(அவதானி)

 அந்த ஒரு நிமிடம் வரைக்கும் அவர்கள் இருவருக்குமிடையில் எதுவும் இல்லை என்பது நிச்சயம்.

தென்னிலங்கை மற்றும் மலையகப் பல்கலைக்கழகங்களில் கல்வி பயிலும் மாணவர்களை யாழ். மற்றும் மட்டக்களப்பு பல்கலைக்கழகங்களுக்கு மாற்றுமாறு அரசிடம்  கோரிக்கை விடப்பட்டது. இதனை அப்போதைய ஜனாதிபதி ஜே.ஆர். ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை.  இதனால் யாழ். பல்கலைக்கழகத்தில் சுழற்சிமுறையில் உண்ணாவிரதம் மேற்கொள்வது எனத் தீர்மானிக்கப்பட்டது. பல்கலைக்  கழக மாணவர்களுக்கு ஆதரவாகக் குறிப்பிட்ட நேரம்  வாகனங்களினால் ஒலி (ஹோர்ண்) அடிப்பது எனத் தீர்மானிக்கப்பட்டது. முதல் நாள் அந்த ஏற்பாடு சரியாக நடந்தது.

அடுத்த நாள் குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு யாழ். நகரப்பகுதிக்கு வந்த சகல வாகனங்களையும் மறித்து யாழ். முற்றவெளிப்பகுதிக்குக் கொண்டு சென்றனர் பொலிஸாரும் படையினரும். அந்நேரம் வந்ததும் ‘‘சரி இண்டைக்கு ஹோண் அடியுங்கோ பாப்பம்” என்றனர். அத்துடன் அந்த நடவடிக்கை முடிவுற்றது. புலிகளைத் தவிர ஏனைய  இயக்கங்கள் யாவும் உண்ணாவிரதப் போராட்டத்துக்கு ஆதரவளித்தன. ஜே .ஆர். அரசு  இம்மாதிரியான போராட்டங்களுக்கு மதிப்பளிக்காது என்ற சாரப்பட தமது நிலைப்பாட்டை துண்டுப்பிரசுரம் மூலம் புலிகள் வெளிப்படுத்தினர்.

தமது கோரிக்கையை அரசு அலட்சியப்படுத்து

கின்றது என்றவுடன் சாகும் உண்ணவிரதம் வரை என மாற்றுவது என்று மாணவர்கள் முடிவெடுத்தனர்.  இந்த முடிவெடுத்ததும் புலிகள் ‘ஆபத்தான வேலையில் இறங்குகின்றீர்கள்| ஏதாவது அசம்பாவிதம் நடந்தால் நீங்கள்தான் பொறுப்பு’ என எச்சரித்தனர்.

குடாநாட்டு மக்கள் பெருமளவில் உங்களுக்கு ஆதரவு வழங்குவதைக் கண்டே இந்த விஷப்பரீட்சையில் இறங்குகிறீர்கள் என யாழ். பல்கலைக் கழக மாணவரவைத் தலைவர் ஸ்ரீஸ்கந்தராசாவுக்குச் சுட்டிக்காட்டப்பட்டது. (அவர் புலிகள் இயக்கத்துக்குச் சார்பாகத்தான் இருந்தார். பின்னர்தான் முழு நேர உறுப்பினராகி மாவீரரானார்.)

எதிர்பார்த்தது போல ஜே. ஆர் இறங்கி வரவில்லை. உண்ணாவிரதமிருந்தோரில் லலிதா என்ற மாணவிக்கு விக்கல் எடுத்தது. அந்த நேரம் தான் சூழ்நிலையின் விபரீதம் புரிந்தது மாணவர்களுக்கு. புலிகளிடம் ஓடிவந்தனர்.  அவர்களைச் சாக விடமுடியாது. உண்ணாவிரதத்தை இடைநிறுத்துவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. ஏனைய இயக்கங்களுடன் கதைத்து உடனே முடிவெடுக்கவேண்டிய நிலை. ரெலோவில் மட்டுமே முடிவெடுக்கக் கூடிய அதிகாரம் உள்ளோர் அங்கு நின்றனர்.  “நாங்கள் இந்த உண்ணாவிரதத்தை நிறுத்தி அவர்களைக் காப்பாற்றப் போகிறோம்’’  என புலிகள் தங்கள் முடிவைச் சொன்னார்கள். ரெலோ சம்மதித்தது. நல்லவேளை சித்தாந்தங்களால் வறுத்தெடுக்கும் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ்., புளொட் போன்றவை அங்கு நிற்கவில்லை.  நின்றிருந்தால் அவர்களது சித்தாந்த விளக்கங்கள் முடியுமுன், யாராவது ஒருவர் உயிரிழந்திருப்பார்.புலிகளின் அரசியல் பிரிவைச் சேர்ந்த சுகந்தன் (ரவிசேகரம்) எல்லா மாணவர்களிடமும் கையெடுத்துக் கும்பிட்டு இந்தப் போராட்டத்தை நிறுத்துங்கள் என வேண்டினார்.  ரகு உட்பட மேலும் சில போராளிகள் உண்ணாவிரதமிருந்தோரை வாகனத்தில் ஏற்றிச் சென்றார்கள். ஓரிடத்தில்  வைத்து அவர்களுக்கு மருத்துவச் சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டது. உண்ணாவிரதமிருந்தோரில் நால்வர் மாணவிகள் . இதில் ஜெயலட்சுமி, வனஜா ஆகியோர் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ். வைச் சார்ந்தவர்கள். லலிதா மற்றும் மதிவதனிக்கு எந்த இயக்கத்துடனும் தொடர்பிருந்திருக்கவில்லை.  அடுத்தநாள் புளொட், ஈபி.ஆர்.எல்.எவ். இந்த நடவடிக்கையை எதிர்த்து சுவரொட்டிகள் ஒட்டின. துண்டுப்பிரசுரங்களை வெளியிட்டன. தமது

தோழிகளைத் தம்மிடமே ஒப்படைக்க வேண்டும் என ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ். கோரியது. அந்தக் கால கட்டத்தில் எந்தநேரமும் எங்கும் படையினர் சென்று வரக்கூடிய நிலை இருந்தது. மாணவிகள் கைதானால் அவர்கள் தங்க வைக்கப்பட்டிருந்த வீட்டினர் உட்படப் பலருக்கும் சிக்கல் வரலாம். இந்த ஆபத்தை விளக்கியபோதும்,  தோழர்கள் இதனைப் புரிந்துகொள்ளும் நிலையில் இல்லை. சந்தோஷம், சுகந்தன் போன்ற பொறுமையானவர்களே சினமடைந்துவிட்டனர். இங்கே கையளிக்க முடியாது. இந்தியாவிடம்தான் ஒப்படைப்போம் எனக் கூறினர்.  அனைவரும் இந்தியாவுக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டனர்.  மாணவர்களில் படிகலிங்கம், ஜனகன் ஆகியோர் புலிகளுடன் இணைந்து கொள்ளச் சம்மதித்தனர். ஏனையோர்  அவர்கள் குறிப்பிட்டவர்களிடம் கையளிக்கப்பட்டனர்.  மாணவிகள் அன்ரன் பாலசிங்கம் தம்பதியினர் தங்கியிருந்த திருவான்மியூர் வீட்டுக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டனர். அங்குதான்பிரபாகரன் தங்கியிருந்தார். வைத்திய சிகிச்சைக்காகச் சென்ற இன்னொரு போராளியும் அங்கு கொண்டு செல் லப்பட்டார். அங்கேயே எல்லோருக்கும் சமையல். ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ்.வைச் சேர்ந்த இருவரையும் அவர்களிடம் ஒப்படைப்பதற்காக சங்கர் (சொர்ணலிங்கம்) அவர்களின் பணிமனை   ஒன்றுக்குச் சென்றார். சென்னையில் உள்ள செய்தித் தகவல் மையத்தில் அவருக்கு ஏற்கனவே அறிமுகமானவர் அங்கு பொறுப்பில் இருந்தார்.

“எங்கிருந்து வருகிறீர்கள்” என்ற அவரது கேள்வி வில்லங்கத்தின் ஆரம்பம் எனப் புரிந்தார் சங்கர். “ரைகேஸில் இருந்து” என்று பதிலளித்தார். “எந்த ரைகேர்ஸ்” என்று அடுத்த கேள்வி. “ரைகேஸ் என்று சொல்லுறதுக்கு எந்த இயக்கத்துக்கு உரிமை இருக்கோ அதில இருந்துதான் வாறன்’’ என மீண்டும் பொறுமையாகப் பதிலளித்தார். தொடர்ந்தும் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ்.வின் விதண்டாவாதங்கள், சித்தாந்தங்கள் சங்கர் திரும்பிவிட்டார். பிரபாகரனிடம் நடந்ததைக் கூறினார்.

இதனை ஜெயலட்சுமியும் வனஜாவும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தனர். “எங்கட விசயமா பேச வந்ததெண்டு சொன்னவுடனேயே நாங்கள் சுகமா இருக்கிறமோ எண்டுதான் அவை கேட்டிருக்கவேணும். எங்கட நலனை விட அவைன்ர பிரச்சினைதான் பெரிசா இருக்கு. ஆனபடியா நாங்கள் அங்க போக விரும்பேல்ல. இனி எங்கட விசயமா அவையோட கதைக்காதேங்கோ.” என்றனர்.

***

அடுத்தது மதிவதனி.  அவரின் உறவினர் சென்னையில் இருந்தனர். அவர்களிடம் மதிவதனியை ஒப்படைக்குமாறு ராகவனிடம் சொன்னார் பிரபாகரன்.  அப்படியே நடந்தது. ஆனால், அதற்கடுத்த நாளே மதிவதனி அங்கு திரும்பி வந்துவிட்டார்.. “இவ்வளவு பேரோட ஒண்டா இருந்திட்டு அங்க தனிய இருக்க விசராக் கிடக்கு” என்பது அவரது கூற்று.

இக்காலப்பகுதியில் ஹோலிப்பண்டிகை வந்தது. வீதியில் மஞ்சள் கலந்த  (பல்வேறு வர்ணம்) நீரை ஒருவர் மீது ஒருவர் ஊற்றுவர் இப்பண்டிகையின்போது. இதனைக் கண்ணுற்ற மதிவதனி அந்த வீட்டில் மஞ்சள் பொடியைக் கரைத்தார். வேறு எங்கே முக்கிய அலுவலாகப் போகவேண்டியிருந்த பிரபாகரன், இந்த வீட்டுக்கு வந்து கதவைத் திறந்ததும் மஞ்சள் நீரை அவர் மீது ஊற்றினார் மதிவதனி. வெள்ளை வெளீரென்ற சட்டையுடன் வந்த அவர் இதனை எதிர்பார்க்கவில்லை. இந்தமாதிரி அவருடன் எவரும் பழகியதில்லை. தனது சட்டையைப் பயன்படுத்த முடியாதே என்ற கோபமும் அவருக்கு. பாடசாலை வாழ்வு, தலைமறைவுக் காலம் எதிலும் இவ்வாறான உரிமையை அவரிடம் எவரும் எடுத்ததில்லை. கோபத்தில் திட்டிவிட்டார் அவர்.

மதிவதனி  அழுதுகொண்டே ஓடினார். தானும் அவசரப்பட்டுப் பேசிவிட்டேன். பொறுமையாக இருந்திருக்கலாம் எனஅவர்நினைத்திருக்கிறார் போலும்...தனியே அழுதுகொண்டிருந்த மதிவதனியைச் சமாதானப்படுத்தினார். அந்தக் கணத்தில் தான் அந்தப் பொறி விழுந்தது. விழுந்துவிட்டேன் காதலில் என உணர்ந்தார தலைவர். அதைப் பின்னர் மதிவதனியிடம் தெரிவித்தார்.   அவரும் சம்மதித்தார். பாலா அண்ணரிடம் இதைத் தெரிவித்தார் பிரபாகரன். மாப்பிள்ளைத் தோழனாக கே.பி. இருக்க, வடபழனி கோயிலிலே அவர்கள் திருமணம் நடந்தது. போராட்டத்தின் ஆரம்பத்தில் போராளிகளாக இருப்பவர்கள் திருமணம் முடிப்பதில்லை என்ற நிலை இருந்தது. அப்பையா அண்ணன், இளங்கோ போன்ற ஏற்கனவே திருமணமானவர்களைத் தவிர, ஏனையோர் திருமணமாகாமலே இருந்தனர். ஆதரவாளராக இருந்த குடும்பஸ்தரான தேவா அண்ணாவும் இணைய நேர்ந்தது. தொடர்ந்து பல போராளிகள் தமக்கிடையே மலர்ந்த காதலால் தம்பதியாகினர். சில பெண் போராளிகள் சிவிலியன்களாக இருந்தவர்களைத் திருமணம் முடிக்குமளவுக்கு நிலைமை மாறியது. பிரபாகரன், பொட்டு, சங்கர் போன்றோரைத் திருமணம் செய்ததால் அவர்களது துணவியரும் தம்மை அழித்துக்கொண்டனர். பல போராளிகளின் துணைவியரும் கொல்லப்பட்டனர். இறுதியில் சரணடைந்த போராளிகளின் துணைவியரும் அவர்களுடன் சென்று காணாமல் போயினர். திருமணமான பெண் போராகளிகளும் தம்மை அழித்துக்கொண்டனர். சில மாவீரர்களின் பிள்ளைகள் போராளிகளாகினர். சில போராளிகளின் பிள்ளைகள் மாவீரர்களாகினர். சில மாவீரரின் பெற்றோர் போராளிகளாகினர்.பல்கலையில் உண்ணாவிரதம் இருந்தோரில் லலிதா என்பவர் போராளியாகி செஞ்சோலையின் பொறுப்பாளராக மாறினார். கிளிநொச்சியுடன் அவரும் ஆயுதத்தைக் கட்டிக்கொண்டு தான் வளர்த்த பிள்ளைகளைப் பிரிந்துசொன்றார். ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ். சார்பாக ஆரம்பத்தில் இருந்த ஜெயலட்சுமி புலிகளின் மகளிர் அரசியல்துறைப் பொறுப்பாளராக இருந்தார். மாவீரர்நாள் பாடல் உருவாக்கவேண்டுமென்பது இவரது சிந்தனையே. இதனை புதுவையண்ணை செயற்படுத்தினார்.

http://www.battinaatham.net/description.php?art=18678

http://athavannews.com/தந்தை-தாய்-முகம்-அறியா-செ/

எங்கள் யாழ்ப்பாணமா?

