kandiah Thillaivinayagalingam

'மகாவம்சத்தில் புதைந்துள்ள உண்மைகளும் வரலாற்று சான்றுகளும்' / பகுதி 18 அசோகனின் பாறை ஆணை-7 இல், எல்லா மதங்களும் எல்லா இடங்களிலும் வசிக்க வேண்டும் [King Piyadasi, desires that all religions should reside everywhere,] என்று அசோகன் கூறுகிறார். அதே போல அசோகனின் பாறை ஆணை-12 இல், 'சந்நியாசிகள் மற்றும் வீட்டில் வசிப்பவர்கள் இருவரையும், அவர்கள் எந்த மதமாக இருந்தாலும் மதிக்கிறோம்' .. 'என் மதத்தை மகிமைப்படுத்த விடுங்கள் என்பது உண்மையில் அவரின் மதத்தையே தீங்கு விளைவிக்கும்' என்கிறது [King Piyadasi, honors both ascetics and the householders of all religions, ... "Let me glorify my own religion," only harms his own religion. ]. மீண்டும் அசோகனின் பாறை ஆணை-13 இல், தெற்கில் சோழ, பாண்டியர் என உறுதிப்படுத்தப் படுகிறது [ beyond there where the four kings named Ptolemy, Antigonos, Magas and Alexander rule, likewise in the south among the Cholas, the Pandyas, and as far as Tamraparni.]. மேலும் அந்த பாறையில், என்னால், இந்த தரும அல்லது அறநெறி கட்டளை எழுதப்பட்டது ஏன் என்றால், என் மகன்களோ இல்லை பேரன்களோ புதிய வெற்றிகளை போரிட்டு பெறக் கருதக்கூடாது என்பதாலாகும் என்கிறார் [I have had this Dhamma edict written so that my sons and great-grandsons may not consider making new conquests,]. ஆனால் எந்த பாறையிலும் தன் மகனை, மகளை புத்த மதம் பரப்ப அனுப்பியது எழுதப்படவில்லை? மற்றும் 'எல்லா மதமும் சம்மதம்' என்பதையும் எல்லாளன் - துட்டகாமினி தொடங்கி, இன்று வரை காணமுடியவில்லை ? புத்தரின் முதலாவது வருகையில் அவர் கடும் மலையையும் புயலையும் தோற்றுவித்து, இயக்கர்களின் மனதில் பீதியையும் திகிலையும் உண்டாக்கி, அதன் மூலம் அவர்களை தன் வழிப்படுத்தி இலங்கையில் இருந்து அகற்றினார் என்னும் நடவடிக்கை ஒருக்காலும் புத்தர் செய்யமாட்டார்? என்றாலும் இந்த யோசனையை மகாவம்சம் எழுதிய மகாநாம தேரர் [Mahānāma] கட்டாயம் இந்து வேதத்தில் இருந்து பெற்றிருப்பார் போல் தெரிகிறது. அங்கு "நான் இடிமுழக்கத்தையும் மின்னலையும் அனுப்பும் பொழுது தான் நீ என்னில் நம்பிக்கை வைப்பாய்" [“Yes, when I send thunder and lightning” says Indra “then you believe, in me.”] என இந்திரன் சொல்வதாக அறிகிறோம். அது மட்டும் அல்ல மகாவம்சத்தின் பல செய்திகள், காட்சிகள் சமஸ்கிரத இதிகாசங்களில் காணப்படுவதும் குறிப்பிடத்தக்கது. ஆனால் இவைகள் எல்லாம் புத்தரின் கொள்கைக்கும் அவரின் இயல்புக்கு ஒவ்வாதவையாகும்? தீக நிகாயம் [Digha Nikāya], அறிவுரை 11 இல், கேவத்த [Kevaddha] என்ற ஒரு சாதாரண மனிதனின் கேள்வி ஒன்றிற்கு புத்தர் பதிலளிக்கும் பொழுது “ஒரு மனிதன் பல மனிதர்கள் ஆகலாம்; மலைகள், சுவர்கள் ஊடே நுழைந்து செல்லலாம்; தண்ணீர் மீது நடந்து செல்லலாம்; காற்றின் மீது சம்மணம் போட்டவாறு பறக்கலாம்; நிலவையும் கதிரவனையும் தொடலாம்; பிரம்ம லோகம் வரை மானுட உடலில் செல்லலாம்.” [Miracles of psychic power; multiplying ones body; passing through walls, mountains etc.; walking on water; flying through the air cross-legged; touching the sun and moon; and traveling as far as the Brahma Realms.] என்றாலும் இதை பார்க்கும் ஒருவர், அதை, இந்த சம்பவத்தை, சந்தேகப் படுபவர்களிடமும், நம்பாதவர்களிடமும் முறையிட்டால், அவர்கள் இது ஒருவித மந்திர வசீகரமே காரணம் என்பார் [But if one were to see this kind of miracle and report it to someone skeptical and unbelieving they would think it was due to some kind of magic charm.], ஆகவே புத்தர் திட்ட வட்டமாக "அதனால் தான். நான் அவைகளை விரும்பவில்லை, நிராகரிக்கிறேன், வெறுக்கிறேன்" என்று சொல்கிறார் [That is why, seeing the danger of such miracles, I dislike, reject and despise them]. உலகளாவிய அன்பு மற்றும் அனைத்து உயிரினங்களுக்கும் இரக்கம் [universal love and compassion for all living beings] என்ற கருத்தாக்கத்தின் அடிப்படையில் புத்தரின் போதனைகள் பொதுவாக உருவாக்கப் பட்டவையாகும். தீக நிகாயம், அறிவுரை 30 இல், ததாகதர் [துறவு நிலை அடைந்தவர்] என்பவர் எப்பவும் ஒரு கடுமையான பேச்சை நிராகரிப்பவர், அப்படியானவற்றில் இருந்து விலகுபவர், குற்றமற்ற பேச்சு பேசுபவர், காதுக்கு மகிழ்ச்சி தரக் கூடியவற்றையும், ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடியவற்றையும், இதயத்தை அடையக் கூடியவற்றையும், நாகரிகமானவற்றையும், மற்றும் மக்களின் கூட்டத்திற்கு மகிழ்ச்சி தரக் கூடியவற்றையும் கவரக்கூடியவற்றையும் பேசுபவர் என்று வர்ணிக்கிறார் [“the Tathagata rejects harsh speech, abstains from it, spoke what was blameless, pleasing to the ear, agreeable, reaching the heart, urbane, pleasing and attractive to the multitude”] இலங்கையில், குறிப்பாக இலங்கையின் வடக்கு, கிழக்கு பகுதிகளில் தமிழ் பௌத்தர்கள் வாழ்ததாகவும், அதில் தேரவாத பௌத்தர்கள் மற்றும் மஹாயான பௌத்தர்கள் ஆகிய இருபிரிவினரும் உள்ளடக்கம் என்பதும் தமிழ் பௌத்தம் பற்றி ஆராய்ந்தவர்களுடைய கருத்தாகும். அதாவது, இலங்கையில், எங்கு நாகர்கள், இயக்கர்களை விட பெரும்பான்மையாக காணப்பட்டார்களோ, அங்கு தமிழ் மொழி மேம்பட்டது அல்லது நிலவியது எனலாம் [In Sri Lanka, wherever the Nagas were concentrated in larger numbers than the Yakkhas, the Tamil language prevailed]. ஆகவே, தென்னிந்தியாவிலும் சரி, இலங்கையிலும் சரி, தமிழ் பௌத்தர்கள் இருந்தமையை எவராலும் மறுக்க முடியாது. ஆனால், இந்த வரலாறு இலங்கையில் பெரிதாக தேடப்படவில்லை; பாடசாலைகளில் கற்பிக்கப்படவில்லை. ஒருவகையில் பார்த்தால் இது மறக்கப்பட்டிருக்கிறது அல்லது மறைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது. இலங்கையில், ‘தமிழ் பௌத்தம்’ எப்போது இல்லாது போனது என்ற கேள்வி ஒருபுறமிருக்க, இந்த இடத்தில், ‘சிங்கள-பௌத்தம்’ என்ற அடையாளம் எப்போது உருவானது என்ற கேள்விதான் முக்கியம் பெறுகிறது. ஏனெனில், பௌத்தர்கள் என்பவர்கள் சிங்களவர்கள்தான் என்ற கருதுகோள் முன்வைக்கப்படும் போது, இந்த அடையாளத்தின் வரலாறு முக்கியமாகிறது. இலங்கையின் வரலாறே பெருங்குழப்பம் மிக்கது என்றே தோன்றுகிறது, உங்களுக்கு எப்படியோ ? [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 19 தொடரும்

"ஒரு சிறிய கற்றல் ஆபத்தானது [குறைவான அறிவு ஆபத்தானது / A little learning is a dangerous thing]" "அரை குடத்தின் நீர் அலைகள் தரை காண ததும்பி வடியும் அரைகுறைக் கல்வி கர்வம் கொண்டு கூரை ஏறாமல் வானம் ஏறும் !" "நிறை குடம் அமைதி கொண்டு முறையாக கசடு அறக் கற்று பாறை போல் தன்னைத் திடமாக்கி பறை அடிக்காமல் தெளிவாக உரைக்கும் !" "குடித்தால் பியரியன் ஊற்றை முழுக்கக்குடி பிடித்தால் புளியங் கொம்பைப் பிடி கூடி சுவைப்பதல்ல பியரியன் ஊற்று தேடி முடாக்குடியாக முழுக்கக் குடி !" "கொஞ்சம் சுவைத்தால் மூளை கிறங்கும் கஞ்சா வெறியனாகி திமிர் பிடிக்கும் மஞ்சள் கிழங்கென தோற்றத்தை கண்டு இஞ்சிபிடுங்கி தின்ற குரங்கு கதையாகும் !" "வெள்ளைத் தாமரையில் வீற்றிருக்கும் சரஸ்வதியின் கள்ளம் கபடமற்ற ஞானப் பார்வையில் உள்ளம் நிறைவு கொண்ட இளைஞர்கள் கேள்விஞானம் பெற்று சிக்கலையும் நீக்குவார்கள் !" "ஆழமற்ற குறுகிய மேலோட்ட பார்வைகள் பலமரம் கண்டதச்சன் ஒருமரமும் வெட்டானாகிறது ஆழமான தெளிவான எமது அறிவியல் குழப்பம்நீக்கி அறிவியல் எல்லைகளைத் திறக்கிறது!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] கவிதை மேதை அலெக்சாண்டர் போப் (Alexander Pope, 1688-1744) 17ஆம் நூற்றாண்டில் பிறந்த ஆங்கில அறிஞராவர். இவர் தனது திறனாய்வுக் கட்டுரைகள் ['essay on criticism'] என்பதில், அற்ப அறிவோடு எல்லோரையும் விட தனக்கு எல்லாம் அதிகமாகத் தெரியும் என்ற எண்ணத்தோடு இருந்தால் அது பிறருக்குத் தீங்கு விளைவிப்பதில் முடியும் என சில எடுத்துக் காட்டுகளுடன் கவிதையாக குறிப்பிட்டு இருந்தார். அதை வரிக்கு வரி மொழி பெயர்க்காமல், ஆனால் அவரின் கருத்தை அப்படியே இங்கு தருகிறேன். அத்துடன் கிரேக்க புராணங்களில் கலை அல்லது அறிவியலின் பாதுகாவலரான 'மூஸ்' அல்லது 'மியூஸ்' [Muse] தெய்வம் 'சரஸ்வதி'யால் பிரதியீடு செய்யப் பட்டுள்ளது. மேலும், கிரேக்க புராணத்தின் படி, பியரியன் ஊற்று [Pierian spring] என்பது பண்டைய கிரேக்கத்தில் இருந்த மாசிடோனியா ( Macedonia] என்ற ஒரு இராச்சியத்தில் காணப்படட தெய்வீக ஞான ஊற்று ஆகும். படிப்பு என்பதற்கு குறியீடாக, அந்த பியரியன் ஊற்றை போப் பயன்படுத்துகிறார். Alexander Pope, a translator, poet, was born in London in 1688. He wrote “An Essay on Criticism” when he was 23. In Part II of this Essay on Criticism includes a famous couplet: 'A little Learning is a dangerous thing; Drink deep, or taste not the Pierian Spring ' . Translation of this in Tamil is given here. Here's the line in its original habitat from Alexander Pope's An Essay on Criticism (1709): "A little learning is a dangerous thing; drink deep, or taste not the Pierian spring: there shallow draughts intoxicate the brain, and drinking largely sobers us again. Fired at first sight with what the Muse imparts, In fearless youth we tempt the heights of Arts Short views we take, nor see the lengths behind, But, more advanced, behold with strange surprise New distant scenes of endless science rise !" [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

"நன்றியுள்ள நண்பன்" [நாய்] பூனையும் நாயும் வளர்ப்புப் பிராணிகளில் முன்னணி வகித்தாலும், தான் கக்கியதையே திரும்பவும் உணவாகக் கொள்ளும் நாயின் மேல் எனக்கு ஒரு அருவருப்பு எப்பவும். அது. மட்டும் அல்ல, ஒரு துண்டு பிஸ்கட் போட்டால் போதும். வாலை ஆட்டி, நம்முடன் வரும் அதே நாய், வெறி பிடித்து விட்டால், பிஸ்கட் போடுபவனையே கடித்து குதறியதும் கேள்விப்பட்டுள்ளேன். அதனாலோ என்னவோ நான், நாய் வளர்ப்பதை எங்கள் வீட்டில் தடுத்துவிட்டேன். என்றாலும் பக்கத்து வீட்டில் நல்ல அழகான நாய் வளர்ந்து வந்தது. நான் வேலைக்கு போகும் பொழுது அல்லது திரும்பி வரும் பொழுது, அந்த வீட்டு அம்மா, தன் செல்ல நாயுடன் படலையில் பிராக்கு பார்த்துக்கொண்டு நிற்பார். என்னை கண்டால் தம்பி, எப்படி சுகம் என்று விசாரிப்பது வழக்கம். அப்பொழுது அந்த அவர்களின் நாய் என்னைச் சுற்றி துள்ளி குதிக்கும். நான் அதை பெரிதாக பொருட்படுத்துவதில்லை. 'நன்றியுள்ள உயிர்களெல்லாம் பிள்ளை தானடா, நன்றி கெட்ட மகனை விட, நாய்கள் மேலடா' நான் பக்கத்து வீட்டை கடந்து போகும் போதும் வரும் போதும் , அந்த அவர்களின் நாய், வால் ஆட்டிக்கொண்டு என் காலடிக்கு வரும். ஆனால் நான் கெதியாக நடந்து அதை கடந்து போய்விடுவேன், ஆனால், பக்கத்து வீட்டு அம்மா அதை பார்த்து சிரிப்பார். ஏ தம்பி, ‘யாவரினுங் கடையனாய நாயினேன் ஆதலையும் நோக்கிக் கண்டு’ என்று மக்களைக் காட்டிலும் விலங்கு இழிபிறப்புடையது; விலங்கில் மிக இழிந்தது நாய். நாய் போன்ற இழி பிறப்புடையவன் யான் என்று மாணிக்கவாசகர் ஆண்டவனிடம் கூறியது தெரியாதோ என்று கேட்டார். நான் அதற்கு “நாற்பது வயதில் நாய் குணம்“ தானே? ஒருவேளை அவருக்கு நாற்பது வயதோ ? என்று கூறிவிட்டு சென்றுவிட்டேன் எம் வீடு மலை நாட்டில் இருந்ததால், எங்கள் வீட்டிற்குப் பின்னால் ஒரு சிற்றோடை ஒன்று இருந்தது. இது ஒரு சிறிய அளவில் நீர் வடிந்து செல்லும் படுகை ஆகும். இது ஆற்றை விடச் சிறியது என்றாலும், தாராளமாக அதில் நீந்தக் கூடிய அளவு நீர் ஓடிக் கொண்டு இருக்கும். எனவே நான் தினம் அதில் நீந்துவது வழமை. இந்த சிற்றோடை அருகில் இருக்கும் ஆற்றிலிருந்து பிரிந்து வருகிறது. நீர் பெரிய தாழம் இல்லை, ஆனால் விரைவாக ஓடுகிறது. அது எமது வீட்டை தாண்டி, கீழ்நோக்கி ஓடி, ஒரு முக்கால் மைல் தூரத்தின் பின் ஒரு நீர்வீழ்ச்சி மீது விழுகிறது. நான் அப்படி தினம் நீந்தும் பொழுது, எனோ, அந்த பக்கத்து வீட்டு நாயும் வந்துவிடும். நான் கல் எறிந்து துரத்தினாலும், அது ஒரு குறிப்பிட்ட தூரத்தில் என்னை பார்த்த படியே இருக்கும். நானும் அதை பின் கவனிக்காமல் விட்டு விட்டேன் ஒரு கோடை காலத்தில், அன்று நான் அரை நேரத்தில் வேலையில் இருந்து திரும்பியதால், வழமைக்கு முதலே நான் நீந்த ஓடைக்கு போனேன். கையில் ஒரு கல்லுடன். நீருக்குள் போகுமுன் சுற்றிப்பார்த்தேன், அந்த பக்கத்து வீட்டு நாயை காணவில்லை. ஒருவேளை நான் இன்று முந்தி வந்ததால், கவனிக்கவில்லையோ என்று சிந்தித்தபடி, கல்லை எறிந்துவிட்டு , நீரில் குதித்தேன். அன்று தண்ணீர் மிகவும் நன்றாகவும் குளிர்ச்சியாகவும் இருந்தது. ஆனால் வழமையை விட அதி வேகத்துடன் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது. ஆகவே என்னை கீழே போகும் நீர் இழுத்து போக கொஞ்ச நேரம் விட்டுவிட்டு, பின், மேல் நோக்கி, ஓடைக்கு எதிராக நீந்தி பொழுதைக் கழித்தேன். அது மிகவும் சுவாரசியமாகவும் பரபரப்பாகவும் இருந்தது. ஆனால், நேரம் போகப் போக திரும்பி, ஓடைக்கு எதிராக நீந்துவது கடினம் கடினமாக களைப்பினால் வரத் தொடங்கியது. இனி இப்படி நான் நீந்துவதை நிறுத்தவேண்டும் என்று யோசிக்கும் பொழுது தான் , நான் உணர்ந்தேன் , நான் ஏற்கனவே கீழ் நோக்கி பலதூரம் போய்விட்டேன் என்று. என்னால் நீர் அருவியின் மீது, நீர் பாயும் சத்தமும் கேட்கக் கூடியதாகவும் இருந்தது. நான் உடனடியாக மேல்நோக்கி நீந்த முற்சித்தேன். ஆனால் என் உடல் அதற்கு இடம் அளிக்கவில்லை. அப்பத்தான் என் தனிமை, வரப்போகும் பயங்கரம் எல்லாம் என் கண்முன் நிழலாக வந்தன. அந்த நேரம் என் கண்ணின் ஒரு கோணத்தில், அந்த பக்கத்து வீட்டு நாய் ஓடையின் கரையில் மிகவும் வேகமாக கீழ் நோக்கி ஓடுவதைக் கண்டேன். அது என்னை கடந்து போனபின், நீரில் குதித்து, நடுப்பகுதியில் தன்னை மிதக்க வைத்துக்கொண்டு என்னையே விடாமல் பார்த்துக் கொண்டு காத்து நின்றது. எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை . ஒரு வேளை நான் கல்லால் எறிவானோ என்று அப்படி நிற்கிறதோ என்று எண்ணினேன். என் உடலில் பலம் இப்ப இல்லை. என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை, ஓடை நீர் என்னை வாரி அள்ளிக் கொண்டு போக தொடங்கி விட்டது. நான் அந்த பக்கத்து வீட்டு நாயை கடந்ததும் , அந்த ஆழமான நீர் வீழ்ச்சியில் விழப் போகிறேன். அது என் முடிவு என்று எண்ணி கண்ணை இருக்க மூடிவிடடேன், என்றாலும் சற்று நேரத்தின் பின் கண் திறந்து பார்த்தேன். என்ன ஆச்சரியம் ! நான் நீர் ஓட்டத்துடன் நாய்க்கு கிட்ட கிட்ட வர, அந்த நாயும் தன்னை என்னைத் தடுக்கக் கூடியதாக சரிப்படுத்திக் கொண்டு இருந்தது . அப்ப தான் அந்த நாயின் திட் டம் எனக்குப் புரிந்தது. நான் அதற்கு கிட்ட போனதும் அதன் நீண்ட உரோமத்தை இருக்க பிடித்துக் கொண்டேன் அது உடனடியாக குறுக்கே நீந்தி கரையை அடைந்தது. நானும் பக்கத்து வீட்டு நாயும் கரையை அடைந்ததும், ஓடையில் இருந்து வெளியே வந்து, அந்த கரையிலேயே களைப்பினால் படுத்துவிட்டேன். ஆனால் அந்த நாயோ , அப்படியே என்னை விட்டுவிட்டு ஒரே பாச்சலில் பாய்ந்து எங்கள் வீட்டு பக்கத்தை நோக்கி, மலையில் ஏறி ஓடத்தொடங்கி விட்டது. நான் தனிய அந்த களைப்புடன், படுத்து இருப்பது கொஞ்சம் பயமாக இருந்தது. அதை கூப்பிடுவோம் என்றால், அதன் பெயர் கூட எனக்குத் தெரியாது. பக்கத்து வீட்டு அம்மா தன் மகளின் செல்லப் பிராணி என்றும் , அதை அவள் எதோ ஒன்று சொல்லி கூப்பிடுவதாக சொன்ன ஞாபகம். அந்த பெயர் என் மனதில் வரவே இல்லை. ஆகவே நான் மீண்டும் மணலில் படுத்தேவிட்டேன். பிறகு என்ன நடந்தது என்று எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது. நான் கண் விழிக்கும் பொழுது முதல் உதவியாளர்கள், அந்த பக்கத்து வீட்டு நாய், அந்த அம்மாவின் மகள் எல்லோரும் என்னை சுற்றி தேவையான உதவிகள் செய்து கொண்டு நிற்பதைக் கண்டேன். எனக்கும் ஓரளவு தெம்பு வந்துவிட்டது. அந்த நாய் நான் முழித்ததை கண்டதும் வாலை ஆடிக்கொண்டு பக்கத்தில் வந்து காலை நக்கியது. நான் இப்ப அருவருப்பு அடையவில்லை, கல்லால் எறியவும் இல்லை, அதை அணைத்தபடி, பக்கத்து வீட்டு அம்மாவின் மகளை பார்த்தேன். என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. அத்தனை கொள்ளை அழகு. அவள் மெல்லிய புன்னகை சிந்தியபடி, நான் எழும்ப கை நீட்டினாள்! அன்று அவளின் கை பிடித்தவன் தான், இன்று அதை நிரந்தரமாகி விட்டேன் . இப்ப என் தனிக் குடும்பத்தில், நானும், அவளும் அந்த நாயும் தான்! ஒன்று சொல்ல மறந்து விட்டேன், அந்த நாயின் பெயர் பப்பு , அவளின் பெயர் ஜெயா [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"சாணக்கியரின் நேர்மை!" [ஊழல் செய்யும் அரசியல் அதிகரிகளுக்கும் , மந்திரிகளுக்கும்] இந்திய வரலாற்றில் மிகவும் புகழ் பெற்ற அரசர்களுள் ஒருவர் சந்திரகுப்தன். அவரது குரு, தலைமை அமைச்சர் சாணக்கியர். அவர் அரசியல் மேதை. அர்த்தசாஸ்திரம் என்ற அரசியல் வழிகாட்டி நூலை எழுதியவர். ஒருநாள் அரசவைக் கூட்டம் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. சாணக்கியர் தலைமை அமைச்சர் என்ற முறையில் எழுந்து, ``மன்னா! நம் மக்களில் பலர் ஏழ்மை நிலையில் கடுங்குளிரால் வாடுகிறார்கள். அவர்களுக்கு அரசு செலவில் கம்பளிப் போர்வை கொடுத்து உதவ வேண்டும்'' என்றார். "தலைமை அமைச்சர் அவர்களே! தங்கள் கருத்தை வரவேற்கிறேன். எல்லா ஏழை எளிய மக்களுக்கும் கம்பளிப் போர்வை வழங்க ஏற்பாடு செய்கிறேன். அந்தப் பொறுப்பைத் தங்களிடமே ஒப்படைக்கிறேன்'' என்றார் அரசர். அதன்படியே ஏழைகளுக்கு வழங்க வேண்டிய கம்பளிப் போர்வைகளை சாணக்கியர் வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தார் சந்திரகுப்தர். சாணக்கியர் ஆடம்பரம் இல்லாத சாதாரண வீட்டில் வசித்து வந்தார். கம்பளிப் போர்வை பற்றிய விஷயம் அந்த ஊர் கொள்ளையர்களுக்குத் தெரியவந்தது. கம்பளிப் போர்வைகளைத் திருடி விற்றால் பல ஆயிரம் பொற்காசுகள் கிடைக்கும் என்று திட்டமிட்டார்கள். குளிர்காலம். நள்ளிரவு. சாணக்கியர் வீட்டிற்கு மூன்று கொள்ளையர்கள் சென்றனர். கம்பளிப் போர்வைகள் விதவிதமாக மலைபோல் குவிக்கப்பட்டிருந்தன. சற்றுத் தள்ளி ஒரு கிழிந்த கம்பளியைப் போர்த்திக் கொண்டு சாணக்கியர் படுத்திருந்தார். பக்கத்தில் அவரது வயதான தாயாரும் ஒரு பழைய கிழிந்த போர்வையைப் போர்த்திக் கொண்டு படுத்திருந்தார். அதைப் பார்த்த திருடர்களுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. திருட வந்ததையும் மறந்தனர். தூங்கிக் கொண்டிருந்த சாணக்கியரை எழுப்பினர். கண் விழித்த சாணக்கியர் திகைத்தார். எதிரே மூன்று திருடர்கள். அவர்களில் ஒருவன், "ஐயா! நாங்கள் உங்கள் வீட்டில் உள்ள கம்பளிகளைத் திருட வந்தோம். இவ்வளவு புதிய கம்பளிகள் குவிந்திருக்கும் போது நீங்களும், உங்கள் தாயாரும் கிழிந்து போன பழைய கம்பளியைப் போர்த்திக் கொண்டிருக்கின்றீர்களே... இவற்றில் இரண்டை எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாதா?'' என்றான். அதற்கு சாணக்கியர், "அவை எங்களுக்குச் சொந்தமானவை அல்ல. ஏழை எளிய குடிமக்களுக்கு வழங்கப்படவிருக்கும் அரசாங்கப் பொருள்கள். அவற்றை எப்படி என் உபயோகத்துக்கு பயன்படுத்த முடியும்? அப்படிப் பயன்படுத்தினால் மன்னர் என் மீது வைத்துள்ள நம்பிக்கை என்னாவது?'' என்றார் சாணக்கியர். திருடர்கள் சாணக்கியரின் கால்களில் விழுந்து வணங்கினார்கள். "எங்களை மன்னித்து விடுங்கள். இனி பிறருக்குச் சொந்தமான பொருள்களைத் திருடவே எண்ண மாட்டோம்'' என்று சத்தியம் செய்தார்கள். "நடுவின்றி நன்பொருள் வெஃகின் குடிபொன்றிக் குற்றமும் ஆங்கே தரும்" (குறள் 171) மனச்சான்றை ஒதுக்கிவிட்டுப் பிறர்க்குரிய அரும் பொருளைக் கவர்ந்துகொள்ள விரும்புகிறவரின் குடியும் கெட்டொழிந்து, பழியும் வந்து சேரும் என்பது இதன் பொருளாகும். சாணக்கியரின் செயலைக் கவனித்தீர்களா? பொது வாழ்க்கையில் ஒருவர் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு இந்த சாணக்கியர் ஒரு நல்ல உதாரணம். மேலும் பொது மக்களுக்கு சேரவேண்டியதை ஊழல் செய்யும் அரசியல் அதிகரிகளுக்கும் ,மந்திரிகளுக்கும் இது சமர்பணம். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

