இலங்கைக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையில் நிலத் தொடர்பை ஏற்படுத்தும் நோக்கில் கடல் மார்கமான பாலமொன்றை அமைக்கும் திட்டம் தொடர்பில் 2015ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னர் பரவலாக பேசப்படுகிறது.

2015ஆம் ஆண்டுமுதல் இந்தப் பாலம் குறித்த பேச்சுகள் இருநாட்டிலும் உள்ள போதிலும் இதற்கான முயற்சிகள் தொடர்ச்சியாக தோல்வியுற்றே வருகின்றன.

கடந்த ஆண்டு நடுப்பகுதியில் இந்தியாவுக்குச் சென்றிருந்த முன்னாள் ஜனாதிபதி ரணில் விக்ரமசிங்க, இந்தியாவுடன் நிலத் தொடர்பை ஏற்படுத்தும் இந்தப் பாலத்தை அமைப்பதற்கான இணக்கப்பாடுகளை வெளிப்படுத்தியிருந்தார். ஆனால், அதற்கு எதிராக கருத்துகள் இலங்கையில் தொடர்ச்சியாக முன்வைக்கப்பட்டன. என்றாலும், தொடர்ச்சியான பேச்சுகளில் ரணில் அரசு ஈடுபட்ட போதிலும் ஆட்சி மாற்றம் காரணமாக தற்போது இத்திட்டத்துக்கு என்ன நடக்கும் என்பது கேள்விக்குறியாகியுள்ளது.

இந்தியா – இலங்கைக்கு இடையிலான பாலம் பற்றிய பேச்சுகள் 2015ஆம் ஆண்டு ஆரம்பமாகிவை அல்ல. இந்தப் பேச்சுகள் ஆரம்பமாகி ஒன்றரை நூற்றாண்டு கடந்துள்ளது.  1860ஆம் ஆண்டுதான் முதல் முதலில் இந்தப் பாலத்தை அமைக்கும் யோசனை முன்வைக்கப்பட்டது. அப்போது இலங்கையையும் இந்தியாவையும் ஆங்கிலேயர்கள் ஆட்சி செய்துக்கொண்டிருந்தனர்.

ராமர் பாலம் அல்லது ஆதாம் பாலம் என அழைக்கப்பட்ட இந்த பகுதியில் பாலத்தை அமைத்தால் இருநாடுகளையுக்கும் இணைக்க முடியும் என்ற யோசனையை முன்வைத்தனர்.  என்றாலும், பின்னர் அந்தப் பேச்சுகள் அப்படியே கைவிடப்பட்டது.

பின்னர் 1955 ஆம் ஆண்டு ராமசாமி முதலாளியார் தலைமையில் குழுவொன்று இந்தியாவில் நியமிக்கப்பட்டது. அக்குழு சிறிதுகாலம் இத்திட்டம் தொடர்பில் ஆராய்ந்தது. என்றாலும், குறித்த பேச்சுகளும் சிறிது காலத்தின் பின்னர் இடைநிறுத்தப்பட்டன. 2002ஆம் ஆண்டில் மீண்டும் இந்த யோசனையை ஐ.தே.க இந்தியாவிடம் முன்வைத்தது. என்றாலும், யுத்த சூழல் காரணமாக குறித்த பேச்சுகள் இடைநிறுத்தப்பட்டன. பின்னர் 2015ஆம் ஆண்டு இந்தப் பேச்சுகள் எழுந்தன. தொடர்ச்சியாக பாலத்தை அமைக்க இந்தியா முழு ஈடுபாட்டுடன் இருக்கிறது. ஆனால், இலங்கையின் அரசியல்வாதிகளின் கடும் எதிர்ப்பால் தொடர்ந்து இத்திட்டம் நடைமுறைப்படுத்தப்படாதுள்ளது.

முன்னாள் எம்.பிகளான லக்ஷ்மன் கிரியெல்ல, உதய கம்மன்பில, வாசுதேவ நாணயகார ஆகியோர் இத்திட்டத்துக்கு ஆரம்பத்தில் கடும் எதிர்ப்பை வெளியிட்டவர்களாக உள்ளனர். அதன் பின்னர் பௌத்த பீடங்கள் எதிர்த்தன. தற்போது கர்தினால் மெல்கம் ரஞ்சித் கூட இத்திட்டத்தை எதிர்கிறார்.

இந்தப் பாலத்தை அமைத்து இந்தியாவின் ஊடாக தாய்லாந்தின் பெங்கொக் நகர்வரை தரைவழியாக பயணிக்கும் வகையில் அதிவேக பாதையை அமைக்கும் திட்டத்தை இந்தியா முன்மொழிந்திருந்தது. இத்திட்டத்துக்காக ஆரம்பத்தில் 5.5 பில்லியன் அமெரிக்க டொலர்கள் செலவாகும் என இந்தியா கூறியது. பின்னர் 6.5 பில்லியன் டொலர் செலவாகும் என கணிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆசிய அபிவிருத்தி வங்கியின் ஊடாக அதற்கான நிதியை ஒதுக்கீடு செய்ய முடியும் எனவும் இந்தியா முன்னாள் ஜனாதிபதி ரணில் விக்ரமசிங்கவிடம் கூறியிருந்தது. ஆனால், இதற்கு இலங்கையில் கடும் எதிர்ப்புகள் தொடர்ந்து வெளியிடப்படுவதுடன், இந்த விடயத்தில் இலங்கை அதன் முழு ஈடுபாட்டை காட்டவில்லை.

பாலத்தை அமைப்பதன் ஊடாக இலங்கைக்கே பாரிய நன்மைகள் உள்ளன. இந்த உண்மையை மறைக்கும் விதத்தில் இலங்கையின் அரசியல்வாதிகள் தெரிவித்த எதிர்ப்புகள் மக்கள் மத்தியில் எதிர்ப்பலைகளை உருவாக்கியுள்ளது. குறிப்பாக இந்தியாவின் ஒரு பிராந்தியமாக இலங்கை மாறும், இந்தியாவில் உள்ள பிச்சைகாரர்கள்கூட இலங்கைக்கு வந்துவிடுவார்கள், இத்திட்டத்தின் ஊடாக இலங்கையின் தேசிய பாதுகாப்புக்கு பாரிய ஆபத்து, பொருளாதார சுரண்டப்படும், பௌத்தத்திற்கு பாதிப்பு என பல்வேறு பொய்யான காரணிகளை மக்கள் மத்தியில் விதைத்ததால் இன்றுவரை இத்திட்டத்தை முன்னெடுக்க முடியாதுள்ளது.

இலங்கை – இந்தியாவுக்கு இடையிலான பாலம் அமைக்கப்பட்டால் இலங்கை மக்களின் வாழ்வாதாரம் விரைவாக உயர்ந்துவிடும் என சர்வதேச பொருளாதார ஆய்வாளர்களும் உறுதியாக கூறுகின்றனர்.

பாலம் அமைக்கப்பட்டால் இந்தியாவில் இருந்து மிகவும் குறைந்த செலவில் பொருட்களை இறக்குமதி செய்ய முடியும். அதன் ஊடாக இலங்கையில் பொருட்களில் விலைகள் மிகவும் குறைவடையும். ஏற்றுமதிகள் அதிகரிக்கும், இலங்கை உற்பத்தியாளர் ஒருவர் தமது உற்பத்தியை தமது வாகனத்தின் ஊடாகவே இந்தியாவுக்கு இலகுவாக கொண்டுசென்று விற்பனை செய்ய முடியும். இந்தியாவின் சுற்றுலாப் பயணிகளின் வருகை பல இலட்சங்களில் அதிகரிக்கும். அதன் ஊடாக இலங்கையின் சுற்றுலாத்துறை புதிய பாய்ச்சலை பெறும். இந்தியா ஊடாக சர்வதேச சுற்றுலாப் பயணிகள் இலங்கைக்கு இலகுவாக வருகை தர முடியும்.

விமானம் மற்றும் கப்பல்களுக்கான செலவுகளை தவிர்த்து இலகுவாக சாதாரண பிரஜை ஒருவர்  இந்தியா செல்ல முடியும். குறிப்பாக ஒரு தீவில் வாழ்கின்றோம் என்ற மனநிலையில் இருந்துகூட இலங்கையர்கள் விடுபட்டு உலகத்துடன் இலகுவாக ஒன்றிணையும் வாய்ப்புகளை பெற முடியும். பௌர்த்தவர்கள் அதிகமாக செல்லும் புத்தகயா எனப்படும் மகாபோதிக்காக யாத்திரையைகூட இலகுவாக மேற்கொள்ள முடியும்.

இந்தியாவுக்கு இந்தப் பாலத்தின் ஊடாக இலங்கையில் வர்த்தகத்தை மாத்திரமே மேற்கொள்ள முடியும். ஆனால், இலங்கைக்கு இதன் ஊடாக அனைத்துத் துறைகளிலும் நன்மையே கிடைக்கும் என்பதை இலங்கையின் அரசியல்வாதிகள் மறைத்து தங்களது சுயலாப அரசியலை செய்கின்றனர்.

பாலத்தின் ஊடாக விசா இல்லாத ஒருவர் வரமுடியாது. இருநாடுகளிலும் எல்லைப் பகுதியில் பாதுகாப்பு பலமாக இருக்கும். இவ்வாறு இந்தப் பாலம் மிகவும் பாதுகாப்பானதாகவும் இலங்கைக்கு மிகப்பெரிய பொருளாதார வளர்ச்சியை தரக்கூடியதாக இருந்தும் இதனை அரசியல்வாதிகள் எதிர்ப்பதன் நோக்கம் வெறுமனே அவர்களது இனவாத, மதவாத மற்றும் சுயலாப அரசியலுக்காக மாத்திரமே என்பதை உணராதவர்களாக சிங்கள மக்கள் உள்ளனர்.

தற்போதைய தேசிய மக்கள் சக்தியின் அரசாங்கமும் இந்தப் பாலம் தொடர்பிலான பேச்சுகளில் ஈடுபட கூடாதென போர்க்கொடி உயர்த்துகின்றனர். ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்க அண்மையில் இந்தியாவுக்கு தமது முதல் வெளிநாட்டு பயணத்தை மேற்கொண்டு நாடு திரும்பியுள்ள போதிலும் இப்பாலம் தொடர்பில் பேசப்பட்டதான எவ்வித தகவல்களையும் வெளியிடவில்லை. இருநாடுகளுக்கும் இடையில் கேபிள் முறை மூலம் மின்சார பரிமாற்றம் மற்றும் குழாய் மூலமாக எரிபொருள் பரிமாற்றங்களை மேற்கொள்ளும் திட்டங்கள் குறித்து நடத்தப்பட்ட பேச்சுகள் குறித்த தகவல்களை அரசாங்கம் வெளியிட்டுள்ளது.

பாலம் அமைப்பது அல்லது நிலத் தொடர்பு குறித்து இருநாடுகளும் இடையில் தொடர்ந்து முன்னெடுக்கப்பட்டுவந்த பேச்சுகள் குறித்து எவ்வித கருத்துகளையும் வெளியிடவில்லை.

ஆனால், இந்தப் பாலம் அமைக்கப்பட்டால் அது இலங்கையின் பொருளாரத்தில் புதிய பாய்ச்சலை ஏற்படுத்தும். அந்த நோக்கத்தின் பிரகாரம்தான் கடந்த 2022ஆம் ஆண்டு இந்தியாவுக்கு பயணம் மேற்கொண்டிருந்த முன்னாள் ஜனாதிபதி ரணில் விக்ரமசிங்க இப்பாலத்தை அமைப்பதற்கான பேச்சுகளை மீள ஆரம்பித்திருந்தார். 2002ஆம் ஆண்டு ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் அரசாங்கம் அமையப் பெற்றிருந்த சந்தர்ப்பத்திலும் அவரே இந்தப் பேச்சுகளை மீள ஆரம்பிக்க தூண்டில் போட்டிருந்தார். என்றாலும், 2005ஆம் ஆண்டு ஜனாதிபதித் தேர்தலில் அவர் தோல்வியுற்றதால் பேச்சுகள் இடைநிறுத்தப்பட்டன.

மீண்டும் 2015ஆம் ஆண்டு அவர் பிரதமர் ஆனதும் பாலத்தை அமைக்கும் பேச்சுகளை ஆரம்பித்திருந்தார். அப்போது பாலம் அமைக்கும் பணி ஆரம்பிக்கப்பட்டிருந்தால் 2020ஆம் ஆண்டுக்குள் நிறைவடைந்திருக்கும். அவ்வாறு நிறைவுற்றிருந்தால் இன்று இலங்கையின் பொருளாதார பாரிய வளர்ச்சியை நோக்கி நகர்ந்திருக்கும். என்றாலும், கோட்டாபய ராஜபக்ச தலைமையிலான அரசாங்கம் இந்தப் பேச்சுகளை தொடரவில்லை. தற்போது ரணில் விக்ரமசிங்க விட்டுச் சென்ற இடத்திலிருந்து ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசாநாயக்க இத்திட்டத்தை முன்னோக்கி கொண்டுசென்றால் அது இலங்கையின் வளர்ச்சிக்கான சிறந்த பாதையாக அமையும்.

ஆனால், தேசிய மக்கள் சக்தி இத்திட்டத்தை இரண்டு மனதாக பார்க்கிறது. ஜனாதிபதி அநுரகுமார கூட இத்திட்டம் தொடர்பில் எதிராக கருத்துகளை முன்வைத்திருந்தார். நாட்டு மக்களின் முழுமையான ஆதரவை பெற்றுள்ள அவர்கள், பொருளதாரத்தை விரைவாக வளர்ச்சிப்பாதைக்கு கொண்டுவருவதாக தேர்தல் வாக்குறுதியை வழங்கியிருந்தனர். அந்த எதிர்பார்பை அடைய சிறந்த திட்டங்களில் ஒன்றாக உள்ள இந்திய – இலங்கை இடையிலான பாலத்தை அமைக்கும் பணிக்கு பச்சை கொடி காட்டினால் 2030ஆம் ஆண்டுக்குள் இப்பாலம் அமைக்கும் பணிகள் நிறைவுற்று இலங்கையின் பொருளாதாரத்தை அடுத்தகட்டம் நோக்கி நகர்வதற்கு வழிசமைக்கும்.

பாரம்பரிய அரசியலில் பயணத்தை தேசிய மக்கள் சக்தியும் தொடர போகிறதா அல்லது உண்மையான பொருளாதார அபிவிருத்தியை நோக்கி நாட்டை கொண்டுசெல்ல போகிறதா என பொருத்திருந்துதான் பார்க்க வேண்டும்.

கட்டுரை- சுப்ரமணியம் நிஷாந்தன் 
 

https://oruvan.com/the-centuries-old-india-sri-lanka-bridge-project-who-benefits-from-it/

கலாநிதி.க.சர்வேஸ்வரன்

இலங்கையில் இவை தீர்க்க முடியாத ஒரு நோயாக இன்று எல்லாவிடத்திலும் புரையோடிப் போயுள்ளது. ஏதாவது கொடுத்தால்தான் கருமம் நடக்கும் அல்லது விரைவாக நடக்கும் என்பதால் இலஞ்சம் என்பதை தவிர்க்க முடியாத ஒரு நியதியாக மக்கள் இன்று ஏற்கப் பழகிவிட்ட நிலைமையே நாட்டில் பல இடங்களில் காணப்படுகிறது. இலங்கையின் இன்றைய பொருளாதார, சமூகப் பிரச்சினைகளுக்குக் குறிப்பாக நாடு கையறு நிலைமைக்குத் தள்ளப்பட்டமைக்குரிய பிரதான காரணிகளில் ஊழலும் இலஞ்சமும் பிரதான காரணிகளென தேச, சர்வதேச ஆய்வாளர்கள் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர். இலஞ்சம், ஊழல் என்பன உற்பத்தி திறனைப் பாதிப்பதுடன், உற்பத்திச் செலவு, விலை என்பவற்றில் பாதிப்பை ஏற்படுத்துவதால் தேசிய, சர்வதேசிய சந்தைப் போட்டிகளுக்கு ஈடுகொடுக்க முடியாத நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறது. இதனால் நாட்டின் உற்பத்தி, வேலைவாய்ப்பு வீழ்ச்சியடைவதால் வறுமை நிலை அதிகரிக்கிறது. வருமான ஏற்றத்தாழ்வு அதிகரிக்கிறது. நாட்டின் நலன்புரிச் சேவைகளின் அளவும் தரமும் வீழ்ச்சியடைகிறது. அரச படுகடன் உயர்கிறது. ‘ரான்ஸ்பரன்சி இன்டநாஷனல்’ நிறுவனத் தரவுகளின்படி இலங்கையின் இலஞ்ச உணர் சுட்டியின் அளவு ( corruption perception index )  2023 இல் 34 ஆக இருந்தது. இச்சுட்டி 0 தொடக்கம்100 வரையான புள்ளிகளைக் கொண்டது. 0 மிக மோசமான இலஞ்ச நிலையையும் 100 இலஞ்சமற்ற நிலையையும் காட்டும். இது 2020 இல் 38 ஆக இருந்தது என்பதிலிருந்து வருடாந்தம் இலங்கையின் இலஞ்ச நிலைமை கூடிக்கொண்டு செல்வதை அறிய முடியும். 180 நாடுகளைக் கொண்ட இக்கணிப்பீட்டில் இலங்கை 115 ஆம் இடத்தில் இருப்பது இலங்கை உயர்மட்ட  இலஞ்ச நிலை கொண்ட நாடுகளில் ஒன்றாக உள்ளது.

முன்னைய அரசாங்கங்களின் தவறான அணுகுமுறைகளால் படுத்துவிட்ட இலங்கைப் பொருளாதாரத்தைச் சீர்படுத்தி மக்களின் வாழ்வாதாரப் பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதிலேயே அதிக முயற்சிகளை எடுக்கவேண்டியதொரு நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ள புதிய அரசாங்கம் இலஞ்ச ஊழல் முறைகேடுகளை களையவேண்டும் என்பதிலும் உறுதியாக இருப்பதை அதன் முன்னெடுப்புகள் காட்டுகின்றன. அதில் முழுமையாக வெற்றிபெறாவிடினும் மக்கள் திருப்தியடையும் வகையிலான முன்னேற்றம் ஒன்றை அரசாங்கம் வெளிப்படுத்த வேண்டும். ஏனெனில் அதில்தான் தேசிய மக்கள் சக்தியின் மீதான மக்களின் நம்பிக்கையும் நாட்டின் எதிர்காலம் மீதான நம்பிக்கையும் தங்கியுள்ளன.

https://thinakkural.lk/article/313893

நடராஜ ஜனகன்

தேசிய மக்கள் சக்தியினர் ஆட்சிக்கு வந்து கிட்டத்தட்ட மூன்று மாதங்கள் ஆகப்போகின்றது. இவர்கள் தேர்தல் மேடைகளில் முழங்கிய பல்வேறுபட்ட வாக்குறுதிகள் எவையும் நிறைவேற்றப்படாத நிலை தொடர்கின்றன என்ற விமர்சனம் தற்போது அதிகம் பேசப்படும் நிலை காணப்படுகிறது.

"முடிந்தால் குடுமியை பிடி முடியாவிட்டால் காலை பிடித்துக் கொள்" இது கடந்த 2500 ஆண்டுகளாக இலங்கை ராஜதந்திரத்தின் பாரம்பரியம். அதுவும் குறிப்பாக பௌத்த சிங்கள ராஜதந்திர அணுகுமுறை என்று சொல்வதே பொருந்தும்.

அத்தகைய ஒரு தொடர்ச்சி குன்றாத ராஜதந்திரப் பின்னணியைக் கொண்ட இலங்கை அரசு இயந்திரம் எப்போதும் எதிரிகளின் முன்னே தன்னை திடமாகவும், நம்பிக்கையாகவும் நின்று கொண்டுதான் அரசியல் காய்களை நகர்த்தும்.

இந்த அடிப்படையில்தான் இலங்கையின் புதிய ஜனாதிபதியும் புதிய அரசாங்கமும் தனது ராஜதந்திர யூகத்தால் முரண்பட்ட சக்திகளான இந்தியாவையும், சீனாவையும், மேற்குலகத்தையும் ஒரே நேர்கோட்டில் வைத்து எப்படி கடந்த காலத்தில் வெற்றி கொண்டார்கள் எதிர்காலத்தில் எப்படி வெற்றி கொள்வர் என்பதனை சற்று விரிவாக பார்ப்போம்.

இலங்கையின் அரசியல் வரலாற்றில் சிங்கள தேசத்தின் சிம்மாசனத்தில் எவர் அமர்ந்தாலும் அவரை சிங்கள தேசத்தின் ராஜதந்திர மூளைகள் தூணாக நின்று தாங்கி அந்த அந்த சிம்மாசனத்தை அலங்கரிக்கச் செய்துள்ளனர். கடந்த 76 ஆண்டுகால ஜனநாயக அரசியலிலும் இது தொடர்கிறது.

அந்தவகையில் ஜனாதிபதி அநுரகுமார திஸாநாயக்கவை கிராமப்புறத்தில் இருந்து வந்த ஒரு சாதாரண மனிதராகவோ, அல்லது அரசியல்வாதியாகவோ பார்க்க கூடாது. சிங்கள ராஜதந்திர கட்டமைப்புக்குள்ளால், பல நூற்றாண்டு காலம் சிங்கள சிம்மாசனத்தை தொடர்ச்சியாக புடை சூழப்பட்டிருக்கும் சிங்கள ராஜதந்திர மூளைகளின் செயற்திறன், தொடர் ராஜதந்திர செயற்பாடுகளினால் சேமிக்கப்பட்ட கூட்டு ராஜதந்திர வளர்ச்சியின் கொள்ளளவு என்பவற்றிற்கு ஊடாகவே பார்க்க வேண்டும்.

அரசியல் வரலாற்று கூற்று ஒன்றை இங்கே ஞாபகப்படுத்த வேண்டியுள்ளது. "சிம்மாசனங்களின் கீழ் நசிந்து கிடக்கும் மூளைகளின் எண்ணிக்கையோ எண்ணற்றவை" எனவே வரலாற்றுத் தொடர் வளர்ச்சியும், தொன்மையும், செயற்திறன் மிக்க ராஜதந்திர மூளைகள் சிம்மாசனங்களை எப்போதும் புடை சூழ்ந்து தாங்கி நிற்கின்றன. அது சிங்கள தேசத்தின் சிம்மாசனத்திற்கும் பொருத்தமானதாகவே உள்ளது.

சிங்களதேச சிம்மாசனத்தில் யார் அமர்ந்தாலும் அந்த சிம்மாசனம் ராஜதந்திர மூளைகளால் அலங்கரிக்கப்படும் என்பதையே கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். எத்தகைய நெருக்கடிகள் வந்தாலும் அதற்கு சிம்மசொப்பனமாக நின்று ராஜதந்திர மூளைகள் வெற்றியைத் தேடிக் கொடுக்கும், கொடுத்துள்ளனர் என்பதை இலங்கையின் கடந்கால அரசியல் வரலாறு நிரூபித்திருக்கிறது.

இந்திய துணைக்கண்ட புவிசார் அரசியல் இலங்கை அரசுக்கு எப்போதும் சவாலாக, அச்சுறுத்தலாக இருந்திருக்கின்றன. அது அசோகப் பேரரசாயினும் சரி சோழப் பேரரசாயினும் சரி இலங்கைத் தீவின் இறையாண்மைக்கு சவாலாக இருந்திருக்கின்றன.

இந்து சமுத்திரத்தின் காவலனாக இந்தப் பிராந்தியத்தை கட்டுப்படுத்தக்கூடிய வளங்களைக் கொண்டதாக இந்திய அரசு வளர்ந்திருக்கின்றது. இருந்தபோதிலும் இலங்கைக்கு எதிரே நிற்கின்ற இந்த இந்தியா என்கின்ற பெரிய மதயானையை ஒரு யானைப்பாகன் எவ்வாறு அதன் கழுத்தில் அமர்ந்திருந்து சிறிய அங்குசத்தால் எவ்வாறு கட்டுப்படுத்துகிறானோ அவ்வாறே இந்தியாவை இலங்கை தனது ராஜதந்திர அங்குசத்தாலும், வியூகத்தாலும், செயற்பாடுகளினாலும் தொடர்ந்தும் கட்டுப்படுத்தியும் வெற்றி கொண்டும் வந்துள்ளனர்.

அந்த வகையில் ஜனாதிபதி அநுரகுமார திஸாநாயக்க, அடிப்படையில் இந்திய எதிர்ப்பு வாதியாக இருந்தாலும் அவரை அந்த சிம்மாசனத்தில் தொடர்ந்து தக்கவைக்கவும், இந்தியாவை வெற்றிகொள்வதற்குமான வழிமுறைகளை சிங்கள ராஜதந்திர வட்டாரங்களினால் திட்டமிட்டு வெற்றிகரமாக வெற்றியின் பாதையில் வழிநடத்தப்படுவார்.

இங்கே இலங்கையின் ராஜதந்திர வரலாற்றை சற்று பார்க்க வேண்டும். உலகளாவிய அரசியல் ராஜதந்திர வரலாற்றில் தொடர்ச்சி குன்றாமல் எழுதப்பட்ட வரலாற்றை இலங்கையை விடுத்து வேற எந்த ஒரு நாட்டிலும் காணமுடியாது.

