Search the Community

பெண்ணியம்: தெய்வம் தொழாள்! கொழுநன் தொழுதெழுவாள்!- குறள் ஆய்வு-7, பகுதி-3 பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் சமர்ப்பணம்! திருக்குறள் ஆரிய சாத்திரங்களின் சுருக்க நூல் என்று தொல்லியல் ஆய்வாளர் முனைவர் நாகசாமியின் நூல் (Tirukkural - an Abridgement of Sastras by Dr.R.Nagaswamy) எழுதிய நூலுக்கு மறுமொழியாக நான் யாழ் இணைய இதழில் எழுதிவரும் 'திருக்குறள் ஆய்வு' தொடர்கட்டுரைகளில் ஒன்றான "பெய்யெனப் பெய்யும் மழை" என்னும் கட்டுரைக்கு, யாழ் இணையதளத்தில் அறிவார்ந்த பங்களிப்பைப் பின்னூட்டமாக நல்கிய திருவாளர்கள் சுவி மற்றும் சோமசுந்தரனார் இருவருக்கும் என் உளம்கனிந்த நன்றிகள். எதற்காக என்று கேட்க மாட்டீர்களா? "தெய்வம் தொழாள்; கொழுநன் தொழுதெழுவாள்!" என்று திருவள்ளுவர் கூறவேண்டிய அவசியம் ஏன் வந்தது என்று என்னைத் துளைத்தெடுத்த பெண்ணியவாதிகளின் நியாயமான கேள்வியை வசதியாக ஓரம் கட்டிவிட்டே "பெய்யெனப் பெய்யும் மழை!" என்ற ஒற்றைக் கருத்தை மையமாகக் கொண்டே முந்தைய கட்டுரை கட்டமைக்கப்பட்டது. சுவி அவர்களின் கவித்துவமான பின்னூட்டத்தைப் போகிற போக்கில் படித்துவிட்டுப் போயிருப்பேன். நல்ல வேளை, திருவாளர் சோமசுந்தரனார் அவர்கள், திருவாளர் சுவியின் "அகத்துறை உரைநடைக் கவிதை"க்கு, அருமையான "சீவக சிந்தாமணி" பார்வையில் உரையெழுதி பின்னூட்டம் இட்டாரோ இல்லையோ, நான் ஓரம் கட்டி வைத்திருந்த "தெய்வம் தொழாள்; கொழுநன் தொழுதெழுவாள்!" கேள்விக்கான விடையின் கரு உதயமாகி, நன்கு வளர்ந்து இப்போது முழுக்கட்டுரையாகிவிட்டது. இத் திருக்குறளுக்கான மறைதிறவை (ரகசியத்தை) உணராமல், பல்லாண்டுகளாகப் பெண்ணியவாதிகளால் 'கொலைவெறி வெறுப்புடன்' இக்குறள் பார்க்கப்பட்ட வரலாற்றுப் பிழையை நேர் செய்யும் விடை கிடைத்துவிட்டது. நன்றி. இத்தொடரின் இக்கட்டுரை திருவாளர்கள் சுவி மற்றும் சோமசுந்தரனார் இருவருக்கும் சமர்ப்பணம்! 'தெய்வம் தொழாள்' என்பதன் மறைபொருள் என்ன? 'கற்றதனால் ஆயபயன் என்கொல்? வாலறிவன் நற்றாள் தொழார் எனின்!' என்று இரண்டாம் குறளிலேயே இறைவணக்கம் செய்யாதாரை இடித்துரைத்த வள்ளுவர், எதன்பொருட்டு "தெய்வம் தொழாள்; கொழுநன் தொழுதெழுவாள்" என்ற தொடரைப் மனைவிக்குரிய சிறப்புப் பண்பாகத் தரவேண்டும்? இல்லறத்துக்குரிய பெண் தெய்வத்தைத் தொழமாட்டாள் என்று வள்ளுவர் குறிப்பிட்டுக் கூறவேண்டிய தேவையென்ன? இங்கு 'தெய்வம் தொழாள்' என்று வள்ளுவர் குறிப்பிட்டது எல்லாம் வல்ல இறைவனை அன்று என்பதும், வேறு எதையோ மறைபொருளாகச் சொல்கிறார் என்பதும் மனதில்பட்டது; எதைக் குறிக்க வள்ளுவர் 'தெய்வம் தொழாள்' என்னும் மறைபொருளால் குறிப்பிட்டார் என்ற வினாவிற்கான விடை காணாமல், மனம் நிலைகொள்ளவில்லை. தமிழர் பண்பாட்டைச் சீர்கெடுக்க வந்த ஆரிய மணச்சடங்கியல்! வாழ்க்கைத்துணை என்னும் அதிகாரத்தில் கொடுக்கப்பட்டிருப்பதால், 'மறை'வாகச் சுட்டப்பட்ட இத்தொடருக்கான மெய்ப்பொருள், வள்ளுவர் காலத்திலேயே தமிழரின் வாழ்வியலில் ஊடுருவத் தொடங்கிவிட்ட ஆரியவியலின் திருமணச் சடங்கியல் முறைகளின் மூலம் நேர்ந்துவிட்ட ஏதேனும் பண்பாட்டுச் சீர்கேடுகள் குறித்து இருக்கலாமோ என்ற ஐயம் மனதில் உதயமானது. (நன்றி:சுவி) நான்கு வேதங்கள், உபநிஷத்துக்கள், வேதாந்தம், மனுசாத்திரம் உள்ளிட்ட ஆரிய சாத்திரங்களின் கரைகண்டவரும், காஞ்சி சங்கரமடத்தின் மகாப்பெரியவா அவர்களின் அணுக்கத் தொண்டருமான அக்னிஹோத்திரம் ராமானுஜ தாத்தாச்சாரியார் எழுதிய "எங்கே போகிறது இந்துமதம்" என்னும் நூலில் ஆரியவேதத் திருமண மந்திரங்களின் கீழ்த்தரமான பொருளைக் குறித்து மிக விரிவாக எழுதியுள்ளது நினைவுக்கு வர, அந்நூலை மறுவாசிப்பு செய்தேன். ஆரியவியல் திருமணச் சடங்குகள் குறித்த சமற்கிருத நூற்களில் உள்ள ஆரியவியல் திருமணச் சடங்கியலில் உள்ள ஒரு சமற்கிருத மந்திரம் ஒன்று இங்கே தரப்பட்டுள்ளது. மணமகளுக்கு நான்கு தெய்வங்களைத் திருமணம் செய்விக்கும் ஆரியமந்திரம்! திருமணச் சடங்கின்போது மணப்பெண்ணைத் தூய்மைப்படுத்த(?!?) ஆரியப் பிராமணப் புரோஹிதன் கூறும் ஒரு மந்திரம்:. "சோமஹ ப்ரதமோ விவிதே கந்தர்வ விவிதே உத்ரஹ த்ருதியோ அக்னிஸ்டே பதிஸ தூயஸ்தே மனுஷ்ய ஜாஹ" - ரிக்வேதம் - 10.85.40.41. மணப்பெண்ணான இவளை (புனிதப்படுத்துவதற்காக), திருமணத்தின் முதலாம் நாள் இரவு சோமன் (சந்திரன் என்னும் தெய்வமும்), இரண்டாம் நாள் இரவு கந்தர்வன் (என்னும் தெய்வமும்), மூன்றாம் நாள் இரவு உத்திர தேவன் (என்னும் தெய்வமும்), நான்காம் நாள் இரவு அக்னிதேவன் (என்னும் தெய்வமும்) மணந்து கலந்த பிறகு, ஐந்தாம் நாள் இரவு இவளை மணந்தவனான கணவன் கலக்க வேண்டும் என்பது இம்மந்திரத்தின் விரிவான பொருள். இம்மந்திரத்தில் முக்கியமாக கவனிக்க வேண்டியது கடைசி வரியான "மனுஷ்ய ஜாஹ" என்பதாகும். இக்கடைசி வரிக்கு, "இம்மந்திரத்தில் குறிப்பிட்ட தெய்வங்களெல்லாம், இரவு நேரத்தில், மனிதவடிவில்(பிராமண வடிவில் என்று வாசிக்கவும்) மணப்பெண் தங்கியிருக்கும் தனி அறைக்கு வருவார்கள்." என்று இம்மந்திரங்களுக்கு விளக்கம் தருவதுதான் பதுதான் ஆரியப்பிராமணத் திருமணச் சடங்குகளின் முறைபிறழ்ந்த கயமைத்தனத்தின் உச்சகட்டமாகும். இத்தகைய சடங்கின் மூலம், நான்கு ஆரியப் பிராமணர்கள் ஒருவர் பின் ஒருவராக இந்நான்கு நாட்களில் இரவுப் பொழுதில் 'தெய்வம்' என்னும் பெயரில் வருவதால், அவர்களை மணப்பெண் 'தொழ(?!)வேண்டும்' (ஆரியப் பிராமணனுடன் படுக்கையைப் பகிர்ந்துகொள்ளவேண்டும் என்பதற்கான மறுப்புக் குறியீட்டை மனதில் கொண்டே இங்கு 'தெய்வம் தொழாள்' என்று வள்ளுவர் குறித்திருக்க வேண்டும்) என்ற கொடுவழக்கை திருமணச் சடங்கு என்ற பெயரால், மணப்பெண்ணின் 'நிறை'யை நான்கு ஆரியப் பிராமணர்கள் சூறையாடுவர். மணமகளை விட்டு விலகுமாறு கந்தர்வனிடம் கணவன் கெஞ்சும் மந்திரங்கள்! இம்மந்திரத்துக்குச் சப்பைக்கட்டு கட்டும் ஆரிய அடிவருடித் தமிழர்கள் சிலர் 'பதி' என்றது கணவன் என்ற பொருளில் சொல்லப்படுவது இல்லை; பதி என்றால் பாதுகாவலன் என்பதே பொருள் என்பார்கள். அப்படியானால், "உதீர்ஷ்வாதோ விஷ்வாவஸேர் நம ஸேடா மஹேத்வா அந்யா ப்ரபர்வ்யகும் ஸஞ்ஜாயாம் பத்யா ஸ்குஜ" விஷ்வாவஸ் என்னும் கந்தர்வனே! இந்தப் படுக்கையில் இருந்து எழுவாயாக! உன்னை வணங்கிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன். நீ வேறு கன்னிகையை விரும்புவாயாக! என் மனைவியை அவளுடைய கணவனான என்னுடன் சேர்த்து வைப்பாயாக! என்ற மந்திரத்துக்குப் பொருள்தான் என்ன? "உதீர்ஷ்வாத பதிவதீ ஹ்யேஷா விஷ்வாவஸீந் நமஸ கீர்ப்பீரிடடே அந்யா மிச்ச பித்ரு பதம வ்யக் தாகும் ஸதே பாகோ ஜனுஷா தஸ்ய வித்தி" "இந்தப் படுக்கையில் இருந்து எழுந்திருப்பாயாக! இந்தப் பெண்ணுக்கு கணவன் இருக்கிறான் அல்லவா! விஷ்வாவஸாகிய உன்னை வணங்கிக் கேட்டுக் கொள்கிறோம். தகப்பன் வீட்டில் இருப்பவளும், இதுவரை திருமணம் ஆகாதவளுமான கன்னிகையை நீ விரும்பவாயாக! உன்னுடைய அந்தப் பங்கு பிறவியினால் ஆகிவிட்டது என்று அறிவாயாக!" என்னும் மந்திரத்தின் பொருள்தான் என்ன? பித்தலாட்டப் பொருள் சொல்லும் ஆரியர்கள்! இப்பொழுது சற்றுச் சிந்தித்துப் பாருங்கள்! ஆரியப்பிராமணர்கள் சப்பைக்கட்டு கட்டுவதுபோல, இந்தத் தேவர்கள் மணமகளின் தந்தை ஸ்தானத்தில் இருந்து பாதுகாவலர்களாக இருந்திருந்தால், இவர்களுக்கு மணப்பெண்ணின் படுக்கையில் என்ன வேலை? ஆரியத் தெய்வங்கள் பிராமணர்களின் உருவில் தோன்றுவார்களாம்! சோமன், அக்னி, கந்தர்வன் போன்ற தெய்வங்களை மணமகளின் கணவர்கள் என்றுதான் மந்திரம் சொல்கிறது. இவற்றை விட இழிவானது, மணமகளை முப்பது முக்கோடி தேவர்களுக்கும் மனைவியாக்கி, பின்பு புரோகிதம் சொல்லும் ஆரியப்பிராமணனுக்கு மனைவியாக்கி, இத்தனை கயமைத்தனத்துக்கும் மணமகனின் சம்மதம் பெற்று என்றெல்லாம் ஆரியப் பிராமணர்களின் வேதமந்திரங்கள் முழங்கப்படுகின்றன. இம்மந்திரங்களில் சொல்லப்படும் வேத தெய்வங்கள் அனைவரும் ஆரியப்பிராமணர்கள் உருவில் வருவார்கள் என்னும் பித்தலாட்டம் வேறு! தமிழ் மணமகள் "தெய்வம் தொழாள்!" என்று வள்ளுவர் கூறியதன் காரணம் இதுதான்! இப்பழக்கத்தைக் கண்டு கொதித்துப்போன திருவள்ளுவர், மணமகளான தமிழ்ப் பெண், இத்தகைய ஆரியப் பிராமணத் 'தெய்வம் தொழாள்(புணராள்)"; அவள் தன்னை மனைவியாக ஏற்றுக்கொண்ட 'கொழுநன் (மட்டுமே) தொழுதெழுவாள்'; கணவனுக்கு மனைவியாகக் கிடைத்த இத்தகைய நிறையுடைய பெண்ணரசி, பயன் கருதாது 'சோ'வெனப் பெய்யும் மழைபோன்ற அன்பின் திருவுருவம் (பெய்யெனப் பெய்யும் மழை) என்று போற்றுகின்றார் வள்ளுவர். தெய்வங்களின் பெயரால் நம் பெண்களின் 'நிறை' கெடுக்கும் ஆரியவியல் சடங்கியல்களை உடனே துரத்துங்கள் என்று வள்ளுவர் மறைமொழியாகச் சொன்னதுதான் "தெய்வம் தொழாள்! கொழுநன் தொழுதெழுவாள்!" என்னும் மறைபொருள் பொதிந்த மந்திரமாகும்! அவ்வாறு (தங்களைத்) "தெய்வம் (என்று பொய்யுரைக்கும் ஆரியப் பிராமணர்களைத்) தொழாள்! (தன்னை மட்டுமே மனைவியாக ஏற்றுக்கொண்ட)கொழுநன் தொழுதெழுவாள்! "அத்தகைய பெண்ணே தன் எல்லையற்ற அன்பை கொழுநனுக்கு வரையாது வழங்கும் 'சோ'வெனப் பெய்யும் மழைபோன்ற தேவதை!" என்னும் பொருளில் "பெய்யெனப் பெய்யும் மழை!" என்றும் முழங்கியது இத்திருக்குறள்! இங்கு 'தொழுதல்' என்பது 'கணவனுடன் கலத்தல்' என்னும் சொல்லுக்கான மங்கல வழக்காகவே திருவள்ளுவர் குறித்துள்ளார் என்ற மறைதிறவு (ரகசியம்) சுவி-சோமசுந்தரனார் விளக்கங்களினால் வெளிச்சம் பெற்ற என் சிற்றறிவுக்குப்படுகின்றது. இவ்விடத்தில் வள்ளுவர் 'தெய்வம் தொழாள்' என்ற சொல்லால் குறித்தது 'சாமி'யை அன்று; ஆசாமியான, நயவஞ்சக ஆரியப்பிராமணப் புரோகிதனையே என்பதை விளங்கிக்கொள்ள வேண்டும். திருமணச்சடங்கு என்ற பெயராலும், தெய்வம் என்ற பெயராலும் ஆரியப்பிராமணர்கள் நடத்திவந்த அடாவடித்தனத்தை எதிர்த்தே நேர்மறையில் இக்குறள் எழுதப்பட்டது என்பதை எண்ணும்போதுதான் வள்ளுவர் தந்த இமாலயப் பங்களிப்பின் உயரம் விளங்குகின்றது! சமற்கிருத வேதமந்திரத்தில் சொல்லப்பட்டவாறு, இத்தகைய பண்பாட்டுச் சீரழிவுகளைத் தமிழகத்தில் ஆரியர்கள் நிகழ்த்தியிருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆனால், பெரும்பான்மையான தமிழர்கள் அறியாத ஆரியமொழியில் கீழ்த்தரமான பொருள்கொண்ட மந்திரங்கள் மறைவாக உள்ளன. இத்தகைய கீழ்த்தரமான செயல்களைச் செய்ய ஆரியர்கள் முனைந்திருப்பார்களேயானால், புலியையே முறத்தால் அடித்துத் துரத்திய தமிழச்சிகள் கொடுக்கும் அடிதாங்க முடியாமல் என்றோ தமிழகத்தைவிட்டு ஓடியிருப்பார்கள். தமிழர்கள் அனைவரும் சூத்திரர்கள் என்று ஆரியர்கள் சொல்வதால், தமிழர்களுக்கு வேதக் கல்வி மறுக்கப்பட்டது. கீழ்த்தரமான செயல்களைப் புரியுமாறு கூறும் சமற்கிருத திருமணச் சடங்கியல் வேதமந்திரங்களுக்குப் பொருள் அறியாமல், 'வேதம் நல்லது' என்ற நம்பிக்கையில் ஏற்றுக்கொண்ட தமிழர்களுக்கு, மறைபொருளாக 'தெய்வம் தொழாள்; கொழுநன் தொழுதெழுவாள்" என்று வள்ளுவர் கூறியுள்ளார் என்பது தெளிவு. திருவள்ளுவர் ஏன் ஆரியவியலை வெளிப்படையாக எதிர்க்கவில்லை? ஒருவேளை திருவள்ளுவர் ஆரியவியல் சடங்கியல்களுக்கு எதிரான கருத்துக்களை வெளிப்படையாகக் கூறியிருந்தால், திருக்குறளே இவ்வுலகில் இல்லாமல் செய்திருப்பர் ஆரியப் பிராமணர்கள். மன்னர்களிடம் அவர்களுக்கிருந்த எல்லையற்ற செல்வாக்கு அதைச் சாதித்து இருக்கும். திருக்குறளைச் செரித்து விழுங்க ஆரியர் முயல்வது ஏன்? எங்கும் ஆரியச் சடங்கியல்களை நேராக மறுக்காமல், மறைபொருளாக, ஆரியவியலுக்கு மாறான கருத்துக்களை நேர்மறை குறட்பாக்களில் அமைத்த வள்ளுவரின் கூரிய அறிவார்ந்த தொலைநோக்கு வியக்கத்தக்கது. இமாலய அளவுக்கு மாண்பில் உயர்ந்த உலகப்பொதுமறையான திருக்குறளை மறுக்க முடியாததால், திருக்குறளுக்கு, ஆரியவியல் பொருள் திணித்துச் செரித்து விழுங்க வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு ஆரியர்கள் உள்ளாகியிருக்கிறார்கள். திருப்பதியில் லட்டுக்குப் பதிலாக ஆந்திர முதல்வர் சந்திரபாபு நாயுடு கேசரி போட்டார் என்று ஒருவனை முட்டாளாக்கும் நகைச்சுவையை ரசிக்கும் தமிழ் உள்ளங்களுக்கு, பரிமேல்அழகர்களும், நாகசாமிகளும் ஏன் திருக்குறளை ஆரிய சாத்திரங்களின் சுருங்கிய வடிவம் என்று நிலைநிறுத்தப் போராடுகிறார்கள் என்பது இப்போது நன்கு விளங்கும். ஆரிய வேதமந்திரங்கள் ஓதி திருமணம் செய்விப்பது எத்துணை அவமானமான செயல்! நம் பெண்களை அவமானப்படுத்தும் சமற்கிருத ஆரிய வேதமந்திரங்களின் பொருள் அறியாமல் நாம் மகிழ்ச்சியுடன் இம்மந்திரங்களைப் பெருமையுடன் ஓதி, திருமணம் செய்விப்பது எத்துணை மானக்கேடான செயல் என்பதை இனியாவது உணர்வோம்! எத்தனை நூற்றாண்டுகளாக, நம்மை முட்டாளாக்கியிருக்கும் ஆரியச் சடங்கியல் அவமானத்திலிருந்து வள்ளுவர்வழி பற்றி, விரைந்து விடுதலை அடைவோம். காற்றில் பறக்கும் உச்சநீதிமன்றத் தீர்ப்பு! உச்ச நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பின்படி பெண்களை சபரிமலைக் கோவிலுக்குள் அனுமதிப்போம், தீர்ப்பை நிச்சயம் நடைமுறைப்படுத்துவோம் என்று கூறிவிட்டு, மற்ற அரசியல்வாதிகளுடன் கைகோர்த்துக்கொண்டு மதவாதிகள் அரங்கேற்றிய பெண்களுக்கெதிரான வன்முறையை முறியடிக்க இயலாமல் கேரள அரசு விழி பிதுங்குமானால், பண்டைக்கால ஆரியப் பிராமணர்களின் மதவாதக் கொடுங்கோன்மை எப்படி இருந்திருக்கும் என்பதை ஊகித்து உணரலாம். அரசியல்வாதிகளுக்குப் பெண்கள் பொது எதிரிகள்! மதவாத அரசியல்வாதிகளுக்கும், மதச்சார்பற்ற பொதுவுடைமை அரசியல்வாதிகளுக்கும் பெண்கள் பொது எதிரிகள் என்பதை மக்களவை, மாநிலங்களவைகளில் பெண்களுக்கான தனி இட ஒதுக்கீடில் இவர்கள் அனைவரும் சேர்ந்து ஆடிய நாடகத்தில் இருந்து வெட்ட வெளிச்சமாகியது. பரசுராமன் பூமியில் பெண்கள் தீண்டத்தகாதவர்கள்! இப்போது சபரிமலை வழிபாட்டுரிமையை பெண்களுக்கு மறுக்கும் மதவாதிகளுடன், பொதுவுடமைவாதிகள் கைகோர்த்துக்கொண்டு நடத்திய நாடகம், இவர்கள் அனைவருக்கும் பெண்கள் பொது எதிரிகள் என்பது மீண்டும் நிறுவப்பட்டுள்ளது. பெண்களை அவமதிக்கும் ஆரியர்கள்! மாதவிலக்கு வரு பெண்கள் தூய்மையற்றவர்கள், நைஷ்டிக பிரமச்சாரியான சுவாமி ஐயப்பனின் பிரமச்சரியம் இப்பெண்களைக் கோவிலுக்குள் அனுமதித்தால் திருக்கோயில் களங்கப்பட்டுவிடும் என்று கூக்குரலிடும் பரசுராமன் வாரிசுகள் என்று தங்களை அழைத்துக்கொள்ளும் ஆரியபிராமண நம்பூதிரிகளிடம் மண்டியிடும் கேரள அரசின் இரட்டைவேடம் அம்பலமாகியது. நைஷ்டிக பிரமச்சாரியான அனுமனைப் பெண்கள் இனி வணங்கக்கூடாது என இனி ஆரியப்பிராமணர்கள் உத்தரவு இடலாம்! இனி, இன்னொரு நைஷ்டிகப் பிரமச்சாரியான அனுமன் கோவிலிலும் விரைவில் மாதவிலக்கு வரும் பெண்களை அனுமதிக்கப் போவதில்லை என்ற புதிய முடிவை ஆரியப் பிராமணர்கள் எடுக்கலாம். சிவன் கோயிலிலும், பெருமாள் கோயிலிலும் உள்ள தூண்களில் காட்சிதரும் நைஷ்டிக பிரமச்சாரியான அனுமன் சிலைகளை, வாஞ்சையோடு வெண்ணெய் சார்த்தி, வலம்வந்து வணங்கும் பெண் பக்தர்கள், இனி அத்தூண்கள் அருகில் செல்ல அநுமதிக்கப்பட மாட்டார்கள் என்னும் அறிவிப்பை ஆரியப் பிராமணர்கள் உலக நலம்கருதி எந்நேரமும் அறிவிக்கலாம்! 'மார்புக்கச்சை' அணிய வரி விதித்த வன்கொடுமை ஆரிய நம்பூதிரிகள்! கடந்த ஆயிரம் ஆண்டுகளில், ஆரிய நம்பூதிரிப் பிராமணர்கள், திருவாங்கூர் மன்னர்களை, பத்மநாபக் கடவுளின் தாசன், மன்னன் இல்லை என்று அறிவித்து, கடவுளின் சார்பாகச் சொல்லுவதாகக் கூறி, நம்பூதிரிகள் மன்னனை ஆட்டிப்படைத்து நாட்டை ஆண்டனர். ஆரிய நம்பூதிரிகளே அரசை வலியுறுத்தி, ஏனைய பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தைச் சார்ந்த பெண்களிடம் 'மார்புக்கச்சு அணிந்துகொள்ள' வரிவிதித்து வன்கொடுமை செய்தனர். ஆரிய நம்பூதிரிகளின் வன்கொடுமையை எதிர்த்துப் போராடிய நாஞ்ஜெலா! இவ்வரி, அப்பெண்களின் மார்பகங்களின் அளவுகளைப் பொருத்து விதிக்கப்பட்டது. கேரளத்தின் ஆலப்புழையைச் சார்ந்த நாஞ்ஜெலா என்ற பெண்ணிடம் அடாவடியாக இருமடங்கு 'முலைவரி' வசூலிக்க வந்த திருவாங்கூர் அரசின் வரிவசூலிப்பவர்களிடம், தனது இரு மார்பகங்களையும் கத்தியால் அறுத்துக் கொடுத்துவிட்டு, உயிரை விட்டார். இச்சம்பவம் சேர்த்தலா என்னும் ஊரின் அருகே நடந்து நூறு ஆண்டுகளைக் கடந்துவிட்டன. அவ்வூர் மக்கள் இச்சம்பவம் நடந்த இடத்தை 'முலைச்சிப் பரம்பு அல்லது முலைச்சிபுரம்' என்றழைத்தனர். (காண்க காணொளி: https://www.youtube.com/watch?v=2hVwuToW-Y0 https://www.youtube.com/watch?v=NU44GI2l11Y). செல்வாக்குமிக்க ஆரியப் பிராமணர்கள், இப்பெயரை மாற்றிவிட்டார்கள்; இச்சம்பவம் வரலாற்று நூலில் இடம்பெறாமலும் பார்த்துக்கொண்டார்கள். கேரளாவில் ஸ்ரீநாராயணகுருவும், தமிழ்நாட்டில் அய்யா வைகுண்டரும் வீறுகொண்டு போராடி இம்முறையை ஒழித்தனர். ஆரிய நம்பூதிரிகளின் சபரிமலை நாடகம்! 'பெண்கள் சபரிமலை சுவாமி ஐயப்பனைத் தரிசிக்கலாம்' என்ற உச்சநீதிமன்றத் தீர்ப்பை அவமதித்து, கோயிலைப் பூட்டுவோம் என்று மிரட்டிய ஆரிய நம்பூதிரிப் பிராமணர்களின் சங்கம், இப்போது கேரள அரசை மண்டியிட வைத்ததோடு நில்லாமல், 'மறுசீராய்வு மனு'வையும் உச்சநீதிமன்றத்தில் சமர்ப்பித்துள்ளது. திருமேனி என்னும் வெறும்மேனி அடாவடிகள்! அக்கால கட்டங்களில், திருமேனி என்றழைக்கப்படும் நம்பூதிரியின் முன்பு, பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட இனங்களைச் சார்ந்த பெண்கள் மார்பகங்களைக் காட்டிக்கொண்டுதான் நிற்கவேண்டும். மார்பை மறைத்து நின்றால், நம்பூதிரிகளின் திருமேனியை அவமதித்ததாகக் கருதப்பட்டு, கொடும் தண்டனைகள் விதிக்கப்பட்டன. ஆரிய நம்பூதிரிப் பிராமணன் தான் விரும்பிய பெண்ணை அடையலாம்; அப்பெண்ணின் கணவன் தன் இல்லத்துக்கு வந்த நம்பூதிரியின் செருப்புக்குக் காவலாக இருக்கவேண்டும். நம்பூதிரி இல்லம்விட்டு நீங்கிய பிறகே, அப்பெண்ணின் கணவன் வீட்டுக்குள் செல்ல இயலும் என்ற விதியையும் உருவாக்கினார்கள். திருமேனிகளின் 'தெய்வசம்பந்தம்'! இம்முறைக்குத் 'தெய்வசம்பந்தம்' என்ற பெயரும் கொடுக்கப்பட்டது. ஒரு பெண்ணுக்கு எத்தனை தெய்வசம்பந்தம் உள்ளது என்பதைப் பொருத்து, அப்பெண்ணின் கணவனுக்குப் பெருமை என்றும் மூளைச்சலவை செய்தனர் ஆரிய நம்பூதிரிகள். இவை அனைத்தும் சநாதன தருமத்தை நிலை நிறுத்துவதற்காகவே என்று சாதித்தனர் ஆரியப் பிராமண நம்பூதிரிகள்! கேரள ஆரிய நம்பூதிரிகளின் பாலியல் கொடுமைகளிலிருந்து தப்பிக்கவே பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் வேற்று மதங்களுக்குப் பெருமளவில் மாறினார்கள். சுவாமி விவேகானந்தா பெண்களை அவமானப்படுத்தும் கேரளத்தைக் கண்டு, "பைத்தியக்காரர்களின் கூடாரம்" என்று மனம் கொதித்துச் சாபமிட்டார். அடிமைகளைக் கட்டுப்படுத்துவதைவிட எளிதானது, மூளைச்சலவை அவர்களை செய்வதுதான் என்ற தந்திரத்தை ஆரியப் பிராமணர்கள் கடைப்பிடித்து வருகிறார்கள். பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட, மலைவாழ் பெண்களை மூளைச்சலவை செய்த ஆரிய நம்பூதிரிகள்! பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பைச்சார்ந்த பெண்களை மூளைச்சலவை செய்து, அவர்களைகொண்டே, "மாதவிடாய்வரும் 10-50 வயதுக்கு உட்பட்ட பெண்கள் சபரிமலைக்கு வந்தால், ஆகமக் கோவிலான சபரிமலை ஐயப்பன் கோவிலின் தூய்மை கெடும், நைஷ்டிக பிரம்மச்சாரியான சுவாமி ஐயப்பனின் பிரம்மச்சரியம் கெடும்" என்று தொலைகாட்சி விவாதங்களில் ஆவேசமாகப் பேச வைக்கிறார்கள் ஆரியப் பிராமண நம்பூதிரிகள். பெண்கள் கோவிலுக்குள் அனுமதிப்பதை எதிர்த்து நடைபெற்ற போராட்டத்தில் கலந்துகொண்ட பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட மலைவாழ் பெண்களும் இதே கருத்தை ஆவேசமாகக் கூறுகின்றனர். (தொலைக்காட்சி விவாதத்தில் கலந்துகொண்ட மதவாதிகள் சிலர் கூறியதுபோல், சபரிமலை ஐயப்பன் கோவில் ஆகமக்கோயில் அன்று; 'தாந்த்ரீகம்' என்னும் முறைக்கு உட்பட்டது. ஆகம விதிகளின்படி, எந்த ஒரு ஆரியப் பிராமணரும் திருக்கோயில் பூசகராக முடியாது என்பதை அறிதல் நலம்.) சநாதன தர்மத்தின் உண்மையான நிறத்தை அறிவோம்! 'தாழ்த்தப்பட்ட, பிறபடுத்தப்பட்ட பெண்களுக்கு, சநாதன தருமத்தின் பெயரால் 'முலைவரி' விதித்து வன்கொடுமை செய்த திருவாங்கூர் அரச குடும்பத்தைச் சார்ந்த திருவாங்கூர் அரசியார், சபரிமலையில் பெண்கள் நுழைவது "சநாதன தர்மத்துக்கு விடுக்கப்பட்ட சவால்" என்று இந்நாளில் கூறுவது "இந்தியக் குடியரசின் இறையாண்மைக்கும், பெண்களின் தன்மானத்திற்கும் விடுக்கப்பட்ட சவால்" என்பதைக் கேரள மக்கள் உணரவில்லை என்பது கவலைக்குரியது. தமிழக ஆகமக்கோயில்களில் ஆரியப்பிராமணர்கள் பூசைசெய்ய இயலாது! தமிழக 'ஆகமக் கோவில்'களில் ஆரியப்பார்ப்பனர்கள் பூசைசெய்வது ஆகமவிதிகளுக்குப் புறம்பானது என்பதை, திருமூலர் அருளிய தமிழாகமத் திருமுறையான 'திருமந்திரம்' தெளிவாகக் குறிப்பிடுகின்றது. தமிழ்நாட்டில் 'பார்ப்பனர்' என்ற சொல், திருக்கோயில் பூசகர்களான, சிவாச்சாரியார்கள், பட்டாச்சாரியர்கள் என்றழைக்கப்படும் ஆதித்தமிழர்களைக மட்டுமே குறிக்கும். ஆரியப் பிராமணர்களைத் திருமூலர் "பேர்கொண்ட பார்ப்பான்' என்றழைத்தார். இச்சொல்லின் பொருள், ஆரியப்பிராமணர்கள் பார்ப்பனர்கள் அல்லர்; ஆயினும், திருக்கோயில் பூசனை செய்வதன்மூலம், ஆன்மீகத்தலைமையைக் கைப்பற்றிவிடலாம் என்னும் பேராசையோடு, ஆரியப்பிராமணர்கள் தங்களையும் "பார்ப்பனர்கள்" என்று அழைக்கத் துணிந்தனர். இத்தகைய ஆரியப் பிராமணர்களைத் திருக்கோயில் பூசனை செய்ய அனுமதித்தால், போர்புரிந்து நாட்டைக்காக்கும் வேந்தர்களுக்குப் பொல்லாத வியாதி வரும்; நாட்டில் பெரும் பஞ்சம் வந்து சேரும் என்று சிவபெருமானின் அருள்பெற்ற நந்தியம்பெருமான் ஆராய்ந்து உரைத்துள்ளான். எனவே அத்தகைய தவறுகளைத் தவிர்க்கவேண்டும் என்பது திருமூலர் அருளிய பத்தாம் திருமுறையாம் திருமந்திரம் ஆய்ந்து சொல்கின்றது. பேர்கொண்ட பார்ப்பான் பிரான்தன்னை அர்ச்சித்தால் போர்கொண்ட வேந்தர்க்குப் பொல்லா வியாதியாம் பார்கொண்ட நாட்டுக்குப் பஞ்சமுமாம் என்றே சீர்க்கொண்ட நந்தி தெரிந்து உரைத்தானே. : திருமந்திரம்-519. திருமூலர் போன்ற தமிழ்ப் பண்பாட்டுப் புரவலர்களின் வழிகாட்டுதல் மூலம் தமிழகக் கோயில்களும், தமிழர்களும் ஆரியப் பிராமணர்களின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் சிக்கி அடிமைபடாமல் தப்பிவிட்டனர். எனவே, நம் அண்டை மாநிலமான கேரளம்போல அல்லாமல், தமிழக சமூக அரசியல், ஆரியப்பார்ப்பனர்களின் தாக்கத்தில் சில-பல மாற்றங்களைச் சந்தித்திருந்தாலும், தமிழ்நாட்டில் வந்தேறிய ஆரியப்பார்ப்பனர்களால் செல்வாக்குடன் வாழ முடிந்ததே தவிர, தமிழர்களை முழுமையாக அடிமைகொள்ள இயலவில்லை. 'மனுசாத்திரம் மற்றும் திருக்குறள் பார்வையில் பெண்ணியம்' குறித்து அடுத்த கட்டுரையில் இன்னும் தொடர்வோம்! வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

பெண்ணியம்: பெய்யெனப் பெய்யும் மழை! - குறள் ஆய்வு-7, பகுதி-1 பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்கா"ரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் திருக்குறள் 'உலக ஆண்களுக்கான பொதுமறை'யா? "'உலகப் பொதுமறை' என்று நாம் பீற்றிக் கொள்ளும் திருக்குறளும் பெண்களுக்கு என்று வரும்போது 'கற்பு' என்ற பெயரால் ஆணுக்குப் பெண்ணை அடிமையாக வைக்கும் ஆணாதிக்கச் சமுதாயத்தின் குரலாகவே வெளிப்படுகிறது! திருக்குறளை 'உலக ஆண்களுக்கான பொதுமறை' என்பதே சரி!" என்று படபடத்தார் நண்பர். "என்னாச்சு! காலையிலேயே வள்ளுவரை வம்புக்கு இழுக்கிறாய்!", என்றேன் சிரித்துக்கொண்டே. திருக்குறள் அறிவுக்குப் பொருந்தாத பெண்ணடிமை பேசும் நூலா? "பின்னென்னப்பா! பெண்ணுக்கெதிரா அறிவுக்குப் பொருந்தாத கருத்தையெல்லாம் திருக்குறள் சொல்றதால மட்டும் எப்பிடி ஏத்துக்கிறது?" என்று கேள்விக்கணை தொடுத்தார் நண்பர். "என்னென்னு சொன்னாத்தானே அது அறிவுக்குப் பொருந்துறதா இல்லையான்னு சொல்ல முடியும்? மொதல்ல எதவைச்சு சொல்றேன்னு சொல்லு!", என்றேன் சலிப்புடன். "தெய்வம் தொழாள்! கொழுநன் தொழுதெழுவாள்! பெய்யெனப் பெய்யும் மழை! -ன்னுட்டு வள்ளுவர் சொல்லலாமா?" என்றார் நண்பர்! "ஏன்? இந்தக் குறள்-ல என்ன தப்புக் கண்டுபிடிச்சே?" என்றேன் நான். "நீயும் இந்த ஆணாதிக்க சமூகத்தோட கைத்தடிதானே! வேற எப்படிப் பேசுவ?", என்றார் கோபமாக! "இப்பவும் சொல்றேன், தப்பு என்னன்னு மொதல்ல சொல்லுப்பா!" என்றேன் மீண்டும். "என்னக் கடுப்படிக்கிறதே ஒன்னோட வேல! வேறென்ன சொல்லுவ நீ? நாம்போறேன்!" என்று எழுந்தார் நண்பர். "இப்ப என்ன சொல்லிட்டேன்னு கோவிச்சுட்டுப் போற? குறள் சொன்னியே தவிர பொருள் சொல்லலியே! பொருள் சொன்னாத்தான எனக்குப் புரியும்!" என்றேன் நான். கணவனை மட்டுமே தொழும் பெண் 'பெய்' என்றால் மழை பெய்யுமா? "பரிமேழகர் தொடங்கி பேராசிரியர் சாலமன் பாப்பையா வர எல்லோரும் சொன்ன பொருளை மறுபடியும் இப்பச் சொல்றேன்! கேளு!" என்ற நண்பர் மொபைல்ல கூகுளத் தட்டிக் காட்டினார்: " மணக்குடவர்(சமணர்) உரை: தெய்வத்தைத் தெய்வமென்று தொழாளாய், எல்லாத் தெய்வமுந் தன்கணவனென்றே கருதி, அவனை நாடோறுந் தொழுதெழுமவள் பெய்யென்று சொல்ல மழை பெய்யும். பரிமேலழகர்(வைணவர்) உரை: தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுது எழுவாள் பெய்என - பிற தெய்வம் தொழாது தன் தெய்வம் ஆகிய கொழுநனைத் தொழாநின்று துயிலெழுவாள் 'பெய்' என்று சொல்ல; மழை பெய்யும்-மழை பெய்யும். (தெய்வம் தொழுதற்கு மனம் தெளிவது துயிலெழும் காலத்தாகலின், 'தொழுது எழுவாள்' என்றார். 'தொழாநின்று' என்பது, 'தொழுது' எனத் திரிந்து நின்றது. தெய்வம்ந்தான் ஏவல் செய்யும் என்பதாகும். இதனால் கற்புடையவளது ஆற்றல் கூறப்பட்டது.). கலைஞர் மு.கருணாநிதி(கடவுள் மறுப்பாளர்) உரை: கணவன் வாக்கினைக் கடவுள் வாக்கினை விட மேலானதாகக் கருதி அவனையே தொழுதிடும் மனைவி பெய் என ஆணையிட்டவுடன் அஞ்சி நடுங்கிப் பெய்கின்ற மழையைப் போலத் தன்னை அடிமையாக எண்ணிக் கொள்பவளாவாள். மு.வரதராசனார்(தமிழறிஞர்) உரை: வேறு தெய்வம் தொழாதவளாய்த் தன் கணவனையே தெய்வமாகக் கொண்டு தொழுது துயிலெழுகின்றவள் பெய் என்றால் மழை பெய்யும்!. சாலமன் பாப்பையா(தமிழறிஞர்) உரை: பிற தெய்வங்களைத் தொழாமல் கணவனையே தெய்வமாகத் தொழுது வாழும் மனைவி, பெய் என்று சொன்னால் மழை பெய்யும். திருக்குறளார் வீ. முனிசாமி உரை: தெய்வத்தினைத் தொழுதாதவளாகிக் கணவனைத் தொழுது துயில்விட்டு எழுபவள் 'பெய்' என்று சொல்ல மழை பெய்யும்." "இப்ப என்ன சொல்ல வர்ற?" என்றேன் நான். பெண்ணடிமைத்தனமான உரை எழுதிய உரையாசிரியர்கள்! "இக்குறளுக்கு, சமணரான மணக்குடவர், வைணவரான பரிமேலழகர், கடவுள் மறுப்புக் கொள்கையாளரான கலைஞர், தமிழறிஞர்கள் மு.வ., சாலமன் பாப்பையா உள்ளிட்ட பல அறிவாளிகளும் சொல்லும் பொருள் பெண்ணடிமைத்தனமான கருத்தில்லாமல் வேறென்ன?", என்று கொதித்தார் நண்பர். "திருவள்ளுவர் அப்படிச் சொல்றாரா என்பதுதான் என்னோட கேள்வி" என்றேன் நான் சலனமில்லாமல். "விதண்டாவாதம் பண்ணனும்னா எப்பிடி வேணா பேசலாம். திருவள்ளுவர் திருக்குறள் எழுதுனாரே தவிர திருக்குறளுக்கு உரை எழுதலன்னு உனக்குத் தெரியாதா? உரையாசிரியர்கள் எழுதுனத வைச்சித்தான் நாம பொருள் சொல்ல முடியுமே தவிர நாமளா எத வேணாச் சொல்றதுன்னு ஆரம்பிச்சா அதுக்கு முடிவே இல்ல!" என்றார் நண்பர் கோபமாக. மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு! "இந்த மாதிரி சூழ்நிலைகள் வரும்னு வள்ளுவருக்கே தெரியும்பா! அதான் உரையாசிரியர்கள் உதவி தேவைப்படாத இரண்டு குறட்பாக்களை நமக்காக எழுதிவைச்சிட்டுப் போயிருக்காரு வள்ளுவர். எப்பொருள் எத்தன்மைத் தாயினும் அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு. - குறள் 355 எப்பொருள் யார்யார்வாய்க் கேட்பினும் அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்ப தறிவு. - குறள் 423 இந்த இரண்டு குறட்பாக்களும் நேரடியா சொல்ற பொருள் ஒண்ணுதான். ஒன்றைக் குறித்து அறிவுக்குச் சரி என்று படவில்லை என்று தோன்றினால், சொல்பவர் மிகப்பெரிய ஆளாச்சே என்றோ, சொல்லப்படும் பொருளின் தன்மை எப்படியிருக்கின்றது என்றோ மயங்க வேண்டாம்! உன் அறிவைச் செலுத்தி, அதன் மெய்ப்பொருளைக் கண்டுகொள்! அப்படிக் காண்பதுதான் அறிவு என்று வள்ளுவர் வெளிப்படையாகச் சொல்லியிருக்கிறார் அல்லவா? அதன்படி சிந்திப்போமே!" என்றேன் நான். வேர்களைத் தேடி... "என்னமோ நாம பெரிய தமிழறிஞர்கள்-னு நெனப்பா? நடக்குறதப் பேசப்பா" என்றார் நண்பர் வெறுப்புடன். "நாம தமிழறிஞர்கள் இல்லதான்! அதுக்காக ஏற்கனவே மழையைப் பற்றி உவமை சொன்ன சங்கப்பாடல்கள் ஏதாச்சும் இருக்கான்னு தேடிப் பாக்கலாம்ல", என்றேன் நாம் நம்பிக்கையுடன். "ஆயிரம் ஆண்டுகளா அறிஞர்கள் தேடாததா!. இதெல்லாம் சரிப்பட்டு வராது!" என்றார் நண்பர். "அதென்னெப்பா! 