"அவளும் அப்படியா?"

"அவளும் அப்படியா?"

ஒரு காலத்தில் தமிழ் சமூகத்துடன் செழித்தோங்கிய நகரமான திருகோணமலையின் வளைந்த தெருக்களில் நீண்ட நிழல்களை வீசியபடி சூரியன் வானத்தில் தாழ்ந்தது. இங்கு அமைந்துள்ள தொன்மையான சிவன் கோயிலான திருக்கோணேஸ்வரம் கி.பி ஏழாம் நூற்றாண்டில் திருஞானசம்பந்தமூர்த்தி நாயனாரின் பாடல் பெற்ற தளமும் ஆகும். மேலும் ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட மகாவம்சத்தில் / முப்பத்து ஏழாவது அத்தியாயம் / மகாசேன மன்னன் என்ற பகுதியில் [40,41], மன்னர் மணிஹிரா-விகாரையும் கட்டினார், மேலும் மூன்று விகாரையும் நிறுவினார். பிராமண கடவுள்கள் அமைந்த ஆலயங்களை அழித்தார் என்றும் அவை: கோகன்ன ஆலயம், எரகாவில்லை என்ற இடத்தில் இன்னும் ஒரு ஆலயம், மூன்றாவதாக, பிராமணர்களின் கிராமமான கலந்தனில் இருந்த ஆலயம் என்கிறது. இங்கு கொடுக்கப்பட்ட  துணை- விளக்க உரையின் படி [According to the Tika]  கோகன்ன அல்லது கோகர்ணம் - ஆலயம், கிழக்கு கடலோரம் அமைந்த ஒன்று என விளக்கம் கொடுக்கப்படுகிறது. அது மேலும்  'இலங்ககை தீவு முழுவதும், புத்தரின் கோட்பாட்டை, நம்பாதவரர்களின் ஆலயங்களை அழித்த பின் அவர் நிறுவினார் என்கிறது. அதாவது சிவலிங்கம் மற்றும் அது போல் என மேலும் ஒரு  துணை விளக்கம் கொடுக்கப்பட்டும் உள்ளது. எனவே அங்கு குறிக்கப்பட்ட கிழக்கு கரையோரம் அமைந்த சிவன் கோவில் கட்டாயமாக கோணேஸ்வரமாக இருக்கவே வாய்ப்பு அதிகம். 

அப்படியான சிவ ஆலயம் ஒன்று அங்கு செல்வாக்குடன் இருந்தது எனறால், அதைச் சுற்றி பெருமளவு சைவத் தமிழர்கள் கட்டாயம் அன்றே அங்கு இருந்திருப்பார்கள். அப்படியான திருகோணமலையில், இன்று பல தசாப்த கால மோதல்கள் நிலத்திலும் அதன் மக்களிலும் வடுக்களை ஏற்படுத்தியது. தரணி குடும்பத்திற்கு, தமிழ் சமூகத்தில் உள்ள பலரைப் போலவே, அமைதியான திருகோணமலை பற்றிய அவர்களின் நினைவுகள் கசப்பானவை, ஏனெனில் நகரம் ஒரு காலத்தில் அவர்களுடையதாக இருந்தது - 1827 இல் 82% மக்கள் தமிழர்களாக இருந்தனர். ஆனால் 1946 வாக்கில், அந்த எண்ணிக்கை 44.5% ஆகக் குறைந்தது. இன்று அது வெறும் 32% அல்லது அதிலும் குறைவாக ஆக இருக்கிறது, 1827ல் வெறும் 1.3% ஆக இருந்த சிங்கள மக்கள் தொகை இப்போது கிட்டத்தட்ட 27% ஆக உயர்ந்துள்ளது. மக்கள்தொகை வீதங்கள் வேகமாக மாறிக் கொண்டிருந்தன, தமிழர்கள் ஒரு காலத்தில் தங்களுக்கு சொந்தமான இடத்தில் இன்று பெரும்பான்மையாக இல்லை.