இலங்கை தீவில் மட்டுமே கடந்த 2500 ஆண்டுகால வரலாற்றை தொடர்ச்சி குன்றாமல் கி.பி 6ம் நூற்றாண்டில் மகாநாம தேரர் என்ற பௌத்த துறவியினால் பாளி மொழியில் எழுதப்பட்ட மகாவம்சம் என்ற நூலின் ஊடாக தொடர்ந்து பதிவிடப்பட்டு வந்திருக்கிறது.

விஜயன் தொடக்கம் அநுரகுமார திசாநாயக்க வரை அது தொடர்ச்சி குன்றாமல் எழுதப்பட்டு கொண்டிருக்கிறது என்பதனையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். மகாவம்சம் என்ற நூலுக்கு உலகளாவிய ஒரு மதிப்பு உண்டு. அந்த நூலில் கூறப்பட்ட பல விடயங்கள் புனைகதைகளாகவோ, பொய்யாகவோ, ஏற்றுக் கொள்ள முடியாததாகவோ இருக்கலாம்.

ஆனால் அது ஒரு தொடர்ச்சி ஒன்றாத அரசியல் ராஜதந்திர வரலாற்றை பதிவிட்டு இருக்கிறது என்ற அடிப்படையில் ராஜதந்திரத் தொடர்ச்சியை அது எழுதி வைத்திருக்கிறது என்ற அடிப்படையில் அதற்கு ஒரு முக்கியத்துவம் உண்டு. அதேபோல நவீன வரலாற்றில் மெண்டிஸ் என்னும் சிங்கள வரலாற்று ஆசிரியர் இலங்கையின் 2500 ஆண்டுகால ராஜதந்திர வரலாற்றை 'Foreign Relations of Sri Lanka' (Earliest Times to 1965 L. B. Mendis) என்ற ஆங்கில நூலில் விரிவாக எழுதியுள்ளார்.

உலகளாவிய நாடுகளில் அந்நாடுகளின் ஒரு சில காலகட்டங்களுக்கான ராஜதந்திர வரலாற்றையே எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால், இலங்கை ஒட்டுமொத்தமான ஒரு நீண்ட ராஜதந்திர வரலாற்றை பதிவு செய்து வைத்திருக்கின்ற வரலாற்று உணர்வு மிக்க மக்கள் கூட்டத்தை கொண்ட நாடு என்ற அடிப்படையில் தான் சிங்கள தேசத்தின் சமூகவியலை ஈழத்தமிழர் பார்க்க வேண்டும்.

ஒரு தொடர்ச்சி ஒன்றாத அரசியல் வரலாற்று ராஜதந்திர நடைமுறைகளை எழுதி வைத்திருக்கிறோம் என்ற அடிப்படையில் சிங்கள மக்களுக்கு தங்களுடைய வரலாற்றிலும், அரசியலிலும், ராஜதந்திரத்திலும் ஒரு பெருமிதம் உண்டு. அந்தப் பெருமித உணர்வு அவர்களுக்கு மேலான, மேன்மையான ராஜதந்திர உணர்வையும், ஊக்கத்தையும், கர்வத்தையும் கொடுக்கிறது.

அந்தப் பெருமித உணர்வு அந்த மக்கள் கூட்டத்தின் ராஜதந்திர வளர்ச்சிக்கான அடிப்படை மனநிலையையும், வரலாற்று உணர்வையும், யாரையும் வெற்றி கொள்வோம் என்ற துணிவையும், திடசங்கர்பத்தையும் கொடுத்திருக்கிறது. அந்த அடித்தளத்தில் இருந்து கொண்டுதான் சிங்கள மக்களின் ராஜதந்திர வட்டாரங்கள் நெருக்கடிகள் ஏற்படுகின்ற போது மிகப்பலமாகவும், வேகமாகவும் சாதுரியமாகவும் வளர்ச்சி பெற்று இன்று மேல் நிலையில் உள்ளது என்பதையும் நாம் கருத்தில் கொள்ள தவறக் கூடாது.

இலங்கைத் தீவின் மீது முதலாவது படையெடுப்பு கிமு 3ம் நூற்றாண்டில் (கி.மு247) பௌத்தம் என்ற மதத்தின் பெயரால் அசோகச் சக்கரவர்த்தியினால் மேற்கொள்ளப்பட்டது. மௌரியப் பேரரசின் மன்னன் அசோகன் அனுப்பிய மணிமுடியையும் அசோகனின் “தேவநம்பிய“ என்ற பட்டப் பெயரையும் தாங்கியே சிம்மாசனத்தில் அமர வேண்டிய நிலை தீச மன்னனுக்கு (தேவநாம்பியதீச)ஏற்பட்டது.

ஆயினும் தன்மீது வீசப்பட்ட அந்த பௌத்தம் என்கின்ற பலமான ஆக்கிரமிப்பை தமக்கு கேடயமாக தூக்கிப்பிடித்து பிற்காலத்தில் பௌத்தத்தின் பிரிவுகளும், இந்து மதமும் இலங்கையை அடிபணிய வைக்க முடியாதபடி தேரவாத பௌத்தம் சிங்கள மக்களுக்கு கேடயமாக, காப்பரனாக மாற்றியமைக்கப்பட்டது.

அந்த பௌத்தமே இன்றும் சிங்கள மக்கள் கூட்டத்தை காக்கின்ற காவலனாக, தடுப்புச் சுவராக சிங்கள மக்களின் சுயாதீனத்தை பேணக்கூடிய அடித்தளமாக அமைந்திருக்கிறது. அவ்வாறே சோழப்பேரரசு எழுச்சி பெற்ற காலத்திலும் சிங்கள மன்னர்கள் “எதிரியின் எதிரி உனது நண்பன்“ என்ற கோட்பாட்டை பின்பற்றி காலத்துக்கு காலம் பாண்டிய, சேர மன்னர்களுடன் நட்புறவைப் பூண்டு சோழர் ஆதிக்கத்தை சிங்கள தேசத்தில் தடுத்து வந்துள்ளனர்.

ஒரு கட்டத்தில் அரியணை ஏற வேண்டிய சோழ இளவரசர் ஆதித்த கரிகாலரை படுகொலை செய்ததில் சிங்கள ராஜதந்திரத்தின் கரங்களும் இருந்துள்ளன என்ற வரலாற்றையும் மறந்து விடக்கூடாது. இந்த விடயத்தில் எதிரியை முளையிலேயே கிள்ளும் தந்திரத்தை அன்று அவர்கள் கையாண்டுள்ளார்கள் என்பது புலனாகிறது.

பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் இலங்கையின் கரையோரத்தை ஒல்லாந்தர் கைப்பற்றிய போது விமலதர்மசூரியன் கண்டிராச்சியத்தை அதனுடைய நில அமைவு காரணமாக சிங்கள மக்களின் திரட்சி, பௌத்தத்தின் வளர்ச்சி காரணமாகவும் தன்னை தனித்துவமாகவும் பலமாகவும் வைத்துக்கொண்டு விமலதர்மசூரியன் “போர் என்றால் போர் சமாதானம் என்றால் சமாதானம்“ என்று ஒல்லாந்த ஆளுநருக்கு தூது அனுப்பினான்.

இந்த வரலாற்று பின்னணியில் இருந்துதான் ஜே.ஆர் 1983ம் ஆண்டு ஜூலை படுகொலையின் போது தமிழ் மக்களை நோக்கி "போர் என்றால் போர் சமாதானம் என்றால் சமாதானம்" என்று அரைகூவல் விடுத்ததன் ஊடாக சிங்கள மக்களின் கடந்த கால வரலாற்று உணர்வைத் தட்டி எழுப்பி சிங்கள மக்களுக்கு கொலை உணர்வை தூண்டி தமிழ் மக்களை வகை தொகையின்றி படுகொலை செய்யத் தூண்டினார் என்பதனை வரலாற்று நடைமுறைகளுக்கு ஊடாக நாம் பார்க்க வேண்டும்.

இன்னும் ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் ஜே.ஆர் சிங்கள ராஜதந்திரம் பற்றி குறிப்பிடுகையில் சிங்கள ராஜதந்திரம் எமக்கு (Golden threads) அதாவது சிங்கள மக்களுக்கே உரித்தான பெறுமதிவாய்ந்த ராஜதந்திர மூலோபாயாம் என்பது எங்களுக்கே உரித்தான தங்கச் சங்கிலி என்று பொருள் படவே ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தனாவின் வார்த்தைகள் அமைந்துள்ளன.

இதன் உட்பொருள் என்னவெனில் எக்காலத்திற்கும் பொருத்தமான வளம் பொருந்திய ராஜதந்திரம் மூலோபாயம் சிங்கள மக்களிடன் உண்டு அதனை நாம் எப்போதும் பயன்படுத்துவோம் என்பதாகவே உள்ளது. இத்தகைய ராஜதந்திரத்தை டி எஸ் சேனநாயக்க பல்வேறு சந்தர்ப்பங்களிலும் பயன்படுத்தியுள்ளார்.

இந்தியா சுதந்திர விடுதலைப் போராட்ட காலகட்டத்தில் இந்தியா விடுதலை பெறப்போவது நிச்சயம் எனறு டி.எஸ் உணர்ந்தபோது இலங்கைக்கான விடுதலையை கத்தியின்றி, இரத்தமின்றி நோகாமல் நொங்கு குடிப்பது போன்று விடுதலையைச் சாத்தியம் ஆக்குவதற்கான தந்துரோபாயத்தை வகுத்தார்.

அதன் அடிப்படையில்த்தான் 20-06-1940ல் இலங்கை தேசிய காங்கிரசின் சார்பில் ஜே.ஆர்.ஜெயவர்த்தன இந்தியத் தலைவர் ஜவஹர்லால் நேருவுக்கு “சுதந்திர இந்தியாவுடன் சுதந்திர இலங்கை ஒரு சமஷ்டி ஆட்சிமுறையோ அல்லது நெருக்கமான கூட்டாட்சி முறையோ (Federation or Close Union) அமைப்பது பற்றி உங்களுடன் நாங்கள் கலந்துரையாட விரும்புகிறோம்“ என்று கடிதம் எழுதியிருந்தார். (ஆதாரம்- மைக்கல் றொபேர்ட் தொகுத்த Documents of the Ceylon National Congress என்ற நூல்) "நாம் இந்திய கூட்டாட்சி அரசில் இணைய ஆர்வமாக உள்ளோம்" என்று கடிதம் எழுதியோடு மாத்திரமல்ல சிங்கள அரசியல்வாதிகள் இந்திய தேசிய காங்கிரசின் மகாநாட்டில் கலந்து கொண்டு அவர்களுக்கு ஆதரவு அளித்தனர்.

இந்த ஆதரவு என்பது உண்மையில் இந்திய காங்கிரசுக்கு ஆதரவு அளிப்பதற்காகவல்ல அவ்வாறு ஒரு போக்கை காட்டிவிட்டு பிரித்தானியருடன் பேரம் பேசுவதற்கான ஒரு களச் சூழலை ஏற்படுத்துவதையே நோக்காகக் கொண்டது. இரண்டாவது அர்த்தத்தில் பிரித்தானியரை நிர்பந்திக்கச் செய்வது.

எமக்கான விடுதலையை தராவிட்டால் நாம் இந்தியாவுடன் இணைந்து விடுவோம் என்பதன் மூலம் சூரியன் அஸ்தமிக்காத சாம்ராஜ்யத்தின் இந்து சமுத்திர ஆளுகையை முடக்கி விடுவோம் என்ற எச்சரிப்பதாகவும் அமைந்தது.

அவ்வாறே 06-05-1942ல் மும்பையில் டி.எஸ் சேனநாயக்கரை பார்த்து சுதந்திரம் அடையப்போகும் இலங்கையின் வெளியுறவுக் கொள்கை எவ்வாறு இருக்கும் என டைம்ஸ் ஒஃப் இந்தியா பத்திரிகையாளர் கேட்ட டி.எஸ். சேனநாயக்க அளித்த நேர்காணலில் “பெரிய பலம் பொருந்திய இந்திய சமஷ்டி அமைப்புக்குள் ஓர் அங்கமாக இலங்கை இணைவது இலங்கையின் நலனுக்கு உகந்தது“ என்றும் "நாம் விரும்பியோ, விரும்பாமலோ இந்தியாவின் பக்கமே நிற்போம்" என்று பதிலளித்திருந்தார்.

இந்த அறிவிப்பானது இந்திய பத்திரிகைகளில் வெளிவந்து இந்திய மக்களின் வரவேற்பையும் ஆதரவையும் பெற்றது. இதன் மூலம் இந்தியர்களின் பொது மக்கள் அபிப்பிராயம்(Public opinion) பெறுவதிலும் இந்திய மக்களைக் குஷிப்படுத்துவதிலும் தம்மை நம்ப வைப்பதிலும் கவனமாக இருந்தார்.

அதன் மூலம் சிங்கள தேசத்தின் நலன்களை அடைவதிலும் சிங்கள ராஜதந்திரிகள் அல்லது தலைவர்கள் எப்போதும் கண்ணும் கருத்துமாக இருந்து செயற்படுவர். இவ்வாறுதான் ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயக்க பிரதமராக இருந்த காலகட்டத்தில் இந்து சமுத்திரத்தை அணு ஆயுதமற்ற சமாதான பிராந்தியமாக மாற்ற வேண்டும் என்று ஐ.நா உள்ளிட்ட சர்வதேச நிறுவனங்களுக்கு அரை கூவல் விடுத்தார். இந்து சமுத்திரத்தை சமாதான பிராந்தியமாக ஒருபோதும் மாற்ற முடியாது என்பது அவருக்கு நன்கு தெரியும்.

ஆயினும், இந்து சமுத்திரத்தை அனுவாயுதமற்ற சமாதான பிராந்தியமாக அறிவிக்க வேண்டும் என்பதன் மூலம் இந்திய மக்களின் பொது அபிப்பிராயத்தையும், விருப்பையும் அவர் பெற்றுக் கொண்டார் என்பது மாத்திரமல்ல 1962 சீன-இந்திய யுத்தத்தின் போது சீனாவின் பக்கம் இலங்கை நின்றது என்ற கரையையும் கழுவிக் கொண்டார்.

தங்கள் மீதான பொது அபிப்பிராயத்தை திரட்டுவதில் இலங்கையின் கடந்த அரசியல் வரலாற்றில் எப்போதுமே அவர்கள் வெற்றியையே பெற்றிருக்கிறார்கள். தமிழினத்தின் மீதான முள்ளிவாய்க்கால் இனப்படுகொலை அதனால் ஏற்பட்ட அபகீர்த்தியைகூட உலகப் பொது அபிப்பிராயத்தில் இருந்து பெரிய சேதமின்றி கடந்திருக்கிறார்கள் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.

அதே டி.எஸ் நேனநாயக்க 1947ஆம் ஆண்டு இலங்கை தேர்தலில் பிரதமராக வந்தவுடன் பிரித்தானிய-இலங்கை பாதுகாப்பு ஒப்பந்தத்தை செய்து கொண்டார். தாம் “பிரித்தானியாவின் நல்ல நண்பர்“ என்றும் “யுத்தத்தின் போதும் சமாதானத்தின் போதும் பிரித்தானியாவின் பக்கம் நின்றே எப்போதும் செயற்பட்டவர்கள்“ என்றும் எனவே தம்மீது நம்பிக்கை வைக்குமாறும் ஓலிவர் குணதிலக பிரித்தானியருடன் பலகட்ட பேச்சுக்களின் போது எடுத்துக்கூறி, யாப்பு உருவாக்கம், இலங்கை சுதந்திரம் அடைவது பற்றிய தீர்மானம், பிரித்தானியாவுடன் பாதுகாப்பு ஒப்பந்தத்தின் அடிப்படையில் இலங்கையில் பிரித்தானிய தளங்களை அமைத்தல் போன்ற முடிவுகளை டி.எஸ்.சேனநாயக்கவின் சார்பில் நிறைவேற்றினார்.

(இவை தொடர்பான விபரங்களை Sir Charles Joseph Jeffries vOjpa OEG, A Biography of Sir Oliver Ernest Goonetilake என்ற நூலில் வரும் Prelude to Freedom’, ‘Crucial Negotiations’ போன்ற அத்தியாயங்களின் 88, 89ம் பக்கங்களில் காணலாம்.) அதுவரை காலமும் இந்தியாவுக்கு ஆதரவு முகம் காட்டிய டி எஸ் சேனாநாயக்க இந்தியாவின் முதுகில் ஓங்கி குத்தி விட்டார் என்ற வரலாற்றையும் இங்கே கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

இத்தகைய ஒரு போக்கு காட்டி இன்னொரு இடத்தில் ராஜதந்திர வியூகத்தை இந்திய இலங்கை ஒப்பந்த காலத்தில் ஜே.ஆர் இப்படிச் சொன்னார் "நான் ஒரு குத்துச்சண்டை வீரன் எதிரிக்கு மூக்கில் குத்துவதாக பாசாங்கு செய்து மூக்கை பார்த்த வண்ணம் நின்று கொண்டு அடி வயிற்றுக்கு இலக்கு வைத்து குத்துவேன்" அந்த அளவிற்கு இலங்கையின் நவீன வரலாற்றில் ராஜதந்திரத்தில் ஜே.ஆர் முதன்மையானவர், முக்கியமானவர்.

உண்மையில் நவீன அரசியல் ராஜதந்திரத்தின் தந்தை என வர்ணிக்கப்படும் மாக்கியவல்லியும், இந்தியா ராஜதந்திரியான சாணக்கியரும் உயிரோடு இருந்திருந்தால் நிச்சயம் அவர்கள் ராஜதந்திரத்தை ஜே.ஆரிடம் கற்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்டிருக்கும் என்று சொன்னால் மிகையில்லை.

இந்தப் பின்னணியில் தற்போது இந்தியாவுக்கு சென்றிருக்கும் இலங்கை ஜனாதிபதி எதைச் சுமந்து செல்லப் போகிறார், எதை சுமந்து வரப் போகிறார் என்று பார்ப்போமானால் தங்கச்சங்கிலி ராஜதந்திர பாரம்பரியத்தின் பாதுகாப்புடனும் நம்பிக்கையுடனும் இந்தியாவுக்குள் நுழையப்போகும் அநுர.

https://tamilwin.com/article/what-is-anura-carrying-to-india-1734290079

என்பிபியின் தமிழ் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களில் ஒருவரும் வெளிவிவகார இணை அமைச்சரமாகிய அருண் ஹேமச்சந்திர வீரகேசரி யூரியூப் சனலுக்கு வழங்கிய நேர்காணலில்,ஓரிடத்தில் தமிழ்த் தரப்பு என்ற வார்த்தை தொடர்பாக கேள்வி எழுப்புகிறார். அவர் அங்கே என்ன கூற வருகிறார் என்றால், இப்பொழுது வடக்கு கிழக்கில் இருந்து ஏழு தமிழ் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் அரசாங்கத்தில் உண்டு. வடக்கு கிழக்குக்கு வெளியேயும் தமிழ் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் உண்டு. எனவே தமிழ்த் தரப்பு என்பது இப்பொழுது தமிழ் தேசியத் தரப்புமட்டும் அல்ல என்பதுதான்.

அரசாங்கத்தில் உள்ள தமிழ் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களில் குறிப்பாக வடக்குக் கிழக்கில் இருந்து தேர்வு செய்யப்பட்டவர்களில் ஜேவிபியின் நீண்ட கால உறுப்பினராக இருந்தவர் அவர். மேலும் மூன்று இனங்களின் வாக்குகளையும் பெற்று நாடாளுமன்றத்துக்கு வந்தவர். அவர் கூற வருவது போல,இம்முறை தமிழ் தேசியத் தரப்பு மொத்தம் பத்து நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களோடு காணப்படுகிறது. அதே சமயம் தமிழர் தாயக பகுதியில் இருந்து ஏழு நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் அரசாங்கத்துக்கு உண்டு. எனவே தமிழ்த் தரப்பு என்று வரும் பொழுது தமிழ் தேசிய தரப்பு மட்டும் அல்ல. அரசாங்கத்தோடு நிற்கும் தமிழ் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் தமிழ்த் தேசிய நிலைப்பாட்டை பிரதிநிதித்துவப் படுத்தவில்லை.எனவே இனப்பிரச்சனைக்கான தீர்வைக் காண முற்படும்பொழுது வடக்குக் கிழக்கில் அரசாங்கத்திற்கு விழுந்த வாக்குகளையும் கவனத்தில் எடுக்க வேண்டும் என்பதுதான்.

தமிழ் பிரதிநிதிகள் என்று பார்த்தால் இப்பொழுது அரசாங்கத்தில் மொத்தம் 28 பேர் உண்டு. அதில் வடக்கு கிழக்கில் மட்டும் ஏழு பேர் உண்டு. இனப்பிரச்சனைக்கு தீர்வு என்று வரும்போது அரசாங்கத்தோடு நிற்கும் ஏழு பேரின் நிலைப்பாட்டையும் எப்படிப் பார்ப்பது?

இதில் அதிகம் விவாதத்துக்கு இடமில்லை. அவர்கள் ஏழு பேரும் அரசாங்கத்தின் பிரதிநிதிகள்தான். தமிழ்த் தேசியத்தின் பிரதிநிதிகள் அல்ல. அரசாங்கக் கொள்கையை அவர்கள் பிரதிபலிப்பார்கள். பேச்சுவார்த்தை மேசையில் அவர்கள் அரசாங்கத்தின் தரப்பாகத்தான் பங்குபற்றலாம். தமிழ்த் தேசியத் தரப்பாக அல்ல.

ஆனால் தமிழ்த் தேசியத் தரப்பானது மொத்தம் பத்து உறுப்பினர்களாகச் சுருங்கி போய் இருப்பதனால், அருண் ஹேமச்சந்திர போன்றவர்கள் தமிழ்த் தரப்பு என்றால் தனிய தமிழ்த் தேசியத் தரப்பு மட்டும் அல்ல என்ற பொருள்பட கருத்துக் கூற முற்படுகிறார்கள்.

கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் மத்தியில் அரசாங்கம் பெற்ற வெற்றிகளை வைத்து அவ்வாறு கூறமுடிகிறது. ஆசனக் கணக்கின் அடிப்படையில் பார்த்தால் தமிழ்த் தரப்பு நாடாளுமன்றத்தில் மிகவும் பலவீனமாகிவிட்டது. தமிழ்த் தேசிய நிலைப்பாட்டை உறுதியாக எடுத்துக் கூறக்கூடியவர்களின் எண்ணிக்கை மேலும் குறைந்திருக்கிறது. இனப்பிரச்சினை அல்லாத ஏனைய பிரச்சினைகளும் தமிழ் மக்களுக்கு உண்டு என்று கூறி, இனப்பிரச்சினையை பத்தோடு பதினொன்றாக மாற்ற விரும்புகிறவர்களுக்கு அது வாய்ப்புகளை அதிகப்படுத்தியிருக்கிறது.தமிழ் மக்கள் ஒரு தேசமாக, பலமாக இல்லை. ஒரு திரட்சியாக இல்லை என்பதனை தேர்தல் முடிவுகள் உணர்த்தியிருக்கின்றன.

எல்லாத் தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகளும் அதற்குப் பொறுப்புக் கூற வேண்டும். வென்ற தலைவர்களும் தோல்வியுற்ற தலைவர்களும் அதற்குப் பொறுப்புக் கூற வேண்டும். இந்தத் தோல்விகளின் பிதா சம்பந்தர்தான். சம்பந்தர் தொடக்கியதை சுமந்திரன் கச்சிதமாக முடித்து வைத்தார். முடிவில் தமிழ் ஐக்கியமும் சிதைந்து அவர்களுடைய சொந்தக் கட்சியும் சிதைந்து விட்டது. இப்பொழுதும் கட்சி நீதிமன்றத்தில் நிற்கின்றது. அதற்கு யார் தலைவர் என்பது தெளிவில்லை. நேற்று வவுனியாவில் நடந்த கட்சியின் மத்திய குழுக்கூட்டம் அதைக் காட்டுகின்றது. இதில் சுமந்திரன், சம்பந்தர் மட்டும் குற்றவாளிகள் இல்லை. மாவை முதற்கொண்டு கட்சியின் எல்லா மூத்த தலைவர்களுமே குற்றவாளிகள்தான். சுமந்திரனை பொருத்தமான விதங்களில் எதிர்த்து தன் தலைமைத்துவத்தை நிறுவத் தவறிய சிறீதரனும் குற்றவாளிதான்.

