கவிதைக் களம்

பிரிவுகள் வலியை கொடுத்தாலும் ,

அந்த பிரிவு மட்டுமே நம்மை தள்ளியும் வைக்கிறது நிரந்தர பிரிவிலிருந்து.

தவிப்புகளை தாங்கி துடிக்கும் இதயங்களுக்கு மட்டுமே தெரியும் 
பிரிவுகளை தவிர்க்க பிரிந்து துடிப்பதில் இருக்கும் வலி

( பேச துடித்தும் பேசாமலே விலகிச் செல்கிறது இங்கு பல உறவுகள் நிரந்தர பிரிவை தவிர்க்க )

என்னை சுமந்த உன்னை 
நான் சுமக்க ஆசை  படுகிறேன் 
தாய்யாகவா ?
அல்லது தாரமாகவா ?
 நீயே சொல்  என் தமிழே...!

கடைகோடியில் கைவிடப்பட்ட நூலின் 
மறு வாழ்வு,
மங்கையின் கழுத்தில் மாங்கல்யமாய்.

                                                              ~ கபியின் கவி

பார்வை கடலில் நீந்திய நாட்கள் 
நினைவாய் உடன் இருக்க.
வற்றிய ஓடையில் நினைவின் துணையுடன் நீர் பயணம்.

ஆறாம் வகுப்பு என்று நினைக்கிறேன்....!

ஆய்வு கூடத்து உதவியாளர் என்று நினைவு...!

அவ்வப்போது ரியூசனும் குடுப்பார்..!

என்ன பாடம் என்றில்லை..,

எல்லாப் பாடத்திலும்...ஆள் ஒரு புலி..!

ஒரு நாள் கேட்டார்...!

உனக்கு உரிமை இருக்கா எண்டு...?

என்னடா இது புது வில்லண்டம்?

வில்லங்கத்தை அவர் அப்படித் தான் சொல்லுவார்..!

அப்போது புரியவேயில்லை...!

ஆறாம் வகுப்பு முடிஞ்சு ...,

அட்வான்சு லெவல் வந்த போது..,

எல்லாமே புரிஞ்சது...! 

நடு ஆற்றில் தத்தளித்தவனுக்கு....

ஒரு மரக்கட்டை கிடைச்சது...மாதிரி....!

கிழக்கு வானம் கொஞ்சம் கொஞ்சம்  வெளிச்சது மாதிரி...!

மப்பும் மந்தாரமும்...கொஞ்சம் அகல்வது போல...!

குட்டக் குட்டக் குனிந்தவன் கொஞ்சம் ...நிமிர்வது போல...!

அடித்தவனுக்குத் திருப்பிக் கொடுக்க...,

அட ...அவனுக்கும் வலித்திருக்க வேண்டும்...!

எத்தனை...விமரிசனங்கள்....?

இது நியாயமா.....இது சரிதானா?

எதுவுமே....காதில் விழவில்லை...!

எல்லோரும்....தலைவராகத் துடிக்கும்...,

இனத்தில்.....இப்படியும் ஒரு இயக்கம்...!

எவ்வாறு சாத்தியமானது?

சகுனிகள் முளைத்தார்கள்...!

ஒன்றல்ல.....இரண்டல்ல...,

ஆயிரம் சகுனிகள் உதித்தார்கள்...!

எதிரிகளாக....அல்ல...,

நண்பர்களாக..!

சூரியன்களாக ஒளிர்ந்தார்கள்..!

அந்தப் பிரகாசத்தில்...,

உண்மைச் சூரியன்.....மறைந்து போனது..!

சகுனிகள்...,

இன்னும் பிரகாசிக்கிறார்கள்...!

இன்னுமொரு.....

சூரியன் உதிக்கும் வரை....,

சகுனிகள் பிரகாசிப்பார்கள்..!

எங்களுக்காக எங்கள் மாவீரர்கள் நீங்கள் மட்டுமே.

