எங்கள் மண்

22.09.1995 அன்று சிங்கள பேரினவாத அரசால் நடத்தப்பட்ட நாகர்கோவில் பாடசாலை மாணவர் படுகொலை.

 

யாழ் மாவட்டத்தில்; வடமராட்சியில் நாகர்கோயிற் கிராமம் அமைந்துள்ளது. இக்கிராமத்து மக்களின் பிரதான தொழில் மீன்பிடித்தல் ஆகும். கிராமத்தில் 15.02.1956 இல் திரு.வி.நாகநாதன் அவர்களின் முயற்சியினால் நாகர்கோயில் வடக்கில் :யாழ் நாகர்கோயில் நாகேஸ்வரா வித்தியாலயம்: அரசாங்கத்தினால் அமைக்கப்பட்டது. பின்னர் 1967 இல் யாழ்.நாகர்கோயில் மகாவித்தியாலமாகத் தரம் உயர்த்தப்பட்டது. 1990ஆம் ஆண்டு இராணுவ நடவடிக்கை காரணமாக மயிலிட்டிக் கிராமத்திலிருந்து இடம்பெயர்ந்தவர்களில்; அறுநூறு குடும்பங்கள் நாகர்கோயிலிற்கு இடம்பெயர்ந்தன. நாநூறு மாணவர்களைக் கொண்டிருந்த பாடசாலையின் மாணவர் தொகை எழுநூறாக உயர்ந்தது. 1991ஆம் ஆண்டு ஆனையிறவுப் பகுதியில் நடைபெற்ற சண்டையினால் வெற்றிலைக்கேணி, ஆழியவளை, கட்டைக்காடு போன்ற கிராமமக்களும் நாகர்கோயிலிலேயே தஞ்சமடைந்தனர். 1993ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்பு மாணவர்களின் எண்ணிக்கை எண்ணூற்றுமுப்பதாக அதிகரித்தது. ஆசிரியர்களின் எண்ணிக்கை முப்பதாக அதிகரித்துக் காணப்பட்டது.

1995ஆம் ஆண்டு செப்ரெம்பர் இருபத்தோராம் திகதி வடமராட்சியின் பல பாகங்களுக்கும் பலாலியிலிருந்து இராணுவத்தினர் எறிகணைத் தாக்குதலை மேற்கொண்டனர். மறுநாள் இருபத்திரண்டாம் திகதி வெள்ளிக்கிழமை 6:30 மணிக்கு வடமராட்சி கிழக்குப் பகுதியில் விமானப்படையின் “புக்காரா” குண்டுவீச்சு விமானம் மணற்காடு கிறிஸ்தவ தேவாலயத்துக்கு அருகில் குண்டுத்தாக்குதலை மேற்கொண்டதில் தேவாலயம் சேதமடைந்ததுடன், மணற்காட்டைச் சேர்ந்த இரத்தினம் அன்ரனிதாஸ் (எட்டு வயது), மனோகரதாஸ் மரியஜித் (பத்து வயது), ஜோன்பொஸ்கோ கார்மிளா (ஐந்து வயது) ஆகிய மூவரும் உயிரிழந்ததுடன், பலர் படுகாயமடைந்தனர். அன்றைய தினம் (22.09.1995) வடமராட்சி கிழக்கில் காலை பதற்றமாக இருந்தபோதும் நாகர்கோயில் மகா வித்தியாலயத்துக்கு வழமைபோல மாணவர்கள் வந்தனர்

 அன்றையதினம் எண்ணூற்றுமுப்பது மாணவரில்; எண்ணூற்றுபத்து மாணவர்கள் வந்திருந்தனர். வெள்ளிக்கிழமை என்பதால் காலையில் இறைவழிபாடு ஆரம்பித்தது. இறைவழிபாட்டினைத் தொடர்ந்து நற்சிந்தனை இடம்பெற்றது. அன்றைய நற்சிந்தனையினை ஏழாம்; ஆண்டில் கல்விகற்கும் “நவரத்தினசாமி உமாதேவி” எல்லோரையும் கவரக்கூடிய விதத்தில் இனிய குரலில் இருபத்தைந்து நிமிடம் உரையாற்றினார். இதனைத் தொடர்ந்து மாணவர்கள் கல்வி கற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள்.மதியம் 12:45 மணியளவில் வகுப்புக்கள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தபோது நாகர்கோயில் வான்பரப்பிற்குள் பிரவேசித்த விமானப்படையின் இரண்டு “புக்காரா” விமானங்களிலிருந்தும் மாறி, மாறி எட்டு றொக்கட் குண்டுகள் பாடசாலையையும், கிராமத்தையும் நோக்கி வீசப்பட்டதினால் அப்பிரதேசம் புகைமண்டலமானது. இத்தாக்குதலில் காலைப் பிரார்த்தனையில் எல்லோராலும் பாராட்டப்பட்;ட “நவரத்தினசாமி உமாதேவி” உட்பட எழு மாணவர்கள்; பாடசாலையினுள் உயிரிழந்தார்கள். படுகாயத்துடன் உயிருக்காகப் போராடிய பதின்மூன்று மாணவர்கள் வைத்தியசாலைக்கு எடுத்துச் செல்லும் வழியிலும், வைத்தியசாலையிலும் இறந்தனர். மேலும் நாற்பத்திரண்டு மாணவர்கள் படுகாயமடைந்தனர். இன்னும் சில மாணவர்கள் தமது உடல் உறுப்புக்களை இழந்தனர். அன்று நடந்த புக்காராக் குண்டுவீச்சில் பாடசாலை மாணவர்களுடன் நாகர்கோவில் கிராமத்தைச்சேர்ந்த இருபதிற்கும் மேற்பட்ட பொதுமக்களும் உயிரிழந்ததுடன், எண்பத்தைந்திற்கும் மேற்பட்ட பொதுமக்கள் காயமடைந்தார்கள். அன்றைய தாக்குதலில் இருபது மாணவர்கள் உட்பட நாற்பது பேர் உயிரிழந்தனர். நாற்பத்திரண்டு மாணவர்கள் உட்பட நூறு பேர் காயமடைந்தனர். இச்சம்பவத்தில் வலது காலை இழந்த ச.சிறிவித்தியா கூறுகையில் …..இச்சம்பவத்தில் வலது காலை இழந்த ச.சிறிவித்தியா கூறுகையில் …..

இச்சம்பவத்தில் வலது காலை இழந்த ச.சிறிவித்தியா கூறுகையில் …..இச்சம்பவத்தில் வலது காலை இழந்த ச.சிறிவித்தியா கூறுகையில் …..

“அன்று புக்காரா விமானம் பாடசாலை அருகில் முதல் குண்டை போட்டவுடன் எல்லோரும் சிதறி ஓடினோம். அப்போது மீண்டும் விமான இரைச்சல் சத்தம் பெரிதாகக் கேட்ட போது நான் பாடசாலையிலுள்ள அத்திமரத்தின் கீழே விழுந்து படுத்துவிட்டேன். குண்டு பாடசாலை வளாகத்திற்குள் விழுந்து வெடித்தது பாடசாலை முழுக்க புகை மண்டலமாக இருந்தது, எங்கும் ஓரே அழுகுரல்கள் கேட்டது. நானிருந்த இடத்தில் இருந்து தலையைத் துக்கிப் பார்த்த போது எங்கும் இரத்தமாக இருந்தது. எனது உடம்பிலும் காலிலும் காயமடைந்திருந்தேன் அப்போது நான் அத்திமரத்தை விட்டு எனக்கருகிலிருந்த எனது ஒன்றுவிட்ட சகோதரியையும் கூட்டிகொண்டு ஓடும் நோக்குடன் எழும்ப முயன்ற போது என்னால் ஓடமுடியாமற் போய்விட்டது. அந்தநேரம் எனது அண்ணாதான் வந்து என்னைத் தூக்கிக்கொண்டுபோய் மந்திகை வைத்தியசாலையிற் சேர்த்தார். அங்கு எனது வலது காலினைக் கழற்றினார்கள். அத்துடன் எனது வலது கையையும் கழற்ற வேண்டுமென்று கூறினார்கள். பின்னர் யாழ் போதனா வைத்தியசாலையில் மேலதிக சிகிச்சை பெற்று குணமடைந்தேன்

https://www.thaarakam.com/news/7f8c726d-863c-4f1f-b701-e0d3371d3113

 

எங்கே இந்தக் கிராமங்கள்?

க. அகரன்

ஓர் இனம் வாழ்ததற்கான அடையாளங்களாக, பல்வேறு சான்று பொருட்கள் அந்தப் பிரதேசங்களில் காணப்படும். அவற்றை வைத்தே வரலாற்று ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன.

இலங்கையின் வடபால், வவுனியா மாவட்டத்தில் வவுனியா வடக்கு பிரதேச செயலக பிரிவில், ஒரு கிராமம், மக்கள் இன்றி அழிவடைந்து செல்கின்றது என்றால், நம்பித்தான் ஆக வேண்டும். 

பழம்பெரும் கிராமமமான ‘வெடிவைத்தகல்’ என்ற செழிப்புமிகு, எல்லையோர கிராமமே இவ்வாறான துர்ப்பாக்கிய நிலையை சந்தித்துள்ளது. 

1985 ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதிக்கு முன்னர், சுமார் 45 குடும்பங்கள் வாழ்ந்த இக் கிராமம், செல்வச்செழிப்புடன் காணப்பட்ட நிலையில், அதன் பின்னர் நாட்டில் ஏற்பட்ட அசாதாரண நிலைமைகளால், மக்கள் சிறுகச் சிறுக வெளியேறி நகர்ப்புறங்களை நோக்கி சென்றுவிட, அக்கிராமம் வனாந்தரமாக காணப்படுகின்றது.

ஓமந்தை கிராமத்தில் இருந்து, 24 கிலோ மீற்றர் தூரத்தில் உள்ள இக் கிராமத்தில், தற்போது அடிப்படை வசதிகள் செய்து கொடுக்கப்படாத நிலையினால், அக்கிராமத்தை சேர்ந்த மக்கள், மீளக்குடியேற விருப்பம் அற்ற நிலையில் காணப்படுகின்றனர் என, அக்கிராமத்துக்கு அயலில் உள்ள கிராமமக்கள் தெரிவிக்கின்றனர். 

எனினும், அப்பகுதியில் மீள்குடியேற்றம் இடம்பெற்றபோது, மக்கள் மீள வருவார்கள் என்ற அவாவோடு அரச அதிகாரிகளின் பரிந்துரையினால், இந்திய அரசின் நிதியுதவியுடன் பாடசாலையொன்று கட்டப்பட்டு, இன்று அது நெல் காய வைக்கும் இடமாக மாறிக் காணப்படுகின்றது.

சிதைவடைந்த வீடுகள், சீரற்ற வீதிகள், எப்போது யானை வரும் என தெரியாத வனாந்தரம் என்ற ஓர் அழிந்த கிராமத்த்துக்கு அருகாமையில் உள்ள கிராம மக்களும், தமது அன்றாட கருமங்களை இத்தகைய ஆபத்துகளுக்கு மத்தியில் அச்சத்துடன் கழிக்க வேண்டியிருப்பதால், அவர்களும் தமது பாரம்பரிய கிராமங்களை விட்டு வெளியேறும் நிலை காணப்படுகின்றது.

 

2011 ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னர், 35 குடும்பங்கள் வாழ்ந்த கோவில் புளியங்குளம் கிராமத்தில் தற்போது ஒன்பது குடும்பங்கள் மட்டுமே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன. இதற்கு முக்கிய காரணம், வெடிவைத்தகல் கிராமத்தின் பாதிப்பாகும். 

எனவே, இந்தப் பாரம்பரிய கிராமங்களில், மக்கள் வாழ்வதற்கு ஏதுவான நிலைமைகள் தொடர்பில், சிந்திக்க வேண்டிய தேவைப்பாடு காணப்படுகின்றது.

யுத்தம் முடிவடைந்து, 11 வருடங்கள் கடந்த நிலையில் மீள்குடியேற்றம், அபிவிருத்தி என பெருமளவு நிதியை அரசாங்கம் செலவு செய்துள்ளது. எனினும் அவை சீரான முறையில் பயன்படுத்தப்பாமை பல கிராமங்கள் அழிவடையும் நிலையில் காணப்படுகின்றமையை தவிர்க்க முடியாததாகிவிட்டது.

இந்நிலை வடக்கின் ஏனைய மாவட்டங்களுடன் ஒப்பிடுகையில் வவுனியாவில் அதிகம் என்றே கூறலாம். குறிப்பாக, வீமன்கல், வெடிவைத்தகல், புதுவிளாங்குளம் என பல கிராமங்களைக் கூறலாம். 

இவ்வாறு இக்கிராமங்களில் மக்கள் குடியேறாமைக்கு காரணம் என்ன....?. இவை அழிவடைந்து செல்லும் நிலை ஏன் வந்தது என்பன தொடர்பில் கவனம் செலுத்த வேண்டிய தேவையும் இருக்கின்றது.

இவ்வாறான நிலைமைக்கு வெறுமனே அரசாங்கத்தினை மாத்திரம் குற்றம்சாட்டிவிட்டு மக்கள் தப்பித்துக்கொள்ள முடியுமா எனவும் பார்க்க வேண்டும். ஏனெனில் யுத்த காலத்தில் வெளியேறிய மக்கள் நகர்ப்புறங்களில் வசதிவாய்ப்புகளுடன் வாழ்வதன் காரணமாக மீளவும் தமது கிராமத்திற்கு செல்வதற்கு பின்னடிக்கும் நிலை காணப்படுகின்றது.

அங்குள்ள வயல் நிலங்களில் செய்கை பண்ண மட்டுமே செல்லும் மக்கள் பயனைப்பெற்றுவிட்டு மீள நகரைநோக்கி திரும்பி விடுகின்றமை கிராமத்தின் வளர்ச்சியில் பெரும் பாதிப்பே.

எல்லையோர கிராமமாக இது காணப்படுகின்றமையால் அயலில் உள்ள சகோதர இனத்தவர்கள் அப்பகுதியில் காணிகளை அபகரிக்க திட்டமிட்டும் வருகின்றனர். மக்கள் தமது கிராமத்தில் குடியேறாத நிலையில் தமது காணிகள் பறிபோகின்றது எனக் கூக்குரல் இடுவதால் எந்த பலனும் இல்லை என தெரிந்த போதிலும் புதிய சந்ததி அக்கிராமங்களில் சென்று குடியேற தயாராக இல்லை என்பதே யதார்த்தம்.
இவ்வாறான ஓர் நிலைமையையே வவுனியா புதுவிளாங்குளம் என்ற கிராமமும் சந்தித்து வருகின்றது.

வவுனியா வடக்கு பிரதேச செயலக பிரிவுக்குட்பட்ட மன்னகுளம் கிராம அலுவலர் பிரிவில் அமைந்துள்ள இக்கிராமத்தில் ஒரு பரம்பரைக்குரிய 25 குடும்பங்கள் ஆரம்பத்தில் வாழ்ந்து வந்தனர். வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க புதூர் கோவிலை அண்டியதாக உள்ள இக் கிராமம் விவசாயப் பிரதேசமாகும். முன்னர் பாடசாலை, சிவன் கோவில், சனசமூகநிலையம், அழகான கல்வீடுகள், விளைச்சல் தரும் வயல்கள் என்பவற்றைக் கொண்டு கம்பீரமாக காட்சியளித்த இந்தக் கிராமம் தற்போது பற்றைக்காடாகவும், போரின் சாட்சியாகவும் கண்முன்னே நிற்கின்றது. 

 

சேதமடைந்த சிவன் கோவிலும், சிதைவடைந்த கட்டடம் ஒன்றின் இடிபாடும் மட்டுமே இப்பகுதியில் மக்கள் வாழ்ந்தமைக்கான ஒரே சாட்சி. ஏனைய கட்டடங்களின் அத்திவாரங்களை கூட தேடி கண்டுபிடிக்க முடியாத நிலையில் போரின் அவலத்தை இப்பிரதேசம் நேரடியாக சந்தித்துள்ளது.

இப்பகுதியில் குடியிருந்த மக்கள் 1997 ஆம் ஆண்டு ஏற்பட்ட ஜயசிக்குறு இராணுவ நடவடிக்கை காரணமாக, இடம்பெயர்ந்து வேறு பிரதேசங்களை நோக்கி நகர்ந்தனர். 

அவர்களது வாழ்விடங்கள் பற்றைக்காடுகளாக மாறியிருந்ததுடன், அப்பகுதியில் மக்கள் வாழ்வதற்கான அடிப்படை வசதிகளும் செய்து   கொடுக்கப்படவில்லை.இதனால் அங்கு சென்று குடியேறுவதை தவிர்த்த இக் கிராம மக்கள் தற்போது கனகராயன்குளம், மன்னகுளம், வவுனியா உள்ளிட்ட பல பகுதிகளில் வேறு காணிகளைப் பெற்றும், உறவினர்கள், நண்பர்கள் காணிகளிலும் வசித்து வருகின்றனர். இதன் காரணமாக இந்தக் கிராமம் தற்போது அழிந்து போகும் நிலையில் உள்ளது.

தரம் 5 வரை இருந்த பாடசாலை கூட தற்போது இருந்த இடம் தெரியாது இருக்கின்றது. மேலும், இப் பகுதிக்கான போக்குவரத்து வசதிகள் இல்லாத நிலை காணப்படுவதுடன் வீதிகள் கூட சீராக இல்லை. இதனால் தமது பிள்ளைகளின் கற்றல், கற்பித்தல் செயற்பாடுகள் மற்றும் அடிப்படை வசதிகள் என்பவற்றை கவனத்தில் கொண்டு, இக் கிராமத்தில் மக்கள் சென்று குடியேறுவதை தவிர்த்து வருகின்றனர்.

 தமிழர் நிலங்கள் அபகரிக்கப்படுவதாக குரல் கொடுக்கும் பிரதிநிதிகள் கூட, அழிவடைந்து செல்லும் கிராமங்கள் தொடர்பில் கவனம் செலுத்துவதில்லை. இதனால் அழிவடையும் தமிழ் கிராமங்களின் பட்டியல் நீண்டே செல்கின்றது. 

நாட்டில் பல்வேறு அபிவிருத்திகள் இடம்பெறுகின்ற போதும் அவை சீராக பங்கிடப்படாமையும், குறிப்பிட்ட சில பகுதிகளுக்கு மட்டும் அபிவிருத்தி திட்டங்களை ஒதுக்குவதன் மூலமும் இன்று பல பகுதிகளில் மக்கள் அடிப்படை வசதிகள் இன்றி கஷ்டப்படும் நிலை உருவாகியுள்ளதுடன், அந்தக் கிராமங்களை கைவிட்டுச் செல்லும் நிலையும் உருவாகி வருகிறது. அந்த வரிசையிலேயே வெடிவைத்தகல், புதுவிளாங்குளம் கிராமங்கள் உள்ளன.

எனவே, பொறுப்பு வாய்ந்த அதிகாரிகளும், மக்கள் பிரதிநிதிகளும் இந்த விடயத்தில் கவனம் செலுத்தி அபிவிருத்திகளையும் வளங்களையும் சீராகப் பங்கீடு செய்து, அழிவடையும் தமிழ் கிராமங்களை பாதுகாக்க நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்பதே தமிழ் மக்களின் எதிர்பார்ப்பு.
 

https://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/எங்கே-இந்தக்-கிராமங்கள்/91-281262

 

"தோற்றிடேல், மீறி 

தோற்றிடினும் வரலாறின்றி சாகேல்!"

-நன்னிச் சோழன்

 

• எழுதருகை(warning): இங்குள்ள செய்திகள் எவர் மனதையும் புண்படுத்துவதற்காக எழுதப்படவில்லை.. இவை தமிழினத்தின் வரலற்றை ஆவணப்படுத்தும் முகமாகவே எழுதப்பட்டுள்ளன என்பதை தாழ்மையுடன் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்….!

 

(இது நான் ஏற்கனவே வெளியிட்ட ஒன்றுதான். ஆனால் இன்று சில புதிய தகவல்கள் கிடைத்ததால் பழையதை அழித்துவிட்டு புதிய பதிப்பாக புதிய சில தகவல்களோடு இதை வெளியிடுகிறேன்.)

 

1982 முதல் 18.05.2009 நள்ளிரவு வரை களமாடி வீரச்சாவடைந்தோர்:- 25,500 - 26,500

 

சில பேர் சொல்லித் திரிவதுபோல 40,000 ஓ, இல்லை 50,000 ஓ கிடையாது... இன்னும் சொல்லப்போனால் சிங்களவனால் நான்காம் ஈழப்போர் முடிந்த பின்னர் 2011 ஆம் ஆண்டு அவன் இனப்படுகொலையினை மறைப்பதற்காக திரித்து வெளியிட்ட Sri-Lankan-Humanitarian-Operation-Factual-Analysis.pdf என்னும் கையேட்டில் கூட "27,000+" என்றுதான் உள்ளது.. (மேலும், ஆய்தம் மௌனித்து சிங்களத்திடம் சென்றவர்களில் படுகொலை செய்யப்பட்டவர்கள் எண்ணிக்கை எவ்வளவு என்று தெரியவில்லை. அவர்களை வீரச்சாவடைந்தோரோடு சேர்த்தல் சரியா இல்லை தனியாக போராளிகள் என்று சேர்த்தல் சரியோ என்பது தெரியவில்லை.)

 

எனவே இவற்றை நாம் சரியாக கண்டறிய மெள்ள மெள்ளமாக கணக்குகள் போடுவோம். அதற்கு 1982 இல் இருந்து 2008 வரை வீரச்சாவடைந்த மொத்த போராளிகளினது எண்ணிக்கையினை அறிதல் வேண்டும்.

 

'தினக்கதிர்: 20-6-2001'

 

 

'கிட்டிப்பு(credit): மாவீரர் பணிமனை'

(மணலாற்றுச் சமர் = மின்னல் முறியடிப்புச் சமர்)

• இதய பூமி-1 நடவடிக்கை - 8 போராளிகள்
• சத்ஜெய-1 எதிர்ச்சமர் - 254 போராளிகள்
• ஓயாத அலைகள் மூன்று - 1336 போராளிகள்

                --> ஆனையிறவும் அதனோடான யாழ் மீட்பு முயற்சியில் மட்டும் - 973 போராளிகள்

• 2006 ஆம் ஆண்டு ஓகஸ்ற் மாதம் நிகழ்ந்த யாழ். மீதான படையெடுப்பு - 372 போராளிகள்

 

 

 27.11.1982ம் ஆண்டு தெடக்கம் 20.11.2005ம் ஆண்டு வரை வீரச்சாவடைந்த மாவீரர்களின் விரிப்பு: https://tamilnation.org/tamileelam/maveerar/2005.htm (2005-38)

 

'கிட்டிப்பு(credit): மாவீரர் பணிமனை'

 

'கிட்டிப்பு(credit): மாவீரர் பணிமனை | ஈரோஸ் & மற்றும் தனிக்குழு மாவீரர்களும் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது'

 

 27.11.1982ம் ஆண்டு தெடக்கம் 31.05.2008ம் ஆண்டு வரை வீரச்சாவடைந்த மாவீரர்களின் விரிப்பு:-

 

'கிட்டிப்பு(credit): மாவீரர் பணிமனை'

 

 

20 நவம்பர் 2008 வரை வீரச்சாவடைந்த மொத்த மாவீரர் எண்ணிக்கை: 22,390 | 2007 - 2008 மாவீரர் ஆண்டில் மட்டும் 2,239 போராளிகள் தமிழீழ விடுதலைப் போரில் வீரச்சாவடைந்துள்ளனர். (மேற்கண்ட படிமம் ஒக்டோபர் வரை மட்டுமே. இது நவம்பரையும் உள்ளடக்கியது ஆகும்.)

'கிட்டிப்பு(credit): https://www.tamilnet.com/art.html?catid=71&artid=27600'

 

மேற்கண்ட 25,500-26,500 எண்ணிக்கையினை நிறுவ இறுதி ஐந்து மாதங்களிலும் வீரச்சாவடைந்த மொத்த போராளிகளினது எண்ணிக்கையினைக் கண்டறிதல் வேண்டும். அதற்கு நாமொரு தோராயமான கணக்குப்போடுவோம்.

முறிகண்டி கச்சான்

சுப்பிரமணியம் பாஸ்கரன்

முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தின் புதுக்குடியிருப்பு பிரதேச சபை எல்லைக்குட்பட்ட மிகவும் பழைமை வாய்ந்ததும் மத வேறுபாடுகளின்றி எல்லோராலும் வழிபடும் முறிகண்டி பிள்ளையார் கோவில் வளாகத்தில் உள்ள வர்த்தகர்கள், இன்றைய சூழலில் தொழிலிழந்து  நிர்கதி நிலைக்கு தள்ளப்பட்டுள்ளனர். பலதரப்பட்ட வர்த்தகம், வாழ்வாதாரத் தொழில்களை முன்னெடுத்து வந்த நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட குடும்பங்கள் இதனால் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன.

யுத்தத்தினால் தொடர்சியாகப் பாதிக்கப்பட்டு,  எதுமற்ற நிலையில் வங்கிக்கடன், நுண்நிதிக்கடன் எனப் பல்வேறு பட்ட கடன்களைப் பெற்று, தமது வாழ்வாதாரத் தொழில்களை ஆரம்பித்த போது, 2020ஆம் ஆண்டு முதல் இன்று வரை தொடரும் கொவிட் -19 அச்சுறுத்தல், இவர்களது வாழ்வாதாரங்களைச் சிதைத்துள்ளது.

இலங்கையின் பிராதானமான போக்குவரத்து மார்க்கமாக அமைந்துள்ள யாழ்ப்பாணம் - கண்டி ஏ-09 நெடுஞ்சாலையில்,  வவுனியா நகரிலிருந்து யாழ்ப்பாணம் ஏறக்குறைய 150 கிலோமீற்றர்  தூரத்தில் உள்ளது. வவுனியாவிலிருந்து திருமுறிகண்டி பிள்ளையார் கோவில் ஏறத்தாழ 80 கிலோமீற்றர்  தூரத்திலுள்ளது. அதாவது, முறிகண்டிபிள்ளையா கோவிலானது, வவுனியாவுக்கும் யாழ்பாண  நகருக்கும் இடையே ஏறைக்குறைய மத்தியில் அமைந்த பிரதேசமாக கானப்படுகின்றது.

இந்த வீதி வழியாகப் பயணிக்கும்  வாகன சாரதிகள், பொதுமக்கள் என அனைவரும் களைப்பு, சோர்வு, அசதி, மன உளைச்சல் இவைகளைக் களைந்து, முகம் கழுவி பிள்ளையாரை பிராத்தனை செய்து, உணவுண்டு செல்லும்போது, மீண்டும் புத்துணர்ச்சியுடன் களைப்பின்றி தமது பயணத்தை புதிய உத்வேகத்ததுடன் மேற்கொள்வதுடன் அந்தப் பயணத்தில் ஒருவித திருப்தியையும் உணருகின்றனர். 

இங்கே சுடச் சுட  விற்பனை செய்யப்படும் கச்சானுக்கு தனியான ஒருசுவையுண்டு. வெளிநாடுகளிலிருந்து முறிகண்டியை கடந்து வரும் உறவினர்கள் யாராக இருந்தலும், இந்தக் கச்சாளை வாங்காமல் செல்ல மாட்டார்கள். முறுகண்டிக் கச்சான் என்பது, அவர்கள் பரிமாறும் அன்பின் ஓரங்கமாகும்; இந்த வழக்கம் இன்றுமுள்ளது. 

மிகச் சிறிய கோவிலில் குடி கொண்டிருக்கும் விநாயகரின் மகிமையோ பெரிது. ‘மூர்த்தி சிறிதானாலும் கீர்த்தி மிக்கவர்’. பொங்கல், சோறூட்டல் போன்ற சடங்குகளும் இங்கு நடைபெறுவதுண்டு. வரலாற்றுக் காலம் முதல் இன்று வரை சிறியதொரு குடிலினுள்ளே, மிகவும் பழைமை வாய்ந்த பாலை மரத்தினடியில் விநாயகர் அமர்ந்துள்ளார். மூன்று வேளை பூசைகள் நடைபெறுகின்றன.

புராதன காலத்தில் கால்நடையாகச் செல்வோர் நலன்கருதி, சுமைதாங்கி, நன்னீர்க் கிணற்றுடன் கூடிய சிறிய மடங்கள் (வண்ணை - ஆறுகால்மடம், பருத்தித்துறை - தெருமூடிமடம் ஆகியன சிறந்த எடுத்துக்காட்டு; இன்றும் உள்ளன). அக்காலத் திண்ணை வீடுகள் முதலானவை குறிப்பிடத்தக்கவை. இவை, கால்நடையாகப் பயணிப்போரின் களைப்பினைப் போக்கி, ஓய்வெடுத்து செல்வதற்கு பெரிதும் உதவின.

இது போலவே, இன்றும் இந்த திருமுறிகண்டி பிள்ளையார் கோவிலும் அமைந்துள்ளது என்பதற்கு அப்பால் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட குடும்பங்களுக்கு வாழ்வாதரத்தை, தொழில் வாய்ப்புகளை வழங்குகின்ற இடம் என்றே  கூறமுடியும்
முழு உலகையும் ஆட்டிப்படைக்கும் கொவிட் -19, முறிகண்டியையும் முடக்கியுள்ளது. கோவிலில் மூன்று வேளை பூசைகளும் நடக்கின்றன. ஆனால், வழிபட யாருமில்லை; வழிப்போக்கர்கள் இல்லை; வர்த்தகர்கள் தமது கடைகளை மாதக்கணக்கில் மூடிவிட்டு,  வாழ்வாதரமிழந்து நிற்கின்றனர்.

முறிகண்டிக் கோவிலைச் சூழவுள்ள பிரதேசத்தில் வாழ்வாதாரத் தொழிகளை மேற்கொள்பவர்கள், 1960ஆம் ஆண்டுக்கு முன்னதாக , 35 இற்கும் மேற்பட்ட குடும்பங்கள் குடியேறி வசித்து வந்தன. 1969ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதியில், இப் பிரதேசத்தில் வசித்து வந்தவர்களுக்கு ‘திருத்தப்பட்ட காணி அபிவிருத்தி திட்டம்' என்னும் திட்டத்தின் கீழ், அவர்கள் வசித்த காணிகளுக்கான ஆவணங்கள் அரசாங்கத்தால் வழங்கப்பட்டன.

முறிகண்டிக்கு தெற்காக இரண்டு கிலோ மீற்றர் தூரத்தில் இருக்கும் கொக்காவில் என்ற இடத்தில், தொலைக்காட்சி பரிவர்த்தனை கோபுரம் ஒன்றை இலங்கை ரூபவாகினிக் கூட்டுத்தாபனம் 1970களில் அமைத்து, தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகளை வடக்கு பகுதிகள்  அனைத்துக்கும் ஒளிபரப்பியது.

1977ஆம் ஆண்டு ஆவணி மாதமளவில் தென்பகுதியில் இடம்பெற்ற  இனக்கலவரத்தின் போது, தமிழ் மக்கள் கிளிநொச்சியை அண்டிய பகுதிகளுக்கு இடம்பெயர்ந்து, அங்கு தற்காலிகமாக குடியமர்ந்தனர். அக்காலப்பகுதியில், சௌமியமூர்த்தி தொண்டமான், வீ.ஆனந்த சங்கரி ஆகியோரின் ஒத்துழைப்புடன் இடம்பெயர்ந்து, சொந்தக் காணி இல்லாமல் இருந்த 40இற்கும் மேற்பட்ட குடும்பங்களுக்கு இப்பகுதியில் காணி வழங்கி குடியேற்றப்பட்டன.

அதன் பின்ளர், 1980ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதியில், காணியின்றித் தங்கியிருந்த 150 குடும்பத்துக்கும் தலா இரண்டு ஏக்கர் வீதம் அரசாங்கத்தால் காணிகள் வழங்கப்பட்டன. 2003ஆம் ஆண்டில் காணியின்றி இருந்த 32 குடும்பங்களுக்கு அரை ஏக்கர் வீதம் அரசாங்க அதிபரால் நிலம் வழங்கப்பட்டு குடியமர்த்தப்பட்டனர்.

2004ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதியில் ஏ9 வீதியின் கிழக்கேயுள்ள இக்கிராமத்தின் ஒரு பகுதியில், மட்டக்களப்பு, அம்பாறை மாவட்டங்களைச் சேர்ந்த 50 குடும்பங்களுக்கு முக்கால் ஏக்கர் காணி வீதமும், 140 குடும்பங்களுக்கு அரை ஏக்கர் காணி வீதமும் காணிகள் வழங்கப்பட்டன.

இவை தவிர, 2010ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னரான காலப்பகுதியில் கிளிநொச்சி மாவட்டத்தின் அறிவியல் நகர், திருமுருகண்டி ஆகிய பகுதிகளிலும் பல்வேறு குடியிருப்புகள் நிறுவப்பட்டு மக்கள் குடியமர்த்தப்பட்டுள்ளனர்.

இவ்வாறு குடியமர்த்தப்பட்ட குடும்பங்களில் அதாவது, 1969ஆம் ஆண்டு தொடக்கம் இன்று வரையான காலப்பகுதியில் குடியேறி வாழும்  குடும்பங்களில் சுமார் 70 சதவீதமான குடும்பங்கள்,  இந்த முருகண்டி பிள்ளையார் கோவில்  சூழலை நம்பிய தொழில் வாய்ப்புகளையே மேற்கொண்டு வருகின்றனர். 

குறிப்பாக, கோவிலைச் சூழவுள்ள வர்த்தக நிலையங்கள் அதாவது, சிறிய கச்சான் கடைகள், பெட்டிக் கடைகள், தேநீர் கடைகள்,  கைவினைப் பொருட்கள், பிரதேச கைத்தொழில் உற்பத்திப் பொருட்கள் என்று பல்வேறுபட்ட தொழில் நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளும் உரிமையாளர்களாகவும் அவற்றில் தொழில் புரிபவர்களாகவும்உள்ளனர்.  

கடந்தபோன காலங்களில், நெருக்கடிகள் மிகுந்த ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும், இங்கே வசிக்கும்  மக்கள் எல்லா வழிகளிலும் வீழ்ச்சி கண்டு வருகின்ற  பிரதேசமாகவே இது காணப்படுகின்றது என உணருகின்றார்கள். அதாவது, 1989களின் பிற்பகுதியில் இருந்து இன்றுவரை, குறிப்பிட்ட காலம் வரை எழுச்சி பெற்ற பிரதேசமாகவும் அடிக்கடி வீழ்ச்சி கானும் பிரதேசமாகவும் காணப்படுகின்றது.

1989ஆம் காலப்பகுதியில் முறிகண்டி பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. 1990 ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதியில் கொக்காவில்  பகுதியில் ஏற்பட்ட மோதல் காரணமாகவும் கிளிநொச்சி வரை மீண்டும் போர் காரணமாகவும் முருகண்டி முழுமையாகச் செயலிழந்தது. 1998ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதி வரைக்கும் ஒரு பாதிக்கப்பட்ட பிரதேசமாகக் காணப்பட்டது. 2001ஆம் ஆண்டு தொடக்கம் 2006ஆம் ஆண்டு வரைக்குமான புரிந்துணர்வு உடன்படிக்கை காலத்தில் மிகவும் களைகட்டிய  ஒரு பிரதேசமாகக் காணப்பட்டது. 

அதற்குப் பின்னர் இறுதி யுத்தம் நடைபெற்ற காலப்பகுதியில், இப்பிரதேசம்  மக்கள் நடமாட்டம் அற்ற பிரதேசமாகக் காணப்பட்டது. மீள்குடியமர்வுக்கு பின்னரான காலப்பகுதியில், வடக்கில் இருந்து தெற்குக்கும் தெற்கில் இருந்து வடக்குக்கும் மக்கள் படை எடுக்கும் போது, களைகட்டிய நகரமாக திருமுறிகண்டி காணப்பட்டது.

இன்று, கொவிட் -19 காரணமாக முடங்கிய பிரதேசமாக நூற்றுக்கும் மேற்பட்டவர்களின் தொழில் வாய்ப்புகள் இழக்கப்பட்ட நிலையில் கானப்படுகின்றது. இந்த நிலையிலும் புதுக்குடியிருப்பு  பிரதேச சபையால் தெடர்ந்தும் வரி அறவிடப்படுவதாக வர்த்தகர்கள் குற்றம் சாட்டுகின்றமை குறிப்பிடத்தக்கது. 175இற்கும் மேற்பட்ட பலதரப்பட்ட கடைகளில், “ஒரு கச்சான் கடையில கூட, ஒரு கச்சான்கூட வியாபாரமில்லை” என்று வியாபாரிகள் ஏங்கும் நிலைகாணப்படுவதாக கவலை தெரிவிக்கின்றனர். 

https://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/முறிகண்டி-கச்சான்/91-281054

 

 

மறைந்திருக்கும் வெடிபொருட்கள்: இன்னும் அதிரும் மண்

சுப்பிரமணியம் பாஸ்கரன்

இலங்கையில் கடந்த 30 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக இடம் பெற்ற உள்நாட்டு போரிலும்,  போருக்கு பின்னரான காலத்திலும் கண்ணிவெடிகளின் ஆபத்து  சவால் மிக்கதாகவே உள்ளது.

குறிப்பாக, இடம்பெயர்ந்த மக்களை அவர்களது சொந்த இடங்களில் மீள்குடியேற்றும் நடவடிக்கைகளுக்கு, இவ்வாறான கண்ணிவெடிகளும் வெடிபொருட்களும் பாரிய சவாலாக விளங்குகின்றன. இலங்கையில் மட்டுமல்லாது, உலக நாடுகளிலும் நவீன தொழில் நுட்ப வசதிகள் கொண்ட நாடுகளிலும் இது ஒரு சவாலாகவே உள்ளது.

வெடிபொருட்களால் அதிகம் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு பகுதியாக, முகமாலைப் பகுதி காணப்படுகின்றது. யுத்தம் நடைபெற்று,  12 ஆண்டுகள் கடந்துள்ள நிலையிலும் தமது சொந்த நிலத்துக்குத் திரும்ப முடியாத நிலையில், பல  ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட குடும்பங்கள் பல்வேறு பகுதிகளிலும், பல இன்னல்களுக்கு மத்தியில் வாழ்ந்து வருகின்றார்கள்.

குறிப்பாக, வடக்கு, கிழக்கு பிரதேசங்களில்,  உயர்பாதுகாப்பு வலயங்கள், நிலச் சுவீகரிப்புகள், வெடிபொருள் அச்சுறுத்தல்கள் என்பன, இடம்பெயர்ந்தவர்கள் தமது சொந்த நிலங்களில் மீளக்குறியேறாமைக்கான காரணங்களாக அமைகின்றன.

வடபகுதியில், கிளிநொச்சி மாவட்டத்தின் பச்சிலைப்பள்ளி பிரதேச செயலாளர் பிரிவுக்குட்பட்ட முகமாலை, இத்தாவில், இந்திராபுரம்  ஆகிய  கிராமங்களைச் சேர்ந்த மக்கள், தமது சொந்த இடங்களில் மீள்குடியேற முடியாது, பலகஸ்டங்களை அனுபவித்து வருகிறார்கள். 

