அமெரிக்க விருந்தாளி

[theeya 93]

கடுங்குளிரில் விறைத்துப்போய் இருந்த மரங்கள் எல்லாம் இலை துளிர்க்கத் தொடங்கின. வெண் போர்வை நீக்கிப் பசுந்தரைகள் மெல்ல மெல்ல எட்டிப் பார்த்தன. ஒபாமாவின் எட்டு வருட ஆட்சி முடிவதற்கு இன்னும் ஆறு மாதங்களே மீதம் இருந்தன. ஒரு புறம் ஜனாதிபதித் தேர்தலுக்குரிய ஏற்பாடுகள் மிகவும் மும்முரமாக நடந்து கொண்டிருக்க, இன்னொரு புறம் கிளாரியும் ரம்பும் ஒருவருக்கொருவர் சொல்லம்புகளால் மிகவும் தீவிரமாக மல்லுக்கட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

 

 

 

கோடை விடுமுறை நெருங்க நெருங்க ரிக்கெற் விலை ஜெட் வேகத்தில் உயரத் தொடங்கியது. ஜூலை மாதம் இலங்கை போவதற்காக மூன்று மாதங்களுக்கு முன்னரேயே ரிக்கெற் புக் பண்ணும் படலத்தைத் தொடங்கியிருந்தேன். 

 

“இந்தமுறை இலங்கைக்குப் போகேக்கை துபாய்க்குப் போக வேணும். ஒரு ரெண்டு நாள் எண்டாலும் டுபாயிலை நிண்டு போறமாதிரி ரிக்கெட் போடுங்கோ” அடம் பிடித்தபடி இருந்தாள் மனைவி.

 

“அடுத்தமுறை இலங்கைக்குப் போகும் போது துபாய் போகலாம். கொஞ்ச நாள் லீவுலதான் போறோம். இதில டுபாய் போனால் இலங்கையில நிக்க நாள் காணாது. அடுத்த முறை போகேக்கை பாப்போம்” 

 

“அடுத்த முறையோ? அடுத்தமுறை இலங்கைக்குப் போகேக்கை சிங்கப்பூர் போகவேணும்” அவள் பெரியதொரு பிளானோடதான் இருக்கிறாள் என்பது அப்பதான் எனக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது.

 

“ஆ… அப்பிடியெண்டால் இதுதான் கடைசி இலங்கைப் பயணம் சொல்லிப் போட்டேன்” நானும் என் பிடியைத் தளர விடாமல் விடாப்பிடியாக இருந்தேன். 

 

“ப்ளீஸ்…”

 

“நான் சொன்னது சொன்னதுதான். நாலு கிழமை லீவுல பிளேனுக்குள்ள ஒரு கிழமை போயிடும் இதில துபாயில எல்லாம் நிக்கேலாது” காறாராய்ச் சொன்னதும் அவள் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு போய் விட்டாள். 

 

ஜூலை மாதம் முதல் சனிக்கிழமை அதிகாலை மூன்று மணிக்கே மின்னியாபொலிஸ் ஏர்போர்ட்டுக்குப் போய் விட்டோம். ஆறு பெரிய லாகேச்சுகளிலும் MSP to CMB  நாடா ஒட்டி பெல்ட்டில் போட்டபின் போய் வெயிட்டிங் ஏரியாவில் இருந்தோம். குழந்தைகள் இருவரும் முதல் முறையாக இலங்கை போகும் ஆவலில் காத்திருந்தார்கள். மனைவியோ இன்னும் துபாய் நினைப்பிலேயே இருந்தாள்.

 

கோடை காலத்துத் தெளிவான வானம். எந்தத் தாமதமும் இல்லாமல் சொல்லி வைத்ததுபோல ஐந்து மணிக்கே கிளம்பிய விமானம், சரியாக மூன்று மணித்தியாலப் பயணத்தின் பின் புளோரிடா நேரம் காலை ஒன்பது மணியளவில் ஒலண்டோ விமான நிலையத்தில் தரையிறங்கியது. 

 

காலைச் சாப்பாட்டை ஒலண்டோ விமான நிலையத்தில் முடித்துக் கொண்டு காலை பதினொன்றரைக்குத் துபாய் நோக்கிப் புறப்படும் எமிரேட்ஸ் போயிங் 777 நோக்கி விரைந்தோம். போடிங் முடிந்து பிளேன் வெளிக்கிடக் கொஞ்ச நேரம் இருக்கையில் மேகம் இருண்டு பேய் மழை கொட்டத் தொடங்கியது. 

 

துபாயில் இருந்து மாலத்தீவின் ஊடாகக் கொழும்பு போகும் விமானத்தைப் பிடிக்க இரண்டு மணித்தியாலங்கள் மட்டுமே இணைப்பு நேர அவகாசம் இருந்தது. கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை மணித்தியாலங்கள் தாமதமாக விமானம் கிளம்பியபோது, என்னுடைய புலனெல்லாம் மிச்சமிருக்கும் அரை மணித்தியாலத்தில் எப்பிடிக் கொழும்புபோற விமானத்தைப் பிடிப்பது என்பதிலேயே இருந்தது.

 

“பிளேன் இறங்கியதும் நாங்கள் முதலில் வெளியே போக ஏதும் ஏற்பாடு உள்ளதா? நாங்கள் அடுத்ததாக கொழும்பு போகும் பிளேனுக்கு அவசரமாகப் போகவேணும் ஏற்கனவே தொண்ணூறு நிமிடங்கள் தாமதம்” பணிப் பெண்ணிடம் கேட்டேன். 