மொழியாகி எங்கள் 
உயிர்மூச்சான மாவீரர்களே!
வழி ஏதும் தெரியாமல் இன்று
தட்டுத்ததடுமாறுகிறோம்
தளர்ந்து தள்ளாடுகின்றோம்.
தனித்து போய்விட்டோமென 
நாளும் நாளும் தவிக்கின்றோம்.

தன்முனைப்பு, போட்டி பொறாமை
தன்னலம்,பொருளாசை என்று
மக்களை மறந்து,
தம்மினம் படும் துயரங்கள் புரியாமல்
மனிதம் மறந்தவர்களாக 
தமக்குள் தாமே முட்டி மோதிக் கொண்டு
எம்மவர்கள் மாறிப்போகும் இந்த
கொடுமையான உலகில,;
எமக்காக உள்ளவர்கள் 
எங்கள் மாவீரச் செல்வங்கள் 
நீங்கள் மட்டுமே.

உங்களுக்காக நீங்கள் 
ஒருபோதும் வாழ்ந்ததில்லை.
பெற்றவரையும் உற்றவரையும் துறந்து,
உங்கள் விருப்பு வெறுப்புகளைக் களைந்து,
மக்கள் வாழ்வுக்காக
மனஉறுதியுடன்
மகிழ்வோடு சாவினைத் தழுவ
தயாரான நிலையில் வாழ்ந்தவர்கள் நீங்கள்.

எம்மக்கள் வாழ்வு விடியவேண்டும் என்று
உங்களை உடலாலும் மனதாலும் வருத்தி
இறுதிவரை போராடினீர்கள்.
எங்கள் நல்வாழ்வுக்காக
உங்கள் இன்னுயிரை ஈகம் செய்தீர்கள்.
தன்னலம் மறந்த தற்கொடையாளர்கள்
உங்களால் மட்டுமே
எங்களைக் காத்திட முடியும்.

உங்களை வணங்க உங்களிடம் வருகின்றோம்
உங்கள் விழிகளைத் திறந்து
எங்களை ஒரு நொடி பாருங்கள். 
கையறுநிலையில் உள்ள 
எங்கள் பரிதாப நிலையை 
ஒரு தரம் ஒரே ஒரு முறை பாருங்கள்.

நெஞ்சில் ஈரமற்ற மனிதர்களாலும்
தன்னலம் மட்டுமே சுமந்த
பணப் பேய்களாலும்,
பதவி ஆசைக்காக
தம்மினத்தையே விற்கத் துணிந்த
கொடிய பாவிகளாலும்
நாளும் நாளும் வேதனையில் சாகின்றோம்.

எந்தப் பக்கம் திரும்பினாலும்
ஏமாற்றுக்காரர்கள் மட்டுமே.
எந்த நம்பிக்கையும் இல்லாமல்
இன்னும் இன்னும் இப்படியே
எத்தனை காலம் எம்மால் வாழமுடியும்?
எங்கள் மாவீரச் செல்வங்களே!
எமக்காக நீங்கள் மட்டுமே.

மொழி தொலைத்த குமுகாயமொன்று
உருவாகி வரும் அவலம் தரும்
வேதனை சுமக்கின்றோம்.
மொழி இல்லையேல் 
இன அடையாளம் இழந்த
ஆதரவற்றவர்களாவோம் என்பதை
உறுதியோடு எடுத்தச் சொல்ல
உங்களால் மட்டுமே முடியும்
உறுதியோடு எடுத்தச் சொல்ல
நீங்கள் வரவேண்டும்.

உங்கள் துயில் கலைத்து
எழுந்து வாருங்கள்.
எங்களுக்காக
எழுந்து வாருங்கள்.
எம்மால் இனியும் இனியும்
இந்த தன்னல விரும்பிகளை
நம்பி வாழ்வது என்ற பெயரில்
செத்துக்கொண்டிருக்க முடியாது.

எங்கள் மாவீரச்செல்வங்களே?

உங்களை வணங்கிட வந்திருக்கும்
எங்கள் முகங்களைப் பாருங்கள்.
ஆருமற்ற நிலையில் தவிக்கும்
எங்கள் நிலையைப் பாருங்கள்.
நீங்கள் மட்டுமே 
எமக்கு உயரிய வல்லமை
உங்கள் ஈகமே
எங்கள் உயிர்காப்பு.

