தமிழும் நயமும்

                     தமிழர்தம்  உடம்பொடு  உயிரிடையென்ன  வள்ளுவம்

                                                                                                   -சுப.சோமசுந்தரம்     

                                                இப்போதெல்லாம்  முன்  எப்போதும்  இல்லாத அளவிற்கு  வள்ளுவம்  தமிழர்தம்  வாசிப்பில்  கலந்ததோ  என்னவோ, சுவாசிப்பில்  கலந்தாற்  போன்ற உணர்வு. இதற்கெல்லாம் தமிழ் உணர்வாளர்க்கு  நன்றி சொல்ல வேண்டியதில்லை; அவர்கள்  எக்காலத்தும்  வாழ்ந்தவர்தாமே! நேற்று  பெய்த மழையில்  முளைத்த  காளான்களாய், திடீரென  உறவாடிக்  கெடுக்க  நினைக்கும்  உன்மத்தர்க்கே  நம்  நன்றி  உறித்தாகுக!

                   ‘ மழித்தலும்  நீட்டலும்  வேண்டா  உலகம்

                      பழித்தது  ஒழித்து  விடின் ’             (குறள்-280)    

என்ற  வள்ளுவனுக்கே  காவியுடுத்திப்  பட்டை  தீட்டினர்  நயவஞ்சகத்தையே  தொழிலாய்க்  கொண்ட  கூட்டத்தினர். குறுக்கு  சால்  ஓட்டித்  தமிழ்  நிலத்தில்  காலூன்ற  இவர்களுக்கு  உலகப்  பொதுமறையா  கிடைத்தது? பொய்யே  மொழியாய்க்  கொண்டோர்க்குப்  பொய்யா  மொழியா? நிற்க. இவர்களின்  எதிர்மறையை  நேர்மறையாய்க்  கொள்வோமே! கற்றார்  எனக்  காட்டிக்  கொள்ளும்  இவர்களையும்  கல்வி அற்றாரையும்  விடுத்து, ஏனைய  நம்மிடம்  வள்ளுவன்  கொண்ட  உறவும்  பரிவும்தான்  என்ன  என்பதை  இவர்கள்  முன்  அலசுவோமே! என்னைப்  போல்  உங்கள்  அனைவர்க்கும்  வாழ்வில்  குறளனுபவம்  வாய்க்கப்  பெற்றிருக்கும்  என்பதில்  ஐயமில்லை. இப்போது  இம்முனையில்  எழுத்தாணி  என்  கையில். சற்று  நேரத்திற்கு  நான்  மட்டும்தான்  உங்களிடம்  பேச  முடியும்!

                                  இலக்கிய  உலகில்  உங்களில்  பெரும்பான்மையினரைப்  போல்  நானும்  எந்தப்  பகுதியிலும்  துறை  போகியவன்  இல்லை. அஃதாவது  இலக்கியமே  வாழ்வாகக்  கொண்ட  பேறு  பெறவில்லை. ஆனால்  அன்றாட நிகழ்வுகளில்  போகிற  போக்கில் வள்ளுவனை  நினைத்தால், அது  வாழ்வே  இலக்கியமாகக்  கொள்ளும்  பேறுதானே!

                                 மதியம்  ஒரு  மணிவரை  வகுப்பென்றால், சிலசமயம்  சுமார்  ஐந்து  நிமிடங்கள்  அதிகம்  வகுப்பெடுக்கும்  சூழ்நிலை  வரலாம். அப்போது  ஆசிரியனாகிய  நான்  வேடிக்கையாய் 

                ‘ செவிக்குண  வில்லாத  போழ்து  சிறிது

                  வயிற்றுக்கும்  ஈயப்  படும் ’             (குறள்-412)

 என்று  ஆரம்பகாலத்தில்  சொல்லியிருக்கிறேன். இப்போதெல்லாம்  அம்மாதிரி  சூழ்நிலையில், “குறள்  சொல்வோமா?”  என நான்  கேட்க  மாணவர்களே  ஒருமித்த  குறலில்  அக்குறளைச்  சொல்லி  முடிப்பது  என்  செவிக்கின்பம். பசி  வயிற்றைக்  கிள்ள  அவர்கள்  உள்ளுக்குள்  என்னை  வசை  பாடுவது  இதுவரை  என்  காதில்  கேட்கவில்லை.           

                                  மேற்கூறிய  குறள்  தொடர்பாக  இன்னொரு  நிகழ்வும்  உண்டு. நிகழ்ச்சியொன்று  கால தாமதமாகி  மதியம்  இரண்டு  மணிக்கு  நன்றியுரை  சொல்ல  நான்  அழைக்கப்பட்டேன். “சிறிது  வயிற்றுக்கும்  ஈயப்படும்  எனும்  தருணத்தில்  நன்றி  சொல்ல  வந்துள்ள  பரிதாப  நிலை  எனது”  என்ற  பீடிகையோடு  ஆரம்பித்தேன். அந்நிகழ்ச்சி  கீழடி  ஆய்வும்  அரசியலும்  பற்றியது. அருமையானதொரு  சொற்பொழிவு  நிகழ்த்தி  அமர்ந்திருந்தார்  பேரா.கருணானந்தம். அவரது  பொழிவுகளை  ஏற்கெனவே  இணையத்தில்  பார்த்தும்  கேட்டும்  இருக்கிறேன். ஒவ்வொரு  பொழிவும்,  நாம்  எவ்வளவு  அறியாமையிலிருக்கிறோம்  என்பதை  அவர்  சொல்லாமலே  நமக்கு  உணர்த்தவல்லது. எனவே  எனது  நன்றியுரையில்  ‘அறிதொறும்  அறியாமை  காண  வைக்கும்  சான்றாண்மை’  என  அவரைப்  பாராட்டினேன். நிகழ்ச்சி  முடிந்ததும்  தமிழுணர்வாளரான  என்  நண்பரொருவர்  என்னைக்  கிண்டலாகப்  பாராட்டினார், “பலே  ஆளுய்யா  நீர்! காமத்துப்பாலில்  வேறு  எதற்கோ  உவமையாகச்  சொல்லப்பட்டதை  இங்கு  எடுத்து  விட்டீரே!”  காவிக்  கூட்டம்  மனம்  போனவாக்கில்  வள்ளுவனை  இழுக்கும்  போது, நானும்  என்  பங்கிற்கு  இழுக்கக்  கூடாதா, என்ன! ‘அறிதொறும்  அறியாமை’  சொல்லும்  குறள்

            ‘ அறிதோறு  அறியாமை  கண்டற்றால்  காமம்

               செறிதோறும்  சேயிழை  மாட்டு ’.          (குறள்-1110)     

                                வேறொரு  சமயம்  மேடையில்  வீற்றிருந்த  சிறப்பு  விருந்தினரை  அறிமுகம்  செய்த  நான், “அவர்  நிரம்பிய  நூலுடையார்”  என  அவர்தம்  சான்றாண்மை  பற்றிக்  கூறினேன். நிகழ்ச்சி  நிறைவில், அங்கு  வந்திருந்த  தமிழறிஞர்  ஒருவர்  என்னை  மனந்திறந்து  பாரட்டினார், “எனக்குத்  தெரிந்து  ‘நிரம்பிய  நூலறிவுடைமை’  என்பதற்கு  ‘நிரம்பிய  நூலுடைமை’  என்னும்  சொல்லாடல்  வள்ளுவத்திலேயே  அமைந்துள்ளது. குறள்  தெரியாமல்  நீங்கள்  பயன்படுத்தியிருக்க  வாய்ப்பில்லை. வாழ்த்துக்கள்”.  அப்பாராட்டு  இன்றும்  என்  உள்ளம்  வருடும்  தென்றல்.

            ‘அரங்கின்றி  வட்டாடி  யற்றே  நிரம்பிய

             நூலின்றிக்  கோட்டி  கொளல்’         (குறள்-401)

என்று  கல்லாமை  பற்றிய  குறளின்  தாக்கமே  என்  சொற்  பிரயோகம்  என்பது  நான்  அறிந்தது. எப்போதோ  படித்ததெல்லாம்  வடிகட்டப்பட்டு  நம்  மனதில்  தங்கி  நிற்கும்  என்பதும்  நான்  அறிந்தது. நூலறிவிற்கு  நூல்  ஆகுபெயராய்  அமைந்த  அக்குறிப்பிட்ட  சொல்லுருவாக்கம்  வள்ளுவனுக்கே  உரியது  என்பது  நான்  அறியாதது.  

                                   கணித  ஆசிரியன்  என்ற  முறையில்  கல்லூரி  மாணவர்களுக்கு  வினாடி  வினா (Quiz)  நிகழ்ச்சிகள்  நான்  நடத்துவதுண்டு. பொது  அறிவு  வினாடி  வினா  நிகழ்ச்சி  போல  வினாவுக்கு  வெறும்  விடை  மட்டும்  சொல்லிச்  செல்லும்  வழக்கமில்லை. கரும்பலகையில்  விடைக்கான  விளக்கமும்  தரப்படும். விடையைச்  சொல்வதற்கு  மட்டும்  தான்  ‘வினாடி’. ஒரு  முறை  முதற்சுற்று  முடிந்ததும்  அறிவித்தேன், “ஒரு  சுற்றில்  தோற்றவர்கள்  அரங்கத்தை  விட்டு  வெளியேற  வேண்டியதில்லை. இறுதி  வரை  பார்வையாளர்  மாடத்தில்  அமர்ந்திருந்து  கற்றுக்  கொள்ளலாம். இந்த  Quizன்  நோக்கம்  வெற்றி-தோல்வி  அல்ல; கற்றுக்  கொள்வது  மட்டுமே. எனவே  இந்த  Quiz லும்  தோற்றவர்  வென்றார்”. இந்த  Quizல்  தோற்றவரும்  வென்றார்  என்பதற்குப்  பதிலாக  உம்மையை  ஏன்  மாற்றிப்  போட்டேன்  எனச்  சற்று  யோசித்தேன். என்  நினைவில்  ‘ஊடலில்  தோற்றவர்  வென்றார்’  என்று  ஆரம்பிக்கும்  குறளின் (1327)  படிம  நிலை   என  உணர்ந்தேன். இதனை  அங்கு  விளக்கவில்லை. ஏனெனில்  பங்கேற்பாளர்  மாணாக்கர்; குறள்  காமத்துபாலில்.

                                      அறிஞர்  பெருமகனார்  தொ. பரமசிவன்  அவர்கள்  பணியாற்றிய  பல்கலைக்கழகத்திலேயே  பணியாற்றும்  பேறு  பெற்றவன்  நான். அவரது  துறை  தமிழியல்; எனது  துறை  கணிதம். எண்ணும்  எழுத்தும்  என  அவருடன்  நட்பு  பாராட்டியது  எனக்கு  வாய்த்த  சான்றோர்  கேண்மை. அவர்  உடல்  நிலை  காரணமாக  விருப்ப  ஓய்வு  பெற்றார். “விருப்ப  ஓய்வெல்லாம்  வேண்டாம். ஓய்வு  பெறும்  வரை  வந்து  செல்லுங்கள். உங்கள்  வகுப்புகளை  மற்றவர்கள்  கவனிப்பார்கள். உங்களிடம்  தினம்  பேசக்  கிடைப்பதே  எங்களுக்கான  அரும்பெறல்”  என்று  பேராசிரியர்களும்  ஏனைய  பணியாளர்களும்  வற்புறுத்தினர். அவர்  ஏற்கவில்லை. அவரது  பணிநிறைவு  வாழ்த்துக்கான  விழாவில்  அவரது  நண்பரான  ஆங்கிலப்  பேராசிரியர்  இரவீந்திநாதன்  சொன்னார், “இப்போது  கூட  தொ.ப.  விருப்ப  ஓய்வு  பெறும்  தம்  முடிவை  மாற்றிக்  கொள்ள  மாட்டாரா  எனும்  ஏக்கம்  என்னிடம்  உண்டு.”  நான்  பேசும்  போது  இதனைச்  சுட்டி ‘செல்லாமை  உண்டேல்  எனக்குரை’  என  ஆரம்பிக்கும்  குறளை (1151)  ஞாபகப்படுத்துவதாகக்  கூறினேன். தலைவன்  தலைவியை  சிறிது  காலம்  பிரிய  வேண்டிய  சூழ்நிலை  வருகிறது. உற்றார்  உறவினரிடம்  விடைபெற்று,  தலைவியிடம்  வருகிறான். அப்போது  அவள், “நீ  மனம்  மாறி  செல்லவில்லை  என்றால்  மட்டும்  என்னிடம்  சொல்”  என்கிறாள். தொ.ப.  தம்  ஏற்புரையில், குறளிலேயே  இக்குறளுக்கான  பதிலையிறுத்தார்

                        ‘வேண்டாமை  அன்ன  விழுச்செல்வம்  ஈண்டில்லை

                          யாண்டும்  அஃதொப்பது  இல்’             (குறள்-363)

                                நான்  பணி  செய்யும்  பல்கலைக்கழகத்தில்  என்  துறையல்லாத  வேறு  ஒரு  துறையில்  சில  காரணங்களுக்காக  சிலகாலம்  துறைத்தலைவர்  பொறுப்பு  எனக்கு  வழங்கப்பட்டது. அங்கிருந்த  பிரச்சனைகளுக்கு  யாரையாவது  பலிகடா  ஆக்குவதில்  நேரத்தை  வீணாக்காமல், மாணவர்களுக்கு  சுமூகமான  தீர்வை  ஏற்படுத்த  முயற்சி  மேற்கொண்டேன். என்  மீது  நிர்வாகமும்  ஆசிரியர்  சங்கமும்  வைத்த  எதிர்பார்ப்பும்  அதுவே. இப்பணியில்  சில  அதிகாரிகள்  யார்  மீதோ (என் மீதும்)  கொண்ட  வஞ்சினத்தால்  எனக்கு  இடைஞ்சல்களை  அள்ளித்தந்தனர். அதில்  ஒருவர்  ஒருநாள்  மாணவர்  சார்ந்த  கோப்புகளை  நான்  எடுத்துச்  சென்றபோது  என்னிடம், “அந்தத்  துறை  சார்ந்த  விடயங்களை  எடுத்துக்  கொண்டு  என்னிடம்  வர  வேண்டாம். கோப்புகளை  எடுத்துச்  செல்லுங்கள்” என்று  கடுமையாகப்  பேசினார். என்னிடம்  பொதுவாக  இல்லாத  அளவு  பொறுமையுடன், “நீங்கள்  பேசியது  என்  காதில்  ‘Get out’  என்று  விழுகிறது. இப்போது  போகிறேன். மீண்டும்  வருவேன். என்  தனிப்பட்ட  விஷயங்களில்  மட்டும்  தான்  என்  தன்மானம்  வேலை  செய்யும். பொதுக்  காரியங்களில்  நான்  மானம்  பார்ப்பதில்லை”  என்று  சொல்லி  வந்துவிட்டேன். நான்  பேசியது  அனைத்தும்  பெரியாரை  வாசித்ததில்  எனக்குக்  கிடைத்த  பாடம். இந்நிகழ்வை  அன்றே  என்  நண்பரும்  ஆசானுமான  தொ.ப. விடம்  கூறினேன். அவர்  பதிலாகக்  குறள்  மட்டுமே  கூறினார்

                   ‘குடிசெய்வார்க்  கில்லை  பருவம்  மடிசெய்து

                     மானங்  கருதக்  கெடும்’.                 (குறள்-1028)        

பொருள்: சமூக  வாழ்க்கையில்  ஈடுபடுவோர்  காலம், சோம்பல், மானம்  பார்த்தால்  அவர்  எடுத்த  காரியம்  கெடும்.

                                  இப்போது  நீங்களே  சொல்லலாம். வள்ளுவத்தோடு  நாம்  கொண்ட  உறவு  உடம்பொடு  உயிரிடையென்ன அன்றி வேறென்ன? அதற்கும்  வள்ளுவத்திலிருந்தே  உவமை! மீண்டும்  வேற்றுச்  சூழலில்  அமைந்த  உவமை!

                   ‘உடம்பொடு  உயிரிடை  என்னமற்  றன்ன

                    மடந்தையொடு  எம்மிடை  நட்பு’         (குறள்-1122)                                           

நாம் அன்றாடம் பயன்படுத்தும், பழமொழிகளின்... உண்மையான அர்த்தம் இதுதான்.

திருக்குறளில் மரம்

முன்னுரை:
வாயுறை வாழ்த்து எனப் போற்றப்படும் திருக்குறளில் பல இடங்களில் மரம் என்ற சொல் பயின்று வந்துள்ளது. நுண்மாண் நுழைபுலம் மிக்க தெய்வப் புலவராம் வள்ளுவர் மரத்தின் தன்மைகளைப் பற்றியோ நன்மைகளைப் பற்றியோ அறியாதவரல்லர். 'மருந்தாகித் தப்பா மரத்தற்றால்', 'உள்ளூர்ப் பயன் மரம் பழுத்தற்றால்' என்று மரத்தின் நன்மைகளைக் கூறி அவற்றைப் போற்றிய வள்ளுவர் 'மரம் போல்வர் மக்கட் பண்பில்லாதவர்', 'மண்ணோடியைந்த மரத்தனையர்', ' மரமக்கள் ஆதலே வேறு' என சில இடங்களில் மரத்தின் சிறப்பைக் குறைத்துக் கூறியிருப்பதாக இன்றைய உரைநூல்கள் கூறுகின்றன. வள்ளுவர் உண்மையில் அவ்வாறு கூறியிருப்பாரா?. மரத்தைப் பொறுத்தமட்டில் வள்ளுவரின் உண்மையான நிலைப்பாடு என்ன? என்பதை ஆய்வின் மூலம் விளக்குவதே இக் கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

சில முரண்பாடான உரைவிளக்கங்கள்:

மண்ணோடியைந்த மரத்தனையர் கண்ணோடியைந்து கண்ணோடாதவர் - குறள் 576
கலைஞர் உரை: ஒருவர்க்குக் கண் இருந்தும்கூட அந்தக் கண்ணுக்குரிய அன்பும் இரக்கமும் இல்லாவிட்டால் அவர் மரத்துக்கு ஒப்பானவரே ஆவார்.
மு.வ உரை: கண்ணோட்டதிற்க்கு உரிய கண்ணோடுப் பொருந்தி இருந்தும் கண்ணோட்டம் இல்லாதவர் (கண் இருந்தும் காணாத ) மரத்தினைப் போன்றவர்.
சாலமன் பாப்பையா உரை: கண் பெற்றிருந்தும் கண்ணோட்டம் இல்லாதவர் இயங்கினாலும் மண்ணோடு சேர்ந்து இயங்காமல் நிற்கும் மரம் போன்றவரே.

உரம் ஒருவற்கு உள்ளவெறுக்கை அஃதில்லார் மரமக்கள் ஆதலே வேறு. - குறள் 600
கலைஞர் உரை: மனத்தில் உறுதியான ஊக்கமில்லாதவர்கள் உருவத்தில் மனிதர்களாகக் காணப்பட்டாலும் மரங்களுக்கும் அவர்களுக்கும் வேறுபாடு இல்லை.
மு.வ உரை: ஒருவனுக்கு வலிமையானது ஊக்க மிகுதியே, அவ்வூக்கம் இல்லாதவர் மரங்களே, (வடிவால்) மக்களைப் போல் இருத்தலே வேறுபாடு.
சாலமன் பாப்பையா உரை: ஊக்க மிகுதியே ஒருவனுக்குத் திண்ணிய அறிவு. அவ்வூக்கம் இல்லாதவர் வடிவத்தால் மக்கள்; மனத்தாலோ வெறும் மரமே.

அரம்போலும் கூர்மையரேனும் மரம்போல்வர் மக்கட்பண்பு இல்லாதவர்.-குறள் 997
கலைஞர் உரை: அரம் போன்ற கூர்மையான அறிவுடைய மேதையாக இருந்தாலும், மக்களுக்குரிய பண்பு இல்லாதவர் மரத்துக்கு ஒப்பானவரேயாவார்.
மு.வ உரை: மக்களுக்கு உரிய பண்பு இல்லாதவர் அரம் போல் கூர்மையான அறிவுடையவரானாலும், ஓரறிவுயிராகிய மரத்தைப் போன்றவரே ஆவர்.
சாலமன் பாப்பையா உரை: மனிதப்பண்பு இல்லாதவர்கள் அரம் போல அறிவுக்கூர்மை படைத்தவர் என்றாலும் ஓர் அறிவு படைத்த மரத்தைப் போன்றோரே.

உரைத்தவறுகள்:

மேற்காணும் உரைகளை நோக்கினால் ஓர் உண்மை விளங்கும். அனைத்து விளக்கங்களிலும் மரத்தின் சிறப்பு குறைத்துக் கூறப்பட்டுள்ளதை அறியலாம். முதல் குறளில் கண்ணோட்டமில்லாதவருக்கும் இரண்டாம் குறளில் ஊக்கமில்லாதவருக்கும் மூன்றாம் குறளில் மக்கட் பண்பு இல்லாதவருக்கும் ஒப்பாக மரம் கூறப்பட்டுள்ளது. இது சரியாகுமா என்றால் சரியாகாது. ஏனென்றால் கண்ணோட்டம், ஊக்கம், மக்கட் பண்பு ஆகியவை மாந்தருக்குரிய பண்புகள். இவற்றை மரத்துடன் ஒப்பிடுவதோ மரத்திடம் எதிர்பார்ப்பதோ எவ்வகையிலும் முறையாகாது. மாந்தருக்கு ஆறறிவு இருக்கலாம்; மரத்துக்கு ஓரறிவு இருக்கலாம். ஆனால் மனிதனைவிட மரம் எவ்வகையிலும் தாழ்ந்ததில்லை. இலை, காய், கனி, பூ, பட்டை, வேர் என்று தனது அனைத்து உறுப்புக்களாலும் மாந்தருக்கும் பிற உயிரினங்களுக்கும் கைம்மாறு கருதாமல் உதவி செய்துவரும் மரம் உறுதியாக மனிதரைவிட உயர்ந்ததுதான். இதை வள்ளுவரே 216, 217 ஆம் குறள்களில் கூறுகிறார்.