 

“உங்களைப் போல நிறையப் பேர் இந்தப் பிளேனில இருக்கினம். எல்லாருக்கும் கனெக்ஷன் பிளைட்டுக்குத் தாமதம்தான். உங்கட கனெக்ஷன் பிளைட் வெய்ட் பண்ணும் பயப்பிடத் தேவையில்லை” 

 

சொல்லியபடியே போனவள் சற்று நேரத்துக்குள் துபாயில் நிரப்ப வேண்டிய போட்டிங் பாஸை எல்லோரிடமும் தந்து நிரப்பச் சொன்னாள். 

 

துபாய் ஐக்கிய அமீரகத்தில் உள்ள அழகிய நகரம். 1971 களில் ஆங்கிலேயர்கள் வெளியேறும் வரை வெறும் துறைமுக நகராக இருந்த இந்த நகரம் வளைகுடாவில் பெற்றோலிய வளம் குறைந்த இடம். ரியல் எஸ்டேட் மூலம் தன்னையும் உலகின் மிகப்பெரும் சுற்றுலாத் தளமாக நிலைநிறுத்தத் தொடங்கி வெறும் முப்பது ஆண்டுகள்தான் ஆகின்றன.

 

துபாயில் மன்னர் மட்டுமே எல்லாச் சொத்துக்கும் அதிபதி. மன்னருக்கு எதிராக யாரும் எதுவும் பேச முடியாது. கருத்துச் சுதந்திரம் நிறைய இருக்குதென்பர். ஆனால் அரசுக்கு எதிராக இங்கு யாரும் வாய் திறக்க முடியாது.

 

நாற்பது வருடங்களுக்கு முன் கள்ளிச்  செடிகள் மட்டுமே அடையாளமாக இருந்த இந்த நகரத்தில் உலகின் உயரமான கட்டிடம், உலகின் பெரிய ஷாப்பிங் மால், களியாட்ட விடுதிகள் என்று வரியே இல்லாத நகரமாக உலகை துபாய் நோக்கி இழுக்க அப்போதைய மன்னர் காரணமாக இருந்தார். அவரின் மகன்தான் இப்போதைய துபாயின் மன்னர்.

 

துபாய் விமான நிலையத்தில் விமானம் சென்று இறங்கியதும் கைப் பைகளைத் தூக்கிக் கொண்டு பிள்ளைகள் இருவரையும் கையில் பிடித்தபடி ஓட்டமும் நடையுமாக அடுத்த இணைப்பு விமானத்தை நோக்கிப் போனோம். எங்கள் கெட்ட காலம் நாங்கள் போய்ச் சேர்ந்தபோது 

 

“விமானம் ஏற்கனவே கிளம்ப ரெடியாகி விட்டது இனி உள்ளே அனுமதி இல்லை” 

 

என்று சொன்னதும் அடுத்து என்ன செய்வது எங்கு போவது எதுவுமே தெரியவில்லை.

 

“இனி நாங்கள் என்ன செய்யிறது?” 

 

போடிங் ஏரியாவில் நின்ற பெண்ணிடம் கேட்டேன். 

 

“இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில மேனேஜர் வருவார் கதையுங்கள்” 

 

சொல்லிவிட்டு அவள் நகர்ந்து போனாள். நேரம் கடந்து கொண்டே இருந்தது யாரும் வரவில்லை. ஒவ்வொரு இடமாகக் கேட்டு அலைந்து திரிந்து மூன்று மணித்தியாலங்களின் பின்னர் ஒருவாறாக மனேஜரைச் சந்தித்தேன். அவன் ஒரு பாகிஸ்தான் நாட்டவன். ஒரு நிமிடத்துக்குள் அவனுடன் சொல்ல வந்த விஷயத்தைச் சொல்லி விட வேண்டும். அதற்கு மேல் அவனுக்குப் பொறுமையில்லை. கடகடவென்று நான் சொன்னதும், 

 

“அடுத்த பிளைட்டில போக ஏற்பாடு செய்யிறேன்” 

 

இன்னொரு பாகிஸ்தான் நாட்டவரைக் கூப்பிட்டு அரபியில் ஏதோ சொல்லி விட்டு அவனுடன் போகுமாறு எங்களைப் பணித்தான்.

 

“உங்கள் லாகெட்ஸ் எல்லாம் கொழும்பு போட்டுது. அடுத்த பிளேன் நாளை இரவு பத்து மணிக்கு. அதில சீட் இருந்தால் அனுப்பிறோம். அதுவரைக்கும் நீங்கள் இஞ்சை ஏர்போட்டில நிக்க வேணும்” 

 

அந்தப் பாகிஸ்தானி சொல்லி முடித்த போது எனக்கு என்ன செய்வது என்றே புரியவில்லை. 

 

“இதில எங்கட பிழை ஒண்டும் இல்லையே நாங்கள் ஏன் இந்த நுளம்புக் கடிக்குள்ள நிக்க வேணும்?” 

 

“இப்பிடித்தான் எல்லாரும் வருகிறார்கள். போகிறார்கள். இதுதான் நடைமுறை” 

 

சொல்லி விட்டு அவன் விலகிச் செல்ல முயன்றான். எனக்குக் கோபம் தலைக்கேறியது. 

 

“அது மட்டும் முடியாது. ரண்டு இரவு அதுவும் சீட் இருந்தால்தான் என்றால்? அப்ப சீட் இல்லை என்றால்? இந்த ஏர் போட்டில என்னால பிள்ளையளை வைச்சுக் கொண்டு ஒரு நிமிஷம் கூட நிக்கேலாது. இந்தா எங்கட பாஸ்போர்ட் இப்பவே எனக்கு அமெரிக்கா திரும்பிப் போகவேணும்.” 

