நன்னிச் சோழன்

இந்தா தொடங்கீற்றாங்கள்.... இனி பாருங்குவோன் முஸ்லிம்களை... ஐயோ காப்பாத்துங்கோ, ஐயோ காப்பாத்துங்கோ என்டு குழறுவாங்கள்... மொத்தம் 26 பேர். Before: After belt treatment: --------------------------------

இதோ யாழ் கள முஸ்லிம் உறுப்பினர் வந்துவிட்டார். போன வருசம் பாலஸ்தீன பயங்கரவாதம் வான வேடிக்கை காட்டிய போதும் தலீபான் பயங்கரவாதிகள் ஆப்கானிஸ்தானுக்குள் நுழைந்த போதும் அன்னவர் குரான் என்ற பயங்கரவாத நூலை தூக்கிக்கொண்டு யாழுக்குள் ஓடித்திரிந்தவர் என்பது நினைவு கூறத்தக்கது...🤡🤣👆

மிக்க மகிழ்ச்சி

வழக்கம் போல முஸ்லிம்கள் இஸ்ரேலிடம் வாங்கிக்கட்டப் போயினம்... அவ்வளவுதான்.😂

நாகரீகமற்ற மனிதர்கள் ***

சப்பானின் முத்துத் துறைமுகத் தாக்குதல் போன்றது தான் உது..🤡 வாங்கிக் கட்டப் போயினும், உவையள் நல்லா வாங்கிக் கட்டப் போயினம்.

படுகொலை விரிப்புகள் உடும்பன்குளம் படுகொலை மூலம்: குரல் 16, பக்கம் 3 & 11, விடுதலைப்புலிகள் இதழ் வெளியிடப்பட்ட ஆண்டு: ஆடி 1990 எழுத்துணரியாக்கம்: நன்னிச் சோழன் 1986ம்‌ ஆண்டு மாசி மாதம்‌ 19ம்‌ திகதி அம்பாறை மாவட்டத்திலுள்ள உடும்பன்குளம்‌ எனும்‌ சிறிய கிராமத்தில்‌ - வயலில்‌ வேலை செய்து கொண்டிருந்த 60ற்கும்‌ மேற்பட்ட தமிழ்‌ விவசாயிகள்‌ சிங்கள இராணுவத்தினரால்‌ படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள்‌. இப்படுகொலையானது அம்பாறை மாவட்டத்திலிருந்து தமிழர்களை மிரட்டி அவர்களை அங்கிருந்து விரட்டியடித்து அம்மண்ணை அபகரிப்பதையே நோக்‌கமாகக்‌ கொண்டிருந்தது. தங்கவேலாயுதபுரம்‌ -- பறிபோய்க்‌ கொண்டிருக்கும்‌ அம்பாறை மாவட்டத்தின்‌ பழந்தமிழ்க்‌ கிராமங்களில்‌ ஒன்று. இந்தப்‌ புராதனக்‌ கிராமத்தை அணைத்‌திருத்த உடும்பன்‌குளம் வயல்‌ நிலங்‌களில்‌ விளைந்த நெற்‌கதிர்களின்‌ கலகலப்பு ஒலித்துக்‌ கொண்டிருந்தது. வருடத்தின்‌ பெரும்பகுதி வெறுமையாகவே இருக்கும்‌. உடும்பன்‌குளம்‌ மாரி காலத்‌தில்‌ தான்‌ குதூகலிக்கும்‌. பெரும்போக நெற் செய்கைக்காக அயற்‌கிராமங்களின்‌ மக்கள்‌ அங்கே வருவார்கள்‌. வாடிகளை அமைத்து அங்கே வாழ்வார்கள்‌. அந்த மக்களுக்கு அது கடின உழைப்பை சிந்தும்‌ மகிழ்ச்சிகரமான நாட்‌கள்‌. ஏழைக்‌ குடும்பங்களைச்‌ சேர்ந்த ஆண்களுக்கும்‌ பெண்‌களுக்கும்‌ அதுதான்‌ மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கைக் காலம்‌. அது அறுவடைக்‌ காலம்‌. உடும்பன்‌குளத்தின்‌ நூறு ஏக்கர்‌ வயல்‌ நிலங்களும்‌ நன்‌றாகவே விளைந்திருந்தது. சில வயல்களில்‌ வைத்‌திருந்தனர்‌, சில வயல்களில்‌. துப்பட்டிகள்‌ (சிறிய நெற்கட்‌டுக்கள்) அடுக்கப்பட்டிருந்‌தன. சில வயல்களில்‌ அறுவடைக்‌குத்‌ தயாராக நெற்கதிர்கள்‌ சாய்ந்து கிடந்தன. 1986ஆம்‌ ஆண்டு மாசி 19ஆம்‌ திகதி. காலை 7 மணி, அதிகாலையிலேயே எழுந்து விட்ட அந்த விவசாயிகள்‌ வயல்களில்‌ தமது வேலைகளில்‌ கவனத்தை செலுத்‌திக்கொண்‌டிருந்தார்கள்‌. இரவிரவாக சூட்டுக்‌ களத்தில்‌ போராடிய உழவு இயத்திரங்கள்‌ ஓய்ந்துபோய்‌ நின்றன. இளஞ்‌ சூரியனின்‌ கதிர்கள்‌ அந்த விவசாயிகளின்‌ வெற்று மேனிகளில்‌ பட்டுத்‌ தெறித்துக்‌ கொண்டிருந்தது. அவர்களின்‌ உழைப்பின்‌, வியர்வையின்‌ பலனை அவர்கள்‌ பார்த்துப்‌ பூரித்துக்‌ கொண்டிருந்தார்‌கள். கிளிகளின்‌ பறப்புகளும்‌, கீச்சல் ஒலிகளும்‌ அடர்ந்த காட்‌டினால்‌ சூழப்பட்ட அந்த வயல்நிலங்களின்‌ அமைதியைக்‌ குலைத்துக்‌ கொண்டிருந்தன. அறுவடையை முடித்துவிட்டு ஊருக்குச்‌ செல்லும்‌ ஆவல், அவர்கள் உற்சாகமாக வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்கள்‌. ஆனால்‌ குதூகலத்துடன்‌ அறுவடை செய்து கொண்டிருந்த தமிழ்‌ விவசாயிகளை மனித அறுவடை செய்ய சிங்கள வெறிப்படைகள்‌ சுற்றி வளைத்துப்‌படுத்‌திருந்ததை அந்த அப்பாவி விவசாயிகள்‌ அறிந்திருக்கவில்லை. காடுகளில் பதுங்கியிருந்‌ சிங்கள இராணுவத்தினர் திடீரென வெறிபிடித்தவர்கள்‌ போல சத்தமிட்டபடி துப்‌பாக்கிகளை இயக்கியபடியே வயல்‌வெளிகளில்‌ வேலை செய்து கொண்டிருந்த மக்‌களைச் சுற்றிவளைத்தார்கள்‌. அவர்கள்‌ கதறிக்‌ கொண்டிருந்தார்கள்‌, பயத்தினால்‌ நடுங்‌கிக்‌ கொண்டிருந்தார்‌கள்‌. வயல்‌ வெளியில்‌ இரும்பிப்‌ பார்த்த இடமெல்லாம்‌ பச்‌சைநிறப்‌ பேய்கள்‌. அங்‌கு எவருமே தப்புவதற்கு வழி இருக்கவில்லை. சுற்றிவளைத்‌துப்‌ பிடிக்கப்பட்டவர்கள்‌ எல்லாம்‌ கொடூரமாகத்‌ தாக்‌கப்‌பட்டுக்‌ கொண்டிருந்தார்‌கள்‌, ஆண்களும்‌ பெண்களும்‌, வித்தியாசமில்லாமல்‌ தாக்கப்‌பட்டுக்‌ கொண்டிருந்தார்கள்‌. சுற்றிவளைத்துப்‌ பிடிக்கப்‌பட்ட அனைவரையும்‌ மந்தைகளைச்‌ சாய்ப்பது போல விரட்டி, வயல்‌ வெளிகளின்‌ ஓரத்தில்‌ இருந்த கிரவல்‌ பாதைக்குக் கொண்டுசென்றார்‌கள்‌. இச்சந்தர்ப்பத்தில்‌ மிருக வெறிபிடித்த இராணுவத்தினரால்‌ பல பெண்கள்‌ கதறக்கதற காட்டுக்குள்‌ இழுத்துச்‌ செல்லப்‌பட்டார்‌கள்‌. அவர்கள்‌ பாலியல்‌ வன்முறைக்குள்ளாக்கப்பட்‌டார்கள்‌. கிரவல்‌ பாதைக்கு அழைத்‌துச்‌ செல்லப்பட்ட ஆண்‌களும்‌, பெண்களும்‌ அங்கே தனித்தனியாகப்‌ பிரிக்கப்பட்‌டார்கள்‌, அவர்களின்‌ கண்‌ணீருக்கும் கதறல்களுக்குமிடையே அவர்கள்‌ அடிக்கடி தாக்கப்பட்டார்கள்‌. அங்கும்‌ இளம் பெண்கள் இழுத்துச்‌ செல்லப்பட்டார்கள்‌. ஆண்கள்‌ தனிமைப்படுத்தப்‌பட்டு இருவர்‌ இருவராக கட்டப்பட்டு அங்கே நின்ற உழவு இயத்திரத்தில்‌ ஏற்றப்‌பட்டார்கள்‌, தமது மகன்‌மாருக்கு, கணவன்மார்‌களுக்கு ஏதோ விபரீதம்‌ நடக்‌கப்போகின்றது என்பைதை உணர்த்து கொண்ட பெண்‌கள்‌ அவர்களை விடுவிக்கும்‌படி மன்றாடினார்கள்‌. அந்தக்‌ கொடிய மிருகங்களின் கால்களில்‌ விழுந்து கதறினார்கள்‌... மன்‌றாடினார்கள்‌. ஆனால்‌ இரக்கமற்ற அந்தச்‌ சிங்கள வெறியர்களின் காதுகளில்‌ அந்த அப்பாவி ஜீவன்‌களின்‌ வேண்டுதல்கள்‌ விழவில்லை. அவர்கள்‌ அடித்து விரட்டப்பட்டார்கள்‌. உச்சிவெயில்‌ நேரம்‌. உழவு இயந்திரத்தில்‌ ஏற்‌றப்பட்ட கிராமத்தவர்கள்‌, வயல்‌ வெளியின்‌ சூட்டுக்களம் நோக்கிக்‌ கொண்டு செல்லப்‌படுகிறார்கள்‌, இளைஞர்கள்‌, வயோதிபர்கள்‌, சிறுவர்கள்‌ எல்லோரும்‌ அழைத்துச்‌ செல்‌லப்பட்டார்கள்‌. அவர்‌களின் முகங்களில்‌ பயங்கலந்த கலவரம்‌, இந்த வெறிபிடித்த இராணுவத்தினருக்கு எதிராக எதுவுமே செய்ய முடியாத நிலை - அவர்கள்‌ நடுங்கிக்‌ கொண்டிருந்தார்கள்‌. வைக்கோற்‌ போர்‌ அருகே சென்றதும்‌ உழவு இயந்திரம்‌ நிறுத்தப்பட்டது. அந்த விவசாயிகள்‌ இருவர் இருவராக இறக்கப்பட்டார்கள். இராணுவத்தினரின்‌ துப்‌பாக்கிகள் இயங்கத் தொடங்‌கின. எங்கள்‌ தேசம்‌ எமது மக்களின்‌ குருதியினால்‌ தோந்ந்து கொண்டிருந்தது... அவர்‌களின் இறுதி மரண ஓலங்களும்‌ முனகல்களும்‌ உடும்பன்குளக் காட்டுப்‌ பகுதியை நிறைத்து எதிரொலித்து ஓய்ந்தது. தங்ளது சேமிப்புகளை அந்நிலத்தில்‌ கொட்டி, வியர்வைத்‌ துளிகளினால்‌ அப்பயிர்களுக்கு உரம்‌ சேர்த்து, அதன்‌ பயனை அறுவடை செய்யக் காத்‌திருந்த அந்த மண்ணின்‌ மைந்தர்கள்‌ அவர்களின்‌ சூட்டுக்‌ களத்திலேயே உயிரற்ற உடல்களாக வீசப்பட்டுக்‌ கிடந்தார்கள்‌. எல்‌லாமாக 60இற்கும் மேற்பட்ட அப்பாவித்‌ தமிழர்கள் இனவெறி கொண்டவர்களின் இரத்தப் பசிக்குப் பலியாகிக் கிடந்தார்கள் - இதில் நாடோடிகளாக வாழ்க்கை நடாத்தும்‌ குறவர் இன ஆண்களும் அடங்குவர். இவர்கள் கூலிக்கு வேலை