டெல்லி: ஜம்மு-காஷ்மீரில் ராணுவத்தை விலக்க பொதுவாக்கெடுப்பு நடத்த வேண்டும் என்று ஆம் ஆத்மியின் அரசியல் ஆலோசகர் பிரசாந்த் பூஷண் அதிரடி கோரிக்கை விடுத்துள்ளார். ஆனால் இது பிரசாந்த் பூஷணின் சொந்த கருத்து என ஆம் ஆத்மி தலைவரும் டெல்லி முதல்வருமான அரவிந்த் கேஜ்ரிவால் மறுப்பு தெரிவித்துள்ளார்.

 

தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சி ஒன்றில் கருத்து தெரிவித்த பிரசாந்த் பூஷண், ஜம்மு காஷ்மீர் மக்கள் விரும்பினால் பொதுவாக்கெடுப்பு நடத்தி ராணுவ பாதுகாப்பை விலக்கி கொள்ளலாம் என்று கூறியிருந்தார். இதற்கு நாடு முழுவதும் கடும் எதிர்ப்பு எழுந்துள்ளது.

 

 

இது குறித்து பாஜக மூத்த தலைவர் அருண் ஜெட்லி கூறுகையில், காஷ்மீரில் பாதுகாப்பு அச்சுறுத்தல் இருப்பதால் ராணுவத்தை திரும்ப பெறுவதற்கு பொதுவாக்கெடுப்பு நடத்த வேண்டும் என்று ஆம் ஆத்மி கோருவது சரியல்ல என்றார்.

 

இந்நிலையில் ஆம் ஆத்மி கட்சி தலைவரும் டெல்லி முதல்வருமான அரவிந்த் கேஜ்ரிவால் பிரசாந்த் பூஷணின் கருத்திற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்துள்ளார். இது குறித்து கெஜ்ரிவால் கூறுகையில், ஜம்மு காஷ்மீரில் ராணுவத்தை வாபஸ் பெறுவது குறித்து பூஷண் பேசியது அவரது சொந்த கருத்து. ஆம் ஆத்மி கட்சியின் கருத்து அல்ல என்றார்.

http://tamil.oneindia.in/news/india/arvind-kejriwal-opposes-referendum-on-army-kashmir-190899.html

காஷ்மீர் / தேசிய இனப் பிரச்சனைகள் குறித்து ஆம் ஆத்மி

காஷ்மீர் விவகாரம் தொடர்பாக ஆம் ஆத்மி கட்சியின் மூத்த தலைவர்களில் ஒருவரான பிரஷாந்த் பூஷணின் கருத்துக்கு அரவிந்த கேஜ்ரிவால் அவசர அவசரமாக மறுப்பு தெரிவித்திருப்பதன் மூலம் கட்சி களைகட்டத்தொடங்கியிருக்கிறது. அண்ணா ஹசாரே இயக்கத்தின் நேரடி வாரிசான அரவிந்துக்கும் பல்வேறு சமூகப் பார்வைகளிலிருந்து உருவாகி அண்ணா குழுவில் அல்லது ஆத் ஆத்மியில் இணைந்தவர்களுக்கும் இடையிலான முரண்பாடுகள் இனி கூர்மையடையலாம்.

காஷ்மீர் ராணுவம் நீடிப்பது குறித்து காஷ்மீர் மக்களிடம் கருத்துக்கணிப்பு நடத்தலாம் என்று பிரஷாந்த் பூஷண் கூறியதை ஒட்டிதான் இந்த சர்ச்சை எழுந்திருக்கிறது. "வளர்ந்துவரும்" கட்சியான ஆம் ஆத்மி "தேசமுக்கியத்துவம் வாய்ந்த உணர்ச்சிபூர்வமான விஷயங்களில்" முடிவெடுப்பதில் கவனம் வேண்டும் என்று அதனுடைய எதிரிகளும் ஆதரவாளர்களும் அறிவுரைகளைச் சொல்லத்தொடங்கியிருக்கிறார்கள். பிரஷாந்தின் கருத்து அவரது சொந்தக் கருத்து, கட்சியின் கருத்தல்ல என்று கூறி உடனடியாக அவரிமிருந்து தன்னை விலக்கிக்கொண்டிருக்கிறார் அரவிந்த்.