மந்தாகினி

செக்கச் சிவந்த முகம் 
எப்பவுமே சிரித்த முகம் 
எங்க ஊரு சொந்தக்காறி 
தங்கமான உதட்டுக்காறி 
இவளை விட அழகுராணி 
எவள் இருப்பாள் 
அந்த அழகு ரோசா
தோத்துப்போகும் 
இவள் ஆடிப்பாடி 
சிரிக்கும் போது .

மொழி-பா.உதயன் 

காற்றுக்கும் மொழி உண்டு 
கடலுக்கும் மொழி உண்டு 
காலையில் தினம் பாடும் 
பறவைக்கும் மொழி உண்டு 

மலை கூடி மொழி பேசும் 
மௌனமாய் கவி பாடும் 
அழகான நதி வந்து 
அதனோடு கதை பேசும் 

அமுதான தமிழ் போல 
அந்த குருவிக்கும் மொழி உண்டு 
மலர் கூட மொழி பேசும் 
மனதோடு இசை பாடும் 

அழகான கிளி எல்லாம் 
அமுதமாய் தமிழ் பேசும் 
அருகோடு குயில் வந்து 
அதனோடு சுரம் பாடும் 

மழை கூடி தினம் வந்து 
மலரோடு கதை பேசும் 
இரவோடு இது பேசும் 
மொழி எல்லாம் தனி ராகம் 

சிற்பியின் உளியோடு 
சிலை கூட மொழி பேசும் 
அவனோடு தனியாக 
அது பேசும் மொழி வேறு 

அழகான பாவங்கள் 
அசைந்து ஆடும் ராகங்கள் 
மனதோடு அது பேசும் 
மனிதர்க்கு மட்டும் தான் 
மொழி என்று எவன் சொன்னான் 

இயற்கையின் மொழி எல்லாம் 
இறைவனின் படைப்பாகும் 
இது பேசும் மொழி எல்லாம் 
இதயத்தின் கனவாகும் .

கனவாய் வந்தாய் காவியமே 

எங்கு இருந்தாய் எங்கு இருந்தாய் 
எந்தன் கவியே எங்கு இருந்தாய் 
கண்ணில் உனை நான் கட்டிவைத்தேன் 
என் காதல் கவியே எங்கு இருந்தாய் 

என்னில் உனக்காய் உயிர் வடித்தேன் 
என் இதயம் முழுக்க உனை வரைந்தேன் 
உன்னில் பின்னால் நிழல் போலே 
உன்னோடு இருந்தேன் உன் உயிர் போலே 

காலை வந்த மழை துளிபோல் 
கவித்துளி  போலே  உனை வரைந்தேன் 
மாலை வந்த மதி போலே 
காலைக் கனவில் உனை கண்டேன் 

அழகே தமிழே என் கவியே 
என் அருகில் பூவாய் பூத்தவளே 
புலரும் பொழுதில் எனை எழுப்பி 
கனவாய் வந்தாய் காவியமே .

யுத்தமும் அழிவும் 
அநீதியும் அவலமும்
ஆக்கிரமிப்பும் 
பசியும் பட்டினியுமாக 
மனிதம் மறைந்துபோன 
உலகத்தின் மேனி
சீழ் பிடித்து 
ஒழுகிக்கொண்டிருக்கும் போது 
உண்மைகளையும் 
சத்தியங்களையும்  
எழுதுங்கள் 
உலகத்தின் ஒரு மூலையில் 
ஒரு ஒரமாக நின்று 
அழும் குழந்தை
எப்படியாவது
வாழ்ந்து தான் 
ஆகவேண்டும் என்ற 
ஒரு சிறு நம்பிக்கையுடன் .