நன்றி

“பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலும் வழுவல” என்பதன் உண்மைக் கருத்தை, அதன் வெளிப் பாட்டை காண்கிறேன் ! அதாவது புதுமைக்கு இடமளித்துப் பழமை மாறுகிறது என்னும் பொருளுடைய “The old order changeth, yielding Place to new” என்னும் லார்டு டென்னிசன் (Lord Tennyson) அவர்களின் பாடல் பகுதியையும் காண்கிறேன். எனினும் சூழ்நிலை மற்றும் சந்தர்ப்பங்களை கவனத்தில் எடுத்து, பழையன எல்லாமே கழிந்து விடவேண்டும் - புதியன எல்லாமே புகுந்துவிட வேண்டும் என்பது கட்டாயம் இல்லை? என்று நம்புகிறேன்

"எங்கு சென்றாய்?" [கசல் கவிதை] "காதல் தந்தாய் காத்திருந்தேன் நாள் முழுவதும்! வேதனை படுத்தி சோதனை செய்யவா எங்கு சென்றாய்?" "அழகிய உடல் ஆனந்தம் தந்தது! அருகில் இல்லாமல் தூர விலகினாயே எங்கு சென்றாய்?" "கொஞ்சும் பேச்சில் நெஞ்சைப் பறித்தவளே! வஞ்சக மனத்துடன் கஞ்சத்தனம் வேண்டாம் எங்கு சென்றாய்?" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?]" / பகுதி: 01 அண்மை காலத்தில் வெளி வந்த ஆதாரம், தடயம் வரை, தமிழர்களின் வரலாறு, வரலாற்றிற்கு முந்திய காலமான கிறிஸ்துக்கு முன்1000- 500 ஆண்டு அளவில் ஆரம்பிக்கப்பட்டதாக நம்பப்பட்டது. அனால், இப்போது தமிழர் / திராவிடர் பண்பாடு, தூத்துக்குடி மாவட்டம் திருவைகுண்டம் வட்டத்தில் அமைந்துள்ள ஆதிச்சநல்லூர் பழைய நாகரிகத்தை சேர்ந்த தொல்லியல் களங்களிலும் [பெருங்கல்லாலான இடங்களும் சின்னங்களும்], இலங்கை புத்தளத்தில் உள்ள பொம்பரிப்பு அகழ்வு, மற்றும் மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் உள்ள கதிரைவெளி அல்லது கதிரவெளி போன்றவைகளுடன் தொடர்புடையது என வரலாற்று ஆசிரியர்களும் தொல்பொருளியலாளரும் கருதுகிறார்கள். தென் இந்தியாவின் பாண்டிச்சேரி யூனியன் பிரதேசத்தின் அருகிலுள்ள தொல்பொருளாய்வு சார்ந்த இடமான அரிக்கமேடுவில் தோண்டி எடுக்கப்பட்ட பண்டத்தின் துண்டுகள், பொம்மைகள் போன்றவைகள், மிகப் பழைய குடியேற்றப் பகுதியான இலங்கை, சுன்னாகம் பகுதியில் உள்ள கதிரமலை [கந்தரோடை] பகுதியிலும் கண்டு எடுக்கப்பட்டு உள்ளது. இவைகள் சில கிறிஸ்துக்கு முன் 2000 ஆண்டை சார்ந்ததாக கருதப்படுகிறது. இந்த தொல் பொருள் சாட்சிகள், இந்தியா இலங்கையில் உள்ள இந்த வரலாற்று இடங்கள் நீண்ட காலமாக தொடர்ந்து மக்கள் வாழ்ந்ததிற்கு ஆதாரமாக உள்ளது. ஆதிச்சநல்லூரில் நடத்தப்பட்ட ஆய்வுகள் மிகவும் முக்கியமான வையாக கருதப்படுகின்றன. 3,800 ஆண்டுகள் பழமையான எலும்புக்கூடுகளும், சுட்ட களி மண்ணினாலான தாழிகளும், தமிழ்ப் பிராமி எழுத்துக்களுடன் கூடிய பல தாழிகளும், இரும்புக் கருவிகள், ஆயுதங்கள், நகையணிகள் என்பனவும், பொன், வெண்கலம், அரிய கல் முதலியவற்றாலான மணிகளும் (beads), இங்கு கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன. பொன்பரிப்பு அகழ்வாய்வில் வரலாற்றுக்கு முற்பட்ட அடக்கக் களம் (burial site) ஒன்றையும், பல ஈமத்தாழி [Burial urn for the dead in ancient times] களையும் இங்கு கண்டெடுக்கப் பட்டுள்ளன. தமிழர்களின் பண்பாட்டுக் கூறுகளில் ஒன்று தாழிகள் அமைத்தல். இறந்தோரைப் புதைப்பதற்காக தாழிகளை நம் முன்னோர் பயன்படுத்தி உள்ளனர். அத்தாழிகளில் இறந்தோரைப் புதைக்கும் பொழுது, அவர்கள் பயன்படுத்திய பொருள்களையும், விரும்பிய பொருள்களையும், இறந்தோர் உடலுடன் புதைத்த பழைய மரபை அகழ்வாராய்ச்சியின் மூலம் அறிய முடிகிறது. கதிரவெளியில், அகழாய்வின் போது கி மு. 2ம் நூற்றாண்டு தொடக்கம் கி பி. 2ம் நூற்றாண்டு காலப்பகுதிக்குரிய பல தடையங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. புதுச்சேரிக்கு அருகாமையில் உள்ள அரிக்கமேடு என்ற இடத்தில் நிகழ்த்திய அகழ் வாராய்ச்சியும் தமிழர் பண்பாட்டுக் கூறுகளை வெளிப்படுத்துகின்றது. இங்கு மண் பாண்டங்கள் பல கிடைத் துள்ளன. விற்பனைச் சாலைகள், பண்டகச் சாலைகள் முதலியவை இருந்ததற்கான அடையாளங்கள் காணப்படுகின்றன. யாழ்ப்பாண மாவட்டத்தில் உள்ள மிகப் பழைய குடியேற்றப் பகுதிகளில் கதிரமலை [கந்தரோடை] முக்கியமானது. இது இலங்கையிலேயே நகராக்கம் இடம்பெற்ற மிகப் பழைய இடங்களில் ஒன்றாகவும் சொல்லப்படுகின்றது. தற்போது இது சிறிய ஊராக இருப்பினும் பழைய காலத்தில் யாழ்ப்பாணப் பகுதியின் தலைமையிடமாக இருந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. முன்னைய காலத்தில் உக்கிரசிங்கன் என்ற தமிழ் மன்னன் கந்தரோடையை தலை நகரமாக கொண்டு ஆட்சி புரிந்ததாக வரலாறு கூறுகின்றது. இவனுடைய காலப்பகுதியாக கி.பி. 785ம் ஆண்டுப்பகுதி குறிப்பிடப்படுகின்றது. இவன் கலிங்க தேசத்திலிருந்து குடியேறியவன் என்றும், விஜயனுடைய பரம்பரையைச் சேர்ந்தவனென்றும் 18 ஆம் நூற்றாண்டில் யாழ்ப்பாண வைபவ மாலையை இயற்றிய மயில்வாகனப் புலவர் வைபவமாலையில் கூறுகிறார். மேலும் யாழ்ப்பாணத்து ஆரியச் சக்கரவர்த்தி அரச பரம்பரையை உருவாக்கியவனும் இவனே என்று சில ஆய்வாளர்கள் கருதுகிறார்கள். இவன் சோழ இளவரசியாகிய மாருதப்புரவல்லி மீது காதல் கொண்டு, மணம்புரிந்தான். இவன் தீவிர சைவனாக விளங்கியுள்ளான் என்பதை இவன் செய்த சைவத் திருப்பணிகள் நிரூபிக்கின்றன. இவ்வூரில் செய்யப் பட்ட அகழ்வாய்வுகள் மூலம் பல பண்டைய கால சின்னங்கள் கண்டுபிடிக்கப் பட்டுள்ளன. இப்பகுதியில் அகழ் வாய்வுகளில் கிடைத்த பொருள்கள் சில கி மு. 2000 ஆண்டை சேர்ந்தவை என்பதும் உறுதிப்படுத்தப் பட்டுள்ளது. திருநெல்வேலியிலிருந்து திருச்செந்தூர் செல்லும் பாதையில் ஏறத்தாழ 24 கிலோமீட்டர் தொலைவில் அமைந் துள்ள ஆதிச்சநல்லூர் தொல்லியல் களத்தில் தொல்லியல் துறையால் அகழ்வாய்வு செய்து 169 மனித தலையோடு ,எலும்புக்கூடு, உயிர் நீங்கிய உடலின் எச்சமிச்சங்கள் கொண்ட சுட்ட களிமண்ணினால் ஆன தாழிகள் தோண்டியெடுக்கப்பட்டு உள்ளது. அத்துடன் அரிசி உமியும் தானியமும் கருகிய [தீய்ந்த] அரிசியும், வரலாற்றுக்கு முந்திய காலத்தில் வழங்கிய கோடரி போன்ற கருவியும் புதிய கற்காலத்தைச் சார்ந்தவை என உறுதி கூறுகிறது. கல்வெட்டெழுத்துக்களையும் கலைத் தொழில் வேலைப்பாடமைந்த பொருள்களையும் ஆய்வு செய்த தொல்பொருள் ஆய்வாளர்கள், தமிழர் நாகரிகம் குறைந்தது 4000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டது என தெரிவித்துள்ளார்கள். [மேலே உள்ள படத்தில்,ஆதிச்சநல்லூரில் வரலாற்றுக்கு முற்பட்ட இரும்பு காலத்திற்கு உரிய அடக்கக் களத்தில், தாழி ஒன்று வளர்ச்சியடையாத தமிழ் பிராமி எழுத்துடனும், மனித எலும்புக்கூடும் மற்றும் சிற்றுருவ பாத்திரங்களும் காணப்படுகின்றன. இவை கி மு.20 ஆம் நூற்றாண்டு மதிக்கத்தக்க இரும்பு கலன்கள் ஆகும். மேலுள்ள படத்தில் தாழியில் உள்ள எழுத்துக்கள் வளர்ச்சியடையாத தமிழ் பிராமி எழுத்துகளாகும் என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் கூறுகின்றனர். அதை "கறிஅரவனாதன்" என்று படித்து நச்சுடைய பாம்பை அனிந்த மாலையாக கொண்ட சிவன் என்று பொருள் தருகிறார் நடன காசிநாதன். ஆனால் அந்த தாழிகளை அகழாய்வு செய்த சத்திய மூர்த்தி அதை "கதிஅரவனாதன்" என்று படித்து அதற்கு கதிரவன் மகன் ஆதன் என்று பொருள் தருகிறார்] தமிழ்நாட்டில் நடத்தப்பட்டு வரும் அகழாய்வுகளின் மூலம் தமிழர் நாகரிகம் மிகவும் பழமையானது என்பது அடுத்தடுத்து நிரூபிக்கப்பட்டு வருகிறது. இதுவரை மெய்ப்பிக்கப்பட்டுள்ள காலத்தை விடவும் தமிழர்கள் நாகரிகம் மிகவும் தொன்மையானது என்பது இன்று தெரிய வருகிறது. குறிப்பாக கீழடி, சிவகளை, ஆதிச்சநல்லூர் உள்ளிட்ட இடங்களில் ஆய்வுகள் பல செய்திகளை வெளியே இன்று கொண்டு வருகின்றன. உதாரணமாக, தூத்துக்குடி மாவட்டம் சிவகளை அகழாய்வில் கிடைத்த நெல்லை கரிம பகுப்பாய்வுக்கு உட்படுத்தியபோது அதன் வயது 3,175 ஆண்டுகள் என்று தெரிய வந்திருப்பதாக தமிழ்நாடு தொல்லியல் துறை தெரிவித்துள்ளது. கீழடியில் கிடைத்த கட்டடத் தொகுதிகள், எழுத்துப் பொறிப்புகள், பொருட்கள் ஆகியவை அங்கு ஒரு நகர நாகரிகம் இருந்ததை உறுதி செய்தன. பொதுவாக கங்கைச் சமவெளியில் கி.மு. ஆறாம் நூற்றாண்டுவாக்கில் இருந்த நகரமயமாக்கம் (Urban Civilisation) தமிழ் நாட்டில் இல்லை என்பது தான் பொதுவான கருதுகோளாக இருந்தது வந்தது. அதேபோல, பிராமி எழுத்து மௌரியர் தோற்றுவித்தது என்றும் அங்கிருந்தே தமிழ் நாட்டிற்கு அந்த எழுத்துகள் வந்தன என்றும் கருதப்பட்டது. ஆனால், கீழடியில் நடந்த ஆய்வுகளின் முடிவுகள், நகரமயமாக்கம் குறித்த கருத்துகளை மாற்றின. அந்த காலகட்டத்திலேயே பிராமி எனப்படும் தமிழி பரவலாக எழுதப்பட்டதை, அங்கு கிடைத்த பானை ஓடுகள் உறுதிப்படுத்தின. உதாரணமாக, சிவகளை அகழாய்வில் விளிம்புடன் கூடிய மண் கிண்ணம் ஒன்றில் கிடைத்த தமிழி எழுத்துகள் பொறிக்கப்பட்ட பானை ஓடுகளை ஆக்ஸிலரேட்டர் மாஸ் ஸ்பெக்ரோமெட்ரி [Accelerator mass spectrometry] முறையில் பகுப்பாய்வு செய்தபோது, அந்த பானை ஓடுகள், கி.மு. ஆறாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவை என தெரியவந்திருப்பதாக தொல்லியல் துறை தெரிவித்துள்ளது. கீழடியில் தற்போது மேற்கொள்ளப்பட்ட அகழாய்வுகளைப் பொறுத்தவரை, பெரிய அளவிலான செங்கல் கட்டுமானங்களும் தமிழி பொறிக்கப்பட்ட பானை ஓடுகளும், கீறல்கள் எழுதப்பட்ட பானை ஓடுகளும் கிடைத்துள்ளன. இவை தவிர, மணிகள், கற்கள், தாயக்கட்டைகள், கங்கைச் சமவெளிக்கே உரியவை என்று கருதப்பட்ட கறுப்பு நிறப் பானைகள், சீப்புகள் போன்றவையையும் கிடைத்துள்ளன. இங்கு கிடைத்துள்ள கட்டுமானத்தையும் தொல்பொருட்களையும் வைத்துப் பார்க்கும் போது, கீழடி ஒரு பெரிய நகரமாக இருந்திருக்கக்கூடும் என்றும் இந்தியாவுடனும் இலங்கையுடன் வர்த்தகத் தொடர்புகளை வைத்திருக்கக்கூடும் என்றும் தெரிய வருவதாக மாநில தொல்லியல் துறையின் செய்திக் குறிப்பு கூறுகிறது. மேலும் இந்த அகழாய்வில் சந்திரன், சூரியன் மற்றும் வடிவியல் குறியீடுகளுடன் கூடிய வெள்ளிக் காசு ஒன்று கிடைத்தது. இந்தக் காசை, குப்தர் காலத்தைச் சேர்ந்த ஹர்தேக்கர் வரிசை காசுகளுடன் ஆய்வு செய்த நாணயவியல் ஆய்வாளர் சுஷ்மிதா, இதனை மௌரியர் காலத்துக்கு முற்பட்ட காசு எனக் குறிப்பிட்டிருப்பதாக மாநிலத் தொல்லியல் துறை தெரிவித்துள்ளது. ஆகவே, கீழடி பகுதிக்கும் வட இந்தியப் பகுதிகளுக்கும் இடையில் வர்த்தகத் தொடர்பு இருந்திருப்பதை இந்தக் காசு உறுதி செய்திருப்பதாகக் கருதலாம். அதேபோல, கீழடியிலும் கொற்கையிலும் கிடைத்த கறுப்புநிற பானை ஓடுகளை கவனமாக ஆராய்ந்த இந்தியத் தொல்லியல் துறையின் முன்னாள் தலைமை இயக்குநர் ராகேஷ் திவாரியும், பனாரஸ் இந்து பல்கலைக்கழகத்தின் பேராசிரியர் ரவீந்திர என் திவாரியும், கங்கைச் சமவெளிக்கும் இந்தப் பகுதிகளுக்கும் இடையில் வணிகத் தொடர்புகள் இருந்ததை உறுதி செய்வதாக மாநில தொல்லியல் துறை தெரிவித்துள்ளது. கீழடியில் கிடைத்த கரிமப் பொருட்களின் மீது ஏற்கனவே செய்யப்பட்ட கரிமப் பகுப்பாய்வின்படி, அதன் காலம் கி.மு. 585 என தெரிய வந்துள்ளதாகவும் தற்போதைய அகழாய்வில் கிடைத்த பொருட்களின் மீது செய்யப்பட்ட மேலும் இரண்டு கரிம ஆய்வுகளும் இந்தக் காலக் கணிப்பை உறுதிப்படுத்துவதாகவும் தொல்லியல் துறை கூறுகிறது. மேல் கூறியவற்றால் நாம் அறிவது தமிழ் திராவிடர்கள் தமிழ் நாட்டிலும் இலங்கையிலும் ஏறத்தாழ 3000 - 4000 ஆண்டுகளாக வாழ்கிறார்கள் என்பது. ஆனால் இது தவறு. தமிழர்கள் இதிலும் கூடிய காலம் வாழ்ந்து உள்ளார்கள் என்பதே உண்மை. ஆகவே இதற்கு முன்பு எங்கு வாழ்ந்தார்கள் என்பதை நாம் காண வேண்டும். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி 02 தொடரும் பி கு : படம் 01 : [ஆதிச்சநல்லூர் அகழாய்வில் இரும்பு கலன்கள்] படம் 02 : விளிம்புடன் கூடிய மண் கிண்ணம், சிவகளை அகழாய்வு படம் 03 : அடுக்குகளுடன் கூடிய துளையிடப்பட்ட குழாய்கள், கொற்கை படம் 04 : Annaikottai (variant spelling Annaicoddai) seal inscription படம் 05 : Inscribed potsherd from archaeological excavation at Tissamaharama, Hambantota District, Sri Lanka: From left to right the first letter is Li, second one is ra and the third one is ti. From right to left they are read as tiraLi. The fourth and fifth ones are symbols or graffiti marks. The sixth letter is mu and the seventh one is Ri. The last two are read from left to right as muRi. A little away is found a vertical line that perhaps marks the end of the legend. Thus evidences the presence of ordinary Tamil speaking people in the population of that region as early as at 2200 years before present, says archaeologist and epigraphist, Ponnampalam Ragupathy. The identification of the script of the legend as Tamil Brāhmi and the decipherment getting the reading Thira’li Mu’ri in Tamil by veteran epigraphist Iravatham Mahadevan in an article in The Hindu.

