17 hours ago, வாலி said:

மம்மி, டாடி என்று சொல்லுவதில் தவறில்லை என்று நினைக்கின்றேன். அதற்காக எனது பிள்ளைகள் அப்படித்தான் சொல்கிறார்கள் என்று நினைக்கவேண்டாம். அம்மா அப்பா என்பது தமிழ்ச் சொற்களே இல்லை. திருக்குறளில் கூட இல்லை. (திருக்குறளில் அம்மா என்ற சொல் வேறு பொருளில் உண்டு). அம்மா அப்பா என்ற பதங்கள் செமிட்டிக் மொழியின் திரிபடைந்த பதங்கள். அரமேயம், எபிரேயம், அரபு போன்றன செமிட்டிக் மொழிகளில் சில. 

அன்னை தந்தை என்று விளிப்பதே சாலப் பொருத்தமானது

சுமேரியர்கள் கெமிட்டிக் இனத்தவர் என்பதும் அவர்களே எழுத்து மொழியை முதலில் உருவாக்கியவர்கள் என்பதும் உலக அறிஞர்கள் ஒத்துக்கொண்ட உண்மை. அங்கிருந்து தான் கீப்ரூ மொழியும் உருவானதாக Samual Noah Kremer என்ற ஆய்வாளர் கூறுகிறார். அயலில் வாழ்ந்தவர்கள் உட்பட மொழி வளர்ச்சி அங்கிருந்துதான் பரவியது. சுமேரிய மொழியில் அம்மா அப்பா என்ற சொற்கள் மட்டுமல்ல இன்னும் பல நாம் பயன்படுத்தும் தமிழ் சொற்கள் இருக்கின்றன. எமக்கும் சுமேரியருக்கும் உள்ள தொடர்பினால் எம்மிடமும் அவை உள்ளன. தமிழ் கெமிற்றிக் மொழியைச் சேர்ந்ததன்றி செமிற்றிக் அல்ல. அவர்கள் சிறிது மாற்றி உம்மா உப்பா வாப்பா என்றெல்லாம் அழைப்பது கண்கூடு. திருக்குறளில் பயன்படுத்தவில்லை என்பதனால் அவை தமிழ்ச் சொற்கள் இல்லையா ??? ஒரு பொருட்பலமொழி நிறையவே உண்டு. உங்கள் பிள்ளைகள் மம்மி டாடி சொல்வது உங்களுக்கு விருப்பமாக இருந்தால் அது உங்கள் புரிதல். தமிழ் அடிச் சொற்களிலிருந்தே மற்றைய மொழிகள் தோன்றின என்பது மொழியியல் அறிஞர்களின் கருத்து.

17 hours ago, Justin said:

பெரு நில ஐரோப்பாவில் மட்டுமல்ல, ஆங்கிலம் பேசும் நாடுகளிலும் பெற்றோருக்கு உள்ளூர் மொழியில் பரிச்சயம் அதிகம் இல்லாத போது அவர்களின் பிள்ளைகள் தமிழை இலகுவாகக் கற்றுக் கொள்கின்றனர் என்பது என் அவதானம்.  நானும் என் மாநிலத்தின் தமிழ் பாடசாலையில் தமிழ் கற்பிக்கிறேன், இந்த வித்தியாசத்தைக் காண்கிறேன். 

இப்படி உள்ளூர் மொழி தெரியாமை அவமானம், தரந்தாழ்தல் என்று நினைப்போருக்கு இந்த எளிமையான விளக்கம் கோபத்தை ஏற்படுத்தும்.  

நீங்கள் கூறுவது ஒருவிதத்தில் சரியானதாக இருந்தாலும் உண்மையாகப் பார்த்தால் தான் பிறந்த நாள்முதலாய் கதைத்து வளர்ந்த ஒருவர் தன் பிள்ளையுடன் ஆங்கிலத்தில் உரையாடுகிறார் என்றால் அவருக்கு எதோ உளவியல் சிக்கல் கூடக் காரணமாக இருக்கலாம். பிறந்த சிறிய பிள்ளையுடன் ஏன் அவர்கள் வேறு மொழியில் உரையாடவேண்டும் என்பதே எனக்குப் புரியாத புதிர். 

17 hours ago, goshan_che said:

எல்லாரது குடும்ப சூழலும் ஒரு மாதிரி இல்லை. சிலர் ஒரு 3 பெட் ரூம் வீட்டில் 3 குடும்பமாக வாழ்கிறனர். பெற்றாருக்கு ஆங்கிலம் தெரியாது. பிள்ளைகள் வீட்டில் தமிழும் பள்ளியில் ஆங்கிலமும் கதைத்து, 9 வயது பிள்ளை தாய் தந்தைக்கு form நிரப்பி கொடுக்கும் நிலை. ஆகவே எம்மை போல எல்லாருக்கும் ஞாயிற்று கிழமைகள் மொழி வளர்சிக்கு என ஒதுக்கபட்ட நாளாக இருக்கும் என எதிர்பார்க்க முடியாது.

You gain some, you lose some. இதுதான் யதார்தம். இல்லை என்றால் ஊருக்கு ரிட்டர்ன் ஆவதை தவிர வேறு வழியில்லை.

பொது இடங்களில் பேசும் போது பிள்ளைக்கு தமிழ் தெரியாது, நாம் படிபிக்கவில்லை என வெட்கி தலைகுனிந்த பலரை நான் சந்திதுள்ளேன்.

தமிழை அவமதித்து தமிழ் எல்லாம் நாங்கள் படிபிக்கமாட்டோம் என்று சொன்ன தமிழர்களை நான் இன்னும் சந்திக்கவில்லை. இப்படியான அற்பர்கள் எனது வட்டதில் வருவதில்லையோ தெரியாது.

ஆனால் இதை பற்றி அலட்டி கொள்ளாமல் அல்லது படிபித்திருக்க வேண்டும் ஆனால் செய்யவில்லை என regret பண்ணுபவர்களை கண்டுளேன்.

பேராசையில் கவுன்சில் கொடுக்கும் வீடுகளிலேயே அறைகளை வாடகைக்கு விட்டு நிரப்பி பணம் ஈட்டுபவர்கள் பற்றிக் கதைத்தும் பயனில்லைத்தான்.

ஆனாலும் நீங்கள் பார்க்கும் வட்டத்தில் நல்லவர்களே இருக்கிறார்கள் என்பது உங்கள் அதிட்டம்தான்

11 hours ago, ரதி said:

கதையை வாசிக்கும் போதே இப்படித் தான் போகும் என்று ஊகித்து விட்டேன் ...நான் இது வரைக்கும் வேற நாட்டு ஓரின சேர்க்கையாளர்களை கண்டு இருக்கிறேனே தவிர எங்கட தமிழர்களை இது வரைக்கும் கண்டதில்லை 

 

இப்ப அதுவும் கூடிக்கொண்டு வருது

8 hours ago, Kandiah57 said:

 

நீங்கள் தூற்றினால் கூட எனக்கு எதுவும் இல்லை

இந்த வீடியோவைப் பாத்து நான் களைச்சுப்போனன்

1 hour ago, கிருபன் said:

நீங்கள் கொஞ்சம் லேட்.

 

அடுத்தது, ஆண்களை வர்ணிக்க நீங்கள் உங்கள் மனசை முழுமையாகத் திறக்கவேண்டும். அப்போதுதான் வர்ணனை கடிவாளம் இல்லாத குதிரை மாதிரி தெறித்து ஓடும்

உண்மைதான். அந்தத் தற்துணிவு எனக்கு இல்லை

11 hours ago, யாயினி said:

நான் இரண்டாம் பந்தி படிக்கும் போது ஒருவித லயிப்போடு அறையில் படுத்து இருக்கிறேன் என்ற வரிகளை கண்டதும் மேற்கொண்டு படிக் விருப்பம் இலல்லாது போயிற்று.காரணம் முதல் கறிவேப்பிலை இப்போ என்ன கசாயம் குடித்துத்துட்டு இருக்கிறீர்களோ...மிகுதி சொல்ல தோன்றவில்லை மனங்கள் பலவிதம்...

இப்பவெல்லாம் எந்தக் காசாயமும் குடிப்பதில்லை.

3 hours ago, புரட்சிகர தமிழ்தேசியன் said:

அருமை.. பகிர்விற்கு நன்றி..!

நன்றி வருகைக்கும் கருத்துக்கும்

3 hours ago, கிருபன் said:

தமிழில் வாசிக்க, எழுத தாயகத்தில் பல ஆண்டுகள் பிறந்து வளர்ந்தவர்களாலேயே முடியாது. இன்னும் இரண்டு தலைமுறையின் பின்னர் AI மூலம் தமிழ் படிப்பிக்கலாம், ஆனால் ஆர்வம் இருந்தால்தான் எதையும் பிள்ளைகள் கற்கும். அந்த ஆர்வத்தைக் கொண்டு வருவதுதான் பெற்றோர், ஆசிரியர் முன்னுள்ள சவால்.

 

ஒரு கட்டுரை இணைத்திருந்தேன்.

 

 

நானும் இதை வாசித்தேன். இந்தக் கட்டுரைக்கு நான் பதில் எழுதுவது என்றால் பத்துப் பக்கம் வேண்டும்.

8 hours ago, அக்னியஷ்த்ரா said:

நம்மடை குடும்பத்தில் அம்மாவின் நான்கு சகோதரங்கள் வெளிய 
அவர்களது பிள்ளைகளின் துணைகள்  ஒன்று வெள்ளை, ஒன்று குஜராத்தி, அடுத்தது ஆபிரிக்க வம்சாவளி 
மற்றயது ஹர்பஜன் சிங், கடைசி ஒன்று இன்னும் கலியாணவயசு வரவில்லை ஆனால்  அநேகமாக வெள்ளையாக தான் இருக்கும், ஒன்றுக்கும் தமிழ் ஒழுங்காக வராது(ஒழுங்காக என்றால் சொல்ல வாறதை தெளிவாக சொல்லுவது ) ,மூத்தது 10 வயசு வரைக்கும் இலங்கையில் தான் இருந்தது, தமிழ் என்ற பெயரில் பாகுபலி கிலுக்கி மொழி பேசும், குஜராத்தி கல்யாணத்தில் மெஹந்தி வைத்து சங்கீத் நடத்தி பாங்க்ரா ஆடி ரசித்துவிட்டு வந்திச்சினம் நம் தமிழ் மஹாஜனங்கள், அவர்களுடைய கலாச்சாரத்தில் இருக்கும் பற்றை பற்றி உச்சுக்கொட்டி சிலாகிச்சு கூறிச்சினம் தங்களுடைய அடையாளத்தையே துலைத்துவிட்ட நம்மடை சனங்கள்.
புலத்தையும் புறத்தையும் பிடித்துவைத்திருக்கும் கடைசி தலைமுறை விழுந்ததும், இலங்கை அவர்களுக்கு  சுற்றுலா போகும் இடமாக மாறி (இப்பவே பாதி அப்படித்தான்) அவர்களுடைய வேர் என்பதையே இழந்துவிட்டிருப்பர், அவர்களது பேரப்பிள்ளைகளில்,பூட்டப்பிள்ளைகளில் எதாவது ஒன்று நம்மடை ஆக்கள் எல்லாம் செம்பட்டை முடியுடன் இருக்க எனக்கு மட்டும் இந்த கறுத்த முடி எங்கயிருந்து வந்தது என்று முழுசிக்கொண்டு இருக்கும் 

தவிர்க்கவோ தலையிடவே முடியாத ஒரு பிரச்சனையாக இந்தக் கலப்புத் திருமணங்கள் தற்போது மாறிவருகின்றன என்பதும் வேர்களை இழந்துவிடுவோம் என்பதும் யதார்த்தம். 

7 hours ago, நிலாமதி said:

தமிழ் இங்கு வளர வில்லை என்று சொல்ல முடியாது பரதநாட்டியம் வாய்ப்பாடு பாட்டுப் போட்டி என கலைகள் வளர்கின்றன. தமிழ் கடைகளும் தமிழ் சாப்பாடும் வளருகின்றது . கோடையில் கொண்டாடட    காலங்களில் தமிழ் புடவைக்கடைகளும்  பல முளைத்து இருக்கின்றன. ஆனால் நல்ல தமிழ் பேச தான் முடிவதில்லை   நம் சிறார்களுக்கு. அப்பா இரண்டு வேலை என ஒடடம். அம்மா ஆபீஸ் என ஒடடம். பையன் பள்ளி என ஒடடம்.  சிறுமி டே கேர் என ஒடடம்.  எங்கு உடகார்ந்து தமிழ் படிப்பது ? . தமிழ் பள்ளிக்கூட வகுப்பிலும் வாரம் இரு மணித்தியாலம் கற்றால் எப்படி ?  பாடடன் பாட்டிகளுடன் நேரம் செலவிடும்போது  ஆங்கிலம் தெரிந்த வரிடம்  ரைஸ் (rice  )அண்ட் சிக்கின் என்றும்  ஆங்கிலத்திலும்  தெரியாத பாட்டியிடம்  சோச்சி (சோறு ) சிக்கின் என   தமிழிலும் கேட்க தெரிகிறது .தான் படித்ததை  தெரியாத பாட்டிக்கு   சொல்லிக் கொடுத்து பாடம் எடுக்கிறது குழந்தை  .தமிழ்  கடையில்  டோசா (தோசை ) மோதரம் (மோதகம்)   என்று கேட்கவும் தெரிகிறது. மாற்று மொழி மணப் பெண், மணமகனுக்கு  சாரியில் உம்  வேஷ்ட்டி சால்வையிலும்  திருமணத்தின் போது வேடிக்கை காடட தெரிகிறது  ஆனால்  ஒரு சாப்பாட்டு  மேசையில் ஒன்றாக இருந்து உண்ண முடிவதில்லை. ஒரே ஒடடம் ..எங்கு போய் நிற்குமோ ?  .தமிழ்  எவ்வாறு வாழும் .

கலைகள் வளர்ந்தால் தமிழும் வளரும் என்பது இல்லை அக்கா. எம்மவர்கள் இனிமேல் ஓடுவதை நிறுத்தப்போவதில்லை.

7 hours ago, goshan_che said:

 

 கட்டுநாயக்கவில் விமானம் ஏறும் போதே இதற்கு தயார் என்றால்தான் விமானம் ஏறி இருக்க வேண்டும்.

ஆனால் யூத இனத்தவர்களும் இன்னும் சில இனங்களும் எத்தனை நூற்றாண்டு தாண்டியும் தமது என்று பழத்தைத் தன்னகத்தே கொண்டுள்ளார்கள். தமிழர்களால் மட்டும் ஏன் அது முடியாமற் போனது?

7 hours ago, goshan_che said:

 

அன்ரி,

யூகே, அமெரிக்கா, கனடாவில் பிள்ளைகள் தமிழில் உரையாடுகிறார்கள் ஆனால் எழுத வாசிக்க முடிவதில்லை என்று ஆரம்பிக்கும் கட்டுரை(?), பெற்றார் பிள்ளைகளுடன் தமிழில் உரையாடுவதில்லை என முடிகிறது!

முதலில் உங்கள் பிரச்சனை என்ன? இந்த பிள்ளைகள் தமிழில் உரையாடுகிறார்கள் ஆனா எழுத வாசிக்க முடிவதில்லை என்பதா?

அல்லது தமிழில் உரையாடவே முடிவதில்லை என்பதா?

