கோயிலைச் சுற்றிப் பார்க்க ஒரு அரை மணி நேரம் போதுமாக இருந்தது. பின்னால் சென்று வழிகாட்டிப் பலகை கூறியபடி வயல்வெளியின் அழகைப் பார்ப்பதற்காக சில இடங்களை இருக்கைகளுடன் அழகாக மரங்களின் கீழ் அமைத்திருந்தார்கள். அங்கு சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்துவிட்டு வள்ளத்தில் வயல்வெளியில் திரியலாம் என்றும் போட்டிருந்ததைக் கண்டு அதைத்தேடி சிறிதுதூரம் மரங்களால் சூழப்பட்ட இடத்தில் பதினைந்து நிமிடங்கள் தேடியும் இடம் அகப்படவில்லை. ஆங்காங்கே சில கறையான் புற்றுக்கள் காணப்பட பாம்பும் இருக்குமோ என்ற சந்தேகமும் வர , சன நடமாட்டமும் மிகச் சொற்பமாக இருக்க மீண்டும் எமது வாகன ஓட்டி நின்ற இடத்துக்கே வந்து சரி போவோம் என்றவுடன் எங்கு போவது என்றானவன்.முதலில் நீ சியாம் றிப்புக்கு போ. போகும்போது எங்கு போவது என்று முடிவெடுக்கலாம் என்கிறோம். மீண்டும் வயல்வெளிகள். மக்களோ வாகனங்களோ இல்லாத பெரிய வீதி. குறுக்கு வீதி ஒன்றின் உள்ளே விடும்படி ஓட்டுநரைக் கேட்க இங்கே ஒன்றுமே இல்லையே என்றான். நான் இந்த ஊரைப்பார்க்கப் போகிறேன் என்றதும் ஐயோ அம்மா. நீங்களும் உங்கள் ஆசையும் என்று சலிப்படைந்தாள் மகள். ஒரு பத்து நிமிடம் வயல் வெளிகளூடே ஓட்டோ ஓடுகிறது ஒன்று இரண்டு குடிசைபோன்ற வீடுகள்.சில கல்வீடுகள்.ஆனால் ஆட்கள் மட்டும் எங்கும் காணவில்லை. சரி திரும்புவோம் என்றதும் அவனும் மகிழ்வாகத் திருப்ப வீதியின் இருமருங்கையும் ஆவென்று பார்த்தபடி கிட்டதட்ட ஒருமணி நேரம் வந்துகொண்டிருக்க, மீண்டும் பெருமரங்களும் சிறு கடைகளும் சிறு கோவிலும் அங்கு நிறுத்தும்படி ஓட்டுனரைக் கேட்கிறோம். அங்கு நிறுத்தி சிறிது தூரம் நடக்க வரிசையாகப் பல கடைகள் விரிக்கப்பட்டு ஆடைகள், பழங்கள், உணவுப்பண்டங்கள்,  தண்ணீர் போத்தல்கள், திடீர் உணவுகள், நினைவுச் சின்னங்கள் என மனதுக்கு இதமளிப்பதாக இருந்தன. ஒருசில சிறுபிள்ளைகள் சில பொருட்களைக் கொண்டுவந்து வாங்குப்படி கரைச்சல்  தர பெரிய பெண்களோ ஆண்களோ தம்பாட்டுக்கு நின்றுகொண்டிருந்தனர். அதுவே நின்மதியாகவிருந்தது. அதன் பெயர் நிக் பீன். அது ஏழாம் சூரியவர்மனால் மருத்துவக் காரணங்களுக்காக மருத்துவமனை போன்று இது கடத்தப்பட்டதாம். இரு மருங்கும் ஆழம் குறைந்த நீரேரியின் நடுவே பலகையால் பாலம் அமைத்திருந்தனர். தனித்தீவு போல் ஓரிடம் தூரத்தே தெரிய வெய்யிலும் காற்றும் ஒருங்கே எம்மை வதைக்க நடந்து சென்றால் பெரு மரங்கள் சூழ அவ்விடம் அமைந்திருந்தது. பார்க்க மனதுக்கு மகிழ்வைத் தந்தாலும் நாம் எதிர்பார்த்ததுபோன்று பெரிய கோவில்கள் எதுவும் இல்லை. உள்ளே சென்றால் சிறிய ஒரு கோபுரம் போன்ற கட்டுமானம் தண்ணீருக்கு நடுவே இருந்தது. சுற்றிவர பல மரங்களின் வேர்கள் மண்ணரிப்பினால் வெளியே தெரிந்துகொண்டிருந்ததே அழகாகவுமிருந்தது. சில மரங்களில் இருந்து வேர் போன்ற விழுதுகள் தொங்கிக்கொண்டிருந்ததும் அழகாகக் காட்சி தந்தது. இந்த இடத்துக்கு வந்து குளித்தால் பல நோய்கள் தீரும் என்று முன்னர் நம்பிப் பலர் வந்து போனார்களாம். இப்போது சுற்றுலாப்பயணிகள் மட்டுமே வந்துபோகின்றனர் என்று ஒருவர் கூறிக்கொண்டிருந்தார். அரைவாசிப் பகுதியை மட்டுமே