 

கடகடவென்று ஆங்கிலத்தில் கத்தியபடி எங்கள் பாஸ்போட்டை நீட்டினேன். அதுவரை ஒரு வகையாக அதிகாரத் தொனியில் பேசியவன் எதிர்த்துப் பேசியதும் பாஸ்போட்டைக் கையில் வாங்கி ஒவ்வொரு பக்கமாகப் புரட்டினான், 

 

“ஸாரி வெயிட் பண்ணுங்கோ” 

 

சொல்லியபடி பாஸ்போர்ட்டைத் திருப்பித் தந்து விட்டு ஆபீஸ் உள்ளே சென்று ஐந்து நிமிடங்கள் கழித்து வெளியே வந்தான். 

 

“ஸாரி நாளைக்கு இரவு வாற பிளைட்டில ரெண்டு பேர் அடுத்த நாள் காலையில வாற பிளைட்டில ரெண்டு பேர் எண்டுதான் நீங்கள் போகலாம். சீட் இல்லை. எல்லாச் சீட்டும் ஆல்ரெடி புக்ட்”

 

“அதெப்பிடி? நாங்கள் குழந்தையலோட வந்தனாங்கள் பிரிஞ்சு போக ஏலாது. அதவிட ஏர்போட்டில நிக்கேலாது. சரியான நுளம்புக் கடி”

 

“ஓகே, நீங்கள் எல்லோரும் ஒன்றாகப் போக வேணும் என்றால், ஒரே வழிதான் இருக்குது. நீங்கள் நாலு பேரும் ஐந்து நாள் துபாயில தங்க வேண்டி வரும். ஒரு வார விசா தந்து உங்களை துபாயில் தங்க அனுமதி தருவோம். உங்களுக்குரிய ஹோட்டல் சாப்பாட்டுச் செலவு எல்லாம் நாங்கள் ஏற்போம். வெளியே போவது ஷாப்பிங் செய்வது என்றால் அது உங்கள் செலவில்தான் செய்யவேணும். உங்கள் அசௌகரியத்துக்கு மன்னியுங்கள். இதை விட எங்களுக்கு வேறு வழி தெரியேல்லை” அவன் சொல்லி முடித்ததும் 

 

“என்ன செய்யலாம்?” 

 

என்பதுபோல் திரும்பி மனைவியைப் பார்த்தேன். அவள் முகம் முழுவதும் சோகமாக வைத்தபடி வேறு வழியே இல்லை என்பது போல 

 

“ஆம்” 

 

என்று தலையை மேலும் கீழுமாக ஆட்டினாள். அந்த நேரத்தில் அவள் மனதுக்குள் ஒரு பட்டாம் பூச்சி பறப்பது எனக்கு மட்டுமே தெரிந்தது.

 

 

 

 

 

மிகவும் ஆடம்பரமான ஹோட்டல், மூன்று நேரமும் உயர்தர உணவு வகைகள்.

 

“அமெரிக்காவில் இருந்து வந்த விருந்தினர்கள் நன்றாகக் கவனிக்க வேண்டும்” 

 

என்று ஹோட்டலில் உள்ளவர்களிடம் சொல்லி வைத்திருந்தார்கள் போலும். என் வாழ்நாளில் அப்பிடி ஒரு ஹோட்டல் அனுபவத்தை கண்டதில்லை. கவனிப்பென்றால் அப்பிடி ஒரு கவனிப்பு. 

 

எங்கள் வீட்டில் இருந்து ‘மால் ஆப் அமெரிக்கா’ வெறும் பத்து நிமிட தூரத்தில் உள்ளது. பொழுது போக்காகச் சில நேரங்களில் அங்கு போவது வழக்கம். அமெரிக்காவின் பெரிய ஷாப்பிங் மால் அது. இன்று உலகின் பெரிய ‘துபாய் ஷாப்பிங் மால்’ இல் ஒரு ‘காஃபீ’ வாங்கி மனைவிக்குக் கொடுத்தேன்.

 

“நான் கேட்டது உங்கட காதில விழுந்துதோ இல்லையோ எமிரேட்ஸ் காரனின்ர காதில நல்லாய் விழுந்திருக்குது” காஃபியை உறிஞ்சியபடியே மனைவி புன்னகைத்தாள். 

 

நான்கு நாட்களுக்குள் துபாயின் மூலை முடுக்கெல்லாம் சுற்றிப் பார்த்தாகி விட்டது. பிள்ளைகள் இருவரும் தங்கள் காமெராக்களில் குறைந்தது ஆயிரம் போட்டோவுக்கு மேல் எடுத்திருப்பார்கள். ‘மீனா பஜார்’, ‘சைனா மால்’ என்று எல்லா இடத்திலும் வாங்கிக் குவித்த உடைகள், பொருட்கள் என்று இரண்டு பெரிய லாகேட்சுகள் புதிதாகச் சேர்ந்திருந்தன.

 

ஐந்தாவது நாள்க் காலையில் கொழும்புக்குப் போவதற்கு ஆயத்தமாகக் குளித்து வெளிக்கிட்டு நின்றோம். ஏர்போட்டில் இருந்து வந்த வானின் எல்லா லாகேச்சுகளையும் தூக்கி வைத்து விட்டுத் திரும்பியபோது,

 

“அன்புள்ள அமெரிக்க விருந்தாளிகளே! அடுத்தமுறை வரும்போதும் எங்கள் ஹோட்டலுக்கே வாருங்கள்” 

 

கையசைத்தபடி நின்றார் ஹோட்டல் மேனேஜர். ஹோட்டலில் வேலை செய்யும் அனைவருக்கும் நன்றி சொல்லி விடைபெற்றபோது, புதிதாக முளைத்திருந்த இரண்டு லாகேட்சுகளும் சீட்டுக்கு அடியில் இருந்து உருண்டு வந்து காலில் தட்டுப்பட்டன. 

