கவிதைக் களம்

அரசியல் ஆட்சி பிழைத்திடும்வேளையில் அறம் கூற்றாகும் என்றார் ---ஆன்றோர் அறம் கூற்றாகும் என்றார்.

கூற்றனும் வரவில்லை, கொள்தலும் நிகழலை,அரசியல் பிழைக்கலியோ ?  இல்லை, அறனும் கொலையானானோ ?

பள்ளிக்குச் செல்லும்பாலகர்,முதியவர் பால் குடி மழலை எல்லாம்,அன்று      பால்குடி மழலை எல்லாம்

முள்ளிவாய்க்காலில் கொள்ளி வைத்தழித்தானே முழுப்பெரும் சேனையுடன்,பாவி முழுப்பெரும் சேனையுடன்.

அண்ணனும் தம்பியும் ஆனஅவர் சேனையும் ஆட்சியில் கோலோச்சிறார் இன்றும் ஆட்சியில் கோலோச்சிறார்

அனைத்தையும் இழந்திட்ட அப்பாவி மனிதர்கள்அழுதுதான்வடிக்கின்றாரே உறவை நினைத்திங்கு மாய்கின்றாரே

அநீதிக்கு ஆட்சியும்  நீதிக்குப் பாடையும்  ஆண்டவா நீதி எங்கே உந்தன்            அருள் ஆட்சி செத்ததிங்கே .

 

 

அணையா நெருப்பாய்

ஆண்டுகள் முப்பத்தாறு

உரிமைக்காய் சுழன்றடித்த

ஊழித்தீ

 

தன் உயிர் நெய்யூற்றி

தான் வாழவன்றி

செந்தமிழ் வாழ

சொந்தங்கள் செழிக்க

செருக்காய் ஒரு தேசம் அமைக்க

சோர்வின்றி எரிந்தது.!

 

தேசங்கள் பல

பொறாமை கொள்ள

முள்முடி தரித்து

முள்ளிவாய்க்காலில்

ஊதியணைக்கப்பட்டது

அந்த உரிமைத் தீ.

 

காலக் கடிகாரத்தின்

கரம் ஒன்று ஒடிந்து

தசாப்தம் ஒன்று ஆனது தமிழுக்கு.

 

கரிகாலன் படையது

கரிந்தே போனது

பொஸ்பரஸோடு மல்ரிபரல்கள் தூவிய

கந்தகப் புயலுக்குள்.

 

கருவிற் சுமந்த சிசுக்களாய்

புலிகள் சுமந்த - மக்கள்

சிதைந்தே போயினர்

சிங்களத்தான் செருக்கிற்கு.

 

மீளும் ஓர் வேளை

முள்ளிவாய்க்கால் தனில் முளைக்கும்

உயிர்ப் புற்கள் கூட 

கட்டியம் கூறும்

நந்திக்கடலும்

களிங்கம் பாடும்

உரிமை என்ற ஒன்றுக்காய்

உலகம் ஒன்றுகூடி

எமக்காய்

அழுங்காலம் வரும். 

 

அதுவரை

சோராது உழைப்போம்

சோரம் போவர் பின்

சேராமல் உழைப்போம்..

 

தோல்வியில் அல்ல

வெற்றியில் அல்ல

தேவையில் இருக்கிறது

ஒரு தேசத்தின் பிறப்பு

அதுவே வரலாறு.!

35வருடங்கள் சென்றாலும் மறக்கமுடியாத இந்தநாள்.. 

15.05.1985 அன்று நெடுந்தீவில் இருந்து  குறிகாட்டுவான்நோக்கி  வந்த குமுதினிப் படகின் அன்றைய அரசின் கோரத்தாண்டவத்தினால் நீரினிலே நினைவிழந்த 36 உடன் பிறப்புகளுக்காக  நினைவு சுமந்த எனது குரல் வடிவக் கவிதை தந்துள்ளேன். 

