எங்கடை தலையிலை நாங்களே

ஒருபேப்பரிலை நானெழுதின விசயத்தை பேப்பர் வாசிக்காத ஆக்களுக்காக களத்திலை போடுறன்

14/08/2006 உலகத் தமிழருக்கெல்லாம் ஒரு கரிநாள். தட்டிக் கேட்க ஆளில்லை எண்ட தைரியத்திலை சிங்களப் பயங்கரவாதம் கொடுமையின்ரை உச்சத்தைத் தொட்ட நாள்.

பள்ளிக்கூடங்களிலை படிக்கிற பிள்ளைகளிலை கெட்டிக்காரராப் பாத்துப் பொறுக்கி எடுத்த எங்கடை குழந்தைகள் தலைமத்துவப் பயிற்சியை எடுத்துக் கொண்டிருக்கேக்குள்ளை படுபாவிகள் குண்டுகளைக் கொட்டிக் கொண்டழிச்சதைக் கேட்டுத் தமிழரெல்லாம் கொந்தளிச்சுப் போயிருக்கிறம்.

காணுற, கதைக்கிற ஒருத்தரின்ரை முகத்திலையும் சந்தோசமில்லை. இந்தப் பயங்கரத்தை ஒவ்வொருத்தரும் எங்கடை எங்கடை வீடுகளிலை நடந்த கொடுமையாத் தான் நினைச்சுக் கவலைப் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறம்.

இந்த அநியாயங்களையெல்லாம் செஞ்சு கொண்டிருக்கிற சிங்கள அரசாங்கத்துக்கு அறிஞ்சோ அறியாமலோ நாங்களே துணைபோய்க் கொண்டிருக்கிறம் எண்டதுதான் ஆகப் பெரிய கொடுமை.

ஒரு விசயம் நடந்ததும் உணர்ச்சி வசப்படுறதும் காலம் போகப் போக மறந்து போறதும் எங்கடை சாபக்கோடோ அல்லது பலவீனமோ தெரியேல்லை.

ரெண்டு வருசத்துக்கு முந்தி சுனாமி அடிச்சதும் நாங்கள் துடிச்சுப் போய் உடுப்புகள், மருந்துகள் எண்டு சேத்து அந்தச் சனத்துக்கு அனுப்ப வெளிக்கிட்டம்.

அப்ப Srilankan Airlines காரங்கள் அந்தச் சாமான்களைக் கொண்டுபோக மாட்டம் எண்டு சொல்லித் தங்கடை இனவாத முகத்தை வெளிப்படையாவே காட்டினவங்கள்.

உடனை எங்களுக்கெல்லாம் ஆத்திரம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. Srilankan Airlinesஐ தமிழர் எல்லாரும் புறக்கணிக்க வேணும் எண்டு கதைச்சனாங்கள். தமிழனுக்கு உதவி போகக்கூடாது எண்டு நினைக்கிற நாசமறுப்பாங்களின்ரை பிளேனிலை என்ரை பிணங்கூடப் போகக்கூடாது எண்டு சபதம் போட்ட ஆக்களும் இருக்கினம்.

கோயில்கள், தமிழ்க் கடைகள் எல்லாத்திலையும் இதைப் பற்றி நோட்டீஸ் அடிச்சு ஒட்டிக் கிடந்தது.

ஆனா இந்த ரெண்டு வருசத்துக்குள்ளை எல்லாம் மறந்து போச்சுது. இண்டைக்கு எங்கடை ஆக்கள் எல்லாம் அவங்களின்ரை பிளேனுகளிலைதான் போய் வருகினம். இதைப்பற்றிக் கேட்டா மற்றப் பிளேனுகளிலை ஏறினா 2 மணித்தியாலம் இடையிலை காத்துநிக்க வேணுமெண்டு மூக்காலை அழுகினம். ஊரிலை எங்கடை பிள்ளைகள் வருசக்கணக்கா பங்கருக்கை நிண்டு எல்லைகளைக் காத்துக் கொண்டிருக்குதுகள். உவையளுக்கு ஒரு ரெண்டு மணித்தியாலம் காத்திருக்க ஏலாமல் கிடக்குது. யுசை டுiநௌகாறரும் ஒண்டுக்கு ரெண்டு பிளேனை விட்டு கோடி கோடியாச் சம்பாதிக்கிறான்.

சண்டை பிடிக்கிறதுக்கும் ஆயதங்களை வாங்கிறதுக்கும் சிங்களவனுக்குப் பொருளாதாரம் நல்ல பெலமா இருக்க வேணும். அவங்கடை பொருளாதாரத்துக்கு முண்டு குடுக்கிறதுக்குத்தான் எங்கடை 'தன்மானத் தமிழன்' இருக்கிறானே.

உலகத்திலை எல்லா இடத்திலையும் வங்கிகள் இருக்குது. ஏன் தமிழீழத்திலை எங்கடை வங்கிகளே அந்த மாதிரி இயங்குது. ஆனால் நாங்கள் எங்கடை காசுகளையெல்லாம் கொழும்பிலை இருக்கிற சிங்களவன்ரை வங்கிகளிலை தான் போடுவம் எண்டு ஒற்றைக் காலிலை நிக்கிறம். பிறகு அந்தக் காசிலை வாங்கின பிளேனுகளிலை கொண்டு போய்க் குண்டுகளைக் கொட்டினாக் குளறுறம்.