1970ல் பிரசுரமான எனது ஆரம்பகால கவிதை ஒன்று

காட்டை வகிடுபிரிக்கும்
காலச்சுவடான
ஒற்றையடிப்பாதை.
வீடுதிரும்ப
விழைகின்ற காளைகளை
ஏழை ஒருவன்
தோளில்
கலப்பை சுமந்து
தொடர்கிறான்.
.
தொட்டதெல்லாம் பொன்னாக
தேவதையின் வரம்பெற்ற
மாலைவெய்யில்
மஞ்சட்பொன் சரிகையிட்ட
நிலபாவாடை
நீளவிரிக்கிறது:
இதயத்தைக் கொள்ளையிட
வண்ணத்துப் பூச்சிகள்
வழிமறிக்கும்
காட்டுமல்லிகைகள்
காற்றையே தூதனப்பி
கண்சிமிட்டும்.

அழகில்
கால்கள் தரிக்கும்.
முன்நடக்கும் எருதுகளோ,
தரிக்கா.

ஏழையவன்
ஏகும்வழி நெடுந்தூரம்.

.

.

.

எமது உடலின்
சதைகளை மட்டும்
உண்டு விட்டு 
எங்களின் எலும்புகளை 
எறிந்து விட்டு 
மதம் என்ற 
போர்வைக்குள் 
போய் ஒளிந்து கொள்கின்றன 
ஆண் ஆதிக்கம் 
என்னும் மனித மிருகங்கள் 
அன்பே சிவம் 
என்று அறியாதவர் 
ஆயிரம் முறை 
ஆண்டவனை தொழுது 
என்ன பயன் .

                              உ 
        ஒரேயொரு ....................!

ஒரேயொரு  வானுயர்ந்த கட்டிடம் - உயரத்தில் 
ஒரேயொரு  நீள்சதுர அறை  - உச்சியில் 
ஒரேயொரு  சாரளம்  கூரைக்குள் அசையும்  - ஆங்கே 
ஒரேயொரு  கட்டிலோடு மெத்தையுடன் தலையணை ......!

ஒரேயொரு  குறுக்கு மறைப்பில் சமையலறை - எதிரே 
ஒரேயொரு  குளியலறை நாலடி நடையில் 
ஒரேயொரு  மீன்தொட்டி ஒரு பொன் மீனோடு 
ஒரேயொரு  நாய்குட்டி கழுத்தில் கயிறோடு .....!

ஒரேயொரு  அம்மணி அகவையோ எண்பது  - காலையில் 
ஒரேயொரு  முறை திறப்பாள் சாரளத்தை 
ஒரேயொரு  தரம் வரும் தென்றல் தங்கி நிக்கும் 
ஒரேயொரு  துளிகளாய் வரும் மழை முகம் நனைக்கும் ....!

ஒரேயொரு  தடவை அழைப்புமணி எதிரொலிக்கும் 
ஒரேயொரு  க்கால் திறந்த கதவிடுக்கில் உணவிருக்கும் 
ஒரேயொரு  கதிரவன் அவள் நோக்க மலைமேல் உதயம் - அந்த 
ஒரேயொரு  பகலவன் அவள் பார்க்க கடல் விளிம்பில் அஸ்தமனம்.....!
 

நிலம்

எமக்கோ குந்தி 
இருக்க ஒரு முழ 
நிலம் கூட இல்லை 
எமக்கு முன்னும் பின்னும் 
அருகிலும் பக்கத்திலும் 
புத்தரின் வேர்கள் 
முளைத்து விட்டன 
இப்போது எல்லாம் 
சப்பாத்து கால்களின் 
சத்தங்கள் தான் 
நிலம் முழுக்க 
நிரம்பிக் கிடக்கின்றன 
உதைபடும் நிலங்கள் 
மௌனமாக அழுதுகொண்டு 
இருப்பதை 
யார் தான் அறிவர் .

