Jump to content

kandiah Thillaivinayagalingam

கருத்துக்கள உறவுகள்
 View Profile  See their activity

  • Posts

    1085

  • Joined

  • Last visited

  • Days Won

    5

 Content Type 

Everything posted by kandiah Thillaivinayagalingam

  1. kandiah Thillaivinayagalingam
    "வேதம் & புராணம்" இந்து சமயத்துப் புராணகதைகள் பெரும்பாலனவைகளை படிக்கும் போது கடவுள்மார்கள் மக்களுக்கு ஏற்ற வழிகாட்டிகள் அல்லாதவர்களாக சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளார்கள். அவர்கள் செய்யும் விபரீதமான செயல்கள் எல்லாம் மனிதரே செய்ய அஞ்சும் விலக்கப் பட்ட செயல்களாக இருக்கும். இக்கதைகளை பக்தர்கள் கேள்வியே கேட்காது கேட்டு ரசிக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்கிறார்கள். இவைகள் வெறுமனே எழுதப் பட்ட கதைகள் தான் என்றாலும் ஏன் தான் கடவுள்மாரைக் நல்ல கடவுள்தனம் உள்ளவராகச் சித்தரித்து மக்களுக்கு ஒரு இறை பக்தி வரும் படியான சிந்தனைகளை ஏற்படுத்தும் கதைகளை எழுதாமல் விட்டார்கள் என்று கண்டு பிடிக்க முடியாமல் இருக்கிறது. இந்து மதத்தில், வேதம் என்ற சொல் 'வித்' என்ற வட மொழிச் சொல்லை வேராகக் கொண்டது. 'வித்; என்றால் அறிதல் என்று பொருள். இந்து சமயத்துக்கு அடிப் படையானவை நான்கு வேதங்கள் [ரிக் வேதம், யசுர் வேதம், சாம வேதம், அதர்வண வேதம்] ஆகும். இது இந்தியாவில், கி.மு. 1500விற்கு முன் உருவாகியிருக்கக் கூடுமெனக் கருதப்படுகின்றது. . வேதங்கள் 'இறைவனிடம் நாம் ஏதாவது பெற வேண்டும் என்றால் அவனுக்கு எதையாவது நாம் காணிக்கையாகத் தர வேண்டும். அதாவது பலி வேண்டும் என்கின்றது' கடவுள்களில் பெண்களும் உள்ளனர். முன்பு அது செவி வழியாகக் கேட்ட, வாய் வழியாகச் சொல்லி வரப்பட்ட "எழுதாக்கிளவி"யாகவே இருந்தது. வேத காலத்தில் அறிவு வளர்ச்சி இல்லாத - ஆடு, மாடு மேய்க்கும் இடையர்களாக இருந்த ஆரியர்கள் தாம் எவற்றை கண்டு பயந்தார்களோ, அவற்றை யெல்லாம் வணங்கி இருக்கின்றனர். அவற்றுக் கெல்லாம் தங்கள் உருவத்தைக் கற்பித்து குணங்களையும் கொடுத்து விட்டனர். உதாரணமாக உஷஸ்: விடியற் காலைப் பொழுது எனப் பொருள் படும் வேதங்கள் வியந்து பாடும் பெண் கடவுள் . இதற்காக 22 சூக்தங்கள் எழுதப்பட்டுள்ளன. இது மிக அழகுள்ளதாக எழுதப்பட்டுள்ளது. அதனாலேயே அக்னி, சூரியன், பூஷன், அஸ்வினி தேவர்கள் முதலியோர் இதன் மீது மையலுற்றுக் காமுற்று அலைந்தார்கள் என்று கூட எழுதி வைத்துள்ளனர்? சோம ரசம் அல்லது சோம பானம் எனும் மது போதை தரக் கூடியதையும் கடவுளாக்கி விட்டனர். அதாவது "கள்ளே தான் கடவுளடா" என்றே வேதம் கூறுகிறது. மந்திரங்களால் கடவுளை மகிழ்ச்சி கொள்ள செய்து, தங்கள் எண்ணங்களை நிறை வேற்றிக் கொள்ளலாம் என்றும் நினைத்தனர். மேலும், சூத்திரனோ அல்லது நான்கு வருணங்களுக்கு அப்பாற்பட்ட அடிமை மக்களோ வேதத்தைக் கேட்டாலே போதும், அவர்கள் காதில் ஈயத்தைக் காய்ச்சி ஊற்றச் சொல்கிறது மனு தர்மம். ஆம்! வேதத்தில் அவ்வளவு அசிங்கமும் ஆபாசமும் உள்ளன. அந்த மந்திரங்களின் அர்த்தத்தைக் கேட்டால் நீங்கள் எல்லோரும் பயந்து ஓடி விடுவீர்கள். ஆம்! ஒரு சுப தினத்தின் போது ‘என்னை எதிர்ப்பவர்கள் நாசமாய்ப் போக; அவர்களின் கண்களைத் தோண்டி எடுக்க! புல் பூண்டு இல்லாமல் அவர்கள் வம்சம் அழிந்து போக!’ என்ற ரீதியில் மணிக் கணக்கில் ஒருவர் சாபம் விட்டால், அவ் வார்த்தைகள் அந்தச் சூழலை எவ்வளவு அருவருப்பாக மாற்றும்? வேதம் முழுக்கவும் இம் மாதிரி அருவருப்பான வசைகளே நிறைந்திருக்கின்றன. இடையிடையே கவித்துவம் நிரம்பிய சில அற்புதமான பகுதிகளும் உண்டு. பொதுவாக புராணங்கள் இந்து சமயத்துக்கு அடிப்படையான வேதங்களைப் பின்பற்றியே எழுதப்பட்டது. அதனால் தான் அதுவும் அது போலவே உள்ளது. எதிரிகளும் தங்களுக்கு அடிமையாக மறுப்பவர்களும் அழிய வேண்டும் என்ற ‘ஆரிய ’ கருத்துக்கு அடுத்த படியாக வேதங்களில் தெரியும் மற்றொரு ‘உன்னத’ குணாம்சம்: சுயநலம். நானும் என் இனத்தைச் சார்ந்தவர்களும் மட்டுமே நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்ற சுயநலம். இந்த சுய நலத்திற்காக தேவர்களுக்கு வேள்வி வளர்த்து அதில் நெய்யையும் குதிரைகளையும் போட்டு எரித்து, சொர்க்கத்திலிருக்கும் அவர்களை பூலோகத்துக்கு வரவழைத்து, சோம பானம் என்ற லஞ்சத்தைப் படையல் செய்து எதிரிகளை அழித்து விட்டு, எங்களை மட்டும் வாழவை என்று அவர்களை வேண்டுவதே வேதம்! வேத மந்திரங்கள் முழுக்கவும் இத்தகைய சுய நலத்தையும், துவேஷத்தையும் தான் முழங்குகின்றன. ஆனால் தமிழ்ப் பாரம் பரியமோ ‘இன்னா செய்தாரை ஒறுத்தல் அவர் நாண நன்னயம் செய்து விடல்’ என்கிறது நமக்குத் தீமை புரிந்த ஒருவனைத் தண்டிக்கும் வழி. என்ன வென்றால், அவன் வெட்கப் படும் விதத்தில் அவனுக்கு நன்மை புரிவதே என்கிறது இதுவும் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எழுதப்பட்டது தான். தமிழில் நான்மறை என்பன வேறானவை .இவை அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என்பனவாகும் எனவே ‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்’ என்ற சீரிய தமிழ் மரபுக்கு ‘இந்திரனே! நான் அளிக்கும் சாராயத்தைக் குடித்து விட்டு என் எதிரியின் கண்களைத் தோண்டு’ என்று உபதேசிக்கும் வேதங்கள் நான்கும் முற்றிலும் மாறுபட்டது. அதன் வழியே புராணங்களும். அதனாலேயே புராணகதைகள் பெரும் பாலனவைகள் எல்லாம் சரியான கீழ்த்தர குணம் இருப்பவர்களாகவும், நமக்கு ஏற்ற வழி காட்டிகள் அல்லாதவர்களாகவும் சித்தரிக்கப் பட்டுள்ளார்கள். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]
  2. kandiah Thillaivinayagalingam
    "தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?]" / பகுதி : 02 இந்த நவீன காலத்தில் பல்வேறு வகைப் பட்ட திராவிட மொழிகளை பேசும் மக்கள் இந்தியாவின் தென் பகுதியிலும் இலங்கையின் வட - கிழக்கு பகுதியிலும் பெரும்பாலாக இருந்தாலும், ஆதிகாலத்தில் திராவிடர்களின் மூதையார்களின் அதிகார எல்லை அல்லது வாழ்விடம் சரியாக அறியப்படவில்லை. எது எப்படியாயினும் மிகவும் நன்றாக உறுதிபடுத்தப்பட்ட கருது கோள் [அனுமானம்], திராவிடர்கள் இந்தியா முழுவதும் அதாவது வட கிழக்கு பகுதி உட்பட எல்லா இடங்களிலும் பரந்து வாழ்ந்தார்கள் என்று கூறுகிறது. சில பன்மொழி அறிஞர்கள், இந்திய - ஆரிய இனத்தவர்களின் இடப்பெயர்ச்சிக்கு முன்பு, திராவிடர்கள் இந்திய துணைக் கண்டம் முழுவதுமே பரந்து இருந்தார்கள் என உத்தேசமான முடிவுக்கு வருகிறார்கள். திராவிட மொழிகளில் முக்கியமானவை தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், மலையாளம், துளு என்பனவாகும். இவை தவிர இன்னும் பல சிறிதும் பெரிதுமான திராவிட மொழிகள் தென்னிந்தியாவிலும், அதற்கு வெளியேயும் பேசப் பட்டு வருகின்றன. இவற்றுள் தமிழ் தவிர்ந்த ஏனையவை பெருமளவு வடமொழிச் செல்வாக்குக்கு உட்பட்டு மாற்றம் அடைந்து விட்டன. தமிழ் மட்டுமே பெருமளவுக்கு திராவிடச் சொற்களுடன் [அல்லது பழைய ஆரம்பகால தமிழ் சொற்களுடன்] பேசப்படக் கூடிய மொழியாக இன்னும் இருந்து வருகிறது. உலகெங்கும் 85 திராவிட மொழிகள் இன்று அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளது. பொதுவாக இவர்கள் கரு நிறத் தோல் கொண்டவர்கள். நிலம், தீ, நீர், காற்று, விண் ஆகிய ஐம்பூதங்களும் கலந்ததொரு மயக்கமான நிலையில் உலகம் உண்டாயிற்று. மயக்கமான நிலை நாளடைவில் மங்கத் தொடங்கியது. சிறிது சிறிதாய் உலகத்தின் வெளிப்புறத் தோற்றம் பரிமாணங்கள் பெற்றுத் தெளிவு பெறத் துவங்கியது என்கிறார் தொல்காப்பியர் 3000-2500 ஆண்டுகளுக்கு முன் "நிலம் தீ நீர்வளி விசும் பொடைந்துங் கலந்த மயக்கம் உலகம் ஆதலின் இருதிணை ஐம்பால் இயனெறி வழாமைத் திரிவில் சொல்லோடு தழாஅல் வேண்டும்" இப்படி படிப்படியாக உருப் பெற்ற உலகில், எல்லா மனிதர்களும் ஆரம்பத்தில் தென் கிழக்கு ஆஃப்ரிக்காவில் தான் தோன்றினார்கள். அங்கே தான் 'ஹொமினினே' [Homininae] என்கிற ஒரு வாலற்ற குரங்கு இனம் பரிணாம வளர்ச்சியில் உரு மாறிக் கொண்டே இருந்தது. மேலும் மேலும் பரிணாம வளர்ச்சிக்கு உட்பட்டு, அது, இன்று இருக்கும் மனித இனமான 'ஹோமோ சேப்பியன்ஸ் சேப்பியன்ஸ். [homo sapiens sapiens ,Actually, the root "homo" means "man" and the root "sapien" means "being." So, human being.Modern humans are the subspecies Homo sapiens sapiens] என்கிற இனமாக உருவானது என்கிறார்கள் அறிஞர்கள். அத்துடன் இந்த மனித இனம் தென்கிழக்கு ஆஃப்ரிக்காவில் தான் முதல் முதல் தோன்றியது என்றும் கூறுகிறார்கள். இந்த மனித இனம் உணவு தேடி, நாடோடிகளாய் பல புதிய திறந்த வெளிகளை நோக்கி பயணித்தன. இந்த 'ஹோமோ சேப்பியன்' இனத்தவர் தான் படிப்படியாக, ஐரோப்பா, மேற்கு ஆசியா மற்றும் இதர ஆசியப் பகுதிகள் நோக்கி இடம் பெயர்ந்தனர் எனவும், வரலாற்று அறிஞர்களால் நம்பப்படுகிறது. "ஆஃப்ரிக்காவில் இருந்து வெளியே" [ஓரிடத் தோற்றக் கருதுகோள்] என்ற இந்த மாதிரி மிகவும் ஏற்றுக்கொள்ளப் பட்ட விளக்கம் ஆகும். வெவ்வேறு நிலவியற் பகுதிகளில் வாழும் மக்களில் இப்ப காணப்படும் வெவ்வேறு உருவ அமைப்பு, அந்தந்த சூழ்நிலைக்கு ஏற்ப கடைசி 60 ஆயிரம் வருடங்களாக படிப்படியாகத் தோற்றுவிக்கப் பட்டதாக நம்பப்படுகிறது [பரிணாமம் அடைந்தது என]. "பல்பிராந்திய"மாதிரி [பல்லிடத் தோற்றக் கருதுகோள்] இரண்டாவது ஆகும். இது மனிதர்களின் மூதையார்கள் ஆஃப்ரிக்காவில் இருந்து 2 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வெளியேறி, பரவி முற் காலத்துக்குரிய ஆஃப்ரிக்கா, ஆசிய, ஐரோப்பியா பிராந்திய குழுக்களாக தோற்றம் அடைந்தார்கள் என்கிறது. எனவே ஆசிய, ஐரோப்பியா நவீன மனிதர்கள் அதன் பின் ஒரே சமயத்தில் அந்தந்த இடங்களில் பரிணாமம் அடைந்ததாக கருதுகிறார்கள். [நவீன மனிதர்களாகக் கூர்ப்படைந்தனர் என] இதே மாதிரி, போட்டியிட்டுக் கொண்டு பல கருது கோள்கள், எங்கு, எப்போது தமிழன் அல்லது திராவிடன் தோன்றினான், பின் எவ்வாறு பரவினான் என பலதரப்பட்ட கல்விமான்களால் விளக்கம் கொடுக்கப் படுகின்றன. ஒரே மாதிரியான மொழியும் பண்பாடும் இரு வேறுபட்ட, ஒன்றோடு ஒன்று எந்த தொடர்பும் அற்ற இரு இடங்களில் வளர்ச்சி அடைய முடியாது என்பதால், நாம் ஒரு மாதிரியையே, - "ஆஃப்ரிக்காவில் இருந்து வெளியே" என்ற உதாரணம் மாதிரி ஒன்றையே - தெரிந்து எடுக்க வேண்டி உள்ளது. ஆகவே தமிழ் மொழியும் அதனுடன் இணைந்த பண்பாடும் தமிழ் நாட்டிலேயே அல்லது தமிழ் நாடு, இலங்கை ஆகியவற்றை ஒருமிக்க கொண்ட ஒரு நிலப்பரபிலோ அல்லது இவையை தவிர்ந்த வேறு ஒரு நிலப்பரப்பில் தோன்றி, வளர்ந்து 4000-5000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழ் நாடு. இலங்கைக்கு வந்திருக்கலாம் என கருத இடம் உண்டு. ஆகவே பல அறிஞர்களால் முன்வைக்கப்பட்ட யோசனைகளின் படி, பல சாத்தியம் இன்று உண்டு. அவை: [1] குமரிக் கண்டம் [2] சுமேரியா [3] சிந்து வெளி நாகரிகம் [4] ஆஃப்ரிக்கா ஆகும். திராவிட இனத்தின் தோற்றம் பற்றித் தெளிவான முடிவுக்கு வரக்கூடிய சான்றுகள் போதாமையால், இது தொடர்பான சர்ச்சைகள் மேலே கூறிய யோசனைகள் படி முடிவில்லாது தொடர்கின்றன. இந்தப் பின்னணியில் பல்வேறு வகையான கருத்துக்களை ஆய்வாளர்கள் முன்வைத்துள்ளனர். திராவிடரும், வெளியிலிருந்தே இந்தியாவுக்குள் வந்தனர் என்பது ஒரு வகையான கருத்து. இவர்களுட் சிலர் திராவிடர் மத்திய தரைக் கடற் பகுதிகளிலிருந்தே இந்தியாவுக்குள் வந்ததாகக் கூறுகின்றனர். வேறு சில ஆய்வாளர்கள், தென்னிந்தியா அல்லது அதற்குத் தெற்கே இருந்து கடல் கோளினால் அழிந்துபோன ஒரு நிலப்பகுதியே திராவிடர்களின் தாயகம் என்று வாதாடுகின்றனர். எப்படியாயினும், ஆரியர் வருகைக்கு முன் இந்தியா முழுவதிலும் திராவிடர் பரவியிருந்தார்கள் என்னும் கொள்கை பல ஆய்வாளர்களால் ஏற்றுக் கொள்ளப் படுகின்றது. 1 லட்சத்து 35 ஆயிரம் மற்றும் 75 ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு இடைப்பட்ட காலத்தில் கிழக்கு ஆஃப்ரிக்காவில் மிகப் பெரிய பஞ்சம் ஏற்பட்டுள்ளது. மாலவி ஏரி வற்றிப் போனதால் பெரும் பஞ்சம் ஏற்பட்டு ஆஃப்ரிக்கக் கண்டத்தைச் சேர்ந்த கிட்டத் தட்ட 95 சதவீதம் பேர் அங்கிருந்து இடம் பெயர்ந்துள்ளனர். அவர்கள் அந்தமான் நிக்கோபார் வழியாகத்தான் இடம் பெயர்ந்து சென்றுள்ளனர் என்று தெரிய வந்துள்ளது. அதாவது அந்தமான், நிக்கோபார் மற்றும் தென்னிந்தியாவின் மூலமாக அவர்கள் பல்வேறு நாடுகளுக்கும் இடம் பெயர்ந்து சென்றுள்ளனர் என்றும் ஆய்வாளர்கள் கூறியுள்ளனர். மனித பரிணாமம் என்பது குரங்கு போன்ற மூதாதையர்களிடமிருந்து மக்கள் தோன்றிய மாற்றத்தின் நீண்ட செயல்முறையாகும். இது ஏறக்குறைய ஆறு மில்லியன் ஆண்டுகளில் பரிணாம வளர்ச்சியடைந்ததாகவும் அறிவியல் சான்றுகள் காட்டுகின்றன. ஆரம்பகால வரையறுத்த மனிதப் பண்புகளில் ஒன்றான இரு கால்களில் நடக்கும் திறன் -- 4 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு உருவானது. மற்ற முக்கியமான மனித குணாதிசயங்களான -- ஒரு பெரிய மற்றும் சிக்கலான மூளை, கருவிகளை உருவாக்கும் மற்றும் பயன்படுத்தும் திறன் மற்றும் மொழிக்கான திறன் போன்றவை [large and complex brain, the ability to make and use tools, and the capacity for language ] -- சமீபத்தில் உருவாக்கப்பட்டது. பல மேம்பட்ட பண்புகள் -- சிக்கலான குறியீட்டு வெளிப்பாடு, கலை மற்றும் விரிவான கலாச்சார பன்முகத்தன்மை [complex symbolic expression, art, and elaborate cultural diversity] -- முக்கியமாக கடந்த 100,000 ஆண்டுகளில் வெளிப்பட்டன. மனிதர்கள் முதலில் ஆஃப்ரிக்காவில் உருவாக்கி, மனித பரிணாமத்தின் பெரும்பகுதி அங்கேயே நிகழ்ந்தது உள்ளது. 6 முதல் 2 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்ந்த ஆரம்பகால மனிதர்களின் புதைபடிவங்கள் முற்றிலும் இன்று ஆஃப்ரிக்காவில் இருந்து தான் கிடைக்கப் பெற்றுள்ளன. பெரும்பாலான விஞ்ஞானிகள் தற்போது 15 முதல் 20 வெவ்வேறு வகையான ஆரம்பகால மனிதர்களை அடையாளம் காண்கின்றனர். எவ்வாறாயினும், இந்த இனங்கள் எவ்வாறு தொடர்புடையவை அல்லது எவை வெறுமனே இறந்துவிட்டன என்பது பற்றி விஞ்ஞானிகள் அனைவருக்கும் இடையில் ஒரு உடன்படவில்லை. பல ஆரம்பகால மனித இனங்கள் -- நிச்சயமாக அவற்றில் பெரும்பாலானவை - வாழும் சந்ததியினரை விட்டுவிடவில்லை. ஆரம்பகால மனிதர்களின் குறிப்பிட்ட இனங்களை எவ்வாறு அடையாளம் கண்டு வகைப்படுத்துவது மற்றும் ஒவ்வொரு உயிரினத்தின் பரிணாமம் மற்றும் அழிவை எந்த காரணிகள் பாதித்தன என்பது பற்றியும் விஞ்ஞானிகள் இன்னும் விவாதிக்கின்றனர். ஆரம்பகால மனிதர்கள் முதன்முதலில் ஆஃப்ரிக்காவிலிருந்து ஆசியாவிற்கு 2 மில்லியன் முதல் 1.8 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு குடிபெயர்ந்தனர். 1.5 மில்லியன் மற்றும் 1 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு இடைப்பட்ட காலத்தில் அவர்கள் ஐரோப்பாவிற்குள் நுழைந்தனர். என்றாலும் நவீன மனிதர்களின் இனங்கள் மிகவும் பிற்காலத்தில் தான் உலகின் பல பகுதிகளிலும் குடியேறின. உதாரணமாக, மக்கள் முதலில் ஆஸ்திரேலியாவிற்கு கடந்த 60,000 ஆண்டுகளுக்குள் வந்திருக்கலாம் மற்றும் கடந்த 30,000 ஆண்டுகளுக்குள் அமெரிக்காவிற்கு வந்திருக்கலாம். விவசாயத்தின் தொடக்கமும் முதல் நாகரிகங்களின் எழுச்சியும் கடந்த 12,000 ஆண்டுகளில் தான் நிகழ்ந்தன. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி 03 தொடரும்
  3. kandiah Thillaivinayagalingam