இப்படி ஒரு போதும் பார்த்திருக்க மாட்டீர்கள்    

http://athavannews.com/நடுவீதியில்-பாதுகாப்பு-ம/

http://athavannews.com/கோடிக்கணக்கில்-செலவழித்/

#பயணங்கள்_முடிவதில்லை
#இலங்கை

சுமார் ஒரு மணி நேரத்தில் சென்னையிலிருந்து கொழும்புவில் சென்று இறங்கிவிடக்கூடிய ஃபாரின் தான் இலங்கை.

அந்த ஒரு மணி நேரத்திற்குள் சரக்கு விற்கிறார்கள். சைட் டிஷ் விற்கிறார்கள். மக்களும் வாங்கிக் குடித்து சைட் டிஷ் ஒரு வாய் போடுவதற்குள் கொழும்புவில் தரை இறங்குகிறோம் என்று கேப்டனின் அறிவிப்பும் வந்துவிடுகிறது. 50 எம் எல் குப்பி ₹500 + சைட் டிஷ் ஒரு ₹400 டாஸ்மாக்கைப் போலவே ப்ளாஸ்டிக் டம்ப்ளர் எல்லாம் கொடுத்து உபசரிக்கிறார்கள்.

கொழும்புவில் மட்டுமே தற்பொழுதைக்கு சர்வதேச விமான நிலையம் செயல்படுகிறது. (  
மற்ற இடங்களில் ஏர்ப்போர்ட் சிவிலியன்களுக்கு இல்லை.கூடியவிரைவில் செயல்படுமென்கிறார்கள். முக்கிய இடங்களில் ஏர்போர்ட் இருந்தாலும் உள்ளுர் விமானக்கள் சாமானியருக்கு கட்டுப்படியாகாது. பெரும்பாலும் ராணுவப்பயன்பாட்டிற்கானது. ) அது தென் கோடி. அங்கிருந்து வடக்கிலிருக்கும் ஜாஃப்னா என்றழைக்கப்படும் யாழ்ப்பாணம் நோக்கிப் பயணப்பட 395 கிலோமீட்டர்கள் பயணிக்கவேண்டும்.

நம்மூரில் 3லிருந்து அதிகபட்சம் 5 மணி நேரங்கள் ஆகும். இலங்கையில் கிட்டத்தட்ட 8 மணி நேரங்கள் ஆகிறது.

காரணம் அங்கிருக்கும் போக்குவரத்து விதிமுறைகள், ஒழுங்கு மற்றும் தனித்தனியாக போக, வர நம் ஊரைப்போல ஹைவேஸ் இல்லாமல் ஒரே பாதையாக இருப்பது.

போக வர ஒரே ஒரு சாலை. இருபக்கமும் சைக்கிள் அல்லது பைக் ஓட்டுபவர்களுக்கு கோடு போட்டிருக்கிறார்கள். சாலை நடுவில் ஒரு கோடு இதற்குள்ளாக விதிமுறைப்படி வாகனத்தை அனைவரும் ஓட்டவேண்டும். நம்ம ஊரிலும் இப்படித்தானே என்று தோன்றுகிறதல்லவா? ஆனால், இங்கே நாம் செல்வதுபோல கட்டுப்பாடற்ற வேகத்தில் அங்கே செல்ல முடியாது. அதிகபட்ச வேகம் 70கிமீ. கண்ட இடத்தில் ஓவர் டேக் செய்ய முடியாது. இடதுபக்கம் சைக்கிளோ, பைக்கோ ஓட்டும் நபர் எக்காரணம் கொண்டும் நடு சாலைக்கோ, திடீரென்று திரும்புவதோ இல்லை. அனைத்து வண்டிகளிலும் இண்டிகேட்டர் பயன்படுத்தியே ஓட்டுகிறார்கள். ஸீப்ரா க்ராஸிங் எனப்படும் மக்கள் சாலையைக் கடக்கும் இடங்களில் அவர்களுக்கே முன்னுரிமை. திடீரென்று ஒருவர் சாலையைக் கடக்க நேர்ந்தாலும் டேய் உங்கப்பா பாதர் உங்கம்மா மதர் என்று திட்டாமல், சண்டை போடாமல் ப்ரேக் மேல சகல சரீரத்தையும் செலுத்தி வண்டியை நிப்பாட்டி சாலையைக் கடக்கும்வரை காத்திருக்கிறார்கள்.

புளியோதரையோ, லேஸ் பாக்கெட்டோ, வாழைப்பழமோ தின்றுவிட்டு கார் கண்ணாடியை இறக்கி வெளியே சாலையில் தூக்கிப் போடுவதில்லை. சாலைகள் அனைத்தும் படு சுத்தம். இருசக்கர வாகன ஓட்டிகள் இருவரும் ஹெல்மெட் கட்டாயம் அணியவேண்டும். காரில் முன்னால் உட்கார்ந்திருப்பவர் இருவரும் கட்டாயம் சீட்பெல்ட் அணியவேண்டும்.

யாருமற்ற சாலையில் எவன் பார்க்கப்போகிறான் என்று ஆக்ஸிலரேட்டரை அழுத்த முடியாது. ஏதேனும் ஒரு புதரிலிருந்து ஹெல்மெட் மாட்டிய போலீஸார் டார்ச் அடித்து வண்டியை நிப்பாட்டி அபராதம் விதிப்பார். அல்பத்தனமான குறைந்தபட்ச அபராதமே ₹2000 என்றால் மற்றவற்றிற்கு கணக்குபோடுங்கள்.

கர்மசிர்த்தையாக இலங்கை போலிசாரின் இந்த போக்குவரத்து பரிசோதனைகள் தொய்வின்றி நடக்கிறது. இரவு 1.30 மணிக்குக் கூட ஆளறவமற்ற சந்தில் பரிசோதிக்கிறார்கள்.

எங்கு வேண்டுமானாலும் செக்கிங் இருக்கும் என்ற எண்ணமே ஒழுங்குமுறைகளை தன்னிச்சையாக வாகன ஓட்டிகளிடத்தில் கொண்டுவந்துவிடுகிறது.

இதன்காரணம் கண்ட இடங்களில் ஸ்பீட் ப்ரேக் எனும் ஹம்ப்கள் இல்லை. கொழும்பு முதல் யாழ்ப்பாணம் வரை ஒன்றைக்கூட நான் பார்க்கவில்லை. எந்த நேரத்திலும் எங்களை அழைத்துச்சென்ற நண்பர் 70கிமீ வேகத்தைத் தாண்டவில்லை. விதிவிலக்காக பேருந்துகள் மட்டும் கொஞ்சம் அதிவேகத்தில் சென்றதைப் பார்த்தேன். அவர்களையும் போலிஸார் பிடித்து அபராதம் விதித்ததையும் பார்த்தேன்.

இந்த சாலை விதிமுறைகள் மற்றும் சுத்தம் இலங்கையில் என்னைக் கவர்ந்த முக்கிய அம்சம்.

-@-

பொதுவாக இலங்கை நமக்கு வெளிநாடென்றாலும் மும்பை, டெல்லி, பெங்களூரு போன்ற இடங்களுக்கு நாம் சென்றால் ஏற்படும் புது இடம், புதிய மொழி, மக்கள் என்ற பிரமிப்பு கூட இலங்கையில் வரவில்லை. 99% அது கேரளாவைப் போன்றே இருக்கிறது. வீடுகள், சாலைகள், மரங்களை நேசிப்பது, உணவு, நீர்நிலைகள் என்று ஒரு வித்தியாசமும் இல்லை.

போதாதகுறைக்கு எங்கெங்கு காணினும் தமிழ் அறிவிப்புகள் காணமுடிவதும், பேசமுடிவதும் சொந்த ஊரிலொரு பயணம் போன்றே உணரமுடிந்தது.

நம்மூர் அம்மா உணவகம் போல, பொருளாதாரத்தில் பின்தங்கிய மக்களைக் கொண்டு ஹோட்டல்கள் அரசாங்கம் அமைத்திருக்கிறார்கள். இலங்கையின் பாரம்பரிய உணவுகள் அங்கே சல்லிசு விலையில் சுவையாகக் கிடைக்கிறது. 

உணவகங்களில் என்ன கிடைக்கும் என்பதை சமைத்து காட்சிக்கு வைத்திருக்கிறார்கள். நாம் கேட்பதை எடுத்துத் தருகிறார்கள். காலை சமைத்து வைத்து விட்டார்கள் என்றால் அது தீரும்வரை அதுதான் நமக்கு சப்ளை ஆகிறது. சுடச்சுட என்ற பேச்சுக்கு இடமில்லை. இது பெரும்பாலான சிறிய கடைகளின் நிலை. ஆப்பத்தை எல்லாம் அடுக்கி வைத்து அதை மக்கள் பார்சல் வாங்கிச் செல்வதைக் காண முடிந்தது. 

போட்டப்ப சூடாதான் சார் இருந்துச்சி என்று பொய் சொல்லி வடையை கொடுத்து பில்போடும் நம்மூர் ஓட்டல்காரர்களுக்கு இலங்கை நல்ல வியாபாரஸ்தலம் என்றாலும். கைகளால் உணவுப்பதார்த்தங்களைத் தொட்டு மக்களுக்கு விற்பனை செய்து செய்வதும் தடை செய்யப்பட்டுள்ளது. சுகாதாரத்திற்கு மெனெக்கெடுகிறார்கள். 

யாழ்ப்பாண பிரதான உணவாக புட்டு, மீன் உணவுகள், தோசை, சிகப்பரிசி சோறு, தேங்காய் என்று காரசாரமாக சுவையாக இருக்கிறது. கேரள சுவை இங்கே கிடைக்கும்.

தமிழ் மொழி இங்கே பேசப்படுவதற்கும் மற்ற இடங்களில் பேசப்படுவதற்கும் வித்தியாசம் இருக்கிறது. இலங்கை தமிழ் மக்கள் பேசும் தமிழ் இனிமையானதென்றால் யாழில் அது பேரினிமையாக இருக்கிறது. 

தேநீர் சாப்பிடலாமா என்றுதான் கேட்கிறார்கள். டீ குடிக்கலாமா என்ற நவீன தமிழ்நாட்டுத் தமிழ் அங்கே வழக்கிலில்லை. ஆங்கிலம் தெரியாத தமிழ் மக்கள், சிங்கள மக்கள் நிறைய உண்டு. 

எல்லா கருங்கல்லிலும், வேப்பமரத்திலும் விபூதி, குங்குமம் தடவி சாமியாக்குவதைப் போல ஆலமரத்தைக் கண்டால் பவுத்த கொடியைக் கட்டி புத்தம் சரணம் கச்சாமியாக்கிவிடுவதைக் கண்டேன்.

மரங்களின் மீது தீராக்காதல் இருக்கிறது. சிங்கள மக்களும் மரங்கள், இயற்கையை பெரிதும் நேசிப்பவர்கள் என்று சொல்லக்கேட்டேன். பார்க்கும்பொழுதும் அது தெரிகிறது.

ஊட்டியைப் போன்ற குளிரான டீ எஸ்டேட் மலைவாசஸ் ஸ்தலங்கள் முதல், கோவாவைப் போன்ற நல்ல பீச்கள் வெயிலடிக்கக்கூடிய இடங்கள், அடர்ந்த காடுகள் என்று பல பகுதிகளை உள்ளடக்கியதாக இலங்கை இருக்கிறது.

சிங்களப் பெண்கள் குறிப்பாக டீச்சர்கள் சிங்களப் பாரம்பரிய புடவைகளை அணிகிறார்கள். 

கல்வி என்ன மேற்படிப்பாக இருந்தாலும் அரசாங்கத்தால் இலவசமாகக் கொடுக்கப்படுகிறது. பள்ளிக் கல்விகளில் அவரவர் மத சமயங்களுக்கேற்ப ஒரு பாடம் கட்டாயமாக்கப்பட்டுள்ளது. தமிழர்கள் தேவாரம், திருவாசகம் போன்றவற்றையும், கிறித்தவ மற்றும் இஸ்லாமியர்கள், சிங்கள மக்கள் அவரவர் சமயம் சார்ந்த விஷயங்களை தெளிவுறக் கற்கிறார்கள். சிங்கள மொழியில் எம் பி பி எஸ் கூடப் படிக்கமுடியும்.

அரசு மருத்துவமனைகள் சுத்தமாக இருக்கிறது. சிகிச்சைகள் அவற்றிற்கான பதிவேடுகள், நோயாளிகளுக்கு வழங்கப்படும் மருத்துவக் குறிப்புகள் தெளிவாக இருக்கிறது.

அரசாங்கப் பரிந்துரைப்படி குறைவான சர்க்கரை சேர்க்கப்பட்ட ஒரு லோக்கல் கோலா விளம்பரத்தைப் பார்த்தேன். இனிப்பைக் குறைத்து உடல்நலம் பேணுங்கள் என்ற ஒரு பொது அறிவிப்பினையும் யாழ்ப்பாணம் நல்லூர் கோவில் அருகாமையில் கண்டேன்.

-@-

சிங்கள மக்கள் உணவு மூன்று வேளையும் சிகப்பரிசி சோற்றைக் கொண்டதாக இருக்கிறது. இனிப்புகளை தவிர்க்கும் அம்மக்கள். ப்ளாக் டீயை சர்க்கரை இல்லாமல் குடிக்கிறார்கள். தொட்டுக்கொள்ள தேவைப்பட்டால் பனைவெல்லம். வில்வமரத்தின் பூ மற்றும் பட்டைகள் கொண்டு ஒரு கஷாய பானம் ப்ளாக் டீ போலக் கொடுக்கிறார்கள். அருமையாக இருந்தது. இது ஹேங் ஓவர் மற்றும் வாயுத்தொல்லைகளுக்கு நல்ல மருந்தென்று கூடுதல் டிப்ஸும் சொன்னார்கள். சிவசம்போ.

