ஊர்க்காவலன்

பிறந்தநாள் சிறுமிக்கு வாழ்த்துக்கள்

ஜயா உங்கள் அம்மாவின் சமாதியை பார்த்தாகிவிட்டது. பின்னர் எதற்கு இன்னுமொரு முறை அங்கே செல்ல விரும்புகிறீர்கள்? உங்களைப்போன்றவர்களே சிறீலங்காவை புறக்கணிக்கணிப்பு என்பதை அலட்சியப்படுத்தினால் ஒரு சராசரி தமிழன் என்ன செய்வான்? Amnesty International போன்ற அமைப்புக்கள் இலங்கையின் சுற்றுலாத்துறையை புறக்கணிக்கும் இந்த நேரத்தில் நீங்கள் செய்வது பொறுப்புள்ள காரியமா? சற்று சிந்தித்துப்பாருங்கள் நீங்கள் அங்கே சென்று வருகின்ற ஒவ்வொரு முறையும் அங்கிருந்து அகதியாக வருபவர்களிற்கு திருப்பி அனுப்பும் சந்தர்ப்பம் அதிகரித்துக்கொண்டே இருக்கும். உங்கள் அம்மாவின் சமாதிக்கு நீங்கள் செல்ல நினைத்ததை ஓரளவு ஏற்றுக்கொண்டாலும் நீங்கள் மீண்டும் அங்கே செல்வதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. நீங்கள் அங்கே சென்று மீண்டும் இப்படியொரு நிலை வந்தால் மறுபடியும் உங்களிற்கு உதவ முன்வரும் உங்களின் தோழர்களிற்கு தான் ஆபத்து அதிகம். அதை பற்றியும் சிந்தியுங்கள். இம்முறை உங்களிற்கு உதவியவர்களின் பெயர்களை வெளியிடவே தயங்குகின்றீர்கள். உங்களின் தொலைபேசியை ஒட்டுக்கேட்ட சிங்களத்திற்கு அது யார் என்பது தெரிந்திருக்கும் தானே. அவர்களை எப்படியும் கவனிக்க வேண்டிய விதத்தில் கவனிபார்கள் என நினைக்கின்றேன். அவர்களை நீங்கள் இன்னொரு முறை இதே பிரச்சனைக்குள் மாட்டிவிடாமல் இருப்பதற்கு நீங்கள் சிறீலங்காவை புறக்கணிப்பதே சிறந்தது. இனி உங்களின் விருப்பம் ஜயா...

உலக புகழ்பெற்ற ஊடகவியலாளர் callum macrae ற்கே அங்கு பாதுகாப்பில்லை. உள்ளூர் புகழ்பெற்ற உங்களிற்கு இருக்கும் என்று எப்படி ஜயா நம்பினீர்கள்? உங்களுடைய அம்மாவிற்கு நீங்கள் வணக்கம் செலுத்த வேண்டி சென்றது எதிர்மாறான விளைவுகளை உருவாக்கிவிட்டது என்றே நினைக்கின்றேன். இந்த முறை உங்கள் அம்மாவின் சமாதி இருந்த இடத்தை ஒரு குத்துமதிப்பாக தான் கண்டுகொண்டீர்கள். அடுத்த முறை உங்கள் பண்ணை வீடே குத்துமதிப்பாக கண்டுபிடிக்கும் அளவிற்கு சிங்களவன் ஆக்கிவிடுவான் என்றே நினைக்கின்றேன். தமிழனும் முஸ்லீமும் சேர்ந்தாலும் அவர்கள் வாழ்வதற்கு ஒரு நாடு வேண்டும். அது சிறீலங்காவில் சாத்தியமில்லை.