 

“துபாய்க்காரன் உண்மையிலயே கெட்டிக்காரன்தான். இலவசமாய்க் ஹோட்டல் தந்து, மூவாயிரம் டொலர் கிரெடிட் கார்ட் பில்லையும் ஏத்திட்டான்” வலுக்கட்டாயமாகச் சிரித்தபடி மனைவியைப் பார்த்துச் சொன்னேன். 

 

“அடுத்தமுறை இலங்கைக்குப் போகேக்கை சிங்கப்பூரில ரெண்டு நாள் தங்கிப் போற மாதிரி ரிக்கெற் போடுங்கோ” என்றாள் பதிலுக்கு அவளும் புன்னகைத்தபடி. 

 

http://www.thiyaa.com/2020/09/blog-post_23.html?fbclid=IwAR3Wvsxc1tnjXFsd-t_0_ndF43rj3WevnVYcuqssbCZWSd7MEQSpo4YNxnI

[முதல்வன் 112]

நன்றாக எழுதி இருக்கிறீங்கள். தேர்ந்த எழுத்து நடை. தொடர்ந்தும் பல ஆக்கங்களைத்தர வேண்டிநிற்கிறேன்.

[pri 78]

நன்றாக இருக்கிறது . தொடர்ந்து எழுதுங்கள் .

[ஈழப்பிரியன் 2,803]

அதென்ன இப்ப புதிதாக இணைகிறவர்கள் மினியாபொலிசில் இருக்கிறீர்கள்?

தொய்வில்லாமல் எழுதியதற்கு பாராட்டுக்கள்.

2017 இல் எனக்கும் இப்படி ஒரு அனுபவம்.இருந்தும் ஓடி ஏறிவிட்டோம்.

[நிலாமதி 1,225]

நல்ல தேர்ந்த எழுத்து நடை , நாங்களும் அறிந்து கொண்டோம் ..வாயை மூடி இராமல் வாய்திறந்து கேடடால் தான் எதுவும் கிடைக்கும் . துணிச்சலுக்கு ம் தன்னம்பிக்கைக்கும் பாராட்டுக்கள் .  அடிக்கடி ஆக்கங்களுடன் வாருங்கள் .

[suvy 7,741]

நல்ல அனுபவப் பகிர்வு தொடருங்கள்......!   

[shanthy 1,256]

அனுபவப் பகிர்வு ஒரு பயண அனுபவத்தை கூடவே தந்திருக்கிறீங்கள். எண்டாலும்  மனைவியின் ஆசையை நிறைவேற்றி தப்பி விட்டீர்கள். வாழ்த்துக்கள். 

[Maruthankerny 2,207]

23 hours ago, theeya said:

கடுங்குளிரில் விறைத்துப்போய் இருந்த மரங்கள் எல்லாம் இலை துளிர்க்கத் தொடங்கின. வெண் போர்வை நீக்கிப் பசுந்தரைகள் மெல்ல மெல்ல எட்டிப் பார்த்தன. ஒபாமாவின் எட்டு வருட ஆட்சி முடிவதற்கு இன்னும் ஆறு மாதங்களே மீதம் இருந்தன. ஒரு புறம் ஜனாதிபதித் தேர்தலுக்குரிய ஏற்பாடுகள் மிகவும் மும்முரமாக நடந்து கொண்டிருக்க, இன்னொரு புறம் கிளாரியும் ரம்பும் ஒருவருக்கொருவர் சொல்லம்புகளால் மிகவும் தீவிரமாக மல்லுக்கட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

 

 

 

கோடை விடுமுறை நெருங்க நெருங்க ரிக்கெற் விலை ஜெட் வேகத்தில் உயரத் தொடங்கியது. ஜூலை மாதம் இலங்கை போவதற்காக மூன்று மாதங்களுக்கு முன்னரேயே ரிக்கெற் புக் பண்ணும் படலத்தைத் தொடங்கியிருந்தேன். 

 

“இந்தமுறை இலங்கைக்குப் போகேக்கை துபாய்க்குப் போக வேணும். ஒரு ரெண்டு நாள் எண்டாலும் டுபாயிலை நிண்டு போறமாதிரி ரிக்கெட் போடுங்கோ” அடம் பிடித்தபடி இருந்தாள் மனைவி.

 

“அடுத்தமுறை இலங்கைக்குப் போகும் போது துபாய் போகலாம். கொஞ்ச நாள் லீவுலதான் போறோம். இதில டுபாய் போனால் இலங்கையில நிக்க நாள் காணாது. அடுத்த முறை போகேக்கை பாப்போம்” 

 

“அடுத்த முறையோ? அடுத்தமுறை இலங்கைக்குப் போகேக்கை சிங்கப்பூர் போகவேணும்” அவள் பெரியதொரு பிளானோடதான் இருக்கிறாள் என்பது அப்பதான் எனக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது.

 

“ஆ… அப்பிடியெண்டால் இதுதான் கடைசி இலங்கைப் பயணம் சொல்லிப் போட்டேன்” நானும் என் பிடியைத் தளர விடாமல் விடாப்பிடியாக இருந்தேன். 

 

“ப்ளீஸ்…”

 

“நான் சொன்னது சொன்னதுதான். நாலு கிழமை லீவுல பிளேனுக்குள்ள ஒரு கிழமை போயிடும் இதில துபாயில எல்லாம் நிக்கேலாது” காறாராய்ச் சொன்னதும் அவள் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு போய் விட்டாள். 

 

ஜூலை மாதம் முதல் சனிக்கிழமை அதிகாலை மூன்று மணிக்கே மின்னியாபொலிஸ் ஏர்போர்ட்டுக்குப் போய் விட்டோம். ஆறு பெரிய லாகேச்சுகளிலும் MSP to CMB  நாடா ஒட்டி பெல்ட்டில் போட்டபின் போய் வெயிட்டிங் ஏரியாவில் இருந்தோம். குழந்தைகள் இருவரும் முதல் முறையாக இலங்கை போகும் ஆவலில் காத்திருந்தார்கள். மனைவியோ இன்னும் துபாய் நினைப்பிலேயே இருந்தாள்.