    திருமதி ரூபவதி நடராஜா, எரிக்கும் பொழுது அங்கு கடமையாற்றிய முன்னைய தலைமை நூலகர், யாழ்ப்பாணம் பொது நூலகம் மற்றும் சந்தரெசி சுதுதுங்க, இன்றைய சிங்கள இலக்கிய கவிஞர். எழுத்தாளர், தொல்லியல் ஆய்வாளர் - இருவரும் யாழ் நூலக எரிப்பு பற்றி தமிழிலும் [யாழ்ப்பாணம் பொது நூலகம், அன்றும் இன்றும்] சிங்களத்திலும் [“தீப்பற்றிய சிறகுகள்", கவிதை தொகுப்பு - இதன் தமிழாக்கம் விரைவில் வரவுள்ளது] எழுதியுள்ளார்கள். வடக்கினதும் தெற்கினதும் ஆதங்கம் இங்கு தென்படலாம் என்று எண்ணுகிறேன்?, என்றாலும் நான் சிங்களம் தெரியாததால், ரூபவதி நடராஜாவின் புத்தகம் மட்டுமே வாசித்து உள்ளேன், தமிழாக்கம் வந்த பின்பே சந்தரெசி சுதுதுங்கவின் கவிதையையும் வாசிப்பேன். திருமதி ரூபவதி நடராஜா வை அவரது மகனின் வீட்டில் சந்தித்து, புத்தகம் வாங்கும் பொழுது எடுத்தப்படமும் மற்றும் சந்தரெசி சுதுதுங்க படமும் கீழே இணைத்துள்ளேன் என் எண்ணத்தில் "யாழ்ப்பாணப் பொது நூலக எரிப்பு" ஒரு கட்டுரையாக கீழே சமர்ப்பிக்கிறேன். "யாழ்ப்பாணப் பொது நூலக எரிப்பு" ................................................................. 'ஒரு இனத்தை அழிக்க வேண்டும் என்றால் அவர்களின் மொழியை அழிக்க வேண்டும்' 'ஒரு மொழியை அழிக்க வேண்டும் என்றால் அவர்களின் நூல்களை அழிக்க வேண்டும்' யாழ்ப்பாண பொது நூலகம் 1933 ம் ஆண்டு வேலைகள் ஆரம்பிக்கப்பட்டு, பல காலங்களை கட்டம் கட்டமாய் கடந்து ஒரு சாதாரண தொடக்கத்திலிருந்து உள்ளூர் குடிமக்களின் பல உதவிகளுடன் காலப்போக்கில், ஒரு முழுமையான நூலகமாக மாறியது. இந்த நூலகம் பனை ஓலை கையெழுத்துப் பிரதிகளில் எழுதப்பட்ட காப்பகப் பொருட்களின் களஞ்சியமாகவும், முக்கியமான வரலாற்று ஆவணங்களின் அசல் பிரதிகள் மற்றும் நூற்றுக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்பு யாழ்ப்பாண தீபகற்பத்தில் வெளியிடப்பட்ட செய்தித்தாள்களின் பொக்கிஷமாக மாறியது. இதனால் இது ஈழத்தமிழர் வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடமாக மாறியது. பல நாட்டு மக்களின் கண்ணை கவர்ந்த கட்டிடக்கலை அமைப்புடன் ஆசியாவிலேயே பிரமாண்டமாக வளர்ந்து அழகான காட்சி தந்தது. தமிழ் இலக்கியம், இலக்கணம், வரலாறு, விஞ்ஞானம், வைத்தியம், கலை, கலாச்சாரம் என்று மிகப் பெரியதொரு தமிழ் பொக்கிஷமாக, தமிழ் களஞ்சியமாக விளங்கிய தமிழ் பாரம்பரியத்தின் முத்து என்று புகழ்பெற்ற தெற்காசியாவின் மிகப்பெரிய நூலகங்களில் ஒன்றான யாழ்ப்பாண பொது நூலகம் 1981 ஆம் ஆண்டு மே 31 ஆம் திகதி நள்ளிரவுக்கு பின்னர் இலங்கை அரச அதிகாரத்தால், சிங்கள இன வன்முறைக் குழுவொன்றால் யாழ்ப்பாணம் பொது நூலகம் எரிக்கப்பட்டது குறிப்பிடத்தக்கது. இது 20ம் நூற்றாண்டின் இன, நூலழிப்புகளில் ஒரு மிகப்பெரும் வன்முறையாகக் கருதப்படுகிறது!. 97,000 க்கும் மேற்பட்ட மிக மிக வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த தமிழ் பனை ஓலைகள், கையெழுத்துப் பிரதிகள், காகிதத்தோல்கள், புத்தகங்கள், பத்திரிகைகள் மற்றும் செய்தித்தாள்கள் இன்னும் பல அரிய தமிழனித்தின் தனித்துவமான நூல்கள் எரித்து அழிக்கப்பட்டது. அத்தோடு யாழ்ப்பாண வைபாவாமாலை (யாழ்ப்பாணத்தின் வரலாறு) போன்ற மிக முக்கியமான வரலாற்று நூல்கள் நூலகத்தில் எரியூட்டப்பட்டது. மே 31 ம் திகதியில் இருந்து ஜூன் 1 ம் திகதி வரை இரண்டு நாட்கள் தொடர்ந்து எரிந்து சாம்பலாகிப் போனது தமிழினத்தின் வரலாற்று சரித்திரம். இலங்கை யு.என்.பி ஆட்சிக்காலத்தில் மாவட்ட அபிவிருத்தி கவுன்சில் தேர்தல்கள் நடை பெற்றுக் கொண்டிருந்த காலப்பகுதி அது, முன்னதாக, மே 31 ம் திகதி, TULF (தமிழ் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணி) நடத்திய பேரணியில் மூன்று சிங்கள காவல்துறை அதிகாரிகள் கொல்லப்பட்டனர். அன்றிரவு அரச அதிகாரிகளும் காவல்துறையும் துணைப்படைகளும் மூன்று நாட்கள் நீடித்த ஒரு படுகொலையைத் தொடங்கினர். யாழ்ப்பாண நகரம் முழுவதும் உள்ள வீடுகளும் கடைகளும் அழிக்கப்பட்டது, TULF கட்சியின் தலைமை அலுவலகம் அழிக்கப்பட்டது, ஈழநாடு பத்திரிகை அலுவலகங்கள் அழித்து ஒழிக்கப்பட்டது, கோயில்கள் அழிக்கப்பட்டது, அதுமட்டும் இல்லாமல் பல தமிழர்களின் உயிர்களும் பறிக்கப்பட்டது. நான்சி முரே, (Nancy Murray) என்னும் ஒரு மேற்கத்திய எழுத்தாளர், தனது கட்டுரையில் "அந்த நேரத்தில் சீருடை அணிந்த பாதுகாப்புப் படையினர் மற்றும் அரசாங்கத்தால் வழங்கப்பட்ட துணைப்படைகள், குண்டர்கள் என பலர் இந்த அழிவுச் செயல்களைச் செய்தார்கள்” என்று எழுதியிருந்தார். அதுமட்டுமின்றி யாழ்ப்பாண நகரில் பல உயர் பாதுகாப்பு அதிகாரிகள் மற்றும் குறிப்பாக சிங்கள அமைச்சரவை அமைச்சர்களான சிரில் மேத்யூ மற்றும் காமினி திசானாயக்கே ஆகிய இருவரும் யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்தனர் என்பதை அவர் சுட்டிக்காட்டி இருந்தார். அமெரிக்காவின் கண்காணிப்புக் குழுவின் தலைவரும், ஆம்னஸ்டி இன்டர்நேஷனலின் (Amnesty International) 1982 ஆம் ஆண்டு இலங்கைக்கான உண்மை கண்டறியும் பணியின் தலைவருமான ஆர்வில் எச். ஷெல் (Orville H. Schell) கருத்துப்படி, அந்த நேரத்தில் யு.என்.பி அரசாங்கம் மே மற்றும் ஜூன் மாதங்களில் இந்த கொலைகளுக்கு பொறுப்பேற்க ஒரு சுயாதீன விசாரணையை அரசாங்கம் ஏற்படுத்தவில்லை என்றும், மற்றும் பொறுப்பானவர்களுக்கு எதிராக நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட வேண்டும் என்றும் தெரிவித்திருந்தார். தமிழ் இனம் கட்டி உருவாக்கிய ஒரு அழகிய ஒரு அறிவு கூட்டை எரியூட்டியது மட்டுமன்றி இரண்டு நாட்கள் தொடர்ந்து எரிந்த நூலகத்தை சிங்கள அரசு கண்டும் காணாமலும் கைவிட்ட தோடு வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தது தான் மிகவும் வேதனைக்குரிய விடயம். நாற்பத்தி மூன்று ஆண்டுகள் கடந்து போயும், ஆறாத வடுக்களுடனும் தீராத தீக்காயங்களுடனும் தமிழனித்தின் சாட்சியமாய் யாழ்ப்பாண பொது நூலகம் இன்றும் நீதிக்காக காத்துக்கிடக்கிறது. இதே போன்ற ஒரு செயல் ஒன்றையே, மீட்பவர் [இரட்சகர் ] போல வந்து சேர்ந்த ஸ்பானிய கிருஸ்தவ மதகுரு டியாகோ டி லாண்டாவும் (Diego de Landa) மாயாக்களுக்கு எதிராக செய்தார். இனப்படு கொளையாளிகள் என்றதும் ஹிட்லர் மற்றும் முசோலினியின் உருவங்கள் உடனடியாக நம் நினைவுக்கு வருகிறது. ஆனால் இவர்களைக் காட்டிலும் குரூரமான பலரை வரலாறு கண்டிருக்கிறது. அப்படி ஒருவரே ஸ்பானிய மதகுரு, டியாகோ டி லாண்டா ஆவார். மதம் போதிக்க மதியிழந்து வெறியனாக ஒரு நாகரீகத்தையே அழித்தவர் இவர் ஆவார். வானியல், அறிவியல், கணிதவியல், விவசாயம் என மாயன் பல ஆயிரம் ஆண்டுகள் ஆராய்ச்சி செய்து அனைத்தையும் புத்தகங்களாக எழுதி வைத்திருந்தனர் மாயாக்கள். எழுதி வைத்திருந்த ஆயிரக் கணக்கான நூல்களை, ஸ்பானிய இராணுவத்தின் உதவியுடன் மொத்தமாகத் தீயில் போட்டுக் கொளுத்தினார் லாண்டா. இவரால் அழிக்கப் பட்ட நூல்கள் அனைத்தும், விலை மதிப்பற்ற , மீண்டும் பெறமுடியாத களஞ்சியமாகும் . அவை எல்லாம் இன்று எமக்குக் கிடைத்திருக்கும் என்றால், உலகின் பல இரகசியங்களுக்கும், ஆச்சரியங்களுக்கும் விடை கிடைத்திருக்கலாம் அல்லவா ? [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பி கு: இந்த நூலகம் தான், நான் யாழ் மத்திய கல்லூரியில் - சாதாரணம், உயர் வகுப்பு படிக்கும் காலத்திலும் மற்றும் பல்கலைக்கழக விடுதலைக் காலத்திலும் பாவித்த நூலகம் ஆகும்
  4. kandiah Thillaivinayagalingam

    'மே மாதத்தின் மத்தியில், அந்த சில நிமிடங்கள்' அடக்குமுறையில் இருந்து விடுதலை பெறுவது பற்றிய அவனது கனவுகள் இன்னும் நிலைத்து இருந்தாலும், சம உரிமையுடன் கௌரவமாக, இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாகத் தனக்கென ஒரு மொழி, ஒரு நிலம், ஒரு பண்பாடு .... என சகல அம்சங்களையும் இலங்கையில் கொண்ட அவன், இலங்கைத் தமிழனாக என்றும் தலை நிமிர்ந்து வாழவேண்டும் என்ற நிலைப்பாட்டில் உறுதியுடன் இருந்தாலும், 'மே மாதத்தின் மத்தியில், அந்த சில நிமிடங்கள்' அவனால் என்றும் மறக்க முடியாத ஒரு நாள். ஈழத் தமிழனின் வாழ்வு அசைந்து, சிதைந்து, தற்காலிகமாக உடைந்த நாள்! இந்த இழப்பைப் பற்றி எழுதுவது மிகவும் கடினமான ஒன்று. இந்த இழப்பு எவராலும் ஜீரணிக்க முடியாத ஒன்று! பதினைந்து ஆண்டுகளாக தொண்டையில் ஏதோ அடைத்துக் கொண்டது போல் அது ஒட்டிக் கொண்டு இருக்கிறது. ஒவ்வொரு நாளும் இழப்பைப் பற்றிய எண்ணம் மனதில் எழுந்தவண்ணமே உள்ளது. இது எப்படி, ஏன் நிகழ்ந்தது? அரசியல்வாதிகள், புத்திஜீவிகள், ஆயுதம் ஏந்திய போராளிகள் செய்த அல்லது விட்ட தவறுகள் என்ன? தமிழ் மக்கள் இடையில் ஒற்றுமை இல்லாதது ஏன்? இழைக்கப்பட்ட போர்க்குற்றங்களுக்கான அடிப்படைப் பதில்களுக்காக நாம் இன்னும் எப்படிப் போராடிக் கொண்டிருக்கிறோம்? காணாமல் போன மக்கள் தொடர்பில் நாம் இன்னும் எவ்வாறு விடை தேடுகிறோம்? நாம் இன்னும் எப்படி அதற்கான நீதி கேட்கிறோம்? ‘ஒற்றுமை’ என்று சொல்லப்படும் இடத்தில், எப்படி, ஏன் குழிகளும் மேடுகளும் இன்னும் இருக்கிறது? நாம் எம் காலத்தை பின்னோக்கிப் பார்க்கும் போது, தமிழ் இளைஞர்கள் அரசாங்கத்தையோ அரசியல்வாதிகளையோ இனிமேலும் நம்பியிருக்க முடியாது என்ற ஒரு எண்ணத்தினால், எதிர்கால சந்ததியினருக்கு சமமாக உரிமையுடன் வாழும் ஒரு சூழலை விட்டுச் செல்ல வேண்டும் என்பதனால், ஆயுதம் ஏந்தினார்கள் என்பதை அவதானிக்க முடியும். ஆனால் நடந்தது என்ன? நேர்மையான புத்திஜீவிகளையும் மற்றும் நடுநிலையான அரசியல் அனுபவசாலிகளையும் அணைத்து ஒரு குடையின் கீழ் ஒற்றுமையாக பயணிக்க வேண்டிய அந்த இளைஞர்களிடையில் என்ன நடந்தது?, எத்தனை குழுக்கள்?, எத்தனை தலைவர்கள்? சேர சோழ, பாண்டியர் போல தங்களுக்குள்ளேயே காட்டிக்கொடுப்பும் போராடடமும்? அதனால் ஏற்பட்ட விரயமும் சமூக அநீதியும் தேவையாற்று தங்களை தாங்களே பறித்த உயிர்களும் எத்தனை? "மரணித்தவர் வணக்கத்திலும் பிரிந்து நிற்கும் ஒற்றுமை இல்லா தமிழர் இங்கே? யுத்தத்தை வெறுத்த புத்தனைப் போற்றி சிறுபான்மையினரை மதிக்காத அரசியல் அங்கே?" "ஈன்றவன் இல்லை இணைந்தவன் இல்லை இருந்ததும் இல்லை நிலமும் இல்லை சிதைந்து போராடி வெற்றியும் இல்லை புதைந்து போனது மண்ணின் மைந்தர்களே!" "கார்த்திகை தீபம் அன்றும் ஏற்றினோம் நடுகல் நட்டு வாழ்த்தி வணங்கினோம் நீதி வேண்டி சிலம்பை உடைத்தாள் நியாயம் வேண்டி உண்மையைக் கேட்கிறோம்?" நடந்தவை நடந்தவையே! அதை அலசுவதால் வருங்காலத்துக்கு ஒரு பாடமாக, அனுபவமாக கற்றுக் கொள்ளலாம். ஆனால் அந்த பாடத்தை உண்மையில் நாம் பின்பற்றுகிறோமா? இன்றும் இலங்கைத் தமிழருக்கிடையில் எத்தனை அரசியல் காட்சிகள், எத்தனைக் குழுக்கள்? மீண்டும் வேதாளம் முருங்கை மரத்தில் ஏறி விட்டது என்பதே உண்மை? "வாருங்கள், வந்து கை கொடுங்கள் இமைகள் மூடி பல நாளாச்சு ... சொல்லுங்கள், என் கண்களை மூடினால் வரிசையாய் வருங்கள் பலஅப்பாவி சடலங்கள் -- தாருங்கள், தீர்வை தந்து கவலைதீருங்கள் கேள்விகள் கேட்டு என்னை வதைக்கின்றன ..." "நாக்கை அறுத்தனன் நாதி யற்றவன் நங்கை இவள் உண்மை உரைத்ததால் ... முலையை சீவினான் கொடூர படையோன் வஞ்சி இவள் காமம் சுரக்காததால் ... " "கண்களுக்குள் புதையாத அப்பாவிகளைத் தருகிறேன் கவனமாக ஒன்று ஒன்றாய் புதைக்க ... வரிசையில் வரிந்து வருகினம் பலஆயிரம் இடையில் சின்னஞ் சிறுசு சிலஆயிரம் ... " "முழங்கினர், கதறி கண் முன் வந்தனர் விசாரணை எடு -உண்மையை நிறுத்து ... கூடுங்கள், ஒன்றாய் உண்மையை உரையுங்கள் படு கொலையை எதிர்த்த சடலம் கேட்கிறது ... " முதலாவதாக, இது இலங்கை அரசாங்கம் மற்றும் பெரும்பான்மை தீவிரவாதிகளிடமிருந்து தமிழ் மக்கள் எதிர்கொள்ளும் நிறுவன ஒடுக்குமுறை காரணமாக ஆரம்பிக்கப்பட்ட ஒரு யுத்தமாகும். நாம் இங்கு அனைத்து சாதாரண சிங்கள மக்களை கூறவில்லை என்பதைக் கவனிக்க, இரு தரப்பினரும் இழப்பை எதிர்கொண்டனர். நாங்கள் மீண்டும் ஒன்றாக கட்டியெழுப்ப விரும்பினால் முதலில் அதை ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். "இருஇனம் வாழும் ஒரு நாட்டில் இருக்கையை தனதாக்கி பெரும்பான்மை அதிகாரத்தில் இறுமாப்புடன் வரலாற்றை திருத்தி எழுதி இதயமற்று நசுக்குவது பெருமை அல்ல? " "இச்சை படுத்துவதை உணர்ந்து நிறுத்தி இணக்கம் கண்டு இதயம் பரிமாறி இன்று நேற்று செய்த அநியாயங்களுக்கு இனியாவது மன்னிப்புகேள் நாடு முன்னேறும்! " இரக்கமின்றி வாழும் காட்டுமிராண்டிகள் அவர்களல்ல இந்தநாட்டின் பூர்வீககுடிகளில் அவர்களும் ஒருவர் இணைந்து வாழ்ந்த குடிமக்கள் அவர்கள் இன்பமாக வாழ அவர்களை சமனாகமதி! " "இடித்து அழித்து எரித்து சாம்பலாக்கி இழிவு செய்த வெட்கமற்ற மனமே இன்று உன்னையறிந்து உண்மை அறிந்து இதயம் திறந்து கேட்காயோ 'மன்னிப்பை?' " "இருளை இன்னுமொரு இருள் அகற்றமுடியாது இமைகாக்கும் கண்ணுக்குக்கண் பகையும் கூடாது இன்முகத்துடன் மன்னித்தல் இயலாமையும் அல்ல இதயம்திறந்து மன்னிப்பது மனித மாண்பே! " பழையதை ஒவ்வொன்றாக நினைவுகூரும் அதே தருணத்தில், தற்போதைய தருணத்தை நோக்கின், நாம் ஏன் இன்னும் சம உரிமை இன்றி, அடையாளங்கள் பறிக்கப்பட்டு வாழ்கிறோம்? போர் முடிந்துவிட்டது என்று சொன்னாலும், இலங்கையின் தமிழ் மக்கள் ஏன் இன்னும் முறையான இராணுவமயமாக்கலுடன் கண்காணிக்கப் படுகிறார்கள்? வடக்கு மற்றும் கிழக்கு மாகாணங்கள் முழுவதிலும் முன்னாள் போராளிகளுக்கும் அவர்களது குடும்பங்களுக்கும் ஏன் தொடர்ந்து துன்புறுத்தல்கள் / கண்காணிப்புக்கள் உள்ளன? காணாமல் போனோர்களின் போராட்டம் ஏன் இன்னும் முடிவுக்கு வரவில்லை? .... இப்படி அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம். மே மாதம் 18 இல் முடிவுற்ற இந்தப் போர் 80 களில் தொடங்கியது, ஆனால் அடக்குமுறை அதற்கு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே, முதல் ஜனாதிபதி ஆட்சிக்கு வருவதற்கு முன்பே, உதாரணமாக, 1956 இல் சிங்களம் மட்டும் சட்டத்துடன் தீவீரப்படுத்தப் பட்டுவிட்டது. 1971 இல் கல்வி தரப்படுத்தல் சட்டம், 1981 மே 31 யாழ்ப்பாண நூலகம் எரிப்பு, பிறகு, கறுப்பு ஜூலை இப்படி அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம். இவை எண்ணற்ற சாதாரண தமிழ்க்குடி மக்களின் வாழ்வை கடினமாக்கியது மட்டும் அல்ல அப்பாவி உயிர்களையும் இழந்து, ஒரு தீப்பிழம்பைத் தூண்டி விட்டது, அது இன்றுவரை தொடர்ந்து எரிகிறது! இன்றுடன் 15+ ஆண்டுகள் கழிந்துபோனாலும், காணாமல் போனவர்களுக்கு இன்னும் பதில் இல்லை. வெள்ளை வேன் கடத்தல்களுக்கு இன்னும் பதில் இல்லை. நீதி மற்றும் போர்க்குற்றம் தொடர்பாக எழும் அனைத்து கேள்விகளுக்கும் இன்னும் பதில் இல்லை. ஆனால் வடக்கு மற்றும் கிழக்கு மாகாணங்கள் ஊடாக இராணுவ மயமாக்கல் தொடர்கிறது. இலங்கையின் தமிழ் மாகாணங்கள், சிங்கள அடிப்படையிலான அடையாளங்களுடன் பல கட்டமைப்புகள், பௌத்த விகாரைகள் நிறுவி, கலாச்சார மாற்றங்ககள் வலுக்கட்டாயமாக நடைபெறுகின்றன. அனைத்து இனப்படுகொலைகள் மற்றும் உள்நாட்டுப் போரின் பின்விளைவுகள் தமிழ் மக்களை அதே இடத்தில் அல்லது உள்நாட்டுப் போருக்கு முன்னர் அவர்கள் இருந்ததைவிட மிக மோசமான நிலைக்குத் தள்ளியுள்ளது. இவ்வளவு நடந்த பின்பும் இன்றும் தமிழ் மக்களிடையே சரியான ஒற்றுமை இல்லை. ஏன் மே மாத நினைவுகூறலிலும் கூட பிரிந்து பிரிந்தே வணக்கம் செலுத்துகிறார்கள்? எனவே நினைவுகூறலில் நாம் எல்லோரும் ஒன்றாக அணிதிரண்டு நம்மையும் நம்மைச் சுற்றியுள்ளவர்களையும் ஒன்றிணைத்து, தமிழுக்கும், இலங்கை வாழ் தமிழ் பேசும் மக்கள் அனைவருக்கும் எதிர்காலம் நம் கையில், குறிப்பாக இளைஞர்கள் மற்றும் வருங்கால சந்ததியினரின் கைகளில் உள்ளது என்பதை உணர்த்த வேண்டும்!! "மே மாதத்தின் மத்தியில், அந்த சில நிமிடங்கள்" [அங்கு நிகழ்ந்த சூழலை மையமாக வைத்து ஒரு கற்பனைக் கதை] தேம்சு ஆற்றின் ஓரத்தில் ஒரு கல்லில் நான் இருந்தவண்ணம், இலண்டனில் வெஸ்ட்மின்ஸ்டர் அரண்மனையின் வடக்கு முனையில் அமைந்திருக்கும் பிக் பென் (Big Ben) மணிக்கூட்டு கோபுரத்தின் நேரத்தை பார்த்தேன். அது மூன்று மணிக்கு இன்னும் அரை மணித்தியாலயம் என்று காட்டியது. சுமார் 100,000 ஆர்ப்பாட்டக்காரர்கள் மத்திய லண்டனில் பாலஸ்தீனத்திற்கு தங்கள் ஆதரவைக் காட்டவும் காசா மீது இஸ்ரேலின் குண்டுவீச்சை நிறுத்தக் கோரவும் "இப்போதே போர்நிறுத்தம்" மற்றும் "காசா மீது குண்டு வீச்சை நிறுத்து" என்று எழுதப்பட்ட பலகைகளை எதிர்ப்பாளர்கள் கையில் ஏந்தியவண்ணம், பாராளுமன்ற சதுக்கத்துக்கு திரண்டு வந்துகொண்டு இருந்தனர். எனக்கு அங்கு நடப்பதில் அக்கறையும் போதுமான அனுதாபமும் இருந்தாலும், என் மனதில் ஊஞ்சல் ஆடிக்கொண்டு இருந்தது "அந்த சில நிமிடங்கள்" தான்! இரண்டாயிரத்து ஒன்பது, மே மாதம், முல்லைத்தீவு, இலங்கையில் நான் கண்ணால் பார்த்து அனுபவித்த "அந்த சில நிமிடங்கள்" தான்! இளம் தாய் ஒருவள், குண்டுத் தாக்குதலால் இறந்த தன் குழந்தையைக் கையில் ஏந்தியவண்ணம் சாலையோரம் நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளைச் சுற்றி, ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் சாலையின் குறுக்கே சிதறிய உடல்களுக்கு இடையே, அவர்களைச் சுற்றியுள்ள சண்டையிலிருந்து தப்பிக்க, பாதுகாப்பான வழியைத் தேடிக்கொண்டு, அங்கும் இங்குமாக அலைந்து கொண்டு இருந்தனர். அந்த இளம் தாயால் இறந்த உடலைக் மேலும் கொண்டு போக முடியவில்லை, ஆனால் அதையும் விட்டுவிட அவளுக்கு மனம் இல்லை. அவள் குழந்தையைப் பிடித்துக் கொண்டு ஒரு சிலையாட்டம் அங்கு நின்று கொண்டிருந்தாள். அவள் கையில் கொல்லப்பட்ட பிஞ்சு குழந்தையை பார்க்கும் பொழுது, புறநானுறு ஒன்பது சாட்சி சொன்ன போர் ஒழுக்கம் அங்கு என்னால் காண முடியவில்லை. இன்று பல இடங்களில் போர் விதி முறை அல்லது அனைத்துலக மனிதாபிமான சட்டத்திற்கு முரணாக செயல்படுகிறார்கள். குழந்தைகள், முதியோர்கள், பெண்கள், தாய்மார்கள், அப்பாவிகள் இவர்களை எல்லாம் கண் மூடித்தனமாக தாக்கி அழிக்கிறார்கள். அது மட்டும் அல்ல வைத்தியசாலை, பாடசாலை, ஆலயங்கள், பாதுகாப்பு இல்லங்கள் என அறிவிக்கப்பட்ட இடங்கள் கூட தாக்கப்படுகின்றன. சரண் அடைந்தவர்களும் கொல்லப்படுகிறார்கள். போர் பிணையாளர்களும் கொல்லப்படுகிறார்கள். அதைத்தான் நான் இங்கு அவள் கையில் காண்கிறேன். "ஆவும், ஆனியற் பார்ப்பன மாக்களும், பெண்டிரும், பிணியுடை யீரும் பேணித் தென்புலம் வாழ்நர்க்கு அருங்கடன் இறுக்கும் பொன்போற் புதல்வர்ப் பெறாஅ தீரும், எம்அம்பு கடிவிடுதும், நுன்அரண் சேர்மின்’ என அறத்துஆறு நுவலும் பூட்கை, மறத்தின் கொல்களிற்று மீமிசைக் கொடிவிசும்பு நிழற்றும் எங்கோ, வாழிய குடுமி! தங் கோச் செந்நீர்ப் பசும்பொன் வயிரியர்க்கு ஈத்த, முந்நீர் விழவின், நெடியோன் நன்னீர்ப் ப·றுளி மணலினும் பலவே!" பசுக்களும், பசுவின் இயல்பை ஒத்த அந்தணரும், பெண்களும், நோயுடையவர்களும், இறந்ததன் பின்னர்த் தென்திசையில் வாழ்வோராகிய முன்னோர்களுக்கு விருப்பத்துடன் ஈமச் செயல்களைச் செய்வதற்குரிய பொன்னையொத்த ஆண் மக்களைப் பெறாதவர்களும் ["பிதிர்க்கடன்" / "இறந்தவர்களுக்கு செய்யும் கடன்" ஆற்றுதற்குரிய புதல்வர்களைப் பெறாதாரையும்] பாதுகாப்பான இடத்துக்குச் செல்லுங்கள்! நாங்கள் எங்கள் அம்புகளை விரைவாகச் செலுத்தப் போகிறோம்’ என்று இந்த பாடல் கூறுகிறது. நான் ஒரு இளம் பொறியியலாளனாக முல்லைத்தீவில் இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்புதான் பதவி ஏற்றேன். அதன் பிறகு மெல்ல மெல்ல உள்நாட்டு போர் திவீரம் அடைந்து, இன்று அழிவின் விளிம்புக்கு போய்விட்டது. பல ஊழியர்கள் பாதுகாப்பு கருதி, வெளி மாவட்டங்களுக்கு நகர்ந்து விட்டார்கள். ஏனோ நான் அங்கேயே இருந்துவிட்டேன். நான் இளமையாக இருந்ததும், எல்லோரும் போல உடனடியாக வெளியே நகர மனம் இடம் தரவில்லை. ஆனால் திடீரென இப்ப நிலைமை கட்டுக்கடங்காமல் போய்விட்டது. இனி எவரும் வெளியே போவது முடியாத காரியமாகவும் அல்லது பாதுகாப்பற்ற ஆபத்து காரியமாகவும் இருந்தது. எனவே நான் அங்கேயே தங்கிவிட்டேன். நடப்பது நடக்கட்டும் என்று. நான் தற்செயலாக எனது துவிச்சக்கரவண்டியில் அப்பொழுது அவ்வழியால் போய்க்கொண்டு இருந்தேன், உடனடியாக துவிச்சக்கரவண்டியை ஒரு முறிந்த மரத்தின் அடியில் சாய்த்துவிட்டு அந்த இளம் தாயைப் பார்த்தேன். அவள் பிள்ளையும் கையுமாக கண்ணீருடன் சாலை ஓரத்தில் இருந்துவிட்டாள். ஷெல் குண்டுவீச்சு எந்த நேரமும் மீண்டும் வரலாம். ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் அங்கே இருந்தனர், அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் தள்ளிக்கொண்டு அங்கு அண்மையில் இருந்த ஆலயம் ஒன்றுக்கு பாதுகாப்புக்காக விரைந்து கொண்டு இருந்தனர். அவள் தன் குழந்தையை, ஒரு நல்ல அடக்கம் செய்யாமல் அங்கிருந்து புறப்பட மனம் இல்லாமல், அதே நேரம் தூக்கிப்போகும் தைரியமும் இழந்து அங்கு நிலத்தில் இருந்துவிட்டாள். 'மக்கள் என்ன தவறு செய்தார்கள்? ஏன் இப்படி கொல்கிறார்கள்? , சர்வதேச அரசாங்கம் ஏன் அவர்களுக்காக குரல் கொடுக்கவில்லை?" நான் அப்பொழுது என் மனதில் நினைத்தேன், ஏன் நான் இன்றும் அதே கேள்வியைத்தான் இன்னும் கேட்கிறேன். அவளை அணுகி, அந்த அழகிய குழந்தையை என் கையில் ஏந்தி, அவளை ஒருவாறு சமாதானப்படுத்தி, எல்லோரும் போகும் அந்த ஆலயத்தை நோக்கி கூட்டிக்கொண்டு போனேன். மே 2009 அங்கே குழப்பம், கொந்தளிப்பு மற்றும் மோதல்கள் நிறைந்த இடமாக, உண்மையில் பாதுகாப்பு என்று கூறக்கூடிய ஒரு இடமும் அங்கு இருக்கவில்லை. ஆலயம், பாடசாலைகள், வைத்தியசாலைகள், ஒரு நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் மக்கள் கூடினர். அவ்வளவுதான்! அது ஒரு அழிவுகரமான இறுதித் தாக்குதலுக்குள்ளான போர்க்களம். பீரங்கிகளின் இடைவிடாத கர்ஜனை மற்றும் புகையின் கடுமையான வாசனைக்கு மத்தியில்,நெகிழ்ச்சியையும் மனித நேயத்தையும் அங்கு கூடியவர்கள் முகத்தில் தான் காணக்கூடியதாக இருந்தது. மற்றும் படி மக்களை தாக்கும் படைகளிடமோ, அதை வழிநடத்தும் தலைவர்களிடமோ அதைக் காணவில்லை. ஆலயத்தின் ஒரு சிறிய, பகுதியளவு இடிந்த கட்டிடத்தில், பொதுமக்கள் குழு கூடத் தொடங்கியது. இடைவிடாத சரமாரியான குண்டுகள் மற்றும் துப்பாக்கிச் சூட்டில் இருந்து ஒரு நம்பிக்கையில் தஞ்சம் தேடிக்கொண்டது. அவர்களில் குடும்பங்கள் மோதலால் சிதைந்தன, அவர்களின் முகங்கள் பயத்தாலும் சோர்வாலும் பொறிக்கப்பட்டன, ஆனால் அங்கு ஆண்டவனின் ஆலயத்தில் நம்பிக்கையின் சுடரைக் அவர்களின் முகத்தில் காணக்கூடியதாக இருந்தது. அந்த இளம் தாய் கூட, தன் பிள்ளையை அங்கு ஆண்டவனுக்கு முன்னால் வைத்து ஏதேதோ முணுமுணுத்தாள். அதன் பின் அங்கு கூடி இருத்த சிலரின் உதவியுடன் ஆலயத்தின் ஒரு அரச மரத்தின் கீழ், மரியாதையுடன், கண்ணீர் துளிகளுடன் அடக்கம் செய்தேன். அது அவளுக்கு ஆறுதலாகவும் இருந்தது. இந்த இடம்பெயர்ந்த ஆத்மாக்களில் மெல்லினி என்ற இளம் பெண்ணும் இருந்தாள். அவளது அகன்ற கண்கள் அவளைச் சூழ்ந்திருந்த போரால் சிதைந்த நிலப்பரப்பின் பயங்கரத்தை பிரதிபலித்ததுக்கொண்டு இருந்தது. ஆனாலும் அவளுக்குள் அமைதியான பலம் இருந்தது தெரிந்தது. தன் குடும்பத்தின் மங்கலான புகைப்படத்தைப் பற்றிக் கொண்டு அங்கு அவள் ஒரு மூலையில் தூணுடன் சாய்ந்துகொண்டு நின்றாள். நான் குழந்தையை அடக்கம் செய்தபின் "அந்த சில நிமிடங்களில்" தான் அவளையும் கவனித்தேன். என்றாலும் போரின் தொலைதூர ஒலிகள் நெருங்க நெருங்க, ஒரு பயங்கரமான மௌனம் அந்த ஆலய முன்றல் முழுவதும் கவ்வியது. ஒரு சாதாரண நாள் என்றால், அந்த கவலையிலும், அதை மீறி வெளிக்காட்டும் அவளின் அழகில், பெண்மையின் வனப்பில் கட்டாயம் நான் விழுந்து இருப்பேன். அப்படி ஒரு தோற்றம். என்ன நடந்ததோ, அடக்கம் செய்து ஒரு சில நிமிடங்களில், இயற்கையே எதிர்பார்த்து மூச்சு விடுவது போல துப்பாக்கிச் சூடு, ஷெல் அடிகள் நின்றது. அந்த அமைதியில், நிச்சயமற்ற நிலை மற்றும் விரக்திக்கு இடையே, அசைக்க முடியாத இரக்கத்தின் செயல் ஒன்று வெளிப்பட்டதை நான் கண்டேன். அந்த கூடத்தில், ஒரு முதியவர், நடுங்கும் கையுடன் எழுந்து நின்று, பயந்துபோன, களைத்துப்போன, கூட்டத்தினருக்குத் தன்னிடம் இருந்த சிறிய உணவை பிரித்து வழங்கினார். துன்பங்களை எதிர்கொண்ட அவரது தன்னலமற்ற தன்மை, வேறுபட்ட உள்ளங்களுக்கு இடையே ஒற்றுமையின் மினுமினுப்பைத் தூண்டியது. மற்றவர்கள் விரைவில் இதைப் பின்பற்றினர், தங்கள் அற்ப பொருட்களைப் உடனடியாக பகிர்ந்து கொண்டனர் மற்றும் மௌனமாக இதுவரை இருந்த அவர்கள் ஆறுதல் வார்த்தைகளை ஒருவருக்கு ஒருவர் வழங்கினர், மதம் மற்றும் கலாச்சாரத்தின் தடைகளைத் தாண்டினர். அந்த விரைந்த தருணங்களில், போரின் அழிவுகளுக்கு மத்தியில், மனிதநேயம் மேலோங்கியது. அந்த இளம் தாய், மெல்லினி மற்றும் மற்றவர்களின் பார்வையில் தெரிந்த குழப்பம் மற்றும் அழிவுகளுக்கு மத்தியில், மனித உள்ளங்கள் ஓரளவு அதை சகித்துக்கொண்டடு - ஒற்றுமை மற்றும் இரக்கத்தின் பிணைப்புகளை அங்கு உருவாக்கியது என்பதை என் மனம் "அந்த சில நிமிடங்கள்" அனுபவத்தில் சுவீகரித்துக் கொண்டது. ஆனால் அது தொடர்ந்ததா என்பது, இன்றைய தமிழர்களின் நிலையைக் காணும் பொழுது, கேள்விக்குறியாகவே உள்ளது? நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]
  5. kandiah Thillaivinayagalingam
    "அன்பே ஆருயிரே" "அன்பே ஆருயிரே அழகான மயிலே கன்னம் இரண்டும் சிவந்தது எனோ? சின்ன இடை ஆசையத் தூண்டுதே அன்ன நடையில் அருகில் வாராயோ? இன்பக் கடலே என்னைத் தழுவாயோ?" "காதலே காவியம் படைக்கும் உறவே மோதலைத் தவிர்த்து புன்னகை பூக்காயோ? ஆதரவாய் என்றும் நான் இருப்பேனே இதயத்தில் வலியை ஏன் தருகிறாய்? சாதல் வருமுன் என்னை அணைக்காயோ?" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]
  6. kandiah Thillaivinayagalingam
    "தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி : 07 "பழைய கற்கால உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD CONTINUING" நீண்ட கால மனித வரலாற்றில், எமது உணவின் முக்கிய மூலப் பொருட்கள் அவ்வளவாக மாற்றம் அடையவில்லை என்றும், ஆனால் அவை தயார் செய்யப்பட்ட விதம் அல்லது சமைக்கப்பட்ட முறைதான், எமது தாவர, விலங்கு இனங்கள் முழுமையான மற்றம் அடைய வழிவகுத்தது என்றும் ஹார்வர்டு பல்கலைக்கழக (Harvard University) பேராசிரியர் ரிச்சர்ட் வரங்ஹம் நம்புகிறார். எமது பழைய கற்கால முதாதையர்கள் தவறுதலாக தமது புலால் உணவை நெருப்பில் போட்டு இருக்கலாம். அதை பின் ஒருவாறு தட்டி எடுத்து உட்கொள்ளும் போது, அது இன்சுவை மிகுந்த ஒன்றாக மாற்றப்பட்டதை உணர்ந்து இருக்கலாம். அதுவே உணவை சமைத்து உண்ணும் - ஒரு புது திருப்பத்தை - ஏற்படுத்தி இருக்கலாம். மனிதனுக்கும் விலங்குக்கும் உள்ள மிக முக்கிய வேறுபாடு என்பது உணவைச் சமைத்து உண்பதும், மனித இனத்தின் தகவல் பரிமாற்ற மொழியும் தான். முக்கியமாக சமைப்பது என்பது, மொழியையும் விடவும் கூட தனித்துவமானதாக, சிறப்பு மிக்கதாகக் கருதப்படுகிறது. ஏனெனில் எந்த விலங்கும் உணவை சமைத்து உண்பதில்லை. கிடைப்பதை அப்படியே விழுங்கி வைக்கிறது. மனிதன் மட்டுமே விலங்கினத்தில் உணவை சமைத்து உண்கிறான். மனித இனம் தான், கொதிக்க வைத்து, சுட்டு, பொரித்து, வறுத்து, இப்படி எல்லாம் செய்து சாப்பிடுகிறது. மொழி / குரல் வளத்தில், மற்ற விலங்குகள், தொடர்புக்காக, மிரட்ட அல்லது தன் உணர்வைக் காட்ட குரைக்கின்றன, கனைக்கின்றன, உறுமுகின்றன, ஊளை யிடுகின்றன அல்லது ஏதாவது ஓர் ஒலியை எழுப்பி தகவலை பரிமாறுகின்றன. இதுதான் இயற்கை. சமைத்து உண்பது இயற்கைக்கு மாறுபட்ட ஒன்று. இந்த விடயம் தான் நாகரிகத்தின் இதயமாக வரலாற்றில் கருதப்படுகிறது. என்றாலும் துவக்க காலத்தில் பச்சை இலை தழைகளையும். பழங்களையும் உண்ட மனிதன் எப்போது சமைத்து உண்ணத் தொடங்கினான் என்பது துல்லியமாகத் தெரிய வில்லை. துவக்க கால மனிதன் - முதலில் தோன்றிய மனிதனை (ஆதிமனிதன்) ஆங்கிலத்தில் “ஹோமினிட்” (Hominids), என்று சொல்கிறார்கள் - ஏதோ ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், முன்பு கூறியவாறு, எப்படியோ மாமிசத்தை நெருப்பிலிட்டு உண்டிருக்கிறான். பின் சுட்டிருக்கிறான். அவன் கொன்ற விலங்கு தற்செயலாக காட்டுத்தீயில் மாட்டி சுடப்பட்டு கூட இருக்கலாம்? அப்படி சுடப்பட்ட மாமிசம் பல்லுக்கு மிக மெதுவாக இருந்ததுடன், நாவுக்கும் சுவையாகவும் இருந்திருக்கிறது. அது மட்டுமா? அந்த மாமிசம் வழக்கமான பச்சை மாமிசத்தை விட, மிக எளிதில் சீரணமும் ஆகிவிட்டது. ஆகவே, முதல் சமையல்காரர் என்பவர் தற்செயலாக எதிர் பாராமல் தான் உருவாகி இருப்பார். அது பெண்ணா, ஆணா, என்பதும் தெரியவில்லை. ஆனால் சமைத்து உணவை உண்பது என்பதை மனிதன் தவிர வேறு எந்த விலங்கும் செய்ய வில்லை. இந்த சமையல் தான் மனிதனின் பரிணாமப் பாத்திரத்தில் பெரும் பங்கு வகிப்பதாகும். அன்றில் இருந்து அவர்கள் எரியும் நெருப்பை சுற்றி கூடியிருந்து, அதிகமாக தமது தொன்மையான, பண்டைய வடிவ கேபப் [kebab] செய்து, அதை மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்து பல்லால் அரைத்து அல்லது சப்பி உட் கொண்டிருப்பார்கள். உண்ணுதலை சூடாமணி நிகண்டு, "பல்லினால் கடித்தல் நக்கல் பருகல் விழுங்கல் மற்றும் மெல்லவே சுவைத்தலாகும் வினவில்ஐந் துணவு தாமே" என கூறுகிறது. இந்த செய்யுள் மூலம் உண்ணல் வகையில் கடித்துண்பது, நக்கியுண்பது, பருகியுண்பது, விழுங்கியுண்பது, சப்பியுண்பது என பலவகை உண்டு என அறிவதுடன் தமிழர்களுக்கு சுவையான உணவுகளை எப்படி சமைக்க வேண்டும் என்பது மட்டும் அல்ல, அவற்றை எப்படிச் சாப்பிடுவது என்றும் தெரிந்து இருந்ததை காண்கிறோம். மேலும் அருந்துதல் [அருந்தல் , குடித்தல், பருகல்], உண்ணுதல் [உண்ணல், துற்றல், தின்றல்], உறிஞ்சுதல் [உறிஞ்சல்], உணவை சுவைத்து மகிழுதல் [துய்த்தல்], நக்கல் [நக்கல்], முழுவதையும் ஓர் வாயில் ஈர்த்துறிஞ்சி உட்கொள்ளுதல் [நுங்கல்], மெல்லுதல் [மெல்லல்], விழுங்குதல் [விழுங்கல்] மற்றும் பல சொற்கள் தமிழில் காணப்படுகின்றன. இந்த வார்த்தைகளை நாம் தினமும் பயன்படுத்துகிறோம். ஆனால் இவற்றை சரியான இடங்களில் பயன்படுத்துகிறோமா என்று தெரியாமல் பேசுகிறோம். ஒவ்வொரு சொல்லும் அதன் தன்மைக்கேற்ப வழங்கப்படுவது தமிழின் சிறப்பு. மேலும் திரு.இரா.வேங்கடகிருட்டிணன் அவர்கள் 'தமிழே முதன் மொழி' என்ற நூலில், உணவு உட்கொள்ளும் வகைக்கு தமிழில் இருபத்தைந்துக்கும் மேற்பட்ட சொற்கள் இருப்பதாகக் குறிப்பிட்டு, அதில் "சப்புதல்" என்ற சொல்லையும் தருகிறார். அதில் இருந்து தான் சாப்பாடு என்ற சொல் திரிந்தது என்கிறார். சப்பிடு - சாப்பிடு - சாப்பாடு ஆகும். அவர்கள் இந்த சப்பி சாப்பிடும் சாப்பாட்டை அதன் பிறகு தொடர்ந்து இருக்கலாம். இப்படி சமைத்த சாப்பாடு, இந்த முன்னைய மனித இனம் சமைக்காத மூலப்பொருளை பல்லால் கொறித்து கொறித்து சாப்பிடுவதிலும் அதை ஜீரணிப்பதிலும் பார்க்க குறைந்த நேரத்தை செலவளிப்பதற்கு வழி சமைத்தது. இது மற்றவைகளை செய்ய, உதாரணமாக கூடிப்பழக, போதுமான காலத்தையும் பலத்தையும் கொடுத்தது. இந்த ஒருவரோடு ஒருவர் தொடர்பு கொண்டும் கூடிப்பழகும் செயல் அல்லது அறிவுத்திறன், மிகவும் பலம்வாய்ந்த மூளையை மேம்படுத்த அந்த முன்னைய மனித இனத்தை தூண்டியது. சமைத்த உணவு அதற்கு தேவையான சத்தியை, கலோரியை கொடுத்தது. எம்மை ஒரு அறிவுத் திறன் படைத்த மனிதனாக வளர்ச்சி பெற இந்த சமையல் இடம் கொடுத்தது. சமைத்தலில் உள்ள மிக முக்கியமான விடயம் என்னவென்றால், நெருப்பைக் கண்டு பிடித்ததும், அதனைக் கட்டுப் படுத்தியதும் தான். இந்த நெருப்பை கட்டுப்படுத்தும் ஆற்றல் முன்னைய மனித இனம் சமைக்க மட்டும் அல்ல, குளிர் காயவும் வழிசமைத்தது. மேலும் நம் முன்னோர்கள் சூட்டை தணித்துக் கொள்ள முடியினை இழந்ததாகவும் கருதப்படுகிறது. நாம் சமைக்காத பச்சை உணவு சாப்பிட்டு இருந்தால், எமது உடல் அளவையும் எமது மூளை வைத்திருக்கும் நியூரான்களையும் [neurons], பராமரிக்க, குறைந்தது 9 மணித்தியாலத்திற்கு மேலாக நாம் சாப்பிட வேண்டி இருந்து இருக்கும். - மூளையின் அடிப்படை துகள்கள், நியூரான்கள் ஆகும். தகவல்களை உடலின் பாகங்களுக்குக் கொண்டு செல்வது இந்த நியூரான்கள் தான். அனைத்துத் தகவல்களும் மின் சைகைகளாக (Electric signals) மாற்றப்பட்டு நியூரான்கள் மூலம் கடத்தப்படுகிறது. - ஆகவே இந்த நெருக்கடியை தாண்ட சமைத்த உணவு ஹோமோ எரக்டஸ் (Homo erectus) இற்கு உதவியது. இதனால் சமூக கட்டமைப்பை கட்டமைக்க அவர்களுக்கு நேரம் மிகுதியாக இருந்தது. சமையலை எதோ எங்களுக்கு வழங்கப்பட்ட ஒன்று என நம்புகிறோம். ஆனால், இந்த சமையலை நாம் அறிந்துகொள்ளா விட்டால், நாம் இன்னும் சிம்ப்பன்சி போன்றே காட்சி அளிப்பதும் மட்டும் இன்றி, அவை போன்றே ஒரு நாளின் பெரும் பகுதியை உணவை சப்பிக் கொண்டு இருப்பதற்கு செலவழித் திருப்போம். அது மட்டும் அல்ல, ஒரு சராசரி மனிதன் வாழ, தனக்கு தேவையான கலோரியை [உணவினால் உடலுக்குக் கிடைக்கும் சக்தியின் அளவு / calories] பெற, குறைந்தது 5 கில்லோ பச்சை உணவை சாப்பிட வேண்டி இருந்து இருக்கும். நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி : 08 தொடரும் FOOD HABITS OF TAMILS / PART 07 "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD-CONTINUING" Harvard Professor Richard Wrangham believes that it is not so much a change in the ingredients of our diet, but the way in which we prepare them that has caused the radical evolution of our species. Our ancestors most probably dropped food in fire accidentally & they would have found it was delicious and that set us off on a whole new direction. Since then they may Gathered around a blazing fire, probably made first archaic kebab, munching cooked meat and might share it and may be planed to continue there after. Eating cooked food allowed these early hominids to spend less time gnawing on raw material and digesting it, providing time and energy to do other things instead, like socialize.The strenuous cognitive demands of communicating and socializing forced human ancestors to develop more powerful brains, which required more calories - calories that cooked food provided. Cooking, in other words, allowed us to become human.The control of fire allowed early hominids to not only cook their food, but obtain warmth, allowing them to shed body hair and in turn run faster without overheating; to develop calmer personalities, enabling social structures around the hearth and even to form relationships among men and women - In short, to become human. If we ate an only raw diet, to maintain the body size we humans possess, as well as the number of neurons our brains possess, people would have to eat for more than 9 hours per day. Cooked food allowed Homo erectus to overcome these limitations. As a consequence, more time was available for social structure to develop. Cooking is something we all take for granted but a new theory suggests that if we had not learned to cook food, not only would we still look like chimps but, like them, we