எங்கள் மண்

‘ஆளுமையுள்ள தலைமை தொடர்பில் தமிழ் மக்களை சிந்திக்க வைத்தவர்’ தலைவர் பிரபாகரன்

இலங்கையின் வரலாற்றில் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் மேதகு வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் ஒரு ‘புரட்சியாளன்’. விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பைப் பயங்கரவாத அமைப்பாகவும், அதன் தலைவரை பயங்கரவாதியாகவும் இலங்கை அரசு உருவகப்படுத்தியுள்ள போதிலும், இந்த நாட்டின் அரசியல் வரலாற்றில் அவருடைய பங்கு தவிர்க்க முடியாததாகப் பதிவாகி இருக்கின்றது.

அது மட்டுமல்ல, தமிழினத்தின்  நவீனகால வரலாற்றிலும் அவர் ஓர் அதி உன்னத இடத்தைப் பெற்றிருக்கின்றார். தமிழர்கள் வீரத்திற்குப் பெயர் பெற்றவர்கள். அரசர் காலத்தில் தமிழ் மன்னர்களினதும் தமிழர்களினதும் வீரம் சிறந்து விளங்கியது. முடியாட்சி சகாப்தம் முடிவடைந்து குடியாட்சி தலையெடுத்ததன் பின்னர் தலைவர் வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் ஒருவரே தமிழரின் வீரத்திற்குப் புதிய இலக்கணத்தை வகுத்துள்ளார் என்று கூறினால் அது மிகையாகாது.

தலைவர் பிரபாகரனின் தலைமை என்பது தமிழ் மக்களுக்கு எதிரான அடக்குமுறை அரசியல் சூழலில் இயல்பாக முகிழ்த்ததொன்றாகும். அந்த வகையில் இயற்கையின் படைப்பாக உருவாகிய அவருடைய தலைமை திகழ்கின்றது. அவரது ஆளுமையும், வீரமும், கொள்கைப் பிடிப்பும், செயல் வல்லமையும் கேள்விக்கு உட்படுத்த முடியாதவை.

அரசியல் மற்றும் குடியியல் அழுத்தங்களும் அவருடைய கொள்கைப் பிடிப்பையும் உறுதியையும் துணிவையும் தளர்த்த முடியாமல் தளர்ந்து போயின. ஒரு தலைவன் எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு அவருடைய போராட்ட வாழ்க்கை சிறந்த உதாரணமாகத் திகழ்கின்றது.

தமிழர்களுக்கென ஒரு தனிநாட்டை உருவாக்க வேண்டும் என்பதற்காக அவர் ஆயுதப் போராட்டத்தைத் தழுவியிருந்தார். ஆனாலும் தனிநாட்டுக் கோரிக்கை என்பது அவரால் உருவாக்கப்பட்டதல்ல. அது தமிழ் மக்களின் அபிலாசை. சாத்வீக வழிகள் யாவும் பயனற்றுப் போனதன் விளைவாக அந்த மக்கள் வேறு வழியின்றி தனிநாட்டுக் கொள்கையை அவர்கள் வரித்துக் கொண்டார்கள்.

தமிழ் மக்களின் அந்தத் தமிழ்த்தேசிய கனவை நனவாக்குவதற்கான செயல்வழித் தடத்தில் தன்னிகரற்ற வகையில் பயணித்த ஒரு மா மாவீரன் வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் அவர்கள்.

தலைவருடைய தலைமைத்துவப் பண்பும், ஆளுமையும் வீரமும், கொண்ட கொள்கை மீதான இரும்புப் பிடியும், தனது இயக்கத்தின் மீதும், அதன் உறுப்பினர்கள் மற்றும் தமிழ் மக்கள் மீதும் அவர் கொண்டிருந்த பற்றுறுதியும் சமூகத் தலைவர்களுக்கும் அரசியல் தலைவர்களுக்கும் சிறந்ததொரு முன்மாதிரியே.

தற்போது  தலைவர் பிரபாகரனைப் போன்ற ஓர் ஆளுமைமிக்க அரசியல் தலைமையின்றி தமிழினம் தவித்துக் கொண்டிருக்கின்றது. இதனால் தமிழ் மக்களின் அரசியல் எதிர்பார்ப்புக்களும், அவர்களின் அரசியல் உரிமைகளும் எட்டாக்கனிகளாகிவிடுமோ என்று அச்சம் கொள்கின்ற நிலைமை உருவாகி இருக்கின்றது.

நாடாளுமன்ற அரசியலை இலக்காகவும் தேர்தல்களின் வெற்றியைப் படிக்கல்லாகவும் கொண்டு செயற்படுகின்ற தமிழ்த் தலைவர்களும், வேறு வழியின்றி அவர்களின் பின்னால் அணிதிரண்டுள்ள தமிழ் மக்களும் தலைவர் வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் அவர்களின் 66 ஆவது பிறந்த தினம் அவருடைய ஆளுமை மிக்க தலைமையைப் பற்றி சிந்திப்பதற்குத் தூண்டியிருக்கின்றது.

அவரைப் போன்ற உறுதியும், துணிவும் கொள்கைப் பிடிப்பும், செயல் வல்லமையும் கொண்டவர்களாக தமிழ் அரசியல் தலைவர்கள் உருவாக வேண்டும். அத்தகைய தலைவர்களை உருவாக்குவதற்கு களத்திலும் புலத்திலும் உள்ள தமிழ் மக்கள் தெளிந்த சிந்தனையோடு முன்வர வேண்டும்.

இதுவே தலைவர் பிரபாகரன் அவர்களுக்கு அளிக்கக் கூடிய சிறந்த கைமாறாகும். அதுவே அவருக்கான சிறந்த வாழ்த்தாகவும் அமையும்.

தலைவர் மேதகு பிரபாகரனின் உள்ளத்து சிந்தனைகளில் சில….

சமாதானத்தை நான் ஆத்மபூர்வமாக விரும்புகின்றேன். எனது மக்கள் நிம்மதியாக, சமாதானமாக, கௌரவமாக வாழ வேண்டும் என்பதே எனது ஆன்மீக இலட்சியம்.

நாம் இனத்துவேஷிகள் அல்லர். போர் வெறிகொண்ட வன்முறையாளர்களும் அல்லர். நாம் சிங்கள மக்களை எதிரிகளாகவோ விரோதிகளாகவோ கருத வில்லை. சிங்கள பண்பாட்டை கெளரவிக்கின்றோம். சிங்கள மக்களின் தேசிய வாழ்வில், அவர்கலளது சுதந்திரத்தில் நாம் எவ்விதமும் தலையிட விரும்பவில்லை. நாம் எமது வரலாற்று தாயத்தில் ஒரு தேசிய மக்கள் இனம் என்ற அந்தஸ்துடன், நிம்மதியாக, சுதந்திரமாக, கொரவத்துடன் வாழ விரும்புகிறோம்.

அரசியல் என்பது மக்கள் மீது ஆட்சியை நடாத்தும் அல்லது அதிகாரம் செலுத்தும் விவகாரம் அல்ல. அரசியல் என்பது மக்களுக்குச் சேவை புரியும் பணி. மக்களின் நல்வாழ்வுக்கு ஆற்றுப்படும் தொண்டு….. ”

“…இயற்கை எனது நண்பன்; வாழ்கை எனது தத்துவாசிரியன், வரலாறு எனது வழிகாட்டி.”

https://www.ilakku.org/ஆளுமையுள்ள-தலைமை-தொடர்ப/

 

தலைவர் பிரபாகரனுடன்… கொளத்தூர் மணி

எந்த ஒரு மனிதராக இருந்தாலும், அவரை முதலில் சந்திக்கின்ற போது  ஏற்படுகின்ற  மதிப்பு, காலப்போக்கில் அவரின் குறைகளைக்   கண்ட பின்   குறைந்து கொண்டே வரும்.

ஆனால் தலைவர்  பிரபாகரன் மிகவும் மாறுபட்டவர், தலைவர்  ஆகட்டும், தமிழீழ விடுதலைப்புலிகள் இயக்கம் ஆகட்டும் நாம் சந்திக்கின்ற ஒவ்வொரு சந்திப்பிலும் அவர்கள் மீதான மதிப்புக் கூடிக்கொண்டே போனது. எந்த நேரத்திலும் ஏற்கனவே இருந்த மதிப்பு ஒரு அங்குலம் அளவும் குறையவில்லை என்பது முதல் சிறப்பாகும்.

தலைவர் பிரபாகரன் தன்னுடைய இயக்கப் போராளிகள் மீது  கொண்டிருந்த அளவு கடந்த பாசம் குறித்து நான் நேரடியாக கண்டுகொண்ட சிலவற்றை   உங்களுடனும் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

• லெப். கேணல் விக்டர், தாயகத்தில் நடந்த ஒரு தாக்குதல் சம்பவத்தில் வீரமரணம் அடைந்து விடுகின்றார். அவருடைய இறுதி நிழ்வு தொடர்பான ஒரு காணொளி தலைவருக்கு அனுப்பப்பட்டிருந்த போது, நான் தலைவரைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்தேன். அப்போது விக்டரின் இறுதி நிகழ்வுக் காணொளி வந்திருப்பதைக் கூறி “பார்க்கலாமா” என்று என்னிடம் கேட்டார். நானும் பார்க்கலாம் என்று கூறியதும்.  அதற்கான ஒழுங்கு செய்யப்பட்டது. நாம் இருவரும் ஒரு இரும்புக் கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தோம். அந்த மாவீரரின் இறுதி நிகழ்வுக் காணொளி பார்வைக்கு தயாரானது.

எப்பொழுதும் தலைவருடன் பாதுகாப்புக்காக போராளிகள் இருப்பர். வீட்டினுள் இருக்கும் போது வாயிலிலோ, அல்லது சாளரத்தின் அருகிலோ அவர்கள் நின்றிருப்பர். அன்றும் இரு போராளிகள்   சாளரத்தின் அருகில் நின்றிருந்தனர்.

விக்டரின் நினைவுகளைத் தாங்கிய காணொலி நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. சோகத்தின் உச்சத்தில் இருந்தது தலைவரின் முகம். திடீரென சாளரத்தின் அருகே பாதுகாப்புக்கு  நின்றிருந்த போராளிகளைப் பார்த்து “நான் துப்பாக்கிக் குண்டு பட்டு செத்தாலும் பரவாயில்ல, காத்தில்லாம சாகக் கூடாது. காத்தைத் தடுக்காம உள்ள வந்து முன்னுக்கு இருங்கோ” என்றார். அந்தக் காணொளி, விக்டரின் இறுதி ஊர்வலத்தையும், பழைய நினைவுகளையும், காட்சிகளையும் விபரித்துக் கொண்டிருந்தது.  தலைவரின் கண்களை  நீர்  மூடி நின்றது. என்னால் அதை நன்றாகவே  உணர முடிந்தது. ஏனெனில், நான் அவருக்கு மிக அருகில் அமர்ந்திருந்தேன். ஆனால் தன்னுடைய இவ்வாறான உணர்வுளைப் போராளிகள் பார்த்துவிடக் கூடாது என்பதற்காக அவர்களை நகைச்சுவையாக அழைத்து தனக்கு முன்னால் அமர வைத்துக் கொண்டார்.

அந்த காணொளி நிறைவுபெறும் வரையில் அவர் மிகுந்த வேதனையில் தோய்ந்துபோய் இருந்ததை என்னால் இன்றளவிலும் மறக்க முடியவில்லை.

• அதேபோல் மற்றொரு சம்பவமாக போராளி லிங்கனை நினைவுகூர முடியும், அவர் தலைவர் பிரபாகரனின் மெய்க் காவலராக இருந்தவர். பின்னர் அவர் சென்னையில் இருந்து தாயகத்திற்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டார்.

அவர் தாயகம் செல்லுகின்ற போது அவருக்கு விருந்து ஒன்று கொடுத்து  அனுப்பி வைக்க முடிவு செய்திருந்தார் தலைவர்.  அன்றும் நான் தலைவருடன் இருந்தேன். தலைவருக்கு மிகவும் விருப்பமான ஒரு உணவு விடுதிக்கு அனைவரும் சென்றோம். அங்கு உணவருந்திய பின்பு, லிங்கன் தாயகத்திற்கு புறப்பட்டுச் சென்றார்.

அப்போது தாயகத்தில் ரெலோ இயக்கத்தின் தலைவர் சிறீ சபாரத்தினம் குழுவினர், புலிகள் இயக்கத்தின் கிழக்கு மாகாண தலைவராக இருந்த அருணா, கடலில் ஒரு தாக்குதலில் இறந்து விட்டார் என்ற செய்தியை கூறி, சபாரத்தினத்தின் சொந்த ஊரான கல்வியங்காட்டில், நினைவுத் தட்டிகளும் முழு அடைப்பும் நடத்தியிருந்தனர். ஒரு விதத்தில் அருணா, சபாரத்தினத்திற்கு தம்பி உறவானவர் தான்.

இந்த சூழலில் முன்னதாக மரணம் அடைந்த ரெலோ அமைப்பு தோழர்களின் தட்டிகளுக்கு உரிய மரியாதையை மக்கள் செலுத்தவில்லை. முழு அடைப்பு நடத்தவில்லை.  ஆனால் விடுதலைப் புலிகள் அமைப்புக்கு அவ்வளவு மரியாதையை மக்கள் கொடுக்கின்றனர் என்று சினம் கொண்ட சபாரத்தினத்தின் உறுப்பினர்கள், அருணாவுக்காக வைக்கப்பட்டிருந்த தட்டிகளை அடித்து உடைத்தனர். இதையடுத்து மீண்டும் நினைவுத் தட்டிகள் அமைத்து அதற்குப் பாதுகாப்பாக போராளிகளை நியமிக்கின்றனர். ஆனால் அந்த   புலி உறுப்பினர்கள் அழைத்துச் செல்லப்பட்டு  தாக்கப்படுகின்றனர். இது குறித்து தெரிந்து கொள்ள சென்ற மூத்த போராளி பசீர் காக்கா அவமானப்படுத்தப்பட்டு  அங்கிருந்து வெளியேற்றப்படுகின்றார்.

இந்தச் சம்பவத்தின் தொடர்ச்சியாக லிங்கம் சம்பவ இடத்திற்கு சென்ற போது, அவருடைய கண்ணிலே துப்பாக்கியை வைத்து  சபாரத்தினத்தின் உறுப்பினர்கள் சுட்டுக்கொல்கின்றனர்.

இந்தச் சம்பவத்தைத் தொடர்ந்து சபாரத்தினத்தின் மீதான சினம் புலிகளுக்கு வலுக்கின்றது. ரெலோ இயக்கம் தடைசெய்யப்படுவதாக அறிவிக்கப்படுகின்றது. தப்பிச்சென்ற சபாரத்தினம் துரத்தி செல்லப்பட்டு சுட்டுக் கொல்லப்படுகின்றார்.

லிங்கம் நிகழ்வுக்குச் சில மாதங்களுக்குப் பின்னர், மற்றொரு போராளியை தாயகத்திற்கு அனுப்பி வைக்கும் நிகழ்வில் நானும் இருக்கிறேன். அதே உணவகம். விருந்து நடக்கின்றது. “இங்கிருந்து தான் லிங்கம் புறப்பட்டுப் போனான் அண்ண” என தலைவர்  கனத்த நெஞ்சுடன் கூறுகிறார். அந்தச் சம்பவம் பல நாட்களுக்கு முன் நடந்திருந்தாலும், அந்த உணவு விடுதிக்கு வந்தவுடனே அவருக்கு அந்தப் போராளியின் நினைவு வந்து அவரை எந்த அளவுக்கு வாட்டியது என்பதை அருகில் இருந்து உணர்ந்தவன் நான்.

இது சிறு சம்பவங்கள் தான். தலைவர் பிரபாகரன் ஒவ்வொரு போராளிகள் மீதும் தனிப்பட்ட அக்கறை, அன்பு உள்ளவர் என்பது அவருடன் இருந்தவர்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

முன்னாள் தமிழக முதல்வர் எம்.ஜி. ராமச்சந்திரனுக்கும் விடுதலைப்புலிகளுக்குமான உறவு.

தொடக்கத்தில் ஈழத்தில் உருவான எல்லா இயக்கங்களுக்கும் ஆதரவு தெரிவித்து வந்த எம்.ஜி.ஆர், பின் விடுதலைப்புலிகளை மட்டும் ஆதரிக்கத் தொடங்குகிறார். எம்.ஜி.ஆருக்கும் தலைவருக்குமான  நட்புப் பற்றி நான் இங்கு கட்டாயம் குறிப்பிட வேண்டும்.  1984ஆம் ஆண்டு இறுதிப் பகுதியில் மருத்துவ சிகிச்சைக்காக வெளிநாடு சென்று 1985ஆம் ஆண்டு நடுப்பகுதியில் மீண்டும் தமிழகம் வந்திருந்தார் எம்.ஜி.ஆர். அப்போதெல்லாம் எம்.ஜி.ஆருக்கு மூளை குழம்பி விட்டது என்று பலரும் பேச ஆரம்பித்து விட்டார்கள். நான் அதை தலைவரிடம் சொல்லி எம்.ஜி.ஆர் மருத்துவத்துக்குப் பின்னால் எப்படியிருக்கிறார், அவர் மனநிலை எவ்வாறு உள்ளதென்று கேட்டேன்.   அதற்கு அவர்,   அவர் நல்ல தெளிவாக இருக்கிறார் என்று கூறி, ஒரு சம்பவத்தைச் சொன்னார்.

வெளிநாட்டில் இருந்து ஆயுதம் கொண்டு வருவதற்கான உதவியை எம்.ஜி.ஆரிடம் தான்  தலைவர் கேட்டிருக்கிறார். அதன்படி அந்த ஆயுதங்களை பாதுகாப்பாக புலிகள் கையில் கிடைப்பதற்கான ஏற்பாட்டை எம்.ஜி.ஆர் செய்திருக்கிறார். ஆனால் திடீரென உடல்நிலை மீண்டும் மோசம் அடைய, அவர் வெளிநாடு செல்ல வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டு விட்டது. பின் சிகிச்சை முடிந்து திரும்பி வந்த பின்னால், தலைவர் சென்று அவரைச் சந்திக்கின்றார்.

அந்தச் சந்திப்புப் பற்றி தலைவர் கூறும் போது, தலைவரை யாரும் படங்கூட எடுக்கவில்லையாம். உடனே தன்னுடைய உதவியாளரை அழைத்து அவரை யார் என்று சொல் என்றாராம், அந்நேரம் அவரால் சுத்தமாகப் பேச முடியாத நிலையில் இருந்திருக்கின்றார்  எம்.ஜி.ஆர்.

இதையடுத்து உதவியாளர் தலைவரைக் காட்டி இவர்தான் தலைவர் பிரபாகரன் என்று சொன்னதும், நிறைய பேர் படங்களை  எடுத்துள்ளனர். அந்த படங்கள்தான்   இந்தியா டுடே (India Today ) மூலம் முதன் முதலாக வெளியுலகுக்கு தலைவரின் படங்கள் வந்தது. அதற்கு முன்னால் வந்தது எல்லாம் நம்முடைய நாட்காட்டியில் வெளியிடப்பட்டவை.