மீன் அனைவருக்குமான பிரதான உணவாக இருக்கிறது. கேரளாவைப்போன்றே பல கோவில்களில் மேல் சட்டை அனுமதி இல்லை. நல்லூர் போன்ற கோவில்களில் குறிப்பிட்ட நேரத்தில் மட்டுமே தீபாராதனை நடைபெறுகிறது. வி ஐ பிக்களுக்கு பெரிய கற்பூரம், சாமானியர்களுக்கு ஜருகண்டி போன்றவைகள் இல்லை. கோவில்கள் சுத்தமாக இருக்கின்றன. எவ்வளவு பெரிய கோடீஸ்வரராக இருந்தாலும் நல்லூர் கந்தசாமி கோவிலில் அர்ச்சனைக்கு ₹1 மட்டுமே வாங்குகிறார்கள்.

பல இடங்களில் புத்த ஆலயங்களும் இருக்கின்றன. சிங்கள மக்கள் பலர் தமிழ் கோவில்களில் பக்திப்பரவசமாக வழிபாடுகள் செய்வதைக் கண்டேன். பழக இனிமையானவர்கள், செய்நன்றி மறவாதவர்கள் என்று சிங்கள மக்களைப் பற்றிக்கூறும் நம் சகோதரர்கள் கூற்றையும் இங்கே பகிர்கிறேன்.

 அரசியல், சுயலாபத்திற்காக அடித்துக்கொண்டு பகை வளர்க்கும் மக்கள் இதில் சேர்த்தி இல்லை. அமீரகத்தில் ஒரே அறையில் ஒன்றாக உண்டு வேலை செய்யும் இந்திய பாகிஸ்தானிய மக்கள் நிலையிலிருந்து புரிந்துகொள்ளவேண்டிய வெகுஜன செய்தி மட்டுமே இது.

கொழும்புவிலிருந்து யாழ்ப்பாணம் பிறகு மட்டக்களப்பு பிறகு கண்டி இதற்கு முந்தைய பயணத்தில் நுவரலியா சுற்றுவட்டாரப் பகுதிகள் என்று இலங்கையின் நீள அகலமாக இவ்விரு பயங்களும் அமைந்தது. 

போருக்குப் பிறகான காலகட்டம் என்பதை மக்கள் பிரச்னை இல்லாத எதிர்காலத்திற்கான அனுக்கமான வழி என்ன என்பதாகத்தான் பார்ப்பதாகத் தெரிகிறது ( வேறு வழியில்லை) போர் நடந்த இடங்களில் பயணப்படவில்லை என்றாலும் மிக முக்கிய இடங்கள் வழி சென்றோம். ஆனையிறவு, கிளிநொச்சி, பராந்தன், அநுராதபுரம் துவங்கி, முதன் முதல் கரும்புலி தாக்குதல் நடத்திய பாடசாலை, புலிகள் தலைவர் பிரபாகரன் அவர்களின் பிறந்த வீடு, யாழ் கோட்டை, காங்கேசன் துறைமுகம், திலீபன் அவர்கள் உண்ணாவிரதம் இருந்து உயிர்நீத்த இடம், அவரின் நினைவிடம், இப்படிப் பல இடங்கள். ஓரிடத்தில் புலிகள் கேம்ப்பில் இலங்கை ஆர்மி அடித்த ஷெல் ஒன்று வெடிக்காமல் சுவற்றில் குத்தி இருந்ததை அபப்டியே நினைவுச்சின்னமாக்கி இருக்கிறார்கள்.

சுலபமாக இதைச் சொல்ல முடிந்தாலும், நாங்கள் பயணப்பட்ட சாலைகள் ஒருகாலத்தில் 100 மீட்டர் பயணப்படவே மரணத்தைச் சந்திக்கவும் தயாராக இருந்ததென்பதை சொல்லக் கேட்டபோது பெருந்துயரமாக இருந்தது. தொலைத்தொடர்பு, மின்சாரம், எரிபொருள், தொடர் சண்டை, தாக்குதல்கள், ரெய்டு என்று போர்க்கால அனுபவங்கள் மேலோட்டமாகச் சொல்லும்பொழுதே மனது கலங்கியது. அதைத் தொடர்ந்து விரிவாகக் கேட்க தெம்போ , மனமோ இல்லை என்பதால் அவர்களாகச் சொன்னதை உள்வாங்கிக்கொண்டேன்.

சிங்கள மக்கள் கூட வந்து பார்த்து அங்கிருந்த மண்ணை பொட்டலம் கட்டி எடுத்துச் சென்ற காட்சிகளால் தலைவர் பிரபாகரன் பிறந்த வீடு முற்றிலுமாக இடிக்கப்பட்டு ஒரு சிறிய சுவர் மட்டுமே அந்த வல்வெட்டித்துறை வீட்டில் எஞ்சியுள்ளது. 

-@-

ஊட்டி ரயில் போல சிறப்பான காட்சிகளூடே பயணப்படும் மலைப்பகுதி ரயில் துவங்கி, கொழும்பு யாழ் இடையேயான ரயில் சேவையும் உள்ளது. ரயிலோ பஸ்ஸோ பர்த் வசதிகளற்ற இருக்கை வசதிகள் மட்டுமே. கொழும்பு யாழ்ப்பாண இரவு பேருந்துகளில் இரவு முழுக்க கர்ண கொடூர ஒலியில் தமிழ் இளையராஜா பாடல்களை தெறிக்கவிடுகிறார்கள். நான் மட்டும் நித்திரைகொள்ளாமல் வண்டி ஓட்ட நீங்க மட்டும் உறங்கலாமா என்ற டிரைவரின் நல்லெண்ணம் அது. போக சைலன்ஸரில் ஒரு விஸிலைப் பொருத்திவிடுகிறார்களா என்று தெரியவில்லை. அப்பகுதி கனரக வாகனங்களில் உய்ய்ய் என்ற விஸில் சத்தம் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது.

சந்தித்த மக்கள் அனைவருமே இனிமையான பாசக்கார மக்களாக இருந்தார்கள். புதிய நிலத்தில், கலாச்சாரத்தைக் காண்கிறோம் என்ற எண்ணமே ஏற்படவில்லை. மும்பை, தில்லியை விட பாதுகாப்பாக சொந்த ஊரைப்போல இலங்கையில் உணர்ந்தேன்.

கொழும்புவில் சீனா மிகப்பெரிய அளவில் கடலில் ஒரு நிலப்பரப்பை உருவாக்கி ஒரு நகரை நிர்மாணிக்கும் பணியில் இருக்கிறார்கள். இந்தியாவும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு வானளாவிய கட்டடங்கள் கட்டிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஜப்பானிய வாகனங்கள் ஆக்கிரமித்த இலங்கையில் இந்திய வாகனமும் போட்டிபோடுகிறது. டாட்டா நாநோ இலங்கையில் ஈ எம் ஐ ல் வாங்க அவர்கள் பணத்தில் 9 லட்ச ரூபாய் ஆகுமென்றார்கள்.

இந்திய ரூபாயை 2.50 ஆல் பெருக்கினால் இலங்கை ரூபாய் மதிப்பு கிடைக்கும். 

பால் என்பதே காணக்கிடைக்கவில்லை. அனைவருக்கும் பவுடர் பால்தான்.

-@-

இலங்கையின் இறந்தகால பிரச்னைகள், தடயங்கள், அரசியல், சூழ்ச்சி, மீட்சி, இன்றைக்கு அது சார்ந்து நடைபெறும்/ அரங்கேறும் விஷயங்கள் அதன் எதிர்காலம், சிங்கள, தமிழ் அரசியல், பாதிப்புகள் போன்றவற்றிற்குள் நான் செல்ல விரும்பவில்லை. ஒரு சுற்றுலாப் பயணியாக நான் கண்டவற்றைப் பகிர்ந்திருக்கிறேன்.

தைரியமாக குடும்பத்துடன் ஒரு சுற்றுலா செல்ல அருகாமையிலிருக்கும் இலங்கை ஒரு நல்ல தேர்வு. 

டுயூட்டி ஃப்ரீ ஷாப்புகளில் விற்கப்படும் சாக்லெட் விலைகளைப் பார்த்ததும் பாரின் போய்விட்டு வருபவர்களிடம் எனக்கு என்ன வாங்கிட்டு வந்தீங்க? என்று கேட்பது எவ்வளவு பெரிய பிழை என்பது புரிந்தது.

சுபம்.

சங்கர்ஜி

முகநூல்

குளோபல் தமிழ்ச் செய்தியாளர்

படையினரால் படுகொலை செய்யப்பட்ட 11 கடற்றொழிலாளர்களின் நினைவேந்தல் பொன்னாலையில் உணர்வுபூர்வமாக இடம்பெற்றது-

பொன்னாலையில் கடற்றொழிலுக்குச் சென்றபோது படையினரால் படுகொலை செய்யப்பட்ட 11 தொழிலாளர்களின் 22 ஆவது நினைவேந்தல் நிகழ்வு பொன்னாலை ஸ்ரீ கண்ணன் சனசமூக நிலையத்தில் நேற்று முன்தினம் (29) செவ்வாய்க்கிழமை மாலை இடம்பெற்றது.

நினைவேந்தல் ஏற்பாட்டுக் குழுவின் உறுப்பினர் செ.றதீஸ்வரன் தலைமையில் நடைபெற்ற இந்த நிகழ்வில், படுகொலை செய்யப்பட்டவர்களின் உறவினர்கள், கிராமமட்ட அமைப்புக்களின் பிரதிதிநிகள், பொதுமக்கள் எனப் பலர் கலந்துகொண்டு உணர்வுபூர்வமாக வணக்கம் செலுத்தினர்.

;மேற்படி படுகொலையில் தனது தந்தை மற்றும் இரு சகோதரர்களை இழந்த நா.தேவராசா பிரதான சுடர் ஏற்றியதைத் தொடர்ந்து திருவுருவப் படங்களுக்கு அவர்களின் உறவினர்கள் சுடர்களை ஏற்றி மலர் மாலைகளை அணிவித்தனர். தொடர்ந்து ஏனையோர் மலரஞ்சலி செலுத்தினர்.

ஊடகவியலாளர் ந.பொன்ராசா பிரதான நினைவேந்தல் உரை ஆற்றினார். தொடர்ந்து ஸ்ரீ கண்ணன் சனசமூக நிலையத் தலைவர் த.பாஸ்கரன், ஸ்ரீ கண்ணன் கடற்றொழிலாளர் கூட்டுறவுச் சங்கத் தலைவர் க.ஸ்ரீஜெயராமச்சந்திரஅருட்சோதி, வெண்கரம் செயற்பாட்டாளர் மு.கோமகன் ஆகியோர் நினைவுரைகளை ஆற்றினர்.

கடந்த 1997 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் 29 ஆம் திகதி கடற்றொழிலுக்குச் சென்ற தொழிலாளர்கள் பொன்னாலை கொத்தத்துறை படை முகாமுக்கு முன்பாக பாஸ் பெறுவதற்காகக் காத்திருந்தபோது அப்பகுதியில் இடம்பெற்ற கிளேமோர் தாக்குதல் ஒன்றைத் தொடர்ந்து படையினரின் தாக்குதலில் 09 பேர் படுகொலை செய்யப்பட்டனர்.

இதேபோன்று, 1985 ஆம் ஆண்டு கடற்றொழிலுக்குச் சென்ற தொழிலாளர்கள் மீது படையினர் நடத்திய தாக்குதலில் 2 தொழிலாளர்கள் கொல்லப்பட்டனர்.

http://globaltamilnews.net/2019/111795/

இயற்கையான முறைகளில் தயாரித்த பொருட்களை பயன்படுத்திய மனிதன் அன்று ஆரோக்கியமாக வாழ்ந்தான்.

நவீன காலத்தில் நவீன உற்பத்திப் பொருட்களின்பால் ஈர்க்கப்பட்ட மனிதன், அதன்பின்னால் ஓடும் நிலை ஏற்பட்டுவிட்டது. குறிப்பாக களிமண்ணால் தயாரிக்கப்படும் மட்பாண்டங்களின் இன்றைய நிலை தொடர்பாக ஆதவனின் அவதானம் கவனஞ்செலுத்துகின்றது.

வவுனியா மாவட்டத்தில் மட்பாண்ட கைத்தொழில் அழிவை நோக்கி செல்வதாக உற்பத்தியாளர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.

வேகமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும் வாழ்வில் மனிதனும் நவீன முறைகளை கையாள்கின்றான். ஆனால், அதனால் ஏற்படும் விளைவுகளை விலைகொடுத்து வாங்கும் நிலைக்கு தள்ளப்படுகின்றோம்.

மட்பாண்ட கொள்வனவில் மக்கள் அக்கறை செலுத்தாத காரணத்தால், விற்பனையும் குறைந்துள்ளது. இவ்வாறு செல்வதால் இத்தொழில்முயற்சி கைவிடப்படலாமென மக்கள் அச்சம் தெரிவிக்கின்றனர்.

http://athavannews.com/அழிவை-நோக்கி-செல்லும்-மட/

மனிதனுக்கும் விலங்குகளுக்கும் இடையிலான தொடர்பென்பது மனித உயிருக்கு அச்சுறுத்தலாக மாறிவருகின்றது.

குறிப்பாக போர் இடம்பெற்ற பகுதிகளில் காடுகள் அழிக்கப்பட்டு தரிசு நிலங்களாக்கப்பட்டுள்ளன. அதனால், வனத்தில் வாழ்ந்த ஜீவராசிகள் மக்கள் குடியிருப்பு பகுதிகளுக்கு படையெடுக்கின்றன.