இந்தக்கவிதையை கேட்க click here <-- 

“கடிதங்களின்” கவலை..!

எங்களை இப்போது

எவருக்கும் தெரிவதில்லை

தொழில் நுட்பமென்னும்

தூரதேசம் பேச, எழுத..

பல நுட்பம் வந்ததனால்

எங்களை இப்போது

எவருக்கும் தெரிவதில்லை.

 

அந்தக்காலத்தின்-நாம் 

அன்பின் பாலங்கள்..

பிரிந்து வாழ்ந்தாலும்

பிரியமுடன் வாழ்ந்தாலும்

எங்களைத்தான் எதிர் பார்த்தே

ஏக்கமுடன் இருப்பார்கள்.

 

ஊர் விட்டுத் தள்ளிப்போன

உறவுகளின் உணர்வுகளை

வேர் இருக்குமிடம்பார்த்து

விருப்போடு நாம் வருவோம்.

 

அந்தகிராமத்தின்

அதிகாரிகளை தெரியாது

ஆனால்..

குஞ்சு குருமான்கள்,இளம்

 குடலை, பெரியோர்கள்

எல்லோர்க்கும் தெரிந்த முகம்

எமை காவும் தபால் காரர்

 

விசில் அடித்து கேட்டாலோ

பெல்லடித்துக் கேட்டாலோ

கடிதம் வருகுதென்று

கடப்பை மட்டும் ஓடிவந்து

இல்லையென்று மனமுடைந்து

எமை பேசி போனவர்கள்

அடுத்தநாள் கிடைத்துவிட்டால்

அதைச்சொல்லி மகிழ்வார்கள்

 

வெறுப்போடு போனமகன்

வீம்போடு போனமகள்

என அழுது புலம்பும்- பெற்றோர்

எமை பார்த்தே உயிர் வாழ்வார்.

 

வருந்திக்கிடக்கின்ற

வயதான காலத்திலும்

பேத்தி அவள்போட்ட-என்ர

பிரியமுள்ள கடிதமென்று

உற்றார் உறவுகட்கு-எம்மை

உரித்துரித்து காட்டிப்பல

சந்தோஷ மகிழ்சியில

“சா” எட்டிப் போனதப்போ..

 

வெளிநாடு போன அப்பா-குளிரில்

வேலைகளில் விறைத்தாலும்-தன்

பிஞ்சுக்குழந்தைகளின்

கொஞ்சுமொழிக்கடிதமென்று

நெஞ்சில் எமை அணைத்தே

நிமதியாய் தூங்குவார்கள்.

 

தந்தி என்றொரு அண்ணன்

தபால் காட்டெனும் ஒரு தம்பி

எந்தன் உடன் பிறப்பே..

அண்ணனுக்கு வேலை

கிரமத்தை

அழவைத்து பார்ப்பதுவே

 

நத்தார்,புதுவருடம் 

நம் உழவர் பொங்கலென

அத்தனைக்கும் 

வாழ்த்துக்கூற..

அங்கு நிற்பான் என் தம்பி

 

எத்தனைதான் எழுத்துக்கள்

என்மேலே பதிந்தாலும்-காதல்

இதயத்தால் எமைத்தொட்ட

காயிதமாய் நாமிருந்தால்

 

அவர் அவர் ஒளித்துவைத்து

அணுவணுவாய் எமைரசித்து-நாம்

உருக்குலைந்து போனாலும்

ஒட்டியொட்டி வாழவைப்பார்.

 

வைபரென்றும்,வற்சாப்பென்றும்

வையகத்தில் பல விஞ்ஞானம்

எழுதி அளிப்பதுவே-கையில்

எமைப்போல இருப்பதில்லை

 

பசுமையான அக்காலம்-அன்பு

பாசத்தால் நிறைந்திருந்தோம்

சிந்தித்துப்பார்க்கின்றோம் அந்த

சிறப்பில்லை இக்காலம்.

 

என்றாலும்..