அந்தவ் சந்திப்பின்போது, தன்னுடைய உதவியாளரையும் வெளியில் அனுப்பிவிட்டு அந்த அறையின் கதவை தானே தாழ்பாள் போட்டுவிட்டு, துப்பாக்கிகள் எல்லாம் வந்துவிட்டதா?  என்று சைகையின் வழியாக கேட்டிருக்கிறார் எம்.ஜி.ஆர். தலைவரும் வந்து விட்டது என கூறியிருக்கிறார்.

நான் மருத்துவமனையில் படுத்திருந்த போது, எனது மூளைக்குள் அதுதான் சுழன்று கொண்டிருந்தது என்று கூறியதோடு, பாதுகாப்பாக உங்களிடம் ஆயுதங்கள் வந்து சேர்ந்தது தனக்கு மகிழ்ச்சி அளிப்பதாகவும்,   எம்.ஜி.ஆர்.தெரிவித்திருக்கிறார்.

இந்த செய்தியை  நினைவு படுத்தி எம்.ஜி.ஆர் இப்போதும் மிகத் தெளிவாக இருக்கிறார் என்றார் தலைவர்.

• 1987ஆம் ஆண்டு தலைவர் தாயகம் சென்று விட்டார். அப்போது ராஜீவ் காந்தியிடம் புலிகள் அமைப்புக்கு ஆயுதம் வழங்குமாறு எம்.ஜி.ஆர் கேட்கிறார். ஆனால் பிரபாகரனை இங்கு அழைத்து வாருங்கள், நான் பேசிவிட்டு ஆயுதம் தருகின்றேன் என்கிறார் ராஜீவ். இல்லை நீங்கள் ஆயுதத்தைக் கொடுங்கள் நான் பிரபாகரனை அழைத்து வருகிறேன் என எம்.ஜி.ஆர் மீண்டும் கூறுகிறார். இவ்வாறு இருவரும் திரும்பத் திரும்ப ஒரே நிலையில் நிற்கின்றனர்.

உடனே அங்கிருந்து  மன வருத்தத்தோடு எழுந்து வந்துவிடுகிறார் எம்.ஜி.ஆர். அப்போது பிரதமரை சந்திப்பதற்காக நாள் கேட்டு அன்டன் பாலசிங்கம்  வந்து தங்கியிருக்கிறார். அவரையும் தனி விமானத்தில் அழைத்துக் கெண்டு சென்னைக்கு வந்து விடுகின்றார் எம்.ஜி.ஆர்.

அன்றைய நாள் சட்ட மன்றத்திற்குச் சென்று  நாலரைக் கோடி ரூபாய், ஈழத்தில் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் புனர்வாழ்வுக்காக விடுதலைப்புலிகளுக்கும், ஈரோஸ் அமைப்புக்கும் வழங்கப்படும் என்றும் புலிகளுக்கு மூன்றரைக் கோடியும், ஈரோஸ் அமைப்புக்கு ஒரு கோடியும் என்று   அறிவிக்கின்றார் எம்.ஜி.ஆர்.

ஆனால் அது வெளிவுறவுக் கொள்கையில் சிக்கலை ஏற்படுத்தும் என்று கருதிய இந்திய அரசு அதிகாரிகள், உடனடியாக வந்து எம்.ஜி.ஆரை  சந்திக்கின்றனர்.

அப்பொழுது புலிகளுக்கும் ஈரோசுக்கும் காசோலை வழங்கப்பட்டு விட்டது என்று சொல்கிறார் எம்.ஜி.ஆர். ஆனால் காசோலை மீளப்பெறப்படுகின்றது. இருந்தும் அதே பணத்தொகையை புலிகளுக்கு கொடுத்தனுப்புகின்றார் எம்.ஜி.ஆர். அந்தளவுக்கு புலிகள் மீதும் தலைவர் பிரபாகரன் மீதும் அதிக மதிப்பும் அன்பும் கொண்டவராக இருந்தார்.

1987ஆம் ஆண்டு  இந்திய – இலங்கை ஒப்பந்தம் செய்யப்படுகின்றது. அந்த ஒப்பந்தம் புலிகளும் விரும்பாத ஒன்று, புலிகள் விரும்பாததால் எம்.ஜி. ஆரும் ஏற்காத ஒன்று.

இந்த ஒப்பந்தத்தை ஆதரிக்கின்ற வகையில், கடற்கரையில் ராஜீவ் காந்தியும் கலந்து கொள்கின்ற ஒரு கூட்டம் நடத்த ஒழுங்கு செய்யப்படுகின்றது. ஆனால் இந்தக் கூட்டத்தில் கலந்துவிடக் கூடாது என்ற நோக்கோடு மருத்துவ சிகிச்சைக்காக முன்னதாகவே எம்.ஜி.ஆர்  அமெரிக்கா செல்லத் தயாராகின்றார். இருந்தும் அவரை அமெரிக்கா செல்லவிடாது தடுகின்றனர். இருந்து அந்த கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டுவிட்டு பின் சிகிச்சைக்கு செல்லுமாறு வற்புறுத்தப்படுகின்றார். அவரும் வேறு வழியில்லாமல் அந்தக் கூட்டத்தில் கலந்து கொள்கின்றார்.

அந்தக் கூட்டம் முடிந்து அடுத்த நாள்,  அரசியலில் அவருக்கு எதிர் நிலையில் இருந்த திராவிடக் கழகத்தின் தலைவர் ஐயா வீரமணி அவர்களை  ஒரு உளவுத் துறை கண்காணிப்பாளரை அனுப்பி  உடனடியாக சந்திக்க வேண்டும் என சொல்லி அழைத்து வாருங்கள் என அனுப்புகிறார் எம்.ஜி.ஆர்.

ஆனால் திரு வீரமணி அவர்களோ, தயக்கம் காட்டுகிறார். நான் ஏன் எம்.ஜி.ஆர் அவர்களை சந்திக்க வேண்டும். அவரைச் சந்திக்க வேண்டுமென்றால், மணிக்கணக்கில் காத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று சொல்கிறார்கள். ஒரு வேளை  நம்மை அழைத்து அவமதித்து விடுவாரோ என்று அவருக்கு ஒரு தயக்கம் இருந்தது.

ஏற்கனவே   மணியம்மையார் அவர்கள் ஒரு நிகழ்ச்சிக்கு அரசால்  அழைக்கப்பட்டு, அந்நிகழ்வில் அவர் மனம் நோகும்படியான ஒரு செயல் நடந்திருந்தது.

இருந்தாலும் கூறுகின்றார், நான் வந்தால் ஒரு 5 நிமிடம்தான் இருப்பேன். சந்திக்க முடியவில்லை என்றால் திரும்பி வந்துவிடுவேன். நான் மட்டும் தனியாக வரமாட்டேன் இன்னொருவரை அழைத்துக்கொண்டுதான் வருவேன் என்று ஐயா பழநெடுமாறனையும் அழைத்துக் கொண்டு செல்கின்றார்.

அவர் எண்ணியது போலவே முதலமைச்சர் அறைக்கு முன்னால் சில அமைச்சர்கள் காத்துக்கொண்டு இருக்கின்றனர். அப்போது, உங்களை அடுத்த அறையில் அமருமாறு முதலமைச்சர் கூறினார். அவர் இப்போ வந்துவிடுவார்  என்று கூறிய காவல்துறையைச் சேர்ந்த ஒருவர், அந்த அறைக்கு அவர்களை அழைத்துச் செல்கிறார் .

அந்த அறைக்குள் நுழையும் போது, ஏற்கனவே அந்த அறையில் முதலமைச்சர் எம்.ஜி.ஆர் அவர்களுக்காக காத்துக்கொண்டு இருப்பதை அப்பொழுதுதான் இவர்கள் இருவரும் காண்கின்றனர்.

இவர்களைக் கண்ட எம்.ஜி.ஆர் உடனே எழுந்து வந்து கட்டித்தழுவி,  நீங்கள் வந்ததில் மகிழ்ச்சி, அதுவும் நான் உங்களை மட்டும் எதிர்பார்த்தேன். ஆனாலும் திரு நெடுமாறன் வந்ததும் மகிழ்ச்சி என்று வரவேற்று அமர வைத்துப் பேச ஆரம்பிக்கின்றார்.

அப்போது ஒரு செய்தி அவர்களோடு பகிர்ந்து கொள்கிறார். நான் நேற்று மத்திய அரசினுடைய நிர்ப்பந்தத்தின் காரணமாகத்தான் இந்திய – இலங்கை ஒப்பந்த ஆதரவு பொதுக் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டேன். எனக்கு இதில் விருப்பமில்லை. ஆனாலும் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என்று கட்டாயப்படுத்தப்பட்டதனால் கலந்து கொள்ள நேரிட்டது.

நான் இப்போது சிகிச்சைக்காக அமெரிக்கா போகிறேன். உயிரோடு திரும்பி வருவேனோ இல்லையோ தெரியாது. நான் எதுவோ இந்த ஒப்பந்த்துக்கு ஆதரவு கொடுத்த மாதிரி தம்பி (அப்போது தலைவர் பிரபாகரன் அவர்களை, அவரது நட்பில் இருந்த அனைவரும் தம்பி என்றே குறிப்பிடுவது வழக்கம்) நினைத்து விடக்கூடாது. தம்பியிடம் சொல்லுங்கள், நான் ஒப்பந்தத்துக்கு எதிரானவன் என்று கூறுங்கள் என கூறுகின்றார்.

ஒரு முதலமைச்சர் ஒரு மக்கள் கூட்டத்தின் பெரும் தலைவராக இருந்தவர், இந்த நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டதால், தலைவர் பிரபாகரன் உள்ளத்தில் தம் மீதான ஒரு தவறான கருத்து உருவாகிவிடுமோ என்ற அச்சத்தின் காரணமாக, தான் உயிரோடு வருவேனோ இல்லையோ, நான் இறந்து விட்டாலும் கூட தலைவர் பிரபாகரன் மனதில் ஒரு அவப்பெயரோடு இறந்துவிடக் கூடாது என்ற எண்ணத்தோடு திரு வீரமணி அவர்களை அழைத்துச் சொல்லத்தக்க அளவில், எம்.ஜி.ஆர் அவர்களுக்கு தலைவர் பிரபாகரன் மீது அளவுகடந்த மரியாதையும், அன்பும் இருந்தது என்பது இன்று என் நினைவில் நிலைத்து நிற்கின்றது.

 

https://www.ilakku.org/தலைவர்-பிரபாகரனுடன்-கொள/

மாவீரர் நாளும்  தலைவர் பிறந்த நாளும் – ஓவியர் புகழேந்தி

தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தின் முதல் வித்தாக வீழ்ந்தான் மாவீரன் லெப். சங்கர்.

27.11.1982 அன்று… விடுதலைப் புலிகளால் மறக்கவே முடியாத நாள்.  தமிழீழ மக்கள் மனதில் உத்வேகத்தை ஊட்டிய நாள்.  ஆயிரமாயிரம் போராளிகளை தன்னகத்தே கொண்டு விடுதலைப் போர் வீறுநடைபோட வித்திட்ட நாள் அன்றுதான்.

தலைவர் பிரபாகரனின் மடியில் அவர் கைகளை இறுகப்பற்றி “தம்பி” என்றவாறே சங்கர் உயிர் துறந்தான். தலைவரின் விழிகளை நிறைத்த கண்ணீர் விழுந்து தெறித்து அவ்வீரனுக்கு அஞ்சலி செலுத்தியது.

தாயக மீட்புக்கான உரிமைப் போரில் வீரச்சாவடைந்த முதற்புலி லெப்டினன்ட் சங்கரின் உடல் தமிழீழத்திற்கு வெளியே தமிழகத்தில் தகனம் செய்யப்பட்டது.  இவனது வீரச்சாவுகூட மக்களுக்கும் புலிகளுக்கும் இடையே இருந்த இணைப்பு இறுகிய பின்னரே வெளியே தெரியப்படுத்தப்பட்டது.

இம் மாவீரனின் வழித்தடத்தில் நடந்த ஆயிரக்கணக்கான போராளிகள் விடுதலைப் போருக்கு தம்மை வித்தாக்கியுள்ளனர்.  இம் மாவீரர்களையெல்லாம் நினைவுகூரும் நாளாக லெப். சங்கர் வீரச்சாவடைந்த தினம் மாவீரர் நாளாக தமிழீழ மக்களால் நினைவு கூறப்பட்டுவருகிறது.

தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளால் மாவீரர் நாள் தொடங்கப்பட்ட 1989 ஆம் ஆண்டு தஞ்சாவூரில் திராவிடர் கழகம் நடத்திய நிகழ்வில் பார்வையாளராக கலந்து கொண்டேன்.  தமிழீழ விடுதலையை ஆதரிக்கும் தமிழ் அமைப்புகளின் தலைவர்கள் அந் நிகழ்வில் கலந்துகொண்டு உரையாற்றினார்கள்.

அதன் பிறகு புலம் பெயர் நாடுகளில் நடைபெற்ற மாவீரர் நாள் நிகழ்வுகளில் பங்கேற்று சுடரேற்றி உரையாற்றியிருக்கிறேன்.  2005 ஆம் ஆண்டு தமிழீழத்தில் மாவீரர் நாள் நிகழ்வில் கலந்துகொள்கின்ற வாய்ப்பைப் பெற்றேன்.

நவம்பர் மாதம் முழுவதும் போராளிகளுக்கான ஓவியப் பயிற்சிக்காக தமிழீழத்தில் இருந்தேன். தினந்தோறும் என்னை சந்திக்கும் தமிழீழ அரசியல் துறைப் பொறுப்பாளர் சு.ப.தமிழ்ச்செல்வன் ஒருநாள், “மாவீரர் நாளுக்கு முன்பு ஒரு வாரம் முழுவதும் ‘மாவீரர் வாரம்’ என்று கடைபிடிக்கப் படும். நீங்களும் அதில் கலந்துகொள்ளுங்கள் அண்ணா” என்று கூறிவிட்டு அரசியல் துறையை சேர்ந்த சிலரை அழைத்து புகழேந்தி அண்ணனையும் ‘மாவீரர் பெற்றோர்கள் கவுரவிப்பு’ நிகழ்வுக்கு அழைத்துச் செல்லுங்கள் உத்தரவிட்டார்.

அந்த வாரம் தமிழீழம் முழுவதும் மிகவும் உணர்வுபூர்வமாக இருந்தது. மாவீரர்களின் பெற்றோர்கள் கவுரவிக்கப் பட்டார்கள். பொறுப்பாளர்கள், தளபதிகள், போராளிகள், மக்கள் என அனைவரும் அந் நிகழ்வுகளில் உணர்வுபூர்வமாக  கலந்துகொண்டு சிறப்பித்தார்கள். நானும் அந்நிகழ்வுகளில் கலந்து கொண்டது என் வாழ்நாளில் என்றும் மறக்க முடியா உணர்வு பூர்வமான அனுபவம்.

நான் தமிழீழத்தில் நிற்கின்ற காலங்களில் உறங்குகின்ற நேரம் மிகக் குறைவு.  ஓய்வெடுக்கின்ற நேரம் இல்லை என்றே சொல்லலாம். பயிற்சி வகுப்புகள் இல்லாத நேரங்களில் சந்திப்புகள், கலந்துரையாடல்கள், நிகழ்வுகள். பத்திரிகையாளர்களோடு சந்திப்பு என்று உறங்குகின்ற நேரத்தையும் ஓய்வெடுக்கின்ற நேரத்தையும் குறைத்து அதற்காக செலவிடுவதையே விரும்பி செய்தேன். 26.11.2005 அன்றும் அப்படித்தான். முதல் இரவு 11.00 மணிக்கு புலிகளின் குரல் வானொலியில் அதன் பொறுப்பாளர் தமிழன்பன் (ஜவான்), அண்ணன் பிரபாகரன் அவர்களின் பிறந்த நாளை முன்னிட்டு என்னோடு நிகழ்த்திய உரையாடல் முடிவதற்கு நள்ளிரவைக் கடந்துவிட்டது. அதன் பிறகு புலிகளின் குரல் நண்பர்களுடன் கலந்துரையாடிவிட்டு நான் தங்கவைக்கப் பட்டிருந்த ‘டாங்க் வியூ’ விடுதிக்கு வந்து உறங்கச் செல்லும் போது அதிகாலை மூன்று மணியை நெருங்கியிருந்தது.

சில மணிநேர உறக்கத்திற்குப் பிறகு எழுந்து, வழக்கமான நடைபயிற்சியை முடித்து, புதுக் குடியிருப்பிலும் முல்லைத் தீவிலும் ஏற்கனவே திட்டமிடப்பட்ட சந்திப்பிற்கும், நிகழ்விற்கும் ‘டாங்க் வியு’ விடுதியை விட்டு எனக்கான பசுரோ வாகனத்தில் புறப்பட்டேன். வாகனத்தில் ஏறியதும் கவனித்தேன் என்றும் இல்லாத வாறு ஓட்டுனர் போராளியிடம் துப்பாக்கி இருந்தது. கூடுதலாக ஒரு போராளியும் துப்பாக்கியுடன் வந்தார். வாகனம் டாங்க் வியுவிலிருந்து மாலதி சிலையைக் கடந்து ஏ9 சாலையில் பயணித்து கொண்டிருக்கும் போதே சாலைகளில் மக்கள் ஆண்களும் பெண்களும் இளைஞகர்களும் குழந்தைகளும் திரளாக நின்று சாலையில் செல்வோரை வழிமறித்து சர்க்கரை பொங்கலை வழங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். என்னுடைய வாகனத்தையும் நிறுத்தக் கைக் காட்டினார்கள். ஆனால் வாகனத்தை ஒட்டிக் கொண்டிருந்த போராளி நிறுத்தவில்லை. நான் அந்தப் போராளியைத் பார்த்தேன், “தலைவருடைய பிறந்த நாளை மக்கள் கொண்டாடுகின்றார்கள் மாஸ்டர்” என்றார். எனக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

கிளிநொச்சியைக் கடந்த போது அங்கிருக்கும் முருகன் கோயிலடியில் மக்கள் திரள் இன்னும் அதிகமாக இருந்தது. அங்கேயும் மக்கள் என் வாகனத்தை நிறுத்த முயற்சித்தார்கள்… வாகனம் நிற்கவில்லை. எனக்கு முன்னால் சென்ற வாகனங்கள் அனைத்தும் நின்று மக்களால் வழங்கப்பட்ட சர்க்கரைப் பொங்கலைப் பெற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள். அதில் சில இயக்க வாகனங்களும் உண்டு.