எனவே தான் பண்பு கெட்ட மனிதர்களை மரத்துடன் ஒப்பிட்டுக் கூறுவது ஏற்புடைய செயலாகாது என்னும் கருத்து இங்கே வலியுறுத்தப் படுகிறது. இப்படி ஒரு தவறான கருத்தை வள்ளுவர் உறுதியாகக் கூறி இருக்க மாட்டார்.  இவை உரையாசிரியர்களின் சொந்த விளக்கங்கள். ஆகவே இந்த விளக்கங்கள் தவறாகவே கொள்ளப்படும். இதிலிருந்து இக் குறள்களில் வரும் மரம் என்ற சொல் உயிருள்ள மரத்தைக் குறிக்கவில்லை என்பது பெறப்படுகிறது. என்றால் வள்ளுவர் மரம் என்ற சொல்லை எப்பொருளில் பயன்படுத்தியுள்ளார்?.  இதைப் பற்றி முடிவு செய்ய மரம் என்ற சொல் பயிலும் அனைத்துக் குறள்களையும் ஆய்வுக்கு எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

மரம் பயிலும் குறள்கள்:

மரம் என்ற சொல் பயிலும் குறள்கள் யாவையும் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

அன்பகத்தில்லா உயிர்வாழ்க்கை வன்பாற்கண் வற்றல் மரம் தளிர்த்தற்று - குறள்: 78
பயன்மரம் உள்ளூர்ப் பழுத்தற்றால் செல்வம் நயனுடையான் கண் படின் - குறள்: 216
மருந்தாகித் தப்பா மரத்தற்றால் செல்வம் பெருந்தகையான் கண் படின் - குறள்: 217
இளைதாக முள்மரம் கொல்க களையுநர் கைகொல்லும் காழ்த்த இடத்து - குறள்: 879
நச்சப்படாதவன் செல்வம் நடுவூருள் நச்சுமரம் பழுத்தற்று - குறள்: 1008

மண்ணோடியைந்த மரத்தனையர் கண்ணோடியைந்து கண்ணோடாதவர் - குறள்: 576
உரம் ஒருவற்கு உள்ள வெறுக்கை அஃதில்லார் மரமக்கள் ஆதலே வேறு - குறள்: 600
அரம்போலும் கூர்மையரேனும் மரம்போல்வர் மக்கட் பண்பில்லாதவர் - குறள்: 997
நாண் அகத்தில்லார் இயக்கம் மரப்பாவை நாணால் உயிர் மருட்டியற்று - குறள்: 1020
இரப்பாரை இல்லாயின் ஈர்ங்கண் மாஞாலம் மரப்பாவை சென்று வந்தற்று - குறள்: 1058

இனி இக்குறள்களுக்கான உண்மையான விளக்கங்கள் என்ன என்று காணலாம்.

குறள் விளக்கங்கள் -1 :

மேற்காணும் பத்து குறள்களில் முதல் ஐந்து குறள்களின் விளக்கங்களை முதலில் காணலாம்.

குறள் எண்: 78 - உள்ளத்தில் அன்பு எனும் ஈரம் இல்லாதவருடைய உயிர் வாழ்க்கையானது பாலை நிலத்தில் நீரின் ஈரம் இல்லாமல் வற்றிப் போன ஒரு மரம் மீண்டும் தளிர்ப்பதைப் போன்றதாகும். அதாவது பூமிக்குக் கீழே நீரின்றி வற்றிப்போன ஒரு மரம் பெய்த மழையால் சிறிது தளிர்த்தாலும் பாலைநிலத்தின் அகத்தே ஈரமின்மையால் விரைந்து உலர்ந்துவிடும். அதுபோல அகத்தில் சிறிதும் அன்பில்லாமல் புறத்தில் மட்டும் அன்புடையதுபோல நடப்பவர்களின் வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சி இருப்பதுபோலத் தோன்றினாலும் வெகு விரைவில் அது இல்லாது அழியும். இக் குறள் மரத்தின் தன்மையைக் கூறுகிறது.

குறள் எண்: 216- மக்களுக்குப் பயன் தரக்கூடிய ஒரு பொது மரம் ஊருக்குள் வளர்ந்து பழுக்கும்போது அதனால் மக்கள் பலரும் பயன் பெறுவர். அதுபோல தன்னலம் கருதாத ஒரு தலைவனிடத்திலே செல்வம் சேருமானால் அதனால் மக்கள் அனைவரும் பயன் பெறுவர். இக் குறள் மரத்தின் நன்மையைக் கூறி அதைச் சிறப்பிக்கிறது.

குறள் எண்: 217 - ஒரு நல்ல மரமானது நன்கு வளர்ந்ததும் இலை, காய், பட்டை, வேர், பழம் எனப் பலவகையாலும் மக்களின் பிணிக்கு நல்ல மருந்தாகப் பயன்படுகிறது. அதைப் போல செல்வமானது ஒரு பெருந்தகையிடம் சேருமானால் அது மக்களின் பசிப்பிணியைப் போக்கப் பயன்படும். இந்தக் குறளும் மரத்தின் நன்மையைக் கூறி அதைச் சிறப்பிக்கிறது.

குறள் எண்: 879 - முள்மரம் இளையதாக இருக்கும்போது அதைக் கொய்து அழிக்க வேண்டும். முட்கள் முதிர்ந்து விட்டால் அவை கொய்வோரின் கைகளுக்குத் தீங்கு விளைவிக்கும். அதுபோல பகையினையும் ஆரம்பத்திலேயே அகற்றாமல் முற்றிய பின்னர் அகற்றும்போது பெரும் சேதம் ஏற்படும். இக் குறள் மரத்தின் தன்மையினைச் சொல்கிறது.

குறள் எண்: 1008 - மக்களால் விரும்பப் படாதவனிடத்திலே சேரும் செல்வமானது நச்சு மரத்தில் பழுத்திருக்கும் பழங்களைப் போல யாருக்கும் பயனற்றது ஆகும். இக் குறளும் மரத்தின் தன்மையினைச் சொல்கிறது.

மேற்காணும் ஐந்து குறள்களை நோக்கினால் ஓர் உண்மை புலப்படும். இக் குறள்களில் வெறுமனே 'மரம்' என்று வழங்காது, 'வற்றல் மரம்', ' பயன் மரம்', 'மருந்தாகித் தப்பா மரம்', 'முள்மரம்', ' நச்சு மரம்' என மரச் சொல்லுடன் முன்னொட்டுக்கள் பயன்படுத்தப் பட்டிருக்கும். இம் முன்னொட்டுக்கள் அடைமொழிகளாய் இருந்து மரத்தின் தன்மைகளையும் நன்மைகளையும் விளக்குவதற்காக வந்தவை. ஆனால் பின் ஐந்து குறள்களிலும் முன்னொட்டுக்கள் இல்லாததைக் காணலாம். சிலவற்றில் பின்னொட்டுக்களும் ('மக்கள்' மற்றும் 'பாவை') சிலவற்றில் எவ்வித ஒட்டும் இல்லாமலும் வந்திருப்பதைக் காணலாம். இதில் 'மண்ணோடியைந்த மரம்' என்ற குறளில் முன்னொட்டு இல்லை என்றே கொள்ள வேண்டும். இது ஏன் என்பதையும் பின் ஐந்து குறள்களுக்கான சரியான விளக்கங்களையும் கீழே காணலாம்.

குறள் விளக்கங்கள் - 2 :
 

குறள் எண்: 576 ல் 'மண்ணோடியைந்த மரம்' என்ற தொடரில் வரும் மரத்தை உயிருள்ள மரமாகக் கருத முடியாது. ஏனென்றால் உயிருள்ள மரம் என்றாலே அது மண்ணோடு அதாவது நிலத்தோடு பொருந்தியே இருக்கும். எனவே 'மண்ணோடியைந்த மரம்' என்று அடைகொடுக்க வேண்டிய தேவை இல்லை. ஒன்றின் சிறப்புப் பண்புகளைக் குறிக்கவே அடைமொழிகள் தேவை என்பதால் இங்கு 'மண்ணோடியைந்த' என்பது உயிருள்ள மரத்தைக் குறித்து வந்திருக்காது என்பது தெளிவு. என்றால் இங்கு மரம் என்பது எதைக் குறிக்கிறது?. இதற்கான விடையினை கடைசி இரண்டு குறள்களில் காணலாம். கடைசி இரண்டு குறள்களில் 'மரப்பாவை' என்ற சொல் பயின்று வந்துள்ளது. இதற்கு 'மரத்தாலான மனித வடிவம்' என்று பொருள் கொள்ளலாம். குறள் எண் 576 ல் வருகின்ற மண்ணோடியைந்த மரமும் இத்தகைய மரப்பாவை ஒன்றையே குறிக்கிறது. ஆனால் இதில் வரும் மரப்பாவையானது வண்ணக் கலவையால் பூசப்பட்டு அலங்கரிக்கப் பட்டுள்ளது. (மண் என்றால் அலங்காரம், ஒப்பனை என்ற பொருட்களும் உண்டு. சான்று: சென்னை இணையத் தமிழ்ப் பேரகராதி). மண்ணோடியைந்த மரம் என்பது அலங்காரம் செய்யப்பட்ட மரப்பாவை என்ற பொருளில் கண்ணோட்டம் இல்லாதவர்களுக்கு உவமையாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. உயிருள்ள கண்களில் கண்ணோட்டம் இல்லையென்றால் அவை அலங்காரம் செய்யப்பட்ட ஆனால் உயிரற்ற மரப்பாவையின் கண்களுக்கே ஒப்பாகும் அல்லவா, அதனால் தான்  கண்ணோட்டம் இல்லாத மனிதரை அலங்காரம் செய்யப்பட்ட மரப்பாவை என்கிறார் வள்ளுவர். ஆக இக் குறளில் வரும் மரம் என்னும் சொல் உயிருள்ள மரத்தைக் குறிக்காமல் ஆகுபெயராக மரத்தாலான பாவையைத் தான் குறிக்கிறது என்பது பெறப்படுகிறது.

குறள் எண்: 600 ல் ஒரு எழுத்துப் பிழை உள்ளது. 'மரமக்கள் ஆதலே பேறு' என வருவதே திருத்தமாகும். இக் குறளின் பொருளானது: ' ஒருவற்கு உள்ள வெறுக்கையானது ஊக்க மிகுதியே ஆகும். ஊக்கமுடையவர்கள் அடையக் கூடிய நற்பேறுகள் பலவாகும். ஆனால் ஊக்கம் இல்லாதார் உயிரோடிருந்தும் உயிரற்ற மரத்தாலான பாவைகளாக ஆவதே அவர்கள் அடையும்  பேறாகும்.' இங்கே மரமக்கள் என்பது மரத்தாலான மனித வடிவங்கள் (பாவைகள்) என்ற பொருளில் தான் வள்ளுவரால் பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது.

குறள் எண்: 997  ன் பொருள் விளக்கமானது: வாளரம் போல கூர்மையான அறிவுடையவரே ஆனாலும் மக்கள் பண்பு இல்லாவிட்டால் அவர்கள் உயிரோடிருந்தாலும் உயிரற்ற மரப்பாவை போன்றவரே ஆவார்கள். இக் குறளில் வரும் மரம் என்ற சொல் உயிருள்ள மரத்தைக் குறிக்காமல் எவ்வாறு மரப்பாவையைக் குறிக்கும் என்பதைப் பற்றிப் பார்ப்போம். மக்களால் அடைவதற்கு எளியவனாயும் மக்களிடத்தில் இனிமையாக பழகுபவனாயும் இருப்பவனே மக்கட் பண்புடையவன் என்று பண்புடைமை குறள்கள் 991, 992 கூறுகின்றன.  ஆனால் சிலரை இவ்வாறு பார்த்திருக்கலாம். நாம் அவரிடத்தில் சென்று ஏதாவது பேசினால் அவர் பதிலே பேசமாட்டார். இத்தனைக்கும் அவர் ஊமையோ செவிடோ அல்ல; சிறந்த அறிவாளி எனப் பெயர் பெற்றவர். பொதுமக்களிடத்தில் பேசவேமாட்டார். உயர்மட்ட அறிவாளிகளுடன் மட்டுமே பேசக் கூடியவர். பிறரை எள்ளளவும் மனிதராகக் கூட மதிக்கமாட்டார். இத்தகைய மனிதர்களைத் தான் மக்கட் பண்பில்லாதவர் எனக் கூறுகிறார் வள்ளுவர். இவர்களிடம் சென்று பேசுவதும் சரி ஒரு மரப்பாவையிடம் பேசுவதும் சரி இரண்டுமே ஒன்று தான். ஏனென்றால் இரண்டுமே பதில் பேசாது. அதனால் தான் மக்கட் பண்பில்லாதவர்களை மரப்பாவை என்கிறார் வள்ளுவர்.

குறள் எண்: 1020 ன் விளக்கமானது: நெஞ்சிலே வெட்கமின்றி தகாத செயல்களைச் செய்வது கயிற்றால் கட்டி இயக்கப்படும் மரப்பாவையின் செயலை ஒக்கும். இக் குறளில் வெட்கமில்லாதவரை உயிரற்ற மரப்பாவைக்கு ஒப்பிடுவதன் காரணம் மரப்பாவை உயிரற்றதெனினும் கயிற்றால் கட்டி அதை இயக்க முடியும். ஆனால் அதற்கு வினையின் நன்மை தீமைகள் தெரியாது; வெட்கப்படவும் தெரியாது. தவறு செய்துவிட்டோம் என்று அறிந்ததும் நெஞ்சில் ஒரு துணுக்குறுவோமே அது உயிருள்ளவைக்கு மட்டுமே பொருந்தும். இந்த துணுக்கு இல்லாதவர்கள் கயிற்றால் கட்டி இயக்கப்படும் உயிரற்ற மரப்பாவை என்கிறார் வள்ளுவர்.

குறள் எண் 1058 ல் வேற்றுமை உருபு மயக்கம் உள்ளது. இதை உணராமல் தற்கால உரையாசிரியர்கள் கீழ்க்காணுமாறு உரை விளக்கங்கள் கூறியுள்ளனர்.

இரப்பாரை இல்லாயின் ஈர்ங்கண் மாஞாலம் மரப்பாவை சென்று வந்தற்று.

கலைஞர் உரை: வறுமையின் காரணமாக யாசிப்பவர்கள், தம்மை நெருங்கக் கூடாது என்கிற மனிதர்களுக்கும், மரத்தால் செய்யப்பட்டு இயக்கப்படும் பதுமைகளுக்கும் வேறுபாடே இல்லை.
மு.வ உரை: இரப்பவர் இல்லையானால், இப் பெரிய உலகின் இயக்கம் மரத்தால் செய்த பாவை கயிற்றினால் ஆட்டப்பட்டுச் சென்று வந்தாற் போன்றதாகும்.
சாலமன் பாப்பையா உரை: பிச்சை ஏற்பார் என்பவர் இல்லாது போய் விட்டால், குளி்ர்ந்த பெரிய இவ்வுலகத்தில் வாழ்பவரின் வாழ்க்கை, வெறும் மரப்பொம்மைகளின் போக்குவரத்தாகவே ஆகிவிடும்.

இங்கே இரப்பாரை என்னும் சொல்லிற்கு இரப்பவர்கள் என்று பொருள் கொண்டு உரை கூறியுள்ளனர். இவ்வாறு பொருள் கொண்டால், உலகில் பிச்சைக்காரர்கள் இருந்தால் தான் நல்லது என்று வள்ளுவர் வலியுறுத்திக் கூறுவதாக அல்லவா பொருள் தொனிக்கிறது.  இவ்வாறு வள்ளுவர் கூறி இருக்க முடியாது. ஏனென்றால் ஒரு நாடு செல்வச் செழிப்புடன் இருந்தால் அங்கே பிச்சைக் காரர்கள் இருக்க மாட்டார்கள் அல்லவா?. எனவே இரப்பாரை என்னும் சொல்லிற்கு இரப்பவர்கள் என்று பொருள் கொள்வது தவறு என்பது புலப்படும். என்றால் இச்சொல் உணர்த்தும் உண்மைப் பொருள் தான் என்ன?. இதைப் பற்றிக் காணலாம்.

இரப்பாரை என்னும் சொல்லில் உள்ள 'ஐ' என்னும் இரண்டாம் வேற்றுமை உருபிற்கு பதிலாக 'கு' என்னும் நான்காம் வேற்றுமை உருபு வந்திருக்க வேண்டும். அதாவது இரப்பார்க்கு என்று வந்திருக்க வேண்டும். இங்கே வேற்றுமை உருபு மயங்கி வந்திருப்பதால் இது உருபு மயக்கமாகும். திருக்குறளில் இதுபோல வேற்றுமை உருபு மயங்கும் இடங்கள் உண்டு. குணமும் சினமும் என்ற ஆய்வுக் கட்டுரையில் இது பற்றி நாம் ஏற்கெனவே கண்டிருக்கிறோம்.  'இரப்பார்க்கு இல்லாயின்' எனக் கொண்டால் இக் குறளின் உண்மையான பொருள் இது தான்:

'தம்மிடம் வந்து இரப்பவர்களுக்கு 'இல்லை' என்று கூறும் நிலை உண்டானால் பசுமை உடைய இந்தப் பெரிய உலகத்தில் வாழும் மக்களின் இயக்கம் மரப்பாவைகளின் இயக்கத்திற்கே ஒப்பாகும்.' அதாவது உயிர் கொண்டு இயங்கினாலும் உதவி செய்யும் குணம் இல்லாததால் அவர்கள் உயிரற்ற ஆனால் கயிற்றால் கட்டி இயக்கப்படும் மரப்பாவைகளையே ஒப்பர் என்கிறார் வள்ளுவர்.

வள்ளுவரின் நிலைப்பாடு:

மேற்கண்ட குறள்கள் அனைத்திலும் வள்ளுவர் மரம் என்ற சொல்லை தனியாகவோ பிற சொற்களுடன் சேர்த்தோ மரத்தாலான மனித வடிவங்கள் என்ற பொருளில் தான் பயன்படுத்தியுள்ளார் என்பதைக் கண்டோம். ஏன் வள்ளுவர் கற்சிலை அல்லது மண்சிலையை உவமையாகப் பயன்படுத்தவில்லை? என்ற கோணத்தில் ஆய்வு செய்தபோது சில கருத்துக்கள் முகிழ்த்தன.

1. மரப்பாவைக்கும் மனிதஉடலுக்கும் ஒரு அடிப்படை ஒற்றுமை உண்டு. இரண்டுமே கரிமப் பொருட்களால் ஆனவை. அதனால் இரண்டுமே தீப்பிடித்து எரியும்; நீரில் மிதக்கும். உயிர் பிரிந்தவுடன் மனித உடல் மரப்பாவை போல விறைத்துவிடும்.

2. மரப்பாவையினை கயிற்றால் கட்டி உயிருள்ளது போல இயக்க முடியும். ஆனால் கல்சிலைகளையோ மண்சிலைகளையோ அவ்வாறு இயக்குவது கடினமாகும்.

இக் காரணங்களால் வள்ளுவர் கற்சிலை மற்றும் மண்சிலையினைத் தவிர்த்து மரப்பாவையினை உவமையாகப் பயன்படுத்தி இருக்கலாம். அது மட்டுமின்றி திருக்குறளில் ஒரு இடத்தில் கூட கற்சிலை என்ற சொல்லோ அப்பொருளைத் தருவதாக வேறொரு சொல்லோ பயன்படுத்தப் படவில்லை. கல் என்ற சொல் சில இடங்களில் பயன்படுத்தப் பட்டிருந்தாலும் அவை கற்சிலை என்ற பொருளில் வழங்கப்படவில்லை. குறள் 407 ல் மண்மாண் புனைபாவை என்ற சொல்லாடல் வருகிறது. இதில் வரும் மண் என்பதற்கு மண்ணாலான என்று பொருள் கொள்வதைக் காட்டிலும் அலங்காரம் அல்லது ஒப்பனை என்ற பொருள் நன்கு பொருத்தமாக உள்ளது. காண்பதற்கு நல்ல அழகுடன் நல்ல உடையுடுத்தி இருக்கும் ஒருவன் நுட்பமான கல்வி அறிவு இல்லாவிட்டால் அலங்காரம் செய்யப்பட்டு (மண்மாண்) ஆடையணிந்த(புனை) ஒரு மரப்பாவைக்கு ஒப்பாவான் என்று பொருள் கொள்வது சாலப் பொருத்தமாக இருக்கிறது. இக் குறள் மட்டுமின்றி வேறெங்கும் மண்சிலை அல்லது அதைக் குறிப்பதான வேறொரு சொல் திருக்குறளில் பயின்று வரவில்லை. ஆக கற்சிலை அல்லது மண்சிலை பற்றி பிற குறள்களில் வராததாலும் மரப்பாவையே பயின்று வருவதாலும் 407 ஆம் குறளில் வரும் பாவையினை மரப்பாவை எனக் கொள்வதே சரியாகும்.

3. மரப்பாவைகளைப் பற்றிக் கூறிய வள்ளுவர் மண்சிலை மற்றும் கற்சிலைகளைப் பற்றிக் கூறாததில் இருந்து வள்ளுவர் காலத்தில் மரப்பாவைகள் மட்டுமே வழக்கில் இருந்திருக்கக்கூடும் என்ற ஒரு கருத்தும் முகிழ்க்கிறது.

முடிவுரை:

இதுகாறும் கண்டதில் இருந்து வள்ளுவர் மரத்தைப் போற்றியுள்ளாரே தவிர அதன் மதிப்பை ஒரு சிறிதும் குறைத்துக் கூறவில்லை என்ற முடிவுக்கு வருகிறோம். வள்ளுவரைப் புரிந்து கொள்ளாமல் அவர் எழுதிய குறள்களுக்கு விளக்கங்கள் அளிப்பது எவ்வளவு தவறு என்பதற்கு இக் கட்டுரை ஓர் சான்றாகும். இயற்கையோடு ஒட்டிய வாழ்வியல் கருத்துக்களை மிக நுட்பமாக விளக்கும் திறன் கொண்ட வள்ளுவனை இனியாவது மக்கள் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளவேண்டும்.

http://thiruththam.blogspot.com/2010/09/blog-post.html

 உலகின் மூத்த மொழிகளில் ஒன்றாய் இருந்த போதும் காலாதிகாலமாக தமிழ் பல மொழிகளிடம் இருந்து சொற்களை வாங்கி தன்னை வளப்படுத்தியே வந்திருக்கிறது.

“யாதும் ஊரே, யாவரும் கேளிர்” எனும் பண்டைத் தமிழரின் பரந்த மனோநிலையும் இதற்கு ஒரு காரணம்.

வடமொழி முதல், மலாய், டச்சு, போர்த்துகீசு, ஆங்கிலம் என பல மொழிகளிடம் இருந்து சொற்களை சுவீகரித்து அவற்றை “திசைச் சொற்கள்” என இலக்கணப்படுத்தியும் வைத்துள்ளது தமிழ்.

ஆனால் இந்த போக்குவரத்து ஒன்றும் ஒரு வழிப்பாதை அல்ல. ஏனைய மொழிகளும் தமிழிடம் பல சொற்களை இரவல் வாங்கியுள்ளன என்பது மறுக்கவியலாத உண்மை.

சொற்களை மட்டுமல்ல, இன்று மலாய், பாசா இந்தோனேசியா என இரு சிறு மொழிகளாய் பிரிந்து கிடக்கும் மலாய் மொழி, ஒரு காலத்தில் தமிழ் பல்லவ எழுத்துருக்களை கொண்டே எழுதப்பட்டது( இப்போ பாசா இந்தோனேசியா டச்சு மொழி எழுத்துருவிலும், மலாய் ஆங்கில எழுத்துருவிலும் எழுதப்படுகிறது). 

இந்த திரியில் வேற்று மொழிகளில் உள்ள தமிழ் சொற்களை எல்லாரும் இணைந்து பட்டியல் இடலாமே?

