pri

கருத்துக்கும் இணைப்புக்கும் நன்றி கவி அருணாச்சலம் அண்ணா . நல்லதொரு உங்கள் பதிவை வாசிக்க கிடைத்தது சந்தோசம் . சம்பந்தன் பற்றிய எங்கள் காலத்து பிம்பம் முற்றிலும் வேறாக இருக்கிறது . உதாரணத்துக்கு இந்த பதிவுக்கு Hartley whatsup group இல் வந்த பின்னூட்டம் ஒன்றை அப்படியே இணைக்கிறேன் . "ஆதித்தனும் நானும் அயலவர்கள்: அவன் குடும்பமும் என் குடும்பமும் மிகவும் நெருக்கம். அவன் கல்லோடை அப்பாவின் பேரன். சித்தி விநாயகர் வித்தியாலயம்தான் எங்கள் school. நீ கூறியது போல் அடிப்படையில் மிகவும் ஒரு நல்ல குணங்கள் கொண்ட பெடியன். பெட்டை சேட்டை, கப்பம் கேட்பது எதுவும் அவன் செய்தது கிடையாது. அவன் ஒரு சண்டியன்; மூளைக்கு முன் கை முந்தும். நண்பர்களுக்காக அடிபடுவான். அவன் ஆமிக்காரனிடம் ஆட்டையை போட்ட சைக்கிள்தான் (பச்சை Asia) நானும் வினாயமும் கறுப்ப paint அடிச்சு ஓடியது . நான் ஊரை விட்டு வரும்வரை தினமும் campus க்கும் ஊருக்கும் ஓடின்னான். அவன் heart attack வந்து இறந்தது தெரியும். Wife பிள்ளயள் கிளிநொச்சியில் உள்ளார்கள். சம்பந்தன் அண்ணா கப்பம் வாங்குவார்; பெண்களை சகோதரி போல பார்ப்பார். பெட்டை சேட்டை செய்வோருக்கு அவரை கண்டாலே பயம் அவ்வளவு அடி விழும். இன்னும் நிறைய இருக்கு. நான் உன்னை சந்திக்கும் போது சொல்லுறன். கிருஷ்ணா."

