சிறு கதை - 190 / கார்த்திகை தீபம் – 27 நவம்பர் 2025

சிறு கதை - 190 / கார்த்திகை தீபம் – 27 நவம்பர் 2025

இன்று கார்த்திகை தீபம். ஆனால் இந்த நாள், தீபத்தின் ஒளி மட்டுமல்ல — மண்ணுக்குள் உறங்கும் நினைவுகளின் நெஞ்சைத் திறந்து வைக்கும் நாள் இது.

இரவு வானம் கருந்துகிலும் அணிந்து, சோகமும் நம்பிக்கையும் கலந்த நட்சத்திரங்களால் நிரம்பிக் கிடந்தது. மெல்ல வீசும் காற்றில், எரியும் விளக்குகளின் புகையோடு கலந்த தூப வாசனை — அது எந்த ஆலயத்திலிருந்தும் அல்ல … அது ஒரு வரலாற்றின் உயிர்வாசனை.

ஆதித்தன், கைப்பிடி அளவு எண்ணெய் விளக்கை தன் உள்ளங்கையில் தாங்கியவாறு, மெதுவாக அந்த நினைவுத் திடலுக்குள் நுழைந்தான்.

புல்லின் மேல் இன்னும் பனித்துளிகள். சின்னச் சின்ன மண் மேடுகளில் சிவப்பு – மஞ்சள் ரிப்பன் கட்டப்பட்ட குச்சிகள். ஒவ்வொரு தீபமும் ஒரு உயிர். ஒவ்வொரு சுடரும் ஒரு கதை.

அங்கே அவள் நின்றிருந்தாள்.

சாம்பிராணி நிறச் சேலையில், கரும்பச்சை மேல்சட்டையுடன் —
முகத்தில் சோகமில்லை, ஆனால் ஒரு பெரும் அமைதி.

அந்த அமைதி தான் அவனைத் திடீரென தடுத்து நிறுத்தியது.

“நீங்க…” என்றவாறு அவள் பார்வை அவன்மேல் தங்கியது.

“நான் ஆதித்தன்…” என்றான் மெல்ல.
“நான் இங்கே வணங்க வரவில்லை … தேட வந்தவன்.”

அவள் மெதுவாக ஒரு விளக்கைத் தன் முன்னால் வைத்து ஏற்றினாள்.

“தேடுபவர் எல்லாம் இழந்தவர்கள்தான்,” என்றாள்.
“சிலர் மனிதரைத் தேடுவார்கள்… சிலர் தங்களைத் தாங்களே தேடிவிடுவார்கள்…”

ஒளி அவள் முகத்தில் விழ, அவள் ஒரு நிழலும் ஆனாள்… ஒரு தீபமும் ஆனாள்.

“எவர் நினைவுக்கு?” என்று அவன் கேட்டான்.

“எனக்குத் தெரியாத ஒருவருக்கு…
ஆனால் அவர் இல்லையென்றால், நான் இன்று இங்கே இருக்க மாட்டேன்,” என்றாள்.

ஒரு கணம் —
வானம் இன்னும் கருமையானது போல தோன்றியது.
பிறகே — அருகிலிருந்த நூறு தீபங்களும் ஒன்றாக மினுங்கின.

அந்த ஒளி —

அவனுக்குள் புதைந்திருந்த தந்தையின் முகத்தை எழுப்பியது.
அண்ணனின் குரலினை ஒலிக்க வைத்தது.
அம்மாவின் வாசத்தை மீட்டுக் கொண்டுவந்தது.

“நீங்க பயப்படவில்லையா ?” என்றான்.

“இல்லை,” என்றாள்.
“தீபம் எரிய பயந்தா, இருளே ராஜா ஆகிவிடும்…”

அவன் சிரித்தான்.
மூன்று வருடங்களாகச் சிரிக்க மறந்த உதடுகள் —
இன்று கார்த்திகையின் காரணமாக சிரித்தன.

அவள் பெயர் தீபிகா.

ஒரே எழுத்தை மாற்றினால் போதும் —
அவளே ஒரு தீபம்.

அவள் தன் கைகளால் இன்னொரு விளக்கை ஏற்றி அவனிடம் கொடுத்தாள்.

