அத்வைதம்

நாம் வேறு கடவுள் வேறு என்று நினைப்பது த்வைதம். அதாவது ஜிவாத்மா ( உயிர்) வேறு பரமாத்மா (பேரூயிர் ) வேறு .அவ்வாறு நினைக்கும் பொழுது நமக்கு பயம் ஏற்பட வாய்ப்பு உள்ளது.

தைத்திரிய உபநிடத்தில் சொல்லியபடி ஆத்மா, பரமாத்மா இரண்டும் வேறில்லை என்பதை உணர்ந்தவன் ஒருபோதும் ஒரு இடத்திலும் பயப்படமாட்டான். இதுவே ப்ரஹ்மானந்த நிலையாகும்.தன் உயிரை கடவுளாக உணர்ந்து கொண்டவன் பயமே இல்லாதவனாக இருக்கிறான். இதுவே அத்வைதமாகும்.

மனசுதான் , ஐம்புலன்கள் வழியாகத் தன் ஆசையினை நிறைவேற்றி கொள்ள செயல்களை செய்ய தூண்டுகிறது. வாழ்க்கையிலிருந்து விடுபட வேண்டுமென்றால் மனசினையும் அது தூண்டும் செயல்களிலிருந்தும் நாம் விடுபட வேண்டும்.

மனசை வைத்துதான் எல்லா எண்ணமும். உணர்ச்சியும் இவை இல்லாத போது உயிர் ஜடத்துக்கு சமம் என்பதால் மனசைத்தான் "நாம்" என நினைக்கிறோம் . உண்மையில் அப்படியில்லை. மயக்கத்தின் போதும். தூக்கத்தின் போதும் நமக்கு எந்த உணர்வும் இருப்பது இல்லை, ஆனாலும் நாம் ஏதோ ஒன்றாக இருக்கிறோம் . ஆகையால் உயிர் தான் நாம். மனசு இல்லாமல் உயிர் உண்டு. உயிர் இல்லாமல் மனசு கிடையாது.. அந்த உயிர் மனசின் கலப்பில்லாமல், மனசின் எண்ணங்கள், இந்த எண்ணங்களின் விளைவாக ஏற்படும் செயல்கள் ஆகியவற்றின் பந்தமில்லாமல் இருப்பதை உணர்வதுதான் அத்வைத (மோட்சம்)

சொர்க்கமாகும் என ஆதி சங்கரர் தனது அத்வைதத்தில் போதித்துள்ளார். (தெய்வத்தின் குரல் பாகம் 4 –பக்கம் 513 _530

இத்துடன் அத்வைதிகள் முடித்து கொண்டிருந்தால் அத்வைதம் உலகம் ஒரு ஒப்பற்ற கோட்பாடு இருந்திருக்கும். உலகிலுள்ள பிற மதங்களை விட உயர்வான மதமாக இருந்திருக்கும்.

இப்படி இத்துடன் விட்டு விட்டால் வேதங்களின் கூற்று பொய்யாகிவிடும், பகவத்கீதை பாராட்டிய வர்ணஸ்ரா கொள்கை அடிபட்டு போகும். தற்போது உள்ள பிராமணர்களின் உயர்சாதி கற்பிதத்துக்கு பெரிய அடி விழும் என நினைத்து ஆதிசங்கரர் அத்வைதத்துக்குள் தத்வைத்தை புகுத்தி இடையில் பெளத்த சமண காலத்தில் ஒழிநது ஒளிந்து கொணடிருந்த சாதீய பேய்களை ( இப்போது உள்ள சில சமூக கோளாறுகளுக்கு )மீண்டும் அவரது காலகட்டத்தில் உயிர் கொடுத்து விட்டார் என்றுதான் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது