தமிழ்க்கவி

- நேர்கண்டவர்: தமிழன்பன் (ஐவான்) -

எமது விடுதலைப் போராட்டவரலாற்றில் அதிசயமான வியக்கத்தக்க எத்தனையோ சாதனைகள் நடந்திருக்கின்றன. எங்களுடைய தமிழீழ தேசியத் தலைவர் எங்களுடைய இனத்தை ஒரு சமத்துவமான சமதர்மமுடைய நல்ல பலமான ஒரு இனமாக கட்டி வளர்த்து வருகிறார்.

களங்களையும் புலங்களையும் கண்டு பேனா முனையிலும் துப்பாக்கி முனையிலும் ஏர்முனையிலும் நின்று தன்னை நிலை நிறுத்தி இன்று வரை அயராது உழைத்துக்கொண்டிருக்கும் ஒரு உயர்ந்த பெண்மணியைச் சந்திக்கின்றோம்.

தமிழன்பன் (ஐவான்): ஏகப்பட்ட தடைகளையும் நெருக்கடிகளையும் தாண்டி அயராது உழைத்து நிமிர்ந்து நிற்கும் ஒரு உயர்ந்த இலட்சிய வாதியாகவும் ஒரு போராளியாகவும் இருக்கிறியள்.

ஒரு எழுத்தாளராக இருக்கிறியள். எழுத்தாளர் எனும்பொழுது சிறுகதை, நாடகம், வானொலி நாடகம், நாவல், வரலாறு என பல பக்கங்களில் இயங்குவதை நாங்கள் பார்க்கின்றோம். அதை விட ஒரு பாடகியாகவும் இருக்கிறியள்.

கிராமியப் பாடகியாக, கிராமியக் கலைஞராக சிறப்பாக இயங்குகிறியள். ஒரு வீடியோ படப் பிடிப்பாளராக, படத் தொகுப்பாளராக, நெறியாளராக, படத் தயாரிப்பாளராக இயங்குகிறியள்.

புலிகளின் குரல் வானொலியில் நீண்டகாலமாக நிகழ்ச்சி எழுத்தாளராக தயாரிப்பாளராக, நெறியாளராக இருக்கிறியள். அந்த வகையில் வானொலி ஊடாகவும் தொலைக்காட்சி ஊடாகவும், எழுத்து இலக்கியங்களின் ஊடாகவும் உங்களுடைய படைப்புக்கள் மக்களைச் சென்றடைந்திருக்கின்றன. அத்தோடு நீங்கள் உங்களை நல்ல ஒரு ஊடகவியலாளருக்குரிய தன்மையை வலுப்படுத்தி வழிகாட்டி வந்திருக்கிறியள். நீங்கள் ஒரு சட்டவாளராக இருக்கிறியள். அவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நீங்கள் ஒரு மாவீரனுடைய தாயார். போராளியினுடைய தாயார். நல்ல விவசாயி. தமிழ், ஆங்கிலம், சிங்களம் போன்ற மொழிகளை சரளமாக பேசக்கூடியவர். உங்களுடைய இந்த நீண்ட வரலாற்றில் இன்று நீங்கள் நிற்கும் நிலை வரைக்குமான அனுபவங்களை எங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ளுமாறு அன்புடன் வேண்டுகிறோம்.

தமிழ்க்கவி: இவ்வளவு நீண்ட பட்டியலுக்குரியவளாக என்னை நான் ஒரு போதும் கருதிக்கொள்ளவில்லை. நீங்கள் சொல்லுவது அத்தனையும் என்னுடைய வாழ்க்கை. நான் ஒரு வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கின்றேன். இந்தப் போராட்டச் சூழலில் எமது தேசியத் தலைவர் அவர்கள் பிறந்த அந்தக் காலத்தில் நானும் பிறந்தேன்.

அந்தக் காலத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றேன். அந்தக் காலத்திலே உணர்ந்து கொண்டிருக்கின்றேன். என்கின்ற வகையிலே தான் என்னுடைய செயற்பாடுகளை நான் கூறக் கூடியதாக இருக்கும்.

வாசகர்களோடு நான் பகிர்ந்து கொள்ளக் கூடியதாக நீங்கள் சொல்லும் இவ்வளவு பரிமாணங்களையும் எட்டி இருக்கிறேன் என்றால் அதற்கு போராட்டச் சூழல் ஒரு வழிகாலாக இருந்திருக்கும். போராட்டம் என்கிறது வந்து என்னை மட்டுமல்ல இன்றைக்கு தமிழீழ மண்ணில் இதை விட வியத்தகு சாதனைகளை நிறையவே செய்திருக்கு. அந்த வகையிலே போராட்டம் வார்த்தெடுத்த ஒரு வார்ப்பாக நான் அமைந்திருக்கிறேன்.

நல்ல ஒரு தலைவருக்குக் கீழ் எங்களை அணி திரட்டிக் கொண்டதன் மூலமாகத்தான் எங்களுடைய இத்தனை வெளிப்பாடுகளும் நீங்கள் சொல்லுகின்ற இத்தனை பரிமாணங்களும் வாய்த்திருக்கிறது. சாதாரணமாக எல்லாப் பெண்களுக்குள்ளும் இருக்கின்ற ஒரு ஆற்றல் தான். அதை நாங்கள் வெளிப் படுத்துவதற்கான ஒரு சந்தர்ப்பத்தை இந்த போராட்டம், இந்த இயக்கம், இந்த இயக்கத்தினுடைய தலைவர் வழங்கியிருக்கிறார். அவர்கள் வெட்டிவிட்ட அந்த வாய்க்காலினூடாக ஓடிக் கொண்டிருக்கும் நீர் மட்டும்தான் நான்.

அந்த நீரை உரிய இடங்களுக்கு மடைமாற்றி அதன் மூலம், இந்தச் சமுதாயம் பெறக்கூடிய ஒரு பயனை வழங்கியிருக்கிறது என்று சொன்னால், எங்களுடைய இயக்கத்தையும் தலைவரையும் அவருடைய நெறியாள்கையின் கீழ் இருக்கின்ற இந்த நிறுவனங்களையும் தான் சொல்லலாம்.

