kandiah Thillaivinayagalingam

"தாயின் பரிசு" [உயிர் பிழைத்த வளையல்] இலங்கையின் தமிழ் மக்களின் முதன்மையான தாயகமான யாழ்ப்பாணம் டச்சு காலனித்துவ அம்சங்கள் மற்றும் தென் இந்திய கலாச்சாரம் போன்றவற்றின் தாக்கங்களால் உருவான சுவாரசியமான கலாச்சாரத்தைக் கொண்ட தனித்துவமான ஒரு பகுதியாகும். அப்படியான, அதேநேரம், பெரும்பாலும் வெயிலின் கொடுமையில் வாடிய யாழ்ப்பாண நகரத்தில், அழகு மற்றும் உள்நாட்டு போரின் போதும் அதன் பின்பும் பல விதமான கஷ்டங்கள், பாதிப்புகள் கொண்ட ஒரு பகுதியாகவும் இருந்தது. அங்கே, தெருக்கள் குறுகலாக, மிதிவண்டிகள், பழ வியாபாரிகள், காற்றில் கலந்த தமிழ் மொழியின் ஓசைகள் என பரபரப்பாக இருக்கும் அதன் மையப் பகுதியில் அடக்கமான ஒரு சிறிய வீட்டில் மாரியம்மா என்ற விதவை வாழ்ந்து வந்தார். அவளது வாழ்க்கை தனது ஒரே மகன் அருளைச் சுற்றியே என்றும் இருந்தது. செழுமையான தமிழ் கலாச்சாரத்திற்கு பெயர் பெற்ற யாழ்ப்பாணம் இன்று பல தசாப்த கால உள்நாட்டு யுத்தத்தின் வடுக்களை சுமந்த ஒரு பூமியாகவும் இருக்கிறது. தன்னைச் சுற்றி ஒரு கொந்தளிப்பு இருந்தாலும், தாங்கள் எதிர்கொண்ட போராட்டங்களைத் தாண்டி அருள் கல்வியிலும் பண்பாட்டிலும் ஒரு உயர்ந்த நிலைக்கு செல்வான் என்ற நம்பிக்கையை தனக்குள் மாரியம்மா எப்போதும் வளர்த்து வந்தாள். அருளினது குழந்தைப் பருவம் மல்லிகைப் பூக்களின் வாசனை, கோவில் மணிகளின் எதிரொலி, சமூகத்தின் அரவணைப்பு ஆகியவற்றால் நிறைந்திருந்தது. அவன் ஒரு ஆர்வமுள்ள குழந்தையாக, எப்போதும் கேள்விகளைக் கேட்டு சரியாக புரிந்து கொள்ளும் இயல்புடையவன். ஆயினும், இலங்கை முழுவதும், குறிப்பாக யாழ்ப்பாண தமிழர்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தும் வடக்குப் பகுதிகளில், குடும்பங்கள், வீடுகள் மற்றும் வாழ்வாதாரங்களைத் துண்டித்த உள்நாட்டுப் போரால், பல பின்னடைவுகளும் அங்கு இருந்தன. என்றாலும் மாரியம்மா இந்த தாகத்தை அவனிடம் பெரிதாக காட்டாமல், சிறுவயதிலிருந்தே, தன் சொந்த கஷ்டங்களையும் மீறி, அருளை வளர்த்தாள். அவள் ஒரு பள்ளி ஆசிரியை, வரம்புக்குட்பட்ட ஒரு தமிழ் பெண்ணாகவே என்றும் இருந்தாள். அவள் அடிக்கடி அருளிடம் சொல்வாள், “கல்விதான் உன் சுதந்திரத்திற்கான பாதை. இந்தக் கிராமத்தை விட உலகம் பெரியது, அதைக் காணும் சக்தி உனக்கு இருக்கிறது” என்று கூறுவாள். அதுமட்டும் அல்ல, அருளின் அறிவுப் பசியை உணர்ந்த அவள், அவனுடைய கல்விக்கு ஆதரவளிக்க தன்னால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்தாள். அருள் தனது படிப்பில் சிறந்து விளங்கினான், தனது சொந்த லட்சியத்தால் மட்டுமல்ல, அவனது தாயார் செய்த தியாகங்களை மதிக்க வேண்டும் என்ற விருப்பத்தாலும் உந்தப்பட்டு இருந்தான். மாரியம்மா தனது கல்விக்காக, பாடசாலை படிப்பித்தல் நேரம் போகவும் வேறு பகுதி நேர வேலை செய்து, அதனால் கூடுதல் மணிநேரம் உழைத்தார். வயதில் சிறியவனாக இருந்தாலும், அவன் தாயின் நிலை உணர்ந்து, மண்ணெண்ணெய் விளக்கின் மங்கலான வெளிச்சத்தில் இரவு வெகுநேரம் வரை படிப்பான். அவனது சிறு வயதில், பிராந்தியத்தில் உள்நாட்டு அமைதியின்மை மற்றும் மோதல்கள் உள்நாட்டு போராட்டங்களை அதிகரித்திருந்தது, ஆனால் அந்த கடினமான காலத்திலும் அருள் தனது படிப்பை கைவிடவில்லை. அருள் உயர்நிலைப் பள்ளியை முடித்த நேரத்தில், அவன் பேராதனை பல்கலைக்கழகத்தில் பொறியியல் படிப்பதற்கான உதவித்தொகையையும் பெற்றான். அங்கிருந்து அவன் தனது முதுகலைப் பட்டப்படிப்பை ஐக்கிய இராச்சியத்தின் லண்டனில் தொடர அவனுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தது. மாரியம்மாவுக்கு அது உண்மையில் பெருமையாக இருந்தது, இருப்பினும் அவளுடைய ஒரே குழந்தையின் சிரிப்பு மற்றும் அவளின் அருகில், அவளது வீட்டில் இல்லாமல் அவளுடைய வீடு விரைவில் காலியாகிவிடும் என்றும் கவலைப்பட்டாள். மஞ்சள் வெயில் பூத்த வானமும் வானைத்தொடும் பனை மரங்களின் தாலாட்டும் பச்சை கிளிகளின் காதல் சங்கீதமும் அனைவரையும் அரவணைக்கும் நல்லுணர்வும் மனதோடும் ஒட்டிக்கொள்ளும் யாழ் மக்களின் குலதனத்தை [பொக்கிஷத்தை] அவன் எப்படி மறப்பான்? சோலைக் குயில்களின் சங்கீதமும் காலை எழுந்ததும் மனதுக்கு சுகம் சேர்க்குமே! வீட்டை விட்டு எட்டி நடந்தால், வானம் பாடிகளின் ஆட்டமும் வீதியோர பசுக்களின் கூட்டமும் காதுகளில் இனிமையாய் ஒலிக்கும் செந்தமிழும் அவன் மனதுக்குள் போராடிக்கொண்டு இருந்தன. அருள் யாழ்ப்பாணத்தை விட்டு மிக மிக தூர இடத்துக்கு வெளியேறும் நாள் அவனுக்கும் கவலையாக இருந்தது. நினைத்தால் போல் வந்து போகும் இடம் அல்ல. அது ஒரு மூலையில் வேதனையாக இருந்தாலும், தன் படிப்பு, முன்னேற்றம் மகிழ்வாகவும் இருந்தது. அவனது குழந்தைப் பருவக் கனவுகளை வளர்த்தெடுத்த யாழ்ப்பாண நகரம் இப்போது தொலைதூர நினைவாக போகப் போகிறது. என்றாலும் எப்போதும் தனது இதயத்தில் சுமந்து செல்லும் ஒரு இடமாக என்றும் இருக்கும் என்பது அவனுக்கு தெரியும். "நம்பன் திருமலை நான்மிதி யேன்என்று தாளிரண்டும் உம்பர் மிசைத்தலை யால்நடந் தேற உமைநகலும் செம்பொன் உருவன்என் னம்மை யெனப்பெற் றவள்செழுந்தேன் கொம்பிஉகு காரைக்காலினின் மேய குலதனமே" இறைவனின் புனித மலையை கால்களால் மிதிக்கமாட்டேன் என்று காரைக்கால் அம்மையார் கூறி, அதற்கேற்ப கால்களை உயர்த்தியவாறு தலையில் நடந்தாள். இந்த வித்தையை [சர்க்கஸைப்] பார்த்து இறைவனின் துணைவி உமா சிரித்தார். ஆனால், பொன் நிற உடலைக் கொண்ட இறைவன் "என் தாய்" என்று கூறினார். மரக்கிளைகளிலிருந்து தேன் வடியும் காரைக்கால் குடும்பத்தின் பொக்கிஷம் [பரம்பரை உடைமை அல்லது குலதனம்] அவள் என்கிறார். அப்படியான ஒரு பரம்பரை உடைமை அல்லது குலதனம் ஒன்று, இத்தனை நாளும், அவள் கணவர் இறந்தபின், பட்டுத் துணியால் சுற்றப்பட்ட ஒரு சிறிய பித்தளைப் பெட்டிக்குள் கவனமாக வைத்திருந்தது மாரியம்மாளுக்கு ஞாபகம் வந்தது. அதை எடுத்து கைகள் இறுகப் பற்றிக் கொண்டு, அவனைப் பயணம் அனுப்ப வாயிலில் நின்றாள் மாரியம்மா. உள்ளே ஒரு எளிய, தலைமுறை தலைமுறையாக குடும்ப வாரிசான பொக்கிஷம் தங்க வளையல் இருந்தது. "இது உனக்கு என் பரிசு," அவள் சொன்னாள், அவள் குரல் மென்மையாக ஆனால் உணர்ச்சியால் நிறைந்து இருந்தது. “நீ எங்கு சென்றாலும், எதைச் சாதித்தாலும், நீ எங்கிருந்து வந்தாய் என்பதை மறந்துவிடாதே. இந்த வளையல் உன் அப்ப அணிந்தது, உன் தாத்தா அணிந்தது, ஏன் உன் கொள்ளுத்தாத்தா, எள்ளுத்தாத்தா கூட அணிந்தது. எங்கள் குடும்பத்தின் வலிமையை நினைவுபடுத்தும் விதமாக அவர்கள் எல்லோரும் அதைத் தினமும் அணிந்தார்கள். ” இது ஒரு சாதாரண பரிசு அல்ல, ஒரு பழங்கால குடும்ப குலதெய்வம் - தலைமுறையாக மாரியம்மையின் குடும்பத்தில் இருந்த ஒரு தங்க வளையல். இது குடும்ப உறவின் அடையாளமாக மட்டுமல்லாமல், அவர்களின் வரலாற்றின் இருண்ட தருணங்களிலிருந்து தப்பிப்பிழைத்த வலிமையின் ஒரு சக்திவாய்ந்த அடையாளமாகவும் இருந்தது. மாரியம்மா மகனைக் காட்டித் தழுவினாள். எவ்வளவு தூரம் சென்றாலும் என்னுடைய, அவர்களின் வேர்களை போற்றுவேன் என்று அன்னையிடம் உறுதியளித்து, கண்ணீர் நிறைந்த கண்களுடன் பரிசை அருள் ஏற்றுக்கொண்டான். ஒரு நூற்றி ஐம்பது அல்லது அதற்கும் மேலாக மாரியம்மாவின் குடும்பத்தினருக்கு இந்த தங்க வளையலுக்கும் தொடர்பு இருந்தது. அவனது தாத்தா, கிராமத்தில் நன்கு மதிக்கப்பட்ட பெரியவர், குடும்ப வலிமை மற்றும் பாரம்பரியத்தின் அடையாளமாக தனது வாழ்நாள் முழுவதும் இதை, தன் தந்தையிடம் இருந்து பெற்று அணிந்திருந்தார். இறுதியாக அருளின் தந்தை இந்த வளையலைப், மாரியம்மாவின் அப்பாவிடம் இருந்து பெற்றபோது, அது கொந்தளிப்பான காலங்களில் விடாமுயற்சியின் அடையாளமாக மாறியது. 1983 இல் வெடித்த இலங்கை உள்நாட்டுப் போரின் போது வளையலின் சகிப்புத்தன்மையின் உண்மையான சோதனை வந்தது. யாழ்ப்பாணம் போர்க்களமாக மாறியது. ஏறக்குறைய 30 ஆண்டுகளாக, போர் மூண்டது, நகரத்தை நாசமாக்கியது மற்றும் மாரியம்மா மற்றும் அருள் உட்பட பல குடும்பங்கள் இடம்பெயர்ந்தன. அவர்களின் வாழ்வின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் போர் அழிவைக் கொண்டு வந்தது. குண்டுவெடிப்புகள் அடிக்கடி நிகழ்ந்தன, ஒரு காலத்தில் துடிப்பான வாழ்க்கை நிரம்பிய தெருக்கள் போர் மண்டலங்களாக மாறியது. உணவு தட்டுப்பாடு ஏற்பட்டது, பள்ளிகள் அடிக்கடி மூடப்பட்டன, மேலும் துப்பாக்கிச் சூட்டின் சத்தத்துக்கும் வன்முறை குழப்பங்களுக்கும் மத்தியில், தன் மகனைப் பாதுகாப்பாக வைத்திருப்பது மாரியம்மாவின் ஒரு முன்னுரிமையாக அன்று இருந்தது. மோதலின் மோசமான காலகட்டம் ஒன்றில், திடீர் விமானத் தாக்குதலில் அவர்களது வீடு அழிக்கப்பட்டது. மாரியம்மாவும் அருளும் யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள பலரைப் போலவே முதுகில் துணிகளை மாத்திரம் அணிந்து கொண்டு ஓட வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர். அவர்கள் குப்பைகளையும், இடிபாட்டு துண்டுகளையும் நெருப்பையும் ஆங்காங்கே தட்டிவிட்டு தெருக்களில் ஓடினர். மாரியம்மா, தன் சேலையில் முடிச்சு தைத்திருந்த ஒரு சிறிய பொட்டலத்தை கவனமாக பிடித்து இருந்தாள். . அந்த பொட்டலத்துக்குள் தான் அந்த தங்க வளையல் இருந்தது. பலர் போரில் அனைத்தையும் இழந்தனர் - வீடுகள், அன்புக்குரியவர்கள், விலைமதிப்பற்ற சொத்துக்கள் - ஆனால் மாரியம்மா தனது குடும்ப வரலாற்றின் இந்த தங்க வளையலை மறந்துவிட, தொலைத்து விட மறுத்துவிட்டார். அந்த வளையல் தலைமுறைகளின் விடாமுயற்சியையும் வலிமையையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தியது, அது தனக்காக மட்டுமல்ல, அருளுக்காகவும் வாழ வேண்டும் என்று மாரியம்மாவுக்குத் தெரியும். அவள் அதை நம்பிக்கையின் அடையாளமாகப் பார்த்தாள் - எவ்வளவு போர் அவர்களின் கடந்த காலத்தை சூழ்ந்து கொண்டாலும், அவர்களது குடும்பத்தின் பாரம்பரியத்தை அழிக்க முடியாது என்பதை இது இன்று நினைவூட்டுகிறது. மாரியம்மாவும் அருளும் பல மாதங்களாக உள்நாட்டில் இடம்பெயர்ந்த மக்களுக்கான தற்காலிக முகாம்களில் மற்றவர்களின் நல்லெண்ணத்தை நம்பி வாழ்ந்து வந்தனர். ஆனால் இந்த இருண்ட தருணங்களில் கூட, அவள் வளையலை பாதுகாத்து வைத்திருந்தாள், அதன் இருப்பு, அவளின் பரம்பரை நினைவூட்டல். அதை அவள் என்றும் மறக்கவில்லை. போர் அவர்களின் வீட்டைப் பறித்திருக்கலாம், ஆனால் இந்த சிறிய தங்கத் துண்டு அவர்களுக்குத் தெரிந்த வாழ்க்கையின் இணைப்பாக உயிர்வாழ்வதற்கான சின்னமாக இருந்தது. அதைத்தான் அருள், பட்டுத் துணியை அகற்றி, சிறிய பித்தளைப் பெட்டிக்குள் இருந்து எடுத்து, தாயின் கையாலேயே தன் கையில் அணிந்தான் அவன் விமானத்தில் ஏறினான், அவனது மணிக்கட்டில் பாதுகாப்பாக அந்த வளையல் இப்ப ஜொலித்துக் கொண்டு [ஒளிர்ந்துகொண்டு] இருந்தது. அது அவனது பரம்பரை உடைமை மட்டும் அல்ல, அது அவன் மீது அவனது தாயின் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையின் சின்னம் கூட! அவன் விமான இருக்கையில் இருந்ததும், தன் கையால் வளையலை தொட்டு புதிய புரிதலுடன் வளையலைப் பார்த்தான். அது வெறும் நகை அல்ல; இது அவர்களின் குடும்பத்தின் உயிர்வாழ்வு, அவர்களின் நெகிழ்ச்சி மற்றும் கஷ்டங்களைத் தாங்கும் திறன் ஆகியவற்றின் அடையாளமாக இருந்தது. இந்த வளையல் மிக மோசமான உள்நாட்டுப் போரில் இருந்து