தமிழசுக் கட்சி மட்டுமல்ல, அக்கட்சியை எடுத்ததற்கெல்லாம் குறை சொல்லிக் கொண்டிருந்த தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணியும் குற்றவாளிதான். தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணியின் அரசியலானது ஒருவித எதிர்மறை அரசியலாகவே இருந்து வந்தது. ஏனைய கட்சிகளைக் குற்றம் காட்டுவதன் மூலம் தன்னைப் புனிதராகக் காட்டிய அக்கட்சியானது, தன்னைத் தமிழரசுக் கட்சியைத் தோற்கடிக்கும் ஒரு மாற்றுச் சக்தியாகக் கட்டி எழுப்பத் தவறிவிட்டது. தேசியவாத அரசியல் எனப்படுவது மக்களை ஒரு தேசமாகத் திரட்டுவதுதான் என்ற எளிமையான உண்மையை இரண்டு கட்சிகளுமே விளங்கி வைத்திருக்கவில்லை. தங்களைச் சுற்றி விசுவாசிகளைக் கட்டி எழுப்பிய அளவுக்கு தேசத்தைக் கட்டி எழுப்பத் தவறி விட்டார்கள். இரண்டு முக்கிய கட்சிகளுடையதும் தோல்விகளின் விளைவாகத்தான் இப்பொழுது தமிழ்த் தேசியத் தரப்பு மட்டும் நாடாளுமன்றத்தில் தனி ஒரு பலமான தமிழ்த் தரப்பாக இல்லை என்ற நிலை உருவாகியுள்ளது. இது பேச்சுவார்த்தை மேசையில் தமிழ்த் தரப்பை பலவீனப்படுத்தும்.

தேசிய மக்கள் சக்தி இதுவரையிலும் இனப் பிரச்சினைக்கான தீர்வு எந்த அடிப்படையில் அமையும் என்பதனை அதற்குரிய அரசியல் அடர்த்திமிக்க வார்த்தைகளில் வெளிப்படுத்தியிருக்கவில்லை. இனப் பிரச்சினைக்கான தீர்வு பற்றி உரையாடும் பொழுது “சம உரிமை” என்ற வார்த்தையை அரசாங்கம் பயன்படுத்துகின்றது.இக்கட்டுரையின் தொடக்கத்தில் கூறப்பட்ட வெளிவிவகார பிரதி அமைச்சரின் நேர்காணலிலும் அது கூறப்படுகிறது.

சம உரிமை என்றால்,எல்லாரும் இலங்கையர்கள். ஒருவர் மற்றவருக்குச் சமம் என்பதா? அவ்வாறு நாட்டில் உள்ள எல்லா மதங்களும் சமமானவை என்று ஒரு நிலை தோன்ற வேண்டுமென்றால் இப்பொழுது அரசியலமைப்பில் தேரவாத பௌத்தத்துக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கும் முன்னுரிமை அகற்றப்பட வேண்டும். அனுர அதைச் செய்ய மகா சங்கம் அனுமதிக்குமா?

மேலும்,இனப்பிரச்சினை தொடர்பில் இங்கே சீனத் தலைவர் மாவோ சேதுங் கூறும் உதாரணம் ஒன்றைச் சுட்டிக் காட்டலாம். கடலில் பெரிய மீனும் சிறிய மீனும் வாழும் பொழுது, இரண்டுக்கும் சம உரிமை என்று சொன்னால், அது சிறிய மீனைப் பாதுகாக்காது. ஏனென்றால் பெரிய மீன் சிறிய மீனைச் சாப்பிட்டு விடும். ஆனால் சிறிய மீனால் பெரிய மீனைச் சாப்பிட முடியாது.எனவே பெரிய மீனால் வேட்டையாடப்படாத பாதுகாப்பு ஏற்பாடு சிறிய மீனுக்கு வேண்டும்.தமிழ் மக்கள் அதைத்தான் கேட்கிறார்கள். தமிழ் மக்களை இறைமையும் சுய நிர்ணய உரிமையும் கொண்ட ஒரு தேசிய இனமாக,தேசமாக ஏற்றுக்கொண்டு உருவாக்கப்படும் கூட்டாட்சியைத்தான் தமிழ் மக்கள் கேட்கின்றார்கள்.

இலங்கைத் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட இனங்கள், தேசங்கள் உண்டு என்ற பல்வகைமையை, ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மதங்கள், ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மொழிகள் உண்டு என்ற பல்வகைமையை ஏற்றுக்கொண்டு ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட தேசிய இனங்களுக்கு இடையில் இணக்கமான ஒரு கூட்டாட்சி ஏற்பாட்டை உருவாக்க வேண்டும்.

அவ்வாறான ஒரு கூட்டாட்சி ஏற்பாட்டுக்குரிய முன்மொழிவைத்தான் சுமார் 5 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழ் மக்கள் பேரவை முன்வைத்தது. இப்பொழுது அந்த முன் மொழியின் அடிப்படையில் தமிழ்க் கட்சிகளை ஒருங்கிணைத்துக் கொண்டு தமிழ்த் தேசியத் தரப்பாக பேச்சுவார்த்தை மேசைக்கு வருவதற்கு தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி முயற்சிக்கின்றது. தமிழ் மக்கள் நாடாளுமன்றத்தில் ஒரு தரப்பாகப் பலவீனமடைந்திருக்கும் ஒரு சூழலில், கஜேந்திரகுமாரின் இந்த முயற்சி வரவேற்கத்தக்கது. தமிழ் பொது வேட்பாளர் விடயத்தில் அப்படி ஒரு நிலைப்பாட்டை எடுத்திருந்திருந்தால், இப்பொழுது நாடாளுமன்றத்தில் இப்படி ஒரு நிலை வந்திருக்காது. தமிழ் மக்களைத் தோற்கடித்துத்தான் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்றால் இன்னும் எத்தனை நந்திக் கடல்களை தமிழ் மக்கள் கடக்க வேண்டியிருக்கும்?

https://athavannews.com/2024/1412357

கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலின்போது கிளிநொச்சி தொண்டமான் நகரில் உள்ள வாக்களிப்பு நிலையத்தில் வரிசையில் நின்ற ஒருவர் தனக்கு முன்னால் நின்ற இளைஞரிடம் கேட்டிருக்கிறார் “யாருக்கு வாக்களிக்கப் போகிறாய்?” “ஊசிக்குத்தான்” என்று இளைஞர் பதில் சொல்லியுள்ளார். “ஊசிக்கா?” இவர் திரும்பக் கேட்க, “ஓம் ஊசி வென்றால்தானே காமெடி பார்க்கலாம்” என்று அவர் சிரித்துக் கொண்டு பதில் சொல்லியுள்ளார்.

உண்மை. அர்ஜுனா சிரிக்க வைக்கிறார். கடந்த வாரம் யாழ். போதனா வைத்தியசாலைக்குள் நுழைந்து, வைத்தியசாலையின் பணிப்பாளரோடு அவர் வாக்குவாதப்பட்டார். கடந்த வெள்ளிக்கிழமை நடந்த மாவட்ட ஒருங்கிணைப்புக் குழுக் கூட்டத்தில் அவர் ஒரு சபை குழப்பி போல நடந்துகொண்டார். இவற்றைப் பார்த்துச் சிரிக்கும் ஒவ்வொரு தமிழரும் அர்ஜுனாவை மட்டும் பார்த்துச் சிரிக்கவில்லை. தங்களைத் தாங்களே பார்த்துச் சிரிக்கிறார்கள் என்பதுதான் உண்மை. ஏனென்றால் அவருக்கு வாக்களித்தது தமிழ் மக்கள்தான்.

தமிழரசியல், குறிப்பாக ஆயுதப் போராட்ட அரசியல் அதிகம் சீரியஸானது. ஆயுதப் போராட்டத்திற்கு பின்னரான கடந்த 15 ஆண்டு கால அரசியலிலும் சீரியஸ் அதிகம். கலகலப்பு, பம்பல்,சிரிப்பு குறைவு. கடந்த 15 ஆண்டுகளாக அவ்வாறு அரசியலை சிரிக்கும் விடயமாக மாற்றும் கார்ட்டூனிஸ்டுகள் குறைந்த ஒரு தமிழ்த் தேசியப் பரப்பில் அர்ஜுனா ஒரு “கார்ட்டூன் கரெக்ராக”,  “கரிக்கேச்சராக” -(caricature) அதாவது கேலிச்சித்திரமாக மேலெழுந்துள்ளார். அவர் எல்லாவறையுமே கரிக்கேச்சர் ஆக்கிவிடுகிறார். தன்னையும் சேர்த்து.

அவர் மருத்துவ நிர்வாகத் துறைக்குள் வேலை செய்தவர். ஒரு போதனா மருத்துவமனைப் பணிப்பாளர் மீது குற்றச்சாட்டுகளை வைப்பதென்றால், அதை எப்படிச் செய்ய வேண்டும் என்ற ஒழுங்குமுறை தெரியாதவராக இருக்க முடியாது. அதை அவர் மாகாண நிர்வாகத்துக்கு ஊடாக அணுகியிருக்கலாம். அல்லது சம்பந்தப்பட்ட மத்திய அமைச்சுக்கூடாக அணுகியிருக்கலாம். இரண்டையும் அவர் செய்யவில்லை. நாடாளுமன்ற உறுப்பினராக தனக்கு மக்கள் அதிகாரம் கிடைத்திருப்பதாக அவர் கருதுகிறார். அது அதிகாரம் அல்ல. அது ஒரு பொறுப்பு. அந்தப் பொறுப்பை உணர்ந்து அவர் நடப்பதாகத் தெரியவில்லை. இதனால் அரச அதிகாரிகள் மீதும் திணைக்களங்களின் மீதும் அவர் முன்வைக்கும் குற்றச்சாட்டுக்கள் அவற்றின் கனதியை இழக்கின்றன.

அரச உயர் அதிகாரிகளும் திணைக்களங்களும் கேள்விக்கு அப்பாற்பட்டவை அல்ல. அர்ச்சுனா கேட்கும் கேள்விகளை ஒரு பகுதி மக்கள் ரசிக்கிறார்கள்; ஆர்வத்தோடு பார்க்கிறார்கள். ஆனால், அக்கேள்விகளை எனது முன்னைய கட்டுரை ஒன்றில் குறிப்பிட்டதுபோல, அர்ச்சுனா “மிஸ்ரர்.பீனின்” பாணியில் கேட்கும்போது அக்கேள்விகள் அவற்றின் சீரியஸ்தனத்தை இழந்துவிடுகின்றன.

கடந்த வெள்ளிக்கிழமை அவர் மாவட்ட ஒருங்கிணைப்புக் குழுக் கூட்டத்தில் நடந்து கொண்ட விதம், அவருக்கும் மருத்துவர் சத்தியமூர்த்திக்கும் இடையிலான முரண்பாடு, அவருக்கும் அரச உயர் அதிகாரிகளுக்கும் இடையிலான முரண்பாடுகள் போன்றவற்றைத் தொகுத்துப் பார்க்கும்போது, அவர்,யாருக்கும் பொறுப்புக்கூறத் தேவையில்லாத ஒருவராகத் தன்னை கருதுகிறாரா என்று கேள்வி எழுகிறது.

அர்ஜுனாவை மோசமான வார்த்தைகளால் விமர்சிக்கும் சிங்கள அரசியல்வாதிகளும் சிங்கள,ஆங்கில ஊடகங்களும் அவருக்கு வாக்களித்த தமிழ் மக்களைத்தான் மறைமுகமாக விமர்சிக்கின்றன. தென்னிலங்கையிலும் மேர்வின் டி சில்வாக்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் சுயேச்சைகள் அல்ல. கட்சித் தலைமைக்குக் கீழ்ப்பட்டவர்கள். ஆனால் அர்ஜுனா யாருக்கும் கட்டுப்படாத, யாரையும் பொருட்படுத்தாத ஒருவரா?

மாவட்ட ஒருங்கிணைப்புக் குழுக் கூட்டம் ஒன்றில் ஒரு நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் எப்படிப் பொறுப்பாக நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதனை அவருக்கு யார் கற்றுக் கொடுப்பது? அல்லது அவர் யாரிடமிருந்தாவது கற்றுக்கொள்ளத் தயாரா? ஒன்றில் சபை நாகரீகம் தெரிய வேண்டும். அல்லது வெட்கம்,அவையடக்கம் இருக்க வேண்டும். இவை எவையுமே இல்லாத ஒருவரை ஏன் தமிழ் மக்கள் தெரிந்தெடுத்தார்கள்? அல்லது அவரைப்போன்ற ஒருவரைத் தெரிந்தெடுக்கும் அளவுக்கு தமிழ்மக்களை நிர்பந்தித்த காரணிகள் எவை?

அர்ஜுனா தற்செயலாக மேலெழவில்லை. விபத்தாக மேலெழவில்லை. அவர் தெரிந்தெடுக்கப்படுவதற்கான அகப்புற நிலைமைகளை உருவாக்கிய காரணிகள் உண்டு. தமிழ் அரசியல் சமூகம் அவற்றை ஆராய வேண்டும். தலைமைத்துவ வெற்றிடம்; தங்களுடைய சின்னச்சின்ன அன்றாடப் பிரச்சினைகளுக்காகக் குரல் கொடுக்க யாராவது வேண்டும் என்று தமிழ் மக்களில் ஒரு பகுதியினர் சிந்தித்தமை; தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகளின் ஐக்கியமின்மை, அதனால் தமிழ் மக்களுக்கு ஏற்பட்ட சலிப்பும் வெறுப்பும் ; தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகள் மக்களுடைய அன்றாடப் பிரச்சினைகளைக் கவனிக்கத் தவறியமை ; சமூக வலைத்தளங்களால், யூரியூப்களால் ஊதிப் பெருப்பிக்கப்படும் பிம்பங்கள்….போன்ற பல காரணங்களின் விளைவு அவர்.

அவருக்கு விழுந்த வாக்குகள் சுமந்திரன், கஜேந்திரகுமார் உட்பட முக்கிய தமிழ்த் தேசிய அரசியல்வாதிகளுக்கு விழுந்த வாக்குகளைவிட அதிகம். அவர் தன்னுடைய கலகத்தைத் தொடங்கியது சாவகச்சேரி ஆஸ்பத்திரியில். அந்த ஆஸ்பத்திரி வாசலில் இருந்து சிறிது தூரத்தில்தான் ரவிராஜின் சிலை உண்டு. கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் சாவகச்சேரி மக்கள் ரவிராஜின் நினைவுகளை விடவும் அர்ஜுனாவின் நேரலைகளுக்கு அதிகம் வாக்களித்திருக்கிறார்கள். ரவியின் சிலை கண்ணீர் விடுவதுபோல உங்களுக்கு தோன்றவில்லையா? என்று மனோகணேசன் என்னிடம் கேட்டார்.

அர்ஜுனாவின் சுயேச்சைக் குழுவுக்கு வாக்களித்தது மொத்தம் 27,855 பேர். யாழ்ப்பாணத்தில் விழுந்த செல்லுபடியாகும் வாக்குகளின் தொகை மொத்தம் 358,079. இதில் 8.56விகிதத்தினர் அவருக்கு வாக்களித்திருக்கிறார்கள். “அது ஒரு சிறிய தொகைதான். ஆனால் அந்தத் தொகை அடுத்தடுத்த தேர்தலில் பல மடங்காகப் பெருகும் ஆபத்தை எப்படித் தடுப்பது?” என்று மூத்த,ஊடகச் செயற்பாட்டாளரும் சமூக செயற்பாட்டாளருமாகிய நண்பர் ஒருவர் என்னிடம் கேட்டார். தேசமாகத் திரட்டப்படாத மக்கள் எதிர்காலத்திலும் அர்ஜுனாக்களைத்தான் தெரிவுசெய்யப் போகிறார்கள் என்று நான் அவருக்குச் சொன்னேன்.

சமூக வலைத்தள ஊடகச் சூழலும், குறிப்பாக யுரியுப்பர்களும் அந்தச் சிறிய தொகையை பெரிய தொகையாக மாற்றுவதை எப்படித் தடுப்பது? யூரியூப்பர்களின் காலத்தில் தேசத்தைத் திரட்டுவதற்கான புதிய, படைப்புத்திறன் மிக்க உபாயங்களைத் தமிழ்த் தேசியவாதிகள் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். ஜனாதிபதி தேர்தலில், தமிழ்ப் பொது வேட்பாளரை முன்நிறுத்தி, தமிழ் மக்களைத் தேமாகத் திரட்ட முயன்ற தரப்புகளுக்கு எதிராக சில யூரியுப் வெறுப்பர்கள் (haters) தனிப்பட்ட தாக்குதல்களை நடாத்தினார்கள். தமிழக எழுத்தாளர் தொ.பரமசிவன் வெறுப்பர்களைப் பற்றி பின்வருமாறு கூறுகிறார்… ” இப்ப எழுதும் சிலரின் எழுத்தை வாசித்தால் வெறுப்புதான் முழுமையாய் வெளிப்படும். எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்துவது தவறல்ல. வெறுப்பு என்பது இரு காரணங்களால் வெளிப்படுவது. ஒன்று இயலாமை; மற்றொன்று பொறாமை. இதற்கு மருந்தே கிடையாது”. தமிழ்த் தேசியப் பரப்பில் அவ்வாறு மருந்து கொடுத்துக் குணப்படுத்த முடியாத வெறுப்பர்கள் தொகை அதிகரித்து வருகின்றது. கட்சிகளுக்குள்ளும் கட்சிகளுக்கு வெளியிலும் புலம் பெயர்ந்த தமிழர்கள் மத்தியிலும் வெறுப்பர்கள் பெருகி வருகிறார்கள்.

இவ்வாறு கட்சிகளாலும் ஊடகங்களாலும் வெறுப்பர்களாலும் சிதறடிக்கப்படும் ஒரு மக்கள் கூடத்தைத் திரட்டத் தவறிய தமிழ்த் தேசிய அரசியல்வாதிகளுக்கு கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் எப்படிப்பட்ட ஒரு தீர்ப்பை வழங்கினார்கள்? அது தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகளுக்கு தமிழ் மக்கள் வழங்கிய ஒரு தண்டனை. அதே சமயம் அர்ஜுனாவுக்கு தமிழ் மக்கள் வழங்கிய வெற்றியை எப்படிப் பார்ப்பது? அது தமிழ்மக்கள் தங்களுக்குத் தாங்களே வழங்கிய தண்டனையா?

பட மூலாதாரம்,GETTY IMAGES

• எழுதியவர், ரஞ்சன் அருண் பிரசாத்
• பதவி, பிபிசி தமிழுக்காக, இலங்கை

• திண்டுக்கல்: தனியார் மருத்துவமனையில் தீ விபத்து; சிறுமி உட்பட 6 பேர் பலி - தப்பித்தவர்கள் கூறுவது என்ன?13 டிசம்பர் 2024
• தனியார் மருத்துவமனை தீ விபத்தில் 6 பேர் பலி: முழுதும் எரிந்த தரைத்தளம் - பிபிசி செய்தியாளர் கண்டது என்ன?13 டிசம்பர் 2024

பட மூலாதாரம்,PMD MEDIA

• குகேஷ்: இளம் வயதில் உலக செஸ் சாம்பியன் பட்டம் வென்று வரலாறு படைத்த பிறகு கூறியது என்ன?13 டிசம்பர் 2024
• அமேசானின் 'கொதிக்கும் நதி': மனித குலத்தைப் பாதுகாப்பதற்கான ஒரு வழியாக ஆய்வாளர்கள் கருதுவது ஏன்?5 மணி நேரங்களுக்கு முன்னர்

பட மூலாதாரம்,PMD MEDIA

• குகேஷ்: இளம் வயதில் உலக செஸ் சாம்பியன் பட்டம் வென்று வரலாறு படைத்த பிறகு கூறியது என்ன?13 டிசம்பர் 2024
• இஸ்ரேல் சிரியாவை தாக்குவது ஏன்? கோலன் குன்றுகளில் என்ன நடக்கிறது?12 டிசம்பர் 2024

பட மூலாதாரம்,SANATH

Photo, SOUTH ASIAN VOICES

தேசிய மக்கள் சக்தி அரசாங்கத்துக்கு நாளடைவில் வரக்கூடிய சவால்கள் பிரதானமாக இனவாத அரசியல் சக்திகளிடமிருந்தே வரக்கூடும் என்று அதன் தலைவர்கள் நினைக்கிறார்கள் போலும்.

புதிய நாடாளுமன்றத்தின் முதலாவது கூட்டத்தொடரை நவம்பர் 21 சம்பிரதாயபூர்வமாக ஆரம்பித்துவைத்து தனது அரசாங்கத்தின் கொள்கை விளக்கவுரையை நிகழ்த்திய ஜனாதிபதி அநுர குமார திசாநாயக்க இனவாத அரசியலும் மதத் தீவிரவாதமும் மீண்டும் தலையெடுக்க ஒருபோதும் அனுமதிக்கப் போவதில்லை என்று சூளுரைத்தார்.

தேசிய ஐக்கியத்தை கட்டியெழுப்புவதற்காக நாடு நீண்டகாலமாக எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த மிகவும் உறுதியான சந்தர்ப்பம் தற்போது உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதை நாடாளுமன்ற தேர்தல் வெளிக்காட்டியிருக்கிறது என்றும் எங்களுக்கு இடையில் வேறுபட்ட அரசியல் கோட்பாடுகள் இருந்தாலும், இனவாத அரசியலுக்கு மீண்டும் இடம்கொடுக்கப் போவதில்லை என்றும் அவர் கூறினார்.

அதை தொடர்ந்து கடந்தவாரம் ஜனாதிபதியின் உரை மீதான நாடாளுமன்ற விவாதத்தைத் தொடக்கி வைத்து உரையாற்றிய பிரதமர் ஹரிணி அமரசூரிய இன, மத வேறுபாடுகளைக் கடந்து முன்னேறுவதற்கு மக்களுக்கு முன்னாலுள்ள பொன்னான சந்தர்ப்பத்தை பாழ்படுத்தக்கூடியதாக தோற்கடிக்கப்பட்ட அரசியல் சக்திகள் அரசியல் அனுகூலத்துக்காக இனவாதத்தையும் பிளவுகளையும் தூண்டுவதற்கு மேற்கொள்ளக்கூடிய எந்த முயற்சியையும் ஒடுக்குவதற்கு அரசாங்கம் ஒருபோதும் தயங்கப்போவதில்லை என்று எச்சரிக்கை செய்தார்.

அதே போன்று அமைச்சரவை பேச்சாளர் நளிந்த ஜயதிஸ்ஸ மற்றும் நீதியமைச்சர் ஹர்ஷன நாணயக்கார உட்பட பல அமைச்சர்களும் தேசிய மக்கள் சக்தி அரசியல்வாதிகளும் இனவாத அரசியலுக்கு இனிமேல் நாட்டில் இடமில்லை என்று கூறினர். அவர்களைப் பொறுத்தவரை, “இன, மத வேறுபாடுகளின்றி மக்கள் தேசிய மக்கள் சக்திக்கு வாக்களித்திருக்கிறார்கள். அரசியல் நிகழ்ச்சி நிரலுக்காக இனவாதமும் மதத்தீவிரவாதமும் பயன்டுத்தப்படுவதைத் தடுக்கவேண்டியது  அரசாங்கத்தின் தலையாய பொறுப்பு”

இலங்கைக்கு சாபக்கேடாக இருந்துவரும் இனவாதத்துக்கும் மதத் தீவிரவாதத்துக்கும் எதிரான ஜனாதிபதியினதும் அரசாங்கத்தினதும் இந்த உறுதியான நிலைப்பாடு மிகவும் மகிழ்ச்சி தருகிறது. வடக்கு, கிழக்கில் அண்மையில் அனுஷ்டிக்கப்பட்ட மாவீரர் தினத்தில் இடம்பெற்ற நிகழ்வுகளை பயன்படுத்தி இனவாதத்தை தூண்டும் நோக்குடன் சமூக ஊடகங்களில் பதிவுகளைச் செய்தவர்களுக்கு எதிராக உடனடியாகவே சட்ட நடவடிக்கை எடுத்ததையும் காணக்கூடியதாக இருந்தது.

முன்னைய தேர்தல்களைப் போலன்றி இறுதியாக நடைபெற்ற ஜனாதிபதி தேர்தலிலும் நாடாளுமன்ற தேர்தலிலும் இனவாத அரசியல் முனைப்புப் பெறவில்லை. அதே சூழ்நிலையை தொடர்ந்தும் உறுதி செய்வதில் அரசாங்கம் அக்கறை காட்டுகின்றது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளக்கூடியதாக இருக்கிறது. வடக்கு, கிழக்கு உட்பட நாடு பூராவும் தங்களுக்கு மக்கள் அளித்த மாபெரும் ஆதரவை தேசிய ஐக்கியத்துக்காக தரப்பட்ட ஒரு ஆணையாக தேசிய மக்கள் சக்தி தலைவர்கள் நோக்குகிறார்கள்.

இனவாதம் தோற்றுவித்த பிரச்சினைகளுக்கு நடைமுறைச் சாத்தியமானதும் உருப்படியானதுமான  தீர்வுகளைக் காண்பதில் அரசாங்கத் தலைவர்கள் எந்தளவுக்கு அக்கறை காட்டுவார்கள் என்பதிலும் அந்த நோக்கத்துக்காக அவர்களால் பெரும்பான்மையின சிங்கள மக்களின் நம்பிக்கையை எந்தளவுக்கு வென்றெடுக்கக் கூடியதாக இருக்கும் என்பதிலேயே இனவாதத்துக்கு எதிராக அரசாங்கம் “பிரகடனம் செய்திருக்கும் போரின்” வெற்றி தங்கியிருக்கிறது.