செய்து வாழ்பவர்கள். அதே நேரம்‌ இன்னொரு சிறிலங்கா இராணுவக் குழு வாடிகளுக்குள்‌ வைக்கப்பட்டிருந்த பெறுமதியான பொருட்களை கொள்ளையிடத்‌ தொடங்குகிறார்கள்‌. வானொலிப்‌ பெட்டிகள்‌, நகை, பணம்‌ பெறுமதியான அனைத்தையுமே எடுத்‌தார்கள்‌. அறுவடை செய்‌யப்பட்டு கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த நெல்லு மூடைகளை அந்தக்‌ கிராமத்தவரின் உழவு இயந்திரங்களிலேயே ஏற்‌றினார்கள்‌. சுட்டுக்‌ கொல்லப்பட்டவர்‌களின்‌ உடல்கள்‌ சூட்டுமேட்‌டில்‌ குவிக்கப்‌படுகிறது. நெற்‌கதிர்‌ குவியல்களினால்‌ அவர்‌களின் உடல்கள்‌ மூடப்படுகின்றன, சற்று நேரத்திற்கு முன்னர்‌ நெற்‌கதிர்களை அணைத்து மகிழ்ந்து கொண்‌டிருந்தவர்களின் உயிரற்ற உடல்கள்‌ அந்த நெற்‌கதிர்களாலேயே மூடப்பட்டனர். அருகிலிருந்த குடிசைகளின்‌ மரங்களும் காய்ந்த ஓலைகளும்‌ அதன்‌ மேலே போடப்‌படுகின்றன. ஆனால்‌ அவர்‌களின்‌ இறுதி நேர முனகல்‌கள்‌ இன்னும்‌ ஓயவில்லை. அந்தக்‌ கொடூரம்‌ நிறைந்த அராஜகவாதிகள்‌ அதனை கேட்கவும்‌ இல்லை. அவர்கள்‌ சூட்டுக்‌ களத்திற்‌குத் தீ வைத்தார்கள். அங்கு நின்ற உழவு இயந்திரங்களுக்கும் அடுக்கப்பட்டிருந்த நெற்‌கதிர்‌ குவியல்களுக்கும்‌ தீயிட்டார்கள்‌. உடும்பன்‌குளம்‌ எரிந்து கொண்டிருந்தது. அந்த ஏழை விவசாயிகளின்‌ உழைப்பின்‌ பலன்களெல்லாம்‌ அவர்களுடனேயே சேர்த்து எரிந்து கொண்டிருந்தது. தமிழீழத்தின்‌ எல்லைப்புற மாவட்டமான அம்பாறையில்‌ உடும்பன்குளத்தைப்‌ போலத்‌தான்‌ பல தமிழ் கிராமங்‌கள் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன. அவை பறிக்கப்பட்டுவிட்டன. பல தமிழ்‌ கிராமத்து மக்கள் இப்படித்தான்‌ அழிக்கப்பட்டுவிட்டார்கள். எங்கள் கிராமங்களில்‌ எல்லாம்‌ இன்று சிங்களவர்கள்‌ வாழ்கிறார்‌கள்‌. அம்பாறை மாவட்‌டத்தை ஒரு முழுமையான சிங்கள மாவட்டமாக மாற்ற முயலும்‌ சிங்கள அரசினரின்‌ திட்டமிட்ட செயல்கள்‌ தான்‌ இவை. இந்தக்‌ கொலைகாரர்‌ உண்மையில்‌ ஆட்சியாளர்கள்‌ தான்‌. இந்தக்‌ கொலைக்களத்தின்‌ பார்வையாளர்களாக, இன்‌னும்‌ சுடாமல்‌ வைத்திருந்த மூன்று உழவு இயந்திர சாரதிகளும்‌ அழைத்துச்‌ செல்லப்‌பட்டார்கள்‌. அந்த அப்பாவி மக்களின்‌ மீதான வெற்றியுடனும்‌, இவர்களிடம்‌ கொள்ளையிடப்பட்ட நெல்லு மூடைகளுடனும்‌ அம்பாறை முகாமை நோக்கி வீதி வழியாக அந்த அராஜகவாதிகளின்‌ அணிவகுப்பு நடந்து கொண்டிருந்தது. அவர்களுடன்‌ அழைத்துச்‌ செல்லப்‌பட்ட உழவு இயந்திரச்‌ சாரதிகளான புவனேந்திரன்‌, செல்லையா, திவ்வியநாதன்‌ ஆகிய மூவரும்‌ - அதன்‌ பின்‌ இரும்பி வரவே இல்லை. அவர்களுடன்‌ சேர்த்து எல்‌லாமாக 60 அப்பாவித்‌ தமிழர்கள்‌ அன்று அந்தக்‌ கிராமத்தில்‌ கொல்லப்பட்டார்கள்‌. மறு நாள்‌ அரச வானொலி அறிவித்தது... லகுகல காட்டுப்‌ பகுதியில்‌ பயங்கரவாதிகளின்‌ முகாம்‌ ஒன்று அழிக்கப்‌பட்டு பல பயங்கரவாதிகள்‌ கொல்லப்பட்டனர்‌. ஒரு மணி நேரம்‌ நடந்த இந்தச்‌ சண்டையில்‌ 40 பயங்‌கரவாதிகளின்‌ உடல்கள்‌ எடுக்கப்பட்டன. மேலதிக உடல்கள் தேடப்படுகின்றன. சிங்கள அரசின் பார்‌வையில்‌ இத்‌ தமிழர்கள்‌ பயங்கரவாதிகள்‌. இந்த நிலை இப்பொழுதும்‌ தொடர்கிறது. உடும்பன்‌குளம்‌ போன்று பல கிராமப்‌ படுகொலைகள்‌ செய்‌யப்பட்டுவிட்டன. ஆனால்‌ நாம்‌ இன்றும்‌ பாதுகாப்‌பற்றவராக வாழ்‌கின்றோம்‌. நாம்‌ எமக்கு பாதுகாப்‌பினை தேட வேண்டும்‌. அந்தப்‌ பாதுகாப்பு என்பது மக்கள்‌ அனைவரும்‌ போராட்டத்தில்‌ பங்களிப்‌பதுதான்‌. இனிமேலும்‌ அடிமைகளாக நாம்‌ வாழ்‌வதைவிட ஆயுதங்களை ஏந்தி எமது மண்ணையும்‌ மக்களையும்‌ பாதுகாப்போம்‌. உடும்பன்குள சம்பவத்தில்‌ கொல்லப்பட்ட மக்களின் விரிப்புகள் உடும்பன்குளம் நெற் சூட்டுக்களத்தில் எடுக்கப்பட்ட படம். சுற்றிவர தமிழர்களின் சடலங்கள் சிதறிக் கிடப்பதைக் காண்க | மூலம்: குரல் 16, விடுதலைப்புலிகள் தங்கவேலாயுதபுரம்‌ கிராமத்தைச்‌ சேர்ந்த... 1. சீனித்தம்பி சிவபாலன்‌ (வவது 28) 2. சீனித்தம்பி தவநாகன்‌ (வயது 30) 3. சீனித்தம்பி அருள்செல்வம்‌ (வயது 18) 4. குமாரவேல்‌ நாகராசா (வயது 27) 5. சுவாமி டேவிட்‌ (வயது 29) 6. கணபதி வடிவேல்‌ (வயது 27) 7. பொன்னம்பலம்‌ யோகராசா (வயது 18) 8. விஸ்வகேது இராசாராம்‌ (வயது 30) 9. கணேசமூர்த்தி பேரின்பன்‌ (வயது 28) 19. விஸ்வகேது இராசா (வயது 23) 10. இராசையா சதாசிவம்‌ (வயது 35) 12. ஆறுமுகம்‌ சோமசுந்தரம்‌ (வயது 35) 13. தர்மலிங்கம்‌ சபாரட்னம்‌ (வயது 22) 14. கணேசபிள்ளை மோகனராசா (வயது 22) 15. இராசையன்‌ தவேந்திரன்‌ (வயது 18) 16. சில்வஸ்ரர்‌ இன்னாசி (வயது 32) 17. மயில்வாகனம்‌ தியாகராசா (வயது 13) 18. மைலன்‌ தியாகராசா (வயது 18) 19. சுந்தரம்‌ சின்னவன்‌ (வயது 20) 20. தர்மன்‌ (வயது 22) 21. இராமசாமி கந்தையா (வவது 48) 22. பத்மநாதன்‌ 23. மார்க்கண்டு இரவீந்திரன்‌ 24. பொன்னன்‌ இராசதுரை அக்கரைப்பற்று கிராமத்தைச்‌ சேர்ந்த... 25. ஆறுமுகம்‌ நல்லதம்பி (வவது 63) 26. நல்லதம்பி விநாயகமூர்த்தி (வயது 35) 27. நல்லதம்பி கோபாலகிஸ்ணன்‌ (வயது 23) 28. நல்லதம்பி கணபதிப்பிள்ளை (வயது 25) 29. கந்தப்பு பாக்கியராசா (வலது 26) 30. கதிரேசு வைரமுத்து (வயது 60) 31. வைரமுத்து சுந்தரலிங்கம்‌. (வயது 22) 32. அருண்‌ சோமசுந்தரம்‌ (வயது 32) 33. கந்தசாமி இராசமாலிங்கம் (வயது 60) 34. சீனித்தம்பி தாமோதரன்‌ (வயது 40) 35. இராசையா சதாசிவம்‌ (வயது 35) 36. சின்னத்தம்பி துரையப்பு (வயது 45) கொம்மாந்துறை - செங்கலடியைச்‌ சேர்ந்த... 37. தர்மலிங்கம்‌ கனகேஸ்வரன்‌ (வயது 18) 38. கணபதிப்பிள்ளை தங்கராசா (வயது 38) 39. மாணிக்கம்‌ கிருபை (வயது 28) இராணுவ முகாமுக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டு பின்னர்‌ கொலை செய்யப்பட்ட உழவு இயந்திரச்‌ சாரதிகள்‌: 40. மாணிக்கப்போடி திவ்வியநாதன்‌ (வயது 30) 41. தாசப்பு செல்லையா (வயது 22) 42. ஞானமுத்து புவனேந்திரன்‌ (வயது 30) மற்றும்‌ 43. மசன்னா ஜெயராஜ்‌ (வயது 28) 44. தாசப்பு சாமித்தம்பி (வயது 30) 45. தாசப்பு செபமாலை (வயது 20) 46. வெங்கரன்‌ குலநாதன்‌ (வயது 27) 47. துரை இராமலிங்கம்‌ (வயது 26) 48. முத்துசாமி முத்துலிங்கம்‌ (வயது 20) 49. இரங்கன்‌ பௌல் (வயது 35) இத்துடன்‌ கூலி வேலைக்கென உடும்பன்குளம்‌ வந்திருந்த நாடோடிகளான எட்டு குறவர்‌ இன ஆண்களும்‌ கொல்லப்பட்டனர்‌. இவர்களுடன்‌ பிற ஊர்களில்‌ இருந்து வந்து நாட்கூலி வேலை செய்து சம்பாதிக்கும்‌ தொழிலாளர்கள்‌ பலரும்‌ கொல்லப்பட்டனர்‌. ***** தொகுப்பாளர் குறிப்பு: இப்படுகொலையில் சிங்களப் படையினரோடு முஸ்லிம் ஆயுதக்குழுவும் ஈடுபட்டிருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

படுகொலை விரிப்புகள் அம்பாறையில் அரச பயங்கரவாதம் மூலம்: குரல் 9, பக்கம் 3, விடுதலைப்புலிகள் இதழ் வெளியிடப்பட்ட ஆண்டு: ஏப்ரல் 1986 எழுத்துணரியாக்கம்: நன்னிச் சோழன் 1990ம்‌ ஆண்டு பிப்ரவரி மாதம்‌ 19ம்‌ நாள் முற்பகல்‌ பதினொருமணி. அம்பாறை மாவட்டத்தின்‌ திருக்கோவிலை அண்டியுள்ள தங்கவேலாயுதபுரம்‌, உடும்பன்குளம்‌ ஆகிய தமிழ்‌ விவசாயக் கிராமங்கள்‌ சுறுசுறுப்பாக இயங்கிக்‌ கொண்டிருந்தன. பரந்த வயல்வெளிகளில்‌ ஏழை விவசாயக்‌ குடிமக்கள்‌ உற்சாகத்துடன்‌ தமது கடமையில்‌ ஈடுபட்டுக்‌கொண்டிருந்தனர்‌. தம்‌ இரத்தத்தை வியர்வையாக்கி இவ்வளவு நாள் தாம்‌ மேற்கொண்ட கடின உழைப்புக்கு கிடைத்த பலனையிட்டு அவர்களின்‌ மனதில்‌ மட்டற்ற மகிழ்ச்சி. அறுவடை செய்யப்பட்டு அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த நெற்கதிர்க் குவியல்களைப்‌ பிரித்து அவற்றில்‌ இருந்து நெல்மணிகளை வேறாக்கும்‌ முயற்சியில்‌ ஈடுபட்டிருந்தனர்‌. அமைதி தவழும்‌ அந்தச் சூழலில்‌ ஆண்களும்‌ பெண்களுமாக நூற்றுக்கு மேற்பட்ட ஏழை விவசாவிகள்‌. சற்று நேரத்தில்‌ அங்கு நிகழப்போகும்‌ அனர்த்தங்களைப் பற்றி ஏதுமறியாது தம்‌ கருமத்தில்‌ மூழ்கியிருந்தனர்‌. இதே நேரம்‌ - அம்பாறை இராணுவமுகாம்‌ - இனத்துவேஷமும்‌, இரத்தவெறியும்‌ கொண்ட அம்பாறை மாவட்ட இணைப்பதிகாரி மத்தியூ பெரேராவின்‌ கண்களில்‌ இரத்தவெறி தாண்டவமாடிக்கொண்டிருந்தது. அவன்‌ இடர்‌ உத்தரவொன்றைப்‌ பிறப்பிக்‌கிறான்‌. உத்தரவைப்‌ பெற்றுக்கொண்ட இன்னொரு இனவெறி மிக்க கொடியவனான ரம்பொடையைச்‌ சேர்ந்த 25 வயதான லெப்டினன்ட்‌ சந்திரபாலா உடனடி நடவடிக்கையில்‌ இறங்குகிறான்‌. சந்திரபாலா தலைமையில்‌ 85 பயங்கரவாதிகளைக் கொண்ட குழு ஒன்று முற்றிலும்‌ ஆயுதபாணிகளாக அங்கு நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த கவசவண்டிகளில்‌ தாவி ஏறுகிறது. கவசவண்டிகள்‌ இயக்கப்படுகன்றன. ஒன்றன்பின்‌ ஒன்றாக ஆறு கவசவண்டிகளும்‌ புழுதியைக்‌ கிளப்பியபடி தங்கவேலாயுதபுரம்‌ நோக்கி விரைகின்றன. தங்கவேலாயுதபுரத்தின்‌ வயல்கள்‌. கவசவண்டிகள்‌ நிறுத்தப்படுகின்றன. கைகளில்‌ இயந்திரத்‌ துப்பாக்கிகளுடன்‌ பச்சைச்சட்டை பயங்கரவாதிகள்‌ கவச வண்டிகளிலிருந்து குதிக்கின்றனர்‌. அப்பாவித்‌ தமிழ்‌ விவசாயிகன்‌ அரச பயங்கரவாதிகளால்‌ சுற்றிவளைக்கப்படுகின்றார்கள்‌. இதனை சற்றும்‌ எதிர்பாராத விவசாயிகள்‌ பரபரப்படைகிறார்கள்‌. அவர்கள்‌ மனதில்‌ பெரும்பீதி, பயம்‌. அவர்களை அறியாமலே கைகள்‌ மேலே உயருகின்றன. சிலைபோல அசையாது அப்படியே உறைந்துபோய்விடுகிறார்கள்‌. முன்னே சென்றுகொண்டிருந்த இராணுவ பயங்கரவாதிகள்‌ அம்மக்களை பின்தொடருமாறு கட்டளை பிறப்பித்துக்‌கொண்டே அருகேயுள்ள காட்டுப்‌ பிரதேசத்தை நோக்க நடக்கின்றனர்‌. நெஞ்சிற்குள்‌ ஏதோ ஒன்று உறுத்த, இரத்தம்‌ உறைந்த நிலையில்‌ என்ன நடக்குமோ என்ற பீதியுடன்‌ அந்த மக்கள்‌ அவர்களைப்‌ பின்தொடர்கின்றனர்‌. ஏனைய இராணுவத்தினர்‌ அப்பாவி மக்கள் மீது தமது துப்பாக்கிகளை குறிபார்த்தவாறு பின்தொடர்கின்றனர்‌. அடர்ந்த காட்டினுள்‌ கொண்டு செல்லப்பட்ட அப்பாவி மக்கன்‌ வரிசையாக நிறுத்தப்படுகின்றனர்‌.. இச்சந்தர்ப்பத்தில்‌.... காமவெறிபிடித்த இராணுவத்தினரால்‌ பல பெண்கள்‌ இழுத்துச்‌ செல்லப்படுகிறார்கள்‌. விபரீதம்‌ நிகழப்போவதை அந்த உள்ளங்கள்‌ உணர்ந்து கொள்கின்றன. இயந்திரத்‌ துப்பாக்கிகள்‌ மக்களைக்‌ குறிபார்த்து சுடும்நிலைக்கு கொண்டுவரப்படுகின்றன. அம்மக்களை மரணபீதி ஆட்கொள்கிறது. அவர்கள்‌ ஓட முயற்சிக்கின்றனர்‌... ஆனால்‌ கால்கள்‌ மறுக்கின்றன. அரச கைக்கூலிகளின்‌ விரல்கள்‌ இயந்திரத்‌ துப்பாக்கிகளின்‌ விசைவில்களை அழுத்துகின்றன. அந்தக்‌ கணமே இயந்திரத் துப்பாக்கிகள்‌ சடசடக்‌கின்றன... அந்தோ! எமது மக்கள்‌ - தமிழீழ மண்ணின் மைந்தர்கள்‌ - பிணமாகின்றனர்‌. தமிழனாக பிறந்துவிட்ட ஒரே ஒரு காரணத்திற்காக அந்த அப்பாவி ஏழை விவசாயிகள் கொன்று குவிக்கப்படுகின்றனர்‌. எங்கும்‌ மரண ஓலம்‌. அந்த ஓலத்தினால் காடே அதிர்கின்றது. ஆண்கள், பெண்கள்‌, வயோதிகர்‌, சிறுவர்‌ என்ற எந்த வேறுபாடுமின்றி அனைவரும்‌ இனவெறி கொண்டவர்களின்‌ இரத்தப் பசிக்கு இரையாகிக் கொண்டிருக்கின்றனர்‌. உடல்கள்‌ சல்லடையாக்கப்படுகின்றன. முகங்கள்‌ சிதைக்கப்படுகின்றன; தசைகள்‌ அறுபடுகின்றன, இரத்த ஆறு பெருக்கெடுக்கிறது. ஒன்றல்ல; இரண்டல்ல; 103 உயிர்கள்‌ பலியாகின்றன. பிணக் குவியல்களுக்கடையே எக்காளமிட்டுச்‌ சிரிக்கிறது, அரச கூலிப்படை. இழுத்துச்‌ செல்லப்பட்ட இளம் தமிழ்ப்பெண்கள்‌ .... மிருகத்தனமான முறையில்‌ கற்பழிக்கப்படுகின்றனர்‌. மாறி மாறிக்‌ கற்பழித்து தமது காமப்பசியை தீர்த்துக்கொண்ட காமுகர்களால்‌ அப்பெண்கன்‌ கோரமான முறையில்‌ கொன்று குவிக்கப்‌படுகின்றனர்‌. அரச பயங்கரவாதிகள்‌ மீண்டும்‌ வயலினுள்‌ நுழைன்றனர்‌. அங்கு குவித்து வைக்கப்பட்டிருந்த நெற்கதிர்க்‌ குவியல்கள்‌ இறந்தவர்களின்‌ சடலங்கள்‌ மீது பரப்பப்படுகிறது. அவற்றின்‌ மேலே பெற்றோல்‌ ஊற்றப்பட்டு தீ மூட்டப்படுகிறது. அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருத்த தெற்கதிர்க் குவியல்களும் உழவு இயந்திரங்களும்‌ தீக்கிரையாகின்றன. தங்கவேலாயுதபுரம்‌ எரிகிறது. சிறிது நேரத்‌திற்கு முன்னம்‌ சுறுகறுப்பாக இயங்கிக்‌ கொண்டிருந்த அந்தத் தமிழ்க் கிராமம்‌ பிணக்காடாக மாறிவிட்டது. எங்கும்‌ கருகிய, அரைகுறையாக எரித்த உடல்கள்‌. மிகப்பெரிய நரவேட்டையை வெற்றிகரமாக முடித்துவிட்ட மகிழ்ச்சியில்‌ அரச கூலிப்படை அங்ருந்து புறப்பட்டுச்‌ செல்கிறது. மறுதாள் இலங்கை வானொலி 'லங்காபுவத்தை' மேற்கோள்‌ காட்டிக்‌ கூறியது, "அம்பாறையில்‌ 40 பயங்கரவாதிகள்‌ கொல்லப்பட்டதுடன்‌ அவர்களது முகாம்‌ ஒன்றும்‌ அழிக்கப்பட்டது." ***** தொகுப்பாளர் குறிப்பு: இப்படுகொலையில் சிங்களப் படையினரோடு முஸ்லிம் ஆயுதக்குழுவும் ஈடுபட்டிருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

விடுதலைப் புலிகளின் கொக்கட்டிச்சோலை செயலகம்

படுகொலை விரிப்புகள் உடும்பன்குளத்தில் கொடூரமான சூட்டுக் களம் (The Gruesome Threshing Floor in Udubankulam) மூலம்: https://tamilnation.co/tamileelam/muslims/03udubankulam.htm வெளியிடப்பட்ட ஆண்டு: பெப்ரவரி 2003 மூல எழுத்தாளர்: கே.என்.தர்மலிங்கம் - நோர்த் ஈஸ்ரேன் ஹெரால்ட் மொழிபெயர்ப்பு: - Nineteenth February marked the 18th anniversary of the Thangavelayuthapuram massacre where the security forces murdered 128 persons in cold blood. After years of wondering and privation, a few families are returning taking advantage of the Ceasefire Agreement Thangavelauthapuram, a village in the Thirukkovil Divisional Secretary’s area, was formally known by the less pretentious name of Udumbankulam. Names changed in 1969 when an affluent farmer and influential denizen of the area, Arambai Gnanamuttu, pioneered a settlement in the dense dry zone jungles of Udumbankulam with people drawn from areas such as Chenaikudy, Natputtimunai, Central Camp, Chavalakadai and Naavithanveli. A large number of these settlers were originally from Thuraineelavanai and Kurumanveli in the southern corner of the Batticaloa district. Many of them had lost their traditional grazing lands and paddy fields to state-sponsored, armed Sinhala colonists in 1956. Pollution and silt from the Gal Oya scheme salinated cultivable land around Thuraineelavanai and Kurumanveli and killed off many varieties of fish in the lagoon, leading to rampant unemployment and landlessness. The Kanchikudichiyaaru Scheme, under which Tamils were offered forestland clearing and cultivation in the late sixties, was a big boon to families driven to destitution in the southern parts of Batticaloa due to the direct and indirect consequences of state sponsored Sinhala colonization in 1956-58. The late 1960s are well known for the ‘grow more food’ campaign of Prime Minister Dudley Senanayake’s government, which initiated the programme in the hope of attaining self-sufficiency in rice production. Victor Unantenne, government agent, was instrumental in bringing vast areas in the eastern region under the programme. Though the environs of Thangavelayuthapuram were alienated for cultivation only with the restoration of the Kanchikudichiyaaru tank in 1969 as part of the ‘grow more food’ drive, land in other areas of the present Amparai District had been a matter of contention between the Tamils and the Muslims from at least a decade before. M. Mustapha, MP, once a member of the Federal Party, after crossing over to S. W. R. D. Bandaranaike’s MEP pleaded that Muslims of the area were landless cultivators exploited by the Tamils and demanded they be given land of their own. C. P. De Silva, ever willing to pour fuel into the fire of ethnic rivalry, agreed to alienate 7000 acres to the Muslims. The Tamils, who perceived the changes in land ownership in the area as a subtle way of undermining their traditional economic and demographic status in the region, also demanded alienation of land for cultivation to counterbalance the recent acquisitions by the Muslims. In the wake of this, a swathe of 3000 acres including areas between Akkaraipattu and Pottuvil was alienated to Tamil farmers under the Land Development Ordinance where each settler got five acres. However, though they did receive allotments, the Tamil villagers delayed settling there. The overall rivalry for land between the Tamils and the Muslims has to be kept in mind if the drama going to unfold is to be correctly understood. To come back to the newly set up Thangavelayuthapuram, the village was prospering by 1971. There were 349 families comprising 1326 persons. New settlers from Karaitheevu, Akkaraipattu, Kolavil, Thambattai and Thambiluvil joined the earlier settlers. In the early days however the farmers practiced slash and burn (chena) cultivation in the area since the land that was claimed from the forest was littered by tree-stumps that created obstacles to drive the plough. The crops cultivated in the first two-three years were maize, kurakkan, plantain, groundnut and vegetables. In 1973 an Agrarian Service Centre was set up in Thangavelayuthapuram, which spearheaded the sinking of wells and the restoration of tanks and other irrigation works. These efforts, coupled with the soil becoming more obstacle-free and conducive to the cultivation of rice led to the area coming under paddy. The industry of the cultivators and the bounty of the earth resulted in overflowing granaries. The seasons permitted both rain-fed and irrigation-assisted cultivation. There was encouragement for domestic paddy production due to the import substitution philosophy of the SLFP government (1970-1977). It helped the yield and the farmers. Markets were created for paddy and the village once produced 40 tons of manioc, a staple in those trying times. Flowing from the prosperity, a village school and a cooperative society came up. Such times were to continue despite the new government that came into office in 1977 emphasising export promotion rather than domestic agriculture production, and the 1983 anti-Tamil pogrom, which transformed the Tamils’ peaceful struggle for their rights into an armed conflict that had led to widespread violence in the northeast. The latter was to however result in Tamil guerrillas from nearly all the groups setting up training camps in the remote interiors of the northeast, including the jungles of Kanchikichchiyaaru, from where limited sorties were launched on the military and police. In paddy cultivation it is customary for sowing to take place in October and harvesting by end January. In the year 1985, farmers began harvesting by 1 February. As is usual agriculture labourers from Batticaloa and Amparai were engaged for the task; though mostly Tamils, there were among them a sprinkling of gypsies from Aligambai, a hamlet east of Thirukkovil. Around 10.00 a.m. in the morning of 19 February a group of soldiers and an armoured vehicle arrived at Thangavelayuthapuram. Informed sources in Thirukkovil say that the soldiers were from the Kondawattuwan army camp near Amparai and that they had trekked through the thick jungles that separate the Kanchikichchiyaaru region from the Sinhala settlements of Igniygala scheme. Residents who escaped the massacre, however, believe that the soldiers were from the Special Task Force (STF) camp in Lahugala near Pottuvil. The military did not ask many questions. It merely rounded up the agricultural labourers, beat up some, tied their hands and made them sit huddled on the threshing floor. When the soldiers ran short of rope to tie up, they pulled off barbed wire from the fences of the paddy fields and wound up the feet and hands of the victims. “The soldiers told the women to remain in the huts. They ordered many of them to lift up their sarees and beat them on their genitals with sticks as they screamed in pain and begged to be spared of the humilation”, said Velmurugu Manoharan, 30, who escaped the round up and hid in the jungle. He was a boy of 13 who had gone to harvest paddy with a relative. Then the soldiers mercilessly hacked with machetes and beat up with logs the men of Udumbankulam. Some were knifed to death. Skulls were cracked with heavy blows from thick logs. The men were helpless, as their hands and feet had been carefully tied up. Women who herd the death screams of their men tried to run up to the threshing floor, shouting for mercy. They were shot at and chased away. Before returning to camp