1. Annicut - கல்லணை கட்டிய தமிழர்கள், ஆற்றின் வெள்ளத்தை அணைக்கும் முகமாக கட்டிய கட்டு என்ற அர்த்ததில் உருவாக்கிய தமிழ் காரணப் பெயர் - அணைக்கட்டு, ஆங்கிலத்தில் அதே அர்தத்தில் இடுகுறி பெயராக இருகிறது.

2. Manga - போர்துகீசிய, துருக்கிய, இன்னும் பல ஐரோப்பிய மொழிகளில் மாம்பழத்தின் பெயர். ஆங்கிலத்திலும் திரிபாக mango. மா மரத்தின் காய் என்ற தமிழ் காரணப் பெயர். 

3. Catamaran - மரங்களை இணைத்துக் கட்டி, கடல் கடந்த தமிழர்கள் கட்டிய கட்டுமரம். தமிழில் காரணப் பெயர். அதே அர்தத்தில் ஆங்கிலத்தில் இடுகுறிப் பெயர்.

4. Mulligatawny - மிளகுச் சுவையூட்டிய ஊன் இரசம். மிளகு+தண்ணி, தமிழில் காரணப் பெயர். ஆங்கிலத்தில் அதே அர்த்ததில் இடுகுறிப் பெயர்.

5. Pariah - பறையர் - சாதிய அடக்குமுறையால் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட ஒரு தமிழ் சாதி. ஆங்கிலத்தில், எந்த ஒரு கட்டமைப்பில் இருந்தும் விலக்கி வைக்கப்பட்டவரை குறிக்கப் பயன்படுகிறது.

இங்கே பல மொழி பேசுபவர்கள் இணைகிறோம். இப்படியாக உங்களுக்குத் தெரிந்த, மற்றைய மொழிகள் தமிழில் இருந்து இரவல் வாங்கிய  சொற்களை இங்கே பகிரலாமே?

திருஞானசம்பந்தர் தேவாரம் சமணர் பெண்களைக் வன்புணரச் சொல்லுகிறதா?

பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி.

"பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!"
- பாவேந்தர் பாரதிதாசன்

"பெண்ண கத்தெழில் சாக்கியப் பேய்அமண், தெண்ணர் கற்ப ழிக்கத்திரு வுள்ளமே" என திருஞான சம்பந்தர் சமணப் பெண்களை வன்புணர இறைவனிடம் வேண்டுவது ஏன்? வரலாறு நெடுக மதம் என்பது வன்முறை சார்ந்தே வளந்திருக்கும்போது அது அன்பை போதிக்கிறது என பொய்யுரைகள் புகல்வதேன்?

மேற்கண்ட வினா 'Quora' தமிழ் தளத்தில் வினவப்பட்டு, பலநாட்கள் கழித்தே என் கண்ணில்பட்டது. ஐயம் வினவுவதற்குப் பதிலாக, தீர்ப்பை எழுதிவிட்டு, குற்றப்பத்திரிக்கை வாசிக்கும் தொனியில் இருந்த இவ்வினாவின் கொடும் நஞ்சு என்னை மனதளவில் வெகுவாகவே பாதித்தது.

உடனடியாக இக்குற்றச்சாட்டுக்கு விடை தரும் சிறிய பதிவைத் தந்தபின், ஒவ்வொன்றாக, ஆறு முறை புதிய செய்திகளுடன் புதுப்பித்தேன். யாழிணையம் இதழில் என் தமிழ்ச் சொந்தங்களுடன் பகிர்கிறேன்!

'பால்மணம் மாறாத பச்சிளம் குழந்தையின்மேல் பாலியல் குற்றச்சாட்டு!

பாண்டிமாதேவி மங்கையர்க்கரசியாரின் அழைப்பை ஏற்று, அரண்மனைக்குச் சென்றபோது, அங்கிருந்த சமணர்கள் திருஞானசம்பந்தரை வாதுக்கு அழைத்தனர். சிறுகுழந்தையாயிருந்த சம்பந்தருக்கு என்ன ஆகுமோ என்று அஞ்சிய பாண்டிமாதேவியார். பாண்டிய மன்னனிடம், "முதலில் ஞானசம்பந்தர் உங்கள் வெப்புநோயை (ஜுரத்தை) நீக்கட்டும். அதன் பிறகு சமணர்கள் வாது செய்யட்டும்" என்றார்.

அப்போது, திருஞான , சம்பந்தர் மங்கையர்க்கரசியாரை நோக்கி, "பாண்டிமாதேவியாரே, என்னைப் பால்மணம் மாறாத சிறுவன் என்று எண்ணிக் கலங்க வேண்டாம். ஆனைமாமலை உள்ளிட்ட இடங்களில் வாழும் தீமையிழைக்கும் சமணர்களுக்கு நான் எளியேன் அல்லேன்! ஆலவாய் அரன் எனக்குத் துணை நிற்கின்றான். ஆகவே நீ அஞ்சாதே" என்று பின்வரும் இப்பதிகத்தைப் பாடியருளினார்.

மானினேர்விழி மாதராய்! வழுதிக்கு மாபெருந்தேவி கேள்!

'பால்நல்வாய் ஒரு பாலன் ஈங்கு இவன்!' என்று நீ பரிவு எய்திடேல்!

ஆனைமாமலை யாதியாய இடங்களில் பல அல்லல்சேர்

ஈனர்கட்கு எளியேன் அலேன், திருவாலவாய் அரன் நிற்கவே!

"நான் பால் மணம் மாறாத துழந்தை என்று எண்ணி, பரிதாபப் படவேண்டாம்!", என்ற பொருளில் வரும் "பால்நல்வாய் ஒரு பாலன் ஈங்கு இவன் என்று பரிவு எய்திடேல்!" - "என்ற சொற்றொடர், திருஞானசம்பந்தர் அப்போது மிகச்சிறிய குழந்தை வயதில் இருந்தார் என்பதைக் காட்டும் அகச்சான்று.

அப்படிப்பட்ட மிகச்சிறிய குழந்தை, 'சமணர் பெண்களை வன்புணர்வு செய்ய இறைவனை வேண்டிப் பாடல் பாடியது', என்ற குற்றம் சாட்டுபவரின் மனநிலை எத்துணை வன்கொடியது என்று எண்ணிப் பாருங்கள்! நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே! இவ்வன்கொடிய மனிதரை நினைந்துவிட்டால்!

இலக்கண வரம்பினுள் அடங்காத உள்நோக்க வினா!

வினாக்கள் அறிவினா, அறியா வினா, ஐய வினா, கொளல் வினா, கொடை வினா, ஏவல் வினா என ஆறுவகை என்பர் தமிழ் இலக்கண அறிஞர்கள்! இங்கு கேட்கப்பட்ட இவ்வினா இந்த ஆறு வகையிலும் இல்லை.

எனவே, வேண்டுமென்றே, தமிழகத்தின் தொல்சமயமான சைவ சமயத்தின் முதற்குரவர் திருஞான சம்பந்தர் பெருமானின் புகழுக்குக் களங்கம் விளைவிக்கவேண்டும் உள்நோக்கத்துடன் குற்றச்சாட்டி வினவப்பட்ட இவ்வினா, உள்நோக்கங்கொண்ட 'குற்றச்சாட்டு வினா' என்ற புதிய வகை வினாவை Quora தமிழ் தளத்தின் மூலம் ஏவப்பட்டுள்ளது!

சைவசமயக் குரவர் திருஞானசம்பந்தரை இழிவுசெய்யும் உள்நோக்கம்!

சைவ சமயக் குரவர்கள் நால்வரில், முதன்மைக் குரவரான திருஞான சம்பந்தர் மீது வேண்டுமென்றே வலிந்து இக்குற்றச்சாட்டை சுமத்தவேண்டும் என்ற ஒரு கேவலமான உள்நோக்கம் இக்கேள்வியில் இருப்பதாகப் படுகிறது.

இங்கு தரப்பட்டுள்ள வலிமையான உண்மைப் பொருள் உரையால் அந்நோக்கம் நிறைவேறப்போவது இல்லை.

"திருஞான சம்பந்தர் சமணப் பெண்களை வன்புணர இறைவனிடம் வேண்டுவது ஏன்?" என்ற வினா "பெண்ண கத்தெழில் சாக்கியப் பேய்அமண், தெண்ணர் கற்ப ழிக்கத்திரு வுள்ளமே" என்ற தேவாரத்தின் பொருள் தவறான புரிதலினால் கேட்கப்பட்டிருந்தால் நான் இங்கு கொடுத்திருக்கும் விளக்கம் பயனுள்ளதாக இருக்கும். வினாத் தொடுத்தவரோ, தீர்ப்பை எழுதிவிட்டு, வாதத்தை முன் வைக்கிறார். தொடுத்தவரின் உள்நோக்கத்தை வெளிப்படுத்துகிறது வினாவின் தொனி!

திருஞான சம்பந்தர் சமணப் பெண்களை வன்புணர இறைவனிடம் வேண்டுகிறார் என்பது உண்மையா?

‘கற்பு’ என்ற சொல்லுக்கு கல்வி, கற்பனை, நீதிநெறி, மகளிர்நிறை, மதில், முறைமை, விதி, முல்லைக்கொடி என்னும் பல அர்த்தங்கள் தமிழ் மொழி அகராதியில் (பதிப்பு: நா. கதிரைவேற்பிள்ளை) உண்டு. இவைகளில், அந்தப் பதிகம் எந்தப் பொருள்பற்றிப் பாடப்பட்டதோ, அதற்கேற்ற பொருள்கொள்வதே கற்றோர்க்கு சிறப்பு.

‘அறிவு ஜீவிகள்’ என்று தம்மை அடையாளப்படுத்தவேண்டிச் செய்யும் செப்படி வித்தையோர் மலிந்துவிட்டனர்.

கற்பு என்பது கற்றலையும், கற்பித்த வழி நிற்றலையுமே குறிக்கிறது. பெண்களுக்குப் பெற்றோரும் ஆசிரியரும் கற்பித்த வழி நிற்றலே கற்பெனப் போற்றி வந்துள்ளனர்.

“கற்பெனப்படுவது சொற்றிறம்பாமை” என்னும் கொன்றைவேந்தன் 14ஆம் வரியும் நினைவு கூறத் தக்கது.

கற்பு என்ற சொல், பெண்ணியல் கற்பு என்ற பொருளிலும் கற்றல் என்ற பொருளிலும் சங்க இலக்கியங்களிலும் திருமுறை இலக்கியங்களிலும் வருவது காணலாம்.

பாண்டிய மன்னனின் வெப்புநோய் தீர்த்த திருஞானசம்பந்தப் பெருமானை சமணர்கள் வாதத்திற்கு அழைத்தபோது அவர் மதுரைத் திருக்கோயிலுக்குச் சென்று சொக்கநாதர் சந்நிதியில் “காட்டுமாவதுரித்து” என்று தொடங்கும் பதிகம் (தி. 3 ப. 47 பா.1) உலகோர்க்கு அருளி, இறைவனை வழிபட்டார்.

இந்தப் பதிகம் திருஞானசம்பந்தப் பெருமானால் ஆலவாய் உறையும் சிவபெருமானிடம் சமணர்கள் ஏற்படுத்தியுள்ள தப்பான கற்பிதங்களை(முறைமைகளை)அழிக்க திருவுள்ளம் கொள்க என்று வேண்டுமாறு பாடப்பட்டுள்ளது.

இவ்வினாவில் குறிக்கப்பட்ட திருஞானசம்பந்தர் தேவாரத்தில் 'கற்பு' ஈனும் சொல் "கல்வி, அறிவு, கொள்கை நிலை, கொள்கை உறுதி" ஆகிய பொருள்களில் வருகின்றது.

திரண்ட பொருளாக, "அமணர் என்னும் அறிவிலிகளின் உள்ளத்தில் ஆழந்திருக்கும் சமண மதக் கல்வியை, கொள்கையை, உறுதியை, வேரோடு அழிப்பதற்கு சிவபெருமானே! நின் திருவுள்ளம் ஆயத்தம் தானே?" என்று வினவுவதாக அமைந்துள்ளது இத்தேவாரப் பாடல்!

பெண்அகத்து எழில்(அழகான பெண்ணுள்ளம் கொண்ட) - உள்ளத்தில் வலுவற்ற, சாக்கியப்பேய் அமண் தெண்ணர் - உடல்வலிமை கொண்ட பேய்ச் சமணர், கற்பழிக்கத் திருவுள்ளமே - கற்ற நீர்மையில்லாத கல்வியின் செயலை அழிக்கத் திருவுள்ளம் செய்யவேண்டும் என்பதே பொருள்!

கொச்சைமொழி வசவும் இலக்கிய வசவும்!

'பொட்டப் பேய்ப் பயல்! சமணக்-குண்டன்!' என்ற கொச்சைமொழி வசவுக்கு இணையான, இலக்கியமொழி வசவுதான் 'பெண்அகத்து-எழில் சாக்கியப்பேய்!'-'அமண்-தெண்ணர்!' என்ற தொடர்!

அருஞ்சொற்பொருள்: அகம் - உள்ளம்; எழில் பெண் அகத்து சாக்கியப்பேய் - அழகிய பெண்ணுள்ளம் கொண்ட சாக்கியப்பேய்; அமண்-தெண்ணர் - சமணக் குண்டர்.

பாடல் இதோ:

மண்ணகத்திலும் வானிலும் எங்குமாம்

திண்ணகத் திரு ஆலவாயாய் அருள்

பெண் அகத்து எழில் சாக்கியப்பேய் அமண் -

தெண்ணர் கற்பழிக்கத் திருவுள்ளமே.

இங்கு கற்பு என்பதற்கு மகளிரின் ஒழுக்க நெறிகள் என்று பொருள் கொள்வது முற்றிலும் பொருந்தாது.

தருமை ஆதீனக் குரு முதல்வர் குருஞானசம்பந்தர் சிவபோகசாரம் என்னும் நூலில் அருளியுள்ள 'கற்பு' என்ற சொல் வரும் ஒரு பாடல் காண்போம்::

நீதியிலா மன்னர் இராச்சியமும் நெற்றியிலே

பூதியிலார் செய்தவமும் பூரணமாம் - சோதி

கழலறியா ஆசானும் கற்பிலரும் சுத்த

விழல்எனவே நீத்துவிடு. - - சிவபோக. பா. 130

இப்பாடலில், 'சோதிக் கழலறியா ஆசானும் கற்பிலரும் சுத்தவிழல் எனவே நீத்துவிடு!' என்பது 'இறைவனின் திருவடிகளை அறியாத குருவும், திருமுறைகளைக் கல்லாத சீடனும் பாலைநிலத்துக்கு ஒப்பானவர்கள்! எனவே, அவர்களை விலக்கிவிடு! என்று குறிப்பதைக் காண்க!

சிவபோகசாரம் பிற்காலச் சைவ இலக்கியம் என்று ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கும் அவநம்பிக்கைவாதிகளுக்காக, சங்ககால இலக்கியமான பதிற்றுப்பத்தில் இருந்தும் ஒரு சான்று காட்டுகிறேன்!

"இரவல் மாக்கள் சிறுகுடி பெருக

உலகந் தாங்கிய மேம்படு கற்பின்

வில்லோர் மெய்ம்மறை" (பதிற்றுப்பத்து: 59:7-9)

இரவல் மாக்கள் சிறுகுடி பெருக - பரிசில் வேண்டித் தம்மிடம் வந்த மக்களின் சிறுகுடில்கள் வளம்பெற்று உயருமாறு

உலகந் தாங்கிய மேம்படு கற்பின் - உலகத்தைக் காக்கும் மேம்பட்ட கல்வியை (கொள்கையை) உடையவனும்

வில்லோர் மெய்ம்மறை - வில்லாளியின் உடலைப் பகைவர்களிடமிருந்து காக்கும் கவசம் போன்றவனுமாகியவனே" என்று ஆடுகோட்பாட்டுச் சேரலாதன் என்னும் சேரப் பேரரசனைக் காக்கைபாடினியார் நச்செள்ளையார் பாடியுள்ளார்.

இங்கு, 'மேம்படு கற்பின்' என்ற சொற்கள் 'மேம்பட்ட கல்வி' என்ற பொருளில் பயின்று வருவதைக் கண்டு மகிழுங்கள்!

பதிற்றுப்பத்தின் எட்டாம் பதிகம் பத்தாம் பாடலில் வரும் இரண்டு பாடல் வரிகள் இப்போது உங்களுக்காக மட்டுமே இங்கு தரப்பட்டுள்ளன.!

"....நல்லிசைத் தொலையாக் கற்ப!

நின் தெம்முனையானே" -

நல் இசை = நல்ல புகழ்; தொலையாக் கற்ப = அழியாத கல்வி உடையவனே!

நின் தெம்முனை யானே! - நின் போர்முனையில் யானே உள்ளனன்!

"நல்ல புகழையும் உடைய அழியாத கல்வியையும் உடையவனே!.நின் போர் முனையில்.. யானே உள்ளனன்"

என்று பெருஞ்சேரல் இரும்பொறையை அரிசில் கிழார் பாடிய சங்கப்பாடல் அவநம்பிக்கைவாதியின் வாயையும், அவதூறு பரப்புவோர் வாயையும் உறுதியாகக் கட்டிப் போடும்!.

'ஓதி ஓத்தறியா'?!?!!! அய்யோ! கேவலமான கெட்ட வார்த்தை!

தப்பாக சமணர் 'முறைமை-கற்பிதம்-விதி' செய்ததை அழிக்க திருவுள்ளம் கொள்க என வேண்டும் பாடலையே இத்தமிழ்ப் பேரறிஞர்கள் இப்படிப் பொருள் கொண்டால், 'ஓதி ஓத்து அறியா' என்ற சொற்கள் வரும் அடுத்த தேவாரப் பாடலுக்கு என்ன பொருள் கொள்வாரோ என்று அச்சமாக உள்ளது! அடுத்த பாடல் இதோ:

ஓதி ஓத்து அறியா அமண் ஆதரை

வாதில் வென்று அழிக்கத் திரு உள்ளமே?
 ஆதியே! திரு ஆலவாய் அண்ணல்!
 நீதி ஆக நினைந்து, அருள்செய்திடே!

'ஓத்து' என்ற சொல்லுக்கு 'மறை', எனத் தமிழ்அகராதி பொருள் கூறுகின்றது. 'ஓத்து' என்ற சொல்லுக்கு, இக்'கேள்வியின் நாயகர்' அறிந்த 'தற்காலத்துப் பொருளை பொருத்தினால் 'ஓதுதலும், பாலியல் புணர்வும் அறியாத சமணர்களை வாதில் வென்று அழிக்கத் திருவுள்ளம் கொள்க!' என்றல்லவா பொருளாகிவிடும்?

ஆரியகுலத்தில் அவதரித்தும், 'ஆரிய வேதம் நான்கினும் உயர்ந்த மெய்ப்பொருள் 'நமச்சிவாயவே!' என்று முழங்கினார்!

திருஞான சம்பந்தர் ஆரிய கவுணிக கோத்திரத்தில்(சரவடியில்) ஆரியப் பிராமணரான சிவபாத இருதயருக்குக் குழந்தையாக அவதரித்தவர்!

ஆரியரின் வேதம் நான்கைக் காட்டிலும் உண்மையான மெய்ப்பொருள், 'நமச்சிவாயவே' என்னும் எம் நாதன் சிவபெருமானின் ஐந்தெழுத்துத் திருநாமமே! என்று “வேதம் நான்கினும் மெய்ப்பொருளாவது நாதன் நாமம் நமச்சிவாயவே” என்று முழங்கியமையால், சைவ சமயத்தின் முதல் சமயக்குரவர் என்று வணங்கப்படுகின்றார் திருஞான சம்பந்தர்!

“தமிழ் மறைமொழி” என்று முழங்கிய “திருநெறிய தமிழ் ஞானசம்பந்தர்”

“தமிழ் மறைமொழி” என்றும், தன்னைத் “திருநெறிய தமிழ் ஞானசம்பந்தன்” என்றும் தம் தேவாரப் பாடல்கள் நெடுகிலும் முழங்கினார் பெருமான்.

சாதியத்தை உடைத்த தமிழ் ஞானசம்பந்தன்!

தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தில் அவதரித்த திருநீலகண்ட யாழ்ப்பாணருடனேயே அனைத்து சிவாலயங்களுக்கும் பயணித்து, அவருடனேயே வாழ்ந்து, அவரை ‘ஐயரே’ என்று அழைத்தவர் திருஞானசம்பந்தர் பெருமான்.

'ஆரிய பிராமணர்' குலத்தில் அவதரித்து, 'பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்' என்று தமிழ்மறை திருக்குறள் போற்றும் 'தமிழ் அந்தணராக' தமிழகமெங்கும் உலா வந்தவர் திருஞானசம்பந்தர் பெருமான்!

ஏழாம் நூற்றாண்டிலேயே சாதியத்தை உடைத்துப் புரட்சி செய்து வாழ்ந்து காட்டியவர் திருஞானசம்பந்தப் பெருமான்.

களப்பிரர்களால் கீழ்நிலையடைந்திருந்த தமிழையும் சைவத்தையும் ஒருங்கே வளர்த்தவர்.

பெருமான் திருஞானசம்பந்தரின் தேவாரத்தைக் கொச்சைப்படுத்தி கீழ்த்தரப் பொருள் உரைப்பவர்களை தமிழன்னை மன்னிக்கவே மாட்டாள்; வரலாறும் அவர்களைப் புறம் தள்ளும்.

திருநெறி என்பது ‘வேதம் நான்கினும் மெய்ப்பொருளாவது நாதம் நாமம் நமச்சிவாயவே’ என்று உணர்வதும், ‘தமிழே அத்திருநெறி சாற்றும் வேத மொழியாம்’ என்று உணர்த்தவே, ‘ஞானசம்பந்தன் உரைசெய்த திருநெறியதமிழ்’ என்றும் ‘ஆணை நமதே!’ என்றும் திருக்கடைக்காப்புச் பாடல்களில் ‘இறைவன் உரையே தன்னுரையாம் என்னும் இறைஆணை – GOD’s ORDER – G.O’ அருளிச்செய்தார் திருஞானசம்பந்தர் பெருமான்.

ஒவ்வொரு பதிகத்தின் திருக்கடைக்காப்பும் இவ்வுயரிய ஞானத்தை வழங்கவே திருஞான சம்பந்தரால் அருளப்பட்டது என்று உணர்க.

வினாவின் இரண்டாம் பகுதியான "வரலாறு நெடுக மதம் என்பது வன்முறை சார்ந்தே வளந்திருக்கலாம்! அது அன்பை போதிக்கிறது என பொய்யுரைகள் புகல்வதேன்?" என்பதும் 'குற்றச்சாட்டு வினா' சார்ந்ததே! ஆனால் பொத்தாம் பொதுவாகச் சொல்வதால், விடை சொல்லும் தேவை இல்லை.

‘என்னை நன்றாக இறைவன் செய்தனன் தன்னை நன்றாகத் தமிழ் செய்யுமாறே!’ என்ற நம்பிரான் திருமூலரின் திருவாக்கும், திருஞானசம்பந்தப் பெருமானின் திருவாக்கும் ஒன்றேயன்றோ?

வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்!  அன்னார்

உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்!

கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு

துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்!

கவியரசு கண்ணதாசனின் நெத்தியடி பதில்! -  "தெளிவாகத் தெரிந்தாலே சித்தாந்தம்! அது
தெரியாமல் போனாலோ வேதாந்தம்!"

பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி.

"பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!"
- பாவேந்தர் பாரதிதாசன்

அத்துவைத வேதாந்தம் பலராலும் புரிந்துகொள்ள முடியாமலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமலும் இருப்பது ஏன்? - இது 'quora' தளத்தில் கேட்கப்பட்ட வினா.

இவ்வினா இரண்டு வினாக்களை உள்ளடக்கியது!

1.        முதல் வினா: அத்துவைத வேதாந்தம் பலராலும் புரிந்துகொள்ள முடியாமல் இருப்பது ஏன்?

2.        அத்துவைத வேதாந்தம் பலராலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் இருப்பது ஏன்?  

இதற்கு நான் பதிவிட்ட விடைகளை இங்கு தருகின்றேன்.

1. அத்துவைத வேதாந்தம் பலராலும் புரிந்துகொள்ள முடியாமல் இருப்பது ஏன்?

உண்மை! அத்துவித வேதாந்தம் பலராலும் புரிந்துகொள்ள முடியாமல் இருப்பதற்கான காரணிகள் சிலவற்றைக் காணலாம்:

சமற்கிருதத்தில் द्वे (dve) என்றால் இரண்டு என்று பொருள். இரண்டல்ல என்னும் பொருளில் வந்த சொல்லே 'அத்வைதம்';

"பிரம்மமும், ஆத்மா-வும் இரண்டு அல்ல" என்று 'அத்வைதம்' என்ற சொல்லுக்குப் பொருள் சொல்வது அத்துவித வேதாந்தம் என்னும் தத்துவம்.

"பிரம்மமும் ஆத்மா-வும் ஒன்றுதான்" என்று நேர்மறையில் ஏன் சொல்லவில்லை?

'இரண்டு அல்ல' என்றால் ஒன்றாகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்ற கட்டாயம் என்ன?

மூன்றாக, நான்காக, ... என்று ஏன் விரியக்கூடாது?

ஏன் ஒன்றும் இல்லாமலும் இருக்கக்கூடாது?

இப்படிக் குழம்ப, நிறைய இடம் கொடுக்கும் தத்துவம் என்பதால் பலரும் புரிந்துகொள்ள முடியாமல் இருக்கின்றது 'வேதாந்த அத்துவிதம்'!

'அத்துவிதம்': சித்தாந்தப் பார்வையும் - வேதாந்தப் பார்வையும்!

அத்துவிதம் என்னும் தத்துவம் உயிர்களுக்கும், முழுமுதற் கடவுள் சிவபெருமானுக்கும் உள்ள மூன்றுவிதத் தொடர்பைக் குறிக்கின்றது!

1. இறைவன் எல்லா உயிர்களிலும் இரண்டறக் கலந்திருக்கிறான்! அதாவது, எங்கும் நிறைந்திருக்கும் தன்மையால், உயிர்களுடன் கலப்பினால் ஒன்றாக இருக்கிறான்!
2. உயிர்கள் அறிவித்தால் மட்டுமே அறியும் திறன் கொண்டவை. இறைவன் தந்த பொறிகள்-புலன்கள் கொண்ட உடல் என்னும் கருவிக்கொண்டே உயிர்கள் அறிவைப் பெற இயலும். இறைவன் தானே அனைத்தும் அறிபவன்! உடல் கருவி-கரணங்கள் இறைவனுக்குத் தேவையற்றவை! எனவே, உயிர்களும், இறைவனும் பொருள் தன்மையால் தனித்தனியே இரண்டானவை!
3.  உயிர்கள் செய்யும் நல்வினை-தீவினை அனைத்தும் உயிர்களின் செயலாக இருப்பினும், வினைகளால் பற்றப்படாத இறைவன், உயிர்களின் உடனாயும் இருந்து, உயிர்கள் இயற்றும்  வினைகளின் விளைவாகிய  இன்ப-துன்பங்களுக்குத் தானும் சாட்சியாக உடன்படுகின்றான்.

இவ்வாறு,

கலப்பினால் ஒன்றாகவும்(உப்பும் நீரும் கலந்த உப்புநீர் போல), பொருள் தன்மையால் இரண்டாகவும் (உப்பு நீரில் உப்பு என்ற பொருள் வேறு, நீர் என்ற பொருள் வேறு, ஆக, இரண்டு பொருட்கள் உள்ளன;), உயிர்களுடன் உடனாகவும் இருப்பதுவே 'அத்துவிதம்' என்று எளிமையாகச் சொல்லும் சைவ சித்தாந்தம்!

சுருக்கமாகச் சொன்னால்,

1.    'நான்' என்னும் எனக்குள் இருக்கிறான் கடவுள்' - என்பது சித்தாந்தம்! - (தன்னை நன்றாக அறிந்த தன்னடக்கம்)
2.    'நானே கடவுளாக இருக்கிறேன்!(तत्त्वमसि, -tát túvam ási - You are that)' என்பது வேதாந்தம்!

'நானே கடவுள்' என்ற தத்துவம் படிப்பவனின் மண்டையைக் குழப்பி, புரியாமல் ஆக்குவதில் வியப்பில்லை தானே!

எழுதி முடித்ததும் நிறைவாக இருந்தது! தற்செயலாக ஒலித்தது கவியரசு கண்ணதாசனின் 'தெய்வம் தந்த வீடு வீதி இருக்கு!' என்ற பாடல்! இந்தப் பாடலில்,

"தெளிவாகத் தெரிந்தாலே சித்தாந்தம்! அது

தெரியாமல் போனாலோ வேதாந்தம்

மண்ணைத் தோண்டி தண்ணீர் தேடும் அன்புத்தங்கச்சி!

என்னைத்தோண்டி ஞானம் கண்டேன் இதுதான் என்கட்சி"

என்ற வரிகள் என்னை நெத்தியடியாகத் தாக்கின! ஆகா! இரண்டே வரியில் வேதாந்தம் ஏன் பலருக்கும் புரியாது என்று திருக்குறளைப் போல விளக்கம்! அதிர்ந்துபோனேன்!

பரவாயில்லை; நான் எழுதியது கண்ணதாசனின் கவிதைக்கு உரையாக அமைந்த அளவில் மகிழ்ச்சியே!

2. அத்துவைத வேதாந்தம் பலராலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் இருப்பது ஏன்?  

பலராலும், குறிப்பாகத் தமிழர்களின் தொல்சமயமான சிவனியம் பின்பற்றும் சைவ சமயிகளுக்கு முற்றிலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் இருப்பதற்கு மிக முக்கியமான காரணம் ஒன்று உண்டு!

சிவனியக் கோட்பாட்டின்படி,

• சிவபெருமான் ஒருவனே முழுமுதற் கடவுள்!
• மும்மூர்த்திகள்(பிரமன், திருமால், உருத்திரன்) உள்ளிட்ட ஏனைய அனைவரும் உயிர் வர்க்கங்கள்!
• சிவபெருமான் கருப்பப்பையில் நுழைந்து, கருவாகிப் பிறக்கும் எந்த அவதாரமும் எடுப்பதில்லை!
• உயிர்வர்க்கங்களில் சிலர் பிரமன், திருமால், உருத்திரன் உள்ளிட்ட மிக உயர்ந்த பதவிகளை அடைந்து, சிவபெருமான் அருள் ஆணைப்படி, படைத்தல், காத்தல், துடைத்தல் மற்றும் ஏனைய பணிகளைச் செய்வர்.

சமண சமயம் கடவுள் கொள்கை குறித்து ஏதும் கூறாத சமயம் !

சிலப்பதிகாரம் இயற்றிய இளங்கோவடிகள் சமண சமயத் துறவி!

கண்ணகியும், கவுந்தி அடிகளும், மதுரை செல்லும் வழியில் கடந்துசென்றவைகளாகக் குறித்தவற்றில் சிவன் கோயிலும் ஒன்று!

தமிழ்ச் சமணத்துறவி இளங்கோவடிகளின் சான்றாண்மை!

சிவபெருமானின் திருக்கோயிலை,

"பிறவா யாக்கைப் பெரியோன் கோயிலும்!",

அதாவது, "யாக்கை என்னும் உடல்பிறவி எடுக்காத பெரியோன் கோயிலும்" என்று சைவர்கள் தத்துவமான 'உடல்பிறவி எடுக்காத முழுமுதற் கடவுள் சிவபெருமான்' என்ற கருத்தை உள்ளிட்டு அழகாகக் குறிக்கின்றார் இளங்கோவடிகள்.

இதில் நாம் இரண்டு விடயங்களைக் கவனிக்க வேண்டும். சமணத் துறவியான இளங்கோவடிகள் காட்டியது சமயப்பொறை மட்டுமன்று! பிற சமயக் கொள்கைத் தனிச் சிறப்பை, குன்றாமல், மனமுவந்து உரைக்கும் பேராண்மை! பெருந்தன்மை! உள்ளிட்ட இன்னபிற சான்றாண்மை இளங்கோவடிகளுடையது!

சைவ சமயத்தை அவமதித்த சங்கராச்சாரியார்!

அத்துவித தத்துவத்தைத் தூக்கிப் பிடித்துக்கொண்டு, 'நாமெல்லாம் இந்துக்கள்! ஒற்றுமையாக இருக்க வேண்டும்!" என்று நயவஞ்சகமாகக் கூறிக்கொண்டு சைவ சமயத்தை உள்வாங்கிச் செரித்து, விழுங்கி அழித்துவிடத் துடித்துத் திரியும் சங்கராச்சாரியார்களும், அவர்களின் அடிப்பொடிகளும்,

"தர்மத்தை நிலை நிறுத்த, அந்த பரமசிவனின் மறு அவதாரமாக அவதரித்தவர்தான் ஸ்ரீஆதிசங்கர பகவத் பாதாள் அவர்கள்." என்று பிதற்றுகிறார்கள்.

இதைவிடக் கேவலமாக சைவ சமயத்தை ஒருவர் அவமதிக்க முடியுமா?

இவ்வாறான பிதற்றல், "சிவபெருமானே முழுமுதற்கடவுள்!" என்னும் சைவ சமயிகளின் சமய நம்பிக்கையை, கொள்கையைக் காலில் தூக்கிப்போட்டு மிதிக்கும் அவமானமான செயல்!

சமண சமயத்துறவியாக இருப்பினும், சைவ சமயத்துக்குரிய மதிப்பும், போற்றுதலும் நல்கிய இளங்கோவடிகளின் மாண்பு எங்கே?

'இந்து-பொந்து என்று பிதற்றிக்கொண்டு, தன்னை 'ஜகத்குரு' என்று காட்டிக்கொள்ள முயற்சிக்கும் அதேவேளையில், சைவ சமய அடிப்படைக் கொள்கையை அவமதித்துக் கீழ்மை செய்யும், 'ஸ்மார்த்த குரு' சங்கராச்சாரியார் எங்கே?

வேண்டுமானால், அத்துவிதக் கொள்கைப்படி,

"தர்மத்தை நிலை நிறுத்த வந்த பரப்பிரம்மத்தின் மறு அவதாரமாக அவதரித்தவர்தான் ஸ்ரீஆதிசங்கர பகவத் பாதாள் அவர்கள்." என்று கொண்டாடுங்கள்! நாங்களும் வாழ்த்துகிறோம்! .

ஆனால், அவர்கள் அவ்வாறு கூற மாட்டார்கள்! ஏனென்றால், ஆரியர்களின் முழுமுதற்கடவுளான 'பிரமம்' உடற்பிறவி எடுத்த ஆதிசங்கரர் என்று இழிவுபடுத்த ஆரியர்களின் மனம் ஒப்புக் கொள்ளாது!

சந்தடிச் சாக்கில், தமிழர்களின் சமய நம்பிக்கைகளைக் காலில் போட்டு மிதித்தால், ஆரிய மேலாண்மை நிறுவப்படுகின்றது அல்லவா? அவ்வாறான செயல்களை, வாய்ப்புக் கிடைக்கும் போதெல்லாம் ஆரியர்கள் கண்டிப்பாகச் செய்வார்கள்!

மனிதராகப் பிறந்த ஆதிசங்கரரை 'அத்துவித மத நிறுவனர்; துறவி!' என்ற முறையில் சைவர்களான தமிழர்கள் மதிக்கிறோம். பிறந்து, இறந்த ஒரு மனிதத் துறவியை "சிவபெருமானின் மறு அவதாரம்" என்று சொல் எத்துணை நீசச்செயல்!

சிவபெருமான் உடல்பிறவி அவதாரம் எடுத்ததாக, ஆரியர்களே இட்டுக்கட்டிப் புனைந்த எந்தப் புராணமும் கூறவில்லை என்பது இங்கு நினைவு கூறத்தக்கது!

சைவர்களின் சமய நம்பிக்கையை இழிவுசெய்யும் சங்கராச்சாரியார்களையும், அவர்கள் அடிப்பொடிகளையும் வன்மையாகக் கண்டிக்கும் தமிழர்கள், குறிப்பாக சைவர்கள், அத்துவிதக் கொள்கைகளையோ, சங்கராச்சாரியாரின் 'உலககுரு'த் திட்டத்தையோ ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார்கள்!

வேற்றுமையில் ஒற்றுமை காட்டிய தமிழரான இளங்கோவடிகளே வள்ளுவம் வகுத்த துறவு நெறியில் வாழ்ந்த உண்மையான துறவி!

வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்!  அன்னார்

உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்!

கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு

துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்!

ஆசிரியர் இன்னார் என்று திருக்குறள் கூறாததின் மறைதிறவு! - கம்பனுக்கே குரு ஆன ஏற்றப்பாட்டு உழவர்கள்!

பேராசிரியர் ந. கிருஷ்ணன், ம.சு.பல்கலைக்கழகம், திருநெல்வேலி.

"பொங்கு தமிழர்க்கு இன்னல் விளைத்தால் சங்காரம் நிசமெனச் சங்கே முழங்கு!" - பாவேந்தர் பாரதிதாசன்

ஆசிரியர் தினமான செப்டம்பர் 5-ல் பல்கலைக்கழக ஆசிரியர் தின விழாவில் அறிவியற்புல முதன்மையர் என்ற முறையிலும், மூத்த பேராசிரியர் என்ற முறையிலும் வாழ்த்திப் பேச அழைக்கப்பட்டிருந்தேன். புதிய செய்தியினை இவ்வாண்டு ஆசிரியர் தின வாழ்த்தாகத் தெரிவிக்க மனம் விரும்பியது.

ஆசிரியர் இன்னார் என்று வரையறுக்காத குறளாசான்!

வேண்டுவதை வேண்டியபடி எளிதில் தரும் அட்சய பாத்திரம் என்ற வகையில் திருக்குறளைப் புரட்டினேன். கல்வி குறித்தும், கற்றுக்கொள்வது குறித்தும் சிறப்பாகப் பேசும் திருக்குறள் கற்பிக்கும் ஆசிரியர் அல்லது குரு என்பவனின் கடமை, தகுதி போன்றவற்றைக் குறித்து என்ன சொல்லியிருக்கிறார் என்ற ஆவலுடன் தேடிச்சென்றவனுக்குக் கிடைத்த விடையோ 'இன்னார்தான் என்று ஒன்றுமில்லை' என்பதுதான்!

அறிவானும் அறிவிப்பானும்!

கல்வி என்னும் கற்றல் என்பது தனி மனிதனின்  முயற்சியால் அடையப்படும் ஒன்று  என்பதே திருக்குறள் தரும் செய்தி.

தொட்டனைத் தூறும் மணற்கேணி மாந்தர்க்குக்

கற்றனைத் தூறும் அறிவு.

 தானே முயன்று கற்றுக்கொள்ளும் நிலை கை கூடாவிட்டால், கற்றுக்கொண்டவர்களிடம் கேட்டுக்கொண்டாவது அறிவு பெற வேண்டும் என்று சொல்கிறது குறள்.

 கற்றிலன் ஆயினும் கேட்க அஃதுஒருவற்கு

ஒற்கத்தின் ஊற்றாம் துணை (குறள் 414)

 அவ்வாறு பெற்றுக்கொண்ட அறிவு, ஒருவர் தளர்ச்சி அடையும் காலத்தில் ஊன்றுகோல் உதவுவதுபோல உதவும்.

 திருக்குறள் ஏன் தனி மனிதர் எவரையும் ஆசிரியனாக, குருவாகப் பேசவில்லை?

ஆசிரியர் என்பவர் இன்னார்,  அவருக்கான இலக்கணம் இது என்று ஆசிரியரை வரையறை செய்யாமல், யார் யாரெல்லாம் அறிவுடையவர்களோ அவர்களிடமெல்லாம் அறிவைப் பெற்றுக்கொள்க என்று பொத்தாம் பொதுவாகப் பேசுகிறது.

 கல்வியைக் குறித்தும்,  கல்வியால் விளையும் அறிவைக் குறித்தும்  விரிவாகப் பேசும் குறளாசான், கற்பித்து அறிவை வளர்க்கும்  ஆசிரியரைக் குறித்துச் சிறப்பாக ஒன்றும் பேசவில்லையே!

 சற்றே அயர்ச்சியுடன் நூல்களைப் புரட்டிக் கொண்டே மனம் அசைபோட, அந்திக்கருக்கல் வேளையில், பளீரென வயல்வெளியில் உலா வந்தார் கல்வியில் பெரிய கவிச்சக்கரவர்த்தி, கம்பநாடன் என்னும் பேராசான்!

 கம்பநாடனும் கண்முன் விரிந்த எசப்பாட்டும்!

எங்கிருந்தோ வந்த ஏற்றப்பாட்டின் சந்தத்தில் ஈர்க்கப்பட்டு,   தம்மை அறியாமலேயே குரல் வந்த திசையில் நடக்கலானார் கம்பர். கமலை ஏற்றம் இறைத்து தண்ணீர் பாய்ச்சிய உழவர்களின் பாட்டே அது!  

“மூங்கில் இலைமேலே...” என்ற உழவனொருவனின் எசப்பாட்டுக்கு  

“தூங்கும் பனி நீரே...” என்ற எதிர்ப்பாட்டை மற்றொரு உழவன் பாட,

“தூங்கும் பனி நீரை...” என்ற மூன்றாமவன் எசப்பாட்டு நெட்டிசையில் கொள்ளை போனது கம்பனின் மனம்! கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில், எசப்பாட்டுப் பாடிய உழவர்கள் மூவரையும் அங்கிருந்து கொத்திக்கொண்டு போனது "அப்பா! நம்ம வீட்டுப்பசு கன்னு போட்டாச்சு, கூப்புடுறாங்க!’ என்ற சிறுமியின் குரல்!

கம்பனுக்கே கைவராத எசப்பாட்டுக்கு எதிர்ப்பாட்டு! 

இருள் கவிந்து சூழ்வதை உணராது, பாடலில் மனதை பறிகொடுத்த கம்பர் அங்கேயே நிற்கிறார். “தூங்கும் பனி நீரை...”  என்பதன் அடுத்த வரிக்கு கவிச் சக்கரவர்த்தி கவி புனைய எத்தனிக்கிறார்;  தம் கவித்திறம் விடைபெற்றுக் கொண்டதோ என்று கவலைகொள்ளுமாறு, கம்பநாடனின் நாவில் உதிக்க மறுக்கிறாள் தமிழன்னை!

 எதிர்ப்பாட்டை முடித்துவைத்த ஏற்றம்பாடும் உழவர்கள்!

தம்மை மறந்து ஆற்றின் பாலக்கட்டையில் அப்படியே உட்காருகிறார். இரவும்,  நிலவும் மலர்ந்து உயர்வதை அறியாமலேயே  கம்பர் அந்த இடத்தை விட்டு அகலாமல் உறைந்து கண் அயர்ந்து விடுகிறார்.

பொழுது புலர்கின்றது..! புள்ளினங்கள் சிலம்பும் ஓசையில் உறக்கம் கலைய,  உழவர்களின் கமலை இயங்கத் துவங்குகிறது!  ஏற்றப்பாட்டும் தொடர்கிறது!!

 தூங்கும் பனி நீரை”

என்று மூன்றாமவன் விட்ட இடத்திலிருந்து மீண்டும் பாட,

வாங்கும் கதிரோனே!” என்று முதலாமவன் முடித்துவைக்கிறான். மீண்டும்,

“மூங்கில் இலைமேலே...” என்று இரண்டாமவன் தொடங்க,  

“தூங்கும் பனி நீரே...” என்று  மற்றொருவன் பாட,

“தூங்கும் பனி நீரை... ... வாங்கும் கதிரோனே” என்று எசப்பாட்டும் கமலையும் இசை பெருக்கின.

 கம்பனுக்கே பேராசான்களான எசப்பாட்டு உழவர்கள்!

தம்மால் இயற்ற முடியாத அற்புதக் கவிதையைக் கேட்ட கம்ப நாடனின் உள்ளம் பேருவகை அடைந்தது. பாட்டை இடைநிறுத்த மனமில்லாமல், தமக்குக் கவி கற்றுக்கொடுத்த உழவர்களாகிய பேராசான்களிடம் மனதால் நன்றி கூறி, பரந்த மனமும், தன்னடக்கமும் கொண்ட உள்ளம் வரப்பெற்றவராய் தம் வீட்டை நோக்கி நடக்கிறார் கம்பன் என்னும் பெருங்கவிக்கோ.

'ஆசிரியன் வாழ்நாள் முழுவதும் மாணவனே' என்று உணர்த்திய கம்பன்!

 வள்ளுவனின் ஆளுமை கண்டு வியந்து போனேன்! அணுவைத் துளைத்து ஏழ்கடலைத் துளைத்துக் குறுகத் தரித்த குறள், எந்த தனி ஒரு ஆசிரியரின் தகுதிப்பாட்டையும், குணநலன்களையும் வெளிப்பட உரைக்காதது கற்றலும், கற்பித்தலும் ஒரு வாழ்நாள் அனுபவம் என்பதால் அல்லவா! ஆசிரியன் வாழ்நாள் முழுவதும் மாணவனே என்று உணர்த்தினார் கம்பன்;

மனித வாசிப்பு, சமூக வாசிப்பு, ஏனைய உயிரினங்களும், இயற்கையும் தரும் பட்டறிவு உள்ளிட்ட பல ஆசிரியர்களையும் உள்ளடக்கிய வாழ்வியல் பாடம் திருக்குறள் முழுவதும்  சொல்லப்படுவதால், 'ஆசிரியர்' தனியாகக் குறிப்பிடப்படவில்லை என்பது புரிந்தது!

 அன்னை, தந்தை, குரு, தெய்வம் என்று இறைவனுக்கு முந்தைய படிநிலையில் உள்ள ஆசிரியர் என்பவரின் தகுதிப்பாடு திருக்குறள் நெடுகிலும் பரக்கப் பேசப்படும் பொருள் அல்லவா?

தனிமனிதனுக்குள் ஆசிரியனைத் தேடிய மதியிலியானேன்!