"தமிழர்களின் மரபும் பாரம்பரியமும்" / பகுதி: 04 நாம் எம் வரலாற்றை புரட்டி பார்க்கும் பொழுது, சாட்சியங்களுடன் காட்சி அளிக்கும் மிகப் பண்டைய பாரம்பரியத்தில் ஒன்றாக யோகா [Yoga] இருப்பதை காண்கிறோம். இது இந்தியாவிற்கு ஆரியர் வருகைக்கு முன் இருந்துள்ளது. இதை அத்தாட்சி படுத்துவதாக மொஹெஞ்சதாரோ தொல்லியல் தளம் அமைகிறது. அங்கு சித்தசானா காட்சியில் [Siddhasana posture] பல முத்திரைகள், கல்வெட்டுகள் [inscriptions] கண்டு பிடிக்கப் பட்டுள்ளன. எப்படி என்றாலும் முனி பாரம்பரியத்தில் தோன்றிய யோகா, பிற்காலத்தில் ரிஷி பாரம்பரியத்தில் வேத பண்பாட்டால் பிரபலப் படுத்தப்பட்டது என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. இது மனித குலம் உருவாக்கிய மிகப் பெரியதொரு சிறப்பு வாய்ந்த பழக்கமாகும், இது உடல் மற்றும் மனப்பிரச்சினைகள் ஆகியவற்றுக்கான நல்ல ஒரு பயிற்சியாகும். நாகரிகம் முன்னேற முன்னேற பாரம்பரியமும் அதனுடன் சேர்ந்து பொதுவாக மாறுகிறது, ஏனென்றால் நாகரிகத்துடன் அறிவு மற்றும் அனுபவத்தின் எல்லைகள் விரிவு படுவதே இதற்கான காரணம் ஆகும். எனவே பாரம்பரியமும் அந்தந்த சூழ்நிலைக்கும் அறிவு வளர்ச்சிக்கும் ஏற்றவாறு தன்னை மாற்றிக் கொள்கிறது எனலாம். ஒவ்வொரு நாகரிகமும் அந்தந்தக் கால கட்டத்தின் தேவையை பொறுத்து பாரம்பரியத்தை அதற்கு ஏற்றவாறு சரிப்படுத்துகிறது. ஒரு நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எது சிறப்பாகவும் தேவைப் பட்ட தாகவும் இருந்ததோ, அது இன்று அப்படி இல்லாமல் போகலாம். எனவே, குருட்டு மரபுசார்ந்த அல்லது பழமைவாதவாதத்தால் [blind orthodoxy or conservatism ] அப்படியே பாரம்பரிய பாரம்பரியம் தொடர்வதை எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. அது எம் அனைத்து முன்னேற்றத்திற்கும் ஒரு பெரிய பின்னடைவு [draw back] ஆகும். நாம் இன்றைய கால ஓட்டத்துடன் ஒவ்வாதவைகளை இறுக்க பற்றிக்கொண்டு இருக்காமல், சூழ்நிலைக்கு அறிவு வளர்ச்சிக்கு ஏற்ப விட்டுக்கொடுப்புகளுடன் அவ்வற்றை மாற்றி அமைக்க வேண்டும். நாம் எப்படி வாழ்ந்தோம் என பெருமை படுவது மட்டும் போதாது, எங்கள் முன்னோடிகள் தங்கள் விலை மதிப்பற்ற வம்சமாக விட்டு விட்டு சென்ற நாமும், பெருமைக்கு உரியவராக இன்றைய உலகில் இருந்து அவர்களுக்கு பெருமை தேட வேண்டும். ஒரு உதாரணமாக துடக்கு என்ற மரபை எடுப்போம், ஒரு குடும்பத்தில் மரணம், பிறப்பு, பூப்பு போன்ற நிகழ்வுகள் நிகழ்ந்தவிடத்து இக்காலத்தில் கோயில் வழிபாடு, தனிப்பட்ட ஆத்மார்த்த பூசை, அதிதிகளை வரவேற்று உபசரித்தல் போன்ற கடப்பாடுகளில் இருந்து அக்குடும்ப அங்கத்தவர்களுக்கு ஒரு விதி விலக்கு அளிக்கப் படுகின்றது. இது அவர்களின் அதீத துக்கம் அல்லது மகிழ்ச்சியைக் கொண்டாடும் காலம் என்பதால், ஒரு தற்காலிகமாக அளிக்கப்படும் விடுமுறையே, ஆசௌச அல்லது துடக்கு காலம் ஆகும். சௌசம் என்றால் சுத்தம் எனப்படும். எனவே, ஆசௌசம் என்றால் சுத்தமற்ற அல்லது 'தீண்டத்தகாமை', 'தூய்மை இன்மை' என்று பொருள்படும். மரணம் என்றால் மறைமுகமாக அவர்களின் மனத்தேறலுக்கான கால அவகாசத்தையும், பிறப்பு என்றால் அந்த மகிழ்வை கொண்டாட, தம்மை அந்த புதிய உறவுடன் நன்கு பிணைத்துக் கொள்ள, பிறந்த குழந்தையுடனும் பெற்ற தாயுடனும் காலத்தை நன்றாக ஒன்றாக கழிக்க, இந்த துடக்கு காலம் வழி செய்கின்றது எனலாம். இவர்களை தாயத்தார்கள் என தமிழ் நாட்டிலும், துடக்குக்காரர் என யாழ்ப்பாண மரபிலும் கூறுவர். இது அக்காலத்தில் நிலவிய சமுதாயத்தின் தேவையில் தோன்றிய மரபையும் பிணைப்புகளையும் காட்டி நிற்கின்றது. எனினும் இத்தகைய மரபுமுறை தற்கால சமுதாயக் கட்டமைப்புகளின் மத்தியில் நியாயப்படுத்தக் கூடியதாக இருக்கின்றதா என்பது ஒரு கேள்விக் குறியே! ஏன், அந்த காலத்திலேயே, பெண்களை ‘தீட்டு’ என்று புறக்கணிக்கும் கொடுமைக்கு எதிராக முதன் முதலில் கலகம் செய்தவர் தமிழ் தாய் தந்த திருமூலர் என்பது எத்தனை பேருக்கு தெரியும்? அவர் தனது ஒரு பாடலில் [2551], “பிறரைத் தீண்டுவது தமக்குத் தீட்டு! தீட்டு!” என்று கூறுபவர் சிறிதும் அறிவிலார். தீட்டு ஏற்படுத் தும் இடத்தை அவர்கள் அறிந்திலர். தீட்டு என்ன என்பதை மெய்யாக அறிந்து கொண்ட பின்பு, மனித உடலே உண்மையில் பெரிய தீட்டு என்பதை அவர்கள் அறிந்து கொள்வார்கள் என்கிறார். அதாவது பெண்கள் தீட்டு என்றால் அதிலிருந்து உருவான மானுடமும் தீட்டு என்கிறார் திருமூலர். "ஆசூசம் ஆசூசம் என்பார் அறிவிலார் ஆசூசம் ஆம்இடம் ஆரும் அறிகிலார் ஆசூசம் ஆம்இடம் ஆரும் அறிந்தபின் ஆசூசம் மானிடம் ஆசூசம் ஆமே." இன்னும் ஒரு பாடலில்,[2552], தம்மை உள்ளபடி உணர்ந்து கொண்ட தத்துவ ஞானிகளுக்கு ஆசூசம் என்னும் தூய்மையின்மை என்பது கிடையாது என அடித்து கூறுகிறார். "ஆசூச மில்லை அருநிய மத்தருக்கு ஆசூச மில்லை அரனை அர்ச் சிப்பவர்க்கு ஆசூச மில்லையாம் அங்கி வளர்ப்போர்க்கு ஆசூச மில்லை அருமறை ஞானிக்கே." அதே போல, வண்ணச்சரபம் தண்டபாணி சுவாமிகள் (1839 நவம்பர் 22 - 1898 சூலை 5) கூட, திருமூலர் வழியில் தீட்டிற்கு எதிராக உரத்துக் குரல் எழுப்பினார். அவர் காலத்திலும் பெண்கள் மாதவிடாய் காலத்தில் கோயில்களுக்குச் செல்லக்கூடாது என்று பழைமைவாதிகள் கூறி வந்தனர். இதற்கு பதிலடி தரும் வகையில் தனது ‘புலவர் புராணம்’ நூலில், “வீங்கு புண் முலையாள் மாதவிடாயினள் ஒருத்தி வேட்கை தாங்குறாது இரங்கி அன்னோன் சரண் பணிந்து அதனைச் சொன்னாள் ஏங்குறேல் பெரு நெருப்பிற்கு ஈரம் இன்றே என்றானே!” அதாவது, பெரு நெருப்பாகிய இறைவனுக்கு தீட்டு இல்லை என்பதை திருஞான சம்பந்தர் கதை மூலம் எடுத்துரைத்தார். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 05 தொடரும்

"நவீன சமுதாயம் வீழ்ச்சியடைகிறதா?" [சீரழியும் சமுதாயம்] பகுதி: 03 இன்று சமுதாயத்தை பற்றி பேசும் எவரும், வீழ்ச்சி, சரிவு, சீரழிவு என்ற சொற்களை பெரும்பாலும் பாவிப்பதை காண்கிறோம். வீழ்ச்சியடைதல் என்றால் தாம் இன்று உள்ள நிலையில் இருந்து சரிதல் அல்லது கீழ்நோக்கி போவதாகும். சீரழித்தல் என்றால் இன்று இருக்கும் ஒழுங்கில் இருந்து குலைதல் அல்லது நிலைகெடுதல் ஆகும். உதாரணமாக. நிலைகெடுதல் என்ற அதே கருத்தில், திருவள்ளுவர் தனது குறள் 934 இல் "சிறுமை பலசெய்து சீரழிக்கும் சூதின் வறுமை தருவதொன் றில்" என்று சொல்லுவதை காண்க. அதாவது பல துன்பங்களுக்கு ஆளாக்கி, புகழைக் கெடுத்து, வறுமையில் ஆழ்த்தி ஒருவரை கெடுக்கும் தீமையான சீரழிக்கும் செயல் சூதாட்டம் என்று சொல்லுகிறார். எனவே சமுதாய சீரழிவு என்றால் எதை குறிக்கிறது என்பதை நாம் உணரக் கூடியதாக உள்ளது. அதாவது நாம் பரம்பரை பரம்பரையாக கட்டி வளர்த்த அந்த சமுதாயம் என்ற உன்னத அமைப்பு ஆட்டம் காண்பதை சுட்டிக் காட்டுகிறது எனலாம். உதாரணமாக விண்ணைத் தொடும் அளவுக்கு ராக்கெட் வேகத்தில் அதிகரிக்கும் குற்றங்கள், விவாகரத்துக்கள், பதின்ம பருவ பாலியல்கள், அதனால் ஏற்படும் பிறப்புக்கள், ஒற்றை பெற்றோர் [single parent], போதைப்பொருள் துஷ்பிரயோகங்கள், போர், தனிப்பட்ட நன்னடத்தையில் ஏற்படும் சரிவு மற்றும் அதி தீவீர மத பக்தி [skyrocketing rates of crime, divorce, teenage sex, teenage births, single parent and drug abuse; war; and a general decline in personal morality and religiosity.] போன்றவையை கூறலாம். அத்துடன் இனவாதம் மற்றும் இன சமத்துவமின்மை [Racism and racial inequality], இனப் படுகொலைகள் மற்றும் ஏனைய சகல வன்முறைகளும் [genocides and other mayhem], நாம் அடைந்த எல்லா முன்னேற்றத்தையும் கவிழ்த்து விடும். எனவே சமூக சரிவு ஒரு சிக்கலான மனித சமூகத்தின் வீழ்ச்சி என நாம் கருதலாம். சுமேரியா [மெசொப்பொத்தேமியா], இந்திய, எகிப்திய, ரோம, மாயா போன்ற அதியுயர் கலாச்சார வடிவங்களும், அங்கு காணப்பட்ட வழி முறைகளும், சரிந்து சின்னா பின்னமாகத் தடயங்கள் அற்றுப் போனது போல், தற்போதைய நவீன உலக நாகரீகமும், சகல வழிமுறைகளும் சீரழிவதற்கான சூழல் காணப்படுவதாக இன்று பலர் உணர்கிறார்கள். இதனால் இன்று மக்கள் சில நேரம் 'உடைந்த சமுதாயத்தை' ['broken society'] பற்றி பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். சமூக மாற்றம் மற்றும் கலாச்சார மாற்றத்தின் [social change and cultural change] ஒரு விளைவாக இதை நாம் காணலாம். எங்களுக்கு சமூக மாற்றம் இன்று பல நடைமுறைகளில், செயல்களில் இருந்து நன்றாக தெரிகிறது, சமுதாயம் என்பது ஒரு வார்த்தை மட்டும் தான். ஒவ்வொரு தனி மனிதனும் தனக்குள் ஏற்படுத்திய இணைப்பின் மூலமே அந்த கட்டமைப்பு உருவாகிறது. எனவே தனி மனித மாற்றம் இல்லாமல் சமுதாயம் / சமூகம் மாற முடியாது. நவீன தொழில் நுட்ப வளர்ச்சி கண்ட சமுதாயத்தில் ஒவ்வொரு முக்கியமான தொழில் நுட்ப முன்னேற்றமும் இறுதியாக சமூக உறவுகளில் ஒரு மாற்றத்தை உருவாக்கி விடுகிறது. தமிழ் பாரம்பரியத்தை பொறுத்தளவில் இறுக்கமான குடும்ப பிணைப்பினை கொண்டமைந்த உறவு பிணைப்பு நிலையில் அமைந்த ஒன்றாகவே, சமுதாய அமைப்பின் மிக முக்கிய சிறு கூறாக குடும்ப அமைப்பு பேணப்பட்டு வந்ததுடன் இதுவே பொதுவாக அடிப்படை சமூக அலகாக [fundamental social unit] எல்லா சமூதாதயங்களிலும் இருந்தது. ஆனால் அதற்கு பதிலாக எந்தவித மாற்றிடும் செய்யாமல் அது இன்று சிதைக்கப் படுகிறது. நாம் இன்று நமது நாகரிகத்திற்கு அடிப்படையாகக் கொண்ட மதிப்புகள் / விழுமியங்கள் பலவற்றை கைவிட்டு விட்டதாக தெரிகிறது. நாம் எதை நம்புகிறோம் என்றே எமக்கு இப்ப தெரியாது, நாம் குழம்பி இருக்கிறோம், அந்த குழப்பத்துடனேயே எம் பிள்ளைகளையும் இன்று வளர்க்கிறோம். சமூக நடத்தை விதிகளிலிருந்து விலகல், வன்முறை மற்றும் சமூக விரோத நடத்தை முதலியவற்றை தொலைக்காட்சி மற்றும் பிற ஊடகங்கள் ஒளிபரப்பி மகிழ்வாக கொண்டாடும் ஒரு விசித்திரமான கலாச்சாரத்தை இன்று நாம் உருவாக்கியுள்ளோம். நாகரிகம் நிச்சயமாக அழிந்து போகும் என்ற இன்றைய யோசனை ஒன்றும் புதியதல்ல. காலத்தின் தொடக்கத்திலிருந்தே, முடிவும் நெருங்க தொடங்கி விட்டது. ஒவ்வொரு நாகரிகமும் எதோ ஒரு கட்டத்தில் வீழ்ச்சி அடையும். அதாவது நாகரிகம் மற்றும் சமூகங்கள் வந்து போகும், அவை என்றும் நிரந்தரம் அல்ல. எனவே எமது இன்றைய கேள்வி எப்பொழுது, ஏன் என்பதே ஆகும். நான் முன்பு ஒருமுறை எழுதிய, கீழே தரப்பட்ட எனது பாடல் ஒன்று இப்ப என் நினைவுக்கு வருகிறது. "பொத்தானை அழுத்தி,மறு கரையில் காதலிப்போம் ஜன்னளை திறந்து,புதியவானம் காண்போம் கண்ணே? உலகம் சுருங்குதோ,எண்ணம் அப்படி தோன்றுதோ தொழில் நுட்பம்,அப்படி மாற்றுதோ கண்ணே?" "நாளாந்த வாழ்வில்,பல பல மாற்றங்கள் ஒன்றாய் அனுபவிப்போம்,ஆனால் எந்த இழப்பில் கண்ணே? ஆண்டாண்டு மாசுபடுத்தி,சூழலை கெடுத்து விட்டோம் நெருக்கடி வந்தபின்பே,மாற்றுவழி தேடுகிறோம் கண்ணே?" "மதிநுட்ப சிந்தனையாளனா,நாம் மரத்துப்போனவனா இன்றைய நிலையை எப்போது சிந்திப்போம் கண்ணே? கண்மூடித்தனமாக அழிவை நோக்கி பயணிக்கிறோமா அல்லது தொழில்நுட்பம் எம்மை அடக்கி ஆள்கிறதோ கண்ணே?" "இன்று என்ன செய்கிறோமோ என்ன பேசுகிறமோ நாளை விட்டுசெல்ல வேண்டியவற்றை பாதிக்கும் கண்ணே? அடுத்த தலைமுறைக்கு எங்கள் காதல் வாரிசுக்கு விட்டுப் போவது பெரும் இன்பமா துன்பமா கண்ணே?" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 04 தொடரும்