தூரத்தில் உள்ள கடலைப் பார்த்துக் கொண்டு தோட்டத்தில் நின்றாள் தரணி. அவளது தாத்தா கந்தையா தாழ்வாரத்தில் அமர்ந்து, மறுநாள் வேலைக்காக மீன்பிடி வலைகளை திருத்திக் கொண்டிருந்தார். அவளது  அப்பா சுரேஷ், தன் அப்பா போலவே அவரது கண் முன்னே நிலம் பறிப்படுவதையும் கட்டாய குடியேற்றம் நடைபெறுவதையும் அதன் தாக்கங்களையும் நேராக அனுபவித்தவர். 

"திருகோணமலை முன்பு போல் இல்லை," அவர் முணுமுணுத்தார், அவரது கைகள் தந்தைக்கு உதவி செய்து கொண்டு சுறுசுறுப்பாக  இருந்தாலும், அவரது மனம் பின்னோக்கிச் சென்றது. "1827 இல் 16.9% மட்டுமே இருந்த முஸ்லிம்கள், இப்போது 41.9% ஆகப் பெரிய குழுவாக உள்ளனர். ஆனால், நாங்கள் தேய்ந்து தேய்ந்து கொண்டு போகிறோம்.  விரைவில், சிங்களவர்களும் எங்களை விட அதிகமாகி விடுவார்கள். பல்வேறு அரச அதிகாரிகளால் பொய்யான காரணங்களுடன் திணிக்கப்படும் அரச ஆதரவுடனான கட்டாயக் குடியேற்றங்களை, அனைத்து தமிழ் பேசும் முஸ்லீம்களும் தமிழ் மக்களுடன் ஒன்று சேர்ந்து தமது பாரம்பரியமான தமிழ் பேசும் நிலத்தை காப்பாற்றத் தவறியது ஏன் ?" என சிந்தித்தான்.   

தரணி இதற்கு முன் பலமுறை தமிழரின் இருப்பைப்பற்றி கேட்டிருந்தாள். தந்தையின் குரலில் சோகமும் கோபமும் கலந்திருந்தது. இந்த இனக்குழுக்களின் எண்கள் அவருக்கு வெறும் புள்ளிவிவரங்களை விட அதிகமாக இருந்தன - அவை இழப்பு, இடம்பெயர்வு மற்றும் இந்த பண்டைய நிலத்தில் அவர்களின் அடையாளத்தை மெதுவாக அழிக்கும் சின்னங்களாக இருந்தன.

"நாம் அருகருகே வாழ முடியாதா?" தரணி மீண்டும் வேறுவிதமாக மாற்றிக் கேட்டாள், அவள் குரல் மென்மையாக இருந்தாலும் ஆர்வத்தால் நிறைந்தது. "காணிகளை கட்டாயமாக பறித்தலை, கட்டாய குடியேற்றங்களை நிறுத்தி, அனைவரையும் எல்லா சமயத்தையும் சமமாக மதித்து, தொல்பொருள் ஆய்வுகள் முறையாக கையாண்டால், கல்வி, வேலை வாய்ப்புகளை திறமையின் அடிப்படையில் உள்வங்கினால், கட்டாயம் நிலைமை மாறக்கூடும். இனவாத அரசும் இனவாதம் பேசும் மத குருமார்களே இவை எல்லாவற்றுக்கும் காரணம். ஆனால் சாதாரண மக்கள், யாராக இருந்தாலும் நல்லவர்களே!, " அவளின் தாத்தாவின் குரல் பதில் கொடுத்தது. 

சுரேஷ் முகத்தைச் சுளித்துக்கொண்டு வேலையிலிருந்து நிமிர்ந்து பார்த்தான். "நீ இளம்பெண் தரணி உனக்கு இப்ப தான் 16  வயது. உனக்குப் புரியவில்லை. மோசமானதை நீ பார்க்கவில்லை. பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் ஒருவரையொருவர் தாக்கிய காலங்களில் நாங்கள் வாழ்ந்திருக்கிறோம். அதை நீ எளிதில் மறந்துவிடாதே." என்றார் அவளின் அப்பா. 