தூங்கும் போதும் 
தூங்கி எழும்பும் போதும் 
எல்லா நேரமும் 
எப்பவும் இவளுக்கு இவள் மகன் 
நினைப்புத்தான் 
ஊர் உறங்கி கிடந்த 
மாலை ஒரு நாள் 
ஒருவருக்கும் தெரியாமல் 
இழுத்துப்  போனார்கள் 
அன்று போனவன் போனவன் தான் 
இன்றும் இவன் நினைப்பு தான் இவளுக்கு 
இன்று  இவள் ஊரின் 
அம்மன் தேர் திருவிழா 
ஆண்டு தோறும் 
அந்த கற்பூர சட்டியை 
தலையில்  வைத்தபடி 
அவனை இடுப்பில் அணைத்தபடி 
அந்த ஊரே அதிரும்படி 
அரோகரா சொன்னபடி 
அந்த அம்மன் தேர் பார்க்க 
அவனோடு சென்ற 
அந்த நாட்களின்  நினைப்போடு 
எப்பவும் இவளுக்கு இவன் 
மகன் நினைப்பு தான் 
கடைசியாய் இவன் எடுத்த 
படத்தை காவியபடி 
தேடித்தேடி அலைந்து
தெரு முழுக்கு கூவி திரிந்தும் 
எவனும் திரும்பி கூட பார்க்கவில்லை 
எட்டி ஒரு ஆறுதல் கூட சொன்னதில்லை 
விட்ட பாடாயும் இல்லை 
இவள் விம்மலும் அழுகையும் 
இப்பவும் இவளுக்கு 
இவள் மகன் நினைப்பு தான் 
எப்படி மறப்பாள் 
அவள் வலி அவளுக்கு 
தானே தெரியும் .

ஓ அமேசான் (Pray for Amazon)

உலகத்தின்  உடல் 
தீ பிடித்து எரிகிறது 
உன்னோடு சேர்த்தே 
மனிதப் பிழைகளினால் 
மண்ணில் 
மனிதனும் இல்லை 
மரமும் இல்லை 
என்றாகிப்போய் விடுமோ
ஒரு உலகம் தானே 
உனக்கும் எனக்கும் 
ஏதோ பயமாக இருக்கிறது 
உலகக் குழந்தைகளை 
நினைக்கையிலே 
ஓ உனக்காகவே ஆமேசூன் 
ஒவ்வொரு எங்கள் கண்ணீர் துளிகளும் 
உன்னை வந்து அணைக்கட்டும் .

பாலக்காடு 2006
ஒரு தோழியோடு பாலக்காட்டில் திரைக் கதை விவாதத்தில் ஈடுபட்டிருந்தேன். பகல் முழுக்க கதை விவாதம் நடக்கும். மிகவும் அன்பான தோழி. ஆனால் மாலைப்பொழுது கறுத்ததும் அவள் முகமும் கடு கடுப்பாகும். /இனி அவள் த‎‎ன் மனசின் ஒப்பனைப் பெட்டி திறப்பாள். /முகம் ததும்பும் நட்ப்பை ஒட்டத் துடைத்து விட்டு பகை பூசிபோர்ச் ச‎ன்னதங்கள் எழுதுவாள்./ எதில் ‏‏இருந்தும் கண்டுபிடிப்பாள் ஒரு பெரும் தாக்குதலுக்கான கூச்சலை./
.
பெண்கள் எல்லா ஒப்பனை பெட்டிகளையும் ஆயுதங்களையும் தங்கள் மனசுக்குள் வைத்திருக்கிறார்கள் என்பதை அந்த நாட்க்களில்தான் உணர்ந்தேன். 
.

மனக்குரங்கு 

கால்  நீட்டி 
குந்தி இருந்தபடி 
கட்டளை இடுகிறது 
என் மனக்குரங்கு 
அதை கட்டிப்போட்டு 
சும்மா இரு 
என்று சொல்ல 
நான் என்ன 
புத்தனா புனிதனா 
ஆசையும் பாசமும் கொண்ட 
அந்த மனக்குரங்கு தானே 
அது ஆடி அடங்கும் வரையிலிம் 
எந்தக்கிளை வேண்டுமானாலும் 
தாவித் திரியட்டும் 
ஆசையும் பாசமும் அகன்று 
அந்த ஞானம் அடைந்தவனை 
அறியும் வரையிலும் 
இப்போதைக்கு இது 
இப்படியே 
இருந்து தொலையட்டும் .