நம்பிக்கை

தள்ளாடும் கால்களுடன் நோய்வாய்ப்பட்டு மெலிந்த சிறுத்த உருவத்தோடு ஆடையின்றி அந்தச் சிறுவன் நின்றிருந்தான். அவனுக்கு இரண்டு அல்லது மூன்று வயதுதான் இருக்கும். தாகம், பசி  இரண்டையும் தாங்கிக் கொண்டு, அந்தச் சிறுவன் தன்னைச் சுற்றி நின்று கேலி செய்யும் கூட்டத்திடம் சாப்பிட ஏதாவது தருவார்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன் கை நீட்டிக் கொண்டிருந்தான். யாருமே எதுவுமே அவனுக்குத் தரவில்லை. ஏனென்றால் அவனை “சூனியக் குழந்தை” என்று அவர்கள் கருதினார்கள்.

ஒரு கை மட்டும் அவனை நோக்கி நீண்டது. அந்தக் கை அவனுக்கு பிஸ்கெற்றையும் குடிப்பதற்கு தண்ணீர்ப் போத்தலையும் கொடுத்தது. சிறுவனுக்கு அவற்றைத் தந்தது அன்ஜா ரீக்ரென் லோவென்(45) (Anja Riggren Lovén). அவனைப் பார்த்த போது, அடுத்த இரவு வரை அந்தச் சிறுவன் வாழ்வானா? என்ற கேள்வி அன்ஜாவுக்கு இருந்தது. ஆனாலும் தன்னை நோக்கி அந்தச் சிறுவனின் நீட்டிய கையை தட்டி விட்டுப் போக அவள் விரும்பவில்லை. அந்தச் சிறுவன் இறப்பதானாலும் அவனுக்கு என்று ஒரு பெயருடனே இறக்க வேண்டும் என த் தீர்மானித்தாள். அவனுக்கு அன்ஜா வைத்த பெயர் Hope. அவனை அன்ஜா தன்னுடன் கூட்டிச் சென்றாள். 

2016ம் ஆண்டு எடுக்கப்பட்ட அந்தப் புகைப்படம் பத்திரிகைகள் சமூக ஊடகங்களில்  எல்லாம் வந்தது. Foto: Land of Hope 

அன்ஜாவும் அவளது கணவன் டேவிட் எம்மானுவல்லும் (David Emmanuel), ‘Land of Hope’  என்ற அமைப்பைத் தொடங்கி நடாத்தி வருகிறார்கள்.

பெற்றோர்களால் கைவிடப் படும் பிள்ளைகளுக்கு நைஜீரியாவில் வைக்கப்பட்ட பெயர் “சூனியக் குழந்தைகள்”. அப்படிக் கைவிடப்பட்ட குழந்தைகளில் 91 பேர் அன்ஜாவும் டேவிட்டும் நடத்தும் Land of Hope இல் இப்பொழுது இருக்கிறார்கள். அங்கேதான் ‘ஹோப்’ பும் இருக்கிறான். இப்பொழுது அவன் வளர்ந்து விட்டான். பத்து வயது இருக்கும். காது கேட்காது. சைகைகள் மட்டுமே அவனது மொழி. 

நீண்ட தேடுதல்களுக்குப் பின்னர் ஹோப்பின் தாயின் இருப்பிடத்தை அன்ஜா கண்டுபிடித்தாள். அன்ஜாவின் தொடர் முயற்சிக்குப் பின் தனது மகனைச் சந்திக்க  ஹோப்பின் தாய் சம்மதித்தாள். சொந்தத் தாயை இந்த வருடம் தை மாதம்  ஹோப் போய்ச் சந்தித்தான். ‘ஹோப்’புக்கு அவன் தாய் வைத்திருந்த பெயர் ஸரீவன்(Steven) என்பது அப்பொழுதுதான் தெரிய வந்தது.

 Foto: Land of Hope 

“பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளை எப்படிக் கைவிடுகிறார்கள்?  அந்தச் சிறு குழந்தைகளைப் பற்றி யாரும் ஏன் கவலைப்படுவதில்லை?  பெற்றோர்கள் தங்களால் கைவிடப்பட்ட குழந்தைகளை மீண்டும் சந்திக்கும்போது என்ன நினைக்கிறார்கள்?  அந்தக் குழந்தை உண்மையில்  ஒரு "சூனியக் குழந்தை" இல்லை என்பதைப் பற்றி அவர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள்?  எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக கைவிடப்பட்ட குழந்தைகள் தங்களது சோகமான வாழ்வை எவ்வாறு எதிர்கொள்கிறார்கள்? இப்படியான கேள்விகளுக்கு அங்கே பதில்களைப் பெற்றுக் கொள்ள முடியாது. ஹோப்பின் அம்மாவால் கூட இந்தக் கேள்விகளுக்கு  நிட்சயமாகப் பதிலளிக்க முடியாது. அவளைப் பார்க்கும் போது வடுக்கள் நிறைந்த அவளது முகத்தில் பயம், பாதிப்பு இரண்டும் இருந்தன. அவள் கண்கள் நிச்சயமற்ற தன்மையைக் காட்டி நின்றன.

அனைத்து க் குழந்தைகளும் தங்கள் உறவினர்களுடன் தொடர்பு கொள்ள வேண்டும்.  அவர்கள் எங்கிருந்து வருகிறார்கள் என்பதை அவர்கள் அறிந்திருக்க வேண்டும்.  இது அவர்களுக்கு முக்கியமானது” என ஒரு பத்திரிகையின் நேர்காணலில் அன்ஜா குறிப்பிடுகிறார்.

மூடநம்பிக்கைக்கு கல்வி மட்டுமே தீர்வு என்பது  அன்ஜாவுக்கும் டேவிட்டுக்கும் தெரியும்.  ஆனால் இன்னும் நீண்ட தூரம் செல்ல வேண்டியுள்ளது என்பதையும், எல்லா குழந்தைகளையும் காப்பாற்ற முடியாது என்பதையும் அவர்கள் அறிவார்கள்.  ஆனால் அவர்கள் நம்பிக்கையைக் கைவிடவில்லை...