தரணி அமைதியாக இருந்தாள், ஆனால் அவள் இதயம் நிலைபெறவில்லை. தமிழ் மற்றும் சிங்கள குடும்பங்களைச் சேர்ந்த குழந்தைகள் தெருக்களில் ஒன்றாக விளையாடுவதை அவள் பார்த்துள்ளாள். நிச்சயமாக, எல்லோரும் கடந்த கால வெறுப்பை சுமக்கவில்லை. என்றாலும் அவர்களால் புதிதாக ஆரம்பிக்க நம்பிக்கை வரவில்லை?

அந்த தருணத்தில், காலடிச் சத்தம் கேட்டு, அது தரணியின் எண்ணங்களில்  குறுக்கிட்டன. சமீபத்தில் அவளின் அயலில் குடியேறிய சிங்கள இளம் பெண் சந்துனி [sanduni] அவர்கள் வீட்டை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் ஒரு கூடை காய்கறிகளை சுமந்துகொண்டு 'பிடிக்கை அன்ன பின்னு வீழ் சிறுபுறத்துத் தொடிக் கை மகடூஉ' என யானையின் துதிக்கை போலத் தொங்கும் சடையினை பின்னிப் பின்புறம் தொங்க விட்டுக்கொண்டு, அது காற்றில் அசைந்து ஆட  அவள் ஒரு சிறு புன்னகையுடன் நடந்து வந்தாள். 

"ஹலோ" என்று சந்துனி தமிழில்  "என் அம்மா உங்கள் குடும்பத்திற்காக இதை அனுப்பினார்." என்று பேச, உச்சரிப்பு கொஞ்சம் வேறுபட்டு இருந்தாலும், அதை விளங்கிக் கொண்ட தரணி ஆச்சரியமாக கண் சிமிட்டினாள். அவள் இதை எதிர்பார்க்கவில்லை. உள்நாட்டுப் போருக்குப் பின்னர், தமிழர்கள் அதிகம் வசிக்கும் பகுதிகளில் சில சிங்களக் குடும்பங்கள் அரசினால் குடியேற்றப்பட்டிருந்ததால், இரு தரப்பிலும் ஒரு நீடித்த சந்தேகம் ஒருவருக்கொருவர் இருந்தது. 

தரணி பதில் சொல்வதற்குள் அவள் அம்மா மீனா வாசலில் தோன்றினாள். அவள் ஏப்ரனில் [உடுப்பு அழுக்காகாமல் முன்புறம் கட்டும் துணியில் / apron] கைகளைத் துடைத்துக் கொண்டு அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தாள். “நன்றி” என்று தமிழில் சொல்லி  கூடையை அவளிடம் இருந்து வாங்கினாள். ஆனால் சந்துனி கிளம்பத் திரும்பியவுடன் மீனா கூடையை சமையல் அறை மேசையில்  வைத்தாள், ஆனால் அதை அப்படியே விட்டு விட்டாள்.

தரணியால் தாயின் பதற்றத்தை உணர முடிந்தது. தன் புருவங்கள் சுருங்கி."ஏன் அம்மா ஏற்கவில்லை?" என்று கேட்டாள். தரணி திரும்பி பார்த்தாள், எல்லோருமே - தாத்தா, அம்மம்மா, அப்பா, அம்மா - கையை முகவாயில் அல்லது கன்னத்தில் வைத்தபடி எதோ யோசனையில் இருந்தனர். மற்ற மூவரும் அமைதியில் இருக்க, மீனா பெருமூச்சு விட்டாள். "இது காய்கறிகளைப் பற்றியது அல்ல. அவர்கள் சிங்களவர்கள், தரணி. அவர்களின் இதயங்களில் என்ன இருக்கிறது என்று எங்களுக்குத் தெரியாது. இவ்வளவு நடந்த பிறகும், நாம் அவர்களை நம்பலாமா?" என்று கேட்டாள். "இன்று எம் அயலுக்கே குடிபெயர்ந்து விட்டார்கள், கட்டாயம் ஒரு புத்தர் வருவார், பின் விகாரை வரும், அதன் பின் ... ? அது தான் எம் பயமும் ஏக்கமும், மற்றும் படி தனிப்பட்ட சந்துனி அல்லது மரக்கறி அல்ல" என்று விளக்கம் கொடுத்தாள்.  