2வது எனில் அப்படியான பிள்ளைகள் மிக குறைவாகவே உள்ளனர். தக்கி தயங்கினாலும் தமிழ் பிள்ளைகள் பலர் தமிழில் உரையாட கூடியவரே. 

வாசிப்பது, எழுதுவது என்றால் கடினம்தான்.  மற்றைய ஐரோப்பிய நாடுகள் போலன்றி யூகேயில் இரெண்டு பெற்றாரும் முழு நேர வேலைக்கு போவது, கடுகதி வாழ்கை என பல காரணங்கள் உள்ளன.

அப்படி இருந்தும் ஏனைய நாடுகளை விட தமிழ் பள்ளிகள், படிக்கும் பிள்ளைகள் அதிகம் உள்ள நாடு யூகே என நினைகிறேன்.

யார் கண்டது சிலவேளை இந்த பள்ளிகளில் படிப்பிக்கும் ஆசிரியர்கள் சரிவர சொல்லி கொடுப்பதில்லையோ?

கடைசியாக, அடுத்த, அடுத்த தலைமுறைகள் தமிழில் இலக்கியம் படைக்கும் என்ற எதிர்பார்பெல்லாம் ரொம்ப ஓவர். ஓரிருவர் செய்யலாம் ஆனால் புலம்பெயர் நாடுகள் எதிலும் இது பெரிய அளவில் சாத்தியபடப்போவதில்லை.

சிலசமயம் மலேசியா போல் கனடாவில் மட்டும் சாத்தியமாகலாம்.

கட்டுநாயக்காவில் விமானம் ஏறும் போதே உங்கள் சுயத்தில் பாதியை தொலைத்தாகிவிட்டது. மீதியை தக்க வைக்க, அடுத்த தலைமுறைகள் தமிழில் பேசவே பெரும் முயற்சி தேவை இதில் அடுத்த தலைமுறை புலம்பெயர் இலக்கியம் எல்லாம்......

 

எதில் தொடங்கி எதில் முடிந்தால் என்ன. ஒரு தாய்மொழியை தக்கித்  தயங்கியாவது அரைகுறையாக உரையாடினால் போதும் என்கிறீர்களா??? அடுத்து புலம்பெயர் நாடுகளில் தமிழை அதிகமாகக் கற்கும் பிள்ளைகள் உள்ளது பிரான்சில். இரண்டாவது இடத்தில்தான் பிரித்தானியா. நாம் புலம்பெயர்ந்து வந்ததனால் மற்றவை பற்றிக் கவலை கொள்ளவே கூடாது போலல்லா உங்கள் கருத்து இருக்கு கோசான்.
எமது அடுத்த தலைமுறை தமிழில் இலக்கியம் படைக்காவிட்டாலும் அந்தந்த மொழியில் படைப்பார்கள். அது பின்னர் தமிழில் மொழிமாற்றம் செய்யப்படும்.

7 hours ago, nige said:

நாம் தமிழர் என்று சொல்லும் உரிமை நமக்கு இருக்கின்றது. காரணம் நமது மொழியை எழுதவும் வாசிக்கவும் கூடவே பேசவும் எமக்கு தெரிந்திருக்கின்றது. ஆனால் புலம் பெயர்ந்த நாடுகளில் வாழும் நம் குழந்தைகளுக்கு ......?
ஒரு மொழியை பேசுவதால் மட்டும் அது என் தாய் மொழி என்று சொல்லிவிட முடியாது. மொழி என்பது ஒரு தொடர்பாடலுக்கான சாதனம் எனினும் அதன் செயற்பாடு அதனுடன் முடிந்து விடுவதில்லை. ஒரு மொழி அந்த சமூகத்தின் பண்பாடுகளையும் கலாச்சாரங்களையும் அடுத்தடுத்த தலைமுறைகளுக்கு எடுத்துச் செல்லும் பெரும் பங்கை ஆற்றிக் கொண்டிருக்கின்றது. எந்த ஒரு குழந்தையும் தன் தாய் மொழியில் சிந்தித்து செயற்படும் போதுதான் அதன் வெளிப்பாடு சிறப்பாக அமையும் என்பது மொழியியல் ஆராய்ச்சியாளர்களின் கருத்தாக உள்ளது. 

ஐரோப்பிய நாடுகளில் வாழும் நம் குழந்தைகள் ஒரளவிற்கு தமிழை எழுதவும் வாசிக்கவும் தெரிந்திருக்கின்றார்கள். தமிழர்களை சந்திக்கும் போது “ வணக்கம் “ என்று நமது அடுத்த தலைமுறை சொல்லும்போது உண்மையில் பெருமையாக இருந்தது.ஆனால் அமெரிக்காவில் வாழும் நம் குழந்தைகளிற்குத்தான் நமது மொழி பற்றிய அறிவு மிகவும் குறைவாக இருக்கின்றது. அது இந்த நாட்டின் வாழ்க்கை அமைப்பு முறையா அல்லது தமிழை படித்து எதை சாதிப்பது என்ற நம் அசமந்த போக்கா என்பது புரியவில்லை . 

ஏதோ பிள்ளைகளுக்கு தமிழில் கதைக்க தெரிந்தால் மட்டும் போதும் என்றுதான் நானும் இதுவரை எண்ணுவதுண்டு. ஆனால் அது எவ்வளவு முட்டாள்தனம் என்று இப்போது புரிகிறது. 

திருக்குறளில் தொடங்கி ஐம்பெரும் காப்பியங்கள் மற்றும் நமது பக்தி இலக்கியங்கள் , நாயன்மார்களின் வாழ்க்கை வரலாறுகள் இவை எல்லாம் நாம் எப்படி ஒழுக்கத்துடன் வாழ வேண்டும் என்பதை நமக்கு கற்றுத் தந்தன. ஆனால் நாம் எதை நம் குழந்தைகளிற்கு கற்றுக் கொடுத்தோம். மொழி,கலாச்சாரம் ,பண்பாடு , தனி மனித ஒழுக்கம் என எதையுமே அவர்களுக்கு கற்றுக்கொடுக்காமல் அவர்களிடமிருந்து இவற்றை நாம் எப்படி எதிர்பார்க்க முடியும்.

ஒரு குழந்தை எந்த மொழியை வேண்டுமானாலும் கற்றுக்கொள்ளலாம் ஆனால் தாய் மொழியை தெரிந்து இருப்பது என்பது அத்திய அவசியமானது. அம்மா எப்போது நாகரீகம் என்ற போர்வையில் மம்மி ஆனதோ அப்போதே நம் அடுத்த தலை முறையிடம் தமிழ் அழியத் தொடங்கி விட்டது. இந்நிலை தொடர்ந்தால் என்னும் இரு தலைமுறைகள் கடந்தபின் தன் தாய் மொழி பற்றி அறிய குழந்தைகள் google இல் தேடுவது மட்டும்தான் ஒரே வழியாக இருக்க முடியும்.

பலரின் அறியாமை தம் பிள்ளைகள் அரைகுறையாகத் தமிழைக் கதைத்தால் போதும் என்பதுதான். பலர் அதை பெருமையாகச் சொல்வதையும் கேட்டிருக்கிறேன். அதைவிடக் கொடுமை மொழி தெரியாவிட்டாலும் அவர்களுக்கு இசைகள் பற்றி அறிந்திருந்தால் போதும் என்றும் நினைக்கின்றனர்.

7 hours ago, உடையார் said:

இங்கு பலர் தமிழை விரும்பி படிக்கின்றார்கள் சுமே,

எனது பிள்ளைகளும் அவர்களாகவே விரும்பி தமிழை 12ம் வகுப்பில் ஒரு பாடமாக எடுக்கின்றார்கள்,

வீட்டில் முழு நேரமும் தமிழில்தான் கதைப்பது வழக்கம்

உங்களை போல் தமிழ் உணர்வோடு எல்லோரும் இல்லை உடையார். மற்றைய இனத்தவருக்கு உள்ள மொழிபற்று எம்மவர்க்கு மிகமிக்க குறைவே.

9 hours ago, குமாரசாமி said:

தரமான கருத்துக்கள்.

தமிழை கேவலமாக கருதும் கூட்டம் அதிகரித்து விட்டது.

அதுதான் உண்மை

7 hours ago, வாலி said:

இல்லை. அநேகருக்கு வெளிநாடுகளுக்கு வரும்போது ஆங்கிலம் சரளமாகப் பேசத் தெரிந்திருப்பதில்லை. ஆங்கிலத்தில் எழுத வாசிக்க, ஆங்கில இலக்கண இலக்கியங்களை அறிந்திருந்தாலும் ஏன் பல்கலைக்கழகங்களில் பட்டம் பெற்றிருந்தாலும் பலரால் ஆங்கிலத்தில் சரளமாக பேச முடிவதில்லை. எனவே தாங்கள் ஆங்கிலம் பேசிப் பழகுவதற்கு உகந்த ஓர் ஊடகமாக வீட்டில் உள்ள பிள்ளைகளுடன் (அரைகுறை) ஆங்கிலத்தில் பேசி பயிற்சி செய்ததன் விளைவே இது. 

ஆனால் அவர்கள் கூறுவது தாம் கல்விக்காக மட்டுமே தான் வெளிநாடு வந்தோம். ஆகவே தமது தரம் உயர்ந்தது என்பதாகத்தான்.

இன்று zoom இல் ஒரு நூல் விமர்சனம் நடைபெற்றபோது எமது அடுத்த தலைமுறையினர் பற்றிய பேச்சு எழுந்தது. பலர் இன்னமும் தமிழ் கதைத்தாலும் எழுதவோ வாசிக்கவோ தெரியாத நிலையிலேயே இருக்கின்றனர். இலக்கியம் புலம்பெயர் அடுத்த தலைமுறையில் எப்படி இருக்கப்போகின்றது என்று ஒருவர் கேள்வி எழுப்பினார். ஐரோப்பிய நாடுகளுடன் ஒப்பிடும்போது ஆங்கில மொழி பேசப்படுகின்ற நாடுகளில் வாழுகின்ற பிள்ளைகள் தமிழை வளமாகப் பேசவோ எழுதவோ தெரியாமல் இருப்பதற்கு அவர்கள் பெற்றோரே காரணமன்றி பிள்ளைகள் அல்ல என்றேன் நான். மற்றைய ஐரோப்பிய நாடுகளுக்குச்சென்ற பெற்றோர்களுக்கு அந்த நாட்டு மொழிகள் தெரியவில்லை. அதனால் அவர்கள் தமிழை வீட்டில் கதைக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் என்கிறார் ஒரு பெண். அது ஒரு வகையில் சரியானதாக இருப்பினும் முற்றுமுழுதாக அதுவே காரணம் அல்ல.

நான் கேட்கிறேன் பலர் ஆங்கிலம் பேசத் தெரிந்து கொண்டேதான் பிரித்தானியா, கனடா, அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளுக்கெல்லாம் சென்றீர்கள். அங்கு ஆங்கிலத்தைக் கற்பதோ அன்றி அம்மொழிகளின் வேலைவாய்ப்பைப் பெறுவதோ உங்களுக்கு எல்லாம் கடினமாக இருந்திருக்காது. அப்படியிருக்க உங்கள் பிள்ளைகளுடன் தமிழில் நீங்கள் உரையாடாது போனது ஏன் ???? அது ஆங்கில மொழியின் மேல் உங்களுக்கிருந்த தீராத வேட்கையும் தமிழில் நீங்கள் உரையாடுவதை கேவலமாக எண்ணியதனாலும் எம்மொழியின் சிறப்பை அறியாததாலும் தானே ???

அதை ஒத்துக்கொள்ள மனமின்றி மற்றைய ஐரோப்பிய நாடுகளில் வாழ்பவர்களை உங்களிலும் குறைவான தகுதியுடையவர்களாக நீங்கள் எடைபோட்டு உங்களை நீங்கள் பெரிதாக ஆக்கிக்கொள்கின்றீர்கள். ஒவ்வொரு மொழிக்கும் சிறப்புண்டுதான் எனினும் தமிழ் காலத்தால் முந்தியது என்பதும் அதன் இலக்கண வளம் வேறு எந்த மொழிக்கும் இல்லை என்பதும் கூட பலருக்குத் தெரிவதில்லை. மற்றைய ஐரோப்பிய நாடுகளுக்குச் சென்றவர்கள் அம்மொழிகளைக் கற்று அவர்கள் பிள்ளைகளும் அங்கு உயர்கல்வி கற்றுச் சிறப்புற வாழ்ந்துகொண்டுதானே இருக்கின்றனர்.

ஆகவே உங்கள் பிள்ளைகள் தமிழ் மொழி தெரியாதவர்களாக இருப்பது சிறப்பு என்று நினைத்துக்கொண்டிருக்கும் தமிழர்களே! நீங்கள் உங்கள் சந்ததிக்கு உங்கள் மொழியைக் கூடக் கடத்த முடியவில்லை என்றால் நீங்கள் எல்லாம் இருந்தும் அடையாளம் எதுவுமற்ற அனாதை இனங்களாகவே அடையாளங் காணப்படுவீர்கள். ஏனெனில் உங்கள் பிள்ளைகளின் பெயர்களை வைத்துக்கூட அடையாளம் காண முடியாது அவர்கள் எந்த இனத்தவர் என்று.

26 minutes ago, Kandiah57 said:

கதையின் பெயரை. நான்  உதயன். எனறு. மாற்றிவிடுங்கள். நீங்கள் விரும்பியதைசாப்பிடவிடுவார் .முற்றும.  வளரும.  யாவும்கற்பனை.   உண்மைக்கதை. போட்டுருந்தல் நல்லது.  கதை நன்றகவுள்ளது.....

இது போற்றுதலா தூற்றுதலா என்று தெரியுதே  இல்லையே

3 minutes ago, குமாரசாமி said:

மனுசிமாருக்கு ஒண்டு எண்டால் மன்னர்மார் கலங்கிப்போவது  பாசம் எல்லோ...

தொல்லை

2 minutes ago, குமாரசாமி said:

வீட்டிலை நிக்கிறதும் சரி ஜெயில்லை நிக்கிறதும் சரி....அவையின்ரை கண்டிசன் கொன்றோல் இருக்கே சொல்லி வேலையில்லை....

எனக்கு மனிசன் எப்படா வேலைக்குப் போவார் என்றிருக்கு. நின்மதியா ஒண்டையும் சாப்பிடக்கூட விடுறார் இல்லை.

On 26/12/2020 at 20:49, suvy said:

இதுபோன்ற உறவுகளை ஜீரணித்து பலகாலமாகி விட்டது ....கதை நல்லாயிருக்கு.....!   

கருத்துக்கு நன்றி அண்ணா

3 hours ago, nige said:

இதை காலத்தின் மாற்றம் என்பதா அல்லது கொடுமை என்பதா புரியவில்லை.. கதையின் கருவில் குழப்பம் இருந்தாலும் அதை சொன்ன விதம் அழகு...

வரவுக்கும் கருத்துக்கும் நன்றி நிகே

18 minutes ago, குமாரசாமி said:

கடுமையாய் கடிபடுற ஆக்களுக்கு நேரமில்லை... நேரமில்லை... நேரமில்லை... நேரமில்லை... நேரமில்லை... நேரமில்லை...  

உங்குதான் எல்லாம் பூட்டியாச்சே. வீட்டில சும்மாதானே இருக்கு சனம்

On 26/12/2020 at 12:45, சுவைப்பிரியன் said:

உணர்வுகள் பல விதம்.

வருகைக்கு நன்றி சுவைப்பிரியன். கடுமையான விமர்சனங்களை எதிர்பார்த்தேன். ஆனால் ....