1999ஆம் ஆண்டு முதல் 2002ஆம் ஆண்டு யுத்த நிறுத்த காலம் வரையும், அதன்பின்னர் 2006ஆம் ஆண்டு ஓகஸ்ட் மாதம் முதல் 2008ஆம் ஆண்டு டிசெம்பர் மாதம் வரையான காலப்பகுதிகளில், யுத்தத்தில் ஈடுபட்ட இரு தரப்புகளும் பரஸ்பரம் மோதிக்கொண்ட, கிளாலி முதல் முகமாலை, நாகர்கோவில் வரையான முன்னரங்க நிலை காணப்பட்ட பகுதிகளில், தினமும் பல உயிர்கள் காவுகொள்ளப்பட்டும் பலர் அங்கவீனர்களாகியும் இருந்தனர். இந்தப்பகுதிகள், போரிட்டோரின் வெற்றி, தோல்வியைத் தீர்மானிக்கும் களமாகவும் காணப்பட்டன. 

எறிகணைகள், துப்பாக்கி ரவைகள் என்பவற்றால் சல்லடை போடப்பட்டு, எண்ணற்ற உயிர்கள் பறிக்கப்பட்ட ஓர் இடமான முகமாலையிலும் அதனை அண்டிய பகுதிகளிலும் அங்குலம் அங்குலமாகவும் சின்னாபின்னமாகவும்  வெடிபொருட்கள் விதைக்கப்பட்டன. 

இடம்பெயர்ந்த குடும்பங்கள் மீளவும் தமது சொந்த இடங்களில் மீள்குடியேறும் வகையில், முகமாலை பகுதியில் வெடிபொருட்களை அகற்றும் பணிகள் கண்ணிவெடிகளை அகற்றும் தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனங்களால், 2010ஆம் ஆண்டு முதல் இன்று வரை,  பெரும் சவால்களுக்கு மத்தியில்  முன்னெடுக்கப்பட்டு வருகின்றன.

இங்கிருந்து இடம் பெயர்ந்து, இதுவரை மீள் குடியேறமுடியாமல் வாழ்ந்து வருவோரின் ஒருமித்த குரலாக ஒலிப்பது, “எங்களது சொந்த வீடு இல்லாத துன்பத்தை, கடந்த 25 வருடங்களாக அனுபவித்து வருகின்றோம். 1996ஆம் ஆண்டு டிசெம்பர் மாதம், முகமாலை, இத்தாவில், இந்திராபுரம்  ஊர்களில் இருந்து யுத்தம் காரணமாக இடம்பெயர்ந்து சென்று, தற்போது யாழ்ப்பாணத்தில் வாடகை வீட்டில் வாழ்ந்து வருகின்றோம். நாங்கள் நிம்மதியாக வாழவில்லை; அடிக்கடி வேறுவேறு வீடுகளுக்கு மாறிக்கொண்டுதான் இருக்கின்றோம். இப்போது, இலட்சம் ரூபாய் அட்வான்ஸ் கொடுத்து, நாலாயிரம் ரூபாய் வாடகை கொடுக்கின்றோம். 12 ஆண்டுகளாகியும் சொந்த காணிக்குள் கால்பதிக்க முடியாது இருக்கின்றோம். எங்களுடைய காணியை பார்க்க வேண்டும்; எங்களது வீட்டில் குடியிருக்க வேண்டும்”  எனத் தமது அவாக்களையும் அபிலாசைகளையும் உணர்பூர்வமாக வெளிப்படுத்தினார்கள். 

அவர்கள், மேலும் விவரிக்கையில், “நாங்கள், உறவினர்களின் காணியில் வசித்து வந்த காலப்பகுதியில், பல துன்பங்களை அனுபவித்து விட்டோம். ‘இரவானால் கிணற்றில் தண்ணீர் அள்ளாதீர்கள்’ என்பார்கள். எங்களது பாவனைக்கு செடிகொடி வைக்கேலாது; ஆடு, மாடு வளர்க்க முடியாது! இப்படி எத்தனையோ கஸ்ரங்களை அனுபவித்து விட்டோம். எனவே, எங்களது காணிகளில் வெடிபொருட்களை அகற்றி எங்கள் காணிகளை விரைவாக விடுவிக்க வேண்டும்” என இடம்பெயர்ந்து வாழும் குடும்பங்களின் ஆதங்கங்கள் தொனித்தன.   

கிளிநொச்சி, பச்சிலைப்பள்ளி பிரதேச செயலர் பிரிவின் கீழ் உள்ள முகமாலையின் கிழக்கு பகுதி, இதுவரை வெடிபொருட்கள் அகற்றப்படாத மிக ஆபத்தான பகுதியாகக் காணப்படுகின்றது. 

இந்நிலையில், மீள்குடியேற்றத்துக்கு அடையாளப்படுத்தப்பட்டு, மக்கள் மீள்குடியேறிய பகுதி தவிர,  ஏனைய பகுதிக்குள் பொதுமக்கள் செல்வதை தவிர்த்துக்கொள்ளுமாறு அறிவுறுத்தல்கள் வழங்கப்பட்டு வருகின்றன. 

தடைசெய்யப்பட்ட பகுதிகள் மிக ஆபத்தான பகுதிகளாக இருப்பதால், அப்பகுதிகளுக்குள் பொதுமக்கள் செல்வதை முற்றாகத் தவிர்த்துக்கொள்ளவேண்டும் என்றும்  உரியஅதிகாரிகள் அறிவுறுத்தல்களை வழங்கி வருகின்ற போதிலும், அந்த அறிவுறுத்தல்களை மீறி, பலர் உட்சென்று விபத்துகளில் சிக்கி, உயிரிழப்புகளை எதிர் கொண்டதுடன் அங்கவீனர்களாகவும் ஆகியுள்ளனர். 

2010ஆம் ஆண்டு, யுனிசெப் நிறுவனம் வெளியிட்டிருந்த  செய்திக்குறிப்பில், ‘இலங்கையின், வடக்கில் 640 கிராமங்களில், 105 மில்லியன் வரையான கண்ணிவெடிகள் புதைக்கப்பட்டுள்ளன’ எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 2009ஆம் ஆண்டு யுத்தம் நிறைவு பெற்றதன் பின்னர், மக்கள் மீள்குடியேறுவதற்கும் பயிர் செய்கைகளை மேற்கொள்வதற்கும் ஏற்ற வகையில் வெடிபொருட்கள் அகற்றப்பட்டாலும், இன்னும் சில பகுதிகளில் வெடிபொருட்களின் ஆபத்துக் காணப்படுகின்றது.

குறிப்பாக, வடபகுதியில் தற்போது மிக ஆபத்தான பகுதியாக, கிளாலி தொடக்கம் முகமாலை, நாகர்வோவில் வரையான பகுதிகள் காணப்படுகின்றன. இதில், முகமாலைப் பகுதியே மிக ஆபத்தான பகுதியாக அடையாளப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. எனவே, இந்த மக்கள் தமது சொந்த ஊரில் மீள்குடியேறுவதற்குக் காணப்படும் சகல தடைகளும் நீக்கப்பட்டு, குறிப்பாக, வெடிபொருட்கள் அகற்றப்பட்டு, மக்கள் பாதுகாப்பாக வாழ வழிசமைக்கப்பட வேண்டும் என்பதே மனிதாபிமானம் படைத்த எல்லோரினதும் எதிர்பார்ப்பாகும்.
 

https://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/மறைந்திருக்கும்-வெடிபொருட்கள்-இன்னும்-அதிரும்-மண்/91-280431

 

தமிழர் வரலாற்றில் மறக்கமுடியாத துயர்நாள் செம்மணி புதைகுழிகள்…!

1996ம் புரட்டாதி 7ம். நாள் யாழ். சுண்டிக்குளி கல்லூரி மாணவி கிருஷாந்தியை சிறிலங்கா இராணுவத்தினர் பாலியல் வன்முறைக்கு உட்படுத்தி பிறகு கழுத்தை நெறித்து கொன்றனர். கிருஷாந்தியைத் தேடிச்சென்று இராணுவத்தினரிடம் கேட்டபோது தாய் இராசம்மாள், சகோதரர் பிரணவின் மற்றும் கிருஷ்ணமூர்த்தி ஆகிய மூவரும் கொல்லப்பட்டனர். இதைத் தொடர்ந்த வழக்கில் ஐந்து இராணுவத்தினருக்கு தண்டனை வழங்கியது நீதிமன்றம். அதில் ‘சோமரத்ன இராசபக்சே’ என்ற இராணுவ வீரன் அளித்த வாக்கு மூலம்:

“யாழ் குடாவில் பரவலாக கைது செய்து காணமல் போனவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் சித்திரவதி செய்யப்பட்டு கொல்லப்பட்டனர். இவர்களின் சடலங்கள் மேலதிகாரிகளின் உத்தரவின் பேரில் இரவில் எடுத்துச் செல்லப்பட்டு செம்மணியில் புதைக்கப்படுவதுண்டு. 300 லிருந்து 400 பேர் வரை புதைத்த புதை குழிகளை என்னால் காட்டமுடியும்”.

In September 7, 1996, Krishanthi, a student of Chundikuli College, jaffna, was raped and strangled to death by the Army. Krishanthi’s mother Rasammaal, brother Pranavin and neighbor Krishnamurthy also were killed when they went to army in search of Krishanthi. Consequent to this incident, five army men were convicted by the court in this case.

One of the accused Somaratna Rajapajsa, deposed as follows, “Majority of the people who got arrested and disappeared in Jaffna Peninsula, were tortured and murdered. As per the instructions of higher officials, their bodies were taken in the nights and buried in Semmani. I cam locate some places where 300 – 400 people were buried”

என்ன செய்யலாம் இதற்காக ?

What is to be done about this ?

கிருஷாந்தி (வயது 18) யாழ்ப்பாணம் சுண்டிக்குளி மகளிர் கல்லூரியைச் சேர்ந்த மாணவி. க.பொ.த சா.த பரிட்சையில் ஏழு டி, ஒரு சி பெறுபேற்றை பெற்ற மிக திறமை­யான மாணவி என கணிக்கப்பட்டவர். 12 வருடங்களுக்கு முன்னர் தனது ஆறாவது வயதிலேயே கிருஷாந்தி தனது தகப்பனாரை இழந்து விட்டிருந்தார். கிருஷாந்தியின் தகப்பனார் திரு.இ.குமாரசாமி யாழ்ப்பாணத்தில் சுகாதாரத் திணைக்களத்தில் பிரதம லிகிதராக சேவையாற்றியவர். கூடப் பிறந்தவர்கள் ஒரு சகோதரனும் ஒரு சகோதரியும் மட்டுமே.

07.09.1996 அன்று சனிக்கிழமை யாழ். மாவட்டம் கைத்தடியைச் சேர்ந்த கிரிஷாந்தி குமாரசுவாமி க.பொ.த உ.த இராசயனவியல் பரீட்சையை எழுதிவிட்டு முற்பகல் 10.30 மணியளவில் வீடு திரும்பும் வழியில் யாழ்ப்பாணம் உங்களை வரவேற்கிறது எனும் வரவேற்பு வளைவு உள்ள இடத்தினருகிலுள்ள, கைதடி காவலரணில் வைத்து சிறிலங்கா இராணுவத்தினரால் வழிமறிக்கப்பட்டு தடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளார். இதை கிருஷாந்தியின் ஊரார் கண்ணுற்றிருந்தனர். வீட்டில் தாய் இராசம்மா குமாரசுவாமி (வயது 59) மகளை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தார். இவர் கல்கத்தா பல்கலைக்கழகத்தில் ஆங்கில இலக்கியம் துறையில் பட்டப் படிப்பை முடித்துக்கொண்டவர். யாழ்ப்பாணம் கைதடி முத்துக்குமாரசுவாமி மகா வித்தியாலயத்தின் உப அதிபர். இதை விட கொழும்பு விவேகானந்தா மகா வித்தியாலயத்தினதும் முன்னாள் ஆசிரியை. 38 வருட ஆசிhpய பணியை ஆற்றி எதிர்வரும் யூலை 24ல் ஓய்வு பெற வேண்டியவர்.

கிருஷாந்தியை எதிர்பார்த்து காத்திருந்த தாயாரு­க்கு மாலையில் ஊரார் ஒருவர் மூலமாக கிரிஷாந்தியை இராணுவம் மறித்து வைத்த செய்தி வந்தடைந்தது. அயல் வீட்டுக்காரர் சிதம்பரம் கிருபாமூர்த்தியை துணைக்கு அழைத்தார் (வயது 35, தென்மராட்சி ப.நோ.கூ.சங்கத்தின் உதவியாளர்) அவருடன் வெளியில் இறங்கும் போது டியுசன் போய் வந்து சேர்ந்த மகன் பிரணவன் (வயது 16, யாழ்.சென் ஜோன் கல்லூரி க.பொ.த உ.த முதலாமாண்டு மாணவன்) தானும் வருவதாகக் கூறவே மூவருமாகப் புறப்பட்டனர்.

கைதடி இராணுவ காவலரணில் சென்று விசாரித்தபோது தாம் கிருஷாந்தியை பிடித்ததை யாரும் காணவில்லை என்று எண்ணியிருந்த இராணுவத்தினருக்கோ அதிர்ச்சியளித்தி­ருந்தது. ஆரம்பத்தில் நாங்கள் அப்படி யாரையும் கைது செய்யவில்லை, தடுத்து வைத்திருக்கவுமில்லை என தர்க்கம் புரிந்துள்ளனர். தடுத்து வைத்திருந்ததை கண்ட ஊர் மக்களே தம்மிடம் அதைத் தெரிவித்தனர் என்று தாயார் வாதம் செய்தார். அத் தருணத்தில் கிருஷாந்தி ஏற்கெனவே மூன்று இராணுவத்தினரால் பாலியல் வல்லுறவுக்கு உள்ளா­கியிருந்தார். எனவே இந்த நிலையில் கிருஷாந்தியை விடுவிக்கவும் முடியாது. இவர்களுக்கோ ஊர்ஜிதமான தகவல் கிடைத்திருந்தது என்பதை உணர்ந்த இராணுவத்­தினர் இவர்களை வெளியில் விட்டால் தமக்கு ஆபத்து என்பதால் இராணுவத்தினர் அம்மூவரையும் பிடித்து வதை­த்து கொன்று விட்டனர். அன்று இரவுக்குள்ளேயே இரண்டு இராணுவ பொலிஸாரும் (Military Police), ஒன்பது இராணு­வத்தினருமாக பதினொரு பேர் கிருஷாந்தியை தொடர்ச்சி­யாக பாலியல் வல்லுறவு செய்தனர்.

 

 

இறுதியாக கிரிஷாந்தியையும் கொன்று விட்டு நால்வரினதும் உடல்களையும் மூன்று புதைகுழிகளில் புதைத்து விட்டுள்ளனர். இதனை நான்கு இராணுவத்தினர் செய்துள்ளதாக தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.

போனவர்கள் வீடு திரும்பாத நிலையில் ஏனையோர் முயற்சி செய்தும் பலன் கிட்டவில்லை. இந்த நிலையிலேயே கிருஷாந்தியின் குடும்பத்தில் எஞ்சியிருந்த கிருஷாந்தியின் சகோதரி பிரஷாந்தி ஜனாதிபதிக்கும் ஏனைய தமிழ் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களுக்கும் கடிதம் எழுதி தனக்கு நீதி வழங்குமாறு கேட்டார். இது தொடர்பாக ஜோசப் பரராஜசிங்கம் புரட்டாதி 17ம் திகதியன்று பாராளுமன்­றத்தில் கேள்வி எழுப்பப் போவதாக பல பத்திரிகைகளில் செய்தி வெளியாகியிருந்தது. ஆனால் அன்று அவர் கேள்வி எழுப்பிய போது பாதுகாப்பு அமைச்சர் அனுருத்த ரத்தவத்த அவர்கள் கலந்து கொள்ளவில்லை. அவர் சார்பில் ரிச்சட் பத்திரன அக் கேள்விக்கு பதிலளிப்பதற்கு ஒரு வார கால அவகாசம் கோரியிருந்தார். ஆனால் ஒரு வாரத்துக்கு மேலாகியும் எவ்வித பதிலையும் அவர்கள் அளிக்கவில்லை. இராணுவத்தரப்பிலிருந்து பொறுப்பான பதிலும் கிடைக்­கவில்லை. இச்சம்பவம் தொடர்பான உண்மைகளை வெளிக்கொணர்வதில் யாழ்ப்பாணத்தில் அமுலிலிருக்கும் விசேட பத்திரிகைத் தணிக்கையும் தடையாக இருந்து வந்தது. இறுதியில் நால்வரினதும் உடல்களையும் புதைத்­ததைக் கண்ட 13 வயது சிறுவனொருவனே விபரத்தை வெளியிட்டதைத் தொடர்ந்து ஒன்றரை மாதங்களின் பின் 4 சடலங்களும் செம்மணி மயானத்திலிருந்து மீட்கப்பட்டன. கொழும்பிலுள்ள கிருஷாந்தியின் குடும்பத்தவர்கள் பிரேதங்களை கொழும்புக்குக் கொண்டு வந்து இறுதிச் சடங்குகளை செய்ய தீர்மானித்த போது இராணுவம் மறுத்தது. மாறாக ஐந்து இலவச விமான டிக்கற்றுகளை தருவதாவும் யாழ்ப்பாணத்திலேயே இறுதிச் சடங்குகளை செய்யும்படியும் வற்புறுத்தினர். ஆனால் இறுதியில் குமார் பொன்னம்பலம், கிருஷாந்தி வீட்டாரின் குடும்ப சட்டத்தரணி டீ.பூபாலன் ஆகியோரின் சட்ட நடவடிக்கைகளைத் தொடர்ந்து பிரேதங்களை கொழும்புக்கு அனுப்புவதற்கு ஒப்புக்கொண்டனர். ஆனாலும் பிரேதங்களை கொழும்பு பிரதிப் பொலிஸ் மா அதிபரிடம் கையளிக்குமாறு யாழ்ப்பாண நீதவான் உத்திரவிட்டிருப்பதைக் காரணம் காட்டி உறவின­ர்களிடம் அவற்றைக் கையளிக்க பொலிஸார் மறுத்தனர். பின்னர் மீண்டும் சட்டத்தரணிகள் இவ்விடயத்தில் தலையிட்டதன் பின்னரே ஐப்பசி 25ம் திகதியன்று பிரேதப் பரிசோதனை முடிந்த பின்னர், பிற்பகல் 1.30 மணியளவில் இரு மணித்தியாலங்களில் இறுதிக்கிரியைகள் செய்து முடிக்க வேண்டுமென்ற பொலிஸ் நிபந்தனைக்கிணங்க சடலங்கள் உறவினர்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. கொழும்பு கனத்தையில் தகனம் செய்யப்பட்டன.

ராசம்மா குமாரசுவாமியின் சகோதரன் திரு நவரட்னத்தின் கருத்தின்படி இறந்த தமது சகோதரியினது அவரது மகளினதும் 2 லட்சத்துக்குகிட்டிய பெருமதியுள்ள ஆபரணங்கள் கூட சூறையாடப்பட்டிருந்தன.

இச்சம்பவமானது பல சம்பவங்களில் ஒன்று மாத்திரமே அரசின் கட்டுப்பாட்டின் கீழுள்ள பகுதிகளில் வாழும் மக்கள் தினம் தினம் இவ்வகை சம்பவங்களுக்கு முகம் கொடுத்த வண்ணமே உள்ளனர்.

கடந்த புரட்டாதி 27ம் திகதியன்று வாழைச்சேனை­யில் வைத்து இராணுவத்தினர் பலர் சேர்ந்து ஒரு தமிழ் கடையொன்றில் அட்டகாசங்களைப் புரிந்த பின்னர் கடைக்­காரரையும் தாக்கியதன் பின்னர் அவரும் பிள்ளைகளும் ஓடித் தப்பி விடவே இராணுவத்தினரிடம் சிக்குண்ட அவரது மனைவியை இராணுவத்தினர் பலரால் பாலியல் வல்லுறவுக்கு உள்ளாக்கியுள்ளனர். இது தொடர்பாக இராணுவ சந்தேக நப­ர்­களை கைது செய்துள்ளதாக இராணுவம் தெரிவித்துள்ளது.

 

 

 

சில வாரங்களுக்கு முன் கோண்டாவில் பகுதியில் ராஜனி வேலாயுதப்பிள்ளை (வயது 22) எனும் ஒரு ஆசிரியை பாலியல் வல்லுறவுக்கு உள்ளாக்கப்பட்டபின் கொல்லப்பட்ட நிலையில் மலசலகூடமொன்றில் கண்டெடுக்கப்பட்டார். அச்சம்பவம் தொடர்பாக ஆறு இராணுவத்தினரை சந்தேக­த்தின் பேரில் தடுத்து வைத்துள்ளதாக இராணுவம் தெரிவித்துள்ளது. அது போலவே ஏற்கெனவே திருமலை மாவட்டத்தில் கிளிவெட்டி பிரதேசத்தில் இராணுவத்தினரால் மேற்கொள்ளப்பட்ட இனப்படுகொலையின் போது 24 பேர் கொல்லப்பட்ட அதே நேரம் 16 வயது யுவதி ஒருவர் பாலியல் வல்லுறவுக்கு உள்ளாக்கப்பட்டார். அது தொடர்பாகவும் இருவரை சந்தேகத்தின் பேரில் கைது செய்துள்ளதாக இராணுவம் தெரிவிததிருந்தது.

மனித உரிமைகள் அமைப்புகளின் விபரங்களின்படி தற்போது யாழ் குடா நாட்டில் மட்டும் 300 பேருக்கும் மேற்பட்­டோர் காணாமல் போயுள்ளனர் என்றும் இதில் இந்நிலையில் கடந்த காலங்களிலும் சரி, இப்போதும் சரி தென்னிலங்கை­யில் இராணுவத்தினரின் கட்டற்ற செயற்பாடுகளின் காரண­மாக பாதிக்கப்பட்ட பலருக்கு இன்னமும் நீதி வழங்கப்படவே­யில்லை.

இராணுவத்தினர் கடந்த 1987 – 1989 காலப்பகுதியில் மேற்கொண்ட கொலைகள் பற்றி விசாரணை செய்வதாக கூறி ஆட்சியிலமர்ந்த அரசாங்கம் இது வரை நட்டஈடு வழங்கு­வதை மாத்திரமே தமது வேலைத் திட்டமாக அமைத்து வருகின்றது. அது கூட மிக மிக சொற்பமானவர்களுக்கே என்பது தெரிந்ததே. ஆனால் பதவியிலமர்ந்ததிலிருந்து இது வரை இராணுவத்தின் அட்டுழியங்கள் குறுகிய காலத்தில் இது வரையில்லாத அளவு அதிகரித்து வருவது எதனைக் குறிக்கிறது? இது வரை அப்படி எந்த இராணுவத்தினருக்கும் எதிராக வழக்கு தொடரப்பட்டு தண்டனை வழங்கப்படவி­ல்லை. வெறுமனே வழக்கு, விசாரணை, என்று இழுத்தடிக்கப்­பட்ட வண்ணமேயுள்­ளது. மைலந்தனை, கொக்கட்டிச்­சோலை தொடக்கம் சென்ற வருட பொல்கொட ஏரி சடலங்­கள், புல்லர்ஸ் வீதி மர்மங்கள் வரை இது தான் நிலைமை. இந்நிலைமை இராவுத்தினரின் மிலேச்ச நடவடிக்கைகளை மேலும் ஊக்குவிப்பதாயும் அங்கீகரிப்பதாயுமே அமைய முடியும். ”இலங்கை இராணுவம் சிறந்த ஒழுக்கக் கட்டுப்பாட்­டுடன் வளர்ச்சி பெற்றுள்ளது” என சில வாரங்களுக்கு முன்பு இராணுவத்தின் 47வது ஆண்டு பூர்த்திவிழா கொண்டாடப்­பட்ட பேது இராணுவத் தளபதி ரொகான் தலுவத்தை தெரிவித்திருந்த விடயம் மிகவும் நகைக்கச் செய்யும் விடயமாகவே கருத வேண்டியுள்ளது. ஏற்கெனவே தமிழ் அப்பாவிப் பொதுமக்கள் மீதான இன அழிப்பு, சொத்தழிப்பு, கலாச்சார அழிப்பு, வள அழிப்பு, உள அழிப்பு, சூறையாடல் என்பன கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டுள்ளன. உட்பட இத்தகைய சம்பங்கள் இந்த யுத்தம் யாரை மீட்பதற்கானது எனக் கேள்வி எழுப்பாமல் இருக்க இயலவில்லை. நாட்டின் ஜனாதிபதி ஒரு பெண்.

 

இலங்கையின் அரசியலமைப்பின் படி அவர் நாட்டின் முப்படைகளின் தலைவரும் கூட. இந்நிலையில் இச்சம்பவம் பற்றி ஆகக்குறைந்தது எந்த வித சலசலப்பையும் காட்டாத ஜனாதிபதியின் மீது தமிழ் மக்கள் எவ்வாறு நம்பிக்கை வைக்க முடியும்? ஜனாதிபதி தொடர்ந்து சிங்கள மக்களின் ஜனாதிபதியாக மட்டுஆம இருப்பாராயின் இடம்கொடுப்பாராகின் தமிழ் மக்கள் தமது தலைவிதியை தாமே தீர்மானிக்க வேண்டிய நிலைக்கு உள்ளாவதை அவர் ஊக்குவிப்பதாகவே அர்த்தம் கொள்ள முடியும்.

-1996 வெளிவந்த பத்திரிகை தொகுப்பிலிருந்து.

 

https://www.thaarakam.com/news/dfab1c1d-8679-4796-90ab-7865d259de54

“நான் அறியாத எனது ஊர்” – பௌர்ஐா அன்ராசா!

2018ம் ஆண்டு எங்களுடைய ஊரான மயிலிட்டிக்கு குடியேறலாம் என்ற அனுமதியினை அரசாங்கம் அறிவித்திருந்தது. எங்களுடைய ஊர் யாழ்ப்பாண வலிகாம வலயத்தில் மிகவும் பிரசித்தி வாய்ததும் புகழ் பெற்றதுமாக இருக்கின்றது. எங்களுடைய இடத்தினை விடுவதற்கு இராணுவத்தினர் பெரும் விழாவாக கொண்டாடிக் கொண்டிருந்தனர். அக் கொண்டாட்டத்தில் வரவேற்பு உரைகளும், கட்டளை மொழிகளும், உறுதியுரைகளும், மிக நீளமாக சென்று கொண்டிருந்தன. எமது சொந்த ஊருக்கு நாங்கள் செல்வதற்கு ஏன் அவர்கள் மத்தியில் இவ்வளவு கோலாகலம் என்று எங்களுக்கு தெரியவில்லை. ஆனால் எங்களது உறவினர்களுக்கும், அயலவர்களுக்கும் தங்களுடைய ஊர்களை பார்க்க போகின்றோம் என்ற கொண்டாட்டம் அவர்களுடைய மனங்களில் இருந்தது என்று எங்களுக்கு விளங்கியிருந்தது. 30 வருடங்களின் பின்னர் தங்களது சொந்த ஊரை பார்ப்பதற்கு வயதானவர்களும் இளைஞர்களும் தவறாமல் வந்திருந்தனர்.

நானும் அக்காவும், அம்மாவுடன் சென்றிருந்தோம். நாங்கள் பிறப்பதற்கு முன்னரே ஊரைவிட்டு வெளியேறியதால் எங்களது ஊரைப்பற்றிய விம்பங்கள் எமது பெற்றோர்களதும், உறவினர்களதும் கதைகளினூடாகவே எங்கள் மனதில் ஆளமாக பதிந்திருந்தது. இதனால் ஊரைப் பார்த்து விடவேண்டும் என்ற ஆவல் எங்களுக்கும் இருந்தது. ஆனாலும் வயதானவர்களுக்கும் எமது பெற்றோர்களுக்கும் இருந்த ஆவலைவிட மிக குறைவாகவே இருந்தது.

ஊரைப்பார்ப்பதற்கு சென்ற வழிநெடுகிலும் எங்களுடைய அம்மா ஒவ்வொன்றாக சொல்லிக் கொண்டே வந்தார். சீமெந்து தொழிற்சாலை, நடேஸ்வராக் கல்லூரி, காங்கேசன்துறை கடற்கரை, புகையிரத நிலையம், இயற்கைத் துறைமுகம், பலாலி விமான நிலையம் என்று எல்லா இடத்தையும் சொல்லிக் காட்டிக் கொண்டே வந்தார். எங்களது கடற்கரை மிக அழகாகவும் சுத்தமாகவும் பார்ப்பதற்கு அழகாக இருந்தது. அதை பார்க்க எங்களுக்கு சந்தோசமாகத்தான் இருந்தது. துறைமுகத்திற்கு அண்மையில் நீண்ட நாட்களாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டுள்ள கப்பல் என எங்களது கண்கள் பார்ப்பதற்கு நிறைய விடயங்கள் இருந்தன. எங்களது பயணத்தில் இருந்த இளைய தலைமுறையினர் ஒவ்வொருவருக்கும் அவர்களது குடும்பத்தவர்கள் இவையனைத்தையும் சொல்லிக் கொண்டே வந்தார்கள்.

எங்களது ஊர் மயிலிட்டி துறைமுகத்திலிருந்து 15 நிமிட நேரத்தில் சென்று விடக்கூடிய தூரத்தில் இருந்தது. இந்நேரத்தில் இராணுவத்தினரின் நிகழ்வுகள் முடிவடைந்து ஊருக்கு செல்லலாம் என்று அனுமதி கிடைத்த வேளையில் ஒரு திருவிழாக் கூட்டத்தைபோல மக்கள் முண்டியடித்துக் கொண்டே சென்றார்கள் அவர்களுடைய வேகத்தில் எப்பிடியாவது ஊரைப் பார்த்து விடவேண்டுமென்ற ஆவலும் விருப்பமும் மட்டுமே இருந்தது.

நான் அவதானித்ததில் எவருமே பொறுமையாக நடந்து செல்லவில்லை. மிகவும் வேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தார்கள். வெயில் காலமென்பதால் தார் போடாத வீதியில் புழுதி மெலெழுந்து கொண்டிருந்தது. அப்போதைய நிலைமையில் எவரும் அந்த புழுதியையோ, கற்களையோ பார்க்கவே இல்லை என்றே சொல்லலாம். வீதியின் இருமருங்கிலும் வானளவு உயர்ந்த பற்றைக்காடுகளும், விளாமரங்களும், இப்பிலுப்பில் மரங்களுக்கும் முள் மரங்களுமே செறிந்திருந்தன. ஒரு சில இடங்களை இராணுவத்தினர் தங்களது தேவைகளுக்காக திருத்தியமைத்து வைத்திருந்தனர்.

இத்தனைக்கும் நடுவிலே ஒவ்வொரு குடும்பத்தவர்களும் தமது எல்லைகளையும் வெற்றுக்காணிகளையும் தேடிப்பிடித்துக் கொண்டிருந்தனர். எவ்வளவு ஆவலோடு அதனைச் செய்தார்கள் என்பதை வெறும் எழுத்தில் மட்டும் சொல்லிவிட்டுப் போக முடியாது. அவ்வளவு உணர்வு ரீதியான தருணமாக அந்த பொழுது காணப்பட்டது.

இதற்கு மத்தியில் எங்களுடைய அம்மா, எங்களுடைய காணியை கண்டுபிடித்தாக கூறினார். எங்களுக்கு ஒரே ஆச்சரியம் ஏனெனில் அடர்ந்திருந்த விளாத்தி மரக்காட்டை காட்டி அம்மா சொன்னார் ‘ இது தான் எங்கட காணி. இதுக்கு இஞ்சால ஒரு மதகு இருந்தது அதுதான் எங்கட ஒழுங்கை’ என்றார். எங்களுக்கு நம்பிக்கை வரேல்ல. சரி அம்மா சொன்ன மதகுக்கான அடையாளங்கள் எங்கேயாவது இருக்கோ எண்டு அக்கம் பக்கம் தேடிப் பார்த்தோம். கொஞ்ச தூரத்தில மதகு ஒண்டு இடிஞ்ச நிலையில இருந்தது. அம்மாவ நினைச்சு சந்தோசமா இருந்தாலும் ஒரு ஊரின் மீது ஒரு பற்றும் பிடிமானமும் எவ்வளவு இருந்தது என்பதனையும் உணரக் கூடியதாக இருந்தது.

அந்த பற்றைக் காணிகளுக்கும் அவர்கள் தங்களது காணிகளை கண்டு பிடித்து நிலத்தில் அமர்ந்து ஓய்வெடுத்தார்கள். சிலபேர் கண்ணீர் விட்டார்கள். மறைந்த தமது உறவுகளை எண்ணி அழுதார்கள். இந்த இடத்தில் இடப்பெயர்வின் அவலங்கள் எவ்வளவுக்கு ஒவ்வொரு மனித மனங்களிலும் ஆழமாக புதைந்திருக்கின்றது என்பதனை உணரமுடிந்தது. அகதிகளாய், நாடோடிகளாய் வாழ்ந்ததின் வடுக்களை அவர்கள் அந்த இடத்தில் கொட்டித் தீர்த்தார்கள்.
இன்று நாங்கள் எங்களது காணிகளுக்குள்ளும் வீடுகளுக்குள்ளும் குடியமர்ந்து விட்டோம்.

எங்களுடைய காணிகளை பூமரங்களாலும் பழமரங்களாலும் பார்த்துப்பார்த்து அழகு படுத்தி வருகின்றோம். கண்ணில் படுகின்ற எல்லா மரங்களையும் நட்டுவைத்துள்ளோம். மரங்களுடன் உரையாடுகிறோம். இது அனைத்தும் இடப்பெயர்வின் வலிகளையும், வாடகை வீடுகளில் இருந்த அந்தரிப்புக்களையுயும் மனங்களில் இருந்து முற்றாக மாற்ற வேண்டும் என்பதற்காகவே.

எங்களுடைய அம்மா எங்கள் வளவுக்குள் எல்லா மரங்களையும் நடுவார். சில நேரங்களில் இடைவெளி இல்லாமல் நெருக்கமாக மரங்களை நட்டால் ‘ஏன் இப்பிடி நெருக்கமா வைக்கிறீங்கள்’ என்று கேட்டால் ‘இது எங்கட வளவுதானே’ என்று சொல்லுவார். அம்மா சொல்லுகின்ற ‘எங்கட வளவுதானே’ என்ற ஒற்றைச்சொல் எங்களுக்கு எப்பவுமே பல நினைவுகளையும் அனுபவங்களையும் தருவதாகவே உள்ளது.

பௌர்ஐா அன்ராசா

 

https://globaltamilnews.net/2021/165577

தரிசாகும் தமிழர் சமூக வெளி

  —  கருணாகரன் — 

கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை தரிசாகக் கிடக்கும் வெளியைப் போலவே தமிழ்ச் சமூகத்தின் எதிர்காலத்துக்குரிய இளைய தலைமுறையின் ஆளுமைப் பரப்பும் தரிசாகி – வரண்டு போய்க்கிடக்கிறது. இது ஒன்றும் எதிர்மறைக் கூற்றல்ல. மிகத்துல்லியமான அவதானிப்பினால் உருவான கணிப்பாகும். 

அரசியலில், பொருளாதாரத்துறையில், ஆன்மீகத்தில், சமூகச் செயற்பாட்டில், இலக்கியத்தில், பிற கலை வெளிப்பாடுகளில், அறிவுத்துறையில், ஊடகத்தில் என எங்குமே இந்தத் தரிசு நிலையை – வரட்சியைக் காண முடியும். இதை யாரும் மறுப்பதாக இருந்தால் அதற்குரிய ஆதாரங்களை முன்வைத்து வாதிடலாம். 

இதற்கு அதிகமாக யோசிக்க வேண்டாம். ஒரு சிறிய ஒப்பீடு. 1970, 80, 90, 2000 என்ற கடந்த நாற்பது ஆண்டு காலப்பகுதியை எடுத்து, பத்தாண்டுகள் வீதமாகப் பகுத்துப் பாருங்கள். ஒவ்வொரு துறையிலும் எத்தகைய ஆளுமைகள் இருந்தனர் அப்பொழுது. அதாவது அன்றைய இளைஞர்களாக இருந்தோர் அன்றே தனித்துவமான அடையாளத்தைக் கொண்டிருந்தனர். ஒளிரும் நட்சத்திரங்களாகத் துருத்திக் கொண்டு தெரிந்தனர். 

தமிழ் இளைஞர் பேரவை, தமிழ் மாணவர் பேரவை என்ற இரண்டு இளைஞர் அரசியற் திரட்சியுடைய அமைப்புகள் அன்றிருந்தன. அதில் இருந்தவர்கள், செயற்பட்டவர்கள் அன்றும் பெயர் சொல்லக் கூடியோராகவே இருந்தனர். பின்னாளிலும் அவர்கள் பெரிய ஆளுமைகளாக வளர்ச்சியடைந்தனர். 

கூடவே டேவிட் ஐயா, சந்ததியார், டொக்ரர் ராஜசுந்தரம் உள்ளிட்டோரின் காந்தியம். அதனுடைய செயற்பாடு மிகப் பெரியது. அது சந்தித்த நெருக்கடிகளும் ஏராளம். ஆனாலும் அது வரலாற்றில் பதித்த முத்திரை முக்கியமானது. 

இதை விட ஒவ்வொரு இயக்கங்களிலும் இருந்த தலைவர்கள், முக்கியமான பொறுப்புகளை வகித்த ஆற்றலர்கள் என பல நூற்றுக் கணக்கானோர். ஏராளமான இலக்கிய அமைப்புகள், இலக்கியப் படைப்பாளிகள். அவர்களுடைய வெளிப்பாடுகளாக வந்த இதழ்கள். அலை, சமர், களனி, வியூகம், இருப்பு, சுடர், புதுசு, தாயகம், குமரன் என ஏராளம் இதழ்கள். சேரன், ஜெயபாலன், இளவாலை விஜயேந்திரன், சோலைக்கிளி, நிலாந்தன், புதுசு இரவி, சபேசன், ஜபார், சு.முரளிதரன், ஜெயசங்கர், விந்தன், பா.அகிலன், கோ.கைலாசநாதன், செல்வி, சிவரமணி, ஊர்வசி எனப் பல எழுத்தாளர்களும் கலைஞர்களும் மேற்கிளம்பினர்.  

யாழ்ப்பாணப்  பல்கலைக்கழக மாணவர் அமைப்பு இதில் ஒன்று. இது அன்று – குறிப்பாக 1977 இல் ஏற்பட்ட இனவன்முறையினால் வந்த அகதிகளைப் பராமரித்தது தொடக்கம் அந்த ஆண்டில் மட்டக்களப்பில் வீசிய புயல் அனர்த்தம் வரையில் மிகச் சிறப்பான பங்களிப்பைச் செய்தது. தொடர்ந்து மண் சுமந்த மேனியர் என்ற நாடகம் மற்றும் இந்த மண்ணும் எங்கள் நாட்களும் என்ற கவிதா நிகழ்வு வரையில் பல நிகழ்வுகள். மட்டுமல்ல, தீவுப்பகுதியில் கிணறுகளை அமைத்துக் கொடுத்தது என இன்னும் பல களப்பணிகள். 