அதேவேளை, தாங்கள் மீண்டும் தலையெடுப்பதற்கு வாய்ப்பான சந்தர்ப்பங்களுக்காக இனவாத சக்திகள் காத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. தேசிய மக்கள் சக்திக்கு கிடைத்த மகத்தான தேர்தல் வெற்றியையும் குறிப்பிட்ட சில கடும்போக்கு தேசியவாத அரசியல்வாதிகளுக்கு கிடைத்த தோல்வியையும் இனவாதத்தின் தோல்வியாகக் கருதவும் முடியாது. இலங்கையின் இனவாத அரசியலின் தன்மையையும் அதன் வரலாற்றையும் நன்கு விளங்கிக் கொண்டவர்களுக்கு இது விடயத்தில் எந்த குழப்பமும் இருக்காது.

மாவீரர் தினத்தில் நினைவேந்தல்களைச் செய்வதற்கு அரசாங்கம் தமிழ் மக்களை அனுமதித்தைக் கூட சகித்துக்கொள்ள முடியாமல் தென்னிலங்கை சிங்கள கடும்போக்கு அரசியல்வாதிகள் கண்டனம் செய்தார்கள். அதற்கு முதல் யாழ்ப்பாணத்தில் சில இராணுவ முகாம்களை அகற்றி அந்த நிலங்களை அவற்றின் உரிமையாளர்களான குடிமக்களுக்கு வழங்குவதற்கு அரசாங்கம் நடவடிக்கை எடுத்தபோது தேசிய பாதுகாப்பில் தாங்கள் மாத்திரமே அங்கறை கொண்டவர்கள் என்ற நினைப்பில் ஸ்ரீலங்கா பொதுஜன பெரமுனவின் தேசிய அமைப்பாளர் நாமல் ராஜபக்‌ஷ போன்றவர்கள் எச்சரிக்கை செய்தார்கள்.

ஆனால், முன்னைய ஆட்சியாளர்களைப் போலன்றி தேசிய மக்கள் சக்தியின் தலைவர்கள் குறிப்பாக பொதுப் பாதுகாப்பு அமைச்சர் ஆனந்த விஜேபால போன்றவர்கள் போரில் இறந்த தங்களது அன்புக்குரியவர்களை நினைவுகூருவதற்கு தமிழ் மக்களுக்கு உரிமை இருக்கிறது என்று கூறி அரசாங்கத்தின் நடவடிக்கையை நியாயப்படுத்தினார்கள்.

இவ்வாறாக அரசாங்கத் தலைவர்கள் மத்தியில் ஏற்பட்டிருக்கும் மனநிலை மாற்றம் படிப்படியாக தேசிய இனப்பிரச்சினைக்கு அரசியல் தீர்வென்றைக் காண்பதற்கான முயற்சிகள் தொடர்பான அணுகுமுறைக்கும் விரிவுபடுத்தப்பட வேண்டும்.

குறிப்பாக, இன, மத வேறுபாடுகளுக்கு அப்பால் தேசிய ஐக்கியத்தை ஏற்படுத்துவதற்கு கிடைத்திருக்கும் பொன்னான சந்தர்ப்பம் என்று அரசாங்கத் தலைவர்கள் வர்ணிக்கின்ற தற்போதைய சூழ்நிலையை சிறுபான்மைச் சமூகங்களின் நியாயபூர்வமான அரசியல் அபிலாசைகளுக்கு குறிப்பாக அதிகாரப் பரவலாக்கத்துக்கு எதிராக தென்னிலங்கையில் நிலவும் ஆழமான எதிர்ப்புணர்வுகளை படிப்படியாக அகற்றுவதற்கும் பயன்படுத்த வேண்டும்.

1987 ஜூலை இந்திய – இலங்கை சமாதான உடன்படிக்கையைத் தொடர்ந்து மாகாண சபைகளை அமைப்பதற்காகக் கொண்டுவரப்பட்ட 13ஆவது திருத்தம் 37 வருடகாலமாக நாட்டின் அரசியலமைப்பில் இருந்துவருகின்ற போதிலும், அதை நடைமுறைப்படுத்துவதில் மாத்திரமல்ல, சிங்கள மக்கள் மத்தியில் பேசுவதற்கே தென்னிலங்கையின் பிரதான அரசியல் சக்திகளிடம் ஒரு மனத்தடை இருக்கிறது.

தேசிய மக்கள் சக்தியின் தலைமைத்துவ கட்சியான ஜனதா விமுக்தி பெரமுன (ஜே.வி.பி.) தொடக்கத்தில் இருந்தே 13ஆவது திருத்தத்தை எதிர்த்துவந்த போதிலும் காலப்போக்கில் மாகாண சபைகளில் அங்கம் வகித்தது. மாகாண சபைகள் முறைமை இந்தியாவினால் இலங்கை மீது திணிக்கப்பட்டது என்பது  தென்னிலங்கை அரசியல் சமுதாயத்தின் நிலைப்பாடாக  இருக்கின்ற போதிலும், அதை அரைகுறையாகவேனும் நடைமுறைப்படுத்துவதை அரசாங்கங்களினால் தவிர்க்க முடியவில்லை.

இந்தியாவுடனான உடன்படிக்கை ஒன்றின் விளைவாக மாகாண சபைகள் முறை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டிருக்காவிட்டால் இலங்கையில் என்றைக்காவது ஏதாவது ஒரு  உருப்படியான  அதிகாரப்பரவலாக்கல் ஏற்பாட்டை எம்மால் காணக்கூடியதாக இருந்திருக்குமா? தமிழ் மக்களின் உரிமைப் போராட்ட வரலாற்றில் கடந்த காலத்தில் அரசாங்கங்களுடன் தமிழ்த் தலைவர்கள் செய்துகொண்ட உடன்படிக்கைகள் எல்லாமே தென்னிலங்கை இனவாத சக்திகளின் எதிர்ப்பின் காரணமாகவே கிழித்தெறியப்பட்டன. இந்தியாவின் தலையீட்டின் விளைவாகக் கொண்டுவரப்பட்ட ஒரே காரணத்தினால் மாத்திரமே மாகாண சபைகள் முறை இன்று வரை விட்டு வைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதுதானே உண்மை.

தங்களது பிரச்சினைகளுக்கு மாகாண சபைகள் முறையை ஒரு தீர்வாக தமிழ் மக்கள் விரும்புவார்களாக இருந்தால் அதை ஏற்றுக்கொள்வதில் தங்களுக்கு எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லை என்று ஜனாதிபதியாக வருவதற்கு சில மாதங்களுக்கு முன்னர் கூறியதை அநுர குமார திசாநாயக்க  மறந்திருக்கமாட்டார். உள்நாட்டுப்போரின் முடிவுக்குப் பின்னர் தமிழ் மக்களை நடைமுறைச் சாத்தியமானதும் விவேகமானதுமான பாதையில் வழிநடத்தத் தவறிய தமிழ் அரசியல் கட்சிகளும் அவற்றின் தலைவர்களும் 13ஆவது திருத்தம் மற்றும் மாகாண சபை முறைமை தொடர்பில் கொண்டிருக்கும் நிலைப்பாட்டை அரசாங்கம் இனிமேலும் கருத்தில் எடுக்கத் தேவையில்லை.

இந்தத் தமிழ்க் கட்சிகள் இதுகாலவரையான தங்களது அரசியல் அணுகுமுறைகளை மாற்றிக் கொள்ளாவிட்டால் தமிழ் மக்களிடமிருந்து மேலும் தனிமைப்படும் ஆபத்தே அவர்களைக் காத்திருக்கிறது.

நீண்டகால அடிப்படையில் நிலையான அரசியல் தீர்வொன்றை நோக்கிய பயணத்தில் ஆரம்பக்கட்ட நடவடிக்கையாக மாகாண சபை தேர்தல்களை நடத்தி 13ஆவது திருத்தத்தை முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும் என்று கொழும்பில் அரசாங்கத் தலைவர்களுடனும் இந்திய இராஜதந்திரிகளுடனும் பேசும்போது கூறுவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கும் தமிழ்க் கட்சிகளின் தலைவர்கள் அந்த விடயத்தில் அதற்கு அப்பால் எதுவும் செய்வதில்லை.

தமிழ் மக்களிடம் ஒரு கற்பனாவாத தமிழ்த் தேசியவாதம் பற்றியே அவர்கள் பேசுவார்கள். இந்த தடவை நாடாளுமன்ற தேர்தல் முடிவுகள் மூலமாக அவர்கள் எந்த படிப்பினையையாவது பெற்றிருக்கிறார்களா என்பது சந்தேகமே.

மாகாண சபைகளின் எதிர்காலம் குறித்து ஜே.வி.பியின் பொதுச் செயலாளர் ரில்வின் சில்வா அண்மையில் ஊடக நேர்காணல்களில் தெரிவித்த கருத்துக்களை அடுத்து தோன்றிய சர்ச்சைக்குப் பிறகு அது தொடர்பில் விளக்கம் அளித்த தேசிய மக்கள் சக்தியின் தலைவர்கள் புதிய அரசியலமைப்பு அறிமுகப்படுத்தப்படும் வரை மாகாண சபைகள் தற்போதுள்ளதைப் போன்று அப்படியே இருக்கும் என்று கூறினார்கள்.

ஆனால், கடந்த ஆறு வருடங்களாக மாகாண சபைகளுக்கு தேர்தல்கள் நடத்தப்படாமல் அவை ஜனாதிபதியின் பிரதிநிதிகளான ஆளுநர்களின் நிர்வாகத்தின் கீழேயே இருந்துவருகின்றன. அடுத்தவருட இறுதியில் மாகாண சபை தேர்தல்களை நடத்தப் போவதாக கடந்த வாரம் தன்னைச் சந்தித்த இலங்கை தமிழரசு கட்சியின் நாடாளுமன்ற குழுவிடம் ஜனாதிபதி திசாநாயக்க கூறியதாக செய்திகள் வெளியாகின.

ஆனால், 13ஆவது திருத்தத்தை முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும் என்று ஜனாதிபதியிடம் தமிழரசு கட்சியின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் வலியுறுத்தியதாகத் தெரியவரவில்லை. சமஷ்டி முறையின் அடிப்படையிலான தீர்வை வலியுறுத்திய அவர்களிடம் புதிய அரசியலமைப்பு வரைவுச் செயன்முறைகள் தொடங்கும்போது அதைப் பற்றி பரிசீலிக்கலாம் என்று  ஜனாதிபதி மேலோட்டமாக  கூறியிருக்கிறார்.

ஆனால், புதிய அரசியலமைப்பை அறிமுகப்படுத்துவதற்கு மூன்று வருடங்கள் எடுக்கும் என்றும் அப்போது மாகாண சபைகள் மற்றும் அதிகாரப்பரவலாக்கல் உட்பட முக்கியமான விவகாரங்கள் குறித்து பொதுப் பேச்சுவார்த்தைகளை நடத்துவதற்கு போதுமான வாய்ப்பு கிடைக்கும் என்றும்  அமைச்சரவைப் பேச்சாளரான டாக்டர் நளிந்த ஜயதிஸ்ஸ கடந்த வாரம் செய்தியாளர்கள் மகாநாட்டில் கூறினார். மாகாண சபைகள் தொடர்பில் உறுதியான தீர்மானம் எதையும் தாங்கள் எடுக்கவில்லை என்றும் அவர் குறிப்பிட்டார்.

மூன்று வருடங்கள் என்பது அரசியலைப் பொறுத்தவரை ஒரு நீண்டகாலமாகும். அந்த இடைப்பட்ட காலத்திற்குள் அரசியல் நிலைவரங்களில் மாற்றங்கள் கூட ஏற்பட்டு விடலாம். இலங்கையில் புதிய அரசியலமைப்பை கொண்டுவந்த எந்த அரசாங்கமும் இவ்வளவு நீண்டகாலம் தாமதித்ததில்லை.

முதலாவது குடியரசு அரசியலமைப்பை 1972 மே மாதம் கொண்டுவந்த பிரதமர் ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயக்க தலைமையிலான ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கம் 1971 ஜே.வி.பி. கிளர்ச்சி இல்லாவிட்டால் முன்கூட்டியே அந்த அரசியலமைப்பை அறிமுகப்படுத்தியிருக்கும். ஜனாதிபதி ஜே.ஆர். ஜெயவர்தன  தலைமையிலான அரசாங்கம் பதவிக்கு வந்த ஒரு வருடத்துக்கும் சற்று அதிகமான காலத்திற்குள் இரண்டாவது அரசியலமைப்பை கொண்டுவந்தது.

அதேவேளை, ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேனவினதும் பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்கவினதும் தலைமையிலான ‘நல்லாட்சி’ அரசாங்கம் முன்னெடுத்த அரசியலமைப்பு வரைவுச் செயன்முறை நான்கு வருடங்கள் (2015 – 19) நீடித்து இடைக்கால அறிக்கையுடன் முடிவுக்கு வந்தது. அந்த செயன்முறையை நிறைவுசெய்து பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காணப்போவதாக ஜனாதிபதி திசாநாயக்க தனது தேர்தல் விஞ்ஞாபனத்தில் வாக்குறுதியளித்தார். தனது போட்டி வேட்பாளர்களான  ரணில் விக்கிரமசிங்கவும் சஜித் பிரேமதாசவும் தங்களது விஞ்ஞாபனங்களில் உறுதியளித்ததை போலன்றி திசாநாயக்க 13ஆவது திருத்தத்தை பற்றி குறிப்பிடுவதை திட்டமிட்டே தவிர்த்துக்கொண்டார்.

புதிய அரசியலமைப்பை கொண்டுவரும் தேசிய ஐக்கிய மக்கள் சக்தி அரசாங்கத்தின் திட்டத்தை பொறுத்தவரை, ஒரு சுவாரஸ்யமான விடயம் என்னவென்றால் நிறைவேற்று அதிகார ஜனாதிபதி ஆட்சிமுறையை ஒழிக்கப் போவதாக நாட்டு மக்களுக்கு வாக்குறுதி வழங்கிய திசாநாயக்கவும் அந்த பதவியில் மூன்று வருடங்கள் நீடிக்கப் போகிறார் என்பதாகும்.

புதிய அரசியலமைப்பில் புதிய தீர்வுத் திட்டத்தை முனவைக்கப்போவதாகக் கூறும் அரசாங்கம் அந்த இடைப்பட்ட மூன்று வருட காலத்திற்குள் தற்போதுள்ள அதிகாரங்களுடனாவது மாகாண சபைகளை இயங்கவைக்குமா? அடுத்த வருட இறுதியில் மாகாண சபை தேர்தல்கள் நடத்தப்படும் என்று தமிழரசு கட்சி நாடாளுமன்ற குழுவிடம் ஜனாதிபதி கூறியிருக்கிறார். உண்மையிலேயே உள்ளூராட்சி தேர்தல்களையும் விட முன்கூட்டியே நடத்தப்பட வேண்டியவை மாகாண சபை தேர்தல்களே. ஆறு வருடங்களாக அவற்றுக்கு தேர்தல் நடத்தப்படவில்லை.

உயர்நீதிமன்றம் வழங்கிய தீர்ப்பின் பிரகாரமே சாத்தியமானளவு விரைவாக உள்ளூராட்சி தேர்தல்களை அடுத்த வருடம் ஜனவரியில் அல்லது பெப்ரவரியில் நடத்த வேண்டிய கட்டாயம் தேர்தல்கள் ஆணைக்குழுவுக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது. மாகாண சபை தேர்தல்கள் தாமதிக்கப்படுவதற்கு எதிராக தமிழ்க் கட்சிகள் கூட நீதிமன்றத்தை நாடுவதில் அக்கறை காட்டவில்லை.

உள்ளூராட்சித் தேர்தல்கள் முடிவடைந்த பிறகு அடுத்த வருட இறுதிவரை காத்திருக்காமல் அரசாங்கம் மாகாண சபை தேர்தல்களை நடத்த வேண்டும். அரசியலமைப்பில் புதிய தீர்வுத்திட்டத்தைக் கொண்டுவருவதற்கு முன்னதாக தற்போது கைவசம் இருக்கும் மாகாண சபைகளை முழுமையான அதிகாரங்களுடன் இயங்க வைப்பதே முக்கியமானதாகும். ஏனென்றால், 13ஆவது திருத்தத்தில் உள்ள அதிகாரங்களையே 37 வருடங்களாக முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்த முடியாமல் இருக்கும் நிலையில் அதில் உள்ளதையும் விட கூடுதலான அதிகாரங்கள் கொண்ட ஏற்பாட்டை எவ்வாறு புதிய அரசியலமைப்பில் எதிர்பார்க்கமுடியும்?

13ஆவது திருத்தத்தில் இருக்கின்ற அதிகாரங்களாவது முழுமையாக புதிய அரசியலமைப்பில் உள்வாங்கப்படுமா என்று கிளம்புகின்ற சந்தேகத்தில் நியாயம் இல்லாமல் இல்லை. அடுத்த வாரம் ஜனாதிபதி திசாநாயக்க புதுடில்லியில் நடத்தவிருக்கும் பேச்சுவார்த்தைகளில் 13ஆவது திருத்தம் மற்றும் மாகாண சபைகள் விவகாரத்தை இந்தியத் தலைவர்கள் அவரின் கவனத்துக்குக் கொண்டு வருவார்கள். முன்னைய ஜனாதிபதிகளைப் போன்று புதுடில்லியில் ஒன்றையும் கொழும்பில் வேறு ஒன்றையும் கூறாமல் திசாநாயக்க வித்தியாசமாக நடந்துகொள்வார் என்று நம்புவோமாக.

சிறுபான்மைச் சமூகங்களின் நியாயபூர்வமான அரசியல் அபிலாசைகளுக்கும் அதிகாரப்பரவலாக்கலுக்கும் எதிராக தென்னிலங்கை அரசியல் சமுதாயத்திடமும் மக்களிடமும் இருக்கின்ற ஆழமான வெறுப்புணர்வை அகற்றுவதற்கு தனக்கும் அரசாங்கத்துக்கும் தற்போது இருக்கும் பேராதரவைப் பயன்படுத்தி ஜனாதிபதி திசாநாயக்க  துணிச்சலான நடவடிக்கைகளை எடுக்காமல் இனவாதத்துக்கு எதிராக பேசுவதில் எந்த அர்த்தமும் இல்லை. முதலில் தேசிய மக்கள் சக்தி தன்னிடம் இருக்கும் மனத்தடையை முழுமையாக அகற்ற வேண்டும்.

வீரகத்தி தனபாலசிங்கம்
 

https://maatram.org/articles/11888

தமிழ் மக்கள் பேரவையின் தீர்வு முன்மொழிவின் அடிப்படையில் ஏனைய கட்சிகளோடு இணைந்து செயல்படுவதற்குத் தான் தயாராக இருப்பதாக கஜேந்திரக்குமார் அறிவித்துள்ளார். அந்த அழைப்பின் அடிப்படையில் அண்மையில், யாழ்ப்பாணத்தில் சிறீதரனின் வீட்டில் இரண்டு கஜன்களும் சிறீதரனை சந்தித்திருக்கிறார்கள்.

முதலாவதாக இந்த நகர்வை வரவேற்க வேண்டும். ஏனென்றால் இது ஏதோ ஒரு அடிப்படையில் தமிழ் ஐக்கியத்துக்கான முயற்சிதான். நாடாளுமன்ற தேர்தலில் ஏற்பட்ட பின்னடைவுகளின் பின்னணியில் இந்த நகர்வு முன்னெடுக்கப்படுகின்றது.

என்பிபி அரசாங்கம் ஒரு யாப்பை மாற்றக்கூடிய மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையைப் பெற்றிருக்கிறது. இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வையும் உள்ளடக்கிய ஒரு யாப்பை அவர்கள் உருவாக்க முயற்சிக்கக்கூடும். அந்தத் தீர்வானது ஏற்கனவே 2015இல் இருந்து 18 வரையிலுமான காலப்பகுதியில் ஒரு புதிய யாப்பை உருவாக்க எடுக்கப்பட்ட முயற்சிகளில் முன்வைக்கப்பட்ட “எக்கிய ராஜ்ய” என்ற தீர்வை அடிப்படையாகக் கொண்டதாக அமையலாம் என்ற சந்தேகங்களின் பின்னணியில், கஜேந்திரக்குமாரின் மேற்படி அறிவிப்பு வந்திருக்கின்றது.

அந்த யாப்புருவாக்க முயற்சியில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பைச் சேர்ந்த தமிழரசுக் கட்சியும் உட்பட ஏனைய கட்சிகளும் பங்களிப்பைச் செய்தன. அது ஒற்றையாட்சிக்கு உட்பட்ட ஒரு தீர்வு என்று தமிழ்த்தேசிய மக்கள் முன்னணி கூறியது. அனுர அரசாங்கம் அந்த தீர்வு முயற்சியைத் தொடரலாம் என்ற சந்தேகம் இப்பொழுது உண்டு. எனவே மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையைக் கொண்டிருக்கும் ஒரு அரசாங்கம் அவ்வாறு யாப்புருவாக்க முயற்சியை முன்னெடுக்கும் பொழுது தமிழ்த் தரப்பானது தன் எதிர்ப்பை வலிமையாக ஒற்றுமையாகக் காட்டவேண்டிய ஒரு தேவை எழுந்திருக்கிறது. அந்த தேவையின் அடிப்படையில்தான் கஜனின் மேற்படி நகர்வு முன்னெடுக்கப்படுகின்றது.

கடந்த 15 ஆண்டுகளாக ஐக்கிய முயற்சிகளில் பெருமளவுக்கு ஒத்துழைக்காத ஒரு கட்சி தமிழ்த்தேசிய மக்கள் முன்னணிதான். எனினும் முன்னணியும் ஈடுபாடு காட்டிய ஐக்கிய முயற்சிகளின்போது உருவாக்கப்படும் ஆவணங்களில், விட்டுக்கொடுப்பற்ற தமிழ் நிலைப்பாடுகளை எடுப்பதற்கும், அந்த ஆவணங்களின் கொள்கைரீதியான தெளிவான சரியான நிலைப்பாடுகளை எடுப்பதற்கும் முன்னணிதான் அதிகம் பங்களிப்பை செய்வதுண்டு.

தமிழ்மக்கள் பேரவையின் தீர்வு முன்மொழிவு விடயத்திலும் முன்னணியின் உழைப்பு அதிகம் உண்டு. சிவில் சமூகமும் அரசியல் கட்சிகளும் இணைந்து உருவாக்கிய ஒரு கட்டமைப்பு பேரவையாகும். அதன் இணைத் தலைவர்களில் ஒருவராக அப்பொழுது முதலமைச்சராக இருந்த விக்னேஸ்வரன் இருந்தார். எனவே பேரவையின் முன்மொழிவுக்கு கனதி அதிகமுண்டு. அந்த முன்மொழிவை உருவாக்கும் பொழுது பேரவையில் அங்கம் வகித்த கட்சிகள் பின்னர் ஒன்றுக்கொன்று முரண்பட்டுக் கொண்டன. பேரவையும் செயலிழந்தது. பேரவையின் முடிவுக்கு முன்னணியும் ஒரு முக்கிய காரணம். எனினும் இப்பொழுது அந்த முன்மொழிவை அடிப்படையாகக் கொண்டு இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வு முயற்சிகள் தொடர்பில் ஒரு ஐக்கியத் தளத்தை கட்டியெழுப்புவதற்கு முன்னணி முன்வந்திருக்கிறது.

கஜன் அழைப்பு விடுத்திருப்பது பிரதானமாக இரண்டு தரப்புகளுக்கு. ஒன்று ஜனநாயகத் தமிழ்த் தேசிய முன்னணி. மற்றது தமிழரசுக் கட்சி. இதில் ஜனநாயக தமிழ் தேசிய முன்னணியின் குறிப்பிட்ட சில கட்சிகள் ஏற்கனவே தமிழ் மக்கள் பேரவைக்குள் அங்கம் வகித்தன. தீர்வு முன்மொழிவை உருவாக்கும் நடவடிக்கைகளிலும் பங்களிப்பை நல்கின. அதேசமயம் அக்கட்சிகள் சில தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்குள்ளும் இருந்தன. கூட்டமைப்பு ரணில் மைத்திரி அரசாங்கத்தோடு சேர்ந்து உருவாக்கிய எக்கிய ராஜ்ய என்ற வரைவுக்கும் அவை பங்களிப்பை வழங்கின.

அந்தத் தீர்வு முயற்சியில் தமிழ்த் தரப்பில் சுமந்திரன் தீர்மானிக்கும் சக்தியாகச் செயற்பட்டார். கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தல் பிரச்சாரங்களின் பொழுது அவர் அந்த தீர்வு முயற்சியை ஆதரித்துப் பேசியும் இருக்கிறார். அந்த யாப்புருவாக்க முயற்சியில் ஜேவிபியும் பங்காளியாக இருந்ததை அவர் ஒரு சாதகமான அம்சமாகச் சுட்டிக்காட்டியும் இருக்கிறார்.

எனவே இப்பொழுது கேள்வி என்னவென்றால், அனுர அரசாங்கமானது எக்கிய ராஜ்யவை மீண்டும் தூசுதட்டி எடுத்தால் தமிழரசுக் கட்சியின் நிலைப்பாடு என்ன? சுமந்திரனின் நிலைப்பாடு என்ன?