நான் பிறந்ததில இருந்து சாதாரணமா ஒரு விவசாயியின் மகள். அதுவும் நாகரீக வளர்ச்சியைக் காணாத ஆதிவாசிகளைப் போல வேட்டையோடு புலக்களோடு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்ற, வாழ்ந்து கொண்டிருந்த ஒரு சாதாரண விவசாயியினுடைய மகளாக நான் பிறந்து, நவநாகரீகமான உலகத்தில் கணணிக்கு முன் இருந்து இப்பொழுது தொழில் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்று சொன்னால், இந்த நீரை உரிய இடத்திற்கும் மடை மாற்றி அந்த உரிய பயனை விளைவித்த பெருமைவந்து தேசியத் தலைவருக்குத்தான்.

இந்தப் பெருமையை நான் ஒரு போதும் சொந்தம்கொள்ள முடியாது. ஏனென்றால் எனக்குள் இந்த ஆற்றல் இருக்குதா என்ற அந்த செய்தியை வந்து என்னால ஏற்றுக் கொள்ள முடியேல்ல ஏதோ செய்து கொண்டிருக்கிறேன்.

தமிழன்பன் (ஐவான்): உங்களிடம் இருக்கும் ஆற்றல்களை மடை திறந்து வைத்தது இந்த விடுதலை போராட்டமா?

தமிழ்க்கவி: தலைவரால் கண்டு வழி நடத்தப் படுகிறேன் என்று ஒற்றைப் போக்கில சொல்றது மிகைப் படுத்தலாக இருக்காது. ஏனென்று சொன்னால் இந்த வழியும் இந்த வாய்க்காலும் அவர் அமைத்தது. இந்த இயக்கத்துக்கு வருகின்ற வழிவாய்க்கால் கூட அவர் அமைத்தது. இயக்கத்திற்கு வருவதற்கான அந்த வாய்க்காலை சில வேளை சிங்கள அரசாங்கம் வெட்டிவிட்டு இருக்கலாம்.

ஆனால் வாய்க்காலில் விழுந்த நீரை உரிய பயனுக்குக் கொண்டு வந்து வைத்தது இந்த விடுதலைப்போராட்டம் தான்.

இந்தப் பெருமையில துளியைத்தனையும் கொண்டாடுவதில் எந்த விதமான உரிமையும் எனக்கில்லை. நான் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறேன். நான் முதலிலேயே சொன்னது போல போர்க்காலச் சூழலில் இந்த தேசியத் தலைவரின் வழிநடத்தலில் வாழக்கூடிய ஒரு நல்ல வாழ்க்கையை வாழ்ந்து

கொண்டிருக்கிறேன். இதைத் தவிர வேற ஒன்றும் சொல்வதற்கில்லை.

தமிழன்பன் (ஐவான்): வாழ்க்கையினுடைய அமைப்பு நீங்கள் கூறுவது போல பல பரிமாணங்களைக் கொண்டிருக்கலாம். இது ஒரு வாழ்க்கை.

உங்கட ஆரம்ப கால வாழ்க்கையில் நீங்கள் அனுபவித்த மோசமான துயரங்கள் இருக்கலாம், எதிர்கொண்ட பலத்த நெருக்கடிகள் இருக்கலாம், அவற்றை எவ்வாறு தாண்டி வந்தீர்கள்?

தமிழ்க்கவி: நான் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிற காலத்தை விட, பிறந்து வளர்ந்த காலத்தை பற்றிக் கதைக்கலாம் என நினைக்கிறேன்.

எங்களுடைய கிராமத்திலேயே மிதி வண்டிகள் இல்லாத காலப்பகுதியில நான் மிதி வண்டி ஓடியதே ஒரு சாதனையாகக் கருதப்பட்டது. இது கூட எனது சமுதாயத்தை எதிர்த்துச் செய்த காரியம்.

ரலிசைக்கிள் மிகப் பாரமானது. அந்த சைக்கிளுக்கு பலகையில் கரியல் போட்டு, நல்ல பலமான ஸ்ரான்ட் அடித்திருப்பார்கள். சைக்கிள் உருட்டும் பொழுது அந்த ஸ்ரான்ட் எழும்பி படக் என அடிக்கும். அந்த சைக்கிளை தள்ளும் போது அடித்து விழுந்திருக்கிறோம். அப்பா சைக்கிள உருட்டும் பொழுது பின்னுக்கு நிண்டு ஸ்ரான்ட் அடிச்சு காயப் பட்டிருக்கிறேன்.

சின்னப் பராயம். வெய்யில்ல நிண்ட சைக்கிள உருட்டி வைக்கிறத்துக்கு அடுத்த வீட்டில இருந்து ஒரு ஆம்பிளப் பிள்ளைய கூப்பிடச் சொல்லி அம்மா சொன்ன போது எனக்கு ஒரு ஆவல் வந்தது.

ஏன் ஆம்பிளை வந்து உருட்டி வைக்கோணும், நான் உருட்டி வைச்சா என்ன, என்று நான் சைக்கிள உருட்டப் போன போது அம்மா வெளியால வந்து 'எடியேய்" எனச் சத்தம் போட நான் சைக்கிள தடுமாறி கீழ போட அந்த சைக்கிள உருட்ட வந்தவர் தலையில நறுக்கெண்டு குட்டு வைச்சு "பெட்டச்சிக்கு ஏன் இந்த வேலை" எனக் கேட்டுட்டேர்.

எனக்கு பெட்டச்சி என்ற வார்த்தை அப்பவே சுட்டிற்று. அப்ப நான் ஓடவேண்டும் என்ற அந்த விரதத்தை வைச்சிருந்து, மிகக் குறுகிய காலத்தில கொழும்பில இருந்து வந்த எனது மைத்துனரிடம் அவர் இப்போது அக்காவின் கணவராக இருக்கிறார். அவருடைய ஆதரவோடுதான் "இந்தச் சைக்கிள உருட்டக் காட்டித் தாங்கோ" என்று கேட்டனான்.