தனிமனிதனுக்குள் ஆசிரியனைத் தேடிய மதியிலியான எனக்கு, ஏற்றப்பாட்டு உழவர்கள் போல் எண்ணற்ற ஊனுடல்களில் ஒளிந்திருக்கும் ஆசிரியர்களின் தரிசனம் கிட்டியது!

தேனுக்குள் இன்பம் கருப்போ சிவப்போ?

வானுக்குள் ஈசனைத் தேடும் மதியிலீர்! 
தேனுக்குள் இன்பம் செறிந்திருந்தாற் போல
ஊனுக்குள் ஈசன் ஒளிந்திருந்தானே!

என்று

திருமூலர் அருளிய திருமந்திரத்துக்குப் புதிய பொருள் விளங்கித் தோன்றிற்று!

அறிவானும் அறிவிப்பானுமாகிய வாலறிவனே பேராசான்!

மனிதர்களுக்கு பொறி-புலன்கள் கொண்ட உடல் மூலம் அறிவை அறிவிக்கும் இறைவன், மனிதர்களுடன் தானும் அறிகின்றான்; அறியப்படும் அறிவாகவும் இருப்பதும் இறைவனே! அவனே வானாகி, மண்ணாகி, வளியாகி,  ஒளியாகி, ஊனாகி, உயிராகி, அறிகின்ற மெய்ப்பொருள் உண்மையுமாய் நிற்பவன் என்று காரைக்கால் அம்மையின் பாடல் நன்கு விளங்கிற்று! 

அறிவானுந் தானே; அறிவிப்பான் தானே
அறிவாய் அறிகின்றான் தானே - 
அறிகின்ற மெய்ப்பொருளுந் தானே 
விரிசுடர் பார் ஆகாயம் அப்பொருளுந் தானே அவன்!  - 11ம் திருமுறை:அற்புதத் திருவந்தாதி-4:காரைக்காலம்மையார்.

ஆசிரியன் இவன்தான் என்று நுட்பப் பொருளாக வள்ளுவன் என்னும் பேராசான் வழங்கிய

கற்றதனால் ஆய பயன் என்கொல்! வாலறிவன்
நற்றாள் தொழார் எனின்?

குறள்வழி, அறிவானும், அறிவிப்பானும் தானேயாகிய வாலறிவனின் பேரருள் விளங்கிற்று!

குருவின் திருவடிகளே சரணம்!

வெள்ளம் போல் தமிழர் கூட்டம்! வீரங்கொள் கூட்டம்!  அன்னார் 
உள்ளத்தால் ஒருவரே! மற் றுடலினால் பலராய்க் காண்பார்!
கள்ளத்தால் நெருங்கொணாதே எனவையம் கலங்கக் கண்டு
துள்ளும் நாள் எந்நாளோ! - புரட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசன்!

பெட்னா மாநாடு

 

Tamil Script

மணிமேகலையின் காதலும் துறவும்..

மணிமேகலைக் காப்பியத்தை இயற்றியவர் மதுரைக் கூலவாணிகன் சீத்தலைச் சாத்தனார். இப்பெயரைக் கொண்டு இவரது ஊர் சீத்தலை என்றும் இவர் மதுரையில் கூல வாணிகம் செய்து வந்தவர் என்றும் அறிகிறோம். பௌத்த மதப் பரப்பலுக்காக ஒரு தனிக் காவியமே படைத்த இச்சாத்தனார் ஒரு பௌத்த நெறியாளர். இவரது காலம் கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி என்பார் மயிலை சீனி வேங்கடசாமி. தமிழின் முதல் காப்பியம் என்ற பெருமைக்குரிய சிலப்பதிகாரமும் சாத்தனாரின் மணிமேகலையும் கதைத் தொடர்ச்சியால் இரட்டைக் காப்பியங்கள் என்றழைக்கப் படுகின்றன. சிலப்பதிகாரத்தின் முப்பெரும் கதை மாந்தர்களாம் கண்ணகி, கோவலன், மாதவி மூவரில் கோவலன் மாதவி இருவருக்கும் பிறந்த ஒரே மகளே மணிமேகலை. இவளே மணிமேகலைக் காப்பியத்தின் தலைவி.

காப்பியத் தலைவி மணிமேகலையை மாதவியின் கூற்றில் வைத்து காப்பியம் அறிமுகம் செய்யும் பகுதி பின்வருமாறு:

காவலன் பேர்ஊர் கனைஎரி ஊட்டிய

மாபெரும் பத்தினி மகள் மணிமேகலை

அருந்தவப் படுத்தல் அல்லது யாவதும்

திருந்தாச் செய்கைத் தீத்தொழில் படாஅள்        (2: 54-57)

இவ்வடிகளில் மாதவி, மணிமேகலையைக் கண்ணகி மகள் என்று சிறப்பிப்பதோடு இவள் தவத்திற்குரியவள் என்றும் கணிகையாகத் தீத்தொழில் புரிந்து வாழமாட்டாள் என்றும் தெளிவு படுத்துகின்றாள். ஆக மணிமேகலை, தாய் மாதவியால் ஆடலும் பாடலும் கூடிய பரத்தமை வாழ்க்கையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டு தவ வாழ்க்கைக்கு உரியவளாகிறாள். இது மாதவியின் விருப்பம். மணிமேகலை தவ வாழ்க்கையை விரும்பி ஏற்றாளா? இல்லையா என்பது காப்பியத்தில் பேசப்படவில்லை.

      காப்பியத்தில் மணிமேகலையின் அறிமுகம் அவளின் கண்ணீரோடுதான் தொடங்குகிறது. கண்ணீருக்குக் காரணம் மாதவி, தோழி வயந்தமாலையிடம் சொல்லிய கோவலன் கண்ணகியர் அடைந்த பெருஞ்சோகம் குறித்த விவரிப்பு. தாயின் துயரத்தோடு ஒன்றி கண்ணீர் வடிக்கிறாள் மணிமேகலை.

ஒரு காப்பியத் தலைவியைக் கண்ணீரோடு அறிமுகம் செய்யும் சாத்தனாரின் உட்குறிப்பு கதையின் ஊடாக மணிமேகலையைத் தொடர்வோருக்கே புலப்படக்கூடியது.

      காவியத்தின் தொடக்கத்தில் உவவனத்திற்கு மணிமேகலை வந்துள்ளாள் என்ற செய்தியைக் கேள்விப்பட்டு அவளைச் சந்திக்கத் தேரேறி வருகிறான் உதயகுமாரன். அவன் தேரொலி கேட்டு வருவது உதயகுமாரனே என்றும் அவன் தன்மேல் காதல் உடையவன் என்றும் மணிமேகலை சுதமதியிடம் கூறுகிறாள். உதயகுமாரனிடமிருந்து தப்பிக்க உவவனத்துப் பளிக்கறையில் புகுந்துகொள்கிறாள் மணிமேகலை. தேடிவந்த மணிமேகலையைக் காணாமல் சுதமதியிடம் அவள் எத்திறத்தாள்? என்று வினவும் உதயகுமாரனுக்கு சுதமதி கூறும் விடை முக்கியத்துவம் உடையது.

எத்திறத் தாள்நின் இளங்கொடி? உரைஎன

குருகுபெயர்க் குன்றம் கொன்றோன் அன்னநின்

முருகச் செவ்வி முகந்துதன் கண்ணால்

பருகாள் ஆயின்இப் பைந்தொடி நங்கை

ஊழ்தரு தவத்தள் சாப சரத்தி

காமற் கடந்த வாய்மையள் என்றே

தூமலர்க் கூந்தல் சுதமதி உரைப்ப    (5: 12-18)

‘முருகவேளை ஒத்த உன் இளமை அழகினை அவள் தன் கண்ணாலும் பார்க்கமாட்டாள். முன்வினைப் பயனால் தவநெறி புகுந்தவள். தீயோரைச் சுடுகின்ற சாபமாகிய அம்பினை உடையவள். காமனை வென்ற வாய்மை யுடையவள்’ என்றெல்லாம் சுதமதி மணிமேகலை குறித்து உதயகுமாரனுக்கு சொன்ன விவரிப்பு முற்ற முழுதாகக் காப்பிய ஆசிரியனின் கூற்றே ஆகும். ஏனெனில் இக்கூற்றில் பொதிந்துள்ள மணிமேகலை பற்றிய மதிப்பீடுகள் எவையும் அவள் யதார்த்த வாழ்க்கையின் பிரதிபலிப்பு அல்ல. படைப்பாசிரியர் சாத்தனார் மணிமேகலைக்கு விரும்பிச் சூட்டிய கிரீடமாகவே ஊழ்தரு தவத்தள் சாபசரத்தி காமற்கடந்த வாய்மையள் என்ற இம்மதிப்பீடுகள் அமைந்துள்ளன. குறிப்பாக, காமற் கடந்த வாய்மையள் என்று சாத்தனார் சுதமதி வாயிலாக மணிமேகலைக்கு தரும் அடைமொழி காப்பியத்தின் போக்கில் எவ்வாறு ஒத்தும் உறழ்ந்தும் நிற்கின்றது என்பதனை இனிக் காண்போம்.

      உவவனத்தில் பளிக்கறையில் மறைந்துகொண்ட மணிமேகலைக் கண்டு தன் காதலைத் தெரிவிக்க முயன்று முடியாமல் திரும்பும் உதயகுமாரன் சுதமதியிடம் மணிமேகலையை அவள் பாட்டி சித்திராபதியைக் கொண்டு அடைவேன் (வஞ்சி நுண்இடை மணிமே கலைதனைச் சித்திரா பதியால் சேர்தலும் உண்டு) என்று சொல்லிவிட்டுப் புறப்படுகிறான்.

உதயகுமாரன் புறப்பட்டுவிட்டான் என்று தெரிந்து பளிக்கறையை விட்டு வெளியே வந்த மணிமேகலை உதயகுமாரனைக் குறித்தும் அவன் சொன்னவை குறித்தும் தன்நிலை குறித்தும் மிகவும் வெளிப்படையாகச் சொல்லும் பின்வரும் பகுதி கூர்ந்து கவனிக்கத்தக்கது.

பளிக்கறை திறந்து பனிமதி முகத்துக்

களிக்கயல் பிறழாக் காட்சியள் ஆகிக்

கற்புத் தான்இலள் நல்தவ உணர்வுஇலள்

வருணக் காப்புஇலள் பொருள்விலை யாட்டிஎன்று

இகழ்ந்தனன் ஆகி நயந்தோன் என்னாது

புதுவோன் பின்றைப் போனதுஎன் நெஞ்சம்

இதுவோ அன்னாய்! காமத்து இயற்கை

இதுவே ஆயின் கெடுகதன் திறம்!என       (5: 84-90)

‘இவள் கற்பு இல்லாதவள், நல்ல தவ உணர்வும் இல்லாதவள், குலமரபின் படியும் தனக்கொரு காவல் அற்றவள், பொருளுக்காகத் தன்உடலை விற்பவள்’ என்றெல்லாம் என்னைக் குறித்து மிகஇழிவாகப் பேசி என்னை அடைய விரும்புகின்றான் என்பது தெரிந்தும் அதனைப் பொருட் படுத்தாமல் அந்தப் புதிய ஆடவனின் பின்னே என் நெஞ்சமும் செல்கின்றதே. இதுதான் காமத்தின் இயல்பா? அப்படியாயின் அக்காமத்தின் வலிமை கெட்டொழியட்டும்.

      மணிமேகலை தோழி சுதமதியிடம் மனந்திறந்து கூறுவதாக வரும் இப்பகுதி உண்மையில் மணிமேகலையின் நிலை என்ன? என்பதனை நமக்குத் தௌ;ளத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது. மணிமேகலை இதுவரை காமத்தின் வயப்படாதவள், இப்பொழுதுதான் முதன்முறையாக ஒரு ஆடவனைக் கண்டு அவன்மேல் காதல் கொள்கிறாள். உதயகுமாரன் தன்னை விரும்புகின்றான் என்பதனைத் தன்பாட்டி சித்திராபதியிடமிருந்து தெரிந்துகொண்ட வயந்தமாலை அதனை ஒருநாள் தன்தாய் மாதவியிடம் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறாள் அவள்.

அப்பொழுதெல்லாம் அவளுக்கு உதயகுமாரனைக் குறித்து யாதொரு சிந்தனையும் தோன்றியதில்லை. இப்பொழுது பளிக்கறைக்கு உள்ளிருந்து அவனைக் கண்டபொழுதுதான் அவள் காதல் வயப்பட்டாள். அதிலும் தன்னைக் குறித்து அவன் மிகக்கேவலமாகப் பேசியதைக் கேட்டபிறகும் அவன் பின்னாலேயே தன் மனம் செல்லுகிறது.

இதுதான் காமமா? என்று முதன்முறையாக அந்த அனுபவம் குறித்துக் கேள்வி எழுப்புகிறாள் மணிமேகலை. அப்படியானால் இதற்கு முன்பே சுதமதி வாயிலாக சாத்தனார் சொன்ன, காமற் கடந்த வாய்மையள் என்ற மதிப்பீட்டிற்கு என்ன பொருள். காமத்தை அடைந்த பிறகல்லவா? அதனைக் கடக்க வேண்டும். இங்கே மணிமேகலை அடைந்த காமத்தைக் கடக்கத் துணிகிறாள்.

இதுவோ அன்னாய்! காமத்து இயற்கை

இதுவே ஆயின் கெடுகதன் திறம்!என

இதுதான் காமத்தின் இயல்பா? அப்படியானால் அந்தக் காமம் என்னை விட்டு விலகி அழிந்து போகட்டும் என்று காமத்தைக் கடக்கக் கருதுகிறாள். ஆனால் மணிமேகலை உண்மையில் காமத்தைக் கடந்து வென்றாளா? என்பதனைக் காப்பியத்தின் தொடர் நிகழ்ச்சிகளில் நாம் காணவேண்டும்.

      காமத்தை எதிர்கொள்ளாமலே அதனைக் கடந்திருக்க வேண்டிய மணிமேகலை ஏன் உதயகுமாரனிடத்தில் காதல் கொண்டாள். காப்பிய ஆசிரியனுக்கு விடைசொல்ல வேண்டிய கடமை இருக்கிறது. ‘மந்திரம் கொடுத்த காதை’ இதற்குப் பதில் சொல்கிறது. சென்ற பிறவியில் அசோதர நாட்டு மன்னன் இரவிவன்மன் அமுதபதி இணையருக்குப் பிறந்த பெண் இலக்குமி. அவளே இந்தப் பிறவியில் மணிமேகலையாகப் பிறந்துள்ளாள். இலக்குமியின் கணவனாக இருந்தவன் இராகுலன். அவன் மன்னன் அத்திபதி நீலபதி இணையருக்குப் பிறந்தவன்.

அந்தப் பிறவியில் இராகுலனைத் திட்டிவிடம் என்னும் பாம்பு கொன்றுவிட இலக்குமி அவனோடு தீக்குளித்து இறந்து போனாள். இந்த இலக்குமி இராகுலன் இணையரே இப்பிறவியில் மணிமேகலை உதயகுமாரனாகப் பிறந்துள்ளார்கள் என்ற செய்தியை பீடிகை கண்டு பழம் பிறந்துணர்ந்தும் மணிமேகலா தெய்வம் உரைத்தும் தெரிந்துகொண்டாள் மணிமேகலை. மேலும்,

உவவன மருங்கில் உன்பால் தோன்றிய

உதய குமரன் அவன்உன் இராகுலன்

ஆங்குஅவன் அன்றியும் அவன்பால் உள்ளம்

நீங்காத் தன்மை நினக்கும்உண்டு ஆகலின்

கந்த சாலியின் கழிபெரு வித்துஓர்

வெந்துஉகு வெங்களர் வீழ்வது போன்ம்என

அறத்தின் வித்துஆங்கு ஆகிய உன்னைஓர்

திறப்படற்கு ஏதுவா சேயிழை! செய்தேன்    (10: 42-49)

உவவனத்தில் காமத்தோடு உன்னைநாடி வந்த உதயகுமாரனே உன்னுடைய முற்பிறப்புக் கணவனாகிய இராகுலன். அதனால்தான் அவன் உன்னை விரும்பியதோடு மட்டுமல்லாமல் நீயம் அவனிடத்தில் நீங்காத விருப்பம் கொண்டாய். உன் உள்ளத்தில் தோன்றிய அக்காமம், கந்தசாலி என்னும் நெல்லின் மிகச்சிறந்த வித்து வெந்து உருகுகின்ற உப்பு நிலத்தில் வீழ்வதைப் போன்றது என்று கருதி அறத்தின் வித்தாகிய உன்னைச் சரியான நிலைக்கு ஆற்றுப்படுத்தவே இத்தீவிற்குக் கொண்டுவந்தேன் என்று மணிமேகலா தெய்வம் மணிமேகலையிடம் உரைத்தது.

      மணிமேகலா தெய்வத்தின் இக்கூற்று சில விளக்கங்களை சாத்தனார் சார்பாக நின்று நமக்குத் தெரிவிக்கின்றது. ஒன்று, மணிமேகலை உதயகுமாரனைக் கண்டு காதல் வயப்பட்டது முன்வினைத் தொடர்ச்சியே, காமவயப்படுதல் என்ற குறையைக் காப்பியத் தலைவிமேல் சுமத்தமுடியாது. இரண்டு, தெய்வம் மணிமேகலையை இத்தீவிற்குக் கொண்டு வரவில்லையெனில் அறத்தின் வித்தாகிய மணிமேகலை காமம் என்ற வெங்களர் நிலத்தில் வீழ்ந்துவிட வாய்ப்பிருக்கிறது. மூன்று, பிறவிகள் தோறும் தொடரும் கணவன் மனைவி உறவுகள் வினைப்பயனால் விளைவது, அதனை வெல்லுதல் அத்துனை எளிமையானதன்று.

      தெய்வத்தின் இச்சீரிய முயற்சியால் பழம் பிறப்புணர்ந்து உதயகுமாரன் மேல் கொண்ட காமத்தை வெல்லவேண்டிய மணிமேகலை அதற்கு நேர்மாறாக முற்பிறப்புக் கணவன் என்று உதயகுமாரன் மேல் கூடுதல் ஈர்ப்புடையவளாக மாற்றம் பெறுகிறாள். ஒரு பக்கம் கொண்ட துறவிக் கோலத்தால் இயல்பாக எழும் காதலை அடக்கிய தவிப்பும் மறுபுறம் முற்பிறவிக் கணவன் என்பதனால் உதயகுமாரன் மீதான ஈர்ப்புமாக மணிமேகலையின் மனம் ஊசலாடுகிறது.

      ஆபுத்திரனின் அமுதசுரபி பெற்று பாரகம் அடங்கலும் பசிப்பிணி அறுக என உண்டி கொடுத்து உயிர்க்குலம் காக்கும் கடமையில் ஈடுபட்டுவரும் மணிமேகலைக்கு உதயகுமாரனின் சந்திப்பு மீண்டும் சிக்கலை உருவாக்குகிறது.

      சித்திராபதியால் தூண்டப்பட்ட உதயகுமாரன் குதிரைகள் பூட்டப்பட்ட நெடுந்தேரில் ஏறி மணிமேகலை தங்கியிருந்த உலக அறவியை அடைந்தான். அங்கே மணிமேகலை, கையில் அமுதசுரபி ஏந்தி பெரும்பசி உடைய வறியவர் களுக்கெல்லாம் மிகுதியான உணவினை வாரி வழங்கிக் கொண்டிருந்தாள். மணிமேகலையைக் கண்டவுடன் பெருகிய காமத்தோடு அவளை நெருங்கிப் பேசத் தொடங்கினான் உதயகுமாரன். முன்பு உவவனத்தில் இதுவோ அன்னாய்! காமத்து இயற்கை இதுவே ஆயின் கெடுகதன் திறம்!என, காமத்தைக் கடக்க உறுதி பூண்ட மணிமேகலை, இப்பொழுது, இவன் எனது முற்பிறவிக் கணவன் இராகுலனே என்று நினைக்கிறாள். அவன் பாதங்களில் விழுந்து வணங்குவதும் தகுதியானதே என்று கருதி அவனடி தொழுது வணங்கி நிற்கிறாள்.

என்அமர் காதலன் இராகுலன் ஈங்குஇவன்

தன்அடி தொழுதலும் தகவு!என வணங்கி

அறைபோய் நெஞ்சம் அவன்பால் அணுகினும்

இறைவளை முன்கை ஈங்குஇவன் பற்றினும்

தொன்று காதலன் சொல்எதிர் மறுத்தல்

நன்றி அன்று!என நடுங்கினள் மயங்கி             (18: 128-133)

உதயகுமாரனை வணங்கியதோடு அல்லாமல் மணிமேகலையின் சிந்தனையோட்டம் பல தடைகளைத் தாண்டி பெருக்கெடுக்கிறது. எனது நெஞ்சம் கட்டுப்பாட்டினை இழந்து உதயகுமாரனிடத்திலே சென்றாலும் வளைகள் குலுங்கும் எனது கரங்களை அவன் பற்றினாலும் முற்பிறப்புக் கணவனாகிய இவன் பேச்சை மறுத்தல் கூடாது என்று மனதில் உறுதி கொள்கிறாள் மணிமேகலை.

      காப்பியத்தின் இப்பகுதி மணிமேகலையின் மனஓட்டப் பதிவு என்பதனை நாம் கருத்தில் கொள்ளுதல் வேண்டும். வெளிப்படையாகப் பேசுகிற பேச்சைவிட மனத்துக்குள்ளே ஒருவர் பேசுகிற பேச்சே உண்மைக்கு நெருக்கமாயிருக்கும். மன ஊசலாட்டத்தின் வெளிப்பாடுகள் யாவும் நம் விருப்பின் பல முகங்கள். இங்கே மணிமேகலையின் மனஓட்டத்தில் உதயகுமாரன் நம் கரங்களைப் பற்றினாலும் நாம் ஒன்றும் மறுத்துப் பேசக்கூடாது என்று நினைப்பது அவன் அத்துமீறி விடுவானோ என்ற அச்சத்தில் தோன்றுவது.

ஆனால் இவள் தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொள்கிறாள் நம் நெஞ்சம் கட்டுப்பாடிழந்து அவனிடத்திலே சென்றுவிட்டால் அதையும் நாம் ஏற்றுக்கொள்வது தான் நல்லது என்று. ஆக, மணிமேகலையின் மனம் உதயகுமாரனை அடையத் முடிக்கிறது, அதற்குக் காரணம் அவன் முற்பிறப்புக் கணவன். மணிமேகலா தெய்வம் நினைத்தது வேறு, நடந்தது வேறு. தெய்வம் நினைத்தது என்னவென்றால் மணிமேகலை பழம்பிறப்பு உணர்ந்தால் உதயகுமாரன் மீது ஏற்பட்ட காதலும் அதனால் ஏற்பட்ட குற்ற உணர்ச்சியும் நீங்கிவிடும் அதனால் அவள் தெளிவு பெற்று அறத்தின் வித்தாக மாறுவாள் என்பதுதான்.