பரந்தன் சந்தியை நெருங்கியபோது மக்கள் திரள் இன்னும் அதிகமாகவே இருந்தது.  யாழ்ப்பாணம் பகுதியிலிருந்து வருகின்றவர்கள் புதுக்குடியிருப்பு பகுதியிலிருந்து வருகின்றவர்கள் அல்லது அந்த பகுதிகளுக்குச் செல்கின்றவர்கள் என்று அனைவருடைய வாகனங்களும் நின்று சென்றதால் என் வாகனம் யாரும் நிறுத்தாமலே நிற்கவேண்டிவந்தது. என் வாகனத்தை நோக்கி கையில் சர்க்கரைப் பொங்கலோடு சிலர் ஓடி வந்தார்கள்….. அதற்குள் ஓட்டுனர் போராளி கிடைத்த இடைவெளியைப் பயன்படுத்தினார்,  முன் நின்ற வாகனத்தைக் கடந்து வலது புறம் திரும்பி புதுக்குடியிருப்பு சாலையில் வேகமெடுத்தது வாகனம். எனக்கு வருத்தமாக இருந்தது. மக்கள் எவ்வளவு அன்போடும் மகிழ்வோடும் ஓடிவருகிறார்கள்… அதை நாம் மதிக்க வேண்டாமா….. என்ற உணர்வோடு ஓட்டுனர் பக்கம் திரும்பிப் பார்க்கிறேன்…. என் உணர்வை புரிந்துகொண்டவராக “மாஸ்டர் இன்றும் நாளையும் நாம் உங்களை கவனமாக பாதுகாக்க வேண்டியிருக்கிறது மாஸ்டர்” என்றார். கூடுதலாக போராளி வந்தபோதே நான் புரிந்து கொண்டேன் என்றேன்.

வழிநெடுகிலும் இதுபோன்றக் காட்சியை கண்டு மகிழ்ந்து கொண்டே சென்றேன். வழியில் விசுவமடு மாவீரர் துயிலும் இல்லத்திற்குள் சென்றேன். மாவீரர் நாளுக்கான ஏற்பாடுகள் துரிதமாக நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன. சில நிமிடங்கள் இருந்து விட்டு புறப்பட்டேன்.

விசுவமடுவைக் கடந்து புதுக்குடியிருப்பின் நுழைவு பகுதியில் உள்ள ஒரு கோயிலில் மக்கள் நின்று வாகனங்களை நிறுத்தி பொங்கல் வழங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். இயக்க வாகனங்களும் சில நின்றுகொண்டிருந்தன. அதில் ஒன்றிரண்டு முக்கியப் பொறுப்பாளர்கள் தளபதிகளுக்குரியது என்று புரிந்தது. தளபதிகள் பொறுப்பாளர்கள் கூட நிறுத்தியிருக்கிறார்களே… என்றேன். “ஆம் மாஸ்டர் அது அவர்கள் பொறுப்பு. உங்களுக்கு ஏதாவது என்றால் நாங்கள் தான் பொறுப்பு” என்றார் கூடுதல் பாதுகாப்பிற்கு வந்த போராளி. உண்மைதான்.

வழியெங்கும், மக்கள் மிகவும் உணர்வோடும் உற்சாகத்தோடும் மகிழ்ச்சியோடும் எழுச்சியோடும் ஈடுபாட்டோடும்  எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக மிகவும் அமைதியோடும் கட்டுப்பாட்டோடும் தாங்கள் மிகவும் நேசிக்கும் தலைவரின் பிறந்த நாளை கொண்டாடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

மக்களின் விடுதலையை மட்டுமே நேசிகின்ற ஒரு தலைவனை மக்கள் எவ்வளவு ஆழமாக நேசிக்கிறார்கள் என்பதை நேரடியாகக் காண்பதற்கும் உணர்வதற்கும் எனக்குக் கிடைத்த மிகப் பெரிய வாய்ப்பு அது. அவர் பிறந்த நாளை அவர் ஒருபோதும் கொண்டாடியதில்லை. தமிழீழ மண்ணில் அவர் பிறந்தநாள் மக்களால் கொண்டாடப்பட்டது.

அடுத்த நாள் மாவீரர் நாள். முள்ளியவளை மாவீரர் துயிலும் இல்லத்திற்கு காலையிலேயே அழைத்துச் செல்லப்பட்டேன். என்னுடைய முந்தைய பல பயணங்களில் பெரும்பாலும் அனைத்து மாவீரர் துயிலுமில்லங்களுக்கும் சென்றிருக்கிறேன். அவற்றில் விசுவமடு துயிலுமில்லத்திற்கும் கோப்பாய் துயிலுமில்லத்திற்கும் அதிக முறை சென்றிருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் எதோ இனம் புரியாத உணர்வும் அமைதியும் எழுச்சியும் மனதில் மட்டுமல்ல உடலிலும் ஏற்படும்.

மாவீரர் துயிலும் இல்லத்தில் சமாதி ஒருபுறமும், நடு கற்கள் ஒரு புறமுமாக வைத்திருக்கிறார்கள். சமாதி என்பது உடல்கள் விதைக்கப்பட்டது. நடுகற்கள் என்பது உடல் கிடைக்காதவர்களுக்கு நடுவது.  இரண்டிலுமே அவர்களுடைய இயற்பெயர், இயக்கப் பெயர், பிறந்த தேதி, பிறந்த ஊர், எந்த சமரில் எந்த தேதியில் வீரச் சாவு என்பது உட்பட அனைத்து விபரங்களும் கல்வெட்டில் பதியப்பட்டிருக்கும். மிக நேர்த்தியாக திட்டமிடப்பட்டு ஒழுங்கமைப்போடு கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கும். துயிலுமில்லங்கள் அளவில் சிறியது பெரியது என்று வேறுபடுமே தவிர வடிவமைப்பிலும் கட்டமைப்பிலும் வேறுபாடு இல்லாமல் ஒரே மாதிரியான தோற்றப் பொழிவைக் கொண்டிருக்கும்.

முள்ளியவளை மாவீரர் துயிலும் இல்லத்தில் காலையிலிருந்தே மாவீரர்களின் குடும்பத்தினர், நண்பர்கள், சகப் போராளிகள் எனப் பலரும் வருகை தந்து அவரவர்களின் மாவீரர் சொந்தங்களுக்கு பூமாலையிட்டு கண்ணீரோடு வீர வணக்கத்தை செலுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.

நேரம் செல்லச்செல்ல ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் மாவீரர்களின் கல்லறைகளுக்கு மாலை அணிவித்து கட்டிப் பிடித்துக் கதறியழும் காட்சி கல்நெஞ்சக்காரர்களையும் கரைய வைப்பதாக இருந்தது.  வார்த்தைகளில் வர்ணிக்க முடியாத மன உணர்வை அன்று நான் பெற்றேன்.

தலைவர் பிரபாகரன் அவர்களின் பதிவுசெய்யப் பட்ட உரை ஒலிபரப்பப்பட்டு முடிந்து சரியாக 06.05 மணிக்கு மணி ஒலிக்கும். குண்டூசி விழுந்தால் கேட்கும் அளவிற்கு துயிலுமில்லமே அமைதியில் மூழ்கியது. 06.06 மணிக்கு மாவீரர்களுக்கு அகவணக்கம் செலுத்தப்பட்டது. 06.07 மணிக்கு பொதுச் சுடர் ஏற்றப்பட்ட அதேநேரத்தில் பெற்றோர்கள், போராளிகள், நண்பர்கள், உறவினர்கள், மாவீரர்களின் கல்லறைகளில் சுடர் ஏற்றினார்கள்.     அந்த மாவீரர் துயிலும் இல்லத்தில் மாவீரர்களுக்காக ஏற்றப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான சுடர்களோடு நான் ஏற்றிய சுடரும் ஒளிர்ந்தது.

சுடறேற்றும் சமநேரத்தில்..

மொழியாகி எங்கள் மூச்சாகி நாளை முடிசூடும் தமிழ்மீது உறுதி!
வழிகாட்டி எம்மை உருவாக்கும் தலைவன் வரலாறு மீதிலும் உறுதி!
விழிமூடி இங்கே துயில்கின்ற வேங்கை வீரர்கள் மீதிலும் உறுதி!
இழிவாக வாழோம்! தமிழீழப்போரில் இனிமேலும் ஓயோம் உறுதி!

தாயகக்கனவுடன் சாவினை தழுவிய சந்தனப்பேழைகளே!
தாயகக்கனவுடன் சாவினை தழுவிய சந்தனப்பேழைகளே!

இங்குகூவிடும் எங்களின் குரல்மொழி கேட்கிதா? குழியினுள் வாழ்பவரே!
இங்குகூவிடும் எங்களின் குரல்மொழி கேட்கிதா? குழியினுள் வாழ்பவரே!

தாயகக்கனவுடன் சாவினை தழுவிய சந்தனப்பேழைகளே!

உங்களைப் பெற்றவர் உங்களின் தோழிகள் உறவினர் வந்துள்ளோம்!
உங்களைப் பெற்றவர் உங்களின் தோழிகள் உறவினர் வந்துள்ளோம்!
அன்று செங்களம் மீதிலே உங்களோடாடிய தோழர்கள் வந்துள்ளோம்!
அன்று செங்களம் மீதிலே உங்களோடாடிய தோழர்கள் வந்துள்ளோம்!

எங்கே! எங்கே! ஒருதரம் விழிகளை இங்கே திறவுங்கள்!
எங்கே! எங்கே! ஒருதரம் விழிகளை இங்கே திறவுங்கள்!
ஒருதரம் உங்களின் திருமுகம் காட்டியே மறுபடி உறங்குங்கள்!
ஒருதரம் உங்களின் திருமுகம் காட்டியே மறுபடி உறங்குங்கள்!

தாயகக்கனவுடன் சாவினை தழுவிய சந்தனப்பேழைகளே

வல்லமை தாருமென்றுங்களின் வாசலில் வந்துமே வணங்குகின்றோம்!
வல்லமை தாருமென்றுங்களின் வாசலில் வந்துமே வணங்குகின்றோம்!
உங்கள் கல்லறை மீதிலும் கைகளை வைத்தொரு சத்தியம் செய்கின்றோம்!
உங்கள் கல்லறை மீதிலும் கைகளை வைத்தொரு சத்தியம் செய்கின்றோம்!
வல்லமை தாருமென்றுங்களின் வாசலில் வந்துமே வணங்குகின்றோம்!

சாவரும்போதிலும் தணலிடைவேகிலும் சந்ததி தூங்காது!
சாவரும்போதிலும் தணலிடைவேகிலும் சந்ததி தூங்காது!
எங்கள் தாயகம் வரும்வரை தாவிடும்புலிகளின் தாகங்கள் தீராது!
எங்கள் தாயகம் வரும்வரை தாவிடும்புலிகளின் தாகங்கள் தீராது!

எங்கே எங்கே ஒருதரம் விழிகளை இங்கே திறவுங்கள்!
எங்கே எங்கே ஒருதரம் விழிகளை இங்கே திறவுங்கள்!
ஒருதரம் உங்களின் திருமுகம் காட்டியே மறுபடி உறங்குங்கள்!
ஒருதரம் உங்களின் திருமுகம் காட்டியே மறுபடி உறங்குங்கள்!
தாயகக்கனவுடன் சாவினை தழுவிய சந்தனப்பேழைகளே!
உயிர்விடும் வேளையில் உங்களின்வாயது உரைத்தது தமிழீழம்!
உயிர்விடும் வேளையில் உங்களின்வாயது உரைத்தது தமிழீழம்!
அதை நிரைநிரையாகவே இன்றினில் விரைவினில் நிச்சயம் எடுத்தாள்வோம்!
அதை நிரைநிரையாகவே இன்றினில் விரைவினில் நிச்சயம் எடுத்தாள்வோம்!

உயிர்விடும் வேளையில் உங்களின்வாயது உரைத்தது தமிழீழம்!
தலைவனின் பாதையில் தமிழினம் உயிர்பெறும் தனியர சென்றிடுவோம்!
தலைவனின் பாதையில் தமிழினம் உயிர்பெறும் தனியர சென்றிடுவோம்!
எந்தநிலைவரும் போதிலும் நிமிருவோம் உங்களின் நினைவுடன் வென்றிடுவோம்!
எந்தநிலைவரும் போதிலும் நிமிருவோம் உங்களின் நினைவுடன் வென்றிடுவோம்!

எங்கே எங்கே ஒருதரம் விழிகளை இங்கே திறவுங்கள்!
எங்கே எங்கே ஒருதரம் விழிகளை இங்கே திறவுங்கள்!
ஒருதரம் உங்களின் திருமுகம் காட்டியே மறுபடி உறங்குங்கள்!
ஒருதரம் உங்களின் திருமுகம் காட்டியே மறுபடி உறங்குங்கள்!

தாயகக்கனவுடன் சாவினை தழுவிய சந்தனப்பேழைகளே!
இங்குகூவிடும் எங்களின் குரல்மொழி கேட்கிதா? குழியினுள் வாழ்பவரே!
தாயகக்கனவுடன் சாவினை தழுவிய சந்தனப்பேழைகளே!

என்ற மாவீரர் துயிலுமில்ல உறுதிப் பாடல் ஒலித்தது. அது வலியைக் கடந்து வலிமையையும் உறுதியையும் தருகின்ற உணர்வை விதைத்தது.

நிகழ்வு முடிந்து துயிலுமில்லத்திலிருந்து வெளியேறும் மக்களுக்கு துயிலுமில்ல பகுதியில் வைத்து, ஆலய நிர்வாகத்தினர், விளையாட்டுக் கழகங்கள், பல நோக்கு கூட்டுறவு சங்கங்கள், கிராம அபிவிருத்தி சங்கங்கள் போன்ற மக்கள் அமைப்புகள் சூடான தேநீர், காபி, சிற்றுண்டிகள் வழங்கினார்கள்.

மாவீரர் நாளிலும் தலைவர் அண்ணன் பிரபாகரன் பிறந்த நாளிலும் தமிழகத்தில் இருந்ததற்கும், புலத்தில் இருந்ததற்கும், களத்தில் நின்றதற்கும் நிறைய வேறுபாட்டை என்னால் உணர முடிந்தது.

 

https://www.ilakku.org/மாவீரர்-நாளும்-தலைவர்-பி/

மாவீரர் நாள் கையேடு: மாவீரர் எழுச்சி நாட்களின் நிகழ்வுகளும், நடைமுறை ஒழுங்குகளும்.

மாவீரர்

தேச விடுதலைக்காகத் தம்மை முழுமையாக அர்ப்பணித்தும், எதிரி பாசறையை வெடிகுண்டு கொண்டு தகர்த்தும் சத்திய வேள்வியில் நித்தமும் வேகி கொடியது பறந்திட உயிரினை ஈய்ந்து உடலை உரமிட்டு செங்குருதியால் வரலாறு படைத்து தமிழீழ மண்ணெங்கும் நினைவுச் சிலைகளாய், ஓவியமாய் வெள்ளை மலரேந்திய வேதங்களாய் ஈழமண்ணில் புது விதையாய் விடுதலையின் தீச்சுடராகி தேசமங்கும் சோதியாய் நிற்பவரே மாவீரராவார்.

ஏன் இவர்கள் மாவீரர்கள்?

தமிழ் இன விடிவுக்காய் மரணித்தவர்கள். தேசம் தூங்கியபோது விழித்திருந்தவர்கள். உணர்வுத் தீக்களை தமக்குள்ளே சிறை போட்டவர்கள். தேச மக்களின் பாசப் பிணைப்புகளுக்காக தமது பாசங்களைப் பொசுக்கியவர்கள். பள்ளிப் பராயத்தை பள்ளித் தோழருக்காய் பறிகொடுத்தவர்கள் ஊரெல்லாம் உறங்கும் வேளை உறக்கமின்றி விழித்தவர்கள். எல்லை சுற்றி வேலிச் சிலையாய் நின்றவர்கள். தமது மக்களுக்காய் கால்களை, கரங்கைளை இழந்து நின்றவர்கள்.

மாவீரர் நாள் (நவம்பர் 27)

தேச விடுதலைக்காய் மரணித்த மாவீரர்களுக்கு தமிழீழ மண்ணில் மாவீரர் நாள் உறுதிப்பாடாயிற்று. இவ்வெழுச்சி நாளே தமிழீழத்தின் தேசிய நாளாகவும் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. விடுதலைப் புலி வீரர்களில் முதலாவதாக வீரச்சாவெய்திய மாவீரர் சத்தியநாதனின் (லெப்டினன்ட் சங்கர்) நினைவு நாளான நவம்பர் 27ஐ தமிழீழ தேசம் மாவீரர் நாளாக பிரகடனம் செய்துள்ளது. வருடந்தோறும் இப்புனித நாளினை தமிழினம் உணர்வு பூர்வமாகக் கொண்டாடுகிறது; நினைவு கூருகின்றது.

மாவீரர் நாளை எதிர்கொள்ளுதல்

மாவீரர் நாளானது மாவீரர் எழுச்சி நாளாகத் தமிழீழமெங்கும் கொண்டாடப்படுகிறது. எழுச்சி மிகுந்த இந்த மாவீரர் எழுச்சி நாளானது நவம்பர் 25 இல் தொடங்கி நவம்பர் 27 இல் முடிவடைகின்றது. இம்மாவீரர் நாட்களைக் கொண்டாடும் முகமாக நவம்பர் 25ம் நாளுக்கு முன்னதாகவே தமிழீழமெங்கும் புனிதப்பட்டு விடுகிறது. மாவீரர் தூபிகள், நிழற்படங்கள் அமைந்த இடங்கள், இல்லங்கள், ஒழுங்கைகள், வீதிகள், கல்விக் கூடங்கள், பொது இடங்கள், காரியாலயங்கள் அனைத்தையுமே மக்கள் அனைவரும் தனித்தும், ஒருமித்தும் புனிதமாக்கி விடுகின்றனர். இவையாவும் மாவீரர் நினைவாக அலங்கரிக்கப்பட்டு தமிழீழ நாடு புதுப் பொலிவுடன் விளங்கும்.

மாவீரர் நாள் எழுச்சி நாட்கள் 25 – 27

ஆரம்ப நாள் காலை 8:00 மணிக்கு தேசியக்கொடி ஏற்றத்தைத் தொடர்ந்து மாவீரர் எழுச்சி நாட்கள் உணர்வு பூர்வமாக ஆரம்பமாகும். தமிழீழம் முழுவதும் எழுச்சிக் கோலம் பூண்டு பொலிவுடன் விளங்கும். அனைத்துத் தமிழீழ மக்களும் அலங்கரிப்பு நிகழ்ச்சியிலும், வீரவணக்க நிகழ்வுகளிலும் கலந்துகொள்வார்கள்.

வேறு களியாட்டங்கள், கொண்டாட்டங்கள் நடைபெறமாட்டாது. தேவையற்ற கேளிக்கைகள் வேண்டத்தகாத சூழ்நிலைகள் மறைந்துவிடும். மதுச்சாலைகள் மூடப்பட்டு மது பாவிப்பதை நிறுத்திவிடுவார்கள். வீடுகள் தோறும் விடுதலைக் கீதங்கள் ஒலிக்கும். மக்கள் பிரிவு, பிரிவாக, அமைப்புக்கள் ரீதியாக, ஆக்கபூர்வ வேலைத் திட்டங்களிலும், மற்றும் மாவீரர் நாள் நிகழ்வுகளிலும் கலந்துகொள்வர்.