அதுமட்டுமே தமிழற்றை காசை முழுசாச் சுறுட்டுறதுக்குச் சிங்களவன் திட்டம் போடுறான். வெளிநாட்டிலை இருந்து கொண்டு காசைக் கொழும்பிலை போட்டிட்டு வட்டி பெருகும் எண்டு நாங்கள் ஆவெண்டு பாத்துக் கொண்டிருக்க அவங்கள் முதலையே விழுங்கிறதுக்குச் சட்டம் போட்டுக் கொண்டிருக்கிறான்கள்.

இதைப் பற்றி அங்கை காசைப் போட்டு வைச்சிருக்கிற ஒருத்தரோடை கதைக்க அவர் நக்கல் சிரிப்பொண்டு சிரிச்சுப் போட்டுச் சொன்னார்

"அது தம்பி இயங்காமைக் கிடக்கிற எக்கவுண்டுகளைத் தான் அவங்கள் treasuryக்கு எடுக்கப் போறாங்களாமெண்டு சொல்லுகினம். பின்னை நான் என்ன செய்தன் எண்டா போனகிழமை இன்னுமொரு 5000 பவுணை என்ரை எக்கவுண்டிலை போட்டுவிட்டனான். இப்ப பிரச்சினை இல்லைத் தானே."

அவற்றை 'கெட்டித்தனக்' கதையைக் கேக்க எனக்குப் பத்திக் கொண்டு வந்தது.

"அண்ணை வாழ வேண்டிய வயசிலை எத்தினையோ கனவுகளோடை எதிர்பார்ப்புகளோடை இருந்த எங்கடை குருத்துகளின்ரை தலையிலை கொட்டின குண்டுகள் உங்கடை காசிலை வாங்கினதாக் கூட இருக்கலாம். இதுக்கும் சேத்து நீpங்கள் பெருமைப்படலாம்"

எண்டு மூளையைப் பாவிச்சுக் கதைக்காமை இதயத்தாலை கதைச்சுப் போட்டன்.

இப்ப என்ன, என்ரை சினேகிதர்களின்ரை பட்டியலிலை ஒராள் குறைவு. அவ்வளவு தான்.

"குட்டக் குட்டக் குனியிறவனும் மடையன். குட்டிறவனும் மடையன்" எண்டு சொல்லிறவையள். அதின்ரை பொருள் எனக்கு கனநாளா விளங்காமல் கிடந்தது. அவரோடை கதைச்ச பிறகு இப்ப நல்லா விளங்குது.

இன்னொரு விசயத்தைப் பற்றியும் உங்களோடை கதைக்க வேணும்.

இந்த நாடுகளிலை எங்களுக்கெதிரானா பிரச்சாரத்தை அவங்கள் செய்யிறதுக்கும் நாங்களே இடம் ஒதுக்கிக் குடுத்துக் கொண்டிருக்கிறம் எண்டதை நம்பிறது கொஞ்சம் கஸ்டமாத் தான் இருக்கும். ஆனா உண்மை அதுதான்.

முல்லைத்தீவிலை அந்தப் பயங்கரம் நடந்த அடுத்தடுத்த நாள் நான் கடையொண்டுக்குப் போயிருந்தன். முதலாளி எங்கடை ஆள்தான். அவற்றை முகமும் சோர்ந்து போய்க்கிடந்தது. என்னைக் கண்டதும்

"என்ன தம்பி இப்பிடிச் செய்து போட்டாங்கள்"

எண்டு யாவாரத்தையும் விட்டுப் போட்டுக் கவலைப்பட்டார். நானும் கொஞ்ச நேரம் அவரோடை சேந்து கதைச்சுப்போட்டு சாமான்களை எடுப்பம் எண்டு கடைக்குள்ளை போனா

"பயங்கரவாதிகளின் பயிற்சி முகாம் மீது விமானப்படையினர் குண்டு வீச்சு" எண்ணுற செய்தியோடை இங்கிலீஸ் பேப்பர் கட்டொண்டு கடைக்குள்ளை அடுக்கிவைச்சுக் கிடக்குது. முதலாளிக்குத் தெரியாமல் ஏதாவது குளறுபடி நடக்குதோ எண்ட சநதேகத்தோடை மெல்லமாக் கதையை எடுத்தன்.

"என்னண்ணை, கடைக்குள்ளை உந்தப் பேப்பரெல்லாம் கிடக்குது"

அதுக்கு அலட்டிக் கொள்ளாமல் ரகசியமாச் சொன்னார்

"ஓ அதோ தம்பி, நாலைஞ்சு சிங்களவங்கள் கடைக்குச் சாமான் வாங்க வாறவங்கள். அவங்களுக்காண்டி விட்டுக் கிடக்குது. யாவாரம் நடக்கத் தானே வேணும்"

தன்ரை வியாபார சாணக்கியத்தைப் பற்றிப் பெருமைப் படுற அவரை அப்பாவி கணக்கிலை சேக்கிறதா, சந்தர்ப்பவாதி கணக்கிலை சேக்கிறதா, பச்சோந்தி கணக்கிலை சேக்கிறதா எண்டு எனக்குத் தெரியெல்லை.

இப்படி நாங்கள் ஏமாளியா, காரியகாறரா, வாய்ச்சவடால் விடுற ஆக்களா இருக்கிற மட்டும் சிங்களவன் தான் நினைச்சதைச் செய்ய இந்த உலகமும் ஆமாம் போட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கப் போகுது.

ம்ம்ம் என்ன செய்யிறது?