தப்பியது, வான்வழித் தாக்குதல்களின் போது மறைத்து வைக்கப்பட்டது, பல ஆண்டுகளாக அவர்கள் இடம்பெயர்ந்தாலும் அது பாதுகாக்கப்பட்டது, இப்போது அது அவனுடையது. பெருமையாக அவனுக்கு இருந்தது. அம்மாவின் வார்த்தை அவன் நெஞ்சில் மீண்டும் ஒலித்தது. "நீ இதை அணியும்போது," மாரியம்மா தொடர்ந்தார், "நீ வலுவான மனிதர்களின் நீண்ட வரிசையில் இருந்து வந்தவன் என்பதை நினைவூட்டும். நீ எவ்வளவு தூரம் சென்றாலும், என்ன சவால்களை எதிர்கொண்டாலும், நீ யார், எங்கிருந்து வந்தாய் என்பதை இந்த வளையல் உனக்கு என்றும் நினைவூட்டும். என்னுடையது போலவே இது உன் வரலாற்றின் ஒரு பகுதி ஆகட்டும்" தங்கத்தின் எடை மட்டுமல்ல, அதனுடன் வந்த பொறுப்பையும் உணர்ந்த அருள் வளையலை எடுத்து தனது மணிக்கட்டில் நழுவவிட்டான். போரின் மூலம் தன் தாய் ஏன் அதை மிகக் கடுமையாகப் பாதுகாத்தாள் என்பது அவனுக்கு இப்போது புரிந்தது. இது ஒரு பரிசை விட மேலானது - இது அவனது கடந்த காலத்தின் உயிர்நாடியாக இருந்தது, அவன் லண்டன் என்ற அறிமுகமில்லாத உலகத்தில் அடியெடுத்து வைத்தாலும், அவன் எப்போதும் யாழ்ப்பாணத்தின் ஒரு பகுதியை தன்னுடன் எடுத்துச் செல்லுகிறான் என்பதை அந்த தாயின் பரிசு நினைவூட்டிக் கொண்டே இருந்தது. பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, லண்டனில் வாழ்ந்து வெற்றிகரமான வாழ்க்கையைக் கட்டியெழுப்பிய அருள் தனக்கே உரிய சவால்களை எதிர்கொண்டான். அவனது புதிய வாழ்க்கையின் அழுத்தங்கள் பெரும்பாலும் அவனை கொஞ்சம் மாற்றியது. ஒரு குளிரான மழைக்கால மாலையில், அன்றைய வேலையில் களைத்துப்போய், தனது சிறிய குடியிருப்பில் நின்றான். அவன் தனது மணிக்கட்டில் உள்ள வளையலைப் பார்த்தான், பல ஆண்டுகளாக அணிந்திருந்த தங்கம் அது. அவன் தன் தாயின் வார்த்தைகளையும் அவனுக்காக அவள் செய்த எண்ணற்ற தியாகங்களையும் நினைத்துப் பார்த்தான். அன்றிரவு, அவன் வளையலின் இருப்பை முன்னெப்போதையும் விட அதிகமாக உணர்ந்தான். இது அவனது பாரம்பரியத்தை நினைவூட்டுவதை விட அதிகமாக இருந்தது; அது வலிமையின் ஆதாரமாக இருந்தது. அது மட்டும் அல்ல , இந்த வளையல் போர், இடப்பெயர்வு மற்றும் இழப்பு ஆகியவற்றிலிருந்து தப்பியது. அது அனைத்தையும் அது தாங்க முடிந்தால், அவனாலும் இன்றைய தூர இடத்து வாழ்வை தாங்க முடியும் என்று நம்பிக்கை கொண்டான். இது இன்று அவனது தனிப்பட்ட தாயத்து ஆனது, எவ்வளவு கடினமான விஷயங்கள் இருந்தாலும், அவனது குடும்பத்தின் வலிமை அவனது நரம்புகளில் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது. வளையல் போரில் இருந்து தப்பித்தது மட்டுமல்ல - அது ஒரு வெளிநாட்டு நிலத்தில் தன்னை இழக்காமல் காப்பாற்றியது. அதனால், ஒவ்வொரு முறையும் அவன் கஷ்டம் அல்லது சந்தேகத்தை எதிர்கொள்ளும்போது, அருள் தனது முன்னோர்களின் சகிப்புத்தன்மையின் எடையை உணர்ந்து வளையலைத் தொடுவான். அவனுடைய தாய் அவனுக்குக் கொடுத்த பரிசு வெறும் தங்கம் அல்ல - அது நெகிழ்ச்சி, வலிமை மற்றும் உலகம் எதை எறிந்தாலும் அவனால் தாங்க முடியும் என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை ஆகியவற்றின் பரிசு. வளையல் , அது குலதனம்!! நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

எல்லோருக்கும் நன்றி

"மஞ்சள் ரோசா மனதை இழுக்குது!" "இரத்தம் சிந்த வைக்கும் முட்களே இரகசியமாக வருடும் மென் இதழ்களே இதழ்கள் நடுவே மஞ்சள் மகரந்தங்களே இத்தனையும் கொண்ட அழகு ரோசாவே!" "மாசி தரும் காதல் மாதமே மாதர் சூடும் ரோசாவின் வாசனையே மாட்சிமை பொருந்திய காதலர் சிறப்பே மாதவி - கோவலன் போற்றிய காதலே " "காதல் கடவுள் மன்மத அழகனே காம தேவனின் இனிய ரதியே காதல் பெருமை ரோமியோ ஜூலியட்டே காதோரம் சொன்ன காதல் மொழியே!" "ரோசா சிவப்பு சொல்லுது - காதலிக்கிறேன் ரோசா மஞ்சள் சொல்லுது - மகிழ்கிறேன் ரோசா இளஞ்சிவப்பு சொல்லுது - விரும்புகிறேன் ரோசா செம்மஞ்சள் சொல்லுது - மயங்குகிறேன்!" "கனவாக இருக்கிறது நீல ரோசா களவாக ரசிக்கிறது இளம் வண்டுகள் கதிரவன் ஒளியில் கவரும் ரோசாவில் கள்ளு குடித்து மயங்கி கிடக்குது!" "மஞ்சத்தில் சாய்ந்து அழகு பொலிந்து மல்லாந்து கிடந்தது வனப்பு கொட்டி மருண்ட விழியால் சைகை காட்டி மஞ்சள் ரோசா மனதை இழுக்குது! [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"இலங்கைத் தமிழர் பிரச்சனைக்கு இனம் மாறிய சிங்களவர்கள் காரணமா?" / "Are converted Sinhalas responsible for Srilankan Tamil problem?" தமிழர்கள் மட்டுமின்றி தெலுங்கர்கள் மற்றும் மலையாளிகள் என பல தென்னிந்தியர்களும் தென்னிலங்கைக்கு இடம்பெயர்ந்து சிங்களவர்களுடன் இணைந்தனர். உதாரணமாக, கோட்டே இராச்சியத்தை நிறுவி, தமிழ் யாழ்ப்பாண இராச்சியத்தை எதிர்த்துப் போரிட்ட அழகக்கோனார்கள் மலையாளி வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள், ஆனால் சிங்களவர்களுடன் இணைந்திருந்தனர். கண்டி இராச்சியத்தின் கடைசி பல மன்னர்கள் தெலுங்கு வம்சாவளியைச் சேர்ந்த மதுரையைச் சேர்ந்த தமிழ் பேசும் நாயக்கர்கள். வெளிப்படையாக அவர்களின் நீதிமன்ற மொழி தமிழ். சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய இலங்கையில் முதல் முதல் இனக்கலவரத்தைத் தொடங்கியவர் எஸ்.டபிள்யூ.ஆர்.டி. பண்டாரநாயக்கா ஆகும். 1956 இல் சிங்களம் மட்டும் சட்டத்தை பலவந்தமாக திணித்து இனக்கலவரத்தை ஆரம்பித்தார் என்பது வரலாறு. தெலுங்கு வம்சாவளியை விட, அவரது மூதாதையர் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்த தமிழ் செட்டி (ஒரு வணிக சாதி) என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. எஸ்.டபிள்யூ.ஆர் டயஸ் பண்டாரநாயக்காவின் வம்சாவளியினர், 16 ஆம் நூற்றாண்டில் புலம்பெயர்ந்து கண்டி மன்னர்களின் கீழ் பணியாற்றிய, நீல- பெருமாள் என்ற பெயரைக் கொண்ட இந்தியச் செட்டி சமூகத்தின் வழித்தோன்றலாகும். இந்த நீலப்பெருமாள் பாண்டாரம், சமன் என்ற ஒரு கடவுளின் ஆலயம் ஒன்றின் பூசகராகப், அதன் தலைமைக் குருவாக நியமிக்கப் பட்டார். சமன் (சுமண சமன் தேவன் / சுமண சமன் கடவுள்] என்பது இலங்கையின் உள்ளூர் மற்றும் பூர்வீக நம்பிக்கை மற்றும் வழிபாட்டிற்கு உட்பட்ட ஒரு தெய்வம் ஆகும். சமன் என்ற பெயருக்கு "நல்ல மனம்" என்று பொருள். இவர் கிரீடம் மற்றும் நகைகளால் மூடி அணிந்து, வலது அல்லது இடது கையில் தாமரை மலரைப் பிடித்தபடி, ஒரு வெள்ளை யானையுடன் சித்தரிக்கப்படுகிறார். அதேவேளை 'சமன்' கடவுளின் கோவிலின், தலைமைப் பதிவாளர் என்ற கருத்தில், 1454 இல் 'நாயக்க பண்டாரம்' [‘Nayaka Pandaram’] என்ற பெயரை அவர்கள் எடுத்துக் கொண்டனர். பின் நாளடைவில், "பயன்பாட்டின் வசதிக்காக, 'பண்டார நாயகே' [‘Pandara Nayake’] ஆகி, பின் காலப்போக்கில், P ஆனது உள்ளூர் உச்சரிப்பான சிங்கள வடிவில் B உடன் மாற்றப்பட்டு, இதனால் 'பண்டார நாயகே [‘BandaraNayake’] ஆகி, பின்னர் பண்டாரநாயக்கா [Bandaranaike] வாக மாற்றம் அடைந்தது என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. இந்தியாவில் அல்லது தமிழில் பண்டாரங்கள் என்போர் பிராமணர்கள் மற்றும் நீதிமன்றம் மற்றும் குடும்ப பதிவுகளை பராமரிப்பவர்கள் ஆகும். பின்னர் போர்த்துக்கேயக் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிக்கு இடம்பெயர்ந்து டயஸ் என்ற பெயரை ஏற்றுக்கொண்டதுடன் அவர்கள் போர்த்துகீசியம், டச்சு மற்றும் பிரித்தானிய மொழிபெயர்ப்பாளர்களாகப் தமது பணியை தொடர்ந்தனர். 'பெருமாள்' என்பது விஷ்ணுவின் தமிழ் பெயர். அதேபோல, கண்டிய பிரபுக்களால் பயன்படுத்தப்பட்ட 'பண்டார' என்ற தலைப்பு தமிழ் வார்த்தையான பண்டாரம் என்பதிலிருந்து வந்தது, இது அகராதி வரையறையின்படி தென்னிந்தியா மற்றும் இலங்கையில் உள்ள சூத்திரர் சாதி [Shudra caste] பூசாரிகளின் சமூகத்தைக் குறிக்கிறது. கணநாத் ஒபேசேகரேவின் [Gananath Obeyesekere] கூற்றுப்படி, பண்டாரங்கள் பொதுவாக வெள்ளாளர் சாதியைச் சேர்ந்தவர்கள் மற்றும் 13 மற்றும் 14 ஆம் நூற்றாண்டில் தென்னிந்தியாவில் இருந்து இலங்கைக்கு இரண்டு அலைகளில் இடம்பெயர்ந்து சிங்களவர்களுடன் இணைந்த சிவன் மற்றும் ஸ்கந்த [முருகன்] பக்தர்கள் ஆகும். பண்டாரநாயக்காவின் செல்வந்த மூதாதையர்கள் ஒரு சந்தர்ப்பவாதிகளாகவே தொடர்ந்து இருந்துள்ளார்கள். அவர்கள் ஒரு மதத்திலிருந்து மற்றொரு மதத்திற்கு தங்கள் தனிப்பட்ட நன்மைக்காக மாற என்றும் தயாராகவே இருந்துள்ளார்கள். முதலில் இந்து மதத்திலிருந்து கிறிஸ்தவத்தின் பல்வேறு பிரிவுகளுக்கும், பௌத்த மதத்திற்கும் வெவ்வேறு ஆளும் சக்திகளின் ஆதரவைப் பெறுவதற்காக மாறினார்கள் என்பது வரலாறு ஆகும். பண்டாரநாயக்கா அவர்களே ஒரு அரசியல் சந்தர்ப்பவாதி ஆகும், அவர் கிறித்துவத்திலிருந்து பௌத்த மதத்திற்கு மாறி சிங்களம் மட்டுமே இயக்கத்தை முன்னின்று சிங்கள-பௌத்த தேசியவாதத்தைத் தூண்டித்தான் தன் வாக்குகளைப்பெற்று அரசு அமைத்தார். இருப்பினும் அவர் ஆங்கிலத்தில் படித்த ஒரு உயரடுக்காகும் [ஒரு குழு அல்லது சமூகம் தனது குணங்களின் அடிப்படையில் உயர்ந்த ஒரு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட குழுவாக தோற்றம் அளிக்கும் ஒன்று / elite]. அதே நேரம் அவருக்கு சிங்களத்தில் எளிதாகவும் தெளிவாகவும் அல்லது சரளமாக பேசும் திறன் [fluent] அற்றவராகவே இருந்தார். 1977, 1981 மற்றும் 1983 ஆம் ஆண்டு தமிழர் விரோதப் படுகொலைகள், யாழ் பொது நூலகம் எரிப்பு மற்றும் உள்நாட்டுக் கலகம் அல்லது போர் போன்றவற்றினை ஆரம்பிப்பதற்கும் தொடர்வதற்கும் காரணகர்த்தாவாக இருந்து தமிழர்களின் அவலங்களை மோசமாக்குவதற்கு முதன்மையாக இருந்தவர் தான் மற்றொரு சிங்கள அரசியல்வாதியான ஜூனியஸ் ரிச்சட் ஜயவர்தனா ஆகும். அவருக்கும் தென்னிந்தியர், குறிப்பாக தமிழ் வம்சாவளியினர் இருந்ததாக தெளிவாகத் தெரிகிறது. ஜெயவர்த்தனாவின் தாத்தா 'தம்பி முதலியார்' [Tambi Mudaliyar] என்று அழைக்கப்பட்டார். தம்பி என்பது இளைய சகோதரனுக்கான தமிழ் வார்த்தை (பிரபாகரனின் புனைப்பெயரும் கூட) மேலும் இது சில தமிழ் முஸ்லிம்களாலும் பயன்படுத்தப்படுகிறது. முதலியார் என்பது ஒரு தமிழ் சாதிப் பட்டமாகும், இது சில சிங்கள உயரடுக்கினருக்கும் பயன்படுத்தப்பட்டது. தம்பி முதலியார் ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிராக டச்சுக்காரர்களுக்கு ஒற்றராகவும், பின்னர் டச்சுக்கு எதிராக ஆங்கிலேயர்களுக்காகவும் காலனித்துவவாதிகளின் விருப்பமுள்ள அவர்களுக்கு பணிவான ஊழியராக இருந்தார். பின்னர் அவர் கண்டி சிங்கள இராச்சியத்திற்கு எதிராக ஆங்கிலேயர்களுக்கு உளவு பார்த்தார் மற்றும் கண்டியை கைப்பற்ற தனது வெள்ளை எஜமானர்களுக்கு உதவினார் என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது, அதிலிருந்து அவர் பெரும் செல்வத்தை குவித்து இலங்கையில் மிகவும் செல்வம் மற்றும் செல்வாக்கு மிக்க குடும்பங்களில் ஒன்றாக மாறினார். அவரது துரோகத்திற்காக சில சிங்களவர்கள் அவரை ஒரு துரோகி என்று கண்டனம் செய்தனர், அதே நேரத்தில் ஆங்கிலேயர்கள் அவரது விசுவாசத்திற்காக அவரைப் பாராட்டி அஞ்சலி செலுத்தினர், இது 15 மே 1830 அன்று பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ அரசாங்கத்தின் உத்தியோகபூர்வ வர்த்தமானியில் [official Gazette of the British colonial government on 15 May 1830] இருந்து தெரிய வருகிறது. இந்த வர்த்தமானி தம்பி முதலியாரின் தமிழ் வம்சாவளியையும் வெளிப்படுத்துகிறது. தம்பி முதலியார் (டான் அட்ரியன் விஜேசிங்க ஜயவர்தன / Don Adrian Wijesinghe Jayewardene என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்). மேலும் கே.