“இது உங்களுக்கல்ல,” என்றாள்,
“உங்களுக்குள் இன்னும் வாழ்கிறவர்களுக்கு…”

அவன் கண்களில் நீர் தேங்கியது.

அதே நீரில்தான் —
ஒரு காதல் முளைத்தது.

அது உடனடியான காதல் இல்லை.
அது தோன்றி வளர்ந்த தீபக்குஞ்சு.

மௌனத்தில் ஏற்பட்ட உறவு.
கண் மொழியில் உருவான
இரு உள்ளங்களும் இணைந்த நிலை
வலியில் மலர்ந்த நம்பிக்கை.

தூரத்தில் ஒரு பழைய பாடல் ஒலித்தது :

"விளக்கேற்றும் இரவினிலே
விழிகளில் விழுந்த கனவினிலே
அகம் திறக்கும் அன்பினிலே
உலகம் மறந்த தருணமிதே..."

அவர்கள் இருவரும் ஒன்றாக நின்றிருந்தனர்.
மற்ற எந்தச் சொற்களும் தேவையில்லை.

இந்த கார்த்திகை தீபம் —

ஆதித்தனுக்கு, அகதி என்ற அடையாளத்தை அழித்தது.
தீபிகாவுக்கு, புதுவாழ்வு என்ற அர்த்தத்தைக் கொடுத்தது.

நூறு தீபங்கள் முன்
இரு இதயங்கள்
ஒரே சுடரில்
ஒன்றாயின.

2025 நவம்பர் 27
அன்று எரிந்த தீபம்…

இன்னும்
அவர்களின் உள்ளத்தில்
அணையாமல்
எரிகிறது.

விளக்கின் சுடர் காற்றில் ஆடியது.

ஆனால்
அது அணையவில்லை.

அந்த இரவின் அமைதி — சொற்கள் இல்லாத சங்கீதம்.
நூற்றுக்கணக்கான உயிர்களின் மௌன ஒலி காற்றில் நின்று கொண்டிருந்தது.

ஆதித்தனும் தீபிகாவும் ஒன்றாக நிற்பதாலோ,
அல்லது அவர்களைச் சுற்றி திரண்ட நினைவுகளாலோ,
இந்த மண் ஒரு கணம் உயிர்பெற்றது போலவே இருந்தது.

“நீங்க எங்கிருந்திங்க?” என்று தீபிகா திரும்பவும் கேட்டாள்.

“பல இடங்களில்…” என்றான் அவன்.
“ஆனா எந்த இடத்திலும் இல்லை.”

அவளுக்குப் புரிந்தது.
இது ஒரு அகதியின் பதில்.
நாட்டை இழந்த ஒரு ஆணின் வாக்கியம்.

அவள் சொன்னாள்:

“நீங்க இங்கே இருக்கிங்கன்னு மட்டும் தான் இப்போ முக்கியம்.”

அந்த வார்த்தைகள் காற்றை அல்ல, அவன் உள்ளத்தைக் குத்தியன.
முதன்முறையாக — அவன் “உள்ளே” உணர்ந்தான்.

அவர்கள் இருவரும் மெதுவாக நடக்கத் தொடங்கினர்.
தீபங்கள் இடையே அமைந்த அந்த குறுகிய பாதை — இரண்டு உலகங்களையும் இணைக்கும் ஒரு பாலமாக இருந்தது.

ஒவ்வொரு விளக்கும் கடந்து செல்லும் போது தீபிகா ஒரு பெயரைச் சொன்னாள்.

ஒரு சகோதரன்…
ஒரு காதலன்…
ஒரு சிறுவன்…
ஒரு தாய்…

ஆதித்தனுக்கு தெரியாத முகங்கள்.
ஆனால் அவன் உணர்ந்து கொண்டிருந்த வலி.

“நீங்க இங்கே ஒவ்வொருவருக்கும் விளக்கு ஏற்றுறீங்களா?” என்றான்.

“இல்லை…”
“நான் என் எதிர்காலத்துக்காக ஏற்றுறேன்,” என்றாள்.

அவன் திடீரென நின்றான்.