the marauders set the threshing floor on fire and left a mangled pile of smouldering human entrails. People in the adjacent areas were too scared to get close to Udumbankulam. “One of the boys who fled with me into the jungle recognized his father’s body in the pile when we returned the following morning. The man’s burnt hands were still wound up with barbed wire. Later the boy went with the LTTE and we heard that he became a Black Tiger,” said Manoharan. The army (and STF possibly) did not come through the jungle unaided. They needed a guide or a tracker. The survivors identified the guide as Saheed from the Muslim village of Addalachenai. One of those killed was Arumugam Nallathambi, a kulak of the area who owned a tractor. His sons were also in the fields and died with him. Nallathamby’s daughter-in-law had gone to Karaitheevu on some matter and was returning to Thangavelayuthapuram when she saw clouds of smoke from the grotesque ‘harvest’ on the threshing floor hanging in the evening air. Villagers Thandiyadi told her there had been a massacre and urged her to keep away from the village. It was through her the Citizens’ Committee of Batticaloa got to know about the incident. They informed the District Coordinating Officer who was the superintendent of police. The government initially tried to suppress all information from leaking to the world outside. One of earliest accounts to appear was in The Hindu of either of 20 or 21 February 1985. It had referred to around 50 persons killed that were much less than the actual number – 128.Faced with a political embarrassment of gigantic proportions and with the United Nations Human Rights Commission sessions to be held but a month later, the government assisted by its duplicitous national security minister, Lalith Athulathmudali, attempted to refute the truth by concocting a story the essence of which is as follows: EROS had wrested control of a large extent of land from Muslims of the area and was cultivating cannabis there. The STF had come to investigate the complaint and had been resisted. In the ensuing melee 40 terrorists had been killed. The villagers visited the site of the harrowing ordeal. Among them were members of the Batticaloa Citizens’ Committee including the late Sam Thambimuttu MP, and the late Chandra Fernando. Rev. Fr. Mariyadas who was then stationed in Thirukkovil and in charge of Pottuvil and Komari parishes accompanied them. Here are extracts from the diary of K. N. Tharmalingam, a well-known human rights activist in Amparai on the account Dasan Luxmi (20) from Devanagar (Aligambai) gave him. “I was married to Ramalingam Arulnathan. My son is one year old. My husband left with seven others from Aligambai including Massan Paul, Dasappu Selliah, Massan Jeyaraj, Dasappu Samithambi, Dasappu Sebamalai, Mahalingam and Vengattu Kulatheva. “I heard on the 19th evening that my spouse had been killed by the STF. On the following day (20th) we went to Thangavelayuthapuram and found half-burnt bodies and bones on the choodu (threshing floor). I recognised my spouse by his clothes. We gathered the limbs and burnt them there.” She went on to say that the landlord who had hired her husband was also killed and his tractor burnt. “I have every reason to believe that my spouse was killed by the STF,” she concludes. In 2001 Tharmalingam met Luxmi. Her son was 13 years old now. But no compensation had been paid. Interestingly, the STF camp in Thirukkovil was set up only a few weeks previous to the incident. Though they were initially suspected of having a hand in the massacre, it was later proved the dastardly deed was not the doing of the STF of Thirukkovil camp. The Sri Lanka Army appointed a commission consisting three military officers, but the Tamils boycotted it and refused to give evidence on the grounds it was biased and the government had deliberately deceived the public by lying about the roots of the incident. Needless to say nothing ever came of the commission. It is believed Saheed’s involvement is due to long-standing disputes between the Tamils and the Muslims over land. However, informed sources in Ampara, familiar with the counter insurgency tactics of the STF, insist that Saheed was a calculated ‘invention’ to further exacerbate tensions between the Muslims and Tamils in the district. They alluded to the notorious SLA killer in Batticaloa identified by the Muslim name ‘Munaz’. Justice Souza as a Sinhalese called Richard Dias later identified the man. That a Muslim was responsible for gruesome massacres in Batticaloa enraged many Tamils and led to incidents that rent sunder and deeply divided society in the east to the advantage of the Sri Lankan military. The manner in which the STF instigated Muslim attacks on Tamil villages in the coastal parts of Ampara 1985 has been documented by independent observers who investigated the conflagration. The fact of the matter was that though he could be identified, since the Tamils were refused to lead evidence or make representations before the commission he was never punished. The massacre at Thangavelayuthapuram heralded round after round of counter-insurgency measures unleashed by the STF and the security forces in the Amparai District. The repression was so intense that it led to an exodus not only from Thangavelayuthapuram, but also from many other areas from 1985 onwards reaching its apogee in 1990 when the STF forced people to leave the region en masse following the resumption of the Eelam War. Villagers were barred by the STF from returning to their lands or herding their cattle. Those who dared to break the order were detained, tortured or were shot on the spot by STF patrols. With the exodus there disappeared the bountiful harvests too and it is only now more than dozen years later that people are returning slowly and cautiously to resettle and begin life again.