ஜனநாயகத் தமிழ்த் தேசிய கூட்டமைப்பைச் சேர்ந்த கட்சிகளை தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணியானது, இந்தியாவின் கைக்கூலிகள், இந்தியா சொல்வதைக் கேட்டு நடப்பவர்கள் என்று திரும்பத் திரும்ப குற்றஞ்சாட்டி வந்திருக்கிறது. குறிப்பாக கடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலின்போது அக்கட்சிகள் தமிழ்ப் பொது வேட்பாளரை முன்னிறுத்திய தமிழ்த் தேசிய பொதுக் கட்டமைப்புக்குள் அங்கம் வகித்தன. தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி பொது வேட்பாளரை இந்தியாவின் சூழ்ச்சி என்று வர்ணித்தது. அதில் ஈடுபட்ட சிவில் சமூகத்தவர்களையும் முதுகெலும்பில்லாதவர்கள் ,இந்தியாவுக்கு ஊழியம் செய்பவர்கள் என்று வசைபாடியது. ஆனால் பொது வேட்பாளர் பெற்ற வாக்குகள் தேசியவாத வாக்குகளை என்று பின்னர் கஜேந்திரகுமார் ஒரு விளக்கமும் கொடுத்தார்.

இப்பொழுது மேற்படி கட்சிகளை பேரவையின் முன்மொழிவின் கீழ் ஒன்றிணையுமாறு அவர் கேட்டிருக்கிறார். ஆயின் அக்கட்சிகள் இப்பொழுது இந்தியாவின் பிடிக்குள் இல்லை என்று அவர் நம்புகிறாரா? ஜனநாயகத் தமிழ்த் தேசிய கூட்டமைப்பு இக்கட்டுரை எழுதப்படும் நாள் வரையிலும் கஜேந்திரகுமாரின் அழைப்புக்கு உத்தியோகபூர்வமாக பதில் எதையும் கூறியிருக்கவில்லை

கடந்த 15 ஆண்டுகளில் ஐக்கிய முயற்சிகளுக்கு பெரும்பாலும் ஆதரவை வழங்காத ஒரு கட்சி இவ்வாறு அழைப்பு விடுத்திருப்பது சாதகமான ஒரு மாற்றம்தான். கடந்த 15ஆண்டுகளிலும் கட்சிகளை ஒருங்கிணைக்கும் வேலைகளை பெரும்பாலும் சிவில் சமூகங்கள்தான் முன்னெடுத்திருக்கின்றன. மன்னார் மறைமாவட்ட முன்னாள் ஆயரின் முன்முயற்சியால் ஒழுங்கு செய்யப்பட்ட ஒரு சந்திப்பில் இருந்து தொடங்கி, தமிழ் பொது வேட்பாளரை முன்னிறுத்தும் பொதுக் கட்டமைப்பு வரையிலுமான பெரும்பாலான ஐக்கிய முயற்சிகளின் அனுசரணையாளர்களாக சிவில் சமூகங்களே செயற்பட்டிருக்கின்றன. தமிழ்மக்கள் பேரவை, பொத்துவில் தொடக்கம் பொலிகண்டி வரையிலுமான பேரணி,பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் தலையிட்டு உருவாக்கிய 13 அம்ச ஆவணம், 2021இல் ஐநாவுக்கு எழுதிய கூட்டுக் கடிதம், அதன்பின் இந்தியச் சிறப்பு முகாம்களில் இருக்கும் ஈழத் தமிழ் கைதிகளை விடுவிக்குமாறு கேட்டு தமிழக முதல்வருக்கு எழுதப்பட்ட கூட்டுக் கடிதம், கடந்த ஜனாதிபதி தேர்தலில் ஒரு பொது வேட்பாளரை முன்னிறுத்தியமை ஆகிய பெரும்பாலான ஐக்கிய முயற்சிகள் அனைத்தின் பின்னணியிலும் சிவில் சமூகங்கள்தான் அனுசரணை புரிந்தன.

அவ்வாறு மக்கள் அமைப்புகளின் அனுசரணையோடு உருவாக்கப்பட்ட ஒரு ஆவணத்தைத்தான் இப்பொழுது கஜேந்திரகுமார் ஒன்றிணைவுக்கான அடிப்படையாக எடுத்திருக்கிறார். இந்த முயற்சிகளின் நோக்கம் அனுர அரசு கொண்டுவரக்கூடிய இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வு முயற்சியை தமிழ்த் தரப்பு ஐக்கியமாக எதிர்கொள்வதே.

அது நல்ல விடயம். அதைப் பாராட்ட வேண்டும்.ஆனால் அந்த ஆவணத்தை உருவாக்கிய தமிழ் மக்கள் பேரவை இப்பொழுது இல்லை. அது செயல்படாத ஐந்தாண்டு கால இடைவெளிக்கு பின் தமிழ் மக்கள் பொதுச் சபை என்ற கட்டமைப்பு உருவாகியது. தமிழ்மக்கள் பொதுச்சபையின் முன்னெடுப்பினால் தமிழ்த் தேசிய பொதுக்கூட்டமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது. இப்பொழுது அது செயல்படுவதில்லை.

கடந்த 15ஆண்டுகளிலும் தமிழ்மக்கள் மத்தியில் தோன்றிய மக்கள் அமைப்புகள் ஒரு கட்டத்துக்குப் பின் தொடர்ச்சியாக செயல்படவில்லை. தமிழ் மக்கள் பேரவை, தமிழ் மரபுரிமைப் பேரவை, பொத்துவில் தொடக்கம் பொலிகண்டி வரையிலுமான பேரெழுச்சி இயக்கம், தமிழ் மக்கள் பொதுச்சபை, தமிழ்த் தேசிய பொதுக் கட்டமைப்பு ஆகிய அனைத்தும் ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டத்திற்கு பின் தேங்கியிருக்கும் ஒரு நிலைமையை காண்கிறோம். ஏன் ?

ஏனென்றால்,சிவில் சமூகங்களுக்கு அடிப்படையான வரையறைகள் உண்டு. சிவில் சமூகங்கள் கட்சிகளைப்போல செயல்பட முடியாது. ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழ் தேசிய பொதுக்கட்டமைப்பிலிருந்து சிவில் சமூகங்கள் கற்றுக் கொள்ள வேண்டிய பாடம் அது. முழு நேர அரசியற் செயற்பாட்டாளர்களைக் கொண்ட, அர்ப்பணிப்புமிக்க ஒரு அரசியல் இயக்கம்தான் இப்பொழுது தமிழ்மக்களுக்கு தேவை. அந்த அரசியல் இயக்கத்தால் வழி நடத்தப்படும் ஒரு தேர்தல் அரசியலே தமிழ் மக்களை சரியான வழியில் செலுத்தும்.

சிவில் சமூகங்கள் பேராசிரியர் ஜெயதேவ உயங்கோட கூறுவதுபோல அரசியல் சமூகத்தின் மீது “தார்மீகத் தலையீட்டைச்”செய்யலாம். ஆனால் தேர்தல் நடவடிக்கைகளில் கட்சிகளைப்போல ஈடுபடுவது என்றால் அதற்கு அரசியல் இயக்கங்கள்தான் பொருத்தமானவை. சிவில் சமூகங்கள் எப்பொழுதும் தளர்வான கட்டமைப்பைக் கொண்டவை. சிவில் சமூகங்களில் பல்வேறு வகையினர் இருப்பார்கள். அரசு சார்பற்ற நிறுவனங்களின் நிதியில் இயங்குபவை, தூதரகங்களோடு உறவை வைத்திருப்பவை, கட்சிகளோடு நேரடியாகச் சம்பந்தப்பட விரும்பாதவை, கட்சி நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடக்கூடாது என்று தமது யாப்பில் எழுதி வைத்திருப்பவை… போன்ற பல வகைப்பட்ட சிவில் சமூகங்கள் உண்டு.

இவ்வாறான சிவில் சமூகங்களின் கூட்டுக் கட்டமைப்பாக உருவாக்கப்பட்ட தமிழ்மக்கள் பொதுச் சபையானது ஒரு தேர்தல்மைய அமைப்பு அல்ல என்பதனை அந்த அமைப்பின் பிரதான நிகழ்வுகளின் போதும், தமிழ்த் தேசியப் பொதுக் கட்டமைப்பு உருவாக்கப்பட்ட பொழுதும் மிகத் தெளிவாகத் திரும்பத் திரும்ப கூறப்பட்டது. தமிழ்மக்கள் பொதுச்சபையின் உத்தியோகபூர்வ ஆவணங்கள் எல்லாவற்றிலும் அதைக் காணலாம். இந்த வரையறைதான் ஜனாதிபதித் தேர்தலை தொடர்ந்து இரண்டு நாட்களில் அறிவிக்கப்பட்ட நாடாளுமன்றத் தேர்தலை கையாள முடியாது என்று தமிழ்மக்கள் பொதுச்சபை அறிவிக்க முக்கிய காரணங்களில் ஒன்று.

சிவில் சமூகங்களின் கூட்டிணைவு ஒரு தளர்வான அமைப்பாகவே இருக்கும். அது கட்சிபோல செயல்பட முடியாது. கட்சிபோல செயல்படுவதென்றால், அல்லது தேர்தலில் நேரடியாக ஈடுபடுவது என்றால், அதற்குப் பலமான அரசியல் இயக்கம் தேவை.

சிவில் சமூகங்களுக்கு ஊடாக தம்மை பலப்படுத்திக் கொண்டு கட்சி நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டவர்கள் தமிழ்மக்கள் மத்தியில் உண்டு. அப்படிப்பட்டவர்கள் சிவில் சமூகங்களில் இருந்து விலகி கட்சிகளில் இணைந்துதான் தேர்தல் கேட்டார்கள் .சிவில் சமூகங்களின் பிரதிநிதிகளாக தேர்தல் கேட்கவில்லை. எனவே இந்த இடத்தில் தெளிவான பிரிகோடு இருக்க வேண்டும் என்று தமிழ் மக்கள் பொதுச்சபை ஏற்கனவே திரும்பத்திரும்பத் தெரிவித்திருந்தது.

இப்படிப்பட்டதோர் கட்சி மற்றும் சிவில் சமூகப் பின்னணிக்குள்,தேர்தல் முடிந்த கையோடு,கட்சிகளை ஒரு மேசையில் அமர்த்த சிவில் சமூகங்கள் எவையும் முயற்சிக்காத ஒரு வெற்றிடத்தில்,தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி அதாவது ஜனாதிபதி தேர்தலின்போது ஐக்கிய முயற்சிகளுக்கு எதிராக காணப்பட்ட கட்சி,ஒரு புதிய ஐக்கிய முயற்சிக்கு அழைப்பு விடுத்திருக்கின்றது. தேர்தல் முடிவுகளில் இருந்து கற்றுக்கொண்ட பாடங்களின் அடிப்படையில் அந்த அழைப்பு வந்திருக்கலாம். அவர்களுக்கு நெருக்கமான சிவில் சமூக செயற்பாட்டாளர்களின் ஆலோசனையும் அதற்குக் காரணமாக இருக்கலாம்.

எதுவாயினும் முன்னணியின் ஐக்கியத்துக்கு எதிரான முன்னைய நிலைப்பாடுகளை தூக்கிப்பிடிக்க இது நேரமல்ல. கஜேந்திரகுமாரின் அழைப்பு காலத்தின் தேவை. கட்சிகளை ஒருங்கிணைக்கும் பணியில் கட்சிகளின் மீது செல்வாக்கை பிரயோகிக்கக்கூடிய மக்கள் அமைப்புகள் இல்லாத ஒரு வெற்றிடத்தில், ஒரு கட்சியே முன்வந்து அந்த அழைப்பை விடுப்பது தவிர்க்கமுடியாதது. இறந்த காலத்தில் இருந்து அக்கட்சி பாடங்கற்றிருப்பதை வரவேற்கலாம். ஒரு ரஷ்ய பழமொழி உண்டு “கடவுளுக்கு உள்ள பிரதான பிரச்சனை என்னவென்றால்,மனிதர்களை வைத்துத்தான் எல்லாவற்றையும் செய்ய வேண்டியிருப்பது” என்று. தமிழ் அரசியலுக்கும் அது பொருந்தும். இருக்கிற கட்சிகளை வைத்துச் சாத்தியமான ஐக்கியத்தைத்தான் கட்டியெழுப்பலாம். மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மைப் பலத்தோடு இருக்கும் என்பிபி அரசாங்கம் ஒரு தீர்வை நோக்கி முயற்சித்தால், அதை எதிர்கொள்ள அப்படியொரு சாத்தியமான ஒருங்கிணைவு  அவசியம்.

https://www.nillanthan.com/7011/

தேசிய மக்கள் சக்தியின் தலைவா் அநுர குமார திசநாயக்க ஜனாதிபதியாகப் பதவியேற்றுக்கொண்ட பின்னா் பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டம் மூன்று தடவைகள் பயன் படுத்தப்பட்டிருக்கின்றது. அனைத்துத் தரப்பி னராலும் வெறுக்கப்படும் அந்த சட்டம் நீக்கப்படும் என்ற வாக்குறுதியுடன் தேசிய மக்கள் சக்தி அரசாங்கம் அதிகாரத்துக்கு வந்திருந்தாலும் கூட, இந்தச் சட்டத்தின் கீழ் சிறையில் இருப்பவா்களின் எண்ணிக்கை கடந்த இரண்டு மாதங்களுக்குள் அதிகரித்துள்ளது.

எதிா்க்கட்சியாக இருந்து எதிா்ப்பு அரசிய லைச் செய்யும் போது சொல்பவை அனைத்தையும் அதிகாரத்துக்கு வந்தால் செய்ய முடியாது என்பதற்கு இதுவும் ஒரு உதாரணம். பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டம் தொடா்ந்தாலும், அதனை நாம் துஷ்பிரயோகம் செய்யப் போவதில்லை என்று தேசிய மக்கள் சக்தி பின்னா் தெரிவித்தது.  இதனைக் கைவிட்டுவிடுவதற்கு அவா்கள் தயாராகவில்லை என்பதை இது உணா்த்தியது.

இவ்விடயத்தில் அரசின் மீதான விமா்சனங் கள் அதிகரித்திருப்பதால், இந்த சட்டத்திற்கு பதிலாக மற்றொரு சட்டம் கொண்டுவரப்படும் என்று அமைச்சரவைப் பேச்சாளர் நளிந்த ஜயதிஸ்ஸ தெரிவித்திருக்கின்றார்.  அமைச்சரவைக் கூட்டத்தின் முடிவில் இதனை அவா் தெரி வித்திருப்பது, இதுதான் அமைச்சரவையின் முடிவு என்பதை உறுதிப்படுத்துகின்றது.  ஆனால், புதிய சட்டமூலம் எப்போது கொண்டுவரப்படும் என்பது தெரிவிக்கப்படவில்லை.

மறுபுறத்தில் புதிய சட்டமூலம் கொண்டு வரப்படும் வரை தற்போதுள்ள பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டம் தொடரும் என்பதைத்தான் அமைச்சரவைப் பேச்சாளா் மறைமுகமாகச் சொல்லியிருக்கின்றாா். இதேபோன்ற ஒரு கருத்தைத்தான் சில வருடங்களுக்கு முன்னா் “நல்லாட்சி” எனப்படும் மைத்ரி – ரணில் அரசாங் கமும் சொன்னது. 2018 பயங்கரவாத எதிா்ப்புச் சட்டம் என்ற பெயரில் ஒரு சட்டமூலத்தை அவா்கள் தயாரித்தாா்கள். ஆனால், அது நிறைவேற் றப்படவில்லை.

அநுர செப்ரெம்பா் 21 தோ்தலில் ஜனாதிபதியாக அதிகாரத்துக்கு வந்த பின்னா் மூன்று வெவ்வேறான சந்தா்ப்பங்களில் இந்த பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தை அவா் பயன் படுத்தியிருக்கின்றாா். அக்ரோபா் மாதம் அறுகம்பை பகுதியில் இஸ்ரேலிய உல்லாசப் பயணிகள் மீது தாக்குதல் நடத்தத் திட்டமிடப்பட்டுள்ளதாக புலனாய்வுத் தகவல் ஒன்று வெளியானதையடுத்து, பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழான முதலாவது கைது இடம்பெற்றது. இச்சம்பவம் தொடா்பில் அதனைத் தொடா்ந்து நான்கு பேர் கைது செய்யப்பட்டனா்.

மாவீரா் தினத்தையொட்டி நவம்பா் 27 இல் முகநூல் மற்றும் சமூக ஊடகங்களில் பதிவுகள் செய்ததால் குறைந்தது மூன்று பேர் கைது செய்யப்பட்டனர். விடுதலைப் புலிகள் தொடர்பான சின்னங்கள் பயன்படுத்தியதுதான் இவா்கள் மீது தெரிவிக்கப்பட்ட குற்றச்சாட்டு. முகநுாலில் விடுதலைப் புலிகளையும், அதன் தலைவரையும் போற்றும் வகையில் பதிவை மேற்கொண்டவா் கைதான அதேவேளையில், அதனை “லைக்” பண்ணிய சிலரும் விசார ணைக்குள்ளாக்கப்பட்டனா். இந்தக் கைதுகளும், விசாரணைகளும் பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ்தான் முன்னெடுக்கப்பட்டன.

இதனைவிட இதேகாலப் பகுதியில், புலம் பெயா்ந்த தமிழா் ஒருவா் லண்டனிலிருந்து நாடு திரும்பிய போது கட்டு நாயக்க விமான நிலையத்தில் வைத்து கைது செய்யப்பட்டாா். புலம் பெயா்ந்த தமிழா் 2008 இல் லண்டனுக்குச் சென்றதாகத் தெரிவிக்கப்படுகின்றது. கிளிநொச்சி யில் வசித்துவந்த தனது தந்தையின் மரணச் சடங்கில் கலந்துகொள்வதற்காக வந்த போது, “பயங்கரவாத அமைப்புக்கு நிதி சேகரித்தாா்” என்ற குற்றச்சாட்டில் கைது செய்யப்பட்டாா். பின்னா் பிணையில் அவா் விடுதலையாகியுள்ளாா். ஆனால், வழங்கு முடிவடையும் வரை அவா் நாட்டைவிட்டு வெளியே செல்ல முடியாது. அவா் மீது பயணத்தைடை உள்ளது.

இந்த மூன்று சம்பவங்களும் பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கீழ் விசாரணைகளை எதிா்கொண்டிருப்பவா்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரித்துள்ளது. பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டத்தின் கீழ் ஏற்கனவே கைதானவா்களின் பத்து போ் வெலிக்கடை உட்பட பல சிறைச்சாலைகளில் வைக்கப்பட்டிருக்கின்றாா்கள். இவா்கள் அனை வரும் 15 வருடங்களுக்கு மேலாக சிறையில் வாடு பவா்கள்.

இந்தக் கைதிகளை மூன்று வகையாகப் பிரிக்கலாம். முகநுாலில் பதிவுகளை மேற் கொண்டமைக்காக கைதாகி விசாரணைகளை எதிா்கொண்டிருப்பவா்கள் முதலாவது தரப்பினா். விசாரணை முடிவடையாமல் தடுப்புக் காவலில் இருப்பவா்கள் இரண்டாவது தரப்பினா். தண்டனை வழங்கப்பட்டவா்கள் மூன்றாவது தரப்பினா். இவா்கள் அனைவருமே அரசியல் கைதிகள்தான்!

அரசியல் கைதிகள் அனைவரும் விடுவிக்கப்படுவாா்கள் என்று நீதி அமைச்சா் பாராளு மன்றத்தில் கூறியிருக்கின்றாா். ஆனால், நீண்ட காலமாக சிறையில் இருப்பவா்களும், போதிய சாட்சியங்கள் இல்லாமல் விசாரணைக் கைதிகளாக இருப்பவா்களையும் விடுதலை செய்வது தொடா்பில் ஆராயப்படுவதாகவும் நீதி அமைச்சா் கூறியிருக்கின்றாா்.

இந்த விவகாரத்தை கொழும்பிலுள்ள ஐ.நா. வதிவிடப் பிரதிநிதியின் கவனத்துக்கு தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணியின் தலைவா் கஜேந்திரகுமாா் பொன்னம்பலம் கொண்டு வந்திருக்கின்றாா். ஜனாதிபதி அநுரகுமார திசநாயக்கவுடன் இது குறித்து தான் பேசுவதாக ஐ.நா. பிரதிநிதி உறுதியளித்திருக்கின்றாா். ஆக, இவ்விடயத்தில் அரசின் மீதான சா்வதேச அழுத்தம் அதிகரிப்பதற்கான வாய்ப்புக்கள் உள்ளன.

தேசிய மக்கள் சக்தியின் பிரதான கட்சி ஜே.வி.பி.தான். ஜே.வி.பி. இரண்டு ஆயுதப் புரட்சிகளை நடத்தியது. அதன் தலைவா் றோஹண விஜயவீர உட்பட ஆயிரக் கணக்கானவா்கள் கொடூரமாக அரச படைகளால் கொல்லப்பட்டனா். ஜே.வி.பி.யின் தலைவா்களும் கடந்த காலங்களில் பயங்கரவாதிகளாகவே முத்திரை குத்தப்பட்டிருந்தாா்கள். அவா்கள் மீதும் பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டம்தான் பாய்ந்தது. பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் கொடூரத்தை ஜே.வி.பி.யினரும் அனுபவித்துள்ளாா்கள். 1990 களில் ஆயுதங்களைக் கைவிட்டு ஜனநாயக வழிக்கு வருவதாக ஜே.வி.பி. பிரகடனம் செய்யதைதையடுத்து அதன் மீதான தடைகளும் தளா்த்தப்பட்டன.

பயங்கரவாதத் தடைச்சட்டம் என்பது ஒரு கொடூரமான சட்டம் என்பதில் சந்தேகமில்லை. இது யாருக்கு எதிராக பயன்படுத்தப்படுகிறதோ அவர்களின் அடிப்படை உரிமைகளை மீறுகிறது. இது ஒடுக்குமுறைக்கான மிக மோசமான கருவிக ளில் ஒன்றாகவே மனித உரிமை அமைப்புக்கள் குறிப்பிடுகின்றன.

சர்வதேச ரீதியில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட மனித உரிமைகள் மற்றும் மனிதாபிமான சட்டங் களின் நெறிமுறைகளுக்கு எதிரானது என உள்ளூர் மற்றும் சர்வதேச மனித உரிமை அமைப்புகள் கண்டனம் தெரிவித்துள்ளன மற்றும் ஐக்கிய நாடுகளின் மனித உரிமைகள் பேரவை (UNHRC) மற்றும் ஐரோப்பிய ஒன்றியம் ஆகியவை இந்த சட்டமூலம் இல்லாதொழிக்கப்பட வேண்டும் என்று கடந்த அரசாங்கங்களை வலியுறுத் தியிருந்தன.

கைதாகும் ஒருவரை நீண்ட காலத்துக்கு விசாரணை இல்லாமல் தடுத்து வைத்திருப்பதற்கு இன்றுள்ள ஒரே சட்டம் பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டம்தான். தமக்கு உருவாகக்கூடிய எதிா்ப்புக் களை எதிா்கொள்வதற்கு இது போன்ற சட்டமூலம் ஒன்று அவசியம் என்பது பொதுவாகவே ஆட்சியா ளா்களின் கருத்தாக உள்ளது. அதனால், இந்த சட்டமூலத்தை நீக்குவதாக உறுதிமொழிகளைக் கூறினாலும் கூட, இதிலுள்ள சில அதிகாரங்களை உள்ளடக்கியதாக மற்றொரு சட்டமூலத்தைக் கொண்டுவர வேண்டும் என்பதில் அநுர அரசு கவனமாகவே இருக்கும் என்றுதான் தெரிகின்றது.

https://www.ilakku.org/பயங்கரவாதத்-தடைச்-சட்டத/

நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் வழங்கிய தீர்ப்பு, தமிழ்த் தேசிய கட்சிகளுக்கு வழங்கிய ஒரு தண்டனைதான். அதே சமயம் அர்ஜுனாவைத் தெரிவு செய்தமை என்பது தமிழ் மக்கள் தங்களுக்கு தாங்களே வழங்கிய ஒரு தண்டனைதான்.அதன் விளைவுகளை அவர்கள் பின்னாளில் அனுபவிக்க வேண்டியிருக்கும் .

தேர்தலுக்கு முன்பாக கட்சிகள் தங்களுக்கு இடையே அடிபட்டுக் கொண்டிருந்த ஒரு காலகட்டத்தில் ஒரு மூத்த அரசு அதிகாரி என்னிடம் சொன்னார்,” போகிற போக்கைப் பார்த்தால் தெள்ளும் வேண்டாம் நாயும் வேண்டாம் என்று தமிழ்ச் சனம் முடிவெடுக்கும் ஒரு நிலைமை வரலாம்” என்று. ஆம் அதுதான் நாடாளுமன்ற தேர்தலில் நடந்தது. அதுபோல கொழும்பில் வசிக்கும் ஓய்வு பெற்ற ஒரு மூத்த முகாமையாளர் சொன்னார் “இந்த முறை தும்புத்தடியை மாற்றிப் பார்ப்போம்” என்று. திருநெல்வேலி சந்தையில் ஒரு மூத்த வியாபாரி சொன்னார், “இவர்களுக்கு- அதாவது- தமிழ் தேசிய கட்சிகளுக்கு ஒரு பாடம் படிப்பிக்க வேண்டும்” என்று.