எம். டி சில்வா மற்றும் வில்லியம் ஹோவர்ட் ரிக்கின்ஸ் [K. M. De Silva and William Howard Wriggins] ஆகியோரால் சுருக்கமாக: "He was descended from the Chetty community, a community of traders, which had emigrated from the Coromandel coast in India in the early years of the Dutch rule in the mid-17th century and settled in the vicinity of Colombo. Two or three generations before the birth of Don Adrian a male of his family had married a Sinhalese by the name of Jayewardene from the village of Welgama near Hanvalla some 20 miles from Colombo and from that time took on the name of Jayewardene. Immigration from India to the south-west coastal regions of Sri Lanka had gone on for several centuries before the Dutch arrived and the process continued under their rule. To locate an ancestor with these antecedents is, of course, unusual; it is a distinction the Jayewardenes share with the Bandaranaikes whose first known ancestor also hailed from South India, but in the early 16th century. Don Adrian, then, had one ancestor of recent Indian origin, but by the time he himself appears on the stage of Sri Lanka's history at the tail-end of the 18th century the process of ‘Sinhalisation’ of his family had been completed." என்று தமது J.R. Jayewardene of Sri Lanka: 1906-1956, By K. M. De Silva, William Howard Wriggins என்ற புத்தகத்தில் குறிக்கப்படும் உள்ளது. அதாவது அவர் 17 ஆம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் டச்சு ஆட்சியின் ஆரம்ப ஆண்டுகளில் இந்தியாவின் கோரமண்டல் கடற்கரையிலிருந்து குடிபெயர்ந்து கொழும்புக்கு அருகாமையில் குடியேறிய வணிகர்களின் சமூகமான செட்டி சமூகத்திலிருந்து வந்தவர் ஆகும். இங்கு கோரமண்டல் கரை என்பது, இந்தியக் குடாநாட்டின் தென்கிழக்குக் கரையோரத்துக்கு வழங்கப்பட்டுவரும் ஒரு பெயராகும்.வரலாற்று அடிப்படையில் கோரமண்டல் கரை, காவிரி ஆற்றுக் கழிமுகத்துக்கு அருகிலுள்ள கோடிக்கரையில் இருந்து, கிருஷ்ணா ஆற்றுக் கழிமுகம் வரையுள்ள பகுதியைக் குறித்தது. தற்காலத்தில் கோரமண்டல் கரை, தமிழ் நாடு, ஆந்திரப் பிரதேசம் ஆகிய மாநிலங்களிலும், ஒன்றியப் பகுதியான பாண்டிச்சேரியிலும் உள்ளது. டொன் அட்ரியன் பிறப்பதற்கு இரண்டு அல்லது மூன்று தலைமுறைகளுக்கு முன்னர் அவரது குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு ஆண், கொழும்பில் இருந்து 20 மைல் தொலைவில் உள்ள ஹன்வல்லைக்கு அருகில் உள்ள வெல்கம என்ற கிராமத்தைச் சேர்ந்த ஜெயவர்த்தனே என்ற சிங்களவரைத் திருமணம் செய்து, அன்றிலிருந்து ஜெயவர்த்தன என்ற பெயரைப் அந்த குடும்பத்தனர் பெற்றனர். இந்தியாவில் இருந்து இலங்கையின் தென்மேற்கு கரையோரப் பகுதிகளுக்கு டச்சுக்காரர்கள் வருவதற்கு பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே இவ்வாறான குடியேற்றம் நடந்து வந்தது. எனவே, இந்த முன்னோடிகளுடன் ஒரு மூதாதையரைக் கண்டறிவது, நிச்சயமாக, அசாதாரணமானது; இதுவே பண்டாரநாயக்காக்களுடனும் ஜெயவர்த்தனாக்களுடனும் காணப்படும் ஒரு வித்தியாசமாகும், என்றாலும் அவருடைய முதல் அறியப்பட்ட மூதாதையர் தென்னிந்தியாவிலிருந்து வந்தவரே ஆகும். ஆனால் 16 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில். டான் அட்ரியனுக்கு, சமீபத்திய இந்திய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த ஒரு மூதாதையர் இருந்தார், ஆனால் அவர் 18 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இலங்கையின் வரலாற்றின் மேடையில் தோன்றிய நேரத்தில் அவரது குடும்பத்தினர் எல்லோரும் ‘சிங்களமயமாக்கல்’ செய்யப்பட்டுவிட்டனர். இப்போது கொழும்பு பகுதியில் குவிந்துள்ள இலங்கையின் செட்டி சமூகம் பெரும்பாலும் தமிழ் பேசும் சமூகமாக, திருநெல்வேலியில் இருந்து இலங்கைத் தீவில், காலனித்துவ போர்த்துகீசிய ஆட்சியின் போது குடியேறி பின் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மாற்றப்பட்டது என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. எனவே முதலில் தமிழ் இனமாக அடையாளம் காணப்பட்டவர்கள் என்பது கவனிக்கத்தக்கது. ஆனால் இன்று அவர்கள் ஒரு தனி அடையாளத்தை கோருகின்றனர் அல்லது சிங்களவர்களுடன் இணைகிறார்கள். இந்த சமூகத்தின் ஒரு முக்கிய உறுப்பினர் சைமன் கேசி செட்டி, ஒரு புகழ்பெற்ற தமிழ் அறிஞர் மற்றும் 19 ஆம் நூற்றாண்டில் இலங்கையின் சட்ட சபையில் தீவின் தமிழர்களைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்திய அரசியல்வாதியும் ஆவார். ஆனால் இதற்கு நேர்மாறாக, அதே பரம்பரையில் உதித்து, ‘சிங்களமயமாக்கப்பட்ட' 21ஆம் நூற்றாண்டின் செட்டி அரசியல்வாதியான ஜெயராஜ் பெர்னாண்டோபுள்ளே, 2007ல் கொழும்பில் இருந்து தமிழர்கள் பலவந்தமாக வெளியேற்றப்பட்டதை நியாயப்படுத்தியத்துடன் மற்றும் ஐக்கிய நாடுகளின் மனிதாபிமான விவகாரங்களுக்கான துணைப் பொதுச்செயலாளரை பயங்கரவாதி என்று குற்றம் சாட்டுவது போன்ற தமிழர் விரோத நிலைப்பாட்டை எடுத்தார் என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது. ஹெட்டியராச்சிகே (‘செட்டிகளின் தலைவர்’ என்று பொருள்) என்ற தனிப்பட்ட பெயர்களைக் கொண்ட சிங்களவர்கள் உண்மையில் முன்னைய தமிழ்ச் செட்டிகள் ஆகும். சமீபகாலமாக சிங்களமயமாக்கப்பட்ட தென்னிந்தியர்கள் பலர் இந்த நாட்களில் தமிழ் விரோதிகளாக மாறி, சிங்களவர்களுடன் கலந்துவிட்டார்கள், இன்று இந்த மக்கள் சிங்களவர்களாக மட்டுமே அடையாளப்படுத்தப்படுகிறார்கள், ஒருவேளை அவர்களின் திராவிட வம்சாவளியைப் பற்றிய விழிப்புணர்வு இல்லாமல் இருக்கலாம், எனவே இன்றைய பிரச்சினைகளுக்கு அவர்களின் முன்னோர்களின் முன்னோர்களை பலிகடாவாக நாம் கருத முடியாது. சிங்கள மன்னருக்கும் மதுரே நாயக்க இளவரசிக்கும் இடையேயான திருமணத்தின் விளைவாக கண்டியின் மதுரை நாயக்கர்கள் தோன்றினார்கள், கடைசி சிங்கள மன்னர் ஸ்ரீ வீர பராக்கிரம நரேந்திர சின்ஹா [Sri veera parakrama Narendra Sinha] 1739 இல் தனது ராணியிடமிருந்து சந்ததி இல்லாமல் இறந்தார். இவரது அரசி மதுரை நாயக்க இளவரசி ஆகும். எனவே மதுரை நாயக்க இளவரசியான அவரின் மனைவி, தன் சகோதரரை அரசனாக்கினார். மேலும் அவர் ஸ்ரீ விஜய ராஜ சின்ஹா [Sri Vijaya Raja Sinha] என்ற பட்டத்தின் கீழ் முடிசூட்டப்பட்டார். இவ்வாறு, ஸ்ரீ விஜய இராஜசிங்க அரியணைக்கு பிறகு கண்டி நாயக்கர் வரிசையை நிறுவினர் என்பதும் வரலாறு ஆகும் [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] "Are converted Sinhalas responsible for Srilankan Tamil problem?" Many South Indians, not just Tamils but also Telugus and Malayalis, migrated to southern Sri Lanka and assimilated with the Sinhalese. The Alagakkonaras, for example, who founded the Kingdom of Kotte and fought the Tamil Jaffna Kingdom were of Malayali origin but were assimilated with the Sinhalese. The last several kings of the Kingdom of Kandy were the Tamil-speaking Nayaks from Madurai who were of Telugu origin. Apparently the language of their court was Tamil. The man who started the ethnic conflict in the post- independent Sri Lanka was S.W.R.D. Bandaranaike with his imposition of Sinhala Only Act in 1956. Rather than being of Telugu origin, it seems his forefather was a Tamil Chetti (a trading caste) from Tamil Nadu. The ancestry of the Dias Bandaranaikes describe how an Indian officer ‘of high standing’ -a descendant of an Indian Chetty community, who migrated in the 16th century, serving under the Kings of Kandy and bearing the name Neela- Perumal, was made high priest of the Temple of God Saman and commanded to take the name of ‘Nayaka Pandaram’ in 1454, meaning chief record- keeper. Saman (also called Sumana, Sumana Saman, Sinhala: සුමන සමන් දෙවි) is a deity, subject to local and indigenous belief and worship in Sri Lanka. The name Saman means "good minded". His character is of historical significance for the Sinhalese people and veneration especially to all the Buddhists. Maha Sumana Saman Deviraja (Greater Lord of Gods Sumana Saman) is depicted crowned and bejeweled, holding a lotus flower in his right or left hand and accompanied by a white elephant. “For convenience in usage, it became ‘Pandara Nayake’, with time, the P was substituted with the locally palatable B; thus ‘BandaraNayake’, later evolved as Bandaranayake. The Pandarams of India are Brahmins and keepers of Court and family records.” Perumal is a Tamil name of Vishnu. The title Bandara used by the Kandyan nobility comes from the Tamil word pandaram, which according to the dictionary definition refers to a community of Sudra caste priests in South India and Sri Lanka. According to Gananath Obeyesekere, the Pandarams were generally of Vellalar caste origin and were devotees of Siva and Skanda who migrated to Sri Lanka from South India in two waves in 13th and 14th century and assimilated with the Sinhalese. Bandaranaike’s wealthy forefathers were opportunists who jumped from one religion to another, from Hinduism to Buddhism to various sects of Christianity, in order to curry favours with the different ruling powers. Bandaranaike himself was a political opportunist who converted to Buddhism from Christianity and whipped up Sinhalese-Buddhist nationalism by spearheading the Sinhala Only Movement, although as an English educated elite he wasn’t fluent in Sinhala himself. J.R. Jayewardene, also a Christian convert to Buddhism, was another Sinhalese politician who was responsible for aggravating Tamil grievances as his rule saw the anti-Tamil pogroms of 1977, 1981 and 1983, the burning of the Jaffna public Library and the start of the civil war. It appears he too had a South Indian, more specifically Tamil ancestry. Jayewardene’s great-grandfather was called Tambi Mudaliyar. Tambi or Thambi is a Tamil word for younger brother (also Prabhakaran’s nickname) and it’s also used as names by some Tamil Muslims. Mudaliyar is a Tamil caste title which was also applied to some Sinhalese elite. Tambi Mudaliyar was a willing servant of the colonialists, working as a spy for the Dutch against