ஆனால் நிலைமை தலைகீழாகிப் போனது பழம்பிறப்பு உணர்ந்ததால் மணிமேகலை உதயகுமாரன் காதல் இன்னும் நெருக்கமாகிப் போனது. கதையின் போக்கிலேயே இதற்கு ஒரு தீர்வும் கிடைக்கின்றது.

      மயங்கிய மணிமேகலை தெளிவு பெறுகிறாள். அவளின் காதல் மனம் அடங்கி, துறவு மனம் விழிக்கிறது. மீண்டும் உதயகுமாரனைச் சந்தித்தால் துறவு வெல்லுமா? காதல் வெல்லுமா? என்ற ஐயத்தில் அதற்கான வாய்ப்பைத் தவிர்க்க விரும்பி காயசண்டிகை என்ற விஞ்சையப் பெண்ணாக மாற்றுரு கொள்கிறாள் மணிமேகலை. காயசண்டிகை உருவில் இருப்பவள் மணிமேகலையே என்று தெரிந்துகொண்ட உதயகுமாரன் அவளை நெருங்கி உரையாட, உறவாட, உண்மை அறியாத காயசண்டிகையின் கணவன் காஞ்சனன் உதயகுமாரனை வாளால் வெட்டிக் கொன்றுவிடுகிறான்.

கொலையுண்டு வீழ்ந்து கிடக்கும் உதயகுமாரனின் உடல்கண்டு மீண்டும் தடுமாறுகிறாள் மணிமேகலை.உதயகுமாரனின் வெட்டுண்ட உடலைக் கண்டு மணிமேகலை புலம்பும் காட்சியில் மணிமேகலையின் தவக்கோலத்தை நாம் காண முடியவில்லை. கணவன் அல்லது காதலனின் மரணத்திற்கான புலம்பலாகவே அக்காட்சியைப் படைக்கின்றார். சாத்தனார்.

காதலனே! திட்டிவிடம் என்னும் தீண்ட உன்உயிர் நீங்கிய அந்தநாளில் பெருநெருப்புடைய ஈமத்தீயில் விழுந்து நான் உயிரைவிட்டேன். உவவனத்தில் உன்னிடம் என் உள்ளம் சென்றதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. என்று தொடங்கும் மணிமேகலையின் புலம்பலில்

திட்டி விடம்உண நின்உயிர் போம்நாள்

கட்டுஅழல் ஈமத்து என்உயிர் சுட்டேன்

உவவன மருங்கில் நின்பால் உள்ளம்

தவிர்விலேன்     .. .. .. .. .. ..                       (21: 11-14)

வைவாள் விஞ்சையன் மயக்குஉறு வெகுளியின்

வெவ்வினை உருப்ப விளிந்தனை யோ!என

விழுமக் கிளவியின் வெய்துஉயிர்த்துப் புலம்பி

அழுதனள் ஏங்கி அயாஉயிர்த்து எழுதலும்

செல்லல் செல்லல்! சேயரி நெடுங்கண்!

அல்லிஅம் தாரோன் தன்பால் செல்லல்!

நினக்கு இவன் மகனாத் தோன்றியதூஉம்

மனக்கு இனியாற்கு நீ மகள் ஆயதூஉம்

பண்டும் பண்டும் பல் பிறப்பு உளவால்            (21: 23-31)

கூரிய வாளினையுடைய விஞ்சையன் காஞ்சனன் என்னைத் தன்மனைவி காயசண்டிகை எனத் தவறாக உணர்ந்து சீற்றம் கொண்டு உன்னைக் கொன்றுவிட்டானே என்று அழுது புலம்பி ஏக்கப்பெருமூச்சுடன் உதயகுமாரனை நெருங்குகின்றாள். தவக்கோலம் பூண்ட மணிமேகலையின் இப்புலம்பலில் மிக்குத் தோன்றுவது காமத்தைக் கடந்கவியலாத அவளின் இயல்பான சோகமே.

நிலைமை கட்டுமீறிப் போவதை உணர்ந்த கந்திற்பாவை செல்லாதே! செல்லாதே மணிமேகலையே உதயகுமாரனை நெருங்கிச் செல்லாதே என்று எச்சரிக்கைக் குரல் எழுப்புகிறது. கந்திற்பாவையின் எச்சரிக்கை எழாமல்போனால் மணிமேகலையின் காதலும் துயரமும் துறவு என்ற கட்டினையும் மீறிச் செயல்பட்டிருக்கும் என நாம் ஊகிக்க முடியும்.

      கந்திற்பாவையே இச்சிக்கலான சூழலை முடிவுக்குக் கொண்டுவருகின்றது. சென்ற பிறப்பில் இவன் உனக்குக் கணவனாகத் தோன்றியதும் அவனுக்கு நீ மனைவியாகத் தோன்றியதும் அந்தப் பிறப்பினில் மட்டுமல்ல அதற்கு முன்னும் முன்னும் பல பிறப்புகளில் தொடர்ந்து வந்துள்ளது பிறவியில் அழுந்துகின்ற தடுமாற்றத்தினைப் போக்க முயலுகின்ற தவக்கோலப் பெண்ணாகிய நீ இவன் மரணத்திற்காகத் துன்பம் கொள்ளாதே என்று மணிமேகலையின் தவக்கோலத்தை நினைவுபடுத்தி காமத்தைக் கடக்க வேண்டிய கடமையை அறிவுறுத்துகின்றது.

      காப்பியத்தின் தொடக்கத்தில் சுதமதி கூறிய காமற் கடந்த வாய்மையள் என்ற தகுதிப் பாட்டினை ஒத்தும் உறழ்ந்துமே மணிமேகலையின் வாழ்க்கைப் பயணம் நடைபோடுகின்றது. மாதவி தவக்கோலத்தை புனைந்துவிட்டாள். தோழி சுதமதி அக்கோலத்திற்கு ஒரு பெரிய அங்கீகாரத்தை வாய்மொழியாக வழங்கிவிட்டாள். மணிமேகலா தெய்வம்தான் அவளின் தவக்கோலத்திற்கு ஓர் அர்த்தத்தை ஏற்படுத்துகின்றான். மணிமேகலை என்ற இயல்பான பெண்ணுக்கும் மணிமேகலை என்ற தவமகளுக்குமான மோதலே காப்பியத்தை நடத்திச் செல்கின்றது. உதயகுமாரனின் மரணம் இப்போராட்டத்தை ஓர் உச்சக் கட்டத்திற்குக் கொண்டு சென்று சிக்கலை ஒருவாறு முடித்தும் வைக்கிறது. காதலனாம் உதயகுமாரனின் மரணத்திற்குப் பின்னும்கூட அவன்தாய் பட்டத்தரசியை காதலன் பயந்தோய்! என்று விளித்து அறம் சொல்லத் தொடங்குகிறாள் மணிமேகலை.

காப்பியத் தலைவியை அறிமுகப்படுத்தும் போதே கண்ணீரோடு அறிமுகப் படுத்தினார் சாத்தனார் என்று முன்னர் குறிப்பிட்டேன். மணிமேகலையின் கண்ணீருக்குக் காரணம் தவக்கோலம். பிறர் ஏற்றிவைத்த சுமையோடு அதனைச் சுமக்கவும் முடியாமல் இறக்கி வைக்கவும் தோன்றாமல் அவள் படும் வேதனையின் முற்குறியே மணிமேகலையின் கண்ணீர். ஆசிரியர் சாத்தனார் மணிமேகலையின் இந்த உள்முரணை முழுதாக உணர்ந்தே காப்பியம் படைக்கின்றார். அதனால்தான் மணிமேகலையின் உள்மன ஓட்டங்களையும் தடுமாற்றங் களையும் ஆசிரியனின் அனுமதியோடு நாம் கேட்க முடிகிறது. இதுவே படைப்புக்கும் படைப்பாளிக்குமான வெற்றி.

துணைநூல்: சிலம்பொலி சு. செல்லப்பன், மணிமேகலைத் தெளிவுரை, பாரதி பதிப்பகம், சென்னை-17, 1998.

- முனைவர் நா.இளங்கோ, தமிழ்த்துறைத் தலைவர், தாகூர் கலைக் கல்லூரி, புதுச்சேரி -605008

http://keetru.com/index.php/2014-03-08-04-35-27/2014-03-08-12-18-14/37450-2019-06-14-08-43-00

                                                               எரிதழல்

                                                                                             -சுப.சோமசுந்தரம்

          நான் இதற்கு முன் எழுதிய ‘என்னே இந்த நகைமுரண் !’ என்ற கட்டுரைக்குப் பின்னூட்டம் அளித்த நண்பர் ஒருவர் பின்வரும் கருத்துக்களைக் கூறியிருந்தார் :

   “ பாண்டிய மன்னனும் கோப்பெருந்தேவியாரும் தம் தவறுக்குத் தண்டனையாக தம் உயிர் மாய்த்த பின் கண்ணகி மதுரையை எரித்தது ஏற்புடைத்தன்று.”

   “ இராவணன் சூழ்ச்சிப் படலத்தில் இலக்குவன் மீது சீதை கடுஞ்சினம் பொழிந்ததன் விளைவே இலக்குவனால் மூட்டப்பெற்ற சிதையில் சீதை பாய நேரிட்டது.”

இவ்விரண்டினையும் ஒன்றாய்க் கட்டும் இழையாக ‘எரிதழல்’ எனும் இத்தலைப்பு அமைந்ததுடன், இலங்கையில் அனுமன் இட்ட தீயும் இணைந்தது எனலாம்.

காட்சி 1 : ஆராயாமல் பாண்டிய மன்னனால் தன் கணவன் கொலையுண்டதைக் கேள்வியுற்ற கண்ணகி அவலத்தில் புழுவாய்த் துடித்துப் பின் அடிபட்ட வேங்கையாய்ச் சீறி எழுகிறாள். பாண்டியன் அவையில் தன் தலைவன் மாசற்றவன் என்பதை நிறுவுகிறாள். மன்னனும் பாண்டி மாதேவியும் உயிர் துறக்கின்றனர். பாண்டியன் குற்றத்திற்கு அதிகபட்ச தண்டனை கிடைத்தாகியதே ! இன்னும் ஏன் மதுரையும் கோவலன் கொலையில் பிழையறியாத மக்களும் கண்ணகியிட்ட எரிதழலுக்கு இரையாக வேண்டும் எனும் கேள்வி எழுவது இயல்பு. எந்தவொரு இலக்கியமும் வெறுமனே ஒரு கதைக்களம் அன்று. உயர்வு நவிற்சியும் (Exaggeration) குறியீடும் (Symbolism) இலக்கியத்தின் அங்கங்களே. அவ்வகையில் கண்ணகி இட்ட தீயும் அனுமன் இட்ட தீயும் கோபக் கனலின் குறியீடாகவும், ஊரையே எரித்தல் உயர்வு நவிற்சியாகவும் கொள்ளுதல் சால்புடைத்து. ‘Hell hath no fury like (that of) a woman scorned’ என்ற ஆங்கிலப் பழமொழியின் மெய்ய்யாக்கலாக இவற்றைக் கொள்ளலாம். இங்கு அனுமன் இட்ட தீயும் சீதைக்காக எனக் கொள்வதால், சீதை இட்டதாகவே கொள்க.

 ‘ எல்லை நீத்த உலகங்கள் யாவும் என்

  சொல்லினால் சுடுவேன் அது தூயவன்

  வில்லின் ஆற்றற்கு மாசுஎன்று வீசினேன் ’

என்று சுந்தர காண்டம் சூடாமணிப் படலத்தில் சீதையின் வாயிலாக, எரித்தலில் சீதைக்கு மாறுபாடு இல்லை எனவும், தன் தலைவனின் ஆற்றலுக்குக் களங்கம் வருமாதலின் எரிக்கவில்லை என்பதும் தெளிவு. இவற்றிற்கப்பால் இவ்விரு தழல்களிலும் ஊரார் குற்றமற்றவர் என்பதை முற்றிலும் ஏற்பதற்கில்லை. கொள்கையளவில் மன்னனின் தவறுக்கு மக்களும் பொறுப்பாவர் என்பதையும் குறியீடாகக் காட்டுவதாய்க் கொள்ளலாம். மன்னன் தவறிழைக்கையில் தட்டிக் கேட்கும் பொறுப்பு மக்களுக்கு உண்டு. ஒரு செயலைச் செய்யுமுன் ‘மக்கள் நீதி கேட்பர்’ என்ற உணர்வை மன்னனுக்கு ஏற்படுத்தியிருக்க வேண்டும். இன்றைய கால அளவையில் இது அதிகமாகத் தோன்றலாம். ஆனால் உலகின் தலைசிறந்த நாகரிகமான சங்க கால வாழ்வு முறைக்குள் சென்று வந்தவன் தமிழன் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.     ஒரு சிறந்த முடியாட்சி மக்களாட்சியே. மேலும் ‘ The world suffers not so much due to the violence of the bad as to the silence of the good ’ என்ற நெப்போலியனின் வாக்கும் ஈண்டு குறிக்கத்தக்கது. அநீதியைக் கண்டு அமைதியாய் இருப்பவன் சட்டத்திற்கு முன் நிரபராதியாகலாம். அறத்தின் முன் அவன் குற்றவாளியே. இக்குற்றத்தில் சிலருக்கு விலக்கு அளித்ததும் எண்ணத்தக்கது. கம்பன் காவியத்தில் இராவண தேசத்தில் அனைவரும் அரக்கர் குலம் எனக் கொண்டதால் எவருக்கும் விதிவிலக்கு அளிக்கவில்லை போலும். கண்ணகியோ,

  ‘ பார்ப்பார் அறவோர் பசு பத்தினிப் பெண்டிர்

   மூத்தோர் குழவி எனும் இவரைக் கைவிட்டு

   தீத்திறத்தார் பக்கமே சேர்க ’

என மதுரைக் காண்டம் வஞ்சின மாலையில் தீக்கடவுளுக்குக் கட்டளையிடுகிறாள். யாரெல்லாம் அநீதிக்கெதிராய் எழும் வலிமையற்றவரோ, அவரையெல்லாம் விட்டு தீத்திறத்தாரை அழிக்கச் சொல்வது கண்ணகி மூலமாய் இளங்கோவடிகள் வழங்கும் தீர்ப்பு.  (இவ்வகையில் இலங்கையின் தமிழினம் எதிரிகளின் இன அழிப்பு முயற்சிக்கு ஆளாகையில், அருகாமையில் தமிழ் கூறும் நல்லுலகம் வாளாவிருந்தமையின், அஃது இத்தகைய எரிதழலுக்கு ஆளாகி, நான் முதலில் எரிந்து போக அவாவுறுவேன்)

             எனவே கண்ணகியிட்ட தழலும் அனுமன் இட்ட தழலும் மேற்கூறிய நியாயங்களுக்கு உட்படுவன. இனி சீதையின் கற்புநிலைச் சோதனையாய் இடப்பட்ட எரிதழல் காண்போம்.

காட்சி 2 :   இராவணன் சூழ்ச்சிப் படலம். அண்ணனின் ஆணையை மீறி அறியாத இலக்குவன், இராமனின் (இராமன் குரலில் மாரீசனின்) அபயக் குரல் கேட்டு, அது பகைவர் தம் சூழ்ச்சியே என உணர்ந்து பர்ணசாலையை நீங்க மறுக்கிறான். 

       “ எடுத்த சீற்றத்தள்

        கொன்றன இன்னலள்

        கொதிக்கும் உள்ளத்தள்

        ‘நின்ற நின்நிலை இது நெறியிற்று

        அன்று’ எனா

        வன் தறு கண்ணினள் ( சீதை )

        வயிர்த்துக் ”    கூறுகிறாள்.

    அஃதாவது இலக்குவனை நோக்கி மிகுந்த சீற்றத்துடன், தான் கொலையுண்டதைப் போன்ற துன்பம் கொண்டும், கொதிக்கும் உள்ளத்துடனும், “ (இராமனின் துயர்நிலை அறிந்தும்) நீ இவ்விடமே நின்றது நெறியின்பாற் பட்டதன்று ” எனச் சினந்த கண்களுடன் பகை பாராட்டிக் கூறுகிறாள் சீதை. அத்தோடு நில்லாமல்,

   “ ஒரு பகல் பழகினார் உயிரை ஈவரால்

    பெருமகன் உலைவுறு பெற்றி கேட்டும் நீ

    வெருவலை நின்றனை வேறுஎன் யான்இனி

    எரியிடைக் கடிது வீழ்ந்து இறப்பென் ஈண்டு ”

என்று கோபக்கனல் உமிழ்கிறாள். “ ஒரு நாள் பழகினாலே இராமனுக்கு எவரும் உயிர் கொடுப்பர் (குகனைப் போல). அவ்வாறிருக்க தலைவன் இராமன் அங்கு இன்னலுக்குள்ளாக நீயோ இங்கு வாளாவிருந்தது என்னே ! நான் நெருப்பில் பாய்ந்து என் உயிரை மாய்ப்பேன் ” என்று தீயினும் சுடும் சொற்களை வீசிகிறாள்; தீப்பாய முயல்கிறாள்.

   இவ்விரண்டு பாடல்களில் இலக்குவனைச் சினந்து கூறுகிறாள். வால்மீகி சொன்னதைப் போல், “அண்ணன் இறந்தால் என்னைப் பெண்டாள நினைத்தாயோ? ” என்றெல்லாம் நாகரிகமற்றவளாய் சீதையைக் காட்டவில்லை கம்பன். மீண்டும் சொல்வோம். சங்க கால நாகரிகத்துள் சென்று வந்தவர் தமிழ் மாந்தர் என்பதை உணர்ந்தவன் கம்பன். எனினும் தன் சொற்கள் இலக்குவனைத் தீயினும் சுட்டிருக்கும் என்பதைச் சீதையின் வாயிலாகவே அறிகிறோம். சுந்தர காண்டம் காட்சிப் படலத்தில்,

   “ என்னை நாயகன் இளவலை எண்ணலா வினையேன்

    சொன்ன வார்த்தை கேட்டு அறிவிலள் எனத் துறந்தானோ ( என்             

    தலைவன் இராமன் )”

என அரற்றுகிறாள்.

           யுத்த காண்டம் மீட்சிப் படலத்தில் மீட்கப்பட்ட சீதை இராமனைக் கண்டதும் கரை காணா உவகையுற்று  ‘நான் இனி மறப்பினும் நன்று; இனி மாறு வேறு வீழ்ந்து இறப்பினும் நன்று’ ( இப்பிறவியின் பேறனைத்தும் பெற்றேன்; இனி நான் அவனை மறந்தால்தான் என்ன, வீழ்ந்து இறந்தால்தான் என்ன !) என ஏக்கம் நீங்கிய கற்பினுக்கு அரசினை, பெண்மைக் காப்பினை அத்தலைவனும் அமைய நோக்குகிறான். அடுத்து வந்தது பார் வினை. பின்னர் வரும் எட்டுப் பாடல்களிலும் சொல்லம்புகளால் அவளைத் துளைத்தெடுக்கிறான்; வார்த்தைக் கனலில் அவளை எரிய விடுகிறான்.

  ‘ பெண்மையும் பெருமையும் பிறப்பும் கற்பு எனும்

   திண்மையும் ஒழுக்கமும் தெளிவும் சீர்மையும்

   உண்மையும் நீ எனும் ஒருத்தி தோன்றலால்

   வண்மைஇல் மன்னவன் புகழின் மாய்ந்தவால் ’

( நற்பண்புகள் அனைத்தும் நீ ஒருத்தி தோன்றியதால் வள்ளன்மை ஒழிந்த அரசனின் புகழ் மாய்ந்தமை போல் மாய்ந்தன. )

இதற்கெல்லாம் உச்சமாய்,

 ‘ உன்னை மீட்பான் பொருட்டு உவரி தூர்த்து . . . . .

   - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

   - - - - - - உறுபகை கடந்திலேன் பிழை

   என்னை மீட்பான் பொருட்டு இலங்கை எய்தினேன் ’

( உன்னை மீட்பதற்காக கடலினைத் தூர்த்து உறுபகை கடக்கவில்லை; என்னைப் பழிச்சொல்லில் இருந்து மீட்பதற்காகவே இலங்கை அடைந்தேன் ) என்றது ஆணாதிக்கத் திமிரின் எல்லை. இனி கண்ணகியாகிறாள் சீதை (தமிழைப் பொறுத்தமட்டில் சீதைக்கு மூத்தவளாயிற்றே கண்ணகி !). தன் தலைவன் முன் இதுவரை பேசாத பெண்மை பேசுகிறது. ஆங்கிருந்த ஆன்றோர் சான்றோர் முன் தன் வழக்குரைத்து இறுதியில், “புறத்து இனி யாருக்காக என் கோது அறு (குற்றமற்ற) தவத்தினைக் கூறிக் காட்டுகேன்? சாதலின் சிறந்தது ஒன்றில்லை” என முடிவெடுக்கிறாள். இளையவன் (இலக்குவன்) தனை அழைத்து ‘இடுதி தீ’ எனக் கூற, மனதினால் அதனை ஏற்காத இளவல் தமையனை நோக்க, அவனும் பார்வையால் சம்மதம் தருவது உலகில் ஊழிக்காலம் வரையிலான கொடுமைகளில் ஒன்று.

  “ இளையவன் தனை அழைத்து இடுதிதீ என

   வளையொலி முன்கையாள் வாயின் கூறினாள்

   உளைவுறு மனத்தவன் உலகம் யாவுக்கும்

   களைகணைத் தொழஅவன் கண்ணின் கூறினான் ”

                உலகிற்குத் தன் தூய்மை காட்டவே தீப்பாய முனைந்தாள் என்ற வார்த்தையெல்லாம் புறந்தள்ள இராமனின் கடுஞ்சினமும் சீதையின் வழக்குரையும் போதுமானது. இராவணன் சூழ்ச்சிப் படலத்தில் மாரீசனின் மாய வலையில் விழுந்த இராமனைக் காக்க இலக்குவனை அனுப்ப சீதையின் கடுஞ்சொற்களே பின்னாளில் இராமன் மூலம் சீதைக்குத் திரும்பின என்றும், அங்கு தீப்பாய முனைந்து இலக்குவனை மிரட்டியதே இங்கு அவளைத் தீப்பாய வைத்தது என்றெல்லாம் முனைந்தேற்றும் வாதங்கள் நமக்கு ஏற்புடைத்தன்று. இங்கு எரிதழல் சோதனைக்கு உட்படுத்தப்படுவது சீதையென்னும் தனியொருத்தி அல்ல; வலுக்கட்டாயமாக தூக்கிச் செல்லப்பட்ட ஒரு பெண்ணின் கற்பு நிலை. அவதார புருஷராயினும் மானிடராய் வாழ்தலினால் அவர்க்கான குறையோடுதானே நிற்க முடியும் எனலாம். அதற்கு மானிடரே போதுமே ! அவதாரத்தின் நோக்கமே வாழ்ந்து காட்டி மனிதரை நல்வழிப் படுத்துவதுதானே !

                 எனவே எந்த வகையிலும் இந்த எரிதழலை நம்மால் நியாயப் படுத்த இயலவில்லை. தரணி உள்ள மட்டும் தமிழ் வாழும்; தமிழ் வாழுமட்டும் இத்தழல் எரியும்.                       