இந்த முள்ளிவாய்க்கால் முற்றம் தேவையா இல்லையா? இதனை முன்னின்று செய்தவர்கள் யோக்கியர்களா இல்லையா? இந்த இரண்டு விடயத்தையும் விடுவோம். இதனால் தமிழனத்திற்கு ஒரு பாதிப்பும் இல்லை. ஒவ்வொரு தனிமனிதனின் அறிவும் இதற்கு ஒவ்வொரு பதிலை வழங்கும். எனவே இதை பற்றி நாம் மண்டையை போட்டு உடைக்கத்தேவையில்லை. இந்த முற்றம் விதிகளை மீறி கட்டியிருந்தாலும் இடித்ததை நியாயப்படுத்த முடியாது. தமிழ்நாட்டில் இது போன்று விதிகளை மீறி கட்டப்பட்ட பல கட்டிடங்கள் உள்ளன. அதனையும் இடித்தார்களா என்றால் இல்லை! எனவே இது ஒரு குறிப்பிட்ட குழுவிற்கு எதிரான செயல்பாடு. இதற்குள் சீமானை இழுப்பதும், வைகோ அவர்களை இழுப்பதும் எலும்புத்துண்டிற்காக காத்திருந்த நாய்கள் ஒரு துண்டு கிடைத்தவுடன் அதனை கடித்து கொதறுவது போன்றே உள்ளன. எப்பொழுது சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் என்று காத்திருந்தவர்கள் போல் இவர்களின் கருத்துக்களும் உள்ளன. ஒருவர் வந்தாலும் தப்பு வராவிட்டாலும் தப்பு. இது எந்ந விதத்தில் நியாயம்? 100பேருடன் வந்தால் ஏன் 1000 பேர் வரவில்லை என்போம். 1000 பேருடன் வந்தால் ஏன் 10'000 பேருடன் வரவில்லை என்போம். 10'000 பேருடன் வந்தால் சினிமா படத்துக்கே இதைவிட அதிக கூட்ட் வருகின்றதே என்போம். வெளிநாடுகளில் நடக்கும் போராட்டங்கள் மட்டும் எப்படியுள்ளது என்று ஒரு தடவை சிந்தித்துப் பார்ப்போமா? திருவிழா நடனபோட்டி என்று அலைமோதும் புலம்பெயர் மக்களின் எண்ணிக்கை போராட்டங்களிற்கு வருவதில்லை. இதை நாம் சுற்றிக்காட்டுவதில்லை. ஆனால் சிறிய அளவில் என்றாலும் தமிழ்நாட்டில் தமிழின உணர்வு தலையெடுப்பதை ஆரம்பத்திலயே கிள்ளிவிடுவதில் குறியாக உள்ளோம். எமது கோரிக்கைளிற்கு எப்படி நாம் வாழ்கின்றா நாடுகள் பாராமுகமாக உள்ளதோ அதே நிலையில் தான் தமிழ்நாடும் உள்ளது. அவர்களையும் இந்திய நாடு கண்டுகொள்வதில்லை. எனவே அவர்களால் எதுவும் செய்யமுடியாது என்று தெரிகின்றது தானே அப்படியென்றால் பேசாமல் இருக்கலாம் என்பது தான் எமது கருத்து. எமக்காக குரல் கொடுக்கும் சனல்4 நிறுவனத்தின் அரசாங்கம் எமக்கு எதிராக உள்ளது. சனல்4 எமக்கு இனி எதுவும் செய்யதேவை இல்லை என்போமா? இங்கு எமக்குள்ள முக்கியபிரச்சனை தேவைக்கதிகமான புத்திஜீவிகளை எம் இனம் (2009ற்கு பிறகு) பெற்றுள்ளது தான். இந்த புத்திஜீவிகள் தாங்களாக முன்வந்து செய்ததை கணக்குப்போட்டால் ஒரு புல்லைகூட நகர்த்தியிருக்க மாட்டார்கள் (ஒரு சில விதிவிலக்குகள் உள்ளன ஆனால் அவர்கள் என்றுமே தங்களை முன்னிலை படுத்தியது இல்லை). ஆனால் ஒரு விடயத்தை ஒருவர் முன்னெடுத்தால் அதில் ஆயிரம் குறை கண்டுபிடிக்க முன்வந்துவிடுவார்கள். இங்கே தான் அவர்கள் புத்திஜீவிகள் என்பதை நிருபிக்க முனைவார்கள். அதுவும் குறைபிடித்தே தமது அதிமேதாவித்தனத்தை நிரூபிப்பார்கள். தாங்களும் ஒன்றை செய்ய மாட்டார்கள். ஆனால் வேறொருவர் அரைகுறையாக (அனைவரும் அல்ல) என்றாலும் ஒரு விடயத்தை செய்ய விடமாட்டார்கள். அரைகுறையாக செய்துவிட்டுதான் போகட்டுமே. நீங்கள் எதுவுமே செய்யாமல் இருப்பதற்கு பதிலாக அவர்கள் ஏதாவது செய்வது தவறில்லை என நினைக்கின்றேன். இப்போதைக்கு இது போதும்