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 04 "அறிமுகம் தொடர்கிறது" / "Introduction continuing" பொதுவாக தமிழர்களின் பாரம்பரிய உணவாக, பிறந்த பிள்ளைக்கு [குழந்தைக்கு] முதன் முதலாக ஆறாம் அல்லது ஏழாவது மாதத்தில் சக்கரைப் பொங்கல் அல்லது தேனும், தயிரும் நெய்யும் கலந்த சோறு ஊட்டப்படும். அதே போல குழந்தைகளுக்கு முதல் பல் முளைத்ததும், பல்லுக்கொழுக்கட்டை என்ற பெயரில் கொழுக் கட்டை அவித்து, அவர்களின் தலையில் கொட்டி கொண்டாடுவார்கள். முதலாவது மாதவிடாய் வெளியேற்றமானது சாமத்தி அடைதல் [சாமத்திய சடங்கு], பூப்பெய்தல், பருவடைதல், பெரிய பிள்ளையாதல், மஞ்சள் நீராட்டு விழா எனும் பெயர்களால் இன்னும் பாரம்பரியமாக தமிழர்களும் வேறு பிரிவினரும் [ஆப்பிரிக்கா] கொண்டாடு கிறார்கள். உளுந்தக் களி, நல்லெண்ணெய் என உணவே மருந்தாக, உடல்நலத்தை மையமாகக் கொண்டு, உணவு அங்கு கொடுக்கப்படுகின்றன. முதல் முறையாகக் கருவுற்ற பெண்களுக்கு, ஏழாவது அல்லது ஒன்பதாவது மாதத்தில் வளைகாப்பு என்ற சடங்கு நிகழ்த்தப் பெறுகின்றது. அங்கு பல வித சாதம் / பொங்கல் [புளி சாதம், சர்க்கரைப் பொங்கல், வெண் பொங்கல், ...] இடம் பெறுகின்றன. இதே போல வெயில் காலத்தில் உழவர்களும் மற்றும் வெயிலில் நெடுநேரம் வேலை செய்ய வேண்டியுள்ள தொழிலாளிகளும் ஒடியல், கேழ்வரகு, கம்பு போன்றவற்றை அரைத்து தயிர் சேர்த்துத் தயாரிக்கப்படும் கூழ்ம நிலையிலுள்ள உணவான 'கூழ்' உணவை விரும்பி உண்கின்றனர். அண்மைக் காலங்களில் உடல் நலம் கருதி பல்வேறு பிரிவு மக்களும் இவ்வுணவை உண்ணத் துவங்கியுள்ளனர். யாழ்ப்பாணம் இலங்கையில் கூழ் தயாரிப்பிற்கு பெயர் போன இடமாகும் என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது. தமிழர் வாழும் இடங்களில், உணவு பழக்கங்கள் மிக மந்தமாகவே மாற்றம் அடைகின்றன. என்றாலும் மாற்றத்தின் சில அறி குறிகள் இப்ப தெளிவாகக் தென்படு கின்றன. பொதுவாக கோதுமை மா, தாராளமாக நகர்ப்புற பகுதிகளில் பாவிக்கப்படுகின்றன, அவர்கள், கோதுமை மாவில் சூடுபடுத்தி தயாரிக்கப்படும் சப்பாத்தியை பெரும்பாலும் இரவு சாப்பாட்டாகவும், கோதுமை மாவில் பொறித்து தயாரிக்கப்படும் பூரியையும், அதனுடன் உருளைக்கிழங்கையும் காலை சாப்பாட்டாகவும் அரிசிக்கு பதிலாக பாவிக்கிறார்கள். இன்றைய நவீனமயமாக்கல், தமிழரின் சமையல் அறையிலும் மெல்ல மெல்ல மாற்றங்களை கொண்டு வருகின்றன. விட்டுக் கொடுப்பும் இணக்கமும் கண்டு மாற்றி அமைக்கப் படுகின்றன. விரிவாக மிகுந்த அக்கறையுடன் நிதானமாக சமைக்க வேண்டிய பாரம்பரிய உணவு செய்முறை மறைந்து வருகின்றன. முன்னமே தயாரிக்கப்பட்ட [ரெடிமேட்] இட்டலி கலவை, தயார் செய்து பெட்டியில் அடைக்கப்பட்ட கறித்தூள், போன்ற பதப்படுத்தப்பட்ட உணவுகள் இப்ப நகர்ப்புற சமையல் அறைகளை ஆட்டிப்படைக்கின்றன. அது மட்டும் அல்ல மின்னாற்றலால் இயங்கும் மேசை மேலான ஈரமாவு அரவைப் பொறி, இப்ப ஆட்டுக்கல்லிற்குப் பதிலாக இட்லி, தோசை, வடை போன்றவை தயாரிக்கப் பயன்படு கின்றன. கூட்டுக் குடும்பம் மறைந்து இன்று தனிக் குடும்பம் எங்கும் பரவலாகக் காணப் படுவதும், தொழில் புரியும் பெண்கள் அதிகரித்து இருப்பதும், இப்படியான தவிர்க்க முடியாத இன்றைய சூழ்நிலை, தமிழர்களின் சில உணவு பழக்க வழக்கங்களை மாற்றி அமைத்துள்ளது. அவர்கள் இன்று இலகுவான சில உணவு வகைகளை நாடு கின்றனர். எனினும் தமிழர் உணவு நடைமுறைகள், அவர்களின் பண்பாட்டு தாக்கங்கள், ஈடுபாடுகள் இன்னும் அவைகளின் அடிப்படை இயல்புகளை கொண்டுள்ளன. முதலாம் நூற்றாண்டு சில உணவு செய்முறைகளை இன்னும் அப்படியே அவ்வளவு பெரிய மாற்றம் இன்றி இன்னும் பின்பற்றுகிறார்கள். "பெரு மனிதக் குரங்குகள்" என அழைக்கப்படும் சிம்ப்பன்சிகள், அண்மைக் காலம் வரை குறள சிம்ப்பன்சி அல்லது குட்டிச் சிம்ப்பன்சி (Pygmy Chimpanzee) என்று அழைக்கப்பட்ட, பொனொபோ, இவைகளின் பரம்பரையில் ஹோமோ சப்பியென்ஸ் ஆகிய மனிதனின் பொது முதாதையர் தொடக்கம் இன்றுவரை உணவு பழக்க வழக்கங்கள் குறிப்பிடத்தக்க அளவு மாற்றம் அடைந்துள்ளன. இந்த தொடர் கட்டுரையில் , குறிப்பாக திராவிடர் முதாதையர்களிடம் எப்படி உணவு பழக்கங்கள் வளர்ச்சி அடைந்தன, அவை எப்படி இன்றைய திராவிடர்களின், குறிப்பாக தமிழர்களின் உணவு பழக்க வழக்கங்களை வடிவமைத்தன என அலச உள்ளோம். மனுவேந்தனின், தீபம்.கொம் [Theebam.com] இலும், என் வலைத்தளம் "A DROP IN THE OCEAN / கடலில் ஒரு துளி" By Kandiah Thillaivinayagalingam, இலும், 82 பகுதிகளாக "தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?]" என்ற எமது தொடரில் நாம் விரிவாக ஏற்கனவே விளக்கியவாறு, மெசொப்பொதாமியா சுமேரியர்கள், ஹரப்பா - மொகெஞ்சதாரோ போன்ற பகுதிகளை சேர்ந்த சிந்து சம வெளி மக்கள், தமிழக சங்கம் மக்கள், தமிழக மத்திய கால அல்லது பக்தி கால மக்கள் - இவர்கள் எல்லோரும் இன்று திராவிடர்களிடம் / தமிழர்களிடம் காணப்படும் உணவு பழக்க வழக்கங் களுக்கும், அவைகளை வடிவமைப் பதற்கும் காரணமாக இருந்து உள்ளனர். ஆகவே இந்த தொடரை ஆரம்பத்தில் இருந்து எல்லா கால கட்டங்களிற்கும் ஊடாக நகர்த்தவுள்ளோம். அநேகமாகக் 'கல்யாண சமையல் சாதம் காய் கறிகளும் பிரமாதம் ...’ என்ற திரைப் பாடல் தமிழர்களின் இன்றைய அறுசுவை விருந்து உணவு ஒன்றை கட்டாயம் படம் பிடித்து காட்டுகிறது. அதனால் அந்த பாடலை இந்த அறிமுகத்தின் முடிவாக இங்கு பதிக்கிறோம். "கல்யாண சமையல் சாதம் காய் கறிகளும் ப்ரமாதம் அந்த கௌரவப்ரசாதம் இதுவே எனக்குப் போதும் அந்தார பஜ்ஜி அங்கே சுந்தார சொஜ்ஜி இங்கே சந்தோஷ மீறிப் பொங்க இதுவே எனக்குத் திங்க புளியோதரையின் சோறு வெகு பொருத்தமாய் சாம்பாரு பூரி கிழங்கு பாரு இதுவே எனக்கு ஜோரு ஜோரான சேனி லட்டு சுவையான சீனி புட்டு ஏராளமான தட்டு இனி இஷ்டம் போல வெட்டு" [திரைப்படம்: மாயா பஜார் / 1957] நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 05 தொடரும் "FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 04 "Introduction-continuing" Generally as a traditional food of Tamils, The first rice meal given to a baby in the seventh month is 'sarkarai pongal', a combination of rice-milk, sugar and ghee. The teething of a child calls for 'pal kozhukattai' (tiny rice flakes resembling teeth, cooked in milk with sugar). The coming of age of a daughter is an important family event, as it is in all traditional communities. A kind of pasty pottage made with urad dal [ulutham kali / Black gram porridge] & gingelly oil are the main part of the food. Ulutham kali is usually made with black urad dal with skin as it is supposed to be more healthy and this used to give to the teen age girls, at the time of puberty to make the bones strong. 'Valaikappu' ['Bangle Ceremony'] or 'Seemandam', celebrated in the seventh or ninth month of pregnancy to bless a pregnant woman, calls for a variety of rice preparations such as 'Puli Sadham' ['Puliyodharai' or 'Tamarind Rice'], 'sakkarai pongal' ['Sweet Rice dish'], 'ven pongal' [Rice and Lentil Pudding]. Also during hot summer, among the Tamils mainly from south India and Sri Lanka, a porridge called Koozh made from millet such as 'Kezhvaragu' [finger millet, also known as ragi] or 'Cumbu' [Pearl millet] flour and broken rice is very popular and farmers and other workers who worked under the burning sun enjoy this tasty cool food with curd. Also it is served on special occasions and family gatherings too. But the traditional 'koozl' recipe from the North of Sri Lanka is mainly made from a palmyrah product called 'Odiyal' [a healthy and nutritious root of the palmyrah]. It almost tastes like a spicy seafood soup but the varieties of ingredients give an extra taste which you never get from an ordinary spicy seafood soup. It combines tamarind - based broth [குழம்பு] with seafood such as cuttlefish, prawns, crayfish, crabs, as well as different types of fish. Apart from seafood, the dish also incorporates various spices and vegetables, and it is traditionally thickened with odiyal — the flour made from palmyra tuber. Change in food habits is slow in coming to Tamil lands, but some signs of it can be seen. Wheat is being increasingly used in urban areas. 'Chappathi' (wheat flour pancake) may be substituted for rice, especially for dinner, and poori (a deep - fried wheat pancake) and potato be served as breakfast. Modernization is also slowly bringing changes to the culinary scene. Compromises and adaptations are being made. Traditional recipes that call for elaborate and leisurely cooking are disappearing. Processed foods such as ready - made idli - mix and pre - packed curry powders have invaded urban kitchens. Mechanical aids such as motorized idli - grinders are also being used in traditional cooking. The break - up of the joint family and the increase in the number of career women have inevitably changes some Tamil Eating habits. A movement towards a simpler cuisine can be sensed. However, Tamil food practices and their cultural implications still retain their basic character. Some of the recipes that were in use in the first century AD are still being followed today, pretty much unchanged. Since the last common ancestor shared by modern humans, chimpanzees and bonobos, the lineage leading to Homo sapiens has undergone a substantial change in food habits. In this article, we try to review the evolutionary changes that occurred in the food habit of human beings, mainly on dravidian ancestors & how it shaped up the food habits of the present Dravidians, particularly Tamils. As we have already explained in detail in our former article, "Origins of Tamils? [Where are Tamil people from?]", published in 82 parts in Theebam.com as well as "A DROP IN THE OCEAN / கடலில் ஒரு துளி" By Kandiah Thillaivinayagalingam, Sumerians of Mesopotamia, Indus valley people of Harappa, Mohenjo-Daro. Sangam people of South India, Medieval period people of south India are all found linked with the shaping up of present Dravidians / Tamils as we seen today. Hence we will present this article in serials covering all these periods starting from the first Human. The Tamil movie song from "Maya Bajar", which describe the present day Tamilians six taste wedding feasts, starting line with "wedding cooking rice and vegetable curries are amazing, That honor offering is enough for me ... " is given below as a conclusion of this introduction: "kalyaaNa samaiyal saadham kaai kaRikaLum pramaadham andha kowravaprasaadham idhuvE enakkup pOdhum andhaara pajji angE sundhaara sojji ingE sandhOsha meeRip ponga idhuvE enakkuth thinga puLiyOdharaiyin sORu veku poruththamaai saampaaru poori kizhangu paaru idhuvE enakku jOru jOraana sEni lattu suvaiyaana seeni puttu EraaLamaana thattu ini ishtam pOla vettu" "கல்யாண சமையல் சாதம் காய் கறிகளும் ப்ரமாதம் அந்த கௌரவப்ரசாதம் இதுவே எனக்குப் போதும் அந்தார பஜ்ஜி அங்கே சுந்தார சொஜ்ஜி இங்கே சந்தோஷ மீறிப் பொங்க இதுவே எனக்குத் திங்க புளியோதரையின் சோறு வெகு பொருத்தமாய் சாம்பாரு பூரி கிழங்கு பாரு இதுவே எனக்கு ஜோரு ஜோரான சேனி லட்டு சுவையான சீனி புட்டு ஏராளமான தட்டு இனி இஷ்டம் போல வெட்டு" [Movie:MAYA BAJAR 1957-Songs about Wedding Feast] Thanks [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna] PART : 05 WILL FOLLOW

'மகாவம்சத்தில் புதைந்துள்ள உண்மைகளும் வரலாற்று சான்றுகளும்' / பகுதி 17 கி.மு 3 ஆம் நூற்றாண்டிற்கும் (கி.மு 247) கி.மு 1 ஆம் நூற்றாண்டிற்கும் (கி.மு 29) இடைப்பட்ட 220 ஆண்டுகால அனுராதபுர அரசின் வரலாற்றில் ஆட்சி புரிந்த 19 மன்னர்களுள் 8 தமிழ் மன்னர்கள் 81 வருடங்களுக்கு மேல் ஆட்சி புரிந்துள்ளனர். ஆயினும், இக்கால வரலாற்றைப் பல அத்தியாயங்களில் கூறும் மகாவம்சம் தமிழ் மன்னர்களின் ஆட்சியைச் சில செய்யுட்களில் மட்டுமே கூறி முடிக்கின்றது. உதாரணமாக, எல்லாளன் என்ற தமிழ் மன்னனை வெற்றி கொண்டதன் மூலம் இலங்கையின் விடுதலை வீரனாக வருணிக்கப் பட்ட துட்டகாமினியின் 24 ஆண்டு கால ஆட்சியை 843 செய்யுட்களில் கூறும் மகாவம்சம், 44 ஆண்டுகள் நீதி தவறாது ஆட்சி நடத்திய எல்லாளனை 21 செய்யுட்களில் மட்டுமே கூறுகிறது. இது ஒன்றே பாளி இலக்கியங்களில் தமிழ் மன்னர்களின் வரலாறு மறைக்கப்பட்டு உள்ளமைக்கு சிறந்த சான்று ஆகும். ஒரு உண்மையான தேரர் அல்லது புத்த பிக்கு எப்படி இருக்கவேண்டும் என்பதற்கு சிறந்த உதாரணமாக, உபகுப்தர் (Upagupta) என்ற கி மு மூன்றாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த பௌத்த பிக்கு ஒருவரை சமஸ்கிருத மொழியில் எழுதப்பட்ட அசோகவதனம் (Ashokavadana) எனும் வரலாற்று நூலில் காண்கிறோம். இந்தியாவில் போர் வெறியுடன் பல போர்களைப் புரிந்த, சக்கரவர்த்தி அசோகர் (கி.மு 273 - 232), கொடிய கலிங்க போர்க் களக் காட்சியைக் கண்டு மனம் பதைத்தார், அந்த மாமன்னனின் ஈரநெஞ்சு, துஷ்ட காமனி போலவே, போரின் சேதத்தைக் கண்டும், பலியான உயிர்களை எண்ணியும், சிந்தப்பட்ட இரத்தத்தை நினைத்தும் அமைதியாக அழுதது, அப்பொழுது சக்கரவர்த்திக்கு நேர் நெறியைக் காட்டி ஆற்றுப்படுத்தியவர் தான் ‘உபகுப்தர்’ என்னும் இந்த உண்மையான பிக்கு ஆகும். என்றாலும் மகாவம்சம் / அத்தியாயம் 5 / 'மூன்றாவது மகாசபை' / 189 ஆம் பாடல், அசோகனின் கொடுஞ்செயல்களின் காரணமாக முன்பு அவனைச் சண்டாள அசோகன் என்று அழைத்தனர் என்கிறது. அதை உறுதிப் படுத்துவது போல, விவேகானந்தரின் ஒரு கூற்றும், இளவயதில் அவ்வளவு நல்லவராக இல்லாத அசோகர் தனது சகோதரருடன் சண்டையிட்டார் என்கிறது. அதில் தோற்கடிக்கப்பட்ட அசோகர், பழிவாங்குவதற்காக சகோதரனை கொல்ல எண்ணினார். அந்த சகோதரன் ஒரு புத்த பிக்குவிடம் தஞ்சம் புகுந்ததால், அசோகர் அந்த புத்த பிக்குவிடம் சென்று தனது தம்பியை ஒப்படைக்கக் கூறினார். அன்பால் பகைமையை நீக்கச் சொன்ன புத்த பிக்குவிடம், கோபத்தால் தனது தம்பிக்கு பதில் உயிர் துறக்க அவருக்கு சம்மதமா என்று கேட்டதற்கு சிறு சலனமும் இல்லாமல் அந்த புத்த பிக்கு உயிர் விட சம்மதித்து வெளியே வந்தார் என்கிறார். ஆனால் மகாவம்சத்தில் இதற்கு எதிர்மாறான செயலை காண்கிறோம், இங்கு துஷ்ட காமனிக்கு தேரர்கள், இவர்கள் எல்லோரும் நமது மார்க்கத்தை நம்பாதவர்கள், எனவே மிருகங்களை விட உயர்வாக மதிக்கப்படக் கூடாதவர்கள், ஆகவே இது அதர்மம் அல்ல, எனவே நீ சுவர்க்கத்துக்குப் போகும் பாதையில் எவ்விதத் தடையும் இல்லை என்கின்றனர்? அப்படி என்றால் புத்தர் மாற்று கருத்து உள்ளவர்களை, அவர்கள் எவ்வளவு நல்லவர்களாக, நேர்மையானவர்களாக, ஒழுங்கானவர்களாக, மற்ற உயிர்களிடமும் மக்களிடமும் அன்பு செலுத்துபவர்களாக இருந்தாலும் கொல்லலாம் என்கிறாரா?, எல்லாமே குழப்பமாக உள்ளது?? உங்களுக்கு ஏதாவது புரிகிறதா ? அசோகனின் பாறை ஆணை-2, [The Edicts of King Asoka] மன்னர் ஆண்டியோகாஸ் பற்றியும், மற்ற கிரேக்கப் பகுதி நாடுகள் பற்றியும், சத்தியபுத்திரர் [இன்றைய தர்மபுரி பகுதியான, தகடூர் பகுதியை ஆட்சிபுரிந்த சத்தியபுத்திரர் அதியமான் மரபினரை கொண்டவர்களாகும். சங்கப் பாடல்களிலே அதியமான்கள் பற்றிய குறிப்புக்கள் உள்ளன], சேர [கேரளபுத்திரர்], சோழ, பாண்டியர்கள், பற்றியும் குறிப்பிடுகிறது. [Everywhere within Beloved-of-the-Gods, King Piyadasi's domain, and among the people beyond the borders, the Cholas, the Pandyas, the Satiyaputras [Satyaputras ruled parts of the Kongu country and were surrounded by the Cheras to the west and the Pandyas and Cholas to the east./ ], the Keralaputras [Cera dynasty], as far as Tamraparni and where the Greek king Antiochos rules, and among the kings who are neighbors of Antiochos,..] இப் பகுதிகளுக்கு எல்லாம் தூதுக் குழுக்கள் பௌத்த சமயப் பணிக்கு அனுப்பப்பட்டன. இந்தத் தூதுக் குழுக்கள் அனுப்பப் பட்ட காலம் கி.மு. 258 என்று நம்ப இடமுள்ளது என்கிறார் வின்சென்ட் ஷ்மித். இது மகாவம்சத்திற்கு குறைந்தது 800 ஆண்டுகளுக்கு முன் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. ஆனால் அசோகர் எந்தெந்த நாடுகளுக்குத் தூதர்களை அனுப்பினார் என்பது குறித்த இலங்கை புத்த பிக்குகளால் பல நுறு ஆண்டுகளின் பின் எழுதப்பட்ட குறிப்புகளில், அசோகன் தூதரகங்கள் தொடர்பாக ஒரு முரண்பாடு காணப்படுகிறது. உதாரணமாக, அசோகனின் தலைநகரான, பாடலிபுத்திரத்தில் இருந்து தெற்கிற்கு வனவாசி, மஹிஷமண்டல மற்றும் இலங்கை போன்ற இடங்களுக்கு தூதர்கள் அனுப்பியதாக [taking Asoka’s capital Pāṭaliputta as the centre of the radius, we can see that the Missions went, for example further south to Vanavāsī [dwelling in the forest / According to Dr. Buhler, it was situated between the Ghats, Tungabhadra and Barodā] and Mahisamaṇḍala [modern Mysore] and on to Sri Laṅkā] பாளி நூலான மகாவம்சத்தில் [Mahāvaṁsa ] குறிக்கப்பட்டுள்ளது. இங்கு தமிழர்களின் நாடுகளான, சத்தியபுத்திர தேசம், கேரளபுத்திரர், சோழ, பாண்டிய நாடுகள் என நேரடியாக அசோகனின் பாறையில் குறிக்கப்பட்டது விடப்பட்டுள்ளன. இதன் நோக்கம் ஏதாவது உங்களுக்கு புரிகிறதா ? [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 18 தொடரும்

நன்றி

"எனது மே தின முழக்கங்கள்!' / "MY MAY DAY SLOGANS!" "கொடூரமாக இருக்காதே திமிர் பிடிக்காதே உரிமைகளை மதி குரல்களை மதி" "இங்கு வேலையாட்கள் இல்லை இங்கு முதலாளிகள் இல்லை இங்கு குடும்பமே உண்டு இனி நட்பாகக் கவனி" "கஷ்டங்களைக் கேளு துயரங்களைக் கேளு கடவுள் சிவாவாக இரு இயேசு கிறிஸ்துவாக இரு" "ஆதாயத்தைப் பகிரு லாபத்தைப் பகிரு ஒரு தந்தையைப் போல ஒரு தாயைப் போல" "அடிமை ஆக்காதே ஏழைகளை உருவாக்காதே ரோமாக இருக்காதே நீரோவாக இருக்காதே" "எல்லோரையும் இணை தொழிலாளர்கள் பங்கேற்கட்டும் அனைவரையும் உள்ளடக்கு முடிவெடுப்பதில் கலந்தாலோசி" "ஆர்வத்தைக் கொடு நம்பகத்தன்மை வளரட்டும் ஒரு கணவனைப் போல ஒரு மனைவியைப் போல" "ஒழுக்கத்தைக் கடைப்பிடி நீதியைக் கடைப்பிடி நல்ல குருவாக நல்ல அரசனாக " [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] "MY MAY DAY SLOGANS!" "DON'T BE CRUEL DON'T BE ARROGANT RESPECT THE RIGHTS RESPECT THE VOICES" "NO MORE WORKERS NO MORE BOSSES CARE AS FAMILY CARE AS FRIENDS" "LISTEN THEIR PLIGHTS LISTEN THEIR SORROWS BE A GOD SIVA BE A JESUS CHRIST" "SHARE THE BENIFIT SHARE THE PROFIT LIKE A FATHER LIKE A MOTHER" "MAKE NO SLAVE MAKE NO POOR DON'T BE ROME DON'T BE NERO" "KEEP QUALITY CIRCLE IN MANAGEMENT KEEP WORKERS PARTICIPATION IN MANAGEMENT INCLUDE EVERYONE IN MANAGEMENT INCLUDE EVERYONE IN DECISION MAKING" "CULTIVATE INTEREST IN WORK MOTIVATE DEPENDABLE BEHAVIORS LIKE A HUSBAND LIKE A WIFE" "KEEP THE DISCIPLINE KEEP THE JUSTICE BE A GOOD GURU BE A GOOD KING" [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