அந்தவகையில், அண்மைக்காலமாக வவுனியா வடக்கு பிரதேச செயலகப்பிரிவில் யானைகளால் மக்கள் எதிர்நோக்கும் பிரச்சினைகள் தொடர்பாக ஆதவனின் இன்றைய அவதானம் கவனஞ்செலுத்துகின்றது.

யானைகளால் ஏற்படும் அச்சுறுத்தலை தடுக்க மூவாயிரம் கிலோமீற்றர் தூரத்திற்கு மின்சார வேலியமைக்க அரசாங்கம் நடவடிக்கை எடுத்தது. வன ஜீவராசிகள் திணைக்களத்தினால் அடையாளம் காட்டப்பட்ட இடங்களில் யானைவேலி அமைக்கப்படவில்லையென வவுனியா வடக்கு பிரதேச செயலகப் பிரிவைச் சேர்ந்த மக்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.

கிராமத்திற்குள் நுழையும் யானைகள் மக்களின் விளைச்சலை அழிக்கின்றன. குடியிருப்புகளை பிய்த்தெறிகின்றன. மக்களின் உயிர்களையும் காவுகொள்கின்றன. இவ்வாறு இம்மக்கள் எதிர்நோக்கும் பிரச்சினைக்கு யார் பொறுப்பு?

யானை வேலிக்கான அளவீடுகள் முன்னெடுக்கப்பட்ட போதும், அதன் பின்னர் எவ்வித நடவடிக்கையும் இடம்பெறவில்லையென வவுனியா வடக்கு பிரதேச சபையின் தலைவர் ச. தணிகாசலம் குற்றஞ்சாட்டுகின்றார்.

பிரதேச தலைவரின் இக்குற்றச்சாட்டு தொடர்பாக, வனஜீவராசிகள் திணைக்களத்தின் வவுனியா பிராந்திய அதிகாரி துலானை ஆதவனின் அவதானம் தொடர்புகொண்டது.

யானை வேலி அமைப்பதற்கான கம்பிகள் தயாராக உள்ளபோதும், இன்றும் அவற்றிற்கான தூண்கள் வந்தடையவில்லையென அவர் குறிப்பிட்டார். அதற்கான நிதியும் ஒதுக்கீடு செய்யப்படவில்லையென அவர் குறிப்பிட்டார்.

மனிதனுக்கும் யானைக்கும் இடையிலான இந்த போரில் மக்களின் உயிர்கள் காவுகொள்ளப்படுவதோடு, அவர்களின் வாழ்வாதாரமும் பாதிக்கப்படுகிறது.

3000 கிலோமீற்றர் தூரத்திற்கு யானை வேலி அமைக்கும் அரசாங்கத்தின் செயற்பாடு இழுத்தடிக்கப்பட்டு வருவதானது, மக்களை மேலும் சிரமத்திற்குள் தள்ளுவதாக அமைந்துள்ளது.

http://athavannews.com/தமிழர்-பிரதேசங்களில்-அதி/

வ. ந. கிரிதரன்

ஜனவரி 10, 1974 - இலங்கைத்தமிழர்கள் மத்தியில் மறக்க முடியாத நாள்களிலொன்று. அன்றுதான் யாழ்ப்பாணத்தில் நடைபெற்ற உலகத்தமிழ் ஆராய்ச்சி மாநாட்டின் இறுதி தினம். யாழ் வீரசிங்கம் மண்டபத்தின் முன் இறுதி நாள் கூட்டத்தின்போது அமர்ந்திருந்த கூட்டத்தைப் பொலிசார் கண்ணீர்ப்புகைக்குண்டுகளை ஏவிக் கலைத்த தினம். அவர்கள் மின்சாரக் கம்பிகளைச் சுட்டு, அக்கம்பிகள் பட்டு, தப்பியோடிக்கொண்டிருந்தவர்களில் ஒன்பதுபேர் மரணமான தினம். அன்றைய நிகழ்வில் நானும் மாணவனாகக் கலந்துகொண்டிருந்தேன்.
இன்னும் அக்கலவரச்சூழல் என் கண்கள் முன்னால் காட்சி தருகின்றது. நான் மாநாட்டுக் கொடி கட்டப்பட்டிருந்த என் ரலி சைக்கிளுடன் முற்றவெளியில், யாழ் கோட்டையின் அகழிச்சுவருக்கருகில் நின்று கூட்ட உரைகளைக்கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். மேடையில் திருச்சி நைனார் முகம்மது என்று நினைக்கின்றேன் உரையாடிக்கொண்டிருந்தார். என் அருகில் என் எட்டாம் வகுப்பு யாழ் இந்துக்கல்லூரி ஆசிரியரான மகேந்திரன் (முன்னாள் மேயர் ராஜா விசுவநாதனின் தம்பி) சைக்கிளுடன் உரை கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்.

அப்போது. கூட்டம் நடந்தபோது வீதியையும் மறைத்துக்கொண்டு மக்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். பொலிசார் வந்து வீதியை மறைத்து அமர்ந்திருந்த மக்களைத் தடியடி கொண்டு கலைத்தார்கள். பதிலுக்கு அனைத்துப் பக்கங்களிலிருந்தும் மக்கள் தம் காலணிகளை அவர்கள் மேல் எறிந்து தாக்கினார்கள். பொலிசார் பின் வாங்கினார்கள். விரைவில் மீண்டு வந்தார்கள். மக்கள் மேல் கண்ணீர்ப்புகைக் குண்டுகளால் தாக்கினார்கள். மக்கள் யாரும் கதறி அழுததாகத் தெரியவில்லை. எல்லோரும் ஓடித்தப்பவே முயன்றார்கள். எல்லோரும் ஆத்திரத்துடன் கூடிய பயத்துடனேயே காணப்பட்டார்கள்.

என் வாழ்நாளில் கண்ணீர்ப்புகைக்குண்டுகளைப்பற்றி அறிந்திராத நான் பொலிசார் துப்பாக்கிக் குண்டுகளால் சுடுவதாகவே அச்சமயத்தில் நினைத்தேன். என் அருகிலும் குண்டொன்று வந்து விழுந்து புகையைக் கக்கியது. கண்கள் எரிய சைக்கிளையும் விட்டுவிட்டு ஓட முயன்றேன். கூட்டத்திலொருவர் அருகிலிருந்தவர் ' குப்புறப்படுங்கள். குப்புறப்படுங்கள். சுடுகிறான்கள் ' என்று கத்தியதும் நினைவிலுள்ளது. சிலர் நிலத்துடன் நிலம் படுத்தார்கள். நானும் அவ்விதம் படுத்தேன். கண்களின் எரிவு சிறிது நீங்கியதும் எழுந்தேன்.

பலர் கோட்டை அகழிக்குள் பாய்ந்து தப்பினார்கள். நான் அவ்விதம் அகழிக்குள் பாய்ந்து அகழிக்குள் முனியப்பர் கோயிலுக்குச் செல்வதற்காக இடையிலிருந்த நடைபாதையினால் விழாமல் அகழிக்குள் விழாமல் தப்பி மீண்டுவந்து , சைக்கிளை எடுத்து வீடு திரும்பினேன். வீடு செல்லும் வழியில் வந்து கொண்டிருந்த பஸ் வண்டிகளை மறித்து சம்பவத்தைத் தெரியப்படுத்தினோம். ராணி திரையரங்கும் ஓடி வந்த மக்களை உள்வாங்கிப்பாதுகாப்பளித்ததாக நினைவு.

ஆரம்பத்தில் பொலிசார் மக்களை நோக்கிச் சுட்டது கண்ணீர்க்குண்டுகளை. பின்னர் அவர்கள் மின்சாரக் கம்பிகளைச் சுட்டதில் அவை கீழே விழுந்து இறந்தவர்கள்தாம் அன்று இறந்த அனைவரும் என்று பின்னர் அறிந்தேன். நிகழ்வுகள் இன்னும் பசுமையாக நினைவிலுள்ளன.

கூகுள் வரைபடம் மூலம் வீரசிங்க மண்டபம், அன்று நான் நின்றிருந்த கோட்டை அகழிப்பக்கமான முற்றவெளி, அகழிக்குள் பாய்ந்தபோது காப்பாற்றிய நடைபாதை ஆகியவற்றைப்பெற்றுக்கொண்டேன். அவற்றையே இங்கு காண்கின்றீர்கள்.

- அகழிக்குள் பாய்ந்தபோது என்னை அகழிக்குள் விழ விடாமல் காப்பாற்றிய நடைபாதை இதுதான். இப்பாதை வழியே முனியப்பர் கோயிலுக்குச் செல்லலாம். -

-  யாழ் வீரசிங்கம் மண்டபத்துக்கு முன், யாழ் முற்றவெளியை ஊடறுத்துச் செல்லும் வீதி. தமிழாராய்ச்சி மாநாட்டின் (1974) இறுதி தினத்தின்போது மக்கள் இவ்வீதி நிறைய அமர்ந்திருந்தார்கள். பொலிசார் முதலில் இங்கு அமர்ந்திருந்தவர்களையே தாக்கிக் கலைக்க முயன்றார்கள். -

- *கூகுள் வரைப்படம் மூலம் எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்கள் இவை.-

முகநூல் எதிர்வினைகள்:

Kopan Mahadeva மேலே கொடுத்திருப்பது ஆசிரியர் நவரத்தினம் கிரிதரனின் மிகவும் உபயோகமான பதிவு. நாற்பத்தைந்து ஆண்டுகளின் முன் நடந்த சம்பவங்களின் வர்ணனை எனினும் மிகவும் முக்கியமான பதிவு. இவரைப் போல், எழுதும் திறனும் விருப்பமும் உள்ள, அந்த 1974 ஜனவரியின் அனைத்துலகத் தமிழாராய்ச்சி மகாநாட்டின் நேரடி அனுபவமுள்ள இன்னும் சிலர் தங்கள் உண்மையான அனுபவங்களை வால்-காலோ கேட்டறிந்த, படித்தறிந்த வதந்திகள், செய்திகளோ இன்றித் தம் சொந்த நினைவுகள், மனச்சாட்சிகளின் படி எழுதினால் வருங்காலச் சந்ததியின் ஆராய்ச்சியாளருக்கு அவை மிகவும் உதவியாக இருக்கும். அந்த மகாநாட்டை முன்னின்று எமது யாழிலே நடாத்தி முடித்த பிரதம பொதுச் செயலாளன் என்ற முறையில் நானும் அதைப் பற்றிய நூல் ஒன்றைப் பலரின் வேண்டுகோளின்படி எழுத முயன்றுகொண்டு இருக்கிறேன். அது முடியும் தறுவாயில், பகிரங்கமாக அறிவிப்பேன். பி.கு: கிரிதரனின் படங்கள் அன்றல்ல, அண்மையில், கூகிளின் துணையுடன் எடுத்தவை. அதை அவரே அறிவிக்கின்றார். எனவே அன்று இருந்த காட்சிகளை அவை ஓரளவுக்கே பிரதிபலிக்க முடியும். உ-ம்: அன்று வீரசிங்கம் மண்டபம் இவ்வளவு பெரியதல்ல. ஆனால் அதன் முன்னுள்ள வெளி முற்றம் இன்று இருப்பதிலும் பார்க்கப் பரந்து இருந்தது என் நினைவு. வாழ்த்துக்கள்-- பேராசிரியர் கோபன் மகாதேவா.

Maheswaran Murugaiah இயக்கங்கள் உருவாக முக்கிய காரணிகளில் இதுவும் ஒன்று

Giritharan Navaratnam உரும்பிராய் சிவகுமாரன் ஆயுதம் ஏந்தியதற்கு முக்கிய காரணமான நிகழ்வு. அந்த மாநாடு நடந்து கொண்டிருந்த சமயம் அவர் கொட்டடி மீனாட்சி சுந்தரம் கல்லூரியில் கணக்கியல் பற்றிப் படித்துக்கொண்டிருந்தார். மாநாட்டின் வாகன ஊர்வலம் கே.கே.எஸ். வீதி வழியாகச் சென்றுகொண்டிருந்தபோது அவரும் பங்கு பற்றியிருந்ததைக் கண்டிருக்கின்றேன்

Boopal Chinappa மிக அருமையான பதிவு......நினைவுகள் சரியாகவே இருக்கிறது. நான் நைனார் முகம்மது பேசிய மேடைக்கு முன்னால்தான் இருந்தேன். அதாவது வீரசிங்கம் மண்டபத்துக்கு முன்னால் உள்ள றோட்டில்தான் இருந்தோம். அப்பொழுதான் மோட்டார் சைக்கிளில் இரண்டு பொலிசார் வந்து றோட்டில் இருந்து விலகும்படி சொன்னார்கள். ஒருவரேனும் அசையவில்லை. பின்புதான் கூட்டமாக முனியப்பர் பக்கமாக வந்து சுட்டார்கள்.

http://www.geotamil.com/index.php?option=com_content&view=article&id=4903:-10-1974-&catid=28:2011-03-07-22-20-27&Itemid=54

எனது இலங்கைப் பயணம் ..

தி.சு. நடராசன்

இலங்கை மட்டக்களப்பிலிருந்து, இ-மெயிலில் ஓர் அழைப்பு வந்தது.  பேரா. சிவரத்தினம் என்பவரின் கடிதம் அது.  செப்டம்பர் முதல் வாரம் அங்கு நடைபெற விருக்கும் கண்ணகி விழாவில் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என்று அழைப்பு அனுப்பியிருந்தார்கள்.  எனக்கு அவரைத் தெரியாது.  ஆனால், என்னுடைய புத்தகம், சிலப்பதிகாரம்: மறு வாசிப்பு (என்.சி.பி.எச். வெளியீடு) செய்த வேலை இது.  இதனை விழாக் குழுவினர் சிலர் படித்திருக்கிறார்களாம்.  அழைப்பு, அதனை ஒட்டி வந்ததுதான். முதலில் எனக்குத் தயக்கம்.