ஒரு காலத்தில் ஊரெல்லாம் சண்டியர்கள் இருந்தார்கள். அவர்கள் அநியாயமாகவும் சிலசமயம் தப்பித்தவறி நியாயமாகவும் நடந்தார்கள். பருத்தித்துறையில் சம்மந்தன் பெயர்போன சண்டியன். சம்மந்தனை கண்டதோ பேசியதோ கிடையாது. அவரின் அடிதடிகள் பற்றிய கதைகளை எனக்கு முன்னம் பிறந்தவர் சொல்ல கேட்டிருக்கிறேன். சண்டியன் சம்மந்தனுக்கு வம்புக்கு ஆள் கிடைக்காத நேரத்தில் பொலிஸ்காரரை கண்டால் அவர்கள் தொப்பி பறிபோகும். இந்த கரைச்சலால் சம்மந்தன் உலாவுகிற தெருக்களில் பொலிஸ்காரர் தனியே நடமாடுவது கிடையாது. வயதான சம்மந்தன் இப்போது மொன்றியலில் இருப்பதாக கேள்வி. ஊருக்குள் இயக்கங்கள் தலை தூக்க சண்டியர்கள் காணாமல் போனார்கள். இரண்டு தாக்குதல்களுக்கு இடையில் வருகிற இடைவெளியில் சண்டியர்கள் மின்கம்பங்களில் தொங்கினார்கள். இப்படியாக ஊருக்குள் சண்டியர்களும் கோழிக்கள்ளர்களும் இல்லாமல் போனார்கள். இவை ஊருக்குள் சண்டியர்கள் இல்லாமல் போன பிற்பாடு நடந்த சம்பவங்கள் . ஆதித்தனை சின்ன வயதிலிருந்து தெரியும். திருநாவுக்கரசு மாஸ்டரின் சி. எம். ஈயில் ஒன்றாக படித்திருக்கிறேன். படிப்பில் பெரிய நாட்டம் கிடையாது. யாருக்கும் சின்ன பயமும் கிடையாது. இருந்தாலும் தப்பாமல் எல்லா வகுப்புக்கும் வருவான். கூடவே ஒரு கொப்பி மாத்திரம் இருக்கும். எல்லா பாடங்களையும் ஒரே கொப்பியில் எழுதுவான். விரும்பினால் படி பாணியில் பாடம் எடுக்கிறவர் குறிப்புகள் கொப்பிக்கும் வராது. திருநாவுக்கரசு மாஸ்டருக்கு வெளியில் ஏதேனும் பிரச்சினை என்றால் வகுப்புக்குள் தெரியும். யாருக்கேனும் குத்துமதிப்பாக அடி விழும். குத்துமதிப்பாக விழுகிற அடி எப்போதும் ஆதித்தனையே போய் சேரும். அடுத்த கணமே அவனுக்கு அது மறந்து போகும். பழையபடி வம்பும் சேட்டையும் தொடரும். அதுதான் ஆதித்தன். பாடம் இல்லாத பொழுதுகளில் பந்தோடு முன்னால் இருக்கிற திக்கமுனைக்குள் இருப்போம். இரண்டாக பிரிந்து கால் பந்து விளையாடுவது வழமை. ஆதித்தன் பந்துக்கு உதைப்பதை விட பந்தோடு வருகிறவர் காலுக்கு உதைப்பது அதிகம். இந்த சிக்கலால் நான் எப்போதூம் அந்த பக்கத்துக்கே விளையாடுவதுண்டு. விளையாட்டு சிலசமயம் சண்டையாக மாறும். ஆதித்தனுக்கு சரி பிழை கிடையாது. தன்பக்கம் விளையாடுபவர் சொல்லவது சரி என்பதே எப்போதும் அவன் நம்பிக்கை. அவர்களுக்காக கடைசிவரை சண்டை போடுவான். ஒன்பதாம் வகுப்போ அல்லது பத்தாம் வகுப்போ என்று சரியாக ஞாபகமில்லை. எல்லாவற்றையும் தூக்கி எறிந்து விட்டு ஒரு நாள் இயக்கத்துக்கு போனான். லாலா அவனை இந்தியாவுக்கு வள்ளத்தில் ஏற்றி அனுப்பினார். அதற்கு பிறகு நீண்ட நாட்கள் காணகிடைக்க இல்லை . பயிற்சியையும் இயக்கத்தையும் பாதியில் விட்டு இந்தியாவில் திரிவதாக கண்டவர்கள் சொன்னார்கள். பிறகு வந்த நாட்களில் அவனை சுற்றியிருக்கிற மனிதர்களும் அவர்கள் சஞ்சரிக்கிற உலகமும் வேறாக இருந்தது. வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் மூன்று தடவைகள் வரை பிறகு அவனை சந்தித்திருபபேன் . முதலாவதாக மீண்டும் சந்திக்கிறபோது இந்திய இராணுவம் இலங்கையில் இருந்தது. எங்களோடு படித்த சிலர் அப்போது மிக தீவிரமாக இயக்கத்தில் இயங்கினார்கள். அவர்களுக்கு உணவு கொடுக்கவோ உதவிசெய்யவோ பெரும்பாலன தீவிர ஆதரவாளர்கள் பயந்தார்கள். தயங்கினார்கள். சித்தப்பாவையும் மற்ற இயக்க நண்பர்களையும் சைக்கிலில் ஏற்றி இறக்குவதை ஒரு தொழில் போல ஆதித்தன் செய்தான். இரண்டாவதாக சந்திக்க கிடைத்தபோது யுத்த நிறுத்தம் அமுலில் இருந்தது. பருத்தித்துறையில் இருந்த பொலிஸ்காரர்கள் ஊருக்குள் ஆயுதம் இல்லாமல் திரிந்தார்கள். அவர்களின் நடமாட்டத்தை இல்லாமல் செய்ய இயக்கம் விரும்பியது. யுத்த நிறுத்தம் அவர்களின் கைகளை கட்டிப்போட்டிருந்தது. பொதுமக்களின் பெயரில் ஊருக்குள் திரிகிற பொலிஸ்காரர்களின் மண்டைகளை ஆதித்தன் உடைத்தான். ஏறத்தாள பொலிஸின் நடமாட்டம் ஊருக்குள் முற்றாக இல்லாமல் போனது. மூன்றாவது முறை காண்கிறபோது குட்டி சண்டியனாக மாறியிருந்தான். பருதித்துறையில் இருந்து கொழும்புக்கு போகிற எல்லா பஸ்களுக்கான பற்றுச்சீட்டுக்களையும் அவனிடமிருந்தே பெறவேண்டியிருந்தது . ஒவ்வொரு ரிக்கறிலிருந்தும் ஐந்து ரூபாய் அவன் கைக்கு வந்தது. கையில் காசும் அவனை சுற்றி நாலு ஐந்து பேரும் எப்போதும் இருந்தார்கள். அவர்கள் கண்கள் எப்போதும் சிவந்து இருந்தன. கள்ளு வாடையும் கசிந்தது. ஒரு நாள் வெளிச்சம் மறைகிற பின்னேர வேளையொன்றில் சூசையின் பஜிரோ ரிக்கற் விற்கும் இடத்திற்கு வந்தது. சூசையோடு சித்தப்பாவும் இன்னும் நான்கு இளைஞர்களும் உள்ளே போனார்கள். ஆதித்தனையும் சகாக்களையும் கீழே போட்டு உதைத்தார்கள். அவர்களுடைய முகங்கள் வீங்கின. இரத்தம் கசிந்தது. இடுப்பில் இருந்த சூசையின் கை துப்பாக்கி ஆதித்தன் தலையை தொட்டது . 24 மணித்தியாலத்தில் ஊரைவிட்டு போகும்படி சூசையின் கட்டளை சொன்னது . இனி ஊரில் கண்டால் சுடுவேன் என்று சொல்லி விட்டு அவர்கள் போனார்கள். அதற்கு பிறகு ஆதித்தனை ஊரில் கண்டதில்லை. இவையெல்லாம் நடந்து நீணட காலம் கடந்தாயிற்று. அண்மையில் ஆதித்தன் இறந்து போனதாக சொன்னார்கள். எப்படி என்ன ஆனது என்று தெரியாது என்றும் சொன்னார்கள். மனித வாழ்கையும் அது இயங்குகிற சூத்திரமும் இப்போதும் கூட சரியாக புரியாதிருக்கிறது.