"வானம் பார்த்த பூமி" காலநிலை அறிக்கையின் படி, இலங்கையின் வட, வட மத்திய, கிழக்கு மாகாணங்களில் நீரின் அளவு மிக குறைவாக காணப்படுவதாக கூறுகிறது. அதிலும் மன்னார் காய்ந்த, வறண்ட பிரதேசம் ஆகும். அங்கு நான் ஒருமுறை விடுதலையில் ஊர் சுற்றிப் பார்க்க போனபொழுது, தற்செயலாக திருக்கேதீஸ்வரம் ஆலயத்தில் அவளைச் சந்தித்தேன். அவள் மிகவும் அழகாகவும் அதே நேரத்தில் எளிய அடக்கமான தோற்றத்திலும் இருந்தாள். அவளின் பெயர் மகிழ்மதி. அவள் அங்கு பெற்றோருடன் வந்து இருந்தாள். இது கிபி ஏழாம் எட்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த திருஞான சம்பந்த மூர்த்தி நாயானாராலும், சுந்தர மூர்த்தி நாயனாராலும் போற்றிப் புகழ்ந்து திருப்பதிகம் பாடப் பெற்ற ஒரு தலமாகும். இக்கோயில் மாதோட்டம் நகரில் அமைந்துள்ளது. அவளின் குடும்பம் ஒரு நடுத்தர விவசாய குடும்பமாகும். அது வானம் பார்த்த பூமி. மழை வந்தால் தான் அங்கு வாழ்க்கை. என்றாலும் இராட்சத குளம், மானமடுவாவி, யோதவாவி போன்ற பல பெயர்களால் அழைக்கப்படும் கட்டுக்கரைக் குளம் அவர்களுக்கு ஒரு சிறு ஆறுதல். அவளின் பெற்றோரின் வேண்டுதலாலும், மற்றும் அங்கு விவசாயிகளின் வாழ்வை தெரிந்து கொள்ளும் ஆவலாலும், அவளின் வீட்டிற்க்கு அன்று மதியத்துக்கு பின்பு, அவர்களுடன் சென்றேன். வானம் பார்த்த வாழ்க்கை எவ்வளவு கொடுமையானதோ அவ்வளவு இனிமையானதும் கூட என்றுதான், அவளை பார்த்தபின் எனக்கு தனிப்பட்ட முறையில் தோன்றினாலும். பொதுவாக மேகம் கருக்கையில் அதை பார்த்து சந்தோசப்படுதலும், கதிரவன் கொதிக்கையில் வருத்தப் படுவதும் அந்த மண்ணில் இருப்பவர்களின் வாழ்க்கை என்பது எனக்குப் புரிந்தது. அவளின் பெற்றோர் தங்கள் வாழ்க்கையைப் பற்றி பொதுவாக கூறியதுடன் எனக்கு வடையும் தேநீரும் தந்தார்கள். அதன் பின் , கொஞ்சம் வெயில் ஆற, அவளுடன் அவர்களின் வயலுக்குப் போனேன். அப்பொழுது தான் அந்த மண்ணின் மக்களின் மழைக்கான ஏக்கம் புரிந்தது. அவர்களின் தாகத்தின் ஆழம் புரிந்தது. அது வானம் பார்த்த பூமி. மழை வந்தால் தான் வாழ்க்கை. விவசாயம் செய்ய முடியும். பயிர் பச்சை வளரும். கிணற்றில் நீர் சுரக்கும். குளத்தில் நீர் தேங்கும். மழை வரவில்லை என்றால் வாழ்கையே இல்லை? என்பதை உணர்ந்தேன். அவள் மிக கெட்டிக்காரி, என் முகத்தில் இருந்து, என் எண்ணங்களை ஊகித்த அவள். 'இந்த வருடம் ஏனோ மழை இன்னும் வரவில்லை. கோடை சுட்டுப் பொசுக்கிக் கொண்டு இருக்கிறது' என்று கதையை ஆரம்பித்தாள். அவளின் அழகை, அவளின் நடையை, அவளின் முகபாவனைகளை ரசித்துக் கொண்டு இருந்த நான், சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். அங்கே செடிகளும் மரங்களும் கூட உயிரை கையில் பிடித்துக் கொண்டு இருப்பதைக் கண்டேன். அது மட்டும் அல்ல, மேச்சல் நிலத்தில், ஆடு மாடுகளும் கூட நீர் இன்றி தளர்ந்து நடப்பதை கண்டேன். அங்கு வயல்களில் வேலை செய்துகொண்டு இருந்தவர்களின் முகத்தைப் பார்த்தேன், எல்லாம் வாடித்தான் இருந்தன. ஒரு சொட்டு மழை விழாதா என்று எல்லோரும் வானம் பார்த்து காத்து இருப்பது போல் எனக்கு தோன்றியது. இன்னும் சில தினங்களில் மழை வராவிட்டால் நிறைய உயிர்கள் போய் விடுமோ? செடி கொடிகள் பட்டுப் போய் விடுமோ? ஆடு மாடுகள் தாகத்தில் உயிர் விடுமோ? என் மனதில் இப்படி ஒரு ஏக்கம் தோன்றியது ?. அப்ப தான் அவள் 'ஒரேயடியாக இப்படியான ஒரு முடிவுக்கு வரவிடாது இருக்கத்தான் எமக்கு நல்லவேளை கட்டுக்கரைக் குளம் ஓரளவு உதவிசெய்கிறது' என்று விளக்கம் கூறினாள். மன்னார் கட்டுக்கரை குளத்தின் அகழ்வாராய்ச்சியில், கிடைத்த தொல்பொருட்சான்றுகள், இது இன்றைக்கு 1600 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட காலத்திலேயே தமிழர்கள் இப்பிரதேசத்தில் வாழ்ந்துள்ளார்கள் என்பதை தெட்டத் தெளிவாக உணர்த்துகிறது என்று பேராசிரியர் புஸ்பரட்னம் கூறியது எனக்கு ஞாபகம் வந்தது. அப்படி என்றால், 1600 ஆண்டுகளாக இந்து வறட்சியை தாண்டித்தான் இன்னும் இங்கு மக்கள் வாழ்கிறார்கள். ஆகவே இன்னும் வாழ்வார்கள் என்று என் உள்மனம் எனக்குச் சொன்னது. “நீரின்றி அமையாது உலகெனின் யார்யார்க்கும் வானின்று அமையாது ஒழுக்கு / குறள் 20" நீரின் பெருமையை இவ்வாறு தான் வள்ளுவர் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே குறிப்பிடுகிறார். ஆமாம், நீர் இல்லாமல் இந்த உலகத்தில் எந்த உயிரினமும் நிலை பெற்று வாழ முடியாது. அந்த நீரை உலகத்திற்கு வழங்குகின்ற மழை இல்லையென்றால் இவ்வுலகில் எந்த ஜீவராசிகளும் வாழ்ந்திட முடியாது என்பதே உண்மை. ஏன் என்றால், உயிர் இனங்களுக்கு தேவையான பூமியில் உள்ள பயிர்கள், செடிகள், கொடிகள், மரங்கள் எல்லாம் வானத்தை பார்த்துக்கொண்டே இருக்கின்றன, அப்படித்தான் அவளும் அவளின் பெற்றோரும் வானத்தை பார்த்தபடி காலத்தை ஓட்டுவதை கண்டேன். ஆமாம் 'வித்தி வான் நோக்கும் புன்புலம் கண்ணகன்வைப்புற்று ஆயினும் நண்ணி ஆளும் இறைவன் தாட்கு உதவாதே' என்ற புறநானுறு 18 இயம்பியவாறு நெல் முதலான தானியங்களை விதைத்து மழை வருவாய் ஒன்றையே பார்த்திருக்கும் வானவாரித் தரிசு நிலம் அவர்களின் முயற்சிக்கு வேண்டுவ உதவாது தான்! அது அவளின் முகத்தில் தெரிந்தது!! நாம் திரும்பி அவளின் வீடு போக, இருட்டாகி விட்டது. அவர்களின் வீடு உண்மையில் சிறு குடிசை, ஆனால் மனமோ பெரும் மாடிவீடு. அவர்கள் நாளை திரும்பி போகலாம் என்று என்னை அங்கே தங்க ஏற்பாடு செய்தார்கள். நான் அவர்களின் விறாந்தையில் வெளியே படுத்தேன். மகிழ்மதியும் பேச்சு துணைக்கு சில மணித்தியாலம் கொஞ்சம் தள்ளி, ஒரு பாயில் படுத்து கதைத்துக் கொண்டு இருந்தார். வானம் பார்த்த பூமியில் இருந்து கொண்டு என் மனம், என் கண்கள் அவள் முகத்தை பார்த்தபடி இருந்தது. அது தன்னை அறியாமலே சந்தோச மழையில் நனையத் தொடங்கியது. கொஞ்ச நேரம் எமக்கிடையில் ஒரு பேச்சும் இல்லை. கண்கள் மட்டுமே பேசிக் கொண்டு இருந்தன. திடீரென என் மேல் சில துளிகள் விழுவதை உணர்ந்தேன். அதற்கு இடையில் அவள் பதறி ஓடிவந்து தன் மெல்லிய போர்வையால் என் முகத்தை துடைத்தாள். 'மழை மழை!' சத்தம் போட்டே கத்திவிட்டாள். அவளின் சந்தோசத்தை கண்டு நான் திகைத்தே விட்டேன். அப்படி ஒரு மகிழ்வு! அவள் என்ன நினைத்தாளோ, அதே இரவு உடையுடன் முற்றத்தில் போய், வானத்தை பார்த்து துள்ளி மகிழ்ந்தாள். நான் விறாந்தையில் தூணுடன் சாய்ந்தவாறு அவளை கண்வெட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். அந்த இருட்டிலும் இடைஇடையே தோன்றும் மின்னல் வெளிச்சத்தில் அவளின் அந்த நனைத்த உடலின் வனப்பு என் உள்ளத்தை இதுவரை காணாத எதோ ஒரு உணர்ச்சிக்குள் தள்ளிக் கொண்டு இருந்தது. மழை வயலுக்கு செழிப்பை தரும், அது தம்மை வாழவைக்கும் என்று அவள் மகிழ்ச்சியில், ஆனால் தன்னை அறியாமலே என் மனதிலும் செழிப்பை தந்து கொண்டு இருந்தாள். 'ஏய் பிள்ளை, என்ன செய்கிறாய் ?, உடல் முழுக்க ஈரம், ஒரு ஆண் பிள்ளை இருப்பது கூட தெரியவில்லையா' தாயின் கடுமையான குரல் கேட்டு நான் திடுக்கிட்டேன். அவளும் பயந்த முகத்துடன், அந்த ஈரத்துடன் அறைக்குள் ஓடிப் போய்விட்டாள். அதன் பின் அவள் வெளியே வரவே இல்லை. நான் கொஞ்சம் சமாளித்துக்கொண்ட, அது தான் நான் மகிழ்மதியை கூப்பிட, எழும்பினேன் என்று கூறினேன். அவளின் தாயும் தந்தையும் மகிழ்வாக காணப்பட்டனர். இம்முறை எமக்கு வேளாண்மை நல்ல விளைச்சலை தரும் போல் உள்ளது. இந்த மழை கொஞ்சம் தொடரவேண்டும், குளங்கள் நிரம்ப வேண்டும் என்று விறாந்தையில் தொங்கிக் கொண்டு இருந்த திருக்கேதீஸ்வர ஆலய படத்திற்கு வணங்கி நன்றி கூறினர். நான் இப்படியான நம்பிக்கையில், நம்பிக்கை இல்லாதவன் என்றாலும், அவர்களின் மகிழ்வை மதித்து, நானும் அவர்களுக்கு நம்பிக்கை வரத் தக்கதாக கதைத்தேன். 'இந்த விளைச்சல், மகிழ்மதிக்கு நல்ல வரன் தரவேண்டும், வானம் பார்த்த பூமி ஒழியவேண்டும்' என்று அவர்கள் என்னிடம் கூறிவிட்டு அறைக்குள் போய்விட்டார்கள். "வாழ்வார்க்கு வானம் பயந்தற்றால் வீழ்வார்க்கு வீழ்வா ரளிக்கும் மளி / குறள் 1192" அந்த தாகத்தை, ஏக்கத்தை காதலனின் / காதலியின் பிரிவின் ஏக்கத்திற்கு வள்ளுவர் சொல்லுகிறார். ஆமாம் விடிந்தால் நான் அங்கிருந்து புறப்படவேண்டும். அப்ப தான் எனக்கு ஞாபகம் வந்தது அவளின் தொலைபேசி இலக்கம் நான் இன்னும் கேட்கவில்லை என்று. அவள் இப்ப உள்ளே போய்விட்டாள். பரவாயில்லை விடியட்டும் என்று காத்திருந்தேன். ஆனால் அவள் விடிந்தும் அவள் என் முன்னால் வரவேயில்லை! நான் அவளின் பெற்றோரிடம் விடை பெற்று வெளிக்கிடும் பொழுது, அவள் அறையின் கதவால் எட்டிப்பார்த்து , கையால் , கண்ணால், கொஞ்சம் வருத்தத்துடன் விடை தந்தாள். அப்ப தான் அவளின் அம்மா என்னிடம் சொன்னார், அவள் மழையில் நனைந்தலால், நல்ல காச்சலும் தலையிடியும் என்று. உடனே அதை சாட்டாக வைத்து, அவள் அருகில் சென்று வருத்தம் விசாரித்தேன். அப்படியே என் தொலை பேசி இலக்கத்தையும் மெல்ல கையில் திணித்தேன். அவள் அதை பெற்றால் என்றாலும், திறந்து பார்க்கவில்லை, ஒருவேளை பெற்றோர் அருகில் இருப்பதால் இருக்கலாம், ஆனால் அவள் கண்கள் தூறல் பெய்தது! நானும் வானம் பார்த்த பூமியாக, அவளின் முகத்தை பார்த்தபடி, அது விரைவில் காதல் மழை பொழியவேண்டும் என்ற ஏக்கத்துடனும், நாளை மே முதலாம் திகதி, தொழிலாளர், விவசாயிகளின் நாள். இவளின் குடும்பம் போன்ற பல விவசாயிகளுக்கு சரியான நீர் வசதிகள் மற்றும் பண்ணையாருக்கு பொருத்தமான மேச்சல் நிலங்கள், பாரபட்சம் இன்றி, அரசு வழங்கவேண்டும் என்ற கோரிக்கையும் மே தினத்தில் வைக்கவேண்டும் என்ற சிந்தனையுடனும் நான் அங்கிருந்து புறப்பட்டேன்!! [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், யாழ்ப்பாணம்]