இம் மூன்று கூற்றுக்களும் தமிழ் மக்களின் மனநிலையை ஏதோ ஒரு விகிதமளவுக்கு பிரதிபலித்தன என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அதுதான் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் வழங்கிய தண்டனை.

ஆனால் அந்த தண்டனையிலிருந்து கட்சிகள் கற்றுக் கொண்டனவா ?

தமிழரசுக் கட்சிக்குள் சுமந்திரன் அணி அவ்வாறு கற்றுக் கொண்டதாகத் தெரியவில்லை.தேர்தல் முடிவுகளின் பின் சுமந்திரன் வழங்கும் நேர்காணல்கள், அவருடைய விசுவாசிகள் சமூகவலைத்தளங்களில் எழுதும் கருத்துக்கள், உட்கட்சி முரண்பாடுகளை அவர்கள் வெளிப்படுத்தும் விதம், தோல்வியை, அதனால் ஏற்பட்ட வெறுப்பை வெளிப்படுத்தும் விதம், போன்றவற்றைத் தொகுத்துப் பார்த்தால் அவர்கள் தேர்தல் முடிவுகளில் இருந்து எதையும் கற்றுக் கொண்டதாகத் தெரியவில்லை.

தேர்தல் முடிவுகள் மிகவும் தெளிவானவை.கடந்த ஆண்டின் முடிவிலும் இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்திலும் ஆதவனுக்கு நான் எழுதிய கட்டுரைகளில் அதை மிகத் தெளிவாகச் சுட்டிக்காட்டியிருந்தேன். “இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் நடக்கும் ஒரு தேர்தல் தமிழ் மக்கள் மத்தியில் உள்ள மூத்த,பெரிய கட்சிக்குள் காணப்படும் சீரழிவை வெளியே கொண்டுவரும். அதேபோல இந்த ஆண்டின் முடிவில் நடக்கக்கூடிய ஒரு தேர்தலானது தமிழ்த் தேசிய அரசியலுக்குள் காணப்படும் சீரழிவை வெளியே கொண்டு வரும்” என்று.

உண்மையில் அங்கு இந்த ஆண்டின் முடிவில் என்று கருதப்பட்டது, ஜனாதிபதி தேர்தல்தான். ஜனாதிபதி தேர்தலில் ஒரு தமிழ் பொது வேட்பாளரை நிறுத்தியதன்மூலம் அந்தச் சீரழிவை ஓரளவுக்குத் தவிர்க்கக்கூடியதாக இருந்தது. எனினும் ஜனாதிபதித்தேர்தல் முடிந்த கையோடு வந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தல் தமிழ்த் தேசிய அரசியலின் சீரழிவை வெளியே கொண்டு வந்துவிட்டது. அந்தத் தேர்தல்மூலம் தமிழ் மக்கள் தங்களுக்கு வழங்கிய தண்டனையை தமிழ் கட்சிகளின் தலைவர்கள் போதிய அளவுக்கு விளங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்களா?

இதில் தொடர் தோல்வி சுமந்திரனுக்குத்தான். இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் கட்சிக்குள் நடந்த தேர்தலில் கட்சி உறுப்பினர்கள் அவரைத் தோற்கடித்தார்கள். அந்தத் தோல்வியை அவர் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. விளைவாக ஏற்பட்ட குழப்பங்களின் முடிவில் கட்சி நீதிமன்றத்தில் நிறுத்தப்பட்டது. இப்பொழுதும் நீதிமன்றத்தில் தான் நிற்கிறது. அதன் தலைவர் யார் என்பதில் தெளிவற்ற ஒரு நிலை.

சுமந்திரன் உட்கட்சிப் பிரச்சினையை கையாண்ட விதம் தமிழ் மக்களுக்கு அவர் மீது வெறுப்பை ஏற்படுத்தியதும் அவருடைய தோல்விக்கு ஒரு காரணம். அதாவது ஆண்டின் தொடக்கத்தில் அவருடைய கட்சி ஆட்களே அவரைத் தோற்கடித்தார்கள்.ஆண்டின் முடிவில் தமிழ்மக்கள் அவரைத் தோற்கடித்தார்கள்.இந்த தோல்விகளில் இருந்து அவர் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறாரா ?

அவருடைய நேர்காணல்களைப் பார்த்தால் அப்படித் தெரியவில்லை. கட்சிக்கு ஆசனங்கள் அதிகரித்து இருப்பதனை ஒரு வெற்றியாக அவர் காட்டப் பார்க்கிறார். இல்லை,அது வெற்றி அல்ல. தமிழரசுக் கட்சிக்கு கிடைத்த அதே அளவு ஆசனங்கள்தான் அரசாங்கத்துக்கும் கிடைத்திருக்கின்றன. அதையும் ஒப்பிட வேண்டும். மொத்த தமிழ் தேசிய ஆசனங்கள் சுருங்கியுள்ளன. அதையும் கணக்கில் எடுக்க வேண்டும். சாணக்கியனுக்கு கிடைத்த வெற்றி அவருடைய தனிப்பட்ட உழைப்பினால் மட்டும் கிடைக்கவில்லை. ஜனாதிபதி தேர்தலின் விளைவாகவும்தான் அந்த வெற்றி கிடைத்தது. தமிழ்ப் பொது வேட்பாளருக்கு மட்டக்களப்பில் கிடைத்தது 36 ஆயிரம் வாக்குகள்தான். ஆனால் வடக்கில் கிடைத்தது அதுபோல நான்கு மடங்கு. ஒரு கிழக்கு வேட்பாளருக்கு வடக்கில் கிடைத்த வாக்குகள் தாயக ஒருமைப்பாட்டுக்கு கிடைத்த வாக்குகள்தான். தாயக ஒருமைப்பாட்டுக்கான ஒரு நொதிப்பை அந்த வாக்களிப்பு ஏற்படுத்தியது. அந்த நொதிப்பும் ஒரு விதத்தில் கிழக்கில் தமிழரசுக் கட்சி பெற்ற வெற்றிகளுக்குக் காரணம். எனவே சாணக்கியன் தன்னுடைய வெற்றியின் எல்லாப் பரிமாணங்களையும் சரியாக மதிப்பிட வேண்டும்.

தமிழரசுக் கட்சி மட்டுமல்ல, ஜனநாயகத் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பும் தேர்தல் முடிவுகளிலிருந்து பாடங்களைக் கற்றிருப்பதாகத் தெரியவில்லை. புலம்பெயர்ந்து வாழும் அதன் உறுப்பினர்கள் சிலர் வழங்கும் நேர்காணல்களில் அதைக் காண முடிகிறது.

இம்முறை தேர்தலில் ஆயுதப் போராட்டப் பாரம்பரியத்தில் இருந்து வந்த பெரும்பாலான தலைவர்கள் தோற்கடிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். செல்வம் அடைக்கலநாதனைத் தவிர. அவருக்கு கிடைத்த வெற்றி கூட அரும்பொட்டில் கிடைத்த ஒரு வெற்றி.மன்னாரில் அவருக்குச் சவாலான ஒரு வேட்பாளர் நிறுத்தப்படாததால் கிடைத்த வெற்றி. உள்ளூரில் சமூகம் சார்ந்து, மதம் சார்ந்து கிடைத்த வெற்றி. அவரைத் தவிர வேறு எந்த ஆயுதப் போராட்ட மரபில் வந்த தலைவரும், உறுப்பினரும் வெற்றி பெறவில்லை.

அதிலிருந்து கற்றுக் கொள்வதற்குப் பதிலாக “அங்கே ஒரு சதி நடந்திருக்கிறது. ஆயுதப் போராட்ட மரபில் வந்தவர்களைத் தோற்கடிக்கும் சதி ” என்று ஒரு சூழ்ச்சிக் கோட்பாடு உருவாக்கப்படுகிறது.

அது மட்டுமல்ல,பொதுக் கட்டமைப்பு தொடர்ந்து இயங்கியிருந்திருந்தால் அந்த தோல்வியைத் தவிர்த்திருக்கலாம் என்றும் ஒரு வாதம் முன்வைக்கப்படுகிறது. அதில் உண்மை உண்டு. ஆனால் பொதுக் கட்டமைப்பை நோக்கி உழைத்த தமிழ் மக்கள் பொதுச்சபையானது அரசியலில் அறம், நேர்மை என்பவற்றை அதிகம் வலியுறுத்திய ஒரு சிவில் சமூகக் கூட்டமைப்பு ஆகும். கட்சிகள் தந்திரங்களைச் செய்யலாம். அரசியல்வாதிகள் தந்திரம்தான் வாழ்க்கை என்று கூறலாம். ஆனால் சிவில் சமூகங்கள் அவ்வாறு கூற முடியாது. “அரசியலில் கண்ணியமானவர்களின் தொகையை அதிகப்படுத்துவது, நேர்மையானவர்களின் தொகையை அதிகப்படுத்துவது, வாக்காளர்களுக்கு பொறுப்புக் கூறும் ஆட்களை முன்னிறுத்துவது…” என்றெல்லாம் கூறிவிட்டு, சிவில் சமூகங்கள் அதற்கு மாறாக நடக்க முடியாது.

பொதுக்கட்டமைப்பை உருவாக்கும் பொருட்டு எழுதப்பட்ட புரிந்துணர்வு உடன்படிக்கைக்கு மாறாக சங்குச் சின்னத்தை சில கட்சிகள் சுவிகரித்தன. தமிழ் மக்கள் பொதுச்சபையானது அந்த சின்னத்தை பயன்படுத்த வேண்டாம் என்று ஞாயிற்றுக்கிழமை கேட்டிருந்தது. திங்கள் செவ்வாய் ஆகிய இரண்டு நாட்களுக்குள் அது தொடர்பான முடிவை எடுத்து தேர்தல் ஆணையாளருக்கு அறிவித்திருக்கலாம். அந்த இடத்தில் பொதுக் கட்டமைப்பின் புரிந்துணர்வுத் தளத்தைப் பாதுகாப்பதா? அல்லது சங்குச் சின்னத்தின் மூலம் புதிதாகத் திரட்டப்பட்ட வாக்குகளை சுவிகரிப்பதா? என்ற இரண்டு தெரிவுகளுக்கு இடையில் முடிவெடுக்க வேண்டிய ஒரு நிர்ப்பந்தம் ஜனநாயகத் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கு இருந்தது. அவர்கள் பொதுக் கட்டமைப்பை பாதுகாப்பது என்று முடிவெடுத்து இருந்திருந்தால், சங்குச் சின்னத்தை சுவிகரிக்கும் முயற்சியைக் கைவிட்டு இருந்திருப்பார்கள். எனவே பொதுக் கட்டமைப்பை பாதுகாக்க முடியாமல் போனதற்கு கட்சிகள்தான் பொறுப்பு.

இப்பொழுது தோல்விக்கு யார் யார் மீதோ பழியைப் போட்டு, சூழ்ச்சிக் கோட்பாடுகளை உற்பத்தி செய்து கொண்டிருப்பது என்பது அந்தத் தோல்வியில் இருந்து கற்றுக்கொள்ள தயாரில்லை என்பதனைத்தான் காட்டுகின்றது.

இவ்வாறு தமிழ்த்தேசிய அரங்கில் உள்ள பிரதான கட்சிகளும் கூட்டுக்களும் தேர்தல் முடிவுகளில் இருந்து பொருத்தமான உண்மைகளைக் கற்றுக்கொள்ள முயற்சிக்காத ஒரு பின்னணிக்குள், தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி தேர்தல் முடிந்த கையோடு, பகிரங்கமாக ஒரு அறிவிப்பை விடுத்திருக்கிறது. புதிய அரசாங்கம் ஒரு புதிய யாப்பை உருவாக்குமாக இருந்தால் அதில் இனப் பிரச்சனைக்கான தீர்வாக முன்வைக்கப்படக்கூடிய தீர்வு பொதியை எதிர்கொள்வதற்கு தமிழ் தேசிய நிலைப்பாட்டை கொண்ட கட்சிகள் ஒன்றிணைய வேண்டும் என்பதுதான் அந்த அழைப்பு.தமிழ் மக்கள் பேரவையின் யாப்பு முன்மொழிவை அடிப்படையாகக் கொண்டு தமிழ்த்தேசிய நிலைப்பாட்டைக் கொண்ட கட்சிகள் ஒன்றிணைய வேண்டும் என்று முன்னணி அழைத்திருக்கிறது. அந்த அழைப்பு இறந்த காலத்தில் இருந்து கற்றுக்கொண்ட பாடங்களின் அடிப்படையில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு முடிவாக இருந்தால், அதை வரவேற்கலாம்.

அந்த அழைப்பை ஏற்று சிறீதரன் இரண்டு கஜன்களையும் சந்தித்திருப்பதனை ஆர்வத்தோடு பரிசீலிக்க வேண்டும். முன்னணி, ஜனநாயகத் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைவர்களோடும் அது தொடர்பாகப் பேச விருப்பதாக ஒரு தகவல்.

முன்னணி மீது ஆயிரம் விமர்சனங்கள் உண்டு. ஐக்கிய முயற்சிகளுக்கு முதலில் முட்டுக்கட்டை போடுவது அவர்கள்தான். எனினும் இம்முறை அவர்களாக முன்வந்து ஓர் அழைப்பை விடுத்திருப்பதை சாதகமாகப் பரிசீலிக்கலாம். கட்சி அரசியலில் நிரந்தரமான நண்பர்களோ பகைவர்களோ கிடையாது. நிரந்தரமான நலன்கள்தான் உண்டு.தமிழ்த்தேசிய அரசியலில் தமிழ் மக்களுக்குப் பொருத்தமான,தமிழ் மக்களால் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்க ஒரு தீர்வை நோக்கி உழைப்பதற்காக இறந்த காலத்தில் இருந்து கற்றுக்கொண்ட பாடங்களின் அடிப்படையில், நேர்மையாக உண்மையாக, யார் உழைத்தாலும் யார் அழைத்தாலும் அதனை வரவேற்க வேண்டும்.

https://athavannews.com/2024/1411448

கலாநிதி ஏ.எம். நவரட்ண  பண்டார

கடந்த 40 ஆண்டுகளில், உலகம் தேசியவாதம் மற்றும் உலகமயமாக்கலுடன் தொடர்புடைய பெறுமான  முறைமை களுக்கு இடையே ஒரு பிளவுபட்ட உறவை அனுபவித்துள்ளது, அதனை சமூக விஞ்ஞானிகள் நவீன சகாப்தத்தின் இரண்டு வரையறுக்கும் அம்சங்களாக அடையாளம் கண்டுள்ளனர், இது கடந்த காலத்தில் முழுமையாக்கும்  செயல்முறைகளை உருவாக்குகிறது. இலங்கையின் அண்மைக்கால அரசியல் வரலாற்றில் இரண்டு குறிப்பிடத்தக்க நிகழ்வுகள் – 2022 ஆம் ஆண்டு அரகலய  (மக்கள் எழுச்சி) மற்றும் அரச அதிகாரத்தை வைத்திருப்பவராக தேசிய மக்கள் சக்தியின் (என் பி பின் ) எழுச்சி – இந்த உலகளாவிய வளர்ச்சிக்கு இணையாக நிகழ்ந்தது. மேலே குறிப்பிடப்பட்ட மாறிவரும் உலகளாவிய முறைமையின் பின்னணியில் இந்த நிகழ்வுகளால் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்படும் அரசியல் மாற்றத்தை பகுப்பாய்வு செய்வதே இந்தக் கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

‘சமகால உலகமயமாக்கல்’ சகாப்தம் தேசியவாதத்தால் வடிவமைக்கப்பட்ட அரசியல் சூழலுடன் குறுக்கிடுகிறது, சில அறிஞர்கள் வாதிடுகின்றனர், இது முன்னூறு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நவீன காலத்தின் அரசியல் மற்றும் சமூக சிந்தனையில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய பின்னர் இப்போது குறைந்து வருகிறது.

தேசியவாதம், ஒரு வர்  தனது தேசத்தின் மீதான பற்றுதலையும் பெருமையையும் வெளிப்படுத்தும் ஒரு கருத்தியலாகும் , அது பிரெஞ்சு புரட்சியின் போது வெளிப்பட்டது. அப்போதிருந்து, இது அரசியல் செல்நெறியில் குறிப்பிடத்தக்க தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. வெஸ்ட்பாலியன் ஒப்பந்தங்களின்[பதினேழாம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பாவில் இடம்  பெற்று வந்த முப்பதாண்டுப் போர், மற்றும் எண்பதாண்டுப் போர் ஆகியவை 1648 ஆம் ஆண்டு முடிவுக்கு வந்தன. இப்போர்கள் முடிவுக்கு வர 15 மே 1648 இல் ஓசுனாப்ருயூக் ( என்ற இடத்திலும், 24 அக்டோபர் 1648 இல் மியூன்சிட்டர் என்ற இடத்திலும் சமாதான  உடன்படிக்கைகள் கைச் சா த்தாகின.

புனித ரோமன் பேரரசு, எசுப்பானியா, பிரான்சு, சுவீடன் அரசுகள், டச் குடியரசு, மற்றும் சுதந்திர நகரங்கள் உடன்பட்ட இந்த சமாதான  ஒப்பந்தமே வெசிட்டுட்ஃபாலியா சமாதான ஒப்பந்தம்என்றழைக்கப் படுகிறது.] சட்டக் கட்டமைப்பால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட இறைமை மற்றும் பிராந்திய ஒருமைப்பாட்டின் கொள்கைகளை உள்ளடக்கிய தேசிய-அரசு மாதிரியை தேசியவாதம் உலகிற்கு அறிமுகப்படுத்தியது. டேவிட் ஹெல்ட் ‘நவீன உலகமயமாக்கல்’ என்று குறிப்பிடும் இந்தக் காலகட்டத்தின் உலகமயமாக்கல், தேசிய அரசின் உலகமயமாக்கலை ஒரு அரசாக்க  கலையின் மாதிரியாக எளிதாக்கியது.

இந்த காலகட்டத்தில், (பிராந்திய) தேசியவாதம் மற்றும் வர்க்கத்தை மையமாகக் கொண்ட அரசியல் இயக்கங்களுடன் தாராளமயம் மற்றும் மார்க்சியம் போன்ற கோட்பாடுகள் வெளிப்பட்டன. இந்த கோட்பாடுகள் மற்றும் அரசியல் இயக்கங்கள் அரசியல் அணிதிரட்டலில் முக்கிய பங்கு வகித்த அரசியல் உயரடுக்கின் வளர்ச்சிக்கு உதவியது, சமூக மற்றும் அரசியல் மோதல்களை உருவாக்கியது மற்றும் அரசியல் சமரசத்தின் சிக்கல்களை வழிநடத்தியது.

சுதந்திரம் பெற்றதில் இருந்து, இலங்கையின் அரசியல்செல்நெறி  வர்க்க அரசியல் மற்றும் தேசியவாதத்தின் எங்களின் பதிப்பான இன தேசியவாதத்தால் உந்தப்பட்ட அரசியல் உயரடுக்கினரின் நடவடிக்கைகளால் கணிசமான அளவில் செல்வாக்கு பெற்றுள்ளது. சுதந்திரத்தைத் தொடர்ந்து, சிங்கள மற்றும் தமிழ் வலதுசாரித் தலைவர்கள் அந்தந்த சமூகங்களின் இன தேசியவாதத்துடன் தொடர்புடைய இரு  அரசு  திட்டங்களை வலியுறுத்தி அரசியல் அணிதிரட்டலை முன்னெடுத்தனர். இதற்கிடையில், இடதுசாரி தலைவர்கள் வர்க்கப் போராட்டத்தில் கவனம் செலுத்தினர், இது சில நேரங்களில் வலதுசாரி தலைவர்களின் இனவாத நிகழ்ச்சி நிரல்களுடன் முரண்பட்டது.

1960 களின் பிற்பகுதியில், இந்த இரண்டு பிரிவுகளின் தலைவர்களும் அரசாங்க அதிகாரத்தைக் கைப்பற்ற அரசியல் சமரசத்தை எட்டினர், தேசிய இறைமையில் கவனம் செலுத்தினர், இது 1972 அரசியலமைப்பின் தொடக்கத்திற்கு வழிவகுத்தது. வலதுசாரி தலைவர்கள், இடதுசாரிகளால் ஆதரிக்கப்பட்டு, இந்த அரசியலமைப்பு கட்டமைப்பின் மூலம் தங்கள் அரச  திட்டத்தை சட்டப்பூர்வமாக்கினர் மற்றும் பெரும்பான்மை சமூகத்தை அரசின் முக்கிய தேசமாக அங்கீகரிக்கும் ஒரு ‘இன அரசியலமைப்பு ஒழுங்கை’ நிறுவினர். இன மேலாதிக்க முறைமையை  பாதுகாக்கும் சாக்குப்போக்குடன் ஒரு பிரதமர் அரசாங்கத்தை நிறுவுவதன் மூலம் நிறைவேற்று அதிகாரம் மையப்படுத்தப்பட்டது. 1978 இல், நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதி முறை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது, அது  அதிகாரத்தின் மையமயமாக்கல் மற்றும் இன மேலாதிக்க முறைமையை யை மேலும் தீவிரப்படுத்தியது.

இந்த அரசியலமைப்பு ஒழுங்கின் வரையறுக்கும் பண்பு இரண்டு தாராளமய நிறுவனங்களின் இருப்பு ஆகும்: ஒரு இன மேலாதிக்க முறைமை மற்றும் ஒரு சர்வாதிகார-பாணியிலான  நிறைவேற்று  ஜனாதிபதி, இது இன மேலாதிக்கத்தின் பாதுகாப்பு கவசமாக செயற் படுகிறது. இன மேலாதிக்க முறைமை அரசின்  செயல்முறைகள் மற்றும் கட்டமைப்புகளுக்குள் ஒரு இனக்குழுவிற்கு முன்னுரிமை அளிக்கிறது. சமூக அமைதியின்மை அரசின் அதிகாரத்தை அச்சுறுத்தும் போது, ஒரு சர்வாதிகார அரசாங்கத்தை அமுல்படுத்துவதற்கு நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதி முறைமைக்கு சட்டப்பூர்வ அதிகாரம் உள்ளது, இது அடக்குமுறைக் கொள்கைகளுக்கு வழிவகுக்கும்.

இந்த அரசியலமைப்புமுறைமை  ஏனைய  இனக்குழுக்களின் உறுப்பினர்களுக்கு பங்கேற்பு உரிமைகளை வழங்க அனுமதித்தாலும், ஆதிக்க இனக்குழுவின் செல்வாக்கு பெரும்பாலும் தேர்தல்களில் தீர்க்கமானதாக இருந்தது, குறிப்பாக சிங்கள இன தேசியவாதம் தீவிரமடைந்த காலங்களில். சிறுபான்மை இனக் குழுக்கள் முதன்மையாக நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதியின் சர்வாதிகார அதிகாரங்கள் ஜனநாயகத்தில் குறைபாடுகளை ஏற்படுத்திய போது இந்த முடிவுகளில் ஈடுபட்டன.

1994 முதல், இந்த ஊசலாட்டத்தின் ஒரு வடிவம் அரசாங்க மாற்றங்களின் இயக்கவியலில் வெளிப்பட்டது. சிங்கள பௌத்த தேசியவாதம் தீவிரமடைந்த போது நிறுவப்பட்ட இந்த அலைவரிசையின் ஒரு முனையில் ஜனாதிபதியின் நிறைவேற்று அதிகாரத்தை பலப்படுத்த அரசாங்கங்கள் விரும்பின. மாறாக, ஜனாதிபதியின் நிறைவேற்று அதிகாரம் ஜனநாயகத்தை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தும் போது, பயனாளிகள் மற்றும் இன மேலாதிக்கத்தால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் ஜனநாயக கொள்கைகளை நிலைநிறுத்த உறுதியளித்த அரசியல் கட்சிகளை ஆதரித்தனர். ஜனநாயகத்தை வலுப்படுத்துவதற்கான இந்த கூட்டு முயற்சி 1994, 2015 மற்றும் 2024 தேர்தல்களில் தெளிவாகத் தெரிந்தது; 2005, 2009, 2019 மற்றும் 2020 நிகழ்வுகளில் காணப்படுவது போல், சிங்கள சமூகத்தில் இன தேசியவாதம் பாதிக்கப்படக்கூடியதாக இருந்தபோது, ஜனாதிபதி நிறைவேற்று அதிகாரத்தை வலுப்படுத்தும் அரசாங்கங்கள் தோன்றின.