படுகொலை விரிப்புகள் New Year’s Bloody Dawn: Karativu 1985 (புத்தாண்டின் குருதி தோய்ந்த விடியல்: காரைதீவு 1985) மூலம்: https://tamilnation.org/tamileelam/muslims/0310karativu.htm வெளியிடப்பட்ட ஆண்டு: அக்டோபர்/நவம்பர் 2003 மூல எழுத்தாளர்: கே.என்.தர்மலிங்கம் - நோர்த் ஈஸ்ரேன் ஹெரால்ட் முதன் முதலில் வெளியிட்ட இதழ்: 'பியொன்ட் த வால்' இதழ், மொழிபெயர்ப்பு: This article chronicles the murder and pillage that took place in Karativu in the Amparai District in 1985 as President J. R. Jayewardene’s UNP government tried to arrest ‘terrorism’ in the east by unleashing systematic violence on Tamil villages. The article first appeared in Beyond the Wall, the quarterly journal of the Home for Human Rights, Colombo. The passages quoted above are relevant to what occurred at Karaitivu from 12 April 1985, and to the atmosphere of hatred and malevolence generated against the Tamils during the 1980s, as the state set about systematically destroying them. Of the three administrative districts in the East, the largest and the most populous is the Amparai District spread over the dry-evergreen secondary forest belt, located in the southeastern portion of Sri Lanka. Here the Tamil minority was living in harmony with the Sinhalese and the Muslims, sharing their joys and sorrows. The prosperous town of Karativu in the Karavahu–Nintavur Pattu, in the Amparai District is a Tamil enclave surrounded by the Muslim towns – Sainthamaruthu, Nintavur and Sammanthurai to the north, south and west respectively. Tamil villages in the East have derived their names from a variety of sources. Geographical features such as the rivers, the adjoining hills and places of worship, and of course events in history all these contributed to name villages. The name Amparai referring to both an administrative district and a town, is a pure Tamil word – Am - Parai – meaning ‘beautiful rock’ that stood in the centre of the ancient settlement of Tamils. Similarly, the Tamil villages of Karativu, Karungottitivu, Sainthamaruthu, Nintavur, Tirukovil and Tambiluvil, each have a history to narrate. The people at Karativu are entirely Tamil. They are either Hindus or Christians. There exists a very ancient temple of goddess Pattini, believed to have been built in the 2nd Century AD, which is held in great veneration by pilgrims. There are 10 other Hindu temples and a church in the area. There also exists a shrine devoted to the Buddha where Hindu worshippers paid homage until the armed forces occupied Karativu and took it over. Karativu has the singular honour of having produced several eminent men who served humanity (the human race, devoid of petty barriers) with distinction. They include among others, two scholarly monks of the Sri Ramakrishna Mission, one known as the Most Ven. Srimath Swami Vipulanandaji Maharaj who built several schools – both Tamil and English – – in the districts of Jaffna, Batticaloa, Trincomalee, the present Amparai and Badulla. The swami had the rare distinction of having been invited to hold the position of professor at the University of Ceylon, when established. The other monk, who earned recognition, was His Holiness Srimath Swami Natarajananda Maharaj, who functioned as the general manager of all schools managed by the Ramakrishna Mission, until the state took over all the assisted schools. Teachers of great scholarship such as K. Kanapathipillai, who authored several books, ‘Periya’ Kanapathipillai, ‘Sinna’ Kanapathipillai, Arumugam, Thangarasa, Rasiah, Velupillai, Mahadevan, Vinayagamoorthy, Krishnapillai are some of the others who contributed to the spread of liberal education. Their education was centred round “teaching everything worthwhile,” with emphasis on every aspect of the pupil, giving opportunity to develop talent and to cultivate the mind to be alert and sensitive. They helped to strengthen their faith in God. Their pupils were remarkable for orderliness. Karativu also produced civil servants, doctors, engineers, bankers and accomplished writers and poets. The people of Karativu possessed knowledge and wealth that won them respect from other communities. They lived in an atmosphere of freedom, tranquillity and ease. Politically they were identified with the UNP after the general election 1977. E. Vinayagamoorthy, an educationist from Karaitivu got elected to the district development council as a UNP candidate in 1981. At the presidential election held in 1982, Karativu in its entirety voted for President J R Jayewardene in preference to Kumar Ponnambalam, a Tamil candidate. Karativu thus remained a stronghold of the UNP. The many ethnic conflicts originating from Sinhala quarters near Amparai from about 1981 did not deter the Tamils from supporting the UNP. In 1985, Tamils were hopeful of securing life and property, even after the creation of the ministry of national security in March 1984. When a regional political party, formed in Kalmunai in 1981 began to enjoy state patronage and support after the 1983 holocaust, it became apparent that the state was pampering the party to use its membership as a wedge to keep the Muslims apart from the Tamils. The government began to execute its plan to subordinate the Tamils through deprivation and terror. The terror of killing and arson unleashed by the state were aimed at uprooting the Tamils and displacing and dispossessing them. The new political party lent its full co-operation to the government, and the attack on Tamils at Karativu is attributed to the joint endeavour by Mossad, the Jihad and government forces. Secret plans of the government under the cloak of ‘dharmista’ rule were aimed at employing the security forces to drive away the Tamils from their homelands at Karativu, Meenodaikattu, Oluvil and Akkaraipattu in Amparai, which was similar to what happened in Weli Oya after April 1984. It was evident to the people that President Jayewardene, upset by the turn of events after the 1983 violence against the Tamils, was seeking new strategies against them in the face of Tamil demands irreconcilable with ‘Dharmista’ rule. The new strategy were to create a political climate where hired goons from the Muslim community would attack, kill and maim Tamils, then loot and destroy their properties, so that the Tamils and Muslims would become divided. These plans were executed with minute precision, where unprovoked, ruthless attacks on Tamils began simultaneously at Karativu, Akkariapttu, Meenodaikattu, Oluvil and Addalaichenai after prayers at Jummah. People have alleged that the Mossad trained STF and the Jihad had attacked them while the police lent them the support. The first attack on Tamils at Karativu began at 6.00 a.m. on 12 April 1985. Even helicopters were employed in the attack. This was a day of considerable religious significance for the Tamils, who were preparing to celebrate the Tamil-Sinhala New-Year, which would be during the early hours of the following day. It was peculiar to the Tamils of Krativu to go to the more urban market town at Kalmunai to purchase all their requirements for New Year festivities. Purchases were made from their customary traders – Moors – on the very last day of the departing year. Keeping to the custom of making purchases at Kalmunai, some people left Kartivu in the early hours of 12 April. Maalikaikadhu is a small Moor settlement lying between Karativu and Sainthamaruthu. Persons travelling to Kalmunai from Karativu have to travel through Maalikaikadhu and Sainthamaruthu along the main trunk road called the Pottuvil-Kalmunai road. Tamils who were a permanent population at Sainthamaruthu for over centuries were driven away in April 1967 when aggressors stormed the Tamil division adjoining the Muslim division, set fire to homes and destroyed properties. Thereafter, Sainthamaruthu which had two divisions: the Muslim division and Tamil division, became one, an exclusively Muslims division. It became one Muslim territory. The forced expulsion of Tamils, the destruction of their Hindu kovils, the appropriation of temple lands and properties yet remain to be investigated and compensated. The attack on Tamils at Sainthamaruthu and other places were aimed at extirpation and obliteration of all signs and traces of a Hindu–Tamil identity at Sainthamarithu recorded from very ancient times. The people who travelled to Kalmunai from Karativu on the 12th morning through Maalikaikadhu were set upon and severely beaten up by the members of the Jihad and the Mossad-trained STF. The victims of the attack suffered severe injuries. However, they managed to escape death. A victim to the attack describes: “We carried much cash to purchase goods for the New Year feasts and celebrations. When we were nearing Maalikaikadhu junction, we spotted a few police vehicles being parked at the edge of the road and some policemen together with men in camouflage. A little away from policemen were a large number of men, all strangers to the area. As we proceeded near them, we found them to be Muslim youths, identified by their dress and beard. The young men appeared restive.” The witness added, “The presence of policemen, the STF (Kaluwanchikudy) and strangers at Maalikaikadhu did not invest in our minds any sense of discomfort or nervousness. I thought that the policemen were there to prevent any possible breach of peace that may occur among Muslim fundamentalists and others. Since we had no conflict with our Muslim neighbours at Maalikaikadhu we felt safe. We proceeded on our journey. When we reached the junction, a number of youths rushed at us with menacing looks and began attacking with wooden poles. Apart from the attackers there were also the others armed with deadly weapons. They were watching the attack”. “Our senses were transported with fear at the unexpected attack. We lost our money, suffered injury and mental agony. It was a damnable behaviour on the part of the youth. The attack on the users of the highway on legitimate business in the presence of the law-enforcing authority was a revolting atrocity. When attacked we cried out to attract the attention of the policemen who were very much near the scene of attack. The policemen did not respond and nor did the STF. It was our good luck that those men did not abduct us as many Tamils disappeared later while on their journey through this area. The fact was established that the state, unable to find a just solution to the problems with its own citizens resorted to promote violence between communities. Goons