pri

நன்றி தனிக்காட்டு ராஜா .

நன்றி suvy . நன்றி sasi _ varnam நன்றி நிழலி .

நன்றி தமிழ் சிறி .

வாழ்க்கை கனவுகள் நிறைந்தது. சிலசமயம் அது மெய்யாகிறது முன்னொரு காலத்தில் நடந்தது. கட்டிட திணைகளத்தில் வேலை கிடைத்த செய்தியோடு கடிதம் ஒன்று வீடு தேடி வந்தது. முதன்மை பொறியியளாரரை(chief engineer - ce) கண்டி அலுவலகத்தில் பார்த்தேன் . படிப்புக்கும் வேலைக்கும் பெரிய இடைவெளி இருப்பதை சொன்னார். வில்கமுவவில் புதிதாக முளைக்கிற கட்டிடத்துக்கு தள பொறியாளர்(site engineer)வேலை. பயணத்துக்கு அரசாங்க வாகனம் தரமுடியாது என்றார். தங்கியிருந்து வேலை செய்தாக வேண்டும். தங்குமிடம் தரமுடியாது என்றார். முதல் வேலையில் எல்லாவற்றுக்கும் தலையாட்ட வேண்டும் என்கிற எழுதப்படாத விதி தெரியும். அப்படியே செய்தேன். நியமன கடிதம் கைக்கு வந்தது. முடிந்தவரை தெரிந்தவர்களுக்கு வேலை கிடைத்த கதையளந்தேன். கண்ணில் படாதவர்களுக்கு நல்ல காலம். தப்பித்தார்கள். கண்டியில் மகியங்கனை பஸ் ஏறினால் மூன்று மணிநேரத்தில் வில்கமுவ வந்து சேரும். சாரதிக்கும் நடத்துனருக்கும் இடையில் வேறு சோலியிருந்தால் நாலோ ஐந்து மணித்தியாலமாக மாறினாலும் ஆச்சரியப்பட ஒன்றுமில்லை. பதினெட்டு வளைவுகளோடு நீள்கிற மகியங்கனை வீதியில் முதன்முதலாக பயணிப்பது திகில் அனுபவம். 180 பாகையில் திரும்புகிற வளைவுகள் கூடவே குத்தென இறங்கும். சாரதிகள் சாகசம் செய்வார்கள். பயணிகள் கடவுளை கூப்பிடுவார்கள். பயணித்தவர்களுக்கு புரியும். மற்றவர்கள் கூகில் மாமாவை கொஞ்சம் கேட்டுப்பாருங்கள்- Daha ata wanguwa (18 Bend Road). வில்கமுவ தனி சிங்கள கிராமம். மருந்துக்கும் தமிழ் கிடையாது. அங்கு ஆமத்துருவுக்கும் கடவுளுக்கும் பெரிய வித்தியாசம் இல்லை. தபால்காரனும் கிராமசேவகரும் விரும்பிய நேரத்தில் வேலை செய்வார்கள். குளிப்பதற்கு குளம் இருந்தது. மரவள்ளி கிழங்கும் கட்ட சம்பலும் காலை சாப்பாடானது. இரவு முழுக்க நுளம்பு காதுக்குள் ரீங்காரமிடும். விரும்பினால் இடைக்கிடை கடித்தும் பார்க்கும். என்ன செய்வது. முதல் வேலை. எல்லாவற்றையும் பொறுத்தாக வேண்டும். விடிந்ததும் வேலைக்கு போனால் படித்ததில் பத்து வீதமும் வேலையில் உதவாது. பண்டாரவையும் செனிவரட்ணவையும் மேய்பதே பெரும்பாடு. பண்டார முப்பது வருடங்களுக்கு மேலாக கட்டுமானதுறையில் இருப்பவன். எடுபிடியாக வேலைக்கு சேர்ந்து மேஸ்திரியாகி இப்போது சுப்பவைசராக இருப்பதில் அவனுக்கு பெருமை. எனக்கு கொடுமை. வேலை சூக்குமங்களை அனுபவம் சொல்லிகொடுத்திருந்தது. யாரையும் பெரிதாக மதிக்கமாட்டான். இன்ஜினியர்மார் புத்தகபூச்சிகள் என்பது அவன் எண்ணம். சிலசமயங்களில் அதில் கொஞ்ச உண்மையும் இருந்தது. வரைபடத்தை பார்த்து தூணுக்குள் வருகிற கம்பியின் அளவை சொல்வேன். பண்டார சிலசமயங்களில் பார்காமலே சரியாக சொல்வான். பிறகு என்னை பார்த்து சிரிப்பான். சிரிப்பில் நக்கல் தெரியும். முதல் வேலை பொறுத்தாக வேண்டும். சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால் தூக்க வேண்டியவர் பட்டியலில் முதலாக இருந்தான். செனிவரட்ன இன்னொரு வகை. பண்டாரவுக்கு நேர்எதிர். ஒவ்வொரு வசனத்துக்கும் மாத்தையா சொல்லுவான். சொன்னதை மட்டும் செய்வான். அடிக்கடி சொன்ன வேலையில் சந்தேகம் கேட்பான். வேலையில் நேர்த்தி இருக்காது. இருந்தாலும் நிறைய மரியாதை தருவான். அவன் எல்லா மேலதிகாரிகளுக்கும் நல்ல பிள்ளை. தூக்கவேண்டியவர் பட்டியலில் இல்லை. அன்றைக்கு ce க்கு காட்டு இறைச்சி சாப்பிடுகிற ஆசை வந்திருக்ககூடும். வில்கமுவுக்கு அறிவிக்காமல் வந்தார். அன்றைய பின்னேரம் ce யுடன் நிறைய இறைச்சியும் கொஞ்ச தண்ணீரும் சேர்ந்து குடித்தேன். பழைய பேராதனை கதைகள் பேசி சிரித்தார்.சில பேராசியர்களின் பெயர்களை கேட்டார். கிடைத்த இடைவெளியில் பண்டார வேலைக்கு சரிபட்டுவராது என்றேன் . சிரித்துக்கொண்டு உனக்கு அனுபவம் போதாது என்றார். கட்டிடத்தின் பிரதான ஒப்பந்தக்காரர் அமைச்சரின் நண்பர் என்பது தெரியுமா எனக் கேட்டார். பண்டார ஒப்பந்தகாரரின் ஒரு கை என்றார். படிக்க நிறைய இருப்பது புரிந்தது. பண்டாரவும் செனிவரட்ணவும் தொடர்ந்து வேலை செய்தார்கள். சைட் இன்ஜினியர்கள் அடிக்கடி மாறினார்கள். பின்னாளில் வேலையும் வேலையிடங்களும் மாறினாலும் முதல் வேலையும் வில்கமுவ கிராமும் பண்டாரவும் செனிவரட்ணவும் இன்னும் ஞாபகத்தில் இருக்கிறார்கள். https://marumoli.com/%E0%AE%B5%E0%AE%BE%E0%AE%B4%E0%AF%8D%E0%AE%95%E0%AF%8D%E0%AE%95%E0%AF%88-%E0%AE%95%E0%AE%A9%E0%AE%B5%E0%AF%81%E0%AE%95%E0%AE%B3%E0%AF%8D-%E0%AE%A8%E0%AE%BF%E0%AE%B1%E0%AF%88%E0%AE%A8%E0%AF%8D/