1980 களில் இருந்து, இன மற்றும் வர்க்க அரசியலுக்கு அப்பால் சமூகத்தை ஊக்குவிக்கும் ஒரு புதிய இயக்கம் உருவாகியுள்ளது. இந்த இயக்கம் மனித உரிமைகள், பெண்ணியம், சுற்றுச்சூழல், மனிதநேயம் மற்றும் சமாதானம்  கலாசாரம் பற்றியசெல்நெறிகளை  வளர்க்கும் சிவில் சமூக முறைமைகளில்  தொகுக்கப்பட்டுள்ளது, இது சமகால உலகமயமாக்கலால் ஊக்குவிக்கப்பட்ட கொ ஸ்மோபாலிட்டன் பெறுமானங்களை பிரதிபலிக்கிறது.

இந்த முன்முயற்சிகளை முன்னெடுப்பதற்கு, சமூகத்தை அரசியலிலிருந்து   நீக்குவதும், இன அரசியலைகுறைப்பதும் இன்றியமையாததாக இருந்தது, நமது பகிரப்பட்ட மனித நேயத்தை உயர்த்திப்பிடிக்கும் விழுமியங்களைத் தழுவுவது அவசியம். ஆரம்பத்தில், சிவில் சமூக அமைப்புகள் அரசாங்கத்திற்குள் புதிய தாராளமயக் கொள்கைகளை வளர்ப்பதற்கு ஒரு தாராளவாத சூழல் தேவைப்பட்ட உலகளாவிய நிறுவனங்களாக முக்கியத்துவம் பெற்றன. அதைத் தொடர்ந்து, உள்நாட்டுப் போரின் போது பிரிவினைவாத இயக்கங்களைத் தீர்ப்பதற்கான அதிகாரப் பகிர்வு மற்றும் அதிகாரப் பகிர்வு ஏற்பாடுகளுக்கான பேச்சுவார்த்தைகளில் ஈடுபட்ட அரசாங்கத் தலைவர்களிடமிருந்து அவர்கள் மேலும் ஆதரவைப் பெற்றனர். இதன் விளைவாக, இலங்கை சமூகம் தேசியவாதமும் உலகமயமாதலும் சங்கமிக்கும் ஒரு உருமாறும் யுகத்தில் நுழைந்துள்ளது.

இந்தக் காலப்பகுதியில், இனவாத தேசியவாதத்தின் மூலம் அரசியல் அதிகாரத்தை செலுத்தும் ஆளும் உயரடுக்கின் ஏமாற்றுத் தன்மையை பொதுமக்கள் உணர்ந்தனர். இந்த உணர்தல் இன மற்றும் வர்க்க அரசியலில் வேரூன்றியிருந்த நீடித்த பதற்றம் மற்றும் நடந்து வரும் நெருக்கடிகளுக்கு எதிராக வெளிப்பட்டது. பிராந்திய மற்றும் சர்வதேச தலையீட்டை உள்ளடக்கிய முப்பது வருட உள்நாட்டுப் போர் வெளிப்பட்டது. அதைத் தொடர்ந்து, சமூகம் எதிர்கொள்ளும் சவால்கள் கோவிட்-19 தொற்றுநோய் மற்றும் உணவுப் பற்றாக்குறையால் வகைப்படுத்தப்பட்ட கடுமையான பொருளாதார நெருக்கடியால் மேலும் தீவிரமடைந்தன.

குறிப்பிடத்தக்க சமூக அழுத்தம் மற்றும் நீடித்த பதற்றம் ஆகியவற்றால் குறிக்கப்பட்ட சூழலில், மக்கள் இனவாத அரசியலின் பயனற்ற தன்மையை அங்கீகரித்தனர். உயரடுக்கினர் தங்கள் சுயநல நோக்கங்களுக்காக இனவாதத்தை ஊக்குவிப்பதை அவர்கள் உணர்ந்தனர். “முறைமை மாற்றம்” என்ற பாசாங்கின் கீழ் ஆட்சியைப் பிடித்தது  கோத்தா பய அரசாங்கம், ஆனால் பழக்கமான ஏமாற்று நடைமுறைகளை கையாண்டபோது, இறுதியில் அரகலய  எனப்படும் மக்கள் எழுச்சியால் வெளியேற்றப்பட்டபோது இந்த விழிப்புணர்வு உச்சத்தை எட்டியது.

அரகலய இயக்கம் மற்றும் கோத்தா -கோ-கம  ஆக்கிரமிப்பு ஆகியவை உயரடுக்கு அரசியல் கலாசாரத்தின் மீதான சமூகத்தின் அதிருப்தியை உருவகப்படுத்தியது. இன மற்றும் வர்க்க அடிப்படையிலான அரசியலை தீவிரமாக நிராகரித்து, உலகளாவிய மனிதநேயத்தில் வேரூன்றிய சிவில் சமூகத்தின் பிரதிநிதித்துவமாக காலி முகத்திடலில் கோத்தா -கோ-கம  வெளிப்பட்டது. இன தேசியவாதத்தின்  கதைகளை சவால் செய்வதன் மூலமும், உலகமயமாக்கலின் உலகளாவிய மதிப்புகளைத் தழுவியதன் மூலமும் இது சமூக வேகத்தைப் பெற்றது.

தேசிய மக்கள் சக்திஅர கலய  இயக்கத்தில்  நிலவும் மனநிலையில் உள்ளார்ந்த தீவிரவாதத்தை புத்திசாலித்தனமாக அங்கீகரித்தது. அவர்களின் “புனருதய” (மறுமலர்ச்சி) பிரசாரம் இந்த சமூக உணர்வோடு எதிரொலித்தது. இதன் விளைவாக, அவர்கள் வெற்றிகரமாக வாக்குப்பெட்டி மூலம் பழைய உயரடுக்குகளை அரசாங்க அதிகாரத்திலிருந்து வெளியேற்றினர்.

என் பி பி வர்க்க மற்றும் இன அரசியலுக்குப் பதிலாக அனைத்து சமூகப் பிரிவுகளையும் உள்ளடக்கிய ஒரு பரந்த ஒற்றுமையை என் பி பிவளர்த்தெடுத்துள்ளது. இந்த பகுதிகளில் என் பி[ பி க்கு வடக்கு மற்றும் கிழக்கு மொத்த வாக்குகளில் இருபத்தி ஒன்பது சதவீதத்தை மட்டுமே பெற்றிருந்தாலும், இந்த இயக்கம் வடக்கு-தெற்கு மற்றும் கிழக்கு-மேற்கு இடையேயான அரசியல் மற்றும் புவியியல் பிளவுகளைத் தாண்டியது.

முதல் பார்வையில், என் பி பி  இன் முதன்மையான சவால், அதன் நிதி நெருக்கடியின் மூலம் நாட்டை வழிநடத்துவது மற்றும் சட்டத்தின் ஆட்சியை மீண்டும் நிலைநிறுத்துவது போல் தெரிகிறது. இருப்பினும், இது அதன் உண்மையான சோதனை அல்ல. அரச அதிகாரத்தின் மேலாதிக்கத்தை நிலைநிறுத்துவதற்கு அது அறிமுகப்படுத்திய புதிய உரையாடலை மாற்றுவதில் உண்மையான சவால் உள்ளது. மேலாதிக்கம் என்பது சட்டப்பூர்வ அதிகாரத்தைப் பற்றியது மட்டுமல்ல; சமூகத்தின் உளவியல் அங்கீகாரத்தின் மூலம் பெறப்பட்ட செல்வாக்கை அது உள்ளடக்கியது. அரகலய எழுச்சி முந்தைய ஆதிக்கத்தை சீர்குலைத்துவிட்டது. இந்த வளர்ந்து வரும் மேலாதிக்கத்தின் ஒரு முக்கிய அம்சம், இன மற்றும் வர்க்க அடிப்படையிலான பிளவுகளிலிருந்து விலகிச் செல்லும் அரசியல் கலாச்சாரத்திலிருந்து உருவாகும் அரசியல் உயரடுக்குகளுக்கு சமூகத்தின் நிபந்தனையற்ற அங்கீகாரமாகும்.

எ மது பல கட்சி ஜனநாயகத்திற்குள் இன மற்றும் வர்க்க அடிப்படையிலான அரசியல் கலாசாரத்தை ஒழிக்க முனைப்பான நடவடிக்கைகளைஅமுல்  படுத்துவது இன்றியமையாதது. அதைச் செய்தால், அடுத்த பத்தாண்டுகளில் தேசிய மக்கள் சக்தி (என்  பி பி ஆட்சியில் இருக்கும். ஒவ்வொரு மட்டத்திலும் உள்ள என் பி பி  தலைவர்கள் இந்த கட்டாயத்தை முழுமையாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும் மற்றும் இந்த இலக்கை அடைய தங்கள் அதிகாரத்தை திறம்பட பயன்படுத்தக்கூடிய ஒரு புதிய நிர்வாக கலாசாரத்தை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.

இன்றைய காலகட்டத்தில்  , குறிப்பாக இளைய தலைமுறையினரிடையே, உலகளாவிய விழுமியங்களுடன் வளர்ந்து வரும் சீரமைப்பு உள்ளது என்பதை அனைத்து அரசியல் தலைவர்களும் புரிந்து கொள்ள வேண்டும், மேலும் வளர்ந்து வரும் டிஜிட்டல் குடியுரிமையால் வழங்கப்படும் வாய்ப்புகளுடன் முழுமையாக ஈடுபட எதிர்பார்க்கிறார்கள்.

[*ஏ. எம். நவரட்ண பண்டார, பேராதனைப் பல்கலைக்கழகத்தின் அரசியல் விஞ்ஞானப் பிரிவின் முன்னாள் பேராசிரியர்.]
 

https://thinakkural.lk/article/313215

நடராஜ ஜனகன்

எதிர்ப்பாளர்களின் பார்வையில், விஜேவீர ஒரு சந்தர்ப்பவாதி, அவர் என். சண்முகதாசனின் இலங்கைக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைப் பிளவுபடுத்தி, 1971 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரலில் அரச அதிகாரத்திற்கு முயற்சித்து தனது சொந்த இராணுவத்தை உருவாக்குவதற்காக அதன் உறுப்பினர்களை இழுத்துக்கொண்டார். சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு நிறுவப்பட்ட சமூக முறைமையிலிருந்து அவரது அபிமானிகள் மத்தி யில் அவர் ஒரு இலட்சியவாதி, அவர் ஏழை விவசாயிகளையும் குறிப்பாக ஒதுக்கப்பட்ட அதன் விளிம்புநிலை இளைய பிரிவினரையும் அணிதிரட்டியவர்  .”

டி .பி .எஸ் . ஜெயராஜ்

ஜே.வி.பி யினால் ஏற்பட்ட வன்முறையின் பாரிய தன்மை மற்றும் ஜே.வி.பி தலைவர்ரோஹண விஜேவீர மீது பொலிசார் மற்றும் பாதுகாப்பு உத்தியோகத்தர்கள் மத்தியில் கொதித்துக்கொண்டிருந்த  கோபம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில்அவர் கொல்லப்பட்டதாகபரவலாக நம்பப்பட்டது அது தொடர்பாக , “உத்தியோகபூர்வமாக அனுமதிக்கப்பட்ட உத்தியோகபூர்வமற்ற மரணதண்டனை” என்ற ‘இடக்கரடக்கல்’ சொற்றொடர் பிர யோகப்படுத்தப்பட்டிருந்தது.

ரோகண விஜேவீர 35 வருடங்களுக்கு முன்னர் 1989 நவம்பர் 13 இல் கொல்லப்பட்டார். மக்கள் விடுதலை முன்னணியின் புரட்சித் தலைவர் இறக்கும் போது அவருக்கு வயது 46ஆகும் . 1971 மற்றும் 1987 முதல் 89 வரையான இரண்டு இரத்தக்களரி கிளர்ச்சிகளின் மூளையாக செயற்பட் டவராககருதப்பட்டவர்   நவம்பர் 12 அன்று கண்டி மாவட்டத்தில் கைது செய்யப்பட்டு கொழும்புக்கு அழைத்து வரப்பட்டார். விஜேவீரவின் கைது  மற்றும் மரணத்துடன் இரண்டாவது ஜே.வி.பி கிளர்ச்சி படிப்படியாக முடிவுக்கு வந்தது.

தமிழில் மக்கள் விடுதலை முன்னணி என்று அழைக்கப்படும் ஜனதா விமுக்தி பெரமுன வைப் பொறுத்த வரையில் நவம்பர் 13 மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த திகதி யாகும். 1989 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 13 ஆம் திகதி ஜே.வி.பி.யின் ஸ்தாபக தலைவர் ரோஹண   விஜேவீர கொல்லப்பட்டார். விஜேவீர மற்றும் 1971 மற்றும் 1987-89 ஆகிய இரண்டு கிளர்ச்சிகளில் கொல்லப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான ஜே.வி.பி காரர்களின் வாழ்க்கையை நினைவுகூரும் நிகழ்வை 1994 முதல் ஜே.வி.பி ஆண்டுதோறும் நடத்தி வருகிறது. ” மஹா விரு சமருவ” எனப்படும் மாவீரர் நினைவேந்தல் நிகழ்வானது உரைகள் மற்றும் பாடல்களின் கலவையாகும்.

இந்த வருடம் ரோஹண  விஜேவீர என அழைக்கப்படும் படபெந்தி டொன் ஜினதாச நந்தசிறி விஜேவீரவின் 35 ஆவது நினைவு தினமாகும் .. ஜே.வி.பி.யின் நினைவேந்தல் நிகழ்வு இந்த வருடம் நவம்பர் 15 ஆம் திகதி நடைபெற்றது. ஜே.வி.பி.யின் தலைவர் அநுரகுமார திஸாநாயக்க மற்றும் ஜே.வி.பி.யின் பொதுச் செயலாளர் ரி ல்வின் சில்வா ஆகியோர் இதில் கலந்துகொண்டனர். ஜனாதிபதி தேர்தல்  மற்றும் பாரா ளுமன்றத் தேர்தல்களின் மூலம் கட்சி முதல்முறையாக ஆட்சியைக் கைப்பற்றியதால், இது ஒரு புனிதமான நிகழ்வாக இருந்தாலும்,  பண்டிகை  உவகை நிலவியது.

இந்த நினைவேந்தலில் ரி ல்வின் சில்வா நீண்ட நேரம் உரையாற்றினார். “தியாகி” தலைவர் ரோஹண  விஜேவீரவைப் பற்றிய பல பிரகாசமான  குறிப்புகளுடன் ஜே.வி.பியின் பரிணாம  வளர்ச்சியை அவர் சுருக்கமாகக் கண்டறிந்தார். நசுக்கப்பட்ட இரண்டாவது ஜே.வி.பி கிளர்ச்சியின் சாம்பலில் இருந்து பீனிக்ஸ் பறவை போல் எழுந்த கட்சி மற்றும் அதன் பின்னர் அதன் வெற்றிகரமான அரசியல் மறுமலர்ச்சி பற்றி பேசிய ரி ல்வின், “நாம் காலத்திற்கு ஏற்ப உள்ளீர்த்துக்கொண்ட  ஒரு அரசியல் கட்சி… பிடிவாதமானவர்கள் , மாறாதவர்கள் , தப்பிப்பிழைக்க மாட் டார்கள் .”என்று அவர் குறிப்பிட்டிருந்தார்.

அண்மைக் காலங்களில் ரோஹண  விஜேவீர மற்றும் ஏனைய ஜே.வி.பி உறுப்பினர்களின் மரணம் மற்றுமொரு தரப்பினராலும் நினைவுகூரப்பட்டது. சிங்களத்தில் பேரதுகாமி சமாஜவாதி கட்சி என்றும் தமிழில் முன்னிலை சோசலிசக் கட்சி என்றும் அழைக்கப்படும் முன்னிலை சோசலிஸ்ட் கட்சி (எவ்எஸ் பி  ) ஜே.வி.பி யிலிருந்து  பிரிந்த அதிருப்தியாளர்கள்  குழுவாகும். ஏப்ரல் 2012ஏப்ரலில்  ஆரம்பிக்கப்பட்டது .அதன் செயலாளர் நாயகம் பிரேமகுமார் குணரத்னம் என்ற நோயல் முதலிகே மற்றும் குமார்/குமார வால் வழிநடத்தப்பட்டது. முன்னணி சோசலிசக் கட்சியும்  தனது மறைந்த தலைவர் மற்றும் தோழர்களை ஆண்டுதோறும் “11 மஹா விரு சமருவ” நிகழ்வின் மூலம் நினைவு கூர்கிறது.

முன்னிலை  சோசலிசகட்சி   நவம்பர் 11 அன்று அதன் நினைவேந்தலை நடத்தியது. அதன் செயலாளர் குமார் குணரட் ண ம் இந்த நிகழ்வில் தனது உரையில் ஒரு தெளிவான அழைப்பை விடுத்தார். 1987-1989 கிளர்ச்சியில் உயிர் இழந்த ஜே.வி.பி உறுப்பினர்களுக்கு அவர்களின் முன்னாள் தலைவர் ரோஹண விஜேவீர உட்பட நீதி வழங்குமாறு தனது முன்னாள் தோழர் ஜனாதிபதி அநு ரகுமார திசாநாயக்கவிடம்  அழைப்பு விடுத்தார். நவம்பர் 12 அன்று “டெய்லி எவ் டி”யில் வெளியிடப்பட்ட செய்தியிலிருந்து சில தொடர்புடைய பகுதிகள் இங்கே:
”கொழும்பில் நேற்று நடைபெற்ற எவ் எஸ் பி யின் வருடாந்த நவம்பர் மாவீரர் நினைவேந்தலில் பேசிய குணரட்ணம், ஆளும் தேசிய மக்கள் சக்திக்கு தலைமை தாங்கும் ஜேவிபியின் தற்போதைய தலைவரும் ஜனாதிபதி அனுரகுமார திஸாநாயக்க தலைமையிலான அரசாங்கம் 1987-1989  கிளர்ச்சிகாலப்பகுதியில் கொல்லப்பட்ட ஜே.வி.பி உறுப்பினர்களின் மரணங்களை விசாரிக்கும் கணிசமான பொறுப்பை கட்சி கொண்டுள்ளது.

“இன்று 35வதுமகாவீரர் நினைவேந்தலைக் குறிக்கிறது. 1988-1989 காலகட்டத்தில், நீதிக்காக குரல் எழுப்பிய ஒரு முழு தலைமுறையும் கொல்லப்பட்டது. தோழர்கள் ரோஹண  விஜேவீர மற்றும் உபதிஸ்ஸ கமநாயக்க உட்பட 60,000 க்கும் மேற்பட்ட தோழர்கள் உயிரிழந்தனர். அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் இப்போது அதிகாரத்தை வைத்திருக்கும்தேசிய மக்கள் சக்தியின்  பிரதான அரசியல் கட்சியான ஜேவிபியின் இலட்சியத்திற்காக நின்றவர்கள்,” என்று அவர் குறிப்பிட்டார்.

எனவே, 35வது நினைவேந்தல் வரலாற்று சிறப்புமிக்கதாக இருக்கும் என்றார்.
1987-1989 கிளர்ச்சியின் மீதான அரசாங்கத்தின் அடக்குமுறையை  உலக வரலாற்றில் மிகக் கொடூரமான இனப்படுகொலைகளில் ஒன்றாகுமெனகுறிப்பிட்டு மனிதகுலத்திற்கு எதிரான குற்றமாக குணரட்னம் ஒப்பிட்டார்.

“கடுமையான   தியாகத்தில் தங்கள் உயிரைக் கொடுத்த அனைவருக்மான  நீதிக்காக மக்கள் இன்னும் ஏங்குகிறார்கள். ஜே.வி.பி.யை ஆட்சிக்கு கொண்டு வர தம்மை அர்ப்பணித்த ஜே.வி.பி உறுப்பினர்களின் குடும்பங்கள், நண்பர்கள் மற்றும் அன்புக்குரியவர்கள் கொடூரமான முறையில் கொல்லப்பட்டனர். இது 1988-89 காலகட்டத்தில் முழுமையான விசாரணையை நடத்துவதற்கும், மனித குலத்திற்கு எதிரான இந்தக் குற்றங்களுக்குப் பொறுப்பான அனைவரையும் பொறுப்பேற்கச் செய்வதற்கும் முந்தைய நிர்வாகங்களை விட என் பி பி அரசாங்கத்திற்கு அதிக தார்மீகப் பொறுப்பையும் அதிகாரத்தையும் வழங்குகிறது.முன்னிலை சோசலிஸ்ட்  கட்சி  என்ற வகையில் ஜனாதிபதி திஸாநாயக்க இந்தப் பொறுப்பை ஏற்பார் என  நாங்கள் நம்புகிறோம்,” என்ரூ அவர் கூறியிருந்தார்.

இந்த முயற்சிக்காக  தேவையான எந்தவொரு ஆதரவையும் வழங்க எவ் எஸ் பி  தயாராக இருப்பதாகவும் குணரட்ண ம் குறிப்பிட்டார்.

ஜே.வி.பி.யில் இருந்து பிரிந்த குழுவான குணரட்ண த்தின் கட்சியும் இந்த வார தொடக்கத்தில் ஜனாதிபதி திசாநாயக்கவுக்கு விடுத்த அறிக்கையில் இதேபோன்ற உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தியது. 1988-89 காலப்பகுதியில் அரச அனுமதி பெற்ற குற்றச் செயல்கள் தொடர்பில் உடனடியாக விசாரணைகளை ஆரம்பிக்குமாறும், ரோஹண விஜேவீர உட்பட உயிரிழந்த ஜேவிபி மாவீரர்களின் உயிர்களுக்கு நீதி வழங்குமாறும் ஜனாதிபதியிடம் அந்த அறிக்கையில் கோரப்பட்டுள்ளது.

சோசலிச மாற்றத்திற்கான போராட்டத்தில் உயிர்நீத்த ரோஹண  விஜேவீர மற்றும் ஏனையோருக்குஎவ் எஸ் பி  அஞ்சலி செலுத்தியது, அந்தக் காலப்பகுதியில் “அரச பயங்கரவாதத்தின்” ஊடாக நடத்தப்பட்ட கடத்தல்கள், பலவந்தமாக காணாமல் போதல்கள் மற்றும் சட்டவிரோத கொலைகளை முன்னிலைப்படுத்தியதுடன்  இந்த அட்டூழியங்களுக்குப் பின்னால் உள்ள உண்மையை வெளிக்கொணர வேண்டியதன் முக்கியத்துவத்தையும்  எவ் எஸ் பி .கோடிட்டுக் காட்டியது.

ஜே.வி.பி.யின் தலைவர் தற்போது ஜனாதிபதியாக பதவியில் இருப்பதால், ரோஹண  விஜேவீர மற்றும் பிறரின் மரணங்கள் மற்றும் காணாமல் போனவர்களின் பின்னணியில் உள்ள உண்மையை வெளிக்கொணர்வதில் கவனம் செலுத்தி, முன்னுரிமை அளிக்கும் வகையில் விரிவான விசாரணைக்கு முன்னிலை சோசலிசகட்சி   வலியுறுத்தியுள்ளது.

பொதுவாக ஜே.வி.பி காரர்களின் மரணங்கள் மற்றும் காணாமல் போனவர்கள் மற்றும் குறிப்பாக ரோஹண  விஜேவீர உள்ளிட்ட உயர்மட்டத் தலைவர்களின் மரணங்கள் மற்றும் காணாமல் போனவர்கள் குறித்து விரிவான விசாரணை நடத்தப்பட வேண்டும் என்று மு.ச.க தலைவர் குமார் குணரட்ணம்   கூறியிருப்பது, ஜே.வி.பி.யின் முன்னாள் மற்றும் தற்போதைய உறுப்பினர்களின் இதயங்களிலும் பதிலுக்கான தாக்கத்தை  கொடுக்கும். இரண்டாவது ஜே.வி.பி கிளர்ச்சிநசுக்கப்பட்டபோது  தப்பிய அநு ரகுமார திஸாநாயக்க, விஜித ஹேரத் மற்றும் ரி ல்வின் சில்வா போன்ற மூத்தவர்களுக்கு இது நிச்சயமாக எதிரொலிக்கும்.

மேலும், அரச முகவர்களால் மனித குலத்திற்கு எதிரான அந்த கொடூரமான குற்றங்களை நேரில் பார்த்தவர்கள், அந்த காலத்தில் ஜே.வி.பி.யும் பல அட்டூழியங்களுக்கு காரணமாக இருந்த போதிலும், உண்மை வெளிவர வேண்டும் என்று விரும்புகிகிறார்கள்.

ஜே.வி.பி இப்போது ஆட்சியில் உள்ளது, எனவே கடந்த கால சம்பவங்களை ஆராய்வதற்கான சரியான பொறிமுறையை அமைக்க முடியும் என்ற குமார் குணரட்ண த்தின் கருத்து தர்க்கரீதியானது. மேலும் தனிப்பட்ட கோணத்திலும் அதனைபார்க்க  முடியும்  , ஏனெனில் அந்த இருண்ட நாட்களில் “காணாமல் போனதாக” அறிவிக்கப்பட்ட பல இளைஞர்களில் பிரேம் குமாரின் மூத்த சகோதரர் ரஞ்சிதன் குணரட்ண மும் இருக்கிறார்.