"மே தினம் / தொழிலாளர் தினம்" / "May Day"/ "International Workers' Day" [01/05/2024] "பலகுடை நீழலும் தங்குடைக்கீழ்க் காண்பர் அலகுடை நீழ லவர்."[குறள் 1034 ] பல அரசுகளின் நிழல்களைத் தமது குடைநிழலின் கீழ் கொண்டு வரும் பெரும் வலிமை பெற்றவர்கள் உழவர்கள் என்கிறார் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட வள்ளுவர்.அந்த காலத்தில் உளவு தொழிலே முக்கிய மான முதன்மையான தொழில் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது.உதாரணமாக, உலகின் முதலாவது நாகரிகம் என கருதப் படும் சுமேரிய நாகரிகம் உருப்பெறு வதற்கு உழவர் தொழிலாளரே முக்கிய காரண மானவர்கள் ஆகும்.இவர்கள் கால்நடை வளர்ப்பிலும் வயல்வெளியில் விவசாயத்திலும் ஈடுபட்டு,சுமேரிய சமூகத்திற்கு உணவு வழங்கியதாலேயே,அந்த சமுதாயம் ஓரிடத்தில் தங்கி நாகரிகம் அடைந்தா ர்கள்.அவர்கள் இல்லை என்றால் அந்த பெரிய நாகரிகம் வாழ்ந்து இருக்க முடியாது?சுமேரிய நாகரிகம் இல்லை என்றால் இன்று நாமும் இல்லை!நாம் இன்று கொண்டாடும் மே தினமும் இல்லை!! ஒரு மனிதனுக்கு தொழில் வேண்டும்,குடும்பம் வேண்டும் மற்றும் ஓய்வும் வேண்டும்.இந்த மூன்றும் சரியாக அமையும் இடத்தே தான் அவன் வாழ்வு நிலைக்கும்!, அங்கு இன்பம் பொங்கும்!!.ஆனால் பண்டைய காலத்திலும் அதை தொடர்ந்து 1886ஆம் ஆண்டில் கூட,பெரும் பாலான தொழிலார்களை முதலாளித்துவ அடிமையாக [capitalist slavery] கையாண்டார்கள்.இதனால்,ஆகஸ்ட் 20, 1866,இல் "National Labor Union", அமெரிக்காவில் ஆரம்பிக்கப் பட்டது. அதன் முக்கிய நோக்கம் ஒரு தொழிலாள ருக்கு எட்டு மணித்தியாலம் பொதுவான வேலை நேரம் என்பதை உறுதிப் படுத்துவது ஆகும்.இனி குறைந்தது 2000 ~2500 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட ஒரு சங்க கால தொழிலாளியின் மன நிலையை பார்ப்போம். ''புறம் தாழ்பு இருண்ட கூந்தல், போதின் நிறம் பெறும் ஈர் இதழ்ப் பொலிந்த உண்கண், உள்ளம் பிணிக்கொண்டோள்வயின்'', நெஞ்சம், ''செல்லல் தீர்கம்; செல்வாம்'' என்னும்: ''செய்வினை முடியாது எவ்வம் செய்தல் எய்யாமையோடு இளிவு தலைத்தரும்'' என, உறுதி தூக்காத் தூங்கி, அறிவே, ''சிறிது நனி விரையல்'' என்னும்: ஆயிடை, ஒளிறு ஏந்து மருப்பின் களிறு மாறு பற்றிய தேய்புரிப் பழங் கயிறு போல, வீவதுகொல் என் வருந்திய உடம்பே? [நற்றிணை 284] பொருள் தேடச் செல்லும்,உழைக்கும் சங்க கால தொழிலாளரான ஒரு தலைவனின் அறிவு இடை வழியில் அங்கும் இங்கும் பாய்கிறது ..... அவனின் தலைவி,காதலி முதுகுப் புறம் இருண்டு தொங்கும் கூந்தலை கொண்டவள் . பூ மொட்டு போல் இரண்டு கண்களை உடையவள். அவன் உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொண்டவள் .அவன் நெஞ்சு அல்லாடு கிறது.நெஞ்சே! நம் வறுமை தீரப் பொருள் தேடச் செல்லலாம்,உழைக்கலாம் என்னும் எண்ணம் ஒருபுறம் இழுக்கிறது.செயல் முடியாவிட்டால் என்ன,என் குடும்பத்துடன் இன்பமாக பொழுது கழிக்க திரும்பிவிடலாம், என்னும் எண்ணம் மற்றொருபுறம் இழுக்கிறது.பொருள் ஈட்டாமல் திரும்புதல் கேளிக்கூத்து,நானும் என் குடும்பமும் முதல் உயிர் வாழ வேண்டும் ,அதற்கு பணம், செல்வம் வேண்டும் என்னும் எண்ணம் இன்னொருபுறம் இழுக்கிறது...... இப்படி உறுதி இல்லாமல் அவன் அறிவு ஊசலாடுகிறது. பொருள் தேடச் செல்ல லாமா,தொடர்ந்து பல நேரம் வேலை செய்யலாமா?அல்லது தொழிலை,செல்வம் தேடுதலை இடை நடுவில் நிறுத்தி விட்டு, காதலியிடம் திரும்பி விடலாமா, என்று ஆட்டுகிறது ...... இதற்கு இடையில் அவன் உடம்பு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அறுபட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது. யானையைக் கட்டி வைத்திருக்கும் புரி தேய்த்துபோன கயிறு போல அவன் உயிர் அறுந்து உடல் மாய்ந்துவிடும் போல இருக்கிறது...... என்கிறான் அந்த சங்க கால தொழிலாளி! இவனை தேற்றத் தானோ என்னவோ "We want to feel the sunshine; we want to smell the flowers; We're sure that God has willed it, and we mean to have eight hours. We're summoning our forces from shipyard, shop and mill: Eight hours for work, eight hours for rest, and eight hours for what we will." என்ற தொழிலாளர் பாடல் உருவானதோ! குறைந்தது 4500 ஆண்ட்டிற்கு முற்பட்ட சுமேரிய படைப்பு காவியத்தின் படி, ஒரு கால கட்டத்தில், பூமியில் எந்த ஒரு மனிதரும் வாழவில்லை. அங்கு தெய்வங்கள் மட்டுமே வாழ்ந்தார்கள். இந்த தெய்வங்கள் கூடுதலான வேலை செய்ய வேண்டி இருந்தது. குறிப்பாக,பெண் தெய்வங்கள் படைக்கப் பட்டதும், அவர்களை மகிழ்ச்சியாக வைக்கும் பொருட்டு அவர்கள் மேலும் நிலத்தை நன்கு உழுது, தோண்டி, மண்ணை விதை முளைப் பதற்கும், பயிர் விளைச்சலுக்கும் ஏற்றவாறு பக்குவப்படுத்தி தயார் செய்யவேண்டி இருந்தது. அதே போல சுரங்கத்தில் இருந்து கனிமங்கள் எடுப்பதற்கும் கடும் வேலை செய்ய வேண்டி இருந்தது. இதனால் அவர்கள் மிகவும் ஆத்திரப்பட்டார்கள். தமக்கு மனைவியுடன் குடும்பத்தாருடன் இன்பமாக களிக்க ஓய்வு தேவை என கருதினார்கள். எனவே, பூமியில் இந்த ஆண் கடவுள்களின் வாழ்க்கை எளிதாக இருக்க வில்லை. அங்கு கண்டு எடுக்கப்பட்ட ஒரு முத்திரை இப்படி கூறுகிறது: "மனிதனைப் போன்ற கடவுளர்கள் வேலையில் மனச்சலிப்பு அடைந்து உடல் வேதனை அடையும் போது, அவர்களின் உழைப்பு கடுமையாயிற்று, வேலை கனமாயிற்று,துன்பம் அதிகரித்தது" "When the gods like men Bore the work and suffered the toll The toil of the gods was great, The work was heavy, the distress was much." இதனால் கடவுள்கள் தமது நிலை குறித்து வருந்தினர். குறை தெரிவித்தனர், தம்மை வஞ்சித்து விட்டதாக கருதினர், தலைமை கடவுளுக்கு எதிராக கிளர்ச்சி செய்தனர். ஒரு தொழிலாளர் புரட்சி வெடித்தது. எனவே இவர்களை கடும் உழைப்பில் இருந்து, முற்றாக விடுவிக்கும் பொருட்டும், ஒரு மனித இனத்தை தலைமை கடவுள் படைத்தார்! இப்ப, கடவுளுக்கும் அவரின் குடும்பத்தினருக்கும், தேவையான உணவு, உடை, இருப்பிடம் போன்ற வற்றை கொடுப்பது மக்களின் வேலையானது. இதனால், கடவுள் நிரந்தரமாக உழைப்பதில் இருந்து விடுபட்டார். மனிதனின் இந்த தோற்றுவாய் கதை அல்லது கூற்று அடிமை தொடர்பானதாக உள்ளது. அன்று நிலவிய சுமேரிய பொருளாதாரத்தில், அரசனுக்கும் மதகுருக்கும் நன்மை பயக்க, அடிமைகளின் இடைவிடா உழைப்பு தேவைபட்டதை இது காட்டுகிறது எனலாம். ஒரு முதலாளித்துவ அடிமைகள் உருவாக்கப் பட்டதாக கருதலாம்? அது அன்றுடன் நின்று விட வில்லை. அது இன்னும், கடவுளிற்கு பதிலாக, அரசன், அதன் பின் சர்வாதிகாரி, பின் முதலாளிமார் பெயரில் தொடர்கிறது. இப்ப மனிதன் வேலையில் மனச்சலிப்பு அடைந்தான். உடல் வேதனை அடைந்தான். முதலாளிமாருக்கு எதிராக புரட்சி செய்தான். அந்த புரட்சியின் எதிர் ஒலியே இந்த மே தினம் என நாம் கூறலாம்? மேதினக் கொண்டாட்டமானது, ஐரோப்பிய மக்கள் பல தெய்வங்களை வணங்கி வந்த பேகன் ஐரோப்பியாவில் (Pagan Europe), ஒரு பேகன் மத விழாவாக முதலில் ஏற்பட்டது. அவர்கள் இளவேனிற் கால ஆரம்பத்தை, முதன் முதலில், ஒரு விழாவாகக் கொண்டாடினார்கள். ஆதிகால செல்ட்ஸ் மற்றும் சாக்சன் [Celts and Saxons ] நெருப்பின் தினமாக (the day of fire) மே 1ஆம் திகதியைக் கொண்டாடினார்கள். சாக்சன் [Saxons ] ஏப்ரல் 30 மாலை /பின்னேரம் விழாவைத் தொடங்குவர். விளையாட்டு, கேளிக்கைகள், மற்றும் விருந்துடன் கூடிய விழாவாக இது இருந்தது. பனிக்காலம் முடிந்து இளவேனிற்காலம் வருவதை வரவேற்பதற்காகக் கொண்டாடப் பட்டது. மற்றும், இந்த நாள் ஒரு வருடத்தை சம பாதியாகப் பிரிக்கிறது என்று கருதினர் (மே 1 முதல் அக்டோபர் முடிய 6 மாதம், நவம்பர் 1 முதல் ஏப்ரல் முடிய ஆறு மாதம்), எனினும் இந்த விழாவை கத்தோலிக்க தேவாலயம் சட்டத்தால் தடை செய்தது (outlawed by the Catholic church) என்றாலும் அங்கு வாழ்ந்த மக்கள், இந்த விழாவை, 1700 வரை கொண்டடிக் கொண்டு தான் இருந்தனர். ரோமானியர்கள் [Romans] பிரிட்டிஷ் தீவுகளுக்கு (British Isles) குடியேறியபொழுது, மே தினத்தை விமரிசையாகக் கொண்டாடினர். இந்த விழா பூக்களின் தேவதையான ஃப்லோராவிற்கான (Flora) ஒரு வழிபாடு.இது ஏப்ரல் 28 முதல் மே 2 வரை நடைபெறும்.காலக்கிரமத்தில் இந்த கொண்டாட்டம் செல்ட்ஸ் மற்றும் சாக்சன் [Celts and Saxons] இனத்தாருடைய கொண்டாட்டத்திலும் சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்டது. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட சங்கத் தமிழரும் இளவேனிற் கால ஆரம்பத்தை இந்திர விழா அல்லது காமன் விழாவாக கொண்டாடினார்கள். எல்லா விதமான தொழிலுக்கும் ஓய்வு கொடுத்து, ஆணும் பெண்ணும் காதற்பெரு விருப்போடு களிகொள்ளும் விழாவாக இது இருந்தது என்பது குறிப் பிடத் தக்கது. உதாரணமாக: ‘‘மல்கிய துருத்தியுள் மகிழ் துணைப் புணர்ந்து, அவர், வில்லவன் விழவினுள் விளையாடும் பொழுதன்றோ’’ (கலித்தொகை, 35) மூன்று பக்கம் நீர் சூழ்ந்து நிலம் துருத்திக்கொண்டிருக்கும் மேட்டில் மகளிர் தன் துணையைத் தழுவிக் கொண்டிருப்பர். அங்கு வில்லேந்திய காமனும், அவன் மனைவி ரதியும் விளையாடுவது போன்ற காமாண்டிக் கூத்து நிகழும் என்று கூறுகிறது. மேலும் சிலப்பதிகாரம்: "வெள்ளி மால் வரை , வியன் பெரும் சேடி கள் அவிழ் பூம் பொழில் காமக் கடவுட்கு கருங் கயல் நெடுங்கண் காதலி தன்னொடு விருந்தாட்டு அயரும் ஓர் விஞ்சை வீரன்" பெரிய வெள்ளி மலையிலே, அகன்ற பெரிய வட சேடிக் கண்ணே [சேடி-வித்தியாதர நாடு] , தேன் ஒழுக மலரும் பூக்களையுடைய தோர் சோலையிடத்தே, கரிய கயல்போலும் நீண்ட கண்களை யுடைய காதலியுடன் இணைந்து காமனுக்கு விருந்து படைக்குறாராம் ஒரு வீரன் என்று வர்ணிக்கிறது . எது எப்படியாயினும், நாம் தற்போது கொண்டாடும் மே தினம், மதம் மற்றும் மற்றவைகளை கடந்து ஒரு உலக தொழிலார் நாளாக ஏற்படக் காரணம் 1886ஆம் ஆண்டு மே 1 ஆம் திகதி, அமெரிக்காவில் தொழிலார்கள், எட்டு மணி நேர வேலை வேண்டி நடத்திய போராட்டமே ஆகும். இந்த போராட்டம் Haymarket என்ற இடத்தில் நடத்தியதின் நினைவாகவே தற்போது மே தினம் கொண்டாட்டப்படுகிறது. இந்தப் போரட்டம் Knights of Labour என்று அழைக்கப்பட்டது. கிட்டத்தட்ட 1600 போரட்டங்கள் நடந்ததாகவும் 600,000 தொழிலாளிகள் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டதாகவும் தெரிகிறது. 1889ஆம் ஆண்டு பாரிஸ், மே 1ஆம் தேதியைத் தொழிலாளர்களின் விடுமுறை நாளாக, ஹேமார்கெட் போராட்டத்தில் உயிர் துறந்தவர்களை கௌரவிக்கும் வகையில் (in commemoration of the Haymarket Martyrs) அனைத்துலக தொழிலாளர்களின் ஒன்றியம் (International Workingmen's Association) அல்லது முதலாவது அனைத்துலகம் (First International) அறிவித்தது. தொழிலாளர்கள் சிந்திய குருதியின் ஞாபகமாக சிகப்பு நிறக் கொடியை தேர்ந்து எடுத்து அதை சின்னமாக்கினர். இந்தியாவில் முதலாவது மே தினம்,தமிழர்கள் வாழும் சென்னை மாநகரில் கொண்டாடப்பட்டது. பொதுவுடைமைவாதியும் தலைசிறந்த சீர்திருத்த வாதியும் ம. சிங்காரவேலர் 1923 - இல் சென்னை [Madras] உயர்நீதிமன்றம் அருகே உள்ள கடற்கரையில் இந்த முதலாவது தொழிலாளர் தின விழாவை ஏற்படுத்தினார் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. அங்கு இரண்டு பொதுக்கூட்டங்களும் நடை பெற்றன. தொழிலாளரின் குறைகள், உரைகளின் பேச்சுப் பொருளாக அமைந்தன. தமிழில் முன்னரே வெளியிட்ட கட்சி அறிவிப்பின்படி தொழிலாளர் - விவசாயிகள் கட்சி அமைக்கப்பட்டது என அக் கூட்டங்களில் அறிவிக்கப்பட்டது. தொழிலாளரும், விவசாயிகளும் கூட்டத்தில் இருந்தனர். சொற்பொழிவுகள் தாய்மொழியில் ஆற்றப்பட்டன என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது. அது போல இலங்கையிலும் முதலாவது மே தினம் 1927 இல், கௌரவ அலெக்ஸாண்டர் ஏக்கநாயக்க குணசிங்க [Alexander Ekanayake Gunasinha] தலைமையில் காலி முக திடலில் [ Galle Face Green] நடைபெற்றது. ஹவாயில் (Hawaii) மே தினம், Lei ( garland or wreath) என்ற மரபு வழி வந்த விழாவுடன் இணைத்து கொண்டாடப்படுகிறது. லேய் என்பது மலர்களாலான ஒரு மாலை அல்லது நெக்லஸ் ஆகும். இது கிட்டத்தட்ட 46 செ.மீ. நீளம் இருக்கும். ஜெர்மனியில் முதல் முறையாக, 1933 ஆம் வருடம் தொழிலாளர் தினம் விடுமுறையாக அறிவிக்கப்பட்டது. போலண்ட் 1990ல் தொழிலாளர்கள் தினத்தை அரசாங்க விடு முறை யாக ["State Holiday"] மாற்றியது. மேலும் இன்று உலக நாடுகள் எல்லாம் பொதுவாக மே 1 ஆம் திகதியை கோலாகலமாகக் கொண்டாடுகின்ற னர். ஆஸ்திரேலியாவில், எல்லைக் கேற்ப, தொழி லாளர்கள் தினம் வெவ்வேறு நாட்களில், கொண்டா டப்படுகிறது. பல பொதுவுடமை நாடுகளில், மே தினம் ஒரு முக்கியமான அரசாங்க விடுமுறை. அத்துடன் அங்கு, மிக விமர்சையாக ராணுவ அணிவகுப்பு காட்சியுடன் இது கொண்டாடப்படுகிறது. என்றாலும் நியூசிலாந்தில் [New Zealand ] தொழிலாளர் தினம் அக்டோபர் மாதம் நான்காவது திங்கட்கிழமை கொண்டாடப்படுகிறது. இதற்கு மூல காரணமானவர் சாமுவேல் டன்கன் பர்னெல் [ Samuel Duncan Parnell ] என்னும் தச்சு வேலை செய்பவர் ஆகும். இவர் 1840ல் 8 மணி நேரத்திற்கு மேல் வேலை செய்ய மறுத்ததுடன், மற்ற தொழில் செய்பவர்களையும் அப்படி செய்ய வேண்டாம் என தூண்டிவிட்டார். அக்டோபர் 1840ல் தொழிலாளர்கள் கூட்டம், ஒருநாளைக்கு 8 மணி நேர வேலை என்ற ஒரு தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியது. இதன் 50வது வருடத்தை, அக்டோபர் 28, 1890 ஆம் வருடம் ஒரு அணிவகுப்பின் மூலம் கொண்டாடியது. இதன் தொடர்ச்சியாக, இதன் பின் ஒவ்வொரு வருடமும் அக்டோபர் மாதம் நான்காவது திங்க ட்கிழமை கொண்ட்டாடுவது அங்கு வழமையானது. மேலும் 1899ல் அரசாங்கம், 1900 ஆண்டு முதல், இந்த நாளைப் பொது விடுமுறையாக அறிவித்தது. இப்படியாக ஒவ்வொரு தேசமும் தமது மே தினத்தைக் கொண்டாடுகின்றன. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] "May Day"/ "International Workers' Day"] "O'er many a land they 'll see their monarch reign, Whose fields are shaded by the waving grain." "பலகுடை நீழலும் தங்குடைக்கீழ்க் காண்பர் அலகுடை நீழ லவர்."[2000 years old,Kural:1034] It says: Farmers enjoy providing food for all; hence they are capable of bringing all the citizens under a king, under their (farmers’) umbrellas. When hunter- gatherers first moved into the region between the Tigris and Euphrates [Sumeria],they found living pretty easy. There was wildlife to catch, fish in the rivers, and edible vegetation growing wild. So they stayed. This transition from food gathering to food producing, allows for the development of permanent settlements in some areas, that allows the later development of first civilizations. The term "civilization" refers to a complex society that develops because of its food surplus that exists from the development of agriculture. The ancient civilizations developed in several river valleys around the world: the Tigris-Euphrates River Valley, the Nile River Valley, the Indus River Valley, the Huang He River Valley. So, If no farmers, there is no civilization. If, no civilization, We are not here now, If, we are not here, definitely no may day!. So the farmers are the most important worker among all category of workers and they are very cable to bring every one including king under their umbrellas. For every man, He required work for earn enough wealth for his basic needs of foods, Clothing and shelter ,He needs enough Physical rest[or sleep] for repairs and rebuilds the body and mind and also he needs enough time for enjoyment with family & friends, which is an important element of relaxation. So, work, rest and leisure time for enjoyment is central to our understanding of happiness and well-being of human beings. But, from the earliest known recorded evidence in Sumeria to the medieval cultures, workers were generally treated as slaves, bonded labor, and forced labor. For example, Sumerian mythology claims that, in the beginning, human- like gods ruled over Earth. When they came to the Earth, there was much work to be done and these gods toiled the soil, digging to make it habitable and mining its minerals. They had not minded this at first. But when the female gods were created, the male gods had to work even harder to keep them happy and enjoy with them. Then the gods had a great deal of trouble making enough bread to eat and enough clothes to wear. They become very angry at having to work so hard. Life on earth wasn't easy for these gods. As one tablet says: "When the gods like men Bore the work and suffered the toll The toil of the gods was great, The work was heavy, the distress was much." The gods were not happy with their situation. They were prone to complaining, backstabbing, and rebellion against their leaders. this may be the first labour revolt or worker's uprising against authority. Anu, the god of gods, agreed that their labour was too great. So, the council of the gods, decided to create humankind to free the gods from the need to work for their sustenance. Since then, workers worked long hours in the field & industries. Now men Bore the work and suffered the toll, The toil of the men was great, The work was heavy, the distress was much. For example,American workers worked on average slightly over 60 hours, even some 14- to 18- hours pay days, during a six-day work week. In October 1884, a convention held by the Federation of Organized Trades and Labor Unions unanimously set May 1,1886, as the date by which the eight- hour work day would become standard and the Haymarket affair (also known as the Haymarket massacre or Haymarket riot) was happened. Now let see the state of mind or feeling of a Sangam period worker through over 2000~2500 years old Natrinai 284; "My heart is tied to my beloved with dark hair hanging on her back and pretty, kohl-rimmed eyes with the color of attractive petals of blue waterlily blossoms. It tells me that I should go to her and end her sorrow. My intelligence tells me that I should finish my business[or work], since it will bring sorrow and shame to me if I do not do so, and that I should not veer from my work, even a little bit. I am caught between my heart and intelligence, like a twisted old rope that is pulled on both sides by young male elephants with bright, lifted tusks. Will my distressed body be ruined?" ''புறம் தாழ்பு இருண்ட கூந்தல், போதின் நிறம் பெறும் ஈர் இதழ்ப் பொலிந்த உண்கண், உள்ளம் பிணிக்கொண்டோள்வயின்'', நெஞ்சம், ''செல்லல் தீர்கம்; செல்வாம்'' என்னும்: ''செய்வினை முடியாது எவ்வம் செய்தல் எய்யாமையோடு இளிவு தலைத்தரும்'' என, உறுதி தூக்காத் தூங்கி, அறிவே, ''சிறிது நனி விரையல்'' என்னும்: ஆயிடை, ஒளிறு ஏந்து மருப்பின் களிறு மாறு பற்றிய தேய்புரிப் பழங் கயிறு போல, வீவதுகொல் என் வருந்திய உடம்பே? Here, The mind of the man who is going to earn wealth[or money],leaving his wife in residence is wavering, whether he would continue [or stay] in the work or return back to house early to enjoy with her wife, who has thick hair on her back dark in color and who is alluring him with her eyes like two buds of flowers. He advises his mind, If You wavering and postponing taking a good decision. If you do so for a long time, you will die as no money to by food and other necessities and to remove the poverty, as a damaged rope cut that tied an elephant in a peg. Take a good decision immediately. The famous, Eight-Hour Day Song: "We want to feel the sunshine; we want to smell the flowers; We're sure that God has willed it, and we mean to have eight hours. We're summoning our forces from shipyard, shop and mill: Eight hours for work, eight hours for rest, and eight hours for what we will." written by I. G. Blanchard with music by Congregational minister Jesse Henry Jones (1836–1904), became the official song of the eight hours working day movement. The lyrics consider long working hours a violation of God's will, which requires that humans have time for personal reflection and communion with nature and also reflect the feeling of sangam period tamil man! The earliest May Day celebrations are thought to be an ancient celebration with pagan roots. The 1st May is an ancient Northern Hemisphere festival, now known as ‘May Day’, which traditionally marked the return of spring. Later developments included the Celtic festival of Beltane and the Germanic festival of Walpurgis Night. The Romans marked the occasion over two millennia ago with the Floralia, or Festival of Flora, a five-day ceremony to honour the Roman goddess of flowers. Maypole dancing is another tradition celebrated on May Day, and is seen as a way of saying farewell to winter. Even though summer does not begin until June, May Day is a celebration of things coming to life. It continues to be one of the most popular customs in Europe, where, Participants dance around a wooden Maypole, holding colourful ribbons that become decoratively intertwined. However, Many May Day celebrations were banned by the Church during more puritanical times, due to the pagan origins of the festival. Similarly, We find Sangam Tamils too celebrate the indira vizha on start of the Ilavenil season or summer. The detailed information on the celebration of 'Indra Vizha' festival can be seen in the Tamil epics, the 'Silappadikaram', 'Manimekhalai' and Kalithogai. For example, Kalithogai 35 says: "My friend with a bright forehead! He promised to return on the agreed time when I embraced and bid him farewell, wishing him success in his work, with continuous tears from my eyes, on an islet of the river, when colorful bees were humming and eating the pollen of fragrant mullai flowers on the shores of the endless Vaiyai river with tall sand dunes where water flows. isn’t it time for him to play with me in this festival of Kaman ('Indra Vizha' ) with a bow,?" "மல்கிய துருத்தியுள் மகிழ் துணைப் புணர்ந்து அவர் வில்லவன் விழவினுள் விளையாடும் பொழுது அன்றோ வலன் ஆக வினை என்று வணங்கி நாம் விடுத்தக்கால் ஒளி இழாய் நமக்கு அவர் வருதும் என்று உரைத்ததை" Yet this has little to do with the reason that 1 st of May is celebrated in world today. Today, May Day is international workers day. For old-fashioned people, May Day means flowers, grass, picnics, children, clean frocks, but, for today's common people & workers, it means speech making, parading, demonstrate worker's solidarity and protest. This connotation dates back to May Day, 1886, when some 200,000 U. S. workmen engineered a nationwide strike for an eight-hour day. "THERE WILL be a time when our silence will be more powerful than the voices you strangle today." Those were the last words of August Spies, one of four innocent men executed for an explosion at Chicago's Haymarket Square in May 1886. The real "crime" for which Spies and his comrades were condemned was being labor militants fighting for workers' rights and the eight-hour day. The national strike for the eight- hour day that they organized was called for May 1, 1886-- it was the first May Day! The eight- hour demand spoke to workers frustrated with 14- to 18-hour work days amid high unemployment. Workers supported the demand by wearing "eight-hour shoes," smoking "eight-hour tobacco" and singing the "eight-hour song," Leading members of the anarchist International Working People's Association (IWPA) like Spies and Albert Parsons organized in Chicago, where the IWPA was the strongest nationally. They planned events that captured the angry mood of workers, organizing parades that would march on the Board of Trade or down Prairie Avenue where the wealthy lived, singing the "Marseillaise"(it was first sung in Paris by the battalion of Marseille) and carrying red flags. However, They faced well-organized opposition from the employers, who were backed up by the media and the brutal Chicago cops. Newspaper articles decried the eight-hour day as "Communism, lurid and rampant" that would bring on "loafing and gambling, debauchery and drunkenness". An editorial in the Chicago Mail singled out Parsons and Spies: "There are two dangerous ruffians at large in this city; two skulking cowards who are trying to create trouble. One of them is named Parsons; the other is named Spies. Strike leaders called for a protest against police violence on may 03rd, the following evening. Some 3,000 workers gathered in Haymarket Square, the center of the meat packing business. By the end of the evening, the rally had dwindled to a few hundred because of rain--when about 200 armed police marched into the peaceful crowd. Someone-- whose identity is still unknown-- thrown a bomb into the ranks of the police. It killed one, fatally wounded six more and injured about seventy others. The press and the pulpit called for revenge, insisting the bomb was the work of socialists and anarchists. Meeting halls, union offices, printing works and private homes were raided. All known socialists and anarchists were rounded up. Eventually eight men stood trial for being "accessories to murder". They were Spies, Fielden, Parsons, and five other anarchists who were influential in the labour movement, Adolph Fischer, George Engel, Michael Schwab, Louis Lingg and Oscar Neebe. The defence was not allowed to present evidence that the special bailiff had publicly claimed "I am managing this case and I know what I am about. These fellows are going to be hanged as certain as death". On August 19th seven of the defendants were sentenced to death, and Neebe to 15 years in prison. On November 11th 1887 Parsons, Engel, Spies and Fischer were hanged. "If you think that by hanging us, you can stamp out the labor movement... the movement from which the downtrodden millions, the millions who toil in want and misery expect salvation-- if this is your opinion, then hang us! Here you will tread upon a spark, but there and there, behind you and in front of you, and everywhere, flames blaze up. It is a subterranean fire. You cannot put it out.", was the last words of Spies before he was executed. May Day was formally recognized as an annual event at the International's second congress in 1891 and there after In many countries, the working classes sought to make May Day an official holiday and their efforts largely succeeded. What started as International Workers' Day in Chicago in May 1886 further spread to other parts of the world, India and Srilanka being no exception. In India, the very first Labour Day or May Day, was celebrated in 1923 in Chennai, The event was organised by the Labour Kisan Party of Hindustan and Malayapuram Singaravelu Chettiar, who became one of the founders of the Communist Party of India. The party's leader, Singaravelu Chettiar,conducted 'May Day' celebrations in two places — one at a beach opposite Madras High court and the other at the Triplicane beach. He later presided over the meeting and a resolution declaring a holiday on the occasion was passed here and The Triumph Of Labour statue on Marina Beach in Chennai (then Madras) marks the country’s first May Day celebrations. Similarly, Sri Lanka celebrated its first May Day in 1927 under the leadership of Alexander Ekanayake Gunasinha (1 May 1891 – 1 August 1967). He was considered by many as a pioneering trade union leader and was often referred to as the “Father of the Labour Movement”.Gunasinha was the founder of the Ceylon Labour Party in 1931 which was the country’s first official leftist party. It was under Gunasinha that Ceylon founded its first ever trade union, the Ceylon Labour Union, in 1922. lKandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

நன்றி

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நான் எழுதி கிழமைக்கு ஒன்றாக தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் பதிவிட்ட "தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?]" / 82 பகுதி "Origins of Tamils? [Where are Tamil people from?]" / 82 parts மிக நீண்ட ஆய்வுக் கட்டுரையை, உடனடியாக எல்லோருக்கும் தேவைப்படாத விபரங்களைத் தவிர்த்து, உதாரணமாக - சுமேரிய & சிந்து வெளி மக்களின் வாழ்வு முறையின் அல்லது கண்டுபிடிப்புகளின் அல்லது நம்பிக்கைகளின், இலக்கியங்களின் நீண்ட அலசலைத் தவிர்த்து - தமிழ் மற்றும் தமிழருடன் நேரடியாகத் தொடர்புடையனவற்றை மட்டும் அலசி, சுருக்கமாக அண்ணளவாக 32 பகுதிகளாக ஒவ்வொரு செய்வாய்க் கிழமையும் தமிழில் பதியவுள்ளேன். சமகாலத்தில், இந்தக் கட்டுரை என் முகநூலிலும், வலைத்தளத்திலும் பதிவிடப் படும். நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 03 "அறிமுகம் தொடர்கிறது" / "Introduction continuing" பண்டைய காலத்தில் இலைகளே உணவு பரிமாற பயன்படும் பிரதான தட்டுகள் ஆகும். மனிதர்கள் காடுகளில் வாழ்ந்த காலத்திலிருந்தே, இலைகளில் சாப்பிடுவது பல காரணங்களால் வழமையாக இருந்து உள்ளது. பல பண்பாடுகளில் இன்றும் இலைகளில் உணவைச் சாப்பிடுவது வழக்கமாக உள்ளது. தமிழர்கள் முக்கியமாக வாழை இலைகளைப் பயன்படுத்தினார்கள், அதற்குப் பண்டைய இலக்கியங்களிலிருந்தும் சான்றுகள் உள்ளன. அவ்வகையில், வாழை இலையில் உணவு பரிமாறப்பட்டதை இரண்டாம் அல்லது மூன்றாம் நுற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட சிலப்பதிகாரம், 6] கொலைக்களக் காதை, 41-43, இல் "தண்ணீர் தெளித்துத் தன் கையால் தடவிக் குமரி வாழையின் குருத்தகம் விரித்தீங்கு அமுத முண்க அடிக ளீங்கென" என்று குறிக்கிறது. அதாவது, தனது கையினால் குளிர்ந்த நீரைத் தெளித்து மெழுகி, ஈனாத வாழையின் [குமரி வாழையின்] குருத்தினை விரித்து அதன்கண் உணவினைப் படைத்து அடிகாள் இவ்விடத்து உண்டருள்க என்று சொல்ல, என்கிறது இந்த வரிகள். அது மட்டும் அல்ல, சிலப்பதிகாரத்திற்கு முன்பே எழுதப் பட்ட புறநானுறு - 168[11-12] கூட, "கூதளங் கவினிய குளவி முன்றில் செழுங் கோள் வாழை அகல் இலைப் பகுக்கும்" என்று கூறுகிறது. அதாவது, - காட்டு மல்லிகை மணக்கும் முற்றத்தில் வளமான குலையையுடைய வாழையின் அகன்ற இலையில் இட்டுப் பலரோடும் பகிர்ந்து உண்ணும் - என்கிறது. இவை அனைத்தும் வாழை இலை நீண்ட காலமாக உணவு சாப்பிட ஒரு தட்டுப் போல் பாவிக்கப் பட்டதை சுட்டிக்காட்டுகிறது. இன்றைய வலைத்தளத்தில் இருந்து எடுக்கப்பட்ட ஒரு பாடல், வாழை இலை விருந்து ஒன்றை வர்ணிக்கிறது. இதை "இந்திரா ரெங்கநாதன்" என்ற ஒரு பெண்மணி "PoemHunter.com" என்ற வலைத் தளத்தில் ஆங்கிலத்தில் பதித்துள்ளார். "நேர்த்தியாக வெட்டப்பட்டு பளிச்சிடும் வாலில்லா பச்சைமீன் வாழையிலையில் மாணிக்க நீரைத் தெளித்து பிரகாசிக்க தமிழர் கண்ட புதுமைப் பண்பாடு!" "இனிப்பு நறுமணம் ஒன்றாய்ச் சேர வாய்க்கு முதல் பாயாசம் கொடுத்து சுவையான பச்சடி சர்க்கரை உப்பு உலர்ந்த அரை திடமான கறிகள்!" பப்படம், பொரியல் ஊறுகாய் வாய்க்கு மென்மையான இனிப்புத் திண்பண்டம் சூடான சோறு மத்தியில் சாம்பார் துண்டுகளுக்கு இடையே வரிசையாகக் கறிகள்" "சூடாக சோறும் இரசமும் சேர இனிய இடைவேளைக்கு பாயாசம் உள்ளத்தைக் கொள்ளைகொள்ள வாய்க்கு என்றும் சொர்க்கமே!" "தொட்டு சுவைக்க ஊறுகாய் சாதம் தயிருடன் மனது நிரப்ப விரும்பிய வகையில் சமைத்து வந்து விருந்தளித்ததே சொல்லெண்ணா உணவு!" "வாழையிலையின் விளக்கமுடியாத சுவை தெய்வீக சொர்க்கம் அள்ளித் தர அனுபவித்த வயிற்றின் எண்ணம் மகிழ்ந்து ஒரு ஏப்பம் விடுகுதே! [மொழிபெயர்ப்பு: கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்] தமிழர்களால், சைவம் அசைவம் எந்த உணவாக இருந்தாலும் அவை பொதுவாக, இரண்டு விதமாக சூடு, குளிர்ச் சாப்பாடுகள் என பிரிக்கப்படுகின்றன. உதாரணமாக, தயிர், வெண்டைக்காய், தக்காளி போன்றவை குளிர்ச் சாப்பாடுகள் ஆகும். தமிழர்களின் உணவுகள் இன்னும் பெரும்பாலும் இந்த அடிப்படையை கொண்டவை ஆகும். தமிழர்களின் நாட்டு வைத்தியமும் அதிகமாக இப்படியே அமைகிறது. அதனால் சுகையீனமும் சூடு, குளிர் என வகைப்படுத்தப் படுகிறது. உணவு வழி சிகிச்சை [diet therapy], சூட்டை உண்டாக்கும் நோய்களுக்கு குளிர் உணவு வழியாகவும், குளிரை உண்டாக்கும் நோய்களுக்கு சூட்டு உணவு வழியாகவும் சிகிச்சை அளிக்கிறது. இந்த நம்பிக்கை இன்னும் தமிழரிடம் காணப்படுகிறது. உதாரணமாக, உடலில் சூட்டை உண்டாக்கும் சின்னம்மை நோய்க்கு, சூட்டை தணிக்கும் குளிர்ச் சாப்பாடுகளான பழங்கள், மோர், இளநீர் போன்றவை கொடுக்கப்படுகின்றன. மேலும் தமது பாரம்பரிய உணவு வகைகளை பேணிக் காக்கும் முகமாகவும் இளைய தலைமுறையினருக்கு அறிமுகப்படுத்தும் முகமாகவும் ஒவ்வொரு விழாவிலும் சடங்கிலும் பாரம் பரிய உணவுகள் பெரும்பாலும் இன்னும் வழங்கப்படுகின்றன. நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி :04 'அறிமுகம் தொடர்கிறது' தொடரும் "FOOD HABITS OF TAMILS" / PART 03 'Introduction continuing' Leaves are the prime plates used for serving food. Since the time humans lived in forests, leaves have been used for various reasons, such as eating food off leaves. Many nature reserve even now serve food on leaves. In this case , we found that Tamils used Banana leaves. For example, Silappatikaram, which was written in the 2nd or 3rd century AD has references to serving food in banana leaf as: "தண்ணீர் தெளித்துத் தன்கை யால் தடவிக் குமரி வாழையின் குருத்தகம் விரித்தீங்கு அமுத முண்க அடிக ளீங்கென" . These lines describe how the wife is serving food to her husband and it explicitly says that she sprinkle water, clean the banana leaf and spreads it and serves food on it. Another old Tamil work, Purananuru 168, which was written well before Silappatikaram, also, has the following lines, "front yard where wild jasmine grows beautifully along with koothalam [Convolvulus]. They share their food on wide leaves of plantain trees." "கூதளங் கவினிய குளவி முன்றில் செழுங் கோள் வாழை அகல் இலைப் பகுக்கும்", So there are enough evidences that banana leaf has been in use to serve food for a very, very long time. Even A song from PoemHunter.com, a poetry site of today, where you can find poems from all around the world, praise the tamilian traditional foods served on banana leaf as below: "Gleaming, green and live Like a tailless fish alive Neatly cut and placed Gemming sheen of water sprinkled... Wished varieties cooked and brought on Dished up with many a pattern Items sweetened and savoured The Tamilian way innovated Served on sweetly first paayasam Of course hand to mouth a culinary mannerism Delightful pachdis sugar and salt varied next Delicious curries dry and semi-solid next Incoming pappads, crisp vegetable chips and pickle Following fudges and ladoos and like many to tickle Spooned in the centre hot rice Mixed with sambar so spice Rowed up curries in-between morsels Put into mouth, divine and dainty handsels Next helping…rice and rasam too hot Second helping…vegies to fill the heart Sweet break... Paayasam, much more to take On and on...' No' to brake Ending with rice and curd Touchy pickles dotted and tasted A meal of regale admired A menu of plethoric choices The banana leaf's magic flavours The stomach's cliche Yeaaaave...belch" [-By Indira Renganathan / poemhunter.com] Whether it is vegetarian or non-vegetarian food, all food commodities were divided into two broad categories, hot and cold. The whole of Tamil cuisine is still largely based on this classification which also influenced indigenous medicinal practices: Illnesses were classified as hot and cold and the diet therapy was based on treating with cold food those caused by heat and with hot food those caused by cold. This belief still persists. Chicken pox, for example, is believed to be a manifestation of body heat and the foods permitted are those that are supposed to counter this heat - fruit, butter milk and tender coconut. Also Every festival and ceremony has a traditional menu. Thanks [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna] PART :04 'Introduction continuing' WILL FOLLOW

