில்லை.

அம்மா அப்பா தங்கை எல்லோரையும் விட்டுவிட்டு இந்த அறைக்கு நான் வந்து ஒரு வாரம் தான் ஆகிறது. வீட்டில் இடம் இல்லாமலோ அல்லது அம்மா அப்பாவோட பிரச்சனை என்றோ நான் வீட்டை விட்டு வரவில்லை. எத்தினை நாட்களுக்குத்தான் அவைக்கு என் விடயம் தெரிஞ்சிடுமோ தெரிஞ்சிடுமோ என்று பயந்து பயந்து இருக்கிறது. மற்றவைக்காக என் உணர்வுகளையும் மகிழ்ச்சியையும் ஏன் நான் விட்டுட்டு இருக்கோணும்.

சிலநேரம் அம்மாவோ அப்பாவோ என் பிரச்சனையைச் சொன்னால் விளங்கிக்கொண்டிருப்பினம் தான். ஆனால் சொன்ன பிறகு அவை அதிர்ச்சியில ஏதும் சொல்லிவிட்டால் என்னால அதைத் தாங்கேலாமல் இருந்திருக்கும். அதால நான் எடுத்த முடிவு சரிதான் என்று என் மனம் சொன்னதை ஏற்றுக்கொண்டுவிட்டேன்.

நான் வசந்தன். வயது 24. நல்ல உயரமான ஆண் அழகன். என்னைப் பற்றி  நானே பீத்திறன் என்று நீங்கள் நினைக்கக் கூடாது. என்னோட கதைக்க ஆசைப்படும் பெண்களை வரிசையில் நிக்கவைக்கலாம். நான் கேட்காட்டிக் கூட பெண்கள் விடாமல் என்னைத் துரத்தினால் நான் அழகன் தானே. ஆறடிக்கு மேல் இருப்பேன். தலை நிறைந்த அடர் முடி. கருப்பும் இல்லாமல் மா நிறமும் இல்லாமல் நல்ல ஒரு நிறம் எனக்கு. அம்மாவின் நிறம் தான் நீ என்று என் தங்கை குறைப்பட்டுக்கொள்வாள். அதற்குக்  காரணமும் இல்லாமல் இல்லை.

பெண் பிள்ளைகள் வெள்ளையாக இருந்தால் தானே எங்கள் பெடியளுக்குப் பிடிக்கும். என் தங்கையோ அப்பாவைப் போல கருமை நிறம். அதற்காக அவளுக்கு என்னிலோ எனக்கு அவளிலோ எள்ளளவும் எரிச்சலோ கோபமோ இருந்ததில்லை. என்னிலும் பார்க்க என்றுதான் சொல்லமுடியும்…. அவளுக்கு என்னில் அளவுகடந்த பாசம். ஒருநாள் கூட பகிடிக்குத் தன்னும் நான் அவளின் நிறம்பற்றிக் கதைத்தது கிடையாது. அம்மாதான் திவாவுக்கு உன்ர நிறம் வந்து உனக்கு அப்பாவின்ர  நிறம் வந்திருக்கலாம். ஆம்பிளையள் கறுப்பாய் இருக்கிறதுதான் களை என்று  தங்கை இல்லாத நேரம் என்னிடம் தன் ஆதங்கத்தைக் கொட்டும்போது எனக்கும் வருத்தமாகத்தான் இருக்கும். இருந்தாலும் அதை மறைத்துக்கொண்டு என்னம்மா கதைக்கிறீங்கள். தங்கச்சி என்னிலும் எவ்வளவு வடிவு  என்பேன். அம்மா ஒரு சிரிப்புச் சிரித்துவிட்டு நீ தங்கச்சியை விட்டுக்கொடுக்க மாட்டாய் என்பார்.