would also be compelled to spend most of the day chewing. Without cooking, an average person would have to eat around five kilos of raw food to get enough calories to survive. Tamils do not only know how to cook delicious food. He knew how to eat them and had a variety of beautiful Tamil words for it. Here are those words Drinking [அருந்தல் , குடித்தல், பருகல்], Eating [உண்ணல், துற்றல், தின்றல்] Sucking [உறிஞ்சல்], taste and enjoy the food [துய்த்தல்], Lick [நக்கல்], devouring [நுங்கல்], Chewing [மெல்லல்], Swallowing [விழுங்கல்] and so on. We use these words everyday. But we speak without knowing whether we are using these in the right places. It is the specialty of Tamil that each word is given according to its nature. Here I have also pointed out the method of using the words given for eating. Drinking [அருந்தல் / குடித்தல் / பருகல்] = intake of liquid or liquid food (E.g .: 'took medicine' / மருந்து அருந்தினான் / drank porridge / கஞ்சி குடித்தான் / he drank yogurt drink / மோர் பருகினான்). Eating [உண்ணல் = துற்றல்] Indicates intake (e.g. Full-fed / வயிறார உண்டான்). Sucking [உறிஞ்சல்] = The word refers to the intake (e.g Sipping a drink through a straw / Sucked water with). தின்றல் = திற்றி Also known as திற்றில். It also refers to the feeding of living beings / இச்சொல் கொறித்தலையும் அஃறிணை உயிர்கள் தீனி கொள்வதையும் குறிக்கும் (e.g He ate a kind of short eat / முறுக்குத் தின்றான்). துய்த்தல் = taste and enjoy the food (eg:பல்சுவைப் பண்டம் துய்த்தான்). Lick [நக்கல்] = pass the tongue over (something) in order to taste e.g Licked with honey. devouring [நுங்கல்] = rushing to grab the whole thing in one mouth / eating food or prey hungrily or quickly. The word refers to the intake (e.g the wolf is a devouring beast). Chewing [மெல்லல்] = chewing and swallowing a piece of food / கடிய பண்டத்தைப் பல்லால் கடித்துத் துகைத்து உட்கொள்வதை இச்சொல் குறிக்கும். Swallowing [விழுங்கல்] = The act or process of swallowing food (e.g. swallowed the pill / மாத்திரை விழுங்கினான்) Sudamani Nigandu also describe about five type of foods, which human consumes by biting with teeth, licking, drinking, Swallowing and Slow Tasting. Also Mr. Ira Venkatagiruttinan in his book 'தமிழே முதன்மொழி / Tamil is the first language' mentions that there are more than twenty five words in Tamil for type of food intake and also gives the word "சப்புதல் / sapputhal", from which Tamil words for meal developed as: சப்பிடு - சாப்பிடு - சாப்பாடு Thanks [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna] PART : 08 WILL FOLLOW
  7. kandiah Thillaivinayagalingam
    "நவீன சமுதாயம் வீழ்ச்சியடைகிறதா?" [சீரழியும் சமுதாயம்] பகுதி: 06 சமுதாய சீரழிவு குடும்ப சீரழிவு இவற்றுக்கு மூலகாரணம் ஒரு தனி மனிதன் தன் கட்டுப்பாடற்ற ஒழுக்ககேடான முறையற்ற வழியில் வாழ்வது ஆகும். கம்பராமாயணம்/ பால காண்டம்/ நாட்டுப் படலத்தில் பாடல் 38 இல் "பிலம் சுரக்கும் பெறுதற்கு அரிய தம்குலம் சுரக்கும் ஒழுக்கம் குடிக்கு எலாம்.", அதாவது சுரங்கங்கள் நல்ல இரத்தினங்களைக் கொடுக்கும்; பெறுவதற்கு அரியதாகிய குலம் ஒழுக்கத்தைக் கொடுக்கும் என்கிறார் கம்பர். மேலும் 53 ஆம் பாடலில் "உண்மை இல்லை, பொய் உரை இலாமையால்; வெண்மை இல்லை, பல் கேள்வி மேவலால்", அதாவது பொய் பேசுவோர் இல்லாமையால் உண்மையின் பெருமை தெரிய வழியில்லை; கேள்வி ஞானம் மிகுந்திருப்பதால் அங்கு அறியாமை சிறிதுமில்லை என்று கோசல நாட்டு சமூகத்தை புகழ்கிறார். என்றாலும் அந்த கோசல நாட்டு மன்னர் இராமன் தன், மனைவியை தீக்குளிக்க செய்ததும், மீண்டும் கர்ப்பணி மனைவியை பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் வனவாசம் அனுப்பியதும், அதன் பின் மீண்டும் ஒரு முறை தீயில் குளிக்க கட்டாயப் படுத்த அவள் பூமிக்குள் பாய்ந்து தற்கொலை செய்ததும் இந்த கோசல நாட்டில் தான். இங்கு நாம் ஆணாதிக்கத்தையும் ஒற்றை பெற்றோரையும் கூட காண்கிறோம். இங்கு அமிர்தத்தையும் காண்கிறோம், விஷத்தையும் [நஞ்சையும்] காண்கிறோம். ஒரு சமுதாயத்தில் குற்றங்கள் பொதுவாக குறைய வேண்டும் என்றால், அந்த சமுதாயத்தின் உறுப்பினர்களிடையில் பழிவாங்களை வெறுத்து அல்லது அஞ்சி வாழும் உறுப்பினர்கள் வேண்டும். அதே போல அவர்களை ஆட்சி செய்பவர்களும் இருக்க வேண்டும். உதாரணமாக, புறநானுறு 184, "காய்நெல் அறுத்துக் கவளங் கொளினே மாநிறைவு இல்லதும் பன்னாட்கு ஆகும்; நூறுசெறு ஆயினும் தமித்துப்புக்கு உணினே வாய்புகு வதனினும் கால்பெரிது கெடுக்கும்; அறிவுடை வேந்தன் நெறியறிந்து கொளினே கோடி யாத்து நாடுபெரிது நந்தும்; மெல்லியன் கிழவன் ஆகி வைகலும் வரிசை அறியாக் கல்லென் சுற்றமொடு பரிவுதப எடுக்கும் பிண்டம் நச்சின் யானை புக்க புலம்போலத் தானும் உண்ணான் உலகமும் கெடுமே." என்று பாடுகிறது. அதாவது, யானைக்கு, வாயளவு கொண்ட உணவாக, நெல்லை அறுத்து கொடுத்தால், ஒரு சிறு நிலத்தில் விளைந்த நெல் கூட பல நாட்களுக்கு உணவாகும். ஆனால், எந்த பெரிய வயல் இருந்தாலும், யானை தானே புகுந்து உண்ண ஆரம்பித்தால், தான் தின்பதை விட அதன் கால் பட்டு அழியும் நெல்லின் அளவு கூடுதலாகும். அது போலவே ஆட்சியாளர், சரியான வரி திரட்டும் முறை தெரிந்து, அதன்படி மக்களிடமிருந்து வரி திரட்டினால் நாடு கோடிக் கணக்கில் பொருள்களைப் பெற்றுத் தழைக்கும். அதைவிட்டு முறையற்று வரியைத் திரட்ட விரும்பினால், யானை புகுந்த நிலம் போலத் தானும் பயனடையாமல், நாடும் [சமுதாயமும்] பயனற்று, சீரழிந்து போகும் என்கிறது. ஆமாம், பல கலாச்சார மற்றும் சமூக மதிப்புகள் அல்லது விழுமியங்கள் காலப்போக்கில் இன்று பெருமளவு சிதைந்துவிட்டன, மேலும் மக்களின் இதயங்களில் இவைகளின் குடியிருப்பும் குறைந்து குறைந்து போகின்றன. நாம் நேர்மையாக சிந்தித்தால் அல்லது பார்த்தால், இதைப் பற்றி நிறைய உண்மைகளை நாம் காணமுடியும். இந்த குமுறல்கள் எம் சொந்த மனதில், நம்மைச் சுற்றியுள்ள மக்களின் மனதில் இன்று பெரிதாக ஒலிக்கிறது. ஆனால் ஒன்று மட்டும் உண்மை, அவைகளில் பல இன்று நேற்று எம்மத்தியில் தோன்றியவை இல்லை. இந்த மின்னணு [electronic] யுகத்திற்கு ஏறத்தாழ ஆயிரம் ஆண்டுகளிற்கு அல்லது அதற்கும் முன்பே ஆரம்பித்து விட்டது. இனி அந்த சீரழிவுகள் அல்லது குமுறல்கள் என்ன என்னவென்று விரிவாக பார்ப்போமா ? அதற்கு முன் நான் முன்பு எழுதிய பாடல் ஒன்றும் ஞாபகம் வருகிறது. அதை கீழே தருகிறேன்: "பூமியில் வந்ததில் இருந்து போகும் வரை,வஞ்சகி உனக்கு ஏனடி பாசாங்கு,ஏதுக்கடி போலி வாழ்வு? மனிதனின் உண்மை தேவையை,பாசாங்கு உணராது வஞ்சகி பொய் நம்பிக்கை விதைத்து இன்பத்தை கெடுக்கும், பெண்ணே!" "அறிவியலா? ஆன்மிகமா? எதில் மனிதன் அதிபதி, வஞ்சகி? விஞ்ஞானத்தால் விரக்தியை உண்டாக்கவா,பேரழிவை உண்டாக்கவா மனித நேயமற்ற நீர்க்குமிழி விவகாரங்களை கட்டுப்படுத்தவா,வஞ்சகி? கட்டாயம் அது நிரந்தர நித்திய ஆன்மாவை அல்ல,பெண்ணே! " "உண்மையில் மனிதன் பெரும் கடலல்ல,ஒரு துளியே, வஞ்சகி ? கற்றது கையளவு ஆனால் நீயோ உலகளவு தெரியும் என்கிறாய் உன்செயலே மனிதனின் குறுகிய மனப்பான்மையை காட்டுது,வஞ்சகி? உன் அறியாமை,நீ உண்மையில் குருடியே என்கிறது, பெண்ணே!" "மனிதனின் இறுதித் தீர்ப்பு,நிலையற்ற இறப்பே,வஞ்சகி ? நீ நீர்க்குமிழி வாழ்வை விட்டு அங்கையே போகிறாய் நீ முடிகின்ற ஒன்றில் வல்லுநராகி, எதைசாதிப்பாய், வஞ்சகி ? உனக்கு மரணம் காத்திருக்கிறது என்பதை அறியாயோ, பெண்ணே!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 07 தொடரும்
  8. kandiah Thillaivinayagalingam
    நன்றி
  9. kandiah Thillaivinayagalingam
    நன்றி
  10. kandiah Thillaivinayagalingam
    "தவறான தீர்ப்பு" அக்டோபர் / நவம்பர் 2022 இல் ஆஸ்திரேலியாவில் நடைபெறும் எட்டாவது ரி 20 உலகக்கோப்பை தொடரில், 06/11/2022 அன்று பாகிஸ்தான் பங்களாதேஷ் துடுப்பாட்டம் நடை பெற்றுக்கொண்டு இருந்தது. யார் வெல்லுகிறார்களோ அவர்கள் அரை இறுதி ஆட்டத்துக்குப் போக தகுதி அடைவார்கள். இந்த சூழ்நிலையில் தான் பங்களாதேஷ் அணித் தலைவரும் சிறந்த துடுப்படி வீரருமான சகிப் அல் ஹசன் மைதானத்துக்குள் சென்றார். அப்பொழுது, பங்களாதேஷ் நல்ல நிலையிலும் இருந்தது. அவர் முதல் பந்தை தடுத்த பொழுது, பந்து மட்டையில் பட்டு காலில் பட்டது. அதை சரியாக கவனிக்காமல், மூன்றாவது நடுவர் கூட தவறான தீர்ப்பு வழங்கினார். அந்த தீர்ப்புத்தான் பாகிஸ்தானை அரை இறுதிக்கு இட்டுச்சென்றது. இதை பார்த்துக்கொண்டு இருந்த எனக்கு இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த சம்பவம் ஒன்று ஞாபகம் வந்தது. அன்று நான் என் நண்பியுடன் யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்து கொழும்பு போய்க் கொண்டு இருந்தேன். நாம் சென்ற பேரூந்து முழுதாக நிரம்பி இருந்தது. அது அனுராதபுர பேரூந்து நிலையத்தில் சிறு ஓய்வுக்காக தரித்து நின்றது. என்னுடன் வந்த நண்பி நல்ல நித்திரை. எனவே அவரை எழுப்பாமல், கீழே போய் தண்ணீர் போத்தலை நிரப்பி வருவம் என்று எழும்பும் தருவாயில், திருநங்கை ஒருவர் பேரூந்தில் ஏறி, ஒவ்வொருவரிடமும் பணம் கேட்டுக் கொண்டு இருந்தார். எனக்கு எனோ அவர்களைப் பிடிப்பதில்லை. அவர்கள் பொதுவாக வியாபாரமாக பாலியலில் ஈடுபடுவதாலும், மற்றும் அவர்களின் தோற்றம் எனக்கு ஒரு அருவருப்பை கொடுத்தது. என் நண்பி நித்திரை குழப்ப வேண்டாம் என்று சொல்லி, ஒரு நாற்பது ரூபாயை அவளிடம் கொடுத்து விட்டு, நான் தண்ணீர் எடுக்க பேரூந்தில் இருந்து இறங்கி போய்விட்டேன் தண்ணீர் எடுக்க பெரிய வரிசை நின்றதால், நான் வர பேருந்தும் வெளிக்கிட்டு போகத் தொடங்கி விட்டது. என்னால் அதை நிற்பாட்ட முடியவில்லை. எனக்கு என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை, என் பெட்டி, காசு எல்லாம் அங்கேதான். நான் உடனடியாக என் நண்பிக்கு தொலைபேசி அழைப்பு போட்டேன், ஆனால் ஒரு பதிலும் இல்லை, அவர் நித்திரையில் இருப்பதால், மௌனத்தில் விட்டு விட்டார் போலும். என் நண்பி கட்டாயம் எழும்பினதும் என்னை காணவில்லை என்று எனக்கு அழைப்பு விடுவார். மற்றும் என் பெட்டி காசு பத்திரமாக எடுத்து வருவார் , அதில் பிரச்சனை இல்லை. பிரச்சனை எப்படி இங்கிருந்து கொழும்பு போவது. என்னிடம் ஒரு பணமும் இல்லை. குறைந்தது நானுறு ரூபாயாவது வேண்டும்! நான் அப்படியே செய்வதறியாது, பேரூந்து நிலையத்தில் இருந்த ஒரு தூணுடன் சாய்ந்து நின்றேன். பின் சற்று சுற்றிவர பார்த்தேன். இது சாமம் என்பதால் , பெரிதாக ஒருவரும் இல்லை. என்றாலும் ஒரு சிலர் பயணத்துக்காக காத்திருந்தார்கள். அவர்களுக்கிடையில், அந்த திருநங்கை என்னையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றார். பின் அவர் அங்கிருந்து என்னிடம் வந்தார், ஐயா என்ன நடந்தது?, உங்க பேரூந்து போய் விட்டதே? என்ன செய்யப் போகிறீர்கள் என்று கேட்டார். பின் சிங்களத்தில் அங்கிருந்த நேர அட்டவணையை பார்த்து விட்டு, உங்களுக்கு இன்னும் அரைமணித்தியாலத்தில் அனுராதபுர - கொழும்பு கடுகதி பேரூந்து இருக்கு, அது நீங்க தவறவிட்ட பேரூந்துவை கட்டாயம் கொழும்பில் பிடித்து விடும், அதில் நீங்கள் போகலாம் என்கிறார். அப்ப தான் நான் அவளுக்கு என் பிரச்னையைச் சொன்னேன். அவள் இதற்கு ஏன் கலங்குகிறீர்கள் என்று சொல்லிவிட்டு, தன் சில தோழிகளை கூப்பிட்டு, நானுறு ரூபாய் சேர்த்து, தானே டிக்கெட் கவுண்டரில் [சீட்டு முகப்பில்] பற்றுச் சீட்டும் வாங்கிக் கொண்டு வந்து தந்தார். என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. உங்க வங்கி கணக்கு தந்தால், நான் கொழும்பு போனதும் போட்டு விடுவேன் என்றேன். ஐயா எமக்கு எங்கே வங்கி கணக்கு என்று சிரித்துக் கொண்டு சொன்னார். ஐயா கவலை வேண்டும், இன்னும் ஒரு நேரம் யாராவது கஷ்டத்தில் இருப்பதை கண்டால் உதவுங்கள், அது காணும் என்று கூறிவிட்டு, அவள் அங்கிருந்து உடனே தன் தோழிகளுடன் போய்விட்டார். அப்பத்தான் என் தவறான தீர்ப்பு எனக்குப் புரிந்தது. என்னை மாதிரி, அவர்கள் மேல் வெறுப்பும் அருவருப்பும் கொண்டு, எல்லோரும் புறக்கணித்தால், வேலை வாய்ப்பு கொடுக்கா விட்டால், அவர்கள் தான் என்ன செய்வார்கள். அதன் பின் நான் அவர்களை வெறுப்பதும் இல்லை, அருவருப்பு படுவதும் இல்லை. அவர்களுக்கு என்னால் இயன்ற நேர்மையான உதவிகள் செய்வதுடன், அவர்களுடன் மனம் திறந்து கதைக்கவும் தொடங்கினேன்! [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]
  11. kandiah Thillaivinayagalingam
    "உயிரின் உயிரே!" "அன்பு கொண்டு .... அருகில் வந்தேன் ஆதரவு சொல்லி .... ஆனந்தம் தருவாயோ? இன்பம் மலர .... இருவரும் சேர்ந்தோம் ஈருடல் ஒன்றாக .... ஈரமான ரோசாவே உலகம் மறந்து .... உவகை கொண்டோமே!" "ஊமை விழியில் .... ஊர்வலம் சென்று எழுச்சி கொண்ட .... எம் காதலே ஏமாற்றாமல் இவனின் .... ஏக்கம் தணியாயோ? ஐம்புலனும் தேடும் .... ஐயமற்ற அழகியே ஒப்பில்லா என் .... உயிரின் உயிரே!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]
  12. kandiah Thillaivinayagalingam
    "தமிழர்களின் மரபும் பாரம் பரியமும்" / பகுதி: 07 ஒரு குடும்பத்தின் அல்லது ஒரு சமுதாயத்தின் அல்லது ஒரு நாட்டின், வாழும் சில வழி முறைகளை [way of life] செய் முறையில் எடுத்து கூறுவது, அந்த குடும்பத்தின் அல்லது அந்த சமுதாயத்தின் அல்லது அந்த நாட்டின் பாரம்பரியம் எனலாம். அதே போல அக்காலத்தில் அவரவர் வாழும் இடத்திற்கேற்ற ஒரு வாழ்க்கை தர்மத்தையும் வாழ்வு முறையையும் கொடுக்க ஒருவராலோ, ஒரு சிலராலோ அவரின் அல்லது அவர்களின் சிந்தனையின் படி, அவர் அல்லது அவர்கள் விரும்பும் ஒழுக்கத்தின் படி அல்லது கட்டுப்பாட்டின் படி, ஏற்படுத்தப் பட்டதே மதம் எனலாம். எனவே பெரும் பாலான பாரம்பரியங்களின் மூலத்தை நாம் இன்று மதத்தில் காணலாம். எனவே எம்முடைய பல பாரம்பரியமும், தமிழர் சமயத்தை மூலமாக கொண்டு உள்ளது ஒன்றும் வியப்பில்லை. எம் தமிழர் மதம் ஆரியர், இந்தியா வருகைக்கு முன்னையது. அது அன்று இந்தியா முழுவதும் பரவி இருந்தது. அந்த தமிழர் சமுதாயம். சமூகச் சமத்துவத்தை [egalitarian] தன்னகத்தை கொண்டு இருந்ததுடன், அதிகார வர்க்கம் மற்றும் அடக்குமுறை சாதி முறையால் முடக்கப்பட்டதும் அல்ல. தமிழர்களின் உண்மையான மூல மாதமாக அன்று சைவ சமயம் [Shaivism] இருந்தது. இது பிராமண இந்து சமயத்திற்கும் [Sanskritic Hinduism ] மிகவும் முற்பட்டது. என்றாலும் மூன்றாம் நூற்றாண்டு அளவில் அல்லது அதற்கு சற்று முன், தமிழகம் குடிபெயர்ந்த, வேத, காவிய பாரம்பரியத்தால் [Vedic and epic traditions] ஈர்க்கப் பட்ட பிராமணர்களும் மற்றவர்களும் கூட தமிழ் நிலத்தின், வாழ்வின் ஒரு பகுதியானார்கள். அதே போல, முன்-நவீன கால [Pre-Modern Period] தொடக் கத்தில் இருந்து அல்லது 1500 ஆண்டில் இருந்து, ஐரோப்பிய செல்வாக்கு தமிழர் பண்பாட்டிலும் மதத்திலும் மேலும் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. உதாரணமாக, யாழ்ப்பாணத்தை போர்த்துக்கேயர் கைப்பற்றி ஆண்ட காலத்தில், கிராமவாசிகளை ஓர் இடத்தில் கூடச் சொல்லி, பின் கிறிஸ்தவ மதப் போதகர், உங்கள் பொய் கடவுளான சிவன் முருகன் போன்றோரை நீங்கள் நிராகரித்து எங்கள் உண்மைக் கடவுளான ஜேசுவை ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள் என கேட்டனர். இது ஒரு வேண்டுகோள் அல்ல, இது ஒரு போர்த்துக்கேய அரசாங்கத்தின் அதிகாரம் பெற்ற ஒரு கட்டளை. - பைபிளுடன் தொடங்கு, அது வெற்றி தரவில்லை என்றால், வாளை எடு என்பதாகும் - அபராதம் அல்லது உடல் ரீதியான தண்டனை போன்றவற்றுக்கு எதிரான பயம், அந்த கிராமவாசிகளை, ஞாயிற்றுக்கிழமைகளிலும் கொண்டாட்ட நாட்களிலும் ஒழுங்காக கிறிஸ்தவ ஆலயங்களுக்கு போக வைத்தது. இப்படித்தான் தமிழர் மதம் மாற்றப்பட்டார்கள். விரும்பியோ அல்லது ஒருவரின் தனிப்பட்ட சம்மதத்துடனோ அல்லது இரு சமயத்தையும் ஒப்பிட்டு பார்த்தோ இது நடைபெறவில்லை. முழுக்க முழுக்க பணத்தாலும் பதவியாலும் அதிகாரத்தாலும் இது நடந்தது. என்றாலும் இன்னும் பெரும் பாலான தமிழர் சைவ மதத்தில் இருந்து சைவ சித்தாந்தத்தை பின்பற்றுகிறார்கள். அவர்கள் ஆழ்ந்த மத நம்பிக்கை உடையவர்களாக இருந்தாலும், மத வெறியர்களாக [religious fanatics] இல்லை. அவர்கள் தங்களுக்கு முடிந்த நேரங்களில் ஆலயம் சென்று தொழுகிறார்கள், ஆனால் கட்டாயம் அல்ல [not compulsory]. உதாரணமாக இஸ்லாத்தில், திருக்குர்ஆனில் நேரடியாகச் சொல்ல விட்டாலும், ஐந்து வேளைத் தொழுகை கடமையாக எல்லா