நன்றி நிலாமதி.

பெரும்பாலான தமிழ் படங்களில் நீங்கள் குறிப்பிடுவது போலவே பாடல் காட்சி அமைந்திருக்கும் . நன்றி . நன்றி தமிழ் சிறி .

நன்றி suvy ,கிருபன் ,ராசவன்னியன் ,மெசொபோத்தேமியா சுமேரியர் . வெளியில் வேலை இல்லாத நாளில் வீட்டுக்குள் இருந்தபடி யன்னல் வழியாக பனி கொட்டுவதை பார்க்க இப்பவும் விருப்பம் .

வெளியில் பனி கொட்டுகிறது. பதினைந்து cm வரை வந்து சேரலாமென்று செய்தி சொல்கிறது. நாங்கள் பனி பார்காத தேசத்தில் இளமையை கடந்தவர்கள். கண்டியில் படிக்கிற காலத்தில் நூவரெலியாவை எட்டி பார்த்திருக்கிறேன். மிஞ்சி மிஞ்சி போனால் 10 பாகை குளிரை கண்டிருப்பேன். இங்கெல்லாம் அதை குளிரென்றால் ஒரு மாதிரி பார்ப்பார்கள். பனி பொழிய ரம்பாவும் ராதாவும் ஆடுவதை படத்தில் பார்த்திருக்கிறேன். சொர்க்கத்திலும் பனி கொட்டுமென்பது என் சின்ன வயது பிரமை. கனடாவில் கால் பதிக்கிறவரை அந்த பிம்பம் கலையாமல் இருந்தது. இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னம். கொழும்பில் குண்டுகள் வெடித்துக்கொண்டிருந்த காலம். படிப்பு முடிந்து வேலை தேடும் படலம் ஆரம்பித்தது. அக்பர் விடுதி வாழ்கையும் முன்நூற்றம்பது ரூபாய் மகாபொல காசும் முடிந்து போனது. இரண்டு ரூபாய் கன்டீன் சாப்பாடும் இல்லைஎன்றானது. காசு கேட்டு வீட்டுக்கு கடிதம் அனுப்ப வெட்கப்பட்டவர்கள் கிடைத்த வேலையில் தொற்றிக்கொண்டார்கள். பாக்கியவான்களுக்கு கொழும்பிலும் கண்டியிலும் வேலை வாய்த்தது. மற்றவர்களை வேலை எங்காவது ஒரு சிங்கள ஊருக்கு கொண்டுபோய் சேர்த்தது. எக்கய்,தெக்கய் ,கொந்தய், நரக்கய் மட்டும் சிங்களத்தில் தெரிந்தவர்கள் முழி பிதுங்கினார்கள். எங்காவது வெடிக்கிற குண்டுக்கும் கூடவேலை செய்தவர்கள் முறைத்து பார்த்தார்கள். பெடியளின் வெற்றி செய்திகள் வருகிற போது மனதுக்குள் மத்தாப்பு வெடிக்கும். வெளியில் காட்டி கொள்ள முடியாது. அரசியல் பேச அருகில் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். போலி சிரிப்போடு வாழ்கை நகர்ந்தது. கொஞ்சம் வேலை அனுபவம் வந்து சேர்ந்தது. எங்களை போன்றவர்களுக்கும் கனடாவுக்கும் அவுஸ்ரேலியாவுக்கும் குடிபெயர்கிற கதவுகள் திறந்தது. கொஞ்சப்பேர் அவுஸ்ரேலியாவுக்கு போனார்கள். மற்றையோர கனடாவை பார்த்தார்கள். கனடாவுக்கு குடிபெயர்கிற நேர்முகத்திற்கு அழைத்திருந்தார்கள். கொழும்பில் இருந்த கனடா தூதரகத்துக்கு போயிருந்தேன். வெள்ளைக்கார அதிகாரிக்கு முன்னால் போய் குந்தினேன். "ஏன் கனடாவில் போய் குடியேற ஆசைபடுகிறாய்" என்றார். "பேசுகிற மொழிக்கா தண்டிக்க படாத நாட்டில் எல்லா இனத்தவரோடும் கூடியிருக்க விருப்பம்" என்றேன். "நல்லது. அது மட்டுமா ?"என்றார் "கனடாவின் குளிர் காலம் பிடிக்கும் "என்றேன். புருவத்தை உயர்த்தி என்னை மேலும் கீழும் பார்தபடி "உண்மையாகவா? " என்றார். நான் சொன்னதில் ஏதோ தப்பு இருப்பதாக அவர் முகம் சொன்னது. அப்போது எனக்கு சரியாக புரியவில்லை. பனி கொட்டும் குளிர் காலமொன்றில் மொன்றியலில் வந்து இறங்கினேன். கொழும்பில் அலைந்துதிரிந்து , house of fashion இல் வாங்கிய jacket கை கொடுத்தது. அந்த jacket க்குள் என்னை விட இன்னுருவரும் புக முடியும். குளிர் பூந்து விளையாடியது. சொண்டுகள் வெடித்தது. தோல் கரடு முரடாகி வெள்ளை படர்ந்தது. வெளியில் வந்து சருக்கி விழுந்தேன். புருவத்தை உயர்த்தி Really? என்று கொழும்பில் கேட்ட அந்த அதிகாரியின் முகம் கண்ணுக்குள் வந்து போனது. சொர்க்கத்திலும் பனி கொட்டும் என்ற கனவும் கலைந்து. இப்போது எல்லாம் பழகிப்போனது.

தகவலுக்கு நன்றி கவி அருணாச்சலம் அண்ணா மற்றும் விவசாயி விக் .