காஷ்மீர் உள்பட இந்தியாவின் தேசிய இனப் பிரச்சனைகள் குறித்து ஆம் ஆத்மியின் கருத்து எப்படி இருக்கக்கூடும் என்பதை இந்த நிகழ்வு வெளிப்படுத்தியிருக்கிறது.

இந்த நேரத்தில் கட்சியின் மூத்த தலைவர்களாக இருக்கும் பிரஷாந்த் பூஷண், யோகேந்திர யாதவ் ஆகியோர் இவ்விஷயத்தில் இதுவரை என்ன செய்திருக்கிறார்கள் அல்லது சொல்லியிருக்கிறார்கள் என்பதை பார்க்கவேண்டும். ஆத் ஆம்தியை நட்பு சக்தியாக கருதமுடியுமா என்கிற சாதகத்தொனியிலான பார்வை ஒன்று எனக்கு எழுந்ததற்கு இந்த இருவரே காரணம். ஒருவேளை இந்தக் கருத்துகளில் இருவரும் தொடர்ந்து உறுதியாக இல்லாமல் போனால், ஆம் ஆத்மியை நாம் பாஜக, காங்கிரஸ் வரிசையில் சேர்த்துவிடலாம்.

பிரஷாந்த் பூஷணும் காஷ்மீரும்:

ஜனதா ஆட்சிக் காலத்தில் மத்திய சட்ட அமைச்சராக இருந்த சாந்தி பூஷணின் மகனான பிரஷாந்த் பூஷன், மனித உரிமைகள் செயல்பாடுகள் மூலமும் பொதுநல வழக்குகள், நீதித்துறை நிர்வாகம் போன்ற முக்கியமான பிரச்சனைகளில் வழிகாட்டியாக இருந்துவருவதன் மூலமும் புகழ்பெற்றவர். உண்மையில் டீம் அண்ணாவுக்கும் ஆம் ஆத்மிக்கும் அஸ்திவாரமாக இருக்கும் ஜன் லோக்பால் மசோதாவை உருவாக்கிய குழுவில் சாந்தி பூஷண், பிரஷாந்த் பூஷண் ஆகிய இருவருமே இடம்பெற்றிருந்தார்கள்.(தந்தையும் மகனும் ஒரே குழுவில் இடம்பெற்றதும் சர்ச்சையாக வெடித்தது வேறு கதை).

பிரஷாந்த் பூஷண் காஷ்மீர் குறித்து தனது கருத்தை (மீடியாவைப் பொறுத்தவரை "சர்ச்சைக்குரிய" மற்றும் ஆட்சியாளர்களைப் பொறுத்தவரை "தேசவிரோத" கருத்து) மீடியாவில் 2011 செப்டம்பரில் கூறியிருந்தார். இது குறித்த விக்கிபீடியா விவரங்களை சுருக்கமாக கீழே அளிக்கிறேன். அங்கிருந்து ஊடக இணைப்புகளை நீங்கள் பெறலாம்:

2011 செப்டம்பர் 26 இல், வாரணாசியில் நடந்த பத்திரிகையாளர் சந்திப்பு ஒன்றின்போது, காஷ்மீர் குறித்த உங்கள் அபிப்பிராயம் என்ன என்று கேள்வி எழுப்பப்பட்டது. அதற்கு அவர் பதிலளிக்கையில், "எந்த ஒரு நாடும் அல்லது நாட்டின் ஒரு பகுதியும் அங்கே வசிக்கும் மக்களின் விருப்பங்களுக்கு மாறாக, ராணுவத்தின் உதவிகொண்டு, ஆளப்படமுடியாது என்பது என் தனிப்பட்ட கருத்து... அந்தச் சூழல் இயல்புநிலைக்கு வரவேண்டும் என நான் விரும்புகிறேன். ராணுவம் அங்கிருந்து திரும்பப்பெறவேண்டும், ஆயுதப்படையினருக்கான சிறப்புரிமைகள் சட்டமும் திரும்பப்பெறவேண்டும். இந்தியாவுக்குள் நீங்கள் இருக்கவேண்டும் என காஷ்மீரி மக்களை நாம் இணங்கவைக்க முயற்சி செய்யவேண்டும். ஆனால், தேர்வுக்கணிப்புத் தேர்தல் வேண்டும் என மக்கள் விரும்பினால், அதை நடத்தவேண்டும். பள்ளத்தாக்கிலுள்ள மக்கள் பிரிவினைக்கு விருப்பம் தெரிவித்தால், அவர்கள் பிரிந்து செல்வதற்கு அனுமதிக்கப்படவேண்டும்."