முஸ்லிமும் பின்பற்றுகிறார்கள். மேலும், சைவ சமயத்தில் ஆலயம் வருகைக்கு ஒரு கடுமையான மற்றும் வலுவான விதிகள் [no hard and fast rule] இல்லை. உதாரணமாக சைவ சித்தாந்தம் அருளிய திருமூலர் இறைவனை மனத்துள்ளே வைத்துப் பூசை செய்வதையே பெரிதும் வலியுறுத்துகிறார். அவர் தனது திருமந்திரம் 1823 பாடலில்: "உள்ளம் பெருங்கோயில் ஊனுடம்பு ஆலயம்" என்றும் சிவவாக்கியார் எனும் சித்தர், தனது பாடலில்: "கோயிலும் குளங்களும் கும்பிடும் குலமாரே கோயிலும் மனத்துள்ளே குளங்களும் மனத்துள்ளே" என்றும், 'மனமது செம்மையானால் மந்திரங்கள் ஜபிக்க வேண்டாம்’ என்று அகத்தியரும், மனத்திலேயே கோயில் கட்டி வழிபாடு செய்த பூசலார் நாயனாரும் எடுத்துக் காட்டுகளாகும். தமிழர்கள் ஒரு குழந்தையின் முன்னேறுகிற ஒவ்வொரு முக்கியமான படிகளையும் [Every important step in the progressive life of a child] ஒரு பண்டிகை விழாவாக [festive occasion] ஒரு பாரம்பரியத்துடன் கொண்டாடுகிறார்கள். ஒருவரின் தனிப்பட்ட சுகாதாரம் [Personal hygiene], மதம், பண்பாடு, மற்றும் இடம் சார்ந்ததாக, பொதுவாக இல்லது இருந்தாலும், சில குழுக்களில், சில மக்கள்களில், கலாச்சார மற்றும் மத காரணிகள் [cultural and religious factors] ஆழ்ந்த தாக்கத்தை இவைகளில் ஏற்படுத்துகின்றன. தமிழர் பாரம்பரியத்திலும் கை சுகாதார நடைமுறைகள் சிலவற்றை காண்கிறோம். முன்னைய காலங்களில் இடது கை அதிகமாக சுத்தம் செய்ய பாவிப்பதால் [primarily used for personal hygiene purposes], இடது கையால் கொடுப்பதோ வாங்குவதோ ஒரு கௌரவமான செயல் அல்ல என்றும் அது மற்றவரை அவமதிப்பதாகவும் கருதப் பட்டது. ஒரு செத்த வீட்டிற்கு சென்றவர்கள் அல்லது பங்கு பற்றியவர்கள் தம் வீடு சென்றதும், வீட்டிற்குள் புகு முன் முதலில் குளித்து, தம் உடைகளை தோய்த்து தம்மை துப்பரவு செய்து கொள்கிறார்கள். அந்த கால சூழ்நிலையில், எந்த ஒரு தொற்று நோயும் சவ அடக்கத்திலிருந்து பரவாமல் இருக்க, இந்த முறை அன்று பின்பற்ற பட்டது. இவைகள் எல்லாம் ஒரு மரபாக மதம் கலந்து இன்னும் பெரும்பாலும் கிராமப் புறங்களில் பின்பற்றப் பட்டு வருகின்றன. ஒரு மனிதன் இறந்ததும், உடல் பாக்டீரியாவிற்கு [bacteria] எதிராக போராடும் ஆற்றலை இழந்து விடுவதுடன். உடல் சிதையத் [அழுகுதல்] தொடங்குகிறது. முன்னைய காலத்தில் இறந்த உடலை பதப்படுத்துவது [embalming /எம்பாமிங் எனப்படும் பிணச் சீரமைப்பு] கிடையாது, எனவே சவ அடக்கத்தில் பங்கு பற்றியவர்கள் ஒரு பாதுகாப்பு அற்ற நிலையில் இறந்த உடலுடன் சடங்கில் ஈடுபடுகிறார்கள். இதனால் தான் அன்று மரண வீட்டிற்கு போனவர்கள் முதலில் குளித்து பின் மற்ற காரியங்கள் ஆற்றும் மரபு ஏற்பட்டது எனலாம். இது அந்த கால சூழ்நிலைக்கு வசதிக்கு ஏற்ப ஏற்பட்டவை ஆகும். இன்று நிலைமை வேறு, அன்று அந்த சகாப்தத்தில், அதில் ஒரு பயன் இருந்தது, ஆனால் இப்பொழுது அது பொருந்துமா என்பது ஒரு கேள்விக் குறியே, ஏனென்றால் இப்ப சுத்திகரிப்பு மற்றும் தூய்மைப் படுத்தும் நடைமுறைகள் [sanitation and cleanliness practices] முன்னேற்றம் அடைந்து விட்டன. அத்துடன் யாராவது ஒருவர் இறந்தால் குடும்ப உறவுகள் மட்டுமன்றி, அவரின் நேரடி இரத்த சம்பந்தமுள்ளவர்களுக்கும் தீட்டு / துடக்கு [unclean] ஏற்படும் என்பது முன்னோர் நம்பிக்கை. தமிழக மொழிவழக்கில் பெரிதும் பாவிக்கப்படும் "தீட்டு" என்ற சொல்லே ஈழ மொழி வழக்கில் "துடக்கு" என்று கூறப்படுகிறது. அந்த வீட்டில் சில நாட்களுக்கு சமையல் கிடையாது. பொதுவாக உறவினர்கள், அயலவர்கள் உணவு அவர்களுக்கு வழங்குகிறார் கள். இந்த ஆழ்ந்த துக்க காலத்தில், அவர்களுக்கு ஒரு ஓய்வு கொடுத்து ஒரு ஆறுதல் அளிக்க இந்த மரபு அந்த கால கூட்டு குடும்ப சூழலில் ஏற்பட்டு இருக்கலாம் என்று நான் நம்புகிறேன். இந்த துடக்கு ஒரு தனிமைப்படுத்தப்பட்ட [quarantine] நிலை போல் எனக்கு தோன்றுகிறது? ஏனென்றால், அந்த முன்னைய காலத்தில் இறப்பிற்க்கான காரணம் சரியாக அவர்களுக்குத் தெரியாது, அன்றைய சூழ் நிலையில் மூளைக்காய்ச்சல், சின்னம்மை, காசநோய், மற்றும் சளிக்காய்ச்சல் [Meningitis, Chicken pox .Tuberculosis (TB), Influenza] இவை போன்ற காற்றால், நீரால், உணவால் பரவக் கூடிய நோயாலும் இறந்து இருக்கலாம். எனவே ஒரு பாதுகாப்பிற்காக அவர்களை தனிமை படுத்த இந்த துடக்கு என்ற நம்பிக்கை மரபு ஏற்பட்டு இருக்கலாம்? தானாக நோய் நுண்மங்கள் ஒழிக்கப்பெற [to let the place become sterile itself] ஒரு காலம் தேவை, அதையே துடக்கு காலம் என அன்று வரையறுத்து இருக்கலாம் என நம்புகிறேன்? அது போலவே ஒருவர் சின்னம்மை போன்ற தொற்று நோய்களால் பீடிக்கப் பட்டு இருந்தால், வேப்பிலை கட்டு ஒன்று [a bundle of Neem or margosa leaves] வீட்டின் படலையில், அதை மற்றவர்களுக்கு எடுத்து கூற தொங்க விடுவார்கள். அந்த காலத்திற்கு ஏற்ற தனிமை படுத்துவதற்கான ஒரு புத்திசாலித்தனமான முறை [a brilliant method of isolation] என்று நம்புகிறேன். அது மட்டும் அல்ல வேப்பிலை ஒரு பாக்டீரியா எதிர்ப்பு, ஒட்டுண்ணி எதிர்ப்பு, பூஞ்சை எதிர்ப்பு, நுண்ணிய ஓரணு உயிர் எதிர்ப்பு மற்றும் வைரஸ் எதிர்ப்பு [anti bacterial, anti parasitic, anti fungal, anti protozoal and anti viral] சத்தியாகவும் தொழிற் படுகிறது. மேலும் சின்னம்மை நோயால் ஏற்படும் அரிப்பில் இருந்து விடுவிப்பதற்கும், விரைவாக சின்னம்மை நோயில் இருந்து குணமாகவும் உதவுகிறது. இதனால் தானோ என்னவோ அகநானுறு 309 இல் வரி 4 "தெய்வம் சேர்ந்த பராரை வேம்பில்" என்கிறதோ, யார் அறிவார் பராபரமே ! [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 08 தொடரும்
  13. kandiah Thillaivinayagalingam
    'மகாவம்சத்தில் புதைந்துள்ள உண்மைகளும் வரலாற்று சான்றுகளும்' / பகுதி 20 அனுராதபுரத்தில் 44 ஆண்டுகள் ஆட்சி செய்த எல்லாளனை அடைவதற்கு 31 தமிழ் மன்னர்களை வென்று அதன் பின் தான் 32 ஆவதாக எல்லாளனை துட்ட கைமுனு வென்றதாக மகாவம்சம் விவரிக்கிறது. அது மட்டும் அல்ல அவன் தனது போரில் இலட்ச கணக்கானவர்களை கொன்றதாக கூறுகிறது. இந்த தரவை வைத்து பார்க்கும் பொழுது அனுராத புரத்தையும் அதை சுற்றியும் பெரும் அளவான தமிழ் கிராமங்களும் தமிழர்களும் வாழ்ந்தது அத்தாட்சி படுத்தப்படுகிறது. அவர்கள் சிவனை வழிபட்டார்கள் என்பதும் தெரிகிறது. கி மு 200 ஆண்டு அளவில் அல்லது அதற்குப் பின்பு, பாளி மொழி இறந்த மொழியாக மாறிக் கொண்டிருந்தது. எனவே இதற்கு பிரதியீடாக ஹெள அல்லது எலு மொழி [Eḷu, also Hela or Helu, is a Middle Indo-Aryan language or Prakrit of the 3rd century BC] முக்கியத்துவம் பெற்றது. என்றாலும் எலு அல்லது ஹெல என்னும் மொழியின் தோற்றம் குறித்துத் தெளிவு இல்லை. ஆனாலும், இது இலங்கையிலேயே தோற்றம் பெற்ற ஒரு மொழி என்பது பொதுவாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது. எலு மொழிக்கும், சமஸ்கிருதம், பாளி முதலிய இந்திய-ஆரிய மொழிகளுக்கும் இடையே பல ஒப்புமைகள் காணப்படுகின்றன. அத்துடன், இலங்கைப் பூர்வீக குடிகளின் மொழியுடன் பல்வேறு கால கட்டங்களில் இலங்கையில் வந்து குடியேறிய இந்திய இனத்தவரின் மொழிகளும் கலந்து உருவானதே ஹெலமொழி என்று கருதப்படுகிறது. இம்மொழிகளுள் ஆரிய மொழிகளும், தமிழும் அடங்கும். அதன் பின் கி பி ஆறாம் நூற்றாண்டில் அல்லது அதற்குப் பின், இதில் இருந்து சிங்கள மொழி மற்றும் மாலைதீவுகளில் பேசப்படும் திவெயி மொழி [Elu is ancestral to the Sinhalese and Dhivehi languages] முதல் முதல் வளர்ச்சி அடைந்தது. ஆகவே அதற்கு முன்பு சிங்கள மொழி என்று ஒன்றும் இல்லை என்பதே உண்மை ஆகும். அது மட்டும் அல்ல, வரலாற்று ரீதியாக, அனுராத புரத்தில் தமிழர்கள் பெரும் அளவில் வாழ்ந்தார்கள் என்பதை உறுதிப்படுத்துவதாக, அதன் தொடர்ச்சியை, பதினேழாம் நூற்றாண்டின் இறுதிப் பகுதியிலும் கூட, வர்த்தகரான ரொபெர்ட் நொக்ஸ் [Robert Knox ] என்ற ஆங்கிலேயனின் "Historical Relation of Ceylon" என்ற அவரின் நூலிலும் காண்கிறோம். ரொபெர்ட் நொக்ஸ் கண்டி அரசனால் சிறை பிடிக்கப்பட்டான். எனினும் பல ஆண்டுகளின் பின் சிறையில் இருந்து தப்பி, காடுகளையும் மலைகளையும் கடந்து, அனுராத புரத்தை வந்தடைந்தான். அவன் சிறையில் இருந்த போது, சிங்கள மொழியில் தேர்ச்சி பெற்றிருந்தான். ஆகவே அநுராத புரம் வந்த ரொபெர்ட் நொக்ஸ், அங்குள்ள மக்கள் சிங்கள மக்கள் என எண்ணி, சிங்கள மொழியில் பேச முற்பட்டான். ஆனால் அவர்களுக்கு அந்த மொழி விளங்கவில்லை. அதன் பின்பு தான் அவனுக்கு தெரிய வந்தது இவர்கள் தமிழர்கள் என்று எழுதி உள்ளார். ["To Anarodgburro therefore we came, called also Neur Waug.* Which is not so much a particular single Town, as a Territory. It is a vast great Plain, the like I never saw in all that Island: in the midst where∣of is a Lake, which may be a mile over, not natural, but made by art, as other Ponds in the Country, to serve them to water their Corn Grounds. This Plain is encompassed round with Woods, and small Towns among them on every side, inhabited by Malabars, a distinct People from the Chingulayes. But these Towns we could not see till we came in among them. Being come out thro the Woods into this Plain, we stood looking and staring round about us, but knew not where nor which way to go. At length we heard a Cock crow, which was a sure sign to us that there was a Town hard by; into which we were resolved to enter. For standing thus amazed, was the ready way to be taken up for suspitious persons, especially because White men ne∣ver come down so low. Being entred into this Town, we sate our selves under a Tree,* and proclaimed our Wares, for we feared to rush into their Yards, as we used to do in other places, lest we should scare them. The People stood amazed as soon as they saw us, being originally Malabars, tho Subjects of Cande. Nor could they understand the Chingulay Lan∣guage in which we spake to them. And we stood looking one upon another until there came one that could speak the Chingulay Tongue: "[ "The History of Ceylon from the Earliest Period TO THE YEAR MDCCCXV " / AUTHOR'S ESCAPE. PART IV /page 322-323]. வரிசைக்கிரமமான சரித்திரக் குறிப்புகளில் இருந்து, தமிழ் நாட்டில் புகார் என்னும் காவிரிப்பூம்பட்டினம், தூத்துக்குடி மற்றும் இலங்கையில் மாந்தை அல்லது மாதோட்டம் [மன்னர்] போன்ற இடங்களில் இருந்து [From the annals of history we learn that the port of Puhar along the Coromandel coast of Tamil Naadu, the port of Tutucurin along the Southern coast of Tamil Naadu and the port of Mantai (Mannar) along the North-Western coast of Lanka] கிருஸ்துக்கு முன்பும், ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ காலங்களிலும் வர்த்தகம் செய்ததிற்கு வரலாற்று சான்றுகள் பல உண்டு. அவர்கள் ஏற்றுமதி இறக்குமதி செய்த பொருள்களின் தமிழ் பெயர்களை இன்றும் கிரேக்கத்திலும் ஆங்கிலத்திலும் காணலாம் [Tamil names of the commodities exported and imported are seen in the vocabularies of the Greek and English languages today]. உதாரணமாக கிரேக்கத்தில் அரிசியை, ஒரிசா [oryza] என்றும், இஞ்சியை சிஞ்சிபெர் [zingiber] என்றும், கருவா (பட்டை) யை கர்பியன் [karbion] என்று அழைப்பதை கவனிக்க. இது அங்கு தமிழ் மொழியே பேசப்பட்டதை மேலும் உறுதி படுத்துகிறது. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 21 தொடரும்
  14. kandiah Thillaivinayagalingam
    நன்றி
  15. kandiah Thillaivinayagalingam
    "பல வகை நீர் நிலைகள்" பல வகை நீர் நிலைகளை தமிழ் மொழியில் நாம் காண்கிறோம் அவை: "இலஞ்சி, கண்ணி, எரி, மடு, வாவி, வட்டம், நளினி, குட்டம், குளம், கயம், கோட்டகம், மலங்கன், ஓடை, சலந்தரம், தடாகம், பொய்கை, கிடங்கு, கற்சிறை, கிணறு, கேணி, துரவு. அகழி, அருவி, ஆழிக்கிணறு, ஆறு, உறை கிணறு, ஊருணி, ஊற்று,கட்டு கிணறு, கண்மாய் (கம்மாய்), கலிங்கு, கால், கால்வாய், குட்டை, குண்டம், குண்டு, குமிழி, குமிழி ஊற்று, கூவம், கூவல், வாளி, கேணி, சிறை, சுனை, சேங்கை, தடம், தளிக்குளம், தாங்கல், திருக்குளம், தெப்பக் குளம், தொடு கிணறு, நடை கேணி, நீராவி, பிள்ளைக்கிணறு, பொங்கு கிணறு, மடை, மதகு, மறு கால், வலயம், வாய்க்கால்" என 50 இற்கு மேற்பட்ட சொற்களை காண்கிறோம். எந்த ஒரு மொழியில் ஆவது இத்தனை சொற்கள் நீர் நிலைக்கு உண்டா? அப்படி என்றால் தமிழில் மட்டும் எப்படி இத்தனை சொற்கள் வந்தன? இது தான் நாம் கவனிக்க வேண்டியது. அதாவது தமிழனின் வாழ்வு, நாகரிகம் ஆதியில் இருந்து இன்றுவரை நீர் வளத்துடன் அமைந்ததே இதற்கு காரணம் என நாம் இலகுவாக கருதலாம். அதனால் தான் நீர்பாசனம் அங்கு முக்கியம் அடைகிறது. அந்த நீர்பாசன முறை, பொறி முறையாக்கப்பட்டது தான் ஆதித் தமிழரின் அதி உன்னத வளர்ச்சிக்கு காரணமாக இருந்தது என்பதே உண்மை. அதனால் தான் இத்தனை சொற்கள் போலும்! [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]
  16. kandiah Thillaivinayagalingam
    "வசந்தகால தொடக்கத்தில் எழுதிய வரிகள்" / "Lines Written in Early Spring" "தோப்பின் நிழலில் சாய்ந்து இருக்கையில் தோன்றின மனதில் ஆயிரம் எண்ணங்கள் தோரணமாய் தொங்கிய இன்ப சிந்தனையில் தோய்ந்து சில சோகத்தையும் தந்தன!" "இயற்கை மனித குலத்தின் ஆன்மாவுடன் இறுக்கமாக தொடர்பை பிணைக்கும் பொழுது இதயம்வருந்தி என்னை சிந்திக்க வைத்தது இவனேன் மனிதகுலத்துடன் பிணையவில்லை என்று?" "பசுமை வனப்பகுதியில் காட்டுச்செடிக் கூட்டத்தில் பஞ்சுச்செடி அழகிய மாலையை சூட்டிட பல்லாயிரம் மலரும் தாம்சுவாசிக்கும் காற்றை பரவசத்துடன் அனுபவித்து இன்பம் கண்டன!" "என்னைசுற்றி பறவைகள் துள்ளி விளையாடி எண்ண முடியா கற்பனையில் மகிழ்ந்து எக்களித்து இன்பத்தில் மூழ்கி எழுந்து எட்டிஎட்டி மெல்லத் தாவி திரிந்தன!" "அரும்பிய கிளைகள் தென்றலை பிடிக்க அகண்டு விரிந்து விசிறியாய் மலர்ந்து அழகு சேர்த்து இன்பம் கொட்டும் அதிசயக் காட்சியில் நானும் மகிழ்ந்தேன்!" "அழகிய இயற்கையின் புனிததிட்டமே இதுவென அறிவுப்பு ஒன்றைச் சொர்க்கம் அனுப்ப அவனின் அழிவைநிறுத்த புனிததிட்டம் என்னவென்று அவனைப் பார்த்து நான் புலம்பினேன்!" [தமிழாக்கம்: கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] குறிப்பு : காட்டுச்செடி - primrose பஞ்சுச்செடி - periwinkle அவனின் அழிவைநிறுத்த - மனிதனின் அழிவைநிறுத்த அவனைப் பார்த்து - கடவுளை / சொர்க்கத்தை பார்த்து 'Lines Written in Early Spring' "I heard a thousand blended notes, While in a grove I sate reclined, In that sweet mood when pleasant thoughts Bring sad thoughts to the mind." "To her fair works did Nature link The human soul that through me ran; And much it grieved my heart to think What man has made of man." "Through primrose tufts, in that green bower, The periwinkle trailed its wreaths; And ’tis my faith that every flower Enjoys the air it breathes." "The birds around me hopped and played, Their thoughts I cannot measure But the least motion which they made It seemed a thrill of pleasure." "The budding twigs spread out their fan, To catch the breezy air; And I must think, do all I can, That there was pleasure there." "If this belief from heaven be sent, If such be Nature’s holy plan, Have I not reason to lament What man has made of man?" வில்லியம் வேர்ட்ஸ்வொர்த் / William Wordsworth (7 ஏப்ரல் 1770 - 23 ஏப்ரல் 1850) ஒரு முக்கிய ஆங்கில காதல் கவிஞர் ஆவார். தி பிரிலூட் [The Prelude] வேர்ட்ஸ்வொர்த்தின் தலைசிறந்த படைப்பாகக் கருதப்படுகிறது, பாதியளவிற்கு சுயசரிதமான அவருடைய தொடக்ககால கவிதையான இதை இந்தக் கவிஞர் பலமுறை திருத்தியும் நீட்டியும் எழுதியிருக்கிறார். வேர்ட்ஸ்வொர்த் 1843 முதல் 1850 இல் அவர் இறக்கும்வரை இங்கிலாந்தின் அரசவைக் கவிஞராகவும் இருந்துள்ளார். / William Wordsworth was one of the founders of English Romanticism and one its most central figures and important intellects. Born in England in 1770, poet William Wordsworth worked with Samuel Taylor Coleridge on Lyrical Ballads (1798). Wordsworth also showed his affinity for nature with the famous poem "I Wandered Lonely as a Cloud." He became England's poet laureate in 1843, a role he held until his death in 1850.]