the British and then for the British against the Dutch. He then became spy for the British against the Sinhalese Kingdom of Kandy and assisted his white masters in their conquest of the Kandy, from which he amassed a great fortune and established one of the most wealthiest and influential families in Ceylon. For his treachery some Sinhalese denounce him as a traitor while the British eulogised him for his loyalty, which appeared in a tribute after his death in the official Gazette of the British colonial government on 15 May 1830. This Gazette also reveals the Tamil ancestry of Tambi Mudaliyar (also known as Don Adrian Wijesinghe Jayewardene), as summarised by K. M. De Silva and William Howard Wriggins: "He was descended from the Chetty community, a community of traders, which had emigrated from the Coromandel coast in India in the early years of the Dutch rule in the mid-17th century and settled in the vicinity of Colombo. Two or three generations before the birth of Don Adrian a male of his family had married a Sinhalese by the name of Jayewardene from the village of Welgama near Hanvalla some 20 miles from Colombo and from that time took on the name of Jayewardene. Immigration from India to the south-west coastal regions of Sri Lanka had gone on for several centuries before the Dutch arrived and the process continued under their rule. To locate an ancestor with these antecedents is, of course, unusual; it is a distinction the Jayewardenes share with the Bandaranaikes whose first known ancestor also hailed from South India, but in the early 16th century. Don Adrian, then, had one ancestor of recent Indian origin, but by the time he himself appears on the stage of Sri Lanka's history at the tail-end of the 18th century the process of ‘Sinhalisation’ of his family had been completed." It’s interesting to note that not too long ago the Chetti community of Sri Lanka, now concentrated in Colombo area, were for the most part a Tamil-speaking community who were identified as a Tamil caste as their ancestors had settled in the island from Tirunelveli in Tamil Nadu during the colonial Portuguese rule and converted to Christianity; but today they claim a separate identity or are assimilated with the Sinhalese. A prominent member of this community was Simon Casie Chetty, a distinguished Tamil scholar and a politician who represented the island’s Tamils at the Legislative Council of Ceylon in the 19th century. In contrast, 21st century Chetti politician Jeyaraj Fernandopulle took an anti-Tamil position, such as justifying the forced eviction of Tamils from Colombo in 2007 and accusing the United Nation’s Under-Secretary-General for Humanitarian Affairs of being a terrorist . Sinhalese with personal names Hettiarachige (meaning ‘chief of the Chettis’) are assimilated Tamil Chettis. Many recently Sinhalized South Indians have become so anti-Tamil these days and claim a fake 2000+ years old Aryan ancestry. They had mixed with the Sinhalese and today these people identify as Sinhalese only, possibly with no awareness of their Dravidian origins, hence it’s wrong to scapegoat the ancestries of their forefathers for today’s problems. The Madurai nayaks of kandy is a result of marriage between sinhalese king and madurei nayak princess, Last sinhalese king sri veera parakrama Narendra Sinha, died in 1739 without an offspring from his queen. His queen was a Madurai Nayak princess. Narendra Sinha's had nominated a brother of his Madura queen to succeed him. And he was crowned under the assumed title of Sri Vijaya Raja Sinha. Thus, Sri Vijaya Rajasinha succeeded the throne and established the Kandy Nayak line. [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

"சுமைதாங்கி" பண்டைய தமிழர்கள் தம் அன்றாட தேவைக்காகவும் மற்றும் சில பண்பாட்டு தேவைக்காகவும், குறிப்பாக சில வெவ்வேறு கற்களை பாவித்தது தொல்லியலாளர்கள் மூலம் நாம் இன்று அறிகிறோம். அவை அரைவைக் கல் [அம்மி, ஆட்டுக்கல், திரிகை], கல் உரல் [மா இடிக்கும் உரல், எண்ணெய் பிழியும் செக்கு கல்], ஆவுரஞ்சிக் கல் மற்றும் சுமை தாங்கிக் கல், நடுக்கல் ஆகும். நான் பல்கலைக்கழக படிப்பை முடித்துவிட்டு, புத்தளம் சீமெந்து தொழிற்சாலையில் இளம் பொறியியலாளராக இன்று கடமையாற்றிக்கொண்டு இருந்தாலும், எனக்கு வியப்பு தந்தவை, அந்த கற்களில் - ஆவுரஞ்சிக் கல் மற்றும் சுமை தாங்கிக் கல் ஆகும். ஒரு முறை நான் விடுதலையில் எனது வீட்டிற்கு அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம் சென்றபொழுது, அத்தியடி பிள்ளையார் கோவிலுக்கு முன்னால் இருக்கும் மதவில் இருந்து நண்பர்களுடன் பல விடயங்களைப் பற்றி கதைத்து பொழுது போக்கும் பொழுது, தற்செயலாக ஒரு நண்பன், வல்வெட்டித்துறையில் ஊரிக்காட்டில் காங்கேசன் துறை வீதியில் ஒரு சுமைதாங்கி உள்ளது என்றும், அது 1921- ஆம் ஆண்டில் மரணம் அடைந்த கம்பர் மலை அய்யாமுத்து பெண் பாறுபதியின் உபயம் என்றும் கூறினான். கருவுற்ற ஒரு பெண்; குழந்தை பெற்றுக் கொள்ளாமல் இறந்து விட்டால் அவளுக்காகப் பொது இடங்களில், சாலை ஒதுக்குப் புறங்களில் சுமைதாங்கிக் கற்கள் நடுவது வழமை என்றும், அப்படி நட்டு வைத்தால் அந்தப் பெண்ணின் ஆசைகள் நிறைவேறும்; அவளின் ஆசைச் சுமைகள் குறையும் என்பது தமிழர்களின் நம்பிக்கையாகவும் வழக்கமாகவும் அன்று இருந்தன என்று நான் அறிந்து இருந்தாலும், இதுவரை நான் அப்படியான சுமைதாங்கி கல்லை பார்க்கவில்லை. எனவே அங்கு போகவேண்டும் என்று முடிவு எடுத்தேன். சனிக்கிழமை காலை எனது மோட்டார் சைக்கிளில், புகைப்படக்கருவி, மற்றும் குறிப்புகள் எழுத குறிப்பு புத்தகம் மற்றும் பேனாவுடன் என் பயணம் ஆரம்பித்தது. குறுகலான மற்றும் வளைந்த சாலைகளுக்கூடாக என் பயணம் அமைந்தது. அந்த சுமைதாங்கி பாழடைந்து பாசிபிடித்து இருந்தாலும் அதில் ஒரு கவர்ச்சி இருந்தது. அதில் நேற்று, வெள்ளிக்கிழமை யாரோ ஒருவரோ அல்லது ஒரு சிறு குடும்பமோ வழிபட்டு சென்ற அடையாளங்கள் இன்னும் இருந்தன. அது எனக்கு ஒரு தெம்பு தந்தது. எனவே அருகில் காணப்பட்ட தெருவோர தேநீர் கடையில் அந்த சுமைதாங்கி பற்றியும், நேற்று ஏதாவது விசேடம் [சிறப்பாக நடைபெறும் விருந்துச் சடங்கு] அங்கு நடந்ததா என்றும், தேநீர் குடித்துக்கொண்டு கேட்டேன். அய்யாமுத்து பெண் பாறுபதியின் தங்கையின் மூன்றாவது நாலாவது தலைமுறை இன்னும் கம்பர் மலை, வல்வெட்டித்துறையில் வாழ்வதாகவும், பாறுபதியின் நினைவு தினத்தை அங்கு சிறு பொங்கலுடன் வழிபட்டார்கள் என்றும் அறிந்தேன். எனவே அவர்களை சந்திக்கவேண்டும் என்று எனக்கு தோன்றியது. அப்பொழுது அந்த கடைக்கு முன்னால், ஒரு இருபத்தி ஒன்று அல்லது இரண்டு மதிக்கத்தக்க ஒரு அழகிய இளம்பெண் போவதை கண்ட தேநீர்கடை முதலாளி, 'பிள்ளை கொஞ்சம் நில்லு, இந்த ஐயா உங்க பெற்றோரை சந்திக்க வேண்டுமாம்' என்று அவளை அழைத்து என் விருப்பத்தையும் காரணத்தையும் சுருக்கமாக கூறினார். என்னைக் கூடிக்கொண்டு வீடு போக கொஞ்சம் தயங்கினாலும், நான் என் நோக்கத்தை கொஞ்சம் விரிவாக கூறியதும், அவள் சம்மதித்து என்னுடன் வந்தாள். நான் என் மோட்டார் சைக்கிளை உருட்டிக் கொண்டு அவளுடன் நடந்தே போனேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தன் தயக்கத்தை துறந்து கதைக்கத் தொடங்கினாள். தான் யாழ் பல்கலைக்கழகத்தில் கலைப்பீடத்தில் இரண்டாம் ஆண்டில் படிப்பதாகவும், தான் பாறுபதியின் நாலாம் தலைமுறை என்றும் கூறினாள். என் கவனம் அவள் அழகில் கொஞ்சம் நிலைத்து நின்றாலும், அதை நான் காட்டவில்லை. சுருக்கங்கள் அற்ற பொலிவு நிறைந்த நியாயமான நிறம் கொண்ட தோல், பெரிய கண்கள், மெலிதான புருவங்கள், சிறிய மூக்கு, முழுமையான சிவந்த உதடுகள், பெண்மையை சொல்லாமல் சொல்லும் அளவான மார்பு, அளவோடு அளந்து அளந்து பேசும் அவளின் இனிய குரல் - உண்மையில், என் மனதில் இதுவரை நான் சுமந்த வாலிப பருவத்தின் சுமைகளை அவளின் மேல் இறக்கி வைத்து ஆறுதலடைய வேண்டும் போல் இருந்தது. தங்கள் தோளில் பெரும் சுமைகளைச் சுமந்துகொண்டு சோர்வடைந்த பயணிகள் ஓய்வெடுக்க ஒரு இடம் தான் சுமைதாங்கி கல். அந்த சுமைதாங்கியாகவே என் மனதில் அவள் தோன்றினாள். "அறல்போற் கூந்தல் பிறைபோல் திருநுதற் கொலைவிற் புருவத்துக் கொழுங்கடை மழைக்கண் இலவிதழ் புரையும் இன்மொழித் துவர்வாய்ப் பலஉறு முத்திற் பழிதீர் வெண்பல் மயிர்குறை கருவி மாண்கடை யன்ன பூங்குழை ஊசற் பொறைசால் காதின் நாண்அடச் சாய்ந்த நலங்கிள ரெருத்தின் ஆடமைப் பணைத்தோ ளரிமயிர் முன்கை நெடுவரை மிசைஇய காந்தள் மெல்விரற் கிளிவா யொப்பி னொளிவிடு வள்ளுகிர் அணங்கென உருத்த சுணங்கணி யாகத் தீர்க்கிடை போகா ஏரிள வனமுலை நீர்ப்பெயற் சுழியி னிறைந்த கொப்பூழ் உண்டென வுணரா உயவும் நடுவின் ..... " சங்க இலக்கியத்தில் ஒரு பெண்ணின் அழகு தலை முதல் கால் வரை அருமையாக வர்ணிக்கப் பட்ட பொருநராற்றுப்படை தான், அவளுடன் நடந்துகொண்டு கதைக்கும் பொழுது எனக்கு ஞாபகம் வந்தது. ஆற்றின் நீரோட்டத்தால்,வரி வரியாகக் கருமணல் படிந்திருப்பதைப் போல அவள் கூந்தல், பிறைநிலா போல் அவளது நெற்றி, வில் போல் வளைந்த புருவம், அழகிய இளமையான குளிர்ந்த கண், மலரிதழ் போன்ற இனிய சொல் பேசும் சிவந்த வாய், குற்றமற்ற நல் முத்துக்கள் சேர்ந்தது போன்ற வெண்மையான பல், முடி வெட்டும் கத்திரியின் காது போன்றும், பொலியும் மகர நெடுங்குழை அசைவதுமான காது, நாணமிகுதியால் பிறரை நோக்காது சாய்ந்திருக்கும் கழுத்து, அசைகின்ற மூங்கில் போன்ற பருத்த தோள், நெருக்கமான மயிருடைய முன்கை, நெடிய மலையின் உச்சி போன்ற,காந்தள் மலர் போன்ற மெல்லிய விரல்கள் , கிளியின் வாய் போன்ற ஒளி வீசும் நகங்கள், பிறரை வருத்தும்,பசலை படர்ந்த,ஈர்க்கும் நடுவே செல்ல முடியாத நெருங்கிய, எழுச்சியும் இளமையும் உடைய மார்பகங்கள், நீரில் தோன்றும் சுழி போன்ற சிறந்த இலக்கணமமைந்த தொப்புள், பிறர் பார்த்தால் இருக்கிறதே தெரியாத வருந்தும் இடை - அது தான் அவள்! நான் என் காதல் சுமையை இறக்கி வைக்கப்போகும் சுமைதாங்கி அவளே என ஒரு தலை பட்சமாக என் மனதில் முடிவு எடுத்தேன். ஒரு காலத்தில், பயணங்களால் சோர்வடைந்த பயணிகள், தங்கள் தோளில் பெரும் சுமைகளைச் சுமந்துகொண்டு தம் கிராமத்தை தாண்டிப் போவதைக் கண்ட ஒருவர் அல்லது சிலர், இந்த பயணிகள் ஓய்வெடுக்க ஒரு இடம் தேவை என்பதை உணர்ந்து, சாலையோரத்தில் ஒரு சிறப்பு மேடை அதிகமாக கற்களால் அமைத்தனர். அது சோர்வான உடல்கள் மற்றும் சோர்வான சுமைகளுக்கு இடமளிக்கும் அளவுக்கு, சுமைதாங்கி கல் ஏறக்குறைய நாலரை அடி உயரத்திலும் 