 "ஆனால், அம்மா, சந்துனி போரில் பங்கேற்கவில்லை. அவள் என்  வயது," தரணி நியாயப்படுத்தினாள். "அவள் அன்பாக இருக்க முயற்சிக்கிறாள் என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது, இப்ப புது கொள்கையுடன் புது ஜனாதிபதி, மாற்றத்திற்கான பொதுத் தேர்தலும் வருகிறது. இளைஞர்களில் மாற்றம் ஓரளவு தெரிகிறது." என்றாள். 

சுரேஷ் சிணுங்கினான், அவன் குரல் கடுமையாக இருந்தது. "அது அவ்வளவு எளிதல்ல. சுற்றிப் பாருங்கள். தமிழர்களாகிய நாம் இங்கு, எங்கள் சொந்த நிலத்தில் பெரும்பான்மையாக இருந்தோம். இப்போது, நாம் சுருங்கி வருகிறோம். சிங்களவர்கள் கைப்பற்றுகிறார்கள், மேலும் சில காய்கறிகள் அதை மாற்றும் என்று நினைக்கிறீர்களா?"

தன் அப்பா வலியிலும் பயத்திலும் பேசுவது தரணிக்குத் தெரிந்தது. அம்மம்மா தாத்தா இருவரும் கூட  அப்படியே குந்தில் இருந்தனர்.  திருகோணமலையில் தமிழ் சமூகம் அச்சுறுத்தலுக்கு உள்ளாகி, இடம்பெயர்ந்து, பலவீனப்படுத்தப்பட்டது. தமிழ் சனத்தொகை குறையும் எண்கள் ஒரு வேதனையான கதையைச் சொன்னது - ஒரு காலத்தில் தமிழ் நிலம் அவர்களின் கைகளில் இருந்து மெதுவாக நழுவியது. ஆனால், கடந்த காலம் கனமானதாக இருந்தாலும், எதிர்காலம் வேறுவிதமாக இருக்குமா என்று ஆழ்மனதில் தரணி யோசித்தாள்.

அன்று மாலை தரணி வெளியே ஒரு படிக்கட்டில் அமர்ந்ததும் சந்துனியை மீண்டும் பார்த்தாள். அந்த நேரத்தில், அக்கம் பக்கத்தில் உள்ள மற்ற இளம் இளைஞன், இளைஞிகளுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள். அங்கே தமிழ் மற்றும் சிங்கள குழந்தைகள் இருவரும் சிரித்துக் கொண்டே ஓடினர், அவர்களின் கவலையற்ற முகம்  தங்கள் பெற்றோரை வருத்தும் வரலாற்றை மறந்துவிட்டன.

அவர்களைப் பார்த்ததும் தரணிக்கு ஒரு நம்பிக்கை வந்தது. ஒரு வேளை சந்துனி தன் மக்களுக்கு எதிராகப் போராடியவர்களைப் போல் "அதே மாதிரி" இல்லை. அது "அவளும் அப்படியா?" என்று கேட்டால்,  ஒரு வேளை அவள் வித்தியாசமாக இருந்திருக்கலாம்? கடந்த கால சுமைகளிலிருந்து விடுபட்டு, ஒன்றாக வாழ்வதற்கான ஒரு புதிய வழியை உருவாக்க விரும்பிய ஒரு இளம் பெண் போல் இருந்தது. 

மறுநாள் காலை, தன் உள்ளுணர்வைச் செயல்படுத்துவதில் உறுதியாக இருந்த தரணி, மேசையில் கை வைக்காமல் கிடந்த காய்கறிக் கூடையை எடுத்தாள். அவள் இதயம் நரம்புகளால் துடிக்க, பக்கத்து வீட்டு சந்துனியின் வீட்டிற்கு நடந்தாள். சந்துனி கதவைத் தட்டியதும் அவளைப் பார்த்து ஆச்சரியமடைந்தாள்.

தரணி சிரித்துக் கொண்டே கூடையை நீட்டினாள். "காய்கறிகளுக்கு நன்றி. நாம் ஒன்றாக இதை ஏதாவது கறியாக சமைக்கலாம் என்று நினைத்தேன்?" என்றாள். 