'இவன் அதுக்குச் சரிப்பட மாட்டான்-ங்கற வடிவேல் ஜோக்-மாதிரி பேசற! கொஞ்சந்தா யோசியேன்!", என்றேன் நான். பாரியும் மாரியும்! "சரிப்பா! பத்தாங்கிளாஸ்-ல எங்க தமிழ் சார் சொன்ன பாரி பாரி என்று-ன்னு ஒரு கபிலர் பாட்டு நெனவுல இருக்கு! அதுல பாரிய மழைக்கு உவமிச்சு சொல்லியிருக்குன்னு நினைக்கிறேன்! அதச் சொல்றேன் கேளு!" என்ற நண்பர், "பாரி பாரி என்றுபல ஏத்தி ஒருவற் புகழ்வர் செந்நாப் புலவர் பாரி ஒருவனும் அல்லன் மாரியும் உண்டுஈண்டு உலகு புரப்பதுவே - புறநானூறு:13 134 கபிலர். இதன் பொருள், “பாரி பாரி என்று கூறி அவனுடைய பலவகைப்பட்ட புகழையும் வாழ்த்திச் சிறந்த புலமை மிக்க புலவர் அவன் ஒருவனையே போற்றுவர். பாரி ஒருவனே பெரிய வள்ளல் தன்மை உடையவன் அல்லன்; இவ்வுலகைப் பாதுகாப்பதற்கு மாரியும்(மழையும்) இருக்கின்றது.” பாரியின் கொடைமடம்! மேகத்தைப் போன்றவன் பாரின்னுட்டு நேராகக் கூறாமல், மறைமுகமாகக் கூறிய சங்கப்புலவர் கபிலரின் உத்தி நினைதற்குரியது. எந்தப் பயனும் கருதாமல் பொழியும் மழையின்(மாரியின்) இயல்பு போலப் பாரியும் பயன்கருதாக் கொடை சுரந்து உலகு உயிர் பேணும் இயல்பு உடையவன் என்பதால் பாரியை, மடத்தனமாகக் கொடையளிப்பவன் என்ற பொருளில் "பாரியின் கொடைமடம்" என்று சொல்லுவார்கள் என்றும் எங்கள் தமிழாசான் சொல்லியது இப்ப நினைவுக்கு வருகிறது", என்றார் நண்பர். இறைவனின் கருணையைப்போன்ற பாரியின் கருணை! ஆகா! என்ன அருமையான பாடல். எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல், வறியவரின் துன்பம் நீக்கவேண்டும் என்னும் கருணை ஒன்றினால் மட்டுமே கொடை பொழிந்த பாரியை மாரிக்கு (மழைக்கு) ஒப்பாகப் புகழ்ந்து பாடிய கபிலரின் பாடலுக்கு முற்றிலும் தகுதியுடையவன்தான் பாரி. நாடு ஆண்ட பாரியின் கருணையும், இறைவனின் கருணையைப்போல சிறப்பானதுதான். பக்தி நிலையில் நின்ற அருளாளர்கள் இறைவன்பால் கொண்ட அன்பு, இறைவன் உயிர்களிடம் காட்டும் வரம்பிலாத கருணையை விஞ்சும் வகையில் இருந்ததைத் பின்வரும் திருவாசகம் உணர்த்துகின்றது. உற்றாரை யான் வேண்டேன்; ஊர் வேண்டேன்; பேர் வேண்டேன்; கற்றாரை யான் வேண்டேன்; கற்பனவும் இனி அமையும்; குற்றாலத்து அமர்ந்து உறையும் கூத்தா! உன் குரை கழற்கே, கற்றாவின் மனம் போல, கசிந்து, உருக வேண்டுவனே! - திருவாசகம்: திருப்புலம்பல்:3 இறைவா! கன்றை ஈன்ற பசுவின் மனம் எவ்வாறு தான் ஈன்ற கன்றினை நினைந்து பால் சுரக்குமோ, அதுபோல, சிலம்பொலி ஒலிக்கின்ற நினது திருவடிகளின்பால் எனக்கு அன்பு சுரக்குமாறு அருள் தருக! என்னும் பொருளில் "கற்றாவின் மனம்போலக் கசிந்துருக வேண்டுவனே!" என்கிறார். ஏன் கற்றாவின் மனம் போல, கசிந்து, உருக வேண்டுகின்றார்? இங்கு ஏன் குழந்தையைப் பெற்ற தாயின் மனத்தை உவமையாகக் காட்டாமல், கன்றை ஈன்ற பசுவின் மனத்தை உவமிக்கிறார் என்பது சிந்தனைக்குரியது. தான் ஈன்ற குழந்தைக்குப் பாலூட்டும் தாய்க்குக் கூட, தன் முதுமைக்காலத்தில் அக்குழந்தை தன்னைப் போற்றிப் பாதுகாக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பு ஒருவேளை இருக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால், கன்றை ஈன்ற பசுவுக்கு அத்தகைய எதிர்பார்ப்பு எதுவும் இருக்க வாய்ப்பே இல்லை. ஆதலால்தான் "கற்றாவின் மனம்போல" என்று வேண்டுகிறார் மணிவாசகப் பெருமான். கூடும் அன்பினிற் கும்பிடல்! சேக்கிழார் பெருமானோ, "கூடும் அன்பினில் கும்பிடலே அன்றி வீடும் வேண்டா விறலின் விளங்கினார்" - பெரியபுராணம்: 1.4.8:(3-4) என்கின்றார். "திருக்கூட்டத்து அடியார்கள், இறைவன்பால் கொண்ட அன்பு ஒன்றினால் மட்டுமே இறைவனைக் கும்பிடும் பிறப்பே போதும் என்று விரும்புவார்களே அன்றி, இறைவனை வழிபட்டால் கிடைக்கும் மிக உயர்ந்த பயனான பிறவித்துன்பத்திலிருந்து விடுபடும் 'வீடுபேறு' என்னும் உயர்ந்த நிலைத்த இடம் கூட தமக்கு வேண்டும் என்று விரும்பாத இயல்புடையவர்கள்" என்கிறார் சேக்கிழார் பெருமான். கூடும் அன்பினிற் கும்பிடல் என்பது - "குனித்த புருவமும், கொவ்வைச் செவ்வாயில் குமிழ் சிரிப்பும், பனித்த சடையும், பவளம்போல் மேனியில் பால் வெண்ணீறும், இனித்தமுடன் எடுத்த பொற்பாதமும், காணப் பெற்றால், மனித்தப் பிறவியும் வேண்டுவதே இந்த மாநிலத்தே" என்று அப்பர் சுவாமிகள் அருளியதும். “நின் திருவடிக்காம் பவமே அருளு கண்டாய்“ என்று மாணிக்கவாசக சுவாமிகள் விண்ணப்பித்ததும், “கும்பிடப் பெற்று மண்ணிலே வந்த பிறவியே எனக்கு வாலிதாம் இன்பமாம்“ என்று இறைவனின் தோழர் சுந்தரமூர்த்தி நாயனார் வேண்டியதும் "ஆடும் பரிவேல் அணிசேவல் எனப் பாடும் பணியே பணியாய் அருள்வாய்" என்று அருணகிரிநாதர் கந்தர் அநுபூதியில் வேண்டியதும் “பச்சை மாமலை போல் மேனி! பவளவாய் கமலச் செங்கண்! அச்சுதா! அமரர் ஏறே! ஆயர்தம் கொழுந்தே! என்னும் இச்சுவை தவிர, யான் போய் இந்திரலோகம் ஆளும் அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன்! அரங்கமா நகருளானே.” என்று தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார் திருவரங்கன்பால் அன்பு மேலீட்டால் கதறியதும் "கூடும் அன்பினில் கும்பிடல்" என்பதே. கணவன்பால் மனைவி கொள்ளும் தூய அன்பு! கணவன்பால் மனைவி கொண்ட அன்பும், திருக்கூட்டத்து அடியார்கள் அடியார்கள் இறைவன்பால் கொண்ட அன்புபோல, எத்தகைய எதிர்பார்ப்பும் இல்லாத தூய அன்பாகும் என்பதையே "தெய்வம் தொழாள்! கொழுநன் தொழுதெழுவாள்" என்ற சொற்றொடர் விளக்குகிறது! பெய்யெனப் பெய்யும் மழை"யாய்ப் பொழியும் மனைவியின் பயன் கருதா அன்பு மழை! 'களர்நிலம், பாலைநிலம், நன்செய் விளைநிலம், புன்செய் விளைநிலம் என்ற வேறுபாடெல்லாம் பார்க்காமல் "பெய்யெனப் பெய்யும் மழை" போல், கணவனிடம் மனைவி செலுத்தும் அன்பு, களர்நிலத்தில், பாலைவனத்தில் பெய்தால் வீணாகிவிடுமோ என்றெல்லாம் கவலைப்படாமல் "பெய்யெனப் பெய்யும் மழை"போல், பயன் கருதாமல் பொழியும் அன்பு மழையாகும் என்பதே பொருளாக இருக்க வேண்டும் என்பதே அறிவுக்குப் பொருத்தமாகப்படுகின்றது. இறைவன் கொடுத்த அருட்கொடையே மனைவி! "ஏ ஆண் வர்க்கமே!! உங்கள் வாழ்க்கைத் துணைநலமாக இறைவன் கொடுத்த அருட்கொடையே உங்கள் மனைவியர்! அவர்கள் உங்களிடம் செலுத்தும் அன்பு எவ்வித பயனும் கருதாத, "பெய்யெனப் பெய்யும் மழை" போன்று தூய்மையானது! திருக்கூட்டத்தார் இறைவனிடம் செலுத்தும் தூய அன்பைப்போல், மனைவியர் அவரவர் கணவன்மார்களிடம் தூய அன்பைப் பொழிகிறார்கள்! வாழ்க்கைத் துணைநலமாகிய நும் மனைவியர், இறைவனால் நுமக்கு அருளப்பட்ட "பெய்யெனப் பெய்யும் அன்பு மழை" ஆவர்." என்னும் பொருளே "தெய்வம் தொழாள்! கொழுநன் தொழுதெழுவாள்! பெய்யெனப் பெய்யும் மழை" என்னும் திருக்குறளின் மெய்ப்பொருளாக என் சிற்றறிவுக்குப் படுகின்றது! மேற்கண்ட சிந்தனைகள் புறநானூற்றுப் பாடல் தந்த சங்ககாலக் கவிஞர் கபிலரின் சிந்தனை மரபிலிருந்தும், பக்தி இலக்கியங்கள் அருளிய சைவ நாயன்மார்கள், வைணவ ஆழ்வார்கள் மரபிலிருந்தும் யாம் பெற்றவை. காலத்தால், இச்சிந்தனை மரபுகள் மணக்குடவர் உள்ளிட்ட உரையாசிரியர்களின் காலங்களுக்கு முந்தியவை. மேலும், நாமறிந்த திருக்குறள் உரையாசிரியர்கள் சமணம், வைணவம், கடவுள் மறுப்பு, கிறித்துவம் போன்ற தத்துவப் பின்புலம் கொண்டவராயினும், பெண்களையும், சூத்திரர்களையும் கீழ்மக்களாகக் கருதும் வேதகால ஆரியத்தத்துவ மரபுகளின் பாதிப்புகளுக்கு ஏதேனும் ஒரு வகையில் தம்மையறியாமல் ஆட்பட்டவர்கள். செக்குமாடுபோல, இவர்களையே நாம் சுற்றிச்சுற்றி வந்தால், ஆரிய முடைநாற்றமடிக்கும் மனிதகுலத்துக்கே எதிரான மனுநீதி உள்ளிட்ட சாத்திரக்குப்பைகளிலேயே நாம் நாறிக்கிடக்க வேண்டியதுதான்! திருக்குறளின் மெய்ப்பொருள் காண, தமிழர் மரபுகளின் வேர்களைத் தேடி, தொல்காப்பியத்துக்கும், அடுத்தபடியாக, சங்க இலக்கியங்களுக்கும், அதற்கு அடுத்தபடியாக, பன்னிரு திருமுறைகள், திருநாலாயிரம் உள்ளிட்ட பனுவல்களுக்கும் நாம் செல்ல வேண்டியது அவசியமாகின்றது. திருக்குறள் கூறும் பெண்ணியம், ஆரிய தரும சாத்திரங்கள் கூறும் பெண்ணியம் குறித்த ஒப்பீட்டை இக்கட்டுரையின் இரண்டாம் பகுதியில் விரிவாகக் காண்போம். வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

பெண்ணியம்: சிறைகாக்கும் காப்பு எவன் செய்யும்? - குறள் ஆய்வு-7, பகுதி-2 பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் ஆரியம் கூறும் பெண்ணியம் மற்றும் வள்ளுவம் கூறும் பெண்ணியம், குறித்த ஒப்பீட்டை இக்கட்டுரையில் சற்று விரிவாகக் காணலாம். திருக்குறள் ஆரிய சாத்திரங்களின் சுருக்க நூல் என்று தொல்லியல் ஆய்வாளர் முனைவர் நாகசாமியின் நூல் (Tirukkural - an Abridgement of Sastras by Dr.R.Nagaswamy) முறையான தரவுகள் எதுவும் இன்றி, பொத்தாம் பொதுவாக அறுதியிட்டுச் சொல்வதால், பெண்களைக் குறித்து ஆரிய தரும சாத்திர நூல்கள் கொண்டுள்ள கோட்பாடுகளைத் திருக்குறள் கோட்பாடுகளுடன் ஒப்பிட்டு, இரண்டு கோட்பாடுகளும் ஒன்றுதானா என்று ஆய்வது அவசியமாகிறது. சநாதன தருமம் விளக்கும் ஆரிய தரும சாத்திரங்களின் பிழிவான மனுநீதி நூல் பெண்களைப் பற்றிக் கொண்டுள்ள கோட்பாடுகளை முதலில் காணலாம். பெண்ணைச் சுதந்திரமாகச் செயல்படவிடக்கூடாது என்று கட்டளையிடும் மனுசாத்திரம்! பெண் எச்சூழ்நிலையிலும், அவளது வீட்டில்கூடச் சுதந்திரமாகச் செயல்பட அனுமதிக்க கூடாது என்று அறையும் மனுசாத்திரத்தின் சமற்கிருத வடிவம், திரு.கங்காநாத் ஜா அவர்களின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு மற்றும் எனது தமிழ் மொழி பெயர்ப்பு ஆகிய மூன்றும் இங்கு தரப்பட்டுள்ளன. बाल्ये पिटोर वाशे बालया वा युवत्या वा वृद्धया वाऽपि योषिता । न स्वातन्त्र्येण कर्तव्यं किं चिद् कार्यं गृहेष्वपि ॥ १४५ ॥ bālayā vā yuvatyā vā vṛddhayā vā'pi yoṣitā | na svātantryeṇa kartavyaṃ kiṃ cid kāryaṃ gṛheṣvapi || 145 || Whether she be a child, or a young woman, or an aged woman, she should not do any act by herself, even in the house.—(145). பெண்ணானவள், குழந்தை, இளம்பெண், அல்லது வயதான பெண்மணி என்ற எந்நிலையிலும், அவளாகவே எந்தச் செயலையும், தன் வீடாகவே இருந்தாலும், செய்யக்கூடாது - மனுசாத்திரம்-145. வல்லமை அனைத்தும் கொண்டவளாகப் பெண்ணைக் கொண்டாடும் திருக்குறள்! இவ்வாறு பெண்ணடிமைக் கொடுமை சொல்லும் மனுசாத்திரம்-145வது விதிக்கு நேர்மாறாக, திருக்குறள் காணும் பெண், தன்னைக்காத்துக்கொள்ளும் வல்லமையுள்ள சுதந்திரமானவளாகத் தன் கணவனுக்கும் குடும்பத்துக்கும் அரணாக விளங்குகிறாள். தற்காத்துத் தற்கொண்டாற் பேணித் தகைசான்ற சொற்காத்துச் சோர்விலாள் பெண் - குறள் 56. Transliteration of English Couplet 56: thaRkaaththuth thaRkoNtaaR paeNith thakaisaandra soRkaaththuch soarvilaaL peN. Meaning of English Couplet 56: A woman is one Who unwearied-ly guards herself, takes care of her husband's comfort, preserves an unsullied fame and name of her household by upholding virtues through her untiring soul. உடலாலும் உள்ளத்தாலும் தன்னைக் காத்து, தன் கணவனின் நலன்களில் கவனம் வைத்து, தன் குடும்பத்திற்கு நலம் தரும் புகழையும் பெயரையும் காத்து, அறத்தைக் கடைப்பிடிப்பதில் சோர்வடையாமல் இருப்பவள் பெண் என்கிறார் திருவள்ளுவர். ஆரிய மனுசாத்திரம் பெண்ணை அடிமைக்கொட்டிலில் அடைத்துத் துன்புறுத்துகின்றது. திருக்குறளோ, தன்னைத் தானே காத்துக்கொள்ளும் திறம் பெற்றவளாக, தன் கணவனையும் குடும்பத்தையும் பேணிக் காக்கும் வல்லமை பெற்ற ஆளுமையாகப் பெண்ணைக் காண்கிறது. தந்தைவழி ஆரிய சமூகத்தின் கோரமுகமே மனுசாத்திரம்! பெண்ணடிமை கொள்ளும் ஆணாதிக்கத் தந்தைவழி ஆரிய சமூகத்தின் கோரமுகமே சநாதன தர்மம் என்றழைக்கப்படும் மனுசாத்திரம். பெண் தலைமையேற்ற தொன்மைச் தமிழ்ச் சமூகத்தின் பதிவே திருக்குறள். இவ்வேறுபாட்டை இன்னும் நுட்பமாகக் காண மனுசாத்திரம் - 146-ஐயும், திருக்குறள்-57ஐயும் ஒப்பிடலாம். பெண்ணை பிறப்பிலிருந்து இறப்புவரை ஆண் கட்டுப்படுத்திவைக்க வேண்டும்! - மனுசாத்திரம் பெண் எப்போதுமே, பிறப்பிலிருந்து இறப்புவரை அடிமையாய் ஆணுக்கு கட்டுப்பட்டே வாழவேண்டும் என்று அறையும் மனுசாத்திரத்தின் சமற்கிருத வடிவம், திரு.கங்காநாத் ஜா அவர்களின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு மற்றும் எனது தமிழ் மொழி பெயர்ப்பு ஆகிய மூன்றும் இங்கு தரப்பட்டுள்ளன. बाल्ये पितुर्वशे तिष्ठेत् पाणिग्राहस्य यौवने । पुत्राणां भर्तरि प्रेते न भजेत् स्त्री स्वतन्त्रताम् ॥ १४६ ॥ bālye piturvaśe tiṣṭhet pāṇigrāhasya yauvane | putrāṇāṃ bhartari prete na bhajet strī svatantratām || 146 || In childhood she should remain under the control of her father, in youth under that of her husband, and on the husband’s death under that of her sons; the woman should never have recourse to independence. (In no circumstances, at any stage of her life, is she allowed to assert herself independently.—(146). பெண், குழந்தைப்பருவத்தில் தந்தையின் கட்டுப்பாட்டிலும், திருமணமானபின் கணவனின் கட்டுப்பாட்டிலும், கணவன் இறந்தபிறகு, மகன்களின் கட்டுப்பாட்டிலும் இருக்கவேண்டும். எந்த வயதிலும், எச்சூழ்நிலையிலும், பெண் சுதந்திரமாகச் செயல்பட அநுமதிக்கக் கூடாது - மனுசாத்திரம்-146. பெண்ணை எவனாலும் சிறைவைக்க முடியாது - திருக்குறள் இதற்கு நேர் மாறான கருத்தை ஆரியத்தின் முகத்தில் அறைந்து முன் வைக்கும் திருக்குறள் இதோ! சிறைகாக்கும் காப்பு எவன் செய்யும் மகளிர் நிறைகாக்கும் காப்பே தலை - குறள் 57. Transliteration(Tamil to English): siRaikaakkum kaappevan seyyum makaLir niRaikaakkum kaappae thalai English Couplet : Of what avail is watch and ward? Honour's woman's safest guard ஆரிய மூர்க்க மனுதர்மத்தின் தலையில் ஓங்கி அடிக்கும் திருக்குறள்! மகளிரைக் காவல் வைத்துக் காக்கும் காப்பு முறை என்ன பயனை உண்டாக்கும்? பெண்கள் நிறை என்னும் பண்பால் தம்மைத் தாமே தம் மன அடக்கத்தால் காக்கும் காவலே முதன்மையானது என்று ஆரிய மூர்க்க மனுதர்மத்திற்குத் தலையில் ஓங்கி ஒரே போடாகப் போடுகின்றார் திருவள்ளுவர். தாம் சொன்ன பொய்யால் ஆடையிழந்து நிற்கும் பொய்யர்கள்! புரட்சிகரமான சம நீதி அறத்தைக் கைக்கொள்ளும் திருக்குறளை பெண்ணுக்குச் சிறைவைத்து அநீதி சொல்லும் மனுதர்ம நூலின் மொழிபெயர்ப்பு என்று கூசாமல் பொய் சொல்லும் பரிமேல்அழகரும், முனைவர் நாகசாமியும் இப்போது ஆடையின்றி நாணமின்றி நிற்கின்றனர். உலகப் பெண்ணியத்திற்கு முழுவடிவம் தந்தது திருக்குறளே! வள்ளுவர் பெண்களுக்குக் கொடுத்த உயர்வும் மதிப்பும் எந்நாட்டு இலக்கியமும் எக்காலத்தும் தாராதது. அறிவின் வடிவமாகவே பெண்களைக் கண்டார் திருவள்ளுவர். 'சிறுவயதில் தந்தைக்கும், திருமணத்துக்குப்பின் கணவனுக்கும், பின்னர் மகன்களுக்கும் கட்டுப்பட்டவள் பெண்' என்ற ஆரியக்கருத்துக்கு நேர் எதிராக, 'பெண்ணே தன்னைத் தான் காத்து, கணவனையும் காத்து, உலகின் பண்பையும் காப்பவள்' என்கிறார் திருவள்ளுவர். பெண்ணுக்கு வள்ளுவர் கொடுத்த இத்தகுதிப்பாடு கடவுளுக்கு நாம் கொடுக்கும் சிறப்புக்கு இணையானது என்ற காரணம் பற்றியே 'தெய்வந் தொழாஅள்' என்று பெண்ணைக் குறித்து வள்ளுவர் சிறப்பித்துக் கூறியதின் குறிப்பாகும். பெண் குறித்த இக்கருத்தியல் ஆரியக்கருத்துக்கு எதிரானது. அடாத செயல்களைச் செய்யும் ஆண்களைக் கண்டிப்பதற்குப் பதிலாக, 'சம உரிமை' என்ற பெயரால் அதே அடாத செயல்களைச் செய்யப் பெண்களுக்கும் உரிமை உண்டு என்னும் மேலை ஆரியரின் சமூகச் சீரழிவுக் கருத்தும் வள்ளுவருக்கு உடன்பாடானதன்று. திருமணத்துக்கு வெளியே உறவு வைத்துக்கொள்ளும் ஆண்மகனுக்குத் தண்டனை தரும் சட்டத் திருத்தத்தை பரிந்துரைக்காமல், 'திருமணத்துக்கு வெளியே உறவு வைத்துக்கொள்ள ஆணைப்போல் பெண்ணுக்கும் உரிமை உண்டு' என்று அண்மையில் வந்த உச்சநீதிமன்றத் தீர்ப்பு மேலை ஆரியத்தின் 'சமூகச் சீரழிவுக்கான சமஉரிமை'க் கொள்கையின் பாதிப்பினால் ஏற்பட்ட விளைவாகும். பெண்ணின் தன்னாளுமைக்கு மதிப்பளிக்கும் சமூகத்தளமே வள்ளுவரின் பெண்ணியம்! பெண்ணுக்குக் காதல் தரும் இயற்கைப் பாதுகாப்பையும், கற்பு தரும் சமூகப் பாதுகாப்பையும் பெண்ணின் உரிமையாக்கினார் திருவள்ளுவர். இது பெண்ணின் தன்னாளுமையை ஏற்றுக் கொண்டு மதிப்பளிக்கும் சமூகத்தை உருவாக்கும் தளமாக அமைகின்றது. திருமணம் என்னும் சமூக அமைப்புக்குள் வாராது, பொருளுக்காக ஆண்கள் பலரிடம் தன் உடலைப் புணரத்தந்து வாழும் பெண்களை, ஏனைய தமிழ் இலக்கியங்கள் 'பரத்தையர்கள்' என்றே அழைத்தன. அதாவது, கட்டுப்பாடுகள் இன்றிப் பல ஆண்களுடன் பரந்துபட்டு ஒழுகும் பெண்ணைக் குறிக்க 'பரத்தை' என்ற சொல் வழங்கப்பட்டது. 'பரத்தை' என்ற சொல்லைத் தவிர்த்த திருவள்ளுவர்! 'பரத்தமை' கொண்டொழும் பெண்களில் பலரும் 'பரத்தைகள்' ஆனது ஆண்களால் என்பதை வள்ளுவர் உணர்ந்தே இருந்தார். எனவே, 'பரத்தமை' சமூகத்தீங்காகக் கட்டமைக்கப்பட்ட காலத்தில்கூட, பெண்ணின் மீது அவர்கால ஆண் வர்க்கம் கட்டமைத்த 'பரத்தையர்', 'விலைமகளிர்', 'பொதுமகளிர்' போன்ற இழிசொற்களைத் திருக்குறளில் கவனமாகத் தவிர்க்கின்றார் திருவள்ளுவர். 'பரத்தை' என்ற சொல்லைத் திருக்குறளில் முற்றுமாகத் தவிர்த்தது பெண்குலத்தின்பால் திருவள்ளுவர் கொண்டிருந்த பெருமதிப்புக்குச் சான்றாக அமைகின்றது. 'வரைவின் மகளிர்' - பெண்களின் தனிமனித உரிமை பேண வள்ளுவர் கட்டமைத்த சொல்! பெண்ணின் உடல் மீதான உரிமை அப்பெண்ணுக்கே உரியது என்று வள்ளுவர் கருதியதால், 'திருமணம் என்னும் வரைவு'க் கோட்டுக்குள் வாராத இப்பெண்களின் தனிமனித உரிமைக்குப் பெருமதிப்புக் கொடுத்து, இவர்களைக் குறிக்க 'வரைவின் மகளிர்' (திருமணம் என்னும் வரைவு இல்(லாத) மகளிர்) என்ற நாகரிகமான புதிய சொல்லையே உருவாக்கினார். ஆண்களை நெறிப்படுத்தவே பொருட்பால் நட்பியலில் 'வரைவின் மகளிர்' வைக்கப்பட்டது! பொருள் ஈட்டும் பொருட்டு வாழ்க்கைத் துணைவியான மனைவியைப் பிரிந்து புலம் பெயர்ந்த இல்லறம் கைக்கொண்ட ஆண்கள், இல்லறத்துக்கு வரையறுக்கப்பட்ட அறம் பிறழ்ந்து, தம் மனக் கட்டுப்பாட்டை இழந்து, தறிகெட்டுப் போகாமல் நெறிப்படுத்துவதற்காகவே, 'வரைவின் மகளிர்' என்னும் இவ்வதிகாரத்தைக் கூட, பொருட்பால் நட்பியலில் வைத்தாரேயன்றி பெண்ணினத்தை பழிப்பதற்காக அன்று என்று எண்ணும்போது வள்ளுவரின் மாட்சிமையை வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. என் சிற்றறிவுக்கு எட்டியவரை, 'வரைவின் மகளிர்' என்னும் சொல் திருக்குறளுக்கு முந்தைய சங்க இலக்கியங்கள் எதிலும் காணப்படவில்லை. அண்மையில் இந்திய உச்சநீதிமன்றம் அளித்த ஒரு தீர்ப்பில் 'ADULTERY' என்னும் செயல் மணமுறிவுக்கான காரணமாக இருக்கலாமே தவிர, அதைக் குற்றமாகக் கருதவியலாது என்று அளித்த தீர்ப்பில், "பெண் உடலின் மீதான உரிமை அப்பெண்ணுக்கே உரியது என்றும், மனைவியின் உடல் மீதான உரிமையை கணவனின் உடைமையாக ஏற்க இயலாது", என்றும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது இங்கு நினைவுக்கு வருகின்றது. திருமணத்துக்கு வெளியே பெண்-தொடர்புள்ள ஆணைப் 'பரத்தன்' என்ற வள்ளுவர்! தாம் இழிவாகக் கருதிய 'பரத்தை' என்னும் சொல்லை திருக்குறளில் எங்குமே பெண்ணைச் சுட்டப் பயன்படுத்தாத திருவள்ளுவர், திருமணத்துக்கு வெளியே, வேறு பெண்களுடன் தொடர்பு கொண்ட ஆண்மகனைப் 'பரத்த(ன்)' என்று காமத்துப்பால்-கற்பியல்-புலவி நுணுக்கம் அதிகாரம், குறள் 1311ல் துணிந்து கண்டிக்கிறார் என்பதுவும் இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.. பெண்ணியலார் எல்லாரும் கண்ணின் பொதுஉண்பர் நண்ணேன் பரத்த நின் மார்பு. - குறள் 1311. "பரத்தமை உடையாய்! 'வரைவின் மகளிர்' அனைவரும் தம்தம் கண்களால் நின்னைப் ‌பொதுப்பொருளாகக் கொண்டு நுகர்கின்றார்கள்; ஆகையால் உன் மார்பைப் பொருந்தேன்.", என்று தலைவி(மனைவி)யின் கூற்றாகக் கொண்டு, தலைவ(கணவ)னைக் கண்டிக்கிறார். புலவி நுணுக்கம் என்னும் அதிகாரத்தில் கூறப்பட்டதாக இருந்தாலும், மனம் போல் பல பெண்களுடன் வாழும் போக்குடைய ஆண்மகனின் செயலுக்கு அவனே பொறுப்பாவான் என்பதால் 'பரத்தன்' என்ற சொல்லால் கண்டிக்கத் துணிகிறார் வள்ளுவர். இச் சொல்லாட்சி திருக்குறளுக்கு முந்தைய கழக(சங்க) இலக்கியங்களில் ஆளப்பட்டுள்ளதா என்ற ஆர்வம் தொற்றிக்கொண்டது. கண்டேன் 'பரத்தனை' அகநானூறு 146ல்! கழக(சங்க) இலக்கியங்களில் தேடியதில், அகநானூறு 146ல் மட்டுமே 'மாயப் பரத்தன் வாய்மொழி நம்பி'க் கெட்டதாகத் தலைவி, தலைவனை வசவுமாரி பொழியும் பாடல் ஒன்று அகப்பட்டது. 'வரைவின் மகளிர்'களின் வீடுகளுக்குச் சென்றுவிட்டு, தலைவியிடம் மன்னிப்பு வேண்டிப் பாணனைத் தூது அனுப்பிய தலைவனை வெறுத்து, 'பரத்தன்' என்று வசவுச் சொல்லை வீசித் தலைவனுக்குத் தலைவி வாயில் மறுத்ததாகப் பதிவு செய்கின்றார் உவர்க்கண்ணூர்ப் புல்லங்கீரனார் என்னும் அகநானூற்றுப் புலவர். பூசிய சேற்றுடன் பெண்-எருமையை இணைக்கு அழைக்கும் எருமைக்கிடா ஊரன்! பொதுவாகவே ஒரு நபரின் இழிகுணத்தைச் சாட, அவரின் ஊரையே பழிக்கும் போக்கு மனித இயல்பு. இப்பாடலில், தலைவனின் 'பரத்தமை' இழிகுணத்தை அவன் வாழும் ஊரிலுள்ள ஒரு எருமைக்கிடாவுக்கு ஏற்றி ஏசுகிறாள் தலைவி. "என் தலைவன் எப்பேர்ப்பட்ட ஊரைச் சார்ந்தவன் தெரியுமா? அவன் ஊர் எருமைக் கிடா சிறந்த வலிமை வலிமை மிகுந்த உடலுரம் பெற்றது; பகல் முழுவதும், பூத்திருக்கும் பொய்கையில் புகுந்து, சேற்றில் கிடந்து புரண்டு, உடலெல்லாம் சேற்றைப் பூசிக்கொண்டு திரும்பிய பின்னர் தன் பெண்-எருமையைத் தழுவி அழைத்துக்கொண்டு தோட்டத்தில் உள்ள சோலையில் தங்கி மகிழ்ச்சிகொள்ளும் ஊர் அவன் ஊர். வரைவின் மகளிர் என்னும் பூத்திருக்கும் சேற்றுப் பொய்கையில் மேய்ந்து, புரண்டு, சேற்றைப் பூசிக்கொண்ட எருமைக்கடாவான என் தலைவன் உன்னைத் தூது அனுப்பி என் வீடு புகப் பார்க்கிறான். அதெல்லாம் என்னிடம் நடக்காது" என்ற தொனியில் வன்மம் கொண்ட நயமான சாடை பேசும் வர்ணனை. பிறகு, நேரடியாகவே தலைவனைத் தாக்குகிறாள் சமாதானத்தூது வந்த பாணனிடம். மாயப் பரத்தனை நம்பி ஏமார்ந்தது போதும்! "ஒலிக்கும் மணியுடன் கூடிய இவனின் தேரானது, ஆடை-அணியழகால் மேனிமினுக்கும் மகளிர் சேரியின் பக்கம் பல நாள் சென்றது என்றால், என்னைப் போல் இரக்கம் கொள்ளத் தக்க ஏமாளி வேறு இருப்பார்கள்? இந்த மாயம் செய்யும் பரத்தனின் வாயில் வந்த சொற்களை நம்பி ஏமார்ந்து போய், எனது தாய் போற்றிக் காத்த என் உடல் நலத்தைப் பேணாமல், தோழிமாரும் அயலாரும் அஞ்சுமாறு, காற்றுமழையில் ஆடும் மலரில் நீர் சொட்டுவது போலக் கண்ணீரும் கம்பலையுமாக வாழும் பேதை என்னைப் போல் வேறு யார்?" என்கிறாள் தலைவி. வலி மிகு முன்பின் அண்ணல் ஏஎறு பனி மலர்ப் பொய்கைப் பகல் செல மறுகி, மடக் கண் எருமை மாண் நாகு தழீஇ, படப்பை நண்ணி, பழனத்து அல்கும் 5 கலி மகிழ் ஊரன் ஒலி மணி நெடுந் தேர், ஒள் இழை மகளிர் சேரி, பல் நாள் இயங்கல் ஆனாதுஆயின்; வயங்கிழை யார்கொல் அளியள்தானே எம் போல் மாயப் பரத்தன் வாய்மொழி நம்பி, 10 வளி பொரத் துயல்வரும் தளி பொழி மலரின் கண்பனி ஆகத்து உறைப்ப, கண் பசந்து, ஆயமும் அயலும் மருள, தாய் ஓம்பு ஆய்நலம் வேண்டாதோளே? - புறநானூறு: 146 (உவர்க்கண்ணூர்ப் புல்லங்கீரனார்) ஆணைப் 'பரத்தன்' என்ற வள்ளுவர் பெண்ணைப் 'பரத்தி' என்று ஏன் சொல்லவில்லை? பெரும்பாலும் ஆணாதிக்க சமூகத்தின் அறமற்ற கொடூரத்தின் விளைவாகவே 'பரத்தமை' நிலைக்குத் தள்ளப்பட்ட பெண்களைப் 'பரத்தையர்' என்றழைக்கத் திருவள்ளுவரின் அறச்சிந்தனை ஒப்பவில்லை. எனவேதான் 'வரைவின் மகளிர்' என்ற மென்மையான சொல்லைக் கட்டமைக்கின்றார். இந்நுட்பத்தை நாம் விளங்கிக்கொள்ள வேண்டும். 'வாழ்க்கைத் துணை' - பெண்ணுக்கு வள்ளுவர் கட்டமைத்த மற்றுமொரு மாண்பமைந்த சொல்! 'வரைவின் மகளிர்' என்ற சொல்லைப்போலவே, வள்ளுவர் உருவாக்கிய, பெண்ணுக்கு மிகுந்த மதிப்புதரும் மற்றொரு சொல் 'வாழ்க்கைத் துணை' என்பதாகும். இச்சொல் சமுதாயம் ஏற்றுக்கொண்ட திருமணம் என்னும் வரைவுக்கு உட்பட்ட ஆண்-பெண் (கணவன்-மனைவி) உறவுக்கும், தற்காலச் சமுதாயம் இன்னமும்கூட ஏற்றுக்கொள்ளாத 'Living Together' என்று ஆங்கிலத்தில் நாம் அழைக்கும், ஒரு தகுதியான ஆணும் பெண்ணும், திருமணம் புரியாமல் 'சேர்ந்து வாழும்' வாழ்க்கைக்கும் பொதுவான சொல்லாக 'வாழ்க்கைத் துணைவி' அமைந்துவிட்டது. காலம் கடந்து நிற்கும் பொதுமறை 'திருக்குறள்' ஒன்றே என்பதற்கும் 'வாழ்க்கைத்துணை' என்னும் இப்பொதுமைச்சொல் சான்றாக அமைகின்றது. பெண்ணுக்குச் சிறுமைதரும் கருத்தியல் கொண்ட மனுசாத்திரத்தை நேரடியாக எதிர்க்காமல், பெண்ணுக்குப் பெருமையும் மதிப்பும் தரும் இமயம்போல் ஓங்கி உயர்ந்த சீரிய கருத்தியலை நேர்த்தியாகக் கட்டமைத்துள்ளார் திருவள்ளுவர். ஆரிய மனுசாத்திரத்தின் சுருங்கிய வடிவே திருக்குறள் என்று பொய்யுரைப்பதன் மூலம், திருக்குறளின் உயரத்திற்கு முன் புள்ளியாய்த் தேய்ந்துபோன மனுசாத்திரத்தைக் கொண்டே, திருக்குறளை விழுங்கிச் செரிக்க முயல்கின்றது ஆரியம். புள்ளி இமயத்தை ஒருக்காலும் விழுங்க இயலாதென்றாலும், 'சிவப்பாக இருப்பவன் பொய்சொல்ல மாட்டான்' என்னும் தமிழனின் முட்டாள்தனத்தின்மீது அசைக்க முடியாத நம்பிக்கைகொண்ட ஆரியர்கள் தங்கள் தாக்குதலைத் தொடர்ந்துகொண்டேதான் இருப்பார்கள். எம்போன்றோர் தடுத்துக்கொண்டேதான் இருப்பார்கள். 'மனுசாத்திரம் மற்றும் திருக்குறள் பார்வையில் பெண்ணியம்' அடுத்த கட்டுரையில் இன்னும் தொடர்வோம்! வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