கோவிட் தொற்று முன்னர் இருந்ததை விட இப்ப அதிகம் இருந்தாலும் முன்னைய வீரியமான தாக்கம் இப்போதுள்ளத்தில் இல்லை.  எனக்குத் தெரிந்து ஆறு குடும்பத்தவர்கள் இரு வாரங்களுள் தொற்றுக்கு உள்ளாகியுள்ளனர். ஆனாலும் வீட்டில் உள்ள மற்றவர்களுக்கு தொற்று ஏற்படவில்லை அல்லது எவ்வித பாதிப்பையும் ஏற்படுத்தவில்லை.

நன்றி இதை பகிர்ந்தமைக்கு நெடுக்ஸ்

அம்மாவின் அன்பான அழைப்பும் துயில் எழுப்பலும் எதுவும் இல்லை. தங்கையின் அலட்டல் ஆர்ப்பாட்டம் இல்லை. அப்பாவின் கம்பீரக் குரல் இல்லை. எனக்குப் பிடித்த இன்னும் பலதும் இங்கில்லைத்தான். ஆனாலும் அவர்கள் எல்லோருடனும் இருக்கும்போது இல்லாத ஒருவித நிம்மதியும் அதனூடே தெரியும்  வெறுமையுமே இப்ப எனக்கு இருந்தாலும் சுவாசக் காற்றில் எதோ ஒரு சுகத்தை கவலையினூடும் என்னால் உணர முடியிது.

நான் இரண்டு நாட்களாக என் அறையில் ஒருவித இலயிப்போடு சுருண்டு படுத்திருக்கிறேன். ஏழாம் மாடியின் அறை ஒன்றில் திரைச்சீலையற்ற யன்னலினூடே தெரியும் வானத்தையும் அப்பப்போ கடந்து போகும் மேகங்களையும் சில பறவைகளையும் கூட பல காலத்துக்குப் பின்னர் இப்பிடிப் படுத்தபடியே பார்த்து இரசிக்க முடியும் என்று ஒரு இரு மாதங்களுக்கு முன்புவரை நான் கனவில் கூட எண்ணியதில்லை.

அம்மா அப்பா தங்கை எல்லோரையும் விட்டுவிட்டு இந்த அறைக்கு நான் வந்து ஒரு வாரம் தான் ஆகிறது. வீட்டில் இடம் இல்லாமலோ அல்லது அம்மா அப்பாவோட பிரச்சனை என்றோ நான் வீட்டை விட்டு வரவில்லை. எத்தினை நாட்களுக்குத்தான் அவைக்கு என் விடயம் தெரிஞ்சிடுமோ தெரிஞ்சிடுமோ என்று பயந்து பயந்து இருக்கிறது. மற்றவைக்காக என் உணர்வுகளையும் மகிழ்ச்சியையும் ஏன் நான் விட்டுட்டு இருக்கோணும்.

சிலநேரம் அம்மாவோ அப்பாவோ என் பிரச்சனையைச் சொன்னால் விளங்கிக்கொண்டிருப்பினம் தான். ஆனால் சொன்ன பிறகு அவை அதிர்ச்சியில ஏதும் சொல்லிவிட்டால் என்னால அதைத் தாங்கேலாமல் இருந்திருக்கும். அதால நான் எடுத்த முடிவு சரிதான் என்று என் மனம் சொன்னதை ஏற்றுக்கொண்டுவிட்டேன்.

நான் வசந்தன். வயது 24. நல்ல உயரமான ஆண் அழகன். என்னைப் பற்றி  நானே பீத்திறன் என்று நீங்கள் நினைக்கக் கூடாது. என்னோட கதைக்க ஆசைப்படும் பெண்களை வரிசையில் நிக்கவைக்கலாம். நான் கேட்காட்டிக் கூட பெண்கள் விடாமல் என்னைத் துரத்தினால் நான் அழகன் தானே. ஆறடிக்கு மேல் இருப்பேன். தலை நிறைந்த அடர் முடி. கருப்பும் இல்லாமல் மா நிறமும் இல்லாமல் நல்ல ஒரு நிறம் எனக்கு. அம்மாவின் நிறம் தான் நீ என்று என் தங்கை குறைப்பட்டுக்கொள்வாள். அதற்குக்  காரணமும் இல்லாமல் இல்லை.

பெண் பிள்ளைகள் வெள்ளையாக இருந்தால் தானே எங்கள் பெடியளுக்குப் பிடிக்கும். என் தங்கையோ அப்பாவைப் போல கருமை நிறம். அதற்காக அவளுக்கு என்னிலோ எனக்கு அவளிலோ எள்ளளவும் எரிச்சலோ கோபமோ இருந்ததில்லை. என்னிலும் பார்க்க என்றுதான் சொல்லமுடியும்…. அவளுக்கு என்னில் அளவுகடந்த பாசம். ஒருநாள் கூட பகிடிக்குத் தன்னும் நான் அவளின் நிறம்பற்றிக் கதைத்தது கிடையாது. அம்மாதான் திவாவுக்கு உன்ர நிறம் வந்து உனக்கு அப்பாவின்ர  நிறம் வந்திருக்கலாம். ஆம்பிளையள் கறுப்பாய் இருக்கிறதுதான் களை என்று  தங்கை இல்லாத நேரம் என்னிடம் தன் ஆதங்கத்தைக் கொட்டும்போது எனக்கும் வருத்தமாகத்தான் இருக்கும். இருந்தாலும் அதை மறைத்துக்கொண்டு என்னம்மா கதைக்கிறீங்கள். தங்கச்சி என்னிலும் எவ்வளவு வடிவு  என்பேன். அம்மா ஒரு சிரிப்புச் சிரித்துவிட்டு நீ தங்கச்சியை விட்டுக்கொடுக்க மாட்டாய் என்பார்.

எனக்கு சின்னனா நினைவு தெரிஞ்ச நாள்முதல் பெட்டையள் எண்டாலே சரியான விருப்பம். என் அயலட்டையில் ஆறேழு சின்னன்சிறிசுகள் இருக்கினம் தான். மீனாவோடையும் செல்லாவோடயும் சேர்ந்து விளையாடுவதுதான் விருப்பம் எனக்கு. அதிலும் அந்த மீனாவோடையே எப்போதும் இருக்கவேணும்போல, கதைக்கவேணும் போல என் உள்ளக்கிடக்கையைச் சொல்லவேணும்போல ஆசையா இருக்கும். ஆனா அம்மா ஏன்ரா பெட்டையளுக்குப் பின்னால திரியிறாய் என்று அவளவைக்கு முன்னாலேயே ஏசேக்குள்ள அளவேணும்போல இருக்க கண்ணெல்லாம் குளமாயிடும். பொம்பிளைப்பிள்ளை போல அழாதை என்று சொன்னதும் கண்ணீரும் வெளியில வராமல் நிண்டிடும்.

பள்ளிக்கூடம் போனாலும் பெட்டையளோடயே கதைக்கவேணும்போல இருக்கும். ஆனா பெடியள் என்னை இழுத்துக்கொண்டு போவிடுவாங்கள். அதிலும் அந்தக் கரன் அடிக்கடி என்னைக் கட்டிப்பிடிச்சு கடுப்பேத்துவான். என்பாட்டில ஒரு பக்கமாய் போய் நிண்டாலும் விடான். எடேய் வாடா எண்டு என்னைப்  பந்தடிக்க கூட்டிக்கொண்டு போயிடுவான். இருந்தாலும் மார்க்கண்டு வாத்திக்கும் அம்மாவுக்கும் பயந்து விருப்பம் இல்லாமல் விளையாடிக் கொண்டிருப்பன். வாத்தி அம்மாவின் ஒன்றுவிட்ட சகோதரன். தான் தான் எனக்குப் பள்ளிகூடத்தில் காவல்போல அம்மாவைக் காணும்நேரம் ஏதும் வத்திவைப்பார். அதுக்குப் பயந்து அவதானமாக இருப்பன்.

அப்பா வெளிநாடுபோய் எங்களையும் ஸ்பொன்சரில கூப்பிட்ட பிறகு ஊரும் இல்லை அயலுமில்லாமல் நான் சரியாக் கஷ்டப்பட்டுப்போனன். இங்க வந்து மொழி படிக்கிறது கஷ்டம் எண்டா ஒரு சின்ன வீட்டுக்குள்ள அக்கம்பக்கம் எங்கடை ஆட்களும் இல்லாமல்….. அதுகும் ஒருவகையில நின்மதியாத்தான் இருந்துது.

படிக்கட்டும் பிள்ளை எண்டு அப்பா வாங்கித் தந்த கணனியாலதான் என்ர சலிப்பான சிறிய  உலகமே மாறிப்போச்சு. அதுக்காக நான் படிப்பைக் கோட்டை விடேல்லை. அப்பா தான் பாவம். இரண்டு வேலை செய்து என்னையும் தங்கையையும் டியூசனுக்கு அனுப்பி ........ நான் அவையின் நம்பிக்கையைக் கெடுக்காமல் ஒருமாதிரிப் படிச்சு யூனியும் முடிக்கப்போறன். இவ்வளவு நாளும் அரசாங்கம் படிக்கக் காசு தந்தாலும் அம்மாவோடையே மூண்டு வருடங்களும் இருந்து கொஞ்சக் காசும் மிச்சம் பிடிச்சிட்டன். அதிலேதான் இனி மாஸ்டர்ஸ் செய்யவேணும். வீட்டில இருக்கிறது பல விதத்தில நன்மை. சாப்பாடு அந்தந்த நேரத்துக்கு பாசத்தோடு வரும். ஒதுக்குற வேலை, உடுப்புத் தோய்க்கிற வேலை, அதை அயர்ண் பண்ணுற வேலை எதுமே இல்லை. ஆனா ஆம்பிளைப் பிள்ளையாய் பிறந்திட்டு நெடுக அம்மா அப்பாவின் காசில வாழக் கூடாதுதானே. 

இப்ப பகுதி நேர வேலையும் செய்துகொண்டு தான் படிக்கிறன். அந்த வேலை செய்யப் போய்த்தான் எனக்கு அகிலோட பழக்கம் ஏற்பட்டுது. நாங்கள் இருவரும் ஒரே உணவகத்தில் பகுதிநேர வேலை செய்ய ஆரம்பிக்க, என்னுடன் தானே வந்து வலியக் கதைக்கவாரம்பிச்சது அகில்தான். பார்க்கப் பார்க்கப் பாத்துக்கொண்டே இருக்கலாம் போல் அழகு. நல்ல சுருள் முடி. எகிப்து நாட்டின் ஒரு தங்க நிறமும் உயரமும் கூர்மையும் என்னை மட்டுமல்ல யாரையுமே ஈர்க்கத்தான் செய்யும். வேலை முடிந்த பின்னரும் இருவரும் எங்காவது அமர்ந்து ஏதாவது குடித்தபடி பேசவாரம்பித்தது படிப்படியாக அதிகரித்து நான் வீட்டில் வந்து இரவு தூங்கிவிட்டு காலையில் மட்டும் வீட்டில் உணவருந்துவது என்றாகி இப்ப கொஞ்ச நாட்களாக அம்மாவும் தங்கையும் கூட "நீ இப்ப முன்னை மாதிரி இல்லை" என்று சொல்லுமளவு அகிலின் நெருக்கம் அதிகமாகி ...... அப்போதுதான் அகிலுடனேயே எந்நேரமும் இருக்கவேண்டும் என்ற எண்ணமும் ஏற்பட்டுப்போனது. 

அகிலின் எண்ணம் எதுவென வடிவாத் தெரியாது நானாக வாய் திறந்து ஏதும் கேட்டு அது தப்பாகி அகிலின் நட்பையே இழந்திடுவேனோ என்ற பயமும் கூடவே இருக்க, அன்று என் அதிட்டம்…... நாங்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது அகிலே என்னை அணைத்து முத்தமிட்டபோது எல்லாமே எங்கள் இருவருக்கும் புரிந்துபோனது.

அதன் பின்தான் அகிலே நாங்கள் இருவரும் ஒரு தனி வீடு எடுத்து இருந்தால் என்ன என்று கேட்டபோது குப்பென்று மனதில் ஒரு இனம்புரியாத மகிழ்ச்சியை நான் உணர்ந்தேன். அப்பவும் மனம் பயத்தில் திக் திக் என்று அடித்துக்கொண்டதுதான். தங்கை இருக்கிறாள். அம்மா என்னைத் தனியா இருக்க விடுவாவோ? அவர்களைவிட்டு வந்து இருப்பது சரிதானா? என்று ஒருவாரமாக மண்டையைப் போட்டு உருட்டியதில்த்தான் அந்த ஐடியாவை அகிலே தந்தது. ஆனாலும் அகிலைப் பிரிந்து இருப்பதிலும் பார்க்க பெற்றோரையும் தங்கையையும் பிரிந்து இருக்க முடியும் என்று மனம் அல்லாடிப் பின் வெல்ல, சரி இரண்டுபேரும் தனியாக வாழ ஆரம்பிக்கலாம் என்று முடிவெடுத்ததுதான். எனது மாஸ்டர்ஸ் படிப்பை தூரவாக ஓர் இடத்தில் தெரிவு செய்து அங்கு எனக்கு இடமும் கிடைத்தது என் நல்ல காலம்.

அழைப்பு மணி அடிக்க அகிலுக்கு  இதே வேலையாய் போச்சு என்று மனதுக்குள் திட்டியபடி கதவைத் திறக்கிறேன்.

"நான் எங்காவது போயிருந்தால் என்ன செய்வாய்? திறப்பை மறக்காமல் எடுத்துக் போ என்று எத்தனை தடவை சொன்னாலும் கேட்கமாட்டியா" 

"நான் எப்ப வருவேன் என்று நீ எனக்காகக் காத்திருப்பாய் என்று எனக்குத் தெரியுமே" என்றபடி வசந்தனை ஆசை தீர இறுக அணைக்கிறான் அகில்.

பிரித்தானியாவில் இளையவர்களுக்கு £1500 தருகிறோம் ஊசி போடுங்கள் என்று மின்னஞ்சல் அனுப்பியுள்ளனர். பணத்துக்கு ஆசைப்பட்டுப் போட்ட சிலருக்கு வடிவங்கள், உருவங்கள்  பல முன்னால் தெரிவதாகக் கூறியுள்ளாராம்.

தடுப்பு மருந்தை ஏற்றிய இளம் வயதினர் பலருக்கு ஒவ்வாமை என்று செய்தி

இணையருக்கு வாழ்த்துக்கள்.

ரத்த மகுடம் 126 கண்டுபிடிக்கவே முடியவில்லை. யாராவது கண்டுபிடித்தால் பகிர்ந்துவிடுங்கள்.

ரத்த மகுடம்-127

பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர்
 

http://kungumam.co.in/kungumam_images/2020/20201211/23.jpgசாளுக்கிய மன்னரின் அந்தரங்க மருத்துவர் சில கணங்கள் அமைதியாக இருந்தார். வாழையிலைப் பொட்டலத்தில் இருந்த சாம்பலைப் பார்த்துவிட்டு நிமிர்ந்து சாளுக்கிய போர் அமைச்சரின் நயனங்களை நேருக்கு நேர் சந்தித்தார். ‘‘தேவ மூலிகை வளர்ந்த இடத்தைத் தோண்டினால் தங்கம், வைரம், வைடூரியங்கள், நவரத்தினங்கள் உள்ளிட்டவைகளில் ஏதாவது ஒன்றோ அல்லது அனைத்துமோ கிடைக்கும்!’’

ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபரின் புருவங்கள் உயர்ந்தன. அவர் வதனத்தில் சிந்தனை ரேகைகள் படர்ந்தன. குறுக்கும் நெடுக்குமாக காஞ்சி ஆதுரச் சாலையின் தலைமை மருத்துவருக்கான அறையில் நடந்தவர், சட்டென நின்றார். ‘‘நங்கை...’’சிலைக்கு உயிர் வந்ததுபோல் நங்கை நிமிர்ந்து சாளுக்கிய போர் அமைச்சரைப் பார்த்தாள்.

‘‘உனக்கு ஏதாவது புரிகிறதா..?’’ நங்கை அமைதியாக நின்றாள்.‘‘கச்சையை உன்னிடம் கொடுத்து புலவர் தண்டியிடம் ஒப்படைக்கச் சொன்னவள் சிவகாமி... சரிதானா? சரிதான்... கரிகாலன் அனைத்தையும் எங்களிடம் சொல்லிவிட்டான்!’’ சுண்டி விட்டதுபோல் நங்கையின் மூளை அதிர்ந்தது. விழித்துக் கொண்டாள். தன்னிடம் கச்சையை ஒப்படைத்தது கரிகாலர். ஆனால், சாளுக்கிய போர் அமைச்சரிடம் சிவகாமி என்று அவர் சொல்லியிருக்கிறார். அப்படியானால்...

‘‘உன் வழியாக வந்த கச்சையை புலவர் எரித்து சாம்பலாக்கி அதை காஞ்சி ஆதுரச் சாலையின் தலைமை மருத்துவரிடம் கொடுக்கும்படி கூறியிருக்கிறார்... எதற்காக..? தேவமூலிகையால் நெய்யப்பட்ட கச்சையா என்று பரிசோதிக்கவா..?’’யாருக்கும் தெரியாதபடி நங்கை உதட்டைக் கடித்தாள்.

 எச்சொல்லும் உதிராதபடி பார்த்துக் கொண்டாள்.‘‘கரிகாலனுக்கு இந்த விஷயம் தெரியுமா தெரியாதா..?’’ சாளுக்கிய போர் அமைச்சர் தன் கண்களை உருட்டினார். ‘‘புலவரிடம் இருந்து ‘ஒரு பிரசாதத்தை நீ... அதாவது நங்கை... கொண்டு வருவாய்... அதை சோதித்துப் பாருங்கள்...’ என்று மட்டுமே சொன்னான். இதை வைத்துப் பார்த்தால் கரிகாலனுக்கே எதுவும் தெரியாது என்பது புலனாகிறது... இல்லை... ஒரேயடியாக அப்படியொரு தீர்மானத்துக்கு வர முடியாது.

ஒருவேளை... ஆம்... அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும்... புலவரிடம் இருந்து வரும் பிரசாதம் தேவ மூலிகை என்பதை கரிகாலன் அறிந்திருக்கிறான்... அதை சாளுக்கியர்களாகிய எங்களுக்கும் அறிவிக்கவே சோதித்துப் பார்க்கச் சொல்லியிருக்கிறான்...’’தன் முகமெங்கும் படர்ந்த மகிழ்ச்சியை மறைக்க நங்கை தலைகுனிந்தாள். ‘‘சரி... நீ செல்லலாம்...’’ ராமபுண்ய வல்லபர் கட்டளையிட்டார்.

நங்கை நிமிர்ந்தாள்.
‘‘என்ன அப்படிப் பார்க்கிறாய்..? உன்னை ஏன் சிறை செய்யவில்லை என்றா..? அவசியமானது வந்து சேர்ந்துவிட்டது...’’ கண்களால் சாளுக்கிய மன்னரின் அந்தரங்க மருத்துவர் ஏந்தியிருந்த வாழையிலைப் பொட்டலத்தைக் காண்பித்தார். ‘‘இதற்கு மேல் உன்னை சிறை வைத்து பராமரிப்பதால் சாளுக்கியர்களுக்கு எந்தப் பலனும் இல்லை. செலவுதான். எனவே...’’ கைகளை உயர்த்தி அறையின் வாயிலைக் காண்பித்தார்.நங்கை மவுனமாக காஞ்சி தலைமை மருத்துவரின் அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.

‘‘போர் அமைச்சரே...’’ அதுவரை அமைதியாக இருந்த விக்கிரமாதித்தரின் அந்தரங்க மருத்துவர் தன் வாயைத் திறந்தார். ‘‘எதற்காக நீங்கள் மனதில் நினைத்ததை எல்லாம் அந்தப் பெண்ணிடம் சொன்னீர்கள்..? குறிப்பாக கரிகாலன் உங்களுக்கு செய்தி அறிவித்த விஷயத்தை..?’’

‘‘காரணமாகத்தான் மருத்துவரே...’’ ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபர் நகைத்தார். ‘‘நிற்கும் மானை விட ஓடும் மானைத் துரத்தி வேட்டையாடவே சிறுத்தைகள் விரும்பும். ஏன் தெரியுமா..? அப்பொழுதுதான் உணவு ருசிக்கும்! நங்கை அல்ல... புலவர் தண்டிதான் எனக்கு முக்கியம். அவரைக் கையும் களவுமாகப் பிடிக்க வேண்டுமென்றால் நங்கை சுதந்திரமாக நடமாட வேண்டும்... யாரங்கே...’’ குரல் கொடுத்தார்.

சாளுக்கிய வீரன் ஒருவன் உள்ளே நுழைந்து தலை வணங்கினான். ‘‘நங்கையைப் பின்தொடரு... அவளது ஒவ்வொரு நடமாட்டத்தையும் கவனி...’’  
மீண்டும் ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபரை வணங்கி விட்டு அந்த சாளுக்கிய வீரன் அகன்றான்.காஞ்சி ஆதுரச் சாலையை விட்டு வெளியே வந்த நங்கையின் புருவங்கள் உயர்ந்தன.வெள்ளை நிறத்தில் ஒரு புரவியும் சற்றுத் தள்ளி சாம்பல் நிறத்தில் ஒரு புரவியும் தனித்தனியே மரங்களில் கட்டப்பட்டு நின்றிருந்தன.

சாம்பல் நிற புரவியை நெருங்கிய நங்கை அதைத் தட்டிக் கொடுத்தாள். கட்டை அவிழ்த்து அணைத்தாள். முத்தமிட்டாள். குதிரையின் மீது தாவி ஏறினாள். புரவி பறந்தது.‘புலவர் பலே பேர்வழிதான்... தன் பணியாளர்கள் வழியாக வெள்ளை மற்றும் சாம்பல் நிறப் புரவிகளை இங்கு அவர் நிறுத்தியதற்குக் காரணம், தான் சென்ற காரியம் காயா பழமா என்று அறியத்தான். வெள்ளை நிறம் காரிய வெற்றியை உணர்த்தும். சாம்பல் நிறம் சென்ற காரியம் பிசகி விட்டது என்பதை தெரியப்படுத்தும். சாம்பல் நிறப் புரவியை, தான் தேர்வு செய்ததன் வழியாக புலவருக்கு ஆதுரச் சாலைக்குள் நடந்ததைத் தெரியப்படுத்திவிட்டாள்.

இனி புலவர் பார்த்துக் கொள்வார்...’நிம்மதியுடன் புரவியில் சென்ற நங்கையின் உள்ளம் கரிகாலனை நினைத்துக் குழம்பியது. ‘கத்தி மேல் கரிகாலர் நடக்கிறார்... பல்லவர்களிடமும் சாளுக்கியர்களிடமும் உண்மையும் பொய்யும் கலந்து பேசுகிறார்... அவர் மனதில் என்னதான் இருக்கிறது..? உண்மையில் அவர் யார் பக்கம்..?’ பெருமூச்சு விட்டவள் சட்டென தன்னைத்தானே உதறிக் கொண்டாள்... இரு சொற்கள் அவளைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்தன. ‘தேவ மூலிகையால் நெய்யப்பட்ட கச்சை... பொக்கிஷங்கள்...’ இதற்கு என்ன அர்த்தம்..?‘‘என்ன...’’ கோச்சடையன் இரணதீரன் அதிர்ந்தான்.
 

‘‘உனக்கு ஏதாவது புரிகிறதா..?’’
சாளுக்கிய வீரன் அமைதியாக நின்றான்.‘‘கச்சையை  சீனனிடம் கொடுத்து வீரபாண்டிய பெருந்தச்சரிடம் ஒப்படைக்கச் சொன்னவன் கரிகாலன்...  சரிதானா? சரிதான்... சிவகாமி அனைத்தையும் எங்களிடம் சொல்லிவிட்டாள்! அதைக் கைப்பற்றிய சாளுக்கிய மன்னரான விக்கிரமாதித்தர் அக்கச்சையை எரித்து சாம்பலாக்கி அதை இங்கு கொடுக்கும்படி கூறியிருக்கிறார்... எதற்காக..? தேவமூலிகையால்  நெய்யப்பட்ட கச்சையா என்று பரிசோதிக்கவா..?’’‘‘...’’‘‘சிவகாமிக்கு  இந்த விஷயம் தெரியுமா தெரியாதா..?’’ இரணதீரன் தன் கண்களை  உருட்டினான். ‘‘விக்கிரமாதித்தரிடம் இருந்து ‘ஒரு பிரசாதத்தை நீ...

அதாவது சாளுக்கிய வீரனான நீ...  கொண்டு வருவாய்... அதை சோதித்துப் பாருங்கள்...’ என்று மட்டுமே சொன்னாள்.  இதை வைத்துப் பார்த்தால் சிவகாமிக்கே எதுவும் தெரியாது என்பது  புலனாகிறது... இல்லை... ஒரேயடியாக அப்படியொரு தீர்மானத்துக்கு வரமுடியாது.  ஒருவேளை... ஆம்... அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும்... சாளுக்கிய மன்னரிடம் இருந்து  வரும் பிரசாதம் தேவமூலிகை என்பதை சிவகாமி அறிந்திருக்கிறாள்... அதை பாண்டியர்களாகிய எங்களுக்கும் அறிவிக்கவே சோதித்துப் பார்க்கச்  சொல்லியிருக்கிறாள்...’’
‘‘...’’

‘‘சரி... நீ செல்லலாம்...’’ இரணதீரன் கட்டளையிட்டான். ‘‘என்ன  அப்படிப் பார்க்கிறாய்..? உன்னை ஏன் சிறை செய்யவில்லை என்றா..? அவசியமானது  வந்து சேர்ந்துவிட்டது...’’ கண்களால் பாண்டிய மன்னரின் அந்தரங்க  மருத்துவர் ஏந்தியிருந்த வாழையிலைப் பொட்டலத்தைக் காண்பித்தான். ‘‘இதற்குமேல் உன்னை சிறை வைத்து பராமரிப்பதால் பாண்டியர்களுக்கு எந்தப் பலனும்  இல்லை. செலவுதான். எனவே...’’ கைகளை உயர்த்தி அறையின் வாயிலைக்  காண்பித்தான்.

அந்த சாளுக்கிய வீரன் மவுனமாக மதுரை தலைமை மருத்துவரின் அறையை விட்டு வெளியேறினான். ‘‘இளவரசரே...’’ அதுவரை அமைதியாக இருந்த மதுரை ஆதுரச் சாலையின் தலைமை மருத்துவரும் பாண்டிய மன்னரான அரிகேசரி மாறவர்மரின் அந்தரங்க  மருத்துவருமான பெரியவர் தன் வாயைத் திறந்தார். ‘‘எதற்காக நீங்கள் மனதில் நினைத்ததை  எல்லாம் அந்த சாளுக்கிய வீரனிடம் சொன்னீர்கள்..? குறிப்பாக சிவகாமி உங்களுக்கு  செய்தி அறிவித்த விஷயத்தை..?’’‘‘காரணமாகத்தான் மருத்துவரே...’’ இரணதீரன் நகைத்தான்.

அந்த நகைப்பைக் கேட்டபடியே மதுரை ஆதுரச் சாலையை விட்டு வெளியேறிய சாளுக்கிய வீரன், எவ்வளவு விரைவாக முடியுமோ அவ்வளவு வேகமாக நடந்து தச்சர் வீதியை அடைந்தான்.நல்லவேளையாக அந்தப் பக்கம் பாண்டிய வீரர்கள் காவலுக்கு நிற்கவில்லை.விரைந்து வீரபாண்டிய தச்சரின் இல்லத்தை அடைந்தவன், திகைத்தான். அதிர்ந்தான். சிலையென நின்றான்.காரணம், சாளுக்கிய மன்னரான விக்கிரமாதித்தர் அங்கில்லை.

மாறாக, அங்கிருந்த ஆசனத்தில் கால் மேல் கால் போட்டபடி அமர்ந்திருந்தவர் தன் வாயைத் திறந்தார்!‘‘என்ன தச்சர் வேடத்தில் சென்ற சாளுக்கிய வீரனே! மதுரை ஆதுரச் சாலையில் பாண்டிய இளவரசரை சந்தித்தாயா..? கச்சையின் சாம்பல், தேவ மூலிகையான வெள்ளெருக்கு என்பதை கோச்சடையன் இரணதீரன் அறிந்துகொண்டாரா..?’’கேட்டவர் வேறு யாருமல்ல... பாண்டிய மன்னரான அரிகேசரி மாறவர்மர்தான்!

தன் மாளிகையில் வந்து நின்ற வெள்ளை நிறப் புரவியைக் கண்டதும் புலவர் தண்டியின் முகம் மலர்ந்தது. ‘இப்படித்தான் நடக்கும் என்று நினைத்தேன்... கரிகாலா... ராஜதந்திரங்களை உனக்கு கற்றுக்கொடுத்த என்னிடமே உன் ஆட்டத்தை நடத்துகிறாயா... குருவை மிஞ்சிய சீடன் இல்லை என்பதை விரைவில் உனக்கு உணர்த்துகிறேன்...’நிதானமாக தன் பணியாளனை நோக்கி கண்சிமிட்டினார்.

அடுத்த கணம், காஞ்சியின் மீது ஐந்து புறாக்கள் பறந்தன!ஒரே அளவில் கட்டப்பட்ட நான்கு மூட்டைகளுடன் அந்தப் புரவி சீறிப் பாய்ந்தது.
அதன் மீது கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்தாள் சிவகாமி!
 

19 hours ago, பெருமாள் said:

உள்ளி போடுங்க அந்த மாதிரி வரும் உள்ளி ஒரு குளிர் விரும்பி .

கடந்த வருடம் போட்டோம் விளையவில்லை.பின் மார்ச்சில் நட்டதும் தண்டு மட்டும் பெரிதாக வந்தது. உள்ளி விளையவில்லை. 

என்னத்தைச் சொல்ல ???

Just now, உடையார் said:

சமையலைவிட்டுவிட்டு தொடர்களை வாசிக்க தொடங்கி விட்டீர்கள் போல் உள்ளது,

உங்கள் தோட்ட வேலைகள் எப்படி போகின்றது இப்ப

 வீட்டுபின் சிறிய பயன் தரு காட்டை உருவாக்கிவிட்டேன், இரண்டு வருடத்தில் தெரியும்

இது தொடர்ந்து வாசித்த தொடர். இடையில் நிறுத்திவிட்டதாக நினைத்தேன். அதுதான்தேடி எடுத்துக் போடுகிறேன். இப்ப இங்கு குளிர் காலம். அதனால் கோவா, பூசணி வெங்காயம் என்பன இருக்கின்றன. ஆனால் மற்றவை எதுவும் நட முடியாதே. இன்னும் நான்கு மாதங்கள் பொறுக்க வேண்டும். அதன்பின் மீண்டும் தொடங்கும் மிடுக்கு.

