சிட்னி பொய்ரியேய் (Sidney Poitier) 02/20/2020 இலே தொண்ணூற்றுமூன்றாம் அகவையை எட்டியிருக்கும் ஹொலிவுட் நடிகர். நாற்பதுகளிலே போல் உரோபிசன் (Paul Robeson), ஐம்பதுகளிலே ஹரி பெலொபாண்டே (Harry Belafonte), என்ற வரிசையிலே வெள்ளைத்தோலர்களின் அருகிலே பத்தோடு பதினொன்றாய் நின்று எடுபிடி வேலைசெய்யும் (Gone with the Wind இன் மாமி, போக், பிரிஸி போன்ற) கறுப்பினப்பாத்திரங்களுக்கு மாறாக, தோல் நிறம் சார்ந்த சமூகப்பிரச்சனைகளை அக்காலகட்டத்தின் எல்லையை மீறியோ மீற முயன்றோ பேசமுயன்ற ஹொலிவுட் படங்களின் நடிகராய் அறுபதுகளிலே சிட்னி பொய்ரியேய் வருகிறார். ஒப்பீட்டளவிலே உரோபிசனுக்கிருந்த வசதியும் உயர்கல்விபெறும் வாய்ப்பும் கரிபியன்பின்புலத்தைக் கொண்ட நண்பர்களான பின்னைய இருவருக்குமிருக்கவில்லை. ஆயினும், ஐம்பதுகளிலே நியூ யோர்க்கின் வட அமெரிக்கக்கறுப்பர் நாடக அமைப்பினூடாகத் தம்மை வெளிக்காட்டி ஹொலிவுட்டினுள்ளே நுழைந்தவர்கள். இவர்கள் திறந்துவைத்த கதவு ||ஓரளவுக்கு|| வெள்ளையருக்குமப்பால் அனைத்துத்தோலர்களையும் உள்ளடக்கும் வெளியினை ஏற்படுத்தித் தந்திருக்கின்றதெனலாம். அதற்கு அறுபதுகளிலே மார்டின் உலூதர் கிங்-இளையவர் முன் நின்று போராடிய குடிசார் உரிமைக்கான அமைப்பு மட்டுமல்ல, ஊடகங்களாலே பேச மறுக்கப்படும் ஆயுதம் தாங்கிய கறுப்புச்சிறுத்தைகள் போன்ற அமைப்புகளும் காரணமாகின்றன! அதேவேளையிலே கிங்கோடு வன்முறையறு போராட்டங்களிலே தம் திரைச்செல்வாக்கினையும் முதலாய்ப் போட்டுக் கலந்துகொண்டவர்களிலே பெலொபாண்டேயும் பொய்ரியேயும் அடங்குவார்.

பார்த்த பொய்ரியேயின் படங்களிலே குறிப்பிடத்தக்கவையெனக் கருதுகின்றவை, The Defiant Ones, Lilies of the Field, A Raisin in the Sun, Guess Who's Coming to Dinner, To Sir, with Love, In the Heat of the Night. They Called Me Mr. Tibbs படம் அவரின் In the Heat of the Night படத்தின் பாத்திர வெற்றியை முதலிட்டுக் காசு காண வந்த படமாகவே தோன்றியது. தொண்ணூறுகளிலே வந்த Sneakers, The Jackal இரண்டும் அக்காலகட்ட நட்சத்திரப்பட்டாளங்களோடு இரண்டாம் நிலைப்பாத்திரமாக அவர் வந்துபோகும் நகைச்சுவை, விறுவிறுப்புப்படங்கள். அவரின் அறுபதுகளிலே வந்த படங்களின் சமூகம் சார்ந்த பிரச்சனைகளைப் பேசும் தேவை அவற்றிலிருக்கவில்லை அல்லது அவற்றுக்கிருக்கவில்லை.

