கொண்டாடும் மனசு .............

[நிலாமதி]

கொண்டாடும் மனசு .............

நாம் பிறந்த மண்ணிலே ,

நாள்தோறும் குண்டு மழை

போதாதென்று மழை வெள்ளம்

அழுது ஓடிய கண்ணீர் வெள்ளம் ,

தசை பிளந்து ரத்த வெள்ளம் ,

இத்தனைக்கும் பயந்த சன வெள்ளம்

எங்கு ,ஓடி அடைக்கலம் தேடும்

இவை எல்லாம் நம் சனத்தை

ஆட் கொள்ள ,கொண்டாட மனம் வருமா

பட்டியல் நீளும் ,பாதை போன்று

அப்பாவை காணவில்லை ,

அண்ணாவை காணவில்லை ,

பள்ளி சென்ற அக்காவையும்

காணவில்லை ,தகவல் இல்லை

இந்நிலையில் கொண்டாட மனம் வருமா

தினசரியைபார்த்தால் தினம் தோறும்

இணைய தளத்திலும் துயர செய்தி தான்.

இத்தனையும் நடக்கும் போது

கொண்டாட மனம் வருமா ?

அமைதியின் ஏசுவை ,தரிசிக்க

கோவிலிலும் குண்டு மழை ,

கோவில் சிலை (சொரூபம் )களுக்கும் தான்

இந்நிலையில் கொண்டாட மனம் வருமா

கொண்டாட ஒரு காலம் வரும் ,அது வரை

கொண்ட கொள்கை மாறாமல் ,

புலம் பெயர் ,மண்ணில் உள்ளக்கோவிலில்

இறைவனை ,ஏசு பிறப்பை உள்ளத்தில்

மண்ணில் சமாதானம் வர மன்றாடுவோம் . ,

[வல்வை சகாறா]

நிலாமதியக்கா கொண்டாடும் மனசு எனும் தலைப்பின்கீழ் கொண்டாட மனம் வருமா? என்று கேட்டு தாயக வாழ்வின் வலிகளைக் கொட்டியிருக்கிறீர்கள்.

ஆமாம்

வேர் பிடுங்கி எங்களை வேற்றுநிலம் நட்ட பின்பும்…

ஊர் நினைப்புதானே உள்ளுக்குள் எரிகிறது.

போர் மூசும் பெருங்காற்றில் ஊர்கிழித்து விழுகிறதாம்

ஒரு மூச்சில் நாற்பது செல்கள்.

கார் கிழித்து வான் வெளியில் கரணங்கள் போட்டு,

வண்டி பருத்தவரும், வாய் முகப்பு நீண்டவரும்

குந்தி எழும்பினாலே ஆழக் கிணறு வெட்டும் வேலை மிச்சமாம்.

நச்சரவம் ஒருபுறம், நாசத்திரவம் மறுபுறம்

எத்தனை நாள் தாங்குவர் எம் உறவுகள்?

காட்டு வெளிகளிலே காஞ்சோண்டி செடியிடையே,

நாயுருவி முத்தமிடும் நாணற்புதரிடையே

பாறிச் சரியுதடா பாசத் தோள்கள்.

ஈரவயிற்றுள்ளே கோரப்பசி விழிதிறக்க,

பித்தச் சுனையிடையே எரிமலைகள் குமுறுதடா.

சேறெடுத்த மண்ணிடையே பாய் விரிக்க முடியுமா?

தோள் சாயும் இடந்தானே படுக்கையாய் கிடக்கிறது.

ஈரவிழிகளெல்லாம் இலக்கேந்திக் கிடக்கின்றன.

ஓரவிழி கசிய தூரத்துவெளிகளிலே துயர் துடைக்கும் உறவுண்டு

எனும் பாரிய நினைவோடு உயிர் வலிக்க நிமிர்கின்றன.

எங்கள் உறவுகளுடன் கூடிக் கொண்டாடி உவகைக் கூத்தாடி வாழும் காலம் எங்கள் வாசல் வரும். இப்போது காலப்பணி எங்கள் கைகளிலே நீளக் கிடக்கிறது. நெஞ்சக் கூட்டிற்குள் நெருப்பைச் சுமந்திடுக.

[கரும்பு]

நிலாமதி அக்காவினதும், சகாரா அக்காவினதும் உணர்வுகள் கவிவரிகளாக - தாயகத்தை மனதில மீண்டும் படம்போட்டு காட்டிது. இந்தநேரத்தில சோழியன் மாமா எழுதிய ஓர் தாயக நினைவுப்பாடலை இதில இணைப்பது பொருத்தமாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறன். இந்தப்பாடலை நானும் தமிழ்தங்கையும் அண்மைய ஓர் ஒன்றுகூடலில இசையமைச்சு பாடி இருந்தோம்.

தலைவன்: வன்னிக்காட்டு மண்ணினிலே

வாடிநிற்கும் என் உயிரே

உன்னை எண்ணிப் பாடுகிறேன்

உன்னுருவைத் தேடுகிறேன்.

தலைவி: தமைக் கொடுத்து மண்காக்கும்

மாவீரர் வாழ் நிலத்தில்

எனையிருத்தி வாழுகின்றேன்

எம்வீரர் நிழலினிலே.

தலைவன்: மண்ணைவிட்டு இங்கு வந்து

மனம்வருந்திப் பாடுகிறேன்

எந்தன் உயிர்க் கண்மணியே

எங்கிருந்து வாடுகிறாய்?

தலைவி: சிங்களத்தின் இராணுவங்கள்

எங்கள் நிலம் சிதைத்தாலும்

பொங்கிநிற்கும் எம்மறவர்

புகழ்நிழலில் வாழுகிறேன்.

தலைவன்: ஊர்விட்டு ஊர்மாறி

சீர்கெட்டு வாழுறியோ?

வேர்விட்ட இடம் துறந்து

வீதியிலே நிற்கிறியோ?

தலைவி: ஊர்விட்டு நகர்ந்தாலும்

உறவென்று பலருண்டு - தனி

நாடென்ற உணர்வாலே

ஒன்றுபட்ட இனம் உண்டு.

தலைவன்: பஞ்சம் பிணி நிலவுதென்று

நித்தம் நித்தம் செய்திகேட்டு

வஞ்சகரின் தடையை எண்ணி

வாடுகிறேன் எந்தன் அன்பே.

தலைவி: எஞ்சி எஞ்சிப் போனாலும்

இழப்பதற்கு என்ன உண்டு?

விஞ்சி நிற்கும் உயிருமது

விடுதலைக்காய்ப் போகட்டுமே.

தலைவன்: விடியல் ஒன்று வரும்நாளில்

விரைந்து வரும் புதுவாழ்வு

அதுவரையில் நான் இங்கே

காத்திருப்பேன் உனக்காக.

தலைவி: காத்தல் மட்டும் போதாது

கடமை ஒன்று உமக்குண்டு - மண்

காக்க அங்கே நீர் இன்று

கணக்கின்றிக் கொடுத்துவிடும்.

[கறுப்பி]

கவிதை வரிகள் அழகு