அவர் சொன்னார் 'கொழும்பில பெண்கள் சைக்கிள் ஓடுகிறார்கள். நான் ஓடவே உனக்குக் காட்டித்தாறன்" அவர் காட்டித் தந்தார். ஒரு மூன்று தின நிலவில வீட்டில உள்ள அங்கத்தவர்கள் யாருக்கும் தெரியாமல் அந்தச் சைக்கிளை ஓடக் கற்றுக் கொண்டு, வீதியில அந்தச் சைக்கிள் ஓட்டத்தை நடத்திய போது முதல் முறையாக என்னுடைய தாயார் தற்கொலைக்கே தயாராகி விட்டார்.

'இப்படி ஒரு அடங்காப்பிடாரியை பெற்றதற்கு சாகலாம்" என்று சொல்லி.

இப்ப கேட்கும் போது நகைச்சுவையாக இருக்கிறது. பக்கத்து வீட்டுப் பெண்களெல்லாம் வந்து அம்மாவுக்குப் சரியான பேச்சு. "என்ன பிள்ளை பெத்து வைச்சிருக்கிற நீ , இப்படி ஒரு பிள்ளையைப் பெத்ததுக்கு செத்துப்போகலாம்" அம்மாட்ட இப்படி ஒரு கோபம் இருந்தது. இதை வந்து அப்பாவுக்குச் சொல்லப்போறா. அப்பா அடிக்கப் போறார். அப்பாட்ட அந்த நேரம் சவுள் அடி வாங்குவன். சரியான குழப்படியும்தான் நான்.

"அவள் தன்ர காலால, தன்ர உடம்பால செய்யிறத நீ ஏன் தடுக்கிற, அதைப் பற்றி உங்களுக்கென்ன" என்று கேட்டுப் போட்டார்.

அந்த வயதில தந்தையை தொட்டுப் பேசுகிற வழக்கம் பெண் பிள்ளைகளிடம் இல்லை. இப்ப இருக்கு. ஆனால் அந்த நேரம் நான் அப்பாவை ஓடிப்போய் கட்டிப் பிடித்தன். அதுக்கு அடுத்த பேச்சு விழுந்தது. 'பொம்பிளப் பிள்ள இந்த வயசில போய் ஏன் அப்பாவை கட்டிப்பிடிக்கிறது" பொம்பிளப் பிள்ளை எட்ட நிண்டு கதைக்கோணும், ஆம்பிளப் பிள்ளை கிட்ட நிண்டு கதைக்கலாம். நான் அப்புவோட அப்படிப் பழகேல்ல. இரண்டு வாரத்துக்குள்ளேயே அப்பு எனக்கு வேலைகள் தரத் தொடங்கி விட்டார். "பிள்ளை கொஞ்சம் எட்டப் போய் வயலுக்குள்ள மாடு நிக்கா எண்டு பார்த்துக் கொண்டோடியா. சைக்கிளக் கொண்டோடு".

நான் கொண்டுபோவன். என்னை உதாரணம் காட்டி பெண்ணின் மகள் இரண்டு வருடத்தில் சைக்கிள் ரேசில் கப்பெடுத்தவா. அப்ப காலம் மாறி விட்டது. முதல் மாற்றத்தை நான் செய்தன்.

அதே போல படிக்கவேண்டும் என்று சரியான ஆர்வம். ஜீ.ஜீ.பொன்னம்பலத்தின் கதையை எல்லா இடமும் பேசினார்கள். வழக்குகளை உடைக்கிற விசயம் பற்றி பேசினார்கள். நான் இதைச் சொல்லியே ஆகவேணும் ஏனெண்டு சொன்னால் எனக்கு ஒரு சட்டவாளராக வரவேண்டும் என்று அப்பவே ஆசை. நானும் ஒரு கறுப்புக் கோட்டணிந்து நீதிவானுக்கு முன்னால பேசவேண்டும் என்று ஆசை இருந்தது. கல்வி வந்து எனக்கு இடையிலேயே நிறுத்தப்பட்டு போய் விட்டது.

என்ன பிரச்சனை என்று சொன்னால் ராணுவம் வந்து எங்களுடைய கிராமங்களை அண்டி நிலைப் படுத்திக் கொண்டார்கள். 1961ம் ஆண்டு சிறிமாவோவினுடைய இராணுவம் வடபகுதிக்கு அனுப்பப்பட்ட போது எங்களுடைய கிராமத்துக்கு அண்மையிலதான் யோசப்காம் இருக்கிற இடம்.

அந்த இடத்தில தான் முகாம் அமைச்சு நிறைய இராணுவத்தை தங்க வைச்சிருந்தார்கள். அந்தப் பகுதியைத் தாண்டித்தான் பாடசாலைக்குப் போகவேண்டும்.

இதுக்கு முதலே இனக்கலவரம் 1958ம் ஆண்டு நடந்த போது ஒரு பன்னிரண்டு வயசுப் பெண் பிள்ளை எங்களுக்கு மூப்பு, அந்தப் பிள்ளையை எங்கட வீட்டில அந்தக் குடும்பத்தைப் பிரிச்சு குடியேற்றின பொழுது முதல் கொண்டு வந்து சங்கத்துக்காகக் கட்டப்பட்ட ஸ்ரோரில கட்டிடத்தில அகதியாக வைச்சிருந்தார்கள்.

பிறகு பிரிச்சு வீடு வீடா கேட்டு இரண்டு குடும்பங்களை ஒவ்வொரு வீட்டிலையும் விட்டிச்சினம். அப்ப எங்கட வீட்டுக்கு வந்த குடும்பத்தில ஒரு பிள்ளை அவாவுக்கு பன்னிரண்டு வயசிருக்கும். அந்தப் பிள்ளையை விளையாடுறத்துக்கு கூப்பிட்டா, அவாட அம்மா வந்து மோசமாப் பேசுவா. அந்தப் பிள்iயைப் பேசுவா.