பாடசாலைகள்:

ஆசிரியர்கள் மாவீரரின் மாண்பினையும், மாவீரர் நாளின் மகிமையையும் மாணவர்களுக்கு முன்கூட்டியே தெளிவினை ஏற்படுத்துவார்கள். பாடசாலைகள் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும்.

நவம்பர் 25ம் நாள் காலை 9.00 மணிக்கு தேசியக்கொடி ஏற்றலும், பாடசாலைகளில் வீரவணக்கக் கூட்டங்கள் கலை நிகழ்ச்சிகள் நடைபெறும். மாவீரர் நினைவாக சமூக சேவைகளிலும் ஈடுபடுவர். மாவீரருக்கு மலர் வணக்கம் செலுத்தும் பணியினை மாணவர்கள் பெருவிருப்புடன் செய்வார்கள். இந்தத் தேசிய விழாவில் ஆசிரியர்களும், மாணவர்களும், பொதுமக்களும், பொது நிறுவனங்களும் முழுமையாக இணைவதில் தேசியப்பற்று உரமேற்றப்படுகிறது.

தமிழீழ மாவீரர் நாள் நவம்பர் 27

தமது இன்னுயிரை ஈந்து தமிழீழ விடுதலைப் போருக்கு வீறு சேர்த்த மாவீரர்கள் அவர்களின் தலைமுறையிலேயே போற்றப்பட வேண்டும். அவர்களின் வீரங்களும், ஈகங்களும், அருஞ்செயல்களும் மக்களிடம் எடுத்துச் சொல்லப்பட வேண்டும். அந்த மாவீரர்களின் பெற்றோர்களும், குடும்பத்தினர்களும் அவலப்படக்கூடாது என்ற நோக்கின் அடிப்படையில் எமது தலைவரின் எண்ணத்திலிருந்து உருவானது தான் மாவீரர் நாள்.

தமிழீழ விடுதலைப் போருக்கு இன்னுயிரை ஈந்து உரமாகிப்போன மாவீரர்களின் எண்ணிக்கை பத்து, நூறு என்ற நிலைமாறி ஆயிரக்கணக்காக உயர்ந்துவிட்ட நிலையில்; ஒவ்வொரு மாவீரரையும் தனித்தனியாக ஆண்டு தோறும் அவரவர் நினைவு நாட்களில் நினைவுகூர இயலாது என்ற நிலையில், அனைவரையும் ஒரே நாளில் நினைவு கூரக் கூடியதாக தமிழீழ விடுதலைப் போரில் முதல் களச் சாவடைந்த எமது இயக்க வீரர் லெப்டினன்ட் சங்கர் (சத்தியநாதன்) அவர்களின் நினைவு நாளான நவம்பர் 27ம் நாளை பொதுவான நாளாகத் தேர்ந்தெடுத்த எமது தலைவர் 1989 ஆம் ஆண்டில் தமிழீழ மாவீரர் நாளை அறிவித்தார்.

விடுதலைப் போராட்டத்தில் உலகம் வியக்கும் வகையிலே புதிய வரலாறு படைத்து புதுமை சேர்த்து நிற்கும் எமது தேசியத் தலைவர் மேதகு வே. பிரபாகரன் அவர்கள் மண் மீட்புப் போரிலே பல வெற்றிகளை குவித்துவரும் அதே நேரம்; நாட்டை எல்லாத் துறைகளிலும் கட்டியெழுப்புவதற்கான திட்டங்களைத் தீட்டி வழிகாட்டி இயங்கிவருவதோடு, தூய்மையான தேசிய விடுதலைப் போரை வீறோடு நடாத்தி வீரச்சாவைத் தழுவிய மாவீரர்களைப் போற்றி நினைவில் நிறுத்தவும், அவர்களது பெற்றோரும், குடும்பத்தினரும் அல்லலுறும் நிலையை மாற்றவுமெனப் பல்வேறு திட்டங்களைத் தீட்டிச் செயற்படுத்தி வருகிறார்.

1989 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 27ம் நாளை முதலாவது தமிழீழ மாவீரர் நாளாகத் தமிழீழம் உணர்வார்ந்த நிலையில் கடைப்பிடித்தது. அன்றிலிருந்து தமிழீழத்தின் மிகப்பெரிய நிகழ்வாக தமிழீழ மாவீரர் நாள் தமிழீழ மக்களாலும், உலகாத் தமிழர்களாலும் உணர்வெழுச் சியுடன் கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வருகின்றது.

ஏனைய நாடுகளில் மாவீரர் நாள் கடைப்பிடிக்கப் படுவதற்கும் தமிழீழம், மாவீரர் நாளைக் கடைப்பிடிப்பதற்கும் பெரும் வேறுபாடுகள் உண்டு. ஏனைய நாடுகளிலெல்லாம் விடுதலைக்குப் பின் அமைந்த அரசுகளால் விழா எடுக்கப்படுகின்றனவே தவிர, போராட்டம் நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கும் காலங்களில் விழாக்கள் எடுக்கப்படுவதில்லை. ஆனால், விடுதலைப் போராட்டம் வீறோடு நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கும் நிலையிலும், எதிரியின் அச்சுறுத்தல்கள், தாக்குதல்களுக்கிடையிலும், பல்வேறு நெருக்கடிகளுக்கிடையிலும் போராட்டத்தையும் நடாத்திக்கொண்டு தமிழ்மக்கள் மண்ணின் விடிவுக்காகத் தம் இன்னுயிரை ஈய்ந்த மாவீரர்களை எழுச்சியோடு நினைவுகூர்ந்து வருகின்றனர்.

வீரச்சாவடையும் தமிழீழ மாவீரர்களது வித்துடல்கள் மாவீரர் துயிலுமில்லங்களில் கல்லறைகளில் விதைக்கப்படும், நடுகற்கள் நாட்டப்பட்டும் வழிபாடியற்றப்படுகின்றன. மாவீரர் நாளில் மாவீரர்களின் பெற்றோர், குடும்பத்தினர் மாவீரர்களை நினைவுகூரும் நிகழ்வுகளில் கலந்துகொள்வதற்காக எல்லா ஏற்பாடுகளும் செய்துகொடுக்கப்பட்டு, அன்று தமிழீழ மக்களால் போற்றி மதிப்பளிக்கப்படுகின்றனர். உலகில் எங்குமே தமிழீழ மாவீரர் நாள் நினைவுபோல மாவீரர்களை நினைவுகூரும் நிகழ்வுகள் அவர்களின் பெற்றொரும், குடும்பத்தினரும் போற்றப்பட்டு மதிப்பளிக்கப்படும் நிகழ்வுகள் தடைபெற்றதாகவோ, நடைபெற்றதாகவோ வரலாறில்லை.

மாவீரர் எழுச்சி நாட்களின் நிகழ்வுகளும், நடைமுறை ஒழுங்குகளும்;

1989ம் ஆண்டில் நவம்பர் 2 ஆம் நாள் மாவீரர் நாளாகவும், 1990ம் ஆண்டிலிருந்து 1994ம் ஆண்டுவரை நவம்பர் 21ம் நாளிலிருந்து 27ம் நாள்வரை மாவீரர் (வாரமாகவும்) தமிழீழ மக்களால் எழுச்சி நிகழ்வாக நடைபெற்றுவந்த தமிழீழ மாவீரர் நாள் நிகழ்வுகள் 1995ம் ஆண்டிலிருந்து நவம்பர் 25ம் நாளிலிருந்து 27ம் நாள்வரை மூன்று நாட்கள் தமிழீழ மாவீரர் எழுச்சி நாட்களாகக் கடைப்பிடிக்கப்படுகின்றன.

தமிழீழ தேசியக்கொடி ஏற்றலுடன் மாவீரர் எழுச்சி நாள் ஆரம்பமாகும்.

மாவீரர் நாள் தொடக்க நிகழ்வுகள்

01. பொதுச் சுடரேற்றல்
02. தேசியக் கொடியேற்றல்
03. மலர் வணக்கம்
04. அக வணக்கம்
05. உறுதியுரை
06. நினைவுரை என்பன வரிசை ஒழுங்கில் மேற்கொள்ளப்படும்.

என்பன வரிசை ஒழுங்கில் மேற்கொள்ளப்படும் தொடக்க நிகழ்வுகள் மாவீரர் எழுச்சி நாட்களான மூன்று நாட்களிலும் நடைபெறும்.

தேசியக் கொடியேற்றல்

மாவீரர் எழுச்சி நாட்களுக்கான நிகழ்வுகள் நவம்பர் 25ம் நாளன்று காலை 8.00 மணிக்கு தேசியக்கொடி ஏற்றலுடன் ஆரம்பமாகும்.

மாவீரர் துயிலுமில்லங்களில் 25ம் நாள் காலை 8.00 மணிக்கு ஏற்றப்படும் தேசியக்கொடி நவம்பர் 27 மாவீரர் நாள் நிகழ்வுகள் நிறைவடைந்த பின் இறக்கப்படும்.

இயக்கப் பணிமனைகள், தளங்களில் முதல் இரண்டு நாட்களிலும் மாலை 6.00 மணிக்கு கொடி இறக்கப்பட்டு மறுநாள் காலை ஏற்றப்படும். நவம்பர் 27ம் நாள் மாவீரர் நிகழ்வுகள் நிறைவடைந்த பின் இறக்கப்படும்.

பொது நிறுவனங்களிலும், பள்ளிகளிலும் ஒவ்வொரு நாளும் பணி முடிந்த பின் பகல் 12.01 ன் பின்பாகவும் மாலை 6.00 மணிக்கு முன்பாகவும் தேசியக்கொடி இறக்கப்பட்டு மறுநாள் காலையில் ஏற்றப்பட வேண்டும்.

(தேசியக்கொடி ஏற்றுதல், இறக்குதல் தொடர்பான கூடுதலான விளக்கங்கள் தேசியக்கொடிப் பயன்பாட்டு விதிக்கோவை என்னும் நூலில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.)

நினைவொலி எழுப்பலும், சுடரேற்றலும்;

27ம் திகதி சுடரேற்றும் நேரத்தை தமிழீழ மக்கள் அனைவரும் எதிர்பார்த்துக் காத்திருப்பார்கள். மாலை 6:05 மணிக்கு தமிழீழமெங்கும் சமகாலத்தில் அனைத்து ஆலய, தேவாலய மணிகளும் ஒரு மணித்துளி நேரம் ஒலி எழுப்பும். அந்த நேரத்தைத் தொடர்ந்து எல்லா மக்களும் அகவணக்கம் செலுத்துவார்கள்.

துயிலுமில்ல மைதான நடுவில், பீடத்தில் சற்று உயரமான பெரிய சுடர் நாட்டப்பட்டிருக்கும். மக்கள் வெள்ளம் உணர்வுக் கொந்தளிப்போடு மைதானத்தைச் சுற்றி நின்று தியாகங்களை நெஞ்சில் நினைத்திடத் தீச்சுடர் ஏற்றப்படும். அமைப்பின் முதன்மையானவர்கள் மத்திய சுடரை ஏற்ற மாவீரரின் பெற்றோர், உரித்துடையோர் தீச்சுடரை சமகாலத்தில் ஏற்றுவர். சமகாலத்தில் ஒவ்வொரு இல்லங்களிலும், வாசலிலும் மாவீரரின் சுடரொளியை அனைவரும் ஏற்றுவர்.

சுடரானது சுவாலை விட்டெரியும். ஒவ்வொரு சுடர்களிலும் மாவீரர்களின் முகங்கள் பிரகாசிக்கும். தமிழீழம் முழுவதும் சுடரொளி ஓங்கிப்பரவும். மக்கள் குமுறி எழுந்து கண்ணீர்விட்டு நிற்க தியாகிகளின் காவியங்கள் ஒவ்வொரு தமிழீழ மக்கள் உணர்வுகளிலும் மீட்டப்படும்.

சுடரேற்றி தியாக தீபங்கள் இவை என்று கூறத்தக்கதாக நினைவுகூரப்பட வேண்டும். வானத்தில் மின்னும் நட்சத்திரங்கள் போல தமிழீழமெங்கும் மாவீரர் சுடர்கள் இந்நேரத்தில் எங்கும் ஒளிர வேண்டும். சிட்டி விளக்கேற்றக் கூடிய இடங்களில் தொகையான சிட்டி விளக்குகள் ஏற்றி நினைவு கூரலாம். வாசலில் தீப்பந்தங்கள் எரியும் பொது இடங்களில் பெரிய சுடர்களை ஏற்றியும் நினைவுகூர வேண்டும். இந்த சுடரேற்றும் நிகழ்வானது, விடுதலைப் பாதைக்கு உறுதியையும், உணர்வையும் கொடுத்து நிற்கின்றது.

மாவீரர் நாள் நவம்பர் 27 இரவு நிகழ்வுகள்;

தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் மேதகு வே.பிரபாகரன் அவர்களின் மாவீரர் நினைவுரை

இன்று மாலை 6:05 மணிக்கு ஒலி எழுப்பும் நிகழ்வு தொடங்கக் கூடியதாக தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் மேதகு வே.பிரபாகரன் அவர்களின் மாவீரர் நினைவுரை இடம்பெறும்.

நினைவொலி எழுப்புதல் (6:05 மணி)

தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் மேதகு வே.பிரபாகரன் அவர்களின் மாவீரர் நினைவுரை நிறைவடைந்தவுடன் உடனடியாக 6:05 மணிக்கு அனைத்து வழிபாட்டிடங்களிலும் மணி ஒலி ஒரு மணித்துளி நேரம் எழுப்பப்படும். உயிர்காப்பு பணியில் ஈடுபடும் ஊர்திகள் தவிர ஏனைய அனைத்து ஊர்திகளும் நிகழ்வு தொடங்குவதுக்கு ஏற்றவகையில் நிறுத்தபட்டு அமைதி பேணப்படல் வேண்டும்.

அகவணக்கம் (6:06 மணி)

மாவீரர்களுக்கான நினைவொலி நிறுத்தபட்டவுடன் 6:06 மணிக்கு மாவீரர்களுக்கான ஒரு மணித்துளி அகவணக்கம் செலுத்தப்படும். இந்நேரம் இல்லங்களிலும், ஏனைய இடங்களிலும் இருக்கும் தமிழீழ மக்கள் எழுத்து நின்று மாவீரர்களை நினைவில் நிறுத்தி அகவணக்கம் செலுத்துதல் வேண்டும்.

ஈகை சுடரேற்றுதல் (6:07 மணி)

அகவணக்கம் நிறைவுற்றதும் 6:07 மணிக்கு ஈகைசுடர் ஏற்றப்படல் வேண்டும் (மாவீரர்களின் பெற்றோர் அவரவர் சுடரேற்ற வேண்டிய கல்லறைகள், நினைவுக்கற்களுக்கு முன்னால் 5.45 மணிக்கு நிற்கக்கூடிய வகையில் அனைத்து ஒழுங்குகளும் மேற்கொள்ளப்பட்டிருக்கும்)

மாவீரர் துயிலுமில்லங்களிலுள்ள மாவீரர் கல்லறைகள், நடுகற்கள் முன் மாவீரர்களின் பெற்றோர், குடும்பத்தினர் அதே நேரம் மாவீரர் துயிலுமில்லங்களில் இடம்பெயர்ந்த மாவீரர்களின் பெற்றோர்கள் அவர்களுக்கென ஒழுங்கு செய்யபட்ட பிரத்தியோக இடங்களில் ஈகைசுடர் ஏற்றுவர்.

இவை தவிர துயிலுமில்லங்களுக்கு வராத பொதுமக்கள் தமது இல்லங்கள், பொது இடங்கள், அலுவலகங்கள், விளையாட்டு இடங்கள், தொழிற்சாலைகள் போன்ற இடங்களில் உரிய நேரத்தில், உரிய முறைப்படி ஈகைசுடரேற்றுவார். ஈகைசுடரேற்றும் போது மாவீரர் பாடல் ஒலிக்கப்படும். (மாவீரர் ஈகைசுடர் ஏற்றப்படும் நேரத்தில் அதன் நோக்கத்தைப் புரிந்துகொள்ளாது வீதிகளில் ரயர்களை எரிப்பதோ அல்லது வேறுவகையில் ஒளி உருவாக்குவதோ தவிர்க்கப்படல் வேண்டும்).

அலங்காரம் (சோடனை) : இணைப்பு 01

எமது அமைப்பைச் சார்ந்த வீரச்சாவு, வீரவணக்கக் கூட்டம், துயிலுமில்லம், மாவீரர் விசேட நிகழ்வு, வேறு அனைத்து நிகழ்வுகளுக்கான அலங்காரங்கள், சமுக – சமய, வேறு அரசியல் சார்ந்ததாக இருக்காமல், எமது தேசியக் கொடி நிறங்களைப் பிரதிபலிப்பதாக அமைதல் வேண்டுமெனக் கேட்டுக்கொள்கின்றோம்.

எமது அலங்கார முறையும், நிறங்களும்

சிவப்பு, மஞ்சள், கறுப்பு – தேசியக்கொடியைப் பிரதிபலிக்கும், கறுப்பு – கரும்புலிகள் தினத்திற்கும் கரும்புலிகள் சம்மந்தமான நிகழ்வுகளுக்கு மட்டும் கலந்து பயன்படுத்தலாம் (அலங்கரித்தல்).

– வீரச்சாவு கல் நாட்டலுக்கு சிவப்பு, மஞ்சள் துணிகளைப் பாவித்தல் வேண்டும்.

– மேசை விரிப்பு, பீட விரிப்புக்களும் சிவப்பு, மஞ்சள் துணியாகவே இருத்தல் வேண்டும் வெள்ளை விரித்தலைத் தவிர்த்தல் நன்று.

– இவ் அலங்காரங்கள் (சோடினைகள்) தனித்துவமாக மாவீரர்களின் தற்கொடைத் தியாகம், அமைப்பு இலட்சியங்களை மக்கள் மனங்களில் தோன்றிப் பதித்து எமது போராட்டத்தின் பால் இணைந்து செயற்பட வழிசமைத்தல் வேண்டும்.

கடைப் பிடிக்க வேண்டிய சில நடைமுறைகள்;

ஆரம்ப நிகழ்வுகள்

01. பொதுச்சுடர்
02. தேசியக்கொடி ஏற்றல்
03. ஈகைசுடர்
04. மலர் வணக்கம்
05. அகவணக்கம்
06. உறுதியுரை
07. நினைவுரை

அ. எமது மாவீரர் நிகழ்வுகள், அமைப்பு நிகழ்வுகள் யாவுக்கும் ஈகைசுடர் ஏற்றுதல் கட்டாயமாகும், மங்கள விளக்கு ஏற்றக் கூடாது.,

ஆ. அக வணக்கத்திற்கு நேரம் குறித்துக்கூறக்கூடாது.

தவிர்க்க வேண்டியவை:

இ. அஞ்சலி, மௌன வணக்கம், மலரஞ்சலி, மங்கள விளக்கு, அஞ்சலியுரை, அஞ்சலிக் கூட்டம், அக வணக்கம், ஒரு நிமிடம், இரு நிமிடம் எனக் குறித்துக் கூறுதல்.