நெடுக்ஸ் நீங்கள் குறிப்பிடுகிற இந்த கருத்தே பெரும்பான்மை தமிழ் சமுகத்தின் கருத்தென்பதை நானறிவேன் . 86 பிறகு ஈழ அரசியலை பார்க்கிர அல்லது அதட்குள் இயங்குபவர் இப்படி எண்ணுவதில் தவறேதும் கிடையாது என்பது என்னளவிலான எண்ணம் . மற்றும்படி உடன்பாடு இல்லை என்றாலும் உங்கள் கருத்தை மதிக்கிறேன் .

அண்மைய காலங்ளில் பார்க்க கிடைத்த சிறந்த பேட்டிகலில் ஒன்று . புலிகளின் வீரத்தையும் தியாகத்தையும் கொச்சைப்படுத்துகிற புலி எதிர்பாளர்களை பார்க்க எரிச்சல் வரும் . அதைப்போலவே சகோதர படுகொலைகளையும் ஜனநாயக மறுப்புகளையும் நியாப்படுத்துகிற புலி ஆதரவாளார்களை பார்கிறபோதும் எரிச்சல் வரும் . உணர்ச்சி அரசியலுக்கு அப்பால் இந்த பிரச்சனையை அணுகிற மிக சில குரல்களையாவது கேட்பதில் மகிழ்ச்சி .

maruthankeny , தமிழ் சிறி ,ஈழப்பிரியன் உங்கள் கருத்துக்களுக்கு மனமார்ந்த நன்றி . இந்த சம்பவத்தை இப்போது எழுத்துவதுக்கு இரண்டு காரணங்கள் என்னை உறுதித்தியது . 1) மைத்திரியின் போதைபொருள் சம்பந்தமான குற்றங்களுக்கு மரணதண்டனை என்கிற அறிவிப்பை பெரும்பாலான நண்பர்கள் சரியான முடிவு என்றே நம்புகிறார்கள் . 2) இனவாதத்திலும் ஊழலிலும் ஊறிப்போன இலங்கை காவல்துறையே குற்றவாளிகளை நீதிமன்றங்களில் நிறுத்துகிறார்கள் என்கிற உண்மையை மறந்துபோகிறார்கள் . இப்படி தொடங்கி விடுதலை பேசுகிறவர் தலைகளுக்கு மாற்றுவதற்கு அவர்களுக்கு நீண்ட நெடும் காலம் தேவைப்படாது ..

நன்றிகள் suvy ,ஏராளன், வாத்தியார் .

தொண்ணூறுகளின் மத்தியில் பேராதனை படிப்பு முடிந்து போனது. வேலை தேட வசதியாக கொழும்புக்கு நகர வேண்டியிருந்தது. வெள்ளவத்தையிலோ பம்பலப்பிட்டியிலோ தங்குவதற்கு வெளிநாட்டு காசோ அல்லது கொழுத்த சம்பளம் தருகிற தொழிலோ வாய்க்கவில்லை. கொஞ்சம் தள்ளி கல்கிசையில் மலிவாக அறையொன்று வாடகைக்கு கிடைத்தது. பெரிய வசதிகள் இல்லையென்றாலும் விரும்பிய நேரத்தில் 100 அல்லது 101 பஸ்சில் தொற்றி புறக்கோட்டை வரை பயனிக்கலாம் என்பதால் அதுவே சிலகாலம் இருப்பிடமானது. ஓடியன் தியேட்டருக்கு எதிராக காலி வீதியில் இருந்த அறையின் கீழ்தளத்தில் வீட்டு உரிமையாளரும் அதற்கு கீழே பழக்கடை ஒன்றும் இருந்தது. மாத்தறையை சேர்ந்த சிங்கள இளைஞர் ஒருவர் பழக்கடையை நடத்தினார். அதற்கு பக்கத்தில் இரண்டு தமிழ்க்கடைகள் இருந்தது. ஒன்று பலசரக்கு கடை , மற்றையது கொமினிகேசன். காரைநகரை சேர்ந்த இரண்டு தமிழ் இளைஞர்கள் அந்த கடைகளை நடத்தினார்கள். வெளியில் கொட்டிக்கிடக்கிற சந்தோசங்களிலோ பொழுதுபோக்குகளிலோ அவர்கள் தலை காட்டுவது கிடையாது. தவம் செய்வதை போல கடையும் வியாபாரமும் என மூழ்கிக் கிடப்பார்கள். விடுமுறை நாட்களிலும் பின்னிரவுகளிலும் அந்த கடைகள் திறந்திருக்கும். சிலசமயங்கலில் குடித்துவிட்டு வந்து யாரேனும் சிகரெட் கடனுக்கு கேட்பார்கள். அவர்கள் தர முடியாது என்பார்கள். போதை தலையில் தாண்டவமாட கடன் கேட்டவன் பற தெமலா என்றும் கொட்டியா என்றும் கத்துவான். அவர்கள் காதில் வாங்கிகொள்ளாமல் தங்கள் வேலையை பார்பார்கள். ஆச்சரியமாக இருக்கும். அவர்களின் கடின உழைப்பையும் பணம் சம்பாதிபதையும் பார்த்து பொறாமை படுகிற அயலவர் பேச்சை பல தடவைகள் கேட்டிருக்கிறேன் . வெளிநாட்டுக்கு தொலைபேசி அழைப்பெடுக்கும் நம்மவர் புண்ணியத்தில் அந்த காலத்தில் கொமினிகேசன் வியாபாரமும் கொடிகட்டி பறந்தது. ஒரு நாள் காலை கொமினிகேசன் மூடியிருந்தது. அதற்கு முன்னால் சின்னதாக கூட்டம் இருந்தது. அந்த தமிழ் இழைஞனை போலீஸ் கைது செய்ததாகவும் அவனிடம் தூள் இருந்ததாகவும் அவர்கள் பேசிகொண்டார்கள். வழமையை போல அந்த சம்பவமும் மனிதர்களும் மறந்து போனது. அண்மையில் பத்திரிகையில் தூக்குத் தண்டனைக்கு காத்திருகப்பவர் பட்டியலை பார்க்க கிடைத்தது. அந்த தமிழ் இளைஞனின் பெயரும் அதில் இருந்தது.

நன்றி சாமானியன் . நீங்கள் குறிப்பிட்ட தகவலோடு ஒத்துப்போகிற குடும்பம் ஒன்றை நானும் அறிவேன் . அவர்களுடைய கடைசி மகனோடு கொழும்பிலும் பின்னர் ஹாட்லியிழும் ஒன்றாக படித்திருக்கிறேன் . அவனுடைய அப்பா வருமான வரி திணைக்களத்தில் வேலை செய்ததாக ஞாபகம் . சுங்க திணைக்களத்தில் அல்ல .

நன்றி புங்கையூரன் , சுமேரியர் . எழுத முயட்சி செய்கிறேன் .

ஊருக்குள் எல்லா இயக்கங்களும் உலவி திரிந்த ஒரு காலம் இருந்தது. விரும்பிய இயக்கத்துக்கு போவதுவும் வீண்பழி சுமத்தி யார்மீதும் குண்டுகள் பாயாத வாழ்வும் இருந்தது. அதுவெல்லாம் ஒரு நல்ல கனவு போல பின்னாளில் கலைந்து போனது. இந்திய இராணுவம் குடியிருந்த காலை பொழுதொன்றில் தம்பசெட்டியில் இருக்கிற ரவியின் வீட்டுக்குள் துப்பாக்கிகள் சுமந்த ஐந்து இளைஞர்கள் நுழைகிறார்கள். ரவியின் கைகளையும் கண்களையும் துணியால் கட்டி அவனை அழைத்துக் கொண்டு நடைதூரத்தில இருக்கிற குகனின் வீட்டுக்கு போகிறார்கள். ரவியின் மூலமாக குகனை கூப்பிடுகிறார்கள். வெளியில் வருகிற குகனையும் பிடித்து கைகளை கட்ட முயற்சிக்கிறார்கள். இளைஞர்களை தள்ளிவிட்டு குகன் பாய்ந்து ஓடிவிடுகிறான். தங்கள் பிடியில் இருந்த ரவியை சுட்டுவிட்டு அந்த இளைஞர்கள் போய்விடுகிறார்கள். தலையில் குண்டுபட்ட ரவி அந்த இடத்திலேயே இறந்துபோகிறான். இப்படிதான் முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஹாட்லியில் கூடப் படித்த ஒரு அப்பாவியின் மரணத்தை கடக்க நேர்ந்தது. எந்த இயக்கமும் உரிமை கோரமலும் எந்த அமைப்பும் அஞ்சலி செலுத்தாமலும் ஒரு அநியாயம் நடந்தேறியது. இந்த துயர் நடப்பதற்கு இரண்டு கிழமைக்கு முன்னர் மருதடியில் தற்செயலாக அவனை சந்திக்க கிடைத்தது. உயர்தர பரீட்சை திருப்தியாக செய்திருப்பதாக சொன்னான். எந்த இயக்கமும் விமர்சனங்களை சகித்துக் கொள்ள தயாரில்லை என்றும் தேவையில்லாமல் அரசியல் கதைக்கவேண்டாம் என்றும் சொல்லிவிட்டு போனவன். மருத்துவதுறைக்கு போவதுக்கு போதுமான பரீட்சை பெறுபேறு வந்தபோது அவன் உயிருடன் இல்லை. கறுப்பும் வெள்ளையும் மட்டும் கண்ணுக்கு தெரிந்தவர் துரோகி என்றோ அல்லது தியாகி என்றோ சொல்லியிருக்ககூடும். வழமைபோல மௌனம் காத்து உயிர் காவிய உறுத்தல் இப்போதும் இருக்கிறது . இப்போதெல்லாம் இல்லாமல்போன எல்லா நண்பர்களையும் நினைவுகூர்வதும் தோற்றுபோனவரின் நியாயங்களை பேசுவதும் வாழ்க்கையாகிப்போனது.