எனக்கு சின்னனா நினைவு தெரிஞ்ச நாள்முதல் பெட்டையள் எண்டாலே சரியான விருப்பம். என் அயலட்டையில் ஆறேழு சின்னன்சிறிசுகள் இருக்கினம் தான். மீனாவோடையும் செல்லாவோடயும் சேர்ந்து விளையாடுவதுதான் விருப்பம் எனக்கு. அதிலும் அந்த மீனாவோடையே எப்போதும் இருக்கவேணும்போல, கதைக்கவேணும் போல என் உள்ளக்கிடக்கையைச் சொல்லவேணும்போல ஆசையா இருக்கும். ஆனா அம்மா ஏன்ரா பெட்டையளுக்குப் பின்னால திரியிறாய் என்று அவளவைக்கு முன்னாலேயே ஏசேக்குள்ள அளவேணும்போல இருக்க கண்ணெல்லாம் குளமாயிடும். பொம்பிளைப்பிள்ளை போல அழாதை என்று சொன்னதும் கண்ணீரும் வெளியில வராமல் நிண்டிடும்.

பள்ளிக்கூடம் போனாலும் பெட்டையளோடயே கதைக்கவேணும்போல இருக்கும். ஆனா பெடியள் என்னை இழுத்துக்கொண்டு போவிடுவாங்கள். அதிலும் அந்தக் கரன் அடிக்கடி என்னைக் கட்டிப்பிடிச்சு கடுப்பேத்துவான். என்பாட்டில ஒரு பக்கமாய் போய் நிண்டாலும் விடான். எடேய் வாடா எண்டு என்னைப்  பந்தடிக்க கூட்டிக்கொண்டு போயிடுவான். இருந்தாலும் மார்க்கண்டு வாத்திக்கும் அம்மாவுக்கும் பயந்து விருப்பம் இல்லாமல் விளையாடிக் கொண்டிருப்பன். வாத்தி அம்மாவின் ஒன்றுவிட்ட சகோதரன். தான் தான் எனக்குப் பள்ளிகூடத்தில் காவல்போல அம்மாவைக் காணும்நேரம் ஏதும் வத்திவைப்பார். அதுக்குப் பயந்து அவதானமாக இருப்பன்.

அப்பா வெளிநாடுபோய் எங்களையும் ஸ்பொன்சரில கூப்பிட்ட பிறகு ஊரும் இல்லை அயலுமில்லாமல் நான் சரியாக் கஷ்டப்பட்டுப்போனன். இங்க வந்து மொழி படிக்கிறது கஷ்டம் எண்டா ஒரு சின்ன வீட்டுக்குள்ள அக்கம்பக்கம் எங்கடை ஆட்களும் இல்லாமல்….. அதுகும் ஒருவகையில நின்மதியாத்தான் இருந்துது.

படிக்கட்டும் பிள்ளை எண்டு அப்பா வாங்கித் தந்த கணனியாலதான் என்ர சலிப்பான சிறிய  உலகமே மாறிப்போச்சு. அதுக்காக நான் படிப்பைக் கோட்டை விடேல்லை. அப்பா தான் பாவம். இரண்டு வேலை செய்து என்னையும் தங்கையையும் டியூசனுக்கு அனுப்பி ........ நான் அவையின் நம்பிக்கையைக் கெடுக்காமல் ஒருமாதிரிப் படிச்சு யூனியும் முடிக்கப்போறன். இவ்வளவு நாளும் அரசாங்கம் படிக்கக் காசு தந்தாலும் அம்மாவோடையே மூண்டு வருடங்களும் இருந்து கொஞ்சக் காசும் மிச்சம் பிடிச்சிட்டன். அதிலேதான் இனி மாஸ்டர்ஸ் செய்யவேணும். வீட்டில இருக்கிறது பல விதத்தில நன்மை. சாப்பாடு அந்தந்த நேரத்துக்கு பாசத்தோடு வரும். ஒதுக்குற வேலை, உடுப்புத் தோய்க்கிற வேலை, அதை அயர்ண் பண்ணுற வேலை எதுமே இல்லை. ஆனா ஆம்பிளைப் பிள்ளையாய் பிறந்திட்டு நெடுக அம்மா அப்பாவின் காசில வாழக் கூடாதுதானே. 