2 அடி வரை தடிமன் (தடிப்பு) கொண்டதாகவும் இருந்தன. என்றாலும் இந்த வழக்கம் எப்போது தோன்றியது என்று சரியாகத் தெரியவில்லை. ஆனால், அதைப் பார்த்த என் கண்கள் என் உடல், மனம் இரண்டும் தன் ஆசைகளை சுமைதாங்கியான அவளிடம் இறக்கிவைத்து ஆறுதல் அடைய முயற்சித்தலில் எந்த தவரும் இல்லை. பெற்றோர்களை சந்தித்து, அந்த சுமைதாங்கி கல்லின் வரலாற்றை கேட்க்கும் பொழுது, நான் கண்ட மற்ற சுமைதாங்கியையும் கூறவேண்டும் என்று முடிவு எடுத்தேன், என்றாலும் இறுதி முடிவு அவள் கையிலேயே இருக்கு. அதற்கு நான் பொறுமையாக அவளுடன் நட்பை இரண்டு அடி அகலத்திலும், நம்பிக்கையை நாலு அடி உயரத்திலும் வளர்க்க வேண்டும் என்று முடிவு எடுத்தேன்! அவளின் வீடு வந்ததும், அவளின் தாய் என்னுடன் கதைகத் தொடங்கினார். அவள் கொஞ்சம் தள்ளி நின்று கதையையும், அதே நேரம் என்னையும் கண் வெட்டாமல் கவனித்துக் கொண்டு இருந்தாள். "அது என்னவோ எனக்கு தெரியலை ... இதை வெறும் சுமைதாங்கிக் கல்லாக எங்க மக்களுக்குப் பார்க்கத் தெரியலை. இந்தப் பக்கமா வாறவங்க, போறவங்கனு எல்லோரும் வழிபட ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. கருவை சுமக்கும் பெண்களுக்கு இது ரொம்ப விசேடம். இந்தக் கல்லுகிட்ட வந்து நின்று மனதால் உருகி வேண்டிக்குவாங்க. வேண்டுதல் நிறைவேறிடுச்சுன்னா, பொங்கல்வெச்சு சுமைதாங்கி கல்லை தெய்வமாக கும்பிடுவாங்க. இந்தப் பகுதியில செம்மறி ஆடு, வெள்ளாடு, பசு மாடு, எருமைனு நிறையப் பேர் வளர்க்குறாங்க. அந்த ஆடு, மாடுகளுக்கு நோய் ஏதாவது வந்தாலும் இங்கே வந்து முறையிடுவாங்க. பிறகு இங்கே வந்து தேங்காய், பழம் வைத்து வழிபட்டு செல்வார்கள், நாமும் நாலாம் தலைமுறையாக வழிபாட்டை தொடர்கிறோம் ’’ என படபடவென சுமைதாங்கிக் கல் தெய்வமான கதையை விவரித்தார். நான் கதைகளின் இடை இடையே அவளை, அவள் ஒய்யாரமாக சுவரில் சாய்ந்து நிற்கும் அழகையும் ரசித்தபடி இருந்தேன். இனி நான் சாய்ந்து ஓய்வு எடுக்கும் கல் அவள்தானே!!. "சுமைதாங்கி கல்லே என்னவளே என் சுமைகளை இனி நீ சுமப்பியா? இமைமூடாது உன்னை நான் காப்பேன் இன்பத்தில் என்னை நீ மூழ்கடிக்காயோ?" "இதயத்தின் பாரம் உன்னிடம் சொல்கிறேன் வருந்தி வாழ்ந்தது இனி போதுமே? அருகினில் நீ என்னுடன் இருந்தால் ஆலய வாசல் எனக்கு எதுக்கு ?" நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"காலம் மாறினால் காதல் மாறுமா?" "காலம் மாறினால் காதல் மாறுமா? கோலம் கலைந்தால் அன்பு போகுமா? ஓலம் எழுப்பினால் பிணம் எழும்புமா? நிலம் வறண்டால் பயிர் துளிர்க்குமா?" "கானல் நீராய் காதல் இருக்காது காமுறல் உடன் வாழ்வும் இருக்கும் காமம் மட்டும் மனதில் ஏற்றிய காதலர் மட்டும் பொய் ஆகலாம்?" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?]" / பகுதி : 31 [4] ஆஃப்ரிக்கா உலகிலேயே முதலாவது மனிதன் ஆஃப்ரிக்காவில் தோன்றினான்.உலகில் உள்ள மனித இனங்கள் எல்லாம், ஆஃப்ரிக்காவில் இருந்து பிரிந்து சென்றவை என்பதை முன்பு பார்த்தோம். அது மட்டும் அல்ல தமிழர்களைப் போன்ற தோற்றம் கொண்ட ஆஃப்ரிக்கர்களையும் நாம் காணமுடியும். குறிப்பாக,சோமாலியர்கள், எதியோப்பியர்கள், எரித்திரியர்கள் போன்ற இனங்களில், தமிழர்களின் முகச் சாயலைக் கொண்ட பலரை நாம் காணலாம். ஆகவே ஆஃப்ரிக்காவிற்கும் திராவிடர்களுக்கும் இடையில் ஒரு இணைப்பு உள்ளது என்பதை நாம் முற்றாக புறம் தள்ள முடியாது. உதாரணமாக எதியோபியானை காணும் ஒருவர் அவரை தமிழர் என தவறுதலாக அடையாளம் காணலாம். ஏனென்றால் தமிழர், எதியோப்பியர் இருவரினதும் சாயல் ஒரே மாதிரி இருப்பதே. சில திராவிட குழுக்கள் சில ஆபிரிக்க குழுக்களுடன் நெருங்கிய உறவு இருக்கலாம். இந்த எண்ணம் சரியா பிழையா என்பது மேலும் ஆய்வு செய்ய வேண்டியது. இப்படியான கருத்து ஒரு காலத்தில் செனேகல் [Senegal] அரசியல் வாதிகளால் ஊக்கமளிக்கப் பட்டது. அது மட்டும் அல்ல தமிழ் நாட்டின் ஒரு பல்கலைக்கழகத்தின் துணைவேந்தர் க.ப. அறவாணன் அவர்களால் சில புத்தகங்கள் வெளியிடப்பட்டன. அதில் முக்கியமானது "திராவிடரும் ஆஃப்ரிக்கரும் “Dravidians and Africans” என்ற தொகுப்பு. இந்த தொகுப்பு பல படங்களை கொண்டிருப்பதுடன், அவை முருக வழிபாடு கிழக்கு ஆஃப்ரிக்காவில் இருப்பதை தெரியப்படுத்துவதுடன், அங்கு வேல் [ஈட்டி], மயில் போன்றவை தமிழ் நாடு, இலங்கையில் உள்ளவை போன்று ஒத்து போகிறது என்பதையும் வெளிப்படுத்துகிறது. ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் வசித்து, ஒரே ஆரம்ப மொழியை பேசி, ஒருமித்த கலாச்சாரம், கருத்தாக்கம், மரபு, நம் பிக்கை, ஆகியவற்றை பின் பற்றும் ஒரு குழுவை தான் இனம் என்பார்கள். இப்படி ஆரம்பித்த இனம், பிறகு வெவ் வேறூ பாதைகளை தேடி பிரிந்து போனாலும், அவர்கள் ஆரம்பத்தில் ஒரே குடும்பமாக இருந்ததால், கடைசி வரை அவர்கள் அதே இனமே. ஆகவே தான் தமிழர், தெலுங்கர், மலையாளி, துலு, கன்னடக்காரர்,போன்றோர்கள் அவர்களுக் கிடையில் இப்ப உள்ள மேலோட்டமான பிரிவினைகளை தாண்டி, அனைத்து திடராவிடமொழி பேசுபவர்களையும் ஒரே கூட்டம் அல்லது இனம் என்கிறோம். இதற்கு காரணம் இவரகள் எல்லோரும் ஆரம்ப காலத்தில் ஒரே மொழியை பேசி, ஒரே இடத்தில் வசித்து வந்த ஒரே குடும்பத்தவர் என்பதால் ஆகும். ஆகவே நான்காவது கருதுகோளான ஆதியில் ஆஃப்ரிக்காவில் இருந்து தென்னிந்தியா வந்தோரின் வழித்தோன்றல்களே தமிழர் என்றால், தமிழருக்கும் ஆஃப்ரியருக்கும் இடையில் பல கோணங்களில், அதாவது மொழி, பண்பாடு, மரபு, நம்பிக்கை, போன்றவற்றிற்கு இடையில் ஒரு அடிப்படை ஒற்றுமை இருக்கவேண்டும். மேலும் அவர்கள் ஆஃப்ரிக்காவில் இருந்து தென் இந்தியா வந்தார்கள் என்பதற்கும் சரித்திர சான்றுகள் வேண்டும். ஏன் என்றால் அவர்கள் குமரிக்கண்டத்தில் இருந்தோ அல்லது மெசொப்பொதாமியா அல்லது சிந்து சம வெளியில் இருந்தோ, மீண்டும் ஆஃப்ரிக்கா போயிருக்கலாம்? பெரும் அளவு இவை பற்றி முழுமையாக ஆராயப்படவில்லை என்றாலும், அங்கொன்று இங்கொன்றாக சிலர் தமது கருத்துகளை / சில சான்றுகளை சுட்டிக்காட்டி உள்ளார்கள். உதாரணமாக "The story of India" by Michael Wood ,"Dravidians and Africans" by K.P. Aravanan, கலையரசனின் "நாம் கறுப்பர்! நமது மொழி தமிழ்! நம் தாயகம் ஆப்பிரிக்கா!",மேலும் Runoko Rashidi அவர்களால் எழுதப்பட்ட பல கட்டுரைகள் போன்றவைகள் ஆகும். தென் இந்தியாவும் மற்றும் செனெகல் மாலி, சூடான், எதியோபியா, சோமாலியா போன்ற கிழக்கு ஆஃப்ரிக்க நாடுகள் ஒரே நில நேர்க்கோட்டில் [same latitude] இருக்கிறது. அது மட்டும் அல்ல இந்தியா சமுத்திரம் மட்டுமே அவையை பிரிக்கின்றன. மேலும் மிக பண்டைய காலத்தில் இந்தியா உப கண்டம் ஆஃப்ரிக்காவுடன் இணைந்து இருந்தது என புவியியல் வல்லுநர் கூறுகின்றனர். அது மட்டும் அல்ல, தமிழ் செவி வழிக்கதை / பழங்கதை அப்படி ஒன்று இருந்ததையும் அங்கு செழித்து ஓங்கிய நகரங்கள் கடலில் மூழ்கியதையும் குறிப்பிடுகிறது. இது, இந்த பெரும் வெள்ளத்தின் தெளிவற்ற நினைவு தான் சங்க பாடலில் ஒரு மேல்விளக்கமாக சிலப்பதிகாரம் போன்றவற்றில் தரப்பட்டுள்ளது என ஊகிக்கலாம். இந்தியாவில் இருந்து மலேசியா வரை நீண்டு இருந்த வெப்பமண்டலம் அல்லது உப வெப்பமண்டலத்தில், குறிப்பாக ஆஃப்ரிக்க கண்டத்தில் உயர் விலங்கினமான மனித குரங்கினம் பரிணமித்தது என்பார்கள். மொகஞ்சதாரோ ஹரப்பா பகுதிகளில் கி மு 3000-4000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே திராவிடர்கள் அதியுயர் நாகரிகம் அடைந்து இருந்தனர் என்று முன்பு நாம் பார்த்தோம். ஆகவே அவர்கள், இந்தியாவிற்கு வெளியில் இருந்து வந்தவர்கள் என்றால் கட்டாயம் வட - மேற்கு எல்லைப் புறத்தில் இருந்து வந்திருக்கலாம் என்று நாம் ஊகிக்கலாம். இது உண்மையாக இருக்கும் பட்சத்தில், அவர்கள் எந்த வட - மேற்கு பகுதியில் இருந்து வந்தார்கள் என்ற கேள்வி இயல்பாக எழுகிறது. மேலும் இந்த திராவிடர்களின் எந்த உறவினர், குருதித் தொடர்புடையோர் அங்கு விடுபட்டனர்? அல்லது அவர்கள் வேறு திசை நோக்கி புலம் பெயர்ந்தனரா? மற்ற இனத்தவர்களின் தாக்குதல்களால் இப்ப முற்றாக அழிக்கப்பட்ட அல்லது இனஅழிவு செய்யப்பட்ட பண்டைய இனங்களான சுமேரியன், காக்கேசியன், எலமைட் மொழி குடும்பம், பாஸ்குவேஸ் (Basques) போன்றவற்றுடன் அல்லது கருநிறமுடைய நீகிரோ-ஆஃப்ரிக்கருடன் இந்த சிந்து சம வெளி மக்கள் தொடர்புடையவர்களா? அப்படியாயின் இவர்களில் எவர்களின் வழித்தோன்றல்கள் இப்ப இந்தியாவில் மட்டும் தப்பி பிழைத்து இருக்கின்றன? இப்படி பல கேள்விகள் எழலாம். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி : 32 தொடரும்

"உயர்ந்திடு உயர்த்திடு....!" "உயர்ந்திடு உயர்த்திடு பணப்பைக் காத்திடு உள்ளம் பூரிக்கும் செயலைச் செய்திடு உடமை எல்லாம் பகிர்ந்து கொடுத்திடு உதவிக்கரம் நீட்டி அன்பைக் காட்டிட்டு!" "உடன்பட்டு உண்மை அறிந்து ஒற்றுமையாகிடு உலகம் போற்றும் சமதர்மம் நாட்டிடு உரிமை கொண்ட சமூகம் அமைத்திடு உயர்ந்த கொள்கை என்றும் விதைத்திடு!" "உயிரிலும் மேலாக ஒழுக்கம் வளர்த்திடு உறவு நிலவும் நட்பைக் கொடுத்திடு உதிரம் சிந்தா அமைதி வழங்கிடு உன்னால் முடிந்ததை துணிந்து செய்திடு!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"விழித்தெழு பெண்ணே!" [நவம்பர் 14, 2024 அன்று நடக்கவிருக்கும் நாடாளுமன்றத் தேர்தல் முன்னிட்டு] தமிழர் எழுச்சி மற்றும் இலங்கைத் தமிழரின் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பகுதியில் இருந்து இன்றுவரை வரலாற்றின் நினைவுகளை கிசுகிசுக்களை வடக்காற்று ஏந்திய யாழ்ப்பாணத்தின் மையப்பகுதியில், தெருக்களில் வெள்ளம் போல் ஓடத் தொடங்கியிருந்த சுவரொட்டிகளைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் நிலா. அவள் யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகத்தில் அரசியல் அறிவியலில் பட்டம் பெற்றவள், நம்பிக்கையும் உறுதியும் நிறைந்தவள். நவம்பர் 14, 2024 அன்று நடக்கவிருக்கும் நாடாளுமன்றத் தேர்தல் அவளது மனதைக் கனக்கச் செய்தது. நிலா இலங்கையின் சிக்கலான அரசியல் இயக்கவியலை, குறிப்பாக உள்நாட்டுப் போருக்குப் பின்னர் தனது தமிழ் சமூகம் எதிர்கொண்ட போராட்டங்களை ஆய்வு செய்வதில் பல ஆண்டுகள் செலவிட்டார். அடக்குமுறையின் வரலாறு, ஓரங்கட்டப்பட்ட ஆண்டுகள், நல்லிணக்கத்தின் நிறைவேற்றப்படாத வாக்குறுதிகள் ஆகியவற்றை அவள் அறிந்திருந்தாள். ஆனால், தமிழ் அரசியல் தலைவர்களிடையே வளர்ந்து வரும் ஒற்றுமையின்மைதான் அவளை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக விரக்தியடையச் செய்தது. தேர்தல் நெருங்கும் போது, தமிழ் கட்சிகள் மீண்டும் மீண்டும் பிளவுபடுவதை அவள் மீண்டும் ஒருமுறை கண்டாள், ஒவ்வொரு தலைவர்களும் தங்கள் மக்களின் கூட்டு எதிர்காலத்தை விட, தனிப்பட்ட இலாபத்தில் அதிக ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள் என்பதை மீண்டும் மீண்டும் 2009 இன் பின் காட்டுவது வழமையாகி விட்டது. தன் மக்கள் மீண்டும் தோல்வியடைவதை பார்த்துக்கொண்டு அவளால் சும்மா உட்கார்ந்திருக்க முடியவில்லை. எனவே, அவள் "விழித்தெழு பெண்ணே!" என்ற இயக்கத்தைத் தொடங்கினாள் - இளம் தமிழ்ப் பெண்களும் ஆண்களும் எழுந்து தங்கள் தலைவர்களிடம் பொறுப்புக் கூறலைக் கோர வேண்டும். இது ஒரு உள்ளூர் கூட்டத்தில் அவள் ஆற்றிய ஒரு சிறிய உரையுடன் தொடங்கியது, அங்கு