பல்கலைக்கழகத்திற்கூட மிகப் பெரிய ஆளுமைகளாகவே அன்றைய விரிவுரையாளர்களும் இருந்தனர். 

குறிப்பாக அது ஒரு செயற்பாட்டியக்கங்களின் காலமாகவும் செயற்பாட்டாளர்களின் காலமாகவும் இருந்தது. இதனால்தான் அந்தக் காலம் பெறுமதியானதாக இருந்திருக்கிறது. அந்தக் காலத்தில் எழுச்சியடைந்த இளைஞர்கள்தான் இயக்கங்களையும் உருவாக்கினார்கள். தலைமை வகித்தனர். அவர்களிடையே தவறுகள் நிகழ்ந்தது உண்டுதான். ஆனாலும் இன்று மீந்திருக்கும் ஆளுமைகளாக இருப்போர் அன்றைய செயற்பாட்டு ஆளுமைகளாக இருந்தோரே. முக்கியமாக ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரானோராக இருந்தனர். சாதிய ஒடுக்குமுறை தொடக்கம் இன ஒடுக்குமுறை வரையில். இவர்களுடைய காலத்தில்தான் நிலமற்ற மக்கள் நிலத்தைப் பெற்றனர். முகவரியற்ற மக்களுக்கு முகவரி கிடைத்தது. இதை எவராலும் மறுக்க முடியாது.  மிதவாத அரசியல் என்ற செயற்பாடற்ற அரசியலுக்குப் பதிலாக செயலூக்க அரசியலை இவர்கள் முன்னெடுத்தனர். அதை ஒரு பாரம்பரியமாகவே பின்னாளில் வளர்த்தெடுத்தனர். 

இதற்கு முக்கியமான காரணம்,அர்ப்பணிப்புணர்வும் விரிந்த சிந்தனையும் உடையோராக இவர்கள் இருந்தனர் என்பதாகும். இதனால் ஒவ்வொருத்தரும் அல்லது ஒவ்வொரு தரப்பும் பெரும் பணிகளைச் செய்யக் கூடியதாக இருந்தமை முக்கியமானதாகும். 

பொதுவாகவே கடந்த காலத்தை மம்மியாக்கம் செய்து, அது ஒரு பொற்காலம் என்று பேசுவோருண்டு. இங்கே அப்படி இது பேசப்படவில்லை. தக்க அடிப்படைகளை வைத்துக்கொண்டே இந்த விடயம் பேசப்படுகிறது. 

அன்றும் குறைபாடுகள் இருந்தன. தவறான போக்குடையோர் இருந்தனர். ஆனாலும் அதையெல்லாம் மீறி மக்களுக்கான பணிகளை முன்னெடுத்துச்செல்லும் போக்குடையோர், அதில் ஆர்வம் கொண்டவர்கள் எல்லாம் ஏராளமாக இருந்தனர். அதாவது பெரும்பான்மையானோர் ஏதோ வழிகளில் செயற்பாட்டியக்கங்களாக இயங்கினர். 

இன்றுள்ள இளைய தலைமுறையினரிடத்தில் இந்தப் பண்பு குறைவாகவே உள்ளது. அப்படி அங்கொன்று இங்கொன்றாக இருப்போரும் தறுக்கணித்தவர்களாகவே உள்ளனர். முக்கியமாகக் கட்சிகளால் காயடிக்கப்பட்டோரோக. அல்லது சீசனுக்கு முளைக்கும் காளான்களைப் போல முகம் காட்டி விட்டுக் காணாமல் போய் விடுவோராக. அல்லது அடுத்து என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் திணறுவோராக. அல்லது, பரபரப்பை மட்டும் காட்டுவோராக. அதிகபட்சம் சில வெள்ளை வேட்டிகளும் வெள்ளை சேர்ட்டுகளும் இருந்தால் போதும். திடீர் அரசியற் பிரமுகர் உருவாகி விடுவர். இப்படித்தான் திடீர் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள், திடீர் மாகாணசபை உறுப்பினர்கள், திடீர் மாநகர சபை உறுப்பினர்கள், நகரசபை உறுப்பினர்கள், பிரதேச சபை உறுப்பினர்கள் உருவாகியுள்ளனர். இவர்கள் எந்த விதமான உழைப்பையும் செலுத்தாமல் அதிரடியாக மேலெழுந்து வந்தவர்கள். 

இப்பொழுது இளைய பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களாக உள்ள இளைய தலைமுறையினரில் சிலரை எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஒருவர் அங்கயன் ராமநாதன். எந்த வகையான அரசியல் இயக்கத்திலும் பணியாற்றாமல் பிரமுகராகவே களமிறக்கப்பட்டவர். இதனால் இன்று வரையில் குறிப்பிடத்தக்க எந்தச் செயற்பாட்டையும் இவரால் முன்னெடுக்க முடிந்ததில்லை. பதிலாக யாழ்ப்பாணத்தின் நிர்வாகத்துறையைச் சீரழிக்கவே முடிந்தது. அரசியலிலும் குழுவாதத்தையே வளர்த்துள்ளார். இன்னொருவர் சாணக்கியன். அரசியல் பின்புலத்தைக் கொண்டவர் என்பதற்கு அப்பால் களச் செயற்பாடு எதன் வழியாகவும் வந்தவரல்ல சாணக்கியன். ஆனால் பட்டிமன்ற விவாதத்திற் பேசுவதைப்போல மூன்று மொழிகளிலும் சரளமாகப் பேசக் கூடியவர். இது ஒன்று மட்டும் ஒரு பாராளுமன்ற உறுப்பினருக்குப் போதுமான தகுதியா?அதுவும் ஒடுக்குதலுக்குள்ளாகிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு இனத்தின் பாராளுமன்ற உறுப்பினருக்கு? 

ஆனால் இந்த மாதிரியானவர்களுக்கே ஊடகக் கவர்ச்சிகள் அதிகம். ஊடகத்துறையில் இருப்போரும் ஜனநாயக அடிப்படையிலும் உலகளாவிய அரசியல் வரலாற்று அறிவைக் கொண்டிருக்காத காரணத்தினால் இவர்களைப் பெரும் பிம்பங்களாக்குகின்றனர். இளைய தலைமுறையின் அடையாளங்களாக காட்ட முற்படுகின்றனர். இது எவ்வளவு அபத்தமானது! 

இதற்கெல்லாம் வாய்ப்பாக இணையத் தளங்களும் சமூக வலைத்தளங்களும் உள்ளன. அள்ளிப் போட்டுத் தாக்கு என்ற மாதிரி அத்தனை அதிரடிப் புரட்சிகளையும் பேஸ் புக்கில் நடத்தி விட்டுப் போய்விடலாம் என்ற மாதிரி இவர்கள் நம்புகிறார்கள். 

இதில் தமது சுய பிரலாபங்கள்தான் மேலோங்கியிருக்கிறது என்பதை இவர்கள் புரிந்து கொள்ள மறுக்கின்றனர். இதைப்பற்றிச் சொல்ல முற்பட்டால் உடனே அணியாகத்திரண்டு எதிர்க்கத் தொடங்கி விடுகிறார்கள். இந்த எதிர்ப்பு  எந்த வகையான அடிப்படைப் பண்புகளும் அற்ற முறையில் அநாகரீகமாக மேற்கொள்ளப்படுகிறது. அதாவது இதுவும் ஒரு வகையான வன்முறையே. அணி சேர்ந்து தாக்குவதாக. 

பதிலாக போரினால் பாதிக்கப்பட்ட தமிழ்ச்சமூகத்திற்கு உதவும் பணிகளில் இவர்கள் கடந்த பத்து ஆண்டுகளும் முயன்றிருந்தால், அந்த அனுபங்களோடும் அந்தப் பங்களிப்பின் பெறுமானங்களோடும் இன்று ஒரு பேரெழுச்சியை இந்த இளைய தலைமுறையினர் உருவாக்கியிருக்க முடியும். 

காலம் அதற்கான கதவைத் திறந்து வழியைக் காட்டியது. பல நிலைகளில் இந்தப் பணியை முன்னெடுத்திருக்கலாம். மாற்று வலுவுடையோரின் வாழ்வை மேம்படுத்துவதாக. போரினால் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களிலுள்ள பிள்ளைகளின் கல்வியை முன்னெடுப்பதாக. பெண் தலைமைத்துவக் குடும்பங்களின் வாழ்வாதாரத்தை மேம்படுத்தி,அவர்களுடைய பாதுகாப்பான வாழ்க்கைக்கு உத்தரவாதமளிப்பதாக. மீள் குடியேற்றப் பணிகளை ஒழுங்கமைப்பதாக. இயற்கை வளத்தைப் பேணுவதாக. சுற்றுச் சூழலைப்பாதுகாப்பதாக. தொழிற்துறைகளில் ஈடுபடுவதாக. இப்படிப் பல களங்கள் திறந்திருந்தன. இன்னும் இவை திறக்கப்பட்டே உள்ளன. மீட்பர்களுக்கும் காப்பர்களுக்குமாக. 

ஆனால், இதையெல்லாம் செய்வதற்கு யாருமே இல்லை. 

பதிலாக அரசியற் கட்சிகளின் அல்லக்கைகளாகச் சிலரும் இயற்கை வளங்களை அழித்துப் பிழைப்போராகப் பலரும் மாறி விட்டனர். வாள் வெட்டு, கஞ்சா, கசிப்பு, போதை வஸ்த்துப் பாவனை என்று சீரழிகின்றனர். 

இதனால் நம்பிக்கை அளிக்கக் கூடிய –திருப்தியளிக்கக் கூடிய – மகிழக் கூடிய இளைய முகங்கள் எத்தனை என்று கணக்கிட்டால் நெஞ்சில் துக்கத்தின் பாரம் ஏறுகிறது. கண்களில் நீர் திரள்கிறது. தொண்டை அடைக்கிறது.                                     

இது இவர்கள் மீதான – இந்தத் தலைமுறையின் மீதான குற்றச்சாட்டல்ல. பதிலாக இது பொதுக்கவனிப்புக்கும் உரையாடலுக்குமான ஒரு முன்வைப்பே. 

இதை மேலும் விளக்க – விளங்கிக் கொள்வதற்கு மேலும் ஒரு சிறிய உதாரணம். 

போரினால் முழுதாகவே பாதிக்கப்பட்ட கிளிநொச்சி, முல்லைத்தீவு மாவட்டங்கள் உள்ளன. இவற்றில் ஒரு சிறிய அணி மட்டுமே சமூக அக்கறையோடு செயற்படுகிறது. இவர்கள் கல்விப் பணிகளை முன்னெடுக்கிறார்கள். இரத்த தானம் செய்கிறார்கள். வறிய மாணவர்களின் எதிர்காலத்தைப் பற்றிச் சிந்திக்கிறார்கள். இதில் ஒரு இருபது வரையானவர்களே பங்கெடுக்கின்றனர். 

மற்றைய தரப்பினரோ அரசியற் தரப்புகளின் அனுசரணையைப் பெற்றுக் கொண்டு கள்ள மண் ஏற்றுகிறார்கள். காட்டை அழித்து தமது பைகளை நிரப்புகிறார்கள். அரசியற் சண்டித்தனம் காட்டுகிறார்கள். அணியாக நின்று கொண்டு மற்றவர்களை எதிர்க்கிறார்கள். அவதூறுகளினால் எதிர்த்தரப்புகளைச் செயற்படாமல் முடக்க நிலைக்குத் தள்ளுகிறார்கள். ஏனையோர் எதுக்கப்பா நமக்குச் சோலி என்று பேசாமல் வாழாதிருக்கிறார்கள். சிலர் அங்குமிங்குமாகத் தாளம் போட்டுக் கொண்டு திரிகிறார்கள். சிலர் நெளிவு சுழிவுகளுக்குள்ளால் தங்களுக்கான காரியத்தைப் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள். 

பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கிளிநொச்சியின் எதிர்காலத்துக்குரியோர்  என்று கருதப்பட்டவர்களை – நம்பிக்கையோடு எதிர்பார்க்கப்பட்டவர்களை இன்று பார்த்தால் கவலையே மிஞ்சுகிறது. ஆசிரியப் பணி, கலை இலக்கியச் செயற்பாடுகள், சமூகப் பணிகளில் எழுச்சியடைவந்து வந்தவர்கள் அப்படியே வெம்பிப் போனார்கள். தமிழ்த்தேசிய அரசியலும் அரச ஆதரவு அரசியலும் அதிகமும் வெம்பல்களையே உற்பத்தி செய்து கொண்டிருக்கிறது. 

இதனால் பலரும் அப்படியே இடையில் வெம்பிப் போனார்கள். 

பொருத்தமான இடங்களில் சேராமல்,தங்களுடைய தனித்துவங்களைப் பேண முற்படாமல், தனித்து எழுச்சியடைய முடியாமல் அங்குமிங்குமாக இழுபட்டுச்சீரழிந்து விட்டனர். 

குறுகிய நோக்கங்களின் காரணமாக சுய நலன், தனி இருப்பு என்று தங்களைத் தாங்களே சிறைப்படுத்திக் காணாமலே போய் விட்டனர். 

இதே நிலைதான் ஏனைய இடங்களிலும். 

இதற்குப் பல காரணங்கள் உண்டு. ஒன்று போராட்டமும் போரும். அது பல ஆளுமைகளைத் தின்று விட்டது. பலர் பலியாகி விட்டனர். மிஞ்சியோரை அது காயடித்து விட்டது. அது உருவாக்கிய வெற்றிடத்தில் காத்திருந்த சமூக விரோதிகள் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றி வருகிறார்கள். 

இரண்டாவது, புலம்பெயர்வு. இதிலும் கணிசமான அளவு ஆளுமைகள் வேளியேறி விட்டனர். 

மூன்றாவது பின் வந்த காலத்தில் இவர்கள் நிலை கொள்ளாமல் சூழலின் விசையில் அள்ளுப் பட்டுப் போயினர். 

இதனால் அடுத்து வரும் காலம் என்பது மேலும் நெருக்கடியானதாகவும் சவாலானதாகவும் கேள்விக்குரியதாகவும் மாறியுள்ளது. 

என்ன செய்யப்போகிறோம்? என்ற கேள்வி எழுந்து எம்மைச் சுற்றி வளைக்கிறது. 

ஆம், என்ன செய்யப்போகிறோம்???? 

 

https://arangamnews.com/?p=6086

 

போதையால் சீரழியும் போருக்கு பிந்திய சமூகம்: மனம் நொந்து நாடுவிட்டகன்ற மருத்துவர்

— கருணாகரன் — 

“போர் முடிந்தாலும் அதனுடைய தாக்கம் தீருவதற்கு குறைந்தது முப்பது ஆண்டுகளுக்கு மேலாகும். அதுவரையிலும் இளைய தலைமுறையிடம் உளச் சிக்கல்களும் வன்முறையும் இருக்கும்” என்கிறார் உளநலத்துறைப் பேராசிரியர் தயா சோமசுந்தரம். 

“இதை மாற்ற வேண்டும் என்றால் சமூக மட்டத்தில் நிறைய வேலை செய்ய வேண்டும். இதற்கு பல தரப்பினருடைய பங்களிப்புகளும் அவசியம்” என்று கூறுகிறார் உளநல மருத்துவர் ஜெயராஜா. 

இதை நாம் கண்முன்னே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம். கஞ்சா, கசிப்பு, ஐஸ், தூள், பியர் என்று போதைக்கும் மதுவுக்கும் அடிமையாகிக் கொண்டிருக்கும் இளைய தலைமுறையை என்ன செய்வது, எப்படி மீட்பது என்று தெரியாமல் கைகளைப் பிசைந்து கொண்டிருக்கிறோம். துயரம் நெஞ்சை அடைக்கிறது. ஆனால் இவர்களைத் தமக்கு இசைவாகப் பயன்படுத்துகின்ற ஒரு பிரமுகர் கூட்டமும் உண்டு. குறிப்பாக அரசியலிலும் வணிகத்திலும் உள்ளவர்கள். இப்பொழுதும் இரண்டுமே லாபத்தை மட்டுமே குறியாகக் கொண்டவையாகி விட்டன அல்லவா! 

ஆனால் இந்த ஆபத்தையெல்லாம் புரிந்து கொள்வதற்கு நம்முடைய சூழலில் பொறுப்பானவர்கள் யாரும் தயாரில்லை.  

இதைக் குறித்து போருக்குப் பிந்திய சூழலில் கவனமெடுத்து வேலை செய்ய வேண்டும் என்று தயா சோமசுந்தரம் போன்றவர்கள் முயற்சித்தனர். அவர்கள் இதற்கான முன்திட்ட வரைபுகளையும் நம்முடைய அரசியற் தலைவர்கள் தொடக்கம் சமூகத்தின் பொறுப்பு மிக்க தரப்புகள் வரையிலானோரிடம் கொடுத்திருந்தனர். 

துயரமென்னவென்றால் அவற்றை எவரும் பொருட்டெனக் கருதவேயில்லை. ஆதரவு கொடுக்கவில்லை. இதனால் ஆர்வம் குன்றிய அந்த முதிய பேராசிரியர் திரும்பவும் அவுஸ்திரேலியாவுக்கே துயரத்தைக் காவிக் கொண்டு சென்று விட்டார் என்கின்றனர் அவருடைய ஜூனியர்கள். 

சமூகத்தைப் பற்றிய அக்கறையிருந்தால் நிச்சயமாகப் பலரும் தயா சோமசுந்தரம் சொன்னதைக்குறித்துச் சிந்தித்திருப்பார்கள். அல்லது தலைக்குள் சிந்திக்கக் கூடிய பொருள் ஏதும் இருந்திருந்தாலும் பேராசிரியர் சொன்னதில் கொஞ்சமாவது புரிந்திருக்கும். அதுதான் பலரிடத்திலும் இல்லையே. பதிலாக இந்த “தலைமுறையை படைத்தரப்புப் பாழாக்குகிறது” என்ற பழியை ஒற்றை வசனத்தில் பொத்தாம் பொதுவாக அள்ளிச் சுமத்தி விட்டு எல்லோரும் தமது பொறுப்புகளிலிருந்து கடந்து சென்று விட்டனர். 

ஆனால் பிரச்சினையோ மிகத் தீவிரமாக கொழுந்து விட்டெரியத் தொடங்கியுள்ளது. இந்தக் கொழுந்து விட்டு எரியும் தீ எல்லோரையும்தான் சுடும். நெருப்புக்கு எதுவும் விலக்கல்ல அல்லவா? அல்லது அது இவர்களை ஆட்பார்த்து ஏற்ற இறக்கத்துடன் நடந்து கொள்வதில்லையே. 

இன்று தெருவுக்குத் தெரு கஞ்சா விற்பனையும் வீட்டுக்கு வீடு கஞ்சாப் பாவனையும் என்ற நிலை தோன்றியுள்ளது. அந்த அளவுக்கு பல இளைஞர்கள் மிகச் சாதாரணமாகவே போதைப் பொருட்களைப் பாவிக்கின்றனர். இது போரில் பாதிப்படைந்த இளைய தலைமுறையையும் விட மோசமானது. இதை மருத்துவர்களே எச்சரிக்கையாகக் கூறுகின்றனர். போதைப் பொருட்பாவனை உண்டாக்கிய  பாதிப்பினால் மருத்துவமனைகளில் சிகிச்சை பெறுவோரின் தொகை கூடிக் கொண்டிருக்கிறது. போதைப் பொருளைப் பாவித்து விட்டு வன்முறையில் (வீட்டிலும் வெளியிலும்) ஈடுபட்டோர் நீதிமன்றத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டு சிறைகளில் அடைபட்டிருக்கிறார்கள். இவர்களுக்கு சிறைச்சாலையினுள்ளே உளச் சிகிச்சை அளிக்கப்படுகிறது. இவர்களுடைய கதைகளைக் கேட்டால் தலை சுற்றும். நம்முடைய உள்ளம் உடைந்து கண்ணீர் பெருகும். அந்தளவுக்குப் பரிதாபமானது. குற்றவாளிகள் யார் என்று பார்த்தால் பலருடைய முகங்களிலும் காறி உமிழத் தோன்றும். அந்தளவுக்கு இந்த வலைப்பின்னலும் இதற்கான பின்னணியும் உள்ளது. இவர்களுடைய நிலைமையைக் குறித்து பெற்றோருக்குப் பெருங்கவலை. தீராக் கவலை. இதை விட முக்கியமானது, இவர்களைக் கண்டு சமூகம் இன்று அஞ்சுவதாகும். இதை நானே நேரில் பார்த்தேன். நமக்கே அனுபவங்கள் உண்டு.  

ஒரு அனுபவம்… 

ஒரு நாள் இரவு நானும் இரண்டு நண்பர்களும் வீதியில் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தோம். வழியில் மின்கம்பத்தின் அடியில் திரண்டிருக்கும் இருளில் மூன்று இளைஞர்கள் நிலத்தில் படுத்திருந்தனர். என்னவோ ஏதோ என்று நானும் இன்னொரு நண்பரும் அவர்களருகில் சென்று பார்க்க முயன்றோம். “நிலைமை பிழை. பிழையான ஆட்களுக்குக் கிட்டப் போக வேண்டாம்” என்று மற்ற நண்பர் தடுத்தார். “இருந்தாலும் என்ன ஏது என்று பார்க்காமல் போக முடியாதல்லவா?” என்று கேட்டேன். “எதற்காக நாம் வம்பை விலை கொடுத்து வாங்க வேண்டும்” என்றார் நண்பர். இதைக் கேட்டபோது எனக்கும் மற்ற நண்பருக்கும் குழப்பமாகவே இருந்தது. ஆனாலும் அவர்களை அப்படியே விட்டுச் செல்வது பொருத்தமாகப் படவில்லை. இந்த நிலையில் என்ன செய்வது என்று சற்றுத் தள்ளி நின்று யோசித்தோம். 

அப்பொழுது அந்த வீதியால் மேலும் இரண்டு பேர்  வந்தனர். அவர்கள் எங்களைக் கூர்ந்து பார்த்தனர். பிறகு ஏதோ சந்தேகப்பட்டதைப்போல எங்களைப் பற்றி விசாரித்தனர். அவர்கள் அந்தத் தெருவாசிகள்.  

“அந்த மின் கம்பத்துக்குக் கீழே படுத்திருப்பவர்கள் யாரென்று தெரியவில்லை. ஏன் படுத்திருக்கிறார்கள் என்றும் தெரியாது. அதைப்பற்றித்தான் யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்” அங்கே படுத்திருந்த இளைஞர்களைக் காட்டிச் சொன்னோம். 

“ஓ.. அதுவா! அதை ஏன் கேட்கிறீங்கள். அவங்கள் கஞ்சாக் கேஸ். பொலிஸ் கூட அவங்களை ஒண்டுமே செய்ய முடியாது. நாங்கள் எதைப் பற்றியும் கதைக்கேலாது. ஏதாவது கதைக்கப்போனால் போதையில இருக்கிறவன்கள் எதையும் செய்யக் கூடும். தேவையில்லாமல் நமக்கேன் இந்த வீண் வேலை? பேசாமல் கண்டு கொள்ளாத மாதிரிப் போய் விட வேண்டியதுதான்” என்று தணிந்த குரலில் சொல்லிக்கொண்டு போனார்கள். 

“பார்த்தாயா, நான் சொன்னதில் என்ன தப்பு?” என்று தன்னுடைய தீர்க்கதரிசனத்தைப் பற்றிப் பெருமையடித்தார் நண்பர். 

என்னதான் சொன்னாலும் எங்களால் அவர்களை அப்படியே விட்டுச் செல்ல முடியவில்லை. மெல்ல அவர்களருகில் சென்று “ஏன் இந்த இருளில் படுத்திருக்கிறீங்கள். இந்தப் பக்கம் செடிகளும் பற்றைகளும் இருக்கல்லவா. ஏதாவது பாம்போ பூச்சியோ தீண்டினாலும்…” என்று மெல்லக் கதையை விட்டோம். 

“ஓ.. அப்படியா? உங்கட அக்கறைக்கு ரொம்பத் தாங்ஸ்” என்று ஒருவன் எழுந்தான். அவனால் சீராகத் தலையைத் தூக்க முடியவில்லை. “பாம்பெல்லாம் எங்களுக்குப் படம்தான் எடுக்கும். அதைப் பொல நாங்களும் பாம்புக்குப் படமெடுத்துக் காட்டுவம். நீங்கள் ஒண்டுக்கும் கவலைப்பட வேண்டாம். தேவையெண்டால் பாம்புப் படமொண்டை உங்களுக்கும் தரலாம். இப்ப நீங்க கிளம்புங்க” என்றான் மற்றவன். 

அவர்கள் சரியாகப் பேசவே முடியாமல் திக்கித் திணறினார்கள். சரியாகச் சொன்னால் தங்களையும் அவர்களுக்குச் சரியாகத் தெரியவில்லை. எங்களையும் சரியாகத் தெரியவில்லை. இன்னும் ஏதோவெல்லாம் புலம்பினார்கள். ஆனால் சண்டை சச்சரவுக்கெல்லாம் வரவில்லை. அதற்கான சுயநிலை அவர்களிடமிருக்கவில்லை. பலமும் கரைந்து விட்டது. 

அதற்கு மேல் எதையும் செய்வதற்கில்லை. நாங்கள் மெல்ல அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தோம். 

ஆனாலும் பொலிசுக்கோ அவசர அம்புலன் சேவைக்கோ தொடர்பு கொண்டு இடத்தைச் சொல்லி அழைக்கலாமா என்று யோசித்தோம். அது எந்தளவுக்கு நடைமுறைச் சாத்தியமானது என்று தெரியவில்லை. பெரும்பாலும் பொலிஸ் தரப்புக்குச் சொல்வதால் பயனென்ன என்ற கேள்வியும் நமக்கிருந்தது. 

இது நடந்து சரியாக இரண்டு வாரமிருக்கும். அந்த இளைஞர்களில் ஒருவர் தூக்க மாத்திரையை உட்கொண்டு இறந்து விட்டதாக அறிந்தோம். இதையிட்டுக் கவலைப்படவே முடிந்தது. 

இதைப்போல பல சம்பவங்களைப் பற்றி பல நண்பர்களும் துயரத்தோடு சொல்கிறார்கள். பொலிஸ் தரப்பின் அறிக்கைகளில் இளைய தலைமுறையின் இந்தச் சீரழிவுப் புள்ளி விவரங்களைப் பார்த்தீர்கள் என்றால் தூக்கமே வராது. நீதி மன்றத்தில் நடக்கும் விசாரணைகளின்போது இவர்கள் விசாரணைக் கூண்டில் நிற்க முடியாமல் வளைந்து சவண்டு கொண்டிருப்பதைப் பார்க்க உங்களுக்கே அழுகை வரும். சிலருக்குக் கடுமையான கோபமும் ஏற்படக் கூடும். ஆஸ்பத்திரியில் இவர்களுடைய கோலம் எல்லாவற்றையும் விட மோசமானது. இது கூடப் பரவாயில்லை. சிறைச்சாலைகளில் சொல்லவே வேண்டியதில்லை. அந்த நிலையிலும் உங்கள் காலைப் பிடித்துக் கெஞ்சுவார்கள், “எப்படியாவதுச ஒரு கொஞ்சச் சரக்கை (போதைப் பொருளை) வாங்கித் தருமாறு. அந்தளவுக்கு அதற்கு இவர்களுடைய உடலும் மனமும் அடிமையாகி விட்டது. 

இந்த நிலையில் இவர்களை என்ன செய்வது? 

நம்முடைய பலியாடுகளாக இவர்களைக் கை விடப்போகிறோமா? 

இதில் கவனிக்க வேண்டிய சில முக்கியமான விசயங்கள் உண்டு. ஒன்று, ஏற்கனவே போதைப் பொருள் பழக்கத்துக்குட்பட்டவர்களின் நிலை. அதனால் சமூகத்துக்கு உண்டாகும் பாதிப்பு மற்றும் அச்சுறுத்தல். வாள் வெட்டு, அடி தடி வன்முறை, கள்ளச் சாராயம் காய்ச்சுதல், கள்ள மண் ஏற்றுதல், கள்ள மரம் வெட்டுதல், குழுச்சண்டைகள் என சட்டவிரோத, சமூக விரோதச் செயற்பாடுகளில் இவர்கள் ஈடுபடுவது. இதோடு இவர்களுடைய உடல், உள நிலையின் பாதிப்பு. மட்டுமல்ல தொடர்ந்தும் போதைப் பொருட்களை வாங்குவதற்காக கொள்ளை, களவு போன்றவற்றில் ஈடுபடுவதோடு, வீட்டிலும் இவர்கள் பெற்றோரையோ குடும்பத்தினரையோ பாடாய்ப்படுத்துகிறார்கள். ஆகவே இவர்களைச் சுற்றியிருப்போர் தொடக்கம் இவர்களுடைய குடும்ப உறுப்பினர்கள் வரையில் இவர்களால் பெரிய துன்பத்தைச் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். பொலிஸ், நீதிமன்றம், மருத்துத்துறை, சிறைச்சாலைப் பிரிவு போன்ற தரப்புகளுக்கும் இவர்கள் பெரும் சவாலே. மொத்தத்தில் இவர்களால் எல்லோருக்குமே பெரிய நெருக்கடியே. 

இரண்டாவது, இந்தப் பழக்கத்துக்குட்படாத இளையவர்களாக இருக்கும் தங்களுடைய பிள்ளைகளும் இவர்களைக் கண்டு அல்லது இவர்களுடன் எப்படியோ தொடர்புகள் ஏற்பட்டு பாழாகி விடுவார்களோ என்ற பெற்றோரின் அச்சம். இந்தக் கவலை பெரும்பாலான பெற்றோரிடம் இன்று உருவாகியுள்ளது. 

மூன்றாவது, இவர்களால் உருவாகிய இன்னொரு அச்சமே இன்று பெண் பிள்ளைகளை பெற்றோர் கண்ணும் கருத்துமாக காப்பாற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்று உருவாகியுள்ள பொல்லாத சூழல். மின் வெளிச்சமோ ஆள் நடமாட்டங்களோ குறைந்திருந்த காலத்திற் கூட ஓரளவு பாதுகாப்பாகத் தனி வழியே பெண்கள் சென்ற காலம் இன்றில்லை. வீட்டில் கூட பெண் பிள்ளைகளைத் தனியாக விட்டுச் செல்ல முடியாது என்ற அளவுக்கு பெண் பிள்ளைகளுக்கு பாதுகாப்பற்ற நிலை உருவாகியுள்ளது. இதையிட்ட கவலை பெற்றோரிடம் கூடியிருப்பதைக் காண்கிறோம். 

ஒரு பக்கத்தில் பெண்களுடைய சுதந்திரத்தைப் பற்றிய உரையாடல்களும் அதற்கான நல்முனைப்பும் வளர்ச்சியடைந்து வருகிறது. மறுபுறத்தில் அதற்கெதிரான போக்கும் வளர்ச்சியடைந்துள்ளது. 

நான்காவது, இவர்களால் உருவாக்கப்பட்டுள்ள வன்முறைச் சூழலாகும். அத்துடன் சட்டவிரோதச் செயற்பாடுகள் பெருகிச் செல்வது. 

ஐந்தாவது ஒரு தலைமுறையே கெட்டு விடும் அபாயத்தில் இருப்பது. 

இப்படிப் பல அபாய நிலைகள் இன்று உருவாகியுள்ளன. இதற்கெல்லாம் அடிப்படைக் காரணம் யுத்தத்திற்குப் பிந்திய சூழலைக் கருத்திற் கொண்டு ஆற்றியிருக்க வேண்டிய பணிகளைச் செய்யாமல் விட்டதேயாகும்.  

ஒன்று உளஆற்றுப்படுத்துகை. இரண்டாவது இளைய தலைமுறைக்குப் பொருத்தமான புதிய தொழில் முயற்சிகள் மற்றும் அதற்கான கற்கைச் சூழல். மூன்றாவது குடும்பத்தின் நிலையை உயர்த்துவதில் கொண்டிருக்க வேண்டிய அக்கறைகள். புலம்பெயர்ந்த நாடுகளிலிருந்து வந்த பணம் உண்டாக்கிய பொறுப்பின்மைகளைப் பற்றிய எச்சரிக்கையூட்டல்களின் போதாமை. சமூகச் செயற்பாடுகளை அரசியற் தரப்பினர் மேற்கொள்ளாமல் விட்டது. சமூக நிலை பற்றிய ஆய்வுகளுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கத் தவறியமை என பல காரணங்கள் உண்டு. 

இப்பொழுது கூட இதொன்றும் கெட்டு விடவில்லை. இன்றிலிருந்தே இந்த அபாய நிலையை மாற்றுவதற்குப் பல தளங்களிலும் வேலை செய்ய முடியும். அப்படி வேலை செய்ய வேண்டும். இல்லை என்றால் உள்ளிருந்து கொல்லும் இந்தப் பொல்லாத போதை என்ற பகை. அதில் இல்லாது போகும் பொன் நகையும் மென் நகையும்.  

 

https://arangamnews.com/?p=6078

 

சேர்ப்பர்(Admiral) சூசை அவர்களின் இந்த நேர்காணலிலிருந்து தமிழீழ நடைமுறையரசின் கடற்படையான கடற்புலிகள் பற்றிய அறியாத, அறிந்து மறந்துபோன விடையங்களை அறியலாம். இதை தமிழீழ வரலாறு அறிய விரும்பும் ஒவ்வொருவரும் கண்டிப்பாக வாசிக்க வேண்டும்.

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------

 

1. உலக விடுதலை போராட்டங்களில் எங்குமே கடற்படையொன்று கட்டியெழுப்பப்பட்டிருந்ததாக நாங்கள் அறிந்திருக்கவில்லை. ஆனால் தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தின் சக்திவாய்ந்த அதி நவீனமான ஒரு கடற்படை கட்டியெழுப்பப்பட்டிருக்கிறது. இந்த சிந்தனை மற்றும் பலம் எங்கிருந்து பிறந்தன?

உலக வரலாற்று நூல்களையும், வரலாற்று நாவல்களையும் வாசித்தறிந்த தலைவரின் மனதில் சோழனின் கடற்படை இடம் பிடித்துக் கொள்கிறது(பண்டைய தமிழ் மன்னர்கள் யாவரும் கடற்படையை வைத்திருந்த போது பலம் வாய்ந்த கடற்படையாக சோழர் கடற்படையே) எனவே எம் நாட்டின் நிலையினைச் சிந்தித்த பொழுது ஒரு புறம் வலிமைபெற்றல் தான் எமது விடுதலை பூரணமாகும் என்ற உண்மையை உணர்கிறார் தலைவர். எனவே தமிழீழம் என்பது தனியே தரையை மாத்திரம் மீட்டெடுப்பதால் சூழவுள்ள கடலையும் தம் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருப்பதானால் எம்மிடம் பலம் வாய்ந்த ஒரு கடற்படை உருவாக்கப்பட வேண்டும் என்ற சிந்தனை அவர் மனதில் எழுகிறது. அத்துடன் போராட்ட ஆரம்ப கட்டத்தில் போராட்ட தளம் தமிழகமாகவும் போராட்டக் களம் தமிழீழம் என்றும் இருக்கும்போது எமக்கு இரு நாடுகளுக்குமிடையே கடற்போக்குவரத்து அவசியம் என்ற தேவையும் எழுகிறது. எனவே, 1984 இல் கடற்புறா என்ற அமைப்பை உருவாக்குகிறார். மேலும் பிறநாடுகளுடனான வாணிபத் தொடர்புதான் எமக்கு வலுச் சேர்க்கும் என்பதை உணர்ந்து கப்பலை வாங்கி பன்னாட்டு வாணிபத்தில் ஈடுபட வைக்கிறார். இந்த வகையில் தூரநோக்குடனான தலைவரின் சிந்தனையும் போராட்டத்தின் தேவையும் கடற்புலிகள் என்ற அமைப்பை உருவாக்கும் பலத்தை அவருக்குக் கொடுக்கிறது.

 

2. நிலத்தில் நின்று போராடும் தரைப்படைக்கும் கடலில் நின்று போராடும் கடற்புலிகளுக்குமான வேறுபாட்டை குறிப்பிடுவீர்களா?

தரைப்படை, கடற்படைக்குமான வேறுபாடு எனும் போது இது கையிற்கும், காலுக்குமுள்ள வேறுபாடு என்ன என்பது போலத்தான் அன்மையும். ஏனெனில் இரண்டும் வெவ்வேறானவை இரண்டிலும் சண்டைகள் என்ற பொது அம்சத்தை, அதாவது கடற்சண்டைக்கும் தரைச்சண்டையொன்றிற்குமான வேறுபாடு என்று பார்ப்போமானால், தரைச்சண்டையானது நீண்டகாலத்தைக் கொண்ட அதில் ஈடுபடுபவர்கள் தத்தமது தன் கடமைகளைச் செய்வதற்குக் கூட பிறிதொரு அணியால் மாற்றீடு செய்யப்படும் வரை காத்திருக்க வேண்டும். எதிரியின் காப்பரண் அருகே நகரும் போது கனவகை ஆயுதங்களைக் கூட காவிச் சென்றே சண்டையிட வேண்டிய நிலை. அதே வேளை வானூர்தி தாக்குதல்களிலிருந்து பாதுகாக்க காப்பு எடுக்க முடியும்.

கடற்சண்டை குறுகிய நேரச் சண்டையாகும். ஒரு சில சண்டைகள் தவிர ஏனையவை மணித்தியாலத்திற்கு உட்பட்ட சண்டைகளே. ஆனால் அந்த நேரம் அதிலுள்ள ஒவ்வொருவரும் தத்தமது கடமைகளை விரைவாகவும் நேர்த்தியாகவும் செய்யவேண்டியது அவசியமாகும். தாக்குதலுக்கான 'காப்பு' என்ற சொல்லிற்கே இடமிருக்காது.

தரைச்சண்டையில் முன்நகரும் போது காறமுற்றவர், ஆயுதம் என்பவற்றை நகர்த்துவது சண்டையிடும் போராளிகளே. அவர்களை பின்னணியில் நிற்கும் ஊர்தியில் ஏற்றும் வரை காவிச் செல்ல வேண்டும். கடற் சண்டையில் படகு கரைதிரும்பும் போது காயமுற்றவர் ஆயுதம் என்பன படகுடன் வரும். மற்றும் எமது தரைத்தாக்குதலணியினரின் பணிகள் எதிரியுடன் சண்டையிடல், பிடித்த பிரதேசத்தைப் பாதுகாத்தல், பின் தளத்திலிருந்து அவர்களுக்கான விநியோகம் என்றவாறு அமையும்.

கடற்புலிகளைப் பொறுத்தவரை கடற்கரையோரத்தைப் பாதுகாத்தல், கிழக்கிற்கும் வடக்கிற்கும் போராளிகளை இடம் நகர்த்தல், அதன்போது எதிரியுடன் சண்டையிட்டு வெற்றிகரமாக அப்போராளிகளை உரிய இடங்களுக்கு அனுப்பி வைத்தல், இவையெல்லாவற்றிற்கும் மேலாக போராட்டத்திற்குத் தேவையான ஆயுத வெடிபொருட்கள் மற்றும் மருத்துவப் பொருட்களைக் (தொ.தொடர்பு கருவிகள், இயந்திரங்கள், படகுகள்) கொண்டுவந்து சேர்த்தல் என்பனவாகும். மேலும் எமது படகுகளைக் கடலில் தரித்து வைத்திருக்க முடியாது, தேவையின் போது கடலில் இறக்கத்தக்கதாகவும் எதிரியின் வான்கலங்களின் கண்காணிப்பிலிருந்து பாதுகாத்து வைத்திருப்பதாகவும் எனப் பரந்து செல்கிறது.