இல்லறத்தமிழன் துணையிருக்கும் இயல்புடைய மூவர் யார்? - குறள் ஆய்வு-6 பகுதி-2 பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் தமிழ்த் திருக்குறளை விழுங்கத் துடிக்கும் ஆரியம்! ஒரே நாடு! ஒரே இனம்! ஒரே மதம்!' என்னும் ஒற்றைக் கலாச்சார அமைப்பை நிறுவி, இந்தியாவின் பன்மைத்துவத்தை விழுங்கிச் செரித்துவிட நினைக்கும் ஆரிய ஆதிக்க சக்திகள், தங்கள் இலக்கிற்குத் பெரும் தடையாகக் கருதுவது தமிழரின் தனித்துவப் பண்பாட்டு அடையாளங்களையும், அறங்களையும், வாழ்வியல் தடங்களையும் சுமந்துகொண்டு, பேரரண்களாக நிற்கும் மூவாயிரம் ஆண்டுகள் தொன்மையுடன் உயிர்ப்புடன் விளங்கும் தமிழ்க் கழக(சங்க) இலக்கியங்களைத்தான். அவற்றுள்ளும், 'உலகப்பொதுமறை' என்று உலகோரெல்லாம் பாராட்டி அழைக்கும் 'திருக்குறள்' என்னும் தமிழரின் பண்பாட்டு அறவாழ்வின் சாட்சியின் இருப்பு ஆரியர்களின் கண்களை நிறையவே உறுத்துகின்றது. திருக்குறளையும் தமிழ் மொழியையும் 'இந்துத்துவத்துக்குள்' செரித்துவிடத் திட்டமிட்ட கோல்வால்க்கர்! இந்தியாவின் பன்மைத்துவத்தைச் செரித்து ஆரியர்களின் ஒற்றைக் கலாச்சாரத்தை நிறுவும் முதன்மைத்திட்டம் வகுத்த ஆரிய சித்தாந்தவாதி திருமிகு.கோல்வால்கர் 1943லேயே தமிழ் மொழியையும் திருக்குறளையும் ஆரிய ஒற்றைக் கலாச்சாரத் சித்தாந்தத்துக்குள் செரிமானம் செய்துவிட விரும்பினார் என்பதை 1966ல் வெளியிடப்பட்ட "Bunch of Thoughts" ( Author: Madhav Sadashiv Golwalkar) என்னும் நூலில் பின்வருமாறு வெளிப்படையாகவே கூறுகின்றார்: "Part Two - The Nation and its Problems : X. CHILDREN OF THE MOTHERLAND These days we are hearing much about Tamil. Some protagonists of Tamil claim that it is a distinct language altogether with a separate culture of its own. They disclaim faith in the Vedas, saying that Tirukkural is their distinct scripture. Tirukkural is undoubtedly a great scriptural text more than two thousands year old. Saint Tiruvalluvar is its great author. We remember him in our Pratah-smaranm. There is an authentic translation of that book by V.V.S.Iyer, the well-known revolutionary. What is the theme propounded therein, after all? The same old Hindu concept of chaturvidha-purushartha is put forth as the ideal. Only the chapter on Moksha comes in the beginning. It does not advocate any particular mode of worship or name of God but enunciates the pure idea of Moksha. Thus it is not even a sectarian book. Mahabharata also eulogises the same picture of social life as Tirukkural presents. Except with the Hindu, this unique vision of social life is not found anywhere else. It is thus purely a Hindu text propounding great Hindu thoughts in a chaste Hindu language. In fact all our languages, whether Tamil or Bengali, Marathi or Punjabi are our national languages. All these languages and dialects are like so many flowers shedding the same rich fragrance of our national culture. The source of inspiration for all these has been the queen of languages, the language of gods-Sanskrit. By virtue of its richness and sacred association, it also can serve as the common medium of our national intercourse. Nor is it difficult to acquire a working knowledge of Sanskrit. Sanskrit is to this day one of the greatest cementing factors of our national life. But, unfortunately, it is not in common usage now, nor do our present rulers possess the moral pride and grit to bring it into vogue." மேற்குறிப்பிட்ட ஆர்.எஸ்எஸ் சித்தாந்தவாதம் திருக்குறளை மட்டும் செரித்து விழுங்க முயலவில்லை;, ஆரிய இந்துத்துவ சிந்தனையின் வெளிப்பாட்டில் அமைந்த ஆரிய இந்துத்துவ நூல் என்றும் தமிழ்மொழியையே 'இந்துமொழி' என்றும், தமிழ் மொழியே சமற்கிருதத்திலிருந்து பெறப்பட்டது என்ற நச்சுக்கருத்தையும் கூறி, தமிழ் மொழியையே விழுங்கித்தின்னத் துடிக்கிறது. முனைவர் நாகசாமியின் 'பத்மவிபூஷண்' கோல்வால்கர் அவர்களின் சித்தாந்தத்தை முனைமுறியாமல், அப்படியே முழுநூலாக, தப்பும் தவறுமான அலங்கோல ஆங்கிலத்தில் ""TIRUKKURAL - An Abridgement of Sastras - Dr. R.Nagaswamy" என்று வடித்தெடுக்க முயன்று, அசிங்கப்பட்டு நிற்கிறார் திருமிகு நாகசாமி. 'கோல்வால்க்கர் என்பவரின் ஆரிய சித்தாந்த மண்டபத்தில் எழுதிவாங்கப்பட்ட பிழையான அரைகுறைக் கருத்தைத் தப்பும் தவறுமான அரைகுறை அலங்கோல ஆங்கிலத்தில் வடித்த தொல்லியல் அறிஞர் என்று அறியப்பட்ட ஆரியப் பிராமணர் திருமிகு.நாகசாமிக்குக் கூலியாக 'பத்மவிபூஷண்' பட்டத்தை 'ஆராயாமல்' உடனடியாக வழங்கிவிட்டது ஆரியமேலாதிக்க சித்தாந்தத்தைக் கைக்கொண்ட மத்திய அரசு. பாவம், அவர்கள் கூட்டத்தில், தருக்க அறிவும், முறையான ஆங்கிலமும், சமற்கிருதமும் அறிந்த 'நக்கீரன்' எவரும் இல்லை போலிருக்கிறது! பாவம்!! 'சிவமதம்' இருந்த சான்று! தமிழர்கள் இந்துக்கள் அல்லர்!! ஆங்கிலேயே ஆட்சிக் காலத்திலும், விடுதலை பெற்ற இந்தியாவின் 1960ம் ஆண்டுகள்வரை தமிழக சார்பதிவாளர் அலுவலகங்களில் பதிவுகளான பத்திரப்பதிவு சொத்து ஆவணங்களில் 'விவசாயம் சிவமதம் வீராசாமித் தேவர் மகன் சங்குமுத்துத் தேவருக்கு' போன்ற சொல்லாட்சிகள் விரவிக் கிடக்கின்றன; இந்துமதம் என்று குறிப்பிடப்படாமல், தமிழரின் மதமாக 'சிவமதம்', என்று குறிப்பிடப்படும் வழக்கம் அண்மைக்காலம் வரை பயன்பாட்டில் இருந்து வந்துள்ளமைக்கு கட்டியம் கூறும் வரலாற்றுச் சான்றாவணங்கள் இவை. தமிழர்களின் பண்பாட்டு மரபுகளை வீழ்த்திய திராவிட இயக்கங்களின் மடமைகள்! இந்திய அரசியல் சட்டம் 'கிறித்துவர் அல்லாத, இசுலாமியர் அல்லாத வழிபாட்டு முறைகள் இந்துமதம்' என்று தந்த வரையறையும், தமிழகத்தில் 'கிறித்துவர் அல்லாத, இசுலாமியர் அல்லாத வழிபாட்டு முறைகள் பின்பற்றப்படும் கோயில்கள், நாட்டார் வழிபாட்டுத் தெய்வங்கள் அனைத்தும் ஒன்றிணைக்கப்பட்டு, இந்துசமய அறநிலையத்துறை என்ற உருவாக்கமும், தமிழர்களின் தொல்சமய வழிபாடுகளான சிவமதம், திருமாலியம் உள்ளிட்ட வழிபாட்டு நெறிமுறைகளை, கடவுள் மறுப்பை மட்டும் மையமாகக் கொண்டு அரசியல் நடாத்திய திராவிட இயக்கங்கள் 'ஆரிய வைதிக சமயங்கள்' என்று ஆராயாமல் பட்டம்கட்டி, ஆரியர்களுக்குத் தாரைவார்த்துத் தந்த மடமைகளும் தமிழர்களின் சமயப் பண்பாட்டு மரபுகள் வீழ்ச்சியடையக் காரணிகள் ஆகிவிட்டன. தமிழரின் ஆன்மிகத்தலைமையை ஆரியருக்குத் தாரைவார்த்த திராவிடஇயக்கங்கள்! 'சைவ' என்ற சிவமத முன்னொட்டு 'இந்து' என்ற முன்னோட்டானது. காட்டாக, தகப்பனின் பள்ளிச்சான்று 'சைவ முதலியார்' என்றிருக்க, மகனின் பள்ளிச்சான்று 'இந்து முதலியார்' என்றானது; இன்னும், 'சைவ வெள்ளாளர்' என்பது 'இந்து வெள்ளாளர்' என்றும், 'சைவச் செட்டியார்' என்பது 'இந்து செட்டியார்' என்றும், இன்னும் இவைபோல் எண்ணற்ற அவலங்கள் 'தமிழ்ப் பண்பாட்டுக் காவலர்கள்' என்று மார்தட்டிக் கூறும் திராவிட இயக்கத்தார் ஆட்சிக்காலத்தில் அரவமின்றி சட்டமாயின. 'இந்துமதத்தை' இவ்வாறு உரமிட்டு வளர்த்து, தமிழக வழிபாட்டுச் சமயங்களான சிவமதம், திருமாலியம் போன்றவற்றின் அடையாளங்களை முற்றிலுமாக அழிக்க பேருதவி செய்த பெருமக்களில் திராவிட ஆட்சியாளர்கள் முதன்மையானவர்கள். திராவிட இயக்கத்தவர்களின் அறியாமைப் போக்கும், ஆட்சி அதிகாரத்தால் விளைந்த ஆணவ மயக்கமும் தமிழகச் சூழலில், ஆன்மீகத் தலைமையைத் தமிழரிடமிருந்து பெயர்த்து எடுத்து, ஆரியர்களிடம் விற்றுவிட்டன. ஆரியர்-தமிழர் மரபணு அறிவியல் சான்று! அண்மைக் காலத்திய மரபியல்வழி (genes research) ஆய்வாளர்களின் ஆய்வு முடிவுகளால் ஆரியர்-தமிழர் என்னும் இரண்டு இனங்களும் தனித்துவமான உண்மையே என்பது மரபியல் அறிவியல் கொண்டு நிறுவப்பட்டுள்ளது. இத்தகைய ஆய்வுகள், 'ஆரியர்-தமிழர்(திராவிடர்) தனித்துவங்கள் கற்பனையே' என்று ஆரிய ஆதிக்க ஆட்சியாளர்கள் வலிந்து நிறுவ முயலும் கருதுகோள்களைப் பொடிப்பொடியாக்கிவிட்டன. தனித்துவமான இருவேறு இனங்கள்! ‘ஆரியன் கண்டாய் தமிழன் கண்டாய்’ - அப்பர் பெருமான் சான்று!! இத்துணை மரபியல் ஆய்வுகள் ஏதுமின்றி, தேவாரம் அருளிய திருநாவுக்கரசர் சுவாமிகள் கி.பி. 7 – ஆம் நூற்றாண்டிலேயே, ‘ஆரியன் கண்டாய் தமிழன் கண்டாய்’ என்று ஆரியர்-தமிழர் என்ற பாகுபாட்டை இரண்டு இனமாகவே குறிப்பிட்டார். ஆரியர்-தமிழர் ஒற்றுமையுடன் செயலாற்ற வேண்டும்; இருவரும் சிவபெருமானால் படைக்கப்பட்டவர்கள் என்று இறைவனின் பெயரால் இவ்விரண்டு இனங்களின் ஒற்றுமையை வலியுறுத்தினாரே தவிர, இரண்டு இனங்களின் தனித்துவ இருப்பைக் கேள்விக்கு உள்ளாக்கவில்லை என்பது நோக்கத்தக்கது. தமிழினத்தின் இருப்பை இல்லாமல் செய்வதும், தமிழரை ஆரியனின் சூத்திர அடிமையாக்கும் கொத்தடிமை முயற்சிகளின் வடிவம்தான் 'நால்வருண வருணாசிரமம் பேணும் ஆரிய வைதிக சநாதன மதத்தின் புதிய பெயரான இந்துமதம்' தமிழரைச் சூத்திரனாக்கும் ஆரிய வஞ்சனை!! தமிழகத்துக்குப் பன்னெடுங்காலம் முன்பே வந்தேறிய ஆரிய பிராமணர்களை ஆரத்தழுவிக்கொண்டு வரவேற்ற தமிழினத்தின் அடையாளத்தைக் கருவோடு வேரறுத்துத் தமிழர்களைத் தம் ஆரிய இனத்தின் நாலாம் வருணச் சூத்திரனாக்கி அடிமை கொள்ளவேண்டும் என்னும் தீராத வஞ்சகத் திட்டத்தோடுதான் ஆரியப் பிராமணர்கள் வந்தநாள் தொட்டுத் தமிழகத்தில் வாழ்ந்து வருகின்றனர். தமிழ்ப் பார்ப்பனர்களோடு மணவுறவு கொள்ளாமல் இனத்தூய்மை காக்கும் ஆரியர்கள்! தமிழ்ப் பார்ப்பனர்களையும், அந்தணர்களையும் தம் வேத ஆரிய வழிபாட்டு முறையை ஏற்கச்செய்து, ஏனைய தமிழர்களிடமிருந்து அந்நியராக்கி, அவர்களைத் தமது பிராமணர் வகுப்பில் இணைத்துக் கொண்டதைப்போல் பாவனை செய்து, அதேவேளை, அவரோடு மணவுறவு கொள்வதை விலக்கிவைத்துத் தம் இனத்தூய்மையைப் பாதுகாத்துக் கொண்டனர். சங்கர மடங்களில் தமிழ்ப்பார்ப்பனர்கள் மடாதிபதியாக முடியாது! சங்கர மடங்களில் தமிழ்ப்பார்ப்பனர்கள் மடாதிபதியாக முடியாது என்பது இன்றுவரை எழுதப்படாத சட்டமாகவே இருந்துவருவதைத் தமிழ்ப் பார்ப்பனர்கள் இன்னும் உணரவில்லை. "பட்டாலும் புரியாது பார்ப்பனருக்கு" என்னும் தமிழ்ப் பழமொழி இன்னும் வழக்கில் உள்ளது அனைவரும் அறிந்ததே! கோடரிக் காம்புகளாக . . . கோடரிக் காம்புகளாகத் தமிழ்ப் பார்ப்பனர்களைப் பயன்படுத்தித் தமிழ் மொழியையும், தமிழரையும் அழிக்கும் முயற்சி முன் எப்போதையும்விட, இப்போது முழுவேகமாக நடக்கின்றது. தமிழில், அறவழிவாழ்ந்த தமிழரான திருவள்ளுவர், ஏனைய தமிழருக்குக்காக எழுதப்பட்ட அறநூலே திருக்குறள். தமிழருக்குக்காக, தமிழில், அறவழிவாழ்ந்த தமிழன் திருவள்ளுவர் எழுதிய அறநூலே திருக்குறள்! எக்காலத்திலும், எந்நாட்டவருக்கும் எச்சமயத்தவருக்கும் பொருந்தும்வகையில் மாண்புடன் அமைந்துவிட்டதால் திருக்குறள் என்னும் இந்த அறநூல் "உலகப்பொதுமறை" என்னும் சிறப்பையும் பெற்றுள்ளது. திருக்குறளின் இம்மாண்பைத் தம் இன,மொழி,சமயத்திற்குக் கவர்ந்துசெல்லும் கபட நோக்குடன் திருக்குறளுக்கு உரையெழுதியவர்களில் தலையாயவர்கள் ஆரிய இனத்தவர்கள். தமிழரின் அறம் சார்ந்த இல்லறவியல் மாண்பைப் பதிவுசெய்யும் திருக்குறள்! திருவள்ளுவர் காலத் தமிழரின் இல்லறவியல் மாண்பை பதிவு செய்கிறது திருக்குறள். அக்காலத்தில், தமிழகத்தில் வாழ்ந்து இல்லறம் பேணிய பெரும்பான்மைத் தமிழ் இல்லறத்தார்கள் கடைப்பிடித்த அறங்களையும் மரபுகளையுமே திருக்குறள் பதிவு செய்திருக்கவேண்டும். சிறுபான்மை வழுவும், பிறழ்வும் அவர் காலத்திலேயே காணப்பட்டிருக்க வேண்டும். அப்பிறழ்வுகளைச் செப்பனிடும் பொருட்டு வள்ளுவர் செய்த பதிவுகளே இல்லறத்தான் கடமைகளாகத் திருக்குறளில் காணக் கிடைக்கின்றன. பிராமணர் ஒரு பிராமணருக்கே 'அதிதி' விருந்து படைப்பார்! ஏனையோருக்கு எப்போதாவது மீந்துபோனதை மட்டுமே பிச்சையிடுவார்!! மனுசாத்திரம் சொல்லும் ஆரியப்பிராமணர்களுக்கான விருந்தோம்பல் விதி பின்வருமாறு: "The Brahmin should never invite persons of other varnas for food. In case, the latter begs the Brahmin for food, the Brahmin may give them some left-over. Even these left-over must be served not by the Brahmin but by his servants outside the house. (Manu Chapter3 - 112)."References: 1. S.L.Shashtri, Manu Simiri ki Shav Preksha, concluded, Page 54 to 155 2. Author Coke Burnale, Hindu Polity (The Ordinances of Manu) concluded. "பிராமணன் ஒருக்காலும் ஏனைய வருணத்தாரை உணவருந்த அழைக்கக் கூடாது! ஒருவேளை, ஏனைய வருணத்தைச் சார்ந்த எவரேனும் ஒரு பிராமணனை அண்டிப் பிச்சை கேட்டால், மீந்துபோன கொஞ்சம் உணவைப் பிச்சையிடலாம். அதைக்கூட, பிராமணன் தன் கையால் பரிமாறக்கூடாது. தனது வேலைக்காரர்களைக் கொண்டு, வீட்டுக்கு வெளியே பிச்சையிடலாம்." விருந்தோம்பல் தமிழர் பண்பு! பிராமணருக்கு மட்டும் 'அதிதி படைத்தல்' ஆரியப் பிராமணர் கடன்!! 'இருந்தோம்பி இல்வாழ்வதெல்லாம் விருந்தோம்பி வேளாண்மை செய்தல் பொருட்டு' என்று தமிழனுக்கு விருந்தின் இலக்கணத்தைப் போதிக்கும் தமிழ்க் குறளுக்கும், 'பிராமணனைத் தவிர எவனுக்கும் உணவு தராதே!" என்று கேவலமான தீண்டாமை நீதியைப் பயிலும் ஆரியப் பிராமணனுக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இருக்க இயலுமா என்பதை உலகோர்கள் தீர்மானிக்கட்டும். ஆரியர்களின் அடாவடிப் புனைவு! அப்துல்காதருக்கும் அமாவாசைக்கும் தொடர்பு இருப்பதாகச் சொன்னால்கூட நம்பிவிடலாம். ஆரியப்பிராமணருக்கும் விருந்தோம்பலுக்கும் எந்தத்தொடர்பும் இருக்க இயலாது என்பதை மனுதர்ம சாத்திரம் சொல்வது இருக்கட்டும்; நடைமுறை வாழ்க்கையிலேயே அதுவே கடைப்பிடிக்கப்படுவது என்பது நாமெல்லாம் அறிந்தது. இருந்தும், அப்பட்டமான புளுகுமூட்டையை பரிமேலழகர் முதல் நாகசாமி வரையிலான ஆரியர்கள் அடாவடியாகப் புனைந்து பேசுவதைக் கண்டிக்க எவரும் முன்வருவது கிடையாது. மனுசாத்திரம் சொல்லும் பிரமசாரி பிராமணர் மட்டுமே! மனுசாத்திரம் பிரமசாரி பின்பற்ற வேண்டிய விதிகளையும், மரபுகளையும் விவரிக்கின்றது. பிரமசாரி என்னும் சொல் 'பிரம' என்னும் சொல்லிலிருந்து வருகின்றது. பிரம என்றால் வேதம். வேதத்தைப் படிப்பேன் என்ற சபதம் எடுப்பது பிரமசாரியாக இருப்பதற்கான முதல் தகுதி என்கிறது மனுசாத்திரம். முழு வேதத்தைப் படிப்பதற்கு ஆரியப் பிராமணர்கள் மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டவர்கள்(சத்திரியன் சிலபகுதிகளையும், வைசியன் அதைவிடக் குறைந்த பகுதிகளை மட்டுமே கற்க முடியும்) என்பதால், பிரமசாரி என்று மனுதர்ம சாத்திரம் சொல்லும் நபர் பிறப்பினால் ஆரிய பிராமணனாகப் பிறந்த ஒருவனையே! எனவே, எந்தத் தமிழனும் மனுதர்மம் சொல்லும் 'பிரமசாரி' ஆகமுடியாது என்று தெளிக. மனுசாத்திர விதிகள் ஒருக்காலும் திருவள்ளுவரால் தமிழர்களுக்கு சொல்லப்பட்டிருக்காது! மேலும், ஆரிய பிராமண பிரமசாரி குருகுலத்தில் குருவின் ஆசிரமத்தில் வாழவேண்டும். இரண்டு ஆடைகள் மட்டுமே வைத்திருக்கவேண்டும். கிரகஸ்தனாக வாழும் பிராமணர்கள் வீட்டில் மட்டுமே பிச்சை எடுத்து குருவிடம் அர்ப்பணித்துவிட்டு, குருவின் அனுமதியோடு மட்டுமே உண்ணலாம். காலை, உச்சிவேளை, மாலை ஆகிய மூன்று வேளை காயத்ரி மந்திரம் ஓதி சந்தியா வந்தனம் செய்ய வேண்டும். இவையெல்லாம் ஆரியப் பிராமணனுக்கு மனுசாத்திரம் விதித்த வாழ்முறைக் கட்டளைகள். இவை பின்பற்றப்பட்டால் மட்டுமே அவன் பிராமணப் பிரமசாரி! அப்படி ஒருவனை நடைமுறையில் யாரும் காட்ட இயலாது. அப்படியென்றால் பிராமணர் என்று ஒருவர் இன்றில்லை; காலிப்பெருங்காய டப்பாவில் மீதம் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் வாசனைபோல், பிராமணர் என்பவர் ஒரு இல்பொருள். ஆரிய பிராமணப் பிரமசாரிகளுக்கான மனுசாத்திர விதிகள் ஒருக்காலும் திருவள்ளுவரால் தமிழர்களுக்கு சொல்லப்பட்டிருக்காது என்றும் தெளிக. ஆரியக் கருத்தியல் வன்முறைகளைத் திருக்குறளுக்கான விளக்கமென உரையெழுதிய சதி! பிராமணன் விருந்து ஓம்பினால், அவ்விருந்தினன் ஒரு பிராமணனாக இருக்கவேண்டும் என்பதே விதி. உலகவழக்கு அழிந்து, ஒழிந்து செத்துப்போன வேதகால ஆரியமொழியின் அரைச்செயற்கைக் குழந்தையான, எவருக்கும் தாய்மொழி அல்லாத சமற்கிருதத்தில் எழுதப்பட்ட, ஆரிய இனத்தவர் வேதசமய சாத்திரங்களின் பொருளை வலிந்து, தமிழ்த் திருக்குறளுக்கு ஏற்ற முயன்றனர் ஆரியஇன, ஆரியசமய, ஆரியமொழிச் சார்பு கொண்ட பரிமேழகர் உள்ளிட்ட உரையாசிரியர்கள். இவ்வாரியர்கள் தமிழுக்குப் பெருமை சேர்க்கும் 'பசுத்தோல்' போர்வையில் தமிழரிடையே நுழைந்து, தமிழ்த் திருக்குறளின் இயல்பொருளைத் தமிழர்களே உணர இயலாமல், ஆரியக் கருத்தியல் வன்முறைகளைத் திருக்குறளுக்கான விளக்கமென உரையெழுதி, மாபெருங் குழப்பம் விளைவித்தனர். இவ்வுரைகள் விளைவித்த குழப்பங்கள் இன்றுவரை தொடர்கின்றன என்பதுதான் அவலம். ஆரியக்கருத்துக்கள் தமிழர் பண்பாடு என்ற பெயர்களில் உலவுகின்றன! இணையம் ஆட்சி செய்யும் இக்காலத்திலும், ஆரியப் பிராமணர்கள் பலர், தம் பெயர், இனம், மொழி, பாலினம், சமயச்சார்பு போன்றவற்றை மறைத்துக்கொண்டு, தமிழன், திருக்குறள் வழி, வள்ளுவன் மறை என்று வலைத்தளங்கள் உருவாக்கி, ஆரியக்கருத்துக்களை தமிழர் பண்பாடு, இந்துப் பண்பாடு, கிறித்துவர் சதி, அயல்நாட்டார் சதி என்று மனம் போன போக்கில் கற்பனைகளை அளந்து, புகுந்து விளையாடுகின்றனர். கடும் வசைமொழிகளுடன் வெளிப்படும் கோரமான ஆரியமுகங்கள்! ஆரியர்கள், தமிழர்கள் கருத்துரையாடும் வாட்ஸ்அப் உள்ளிட்ட எந்தத் தளத்திலும் புகுந்து தம் ஆரியச்சார்புக் கருத்துக்கள்தாம் உண்மையான பொருள் என்று துணிந்து வாதங்கள் செய்ய முயல்வர்; பதிலுரைகள் வலுவான ஆதாரங்களுடன் வெளிவந்துவிட்டால், இவர்களின் கோரமான ஆரியமுகங்கள் கடும் வசைமொழிகளுடன் வெளிப்படும். அதில், இன, மத வெறுப்புக்களைத் தூண்டும் வன்முறை சொல்லாடல்கள் கட்டாயம் இடம்பெறும். தேசத்துரோகக் குற்றங்கள் கூசாமல் சுமத்தப்படும். " 'உளறல்', 'அபத்தம்', 'துரோகிகள்', 'முட்டாள்', 'கற்பனைக்கருத்து', 'நேர்மையற்ற சொற்கள்', 'இந்துமத விரோதிகள்', 'கிறித்துவக் கருத்துக்கள்', 'தேசிய ஒருமைப்பாட்டுக்கு ஊறுவிளைவிக்கும் கூட்டம்', 'தேசத்துரோகி', 'அமெரிக்கக் கைக்கூலி' உள்ளிட்ட சொல்லாடல்கள், இன்னபிற எழுதித்தில் வடிக்க இயலாத வசைமொழிகள்" இவர்களின் 'கையறுநிலை'ப் பதில்களில் கட்டாயம் இடம்பெறும். இவ்வரிசையில் தற்போது நுழைந்திருக்கும் ஆரியப்பார்ப்பனர் தொல்லியல் அறிஞர் முனைவர் திரு.நாகசாமி அவர்கள் 'தமிழுக்கு பெருமை சேர்த்தல்' என்னும் 'பசுத்தோல்' போர்வையைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, 'தமிழர் பண்பாடு' என்னும் தமிழ் இனக்குருதியைக் குடிக்கத் துடிக்கும் வெற்றுடம்புடன் ஆரிய இனவெறித் தாண்டவமாடும் "Thirukkural - An Abridgement of Sastras" என்னும் நூலை தப்பும் தவறுமான ஆங்கிலத்தில், கேவலமான மொழிநடையுடன் எழுதி வெளியிட்டுள்ளார். குறள் வரையறுத்த இல்லறத் தமிழர் அறக்கடமைகளுக்கு ஆரியப் பிராமணரின் சடங்கியல் முலாம் பூசும் திரு.நாகசாமி (Dr.R. Nagaswamy)! "இல்வாழ்வான் என்பான் இயல்புடைய மூவர்க்கும் நல்லாற்றின் நின்ற துணை" என்னும் திருக்குறள் சொல்லும் 'இல்வாழ்வான்' என்பவன் இல்லறக்கடமையாற்றும் ஒரு தமிழன். அவன் எவர் எவருக்கு நல்லாற்றின் நின்ற துணை என்ற கேள்விக்கு 'இயல்புடைய மூவர்க்கும்' என்பதை விடையாகத் தருகிறார். வள்ளுவர் கூறும் 'இயல்புடைய மூவர்' உற்றார், உறவினர், அறவோர்! இன்றும் தமிழர்களின் இல்லவிழா அழைப்பிதழ்களில் 'தங்கள் நல்வரவை விரும்பும் உற்றார் உறவினர்' என்ற சொற்றொடரோ அல்லது 'தங்கள் நல்வரவை விரும்பும் சுற்றமும், நட்பும்' என்ற சொற்றொடரோ இடம் பெறுவதை இயல்பாகக் காண்கிறோம். இவ்விரு சொற்றொடர்களும் குறிக்கும் பொருள் ஒன்றே! உற்றார்=நட்புவட்டம்; உறவினர்=சுற்றம். இவ்விருவர் அல்லாமல் இல்லறத்தான் துணையாக இருக்கும் குறிக்கும் இயல்புடைய நல்லாற்றின் மூன்றாமவர் யாவர்? என்ற வினாவுக்கு விடை - அறவோர்கள் என்பதே! பொதுப்பணியாற்றும் அறவோர்! எப்படி என்று சற்றே ஆய்ந்து நோக்கலாம். தன்னலம் கருதாத பொதுநல நோக்கில், சமுதாய நன்மைக்காகத் தம்மை அர்ப்பணித்துக் கொண்ட அறவோர்கள் ஏற்றுக்கொண்டு தொண்டாற்றும் பொதுப்பணிகள் சிலவற்றைக் குறிப்பிடுதல் நம் பார்வையைத் தெளிவாக்கும். ஆதரவற்ற சிறார்களுக்கு உணவும், உடுக்க உடையும், இருக்க இருப்பிடமும், கற்க கல்வியும் நல்கும் இல்லங்களைத் தொண்டுள்ளத்தோடு நடத்தும் அறவோர்கள்; ஆதரவற்ற முதியோர்களுக்கு நலம் பேணும் கருணை இல்லங்கள் நடத்துதல்; நீர்நிலைகளுக்கு மராமத்துப்பணிகள் செய்தல்; வீடற்ற ஏழையர்க்கு வீடு கட்டிக்கொடுத்தல், ஏழைக் குழந்தையர்க்கு கல்விக்கட்டணம் செலுத்துதல், உடல்நலிவுற்ற ஏழையர்க்கு மருத்துவ உதவி செய்தல், அறுவை சிகிச்சை செய்யப் பொருளுதவி செய்தல், கோயில்-குளங்களைப் பராமரித்தல் போன்றவை. அறவோருக்குத் துணைசெய்யும் இல்லறத்தான்! மேற்கண்ட பொதுப்பணிகளுக்காக அறவோர்கள் அணுகி உதவி கேட்கும் நபர் இன்றுவரை இல்லறவாசிகளே என்பதை எண்ணிப்பாருங்கள். அறவழி வாழ்ந்த தமிழ்ச் சமூகம் வள்ளுவர் காலத்தில் இப்பணிகளை செவ்வனே ஆற்றியிருக்கும் என்பது உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி. எனவே, வள்ளுவப்பெருந்தகை குறிப்பிட்ட இந்த 'இயல்புடைய மூவர்' உறவோர், உற்றார், அறவோர் என்பவர்களாகத்தான் அன்றும், இன்றும் என்றும் தமிழ்ச் சமூகத்தில் நிலவும் இயல்பாக இருக்க முடியும். பொருந்தாப்பொருள் சொன்ன பரிமேலழகர்!! இல்லை! இல்லை!! இந்த 'இயல்புடைய மூவர்' எங்கள் ஆரியர்வழிப் பண்பாட்டு ஆட்களான பிரமசாரி(மாணவன்), வானப்பிரஸ்தன்(இல்லம் விட்டுக் காட்டில் வாழ்பவன்), சந்நியாசி(துறவி) ஆகிய மூவரே என்று தமிழர்களாகிய நமக்குப் பொருந்தாத ஆரியப் பொருள் சொன்னார் பரிமேலழகர். ஆரியவியல் வழக்கப்படிப் பார்த்தாலும், இல்லறம் துறந்து வனத்தில் வாழும் வனப்பிரஸ்தனுக்கும், காட்டில் தவம் செய்யும் துறவிக்கும், நாட்டின் இல்லத்தில்(வீட்டில்) வாழும் இல்லறத்தான் எவ்வாறு தினமும் காட்டுக்குச் சென்று துணை நிற்பான் என்பது பரிமேலழகருக்கே வெளிச்சம்! தொல்லியல் அறிஞர் முனைவர் நாகசாமி அவர்களின் "Thirukkural - An Abridgement of Sastras" என்னும் நூலின் 88-89ம் பக்கங்களில் பரிமேலழகருக்கும் ஒருபடி மேலே போய், திருவள்ளுவர் திருக்குறளில் தமிழரான இல்வாழ்வானின் ஆதரிக்க வேண்டிய மூன்று ஆஸ்ரமவாசிகள் பிரமசாரி, வனப்பிரஸ்தன் மற்றும் பித்ரு ஆகியோர் என்று பரிமேலழகரின் ஆரியப்புனைந்துரையை விஞ்சும் புதிய ஆரியப் புனைந்துரையைத் துணிந்து எழுதியுள்ளார். "In the grhasta dharma dealt with by Valluvar the first three are 1. Householder supporting the three asramites, Brahmacari, Vanaprasta and Pitrus. 3. Offering of Yajnas to five namely, Deva, Rishi, Pitru, Athiti and Bhuta in succession." It will be shown below the sequence of 1. Support of three Asramas 2. Tarpana 3. Panca yajnas are found in the Dharma Sastras in the same order. The Kural on - இல்வாழ்வான் என்பான் இயல்புடைய மூவர்க்கும் நல்லாற்றின் நின்ற துணை The grhasta (family man) is house-holder the firm supports in the journey of life of student the Vanaprasta and Sanyasin(ascetic) who constitute the three (other asramites) says Valluvar. Parimelalagar has pointed out they are Brahmacari, Vanaprasta and Sanyasin, who observe vow and pursue their determined life. They are supported by food and other requirements. This is a clear evidence of Valluvar supporting the three asramas which derive support from grhasta. This is clearly after dharmasutra. Manu's exposition of this concept is important. He says, the rain comes down from Aditya, the Sun, from rain is created food and all living beings. And as all living beings live through Vayu so also all the Asramas flourish by the support of grhasta dharma." திருக்குறளுக்குத் தரப்பட்ட மேற்கண்ட ஆரியவியல் கருத்தேற்றம் எவ்வளவு தூரம் உண்மை என்று காண்போம். 'அறம்', 'தருமம்', ''Ethics' or 'Values' என்பன தனித்துவ இனப் பண்பாட்டு அடையாளச் சொற்கள்! ஆங்கிலத்தில் 'Ethics' or 'values' என்றும் சமற்கிருதத்தில் 'தர்மா' என்றும் தமிழில் 'அறம்' என்றும் கூறப்படுபவை ஒன்றுபோல் தோன்றினாலும் அவை ஒன்றல்ல. இடத்துக்கு இடம், நாட்டுக்கு நாடு பொருள் மாறுபடும்;; இடம் ஒன்றேயாக இருந்தாலும், காலம் வேறுபடும் போது சொற்களின் பொருள் கொள்ளும் தன்மை வேறுபடுவதும், சொற்களின் பொருளே முற்றிலும் மாறுபடுவதும் இயல்பே! சுவாசித்தல், பருகுதல், பார்த்தல், பேசுதல், கேட்டல் போன்ற பண்புகள் மனித இனத்திற்குப் பொதுவானவை; பொதுவாகக் காணப்படினும், இவ்வடிப்படைகளின் அளவுகள் உடலுக்கு உடல் மாறுபடும் என்பது ஒவ்வொரு உடலின் தனித்தன்மை. அதுபோல், கைவிரல் ரேகை ஒவ்வொரு உடலின் தனித்துவத்தை அடையாளப்படுத்தும். தமிழ்ப் பண்பாட்டு அசைவுகளின் அடையாளத்தை அழிக்கமுயன்று அழிந்த வேதகால ஆரியமொழி! தனித்துவங்களை மதிப்பது பொது ஒற்றுமையை வலுப்படுத்தும் உறுதியான கருவி. தனித்துவத்தை அழிக்க முயலும் ஒவ்வொரு முயற்சியும், பொது ஒற்றுமைக்கு ஊறுவிளைவிக்கும் பேரழிவு ஆயுதமாகும். தமிழரின் பண்பாட்டு மரபுகளுக்கென்று இருந்துவரும் தனிச் சிறப்புப் பண்புகளை பெரிதும் வெளிப்படுத்தும் தனித்துவம் பெற்ற திருக்குறள் நூலின் தமிழ்ப் பண்பாட்டு அசைவுகளின் தமிழ் அடையாளத்தை, சமய ஒற்றுமை, இந்துத்துவம் என்ற பெயரால் அழித்து, ஆரிய பொதுமைப் பண்பை, ஆரிய மேலாண்மையை நிலைநிறுத்த முயலும் ஆரியர்களின் சதிச்செயல்கள் மூவாயிரம் ஆண்டுகளாகியும் நிறைவேறவில்லை; மாறாக, ஆரியர்களின் வேதமொழி மக்கள் பேச்சு வழக்கிலிருந்து ஒழிந்து, அழிந்து, செத்துப்போய் விட்டது. இவ்வாறு, தம் தாய்மொழியின் சாவைக் கண்கொண்டு கண்டபின்பும், ஆரியர்கள் பாடம் கற்கவில்லை என்பதே பெருவியப்பே! தமிழ்இனம் வேறு! ஆரிய இனம் வேறு! தமிழ்இனம் வேறு! ஆரிய இனம் வேறு! இவ்விரு இனங்களும் ஒற்றுமையுடன் வாழவே 'ஆரியன் கண்டாய்! தமிழன் கண்டாய்!' என்று அப்பர் பெருமானும், "ஆரியமும் தமிழும் உடனே சொல்லிக் காரிகையார்க்கும் கருணை செய்தானே" என்று திருமூலதேவ நாயனாரும் இறைவனின் திருப்பெயரால் மதநல்லிணக்கம் கூறினார்கள்! ஒற்றுமையுடன் மதநல்லிணக்கத்துடன் வாழ்வது சுயமரியாதையுடன் வாழும் வாழ்வு! தமிழ் இன, சமய, பண்பாட்டு அடையாளங்களை ஆரியத்திடம் அடகுவைத்து, தொலைத்து ஆரியத்துடன் சங்கமிப்பது சூத்திர அடிமை வாழ்வு!! தமிழர்கள் ஒருக்காலும் தம் தன்மானத்தையும், இன, மொழி, பண்பாட்டையும் தொலைக்க இசைய மாட்டார்கள்! கசப்புணர்வைத் தோற்றுவிக்கும் பசப்பு மொழி வேண்டாம்! தமிழர்கள் அவர்தம் இன,மொழி, சமயம், பண்பாட்டு அடையாளங்களுடன் வாழட்டும்! ஆரியர்கள் அவர்தம் இன, மொழி, சமயம், பண்பாட்டு அடையாளங்களுடன் தமிழகத்தில் வாழட்டும்! இரண்டும் ஒன்றுதான் என்னும் பசப்பு மொழிகளே கசப்புணர்வுகளைத் தோற்றுவித்து, வேற்றுமைக்கு அடிகோலுகின்றன! வேற்றுமையில் ஒற்றுமை காண்போம்! கண்ணியத்துடன் மாறுபட்ட கருத்துக்களின் இருப்பைக் ஏற்றுக்கொள்வதும், அவரவர் இருப்பு அவரவர்க்கு என்று ஒருவரின் இருப்பை மற்றவரும், ஒருவருக்கொருவர் அவரவர் தனித்துவத்தை மதிக்கும் மாண்பைக் கற்றுக்கொள்வதும் நாட்டின் ஒற்றுமைக்கு வழிவகுக்கும்! ஆரியத்துக்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட தமிழரின் திருக்குறளை ஆரியத்தால் எக்காலத்திலும் செரிமானம் செய்ய இயலாது! ஒற்றைக் கலாச்சாரத் திணிப்பு என்னும் சர்வாதிகாரத்தால் வீழ்ந்த நாடுகளின் வரலாற்றிலிருந்து பன்மைத்துவத்தின் மகத்துவத்தை உணர்ந்து நடந்தால் நாட்டுக்கு நன்மை பயக்கும். வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