"அதில ஏண்டி உக்காந்திருக்கிற, அதில ஏண்டி சிரிக்கிற, அவங்களை ஏண்டி பார்க்கிற." அந்தப் பிள்ளை அழுதுக்கொண்டே தான் இருக்கும்.

என்ன நடக்கிறது எண்டு எங்களுக்குத் தெரியாது. ஒரு நாள் எல்லாருக்கும் அந்தப் பிள்ளேல ஒரு அனுதாபம் இருந்தது.

கிணத்தடிக்குக் குளிக்கப் போச்சுது. நாங்களும் கூடப் போனோம் தண்ணி அள்ளி ஊத்த. என்னுடைய நாவலிலையும் குறிச்சிருந்தன் அந்த சம்பவத்தை. அப்பதான் பார்த்தன் அந்த பிள்ளையினுடைய உடையை, நீரில் அலம்பி வெளியால எடுக்கேக்குள்ள இந்தத் தண்ணி சிவப்பா மாறிவிட்டது. போட்டிருந்த உடுப்பு பச்சை நிறம். அந்தப் பிள்ளையினுடைய உடையை அலம்பி எடுக்கும் பொழுது சிவப்பா வருது தண்ணி.

அப்ப பச்சைத் துணியில எப்படி சிவப்பச் சாயம் வரும், நான் போய் எங்கட வயசுக் காரரோட கதைக்க, அந்தக் கதை அம்மாவுக்கு எட்ட, அம்மா போய் அந்த அம்மாவக் கூப்பிட்டுப் பேச, 'என்ன அந்த பிள்ளை பெருசாகிட்டுதா, ஒளிச்சு வைச்சிருக்கிறேயா?" தீட்டுத் தொடக்கெல்லாம் பெருசாப் பார்க்கிற காலம் கிணத்தடியெல்லாம் கண்டபடி பழகிருவினம். அதுக்குப் பிறகு தான் அந்த அம்மா அழுது கொண்டே சொல்றா 'தன்னுடைய பிள்ளையை ஒரு நாலு சிங்களவர் சேர்ந்து...." பாலியல் வல்லுறவுக்கு உள்ளாக்கினர் என்ற சம்பவம் வருகுது.

அப்ப அந்த இனக்கலவர நேரம் எங்க ஊருக்கு ஒரு வானொலி பெட்டி இருந்தது. அது இடம் பெயர்ந்த வந்த ஒருவருடையது. இரவு அந்த வானொலிப் பெட்டியில் செய்திகள் கேட்கிறதுக்கு அயல் எல்லாம் கூடும். அன்றைக்கு அந்த அயலெல்லாம் கூடினது செய்தி கேட்க அல்ல, அந்தச் செய்தியை பரிமாறிக் கொள்ள. அந்தச் சம்பவத்தைச் சொல்லி அந்த நேரம் எங்களுக்கு விளக்கம் அளிக்கேல்ல. பாடசாலைக்கு நான் போகேக்குள்ள ஒன்பதாம் ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருந்தன். ஒன்பதாம் ஆண்டு பரீட்சை எழுதிப்போட்டு அடுத்த வகுப்புக்கான பாடசாலைக்குப் போகும் போது 'இராணுவம் வந்து நிற்கிறான். "இந்தப் பாதையால இனி பள்ளிக்குப் போகேலாது. நீ பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போனாய் எண்டா உனக்குத் தெரியும் தானே பூவாய்க்கு நடந்த விசயம்."

பூவாய்க்கு என்ன நடந்தது என்ற விசயத்தை அம்மா எனக்குச் சொல்றா.

நாக்கு அண்ணத்தில ஒட்ட அப்படியே ஆவென்று கேட்டுக் கொண்டு இருக்கிறோம். விளங்கியும் விளங்காத வயசு. இந்தக் கதையை கேட்ட எனக்கு பன்னிரண்டு வயசு. அப்ப நாலு வருசத்துக்குப் பிறகுதான் எனக்கு விளக்கம் சொல்றா. அந்தக் கேள்வியோடையே என்னுடைய படிப்பு முடிஞ்சுது.

பாடசாலையால நிண்ட பிறகு சட்டவாளராகிற கனவு, ஆசிரியராகிற கனவு அல்லது சங்கீதம் பாடுகிற ஒரு கனவு எல்லாம் அதோட முடிஞ்சுது. பிறகு, எங்கட குடும்பத்தில மூத்த ஆம்பிளப் பிள்ளை இல்லை. நாங்கள் முன்னுக்குப் பிறந்தது மூன்று பேரும் பொம்பிளப் பிள்ளையள். அதுக்குப் பிறகு பின்னுக்குப் பிறந்தது ஆம்பிளப்பிள்ளையள். ஒட்டு மொத்தமா எங்கட அம்மா பதினொரு பிள்ளைகளைப் பெத்தா. அப்பவுக்கு நான் சைக்கிளும் ஓடப் பழகிட்டேன் தானே.

அதால கலப்பை கொண்டு போறது வயலுக்கு,மாடு கொண்டு போறது உழுகிறது.... அப்பா வயலில தனியப்பாடு படுவேர். கூலியாள் போட மாட்டேர்.

அப்ப நாங்கள் தேத்தண்ணி கொண்டு போய் கொடுக்கேக்குள்ள மாடு பூட்டோட நிண்டா கொஞ்சம் கலைப்பம். கலைச்சு உழுதா அவருக்கு உதவியா இருக்கும். திருப்பி மேட்டு வயல் திருத்துகிற நேரமெல்லாம் அவர் மண்ணைக் குத்தித் தர நாங்கள் பலகையை இழுப்பம்.

காணி திருத்தித் திருத்தி வேலை செய்றது, கட்டைகளுக்கு நெருப்பு வைக்கிறது, வெட்டும் போதெல்லாம் ஒரடி இரண்டடி சுற்றுமரங்களை அப்பா பிரிச்சு தந்திடுவேர்.