இப்ப பகுதி நேர வேலையும் செய்துகொண்டு தான் படிக்கிறன். அந்த வேலை செய்யப் போய்த்தான் எனக்கு அகிலோட பழக்கம் ஏற்பட்டுது. நாங்கள் இருவரும் ஒரே உணவகத்தில் பகுதிநேர வேலை செய்ய ஆரம்பிக்க, என்னுடன் தானே வந்து வலியக் கதைக்கவாரம்பிச்சது அகில்தான். பார்க்கப் பார்க்கப் பாத்துக்கொண்டே இருக்கலாம் போல் அழகு. நல்ல சுருள் முடி. எகிப்து நாட்டின் ஒரு தங்க நிறமும் உயரமும் கூர்மையும் என்னை மட்டுமல்ல யாரையுமே ஈர்க்கத்தான் செய்யும். வேலை முடிந்த பின்னரும் இருவரும் எங்காவது அமர்ந்து ஏதாவது குடித்தபடி பேசவாரம்பித்தது படிப்படியாக அதிகரித்து நான் வீட்டில் வந்து இரவு தூங்கிவிட்டு காலையில் மட்டும் வீட்டில் உணவருந்துவது என்றாகி இப்ப கொஞ்ச நாட்களாக அம்மாவும் தங்கையும் கூட "நீ இப்ப முன்னை மாதிரி இல்லை" என்று சொல்லுமளவு அகிலின் நெருக்கம் அதிகமாகி ...... அப்போதுதான் அகிலுடனேயே எந்நேரமும் இருக்கவேண்டும் என்ற எண்ணமும் ஏற்பட்டுப்போனது. 

அகிலின் எண்ணம் எதுவென வடிவாத் தெரியாது நானாக வாய் திறந்து ஏதும் கேட்டு அது தப்பாகி அகிலின் நட்பையே இழந்திடுவேனோ என்ற பயமும் கூடவே இருக்க, அன்று என் அதிட்டம்…... நாங்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது அகிலே என்னை அணைத்து முத்தமிட்டபோது எல்லாமே எங்கள் இருவருக்கும் புரிந்துபோனது.

அதன் பின்தான் அகிலே நாங்கள் இருவரும் ஒரு தனி வீடு எடுத்து இருந்தால் என்ன என்று கேட்டபோது குப்பென்று மனதில் ஒரு இனம்புரியாத மகிழ்ச்சியை நான் உணர்ந்தேன். அப்பவும் மனம் பயத்தில் திக் திக் என்று அடித்துக்கொண்டதுதான். தங்கை இருக்கிறாள். அம்மா என்னைத் தனியா இருக்க விடுவாவோ? அவர்களைவிட்டு வந்து இருப்பது சரிதானா? என்று ஒருவாரமாக மண்டையைப் போட்டு உருட்டியதில்த்தான் அந்த ஐடியாவை அகிலே தந்தது. ஆனாலும் அகிலைப் பிரிந்து இருப்பதிலும் பார்க்க பெற்றோரையும் தங்கையையும் பிரிந்து இருக்க முடியும் என்று மனம் அல்லாடிப் பின் வெல்ல, சரி இரண்டுபேரும் தனியாக வாழ ஆரம்பிக்கலாம் என்று முடிவெடுத்ததுதான். எனது மாஸ்டர்ஸ் படிப்பை தூரவாக ஓர் இடத்தில் தெரிவு செய்து அங்கு எனக்கு இடமும் கிடைத்தது என் நல்ல காலம்.

அழைப்பு மணி அடிக்க அகிலுக்கு  இதே வேலையாய் போச்சு என்று மனதுக்குள் திட்டியபடி கதவைத் திறக்கிறேன்.

"நான் எங்காவது போயிருந்தால் என்ன செய்வாய்? திறப்பை மறக்காமல் எடுத்துக் போ என்று எத்தனை தடவை சொன்னாலும் கேட்கமாட்டியா" 

"நான் எப்ப வருவேன் என்று நீ எனக்காகக் காத்திருப்பாய் என்று எனக்குத் தெரியுமே" என்றபடி வசந்தனை ஆசை தீர இறுக அணைக்கிறான் அகில்.

பிரித்தானியாவில் இளையவர்களுக்கு £1500 தருகிறோம் ஊசி போடுங்கள் என்று மின்னஞ்சல் அனுப்பியுள்ளனர். பணத்துக்கு ஆசைப்பட்டுப் போட்ட சிலருக்கு வடிவங்கள், உருவங்கள்  பல முன்னால் தெரிவதாகக் கூறியுள்ளாராம்.

