pri

கருத்துக்கும் ஊக்கப்படுத்துவதட்கும் நன்றி .

அப்பா வீட்டில் சட்ட திட்டம் போடுவது குறைவு. அதை செய் இதை செய்யாதே என்று நச்சரிப்பது அரிதிலும் அரிது. இருப்பினும் சின்ன வயதிலிருந்து சில பழக்கங்களை வீட்டில் நடைமுறைக்கு கொண்டு வந்திருந்தார். அதிலொன்று இருட்டியதுவும் புத்தகமும் கையுமாய் மேசையில் போய் குந்த வேண்டும். இலங்கை வானொலியில் பின்னேர செய்தி முடிகிறபோது பெரும்பாலும் பகலை இரவு முழுவதுமாக விழுங்யிருக்கும். அதற்கு பிறகு விளையாட முடியாது. முகம் கழுவி சாமி கும்பிட்ட பிறகு புத்தகத்தோடு மேசைக்கு போக வேண்டும். இரவு சாப்பாடுவரை புத்தகத்தோடு இருக்கவேண்டும். என் பள்ளி காலங்கள் முழுவதும் இது வழக்கத்தில் இருந்தது. படிக்கிற காலத்தில் இது நிறைய உதவியதாக என்னளவிலான எண்ணம். இங்கு கனடாவில் சமர் காலத்தில் இரவு ஒன்பது மணிக்கும் வெயில் எறிக்கிறது. வின்ரரில் நாலு மணிக்கே இருட்டி விடுகிறது. இதனால் என் பிள்ளைகளுக்கு நடைமுறை படுத்த முடியாமல் போய்விட்டது. வீட்டில் முடங்கிக் கிடக்கிற இந்த நாட்களாவது செய்து பார்போமென்றால் புது சிக்கல் வருகிறது. சின்னவளுக்கு ஆறு மணிக்கு வயித்து குத்து வருகிறது. அல்லது சொல்லி வைத்தால் போல் சரியாக ஆறு மணியாகிறபோது ஏதாவது ஒரு வருத்தம் வந்து சேர்வதாக சொல்கிறாள். இப்படியாக இதை அமுல் படுத்துவதில் இப்போதும் தோற்றே போகிறேன். வயதும் வகுப்பும் சரியாக நினைவில்லை.அப்போது சித்தாந்தம் ஒன்றில் தொங்கிக்கொண்டிருந்தேன். அது சமயமும் சடங்கும் பொய்யென்றது. கடவுள் மறுப்பும் கலந்திருந்தது. சரியென பட்டது. சாமி கும்பிடுவதை நிறுத்திகொண்டேன். அப்பாவின் சின்ன வயது பழக்கமொன்று முதன் முதலாக கைவிட்டு போனது. பொன்னரின் ஒரு பனை கள்ளுக்கு ஊருக்குள் வாடிக்கையாளர் வட்டம் ஒன்று இருந்தது. அப்பாவும் ஆனந்தன அண்ணாவும் சில விடுமுறை நாட்களில் அங்கு போவதுண்டு. அங்கிருந்து வந்ததும் சேர்ந்து காட்ஸ் விளையாடுவோம்.304 இல் சரியாக கம்மாரசு அடிப்பது எப்போதும் திரில். கொஞ்சம் பிந்தினாலும் முந்தினாலும் ஆட்டம் கவிழும். கொஞசமும் அசர முடியாது. வைத்து கொண்டு துரும்பால் வெட்டுவதில் ஆனந்தன் அண்ணா கில்லாடி. கண்டு பிடித்தால் பொன்னரின் கள்ளு செய்த வேலையென்று தப்பித்துக் கொள்வார். அரசியலும் ஆனந்தன் அண்ணாவின் பகிடியுமென அந்த இரவுகள் குதூகலம் நிறைந்தவை. இன்றைக்கும் சின்ன வயது ஞாபகங்களில் தொலையாமல் இருப்பவை. இரவுகள் எப்போதும் ஒரே மாதிரி அமைவதில்லை. மகாபொல காசு கைக்கு வருகிற பேராதனை இரவுகள் பெரும்பாலும் நீளும். சிலருக்கு லியோன்ஸ் ஸ்பெசலோடு அது முடிந்துவிடும். படிப்பு செலவுக்கு அரசாங்கம் தருகிற காசை சாப்பாட்டுக்கு செலவழிக்க கூச்சபடுகிறவர் ஈரிகமவில் இருக்கிற பாருக்கு போகலாம். எப்போதும் பிசியாக இருக்கிற அந்த குட்டி பாரில் ராஜா என்கிற தனி ஆளே எல்லாமாக இருப்பான்.மேசையை துடைப்பது தேவைப்படுவதை கொண்டு வந்து தருவது திரும்ப திரும்ப ஒன்றையே பேசுபவர் கதைகளை கேட்டது இப்படியாக பம்பரமாக தனியொருவன் சுழன்றபடி இயங்குவான். ராஜாவின் புண்ணியத்தில் இருப்பதற்கு மூலையில் ஒரு மேசை கிடைக்கும். பிறகு ஒரு போத்திலும் சில கிளாசும் கொஞ்ச கடலையும் வந்து சேரும். கொஞ்சம் நேரம் செல்ல அரசியலும் இன்ன பிறவும் பேச்சில் கலக்கும். இலங்கை இனப்பிரச்சனைக்கு தீர்வை காணும்வரை அந்த மேசையில் யாரும் ஓயமாட்டார்கள். நல்ல வேளையாக பக்கத்து மேசையில் இருப்பர்களுக்கு தமிழ் தெரியாமல் இருப்பதால் எந்த அசம்பாவிதமும் நடப்பதில்லை . அப்படி ஏதேனும் சிக்கல் வந்தால் ராஜா ஓடி வருவான். கம்பஸ் கட்டிய என்று சமாளித்து பஸ் ஏத்தி விடுவான். அக்பருக்கு வந்து சேர இரவு பன்னிரண்டு மணியை தாண்டி இருக்கும். ரூமுக்குள் கச்சேரி தொடங்கும். ரேடியோவில் சினிமா பாடல் அதிரும். சிவமணிகள் மேசையில் திறமையை காட்டுவார்கள். மற்றவர்கள் sp யாகவும் ஜெசுதாசாகவும் மாறுவார்கள். அந்த இரவு முடிகிற நேரம் யாருக்கும் தெரியாது. இப்போது அப்பா இல்லை. கடவுள் இருக்கிறாரா இல்லையா தெரியாது. இரவுகள் முந்தியும் பிந்தியுமென்றாலும் இன்னும் வருகிறது. https://marumoli.com/?p=10946+

நன்றி suvy .

நன்றி கவி அண்ணா .

நல்ல கதை . தொடக்கம் முதல் முடிவு வரை எழுத்துக்களோடு பயணிக்க முடிகிறது .

கருத்துக்கு நன்றி . BTW இன்று உங்களின் puthan.blugspot.com வாசித்தேன் . நன்றாக இருக்கிறது .

அட நீங்களும் நம்ம பாடசாலையா . சில வருட இடைவெளி இருந்தாலும் கிட்டத்தட்ட ஒரே விதமான பாடசாலை அனுபவங்களை கடந்திருப்போம் .

நன்றி நாஞ்சில்.

சின்னவளுக்கும் பெரியவளுக்கும் பள்ளிக்கூடம் கிடையாது. எனக்கும் வேலை ஏதும் இல்லை. நீச்சலுக்கும் வேறெந்த வகுப்புக்கும் ஏத்தி இறக்கவேண்டிய தேவையும் கிடையாது. புலம்பெயர் வாழ்வில் வீட்டில் எல்லோரும் சும்மா இருக்க கிடைப்பது எப்போதாவது நடக்கிற குட்டி அதிசயம். கொரோனாவின் புண்ணியத்தில் அது இன்றைக்கு வாய்த்திருக்கிறது. குட்டி அதிசயங்கள் எப்படியும் நிகழலாம். வட்ஸ்அப்பின் புண்ணியத்தில் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னம் அது நடந்தது. சின்ன வயதில் பள்ளியில் கூடப் படித்து எண்பதுகளின் மத்தியில் தொலைந்துபோன நண்பர்கள் சிலர் கனடாவில் கிடைத்தார்கள். சின்ன வயது முகங்களும் ஒரு தொகை சம்பவங்களும் பத்திரமாகவே இருந்தது. பார்த்த மனிதர்களோடு பொருத்தி பார்த்தேன். சிலருக்கு சாயல் தெரிந்தது. சிலர் வேறு ஒன்றாக தெரிந்தார்கள். நல்ல வேளையாக யாருக்கும் கொம்பு முளைக்காமல் இருந்தது. சில தமிழ் படங்களில் பார்த்திருப்போம். சின்ன வயதில் இருப்பார்கள் . ஒரு பாடல் வரும். பெரியவர்களாக மாறிப்போவார்கள் . கதை மீண்டும் அங்கிருந்து நகரும்.முப்பது வருடங்களுக்கு பிறகான சந்திப்பு. கிட்டத்தட்ட அப்படியொரு அனுபவம்.விட்ட இடத்திலிருந்து பேசுவதட்கும் சிரிப்பதட்கும் பலதும் பத்தும் மிஞ்சியிருந்தது. இப்போதெல்லாம் நேரம் கிடைக்கும்போது சின்ன வயதுக்கு போய்வர முடிகிறது. எங்கள் வீடு. அது இருந்த குட்டி ஒழுங்கை. ஊர் பள்ளிக்கூடம். இதுதான் ஹாட்லிக்கு போகிறவரை எனக்கு தெரிந்த உலகம். ஒழுங்கை தொடக்கத்தில் சங்கக்கடை இருந்தது. கூப்பனுக்கு அரிசி வாங்க நாலு பேர் வந்து போவார்கள். ஒழுங்கை முடிவில் பொதுகிணறு இருந்தது. தேவைப்படுகிறவர்கள் குளிப்பார்கள். மற்றவர்கள் அங்கிருந்து ஊர் புதினம் பேசுவார்கள் . யாருடைய வீட்டில் ஆடு குட்டி போட்டதில் தொடங்கி மீன்சந்தையில் விளைமீனின் அன்றைய விலை வரை அங்கு போகிறவர் தெரிந்து வரலாம். கிணற்றுக்கு பக்கத்தில் வெள்ளவாய்க்கால் இருந்தது. மழைக்காலத்தில் வெள்ளம் நிரம்பி ஓடும். மற்றைய நாட்களில் வெறும் பள்ளம். அதற்கு அப்பால் பெரிய பனங்காணியும் மூன்று இலந்தை பழமரமும் நடுவில் சுந்தரத்தின் கொட்டில் வீடும் இருந்தது. பள்ளிக்கூடம் முடிந்ததும் இலந்தை பழம் பொறுக்கலாம். கீழே பழம் இல்லாதபோது கல்லை எடுத்து வீசினால் பழம் வந்து சேரும். சிலசமயம் கல்லு சுந்தரத்தின் கொட்டிலை பதம் பார்க்கும். அங்கு இருந்து யாரேனும் ஒரு கிழவி சன்னதம் ஆடும். திரும்பி பார்க்காமல் அங்கிருந்து வீட்டுக்கு ஓடி வருவேன். சும்மா படுத்திருக்கிற யாருடைய நாயாவது சேர்ந்து துரத்தும். கையில் நாலு ஐந்து இலந்தை பழமும் காலில இரண்டு மூன்று முள்ளும் மிஞ்சும். ஐந்தாம் வகுப்பு வரை அதுதான் நான் நிகழ்திய ஆகப்பெரும் சாகசம். ஹாட்லிக்கு போன பிறகு வாழ்கை இன்னொரு வட்டத்துக்குள் இடம் மாறியது. வடமராச்சியில் இருந்த எல்லா கிராமங்களும் நகரங்களும் எங்கள் வகுப்புக்குள் வந்து சேர்ந்தது. பார்வையும் பழகிற நண்பர்களும் மெல்ல மெல்ல விரிந்தார்கள். படிப்புக்கு வெளியே எதையாவது தேடுகிற மனிதர்களும் நண்பர்களானார்கள். வகுப்புக்குள் கம்பராமாயணம் படிப்போம். வெளியில் புது கவிதையை பற்றி பேசுவோம். எண்பத்துமூன்றில் நிலவரம் வேறாக மாறியது. ஆங்கிலம் கலந்த சொற்களோடும் சப்பாத்தோடும் புதியவர்கள் வந்து சேர்தார்கள்.நாப்பதாக இருந்த வகுப்பு ஐம்பத்தைந்தாக உருப்பெருத்தது. வந்தவர்கள் கொழும்பில் வீடு இழந்த கதை சொன்னார்கள். வெறும் கையோடு கப்பல் ஏறியதும் சொன்னார்கள். BBC இல் ஆனந்தி மீதம் நடந்தது சொன்னார். பத்திரிகை பார்த்தால் ஆத்திரம் மட்டும் மிஞ்சியது. படிப்பில் மனம் இருப்புகொள்ள மறுத்தது. எங்கிந்தாயினும் மீட்பனர்கள் வருவார்களா என தேடினோம். தேடி அலைந்த நாளொன்றில் கொஞ்ச தாடியோடும் நிறைய புதிய சொற்களோடும் தேவர்கள் கண்ணில் பட்டார்கள். எல்லா சிக்கலுக்கும் ஈழமும் மாக்சீசமும் மருந்தென்றார்கள். கைக்கு எட்டிய தூரத்தில் எங்கள் நாடு இருப்பதை காட்டினார். முழுவதுமாக நம்பினோம். வீடு மறந்து போனது. பள்ளிநேரம் பாதியாகி போனது. மீதி நேரம் வாசிகசாலைகளிலும் கோயில்களிலும் அவர்களின் உபதேசம் கேட்டோம். அவர்கள் சொல்வது வேத வாக்காகியது. சுவர்களை சிவப்பு மை பூசிய போஸ்டர்களால் நிரப்பினோம். அவர்கள் சொன்ன செய்தியை காவி கிராமங்களுக்கு போனோம். பாவப்பட்ட மக்கள் எங்களை தேவ தூதுவர்களாக பார்த்தார்கள். சாப்பாடு தந்தார்கள். கூட்டம் போட தங்கள் கொல்லை புறத்தை தந்தார்கள்.நம்பியதை வகுப்பெடுத்தோம். சிலர் தங்கள் பிள்ளைகளையும் சேர்த்தே அனுப்பினர்.நம்பிகையில் வளர்ந்த யுகமொன்று தோல்வியில் முடிந்தது. தூரதேசங்களில் இவை பற்றி பேசி கழிக்கிற கடைசி சந்ததியாக நாங்கள் இருக்க கூடும். https://marumoli.com/தோல்வியில்-முடிந்த-யுகம்/