 

கோடை காலத்துத் தெளிவான வானம். எந்தத் தாமதமும் இல்லாமல் சொல்லி வைத்ததுபோல ஐந்து மணிக்கே கிளம்பிய விமானம், சரியாக மூன்று மணித்தியாலப் பயணத்தின் பின் புளோரிடா நேரம் காலை ஒன்பது மணியளவில் ஒலண்டோ விமான நிலையத்தில் தரையிறங்கியது. 

 

காலைச் சாப்பாட்டை ஒலண்டோ விமான நிலையத்தில் முடித்துக் கொண்டு காலை பதினொன்றரைக்குத் துபாய் நோக்கிப் புறப்படும் எமிரேட்ஸ் போயிங் 777 நோக்கி விரைந்தோம். போடிங் முடிந்து பிளேன் வெளிக்கிடக் கொஞ்ச நேரம் இருக்கையில் மேகம் இருண்டு பேய் மழை கொட்டத் தொடங்கியது. 

 

துபாயில் இருந்து மாலத்தீவின் ஊடாகக் கொழும்பு போகும் விமானத்தைப் பிடிக்க இரண்டு மணித்தியாலங்கள் மட்டுமே இணைப்பு நேர அவகாசம் இருந்தது. கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை மணித்தியாலங்கள் தாமதமாக விமானம் கிளம்பியபோது, என்னுடைய புலனெல்லாம் மிச்சமிருக்கும் அரை மணித்தியாலத்தில் எப்பிடிக் கொழும்புபோற விமானத்தைப் பிடிப்பது என்பதிலேயே இருந்தது.

 

“பிளேன் இறங்கியதும் நாங்கள் முதலில் வெளியே போக ஏதும் ஏற்பாடு உள்ளதா? நாங்கள் அடுத்ததாக கொழும்பு போகும் பிளேனுக்கு அவசரமாகப் போகவேணும் ஏற்கனவே தொண்ணூறு நிமிடங்கள் தாமதம்” பணிப் பெண்ணிடம் கேட்டேன். 

 

“உங்களைப் போல நிறையப் பேர் இந்தப் பிளேனில இருக்கினம். எல்லாருக்கும் கனெக்ஷன் பிளைட்டுக்குத் தாமதம்தான். உங்கட கனெக்ஷன் பிளைட் வெய்ட் பண்ணும் பயப்பிடத் தேவையில்லை” 

 

சொல்லியபடியே போனவள் சற்று நேரத்துக்குள் துபாயில் நிரப்ப வேண்டிய போட்டிங் பாஸை எல்லோரிடமும் தந்து நிரப்பச் சொன்னாள். 

 

துபாய் ஐக்கிய அமீரகத்தில் உள்ள அழகிய நகரம். 1971 களில் ஆங்கிலேயர்கள் வெளியேறும் வரை வெறும் துறைமுக நகராக இருந்த இந்த நகரம் வளைகுடாவில் பெற்றோலிய வளம் குறைந்த இடம். ரியல் எஸ்டேட் மூலம் தன்னையும் உலகின் மிகப்பெரும் சுற்றுலாத் தளமாக நிலைநிறுத்தத் தொடங்கி வெறும் முப்பது ஆண்டுகள்தான் ஆகின்றன.

 

துபாயில் மன்னர் மட்டுமே எல்லாச் சொத்துக்கும் அதிபதி. மன்னருக்கு எதிராக யாரும் எதுவும் பேச முடியாது. கருத்துச் சுதந்திரம் நிறைய இருக்குதென்பர். ஆனால் அரசுக்கு எதிராக இங்கு யாரும் வாய் திறக்க முடியாது.

 

நாற்பது வருடங்களுக்கு முன் கள்ளிச்  செடிகள் மட்டுமே அடையாளமாக இருந்த இந்த நகரத்தில் உலகின் உயரமான கட்டிடம், உலகின் பெரிய ஷாப்பிங் மால், களியாட்ட விடுதிகள் என்று வரியே இல்லாத நகரமாக உலகை துபாய் நோக்கி இழுக்க அப்போதைய மன்னர் காரணமாக இருந்தார். அவரின் மகன்தான் இப்போதைய துபாயின் மன்னர்.

 

துபாய் விமான நிலையத்தில் விமானம் சென்று இறங்கியதும் கைப் பைகளைத் தூக்கிக் கொண்டு பிள்ளைகள் இருவரையும் கையில் பிடித்தபடி ஓட்டமும் நடையுமாக அடுத்த இணைப்பு விமானத்தை நோக்கிப் போனோம். எங்கள் கெட்ட காலம் நாங்கள் போய்ச் சேர்ந்தபோது 

 

“விமானம் ஏற்கனவே கிளம்ப ரெடியாகி விட்டது இனி உள்ளே அனுமதி இல்லை” 

 

என்று சொன்னதும் அடுத்து என்ன செய்வது எங்கு போவது எதுவுமே தெரியவில்லை.

 

“இனி நாங்கள் என்ன செய்யிறது?” 

 

போடிங் ஏரியாவில் நின்ற பெண்ணிடம் கேட்டேன். 