'தென்புலத்தார்' தமிழர் மூதாதையரே! ஆரியரின் பிதுரர் அல்லர்!! - குறள் ஆய்வு-6 பகுதி-1 பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் விருந்தோம்பல் என்னும் தமிழர் அறம் ஆரியப் பிராமணரின் சடங்கியல் அன்று! தொல்லியல் அறிஞர் முனைவர் நாகசாமி அவர்களின் "Thirukkural - An Abridgement of Sastras" என்னும் நூலின் 93-94ம் பக்கங்களில் பின்வருமாறு கூறியுள்ளார்: "The Dharma sastras speak of these tarpana and panca mahayajnas, one after the other, mentioning that they must be performed daily. The Tirukkural referring to these two forms of daily offering in the second and third Kural beginning with 'Illara Iyal', and Tenpulattar has these offerings in mind. This would show Valluvar is household, was no doubt listing these essential rituals of the Hindus so the view of modern scholars that Valluvar did not refer to any Hindu rituals is not correct. The verse reads - தென்புலத்தார் தெய்வம் விருந்தொக்கல் தானென்றாங்கு ஐம்புலத்தால் ஓம்பல் தலை. (என்னும் குறளுக்கு, பின்வருமாறு ஆங்கிலத்தில் விளக்கம் சொல்கின்றார்.) It means it is important to offer sacrifices to pitr, deivam(Gods), guests(athithi), okkal(all living beingsa, like man and Tan(one's own living) This is a very important aspect of Hindu system, that has come down from Pre-Buddhist periods. The very fact that Valluvar emphasizes (ஓம்பல் தலை) the performance of these five sacrifices for the Grhasta is a pointer to the fact that Valluvar was a follower of the Hindu System. The Panca mahayajnas are mentioned in all the Dharma sastras of Manu, Yajnavalkya, Gautama, Apastamba, Bodhayana and others." வருணத்திற்கு ஏற்ப மாறும் ஆரியச் சடங்கியல்! ஆரியர்கள் இனத்திலேயே இவர் குறிப்பிடும் தர்ப்பணம், சிறுபான்மை எண்ணிக்கையிலான பிராமணர்களுக்கு மட்டுமே முழுவதும் பொருந்துவது; பிராமணர்களைவிட எண்ணிக்கையில் உயர்ந்த சத்திரியர்களுக்கு சில பகுதிகளும், இவர் இருவரையும் விட எண்ணிக்கையில் உயர்ந்த வைசியர்களுக்கு மிகச்சில பகுதிகளுமே பொருந்தும். இம்மூவரையும்விட அதிக எண்ணிக்கையில் வாழும் ஆரிய தேச சூத்திரர்களுக்கு இவை எதுவுமே பொருந்தாது. தமிழர்களுக்குத் தர்ப்பணம் இல்லை! தமிழர்களில் வருணப்பாகுபாடு இல்லை என்பதால் தமிழர்களுக்குத் தர்ப்பணம் இல்லை. ஆரிய வேதமுறையைக் கைக்கொண்ட சிறுபான்மை தமிழ்ப் பார்ப்பனர்கள் மட்டுமே தர்ப்பணம் செய்வார்கள். ரிக் வேத 'சோமன்' முதலியோர், தமிழர்களின் 'பித்ரு அல்லர் நாகசாமி அவர்கள் தமது நூலின் 93வது பக்கத்தில் பித்ரு என்பவர் யார் என்று பின்வருமாறு குறிப்பிடுகின்றார்: "3. The pitru mentioned are Soma, Pitruman, Agni, Yama, Angirasvan and Kavyavahana' திரு.நாகசாமி குறிப்பிடும் பித்ருக்களான சோமன் முதலியோர், ரிக் வேதத்தில் கூறப்படும் ஆரியரின் மூதாதையர்கள். தமிழர்களின் மூதாதையர்கள் அல்லர். தமிழர்களுக்கு சோமன், பிதுர்மன், அன்கிரச்வான், காவ்யாவாகன என்பவர்கள் எவரென்றே தெரியாது. மிகச் சிறுபான்மை எண்ணிக்கையிலான தமிழ்ப் பார்ப்பனர்கள் மட்டுமே ஆரிய வேதம் ஓதுபவர்கள். அறியாமையினால் அல்லது வேதவழிபாட்டுமுறையை ஏற்றுக்கொண்டமையினால், கடனே என்று தமிழ்ப் பார்ப்பனர்கள் சோமன் உள்ளிட்ட ஆரியமூதாதையருக்கு பித்ருக் கடன் செய்யலாம். ஆரிய மூதாதைக்குத் தமிழன் ஏன் 'பித்ருக்கடன்(?)' கழிக்க வேண்டும்? வேதம் ஓதுதலோ, பூணூல் அணிதலோ செய்யாத 97 விழுக்காடு தமிழ் இல்லறத்தார்கள் பஞ்ச மகா யக்ஞங்களில் ஒன்றான இந்த 'பித்ருக்கடன்(?)' எவ்வாறு கழிக்க இயலும் என்பது திரு.நாகசாமிக்கும், சோமன் முதலான ஆரிய பித்ரு-மார்களுக்கே வெளிச்சம்! ஆரியரின் மூதாதையருக்குத் தமிழர்கள் ஏன் தர்ப்பணம் செய்ய வேண்டும் என்பதும் விளங்கவில்லை. 'பஞ்ச மகாப் பெரும்புளுகு' மூட்டை பலநூறு ஆண்டுகளாக, பரிமேலழகர் உள்ளிட்ட ஆரியச்சார்பு கொண்ட உரையாசிரியர்கள் பூணூலே அணியாத 97 விழுக்காடு எண்ணிக்கையில் உள்ள தமிழர்களின் மரபுகளையும், வாழ்வியல் முறைகளையும் வசதியாக மறந்துவிட்டு, மறைத்துவிட்டு, ஆளுயர பூமாலையைக் காதில் சுற்றும் வேலையைத் தொடர்ந்து செய்துகொண்டு வருகின்றனர். 'அப்துல் கலாம்' அவர்களே அப்துல் கலாம் ஐயராகும்போது எதுவும் ஆரியர்களுக்கு சாத்தியமே! திரு.நாகசாமி கூறும் ஆரியரின் 'பஞ்சமகா யக்ஞம்' தமிழர்களைப் பொறுத்தவரை 'பஞ்ச மகாப் பெரும்புளுகு' மூட்டையே அன்றி வேறொன்றும் இல்லை. தமிழர்களுக்கத் தென்புலத்தார் யார்? இப்போது வள்ளுவர் தமது காலத்தில் வாழ்ந்த தமிழர்களை நோக்கிச் சொன்ன 'தென்புலத்தார்' உண்மையில் யாராயிருக்கக் கூடும் என்று நம் அறிவைச் செலுத்தி ஆய்வு செய்து அறிவோம். தொல்காப்பியம் முதற்சங்க இறுதிக்கும் இடைச்சங்கத்துக்கும் இலக்கண நூல் என்று மரபுரை கூறுகின்றது. தொல்காப்பியத்தை அரங்கேறியது பாண்டிய மன்னன் நிலந்தரு திருவிற் பாண்டியன்(மாகீர்த்தி என்றும் நெடியோன் என்றும் முடத்திருமாறன் என்றும் அறியப்படுபவனும் இவனே!). இம்மன்னன் முதற்கழக(சங்க) இறுதியில் இருந்தவன் என்றும், முதற் கடற்கோளுக்குபின் இடைச்சங்கம் தோற்றுவித்தவன் என்றும் மரபுரை சொல்கின்றது. கடைக்கழக(சங்க)த் தொகுப்பில் உள்ள மிகப் பழமையான பாடல்கள் இப்பாண்டியன் பஃறுழியாற்றின் கரையிலிருந்த தென்மதுரையில் ஆண்ட மிகப்பழமையான முற்கால மன்னன் என்றும் புகழ்கின்றன. இடைக்கழகத்தை(இடைச்சங்கத்தை)த் தொடங்கிய இப்பாண்டிய மன்னனின் புகழ் தலைக்கழத்தை(தலைச்சங்கத்தை)ச் சேர்ந்ததாகும். தலைச்சங்க நூற்கள் இத்தலைக்கழக(சங்க) நூல்களாக முதுநாரை, முதுகுருகு போன்ற இசை நூல்கள் குறிப்பிடப்படுகின்றன; முறுவல், சயிந்தம், குணநூல், செயிற்றியம், அவிநயம் உள்ளிட்ட நாடக நூல்கள் பட்டியலிடப்படுகின்றன. இடைக்கழக(சங்க) நூலான இசை நுணுக்கம் போன்றவை கழக மரபுகளில் காணக்கிடைக்கின்றன. இத்தகைய நூல்கள் இருந்து, அழிந்துபோயின என்று சிலப்பதிகார உரையாசிரியர் அடியார்க்கு நல்லார் குறிப்பிட்டுள்ளதை தாம் பதிப்பித்த சிலப்பதிகார அடியார்க்கு நல்லார் உரைநூலின் முன்னுரையில் தமிழ்த்தாத்தா என்றழைக்கப்படும் முனைவர் உ.வே.சா அவர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளார்கள். கடற்கோளினால் மறைந்த தென்புலத்தார்! தலைச்சங்கத்தைப் பற்றியும், இடைச்சங்கத்தைப் பற்றியும் இறையனார் அகப்பொருளுரைக் குறிப்புகள் காணக்கிடைக்கின்றன. இத்தகைய புகழ்பெற்ற பஃறுழியாற்றின் கரையிலிருந்த முதற்கழகம்(முதல் தமிழ்ச்சங்கம்) வளர்த்த தென்மதுரை கடல்கோளினால் அழிந்துபோனது என்பதும் பண்டைய இலக்கியங்களில் பேசப்பெறுகின்றது. இத்தென்புலத்தில் கடற்கோளினால் மறைந்த அறம்வளர்த்த தமிழர்களே திருவள்ளுவர் காலத்தில் தென்புலத்தார் எனப்பட்டனர். தென்புலத்தார் - தென்மதுரை மூதாதையர் நினைவேந்தல்! தென்புலத்தார்,தெய்வம், விருந்து, ஒக்கல், தான் என்று ஐந்தாகத் திருக்குறள் கூறும் பொருள், தென்புலமாம் குமரிக்கண்டத்தில் வாழ்ந்து, கடல்கோளால் மறைந்த தமிழ் மூதாதையர் நினைவேந்தல், வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்ந்து மறைந்த தெய்வச் சான்றோர்கள் நினைவேந்தல், தம்மைத்தேடிவரும் விருந்தினர்கள் பேணல், தம்மோடு ஒத்த உறவினர்கள் பேணல், தாம் என்னும் ஐந்து நிலையினரிடத்தும் அறவுணர்வைப் பேணிக் கடைப்பிடித்தல் இல்லறத்தார்களுக்குத் தலையாய கடமையாகும் என்பதே. இதை இன்னும் சற்று ஆழமாக ஆய்வோம். தென்புலத்தார் என்று வள்ளுவர் குறிப்பிடுவது கடல்கோளினால் மறைந்துபோன குமரிக்கண்டத்து தமிழர் மூதாதையர்களையே என்பதை இப்போது காண்போம். 'தென்புலம்' என்றால் 'தென்பகுதி நிலம்' தமிழ் மொழியில் 'புலம்' என்றால் நிலம், இடம் என்பதே பொருள் வழக்கு. 'தென்புலம்' என்றால் 'தென்பகுதி நிலம்' என்றும் 'வடபுலம்' என்றால் 'வடபகுதிநிலம்' என்றும் வழங்குவதே தமிழர் வழக்கம் என்பதை பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் பரவலாக வழங்கப்படும் வழக்குகள் மூலம் எளிதில் அறியலாம். எடுத்துக்காட்டாக, சிலப்பதிகாரத்தில் "மன்பதை காக்கும் தென்புலம் காவல் என்முதற் பிழைத்தது கெடுக என் ஆயுள்!" - சிலப்பதிகாரம் "தென்புலமான பாண்டிய நாட்டில் வாழும் மக்களைக் காக்கும் அரசுமுறை பிழைபட்டதற்கு நான் முதற் காரணமாகிவிட்டேன்! என் ஆயுள் முடிந்துபோகட்டும்!"என்று ஆராயாமல் கோவலனைக் கொன்று கண்ணகிக்குச் செய்த தவறை தனது அரசவையில் இவ்வாறு கூறி ஆரியப்படை கடந்த பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன் உயிர்துறந்தான். இங்கு, பாண்டிய நாடே 'தென்புலம்' என்ற பெயரால் குறிக்கப்பட்டது வெளிப்படையாக விளங்கும். இனி, பத்துப் பாட்டுக்களில் மூன்றாவதாக வரும் சிறுபாணாற்றுப்படையில், கடையேழு வள்ளல்களுள் ஒருவனாகிய ஓய்மான் நாட்டு நல்லியக்கோடன் கொடைத்திறத்தைப் பாராட்டி, இடைக்கழி நாட்டு நல்லூர் நத்தத்தனார் பாடியது. சேர மன்னனைக் குறிக்க 'குடபுலங் காவலர்' மருமா னொன்னார் 'வடபுல' விமயத்து வாங்குவிற் பொறித்த எழுவுறழ் திணிதோ ளியறேர்க் குட்டுவண் வருபுனல்வாயில் வஞ்சியும் வறிதே யதாஅன்று - சிறுபாணாற்றுப்படை:47-50 என்று பாடுகின்றார். இப்பாடலில், பாட்டுடைத்தலைவன் தரும் கொடை, வளமிக்க 'குடபுலம்' என்னும் சேரநாட்டின் வளத்தைக் காட்டிலும் அதிகமான வளத்தைத் தருவதாகப் பாராட்டிப்பாடியது. வளமிக்க 'குடபுலம்' காக்கும் மரபில் வந்த இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன், 'வடபுல'த்தில் உள்ள தன் பகைவர்களை அடக்கி, அவர்களது 'வடபுல' எல்லையிலிருக்கும் இமய மலையில் தன் வில்லம்புச் சின்னத்தைப் பொறித்தான்; கோட்டைக்கதவுக்குத் தாழ்ப்பாள் போடும் கணையமரம் போன்ற வலிய தோள் கொண்ட அந்தக் குட்டுவனின் வளம் மிக்க வஞ்சி நகரமே ஏழை-நகரம் என்று எண்ணும்படியாக நல்லியக்கோடன் பொருள் வளத்தை வாரி வழங்குவான் என்று பாராட்டுகின்றார். இங்கு 'குடபுலம்' சேரநாட்டையும், 'வடபுலம்' வடநாட்டையும் குறிக்கின்றது. தத்துநீர் வரைப்பிற் கொற்கைக் கோமான் 'தென்புலங் காவலர்' மருமா னொன்னார் மண்மாறு கொண்ட மாலை வெண்குடைக் கண்ணார் கண்ணிக் கடுந்தேர்ச் செழியன் 65 தமிழ்நிலை பெற்ற தாங்கரு மரபின் மகிழ்நனைமறுகின் மதுரையும் வறிதே யுதாஅன்று - சிறுபாணாற்றுப்படை: 62-67 "கடலலை மோதும் கொற்கையைத் துறைமுகமாக, மதுரையைத் தலைநகரமாகக் கொண்டு 'தென்புலம்' காக்கும் உரிமை பூண்டவர்களின் வழி வந்தவன் பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன். அவன் தன் பகைவர்களின் நிலத்தைப் பொருள் வளத்தில் மாறுபடுமாறு செய்தவன். தன் நாட்டுக்கு நிழல் தரும் காவல் வெண்குடையின் கீழ் வீற்றிருப்பான். கண்ணைப் போன்ற வேப்பிலைக் கண்ணியைத் தலையில் சூடிக்கொண்டு தேரில் வருவான். தமிழ் நிலைபெற்றிருப்பதால் இவனது மதுரை பிறரால் தாங்க முடியாத மரபுப் பெருமையினைக் கொண்டது. அவனது மதுரைத் தெருவில் எப்போதும் மகிழ்ச்சித்தேன் பாய்ந்துகொண்டே இருக்கும். இத்தகைய சிறப்புகளைக் கொண்ட இவனது மதுரை நகரமே ஏழைநகரம் என்று எண்ணும்படியாக நல்லியக் கோடன் வளத்தை வாரி வழங்குவான்." என்கின்றது இப்பகுதி. தண்பணை தழீஇய தளரா இருக்கைக் 'குணபுலங் காவலர்' மருமா னொன்னா ரோங்கெயிற் கதவ முருமுச்சுவல் சொறியுந். தூங்கெயி லெறிந்த தொடிவிளங்கு தடக்கை நாடா நல்லிசை நற்றேர்ச் செம்பிய னோடாப் பூட்கை யுறந்தையும் வறிதே யதாஅன்று - சிறுபாணாற்றுப்படை: 78-83 குளிர்ந்த நீர் பாயும் வளவயல்களைக் (தண்பணை) கொண்ட உறையூரைத் தலைநகராகக் கொண்ட 'குணபுலம்' என்னும் சோழநாட்டின் மரபுரிமை மன்னன் ‘நற்றேர் செம்பியன்’ எனப் போற்றப்பட்டான். வானளாவ உயர்ந்து தொங்கிய கதவினைக் கொண்ட இவனது தூங்கெயில் கோட்டையில் மேகம் தன் முதுகைச் சொரிந்துகொள்ளும். அத்தகைய வளமிகு செம்பியனின் உறையூர் நகரமே ஒன்றுமில்லாத வறுமைக்கோலம் எய்திவிட்டது போல நல்லியக்கோடன் பரிசுகளை வழங்குவான், என்கிறார் பாணனை ஆற்றுப்படுத்தும் புலவர். மேற்கண்ட மூன்று பகுதிகளில் வரும் 'வடபுலம்' வடநாட்டையும், 'குடபுலங் காவலர்' சேரநாட்டு மன்னனையும், 'தென்புலங் காவலர்' பாண்டியநாட்டு மன்னனையும், 'குணபுலங் காவலர்' சோழமன்னனையும் தெளிவாகச் சுட்டுகின்றன. எனவே, 'தென்புலம்' என்றால் தென்னாடு என்பதே இலக்கிய வழக்கு. இன்னும் தேடுவோம். தெற்கே உள்ள கடல் 'தென்கடல்' என்றும், அங்குள்ள குமரி தெய்வம் தென்குமரி' என்றும் வழங்கப்படுவதை அனைவரும் அறிவர். முத்தொள்ளாயிரம் 94-3ல் 'தென் கொற்கை' என்று கொற்கைத் துறைமுகம் சுட்டப்பட்டுள்ளது. சிலப்பதிகாரமோ 'தென் தமிழ்', 'தென் தமிழ்நாடு', 'தென் தமிழ்ப்பாவை' என்று பரக்கப் பேசுகின்றது. மணிமேகலையோ 'தென்தமிழ் மதுரை', 'தென்திசைப் பொதியில் காணிய வந்தேன்' என்கின்றது. 'தென்புலம்' என்னும் சொல் குறுந்தொகை(317-7), அகநானூறு(24-8), புறநானூறு(35-7, 388-1), சிலப்பதிகாரம்(10-103, 20-76) ஆகிய பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் எங்கும் பரந்து கிடக்கின்றது. தென்புலமருங்கு என்னும் சொல்லாட்சி மதுரைக்காஞ்சி(202), நெடுநல்வாடை(52), நற்றிணை(153-5), சிலப்பதிகாரம்(27-133) ஆகிய தொன்மையான இலக்கியங்களில் பயின்றுவரும் சாட்சியங்கள். தமிழ்ப்பெருவெளி எங்கும் பரக்கக் காணும் 'தென்றல்' என்னும் சொல்லாட்சி 'தென்' என்னும் அடையின் தமிழ் அடையாளத்தையும், பொருளையும் சுட்டி நிற்கின்றது. மேற்கண்ட சான்றுகள் காட்டும் உண்மை 'புலம்' என்னும் சொல்லின் வெளிப்படையான, இயல்பான, எளிமையான பொருள் 'இடம்' என்பதே. ஆக, 'தென்புலத்தார்' என்பதற்கு 'தென்பகுதி நிலத்தவர்' என்னும் பொருளே மிகவும் சரியான பொருத்தமான ஒன்று. தென்பகுதி நிலத்தவர் தமிழ் இனத்தவர் என்பதும் தெளிவு. 'தென்புலத்தார்' அறிவிக்கும் திருவள்ளுவரின் இனம்-மொழி திருக்குறளாசிரியர் தமிழகத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பதால், 'தென்புலத்தார்' என்னும் இவ்வொரு சொல்லே திருவள்ளுவரின் இனத்தையும், மொழியையும் குறிப்பால் அறிவிக்கும் சொல்லாக உள்ளது. திருவள்ளுவர் காலத்திலேயே தமிழ்நாட்டில் வேற்றினத்தவரான ஆரியர்கள் புகுந்து, அரசியல், சமுதாயம் என்பவற்றில் மேன்மையடைந்திருந்த தமிழரையும், அவர்கள் தாய் மொழியான தமிழையும், தமிழர்களின் உயர்மரபு வாழ்வியல் நலன்களையும், கலை, அறிவியல் பண்பாடுகளையும் சிறிது சிறிதாக அழிக்கவும், ஆரியர்தம் அரைச் செயற்கை மொழியாகிய சமஸ்கிருதத்தையும், ஆரியக் கருத்தியலையும் தமிழர்களிடம் புகுத்த முயன்ற காலம் என்பது தமிழின வரலாறு. தமிழர் மூதாதையர் 'தென்புலத்தார்' கழக(சங்க) இலக்கியங்கள் கூறும் தமிழரின் மூதாதையர் வாழ்ந்த இடங்களான 'குமரிக்கண்டம்', 'குமரியாறு, பஃறுழியாறு' என்பவை தற்போதுள்ள தமிழ் மண்ணுக்கும் தென்புலத்தில் உள்ளது. பன்நெடுங்காலத்துக்குமுன், கடற்கோளால் மறைந்துபோன தம் தென்புலத்துக் குமரிக்கண்டத்து மூதாதையரை நினைந்து, விருப்பமுடன் படையலிட்டுத் தமிழர்கள் நிகழ்த்திவந்த பயன்கருதா நன்றி செலுத்தும் வழிபாடே திருவள்ளுவர் காலத்துத் தமிழரின் தென்புலத்தார் வழிபாடு ஆகும். இல்லறத்தானின் ஐந்து தலையாய உறுப்புகள் ஆக, வள்ளுவர் கூற்றுப்படி, இல்லறத்தான் ஓம்பவேண்டிய ஐந்து தலையாய உறுப்புகள் தென்புலத்தார், தெய்வம், விருந்து, ஒக்கல், தான் என்பன. இவற்றுள், 'தான்' என்பது 'தலை'யாய் இருந்து பிற உறுப்புக்களைப் பேண வேண்டும் என்றே அறிவுறுத்துகிறார் வள்ளுவர். ஒக்கலை(தம்மோடு ஒத்த உறவினர்களை) 'உடம்பாக'வும், விருந்தைக் கைகளாகவும், தெய்வத்தை இதயமாகவும், தென்புலத்தாரைக் கால்களாகவும் உருவகித்துப் பேணவேண்டும் என்று பொருள்கொள்ள வேண்டும். 'தென்புலத்தார்' வழி நடக்கவேண்டும் என்பதால், அவர்களே இல்லறத்தானின் கால்கள்; தெய்வப்பண்புடன் வாழ்வாங்கு வாழவேண்டும் என்பதால், தெய்வமே இல்லறத்தானின் இதயம்; இருகைகளையும் ஒருசேரக்கொண்டு முழுநிறைவான ஈகையறம்மேற்கொள்ளவும், விருந்தினர்களைத் தம் கைகள்போல் உதவும் உறுதுணையாகக் கருதவேண்டும் என்பதால், விருந்தினரே இல்லறத்தானின் கைகள்; தம்மோடு ஒத்த உறவினர்களுடன் இணைந்து உழைத்து ஒருவருக்கொருவர் பயன்பட்டுக்கொள்ளவேண்டும் என்பதால் 'ஒக்கல்' இல்லறத்தானின் உடல்; காட்சி, கேள்வி, உயிர்ப்பு, மொழி, அறிவு ஆகிய அனைத்துக்கும் அடிப்படையான தலைபோல் 'தான்' இருந்து அனைவரையும் பேணி, அறவழியில் நடத்துதல் வேண்டும் என்பதால் இல்லறத்தானுக்கு அவனே தலை என்பதாக உருவகப்பொருள் கொண்டு வாழவேண்டும். இதுதான் இத்திருக்குறளுக்கு இயல்பான பொருளாக இருக்க இயலும். பஞ்சமகாப் பாதகம் ஆரியப் பிராமணர்களுக்கு மட்டுமே பொருந்தக்கூடிய பஞ்சமகாயக்ஞம் என்ற ஆரியப் பிராமண சமயவியல் சடங்குச் செயலை, தமிழரின் அறநெறிப் பண்பாட்டு அசைவுகளின் விளைவாகத் தோன்றிய இத்திருக்குறளுக்குப் பொருத்துதல் அறமன்று. ஆரியரின் மொழியில் சொல்வதானால், இது ஒரு பஞ்சமகாப் பாதகம்! பஞ்சமகாப் பாபம்!! ஆரியச்சார்பு கொண்ட பரிமேலழகர் முதல் இக்கால திரு.நாகசாமி வரை, தொடர்ந்து இட்டுக்கட்டிக் கூறும் இப்பொய்யுரை, ஆரிய வேதத்துக்கு எவ்விதத்திலும் தொடர்பற்ற பெரும்பான்மை மக்களின் பண்பாட்டு மரபுகளை அவமதிக்கும் செயல். தமிழகத்தில் வாழும் ஆரியர்களும், ஆரிய வேதத்தை ஏற்றுக்கொண்ட தமிழ்ப் பார்ப்பனர்களும் பஞ்சமகாயக்ஞம் செய்ய முழுஉரிமை பெற்றவர்கள். இவ்விரண்டு குழுக்களும் அல்லாத தமிழர்களின் பொதுமறை திருக்குறளுக்கு 'Hindu System' என்ற பெயரில் ஆரியப் பிராமணர்களின் சடங்கியல் முலாம் பூச முயல்வது கடும் கண்டனத்துக்குரியது. வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

ஆரியர் 'யக்ஞமும்' தமிழரின் 'வேள்வி'யும் - குறள் ஆய்வு-3 -பகுதி3 பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் தொல்லியல் அறிஞர் முனைவர் நாகசாமி அவர்களின் "Thirukkural - An Abridgement of Sastras" என்னும் நூலுக்கு முறையான பதில் விளக்க நூலின் பகுதிகளையே யாழ் இணையத்தில் கட்டுரைகளாக வெளியிட்டு வருகின்றேன். உலகத் தமிழர்களின் பின்னூட்டத்தைப் பெற்று, முழுமையான நூலாக மேம்படுத்தும் என் முயற்சிக்கு உறுதுணையாக விரிவான பின்னூட்டம் அளித்த தேவப்பிரியா அவர்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி. விரிவான தங்கள் கருத்துக்கு நான் எழுதிய பதிலின் பின்பகுதியை குறள் ஆய்வு-3ன் பகுதிக் மூன்றாம் கட்டுரையாக வெளியிடுகின்றேன். தொடர்ந்து பின்னூட்டக் கருத்துக்கள் எழுத தமிழ் ஆர்வலர்கள் அனைவரையும் வேண்டுகின்றேன். கடந்த கட்டுரையில் குறித்தவாறு, சங்க இலக்கியங்களும், திருக்குறளும் பார்ப்பான், அந்தணன் என்றே பெரும்பாலான இடங்களிலும், ஐயர் என்று அரிதாகவும் குறிப்பிடப்படும் சொற்களுக்குத் தற்காலத்தில் பிராமணன் என்ற பொருள் கொள்ளவே ஆரியர்கள் பெரும்முயற்சி எடுக்கிறார்கள். தமிழ்ப் பார்ப்பனர்களும் ஆரியப் பிராமணர்களும் ஒன்றல்லர் ஆரியப் பிராமணர்கள் தமிழகத்தில் வாழ்ந்துவந்தாலும் அவர்கள் ஆரியப் பிராமணர்களே தவிர, தமிழ் அந்தணர்களோ, பார்ப்பனர்களோ ஒருக்காலும் ஆக முடியாது என்று தேவப்ரியா உள்ளிட்ட அன்பர்கள் அறிந்துகொள்ள வேண்டும். தமிழ் மரபை அழிக்க பார்ப்பனர்களைக் கருவியாக்கும் ஆரியப் பிராமணர்கள் தமிழ்ப் பார்ப்பனர்களும், அந்தணர்களும் வேள்விக்காக உயிர்க்கொலையில் ஈடுபடாது, மாஉருண்டை போன்றவை மட்டுமே அவிர்பாகமாகத் தந்து ஆரியவேதங்கள் ஓதி வேள்வி இயற்றும், கொல்லாமை கைக்கொள்ளும் தமிழர்கள். ஆதியில் இவர்கள் அறியாமையின் விளைவாக, எவ்வாறு கொலைவேள்வி இயற்றும் ஆரியவேதத்தால் கவரப்பட்டார்களோ, அவ்வாறே, தற்காலத்தில் தம்மைப் பிராமணன் என்று அழைப்பதைப் பெருமையாகக் கருதுவதும், பார்ப்பனன், பார்ப்பான், அந்தணன் என்றழைப்பதை இழிவாகவும் கருதும் போக்கிலும் உள்ளனர். ஆனால், ஆரியப் பிராமணர்களோ, தமிழ் மரபையே செரித்து விழுங்கும் தமது செயலுக்குத் தமிழ்ப் பார்ப்பனர்களைக் கருவியாக்குகின்றார்கள். கொல்லாமையே வள்ளுவரின் அறத்திற்கு ஆணிவேர் வள்ளுவர் கொல்லாமையை 'நீத்தார்' என்னும் துறவிகளுக்குத்தான் சிறப்பாகக் கூறினாரே தவிர, ஏனையோர்க்கு கொல்லாமை பொதுநிலையில்தான் கூறப்பட்டது என்று கூறியுள்ளீர்கள். இது வள்ளுவரின் நிலைப்பாட்டிற்கு முற்றிலும் மாறானது. கொல்லாமையே வள்ளுவர் வலியுறுத்தும் 'அறத்தின்' ஆணிவேர். இதுகுறித்து விரிவாக எழுத உள்ளேன். 'யாகம்' என்னும் ஆரியயக்ஞமும் குறள் கூறும் 'வேள்வி'யும் முற்றிலும் வேறானவை! துறவுநிலை அடையாத ஒருவனுக்கு இறைவனை அடையும் வழி வேள்விகள் செய்தலே என்று கூறி, அதற்குச் சான்றாக விருந்தோம்பல் அதிகாரத்திலிருந்து குறட்பாக்களை காட்டியுள்ளீர்கள். விருந்தோம்பல் என்னும் திருக்குறள் அதிகாரத்தில் வரும் குறட்பாக்களில் சொல்லப்படும் வேள்வி வேறு; ஆரிய வேதமுறையில் 'யக்ஞம்' என்னும் வேள்வி வேறு என்பதைத் தெளிவாக விளங்கிக் கொள்ளவேண்டும். வைதீகம் என்னும் ஆரிய வேதவேள்விகள் கடவுளரை மகிழ்வித்து உலகியல் பலன்கன் பெறுவதன் பொருட்டே நிகழ்த்தப்படுவன என்பதை அறிதல் நலம். அவ்வேள்விகள் மூலம் சுவர்க்கம் என்னும் இந்திரலோக சுகங்களே உச்சத்தில் பேசப்படுவன. இக்குறைபாட்டைப் போக்கவே 'வேதத்தின் முடிவு' என்னும் 'வேதாந்தம்' உருவானது. வேதவேள்விகள் 'பரம்பொருள்' என்னும் 'இறைவனை' அடைய உதவாது. வேள்வி-தோற்றப்பிழையும் கருத்துப்பிழையும் வள்ளுவர் ஆரியவேள்விகளைச் சிறப்பித்துக் கூறுவதாகத் தோன்றுவதெல்லாம் தோற்றப்பிழையே! அங்ஙனம் கருதுவதும் கருத்துப்பிழையே! 'வேள்வி' என்பது ஆரியச் சார்பற்ற சொல், தூய தமிழ்ச்சொல். விருந்தோம்பல் அதிகாரத்தில் வரும் முதற் குறளைக் காண்போம்: இருந்துஓம்பி இல்வாழ்வது எல்லாம் விருந்துஓம்பி வேளாண்மை செய்தல் பொருட்டு - திருக்குறள்:81 மேற்கண்ட திருக்குறளுக்குப் பொருள் கொள்ளும் முறை, 'இல் இருந்து ஓம்பி வாழ்வது எல்லாம், விருந்து ஓம்பி வேளாண்மை செய்தல் பொருட்டு' என்பதாகும். அதாவது, இல்லறத்தில் மனைவி, மக்களைப் பேணிக் காத்து அவர்களுடன் வாழ்வதே, விருந்தினர்கள் தம் இல்லத்துக்கு வரும்பொழுது, அவர்களையும் விரும்பிப் பேணி உதவுதல் பொருட்டேயாகும் என்பதே. இக்குறளில் வரும் 'வேளாண்மை' என்னும் சொல் விரும்பிப் பேணுதல் - உதவுதல் என்னும் பொருளில் வரும். வேளாண்மை = வேள்+ஆண்மை; வேள் = விருப்பம்; ஆண்மை = ஆளும் தன்மை; வேளாண்மை என்பது விருப்பத்தை ஆளும் தன்மை. எப்படி? விருப்பம் கொண்டவரைப் பேணுதல், உதவுதல், துனையிருத்தல் முதலியவற்றால் ஆளுதல் தன்மை. 'முருகவேல்' வேறு! 'முருகவேள்' வேறு! 'முருகவேல்' என்றால் முருகப்பெருமானின் கையிலுள்ள வேல் என்று பொருள்; 'முருகவேள்' என்றால் 'விரும்பத்தக்க அழகுடையோன்' என்பது பொருள். 'முருகு' என்றால் அழகு என்றும், 'வேள்' என்றால் 'விரும்பத்தக்க' என்றும் பொருள். தமிழில் 'வேள்' என்ற சொல்லுக்கு 'மண்' என்னும் பொருளும் உண்டு. வேள் - மண்; வேளாண்மை - மண்ணை ஆளுதல் என்பது, மண்ணை நன்செய் ஆக்கி, வித்திட்டுப் பயிர்செய்து, உலகோர்க்கு அளிப்பது.; பயிர் செய்பவர் வேள் + ஆள்பவர் = வேளாளர்; வேளாண்மை என்னும் சொல் மண்ணை உழுது ஆளும் தன்மைக்கும், விரும்பிப் பேணி உதவும் தன்மைக்கும் இணைப்பாகச் சொல்லப்படுவதால், உழவரது இயல்பாகவே 'வேளாண்மை' என்ற சொல் வழங்குகின்றது. 'வேளாளன் என்பான் விருந்து இருக்க உண்ணாதான்' (திரிகடுகம் பாடல்-12, வரி-2) என்னும் நல்லாதனார் வழங்கிய பழமொழி ஒரு நல்ல எடுத்துக்காட்டு. 'வேள்வி' - 'வேள்' என்னும் சொல்லின் அடியாகத் தோன்றிய தூய தமிழ்ச்சொல் 'வேள்வி' என்னும் சொல் 'வேள்' என்னும் இச்சொல்லின் அடியாகத் தோன்றிய சொல். விருப்பத்துடன் கொடுத்தல் என்பதும் விருப்பத்துடன் கொடுத்து உதவுதல் என்பதும் தமிழ் வேள்வி; ஆரியர்கள் ஆரியமுறையில், 'யக்ஞம்' என்னும் 'உயிர்க்கொலை யாகத்'தைத் தமிழரிடையே எதிர்ப்பு வாராமல் செய்வதற்கு, 'வேள்வி' என்னும் தமிழ்ப் பெயரைத் தேர்ந்து எடுத்துக்கொண்டனர்; ஆரியரின் 'உயிர்க்கொலை யக்ஞம்' 'கடவுள் வேள்வி' என்ற பெயர் மாற்றம் பெற்றது; ஆரியரின் 'வேதக்கல்வி'க்கு பிரம்மவேள்வி' என்று பெயர்மாற்றமும், 'வாயச பலி' (காக்கைக்குப் படையல் வைப்பது) முதலான 'பூதயக்ஞம்' என்பதற்கு 'பூதவேள்வி' என்று பெயர் மாற்றமும் செய்தனர். விருந்தோம்பல் பயன்கருதாத் தமிழ் 'அறம்'! - 'அதிதி யக்ஞம்' பலன்பெறும் நோக்குடன் நிகழ்த்தும் ஆரியரின் சமயக்கூறு! தமிழர்கள் செய்யும் விருந்தோம்பல் பயன்கருதா 'அறம்' சார்ந்த தமிழரின் இல்லறவியல் கூறு; ஆரியரின் 'அதிதி யக்ஞம்' பலன்பெறும் நோக்குடன் நிகழ்த்தும் சமயக்கூறு 'அதிதி வேள்வி' என்று பெயர் மாற்றம் பெற்றது. தமிழரின் விருந்தோம்பல் என்னும் பயன்கருதாப் பண்பாட்டுக்கூறு, ஆரியரின் பலன்பெறும் நோக்குடன் நிகழ்த்தப்பெறும் 'அதிதிவேள்வி'யுடன் செரிமானம் ஆகிப் போனது. இப்போது, தமிழனுக்கு விருந்தோம்புதல் என்னும் பண்பாட்டைக் கற்றுக்கொடுத்தவன் ஆரியனே என்னும் வாதம் வலுவாகிவிட்டது. ஆரியப் பிராமணர்களின் பண்பாட்டுப் படையெடுப்பால் தமிழர் பண்பாடு தன்னிலை கெட்டது இப்படித்தான் என்று அறிக. 'தென்புலத்தார்' தமிழர் மூதாதையர்! கழக(சங்க) இலக்கியங்கள் கூறும் தமிழரின் மூதாதையர் வாழ்ந்த இடங்களான 'குமரிக்கண்டம்', 'பஃறுளியாறு', 'குமரியாறு', கடல்கோள் என்பவை தற்போதுள்ள தமிழ் மண்ணுக்கும் தென்புலத்தில் உள்ளது. தம் தென்புலத்துக் குமரிக்கண்டத்து முன்னோர்களை நினைந்து, விருப்பமுடன் படையலிட்டு, தமிழர்கள் நிகழ்த்திவந்த நினைவேந்தல் பயன்கருதா நன்றி சொல்லும்'தென்புலத்தார் வேள்வி' ஆகும். ஆரியரின் 'பிதுரர்-யக்ஞம்' திட்டமிட்டுத் 'தென்புலத்தார் வேள்வி' என்று பெயர்மாற்றம் செய்யப்பட்டு, தமிழரின் பண்பாட்டு மரபு செரிக்கப்பட்டுவிட்டது. தமிழர்கள் மேற்கண்ட ஐந்துவகைப் பண்பாட்டு மரபுகளையும் இயல்பாகப் பயன்கருதா 'இல்லற அறம்' என்ற வகையில் கடைப்பிடித்து வந்தனர். மேற்கண்ட ஐவகைத் தமிழர் பண்பாட்டு மரபுகளும் இப்போது ஆரியரின் சமயக்குறியீடான 'பஞ்சயக்ஞம்' என்னும் ஐந்து சமய வேள்விகள் என்னும் ஆரியசமயப் பண்பாடாக உருமாற்றம் பெற்றுவிட்டது. வள்ளுவர் காலத்தில் சமயம் கருதாத, இல்லறம் சார்ந்த இப்பண்பாட்டு மரபுகளுக்கு உரையெழுதும் உரையாசிரியர்கள் ஆரியச்சார்பு கொண்டு உரையெழுதி, தமிழர் பண்பாட்டு மரபுகளைக் குழிதோண்டிப் புதைத்துவிட்டார்கள். ஆனால், அறம் என்னும் உண்மை என்றும் தன்னைப் புதுப்பித்துக் கொள்ளும் ஆற்றல்திறன் பெற்றது என்பதை ஆரியர்கள் மறந்துவிட்டார்கள். தமிழக மக்களிடம் தங்கள் ஆரிய வேதவேள்வி வணிகத்தைத் திறம்பட விளம்பரப்படுத்திச் சந்தைப்படுத்திய ஆரியப்பிராமணர்கள், வேள்விகள் செய்வதன் மூலம் ஒருவன் 'இன்னென்ன பலன்கள்' பெற முடியும் என்று மூளைச்சலவை செய்து பெரும் பொருள் ஈட்டி ஏமாற்றிவந்தனர். இப்போது தாங்கள் குறிப்பிட்ட குறட்பாக்களுக்குத் தமிழில் பொருள் காண்போம். விருந்தோம்பிய 'அன்னமிட்ட கை' இனைத்துணைத் தென்பதொன் றில்லை விருந்தின் துணைத்துணை வேள்விப் பயன். - குறள்: 87 'வேள்விப் பயன் இனைத் துணைத்து என்பது ஒன்று இல்லை; விருந்தின் துணைத் துணை' என்று பொருள் காணவேண்டும். விருந்தினரைப் பேணுதல்(உபசரித்தல்) என்னும் வேளாண்மையின் பயன் இவ்வளவு பெறும், இவ்வகையில் சேரும் என்று ஓர் அளவோ, மதிப்பீடோ செய்ய இயலாத அளவு உயர்ந்தது. பேணப்படும் விருந்தினரின் தன்மை, தகுதி ஆகியவற்றை நோக்காது, அவர்க்குப் படைக்கப்பெறும் விருந்தின் தன்மையையும், சிறப்பையும் பொறுத்தது, விருந்தோம்பிய வேளாண்மையினால் வரும் நன்மை.என்கிறார் வள்ளுவர். மேனாள் தமிழக முதல்வர் பாரத்ரத்னா. ம.கோ.ரா.(எம்ஜியார்) பொருளீட்டத் தொடங்கிய இளமைக்காலம் தொட்டு, விருந்தினர் தகுதி நோக்காது, பயன்கருதாது, சிறப்புடன் விருந்தோம்புதலில் தலைசிறந்தவர் என்று தமிழகமெங்கும் புகழ் பெற்றவர். அக்காரணம்பற்றியே 'வள்ளல்' என்றும், 'கொடுத்துச் சிவந்த கரங்களுக்குச் சொந்தக்காரர்', 'அன்னமிட்ட கை' என்றும் தமிழர்களால் அன்போடு அழைக்கப்பட்டவர். பின்னாளில், அவர் அரசியல் புகுந்தபோது, அவர் பெற்ற நிலைத்த செல்வாக்குக்கு அவர் வாழ்நாள் முழுதும் கடைப்பிடித்த பயன்கருதா விருந்தோம்பல் பண்பு அரணாக இருந்ததை நாம் கண்கூடாகக் கண்டோம். இப்பயனே 'விருந்தின் துணைத்துணை' என்றார் வள்ளுவர். விருந்தோம்பாதார் தனிமரமாவார்! பரிந்தோம்பிப் பற்றற்றேம் என்பர் விருந்தோம்பி வேள்வி தலைப்படா தார். குறள்: 88 'விருந்து ஓம்பி வேள்வி தலைப்படாதார், பரிந்து ஓம்பிப் பற்று அற்றேம் என்பர்' என்று பொருள் கொள்க. விருந்தோம்புதல் என்னும் வேளாண்மை அறம் செய்யாமல், பணம், பொருள் ஈட்டிப் பாதுகாத்துத் தாமே தனியராய் வாழ்பவர், 'ஓர் ஆதரவும் இல்லாதவராக ஆகிவிட்டோமே' என்று பிற்காலத்தில் வருந்துவர். விருந்தோம்புதல் சமூக அறம் மட்டுமன்று; மனநலனையும் குணநலனையும் பேணும் தனிமனித அறம். செல்விருந்து ஓம்பி வருவிருந்து பார்த்திருப்பான் நல்வருந்து வானத் தவர்க்கு. குறள்: 86 'செல்விருந்து ஓம்பி, வருவிருந்து பார்த்திருப்பான், வானத்தவர்க்கு நல்விருந்து' என்று பொருள் கொள்க. தம் இல்லத்திற்கு வந்த விருந்தினரை நன்கு பேணியும், அவர் சென்றபின், மீண்டும் தன் இல்லத்துக்கு வரமாட்டார்களா என்று எதிர்பார்த்துக் காத்திருப்பவனைக் கண்டு, இத்தகையவன் நம் இல்லத்திற்கு விருந்தினனாக வரவேண்டும் என்று வானத்தவர்கள் காத்திருப்பார்கள் என்கிறார் வள்ளுவர். வானத்தவர் அல்லது தேவர் என்னும் கற்பனை வழக்கு ஆரியவியல் கற்பனையால் தமிழ் நூல்களிலும் வள்ளுவர் காலத்திலேயே வந்திருக்கவேண்டும். 'வானத்தவர்' என்னும் ஆரியர்களின் கற்பனை வழக்கை இங்கு உயர்வு நவிற்சி கருதி கையாளுகின்றார் திருவள்ளுவர். அகனமர்ந்து செய்யாள் உறையும் முகனமர்ந்து நல்விருந்து ஓம்புவான் இல். குறள்: 84 'முகன் அமர்ந்து நல்விருந்து ஓம்புவான் இல் அகன் அமர்ந்து செய்யாள் உறையும்' என்று பொருள் கொள்க. முகத்தில் மகிழ்ச்சியுடன் தகுதியுடைய நல்-விருந்தினரைப் பேணுபவன் இல்லத்தில் மன மகிழ்ச்சியுடன் செய்யவள்(செல்வத்தின் தெய்வ உருவகம்-இலக்குமி) வீற்றிருப்பாள். இங்கு, செல்வத்தின் இறைவடிவத்தை 'செய்யாள்' - அதாவது, செயலை(முயற்சி) அடிப்படையாகக் கொண்டு, அதனால் விளையும் செல்வநிலையைக் குறித்தார் வள்ளுவர். செவியுணவிற் கேள்வி யுடையார் அவியுணவின் ஆன்றாரோ டொப்பர் நிலத்து. - குறள்: 413. 'இப்புவியில், செவிக்கு உணவாகிய கேள்விச்செல்வம் மூலம் அறிவுபெறும் வாய்ப்பு உடையவர்கள், அவியுணவு பெறும் ஆன்றோரான வானவர்களுக்கு ஒப்பாவர்' என்கிறார் வள்ளுவர். இவ்வாறு எடுத்துக்காட்டுகள் தந்து, வேள்விக்கொலைச் செயலிலிருந்து தமிழர்களைக் காக்க இக்குறள் முனைகின்றது என்பதே செய்தி. வள்ளுவர் காலத்தில் தமிழர் பண்பாட்டுத்தளங்களில் படையெடுப்பு நிகழ்த்தி, வெற்றிகரமாக ஆரியவேள்விப் பழக்கங்களையும், நம்பிக்கையையும் தமிழர்களிடையே ஆழமாக புகுத்தி இருந்தனர் ஆரியர்கள் என்பதை அறிவிக்கின்றது இக்குறட்பா. முள்ளை முள்ளால் எடுப்பதுபோல்! முள்ளை முள்ளால் எடுப்பதுபோல், ஆரியப்பழக்க வழக்கங்களை உவமையாகக் காட்டியே, தமிழ் மக்களிடமிருந்த ஆரியப்பித்தை நீக்கும் அருமருந்தாகத் திருக்குறள் செயல்பட்டது, செயல்பட்டு வருகின்றது என்பதையே இக்குறள் தெரிவிக்கின்றது. இக்காலத்திலும் கூட, 'அன்பு செலுத்துங்கள்' என்ற அறிவுரையைக் கேட்காமல் செல்லும் மக்களை, 'அன்பு வேள்வி செய்யுங்கள்' என்று ஆரிய உவமை சொல்லி அழைத்து, மக்களை மடைமாற்றம் செய்வது எளிது. இந்த உத்தியைத்தான் கைக்கொள்ளுகின்றார் திருவள்ளுவர்; அவ்வளவே. வேள்வி என்னும் சொல்லைப் பயன்பாட்டுக்குக் கொண்டுவந்து விட்டதால், 'உயிர்க்கொலை வேள்வியை' வள்ளுவர் ஏற்றுக்கொண்டார் என்று கருதுவது அறியாமை. இக்குறட்பாக்களில் 'வேள்வி' என்னும் சொல் ஆகுபெயராய், உவமையாய் வந்தன என்பதை அறிக. வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