சேர்க்கப்பட வேண்டியவை:

ஈ. வீரவணக்கம், அக வணக்கம், மலர் வணக்கம், ஈகைச்சுடர், வீரவணக்க உரை, வீரச்சாவு, வீரவணக்கக் கூட்டம்.

முக்கிய விடையம்

மாலை 6:00 மணிக்குப் பின்னர் எந்த நிகழ்விற்கு தேசியக்கொடி ஏற்றுதல் தவிர்க்கப்படல் வேண்டும். இரவில் நிகழ்வுகள் தொடர்ந்து நடைபெறுமானால் நிகழ்வு முடிய இறக்குதல் வேண்டும். இரவில் தேசியக்கொடிக்கு வெளிச்சம் இருக்கவேண்டும்.

உ. எக்காரணம் கொண்டும் தேசியக்கொடியைக் கம்பத்துடன் மடித்துக் கட்டுதல் தவிர்க்கப்படல் வேண்டும். தேசியக்கொடியை மடித்து பீடத்திற்கு அருகில் ஒரு இருக்கையில் வைக்க வேண்டும்.

போற்றப்பட வேண்டிய பண்பாடகட்டும்

எமது தாயகமாம், தமிழீழ நாட்டின் தேசிய நாட்களில் மாவீரர் நாள் மிக முக்கிய நாளாகும், மாவீரர் நாள் என்பது, தமிழீழத்தின் விடிவுக்காகவும், உயர்வுக்காகவும் உழைத்து உயிரைத் தற்கொடையாக ஈந்து, இந்த மண்ணிற்கே உரமாகிவிட்டவர்களினதும், எமது மூச்சுடன் கலந்து விட்டவர்களினதுமாகிய புனிதமான நினைவு நாளாகும்.

உங்கள் உயிரினும் மேலான குழந்தைகளும், எமது சக போராளிகளுமான இம்மாவீரர்களின் தியாகம், அவர்களின் உணர்வுகள், இலட்சிய தாகம், கனவுகள் என்பன எம்மால் மறக்கப்பட முடியாதவையாகும்; புனிதத் தன்மை வாய்ந்ததுமாகும். காலம் கலாமாக நினைவு கூர்ந்து என்றும் போற்றப்பட வேண்டியவையாகும்.

இம்மாவீரர்களின் நினைவுகள் எம்மை வழிநடாத்தும் உந்து சக்தியாக என்றும் இருக்கும்; மாவீரர்களினது இத்தகைய நினைவுகூரல் என்பது ஒரு நிகழ்வாக இருந்துவிடாது எமது நாட்டு மக்களின் வரலாற்றுச் சுவடியாகவும், பண்பாட்டுக்குரியவையாகவும் வளர்ந்து வரவேண்டும்.

இந்த எமக்குரிய உயரிய நிகழ்வை தத்துவார்த்தமாகவும், உணர்வு பூர்வமாகவும் நிலை நாட்டுவதற்காக எமது தமிழீழ மக்கள் அனைவரினதும் மனமுவந்த, ஒருங்கிணைந்த பங்களிப்புக்களை வேண்டி நிற்கிறோம்.

“புலிகளின் தாகம் தமிழ்ழீழ தாயகம்”

பணி முதல்வர்,
தமிழீழ மாவீரர் பணிமனை,
அரசியல்துறை,
தமிழீழ விடுதலை புலிகள்,
தமிழீழம்.

(வரலாற்று தேவைகருதி ஆவணத்திற்கான இந்த இணைப்பு)

நன்றி: மாவீரர் நாள் கையேடு.

 

https://thesakkatru.com/maaveerar-day-guide/

சுதந்திரத்தை நோக்கி முன்னேறிச் செல்லும் தமிழீழ தேசத்தின் படிக்கற்கள்.

தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டம் இன்று பெரும் திருப்புமுனை ஒன்றில் நிற்கின்றது. மண் மீட்பிற்கான வழிகள் தெளிவாக திறக்கப்பட்டுவிட்டது. எமது தேசம் விடுதாளி நோக்கி விரைந்து முன்னேறும் என்ற உத்தரவாதம் மக்களுக்கு தெளிவாக வழங்கப்பட்டுள்ளது.

ஓயாத அலைகள் 03ன் வெற்றி, அறிவுப்புகளுக்கான அடிப்படையாகும். அதாவது சிங்களப் பேரினவாதத்தின் ஆக்கிரமிப்பு நடவடிக்கைகளை முறியடித்து, தமிழீழ தேசம் மீட்கப்படும் என்பதை இந் நடவடிக்கை மூலம் விடுதலைப் புலிகள் உறுதி செய்துள்ளனர். வேறு விதமாகக் கூறுவதானால் தமிழ் மக்கள் விடுதலை நோக்கி விரைந்து முன்னேறிக் கொண்டிருக்கின்றனர் எனக் கூறல்கூடத் தவறாகமாட்டாது.

இத்தீர்க்கமான கட்டம் இலகுவாக அடையப்பட்டதல்ல. இதற்காகத் தேசியத் தலைவர் பிரபாகரனும் தளபதிகளும், போராளிகளும் தமது சக்திக்கு மீறியதாகவே உழைத்துள்ளனர். இதில் இரவு பகல் பாராத கடும் உழைப்பு, பெரும் அர்ப்பணிப்புக்கள், தியாகங்கள் எனப் பல அம்சங்கள் உண்டு.

இதற்க்கெனப்பல தளபதிகள், போராளிகள் செய்துள்ள அர்ப்பணிப்புக்கள், தியாகங்கள் தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தில் ஏற்பட்ட பின்னடைவுகள், தாமதங்கள் என்பனவற்றை எல்லாம் தாண்டிப் போராட்டத்தை முன்னோக்கி நகர்த்திச் செல்லக் காரணமாய் இருந்துள்ளது.

தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டம் ஓரிரு சமயங்களில் மீட்சி பெறவே முடியாத கட்டத்தை அடைந்துவிட்டதாக இராணுவ ஆய்வாளர்கள் பலரும், அரசியல் நோக்கர்கள் பலரும், ஆய்வாளர்கள் சிலரும் கருதியத்ம் உண்டு. அவற்றில் குறிப்பாக இந்திய இராணுவத்தினருடன் புலிகள் மோதலில் ஈடுபட்டபோதும்,ரிவிரெச நடவடிக்கை காரணமாக யாழ். குடாநாட்டை விட்டு விடுதலைப் புலிகள் வெளியேறிய போதும் இவ்வாறு கூறப்பட்டது.

ஆனால் விடுதலைப்புலிகள் இப்பெரும் சவால்களையும் எதிர்கொண்டு மீண்டேழுந்தார்கள். இது பலருக்கு ஆச்சரியம் அளிப்பதாகவே இருந்தது. விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் வேரோடு அறுபடப் போகின்றது என ஆய்வாளர்கள் எதிர்வு கூறிக் கொண்டிருக்கையில் விடுதலைப் புலிகளோ தாம் அழிக்க முடியாத சக்தி என்பதை நிருபித்தனர். இது எவ்வாறு புலிகளால் இவை சாத்தியமானது எனப் பலருக்கு அதிர்ச்சிகூட ஏற்ப்பட்டது.

அங்குதான் தமிழீழத் தேசியத் தலைவரின் ஆற்றலும், திறனும், மதிநுட்பமும் வெளிப்படுத்தப்பட்டது. தேசியத் தலைவர் பிரபாகரன் எச்சவாலையும் எதிர்த்து நிற்கும் ஆற்றல் பொருந்தியவர் மட்டும் என்பதல்ல, எச்சவாலையும் எதிர்த்து முறியடிக்கும் வல்லமை கொண்டவராகும் என்பதை நிருபித்தார். அதாவது பெரும் அழுத்தங்களுக்கு அவர் முகம் கொடுக்கத் தயாரானபோதும் பின்னர் அவற்றை முறியடித்தும் நிருபித்துக்காட்டினார்.

இச்சமயம் தளபதிகளினதும் போராளிகளினதும் தியாக உணர்வும், அர்ப்பணிப்பும், மனவுறுதியும், தேசியத் தலைவரின் சிந்தனையும், நேரிப்படுத்தளையும் வெற்றிகரமான பாதைக்கு இட்டுச் செல்வதற்கு அடிப்படையாக இருந்தன. இங்குதான் தமிழீழத்திற்காக தம் இன்னுயிர் ஈய்ந்த மாவீரர்களின் தியாகமும், அர்பணிப்பும் வெளிவருகின்றது.

தமிழீழ விடுதலைப் போராடங்களில் இருந்து பெரியளவில் வேறுபடுவது போராட்டங்களின் அர்ப்பணிப்புச் சம்மந்தமான விடயத்திலேயே ஆகும். ஏனெனில், விடுதலைப் புலிகளின் அர்ப்பணிப்புக்கள் உலக விடுதலைப் போராட்ட வரலாற்றில் தனித்துவமனாவை. அதிலும் குறிப்பாக எதிரியின் கைகளில் சிக்கிக் கொள்ளக்கூடாது என்பதற்காக “சயனைட்”உட்கொண்டு வீரச்சாவடைவதில் இருந்து கரும்புலித் தாக்குதல்களில் தம்முயிரை ஈகம் செய்வதுவரையில் முதன்மையானவையாகவும் வேறுபாடனவையாகவும் உள்ளன.

புலிகளின் இச் செயற்பாடுகள், விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிராகப் போரிட்டவர்களினாலேயே பாராட்டபட்டும் உள்ளது. குறிப்பாக இந்திய இராணுவத்தினர் புலிகளின் அர்பணிப்புக் குறித்து ஆச்சரியமும், அதிர்ச்சியும் அடைந்திருக்கிறார்கள். இதனைச் சில இந்தியத் தளபதிகள் வெளிபடுத்தியும் இருந்தனர்.

இந்தவகைப் பாராட்டுக்கள் பொதுவாக விடுதலைப் புலிகளுக்கே உரியதெனினும், இவற்றுள் பெரும்பாலனாவை மாவீரர்களுக்கே உரியதாகும். ஏனெனில் இச்சாதனைகள், பாராட்டுக்கள் என்பனவற்றிற்காக அவர்கள் செய்துள்ள அர்ப்பணிப்பு, ஈகம் என்பன மீளப்பெற முடியாத அவர்களது உயிர்களாகவே இருந்துள்ளன.

விடுதலைப் புலிகள் இராணுவ ரீதியில் மகத்தான சாதனைகள் பலவற்றை ஈட்டியுள்ளார்கள். உலக இராணுவ வரலாற்றில் இடம்பெறத்தக்க வகையில் இச் சாதனைகள் மகத்தானவையாகவுள்ளன. இதே சமயம் இராணுவத் தளபதிகள், ஆய்வாளர்கள் என்போருக்கு அவை அதிர்ச்சிகளையும் ஆச்சரியத்தையும் கொடுப்பவையாகவும் இருந்துள்ளன.

போரிடுதல் உயிர்துரத்தல் என்பது எதிர்பார்க்கத்தக்க தொன்றுதான். aanaal போர்க்களம் செல்பவர்கள் அனைவருமே இறப்பதும் இல்லை. அத்தோடு பெரும்பாலானோர் வெற்றி பெறுவோம் மீண்டும் வருவோம் என்ற நம்பிக்கையின் அடிப்படையிலேயே செல்கின்றனர். ஆனால் விடுதலைப் புலிகளோ வெற்றி பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கையுடனும், உறுதியுடனும் மட்டுமே செல்கின்றனர். ஏனெனில் அவர்கள் வெற்றிக்காக எத்தகைய அர்ப்பணிப்பையும் செய்வதற்கும் தயாராகவே களம் செல்கின்றனர்.

அதன் காரணமாக மிக மகத்தான சாதனைகளை விடுதலைப் புலிகளால் சாதிக்க முடிகிறது. அத்தோடு இவர்கள் தமது வெற்றியினை மக்களுக்கே உரித்தாக்கிக் கொள்கின்றனர். அதற்காக மக்களிடம் இருந்து எதையும் அவர்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை.

அவ்வாறு இல்லாதுவிடில், உயிராயுதமான் கரும்புலிகள் உருவாகியிருக்க மாட்டார்கள். அதாவது போராடுவதும், வெற்றி பெற்றுக் கொடுப்பதுமே எமது கடமை. அவற்றின் பலன் – அறுவடை என்பன மக்களுக்கே உரியது என்பதே அவர்களின் முடிவாகும்.

அவ்வாறான ஒரு சிந்தனை, உணர்வு என்பன அம்மாவீரர்களுக்கு இல்லாதுவிடில் களத்தில் அவர்கள் உயிர்விடத் தயாராகி இருந்திருக்கமாட்டார்கள். இராணுவ வரலாறு வியக்கும் சாதனைகள் நிகழ்த்தப்பட்டிருக்கமாட்டாது. தமிழர் தேசம் விடுதலை நோக்கி வீறுநடை போடமுடியாது.

 

இந்த வகையில் தமிழர் தேசத்தின் விடுதலைப் பயணத்தின் ஆணிவேர்களாக இருப்பவர்கள் இம்மாவீரர்களே ஆகும். அவர்களின் தன்னலமற்ற தியாகமே இன்று தமிழினம் தலை நிமிரவும், சுதந்திர வாழ்வு நோக்கி முன்னேறிச் செல்லவும் படிக்கற்களாகவுள்ளது.

எழுத்துருவாக்கம்: ஜெயராஜ்.
நன்றி: எரிமலை இதழ் (நவம்பர் 2000).

 

https://thesakkatru.com/steps-of-the-tamil-eelam-nation-moving-towards-independence/

 

எதிரிக்கு மிகவும் சாதகமான இடத்தில் மாங்குளம் இராணுவமுகாம் இருந்தது: பிரிகேடியர் பால்ராஜ்.

மாங்குளம் இராணுவ முகாம் மீது கரும்புலித் தாக்குதலை மேற்கொண்டு வீரச்சாவினை தழுவிக்கொண்ட கரும்புலித் லெப் கேணல் போர்கின் உருவச் சிலையினை திரைநீக்கம் செய்து வைத்து, 23.11.2003 அன்று மாங்குளத்தில் மூத்த தளபதி பிரிகேடியர் பால்ராஜ் அவர்கள் ஆற்றிய உரையின் தொகுப்பை இங்கு தருகிறோம்.

இன்றைய நாள் மிகவும் முக்கியமான நாள் – இந்த நாளை நாம் பல நாட்களாக எதிர்பார்த்து கொண்டிருந்தோம். வன்னியின் மையப் பகுதியில் எமக்கு சவாலாக அமைந்திருந்த மாங்குளம் இராணுவ முகாம் 1989 ம் ஆண்டு இந்தப் பெரும் படை முகாமை சுற்றி படை நான்கு பகுதிகளிலும் எமது படைப்பிரிவுகள் வேலி போட்டன. அதிலிருந்து தொடர்சியாக 1990 ஆண்டு வரை எதிரியுடன் போர் நடந்த கொண்டே இருந்தது.

எமது போராளிகள் தொடர்ந்து இந்த இராணுவ முகாமை சுற்றி அவர்களுக்கு உதவி கிடைக்காத வகையில் முற்றுகையிட்டிருந்த காலம். அவ்வேளை கடுமையாக ஒரு தாக்குதல் தொடுக்கப்பட்டது. அதில் எதிரிக்கும் இழப்பு, எமக்கும் இழப்பு ஏற்பட்டது. அத்துடன் நாம் சற்று பின்வாங்கி மீண்டும் இந்த வேலியைப் பலப்படுத்திக்கொண்டோம். அதனடிப் படையில் 1990 ஆம் ஆண்டு இந்த பெருந்தளத்தை முற்றுகையிட வேண்டும், இதை இதில் விடக்கூடாது. இதனால் எமது மக்கள் நடமாட முடியாது, இதனால் எமது மக்கள் நடமாடமுடியாது. இதனால் இந்தத் தளத்தை அழிக்க வேண்டும் என எமக்கு தலைவர் அவர்கள் உடனடியாக வேவுப்பணிகளை வேகப்படுத்தி இந்த முகாமை அழிப்பதற்கான நடவடிக்கையில் ஈடுபடுமாறு கட்டளையிட்டார். அதற்கமைவாக இங்கே மாங்குளத்தை சுற்றி எமது படையணிகள் நடவடிக்கையில் இறங்கின. குறிப்பிட்ட காலத்தில் நாலு பக்கமும் வேவு நடவடிக்கைகளில் இறங்கிய எமது அணிகள் வேவை பூர்த்தி செய்தன.

அதனடிப்படையில் தலைவர் அவர்கள் இந்த இராணுவ நடவடிக்கையினுடைய வேவுத் தரவுகளை பார்த்துவிட்டு இந்த முகாமை முற்று முழுதாக அழிக்க வேண்டும் என முடிவெடுத்தார். அதனடிப்படையில் என்னையும் தளபதி சொர்ணம் அவர்களையும் இந்தத் தாக்குதலை மேற்கொண்டு முகாமை முழுதாக அழிக்கும் திட்டத்திற்காக நியமித்தார்.

இந்த முகாமை அழிப்பதற்காக தலைவர் தீர்க்கமான திட்டத்தை வகுத்திருந்தார். 1990ம் ஆண்டு பெரிய இராணவ முகாமை அழிப்பதற்கு திட்டமிட்டிருந்தோம். இதில் இராணுவ தளபதி தகலகலவினுடைய தலைமையில் 500க்கு மேற்பட்ட படையினர் நிலைகொண்டிருந்தனர்.

பரந்த விரிந்த பெரும் நிலப்பரப்பை ஆக்கிரமித்து இறுக்கமான படை நிலைகளையும், கண்ணிவெடி வயல்களையும் முன்வேலிகளையும் மிகவும் பலமாக அமைத்திருந்தனர். முழுமையாக சொல்வதனால் மாங்குளம் படைமுகாமை சுற்றி ஒரு பெரும் வெட்ட வெளிப்பிரதேசம்.

இந்த சாதக நிலையை பயன்படுத்தி அவர்கள் எம்மீது சினைப்பர் மற்றும் நீண்ட தூர ஆயுதங்களால் எம்மை தாக்கிக் கொண்டிருந்தனர்.

இந்நிலையில் எமது திட்டத்தின் படி இங்கே எமது தயாரிப்பான பசீலன் – 2000. இந்த ஆட்லறித் பீரங்கிகள் பயன்படுத்தப்பட்ட ஒரு வித்தியசமான முதலாவது சண்டை. எம்மிடம் பதின்மூன்று ஆட்லறிகளை தலைவர் தந்துவிட்டு சொன்னார். இந்த ஆட்லறிகளை வைத்து இப்படை முகாமை நீங்கள் தகர்த்து கைப்பற்றவேண்டு என்றார்.

இந்த அடிப்படையில் திட்டத்தன் படி மகளிர் படைப்பிரிவையும், ஆண் போராளிகளையும் நாங்கள் இணைத்து தீர்க்கமான பயிற்சிகளை வழங்கினோம்.