1980 வாக்கில் இலங்கை மலையகத்திலிருந்து இப்படி ஓர் அழைப்பு வந்தது.மலையக இலக்கியம் பற்றிப் பேச வருமாறு அழைத்திருந்தார்கள். போகவில்லை. அதே விழாவிற்கு இரண்டாண்டுகள் கழித்து மீண்டும் அழைப்பு வந்தது.  அவர்களுடைய பத்திரிகையில் செய்தியும் வந்தது. ஆனால், யாழ் பல்கலைக்கழகம் எரியூட்டப்பட்ட நேரம் அது. பெருந்தேசியப் பண்பாட்டு அரசியலின் அருவருப்பான முகம், அது.  அப்போது போக முடியவில்லை.  இப்போது மீண்டும் ஒரு அழைப்பு.  இப்போது கண்ணகி - கலை இலக்கிய விழாவுக்காக.  மூன்று நாள் நிகழ்ச்சி.  செப்டம்பர் 7, 8, 9 நாட்கள்.  சரி என்று தகவல் அனுப்பினேன்.  உடன் என் மனைவியும் வருவாள் என்று கூறிவிட்டேன்.

செப்டம்பர் 6, வியாழன் மதியம் ஒரு மணிக்கு மதுரையிலிருந்து புறப்பட்டோம். கொழும்புக்கு ஒரு மணிநேரம் அல்லது அதற்கும் கொஞ்சம் குறைவு தான். கலாநிதி சிவரத்தினம் சொல்லியிருந்த படி எங்களை வரவேற்க விமான நிலையத்திற்குப ‘பாடும் மீன்’ சிறிகந்தராசா வந்திருந்தார்.  மூன்று மணி நேரத்துக்கு முன்னாலேயே அங்கு வந்து காத்திருந்தார்.  இப்போது அவர், ஆஸ்திரேலியாவில் இருக்கிறார்.  ஆனால், மட்டக்களப்புக்காரர்.  வருடந்தோறும் நடக்கும் கண்ணகி விழாவிற்கு அவர் வந்து விடுவாராம்.  தமிழ்ப்பற்றும், ஊர்ப்பற்றும் அவ்வளவு இருக்கிறது.  கிழக்குப் பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து கலாநிதி சந்திரசேகரம் ஒரு கார் அனுப்பியிருந்தார்.  கொழும்பிலிருந்து மட்டக்களப்பு 300 கிலோ மீட்டருக்கும் அதிகம்.  வழியெல்லாம் பேசிக் கொண்டு வந்தோம்.  வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு வந்தோம்.  மட்டக்களப்பு வந்தது.  அதன் ஒரு பகுதியில் அவர் இறங்கிக் கொண்டார்.  நாங்கள் இருவரும் பல்கலைக்கழகத்தில் விருந்தினர் மாளிகையில் அன்றிரவு தங்கினோம்.

மறுநாள் காலை, பேராசிரியர் செ. யோகராசா என்பவர் என்னைப் பார்க்க வந்திருந்தார்.  அவர், கிழக்குப் பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து சமீபத்தில்தான் ஓய்வு பெற்றார்.  நல்ல அறிஞர்.  என்னுடைய பல புத்தகங்களை நன்றாக வாசித்திருக்கிறார்.  திறனாய்வுக் கலை நூலிலிருந்து சமீபத்தில் வெளிவந்த தமிழ் அழகியல் வரை நன்றாகவே வாசித்திருக்கிறார்.  நிறைய கேள்விகள்.  நிறைய விவாதங்கள்.  அவருடைய மனைவிக்கு உடல்நலமில்லையாம்.  அப்படி யிருந்தும் நேரம் கண்டுபிடித்து, ரொம்ப நேரம் இருந்தார்.  இரண்டு முறை வந்திருந்தார்.  எதிர் பாராத இடத்தில் நம்முடைய புத்தகங்களை ஆழமாக ஒருவர் வாசித்திருக்கிறார் எனும் போது ஏற்பட்ட மகிழ்ச்சிக்கும் பெருமைக்கும் என்னென்பது! அதுவும் விவாதம் இலக்கியத்தைச் சார்ந்திருக்குமானால் கேட்பானேன்!

கண்ணகி விழா நிகழ்ச்சி, பிற்பகல் இரண்டு மணிக்குத்தான்.  இதற்கிடையில் அன்று மட்டக் களப்புப் பகுதி முழுக்கக் கடையடைப்பு.  அது ஒரு புது அனுபவம் தான்.  வலிய நல்ல செய்திதான்.  மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் புல்லுமலை என்ற நீர்ப்பசையுடைய ஒரு நல்ல இடம்.  அதிலிருந்து நல்ல குடிநீரை உறிஞ்சியெடுத்து வெளிநாடுகளில் விற்பனை செய்ய வேலை நடக்கிறதாம்.  சிங்கள அரசின் அரசியல் தந்திரம் காரணமாகச் செல்வாக்குடைய ஒரு முசுலிம் அரசியல் வாதியான, வியாபாரி ஒருவர், நீர் எடுக்கும் ஒன்றை தொழிற்சாலை ஆரம்பித்திருக்கிறாராம்.  இதன் காரணமாக அந்தப் பகுதியில் தண்ணீர்ப் பஞ்சம் வரும் என்று மக்கள் பயப்படுகிறார்கள்.  மட்டக்களப்பு மாவட்டத் தமிழ் உணர்வாளர் என்ற ஓர் அமைப்பு விடுத்த அறைகூவலை ஏற்றுக்கொண்டுதான் அந்தக் கடையடைப்பு.  பஸ்கள் ஓடவில்லை, பள்ளிகள் திறக்கப்பட வில்லை.

முழுக்கடையடைப்பு, முழுவெற்றிதான் என்று அமைப்பாளர்கள் அறிவித்தார்கள்.  அரசாங்கம், மக்கள் குரலுக்குச் செவிமடுத்து உடனடியாகக் குடிநீர் ஆலையை மூடவேண்டும்; இல்லையென்றால், அடுத்துச் சிறை நிரப்பும் போராட்டம் தொடரும் என்று அறிவித்திருந்தார்கள்.  அன்று நடைபெற்ற முழுக்கடையடைப்புப் போராட்டம் என்பது, சிங்கள அரசு, தமிழ் மக்கள் மீது ஏவிவிட்ட யுத்தத்தின் காயங்கள் இன்னும் ஆறவில்லை என்பதை உணர்த்துவதாகவே தோன்றுகிறது.

முதல்நாள், விருந்தினர் மாளிகையில் இருந்து விட்டு மறுநாள் கலாநிதி சிவரத்தினம் வீட்டிற்கு வந்து விட்டோம்.  அங்கு ஒரு மூன்றுநாள் தங்கல்.  அன்புடன் கூடிய நல்ல விருந்தோம்பல்.  சிவரத்தினத்தின் மனைவி திருமதி. அருந்ததி, ஓர் உடன் பிறப்புப் போலவே பழகினார்.  ஒருநாள், திருமதி அருந்ததியின் தங்கை வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தோம்.  வகைவகையான மீன்களுடன் சுவையாக விருந்து படைத்தார்கள்.  ஒரு நேரம், பேராசிரியர் மவுனகுரு, சித்ரலேகாமவுனகுரு வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தோம்.  அவர்கள் மதுரைக்கு வந்திருக்கிறார்கள். அங்கேயே எனக்கு நல்ல பழக்கம் தான்.

அன்று பிற்பகல், விழா தொடங்கியது.  அருகில் தோற்றாத்தீவு எனும் பகுதியில் உள்ள கொம்புச்சந்திப் பிள்ளையார் ஆலயத்தின் முன்றலில் இது தொடங்கியது.  கிராமத்து விழாவாகவே நடந்த இவ்விழா ‘கொம்பு முறி’ எனப்பட்டது.  இது, பிற நிகழ்ச்சிகளுக்குத் தொடக்க மாக அமைந்தது.  கிராமத்து மக்கள் திரளாகக் கலந்து கொண்டனர்; எல்லாரும் உற்சாகமாகக் கலந்து கொண்டனர். இலங்கையில் தமிழர்களின் நாட்டுப் புற வழிபாட்டில் கலந்து கொள்ளக் கிடைத்த வாய்ப்பு, மிகவும் மகிழ்ச்சி தந்தது.

அடுத்தநாள் காலை 7 மணிக்குப் பண்பாட்டுப் பவனி.  கண்ணகியம்மனைக் கொண்டு அமைந்தது - இந்தப் பவனி - அருகில் உள்ள களுதாவளையைச் சுற்றியுள்ள பல கிராமங்களிலுள்ள கண்ணகியம்மன் ஆலயங்களிலிருந்து தனித்தனியே அணிவகுப்புகள் தொடங்க, முடிவில் இந்தத் தோற்றாத்தீவு கொம்புச் சந்திப் பிள்ளையார் ஆலயத்திற்கு வருகின்றது.  பல சிறு சிறு அணிகள் ஒன்று திரண்டு, விழா நிகழ்ச்சிகள் நடைபெறுகின்ற களுதாவளை பிரதானவீதியில் உள்ள கலாச்சார மண்டபத்திற்குச் சிறிய ரதத்துடன் வருகின்றன.  ஆங்காங்குள்ள கண்ணகி வழிபாட்டை ஒருங்கிணைக்கவும், சுற்றுப்புற மக்களிடையே இணக்கமான நல்லுறவை ஏற்படுத்தவும் கூடியதாக இந்த நிகழ்ச்சி அமைகின்றது.  கலாச்சாரமண்டபம், பெரியமண்டபம்தான். நன்றாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது.  பெரும்பாலும் தென்னங்குருத்து ஓலைகளாலேயே அலங்காரங்கள் செய்யப்பட்டிருந்தன.

பண்பாட்டு பவனி முடிந்தவுடன், ஏனைய பிற நிகழ்ச்சிகள் தொடங்குகின்றன. பெரும்பாலும் கண்ணகி தொடர்பான நிகழ்ச்சிகள் தான்.  கருத்தரங்குகள், பட்டிமன்றம், பல்வகைப்பட்ட நடனங்கள், இசை நிகழ்ச்சிகள், கண்ணகி வில்லுப்பாட்டு, கரகாட்டம், குறத்திப்பாடல், மாதவி சபதம் முதலியவை நடை பெற்றன.  இவற்றில் பாதி, நாட்டார் மரபில் வந்தவை; பாதி, செவ்வியல் மரபில் வந்தவை.  பேராசிரியர் சி. மவுனகுருவின் நெறியாள்கையில் ‘தமிழிசை யாத்திரை’ எனும் அற்புதமான நிகழ்ச்சியன்று நடைபெற்றது.  இசை, நடனம், கருத்தமைவு என்ற மூன்றும் ஒருங்கிணைய, கண்ணுக்கும், செவிக்கும், கருத்துக்கும் அமுதம் படைப்பதாக இருந்தது.  பண் பாட்டு வரலாற்று நிலையோடு கூடியதாக இருந்த இந்தத் தொடர் நிகழ்ச்சியில், பெண்விடுதலை, தலித்தியம் என்ற கருத்துநிலை என்ற இவற்றோடு, தாலாட்டு, ஒப்பாரி, திரைப்பட இசை என்று பல நிலைகள் கொண்டு இது நடந்தது.  துணுக்குகளாக அமைந்த இந்த நிகழ்ச்சிகளினூடே நெறியாளர் சுருக்கமான விளக்கங்கள் தந்துகொண்டிருந்தார்.  ஆடியவர்கள், இளம் பெண்கள்; நன்றாகப் பயிற்சி பெற்றவர்கள். அங்கலாய்ப்பு இல்லாமல் அடக்க மாகவும் நாகரிகமாகவும் நிகழ்ச்சிகள் அமைந்திருந்தன.

என்னுடைய உரை, ‘கண்ணகி எனும் தொன்மம்’ எனும் தலைப்பில் அமைந்திருந்தது.  சங்ககாலச் சமுதாயத்தில் காணப்படுகின்ற பல தொல் படிமங்கள், கண்ணகி எனும் பத்தினித் தெய்வத்தை உணர்த்துவதற்கு எவ்வாறு அடிப்படையாக இருந்தன என்பதை விளக்குவதாக இருந்தது.  மேலும், தமிழ் மரபுகளுக்கு உட்பட்டு, அதனை மீட்டெடுக்கும் விதமாக, கண்ணகியின் எழுச்சி எவ்வாறு அமைந்திருந்தது என்பதைப் புலப்படுத்துகிற விதமாக என் பேச்சு அமைந்திருந்தது.

கருத்தரங்கம் முதற்கொண்டு பலதரப்பட்ட நிகழ்ச்சிகளையும் நன்கு திட்டமிட்டு நிர்வகித்தது, செயற்குழு; இதன் தலைவர், மட்டக்களப்பைச் சேர்ந்த திரு. செங்கதிரோன் கோபாலகிருஷ்ணன் என்பவர்.  இவரும் வரவேற்புக்குழுவைச் சேர்ந்த பிறரும், மிகவும் சுறுசுறுப்பாக இயங்கினார்கள்.  இவர்களை உற்சாகமாக வழிநடத்தியது தமிழ் உணர்வுதான் என்று சொல்ல வேண்டும்.

இந்த நிகழ்ச்சிகளுக்கு இடையில் ஒருநாள், மதியம் ஒரு மணிக்கு, விழா மண்டபத்திற்கு அருகில் உள்ள ‘சுயம்புலிங்க விநாயகர்’ கோவிலுக்குப் போயிருந்தோம்.  அங்குள்ள லிங்கம், சுயம்புவாகத் தோன்றியது என்று மக்கள் நம்புகிறார்கள்.  மூலஸ்தானத்தில் லிங்கத்தோடு சேர்ந்து விநாயகர் திருவுருவமும் காணப்படுகிறது.  அந்தக் கோயில் மதியம் மட்டும்தான் நடைதிறக்குமாம்.  கோயிலில் அருமையான பளிங்குக்கல் பதித்திருக்கிறார்கள்.  இதற்கு, ஒரு கோடிக்கு (இலங்கை நாணய மதிப்பில்) மேலே செலவாகியதாம்.  நம்முடைய மதிப்பில் ரூ. 50 லட்சம் என்று வைத்துக்கொள்ளலாம்.  இதற்கு நிதி உதவி செய்தவர் கலாநிதி சிவரத்தினத்தின் மைத்துனர், ஸ்விட்சர்லாந்தில் வாழ்கின்ற திரு.  சிறிகந்தராஜா ஆவார்.  இந்தப் பளிங்குக்கல்லைப் பதித்தவர்கள், மதுரைக்காரர்களாம்.  இந்தக் கோயிலுக்குத் தினந்தோறும் மக்கள், திரளாக வருகிறார்களாம்.