பதிற்றுப்பத்து வழி சேர மன்னர்களும் மக்கள் வாழ்வியலும்…

தமிழ்ச் சமூக வரலாறு நீண்ட நெடிய வரலாற்றை, மனித குலம் தோன்றி நிலைபெற்ற செயல்முறையை விளக்கும் ஒளிவிளக்கமாய் திகழ்ந்து வருகிறது. தோண்ட தோண்ட நீர் பெருகுவது போல, ஆராய ஆராய பல புதிய கருத்துக்கள் தோன்றி பழந்தமிழர் வாழ்வை புதிய நோக்கில் ஆராயும் வேட்கையும் மிகுதியாகிறது.

கல்வெட்டுக்களும், செப்பேடுகளும், இலக்கியங்களும் இன்ன பிற சான்றுகளும் வரலாற்றை வெளிக்கொணரும். அதே வேளையில் அவை முழுமையும் உண்மை நிலையை பிரதிபலித்து விடுவதில்லை. எனினும் பல்லாயிரம் கருத்துக்களை தம்முள் புதைத்தும், மறைத்தும் இன்று விதையாக நின்று புதிய கோட்பாடுகளோடு பொருத்தி ஆராய்கையில் புதிய வாழ்வியல் கருத்தை வெளிப்படுத்தி நிற்கின்றன. அவ்வகையில் ‘பதிற்று பத்து’ எனும் புற நூலின் வழியாகவும், பிற நூல்களின் வழியும் இவ்வாய்வு அமைகிறது.

தொல்காப்பியத்துள்,

“மாயோன் மேய காடுறை உலகமும்

சேயோன் மேய மைவரை உலகமும்”

என்று ‘குறிஞ்சி’ எனும் பெயருடையது இம்மலையும் மலையைச் சார்ந்த பகுதிகளுமெனவும்; அங்கு ‘சேயோன்’ தெய்வமாக (சே-சிவந்த, சிவந்தவன் முருகன், குமரன் என்று கூறுவார்.) இருந்ததாகக் கூறுகின்றது. ஆக, தெய்வமாக முருகன் இருந்ததாக பிற கருத்துகளின் வழியும் அறிய முடிகிறது.

குறிஞ்சிக்குப் புறத் திணை யென ‘வெட்சி’ யைக் கூறுகின்றார் தொல்காப்பியர். ‘வெட்சி’ என்பது ஆநிரை கவர்தல், வெட்சியின் உட்துறையாக ‘ஆநிரை மீட்டல்’ என்று குறிப்பிடப்படுகின்றது. அதாவது பசுவை பிற மக்களிடம் இருந்து யார்கும் தெரியாதவாறு கைப்பற்றும் போராக ‘வெட்சியும்’, அதனை மீட்க செல்லும் போராக‘கரந்தையும்’ போர் முறைகளாக இருந்ததென குறிப்பிடப்படுகின்றது.

 இப்போரில் பல இழப்புகள் நிகழ்வதைப் பற்றி தொல்காப்பியர் ‘புறத்திணையியலில்’ தெளிவாகக் குறிப்பிடுகிறார். இதில் “கரந்தைத் திணை”

 “வெறியறி சிறப்பின் வெவ்வாய் வேலன்

 வேறியாட் பயர்ந்த காந்தளுமம்,..” (தொல்காப்பியம் நூல் 1006.)

என்று முருகன் எனும் வேலன் வேலை உடையவனை வணங்கி போருக்குச் செல்வதான குறிப்புகள் உள்ளன. காந்தன் மலரைச் சூடி இறைவனை வணங்கி சூளுரை மேற்கொண்டு கரந்தை வீரர்கள் போர் புரிந்த குறிப்புகள் பிற்கால நூலான புறப்பொருள் வெண்பா மாலையிலும் காணப்படுகின்றன.

 ஆக, மலையும் மலை சார்ந்தப் பகுதியிலும் முருகனை தெய்வமென எண்ணிய நிலையை அறிகின்றோம். பிற புராண, இதிகாச வழியாகவும் அறிகின்றோம்.

மக்களின் நிலை

 மலையும்,மலை சார்ந்த பகுதியில் வசித்தோரை நிலப் பெயரின் அடிப்படையிலும், தொழிலின் அடிப்படையிலும் பெயர் வைத்து அழைத்ததை அறிகிறோம்.

 பொருப்பன் - குறிஞ்சி நிலத் தலைவன். பொருப்பு – பக்க மலை; பக்க மலைகளுக்குரியவன் என்பதால் நிலத் தலைவனாக இருந்திருக்கலாம். பொருப்பரையன் - மலையரசன் என்பர். பொருப்பு வில்லான் - சிவனுக்குரிய பெயர்; பொருநா – அரசர், கூத்தர், நாடகர் என பல்வகை பெயராக இருந்துள்ளது. பொருநன் - அரசன், குறிஞ்சி நிலத் தலைவன், திண்ணியன். அதாவது வலிமைமிக்கவன், படைத்தலைவன், பகைவன், கூத்தன் எனவும் வழங்கப் பெறுகிறது.

குறம்பொறை நாடு – குறிஞ்சி நிலத்து ஊர் பெயர்; குறும்பொறை நாடன் - முல்லை நிலத் தலைவன்; கானக நாடன் - குறிஞ்சித் தலைவன்; குறிஞ்சி கிழவன் – முருகன்.

 என்று பொருப்பு, சேரல், பொறை என மலையின் பெயராக இருந்திருக்கின்றது. ஆதலால் மலைக்குரிய தலைவனை மலைரச தலைவன் என்பதாக அழைத்ததை அறிகிறோம். இவற்றுள் பொருப்பு வில்லான் என்று சிவனை அழைத்ததன் வழி பொருப்பு – மலை; வில்லான் - வில்லை உடையவன் என மலையில் வில்லை கொண்டு பாதுகாப்பவன் அல்லது வில்லை உடையவனென உரைத்தலும் நோக்கத்தக்கது.

 மேலும், குன்றுவர் - வேட்டுவர், குன்றவர், குன்றவாணர் - குறிஞ்சி நில மக்கள் பெயர்; குன்றெறிந்தோன் – முருகன்; குன்றெடுத்தோன் - கண்ணன்.

சிலம்பன் வெற்பன் (வெற்பு-மலை)

குறிஞ்சி நிலத்தலைவன் - சேய், கானவர், வேடர், வேட்டுவர், குறவர், குறத்தி, கொடிச்சி, (இடைச்சி) கொடிச்சியர் எனவும் மக்கட் பெயரும், நிலத்துத் தலைவன் பெயரும், மலை நிலத்து பெயரும் தெளிவாக சொல்லாய்வின் அடிப்படையில் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. இதன் வழி நிலத்து அடிப்படையிலும், தொழில் அடிப்படையிலும் முதலில் பெயர்கள் தோற்றம் பெற்றதை அறிய முடிகிறது.

சேரர்களின் தோற்றுவாய்

சொல்லாய்வின் அடிப்படையில் ‘சேரர்’ என்தற்குரிய விளக்கமாக,‘மலை’யை ஆண்ட அரசர்களை குறிக்கும் சொல்லாக விளங்குகிறது. குறிப்பாக, சேரல் - மலை என்ற பொருளை உடையது. அதனால் மலையை ஆண்டவர்கள் ‘சேரர்’ எனப்பட்டனர். வெற்பு, பொறை, குன்று - என்றும் மலையை குறிக்கும் சொல்லும், அவர்களை மலையன், வெற்பன், பொறையன் குன்றன் என்று ஆண்பால் பெயர் வழங்கப்பட்டதையும் அறிய முடிகிறது.

சேரர்கள் ‘வில்’ லினைக் கொடியாகக் கொண்டனர். வேட்டையாடுதலில் நாட்டமும், அம்பு எய்துதலில் சிறந்தும் வாழ்வில் வலிமையைப் பொருளாகக் கொண்டு வாழ்ந்த மக்களின் தலைமகன்களாகவும், பிற்காலத்தில் பேரரசர்களாகவும் விளங்கியதை வரலாறு வெளிக்கொணரும், பெருந்தொகை நூலின் வழி.

“வடக்கு திசை பழனி வான்கீழ்த்தென் காசி

குடக்கு திசை கோழிக்கோடாம் - கடற்கரையின்

ஓரமோ தெற்காகு முள்ளெண் பதின்காதச்

சேரநாட் டெல்லையெனச் செப்பு”

    (பெருந்தொகை பா.2091)

என்று, வடக்குத் திசையாக ‘பழனி’ யையும், கீழ்ப்பகுதியாக தென்காசியும், குடக்குத் திசையாக ‘கோழிக்கோடு’ பகுதியும், கடற்கரை ஓரமாக முள்ளெண் பதின் ஆகியவை சேரநாட்டு எல்லை இருந்ததென அறிய முடிகிறது.

மேலும், மேலைக் கடற்கரை வெளியை ஆண்டுள்ளனர். இஃது தமிழ் வழங்கும் நிலமாகவே முன் இருந்ததாகவும், மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைக் கணவாய்கள் வழியாக இடையிடையே கிழக்கிலும் சில பகுதிகளைக் கைப்பற்றி ஆண்டனர் என்றும் வரலாற்றாசிரியர்கள் கருதுகின்றனர்.

“சேர அரசர்களின் தலைநகராக வஞ்சி மூதூரே வரலாற்றுக் காலந் தொட்டு விளங்கி வந்தது. அதன்கண் இருந்து அரசியற்றியோர் சேரர் குடியின் தலைமையாளராக விளங்கினர். ஆயினும் சேரவரசர் குடும்பத்தைச் சார்ந்த பலரும் பிற பிற இடங்களிலும்,பெரும்பான்மையையும் சுதந்திரமான தனியரசுகளை நிறுவிக் கொண்டு அதே காலத்தோடும், பின்னரும் மாண்போடு வாழ்ந்திருக்கின்றனர்” (பதிற்றுப்பத்து, 4ம்பத்து) என்பர்.

சேரர் மரபுத் தடம்

‘இவன் இன்னாரின் மகன்’ என தந்தையின் பெயரையே குறித்துச் சொல்லப்படும் மரபினுக்கு மாறாக,‘இன்னான் இன்னவனுக்கும் இன்னவளுக்கும் பிறந்த மகன்’ என தாயின் பெயரையும் சேரவே சொல்லும் சிறந்த குடிமரபு உரைக்கும் மரபையும் பதிற்றுப்பத்து பதிகங்கள் நமக்கு உணர்த்துகின்றன. உதாரணமாக,

     (பக்.6 பதிற்றுப்பத்து)

“இன்னிசை முரசின் உதியஞ் சேரற்கு

வேளியன் வேண்மாள் நல்லினி யீன்றமகன்

அமைவரல் அருவி இமயம் விற் பொறிந்து

இமிழ்கடல் வேலி தமிகழம் விளங்கத்”

     (2ம் பத்து, பதிற்றுப்பத்து)

என்ற பாடலில், உதியஞ் சேரனை வெளியத்து வேளிர்களின் குடியிலே பிறந்து அவனை மணந்து, கோப்பெருந்தேவியாக விளங்கியவள் வேண்மாள் நல்லினி தேவி அவர்களின் மகனே இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன் ஆவான் என்று பாடல் கருத்தமைகின்றது. இது போன்ற பாடல்கள் வேறெந்த நூலிலும் காணப்படவேயில்லை. பண்டைய இலக்கிய வரலாற்றில் உலகெங்கிலும் இத்தகைய முறை காணப்படவே இல்லை என கருத இடமுண்டு.

“சேர மன்னரும் சிலர் தம்முடைய ஆன்ம விசாரம் கருதி, பார்ப்பன அறிஞரைக் குருவாக ஏற்றிருந்தனர் என்றும், அவர்கள் மூலம் வடமொழியறிவும்,வடமொழியாளரின் வேள்வியும் ஞானமும் பற்றிய அறிவும் பெற்று விளங்கினர்” (பக்.57, பதிற்றுபத்து) என்றும் உரையாசிரியர் குறிப்பிட்டுச் செல்கின்றனர்.

சேர மன்னர்களின் பட்டியல்   காலம் (தோராயமாக)

    பெருஞ்சோற்று உதியஞ் சேரலாதன் - கி.பி.45-70
    இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன் - கி.பி71-129
    பல்யானை செல்கெழு குட்டுவன் - கி.பி80-105
    களங்காய்க்கண்ணி நார்முடிச்சேரல் - கி.பி106-130
    சேரன் செங்குட்டுவன் - கி.பி 129-84
    ஆடுகோட்பாட்டு சேரலாதன் - கி.பி130-167
    அந்துவஞ்சேரல் இரும்பொறை - கி.பி.70 (இருக்கலாம் என்பர்)
    மாந்தரஞ்சேரல் இரும்பொறை - கி.பி70 (இருக்கலாம் என்பர்)
    வாழியாதன் இரும்பொறை - கி.பி123-148
    குட்டுவன் இரும்பொறை - கி.பி (காலம் தெரியவில்லை)
    பெருஞ்சேரல் இரும்பொறை - கி.பி148-165
    இளஞ்சேரல் இரும்பொறை - கி.பி165-180
    பெருஞ்சேரலாதன் - கி.பி.180
    கோப்பெருஞ் சேரல் இரும்பொறை - கி.பி (காலம் தெரியவில்லை)
    குட்டுவன் கோதை - கி.பி184 – 194
    மாரி வெண்கோ - காலம் தெரியவில்லை
    வஞ்சன் - காலம் தெரியவில்லை
    மருதம் பாடிய இளங்கடுங்கோ - காலம் தெரியவில்லை
    கணைக்கால் இரும்பொறை - காலம் தெரியவில்லை
    கோட்டம்பலத்துத் துஞ்சிய மாக்கோதை - காலம் தெரியவில்லை

சேரர்களின் வரலாற்றினைப் பற்றி தனியொரு நூலான பதிற்றுப்பத்து 10 சேர மன்னர்களின் வரலாற்றைத் தருகிறது. முதல் மன்னன் உதியஞ் சேரலாதன் ஆவான். ஆனாலும் அவனைப் பற்றி பாடப்பட்ட முதல் பத்து கிடைக்கவில்லை என்பர். 2ம் பத்தில் உதயனின் மகன் இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன் ஆவான்.

3ம் பத்தில் இமயவரம்பனின் தம்பியான பல்யானை செல் கெழு குட்டுவன். 4ம் பத்தில் இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதனின் மூத்தமகன் களங்காய்கண்ணி நார்முடிச் சேரல். 5ம் பத்தில் இமயவரம்பனின் மகனும் நார்முடிச் சேரலின் தம்பியுமான சேரன் செங்குட்டுவன்.

பெருஞ்சோற்று உதியன் சேரலாதன்

இவன் பாரதப் போரில் இரு படைக்கும் பெருஞ்சோறு அளித்தான் என்று கூறப்படுவது உண்டு. இஃது முரண்பட்ட செய்தி என்ற கருத்தும் நிலவுகிறது.

 “ஓரைவ ஈரைம் பதின்ம ருடன் றெழுந்த

போரில் பெருஞ்சோறு போற்றாது தானளித்த

சேரன் பொறையன் மலையன் றிறம்பாடிக்

கார்செய் குழலாட வாடாமோ ஆசல்

கடம் பெறிந்த வாபாடி யாடாமோ ஊசல்”

    (சிலப்பதிகாரம் வாழ்த்துக் காதை செய்யுள்)

என்ற பாடல் வழி மகாபாரதம் போரில் கலந்து கொண்ட இருபெரும் படையினருக்கும் பெருஞ்சோறு அளித்தான் என்ற கருத்து காணப்படுகிறது என கூறுவர்.

முன்னோர் நினைவால் படையினருக்கு பெருஞ்சோறு அளித்தான் என்ற கருத்தானது அகநானூறு எனும் நூலின் 65 ஆம் பாடல் குறிப்பிடுகிறது. மாமூலனாரால் பாடப்பட்ட இவன் பாடலிபுரத்தை ஆண்ட கடைசிமன்னன் நந்த மன்னனுடைய சம காலத்தவன் என்றும் கூறுவர்.

உதயஞ் சேரன் காலத்தில் பாடலிபுத்திரத்தில் நந்தனுக்கும் சந்திர குப்த மௌரியனுக்கு கி.மு.320-க்கு முன்னர் போர் நிகழ்ந்தது என்பர். தன் தந்தையின் காலத்தில் சேரர் படையை பாடலிக்குச் செலுத்தி மகாபத்ம நந்தனின் ஆரம்பகால வெற்றிக்குத் துணையானான் என புலவர்கள் பாடலில் கூறும் கருத்தில் வழி தெரிய வருகிறது. அதே போல ‘யவனர்’ களை வெற்றி கொண்டான் எனவும், யவனர்கள் (கிரேக்கர்) பாண்டிய நாட்டில் பாதுகாவலர்களாக இருந்ததை புறநானூம், அரிக்கமேடு ஆராய்ச்சி வழியும் அறிகின்றோம்.

இம்மன்னன் யவனரோடு போரிட்டு வெற்றி பெற்றான் என்றும் அரபிக்கடல் பகுதி சார் தீவில் போர் நடந்தது என்றும், மேற்குத் தீவில் கடம்பர்களை வென்று காவல்மரமான கடம்ப மரத்தை வெட்டி வீழ்த்தினான் எனவும், சோழர்களுடன் நடத்திய போரில் மாண்டான் எனவும் இவன் வரலாற்றை ஆய்வாளர்கள் குறிப்பிடுவர்.

‘எழுமுடி கெழீஇய திருஞெமர் அகலத்து

 நோன்புரித் தடக்கைச் சான்றோர் மெய்ம்மறை”

    (பதிற்றுப்பத்து, பா.14:11-12)

என்ற பாடலில், ஏழு பேரை வென்று அவர்களது முடிகளாலேயே பொன் செய்த ஆரத்தை உடையவன் என்று கூறுகிறது. எழுவர் யார் என்பதை அறிய முடியவில்லை.

இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன்

உதயனின் மகன் 2-ம் பத்தின் தலைவன் மாமூலனாரும் பரணரும் சிவனைப் புகழ்ந்துரைத்தனர். இவன் இமயம் வரை சென்று விற்கொடி பொறித்தான் என்றும், தடுத்த ஆரியரை வென்று அவர் தலைமீதே கல்லைச் சுமந்து வர செய்தான் என்றும் கூறுவர்.

“பேரிசை மரபின் ஆரியர் வணக்கி

ஆரியர் துவன்றிய பேரிசை மயம்

தென்னங் குமரியோடு ஆயிடை

மன்மீக் கூறுநர் மறந்தபக் கடந்தே”

    (பதிற்றுப்பத்து 2- பா)

என்ற வழி ஆரியரை வென்றான் இவன் என்றும், அவர்களுக்கு அளித்த பொருட்களையும் திரும்பப் பெற்றான் என்றும் கூறுகின்றனர் உரையர்.

‘இமயவரம்பன் சோழர் குலத்து மணக்கிள்ளி என்ற மன்னனின் மகளுக்கும் பிறந்தவன். காலத்தால் முந்திய இம்மன்னனும் சங்க மருவிய காலம் சேரன் செங்குட்டுவனும் ஒருவனே என்றும் உரையாளர் கூறுவதுண்டு. (சங்கப் பாடல் ஒன்றில் கூட செங்குட்டுவன் பெயர் இல்லை)

வணிகர்க்குத் தொல்லைத் தந்து தீவுகளில் பதுங்கிக் கொள்ளும் கடற்கொள்ளைக் கூட்டத்தினரை அழித்த “கடல் பிறகோட்டிய செல்கெழு குட்டுவன்” என பரணர் பாடினார். வடக்கில் ‘மோகூர்’ வரை சென்று பழையனை வென்றான். அங்கு குட்டுவனஞ்சூர்’ என்ற ஊர் இருக்கின்னது. இவன் புதல்வன் ஆடல்கலை வல்லவனாதலில்‘ஆட்டனந்தி’ என அழைக்கப்பெற்றான்.

சேரன் செங்குட்டுவன்

கிள்ளிவளவனொரு போரிட்டு 9 சோழ இளவரசர்களை ‘நேரிவாயில்’ என்ற இடத்தில் வென்றான். கிள்ளி வளவனுக்கு துணையாக நின்று அவன் அரசுரிமையை பாதுகாக்க இப்போர் நிகழ்ந்ததென்பர். 9 –சோழர்கள் யார் என தெரியவில்லை என்பர் ஆய்வர்.

கடம்பரை வென்றான், ஆரியரை வென்று அவர் தலையிலேயே கல் சுமக்கச் செய்து கண்ணகிக்கு கோயில் கட்டினான். இதனை ‘வடதிசை வணக்கிய மன்னவன்’ என்ற வழி அறியலாம். சத்தியநாதர் ஐயர் இதனை கலப்பற்ற பொய் என்கிறார். அவரால் காரணம் விளக்கப்படவில்லை. இம்மன்னனைப் பற்றி,

பத்தினி தெய்வத்திற்குச் சிலையெடுப்பதற்குரிய கல்லினைக் கொள்ள விரும்பியவனாக, கானலைக் கொண்டிருந்த காட்டு வழியே கணையைப் போல விரைந்து சென்றான். ஆரியரின் தலைவனைப் போரிலே’ வீழ்த்தினான். பெரும் புகழுடைய இனிய பல அருவிகளைக் கொண்ட கங்கையின் தலைப் பகுதிக்குச் சென்றான். நல்லினத்தைச் சார்ந்தவை என தெரிந்த பல ஆனினங்களை அவற்றின் கன்றுகளோடும் கைப்பற்றிக் கொண்டான்.

தம் இலக்கு மாறாது அம்புகளைச் செலுத்தி... இடும்பாவனத்தின் ஒர புறத்தே பாசறைவிட்டுத் தங்கினான். வியலூரை அழித்தான். பின்னர் கரையின் எதிர்புறத்தை அடைந்து அங்கிருந்த கொடுகூரையும் அழித்து வென்றான்.

‘பழையன்’ என்பவன் காத்து வந்த… வேம்பினது முழவு போன்ற அடிமரத்தை வெட்டி அவனையும் வென்றான். தூய மங்கல வணிகளை அதனாலே இழந்து போனவரான பல பெண்டிரின் நறுமணங் கொண்ட பலவாகிய கரிய கூந்தலைக் களைந்து அவற்றில் திரிக்கப் பெற்ற கயிற்றினாலேயே யானைகளை வண்டியிற் பூட்டி, அக்காவல் மரத்தை தன் கோநகர்க்கு எடுத்துச் சென்றான்.