அவள் தமிழ் அரசியல்வாதிகளின் சுயநலத்தை ஆவேசமாக கண்டித்தாள். "உறக்கம் என்பது விழிகள் காணட்டும் உள்ளம் என்றுமே விழித்தே இருக்கட்டும் உயிரற்ற அரசியல் தலைமை ஒழியட்டும் உயர்ந்த ஒற்றுமை நாட்டி உழைக்கட்டும்!" "அடுப்படியிலே அடைந்து கிடந்தது போதும் அழகு வடிவமே வெளியே வாராயோ அன்பு பொழியும் ஆணும் வருவான் அடிமைத்தளை உடைத்த ஒற்றுமை வீரனாய்!" "பெண் இன்றி சமுதாயம் இல்லை ஆண் ஒன்றானால் தாழ்வு இல்லை மண்ணில் நாம் உரிமையுடன் வாழ கண்ணியம் காக்கும் ஒற்றுமைக்கு அழை!" "உந்தன் குரலும் உந்தன் செயல்களும் உனக்கு பெருமை நாளை உணரடி உறங்கிக் கிடைக்கும் ஆண்கள் விழிக்கட்டும் உயர்ந்து ஒங்க தமிழன் எழுச்சிகொள்ளட்டும்!" "நாங்கள் நீண்ட காலமாகப் பிரிந்துவிட்டோம், எங்கள் குரல்கள் சிதறி, பலவீனமடைந்துவிட்டன! இது விழித்தெழும் நேரம்! இப்போது நாம் ஒன்றிணையாவிட்டால், அனைத்தையும் இழப்போம்!" அவள் சொன்னாள், அவள் குரல் உணர்ச்சியால் உடைந்தது. பெண்களாகிய, தாய்களாகிய நாம் விழித்தெழுந்தால், ஆண்கள், தந்தைகள் தானாக விழித்தெழுவார்கள். அதனால்த் தான் நான் சொல்லுகிறேன் "விழித்தெழு பெண்ணே!" அவள் வார்த்தைகள் காட்டுத்தீ போல் பரவியது. இளைஞர்கள், குறிப்பாக இளம் பெண்கள், இளம் ஆண்கள் அவளது செய்தியை எதிரொலித்தனர். நீண்ட காலமாக, அர்த்தமுள்ள மாற்றத்தை அடைய முடியாமல் பழைய தலைமுறை அதிகாரத்தில் ஒட்டிக்கொண்டிருப்பதை அவர்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். நிலாவின் "விழித்தெழு பெண்ணே!" புதிய தலைமுறையின் குரலாக மாறியது -ஒற்றுமை, நீதி மற்றும் நாட்டின் அரசியல் நிலப்பரப்பில் தமிழர்கள் தங்களுக்கு உரிய இடத்தை மீட்டெடுக்கும் எதிர்காலத்தை நாடியது. நிலா வடக்கு கிழக்கு மற்றும் தமிழ் பேசும் மக்கள் செறிந்து வாழும் கிராமம் கிராமமாகப் பயணம் செய்து, சமூக மையங்கள், பள்ளிகள் மற்றும் வீடுகளில் பேசி, அனைவரையும் ஒன்று சேருமாறு வலியுறுத்தினாள். அவளது செய்தி தெளிவாக இருந்தது: ஒரு குடையின் கீழ் ஒற்றுமையாக நிற்பதன் மூலம் மட்டுமே தமிழர்கள் ஒரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும் அளவுக்கு நாடாளுமன்றத்தில் போதுமான இடங்களைப் பெற முடியும். அரசியல் தலைவர்களிடம் மக்கள் சொல்வதைக் கேட்கவும், உட்பூசல்களை நிறுத்தவும், பெரிய நன்மைகளில் கவனம் செலுத்தவும் அவள் வேண்டுகோள் விடுத்தாள். தேர்தல் நெருங்க நெருங்க, அவளது இயக்கம் வேகம் பெற்றது. ஒரு காலத்தில் அரசியலை செயலற்ற அவதானிப்பாளராக இருந்த இவரைப் போன்ற இளம் பெண்கள் இப்போது பேரணிகளை ஏற்பாடு செய்து தமிழ்த் தலைவர்களை ஒன்றிணைக்குமாறு அழுத்தம் கொடுத்து வருகின்றனர். நிலாவின் முகம் நம்பிக்கையின் அடையாளமாக மாறியது, எதிர்காலம் இன்னும் இழக்கப்படவில்லை என்பதை நினைவூட்டுகிறது. ஆனால் வளர்ந்து வரும் உற்சாகத்தின் பின்னால், நிலாவின் இதயத்தில் ஒரு அமைதியின்மை நீடித்தது. நேரம் ஓடிக்கொண்டிருப்பதை அறிந்தாள். அரசியல் கட்சிகள் இன்னும் முரண்பட்ட நிலையில், ஒவ்வொன்றும் தனித்தனியாக தேர்தலில் போட்டியிட தயாராகி வருகின்றன. ஒவ்வொரு நாளும், தமிழ்த் தலைவர்கள் பதவி விலக மறுப்பது அல்லது தங்கள் கட்சிகளை ஒன்றிணைக்க மறுப்பது பற்றிய வதந்திகள் பரவி வருகின்றன. இந்தப் பிரிவு பேரழிவை ஏற்படுத்தும் என்று அவளுக்குத் தெரியும். பின்னர், தேர்தலுக்கு சில வாரங்களுக்கு முன்பு, நிலா தனது சிறிய அறையில் அமர்ந்து, வேட்பாளர்கள் மற்றும் கட்சிகளின் பட்டியலை ஆய்வு செய்தபோது, நிலா அவள் ஏற்கனவே பயந்ததைக் கண்டாள். பல தமிழ் கட்சிகள் மற்றும் சுயேட்சைகள் தேர்தலில் போட்டியிடுவதற்காக உத்தியோகபூர்வமாக பணத்தை வைப்பிலிட்டுள்ளனர் - தனித்தனியாக ஒற்றுமைக்கான அவளதும் மற்றும் பல சமூக அமைப்புகளினதும் புத்திஜீவன்களின் அழைப்புகளை அவர்கள் புறக்கணித்தனர். தமிழ் மக்களின் எதிர்காலத்தை சுயநலத்துடன் சூதாடித் தங்கள் சொந்த வழியில் செல்வதைத் தேர்ந்தெடுத்தனர். அவள் இதயம் எரிமலை போல் குமுறியது. ஏப்ரல் 2004 பொதுத் தேர்தலில், தமிழர் கூட்டணி, ஓரு அணியில் ஆனால் இலங்கைத் தமிழரசுக் கட்சியாக) வடக்கு மற்றும் கிழக்கில் 22 பாராளுமன்ற ஆசனங்களைப் பெற்றது இன்று இது ஒரு தூர கனவாகி, சென்ற 2019 அது 11 ஆக, அரைவாசியாக மாறியதை எனோ இன்னும் அவர்கள் உணரவில்லை? அப்படி என்றால் இந்த 14 நவம்பர் 2024 இல் ?? அவள் இதயம் பதைத்தது. இந்து நிஜம் அவளை அலை போல் தாக்கியது. எவ்வளவோ முயற்சிகள் செய்த போதிலும், அவளைச் சுற்றி திரண்ட இளைஞர்களின் ஆர்வமும் ஆற்றலும் இருந்தபோதிலும், தமிழ் அரசியல் தலைவர்கள் ஒன்றுபடத் தவறிவிட்டனர். மேலும், தமிழரின் பிரதிநிதித்துவத்தை இம்முறை திரும்பவும் அதிகரிக்கவேண்டும் என்ற எண்ணம் அவளுக்கு இருந்தது. ஆனால், அவள் அவர்களை, இல்லை இல்லை போலித் தலைவர்களை திருத்தி, மெய்யாக்கி ஒன்றிணைக்கத் தவறிவிட்டாள், பாராளுமன்றத்தில் அவர்களின் பிரதிநிதித்துவத்தை இறுதியில் பலவீனப்படுத்தும் துண்டாடுவதைத் தடுக்கத் தவறிவிட்டாள். மறுநாள் காலை, ஆதரவாளர்கள் கூட்டத்தின் முன் நிலா நின்றாள். அவர்களின் கண்கள் நம்பிக்கையால் நிறைந்திருந்தன, ஆனால் அவளுடைய இதயம் கனமாக இருந்தது. அவர்களிடம் பொய் சொல்ல முடியாது என்று அவளுக்குத் தெரியும். "நாங்கள் தோல்வியடைந்தோம்," அவள் மெதுவாக சொன்னாள், அவளுடைய குரல் முதலில் கேட்கவில்லை. "நாங்கள் மிகவும் கடினமாக போராடினோம், ஆனால் எங்கள் தலைவர்கள் ... அவர்கள் எங்களை வீழ்த்திவிட்டார்கள். நாங்கள் இந்த தேர்தலில், அந்த தலைவர்களால், அவர்களின் ஒவ்வொரு கட்சியாலும் பிரிந்து செல்கிறோம், அதன் காரணமாக, எங்கள் உண்மையான, ஒற்றுமைக்கான உரிமைக்கான குரல் முன்பை விட பலவீனமாக போகிறது." அவள் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது, "ஆனால் இது முடிவல்ல. அது இறுதி உண்மையான தமிழன் ஒருவன் உயிரோடு இருக்கும் மட்டும் நிற்காது. எமது இந்த போராட்டத்தில் இருந்து நாம் கற்றுக்கொண்டது, ஒன்றே ஒன்றுதான்! மக்களுக்கு முதலிடம் கொடுக்க மறுக்கும் தலைவர்களை கொண்ட சமூகமாக நாம் இன்று மாறிவிட்டோம் என்பதே. ஆனால் நாம் ஓய்வடையக் கூடாது, தேர்தலுக்கு அப்பாலும் இந்தப் போராட்டத்தை நாம் தொடர வேண்டும். இந்த தோல்விக்கும் அப்பால்." அவள் தொடர்ந்தாள், "தமிழர்களாகிய நாம் பெற்றிருக்கும் வளங்கள் - குறிப்பாக - அறிவுசார் வளங்கள், பல துறைகளில் நம்மவர்கள் நிகழ்த்தியிருக்கும் சாதனைகள் - பிரமிப்பானவை; உலகின் எந்த ஓர் இனத்துக்கும் சவால் விடக் கூடியவை. அப்படியிருந்தும், ஏன் சக்திமிக்க ஓரினமாக நாம் உருவெடுக்க முடியவில்லை?" கொஞ்சம் சிந்தியுங்கள்!" அவள் மீண்டும் கேள்விகேட்டாள். "தமிழர்களாகிய நாம், குறிப்பாக கொஞ்சம் யோசிக்கக் கூடியவர்கள், படித்தவர்கள், ஒரு பொது வேலைத் திட்டத்தின் கீழ், ஒரு பொது நோக்கத்தின் கீழ் பணியாற்றும் பண்பை இன்னும் ஏனோ கற்றுக் கொள்ள வில்லை?" அவள் தன்னை மறந்து அழுதாள். "பீடு கெழு திருவின் பெரும் பெயர் நோன் தாள், முரசு முழங்கு தானை மூவருங்கூடி, அரசவை இருந்த தோற்றம் போலப்" பெருமையுடைய செல்வத்தையும், பெரிய பெயரையும், வலிய முயற்சியையும், வெற்றி முரசு முழங்கும் படையையும் உடைய மூவேந்தர்கள் ஒன்றாகக் கூடி அரச அவையில் இருக்கும் தோற்றம் போல - அதைத்தான் சாதாரண தமிழ் பேசும் மக்களும் அவளும் விரும்புகிறார்கள். கூட்டம் அமைதியாக நின்றது. பலர் அதே சோகத்தையும் ஏமாற்றத்தையும் உணர்ந்தனர், ஆனால் அவர்களிடம் அமைதியான உறுதியும் இருந்தது. ஒரு அரசியல் தோல்வியிலும் அமைதி காக்க முடியாத நிலையிலும் நிலா அவர்களுக்குள் ஒரு விழித்தெழுவு ஒன்றை உண்டாக்க மட்டும் தவறவில்லை. தேர்தல் நாள் கடந்து முடிவுகள் வர, நிலா பயந்தபடியே இருந்தது: நாடாளுமன்றத்தில் தமிழர் பிரதிநிதித்துவம் சுருங்கிவிட்டது. சிதறிய வாக்குகள் தமிழர்களுக்கு பெரும் விலை பல வழிகளில் கொடுத்தன. ஆனால் நிலா கைவிட மறுத்துவிட்டாள். தமிழ் உரிமைகள் மற்றும் சமத்துவத்துக்கான நீண்ட போரில் இதுவும் ஒரு போர் என்பதை அவள் அறிந்திருந்தாள். அதைத் தொடர்ந்து வந்த வாரங்களில், ""விழித்தெழு பெண்ணே!"" ஒரு அரசியல் இயக்கத்தில் இருந்து மேலும் ஏதோவொன்றாக மாறியது - துன்பங்களை எதிர்கொண்டாலும் பின்வாங்காத மக்களின் பின்னடையாத சின்னமாக மாறியது. நிலா தமிழ் அரசியல்வாதிகளை ஒன்றிணைக்கத் தவறியிருக்கலாம், ஆனால் அடுத்த தலைமுறையின் இதயங்களையும் மனங்களையும் மிக முக்கியமான ஒன்றை அவள் ஒன்றிணைத்துள்ளாள். எனவே, 2024 தேர்தல் ஒரு கசப்பான தோல்வியாக இருக்கலாம், அது கதையின் முடிவு அல்ல என்பதை நிலா நன்றாக அறிந்திருந்தாள். அவளின் இயக்கம் மாற்றத்தின் விதைகளை விதைத்தது, அது ஒரு நாள் அவர்களை நீண்ட காலமாக தடுத்து வைத்திருந்த பிளவுகளை விட மிகவும் வலுவானதாக வளர்க்கும், ஆனால் எது வரை? நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?]" / பகுதி : 30 சிந்து சமவெளி நாகரீகம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதிலிருந்தே, அந்தப் பகுதியில் வாழ்ந்த மக்கள் என்ன மொழியைப் பேசியிருப்பார்கள் என்ற விவாதம் தொடர்ந்து நடந்துகொண்டிருக்கிறது. அகழாய்வு, மொழி ஆய்வு, மரபணு ஆய்வு, வரலாற்று ஆய்வு ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் சிந்துச் சமவெளிப் பகுதியில் பேசிய மொழி எந்த மொழியாக இருக்கலாம் என்ற ஆய்வைச் செய்திருக்கிறார் பெங்களூரைச் சேர்ந்த பஹதா அன்சுமாலி முகோபாத்யாய [Bahata Ansumali Mukhopadhyay]. இது தொடர்பாக இவர் எழுதிய Ancestral Dravidian languages in Indus Civilization: ultraconserved Dravidian tooth-word reveals deep linguistic ancestry and supports genetics என்ற ஆய்வுக் கட்டுரை நேச்சர் க்ரூப் ஆய்விதழில் [nature - humanities and social sciences communications] ஆகஸ்ட் 3ஆம் தேதி 2021 [03 August 2021] வெளியாகியுள்ளது. 2019ல் வி.