தடுப்பு மருந்தை ஏற்றிய இளம் வயதினர் பலருக்கு ஒவ்வாமை என்று செய்தி

இணையருக்கு வாழ்த்துக்கள்.

ரத்த மகுடம் 126 கண்டுபிடிக்கவே முடியவில்லை. யாராவது கண்டுபிடித்தால் பகிர்ந்துவிடுங்கள்.

ரத்த மகுடம்-127

பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர்
 

http://kungumam.co.in/kungumam_images/2020/20201211/23.jpgசாளுக்கிய மன்னரின் அந்தரங்க மருத்துவர் சில கணங்கள் அமைதியாக இருந்தார். வாழையிலைப் பொட்டலத்தில் இருந்த சாம்பலைப் பார்த்துவிட்டு நிமிர்ந்து சாளுக்கிய போர் அமைச்சரின் நயனங்களை நேருக்கு நேர் சந்தித்தார். ‘‘தேவ மூலிகை வளர்ந்த இடத்தைத் தோண்டினால் தங்கம், வைரம், வைடூரியங்கள், நவரத்தினங்கள் உள்ளிட்டவைகளில் ஏதாவது ஒன்றோ அல்லது அனைத்துமோ கிடைக்கும்!’’

ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபரின் புருவங்கள் உயர்ந்தன. அவர் வதனத்தில் சிந்தனை ரேகைகள் படர்ந்தன. குறுக்கும் நெடுக்குமாக காஞ்சி ஆதுரச் சாலையின் தலைமை மருத்துவருக்கான அறையில் நடந்தவர், சட்டென நின்றார். ‘‘நங்கை...’’சிலைக்கு உயிர் வந்ததுபோல் நங்கை நிமிர்ந்து சாளுக்கிய போர் அமைச்சரைப் பார்த்தாள்.

‘‘உனக்கு ஏதாவது புரிகிறதா..?’’ நங்கை அமைதியாக நின்றாள்.‘‘கச்சையை உன்னிடம் கொடுத்து புலவர் தண்டியிடம் ஒப்படைக்கச் சொன்னவள் சிவகாமி... சரிதானா? சரிதான்... கரிகாலன் அனைத்தையும் எங்களிடம் சொல்லிவிட்டான்!’’ சுண்டி விட்டதுபோல் நங்கையின் மூளை அதிர்ந்தது. விழித்துக் கொண்டாள். தன்னிடம் கச்சையை ஒப்படைத்தது கரிகாலர். ஆனால், சாளுக்கிய போர் அமைச்சரிடம் சிவகாமி என்று அவர் சொல்லியிருக்கிறார். அப்படியானால்...

‘‘உன் வழியாக வந்த கச்சையை புலவர் எரித்து சாம்பலாக்கி அதை காஞ்சி ஆதுரச் சாலையின் தலைமை மருத்துவரிடம் கொடுக்கும்படி கூறியிருக்கிறார்... எதற்காக..? தேவமூலிகையால் நெய்யப்பட்ட கச்சையா என்று பரிசோதிக்கவா..?’’யாருக்கும் தெரியாதபடி நங்கை உதட்டைக் கடித்தாள்.

 எச்சொல்லும் உதிராதபடி பார்த்துக் கொண்டாள்.‘‘கரிகாலனுக்கு இந்த விஷயம் தெரியுமா தெரியாதா..?’’ சாளுக்கிய போர் அமைச்சர் தன் கண்களை உருட்டினார். ‘‘புலவரிடம் இருந்து ‘ஒரு பிரசாதத்தை நீ... அதாவது நங்கை... கொண்டு வருவாய்... அதை சோதித்துப் பாருங்கள்...’ என்று மட்டுமே சொன்னான். இதை வைத்துப் பார்த்தால் கரிகாலனுக்கே எதுவும் தெரியாது என்பது புலனாகிறது... இல்லை... ஒரேயடியாக அப்படியொரு தீர்மானத்துக்கு வர முடியாது.