 

“இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில மேனேஜர் வருவார் கதையுங்கள்” 

 

சொல்லிவிட்டு அவள் நகர்ந்து போனாள். நேரம் கடந்து கொண்டே இருந்தது யாரும் வரவில்லை. ஒவ்வொரு இடமாகக் கேட்டு அலைந்து திரிந்து மூன்று மணித்தியாலங்களின் பின்னர் ஒருவாறாக மனேஜரைச் சந்தித்தேன். அவன் ஒரு பாகிஸ்தான் நாட்டவன். ஒரு நிமிடத்துக்குள் அவனுடன் சொல்ல வந்த விஷயத்தைச் சொல்லி விட வேண்டும். அதற்கு மேல் அவனுக்குப் பொறுமையில்லை. கடகடவென்று நான் சொன்னதும், 

 

“அடுத்த பிளைட்டில போக ஏற்பாடு செய்யிறேன்” 

 

இன்னொரு பாகிஸ்தான் நாட்டவரைக் கூப்பிட்டு அரபியில் ஏதோ சொல்லி விட்டு அவனுடன் போகுமாறு எங்களைப் பணித்தான்.

 

“உங்கள் லாகெட்ஸ் எல்லாம் கொழும்பு போட்டுது. அடுத்த பிளேன் நாளை இரவு பத்து மணிக்கு. அதில சீட் இருந்தால் அனுப்பிறோம். அதுவரைக்கும் நீங்கள் இஞ்சை ஏர்போட்டில நிக்க வேணும்” 

 

அந்தப் பாகிஸ்தானி சொல்லி முடித்த போது எனக்கு என்ன செய்வது என்றே புரியவில்லை. 

 

“இதில எங்கட பிழை ஒண்டும் இல்லையே நாங்கள் ஏன் இந்த நுளம்புக் கடிக்குள்ள நிக்க வேணும்?” 

 

“இப்பிடித்தான் எல்லாரும் வருகிறார்கள். போகிறார்கள். இதுதான் நடைமுறை” 

 

சொல்லி விட்டு அவன் விலகிச் செல்ல முயன்றான். எனக்குக் கோபம் தலைக்கேறியது. 

 

“அது மட்டும் முடியாது. ரண்டு இரவு அதுவும் சீட் இருந்தால்தான் என்றால்? அப்ப சீட் இல்லை என்றால்? இந்த ஏர் போட்டில என்னால பிள்ளையளை வைச்சுக் கொண்டு ஒரு நிமிஷம் கூட நிக்கேலாது. இந்தா எங்கட பாஸ்போர்ட் இப்பவே எனக்கு அமெரிக்கா திரும்பிப் போகவேணும்.” 

 

கடகடவென்று ஆங்கிலத்தில் கத்தியபடி எங்கள் பாஸ்போட்டை நீட்டினேன். அதுவரை ஒரு வகையாக அதிகாரத் தொனியில் பேசியவன் எதிர்த்துப் பேசியதும் பாஸ்போட்டைக் கையில் வாங்கி ஒவ்வொரு பக்கமாகப் புரட்டினான், 

 

“ஸாரி வெயிட் பண்ணுங்கோ” 

 

சொல்லியபடி பாஸ்போர்ட்டைத் திருப்பித் தந்து விட்டு ஆபீஸ் உள்ளே சென்று ஐந்து நிமிடங்கள் கழித்து வெளியே வந்தான். 

 

“ஸாரி நாளைக்கு இரவு வாற பிளைட்டில ரெண்டு பேர் அடுத்த நாள் காலையில வாற பிளைட்டில ரெண்டு பேர் எண்டுதான் நீங்கள் போகலாம். சீட் இல்லை. எல்லாச் சீட்டும் ஆல்ரெடி புக்ட்”

 

“அதெப்பிடி? நாங்கள் குழந்தையலோட வந்தனாங்கள் பிரிஞ்சு போக ஏலாது. அதவிட ஏர்போட்டில நிக்கேலாது. சரியான நுளம்புக் கடி”

 

“ஓகே, நீங்கள் எல்லோரும் ஒன்றாகப் போக வேணும் என்றால், ஒரே வழிதான் இருக்குது. நீங்கள் நாலு பேரும் ஐந்து நாள் துபாயில தங்க வேண்டி வரும். ஒரு வார விசா தந்து உங்களை துபாயில் தங்க அனுமதி தருவோம். உங்களுக்குரிய ஹோட்டல் சாப்பாட்டுச் செலவு எல்லாம் நாங்கள் ஏற்போம். வெளியே போவது ஷாப்பிங் செய்வது என்றால் அது உங்கள் செலவில்தான் செய்யவேணும். உங்கள் அசௌகரியத்துக்கு மன்னியுங்கள். இதை விட எங்களுக்கு வேறு வழி தெரியேல்லை” அவன் சொல்லி முடித்ததும் 

 

“என்ன செய்யலாம்?” 

 

என்பதுபோல் திரும்பி மனைவியைப் பார்த்தேன். அவள் முகம் முழுவதும் சோகமாக வைத்தபடி வேறு வழியே இல்லை என்பது போல 

 

“ஆம்” 

 

என்று தலையை மேலும் கீழுமாக ஆட்டினாள். அந்த நேரத்தில் அவள் மனதுக்குள் ஒரு பட்டாம் பூச்சி பறப்பது எனக்கு மட்டுமே தெரிந்தது.

 

 

 

 

 

மிகவும் ஆடம்பரமான ஹோட்டல், மூன்று நேரமும் உயர்தர உணவு வகைகள்.

 

“அமெரிக்காவில் இருந்து வந்த விருந்தினர்கள் நன்றாகக் கவனிக்க வேண்டும்” 

 

என்று ஹோட்டலில் உள்ளவர்களிடம் சொல்லி வைத்திருந்தார்கள் போலும். என் வாழ்நாளில் அப்பிடி ஒரு ஹோட்டல் அனுபவத்தை கண்டதில்லை. கவனிப்பென்றால் அப்பிடி ஒரு கவனிப்பு. 