“எதிர்காலம்?”

“ஆமா…
இந்த மாதிரி ஒரு நாள்ல
என் குழந்தை
விளக்கு ஏத்த வேண்டாம்னு எதிர்காலம்.”

அந்த ஒரு வாக்கியம்
அவனுக்குள் ஒரு நாடு உருவாக்கியது.

அவன் கண்களில் ஒரே நேரத்தில் இருளும்,
ஒரே நேரத்தில் ஒளியும் பளிச்சிட்டன.

முதல் முறையாக,
அந்த மண்ணை அவன் மன்னித்தான்.
அந்த வானத்தை அவன் ஏற்றுக் கொண்டான்.

அவர்கள் அருகே ஒரு சின்ன பையன் வந்து நின்றான்.
அவன் கைவிரலில் அழிக்காத மெழுகு.

“அண்ணா… உங்க விளக்கு அணையுது” என்றான்.

ஆதித்தன் சிரித்தான்.

“அது வெளிச்சம் முடிவதால இல்லை,
காற்று பயப்படுத்துறதால தான்.”

அருகே நின்ற தீபிகா ஒரு குச்சியை எடுத்து அவன் விளக்கை மீண்டும் ஏற்றினாள்.

அந்தச் சுடர் —
இருவர் உள்ளங்களையும் ஒன்றாக எரிய வைத்தது.

அது விளக்கின் சுடர் அல்ல.

அது நம்பிக்கையின் நெருப்பு.

அன்றிலிருந்து…

அவர்கள் தினமும் சந்திக்கவில்லை.

ஆனால்,
வாரம் ஒருமுறை,
அதே நினைவுத் திடலில்,
ஒரே நேரத்தில்,
விளக்குடன் வந்தனர்.

ஒன்றும் பேசாது,
நீண்ட நேரம் உட்கார்ந்திருப்பார்கள்.

பேசத் தொடங்கிய நாள்,
மழை பெய்த நாள்.

மண்ணின் ஈரம் மணந்த இரவு.

“நீங்க போர்ல யாரையாவது இழந்திருக்கீங்களா?” என்று அவள் கேட்டாள்.

அவன் தூரத்தை பார்த்தான்.

“இழக்காம இருக்கிறவங்க யாரு தீபிகா?”
“நான் என்னையே இழந்தேன்.”

அவள் மெல்ல அவன் கைமீது தன் கையை வைத்தாள்.

“அப்படின்னா, இப்ப நான் உங்க கண்ணாடி…”
“உங்களையே திரும்ப காட்டுறவன் மாதிரி…”

அவன் பேசவில்லை.

விசும்புதல் மட்டுமே பதிலாய் இருந்தது.

அந்த நாள்தான்,
கார்த்திகாவின் துணி நிறமான
சிவப்பும், மஞ்சளும்
அவனுக்குப் ‘கொடி’யானது.

அந்த இரவுதான்,
ஒரு கன்னத்தின் மீது
முதல் முத்தம் விழுந்தது.

அது ஆசையல்ல.

அது —
மீட்பு.

நன்றி

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,
அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

[[ஒரு வருடம் கழிந்தது

27 நவம்பர் 2026.

அதே இடம்.

ஆனால் இப்போது —
இரண்டு அல்ல,
மூன்று விளக்குகள்.

நடு விளக்கு —
புதிய உயிரின் சுடர்.

தீபிகா மெதுவாக கிசுகிசுத்தாள்:

“இது நம்ம நினைவுகளின் குழந்தை…”

ஆதித்தன் அந்த தீபத்தை பார்த்தவண்ணம் சொன்னான்:

“இது இனி மரணத்துக்கான நாள் இல்லை…”
“இது பிறப்பு நாளாகும்…”

அந்த வானத்தில்
ஒரு நட்சத்திரம் கூடுதலாகத் தோன்றியது.

அது மாவீரன் அல்ல.
அது —
வாழும் வீரன்]]

துளி/DROP: 1920 [சிறு கதை - 190 / கார்த்திகை தீபம் – 27 நவம்பர் 2025]

https://www.facebook.com/groups/978753388866632/posts/32568321442816415/?