were brought from elsewhere to attack the native Tamils in the district of Amparai.” The writing on the wall was very clear. It indicated disaster was imminent for the Tamils. The early morning attack on the men sent an ominous message of bitter things to follow. Respect for human rights was undermined by the evil genius of those in power. In his ‘Principles of Good Governance,’ Herbert Spencer (1903) assigned only one duty to any good government when he said, “Good government exists to prevent one man from infringing upon the Rights of another”. (Substance of Politics.) By all standards, government of the day failed to stand up to this expectation. Subsequent incidents confirmed that the state was encouraging and strengthening its forces to promote violence against the Tamils with the Mossad-trained army and hired goons brought from distant places. An undergraduate from the University of Jaffna, Kandavanam Thevamanoharan, 20, was shot dead on 12 April 1985 by the Muslim attackers without any provocation. The victim was standing near his gate when he was killed. The police did not pursue the killers. The Karativu Tamil Refugees’ Society (E. Vinayagamoorthy) reported: “It was about 2.00 p.m. on the 12 April 1985, when a mob numbering about 800 Muslim youths – all strangers, stormed into Karativu, after their Friday prayers, armed with guns, petrol bombs, fuel-cans and other deadly weapons. None could stop them and they attacked homes, business establishments along the main road. People taken by surprise and alarmed at the turn of events fled from homes. “First, the attackers looted homes and shops and then set fire to the buildings. The very ancient Temple of Pattini (Kannagi Amman kovil) too was not spared. (It is a known fact that Muslims, when struck by illness or misfortunes offered various articles to propitiate the Goddess). The mob burnt a part of the temple and pulled down the perimeter wall around it. Petrol bombs were thrown on the buildings and burnt. “The Muslim youths in their frenzy of hate committed murder, arson and looted shops and homes and even the places of Hindu worship. As they moved on leaving trails of devastation by bombs, Karativu was reduced to ashes. “Many were killed by the mob and among those killed on that day included 58-year-old Nallaratnam Devaviradhan, a pensioner. He remained in his home after sending his family members to places of safety. The mob looted all the valuables they found in his house and then attacked the man. When he lay fallen on the ground, they are said to have burnt him alive with petrol. “Another case of murder committed by the mob was on a middle–aged man K. Sinnathamby who was similarly killed. Sinnathamby was both a farmer and a merchant. He prospered in both agriculture and trade. The goons first looted his shop and then consigned his shop to flames. His car, tractor and trailer were also set on fire. “When everything was set on fire, the goons dragged Sinnathamby to the highway opposite his shops, poured petrol over him and then set him alight. The man was burnt live.” A human rights activist provided the following information. A few days before the attack on Tamil villages, the police got all persons possessing licensed guns for the protection of crops and personal security, to surrender their weapons to the police. The seizure of weapons by the law enforcing authority, before the eruption of violence, is interpreted as a pre-planned strategy to expose the Tamils to the atrocities unarmed. It was a subtle scheme to have the Jihad and the STF attacking Tamils when they were defenceless. This is in contrast to an attack on Tamils at Kalmunai in 1967, when the Tamils fired at a mob and saved lives and properties. The attack in 1985 left several hundreds of families homeless at Karativu, on the eve of the New Year festival. The New Year dawned with fears and miseries never experienced before. An accusing finger pointed at the government as villain. The families rendered homeless were accommodated in schools. They had no food or clothes. In the absence of the Tamils’ right to life and security of person, and the blatant disrespect for the promotion of friendly relations between communities, exposed the government of violating the rights enshrined in Article 3 of the Universal Declaration of Human Rights (UDHR). The Tamils’ right to life, liberty, and security were in limbo when the state failed to contain the barbaric attack on innocents. The people spent the night in fear of death. For them the night was long, and when it dawned, it was the New Year’s Day! The victims waited till about 8 o’clock in the morning before planning to leave the schools where they spent the night. They were anxious to inspect the extent of damage and caused by the havoc. The people while preparing to leave the schools on 13 April, when reports from firearms were heard, which announced the goons had returned to wreak havoc in the other areas of Karativu that they could not attack on the previous evening. The people were agitated and did not know what to do. The Karativu Rehabilitation Society reported that 500 youths participated in the attack on village that day. Their report to the government agent said, “The attack on the village (Karativu) began at an hour when it was least expected. A mob numbering approximately 500 entered the limits of Karativu from three directions. The first group came through the northern gateway along the Kalmunai–Pottuvil … trunk road, causing destruction on properties all the way. “This well-organized group of criminals entered the sanctum sanctorum (of the temple), the innermost room where the golden image of the goddess Pattini was installed and consecrated, entry into which is forbidden to all except the officiating priest. They removed the golden image and broke the idols on the steeple and the surrounding temples devoted to Lord Ganesha, Murugan, and the host of other deities. The goons did not spare any house or shop. Houses and shops were looted and burnt as done on the previous day. Things they collected as loot were carried away in trucks. “The second group of the Jihads entered Karativu through the northeastern direction where the Sithanai Kutty Swami kovil stands. They were a bit cautious and seemed reluctant to engage in any attack until they made sure that there were no Tamil militants in the vicinity. They seemed to have anticipated a counterattack from Tamil militants. They took quite a while to begin attacking, and, once they were assured that there were no cadres of the Tamils, they entered the field with wild enthusiasm. “They bombed the kovils, and removed valuables. Thereafter, they turned on the shops and homes. They broke the doors and helped themselves with all what they could lay their hands upon. “In the course of their attack, everything built with bricks and cement was smashed to the ground. They smashed not only the houses, even the parapet walls of the houses and the temples. They left the area by about 2.00 p.m. and when they left the entire area was enveloped in smoke. “The third group arrived at T. Mylvaganam Lane and began plundering. At first they exploded a grenade to announce their arrival. As the people had all fled from their homes on the previous day … the attackers had no difficulty in breaking open the houses and shops. The marauding band of attackers robbed the houses and shops and thereafter, set fire to the buildings. Valuable possessions passed from one generation to the other were destroyed in a matter of minutes. “A total of 450,000 bushels of paddy harvested from the Maha crop was set on fire. They opted to burn the stored paddy, as they could not carry the 150,000 bags. “Four persons, N. Arulanandam, T. Perinpa-moorthy, V. Thangavadivel and K. Kasidurai who remained in their houses were put to death. Their deaths have not been probed. The killers got off free.” Attempts made by the people’s representatives, members of the district development council and the public to contact members of parliament, the ministers and the heads of departments were rendered futile as communications including the telephone were disconnected. A report made to the government alleged that the Jihad movement had indulged in large-scale robbery, arson, desecration of places of worship and murdered innocent Tamils. However, no action about all of what had happened appears to have been taken. That was the status to which the Tamils have been reduced to during the post-1983 period. 14 April 1985 was a Sunday. The Tamil public, which had suffered from the trauma of a most distressing nature and had unpleasant experiences of successive attacks on Karativu on the two previous days, thought that the attackers would not reappear. But it was destined that Karativu should suffer a third attack. Grenade blasts heralded the arrival of the Jihads on the third day. Remarkably, the police were found missing. It was 8 o’clock on Sunday, 14 April. The people were sheltered in the schools. They thought it was only a temporary measure to save their lives and limbs. None of them ever knew that they were going to be there at the schools for quite some time until their homes were to be rebuilt with the support of the international community, the Catholic Church, Sri Ramakrishna Mission, the ICRC, the Lions Club and the YMCA. Grenade blasts were heard from two directions, the north and east. The blast of the grenade was followed by reports of gunfire, believed to be from the sea beach. The people were alarmed and excited fearing the worst. Wondering as what to do next, the people remained in bewilderment. It was apparent that the attackers were merely serving the designs, purposes, intentions and schemes of the politicians ‘to end the Tamil problem.’ The state planned to end the problem through a systematic violation of Tamil rights. At this juncture, it might be worthwhile taking our thoughts back to a period in 1984, four months before the attack on Karaitivu was carried out. It has to be recalled the state employed the army and air force to drive about 300 Tamil families from Manal Aru, Kokkilai and Kokkuthoduwai through violence. It was a clear violation of all known cannons of justice. The state employed the same methods with little variation here too by the introduction of the Jihadies and Mossad-trained militias. The aim of the attackers was to uproot Tamils from their native soil as they had successfully carried out in other districts. Article 17 of the UN Declaration of Human Rights reads, “No one will be arbitrarily deprived of his property.” But in Sri Lanka, this was brazenly violated by the state employing all the means it commanded. Contempt for the human rights of the Tamils and permitting every type of barbarity helped to strengthen the militants. Young boys remaining with their parents climbed treetops to ascertain the facts. They looked towards the sea and found the attackers arriving in fishing craft to begin their attack from the east. The attackers, before they landed on the beach, took the precaution of ascertaining whether it was safe for them to land there. They wanted to ensure that Tamil militant cadres were not present in the vicinity to oppose them and commence a counterattack. They fired from the craft and sensing that there was no danger jumped to the shore with all their ammunition. The attackers then proceeded towards Karaditottam division and began to loot houses and shops. They attacked bakeries, dispensaries, cattle sheds with animals, rice mills, grinding mills and even the post office, the DDC (District Development Council) office and all the government institutions like the Agrarian Services Centre, the Agricultural Instructor’s Office and the Multipurpose Co-operative Society. The houses and shops were soon set on fire and clouds of smoke billowed into the air. Eighteen fishing crafts, fishing equipment and even five fishermen’s huts were burnt. They damaged the temples were sacred to Lord Ganesha, Lord Veerapathirar, Amparayan kovil and the Anaikutty kovil. They painted the words, “Allahu Akbar” on the broken walls of the attacked temples. Two government schools and a pre-school too were burnt. Their attack lasted nearly six hours. The people had neither food nor water and they were ‘more dead’ than alive consequent to fear. During the three days of savage attack on civilians and their properties at Karativu, 17 were killed, several went missing and a large number were injured. Village leaders were looking for shelter for 84 children who were orphaned. Altogether six Hindu temples had been damaged by fire and pillaged, 802 houses looted and gutted; 210 head of cattle, 332 goats and 3500 poultry were slaughtered. A government hospital and two dispensaries run by medical practitioners were totally damaged, 84 shops looted and burnt; 17 motorcars, two tractors, trailers, two motorcycles, 22 double bullock carts, and 987 bicycles were burnt. What baffled human rights activists were whether the police were conniving actively or passively with the goons who were attacking the Tamils. The “Sithirai varudap pirappu”, or, the dawn of the Hindu New Year occurring in the month of April is an event of considerable importance to the Tamils. The Hindu regards it as one with immense cultural significance. Astrologically, when the sun enters the constellation of Aeries during the ‘Vasantha ruthu,’ at springtime, auguring good luck, prosperity and happiness, Tamils in the district participate in religious activities to be absolved from the malefic effects of the planets. The New Year, it is believed, brings pleasant surprises and joyous moments in the life of the people whose fortunes are influenced by the planets. In April, nature adds beauty and glamour as the trees put out leaves and the buds begin to blossom, spreading sweet fragrance all around. The farmer is rewarded for his hard labour with a bountiful harvest from the Maha crop. He is happy after having stored his grain at home, in time to celebrate the New Year. Homes are whitewashed, utensils that are old are cast away, and, new ones purchased. It is important to understand the frame of mind in which the Tamils were when the savage attacks were launched on Karativu. This celebration, coming at this moment, had a tremendous impact on the belief system of these simple, rural communities who were steeped in astrology and the significance of time, in all what they did. The Muslim community living around Karativu shared common interests and built abiding trust and friendship of the Tamils over the years, and, had no reason to attack them. Islam teaches, “God is merciful and compassionate.” The Muslim followed the middle path, practicing hospitality and charity, and, attending the mosque for prayers five times a day on the cry of the Moozin. Fridays are of special religious significance to Tamils and Muslims who are bidden to prayers at noon. Witnesses confirmed that the state violence let loose on Karativu began on a Friday after their Jumma prayers and about 800 men joined in the attack. Helicopters fired at those who stood homeless. The identity of some of the participants to the attack was established immediately after the attack from their National Identity Cards found at the places of looting and burning. They indicated that the participants were residents of Colombo, identified with ‘Jihad’. One need not possess super intelligence to draw conclusions from what was seen in Sri Lanka from 1977 onwards. The Tamil community received a good thrashing from the state forces from August 1977. The reported attacks on the Tamils during the years 1977, 1981, 1983 and 1984-85, indicated that government was hell bent on dispossessing the Tamils and displacing them from their traditional homeland. The brute force employed by the state to uproot the Tamils in the country cannot be forgotten when the same method was adopted in the attacks on Karativu in April 1985. The government in its folly tried to show that the attack on Karativu as an isolated, spontaneous one and labelled it as a “holy war” waged by the Muslims. Wars have sometimes been called holy wars. Those holy wars were aimed at converting non-Muslims to Islam, and were called Jihad. It is claimed that the Prophet Rasool (Sal) preached such wars against idolaters. The war on Karativu was to destroy Tamils and not intended to convert! A short description of Jihad would be appropriate to grasp the potency of the direction of those who planned the destruction of Karativu in 1985. The Encyclopaedia explains, “The Jihad is the conception of waging war with swords against non-Muslims.” Islam refers to “Dar-al-Islam” (abode of Islam) Dar-al-barb, (abode of war). The sacred book demands that all adult males and able-bodied men must take part in hostilities referred to as Jihad, against neighbours who are ‘enemies’ i.e. non-Muslims. The enemies are classified as “Kajie” (non-believers of Islam) and ‘Akl-al-Vietal’ (people of books). Buddhists and Hindus belong to the second category. There are two options for the enemies. One is to embrace Islam and the other is to face execution. Other than the Jihad, there were the security forces, which attacked Karativu. They mostly comprised Buddhists. Buddhists are decreed to follow a different path, the path of compassion and kindness. Buddhism teaches its adherents to show respect for life and to extend kindness even to animals. The sprit of Buddhism, and, the three out of its eight precepts that are intended to raise levels of morality, which are repeated every time in prayers: “to refrain from taking life; to refrain from stealing, looting, and to refrain from falsehood,” were absent among those who destroyed Karativu. The destruction of Karativu echoed within the walls of the Colombo High Court when the Civil Rights Movement and Home for Human Rights with their team of leading human rights lawyers, S. Nadesan, Q.C., J. C. T. Kotelawela, I. F. Xavier, Suriya Wickremasinghe, M. Alagarajah, A. Samarajeewa and N. Fernando defended Paul Nallanayagam, president of the Citizens’ Committee Kalmunai who stood indicted with having committed offences under the Emergency Regulations, of making false statements accusing the STF of destroying the village called Karativu and the abduction of 23 Tamil youths from Natpittimunai and killing all of them at Thambiluvil. The arm of the ‘Dharmista’ government, the ministry of national security and the police were seen involved in the attack on Karativu. What was stranger, the public reported that inquests were not held for the dead. The failure of the government to punish the offenders was enough proof of government complicity in the destruction of the village. While there were public accusations of bringing several lorry loads of goons from Colombo for the destruction of Karativu, the government attempted to drag in the community of Muslims into the scene, alleging that the Muslims fought against the Tamils. The Tamils in Amparai district, though economically weak following the spate of terror from 1977, are possessed of a philosophy of the ancients, which some say is unsuited to the present cultural environment. A popular leader, two decades ago, among the Tamils told me, “Contemplate on ‘Him:’ The Timeless Thing, The Supreme Spirit, ‘OM SAT CIT ANANDAM’. Whence we are born? Whither do we go? The Pleasures and Sorrows, Wealth and Power of the World Are all transient.” This is real resignation. His words reminds me of what Jesus told his people, to give up even what they had, in order to gain the Kingdom of Heaven. Do not the Christians, in their prayers, only ask, “Give us this day our daily bread,” and the Gospel exhorts, “Lay not up for yourselves treasures upon earth?” Successive Government from 1956 have sought to destroy the Tamil community and the destruction of Karativu is a craftily manoeuvred attempt to get rid of Tamils from Karativu. It is considered useful to quote Dr. N. D. Wijesekere, who records in his ‘People of Ceylon’ (1945) as follows: The community of Tamils who lived at Anuradhapura, Kurunegala, Polonnaruwa, Kalawewa, Tambuttegama, Eppawela, and Mannampitiya have been either wiped out or assimilated. Attempts made on Mullaitivu and Trincomalee have been successful for the government. Those in authority do not seem to know the direction they are pursuing with regard to the preservation of human rights. We could only remind them of the famous Persian poet Omar Khayaam who in the Rubaiat, said: “Fools, with damnation as your destiny, Sentenced to fuel the eternal fire of Hell. “Avoid all greed and envy, unperturbed By permutation, foul succeeding fair: Soon the whole scene must vanish.” *****

இதனுள் கடற்புலிகளால் அழிக்கப்பட்ட, சேதப்பட்ட மற்றும் கைப்பற்றப்பட்ட சிறிலங்காச் சார்புக் கடற்கலங்கள் பற்றிய பட்டியல் சமர் விரிப்புகளுடன் உள்ளது. இத்திரியினைச் சொடுக்கி அதனை வாசிக்கவும், சேகரப்படுத்தவும்.