இப்படி பேசியதற்காக 2011 அக்டோபர் 12 இல் அவர் தாக்கப்பட்டார். டைம்ஸ் நெள சானலுக்காக பிரஷாந்த் ஒரு பேட்டியளித்துக்கொண்டிருந்த சமயத்தில் இந்த தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. உச்சநீதிமன்றத்திலுள்ள அவரது அறைக்குச் சென்ற மூன்று இளைஞர்கள், அவரை அங்கிருந்து வெளியே இழுத்துக்கொண்டுவந்து, அறைந்து குத்தினார்கள். வந்தவர்களில் இருவர் தப்பிவிட்டனர். மீதியிருந்த மூன்றாமவர் தன்னை பகத் சிங் கிராந்தி சேனை என்கிற ஓர் அமைப்பைச் சேர்ந்தவர் என கூறிக்கொண்டார். "இந்தியாவை உடைக்கவேண்டும் எனக்கூறுபவர்களின் தலையை உடைப்போம்" என்றார் அவர். இந்த சம்பவத்தை தொலைக்காட்சி ஊழியர்கள் படம்பிடித்திருக்கிறார்கள். உள்துறை அமைச்சர் ப.சிதம்பரம் இந்தத் தாக்குதலை கண்டித்தார். சம்பவம் காரணமாக மருத்துவ பரிசோதனைக்கு பிரஷாந்த் சேர்ந்திருந்தபோது, அவரை பார்க்க சிதம்பரம் ஒரு பிரதிநிதியை அனுப்பியிருந்தார். தாக்கியவர்களில் ஒருவர் பாஜக இளைஞர் என்று இந்திய தேசிய காங்கிரசின் பொதுச்செயலர் திக்விஜய சிங் கூற, பாஜக அதை உடனடியாக மறுத்தது. தாக்கியவர்கள் "பாசிச மனப்பான்மை" உடையவர்களாக இருந்தார்கள் எனக்கூறிய பிரஷாந்த், தான் கூறிய கருத்துகளில் மாற்றமும் இல்லை என்றார்.

(சிவசேனையும் பிரஷாந்தைக் கண்டித்தது. அதன் பிறகு வாரணாசியில் பூஷண் மீது ஒரு தேசத்துரோக வழக்கு தொடுக்கப்பட்டதாக தெரியவருகிறது). "பிரஷாந்த் கருத்து (காஷ்மீர் குறித்தது) எங்கள் குழுவினரின் கருத்தல்ல. எங்களிடம் அவர் எதையும் கேட்கவே இல்லை. இது அவரது தனிப்பட்ட கருத்து" என்று அண்ணா ஹசாரே கூறினார். "அவர் எங்கள் குழுவில் உறுப்பினராக நீடிப்பது குறித்து எங்கள் மையக்குழு கூடி விவாதிக்கும். கூட்டத்துக்குப் பிறகு, நான் ஒரு முடிவு எடுப்பேன்" என்றார் அவர். கூட்டம் கூடியது, ஆனால் பிரஷாந்த் அந்த அணியிலேயே நீடித்தார்.