நன்றி கிருபன்.

நன்றி தனிக்காட்டு ராஜா .

நன்றி suvy . நன்றி sasi _ varnam நன்றி நிழலி .

நன்றி தமிழ் சிறி .

வாழ்க்கை கனவுகள் நிறைந்தது. சிலசமயம் அது மெய்யாகிறது முன்னொரு காலத்தில் நடந்தது. கட்டிட திணைகளத்தில் வேலை கிடைத்த செய்தியோடு கடிதம் ஒன்று வீடு தேடி வந்தது. முதன்மை பொறியியளாரரை(chief engineer - ce) கண்டி அலுவலகத்தில் பார்த்தேன் . படிப்புக்கும் வேலைக்கும் பெரிய இடைவெளி இருப்பதை சொன்னார். வில்கமுவவில் புதிதாக முளைக்கிற கட்டிடத்துக்கு தள பொறியாளர்(site engineer)வேலை. பயணத்துக்கு அரசாங்க வாகனம் தரமுடியாது என்றார். தங்கியிருந்து வேலை செய்தாக வேண்டும். தங்குமிடம் தரமுடியாது என்றார். முதல் வேலையில் எல்லாவற்றுக்கும் தலையாட்ட வேண்டும் என்கிற எழுதப்படாத விதி தெரியும். அப்படியே செய்தேன். நியமன கடிதம் கைக்கு வந்தது. முடிந்தவரை தெரிந்தவர்களுக்கு வேலை கிடைத்த கதையளந்தேன். கண்ணில் படாதவர்களுக்கு நல்ல காலம். தப்பித்தார்கள். கண்டியில் மகியங்கனை பஸ் ஏறினால் மூன்று மணிநேரத்தில் வில்கமுவ வந்து சேரும். சாரதிக்கும் நடத்துனருக்கும் இடையில் வேறு சோலியிருந்தால் நாலோ ஐந்து மணித்தியாலமாக மாறினாலும் ஆச்சரியப்பட ஒன்றுமில்லை. பதினெட்டு வளைவுகளோடு நீள்கிற மகியங்கனை வீதியில் முதன்முதலாக பயணிப்பது திகில் அனுபவம். 180 பாகையில் திரும்புகிற வளைவுகள் கூடவே குத்தென இறங்கும். சாரதிகள் சாகசம் செய்வார்கள். பயணிகள் கடவுளை கூப்பிடுவார்கள். பயணித்தவர்களுக்கு புரியும். மற்றவர்கள் கூகில் மாமாவை கொஞ்சம் கேட்டுப்பாருங்கள்- Daha ata wanguwa (18 Bend Road). வில்கமுவ தனி சிங்கள கிராமம். மருந்துக்கும் தமிழ் கிடையாது. அங்கு ஆமத்துருவுக்கும் கடவுளுக்கும் பெரிய வித்தியாசம் இல்லை. தபால்காரனும் கிராமசேவகரும் விரும்பிய நேரத்தில் வேலை செய்வார்கள். குளிப்பதற்கு குளம் இருந்தது. மரவள்ளி கிழங்கும் கட்ட சம்பலும் காலை சாப்பாடானது. இரவு முழுக்க நுளம்பு காதுக்குள் ரீங்காரமிடும். விரும்பினால் இடைக்கிடை கடித்தும் பார்க்கும். என்ன செய்வது. முதல் வேலை. எல்லாவற்றையும் பொறுத்தாக வேண்டும். விடிந்ததும் வேலைக்கு போனால் படித்ததில் பத்து வீதமும் வேலையில் உதவாது. பண்டாரவையும் செனிவரட்ணவையும் மேய்பதே பெரும்பாடு. பண்டார முப்பது வருடங்களுக்கு