ஒருவேளை... ஆம்... அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும்... புலவரிடம் இருந்து வரும் பிரசாதம் தேவ மூலிகை என்பதை கரிகாலன் அறிந்திருக்கிறான்... அதை சாளுக்கியர்களாகிய எங்களுக்கும் அறிவிக்கவே சோதித்துப் பார்க்கச் சொல்லியிருக்கிறான்...’’தன் முகமெங்கும் படர்ந்த மகிழ்ச்சியை மறைக்க நங்கை தலைகுனிந்தாள். ‘‘சரி... நீ செல்லலாம்...’’ ராமபுண்ய வல்லபர் கட்டளையிட்டார்.

நங்கை நிமிர்ந்தாள்.
‘‘என்ன அப்படிப் பார்க்கிறாய்..? உன்னை ஏன் சிறை செய்யவில்லை என்றா..? அவசியமானது வந்து சேர்ந்துவிட்டது...’’ கண்களால் சாளுக்கிய மன்னரின் அந்தரங்க மருத்துவர் ஏந்தியிருந்த வாழையிலைப் பொட்டலத்தைக் காண்பித்தார். ‘‘இதற்கு மேல் உன்னை சிறை வைத்து பராமரிப்பதால் சாளுக்கியர்களுக்கு எந்தப் பலனும் இல்லை. செலவுதான். எனவே...’’ கைகளை உயர்த்தி அறையின் வாயிலைக் காண்பித்தார்.நங்கை மவுனமாக காஞ்சி தலைமை மருத்துவரின் அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.

‘‘போர் அமைச்சரே...’’ அதுவரை அமைதியாக இருந்த விக்கிரமாதித்தரின் அந்தரங்க மருத்துவர் தன் வாயைத் திறந்தார். ‘‘எதற்காக நீங்கள் மனதில் நினைத்ததை எல்லாம் அந்தப் பெண்ணிடம் சொன்னீர்கள்..? குறிப்பாக கரிகாலன் உங்களுக்கு செய்தி அறிவித்த விஷயத்தை..?’’

‘‘காரணமாகத்தான் மருத்துவரே...’’ ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபர் நகைத்தார். ‘‘நிற்கும் மானை விட ஓடும் மானைத் துரத்தி வேட்டையாடவே சிறுத்தைகள் விரும்பும். ஏன் தெரியுமா..? அப்பொழுதுதான் உணவு ருசிக்கும்! நங்கை அல்ல... புலவர் தண்டிதான் எனக்கு முக்கியம். அவரைக் கையும் களவுமாகப் பிடிக்க வேண்டுமென்றால் நங்கை சுதந்திரமாக நடமாட வேண்டும்... யாரங்கே...’’ குரல் கொடுத்தார்.

சாளுக்கிய வீரன் ஒருவன் உள்ளே நுழைந்து தலை வணங்கினான். ‘‘நங்கையைப் பின்தொடரு... அவளது ஒவ்வொரு நடமாட்டத்தையும் கவனி...’’  
மீண்டும் ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபரை வணங்கி விட்டு அந்த சாளுக்கிய வீரன் அகன்றான்.காஞ்சி ஆதுரச் சாலையை விட்டு வெளியே வந்த நங்கையின் புருவங்கள் உயர்ந்தன.வெள்ளை நிறத்தில் ஒரு புரவியும் சற்றுத் தள்ளி சாம்பல் நிறத்தில் ஒரு புரவியும் தனித்தனியே மரங்களில் கட்டப்பட்டு நின்றிருந்தன.

சாம்பல் நிற புரவியை நெருங்கிய நங்கை அதைத் தட்டிக் கொடுத்தாள். கட்டை அவிழ்த்து அணைத்தாள். முத்தமிட்டாள். குதிரையின் மீது தாவி ஏறினாள். புரவி பறந்தது.‘புலவர் பலே பேர்வழிதான்... தன் பணியாளர்கள் வழியாக வெள்ளை மற்றும் சாம்பல் நிறப் புரவிகளை இங்கு அவர் நிறுத்தியதற்குக் காரணம், தான் சென்ற காரியம் காயா பழமா என்று அறியத்தான். வெள்ளை நிறம் காரிய வெற்றியை உணர்த்தும். சாம்பல் நிறம் சென்ற காரியம் பிசகி விட்டது என்பதை தெரியப்படுத்தும். சாம்பல் நிறப் புரவியை, தான் தேர்வு செய்ததன் வழியாக புலவருக்கு ஆதுரச் சாலைக்குள் நடந்ததைத் தெரியப்படுத்திவிட்டாள்.