 

3. தமிழீழக் கடற்பரப்பில் நடந்த சண்டைகளை நீங்கள் நேரில் நின்று வழி நடத்திருக்கிறீர்கள் கடற்போர் அனுபவங்களை பெற்ற மிகப்பெரிய தளபதி நீங்கள் உலக வரலாற்றில் கடற் சண்டை பற்றியும் அதன் வளர்ச்சி பற்றியும் ஆய்வுகள் வியந்து நிற்கின்றன அந்த சண்டைகளை பற்றிய அனுபவங்களை எங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வீர்களா?

கடற்புலிகள் பிரிவை ஆரம்பித்த பொழுது எமது பணி புதிய போராளிகளை பயிற்சிக்குக் கொண்டு செல்லும் பயிற்சி பெற்றவர்களை தமிழீழம் கொண்டு வருதலும் மற்றும் தேவையான வெடிபொருட்களையும் கொண்டு வருதலும் காயமுற்றவர்களைச் சிகிச்சைக்கென இந்தியா கொண்டு செல்லும் என்றே இருந்தது இக்காலகட்டத்தில் தான் நாம் ஓட்டிகளையும் பின் எமது போராளிகளை ஓட்டிகளாகவும் பயன்படுத்தினோம். இக்காலப்பகுதியில் எம்மிடம் ஆள், படகு, ஆயுதம், வெடிபொருள் வளங்கள் மட்டுப்படுப்படுத்தப் பட்டதாகவே இருந்தது. எதிரியின் பாரிய கலங்களுடன் எதிர்த்துப் போரிட முடியவில்லை. எனவே எதிரியின் கண்ணில் படாதவாறு எம் பயணம் தொடர்ந்தது. எதிரியின் பார்வையில் சிக்கினால் அங்கு உயிரிழப்புத்தான். எனவே எதிரியைக் கண்டு ஓடுபவர்களாகவே இருந்தோம். எனவே எதிரியன் கலங்களுக்கு போக்குக் காட்டிவிட்டு ஓடித்தப்பிய சம்பவமாக 19.6.1983 சம்பவத்தைக் கொள்ளலாம். கப்டன் பழனி, கப்டன் ரகுவப்பா உட்பட 6 போராளிகள் எஸ்.எல்.ஆர் உட்பட சிறுவகை ஆயுதங்களும் வெடிபொருட்களும் கொண்டு தமிழீழம் திரும்பிக் கொண்டிருக்கையில் வானத்தில் வட்டமிட்ட உலங்கு வானூர்தியின் பார்வையிலிருந்து தப்ப முடியாதென எண்ணுகையில் உலங்கு வானூர்தி தாக்கத் தொடங்குகிறது.

ஓடித்தப்பக் கூட வழியற்ற நிலையில் தம்மிடமிருந்த எஸ்.எல்.ஆர் ரைபிள்கள் மூலம் உலங்கு வானூர்தியை நோக்கிச் சுடுகின்றனர். குறி தவறவில்லை. உலங்கு வானூர்தி புகைத்த வண்ணம் திரும்பிச் செல்கிறது. அதேவேளை எதிரியின் கடற்கலங்கள் தாக்கத் தொடங்கவே படகு திரும்பிச் செல்கிறது.

இக்காலப்பகுதியில் சிறிலங்கா கடற்கலங்கள் வடக்குப்பிராந்திய கடலெங்கும் சுற்றுக்காவல் செல்வதுடன் கரையோரமெங்கும் தாக்குதல் நடத்துவதும் மீனவர்கள் மீது தாக்குதல் என அட்டூழியங்கள் புரிந்து வந்த காலம்.

தமிழரின் கடலில் சிங்களக் கடற்கலங்கள் எக்காளமிடுவதைத் தடுக்கவென தலைவர் திட்டம் தீட்டுகிறார். மில்லர் நெல்லியடியில் கொடுத்த அடியிலும் பாடம் கற்றுக் கொள்ளாதவர்களுக்கு வல்வைக் கடலிலும் பாடம் புகட்ட எண்ணினார் தலைவர் அவர்கள். 07.10.1990 அன்று வல்வைக் கடலிலே ஆதிக்கம் செய்து வந்த கட்டளைக் கப்பல்களில் ஒன்றான 'எடித்தாரா' மீது இலக்கு வைக்கப்பட்டது. மேஐர் காந்தரூபன், கப்டன் கொலினஸ், கப்டன் வினோத் என்ற 3 கடற்கரும்புலிகள் புதிய சகாப்தத்தைக் கடலில் தொடக்கி வைத்தனர். அதனைத் தொடர்ந்து 5.4.1991 அன்று 'அபிதா' மீது தாக்குதலைக் கடற்கரும்புலிகளான கப்டன் ஜெயந்தன், கப்டன் சிதம்பரம் செய்து நின்றனர்.

இந்நிலையில் தீவகம் முற்றுமுழுதாக சிறிலங்கா அரசபடைகளின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்தமையனால் தீவகக் கடலில் அவர்கள் அட்டகாசம் புரிந்தனர்.

இதேவேளை கடற்புலிகள், கடற்புறாவாகிப் பின் விடுதலைப்புலிகளின் கடற்புலிகள் எனும் புதிய பெயர் சூட்டபட்டது. அதே போல் புதிய போராளிகளும் கடற்புலிகள் அணிக்குச் சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்டு புதிய உத்வேகம் கொண்டது. கண்ணிவெடித் தாக்குதல்கள் இடம்பெற்றன. 22.09.1991 இல் தீவகக் கடலில் சீகாட் படகு சிதைக்கப்பட்டது. பின்னர் முதன் முதல் நேரடிக் கடல் தாக்குதலாக 02.10.1991 வள்ளத் தாக்குதல் இடம்பெற்றது. இதிலேயே முதன் முதல் ஏகே எல்.எம்.ஜி என்ற ஆயுதம் எதிரியிடமிருந்து கைப்பற்றப்பட்டது.

பூநகரியை அரச படையினர் கைப்பற்றி முகாம் அமைத்துக் கொள்கின்றனர். யாழ் நகரிலுள்ளோருக்கான ஆனையிறவக் பாதையும் தடை. மக்கள் பூநகரி-சங்குப்பிட்டி பாதையூடாக பயணத்தை மேற்கொள்கின்றனர். தாம் திட்டமிட்டபடி நடக்கவில்லை, இடர் மிகுந்த பாதையிலும் மக்கள் தம் பயணத்தை தொடர்ந்ததை பொறுத்துக் கொள்ளாத அரசபடைகள் ஆனையிறவிலிருந்தும் பூநகரிக்கு சுற்றுக்காவல் என்ற பெயரில் சென்று பூநகரி-சங்குப்பிட்டி ஊடாகப் பயணம் செய்த மக்களை வெட்டியும், சுட்டும் கொலை செய்தனர்.

மக்களின் பயணத்திற்கு பாதுகாப்பளிக்கும் பணியும் கடற்புலிகளிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. கடற்புலிகளின் முதற் தாக்குதற் தளபதி லெப்.கேணல் சாள்சின் தலைமையில் பாதுகாப்புப் பணி தொடர்கிறது. பயணம் செய்யும் மக்களைத் தாக்க வந்த கடற்படையினரும் கடற்புலிகளும் சமர் புரிய மக்கள் தம் பயணம் தொடர்கிறது.

இவ்வேளையிலே எமது தரப்பிலும் லெப்.கேணல் சாள்ஸ், லெப். மகான், கப்டன் வேந்தன், கப்டன் சாஜகான், லெப். மணியரசன், லெப். சேகர், மேஐர் அழகன் என போராளிகள் வீரச்சாவடைய - எங்கெல்லாம் எமக்குத் தடை வருகிறதோ அவற்றைத்தம் உயிராயுதத்தால் தவிடுபொடியாக்கும் எம் இனிய கரும்புலிகளின் சேவை இடம் பெறுகின்றது.

அந்த வகையில் 26.08.1993 அன்று கப்டன் மதன் எ பற்றிக், மேஐர் நிலவன் எ வரதன் ஆகிய கடற்கரும்புலிகள் இரு நீரூந்த விசைப்படகை அழித்துக் காவியமாகின்றனர்.

மேலும், கப்டன் சிவா, லெப். பூபாலன், 2ம் லெப். சுரந்திரன் என இவ்வாறாக மக்கள் காப்புப்பணியிலே கிளாலியில் நாம் இழந்த மாவீரர் தொகை கரும்புலித் தாக்குதலில் பின் நிறுத்தப்படுகிறது.

வடமராட்சிக் கடலில் சிறிலங்காக் கடற்கலங்கள் சுதந்திரமாக நடமாடுவதை தடுக்கவெண்ணி 29.08.1993 அன்று கப்டன் மணியரசன், மேஐர் புகழரசன் ஆகியோர் சுப்பர் டோறாவைத் தகர்த்து வீரகாவியமாகின்றனர்.

தொடர்ந்து 11.11.1993 தவளைத் தாக்குதலிலும் கடற்புலிகள் பங்காற்றினர். இத் தாக்குதலிலும் 28 கடற்புலிகள் காவியமாகினர். கண்ணிவெடி, கரும்புலி இடித்தல் என செயலாற்றி வந்த நாம் 16.08.1994 மேலும் வளர்ச்சியடைந்து நீரடி நீச்சல் அணியினரின் உதவியுடன் A 516 கட்டளை கண்காணிப்புக் கப்பல் மற்றும் இழுவைப்படகு என்பவற்றைக் காங்கேசன் துறைமுகத்தில் மூழ்கடித்தோம்.

இதில் முதற் பெண் கடற்கரும்புலி கப்டன் அங்கையற்கண்ணி காவியமானாள்.

தீவகக் கடல், மாதகற்கடல், வடமறாட்சிப் பகுதிக்கடல், கிளாலி நீரேரி என விரிவடைந்த எமது களம் மேற்குப் பகுதிக்கும் விரிக்கப்படுகிறது. கடலரக்கன் என்று வருணிக்கப்படும் 'சாகரவத்தனா' என்ற கப்பல் எமக்கு இலக்காகிறது. து.சு.ஜெயவர்த்தனா காலத்தில் கொள்வனவு செய்யப்பட்டு பெயரிடப்பட்ட ஆழ்கடல் சுற்றுக்காவல் கலங்கள் இரண்டில் ஒன்று சாகரவர்த்தனா(மற்றையது ஜெயசாகர. இக்கப்பல் தான் 26.3.2006 அன்று வெடித்துச் சிதறிய டோறாவுடன் கொழும்பிலிருந்து வந்து சுற்றுக்காவலில் ஈடுபட்ட கலம்)

தனியே இடிப்பதன் மூலம் மாத்திரம் அவ்வகையான பெரிய கடற்கலங்களைத் தகர்ப்பது கடினம் என்பது எமக்கு எடித்தாரா, அபிதா முன்னைய (1990,1991) தாக்குதல்கள் கற்றுத் தந்த அனுபவம் எனவே நீரடிநீச்சல் அணியினரதும், இடியன் படகுகளினதும் துணைகொண்டு இத்தாக்குதல் மேற்கொள்ளப்பட்டது.

1996 காலப் பகுதி 25.01.1995 எமது படகு ஒன்று 7 பேருடன் கிழக்கு மாகாண விநியோகம் செய்து விட்டு திரும்புகையில் இயந்திரக் கோளாறு காரணமாக கற்குடாவில் கரையொதுங்குகிறது. அவ்வாறு வந்த காலம் தம்மைத் தாக்க வந்ததென்று அரசபடைகள் கூறி படகையும், அதிலுள்ளவர்களையும் கைது செய்கின்றனர். தொடர்பு கிடைக்காமையால் கிழக்கு மாகாண தளபதியுடன் தொடர்பு கொள்ள அவர் படகையும் பொருட்களையும் ஒப்படைத்து சரணடையுமாறு கூற எம்மவர் அதன்படி ஒழுகினன். எவ்வளவு முயன்றும் படகையோ, பொருட்களையோ மீளத் தரவில்லை. கடற்புலிகளின் மரபில் இப்படியொரு செயல் இதுவரை நடைபெறவில்லை. ஏன் அப்படிச் செய்தீர்கள் எனக் கூறி எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் இவ்வா செய்ய வேண்டாமெனக் கூறிப்பட்டது. இது நிகழ்ந்த சில வாரங்களில் நிகழ்ந்த ஒரு சம்பவம் இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது. (1987 யுத்தநிறுத்த காலத்திலும் எங்கள் தளபதிகள் லெப்.கேணல் குமரப்பா, லெப்.கேணல் புலேந்திரன் உட்பட கடலில் கைது செய்யப்பட்டனர். 1995 இலும் எமது படகுகள் பொருட்கள் போர்நிறுத்த உடன்பாட்டை லெப்.கேணல் திருவடி 30 புதிய போராளிகளை ஏற்றிக் கொண்டு கிழக்கு மாகாணத்திலிருந்து வரும்போது திருமலைக்கு நேரே கடற்படை வழிமறித்து படகைத் திருப்பி துறைமுகப் பகுதிக்குள் வருமாறு கட்டளையிட்டது. சென்ற வாரம் படகையும் பொருட்களையும் எம்மவர் கொடுத்து விட்டு வந்ததை அறிந்தவன் படகையும் போராளிகளையும் ஒப்படைக்க விரும்புவானா? படகுகளை அழித்துக் கொள்ளவும் விரும்பவில்லை, ஏனெனில் 30 புதிய போராளிகள். எனவே அவர்களுக்குப் பணிந்தது போல் போக்குக்காட்டிவிட்டு படகையும் போராளிகளையும் பக்குவமாக கரைசேர்கிறான், அந்த தளபதி. இவ்வாறாக நிலைமையை உணர்ந்து துணிவுடன் செயலாற்றிய மாவீரர்களே இன்றைய எம் வளர்ச்சியின் அடிக்கற்கள்.

சந்திரிக்காவுடனான பேச்சுக்கள் பயனற்றவை என்பது உறுதிப்படுத்தப்பட்ட போர் நிறுத்த உடன்பாட்டிலிருந்து விலகிக் கொள்வதாக உத்தியோக பூர்வமாக அறிவித்த பின் திருமலைத் துறைமுகத்திலேயே நீரடி நீச்சல் அணியைச் சேர்ந்த 4 கடற்புலிகள் ரணசுறு, சூரயா கப்பலைத் தகர்த்துக் கடலோடு கரைந்தார்கள்.

மேலும், எம் போராட்டத்திற்கு வளம் சேர்த்தல் பணியின் போது சிறிலங்காக் கடற்படையினர் வழிமறித்த வேளைகளில் அவற்றைத் தாக்கியழித்து, சண்டையிட்டு எமது விநியோகப் படகுகளை பாதுகாத்த சமர்கள் ஏராளம்.

எங்கும் எம்மால் தாக்கிட முடியும் என்ற கருத்தை எதிரிக்குக் கூறிய கொழும்புத் துறைமுக தாக்குதல், எந்த அரணுக்குள் நுழைந்தும் எம்மால் தாக்க முடியுமென்பதை உணர்த்திய தாக்குதல் ஆகும். யாழ்ப்பாணத்தை விட்டுவந்தும் புலிகள் பலம் குறைந்து விட்டார்கள் என்று கூறிய காலத்தில் நிகழ்த்தப்பட்ட தாக்குதல் இதுவாகும்.

எமது கடற் போக்குவரத்திற்குத் தடையாகவும் மக்களின் தொழில் செய்வாற்கு குறிப்பாக கடற்தொழிலில் ஈடுபடுவோர் மற்றும் விவசாயிகளுக்கு இடையூறாகவும் இருந்த முல்லைப் படைத்தளம் விடுதலைப் புலிகளால் நிர்மூலமாக்கப்பட்டது. ஓயாத அலை-1 எனப் பெயரிடப்பட்ட இத் தாக்குதலில் கடற்புலிகளின் படகுகள் கடலில் அணிவகுத்து நின்று கடலில் வரும் உதவிகளைத் தடுத்து நிறுத்தினர். ரணவிரு என்ற கப்பலைத் தகர்த்ததுடன் சிறிலங்கா வான்படை மற்றும் கடற்படையினரின் தாக்குதலுக்கு முகம் கொடுத்தவாறு பாதுகாப்பு வழங்கி நின்றனர்.

ஓயாத அலைகள் ஒன்று, பின் மூன்றாகி ஒட்டிசுட்டான் இராணுவத்தை ஓமந்தை வரை ஓடஓட விரட்டியாயிற்று. அடுத்து தலைவர் அவர்களின் இலக்கு ஆனையிறவு என்றாயிற்று. தோல்வியில் இருந்து கற்று அதனையே வெற்றியாக மாற்றிடும் எம் தலைவர் திட்டமிடுகிறார். ஆம் 1991 இல் ஆனையிறவை வெற்றி கொள்ள முடியமைக்கான காரணம் வெற்றிலைக்கேணியில் எதிரி தரையிறக்கம் ஒன்றை மேற்கொண்டு எமது முற்றுகை உடைத்தெறியப்பட்டமையே. எனவே இம்முறை அவ்வாறே நாமும் தரையிறக்கம் செய்து சுற்றிவளைத்துத் தாக்குவது என முடிவாகிறது. 13 கிமீ கரைத் தொடர்பின்றி குடாரப்பைத் தாண்டி மாமுனையில் தரையிறக்க முடிவெடுக்கப்படுகிறது. எதிரியின் டோறாக்களுடன் எமது சண்டைப் படகுகள் மோத, தாளையடி வெற்றிலைக்கேணியில் இருந்த கடற்படையினரின் தாக்குதலைச் சமாளித்தவண்ணம் தரையிறக்கம் 26.03.2000, இரவு 8:45இற்கு இடம் பெறுகிறது. அதனைத் தொடர்ந்து தரையிலும் எமது அணியினர் தாக்குதல் தொடுத்து கட்டைக்காடு, வெற்றிலைக்கேணி, தாளையடி முகாம்களைத் தகர்த்த வண்ணம் முன்னேறுகின்றனர்.

வெற்றிபெற முடியாதது என வெளிநாட்டு வல்லுநர்களாலும் பரிந்துரைக்கப்பட ஆனையிறவுப் படைத்தளத்தில் புலிக்கொடி ஏற்றப்படுகிறது.

இவ்வாறாக முதலாம் கட்ட ஈழப்போரில் எமது பணி விநியோகம், போராளிகள் இடமாற்றம் என அமைந்தது. இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போர்க் காலத்தில் எதிரிக்கு கடலிலும் கரும்புலித் தாக்குதல் நடைபெறும் என்பதை உணர்த்தியதோடு கடற்கண்ணித் தாக்குதல்களும் என கடற்புலிகள் தாக்குதலிலும் ஈடுபடத் தொடங்கினார். மூன்றாம் கட்ட ஈழப்போரில் மேற்கூறப்பட்டவற்றுடன் முகாம் தகர்ப்புத் தாக்குதலுக்கு தாக்குதலணியினரை குறித்த இடங்களில் தரையிறக்கம் செய்தல் எனப் பரந்து நின்றது.

மேற்கூறப்பட்ட காலங்களிலெல்லாம் கடற்தொழிலாளர்கள் எமக்குப் பக்கபலமாக பின்தள உதவிகளைச் செய்து நின்றனர். தற்போது நாட்டில் ஏற்பட்டுள்ள எழுச்சி மக்களே கடலிலும் எம்முடன் ஆயுத மேந்திப் போராடும் நிலைக்கு மக்களை தள்ளிவிட்டிருக்கிறது எனலாம். கடற்புகளின் துணைப்படை அணியும் கடற்புலிகளுடன் கைகோர்த்து தலைவரின் ஆணையை எதிர்பார்த்து நிற்கிறது.

 

4. கடல் பற்றிய அறிவு கடற்புலிகளிடம் நிறைந்துபோய்க் காணப்படுகிறது. சிறிலங்காக் கடற்படைக்கு எதிராக நிறைய பாதுகாப்புச் செயற்பாடுகளைச் செய்திருக்கிறீர்கள். 1983 இலிருந்து மிக வேகமாக வளர்ந்து சென்று கொண்டிருக்கிறீர்கள். அதி நவீன ஆயுதங்களையும், படகுகளையும் வைத்திருக்கிறீர்கள். இந்திய கடற்படைக்கு நிகரான சிறிலங்காவின் கடற்படையை எதிர்கொள்ளும் பலத்தை எவ்வாறு வளர்த்துக் கொண்டீர்கள்?

எதிரியின் சூடுகள் நிறுத்தப்பட்டாலே எமது கலம் பாதுகாக்கப்படும். எனவே எதிரி எம்மை வீழ்த்துவதன்முன் நாம் எதிரியை நிலைகுலையச் செய்வதென்பதே சண்டையில் வெற்றியின் தாற்பரியம். அந்த வகையில் காப்பெதுவும் எடுக்க முடியாத வெட்டவெளிக் கடலில் எதிரி வீழ்த்தப் படாவிட்டால் அவனது சன்னம் எம்மைத் துளைக்கலாம். எனவே குறிதவராக சூடு, சந்தர்ப்பத்திற்கேற்ப படகை உரிய முறையல் ஓடிக்கொடுத்தல், எதிரியின் இலக்குகள் பற்றிய தெளிவான அறிவு, எல்லாவற்றையும் விட வேகமான நகர்வும், முடிவெடுத்தல் திறனும் மற்றும் இயங்குநிலைத் தடைகளை இலகுவில் இனங்கண்டு விரைவில் திருத்தம் திறன் எனப் பல இதில் அடங்குகின்றன.

இந்த வகையில் இவற்றில் திறம்படப் போராளிகள் இயங்க வேண்டுமென்பதற்காக அவற்றிற்கான பயிற்சிகள், ஊக்குவிப்புகள், தவறுகளை இனங்கண்டு அவை திரும்பச் செய்யப்படாதவாறான அறிவுறுத்தல்கள் எனக் கூறிக் கொள்ளலாம். மேற்கூறப்படும் இந்த செயற்பாடுகள் அநேகம் உறுதிப்படுத்தல்கள் அண்ணையின் நேரடிக் கண்காணிப்பில் இடம் பெறுவதுண்டு. இதுவே எங்கள் மிகப் பெரிய பலம். மேலம் செய்ய முடியும் என்ற நம்பிக்கையுடனான சரியான வழிநடத்தல் என்று கூறிக் கொள்ளலாம். இவற்றுடன் அண்ணை சொன்னதைச் செய்தே முடிக்க வேண்டும் என்ற பற்றுறுதியுடன் களமாடும் எம் கடற்புலி வீரரின் அசையாத உறுதி. மற்றும் ஒரு கலத்தைத் தாக்கி வந்து கூறும்போது அது செய்தால் வீரமல்ல. அதைவிட அழிக்கப்பட வேண்டிய இலக்கு இருக்கிறது அதை அழித்தாலே வெற்றி என இலக்கைப் படிப்படியாக உயர்த்திச் செல்லும் தலைவரின் அணுகுமுறை. இதற்கு உதாரணமாகச் சொல்வதானால் 26.08.1993 கிளாலிக் கடல் நீரேரியில் கடற்கரும்புலித் தாக்குதலின் மூலம் 'வோட்டர் ஜெற்' இரண்டைத் தாக்கியழித்த பின் அண்ணையைச் சந்திக்கிறேன். அப்பொழுது அண்ணை சொல்கிறார், வோட்டர் ஜெற் அடித்தால் காணாது டோறா மூழ்கடிக்க வேண்டும் என்று. 29.08.1993 இல் சுப்பர் டோறா அடித்தபோது டோறா அடித்தது சரி, வீரயாவை அடியுங்கள் பார்ப்பம் என. மெல்ல மெல்ல இலக்கை உயர்த்திச் செல்வதன்மூலம் பலம் வாய்ந்த எதிரியுடன் எதிர்த்துத் தாக்கும் எமது திறனை வளர்த்த பெருமை அண்ணனையே சாரும் என்றால் மிகையன்று.

 

5. கடலில் பல நீச்சல் பிரிவுகளைத் தாங்கள் உருவாக்கி வைத்திருப்பதாகத் தகவல்கள் பல தெரிவிக்கின்றன. நீச்சல் பிரிவின் மிக நீளமான கடலில் நீந்திச் சென்று தாக்குதல்களை நிகழ்த்த வல்லவர்கள் எனவும் குறிப்பிடுகிறார்கள்.

உண்மை.

அதிசயிக்கத் தக்க வகையில் பல சந்தர்ப்பங்களில் எம் போராளிகள் நீந்திக் கரைசேர்ந்த சம்பவங்கள் உண்டு. 1986 இல் படகு விபத்தொன்றில் கடலில் மண்டைதீவிலிருந்து அடித்த தேடொளி வெளிச்சத்தில் பிரிந்து சென்று போராளி மறு நாள் நீந்திக் கரைசேர்ந்தமை கடற்புலிகளுக்கும், தலைவருக்கும் வெளிச்சம். 28.08.1992 கடற்புலிகள் எதிரியின் கலமான வோட்டர் ஜெற்றைச் சேதமெதுவுமின்றி கொண்டு வந்து சேர்த்தார்கள் என்பது யாவரும் அறிய முடிந்தது.

கரும்புலித் தாக்குதல்களில் பல நீச்சல் திறமையினாலே சாதிக்கப்பட்டவையாகும். அந்த வகையில் 15.8.1994 இரவுப் பொழுது. ஊர் உறங்கிவிட்டது. இலட்சிய உறுதியில் இரும்பாகி எதிரிக் கப்பலின் முடிவே தம் வெற்றியாகக் கொண்ட மீன் குஞ்சுகள் வைக்கப்பட வேண்டிய வெடிகுண்டுடன் நீந்துகின்றன. ஆம் பெரிய வெடியோசை உலகமே அதிசயித்து நிற்கிறது. முதற் பெண் கடற்கரும்புலி காவியமாக மற்றைய மீன் நீந்திச் சென்றதை மற்றவர்கள் அறிந்திடவில்லை. இவ்வாறாக 19.09.1994 கற்பிட்டிக் கடற்பரப்பிலும் எமது மீன்களின் செயற்பாடு பற்றி தலைவருக்கும் எங்களுக்கும் மட்டும் தெரிகிறது. ஆனால் சாகரவர்த்தனா கப்பல் மூழ்கடிக்கப்பட்டு அதன் கப்டன் பொயகொட கைது செய்தமையும், கடற்கரும்புலிகள் நால்வரும் காவியமான கதை உலகறிந்தது.

இவ்வாறாக அநேகமான கரும்புலித் தாக்குதல்களிலும் எமது போராளிகளின் நீச்சல் திறமையே எம்மை வெற்றிப்பாதைக்கு இட்டுச் செல்கிறது.

இங்கு மேலுமொரு சம்பவத்தைக் குறிப்பிடுவது பொருத்தமானது என நினைக்கிறேன். 16.07.1995 புலிபாய்ச்சல் நடவடிக்கையின் ஓரம்சமாக காங்கேசன் துறைமுகத்தில் தாக்குதல் இடம்பெறுகிறது. கரும்புலிப்படகு இடிக்கமுன் வெடிபிடித்தமையால் அதனைக் கைவிட்டு நீந்தும்படி கடற்கரும்புலிகள் இருவருக்கும் கட்டளை இடுகின்றேன். உடன் தனக்குக் கரும்புலிக்கான சந்தர்ப்பம் தரவேண்டுமென்ற வேண்டுகோளுடன் கடலில் குதிக்கிறாள் செவ்வானம். இரவு விடிந்து விட்டது. எதிரி இருவரை உயிருடன் பிடித்துவிட்டேன் என எக்காளமிடுகிறான்.

திசைபார்த்து நீந்தி வருவாள் என எதிர்பார்த்த செவ்வானம் வரவில்லை. விதையாகிப் போனவர்கள் பட்டியலில் சேர்க்க மனமின்றி சேர்க்கப்படுகிறது. மறுநாள் வீரச்சாவு நிகழ்வுகள் இடம்பெற ஆயத்தங்கள் நடைபெறுகின்றன. அதிகாலை மயிலியதனை முகாமினருக்கு ஓர் ஆச்சரியம். வீரச்சாவடைந்து விட்டான் என இருந்த செவ்வானம் தள்ளாடியபடி கடற்கரையில்... நிஜமா? நினைவா? சந்தேகத்துடன் கடற்கரை நோக்கி ஓடுகிறார்கள் போராளிகள். ஆம். நிழலல்ல. நிஜம்தான். செய்தி எங்கும் அறிவிக்கப்படுகிறது. தனது மகளின் வித்துடல் வரக்கூடுமோ கரையொதுங்குமோ? தருவார்களோ? என எதிர்பார்த்த பெற்றோர் முன் செவ்வானம்!

ஆம், 24 மணி நேரம் கடலில் நீந்தி இலங்கை வான்படை, கடற்படையினருக்குப் போக்குக் காட்டி காட்டி சரியான திசையில் நீந்திக் கரைசேருகிறாள் செவ்வானம். இதே போல் சுண்டிக்குளத்தில் எமது நிலையத் தாக்குதலுக்கான பழிவாங்கல் தாக்குதல். 07.10.1999 இல் எதிரியின் டோறா படகைத் தாக்கி, அதிலேறி, அதிலிருந்த 20 மிமீ குழல் கழற்ற, பாதுகாப்பிற்கு வந்த டோறா தாக்கத் தொடங்க, அந்த இரும்புக் குழலுடன் நீந்தி எம் படகேறி அதைக் கொண்டு வந்து சேர்க்கிறான் எம் துணைத் தளபதியான லெப்.கேணல் நிரோயன்.

'உப்பில் உறைந்த உதிரங்கள்' படம் எல்லோர் மனதிலும் இடம் பிடித்திருக்கும்.

ஆம், உண்மைச் சம்பத்தையே படமாக்கப்பட்டுள்ளது. காயமுற்ற நிலையில் கிளாலியில் எதிரியின் முகாமருகே காயமுற்ற விழுந்த போராளி மறுநாள் நீந்தி எம் கரையேறி இன்று வரை போராளியாகக் கடமையாற்றுகிறான். இவ்வாறு நீச்சல் திறமையின்றேல் நாம் இன்று முன்னேறியிருக்கவே முடியாது. இந்த நீச்சல் திறமையினை வளர்க்கவே வருடாவருடம் நடைபெறும் விளையாட்டுப் போட்டிகளில் நீச்சல் போட்டிகளும் உள்ளடக்கப்பட்டு, வெற்றி பெற்றோருக்குப் பரிசளித்து ஊக்குவிக்கிறார் தலைவர் அவர்கள்.

 

6. 1983ம் ஆண்டு காலப்பகுதியில் 'ஓட்டிகள்" என அழைக்கப்படுபவர்கள் கடற் புலிகளுடன் இணைந்து செயற்பட்டிருந்தார்கள். அவர்களுடைய வாழ்க்கை பற்றியும் அவர்களுடைய கடற் பயணங்கள் பற்றியும் எங்களுக்குக் கூறுவீர்களா?

வடமராட்சியின் வல்வெட்டித் துறையைச் சேர்ந்த மீனவர்கள். இவர்கள் இந்திய இலங்கை வணிகத்தில் ஈடுபட்டு வந்தவர்கள். இவர்கள் தமது படகுகளிலேயே தம்பயணங்களை மேற்கொண்டனர். நாமும் தமிழகம் செல்ல வேண்டிய தேவை ஏற்பட்டபொழுது நாம் அவர்களை நாடி எம்மை கூட்டிச் செல்லுமாறு கேட்டு அவர்களின் உதவியுடன் சென்று வந்தோம். எமக்குத் தேவையான பொருட்களை மற்றும் போராளிகளை இடம் மாற்றுவதில் எமக்குக் கைகொடுத்தவர்கள் இவர்கள். அவர்கள் பயன்படுத்திய சிறிய படகுகளே அப்பொழுது எம் பயணத்திற்கான படகுகள். வேகமும் குறைவு. எனவே தான் எதிரி கண்ணில் பட்டால் திரும்பி வருவது மிகக்குறைவு. எமது பொருட்களைக் கொண்டு வரும் வழியில் எதிரியினால் அவர்கள் மடிவதைப் பொறுக்காது எமது பயணத்தைப் போராளிகளைக் கொண்டே நடத்த முடிவெடுத்த தலைவர் அவர்கள் 1985 இன் பின் கடற்புலிகளின் படகுகளே இப் பணியில் ஈடுபட்டன.

 

7. ஆசியாவினுடைய மிகப்பெரிய பலமாகத் திகழும் திருகோணமலை இயற்கைத் துறைமுகத்தைப் புலிகள் விரைவில் தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்துவிடுவார்கள் என சில சக்திகள் அச்சம் கொண்டிருக்கின்றன. கடற்புலிகளுக்குத் தங்களுடைய பலம் பற்றித் தெரியும். அவர்களுக்கு மக்கள் பலம் இருக்கிறது. இந்து சமுத்திரப் பிராந்தியத்திலுள்ள இந்தத் திருகோணமலைத் துறைமுகம் பற்றி நெப்பொலியன் கூட அறிந்திருக்கிறார். அவர் கூட இத் துறைமுகத்தின் முக்கியத்துவம் பற்றிப் பேசியிருக்கிறார். நீங்கள் இத்துறைமுகம் பற்றிய வரலாறுகளையும், முக்கியத்துவங்களையும் எமக்கு விரிவாகக் கூறுவீர்களா?

கடற்கலங்கள் நிறுத்தப்படும்போது காற்றினாலும், கடலலைகளாலும் பாதிக்கப்படாமலிருக்கவே துறைமுகங்களில் கட்டப்படுகின்றன. சிறிய படகுகளாயின் கட்டுப்படுத்த கடலிலே நீர்த்தடைகள் எனப்படும் (water break) கட்டப்படுகின்றது.

அந்த வகையில் கொழும்பு, காங்கேசன் துறை என்பவற்றில் இவ்வாறான நீர்த்தடைகளைக் காணலாம். ஆனால் திருக்கோணமலைத் துறைமுகமானது இயற்கையாகவே இந்த பாதுகாப்பினைக் கொண்டுள்ளது. இதுவே இதன் சிறப்பம்சமாகும்.

இந்த வகையில் திருமலைத் துறைமுகம் உட்துறைமுகப்பகுதி, வெளித் துறைமுகப்பகுதி என வகைப்படுத்தப்படக் கூடியதாயும் வருடம் முழுவதும் கடற்கலங்களைப் பாதுகாப்பாக விடக்கூடியதான இயற்கை அமைப்பை கொண்டிருப்பதையும் காணலாம். இந்த அம்சம் காரணமாகவே ஐரோப்பியர் இதனைத் தமது படையக் கேந்திர மையமாக வைத்திருந்துள்ளனர். அத்துடன் தென்னாசியப் பிராந்தியங்களிலுள்ள துறைமுகங்களில் சிறந்த இயற்கைத் துறைமுகமான இதன் அமைவிடமும் இதற்கு முக்கியத்துவத்தைக் கொடுக்கிறது.

இந்து சமுத்திரத்தினூடாகப் பயணம் செய்யும் கப்பல்கள் தமக்குத் தேவையான பொருட்களை வாங்கிச் செல்லக் கூடியதான ஒரு துறைமுகமாக இது விளங்குகிறது.

வருடம் முழுவதும் பாதுகாப்பாகவும், பெரிய கலங்களை உட்கொண்டு செல்லக்கூடியதான ஆழத்தையும் கொண்டிருப்பதன் காரணமாகவே இது பாதுகாப்புப் படையின் கலங்கள் பாதுகாப்பாக விடப்படும் இடமாக உள்ளது.

இதனைக் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருப்பதன் மூலம் இந்து சமுத்திரத்தைத் தமது கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கலாமென்பதன் காரணமாகவே 1948.02.04 இல் இலங்கைக்குச் சுதந்திரம் கொடுத்த போதும் பிரித்தானிய கடற்படை அதிகாரிகள் (எச்.எம்.எஸ் கை பிளையர் - HMS Highflyer) என்ற இந்தத் துறைமுகத்தை 15.10.1957 இல் தான் இலங்கையிடம் ஒப்படைத்தனர்.

சிறிலங்காக் கடற்படையின் நடவடிக்கைத் தலைமையகமும் இங்குதான் உள்ளது. கப்பல்கட்டும் நிறுவனமும், கடற்படைப் பயிற்சிக் கல்லூரியும் இங்குண்டு. அத்துடன் கடற்படையின் அதிவேகப் பீரங்கிப் படகு அணியும், அதிவேகத் தாக்குதல் அணியின் கலங்களும் இங்குதான் நிறுத்தப்படுகின்றன.

 

8. கடல்பற்றிய ஒரு கல்விக்கான பாடசாலையொன்றை நீங்கள் எதிர்காலத்தில் நிறுவுவீர்களா?

நிச்சயமாக ஏன் தற்பொழுதுகூட அடிப்படை படைத்துறைப் பயிற்சியை முடித்து வரும் போராளிகளுக்கு எமது பிரிவில் சோக்கப்பட்டவுடன் லெப்.கேணல் நிரோஜன் ஆரம்பக் கடற்படைப் பயிற்சிக் கல்லூரியில் கடல்சார் பயிற்சிகள் வழங்கப்பட்ட பின்பே வேலைகளுக்கெனப் பிரித்து விடப்படுகின்றனர். 1992 இல் ஆசிர் கடற்படைப் பயிற்சிக் கல்லூரி,பின் லெப் கேணல் நரேஸ் தொழில் நுட்பக் கல்லூரி, லெப்.கேணல் பெத்தா அதிகாரிகள் பயிற்சிக் கல்லூரி, ஏன் இன்று கட்டளை அதிகாரிகளாகக் கடமையாற்றும் பலர் கடற்புலிகளின் கடற்படைப் படைத்துறைப் பள்ளியில் பயின்று வந்தவர்களே.

இந்த வகையில் ஆயுதம், இயந்திரம், படகோட்டம், வழிகாட்டலும் தொலைத் தொடர்பும் எனக் காலத்திற்குக் காலம் அதிகாரிகள் பயிற்சிக் கல்லூரிகள் உருவாக்கப்பட்டு பயிற்றப்படுகின்றன. இவற்றின் பரிணாம வளர்ச்சியாக நிச்சயமாக 'கடற்படை கல்லூரி' வரும் என்பதை இங்கு கூறி வைக்க விரும்புகிறேன்.

 

9. ஆழிப்பேரலை போன்ற பேரழிவுகளை முன்கூட்டியே அறியும் நவீன தொழில் நுட்பங்களைப் பயன்படுத்தும் வண்ணமான வேலைத் திட்டங்களை முன்னெடுத்து வருகிறீர்களா?

ஆம். தலைவர் அவர்கள் இதற்கான முயற்சியினை மேற்கொண்டு வருகிறார்.(கிளிநொச்சியில் அறிவியல் நகரில் 'வானிலை ஆராய்ச்சி மையம்')

 

10. எமது கடல் மாசடைந்து வருகிறதாக ஒரு செய்திக்குறிப்பின் மூலம் அறிந்தேன், கடல் மாசடைவதற்கான காரணங்கள் எவை? கடல் மாசடைவதை தடுப்பதற்கான நடவடிக்கைகளை எவ்வாறு முன்னெடுத்து வருகிறீர்கள்?