 

எங்கள் வீட்டில் இருந்து ‘மால் ஆப் அமெரிக்கா’ வெறும் பத்து நிமிட தூரத்தில் உள்ளது. பொழுது போக்காகச் சில நேரங்களில் அங்கு போவது வழக்கம். அமெரிக்காவின் பெரிய ஷாப்பிங் மால் அது. இன்று உலகின் பெரிய ‘துபாய் ஷாப்பிங் மால்’ இல் ஒரு ‘காஃபீ’ வாங்கி மனைவிக்குக் கொடுத்தேன்.

 

“நான் கேட்டது உங்கட காதில விழுந்துதோ இல்லையோ எமிரேட்ஸ் காரனின்ர காதில நல்லாய் விழுந்திருக்குது” காஃபியை உறிஞ்சியபடியே மனைவி புன்னகைத்தாள். 

 

நான்கு நாட்களுக்குள் துபாயின் மூலை முடுக்கெல்லாம் சுற்றிப் பார்த்தாகி விட்டது. பிள்ளைகள் இருவரும் தங்கள் காமெராக்களில் குறைந்தது ஆயிரம் போட்டோவுக்கு மேல் எடுத்திருப்பார்கள். ‘மீனா பஜார்’, ‘சைனா மால்’ என்று எல்லா இடத்திலும் வாங்கிக் குவித்த உடைகள், பொருட்கள் என்று இரண்டு பெரிய லாகேட்சுகள் புதிதாகச் சேர்ந்திருந்தன.

 

ஐந்தாவது நாள்க் காலையில் கொழும்புக்குப் போவதற்கு ஆயத்தமாகக் குளித்து வெளிக்கிட்டு நின்றோம். ஏர்போட்டில் இருந்து வந்த வானின் எல்லா லாகேச்சுகளையும் தூக்கி வைத்து விட்டுத் திரும்பியபோது,

 

“அன்புள்ள அமெரிக்க விருந்தாளிகளே! அடுத்தமுறை வரும்போதும் எங்கள் ஹோட்டலுக்கே வாருங்கள்” 

 

கையசைத்தபடி நின்றார் ஹோட்டல் மேனேஜர். ஹோட்டலில் வேலை செய்யும் அனைவருக்கும் நன்றி சொல்லி விடைபெற்றபோது, புதிதாக முளைத்திருந்த இரண்டு லாகேட்சுகளும் சீட்டுக்கு அடியில் இருந்து உருண்டு வந்து காலில் தட்டுப்பட்டன. 

 

“துபாய்க்காரன் உண்மையிலயே கெட்டிக்காரன்தான். இலவசமாய்க் ஹோட்டல் தந்து, மூவாயிரம் டொலர் கிரெடிட் கார்ட் பில்லையும் ஏத்திட்டான்” வலுக்கட்டாயமாகச் சிரித்தபடி மனைவியைப் பார்த்துச் சொன்னேன். 

 

“அடுத்தமுறை இலங்கைக்குப் போகேக்கை சிங்கப்பூரில ரெண்டு நாள் தங்கிப் போற மாதிரி ரிக்கெற் போடுங்கோ” என்றாள் பதிலுக்கு அவளும் புன்னகைத்தபடி. 

 

http://www.thiyaa.com/2020/09/blog-post_23.html?fbclid=IwAR3Wvsxc1tnjXFsd-t_0_ndF43rj3WevnVYcuqssbCZWSd7MEQSpo4YNxnI

உங்கள் அனுபவ பகிர்வுக்கு நன்றி 
அமெரிக்காவிலேயே பெரிய மால் இருக்கும் ஊரில் (மின்னியப்பொலிஸ்) வாழ்வதாக 
எழுதி இருக்கிறீர்கள் மிக்க மகிழ்ச்சி. அதிர்ஸ்ட்ட காரர் என்று நினைக்கிறன்.
எதோ முன்பிறவியில் நீங்கள் செய்த பலனாக இருக்கும் என்று எண்ணுகிறேன்.  
இன்று மினியாபொலிஸில் நல்ல வெக்கை என்று கேள்வி பட்டேன் உண்மையா? 

ஒர்லாண்டோவில் இருந்து துபாய்க்கு 16 மணித்தியாலத்து மேலான 
நேரத்தில் ஒன்றரை மணி நேரத்தை பிடிக்க முடியாத சோம்பேறிகளாக 
எமிரேட்ஸ் பைலட்கள் இருந்து இருக்கிறார்கள். போகும்போது காற்று திசையில் போவதால் 
ஐரோப்பவுக்கு போகும் விமானங்களே ஒரு மணி நேரத்தை இலகுவாக பிடித்துவிடுவார்கள்.

துபாயில் எனக்கும் இப்படி ஒரு அனுபவம் கிடைத்து இருக்கிறது அது ஒரு நாள் மட்டும்.
உனக்கு கோட்டலும் இல்லை ஒன்றும் இல்லை என்று கலைத்துவிடார்கள். அது அவர்கள் பிழையில்லை 
டிக்கெட் புக் பண்ணியவரின் தவறு. நான் ஒரு காரை வாடகைக்கு எடுத்து சுத்திவிட்டு வருவோம் என்று எண்ணி காரை வாடகைக்கு எடுத்து வெளியில் போகும்போதுதான் .... அவனுக்குள் போவதுபோல வெக்கை வந்து முகத்தில் அடித்தது   அப்போது ஜிபிஸ் சிஸிடம் ஸ்மார்ட் போன்கள் இல்லாத காலம் மேப்பை பார்த்து ஓடிக்கொண்டு திரிந்தேன்  ஒரு வாறாக ஒரு கடற்கரையை சேர்ந்து மிக்க மகிழ்ச்சியுடன் உடுப்பு மாத்திக்கொண்டு  கடலுக்குள் இறங்கினால் ... கடல் தண்ணீர் சுடுகிறது என்ன ஊரடா இது வென்று விட்டு நானும் பொய் ஒரு மொலில் தான் நேரம் களித்தேன் அங்கு போனால் குளிர் புல் ஏசி போட்டு வைத்திருக்கிறார்கள் 

[theeya 93]

On 24/9/2020 at 05:55, முதல்வன் said:

நன்றாக எழுதி இருக்கிறீங்கள். தேர்ந்த எழுத்து நடை. தொடர்ந்தும் பல ஆக்கங்களைத்தர வேண்டிநிற்கிறேன்.