கண்ணகிவிழா முடிந்த மறுநாள் காலை கிழக்குப் பல்கலைக்கழகத்திற்குப் புறப்பட்டோம்.  அதன் ஒரு பகுதியான விபுலானந்த அடிகளார் நினைவு கலைகள் பயிலகம், கலாச்சார மண்டபத்திற்கு அருகிலே இருந்தது.  தமிழ் இசை, நடனம் போன்ற கலைகளுக்கு இது பெயர் பெற்றது.  விபுலானந்த அடிகள் ‘யாழ் நூல்’ என்ற அருமையான ஒரு திரவியத்தைத் தந்தவராயிற்றே; அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தின் முதல் தமிழ்ப் பேராசிரியர் இந்த விபுலானந்தர் தான்.  இவருடைய பெயரும் புகழும் கிழக்குப் பல்கலைக்கழகத்திற்கு அடையாளமாக உள்ளது.  இதற்கு, சுமார் 15 கி.மீ. தூரத்தில் பிரதான கிழக்குப் பல்கலைக்கழகம் இருக்கிறது.  அங்கு ஓர் உரையாற்ற வேண்டும்.  நாங்கள் புறப்பட்டோம்.  அதில் பணியாற்றுகின்ற கலாநிதி சந்திரசேகரம் எங்களை அழைத்துப் போக அவருடைய காரில் வந்திருந்தார்.  உள்ளே நுழைந்தவுடன், அவர் எங்களைத் தமிழ், ஆங்கிலம், வரலாறு, புவியியல் ஆகிய துறைகளின் ஒருங்கிணைப்பாளரைச் சந்திக்க அழைத்துப் போனார்.  பிறகு, சொற்பொழிவு நிகழ்த்து கின்ற அரங்கிற்குச் சென்றோம்.  சிறிய அரங்குதான்.  அங்கு 50 மாணவர்கள் இருந்தார்கள்.  அங்கே அவர் களிடம் ‘தமிழில் கலைகளின் வரலாறு’ என்பது குறித்துப் பேசினேன்.  ஒரு முக்கால் மணிநேரம்; அதன் பின் சிறிய கலந்துரையாடல்; அதன்பின் ஒரு தேநீர் விருந்து; அதன்பின் நேரம் ஆகிவிட்டது என்பதால் அடுத்த நிகழ்ச்சி; உடனடியாக இலங் கையின் மத்தியப் பகுதியில் உள்ள பேராதனைப் பல்கலைக்கழகம் நோக்கிப் புறப்பட்டோம்.  திரு. சந்திரசேகரம், அந்தப் பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து ஒரு கார் ஏற்பாடு பண்ணியிருந்தார்.  டிரைவருடன் இன்னொரு ஊழியரும் வந்தார்.  அங்கிருந்து பேராதனைப் பல்கலைக்கழகம் சுமார் நூற்றிருபது கி.மீ. தூரத்தில் இருக்கிறது.

ஒரு நான்கு அல்லது ஐந்து மணிநேரப் பிரயாணம்.  முதலில் கொஞ்சத்தூரம், சில புதர்கள், சில மரங்கள், ஆங்காங்கே செடிகள் இவற்றுடன் நிலம் வறட்சி யாகவே தெரிந்தது.  டிரைவரும் அவர் நண்பரும் சொல்லிக் கொண்டு வந்தார்கள்: இங்கே பல இடங்களில் விடுதலைப்புலிகள் தங்கியிருந்தார்கள் என்றும், அவர்களுக்கும் சிங்கள ராணுவத்தினர்க்கும் இங்கே யுத்தங்கள் நடந்தன என்றும், இதன் காரண மாகவே இந்தப் பகுதிகளைச் சிங்கள அரசு அபிவிருத்தி செய்யாமல் புறக்கணித்து விட்டது என்றும், சொல்லிக் கொண்டு வந்தார்கள்.  வழி யெல்லாம் சின்னச்சின்ன ஊர்கள், பழக்கடைகள் இருந்தன. சாலைகள், பளபளவென்று தார்ச் சாலைகள். நம்மூர் இணைப்புச் சாலைகள் போல் அல்லாமல் நன்றாக இருந்தன. சைனாக்காரன் போட்ட சாலைகளாம்.  சைனாவின் ஆதிக்கம் பல முனைகளில் வெளிப்பட்டது.  இலங்கையின் சில பகுதிகளில் கடற்கரையை ஒட்டிய பகுதிகளில் கல்லையும், மண்ணையும் போட்டு மெத்துகிறார் களாம். மெத்திய புதிய நிலப் பகுதிகள் எல்லாம் சைனாவில் ஆதிக்கத்தில் இருக்குமாம்.

பாதித்தூரம் போனபிறகு மலையடிவாரம் தெரிந்தது. பயணம் இப்போது ரம்மியமாக இருந்தது.  கார், மலையின் மேலே ஏறும் போது, சிறிது நேரத்தில் மழை பெய்யத் தொடங்கியது.  பெரிய மழை!  மலையின் சரிவுகளிலிருந்து மழைநீர் பெருகி விழுந்தோடி வந்தது. மேலே சரிவிலிருந்து தண்ணீரோடு சேர்ந்து பாறைக்கற்களும் உருண்டு வந்தால் என்ன செய்வது என்று டிரைவர் நகைச் சுவையுடன் அங்கலாய்த்துக் கொண்டார்.  உயரமாகச் சென்ற பாதையில் எட்டு முனைகள்; திருப்பங்கள்.  எட்டுத் திருப்பங்களுக்குப் பிறகுதான் மலைச்சரிவு கீழ்நோக்கி வந்தது மாதிரித் தோன்றியது.  மழை விடாமல் பெய்து கொண்டிருந்தது.  கண்டி நகரத்தை நெருங்குகின்ற போதுதான் மழையும் நின்றது.

கண்டி, கொழும்பிற்கு அடுத்த பெரிய (மகாநுவாரா) நகரம்.  இது மலைகளால் சூழ்ந்தது.  நகரத்தில் எங்குப் பார்த்தாலும் வெள்ளைப் பளிங்குக் கற்களாலான புத்தர் சிலைகள்.  சிலைகளும், சடங்கு களும், ஆச்சாரங்களும் கூடாது என்று போதித்தவரா யிற்றே - அதனால் தான் இப்படி... மேலும், புத்தருடைய பல்களில் ஒன்று என்று கணக்கிட்டு இங்குப் ‘பல்கோயில்’ ஒன்றும் உள்ளது.  வெள்ளைப் பளிங்குளால் கட்டப்பட்ட இந்தப் புத்த விகாரம் கண்டியின் ஓர் உச்சியில் அமைந்துள்ளது.  பழைய அரண்மனை, அதற்கு நேர் எதிரே, சற்றுத்தூரத்தில் உள்ளது.  பல்கோயில் உலக அளவில் பிரசித்த மானது.  கண்டியின் மக்கள் தொகை ஒரு இலட்சத்து அறுபதினாயிரம்.  இதில் சிங்களவர்கள் மட்டும் 74.55 சதவீதத்தினர்.  தமிழர்கள் 19 ஆயிரம் பேர் 13 சதவீதத்தினர்.  தமிழகத்தின் பிரசித்தமான திரைப்பட நடிகரும், முதல்வருமான திரு. எம்.ஜி. ராமச்சந்திரன் இந்தக் கண்டியில் பிறந்தவர்தான்.

கண்டியில் அடிவாரத்தில் உள்ளது, பேராதனைப் பல்கலைக்கழகம் (University & Peredeniya). ஏறத்தாழ இரண்டாயிரம் ஏக்கர் நிலத்தில், மலை சூழ்ந்த பிரதேசமாக இருக்கும் இந்தப் பல்கலைக்கழகம் 73 துறைகளைக் கொண்டது.  இலங்கையில் இரண்டாவது பெரிய பல்கலைக்கழகம் இது.  இதன் நுழைவாயிலில் உள்ள தாவரவியல் தோட்டம் இலங்கையில் மிகவும் புகழ் பெற்றது.  இந்தப் பேராதனைப் பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழ்த்துறை பெரியது; பிரசித்தமானது.  பல்கலைக்கழகத்தின் மிகப் பழைமையான செனட் அரங்கத்தினருகே அமைந்துள்ளது இது.

கண்டிக்கு நாங்கள் வரும்போது, இரவு ஆகி விட்டது.  முதலில் பல்கலைக்கழகத்தின் அருகே உள்ள விருந்தினர் மாளிகையில் தங்கினோம்.  பின்னர்க் காலையில், பல்கலைக்கழகத்தின் தமிழ்ப் பேராசிரியர் கலாநிதி வ. மகேஸ்வரன் வீட்டிற்குச் சென்றோம்.  அங்கே இரண்டு நாள் தங்கல்.  அவருடைய வீடு, பல்கலைக்கழகத்தின் நுழைவாயிலருகே இருந்தது. அது, பல்கலைக்கழகத்திற்குச் சொந்தமான வீடு. சுற்றிவர பரந்த வெளியுடன் கூடிய அந்த வீட்டில் ஒரு காலத்தில் பிரிட்டிஷ் அதிகாரி இருந்தாராம்.  மகேஸ்வரன், யாழ்ப்பாணத்துக்காரர்.  அவருடைய மனைவி, இயல்பாகப் பழகக் கூடியவர்.  காலையில் 11 மணியளவில் நிகழ்ச்சி.  தமிழ்த்துறை, விசாலமான அறைகளில் இருந்தது.  ஆசிரியர்கள், ஏற்கெனவே தெரிந்தவர்கள் போல் நன்றாகப் பழகக் கூடியவர்கள்.  கூட இருந்து தேநீர் அருந்திவிட்டு, நிகழ்ச்சி நடக்கிற அரங்கத்திற்குச் சென்றோம்.  அரங்கம் மிக விசால மானது;  நவீனமானது.  200க்கும் கூடுதலாக மாண வர்கள் இருந்தார்கள். பெரும்பாலோர் பெண்கள் தான்.  அங்கே எம்.ஏ. கிடையாது.  பி.ஏ.யில் சிறப்புப் பாடமாகத் தமிழை எடுத்துக்கொண்டவர்கள் தான்.  அவர்களைத் தவிர, பிற துறை மாணவர்கள் சிலரும் வந்திருந்தார்கள்.  தமிழ்த்துறையின் ஆசிரியர்மார்கள் வந்திருந்தார்கள். மேலும், முன்னர் இத்துறையின் தலைவராக இருந்தவரும், சிறந்த திறனாய்வாளராக அறியப்பட்டவருமான எம்.ஏ. நுஃமான் அந் நிகழ்ச்சிக்கு வந்திருந்தார். இறுதியில் பேசவும் செய்தார்.

ஒரு மணிநேரத்திற்கு மேலிருக்கும்.  இலக்கியத் திறனாய்வு குறித்துப் பேசினேன்.  இதில் விசேட மென்ன என்றால், என்னுடைய ‘திறனாய்வுக் கலை’ (என்.சி.பி.எச். வெளியீடு) அங்கே ஒரு பாடநூல்.  மேலும், ‘கவிதையெனும் மொழி’ என்ற நூல் அங்கு ஒரு துணைப்பாட நூல்.  எல்லோரும் விரும்பிப் படித்திருப்பதாகத் தெரிந்தது.  மிகுந்த அக்கறை யுடனும், கவனிப்புடனும் சொற்பொழிவைக் கேட்டனர்.  இறுதியில் ஒரு கலந்துரையாடல் வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று சொன்னேன்.  கேள்விகள் கேளுங்களேன் என்று சொன்னேன்.  ஒரு அரை மணிநேரத்துக்கு மேல் மாணவ, மாணவிகள் கேள்விகளால் துளைத்தெடுத்துவிட்டார்கள். நல்ல கேள்விகள், நல்ல விசாரணைகள், நல்ல அவதானிப்புகள்.  தமிழ் மாணவர்கள் மட்டுமல்ல, பிறதுறை மாணவர் களும்தான்.  ஒரு தமிழ் மாணவி - இரண்டாம் ஆண்டு படிப்பவர் - பெயர் தீபா என்று நினைக்கிறேன்.

கூர்மையான கேள்விகள் ‘திறனாய்வுக் கோட் பாடுகள் பற்றி எழுதியிருக்கிறீர்களே எந்தக் கோட்பாடு உங்கள் சார்புடையது?  நீங்கள் யாராக இருந்து திறனாய்வு செய்கிறீர்கள்? உங்கள் நிலைப் பாடு என்ன? என்று என்னை நோக்கி கேள்விகள்.  இப்படியரு கேள்வி, யாரும் கேட்டதில்லையே!  நான் அசந்து விட்டேன்.  ஆனால் திருப்திப்படுத்த வேண்டுமே...

திருப்திப்படுத்தினேன் என்று நினைக் கிறேன்.  இப்படிப்பட்ட மாணவர்களைத் - தைரியமும் மறுவிசாரிப்பு மனமும் இருக்கிற மாணவர்களைச் - சந்திப்பதில் எவ்வளவு மகிழ்ச்சியிருக்கிறது, தெரியுமா!