அதுக்குரிய கோடாலியும் தருவார். அம்மா "நீ மத்தியானத்துக்குள்ள இந்த மரத்த விழுத்திப் போட்டையெண்டா உனக்கு ஒரு பாவடை வேண்டித் தருவேன்". பாவடையெண்டா நீங்க பெருசா எதிர்பார்க்காதீங்க சீத்தைப் பாவடை. இன்னொரு மரம் தங்கச்சிக்குக் கொடுப்பார்.அவாவுக்குக் கொஞ்சம் குறைவு. அப்படி கைப்பருமன் உள்ள மரங்களை பிரிச்சுப் பிரிச்சு எங்களிட்ட தந்து போட்டு மற்ற பெரிய மரங்களை அவர் எப்படியோ தான் தறிச்சுக் கிறிச்சுப் போடுவார்.

எல்லா வேலைகளிலேயுமே நாங்கள் அப்புவோட பங்குபற்றி வருவோம்.

வீட்ட வர அம்மா தொடங்குவா. 'ஒரு வெங்காயம் உரிக்கத் தெரியாது, ஒரு பச்சை மிளகாய் வெட்டத் தெரியாது, தேத்தண்ணி ஊத்தத் தெரியாது, கொண்டு திரியிறீங்க பின்னால,கொண்டு திரியிறீங்க பின்னால, நாளைக்கு வாறவனிட்ட குத்துப்படப் போறாள்!" அம்மா நெடுகப் பேசிக் கொண்டே இருப்பா. அப்பு சொல்லுவேர் 'எணைய் நீ பேசாமல் இரு பேசாமல் இரு, பொம்பிளப்பிள்ளை எண்டு பார்க்கக்கூடாது."

அப்ப தமிழரசுக் கட்சி ஊர்வலத்துக்கெல்லாம் என்னை தோளில தூக்கிக் கொண்டு போகேக்குள்ள அதத்தான் சொல்லுவார். 'விடுதலை என்பது பொம்பிளையளுக்கும் வேணும் அது நீ எண்ணிப் பாக்கத்தான் வேணும்" விளங்குதோ விளங்கேல்லையோ சொல்லிக்கொண்டு இருப்பார்.

மேடைகளில பேசுற கூட்டங்களில தமிழ் பெண்களுக்கென்று ஒரு நாள் நடந்தது.

இப்ப இருக்கிற சைவப்பிரகாச வித்தியாசாலையில், அப்ப கட்டிக் குறை, அதுக்கதான் நடந்தது, அந்த மாநாட்டில போய் அப்ப ஏழெட்டு வயசுதான், 47ம் ஆண்டு பிறந்தனான், 57ம் ஆண்டு அந்த மாநாடு நடக்குது, மாநாட்டில அந்தப் பெண்கள் ஆக்கிரோசமாப் பேசினம். நானும் ஒருக்கா எழும்பி ஆக்கிரோசமாப் பேசவேணும். இயல்பிலேயே தமிழ் ஆர்வம் எனக்கு இருந்தது.

அப்பா ஆரம்பத்தில குடிகாரனா இருக்கேல்ல. நாங்கள் வளரும் போது பிறகு அவர் நண்பர்களோட சேர்ந்து குடியைப் பழகிக் கொண்டேர். சுபாவமா இருந்தாலும் சரி, குடி பழகின பிறகும் சரி அவர் எப்பொழுதும் அவருடைய பொழுது போக்கு நாட்டார் பாடல்கள் தான். அரிவு வெட்டத் இறங்கினாலும் பாட்டுத்தான். சூடடிக்கத் தொடங்கினாலும் பாட்டுத்தான். இதுகள்ள கூத்துகளும் இடைக்கிடையில போடுவினம். அரிவு வெட்டுக்காலம் முடியேக்குள்ள போடுவினம். இதில கிருஷ்ணருக்கு வேஷம் கட்டி நடிக்கிறவர் இருக்கிறார். அவருக்கு சரியான தொந்தி. அவர் கிருஷ்ணருக்கு வேஷம் கட்டேக்குள்ள தொந்தி தெரியாம இறுக்கி வரிஞ்சு கட்டுவேர்.

முதல் இளக்கையித்தால வரிஞ்சு கட்டி, கமுக மடல்களை வைச்சு மூடி அதுக்கு மேல மேக்கப் போட்டுத்தான் நடிப்பேர். பாடுவேர், துள்ளி ஆடுவேர் ஆனால் கொஞ்சம் தொந்தி. இதெல்லாம் நாங்க கிட்ட நிண்டு பார்க்கிறது. அப்படி ஒவ்வொருத்தருக்கு வேஷத்துக்கு தக்கமாதிரி நிகழ்ச்சிகளிலெல்லாம் பங்குபெற்றுவோம்.

இந்த நிகழ்சிகளிலெல்லாம் கவரப்பட்டு என்னிட்ட பாடுற ஆற்றல் தனியாவே இருந்தது. எங்கட வீட்டில எல்லாரும் வெள்ளையும் அழகும், நான் தான் கறுப்பு. தோற்றமும் பொலிவில்லாத தோற்றம். அப்ப சின்னனிலேயே ஒரு தாழ்வு உண்ர்ச்சி என்னிடம் இருந்தது. அயலவர்கள் கூப்பிடுறதே "கறுப்பி" எண்டுதான். இதை விட இன்னொரு கிழவன் சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார் "உன்னை தவிட்டுக்கு விலைக்கு வாங்கினது" என்று .இந்த தாழ்வு உணர்ச்சி எல்லாம் என்னிட்ட இருந்தது. அப்ப இதோட வந்து படிப்பிலையும் வந்து "ஆமிக்காரன் வந்து நீ படிக்கப் போனா உன்னை ஏதும் செய்திருவான் பிறகு உன்னை ஒருத்தரும் சீண்டமாட்டான்" என்ற கதை வந்து என்னை பயப் படுத்திப் போட்டு.

அதை போலதான் பேச்சாளரா வரோணும், பாட்டாளரா வரோணும் எனக்குள்ளேயே பிறந்து எனக்குள்ளேயே மடிஞ்சிட்டு. நான் இப்படி ஒரு இடத்திற்கு வருவேன் என்று எதிர் பார்க்கவில்லை.