கருத்துக்கும் இணைப்புக்கும் நன்றி கவி அருணாச்சலம் அண்ணா . நல்லதொரு உங்கள் பதிவை வாசிக்க கிடைத்தது சந்தோசம் . சம்பந்தன் பற்றிய எங்கள் காலத்து பிம்பம் முற்றிலும் வேறாக இருக்கிறது . உதாரணத்துக்கு இந்த பதிவுக்கு Hartley whatsup group இல் வந்த பின்னூட்டம் ஒன்றை அப்படியே இணைக்கிறேன் . "ஆதித்தனும் நானும் அயலவர்கள்: அவன் குடும்பமும் என் குடும்பமும் மிகவும் நெருக்கம். அவன் கல்லோடை அப்பாவின் பேரன். சித்தி விநாயகர் வித்தியாலயம்தான் எங்கள் school. நீ கூறியது போல் அடிப்படையில் மிகவும் ஒரு நல்ல குணங்கள் கொண்ட பெடியன். பெட்டை சேட்டை, கப்பம் கேட்பது எதுவும் அவன் செய்தது கிடையாது. அவன் ஒரு சண்டியன்; மூளைக்கு முன் கை முந்தும். நண்பர்களுக்காக அடிபடுவான். அவன் ஆமிக்காரனிடம் ஆட்டையை போட்ட சைக்கிள்தான் (பச்சை Asia) நானும் வினாயமும் கறுப்ப paint அடிச்சு ஓடியது . நான் ஊரை விட்டு வரும்வரை தினமும் campus க்கும் ஊருக்கும் ஓடின்னான். அவன் heart attack வந்து இறந்தது தெரியும். Wife பிள்ளயள் கிளிநொச்சியில் உள்ளார்கள். சம்பந்தன் அண்ணா கப்பம் வாங்குவார்; பெண்களை சகோதரி போல பார்ப்பார். பெட்டை சேட்டை செய்வோருக்கு அவரை கண்டாலே பயம் அவ்வளவு அடி விழும். இன்னும் நிறைய இருக்கு. நான் உன்னை சந்திக்கும் போது சொல்லுறன். கிருஷ்ணா."