புதிய தலைமுறைக்கும்

புரியவேண்டும் குழந்தைகளே

உங்கள்..

பூட்டன் பேரனோடு நாம் வாழ்ந்த

பொன்னான காலமது.

-பசுவூர்க்கோபி-

உன் நினைவே..!

எனது கிராமத்தில்..
கள்ளிச்செடிகூட
முள்ளுக்குத்தாது
காகிதப்பூக்கூட
வாசனைதந்தது
கடல்கற்கள் கூட
காலில் குத்தாது
காய்ந்த நிலம் கூட
காவியம் தந்தது.

உப்பு நீர்கூட
இனிமை தந்தது
உவர்க்காற்றுக்கூட
தென்றலாய்த் தொட்டதது
வளரும் மரம் செடி
மூலிகையானதது
வயதெல்லை
முதியோற்க்கு
நூறைக்கடந்தது
சாமை வரகு நெல்
சக்தி கொடுத்தது
சத்துணவானதை
பனை தென்னை தந்தது
சரித்திரம் படைத்த- பல
பெரியோர்கள் வாழ்ந்தனர்.

இப்போ…
வெளிநாடு வந்து
விறைத்துப்போகிறேன்
வேலையும் குளிரும்
வேசம் இழந்திட்டேன்
பசுமைநாடே
பாலைவனமானது
படுக்கை மெத்தைக்குள்
பல ஊசி குத்துது
ஊரை நினைத்தே
உறங்கிக் கொள்ளுறேன்

ஒருநாள் வருவேன்
உன்மடி தூங்க.

-பசுவூர்க்கோபி-

தேசம் சுமந்தவர்கள்-பா.உதயன்- I am building this bridge for him!”

உலகத்தின் இருள் இன்னும் மறையவில்லை மானிடத்தின் அழகிய வாழ்வை எல்லாம் ஏதோ ஒன்று பறித்து செல்கிறது .தங்கள் இறுதிக் கால வாழ்வை அமைதியாக களிக்க வேண்டிய காலத்தில் எதிர்பாராதவகையில் முதியவர்களை பறித்து எடுத்துப் போகிறது இருள் சூழ்ந்த காலம் ஒன்று.இளைய சமுதாயத்தின் எதிர்காலத்திற்காக இந்த நகரங்களை தங்கள் தோள்களால் சுமந்து எழுப்பியவர்கள்.இதை நினைக்கும் பொழுது எல்லாம்  அமெரிக்க கவிஞர் Will Allen Dromgoole எழுதிய (The Bridge Builder )பாலம் கட்டும் முதியவர் என்ற கவிதை நினைவுக்கு வருகிறது .ஒரு முதியவர் எந்த வலிகளையும் பார்க்காமல் பாலத்தை கட்டிக்கொண்டு இருக்க அதன் வழியால் சென்றவர் அவரை பார்த்து ஏ முதியவரே நீ இந்த உலகை விட்டு விடைபெறும் காலம் நெருங்குகிறது அப்படி இருந்தும் இந்த பாலத்தை ஏன் கட்டுகிறாய் எனக் கேக்க அந்த முதியவர் கூறினார் நான் இல்லாத பொழுதும் என் சந்ததி இந்த பாலத்தை கடந்து செல்ல வேண்டும் என்றாராம் .இதே போலவே இன்று இறந்து கொண்டிருக்கும் எமது முதியவர் எல்லாம் தமது சந்ததி தொடர்ந்து பயணிக்க  வழி காட்டியவர்கள்.தங்கள் நாட்டுக்காகவும் தமது மக்களுக்காகவும் தம்மை அர்ப்பணித்தவர்கள். தாம் இல்லாத காலத்திலும் தமது இளம் சந்ததிக்காக வழியை திறந்து விட்டவர்கள்.போய் வாருங்கள் சிற்பிகளே  மீண்டும் நீங்கள் கூடு திரும்புவீர்கள்.