தலைவரின் திட்டபடி முல்லைத்தீவுப் பக்கமாக மூன்று ஆட்லறிகளை நிறுத்தினோம். முல்லைத்தீவு வீதிக்கும் கிளிநொச்சி வீதிக்கும் இடையில் இரண்டு ஆட்லறிகளை நிறுத்தினோம். மாங்குளச் சந்தியில் நான்கு ஆட்லறிகளை நிறுத்தினோம். றெயில்வே ரக் (தண்டபாலம்) பக்கமாக இரண்டு ஆட்லறிகளை நிறுத்தினோம். இத்தனை ஆட்லறிகளுடன் சேர்த்து வவுனியா பக்கமாக மேலும் மூன்று ஆட்லறிகளை நிறுத்தினோம். மொத்தமாக பதின்மூன்று ஆட்லறிகள் இந்த முகாமைச் சுற்றி நிறுத்தப்பட்டிருந்தன.

தலைவரின் திட்டபடி நான்கு ஆட்லறிகளை பிரதான முகாமுக்கு வைக்குமாறு கூறினார். அப்போது எனக்கொரு யோசனை எதற்காக நான்கு ஆட்லறிகளை பிரதான முகாம் நோக்கி நிறுத்துமாறு கூறுகிறார் என்று; அப்போது தலைவர் சொன்னார் படை முகாமின் கட்டளைத் தளபதி கொமாண்ட் குடுக்கக்கூடாது. அதற்கமைவாக நீங்கள் இந்த நான்கு ஆட்லறிகளையும் வைத்து கட்டளை மையத்தின் மீது தொடர்சியாக தாக்குதல் நடத்தவேண்டும். அப்போது அங்கு ஒரு நிலை குலைவு ஏற்படும். அந்த இடைவெளிக்குள் நீங்கள் தாக்குதல் அணிகளை உள்ளுக்குள் அனுப்பவேண்டும்.

முல்லைத்தீவு பக்கமா இரண்டு அணிகள், முல்லைத்தீவு வீதிக்கும் மாங்குளம் வீதிக்கும் இடையால் இரண்டு பக்கத்தால் அணிகள், கத்தோலிக்க மடத்தை நோக்கி இரண்டு அணிகள். கோயில் அரணை நோக்கி இரண்டு அணிகள் முல்லைத்தீவுப் வீதிப் பக்கமாக இடது பக்கமும், வலது பக்கமும் இரண்டு அணிகள். றெயில்வே ரக்குக்கும் பிரதான வீதிக்கும் இடையாக ஒரு அணி றெயில்வே ரக் பக்கமாக இரு அணிகள், வவுனியா பக்கமூடாக மூன்றணிகள் என மொத்தமாக மூன்று படைப்பிரிவுகள் இந்த இராணுவ முகாமைச்சுற்றி முற்றுகை இடுவதற்கு ஆயத்தமாக நிறுத்தப்பட்டிருந்தன.

22ம் திகதி இரவு 7.00 மணிக்கு தலைவர் அவர்களின் திட்டத்தின்படி மாங்குளம் இராணுவ முகாம் மீது பசீலன் 2000 ஆட்லறித் தாக்குதல் ஆரம்பிக்கப்பட்டு தொடர்ச்சியாக பதின்மூன்று ஆட்டலறிகளும் முகாம் மீது செல்களை ஏவிக்கொண்டிருந்தன. எதிரியும் தொடர்ச்சியாக எம் மீது தாக்குதலை நடத்திக்கொண்டே இருந்தான்.

நேரம் சரியாக 11.30 மணி இராணுவ முகாம் முற்றாக நெருப்புப் போன்று காட்சியளித்துக் கொண்டிருந்தன. எதிரி அடிக்கும் செல், ரவுன்ஸ் நாங்கள் அடிக்கும் செல் இத்தனையும் சேர்ந்து பெரும் நெருப்பாக தோற்றமளித்தது.

இவ்வேளை எங்களது படைப்பிரிவுகள் இராணவ முகாமுக்குள் நுழைய ஆரம்பித்தன. அப்பெரும் சண்டை தொடங்கியது. பல முட்டகம்பி வேலிகளை தாண்ட வேண்டியிருந்தது. கண்ணி வெடி வேலிகளைத் தாண்ட வேண்டியிருந்தது. எதிரியின் இறுக்கமான காவலரண்களைத் தாண்ட வேண்டியிருந்தது.

நேரம் சரியாக மூன்று மணி. இவ்வாறக இறுக்கமான இராணுவ நிலைகளைத் தாண்டி கத்தோலிக்க மட அரண் பிடிப்பட்டது. கோயில் அரண் பிடிபட்டது. அடுத்தது பிரதான வீதி முல்லைத்தீவு வீதி அரண் பிடிபட்டது. அதேபோல வவுனியா பக்கமாக தளபதி சொர்ணம் தாக்குதலை வழிநடத்திக் கொண்டிருந்தார். அந்தப் பக்கமாக இறங்கிய மூன்று அணிகளும் தற்போது பொலிஸ் நிலையம் அமைந்திருக்கின்ற இடத்தில் இருந்த அரணைக் கைப்பற்றிவிட்டார்கள்.

இத்தனை அரணையும் கைப்பற்றியதுடன் நாங்கள் எமது ஆட்லறித் தாக்குதல்களை நிறுத்திவிட்டோம். ஆட்லறித் சண்டையை நிறுத்தி விட்டு கைகலப்புத் தொடங்கியது. விடிய விடிய தொடர்ச்சியாக சண்டை மிகவும் இறுக்கமாக நடந்தது, இவ்வாறு தொடர்ந்த சண்டை விடிந்ததும் நடந்தது.

விடிய எம்மால் விநியோகம் கொடுக்க முடியாத நிலை ஏற்பட்டது. அதனால் வவுனியாப் பக்கமாக நாம் கைப்பற்றிய அரணை சற்று பின்வாங்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. காப்பரணிலிருந்து பின்வாங்கினோம். தற்காலிகமாக இரண்டு அணிகளை பின்வாங்கினோம். எமது மற்றைய அணிகளை வைத்து நாங்கள் அடிபட்டு சண்டையை தொடர்ந்தோம். அந்தச் சண்டையில் கோயில் அரணை நாங்கள் முழுமையாக பிடித்து விட்டோம்.

இப்போது கெலி இறங்குதளத்திற்கான சண்டை நடக்கிறது. அவனுக்கு கெலிதான் உயிர்நாடியாக இருந்தது. கெலியை விட்டால் தரை வழியாக அவனுக்கு உணவில்லை. மருத்துவ உதவி, ஆயுத உதவி, ஆளணி உதவி எதுவுமே தரை வழியாக எதிரி பெறமுடியாது. அவனுக்கு எல்லாமே கெலிதான். இந்த வகையில் நாம் கெலி இறங்கு தளத்துடன் மிகவும் மூர்க்கமாக மோதிக்கொண்டிரருந்தோம்.

அப்போது விடிந்துவிட்டது. எதிரிக்கு உதவியாக அனைத்து திசைகளிலும் இருந்து விமானங்கள் வந்து எம்மீது தாக்கதலை தொடுத்தன. இந்நிலையில் எங்களது போராளிகளுக்கு விநியோகம் வழங்க முடியாத நிலை. வீரச்சாவடைந்த, காயமடைந்த எங்க்ள வீரர்களை களமுனைகளில் இருந்து பின்னுக்கு எடுக்கமுடியாத நிலை. இச்சூழலில் மிகவும் இறுக்கமான சண்டை நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்தது.

இந்நிலையில் நேரம் 12 மணியை அண்மிக்கின்றது. முகாமிற்குள் இருக்கின்ற ராணுவத்திற்கு உதவியாக இறக்குவதற்கு பதினைந்து கெலிகளில் இராணுவ கெமாண்டோக்களை கெலி இறங்கு தளத்தில் இறக்குவதற்காக மேலே சுற்றிக்கொண்டே இருக்கின்றது. இந்த வேளையில் கெலி இறங்கு தளத்தை பிடித்தால் தான் கொமாண்டோசை இங்கே இறக்க முடியும்.

இந்தக் கட்டத்தில்தான் எமக்கிடையில் வாழ்வா சாவா என்கின்ற நிலையில் உக்கிரமான சண்டை வெடித்தது. சரியாக ஒரு மணி இருக்கும். கெலி இறங்கு தளத்தை பிடிப்பதற்காக எமது முழுப்பலத்தையும் பயன்படுத்தி எமது அணிகள் அனைத்தையும் பயன்படுத்தி மிகவும் இறுக்கமான தாக்குதலை வாழ்வா? சாவா? அவர்களா? நாங்களா? என்கின்ற நிலையில் மிகவும் ஆவேசமான சண்டையை ஆரம்பித்தோம்.

பகல் ஒரு மணி எமது போராளிகளுக்கு உணவு கொடுக்கவில்லை. தண்ணீர கொடுக்கவில்லை. முதல் நாள் ஆரம்பிக்கப்ப்ட்ட தாக்குதல் தொடர்ச்சியாக நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்தது. காயக்காரரை என்ன செய்வது வீரச்சாவடைந்தவர்களை என்ன செய்வது என்று களத்தில் நின்று கொண்டு கேட்டார்கள். அப்போது நாங்கள் குறிப்பிட்டோம். எதிரியிடம் கைப்பற்றிய பங்கருக்குள்ள வைத்துவிட்டு நீங்கள் அடியுங்கள். இதில நாங்கள் விடமாட்டோமானால் நிலமை தலைகரணமாக மாறும். அதனால் நீங்க்ள அடிபடுங்கள் என கட்டளை இட்டோம்.

இந்தப் போரில் இந்தக் கட்டமே மிகவம் இறுக்கமான கட்டம். ஒரு தளம்பல் நிலை. இதில் நாங்கள் கெலி இறங்கு தளத்தை விடுவமோமாக இருந்தால் உடனடியாக கொமாண்டோஸ் இறக்கப்பட்டிருக்கும், இருநூறுக்கும் மேற்பட்ட கொமாண்டோக்கள் இறக்கப்படடிருக்கலாம். அன்று நிலைமை சிலவேளை தலை கீழாக மாறியிருக்கலாம்.

சண்டை ஆரம்பமாகியிருந்தது. முதல் பன்னிரண்டு மணிவரை நாற்பதுக்கு மேற்பட்ட போர் வீரர்கள் வீரச்சாவடைந்தனர். நூற்றுக்கு மேற்பட்டவர்கள் காயமடைந்திருந்தனர். இந்த நிலையிலும் சண்டை மிகவும் இறுக்கமான நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்தது. இந்த கட்டத்தில் என்ன நடக்கும் என்று எங்களுக்கு தலைவர் சில விடயங்களை குறிப்பிட்டிருந்தார். அப்போது எங்களுக்குத் தலைவர் குறிப்பிட்ட அந்த விடயங்கள் தான் ஞாபகத்துக்கு வந்தது.

சரி, தலைவர் இப்படிச் சொன்னவர்., இவ்வளவெல்லாம் நடந்திருக்குது, என்னும் இருக்கு, சரி அவர் கூறியதன் படி நாங்கள் தொடர்ந்து சண்டை பிடிக்கலாம். தலைவர் சொன்னார் கண்டிப்பாய் அந்தக் கட்டத்தில் நீங்கள் யோசிக்க வேண்டாம். நாங்களா அவர்களா வாழ்வா சாவா எண்டு கண்டிப்பா நீங்கள் அவங்கட பக்கம் தோல்வியை ஏற்படுத்த வேண்டும்.

இந்தச் சண்டையில் கண்டிப்பாய் நீங்கள் வெற்றி எடுத்தே தீர வேண்டும் என்ற இறுக்கமான கட்டளையை எனக்கும் சொர்ணத்துக்கும் தரப்பட்டிருந்தது. அதனடிப்படையில் தலைவர் அவர்கள் எங்களுக்கு கூறிக்கொண்டே இருப்பது போன்ற ஒரு உணர்வு எமக்குள். இந்த நேரத்தில் விநியோகம் எதனையும் நாங்கள் செய்யமுடியாதிருந்த நேரம். எமது பக்கத்தில் காயப்பட்டவர்கள் அதிகம் என அறிவிக்கிறார்கள். அப்போது கத்ததோலிக்க மடம் இறுக்கமான சண்டையை சந்தித்துக்கொண்டிருந்தது.

அந்த வேளை கத்தோலிக்க மடத்தில் ஒரு போராளியைத் தவிர மற்ற எல்லோருக்கும் வீரச்சாவு. ஒரு இளம் போராளி தளபதி திலீப்பின் உயிரற்ற உடலின் கீழ் கிடந்து வோக்கியில் மெதுவாக அறிவிக்கின்றான்.

எல்லாம் வளைத்து இராணுவம் நிற்குது. முழுப்பேரும் வீரச்சாவடைந்து விட்டார்கள். நான் மட்டும் உள்ளுக்கிருந்து இரகசியாமாக கதைக்கிறேன் என்ன செய்வதென்று. அதற்கு நான் சொன்னேன். நீ அப்படியே தொடர்பை சரியாக வைத்துக்கொள். உன்ர இடத்துக்கு அணி எப்படியாவது வந்து சேரும் என்று நான் கூறினேன்.

எப்போதும் நான் இறுக்கமான சண்டைகளில் இறக்குவதற்காக மூன்று தளபதிகளை மிச்சம் பிடித்து வைத்திருப்பதுண்டு. அதில் தளபதி நவநீதனின் ஒரு கொமாண்டர், அடுத்தது தளபதி பிரபா ஒரு கொமாண்டர், அடுத்தது தளபதி போர்க் ஒரு கொமாண்டர்.

போர்க் என்னுடைய தலை சிறந்த ஒரு கொமாண்டர். போர்க்கை நான் எப்போதும் இறுக்கமான சண்டைகளில் மாத்திரம் இறங்குவதற்காக அவரை முன்னுக்கு இறக்குவதில்லை. இந்த மூன்று கொமாண்டர்மாரையும் நான் பின்னுக்கு வைத்திருப்பது இறுக்கமான வாழ்வா? சாவா? என்ற சண்டை வாற இடத்துக்கு அவர்களை இறக்கி வெல்லவைப்பேன்.

அந்த சிறு வீரனுக்கு நான் கூறினேன். இந்தா பிரபா வாறான். பிரபா வந்த சேருமட்டும் நீ அங்க தொடர் வோட இரு. நீ தொடர்போடு இருக்காட்டி உங்க என்ன நடக்கு தெண்டு எங்களுக்குத் தெரியாது.

பிரபா களத்தில் இறங்கி சரியாக அரைமணித்தியாலம் சண்டை கடுமையாக நடந்தது. எதிரிகளை வென்று அந்த போர் வீரனை பிரபா சந்தித்தான். உனடியாக எனக்கு அறிவித்தான். அந்த போர் வீரனைச் சந்தித்தேன். முழுப்பேரும் வீரச்சாவடைந்துவிட்டார்கள். கத்தோலிக்க மடத்தின் நடுப்பகுதியை பிடித்துவிட்டோம் என்று எனக்கு அறிவித்தான்.

குறிப்பிட்ட நேரத்தின் பின்னர் கத்தோலிக்க மடத்தின் முழுப் பகுதியையும் பிடித்துவிட்டேன் என்று பிரபா எனக்கு அறிவித்தான். அதற்குப்பின் பிரபா என்னுடன் தொடர்பு கொள்ளவில்லை. எனக்கு பெரும் சிக்கலாக இருந்தது. பிரபாவின் தொடர்பை காணவில்லை. பிரபாவை வைத்துத்தான் நான் அடுத்த பக்கத்தால தள்ளி கெலி இறங்கு தளத்தை பிடிக்கிறதுக்கும் திட்டமிட்டு கொண்டிருந்தேன்.

இந்த வேளை பிரபாவுக்கு மையின்ஸ் வெடிக்கிறது. சீரியசான காயம். பிரபா தவண்டு வந்து ஏ.கே யை றோட்டில் எறிந்துவிட்டு வோக்கியையும் றோட்டில் எறிந்துவிட்டு சீரியசான காயத்துடன் குப்பியைக் கடித்து அந்த புல்லுக்குள்ளேயே மடிகிறான். அப்பொழுது நான் பிரபாவைத் தேடவிட்டேன், பிரபா இல்லை. அப்போது எனக்கு அறிவிக்கிறார்கள் பிரபாவை ஆஸ்பத்திரிக்கு அனுப்பிவிட்டோம் என்று. அப்போது நான் கேட்டேன் பிரபாவை நீங்கள் ஆஸ்பத்திரிக்கு அனுப்பும்போது சுயநினை விருந்ததா? இல்லையா? என்று. அதற்குச் சொன்னார்கள் சுய நினைவிருந்தது, கதைத்தவர் என்றார்கள். நான் நம்பவில்லை. எனக்குத் தெரியும் பிரபா எப்படியான வீரன், எப்படியான கொமாண்டர் என்பது. அவன் சுயஅறிவு கொஞ்சம் இருந்தால் கூட உண்மை நிலையை எனக்குச் சொல்லாமல் களத்திலிருந்து விலக்கமாட்டான். அந்த இறுக்கமான நம்பிக்கை எனக்குள் இருந்தது. நான் அவர்களிடம் கூறினேன். அந்த புல்லுக்குள் பாருங்கோ, பிரபான்ர பொடி இருக்கும் என்றேன். அதனடிப்படையில் அங்கே அங்கே தேடிவிட்டுச் சொன்னார்கள் அங்கே வோக்கி இருக்கென்றார்கள். பிறகு சொன்னார்கள் றைபிள் இருக்கெண்டு, நான் திரும்பச் சொன்னேன். வடிவாத்தேடிப் பாருங்கள், அங்க புல்லுக்குள்ள பொடி இருக்கும் எண்டு. அதன்படி தேடிக்கொண்டு போக அங்க புல்லுக்குள்ள பிரப்பாவின்ர பொடி இருந்தது. அந்த பிரபா தான் சாகேக்குள்ள கூட இந்த ஆயுதம் இயக்கத்துக்கு கிடைக்காமல் போகக்கூடாது அல்லது எதிரி இதைக் கைப்பற்றக்கூடாது என்ற நோக்கத்திற்காக தனது கடைசிக் கட்டத்தில கூட ஆயுதத்தையும், வோக்கியையும் எறிந்து விட்டு தனது பெருத்த காயத்தின் காரணமாக இந்த இடத்தில் குப்பியை கடித்து வீரச்சாவடைந்து விட்டான்.

பிரபா வீரச்சவடைந்த இடத்திலிருந்து வேற கொமாண்டர் பொறுப்பெடுத்து பிரபா பிடித்த கத்தோலிக்க மடத்திலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அரக்கி மூலைப் பக்கத்தினுடைய கெலி இறங்கு தளத்துடன் சண்டை நடந்தது. அப்பொழுது எங்களுக்கம் அவங்களுக்கும் ஒரு தளர்வு நிலை. சரியாக நேரம் பகல் இரண்டு மணி. சாப்பாடுமில்லை தண்ணியுமில்லை.

இந்நிலையில் அவனுடைய வாழ்க்கைப்போர் அவன் உயிரைக் கொடுத்து அடிபடத் தொடங்கினான். 50 கலிபர் G.P.M.G போன்ற கனரக ஆயுதங்களைப் போட்டு முழுமையான இறுக்கத்துடன் கைகலப்பு வலுப்பெற்றது. அந்த நேரம் எனி முடிவு நாங்கள் எடுப்போம்.