ஒரு காலத்தில் ஊரெல்லாம் சண்டியர்கள் இருந்தார்கள். அவர்கள் அநியாயமாகவும் சிலசமயம் தப்பித்தவறி நியாயமாகவும் நடந்தார்கள். பருத்தித்துறையில் சம்மந்தன் பெயர்போன சண்டியன். சம்மந்தனை கண்டதோ பேசியதோ கிடையாது. அவரின் அடிதடிகள் பற்றிய கதைகளை எனக்கு முன்னம் பிறந்தவர் சொல்ல கேட்டிருக்கிறேன். சண்டியன் சம்மந்தனுக்கு வம்புக்கு ஆள் கிடைக்காத நேரத்தில் பொலிஸ்காரரை கண்டால் அவர்கள் தொப்பி பறிபோகும். இந்த கரைச்சலால் சம்மந்தன் உலாவுகிற தெருக்களில் பொலிஸ்காரர் தனியே நடமாடுவது கிடையாது. வயதான சம்மந்தன் இப்போது மொன்றியலில் இருப்பதாக கேள்வி. ஊருக்குள் இயக்கங்கள் தலை தூக்க சண்டியர்கள் காணாமல் போனார்கள். இரண்டு தாக்குதல்களுக்கு இடையில் வருகிற இடைவெளியில் சண்டியர்கள் மின்கம்பங்களில் தொங்கினார்கள். இப்படியாக ஊருக்குள் சண்டியர்களும் கோழிக்கள்ளர்களும் இல்லாமல் போனார்கள். இவை ஊருக்குள் சண்டியர்கள் இல்லாமல் போன பிற்பாடு நடந்த சம்பவங்கள் . ஆதித்தனை சின்ன வயதிலிருந்து தெரியும். திருநாவுக்கரசு மாஸ்டரின் சி. எம். ஈயில் ஒன்றாக படித்திருக்கிறேன். படிப்பில் பெரிய நாட்டம் கிடையாது. யாருக்கும் சின்ன பயமும் கிடையாது. இருந்தாலும் தப்பாமல் எல்லா வகுப்புக்கும் வருவான். கூடவே ஒரு கொப்பி மாத்திரம் இருக்கும். எல்லா பாடங்களையும் ஒரே கொப்பியில் எழுதுவான். விரும்பினால் படி பாணியில் பாடம் எடுக்கிறவர் குறிப்புகள் கொப்பிக்கும் வராது. திருநாவுக்கரசு மாஸ்டருக்கு வெளியில் ஏதேனும் பிரச்சினை என்றால் வகுப்புக்குள் தெரியும். யாருக்கேனும் குத்துமதிப்பாக அடி விழும். குத்துமதிப்பாக விழுகிற அடி எப்போதும் ஆதித்தனையே போய் சேரும். அடுத்த கணமே அவனுக்கு அது மறந்து போகும். பழையபடி வம்பும் சேட்டையும் தொடரும். அதுதான் ஆதித்தன். பாடம் இல்லாத பொழுதுகளில் பந்தோடு முன்னால் இருக்கிற திக்கமுனைக்குள் இருப்போம். இரண்டாக பிரிந்து கால் பந்து விளையாடுவது வழமை. ஆதித்தன் பந்துக்கு உதைப்பதை விட பந்தோடு வருகிறவர் காலுக்கு உதைப்பது அதிகம். இந்த சிக்கலால் நான் எப்போதூம் அந்த பக்கத்துக்கே விளையாடுவதுண்டு. விளையாட்டு சிலசமயம் சண்டையாக மாறும். ஆதித்தனுக்கு சரி பிழை கிடையாது. தன்பக்கம் விளையாடுபவர் சொல்லவது சரி என்பதே எப்போதும் அவன் நம்பிக்கை. அவர்களுக்காக கடைசிவரை சண்டை போடுவான். ஒன்பதாம் வகுப்போ அல்லது பத்தாம் வகுப்போ என்று சரியாக ஞாபகமில்லை. எல்லாவற்றையும் தூக்கி எறிந்து விட்டு ஒரு நாள் இயக்கத்துக்கு போனான். லாலா அவனை இந்தியாவுக்கு வள்ளத்தில் ஏற்றி அனுப்பினார். அதற்கு பிறகு நீண்ட நாட்கள் காணகிடைக்க