வரவேற்று ஊக்கப்படுத்திய எல்லா நண்பர்களுக்கும் நன்றியும் வணக்கமும் .

நன்றி . நன்றி .

ஆலோசனைக்கு நன்றி . நீண்ட நாட்களாக அடிக்கடி மேச்சலிடுகிற இடம் . ஏதோ ஒரு அசட்டு துணிவில் முகநூலில் எழுதியதை இங்கும் இறக்கி விட்டேன் . நன்றி .

அப்பாவுக்கு கொழும்பில் சுங்கத்திணைக்களத்தில் வேலை. சம்பளத்துக்கு மேல் வருமானமும் நல்ல வசதிகளோடும் கூடிய அரசாங்க தொழில். அப்போது நாங்கள் கொழும்பின் புறநகர் பகுதியான ஹுனுப்பிட்டியில் குடியிருந்தோம். நான் பிறந்ததும் என் சின்ன வயது பள்ளிப்படிப்பும் அங்கேயே அமைந்தது. எங்களைப் போலவே வேலையின் நிமித்தம் கொழும்புக்கு குடிபெயர்ந்த நிறைய தமிழ்க்குடும்பங்கள் ஹுனுப்பிட்டியில் குடியிருந்தார்கள். பள்ளிக்கூட விடுமுறைக்கு பருத்தித்துறையில் இருந்த எங்கள் வீட்டுக்கு போய் வருவது வழக்கம். 77 கலவரத்தில் ஒரே நாளில் எல்லாவற்றையும் இழந்து வெறும் கையோடு பருத்தித்துறைக்கு நிரந்தரமாக போக நேர்ந்தபோது மூன்றாம் வகுப்பில் இருந்தேன். சில ஆண்டுகளில் எதிர்பாராமல் அப்பா இல்லாமல் போக எல்லா சுமைகளும் அம்மாவின் தலைக்கு ஒரேநாளில் இடம் மாறியது. அப்போது மூத்த அண்ணனும் அக்காவும் பல்கலைக்கழகத்திலும் நானும் மற்ற அண்ணனும் தம்பியும் பள்ளிப் படிப்போடும் இருந்தோம். அப்பாவின் பென்சனில் ஐந்துபேரின் படிப்பையும் செலவையும் சமாளிக்க சிரமப்பட வேண்டிஇருந்தது. ஒருவருடைய படிப்பையாவது நிறுத்தி வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பும்படி அக்கம்பக்கத்தில் சொன்னார்கள். பிள்ளைகளின் படிப்பை பாதியில் நிறுத்தி சிக்கலை கடப்பதில் அம்மாவுக்கு பெரிதாக நாட்டம் இருக்கவில்லை. செலவுகளின் துண்டு விழும் தொகையை சமாளிக்க அம்மாவின் ஒவ்வொரு நகையாக அடவு கடைக்கு போனது. அண்ணா படிப்பை முடித்து வேலைக்கும் அக்கா மேல்படிப்புக்கு அமெரிக்காவுக்கும் போகிறபோது ஏறத்தாள அம்மாவின் எல்லா நகைகளும் அடவு கடைக்கோ அல்லது விற்பனைக்கோ போயிருந்தது. ஆயினும் அம்மா விரும்பியதை போலவே ஐந்து பேரும் இலங்கையிலேயே பல்கலைக்கழக படிப்பை பூர்த்திசெய்ய முடிந்தது. பிறகு மீண்டும் வசதிகளும் வாய்ப்புகளும் வந்து சேர்ந்தபோது அம்மாவுக்கு நகைகளை போட்டு மகிழ்கிற வயது கடந்து போயிருந்தது. இப்படித்தானே அம்மாக்களின் அர்ப்பணிப்புகளிலும் நம்பிக்கைகளிலும் துளிர்த்த குடும்பங்கள் ஊர் முழுக்க நிரம்பிக்கிடக்கிறது. அரைவயிரோடும கால்வயிரோடும் பிள்ளைகள் பற்றிய கனவுகளோடு வாழ்ந்த வாழ்கிற எல்லா அம்மாக்களுக்கும் இனிய அன்னையர் தின வாழ்த்துக்கள்.