உங்கள் பயிர்களைப் படம் பிடித்துப் போடுங்கள்

ரத்த மகுடம்-124

பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர்

மதுரை தச்சர்கள் வீதிக்குள் நுழைந்த சீனனின் முகத்தில் புன்முறுவல் விரிந்தது. எதிர்பார்த்தது போலவே நான்கு பாண்டிய வீரர்கள் வீதியின் முனையில் காவலுக்கு நின்றிருந்தார்கள்.தயக்கமேதுமின்றி அவர்களை சீனன் நெருங்கினான். சற்று இடைவெளிவிட்டு மூன்று வீரர்கள் மரியாதையுடன் நிற்க... நடுவில் அலட்சியமாக நின்றிருந்த... பார்த்ததுமே தலைவன் போல் தென்பட்டவனின் அருகில் சென்று சீன பாணியில் வணங்கினான். ‘‘இது தச்சர்கள் வீதிதானே..?’’
http://kungumam.co.in/kungumam_images/2020/20201120/20.jpg
தலைவனின் முகத்தில் வியப்பு விரிந்தது. பிசிறில்லாமல் ஒரு சீனன் தமிழில் பேசுகிறானே... ‘‘ஆம்...’’ உதடுகளும் உச்சரித்தன. தலையும் அசைந்தன.
‘‘செல்லலாம் அல்லவா..?’’ பவ்யமாக சீனன் வினவினான்.‘‘செல்லக் கூடாது என நாங்கள் தடுக்கவில்லையே...’’ மீசை அதிர தலைவன் சிரித்தான். ‘‘செல்வதற்குத்தானே வீதிகள் அமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன..?’’

‘‘காவலுக்கு நிற்கிறீர்களே... ஒருவேளை செல்ல அனுமதியில்லையோ என்று நினைத்தேன்...’’ மீண்டும் தலைவனை வணங்கிய சீனன், வீதியில் நடக்கத் தொடங்கினான்.‘‘யாரைப் பார்க்க வேண்டும்..?’’
நின்று திரும்பி தலைவனை ஏறிட்டான் சீனன். ‘‘வீரபாண்டிய தச்சரை...’’
‘‘என்ன விஷயமாக..?’’

‘‘கடல் பயணத்தில் அராபியர்களின் தாக்குதலை எதிர்கொள்ள சில பொறிகளை புதிதாக உருவாக்கி கலத்தில் பதிக்க வேண்டும்...’’
காவலர் தலைவனின் கண்கள் இடுங்கின. ‘‘உங்கள் மரக் கலத்தை எங்கு நிறுத்தியிருக்கிறீர்கள்..?’’‘‘கொற்கையில்! அங்குள்ள துறைமுகக் காவலர்களுக்கு சின் மங் சின் என்றால் தெரியும்... அதுதான் எனது பெயர். மரக்கலத்தின் அடிப்பகுதியில் படிந்த பாசிகளை அங்கு அகற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பழுதடைந்த மரப் பலகைகளை நீக்கிவிட்டு புதிய பலகைகளை பதித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இந்தப் பணிகள் முடிய எப்படியும் ஒரு திங்களாகும். அதற்குள் வீரபாண்டிய தச்சரை சந்தித்து புதிய பொறிகளை வாங்கிச் செல்லலாம் என்று மதுரைக்கு வந்தேன்... உங்களுக்கு சந்தேகம் இருந்தால் கொற்கைக்கு ஆள் அனுப்பி நீங்கள் விசாரிக்கலாம்...’’

சீனனை ஏற இறங்கப் பார்த்த தலைவன், பதிலேதும் சொல்லவில்லை. மாறாக கேள்வி ஒன்றைக் கேட்டான். ‘‘கொற்கையில் தச்சர்களே இல்லையா..?’’
‘‘இருக்கிறார்கள்... ஆனால், தமிழகத்தில் இருக்கும் தச்சர்களில் யாருமே வீரபாண்டிய தச்சருக்கு ஈடாக மாட்டார்கள்...’’
‘‘... என்று யார் சொன்னது..?’’ வீரர் தலைவன் இடைவெட்டினான்.

‘‘எங்கள் மன்னர்!’’ கம்பீரமாக பதில் அளித்தான் சீனன்.‘‘சீன மன்னரா..?’’
‘‘ஆம்... தாங் வம்சத்து மன்னர்!’’தலைவனின் கண்கள் நகைத்தன. ‘‘வீரபாண்டிய தச்சரின் இல்லம் தெரியுமல்லவா..? இல்லையெனில் அடையாளம் காட்ட வீரன் ஒருவனை அனுப்புகிறேன்...’’

‘‘தங்கள் உதவிக்கு மிக்க நன்றி. இடதுபுறம் ஏழாவதாக இருக்கும் இல்லம்தான் வீரபாண்டிய தச்சரின் வசிப்பிடம். இந்த நேரத்தில் என்னை வரச் சொன்னதே அவர்தான். தவிர...’’‘‘தவிர..?’’‘‘இதற்கு முன்பும் ஒருமுறை வந்திருக்கிறேன்...’’
‘‘எப்பொழுது..?’’

‘‘மதுரையின் மேல் புறாக்கள் பறந்தபோது!’’ சொன்ன சீனன், வீரர் தலைவனை பழையபடி வணங்கிவிட்டு வீர பாண்டிய தச்சரின் இல்லம் நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினான்.எட்டு கண்கள் தன்னை சல்லடையிட்டு சலிப்பதை உணர்ந்தபோதும் சீனன் திரும்பவில்லை. அதே கம்பீர நடையுடன் இடதுபுறம் ஏழாவதாக இருந்த இல்லத்தை நெருங்கினான். வீட்டைச் சுற்றிலும் மூங்கில் படல் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. ஒற்றை ஆள் நுழையும் அளவுக்கு வழியுமிருந்தது.

அதனுள் நுழைந்தவனை சின்னஞ் சிறிய நந்தவனம் வரவேற்றது. மலர்களின் மணத்தை ஆழ்ந்து நுகர்ந்தபடியே நடந்தவன், வாயிலை அடைந்தான். கதவைத் தட்டினான்.நான்காவது முறை தட்ட கையை ஓங்கியபோது கதவு திறந்தது.கண்களால் தன்னைப் பின்தொடரும்படி சைகை செய்த பணியாளன், உட்புறமாக நடந்தான். அவனைத் தொடர்ந்த சீனன், முதலிரண்டு அறைகளைக் கடந்து தாழ்வாரத்தை அடைந்ததும் அதிர்ந்தான்.
சீனனை வரவேற்க அங்கு காத்திருந்தவர் வீரபாண்டிய தச்சரல்ல.

சாளுக்கிய மன்னரான விக்கிரமாதித்தர்!சீனனை உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரை தன் கண்களால் ஆராய்ந்த விக்கிரமாதித்தர், தன் கரத்தை நீட்டினார். ‘‘கச்சையைக் கொடு...’’
‘‘...’’
புன்னகையுடன் தன் உதடுகளைத் திறந்து அந்தச் சொல்லைத் தனித்தனியாக சாளுக்கிய மன்னர் உச்சரித்தார்... ‘‘செ-லி நா-லோ-செங்-கியா பா-தோ-பா-மோ!’’‘‘செ-லி நா-லோ-செங்-கியா பா-தோ-பா-மோ!’’நங்கை இதை உச்சரித்ததுமே காஞ்சியில் இருந்த புலவர் தண்டியின் மாளிகைக் கதவுகள் அகலமாகத் திறந்தன.‘‘புலவர் பூஜை அறையில் தங்களுக்காக காத்திருக்கிறார்...’’ என்றபடி நங்கையை வணங்கினாள் பணிப்பெண்.

தலையசைத்த நங்கை பழக்கப்பட்ட பாதையில் நடந்து மாளிகையின் கொல்லைப் புறத்தை அடைந்தாள். சுமந்து வந்த மூங்கில் கூடையை இறக்கி வைத்துவிட்டு கிணற்றை அடைந்தவள் தண்ணீரை இறைத்து தன் முகம் கை கால்களைக் கழுவினாள். நங்கையின் மனம் முழுக்க ‘செ-லி நா-லோ-செங்-கியா பா-தோ-பா-மோ...’ என்ற சொல்லுக்கு இருந்த மகிமையைக் குறித்தே சுற்றிச் சுற்றி வந்தது.

செ-லி என்றால். நா-லோ-செங்-கியா என்றால் நரசிம்ம. பா-தோ-பா-மோ என்றால் போத்தவர்மன். மொத்தமாகச் சேர்த்தால் நரசிம்ம போத்தவர்மன். பல்லவ இளவரசரான ராஜசிம்மரை சீனர்கள் தங்கள் மொழியில் இப்படித்தான் அழைத்தார்கள். இந்த அழைப்பே பல்லவ ஒற்றர்களுக்கான அடையாளச் சொல்லாகவும் அமைந்துவிட்டது.

பரவசத்துடன் முந்தானையால் தன் முகத்தைத் துடைத்த நங்கை, தான் இறக்கி வைத்த மூங்கில் கூடையைத் திறந்தாள். பாரிஜாதமும் நந்தியாவட்டையும் தாமரைகளும் கூடை முழுக்க நிரம்பியிருந்தன.அவற்றைத் தனித்தனியாக பணிப்பெண் கொண்டு வந்து கொடுத்த மூன்று பூஜைத் தட்டிலும் வைத்த நங்கை, தாமரை மலர்கள் இருந்த தட்டை மட்டும், தான் எடுத்துக் கொண்டாள்.

மற்ற இரண்டையும் இரு பணிப்பெண்கள் ஏந்த பூஜை அறைக்குள் நங்கை நுழைந்தாள்.சாம்பிராணி புகைக்கு நடுவே பஞ்சமுக விளக்கில் நெய் தீபம் எரிய... சுடரென ஒளிர்ந்தபடி மகா மேருவுக்கு புலவர் தண்டி சந்தன அபிஷேகம் செய்து கொண்டிருந்தார்.கண்களால் பணிப்பெண்களுக்கு நங்கை ஜாடை காட்டினாள். ஓசை எழுப்பாமல் தாங்கள் சுமந்து வந்த தட்டை வைத்துவிட்டு பணிப்பெண்கள் பூஜை அறையைவிட்டு வெளியேறினார்கள்.

அபிஷேகம் முடிந்து அஸ்திரத்தால் மகாமேருவைத் துடைத்து புலவர் பொட்டிட்டார். மகாமேரு கம்பீரமாக அமரும் அளவுக்கு இருந்த சின்னஞ்சிறிய தங்க சிம்மாசனத்தின் மீது அதை பக்தியுடன் வைத்த புலவர் தண்டி, திரும்பிப் பார்க்காமல் தன் கையை நீட்டினார்.தாமரைப் பூக்கள் இருந்த பூஜைத் தட்டை எடுத்து பயபக்தியுடன் நங்கை கொடுத்தாள்.தாமரைப் பூக்களின் இதழ்களை பக்தியோடு விரித்த புலவர், அவற்றை ஒவ்வொன்றாக மகாமேருவைச் சுற்றிலும் வைத்தார்; அலங்கரித்தார்.

பின்னர் பாரிஜாதப்  பூக்களாலும் நந்தியாவட்டை மலர்களாலும் மகாமேருவுக்கு அர்ச்சனை செய்தார். தீபாராதனை காண்பித்து முடித்ததும் திரும்பி நங்கையைப் பார்த்து புன்னகைத்தார்.வணங்கிய நங்கை, தாம்பாளத் தட்டை எடுத்து அவரிடம் கொடுத்தாள். தட்டின் மீது கச்சை இருந்தது!
‘‘பல்லவ இளவல் இருக்கும் இடத்துக்கு கரிகாலனும் சிவகாமியும் சென்று விட்டார்களா..?’’ கேட்டபடியே தட்டில் இருந்து கச்சையை எடுத்தார் புலவர்.
பதில் சொல்லாமல் நங்கை தலையைக் குனிந்தாள்.

நங்கையை இமைக்காமல் பார்த்த புலவர் தண்டியின் கண்கள் சுருங்கின. ‘‘எதிர்பார்த்ததுதான். என் கட்டளையை அவர்கள் மதித்திருந்தால்தான் ஆச்சர்யப்பட வேண்டும்...’’ பூமி பிளந்து தன்னை விழுங்கிவிட வேண்டுமென்று அம்பாளிடம் பிரார்த்தனை செய்தாள் நங்கை.
‘‘தனிமையில் உன்னிடம் கரிகாலன் என்ன சொன்னான்..?’’புலவரை நிமிர்ந்து பார்த்த நங்கையின் கண்கள் கலங்கியிருந்தன.
‘‘வெட்டுப்படுவதற்காகவே, தான் ஆடும் சதுரங்க ஆட்டத்தின் காயை நகர்த்தியிருப்பதாக சொன்னானா..?’’
உதடுகள் துடிக்க ஆம் என நங்கை தலையசைத்தாள்.

‘‘சிவகாமி வெட்டுப்படப் போகிறாள்... அதற்காகவே கரிகாலன் அவளை அனுப்பியிருக்கிறான்...’’ முணுமுணுத்த புலவரின் பார்வை சட்டென தன் கையில் இருந்த கச்சையின் மீது படிந்தது. அதை உயர்த்தி விளக்கின் ஒளியில் பார்த்தார். முன்னும் பின்னு மாக வரையப்பட்டிருந்த கோடுகளைக் காணக் காண அவரது கண்கள் விரிந்தன.‘‘இந்தக் கச்சையை உன்னிடம் யார் கொடுத்தது..? கரிகாலனா சிவகாமியா..?’’ புலவரின் கண்கள் கூர்மையடைந்தன.‘‘கரிகாலர்...’’‘‘அப்பொழுது சிவகாமி எங்கிருந்தாள்..?’’
‘‘கரிகாலருக்கு அருகில்...’’
‘‘இதில் இருக்கும் கோடுகள்..?’’

‘‘என் கண் முன்னால் கரிகாலர் தீட்டியது... புத்தம் புதிதான கச்சையில் அவர் தீட்டினார்...’’
‘‘அப்பொழுது சிவகாமி எங்கிருந்தாள்..?’’
‘‘கரிகாலருக்கு அருகில்...’’புலவரின் கண்கள் ஒளிர்ந்தன. ‘‘அதாவது இந்தக் கச்சை சிவகாமி அணிந்திருந்தது அல்ல... சரியா..?’’
‘‘ஆம்... அவள் அணிந்திருந்ததை உங்களிடம் கொடுத்திருப்பேனா..? அந்த பாவ காரியத்தை நான் செய்திருப்பேனா..?’’
உற்சாகத்துடன் அவளை ஏறிட்டார். ‘‘நங்கை...’’
‘‘சொல்லுங்கள் புலவரே...’’

‘‘மதுரை பாதாளச் சிறைக்கு சிவகாமி ஏன் சென்றாள்..?’’
‘‘அசுரப் போர் வியூகத்தை பிரதி எடுக்க...’’
‘‘மொத்தம் எத்தனை அசுரப் போர் வியூகம்..?’’
‘‘இரண்டு...’’

‘‘இரண்டையும் தன் கச்சையில் பிரதி எடுத்தது சிவகாமிதானே..?’’
‘‘ஆம்...’’‘‘அதை தனித்தனியாக இரு கச்சைகளில் வரைந்து உன்னிடம் சேர்த்தது யார்..?’’
நங்கையின் புருவங்கள் விரிந்தன.