1. வைத்தியசாலைக் கழிவுகள் சந்தைக் கழிவுகள் போன்றன கடலில் கொட்டப்படுதல்.
2. கடற்கலங்கள் அழிக்கப்படுதலின் போது அவையும் கடலிலேயே விடப்படுகின்றன.
3. அல்சீனியா என்ற தாவரம் வளர்ந்து சிறு மீன்கள், இறால் உற்பத்தியைத் தடை செய்தல்.

ஆழிப்பேரலை மூலம் இந்தோனேசியா போன்ற இடங்களிலிருந்து வந்த பெருமரங்கள், கழிவுப்பொருட்கள் என்பன அகற்றுவதற்கு நடவடிக்கை எடுக்கப்பட்டுள்ளது. அல்சீனியா என்ற தாவரத்தை ஓய்வு நேரங்களில் சமாசம் மூலம் மக்கள் பிடுங்கி அகற்றும் பணியிலும் ஈடுபட்டுள்ளர்.

 

11. உலக விடுதலைப் போராட்டங்களை வழிநடத்திய தலைவர்களுடன் ஒப்பீட்டுப் பேசுவதற்கு உரியவரான எமது தேசியத் தலைவரோடு அருகில் நின்று பல போர்க் களங்களைக் கண்ட நீங்கள் எமது தேசியத் தலைவருடைய ஆளுமைகள் பற்றிப் பேசமுடியுமா?

வாசிப்பதில் முக்கிய கவனம் செலுத்துபவரான தலைவர் அவர்கள் சுதந்திரப் போராட்ட வரலாறுகள், கடற்புறா போன்ற வரலாற்று நாவல்களை வாசித்த பொழுது கடாரம் வென்ற சோழனின் கடற்போர் பற்றிய பகுதி அவரை மிகவும் ஈர்த்துள்ளது.

எமது தமிழீழம் ஒரு புறம் சிறிலங்காவினாலும் ஏனைய பகுதிகள் கடலாலும் சூழப்பட்டே காணப்படுகின்றது. தரையில் எவ்வளவு வலிமை இருந்தாலும் கடலில் நின்று தாக்கும் எதிரிக்கு முகம் கொடுக்க மற்றும் பிற நாட்டுத் தொடர்புகளுக்கு கடலில் நாம் பலம் பெற்றிருக்க வேண்டும் என்பதை உணர்கிறார். மேலும் ஆரம்பத்தில் எமது போராட்டத் தளம் தமிழகத்திலும், போராட்டக்களம் தமிழீழத்திலும் என இருக்கும் போதும் கடற் பயணம், எதிரியைத் தாக்குதல் என்பன பறறிய தேவையை நன்குணர்ந்து 1984 இல் கடற்புலிகள் என்ற அமைப்பை உருவாக்குகின்றார். இங்கு நாம் தலைவரின் தூரநோக்குடைய சிந்தனையைச் செயற்பாட்டை நோக்கக்கூடியதாக உள்ளது. அதாவது 1984 இல் கடற்புலிகள் என ஆரம்பிக்கும் பொழுதே கடலில் எதிரியை வெல்ல நீரடி நீச்சல் அணியின் தேவையை உணர்ந்து அக்காலப்பகுதியிலேயே நீரடி நீச்சல் அணிக்கான ஒரு பயிற்சியை ஆரம்பித்து அவர்கள் அதில் திறமை பெற வேண்டும் என வலியுறுத்தி விடுகின்றார். எமது வெற்றிகளுக்கு பல இடங்களில் கை கொடுத்து நிற்கும் இப்பிரிவின் தேவையை அக்காலத்தில் உருவாக்க நினைத்தார் தலைவரவர்கள். மற்றும் எமது கடற்கலங்களின் தேவையை நிறைவு செய்ய நாமே எமது படகுகளை உற்பத்தி செய்ய வேண்டும் என்ற ஒரு உன்னத நோக்குடன் படகுக் கட்டுமானப் பிரிவு உருவாக்கப்பட்டு படகுகள் உருவாக்கப்பட்டன.

இவற்றை விட பிரதேச வாணிபத் தொடர்புகள் எமக்கு பல வழிகளில் கை கொடுக்கும் என நினைத்து 1985ல் கப்பல் வாங்கி பன்னாட்டு தொடர்பை உருவாக்கினார். கரந்தடிப் போராளிகளாக மிகக் குறைந்த தொகையினராக இந்த போதும் எதிர்காலத் தேவைகள் கருதி உபபிரிவுகளை உருவாக்கி நின்ற தலைவரின் சிந்தனைத்தினை செயற்படுத்தலை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

போராட்டங்கள் மக்கள் மயப்படுத்தப்பட்டவையாகும் போதே வெற்றியெமக்கு என்பதில் அசையாத உறுதிகொண்ட தலைவர் அவர்கள், கடற்புலிகள் பிரிவு உருவாக்கப்பட்டபின் கடற்புலிகளுக்கும், மக்களுக்குமான தொடர்பு வலுப்பெற வேண்டுமென்பதை உணர்ந்து கடற்புலிகளுக்கெனத் தனியாக அரசியற் பிரிவொன்றை 1991 இல் உருவாக்கி நின்றார். 

1992.08.26 அன்று அண்ணையைச் சந்தித்து 28.08.1992 மண்டைதீவுக்கடலில் கட்டிநிற்கும் ஒரு வோட்டர் ஜெற்றைத் தகர்க்க முடிவெடுத்ததைக் கூறினேன். அப்பொழுது 'ஏன்ரப்பா கிட்டப்போய் தகர்க்கிறதை விட இழுத்து வரலாமே' என்று அண்ணா கேட்டார்.

அதன்பின் தான் நாம் அதனை இழுத்து வந்து குருநகர் மக்களின் உதவியுடன் கரையேற்றினோம். கடற்புலிகள் மக்களுடன் நன்கு பழகி இருக்கவேண்டுமென்றும் என்ற அண்ணனின் சிந்தனையின் பலனை நன்று உணர்ந்த சந்தர்ப்பம் இதுவாகும்.

1992 காலப்பகுதி கடற்புலிகள் மகளீரணி உருவாக்கல் பற்றி அண்ணை கூறி, லெப்.கேணல் நளாயினி தலைமையில் 30 பேர் கொண்ட அணி தரப்பட்டது. இவர்களால் முடியுமா? என்ற எனது வியப்பு அண்ணனின் கூற்றிற்கு மறு கதை கதைக்காமல் மனதிற்குள் சங்கமமாகின்றது. நீச்சல் பயிற்சி தொடங்குகிறது. ஒரு கடல்மைல் நீந்தி முடித்தால் ஜிப்சி வாகனத்தை தருகிறேன் எனக் கூறினேன். 10 நாட்களில் அவர்கள் நீந்தி முடித்து ஜிப்சியைத் தமதாக்கிக் கொள்ள அண்ணனின் நம்பிக்கையையும், இவர்களின் செயற்றிறனையும் கண்டு எம் கை வலுப்பெற்றதை உணர்ந்தேன்.

எதிரியின் கலத்தை அழிப்பதைவிட அதைக் கைப்பற்றுவதே மேல் என்ற அண்ணனின் முன்னைய கருத்தே பூநகரிச் சமரில் ஐந்து நீருந்து விசைப்படகுகளை நாம் கைப்பற்றிக் கொண்டு வர வழிவகுத்தது.

1996 ஆண்டு மாசி நடுப்பகுதி எமது கப்பல் 70 கடல் மைலில் வந்து கொண்டிருந்தது. இந்திய இலங்கைக் கடற்படைக் கப்பல்கள் எமது கப்பலை மறித்து நிற்கின்றன. அண்ணை சொல்கிறார், படகில எங்கடை ஆக்களை அனுப்பி மாலுமிகளை மீட்டெடு எனக் கூறுகிறார். எனக்கு சந்தேகம். சிறிய படகில் இரு நாட்டுக் கடற்படைக்கிடையில் சென்று ஆக்களை மாற்றி வருவது சாத்தியமா? அண்ணை சொல்கிறார். அனுப்பினேன். மாலுமிகள் பக்குவமாகக் கரை வந்து சேர்ந்தனர்.

எம் போராளிகள் கப்பலைக் கொண்டு வந்து சேர்க்கக் கடுமையாக முயற்சித்தும், இறுதியில் கிபிர் தாக்குதலில் கப்பல் மூழ்கடிக்கப்பட்டது. முடியும் என்ற நம்பிக்கையுடனான செயற்பாடே வெற்றிக்கு வழி என்ற அண்ணனின் கொள்கையை அனுபவத்தில் உணர்ந்து அடுத்த நோக்கினைப் பற்றிப் பார்ப்போம்.

1991 ம் ஆண்டு ஆனையிறவுத்தளம் முற்றுகையிடப்பட்டு எம்வசம் வீழ இருந்த நிலையில் வெற்றிலைக்கேணியில் தரையிறக்கம் செய்யப்பட்டு எமது முற்றுகை முறியடிக்கப்பட்டது. எனவே அதே பாணியில் ஆனையிறவைக் கைப்பற்ற வேண்டுமென முடிவெடுத்த தலைவர் குடாரப்புவில் தரையிறக்கிக் கண்டிவீதியை ஊடறுத்து இத்தாவில் பகுதியில் நிலைகொண்டு எதிரியைத் தாக்குவதென முடிவெடுக்கிறார். திட்டத்தை அண்ணை என்னிடம் சொல்ல, என்னிடமிருந்த எரிபொருள் கொண்டுபோய் இறக்க மட்டும் தான் போதுமானது என்பதை அண்ணையிடம் கூறினேன்.

தரையிறக்கப்பட இருந்த அணியினருடன் அண்ணை கதைக்கும்போது இரண்டாம் உலகப்போரில் நடந்த தரையிறக்கத்தின்போது அவர்களின் தளபதி தரையிறக்கம் செய்யப் பயன்படுத்தப்பட்ட கப்பல்களை எரித்தமை பற்றிக் குறிப்பிட்டு, நான் எமது படகுகளை எரிக்க மாட்டேன் எனக் குறிப்பிட்டு, மீளப் படகுகளில் ஏற்றி எடுக்க மாட்டேன் வெற்றி பெறுவதே முடிவு என்பதை அவர்களுக்கு உணர்த்தினார்.

அதை விளங்கிக் கொண்ட தாக்குதல் அணியினரும் ஆனையிறவைக் கைப்பற்றி கண்டிவீதியால் தான் வருவம் என உறுதியளித்தது அதை நிறைவேற்றினர். போராளிகளின் மன உறுதியை வளர்த்து அவர்களது ஆற்றலை வெளிக் கொணர்ந்த விதம் எம்மை வியக்க வைத்தது.

இழப்புக்களையும் துன்பங்களையும் கண்டு துவண்டு விடும் மனம் தலைவரிடம் இல்லை, மாறாக துன்பத்தைத் தந்தவனுக்கே அதனை திருப்பிக் கொடுக்க வேண்டும் என்ற தத்துவத்தை கொண்ட மனமே உள்ளது.

ஒரு முறை மூன்று படகுகளையும் 30 போராளிகளையும் நாம் இழக்கிறோம். அந்த இழப்பு எம்மை நிலை குலையச்செய்கிறது. அந்த மனச் சோர்புடன் தலைவரிடம் நடந்ததைப் போய்க் கூறிய போது தலைவர் சொல்கிறார் "இஞ்சை வா, முதல் அவன்ர மூன்று டோறாவையும் அதில இருக்கிற கடற்படைகளையும் அழி. அதுக்கு என்ன வேணுமோ கேள் நான் உடனே தாறன்" என்று இழப்புக்குள்ள இருந்து எங்கள தட்டிக் கொடுத்து, தானும் அந்த அந்த இழப்புக்குள்ளையே ஆட்கொண்டு விடாத மன உறுதியையும் காணக் கூடியதாய் இருந்தது.

ஒவ்வொரு ஆயுதங்களிலும் அவரவருக்குச் சிறப்புத்தேர்ச்சி வேண்டும் என்பதில் தலைவர் அக்கறை கொண்டிருந்தவர் என்பதை விளக்க ஒரு சம்பவத்தைக் குறிப்பிடலாமென்று நினைக்கிறன். ஒரு முறை தலைவர் ஆர்.பி.ஜி. அனுப்பியிருந்தவர். அதை புலேந்தி அம்மான் ஆட்கள் புல்மோட்டையில வைச்சு ராங் ஒன்றை அடிக்க, அதுல ராங் வெடிக்கேல்லை, அது முளைச்சிற்று எங்கோ போயிற்று. அப்ப எல்லோரும் முடிவெடுத்தனர், அந்த ஆயுதம் பயனளிக்காது எண்டு. அப்படியே வைச்சிற்றினம். தலைவர் சொல்லி அனுப்புறார், "மண்ணை நிறைச்சுப்போட்டு பூச்சாடியா கவுட்டு வைக்கட்டாம்" என்று பேசிப் போட்டு ஆயுதத்தைக் கொண்டு வருமாறு சொல்லிவிட அதைக் கொண்டு போய்க் கொடுக்கிறம். அப்ப அண்ணை சொல்லுறார் "ஆயுதங்களைக் கொடுத்தா ஸ்ராண்ட் போட்டு அடுக்கி வைக்கிறது. ஏதும் எண்டால் அதத் தூக்கிக் கொண்டு ஓடிப்போய் அடிச்சுப்போட்டுத் திரும்பவும் ஸ்ராண்டில வைக்கிறது. அந்த ஆயுதத்தால 100 மீற்றரிலோ 200 மீற்றரிலோ சுட்டுப் பாக்கிறது இல்லை".

நான் வடமராட்சியில இருக்கேக்க எனக்குக் கீழ இருந்த ஓராள் தலைவருக்குப் போய்ச் சொல்கிறார் "ஆமி சுடச்சுட வாறான்" என்று. அப்ப தலைவர் கேட்கிறார் "சுடச்சுட வாறான் என்றால் அவன் என்ன பிளட் புறூவா போட்டிருக்கிறான்" என்று அந்தப் போராளியைக் கேட்கிறார். உண்மையிலேயே அதற்குச் சரியான காரணம் வந்து சரியான முறையில் சூட்டுத் தேர்வு செய்து இவன்தான் இந்த ஆயுதத்திற்கு கைதேர்ந்தவர் என்று நாங்க விடேல்ல என்பதாகும். அண்ணை நாட்டுக்கு வந்து பிறகுதான் அவரவருக்கென்று பயிற்சிகள் வழங்கப்பட்டு அவரவருக்கென்று தேர்ந்து ஆயுதங்கள் வழங்கப்பட்டது. தலைவர் இதைச் செய்த பின் எல்லா ஆயுதங்களுமே நல்ல வெற்றிய எங்களுக்கு தந்தன.

தவறு விடும் போராளிகளைத் தண்டிப்பதிலும் தலைவர் கையாளும் விதம் ஒரு தனித்துவமானது. ஒரு முறை தவறு செய்தவர் மீண்டும் அப்பிழையை விட வைக்காது. வடமராட்சியில ஒபறேசன் லிபரேசன் நடவடிக்கையில் தாக்குதலுக்கு முகம் கொடுக்க முடியாமல் எஞ்சிய போராளிகளைக் கூட்டிக்கொண்டு தென்மராட்சிக்குப் போய் தலைவரைச் சந்திக்கிரன். அப்பொழுது தலைவர் சொல்கிறார் "வடமராட்சிய விட்டிட்டு வந்து தென்மராட்சியில நிர்வாகம் நடத்தலாம் எண்டு நினைக்காதை, அது அழகில்லை. ஒன்றில வடமராட்சிய பிடி, இல்லையெண்டால் அந்த முயற்சியில வீரச்சாவடை. அப்பதான் புதிய பரம்பரை ஒன்று எங்கட போராட்டத் முன்னெடுக்கும்" என்ற தலைவரின் அந்தக் கட்டளை பின்னாளில் பல வெற்றிகளுக்கு காரணமாயிருந்தது.

1998 காலப்பகுதி எமது அரசியல் ஆலோசகர் பாலா அண்ணா கடும் சிறுநீரக பாதிப்பிற்குள்ளாகியிருந்தார். சிகிச்சைக்காக வெளிநாடு அனுப்ப சிறிலங்கா அரசு அனுமதிக்கவில்லை எனவே கடலால் அனுப்புவதென முடிவெடுக்கப்பட்டது. பயணம் ஆரம்பமாகும் நேரமும் வந்தது, நானும் கூடச்சென்று அனுப்பிவிட்டு வருவதாக இருந்தது. அப்பொழுது தலைவர் தனது கட்டளைமையத்திற்கு தளபதியை அனுப்பி நிலைமையை உடனுக்குடன் தனக்கு அறிவிக்கும் படி கூறிவிட்டு வழமையாக நடவடிக்கை நேரங்களில் நான் நிற்கும் இடத்தில் தான் வந்து நின்று எங்களது ஒவ்வொரு அசைவையும் கண்காணித்துக் கொண்டு நான் திரும்பி வரும்வரை அவ்விடத்திலேயே நின்றார். தலைவரின் இந்தச் செயற்பாட்டில் அவரது கடமையுணர்வு, பற்றுணர்வு என்பதை அறியக் கூடியதாய் இருந்தது

ஒரு வட்டத்திற்குள் இருந்த பெண்களை ஆண்களுக்கு நிகராக களத்தில் இறக்கி மாபெரும் சமூகப் புரசிலை நடத்திக் காட்டியமைக்கு இன்றுமொரு சம்பவத்தை எடுத்துக் கூறலாம். 5 பிள்ளைகளின் தாயொருவர் சிறப்பாக ஒரே சண்டைக்கான பயிற்சியில், மகனும் தாயும் பயிற்சி எடுத்தும் பின் கடற் சண்டையொன்றில் அத்தாய் 50 கலிபருடன் வீரகாவியமானதையும் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

வளர்த்து வரக் கூடியவர்களை அவ்வத்துறைகளில் வளர்க்க வேண்டும் என்ற பண்பை தலைவரின் செயற்பாட்டில் காணலாம். 1990ம் ஆண்டு நான் வடமராட்சிக்குப் பொறுப்பாக இருந்த போது தலைவர் என்னை அழைத்து மருத்துவத்துறையில் தேர்ச்சி பெற்ற ஒரு போராளியை என்னிடம் தந்து, அவரை பல்கலைக்கழகத்துக்கு அனுப்பிவை என்றார். அன்று தூரநோக்கோடு அவரை அனுப்பி கல்விகற்க வைத்தமையால் இன்று அந்தப் போராளி வைத்தியத்துறையில் வல்லுனராக போராளிகளுக்கு மட்டுமின்றி மக்களுக்கும் சேவை செய்யும் வைத்திய கலாநிதியாக மாறி நிற்கின்றார்.

 

நேர்கண்டவர்கள்: எரிமலை மாதயிதழ் குழுமம்

- ஓகத்து 2006 எரிமலை மாதயிதழிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட கட்டுரை

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

• எழுத்தாக்கம்:

                     (https://tamilnation.org/tamileelam/armedstruggle/warfront/061022soosai.htm)

• எழுத்துப்பிழை திருத்தம் & வடிவமைத்தல்:

                     நன்னிச் சோழன்

 

அன்பார்ந்த தமிழ் மக்களே...

எமது இனத்தின் வரலாற்றில் நாம் என்றுமே எமது படைத்துறையின் வரலாற்றினை எழுதி வைத்ததில்லை. அது சேரராகட்டும்; சோழராகட்டும்; பாண்டியராகட்டும்... எவராயினும் தமது படைகள் எந்நிறத்தில் சீருடை அணிந்தன; எவ்வகையான படைக்கலங்களைப் பயன்படுத்தின என எதையும் வரலாற்றில் எழுதி வைக்காமல் சென்றுவிட்டனர். 

இவ்விழிநிலை எமது தமிழீழ நடைமுறையரசின் வரலாற்றிற்கும் ஆகிவிடக் கூடாது என்பதற்காக அவர்களது அணிகலங்கள், சீருடைகள் மற்றும் இன்னும் பல ஆகியவற்றை ஒரு ஆவணமாக பதிந்து  இங்கே இட்டுள்ளேன். மேலும், ஒரு படம் பல வரலாறுகள் சொல்லும் என்பதால் பல ஆயிரம் படங்களையும் இதனுள் இட்டுள்ளேன். 

இந்த ஆவணக்கப்பாகத்திற்குள் உள்ள தகவல்கள் இது வரையிலும் 3 பெரும் தொகுதிகளாக பிரிக்கப்பட்டு பின்னர் பல சிறுசிறு மடலங்களாக உட்பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. 

• தொகுதி 1: படிமங்கள் - 19 மடலங்கள்
• தொகுதி 2: எழுத்து ஆவணங்கள் - 31 மடலங்கள்
• தொகுதி 3: சிறப்பு ஆவணம் - 2 மடலங்கள்

இதனுள் இடப்பட்டவற்றிற்கு இதுவே முடிவல்ல. அவை மேலும் வளர்ந்து கொண்டே செல்லும். இந்த ஆவணக்காப்பகம் மூலம் உங்கள் குழந்தைகளுக்கு எமது நடைமுறையரசு எவ்வாறு இயங்கியது, அதனது படைகள் எப்படித் தோற்றமளித்தன என்பதை நீங்கள் சொல்லிக் கொடுக்கலாம், விரும்பினால்!

ஆவணக்காப்பகம்: 

"ஈழப்போரில் தமிழரால் பயன்படுத்தப்பட்டவை"

 

 

வீரமுனைப் படுகொலை – தமிழ் தேசியத்திற்காக கிழக்கில் விலைகள் ஏராளம் – வீரமுனையூரான்

 

வீரமுனைப் படுகொலை, இன அழிப்பு அரசின் துணையுடன் முஸ்லிம்கள் தென் தமிழீழத்தில் நடத்திய பல அப்பட்டமான இனச் சுத்திகரிப்பு நடவடிக்கை களில் முக்கியமான தாகும். இந்த படுகொலைகளைச் சின்ன முள்ளிவாய்க்கால் படுகொலையாகவே நோக்கப் பட வேண்டியுள்ளது. தமிழ் தேசியத்திற்காக கிழக்கில் விலைகள் ஏராளம்

தமிழ்த் தேசியப் போராட்டத்தில் கிழக்குத் தமிழர்கள் கொடுத்த விலைகள் ஏராளம். அவற்றில் ஒரு சிறுதுளியே இவ்வாறான படுகொலைகளாகும். இவ்வாறான படுகொலைகளைத் தமிழ் தேசியப் பரப்பில் பயணிப்போர் இன்று பேசுவது மிகவும் குறைவாகவே இருக்கின்றது.

 

இன்று காணாமல் போனவர்களைத் தேடியலையும் பெற்றோரின் தொகை கிழக்கிலேயே அதிகளவில் உள்ளது. தமது உறவுகளைத் தேடித்தேடி தங்களது உயிர்களை மாய்த்துக் கொண்டவர்களே கிழக்கில் அதிகமாகக்  காணப்படுகின்றனர்.

 
இவ்வாறான நிலையிலேயே கிழக்கில் வீரமுனை என்னும் கிராமத்தில் நடைபெற்ற படுகொலையினை மீண்டும் ஒரு தடவை தமிழ்த் தேசியப் பரப்பில் உள்ளவர்களுக்கு ஞாபகமூட்ட வேண்டிய தேவையிருக்கின்றது.

வீரமுனைப் படுகொலை
வீரமுனைப்படுகொலை தமிழ் தேசியத்திற்காக கிழக்கில் விலைகள் ஏராளம்
வீரமுனைப் படுகொலை
வீரமுனை கிராமம் என்பது கிழக்கு மாகாணத்தின் நீண்ட வரலாற்றினைக் கொண்ட கிராமமாகும். கிழக்கில் தமிழர்கள் ஆண்ட காலப் பகுதியில் போர் வீரர்கள் தரித்து நின்ற பகுதியாக வீரர்முனை இருந்து, காலப்போக்கில் வீரமுனை என்ற பெயரைப் பெற்றது. சோழ இளவரசியான சீர்பாத தேவியைக் கண்டியைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆட்சிசெய்த வாலசிங்கன் என்னும் மன்னன் திருமணம் முடித்து வந்தபோது, திருகோணமலைக் கடலில் பிள்ளையார் சிலையொன்று தரைதட்டவே, கப்பல் நிற்கும் இடத்தில் ஆலயம் நிறுவுவதாகக் கூறி, இங்கு ஆலயம் ஒன்றினை அமைத்துள்ளதுடன், அதனைப் பராமரிப்பதற்காக ஆயிரக் கணக்கான ஏக்கர் காணிகளையும் ஆலயத்திற்கு எழுதி வைத்தார்.

இவ்வாறு தமிழர்களின் பாரம்பரிய வரலாற்றினைக் கொண்ட இந்தக் கிராமத்தினை, இல்லாமல் செய்வதன் மூலம் அம்பாறை மாவட்டத்தில் தமிழர்களின் விகிதாசாரத்தினைக் குறைப்பதற்கு சிங்களவர்களும் – முஸ்லிம்களும் இணைந்து முன்னெடுத்த  திட்டங்களே அங்கு இடம்பெற்ற பல படுகொலைகளுக்குக் காரணமாக அமைந்தது.

 
குறிப்பாக வீரமுனையினைப் பொறுத்த வரையில், அது ஒரு தாய்க் கிராமமாகவும், அதிலிருந்து சென்றவர்களினால் வளர்த்தாப்பிட்டி, மல்வத்தை, மல்லிகைத்தீவு, வீரச்சோலை போன்ற கிராமங்கள் உருவாக்கப்பட்டு, வீரமுனைக் கிராமத்தின் பலமாக அவை இருந்தது என்று கூறலாம். இந்தக் கிராமங்களை அகற்றி, அவற்றினைத் தங்களது குடியேற்றமாகவும், வீரமுனை ஆலயத்திற்குச் சொந்தமான ஆயிரக்கணக்கான ஏக்கர் காணிகளை அபகரிக்கவும் மேற்கொள்ளப்பட்ட திட்டமே வீரமுனை மீது தொடர்ச்சியாக முன்னெடுக்கப்பட்ட படுகொலைத் திட்டங்களாகும்.

 

1990 ஆம் ஆண்டு யூன் மாதம் தொடக்கம் ஆகஸ்ட் மாதம் வரையில், வீரமுனைக் கிராமத்தில் பல படுகொலைகள் நடைபெற்றன. இக்காலப் பகுதியில் இராணுவத்தினரும், முஸ்லிம் ஊர்காவல் படையினரும் தொடர்ச்சியாக நடாத்திய அடாவடி காரணமாக வளர்த்தாப்பிட்டி, மல்வத்தை, மல்லிகைத்தீவு, வீரச்சோலை ஆகிய பகுதிகளிலிருந்த தமிழ் மக்கள் இடம்பெயர்ந்து வீரமுனையில் உள்ள சிந்தாயாத்திரைப் பிள்ளையார் ஆலயம், வீரமுனை இராமகிருஸ்ணமிசன் ஆகியவற்றில் அகதிகளாக இருந்த அதேநேரம், வீரமுனை மக்களும் இங்கு அகதிகளாக்கப்பட்டனர்.

1945ஆம் ஆண்டிலிருந்து 1991ஆம் ஆண்டுவரை  சிங்கள இராணுவத்தினராலும், முஸ்லிம்களாலும் இக்கிராமங்கள் தொடர் தாக்குதலுக்குள்ளாகி, ஆக்கிரமித்து அழிக்கப்பட்டது. 1945ஆம் ஆண்டு முஸ்லிம் ஊர்காவல் படையினர் இவ்வழகிய கிராமத்தை இரத்தக் களறியாக்கினார்கள்.

கொண்டவெட்டுவான் இராணுவ முகாம்
வாள் வெட்டுக்கும், கத்தி வெட்டுக்கும் அஞ்சிய தமிழ்க் குடும்பங்கள், வீரச்சோலை, வளத்தாப்பிட்டி, மல்லிகைத்தீவு, மல்வத்தை போன்ற கிராமங்களில் வாழத் தலைப்பட்டனர். 1945ஆம் ஆண்டிற்குப் பின்னர் ஏறக்குறைய முப்பத்தியாறு ஆண்டுகள் வீரமுனைக்கு வருவதும் தப்பி ஓடுவதுமாய் துன்பத்தையே சுமந்தனர். கொண்டவெட்டுவான் இராணுவ முகாமும் இக்கிராமத்தைச் சூழ இருந்த முஸ்லிம் கிராமங்களும் தமிழர்களை இங்கிருந்து அகற்றிவிட வேண்டுமென்ற திடமான முடிவுடன் செயற்பட்டனர்.

வீரமுனைப்படுகொலை தமிழ் தேசியத்திற்காக கிழக்கில் விலைகள் ஏராளம்
வீரமுனைப் படுகொலை
1990ஆம் ஆண்டு யூன் மாதமும், யூலை மாதமும் இனி மேல் அங்கே தமிழ் மக்கள் வாழவோ, காலடி வைக்கவோ முடியாதென்ற நிலையை உருவாக்கியது. யூன் மாதம் 20ஆம் திகதி வீரமுனை வளத்தாப்பிட்டிய, வீரஞ்சோலைக் கிராமங்கள் சுற்றி வளைக்கப்பட்டன. கொண்டவெட்டுவான் இராணுவ முகாமிலிருந்து வந்த இராணுவத்தினரும், அவர்களோடு இணைந்து வந்த முஸ்லிம் ஊர்காவல் படையினரும் மக்கள் எல்லோரையும் வீரமுனைக் கோயிலடிக்கு செல்லுமாறு கட்டளை யிட்டனர். ஒருசில நாட்களின் முன் கல்முனையில் தமிழர்கள் கொல்லப்பட்டதை அறிந்த மக்கள் அச்சத்துடன் ஆலயத்தில் ஒன்று கூடினர்.

ஆலயத்தில் வைத்தே கொல்வதற்கு உரியவர்களைத் தெரிவு செய்தார்கள். தட்டிக்கேட்க யாருமில்லை. முதற்கட்டமாக ஐம்பத்தியாறு ஆண்கள் தெரிவு செய்து எடுக்கப்பட்டனர். கொண்டு செல்லப்பட்டார்கள்; காணாமல் ஆக்கப்பட்டார்கள். கட்டிய மனைவிமாரும், பெற்ற தாய்மாரும் கதறி அழுதார்கள். கையெடுத்துக் கும்பிட்டார்கள்.  தாலிப்பிச்சை கேட்டு, காலடியில் விழுந்தார்கள். கொலை வெறியோடு வந்தவர்கள் எக்காளமிட்டுச் சிரித்தார்கள். எங்கள் மக்களின் கண்ணீரும், வேண்டுதலும் அவர்களுக்கு கேளிக்கையாக மாறியது. கடத்திச் செல்லப்பட்டவர்கள் சம்மாந்துறை மலைக் காட்டிற்குள் தீவைத்து எரிக்கப்பட்டனர். முப்பத்தியேழு பேரையும் சுட்டுச்சுட்டு நெருப்புக்குள் தூக்கி வீசினார்கள். இராணுவத்தினரின் இச்செயலினைச் சுற்றிநின்ற முஸ்லிம் ஊர்காவல் படையினர் கைதட்டி மகிழ்ந்தார்கள்.

இனவாத அணுகுமுறைக்காக பசிபிக் மக்களிடம் மன்னிப்புக் கோருகிறது நியூசிலாந்து அரசு – தமிழில்: ஜெயந்திரன்
எமது மக்களின் வாழ்வும் வளமும் பற்றி எரிந்தது. வாய்விட்டுச் சொல்ல முடியாத எங்கள் உறவுகளுக்காகக் குரல் கொடுக்க யாரும் இருக்கவில்லை. காலையில் கைது செய்து சென்றவர்களை சுட்டுப் பொசுக்கிய போதும் இராணுவத்தினரின் கொலைப்பசி குறையவில்லை. ஒரு வாரம் கூட மறையவில்லை.

29ஆம் திகதி மீண்டும் கைது. எச்சஞ்சொச்சமாயிருந்த ஆண்களில் ஐம்பத்தியாறு பேரை துப்பாக்கி முனையில் தள்ளிச் சென்றார்கள். கொண்டைவெட்டுவானில் பெரு நெருப்பெரிந்தது. சுட்டுச்சுட்டு நெருப்புக்குள் எறியப்பட்டார்கள். சொல்லியழ வார்த்தைகளின்றி கையில் தூக்கிய பொருட்களோடு காரைத்தீவிற்குத் தப்பியோடினார்கள். காரைத்தீவுப் பாடசாலை அகதி முகாமாகியது. சொந்த மண்ணிலேயே எமது மக்கள் அகதிகளாக்கப் பட்டார்கள். அகதி வாழ்வோடு விட்டிருந்தால் கூடப் பரவாயில்லை. அகதி முகாமையும் கொலை முகாமாக சிங்கள இராணுவத்தினர் மாற்றினார்கள்.

வீரமுனைப்படுகொலை தமிழ் தேசியத்திற்காக கிழக்கில் விலைகள் ஏராளம்
வீரமுனைப் படுகொலை
தமிழ் மாணவர்களின் கல்விக்கூடம் கொலைக் கூடமாக்கப் பட்டது. ஆட்டுப் பண்ணைகளில் இறைச்சிக்குத் தெரிவாகிய கிடாவைப் போல அகதி முகாமில் வைத்துக் கொலை செய்வதற் குரிய ஆண்களை தெரிந் தெடுத்தார்கள். இம்முறை காரைத்தீவு விசேட அதிரடிப் படையினர் தங்கள் கைவரிசை யினைக் காட்டினார்கள். ஒரு மாதங்கூட மறைய வில்லை ஆடிமாதம் 4ஆம் திகதி காரைத்தீவு அகதி முகாமில் அழுகுரல் ஓங்கி ஒலித்தது. முதல் தெரிவில் பன்னிரெண்டு ஆண்கள் கைது செய்யப்பட்டனர். ஓரிருநாள் கழித்து படை முகாமுக்குச் சென்ற தாய்மாருக்கு படையினர் கொடுத்த பதில் விசித்திரமானது. “உங்கட ஆட்கள நாங்க கொண்டு வரல்ல. ஆட்கள் இனம் தெரியாதவர்களால் கொல்லப்பட்டு விட்டார்கள் என்று பதிவு செய்துவிட்டு கச்சேரியில காசு எடுங்க” என்று கூறினார்கள்.

பாடசாலையிலிருந்த அகதி முகாமுக்குள் மீண்டும் 10ஆம் திகதி விசேட அதிரடிப் படையினர் புகுந்தனர். பதினொரு ஆண்கள் பிடிக்கப்பட்டனர். எஞ்சியிருந்த ஆண்கள் இவ்வளவுதான். எச்சசொச்சமின்றி எல்லோரையுமே கொண்டுபோய் சுட்டுவிட்டு எரித்தார்கள். வீரமுனைக் கிராமத்து மக்கள் எங்கிருந்தாலும் அவர்களைக் கொன்றொழித்து விடுவதென்று சிங்களப் படையினர் முடிவெடுத்து விட்டனர்.

வீரமுனைப்படுகொலை தமிழ் தேசியத்திற்காக கிழக்கில் விலைகள் ஏராளம்
வீரமுனைப் படுகொலை
1990ஆம் ஆண்டு யூலை மாதம் கணவன் மாரைப் பறி கொடுத்த துயரோடு, காரைதீவு அகதி முகாமிலிருந்து வீரமுனை கிராமத்துக்கு திரும்பினார்கள். யாரைப் பறி கொடுக்கக் கூடா தென்று காரைத் தீவுக்கு ஓடினார்களோ அவர்களைக் காரைத்தீவில் பறி கொடுத்து விட்டதால் இனிமேல் எது நடந்தால் என்ன என்ற விரக்தியோடு திரும்பினார்கள். வரும் வழியில் மல்வத்தை இராணுவ முகாமிலிருந்த இராணுவத்தினர் தமது கொலைப் பசியையும் தீர்க்க விரும்பினர். நடந்து வந்தவர்களில் எட்டுப் பேரைப் பிடித்திழுத்துச் சென்றனர். பசிதீரும் வரை மாறி மாறி குதறினார்கள். கடைசி மூச்சு அடங்கும் வரை மிருகத்தனமாக பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தினார்கள். பிணமாகிப் போனதும் கிண்டிப் புதைத்தார்கள்.

26ஆம் திகதி கொண்டவெட்டுவான் இராணுவ முகாமிலிருந்து வந்த படையினர் மல்வத்தை, வீரமுனை, கலைதிபுரம், புதுநகர் கிராமங்களிலிருந்து எட்டுப்பேரைக் கைது செய்து சென்றார்கள். இன்றுவரை அவர்களின் கதையில்லை. மரண அத்தாட்சிக்கு இராணுவத்தினர் கிராம சேவகர்களுக்கு அனுமதி வழங்கிய போதுதான் முடிந்துபோன இவர்களின் கதையும் தெரியவந்தது. யூன் மாதம் ஆரம்பித்த இன அழிப்பு, யூலை மாதமும் தொடர்ந்து. ஓகஸ்ட் மாதத்தில் உச்சக் கட்டத்தை அடைந்தது.

 
ஓகஸ்ட் மாதம் 8ஆம் திகதி சிங்களப் படையினருடன் இணைந்து வந்த முஸ்லிம் ஊர்காவல் படையினரும் ஓடி ஒளிந்து வாழ்ந்த ஆண்களில் எட்டுப்பேரினைக் கைதுசெய்து கண்டதுண்டமாக வெட்டிக் கிணற்றில் போட்டார்கள். வீரமுனையிலோ, வளத்தாப்பிட்டியிலோ அல்லது மல்வத்தையிலோ இனிமேல் வாழமுடியாது எனக்கருதிய எமது மக்கள், மண்டூருக்குச் சென்று வாழவிரும்பி, கையில் தூக்கிய பொருட்களோடு நடந்தார்கள்.

11ஆம் திகதி சவளைக்கடை இராணுவ முகாமில் அவர்கள் தடுத்து நிறுத்தப் பட்டார்கள். வீதியில் முகாமுக்கு முன்னால் வைத்தே பதினெட்டுப்பேரை வெட்டிக் கொன்றார்கள். தப்பி ஓடிய மக்கள் மீண்டும் தங்கள் கிராமத்துக்கே வந்து சேர்ந்தனர்.

சவளைக்கடை இராணுவத்தினரும் தமிழர்களைக் கொல்வதில் கண்ணும் கருத்துமாய் இருந்தனர். அனாதைகளாய் ஆதரவின்றி ஓடிவந்த மக்களை கொண்டவெட்டுவான் படையினர் விட்டு வைக்கவில்லை. ஓகஸ்ட் மாதம் 12ஆம் திகதியே இக் கிராமங்களுக்குள் புகுந்தார்கள். முஸ்லீம் ஊர்காவல் படையினரும் துணைக்கு வந்தனர். வீடுகள் தீயிடப்பட்டன. சொத்துக்கள் சூறையாடப்பட்டன.