ஒரு கணம், சந்துனியின் முகம் பிரகாசித்தது, அவள் கண்கள் அன்பின் சூட்டில் பிரகாசித்தன. "நான் அதை விரும்புகிறேன்!" என்று அவளை கட்டிப்பிடித்து வீட்டுக்குள் அன்பாக அழைத்தாள். அறைக்குள் தையல் வேலையில் ஈடுபட்டுக்கொண்டு இருந்த சந்துனியின் தாயும், கணணியுடன் இருந்த அவளின் அண்ணாவும் வெளியே வந்து தரணியை வரவேற்றனர். இது சாதாரண சிங்கள மக்களின் இயல்பு, அரசியல் காட்டுவதை விட வேறுபாடாக இருப்பதைக் அவள் கண்டாள். அவளின் தாத்தாவின் அன்றைய குரல் அவள் இதயத்தில் ஒலித்தது.

தரணி வீட்டிற்குத் திரும்பிச் செல்லும்போது, அவள் தோள்களில் இருந்து எடை தூக்கப்பட்டதை உணர்ந்தாள். "அவளும் அப்படியா?" என்ற கேள்விக்கு விடையும் கண்டாள். அவளுடைய தாத்தாவும் அம்மம்மாவும் அப்பாவும் அம்மாவும் கடந்த காலத்தில் பல சிக்கல்களை கண்டவர்கள். கடுமையாக அனுபவித்தவர்கள், ஆனால் எதிர்காலம் எங்காவது தொடங்கியே ஆகவேண்டும் என்று அவளுக்குத் தெரியும். ஒருவேளை இது போன்ற நம்பிக்கையின் சிறிய செயல்களுடன் அது தொடங்கலாம்  என முணுமுணுத்துக்கொண்டு வீடு போனாள். 

அன்று மாலை, தரணியின் தந்தையும் தாத்தாவும் மீன்பிடித்துவிட்டு திரும்பியபோது, மீண்டும் இருவரிடமும் பேசினாள். "அப்பா, நம்மால் கடந்த காலத்தை மாற்ற முடியாது. ஆனால், ஒருவேளை, சந்துனி போன்றவர்களுக்கும் வேறு ஏதாவது தேவைப்படலாம். சுதந்திரத்துக்கு  முன்பு நாம் தமிழர்களும் சிங்களவர்களும் இங்கு ஒன்றாக வாழ்ந்தோம். ஒருவேளை மீண்டும் முடியும்." என்று கூறினாள். 

முகம் கலங்கியிருந்தாலும் சுரேஷின் கண்கள் மென்மையாகிவிட்டன. "மன்னிப்பது எளிதல்ல, தரணி." இன்னும் இறுதி போரின் மனித உரிமை மீறல்கள் ஏற்கப்படவும் இல்லை, மன்னிப்பு கேட்கவும் இல்லை, வலிந்து காணாமல் போனோருக்கு எந்த நீதியும் வழங்கப்படவில்லை, இன்னும் காணி பறிப்பு தொடர்கிறது. இதற்கு மேல் என்னத்தை சொல்ல ?" தன் மகளை உற்றுப்பார்த்து கேட்டார்.   

"எனக்குத் தெரியும், அப்பா," அவள் பதிலளித்தாள், "ஆனால் நாம் மாற்றத்தை சிறு துளியாக காணும் பொழுது, அதை பெரிய துளியாக்க முயன்றால் அதில் தவறு இல்லைதானே" என்றாள்  

ஆனால் சுரேஷ் பதில் சொல்லவில்லை, ஆனால் தன் வார்த்தைகள் அப்பாவுக்குள் ஏதோ ஆழத்தை தொட்டது என்று தரணியால் சொல்ல முடிந்தது. போரின் காயங்கள் எளிதில் ஆறாது, அது அவளுக்கு நன்றாகத் தெரியும். ஆனால் திருகோணமலை போன்ற பண்டைய   நகரத்தில், ஏன் அது முதலில் ஆரம்பிக்கக் கூடாது என்று அவள் தனக்குள் யோசித்தாள்.    

அன்று இரவு உறக்கம் கலைந்தபோது, சந்துனி வந்ததில் இருந்து தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டிருந்த கேள்வியை தரணி நினைத்துப் பார்த்தாள்: "அவளும் அப்படியா?"

நன்றி 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,
அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]