வண்ணை ஆனந்தன் கழிவிரக்கச் சொன்மாலை (ஞாபகார்த்த கவிதை)

[கவிக்குமரன்]

மண்ணைவிட்டு விண்ணுற்ற வண்ணையெனும் மலரவனே

வண்ணமலர்ப் பொன்னடியில் வெண்மலரை வைப்பதற்கு

எண்ணரிய புண்ணியனே அம்மலரும் வாடுமெனக்

கண்ணனைய எம்நெஞ்சைக் காணிக்கை ஆக்குகின்றோம்

இந்துமா கடலின் முத்தாய் இலங்கிடு ஈழநாட்டில்

சுந்தர வடிவுகொண்டே சுதந்திர தாகம் மேலாய்

செந்தமிழ் வீரத்தோடு சிறந்திடு யாழ் மண்மீது

விந்தை கொண்டிலங்கு மெங்கள் விழுமிய வண்ணைநகர்

சரித்திரம் பலவுங் காட்டி செந்நெறி ஒழுகிநின்று

பாரினில் கற்றோர்போற்ற பகர்பெரும் அறிஞனான

அண்ணனாம் வண்ணையாரை அடியேனு மறிந்தவாறு

கண்ணீரைச் சொரிந்துநின்று கழிவிரக்கச் சொன்மாலை

சாற்றுதற்குப் பேறுபெற்று உலகமே மதித்த நின்னை

கொண்ட நன்றிக் கடன் கூட்டுவிக்க

வண்டுதாச் சொன்மலர்கள் கொண்டு ஆக்குகிறேன் நான்

மனையறப் பூங்காபோந்து தந்தையுந்தாயும் அன்று

வினையது நலங்கள்கூட்ட விழைவொடொன் றிணைந்தே

சுனையினில் மலரும் பத்மம் அனையதோர் தோற்றம்பெற்றே

தினைப்புல வள்ளிகாந்த பக்தனாய் உதித்து நின்றாய்

செந்தமிழ் அருமைபேணி செகத்துளோர் மிகுத்துப் போற்ற

சந்ததம் நாட்டுப்பற்றும் தமிழினில் கொண்டகாதல்

நெறியினில் கொண்ட மோகம் நீடியசுற்றம் பேணி

நாவாலும் எழுத்தாலம் நாட்டிய சாதனைகள்

வேதாவுந் திருமாலும் அளித்தநல் பொக்கிஷமாய்

மெய்பொருளைத் தன்னகத்தே மிகுவாகத் தெளிந்த பின்னர்

ஆய்வுரைகள் கேட்பவர்கட்கு அன்பாலே யதையுணர்த்தி

சந்தேகந் தீர்க்குமொரு தகைமை வாய்ந்து

தகைமையுறு உரைகல்லாய் சாற்று சீரோன்

தந்தைதாய் போலன்புத் தயாள நெஞ்சனாகி

தண்ணிசால் சற்குணனாய் எவர்க்கும் வாய்த்த

கண்மணியே வண்ணையெனும் ஆனந்தனே

அந்தமிலா அரசியலும் அருள்ஞானக் கருத்தாய்வும்

சிந்தையிலே வேருன்றி சென்றுரை யாடுதற்கு

வேணவாக் கொண்டுளலும் மேலோர்க் கெல்லாம்

ஓதாதே ஒருநொடியில் உணரச் செய்வோய்

ஒருபெருந் தத்துவனாய் உலகம் போற்ற

பெருமை சேர் அருமை பேணி பெற்றவர் நனிவளர்க்க

கருவினிற் திருவோடொன்றிக் கல்வியாம் கடற் புகுந்து

அருந்தமிழாங்கி லமுந் தெளிந்ததே சிந்தனையில்

பாாதனில் பகர்பெரு மறிஞனாய் புகழ்கொண்டாய்

திருமணபெருவிழா சிறந்தநல் தம்பதியாய்

மனையாட்டி எள்ளளவும் குறைவின்றி வாழ்ந்த காலை

குங்குமப் பொட்டிழந்து வாழ்வித வையாம்

ஏங்குமொரு கோலத்தில் வாழ்திட வைத்தனையோ?

துக்கமெனுஞ் சாகரத்தில் ஆழ்த்தியிங்கு

தொடர்ந்தாயோ பேரின்ப வீடுபேணி?

பாருளோர் மதிக்கின்ற பண்பு கொண்டோய்

பரிவாக நினைநாடி வந்தால் பேர்தம்

+பேருவகை நினக் கெழுந்து முகத்தில் காட்டி

காரியங்கள் டஎதுவரினும் கலங்கா உள்ளம்

கசிந்துருகிக் கைதந்து உதவி செய்வீர்

அல்லலுற் றுழல்வார் தங்கட் காறுதலளிக்குந் சீலா

கல்லைநேர் நெஞ்சினோரை கரைத்திடும் கனிந்த சொல்லால்

நன்மைசேர் தூய்மைதன்னை நாடொறும் இறைஞ்சுவாயே

அறமதேயுந்தன் சநஞ்சம் அன்பதையுருவாக் கொண்டோய்

மறமதைப் பறங்கண்டென்றும் மன்பதைக் கன்பு செய்தோய்

உறவது தமிழாய்க் கொண்டே உயருரை ஆற்றி நின்றாய்

சிறந்தநற் பாலுந்தேனும் சேர்ந்தெமக் கீதல் போல

அன்னநடையுன் தமிழால் பின்னிவரு மடுக்கடுக்காய்

கன்னல்சுவை தோற்குமன்னோன் தமிழினில் தோய்ந்தவர்க்கே

தென்பொதிகைத் தமிழ்முனிவன் தமிழினை வாங்கியதால்

கோடியாய் உன்தமிழைத் தேடியதால் நான்சலித்தேன்

பதவியில் ஓய்வுகாணாப் பைந்தமிழ் காத்துநின்றீர்

சதிகள்செய் நீசர்கட்கும் சஞ்சலம் நீக்குவாயே

விதிவசச் சிறைக்குட்புகுந்து வியாதிக்கும் களமானீர்

உற்றாரு மற்றாரும் அன்பார்ந்த அயலவரும்

பற்றுள்ள நண்பர்களும் பாரிலுள்ள தோழர்களும்

வண்ணை யெனும் ஆனந்த நட்புறவைத் தொலைத்ததனால்

மண்ணும் அதிர்நததையா பொன்னுடலுஞ் சாய்கையிலே

நீராயுருக்கி யெம் நெஞ்சங் கலங்கவைத்தீர்

ஆராதனை செய்தால் ஆன்மாவுஞ் சாந்திபெறும்

காகங்கள் போல் நாமும் கரைவதா லேதுபயன்

சோகந்தவிர்த்து நின்றே அவர்நினைவாலஞ்சலிப்போம்.

நன்றியுடன் அளவையூரான்