எம். நரசிம்மன் உள்ளிட்டோர் செய்த ஒரு ஆய்வின் முடிவுகளின்படி, சிந்துச் சமவெளியில் வாழ்ந்த மக்களின் தனித்துவமிக்க மரபணு மாதிரி கண்டுபிடிக்கப்பட்டதோடு, தொல் திராவிடர்களின் பரவல் குறித்தும் சில தகவல்களை அளித்தன. அதாவது, பெரும்பான்மை சிந்துச் சமவெளி மக்களிடம் தொல் இரானிய விவசாயிகளின் மரபணுக்களும் பழங்கால தென்னிந்திய மூதாதைகளின் மரபணுக்களும் இருந்ததாக இந்த ஆய்வு கூறியது. ஆனால், இந்த ஆய்வுகளை வைத்து சிந்து சமவெளியில் வாழ்ந்த மக்கள் பெரும்பான்மையாக என்ன மொழிகளைப் பேசினார்கள் என்பதைக் கண்டறிய முடியவில்லை. அங்கு வாழ்ந்த மக்களின் மூதாதையர்களும் அதற்குப் பின்வந்தவர்களும் கூட என்ன மொழியைப் பேசினார்கள் என்பதைக் கண்டறிய முடியவில்லை. மேலும், திராவிட மொழிகள் இங்கிருந்து தென்னிந்தியாவுக்குச் சென்றதா அல்லது தென்னிந்தியாவிலிருந்து இங்கு வந்ததா என்பதையும் சொல்ல முடியவில்லை. ஆகவே, சில சொற்களை எடுத்துக் கொண்டு, அவற்றை ஆய்வுசெய்து சிந்து சமவெளியில் பேசியிருந்திருக்கக் கூடிய மொழி எது என்பதை அறியலாமா என ஆராய முடிவுசெய்தார் பஹதா அன்சுமாலி முகோபாத்யாய. சிந்து சமவெளியில் வாழ்ந்தவர்கள் பாரசீக வளைகுடாவுடனும் மெசொப்பொத்தேமியாவுடனும் வர்த்தகத் தொடர்புகளைக் கொண்டிருந்தனர். குறிப்பாக யானைத் தந்தங்கள் சிந்து சமவெளியிலிருந்துதான் மெசொப்பொத்தேமியாவுக்கு ஏற்றுமதியாயின. இந்த யானைத் தந்தங்களுடன், தந்தங்களைக் குறிப்பதற்கான சொற்களும் பாரசீக மொழிக்கும் மெசொப்பொத்தேமியாப் பகுதிகளில் வழங்கப்பட்ட மொழிகளுக்கும் ஏற்றுமதியாயின. ஆகவே, இந்த நாடுகளைச் சேர்ந்த அக்கேடியன், எலமைட், ஹுர்ரியன், பழங்கால பாரசீக மொழிகளில் எழுதப்பட்ட இலக்கியங்கள் மற்றும் எழுத்துகளில் சிந்து சமவெளியிலிருந்து வந்திருக்கக்கூடிய சொற்கள், குறிப்பாக யானைகள், தந்தங்களைக் குறிக்கக்கூடிய சொற்கள் கிடைக்குமா என ஆய்வுசெய்தார் பஹதா. உள்ளூரில் தயாரிக்கப்படாத, கிடைக்காத ஒரு பொருளை, வெளிநாட்டிலிருந்து இறக்குமதி செய்யும்போது, அந்தப் பொருளை எந்த வெளிநாட்டிலிருந்து வாங்குகிறோமோ அங்கு வழங்கப்படும் சொல்லாலேயே அழைக்கிறோம். இந்த அடிப்படையை மனதில் கொண்டு தேடியபோது அவருக்கு 'பிரு / பிரி' என்ற சொல்லும் அவற்றின் வேறுவிதமான உச்சரிப்புகளும் கிடைத்ததன. இந்த 'பிரு' என்ற சொல்லுக்கு அக்கேடிய மொழியில் 'யானை' என்றும் பழங்கால பாரசீக மொழியில் 'தந்தம்' என்றும் பொருள் இருந்தது. பழங்கால எகிப்திலும் தந்தங்களைக் குறிக்கும் சொற்கள் இருந்தன என்றாலும் 'அப்', 'அபு' போன்ற ஒலிக் குறிப்புகளாக இருந்தன. ஆகவே, மெசொப்பொத்தேமியாவில் புழங்கிய 'பிரு / பிரி' என்ற சொல் சிந்துச் சமவெளியில் இருந்தே வந்திருக்க வேண்டுமென முடிவுசெய்தார் பஹதா. பல திராவிட மொழிகளில், 'பிலு', 'பெல்லா', 'பல்லா', 'பல்லவா', 'பல்' என்ற சொற்கள் இடம்பெற்றிருந்தன. இவற்றில் பல யானைகளையும் குறித்தன. ஆனால், 'பிலு' என்பது எப்படி அக்கேடிய மொழியில் 'பிரு' என்றானது என்பதற்கும் விடை தேடியிருக்கிறார் பஹதா. அதாவது, பழங்கால பாரசீக மொழியில் 'ல' என்ற உச்சரிப்பு இல்லை. அதற்குப் பதிலாக 'ர' என்ற உச்சரிப்பே பயன்படுத்தப்படுகிறது. யானையின் தந்தம் என்பது அதன் பல் என்பதால், தந்தத்தைக் குறிக்கும் "பல்", "பல்லு", "பில்லு" என்ற சொற்கள், 'பிரு / பரி என மாறியிருக்கின்றன. அதேபோல, Salvadora persica என்ற மரத்தைப் பற்றியும் குறிப்பிடுகிறார் பஹதா. அரபியிலும் வட இந்தியாவிலும் 'மிஸ்வாக்' என இந்த மரம் குறிப்பிடப்படுகிறது. இந்த மரத்தின் பாகங்கள் பற்களுக்கு நன்மை செய்யக்கூடியவை என நம்பப்படுகிறது. தற்போதும் பற்பசைகள்கூட இந்தப் பெயரில் வெளியாகின்றன. சிந்துச் சமவெளி காலகட்டத்தில் இந்த 'மிஸ்வாக்' மரமும் 'பிலு மரம்' என்றே அழைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அந்த காலகட்டத்தில் சிந்துச் சமவெளி பிரதேசத்தில் பல்துலக்க இந்த மரத்தின் குச்சிகள் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்க்ககூடும் எனக் கருதுகிறார் பஹதா. தற்போதும் பாகிஸ்தான், ராஜஸ்தான், ஹரியானா போன்ற சிந்துச் சமவெளிப் பிரதேசங்களில் இந்த மரங்கள் பரவலாகக் காணப்படுகின்றன. ஆகவே, தந்தம், யானை, பற்களுக்குப் பயன்படக்கூடிய மிஸ்வாக் மரம் ஆகியவை எல்லாமே 'பல்' என்பதைக் குறிக்கக்கூடிய சொல்லில் இருந்தே உருவாகியிருக்கின்றன. இந்த 'பல்' என்ற வேர்ச்சொல், திராவிட மொழிகளில் அனைத்திலும் பொதுவானதாக இருந்தது. 'பிளிரு' என தெலுங்கிலும் 'பல்ல', 'பிலு' என கன்னடத்திலும் யானையைக் குறிக்கும் சொற்கள் இருக்கின்றன. சென்னைப் பல்கலைக்கழகம் 1924ல் வெளியிட்ட தமிழ்ப் பேரகராதி 'பிள்ளுவம்' என்ற சொல் யானையைக் குறிப்பதாகச் சொல்கிறது. ஆகவே, தற்போது தமிழ், தெலுங்கு, மலையாளம் போன்ற மொழிகளில் 'யானை', 'ஏனுக', 'ஆன' போன்ற சொற்களால் யானைகள் குறிப்பிடப்பட்டாலும், பல்லை அடிப்படையாக வைத்த சொற்களும் யானையைக் குறிப்பிடப் பயன்படுத்தப் பட்டிருக்கின்றன. பல் என்ற சொல்லில் இருந்து 'பல்லு', 'பல்லவா' போன்ற சொற்கள் உருவாகியிருக்க முடியும். ஆனால், 'பல்' என்ற சொல்லில் இருந்து 'பிள் / பில்", 'பிள்ளுவம்' போன்ற சொற்கள் எப்படி உருவாகியிருக்க முடியும்? இந்தக் கேள்விக்கு ஃப்ராங்க்ளின் சவுத்வொர்த்தின் [By Franklin Southworth] Linguistic Archaeology of South Asia புத்தகம் விடையளிக்கிறது. அதாவது, 'பல்' என்பதைக் குறிப்பதற்கான வேர்ச்சொல் 'பிள்' என்பதாகக்கூட இருக்கலாம் என்கிறார் இவர். மேலே சொன்ன அடிப்படைகளை வைத்துத்தான் சிந்துச் சமவெளிப் பிரதேசங்களில் தொல் திராவிட மொழிகள் பேசப்பட்டிருக்கலாம் எனக் கருதுகிறார் பஹதா. ஒரு மொழியின் மூலத்தைக் கண்டறிவது போன்ற ஆய்வுகளுக்கு இது மாதிரியான அடிப்படைச் சொற்களே ஆதாரமாக அமைகின்றன. தந்தம், பல்துலக்கும் குச்சி ஆகியவற்றுக்கு ஹரப்பாவில் இந்த சொல்லில் இருந்து பிறந்த சொற்களே பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதால், சிந்து சமவெளியில் இருந்தவர்கள் தொல் திராவிட மொழியைப் பயன்படுத்தியிருக்கலாம் என்று நம்மால் சொல்ல முடியும்" எனத் தெரிவித்தார். சிந்து சமவெளியில் பேசிய மொழியை ஏன் தொல் திராவிட மொழி எனக் குறிப்பிட வேண்டும்; திராவிட மொழிகளிலேயே பழைய மொழியான தமிழ் என்று அதனைக் குறிப்பிட முடியாதா என பஹதாவிடம் கேட்டபோது, "சிந்துச் சமவெளிப் பகுதியில் பேசியிருக்கக்கூடிய ஒரு மொழியை 'தொல் திராவிட மொழி' என்று குறிப்பிடுகிறோம். தற்போது பேசப்படும் திராவிட மொழிகளில் உள்ள பல தொன்மையான சொற்கள் அந்த மொழியில் இருக்கும். ஆனால், அந்த மொழி, தற்போது பேசப்படும் எந்த ஒரு மொழியாகவும் இருந்திருக்காது. ஆகவேதான் அதனைத் தொல் திராவிட மொழி என்கிறோம்" என்று விளக்கினார். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி : 31 தொடரும்

எல்லோருக்கும் நன்றி

அந்தாதிக் கவிதை / "சமாதானம்" [இரு கவிதைகள்] "சமாதானம் தொலைத்த புத்தரின் பக்தர்களே பத்தர்கள் என்பது காவி உடுப்பதுவா? உடுத்த காவியின் பொருள் தெரியமா? தெரியாத உண்மைகளை தேடி உணராமல் உணர்ந்த மக்களை போற்றி வாழ்த்தாமல் வாழ்த்து பாடி மக்களை ஏமாற்றாதே? ஏமாற்றி குழப்பி துவேசம் பரப்பி பரப்பிய பொய்யில் மனிதத்தைக் கொல்லாதே! கொல்லாமல் இருப்பதுவே புத்தனின் சமாதானம்" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] ..................................................... "சமாதானம் வேண்டாமென இலங்கையில் போர் போர் தொடுத்து அப்பாவிகளை கொன்றார்கள் கொன்று குவித்ததை புத்தபிக்கும் மகிழ்ந்தனர் மகிழவு இதுவாவென புத்தர் தலைகுனிந்தான்!" "தலைகுனிந்து உலகமும் கண் மூடியது மூடிய வீட்டுக்குள்ளும் கற்பை சூறையாடினான் சூறையாடி உண்மையை புதைத்து தலைவனானான் தலைவன் இன்று போதிக்கிறான் சமாதானம்!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"ஒரு மனிதனின் பயங்கரவாதி மற்றொரு மனிதனின் சுதந்திர வீரன்!" / "One man's terrorist is another man's freedom fighter." "பயங்கரவாதி" என்பது அடிக்கடி பயன்படுத்தப்படும் ஒரு வார்த்தை என்றாலும் பலவேளைகளில் சரியான அர்த்தம் இல்லாமலும் பாவிக்கப்படுவதால், அது ஒரு தெளிவான அர்த்தத்தை இன்று இழந்துவிட்டது. "பயங்கரவாத" செயலை வன்முறையின் பயன்பாடு என்று வரையறுப்போம், அங்கு ஒருவர் அநியாயமான முறையில் அப்பாவி பொதுமக்களுக்கு தீங்கு விளைவிக்கிறார். ஒரு அரச இராணுவ நடவடிக்கையின் பொழுது பாவிக்கப்படும் வன்முறைகள், அப்பாவி பொதுமக்களுக்கும் தீங்கு விளைவிக்களாம் என்று நியாயமாக எதிர்பார்க்கப்படவில்லை. எனவே, அரச இராணுவ நடவடிக்கைகள் இரு கூறுகளைக் கொண்டுள்ளன. ஒன்று நியாயமான அரச இராணுவ நடவடிக்கை மற்றது அரச பயங்கரவாத இராணுவ நடவடிக்கைகள். அதேபோல், கொரில்லா இராணுவ நடவடிக்கைகள் மற்றும் கொரில்லா பயங்கரவாத நடவடிக்கைகள் இரண்டும் இருக்கலாம். உதாரணமாக, ஒரு நாடு தனது குண்டு வீச்சு விமானங்களை மற்றொரு தேசத்தின் நீர் அமைப்பு அல்லது பிற குடிமக்களின் உள்கட்டமைப்பை அழிக்க அனுப்பினால், இது ஒரு அரசு பயங்கரவாதச் செயலாகும், ஏனெனில் பொதுமக்களுக்கு தீங்கு விளைவிக்கும் என்று நியாயமாக எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. மறுபுறம், ஒரு நாடு தனது குண்டுவீச்சுகளை அதன் எதிரியின் இராணுவ விமானநிலையங்களைத் தாக்க அனுப்பினால், அது ஒரு அரச இராணுவ நடவடிக்கையாக இருக்கும். இதேபோல் ஒரு அரசாங்கத்தை கவிழ்க்க அல்லது ஒரு வெளிநாட்டு சக்தியின் ஆக்கிரமிப்பை முடிவுக்குக் கொண்டுவர போராடும் ஒரு குழு, ஒரு வணிக தொகுதியை அல்லது பிற குடிமக்களின் உள்கட்டமைப்பைத் தகர்க்க தற்கொலை குண்டுதாரியை அனுப்பினால், இது ஒரு கொரில்லா பயங்கரவாதச் செயலாகும். மாறாக, அத்தகைய குழு இராணுவக் கப்பலைத் தகர்ப்பதற்காக வெடிபொருட்கள் நிரப்பப்பட்ட ஒரு சிறிய படகு ஒன்றை அனுப்பினால், அது ஒரு கெரில்லா இராணுவ நடவடிக்கையாகும். ஒரு கெரில்லா குழு, இராணுவ விமானநிலையத்தைத் தாக்கினால் கூட, தளத்தில் இருக்கும் சில பொதுமக்கள் கொல்லப்படலாம் என்று சிலர் சரியாகச் சுட்டிக்காட்டலாம், அது உண்மைதான். அதேபோல, ஒரு கெரில்லா குழு ஒரு இராணுவக் கப்பலை வெடிக்கச் செய்யும் பொழுது, கப்பலில் இருக்கும் சில பொதுமக்களையும் கொல்லக்கூடும். எனவே, எல்லா வரையறைகளையும் போலவே, இங்கு நாம் ஒரு தீர்மானம் எடுக்கும் பொழுது கொஞ்சம் பொது அறிவும் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும். உதாரணமாக, ஒரு மனிதன் தன் சொந்த வீட்டில் இருக்கிறான், ஆயுதம் ஏந்திய ஒருவன் உள்ளே அனுமதி இன்றி நுழைந்தான், அவன் தற்பாதுகாப்புக்காக தன்னால் தேவையானவற்றை முயல்கிறான், ஊடுருவியவன் அவனை சுட்டுக் கொன்றான், அங்கிருந்த பெண்களை வயது வேறுபாடின்றி பலாத்காரம் செய்தான். அதன் பின், அவனுடைய சொத்துக்களை எடுத்துச் சென்றதுடன் அவனுடைய வீட்டிற்கும் தீ வைத்தான். இப்போது சொல்லுங்கள் சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் யார்? தீவிரவாதி யார்? இங்கே, வீட்டுச் சொந்தக்காரனும் பெண்ணையும் உடைமையையும் பாதுகாக்க முயன்றவனும், ஊடுருவும் நபரை தடுத்தவனும் உண்மையில் சுதந்திரப் போராட்ட வீரன் ஆகும். அதேபோல, வீட்டுக்குள் அனுமதியின்றி நுழைந்து, ஆணைக் கொன்று, பெண்ணைப் பலாத்காரம் செய்து, சொத்தை எடுத்துச் சென்றவனே பயங்கரவாதி ஆகும். செப்டம்பர் 11 அன்று மன்ஹாட்டன் மற்றும் பென்டகன் மீதான கமிக்காசே [kamikaze / தற்கொலைப்பாங்கான தாக்குதலில் ஈடுபடும்] விமானிகள் தாக்குதல்கள் சுமார் 3,000 பேரைக் கொன்ற பிறகு, அமெரிக்கா பல்வேறு தொடர்பற்ற குழுக்களின் பட்டியலை மீண்டும் பயங்கரவாத குழுவாக வலியுறுத்தியது. " இந்த அமெரிக்காவின் அவசரமான குறுகிய வரையறை அரசியல் சுதந்திரத்திற்கான உண்மையான போராட்டங்களுக்கும், பயங்கரவாத வன்முறைக்கும் இடையிலான வேறுபாடுகளை அழித்துவிட்டது என்று சொல்லலாம். "நோபல் பரிசு வென்ற யாசர் அராபத், 1973ல் சூடானில் அமெரிக்கத் தூதர் கிளியோ நோயல் [Cleo Noel] படுகொலை செய்யப்பட்டதாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டார். அவரது பாலஸ்தீன விடுதலை நிறுவனம், போரில் இஸ்ரேலுக்கு எதிரான பயங்கரவாதத்தைத் தேர்ந்தெடுக்கும் அமைப்புகளின் ஒரு குடைக் குழுவுமாகும். நெல்சன் மண்டேலா மற்றொரு நோபல் பரிசு வென்றவர். மதிய உணவு கவுண்டர்களில் அமர்ந்ததற்காக ராபன் தீவில் [Robben Island] ஆயுள் தண்டனை பெறவில்லை, ஆனால் ஆட்சியை கவிழ்க்க பயங்கரவாதத்தை திட்டமிட்டதற்காகவே ஆயுள் தண்டனை பெற்றார் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. செப்டம்பர் 11 க்குப் பிறகு, சார்பு இல்லாத அரசியல் தன்மை அல்லது அரசியல் நேர்மை குறைந்து வருவதாகத் தோன்றுகிறது, பயங்கரவாதிகளுக்கும் மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் விடுதலைப் போராளிகளாக இருக்கும் துணிச்சலான விடுதலைப் போராளிகளுக்கும் இடையே எங்கு கோடு இருக்கிறது என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதும் இன்று கடினமாகப் போய்விட்டது. உலகின் பல நாடுகள் நீண்ட விடுதலைக்கான போராட்டங்களுக்குப் பிறகு உருவாகியுள்ளதுடன் மேலும் பயங்கரவாதிக்கும் சுதந்திரப் போராட்ட வீரருக்கும் உள்ள வித்தியாசம் முற்றிலும் ஒரு உணர்வின் விடயம் என்று பல பண்டிதர்கள் இன்று வலியுறுத்துகின்றனர் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. நம் ஆள் போரில் கொல்லும் போது, அவன் ஒரு சுதந்திரப் போராட்ட வீரனாகிறான்; அதே மாதிரி, நமது எதிரி அதே வேலை செய்யும் போது, அவன் ஒரு பயங்கரவாதி ஆகிறான். அதாவது, இதே போன்ற செயல்கள் யார் யார் முத்திரை குத்துகிறார்கள் என்பதைப் பொறுத்து வெவ்வேறு முத்திரைகளைப் பெறுகிறார்கள் என்பதே உண்மை. 