நிகழ்ச்சி முடிய மதியம் ஒரு மணிநேரத்துக்கு மேல் ஆகிவிட்டது.  அதன்பிறகு, அதே இரண்டாம் தளத்தில் உள்ள ஒரு பொது அறையில் - அது ஒரு சிறிய சிற்றுண்டிச்சாலை மாதிரி இருந்தது. சமையலுக்குரிய வசதிகளும் உண்டு. அங்கு எல்லார்க்கும் உணவு வந்தது. சேர்ந்து சாப்பிட்டோம். அதன் பிறகு, ஆசிரியர் அறைக்குச் சென்று கொஞ்சநேரம் உரையாடி னோம்.  அதற்குப் பிறகு வீட்டிற்கு வந்து மதிய ஓய்வு எடுத்தோம்.  மாலைப்பொழுதின் பின்நேரம் கண்டி நகரத்தைச் சுற்றிப் பார்த்து வரலாம் என்று பேராசிரியர் சொல்ல, நேரம் குறைவு என்றாலும் கிளம்பினோம்.  கடைவீதிகளின் வழியாகச் சுற்றி னோம். புத்தர் கோயில், உயரமான மலைப்பகுதியில் பளிங்குக்கட்டடத்தில் பளபளத்துக் கொண்டிருந்தது.  அங்கேதான் புத்தருடைய ‘பல்’ பாதுகாக்கப்படு வதாகச் சொன்னார்கள். நேரம் ஆகிவிட்டதால் அங்கு மேலே போகமுடியவில்லை. ஆனால், அடிவாரத்தில் பத்தினித்தெய்யோ, விஷ்ணுத்தெய்யோ, முருகன் தெய்யோ என்று சிறு கோயில்கள் இருந்தன.

தெய்யோ என்றால் தெய்வம் என்று பெயர்.  மேலே புத்தரை வழிபட்டுவிட்டுக் கீழே ஆண்களும் பெண்களும் வெள்ளை வெளேரென்று பளிச்சிடும் உடையுடன், இந்தத் தெய்வங்களை வழிபட்டார்கள்.  மணியடித்துத் தெய்வங்களை வழிபட்டார்கள்.  பத்தினித்தெய்யோ என்பவர் கண்ணகிதான்.  கண்ணகியின் ஓவியம், கம்பீரமான தோற்றத்துடன் இருந்தது. கையில் சிலம்புடன் நிற்கும் கோலம் கவனிக்கும் படியாக இருந்தது.  புத்தரை வணங்கி வரும் சிங்களவர்கள் பயபக்தியுடன் தொழுதார்கள்.  புத்தரைப் போற்றலாம்; வணங்கலாம்; ஆனால் துயரத்தைச் சொல்லி அழ முடியாது; முறையிட முடியாது; ஆனால் இந்தப் பத்தினித் தெய்யோவிடம் மனத்துக்குள் சொல்லி முறையிட முடியுமே...  கண்ணகி வழிபாடு சிங்கள மக்களிடமும் காணப் படுகிறது என்பதையே இந்தச் சிறுகோயில்கள் காட்டுகின்றன எனலாம்.  இலங்கையில் கண்ணகி வழிபாட்டைக் கொண்டு வந்தவர் சிங்கள மன்னர் கயவாகுதானே!

மறுநாள் காலை, கொழும்பு விமானதளத்திற்குக் கிளம்ப வேண்டும்.  வீட்டிலே தேநீர் அருந்திவிட்டுக் கிளம்பினோம்.  பல்கலைக்கழகம் கார் அனுப்பி யிருந்தது.  ஒரு பேராசிரியர் உடன் வந்தார்.  வழியில் பல்கலைக்கழகத்தில் மருத்துவக்கல்லூரியின் நுழை வாயிலின் அருகே ஒரு அழகான திறந்தவெளியில் உள்ள சிற்றுண்டிச்சாலையில் காலைச் சிற்றுண்டி அருந்தினோம்.  அது வழக்கமான மேலைநாட்டுப் பாணியிலான ‘நவீனச்’ சிற்றுண்டிச் சாலை அல்ல.  அதற்கு மாறானது; முரணானது.

மண் சார்ந்த இனவரைவுச் சிற்றுண்டியகம் அது;‘Ethnic Food’ தான் இதன் கோட்பாடு.  பெண்களால் மட்டுமே நடத்தப்படுவது.  அரசாங்கமே முன்னின்று இதனை நிறுவி, வளர்த்து வருவதாகச் சொன்னார்கள்.  அப்படி என்ன கிடைக்கிறது, இங்கே? ரசாயன உரங்கள் இல்லாமல் இங்கேயே விளைந்தவற்றைக் கொண்டு செய்யப்பட்ட சிற்றுண்டிகள், எண்ணெய்களில் கருக்காமல் சமையல் ஆனவை.  காய்கறி சூப்பு, இலைக்கஞ்சி, இடியாப்பம், அப்பம், புட்டு, தோசை, பணியாரம், காய்கறி உருண்டை, வாழைப் பூ வடை - இப்படிப் பல.  எல்லாம் உடல் நலத்திற்கு உகந்தவை.  ருசியோ அருமை, விலையோ குறைவு.  மாணவர்களும் ஆசிரியர்களுமாக வாடிக்கையாளர் கூட்டமோ அதிகம்.  Ethnic Food என்பது வெறுமனே விற்பனைத் தந்திரமாக அல்ல; ஒரு சமுதாய நோக்குடன் காணப்படுகிறது.

ஒரு மன நிறைவுடன் பேராதனையை விட்டு நகர்ந்தோம்.  கொழும்புக்கும் கண்டிக்கும் ஆன தூரம் 120 கி.மீ. இருக்கும். வழியெல்லாம் பசுமையாக இருந்தது.  விமானதளத்தின் அங்காடிகளில் சைனாப் பொருட்களும், சிங்கள மொழியுமாக இருந்தது.  கொழும்பு-மதுரை செல்லும் விமானத்தின் அறிவிப்புகள் இந்தியில் மிதந்தன.  மதுரை வந்து சேர்ந்தோம்.  நிகழ்ச்சிகளும் நினைவுகளும் நெஞ்சு நிறையக் கிடந்தன; இன்றும் கிடக்கின்றன.

http://keetru.com/index.php/2010-06-24-04-31-11/ungal-noolagam-dec18/36317-2018-12-19-06-33-28

டிஸ்கி :

முன்னரும் பல்வேறு ஆசிரியர்களின் ஈழம் , இலங்கை குறித்தான பயண கட்டுரைகள் தமிழ்நாடு பாட நூல்களில் வரும் . முன்பு 10 வகுப்பு இறுதி தேர்வில்  10 மதிப்பெண் கட்டுரையில் இப்படியாக மறைமலையடிகளின் பயணக் கட்டுரையை மனப்பாடம் செய்து எழுதிய நினைவு வந்து போகிறது . இது ஒரு மலரும் நினைவு மீள் வாசிப்பு ..💐

கொடூரப் போரின் கோரத் தாண்டவம், இலங்கைத் தீவில் முற்றுப் பெற்று (2009 மே 2019) ஒரு தசாப்தம் நிறைவு பெறப் போகின்றது. ஆயினும், போரின் வடுக்கள், எம் கண் முன்னே நிற்கின்றன; நிழல்களாகப் முன்னும் பின்னும் தொடர்கின்றன.  

பொதுவாக, ஆயுதப் போரொன்றில் சிறுவர்கள், பெண்கள், முதியோர் போன்ற பகுதியினரே, பெரும் சேதங்களைப் சுமப்பவர்கள் ஆவர். ஆனால், இவர்களுக்கு அப்பால், ‘முன்னாள் போராளிகள்’ என ஒரு வகுதியினர், இன்று எமது சமூகத்தில் கடும் உடல், உள, பொருளாதார அழுத்தங்களுக்கு மத்தியில் வாழ்ந்து வருகின்றனர்.   

ஆயுதப் போரின் முடிவின் பின்னர், இலங்கை அரசாங்கத்தால் அண்ணளவாக 12,000 முன்னாள் போராளிகள் படிப்படியாக, சமூகத்துடன் மீளவும் இணைக்கப்பட்டு உள்ளனர்.   

இவர்களில் பெரும் பகுதியினர், தங்களைச் சமூகத்தில் மீள நிலைநிறுத்திக் கொள்ளப் பெரும் சிரமப்படுகின்றனர். பொருளாதார ரீதியாகவும் சமூக அந்தஸ்து ரீதியாகவும் தமது அடையாளத்தைத் தக்க வைத்துக் கொள்ளுதல் எனப் பற்பல பிரச்சினைகளுடன் வாழ்ந்து வருகின்றர்.   

இவர்கள், அன்று போராளிகளாக மிளிர்ந்த போது, வீரமாகத் தலை நிமிர்ந்து, எம்மத்தியில் வலம் வந்தார்கள்; இன்று, முன்னாள் போராளிகளாக, வீதி ஓரங்களில் தலை குனிந்து செல்லும் நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. ஆனால், இந்த இரண்டு நிலைகளும் இவர்களுக்கு ஏற்பட, தமிழ் மக்களே காரணமாணவர்கள் என்பது, விவாதத்துக்குரிய விடயம் அல்ல.   

இந்த முன்னாள் போராளிகள், மே மாதம் 2009க்கு முன்னர் மரணமடைந்திருந்தால் வீரகாவியமான (மா)வீரர்கள் என பூஜிக்கப்பட்டிருப்பார்கள். ஆனால், இன்று இவர்கள் உயிருடன் இருக்கும் போது, அதே தமிழ் மக்களால் நேசிக்கப்பட பின்னடிக்கப்படுகிறார்கள்; ஆதரிக்கவும் சாட்டுப்போக்குச் சொல்லி தூரவிலத்திச் செல்கிறார்கள். இதனால் அவர்கள், யாசகம் செய்யும் நிலை ஏற்பட்டுள்ளது.  

பல முன்னாள் பெண் போராளிகள், உடல், உளப் பிரச்சினைகள் காரணமாகத் திருமணமாகாது உள்ளனர்; பலர் திருமணமாகியும் கணவனால் கைவிடப்பட்டும் துன்புறுத்தப்பட்டும் வருகின்றனர். தங்களையும் தங்களது தியாகங்களையும் வெளிப்படுத்த, வெட்கப்பட்டும் அச்சப்பட்டும் துக்கப்பட்டும் ஒளிந்து ஒ(ப)துங்கி வாழ்ந்து வருகின்றனர்.   

இடுப்புக்கு கீழே உணர்வுகள் அற்ற, பல முன்னாள் போராளிகள், வாழ்வுக்கும் சாவுக்கும் இடையில் தவிக்கிறார்கள். இயற்கைக் கடன் கழிக்கக் கூட, அடுத்தவரின் தயவு தேவைப்படுகின்றது.   

சிறிய காய்ச்சலால் பீடிக்கப்பட்டு, மூன்று தினங்கள் வீட்டுக்குள் முடங்கவே, எம்மால் முடியாமல் உள்ளது. இந்நிலையில், தமது வாழ்வை, எமக்காக அர்ப்பணித்து, அதன் பாதகமான விளைவால், இன்று வாழ் நாள் பூராகவும் முடங்கியிருக்கும் உணர்வுகளை, ஏக்கங்களை என்னவென்று கூறுவது, யாரிடம் உரைப்பது?  

அந்தக் காலச் சூழ்நிலை காரணமாக, விரும்பியோ விரும்பாமலோ இவர்கள் எமக்காக (தமிழ் மக்கள்) போராட்டத்துக்குள் ஈர்க்கப்பட்டார்கள். ஆகவே, அவர்களுக்காக இந்தக் காலத்தில் (நிகழ்காலம்) நாம் என்ன செய்கின்றோம், வருங்காலத்தில் என்ன செய்யப் போகின்றோம்?   

மாவீரர் தினத்தைப் பல கெடுபிடிகளுக்கு மத்தியில், ஆண்டு தோறும் நவம்பர் 27இல் சவாலாகக் கடைப்பிடிக்கின்றோம். துயிலும் இல்லங்களில் சுடர் ஏற்ற, எமது அரசியல்வாதிகள் எனப்படுவோர் முண்டியடிக்கின்றனர்.   

இதேவேளை, நாளாந்தம் புலனாய்வுப் பிரகிருதிகளின் கெடுபிடிக்குள், வறுமையின் கோரப்பிடிக்குள் சிக்கித் தவிக்கும் முன்னாள் போராளிகளுக்கு உதவியாக என்ன செய்கின்றோம்? உண்மையில், அவநம்பிக்கையால் தினசரி செத்துப் பிழைக்கும் முன்னாள் போராளிகள் மனம்மகிழ, நாம் மனமகிழ்ந்து செய்யும் கைமாறு கண்டு, மாவீரர்கள் கூட மனம் மகிழ்வர்.   

இதேபோல, மறுமுனையில் போரில் மாற்றுத்திறனாளிகளானப் படையினருக்கு ஏராளமான சலுகைகள் அரசாங்கத்தால் வழங்கப்பட்ட உள்ளன. அவர்களை பாதுகாப்பாகப் பராமரிக்கவென, பல இல்லங்களும் நிதியங்களும் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளன. அவர்களை உடல், உள ரீதியாகச் சிறப்பாக வைத்திருக்க, பல சிகிச்சைகள் எனக் கவனிப்புகள் என நீள்கின்றன. இது வரவேற்றப்பட வேண்டியது. 

ஆனால், முன்னாள் போராளிகள் தொடர்ந்தும் கையேந்தும் நிலையைத் தமிழ்ச் சமூகம் அனுமதிக்கலாமா? இவர்களுக்கு இந்த நிலை ஏன் வந்தது? அவர்களது நலனில் எமக்குப் பங்கு இல்லையா?   

அடுத்து, வடக்கு மாகாணத்தில் வாழும் விதவைகள், வறுமை காரணமாகத் தமது சிறுநீரகங்களை விற்பனை செய்யும் ஆபத்தான நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டு உள்ளதாக, ஐக்கிய நாடுகளின் செப்டெம்பர் மாத, இலங்கை தொடர்பான அறிக்கையில் குறிப்பிடப்பட்டு உள்ளது.   

விதவைகள் என அழைப்பதால், அவர்களது மனம் வேதனைப்படும் என்பதற்காக, ‘பெண் தலைமைத்துவக் குடும்பங்கள்’ என்ற சொல், பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்பட்டு வருகிறது. அவ்வாறாக வடக்கு, கிழக்கில் ஆயிரக்கணக்கான பெண் தலைமைத்துவக் குடும்பங்கள் உள்ளன.   