யோகேந்திர யாதவும் இந்தியாவின் தேசிய இனப்பிரச்சனை குறித்த அவரது பார்வையும்

வட இந்தியாவின் ஜேபி ஸ்டைல் சோஷலிச அரசியலிருந்து கிளைத்துவந்தவரான யோகேந்திர யாதவ் இந்தியா ஒரு அரசு தேசியம் (state-nation) என்று வரையறுத்தார். (இது குறித்து கடந்த மாதம் நான் ஃபேஸ்புக் இடுகை செய்திருந்தேன்). ஃபோர்ப்ஸ் பத்திரிகையின் 2013 ஆகஸ்ட் சுதந்திர தின சிறப்பிதழில் அவரது கட்டுரையொன்று வெளிவந்தது. அதற்கான சுட்டி இதோ: http://forbesindia.com/article/independence-special-2013/yogendra-yadav-india-is-a-statenation-not-a-nationstate/35883/1

முழுக்கட்டுரை பின்வருமாறு (மொழிபெயர்க்க நேரமில்லை, மன்னிக்கவும்):

FEATURES/INDEPENDENCE SPECIAL 2013 | Aug 16, 2013 | 6621 views

Yogendra Yadav: India is a State-Nation, Not a Nation-State

The arrival of Narendra Modi at the centrestage of national politics has renewed an old debate about the idea of India. Underlying the various issues and controversies associated with Modi is a fundamental question: What kind of a nation are we? What does the Indianness of India consist of? How do we sustain a national political community across deep social and cultural diversities? Whose country is it anyway? This debate takes us back to the ghost of John Strachey, a British colonial administrator who wrote a primer in 1888 called India. The “first and the most essential thing to learn about India”, he advised his colonial masters, is that “there is not, and never was an India, or even any country of India, possessing, according to European ideas, any sort of unity, physical, political, social or religious…. That men of the Punjab, Bengal, the North Western Provinces, and Madras, should ever feel they belong to one great nation is impossible.”

This bald characterisation has continued to haunt Indians. It does so because Strachey was right in one sense. If nationhood requires people living within a given political boundary to have one language, one faith, one culture and one race, then claiming nationhood for India required stretching credulity. This is how the early nationalists responded to the colonial insinuation: They invoked the essential unity of the people of India, but struggled to explain how that essence fitted all the areas that fell within the boundaries of colonial India. The one thing they found hardest to wish away was religious diversity and divisions. The dilemma has persisted in post-colonial India.

It was natural for some Indian nationalists to try the other option. Instead of stretching the interpretation, they wanted to bend the reality itself by trying to forge a unity that would conform to received standards. This is how the politics of Hindi-Hindu-Hindustan was born. Guru Golwalkar, the iconic ideologue of the RSS, saw the challenge of nation building as requiring five unities: Geographical, racial, religious, cultural and linguistic. This project involved creating a uniform national community in the light of the cultural self-image of the dominant community. Thus their politics focussed on Hindi as the national language, Hindutva as the national way of life and the north Indian Hindi-speaking region as the heartland.

This vision of nationhood is more European than Indian. It draws upon a model of the nation-state that emerged in Europe. Europe’s civilisational unease with diversities has had a long history. Nineteenth century nation-states were an attempt to settle this unease by matching the cultural boundaries of a nation with the political boundaries of a state. If there was a mismatch, the nation-state model tried either to shift the political boundaries—by creating new countries or merging existing states—or to alter the cultural boundaries by means of cultural integration, assimilation, coercion and even ethnic cleansing.

This was, of course, not the vision shared by the mainstream of India’s national movement. If there was one thing Tagore, Gandhi and Nehru shared, it was their rejection of the idea that India’s unity requires uniformity. Although they continued to use the dominant expression ‘nation-state’ for their vision of India, they laid the foundation for a different approach that saw ‘unity in diversity’. The Indian Constitution and the post-independence politics has built an institutional edifice for recognition of diversity.

India’s ‘asymmetrical’ federalism recognises the unique situation of various states. The cultural policy of the state recognises and supports more than one cultural identity. The co-existence of Indian identity with other regional and religious identities is taken for granted. Political parties that raise regional and ethnic issues are not thrown out; they are brought within the pale of legitimate democratic negotiation of power. Quietly, but surely, India has created a new model of how to deal democratically with deep diversities. This model is best described as that of a ‘state-nation’. State-nation accepts that political boundaries do not and need not coincide with cultural boundaries and that a political community can be imagined across deep diversities.