நவீன சமுதாயம் வீழ்ச்சியடைகிறதா? [சீரழியும் சமுதாயம்] பகுதி: 02 18 ஆம் நூற்றாண்டின் தொழில்துறை புரட்சி, நகர்ப்புற சமூகத்தில் மேலும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது. தொழில் மயமாக்கல் மேலும் மேலும் முன்னேற்றம் அடைய, அதிகமான மக்கள் தமது நிலத்தை விட்டு வெளியேறவும் தொழிற்சாலைகளில் வேலை தேடுவதற்கும் தள்ளப்பட்டார்கள். இதனால் பெண்கள் முழுமையான பொருளாதாரத்திற்கு, தொழிற்சாலையில் வேலை செய்யும் ஆண்களை மேலும் சார்ந்து இருக்க நேரிட்டது. அது மட்டும் அல்ல, தொழிற்துறை செயல்பாடுகளில் பங்கு பெறாத முதியவர்கள் [பழைய தலைமுறை /The older generations] குடும்பத்திற்கு ஒரு சுமையாகி விட்டது, இவர்களை "முதியோர் இல்லங்களுக்கு" அனுப்புதலும் அதிகரிக்கத் தொடங்கின. 20 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்த நிலைமை மீண்டும் மாறியது. பெண்கள் வேலைக்கு போகத் தொடங்கியதும், மற்றும் நவீன முதலாளித்துவ தொழில்நுட்பத்தின் வளர்ச்சியும் [The development of modern capitalist technology] பெண்களின் சுதந்திரத்திற்கு - ஒரு உண்மையான சாத்தியத்திற்கு - வழிகோலியது. நவீன முதலாளித்துவம், குடும்பங்களை சிறிய சாத்தியமான உறவினர் அலகுகள் மட்டும் கொண்டவையாகவும் [smallest possible kinship units], உதாரணமாக ஒற்றை பெற்றோர் குடும்பங்கள் மற்றும் இரட்டை பெற்றோர் குடும்பங்கள் [single parent or both parents] போன்றவையாகவும், மற்றும் நிதி ரீதியாக சுயாதீன மானவையாகவும் மாறின. எனவே கூட்டு குடும்பம் [Joint family] இல்லாமல் அதிகமாக போய்விட்டது. எனவே அவர்கள் தமது குறைந்தபட்ச நாளாந்த மனவெழுச்சிகளுக்கு ஆதரவாக [emotional support] கைத் தொலை பேசி, கணனி போன்றவைகளை அதிகமாக பாவிக்க தொடங்கினர். இப்படித்தான் சமுதாயம் வளர்ச்சி அடைந்து இன்றைய நிலையை அடைந்தது எனலாம். ஆனால் இந்த சமுதாயம் ஒரு முழுமையடைந்து உள்ளதா என்பது எம் முன் தோன்றும் முக்கிய கேள்வியாக இன்று உள்ளது? ஒரு சமுதாயம் முழுமை பெற வேண்டும் என்றால், அந்த சமுதாயத்தின் தூண்களாக இருக்கும் மனிதர்களாகிய நாம் சில பண்புகளை கட்டாயம் வைத்திருக்க வேண்டும். அப்படி என்றால் 'பண்பு' என்றால் என்ன ?, எந்த பண்புகளை நாம் வைத்திருக்க வேண்டும்? போன்ற கேள்விகள் இயல்பாக எழும். பண்ணுவது , அதாவது ஒழுங்காகச் செய்வது என்கிற பண்படு என்ற சொல்லில் இருந்து பிறந்ததே பண்பாடு ஆகும். அதாவது உலக நடைமுறைக்கு ஏற்ப ஒத்து நடப்பதே பண்பாடு என்றும் வரையறுக்கலாம் என்று எண்ணுகிறேன். இதனால் தான் நம் முன்னோர் 'ஊரோடு ஒத்துப் போ' அல்லது 'ஊரோடு ஒத்து வாழ்' என்கிறார்கள். வேறு விதமாக சொல்வதென்றால், பிறர் நமக்கு என்ன செய்தால் நாம் மகிழ்ந்து இருப்போமோ அதையே பிறருக்குத் திரும்பச் செய்வதும் பழியின்றி வாழ்தலும் பண்பாடு எனலாம். இதை சங்க இலக்கியமான நற்றிணை மிக அழகாக, தெளிவாக சொல்கிறது. "நயனும், நண்பும், நாணு நன்கு உடைமையும், பயனும், பண்பும், பாடு அறிந்து ஒழுகலும், நும்மினும் அறிகுவென் மன்னே," [நற்றிணை 160, அடிகள் 1 - 3] யாவருக்கும் இனிமையாக நடத்தல், அன்புப் பாராட்டி நட்புடன் வாழுதல், பழியைக் கண்டும் தீமையைக் கண்டும் மனங்கூசுதல், மற்றவர்களுக்கு, அதாவது சமுதாயத்திற்கு பயன்பட வாழ்தல், பிற உயிர்கள் படும் துன்பங்களைப் போக்கி வாழுதல் ஆகிய செயல்களே பண்புகள் என 2000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட இந்த பாடல் எமக்கு அறிவுரை வழங்குகிறது. சுருக்கமாக அன்பு என்பது உயர்ந்த பண்பு என்றும் , அறன் என்பது உயர்ந்த வாழ்வின் சிறந்தப் பயன் என்றும் சொல்லுகிறது. இந்த தனி மனிதர்களை உள்ளடக்கிய சமுதாயம் இன்றைய நிலைக்கு வளர்ச்சி அடைவதற்கு கட்டாயம் அவர்களுக்கு ஏதாவது தூண்டுகோல் இருந்திருக்கும். அவை சமூக நன்மைகளை தரும் தூண்டுகோல்களாகவோ, காரணிகளாகவோ அல்லது தீமைகளைத் தரும் காரணிகளாகவோ கூட இருக்கலாம். ஒரு விளக்கை சரியாக தூண்டும் போது அது பிரகாசமான ஒளியை தந்து இருளை போக்கும், அதே சமயம் அந்த விளக்கை தவறாக தூண்டினால் அந்த நெருப்பானது பெரும் அழிவைக் கூட ஏற்படுத்தும் வலிமை கொண்டது என்பதை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது. நம்மை சுற்றி நடக்கின்ற நிகழ்வுகள்தான், இப்போதெல்லாம் ஒரு தனி மனிதனை தூண்டி வழிநடத்துகிறது என்பதை மறுப்பதற்கு இல்லை. எனவே ஒரு சமுதாயத்தைத் தூண்டி சரியான வள்ர்ச்சி பாதையில் அழைத்து செல்வதில் ஊடகங்கள் பங்கு இணையற்றது. எனவே மக்களுக்கு உற்சாகம், நம்பிக்கை கொடுக்க கூடிய செய்திகளை முன்னிலைப் படுத்தி செய்தி வெளியிடுங்கள். இதனால் மக்கள் மனம் உற்சாகபடும், ஒரு நம்பிக்கை பிறக்கும் சமுதாயம் சரியான பாதையில் கண்டிப்பாக தூண்டபடும் என்பது என் நம்பிக்கையாகும். அதே வேளையில் மக்களாகிய நாமும் சற்று பொறுப்புடன் நடந்து கொள்ள வேண்டும், இன்று நம் கையிலே எண்ணற்ற தகவல்கள், வாட்ஸ் அப், டுவிட்டர், முகநூல் போன்ற ஊடகங்கள் மூலம் எதிர்மறை எண்ணங்களை தூண்டும் செய்திகளைப் பரப்புகிறது. ஆகவே உங்கள் மனதிற்க்கு ஒப்பாத ஓரு செய்தி அல்லது தகவலை அவற்றின் உண்மை நிலை அறியாமல் பரப்பாதீர்கள் என்று கேட்டுக் கொள்கிறேன். “எந்த குழந்தையும் நல்ல குழந்தைதான் மண்ணில் பிறக்கயிலே, அது.... அன்னை வளர்ப்பிலே...” என்றான் ஒரு கவிஞன். ஆகவே மனிதர்களை உள்ளடக்கிய சமுதாயமும் அப்படியே என்பதை நாம் கட்டாயம் உணரவேண்டும். அப்பத்தான் நாம் ஒரு அன்னை போல் இருந்து ஒரு வலிமையான சமுதாயத்தை கட்டமைக்க முடியும். அதன் வீழ்ச்சியில் இருந்து அல்லது சரிவில் இருந்து அதை நிமிர்த்த முடியும். அதுவே எம் முக்கிய இன்றைய கடமை என்று எண்ணுகிறேன். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 03 தொடரும்

'மகாவம்சத்தில் புதைந்துள்ள உண்மைகளும் வரலாற்று சான்றுகளும்' / பகுதி 16 தன்னுடைய புகழ்மிக்க வெற்றியைப் பற்றி எண்ணமிட்ட துஷ்ட காமனி, அது மகத்தான தாயினும் மனதுக்கு மகிழ்வளிக்க வில்லை என்பதைக் கண்டான். அதன் மூலம் லட்சக்கணக்கானவர்கள் அழிய நேரிட்டது என்பதை அவன் மறக்கவில்லை. பியாங்கு தீபத்திலுள்ள தேரர்கள் [arahants in Piyahgudipa] இவனுடைய மனதில் உள்ளதை அறிந்ததும், அரசனைத் தேற்றுவதற்கு எட்டு தேரர்களை அனுப்பி வைத்தனர் " ..... எனக்கு எப்படி ஆறுதல் ஏற்பட முடியும்? வணக்கத்துக்கு உரியவர்களே!" என்று துஷ்ட காமனி கேட்டான், அதற்கு தேரர்கள் "இந்தச் செய்கையின் காரணமாக நீ சுவர்க்கத்துக்குப் போகும் பாதையில் எவ்விதத் தடையும் ஏற்படாது. ஒன்றரை மனிதர்கள் மட்டுமே உன்னால் இங்கு கொல்லப்பட்டார்கள். ஒருவர் மும்மணிகளில், அதாவது புத்தம், தர்மம், சங்கம் ஆகிய திரிசரணத்தில் [three jewels] சரணடைந்து விட்டார். மற்றவர் புத்தமதத்தின் அடிப்படை கோட் பாடானா "பொய், காமம், களவு, மது, கொலை" ஆகிய ஐந்து தீய ஒழுக்கங்களை தவிர்க்கும் பஞ்சசீலங்களை மேற் கொண்டு விட்டார். மற்றவர்கள் எல்லாம் நமது மார்க்கத்தை நம்பாதவர்கள். ஆகவே தீய வாழ்வை மேற்கொண்டவர்கள், எனவே மிருகங்களை விட உயர்வாக மதிக்கப்படக் கூடாதவர்கள்" என்று கூறினார்கள் ['From this deed arises no hindrance in thy way to heaven. Only one and a half human beings have been slain here by thee, O lord of men. The one had come unto the (three) refuges, the other had taken on himself the five precepts. Unbelievers and men of evil life were the rest, not more to be esteemed than beasts]. "ஆனால் நீயோ புத்தருடைய போதனைகளுக்குப் பலவிதத்திலும் பெருமை தேடப் போகிறவன், எனவே உன் மனதிலிருந்து கவலையை அகற்று அரசனே " என்று மேலும் அவர்கள் ஆறுதல் கூறினர். மகாவம்சத்தில் காணப்பட்ட துட்ட கைமுனு, எல்லாளன் கதையை கொஞ்சம் நடுநிலையாக அறிவு பூர்வமாக மற்றும் புத்தர் உண்மையில் போதித்த தர்மத்தினூடாக பாருங்கள். எல்லாளன் செய்த தவறு என்ன ? நீதியாக, நிதானமாக, எல்லோருக்கும் ஐந்தறிவு படைத்த மிருகங்களுக்கும் கூட எந்த பேதமும் இல்லாமல், தன் ஒரே ஒரு மகனை கூட, தற்செயலாக நடந்த செயலாக இருந்தும் மரண தண்டனை கொடுத்த ஒரு நடுநிலை மன்னன். என்றாலும் சிவனை வழிபடும் சைவ மதத்தான் என்ற ஒரே ஒரு காரணத்தால் மட்டும் அவன் கொல்லப் படுகிறான். உண்மையில் இது தமிழர், சிங்களவர் யுத்தம் அல்ல, ஏனென்றால் அப்ப சிங்கள இனம் என்று ஒன்றுமே இல்லை. ஆக புத்த மதத்தை பின்பற்றுபவன், சிவனை வழிபாடுபவன் என்ற மத வழிபாடே இருந்தது. மேலும் சிவனை வழிபடுபவர்கள் கட்டாயம் தமிழனாய் அல்லது இலங்கையின் தொல்குடிகளான நாகர்களாக இருந்தனர். அதனால் தான் தமிழர்கள் மேல் போர் தொடுக்கப்படுகிறது. அதாவது துட்ட கைமுனு அநீதிக்கு எதிராக போர் செய்யவில்லை, உன்னத நீதிக்கு எதிராக, புத்தசமயத்தை நிலை நாட்ட, புத்தரின் கொள்கைகளை முற்றிலும் மீறி கையான்ட ஒரு செயல் பாடாகும். மகாவம்சத்தில் புத்தரின் முதலாவது வருகையே, புத்தர் தன் கொள்கைகளின் மகிமைகளை, இலங்கையில் நிலை நாட்டி, பிரகாசிக்க வைப்பதற்காக, இயக்கர்களின் மனதில் பயத்தை உண்டாக்கி, அவர்களை அவர்களின் சொந்த வாழ்விடத்தில் இருந்து, அதாவது தாய் நாட்டில் இருந்து துரத்துகிறார். இது தான் துட்ட கைமுனுவிக்கு, மகாவம்ச ஆசிரியர் புத்தரின் கதாபாத்திரம் ஊடாக வன்முறை பாவிக்க கொடுத்த ஆணைப்பத்திரம் எனலாம் [by, so that his doctrine should eventually "shine in glory", has been described as providing the warrant for the use of violence for the sake of Buddhism] ஆனால் புத்தர் இதை செய்திருப்பாரா அல்லது ஆதரித்து தான் இருப்பாரா நீங்களே முடிவு செய்யுங்கள்? இப்படியான கதாபாத்திரங்களின் தாக்கம் தான், கி.பி ஏழாம் நூற்றாண்டில் தமிழகத்தில் பக்திப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட சம்பந்த நாயனாரை, ஈழத்தின் மன்னாரில் உள்ள மாதோட்டத்தின் பாலாவி ஆற்றங்கரையில் அமைந்த திருக்கேதஸ்வர தலத்தை நோக்கி பாடும் பொழுது, "புனையப்பட்ட துகிலை உடையவராய்ப் புறம் பேசும் புத்தர்களாகிய அறிவிலாரும், ஏமாற்றும் இயல்பினராய் நின்றுண்ணும் மரபினர்களாகிய சமணரும், கூறும் அறியாமை உரைகளைக் கேளாதீர்" என ஆலோசனை அல்லது அறிவுரை கூற அவரை தூண்டியதோ யான் அறியேன்? மேலும் ஈழத்தில் தமிழ் மக்களின் மிக முக்கியமான தொல்லியல் ஆதாரங்களாக, தொன்மைகளாக கிழக்கில் திருக்கோணேஸ்வரர் ஆலயமும் வடக்கில் திருக்கேதீஸ்வரர் ஆலயமும் இன்றும் இருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. "புத்தராய்ச் சில புனை துகில் உடையவர், புறன் உரைச் சமண் ஆதர், எத்தர் ஆகி நின்று உண்பவர் இயம்பிய ஏழைமை கேளேன்மின்! மத்தயானையை மறுகிட உரிசெய்து போர்த்தவர், மாதோட்டத்து அத்தர், மன்னு பாலாவியின் கரையில் கேதீச்சுரம் அடைமி(ன்)னே!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 17 தொடரும்

"தமிழர்களின் மரபும் பாரம்பரியமும்" / பகுதி: 03 மனிதனுக்கும் மட்டும் அல்ல, சராசரி அறிவு கொண்ட மிருகங்களுக்கும் [Average intellect animals] பாரம்பரியம் அல்லது மரபு உண்டு என இன்று விஞ்ஞானிகள் நிறுவி உள்ளனர். உதாரணமாக கீரி [mongooses] ஒரு தலை முறையில் இருந்து அடுத்த தலை முறைக்கு பாரம்பரியத்தை கடத்துகிறது என கண்டு பிடித்து உள்ளனர். எனவே இது மனிதனதோ அல்லது உயர் அறிவு கொண்ட மிருகங்களான மனித-குரங்கு உள்ளிட்ட உச்ச உயர்பாலூட்டி உயிரினத் தொகுதி மற்றும் டால்பின்கள் [Is not the sole purview of humans and intellectually advanced animals such as primates and dolphins] ஆகியவற்றின் முழு ஆதிக்கத்தில் அல்லது வரம்பிற்கு உட்பட்டவை அல்ல என்கிறது. இது இன்னும் ஒன்றையும் வலியுறுத்துகிறது, அதாவது எம்மிலும் அறிவு குறைந்த மிருகங்கள் கூட தமது அடையாளத்தை, தமக்கான சிறப்பு இயல்புகளை தக்க வைக்க, தமது பண்பாடடை அடுத்த தலை முறைக்கு கடத்துகிறது என்பது தான்!, அப்படி என்றால் நாம் எம்மட்டு? நாமும், அது எமது ஒரு கட்டாய கடமையாக இல்ல விட்டாலும், அது எமக்கு குழந்தை பருவத்தில் இருந்து பழக்கப் பட்டதால், அது ஒரு வாழ்க்கை முறையாக பெற்றோரால் அறிமுகம் செய்யப் பட்டதால், அதை இன்னும் எதோ ஒரு வழியில் பின்பற்றுகிறோம். என்றாலும் சிலவேளை உடலுக்கு ஆரோக்கியத்தைக் கொடுக்கும் பல பாரம்பரிய முறைகளை நாம் தற்போதைய சூழலில் கைவிடுவதும் உண்டு. உதாரணமாக, எண்ணெய் ஆட்டுவதற்கு மரத்திலான செக்கை பயன்படுத்தி, அதன் பெருமையை பாரம்பரியமாக கடைபிடித்த தமிழர், இன்று இயந்திரங்களால் அதிவேகத்தில் பிழிந்தெடுக்கப்படும் நவீன முறைக்கு மாற்றம் அடைந்துள்ளனர். மேலும்,உடற்பயிற்சி அல்லது கடும் உடல் வேலைக்கு பின் ஒரு கிண்ணம் நல்ல எண்ணெய் குடிக்கும் பழக்கமும் இருந்தது. உணவுக்கு மட்டுமின்றி, குளியலுக்கும், மசாஜ் செய்யவும் நல்லெண்ணெய் பயன்படுத்தியதால், மூட்டுவலி பிரச்சினையின்றி வாழ்ந்தனர். அதனாலேயே, எள் எண்ணெய் என்பதற்குப் பதிலாக, நல்ல எண்ணெய் என்று அவர்கள் குறிப்பிட்டனர். நவீன முறையில் இயந்திரத்தால் எண்ணெய் பிழியும் பொழுது, அது மூலப்பொருளை நன்றாகப் பிழிந்துவிடுவதால், அதில் கிடைக்கும் சுத்திகரிக்கப்பட்ட எண்ணெய் சூடாகவும் ஊட்டச்சத்து மதிப்பு குறைவாகவும் உள்ளது. மேலும் வர்த்தக ரீதியாக, நீண்ட பாவனைக்கு உகந்ததாக இருப்பதற்காக தீங்கு விளைவிக்கும் கொழுப்புகளையும் அறிமுகப்படுத்துகிறது. [“refining degrades nutritional value, and more significantly, introduces harmful trans fats in an attempt to improve shelf life for commercial reasons”] ஆனால், பாரம்பரிய முறையில் மர செக்கில் மெதுவாக எண்ணெய் பிழிவதால், பிழிந்தெடுக்கப்படும் எண்ணெய் அடர்த்தியாகவும், நிறமாகவும், மணமாகவும், குளிராகவும் இருக்கும். [“Cold-pressed oils have all their nutrients intact, retaining the natural properties of the oil-seeds, unlike refined oil,”] மேலும், அதில் உடல் ஆரோக்கியத்துக்குத் தேவையான ஊட்டச் சத்துகளும் அதிகமிருக்கும்.[“It’s a bit like atta and maida; the source is the same, but atta is far superior to maida, nutritionally] இதில் கிடைக்கும் புண்ணாக்கிலும் உயிர்ச் சத்துகள் எஞ்சியுள்ளதால், அதை உண்ணும் கால்நடைகளுக்கும் ஆரோக்கியத்தைக் கொடுக்கிறது. இப்படி பெருமை வாய்ந்த பாரம்பரிய முறை இன்று பல காரணங்களால் மறைந்து போய் புது நவீன முறை பழக்கத்திற்கு வந்துள்ளது. எனவே, நாம் எமது ஒவ்வொரு பாரம்பரியத்தின் மூலத்தையும் அது உரைக்கும் காரணத்தையும், அதன் உண்மைத் தன்மையையும் அறிவியல் விளக்கத்தையும் அறிவது மிகவும் சாலச் சிறந்தது, அப்படியாயின் தேவையற்ற, அறிவியலுக்கு ஒவ்வாததை நாம் தவிர்த்து, எமது பாரம்பரியத்தை பெருமையடைய செய்து, எமது அடையாளத்தையும் பெருமை அடையச் செய்யலாம். இது சாத்தியமான ஒன்று, ஏனென்றால், பாரம்பரியத்திற்கு ஒரு கடுமையான விதிகள் மற்றும் ஒழுங்கு முறைகள் [Since traditions are not strict rules and regulations ] கிடையாது, எனவே சில அம்சங்கள் அங்கு மாற்றக் கூடியவை, உண்மையில், நாம் இன்று பின் பற்றும் பாரம்பரியம் , அதன் அசல் பாரம்பரியத்தின் மாறுபாடுகளே [variations of an original tradition] ஆகும் . உதாரணமாக, பதினெட்டாம் நூற்றாண்டு வரை கிறிஸ்துமஸ் மரங்கள் [Christmas trees] சாப்பிடக் கூடிய ஆப்பிள்கள் மற்றும் கொட்டைகள் மூலம் அலங்கரிக்கப் பட்டன, அதுவே கிறிஸ்துமஸ் பாரம்பரியமாக அன்று இருந்தது. அதன் பின் [illuminated by candles] மெழுகுவர்த்தியால் வெளிச்சம் கொடுக்கப்பட்டு, இன்று [electric lights and various ornaments] மின் விளக்குகள் மற்றும் பல்வேறு ஆபரணங்களால் அலங்கரிக்கப்படுகின்றன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. பொதுவாக, பாரம்பரியம் நமது கலாச்சாரத்தின் முக்கியமான பகுதி எனலாம். அவை எமது குடும்பம், எமது சமுதாயம் ஆகியவற்றின் அத்திவாரம் மட்டும் இன்றி அதனை கட்டி எழுப்பும் கட்டுமானமாகவும் உள்ளன. அது எமது கடந்த காலத்தை வரையறைக்கும் வரலாற்றின் ஒரு பகுதி நாம் என்பதை, எமக்கு ஞாபகம் ஊட்டுகிறது. அது மட்டும் அல்ல, நாம் இன்று யார் என்பதையும், நாளை எப்படி நாம் இருப்போம் என்பதையும் வடிவமைக்கிறது. நாம் பாரம்பரியத்தின் உண்மையான செயலை, கருத்தை புறக்கணித்தால், நாம் எமது அடையாளத்தை தொலைத்து விடுவோம் அல்லது எமது அடையாளத்திற்கு ஆபத்து ஏற்படும். உதாரணமாக, இல‌ங்கையின் க‌ரையோர‌ங்க‌ளில், குறிப்பாக புத்த‌ள‌ம், சிலாப‌ம், நீர்கொழும்பு, மாத்த‌றை வ‌ரை வாழ்ந்த‌ த‌மிழ்ப்பர‌த‌வ‌ர்க‌ள் போத்துக்கேய‌ரின் வ‌ருகையுடன் க‌த்தோலிக்க‌ ம‌த‌த்திற்கு மாறி, மெல்ல, மெல்ல தமது பாரம்பரியத்தை இழந்து, அடையாளம் தொலைத்து, நாள‌டைவில் சிங்க‌ள‌வ‌ர்க‌ளாயின‌ர் என்பதே வரலாறு உரைக்கும் கசப்பான உண்மையாகும். பாரம்பரியம் எமக்கு ஒரு ஆறுதலையும் சமுதாயத்தில் ஒரு பங்கையும் பங்களிக்கிறது. இது குடும்பத்தை இணைக்கிறது, நண்பர்களுடன் மீண்டும் இணைக்க துணை புரிகிறது. மேலும் சுதந்திரம், நம்பிக்கை, ஒற்றுமை, நேர்மை, நல்ல கல்வி, தனிப்பட்ட பொறுப்பு, ஒரு வலுவான பணி நெறிமுறை, மற்றும் தன்னலமற்ற இருப்பு [freedom, faith, integrity, a good education, personal responsibility, a strong work ethic, and the value of being selfless] போன்றவற்றை வலிவூட்டுகிறது. ஒருவரின் வாழ்க்கையில் உண்மையான முக்கிய விடயங்களை கொண்டாட இது இடமளிக்கிறது. உதாரணமாக, இது ஒருவர் பங்களித்த நற்செயலுக்கு நன்றி செலுத்த சந்தர்ப்பம் கொடுக்கிறது, எங்கள் சமுதாயத்தின், குடும்பத்தின் உயர்ந்த கொள்கைகளை வெளிப்படுத்தவும், எங்கள் பன்முகத்தன்மையை [diversity] காட்டவும், ஒரு நாடாக, ஒரு இனமாக ஐக்கியப்படவும் வழிவகுக்கிறது. அது மட்டும் அல்ல பாரம்பரியம் எங்கள் குடும்பத்திற்கும் நண்பர்களுக்கும் ஒரு நீடித்த நினைவுகளை உருவாக்குவதுடன், எம்மை மற்றவர்களுக்கு அர்த்தமுடன் பிரதிபலிக்க ஒரு சிறந்த சூழலையையும் வழங்குகிறது. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 04 தொடரும்

'நித்தம் நித்தம் நெல்லுச் சோறு' "நித்தம் நித்தம் நெல்லுச் சோறு நினைவில் அகலா நெல்லுச் சோறு நிறைவு கொள்ளும் நெல்லுச் சோறு நிலா ஒளியில் நெல்லுச் சோறு !" "அத்தான் அறுவடை செய்த நெல்லு அத்தை வேகவைத்த கூட்டாஞ் சோறு அழகாய் பாத்தியால் சுமந்த சோறு அன்பாய் இருவரும் உண்ணும் சோறு!" "வேப்பமர குச்சியால் பல் விளக்கி வேக தண்ணியில் வாய் கொப்பளித்து வேட்டி தலைப்பில் வாய் தொடைத்து வேங்கை நிழலில் பரிமாறிய சோறு!" "ஓடும் நீரில் கால் நனைத்து பாடும் குயிலின் இன்னிசை ரசித்து சுடும் சோறை தயிரில் பிசைத்து கடும் காற்றில் ஊட்டிய சோறு !" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"விட்டுக்கொடுத்துப் பழகு" 'விட்டுக்கொடுத்துப் பழகு', கேட்க நல்லாத்தான் இருக்குது. ஆனால் பழகின எனக்குத்தான் தெரியும் அதன் கொடுமை . 'ஒருவன் உன்னை வலது கன்னத்தில் அறைந்தால், அவனுக்கு மறுகன்னத்தையும் திருப்பிக்கொடு' என்று இன்றும் சொல்பவர்கள் உண்டு. அவர்கள் இன்னும் அடி வாங்காதவர்கள் என்றே எண்ணுகிறேன்! காலம் மாற கோலம் மாறும் என்பது உண்மையே! அப்படித்தான் என் மனம் முணுமுணுத்துக் கொண்டு இருந்தது. நான் என் மனைவியை காதலிக்க ஆரம்பிக்கும் பொழுதே , 'என் மனதுக்கும் உண்மைக்கும் ஒவ்வாத ஒன்றில் நான் என்றும் ஈடுபட மாட்டேன். என் உணவு சைவம் , உடை , அலங்காரம் பகட்டு இல்லாமல், தேவையின் அடிப்படையில். அது என் தனிப்பட்ட கொள்கை, அதே போல நீ பிடிக்கும் விரதங்களிலோ அல்லது நம்பிக்கைகளிலோ அல்லது உன் உடை, அலங்காரத்திலோ நான் தலையிட மாட்டேன். நீயும் அவ்வாறே விட்டுக்கொடுப்புகளும் புரிந்துணர்வும் இருக்கும் என்றால், தாராளமாக நாம் தொடரலாம் ' என்றேன். அவள் அழகு, யாரையும் திரும்பி பார்க்க வைக்கும் உடையும் மிகவும் நேர்த்தியாக, இன்றைய நவீன காலத்துக்கு ஏற்றவாறு அணிவதுடன், முடி அலங்காரம் நாளுக்கு நாள் விதம் விதமாக இருக்கும். இவள் தான் நான் வேலைசெய்யும் நிறுவனத்தில் என் சுருக்கெழுத்து - தட்டெழுத்து உதவியாளர். ஆனால் என்னை அவள்மேல் காதலிக்க தூண்டியது இவையவிட, அவள் அன்பாக மரியாதையாக , கரிசனையுடன் பழகும் பழக்கமும், இனிய சொற்களும் கவரும் புன்சிரிப்புமே தான்! அவள் என்னை அப்படியே விடாமல் கொஞ்ச நேரம் உற்றுப்பார்த்தால். கண்களில் இருந்து சில துளிகள் அவள் மார்பை நனைத்தன. உங்களை காதலிப்பதில் எனக்கு சரியான மகிழ்ச்சி, நீங்க உங்கள் வழியில் இருங்கள், நானும் உங்களுடன் அதே வழியில் இருப்பேன். எனக்கு உங்கள் விருப்பம் எதுவோ, அதுவே இனி என் விருப்பம் என்று தன்னையே எனக்கு விட்டுக்கொடுத்தாள். இதற்க்கு மேல் இனி என்ன வேண்டும்?. என்றாலும் உன் தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தில் நான் என்றும் விட்டுக்கொடுப்புடனே இருப்பேன். ஆகவே அவசரம் தேவையில்லை. இன்று இருப்பது போலவே என்றும் இருக்கலாம் என்றேன். "கடலை சுருட்டி கக்கத்தில் வைக்கலாம் காட்டு புலியை பக்கத்தில் வைக்கலாம் இடியை கூட பிடித்து விடலாம் துடியிடை பெண்ணின் மனமறிய முடியாது!" என்பது ஒரு கிராமிய பாடல். எனக்கு அதில் அன்று நம்பிக்கையே இல்லை. அவளை முற்றாக நம்பினேன். நான் அந்த நிறுவனத்தின் பொது முகாமையாளர், அவளின் விட்டுக்கொடுப்பை கண்டு நெகிழ்ந்தே போனேன். என் மனம் தழுதழுத்தது. அவளை அருகே கூப்பிட்டு, எனக்காக நீ எல்லாவற்றையும் விட்டுக்கொடுக்கத் தேவையில்லை. இருவரும் அளவோடு விட்டுக்கொடுத்து மகிழ்வாக வாழலாம் என்றேன். ஆனால் அவள் இல்லை, உங்கள் விருப்பம் தான் என் விருப்பம் என்று பிடிவாதமாக கூறி, யாரும் காணாதபடி முத்தம் திடீரென தந்துவிட்டு தன் வேலையை பார்க்க போய்விட்டாள். அதன் பின், அவளை முறையாகத் திருமணம் செய்ய, பெற்றோர்களிடம் சம்மதம் பெற்று, அவளினதும் பெற்றோர்களினதும் விருப்பத்திற்கு அமைய சைவ ஆலயம் ஒன்றில் முறையாக நடந்தேறியது. இது என் முதல் விட்டுக்கொடுப்பு. காரணம் எனக்கு பிடித்தது சமயம் அல்ல, மானிடமே! கல்யாணத்தின் பின் அவள் வேலையில் இருந்து ஓய்வு பெற்றுவிட்டாள். பெண்மனத்தின் ஆழத்தை காணமுடியாது என்பதெல்லாம் வெற்று பேச்சி ஒருவர்கொருவர் அன்போடு அன்யோன்யமாய் வாழ்ந்தால் கணவன் மனதில் உள்ளதை மனைவியும் மனைவியின் மனதை கணவனும் உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி போல அறிந்து கொள்ளலாம் புரிந்தும் கொள்ளலாம் என்பதே என் நிலைப்பாடு. அவளும் அப்படியே தனது மனைவி பங்கை செலுத்தினாள். ஆனால் நாட்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நகர, அவள் என்னிடம் மெல்ல மெல்லமாக, மிக அன்பாக, சிலவேளை ஊடலாக, என்னை, தான் எதை எதை விட்டுக் கொடுத்ததாக காட்டினாலோ, அந்த பக்கம் இழுக்கத் தொடங்கினாள். சிலவேளை உங்க கொள்கையை குப்பையில் போடுங்கள். நாம் இந்த சமுதாயத்தில் நல்ல ஒரு இடத்துக்கு வரவேண்டும் என்றால், நீங்க வழிபடாட்டியும் பரவாயில்ல, சும்மா என்னுடன் அங்கு வாருங்கள், உயர்ந்தவர் தாழ்ந்தவர் என்று வேறுபாடு இருந்தால் தான், நாம் உயர்ந்தவராக இருக்கலாம் ... இப்படி தன் அழகை, வசீகரத்தை ஆயுதமாக பாவித்து நச்சரிக்க தொடங்கினாள். இதைத்தான் 'தலையணை மந்திரம்' என்றார்களோ? நானும் குடும்பத்துக்குள் சச்சரவு வரக்கூடாது என்பதாலும், அவள் தரும் அணைப்பிலும் கொஞ்சுதலிலும் கொஞ்சம் தடுமாறியதாலும், ஆரம்பத்தில் இதை பெரிதாக எடுக்கவில்லை. ஆனால் நாள்பட நாள்பட அது என்னை வாட்டிட தொடங்கியது. நான் நானாகவே இருக்கவேண்டும் என என் உள்மனம் என்னுடன் போராடத் தொடங்கியது. எங்கள் திருமணம் கார்த்திகையில் நடந்ததால், ஏறத்தாழ பதினோரு மாதத்தின் பின் தீபாவளி பண்டிகை வந்தது. அவள் தன் நண்பர்கள் எல்லோரையும் அழைத்து அதை பெரிதாக கொண்டாட ஏற்பாடுகள் செய்யத் தொடங்கிவிட்டாள். என்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூட கேட்கவில்லை. எனது வாங்கி கணக்கு, திருமணத்தின் பின் கூட்டுக் கணக்கில் இருந்ததாலும், நான் என்றுமே அவளை எதற்கு எடுத்தாய் என்று கேட்காததாலும், அவள் என் விட்டுக்கொடுப்பை தனக்கு சாதகமாக பாவித்தால் என்று இப்ப எண்ணுகிறேன். "அத்தி மலரும் அருங்காக்கை வெண்ணிறமும் கத்துபுனல் மீன்பதமும் கண்டாலும் - பித்தரே கான்ஆர் தெரியல் கடவுளும் காண்பரோ மான்ஆர் விழியார் மனம்" அத்தி மலர்வதை பார்த்தாலும் பார்க்கலாம் வெள்ளை நிறத்தில் காகத்தை கண்டலாமும் காணலாம் கடலுக்கடியில் நீந்தி செல்லும் மீன்களின் கால்தடத்தை கூட கண்டுபிடிக்கலாம். ஆனால் பெண்களின் மனதில் இருப்பதை கடவுளாலும் கண்டறிய இயலாது என்று ஒரு நீதி வெண்பா கூறுகிறது என்று இன்று தான் நான் அறிந்தேன். அவள் இது எமது தலைத் தீபாவளி, வெடி கொளுத்தி, ராவணனை எரித்து, அந்த கொண்டாட்டத்தை நாங்களே முன்னின்று நடத்தவேண்டும் என்று பிடிவாதமாக இருந்தாள். மனைவியை சந்தேகித்த இராமனை இந்த நாடு கடவுள் என்றே போற்றுகிறது. விலை மகள் பின்னால் போய், சொத்தை எல்லாம் அளித்த கோவலனை கோவிக்காமல் ஏற்றுக் கொண்ட கண்ணகியை கற்ப்புக்கு அரசி என்று கொண்டாடுகிறது தமிழ் கூறும் இந்த நல் உலகம் என்று வாதாடுபவன் நான். ஆகவே தான் மனைவியின் போக்கின் மாற்றத்தை நான் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. பாவம் என்னால் இயன்றதை விட்டுக்கொடுத்து, அவளை மகிழ்வாக வைத்திருப்போம் என்றே மனம் நினைத்தது, ஆனால் இந்த தீபாவளி விடயத்தில், என் மனம் ஏற்க மறுத்தது. தீபாவளி என்ற பெயரில்,உண்மையில் ஒரு இறப்பை கொண்டாடுகிறார்கள். அதுவும் ஒரு தமிழ் [திராவிட] அரசனின் மரணத்தை விழாவாக கொண்டாடுகிறார்கள்! அது ராவணனாக இருக்கலாம், நரகாசுரனாக இருக்கலாம், யாராக இருந்தாலும் ஒரு வெற்றியை கொண்டாடலாம், ஆனால் மரணத்தை கொண்டாடி இழிவு படுத்துவது எந்த மனித தன்மைக்கும் முரணானது. அது தான் என் மனம் அதை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை இதில் நான் கட்டாயம் விட்டுக்கொடுக்க முடியாது. எவ்வளவோ விட்டுக்கொடுத்துப் பழகிவிட்டேன். ஆனால் அவள் எல்லாமே விட்டுக்கொடுத்து பழக்கப்போறேன் என கல்யாணத்துக்கு முன் மயக்க வார்த்தை கூறியவள், இப்ப அதற்கு எதிர்மாறாக, முக்கியமானதையாவது கொஞ்சம் சரிபண்ணமால் தன்பாட்டில் பிடிவாதமாக மாறிக்கொண்டு போகிறாள். இப்ப அவளுக்கு சமூகத்தில் ஒரு அந்தஸ்து, புகழ், நண்பர்களுக்கிடையில் ஒரு பகட்டு வாழ்வு, இப்படி ஒரு பொய் வாழ்வுக்குள் போய்விட்டாள். வாழ்வு என்பது இருவரும் சேர்ந்தது என்பதை பொருட்படுத்தாமல் விட்டுவிட்டாள். எதோ நான் கணவன் என்று அவளுக்கு, அவளின் தேவை முழுவதுக்கும் விட்டுக்கொடுத்துப் பழகவேண்டும் என்றே எண்ணுகிறாள். அது தான் என்னை வாட்டும் பிரச்சனை ? ஆனால் தானும் அந்த விட்டுக்கொடுபில் ஒரு பங்கு என்பதை உணர எனோ மறுக்கிறாள்? "வெட்ட வரும் கொடுவாளை கட்டி அணைக்கலாம் சுட்டுவிடும் நெருப்பை கூட தொட்டுவிடலாம் பட்டுபோன மரம் கூட தளிர்த்து எழலாம் பொட்டு வைத்த பெண்ணை நம்பி வாழாதே!" என் சுருக்கெழுத்து - தட்டெழுத்து உதவியாளராக இருந்த பொழுது அவளில் நான் ரசித்த அழகு, கண்களை, செவியை கவரும் பாணி இன்னும் அப்படியே தான் இருக்கிறது, ஆனால், அன்பாக மரியாதையாக , கரிசனையுடன் பழகும் பழக்கம் மட்டும் எங்கேயோ போய்விட்டது. தன்நலம் என்று வரும்போது ஆண்பெண் இருவருமே ஒரே மாதிரி தான். அதில் ஆண் பெண் என்று வேறுபாடு இல்லை என்பதில் எனக்கு எப்பவும் உடன்பாடு உண்டு. ஆனால், என் வாழ்வின் நிலையில் அது பொதுவாக பெண்களை குறிக்காவிட்டாலும், என் மனைவியை குறிப்பாக குறிப்பதை உணர்கிறேன். "ஒரு கோப்பையிலே இப்ப என் குடியிருப்பு ஒரு கோல மயில் தந்த இந்த துணையிருப்பு மனித பண்பாட்டிலே என் உயிர் துடிப்பு நான் காண்பதெல்லாம் உண்மையின் சிரிப்பு" மாதுவுடன் இருக்கவேண்டிய நான், இப்ப ஒரு பொது விடுதி [pub] ஒன்றில் மதுவுடன் இருக்கிறேன். எனக்கு வேறு வழி தெரியவில்லை. ஆனால் ஒன்று மட்டும் உண்மை, நான் அந்த தீபாவளி கொண்டாட்டத்தை தவிர்க்க மட்டுமே தற்காலிகமாக பொது விடுதி வந்தேன் , அவ்வளவுதான், கெட்டுப்போக அல்ல ! தீபாவளிக்கு வந்தவர்கள், மனைவியை புகழ்ந்து, பாவம் இந்த குடிகாரனிடம் வாழ்க்கையை பறிகொடுத்து விட்டாளே என்று என்னை ஏசலாம்? அவள் என்ன இருந்தாலும் என் மனைவி. அவளை காட்டிக்கொடுக்க நான் விரும்பவில்லை. நானே எல்லாத்தையும் ஏற்கிறேன்! அவளின் - அந்த கொண்டாட்டத்தில் - அவள் ராமன் , நான் ராவணன்! அவளை தூக்கி ஆடுகிறார்கள், என்னை சொற்களால் திட்டி எரிக்கிறார்கள்!! ஆமாம் இதுவும் ஒரு தீபாவளியே!! "விட்டுக் கொடுப்பவன் கெட்டுப்போகமாட்டான் கெட்டுப்போகிறவள் விட்டுக்கொடுக்க மாட்டாள்" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"தெரியாது" ஆனால் “தெரியும்” புத்தர் தன் சீடர்களுடன் அமர்ந்திருந்தார். அப்போது ஒரு சிறுமி வந்து அவரை வணங்கினாள். – புத்தர் கேட்டார்: “எங்கிருந்து வருகிறாய் அம்மா?” – ”தெரியாது” – ”எங்கே போகிறாய்?” – ”தெரியாது” – சிறுமியின் பதிலைக் கேட்டு சீடர்களுக்குச் சிரிப்பு வந்து விட்டது. – “இப்படித் தெரியாது தெரியாது என்று சொல்கிறாயே… உனக்கு எதுவுமே தெரியாதா?” என்று புத்தர் கேட்டார். அதற்குச் சிறுமி, “தெரியும்” என்றாள். – உடனே புத்தர், “”என்ன தெரியும்?” என்று ஆவலாகக் கேட்டார். – அதற்கு அவள், “”தெரியாது” என்றாள். புத்தருக்கு குழப்பமான மனநிலை. “”என்னம்மா இப்படிக் குழப்புகிறாய்?” அந்தச் சிறுமி சொன்னாள்: – “குருவே, உண்மையைத்தான் சொன்னேன். எங்கிருந்து வருகிறாய் என்ற கேள்விக்கு என் ஊரின் பெயரைத்தான் கூறியிருக்க வேண்டும். ஆனால் அந்த ஊரில் பிறப்பதற்கு முன்பு நான் எங்கிருந்தேன் என்று எனக்குத் தெரியாது அல்லவா? அதனால் தெரியாது என்றேன். – எங்கே போகிறாய்? என்ற கேள்விக்கு நான் போகும் ஊரைச் சொல்ல வேண்டும். ஆனால் நான் இறந்த பின்பு எங்கே போகிறேன் என்று எனக்குத் தெரியாது. அது எப்போது நிகழும் என்றும் எனக்குத் தெரியாது” என்றாள். – புத்தர் சொன்னார்: “”இந்தச் சிறுவயதில் நீ இவ்வளவு அறிவாகப் பேசுவாய் என்று எனக்குத் தெரியவே தெரியாது’..!” [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]