  17. kandiah Thillaivinayagalingam
    "தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி : 06 "பழைய கற்கால உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD CONTINUING" இன்றில் இருந்து, 2.5 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கும் 10,000 ஆண்டுகளுக்கும் இடைப்பட்ட பழைய கற்காலத்தில் அதாவது விவசாயத்திற்கும் கைத்தொழிலிற்கும் முற்பட்ட காலத்தில், மனித இனம் பொதுவாக வேட்டையாடுபவராகவும், உணவு சேகரிப்போராகவும், ஒரு நாடோடி வாழ்க்கை முறையைக் மேற்கொண்டனர். கனிகள், காய்கள், கிழங்குகள் மற்றும் விலங்குகளின் இறைச்சிகள் இவர்களது முக்கிய உணவுப் பொருள்களாகும். பாலூட்டிகளை சோர்வடையும் வரை துரத்தினார்கள். பெரிய சூறையாடும் [மற்றப் பிராணிகளைத் தின்கிற] விலங்குகள் விட்டுச் சென்ற பிராணிகளின் இறைச்சி, கொழுப்பு, உறுப்பு போன்ற அழுகு ஊன்களை உண்டார்கள். என்றாலும் ஒருவாறு இறுதியில், அவர்கள் மீனைத் தூண்டில் போட்டு பிடிக்கவும் ஈட்டி, வலை, அம்பு, வில்லு போன்றவை கொண்டு வேட்டையாடவும் கற்றுக் கொண்டனர். மனிதனின் பரிணாம வளர்ச்சியில் உணவு முக்கிய இடத்தை பெறுகிறது. இது பல மாற்றங்கள் பெற்று, எமது முன்னோரில் இருந்து வழிவழியாக எமக்கு வந்துள்ளது. இன்று நாம், சிறந்த உணவை எமக்கு தேர்ந்து எடுப்பதற்கு, எப்படி நாம் பரிணாம வளர்ச்சி பெற்றோம் என்பதை விளங்கிக் கொள்வது கட்டாயம் உதவி புரியும். இன்று ஒவ்வொரு உயிர் இனமும் பொதுவாக சாப்பிடும் உணவு - அது பழமாகவோ, காய்கறியாகவோ அல்லது விலங்காகவோ அது எப்படி இருப்பினும் - அவை, அவைகளின் பழைய கற்கால முன்னோர்களின் உணவு பழக்கத்தில் இருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டது. பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில், நாம் சாப்பிடும் தாவர, விலங்கு வகைகள் செயற்கைத் தேர்வு மூலம் மாற்றப்பட்டது. இன்று, முடிந்த அளவுக்கு இறைச்சி, பால், முட்டை முதலியவற்றைக் கூடுதலாக பெறக் கூடியதாக நாம் மாடு, கோழி, ஆடு போன்றவற்றை தேர்ந்து எடுத்து வளர்ப்பதுடன் பெரிய பழங்கள், மென்மையான, பொதுவாக உண்ணக்கூடிய கொழுப்பான கொட்டைகள், விதைகள் போன்றவற்றை அதன் ஓடுக்குள், நடுப்பகுதியில் கொண்ட பழங்கள், இனிமையான சதையையும் குறைந்த இயற்கையான நச்சுகளையும் கொண்ட பழங்கள் அல்லது காய்கறிகள் [biggest fruits, plumpest kernels, sweetest flesh and fewest natural toxins] போன்ற விரும்பத் தகுந்த தன்மைகளைக் கொண்ட விதைகளை தேர்ந்து எடுத்தும் நாம் விதைக்கிறோம். எமது முன்னோர்கள் ஒரு நாளைக்கு எத்தனைத் தடவை உணவு உட்கொண்டார்கள் என்பது எமக்கு சரியாகத் தெரியா விட்டாலும், இன்று போல் அன்று மூன்று வேளை உணவு கட்டாயம் அவர்கள் உட்கொண்டிருக்க மாட்டார்கள் என்பது புரிகிறது. அன்றைய சூழ்நிலையில், அதிகமாக தமது பெரும்பாலான உணவை பிற்பகலில் அல்லது மாலையில் உண்டார்கள் என நாம் ஓரளவு சரியாக ஊகிக்க கூடியதாக உள்ளது. வேட்டையாட விலங்கு ஒன்று கிடைக்க வேண்டும், பின் அதை வேட்டையாடி கொல்ல வேண்டும். துண்டுகளாக வெட்டி, அதிகமாக சமைக்க வேண்டும். அதே போல கிழங்குகளும் காய் கறிகளும் கண்டுபிடிக்க வேண்டும், அதன் பின் தோண்ட வேண்டும் அல்லது பறித்து எடுக்கவேண்டும், இறுதியாக அவைகளை சாப்பிடக் கூடியதாக தயார் செய்ய வேண்டும். ஆகவே ஏதாவது காலை உணவு இந்த வேட்டையாடு பவர்களாலும், உணவு சேகரிப்போராலும் சாப்பிடப் பட்டது என்றால் அது கட்டாயம் முன்னைய இரவின் மிச்சமாகவே இருக்க வேண்டும். அவர்கள் எவ்வளவு, எந்தெந்த நேரம் சாப்பிட்டார்கள் என்பது ஒருவருக்கும் தெரியாது. என்றாலும் ஒன்று மட்டும் நன்றாகத் ஊகிக்க முடிகிறது. அவர்கள் வளர்ப்பு பிராணிகள் அல்லது முன்பு அறுவடை செய்த தானியங்கள், கிழங்குகள் வைத்து இருந்தாலொழிய மற்றும்படி, நித்திரையால் எழும்பியதும் உடனடியாக சாப்பிட அவர்களால் முடியாது. ஆகவே எமது முன்னைய வேட்டையாடு பவர்களாலும், உணவு சேகரிப்போராலும் அதிகமாக காலை உணவு சாப்பிட சந்தர்ப்பம் மிக மிகக் குறைவாகவே இருந்து இருக்கும். மேலும் இந்த சாவகாசமான வேட்டையாடுபவரினதும், உணவு சேகரிப்போரினதும் வாழ்வை விட விவசாயம் கடும் உழைப்பை கொண்டது. அது மட்டும் அல்ல, சேவல் கூவலுடன் அதி காலை தொடங்குகிறது. ஆகவே தமது நீண்ட கடும் வேலையை தொடங்கும் முன்பு, எமது முன்னைய விவசாயிகள் தம்மை பலப்படுத்த ஏதாவது ஒன்றை - தம்மிடம் உள்ளதைக் கட்டாயம் உண்டிருப்பார்கள் என நாம் நம்பலாம். மேலும் இது ஆச்சரியப் படகூடிய ஊகமும் அல்ல. பொதுவாக ஒரு நாளில் மூன்று முறை உணவு உட்கொள்ளுதல் இயல்பான ஒன்று என்ற எண்ணம் எம்மிடம் இன்று உள்ளது. ஆனால் அப்படி என்றும் இருக்கவில்லை. இது இன்றைய பண்பாட்டில் ஏற்பட்ட ஒரு நடை முறையே ஆகும். உலகத்தில் உள்ள எல்லா மக்களும் - மேற்கு நாடு உட்பட - அனைவரும் என்றும் மூன்று முறை உணவு உட்கொள்ள வில்லை. பல ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாக ஒரு வேளை உணவு முறையே வழக்கத்தில் இருந்ததாக BBC யின் "history of breakfast, lunch and dinner." என்ற கட்டுரை ஒன்றும் கூறுகிறது. நாம் இன்று கேள்விப்படும் காலை உணவு முறை மனித வரலாற்றின் பெரும் பகுதியில் காணப் படவில்லை. ரோமர்கள் அப்படி ஒன்றை உண்ணவில்லை. அவர்கள் பொதுவாக ஒரு உணவையே மதியம் வேளை உண்டார்கள் என உணவு வரலாற்றாளர் கரோலின் யெல்தம் [Caroline Yeldham ] கூறுகிறார். பண்டையக்கால சரித்திரத்தை புரட்டி பார்த்தோம் என்றால், அதில் கிரேக்கர்கள் மற்றும் ரோமர்களின் வரலாற்று நிகழ்வுகள் பெரும் பகுதியாக நிறைந் திருக்கும். அப்படி பெருமைப் படத்தக்க கல்வி, தடகள கலாச்சாரங்களை [academic and athletic cultures] கொண்ட இந்த மக்கள் ஒரு சமைத்த பெரிய விருந்தாக - முதன்மை உணவாக - ஒரு நேரம் - அதிகமாக, பின்னேரம் அல்லது பிற்பகலில் உட்கொண்டார்கள். ஆகவே, அதிகமாக அவர்கள் இரண்டு உணவு உட்கொண்டார்கள் என நாம் ஊகிக்கலாம். அவர்கள் அதிகமாக, இந்த முதன்மை உணவிற்கு முன் ஒரு சிறிய உணவு எதோ ஒரு நேரத்தில் எடுத்து இருக்கலாம். "To rise at six, dine at ten, sup at six and go to bed at ten, makes a man live ten times ten." / "காலை ஆறுக்கு துயில் எழுந்து, பத்துக்கு [உணவை] உண்டு ,பின் ஆறுக்கு [இரா உணவை] உண்டு, பத்துக்கு [நித்திரைக்கு] கட்டிலுக்கு போய், வாழ்வை பத்து மடங்கு பத்தாக உயர்த்துவோம்" என்ற பதினாறாம் நுற்றாண்டு பழமொழி ஒன்று என் நினைவுக்கு வருகிறது. எனவே மூன்று முறை உணவு என்ற கருத்து மிக அண்மையானதே. முன்னைய எமது முதாதையர்கள் அதிகமாக இரு முறையே உட் கொண்டிருப்பார்கள். சூரிய உதயத்திற்கு சற்றுப் பின்பும் சூரிய மறைவிற்கு சற்று முன்பும் ஆகும். இரவு உணவு முறை, அதிகமாக மின்சாரம் கண்டு பிடிக்கப்பட்ட பின் வந்து இருக்கலாம். நாம், வரலாற்றில் வளர்ச்சி அடைந்து கொண்டு போகையில், எமது நட வடிக்கையும் நீண்டு பிற்பகலின் பிற்பகுதி மட்டும் சென்றது. ஆகவே அவர்களுக்கு தமது உணவை அதற்குத் தக்கதாக பரப்ப அல்லது நீட்ட வேண்டி இருந்தது. நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி : 07 தொடரும் FOOD HABITS OF TAMILS / PART 06 "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD-CONTINUING" Our ancestors in the Palaeolithic period, between 2.5 million and 10,000 years ago and before agriculture and industry, lived as hunter - gatherers : picking berry after berry off of bushes; digging up tumescent tubers; chasing mammals to the point of exhaustion; scavenging meat, fat and organs from animals that larger predators had killed; and eventually learning to fish with lines and hooks and hunt with spears, nets, bows and arrows. Diet has been an important part of our evolution - as it is for every species - and we have inherited many adaptations from our Paleo predecessors. Understanding how we evolved could, in principle, help us make smarter dietary choices today. Every single species commonly consumed today - whether a fruit, vegetable or animal - is drastically different from its Palaeolithic predecessor. In most cases, we have transformed the species we eat through artificial selection: we have bred cows, chickens and goats to provide as much meat, milk and eggs as possible and have sown seeds only from plants with the most desirable traits - with the biggest fruits, plumpest kernels, sweetest flesh and fewest natural toxins. it’s a reasonable assumption that our ancestors ate most of their food in the afternoon or evening. For example, Game had to be found, hunted, killed, butchered, and usually cooked. Tubers and vegetables had to be found, dug, gathered and prepared. So any “breakfast” eaten by hunter - gatherers would most likely have been leftovers from the night before - if they were lucky enough to have any. No one knows the exact timing and size of meals in different agricultural societies throughout history and I don’t put much stock in what passes for historical accounts, but it’s clear that we’re not going to reliably have food to eat soon after awakening unless we’ve got domesticated animals, or a storehouse of previously harvested and prepared grains or tubers. As opposed to the leisurely life of hunter-gatherers, which usually involves dramatically less work than ours farming is labor - intensive, and it usually starts at dawn with the rooster - so it’s not surprising that people would want to fuel up before beginning a long day of hard work. Historically, farmers seem to have eaten whatever food they had available. Hunter-gatherers most likely ate breakfast infrequently, if at all. When they did, it was leftovers. Have been brought up on the idea of three square meals a day as a normal eating pattern, but it wasn't always that way. We grew up believing in three meals a day. But it's a cultural construct. People around the world, even in the West have not always eaten three squares. The three - meals model is a fairly recent convention, For more than a thousand years the one-meal system was the rule from a great BBC article on the history of breakfast, lunch and dinner. Breakfast as we know it didn’t exist for large parts of history. The Romans didn’t really eat it, usually consuming only one meal a day around noon, says food historian Caroline Yeldham. So in the history of some of the greatest academic and athletic cultures, they ate but only one “main” meal per day! In terms of “meal” in the quotes above, this was most likely referring to their larger “cooked” feast later in the day. It was more like 2 meals. The later meal being the main and larger one, but they most likely also had an earlier smaller “meal” at some point. For me …. I like this old 16th century proverb to sum it all up: "To rise at six, dine at ten, sup at six and go to bed at ten, makes a man live ten times ten". I think the concept of 3 meals a day is very recent. Early humans probably had 2 meals a day-just after sunrise and just before sunset. 2 meals probably made more sense as it synchronised with day and night. The concept of a night - time meal is probably after the invention of electricity. As we evolved, we started doing more activities that stretched into the later part of the evening - so probably needed to spread out our meals. Thanks [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna] PART : 07 WILL FOLLOW
  18. kandiah Thillaivinayagalingam
    'மகாவம்சத்தில் புதைந்துள்ள உண்மைகளும் வரலாற்று சான்றுகளும்' / பகுதி 19 பண்டித ஹிஸ்ஸெல்லே தம்மரத்தன மகா தேரர் [Pandit Hisselle Dharmaratana mahathera], தனது 'தென் இந்தியாவில் புத்தமதம்' [Buddhism in South India], என்ற புத்தகத்தில், புத்த மதகுரு மகிந்தன் அல்லது மகிந்தர் அல்லது மஹிந்த (Mahinda, சமக்கிருதம்: महेन्द्र; மகேந்திரா, பிறப்பு: கிமு 3ம் நூற்றாண்டு), அவர்களே தமிழ் நாட்டிலும் புத்த மதம் பரப்பியதற்கு சான்றுகள் உள்ளதாக குறிப்பிடுகிறார். மகாவம்சம், அவர் இயற்கையை கடந்த சக்தி மூலம் [supernatural powers] இலங்கையை அடைந்தார் என புராண கதைகள் போல் குறிப்பிட்டாலும், உண்மையில் அவர் கடல் மூலம் பயணித்ததாகவும், அப்படி இலங்கைக்கு போகும் வழியில், காவேரி பட்டணம் வந்து அங்கு முதலில் புத்த மதம் பரப்பியதாகவும் அறிஞர்கள் கருதுவதாக கூறுகிறார் [The Mahathera states "although the chronicles say he arrived through his supernatural powers, scholars are of the opinion that he travelled by sea and called at Kaveripattinam on the east coast of Tamil Nadu on his way to Sri Lanka"]. டாக்டர் ஷூ ஹிகோசகே [Dr Shu Hikosake Director Professor of Buddhism, Institute of Asian Studies in Madras] தனது 'தமிழ் நாட்டில் புத்தமதம்' [Buddhism in Tamil Nadu] என்ற புத்தகத்திலும் இந்த கருத்தையே கூறுகிறார். கி.பி ஏழாம் நூற்றாண்டில் ஹியுங் சாங் (Hiuen Tsang) எனும் நாடுகண் சீன பிக்கு [the Chinese 7th Century, Buddhist monk, scholar traveller], பாண்டிய அரசனின் மதுரைக்கு அண்மையில், மஹிந்தரால் ஒரு மடாலயம் கடப்பட்டதாக குறிப்பிடுகிறார் [a monastery built by Mahinda thera]. அவர் மேலும் காஞ்சிபுரத்தில் ஒரு தூபி [stupa] அசோகனால் கடப்பட்டதாகவும் குறிப்பிடுகிறார். மேலும் காஞசிபுரம் ஒரு செழிப்பான நகரம் என்றும், அங்கு வாழும் மக்களில் பெரும்பாலோர் புத்த மதத்தை தழுவியவர்கள் என்றும் குறிப்பிடுகிறார் [Kanchipuram as a flourishing city and states that most of its population was Buddhist]. அசோகரின் கல்வெட்டுகள் தவிர அவரது வாழ்க்கையை பற்றி அறிந்து கொள்ள அவரது இறப்பிற்குப் பிறகு நூற்றாண்டுகள் கழித்து எழுதப்பட்ட புனைவுகளே நமக்கு உதவுகின்றன. கி. பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டு அசோகவதனம் (திவ்வியவதனத்தின் ஒரு பகுதியாகிய "அசோகரின் கதை") மற்றும் கி பி ஐந்தாம் அல்லது ஆறாம் நூற்றாண்டு இலங்கை நூலாகிய மகாவம்சம் ஆகிய புனைவுகள் மட்டுமே இன்று உள்ளன. கல்வெட்டுகளில் அசோக மன்னனின் மகன் திவாலா ['திவாரா'] மட்டுமே, அவரது தாய் ராணியுடன் பதியப் பட்டுள்ளது [Tivala [or Tivara ], the son of Ashoka and Karuvaki, is the only of Ashoka's sons to be mentioned by name in the inscriptions along with his mother, in the Queen Edict / S. N. Sen (1999). Ancient Indian History And Civilization. New Age International. p. 151.]. வட இந்தியா பாரம்பரியம் படி, அசோகனுக்கு குணாலா [Kunala ] என்ற மகன் இருந்து உள்ளார். மேலும் இது, திவ்வியவதனம் அல்லது தெய்வீக வரலாறுகள் (Divyāvadāna or "Divine narratives") என்ற சமஸ்கிருத மொழியில் எழுதப்பட்ட பௌத்த தொன்மவியல் கதைகளைக் கொண்ட நூலில் குணாலா அவதானம் என்ற பகுதியில் குறிக்கப்பட்டு உள்ளது. இலங்கை மகாவம்சத்தில் மட்டுமே அசோகனின் மகனாக மஹிந்த கூறப்பட்டுள்ளது. என்றாலும் அசோகன் பிறந்த வட இந்தியா பாரம்பரியத்தில் எந்த நூலிலும் 'மஹிந்த' கூறப்படவில்லை என்பது கவனிக்கத் தக்கது. அதே போல மகாவம்சத்தில் கூறப்படட சங்கமித்தையும் வட இந்தியா பாரம்பரியத்தில் எந்த நூலிலும் குறிப்பிடப்படவில்லை. வரலாற்றாசிரியர்களின் ஒரு பகுதியினரும் இதை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. உதாரணமாக, இந்திய வரலாற்றாசிரியர் ரூமிலா தாப்பர் (Romila Thapar) பல காரணங்களை சுட்டிக்காட்டி இதை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. "Journal Of The Ceylon Branch Of The Royal Asiatic Society 1922-24 Vol.29" இல், பக்கம் 243 இல், துட்ட காமனி பற்றி குறிப்பிடுகையில், ‘Like most Ceylon Kings he, (Dutugemunu), was more of a Hindu than a Buddhist. An ancient MS of Ridi Vihara, which he built and endowed, states that on the occasion of its consecration he was accompanied thither by 500 Bhikkus (Buddhist monks) and 1,500 Brahmins versed in the Veddas (Paper read at the R. A. S. Ceylon Branch in June 1923 on “Palm leaf MSS. in Ridi Vihara). Throughout Ceylon History the Court religion was Hinduism and its ritual and worship largely alloyed and affected the popular Buddhism and made it unlike the religion of Buddha’ என்று கூறப்படுள்ளதும் குறிப்பிடத் தக்கது. அதாவது பெரும்பாலான இலங்கை அரசர்களை போல, துட்ட காமனியும் கூடுதலாக பௌத்தனாக இருப்பதிலும் பார்க்க ஒரு இந்துவாகவே இருந்தார் என்பதை, ரிதி விகாரையை (வெள்ளிக் கோயிலை / රිදී විහාරය), அனுராதபுரத்தின் மன்னனாக இருந்த துட்டகாமினி, தெய்வத்தைக் கோயிலில் வைக்கும் ஆகமச் சடங்கின் [பிரதிஷ்டை செய்யும்] பொழுது, 500 புத்த பிக்குகளும், ஆனால் 1,500 வேதத்தில் தேர்ச்சி பெற்ற இந்து பிராமணர்களும் ஒன்று கூட அந்த நிகழ்வை நடத்தியதில் இருந்து புரிகிறது என்கிறது. சிலப்பதிகாரத்தில் சேரன் செங்குட்டுவன் நடத்திய கண்ணகி சிலைத் திறப்பு விழாவுக்கு பல நாட்டு மன்னர்களுக்கும் அழைப்பு அனுப்பப்பட்டது. அதை ஏற்று வந்தவர்களில் ஒருவன் “கடல் சூழ் இலங்கைக் கயவாகு வேந்தன்” — என்று மொழிகிறது சிலப்பதிகாரம். இரண்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கஜபாகு ஆட்சி மகாவம்சம் 35 ஆம் அத்தியாயத்தில் உள்ளது. மேலும் சிங்களவரும் தமிழரும் இரத்தத் தொடர்புடையவர்கள் என்பது சிவன் என்று முடியும் மன்னர்கள் பெயர்களில் இருந்தும் நாகன் என்று முடியும் மன்னர்கள் பெயர்களில் இருந்தும் தெளிவாகிறது. எனவே இவைகளைப்பற்றி ஒரு விரிவான பக்கச்சார்பு அற்ற ஆய்வு கட்டாயம் தேவை என்று எண்ணுகிறேன். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 20 தொடரும்