போர் தயாராக இருந்து நிலமையைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார். என்ன மாதிரி என்ன நடக்குது இப்பவே நாங்கள் விடவா? பகலே விட முடியுமா? என்பது அவரத கேள்வி. கொஞ்ச நேரம் பொறுமையாக இருங்கள் என்று கூறினேன்.

இந்த நேரம் தளபதி தீபன் அவர்களிடம் பொறுப்பை கொடுத்துவிட்டு நான் வெளிக்கிட்டேன். இவ்வளவும் முடிந்துவிட்டது. அவன் மேலால் அடித்துக்கொண்டிருக்கிறான். விநியோகமும் குடுக்கமுடியாத நிலை. எதிரியிடமிருந்து தான் நாங்கள் பறித்து அடிபட வேண்டிய மிகவும் இறுக்கமான நிலை. இந்த வேளை நவனீதனை இறக்கிவிட்டேன், இராணுவத்துக்கு பின்பக்கத்தால் போய் அடிச்சுத் துற, நான் றோட்டாலே வருகிறேன் என்று கூறிவிட்டு, நான் றோட்டால போய்கொண்டிருந்தேன். நவநீதன் பூநகரி நடவடிக்கையில் வீரகாவியமாகிமாகிவிட்டார். இவன் சரியான கெட்டிக்காரன். பின்பக்கத்தால போய் உள்ளிட்டு அடிச்ச அடியில 25, 30 இராணுவம் செத்துவிட உள்ளுக்க புகுந்து சண்டை பிடித்துக் கொண்டிருந்தான்.

நான் றோட்டால போய்க்கொண்டிருக்கிறேன். இராணுவம் முதுகுக்காட்டி ஓடிக்கொண்டிருக்கிறான்.

அப்ப அங்க நிண்ட அணிகள் கலைச்சு சுட்டுக்கொண்டிருக்கிறாங்கள். கிட்டதட்ட 50 பொடிக்குக்கிட்ட முதுகில சுட்டு சுட்டுச் எடுக்கிறாங்கள்.

அதோட ஓடிவந்து பிரதான முகாமை சுற்றியிடப்பட்டிருந்த வேலியை சுற்றி ஒரு வேலி அமைத்தவிட்டு அடிபடுகிறார்கள். பிரதானமற்ற வெளி அரணக்குள் எங்கள் கையில் முக்காவாசி பகுதி, கெலி இறங்கு தளமும் எங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்துவிட்டது.

அப்பொழுது நேரம் ஜந்த மணியை அண்மித்து விட்டது. இந்த பிரதான முகாமை எப்படியாவது தகர்க்க வேண்டும். தகர்க்கவிட்டால் சிலவேளை நிலமை வித்தியாசமாக போகலாம். அதற்காக உடனடியாக அணிகளை ஒழுங்குபடுத்திவிட்டு தளபதி சொர்ணமும், நானும் கதைத்து முடிவொன்றை எடுத்து கரும்புலி நடவடிக்கையை மேற்கொள்வது என திட்டமிட்டோம். இதற்கான திட்டமிட்டோம். இதற்கான திட்டத்தின்படி கிளிநொச்சிப் பக்கமாக இருந்துதான் கரும்புலி போர்க்கின் வாகனம் வந்து இங்கே முகாமைத் தகர்க்கும். முகாமைத் தகர்ப்பதற்காக போர்க் தயாராக இருந்து கொண்டிருக்கிறார்.

அவ்வேளை நான் உடனடியாக கரும்புலி போர்க்கினுடைய வாகனத்தடிக்கு வந்து அவரைக் கட்டிப்பிடித்து கதைத்துக் கொண்டிருக்கின்றபோது, போர்க் என்னிடம் கூறினான். நாங்கள் எவ்வளவு காலமாக இந்த படைமுகாமை சுற்றி காவல் காக்கின்றோம். எத்தனை போராளிகள் மடிந்துவிட்டார்கள். எத்தனை மக்கள் அழித்து காயப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்கள். இன்றைக்கு இந்த முகாமின் சரித்திரத்தை முடிக்கிறேன். முகாமின் மையப்பகுதியில் எனது வாகனத்தை இடித்து முகாமைச் சிதைக்கிறேன் என்று கூறி நான் போய்வருகிறேன் என்று கூறிவிட்டு விடைபெற்றார்.

அன்று 23ம் திகதி போர்க்கின் உடைய வாகனம் எந்த இடத்தில் நிப்பாட்ட வேண்டும் என்று திடடத்தில குடுத்தமோ அந்த இடத்தில் சரியாக போர்க்கின் வாகனம் வெடித்துச் சிதறியது. அவர் வெடித்த இடம் சரியாக முகாமின் கட்டளைத் தளபதி தவலகலவின் கட்டளை மையம்.

போர்க்கின் இந்த வெடியோசையுடன் பெருமளவான படையினர் அன்று செத்து மடிய, முகாம் சிதைக்கப்பட்டது. இந்த வேளை அன்றிரவே எமது அணிகள் முகாமினுள் புகுந்துவிட்டன. இந்த வெடியோசையுடன், நாம் எந்த உயிரிழப்புக்களையும் சந்திக்கவில்லை. அந்த ஓசையடன் முகாம் எந்தவித சத்தமும் இன்றி அமைதியாக இருந்தது. எதிரியின் வெடியோசை எதுவுமே கேட்கவில்லை.

அப்போது தளபதி சொர்ணத்துக்கும் எனக்கும் ஒரு சந்தேகம். காயப்பட்ட இராணுவம் கிடக்கிறது. கட்டளை மையகருவிகள் இருக்கின்றன. எதிர்ப்பில்லை இராணுவம் தப்பியிருக்கலாம். உண்மையில் கட்டளை அதிகாரி குறிப்பிட்ட இராணுவத்துடன் ரவர் லையினை பிடித்து வவுனியா நோக்கி தப்பி ஓடிக்கொண்டிருந்தார். மீதி சில இராணுவம் பாதை தெரியாது வெலிஓயா நோக்கி ஓடியது.

இது எங்கள் இருவருக்கம் நன்றாக விளங்கிவிட்டது. கொஞ்சப்பேர் தப்பியோடிவிட்டாங்கள். நாங்கள் இராணுவ முகாமைச்சுற்றி காட்டுக்குள் தேடுவோம் எனக் கதைத்தோம். அங்கே சொர்ணம் ஒழுங்குபடுத்தி தேடினார். இராணுவம் தப்பி ஓடிய பாதை இருந்தது. உடனடியாக பின்வாங்கின பாதைக்கு இரண்டு அணிகளை நகர்த்தி கரிக்கப்பட்டமுறிப்பு, கனகராயன்குளம் என அந்த பாதையை சுற்றி வளைத்தோம்.

அதில் இராணுவம் மாட்டடியது. அவர்களைக் கொன்று ஆயுதங்களை கைப்பற்றினோம். அடுத்து புளியங்குளம் குளவிசுட்டான் குளச்சந்தி, நெடுங்கேணி ஆகிய இடங்களை சுற்றிவளைத்தோம். அதிலும் சண்டை நடந்து குறிப்பிட்ட படையினரைக் கொன்றோம். அதேவேளை இராணுவத்தினரை பின்தொடர்ந்து வந்த எமது அணிகள் காட்டுக்குள் இராணுவத்தைச் சந்தித்து அங்கே சண்டை தொடங்கிவிட்டது. இரண்டு நாட்கள் காட்டுக்குள் தப்பி ஓடிய படைகளில் முக்காவாசிப்பேர் எமது தாக்குதல்களில் கொல்லப்பட்டுவிட்டனர். ஒரு சில இராணுவம் மட்டும் தப்பிச் சென்றுவிட்டது.

இப்படியே எமது தலைவரின் திட்டத்தின்படி அங்கங்கே காட்டுக்குள் தப்பி ஓடிய படையினரையும் தாக்கி அழித்துவிட்டோம். எமது போராளிகள், பொறுப்பாளர்கள் சரியாக வேகமாக செயற்பட்டமையால் நாம் வேகமாக தாக்கி அழிக்க முடிந்தது. முக்கியமாக மாங்குள மக்கள், கரிக்கட்ட முறிப்பு மக்கள், கனகராயன்குள மக்கள், புளியங்குளம், நெடுங்கேணி மக்கள் அனைவரும் சேர்ந்து இந்த எதிரியை விடக்கூடாது, எங்களது நிம்மதியான வாழ்வை சிதைத்த இவர்களை விரட்ட வேண்டும் என்று எம்மோடு தோளோடு தோள் நின்று உழைத்தார்கள்.

“புலிகளின் தாகம் தமிழீழத் தாயகம்”

நன்றிகள்: வெள்ளிநாதம் இதழ்கள் (04 – 11.12.2003).

 

https://thesakkatru.com/the-mangulam-army-camp-was-in-the-most-favorable-position-for-the-enemy/

“தமிழரின் பலமும் வளமும் ஒன்று குவிந்து, பலம்மிக்க, வலுமிக்க ஒரு பராக்கிரமச் சக்தியாக எழுந்து நிற்கின்றோம். இந்த இமாலயச் சக்தியின் ஊற்றுவாய்கள் எமது மாவீரர்கள்”

எமது மாவீரர்கள் மகத்தான இலட்சியவாதிகள். தேசிய விடுதலை என்கின்ற உயரிய இலட்சியத்திற்காக வாழ்ந்து அந்த இலட்சியத்திற்காகத் தமது வாழ்வைத் தியாகம் செய்தவர்கள். இதனால்தான் இவர்கள் சாதாரண மனிதர்களிலிருந்து வேறுபட்டுநிற்கிறார்கள், உயர்ந்துநிற்கிறார்கள். எமது தேசத்தின் வரலாற்றில் சங்கமமாகி நிற்கிறார்கள். தோற்றம், மாற்றம், மறைவு என்ற சூட்சுமச் சுழற்சியிலே காலம் நகர்கிறது. ஓய்வின்றி ஓடிக்கொண்டிருக்கும் இந்தக் காலநதியில் காலத்திற்குக்காலம் தோன்றிமறையும் நீர்க்குமிழிகள் போன்று நிலையற்றதாக மனிதவாழ்வு சாவோடு முடிந்துபோகிறது முற்றுப்பெறுகிறது.

ஆனால், எமது மாவீரர்களது வாழ்வும் வரலாறும் அப்படியானவையல்ல. மரணத்தின் பின்னாலும் அவர்களது வாழ்வு தொடர்கிறது. சாவோடு அவர்களது வாழ்வு அடங்கிப்போகவில்லை. அவர்கள் தமிழன்னையின் கருவூலத்தில் நித்திய வாழ்வு வாழ்கிறார்கள். சத்தியத்தின் சாட்சியாக நின்று, மனவலிமையின் நெருப்பாக எரிந்து, எம்மைச் சுதந்திரப் பாதையில் வழிகாட்டி, நெறிப்படுத்திச் செல்கிறார்கள்.

மனித நாகரீகம் தோன்றிய காலம் தொட்டே மனிதகுலம் விடுதலை வேண்டி வீறுடன் போராடி வருகிறது. வீறுகொண்டெரியும் இந்தப் போராட்டங்களை அடக்கியொடுக்க ஆக்கிரமிப்பாளர்களும் அடக்குமுறையாளர்களும் காலங்காலமாகப் பல்வேறு உத்திகளைக் கையாண்டுவருகிறார்கள். முதலிற் போர் அரக்கனை ஏவுவதும் அது முடியாதுபோக, போராடும் இனங்களின் விடுதலைப் பாதையைத் திசைதிருப்பி, அவர்கள் போகும் வழிகளெல்லாம் பொறிகள் வைத்து, சமாதானச் சதிவலைக்குள் சிக்கவைத்து, காலத்தால் மோசம் செய்து, சமாதான மாயைக்குள் தள்ளிவிட்டு, அமைதியாக அழித்தொழிப்பதுவும் வரலாற்றிலே நீண்ட நெடுங்காலமாக நடந்துவருகிறன.

இந்த உத்தியை எமது சுதந்திர இயக்கத்திற்கெதிராகவும் செயற்படுத்திவிடலாம் எனச் சிங்கள அரசு கனவுகாண்கிறது. ஆனால், இந்த ஐந்து ஆண்டுக்கால அமைதி முயற்சியில் இந்த அக்கினிப் பரீட்சையில் நாம் எரிந்துபோய்விடவில்லை அழிந்துபோய்விடவுமில்லை. மாறாக, நாம் இந்த வேள்வித்தீயிற் புடம்போடப்பட்டு, புதிய புலிகளாகப் புதுப்பொலிவுடன் எழுந்துநிற்கிறோம். தமிழரின் பலமும் வளமும் ஒன்றுகுவிந்து, பலம்மிக்க, வலுமிக்க ஒரு பராக்கிரமச் சக்தியாக எழுந்துநிற்கிறோம். இந்த இமாலயச்சக்தியின் ஊற்றுவாய்கள் எமது மாவீரர்கள் என்பதை இந்நாளில் நான் பெருமையுடன் கூறிக்கொள்ளவிரும்புகிறேன்.

– தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் மேதகு வே.பிரபாகரன் அவர்கள்.

 

https://thesakkatru.com/our-heroes-are-great-idealists/

கோயில்கள்

மேசை மணிக்கூட்டின் அலாரம் பயங்கரமாக அலறியது. யோகன் திடுக்கிட்டு கண் விழித்தான். அவனுக்கு அதை அடித்து உதைக்க வேணும் போல் இருந்தது. ‘நான் முறுக்கி விட்டாலும் நீயேன் அடிப்பான்’ என்பது போல் அதனைப் பார்த்தான். மறுகணம் அவனுக்கு தன்னை நினைக்க சிரிப்புத்தான் வந்தது. நேரம் ஆறு மணியாகிவிட்டது. எழுந்து வெளியே வந்தான். வாசலில் அவனது தங்கை பேப்பர் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். ‘இவளிட்டை இருந்து பேப்பரைப் பறிக்க வேணும், இது மூதேசி எடுத்தது எண்டால் இண்டு முழுக்க வைச்சு வாசிக்கும்’ என மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டவனின் மனதில் திட்டம் உடனடியாகத் தயாரானது.

“வாணி இஞ்சை பேப்பரைக் கொண்டு வா, ஓ.எல் சோதனைக்கு இரண்டு கிழமை கிடக்கு. விடிய எழும்பி பேப்பர் பார்க்கிறா… ஒடு போய்ப்படி…’ அவள் முணுமுணுத்தபடி உள்ளே செல்வதை இரசித்தபடி பேப்பரை எடுத்தான். அன்று மாவீரன் வாரத்தின் கடைசிநாள். பல கவிதைகள், படங்கள் பிரசுரமாகியிருந்தன. உள்ளே இருந்த தாளை எடுத்தான். அது… அவனது நண்பன் ரவியின் படம். நெடிய வருடங்கள் ஓடிவிட்டன. யோகனின் நினைவுகள் பின்னோக்கிச் சுழன்றன.

அது அந்தத் தவணையின் கடைசி நாள். அவர்களது விடுதிப் பாசையில் அதை ‘லாஸ்ற் டே’ என்று சொல்லுவார்கள். அந்த இரவு அவர்களைப் பொறுத்தவரை ஒரு சுதந்திரமான இரவு. விடுதியின் சட்டதிட்டங்களுக்குப் புறம்பாக அன்றைய தினம் பற்பசையால் மீசை வைத்தல், கட்டிலுக்குப் பொறி வைத்தல், மை ஒற்றுதல் போன்ற ‘திருகுதாளங்களில்’ ஈடுபட மாணவர்கள் திரைமறைவில் அனுமதிக்கப்படுவார்கள். பொதுவாக அன்றைய சம்பவங்கள் பற்றி எந்த மாணவனும் விடுதிச்சாலை பொறுப்பாசிரியரிடம் முறைப்பாடு செய்வதில்லை. அப்படியான ஒரு இரவில் தான் ரவியும் யோகனும் தம்மை விட ஒரு வகுப்புக் குறைந்த பத்தாம் ஆண்டு மாணவர்களுக்கு மீசை வைப்பதற்கு திட்டமிட்டார்கள். திட்டத்தின் சூத்திரதாரி ரவி. திட்டத்துக்கான காரணம் ஒரு கிறிக்கெட் போட்டியில் ஏற்பட்ட ‘கொழுவல்’. ‘மச்சான் யோகன், உவைக்குச் சரியான லெவலடா, இண்டைக்குப்பார் என்ன செய்யிறனெண்டு’ இது ரவி. ‘என்ன செய்யப் போறாய்.’ ‘இரவைக்கு எல்லாருக்கும் மீசை வைக்கப்போறன்இ அதுவும்… பற்பசையாலை… நரைச்ச மீசை எப்படி ஐடியா?’

‘ஐடியா நல்லம் தான், எங்கட வகுப்புப் பெடியள் இன்னும் இரண்டு பேரைச் சேர்த்தால் என்ன?’

‘யோகன் அது பேய் வேலையாய்ப் போயிடும் மச்சான், இரண்டு பேர் காணும். நீ வாறியோ?’ என்று ரவி கேட்டதும் யோகன் உடனடியாக ஒப்புக்கொண்டு விட்டான். திட்டம் செயல்படுத்தப்படவேண்டிய இரவும் வந்தது. அவர்களும் விழிப்பாகத் தான் இருந்தார்கள்.

‘என்னடா செய்யிறது… அவங்கள் முழிச்சுக் கொண்டிருக்கிறாங்கள்? ‘என்ரை’ கசியோவில அலாரம் வைச்சிட்டு அதை காதுக்கருகில் வைச்சுக்கொண்டு கிடக்கப்போறன், விடிய 2:00 மணிக்கு அலாரம் அடிக்கும். அப்ப உவங்கள் படுத்திடுவாங்கள்’

ரவியின் திட்டமிடல்படி இருவரும் படுத்து விட்டார்கள். சரியாய் காலை 2:00 மணிக்கு ரவி யோகனை எழுப்பி விட்டான். இருவரும் எழுந்து பார்த்தனர். பத்தாம் ஆண்டு மாணவர்கள் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தார்கள். பாவம் எவ்வளவு நேரம் தான் அவர்கள் விழித்திருப்பது?

‘யோகன் இந்தா பற்பசை. போய் மெயின் சுவிச்சை நிப்பாட்டிப்போட்டு வா’

‘மெயின் சுவிச்’ நிப்பாட்டப்பட்டதும், ‘மீசை வைத்தல்’ ஆரம்பமானது. திடீரென… ‘டேய் மீசை வைக்கிறாங்களடா எழும்புங்கோடா லைற்றைப் போடுங்கோ’ அது பத்தாம் ஆண்டு சுரேசின் அலறல். தொடர்ந்து தடபுட சத்தங்கள், ‘மெயினை ஓப் பண்ணிப் போட்டாங்கள்’ என்ற குரல்கள். யோகன் திகைத்துப் போய் விட்டான். பிடிபட்டால் எல்லோரும் சேர்ந்து துவைச்செடுத்துப் போடுவாங்கள்.