‘‘சொல் நங்கை...’’
‘‘க...ரி...கா...ல...ர்...’’
‘‘இதற்கு முன் கடிகை பாலகன் வழியாக உன்னிடம் வந்து சேர்ந்த கச்சை எங்கிருக்கிறது..?’’
‘‘அதை கரிகாலர் பதினாறு துண்டுகளாக வெட்டி நெசவாளர்
களிடம் ஆளுக்கு ஒரு துண்டாகக் கொடுத்திருக்கிறார்...’’‘‘இந்தக் கச்சையையும் பதினாறு துண்டுகளாக வெட்டி நெசவாளர்களிடம் கொடுக்கும்படி சொன்னார்களா..?’’  ‘‘ஆம்... சிவகாமி அப்படிச் சொன்னாள்...’’‘‘இதேபோன்று இரு கச்சைகளை கரிகாலனும் சிவகாமியும் சாளுக்கிய மன்னர் விக்கிரமாதித்தரிடம் கொடுத்திருக்கிறார்களா..?’’‘‘புலவரே...’’
‘‘அதிர்ச்சியடையாமல் பதில் சொல் நங்கை...’’

‘‘ஆம்...’’
‘‘இந்தத் தகவலை சிவகாமி இல்லாதபோது தனிமையில் உன்னிடம் கரிகாலன் சொன்னானா..?’’
‘‘ஆ...ம்...’’தாடியை நீவியபடி சில கணங்கள் மவுனமாக இருந்த புலவர், ஒரு முடிவுடன் தன் கரத்தில் இருந்த கச்சையை உயர்த்தினார். ஆராய்ந்தார்.
பின் நிதானமாக அந்தக் கச்சையை அருகில் இருந்த விளக்கில் காண்பித்தார்.கச்சையின் நுனியில் தீப் பிடித்தது.
 

ரத்த மகுடம்-125

பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர்
 

http://kungumam.co.in/kungumam_images/2020/20201127/21.jpg

அடுத்த கணம் கச்சையின் ஒரு நுனியை விளக்கில் காண்பித்தார்.கச்சை தீப்பிடித்து எரியத் தொடங்கியது!அதிர்ச்சியும் ஆச்சர்யமும் திகைப்புமாக... விவரிக்க இயலாத உணர்வுகளுடன் கச்சை எரிவதை நங்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்; பார்த்தபடியே சிலையாக நின்றாள்.இதற்காகத்தானே சிவகாமி தன் உயிரையும் பணயம் வைத்தாள்... மதுரை பாதாளச் சிறையில் இருளில் அடைந்து கிடந்தாள்... இதற்காகத்தானே கரிகாலர்...

நங்கையின் நாசியும் உதடுகளும் துடித்தன. புகைமூட்டமாக கரிகாலனும் சிவகாமியும் மாறி மாறி அவள் மனக்கண்முன்னால் தோன்றினார்கள்; ஏதேதோ உரையாடினார்கள். ‘‘நங்கை...’’புலவர் தண்டியின் அழைப்பு அவளை சுயநினைவுக்குக் கொண்டு வந்தது. ‘‘புலவரே...’’
‘‘இந்த சாம்பலைத் திரட்டி அந்த சிறிய வாழை இலையில் வை...’’வைத்தாள்.

‘‘அதை மடித்து நாரினால் லேசாகக் கட்டு...’’கட்டினாள்.‘‘எடுத்து இந்த வெள்ளித் தாம்பாளத் தட்டில் வை...’’வைத்தாள்.திருப்தியுடன் தலையசைத்த புலவர், மகாமேருவுக்கு அர்ச்சனை செய்திருந்த பாரிஜாத மலர்களையும் நந்தியாவட்டை பூக்களையும் கொஞ்சமாக எடுத்து அதே தட்டில் வைத்தார். நிமிர்ந்து நங்கையைப் பார்த்து கண்சிமிட்டினார். விக்கிரமாதித்தர் கனைத்ததும் பத்துக்கும் மேற்பட்ட தச்சர்கள் நுழைந்தார்கள்.

அவர்கள் தச்சர் வேடத்தில் இருக்கும் சாளுக்கிய வீரர்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள சீனனுக்கு அதிக நேரம் பிடிக்கவில்லை.
‘‘இதைத் திரட்டுங்கள்...’’ தன் காலடியில் இருந்த சாம்பலை சாளுக்கிய மன்னர் சுட்டிக் காட்டினார்.

திரட்டினார்கள்.‘‘இந்த சிறிய வாழையிலையில் சாம்பலைக் குவியுங்கள்...’’குவித்தார்கள்.‘‘இதை மடித்து நாரினால் லேசாகக் கட்டுங்கள்...’’
கட்டினார்கள்.திருப்தியுடன் தலையசைத்த விக்கிரமாதித்தர், நிமிர்ந்து சீனனைப் பார்த்து கண்சிமிட்டினார். ‘‘நங்கை... அடிவயிற்றில் உனக்கு வலிக்கிறதல்லவா..?’’இமைக்காமல் புலவரைப் பார்த்தாள். அவர் கண்கள் சொன்ன செய்தியை உள்வாங்கினாள். ‘‘ஆம் புலவரே... எதை
உண்டாலும் அது ஜீரணமாகாமல் வெளியில் வந்து விடுகிறது...’’

‘‘அடடா... இதனால் மயக்கம் வருமே...’’
நங்கையின் முகம் தெளிந்தது. ‘‘சரியாகச் சொன்னீர்கள்... நடக்கும்போது கண்கள் இருளடைகின்றன...’’
‘‘அப்படியானால் உன் இடத்துக்குச் செல்வதற்கு முன் ஆதுரச் சாலைக்குச் செல்வாய் அல்லவா..?’’
‘‘ஆம் புலவரே... தலைமை மருத்துவரைப் பார்த்துவிட்டுத்தான் செல்வேன்...’’

‘‘அப்படியானால் அவரிடம் ‘நான் கொடுத்ததாக’ச் சொல்லி இந்த பிரசாதத்தை கொடுத்து விடுகிறாயா..?’’ வெள்ளித் தாம்பாளத் தட்டை எடுத்து நங்கையிடம் கொடுத்தார். ‘‘அவசியம் அளிக்கிறேன் புலவரே...’’ சொன்ன நங்கை குனிந்து தாம்பாளத் தட்டில் இருந்த புஷ்பங்களையும் வாழையிலைப் பொட்டலத்தையும் எடுத்து தன் முந்தானையில் முடிச்சிட்டாள்.

‘‘வருகிறேன் புலவரே...’’ முழந்தாளிட்டு அவரை நமஸ்கரித்தவள், எழுந்து அவர் பாதங்களைத் தொட்டு தன் கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டாள்.
‘‘நடை தள்ளாடும்... அடிக்கடி பசியால் மயக்கம் வரும்... எச்சரிக்கையுடன் காஞ்சி ஆதுரச் சாலைக்கு செல்...’’‘‘வீரனே... அடிவயிற்றில் உனக்கு வலிக்கிறதல்லவா..?’’ தச்சனின் வேடத்தில் இருந்தவனைப் பார்த்து விக்கிரமாதித்தர் அக்கறையுடன் கேட்டார்.

இமைக்காமல் மன்னரைப் பார்த்தான் அந்த வீரன். அவர் கண்கள் சொன்ன செய்தியை உள்வாங்கினான். ‘‘ஆம் மன்னா... எதை உண்டாலும் அது ஜீரணமாகாமல் வெளியில் வந்து விடுகிறது...’’‘‘அடடா... இதனால் மயக்கம் வருமே...’’வீரனின் முகம் தெளிந்தது. ‘‘சரியாகச் சொன்னீர்கள்... நடக்கும்போது கண்கள் இருளடைகின்றன...’’‘‘அப்படியானால் உன் இல்லத்துக்குச் செல்வதற்கு முன் ஆதுரச் சாலைக்குச் செல்வாய் அல்லவா..?’’
‘‘ஆம் மன்னா... தலைமை மருத்துவரைப் பார்த்துவிட்டுத்தான் செல்வேன்...’’‘‘அப்படியானால்  அவரிடம் ‘நான் கொடுத்ததாக’ச் சொல்லி இந்த பிரசாதத்தை கொடுத்து  விடுகிறாயா..?’’ வாழையிலைப் பொட்டலத்தை எடுத்து அந்த வீரனிடம் கொடுத்தார் விக்கிரமாதித்தர்.  

‘‘அவசியம்  அளிக்கிறேன் மன்னா...’’ சொன்ன வீரன், மரியாதையுடன் அதைப் பெற்றுக் கொண்டு விக்கிரமாதித்தரை வணங்கினான்.
‘‘வருகிறேன் மன்னா...’’ ‘‘நடை தள்ளாடும்... அடிக்கடி பசியால் மயக்கம் வரும்... எச்சரிக்கையுடன் மதுரை ஆதுரச் சாலைக்கு செல்...’’
புலவர் தண்டியின் சொற்களில் புதைந்திருந்த கட்டளையை நங்கை பூரணமாக உள்வாங்கினாள். புரிந்து கொண்டதற்கு
அறிகுறியாக தலையசைத்தாள்.

பூஜையறையை விட்டு வெளியே வந்தவள், நிதானமாக மாளிகையைவிட்டு வெளியே வந்தாள். சாலையில் கால் வைத்ததும் நடக்கவே சிரமப்பட்டாள். அவ்வப்போது மயக்கம் வந்ததால் தள்ளாடினாள். நின்றாள். சமாளித்தாள். நடந்தாள். தள்ளாடினாள். நின்றாள். சமாளித்தாள். நடந்தாள்.
இப்படியே ஒரு நாழிகை நடந்து காஞ்சியின் ஆதுரச் சாலைக்கு வந்து சேர்ந்தாள்.

நோயாளிகளின் நாடியைப் பார்த்து பரிசோதித்தபடி அவர்களுக்கு பச்சிலையை மருத்துவர்கள் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
அனைத்தையும் கவனிக்காதது போல் தலைமை மருத்துவரின் அறைக்குள் நங்கை நுழைந்தாள். ஆசனத்தில் அமர்ந்திருந்த
தலைமை மருத்துவரைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள்.அவரை நெருங்கி எதையோ சொல்வதற்காக வாயைத் திறந்தாள்.

நங்கை என்ன சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்தாளோ... எந்த சொற்களை உச்சரிக்க வேண்டும் என எண்ணினாளோ... அதே சொல்லை... சொற்களை... யாரோ அவளுக்குப் பின்புறமிருந்து உச்சரித்தார்கள்!‘‘செ-லி நா-லோ-செங்-கியா பா-தோ-பா-மோ!’’திகைப்புடன் திரும்பிய நங்கை, தனக்குப் பின்னால் கைகளைக் கட்டியபடி நின்றிருந்த மனிதரைக் கண்டதும் அதிர்ச்சியில் உறைந்தாள்.

சாளுக்கிய மன்னரின் சொற்களில் புதைந்திருந்த கட்டளையை அந்த வீரன் முழுமையாக உள்வாங்கினான். புரிந்துகொண்டதற்கு அறிகுறியாக தலையசைத்தான்.அந்த அறையிலிருந்து வெளியே வந்தவன், நிதானமாக வீரபாண்டிய தச்சரின் இல்லத்தை விட்டு வெளியே வந்தான். வீதியில்  கால் வைத்ததும் நடக்கவே சிரமப்பட்டான். அவ்வப்போது மயக்கம் வந்ததால்  தள்ளாடினான். நின்றான். சமாளித்தான். நடந்தான். தள்ளாடினான். நின்றான்.  சமாளித்தான். நடந்தான்.

இப்படியே ஒரு நாழிகை நடந்து மதுரையின் ஆதுரச் சாலைக்கு வந்து சேர்ந்தான். நோயாளிகளின் நாடியைப் பார்த்து பரிசோதித்தபடி அவர்களுக்கு பச்சிலையை மருத்துவர்கள் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.அனைத்தையும்  கவனிக்காதது போல் தலைமை மருத்துவரின் அறைக்குள் அந்த வீரன் நுழைந்தான்.  ஆசனத்தில் அமர்ந்திருந்த தலைமை மருத்துவரைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.
 

‘‘செ-லி நா-லோ-செங்-கியா பா-தோ-பா-மோ!’’திகைப்புடன் திரும்பிய அந்த வீரன், தனக்குப் பின்னால் கைகளைக் கட்டியபடி நின்றிருந்தவனைக் கண்டதும் உறைந்தான்.
 

அவர் சாளுக்கிய போர் அமைச்சரான ராம புண்ய வல்லபர்!
 

ரத்த மகுடம்-122

பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர்

‘‘இதையும் நான் மிகைப்படுத்திச் சொல்வதாக நினைக்காதே ரணதீரா! நம் வணிகர்கள் தெரிவித்த கருத்துகளைத்தான் மாலை கோர்ப்பது போல் கோர்த்துச் சொல்கிறேன்...’’ பாண்டிய இளவரசனின் கண்களை சில கணங்கள் உற்றுப் பார்த்துவிட்டு சாளரத்தின் வழியே தன் பார்வையைச் செலுத்தினார் பாண்டிய மன்னர்.
http://kungumam.co.in/kungumam_images/2020/20201106/14.jpg
‘‘கடலுக்குப் பெயரில்லை... ஆனால், அந்தந்த தேசத்தில் இருக்கும் முக்கியமான துறைமுகங்கள் சார்ந்து அப்பக்கத்து கடலுக்கு ஒரு பெயர் உண்டு. இப்பெயரை அந்தந்த தேசத்தவர்கள் சூட்டினாலும் வந்து செல்லும் பிற தேசத்து வணிகர்களே சம்பந்தப்பட்ட கடலுக்கும் கரையில் இருக்கும் துறைமுகத்துக்கும் நிலையான பெயரை வழங்குகிறார்கள். வரலாற்றிலும் அதுவே பதிவாகிறது...’’ நிறுத்திய அரிகேசரி மாறவர்மர் திரும்பி தன் மகன் கோச்சடையன் இரணதீரனை ஏறிட்டார்.

‘‘சரித்திரம் எழுதப்பட ஆரம்பித்த காலம் முதலே நம் பாண்டிய தேசத்தைச் சார்ந்த கொற்கைத் துறைமுகம் உலகளவில் புகழ்பெற்று விளங்குகிறது. யவனர்களும், சோனர்களும், அராபியர்களும், சீனர்களும் கடாரத்தைச் சேர்ந்தவர்களும் நாள்தோறும் சாரி சாரியாக நம் துறைமுகத்துக்கு வருகிறார்கள்; முத்துக்களை வாங்கிக் கொண்டு கலங்களில் ஏறி தத்தம் நாடுகளுக்குச் செல்கிறார்கள்.

சொல்லப்போனால் பாண்டிய நாட்டின் வருவாயே கொற்கையை நம்பித்தான் இருக்கிறது. அதனால்தான் சங்க காலம் முதலே பாண்டிய இளவரசர்கள் கொற்கைக்கு அனுப்பப்படுகிறார்கள். தென் தமிழகத்தை ஆளும் பொறுப்பும் இளவரசர்களிடமே ஒப்படைக்கப்படுகிறது. இதில் கிடைக்கும் அனுபவமே பிற்காலத்தில் அவர்கள் பாண்டிய அரியணையில் அமரும்போது இந்த மண்ணை ஆட்சி செய்ய உதவுகிறது.