  19. kandiah Thillaivinayagalingam
    "நவீன சமுதாயம் வீழ்ச்சியடைகிறதா?" [சீரழியும் சமுதாயம்] பகுதி: 05] கணியன் பூங்குன்றனார், 2300 ஆண்டுகளுக்கு முன் தன் புறநானூறு பாடல் 192 இல் "நன்மை தீமை அடுத்தவரால் வருவதில்லை, துன்பமும் ஆறுதலும் கூட மற்றவர் தருவதில்லை, சாதல் புதுமை யில்லை; வாழ்தல் இன்பமென்று மகிழ்ந்தது இல்லை. வெறுத்து வாழ்வு துன்பமென ஒதுங்கியது மில்லை, வானம், மின்னல் வெட்டும் மழையாய் குளிர்ந்த துளிகளைப் பெய்ய, கல், மண் ஆகியவற்றைப் புரட்டிக் கொண்டு பெருகி வரும் பேராற்று நீர்வழி ஓடும் தெப்பம் போல நமது வாழ்க்கை என்கிறார். அப்படித்தான் நமது வாழ்வும், இன்று பலவித கேடுதல்களை, தீமைகளை புரட்டிக் கொண்டு இன்னும் இந்த நவீன, நான்காவது தொழில்துறை புரட்சியாக பெருகி வரும் மின்னணு யுகத்தில் மிதந்து கொண்டு அதன் வழி போகிறோம். ஆனால் எவ்வளவு நாளுக்கு அது தனது பக்க விளைவாக விட்டு செல்லும் சீரழிவிற்கு இடையில் நாம் மிதந்து போக முடியும்? இது தான் இன்றய முதன்மை கேள்வியும் கூட. மனித இனத்தின் வாழ்க்கை ஓயாத மாற்றத்திற்கு உரியது. மாற்றத்திற்கு முக்கிய காரணம் காலத்தின் பரிணாம வளர்ச்சி. மாற்றங்களை பொதுவாக எவரும் விரும்புவர். மாற்றங்கள் வளர்ச்சிக்குத் துணை; அரண். ஆனால் அவை வளர்ச்சி பொருந்திய வாழ்க்கை முறையை தரக் கூடியவையாக இருக்கவேண்டும். இந்த உலகம் எப்படி இருந்தது என்று வரலாற்று ரீதியாக எவரும் கூறலாம், பெருமை படலாம். ஆனால், இந்த உலகம் எப்படி இருக்கவேண்டும் என்பதே இன்று எமக்கு உள்ள பிரச்சனை. "சென்ற காலத்தின் பழுதிலாத் திறமும் இனி எதிர்காலத்தின் சிறப்பும் இன்று எழுந்தருளப் பெற்ற பேறிதனால் எற்றைக்கும் திருவருளுடையேம்" என்று திருஞானசம்பந்தர் மதுரைக்கு எழுந்தருளியபோது பாண்டிய நாட்டின் அமைச்சராக இருந்த குலச்சிறை நாயனார் திருவாக்காக்க காண்கிறோம். சென்ற காலத்தில் பழுது இன்றி நின்ற இயல்பும், எதிர்காலத்தில் வரும் சிறப்புடைய திறமும் என்கிறது. அதாவது, சென்ற காலத்தின் சீரிய திறனை சிந்தையில் நிலைநிறுத்துபவர்களால்தான் எதிர்காலத்தை பெருமிதத்துடன் எதிர்கொள்ள இயலும் என்பதை சொல்லாமல் சொல்கிறது. அதே போல பாரதிதாசனும், "புதியதோர் உலகம் செய்வோம்” என்றான். நாமும் அளவு கடந்த அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி பெற்று இன்று வீட்டிலிருந்த படியே உலகம் முழுவதையும் சுற்றி வர இணையத்தளத்தின் மூலமாக வழி சமைத்தோம். இதன் மூலமாக நன்மைகளும் அதே அளவில் சமுதாயத்தை சீரழிக்கும் தீமைகளும் உள்ளன என்பதை அலசி ஆராய்ந்து பார்க்கும் பக்குவமும், மனப்பான்மையும் அனைவரிடமும் ஏற்பட்டுவிடாது. இதனால், முக்கியமாக ஒவ்வொரு நாட்டின் தூண்கள் எனப்படும் இளைஞர்கள் இவற்றின் மூலம் எந்தளவு உயர்ந்திருகின்றனரோ அதே அளவில் சமுதாயத்தில் சீர்கேட்டும் உள்ளனர் என்பதை புள்ளி விபரங்கள் காட்டுகிறது. இலட்சிய பாதையில் செல்லவேண்டிய இளைஞர்கள் வழி தவறி சமுதாய சீர்கேடு என்னும் புதைமணலை தேடி அறியாமல் வாழ்க்கையினை இழக்கின்றனர். இளைஞர்கள் தவறான பாதைக்கு செல்ல பல வாய்ப்புக்கள் இருந்தாலும் அவர்களை எளிதில் அடையக்கூடிய இணையத்தின் மூலமாகவே அதிக அளவில் தவறான பாதையை நாடுகின்றனர். அன்றைய காலங்களில் தொழில்நுட்ப சாதனங்கள் அதிக அளவில் இல்லாத காரணத்தினால் இவர்களை கண்காணிப்பது எளிதாகவே இருந்தது. ஆனால் இவற்றின் அபார வளர்ச்சியினால் அவர்களை கண்காணிப்பது அரிதாகிவிட்டது. எனவே எதிர்காலத்தின் சிறப்பும் பெற்று, புதியதோர் உலகமும் பெற்றதோடு நிற்காமல் பக்க விளைவாக சமுதாயத்தை சீரழிக்கும் தீமைகளையும் பெற்று விட்டோம் என்பதே இன்றைய உண்மையும் பலரின் குமுறலும் ஆகும். இன்றைய நவீன யுகம் தொழில் நுட்ப வளர்ச்சி என்ற மரத்தின் நுனியில் அதாவது அதன் உச்சாணிக் கொம்பில் இருக்கிறது. ஆனால் ஒழுக்கம் பண்பாடு போன்ற விடயங்களில் மிக மிக பின் தள்ளிக் காணப்படுகிறது. நமது தொழில் நுட்ப வளர்ச்சி நமக்கு ஒழுக்கத்தை பண்பாட்டை கற்றுத் தரவில்லை. மாறாக நமது வளர்ச்சி குறுகிய மனப்பான்மையை, அவசரத் தன்மையை, அதிவேக வளர்ச்சியை, குரோதத்தை, தன் மேல் அதீதமான நம்பிக்கையை வளர்த்திருக்கிறது. இதனால் அதிகமாக, இரக்கத்தன்மை இல்லாதொழிந்து தனக்காக, தன் தேவைக்காக யாரையும் வெறுக்கவும், வேரறுக்கவும் தொடங்கி விட்டது மனித இனம். வேர்களை வெறுக்கும் விழுதுகளாய்! பெற்றோர்களை மதிக்காத ஒரு தலைமுறை இன்று தலையெடுத்திருக்கிறது. இவர்கள், பெற்றோர்கள் தங்களுக்கு அறிவுரை செய்வதை வெறுக்கிறார்கள். குறிப்பாக மாணவர் சமுதாயம், தான் செய்த தவறுகளுக்காகக் கூட ஆசிரியர்கள் தங்களைக் கண்டிப்பதை விரும்புவதில்லை. தன்னை ஹீரோவாக நிலை நிறுத்திக் கொள்ள எதையும் செய்யத் தயாராக இருக்கிறார்கள். பாடசாலைகளில், வாழ்வியல் பண்புகள் குறித்து சரியாக கற்பிக்கப்படுவதில்லை. சமுதாயத்தில், ஒழுக்கம் நிறைந்தவர்கள் போற்றப்படுவதில்லை. தீய ஒழுக்கம் உள்ளவர்கள் உயர்த்தி பிடிக்கப்படுகின்றனர். "தெருவோர மதகில் இருந்து, ஒருவெட்டி வேதாந்தம் பேசி, உருப்படியாய் ஒன்றும் செய்யா, கருங்காலி தறுதலை நான்~" ...... "ஊருக்கு கடவுள் நான், பாருக்கு வழிகாட்டி நான், பேருக்கு புகழ் நான், பெருமதிப்பு கொலையாளி நான்!" ...... "குருவிற்கு குரு நான், குருடருக்கு கண் நான், திருடருக்கு பங்காளி நான், கருவிழியார் மன்மதன் நான்!" என ஒரு முறை நான் கவிதை எழுதியது ஞாபகம் வருகிறது. இன்றைய இளைஞர்களுக்கு எதையும் நின்று நிதானித்து யோசிக்க அவகாசமில்லை. சரியான புரிதல்களும் தெளிவான சிந்தனைகளும் காலம் கடந்த பின்னரே கவனத்துக்கு வருகின்றன. நற்சிந்தனை எனும் விதைகளை நட்டால் நல்ல கனிகளை உண்ணலாம். விஷ விதைகளை துாவி வைத்தால், விஷத்தையே நம் அடுத்த தலைமுறைக்கும் விட்டு செல்கிறோம். விஷமா, அமிர்தமா? எல்லாம் நம் கையில் தான் இருக்கிறது. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 06 தொடரும்
  20. kandiah Thillaivinayagalingam
    "தமிழர்களின் மரபும் பாரம் பரியமும்" / பகுதி: 06 இது வரை பாரம்பரியத்தை பற்றி பொதுவாகவும் மேலோட்டமாகவும் அதன் அறிமுகத்தை, உள்ளடக்கத்தை பார்த்தோம். இனி வரும் பகுதிகளில் சில முக்கிய தமிழர்களின் மரபையும் பாரம்பரியத்தையும் நான் சரி என நம்பும் அறிவியல் காரணங்களுடன் தர முயற்சிக் கிறேன். நான் இவ்வற்றை என்னால் முடிந்த அள வில் கவனமாக கையாண்டாலும், சிலவேளை தவிர்க்க முடியாத சில பிழைகள் மற்றும் குறை பாடுகள் [some errors and omissions] ஏற்படலாம். அதற்கு நான் இப்பவே வருத்தம் தெரிவிக்கிறேன். என்றாலும் விபரமாக நான் அவைகளை அலச முன்பு, இன்னும் ஒன்றையும் சொல்ல வேண்டி யுள்ளது. அதாவது பாரம்பரியம் எமக்கு எதை தர வல்லது? இது அதன் கருத்தின் படி, நீண்ட காலமாக ஒரு குறிப்பிட்ட குழு அல்லது குடும்பம் அல்லது சமுதாயம் முதலியன எப்படி சிந்தித்தனை, நடந்து கொண்டன அல்லது ஏதாவது செய்தனர் [a way of thinking, behaving, or doing something] என்பதை குறிக்கிறது எனலாம். அது அன்று அங்கு பரம்பரை பரம்பரையாக வேரூண்டி இருந்தது. ஆனால் இன்று புது வழியில், சிறந்த வழியில் நாம் ஒன்றை செய்யக் கூடியதாக இருக்கையில், அந்த பழம் வழியை ஏன் பின்பற்ற வேண்டும்? எப்படி நாம் இன்னும் பாரம் பரிய வழியில் ஒழுகினால், வளர அல்லது முன்னேற அல்லது அபிவிருத்தி அடைய முடியும்? உலகம் மாற்றம் அடைகிறது என்னவோ உண்மைதான், ஆனால், நாம் மனிதர்களாக இருப்பதற்கான சாரமான - எங்கள் போராட்டங்கள், எங்கள் அச்சங்கள், எங்கள் தேவைகள் மற்றும் ஆசைகள் [our struggles, our fears, our needs and desires] - ஆகியவை, பெருபாலும் மனித இயல்பை தீர்மானிக்கும் உள்ளார்ந்த பண்புகளால் [inherent characteristics] அப்படியே மாறாமல் இருக்கின்றன. -பாரம்பரியம் சில பண்புகளை, உதாரணமாக எம் மேலும் மற்றவர்கள் மேலும் ஒரு விழிப்புணர்வை, உடன் இருக்கும் உணர்வை, உறுதிப்பாட்டை [heightening our awareness of self and others, cultivating a sense of belonging and stability] எமக்கு ரகசியமாக நினைவூட்டுவதுடன் அது நம் வாழ்விலும் சமுதாயத்திலும் ஒரு வழி காட்டி சக்தியாகவும் இருக்கிறது. எனவே இந்த அர்த்தத்தில் பாரம்பரியம் எப்போதும் மேம்படுகிறது, வளர்கிறது எனலாம். இது எம்மை பார்த்து, என்னை பெறுங்கள், என்னை செம்மைப் படுத்துங்கள், என்னை மனிதத்தன்மையூட்டுங்கள் என்கிறது. ஆகவே இது தன் வளர்ச்சியை, மாற்றத்தை நிறுத்து அல்லது கேள்வி கேட்க வேண்டாம் என்று ஒரு பொழுதும் சொல்லவில்லை? ஒருமுறை சீன யாத்ரிகர் ஹியூன்-ஸங் [Hiuen -Tsiang] என்பவர் இந்தியா வந்தபொழுது வட இந்தியாவில் ஹர்ஷன் [Harsha, c. 590–647 CE, also known as Harshavardhana] என்ற ஒருவன் பேரரசனாக இருந்தான். அந்த பேரரசன் தனது செல்வத்தை தனது மக்களுடன் பகிர்ந்து மகிழ்ந்து இருக்கும் அந்த மரபை கண்டு அவன் வியந்தான். அது போலவே தஞ்சாவூர் அரசன் வழிப்போக்கர்கள் மற்றும் யாத்திரீகர்கள் இளைப்பாறிச் செல்ல சத்திரம் [shelter] அமைக்கும் மரபில் புகழ் பெற்று திகழ்ந்தான். இது வறியவர்களையும் நோயாளிகளையும், தங்கள் கவனிப்பில் இருந்த இறந்தவர்களையும் கவனித் தது. ஆனால் இந்த மரபு பின்நாளில் ,காலனித்துவத்தின் வருகையால் வழக்கொழிந்து போய்விட்டது. தஞ்சை மாமன்னர் சரபோஜி [Raja Sarfoji], 1801 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் 20ஆம் தேதி அளவில் பிரிட் டிஷ் காலனித்துவ எஜமானர்களுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினான். அதில் தனது அரசுக்கு என்ன நடந்தாலும், இந்த விருந்தோம்பல் பாரம்பரியம் நிறுத்தப் படக் கூடாது என்று அந்த தமிழரின் பாரம்பரியத்தின் பெருமையை சுட்டிக் காட்டினான். ஆனாலும் வளங்கள் வீணாக பயன்படுகிறது எனக் கூறி நிறுத்தி விட்டார்கள். ஒரு சிறந்த பாரம்பரியம் அங்கு இறந்து விட்டது. அப்படியான ஒரு பாரம்பரிய வாழ்க்கை முறை யாழ்ப்பாணத்திலும் முன்பு இருந்தது. சங்கடப் படலை என ஒரு வகையான வெளி வாசல் வேலியில் அமைக்கப்பட்ட முறை ஒன்று இருந்தது. நடை பயணமாக வரும் வழிப் போக்கர்களுக்குச் சங்கடங்களை தீர்க்கும் முகமாக அவை அமைக்கப்பட்டதால் அவை சங்கடப் படலை எனப் காரணப் பெயர் பெற்றிருக்கலாம்? அதன் அமைப்பு முறை படலைக்கு நிழல் கொடுக்கும் வகையில் ஒரு கூரை அமைப்பு, உயரத்திலும் பாதசாரிகள் இருந்தோ கிடந்தோ இளைப்பாறிப் போகும் வகையில் அமைக்கப்பட்ட மேடை, கீழேயும் அமைந்திருக்கும். அருகில் மண்பானையில் குடி தண்ணீர் வைக்கப் பட்டு இருக்கும். இப்படி தமிழ் ஒரு காலத்தே தனக்கென தனி அடையாளம் கொண்டிருந்தது என்பது என்னவோ உண்மை தான். ஆனால் புராணங்கள் எனும் தொன்மங்கள் என்ற வடநாட்டு ஆரிய மரபுகள், முக்கியமாக 7 - 8 நூற்றாண்டளவில் தமிழகத்தில் கால் பதித்த பின், தூய தமிழ் மரபு மெல்ல மெல்ல ஒழிந்து கலப்பு மரபு வேரூன்றி விட்டது. சங்க காலத் தமிழகத்தில் மக்களுக்கும் அரசர்களுக்கும் இடையில் மக்களைப் புரிந்துகொண்டு புலவர்கள் பண்பாட்டு மையங்களாக இருந்தனர். அவர்கள் பாடல்களில் பழம் தமிழ்ப் பண்பாடு இன்றும் எமக்கு தெரிய வருகின்றது. "யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்" என்பது ஒரு பாடலின் கருத்து மட்டும் அல்ல, அதைப் பாடிய புலவர் உள்நாட்டு அமைப்பைப் பற்றிக் கூறிய கருத்தாகவும் நாம் எடுக்கலாம். மேலும் புறநானுறு 239 இல், நட்டோரை உயர்பு கூறினன் [நண்பர்களைப் புகழ்ந்து கூறினான்], வலியர் என வழிமொழியலன் [வலிமை யுடையவர்கள் என்பதால் ஒருவரிடம் பணிந்து பேசமாட்டான்], மெலியர் என மீக்கூறலன் [தம்மைவிட வலிமை குறைந்தவர்களிடம் தன்னைப் புகழ்ந்து பேசமாட்டான்], பிறரைத் தான் இரப்பு அறியலன்[பிறரிடம் ஒன்றை ஈயென்று இரப்பதை அறியாதவன்], இரந்தோர்க்கு மறுப்பு அறியலன் [தன்னிடம் இரப்பவர்களுக்கு இல்லையென்று கொடுக்க மறுப்பதை அறியாதவன்], பசி தீர்த்தனன் [அவர்கள் பசியைத் தீர்த்தான், மயக்குடைய மொழி விடுத்தனன் [பிறரை மயக்கும் சொற்களைக் கூறுவதைத் தவிர்த்தான்], போன்ற வரிகள் அன்றைய தமிழர்கள் போற்றி புகழ்ந்த பாரம்பரியத்தை பறைசாற்றுகிறது. அந்த பாடலை முடிக்கும் பொழுது இப்படி அவன் எல்லா பாரம்பரியத்தையும் முழுமையாக செய்ததால், அவனை புதைத்தாலும் சரி; அல்லது எரித்தாலும் சரி. எது எப்படி நடக்க வேண்டுமோ அப்படி நடக்கட்டும் என்று முடிக்கிறது. இனி நாம் சில தமிழரின் பாரம்பரியங்களை ஒன்று ஒன்றாக விரிவாக பார்ப்போம். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 07 தொடரும்
  21. kandiah Thillaivinayagalingam
    நன்றி
  22. kandiah Thillaivinayagalingam
    நன்றி
  23. kandiah Thillaivinayagalingam
    "தமிழர்களின் மரபும் பாரம் பரியமும்" / பகுதி: 05 ஒரு நாட்டில் அல்லது ஒரு பகுதியில் வாழும் மக்களின் வாழ்வை பற்றி புரிந்து கொள்ள வேண்டுமாயின் நாம் அவர்களின் பெருமைக்குரிய சிறப்பு வாழ்வையும் மற்றும் பாரம்பரியங்களையும் பார்க்கவேண்டும். இது அந்த மக்களின் முக்கியத்துவத்தை மட்டும் இன்றி, அவர்கள் எப்படி ஓய்வு எடுத்தார்கள், பொழுது போக்கினார்கள், கொண்டாடினார்கள் என்பதையும் எடுத்துக் காட்டும். உதாரணமாக இலங்கையின் ஒரு பிரதேசமான புத்தளத்தின் பாரம்பரியங்களில் ஒன்றாக இன்னும் குடும்பங்களை அறிமுகப் படுத்துவதற்கு “குடும்ப பட்டப்பெயர்” பயன்படுத்தப் பட்டு வருகின்றது. இவை அவர்களின் வரலா ற்றை, அவர்களின் முன்னோர்களை மீட்டி பார்க்க, பரம்பரைகளின் அடையாளமாக வழக்கத்தில் இன்னும் இருந்து கொண்டிருக்கிறது. இவ்வாறான குடும்ப பட்டப் பெயர்கள் அந்த காலத்தில் அவர்கள் செய்த தொழில், அவர்கள் பயன்படுத்திய பொருட்கள், அவர்களின் செயற்பாடுகள், தோற்றங்கள் என இன்னோரன்ன அமசங்களை கொண்டு வந்திருக்கலாம். அங்கு “பாசுமணி” என்ற குடும்ப பட்டப் பெயரை கொண்ட ஒரு குடும்பம் உண்டு. விசாரித்து பார்த்ததில், அவர்களின் முன்னோர்களின் அன்றைய தொழில் பாசுமணி மாலை செய்து கொடுப்பதாக இருந்ததை அறிந்தோம். அன்றைய காலங்களில் தங்கத்தின் பாவனை பெரிதாக இருந்திராத காலமென்பதால் பாசுமணி மாலைக்கான மவுசு அதிகமாம். திருமண நிகழ்வுகள், பெண்பிள்ளைகளின் பூப்படைதல் நிகழ்வுகள், பெண் குழந்தைகளின் பிறந்தநாள் நிகழ்வுகள் என இன்னோரன்ன சடங்குகளின் போது இவ்வாறன பாசுமணி மாலைகளை மக்கள் பெரும்பாலும் அணிவதை, அன்பளிப்பாக கொடுப்பதை வழக்கமாக்கி கொண்டிருந்தார்களாம். பெரும் பாலும் இந்தியாவிலிருந்தே இந்த பாசுமணி முத்துக்கள் பெற்றுக் கொள்வார்களாம். காலப் போக்கில் பாசுமணி மாலை செய்து கொடுக்கும் தொழில் அழிவடைந்தாலும் பாசுமணி என்ற அந்த குடும்ப பட்டப் பெயர் நிலைத்து விட்டது என்கிறார் அந்த பாசுமணி குடும்பத்தின் ஒருவர். இவ்வாறான குடும்ப பட்டப் பெயர்கள் ஒரு சில கேட்பதற்கு வெவ்வேறு விதமாக இருந்தாலும், அவை தம் வாழ்க்கையோடு பின்னிப்பிணைந்து இருப்பதை மறுக்க இயலாது என்றும், தமக்கு பின்னால் வருபவர்கள் தமது முன்னோர்களின் வாழ்க்கையினை, வழிமுறைகளினை இதன் மூலம் அறிய முடிகிறது எனவும் பெருமைப் படுகிறார் அவர். மேலே எடுத்து காட்டிய ஒரு தனிப்படட தமிழ் முஸ்லீம் குடும்பம் ஒரு பட்டப் பெயருக்கு பின்னாலேயே பெருமை கொண்டு பூரிக்கிறது என்றால், பெருமைக்குரிய பல கலாச்சாரத்தையும் பாரம்பரியத்தையும் [culture and traditions] குறைந்தது இரண்டாயிரத்து ஐந்நூறு ஆண்டுகளாகப் பின்பற்றும் முழு தமிழ் இனம் எவ்வளவு பெருமை கொள்ள வேண்டும் என்று எண்ணி பாருங்கள். தமிழ் இனம் இன்றைய உலகின் மிகப்பழையன எனலாம். தமிழரைப் பற்றி யாராவது சிந்தித்தால், அவர்கள் பெரும்பாலும் நினைப்பது, தமிழர்கள் பட்டுத் துணியை விரும்புகிறவர்கள் என்றும், சேலை வேட்டி உடுப்பவர்கள் என்றும், மற்றவர்களை வணக்கம் செலுத்தி வரவேற்பவர்கள் என்றும், கொண்டாட்ட காலங்களில் பெரும்பாலும் மரக்கறி உணவை வாழை இலையில் உண்ணும் மரபை உடையவர்கள் என்றும், அவர்களின் முக்கிய கொண்டாட்டம் தை பொங்கல் என்றும், இது பெரும்பான்மையான மக்கள் முன்பு விவசாயிகளாக இருந்தனர் என்பதையும், மற்றும் முக்கனி என்று சொல்லப்படும் மா, பலா, வாழை பழங்களை விரும்பி பொதுவாக உண்பவர்கள் என்பதும் ஆகும். எனினும் கால ஓட்டத்தில், குறிப்பிடத் தக்க வெளிநாட்டு தாக்கங்களால், இன்று அவர்களுக்கு இடையில் ஏற்பட்ட கலப்பால், இது தான் அவர்களின் தனித்துவமான மரபு அல்லது பாரம்பரியம் என சுட்டிக் காட்டுவது சிக்கலாகிறது. இன்றைய காலத்துக்கேற்ற புதுத்தினுசானபாணி [ஃபேஷன்கள்], உணவு பழக்கம், வாழ்க்கை முறை, விழுமங்கள் [மதிப்புகள்] [fashions,food habits, life-styles, values] என்பன எமது நீண்ட வரலாற்றின் விளைவுகள் ஆகும். இன்று தமிழர்கள் பெருமளவில் தமிழ் நாட்டிலும் இலங்கையிலும் தமது தாயகமாக, குறைந்தது இரண்டாயிரத்து ஐந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு மேலாக வாழ்ந்து வருகிறார்கள். இவர்களின் பண்பாடு பல விதங்களில் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க பெருமை உடையது. அத்துடன் தமிழ் மிகவும் பண்டைய மொழிகளில் ஒன்றும் ஆகும். குறைந்தது 2500 ஆண்டுகளாக அதன் அடிப்படை மொழி அமைப்பு மாறாமல் தொடர்ச்சியாக வாழும் மொழி இது ஆகும். அது மட்டும் இல்லை இன்று மேலும் நாற்பது லட்சத்திற்கு [four million] மேற்பட்ட தமிழர்கள் பரந்து பெரும் தொகையாக பல நாடுகளில், குறிப்பாக பர்மா, மலேசியா, சிங்கப்பூர், இந்தோனேசியா, தென் ஆப்பிரிக்கா, கரிபியன் தீவுகள், ரீயூனியன் தீவு, மொரிசியஸ், பிஜி, மற்றும் புலம்பெயர் தமிழர்களாக [Tamil diaspora] அவுஸ்திரேலியா, டென்மார்க், நெதர்லாந்து, நோர்வே, சுவிற்சர் லாந்து, பிரித்தானியா, ஜெர்மனி, பிரான்ஸ், கனடா, அமெரிக்கா, நியூசிலாந்து போன்ற நாடுகளில் வாழ்கிறார்கள். பொதுவாக எங்கள் மரபும் பாரம்பரியமும் எமது முன்னோர்களிடம் இருந்து பெறப்பட்டு, அது எமது குடும்பத்தின் மூத்தவர்களாலும் குருவாலும் [ஆசான்] இளம் வயதிலேயே கல்வியுடன் சேர்த்து புகுத்தப் பட்டு, அது வாழ்வின் ஒரு பகுதியாக இன்றும் தொடர்கிறது. ஆனால் இன்று கல்வி மேலும் அதி முன்னேற்றம் அடைந்து, இன்றைய இளைய தலைமுறை ஏதாவது ஒன்றை பின்பற்ற முன் அல்லது செய்ய முன் அதைப்பற்றி கேள்வி கேட்டு, காரணம் அறிந்து, புரிந்து கொள்ள [question, reason and understand] முனைகிறார்கள். எனவே நாம் கண்மூடித்தனமாக அதை அவர்களுக்கு புகுத்தாமல் அதன் உண்மை நிலையை காரண காரியங்களுடன், எப்படி [தூண்டுதலும் துலங்கலுமுடன்] புத்தளத்து பாசுமணி குடும்பம் விளக்கியதோ, அவ்வாறு நாம் விளக்க வேண்டும். அது அவர்களுக்கு ஒரு துடிப்பையும் மகிழ்வையும் கொடுத்து அந்த பாரம்பரியத்தின் உண்மை நோக்கத்தை மேலும் அறிய அவர்களுக்கு ஒரு ஆவலையும் தூண்டும். அதை விட்டு விட்டு, இந்த பாரம்பரியம் தானாக தொடரும் என இருந்து விட்டால், அது காலப்போக்கில், நமது வாழ்க்கை முறை நீர்த்துப் போய், தளர்வூட்டு எமக்கே அது ஒரு அந்நியமாக போய்விடும். இது உங்களின் நல்ல ஆரோக்கியம் மாதிரி, அதை நீங்கள் இழக்கும் வரை அது தானாக தொடரும் என பேசாமல் இருப்பது போல ஆகும். நாங்கள் எங்கள் விழுமியங்களை பாராமுகமாக இருந்தால், அலட்சியம் செய்தால், ஒரு நாள் நாம் எம் கண்களை திறக்கும் பொழுது, விழித்தெழும் போது, நாம் எம்மையே அடையாளம் காணாமல் போய்விடுவோம். இந்த விழுமியங்கள், எமது நாட்டின், எமது குடும்பத்தின் முதுகெலும்பு ஆகும். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 06 தொடரும்