வீரமுனை சிந்தாயாத்திரைப் பிள்ளையார் ஆலயத்திலும்….
வீரமுனைப்படுகொலை தமிழ் தேசியத்திற்காக கிழக்கில் விலைகள் ஏராளம்வீரமுனை சிந்தாயாத்திரைப் பிள்ளையார் ஆலயத்திலும், வீரமுனை இராமகிருஸ்ண மிசனிலும் இருந்த மக்கள் மீது தாக்குதல்கள் தொடுக்கப்பட்டன. உறவுகளாகப் பழகிய முஸ்லிம்கள் ஆயுதம் ஏந்தியவாறு ஆலயத்தில் இருந்தவர்கள் மீதும், பாடசாலையில் இருந்தவர்கள் மீதும் தாக்குதல்களை நடாத்தினர். எரியும் நெருப்பில் உயிருடனேயே உறவுகள் தூக்கி வீசப்பட்டனர். தாயிடம் பால் அருந்திக் கொண்டிருந்த பிள்ளையின் காலைப்பிடித்து இழுத்து பாடசாலை சுவரில் அடித்துக்  கொலை செய்தனர். ஆலயத்திற்குள் ஓடி ஒளிந்தவர்கள் மீது துப்பாக்கி சூடுகள் நடாத்தப்பட்டன. இந்த தாக்குதலில் சிறுவர்கள், பெண்கள் உட்பட34 பேர் படுகொலை செய்யப்பட்டனர்.

காயங்களோடு அம்பாறை மாவட்ட வைத்தியசாலையில் சேர்க்கப்பட்ட 55பேரைக்கூட இராணுவத்தினர் விடவில்லை. வைத்தியசாலையைச் சுற்றி வளைத்து காயமுற்று படுக்கையிலிருந்த அத்தனை பேரையும் தூக்கி ஏற்றிச் சென்று கொன்றனர். நாட்கணக்கில், வாரக்கணக்கில், மாதக்கணக்கில் தொடர்ச்சியாக நடந்து முடிந்த வீரமுனைக் கிராம மக்களின் துயரக்கதையை இன்று எத்தனை பேர் அறிவீர்கள் ?

 
 வீரமுனைப் படுகொலை இதுவரையில் ஆவணப்படுத்தப்பட்டு, கொல்லப்பட்டவர்கள், காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்கள் தொடர்பில் இதுவரையில் சரியான பதிவுகள் முன்னெடுக்கப் படவில்லை. இனிவரும் காலத்திலாவது வீரமுனைப் படுகொலை ஆவணப் படுத்தப்பட்டு, புத்தகமாக வெளியிட தமிழ் தேசிய பற்றாளர்கள் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்.

 

https://www.ilakku.org/many-prices-for-tamil-nationalism-in-the-east/

 

தமிழர் போராட்டம் குறித்து இன்றைய மகாவம்சம்! - என்.சரவணன்

(மகாவம்சத்தின் 6வது தொகுதி - 1978-2010 )

மகாவம்சம் என்றதும் நம்மில் பலர் இன்றும் மகாநாம தேரர் எழுதிய மகாவம்சத்தை மட்டுமே அறிந்து வைத்திருக்கின்றோம். கி.மு 5ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து கி.பி 4ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான கிட்டத்தட்ட 900ஆம் ஆண்டுகளுக்கிடையில் நிகழ்ந்த நிகழ்வின் தொகுப்பாக கி.பி 5ஆம் நூற்றாண்டில் மகாநாம தேரர் மகாவம்சத்தை எழுதியிருக்கிறார். அதாவது கிட்டத்தட்ட மகாநாம தேரர் அவருக்கு 1000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தியகால வரலாற்றை எழுதியிருக்கிறார் என்கிற முடிவுக்கு வரலாம். அதுவரை வழிவழியாக எழுதப்பட்டு வந்த பல்வேறு ஓலைச்சுவடிகளையும், வாய்மொழிக் கதைகளையும் கொண்டே அவர் மகாவம்சத்தைப் புனைந்தார் எனலாம்.

மகாவம்சம் அத்தோடு முடிவடையவில்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால் மகாவம்சம் இன்றும் எழுதப்படுகிறது. மகாவம்ச வரலாற்று நூலானது 2600 வருட காலப் பதிவுகளைக் கொண்டது. உலகில் ஒரு அரசே பொறுப்பேற்று இவ்வாறு நீண்ட கால வரலாற்றை உத்தியோகபூர்வமாக பதிவு செய்து வருகிற ஒரே நாடாக இலங்கைக் குறிப்பிடலாம். வேறெந்த நாட்டிலும் அப்படி இல்லை என்று இறுதியாக வெளிவந்த மகாவம்சத் தொகுதியின் முகவுரையில் குறிப்பிடப்படுகிறது.

இந்த வரிசையில் இறுதியாக வெளிவந்த தொகுதி 6வது தொகுதி. கடந்த 2018 ஆம் ஆண்டு அது இலங்கை அரசால் வெளியிடப்பட்டது. ஆம் மகாவம்சம் என்கிற வரலாற்றுக் குறிப்புகளை அரசே எழுதி வைத்து வருகிறது என்பதை இங்கே முதலில் விளங்கிக்கொள்வோம். கலாசார அமைச்சின் கீழ் அதற்கென ஒரு அரச நிறுவனம் உருவாக்கப்பட்டு தனிச்சிங்கள பௌத்த அணியொன்றின் தலைமையில் அந்தப் பணிகள் அரை நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக தொடர்ந்து இயங்கி வருகிறது. பாளி மொழியிலும் சிங்கள மொழியிலும் அது வெளியிடப்பட்டு வருகிறது. தமிழில் வெளியிடப்படுவதுமில்லை. அதை எழுதும் அணியில் எந்த தமிழ் அறிஞர்களும் இதற்கு முன் இருந்ததுமில்லை. இவ்வாறு சிங்களத்தில் எழுதப்பட்டுள்ளதால் இதன் உள்ளடக்கம் பற்றிய விபரங்களும் கூட தமிழர்களால் வெளிவந்ததில்லை. வெளிக்கொணரப்பட்டதில்லை. அந்த வகையில் 6ஆம் தொகுப்பின் உள்ளடக்கத்தைப் பற்றி வெளியாகும் முதல் கட்டுரை இதுவாகத்தான் தான் இருக்கும்.

ஒரு வரலாற்றுப் புனித நூலாக கருதப்பட்டு வந்த மகாவம்சம் இன்றைய நிலையில் இலங்கை அரசின் உத்தியோகபூர்வ வரலாற்றுப் பதிவாக இது ஆக்கப்பட்டிருப்பதால் நாம் அதிக கவனத்துக்கு உள்ளாக்க வேண்டியிருக்கிறது.

திருத்திய "மகாவம்சம்" பதிப்பு 2016 ஜூன் மாதம் 14 அன்று பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்கவிடம் பேராசிரியர் சந்திர விக்கிரமகமகே உத்தியோகபூர்வமாக ஒப்படைக்கும் வைபவத்தில் ரணில் கூறினார் "மகாவம்சம் இன்றேல் இந்தியாவுக்கும் வரலாறு இல்லை. இந்தியக் கொடியில் அசோக சக்கரமும் இருந்திருக்காது, நமது மகாவம்சத் தகவல்களைக் கொண்டு தான் அசோக சக்கரவர்த்தியை யார் என்று அவர்கள் அடையாளம் கண்டு கொண்டார்கள். ஜோர்ஜ் டேர்னர் மகாவம்சத்தை மொழிபெயர்க்கும்வரை தர்மாசோகன் யார் என்பதை அவர்களால் அறிய முடியவில்லை." என்றார். அன்றைய தினம் பிக்குமார்களை அழைத்து பிரதமரின் உத்தியோகபூர்வ வாசஸ்தலத்தில் இந்த நிகழ்வை நடத்தியபோது மகாவசத்தின் பிந்திய அத்தனை தொகுதிகளும் ஆங்கிலத்தில் மொழியாக்கம் செய்வதற்கான குழுவொன்றை ஏற்படுத்தும்படியும் அதற்கு நிதியொதுக்குவதில் எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லை என்றும் அவர் தெரிவித்திருந்தார். ஆனால் அவர் இதுவரை மகாவம்சம் தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு செய்யப்பட்டிருக்கிறதா? என்பதைத் தேடிப்பார்த்ததும் இல்லை அதைச் செய்யச் சொல்லி கட்டளை இட்டதுமில்லை. அதில் அக்கறை காட்டியதுமில்லை.

அந்தப் பதிப்பில் ஏற்கெனவே அடையாளம் காணப்பட்ட தகவல் பிழைகள் திருத்தப்பட்டிருப்பதாகவும் அங்கு குறிப்பிடப்பட்டது. குறிப்பாக புதிய ஆராய்ச்சிகளின் படி “சிஹல தீப”, “சிஹலே” போன்ற பெயர்களில் இலங்கை அழைக்கப்பட்ட விடயங்கள் சேர்க்கப்பட்டிருப்பது பற்றியும் விபரிக்கப்பட்டுள்ளது. இதன் மூலம் அவ்வப்போது முன்னைய மகாவம்சப் பிரதிகளைத் திருத்தும் (திரிக்கும்) பணிகளும் கூட நிகழ்கிறது என்பதைத் தான் இதன் மூலம் விளங்கிக் கொள்ள முடிகிறது.

இலங்கையின் சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்க உணர்வுக்கு “மகாவம்ச மனநிலை” முக்கிய வகிபாகத்தை கொண்டிருக்கிறது. அதனை விதைத்ததில் இலங்கையின் கல்வித்துறைக்கும் முக்கிய பாத்திரமுண்டு.  மேற்படி கூட்டத்தில் வைத்து ரணிலைப் பாராட்டி பேராசிரியர் எஸ்.பீ.ஹெட்டி ஆராச்சி பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்கவிடம் இப்படி கூறினார்.

“மகாவம்சத்தைப் போற்றி பல இடங்களில் நீங்கள் கருத்து வெளியிட்டிருக்கிறீர்கள். உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதோ தெரியவில்லை 2001 ஆம் ஆண்டு நீங்கள் மத்திய கலாசார நிதியத்துக்கு தலைவராக இருந்த போது தான் மகாவம்சத்தின் சிங்கள, பாளி பிரதிகள் உடனடியாக தயாரிக்கப்படவேண்டும் என்கிற யோசனையைச் செய்தீர்கள். இப்போது இதோ நம்மிடம் அவை இருக்கின்றன.” என்றார்.

ரணில் இனவாதமற்ற ஒரு தலைவர் என்கிற பொது அப்பிராயம் இருக்கவே செய்கிறது. ஆனால் இந்த மகாவம்ச மனநிலையால் பீடிக்கப்பட்ட பலருக்கு அப்படி தாம் பீடிக்கப்பட்டதே தெரியாது இருப்பதும் அந்த நோயின் அறிகுறிகளில் ஒன்று தான். இல்லையென்றார் ரணில்; மகாவம்சத்துக்கும் இலங்கையின் சிறுபான்மை இனங்களுக்கும் உள்ள உறவென்ன என்பதை அறிந்திருப்பார். 

வரலாற்று மூலத்தில் இருந்து தள்ளி வைக்கப்பட்டுவரும் தமிழர்கள்

2010ஆம் ஆண்டு மகாவம்சத்தின் ஐந்தாவது தொகுதி (1956 - 1978) முடிக்கப்பட்டு இலங்கையின் கலாசார திணைக்களத்தினால் வெளியிடப்பட்டது. 2011 ஆம் ஆண்டு ஆறாவது தொகுதிக்கான பணிகள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன. இலங்கையின் உத்தியோகபூர்வ வரலாறு இது தான் என்று அரச ஆவணமாகவும், புனித நூலாகவும் கூறப்படும் மகாவம்சம் இலங்கையில் ஓரினத்துக்கு மட்டுமே இன்றுவரை மட்டுப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது என்பதை நாம் அறிந்துகொள்வது அவசியம். வலுக்கட்டாயமாக இலங்கைத் தேசத்துக்குள் இணைக்கப்பட்டுள்ள தமிழ் மக்கள்; தம்மைப் பற்றி “அரசு” எத்தகைய வரலாற்றுப் பார்வையைக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை அறிய வாய்ப்பு கூட வழங்கியதில்லை. ஏனென்றால் அது தமிழ் மொழியில் இன்றளவிலும் இல்லை.

தமிழர்களின் வரலாற்றை சிங்கள மக்கள் மத்தியில் எத்தகைய கருத்து நிலையைப் பரப்பி வந்திருக்கிறது என்பது பற்றி அறிய தமிழர்களுக்கு எந்த வாய்ப்புமளிக்கப்பட்டதில்லை. இன்று வரை தமிழ் மொழியாக்கம் பற்றி தமிழர் தரப்பில் இருந்து கூட எவரும் நிர்ப்பந்தித்ததாகவோ, கோரியதாகக் கூட தகவல்கள் இல்லை.

தமிழில் இல்லை... ஆனால் ஜப்பானிய மொழியில்....

இன்றுவரை தமிழில் கிடைக்கப்படும் மகாவம்ச மொழிபெயர்ப்புகள் தனியாரால் மேற்கொள்ளப்பட்ட முயற்சிகளே. அதே வேளை அரச அனுசரணையுடன் மகாவம்சம் (தொகுதி 1,2), தீபவம்சம் உள்ளிட்ட ஐந்து பௌத்த இதிகாச நூல்கள் ஜப்பான் மொழியில் கடந்த 14 யூலை 2017 அன்று புத்த சாசன, நீதித்துறை அமைச்சரான விஜயதாச ராஜபக்சவினால் அவரது அமைச்சில்  வெளியிடப்பட்டன. அம்பாறையிலுள்ள ஒரு விகாரையின் விகாராதிபதியாக இருந்த ஜப்பான் நாட்டைச் சேர்ந்த ஜி.அசாமி என்கிற ஒரு பௌத்தத் துறவி தான் இவற்றை மொழிபெயர்த்து முடித்திருக்கிறார்.  மகாவம்சத்தை மேலும் 8 மொழிகளில் வெளியிடுவதற்கான பணிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருவதாக அந்தக் கூட்டத்தில் தெரிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. சிங்கள மொழியில் மகாவம்சத்துக்கு பலர் உரை எழுதியிருக்கிறார்கள். சிங்கள நூல் விற்பனை நிலையங்களில் அத்தகைய  பல நூல்கள் காணக் கிடைக்கின்றன. இலங்கையின் பல பௌத்த இலக்கியங்கள் (திபிடக உள்ளிட்ட) பாளி, சிங்களம், ஆங்கில, ஜப்பானிய இன்னும் பல மொழிகளிலும் மொழி பெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. மேலும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு வருகின்றன. பௌத்த நிறுவனங்கள் மட்டுமல்ல அரச நிறுவனங்களாலும் அப்பணிகள் மேற்கொள்ளப்படுகின்ற போதும் தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு செய்யப்படுவதில்லை என்பதை இங்கே பதிவு செய்தாக வேண்டும்.

இலங்கை ஜனநாயக சோஷலிச குடியரசாக 08-09-1978 ஆம் ஆண்டு ஆனதும் ஜே.ஆர். நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதியாக ஆனார். ஜே.ஆரால் தான் முதலாவது தடவை கலாசார அமைச்சின் கீழ் 30.01-1978இல் மகாவம்சத்தை தொடர்ச்சியாக பாளி, சிங்கள மொழிகளில் ஆக்கும் பணிக்கான முதலாவது கூட்டம் அவ் அமைச்சின் காரியாலயத்தில் ஆரம்பிக்கப்பட்டது.

கி.பி.1935 வரை எழுதப்பட்ட மகாவம்சத்தின் மூன்று தொகுதிகளை விட 1935 -1956 வரையான காலப்பகுதியைக் கொண்ட நான்காவது தொகுதிவெளியிடப்பட்டது. அது போல 1956-1978 வரையான கால ஆட்சியை உள்ளடக்கி ஐந்தாம் தொகுதியை எழுதும் பணி 2008 இல் தான் ஆரம்பமானது.

மகாவம்சத்தை எழுதவதற்காகவே அரச கலாசார அமைச்சின் கீழ் ஒரு தனித்துறை பல ஆண்டுகளாக இயங்கி வருகிறது. அதற்கான வலுவான குழுவும் இதில் ஈடுபட்டு வருகிறது. ஐந்தாம் தொகுதியின் ஆக்கக் குழுவில் அங்கம் வகித்த 25 புலமையாளர்களைக் கொண்ட பட்டியலில் உள்ளவர்களைப் பற்றி தேடிப்பார்த்தபோது சிங்கள பௌத்தர்கள் தவிர்ந்த எவரும் அந்தக் குழுவில் இல்லை என்பதை அறிய முடிகிறது. ஏன் சிங்கள கத்தோலிக்கர்கள் கூட கிடையாது. இலங்கையில் ஆட்சி செய்தவர்கள், அந்த ஆட்சிகாலங்களின் போது அரசியல், சமூக, பொருளாதார, பண்பாட்டு, கலை இலக்கிய, விஞ்ஞான, கல்வி, மத  நிலைமைகளை பதிவு செய்வது அந்தக் குழுவின் பணி.

இதைத் தவிர மகாவம்சத்தை “மஹாவம்ச கீதய” என்கிற தலைப்பில் செய்யுள் வடிவிலும் தயாரிக்கப்பட்டு வருகிறது. 1815 வரையான காலப்பகுதி வரை பாளி, சிங்களம் ஆகிய மொழிகளில் செய்யுளாக தயாரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. எஞ்சிய தொகுதிகளுக்கான பணிகள் பேராசிரியர் மென்டிஸ் ரோஹனதீர என்பவரின் தலைமையில் தனியான குழு மேற்கொண்டு வருகிறது.

2015 ஜனவரி ரணில் – மைத்திரிபால அரசாங்கம் பதவியேற்றதன் பின்னர் மகாவம்ச உருவாக்கப் பணிகள் துரிதப்படுத்தப்பட்டது. 2016 ஆம் ஆண்டு கலாசார விவகார திணைக்களம் தமது புதிய திட்டத்ததை பாராளுமன்றத்தில் சமர்ப்பித்தது. அதில் மகாவம்ச உருவாக்கத்தை துரிதப்படுத்தும் பரிந்துரைகள் காணப்படுகின்றன. அதன் விளைவாகவே பின்னர் 6வது தொகுதி வெளியிடப்பட்டது.

இதுவரை தமிழ் மக்களின் உரிமைப்போராட்டம் குறித்து அரசாங்கங்களின் கருத்துக்களை நாம் அறிந்திருக்கிறோம். ஆனால் “இலங்கை அரசின்” உத்தியோகபூர்வ விளக்கத்தை அறிந்துகொள்ள தற்போது வெளிவந்திருக்கும் 2010ஆம் ஆண்டு வரையிலான மகாவம்சத்தின் 6வது தொகுதியை நாம் கவனத்துக்கு எடுப்பது அவசியம்.

ஈழப்போராட்டம் பற்றி மகாவம்சம்?

சிங்கள பௌத்தர்களால் வரலாற்றைத் திரித்து, தமிழ் மக்களை புறமொதுக்கி, புனைவுகளை தொகுத்து சிங்கள மக்களுக்கு மட்டுமே ஊட்டிவரும் ஆபத்தான சிங்கள பௌத்த ஆயுதம் தான் மகாவம்சம். அது இலங்கையில் இதுவரை ஏற்படுத்திய நாசம் போதும். இதற்கு மேல் தாங்காது. தமிழ் அரசியல் சக்திகள் இதற்கு உரிய முறையில் வினையாற்றுவது முக்கியம்.

விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் ஆண்டு தோறும் மாவீரர் தினத்தை அனுஷ்டிக்கும் போது தமிழர்கள் மட்டுமன்றி சிங்களவர்களும், ஏன் உலகமே காத்திருப்பது பிரபாகரனின் மாவீரர் உரைக்காகத் தான். நோர்வே அரசின் மத்தியத்துவத்துடனான இறுதிப் பேச்சுவார்த்தைகள் எல்லாம் தோல்வியுற்றதன் பின்னர் 2005 ஆம் ஆண்டு மாவீரர் தின உரையில் பிரபாகரன் சிங்களப் பேரினவாதமயபட்ட மக்களின் மனநிலையை “மகாவம்ச மனநில” என்று குறிப்பிட்டார். அந்த உரையில் இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார்.

“சிங்களத் தேசம் இன்னும் மகாவம்ச மனவுலகில், அந்தப் புராணக் கருத்துலகிற் புதைந்துபோய்க் கிடக்கிறது. இலங்கைத் தீவானது தேரவாத பௌத்தத்தின் தெய்வீகக் கொடையென்றும் சிங்கள இனத்திற்கே உரித்தான சொத்துடைமை என்றும் மகாவம்சம் திரித்துவிட்ட புனைகதையிற் சிங்களமக்கள் இன்னும் சிக்குண்டு கிடக்கிறார்கள். அடிமனதில் ஆழமாக உறைந்து, அசைவற்றதாக இறுகிப்போன இந்தப் புராணக் கருத்து நிலையிலிருந்து சிங்களத் தேசம் விடுபடப் போவதில்லை.

இந்தக் கருத்தியற் குருட்டுத்தனத்தால் இலங்கைத் தீவின் உண்மை வரலாற்றையும் அங்கு நிலவும் சமுதாய மெய்நிலைகளையும் சிங்கள மக்களாலும் அவர்களது அரசியல், மதத் தலைமைகளாலும் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. இலங்கைத் தீவின் வடகிழக்கு மாநிலத்தைத் தாயகத் தேசமாகக் கொண்டு, தமிழீழ மக்கள் என்ற வரலாற்றுத் தொன்மைமிக்க ஓர் இனம் இருப்பதையும் அவர்கள் ஒரு தனித்துவத் தேசமாக வாழ்ந்து வருவதையும் அவர்களுக்கு அடிப்படையான அரசியல் உரிமைகள், சுதந்திரங்கள் உள்ளன என்பதையும் சிங்களவராற் புரிந்துகொள்ளவோ ஏற்றுக் கொள்ளவோ முடியவில்லை.

தமிழரது இருப்பு நிலைபற்றிய உண்மையைக் கிரகித்து, அவர்களது அரசியல் அபிலாசைகளைப் புரிந்துகொள்ளச் சிங்களத்தேசம் மறுத்து வருவதாலேயே தமிழ்மக்களது தேசிய இனப்பிரச்சினை தீர்வின்றி, முடிவின்றிச் சிக்கலடைந்து இழுபட்டு வருகிறது.

சிங்கள மக்களின் மகாவம்ச மனவமைப்பில், அவர்களது சமூகப் பிரக்ஞையில், அவர்களது அரசியற் கருத்துலகில் அடிப்படையான மாற்றம் நிகழுமென நாம் எதிர்பார்க்கவில்லை. சிங்கள – பௌத்த மேலாண்மைவாதத்தின் வீச்சும் வலுவும் தணிந்துபோகவில்லை....”

இலங்கையின் இனப்பிரச்சினையில் மகாவம்சத்தின் வகிபாகம் எத்தகையது என்பதை தனது உரையில் முக்கிய அங்கமாக ஆக்கிக்கொண்டார் பிரபாகரன்.

ஒன்றை புனித நிலைக்கு உயர்த்திவிட்டால் அது கேள்வி கேட்கப்பட முடியாத, விமர்சிக்க முடியாத இடத்தை பிடித்துவிடுகிறது. அப்பேர்பட்ட புனிதத்துவ இடத்தில் உள்ளவை புனிதத்துவ அந்தஸ்து வழங்கப்படாத அனைத்து விடயங்களின் மீதும் அதிகாரம் செலுத்தி கோலோச்சும் நிலையையும் எட்டி விடுகிறது. தம் “புனிதத்துக்கு” வெளியில் உள்ளவற்றையெல்லாம் அந்நியமாக ஆக்கிவிடுகிறது. ஈற்றில் அப்புனிதத்துக்குள் அடங்காத அத்தனையும் பாரபட்சத்துக்கும், நசுக்குதலுக்கும், அழிப்புக்கும் கூட உள்ளாக்கப்பட்டு விடுகிறது. இலங்கையின் இனப்பிரச்சினையில் மகாவம்சத்தின் வகிபாகம் அத்தகையது தான். அதன் மீது தொடுக்கப்படும் எந்தக் கேள்விகளையும் விமர்சனங்களையும் சிங்கள பௌத்த சக்திகள் பகை முரண்பாட்டுக் கருத்துக்களாகவே கருதிக்கொள்கின்றன. புனிதத்தின் மீது தொடுக்கும் போராகவே எடுத்துக்கொள்கின்றனர். 

மகாவம்சம் ஏற்படுத்திய இலங்கையின் முதல் தமிழ் - சிங்களக் கலவரம்

இலங்கையில் நிகழ்ந்த முதலாவது சிங்களத் – தமிழ் கலவரம் மகாவம்சத்தின் மீதான விமரசனத்தின் விளைவாக ஏற்பட்டதே என்பதையும் இங்கு நினைவு கூறுதல் பொருத்தமாக இருக்கும். 1939ஆம் ஆண்டு நிகழ்ந்த அந்தக் கலவரத்தில் இந்திய வம்சாவளி மக்களே அதிகம் பாதிகம் பாதிக்கப்பட்டனர்.

1939ம் ஆண்டு மே 30 ஆம் திகதி மலையகப் பகுதியான நாவலப்பிட்டி நகரில் 'முஸ்லீம் இளைஞர் சங்கம்' (Y.M.M.A) கூட்டம் நடைபெற்ற பொது சிறப்பு விருந்தினராக ஜீ.ஜீ.பொன்னம்பலம் அழைக்கப்பட்டிருந்தார். ஜீ.ஜீ.பொன்னம்பலத்தின் கவர்ச்சிகரமான உரையில் "சிங்களவர்கள் எல்லோரும் இனக்கலப்பின் வழித்தோன்றல் என்றும் விஜயன், காசியப்பன், பராக்கிரமபாகு உட்பட பல அரசர்கள் தமிழர்களே என்றும் தமிழர்கள் நெடுங்காலமாக சிங்களவர்களை ஆண்டிருக்கிறார்கள் என்றும் அவர் அந்த உரையில் கூறியிருந்தார்.

மகாவம்சத்தை விமர்சித்து ஜி.ஜி.பொன்னம்பலம் பேசிவிட்டார் என்று சிங்களப் பகுதிகளில் பிரச்சாரம் முடுக்கிவிடப்பட்டதன் விளைவாக சிங்கள மக்கள் மத்தியில் ஆத்திரத்தையும், ஆவேசத்தையும் தூண்டிவிடப்பட்டது.  அது இறுதியில் இனக்கலவரத்திற்கு இட்டுச் சென்றது. இதன் காரணமாக இந்திய மக்கள் செறிந்து வாழும் மலையகப் பகுதிகளான 'பசறை, நாவலப்பிட்டி, மஸ்கெலியா, நுவரெலியா பகுதிகளில் வாழும் அப்பாவி இந்திய வம்சாவளிகள் தாக்கப்பட்டார்கள். யாழ்ப்பாணம் வரை கலவரம் விஸ்தரிக்கப்பட்டிருந்தது.

ஜீ.ஜீ.பொன்னம்பலம் நாலவலப்பிட்டியில் மகாவம்சத்தை தாக்கிப் பேசிய உரையே அக்கலவரத்துக்கு காரணம் என்று இதுவரை பல வரலாற்று ஆய்வாளர்களும் பதிவு செய்து வந்திருக்கின்றனர். அவரது உரை குறித்த அந்த மூன்றாந்தரப்பு ஆதாரங்களையே பலரும் பயன்படுத்தி வந்திருக்கின்றனர். பல ஆய்வாளர்களும் நாவலப்பிட்டி கூட்டம் நிகழ்ந்த இரண்டாவது நாளான 01.06.1939 அன்று வெளியான The Hindu Organ பத்திரிகையையே ஆதாரம் காட்டி வந்திருக்கின்றனர். இக்கட்டுரைக்காக அப்  பத்திரிகையின் மூலப் பிரதியை எடுத்துப் பார்த்ததில் பொன்னம்பலம் சிங்கள வரலாற்று புனைவுகளை சாடுகிறார். ஆனால் மகாவம்சம் குறித்து அவர் எங்கும் தாக்கவில்லை என்று உறுதிசெய்துகொள்ள முடிகிறது.

ஆனால் மகாவம்சத்தின் மீது புரியப்பட்டதாக கூறப்படுகின்ற வெற்று வதந்திக்கே அத்தகைய பெரும் கலவரத்தை உண்டுபண்ண முடிந்தது என்பதை இங்கு கவனத்திற் கொள்வோம்.

 

6 வது தொகுதியின் தோற்றம்

மகாவம்சமானது குறிப்பிட்ட கால வரிசைப்படி, அக்காலத்தில் ஆட்சி செய்த அரசர்கள், அரசிகள், தேசாதிபதிகள், பிரதமர்கள், ஜனாதிபதிகள் என்போரின் ஆட்சிக்காலங்களை மையப்படுத்தி அக்காலப்பகுதியின் முக்கிய நிகழ்வுகளை பதிவு செய்யும் வடிவத்தையே கொண்டிருக்கிறது. அதன்படி 6வது தொகுதியானது 1978 இல் ஜே.ஆர் ஜெயவர்த்தன பதவியேற்றதிலிருந்து 2010ஆம் ஆண்டு மகிந்த ராஜபக்சவின் முதலாவது பதவிக்கால முடிவு வரையான காலப்பகுதியை உள்ளடக்கியிருக்கிறது. 1956 -1978 காலப்பகுதியைக் குறிக்கின்ற மகாவம்சத்தின் ஐந்தாம் தொகுதியானது 129 வது அத்தியாயத்துடன் நிறைவடைகிறது. 1977 ஆம் ஆண்டு தேர்தலில் ஜே ஆர் வெற்றி பெற்று 1977 யூலை 23 இலிருந்து 1978 பெப்ரவரி 04 வரை அவர் பிரதமராக குறுகிய காலம் பதவி வகித்தார். அவருக்கு இருந்த ஆறில் ஐந்து பெரும்பான்மையுடன் அவர் அரசியலமைப்பை மாற்றி ஜனாதிபதி ஆட்சிமுறையை அறிமுகப்படுத்தினார். எனவே அவர் பிரதமராக பதவி வகித்த அந்த முதல் ஏழு மாதங்களை 129 வது அத்தியாயம் பேசுகிறது. கூடவே மிகச் சுருக்கமாக நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதியாக ஜே.ஆர். 1978 இல் பதவியேற்றதையும் குறிப்பிடத் தவறவில்லை.

1978 இல் ஜே.ஆர்.ஜெயவர்த்தன ஜனாதிபதியாகப் பதவியேற்றதிலிருந்து மகாவம்சத்தின் 6 வது தொகுதி தொடங்குகிறது. அதாவது 130 வது அத்தியாயத்திலிருந்து அது தொடங்குகிறது. இன்னும் சொல்லப்போனால் மகாவம்சத்தின் 5ஆம் தொகுதியிலும், 6வது தொகுதியிலும் ஜே.ஆரின் ஆட்சி பற்றி இருக்கிறது.

 

 

இதுவரை சிங்களத்திலும் பாளி மொழியிலும் மட்டுமே அரசால் வெளியிடப்பட்டுள்ள மகாவம்ச தொகுதிகள்.

• தொகுதி  1 -  இலங்கையின் பண்டைய இதிகாசம் கி.பி 301 வரை - மகாநாம தேரரால் எழுதப்பட்டது (37வது அத்தியாயம் வரை) மகாநாம தேரரால் எழுதப்பட்டது.
• தொகுதி  2 -  கி.பி  301 முதல் கி.பி 1815 வரையான ஆங்கிலேயரின் முழுக் கட்டுப்பாட்டில் வரும் வரை (100வது அத்தியாயம் வரை) இதை “சூளவம்சம்” என்றும் அழைப்பர். இதை எழுதியவர்கள்

1. தர்மகீர்த்தி (I) தேரரால் 37-79 வது அத்தியாயம் வரை
2. தர்மகீர்த்தி (II) தேரரால் 79-90 வது அத்தியாயம் வரை
3. திப்பட்டுவாவே சுமங்கள தேரரால் 90-100 வது அத்தியாயம் வரை
4. ஹிக்கடுவே ஸ்ரீ சுமங்கள தேரர், பட்டுவந்துடாவே பண்டிதர்  ஆகியோரால் 101 வது அத்தியாயம் எழுதப்பட்டிருப்பதாக நம்பப்படுகிறது

• தொகுதி  3 -  1815 முதல் 1936 வரை (114 வரை வது அத்தியாயம் வரை) யகிரல பஞ்ஞானந்த தேரரால் எழுதப்பட்டது
• தொகுதி  4 -  1936 முதல் 1956 பண்டாரநாயக்க ஆட்சியேரும் வரை (124வது அத்தியாயம் வரை) கலாநிதி நந்ததேவ விஜேசேகர தலைமையிலான குழுவால் இயற்றப்பட்டது.
• தொகுதி  5 -  1956 முதல் 1978 ஜே ஆரின் இரண்டாவது குடியரசு ஆட்சி தொடங்கும் வரை (129 வது அத்தியாயம் வரை) பெல்லன ஸ்ரீ ஞானவிமல தேரரின் தலைமையிலான குழுவால் இயற்றப்பட்டது.
• 6) தொகுதி  6 – 1978 முதல் 2010 தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டம்  முடிந்து மகிந்த மீண்டும் ஆட்சியேரும் வரை (133 வது அத்தியாயம் வரை) அரசின் கீழ் அமைக்கப்பட்ட மகாவம்சக் குழுவால் பேராசிரியர் திருமதி மாலனி எந்தகம தலைமையில் இயற்றப்பட்டது.

1. 130 வது அத்தியாயம் - ஜே, ஆர் ஜெயவர்த்தனவின் ஆட்சிக்காலப்பகுதி 1978 பெப்ரவரி 04 தொடக்கம் -02.02.1989 வரை
2. 131 வது அத்தியாயம் - ஆர்.பிரேமதாச, டி.பி.விஜேதுங்க ஆட்சிக் காலப்பகுதி 1989 பெப்ரவரி 02 தொடக்கம் - 12.11.1994 வரை
3. 132 வது அத்தியாயம் -சந்திரிகா பண்டாரநாயக்க ஆட்சி காலப்பகுதி 1994 நவம்பர் 12 தொடக்கம் - 19.11.2005 வரை
4. 133 வது அத்தியாயம் - மகிந்த ராஜபக்ச ஆட்சிகாலப்பகுதி 2005 நவம்பர் 19 தொடக்கம் - 17.11.2010 வரை

மகாவம்சத்தின் முதலாவது தொகுதியில் ஒரே அத்தியாயத்தில் பல அரசர்களைப் பற்றியும் எழுதப்பட்டுள்ளன. உதாணத்துக்கு 10 அரசர்கள், 11 அரசர்கள், 12 அரசர்கள், 13 அரசர்கள் என முறையே 33-36 வது அத்தியாயங்களில் எழுதப்பட்டுள்ளன. அதுபோல ஒரே அரசரை பல அத்தியாயங்களிலும் எழுதப்பட்டுள்ளன. உதாரணத்துக்கு முதலாவது தொகுதியில் 37 அத்தியாயங்களில் பத்து அத்தியாயங்கள் துட்டகைமுனு காலத்தை பதிவு செய்துள்ளன. துட்டகைமுனு – எல்லாளன் போர்  என்பது மகாவம்சத்தின் தலையாய முக்கியத்துவம் வாய்ந்த கதை என்பதை அறிவீர்கள். தமிழர்களுக்கு எதிரான வெறுப்புணர்ச்சியின் அச்சாணி அக்கதைகள். மகாவம்சத்தில் அதற்கு ஒதுக்கப்பட்ட அளவு இடம் வேறெந்த கதைகளுக்கும் – ஆட்சிகளுக்கும் – அரசருக்கும் கொடுக்கப்பட்டதில்லை. அதே வேளை இதை விட அதிக அத்தியாயங்கள் மகாவம்சத்தின் இரண்டாம் தொகுதியில் 68 அத்தியாயங்களில் 18 அத்தியாயங்கள் மகா பராக்கிரபாகுவுக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளதே என எவரும் வாதிடலாம். ஆனால் அத்தியாயங்களாக அவை அதிகமாக இருந்தபோதும் உள்ளடக்கத்தில் துட்டகைமுனுவுக்கு கொடுக்கப்பட்டத்தை விட குறைவு தான். அந்தளவு விரிவான விபரங்களுடன் துட்டகைமுனு காலம் பதிவு செய்யப்பட்டிருகிறது

மகாவம்சத்தின் 6 வது தொகுதியைப் பொறுத்தளவில் தலா பத்து வருடங்கள் ஆட்சி புரிந்த ஜே.ஆர்.ஜெயவர்த்தன, சந்திரிகா பண்டாரநாயக்க ஆகியோருக்கும் ஒரு அத்தியாயம் தான், ஐந்தாண்டுகால ஆட்சியான பிரேமதாச + டிங்கிரிபண்டா விஜேதுங்க ஆட்சிக்கும் ஒரு அத்தியாயம் தான். இறுதியாக 2010 வரை ஐந்தாண்டுகள் ஆட்சிசெய்த மகிந்த ராஜபக்சவுக்கும் ஒரு அத்தியாயம் தான். ஆனால் அவ் அத்தியாயங்களின் உள்ளடக்கம் ஆட்சிபுரிந்தவர்களின் காலத்துக்கு ஏற்றாற்போல கூடிக்குறைய உள்ளது.

மகாவம்ச உருவாக்கக் குழுவில் உள்ளவர்களால் பல்வேறு துறைசார்ந்து வகுக்கப்பட்ட தலைப்புகளில் எழுதப்பட்ட ஆய்வுக் கட்டுரைகளை; இறுதியில் ஐந்து பேரைக் கொண்ட குழு மீண்டும் ஒன்றாகத் தொகுத்து உருவாக்கியதாகவும், பின்னர் அந்த சிங்களப் பிரதியை பாளி மொழி அறிஞர் குழுவைக் கொண்டு மொழிபெயர்த்து வெளியிடப்பட்டதாகவும் அதன் முகவுரையில் குறிப்பிடுகின்றனர்.

ஆனால் 6 ஆம் தொகுதியானது இரண்டு பாகங்களைக் கொண்ட பெரிய தொகுதி. ஆயிரம் பக்கங்களுக்கும் அதிகமானது. ஆனால் இந்தளவு பக்கங்களைக் கொண்டிருந்தும் தமிழர்கள் பற்றிய பதிவுகள் வெகுகுறைவு. அதில் இருக்கிற பதிவுகளும் கூட தமிழர்களின் அபிலாசைகளை பயங்கரவாதமாக சித்திரிக்கின்ற பதிவுகளே. அன்று பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் மகாவம்சம் தமிழர்களுக்கு எதிரானதும் சிங்கள பௌத்தர்களை புனிதத்துவ இடத்துக்கு தூக்கி நிறுத்துவதுமான வரலாறை எழுதி வைத்துவிட்டுச் சென்றார்கள் என்றால் இன்று வரை மகாவசம் அதே இனவெறுப்பையும், பாரபட்ச பாணியையும் தான் தொடர்ந்துகொண்டிருக்கிறது என்கிற முடிவுக்கே நாம் வர முடிகிறது.

இத்தொகுதியின் முன்னுரையில் இப்படி ஒரு வாசகம் இருக்கிறது...