சங்க காலம் முதலே தொடரும் இந்த வழக்கம்... பழக்கம்... இன்றும் தொடர்கிறது. இத்தனைக்கும் நடுவில் முந்நூறு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நம் பாண்டிய நாட்டை களப்பிரர்கள் ஆண்டார்கள். நம் மூதாதையரான கடுங்கோன் மன்னர் களப்பிரர்களுடன் போரிட்டு பாண்டிய நாட்டை மீட்டதும் மீண்டும் அந்த வழக்கமே தொடர்ந்தது... அதாவது இளவரசு பட்டம் சூட்டப்பட்டதும் பாண்டிய அரச குடும்பத்தினர் கொற்கைக்கு செல்லும் மரபு.
ஏன்... உனது அரண்மனை கூட கொற்கையில்தானே இருக்கிறது..? சாளுக்கிய இளவரசனான விநயாதித்தனும் சாளுக்கிய போர் அமைச்சரான ராமபுண்ய வல்லபரும் மதுரைக்கு விருந்தினர்களாக வந்ததை ஒட்டித்தானே மதுரைக்கே நீயும் வருகை தந்தாய்..?’’

இரணதீரன் இமைக்காமல் தன் தந்தையையே பார்த்தான். சகலரும் அறிந்த விஷயத்தை எதற்காக இவ்வளவு விரிவாக விளக்குகிறார் என்ற வினா அவனுக்கும் எழவே செய்தது. ஆனால், காரணமில்லாமல் பாண்டிய மன்னர் எதையும் பேசமாட்டார் என்பதால் காரணத்தை அறியும் பொருட்டு அவர் பேசுவதை உன்னிப்பாக கவனித்தான்.

அதற்கேற்ப அரிகேசரி மாறவர்மரும் அவன் எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்த காரணத்துக்கு வந்தார். ‘‘கொற்கை... முத்துக் குளிப்புக்கு பெயர் பெற்ற கொற்கை... நம் தேசத்தில் இருக்கிறது... பாண்டியர்களின் துறைமுகமாக கம்பீரமாக உலக மகுடத்தில் திகழ்கிறது... இன்று நேற்றல்ல... கல் தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத்தே முன் தோன்றிய மூத்த குடி தமிழ்க் குடி என்றால்... மூத்த துறைமுகம் நம் கொற்கை... நம் பகுதியில் கிடைக்கும் முத்துக்களை வாங்குவதற்காகவே உலக அரச குடும்பத்தினர் தத்தம் நாடுகளில் மக்களைக் கசக்கிப் பிழிந்து வரி வசூல் செய்கிறார்கள். அந்தளவுக்கு நம் முத்துக்களும் நம் கொற்கைத் துறைமுகமும் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக புகழ்பெற்று விளங்குகிறது...

ஆனால், ரணதீரா... உலகின் முக்கியமான பெரும் துறைமுகங்களில் ஒன்றாக கொற்கையை எவரும் கருதுவதில்லை... ஏன் என்று எப்பொழுதாவது யோசித்தாயா..?’’ நிறுத்திய அரிகேசரி மாறவர்மரின் வதனத்தில் சோகத்தின் ரேகைகள் படர்ந்தன. ‘‘கொற்கைக்கு நிகராக சங்ககாலத்தில் சோழர்களின் காவிரிப்பூம்பட்டினம் புகழ்பெற்று விளங்கியது. ஆனால், கடற்கோளால் அத்துறைமுகப் பட்டினம் அழிந்தது. கொற்கை அப்படியே கம்பீரத்துடன் இப்பொழுது வரை இருக்கிறது.

என்றாலும் பல்லவர்களின் எழுச்சிக்குப் பிறகு புகழ்பெற ஆரம்பித்த மல்லைத் துறைமுகம்தான் இன்றைய தேதியில் தமிழகத்தின் முக்கியமான துறைமுகக்  கேந்திரம். இதைச் சொல்வது பாண்டியர்களான நாம் அல்ல... யவனர்கள், சீனர்கள், அராபியர்கள் போன்ற வெளிநாட்டவர்கள்.
காரணம், பூகோள ரீதியாக மல்லைத் துறைமுகமே அந்த நாடுகளுக்கு வசதியாக இருக்கிறது. இந்தப் பக்கம் இருக்கும் கடாரம் உள்ளிட்ட தேசங்களுக்கும் மல்லையே மலர் மாலை சூட்டுகிறது.

கொற்கை..? சிங்களத்துடன் கூப்பிடும் தொலைவில் இருப்பதால் சிங்களத் துறைமுகங்களுக்கு தரும் புகழில் பாதியையே இந்த தேசங்கள் கொற்கைக்கு வழங்குகின்றன. அதேநேரம் கொற்கையின் முத்துக்களை மட்டும் பாய்ந்து வந்து வாங்குகின்றன.இதையெல்லாம் இப்பொழுது ஏன் சொல்கிறேன் என்று பார்க்கிறாயா..? மீன் தன்னைத் தற்காத்துக்கொண்டு நழுவவேண்டும் என்றுதான்.

ரணதீரா... அராபியர்கள் காலம் காலமாக வணிகப் பொருட்களைக் கைமாற்றும் வேலையைத்தான் செய்து வருகிறார்கள். இதன் வழியாகவே கடல் பகுதிகளை அவர்கள் தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் தேசத்தில்... அவர்களது பகுதிகளில் எப்பொருளும் விளைவதில்லை... எப்பொருளுக்கும் நம் கொற்கை முத்துக்கள் போல் அவர்கள் தனி உரிமை கொண்டாடுவதில்லை.

ஆனால், நம் கொற்கை முத்துக்களை மொத்தமாக அராபியர்களே கொள்முதல் செய்து அதை மற்ற நாடுகளுக்கு விற்கிறார்கள். ஒருவகையில் மற்ற தேசங்கள் இதை தங்களுக்கு சாதகமாகவே பார்க்கின்றன. ஏனெனில் கடல் பகுதிகளில் கொள்ளையர்கள் அதிகம். அவர்களுடன் போர் புரிய தங்கள் நாட்டு மரக்கலங்களுடன் வீரர்களை அனுப்ப வேண்டும்... அந்த வீரர்களுக்கு மாதம்தோறும் ஊதியம் வழங்க வேண்டும். இதையெல்லாம் கணக்கிட்டுத்தான் அராபியர்களிடம் இருந்து விலை கொடுத்து பொருட்களை வாங்க மற்ற தேசங்களும் அந்நாட்டு வணிகர்களும் தயாராக இருக்கின்றனர்.

இதை அராபியர்கள் தங்களுக்கு சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். இதன் பொருட்டே தங்கள் பிரதேசத்தில் மிகப்பெரிய வணிக சாத்தை ஜித்தாவில் அராபியர்கள் நிர்மாணித்திருக்கிறார்கள். அங்கிருந்து கூப்பிடும் தொலைவில் மெக்கா இருக்கிறது. மதீனாவுக்கு செல்ல ஜித்தாவைக் கடக்க வேண்டும்.

செங்கடலில் இருந்து மரக்கலங்களில் வரும் பொருட்கள் மட்டுமல்ல... வட பாரதத்தின் பகுதியில் இருந்து சீனம் வழியாக நிலவழியில் - பட்டுச் சாலையில் - கொண்டு செல்லப்படும் பொருட்களும் ஜித்தாவில் அமைந்திருக்கும் மிகப்பெரிய வணிக சாத்துகளில்தான் மற்ற தேசத்து வணிகர்களுக்குக் கை மாறுகின்றன.

இப்படி கை மாற்றி விடுவதன் வழியாகவே அராபிய தேசம் சீரும் சிறப்புமாக வாழ்கிறது. அளவுக்கு மீறி கொழிக்கும் இந்த வருவாய், அவர்களை அதர்மத்தின் பக்கம் மெல்ல மெல்ல திருப்ப ஆரம்பித்திருக்கிறது...’’நிறுத்திய அரிகேசரி மாறவர்மர், மெல்ல நடந்து வந்து தன் மகனின் தோளில் கைவைத்தார். ‘‘ஆம் ரணதீரா... நம் வணிகர்களிடம் இருந்து கிடைத்திருக்கும் செய்திகள் இதைத்தான் உணர்த்துகின்றன. திபெத்தியர்களுடன் கூட்டணி வைத்து அராபியர்கள் கடல் பகுதிகளில் அராஜகம் புரியத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். வேறு நாட்டு வணிக மரக்கலங்கள் தங்கள் அனுமதியில்லாமல் கடலில் பயணிக்கவே கூடாது என்ற நிலையை சிருஷ்டித்திருக்கிறார்கள்.

இதனால் தமிழக வணிகர்கள் எந்தளவுக்கு பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறார்களோ அதே அளவுக்கு சீனர்களும் அல்லல்படுகிறார்கள். எப்படி நம் கொற்கை முத்துக்களுக்கு தனிச் சிறப்பு இருக்கிறதோ அப்படி சீனத்தில் உருவாகும் பட்டுக்கும் உலக நாடுகள் மத்தியில் தனிச் சிறப்பு உண்டு. சீனப் பட்டை வைத்துதான் சீனர்கள் செல்வம் கொழிக்கிறார்கள்.

இப்பொழுது திபெத்தியர்களும் அராபியர்களும் சேர்ந்து சீனத்தின் பட்டு ஆதிக்கத்துக்கும் வேட்டு வைக்க முற்படுகிறார்கள்.இதை முறியடிக்க சீனத்தின் தாங் வம்ச அரசன் பல்லவர்களின் உதவியை நாடியிருக்கிறான்... புரிகிறதா ரணதீரா! பாண்டியர்களான நம் உதவியை சீன மன்னன் நாடவில்லை... சிங்களத்திடம் உதவி கேட்கவில்லை... வட பாரத தேசங்களிடம் கோரிக்கை வைக்கவில்லை. மாறாக, பல்லவர்களின் கூட்டணியை விரும்புகிறான்... இதன் வழியாக திபெத்திய - அராபியர்களின் கடல் ஆதிக்கத்துக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க முற்படுகிறான்.

இதன் காரணமாகவே தன் தளபதியை பல்லவ தேசத்துக்கு சீன மன்னன் அனுப்பியிருக்கிறான். அந்த சீன சேனாதிபதிதான் பல்லவ இளவல் ராஜசிம்மனுடனும் கரிகாலனுடனும் இப்பொழுது சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறான்.நம் ஒற்றர்கள் அந்த சீனனை... சீனத் தளபதியை... நம் மதுரை மாநகரத்தில் சில தினங்களாகப் பார்த்து வருகிறார்கள்; பின்தொடரவும் செய்கிறார்கள். சந்தேகப்படும் வகையில் எந்த நடவடிக்கையிலும் அவன் இறங்கவில்லை. என்றாலும் அந்த சீனன் மீது ஒரு கண் வைத்திருக்கும்படி கட்டளையிட்டிருக்கிறேன்.

எதார்த்தம் இதுதான் ரணதீரா. பாண்டியர்களான நாம் சுதந்திர அரசமைத்திருக்கிறோம். ஆனால், இன்னும் பேரரசாகவில்லை. பொறு... நடைபெறவிருக்கும் சாளுக்கிய - பல்லவப் போரில் யார் பக்கம் பாண்டியர்கள் நின்றாலும் அது நம் தேசத்துக்கு எந்த வகையிலும் பயனளிக்காது... பாண்டியர்களைப் பேரரசு நிலைக்கும் உயர்த்தாது.

பல்லவர்கள் தங்கள் நிலத்தை இன்று சாளுக்கியர்களிடம் பறிகொடுத்திருக்கிறார்கள். ஆனால், நிரந்தரமாக அல்ல. எதன் காரணமாகவோ வேண்டுமென்றே சாளுக்கியர்கள் வசம் தங்கள் தேசத்தை ஒப்படைத்திருக்கிறார்கள். இப்பொழுது மீட்கும் நடவடிக்கைகளில் இறங்கியிருக்கிறார்கள்.
எதற்காக சாளுக்கியர்களிடம் காஞ்சியை ஒப்படைத்தார்கள்... இப்பொழுது ஏன் அதை மீட்கும் போரில் இறங்குகிறார்கள்... ஆரம்பத்திலேயே ஏன் சாளுக்கியப் படைகளைத் தடுத்து நிறுத்தவில்லை..?

விருட்சங்களாக வளரும் எந்தக் கேள்விக்கும் இன்னும் பதில் கிடைக்கவில்லை. காரணமில்லாமல் பல்லவ மன்னரான பரமேஸ்வர வர்மர் இப்படிச் செய்யமாட்டார்... ஆதாயம் இல்லாமல் கரிகாலன் இதுபோன்ற ஆபத்தான விளையாட்டுகளில் இறங்க மாட்டான். ஆனால், என்ன காரணம்... என்ன ஆதாயம்..? தெரியவில்லை. தெரியாமல் காலை விடுவது ஆபத்தில் முடியும்.

இதையெல்லாம் கருத்தில் கொண்டுதான் அமைதி காக்கச் சொல்கிறேன். இப்பொழுது நாம் நம் நிலப்பரப்பைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள வேண்டும். இதில் மட்டும் கவனம் செலுத்துவதே புத்திசாலித்தனம்...’’வாஞ்சையுடன் இரணதீரனின் கேசங்களை அரிகேசரி மாறவர்மர் தடவினார். ‘‘உன்னை நினைத்துப் பெருமைப்படுகிறேன் ரணதீரா! நிச்சயம் உன் காலத்தில் பாண்டிய நாடு மேலும் விரிவடையும். அந்த நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கிறது. உனக்குள் கொழுந்துவிட்டு எரியும் நெருப்பை அணைக்காமல் அப்படியே பொத்திப் பொத்தி பாதுகாத்து வா. நம் சந்ததிகளிடமும் அதைக் கடத்து. பேரரசு நிலைக்கு பாண்டியர்கள் உயரவேண்டும் என்ற விதையை விதைத்துக்கொண்டே இரு. என்றேனும் ஒருநாள் அது நிறைவேறும்.

இப்பொழுது... மனதை அலைபாய விடாமல் கொற்கைக்குச் சென்று உன் இளவரசு பணிகளைத் தொடரு. அதேநேரம் பல்லவ - சாளுக்கிய நிலைகளை நோட்டமிட்டபடியே இரு. குறிப்பாக சோழர்களை... அதுவும் கரிகாலனின் நடவடிக்கைகளைக் கண்காணித்துக் கொண்டிரு... இது பாண்டிய மன்னனின் கட்டளையல்ல... உனது தந்தையின் வேண்டுகோள்!’’புரிந்ததற்கு அறிகுறியாக கோச்சடையன் இரணதீரன் தலையசைத்தான். குனிந்து தன் தந்தையின் கால்களைத் தொட்டு வணங்கினான்.

அரிகேசரி மாறவர்மர் அவனை அள்ளி அணைத்தார். இரணதீரனின் கன்னத்திலும் நெற்றியிலும் முத்தமிட்டார்.
‘‘கொற்கைக்கு இன்றே புறப்படுகிறேன் தந்தையே...’’‘‘சென்று வா... பாண்டியர்கள் வெல்லும் காலம் தொலைவில் இல்லை...’’ பாண்டிய மன்னர் ஆசீர்வதித்தார்.இரணதீரன் வெளியேறினான்.