  24. kandiah Thillaivinayagalingam
    "நவீன சமுதாயம் வீழ்ச்சியடைகிறதா?" [சீரழியும் சமுதாயம்] பகுதி: 04 சமுதாயம் என்பது பலரும் ஒன்றாய் கூடி வாழும் ஓர் அமைப்பு. இது மக்களால் மக்களுக்காக உருவாக்கப் பட்டது. பல்வேறு மலர்கள் ஒன்றிணைந்து ஒரு மாலையாவது போல மதத்தால், இனத்தால், மொழியால் வேறுபட்டவர்கள் ஒன்றிணைந்து வேற்றுமைக்குள் ஒற்றுமை கண்டு ஒரு கூட்டமாய் வாழ்வதே சமுதாயம். அதாவது, தனிமனித நிலையில் இருந்து படிப்படியாக வளர்ச்சி அடைந்து ஆண் பெண் கூட்டு சேர்ந்து தம் சந்ததிகளை உருவாக்கிப், பின்னாளில் கூட்டுக் குடும்பமாக மாற்றமடைந்து, மிகப்பெரிய சமூக அமைப்பிற்கு அது வித்திட்டது எனலாம். சமூகங்கள் தோன்றுவதும், வாழ்வதும், அழிவதுமான செயல்கள் வரலாற்றில் நிகழ்ந்து கொண்டே இருக்கின்றன. சமூகத்தின் வளர்ச்சிக்கும் தேய்வுக்கும் அதன் உறுப்பினர்களே காரணமாவர். சங்க கால மக்கள் சமுதாயம் எப்படி இருந்தன என்பதை இலக்கியங்கள் பாடல்கள் மூலம் கூறுகின்றன. உதாரணமாக உயிர்கள் மேல் இரக்கம் கொள்ளுதல் அவர்களின் சமுதாயத்தில் பரிந்துரைக்கப் பட்டுள்ளதை காண்கிறோம். இன்றைய நவீன உலகில், மனிதநேயம் அருகிவருகிறது. அன்பு ,கருணை, இரக்கம் மக்களிடம் குறைந்து வருகிறது, இவைகளை போதிக்கவென்றே தோன்றிய சமயங்கள் கூட தமக்குள் மதம் கொண்டு மோதுகின்றன, ஏன் கொலை கூட செய்கின்றன? உதாரணமாக 'புத்தம் சரணம் கச்சாமி, தம்மம் சரணம் கச்சாமி, சங்கம் சரணம் கச்சாமி' ,அதாவது, புத்தியால் பகுத்து ஆராய்ந்து, அதன் மூலம் அறியும் அறிவில் சரணடையுங்கள், அதே போல சத்தியத்தில் சரண் புகுங்கள், சங்கத்தின் பண்புகளை உங்களில் வளர்த்து, அந்த பண்புகளில் சரணடையுங்கள் என்கிறது. ஆனால் இலங்கையில் நடப்பது என்ன ? எத்தனை புத்த பிக்குகள் , அல்லது புத்தர் போதனையை பின்பருப்பவர்கள் என்று தம்மை அடையாளப் படுத்துவார்கள் இதை உணர்ந்து உள்ளார்கள் ? இன்றைய மற்றும் கடந்த கால இலங்கை வரலாறு இதற்கு சான்று கூறும். அதேவேளை தமிழரின் சங்க இலக்கியம் அகநானுறு 4, அடி, 8 - 12 இல், அவன் குதிரை பூட்டிய தேரில் வருகிறான். தேரில் கட்டியிருக்கும் மணியின் நாக்கு ஆடி மணியோசை எழுப்பாதபடி மணியின் நாக்கை இழுத்துக் கட்டியிருக்கிறான், ஏனென்றால் பொங்கர்ப் பூவில் தன் துணையாடு இன்பமாக உறங்கும் தேன் உண்ணும் வண்டுகள் தேர்மணியின் ஒலியைக் கேட்டு அஞ்சி ஓடாமல் இருக்கவாம் என, "குரங்கு உளைப் பொலிந்த கொய் சுவல் புரவி, நரம்பு ஆர்த்தன்ன வாங்கு வள்பு அரிய, பூத்த பொங்கர்த் துணையொடு வதிந்த தாது உண் பறவை பேதுறல் அஞ்சி, மணி நா ஆர்த்த மாண் வினைத் தேரன்" என்று மனிதநேயத்தின் உச்ச நிலையாக அஃறிணைக்கும் துன்பப் படாது பாதுகாத்த செயலை காணும் பொழுது, இன்று எப்படி சமுதாயம் வீழ்ச்சி அடைந்து விட்டது என்பதை இலகுவாக காணக்கூடியதாக உள்ளது. சங்க காலத்திலும் அதற்கு அடுத்த பிற்காலத்திலும் கல்வியும், கைத்தொழிலும், வணிகமும் மிகவும் சிறந்த நிலையில் தமிழர்கள் மத்தியில் இருந்ததை காண்கிறோம். புறநானூறு - 183 இல் “கற்றல் நன்றே.....” என்ற வரியை காண்கிறோம். தமிழர் பண்பாட்டின் ஒரு வெளிப்பாடு தான் ‘திருக்குறள்’ எனும் உலகப் பொது மறையும் , 'யாதும் ஊரே ; யாவரும் கேளிர்' என்ற கணியன் பூங்குன்றனாரின் பாடலும் தமிழ்ப் பண்பாட்டின் ஆழத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறது. அது மட்டும் அல்ல வாழ்க்கை நெறிகளால் அன்பிற்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தனர். 'அன்பே சிவம்' என்றனர். பகையை வெல்லும் ஆற்றல், தீயோரை நல்லோராக்கும் வண்மை ஆகியவை அன்பால் இயலும் என்பதை, தங்கள் பண்பாட்டு நெறியாகத் தமிழர் போற்றினர். ஆனால் இன்று நடப்பது என்ன ? ஔவையார் புறநானூறு 187 இல் "நாடா கொன்றோ; காடா கொன்றோ; அவலா கொன்றோ; மிசையா கொன்றோ; எவ் வழி நல்லவர் ஆடவர், அவ் வழி நல்லை; வாழிய நிலனே!" என்று கூறியது போல, அதாவது, நாடாய் இருந்தால் என்ன? காடாய் இருந்தால் என்ன? பள்ளமாய் இருந்தால் என்ன? மேடாய் இருந்தால் என்ன? எங்கே ஆண்கள் நல்லவர்களாக இருக்கிறார்களோ அந்த நிலம் வாழ்வதற்கு உரிய நல்ல இடம் என்பது போல, மனிதர்களின் கூட்டால் உண்டாக்கிய சமுதாயமும், மனிதர்கள் முறையாக அங்கு இருக்கிறார்களோ அந்த சமுதாயம் வாழ்வதற்கு உரிய நல்ல சமுதாயமாகிறது என்பது எனது திட நம்பிக்கை. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 05 தொடரும்
  25. kandiah Thillaivinayagalingam
    "தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 05 "பழைய கற்கால உணவு பழக்கங்கள்" / "Food habits of Paleolithic age" [இன்றில் இருந்து, 2.5 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கும் 10,000 ஆண்டுகளுக்கும் இடைப் பட்ட பகுதி / between 2.5 million and 10,000 years ago] மனிதன் அனைத்துண்ணியாக [தங்களுடைய முதன்மை உணவாக தாவரம், விலங்குகள் ஆகிய இரண்டையும் கொள்ளும் உயிரினங்கள்] இன்று இருந்தாலும், அவன் அடிப்படையில் புலாலுண்ணுபவனாகவே பல மில்லியன் வருடங்களாக இருந்தான் என்பதில் வரலாற்று ஆசிரியர்கள் ஒருமித்த கருத்தை கொண்டுள்ளார்கள். அவன் தொடக்கத்தில் இருந்து கிட்டத் தட்ட 10,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை, அதாவது புதிய கற்காலம் வரை, மனிதன் ஒரு நாடோடியாக, வேட்டையாடியும் காட்டு பழங்களையும் மரக்கறிகளையும் பொறுக்கி யெடுத்தும் வாழ்ந்தான். இடைக் கற்காலத்தை அடுத்து, வேளாண்மைத் தொழில் நுட்பத்தின் எழுச்சியுடன் உருவான, புதிய கற்காலத்தில், நிலையான அல்லது பருவ காலங்கள் சார்ந்த குடியிருப்பு தோன்றி, அவன் ஓர் இடத்தில் குடியேறி வாழத் தொடங்கினான். அவனின் உணவு பழக்கங்களில் முதலாவது வியத்தகு மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. கால்நடை வளர்ப்பு அவனுக்கு தொடர்ந்து ஊனுணவு [இறைச்சி] கிடைக்க வழிசமைத்தது. தொடக்கத்தில் செம்மறிகளும், ஆடுகளும் மட்டுமே வளர்க்கப்பட்டன. பின்னர் இவற்றுடன், மாடுகளும், பன்றிகளும் சேர்க்கப்பட்டன. புதிய கற்காலத் தொடக்கத்தில், வேளாண்மை பயிர்கள், காட்டுத் தானியங்களாயினும், நாட்டி வளர்க்கப்பட்டவை ஆயினும், குறைந்த அளவு வகையினமாகவே இருந்தன. இவை சில வகைக் கோதுமை, கம்பு [Pennisetum glaucum, Pearl Millet / ஒரு தானியம்], வாற்கோதுமை [பார்லி] போன்ற தானியங்களை உள்ளடக்கியிருந்தன. அதன் பின் பருப்பு, பட்டாணி போன்ற பயறு வகைகளும், இறுதியாக, மரக்கறிகளும் பழங்களும் வளர்க்கப்பட்டன. இடைக் கற்காலஞ் சார்ந்த வேட்டையாடி உணவு சேகரிப்பவர்களுடன் ஒப்பிடும் போது, இந்த வேளாண்மை - கால் நடை பண்ணை மனிதனின், உணவு வகை கணிசமாகக் குறைந்து காணப்படுகிறது. ஏனென்றால், ஒரு சில மிருகங்களே வீட்டு மிருகமாக மற்ற முடியும் என்பதாலும், அதே போல சில தானியங்கள், மரக்கறிகள் மாத்திரமே பயிர் செய்யக் கூடியதாக இருந்ததாலும் ஆகும். இந்த - எமது முதாதையரின் வாழ்க்கையின் அடிப்படை மாறுபாடு, அதன் தடயத்தை எம்மிடம் விட்டுச் சென்றுள்ளது. முதலாவதாக, இது மனிதனின் ஆரோக்கியத்தை பாதித்தது. பெரும்பாலும் அங்கு விவசாயத்தில் நிலவிய ஒரே வகை பயிர் செய்யும் போக்கு, மக்களின் உணவுகளில் ஒரு பற்றாக்குறை ஏற்பட்டது. அது மனிதனின் உயிர் வாழும் காலத்தை குறைத்தது. முன்னைய, பழமையான மனிதன் இயற்கையுடன் ஒன்றியும் அதனுடன் சமநிலைத் தன்மையுடனும் வாழ்ந்தனர். அவனது இயற்கை உணவு, காலநிலையுடன் அல்லது மற்ற இனங்களின் இடம் பெயர்தலுடன் ஒன்றி, தனது முன்னைய இடத்தில் இருந்து வேறு ஓர் இடத்திற்கு அசையும் போது, அவனும் அதனுடன் சேர்ந்து இடம் பெயர்ந்தான். ஆனால், ஓர் இடத்தில் அவன் நிலையாக குடியேறிய போது, மனிதன் தனக்கு தானே சில புதிய வரம்புகள் மற்றும் கட்டுப்பாடுகளைத் திணித்தான். பழைய கற்காலத்தில், வேட்டையாடி உணவு சேகரிக்கும் பழக்கத்தினை கொண்ட அந்த ஆதிகாலத்து மனிதனின் உணவு பொதுவாக அங்கு நிலத்தில் வாழும் உயிரினங்களும் அங்கு தானாக முளைத்த தானியங்களும், பழங்களும் ஆகும். தொல்லுயிர் எச்சம் அல்லது புதை உயிர்ப் படிவ ஆதாரங்கள் இவர்களின் நாளாந்த உணவு அதிகமாக ஊன் [புலால்] உணவு என எடுத்துக் காட்டுகிறது. குறிப்பாக இவர்கள் ஊட்டச்சத்து அதிகம் உள்ள மிருக இறைச்சி பகுதிகளான ஈரல், சிறு நீரகங்கள், மூளைகளை [liver, kidneys, and brains] விரும்பி உண்டார்கள். இந்த கற்கால மனிதர்கள் பால் உணவுகளை பெரிதாக சாப்பிடவில்லை. அத்துடன் அதிக மாவுச்சத்து [கார்போஹைட்ரேட்] உணவுகளான அவரை, அரிசி, கோதுமை, சோளம் [wheat, corn, rice…] போன்றவையையும் சாப்பிட வில்லை. இந்த பழைய கற்கால வேடர்களின் உணவின் தொகுதியில் கிட்ட தட்ட 2/3 பகுதி சக்தி மீன், மட்டி [fish and shellfish] உட்பட ஊன் உணவில் [இறைச்சியில்] இருந்தும், எஞ்சிய 1/3 பகுதி மட்டுமே தாவர உணவில் இருந்தும் எடுக்கப் பட்டுள்ளன என சமீபத்திய ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன. ஆகவே கற்கால மனிதர்கள் கூடுதலாக புரதத்தையும் குறைவாக மாவுச் சத்தையும் எம்மை விட சாப்பிட்டுள்ளார்கள். அவர்கள் கொழுப்பு சத்தை எம் போலவே உட் கொண்டார்கள். ஆனால், கொழுப்பின் வகை பரந்தளவில் வேறுபடுகின்றன. உதாரணமாக விவசாயத்திற்கு முன்னைய மனிதனின் ஒமேக 6 கொழுப்பு அமிலம் / ஒமேக 3 கொழுப்பு அமிலம் (Omega-3 & 6 fatty acids) விகிதம் 3:1 ஆக இருந்துள்ளது, ஆனால் இன்றைய பெறுமானம் 12:1 ஆகும். அத்துடன் அன்றைய மனிதன். தானியங்களை விட, பழங்களும் மரக்கறிகளும் மட்டுமே உட்கொண்டதால், மாவுச் சத்து அவர்களிடம் குறைவாகவே காணப்படுகிறது. விவசாய புரட்சிக்கு பின்பு தான் கோதுமை, அரிசி மற்றும் அது போன்ற தானியங்கள் மனிதனின் நாளாந்த உணவாக வந்தன. ஐரோப்பா, ஆசியா, வட அமெரிக்கா கண்டங்கள் முழுவதும் பெரிய பாலூட்டிகள் அழிந்து போனதால், இலகுவாக வேட்டையாடக் கூடிய மிருகங்களுக்கு தட்டுபாடு ஏற்பட்டதால், இந்த வேடுவர்கள் தமது உணவையும் உணவு பழக்கங்களையும் குறிப்பாக, தாம் செறிந்து வாழும் இடங்களில் மாற்றி அமைக்க வேண்டி இருந்தது . இந்த சூழ்நிலை மாற்றம், உணவு சார்ந்த தாவர விவசாயங்களுக்கு அடிகோலியது. இந்த மாற்றத்தின் பின், மாவுச் சத்து முன்னைய மனிதனின் உணவில் வழக்கமான அம்சமாகியது. மனிதன் அற்ற, எல்லா வாலில்லாக் குரங்குகளும் அல்லது மனிதக் குரங்குகளும் அடிப்படையில் பழங்கள், இலைகள், தானியங்கள், கொட்டைகள், உண்ணும் தாவர உண்ணிகளாகும். ஒராங்குட்டான், கொரில்லா [Orangutans and gorillas] போன்றவை தாவர உண்ணிகளே , எனினும் சிம்ப்பன்சி [chimpanzee] அதிகமாக, குறைந்தது 90% தாவர உண்ணியாக இருப்பதுடன், இதன் வேட்டையாடும் திறனும் மிகக் குறைவாகவே காணப்படுகிறது. மேலும் ஆண் சிம்ப்பன்சி, பெண்ணை விட பெரும்பாலும் அதிகமாக புலால் உண்ணக் கூடியது. இங்கு ஒரு மிக சுவாரஸ்யமான விடயம் அதனின் பிடரிப்புடைப்பு அல்லது தலையின் பின்புற முகடு "occipital ridge" ஆகும். அதாவது கொரில்லாவின் கூம்பு வடிவத் தலை ஆகும். மிகவும் பலமான தாடை தசைகளை [jaw muscles] தாங்கிப்பிடிக்க occipital ridge உண்டாகினது. ஒரு நாள் முழுவதும் பழங்கள், இலைகள், தானியங்கள், கொட்டைகளை சாப்பிடுவது அவ்வளவு இலகுவல்ல. அதற்கு பலமான தாடை தசைகள் தேவைப் படுகின்றன. ஏறத்தாள 2.4 மில்லியன் வருடங்களிற்கு முன், மனிதன், குரங்கில் இருந்து பிரிந்து, இந்த occipital crest ஐயும் இழந்தான். இதனால் நாள் முழுவதும் தாவரங்களை சாப்பிடுவது கடினமாகியது. ஆகவே அந்த முதல் மனிதனுக்கு தகுந்த இரை தேடும் திறமை தேவைப்பட்டது. அப்பொழுது இந்த மனித இனம் கூடுதலாக புலாலுணவும் மிக குறைந்த அளவு தாவரங்கள் உணவும் சாப்பிடத் தொடங்கின. அத்துடன் பின்மண்டை மேடை [occipital ridge ஐ] இழந்ததால் பெற்ற மேல் அதிகமான இடம், மூளை வளர்ச்சிக்கு தேவையான மேல் அதிகமான இடத்தை கொடுத்தது [The loss of the occipital ridge created increased space for brain development]. நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி : 06 தொடரும் "FOOD HABITS OF TAMILS" / PART: 05 "Food habits of Palaeolithic age" [between 2.5 million and 10,000 years ago] Historians are unanimous in stating that although man is omnivorous, he has been essentially carnivorous for millions of years. From the beginning and up to the Neolithic Period, approximately 10 000 years ago, man was a nomad who lived by hunting and picking wild fruit and vegetables. During the Neolithic Age, as these men became more and more sedentary, man’s eating habits suffered the first of the dramatic changes to come. Animal breeding allowed him to continue to have meat to eat (although not exactly the same kind of meat) while the development of agriculture let him plant his own food and produce cereals (wheat, rye, barley …, later on pulses (lentils, peas…) and lastly, vegetables and fruit. Compared to the hunter - food pickers of the Mesolithic Age, the farmer - cattleman had considerably reduced the variety of the food he ate. In fact, very few animals could be domesticated or bred and only certain vegetables could be grown. This revolution in our ancestors’ lifestyle left its mark. Firstly, it affected human health. As a result of the tendency to grow one sole crop, people’s diets became deficient; that which shortened their life span. Primitive man lived in harmony and in balance with nature. When he moved from one place to another with the different species ’migratory movements or with the seasons, his natural food too change as well. Upon becoming sedentary, man imposed new limitations and restrictions on himself. During the Palaeolithic period of the Stone Age, humans were hunter - gathers whose diet foods included both the animals and plants that were part of their natural environment. Fossil evidence from groups of hunter - gatherers suggests that the daily diet came mainly from animal based foods. In particular, they enjoyed animal organ meats like the liver, kidneys, and brains - meat foods that are extremely rich sources of nutrition. Stone Age humans didn't consume much dairy food, nor did they eat high carbohydrate foods such as beans and cereal grains (wheat, corn, rice…). Latest studies into the composition of Palaeolithic hunter - gatherer diets show they obtained about two - thirds of their energy intake from animal foods, including fish and shellfish and only one - third from plant foods. Stone Age humans ate more protein and less carbohydrate than we do now. Their fat intake was similar to today but the type of fat was vastly different. For example, the average Omega-6 / Omega-3 ratio in pre-agricultural humans was about 3:1,compared to about 12:1 today. Carb intakes were lower as the main plant foods were fruits and vegetables rather than cereals. It was only after the agricultural revolution that wheat, rice, and other cereal grains became a regular feature of the early hunter gatherer diet. With the extinction of large mammals throughout the continents of Europe, Asia, and North America, and the depletion of easily hunted animals, hunter gatherers had to modify their diet and eating habits, especially in more densely occupied areas. This changing environment helped to create the agricultural revolution and the cultivation of plant - based foods. After this switch in human behaviour, carbohydrates would become a regular feature of the early human diet. All non-human apes are basically vegetarians. Orangutans and gorillas are peaceful vegetarians. browsing fruits and leaves in trees. chimpanzee are mostly vegetarian, usually at least 90%, but they will eat meat once in a while - Males are more likely to eat meat than are females - although chimp hunting skills are relatively poor. These Gorillas and macaques, share large crests on their skulls to which their heavy jaw muscles attach. Such structures are notably absent from human skulls despite our fairly close genetic kinship with gorillas. It’s not easy to eat plants all day long. You need strong jaw muscles like them. But 2.4 million years ago, humans split from other apes and lost the occipital crest. A mutation 2.4 million years ago could have left us unable to produce one of the main proteins [a protein called MYH16] in primate jaw muscles, This made it harder to eat plants all day and required better foraging skills. At this time, humans or Homo started eating a lot more meat and a lot less plants. The occipital ridge was lost because believe it or not, it’s easier to eat meat than it is to eat plants all day. The loss of the occipital ridge created increased space for brain development. Thanks [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna] PART : 06 WILL FOLLOW
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.

  I accept