India’s experience with diversities is not without its problems. The continuing alienation in Kashmir, and the ongoing slow-burning insurgencies in Nagaland and Manipur serve as a reminder of the failures of this experiment. But these are best seen as failures to implement the model of state-nation in its true spirit rather than the failures of this model itself. In any case, the disintegration of the former USSR and Yugoslavia serves to remind us that we cannot take our continued existence as a political unit for granted. The civil war in Sri Lanka and the slow disintegration of Pakistan serve as a reminder of what India could have faced if it followed the European-style nation-state.

It is time we turned to Narendra Modi and spoke through him to the spirit of John Strachey: Thank God, India is not Europe and we don’t live in the 19th century!

Read more: http://forbesindia.com/article/independence-special-2013/yogendra-yadav-india-is-a-statenation-not-a-nationstate/35883/1#ixzz2pcw330jn

இந்தியாவைக் குறிந்த யோகேந்திர யாதவின் பார்வை மீது தேசிய இனப் பிரச்சனைகளில் தீவிரம் காட்டுவோர் நிச்சயமாக சில விமர்சனங்களை வைக்கக்கூடும். இந்தியாவின் சமீபத்திய வரலாறு வேற்றுமையில் ஒற்றுமை என்பது வெறும் பஜனைப்பாட்டு என்பதை நிரூபித்துவிட்டது. மாநிலங்களின் உரிமையை தொடர்ச்சியாக புது தில்லி பிடுங்கிக்கொண்டிருப்பதை நாம் பார்க்காமல் இருக்கமுடியாது. வெளியுறவுக்கொள்கையில் தேசிய இனங்களுக்கான இறையாண்மை குறித்தும் தமிழ்நாட்டில் நாம் பேசியிருக்கிறோம். ஆனால் யோகேந்திர யாதவின் கருத்துகள் நிச்சயமாக பாஜக, காங்கிரஸ், சிபிஎம் ஆகிய இந்திய தேசிய ஆபத்பாந்தவர்களின் கருத்துகளிலிருந்து அடிப்படையில் வித்தியாசப்பட்டிருக்கிறது. நான் அறிந்தவரை மையநீரோட்ட வட இந்திய அரசியலிலிருந்து இப்படி ஒரு குரல் சமீபத்தில் கேட்டதேயில்லை. யோகேந்திர யாதவ் காஷ்மீர் விடுதலைப்போராளிகளின் மொழியில் பேசவில்லையென்றாலும், காஷ்மீர் மக்களின் மொழியை ஒருவிதத்தில் பிரதிபலித்திருக்கிறார்.

யோகேந்திர யாதவின் இந்தக் கருத்துகள் திடீரென அவருக்கு முளைத்தவை அல்ல. அல்ஃப்ரெட் ஸ்டீபன், ஜான் ஜே.லின்ஸ் ஆகியோருடன் இணைந்து சமீபத்தில் அவர் எழுதிய நூல் ஒன்று, Crafting State-Nations: India and Other Multinational Democracies. இதில் மிக முக்கியமான பல விவகாரங்களை அவர் பேசியிருக்கிறார். படித்துவி்ட்டு விமர்சனம் எழுத முயல்கிறேன்.

இந்தப் புத்தகத்தை நான் இன்னும் படிக்கவில்லை. அமேசான்.காமில் இது குறித்து அளிக்கப்பட்டிருக்கும் அறிமுகத்தை மட்டும் இங்கே நகலெடுத்து அளிக்கிறேன்:

Political wisdom holds that the political boundaries of a state necessarily coincide with a nation's perceived cultural boundaries. Today, the sociocultural diversity of many polities renders this understanding obsolete. This volume provides the framework for the state-nation, a new paradigm that addresses the need within democratic nations to accommodate distinct ethnic and cultural groups within a country while maintaining national political coherence.