இனி புலவர் பார்த்துக் கொள்வார்...’நிம்மதியுடன் புரவியில் சென்ற நங்கையின் உள்ளம் கரிகாலனை நினைத்துக் குழம்பியது. ‘கத்தி மேல் கரிகாலர் நடக்கிறார்... பல்லவர்களிடமும் சாளுக்கியர்களிடமும் உண்மையும் பொய்யும் கலந்து பேசுகிறார்... அவர் மனதில் என்னதான் இருக்கிறது..? உண்மையில் அவர் யார் பக்கம்..?’ பெருமூச்சு விட்டவள் சட்டென தன்னைத்தானே உதறிக் கொண்டாள்... இரு சொற்கள் அவளைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்தன. ‘தேவ மூலிகையால் நெய்யப்பட்ட கச்சை... பொக்கிஷங்கள்...’ இதற்கு என்ன அர்த்தம்..?‘‘என்ன...’’ கோச்சடையன் இரணதீரன் அதிர்ந்தான்.
 

‘‘உனக்கு ஏதாவது புரிகிறதா..?’’
சாளுக்கிய வீரன் அமைதியாக நின்றான்.‘‘கச்சையை  சீனனிடம் கொடுத்து வீரபாண்டிய பெருந்தச்சரிடம் ஒப்படைக்கச் சொன்னவன் கரிகாலன்...  சரிதானா? சரிதான்... சிவகாமி அனைத்தையும் எங்களிடம் சொல்லிவிட்டாள்! அதைக் கைப்பற்றிய சாளுக்கிய மன்னரான விக்கிரமாதித்தர் அக்கச்சையை எரித்து சாம்பலாக்கி அதை இங்கு கொடுக்கும்படி கூறியிருக்கிறார்... எதற்காக..? தேவமூலிகையால்  நெய்யப்பட்ட கச்சையா என்று பரிசோதிக்கவா..?’’‘‘...’’‘‘சிவகாமிக்கு  இந்த விஷயம் தெரியுமா தெரியாதா..?’’ இரணதீரன் தன் கண்களை  உருட்டினான். ‘‘விக்கிரமாதித்தரிடம் இருந்து ‘ஒரு பிரசாதத்தை நீ...

அதாவது சாளுக்கிய வீரனான நீ...  கொண்டு வருவாய்... அதை சோதித்துப் பாருங்கள்...’ என்று மட்டுமே சொன்னாள்.  இதை வைத்துப் பார்த்தால் சிவகாமிக்கே எதுவும் தெரியாது என்பது  புலனாகிறது... இல்லை... ஒரேயடியாக அப்படியொரு தீர்மானத்துக்கு வரமுடியாது.  ஒருவேளை... ஆம்... அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும்... சாளுக்கிய மன்னரிடம் இருந்து  வரும் பிரசாதம் தேவமூலிகை என்பதை சிவகாமி அறிந்திருக்கிறாள்... அதை பாண்டியர்களாகிய எங்களுக்கும் அறிவிக்கவே சோதித்துப் பார்க்கச்  சொல்லியிருக்கிறாள்...’’
‘‘...’’

‘‘சரி... நீ செல்லலாம்...’’ இரணதீரன் கட்டளையிட்டான். ‘‘என்ன  அப்படிப் பார்க்கிறாய்..? உன்னை ஏன் சிறை செய்யவில்லை என்றா..? அவசியமானது  வந்து சேர்ந்துவிட்டது...’’ கண்களால் பாண்டிய மன்னரின் அந்தரங்க  மருத்துவர் ஏந்தியிருந்த வாழையிலைப் பொட்டலத்தைக் காண்பித்தான். ‘‘இதற்குமேல் உன்னை சிறை வைத்து பராமரிப்பதால் பாண்டியர்களுக்கு எந்தப் பலனும்  இல்லை. செலவுதான். எனவே...’’ கைகளை உயர்த்தி அறையின் வாயிலைக்  காண்பித்தான்.