அப்ப சின்ன வயசிலேயே பாட்டுக்காக எனது ஊரிலேயே நிறைய நண்பர்கள் இருக்கிறார்கள். பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போறதுக்குக் கள்ளம். அப்பா பள்ளிக்கூட வாசல் வரைக்கும் அடித்துக் கொண்டு போய் விடுவேர். கொண்டு போய் பள்ளிக்கூட வாசலில இறக்கி விட்டிற்றுப் போவேர். சரியெண்டு அவர் கடைத்தெருவுக்குப் போக பள்ளிக்கூடத்தின்ர பின் கேற்றால விழுந்து காட்டுக்கால விழுந்து வீட்ட போயிருவன்.

அப்பா வீட்ட வாறதுக்குள்ள நான் வீட்ட நிப்பன். பிறகு மாமரத்தில கட்டி தலைகீழா தொங்க விடுவார். தொங்க விடேக்குள்ள 'என்னைக் கீழ இறக்கி விடுங்கோ நான் பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போறன்" எண்டு சொல்லுவன். இறக்கிவிட்டப் பிறகு "நான் நாளைக்குப் பள்ளிக்குப் போறன்" என்று சொல்லுவன். இப்படிக் களவில படிச்சனான்.

பக்கத்து வீட்டில இருக்கிற ஒருவர் அப்புட அடியில இருந்து காப்பாத்துறதுக்காக கூட்டிக் கொண்டு ஒழிக்கிறதுக்கு கேட்ப்பேர் 'அப்ப நீ என்னை கல்யாணம் கட்டினி எண்டா வா உன்னை ஒழிச்சு வைக்கிறன் நான் காட்டமாட்டன்".

அப்ப ஒரு நாள் அவர் அப்படிச் சொன்னதை வைச்சு அப்புட்ட இருந்து தப்புறத்துக்காக அப்படியே சொல்லிக் கொண்டு அவருட்ட ஒழிச்சிட்டன். அப்பு வயலுக்குப் போயிருவேர். நாங்கள் விளையாடத் தொடங்கி விடுவோம். அடுத்த நாள் பள்ளிக்குக் களவடிக்கோணும் எண்டு சொன்னா "வடிவேல் அண்ணே நான் உன்ன கல்யாணம் கட்டுறன்" எண்டு சொல்றது. சொன்னா அவர் ஒழிச்சு வைப்பேர். அவர் எத்தின நாளைக்கு ஒழிப்பேர் அவர் எங்களுக்கு விளையாட்டுக் காட்டுறார் என்று எங்களுக்கும் விளங்காதுதானே.

நாங்க நினைக்கிறம் அவர் சொன்னா ஒழிச்சுவைப்பார் என்று. இப்படியே அப்பாட்ட அடிபட்டு கடசியா படிச்ச அந்த படிப்பு தமிழ்தான் என்று சொன்னா எங்களிட்ட ஒரு மாஸ்ரர் இருந்தவர் அவர் பெயர் சுப்ரமணியம். இயல்பாகவே இந்த அறிவு வரக் காரணம் என்னவென்றால் வாசிக்கக் கூடிய ஆக்கள் எங்கட ஊருக்க இருக்கேல்ல.

மாலையில எவ்வளவுதான் வயல் வேலை முடிச்சிட்டு வந்தாலும் அப்பு வரேக்க முன்னமே ஏழட்டு வயசுபோன ஆக்கள் வந்து கூடியிருவினம்.

அப்பு வரேக்குள்ள வெண்கலக் கைவிளக்கோட மதன காமராயன், விக்ரமாதித்தன், ஐகதலப் பிரதாபன், மகாபாரதம், போன்ற புத்தகங்களை அவர்களே திரட்டிக் கொண்டு வருவார்கள். தெரிஞ்ச இடத்தில ஒரு புத்தகம் கண்டா ஆரோ ஒரு கிழடு தூக்கிக் கொண்டு வரும், தூக்கிக் கொண்டு வந்து கந்தப்பு இந்தப் புத்தகத்தை இண்டைக்குப் படிக்கோணும்.

அது தொடர்கதை. அப்ப அவர் விளக்க கைய்யில இப்படி பிடிச்சுக் கொண்டுதான் படிப்பார். விளக்கு புத்தகத்துக்குக் கிட்ட பிடிச்சுக்கொண்டு துவங்கும்

"ஆ....ஆ..... த...ச...ர...த..ன் ஆனவன்... வே....ட்டைக்குப்.... புறப்பட்டு போகையிலே...." அங்கிருந்த முற்றும் தரிப்பொன்றும் இருக்காது அந்த எழுத்தில. ராகத்திலதான் படிச்சுக்கொண்டு போகோணும். அப்ப இவர் இருந்து படிக்க 25, 30 பேர் இருந்து கேப்பினம். அப்ப கதாநாயகன் காந்தரோபாயன். நான் இருந்து படிக்கோணும் 48 பேர் கேட்கோணும். அந்தக் கனவுகளைச் சொல்கிறன். அப்பா படிச்சிற்றுப் போகேக்குள்ள தம்பியாக்கள் சின்னன். இவற்ற ராகம் தம்பி அவங்களுக்கு விளங்காது. திருப்பி அவங்களுக்கு இப்ப உள்ள வசன நடையில நாங்களே அதுக்குள்ள முற்றுப்புள்ளிகளைப் போட்டு போட்டு திருப்பி படிக்கோணும்.