அந்த நகரமும் அதன் தேசமும்
அவர்கள் கையாலே வரைந்தனர்
அது எமக்கானது
எங்கள் கைகளால் எதுகும் முடியவில்லை
போய் வாருங்கள் சிற்பிகளே.

“Old man,” said a fellow pilgrim near,
“You are wasting your strength with building here;
Your journey will end with the ending day,
You never again will pass this way;
You’ve crossed the chasm, deep and wide,
Why build this bridge at evening tide?”

The builder lifted his old gray head;
“Good friend, in the path I have come,” he said,
“There followed after me to-day
A youth whose feet must pass this way.
This chasm that has been as naught to me
To that fair-haired youth may a pitfall be;
He, too, must cross in the twilight dim;
Good friend, I am building this bridge for him!”

Will Allen Dromgoole

B.Uthayan/08/04/20

 

கிருமியும்,கிராமத்தின் கவலையும்..!

 

வண்டில் மாடும்,ஏரால்

தீட்டும் வர்ணமும்

பனையும்,தென்னையும்

வாய்க்கால்,வரம்பும்

 

கோயில்,குளமும்

ஆடும்,மாடும்

மூலிகைச்செடிகளும்

தோட்டமும்,துரவும்.

முன்னோர் வாழ்வின்

முதுசங்கள் இவைகள்

 

என்மேல் அவர்களின் 

இருப்பும்,பாசமும்

உங்களுக்கேனோ

இல்லாமல் போனது.

 

பட்டணம்,நகரமென

படையெடுத்து போயிருந்து

பழயவள் எனச்சொல்லி

பழித்தீர்கள் என்னையும்.

 

கிராமத்தான் என்று

கேலிபண்ணுவார்களென

நகரத்து பெயர்களையே

“நா” கூசாமல் சொன்னீர்கள்

 

 

பக்கத்து வீட்டானின்

பகட்டு வாழ்வைநம்பி

காரும்,வீடும் கடன் பட்டே

வாங்கினீர்கள்.

 

கோவணம் கட்ட

துணியில்லையென்றாலும்

கோடீஸ்வரனாக 

காட்ட முனைந்தீர்கள்.

 

விஞ்ஞானம் உயர்ந்து

விண்ணை முட்டி 

விட்டதென்று..

பழய சோறும்

பழம்கஞ்சியும்

பனாட்டும்,ஒடியலும்

கூழும்,குரக்கனும்

ஏழை உணவென..

 

உண்ணப்பிடிக்காமல்

உலகத்தான் உணவுகளை

தின்னப் பழகி..

திடம் கெட்டுப் போனீர்கள்.

 

செத்து மணத்தாலும்

செய்தி.. 

சொன்னால்த்தான்

பக்கத்து வீட்டானும்

பார்க்க வரும் நகரத்துள்

சொர்கத்தில் வாழ்வதாக..

சொல்லித்திரிந்தீர்கள்.

 

எனை விட்டுப் பிரிந்தாலும்

உலகில்..

எங்கெங்கு வாழ்ந்தாலும்

மகிழ்விருந்தால்

உன்வாழ்வில்.. 

மகிழ்ச்சியே எந்தனுக்கும்.

 

“விதை போட்டான்” செய்ததுவோ

விஞ்ஞானம் செய்ததுவோ

உயிருக்குள் நுண் கிருமி

“கொரோனா”

உள் நுளைந்து அறுக்கிறதே!

 

தொற்றுகின்ற“வைரஸ்சோ”

தோல் நிறம் பார்க்கவில்லை

இனம் மதம் கேட்கவில்லை

எவன் ஜாதி தெரியவில்லை.

 

படுத்தெழும்ப நேரமில்லா

பரபரப்பு நகரமெல்லாம்

ஆடைத்துணியின்றி-இப்போ

அம்மணமாய்க் கிடக்கிறதே!

 

என்னைவிட்டு வந்த பலன்

இப்போது தெரிகிறதா?

 

அருமருந்து உணவில்லை

அனைவருக்கும் நீர் இல்லை

அசுத்தமில்லாக் காற்றில்லை 

அகம் நிறைந்த அன்பில்லை

 

மனிதம் உங்களிடம்

மரணித்துப் போகாமல்

மனதால் ஒன்றுபட்டு

மரணத்தை வெல்லுங்கள்

 

என்னை மறக்காமல்.

எனைத்தேடி வாருங்கள்

நோய்நொடி இல்லாமல்

முன்னோர்போல்….

நூறாண்டு வாழ்வீர்கள்.

 

அன்புடன்-பசுவூர்க்கோபி-

ஐயாக்குட்டி கோவிந்தநாதன்.

 

Poverty will kill them before the virus

Developing countries face economic collapse in Coronavirus fight, therefore the international financial organizations and rich nations must Protect Developing Nations from Coronavirus Pandemic.india’s Coronavirus lockdown means there are billions of people living with hunger .SriLanka , Pakistan ,Bangladesh facing the same problems.

சுமக்க முடியாத 
சுமைகளை சுமந்தபடியே 
பெரியவர் குழந்தைகள் என 
தாண்ட முடியாத ஒரு தூரத்தை 
தாண்ட  முயற்சிக்கின்றனர் 

நிலவின் துணையோடு 
நீண்டதூரம் போகிறார்கள் 
அன்று ஒரு நாள் போர் 
தின்று முடித்த பூமியில் 
இருந்து போனவர் போலவே 

ஏதோ விதி என்றும் சிலர் 
தமக்குள் பேசிக்கொள்கின்றனர் 
யாரும் யாரையும் பற்றி 
சிந்திக்கும் நிலையில் 
அவர்கள் இல்லை 

அன்றன்றாடு கூலி வேலை 
செய்து உழைப்பவனை 
அந்த நகரங்கள் 
அவர்களை பசியொடு 
விரட்டியிருக்கிறது 

எதை எடுப்பது 
எதை விடுவது 
என்றும் தெரியாமல் 
விதிப் பொட்டலங்களை 
தலையில் காவியபடி 
மனிதம் அலைந்துகொண்டிருக்கிறது 

சத்தம் இல்லாமல் 
ஒரு யுத்தம் நடக்கிறது 
கோவில் குளம் 
நகரம் கிராமம் 
எல்லாமே அமைதியாகிவிட்டன 

குழந்தைக்கு பால் இல்லை
குடிப்பதற்கு தண்ணி இல்லை 
பசியும் பட்டினியும் துயரமுமாக 
ஏழை நாடுகளை இன்னும் 
துயரப்படுத்துகிறது 
கோரோனா 

ஏதோ ஒரு பாதை 
திறக்கும் என்ற 
நம்பிக்கையை மட்டும் 
கையில் பிடித்தபடி 
நாளை எப்டியோ 
ஊர் போய் சேரும் 
கனவோடு 

தாய் பிள்ளை 
நடக்க முடியாதவன்
ஊனமுற்றவன் என்று 
ஊர்வலம் போகிறது 
போர் தின்று முடித்த 
பூமியில் கிடந்த 
அகதி முகாமைப் போல் 
அது இருக்கிறது.

 

 

 

 

 

 

நான் மட்டும் தனித்திருக்கிறேன்

கொடுமையான நீ தோற்றுவிட்டாய்.
உன்னாலும் முடியவில்லை.
எவராலும் முடியாது என்பது
தெளிவாகவே எனக்கு தெரிகிறது.

உலகையே ஆட்டிப் படைக்கும்
உன்னாலும் முடியாது.
கொரோனாவே முடியாது.
உன்னாலும்  முடியாது.

உனது பார்வையிலிருந்து தப்ப
எல்லோரும் வீட்டில்
இருந்தே ஆகவேண்டும் என்ற போது
பயத்திலும் ஓர் மகிழ்ச்சி
எனக்குள் எட்டிப் பார்த்தது.

வீட்டில் எல்லோரும் ஒன்றாக,
ஆனாலும் இடைவெளி விட்டிருந்து
மனம்விட்டு பேசலாம் என
மனதுக்குள் நினைப்பு எழுந்தது.

ஆனால் எல்லாமே பொய்த்துப்போனது.
தொடர்ந்தும் தனித் தீவுகளாகவே
வாழ்க்கை நகருகின்றது.

கணவன் தன் காதலியுடன்
பொழுதைப் போக்க,
மகன் தன் நண்பர்களுடன்
அரட்டை அடித்து விளையாட,
மகள் தனது தோழிகளுடன்
உற்சாகப் பேச்சுகளில் நேரம் கழிக்க,
நான் மட்டும் தனியே வீட்டு வேலைகளில்

அவர்களுக்கான 
மூன்று வேளை உணவு 
மாறி மாறி என்ன செய்யலாம்
என யோசித்து யோசித்து சமைப்பது,
இடையே இடையே அவர்களுக்கான
தேவைகள் என செய்து கொண்டு,
அவர்கள் போட்டு கழற்றி வீசும்
உடைகளை எடுத்து துவைக்கப் போட்டு,
எடுத்து உலர்த்தி மடித்து வைத்து 
வீட்டினை துப்புரவு செய்து
ஆறுதலாக ஓய்ந்திருக்க நேரமின்றி
உழைத்துக் கொண்டே இருக்கிறேன்.
இந்தக் கவலையை ஆரிடம் 
சொல்லி ஆறுதலடையாலாம் என 
நான் தவித்துக் கொண்டிருக்க,

மனைவிமாரால் வீட்டில் படும்
துன்பம் என காணொளிகளும்,
கிண்டலும் கேலியுமான படங்களும்
சமூகவலைத்தளங்களில் பறக்கின்றன.
அதனை இவர்கள் பார்த்துப் பார்த்து
சிரித்துக் களிக்கும் கொடுமையை
ஆரிடம் சொல்லி அழ?

வீட்டில் எல்லோருக்கும்
அவர்களின் கையில் உள்ள
கருவிகள் மட்டுமே 
உறவாகிப் போனதால்
அவர்களின் உண்மையான 
உறவான நான்
தனிமைப்படுத்தப்பட்டுவிட்டேன்.
அந்தளவில்,
கொரானாவே என்னை மட்டுமே
மீண்டும் தனித்திருக்க வைக்க
உன்னால் முடிந்தது.
அதனால் நீயும் தோற்றுவிட்டாய்.

மந்தாகினி

கொரணா விளைவு

 

மரணாவஸ்தையில் தவிக்கும் உலக

மனித குலத்தை மீட்டிடக் கொடிய

கொரணா வைரஸை இல்லாதொழித்துக்

கொண்டாடும் நாள் எந்த நாளோ.

 

சுற்றம் கூடி அன்போடிருந்து

சுகதுக்கங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டு

சற்றும் பயமே இல்லாதிருந்து

சந்தோஷிக்கும் நாள் எந்நாளோ

 

செல்லும் விருந்தை வாழ்த்தியனுப்பி

சேரும் விருந்தை அன்போடழைத்து

பொல்லாக் கொரணா இல்லா மகிழ்வில்

பொழுதைக் கழிக்கும்  நாள் எந்நாளோ?

 

அந்த நாளிவ் அவனிக்(கு) உதிக்குமா?

அனைவருமொன்றாய்ச் சேர்ந்திட வருமா?

சிந்தையிலெந்தச் சந்தேகங்களும்

சேராதுறவுகள் சிரித்திட முடியுமா?

 

உற்றவர் கூடி உகுத்துக் கண்ணீர்

ஊரின் புறத்தே தூக்கிச்சென்று

பெற்றவர் தமர்கடன் பிழையறப் புரிந்து

நற்றவமியற்றும் நாளினி வருமா?

 

ஆட்டும் அரசிடம் காட்டக்குறைகளை

கூட்டங்கூடிக் கோஷங்களிட்டு

நாட்டின் அவலம் நம்மவரறிய,

மூட்டும் நெருப்பு இனிமேல் எரியுமா

 

தோ்தல் வருமா தேசத் தலைவா்கள்

ஊர்களில்ப் பெரிய கூட்டங்கள் போட்டு

போராட்டங்களை நடத்த முடியுமா?

ஊர்களில் மக்களுக் குணர்த்த முடியுமா

 

உலக ஒழுங்கு மாறப்போகுது

உணர்வும் உள்ளமும் வேறு வேறாகுது

கலகம் இல்லாக் கரந்துறை வாழ்வு

கலிகாலத்தின் முடிவாயாகுது.

 

எத்தனையோ துன்பத்திலே உலகம் கிடக்குது

எத்தனையோ துன்பத்திலே
உலகம் கிடக்குது 
இரவு பகலாய் 
கொரோனா பிடிக்க 
மனிதன் அலைகிறான் 
ஆனா இம்பட்டுத்தான் 
வாழ்கை என்று 
ஒருத்தன் சொல்கிறான் 
இனி கடவுள் இருக்கா 
என்று வந்து 
குதர்க்கம் பேசுறான் 
முதலாளித்தும் முடியுது என்று 
சோசலிசம் சொல்லுது 
அந்த வல்லரசு நாட்டுக்கெல்லாம் 
வந்த வினை என்கிறான் 
கர்மம் வந்து தொலைக்குது 
என்று அந்த சாமி சொல்லுது 
அட அடுத்த நாள் உணவுக்காகா 
மனிதன் அழுகிறான் 
அவனுக்கு கடவுள் உண்டு இல்லை 
என்ற விவாதம் தேவையா 
இல்லை கர்மம் வந்து 
தொலைக்குது என்று 
சொல்லத் தேவையா 
இத்தனைக்கு நடுவினிலே 
மனிதம் துடிக்குது 
இனி என்ன செய்வேன் 
வாழ்வுக்கு என்று 
ஏங்கி துடிக்குது 
கண் எதிரே வந்து நின்ற 
பல தெய்வம் கண்டோமே 
எமை காப்பாற்ற துடித்த 
பல மனிதம் கண்டோமே 
அத்தனைக்கும் அவர்களுக்காய் 
நன்றி சொல்வோமே 
அந்த அழகான வாழ்வு 
மீண்டும் வர 
சேர்ந்து உழைப்போமே.

பா.உதயன்/Oslo/19/03/20
 

கொரோனா என்ற ஓர் கொலைக்காரி-பா.உதயன் 

கொரோனா என்ற ஓர் கொலைக்காரி 
எம்மை கொடுமை செய்யப் பிறந்தாளா 
அடி தடியோடு திரிகின்றாள் 
அனைவரும் வீட்டுக்குள் பதுங்கின்றார்

மேட் இன் சீனா என்கின்றாள் 
கடை தெரு எல்லாம் கிடக்கின்றாள் 
காணும் இடம் எல்லாம் விற்கின்றாள் 
காசு இல்லாமலும் தருகின்றாள் 

குழந்தை குஞ்சு என்று தெரியாமல் 
கட்டை கிழடு என்று காணாமல் 
காலனைப் போலே தினம் வந்து 
கயிறு வீசித் திரிகின்றாள் 

கொரோனா என்று ஒரு கொலைக்காறி 
எம்மை கொல்லத் தான் பிறந்தாளோ 
யாருக்கும் அடங்கா சண்டியரும் 
அவளுக்கு பயந்து பதுங்கின்றனர்

அடுத்த வீட்டு அமீர் அண்ணை குடும்பம் 
ஆறு புள்ளை பிஞ்சோட பள்ளிக்கூடம் இல்லாம 
படுத்தும் தொல்லை தாங்காதாம் 
கொரோனா காரா கொலைக்காரியை 
கொல்லும் வரை தொழுவாராம்
ஏதோ அல்லா விட்டு வழி என்று
அவருக்கும் கொஞ்சம் கவலை தான் 

தவராசா தம்பிக்கு தாங்க முடியாத கவலை 
கண்ணுறக்கம் இல்லாமல் 
காலையும் மாலையும் வேலை செய்தவர் 
கொரோனா வந்து குரோணரும் போச்சாம் 

யொப் சென்டர் போறதை எண்ணி 
யோசினை ஓடு திரிகின்றார் 
எப்பண்ண முடியும் இந்த தொல்லை என்று 
ஏதோ புலம்பித் திரிகின்றார் 

சாமான் சரக்கு பலதென்று 
சனமும் வேட்டி திரிகின்றது 
ஏதோ யுத்தம் வந்தது போல் 
இவளுக்கு பயந்து ஒழிகின்றது 

ஏதோ என்னவென்று தெரியாமல் 
எல்லா சனமும் முழிக்குதுங்க 
கந்தையா மாஸ்டர் கன காலமாய் 
கட்டிலுக்குள்ளே ஒழித்துவிட்டார் 

அணு ஆயுதம் செய்தோரும் 
அவளைக் கண்டு பயம் வேற
எதுக்குள் இருக்கிறாள் என்று தெரியாமல் 
எல்லா பயலுக்கும் கிடு நடுக்கம் 

அவளை கொல்ல ஆயுதம் இல்லாமல் 
அந்த அமெரிக்காக்கும் பயம் வேற
இன்னும் என்ன செய்வாளே
எப்பதான் இவளை கொல்வாரோ.

பா.உதயன்/Oslo/17/03/20

 

 

 

 

            

 

இந்திய குடிஉரிமைச்சட்டம் 
Indian Citizenship (Amendment) Act

இத்தால்
அறியத்தருவது 
என்னவெனில்
இந்துத்துவா 
மண்ணை விட்டு 
வந்தேறியள் 
குடியேறிகள் 
அகதிகள் 
அனாதைகள் 
இந்துக்கள் இல்லாதவர்கள் 
இலங்கைத்தமிழர்கள் 
வேண்டப்படாதவர் 
வெளியேறுங்கள்
பயமாக இருக்கிறது 
எம்மை தேடி 
அவர்கள் வந்தால் 
எங்கே ஒளிப்பதென்று 
தெரியவில்லை
காந்தியும் இல்லை 
ஜின்னாவும் இல்லை 
காப்பாற்ற யாரும் இல்லை.

B.Uthayan

l believe l have a truth you believe you have a truth 
I will respect you truth please respect my truth 

Swami Vivekananda

 

Sri Lanka has withdrawn from a UN resolution that would allow war crimes allegedly committed during the country's civil war to be investigated.

கண்ணை மூடி பால் குடித்த பூனை

அத்தனை பொய்களையும்
ஐ நா மனித உரிமை மன்றில் 
பேசிய அமைச்சரின் உரை 
பூனை கண்ணை மூடியபடி 
பால் குடிப்பது போல் இருந்தது 
அழகான ராஜதந்திர 
வார்த்தைகளும் 
அபிவிருத்தி என்றும் 
அரசியல் சாணக்கியத்தில் 
ஒளித்து இருந்தபடி 
இனவாதி பேராசிரியர் பீரிஸ் 
எழுதிக் கொடுத்ததை 
பெருமையாக வந்து 
வாசித்துப்போனார் அமைச்சர் 
அறம் அன்பு அடுத்தவர் துன்பம் 
எதையுமே அறியாதவர் 
இறுதியில் அந்த
புத்தனின் தத்துவத்தை 
சாட்சிக்கு அழைத்து 
அந்த புத்தரையும் ஐ நா சபையையும் 
அவமதித்தது போல் இருந்தது 
அமைச்சரின் உரை.