ரி ல்வின் சில்வா

உண்மை வெளிவருவதற்கு ஜே.வி.பியின் கண்ணோட்டத்தில் இன்னொரு முக்கிய காரணமும் உள்ளது. 16 நவம்பர் 2024 இன் “தி இந்து” நாளிதழில் வெளியான ஜேவிபிபொதுச்செயலாளர்  ரி ல் வின்  சில்வாவுடனான நேர்காணலில், பத்திரிகையின் கொழும்பு செய்தியாளர் மீரா ஸ்ரீநிவாசன் பின்வருமாறு எழுதினார்:

“இருப்பினும், . சில்வா கட்சியின் வரலாற்றை சூழலுடன் மீண்டும் கூற வேண்டும் என்று வாதிட்டார். “எ ம்மை தோற்கடித்தவர்களால், வெற்றி பெற்றவர்களால் எழுதப்பட்டதே எ மது வரலாறு என்பதால் தவறான கருத்து உள்ளது. எங்கள் பாதை விருப்பத்துடன் தேர்ந்தெடுக்கப்படவில்லை, அது எங்கள் மீது கட்டாயப்படுத்தப்பட்டது. ஜே.வி.பி எதிர்கொள்ளும் மிருகத்தனமான வன்முறை குற்றச்சாட்டுகளை சுட்டிக்காட்டி, அவர் மேலும் கூறியதாவது: “இது [எங்கள்] நடவடிக்கை அல்ல, மாறாக எங்கள் முடிவில் இருந்து வந்த எதிர்வினை. [அரசின்] அடக்குமுறை ஆயுதம் ஏந்தியிருந்தால், [எங்கள்] பதிலும் அவ்வாறே இருந்தது.

அவரது (ரி ல்வின்) பார்வையில், இலங்கையின் தற்போதைய அரசியல் தருணம், “சிலரை காரணமின்றி ஆயுதம் ஏந்திய பயங்கரவாதிகள் என்று சித்தரிக்காமல்” கட்சி மட்டுமல்ல, நாட்டின் கதையையும் மீண்டும் எழுதுவதற்கான இடத்தைத் திறந்துள்ளது. “ஆனால் நாங்கள் இந்த கதையை வார்த்தைகளால் அல்ல, ஆனால் எங்கள் செயலால் சொல்ல விரும்புகிறோம். தற்போதைய சூழல் அதற்கான வாய்ப்பை அளிக்கிறது.

உண்மை எ ம்மை விடுவிக்கும்

ஜே.வி.பி.யின் கண்ணோட்டத்தில் வரலாறு முன்வைக்கப்படுவது குறித்து ரி ல்வின் சில்வா உண்மையிலேயே தீவிரமானவராக இருந்தால் மற்றும் ஜே.வி.பி.யின் உண்மைக் கதையில் கட்சியின் பொதுச் செயலாளருக்கு உண்மையான ஆர்வம் இருந்தால், விஜேவீர மற்றும் ஏனைய ஜே.வி.பி.காரர்களின் கொலைகள் தொடர்பில் தீவிர விசாரணை மிகவும் அவசியமாகும். ஜே.வி.பி.யை வெள்ளையடிக்கவோ, அரசின் பிரதிமையை   கெடுக்கவோ முயலாமல் உண்மையை வெளிக்கொணரும் வகையில் விசாரணை சுதந்திரமாகவும் நியாயமாகவும் இருக்க வேண்டும்.  அது உண்மையை மட்டுமே குறிக்கோளாகக் கொண்டிருக்க வேண்டும், ஏனென்றால் இறுதியில் உண்மை மட்டுமே “எ ம் அனைவரையும் விடுவிக்கும்”

இந்தப் பின்னணியில்தான், ஜே.வி.பி.யின் ஸ்தாபக தலைவர் விஜேவீர இறந்து 35 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவர் கொல்லப்பட்டதை முந்தைய எழுத்துக்களில் இருந்து பெறப்பட்ட தகவல்களின் உதவியுடன் இந்தப் பத்தி கவனம் செலுத்துகிறது.

ரோகண விஜேவீர 35 வருடங்களுக்கு முன்னர் 1989 நவம்பர் 13 இல் கொல்லப்பட்டார். மக்கள் விடுதலை முன்னணியின் புரட்சித் தலைவர் இறக்கும் போது அவருக்கு வயது 46. 1971 மற்றும் 1987 முதல் 89 வரையான இரண்டு இரத்தக்களரி கிளர்ச்சிகளின் மூளையாக இருந்தவர் நவம்பர் 12 அன்று கண்டி மாவட்டத்தில் கைது செய்யப்பட்டு கொழும்புக்கு அழைத்து வரப்பட்டார். விஜேவீரவின் பிடி மற்றும் மரணத்துடன் இரண்டாவது ஜே.வி.பி கிளர்ச்சி படிப்படியாக வெளியேறி முடிவுக்கு வந்தது.

சுமார் மூன்று வருடங்களாக நீடித்த ஜே.வி.பியின் இரண்டாவது கிளர்ச்சியின் விளைவாக ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் ஜே.வி.பி மற்றும் பொலிஸ், துணை இராணுவம் மற்றும் பாதுகாப்புப் படையினரை உள்ளடக்கிய எதிர் கிளர்ச்சிப் படைகளால் கொடூரமாக கொல்லப்பட்டனர்.
இத்தனை குழப்பங்களும் படுகொலைகளும் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்ட நிலையில், ஜே.வி.பி.யின் அதியுயர் புரட்சித் தலைவர், நிமல் கீர்த்திசிறி அத்தநாயக்க என்ற தோட்டக்காரராகக்தன்னை  காட்டிக் கொண்டு கண்டி உலப்பனையில் தனது குடும்பம் மற்றும் இரண்டு வேலையாட்களுடன் வசதியாக வாழ்ந்து வந்தார்.

“உத்தியோக பூர்வ மாக அனுமதிக்கப்பட்ட அதிகாரபூர்வமற்ற மரணதண்டனை”
ஜே.வி.பி யினால் ஏற்பட்ட வன்முறையின் பாரிய தன்மை மற்றும் ஜே.வி.பி தலைவர்ரோஹண விஜேவீர மீது பொலிசார் மற்றும் பாதுகாப்பு உத்தியோகத்தர்கள் மத்தியில் கொதித்துக்கொண்டிருந்த  கோபம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில்அவர் கொல்லப்பட்டதாகபரவலாக நம்பப்பட்டது அது தொடர்பாக , “உத்தியோகபூர்வமாக அனுமதிக்கப்பட்ட உத்தியோகபூர்வமற்ற மரணதண்டனை” என்ற ‘இடக்கரடக்கல்’ சொற்றொடர் பிர யோ கப்படுத்தப்பட்டிருந்தது.

உத்தியோகபூர்வ பதிவானது ,   விஜேவீர மற்றும் மற்றொரு சிரேஷ்ட  ஜே.வி.பி தலைவர் எச்.பி. ஹேரத் ஆகிய இருவரும் சில ஆவணங்களைத் தேடி ஜே.வி.பியின் இரகசிய அலுவலகமாகப் பயன்படுத்தப்பட் ட  கொழும்பின்  புறநகர்ப் பகுதியிலுள்ள ஒரு வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டிருந்தனர் . ஹேரத் சில ஆவணங்களை எடுப்பது போல் பாசாங்கு செய்து விஜேவீரவை நோக்கி துப்பாக்கியால் சுட்டுள்ளார். அப்போது பாதுகாப்புப் படையினர் அவர்கள் இருவரையும் சுட்டுக் கொன்றனர். பின்னர் அவை தகனம் செய்யப்பட்டன.

ஜே.வி.பி.யின் வன்முறை மற்றும் எதிர் வன்முறைச் சூழலில் இலங்கை மிகவும் மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்டிருந்தது  விஜேவீரவின் மரணச் செய்தியில் பெரிதும் நிம்மதியடைந்தது. அப்போது நிலவிய சூழ்நிலையில், உத்தியோகபூர்வ பதிவுடன்  அமைதியாக செல்வதற்கு  நாடு மிகவும் தயாராக இருந்தது. தனிப்பட்ட ரீதியில்  வெகு சிலரேஅதனை  நம்பினர். இவ்வாறான சூழ்நிலைகளில் வழமை போல் வதந்திகள் அதிக காலம்  வேலை செய்தன மற்றும் ரோஹண  விஜேவீரவின்இறுதிக்கட்டம்  பற்றிய பல கதைகள் பரவ ஆரம்பித்தன.

விஜேவீர கொழும்பு கோல்ப் மைதான வளாகத்தில் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார் என்பது பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட செய்தியாகும் . ஜே.வி.பி.யால் குடும்ப உறுப்பினர்கள் கொடூரமாக படுகொலை செய்யப்பட்ட சிரேஷ்ட  பொலிஸ்  அதிகாரி ஒருவர்,சிரேஷ்ட  ராணுவ அதிகாரிகள் பார்த்துக்கொண்டிருக்க  துப்பாக்கிச்சூடு நடத்தியதாக கூறப்படுகிறது. பின்னர், இருவரது உடல்களும் மயானத்தில்  இரவில் எரிக்கப்பட்டன. இந்த கொடூரமான தகனத்தின் போது விஜேவீர முழுமையாக இறக்கவில்லை என்ற கதை இந்த பதிப்பில் ஒரு பயங்கரமான திருப்பமாக இருந்தது.

சரத் முனசிங்கவின் பதிவு

ரோஹண  விஜேவீரவின் இறுதிக் கட்டம் குறித்து உத்தியோகபூர்வமாக நேரில் கண்ட சாட்சியங்கள் எதுவும் இல்லை. ரோஹண  விஜேவீரவின் வாழ்வில் பொது வெளியில் அவர் இறப்பதற்கு முந்தைய சில மணிநேரங்கள் தொடர்பான உண்மையான பதிவு  ஒன்று உள்ளது. மேஜர் ஜெனரல் சரத் முனசிங்க தனது சுயசரிதை நூலான “ஒரு சிப்பாயின் கதை”யில் இதனைக் குறிப்பிட்டுள்ளார். தொடர்புடைய பகுதிகள் கீழே மீண்டும் உருவாக்கப்படுகின்றன:
“நேரம் 11.30 மணி. நாங்கள் (லயனல் பலகல்ல மற்றும் சரத் முனசிங்க) ‘நடவடிக்கை க்கான கூட்டு  த்  தலைமையகத்தின் ’ வளாகத்தை அடைந்தோம். ரோஹண  விஜேவீர அமர்ந்திருந்த மாநாட்டு மேசைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டோம். எனக்கு மேசைக்கு குறுக்காக  விஜேவீரவுக்கு எதிரே ஒரு நாற்காலி வழங்கப்பட்டது. நான் அவருடன் உரையாடத் தொடங்கினேன். நான் ரோஹண  விஜேவீரவிடம் நீண்ட நேரம் பேசினேன்.

“நான் அவரிடம் ஆங்கிலத்தில் கேள்வி கேட்டபோதெல்லாம் அவர் சிங்களத்தில் பதிலளித்தார். உண்மையில், எனக்கு ரஷ்ய மொழி தெரியுமா என்று கேட்டார். நான் இல்லையென   பதிலளித்தேன். ரோஹண  விஜேவீர தனது இரண்டாவது மொழி ரஷ்ய மொழி என்று என்னிடம் கூறினார். ஆரம்பத்தில் பண்டாரவளையிலும் பின்னர் கண்டி உலப்பனையிலும் அவர் தனது தனிப்பட்ட வாழ்க்கையைப் பற்றி என்னிடம் கூறினார். ஜே.வி.பி.யின் செயற்பாடுகள் குறித்து பேசுவதற்கு அவர் தயங்கினார்”.

“நள்ளிரவுக்குப் பிறகு, பிரதி பாதுகாப்பு அமைச்சர் ஜெனரல் ரஞ்சன் விஜேரத்ன உள்ளே சென்று மாநாட்டு மேசையின் தலைமைநாற்காலியில்   அமர்ந்தார். ஜெனரல் விஜேரத்ன சில கேள்விகளைக் கேட்டார், ஆனால் ரோஹண  விஜேவீர பதிலளிக்கவில்லை.

“நாங்கள் எங்கள் உரையாடலைத் தொடர்ந்தோம். நாங்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது பல கோப்பை  சாதாரண தேநீர்  பருகினோம் . வன்முறையில் ஈடுபடாமல் இருக்குமாறு அவரது உறுப்பினர்களுக்கு ஆலோசனை வழங்குமாறு ரோஹண  விஜேவீரவிடம் கோரிக்கை விடுத்தேன். வற்புறுத்தலுக்குப் பிறகு ஒப்புக்கொண்டார். எனவே அவரது வார்த்தைகளையும் அவரது படத்தையும்  க மராவில் பதிவு செய்ய முடிந்தது.

“நேரம் 1989 நவம்பர் 13 அதிகாலை 3.45 மணி. விசாரணையை முடித்துக்கொண்டு ரோஹண  விஜேவீரவை கீழே அழைத்துச் செல்லுமாறு  எனக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டது. கீழே ஒன்றாக நாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் நெருக்கமாகநடந்து  சென்றோம் . விஜேவீர என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு, ‘கடைசித் தருணத்திலும் உங்களைச் சந்தித்ததில் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைகிறேன். நான் இனி வாழாமல் இருக்கலாம். தயவு செய்து எனது செய்தியை என் மனைவிக்கு தெரிவிக்கவும்என்று கூறினார்  ரோஹண  விஜேவீரவின் செய்தியில் ஐந்து முக்கிய விடயங்கள் அடங்கியிருந்தன. அவை அனைத்தும் அவரது குடும்பத்தைப் பற்றிய தனிப்பட்ட விட யங்கள்.

“சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, விஜேவீர கண்கல் கட்டப்பட்டு   பச்சை பஜேரோவின் பின் இருக்கையில் ஏற உதயளிக்கப்பட்டது . விஜேவீரவின் இருபுறமும் இருவர் அமர்ந்திருந்தனர். காரின் பின்பகுதியில் மற்றவர்கள் இருந்தனர். பஜெரோ புறப்பட்டது. நடவடிக்கை கூட்டுதலைமையக    கட்டிடத்தின் பிரதான நுழைவாயிலுக்கு அருகில் நின்றிருந்த கேணல் லயனல் பலகல்லவுடன் நான் சேர்ந்தேன். நல்ல தூக்கத்தை  நினைத்துக்கொண்டு வீட்டுக்குப் போனோம்.

“காலையில் விஜேவீரவின் புகைப்படத்தை அச்சிடுவதில் நான் மும்முரமாக இருந்தேன். தாடி இல்லாமல் விஜேவீரவை யாரும் அடையாளம் கண்டு கொள்ள மாட்டார்கள். எனவே நான் உதவியை நாட வேண்டியிருந்தது மற்றும் விஜேவீரவின் புகைப்படத்தில் தாடியை சேர்க்க வேண்டியிருந்தது. அது மிகவும் சிறப்பாக செய்யப்பட்டது. பிற்பகலில் கூட்டு நடவடிக்கைக் தலைமையகத்தில்  செய்தியாளர் சந்திப்பு நடைபெற்றது. அமைச்சர் ரஞ்சன் விஜேரத்ன செய்தியாளர்களிடம் தெரிவித்தார்.

“விஜேவீர மற்றும் எச்.பி. ஹேரத் [மற்றொரு ஜே.வி.பி தலைவர்] கொழும்பிற்கு வெளியே உள்ள ஒரு வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர், அங்கு ஜே.வி.பி. அவர்களின் பொக்கிஷத்தின் ஒரு பகுதியை மறைத்து வைத்திருந்தது. தேடுதல் வேட்டை நடந்து கொண்டிருந்த போது, ஹேரத் துப்பாக்கியை எடுத்து விஜேவீரவை சுட்டுக் கொன்றார்.என்று  அமைச்சர் மேலும் விவரங்களைத் தெரிவித்தார். விஜேவீரவின் கொலையைத் தொடர்ந்து, ஜே.வி.பியின் வன்முறைகள் படிப்படியாக நிறுத்தப்பட்டு, வடக்கு மற்றும் கிழக்கு தவிர்ந்த நாட்டின் ஏனையபகுதியில்  அமைதி நிலவியது.
ஜெனரல் முனசிங்கவின் பதிவு , விஜேவீரவின் வாழ்க்கையின் இறுதிக் கட்டங்களை ஓரளவு விவரிக்கிறது, ஆனால் அவர் எப்படி இறந்தார் என்பது பற்றிய விவரங்களை வெளியிடுவதில் அமைச்சர் விஜேரத்னவின் செய்தியாளர் மாநாட்டைச் சார்ந்திருக்கிறது. முனசிங்க அந்தப் நடவடிக்கையில் நேரடியாக ஈடுபடாத காரணத்தினால், விஜேவீர எவ்வாறு கைது செய்யப்பட்டார் என்பது பற்றிய தகவல்களும் குறைவாகவே உள்ளன.

உலப்பன வில் ரோகண கைதானார்

ரோஹண  விஜேவீர பிடிபடுவதற்கு வழிவகுத்த சூழ்நிலைகள் பற்றிய சுருக்கமான ஆனால் துல்லியமான விளக்கத்தை ஊடகவியலாளரும் எழுத்தாளருமான சி.ஏ. சந்திரபெரும  வின்  “இலங்கை  :பயங்கரமானஆண்டுகள்  – 1987-1989ஜே. வி . பி கிளர்ச்சி ” என்ற புத்தகத்தில்உள்ள தொடர்புடைய பகுதிகள் வருமாறு :

“பியதாச ரணசிங்க மற்றும் எச் பி ஹேரத் ஆகியோர் கலஹாவில் கைது செய்யப்பட்டனர். இந்த இரண்டு ஜே.வி.பி தலைவர்களும் ரோஹண  விஜேவீரவை அடிக்கடி சந்தித்தனர். சிறிது நேர விசாரணையின் பின்னர் விஜேவீரவின் இருப்பிடத்தை ஹேரத் தெரிவித்திருந்தார். சில மணித்தியாலங்களின் பின்னர், கண்டி உலப்பன வில், விஜேவீர, அத்தநாயக்க என்ற பெயரில் தோட்டஉரிமையாளராக  மாறுவேடமிட்டு, அவர் வசித்த  தோட்ட பங்களாவில் கைது செய்யப்பட்டார்.

“பிற்பகல் 2 மணியளவில் தரப்பினர்  சென்றபோது போது, விஜேவீர சவரம் செய்துகொண்டிருந்தார் . இராணுவக் குழு ஒரு வாசலில்   ஏறி வீட்டைச் சுற்றி வளைத்தது. விஜேவீர, “நான் அத்தநாயக்க, இங்கு வர உங்களுக்கு உரிமையில்லை. நான் அமைதியை விரும்பும் மனிதன்.” என்றுகூறினார்
“விஜேவீரவின் நம்பிக்கையானகூற்றினால்   கேர்ணல் .ஜானக பெரேரா குழம்பிப்போய், அவர்கள் தவறான இடத்திற்கு வந்துவிட்டதாக நினைத்தார். அப்போதும் அவர் தனது கைத்துப்பாக்கியை மெல்ல மெல்ல அத்தநாயக்கவின் தலையில் வைத்துவிட்டு, “ஓயா விஜேவீர?” என்று கேட்டார்.

“அத்தநாயக்க”, கேர்ணல்  சுட்டு விடுவார் என்று பயந்து, தான் விஜேவீர என்று ஒப்புக்கொண்டார், மேலும் “நான் உங்களுடன்  வருவேன், ஆனால் என் குடும்பத்திற்கு தீங்கு செய்யவேண்டாம்”என்றுகூறினார் ர்   . வீட்டில் விஜேவீரவின் மனைவியைத் தவிர இரண்டு பெண் வேலைக்காரர்கள் இருந்தார்கள், விஜேவீர வெளியே அழைத்துச் செல்லப்பட்டபோது எல்லாப் பெண்களும் புலம்பத் தொடங்கினர்.

பின்னர்  ரோஹண  விஜேவீர கைது செய்யப்பட்டு கொழும்புக்கு கொண்டுவரப்பட்டார்.
ஜனாதிபதி அநுரகுமார திஸாநாயக்கவின் ஜே.வி.பி தலைமையிலான-என்.பி.பி அரசாங்கம் விஜேவீரவின் மரணம் தொடர்பாக விசாரணை நடத்த உத்தரவிடுவார் மற்றும் அவர் எப்படி கொல்லப்பட்டார் என்பது பற்றிய நம்பகமான தகவல்களை வெளிச்சத்திற்கு கொண்டு வருவார்.    என்பதைப் பொறுத்திருந்துதான் பார்க்க வேண்டும்.

2004 ஆம் ஆண்டு ஜே.வி.பி தலைவர் ரோஹண விஜேவீரவின்  15வது நினைவு தினத்தை முன்னிட்டு,ரெஜி சிறிவர்தனவினால்”இரங்கல் செய்தியாளர்களின்இளவரசர்”  என்று வர்ணிக்கப்பட்டபிரபல ஊடகவியலாளர் அஜித் சமரநாயக்க எழுதிய அவரது ஞாயிற்று க்கிழமை     கட்டுரையின் ஒரு பகுதியுடன்  நிறைவு செய்கிறேன் .

அஜித் சமரநாயக்க வின் கட்டுரை

“ரோஹண விஜேவீர 46 வயதில் கொல்லப்பட்டபோது, நாட்டின் வாழ்வில்  அவரது வகிபாகம்  பற்றி இலங்கையில் எந்த வொரு அரசியல் தலைவரும் இவ்வளவுக்கு  கூர்மையான மற்றும் முரண்பட்ட கருத்துக்களை உருவாக்கவில்லை.

நடைமுறை  நிலையைத் தக்கவைத்துக்கொள்வதற்காகஇலங்கையின் சுதந்திரத்திற்குப் பின்னரான  உயரடுக்குதாங்கள்  முதலாளித்துவவாதியாக , தாராளவாதியாக  அல்லது மார்க்சியவாதியாகஇருந்தாலும்நடைமுறை  நிலையைத் தக்கவைத்துக்கொள்வதற்காக    கருத்தொருமைப்பாட்டை  கொண்டிருந்த  நிலையில் அவரது சொந்தக் கண்ணோட்டத்தில் விஜேவீர கவனமாக திட்டம் தீட்டி  குழப்ப முயன்றார்.

“வலது மற்றும் மரபுவழி இடது இரண்டிற்கும் அவர் பிசாசாக அவதாரம் எடுத்தார், ஆனால் அவரைப் பின்பற்றுபவர்களுக்கு அவர் ஒரு  கடவுள். விஜேவீரவே இந்த பாத்திரத்தில் மிகவும் மகிழ்ந்தார்.  தாடியுடன், அவரது அனல்கக்கும்  பேச்சுக்களுடன், அவர் காலத்தின் அரசியல் பரப்பின் ஒரு பகுதியாக இருந்தார், இலங்கையின் வளம்குன்றிய  அரசியல் அரங்கில் தீங்கான காரணத்திற்காக வாதாடுபவர்  முதல் ஜனாதிபதி வேட்பாளர் வரையிலான அனைத்து பாத்திரங்களையும் வகித்தார்.

“அவரது எதிர்ப்பாளர்களின் பார்வையில், விஜேவீர ஒரு சந்தர்ப்பவாதி, அவர் என். சண்முகதாசனின் இலங்கைக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைப் பிளவுபடுத்தி, 1971 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரலில் அரச அதிகாரத்திற்கு முயற்சித்து தனது சொந்த இராணுவத்தை உருவாக்குவதற்காக அதன் உறுப்பினர்களை இழுத்துக்கொண்டார். சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு நிறுவப்பட்ட சமூக முறைமையிலிருந்து அவரது அபிமானிகள் மத்தி யில் அவர் ஒரு இலட்சியவாதி, அவர் ஏழை விவசாயிகளையும் குறிப்பாக ஒதுக்கப்பட்ட அதன் விளிம்புநிலை இளைய பிரிவினரையும் அணிதிரட்டியவர்  .”

எந்தக் கருத்து யதார்த்தத்துக்கு அதிகளவுக்கு ஏறத்தாழ  பொருந்தும் ?

”சிலசமயம் ஒவ்வொரு அரசியல் நடவடிக்கையிலும் சந்தர்ப்பவாதத்தின் ஒரு அம்சம் இருக்கலாம் மற்றும் அரசியல் என்பது சந்தர்ப்பவாதம் மற்றும் இலட்சியவாதத்தின் கலவையாகும். பாராளுமன்ற  தேர்தல்  மார்க்கத்தினூடாக  மட்டுமே  இலக்கை  அடைவதற்கான திருக்குருதிக்கலத்தை [இயேசுநாதர் இறுதிஉணவு வட்டில்   ]கொண்டுசெல்வதென  சுதந்திரத்துக்கு  பின்னரான  காலகட்டத்தில்  இடது சாரிகளுக்கும்  வலதுசாரிகளுக்குமிடையிலான கருத்தொருமைப்பா ட்டு   அரணினால் பாதுகாக்கப்பட்ட இலங்கை அரசின்மீது   மூன்று தசாப் தத்திற்குள் இருதடவை  தாக்குதல் நடத்தியதன் அ டிப்படையில் அவரது காலகட்டத்தில்  ரோஹண விஜேவீர அதிகளவுக்கு துணிச்சலான அரசியல் வாதி என  கூறப்பட்டது

பினான்சியல் டைம்ஸ்  

https://thinakkural.lk/article/313010

கலாநிதி சூசை ஆனந்தன்