இல்லை . பயிற்சியையும் இயக்கத்தையும் பாதியில் விட்டு இந்தியாவில் திரிவதாக கண்டவர்கள் சொன்னார்கள். பிறகு வந்த நாட்களில் அவனை சுற்றியிருக்கிற மனிதர்களும் அவர்கள் சஞ்சரிக்கிற உலகமும் வேறாக இருந்தது. வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் மூன்று தடவைகள் வரை பிறகு அவனை சந்தித்திருபபேன் . முதலாவதாக மீண்டும் சந்திக்கிறபோது இந்திய இராணுவம் இலங்கையில் இருந்தது. எங்களோடு படித்த சிலர் அப்போது மிக தீவிரமாக இயக்கத்தில் இயங்கினார்கள். அவர்களுக்கு உணவு கொடுக்கவோ உதவிசெய்யவோ பெரும்பாலன தீவிர ஆதரவாளர்கள் பயந்தார்கள். தயங்கினார்கள். சித்தப்பாவையும் மற்ற இயக்க நண்பர்களையும் சைக்கிலில் ஏற்றி இறக்குவதை ஒரு தொழில் போல ஆதித்தன் செய்தான். இரண்டாவதாக சந்திக்க கிடைத்தபோது யுத்த நிறுத்தம் அமுலில் இருந்தது. பருத்தித்துறையில் இருந்த பொலிஸ்காரர்கள் ஊருக்குள் ஆயுதம் இல்லாமல் திரிந்தார்கள். அவர்களின் நடமாட்டத்தை இல்லாமல் செய்ய இயக்கம் விரும்பியது. யுத்த நிறுத்தம் அவர்களின் கைகளை கட்டிப்போட்டிருந்தது. பொதுமக்களின் பெயரில் ஊருக்குள் திரிகிற பொலிஸ்காரர்களின் மண்டைகளை ஆதித்தன் உடைத்தான். ஏறத்தாள பொலிஸின் நடமாட்டம் ஊருக்குள் முற்றாக இல்லாமல் போனது. மூன்றாவது முறை காண்கிறபோது குட்டி சண்டியனாக மாறியிருந்தான். பருதித்துறையில் இருந்து கொழும்புக்கு போகிற எல்லா பஸ்களுக்கான பற்றுச்சீட்டுக்களையும் அவனிடமிருந்தே பெறவேண்டியிருந்தது . ஒவ்வொரு ரிக்கறிலிருந்தும் ஐந்து ரூபாய் அவன் கைக்கு வந்தது. கையில் காசும் அவனை சுற்றி நாலு ஐந்து பேரும் எப்போதும் இருந்தார்கள். அவர்கள் கண்கள் எப்போதும் சிவந்து இருந்தன. கள்ளு வாடையும் கசிந்தது. ஒரு நாள் வெளிச்சம் மறைகிற பின்னேர வேளையொன்றில் சூசையின் பஜிரோ ரிக்கற் விற்கும் இடத்திற்கு வந்தது. சூசையோடு சித்தப்பாவும் இன்னும் நான்கு இளைஞர்களும் உள்ளே போனார்கள். ஆதித்தனையும் சகாக்களையும் கீழே போட்டு உதைத்தார்கள். அவர்களுடைய முகங்கள் வீங்கின. இரத்தம் கசிந்தது. இடுப்பில் இருந்த சூசையின் கை துப்பாக்கி ஆதித்தன் தலையை தொட்டது . 24 மணித்தியாலத்தில் ஊரைவிட்டு போகும்படி சூசையின் கட்டளை சொன்னது . இனி ஊரில் கண்டால் சுடுவேன் என்று சொல்லி விட்டு அவர்கள் போனார்கள். அதற்கு பிறகு ஆதித்தனை ஊரில் கண்டதில்லை. இவையெல்லாம் நடந்து நீணட காலம் கடந்தாயிற்று. அண்மையில் ஆதித்தன் இறந்து போனதாக சொன்னார்கள். எப்படி என்ன ஆனது என்று தெரியாது என்றும் சொன்னார்கள். மனித வாழ்கையும் அது இயங்குகிற சூத்திரமும் இப்போதும் கூட சரியாக புரியாதிருக்கிறது.