போடிங் மாஸ்ரரிடமும் முறையிட முடியாது. யோகன் கால் போன போக்கில் ஓடத்தொடங்கினான். பின்னால் பலர் கலைத்தனர். ஓடிப்போய் குளியலறைக்குள் புகுந்ததும் சரமாரியாக கல்வீச்சுக்கள் நடந்தன. இறுதியில் சரணடைய வேண்டி வந்துவிட்டது. ‘அண்ணைப்பிள்ளை வசமாக மாட்டியிட்டார்’ இது வாகீசனின் ஏளனக்குரல். ‘ஐயாவுக்கு இண்டைக்கு சாணித்தண்ணி அபிஷேகம் செய்ய வேணும்’ இது காந்தன். காந்தன் தான் பத்தாம் ஆண்டு மாணவர்களின் முடிசூடா மன்னன். இவனால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. அபிஷேகம் நடக்கத்தான் போகிறது என்ற நிலையில் அபிஷேகத் திரவியங்கள் எல்லாம் தயாராகிவிட்ட நிலையில்…

‘டேய், விடியப்புறத்திலை மனிசரை நித்திரை கொள்ள விடமாட்டியள் போல கிடக்கு. என்னடா சத்தம்?’ அதட்டியபடி பதினோராம் ஆண்டு மாணவர்கள் புடைசூழ ரவி வந்து கொண்டிருந்தான்.

‘இவர் எங்களுக்கு மீசை வைச்சவர்’ வாகீசனின் குரல் ஈனஸ்வரமாக ஒலித்தது.

பலத்த வாதப்பிரதிவாதங்கள் நடந்தன. இறுதியிலி ரவி சொன்னான்,

“அவன் மீசை வைச்சால், நீங்களும் மீசை வையுங்கோ. அதைவிட வேறை ஏதாவது செய்தால் பிரச்சினை வரும்”

வேறு வழியின்றி யோகனுக்கு மீசை வைப்பதுடன் சடங்கு பூர்த்தியாகிவிட்டது. எல்லாம் முடிந்ததும் யோகன் ரவியிடம் மெதுவாகக் கேட்டான்,

‘நீ என்னெண்டடா தப்பினனீ?’ ‘அவங்கள் எழும்பினதும் நான் பக்கத்தில கிடந்த வெறும் கட்டில் ஒன்றில் நித்திரை போலக் கிடந்திட்டன்’

யோகன் அவனை அதிசயமாகப் பார்த்தான்.

‘ரவி இயக்கத்துக்கு போட்டானாம்’ இரண்டாம் தவணைக்காக பெட்டி படுக்கைகளுடன் விடுதிக்கு வந்தவனின், காதில் விழுந்த முதல் செய்தி இது தான்.

‘எந்த இயக்கம்?’ ‘ரைகேஸ்’ ‘சீ… எனக்குக் கூடச் சொல்லாமல் போட்டான்’ என்று யோகன் சொல்லிக் கொண்டான். நாட்கள் நகர்ந்தன. ஒரு நாள் மாலை ரவி விடுதிக்கு வந்திருந்தான். சற்றுக் கறுத்து, மெலிந்து, முழங்கைகளில் உரசல் காயங்களுடன் அவனைப் பார்க்க யோகனுக்குப் புதுமையாக இருந்தது. கதையோடு கதையாகக் கேட்டான்,

‘என்ரா நீ எனக்குச் சொல்லாமல் போனனீ?’

‘உனக்குச் சொல்லுறதென்றால் கடிதம் போடவேணும். இதைப்பற்றி எழுதுகிற கடிதம் ஆமியிட்டை அகப்பட்டால், அதுவும் உங்கட ஊரிலை அவன் ரோந்து திரியுறவன். கடைசியா உனக்குத்தான் ஆபத்து…’ யோகனுக்குக் கண்கள் பனித்தன. எவ்வளவு ஈரநெஞ்சம் இவனுக்கு? இப்படியான ஈரநெஞ்சம் உள்ளவர்களால்தான் தங்களையிழந்து மற்றவர்களுக்காகப் போராட முடியும் என யோகன் நினைத்தக் கொண்டான்.

அது தமிழீழத்தின் வரலாற்றில் ஒரு இருள் சூழ்ந்த காலப்பகுதி. ஆம்… இந்திய தேசத்து எருமைகளின் பாதக்குளம்பில் அகப்பட்டு தமிழீழம் இரத்தச்சேறாகிக் கொண்டிருந்தது. அப்படியான ஒரு நாளில் ஒரு மாலைப்பொழுதில் புத்தகங்களுடன் போராடிக் கொண்டிருந்தவனின் காதில் யாரோ கூப்பிடுவது கேட்டது. எட்டிப்பார்த்தான். ரவி நின்றுகொண்டிருந்தான்.

‘உள்ளுக்க வா மச்சான்’ உள்ளே அழைத்தவன், ரவியைப் பார்த்துக் கேட்டான்,

‘என்னெண்டடா வந்தனீ? உது வழிய எல்லாம் அவங்கள் திரியிறாங்கள்’

‘நான் இருக்கிற ஏரியா ரவுண்டப்’ அது தான் வெளிக்கிட்டனான். இரவுக்கு படுக்கவும் இடமில்லை…’ ரவி சொன்னதும், யோகனுக்குத் துயரம் தொண்டையை அடைத்தது.

இந்த மண்ணின் மக்கள் நிம்மதியாக படுத்துறங்கி நிம்மதியாக மூச்சுவிட்டுத்திரிய வேண்டும் என்பதற்காக, சிலுவை சுமக்கும் இந்தப் புனுதனுக்குப் படுப்பதற்கும் இடமில்லை என்றால்…

‘ஏன் மச்சான் உப்பிடிக் கதைக்கிறாய், நீ இஞ்சைப்படுத்தால் என்ன?’ யோகன் கேட்டான்.

டேய், நான் இயக்கம். குப்பி வைச்சிருக்கிறன். ஆமி வந்தாலும் என்னைப் பிடிக்க முடியாது? ஆனால் நீ… நீ படிக்கிறனி… ஆனால் தப்பித் தவறி நான் தங்கினது தெரிஞ்சாலும் உனக்குத்தான் ஆபத்து.

நான் இப்ப இஞ்சை வந்தது தங்கிறதற்கில்லை… ஒரு கடிதம் தாறன். அதை நாளைக்கு உன்னிட்டை வாற சிறியிட்டைக் குடுத்து விடு… நான் போய் இந்த வைரவர் கோயில் பூக்கண்டுக்கை கிடக்கப் போறன்’ யோகனுக்கு நெஞ்சுக்குள் ஏதோ செய்தது. சாகும் போதுகூட இவர்களால் எப்படி மற்றவர்களைப் பற்றிச் சிந்திக்க முடிகிறது? யோகன் சிந்தித்தான். வைரவர் கோயிலடி, அங்கை எல்லாம் ஆமி இரவில திரியிறவன், இஞ்ச படு அப்பிடி ஒண்டும் நடக்காது, நடந்தால் நீ குடிக்கிற குப்பியில பாதியை எனக்கும் தா’

ரவி அவனை நன்றி உணர்வுடன் பார்த்தான். ‘எங்கள் தேசத்து மக்கள் உணர்வுடன் தான் இருக்கிறார்கள். நிச்சயமாக இந்தப் போராட்டம் வெல்லத்தான் போகிறது’ ரவி நினைத்துக்கொண்டான்.

‘என்ன யோசிக்கிறாய், இந்தா சாப்பாட்டுப் பார்சல், சாப்பிட்டிட்டுப் படு.’

யோகன் தனக்காக எடுத்து வந்த பார்சலை நீட்டினான்.

‘நீ சாப்பிட்டனியோ?’

‘ஓம்’

‘பொய் சொல்லுறாய்’

‘இல்லையடா பின்னேரம் கொத்து ரொட்டி சாப்பிட்டனான். இது வழமையாய் வாற இடியப்பப் பார்சல்’

ஒரு பொய்யை சாமர்த்தியமாகக் கூறிவிட்ட மகிழ்ச்சியில் யோகன் இருக்க, ரவி சாப்பிடத் தொடங்கினான்.

‘சத்தியமாய் யோகன் காலமையும், மத்தியானமும் ஒண்டுமில்லை’ சாப்பிட்டு முடித்ததும் ரவி சொன்னான். யோகனுக்கு வேதனையாக இருந்தது. இப்படி எத்தனை இளசுகள் பட்டினி கிடக்கின்றனவோ?

எல்லாம் இந்தியர்களால் வந்த வினை. நினைத்துக் கொண்டவன் ரவியிடம் சொன்னான்

‘படு மச்சான்’…., ‘படுக்கிறன், கொஸ்ரல்லிலை போல மீசை வைச்சிடாதை’ ரவி சொன்னதும். இருவரும் சூழ்நிலையை மறந்து சிரித்தனர்.

இரண்டு வருடங்கள் உருண்டோடி விட்டன. இந்திய இராணுவம் வெளியேறி, இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போரும் ஆரம்பமாகிவிட்டது. ரவி இப்பொழுது இயக்கத்தில் ஒரு முக்கிய பொறுப்பாளராகி விட்டான். ஒருமுறை வீதியில் அவனைச் சந்தித்த போது யோகனால் மட்டெடுக்க முடியவில்லை. நிறத்தப் பூரித்து புத்தொலிவுடன் இருந்தான். ‘மச்சான் இனி எனக்குச் சாவில்லையடா’

கடைசியாக அவன் சொன்ன வார்த்தை அதுதான். சரியாக மூன்று மாதம் கழித்து அவன் பலாலியில் ஏற்பட்ட நேரடி மோதலில் வீரச்சாவடைந்த செய்தியை பத்திரிகையில் பார்த்ததும் யோகன் துடித்துப் போனான். உடனடியாகப் புறப்பட்டு ரவியின் ஊருக்குச் சென்ற அவனால் ரவியின் சமாதியைத்தான் தரிசிக்க முடிந்தது. அந்தத் துயிலுமில்லத்தின் சுமர் ஒன்றில் எழுதியிருந்த வாசகம் அவனது கண்களில் பட்டது.

‘மாவீரர்கள் புதைக்கப்படவில்லை, விதைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்’

அவனது காதுகளில் ‘மச்சான் இனி எனக்குச் சாவில்லையடா’ என்ற வார்த்தைகள் ஒரு முறை எதிரொலித்தன.

‘அண்ணா, இந்தாங்கோ தேத்தண்ணி. ஏழுமணியாகுது. முகம் கழுவாமல் யோசிச்சுக் கொண்டிருக்கிறியள்’ வாணியின் வார்த்தைகள் அவனது சிந்தனையைக் கலைத்தன.

‘வாணிக்குஞ்சு, உந்த மல்லிகைப் பூவெல்லாத்தையும் பிடுங்கி தண்ணி தெளிச்சுவையம்மா’

‘ஏன் அண்ணா? இண்டைக்கு கோயிலுக்குப் போகப் போறியளோ?’ வாணி அதிசயமாகக் கேட்டாள்.

‘ஓம்’

‘எந்தக் கோயிலுக்கு?’

‘மாவீரர் துயிலுமில்லத்துக்கு’ யோகன் அமைதியாகப் பதிலளித்தான். அவனுக்குத் தெரியும் புனிதம் அங்கே குடிகொண்டிருக்கிறது என்று.

நன்றி: சூரியப்புதல்வர்கள் 1995.

 

https://thesakkatru.com/maaveerar-thuyilum-illam/

விடிவைத்தேடி தொடரும் வாழ்க்கைப் போராட்டம்- கோ. ரூபகாந்

தாயகத்தில் யுத்தம் ஓய்ந்து 11 வருடங்கள் கடந்த நிலையிலும், யுத்தத்தின் வடுக்கள் ஆறாத வடுக்களாகவே உள்ளன. மீள்குடியேற்றம், அபிவிருத்தித் திட்டங்களென அரச வீடுகள் அமைத்துக் கொடுப்பதும், வீதிகள் செப்பனிடுவதுமென மேலோட்டமாக பார்க்கும்போது தாயக உறவுகள் செல்வச் செழிப்புடனேயே வாழ்ந்து வருவதாகவே தெரியும். 

ஆனால் அவர்களின் வீட்டின் அடுப்பங்கரையை சென்று பாருங்கள், அப்போது தெரியும் அவர்கள் உண்மைநிலை; உணவு சமைத்து எத்தனை நாட்களாகி விட்டன என்று.

வடக்கு மற்றும் கிழக்குப் பிரதேசங்களில் யுத்தத்தில் கணவனை இழந்த பெண்களைத் தலைமைத்துவமாகக் கொண்ட குடும்பங்களும், யுத்தத்தில் அவயவங்களை பறிகொடுத்த நிலையில் வாழும் ஆண்களைத் தலைமைத்துவமாகக் கொண்ட குடும்பங்களுமே அதிகம் வாழ்ந்து வருகின்றன. இவர்கள் தமது அன்றாட வாழ்க்கைத் தேவைக்காக தினமும் போராடிக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.

யுத்தத்தின் பின், வடபுலத்திலும், கிழக்குப் பகுதியிலும் தென்னிலங்கையரின் ஆதிக்கம் அதிகளவில் செல்வாக்குச் செலுத்துவதால், இவர்களின் தொழில் வாய்ப்புக்கள் குறைந்து, வாழ்க்கைச் செலவை எவ்வாறு நிவர்த்தி செய்வது என்று தெரியாமல் தவிக்கும் நிலையே தாயகத்தில் அரங்கேறுகின்றது.
விவசாயம், மீன்பிடி, வியாபாரம், வீதி செப்பனிடுதல், கூரைவேலை, அரச மற்றும் தனியார் திணைக்களங்களில் சிங்களவரை அதிகம் உள்வாங்குதல், உயர் பதவிகளை வகிப்பவர்கள் பெரும்பாலும் சிங்களவர்கள் என தென்னிலங்கை சிங்களவரின் ஆதிக்கம் தாயகத்தில் அதிகம் செல்வாக்குச்  செலுத்துகின்றது.

வேலை வாய்ப்புக்களைப் பெறுத்தவரை, கூலிவேலை முதல், அபிவிருத்தி வேலைகளுக்கெல்லாம் சிங்களவருக்கே முன்னுரிமை கொடுக்கப்பட்டு வருவதால், தாயகத்தில் யுத்த வலிகளை அனுபவித்த, வாழ்வாதாரத்தை தேடத் தவிக்கும் உறவுகளுக்கு தொழில் வாய்ப்பு என்பது எட்டாக்கனியாகவே உள்ளது.

பொன்விளையும் தாயகமண்ணில் விவசாயிகள் வெய்யில், மழை என்று பாராமல் மரக்கறி வகைகள், நெல், தானியங்கள், பழவகைகள் போன்றவற்றை உற்பத்தி செய்கின்றனர்.  உற்பத்தி செய்த பொருட்களை விற்பனை செய்வதற்கு சந்தைக்குச் சென்றால், அங்கும் சிங்களவரின் ஆதிக்கம். விளைவிப்பவன் பொருட்களின் விலையை தீர்மானிக்க முடியாது. கடினமாக உழைத்த தமிழனின் விளைபொருட்களின் விலைகளை தீர்மானிப்பவன் சிங்களவன், கடின உழைப்புக்கு ஏற்ற விலை தாயக விவசாயிகளுக்கு கிடைப்பதில்லை.

அதே போன்று காற்று, மழை, வெய்யில் என்று எவற்றையும் பொருட்படுத்தாமல் பாரிய அலைகளைத் தாண்டி கடலில் மீன்பிடிக்கும் மீனவர்களின் சந்தை வாய்ப்பையும் சிங்கவன்தான் தீர்மானிக்கின்றான். அத்துடன் நின்றுவிடாது, தமிழர் தாயகத்தில் குறிப்பாக முல்லைத்தீவு, கொக்கிளாய், கொக்குத்தொடுவாய், கருநாட்டன்கேணி, புல்மோட்டை, திருகோணமலை கரையேரங்களில் தமிழருக்குச் சொந்தமான கடற்கரையில் சிங்களவர்கள் சட்டவிரோதமான முறையில் வலைகளையும், இழுவைப் படகுகளையும் பயன்படுத்தி அதிகளவில் மீன்பிடித்து வருகின்றனர். அதனால் தமிழர்களின் கடல்வளம் சூறையாடப்படுகின்றது.

வீதி ஒப்பந்தம் முதல் அரச மற்றும் தனியார் நிறுவனங்களின் கட்டட ஒப்பந்ததாரர் வரை சிங்களவருக்கே முன்னுரிமை கொடுக்கப்படுகின்றது. கூலிவேலைக்குகூட தென்னிலங்கையிலிருந்து சிங்களவர் வரவழைக்கப்பட்டு, வேலைகளைச் செய்கின்றார்கள். அந் நிலையில் கால், கை, அவயவங்களை இழந்த தாயக உறவுகளால் எவ்வாறு வேலை வாய்ப்பை பெற்றுக்கொள்ள முடியும்..? கணவனை இழந்த பெண்களால் எவ்வாறு சமூகத்தில் வாழமுடியும்..?
நாட்டில் நல்லாட்சி என்று மேடை போட்டு கத்தும் தமிழ் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களும்சரி, கடந்தகால வடமாகாண அமைச்சர்களும் சரி தமது சுய அரசியல் இலாபத்துக்காக, காணாமல்போன உறவுகள், தமிழீழம், தமிழ்த்தேசியம், நல்லிணக்கம், சர்வதேச விசாரணை என உணர்வுபூர்வமாக ஆசை வார்த்தைகள் பேசுகின்றார்களே தவிர தாயக மக்களின் வாழ்வாதாரம் பற்றி அக்கறை செலுத்துபவர்கள் மிக மிகக் குறைவாகவே காணப்படுகின்றனர்.

அரச மற்றும் தனியார் நிறுவனங்களில் வேலைசெய்பவர்களே தற்போது கொரோனா வைரஸ் தாக்கத்தின் காரணமாக தமது குடும்பச் செலவை ஈடுசெய்ய போராடிக்கொண்டிருக்கும் நிலையில், அன்றாடம் கூலிக்கு வேலைசெய்து அரைவயிற்றுக் கஞ்சிக்காக போராடும் பெண்களைத் தலைமைத்துவமாகக் கொண்ட குடும்பங்களின் நிலையை நீங்களே ஊகித்து பார்க்க முடியும்.

இந்த நிலையில், தமிழ் மண்ணுக்காக தமது கணவர்களைப் பறிகொடுத்த பெண்களையும், விசேட தேவைக்குட்பட்ட ஆண்களையும் தலைமைத்துவமாகக் கொண்ட குடும்பங்களில் தங்கி வாழும்  சிறுவர்களின் வயிற்றுப் பசியை யார் தீர்த்து வைக்கப் போகிறார்கள்..?

 

https://www.ilakku.org/விடிவைத்தேடி-தொடரும்-வாழ/

AdminNovember 19, 2020

காவற்றுறை, சட்டத்துறை, நீதித்துறை, நிதித்துறை, சிவில் நிர்வாக சேவை, ஆயப்பகுதி போன்ற பல கட்டமைப்புக்கள் சிறிலங்கா அரசாங்கத்தின் கீழின்றி தனித்துச் செயற்பட்டன.