இதைவிட, சிறுநீரகங்களை விற்பனை செய்வதற்கு வறுமை மட்டுமா காரணம், அல்லது வேறு ஏதேனும் காரணங்களும் திரைமறைவில் உள்ளனவா என்பது பற்றியும் கண்டறியப்பட வேண்டும்.   
மேலும், வடக்கில் யுத்தத்தின் பின்னரான காலப்பகுதியில், உடற்குறைபாடுகளுடன் சிசுக்கள் பிறக்கும் சதவீதம் அதிகரித்து உள்ளதாக, செயற்கை அவயவங்களைப் பொருத்தும் பணியில் ஈடுபட்டுள்ள ஜெயப்பூர் நிறுவன அதிகாரி ஒருவர் தெரிவித்து உள்ளார்.   

கணவன், மனைவி இருவரும் உழைத்தால் கூட, இன்றைய பொருளாதாரச் சுமை, கனதியாக உள்ளது. இவ்வாறான சூழலில், பெண் தலைமைத்துவக் குடும்பங்கள், முன்னாள் போராளிகள் போன்றோரது நிலை என்னவாக இருக்கும்?   

உழைப்பு இல்லை, சேமிப்பு இல்லை, பணம் இல்லை; வறுமை மட்டுமே உள்ள நிலையே அவர்கள் வாழ்வில் தொடர்கின்றது. இது பொருளாதார நிலைமையை மய்யப்படுத்தியது. ஆனால், நிம்மதி இல்லை, மகிழ்ச்சி இல்லை, கௌரவம் இல்லை; கவலை மட்டுமே உள்ள நிலைமையே அகம் சார்ந்த நிலைவரமாக உள்ளது.  இவர்கள், தங்கள் வாழ்நாள் பூராவும் இப்படியே இருந்து விடுவோமோ என, அச்சம் கொள்கின்றார்கள். இவர்களது அச்சம், துடைத்து எறியப்பட வேண்டும். இவர்கள், தங்கள் வசம் ஆயிரக் கணக்கான சோகக் கதைகளை சுமந்து திரிகின்றார்கள். துயரக் கதைகளை வௌியில் சொல்லாமல், மனதுக்குள் பூட்டி வைத்துள்ள நிலையே, துயரத்திலும் துயரமாகும்.  

பனையால் வீழ்ந்தவனை, மாடு ஏறி மிதித்தது போல, போரால் அசுரத்தனமாக மிதிக்கப்பட்டவர்களை, தற்போது இயற்கையும் ஏறி மிதிக்கின்றது. சற்றுத் தலை நிமிரலாமா என எட்டிப் பார்க்க, இயற்கை எட்டி உதைத்து விட்டிருக்கின்றது.  

அன்று, செயற்கையாக உருவாக்கப்பட்ட போரால், பெரும் அழிவுகளைக் கண்ட வன்னிப் பிரதேசத்தை, இன்று இயற்கை துவம்சம் செய்து விட்டிருக்கின்றது.   

அன்று, முள்ளிவாய்க்காலில் எம் உறவுகளின் மூச்சு அடங்கும் போது, மூச்சுக் காட்ட முடியாதவாறு, எம் கைகளுக்கு கைவிலங்குகள் இடப்பட்டிருந்தன. மனிதத்தை இழந்த யுத்தத்துக்கு ‘மனிதாபிமானப் போர்’ எனப் பெயர் சூட்டப்பட்டிருந்தது. பூவும் பிஞ்சுமாக காயும் கனியுமாக உறவுகளின் உயிர்கள் பறிக்கப்பட்டன.   

இன்று, இயற்கை இவர்களைச் சீண்டி உள்ளது. பல பில்லியன் ரூபாய் பெறுமதியான சொத்துகள் தண்ணீரில் மூழ்கி விட்டன. மொத்த இழப்புகள் 30 பில்லியன் ரூபாயைத் தாண்டி விட்டது.   

இவ்வாறான இயற்கை இடர், இன்று தெற்கில் ஏற்பட்டிருந்தால், முழு நாடுமே அவர்களை நோக்கி ஓடியிருக்கும்; உதவிகள் கொட்டிக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும்; அமைச்சர்கள் படை எடுத்திருப்பார்கள். நிவாரணங்கள் அள்ளிக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும்.   

போர் ஓய்ந்த பத்து ஆண்டுகளில், வன்னி மாவட்டங்களும் கிழக்கில் மட்டக்களப்பு மாவட்டமும் தொடர்ந்து வறுமையில் தத்தளிக்கின்றது. இந்த மக்களைப் பொருளாதார ரீதியாகத் தரம் உயர்த்த, எவ்விதமான ஆக்கபூர்வமான திட்டங்களையும் ஆட்சியாளர்கள் முழுமனதுடன் ஆரம்பிக்கவில்லை.   

இவ்வாறாக உடல் ரீதியாக, உளரீதியாக பொருளதார ரீதியாக இயலாமையில் உள்ளவர்களை, இடர் மேலும் இடறி வீழ்த்தி விட்டது. ஆனாலும், இவர்களது கண்களில் கண்ணீர் வர, நாம் அனுமதிக்க முடியாது. எம்மால் முடியும் என்ற நம்பிக்கை தானே வாழ்க்கை; நம்பினால் தானே வாழ்க்கை.   

ஆகவே, இன்று பிறந்துள்ள புதிய ஆண்டில், இவர்களது புதிய வாழ்வுக்காக, எமது வேறுபாடுகளைக் களைந்து, புதிய உத்வேகத்துடன் உழைக்க ஆரம்பிப்போம்.  

இன்று பிறந்துள்ள புதிய ஆண்டு, முற்றிலும் குருதியால் நனைந்த வடக்கு, கிழக்கு மண்ணில், புது வசந்தங்களைக் கொண்டு வரவேண்டும்; 70 ஆண்டுகளுக்கு மேலான, எமது மக்களின் அவல வாழ்வுக்கு வெளிச்சத்தை வழங்க வேண்டும் என, எல்லோரும் வேண்டிக்கொள்வோம்.

http://www.tamilmirror.lk/சிறப்பு-கட்டுரைகள்/வன்-செவியோ-நின்-செவி/91-227336

முல்லைத்தீவு ஒட்டுசுட்டான் பிரதேச செயலர் பிரிவிற்குட்பட்ட பனிக்கன்குளம் கிழவன்குளம் போன்ற பகுதிகளில் வாழும் அதிகளவான குடும்பங்கள் தொழில் வாய்ப்பின்றியும் வருமானங்கள் இன்றியும் காட்டில் விறகு வெட்டியே தமது வாழ்வாதாரத்தை கொண்டு வாழ்ந்து வருதாக அம்மக்கள் தெரிவித்துள்ளனர்.

அந்த வகையில் வடக்கில் இடம்பெற்ற யுத்தத்தில் கால் ஒன்றை இழந்த நான்கு பெண்குழந்தைகளின் தந்தையான  பாலசுந்தரம் ஜெகதீஸ்வரன் வறுமையால் மிகவும் கஷ்டத்திற்குள்ளாகியுள்ளதாக எமது செய்தியார் தெரிவித்தார்.

கிழவன்குளம் கிராமத்தில் வாழ்ந்து வரும் நான்கு பெண்குழந்தைகளின் தந்தையான  பாலசுந்தரம் ஜெகதீஸ்வரன் யுத்தத்தில் ஒரு காலை இழந்தநிலையில் அவரும் அவரது குடும்பமும்  தினமும் காட்டிற்குச்சென்று விறகு வெட்டி அதனை வீதியில் வைத்து விற்பனை செய்வதன்மூலம் கிடைக்கும் வருமானத்தைககொண்டு வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

இதேவேளை இவர்களுக்கான அடிப்படைவசதிகள் எதுவும் கிடைக்காத நிலையில் தற்காலிக வீடொன்றிலே வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

ஐந்து அங்கத்தவர்களைக் கொண்ட இக்குடும்பம் நிம்மதியாக வாழ்வதற்கு நிரந்தரமாக ஒரு வீடின்றியும் மின்சார வசதி மலசலகூட வசதி குடிநீர் வசதி எதுவுமே இல்லாத நிலையில் மிகவும் துன்பத்துக்கு மத்தியில் வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

இந்நிலையில்,  குறித்த குடும்பத்திற்கு பிரதேச செயலகத்தால் வழங்கப்பட்டுள்ள பங்கீட்டு அட்டையில் நிரந்தர வீடு, மலசலகூடம் என்பன வழங்கப்பட்டுள்ளதாக காட்டப்பட்டுள்ளபோதும், அவை எதுவும், அவர்களிடம் இல்லாத நிலைமை காணப்படுகின்றது.

புதிய கல்வி ஆண்டில் பாடசாலை ஆரம்பிக்கவுள்ள நிலையில் பாடசாலைக்கான கொப்பி, புத்தகங்களைக்கூட வாங்கமுடியாத நிலையில் தாம் வாழ்ந்து வருவதாகவும் மேற்படி பாதிக்கப்பட்ட குடும்பத்தினர்தெரிவித்துள்ளனர்.

நாங்கள் நிம்மதியாக இருப்பதற்கு வீடின்றியும்  எனது பிள்ளைகளை  பாடசாலை அனுப்புவதற்கு கொப்பி புத்தகங்களை  வாங்குவதற்குக்கூட வழியின்றியும் அன்றாடம் உணவிற்காகவும் கஷ்டப்பட்டு விறகு வெட்டி  வாழ்ந்து வருவதாக பாலசுந்தரம் ஜெகதீஸ்வரன்  தெரிவித்துள்ளார்.

http://www.virakesari.lk/article/47052

தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பின் பாராளுமன்ற உறுப்பினர் மாமனிதர் ஜோசப்பரராஜசிங்கம் கொல்லப்பட்டு, இன்றுடன் பதின்மூன்று ஆண்டுகள் ஆகின்றன. தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பை உருவாக்குவதில் முன்னின்று உழைத்த ஜோசப் பரராஜசிங்கத்தை அன்றைய அரசு பலியெடுத்தது. தமிழ் தேசியத்தின் உண்மைக் குரலாக, தமிழ் மக்களின் விடுதலை உணர்வை, தெற்கிற்கும் உலகிற்கும் கூர்மையாக எடுத்துரைத்த பலர் அழிக்கப்பட்டனர். அப்படியான குரல்களில் ஒன்றே மாமனிதர் ஜோசப் பரராஜசிங்கத்தின் குரல்.

ஒரு பத்திரிகையாளராக ஜோசப் பரராஜசிங்கம் செயற்பட்டவர். இலங்கை அரசுகளின் கிழக்கு மண்மீதான ஆக்கிரமிப்பு நெருக்கடிகளையும் மட்டகளப்பின் வாழ்வையும் தன்னுடைய எழுத்துக்களின் மூலம் ஜோசப் வெளிப்படுத்தினார். தன்னுடைய மனைவியின் பெயரில், சுகுணம் ஜோசப் என்ற பெயரில் எழுதினார். மட்டக்களப்பில் ஊடக அமைப்பு ஒன்றை உருவாக்க முன் நின்றவர். அத்துடன் அதன் தலைவராகவும் செயற்பட்டவர்.

அறுபதுகளில் அரசியலுக்குள் நுழைந்த இவர் இருமுறை தேசியப் பட்டியல் பாராளுமன்ற உறுப்பினராக தெரிவானார். தமிழரசுக் கட்சியின் ஆரம்பகால உறுப்பினராக இருந்த ஜோசப், தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியிலும் அங்கம் வகித்ததுடன் தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பின் முக்கிய உறுப்பினராகவும் செயற்பட்டவர்.

2005 மார்கழி 25 அன்று மட்டக்களப்பு செயின்ற் மேரி தேவாலயத்தில் கிறிஸ்மஸ் திருப்பலிப் பூசையில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தபோது இனந்தெரியாத நபர்கள் என்ற போர்வையில் வந்த இலங்கை அரசின் துணைப்படையை சேர்ந்தவர்களால் ஜோசப் பரராஜசிங்கம் சுட்டுப் பலி கொள்ளப்பட்டார்.

தமிழ் மக்களின் விடுதலைக்காக அயராது குரல் கொடுத்த ஜோசப் பரராஜசிங்கம் அவர்களுக்கு தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் வே. பிரபாகரனால் தமிழ் தேசத்தின் உயரிய விருதான மாமனிதர் விருது வழங்கப்பட்டது. கிழக்கு மாகாண முன்னாள் முதலமைச்சர் பிள்ளையான் ஜோசப் பரராஜசிங்கம் அவர்களின் படுகொலையுடன் தொடர்புடைய நபராக கைது செய்யப்பட்டுள்ளார்.

மக்கள் பிரதிநிதி ஒருவர், மக்களுக்காக ஜனநாயக ரீதியாக குரல் கொடுத்தமைக்காக அநியாயமாக பலிகொள்ளப்பட்டுள்ளார். இந்தக் கொடுஞ்செயலை செய்த குற்றவாளிகளை என்ன செய்வார்கள்? இலங்கை அரசாங்கத்தின் விசாரணைகள் நீதியை வழங்கவா? அல்லது சர்வதேச நெருக்கடிகளை தவிர்க்கவா என்பதை காலம் நிரூபிக்கும்.

மனித வாழ்வின் விடுதலைக்காக யேசுபிரான் பிறந்த நாளில் எமது விடுதலைக்காக குரல் கொடுத்த ஒரு பிரதிநிதி, வழிபாட்டுத் தளமொன்றில் ஆயுததாரிகளால் அழிக்கப்பட்டார் என்பது, இந்த தேசத்தில், ஜனநாயகத்திற்கும் மனித உரிமைக்கும் எத்தகைய இடம் உண்டு என எடுத்துரைக்கிறது.

குளோபல் தமிழ் செய்திகளுக்காக தீபச்செல்வன்

http://globaltamilnews.net/2018/107818/