ஓம், நிறைய எழுத வேணும் எண்டு ஆசைதான். வேலை இல்லாத நாட்களில் எழுத முயல்கிறேன். நன்றி 

22 hours ago, pri said:

நன்றாக இருக்கிறது . தொடர்ந்து எழுதுங்கள் .

நன்றி! 

21 hours ago, ஈழப்பிரியன் said:

அதென்ன இப்ப புதிதாக இணைகிறவர்கள் மினியாபொலிசில் இருக்கிறீர்கள்?

தொய்வில்லாமல் எழுதியதற்கு பாராட்டுக்கள்.

2017 இல் எனக்கும் இப்படி ஒரு அனுபவம்.இருந்தும் ஓடி ஏறிவிட்டோம்.

என்ன இப்பிடிச் சொல்லிடீங்கள். நான் எழுதுறது குறைவு ஆனால் 10 வருஷ உறுப்பினர். குளிர் நகரம் பிடிச்சிருக்கு 

20 hours ago, நிலாமதி said:

நல்ல தேர்ந்த எழுத்து நடை , நாங்களும் அறிந்து கொண்டோம் ..வாயை மூடி இராமல் வாய்திறந்து கேடடால் தான் எதுவும் கிடைக்கும் . துணிச்சலுக்கு ம் தன்னம்பிக்கைக்கும் பாராட்டுக்கள் .  அடிக்கடி ஆக்கங்களுடன் வாருங்கள் .

நன்றி. என்ன செய்யிறது இந்தக் காலத்தில கேக்காம ஒன்றும் கிடைக்குதில்லையே!

19 hours ago, suvy said:

நல்ல அனுபவப் பகிர்வு தொடருங்கள்......!   

நன்றி.

[theeya 93]

17 hours ago, shanthy said:

அனுபவப் பகிர்வு ஒரு பயண அனுபவத்தை கூடவே தந்திருக்கிறீங்கள். எண்டாலும்  மனைவியின் ஆசையை நிறைவேற்றி தப்பி விட்டீர்கள். வாழ்த்துக்கள். 

ஓமோம் ஆசை நிறைவேறிட்டுது. கொரோனாவின் புண்ணியத்துல இந்தவருடம் சிங்கப்பூர் பயணம் ரத்து. எல்லாம் சேத்து வைச்சு அடுத்து வாற வருடங்களில் என்ன நடக்குதோ தெரியேல்லை. நன்றி   

9 hours ago, Maruthankerny said:

உங்கள் அனுபவ பகிர்வுக்கு நன்றி 
அமெரிக்காவிலேயே பெரிய மால் இருக்கும் ஊரில் (மின்னியப்பொலிஸ்) வாழ்வதாக 
எழுதி இருக்கிறீர்கள் மிக்க மகிழ்ச்சி. அதிர்ஸ்ட்ட காரர் என்று நினைக்கிறன்.
எதோ முன்பிறவியில் நீங்கள் செய்த பலனாக இருக்கும் என்று எண்ணுகிறேன்.  
இன்று மினியாபொலிஸில் நல்ல வெக்கை என்று கேள்வி பட்டேன் உண்மையா? 

ஒர்லாண்டோவில் இருந்து துபாய்க்கு 16 மணித்தியாலத்து மேலான 
நேரத்தில் ஒன்றரை மணி நேரத்தை பிடிக்க முடியாத சோம்பேறிகளாக 
எமிரேட்ஸ் பைலட்கள் இருந்து இருக்கிறார்கள். போகும்போது காற்று திசையில் போவதால் 
ஐரோப்பவுக்கு போகும் விமானங்களே ஒரு மணி நேரத்தை இலகுவாக பிடித்துவிடுவார்கள்.

துபாயில் எனக்கும் இப்படி ஒரு அனுபவம் கிடைத்து இருக்கிறது அது ஒரு நாள் மட்டும்.
உனக்கு கோட்டலும் இல்லை ஒன்றும் இல்லை என்று கலைத்துவிடார்கள். அது அவர்கள் பிழையில்லை 
டிக்கெட் புக் பண்ணியவரின் தவறு. நான் ஒரு காரை வாடகைக்கு எடுத்து சுத்திவிட்டு வருவோம் என்று எண்ணி காரை வாடகைக்கு எடுத்து வெளியில் போகும்போதுதான் .... அவனுக்குள் போவதுபோல வெக்கை வந்து முகத்தில் அடித்தது   அப்போது ஜிபிஸ் சிஸிடம் ஸ்மார்ட் போன்கள் இல்லாத காலம் மேப்பை பார்த்து ஓடிக்கொண்டு திரிந்தேன்  ஒரு வாறாக ஒரு கடற்கரையை சேர்ந்து மிக்க மகிழ்ச்சியுடன் உடுப்பு மாத்திக்கொண்டு  கடலுக்குள் இறங்கினால் ... கடல் தண்ணீர் சுடுகிறது என்ன ஊரடா இது வென்று விட்டு நானும் பொய் ஒரு மொலில் தான் நேரம் களித்தேன் அங்கு போனால் குளிர் புல் ஏசி போட்டு வைத்திருக்கிறார்கள் 

என்ர கதையை விட உங்கட கதை நல்லாய் இருக்குது. இந்தக் கிழமை மட்டும்தான் வெக்கை வாற கிழமையில் இருந்து குளிர் தொடங்குது. நன்றி