இந்துக்களுக்கு எதிராக பிரச்சாரம் அல்லது கோவில் இருந்த இடம் பிரச்சனை --- கொதித்து எழுந்தார்கள் இந்துக்கள் டிசம்பர் 6 பாபர் மசூதி இடிப்பு --- கொதித்து எழுந்தார்கள் இஸ்லாமியர்கள் கிறிஸ்துவ தேவாலயங்கள் பிரச்சனை --- கொதித்து எழுந்தார்கள் உலக கிருஸ்த்துவர்கள் தமிழர்களுக்கு என்ற கோவிலாக இருந்த முள்ளிவாய்க்கால் முற்றத்தை இடித்தார்கள் .... நாம் அமைதியாகவே இருக்கிறோம், இருப்போம் நாம் தான் தமிழர்கள் ஆச்சே ... குறிப்பு : முற்றம் முழுவது சீல் வைக்கப்பட்டுள்ளது, முழுவதும் இடிக்க தயாராகிறது! fb

முள்ளிவாய்க்கால் முற்றதை முழுவதும் இடிக்க முயற்சி வைகோ உட்பட உணர்வாளர்கள் முற்றத்தில் குவிந்தனர்..சிமான் சிறுது நேரத்தில் முற்றுத்தை அடைகிறார்... https://www.facebook.com/kondal.samy.12 எமது இன்றைய நிலையை இந்தப் புகைப்படம் அழகாக சித்தரிக்கின்றது.