பார்வைக்கு விட்டுள்ளனர். தண்ணீருக்கும் யாரும் இறங்காதவாறு தடுப்பும் போட்டிருந்தனர். அதை பார்த்துவிட்டு வரும்போது பழங்கள் வைத்திருந்த கடையில் பழங்களை உடனே வெட்டிக் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தனர். நாம் அன்னாசிப் பழத்தையும் கொய்யாவையும் தெரிவு செய்தோம். அந்த வெய்யிலுக்கு அன்னாசியின் சுவை சொல்லமுடியாதிருந்தது. கொய்யா பெரிதாக எனக்குச் சுவைக்கவில்லை. வாகன ஊட்டியையும் உண்ணும்படி கூற முதலில் வேண்டாம் வேண்டாம் என்று மறுத்துவிட்டு பின் உண்ணத் தொடங்கினான். உண்டு முடிய மீண்டும் பயணத்தை ஆரம்பித்து ஒரு பதினைந்து நிமிடம் போயிருப்போம் ஒரு புல்வெளியில் திறந்தவெளி மேடையும் தற்காலிகக் கூடாரமும் அமைக்கப்பட்டு மேடையில் சிலர் நடனமாடுவது தெரிந்தது. உடனே வாகனத்தை நிறுத்தும்படி கூறி நான் இறங்க நான் வரவில்லை. நீங்கள் போய்விட்டு வாருங்கள் என்று மகள் ஓட்டோவிலேயே இருந்துவிட்டாள். போய் அங்கிருந்த கதிரை ஒன்றில் அமர்ந்துகொண்டேன். பரதநாட்டிய ஆடையில் ஒரு பத்துப்பேர் மாறிமாறி நடனமாடியபடி இருந்தனர். பின்னாலிருந்து என்னருகில் ஒருவர் வந்தமர்ந்து நீங்கள் எங்கிருந்து வருகிறீர்கள் என்று கேட்டார். லண்டனில் இருந்து என்று கூறியதுதான் தாமதம் தான் தான் அங்கோர்வார்ட் தமிழ்ச் சங்கத்தின் தலைவர் என்றும் தன பெயர் நாகேஸ்வரராவ் என்றும் அறிமுகம் செய்தார். ராவ் தமிழ்ப் பெயர் அல்லவே என்று கூற வாய்வரை வந்த சொல்லை வெளியே வர விடாது விழுங்கிவிட்டு நீங்கள் இங்கே எத்தனை ஆண்டுகள் இருக்கிறீர்கள் என்றேன். இருப்பது ஆண்டுகளாக தான் குடும்பத்துடன் இருக்கிறாராம். உங்களுக்கு ஹாலிடே பக்கேச் ஏதாவது வேண்டுமென்றால் கூறுங்கள் நான் ஒழுங்கு செய்கிறேன் என்கிறார். நாங்கள் வந்து நான்கு நாட்களாகிவிட்டன. இன்னும் ஒரு நாள்த்தான் நிற்போம் என்றது எங்கே நிற்கிறீர்கள் என்கிறார். நான் கூறியவுடன் அதற்கு அண்மையில்த்தான் தனது உணவகம் உள்ளது. அங்கே சென்று உண்ணலாம் என்றவரின் முகத்தை முறிக்காது கட்டாயம் போகிறேன் என்றேன். இது என்ன நிகழ்வு என்றதற்கு தாம் ஒவ்வொரு மாதமும் ஏதாவது ஒரு கலை நிகழ்வை நடத்துவதாகவும் தமிழர்களும் இந்நாட்டுக்கு உரித்துடையவர்கள் என்பதை இந்த அரசுக்கு நிரூபிக்கப் பாடுபடுவதாகவும் கூற தமிழர்களுக்கு எப்படி உரிமை வரும் அந்நிய நாட்டில் என்று நான் கேட்க, தமிழ் மன்னர்கள் இத்தனை ஆண்டுகள் ஆண்டுள்ளனர். இத்தனை கோவில்களைக் கட்டியுள்ளனர். நிட்சயம் ஒருநாள் இவர்கள் இது தமிழர்களின் சொத்து என்று அங்கீகரிப்பார்கள் என்கிறார். அவருடன் கதைத்துப் பயன் இல்லை என்று புரிய நான் வருகிறேன் என்றபடி எழுந்து வெளியே வந்து வாகனத்தில் ஏறினேன்.  

வட்டுக்கு மேல இன்னொரு பனை வளர்ந்த கதையளும் இருக்கு கண்டியளோ, மனுசன் அந்த நினைப்பில நிக்குது போல.

நம் முன்னோர்கள் எல்லாம் முட்டாள்கள் இல்லை. எல்லாரும் வாசலில மஞ்சள் வாங்கி கட்டுங்கோ.... ஒரு வைரசும் அண்டாது 😂 வைரஸ் பின்வாசல் வழியா வராதா? என்பதாக கேள்வி கேட்டால் - உங்கள் மீது எம் கலாச்சார, மத நம்பிக்கைகளை புண்படுத்தியதாக வழக்குப் போடுவோம்.

அவர்தான் வட்டுக்குள்ளேயே கதிரையைப் போட்டு இருந்திட்டாரே