வெம்மையான வலிமையையும் இடையறாது செய்யும் போரினையும் கொண்டவரான சோழர் குடியினரின் (பக்.134, ப.பத்து) அரசுரிமைக்கு உரியவர்களான ஒன்பதின்மரும் ஒருங்கே பட்டு விழுமாறு, அவர்களை நேரிவாயில் என்னுமிடத்தில் நிகழ்ந்த போரிலே வென்று நேரிவாயில் என்னுமிடத்தில் தங்கினான். அச்சோழர் குடியினரோடு நிலையான நாள்தோறும் செய்யும் போரினைத் தொடர்ந்து செய்து அவர்கள் தலைவனையும் கொன்றான்

  (பக்.135, பதிற்றுப்பத்து, 4-ம் பத்து)

என்று பரணர் அவர்கள் சேரன் செங்குட்டுவனின் வரலாற்றை தொடர்ச்சியாக எடுத்துரைக்கின்றார். குறிப்பாய் பதிற்றுப்பத்தில் காட்டப்படும் மன்னர்களுள் சேரன் செங்குட்டுவன் மட்டுமே தொடர் போரை நிகழ்த்தியவன் என கருதலாம்.

“வியலூர்” - இது நன்னன் வேண்மானுக்கு உரியது. நறவு மகிழ் இருக்கை நன்னன் வேண்மான், வயலை வேலி வியலூர் என்று, இதனை (அ.நா.பா.67) மாமூலனார் உரைப்பர். ‘கொடுங்கூர் வியலூருக்கு மறு கரையிலிருந்தவூர், இவையிரண்டும் ஆற்றங்கரை ஊர்கள்; பழையன் ஒரு குறுநில மன்னன் பாண்டிய நாட்டு மோகூர்க்குத் தலைவனாக விளங்கியவன்;     இவனுக்குரிய காவன்மரம் வேம்பு ...சோழர் குடிக்குரியோரை இவன் வென்றதனை ‘சூடா வாகைப் பறந்தலை’ என்று குறிப்பிட்டுச் செல்கிறது.

- முனைவர் பா.பிரபு, உதவிப் பேராசிரியர், தமிழ்த்துறை, ஸ்ரீமாலோலன் கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரி, மதுராந்தகம் - 603 306

http://keetru.com/index.php/2018-01-12-05-57-50/2014-03-08-04-39-26/2014-03-14-11-17-85/37232-2019-05-14-04-26-26

                என்னே இந்த நகைமுரண் !

                         ( What an irony! )

                                            - சுப.சோமசுந்தரம்

வீட்டிற்கு உறவினர் வந்திருந்தனர். உறவுமுறையில் எனக்கு மருமகளான பெண்ணொருத்தி தூங்குகின்ற தன் கைக்குழந்தையை அறையொன்றில் விட்டுவிட்டு முன்பக்க அரங்கில் வெகுநேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். தற்செயலாக அறைக்குச் சென்றதால் குழந்தையைப் பார்த்த நான் அவளிடம் சொன்னேன், "குழந்தையைத் தனியே விட்டிருக்கும் பட்சத்தில் இடையிடையே பார்த்துக்கொள்; சன்னல் வழியே எப்போதாவது பூனை வருவதுண்டு". இதைத் தொடர்ந்து என் மனதில் ஏதோ ஒரு காட்சி ஓடியது- சிலப்பதிகாரத்தில் பெண்ணொருத்தி குழந்தையைத் தனிமையில் விடுத்து நீர்நிலைக்குச் சென்று வந்ததும், குழந்தையைத் தீண்ட வந்த அரவத்தைக் கீரிப்பிள்ளை கொன்ற கதையும்; சங்கிலித் தொடர் போல் வேறு கருத்தும் வேறொரு இலக்கியக் காட்சியும். எழுதுகிற எல்லோருக்கும் இப்படித்தான் ஏதோ நிகழ்வொன்று கருவாக அமையுமோ? அல்லது நான் எழுத்துலகில் பழகுநர் என்பதாலோ என்னவோ, எனக்கு இப்படித்தான் இந்தக் கட்டுரைக்கான பொருள் தோன்றியது. இந்த எழுத்துக்கான பீடிகை கூட நான் கணித ஆசிரியன் என்பதால் அமைந்ததோ? பொதுவாக வயதிற் குறைந்த என் ஆசிரிய நண்பர்களுக்குச் சொல்வேன் - ஒரு ஆசிரியன் எந்தக் கணித வினாவிற்கும் தீர்வை மட்டும் சொன்னால் போதாது; அத்தீர்வு எப்படித் தோன்றியது என்பதை இயன்றவரை சொல்லுதல் நலம்.

                    இனி என் காட்சிப் படலம். காட்சிக் களம் சிலம்பில் மதுரைக் காண்டம் அடைக்கலக் காதையில் கோவலனிடம் மாடலமறையோன் கூற்றாக அமைவது.

  " பிள்ளை நகுலம் பெருபிறிதாக

   எள்ளிய மனையோள் இனைந்துபின் செல்ல

   - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

   கடவ தன்றுநின் கைத்தூண் வாழ்க்கை

   - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

   - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

   தீத்திறம் புரிந்தோள் செய்துயர் நீங்கத்

   தானஞ் செய்தவள் தன்துயர் நீக்கிக்

   கானம் போன கணவனைக் கூட்டி

   ஒல்காச் செல்வத் துறுபொருள் கொடுத்து

   நல்வழிப் படுத்த செல்லாச் செல்வ"

( நகுலம்-கீரி )

        குழந்தைக்குத் தீங்கிழைக்க வந்த அரவத்தைக் கொன்ற கீரி, வாயில் அந்த இரத்தத்துடன் வந்து, தன்னையும் பேணிய, நீர்நிலை சென்று திரும்பும் தாயைக் காண வெளியே வந்து நிற்கிறது. தாயான அப்பார்ப்பனப் பெண், கீரிப்பிள்ளை தன் குழந்தையைத்தான் கடித்து விட்டதாய் எண்ணி கீரியைக் கொன்று விடுகிறாள். ஆராயாமல் கொன்ற கொடிய பாவத்திற்கு ஆளாகியதால், அப்பெண்ணின் கணவன் அவளைப் பிரிந்து செல்கிறான். மேலும், பிரிந்து செல்கையில் பார்ப்பனனான அம்மறையவன் பாவ நிவர்த்தியாக ஆற்ற வேண்டிய தரும காரியங்களை வடமொழியில் எழுதி அவளிடம் தந்து உரிய செல்வமும் மனமும் கொண்டோரை அணுகி இறைஞ்சுமாறு சொல்லிச் செல்கிறான். புகார் நகரத்தில் பெருவணிகர் வாழும் இடங்களில் அந்த அபலைப் பெண் அலைந்து திரிகிறாள். இதனைக் கேள்வியுற்ற கோவலன் அப்பெண்ணின் குறையறிந்து, அவளின் சார்பாக தான தருமங்களைச் செய்து அவள் கணவனையும் வருவித்து, பெரும்பொருளீந்து அவர்களை நல்வழிப் படுத்தி வாழச் செய்கிறான். எனவே மாடல மறையோனால் " செல்லாச் செல்வ " (செல்லாத-குறையாத-செல்வமுடையவன்) என வாழ்த்தப் பெறுகிறான்.

                ஆராயாமல் கீரியைக் கொன்ற பார்ப்பனப் பெண்ணுக்கு உய்வினை அளித்த கோவலன் என்னும் செல்லாச் செல்வன்,செல்வம் வேண்டி சிலம்பினை விற்க கண்ணகியுடன் மதுரை வந்ததும், பாண்டிய மன்னனால் ஆராயாமல் கொலைக்களப்பட்டதும் என் மனதிற்பட்ட நகைமுரண். இம்முரண் களைய முற்படின், கையறு நிலையில் மாடல மறையோன் கோவலனுக்கு உரைத்த கூற்று அன்றி எம்மிடம் வேறொன்றுமில்லை:

  " இம்மைச் செய்தன யானறி நல்வினை

   உம்மைப் பயன்கொல் ஒருதனியுழந்து இத்

   திருத்தகு மாமணிக் கொழுந்துடன் போந்தது "

                 இளங்கோவடிகளைத் தொடர்ந்து சங்கிலித் தொடர் போல் அடுத்து என் மனதில் முரண் தொடுப்பவன் கம்ப நாடன். இவ்விரண்டாவது காட்சியின் திறப்புக் களம் பால காண்டம் அகலிகைப் படலம். இந்திரனால் ஏமாற்றப்பட்ட அகலிகை, தனக்கு துரோகம் இழைத்ததாக, அவளது கணவன் கௌதம முனிவரால், கல்லாய்ச் சமைய சபிக்கப்பட்டாள். முனிவர்களின் வேள்விகளுக்கு இடையூறு விளைவித்த அரக்கியான தாடகையை வதம் செய்து ராமன் தன் இளவல் இலக்குவனோடும் மகரிஷி விஸ்வாமித்திரரோடும் மிதிலை நோக்கி வருகிறான். அவன் பாதம் பொருந்திய தூசி பட்டு அகலிகை உயிர் பெறுகிறாள். தாடகை வதத்தையும் அகலிகை உயிர்த்தெழுதலையும் குறித்து விஸ்வாமித்திரர்,

   " கைவண்ணம் அங்கு கண்டேன்

     கால்வண்ணம் இங்கு கண்டேன் "  

 என்பது ஈண்டு நினைவிற் கொள்ளத்தக்கது.

பின் கௌதம முனிவரை வரவழைத்து,

   " நெஞ்சினால் பிழைப்பு இலாளை நீ அழைத்திடுக என்ன "

( மனதினால் பிழை செய்யாத இவளை நீ அழைத்துக் கொள்வாயாக என இராமன் கூற ),

பின்னர் " கஞ்சமா மலரோன் அன்ன முனிவனும் கருத்துள் கொண்டான் " எனவும்

   " மாசறு கற்பின் மிக்க அணங்கினை(அகலிகையை)

     அவன்(கௌதமன்) கை ஈந்து..... "

இராமன் அச்சோலை நீங்கி மிதிலையின் புறமதிலை அடைந்தான் எனக் குறிக்கிறார் கம்பர்.

        நமக்கு இக்காட்சியின் நிறைவுக் களம் யுத்த காண்டம் மீட்சிப் படலம். இராவணனை வதம் செய்து இலங்காபுரியின் ஆட்சியை வீடணனிடம் தந்த பின் சீதை வீடணனால் இராமனிடம் அழைத்து வரப் பெறுகிறாள். கற்பினுக்கு அணியான அத்தலைவி தன் கற்பின் திறம் காட்ட

  " மனத்தினால் வாக்கினால் மறு உற்றேனெனின்

   சினத்தினால் சுடுதியால் தீச் செல்வா........................ " என்று தீயிடைப் புகத் துணிகிறாள். மௌனம் சம்மதம் என்பது இராமனின் நிலைப்பாடு. எரியிடை மாசற்று விளங்கிய தலைவியை தலைவன் இராமன் மனமுவந்து ஏற்கிறான். மெய்யால் பிழையினும் மனதால் பிழையாளாயின், தலைவன் இராமனைப் பொறுத்தமட்டில் மாசறு கற்பின் மிக்க அணங்கானாள் அகலிகை. மெய்யாலும் மனத்தினாலும் வாக்கினாலும் பிழையாத தலைவி சீதைக்கு எரிதழல் சோதனை. ஈது நகைமுரணன்றி வேறு யாது?

             இந்நிகழ்வில் சீதை இராமனைக் கண்டதும் இறும்பூதெய்தலும், இராமன் சீதையைக் கொடுஞ்சொற்களால் கடிதலும், அதன் பின்னரே சீதை எரியிடைப் புகுதலுமான கம்பனின் செய்திகள் நான் அடக்கி வாசித்தவை. அதன் காரணிகள் இரண்டு. முதலாவது, நம் காவியத் தலைவன் இராமன் பல்லோர்க்கும் பிரான்; அவனை மக்கள் நியாயப்படுத்துதலில் என் இலக்கியப் பார்வை காணாமல் போகும். இரண்டாவது, நம் காவியத் தலைவி சீதையே முன் வந்து, உலகோர் அறியவே தான் அவ்வாறு செய்ததாக, நம்மை விடுத்துத் தன் தலைவனையே சார்ந்து நிற்பாள். சூடாமணிப் படலத்தில் அசோகவனத்தில் அனுமனிடம்,

   " எல்லை நீத்த உலகங்கள் யாவும் என்

     சொல்லினால் சுடுவேன் அது தூயவன்

     வில்லின் ஆற்றற்கு மாசு என்று வீசினேன் "

என விளம்பியவள் ஆயிற்றே!

             இவ்விரு காப்பியங்களிலும் கதாப்பாத்திரங்களில் குறை காண்பது நம் நோக்க்கமல்ல. குறிப்பாக சீதையின் எரி புகுதலில் இராமன் குற்றவாளியா இல்லையா என்பதெல்லாம் ஆண்டாண்டு காலமாகப் பட்டிமன்றங்களில் சான்றோர் பெருமக்கள் பேசியும் கருத்தாக்கங்களில் எழுதியும் புளித்து ஏப்பம் விட்ட கதை. ஒவ்வொன்றிலும் இரண்டு நிகழ்வுகள் முரண்களாய் அமைவதைச் சுட்டுவதும் ரசிப்பதுமே நம் நோக்கம். கதாபாத்திரங்களை இந்த நகை முரண்களோடு பொருத்துவதானால், அவர்கள் மீது வீசுவது அனுதாப அலை மட்டுமே. இம்முரண்களோடு இக்காவியங்களைத் தூக்கி நிறுத்துவது ஆக்கியோரின் சான்றாண்மை; மொழியின் சிறப்பு. முன்னதில் முரண் அமைந்து சிறப்பு; பின்னதில் முரண் அமைந்தும் சிறப்பு.       

"உயர் வள்ளுவம்".பற்றிய  இந்த தொடர் சொற்பொழிவு, நாம் கற்ற திருக்குறளை  வேறு கோணத்தில் அணுகுவதை பார்த்து, நீங்களே.. ஆச்சரியப் படுவீர்கள்.
 

                                                பண்பாட்டு  அசை  பண்ணொடு  இசை

                                                                                                            சுப. சோமசுந்தரம்

            தொ.ப.வின் பண்பாட்டு அசைவுகள் படித்துப் பிரமித்துப் போயிருக்கிறேன். அது ஆங்கிலத்தில் cultural movements பற்றியது எனச் சொல்லலாம். நான் இங்கு பதிய நினைப்பது பண்பாடு சார்ந்த விடயங்களை இலக்கிய உலகில் சான்றோர் பெருமக்கள் அசை போடுதல் (chewing the cud) பற்றியது. விலங்கினங்கள் தாம் உட்கொண்டவற்றை வெளிக்கொணர்ந்து நிதானமாக அசை போடுவதற்கும் மனிதர்கள் தாம் உள்வாங்கியவற்றை நினைவுகளில் வெளிக்கொணர்ந்து அசை போடுவதற்கும் எவ்வாறு தமிழில் 'அசை போடுதல்' என்ற ஒரே சொல்லாடல் அமைந்ததோ, அவ்வாறே ஆங்கிலத்திலும் இவை இரண்டிற்கும் 'chewing the cud' என்ற ஒரே சொல்லாடல் அமைந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

            இத்தலைப்பில் முதலில் நாம் கையிலெடுக்க நினைப்பது கல்வியிற் பெரியன் கம்பனை. 'வில்லை ஒடித்தான்; சீதா பிராட்டியைப் பரிசுப் பொருளாய்ப் பெற்றான்' எனும் கதை கம்பனுக்கு ஏற்புடையதாயில்லை. பெண்ணை அடைய வேண்டிய ஒரு பொருளாய்ப் பாவித்தல், பெண்ணடிமைத்தனத்தைப் போதிக்கும் சனாதன பூமியில் தோன்றிய வால்மீகிக்கு ஏற்புடையதாயிருக்கலாம். மைந்தர் பெற்ற பரிசில் என்னவென்றே அறியாமல் 'பகிர்ந்து கொள்க' என ஈன்ற தாய் பணித்ததால் , பரிசிலான பாஞ்சாலி ஐவருக்கும் பத்தினியான கதை வியாசருக்கும் உடன்பாடாயிருக்கலாம். களவியலும் கற்பியலும் உலகிற்கே வகுத்தளித்த தமிழர்தம் மாண்பிற்கு அது உகந்ததாயில்லை. ஏறு தழுவி பெண்ணைப் பரிசாக அடைதல் போன்ற அநாகரிகங்கள் ஆரிய வரவுக்குப் பின் சேர, சோழ, பாண்டியர் காலத்தில் தோன்றியிருக்கலாம். தமிழரின் பொற்காலமான சங்க கால வாழ்வியலில் இந்த அலங்கோலங்கள் அரங்கேறியதாகத் தெரியவில்லை. எனவே ஆரிய வரவுக்குப் பின் பல நூற்றாண்டுகளுகள் கழித்துத் தோன்றியிருந்தாலும் கம்ப நாடன், ஜனகராஜனின் அரண்மனைக்கு வருகிற தலைவனையும் கன்னிமாடத்தில் நிற்கும் தலைவியையும்,

                         'எண்ணரும் நலத்தினாள் இனையள் நின்றுழிக்

                          கண்ணொடு கண்ணினை கவ்வி ஒன்றையொன்று

                          உண்ணவும் நிலை பெறாது உணர்வும் ஒன்றிட

                          அண்ணலும் நோக்கினாள் அவளும் நோக்கினாள்'

                                                                                   (பால காண்டம், மிதிலை காட்சிப் படலம்)

என முதலில் கண் களவு கொள்ள விட்டான். இருவரும் ஒருவர் மீது ஒருவர் மையலுற்றே மணந்தனர் என்று தமிழ் கூறும் நல்லுலகிற்கு ஆறுதல் உரைத்தான் தமிழ்க் கம்பன்.

          'கண்ணொடு கண்ணிணை நோக்கொக்கின் வாய்ச்சொற்கள்

           என்ன பயனும் இல'

எனும் பொருள்கண்ட தமிழ்ச் சமூகம் கைதட்டி ஆர்ப்பரித்தது. 'கண்டவுடன் காதலா? பகுத்தறிவுக்கு ஏற்புடையதாயில்லையே' என்பார்க்குத் தமிழின் பதில், 'நம்பினார்க்குக் கடவுளும் காமுற்றார்க்கும் காதலும் பகுத்தறிவுக்கு அப்பாற்பட்டதேயாம்' என்பது. பார்வையிலேயே பண்பு நலனை அளக்கும் கருவி இவர்களிடத்து உண்டு போலும். தெரியாமலா சொன்னான் வள்ளுவன்

            'கண்களவு கொள்ளும் சிறுநோக்கம் காமத்திற்

             செம்பாகம் அன்று பெரிது'

என்று?

            இவ்விடத்து துளசிதாசரையும் பதிவு செய்யும் கடமை நமக்குண்டு. துளசிதாசர் இராமாயணத்தில் தலைவன் இராமனையும் தலைவி ஜானகியையும் வில்லொடிக்கும் நாளுக்கு முந்திய மாலையில் நந்தவனத்தில் சந்திக்க வைத்து காதல் கொள்ள வைக்கிறார். சனாதன பூமியில் தோன்றிய கலகக் குரலோ துளசிதாசர்? நிற்க. கம்பன் தன் மரபினை அசை போட்டதின் விளைவே 'அண்ணலும் நோக்கினான் அவளும் நோக்கினாள்' என்பதே ஈண்டு நம் பதிவு.

            அடுத்து நம் மனதில் நிழலாடுபவர் இம்மண்ணில் தோன்றிய கதையையே எடுத்தாண்ட இளங்கோவடிகள். மாதவியைப் பிரிந்து கண்ணகியுடன் மதுரை நோக்கிச் செல்லும் கோவலனுக்கு மாதவி கோசிகமாணி மூலம் விடுக்கும் மடலில்,

                 'குரவர் பணி அன்றியும் குலப்பிறப்பாட்டியோடு

                  இரவிடைக் கழிதற்கு என் பிழைப்பறியாது'

                                                         (மதுரைக் காண்டம், புறஞ்சேரியிறுத்த காதை, அடி 89-90)

என்று கசிந்துருகுகிறாள். 'குலமகளோடு இரவோடு இரவாக ஊரை விட்டுச்  செல்லுமளவிற்கு நான் செய்த பிழையென்ன?' என மாதவி கேட்பதே கதைப்பகுதி. 'குரவர் பணி அன்றியும்' என்பதன் மூலம் 'மூத்தோர்க்கு (இங்கு பெற்றோர்க்கு) ஆற்ற வேண்டிய கடமைகளை மறந்து செல்கிறாயே?' என்று தலையாய பணியாக குரவர் பணியை வைத்து மண்ணின் மரபை அசை போடுகிறார் இளங்கோவடிகள். கதை போகிற போக்கில் இங்கு பண்பாட்டைத் தொட்டுச் செல்வதைக் காணலாம்.

            இனி திருவாசகம் ஓதி நம்மை உருக வைத்த  மாணிக்கவாசகரை விட்டு வைப்பானேன்! அவர்தம் திருக்கோவையாரில் உடன்போக்கு சென்ற தலைவியைத் தேடிச் செல்லும் செவிலித்தாய் அம்மேதக ஒழுக்கம் பூண்ட வேறு தலைமக்களைத் தூரத்தே கண்டு தான் தேடி வந்தோர் இவரே என முதலில் மயங்கி, பின்னர் தன் பிள்ளைகளின் அடையாளஞ் சொல்லி, 'அத்தகையோரைக் கண்டீரோ' என வினவுகிறாள். எதிர்ப்பட்ட தலைவன் தன்னை ஆட்கொண்ட புலியூர் இறைவன் உறையும் அரிய மலையில் சிங்கம் (யாளி) போன்ற அத்தகைய தலைவனைக் கண்டதாய்க் கூறி, தன் தலைவியை நோக்கி, "தூண்டா விளக்கினை ஒத்தவளே! அன்னை (செவிலித்தாய்) சொன்னவாறு அயலில் வந்த அந்தப் பெண் எத்தகையவள் எனப் பகர்வாய்!" எனப் பணிக்கிறான்.

இதோ பாடல் :

மீண்டார் என உவந்தேன் கண்டு நும்மை இம்மேதகவே

பூண்டார் இருவர் போயினரே புலியூரெனை நின்று

ஆண்டான் அருவரை யாளிஅன் னானைக் கண்டேனயலே

தூண்டா விளக்கனையாய் என்னையோ அன்னை சொல்லியதே 

                                                                                                (திருக்கோவையார் - 244)

செவிலித்தாய் தேடி வந்தோரை இத்தலை மக்கள் பார்த்தனர் என்பதே செய்தி. அச்செய்தியினூடே இத்தலைவன் அத்தலைவனையும் இத்தலைவி அத்தலைவியையும் நன்கு பார்த்ததைப் பதிவு செய்வதின் மூலம் மணிவாசகர் அசை போடும் தலைசிறந்த பண்பாடு எடுத்தியம்பாமல் தெற்றென விளங்கி நிற்கும். காற்றுவாக்கில் சொல்லிச் சென்றாலும் காலத்திற்கும் நிற்கும் நனி நாகரிகம்!

            தான் கடந்து வந்த இலக்கியப் பாதையில் சிற்சில இடங்களைத் தொட்டுக் காட்டுவதே எழுத்தன் பணி. வாசிப்போர் தம் இலக்கியப் பாதையில் இதுபோன்ற இடங்களைக் கடந்து வந்ததை அசை போட வைத்தால், அந்த எழுத்துப் பணி முழுமை பெறும்.