நெடுக்ஸ் நீங்கள் குறிப்பிடுகிற இந்த கருத்தே பெரும்பான்மை தமிழ் சமுகத்தின் கருத்தென்பதை நானறிவேன் . 86 பிறகு ஈழ அரசியலை பார்க்கிர அல்லது அதட்குள் இயங்குபவர் இப்படி எண்ணுவதில் தவறேதும் கிடையாது என்பது என்னளவிலான எண்ணம் . மற்றும்படி உடன்பாடு இல்லை என்றாலும் உங்கள் கருத்தை மதிக்கிறேன் .

அண்மைய காலங்ளில் பார்க்க கிடைத்த சிறந்த பேட்டிகலில் ஒன்று . புலிகளின் வீரத்தையும் தியாகத்தையும் கொச்சைப்படுத்துகிற புலி எதிர்பாளர்களை பார்க்க எரிச்சல் வரும் . அதைப்போலவே சகோதர படுகொலைகளையும் ஜனநாயக மறுப்புகளையும் நியாப்படுத்துகிற புலி ஆதரவாளார்களை பார்கிறபோதும் எரிச்சல் வரும் . உணர்ச்சி அரசியலுக்கு அப்பால் இந்த பிரச்சனையை அணுகிற மிக சில குரல்களையாவது கேட்பதில் மகிழ்ச்சி .

maruthankeny , தமிழ் சிறி ,ஈழப்பிரியன் உங்கள் கருத்துக்களுக்கு மனமார்ந்த நன்றி . இந்த சம்பவத்தை இப்போது எழுத்துவதுக்கு இரண்டு காரணங்கள் என்னை உறுதித்தியது . 1) மைத்திரியின் போதைபொருள் சம்பந்தமான குற்றங்களுக்கு மரணதண்டனை என்கிற அறிவிப்பை பெரும்பாலான நண்பர்கள் சரியான முடிவு என்றே நம்புகிறார்கள் . 2) இனவாதத்திலும் ஊழலிலும் ஊறிப்போன இலங்கை காவல்துறையே குற்றவாளிகளை நீதிமன்றங்களில் நிறுத்துகிறார்கள் என்கிற உண்மையை மறந்துபோகிறார்கள் . இப்படி தொடங்கி விடுதலை பேசுகிறவர் தலைகளுக்கு மாற்றுவதற்கு அவர்களுக்கு நீண்ட நெடும் காலம் தேவைப்படாது ..

நன்றிகள் suvy ,ஏராளன், வாத்தியார் .