பூரண அர்ப்பணம்

ஒர் ஊரில் செல்வந்தன் இருந்தான். அவனிடம் அளவுக்கு செல்வம் அதிகமாக கொட்டிக் கிடந்தன. ஆனால் சந்தோஷமும் நிம்மதியும்தான் இல்லை. இந்த வாழ்க்கை வீண் என்று, துறவறத்தில் இறங்கினான். அவன் தன் வீட்டில இருந்த தங்கம், வைரம், வைடூரியம், பணம் எல்லாவற்றையும் ஒரு மூட்டையா கட்டி எடுத்து கொண்டு ஒரு துறவியைப் பார்க்கப் போனான்.

அப்போது துறவி ஒருத்தரு மரத்தடியில உட்கார்ந்துட்டிருந்தார். அதைப் பார்த்த அந்த செல்வந்தன், அந்த மூட்டையை துறவியின் காலடியில் வைத்து விட்டு, 
“குருவே! இதோ என்னோட மொத்த சொத்தும் இதுல இருக்கு. இனி இவை எதுவும் எனக்கு வேண்டாம். எனக்கு துறவியின் அமைதியும், சந்தோஷமும்தான் வேணும்." என்றான்.

எல்லாவற்றையும் கேட்ட துறவி, 
"அணைத்தையும் பூரணமாக அர்ப்பணித்து விட்டாயா?" 
என்று கேட்டார். 
"ஆம் குருவே!" என்றான். 

உடனே அந்த மூட்டையை வேகமாக துறவி தீடீரென, அந்த மூட்டையை தலையில் வைத்துக் கொண்டு ஒரே ஓட்டமா ஓட ஆரம்பிச்சார்.

அதைப் பார்த்ததும் செல்வந்தனுக்கு பேரதிர்ச்சி. "போலி துறவியாக நினைத்து உடனே துறவியை துரத்த ஆரம்பித்தான் செல்வந்தன்.

துறவியின் ஓட்டத்துக்கு செல்வந்தனால் ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை. இறுதியில் துறவி எல்லா தெருக்களையும் ஓடி முடித்து கடைசியில் அதே மரத்தடிக்கு வந்து நின்றார்.

அந்த செல்வந்தன்னைப் பார்த்து. “என்ன பயந்து விட்டாயா…? இப்போதாவது உன் பூரண அர்ப்பணத்தையும் துறவையும் புரிந்து கொண்டாயா..? இந்தா உன் சொத்து மூட்டை…! நீயே வைத்து கொள்…!” என்று திருப்பிக் கொடுத்தார் துறவி.

சொத்து மூட்டை கையில் வந்ததும் செல்வந்தன் அடைந்த சந்தோஷத்துக்கு அளவே இல்ல. புரிந்த தெளிவோடு வீடு திரும்பினான் செல்வந்தன்.

துறவு யாரிடமும் அனுமதி கேட்ப்பதும் இல்லை. அனுமதி கேட்கும் துறவு எதையும் துறப்பதும் இல்லை.