திருவள்ளுவர் 'அந்தணர்' என்றது தொழில் வழி 'அந்தணர்'களை இல்லை - குறள் ஆய்வு-3 -பகுதி2 பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் தொல்லியல் அறிஞர் முனைவர் நாகசாமி அவர்களின் "Thirukkural - An Abridgement of Sastras" என்னும் நூலுக்கு முறையான பதில் விளக்க நூலின் பகுதிகளையே யாழ் இணையத்தில் கட்டுரைகளாக வெளியிட்டு வருகின்றேன். உலகத் தமிழர்களின் பின்னூட்டத்தைப் பெற்று, முழுமையான நூலாக மேம்படுத்தும் என் முயற்சிக்கு உறுதுணையாக விரிவான பின்னூட்டம் அளித்த தேவப்பிரியா அவர்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி. விரிவான தங்கள் கருத்துக்கு நான் எழுதிய பதிலும் ஒரு கட்டுரை அளவில் வளர்ந்து விட்டதால், அதையும் கட்டுரையாகவே வெளியிடுகின்றேன். தொடர்ந்து பின்னூட்டக் கருத்துக்கள் எழுத தமிழ் ஆர்வலர்கள் அனைவரையும் வேண்டுகின்றேன். திருக்குறள் தமிழர் அறநூல்; உலகப்பொதுமறை! ஆரிய தரும சாஸ்திரங்கள் ஆரியப்பிராமணர்களின் நலனை மையப்படுத்திய இனவாத நூற்கள்; இவை இரண்டும் வடதுருவம், தென்துருவம் போன்றவை. திருக்குறளில் பிராமணர் என்ற சொல் இல்லை திருவள்ளுவர் காலத்துக்கு பலநூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே ஆரியப் பிராமணர்கள் தென்தமிழகத்துக்கு வந்துவிட்டனர் என்பதைத் தொல்காப்பியத்திலேயே பயின்றுவரும் வடசொற்கள் அறிவிக்கின்றன. எனவே, திருவள்ளுவர் 'பிராமணர்' என்னும் சொல்லை அறிந்தேயிருப்பார் என்பதும், வேண்டுமென்றே 'பிராமணர்' என்ற சொல்லாடலைத் தவிர்க்கின்றார் என்பதும் உறுதி. வைதீக சமயத்தின் செயற்பாடுகள் வள்ளுவர் காலத்தில் பரவலாக இருந்திருக்கும் என்பதும் உறுதி; ஆனால், வள்ளுவர் இவற்றை ஏற்றுக்கொள்ளவோ அல்லது வைதீக முறைகள் குறித்து விளக்கவோ முற்படவில்லை என்பதே உண்மை. ஆனால், கவிஞன் என்பவன் ஒரு காலக்கண்ணாடி என்ற முறையில், வள்ளுவர் காலத்தின் நடப்புகளை, நிகழ்வுகளை சிலவகைகளில் பதிவு செய்வதைத் தவிர்த்திருக்கவே முடியாது என்றவகையில்தான் தேவர், இந்திரன், வானோர், அகல் விசும்பினோர், கோமான், அவியுணவின் ஆன்றோர், புத்தேளிர் உலகு என்று வைதீக மரபோடு ஒட்டிய பெயர்களின் சொல்லாட்சி ஆங்காங்கே மிகக் குறைந்த அளவில் காணப்படுகின்றது. திருக்குற/ள் ஆரியநூல் என்பது அபத்தம் கிறித்துவர்களை 'வேதக்காரர்கள்' என்றும், பைபிளை 'வேதாகம நூல்' என்றும் தமிழில் அழைக்கும் தற்காலப் போக்கைப் போன்றதே வள்ளுவரின் இச்சொல்லாட்சிகள். இச்சொல்லாட்சிகளைக் கொண்டு, பைபிளும் ஆரிய வேதங்களும் ஒன்று என்று சொல்வது எவ்வளவு அபத்தமோ, அவ்வளவு அபத்தம் திருக்குறளையும், ஆரிய வேதமரபையும் ஒன்று என்று காட்ட முயலும் செயல். திருக்குறள் எங்கும் 'பிராமணர்' என்ற சொல்லாட்சியை ஒருமுறைகூடத் திருவள்ளுவர் பயன்படுத்தவில்லை என்பது கவனிக்கத்தக்கது. மேலும், அறவோர் அனைவரையும் குறிக்கும் அந்தணர் என்னும் தமிழ்ச்சொல், கோயில் பூசகர்களான தமிழ்ப்பார்ப்பனர் என்று பொருள் காணும் மயக்கம் திருவள்ளுவர் காலத்திலேயே ஏற்பட்டுவிட்டது. அத்தகைய மயக்கத்தைப் போக்கவே அந்தணர் என்போர் அறவோர் மற்றெல்லாவுயிர்க்கும் செந்தண்மை பூண்டு ஒழுகலான் - குறள்: 30. என்ற குறட்பாவை "நீத்தார் பெருமை" என்னும் பகுதியில் எழுதியதால், 'அந்தணர்' என்னும் சொல் தொழில்முறையில் கோயில் பூசகர்களான தமிழ்ப் பார்ப்பனரைக் குறிக்கும் சொல் அன்று என்று உரக்க அறிவித்துவிட்டார் திருவள்ளுவர். தொழில்முறை அந்தணர்கள் காசு பெற்றுக்கொண்டு, காரியம் செய்பவர்கள் என்பதால், அவர்களுக்கு 'நீத்தார் பெருமை' ஒருக்காலும் கிடையாது. தமிழ்ப் பார்ப்பனர்களில் சிலர் அந்தணர்களாக இருக்கலாம்; ஆனால், எக்குலத்தில் பிறந்திருந்தாலும், செந்தண்மை பூண்டொழுகும் அறவோர் அனைவரும் அந்தணரே என்பதால், அந்தணர்கள் அனைவரும் தமிழ்ப் பார்ப்பனர்கள் இல்லை என்பதை 'நீத்தார் பெருமை'யில் பட்டியலிடப்பட்ட இக்குறள் பொட்டில் அடித்தாற்போல் தெறிக்கச் சொல்கின்றது. ஆரியச் சார்புகொண்ட பரிமேலழகர் இவ்வளவு இருந்தும், ஆரியச் சார்புகொண்ட பரிமேலழகர் போன்ற உரையாசிரியர்கள் பலரும், அந்தணர்களையே அறவோர்கள் என்று திருவள்ளுவர் குறிப்பிடுவதாகவும், செவ்விய அறங்களையும், நற்பண்புகளையும் கொண்டு ஒழுகுவதால் அவர்கள் அறவோர்களாக இருப்பதாகவும் வலிந்து எழுதினார்கள். ஒரு இனத்தின் பெயராகவும், பிறப்பினை அடிப்படையாகவும் கொண்ட 'பிராமணர்' (அந்தணர்) என்னும் ஆரிய மரபுச் சொல்லைத் திருக்குறள் எங்கும் கவனமாகத் தவிர்த்துவிட்ட திருவள்ளுவர், பிறப்பின் அடிப்படையில் 'பிராமண'ன்' ஆகும் மனுதரும சாத்திரத்தை பின்வரும் குறளில் வலிமையாக மறுக்கின்றார். பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் சிறப்பொவ்வா செய்தொழில் வேற்றுமை யான் - திருக்குறள்: 972 என்னும் இத்திருக்குறள் பிறப்பின் அடிப்படையில் 'அந்தண'ராகும் ஆரிய மரபைத் தூக்கிப் போட்டுத் தூள் தூளாக உடைத்து எறிகின்றது. இதற்கு அடுத்த குறள் திருவள்ளுவரின் இந்நிலைப்பாட்டை இன்னும் கெட்டிப்படுத்துகின்றது. மேல்இருந்தும் மேல்அல்லார் மேல்அல்லர் கீழ்இருந்தும் கீழ்அல்லார் கீழ் அல்லவர். - குறள்:973 'பிராமணன் பிறப்பில் மூடனாக இருந்தாலும் பூஜிக்கத்தக்கவன்' என்ற மனுதருமத்தின் பிரகடனத்தைக் கடலில் தூக்கி எறிகின்றது திருவள்ளுவரின் திருக்குறள் 973. மேல்சாதி உச்சத்தில் உள்ள பிராமணன் ஒழுக்கமும் உயர்ந்த பண்பும் இல்லாதவனானால் அவன் மேலோன் அல்லன் என்னும் பொருளில் சொல்லப்பட்ட இக்குறள் பிறப்பின் அடிப்படையில் அந்தணன் பதவியைத் தர மறுக்கின்றது. பார்ப்பான் என்பவன் இருபிறப்பாளன்; முதல் பிறப்பு மனிதனின் குழந்தை; அவன் தமிழ் அறநெறியைக் கைக்கொண்டு, கொலைவேள்வி தவிர்த்த ஆரிய வேதம் ஓதுவதால் இரண்டாம் பிறப்பு எடுக்கும் தமிழ்ப் பார்ப்பனன். அறநெறியைக் கைக்கொள்வதால் அந்தணன்; கைக்கொண்ட அறநெறி ஒழுக்கத்துக்குப் புறம்பாகச் செயல்படும்போது பார்ப்பான் என்னும் இரண்டாவது பிறப்பின் ஒழுக்கம் குன்றி, பார்ப்பான் என்னும் தகுதியை முற்றிலுமாக இழக்கிறான் என்பதையே, 'ஓத்து மறப்பினும் (பின்)கொளலாகும்; ஒழுக்கம் குன்ற, பார்ப்பான்(என்னும்) பிறப்பு கெடும்' என்னும் பின்வரும் குறள் எடுத்துக் காட்டுகிறது. மறப்பினும் ஓத்துக் கொளலாகும் பார்ப்பான் பிறப்பொழுக்கங் குன்றக் கெடும். (134.ஒழுக்கமுடைமை) உயிர்க்கொலை வேள்வியை புனிதமான வள்ளுவர் ஏற்கவில்லை ஆரியப் பிராமணர் மறையோதி வேள்விகள் செய்வர்; வேதகாலப் பிராமணர்கள் வேள்விகளில் உயிர்ப்பலி கொடுத்து, உயிரினங்களின் குருதிகளையும், கொழுப்புக்களையும் ஆகுதியாக இட்டு, வேள்வித்தீயின் நாக்குகளைத் தூண்டி உயர்த்துவர். இப்பலி தந்து உயிர்க்கொலை செய்வதைப் புனிதமான வள்ளுவர் ஏற்கவில்லை; பின்வரும் குறளில் அதைத் துச்சமாகத் தூக்கி எறிகின்றார். அவிசொரிந்து ஆயிரம் வேட்டலின் ஒன்றன் உயிர்செகுத்து உண்ணாமை நன்று - குறள்:259 மேலும், எல்லா உயிர்க்கும் செந்தண்மை பூண்டு ஒழுகாமல், "வேள்விக்கொலையைச் சமயக் கடமையாக்கி, பிறப்பினால் மனிதர்களை நான்கு வருணங்களாகப் பிரித்து, நாலாம் வருணத்தில் பிறந்த அனைவரையும் அடிமைகளாக நடத்தும் ஆரியப்பிராமணர் எவரும் திருக்குறள் அறநெறியின்படி மனிதர் என்னும் தகுதியையே பெறமாட்டார்; எனவே, ஆரியப்பிராமணர் அந்தணரா என்ற கேள்வியே பொருளற்றது. 'அறம்' என்ற சொல்லே பழந்தமிழர் மரபு 'அறம்' என்ற சொல்லையே தமிழ் மக்களின் நடத்தைகளிளிருந்தே வள்ளுவர் உருவாக்குகிறார்; அறவழி பொதுநெறியும், பொது அறங்களும் முன்னிலைப்படுத்தப்பட்ட தமிழ்ப்பண்பாட்டு மீட்டுருவாக்கம் என்பதே திருக்குறளின் அடிநாதம். இப்பின்புலத்தில், தமிழ் அந்தணர்களின் வைதீக சமயத்தை அன்றைய தமிழ்ச் சமூகம் எவ்வாறு எதிர்கொண்டது என்பதையே திருக்குறளில் சில இடங்களில் திருவள்ளுவர் பதிவு செய்கிறார்; அவ்வளவே. அறம் வேறு; வேதம் வேறு; வேதம் சொல்லும் தர்மம் வேறு. வேற்றுமொழி - வேற்று இன மரபிலிருந்து உருவாவது அன்று அறம் என்பதை நாம் விளங்கிக் கொள்ள வேண்டும். ரிக்வேதம் உள்ளிட்ட வேதங்கள் அறநெறி பற்றிப் பேசுவதில்லை; கடவுளர்களைப் போற்றியுரைத்து, வேண்டிய அளவு உயிர்ப்பலி அவிர்ப்பாகம் கொடுத்து, வேண்டுவதும், சடங்குகள் செய்வதைப் பற்றிப் பேசுவதும்தான் வேதங்களின் பொதுவான தன்மை. திருக்குறள் அறநூல்; வேதங்களோ வேள்விக்கொலைகளை சமய முறையில் விளக்கும் ஆரியர்கள் மரபியல் நூல். தமிழகப் பார்ப்பனர்களோடு ஆரியப்பிராமணர்கள் கலக்கவில்லை ஆனால், தமிழகத்தில் கோயில் பூசனை வழிபாடுகளை சங்ககாலம் தொட்டு இன்றுவரை இயற்றிவரும் தமிழகப் பார்ப்பனர்களான சிவன் கோயில் பூசகர்கள் சிவாச்சாரியார்களுடன், தமிழகத்துக்கு வந்தேறிய அந்நிய ஆரியப்பிராமணர்கள் மணவுறவு கொள்வதில்லை என்பதே தமிழகப் பார்ப்பனர்களோடு ஆரியப்பிராமணர்கள் கலக்கவில்லை என்பதற்கான சான்று. ஆங்கிலத்தில் "Brahmin" என்னும் பொதுக்குறியீடு வழங்கிவருவதால் தமிழகத்துக்கு வெளியே உள்ளோருக்கு இவ்வேறுபாடு தெரியாமலேயே போய்விட்டது. தமிழகத்தில் வந்தேறிய அந்நிய ஆரியப்பிராமணர்களின் வடவேதம், ஆச்சார அனுஷ்டானங்களால் கவரப்பட்ட தமிழகப் பார்ப்பனர்கள் வேதமுறைமைகளுக்கு மாறிக்கொண்டார்கள். கி.பி. ஐந்து-ஆறாம் நூற்றாண்டுகளில், ஆரியப் பிராமணர்கள் தங்களையும் பார்ப்பனர்கள் என்று அழைக்கத் தொடங்கியதோடு, கோயில் பூசங்களிலும் ஈடுபட முயன்றனர். ஆனால், தமிழில் திருமந்திரம் என்னும் ஆகமநூல்-யோகநூல் அருளிய திருமூலர் உள்ளிட்ட நாயன்மார்களின் எதிர்ப்பால் அவர்கள் முயற்சி தோல்வியிலேயே முடிந்தது. தங்களைப் பார்ப்பனர்கள் என்று அழைத்துக்கொள்ளும் ஆரியப்பிராமணர்களை 'பேர்கொண்ட பார்ப்பான்' என்ற அடைமொழி கொடுத்து தமிழர்களுக்கும், தமிழக மன்னர்களுக்கும் அடையாளம் காட்டியதோடு, பேர்கொண்ட பார்ப்பான் திருக்கோயிலில் வீற்றிருக்கும் சிவபிரானைத் தொட்டு, அர்ச்சித்து வழிபட்டால், பகைவர்களிடம் போர்செய்து நாட்டைக் காக்கும் வேந்தர்களுக்குப் பொல்லாத வியாதிவரும்; அவர் ஆளும் நாட்டில் பஞ்சம் ஏற்படும் என்று நந்தியம்பெருமான் உரைப்பதாக அறிவிக்கின்றார். இப்பொருள் கொண்ட திருமந்திரம் இங்கு தரப்படுள்ளது: (http://www.tamilvu.org/slet/l41A0/l4170uri.jsp?song_no=503&book_id=118&head_id=67&sub_id=2419) பேர்கொண்ட பார்ப்பான் பிரான்தன்னை அர்ச்சித்தால் போர்கொண்ட வேந்தர்க்குப் பொல்லா வியாதியாம் பார்கொண்ட நாட்டுக்குப் பஞ்சமு மாம்என்றே சீர்கொண்ட நந்தி தெரிந்துரைத் தானே - திருமந்திரம்:502. திருமூலர் இத்துடன் முடிக்கவில்லை; இன்னும் தெளிவாக, 'பிராமணர்' என்ற சொல் கொண்டே தமிழகம் வந்தேறிய ஆரியப்பிராமணர்களின் உண்மை நிறத்தை இன்னும் தெளிவாகப் பின்வரும் திருமந்திரத்தில் உரித்துத் தொங்கவிடுகின்றார்: (http://www.tamilvu.org/slet/l41A0/l4170uri.jsp?song_no=82&book_id=118&head_id=67&sub_id=2375) சத்தியம் இன்றித் தனிஞானந் தானின்றி ஒத்த விடையம் விட்டோரும் உணர்வின்றிப் பத்தியும் இன்றிப் பரன்உண்மை யின்றிப் பித்தேறும் மூடர் பிராமணர் தாமன்றே - திருமந்திரம்:81. தங்களையும் பார்ப்பனர்கள், அந்தணர்கள் என்று அழைத்துக்கொண்டு, பூணூலும், குடுமியும் வைத்துக்கொண்டால் பிரமத்தை அறிந்தவர்களாக ஆகிவிடமாட்டார்கள்; நூலை அறிந்த அந்தணர் என்பதை அறிவிப்பது அவர் வாய்ச்சொல்லே என்று அந்தணர் வேடமிடுவோரைப் பின்வரும் திருமந்திரத்தில் கடுமையாகச் சாடுகின்றார் திருமூலர். நூலும் சிகையும் நுவலிற் பிரமமோ நூலது கார்ப்பாசம் நுண்சிகை கேசமாம் நூலது வேதாந்தம் நுண்சிகை ஞானமாம் நூலுடை அந்தணர் காணும் நுவலிலே. திருமந்திரம் - 230 அலங்கரித்துக் கொள்வதால் அந்தணன் ஆகமுடியாது. அறிந்தவனே அந்தணன். பிராமணன் மூடனாக இருந்தாலும் வணங்கப்படவேண்டும் என்ற மனுதர்ம விதியைக் குப்பையில் கொட்டுகின்றார் திருமூலர். 'முப்பொருள் நாட்டும் தமிழ்மறை முடிவாம் வேதாந்தம் கேட்க அயற்புல மாந்தராம் (ஆரிய) வேதியர் விரும்பினர். வேதாந்தத்தைக் கேட்டும் நெடுநாள் நிலையாகச் செய்துவரும் கொலைபுலை வேள்வியினை விட்டொழியார். உண்மை வேதாந்தமென்பது தன்னைச் சிவனுக்கு அடிமையெனக் கொண்டு அவன் அருள்வழி நிற்பதே வேட்கையாய்த் தனக்கென ஒரு சிறிதும் எவ்வகை வேட்கையும் இலனாயிருத்தல். வேட்கை அகன்ற இடமே வேதாந்தங் கேட்டுப் பயனடைதற்குரிய நயன்சேர் தகுதியிடமாகும். அந் நிலையில் வேதாந்தம் கேட்டவர் வேட்கைவிட்ட சிவநாட்டமுற்ற விழுமியோராவர். கொலைபுலை வேள்வியால் எய்தும் பயன் நிலையிலாச் சிறுபயனும் பாவ வாயிலுமாகும்.' http://www.tamilvu.org/slet/l4100/l4100pd2.jsp?bookid=118&pno=33 வேதாந்தங் கேட்க விரும்பிய வேதியர் வேதாந்தங் கேட்டுந்தம் வேட்கை ஒழிந்திலர் வேதாந்த மாவது வேட்கை ஒழிந்திடம் வேதாந்தங் கேட்டவர் வேட்கைவிட் டாரே. திருமந்திரம் - 79. பாரத நாட்டின் புகுந்த மேலை ஆரிய அன்னியர்களான ஆங்கிலேயர்கள் பிரித்தாளும் சூட்சியில் பல ஊகக் கோட்பாடுகளைப் பரப்பியதைப் போலவே, தமிழ்நாட்டில் பன்னெடுங்காலத்திற்கு முன் புகுந்த அந்நியர்களான ஆரியப் பிராமணர்கள், தமிழர்களைப் பிரித்தாளும் சூட்சியில் பரப்பிய பல ஊகக் கோட்பாடுகளில் மிகுந்த நச்சுத்தன்மை கொண்ட சாதி என்னும் கோட்பாடு வடஇந்தியாவில் நிலவும் வருணாசிரம நால் வருணத்தைப் போலவே கொடியதாகும். தமிழர்களின் வழிபாட்டுத் தெய்வங்களான சிவனியம், திருமாலியம் ஆகியவற்றுக்கு ஆரியர்கள் புனைந்த தலபுராணங்கள், புனைபுராணங்கள் பலவற்றிலும் தமிழர்தம் பண்பாட்டுக்கும், அறத்திற்கும் ஊறுவிளைவிக்கும் கதைகளே மிகுதி. ஆரியர்களின் அடிவருடிகளாக மாறிவிட்ட தமிழப் புலவர்கள் பலரும் மேலும் பல தீங்குகளையே விளைவித்தனர். அந்தணர் நூலும் மன்னவன் கோலும் 'அந்தணர் என்போர் அறவோர்' என்பதால் 'அறம்' என்னும் தகுதியே வள்ளுவரின் அளவுகோல்; பிறப்பு அன்று. வேள்வித் தொழிலில் 'உயிர் செகுத்தல்(கொல்லுதல்) இன்றி, எவ்வுயிர்க்கும் செந்தண்மை பூண்டு ஒழுகும் பண்பு இருப்பவரே அந்தணர்; வைதீக நெறியைத் திருவள்ளுவர் இவ்வாறே எதிர்கொள்ளுகிறார். அதனாலேயே திருக்குறளில் கடவுளும் 'அறவாழி அந்தணன்' ஆகின்றான். தமிழகத்தில் வந்தேறிய ஆரியப் பிராமணரின் 'உயிர்ப்பலி' வேதநூலைத் தமிழ்ப் பார்ப்பனர்கள், உயிர்ப்பலி நீக்கிக் கைக்கொண்டு விட்டார்கள்; ஆயினும், திருவள்ளுவர் வேதம், மறை என்பவற்றைப் பொதுவழக்காகக் குறிப்பிடவில்லை; தனிநிலையில், அந்தணர் நூல், அறுதொழிலோர் நூல், பார்ப்பனர் ஓத்து என்று குறிப்பிடுகின்றார். எனவே, பார்ப்பன அந்தணர்களுக்கு நூல் இதுவன்றி வேறில்லை. பார்ப்பனர் அல்லாத தூய தமிழர்க்கு கொல்லாமையை முதன்மையாகக் கொண்ட அறமே உரியது. தமிழ் பார்ப்பன அந்தணர்கள் 'உயிர் செகுப்பதை' நீக்கிவிட்டுக் கைக்கொண்ட ஆரிய வேத நூற்கள், இரத்தக் கரை படிந்தவை என்பதால், வைதீக அந்தணரின் வேத நூலையும், அறத்தையும் தனித்தனியாகவே, வேறு வேறாகவே வைத்தே பின்வரும் திருக்குறளைப் படைக்கிறார்: அந்தணர் நூற்கும் அறத்திற்கும் ஆதியாய் நின்றது மன்னவன் கோல். (543-செங்கோன்மை) வள்ளுவத்தில் 'அறம்' என்னும் கருத்தியல் வாழ்வின் குறிக்கோள்; சமூக-அரசியலையும் அறம் சார்ந்தே கட்டமைக்கிறது திருக்குறள். தனிமனிதன் என்னும் நிலையில் 'மனத்துக்கண் மாசிலன் ஆதல் அனைத்து அறன்' என்று வரையறுக்கும் திருக்குறள், இல்லறவாழ்வை 'அறன் எனப்பட்டதே இல்வாழ்க்கை' என்கின்றது. 'செய்க பொருளை' என்று கட்டளையிடும் பொருளியல் வாழ்க்கையை 'தீதின்று வந்த பொருள் அறன் ஈனும், இன்பமும் ஈனும்' என்று விளக்குகிறது. ஆரிய வேதத்திற்கும் ஆதி தமிழ் மன்னவன் கோல்! மன்னன் அமைக்கும் அரசு 'அறன்இழுக்காது அல்லவை நீக்கி, மானமுடையதாக' அமையவேண்டும் என்று கட்டளையிடுகிறது திருக்குறள். 'அறநெறி முதற்றே அரசின் கொற்றம்' என்று புறநானூறு முழங்குகின்றது. திருக்குறள் வலியுறுத்தும் 'அறம்' என்னும் சொல்லின் புனிதத்தைக் காக்கவே 'அந்தணர் நூலை'யும் 'அறத்தையும்' வேறு வேறாகவே காட்டுகின்றார் திருவள்ளுவர். மனுதரும ஆரிய மரபின்படி, வேத நூல் தானே தோன்றியது(சுயம்புவானது). மனிதனால் செய்யப்படாதது (அபௌருஷ்ய). ஆதியில் இருப்பது;சக்தி வாய்ந்தது. "வேத சாஸ்திரமானது சுயம்புவேயல்லாது, ஒருவரால் செய்யப்பட்டதன்று... அநாதியான வேதசாஸ்திரமானது, ஜங்கம ஸ்தாவர ரூபமான சகல பூதங்களையும் காப்பாற்றுகிறது' - மனுசாஸ்திரம்:12வது அத்தியாயம். இதற்கு முற்றிலும் மாறாக, அந்தணர் நூலுக்கு மன்னவன் கோலே ஆதி என்று முழங்குகின்றது திருக்குறள். இதன் மூலம், வேதத்தையும், 'அது சுயம்புவானது, அதுவே சகலத்தையும் காப்பாற்றுகிறது' என்ற மனுதருமக் கருத்தியலைத் திருக்குறள் மறுக்கின்றது. அரசு-அதிகாரம் என்னும் தமிழக சூழலுக்கு வந்துவிட்டால், அறவழிப்பட்ட மன்னவன் கோலே அந்தணர் நூலுக்கும், அறத்திற்கும் ஆதியாகிறது. மனுசாஸ்திரம் காலாவதியாகிறது. இந்நிலையை கெட்டியாக உறுதிசெய்யும் மற்றொரு குறள்: ஆபயன் குன்றும் அறுதொழிலோர் நூல்மறப்பர் காவலன் காவான் எனின். (குறள்:560 கொடுங்கோன்மை) ஆரியர்கள் நாட்டில் மனுசாஸ்திரம் கோலோச்சட்டும். தமிழ்மண் என்று வந்துவிட்டால், இங்குள்ள அறவழிப்பட்ட அரசு என்னும் நிறுவனத்தின் அதிகார மேலாண்மையை ஆதியாகக் கொண்டே வேதநூல் இயங்க முடியும். அப்படி, காவலனாம் மன்னவன் ஆதியாய் நின்று காவான் எனின், ஆபயன் குன்றும், அறுதொழிலோர் நூல்மறப்பர்' என்பதே திருக்குறளின் நிலைப்பாடு. தமிழ் மண்ணில், சகல பூதங்களையும் காப்பாற்றும் சக்தி வேதத்துக்கு வழங்கப்படவில்லை; அறவழிப்பட்ட மன்னவனின் கோலே அந்தணர் நூலான வேதத்தையும் காப்பாற்ற முடியும்; அறத்தையும் காப்பாற்ற முடியும் என்று உரக்கச் சொல்கின்றது திருக்குறள். தமிழகம் என்று வந்துவிட்டால், அந்தணர்கள், ஆரிய வேதநூலில் குறிப்பிட்டபடி, உயிர்க்கொலை வேள்விகள் செய்ய மாட்டார்கள்; தமிழக அந்தணர்கள் மன்னவன் கோலை ஆதியாய்க் கொண்ட 'அறம் புரி அந்தணர்' ஆவார். இங்கு, உயிர்க்கொலை வேள்வி செய்யும் ஆரியப் பிராமணனுக்கு அநுமதி இல்லை என்கிறது பதிற்றுப் பத்து பாடல். “ஓதல் வேட்டல் அவை பிறர்ச் செய்தல். ஈதல் ஏற்றல் என்று ஆறு புரிந்தொழுகும். அறம் புரி அந்தணர்” – பதிற்றுப்பத்து 24. தேவப்பிரியா அவர்களின் மீதமுள்ள பின்னூட்டத்திற்கான பதில் மூன்றாம் பகுதியாக வெளியிடப்படும். வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

குறள் கூறும் 'அறவாழி அந்தணன்' ஆரியப்பிராமணரா? - குறள் ஆய்வு-3. பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் "TIRUKKURAL - An Abridgement of Sastras" என்னும் தமது நூலின் எட்டாவது பக்கத்தின் இறுதியில் திரு.நாகசாமி அவர்கள் பின்வருமாறு கூறுகின்றார்: "There is a Kural which - அறவாழி அந்தணன் தாள் சேர்ந்தார்க்கு அல்லால் பிறவாழி நீந்தல் அரிது (குறள் 8.) It means that unless one takes refuge in the feet of the Antanan, who wields the chakra, it is difficult to get over the birth. Here, it may be interpreted that the lotus feet of Vishnu who wields the protective Chakra, it may also be interpreted as unless one takes refuge in the feet of the Brahmana men who holds the chakra of dharma, it is difficult to cross the world, as the word, Antanan stands for a Brahmin." திரு நாகசாமி ஆங்கிலத்தில் எழுதியதன் தமிழாக்கம் பின்வருமாறு: "மேற்கண்ட குறளின் பொருள், அறச்சக்கரத்தைக் கொண்டு விளங்கும் அந்தணனின் பாதங்களைச் சரணடைந்தால் ஒழிய, பிறவியைக் கடப்பது கடினம். இங்கு, 'அறவாழி அந்தணன் தாள்' என்பதற்கு, 'காக்கும் சக்கராயுதத்தைக் கைக்கொண்டு திகழும் விஷ்ணுவின் தாமரைத் திருவடிகள்' என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்; 'தர்மச்சக்கரத்தை உடைமையாகக் கொண்டுள்ள பிராமண ஆண்களின் கால்களில் சரணடைந்தாலொழிய, இவ்வுலகைக் கடப்பது கடினம்' என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்; ஏனெனில், அந்தணன் என்னும் சொல் பிராமணனையே குறித்து நிற்கின்றது." "பிராமண ஆண்களின் கால்களில் சரணடைந்தாலொழிய, இவ்வுலகைக் கடப்பது கடினம்" என்று தரும் விளக்கத்தினால், திரு.நாகசாமி அவர்கள் வெளிப்படுத்துவது ஆரியப் பிராமணத் திமிரின் உச்சம். இப்படி ஒரு விளக்கத்தை எழுதினால் மறுப்புத் தெரிவிக்க பாவாணர் இபூவுலகில் இல்லை; பெருந்தமிழறிஞர் பேராசிரியர் தொ.பரமசிவம் அவர்கள் செயல்பாட்டில் இல்லை என்ற அசட்டுத் துணிச்சல் இந்த ஆரியப் பிராமணருக்கு வந்துவிட்டது. அவர்களின் எழுத்துக்கள் எம்போன்ற சாமானியரையும் மீட்டுருவாக்கம் செய்து போரிட வைக்கும் என்று அறியாமல் போனார் இந்த ஆரியப் பிராமணர் திரு.நாகசாமி. திருவள்ளுவர் காலத்தில் ஆரியப் பிராமணர்கள் தமிழ்நாட்டுக்கு வந்துவிட்டார்கள் என்பது சங்க இலக்கியங்கள் கூறும் சான்றுகளால் நன்கு அறியலாம். எனவே, திருவள்ளுவர் 'பிராமணர்' என்ற வார்த்தையை நன்றாக அறிந்தே இருப்பார் என்பது உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி. அந்தணர் என்னும் சொல் ஆரியப்பிராமணரைக் குறிக்காது! ஆனால், திருக்குறள் முழுவதும் 'பிராமணர்' என்ற வார்த்தையைத் திருவள்ளுவர் எங்குமே பயன்படுத்தவில்லை என்பதிலிருந்து 'அந்தணன்' என்னும் சொல் பிராமணரைக் குறிக்கவில்லை என்பதும், ஆரிய மனுதரும சாத்திரங்களின் கருத்துக்களையும் திருவள்ளுவர் திருக்குறளில் குறிக்கவில்லை என்பதும் தானே விளங்கும். பார்ப்பார் என்னும் தமிழர்! 'அந்தணன்' என்ற சொல் தவிர, திருவள்ளுவர் 'பார்ப்பார்' என்னும் சொல்லை மட்டுமே திருக்குறளில் குறிப்பிட்டுள்ளார். இதுவும் ஆரியப் பிராமணரைக் குறிக்கும் சொல் அன்று. தமிழ்நாட்டின் பூர்வகுடிகளான திருக்கோயில் பூசகர்களையே 'பார்ப்பார்' என்னும் சொல்லால் குறித்தார் வள்ளுவர். (தற்காலத்தில் இவர்கள் சிவாச்சாரியார்கள் / பட்டாச்சாரியார்கள் என்று அழைக்கப்படுகின்றனர்.) தமிழ்ப் பார்ப்பார்கள் வீடுகளில் சிவபெருமானை(திருமாலை)த் உலகநலன் வேண்டி தமதளவிலும், சிவன்(திருமால்) திருக்கோயிகளில் ஏனையோர்களுக்காக அவர்பொருட்டும் வழிபாடும், பூசனையும் செய்யும் திருத்தொண்டு புரிபவர்கள். 'பார்ப்பு' என்ற சொல்லுக்குப் 'பறவையின் குஞ்சு' என்று பொருள். இதற்கான இலக்கியச் சான்றை "அள்ளற் பழனத்து அரக்காம்பல் வாயவிழ வெள்ளம் தீப்பட்டதென வெரீஇப் - புள்ளினந்தம் கைச்சிறகாற் பார்ப்பொடுக்கும் கவ்வை......." எனவரும் முத்தொள்ளாயிரப் பாடல் தருகின்றது. இங்கு, 'பார்ப்பு' என்னும் சொல்லை பறவையின் குஞ்சு என்னும் பொருள் கொண்டே உரைக்கின்றது முத்தொள்ளாயிரம். முதல் பிறப்பாக, தாய்ப்பறவையின் வயிற்றிலிருந்து முட்டையாகவும், பின் இரண்டாவது பிறப்பாக, முட்டையிலிருந்து பொரிந்து குஞ்சாகவும், இரு-பிறப்பு நிகழ்வதால் இப்பெயர் வந்தது. அதனைப் போலவே, உபநயனம் (பூணூல் அணிதல்) முடிந்தவுடன் அவர்கள் அடுத்த பிறப்பை எடுத்து விடுகின்றனர். அதனால்தான் அவர்களுக்கு இருபிறப்பாளர்கள்(துவிஜர்) என்று பெயர். அந்த அடிப்படையில்தான் பார்ப்பனர் என்று பெயர் வந்தது. இருபிறப்பாளன் என்ற காரணத்தால், பார்ப்பார் என்று திருக்கோயில் பூசகர்கள் அழைக்கப்பட்டனர். [மேலும், பார்ப்பார் என்பவர்கள் தமிழர் சமய வேத, ஆகம நூல்களைக் கோயில் வழிபாட்டுக்கு அடிப்படையாகக் கொண்டு பார்ப்பதும், அவற்றின்படி, கோயில் கடவுளர்க்கு தமிழ்வழித் திருப்பூசை,திருப்பலி முதலியன செய்ததாலும், பார்ப்பார் எனவும், குருக்கள் எனவும், அந்தணர் எனவும் அழைக்கப்பட்டனர். இவர்கள் சுத்தத் தமிழர்களே! ஆரியப் பிராமணர்கள் தமிழ்நாட்டிற்கு வந்தபிறகு, அரசர்களுக்குத் தமிழ்ப் பார்ப்பனர்கள் செய்துவந்த மதக் கருமங்களையும், திருக்கோயில் சடங்குகளையும் ஆரியப் பிராமணர்களைக் கொண்டு செய்விக்க சில தமிழ் அரசர்கள் முனைந்தனர். இவ்வாறு, ஆரியப்பிராமணர்களும் பார்ப்பனர், அந்தணர் பட்டம் பெற்றதால் ஆகம விதிகள் காற்றில் பறக்க விடப்படுவதைத் தடுக்கவே, தமிழாகமம் திருமந்திரம் எழுதிய திருமூலதேவர் நாயனார் இப்போக்கைக் கண்டித்து 519வது திருமந்திரம் அருளினார். தமிழ்நாட்டுக்கு வந்தேறிய ஆரியப்பிராமணர்கள் தம்மையும் பார்ப்பனர்கள் என்று பொய்மொழி கூறிக்கொண்டு, திருக்கோயில் பூசனை செய்ய முற்பட்டனர் என்பதையும், அத்தகைய ஆரியப் போலிப் பார்ப்பனர்களை "பேர்கொண்ட பார்ப்பான்" என்று தமிழர்களுக்கு அடையாளம் காட்டுகின்றார் பத்தாம் திருமுறை ஆசிரியர் திருமூலதேவ நாயனார்: பேர்கொண்ட பார்ப்பான் பிரான்தன்னை அர்ச்சித்தால் போர்கொண்ட வேந்தர்க்குப் பொல்லா வியாதியாம் பார்கொண்ட நாட்டுக்குப் பஞ்சமு மாம்என்றே சீர்க்கொண்ட நந்தி தெரிந்துரைத் தானே. - திருமந்திரம் 519 தம்மைப் பார்ப்பனர் என்று பொய்யுரைக்கும் 'பேர்கொண்ட பார்ப்பான்' என்னும் ஆரியப் பிராமணன் திருக்கோயிலில் சிவபிரானின் திருமேனியைத் தொட்டு அருச்சனை செய்தால், போர்த்தொழில் செய்து நாடுகாக்கும் வேந்தர்களுக்குப் பொல்லாத வியாதிகள் வரும்; நாட்டில் பஞ்சம் வரும் என்று தெரிந்து சீர் கொண்ட நந்தி எமக்கு உபதேசம் செய்தார் என்று இத்திருமந்திரம் வழியாக தமிழ்நாட்டு மக்களையும், நாடாளும் மன்னனையும் எச்சரிக்கை செய்கின்றார் நான்காம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த திருமூலர். அறம்,பொருள்,இன்பம்,வீடு என்னும் தமிழ் நான்மறையும், வடவேதப் பயிற்சியும் ஒருங்கே கைக்கொள்ளும் தமிழ் பார்ப்பார் வேறு, வட ஆரியவேதம் மட்டுமே ஓதும் ஆரியப் பிராமணர் வேறு என்பதைத் தமிழ் ஆய்வாளர்கள் அறிதல்வேண்டும்.] மறப்பினும் ஓத்துக் கொளலாகும் பார்ப்பான் பிறப்பொழுக்கங் குன்றக் கெடும். - திருக்குறள்:134 (பொருள் கொள்ளும் முறை: ஓத்து மறப்பினும் (பின்)கொளலாகும்; ஒழுக்கம் குன்ற, பார்ப்பான் பிறப்பு கெடும்.) தான் கற்ற வேதத்தை மறந்து போனாலும் பிறகு கற்றுக் கொள்ளலாம்; ஆனால், ஒழுக்கம் தவறிக் குன்றினால், பார்ப்பான் பிறப்பு கெடும். அதாவது, ஒழுக்கம் குன்றினால், பார்ப்பான் இருபிறப்பாளன் என்னும் தகுதியை, இரண்டாவது பிறப்பு என்னும் பிறவிப் பயனை இழந்து, உடனே இழிவை அடைவான் என்பதே பொருள். திருக்குறள் நெறியின்படி, ஒழுக்கம் குன்றியவன் 'பார்ப்பான்' என்னும் தகுதியை உடனே இழக்கிறான். மனுசாஸ்திரம்: ஒழுங்கீனராக இருந்தாலும் ஆரியப் பிராமணரே உயர்ந்தவர்! ஆரியர்களின் மனுதர்ம சாத்திர முறைப்படி, பிராமணன் ஒழுக்கம் தவறி, இழிந்த காரியத்தைச் செய்தாலும் பிராமணனே; பிறப்பே பிராமண குலத்தைத் தீர்மானிக்கும் என்று தீர்க்கமாகப் பிறப்பின் மேன்மையைத் தூக்கிப் பிடிக்கும் மனு சாஸ்திரம் இங்கு தரப்பட்டுள்ளது. Manu Dharma Sastra: Chapter-IX Suthra 319. Thus, though Brahmanas involve themselves in all (sorts of) indicipline or mean deeds, they must be honoured in every way; for (each of) them is a very great deity. திருக்குறள்: ஒழுக்கம் கெட்டால் தமிழ்ப் பார்ப்பார் பிறப்பே கெடும்! 'ஒழுங்கீனமாக நடப்பதால் பிராமணனுக்கு குலக்கேடு நிகழாது' என்னும் ஆரியசாதிப் பிறவி மேன்மை பாராட்டும் மனுதர்ம சாத்திரத்துக்கு முற்றிலும் எதிரான நிலைப்பாடு கொண்டது திருக்குறள் என்பது : 'ஓத்து மறப்பினும் (பின்)கொளலாகும்; ஒழுக்கம் குன்ற, பார்ப்பான் பிறப்பு கெடும்' எனும் இக்குறளால் நிறுவப்படுகின்றது. எனவே, பார்ப்பான் என்பவன் ஒழுக்கத்தைப் போற்றும் தமிழன் என்பதும், பிராமணன் என்பவன் ஒழுங்கீனமாகத் திரியும் 'பிராமண வடஆரியன்' என்பதும் தெளிவாகின்றது. ஆரியப்பிராமணர் ஒருபோதும் அந்தணனாக மாட்டார்! யார் அந்தணன் என்னும் வரையறையை 'நீத்தார் பெருமை' என்னும் மூன்றாவது அதிகாரத்தின் முப்பதாவது பாடலில் நிறுவுகின்றார் வள்ளுவர். நீத்தார் என்போர் உலக நலனுக்காக முற்றிலும் சுயநலம் தவிர்த்துப் பொதுப்பணிக்காவே தம்மை அர்ப்பணித்துக்கொண்டவர்கள். தன்னைப் பிறப்பின் வழியாக உயர்ந்தவனாகவும், மற்றவரைத் தங்களிலும் தாழ்ந்த இழிமகன்களாகக் கருதும் ஆரியப் பிராமணர்கள், திருக்குறள் கூறும் உயிர் சமத்துவத்தின் அடிப்படையில், "மனிதர்கள் மட்டுமல்லர், அனைத்து உயிர்களும் பிறப்பால் சமமே" என்னும் உயிர் சமத்துவக் கொள்கைக்கு எதிரானவர்கள் என்பதால், பிராமணர்கள் ஒருக்காலும் அந்தணனாக இருக்க இயலாது என்பது தெளிவு. அந்தணர் என்போர் அறவோர்; மற் றெவ்வுயிர்க்கும் செந்தண்மை பூண்டொழுக லான். - திருக்குறள்:30 அந்தண்மை என்பது செவ்விய குளிர்ந்த தன்மை ஆகும். எவரிடத்திலும், எப்பொழுதும், எந்த நிலையிலும் மன வெறுப்பு, அறிவு வேறுபாடு, செயல் வெறுப்பு ஆகிய காரணங்களால் முகச்சுழிப்பும், கடுகடுப்பும் இல்லாமல், அன்புடன் நடந்துகொள்ளும் குளிர்ந்த நீர்மைத் தன்மை இங்கு 'அந்தண்மை' என்ற சொல்லால் சுட்டப்படுவது. அந்தண்மைப் பண்பு உடையவர்கள் அந்தணர்கள் ஆவர். யார் அந்தணர்? ஆறறிவுடைய மனிதர்களுக்கு மட்டுமல்லாமல், ஓரறிவு முதல் ஐந்தறிவு கொண்ட அனைத்து உயிர்களுக்கும் இச்செவ்விய குளிர்ந்த தன்மை கொண்ட உள்ளத்தோடு பணியாற்றும் பண்புகொண்ட அறவாழ்க்கை வாழும் அறவோர்களே 'அந்தணர்கள்' என்னும் சொல்லுக்குரிய தகுதி உடையவர்கள். திருவள்ளுவர் காலத்திலேயே, 'அந்தணர்' என்னும் இச்சொல், பிறப்பின் வழியாக ஒரு மக்கட் பிரிவினருக்கு ஆகிவரத் தொடங்கியபோது , 'அவ்வாறு ஒரு பிறவி இல்லை' என்று மறுத்துச் சொல்லவே இக்குறளை வள்ளுவர் இயற்றினார் என்பது தெளிவு. குறிப்பாக, தாம் பிரமனின் தலையில் பிறந்தோம் என்னும் கட்டுக்கதைகளைக் கூறும் பிறவிச் செருக்கால் தமக்கு உயர்வுகூறிப் பிற மக்களை விலங்கினும் கீழாக மதிக்கின்ற கீழ்மை உணர்வு கொண்ட ஆரியப் பிராமணர் 'அந்தணர்' ஆக மாட்டார். எனவே, பிராமணர் என்னும் சொல் அந்தணர் என்னும் சொல்லுக்கு எதிர்ச் சொல் என்பதை ஆணித்தரமாகச் சொல்லவே இக்குறள் வள்ளுவப்பெருந்தகையால் இயற்றப்பட்டது. தன்னைப் பிராமணன் என்பவன் அந்தணனாகும் தகுதியை இழக்கிறான்! ஒருவன் தன்னைப் பிராமணன் என்று சொல்லிவிட்டாலே அவன் அந்தணனாக இருக்கும் தகுதியை இழந்து விடுகின்றான் என்பதால் பிராமணர் அல்லாதோர்களில் இருந்தே அந்தணர்கள் தோன்ற முடியும் என்பது தானே விளங்கும். 'அந்தணர்' என்பதற்குத் இலக்கணம் சொல்லும் அவசியம் திருவள்ளுவர் காலத்தில் ஏற்பட்டதாலேயே சொல்லியிருக்கிறார். எனவே, அறவாழி அந்தணன் தாள் சேர்ந்தார்க்கு அல்லால் பிறவாழி நீந்தல் அரிது (குறள் 8.) என்ற குறளுக்கு திரு. நாகசாமியின் விளக்கம் ஒரு மநுவாதி மனித விரோத ஆரியப் பிராமணரின் வெற்றுக் கூச்சலே என்பதும், அவர் விளக்கம் திருக்குறள் ஆசிரியரின் கருத்துக்கு முற்றிலும் எதிர்மறையான விளக்கம் என்பதும் இங்கு நிறுவப்பட்டது. எனவே, இக்குறளுக்கான திரு.நாகசாமியின் விளக்கம் அறிஞர் பெருமக்களால் ஒருக்காலமும் ஏற்றுக்கொள்ள இயலாத விளக்கமாகும். வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