First introduced briefly in 1996 by Alfred Stepan and Juan J. Linz, the state-nation is a country with significant multicultural—even multinational—components that engenders strong identification and loyalty from its citizens. Here, Indian political scholar Yogendra Yadav joins Stepan and Linz to outline and develop the concept further. The core of the book documents how state-nation policies have helped craft multiple but complementary identities in India in contrast to nation-state policies in Sri Lanka, which contributed to polarized and warring identities. The authors support their argument with the results of some of the largest and most original surveys ever designed and employed for comparative political research. They include a chapter discussing why the U.S. constitutional model, often seen as the preferred template for all the world’s federations, would have been particularly inappropriate for crafting democracy in politically robust multinational countries such as India or Spain. To expand the repertoire of how even unitary states can respond to territorially concentrated minorities with some secessionist desires, the authors develop a revised theory of federacy and show how such a formula helped craft the recent peace agreement in Aceh, Indonesia.

Empirically thorough and conceptually clear, Crafting State-Nations will have a substantial impact on the study of comparative political institutions and the conception and understanding of nationalism and democracy.

நிற்க.

பிரஷாந்த் பூஷண், யோகேந்திர யாதவ் போன்றவர்களைப் பார்த்துதான் ஆம் ஆத்மி மீது எனக்கொரு நாட்டம் எழுந்தது. ஆனால் அங்கே எந்த சக்திகளின் கை ஓங்கப்போகிறது என்பதைப் பொறுத்துதான் இனி அதன் மீதான அணுகுமுறையை உருவாக்கிக்கொள்ளமுடியும். ஆம் ஆத்மியின் வர்க்க அடித்தளமும் அதன் ஜென்மாம்சங்களும் அது வலதுசாரி கட்சியாக வளர்வதற்கான சூழலையே உருவாக்கும். ஆனால் அந்த திசையில் அவர்கள் சென்றால், ஒருபோதும் அவர்கள் பாஜக, காங்கிரஸ்க்கு மாற்றாக உருவாகமாட்டார்கள். பொருளாதாரம், தேசிய இனப்பிரச்சனை, சமூக நீதி, சுற்றுச்சூழல் ஆகிய பிரச்சனைகளில் அது மாற்றுத்திசையில் பயணிக்காவி்ட்டால், இந்தியாவின் தலைவிதியை நிர்ணயிப்பதில் அதற்கு எந்த ஒரு பங்கும் இருப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை.

பொறுத்திருந்து பார்ப்போம். எனது கண்கள் பிரஷாந்த், யோகேந்திரா ஆகியோர் மீது.

 

Senthil Nathan

(facebook)

பலத்த எதிர்ப்பு எல்லாம் ஊடக வித்தைகள்.. நாலு பேர் கூடி இருந்து ஆக்ரோஷமாக பேசுவார்கள்.. எழுதிக் கொடுக்கப்பட்ட பதாகைகளை சில பேர் பிடித்து நிற்பார்கள்.. இப்படியாக மக்களின் மனங்களில் பிரம்மாண்டத்தை உருவாக்குவார்கள்..

டில்லி மாணவி, தேவயானி என்று இதுதான் நடக்குது.. சாதாரண மக்களுக்கு இதைப்பற்றி என்ன கவலை??

தமிழக மீனவர் விவகாரத்தில் நடந்ததும் இதுவே.. இந்த விடயத்தில் வடக்கு ஊடகங்களில் உணர்ச்சி வசப்பட்டு விவாதங்கள் நடத்தவில்லை... எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு பின்னணி உள்ளது..

இசை அண்ணா நாடாளுமன்ற தேர்தலில் யார் வெல்ல வேண்டும், யார் வெல்லுவார்கள் என நினைக்கிறீர்கள்?

பிஜேபி குறுகிய பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சிக்கு வரும் என நினைக்கிறேன். அப்படி வந்தால் பிஜேபி முன்பு கடைப்பிடித்த Hands-off Policy ஐ கடைப்பிடிக்க வைத்தார்களாயின் அது நல்ல வெற்றியாக இருக்கும்.