சம்பூர் என்கிற விடுதலைப்புலிகளின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள ஊரில் நான் நிற்கின்றேன். எனக்கு முன் ஒரு கப்பல் சிவப்பு மஞ்சல் நிறங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டு கம்பீரமாக நின்றுகொண்டிருந்தது. அருகில் சென்று பார்க்கலாம் என சென்றேன். என்னையறியாமல் ஒரு கரும்புலியின் படத்திற்கு முன்னால் நின்றுகொண்டேன். கரும்புலி திருமாறன் என எழுதப்பட்டிருந்தது. எந்த ஊர், விபரங்கள் என எதையுமே வாசிக்காமல் அடுத்த படத்தின் பக்கம் பார்வையை திருப்பினேன். பத்தொடு பதினென்றாக அதையும் பார்த்துவிட்டு சென்றாலும் திருமாறன் என்ற அந்த பெயர் மனதில் பதிந்துவிட்டது. ஏதாவது குறும்புகள் செய்துவிட்டு கோபக்கார தந்தையிடம் மாட்டிக்கொள்ளாமல் எதிர் வீட்டு வேலிகளை பிய்த்துகொண்டு ஓடி , அந்த வீட்டின் முன் நின்று, துரத்திய தந்தை வேலி தாண்டும் போது "வீட்டுக்காரர் யாரோ உங்கட வேலியை பிய்க்கினம்" என்று அப்பாவையே மாட்டிவிட்ட குறும்புக்காரன். "நிசாந்தன் இயக்கத்துக்குப் போய்ட்டானாம்" என்று அம்மா சொன்ன போது "ம்ம்ம்" என்று சொல்லிவிட்டு எனது வேலையை பார்க்கச்சென்றுவிட்டேன். பின்னொரு நாளில் "நிசாந்தன் கரும்புலியா வீரச்சாவடைந்திட்டான்" என்று அம்மா சொன்னபோதும் அதே "ம்ம்ம்" தான் பதிலாக இருந்தது. நானும் அவனும் சிறுவயதிலிருந்தே ஒன்றாக திரிந்த ஒரு சில ஞாபகங்களை தவிர வேறெதுவும் எனக்கு நினைவில் இல்லை. என்னை விட இரண்டு வயது பெரியவன் என்பதால் சேர்ந்து செய்த சேட்டைகளிறகெல்லாம் அவன் தான் அடிவாங்கினான். இப்படியான சிறுதுளி நினைவுகள் மட்டுமே என்னிடம் எஞ்சியுள்ளன. வெளிநாட்டிற்கு ஓடி வந்த பின்னர் எனக்கும் அவனுக்குமான உறவு அறுந்தே போய்விட்டது. கழட்டிவிடப்பட்ட ரயில் பெட்டிகள் போல் அவனது நினைவுகளும் எங்கோ தொலைந்து போயின. 15 வருடங்களிற்கு பின்னர் சமாதான காலத்தில் தமிழீழம் திரும்பியிருந்தேன். நான் வெளியேறும் போது இருந்த எனது ஊர் தான் எனக்கு இன்னும் நினைவில் உள்ளது. வேறு வேலையாக சென்றிருந்ததால் லீவு கிடைக்கும்போது எனது ஊரையும் பார்த்துவிட வேண்டும் என்று முடிவு பண்ணியிருந்தேன். ஒரு வார இறுதியில் அங்கே செல்வதென முடிவு செய்தேன். பஸ்சில் ஏறி இருந்த பின்னர் "தம்பி எங்க போக வேணும்" என்று ஒரு குரல். திரும்பி பார்த்தால் பஸ்சின் முன் பக்கத்திலிருந்து ஒருவர் விரல்களுக்கிடையில் பணத்தை மடித்து வைத்துக்கொண்டு எனது பதிலிற்காக காத்திருந்தார். "ஆவரங்கால்" என்றேன். "ஆவரங்கால்ல எங்க?" என்றார். இறங்க வேண்டிய இடத்தை கேட்க மறந்துவிட்டதை அப்பொழு தான் உணர்ந்தேன். எனது திருட்டு முழியை பார்த்தே அவரிற்கு புரிந்திருக்க வேண்டும் நான் வெளிநாடு என்று. அவரும் ஒவ்வொரு தரிப்பிடமாக சொல்லிக்கொண்டு வந்தார். "ஆவரங்கால் சந்தி...." என்று அவர் உச்சரிக்க "ஓம் அங்கை தான்" என்றேன். என்னை இறக்கிவிட்டு பேரூந்து புகை கக்கிக்கொண்டு ஓடி மறைந்தது. ஒரு நிமிடம் அசையாமல் அப்படியே நின்று கண்களை சுற்றவிட்டேன். அந்த சாலையோரத்தில் இருந்த ஒரு மாட்டுக் கொட்டிலை மட்டும் காணவில்லை என்பதை உறுதிசெய்துகொண்டேன். நான் வந்தவுடன் பக்கத்து கடையில் காத்திருக்கவும், தான் வந்து என்னை அழைத்துச்செல்வதாக பெரியப்பாவின் மகன் சொல்லியிருந்தான். "என்னை தெரியுமோ?" என்று கடைக்காரர் கேட்டார். அது எனது 50 வயது மதிக்கத்தக்க சொந்தக்காரர் ஒருவரின் கடை என்று முன்னர் அறிந்து வைத்திருந்தேன். நானும் உடனே அந்த சொந்தக்காரரின் பெயரை சொல்லி நீங்கள் தானே அவர் என்றேன். "என்னை பாக்க அப்படி வயசான ஆள் மாதிரி இருக்கா? நான் முந்தி உங்களோட படிச்சனான். இந்த கடையில தான் வேலை செய்யிறேன்" என்று ஒரு சிரிப்பு சிரித்தார். எனது பெரியப்பாவின் வீடு அதனை சுற்றியிருந்தவை என அனைத்துமே தெரியாத ஒரு ஊரிற்கு வந்தது போல் இருந்தது. எதுவும் நினைவில் வர மறுத்துவிட்டது. நான் திருகோணமலையில் தங்கியுள்ளேன் என்பதை அவர்களுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது கூறினேன். "அங்க தான் நிசாந்தியும் மாவீரன் ஆனவன். ஒரு கப்பல் மூழ்கடிப்பில கருப்புலியானவன்". நிசாந்தன் ஆரவங்காலில் பிறந்து பின்னர் வன்னிக்கு தனது குடும்பத்துடன் அகதியாக சென்றவன். பின்னர் அங்கேயே தன்னை புலிகளுடன் இணைத்துக்கொண்டான். கரும்புலியாக வேண்டும் என்ற அவனது ஆசையையும் நிறைவேற்றிக்கொண்டான். பின்னர் அவனது குடும்பம் மீண்டும் யாழ்ப்பாணத்திற்கு திரும்பியது. அவன் மட்டும் வன்னியில் புலிகளுடன் நின்றுவிட்டான். "அவையின்ர நினைவா ஒரு கப்பல் மாதிரி கட்டி அங்க வச்சிருக்கினம்". என்றபடி பத்திரிகையில் வந்த அவனின் படத்தை எடுத்து காட்டினார்கள். அது நிசாந்தன் என்கிற கரும்புலி திருமாறன்! நான் பார்த்த அதே கப்பல் வடிவம். நான் ஏற்கனவே பார்த்தவிட்டேன். யார் என்று தெரியவில்லை என்று எப்படி அவர்களிடம் சொல்வது? அங்கிருந்த ஒவ்வொரு நாளும் இந்த குற்ற உணர்ச்சி என்னை கொன்றுகொண்டே இருந்தது. நான் அவனின் படத்திற்கு முன்னால் நின்றதை தற்செயலாக நடந்தது என்று இன்றுவரை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. ஒரு கரும்புலி வீரனின் ஆத்மாவின் வலிமையே அது. அவனின் உடலை மட்டுமே மண் தின்றது! தின்னமுடிந்தது. இந்த மாவீரர்களின் தாயகக்கனவு எம்முடன் தொடரட்டும், எம் உடலையும் மண் தின்னும் வரை.