திருக்குறள் ஆரிய சாத்திர நூற்களின் வழிநூலா? ஆய்வுத் தொடர்-1 பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" -பாவேந்தர் பாரதிதாசன் இப்போது இந்தக் கேள்வியின் அவசியம் ஏன் வந்தது என்று தமிழ் கூறும் நல்லுலகம் நினைக்கலாம். திருக்குறள் ஆரிய சாத்திரங்களிலிருந்து தொகுக்கப்பட்ட ஒரு வழிநூலே என்றும், குறிப்பாக, பிறப்பின் அடிப்படையில் மனிதர்களைப் பிராமணர், சத்திரியர், வைசியர், சூத்திரர் என்று தரப்படுத்தி, பிராமணருக்கு ஏனையோர் கீழ்நிலை என்றும், குறிப்பாக, சூத்திரர் பிராமணருக்கு அடிமை ஊழியம் செய்யவே கடவுளால் படைக்கப்பட்டவர் என்று சொல்லும் நால்வருண வருணாசிரம தருமத்தைத் தூக்கிப்பிடிக்கும் மனுதரும சாத்திரத்தைப் பின்பற்றியே திருக்குறள் எழுதப்பட்டது என்றும் ஆங்கிலத்தில் நூல் எழுதியுள்ளார் தமிழ்நாட்டில் வசிக்கும் முனைவர்.நாகசாமி என்னும் ஓர் ஆரியர்; இவர் 'தொல்லியல் அறிஞர்' என்றும் 'கல்வெட்டு ஆய்வாளர்' என்றும் அறியப்பட்டவர்; திருக்குறள் ஆரிய தர்ம சாத்திரங்களின் வழிநூல் என்றும், தமிழ்நாடு என்று எதுவும் தமிழர்களுக்குக் கிடையாது என்றும் இது பண்டைய சமற்கிருத சாத்திரங்களில் ஆரியதேசம் என்றே அறியப்படுகின்றது என்றும் இவர் வெளியிட்டுள்ள ஆங்கில நூலில் எழுதி நிறுவ முனைந்துள்ளார். "Thirukkural - an Abridgement of Vedic Dharma Sastras" என்பது திருவாளர் நாகசாமியின் ஆங்கில நூலின் தலைப்பு. உண்மைக்குப் புறம்பான கருத்துக்களையும், உண்மையைத் திரித்தும் இவர் நிறுவ முயலும் கருத்துக்கள், திருக்குறளின் மாண்பை ஒருக்காலும் சிதைக்க இயலாது. ஆயினும், தமிழர்களின் கலை, பண்பாடு, வரலாறு, சமயம், மெய்யியல், வழிபாடு உள்ளிட்ட அனைத்துக் கூறுகளும் ஆரியர்கள் போட்ட பிச்சை என்றும், மொத்த இந்தியாவும் ஆரிய தேசமே என்னும் ஒற்றைக் கலாச்சாரத்தை ஆட்சிக்கு உள்ளும் வெளியும் நிலைநிறுத்த முற்படும் பாசிச சக்திகள் செய்யும் பல்வேறு முயற்சிகளின் ஒரு பரிமாணமே திரு.நாகசாமியின் இம்முயற்சி என்பதை youtube இணையதளத்தில் வெளிவந்துள்ள பின்வரும் காணொளி வெளிச்சம்போட்டுக் காட்டும். ராஜீவ் மல்கோத்திரா என்னும் வடஇந்திய ஆரியர், தமிழ் நாட்டில் பலநூறு தலைமுறைகளாகத் தமிழர்களோடு தமிழர்களாக வாழும் கருப்பு ஆரியரான முனைவர் நாகசாமியைக் காணும் பேட்டியில் இவ்விரு ஆரியர்களும் கூறும் விஷமத்தனமான கருத்துக்களைக் கேட்டு, கொதிக்கும் உங்கள் ரத்தம் சொல்லும் "ஏன் இன்னும் இக்காணொளியை மறுத்தும், இந்நூலுக்கு மறுப்பும் எழுதாமல் மென்மையான கட்டுரை எழுதுகிறீர்கள்?" என்று. இக்காணொளி ஆங்கிலத்தில் வெளிவந்துள்ளதால், ஆங்கிலத்தில் வெளிவந்த இந்நூல் உலகெங்கிலும் பேசப்படுகின்றது; குறிப்பாக, வடஇந்தியாவில் இந்நூல் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றது என்ற நோக்கில், இந்நூலுக்கு ஒரு மறுப்புநூல் தமிழிலும், ஆங்கிலத்திலும் எழுதவேண்டியது மிகமிக அவசியம். ஆங்கிலத்தில் வெளிவரும் மறுப்பு நூல், தமிழறியாத அறிவுலகத்துக்கு உண்மையைத் தெரிவிக்கப் பயன்படும்; தமிழில் வெளிவரும் மறுப்பு நூல், தமிழர்களுக்குப் பயன்படுவதற்கு ஏதுவாக இருக்கும். ஆரியரான திரு.நாகசாமி, திருக்குறளைப் பற்றி ஏன் இப்படியொரு பொய்யான நூலை ஆங்கிலத்தில் எழுதி வெளியிடவேண்டும் என்பதைத் தமிழர்கள் சரியாக விளங்கிக்கொள்ள வேண்டும். உலகப்பொதுமறை திருக்குறளுக்கு ஒப்பிட்டுச் சொல்லுமளவு ஒரு அறம்-நீதி-வாழ்வியல்நெறி பேசும் நூல் உலகெங்கிலும் உள்ள எந்நாட்டு இலக்கியத்திலும் இல்லை. சமயம் சாராது, காலம்-இடம் என்னும் பரிமாணங்களைக் கடந்து விளங்கும் திருக்குறளின் பெருமை எந்நூலுக்கும் இல்லை. "தமிழன் என்றோர் இனமுண்டு; தனியே அவர்க்கோர் குணமுண்டு" என்று உலக அரங்குக்கு உரக்கச் சொல்லும் நூல் திருக்குறள். [உலகில் அதிகம் மொழிபெயர்க்கப்பட்ட நூலான பைபிள் ஒரு மதநூல். பெரும்பாலான நாடுகளின் அரசுமதமாகக் கிறித்துவமதம் விளங்குவதால், பைபிள் அந்தந்த நாட்டு அரசுகளின் துணையால் அந்தந்த நாட்டு மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது என்பதால், பைபிள் எண்ணிக்கையை திருக்குறள் எண்ணிக்கைக்கு ஒப்பிட இயலாது.] எந்நாட்டு அரசுகளின் உதவியுமின்றி, நூலின் கருத்துப் பொருண்மை ஒன்றால் ஈர்க்கப்பட்ட பன்னாட்டு அறிஞர் பெருமக்களின் தனிமுயற்சியின் துணைகொண்டு மட்டுமே, அதிகமான பன்னாட்டு மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்ட ஒரே நூலாக விளங்குகிறது திருக்குறள். ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இப்பெருமையினைத் தாங்கி நிற்கும் திருக்குறளின் பெருமைகண்டு தாங்கொணாப் பொறாமை மேலிட்டு, அந்நூலினை விழுங்கிச் செரித்துவிடத் துடிக்கின்றனர் ஆரியர்கள். இங்கு ஆரியர்கள் என்று குறிப்பிடப்படுபவர்களில், ஆரியக் கொள்கையைத் தூக்கிப்பிடிக்கும் தமிழரும் அடக்கம் என்பதைக் கவனத்தில் கொள்க. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" என்று சங்ககாலம் தொட்டு முழங்கிவரும் பாரதிதாசர்களால் அவ்வப்போது இடர்களையப்பட்டுத் தமிழன்னையின் மணிமுடி மகுடத்தில் ஒளிரும் மாணிக்கமாக திருக்குறள் போற்றப்பட்டு வருகின்றது. என்றாலும், தமிழகத்தில் வாழ்ந்துவரும் ஆரியர்கள், வாய்ப்புக் கிடைக்கும்போதெல்லாம், திருக்குறளுக்கு எதிராக எழுதுவதையோ, அல்லது திருக்குறளை ஆரியக் கருத்தியலில் அடைக்க முயல்வதையோ செய்யத் தவறுவதேயில்லை. தமிழ்நாட்டில் வசிக்கும் ஆரியர்கள் அனைவரின் வீட்டிலும் ஆரியரின் தாய்மொழியான வடமொழி பேசப்படுவதில்லை; ஏனெனில், வடமொழி என்னும் ஆரியம் உலகவழக்கு அழிந்து, ஒழிந்து சிதைந்து செத்துப் போய்விட்டது. எனவே, தமிழகத்தில் வாழும் வடஆரியர்கள் தமிழில்தான் உரையாடுகின்றனர். ஆயினும், தமிழ் அவர்களின் தாய்மொழி அன்று என்பதிலும், வடமொழி செத்துவிட்டாலும், அதன்பின்னர் ஆரியர்கள் உருவாக்கிக்கொண்ட அரைச்செயற்கை மொழியான சமற்கிருதமே உயர்வான மொழியென்றும் உறுதியாகப் பேசுபவர்கள்; சமற்கிருதம் தேவமொழி என்றும், தமிழ் 'நீசமொழி' என்றும் நம்மிடமே உரக்கப் பேசுவார்கள். தமிழர்களுக்கு நலம்பயக்கும் திட்டங்கள் எதுவாயினும் சரி அல்லது காவிரி உள்ளிட்ட தமிழர்களின் உரிமைகள் தொடர்பான எவையாக இருந்தாலும் சரி, வரிந்து கட்டிக்கொண்டு, எதிர்நிலைக் கருத்தியல்களைப் பரப்புவதில் முழுமூச்சுடன் ஈடுபடுவர். ஆரிய தரும சாத்திரங்களுக்கும் திருக்குறளுக்கும் தத்துவ அடிப்படையில் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை என்று நிறுவ, "பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்; சிறப்பொவ்வா செய்தொழில் வேற்றுமையான்" என்னும் குறள் ஒன்றே போதும். பிறப்பினால் அனைத்து உயிர்களும் ஓர் நிலை(சமம்-ஒக்கும்); அவ்வுயிர்கள் வாழும் உடல்களின் தன்மையைப் பொருத்தும், தொழிற்படும் செய்தொழில் பொருத்தும், உயிர்களின் சிறப்புகள் வேறுபடுகின்றன என்கிறார் பொய்யாமொழிப் புலவர். காட்டாக, தொடு உணர்ச்சி மட்டுமே கொண்ட ஓரறிவு உயிரான மரம், நாம் வெளியிடும் கரியமில வாயுவை காற்றில் இருந்து சுத்திகரித்து நீக்கி, நமக்கான உயிர்வளி என்னும் 'Oxygen'-ஐ வெளியிடுகின்றது; சூரிய ஒளியின் துணைகொண்டு, தனக்கான உணவையும், ஏனைய உயிர்களுக்கான உணவாக இலைகளையும், காய்களையும், பழங்களையும் உற்பத்தி செய்கின்றது. இவை அனைத்திற்கும் தேவையான நீர்ச்சத்தை, காற்றிலிருந்தும், நிலத்தடியிலிருந்தும் பெறக் கடினமாக உழைக்கிறது. கடும் தட்பவெட்பச் சூழல்களில் தன்னைக் காத்துக்கொள்ளக் கடுமையாகத் தனியே போராடுகின்றது; ஏனென்றால், மரங்களால் நடக்கவோ, ஓடவோ, பறக்கவோ இயலாதல்லவா? இத்துணைப் போராட்டங்களின் வெளிப்பாடாகத்தான் மனிதர்களுக்காகப் பூப்பதும், காய்ப்பதும், கனிவதும் நிகழ்த்துகின்றது. "ஒவ்வொரு பூக்களுமே சொல்கிறதே! வாழ்வென்றால் போராடும் போர்க்களமே!" என்று ஓருயிர்த் தாவரத்தின் வலியைக் காட்சிப்படுத்துகின்றார் தற்காலத் தமிழ்க் கவிஞர் பா.விஜய். இத்துணை சேவைகளைத் தன் சக உயிர்களுக்குச் செய்யும் ஓருயிர்த் தாவரத்தைக் காட்டிலும், ஆறறிவு மனிதப்பிறவிகளாகிய நாம் எவ்வகையில் உயர்ந்தவர்கள்? மற்ற உயிர்களுக்கு எவ்வகையில் சேவை செய்தவர்கள்? மனிதர்களாகிய நாம், நம் அனைத்துத் தேவைகளுக்கும் மற்ற உயிர்களைக் கொன்றும், தொழிநுட்ப வளர்ச்சி என்ற பெயரால் ஏனைய உயிர்களின் வாழ்வாதாரங்களைப் பாழ்படுத்தியும், வருங்காலத்தில் இப்புவியை உயிர்கள் வாழ்வதற்குத் தகுதியற்ற பாழிடமாக ஆக்கும் போக்கில் கேவலமாகவே வாழ்ந்து வருகின்றோம். மனித வாழ்வு என்பதே ஏனைய உயிரினங்களின் நல்வாழ்வைச் சார்ந்தது; ஏனைய உயிர்களின் வாழ்வுரிமையைப் பாதுகாப்பதால் மட்டுமே மனிதகுலம் தன்னைப் பாதுகாக்க இயலும் என்பதை ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே உணர்ந்திருந்த தமிழர்களின் அறநூல் திருக்குறள் சொல்லும் "பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்" என்னும் அனைத்து உயிர்களுக்கான சமநீதித் தத்துவம் எங்கே? ஆரிய பிராமணர்குலம் ஒன்றன் நன்மையையே கருத்தில்கொண்டு, பிறப்பின் அடிப்படையில் மனிதர்களைச் சூத்திரர்கள் என்னும் இழிமக்களாக்கி, அவர்களை என்றும் ஆரியப் பிராமணர்களுக்கு அடிமைப்படுத்த வடிவமைக்கப்பட்ட மனுதருமம், சநாதன தருமம் என்ற பெயர்களில் உலாவரும் பாசிச, மனிதவிரோத ஆரிய தர்ம சாத்திர நூற்கள் எங்கே? எவ்வகையிலாவது இவ்விரண்டு நூற்களையும் ஒப்பிடவே இயலாதபோது, திருக்குறளை ஆரிய தர்ம சாத்திரங்களின் சுருக்கம் என்று சொல்லும் அடாவடித்தனத்தை நூலில் வடித்த ஆரியருக்கு, நாம் வடிக்கும் பொருத்தமான மறுப்பு நூல் ஒன்றே காலத்தை வென்ற விடையாக அமையும். நூல் முழுவதையும் எழுதி முடித்தபின், ஒரு புத்தமாக வெளியிடலாம் என்றிருந்தேன். அப்படி வெளியிட்டிருந்தால், அதில் உலகத் தமிழர்களின் பங்களிப்பு இல்லாதிருக்கும்; பல குறைபாடுகளையும் கொண்டிருக்கும். கிருஷ்ணன் என்னும் தனித்தமிழனாக மறுப்பு நூல் எழுதுவதைப் பார்க்கிலும், 'யாழ்' போன்ற உலகத்தமிழர்களை ஒன்றிணைக்கும் தளத்தில் தொடர் கட்டுரையாக எழுதினால், உலகத்தமிழர்களின் அறிவார்ந்த பங்களிப்புடன் ஒரு நிறைவான நூலாக வெளிவரும் வாய்ப்புகள் அதிகம் என்று உணர்ந்ததால், இந்நூலைத் தொடர்கட்டுரையாக எழுத முனைகின்றேன். ஒவ்வொரு கட்டுரையும் ஒரு தனிக் கருத்தை மையமாகக் கொண்ட கட்டுரையாக இருக்கும். எனவே, முந்தைய கட்டுரைகளைப் படித்தால்தான் நடப்புக் கட்டுரை புரியும் என்ற தொடர்கதை இலக்கணம் இத்தொடருக்குப் பொருந்தாது. மனிதகுல விரோத நூலாகிய சநாதன மனுதரும சாத்திர நூற்களின் சுருங்கிய வடிவமே திருக்குறள் என்று கொடுமை பறையும் "Thirukkural - an Abridgement of Vedic Dharma Sastras" ஆரியப் பேரினவாதப் பாசிச நூல் சொல்லும் மையக் கருத்துக்களின் சுருக்கத்தையும், அந்நூலின் ஒவ்வொரு கருத்துக்குமான பதிலாக ஒவ்வொரு கட்டுரையுமாகத் தொடர்ந்து எழுத உள்ளேன். தமிழர்கள் அனைவரும் ஒவ்வொரு கட்டுரையையும் திறனாய்வு செய்து, குறைகளைச் சுட்டி, தங்களின் கருத்துக்களைத் தெரிவித்தால், ஒரு வலிமையான நூலாக இத்தொடர் கட்டுரைகள் உருவெடுக்கும். தமிழரெல்லாம் இணைந்து உருவாக்குவோம். வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குரளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்

திருக்குறளும் கீதையின் நால்வருணமும் - குறள் ஆய்வு-5(பகுதி2) பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் தமிழ் அந்தணர்களும், தமிழ் பார்ப்பனர்களும் ஆரியர்களின் வேதப் பரப்புரைகளால் கவரப்பட்டார்கள்; தமிழ் அந்தணர்-பார்ப்பனர்களில் சிலரைப் பிராமண சாதிக்கு மாற்றிய ஒன்றை மட்டுமே ஆரியமயமாக்கம் செய்ய முடிந்தது. தமிழ் மண்ணில் சத்திரியர் இல்லை! சத்திரியர்கள் என்ற இனம் தமிழ் மண்ணில் எப்போதும் இல்லை; ஜார்ஜ் மன்னர் எவ்வளவு சத்திரியரோ, ஷாஜகான் எவ்வளவு சத்திரியரோ, அலெக்சாண்டர் எவ்வளவு சத்திரியரோ, அவ்வளவே தமிழ் மன்னர்களும் சத்திரியர்கள் ஆவார்கள். தமிழ் மண்ணில் வைசியரும்,சூத்திரரும் இல்லை! வணிகம் எந்த நாட்டிலும் இருக்கும் ஒன்று. உலக நாடுகளின் வணிகர்கள் எவ்வளவு வைசியர்களோ, அவ்வளவே தமிழ் வணிகர்களும் வைசியர்கள். மேல்வருணத்தார் மூவருக்கும் பணிவிடை செய்யும் அடிமைத்தொழில் செய்யும் சூத்திரர்கள் என்ற ஒரு வகுப்பார் தமிழ் மண்ணில் எப்போதும் இருந்ததில்லை. அவரவர் பொருளாதார வசதிகளைப் பொறுத்து பல்வேறு தொழில்களைவும், வேலைகளையும் செய்து ஊதியம் பெற்றோர் சூத்திரர்கள் என்று முத்திரை குத்தப்படவில்லை. அவரவர் வாய்ப்பைப் பொறுத்து, வணிகராகவோ, வேளாளராகவோ, தொழில் செய்வோராகவோ பணியாற்றும் எவரும் வாய்ப்பு வசதி, படிப்பு, முயற்சி ஆகியவற்றால் செய்தொழிலை மாற்றிக்கொள்ள எத்தடையும் தமிழகத்தில் இருந்ததில்லை. நாடாளும் மன்னன் வாரிசின்றி இறந்தால், கடைக்கோடி வாழ்க்கைத்தரத்தில் வாழும் மனிதனும் கூட, பட்டத்துயானை மாலையிட்டால் நாடாளும் மன்னன் ஆக்கப்பட்டான்; அப்படி மன்னன் ஆனவன் கரிகால் சோழன். தமிழ்ப் பார்ப்பனரும், அந்தணரும் ஆரியப்பிராமண வருணத்தில் இணைந்தனர்! தமிழர்களைவிட நாகரிகத்தில் பன்மடங்கு கீழ்நிலையில் இருந்து நாடோடிக்கூட்டமாக வடஆரியர்கள் தமிழ்நாட்டுக்கு வந்தேறிய காலங்களில், அவர்களின் வெள்ளை நிறத்தால் கவரப்பட்ட தமிழர்கள் அவர்தமக்குச் சிறப்பிடம் கொடுத்ததன் விளைவாக, தமிழ் அந்தணர்களையும், தமிழ்ப் பார்ப்பனர்களையும் கூட்டுச் சேர்த்து, ஆரியர்களால் பிராமணர்கள் என்ற ஒரு வருண வகுப்பைத் தமிழ் மண்ணில் உருவாக்க இயன்றது. சணலால் பூணூல் அணியும் சத்திரியர் தமிழகத்தில் இல்லை! ஆனால், மற்ற மூன்று வருணத்தையும் உருவாக்குவதில் தோல்வியையே கண்டனர். தமிழகத்தை ஆண்ட மன்னர்களை அண்டி, அவர்களுக்குச் சத்திரியப் பட்டம் கொடுத்து, வேள்விகளைச் செய்ய வைத்து, தங்கள் நிலையை உயர்த்திக் கொள்ள முடிந்த ஆரியர்களால், மனுவருணப்படி, தமிழ் மன்னர்களுக்கு சணலால் பூணூல் அணிவித்து, ஆரிய சத்திரியர்களாக்க முடியவில்லை. மேலும், இவர்கள் சூத்திரர் ஆக்கக் கருதிய வேளாளர்களில் பலர் சிற்றரசர்கள் ஆக இருந்ததாலும், வேளாளர் சிற்றரசர்களுடன் தமிழக முடிமன்னர்கள் திருமண உறவு கொண்டிருந்த முறைமையையும் மாற்ற ஆரியர்களால் இயலவில்லை. வேளாளர்கள் பலரும் முடிமன்னர்களின் அவையில் முதலமைச்சர் (பெரியபுராணம் இயற்றிய அநபாய சோழனின் முதலமைச்சர் சேக்கிழார் பெருமான் ஒரு வேளாளர்) உள்ளிட்ட முக்கிய பதவிகளைப் பெறுவதையும் ஆரியர்களால் தடுத்து நிறுத்த இயலவில்லை. வைக்கோல் திரியால் பூணூல் அணியும் வைசியர் தமிழகத்தில் இல்லை! வணிகர்களுக்கு வைக்கோல் திரியால் ஆன பூணூலை அணிவித்து ஆரிய வைசியனாக ஆக்க பிராமணர்களால் இயலவில்லை. ஆயினும், தொடர்ந்து ஏதேனும் ஒரு வகையில் தமிழக சமூகத்துக்குள் வருண அமைப்பைப் புகுத்தும் தங்கள் முயற்சியை ஆரியர்கள் ஒருபோதும் கைவிட்டதில்லை. வருணக்கட்டுப்பாட்டுக்கான மூளைச்சலவைக் கருவியே பகவத்கீதையின் இடைச்செருகல் ஸ்லோகங்கள்! வடநாட்டில், மக்கள் தாமாகவே முன்வந்து நால்வருணக் கட்டுப்பாட்டின்படி, அவரவருக்கு விதிக்கப்பட்ட கருமங்களை மனம் உவந்து ஏற்கும் வகையில், இறைமை என்னும் கோட்பாட்டின் மேல் மூளைச்சலவை செய்து கட்டிஎழுப்பும் முயற்சியாக, ஆரியப் பிராமணர்கள், மகாபாரத இதிகாசத்தில் போர்க்களத்தில் அருச்சுனனுக்கு கிருஷ்ண பகவானால் அறிவுரை சொல்லப்பட்டதாக எழுந்த பகவத்கீதை என்னும் நூலில், தங்கள் மேலாதிக்கத்தை நிலைநிறுத்தும் எண்ணத்தில் பல இடைச்செருகல்களைச் செய்துவிட்டனர். கீதையின் 18.45ம் ஸ்லோகத்தில் "மனிதன் அவனவனுக்கு விதிக்கப்பட்ட கருமத்தைத் தவறாமல் செய்வதன் மூலம் பக்குவம் அடைய முடியும்; தனக்கு விதிக்கப்பட்ட கருமத்தில் ஈடுபட்டு எவ்வாறு பக்குவம் அடைவது என்பதைச் சொல்கிறேன், கேட்பாயாக" என்று கூறுகின்றார் பகவான் கிருஷ்ணர்[8]. இச்சுலோகம் சூத்திரர்கள் என்னும் மனிதர்களை வருண முறைப்படி, விதிக்கப்பட்ட அடிமை உடலுழைப்பைத் தொடர்ந்து செய்விக்க, இறைவன் பெயரால் மூளைச்சலவை செய்ய எழுதப்பட்டது. அடிமையாக இருந்தே இறைவனை அடையும் பக்குவம் என்று ஒன்றை சூத்திரனின் மூளையில் புகுத்திவிட்டால், எந்த அடக்குமுறைக்கும் அவசியம் நேராது, அவனே அடங்கிப் பணி செய்வான் அல்லாவா? அபாரமான திட்டமிடலுடன் ஆரியர்கள் உருவாக்கிய உளவியல் உத்தியே பகவத்கீதை இடைச்செருகல்கள். "கீதையின் 18.46ம் ஸ்லோகத்தில் "ஒரு மனிதன் அவன் பிறந்துள்ள வருணசாதிக்கு* விதிக்கப்பட்டுள்ள கருமத்தைச் செவ்வனே செய்வதன் மூலம் எல்லா உயிர்களின் மூலமும், எங்கும் நிறைந்தவருமான இறைவனை அடைந்து முழுமை அடைய இயலும்[9]." என்கிறார் கிருஷ்ணர். இச்சுலோகத்தின் மூலம், பிராமணரைத் தவிர, ஏனைய வருணத்தாருக்கு, இறைவனை அடையும் வழியாக அவனனவன் பிறந்த வருணத்தின் தொழிலையே தொடர்ந்து செய்ய வேண்டும் என்ற உளவியல் ரீதியான மனமாற்றத்தையும், ஈடுபாட்டையும் ஆரியப்பிராமணர்கள் உருவாக்கினார்கள்; தொடர்ந்து இந்நிலையைத் தக்கவைக்க முயற்சி செய்கிறார்கள். . "கீதையின் 18.47ம் ஸ்லோகத்தில் "ஒருவனுக்குத் தகுதியுடன் கூடிய ஆற்றல் இருந்து, பிற வருணத்தாருக்கு விதிக்கப்பட்ட கருமங்களை மிக நேர்த்தியாகச் செய்வதைவிட, தனது வருணத்துக்கு விதிக்கப்பட்ட சுயதருமக் கருமங்களை, நேர்த்தியாகச் செய்ய இயலாவிட்டாலும், செய்வதே சிறந்தது." என்கிறார் பகவான்[10]. இச்சுலோகத்தின் மூலம், பிராமணரைத் தவிர, ஏனைய வருணத்தார்கள், அவரவருக்கு விதிக்கப்பட்ட தொழில்களை மட்டுமே செய்யவேண்டும்; பிற வருணத்தாருக்கு விதிக்கப்பட்ட தொழில்களுக்கு மாறக்கூடாது, குறிப்பாகப், பிராமணர்களின் வேதக் கல்விக்கோ, வேள்வித் தொழிலுக்கோ முயற்சி செய்யக் கூடாது என்ற உளவியல்ரீதியான மனத்தடையைச் செவ்வனே உருவாக்க இச்சுலோகம் மூலம் ஆரியப்பிராமணர்கள் உருவாக்கினார்கள். "கீதையின் 18.48ம் ஸ்லோகத்தில் " நெருப்பு புகையால் சூழப்பட்டிருப்பது போலவே, எந்த முயற்சியும் ஏதேனும் ஒரு குற்றத்தால் சூழப்பட்டிருக்கின்றது. எனவே குந்தியின் மகனே! குற்றம் நிறைந்ததாக இருந்தாலும்கூட, தனது உடன்(வருணத்துடன்) தோன்றிய கருமங்களை ஒருவன் துறக்கக்கூடாது" என்கிறார் பகவான்[11]". இச்சுலோகத்தின் மூலம், பிராமணனைத் தவிர்த்த ஏனைய மூன்று வருணத்தாரும் குற்றம், பாவம் உள்ளிட்ட எக்காரணத்தைக் கொண்டும், தங்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட தொழிலை விட்டுவிட்டுச் செல்லக்கூடாது என்ற உளவியல்ரீதியான மனத்தடையை ஆரியப்பிராமணர்கள் இறைவனின் பெயரால் உருவாக்கினார்கள். குறிப்பாக, ஒரு சூத்திரன் தனது எஜமானன் கொலையே செய்யச் சொன்னாலும், கொலை பாவம் என்று கருதி, தனது எஜமானன் ஏவிய செயலைச்செய்யாமல் இருந்துவிடக் கூடாது என்ற கீழ்ப்படியும் ஒழுங்கைக் கடவுளின் பெயரால் சுயகருமம் என்று நிலைநிறுத்தவே எழுதினார்கள். அடிமைத்தொழிலை அர்ப்பணிப்புடன் செய்தாலே துறவின் பயனான மோட்சம் என்னும் மோசடி உத்தரவாதம்! "கீதையின் 18.49ம் ஸ்லோகத்தில் "துறவின் பலன்களை புலனடக்கம், ஜட விஷயங்களில் பற்றின்மை, ஜட சுகங்களில் நாட்டமின்மை இவற்றாலேயே அடைந்துவிட முடியும். இதுவே துறவின் உயர் பக்குவ நிலை[12]" என்கிறார் பகவான். இதற்கு, சுவாமி பக்தி வேதாந்த பிரபுபாதா அவர்கள் தரும் விளக்கம்: பகவானின் அங்க உறுப்பாகத் தன்னை எப்போதும் நினைப்பதே துறவின் உண்மையான பொருளாகும். எனவே, பகவானின் அங்க உறுப்பான ஒருவன் தனது செயல்களின் பலனை(த் தானே நுகர்வதற்கு எவ்வித உரிமையும் இல்லை;) பகவானாலேயே அனுபவிக்கப்படவேண்டும். இதுவே கிருஷ்ண உணர்வு. துறவு நிலை. இத்தகு மனோநிலையால் பரமனுக்காகவே செயல்படுவதால், ஒருவன் திருப்தியுறுகிறான். இவ்வாறு ஜடனிலையிலான எதிலும் அவன் பற்றற்றவன் ஆகிறான். இறைத்தொண்டினால் கிட்டும் தெய்வீக ஆனந்தத்தைத் தவிர வேறு சுகம் எதுவும் காணாமல் இருப்பதற்கு அவன் பழகிவிடுகிறான். ஒரு துறவி தனது முந்தைய செயல்களின் விளைவுகளிலிருந்து விடுபட்டவனாகக் கருதப்படுகின்றான். ஆனால், கிருஷ்ண உணர்வில் இருப்பவனோ, துறவு ஏற்காமலேயே துறவின் பக்குவத்தை அடைகிறான். இதுவே யோகத்தின் பக்குவநிலை ஆகும்." என்கிறார். ஆரிய நலனுக்கான பிராமண சுயநலத்தின் உந்துதலால் சுவாமி பிரபுபாதா உதிர்த்த 'யோகத்தின் பக்குவநிலை'யைப் புரிந்து கொள்ள பின்வரும் விளக்கம் உதவும். துப்புரவுத் தொழிலாளி வீட்டில் பிறந்த ஒருவனுக்கு கல்வி கற்று, உயர்நிலை பெறவேண்டும் என்று ஆசை வரவே கூடாது; ஏனெனில், அவன் சுயகருமத்தை விடக்கூடாது என்னும் கட்டாயம் இருகிறது. ஆயினும், அந்தச் சூத்திரனுக்கு மனத்தளவில் ஏற்பட்ட ஆசை அவனுக்கு மட்டுமே தெரிந்த ஒன்று. பிறருக்குத் தெரியாமல், அவன் தன் ஆசையை நிறைவேற்றிக் கொள்ள முயற்சி செய்யக் கூடும். இராமராஜ்ஜியத்தில், சம்பூகன் என்னும் சூத்திரன் மோட்சமடையத் தவம் செய்து, இராமபிரானால் தலைவெட்டப்பட்டு இறந்த உத்தர இராமாயணக் கதை இதற்குத் தலைசிறந்த உதாரணம். இத்தகைய முயற்சிகளை தரும சாத்திர நீதிநூற்கள் இயற்றிச் சொல்லும் சட்டத்தாலோ, அடக்குமுறையாலோ முழுவதும் அடக்கமுடியாது. ஆனால், பக்தி என்னும் உளவியல் ரீதியலான போதையை ஊட்டிவிட்டால், முழுவதுமாகத் தடுத்துவிடலாம் என்று திட்டம் தீட்டிய ஆரியப் பிராமணர்கள் செருகிய விதியே கீதையின் 18.49ம் ஸ்லோகத்தில் சொல்லப்பட்டது. இது எவ்வாறு வேலைசெய்யும் என்பதைப் பின்வரும் உதாரணம் விளக்கும். 'யோகத்தின் பக்குவநிலை' என்னும் கருமாந்திரத்தின் மோசடியை விளக்கும் கதை! ஒருவன் சூத்திர துப்புரவுத் தொழிலாளி வீட்டில் பிறக்கிறான்; எனவே, அவனது சுயதருமம் துப்புரவுத் தொழில் ஆகிவிடுகிறது. கிருஷ்ண உணர்வுடைய அவன் தன்னைப் பகவானின் அங்கமாக உணர்கிறான்; அவன் பகவானுக்காகவே மலம் அள்ளுவதாகக் கருதுவதால், மலத்தின் துர்நாற்றம் அவனைப் பாதிக்காமல், கீதையில் பகவான் உறுதியளித்தபடி பகவானையே சென்றடைகின்றது; மலம் அள்ளும் கருமாந்திரத்தை அவனால் எளிதில் செய்ய முடிகிறது. (கிருஷ்ண உணர்வற்ற ஏனைய மலம் அள்ளும் சூத்திரர்கள் மலத்தின் துர்நாற்றத்தைச் சகித்துக்கொள்ள பட்டைச்சாராயம் குடித்துத் தங்கள் உடல்நலனை இழக்கிறார்கள் என்பதை இங்கு வாசகர்கள் கவனிக்க வேண்டும்.) இப்படி, பகவானுக்காக மலம் அள்ளும் இறைத்தொண்டினால் கிட்டும் தெய்வீக ஆனந்தத்தைத் தவிர வேறு சுகம் எதுவும் காணாமல் இருப்பதற்கு அவன் பழகிவிடுகிறான். மலம் அள்ளும்போதே கிருஷ்ண உணர்வில் இருப்பதால், துறவு ஏற்காமலேயே துறவின் பக்குவத்தை அடைகிறான். பட்டைச் சாராயத்தின் உதவியில்லாமல் இத்தகைய "யோகத்தின் பக்குவநிலை" அடையும் 'கருமாந்திர'த்துக்குக் கிருஷ்ண உணர்வே துணை. உடல் நலமும் காக்கப்படும். மதம் ஒரு அபின் போன்ற போதைப்பொருள் என்னும் மார்க்சின் தத்துவத்தை விளக்கும் பிரபுபாதா! "மதம் ஒரு 'அபின்' போன்ற போதைப் பொருள்", என்று காரல் மார்க்ஸ் சொன்ன தத்துவத்துக்கு இதுவரை எனக்குப் புரியாமல் இருந்தது; காரல் மார்க்ஸ் தத்துவத்துக்கான சரியான விளக்கத்தை பிரபுபாதா அவர்களின் பகவத்கீதை விளக்கம் தருகின்றது. இறுதியாக, சம்ஸ்கிருத சாஸ்திரங்களின் மொத்த உண்மை உருவமாக பகவத்கீதை இருக்கிறது என்பது சரிதான்; பக்தி என்னும் இனிப்பு தடவிய நால்வருண நஞ்சை நயமான சொற்களில் வார்த்தெடுத்து, அடிமைகள் தாமாகவே முன்வந்து, ஆரியப்பிராமணர்களின் வருணதர்மத்தைக் காக்கும் வகையில் பின்னப்பட்டுள்ள நூல் பகவத்கீதை. திருக்குறளின் உயர்வும், பகவத்கீதையில் செருகப்பட்ட கீழ்மை ஸ்லோகங்களும்! இறைவன் மனிதனுக்குச் சொன்னதாக, "பிறப்பின் அடிப்படையில் நால்வருணங்களை இறைவனாகிய நானே உருவாக்கினேன் (சாதுர்வர்ண்யம் மயாஸ்ருஷ்டம்)", என்று இறைவன் திருப்பெயரால், பகவத்கீதையில் ஸ்லோகங்களை இடைச்செருகல்கள் செய்து, ஆரியர்கள் முழங்கும் கீழ்த்தரமான சுயதரும சித்தாந்தத்தை நோக்கும்போது, மனிதரான திருவள்ளுவர் தம் சகமனிதர்களுக்குச் சொன்ன உயிர் சமத்துவத் தத்துவம் பேசும் 'பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்' என்னும் திருக்குறள் அறம், ஞாலத்தினும் மாணப் பெரியது; முற்றிலும் உயர்ந்தது. "ஆரியன் கண்டாய்! தமிழன் கண்டாய்!" என்று என்னதான் திருநாவுக்கரசர் போன்ற அருளாளர்கள் இறைவனின் திருப்பெயரால் சமாதான அறிவுரை சொன்னாலும், ஆரியம் மட்டுமே உயர்ந்தது, தமிழ் ஆரியத்தின் அங்கம் என்று கீழ்மைப்படுத்தும், செரித்து விழுங்கத்துடிக்கும் நாகசாமிகள் போன்ற ஆரிய இனவாதிகள் முளைத்துக் கொண்டேதான் இருப்பார்கள்; போரிட்டுத் தோற்றுக் கொண்டேதான் இருப்பார்கள். தன் முயற்சியில் மனம் தளராத விக்கிரமாதித்தன் கதையில் வரும் முருங்கை மரம் ஏறும் வேதாளத்தைப் போல, தமிழ்ப் பண்பாட்டையும், மெய்யியலையும் விழுங்கத் துடிக்கும் ஆரியர்களின் விடா முயற்சி தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கும். உலகவழக்கு அழிந்து ஒழிந்த, எழுத்து வடிவமில்லாத ஆரிய மொழிக்குச் சொந்தக்காரர்கள், என்றும் சிதையா சீரிளமை கொண்ட தமிழன்னையைக் கண்டு பொறாமை கொள்வதும்போரிடுவதும் தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கும். வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்! -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ஆய்வுக் குறிப்புகள் - Research References (continuation . . .) 