மதுரை மீனாட்சியம்மன் ஆலய மணி ஒலித்தது!
‘‘சிவகாமி...’’
‘‘ம்...’’
‘‘இது மார்கழி மாதம்...’’
‘‘ம்...’’
‘‘இது பின்னிரவு நேரம்...’’
‘‘ம்...’’
‘‘குளத்து நீர் ஜில்லிட்டிருக்கிறது... ஆனால், உன் மேனி கொதிக்கிறது... என்ன காரணம்..?’’
‘‘நீங்கள்தான்... என் தேகத்தில் அலைபாயும் உங்கள் கரங்கள்தான்... நீரும் புகாத வண்ணம் என் உடலோடு இழையும் உங்கள் உடல்தான்...’’ என சிவகாமியால் எப்படிச் சொல்ல முடியும்..?மவுனமாக குளத்து நீரில் தலையை மட்டும் வெளியே நீட்டியபடி நீந்தினாள்.

கரிகாலனும் அப்படித்தான் இருந்தான். ஆனால், நீருக்குள் மூழ்கியிருந்த அவன் உடல், அவளது தேகத்தை மெல்ல மெல்ல ஆக்கிரமிக்கத் தொடங்கியது.
எதிர்த்திட முற்பட்ட சிவகாமியின் உடல் ஒரு கட்டத்தில் குழைந்து குழைந்து சரணடைய ஆரம்பித்தது.ஆடைகள் விலகத் தொடங்க... இரு தேகங்களும் உரசி உரசி பற்றி எரியத் தொடங்கின.அதேநேரம் மதுரை தச்சர்கள் வீதிக்குள் சீனன் நுழைந்து கொண்டிருந்தான்!
 

ரத்த மகுடம் - 123

பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர்

சிவகாமி சட்டென நீருக்குள் மூழ்கினாள். புன்னகைத்த கரிகாலன், மறுகணம் தானும் மூழ்கினான்.நீருக்கு அடியில் இருவரது தேகங்களும் உராய்ந்தன. குழைந்தன. இழைந்தன. எரிந்தன.மற்ற சமயம் என்றால் நாழிகைக் கணக்கில் சிவகாமி தன் சுவாசத்தைக் கட்டுப்படுத்தி நீருக்குள் அமிழ்ந்திருப்பாள். இப்பொழுது அவளால் அது இயலவில்லை. காரணம் அவளோடு ஒட்டி உறவாடிய கரிகாலன் சட்டென தன் கரங்களால் அவளை நீருக்குள் அணைத்து இறுக்கினான்.
http://kungumam.co.in/kungumam_images/2020/20201113/20.jpg
சுதாரித்து அவள் மீள்வதற்குள் அவளது முதுகில் இருந்த அவன் கரங்கள், கச்சையின் முடிச்சை நெகிழ்த்தின. சுதாரிப்பதற்குள் இடுப்பு முடிச்சை நெகிழ்த்தி, பின்னோக்கித் தள்ளின.சிவகாமியின் தேகமும் அதற்கு ஏற்ப ஈடுகொடுக்கத் தொடங்கியதும் அவளது புத்தி விழித்துக் கொண்டது. சட்டென தன் தலையை குளத்து நீரில் இருந்து உயர்த்தினாள். வாயைத் திறந்து சுவாசித்தவள் தன் கரங்களால் கரிகாலனைத் தள்ள முற்பட்டாள். ‘‘இது நேரமல்ல...’’ கொங்கைகள் விம்ம முணுமுணுத்தாள்.

‘‘இதுதான் நேரம்...’’ தன் தலையையும் குளத்துக்கு மேலே கொண்டு வந்த கரிகாலன், அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.
தன் கண்களுக்கு நேராக தென்பட்ட கரிகாலனின் கருவிழிகளுக்குள் சிவகாமி ஊடுருவினாள். ‘‘இதுதான் நேரமா..?’’
‘‘ஆம்...’’ தடையற்று பதிலளித்த கரிகாலன், அணைத்திருந்த அவளது பரந்த முதுகைத் தடவினான்.‘‘இங்கு யாரும் வரமாட்டார்களா..?’’ நெளிந்த தன் உடலைக் கட்டுப்படுத்தாமல் வினவினாள்.‘‘மாட்டார்கள்...’’
‘‘நங்கை கூடவா..?’’‘‘புலவர் தண்டி உட்பட ஒருவரும் வரமாட்டார்கள்...’’

‘‘அதனால்தான்... அந்த தைரியத்தில்தான்...’’ மேற்கொண்டு வாக்கியத்தைத் தொடராமல் சிவகாமி நிறுத்தினாள்.‘‘ஆம்...’’ சொன்ன கரிகாலனின் கரங்கள் அவளது பின்னெழுச்சியை கெட்டியாகப் பிடித்தன. இடுப்பில் இருந்த அவள் ஆடையின் முடிச்சை அவிழ்த்து சற்றே கீழ்நோக்கி நகர்த்தின.கண்கள் தெறித்துவிடுவதுபோல் அவனைப் பார்த்த சிவகாமியின் நயனங்களில் அச்சத்தின் ரேகைகள் படரத் தொடங்கின.

‘‘வேண்டாம்...’’ என்று சொல்ல வாயைத் திறந்த அவள் அதரங்களை தன் உதடுகளால் கரிகாலன் மூடினான். இருவரது உமிழ்நீர்களும் சங்கமிக்கத் தொடங்கியபோது தன் உதடுகளை அவளது செவியின் மடல் அருகே கரிகாலன் கொண்டு சென்றான்.
‘‘சிவகாமி...’’
‘‘ம்...’’

அவள் நிலை அவனுக்குப் புரிந்தது. எனவே அவளது செவி மடலை தன் பற்களால் கடித்தான்.உதறிய அவளது தேகத்தில் இருந்து பிறந்த செய்தி, அவள் மயக்கத்தில் இருந்து விடுபடுவதை உணர்த்தியது. இதற்காகவே காத்திருந்ததுபோல் அவள் செவியில் முணுமுணுக்கத் தொடங்கினான். ‘‘சிவகாமி... நமக்கு நேரம் குறைவாக இருக்கிறது... அடுத்து நீ செல்ல வேண்டிய இடம் எது என்பதை அறிவாய் அல்லவா..?’’

சிவகாமியின் புத்தி விழித்துக் கொண்டது. குளத்துக்குள் சரசமாட கரிகாலன் முற்படவில்லை என்பதையும், எதையோ ரகசியமாக சொல்வதற்காகவே இப்படி தன்னுடன் இழைகிறான் என்பதையும், யார் தங்களை இந்தக் கோலத்தில் கண்டாலும் ஜலக்கிரீடை செய்வது தோன்றும் என்பதையும் புரிந்து கொண்டாள்.

எனவே அவனது இழுப்புக்கு ஏற்ப அவளும் செல்லத் தொடங்கினாள். ‘‘அறிவேன்...’’ நாடகத்தின் பாத்திரத்தை கச்சிதமாக ஏற்று நடிக்கத் தொடங்கினாள். தன் நாவின் நுனியால் அவன் நாசியைத் தடவினாள். ‘‘இடம் மாறிவிட்டதா..?’’‘‘இல்லை...’’ சொன்னவன் அவள் நாவின் நுனியை கணத்துக்கும் குறைவான நேரம் தன் உதடுகளால் உறிந்துவிட்டு அவள் கன்னத்தில் தன் அதரங்களைப் பதித்தான். ‘‘பாதை நினைவில் இருக்கிறதல்லவா..?’’

‘‘இ...ரு...க்...கி...ற...து...’’ கொதிக்கத் தொடங்கிய உடல், தன் புத்தியை சிறைப் பிடிக்க முடியாதபடி பார்த்துக் கொள்ள அதிகம் மெனக்கெட்டாள்.
‘‘இருப்பதை உன் மனதில் கல்வெட்டாகப் பொறிக்கிறேன்...’’ அவள் மனம் இருந்த இடத்தில் தன் கரங்களை அழுத்தினான்.
சுண்டி விட்டதுபோல் அவள் உடல் உதறியது. அணைத்து அதை சாந்தப்படுத்தியவன், அவள் முதுகை நீவினான்.
மெல்ல மெல்ல அவள் உடல் சமநிலைக்கு வந்தது.

‘‘இப்போது நாம் மல்லைக் கடற்கரையில் இருக்கிறோம்...’’
‘‘இல்லை... இது உறையூருக்கு அருகில் இருக்கும் குளம்...’’

சொன்ன சிவகாமியின் நயனங்களை உற்றுப் பார்த்த கரிகாலனின் கண்களின் சிவப்பு ஏறியது. ‘‘புத்தியைச் சிதறவிடாதே...’’ பற்களைக் கடித்தவன், அவளை மேலும் இறுக்கியபடி தன் கரங்களை அவள் முதுகில் பரப்பினான். ‘‘மல்லைக் கடற்கரையில் ரவிவர்மனைச் சந்தித்தோம்... பிறகு பல்லவ மன்னரான பரமேஸ்வர வர்மரின் தாயாதியான ஹிரண்ய வர்மரை... அவருடன் குகை ஒன்றுக்கு சென்றோம்...’’‘‘அங்கு சாளுக்கிய போர் அமைச்சர் ராம புண்ய வல்லபர் நம்மை வரவேற்றார்...’’ வாக்கியத்தை முடித்த சிவகாமியின் மனதுக்குள்
ஆரம்பகாலக் காட்சிகள் விரிந்தன.

கரிகாலன், தனக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டான். தன் போக்குக்கு அவள் வரத் தொடங்கிவிட்டது அவனுக்கு மகிழ்ச்சியை அளித்தது. ‘‘அங்கிருந்து தப்பி வனம் ஒன்றுக்குள் புகுந்தோம்... மரம் ஒன்றின் மீது அமர்ந்தோம்... உன் முதுகில் நான் சிலவற்றை எழுதினேன்...’’நிறுத்திய கரிகாலன் குளத்துக்குள் அவளை அணைத்தபடியே அவள் முதுகில் இப்பொழுதும் தன் ஆள்காட்டி விரல் நகத்தால் மெல்ல கோடு இழுக்கத் தொடங்கினான்.

அதற்கு ஏற்ப சிவகாமியின் குரல் ஒலித்தது. ‘‘இதுதான் தொண்டை மண்டலம்... வடக்கில் இருப்பது வேங்கடம். கிழக்கில் உள்ளது கெடிலநதிக்கரை. இதைக் கடந்தால் நடுநாடு. அங்கிருந்து சோழநாடு. தென்பக்கத்து எல்லை வழியாக மட்டுமல்ல, மேற்குப் பக்கமாகவும் கொங்குப் பகுதிக்குள் நுழையலாம். பெரும்பாலும் குன்றுகளும் மலைகளும்தான்...’’ பிரமித்த கரிகாலன் தன் நக நுனியை அவள் பின்பக்க மேட்டின் அருகில் கொண்டு சென்றான்.

சிவகாமி சிரித்தாள். ‘‘தொண்டை மண்டலத்தின் வடக்குப் பாகம் குன்றுகள் அடர்ந்தது. அழகானது. கிழக்கு, தெற்குப் பாகங்கள் தட்டையானவை. சாரமுள்ள பூமி. அதனாலேயே வேளாண்மை நடைபெற்று வருகிறது. குன்றுகள் அடர்ந்திருந்தாலும் இயற்கையாகவே பள்ளத்தாக்குகள் அனேக இடங்களில் இருப்பதால் ஏரி, குளங்களை வெட்டி பல்லவர்கள் நீர்ப்பாசனத்துக்கு ஏற்பாடு செய்திருக்கிறார்கள். காவேரிப்பாக்கமும், மாமண்டூரும் எப்போதும் நீருள்ள ஏரிகள். தொண்டை மண்டலத்தில் பாயும் நதிகளில் முக்கியமானது பாலாறு. இதன் வடக்குப் பாகம் வடசுபா. தெற்குப் பாகம் தென்சுபா.

இங்குள்ள மலைகள் தென்மேற்கிலுள்ள கங்குந்தியில் நுழைந்து வடக்கு நோக்கிச் சென்று கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வேங்கடம் வரை கிழக்கு நோக்கிச் செல்கின்றன. கரகம்பாடி, மாமண்டூர் கிராமங்கள் வழியாக வடக்கு நோக்கி கடப்பைக்கு போகும் ஒரு நீண்ட பள்ளத்தாக்கினால் இம்மலைத்தொடர்ச்சி பிளக்கப்பட்டு, மாமண்டூர் பள்ளத்தாக்கில் மறுபடியும் மேலெழும்பி காளஹஸ்தி என்கிற காயலா ஸ்தலத்தில் இருந்து வடகிழக்காகச்
செல்கிறது...’’ ‘‘பிரமாதம் சிவகாமி...’’ தன் உதடுகளால் அவளது அதரங்களை மூடி முத்தமிட்டுவிட்டு அவளைப் பார்த்தான்.

அவன் நகங்கள் அவள் பின்பக்கம் நகர்ந்தபடி இருக்க... சிவகாமி அதற்கு ஏற்ப சொற்களைச் சிந்தினாள். ‘‘இங்கு கீழிருந்து மேலாகச் செல்ல ஏராளமான கணவாய்கள் உண்டு. ஆனால், வண்டிகள் போகக் கூடியவை கல்லூர், மொகிலி, செய்னகுந்தா ஆகிய மூன்று கணவாய்களே! சந்திரகிரியிலுள்ள கல்லூர் கணவாய், கடப்பைப் பியலூருக்குள் நுழைந்து தாமல்செருவு பள்ளத்தாக்கை ஒட்டிச் செல்கிறது. செய்னகுந்தா கணவாய் பழமானேரிக்குச் சென்று மொகிலியிலிருந்து வரும் செங்குத்தான பாதையுடன் இணைகிறது...’’ சிவகாமி கண்சிமிட்டினாள்.

‘‘பலே...’’ என்றபடியே தன் நகத்தை மேலும் கீழுமாக அவள் முதுகில் கீறினான்.‘‘தொண்டை மண்டலத்தின் சிறப்பு என ஜவ்வாது குன்றுகளைச் சொல்லலாம்...’’ நிறுத்திய சிவகாமி, ‘‘கரத்தை முன்னோக்கிக் கொண்டு வராதீர்கள்!’’ நாசி அதிர சிரித்தவள், தொடர்ந்தாள். ‘‘பல்லவ நாட்டின் தென் மேற்கில் ஜவ்வாது குன்றுகள் இருக்கின்றன.

இவற்றை பள்ளத்தாக்கு ஒன்று பிரிக்கிறது. இப்பள்ளத்தாக்கு பின்னர் குறுகி மலையுடன் இணைந்து கொங்குப் பகுதியில் பெரிதாகிறது. வேங்கட மலை வழியே பல சிறு மலைத் தொடர்கள் வடக்கு, மேற்கு என தனித்தனியே நகர்கின்றன. வடக்கில் இருக்கும் சிறுமலையின் அகன்ற பள்ளத்தாக்குக்குக் கிழக்கே காளஹஸ்தியில் வடக்கு நோக்கி நகரிக் குன்றுகளால் அடைக்கப்பட்டிருக்கின்றன...’’  ‘‘நன்றி சிவகாமி...’’ அவள் முகத்தை தன் இரு கைகளிலும் ஏந்தினான்.

‘‘அன்று சொன்னதை இன்றும் நினைவில் வைத்திருக்கிறாய்... அந்தப் பாதையில்தான் நீ செல்ல வேண்டும்...’’  
நான்கு உதடுகளும் இணைந்தன!மதுரை தச்சர்கள் வீதிக்குள் நுழைந்த சீனனின் இடுப்பில் பதினாறு துண்டுகளாக வெட்டப்பட்ட கச்சை ஒன்று இருந்தது!