அந்த சாளுக்கிய வீரன் மவுனமாக மதுரை தலைமை மருத்துவரின் அறையை விட்டு வெளியேறினான். ‘‘இளவரசரே...’’ அதுவரை அமைதியாக இருந்த மதுரை ஆதுரச் சாலையின் தலைமை மருத்துவரும் பாண்டிய மன்னரான அரிகேசரி மாறவர்மரின் அந்தரங்க  மருத்துவருமான பெரியவர் தன் வாயைத் திறந்தார். ‘‘எதற்காக நீங்கள் மனதில் நினைத்ததை  எல்லாம் அந்த சாளுக்கிய வீரனிடம் சொன்னீர்கள்..? குறிப்பாக சிவகாமி உங்களுக்கு  செய்தி அறிவித்த விஷயத்தை..?’’‘‘காரணமாகத்தான் மருத்துவரே...’’ இரணதீரன் நகைத்தான்.

அந்த நகைப்பைக் கேட்டபடியே மதுரை ஆதுரச் சாலையை விட்டு வெளியேறிய சாளுக்கிய வீரன், எவ்வளவு விரைவாக முடியுமோ அவ்வளவு வேகமாக நடந்து தச்சர் வீதியை அடைந்தான்.நல்லவேளையாக அந்தப் பக்கம் பாண்டிய வீரர்கள் காவலுக்கு நிற்கவில்லை.விரைந்து வீரபாண்டிய தச்சரின் இல்லத்தை அடைந்தவன், திகைத்தான். அதிர்ந்தான். சிலையென நின்றான்.காரணம், சாளுக்கிய மன்னரான விக்கிரமாதித்தர் அங்கில்லை.

மாறாக, அங்கிருந்த ஆசனத்தில் கால் மேல் கால் போட்டபடி அமர்ந்திருந்தவர் தன் வாயைத் திறந்தார்!‘‘என்ன தச்சர் வேடத்தில் சென்ற சாளுக்கிய வீரனே! மதுரை ஆதுரச் சாலையில் பாண்டிய இளவரசரை சந்தித்தாயா..? கச்சையின் சாம்பல், தேவ மூலிகையான வெள்ளெருக்கு என்பதை கோச்சடையன் இரணதீரன் அறிந்துகொண்டாரா..?’’கேட்டவர் வேறு யாருமல்ல... பாண்டிய மன்னரான அரிகேசரி மாறவர்மர்தான்!

தன் மாளிகையில் வந்து நின்ற வெள்ளை நிறப் புரவியைக் கண்டதும் புலவர் தண்டியின் முகம் மலர்ந்தது. ‘இப்படித்தான் நடக்கும் என்று நினைத்தேன்... கரிகாலா... ராஜதந்திரங்களை உனக்கு கற்றுக்கொடுத்த என்னிடமே உன் ஆட்டத்தை நடத்துகிறாயா... குருவை மிஞ்சிய சீடன் இல்லை என்பதை விரைவில் உனக்கு உணர்த்துகிறேன்...’நிதானமாக தன் பணியாளனை நோக்கி கண்சிமிட்டினார்.

அடுத்த கணம், காஞ்சியின் மீது ஐந்து புறாக்கள் பறந்தன!ஒரே அளவில் கட்டப்பட்ட நான்கு மூட்டைகளுடன் அந்தப் புரவி சீறிப் பாய்ந்தது.
அதன் மீது கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்தாள் சிவகாமி!
 

19 hours ago, பெருமாள் said:

உள்ளி போடுங்க அந்த மாதிரி வரும் உள்ளி ஒரு குளிர் விரும்பி .

கடந்த வருடம் போட்டோம் விளையவில்லை.பின் மார்ச்சில் நட்டதும் தண்டு மட்டும் பெரிதாக வந்தது. உள்ளி விளையவில்லை. 

என்னத்தைச் சொல்ல ???