மேலாக கட்டுமானதுறையில் இருப்பவன். எடுபிடியாக வேலைக்கு சேர்ந்து மேஸ்திரியாகி இப்போது சுப்பவைசராக இருப்பதில் அவனுக்கு பெருமை. எனக்கு கொடுமை. வேலை சூக்குமங்களை அனுபவம் சொல்லிகொடுத்திருந்தது. யாரையும் பெரிதாக மதிக்கமாட்டான். இன்ஜினியர்மார் புத்தகபூச்சிகள் என்பது அவன் எண்ணம். சிலசமயங்களில் அதில் கொஞ்ச உண்மையும் இருந்தது. வரைபடத்தை பார்த்து தூணுக்குள் வருகிற கம்பியின் அளவை சொல்வேன். பண்டார சிலசமயங்களில் பார்காமலே சரியாக சொல்வான். பிறகு என்னை பார்த்து சிரிப்பான். சிரிப்பில் நக்கல் தெரியும். முதல் வேலை பொறுத்தாக வேண்டும். சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால் தூக்க வேண்டியவர் பட்டியலில் முதலாக இருந்தான். செனிவரட்ன இன்னொரு வகை. பண்டாரவுக்கு நேர்எதிர். ஒவ்வொரு வசனத்துக்கும் மாத்தையா சொல்லுவான். சொன்னதை மட்டும் செய்வான். அடிக்கடி சொன்ன வேலையில் சந்தேகம் கேட்பான். வேலையில் நேர்த்தி இருக்காது. இருந்தாலும் நிறைய மரியாதை தருவான். அவன் எல்லா மேலதிகாரிகளுக்கும் நல்ல பிள்ளை. தூக்கவேண்டியவர் பட்டியலில் இல்லை. அன்றைக்கு ce க்கு காட்டு இறைச்சி சாப்பிடுகிற ஆசை வந்திருக்ககூடும். வில்கமுவுக்கு அறிவிக்காமல் வந்தார். அன்றைய பின்னேரம் ce யுடன் நிறைய இறைச்சியும் கொஞ்ச தண்ணீரும் சேர்ந்து குடித்தேன். பழைய பேராதனை கதைகள் பேசி சிரித்தார்.சில பேராசியர்களின் பெயர்களை கேட்டார். கிடைத்த இடைவெளியில் பண்டார வேலைக்கு சரிபட்டுவராது என்றேன் . சிரித்துக்கொண்டு உனக்கு அனுபவம் போதாது என்றார். கட்டிடத்தின் பிரதான ஒப்பந்தக்காரர் அமைச்சரின் நண்பர் என்பது தெரியுமா எனக் கேட்டார். பண்டார ஒப்பந்தகாரரின் ஒரு கை என்றார். படிக்க நிறைய இருப்பது புரிந்தது. பண்டாரவும் செனிவரட்ணவும் தொடர்ந்து வேலை செய்தார்கள். சைட் இன்ஜினியர்கள் அடிக்கடி மாறினார்கள். பின்னாளில் வேலையும் வேலையிடங்களும் மாறினாலும் முதல் வேலையும் வில்கமுவ கிராமும் பண்டாரவும் செனிவரட்ணவும் இன்னும் ஞாபகத்தில் இருக்கிறார்கள். https://marumoli.com/%E0%AE%B5%E0%AE%BE%E0%AE%B4%E0%AF%8D%E0%AE%95%E0%AF%8D%E0%AE%95%E0%AF%88-%E0%AE%95%E0%AE%A9%E0%AE%B5%E0%AF%81%E0%AE%95%E0%AE%B3%E0%AF%8D-%E0%AE%A8%E0%AE%BF%E0%AE%B1%E0%AF%88%E0%AE%A8%E0%AF%8D/

நன்றி நிலாமதி.