The Defiant Ones: சிறையிலிருந்து தப்பும் கறுப்பு-வெள்ளைக்கைதிகளூடாக ஐம்பதுகளின் பிற்பகுதியின் அமெரிக்கக்கறுப்புவெள்ளை நிலவரத்தைப் பேசும்படம். நடிகை ஜேமி லீ கேர்டிசின் தந்தை ரொனி கேர்டிசுடன் இணையராக பொய்ரியேய் தோன்றிய படம். ஒட்டாத சமாந்திர வெளிகளிலே அருகருகே வாழ்கின்றவர்களை வெளியினைப் பகிர்ந்தாகவேண்டிய வெட்டுத்துண்டுகளுள்ளே இருக்க நெருக்கினால், அவர்களும் சமூகமும் எப்படியாக எதிர்கொள்ளுமென்பதைச் சமூகப்பரிசோதனை செய்யும் படம். பின்னாலே, இதே நிலைமுரணை ஏற்படுத்தும் சூழலை உருவாக்கிப் பேசும் பல படங்கள் வந்தன. எடி மேர்பி- டான் ஆர்க்ரோய்ட் நடித்த Trading Places, இரிச்சர்ட் ப்ரையர்- ஜீன் வைல்டர் நடித்த Silver Streak மற்றும் See No Evil, Hear No Evil உள்ளிட்ட சில படங்கள் இப்படியான சூழலை உருவாக்கின நகைச்சுவைப்படங்கள். இதுபோன்ற முரண்பாடுடையோரைச் சூழ்நிலையமுக்கத்தாலே வெளியைப் பங்கிடும் நிலையை உருவாக்கிச் சமூகச்சிக்கல்களைப் பேசும் போர்க்காலப்படங்கள் அமெரிக்காவுக்கு அப்பாலும் அண்மைக்காலத்திலே விரிந்திருக்கின்றது; பொஸ்னியச்சிக்கலை முன்னிட்ட No Man’s Land ஓரெடுத்துக்காட்டு.

Lilies of the Field: கறுப்பர்-வெள்ளையர் பிரச்சனை மையங்கொண்ட அமெரிக்கதென்பகுதியிலிருந்து முற்றும் தள்ளி, அமெரிக்க மேற்கிலே நாட்டுக்குக் குடிபெயர்ந்து ஆங்கிலம் கொஞ்சமே தெரிந்த ஹங்கேரியன், ஜெர்மனிய மொழிகளைப் பேசும் கத்தோலிக்கக் குரு-அம்மைகட்கிடையேயும் அவர்களுக்குத் தேவாலயம் அமைப்பதிலே வேலைசெய்யும் ஆங்கிலம் பேசும் ஓர் அமெரிக்கக்கறுப்பருக்குமிடையேயான பயங்களையும் ஒருவர் மற்றோரிலே தங்கியிருக்கவேண்டி நிர்ப்பந்திக்கப்பட்ட தேவையினையும் அதன்பாற்பட்டுப் பழகையிலே மெதுவாக ஏற்படும் புரிதலையும் பேசும் படம். அறுபதுகளிலே நிகழ்காலச் சிக்கலை ஒரு வகையிலே கேள்வி கேட்கும்விதமாக, குடிவரும் நாட்டின் மொழி தெரியாத புதுவெள்ளையினத் திருநிலைப்படுத்தப்பட்ட பெண்களுக்கும் அந்நாட்டின் மொழியினைப் பேசும் குடிமகனான ஒரு கறுப்பாணுக்குமிடையே தோன்றக்கூடிய முரண்களினைக் காட்டி, ஒடுக்குமுறைக்கான பிரச்சனைகளிலேயும் இருக்கக்கூடிய அடுக்குகளைச் சுட்டும் படம்.

A Raisin In the Sun: குடிசார் உரிமைப்போராட்டகாலத்துக் கறுப்பு-வெள்ளையின முரண்களை நேரடியாகப் பேசாது, கறுப்பினக்குடும்பத்தின் உள்ளேயான பொருளாதார, பால்நிலைசார்சிக்கல்களைப் பேசும் படம். மிகவும் மெதுவாக ஊரும் காட்சிகள்.

Halle Berry   · 

 

“A tiny bit of myself is lost when my friends are gone,” Sidney Poitier wrote in his book LIFE BEYOND MEASURE. My dear Sidney, an enormous part of my soul weeps at your passing. In your ninety-four years on this planet, you left an indelible mark with your extraordinary talent, paving the way for Black people to be seen and heard in the fullness of who we are. You were an iconic trailblazer; yours was a life well lived. I grew up idolizing you and will always remember the day when I first met you. It is the only time in my life when I’ve been rendered speechless! There I sat, with my words glued together, and you were as gracious and charming then as you would be during our decades of friendship to follow. Rest in peace, beloved Sidney. You are and always will be the true measure of a man.