8. स्वे स्वे कर्मण्यभिरतः संसिद्धिं लभते नरः। स्वकर्मनिरतः सिद्धिं यथा विन्दति तच्छृणु।।18.45।। ஸ்வே ஸ்வே கர்மண்யபிரத: ஸம்ஸித்திம் லபதே நர:। ஸ்வகர்மநிரத: ஸித்திம் யதா விந்ததி தச்ச்ருணு॥ 18.45 ॥ sve sve karmaṇy abhirataḥ saḿsiddhiḿ labhate naraḥ sva-karma-nirataḥ siddhiḿ yathā vindati tac chṛṇu Translation of Bhagavad Gita 18.45: By following his qualities of work, every man can become perfect. Now please hear from Me how this can be done. 9. यतः प्रवृत्तिर्भूतानां येन सर्वमिदं ततम्। स्वकर्मणा तमभ्यर्च्य सिद्धिं विन्दति मानवः।।18.46।। யத: ப்ரவ்ருத்திர்பூதாநாம் யேந ஸர்வமிதம் ததம்। ஸ்வகர்மணா தமப்யர்ச்ய ஸித்திம் விந்ததி மாநவ:॥ 18.46 ॥ yataḥ pravṛttir bhūtānāḿ yena sarvam idaḿ tatam sva-karmaṇā tam abhyarcya siddhiḿ vindati mānavaḥ Translation of Bhagavad Gita 18.46: By worship of the Lord, who is the source of all beings and who is all-pervading, a man can attain perfection through performing his own work. Commentary by Sri Adi Shankaracharya of Advaita Sampradaya: 18.46 Manavah, a human being; vindati, achieves; siddhim, success, merely in the form of the ability for steadfastness in Knowledge; abhyarcya, by adoring, worshipping; svakarmana, with his own duties stated above, as allotted to each caste; tam, Him, God; yatah, from whom, from which God; comes pravrttih, origin,-or, from which internal Ruler comes the activities; ;bhutanam, of creatures, of living beings; and yena, by whom, by which God; is tatam, pervaded; sarvam, all; idam, this world. Commentary by Sri A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada of Gaudiya Sampradaya: As stated in the Fifteenth Chapter, all living beings are fragmental parts and parcels of the Supreme Lord. Thus the Supreme Lord is the beginning of all living entities. This is confirmed in the Vedanta-sutra—janmady asya yatah [SB 1.1.1]. The Supreme Lord is therefore the beginning of life of every living entity. And as stated in the Seventh Chapter of Bhagavad-gita, the Supreme Lord, by His two energies, His external energy and internal energy, is all-pervading. Therefore one should worship the Supreme Lord with His energies. Generally the Vaishnava devotees worship the Supreme Lord with His internal energy. His external energy is a perverted reflection of the internal energy. The external energy is a background, but the Supreme Lord by the expansion of His plenary portion as Paramatma is situated everywhere. He is the Super soul of all demigods, all human beings, all animals, everywhere. One should therefore know that as part and parcel of the Supreme Lord one has his duty to render service unto the Supreme. Everyone should be engaged in devotional service to the Lord in full Krishna consciousness. That is recommended in this verse. Everyone should think that he is engaged in a particular type of occupation by Hrishikesha, the master of the senses. And by the result of the work in which one is engaged, the Supreme Personality of Godhead, Sri Krishna, should be worshiped. If one thinks always in this way, in full Krishna consciousness, then, by the grace of the Lord, he becomes fully aware of everything. That is the perfection of life. The Lord says in Bhagavad-gita (12.7), tesham aham samuddharta. The Supreme Lord Himself takes charge of delivering such a devotee. That is the highest perfection of life. In whatever occupation one may be engaged, if he serves the Supreme Lord he will achieve the highest perfection. 10. श्रेयान्स्वधर्मो विगुणः परधर्मात्स्वनुष्ठितात्। स्वभावनियतं कर्म कुर्वन्नाप्नोति किल्बिषम्।।18.47।। ஷ்ரேயாந்ஸ்வதர்மோ விகுண: பரதர்மாத்ஸ்வநுஷ்டிதாத்। ஸ்வபாவநியதம் கர்ம குர்வந்நாப்நோதி கில்பிஷம்॥ 18.47 ॥ śreyān sva-dharmo viguṇaḥ para-dharmāt sv-anuṣṭhitāt svabhāva-niyataḿ karma kurvan nāpnoti kilbiṣam॥ 18.47 ॥ Translation of Bhagavad Gita 18.47: It is better to engage in one’s own occupation, even though one may perform it imperfectly, than to accept another’s occupation and perform it perfectly. Duties prescribed according to one’s nature are never affected by sinful reactions. 11. सहजं कर्म कौन्तेय सदोषमपि न त्यजेत्। सर्वारम्भा हि दोषेण धूमेनाग्निरिवावृताः।।18.48।। ஸஹஜம் கர்ம கௌந்தேய ஸதோஷமபி ந த்யஜேத்। ஸர்வாரம்பா ஹி தோஷேண தூமேநாக்நிரிவாவ்ருதா:॥ 18.48 ॥ saha-jaḿ karma kaunteya sa-doṣam api na tyajet sarvārambhā hi doṣeṇa dhūmenāgnir ivāvṛtāḥ:॥ 18.48 ॥ Translation of Bhagavad Gita 18.48: Every endeavor is covered by some fault, just as fire is covered by smoke. Therefore one should not give up the work born of his nature, O son of Kunti, even if such work is full of fault. Commentary by Sri A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada of Gaudiya Sampradaya: In conditioned life, all work is contaminated by the material modes of nature. Even if one is a brahmana, he has to perform sacrifices in which animal killing is necessary. Similarly, a kshatriya, however pious he may be, has to fight enemies. He cannot avoid it. Similarly, a merchant, however pious he may be, must sometimes hide his profit to stay in business, or he may sometimes have to do business on the black market. These things are necessary; one cannot avoid them. Similarly, even though a man is a shudra serving a bad master, he has to carry out the order of the master, even though it should not be done. Despite these flaws, one should continue to carry out his prescribed duties, for they are born out of his own nature. A very nice example is given herein. Although fire is pure, still there is smoke. Yet smoke does not make the fire impure. Even though there is smoke in the fire, fire is still considered to be the purest of all elements. If one prefers to give up the work of a kshatriya and take up the occupation of a brahmana, he is not assured that in the occupation of a brahmana there are no unpleasant duties. One may then conclude that in the material world no one can be completely free from the contamination of material nature. This example of fire and smoke is very appropriate in this connection. When in wintertime one takes a stone from the fire, sometimes smoke disturbs the eyes and other parts of the body, but still one must make use of the fire despite disturbing conditions. Similarly, one should not give up his natural occupation because there are some disturbing elements. Rather, one should be determined to serve the Supreme Lord by his occupational duty in Krishna consciousness. That is the perfectional point. When a particular type of occupation is performed for the satisfaction of the Supreme Lord, all the defects in that particular occupation are purified. When the results of work are purified, when connected with devotional service, one becomes perfect in seeing the self within, and that is self-realization. 12. असक्तबुद्धिः सर्वत्र जितात्मा विगतस्पृहः। नैष्कर्म्यसिद्धिं परमां संन्यासेनाधिगच्छति।।18.49।। அஸக்தபுத்தி: ஸர்வத்ர ஜிதாத்மா விகதஸ்ப்ருஹ:। நைஷ்கர்ம்யஸித்திம் பரமாம் ஸம்ந்யாஸேநாதிகச்சதி॥ 18.49 ॥ asakta-buddhiḥ sarvatra jitātmā vigata-spṛhaḥ naiṣkarmya-siddhiḿ paramāḿ sannyāsenādhigacchati ॥ 18.49 ॥ Translation of Bhagavad Gita 18.49: One who is self-controlled and unattached and who disregards all material enjoyments can obtain, by practice of renunciation, the highest perfect stage of freedom from reaction. Commentary by Sri A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada of Gaudiya Sampradaya: Real renunciation means that one should always think himself part and parcel of the Supreme Lord and therefore think that he has no right to enjoy the results of his work. Since he is part and parcel of the Supreme Lord, the results of his work must be enjoyed by the Supreme Lord. This is actually Krishna consciousness. The person acting in Krishna consciousness is really a sannyasi, one in the renounced order of life. By such a mentality, one is satisfied because he is actually acting for the Supreme. Thus he is not attached to anything material; he becomes accustomed to not taking pleasure in anything beyond the transcendental happiness derived from the service of the Lord. A sannyasi is supposed to be free from the reactions of his past activities, but a person who is in Krishna consciousness automatically attains this perfection without even accepting the so-called order of renunciation. This state of mind is called yogarudha, or the perfectional stage of yoga. As confirmed in the Third Chapter, yas tv atma-ratir eva syat: one who is satisfied in himself has no fear of any kind of reaction from his activity.

திருக்குறள் நால்வருண சாதிமுறையைப் பின்பற்றிய நூலா? - குறள் ஆய்வு-4(பகுதி2). பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் காலத்தை வென்று நிற்கும் திருக்குறளின் பன்மைத்துவம் திருக்குறள் காலத்தை வென்று நிற்பதன் காரணமே அதன் பன்மைத்துவம்தான். அறவழி நிற்கும் சமயங்களைப் பின்பற்றும் சமயிகள் பலரும், குறிப்பாக,, சமணர், பௌத்தர், சிவனியம், திருமாலியம் உள்ளிட்ட சமயக்கணக்கர்கள் திருக்குறள் தத்தம் சமய அறங்களையே சொல்லுகின்றது என்று உரிமைகொள்ளும் நூற்கள் எழுதியுள்ளனர். அப்படி இருக்கும்போது, ஸ்மார்த்தரான திரு. நாகசாமியில் நூலில் என்ன பிழை கண்டீர் என்று வினவினார் என் நண்பர். பல்வேறு சமயக்கணக்கரும் திருக்குறளுக்கு உரிமை கொண்டாட முயல்வது அறம் சார்ந்த விடயங்கள்; தவிர, அவர்கள் திருக்குறள் அவரவர் சமயக் கருத்துக்களின் சுருக்கம் என்று ஒருபோதும் இழிவு செய்ய முயன்றதுமில்லை. ஆனால், பிறப்பின் வழியாக, மனிதருக்குள் ஏற்றத்தாழ்வுகளைத் திணிக்கும் அறத்திற்குப் புறம்பான நால்வருண சாதிமுறை அமைப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டே திருக்குறள் எழுதப்பட்டுள்ளது என்றல்லவா திரு.நாகசாமி அவர்கள் உரிமை கொண்டாடுகின்றார்; அதுமட்டுமல்ல, அறத்திற்குப் புறம்பான மனுதர்ம சாத்திரங்களின் சுருங்கிய வடிவே திருக்குறள் என்ற திரு.நாகசாமியின் வாதம் அறமே வடிவான திருக்குறளுக்கு அறத்திற்குப் புறம்பான ஆரியச்சாதிச் சாயம்பூசும் கயமைச் செயலன்றி வேறென்ன? அறத்திற்குப் புறம்பான நால்வருண சாதிமுறைத் திணிப்பை, மனுதருமம், என்றுமுள்ள சநாதன தருமம், பாரத மண்ணின் பாரம்பரிய இந்து தரும வாழ்வியல் முறை, கீதை சொல்லும் இலட்சிய வாழ்வு என்று பல்வேறு சாயங்களைப் பச்சோந்திபோல் வார்த்தைச் சூதுகளால் மக்களை மூளைச் சலவை செய்து, பிராமணர்களின் மேலாண்மையை ஏனையமக்கள் தாங்களே மனமுவந்து ஏற்கச் செய்யும் முயற்சிகளின் ஒரு பரிமாணமே திரு.நாகசாமியின் நூல்! திருக்குறளை மனுதருமத்தின் சுருங்கிய வடிவென்றும், ஆரியப் பிராமணனே 'அறவாழி அந்தணன்' என்னும் தெய்வம் என்று திருக்குறளே கூறிவிட்டதாக திரு.நாகசாமி ஏற்ற முயலும் ஆரிய நஞ்சு தமிழர்களின் பொதுப்புத்தியில் ஏறிய பிறகு, ஆரியப்பிராமண மனிதப் புனிதர்களுக்குப் பணிவிடை செய்து அடிமையாக வாழ்ந்தால், அடுத்த பிறவியில் மேம்படலாம் என்னும் மனுசாத்திரத்தை எளிதில் இந்திய அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தில் ஏற்றிவிடலாம் அல்லவா? தமிழர்களிடம் இல்லாத நால்வகைச் சாதியை நாட்ட முயலும் ஆரியர்கள்! பரிதிமாற்கலைஞர் குறிப்பிட்ட இரண்டாவது கருத்து "(2) தமிழர்களிடத்தில்லாதிருந்த அந்தணர், அரசர், வணிகர், வேளாளர்' என்ற நால்வகைச்சாதி முறையை மெல்லமெல்ல நாட்டிவிட்டனர்." இக்காலத் தமிழர்கள் உன்னிப்பாகக் கவனிக்கவேண்டிய மிக முக்கியமான கருத்தாகும். உயிர் சமத்துவமும், அன்பும் மையநாடியாகக் கொண்டு தமிழ் அறம் படைத்த திருவள்ளுவர் நால்வகைச் சாதியைத்தான் அடிப்படையாகக் கொண்டு தமது திருக்குறளைப் படைத்தார் என்று சொல்லி திரு.நாகசாமி ஆடும் ஆரியக்கூத்து அவர்க்கு முன்னரே திருக்குறளுக்கு உரையெழுதிய பரிமேலழகர் உள்ளிட்ட பல்வேறு ஆரியப் பார்ப்பனர்கள் ஏற்கனவே ஆடித்தீர்த்த ஆரியக்கூத்துகளின் தொல்லெச்சமே! இதைத் தப்பும் தவறுமான ஆங்கிலத்திலும், சமற்கிருதத்திலும் எழுதி, அவசரக் கோலத்தில் அள்ளித் தெளித்தது நகைப்புக்குரியது. ஆரியக்கூத்துக்கு இலக்கணமும் தேவையில்லை; மொழித் தூய்மையும் அவசியமில்லை என்று எண்ணியிருப்பார் போலும்! கபிலர் என்னும் ஆரியப் பிராமணரின் நேர்மை பரிதிமாற்கலைஞருக்கு ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே ஆரியப் பிராமண குலத்தில் தோன்றிய கபிலர் தம் இனத்தவரான ஆரியப் பிராமணரை வசைசொல்லிப் பாடும் பாடல் கீழே தரப்பட்டுள்ளது: "இத் தமிழ்நாட்டில் இல்லாத நால்வருணச் சாதிமுறையை நீர் கொண்டுவந்து நாட்டினீர்" எனத் தன் இனத்தவரான ஆரியரை நோக்கி குற்றப்பத்திரிக்கை முழக்கிய கபிலரின் நேர்மை வியப்புக்குரியது. 'முற்சடைப் பலனில் வேறாகிய முறைமை சொல் நால்வகைச் சாதி இந்நாட்டில் நீர் நாட்டினீர்' - கபிலரகவல் பரிதிமாற்கலைஞர் குறிப்பிட்ட மூன்றாவது கருத்து "(3) தமிழரிடத்திருந்த பல அரியவிஷயங்களையும் மொழி பெயர்த்துத் தமிழர் அறியுமுன்னரே அவற்றைத் தாமறிந்தன போலவும், வடமொழியினின்றுமே தமிழிற்கு அவை வந்தன போலவும் காட்டினர்." என்பது முற்றிலுமாக உண்மை என்று நிறுவும் நூலாக திரு.நாகசாமியின் "TIRUKKURAL - An Abridgement of Sastras" நூல் இருக்கின்றது. ஆரிய தரும சாத்திரங்களான மனுசாத்திரம் உள்ளிட்ட நூற்களின் தொகுப்பே திருக்குறள் என்று நிறுவும் பொருட்டு நூல் எழுதிய ஆரியப் பிராமணர் திரு.நாகசாமி வாழையடி வாழையாக வந்த ஆரியக் கூத்தாடிகளின் மரபினில் உதித்த ஒப்பற்ற ஆரியக்கூத்தாடியாகச் செயலாற்றியுள்ளார் என்றால் மிகையன்று. எல்லாம் சரி, "தீக்குறள்" என்று திருக்குறளைத் தூற்றிய மகாப்பெரியவா-வின் படத்தைப் போட்டு "TIRUKKURAL - An Abridgement of Sastras - Dr. R.Nagaswamy" என்று அன்னாரது அடிப்பொடி நூல் வெளியிடுவது ஏன் என்பதுதான் நம்முன் தொக்கி நிற்கும் கேள்வி. சங்கராச்சாரியின் அடிப்பொடியான திரு.நாகசாமிப்பிராமணர் தமது ஆரியச்சாதி மேலாண்மையை நிறுவ, திருக்குறள் மனு அதர்ம சாத்திரங்களின் தொகுப்பு என்று காட்டும் முயற்சியில் தோற்றுக் கேவலப்படுகின்றார், அவ்வளவே! அண்ணல் அம்பேத்கார் அவர்களுக்கே காவி வண்ணம் பூசிய சக்திகள், திருக்குறளுக்குக் காவிவண்ணம் பூசும் 'Painting Contract'-ஐ திரு.நாகசாமிக்குத் தந்துள்ளதாகவும், வேலையை முடித்தால், அதற்குக் கூலியாக 'பத்மவிபூஷன்' பட்டமும், பணமுடிப்பும் தரப் பரிந்துரைப்பதாகக் கூறப்படும் குற்றச்சாட்டை மெய்ப்பிப்பதுபோல், இந்நூல் தயாரானதும் திரு.நாகசாமிக்கு 'பத்மவிபூஷன்' வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. 'Operation Success! Patient is Dead, Contract is Executed, but Building got Collapsed' என்பதுபோல், "நூல் தயார்! நோக்கம் பணால்!" என்றாகிவிட்டது! தப்பும், தவறுமான 'I Walk English! I talk English' பட்லர் ஆங்கிலத்தில், 'தர்க்க சாஸ்திரம்' என்றால் கிலோ என்ன விலை என்று கேட்கும் நூலாசிரியரைக் கொண்டு எழுதப்பட்ட இந்நூல், எவ்வித ஆதாரங்களும் தாராமல், நூலாசிரியரின் ஆரிய மனம் ஆடும் கூத்தையெல்லாம் முடிவுகளாக அறுதியிடும் போக்கும், தப்பும், தவறுமான மேற்கோள்களுடன் ஆய்வுநூல் என்பதற்கான எந்த வரையறையும் பின்பற்றப்படாத வகையில் எழுதப்பட்டுள்ளது. 1963-ல் திருக்குறளைத் 'தீக்குறள்' என்று "திருவாய்" மலர்ந்த மகாப்பெரியவா சந்தித்த கேவலத்தைவிடப் படுகேவலமான நிலையைத்தான் ஆரிய மேலாண்மைக் கருத்தியலுக்கு இந்நூல் பங்களித்துள்ளது என்பதே உண்மை. திருக்குறளில் பயின்றுவரும் அந்தணன், அரசன், வணிகன், வேளாளன் என்ற நான்கு தமிழர் தொழிற்பிரிவுகளையும் பிராமணன், சத்திரியன், வைசியன், சூத்திரன் என்று பிறப்பின் அடிப்படையிலான ஆரிய குலப்பிரிவுகளாக மடைமாற்றம் செய்து, திருக்குறளை நால்வருணத்தின் அடிப்படையில்தான் திருவள்ளுவர் அமைத்துள்ளார் என்று பரிமேலழகர் முதல் திரு.நாகசாமி வரையான ஆரியர்கள் கூறும் அபத்தம் ஆதாரமின்றி ஆரிய மேலாண்மையை நிறுவமுயலும் ஆரிய இனப்பற்றின் வெளிப்பாடு மட்டுமே. தமிழ் மன்னர்கள் சத்திரியர்கள் அல்லர்! திருக்குறள் சொல்லும் அந்தணர், பார்ப்பனர் ஆகியோர் தூய தமிழர்களே; ஆரியப் பிராமணர்கள் அல்லர் என்று குறள் ஆய்வு-3ல் நிறுவப்பட்டது. இனி, தமிழகத்தில் சத்திரியர் என்று ஒரு குலம் இருந்ததா என்று ஆராய்வோம். குல வேற்றுமையின்றி தமிழர் எவரும் நாட்டின் மன்னர் ஆகலாம்! தமிழ்நிலத்தை ஆண்ட தமிழ் அரசர்கள், பிறப்பு வழிப்பட்ட ஆரிய சத்திரியகுல அரசர்கள் போல், சத்திரிய குலத்தைச் சார்ந்தவர்கள் அல்லர். அரசன் வாரிசு இல்லாமல் இறந்துவிட்டால், அவ்வரசனின் பட்டத்து யானையின் துதிக்கையில் மாலையைக் கொடுத்து, கோட்டையிலிருந்து வெளியே விடுவர்; குடிமக்கள் எவர் ஒருவர் கழுத்தில் யானையின் கையிலுள்ள மாலை விழுகிறதோ அவரையே அரசனாகும் நடைமுறை பண்டைய மன்னராட்சி இருந்த தமிழக அரசுகளில் இருந்துள்ளது. ஆளும் அரசன் சத்திரியன் என்னும் குலத்தில் தோன்றியவனாக இருந்தால், சத்திரிய குலத்திலிருந்துதான் அடுத்த அரசனைத் தேர்ந்தெடுத்து இருப்பார்களே அன்றி, வேறு எவரையும் ஏற்றுக்கொண்டிருக்க மாட்டார்கள். அவ்வாறு அல்லாமல், யானையால் மாலையிடப்பட்டவர் யாராயினும் (குலம், கோத்திரம், குடி, சூத்திரன் போன்றவை இங்கு கணக்கில் கொள்ளப் படாதவை) அவரே இறைவன் திருவுள்ளப்படி வாய்த்த புதிய அரசன் என்று பயின்றுவந்த நடைமுறை உரக்கச் சொல்லும் சமூகச் சான்று ஒன்றே ஒன்றுதான்! செய்யும் தொழிலால் தமிழர்கள் பல்வேறு சிறப்புகளைப் பெற்றிருந்தாலும், சாதியற்ற ஒரே இனமாகத்தான் தமிழர்கள் வாழ்ந்திருந்தனர் என்பதுதான் அது! செய்தொழில் வேற்றுமையால் சிறப்பு ஒவ்வாமல் இருப்பினும், தமிழர்கள் அனைவருக்கும் "பிறப்பு ஒக்கும்' என்னும் திருக்குறள் அறமே நடைமுறையில் இருந்த நீதியாகவே இருந்தது என்பதற்கு வலுவான வரலாற்றுச் சான்றாகத் திகழ்கின்றது கரிகாற் சோழன் சோழ அரசனாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட வரலாறு.. கழுமலம் என்னும் சீர்காழியைத் தலைநகராகக் கொண்ட சோழநாட்டின் மன்னன் வாரிசு இல்லாமல் இறக்கவே, மாலையுடன் வீதிக்கு வந்த பட்டத்துயானை, பல ஊர்களைக் கடந்து சென்று, சேர நாட்டின் கருவூரில் வாழ்ந்திருந்த சாமானியன் கரிகாலன் கழுத்தில் மாலையிட்டதால், சோழ மன்னனாக முடிசூட்டப்பட்டுக் கரிகாற்சோழன் ஆனான்; ஆயினும் கரிகாலன் பிறந்த குலம் குறித்த எக்குறிப்பும் வரலாற்றில் இல்லை; பிறப்பால் தமிழன் ஒரே இனம் என்ற தகுதிப்பாடே அக்காலத்தில் போதுமானதாக இருந்திருக்கிறது. காவிரி பெருக்கெடுத்தால் துள்ளுமிடமான கொள்ளிடத்தின் குறுக்கே காலத்தை வென்று நிற்கும் கல்லணையைக் கட்டியதால் வரலாறு இவனைக் கரிகால் பெருவளத்தான் என்று கொண்டாடுகின்றது! (காவிரியைக் கன்னடர்களிடம் அடகுவைத்த 'கரிகாலனை(காலா'-வை) இங்கு குறிப்பிடவில்லை) பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களில் ஒன்றான முன்றுரையனார் இயற்றிய பழமொழி நானூறு பாடல் எண்.62 ஒருவருக்கு வரவேண்டிய நன்மைகள் வந்தே தீரும் என்னும் நல்லூழ் விளக்கம் சொல்லும் போக்கில் இவ்வரலாற்றுச் செய்தியை வெளிப்படுத்துகிறது. சீகாழியின்கண் கட்டப்பட்டிருந்த பட்டத்து யானை, கருவூரின்கண் இருந்த சிறப்புடையவனாகிய கரிகாலனின் கழுத்தில் மாலைசூடி, அவனைக் கரிகாற்சோழனாக்கி, சோழ அரசுரிமையைப் பெறவைத்தது; ஆகையினால், ஒருவன் சிறந்த பொருட்களை, வேண்டினாலும் வேண்டாவிட்டாலும், அவன் அப்பொருட்களை அடைதற்குரியவனாயின், அந்நன்மைகள் அவனுக்கு வந்தே தீரும் என்கின்றது முன்றுரையனாரின் பழமொழி அறுபத்தி இரண்டாம் பாடல். கழுமலம் - இது சோழநாட்டுள்ளதோர் ஊர். கருவூர் - இது சேரநாட்டுள்ளதோர் ஊர்; இவ்விரண்டும் இடையே உள்ள பெருந்தொலைவால் பிரிக்கப்பட்டனவாயினும், ஊழ், கருவூரிலுள்ள கரிகால் பெருவளத்தானைச் சோழ அரசனாக்கியது. இப்பாடலில், 'விழுமியோன்' என்றது, சிறுவனாக அரியணை ஏறிய கரிகாற்சோழன், ('இளமை நாணி முதுமை எய்தி, உரைமுடிவு காட்டிய வுரவோன்' ஆக,) நீதிமன்றத்துக்கு முதியவர் வேடமணிந்து சென்று, நல்லதீர்ப்பு வழங்கிய தன்மையைக் கருத்தில் கொண்டு சொல்லியதாகும். கரிகால் சோழன் மிகச்சிறிய வயதிலேயே அரசனாகிவிட்டவன். போதுமான அனுபவம் இல்லாவிட்டாலும் அவனுக்குப் புத்திக் கூர்மை அதிகம். ஒருநாள், கரிகாலனின் சபையில் ஒரு சிக்கலான வழக்கொன்று வந்தது. மன்னன் என்ற முறையில் முறைப்படி வழக்கை விசாரித்துத் தீர்ப்புச் சொல்லத் தயாரானான் கரிகாலன். மன்னனானாலும், வயதில் மிகவும் இளையவன் என்பதால், அந்த வழக்கைத் தொடுத்தவர், மறுத்தவர் இருவருமே வழக்கைச் சொல்லத் தயங்கினர். புத்திகூர்மையுடைய கரிகாலன் அவர்கள் தயக்கத்தைப் புரிந்துகொண்டு, ‘நல்லது, நீங்கள் இருவரும் நாளை வாருங்கள், மிகவும் சிக்கலான இந்த வழக்கை விசாரிப்பதற்காக அனுபவசாலியான ஒரு நீதிபதியை அனுப்பிவைக்கிறேன்’ என்றுகூறி, அவையை ஒத்திவைத்தான். கழுமலத்தில் யாத்த களிறும் கருவூர் விழுமியோன் மேற் சென்றதனால் - விழுமிய வேண்டினும் வேண்டா விடினும் உறற்பால தீண்டா விடுதல் அரிது - பழமொழி 62 (முன்றுரையனார்) வழக்குத் தொடுத்தவர்-மறுத்தவர் ஆகியோர் மறுநாள் மீண்டும் அவைக்கு வந்தார்கள். நீதிபதி இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த தலைமுடி முழுவதும் நரைத்த முதியவர், வழக்கை விசாரித்து, இருதரப்பும் ஏற்றுக்கொள்ளும் சரியான தீர்ப்பு வழங்கினார். 'இளமை நாணி முதுமை எய்தி, உரைமுடிவு காட்டிய வுரவோன் தனது இளம் வயதின் காரணமாகத் தன்னிடம் வழக்குரைக்கத் தயங்கிய மக்களின் உணர்வுக்கு மதிப்பளித்து, முதியவர் வேடமணிந்து வந்து சரியான தீர்ப்புச் சொன்னான் கரிகாற் சோழன். குலத்தொழில் கல்லாமலேயே கைவரும் என்கிறது பின்வரும் பழமொழி நானூறின் இருபத்தி ஒன்றாம் பாடல். உரைமுடிவு காணான் இளமையோன்; என்ற நரை முது மக்கள் உவப்ப … நரை முடித்துச் சொல்லால் முறை செய்தான் சோழன், குல விச்சை கல்லாமல் பாகம் படும் - பழமொழிநானூறு-21,முன்றுரையரையனார் சோழ மன்னனுக்கு மகனாகப் பிறக்காது, பட்டத்து யானையால் மாலையிடப்பட்டு, சோழமன்னனான கரிகாலனுக்கு, "குலவிச்சை கல்லாமல் பாகம் படும்" என்று முன்றுரையனார் பாடியது பலருக்கும் முரணாகத் தோன்றலாம். கரிகாற்சோழன் வாரிசு இன்றி இறந்த சோழமன்னனின் வாரிசாக பட்டத்து யானையால் மாலைசூட்டப்பட்டு மன்னன் ஆனான் என்று முன்றுரையனாரே பாடியுள்ளதால், இங்கு 'குலம்' என்பது 'ஏற்றுக்கொண்ட தொழில் சூழல்' என்ற பொருளில் கவிஞரால் எடுத்தாளப்பட்டுள்ளது என்பதை ஊகித்து உணர முடியும்; சில திறமைகள் கல்வியாலோ, அனுபவத்தாலோ மட்டும் வருபவை அன்று; அந்தந்தக் தொழிற்சூழல் அல்லது குடும்பச் சூழலில் வளர்கிறவர்களுக்குத் தானே அமையும். சூத்திரன் . . அந்தணன் என்ற நால்வருண முறை தமிழ் மண்ணில் நடைமுறையில் இருந்திருந்தால் யாரை வேண்டுமானாலும் பட்டத்துயானை மாலையிட்டு அரசனைத் தேர்ந்தெடுக்கும் முறை நடைமுறையில் இருந்திருப்பது சாத்தியமில்லை; சத்திரிய குலத்திலிருந்து ஒருவர் என்றே சங்கப்பாடல்கள் அமைந்திருக்கும். தமிழர் பூணூல் அணிந்ததில்லை! ஆரியப் பண்பாட்டில், சூத்திரரைத் தவிர, ஏனைய மூவரும் பூணூல் அணியும் துவிஜர் என்னும் இருபிறப்பாளர்கள். ஆனால், தமிழகத்தில், ஆரியப் பிராமணர்களும், கோயில் பூசகர்களும் (அந்தணர், பார்ப்பார்) மட்டுமே பூணூல் அணிந்ததாகச் சான்றுகள் இலக்கியங்களில் காணப்படுகின்றதே தவிர, அரசரும், வணிகரும் பூணூல் அணிந்ததாக சங்க இலக்கியங்கள் எதிலும் சான்றுகள் காணப்படவில்லை. தமிழர் அனைவரும் அரசுரிமை பெற்றவர்கள்! மேலும், தமிழக சமுதாய அரசியல் நிலைகளில் வேளாளர் அரசர்க்கு சமமானவர் என்பதை அரசர்க்கும், வேளாளர்க்கும் இடையே மணவுறவு உண்டு என்பதிலிருந்தும், வணிகர்க்கும், வேளாளர்க்கும் அரசுரிமையுண்டு என்று தொல்காப்பியம் கூறுவதிலிருந்தும் அறிந்துகொள்ளலாம். வில்லும், வேலும், கழலும், கண்ணியம், தாரும், மாலையும், தேரும், மாவும், மன் பெறு மரபின் ஏனோர்க்கும் உரிய - தொல்காப்பியம்: பொருளதிகாரம்:மரபியல்:1573. (வில்லு முதலாகச் சொல்லப்பட்டன எல்லாம் மன்னனாற் பெற்ற மரபினால் வணிகர்க்கும், வேளாளர்க்கும் உரியன) வணிகர்கள் என்போர் உலகெங்கும் காணப்படுபவர்; தமிழகத்தில் வேளாளரே வணிகராகவும் இருந்துள்ளதால், அப்படியொரு தனி இனம் தமிழ் மண்ணில் இருந்ததில்லை. அரசர் உள்ளிட்ட அனைவரும் தமிழினம் எனவே, பிராமணர் என்ற ஒரு இனத்தவரைத் தவிர, சத்திரிய, வைசிய, சூத்திர குலத்தவர்கள் தமிழ் மண்ணில் ஒருபோதும் வாழ்ந்திருக்கவில்லை. அரசர்கள் உள்ளிட்ட ஏனையத் தமிழர்கள் அனைவரும் ஒரே தமிழ் இனம் என்பதுவே சரித்திரம் சொல்லும் செய்தி. ஆனாலும், ஆரியப் பிராமணர்கள், வந்தேறிய தமிழ் மண்ணில், தாங்களே முதற்தரக் குடிகள்; தமிழர்கள் இழிந்தோர் என்ற கருத்தியலை நிலைநாட்டும் ஒரே நோக்கத்தோடு, நால்வருண சநாதன தருமம் என்று தமிழகத்தில் நடைமுறையில் இல்லாத ஒன்றை, இருப்பதாகக் காட்டுவதற்காக, தொடர்ந்து பொய்ப்பிரச்சாரம் செய்து வருகின்றனர். தமிழ் மண்ணில் வந்தேறிய ஆரியர்களுக்கும், பூர்வகுடிகளான தமிழர்களுக்கும் இடையில் தொடர்ந்து இருந்துவரும் இனப்போராட்டத்தின் அடையாளமே 'நால்வருணம்' என்னும் ஆரியக் கருத்தியல் வன்முறை. எனவே, நால்வருணம் தமிழ் மண்ணில் எக்காலத்தும் நடைமுறையில் இருந்ததில்லை; தொல்காப்பியரின் காலத்துக்கு முன்பே ஆரியப் பிராமணர்கள் தமிழ் மண்ணில் குடியேறிவிட்டனர்; தொல்காப்பியரின் காலத்திலேயே அந்தணர், பார்ப்பனர், ஆரியப்பிராமணர் என்னும் மூவகை மக்களுக்கும் உள்ள வேறுபாடு தெளிவாக இல்லாத நிலை இருந்ததோ என்ற ஐயம் உண்டு; மக்களின் பொதுப்புத்தியில் அந்தணர் என்பவர் ஆரியப் பிராமணரோ என்ற எண்ணம் இருந்திருக்கலாம். அந்தணர் என்போரின் அடையாளம் என்ன என்பது குறித்துத் தொல்காப்பியர் "நூலே, கரகம், முக்கோல், மணையே, ஆயும் காலை, அந்தணர்க்கு உரிய" - தொல்காப்பியம்: மரபியல்:1560 என்று ஐயத்துடனேயே ஆராய்ந்து பார்க்கும்போது என்று பொருள்படும் 'ஆயும் காலை' என்னும் முன்னொட்டுக் கொடுத்து அடையாளம் காட்டுகிறார். ஆரியப் பிராமண இல்லறத்தார் முக்கோல்களையோ, கரகத்தையோ பயன்படுத்தியவர்கள் அல்லர் என்பதால், இங்கு, 'அந்தணர்' என்னும் சொல்லால் துறவியரையே தொல்காப்பியர் குறித்திருக்க வேண்டும் என்பது தெளிவு. வள்ளுவரின் குறள் நால்வருணத்தைப் பின்பற்றியது என்பதற்கான அகச்சான்று திருக்குறளிலும் இல்லை. தமிழ் மண்ணில் வந்தேறிய மூவாயிரம் ஆண்டுகளில் பிராமணர் என்னும் ஒற்றை ஆரிய சாதியின் இருப்பை வலுவாக்கிக் கொண்டனரே தவிர, சூத்திரர் என்று ஆரியர்கள் வாய்கூசாமல் சொல்லும் வேளாளர்கள் வகுப்பைச் சார்ந்தவர்கள், அரசியல், சமூக தளங்களில் ஆரியப் பிராமணர்களுக்கு இணையாகவும், பல இடங்களில் உயர்வான நிலைகளிலும் தொடர்ந்து இருந்து வருவதைத் தடுக்க முடியவில்லை என்பதோடு, கல்வித்தகுதியில் குறைவு பட்டால், இழிநிலை அடைந்து கடைநிலை ஊழியம் செய்யவேண்டிய கட்டாயத்துக்கும் ஆளாகினர்.