“மகாவம்சத்தை தொகுக்கும் பணியை மேற்கொள்ளும் குழுவில் உள்ளவர்கள் தமக்கென சொந்த அரசியல் சமூக கருத்துக்களைக் கொண்டிருக்கலாம் ஆனால் அவர்கள் எவரும் இதை எழுதும்போது எந்தவித பாரபட்சங்களையும் கொண்டிராதவர்களாக இருத்தல் அவசியம். இந்தியாவின் முதலாவது சரித்திர நூலாக கருதப்படும் “ராஜதரங்கனி”யை எழுதிய கல்ஹணர் தனது நூலின் ஆரம்பத்தில் “எந்தவித துர் எண்ணங்களையும் கொண்டிராமல் தூய சிந்தனையோடு உள்ளதை உள்ளபடி வெளிப்படுதுபவரே நன்மதிப்பைப் பெறுவார்” என்கிறார். அது போல மகாவம்சத்தின் 6 வது தொகுதியை எழுதுபவரும் தூய உள்ளத்தோடு எழுதவேண்டும் என்று இதற்கான முதலாவது மாநாட்டில் அறிவுறுத்தியிருந்தோம்.”

என்று மகாவம்ச உருவாக்கக் குழுவின் செயலாளர் பேராசிரியர் மாலனி எந்தகம குறிப்பிடுகிறார்.

ஆனால் அதன் உள்ளடக்கம் மிகவும் பாரபட்சமானவை. அந்த பாரபட்சம் அந்த குழுவில் உள்ள தனிநபர்களால் மேற்கொள்ளப்பட்டதன்று; மாறாக ஏற்கெனவே நிறுவனமயப்பட்ட பேரினவாத அரசின் பாரபட்ச நிகழ்ச்சிநிரலை அவர்கள் நடைமுறைப்படுத்தினார்கள் என்பதை நம்மால் விளங்கிக்கொள்ள முடியும்.

103 பேரைக் கொண்ட அந்தக் குழுவில் இருவரைத் தவிர அனைவரும் சிங்கள பௌத்தர்களே. அந்த இருவரும் கூட சமயம் பற்றிய விபரங்களை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்காக மட்டுமே இணைக்கப்பட்டவர்கள். ஏனைய சமூகத்தினரும் குழுவில் இருந்தார்கள் என்று காட்டுவதற்காக கண்துடைப்புக்கு பயன்படுத்தப்பட்டவர்களே. அந்த இருவரும் யாரென்றால் பேராசிரயர் எஸ்.பத்மநாதன் என்கிற சைவரும், ஒஸ்வல்ட் கோமிஸ் பாதிரியார் என்கிற ஒரு கத்தோலிக்கரும் தான்.

இவ்வாறு அமைக்கப்பட்ட குழுக்களில் ஒன்று தான் “பயங்கரவாதம், பிரிவினைவாதம்” என்பவற்றை எழுதுவதற்காகவே 7 பேரைக் கொண்ட குழு. இலங்கையின் இனப்பிரச்சினையை முன் கூட்டிய முடிவுடன் அதனை பயங்கரவாதப் பிரச்சினையாக அணுகுவதென்கிற முடிவிலேயே இப்பணிகள் தொடரப்பட்டிருப்பதை நாம் உணர முடியும்.  இந்தக் காலப்பகுதியின் தேசியப் பிரச்சினையாக தேசிய இனப்பிரச்சினை பிரதான பங்கை வகித்திருந்தும் அந்த நோக்கில் இதை ஆராய்வதற்குப் பதிலாக பயங்கரவாத/பிரிவினைவாத பிரச்சினையாகவே அணுகியிருக்கிறார்கள்.

அக்குழுவுக்கு நியமிக்கப்பட்டிருந்த எழுவரின் பின்னணி

லக்ஸ்மன் ஹுலுகல்ல

சிவில் சேவையில் நீண்டகாலமாக இருப்பவர். ராஜபக்ச குடும்பத்தினரின் விசுவாசி. 2006 – 2009 வரையான யுத்தம் உக்கிரம் பெற்றிருந்த காலத்தில் தேசிய பாதுகாப்புக்கான ஊடக மையம் என்கிற ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருந்தது. (MCNS - Media Centre for National Security) விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிரான தகவல்களையும், பிரச்சாரங்களையும் தேசிய – சர்வதேசிய அளவில் மேற்கொள்வதற்கான தந்திரோபாய நிலையமாக இது செயற்பட்டிருந்தது. ஹுளுகல்லவை அதன் இயக்குனராக நியமித்தார் அன்றைய பாதுகாப்புச் செயலாளராக இருந்த கோத்தபாய ராஜபக்ச. 2019இல் ஜனாதிபதியானதும் 2020 இல் அவுஸ்திரேலியாவுக்கான பிரதித் தூதுவர் பதவியை வழங்கினார் கோத்தபாய.

பேராசிரியர் காமினி சமரநாயக்க

பேராதனைப் பலகலகத்தின் அரசியல் துறை, சிரேஷ்ட பேராசிரியர். மகிந்த ராஜபக்ச ஆட்சி காலத்தில் பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டின் தூதுவராக நியமிக்கப்பட்டிருந்தவர். தற்போது பல்கலைக்கழக மானிய ஆணைக்குழுவின் தலைவராக இருந்தவர். விடுதலைப் புலிகளை பயங்கரவாதிகளாக சித்திரிக்கின்ற பல கட்டுரைகளையும் நூல்களையும் எழுதியிருப்பவர். “இலங்கையின் இனப்பிரச்சினையும் விடுதலைப் புலிகளின் கெரில்லா போர் முறையும்” என்கிற அவரின் நூல் பரவலாக பிரசித்திபெற்ற ஒரு நூல். 2015 ஆம் ஆண்டு மகிந்தவை வெல்ல வைப்பதற்காக ஒரு புத்திஜீவிகளின் குழுவொன்று நியமிக்கப்பட்டது. மகிந்தவின் (Think Tank) என்று அறியப்பட்டிருந்தது. அதன் பிரதான ஆலோசகர்களாக ஜி.எல்.பீரிசும் காமினி சமரநாயக்கவும் இயங்கினார்கள். w.m.amaradasa

பேராசிரியர் மாலனி எந்தகம

மகாவம்சம் 6 வது தொகுதியாக்கக் குழுவுக்கு செயலாளராக செயற்பட்டவர். அது போல மகாவம்சத்தின் 5ஆம் தொகுதியிலும் அங்கம் வகித்தவர். அதாவது மகாவம்ச ஆக்கக்குழுவை தலைமையேற்று வழிநடத்தியவர். அவர் ஒரு சிரேஷ்ட வரலாற்று அறிஞராக கருதப்படுவதால் அவரை பயங்கரவாதம் பற்றிய குழுவில் சேர்த்துக்கொண்டதாகத் தெரிகிறது. சிங்களத்தில் பல வரலாற்று நூல்களை எழுதியிருப்பவர். அவரின் நூல்கள் பாடப்புத்தகங்களாக பயன்படுத்தப்பட்டு வருகின்றன. மகாவம்சம் தொடர்பிலான அறிஞராக கருதப்படுவதால் மகாவம்சம் பற்றிய பல்வேறு உரையாடல்களுக்கும் அழைக்கப்படுபவர். அகில இலங்கை பௌத்த மகா சம்மேளனத்தினால் அமைக்கப்பட்ட பௌத்த உரிமை ஆணைக்குழுவின் ஆணையாளராக இயங்கியவர். 

மேஜர் ஜெனரல் வசந்த பெரேரா

ஜெயசிக்குறு இராணுவ நடவடிக்கையின் போது வன்னி பாதுகாப்பு சேனையின் தலைமையக பிரதானியாக கடமையாற்றியவர். அதற்கு முன்னர் அவர் 53வது, 54வது படைப்பிரிவுகளின் தலைவராகவும் கடமையாற்றியவர். சந்திரிகா பண்டாரநாயக்க காலப்பகுதியில் வடக்கில் நிகழ்ந்த பல்வேறு இராணுவ நடவடிக்கைகளில் முக்கிய வகிபாகத்தை ஆற்றியவர்களில் ஒருவர். அமெரிக்க இராணுவக் கல்லூரியில் விசெத் பயிற்சி பெற்று திரும்பியவர். எதிர்கால இராணுவத் தளபதியாக ஆகக்கூடியவராக அப்போது கருதப்பட்டவர். இந்த குறிப்பிட்ட காலப்பகுதியில் இவரின் பாத்திரம் முக்கியமானது என்பதால் மகாவம்ச ஆக்கக் குழுவில் “பயங்கரவாத” தலைப்பிலான குழுவில் இவரை இடம்பெற வைத்தார்கள். 

டபிள்யு எம்.அமரதாச

இவர் சேர் ஜோன் கொத்தலாவல பாதுகாப்பு பல்கலைக்கழகத்தின் சட்டத்துறைத் தலைவராக பணியாற்றியவர். யுத்தத்தின் இறுதிக் காலத்தில் குறிப்பாக 2018 ஆம் ஆண்டு பெப்ரவரியில் இந்திய இராணுவப் புலனாய்வு பயிற்சி நிலையத்தைச் சேர்ந்த (Military Intelligence Training School and Depot (MITSD)) தூதுக்குழு இரகசியமாக இலங்கை வந்து மன்னார் வளைகுடாவில் புலிகளின் ஆதிக்கத்தை கட்டுப்படுத்துவதற்காக பயிற்சியளிக்கப்பட்ட மூவரில் அமரதாசவும் ஒருவர். 

திருமதி எஸ்.டீ.பி.கவிமல் சூரிய ஆராச்சி 

இவர் ஒரு தேசிய அளவிலான விருதுகளைப் பெற்ற எழுத்தாளர், பதிப்பாளர். மேலதிக விபரங்களை அறிய முடியவில்லை.

ஷமீந்திர பேர்டினன்ட்

யுத்த காலத்தில் பிரபல இராணுவப் / புலனாய்வுக் கட்டுரையாளராக அறியப்பட்டவர். இவரது கட்டுரைகள் பல ஆங்கிலத்தில் வெளிவந்ததால் சரவதேச அளவில் கவனிப்புக்கு உள்ளாக்கப்பட்டன இவரது கட்டுரைகள். இந்தக் காலப்பகுதிகளில் மிகவும் மோசமான இனவாத ஊடகமாக இயங்கி வந்த தி ஐலன்ட்/ திவயின பத்திரிகைகளில் தான் இவரின் இராணுவ – புலனாய்வுக் கட்டுரைகள் வெளிவந்தன. பின்னர் தி ஐலன்ட் பத்திரிகையின் பிரதான செய்தி ஆசிரியராக இயங்கினார்.

ஆக இப்பேர்பட்டவர்களைக் கொண்டு தான் தமிழ் மக்களின் போராட்டத்தைப் பற்றியும், தமிழ் மக்களின் அரசியல் உரிமைகள், அபிலாசைகள் பற்றியும் மகாவம்சத்தில் பதிவு செய்திருக்கிறார்கள் என்பதை அறிதல் வேண்டும்.

இந்த மகாவம்சத் தொகுதியில் அதிகமான பக்கங்களை இனப்பிரச்சினை குறித்த விடயங்களை பதிவு செய்வதற்காக ஒதுக்கியிருப்பது உண்மை. ஆனால் அவர்கள் இந்தப் பிரச்சினையை இனப் பிரச்சினையாக பார்க்கவில்லை. “பயங்கரவாத” பிரச்சினையாகவே இதனை அடையாளம் காட்டுவதை காண முடிகிறது. ஜே.ஆர்., பிரேமதாச / டி.பி.விஜேதுங்க, சந்திரிகா, மகிந்த ராஜபக்ச ஆகிய ஐவரின் ஆட்சி காலங்களின் கீழ் நான்கு தடவைகள் “பயங்கரவாதம் / பிரிவினைவாதம்” என்கிற தனித் தலைப்புகளில் ஆராயப்பட்டுள்ளது.  இந்த மகாவம்சத்தின் அதிக பக்கங்களை ஆக்கிமித்துள்ள விடயதானமும் அது தான்.

130வது அத்தியாயம் ஜே.ஆர்.ஜெயவர்த்தனவின் ஆட்சிக் காலத்தையும், 131 வது அத்தியாயம் பிரேமதாச, டி.பி விஜேதுங்க ஆட்சிக்காலத்தையும் சேர்த்து மகாவம்சத்தின் 6ஆம் தொகுதியின் முதலாவது பாகமாக வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது.

132வது அத்தியாயம் சந்திரிகாவின் ஆட்சிக்காலத்தையும், 133 வது அத்தியாயம் மகிந்த ராஜபக்ஷவின் ஆட்சிக் காலத்தையும் சேர்த்து 6ஆம் தொகுதியின் இரண்டாம் பாகமாகவும் வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது.

அந்நால்வரின் ஆட்சிக்காலத்தையும் எவ்வாறு நூலாக்கமாக்கப்பட்டிருக்கின்றன என்பதை இங்கே அட்டவணைப்படுத்தியிருக்கிறேன்.

இனி இந்த நால்வரின் ஆட்சிக் காலம் பற்றிய உள்ளடக்கத்தைப் பற்றி தனியாக அடுத்த இதழில் காண்போம். குறிப்பாக தமிழர் பிரச்சினையை எப்படி பயங்கரவாதப் பிரச்சினையாக பதிவுசெய்துகொண்டு போயிருக்கிறார்கள் என்பதை சற்று விரிவாகவே பார்க்கலாம்.

நன்றி - தாய்வீடு - ஓகஸ்ட் 2021

https://www.namathumalayagam.com/2021/08/MahavamsaTamils.html

அண்ணை, அண்ணா, அண்ணாச்சி

 

மட்டக்களப்பில் வாழ்கின்ற ஆதிக்குடிகளின் உண்மை நிலை – மட்டு.நகரான்

இலங்கைத் தமிழர்களின் வரலாறுகள் காலத்திற்குக் காலம் பௌத்த பேரினவாத சக்திகளினால் இருட்டடிப்புச் செய்யப்பட்டு, அதன் வரலாறுகள் மாற்றம் செய்யப்பட்டு, தமிழர்களை இந்த நாட்டில் வந்தேறு குடிகளாக காட்டிவரும் நிலை யில், இலங்கையின் பூர்வீக குடிகள் தமிழர்கள் என்பதைத் தமிழர்களே இன்னும் அறியாத நிலையே இருந்து வருவது கவலைக்குரியதாகும்.

 

குறிப்பாக தமிழர்களின் இருப்புத் தொடர்பில் மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் பல்வேறு பகுதிகளில் கண்டெடுக்கப்பட்ட தொல்லியல் ரீதியான அடையாளங்கள், சுமார் 4000 வருடங்களுக்கு முன்னரே இப்பகுதியில் தமிழர்கள் வாழ்ந்ததற்கான சான்றுகளை வெளிப்படுத்தியுள்ளன.

 

மட்டக்களப்பில் வாழ்கின்ற ஆதிக்குடிகளின் உண்மை நிலை வேடுவத் தெய்வ வழிபடு

தமிழர்களின் ஆதிக்குடிகளாக நாகர்கள், இலங்கையின் பல்வேறு பாகங்களிலும் வாழ்ந்திருக்கின்ற போதிலும், அதன் வரலாறுகள் அழிக்கப் பட்டு, நாகர்கள் சிங்களவர் களாக மாற்றப்பட்டு, இலங்கையில் வரலாறுகள் எழுதப் பட்டுள்ளன.

ஆனால் அண்மைக் காலமாக தமிழர்கள் மத்தியில் தொல்லியல் ஆய்வுகள் பற்றிய ஆர்வம் அதிகமாக வெளிவருகின்ற நிலையில் தமிழரின் பல்வேறு வரலாறுகள் இலங்கையின் பல பாகங்களிலும் இருந்து தோண்டி எடுக்கப்படுகின்றன.

 

இருந்த போதிலும் தோண்டி எடுக்கப்படும் தொல்பொருள் ஊடான தமிழர்களின் வரலாறுகளை இளந்தலைமுறையினருக்குக் கொண்டு செல்வதற்கான எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கப்படாமை கவலைக்கு உரியதாகும்.

குறிப்பாக வடக்கு கிழக்கு உட்பட இலங்கையின் பல பாகங்களிலும் கண்டு பிடிக்கப்படும் தமிழர்களின் தொன்மையானது, இலத்திரனியல் வாசிப்பு முறையில் உள்ளீர்க்கப்பட்டு, அவை எதிர்கால சந்ததியினர் இலகுவில் படித்தறியக் கூடிய வகையிலான செயற்பாடுகளாக முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும்.

தமிழர்கள் ஆதிக்குடிகள்

இந்த நாட்டில் தமிழர்கள் ஆதிக்குடிகள். ஏனையோர் அனைவரும பின்னர் இங்கு வந்து குடியேறிய வந்தேறுகுடிகள் என்பதை இந்த உலகம் அறியும் வகையிலான நடவடிக்கைகள் முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும்.

தமிழர்கள் ஆதிக்குடிகள்

இன்றும் தமிழர்கள் தங்களது வரலாறுகளை அறிவதில் போதியளவு அக்கறையற்ற நிலைமையே காணப் படுகின்றது. இவ்வாறான நிலையினை பெரும்பான்மை இனத்தவர்கள் தங்களுக்குச் சார்பாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளும் போக்குக் காணப்படுகின்றது. எனவே எமது பாரம்பரியங்களை தேடியறிந்து, அவற்றினை ஆவணப்படுத்த வேண்டிய பொறுப்பு எமக்குள்ளது.

இன்று இலங்கையின் ஆதிக்குடிகள் சிங்களவர்கள் தான் என்று கூறும் சிங்கள ஆய்வாளர்கள், அதற்காக முன்வைக்கும் ஆதாரங்கள் தமிழருக்கு உரியதாகவே இருக்கின்றன. இவ்வாறான நிலையிலேயே இலங்கையில் உள்ள ஆதிவாசிகள் தொடர்பான பார்வையும் காணப்படுகின்றது

 

இலங்கையில் இன்றுள்ள ஆதிவாசிகளைக் கொண்டு இலங்கையின் ஆதிக்குடிகளைச் சிங்களவர்களாகவே காட்ட முற்படுகின்றனர்.

இவ்வாறான நிலையில் எங்கள் மத்தியில் காணப்படும் பாரம்பரியங்கள் தொடர்பில் எமது எதிர்காலச் சந்ததிக்கு கொண்டு செல்ல வேண்டிய பாரிய பொறுப்பு அனைத்துத் தமிழர்களுக்கும் உரியதாகும்.

ஆதிக்குடிகள்

இலங்கையைப் பொறுத்த வரையில், ஆதிக் குடிவாசிகள் வாழும் பகுதியாக தெற்கில் உள்ள மகியங்கனை இன்று சர்வதேசம் வரையில் அடையாளப்படுத்தப் பட்டுள்ளது. இலங்கையில் உள்ளவர்களும், இலங்கை வரும் சுற்றுலாப் பயணிகளும் ஆதிவாசி களைக் காண்பதற்கும், அவர்களின் பாரம்பரிய கலாசார பண்பாடுகளை அறிவதற்கும் அதிகளவில் செல்லு மிடமாகவும் அப்பகுதி உள்ளது.

இலங்கையின் ஆதிக்குடிகள் தமிழர்கள்தான்

இலங்கையின் ஆதிக்குடிகள் சிங்களவர்கள் தான் என்னும் வகையில் இந்தச் செயற்பாடுகள் நீண்ட காலமாக நடைபெற்று வருகின்றன.  கிழக்கில் இன்றும் ஆதிவாசிகள் வாழ்கின்றார்கள். ஆதிக்குடிகள் தமிழர்கள்தான் என்று அதன் உண்மைத் தன்மையினை வெளிக் கொணர்வதற்கு யாரும் தயாராக இல்லாத நிலையே காணப்படுகின்றது.

இலங்கையின் ஆதிக்குடிகள் சிங்களவர்கள்தான் என்பதை வெளிப்படுத்துவது போன்று மகியங்கனை ஆதிவாசிகள் பகுதி மிகவும் பிரமாண்டப் படுத்தப்பட்டு அனைவரையும் ஈர்க்கும் வகையில் செய்யப்பட்டுள்ளது.

 

ஆனால் இலங்கையின் ஆதிக்குடிகளாக தமிழர்கள் உள்ள நிலையிலும்  அவர்களின் வழித் தோன்றல்களாக மட்டக்களப்பில் ஆதிக்குடிகள் வாழும் நிலையிலும் அது தொடர்பான அடையாளத்தினை வெளிப்படுத்துவதற்கான போதிய வசதி வாய்ப்புகள் ஏற்படுத்திக் கொடுக்கப்படாத நிலையையே பார்க்கக் கூடியதாக இருக்கிறது.

மட்டக்களப்பு ஆதிவாசிகள்

கிழக்கு மாகாணத்தின் மட்டக்களப்பு ஆதிவாசிகள், மாவட்டத்தின் வாகரை பிரதேச செயலாளர் பிரிவில், மதுரங்கேணிக்குளம் கிராம அதிகாரி பிரிவிலுள்ள, குஞ்சங்கல்குளம் பகுதியில் மாத்திரம் 74 ஆதிவாசிக் குடும்பங்கள் வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

அத்துடன் மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தின் வாகரைப் பிரதேச செயலாளர் பிரிவில் குஞ்சங்கல்குளம், மதுரங்கேணிக்குளம், கிரிமிச்சை, கொக்குவில், மாங்கேணி, காயான்கேணி, வட்டவான், ஆலங்குளம், நாசிவந்தீவு, குகனேசபுரம், பனிச்சங்கேணி, கண்டலடி, தட்டுமுனை, பால்சேனை, அம்பந்தாவெளி, திக்கான, கட்டுமுறிவு, ஆண்டான்குளம் ஆகிய பகுதிகளில் ஆதிவாசிகள் வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

மட்டக்களப்பு ஆதிவாசிகள் தங்களுடைய ஜீவனோபாய தொழில்களாக விவசாயம், வீட்டுத் தோட்டம், தேன் எடுத்தல், மீன் பிடித்தல், கால்நடை வளர்ப்பு போன்ற தொழில்களைச் செய்து வருகின்றனர்.

இங்குள்ள பிள்ளைகள் தங்களுடைய கல்வியை மதுரங்கேணிக்குளம் அரசினர் தமிழக்கலவன் பாடசாலையில் கற்று வருகின்றனர். மட்டக்களப்பு மாவட்டத்திற்கான ஆதிவாசிகள் சங்கத்தின் தலைவரான நல்லதம்பி வேலாயுதம், குஞ்சங்கல்குளம் பகுதியில் வசித்து வருகின்றார். இவரின் கீழ், கிழக்கு மாகாணத்தில் ஆதிவாசிகள் பல்வேறு கிராமங்களில் வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

வேடுவத் தெய்வ வழிபடு

இவர்கள் காலை எழுந்து தங்களுடைய இயற்கைத் தெய்வமான வேடுவத் தெய்வத்தினை வழிபட்டு, அதன் பிற்பாடு தங்களது ஜீவனோபாய தொழிலான விவசாயம், வீட்டுத் தோட்டச் செய்கை, தேன் எடுத்தல், மீன் பிடித்தல் போன்ற தொழில்களைச் செய்து வருகின்றனர்.

அத்தோடு தங்களது உறவுகளுடன் இணைந்து தமது சந்ததிகள் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைகள் மற்றும் தமது இனத்தின் மாற்றங்கள் தொடர்பில் கலந்துரை யாடல்களை வழமையாக மேற்கொண்டு வருகின்றனர். அதன் பிற்பாடு தங்கள் பகுதிகளுக்கு உட்பட்ட வனங்களுக்கு சென்று தேன் எடுக்கும் நடவடிக்கையில் ஈடுபடுபவர். குறிப்பாக மழைக் காலம் தவிர்ந்த காலங்களில் அவர்கள்  தேன் எடுப்பது வழக்கம்.

 

இன்றும் இவர்கள் தமது முன்னோர்கள் வழியாக வந்தவற்றைத் தொடர்ச்சியாக கடைப்பிடித்து வருகின்ற போதிலும், உணவுப் பழக்கம், பேச்சு வழக்கம், கல்விமுறை உட்பட்ட பல விடயங்களில் காலத்திற்கேற்ப முன்னேறிய நிலையில், இவர்கள் வாழ்வில் பல மாற்றங்கள் ஏற்பட்டிருப்பதை இங்கு அவதானிக்க முடிகின்றது.

எவ்வாறாயினும் ஏனைய பகுதிகளில் ஆதிவாசிகளுக்கு வழங்கப்படும் அங்கீகாரமும், வசதி வாய்ப்புகளும் தங்களுக்கு கிடைப்பதில்லையென மட்டக்களப்பு மாவட்டத்திற்கான ஆதிவாசிகள் சங்கத்தின் தலைவரான நல்லதம்பி வேலாயுதம் தெரிவிக்கின்றார்.

“எனது நீண்ட நாள் ஆசை மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் வாகரை பிரதேச செயலாளர் பிரிவில் எங்களது ஆதிவாசிகளின் நடைமுறைகளை உள்ளடக்கியதான பொருட்களைக் கொண்டு ஒரு நூதனசாலை அமைக்க வேண்டும் என்பதாகும். எங்களது சமூகத்தவர்களின் பல பெறுமதி மிக்க எங்களது பழமையான பொருட்கள் சிலவற்றைக் கடந்த கால யுத்தத்தின் போது இழந்து விட்டோம். மிகுதியாக இருக்கும் எங்களது பொருட்களையும் எங்களது பாரம்பரிய நடைமுறைகளைச் சித்தரிக்கக் கூடிய வகையில் ஒரு நூதனசாலை அமையப்பெறுவது அவசியம்” என்கிறார்.

“ஆதிவாசிகள் என்றால் அது மகியங்கனையை மட்டுமே முக்கியத்துவம் பெறுகின்றது. நாங்கள் புறக்கணிக்கப்படுகின்றோம்”

 “கிழக்கு மாகாணத்தின் கரையோர ஆதி வாசிகளை அரசாங்கங்கள் தொடர்ச்சியாகப் புறக்கணித்தே வருகின்றன. மகியங்கனை, தம்பானையில் உள்ள ஆதிவாசிகளின் இருப் பிடத்திற்கு அரசாங்க அமைச்சர்கள் செல்வதும் அவர்களை சந்திப்பதும், அவர்கள் சமூகத்தில் உள்ள பிரச்சினைகளை கேட்டறிந்தும் நடவடிக்கை எடுக்கப்படுகின்றது. ஆனால் இங்குள்ள பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள்  கூட எங்களை வந்து சந்திப்பதும் இல்லை. எங்களது குறை நிறைகளை கேட்பதுமில்லை” எனவும் ஆதிவாசிகளின் தலைவர் வேலாயுதம் தெரிவித்தார். “ஆதிவாசிகள் என்றால் அது மகியங்கனையை மட்டுமே முக்கியத்துவம் பெறுகின்றது. நாங்கள் புறக்கணிக்கப் படுகின்றோம்” எனவும் தெரிவித்தார்.
தமிழர்களின் பூர்வீக குடிகள் என்ற அடிப்படையில் அவர்களை வெளியுலகிலிருந்து மறைப்பதற்கான முயற்சியாக கூட இது இருக்கலாம். தமிழர்களான ஆதிக்குடிகளை சிங்களவர்களாக காண்பித்தவர்களுக்கு, மட்டக்களப்பில் உள்ள ஆதிக்குடிகளை சிங்களவர்களாக மாற்றமுடியாத நிலையில் இன்று அவர்களின் பாரம்பரியத்தினை வெளிக்காட்டுவதை விரும்பாத நிலையே இருந்து வருவது கண்கூடாக உள்ளது.

இவ்வாறான நிலையில் தமிழ்த் தேசியப் போராட்டத்திற்கு பாரிய பங்களிப்பினை வழங்கியுள்ள இந்த மக்கள் தொடர்பில், தமிழ் அரசியல்வாதிகள் கவனம் செலுத்தாமல் இருப்பதும் மிகவும் கவலைக்குரியது.

 
அவர்கள் தொடர்பான முழுமையான வரலாறுகள் எழுதப்பட்டு, அவர்களின் பாரம்பரியங்களும் காட்சிப்படுத்தப்படும் போது, தமிழர்கள் தொடர்பான வரலாறு மீள் எழுச்சி பெறுவதற்கான சாத்தியங்கள் உள்ளன. அதனைச் செய்வதற்கு தமிழ்த் தேசியப் பரப்பில் உள்ளவர்கள் முயற்சிகளை முன்னெடுக்க வேண்டும் என்பதே எமது எதிர்பார்ப்பாகும்.

 

https://www.ilakku.org/situation-of-the-tamil-aborigin-in-batticaloa/

"தோற்றிடேல், மீறி 

தோற்றிடினும் வரலாறின்றி சாகேல்!"

-நன்னிச் சோழன்

• எழுதருகை(warning): இங்குள்ள செய்திகள் யார் மனதையும் புண்படுத்துவதற்காக எழுதப்படவில்லை.. இவை தமிழினத்தின் வரலற்றை ஆவணப்படுத்தும் முகமாகவே எழுதப்பட்டுள்ளன என்பதை தாழ்மையுடன் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்….!

 

 

இன்று நாம் பார்க்கப்போவது புலிகளின் கண்ணிவெடிப் பிரிவான 'பொன்னம்மான் கண்ணிவெடிப் பிரிவி'னால் அணியப்பட்ட உடற்கவசங்கள் பற்றியே. இவர்களின் இந்தப் பிரிவானது 1999.04.28 ஆம் ஆண்டு தொடங்கப்பட்டது. இது முற்று முழுதாக பெண் போராளிகளை மட்டுமே கொண்ட பிரிவாகும்(Unit). தனிப்பிரிவாக ஆவதற்கு முன் இது ஏதோவொரு மகளீர் படையணியின்(மாலதி படையணி என்று நினைக்கிறேன்) கீழ் இயங்கியது ஆகும்.

இந்தப் படையணியால் அணியப்பட்ட கவசங்களானவை:-

• முக்கோண காப்புக் கண்ணாடி
• தலைச்சீரா & முகவாரணம்(Visor)
• கஞ்சுகம்(vest)

இவர்கள் கைக்கவசம் அணிந்ததாக எந்த வகைப் படங்களும் கிடைக்கப்பெறவில்லை. எனவே அணிந்தார்களோ தெரியவில்லை

 

• முக்கோண காப்புக் கண்ணாடி

2001 முடியும் வரை இச்சீருடையே இவர்களின் உடையாகும். இது ஒரு கடும்பச்சை நிறத்திலான சீருடையாகும்.

'மேற்கண்டவர் ஒரு ஆண் போரளி. இவர் கண்ணிவெடியை அகற்றும் பணியில் மட்டுமே ஈடுபட்டுள்ளார். இவர் பொன்னம்மான் கண்ணிவெடிப்பிரிவைச் சேர்ந்தவர் .'

 

இனி வருபவை எல்லாம் 2001 இற்குப் பின் அணியப்பட்டவையே!

• கஞ்சுகம்:

உலக நாடுகளால் அணியப்படும் அதே கவசம்தான் இவர்களாலும் அணியப்பட்டது. ஆனால் அதன் உருமறைப்பு புலி உருமறைப்பு அல்லாமல், சிங்கள உருமறைப்பு கொண்டுள்ளது

'கண்ணிவெடி புதைக்க வரும் போராளிகள் | கண்ணிவெடிக் கஞ்சுகத்தின் முன்பக்கம் & முகவாரணம்'

' கண்ணிவெடி புதைக்கப் போகும் போராளிகள் | கண்ணிவெடிக் கஞ்சுகத்தின் பின்பக்கம் தெரிகிறது'

• தலைச்சீரா & முகவாரணம்:

உலக நாடுகளால் அணியப்படும் அதே வடிவ தலைச்சீராதான் இவர்களாலும் அணியப்பட்டது. அதன் நிறம் கறுப்பு ஆகும்

'சங்கிலியன் என்னும் கண்ணிவெடியைப் புதைக்கும் போராளிகள் | கண்ணிவெடிக் கஞ்சுகத்தின் முன்பக்கம் தெரிகிறது'

'பொன்னம்மான் 100 என்னும் கண்ணிவெடியைப் புதைக்கும் போராளி | இவர் அணிந்துள்ள தலைச்சீராவின் உச்சிப் பகுதியையும் அதன் முகவாரணத்தையும் கஞ்சுகத்தின் பின்பக்கத்தையும் நோக்கவும்'

 

• சீருடை:

இவர்கள் வரிப்புலி அணிந்திருந்தாலும் மேற்சட்டையின் கைப்பகுதியானது முழங்கை வரை மட்டுமே நீளமானது ஆகும். இது இவர்களின் கண்ணிவெடி வேலையினில் ஏற்படும் வசதியின்மைகளை தவிர்க்கவே இவ்வாறு கட்டையாக்கப்பட்டது ஆகும்.

''கண்ணிவெடி அகற்றும் பணியில் போராளி'

'கண்ணிவெடி அகற்றும் பணியில் போராளிகள்'

 

• சிறப்புக் கண்ணிவெடிப் பிரிவு

இவர்கள் தொடக்க காலத்தில் நீல நிறத்திலான சீருடை அணிந்திருந்தனர். :-

'படைத்தகையில்(parade) ஈடுபட்டுள்ள சிறப்பு எல்லைப்படையினர்'

2002 க்குப் பின்னர் கீழ்க்கண்ட கபில(brown) நிறத்திலான சீருடை அணிந்திருந்தனர்.

'படிமப்புரவு: fb'

 

• விடுதலைப் புலிகளின் "கள" மருத்துவப் பிரிவு

ஆண்களில் ஒருசிலர் சன்னத்தகை கஞ்சுகம்(Bullet proof vest) அணிந்துள்ளனர். இவர்களின் சீருடையானது ஒரு மாதிரியான சாம்பலும் வெள்ளையும் கலந்த நிறம் போன்ற நிறம். நிறத்தின் பெயர் எனக்குத் தெரியவில்லை. இவர்களின் மேற்சட்டையின் மேற்பாகத்தில் இரு பக்கும்(Pocket) நீளக்காற்சட்டையில் இரு பக்கத்தில் இரு பக்கும் முழங்காலில் இரு பக்கும் உள்ளது. ஆனல எல்லாப் பக்கும் வெளியில் பொம்மிக் கொண்டு இருப்பதாக தைக்கப்பட்டுள்ளது. பக்குகள் வழக்கத்திற்கு மாறாக பெரிதாக உள்ளது.

இடுப்பில் கறுப்பு இடைவார் அணிந்துள்ளனர். காலில் எல்லோரும் நெடுஞ்சபாத்து(boots) அணிந்துள்ளனர். இடது பக்க நெஞ்சில் தங்களது பெயரினை ஆங்கிலத்தில் மார்பொட்டியில் ஒட்டியிருக்கின்றனர். வலது பக்கத்தில் என்ன உள்ளது என்று தெளிவாகத் தெரியவில்லை. இவர்கள் தோள் அலகு வில்லையும் ஒட்டியிருக்கின்றனர். ஒரு பக்க புயத்தில் மருத்துவ சின்னம் கொண்ட வில்லையும் மறுபக்க புயத்தில் ஏதோ ஒரு குறியீட்டினை ஆங்கிலத்தில் வில்லையாகவும்(badge) ஒட்டியிருக்கின்றனர்

'படிமப்புரவு: EelamView'

'இந்த அண்ணாவின் இயற்பெயர் பெயர் குணசேகரம் வாகீசன் என்பதாகும் | படிமப்புரவு: FB''

'கள மருத்துவர் உயற்சி அவர்கள் | இவரது மேற்சட்டையில் பல்லிணையும்(zip) இடது & வலது மார்பில் ஒரு மார்பொட்டி இருப்பதையும் நோக்குக | படிமப்புரவு: EelamView''

பெண்கள் கீழ்க்கண்ட சீருடையினை அணிந்திருந்தனர்:-

இவர்கள் மேற்சட்டை அணிந்து அதன் மேல் ஒரு அணிந்தும் காலிற்கு நீளக்காற்சட்டையும் அணிந்துள்ளனர்.

குப்பாயம் வெள்ளை நிறத்திலும், மேற்சட்டை & நீளக்காற்சட்டை சாம்பல் நிறத்திலும் உள்ளது.

'பெண் மருத்துவப் போராளிகள் | படிமப்புரவு: fb'

'மட்டக்களப்பு, தொப்பிக்கல்லுக்கு அண்மையாக இருந்த புலிகளின் மருத்துவமனையில் அறுவைச் வைத்தியத்தின்போது | 'படிமப்புரவு: Srilanka guardian'

மேற்கண்ட சீருடை இல்லாமல் அவர்கள் பச்சை வரிப்புலியினையும் அணிந்திருப்பர், கள மருத்துவச் சேவையில்.

உசாத்துணை:

• செ.சொ.பே.மு.
• திரைப்பிடிப்புகளை வைத்தே சொந்தமாக எழுதினேன்

படிமப்புரவு

http://youtube.com/

ஆக்கம் & வெளியீடு

நன்னிச் சோழன்

08.08.1992 அன்று தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளின் சிறப்பு வேவுப்பிரிவு படைத்த சாதனை வரலாற்றுச் சாதனை

08.08.1992 அன்று, வட தமிழீழம்  யாழ் அராலிப் பகுதியில் சிங்களப் படையின் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதியுள் வெற்றிகரமாக ஊடுருவிய புலிகளின் சிறப்பு வேவுப் பிரிவு நடத்திய கண்ணிவெடித்தாக்குதலில், சிறீலங்காப் படைத்துறையின்  9 உயர் அதிகாரிகள் கொல்லப்பட்டனர்.  இவ் வரலாற்றுச் சாதனையை எமது உலகத்தமிழ்மக்களுக்கு  குறிப்பாக இளையோர்களுக்கும்  ஆவணப்படுத்த வேண்டும்  என்கின்ற சிந்தனையில்  தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளின் அதிகாரபூர்வ ஏடு அன்றைய காலத்தில் பதிவுசெய்துள்ள பதிவை  பெரும்வரலாற்று  பணியில் பயணிக்கு  தமிழீழ ஆவணக்காப்பகம் இன்றைய நாளில் மீள் பதிவு   செய்துள்ளது   

 தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளின் சிறப்பு வேவுப்பிரிவு படைத்த சாதனை வரலாற்றுச் சாதனை

 வட பிராந்திய படைத்துறை ஆணைப்பீடம் அழிக்கப்பட்டது

 

எமது இயக்கத்தின் சிறப்பு வேவுப்பிரிவினர் (Special Unit - Military Reconnaissance) துணிச்சலுடன் வைத்த - நுட்பமான கண்ணிக்குள் சிக்கி, வடபிராந்திய அதிஉயர் தளபதிகள் மூவர் உட்பட ஒன்பது உயர்நிலை அதிகாரிகள் கொல்லப்பட்டனர். 8.8.1992 அன்று, சிங்களப் படைகளினால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருக்கும் அராலிப்பகுதியில் இடம்பெற்ற ஒரு கண்ணிவெடித் தாக்குதலில், இச் சிங்களத் தளபதிகள்அழிக்கப்பட்டனர். வடதமிழீழத்தில் நடாத்தப்படும் படையெடுப்புக்களினதும், அதற்கான போர்முறைத்திட்டங்களினதும் சூத்திரதாரிகளாக மிக நீண்டகாலமாக இருந்துவரும் இந்த இராணுவ உயர் தளப திகள் - ஒரே சமயத்தில், ஒன்றாக அழிக்கப்பட்டது ஒரு வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த நிகழ்ச்சியாக அமைந்துவிட்டது. விடுதலைப் புலிகளின் சிறப்பு வேவுப் பிரிவினர் படைத்தஇவ்வரலாற்றுச் சாதனை, பாரிய அரசியல் - இராணுவ திருப்புமுனை களை ஏற்படுத்தும் என ஊகிக்கப்படுகின்றது. தமிழீழவிடுதலைப்போராட்ட வரலாற்றில் என்றுமில்லாதவாறு சிங்களப் படை ஒரு பேரழிவைச் சந்தித்துள்ளது.