படிக்கேக்குள்ள இப்ப உள்ள இந்தப் புராணம், நாட்டிலக்கியம், மேற்கோள் காட்டுகிற வசனங்கள் இதுகள் எல்லாம் நான் அப்ப படிச்சதுதான். அப்ப நாங்கள் தம்பி ஆக்களுக்காக வேண்டி படிக்கிறம். வீட்டில எப்பவும் கல்கி, குமுதம், ஆனந்த விகடன்,வீரகேசரி பத்துச்சதம் கலைமகள் இருபதுசதம் எண்டா வாங்கிறேல்ல. அது எங்கட அப்பாவின்ர அம்மா வாங்குவா. அப்பு வந்து கல்கியும், குமுதமும், ஆனந்த விகடனும், பேப்பரும் அவர் வாங்குவேர். வீரகேசரியில் உதயணனின்ர கன்னித் தீவு, கிருஷ்ணா அவதாரம், இதுகள் தொடராக வருகுது. நாலாமாண்டு படிக்கேக்குள்ளே தொடர்கதை படிக்கோணும். தொடர்கதை படிச்சிட்டு அடுத்த கிழமை வர வர அந்தக் கதைகளைப் படிச்சு, இந்தக் கிழமை இந்த அத்தியாயம் முடிய அடுத்த அத்தியாயம் பள்ளிக்கூடத்தில இருக்கிற சக மாணவிகள் எல்லாருக்கும் நான் தான் அந்த கதை சொல்லி. எல்லாருக்கும் கதை தெரியும் பேப்பர் எடுக்கினமோ எடுக்கேல்லையோ கதை தெரியும். அப்படிக் கதை சொல்லிக் கொண்டு வந்தா அப்ப ஒரு யோசனை எனக்கு வகுப்பில மாஸ்ரர் எழும்பிச் சொல்லுவேர். ஒரு பாடத்தை விளங்கப்படுத்தும் போது சரித்திரப் புத்தகம்,

பூமி சாத்திரப் புத்தகம், ஒராள் வாசிங்க எண்டு சொல்லிப் போட்டு எல்லாருக்கும் விளங்கப் படுத்துவேர். சில நேரம் நான் எழும்பி நிண்டு வாசிப்பன். புதுசா எங்களுக்கு வந்தவர் அந்த ஆசிரியர் ஐந்தாம் ஆண்டு அரசாங்கச் சோதனை ஒன்பது வயசு எனக்கு அப்ப வகுப்பில சாதாரணமா கெட்டிக்காரியா இருந்தனான். இப்ப உள்ளது போல எனக்கு உணரத் தெரியேல்ல. அந்தப் பரீட்சையில மூன்று பாடம் வைப்பினம். ஆங்கிலம், கணிதம், தமிழ், பொதறிவு. ஆங்கிலப் பாடத்தில மாகாணத்தில முதல் மாணவி என்ற விருது எங்கட பாடசாலைக்கு வந்தது. அந்த முதல் மாணவி யாரெண்டா அப்ப எங்களுக்குத் தெரியாது. லீவு முடிஞ்சும் போன பிறகு அந்த வகுப்பிலேயே கடசி வாங்கில இருக்கிற ஆள் நான்தான். ஏனென்றால் முன் வாங்கெல்லாம் உத்தியோகத்தருடைய பிள்ளைகளுக்கு இரண்டாம் வாங்கு கொஞ்சம் வர்த்தகர் காசுக்காரருடைய பிள்ளைகளுக்கு. அடுத்த வாங்கு அதையும் விட கொஞ்சம் கார் வைச்சிருக்கிறவேக்கு, சைக்கிள் வைச்சிருக்கிறவேக்கு. சைக்கிள் வைச்சிருக்கிறவனும் அப்ப பணக்காரன் தான்.

பின் வாங்கில உண்மையிலே பிச்சை எடுக்கிறக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மூன்று பிள்ளைகள் இருந்தது.எங்களை அந்தப் பிள்ளைகளோட தள்ளி விட்டிருவினம். ஏனென்றால் நான் கறுப்பு. தாழ்வுணர்ச்சியை நான் அங்கிருந்து பொறுக்கிறன். பின் வாங்கில தள்ளி விட்டிருவினம். அப்ப வகுப்பில நான் ஒரு முன்னணிக்குரிய ஆள் என்று எனக்குத் தெரியவே தெரியாது. நான் அப்படி நினைக்கவும் இல்லை. ஏதோ படிச்சுக் கொண்டிருக்கிறன். அப்ப 'மாகாணத்துக்குள்ள முதல் மாணவி எங்கட வகுப்பில வந்திருக்காம்" எண்டு ஆசிரியர் சொல்றேர். யாரெண்டு சொல்லேல்ல. அப்ப எல்லாரையும் கூப்பட்டாச்சு மேடைய குவிச்சாச்சு ரீச்சர்ரெல்லாம் வந்தாச்சா, வந்தோண்ண இவர் சொன்னேர் மாஸ்ரர் இல்லத்தானே. வாத்தியார், வாத்தியாரம்மா, பெரிய வாத்தியார் தலைமை வாத்தியார் பெரிய வாத்தியார் மற்ற எல்லாரும் வாத்தியார். அப்ப வாத்தியார் வந்து சொல்றேர் 'எங்கட வகுப்பில இருக்கிற பிள்ளைக்கு பரிசு கிடைச்சிருக்காம் எல்லாரையும் வரட்டாம். எல்லாரும் போனோம் சின்ன வகுப்புக்காரர் முன்னுக்கு. மற்ற எல்லாரும் பின்னுக்கு. கூப்பிட்டார் மாஸ்ட்டர் 'எழும்பு" என்ர பெயரைச் சொல்லிக் கூப்பிட்டார் 'எழும்பு" எண்டு அப்பவும் அந்த நேரமும் பக்கத்தில இருந்த மாணவிக்குக் கிள்ளி போட்டன். கிள்ளிப் போட்டுத்தான் இருக்கிறன் என்னை நெருக்கிப் போட்டாள் எண்டு.

இவர் எழும்பு எண்டோன்ன எனக்கு விறைச்சுப் போச்சு. இவர் நுள்ளினதைக் கண்டுட்டேரெண்டு. அவர் அரக்காக் கோலி மேடையில ஏத்திப் போட்டுச் சொன்னேர் 'இவள் தான் அவள்" எனக்கு விடிஞ்சதும் தெரியாது ஒன்பது வயது எங்களுக்கு என்ன விளங்கும் இவள் தான் அவள் என்று.