(காண்க பின்வரும் நறுந்தொகை-37ம் பாடல்) கல்வியறிவு அற்ற முட்டாள்களே ஆனாலும், பிறப்பால் ஆரியப் பிராமணரானால், சமூகத்தின் அனைத்து நிலை மக்களையும்விட உயர்ந்த நிலையில் இருப்பதற்கு ஒப்புக்கொள்ளும் மனுதரும, சநாதன தரும விதிகளை வட இந்திய சமூகம் ஏற்றுக்கொண்டதைப் போல், தமிழ்ச் சமூகத்தை ஏற்றுக்கொள்ளவைக்க ஆரியப் பிராமணர்களால் இயலவில்லை. உதாரணமாக, பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் அதிவீரராம பாண்டியன் அல்லது குலசேகரப்பாண்டியன் என்பவரால் இயற்றப்பட்ட அறநூலான நறுந்தொகையின் 36-39 வரையுள்ள நான்கு பாடல்கள், கல்வியே ஒருவனுக்குக் குலம் தரும்; நால்வருணப் பிறப்பன்று என்று தெளிவாகக் கூறுகின்றன. தொல்காப்பியர் காலத்துக்கு முன்பே தமிழகம் வந்தேறிய ஆரியர்களால், பதினைந்தாம் நூற்றாண்டுவரையிலும் கூட, நால்வருணத்தைத் தமிழ் மண்ணில் திணிக்க முடியவில்லை; கல்லா ஒருவன் குலநலம் பேசுதல் நெல்லினுட் பிறந்த பதரா கும்மே. நறுந்தொகை-36 கல்வியை முறையாகக் கற்காத ஒருவன் தன் குலப்பெருமை பேசுவது, நெல்மணிகளுக்கிடையில், உள்ளீடாகிய அரிசி இல்லாத பதர்நெல்லுக்கு ஒப்பாகும் என்கின்றது மேற்கண்ட நறுந்தொகைப் பாடல்; பதர்நெல் எவ்வாறு காற்றினால் தூற்றப்பட்டுக் குப்பைக் கூளத்துடன் கிடக்குமோ, அதுபோல் குலப்பெருமை பேசும் ஒருவன் வீணாவான். நால்வருணத்தைப் பின்பற்றும் ஆரியப் குலப் பிராமணன் ஆக இருந்தாலும், கல்வியறிவு இல்லாதவனாக இருப்பானேயானால், அவன் கீழ்மகனாகவே வாழ்தல் வேண்டும் என்கின்றது கீழ்க் காணப்படும் நறுந்தொகைப் பாடல். நாற்பாற் குலத்தின் மேற்பால் ஒருவன் கற்றிலன் ஆயிற் கீழ் இருப்பவனே. நறுந்தொகை-37 நால்வருண சாதி பாராட்டும் ஆரியப் பிராமணனும் கற்ற கல்வித் தகுதி ஒன்றினால் மட்டுமே ஏனையத் தமிழர்களால் ஏற்கப்பட்டனர்; கல்வித்தகுதி இல்லாவிட்டால் ஆரியப் பிராமணனும் வயிற்றுப் பிழைப்புக்காக கீழ்மட்ட வேலைகளைச் செய்து கீழ் நிலையில் இருத்தல் வேண்டும் என்பதே தமிழ் மண்ணின் பொதுவிதியாகும்.அதுமட்டுமல்ல, எத்தகைய தாழ்ந்தகுடியில் பிறந்திருந்தாலும், யாவராயிருப்பினும், கல்வியறிவில் சிறப்புற்றிருந்தால் அவரை மேலே வருக என்று உயர்த்தும் தமிழ் சமூகம் என்கின்றது 38ம் நறுந்தொகைப் பாடல்; 39ம் நறுந்தொகைப் பாடலோ அறிவுடையவனையே அரசனும் விரும்புவான் என்கின்றது. எக்குடிப் பிறப்பினும் யாவரே யாயினும் அக்குடியிற் கற்றோரை மேல்வருக என்பர். நறுந்தொகை-38 அறிவுடை ஒருவனை அரசனும் விரும்பும். நறுந்தொகை-39 மனுதருமம் "முட்டாளாயினும், பிராமணனை ஏனையோர் வழிபடவேண்டும். ஏனெனில், முட்டாளானாலும், பிராமணனே சிறந்த தெய்வம்!" என்கின்றது. ஆனால் திருக்குறளோ இத்தகைய கல்லாதோர் எவராயினும், அவர்கள் பெற்ற இரு கண்களும், முகத்தில் உள்ள இரண்டு புண்களாகவே கருதப்படும் என்கிறது. கண்ணுடையர்என்பவர் கற்றோர் முகத்திரண்டு புண்ணுடையர் கல்லா தவர். -குறள் 393. இக்குறள் மனுதர்ம விதிக்கு முற்றிலும் எதிரான குறள். திரு.நாகசாமி போன்ற ஆரியப் பார்ப்பனர்கள் இக்குறளைப் படித்தல் நலம். சான்றோர்களாகிய கல்விமான்களே தமிழக அரசர்களால் போற்றப்பட்டனர் என்பதுவும், அத்தகைய கல்விமான்களாக இருந்ததாலேயே சில-பல ஆரிய பிராமணர்கள் உயர்நிலை பெற்றனரே அல்லாமல், பிராமணர்கள் என்னும் பிறவிமேன்மைக்காக அன்று என்பது தெளிவு. திருக்குறள் நால்வருண சாதிமுறையைப் பின்பற்றிய நூல் அன்று! எனவே, மனுதர்ம சநாதன சாதி படிநிலை அமைப்பு தமிழக அரசர்களால் பின்பற்றப்படவில்லை; வடஇந்திய ஆரிய நாடுகளைப் போல் அல்லாமல், திருக்குறள் சொல்லும் நீதிமுறையைப் பின்பற்றிய தமிழகம், கல்வியை அடிப்படையாகக் கொண்ட நெகிழ்வுத் தன்மையுடன் விளங்கிற்று என்பதையே தமிழக வரலாற்றுச் சான்றுகள் தருகின்றன. எனவே, திருக்குறள் ஒருபோதும் நால்வருண சாதிமுறையைப் பின்பற்றிய நூல் அன்று என்பதே முடிந்த முடிவான உண்மை. வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

திருக்குறள் நால்வருண சாதிமுறையைப் பின்பற்றிய நூலா? - குறள் ஆய்வு-4(பகுதி1) பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் என் கெழுதகை நண்பர் ஒருவர் இதுவரை நான் எழுதிய மூன்று குறள் ஆய்வுக் கட்டுரைகளையும் படித்துவிட்டு, திருக்குறள் நூலுக்கு புதிய உரைநூல் எழுதலாம்; ஆனால், தலைசிறந்த தொல்லியல் அறிஞர் திரு. நாகசாமி அவர்கள் எழுதிய நூலுக்கு மறுப்புக் கட்டுரை எழுதுவது அவசியமா என்றும் தவறுகள் இருந்தால், காலம் அந்நூலைப் புறந்தள்ளும் என்பதால் எனது ஆய்வுக்கட்டுரைத் தொடர் எழுதுவதை மறுபரிசீலனை செய்யுமாறு வேண்டுகோள் விடுத்திருந்தார். நறுந்தொகை வழிகாட்டியது! தெளிந்த நீரோடை போல் இருந்த என் மனதில் நண்பரின் பரிந்துரைகள் பெரும் அதிர்வலைகளை உருவாக்கின. "தீர ஆராய்ந்து முடிவெடுக்கிறேன்" என்று பதில் தந்தேன். ஓரிரு தினங்கள் சென்றன. தற்செயலாகப் பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய அறநூல் வெற்றிவேற்கை என்னும் நறுந்தொகையைப் படிக்க நேர்ந்தது. கொற்கை வேந்தன் குலசேகர பாண்டியன் அல்லது அதிவீரராம பாண்டியன் எழுதிய இந்நூலின் பின்வரும் வரிகள் என் குழப்பத்துக்கு விடை தந்தன: பொய்யுடை யொருவன் சொல் வன்மையினால் மெய் போலும்மே! மெய் போலும்மே! - நறுந்தொகை: 73 மெய்யுடை யொருவன் சொல மாட்டாமையாற் பொய் போலும்மே பொய் போலும்மே. - நறுந்தொகை: 74 தலைசிறந்த தொல்லியல் அறிஞர் என்று தாம் பெற்ற மக்கள் நம்பிக்கையையும், நற்பெயரையும் முதலாக்கி, ஆரிய இன மேன்மைக்காக, உண்மைக்குப் புறம்பாகத் திருக்குறள் கருத்துக்களை மனம் போன போக்கில் திரித்து எழுதத்துணிந்த பொய்யுடை நாகசாமியவர்கள் சொல் வன்மையினால் மெய்போல் எழுதிய பொய் நூலானா "TIRUKKURAL - An Abridgement of Sastras" நூலுக்கு மறுப்புநூல் எழுதாவிட்டால், மெய்யுடைத் திருக்குறள் நம் "சொல மாட்டாமையால்" ஆரியசாஸ்திர நூற்களின் வழிநூல் என்னும் பொய் நிலைத்து, மெய்போல் ஆகிவிடும். எனவே, என் கடமையைச் செய்வதே சரி என்று முடிவுசெய்து விட்டேன். இனி... திருக்குறள் நால்வருண சாதிமுறையைப் பின்பற்றிய நூலா? என்ற கேள்விக்கு விடை தேடுவோம். "TIRUKKURAL - An Abridgement of Sastras - Dr. R.Nagaswamy" என்னும் தமது நூலின் ஆறாவது பக்கத்தில் திரு.நாகசாமி அவர்கள் பின்வருமாறு கூறுகின்றார்: "Valluvar has based his text on the four Varna System as Brahmana, Ksatriyas, Vaisya and Sudra (Antanan, Arasan, Vanikan and Velalan) whose life style and discipline he writes in many Kurals". திரு நாகசாமி ஆங்கிலத்தில் எழுதியதன் தமிழாக்கம் பின்வருமாறு: "வள்ளுவர் தமது நூலை பிராமணன், சத்திரியன், வைசியன், சூத்திரன் (அந்தணன், அரசன், வணிகன், வேளாளன்) என்னும் நால்வருண சாதி அமைப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதியுள்ளார்; இந்நால்வகை சாதியினரின் வாழ்வியல் முறை, ஒழுக்கம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் பல குறட்பாக்களையும் எழுதுகின்றார்." குறள் ஆய்வு -3ல் 'அந்தணன்' என்று வள்ளுவர் குறித்தது ஆரிய நால்வருண சாதி அமைப்பில் வரும் 'பிராமணன்' அல்லன் என்பது உள்ளங்கள் நெல்லிக்கனியென நிறுவப்பட்டது. தமிழ் மண்ணில் வட ஆரியப் பிராமணர் வந்து கலந்தபின் ஏற்பட்ட சாதி அமைப்புக் குறித்து குறள் ஆய்வு-4 நுட்பமான ஆய்வுகளைத் தரவுகளின் அடிப்படையில் முன்வைக்கும். பரிதிமாற்கலைஞரின் பார்வையில் வடமொழியாளர் அதன் முன்பு, தமிழ் நாட்டில் வந்து குடியேறிய ஆரியப் பிராமண அறிஞருள் நேர்மையானவர்கள் சிலர் எக்காலத்திலும் இருந்து வந்துள்ளனர். அவர்களில் குறிப்பிடத் தகுந்தவர் பரிதிமாற்கலைஞர்; தம் பெற்றோர் இட்ட வடமொழிப் பெயரான சூரியநாராயண சாஸ்திரி என்பதைத் தூய தமிழில் 'பரிதிமாற்கலைஞர்' என்று செம்மையாக்கம் கொண்ட இத்தமிழறிஞர் எழுதிய "தமிழ் மொழியின் வரலாறு" என்னும் நூலின் 202ம் பக்கத்தில் ஆரியர்களைக் குறித்துத் பின்வருமாறு குறிக்கிறார்: "II வடமொழிக் கலப்பு. "வடமொழி தமிழ்நாட்டில் வெகுநாள் காறும் இயக்கியும் அதற்குத் தமிழ் மொழியைத் தன் வழியிலே திருப்பிக் கொள்ளுதற்கு உற்ற ஆற்றல் இல்லாது போயிற்று. (1) வடமொழியாளர் தமிழர்களது ஒழுக்க வழக்கங்களை உணர்ந்து அவற்றிற்கேற்ப வடமொழியில் நூல்கள் வகுப்பான் புகுந்தனர். அவர்களெல்லாம் ஆன்ம நூற் பயிற்சி மிக்குடையாராயும், கலையுணர்ச்சி சான்றவராயும் இருந்தமைபற்றித் தமிழரது திவ்விய ஸ்தலங்களுக்குப் புராணங்கள் வகுத்தனர்; (2) தமிழர்களிடத்தில்லாதிருந்த அந்தணர், அரசர், வணிகர், வேளாளர்' என்ற நால்வகைச்சாதி முறையை மெல்லமெல்ல நாட்டிவிட்டனர். - 'முற்சடைப் பலனில் வேறாகிய முறைமை சொல் நால்வகைச் சாதி இந்நாட்டில் நீர் நாட்டினீர்' என்று ஆரியரை நோக்கி முழங்கும் கபிலர் அகவலையும் காண்க. இன்னும் அவர் தம் புத்திநலங்காட்டித் தமிழரசர்களிடம், அமைச்சர்க ளெனவும் மேலதிகாரப் பிரபுக்களெனவும் அமைந்து கொண்டனர்; (3) தமிழரிடத்திருந்த பல அரியவிஷயங்களையும் மொழி பெயர்த்துத் தமிழர் அறியுமுன்னரே அவற்றைத் தாமறிந்தன போலவும், வடமொழியினின்றுமே தமிழிற்கு அவை வந்தன போலவும் காட்டினர்." ஆரியப் பிராமணராகப் பிறந்திருந்தும், நேர்மையானவராக வாழ்ந்து, அஞ்சாமல் ஆரியப்புரட்டுக்களை உரக்கச் சொன்ன முதுபெருந் தமிழறிஞர் பரிதிமாற்கலைஞர் தெரிவித்த மூன்று கருத்துக்கள் (தடித்த எழுத்துக்களில் உள்ளவை) இங்கு உற்றுக் கவனிக்க வேண்டியவை. தமிழர்களிடம் கற்றவை ஒழுக்கநூல்களே வடமொழியில் எழுதப்பட்டன (1) வடமொழியாளர் தமிழர்களது ஒழுக்க வழக்கங்களை உணர்ந்து அவற்றிற்கேற்ப வடமொழியில் நூல்கள் வகுப்பான் புகுந்தனர். 'பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்' என்னும் உயிர்ச் சமத்துவ ஒழுக்கம், கொல்லாமை, புலால் மறுத்தல், போன்ற தமிழர்க்கே உரிய சிறப்பு ஒழுக்கங்களைத் தமிழரிடமிருந்து ஆரியர்கள் கற்றுக்கொண்டார்கள். அவற்றுள், நால்வருணத்தை எதிர்க்கும் 'பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்' என்பதைத் தவிர்த்து, ஆரியர்களால் பின்பற்றக்கூடிய குறட்பாக்களுக்கும், ஏனைய தமிழ் அறநூல்களுக்கும், வடமொழியில் 'தர்மசாஸ்திர நூல்கள்' என்று மொழிபெயர்த்தனர் என்பதுவே உண்மை என்பதைப் பரிதிமாற்கலைஞர் உடைத்துக் கூறுகின்றார். எனவே, ஆரிய தரும சாஸ்திரங்களின் தொகுப்பே திருக்குறள் என்று நூல் எழுதியுள்ள ஆரியப் பிராமணரான திரு.நாகசாமி தமது ஆரிய குலப்புரட்டுத் தொழிலைக் கைக்கொண்டு எழுதுவது அவரது பிறவி இயல்பே என்றாலும், அவர் நூலில் குறிப்பிட்ட ஒவ்வொரு கருத்தையும் தக்க சான்றுகள் கொண்டு மறுத்து எழுதுவதும், மறக்காமல் ஆங்கில மொழியிலும் இம்மறுப்பு நூலை வெளியிடுவதும் தமிழ் மொழியின் நலனுக்கும், தமிழ் மக்களின் நலனுக்கும் இன்றியமையாதது. ஆரியர் தமிழரிடம் திணிக்க முயலும் மனிதகுலத்துக்கே எதிரான நால்வருண மனுதரும சநாதன தருமச் சாதிப் படிநிலை அமைப்பை ஒட்டுமொத்தமாக செல்லாக் காசாக்கும் 'பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்' என்னும் உயிர்ச் சமத்துவ ஒழுக்கம், தமிழரை அடிமையாக்க விரும்பிய ஆரியரின் நோக்கத்துக்கு ஒத்துவராதது என்பதால் அது குறித்து ஆரியர் நூலேதும் எழுதவில்லை. தமிழ் ஆகம மூலநூற்களை அழித்த ஆரியர்கள் ஆகம விதிப்படியான கோயில்கள் தொண்ணூற்று ஒன்பது விழுக்காடு தமிழ்நாட்டில் மட்டுமே காணப்படுவது ஆகமங்கள் தமிழர்களின் அறிவுச்சொத்து என்பதை நிறுவும் சான்றாகும். தமிழர்களின் சிறப்பு வழிபாட்டு நெறிகளையும், மெய்யியல் கூறுகளையும், கோயில் நிருமானக் கட்டட விதிகளையும் சிறப்பாகக் கூறும் ஆகமநூற்கள் இன்று தமிழில் இல்லை; சமற்கிருதத்தில் மட்டுமே உள்ளன. தமிழில் இருந்த ஆகம மூலநூற்கள் ஆரியர்களால் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன என்பது தெளிவு. ஆதிசங்கரர் ஆகமங்களை எதிர்த்தவர் 'ஆகமம்' சொல்லும் தத்துவ நிலைப்பாட்டை சநாதன ஸ்மார்த்த மதத்தை நிறுவிய ஆதிசங்கரர் தமது "அத்துவிதம்" எனும் ஸ்மார்த்தத் தத்துவத்துக்கு எதிரானது என்று வெளிப்படையாகவே எதிர்த்தார் என்னும் வரலாறு, ஆகமங்களுக்கும், சநாதனிகளான ஆரியப் பிராமணர்களுக்கும் எத்தொடர்பும் இல்லை என்பதை விளக்கும். திருக்குறளைத் 'தீயகுறள்' என்ற மகாப்பெரியவா! உயிர் சமத்துவம் உரைக்கும் திருக்குறளை அடியோடு வெறுப்பவர் சங்கரமட அத்துவித சநாதனியான மகாப்பெரியவா காஞ்சி சங்கராச்சாரியார். திருக்குறளைத் 'தீக்குறள்' என்று கூறியுள்ளார் காஞ்சி சங்கரமடத்தின் மகாப்பெரியவா(????)என அழைக்கப்படும் காலஞ்சென்ற சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சாரியார் என்பது தற்காலத்தில் பலருக்கும் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஸ்ரீஆண்டாள் அருளிய திருப்பாவை இரண்டாம் பாசுரமான “வையத்து வாழ்வீர்காள்!” பாடலின் ஆறாம் அடியில் “தீக்குறளை சென்றோதோம்“ என்று வருகிறது. காஞ்சி "மகாப்பெரியவா" அவர்கள் 1963ல் ஜூன் மாதம் மதுரையில் திருக்குறள் பற்றி பேசுகையில் ஆண்டாள் திருப்பாவையின் "செய்யாதன செய்யோம் தீக்குறளை சென்றோதோம்" என்னும் அடியிலுள்ள "தீக்குறளை சென்றோதோம்" என்னும் தொடருக்குத், தீய திருவள்ளுவரின் குறளை யாங்கள் ஓத மாட்டோம் என்று ஆண்டாள் சொன்னதாகப் பொது மேடையில் பொருள் கூறி, தம் தமிழிலக்கண அறியாமையையும் தமிழ் வெறுப்பையும் வடமொழி வெறியையும் ஒருங்கே காட்டினார்.னார்; இச்செய்தி குமுதம் வார இதழில் வெளியானது. தமிழில் 'குறளை' என்ற சொல்லின் பொருள் 'கோள் சொல்லுதல்' என்பதாகும். "தீக்குறளை சென்றோதோம்" என்றால், "தீமை தரும் செயலான, பிறரைப் பற்றிக் கோள் சொல்லமாட்டோம்" என்பதே பொருள். இதுகுறித்து ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஸூதர்சனம் என்ற மாத இதழ் (சோதி 16 ஒளி-12)ல் தலையங்கம் தீட்டி, மகாப்பெரியவா சொன்ன கருத்துக்கு எதிராகக் கண்டனத்தினை பதிவு செய்திருந்தது. குமுதம் இதழ் 21-11-1963 தலையங்கத்தில் மகாப்பெரியவாளின் கருத்துக்கு மறுப்பையும், தன் வருத்தத்தினையும் தெரிவித்திருந்தது. வேடிக்கை என்னவெனில் பிரபல பத்திரிகை "குமுதம்" கூட இலக்கணப்பிழையாக "ச்" சேர்த்ததை உணராமல், "தீக்குறளைச் சென்றோதோம்" என பீடாதிபதி சொல்லி திருக்குறளுக்கு எதிராக திருப்பாவையைப் பற்றி பேசும்படி வைத்தது தவறு" என மட்டும் பதிவு செய்திருந்தது. 'மகாப் பெரியவா' என்றும், 'காஞ்சி மாமுனிவர்' என்றும் அழைக்கப்பட்ட ஒரு மாமனிதர், உலகப்பொதுமறை என்றும், பொய்யாமொழி என்றும் போற்றப்படும் திருக்குறளைத் தீயகுறள் என்று கூசாமல் திரித்துத் துணிந்து பொய் சொல்லும் அளவுக்குத் திருக்குறளை வெறுத்தவர் என்பதை இன்றைய தமிழர்கள் அறிதல் நலம். 'மகாப் பெரியவா' 'தீயகுறள்' என்று பொய் சொல்லும் அளவுக்குப் படுபாதகம் செய்ய வேண்டிய ஆத்திரம் திருக்குறளின் மேல் வர இன்னுமொரு காரணம், 'அந்தணன்' என்னும் நிலை ஒருவருக்குப் பிறப்பினால் வருவதல்ல; 'மற்றெல்லா உயிர்க்கும் செந்தண்மை பூண்டொழுகும் அறவோன்' என்னும் தகுதியால் மட்டுமே வருவது' என்று நெத்தியடியாக அல்லவா சொல்கின்றது திருக்குறள்? "பிரமனின் நெத்தியிலேயே பிறந்த பிராமணர்கள் எந்தத் தவறு செய்தாலும், ஏனைய வருணத்தார் வணங்கும் தெய்வங்கள் பிராமணர்களே!" என்று முழங்கும் ஆரிய மனுதர்மப் பிராமணத் தத்துவத்தை அடியோடு மறுக்க அல்லவா செய்கிறது திருக்குறள்? உலகப் பொதுமறையானாலும் மனு தருமத்துக்கு முரணாகக் கருதுகோள்கள் கொள்வதால் திருக்குறளைத் தீக்குறள் என்று ஆண்டாள் நாச்சியாரின் பெயரால் 'மகாப் பெரியவா' பொய்யுரை சொன்னார் போலும்! ஆங்கிலத்தில் "Blood is Thicker than Water" என்ற பழமொழிக்கு இணையான ஆரியப் பழமொழியாக "Thread is Thicker than Thandam" என்று வைத்துக் கொள்ளலாம்; அதாவது, 'சன்யாசம் பூண்டு ஏந்திய தண்டத்தைவிடத் தடிமனானது பூர்வாசிரமப் பூணூல்" என்னும் கொள்கையுடையவராக இருந்ததால், கூசாமல் 'தீய குறள்' என்று மகாப் பெரியவா பொய்யுரை சொன்னார் போலும்! தப்பை பூசிமெழுகிய மகாப்பெரியவா! பெரும் எதிர்ப்புக் கிளம்பியதும் குமுதத்தின் தலையங்கத்தினை சுட்டிக்காட்டி பேசிய பீடாதியின் விளக்கம் 5/12/63 குமுதத்தில், "பாவையர் நோன்பு காலத்தில் இனிமையான (திருக்)குறளைக்கூட ஓதமாட்டோம் இறைவன் நினைவில் ஆழ்ந்துவிடுவோம் என பாவையர் கூறுவதாக பொருள் கொள்ளலாம் என்று சொன்னேன், அப்படி நான் புதிதாக விளக்கப்புகுந்தது (திருக்)குறளின் பெருமையை வலியுறுத்துவதற்காகத்தானே தவிர, அதை குறைவு படுத்துவதற்காக அல்ல!.... உரை சொன்னது பொருந்தியதா பொருந்தவில்லையா என்பது வேறு; உரை சொன்னதன் உள்நோக்கம் குறட்பெருமையை உணர்த்துவதற்குத்தான்.” என்று மகாப்பெரியவா செய்த தப்பைப் பூசிமெழுகி விளக்கியிருந்தார். "திருக்குறளைத் தாழ்வுபடுத்தவில்லை என்பதை விவரித்த மகாப்பெரியவா, திருப்பாவைக்கு தான் உணர்த்திய பொருள் தவறு எனத் தன் விளக்கத்தில் ஒப்புக் கொள்ளவுமில்லை; வருத்தமும் தெரிவிக்கவில்லை! மேலும், 5/12/63 குமுதம் இதழில் “தீக்குறள்” என்னும் பதத்திற்கு "இனிமையான குறள்" என்று பொருள் கூறுகிறார் மகாப்பெரியவா! அதுவும் இலக்கணப் பெரும்பிழை. அப்படி பொருள் இருந்தால், "தீந்தமிழ்", "தீஞ்சுவை" என்பது போல "தீங்குறள்" என்றல்லவா ஆண்டாள் நாச்சியார் எழுதியிருக்கவேண்டும்? ஆனால், "தீக்குறளை சென்றோதோம்" என்றே திருப்பாவையில் அருளியுள்ளார் ஆண்டாள் நாச்சியார். நடமாடும் தெய்வமாகவும், ஜகத்குருவாகவும் மதிக்கப்பட்டவரின் தெய்வத்தின் குரலில், ஆண்டாள் நாச்சியார் அருளிய திருப்பாவை குறித்து அபஸ்வரம் வந்தால், அது எப்படித் தெய்வத்தின் குரலாக இருக்க முடியும்? கபடவேடங்களும், பொய்மைகளும் நெடுநாட்கள் நிலைப்பதில்லை. பிராமணர் தலையில் தோன்றியவர் என்றும், காலில் பிறந்தவர் சூத்திரன் என்று ராஜநாகத்தினும் கொடிய சாதி நஞ்சை, சநாதன மதம் என்னும் போர்வையில் உமிழும் மகாப்பெரியவா சங்கராச்சாரியார், 'பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்' என்று உயிர்ச் சமத்துவம் முழங்கும் திருக்குறளைத் 'தீக்குறள்' என்று தூற்றிப் பேசியது ஆரியரின் மநுதர்மத்தின்படி சரியே. தெய்வத்தின் குரலாக மகாப்பெரியவா நமக்கெல்லாம் தெரிவிக்கும் செய்தி இதுதான்: துறவு மேற்கொண்டாலும், ஆரியனின் பிறவிக்குணம் சாதியைத் துறக்கவிடாது. எனவே, 'துறவு' அதிகாரத்தில் திருக்குறள் சொல்லும் "நீத்தார் பெருமை" ஆரியப் பிராமணர்களுக்குப் பொருந்தாது என்பதாகும். இது குறித்துப் பின்னர் விரிவாகக் காண்போம். திருக்குறளை விழுங்கிச் செரிக்க முயலும் மலை(நாகப்)பாம்பு! திருக்குறளின் புகழும், பெருமையும் விண்ணைத் தாண்டியும் வளர்ந்து விட்டதால், 'மகாப்பெரியவா'-வின் அடிப்பொடியான திரு.நாகசாமி, திருக்குறளை ஆரிய தர்ம சாஸ்திரங்களின் சுருக்கம் என்று சிறுமைப்படுத்தி, விழுங்கத் துடிக்கிறார். கைக்கிண்ணத்தில் உள்ள பாலில் தோன்றும் நிலவின் பிம்பத்தைக் கண்டு, நிலவையே சிறைபிடித்துவிட்டதாக இறுமாப்பு கொள்ளும் அறிவீனம் இது. (பரிதிமாற்கலைஞரின் (2), (3) ஆம் கருத்துக்களுக்கான விளக்கங்களும் ஆய்வுத் தொடர்ச்சியும் குறள் ஆய்வு-4ன் இரண்டாம் பகுதியில் அடுத்து வெளியாகும்.) வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!

தமிழ்நாடு ஆரியநாடே என்பது உண்மையா - குறள் ஆய்வு-2 பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி. "பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன் குறள்ஆய்வு-2ம் அத்தியாயத்தின் பேசுபொருள், தமிழ்நாடு ஆரியநாடே என்று ஆரியனான மனு தனது நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார் என்பதை மேற்கோள் காட்டி, தொல்லியல் அறிஞர் நாகசாமி உரிமை கொண்டாடுவது எவ்வளவு தூரம் உண்மை என்று ஆராய்வதாகும். ஆய்வறிஞர் காட்டும் தமிழ் நிலப்பகுப்பு முனைவர் ந.சுப்ரமண்யன் அவர்கள் 1966ல் எழுதிய "சங்ககால வாழ்வியல்", (அத்தியாயம் 10,பக்கம் 330, பத்தி2,) என்னும் வரலாற்று நூலில் சங்ககாலத் தமிழகத்தைப் பற்றிப் பின்வருமாறு குறிக்கின்றார்: "தமிழ்நாட்டைக் குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை என்று பிரிப்பது செயற்கையான இலக்கியப் பாகுபாடு அன்று; ஏனெனில் அத்தகைய நிலப்பாகுபாடு தமிழகத்தில் உண்மையாகவே இருந்தது. அங்கிருந்தவர்கள் ஒன்று வேடர் அல்லது ஆடுமாடு மேய்ப்பவர், அல்லது உழவர், அல்லது மீனவர் அல்லது கள்ளர். அவர்களது தோற்றம், உடை, உணவு, தொழில், பழக்கவழக்கங்கள் முதலியவை இயல்பாகவே வேறுபட்டன." மானுடவியல் அடிப்படையில் ஆய்வு ஆய்வறிஞர் சுப்ரமண்யன் ஆய்வு அடிப்படையில், தமிழக நில அமைப்பைக் கருத்தில்கொண்டு, மனிதனின் உடல், உள்ளம் இரண்டும் சார்ந்த 'Anthropology' என்னும் மானுடவியல் சார்ந்த ஆய்வை மேற்கொண்டு, ஆரியர் தமிழ் மண்ணின் மைந்தர்களா அல்லது வந்தேறிகளா என்பதை ஆராய்ந்தால் மட்டுமே நாகசாமி அவர்களின் கூற்றில் உள்ள உண்மை புலப்படும் என்பது தெளிவு. முனைவர் நாகசாமியின் ஆரியதேசவாதம் முனைவர் நாகசாமி அவர்கள் எழுதிய "TIRUKKURAL - An Abridgement of Sastras" என்ற நூலின் 13ம் பக்கத்தில் பின்வருமாறு குறிப்பிட்டுள்ளார்: "Manu has mentioned the country between the Eastern ocean and the Western ocean was called Arya desa and this could refer only to Tamil Nadu, Andra and Karnataka (and also Kerala)". இதன் பொருள், தமிழ்நாடு உள்ளிட்ட தென் மாநிலங்கள் ஆரியதேசமாகும். அப்படியானால், தமிழ்நாடு தமிழனின் தேசமன்று என்று பொருள். ஒரு வாதத்துக்காக திரு.நாகசாமி சொல்லுவதை உண்மை என்றே வைத்துக்கொண்டால், பின்வரும் கேள்விகள் எழுகின்றன. நால்வகை நிலத்திலும் உழைத்து வாழ்ந்தவரா ஆரியர்கள்? திரு.நாகசாமி அவர்கள் மனுசாத்திர நூலில், கிழக்குக் கடலுக்கும், மேற்குக் கடலுக்கும் இடைப்பட்ட நாடு ஆரிய தேசம் என்று கூறுவதாகவும், அக்கூற்றினால் பெறப்படும் உண்மை யாது எனின், தமிழ்நாடு, கேரளா, ஆந்திரா, கர்நாடகா உள்ளிட்ட நாடுகள் ஆரியதேசம் என்பதாகும் என்று ஆணித்தரமாக தனது வாதத்தை முன் வைக்கின்றார்; மனுவின் காலத்திலேயே ஆரியதேசமாக தமிழ்நாடு இருந்ததென்றால், ஆதியில், தமிழகத்திலுள்ள ஐவகை நிலங்களிலும் உழைத்து வாழ்ந்தவர்கள் ஆரியர்களே என்று பொருள். அவ்வாறானால், ஆரியர்கள் எவ்வகையான உழைப்பில் உயிர் வாழ்ந்தார்கள் என்ற கேள்விகள் எழுகின்றன; குறிப்பாக, தமிழகத்தின் பாலை தவிர்ந்த நால்வகை நிலங்களில் வாழ்ந்ததாகக் கூறப்படும் ஆதி ஆரியர்களைக் குறித்துப் பின்வரும் கேள்விகள் இயல்பாக எழுகின்றன: மலையும் மலைசார்ந்த பகுதியுமான குறிஞ்சியில் வாழ்ந்த ஆரியர்கள் மலைக்கு வந்து தேனெடுத்தார்களா? தினைப்புனம் காத்தார்களா? மலை வேடர்களா? வேட்டுவத் தொழிலைச் செய்தார்களா? காடுகளும், காடுகள் சார்ந்த பகுதியுமான முல்லை நிலங்களில் வாழ்ந்த ஆரியர்கள் ஆடு, மாடு மேய்த்தார்களா? ஆநிரைகளுக்கு நீரூற்றிப் பால் கறந்தனரா? அவர்தம் பெண்டிர் மத்தினால் ஓசையுடன் தயிரைக் கடைந்து வெண்ணெய் உண்டாக்கினரா? வயல்களும், வயல் சார்ந்த பகுதிகளான மருதநிலத்தில் ஆரியர்கள் உழவராக உழவுத் தொழிலைச் செய்தார்களா? வயலுக்கு வந்தார்களா? ஏற்றமிறைத்தார்களா? நீர் பாய்ச்சி நெடுவயல் நிறையக் கண்டார்களா? நாற்று நட்டார்களா? களை பறித்தார்களா? அவர்தம் பெண்கள் கழனிவாழ் உழவருக்கு கஞ்சிக் கலயம் சுமந்தார்களா? கடலும், கடல் சார்ந்த பகுதியுமான நெய்தல் நிலங்களில் வாழ்ந்திருந்த ஆரியர்கள் மீனவர்களா? கடலோடி மீன்பிடிக்கும் தொழில்களைச் செய்தார்களா? ஒரு நாட்டின் பூர்வகுடிகள் என்று சொந்தம் கொண்டாடும் இனம், மானுடவியல் (Anthropology) தத்துவத்தின்படி, ஆதிக்காலம் தொட்டு, அந்நாட்டில் உடலுழைப்புச் செய்து வாழ்ந்தவராக இருத்தல் வேண்டும் என்பது உலகோர் அனைவரும் அறிந்த உண்மை. ஆரியர் உடலுழைப்புச் செய்ததாகத் தொல்காப்பியத்திலும் சான்று இல்லை! ஆரியருக்குத் தொழில் யாது என்ற வினாவுக்கு விடை தொல்காப்பியத்திலும் காணப்படவில்லை; தொல்காப்பியர் காலத்தில், அந்தணர் என்போர் அறவோர் என்று பொதுவில் கூறப்பட்டுள்ள வழக்கு மட்டுமே இருந்துள்ளது. அத்தகைய அறவோர்க்கு உரியதாகப் பின்வருவனவற்றைக் குறிக்கின்றது தொல்காப்பியம்: நூலே, கரகம், முக்கோல், மணையே, ஆயும் காலை, அந்தணர்க்கு உரிய! - தொல்காப்பியம்:பொருளதிகாரம்:மரபியல்:1560 இங்கு, தொல்காப்பியம் குறிப்பிடும் "அந்தணர்" என்னும் சொல் ஆரியர்களைக் குறிக்காமல், பொதுவாகத் துறவிகளைக் குறித்தது என்பதே உண்மை. ஏனெனில், இல்லறத்தானாக வாழ்ந்து, வைதிகக் சடங்குகளைச் செய்த ஆரியர்கள் முக்கோல்களையோ, கரகத்தையோ பயன்படுத்தியவர்கள் அல்லர். அத்தகைய துறவியர் தமிழர், ஆரியர் என்னும் இரு தரப்பாரும் உள்ளடக்கியோர் என்பது தெளிவு. "அந்தணர்" யார் என்னும் இப்பொருள் குறித்து, அடுத்துவரும் அத்தியாயம்: "அந்தணர் என்போர் ஆரியரா: குறள் ஆய்வு-3"ல் விரிவாக விவாதிக்கலாம். உடலுழைப்பு இல்லாத சுகவாழ்வே ஆரியருடையது! ஆரியர்கள் செய்த ஆறு வகைத் தொழிலாகச் சொல்லும் ஓதல், ஓதுவித்தல், வேட்டல், வேட்பித்தல், ஏற்றல், ஈதல் என்று ஒரு வழக்கு சங்ககாலம் தொட்டு உண்டு. ஓதல் என்பது ஆரிய வேதம் ஓதுவது, ஓதுவித்தல் என்பது ஏனைய ஆரியருக்கு ஓதுவிப்பது, வேட்டல் என்பது ஆரியரே அவர் நலனுக்காக வேள்வி செய்வது, வேட்பித்தல் என்பது, தமிழரிடம் பெரும்பொருள் பெற்றுக்கொண்டு, பொருள் கொடுத்தவர் நலனுக்காக வேள்வி செய்வது, ஏற்றல் என்பது தானமாகப் பெரும்பொருளைத் தமிழரிடமிருந்து பெறுவது (ஒரு வேலையும் செய்யாமல், தமிழர்களை ஏமாற்றித் தானம் வாங்கிக் கேவலமாகப் பிழைப்பதைத் தொழிலாகக் காட்டும் ஆரியர்கள் எவ்வளவு புத்திசாலிகள்), ஈதல் என்பது ஆரியர் அவர்களின் வைதீகச் சடங்குகள் செய்யும்வேளை, ஏனைய ஆரியருக்குத் தானம் கொடுத்தல் என்பதாகும். அண்டிப்பிழைக்கவந்த ஆரியர் நாடே எனதென்கிறார் ! ஆக, வந்தகாலம் தொட்டு, உடலுழைப்பு என்றால் என்னவென்றே தெரியாது தமிழரை அண்டிப்பிழைத்த வந்தேறிகளான வடஆரிய ஏமாற்றுக் கூட்டத்தின் தலைமகன் மனு தமிழ்நிலத்தை ஆரிய தேசமென்று கூசாமல் பொய்யுரைத்துள்ளார் என்பதே உண்மை. பொய் சொன்ன மனுவுக்கும், அப்பொய்யுரையையே காசாக்கப் பார்த்த முனைவர் நாகசாமிக்கும் வரலாற்றுரீதியில் தமிழ் மக்கள் தரும் விடை மேற்கண்ட வினாக்களாகத்தான் இருக்கும். மானுடவியல் அடிப்படையில் தமிழனே தமிழ் மண்ணுக்கு உரியவன்! எனவே, தமிழகம் ஆரியதேசம் என்ற மனுவின் கூற்று மானுடவியல் அடிப்படையில் துளியும் உண்மையற்ற பொய்யுரையாகும்; மனுவை மூலமாகக் காட்டி, தமிழ்மண்ணை ஆரியமண் என்று உரிமை கொண்டாடும் தொல்லியல் அறிஞர் முனைவர்.நாகசாமியின் கூற்று, "என் பாட்டன் விட்டுச்சென்ற டைரிகளில் அமெரிக்கா முழுதும் தமிழ்தேசம் என்று எழுதி வைத்திருக்கிறான்; எனவே அமெரிக்கா தமிழனுக்கே" என்று முழங்கும் அடிப்படையற்ற உரிமை முழக்கத்தை ஒத்தது; நகைப்புக்கிடமானது. "ஒண்ட வந்த பிடாரி ஊர்ப்பிடாரியை ஓட்டியதாம்" என்ற தமிழ் சொலவடை நினைவுக்கு வந்து வயிறு வலிக்கச் சிரித்தேன்! நீங்களும் வாய்விட்டுச் சிரியுங்கள்!! வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்! அன்னார் உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்! கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்! குறளறம் தொடர்ந்து பேசுவோம்!