 

தமிழீழ மக்களுக்கெதிரானகுறிப்பாக வடதமிழீழத்திற்கெதிரான - இன அழிப்புப் போரைத் திட்டமிட்டு, வடிவமைத்து, முன்னின்று வழி நடாத்தும் சிங்கள உயர் இராணுவ தளபதிகளுள் முக்கியமானவர்களான, வட பிராந்திய ஆணைத் தளபதி லெப்ரினன்ற் ஜெனரல் டென்சில் கொப்பேகடுவ, யாழ். மாவட்ட தரைப்படைத் தளபதி மேஜர் ஜெனரல் விஜயவிமலரத்ன ,வட பிராந்திய கடற்படைத் தளபதி றியர் அட்மிரல் ஜயமகா உட்பட (சாவுக்குப் பின்பு பதவி உயர்த்தப்பட்டவர்கள்) சமர்க்களத்தில் படையினரை நேரடியாக வழி நடாத்தும் லெப்.கேணல் தரத்திலான மூன்று உயர் அதிகாரிகளும், மேஜர் தரத்திலான ஒரு அதிகாரியும், கடற்சண்டைகளை நேரடியாக வழிநடாத் தும் ஒரு லெப்ரினன்ற் கொமடோரும் (சாவுக்குப்பின் பதவி உயர்த்தப்பட்டவர்) ஒரு கடற்படை லெப்ரினன்ற்றும் ஒரே சம்பவத்தில் - ஒன்றாக அழிக்கப்பட்டுள்ளனர். வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இந்த வீரசாதனையை, எமது இயக்கத்தின் சிறப்பு வேவுப்பிரிவினர் வெற்றிகரமாக நிறைவேற்றி, பாதுகாப்புடன் திரும்பியுள்ள னர். உலகை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியுள்ள இச்செய்தி, தமிழீழ மக்களுக்கு மகிழ்ச்சியையும் - உத்வேகத்தையும் கொடுத்துள்ளது.

தமிழீழ ஆவணக்காப்பகம் 

 யாழ். குடாநாட்டின் மீது ஒரு பாரிய படையெடுப்புக்கு சிங்களப்படைகள் தங்களைத் தயார் செய்துகொண்டிருந்த வேளையில், சிங்களப்படையின் கோட்டைக்குள் நுழைந்து அவர்கள் மத்தியில் ஒரு பேரழிவை ஏற்படுத்தி, படையெடுப்புத் திட்டத்தைச் சீர்குலைக்க விழைந்த எமது முயற்சி, பெருவெற்றி கண்டுள்ளது. சிங்களதேசத்தை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கிய இப்பேரழிவு,சிறீலங்கா பாதுகாப்புப் படை யைப் பொறுத்தளவில் என்றுமே ஈடுசெய்ய முடியாத ஒரு பேரிழப்பாகும்.

ஏனென்றால், இவர்களெல்லோரும் மிக நீண்டகாலப் போர் அனுபவம் மிக்க, மூத்த சிங்களத் தளபதிகளாவர்; படையினரைச் சமர்க்களத்தில் வழிநடாத்தி - சண்டையைத் தொடர்வதில், ஆளுமையும் தேர்ச்சியும் மிக்கவர்களாவர். லெப்ரினன்ற்ஜெனரல் டென்சில் கொப்பேகடுவவும், மேஜர் ஜெனரல் விமலரத்னவும், வடபிராந்திய கடற்படை றியர் அட்மிரல் ஜயமகாவும் எமது விடுதலைப் போர் முனைப்புப்பெற்ற காலத்திலிருந்து, வட - கிழக்குப் பகுதியிலேயே இருந்தபடி, புலிகள் இயக்கத்திற்கெதிராகப் போர்புரிந்து,

விடுதலைப் போராட்டத்தை ஒடுக்கக் கங்கணங்கட்டியிருந்த சிங்களத் தளபதிகளாவர்.அத்துடன், சிங்கள இராணுவ இயந்திரத்தின் முக்கிய தூண்களாக இவர்கள் இருந்துள்ளார்கள். வட பிராந்தியத்திற்கான சிங்கள கடற்படைத்தளபதிறியர் அட்மிரல்ஜயமகா, உலகின் பல நாடுகளில் சிறப்புப் போர்க்கல்விபயின்ற ஒரு மூத்த தளபதியாவர். இத்துடன், எதிர்பார்க்கப்படும் யாழ்.குடா நாட்டின் மீதான படையெடுப்பில், கடல்கடந்து துருப்பினரைக்குடாநாட்டுக்குள் தரையிறக்கிவிடும் பணிக்கு இவரே தலைமைதாங்க இருந்தார் என்று, 'வெரித்தாஸ் வானொலி குறிப்பிட்டது. சிங்களப் போர்வானின் நம்பிக்கை நட்சத்திரங்களாக இருந்த இந்தத் தளபதிகளின் இழப்பால், சிங்கள தேசம் ஆடிப்போய் உள்ளது. (நன்றி தமிழீழ ஆவணக்காப்பகம்) - சிங்களப்படை சந்தித்துள்ள இப்பேரிழப்பு, சிறீலங்கா அரசின் இராணுவ இயந்திரத்தில் அடைக்க முடியாத ஒரு வெடிப்பை, ஏற்படுத்தியுள்ளது. 

05-07-92 அன்று இயக்கச்சியில் சுட்டு வீழ்த்தப்பட்டவை - 8 ரக இராட்சத விமானத்தில் இருந்த, வான் படையின் உயர் அதிகாரிகளான ஸ்குவார்டன் லீடர் காசீர், லெப்ரினன்ற்கள் பெர்னாண்டோ , மெண்டிஸ், ஆகியோருடன், வானூர்தி அதி காரிகளான விஜயக்கோன், பிரேமரத்ன, ரத்னாயக்க, சார்ஜன் சில்வா, உட்பட 19 வான்படையினர் கொல்லப்பட்டனர்.கடந்த ஏப்ரில் 28ஆம் திகதி தெல்லிப்பளையை நோக்கி சிங்களப்படைகள் நடாத்திய இராணுவ நடவடிக்கையின் போது, சிறீலங்கா இராணுவத் தின்5ஆவது தரைப்படைப் பிரிவின்துணைத் தளபதி லெப். கேணல் சூரியசேனனாயக்கா, மற்றும் முன்னணி தரைப்படை அதிகாரியான மேஜர் குலசன உட்பட சில இடைநிலை அதிகாரிகளும் கொல்லப்பட்டிருந்தனர். இதே போன்று 9.6.92அன்று பூநகரியில் எமது சிறப்பு வேவுப்பிரிவினர்வைத்த கண்ணிவெடிக்குள் சிக்குண்டு, ஒரு இராணுவ வாகனம்சிதறியது. அதற்குள் இருந்த கடற்படையின் உயர் நிலை அதிகாரியான லெப். கொமடோர்அஞ்சனா திசநாயக்கா, தரைப்படைத் தளபதிகளில் ஒருவரான கேணல் சித்ர - புஞ்சிஹேவா, கப்டன் கருணரத்ன ஆகியோர் கொல்லப்பட்டிருந்தனர். இவை எல்லாவற்றிற்கும் சிகரம் வைத்தாற்போல்,

 

 

 8.8.1992 அன்று அராலியில் நடந்த கண்ணிவெடித் தாக்குதலில், சிங்களப்படையின் அதிஉயர் தளபதிகளானலெப்ரினன்ற் ஜெனரல் கொப்பேகடுவ, றியர் அட்மிரல் ஜயமகா, மேஜர் ஜெனரல் விமல ரத்ன, லெப்.கேணல்கள் ஆரியரத்ன, பலிப்பான, ஸ்ரீபன் , மேஜர்அல்விஸ், கடற்படை லெப்ரினன்ற் கொமடோர்லங்காதிலக, கடற்படை லெப்ரி னன்ற் விஜயபுர ஆகியோரும் அழிக்கப்பட்டனர்.இந்த வரலாற்று முக்கியத் துவம் வாய்ந்த கண்ணி வெடித் தாக்குதலுடன், வடபிராந்திய படைத்துறை ஆணைப்பீடம் (Northern Military Command Structure) முற்றாகவே அழிக்கப்பட்டுவிட்டது.

நன்றி 

விடுதலைப்புலிகள்  ஏடு 

 

https://www.thaarakam.com/news/2c50d580-b9ce-425f-8710-94f562fc2c98

வீரத்தளபதி மேஜர் அன்ரனியின் வீரமும் வஞ்சகன் கருணாவின் வஞ்சனையும்.

 

(தடித்த எழுத்துக்களுக்கு மாற்றியவன் நானே)

 

 

தமிழீழத்தில் இயற்கையவள் அள்ளித்தந்த பச்சைவயல் வெளிகளும் அருவிகளும் அழகு சேர்க்கும் அம்பாறையின் கல்முனை தந்த தமிழ்வீரன் அவன் நல்ல திடகாத்திரமான ஆனழகன்,உயர்ந்த உருவம், ஊடுருவும் பார்வை, நிமிர்ந்தநடை, உச்சிமீது வானிருந்து வீழுகின்ற போதிலும் அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே என்ற மகாகவியின் பாடலைப்போல அவன் செயல்கள். சிலோன் சில்வஸ்ரார் என்றெல்லாம் அவனை அழைத்து கொண்டே போகலாம்.

அம்பாறையில் இப்படியெல்லாம் பெயர் சொல்ல ஓருவர் இருந்தான் என்றால் அவன் தான் மேஜர் அன்ரனி என்ற தமிழ்மறவன். தனது வீரத்தினை நிலை நாட்ட 1983ல் தமழீழவிடுதலைப்புலிகளில் தன்னை இனைத்து கொண்ட இவன் இந்தியாவில் 5 வது பயிற்சி முகாமில் தனது ஆயுதப்பயிற்சியை பெற்றுக்கொண்டான். பல முனைத்தாக்குதலில் அரசபடைக்கெதிராக ஈடுபட்ட அன்ரனி IPKF காலத்தில் அம்பாறைத் தளபதியாகச் செயல்பட்டான். அவ்வேளைகளில் IPKF யினருக்கு எதிரான பல தாக்குதல்களை முன்னின்று செய்தவன் இவனாகும்.

தேசியத்தலைவர் மீது மேஜர் அன்ரனி வைத்திருந்த நம்பிக்கையும் விசுவாசத்திற்கும் ஒரு எடுத்துக்காட்டுச் சம்பவத்தை முன்வைக்கிறேன். அதாவது IPKF காலமது வன்னிக்காட்டிக்கு தேசியத்தலைவரைச் சந்திக்க அன்ரனி செல்கின்றான். அவ்வேளை கருணாவும் வன்னியில் நிற்கிறான். அன்ரனிக்கு நன்கு பழக்கமான போராளி ஒருவர் அன்ரனியிடம் கேட்கிறார்!

ஏன் அன்ரனி வன்னியில் IPKF ற்கு எதிராக நாம் சன்டையிடுவதைப்போல மட்டக்களப்பில் உள்ளவர்களால் சன்டை செய்யமுடியவில்லை!

என்ன காரணம்?

அதற்கு அன்ரனி புன்முறுவலுடன் அந்த போராளிக்கு ஒரு உதாரணக் கதையைக் கூறுகின்றான். அதாவது காட்டில் வேட்டை நாய் ஒன்று காட்டு முயலொன்றை துரத்துகிறது. முயல் ஒடிக்கொண்டேயிருக்கிறது.

கொஞ்சநேரத்தில் ஒரு புளியமரத்தின் கீழ் ஒடி நின்ற முயல் மீண்டும் புது வீரத்துடன் வேட்டை நாயை விரட்டுகின்றது. இதை எதிர்பார்க்காத வேட்டை நாய் பயத்தினால் திரும்பி ஓட்டம் பிடித்தது.

ஏனனில் முயலுக்கு வீரம் வந்த அந்த புளியமரத்தில் தானாம் வீரபாண்டியன் கட்டப்பொம்மனை ஆங்கிலேயர் துக்கிலிட்டனராம் அதனால் தானாம் அந்த முயலுக்கு வீரம் வந்தாம்.

ஏனனில் தேசியத்தலைவரின் அரவனைப்பிலும் நேரடிக்கண்காணிப்பிலும் உள்ளவர்களுக்கு ஒரு தனித்துவமான திறமையும் வீரமும் அங்கு ஊட்டப்படுகிறது மட்டுமல்ல நிழழாக அவர்களைப்படர்கிறது என்றே சொல்ல்லாம். அதன் பிரதிபலிப்புத்தான் வன்னிக்காட்டியில் IPKF யினர் வாங்கிய அடி!

இச்சம்பவத்தை மேஜர் அன்ரனி நாசுக்காக சுவாரசியமாக வேட்டைநாய் முயல் கதையாக அந்த போராளியிடத்தில் எடுத்துதம்பினான். இந்த நிகழ்வால் ஒன்றை புரிந்து கொள்ளாலாம் தேசியத்தலைவரிடத்தில் அன்ரனி வைத்திருந்த விசுவாத்தையும் தலமையிடத்தில் அவனுகிருந்த நம்பிக்கைக்கும் இது ஒரு எடுத்துகாட்டாகும்.

அன்ரனிக்கு ஏற்கனவே பிஸ்டல் பழக்கப்பட்டது தான். ஆனாலும் அதில் பெரியளவு தேர்ச்சி பெற்றவனல்ல! தலைவரை அன்ரனி சந்திக்க சென்ற வேளையில் அவர் அன்ரனியையழைத்து பிஸ்டலால் இலக்கொன்றைச் சுடச் சொன்னார்.

தலைவருக்கு முன்னால் இலக்கைச் சுடுவதற்கு தயங்கி நின்ற அன்ரனியை அவர் அழைத்து தைரியம் ஊட்டி சுடக்கூறினார்.

அன்ரனிக்கு திரும்ப திரும்ப தலைவர் ஊக்கம் கொடுத்தார். இதனால் அந்த ஊக்குவிப்பால் அன்ரனியும் பிஸ்டலால் குறிபார்த்துச்சுடுவதலில் திறமையுள்ள வல்லுனரான தளபதியாகிவிட்டான்.

இச்சம்பவத்தை நேடியாக நோக்கிய கருணாவுக்கு அன்ரனி மீது பொறாமையும், வெறுப்பும் உண்டாகின. இவ்வேளையில் முல்லைத்தீவிப் பகுதில் IPKFனரின் முகாம் ஒன்றின் மீது தாக்குதல் ஒன்று நடத்தப்பட்டது.

இச்சம்பத்தில் எறிகனைத்தாக்குலில் ஈடுபட்டு தாக்குலை சிறப்பாக வெற்றியடையச் செய்து அன்ரனி துனைபுரிந்தான். இதனால் தேசியத்தலைவரிடத்தில் அன்ரனி பாராட்டையும் பெற்றான்.

இக்கால கட்டத்தில் பயிற்சிப்பாசறை ஒன்றில் சகபோராளிகளுக்கு திறமையாக இராணுவப்பயிற்சியை அன்ரனி வழங்கினான்.

இதை நேரடியாக உற்று நேக்கிக்கொண்டியிருந்த கேணல் கிட்டு அன்ரனியை மிகவும் பாராட்டி ஒரு திறமைமிற்க கொமாண்டர் என்று தேசியத்தலைவருக்கு சிபார்சு செய்தார். இவ்வேளையித்தான் அன்ரனிக்கு தலைவர் M 203 ரைபிள் லேஞ்சர் வழங்கினார்.

தேசியத்தலைவராலும் முதி நிலைத்தளபதியாலும் சகபோராளிகளாலும் திறமையக பாராட்டப்பெற்ற அன்ரனியை நினைத்த துரோகி கருனாவின் உள்ளம் வஞ்சகத்தால் வேகமாகத் துடிப்பு கொண்டது. அந்த துரோகின் உள்ளமதில் ஆயிரம் கேள்விகள் துளைபோட்டன! அன்ரனி என்னை மிஞ்சி விடுவானோ?

எனது மதிப்பு இனிவரும்காலங்களில் குறைந்து விடுமா?

சீ!சீ! அப்படி நடக்காது! நடக்கவும் விடமாட்டேன் அந்த ஆயிரம் கேள்விகளுக்கும் உடன் விடை தெரியாமல் புனிதபுமி முகாமிலிருந்த உளுவிந்த மரமொன்றை தலையை பிய்த்தபடி பலதடவை கருணா என்ற அந்தக்காட்டு பன்றி வலம் வந்தது. இருப்பினும் அந்த பன்றின் மனம் குறிப்பெடுத்து கொண்டது. அன்ரனியை எப்படி ஓரம்கட்டி வீழ்த்தி பழிதீர்க்கலமென்று…!

மீண்டும் அம்பாறைக்கு பயணமான அன்ரனி அங்கு வன்னியில் தலைவரிடத்தில் தான் பெற்ற அனுபத்தையும் நேரடியாக தலைவரிடத்தில் பெற்ற பிஸ்டல் பயிற்சியையும் கூறி தற்போது தான் பிஸ்டல் சுடுவதில் அனுபம் பெற்று விட்டேன் என்றும் குறிதவறாமல் இலக்கு ஒன்றை சுட்டும் காட்டினான்.

அம்பாறையில் ;IPKFயினருக்கும் தமிழ்தேசவிரோதக்கும்பலுக்கு எதிராக தாக்குதலலை துரிதப்படுத்தப்போவதாக சக போராளிகளிடத்தில் அன்ரனி எடுத்துக் கூறினான். இக்கூற்றுக்கமைய 1989ல் அம்பாறை மல்வத்தையில் IPKF யினர் மீது தாக்குதல் ஒன்றை அன்ரனி முன்னெடுத்து செய்தான். இதில் IPKF யினரைக் கொண்டு04 றைபிள்களும் கைப்பற்றினான்.

முன்னால் இலங்கை ஜனாதிபதி ரனசிங்க பிறேமதாசாவின் ஒப்பந்தக் காலப்பகுதில் IPKF யினர் முதலில் அம்பாறையை விட்டு வெளியேறிக் கொண்டியிருந்தனர். அக்காலப்பகுதியில் தமிழ் தேசவிரோதக்குழுக்கள் அம்பாறை திருக்கோவிலிலும், தம்பிலுவிலிலும் இரண்டு பெரிய முகாம்கள் அமைத்திருந்தனர்.

அந்த இரண்டு முகாம்களையும் அன்ரனி வேவு பார்த்தான். வேவு எல்லாம் புர்த்தியாகி விட்டது. மட்டக்களப்பிலிருந்து மேலதிக போராளிகளை அம்பாறைக்கு அனுப்பி வைக்கும்மாறு கருணாவிடம் அன்ரனி கோட்டான். மற்றைய போராளிகளுடன் கருணாவும் சென்றான். இரண்டு தமிழ்த்தேசவிரோத முகாம்களையழிக்க தலைமை தாங்கி அன்ரனி களத்தில் இறங்கினான்.

இந்த இரு முகாம் சன்டையில் வெகுதுரத்தில் நின்று கொண்டு அன்ரனி எங்கு நிற்கிறாய்! என்று கருணா கேட்டான். அதற்கு அன்ரனி சன்டை நடக்கும் முகாமுக்குள்தான் நிற்கிறேன். கருணா உனக்கு பிரச்சனையில்லையா என்று அன்ரனி வேடிக்கையாக வோக்கி டோக்கில் கேட்டான். கருணா வெட்கத்தால் மௌனமானான்.

இச்சன்டையில் தனிப்பட்டரீதியில் கருணா முடிவெடுத்து சரணடைந்த சில தமிழ் தேச விரோதக் குழுக்களைச்சேர்ந்தவர்களை சுட்டுக் கொன்றான். அன்ரனி இச்சம்பவத்தை கடுமையாக எதிர்த்தான். சண்டையில் அவர்கள் இறந்ததாக கருணா கதைபரப்பினான்.

இந்த முகாம்கள் அழிப்பில் கைப்பற்றப்பட்ட ஆயத தளபாடங்களை எடுத்துக் கொண்டு செல்லும் போது TNA என்றழைக்கப்பட்ட தமிழ்தேசவிரோதக்குழுக்கள் பதுங்கித்தாக்குலை செய்தனர்.

இச்சம்பவத்தில் கருணா பின்வாங்கி ஓடிவிட்டான். பதில் தாக்குதல் செய்து முறியடித்து தமிழ்தேசவிரோதிகளை பின்வாங்கச் செய்து விட்டு வெற்றிகரமாக ஆயுத தளபாடங்களை அன்ரனி முகாமுக்கு கொண்டு சேர்த்தான். இதில் TNA என்றழைக்கப்பட்ட ராசிக்குழுவினர் நிலை குலைந்தனர். அன்ரனி மீது சகபோராளிகளிடத்தில் மதிப்பும் மரியாதையும் உயர்ந்தது சகபோராளிகள் அன்ரனியை 'அன்ரனிக்குயின்' என்று பெயர் வைத்து அழைத்தனர். ஆனால் இச்சன்டையை தான் தான் முன் நின்று நடத்தி வெற்றி பெற்றதாக கருணா பெயர் வாங்கினான்.மட்டக்களப்பிலிருந்து IPKF யினர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விலகிக் கொண்டார்கள்.

அம்பாறையில் பின்னடைவைக் கண்ட ராசிக்குழுவினர் மட்டக்களப்பு வடக்கே சத்துரக்கொண்டான் தொடக்கம் கல்லடிப்பாலம்வரை கட்டுப்பாட்டுக்குள்ளாக்கி முகாம்களை அமைத்திருந்தனர். அன்ரனியின் செல்லவாக்கைச்சரியச் செய்ய இதுதான் தருனம் என கனவு கண்ட கருணா தனது படையணியை இறக்கி தன்னாமுனை வரை நகர்த்தினான் ஆனால் சத்துருக்கொண்டானில் ராசிக் குழுவினர் கடுமையான எதிர்ப்பிருந்தது. தன்னாமுனைக்கு மேல் நகரமுடியாமல் கருணாவின் படையணி திண்டாடியது. படுவான்கரைப்பிரதேசங்களான வவுனதீவு, உன்னிச்சை, ஆயித்தியமலை, மகிழவெட்டுவான் என்பன ராசிக்குழுவினரின் கட்டுப்பாட்டுக்குள்ளிருந்த பிரதேசங்களாகும்.

அந்த TNA யின் ராசிக்குழுவினர் நரிப்புல்தோட்டம் வழியாக பங்குடாவெளி வந்து ஏறாவுர் வர முயற்சி எடுத்துக்கொண்டிருந்தனர். இந்த நகரைத் தக்கவைக்க பங்குடாவெளியில் மதியை கருணா நியமித்தான்(கிரானில் முதல் படுகொலையை கருனாவுடன் சேர்ந்து செய்த மதி) சகபோராளிகளுகுத் தெரியாமல்அவர்களை விட்டு விட்டு மதி தப்பியொடி விட்டான்.

அவ்வேளையில் கருணா தனது மெய்க்காப்பாளர்களுடனும் சில போராகளிகளுடனும் கொம்மாதுறையில் தளமிட்டிருந்தான். பங்குகுடாவெளியில் ராசிக்குழுவினர் வருவதையறிந்த கருணா தனது மெய்க்காப்பாளர்களை அழைத்துக் கொண்டு தனது சொந்தக் கிராமமான கிரானுக்குத் தப்பிச்சென்று விட்டான். பங்குடாவெளி வரை வந்த ராசிக்குழுவினரை மேஜர் அபயனும் ரம்போ பிரசாத்தும் சகபோராளிகளுடன் சேர்ந்து மிக துனிச்சலுடன் கொஞ்ச நிமிடத்திற்குள் பதில் தாக்குதல் செய்து முறியடித்து பின்வாங்க செய்தனர்.

பங்குடாவெளி வந்த ராசிக்குழுவினர் நரிப்புல்தோட்டம் வரை பின்நோக்கி ஒடி விட்டனர். ராசிக்குழுவினர் பின்வாங்கிய செய்தியை மேஜர் அபயனும் ரம்போ பிரசாத்தும் கருணாவுக்கு அறிவித்தனார். நீங்கள் கூறுவது உண்மையா எனக் கேட்ட கருணா அதை உறுதிப்படுத்திய பின்னர் மீண்டும் கொம்மாதுறைக்கு வந்து சேர்ந்தான்.

தெல்லிப்பளையை சேர்ந்த மேஜர் அபயனுக்கும் ரம்போ பிரசாத்திற்கும் கருணா செய்த துரோகங்கள் என்ன என்னென்று இத்தொடரில் பின்னர் உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்கின்றேன். இது இவ்வாறு இருக்க இரண்டு நாட்களாகியும் தான்னாமுனையிருந்து கருனாவின் படையனியால் முன்னேற முடியவில்லை! மட்டுநகரை ஏன் உங்களால் இன்னுமும் பிடிக்க முடியவில்லை! என்ன காரணம்? என்று தலைவர் கருணாவுடன் தொடர்பு கொண்டு கேட்டார். கருணாவுக்கு இது பெருத்த அவமானமாகயிருந்தது. இதில் சம்பந்தப்பட்ட பொறுப்பாளர்களையும் தளபதிகளையும் பலமைல்களுக்கு அப்பாலிருந்து கொண்டே தொலைத்தொடர்பில் தொடர்பு கொண்டு கருணா காரணம் கேட்டானான். அதற்கு அவர்கள் அன்ரனி இருந்திருந்தால் எப்போதே பிடித்திருப்போம் என்றும் அன்ரனி இங்கு வரவேண்டும் என்றும் எல்லோரும் விரும்பினர்.

அந்நேரம் தலைவர் தன்னை பிழையாக விளங்கிகொள்வார் என நினைத்த கருணா அன்ரனியை அம்பாறையிருந்து உடன் வரும்படி அறிவித்தான். அன்ரனி என்ற வீரத்தளபதி வருகின்றான் என்பதை அறிந்து கொண்ட ராசிக்குழுவினர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தங்களது முட்டை முடிச்சுகளைக்கட்டி மட்டுநகரை விட்டு ஒடத் தொடங்கினர். அன்ரனியால் முற்றுமுழுதாக மட்டு நகர் மீட்கப்பட்டது.ஆனால் மட்டு நகரை தான் வெற்றிகொண்டு மீட்டதாக கருணா கதையளந்தான்.

பளுகாமத்தில் ராசிக்குழுவினரின் முகாமைத் தாக்கும் போது கொக்கட்டிச்சோலையிருந்து சக ராசிக்குழுவினரின் உதவி கிடைக்கும் என்று கொக்கட்டிச்சோலை அம்பலத்தடியில் மேஜர் றோபேட் தலைமையில் கட்அவுட் போடப்பட்டது. இவ்வேளையில் குறுமன்வெளியைச்சேர்ந்த தாசன் என்ற போராளி ராசிக்குழுவின் முகாமைப்பார்க்கச் சென்றார். ராசிக்குழுவினர் ஆயுததளபாடங்களை வாகனங்களில் ஏற்றி வைத்துவிட்டு ஏற்கனவே தப்பி சென்று விட்டனர். தாசன் கைக்குண்டு ஒன்றை வெடிக்க வைத்து விட்;டு ஆயுதங்களை வாகனத்தில் கொன்டு வந்து சேர்த்தான். இதை வெகுதெலையிருந்து அவாதனித்த கருணா ராசிக்குழுவின் முகாமை தகர்த்து பெருமளவு கனரக ஆயுதங்களை தான் கைப்பற்றியதாக எல்லாருக்கும் பிரச்சாரம் செய்தான். ஆனால் இந்த தாசனுக்கு கருணவால் செய்யப்பட்ட கொடுமைகள் பல.. பல இந்த தாசன் தற்போது எங்கு எந்த நிலையில் வாழ்கின்றான் என்று தெரியாது!

ராசிக்குழுவினரின் பளுகாமம் முகாம் கைப்பற்றப்பட்டு செய்தி கேட்டு மற்றய TNA யினர் முன்னேறி வந்தனர். 1989ல் இச் சம்பவம் நடந்தது. மேஜர் றேபேட்டுடன் 6 போராளிகளும் பரந்த வெளியில் பகலில் ராசிக்குழுவினருடன் எதிர்ச்சமரில் ஈடுபட்டியிருந்தனர். அப்போது அவர்களின் ரவை முடிந்து விட்டது. கருணாவிடம் உதவியும் ரவையும் கேட்டனர். கருணா பதில் கூறவில்லை! இறுதிவரை போராடினோம் ரவை முடிந்து விட்டது! ஆனால் சரணடையமாட்டேம் என்று இறுதியாக தொலைத்தொடர்பு சாதனத்தில் பேசி சயனைட் அருந்தி மேஜர் றோபேட் மற்றும் கொம்மாதுறையைச் சேர்ந்த வேனு உட்பட 6 போராளிகள் வீரச்சாவடைந்தனர். இதே நேரம் 3 கிலோ மீற்றருக்குள் 300 பேருடன் கருணா என்ற நயவஞ்சகன் இருந்தான் என்பது குறிப்பிடதக்க விடயம்.

ஆனால் அந்த 6 மாவீரர்களின் புகழுடலைக்கூட கருணாவால் எடுக்க முடியவில்லை! மாறாக மேஜர் அபயனனையும் தாசனையும் வீண் பழிசுமத்தினான், கருணா! இதனால் மனமுடைந்த தாசன் இயக்கத்தை விட்டே வெளியேறினான். இச்செய்தியை அறிந்த அன்ரனி அம்பாறையிருந்து வந்து சேர்ந்தான்.

இச் செய்தியையறிந்த அன்ரனி அம்பாறையிருந்து வந்து சேர்ந்தான்….. கொக்கட்டிச்சோலையும் பளுகாமத்தையும் ஒரே நேரத்தில் வெற்றியிட்டிருக்கலாம். ஏன் அவசரப்பட்டீர்கள். ஒரே நேரத்தில் இரண்டு முகாம் அம்பாறையில் வெற்றி கொண்டோம். ஆறு போராளிகளை ஏன் வீணாக சாவு கொடுத்தீர்கள். அன்ரனி இல்லாமல் செய்து காட்டவேண்டும் என்றா இப்படி செய்தீர்கள் என்று அன்ரனி கருணாவிடம் கேட்னான். இதனால் கருணாவுக்கும் அன்ரனிக்கும் கடும் வாக்குவாதம் கூட ஏற்பட்டது.

உன்னிச்சையிருந்த ராசிக்குழுவினரின் முகாமை அழிக்க அன்ரனியின் உதவியை நாடக்கூடாது என்று கருதிய கருணா அன்ரனியை கரடியனாற்றில் நிறுத்தி விட்டு தானும் செல்லாமல் படையனியை அனுப்பினான். ஆனால் ராசிக்குழுவினரின் எதிர்தாக்குதலை சாமாளிக்க முடியாத படையனிகள் கருணாவிடம் இது பற்றி என்ன செய்லாம் எனக் கேட்டனர். ஒழுங்கான திட்டமிடல் இல்லாததால் அவர்கள் சிக்கியிருந்தனர்.

ிரச்சைனையாகவுள்ளது அன்ரனி நீ போ என கருணா கெஞ்சுவது போல அன்ரனியிடம் கூறினான். அன்ரனியின் வேகமான தாக்குதலால் நிலை குலைந்த ராசிக்குழுவினர் உயிர் தப்பினால் போது என்று சிதறி ஓடினர். இதனால் சக போராளிகள் அன்ரனியை மிகவும் பாரட்டினர். போராளிகளிடத்தில் மட்டுமல்ல மக்கள் இடத்திலும் அன்ரனியின் செல்வாக்கு உயரத் தொடங்கியது.

மட்டக்களப்பு அம்பாறையில் நடந்த ராசிக்குழு மற்றும் இந்திய படை மீதான சன்டைகளை தானே முன்னின்று நடத்தி வெற்றி வாகை சுடியதாக கயவன் கருணா பெயர் வாங்கினான். பல சந்தர்ப்பங்களை பயன் படுத்தி அன்ரனி மீது பொய் பிரச்சாரங்களை நடத்தி தலைமையிடம் தான் நல்ல மனிதன் போல பெயர் வாங்கிக் கொண்டான். ஆனால் அன்ரனியுடன் நின்று செயல் பட்டவர்களுக்கும் அவனின் போர் திறனை நேரடியாக கண்டவர்களுக்கும் அவனின் வீரம் புரியும்.

ஏன்! ராசிக் என்ற துரோகி உயிருடன் இருந்திருந்தால் அன்ரனியின் அதிரடித்தாக்குதல்கள் பற்றி அடிக்கடி நினைத்திருப்பான்.

யாழ் மண்ணதும் அன்ரனியவனின் வீரமறியும். யாழ் கோட்டை மற்றும் பலாலிப்பகுதிகளிலும் அன்ரனியின் தாக்குல் வியுகங்கள் அமைந்தன. ஒரு தடவை பலாலியிருந்து முன்னேறிய சிறிலங்கா படைகளை தனது புPஆபு இயந்திர துப்பாக்கியால் தனித்து நின்று தனக்கு உதவி கிடைக்கும் வரை இராணுவத்தினர் மீண்டும் முன்னேற முடியாமல் தடுத்த பெருமை அன்ரனியை சாரும் என பலரும் போசிக் கொன்டனர். மேஜர் அன்ரனியுடன் யாழில் நின்று செயற்பட்ட போராளிகள் அன்ரனியின் இனிமையான நினைவுகளை அடிக்கடி நினைவு கூர்வர்;.

1990 காலப்ப்பகுதிகளில் அன்ரனி மட்டக்களப்பிலிருந்திருந்தால் கும்புறுமுலை, களுவாஞ்சிக்குடி இராணுவமுகாம்களின் தாக்குதலகள் தோல்வியடைந்திருக்கமாட்டாது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. மேஜர் அன்ரனிக்கு கருணாவால் பின்னப்பட்ட சதிவலைதன்னை இனம் காட்டி கருணாவுடன் நேரடியாக எதித்தவர்களில் முக்கியாக கருதப்பட்டவர் கிரேக் மாஸ்டர். யார் இவர்? இவரின்பின்னனி என்ன என்று பார்ப்போம். கனேசர் கரிகாலன் என்ற இயற்பெயர் கொண்ட கிரேக்மாஸ்டர் யாழ்ப்பாணம் சன்டியிலிப்பாய்யை சேர்ந்தவர். இயற்கையாவே பண்பும் பணிவும் மற்றவர்களிடத்தில் கனிவுடன் நடக்கும் குணவியல்பும் கொண்ட இவர் நேர்மையற்ற செயல் நடக்கும் போதொல்லாம் அதை தட்டிக்கேட்க தவறுவதில்லை. ஒரு மருத்துவ போராளியாக தென்தமிழித்திற்கு 1987யில் காலடி எடுத்து வைத்தாh. புலிபாய்ந்தகல் பகுதியிலும் அதன் பின் 1988லிருந்து 1989 வரை அம்பாறையில் மருத்துவ போராளியாகச் செயற்பட்டார்.

இவர் அன்ரனியின் நெருங்கிய நண்பராவார் ஒருதடைவை இவரின் தாயார் யாழ்ப்பானத்திலிருந்து அம்பாறை வந்து இயக்கத்தை விட்டு விலகி வரும் படியும் வெளிநாடு அனுப்புவதாகவும் கூறினார். அதை முற்று முழுதாக மறுத்த இவர்; தான் இயக்கத்தையோ சக போராளிகளையோ விட்டு வரமாட்டேன் எனக்கூறி தாயாரை அனுப்பி வைத்தார். அன்ரனிக்கு கருணா செய்த வஞ்சகத்தை எதிர்த்து கருணாவுடன் வார்த்தை போரில் ஈடுபட்டு அதே கருணாவால் வஞ்சிக்கப்பட்டார். தனது தாய் அழைத்த நேரம் மறுத்து நின்ற அந்த மனிதன் அன்ரனியின் பிரச்சனையால் மனம் உடைந்து யாழ் சென்றார்.அங்கு சென்று மௌனமாகி விட்டார். ஏன் அவரின் உன்மைகள் மௌனீத்தன என்று தெரியாது! ஆனால் தன்னால் ஏன் இயக்த்திற்குள் பிரச்சைனை என்று நினைத்தாரோ!அல்லது பிச்சை வேண்டாம் நாயைப்பிடி ! ஆளை விட்டால்; போதும் என்று நினைத்தாரோ யாருக்கும் தெரியும்!

1990யில் அன்ரனி யாழ்ப்பாணத்தில் நேரடியாக சந்தித்த கிரேக் மாஸ்டர் அன்ரனியிடம் இப்படி கூறினாராம். ஏன்றைக்கோ ஒரு நாளைக்கு இயக்கத்திற்கு கருணா கரியை புசுவான் என்று வேறு சில நெருங்கிய போராளிகளுக்கும் இதை கூறினாராம். தற்போது கிரேக் மாஸ்டர் இயக்கத்தை விட்டு விலகி ஜரோப்பிய நாடென்றில் வாழ்ந்து வருகிறார்.

பலாலிப்பகுதில் இராணுவத்துடன் நடந்த நேரடி மோதலென்றில் மேஜர்அன்ரனி என்ற வீரத்தளபதி வீரச்சாவடைந்து விட்டான். தமிழ் தேசிய உணர்வு கொண்டவனும் தலைமைத்துவ அதீத விசுவாசம் கொண்டவனுமான அந்த செயல் வீரனை யாழ் மண்ணது பெருமையுடன் ஏற்றுக் கொண்டது. அன்ரனியின் இழப்பால் அவனை நேசித்தவர்களின் இதயம் கனத்தது. ஆனால் கருணா என்ற துரோகி மட்டும் நிம்மதி பெருமுச்சு விட்டு குதுகலித்தான் என்பது மட்டும் நிஜம்.

கருணா என்ற துரோகி மட்டக்களப்பு மண்ணுக்கு மட்டுமல்ல ஒடடுமொத்த தமிழினத்திற்ம் தன்னை வளர்த்த இயக்கத்திற்கும் தலைவருக்கும் மாபெரும் துரோகமதைச் செய்தான். தன்னிச்சையாக தனது துரோகத்தனத்தை தமிழினத்துற்கு மட்டுமல்ல முழுஉலகத்திற்குமே வெளிப்படுத்தினான். குளிபானம் அருந்திக்கொணடே இயக்கத்திலிருந்து பிரிந்து தான் தனியே செயற்படபோவதாக செய்தி ஊடகங்ளுக்கு பேட்டியளித்தான்.

ஆனால் அன்ரனி மட்டும் அம்பாறையில் அந்நேரத்திலிருந்திருந்தால் குளிர்பானங்கள் என்ன பல பாணங்கள் அருந்த செய்து கருணா என்ற கயவனின் குடலலையே உருவி மாலையாக அணிந்திருப்பான் எனற உண்மை எத்தனை பேருக்குத் தொரியுமோ தெரியாது.

 

http://www.eddappar.com/24.stm