அந்த ஆசிரியரைக் கூப்பிட்டேர் ஆங்கிலம் படிப்பிச்ச மனுசி ஒரு பறங்கி மனுசி. இந்த வெள்ளைக்காரரெல்லாம் வெளியேறின போது போகாமல் அங்கு நிண்ட ஒரு பறங்கி மனுசிதான் எங்களுக்குப் படிப்பிச்சவா. அப்ப அவாவ கூப்பிட்டிட்டு இந்தப் பிள்ளை இந்த பாடத்திலும் கெட்டிக்காரி அந்தப் பாடத்திலையும் நல்ல புள்ளி எடுத்திருக்கிறாள் இந்த பாடத்திலையும் புள்ளி எடுத்திருக்கிறாள் 'ஏன் ஒருத்தரும் இனங்கானாமல் வைச்சிருந்தனீங்கள்" எண்டு அந்த மேடையில் பேசும் போது அவர் கேட்கிறேர். அப்ப இரண்டாம் ஆண்டு படிப்பிச்ச ஒரு ஆசிரியர் சொன்னா "அவள் அப்பவே கெட்டிக்காறிதான்" ஒரு நாளும் அந்த ஆசிரியர் என்னைப் பார்த்துக் கெட்டிக்காறி என்று சொல்லேல்ல. அவாட்ட அடியண்டா நாளாந்தம் வாங்கியிருக்கிறன்.

அப்படிபட்ட அடி வாங்கியிருக்கிறன் அந்த வாத்திமார் எல்லாருட்டையும்.

ஒருத்தரும் கூட என்னை நெத்திக்கு நேர நீ கெட்டிக்காறி என்று சொன்னதே கிடையாது. அப்படி நேர சொல்லியிருந்தால் நான் இன்னும் படிச்சிருப்பன்.

அப்போ உள்ள கொள்ளை என்னெண்டு சொன்னால் நேரடியா பாராட்டின பிள்ளை விழுந்து போகும்.

என்னுடைய தந்தையைப் பற்றி நான் சொல்ல வேண்டும் எங்கட அப்புட்ட போய் நீங்க சொல்லுங்க 'அப்பு நான்இண்டைக்கு சங்கீதத்தில் முதல் பரிசு வாங்கியிருக்கிறன்" 'ஆ" எண்டிற்று போயிருவேர். திரும்பிப் பார்க்க மாட்டேர்.

"அப்ப நான் கணக்கில நூற்றுக்கு நூறு எல்லாம் எடுத்திருக்கிறன்." 'ஆ" எண்டிற்று போயிடுவேர். சில நேரம் கேக்காமலேயே போயிடும் அந்த ஆள். ஒரு நாள் என்னை பாராட்டுறத்துக்கு வரேல்ல என்னத்துக்கென்று தெரியேல்ல. எங்கட வளவுக்க நிண்ட மாடு அறுத்துக் கொண்டு பாய்ஞ்சிட்டுது.

அறுத்துக்கொண்டு பாய்ஞ்சா .எல்லாரும் தானே திரிஞ்சு பார்த்திச்சினம். ஒருத்தருக்கும் அம்பிடேல்ல அது. கடசியா நான் தான் மடக்கி பள்ளிக்கூடத்தால வந்து உடுப்பு களட்டேல்ல. அப்ப இவர் சொல்றார் 'எத்தும் எத்தும்" எண்டு .

நான் மட்டுமல்ல விவசாயக் குடும்பத்தில பத்து வயசில பிள்ளை மாடு சாய்க்கும். இப்பவும் நீங்கள் பார்க்கலாம் மலையக பிள்ளைகள் சமைக்குது. ஒன்பது வயது பிள்ளை சமைக்குது. என்ர மகளும் சமைத்தவள். தகப்பனுக்கு பின்னால தடி கொண்டு போவினம்.

அப்ப நான் மட்டும் எண்டில்லை பொதுவா பின்தங்கிய கிராமங்களுக்குப் போய் பார்த்தீர்கள் என்றா தெரியும். 'பாலன் பஞ்சம் பத்து வருசம்" பத்து வயசு வந்தா பிள்ளை தகப்பனுக்குப் பின்னால தடி கொண்டு போகும் மாடு சாய்க்க.

அதாலதான் அந்த முதுமொழியே வந்தது. அப்ப எங்கட வீட்ட ஆம்பிளப் பிள்ளையே இல்லை. நான் தான் அந்த மூத்த மகள். மூத்த மகள் என்ற செல்வாக்கிலே நிழலில் வளர்ந்தனான். இரண்டாவது நான் தான். அடுத்தது நான் வந்து காடேறிதான்.

அப்ப அந்த நிலைமையில திரிஞ்சபடியா நான் அந்த வேலைகளுக்கெல்லாம் போகத் தொடங்கிட்டன். பாடசாலை கல்வி என்றது அங்க முக்கியமாக கருதப்படேல்ல.

அப்ப அம்மாவுக்கு உதவி செய்கிறது முத்துக்குப் பிறந்த பிள்ளைதான். என்னுடைய மகளே ஒன்பது வயசில நான் அஸ்ப்பத்திரிக்குள்ள இருக்கேக்க எனக்கு சமைச்சு சாப்பாடு எடுத்துக்கொண்டு வருவாள்.

ஆனால் இப்ப என்னுடைய பேத்தி 20 வயசு அவள் செய்யமாட்டாள். கால மாற்றம் என்றது அங்குதான் வருது.

அப்ப அந்தமாதிரியான காலப்பகுதியிலதான் இந்த மாட அவுட்டுக்கொண்டு காலேல தவுடு வைக்கிறது எல்லாம் என்ர வேலை. எனக்கு விடிய எழும்பினா வீட்டோட உள்ள வேலை, விடிய எழும்பின உடன பல்லுல கரியப் போட்டுக் கொண்டு ஒரு தண்ணி குடம் இருக்கு அதைத் தூக்கிக் கொண்டு கிணத்தடிக்குப் போவன். அள்ளிக் கொண்டு வாறது அங்கு தண்ணில தவுடு குளைச்சு மாட்டுக்கு வைக்கிறதோட அங்க தேத்தண்ணி ரெடியா இருக்கும். ....................

http://vippenn.blogspot.com/2006/07/blog-post.html