9/11 க்குப் பிறகு, வன்முறை பிரிவினைவாதிகளுக்கு உலகெங்கிலும் உள்ள அரசாங்கங்களிடம் இருந்து அவர்களின் அனுதாபத்தை இழந்துவிட்டன. எனவே சுருக்கமாக கூறின் ஒரு பயங்கரவாதி அல்லது அவனின் இயக்கம் ஒரு சுதந்திர நாட்டை உருவாக்குவதில் வெற்றி பெறும் வரை பயங்கரவாதியாகவே தொடர்கிறான், என்றாலும் அதே நேரத்தில், அவன் வெற்றிக் கொள்ளும் பொழுது அவன் ஒரு சுதந்திரப் போராளி என்று போற்றப்படுகிறான் என்பதே உண்மை. உதாரணம் ஆங் சான் சூகியும் தலாய் லாமாவும் [Aung San Suu Kyi and the Dalai Lama] பயங்கரவாதிகள் அல்ல என்பதை உலகம் மிகத் தெளிவாக இன்று ஒப்புக்கொள்கிறது என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. ஐக்கிய இராச்சியத்தின் அரசாங்கம், ஜார்ஜ் வாஷிங்டன், பெஞ்சமின் ஃபிராங்க்ளின், தாமஸ் ஜெபர்சன் மற்றும் பிரான்சிஸ் மரியன் [George Washington, Benjamin Franklin,Thomas Jefferson and Francis Marion] ஆகியோரையும் அதே தூரிகையால் தூற்றியது ஒரு வரலாற்று உதாரணம் ஆகும். உண்மையில், 1776 இல், அமெரிக்கப் புரட்சியின் ஐம்பத்தாறு தலைவர்களும் அதேவாறு முத்திரை குத்தப்பட்டனர், மேலும் பிரிட்டன் அவர்களை உயிருடனோ அல்லது உயிரற்று பிடிக்க விரும்பியது. அவர்களின் குற்றம்: அவர்கள் அமெரிக்க சுதந்திரப் பிரகடனத்தில் கையொப்பமிட்டனர் என்பதே ஆகும். பகத் சிங் [Bhagat Singh] இந்தியாவின் சுதந்திரப் போராட்டத்தில் ஒரு சிறந்த உண்மையான சிப்பாய் மற்றும் அவனது தாய்நாட்டின் சுதந்திரத்தை மீட்டெடுப்பதற்காக அவன் பயமின்றி உக்கிரமாக போராடினான், உண்மையில் இது எந்தவொரு உண்மையின் குடிமகனின் அடிப்படை உரிமையும் [fundamental right of every citizen of any country] ஆகும். இருப்பினும், பயங்கரவாதத்தின் நவீன வரையறையை கண்டிப்பாகப், உறுதியாக பயன்படுத்தினால், பகத் சிங்கும் ஒரு பயங்கரவாதியாக இருப்பான், அதே போல், சுபாஷ் சந்தர் போஸ் & மகாத்மா காந்தியும் கூட பயங்கரவாதிகளே. என்றாலும் அதிகாரத்திற்கு சவால் விடுபவர்களை 'பயங்கரவாதிகள்' என்று முத்திரை குத்துவது மனித வரலாற்றில் ஒரு புதிய நிகழ்வும் அல்ல. அதுமட்டும் அல்ல, பிராமணிய ரிக் வேதமும் மற்றும் சில புராண கதைகளும் இதற்கு இன்னும் ஒரு உதாரணமாகும். “வழிப்போக்கர்களிடமிருந்து கொள்ளையடிக்கும் திருடனைப்போல், தெய்வமற்ற தாசர்களுடைய (சமணத்தமிழர்களுடைய) செல்வங்களைத் திருடி இந்திரனைப்போற்றும் ஆரியர்களுக்கு அளிக்க வேண்டும். ஆரியர்களின் புகழையும் பலத்தையும் சிறப்பிக்க வேண்டும்” / மண்டலம் 1, அதிகாரம் (சூக்தம்) 103, பாடல் (சுலோகம்) 3,6 இந்திரா! ஆந்தையைப்போலும், ஆந்தைக் குஞ்சைப் போலும் உள்ள தஸ்யூக்களைக் (சமணத்தமிழர்களை) கொல்லவும். நாயைப் போலும் கழுகைப்போலும் உள்ள தஸ்யூக்களைக் (சமணத்தமிழர்களை) நசுக்கி ஒழிக்கவும். / மண்டலம் 7, அதிகாரம் (சூக்தம்) 104, பாடல் (சுலோகம்) 22 மேலும் ஒரு அதிகாரத்திற்கு சவால் விடுபவர்களை 'பயங்கரவாதிகள்' என்று முத்திரை குத்துவது மனித வரலாற்றில் ஒரு புதிய நிகழ்வு அல்ல என்பது மிக தெளிவாக, கிருஸ்துக்கு முற்பட்ட ரிக் வேதத்தில் மேலே பார்த்தோம். அது இன்றும் தொடர்கிறது என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. உதாரணமாக, பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் பிரெஞ்சு ஜேக்கபின் எதிர்ப்பு குழுக்களுக்கு [French Anti-Jacobin groups] எதிராக முதன் முதலில் அப்படியான ஒன்று பயன்படுத்தப்பட்டதிலிருந்து, எதிர்ப்பாளர்களில் சிலர் எந்த வன்முறைச் செயல்களையும் செய்யாவிட்டாலும் கூட, அதிருப்தியாளர்களை 'பயங்கரவாதிகள்' என்று முத்திரை குத்துவது பல உலக நாடுகளில் மிகவும் பொதுவானதாகிவிட்டது என்பதை அறிய முடிகிறது. உதாரணமாக நாஜி மூன்றாம் ரைச் [The Nazi Third Reich] தனது எதிர்ப்பாளர்களை பயங்கரவாதிகள் என்று அழைத்தது; அதேபோல, ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிரான இந்திய சுதந்திர இயக்கம் பயங்கரவாதம் என்று அன்று வரையறுக்கப் பட்டது; தென்னாப்பிரிக்காவின் நிறவெறி ஆட்சிக்கு எதிராக உரிமைக்காக சமத்துவத்திற்காக போராடியவர்கள் பயங்கரவாதிகள் என அழைக்கப் பட்டனர். உதாரணமாக பெண்களின் வாக்குரிமை, அடிமைத்தனம், காலனித்துவத்தின் முடிவு என எதுவாக எடுத்துக் கொண்டாலும், மனித வரலாற்றில் எந்தவிதமான முக்கியத்துவம் வாய்ந்த சமூக மாற்றமும் எந்த வன்முறையும் இன்றி நிகழ்ந்ததில்லை என்ற உண்மையை இந்தச் சட்டத்தை உருவாக்கியவர்கள் எனோ எதோ என்று கவனிக்கவில்லை. இந்த சட்டம் நடைமுறையில் இருந்தபோது இந்த இயக்கங்கள் அனைத்தும் 'பயங்கரவாதம்' என்று முத்திரை குத்தப்பட்டிருக்கும். மேலும் அதன் தலைவர்கள் மற்றும் அவர்களின் ஆதரவாளர்கள் கூட 'பயங்கரவாதிகள்' என்று குற்றம் சாட்டப்பட்டிருப்பார்கள். ஆனால் ஒன்று மட்டும் உண்மை இவர்கள் அன்று இல்லை என்றால் இன்னும் பெண்களின் வாக்குரிமை, அடிமைத்தனம், காலனித்துவத்தின் முடிவு ஒன்றுமே நடந்து இருக்காது. உண்மையில் விமானத்தைக் கடத்துவது, அல்லது வங்கியை பணயம் வைப்பது, அல்லது டோக்கியோவின் சுரங்கப்பாதைகளில் ‘பயோ-கேஸ்’ [‘bio-gas’] பயன்படுத்தும் மதவாதிகள், கட்டாயம் ‘பயங்கரவாதத்தின்’ வெளிப்படையான செயல்கள் ஆகும். எனவே அவை போன்றவற்றைக் கடுமையாக கையாள வேண்டும். அதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. அதேபோன்று, குடிமக்கள் மீது குண்டுகளை வீசி, அவர்களின் பாதுகாப்புப் படைகளை அல்லது உரிமைக்கான போராட்ட வீரர்களை சித்திரவதை செய்வது, பெண்களை பாலியல் வல்லுறவு அல்லது மானபங்கம் செய்வது மற்றும் தண்டனையின்றி வேண்டு என்று மிலேச்சத்தனமான கொல்லுவது அல்லது வலிந்து காணாமல் ஆக்குவது போன்ற செயல்களை செய்யும், செய்த அந்த ஆட்சிகளும் ‘பயங்கரவாதத்திற்காக’ தண்டிக்கப்பட வேண்டும். ஆனாலும் அது நடைபெறுகிறதா என்பது ஒரு கேள்விக்குறியே. உதாரணம் இலங்கை அரசு இன்னும் தமிழ் ஆயுத குழுக்களுக்கு எதிரான பல தசாப்த கால உள்நாட்டுப் போர் 2009 இல் முடிவடைந்ததிலிருந்து, இலங்கை தனது 22 மில்லியன் மக்கள் தொகையுடன் ஒப்பிடும்போது ஒரு பெரிய இராணுவத்தை பராமரித்து வருகிறது மட்டும் அல்ல, அவை வடக்கு கிழக்கில் பெரும்பான்மையாக நிறுத்தி வைக்கப் பட்டிருப்பதுடன், அது இன்னும் ஐக்கிய நாடு சபையின் 'பாதிக்கப்பட்டவர்களின் துன்பங்களை அங்கீகரிக்க வேண்டும் மற்றும் மொத்த மனித உரிமை மீறல்களில் பாதுகாப்புப் படைகளின் பங்கை ஒப்புக் கொள்ள வேண்டும்' என்ற தீர்மானத்தை ஒப்புக் கொள்ளாமலும் அதற்கு ஒரு தீர்வை உள்நாட்டில் கூட காணாமலும் இழுத்தடிப்பதைக் கூறலாம். "மனதில் உறுதி கொண்ட மக்களை சினந்து குருதி கொள்ள நினைப்பதும் ஈனமாய் எள்ளி நகை ஆடுவதும் மானமாய் வாழ விடாது தடுப்பதும் தானமாய் பிச்சை போட்டு அடைப்பதும் வனமாய் பசும் நிலத்தை மாற்றுவதும் ஊனமாய் அவனை அடித்து முறிப்பதும் இனப் படுகொலை! இனப் படுகொலை!" "விடுதலை வேண்டி வீறுகொண்ட இனத்தை படுகொலை செய்து குழியில் புதைப்பதும் நடுநிலை அற்று அடிமை ஆக்குவதும் ஏடுகளை எரித்து சரித்திரத்தை சிதைப்பதும் வீடுகளை இடித்து அகதி ஆக்குவதும் மேடுகளை போட்டு தடுத்து வைப்பதும் கூடுகளை உடைத்து குஞ்சுகளை பறிப்பதும் படுகொலை!அது இனப் படுகொலை!!" "கலை வளர்க்க தடை போட்டு அலை அலையாய் ஆமி போட்டு விலை பேசி சிலரை வாங்கி உலை வைக்கும் மந்தரை கெடுத்து சிலை சிலையாய் மக்களை மாற்றி இலை துளிராது வேரையே வெட்டி தலை நிமிரா நெருக்களை கொடுத்து கொலை செய்வது இனப் படுகொலை!!!" "இன்று என் வாழ்வின் பெருமைமிகு நாள். அடிமைப்பட்ட மக்களுக்கு, விடுதலைப் படையின் முதல் சிப்பாய் என்பதை விட பெரிய பெருமை, உயர்ந்த மரியாதை எதுவும் இருக்க முடியாது. ஆனால் இந்த மரியாதையை அதற்கேற்ப பொறுப்புடன் உள்ளது என்பதை நான் ஆழமாக உணர்ந்திருக்கிறேன். இருளிலும் சூரிய ஒளியிலும், துக்கத்திலும், மகிழ்ச்சியிலும், துன்பத்திலும் வெற்றியிலும் நான் உங்களுடன் இருப்பேன் என்று உறுதியளிக்கிறேன். தற்போதைக்கு, பசி, தாகம், ஏழ்மை, கட்டாய அணிவகுப்பு மற்றும் மரணத்தைத் தவிர வேறு எதையும் என்னால் உங்களுக்கு வழங்க முடியாது. ஆனால் வாழ்விலும் மரணத்திலும் நீங்கள் என்னைப் பின்தொடர்ந்தால், நான் உறுதியாக நம்புவது போல், நான் உங்களை வெற்றிக்கும் சுதந்திரத்திற்கும் அழைத்துச் செல்வேன். இந்தியாவை சுதந்திரமாகப் பார்க்க நம்மில் யார் வாழ்ந்தாலும் பரவாயில்லை. இந்தியா சுதந்திரமாக இருந்தால் போதும், அவளை விடுதலை செய்ய நம் அனைத்தையும் கொடுப்போம். கடவுள் இப்போது நம் இராணுவத்தை ஆசீர்வதித்து, வரவிருக்கும் போரில் எங்களுக்கு வெற்றியைத் தரட்டும்."-- சுபாஷ் சந்திர போஸ் ஜூலை 5, 1943 அன்று சிங்கப்பூரில் நடந்த ஐஎன்ஏ [இந்திய தேசிய ராணுவம் / INA] அணிவகுப்பை மதிப்பாய்வு செய்த பிறகு பேசிய பேச்சே இது. இது உண்மையான சுதந்திர வீரனை படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது! பயங்கரவாதியை அல்ல !! நன்றி [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] Terrorist" is a word used so often and so loosely that it has lost a clear meaning. Let's define a "terrorist" action as the use of violence where one would reasonably expect harm to innocent civilians.This is to be distinguished from a "military" action, where the use of violence is not reasonably expected to harm innocent civilians. Hence, we can have both state military actions and state terrorist actions. Likewise, there can be both guerrilla military actions and guerrilla terrorist actions. If a country sends its bombers to destroy the water system or other civilian infrastructure of another nation, this would be a state act of terrorism,because harm to civilians would reasonably be expected to result. On the other hand,if a country sends its bombers to attack military airfields of its enemy, that would be a state military action. Similarly: if a group fighting to overthrow a government or end an occupation by a foreign power sends a suicide bomber to blow up a shopping centre or other civilian infrastructure,this would be a guerrilla act of terrorism.In contrast, if such a group sends a small boat filled with explosives to blow up a military vessel, that would be a guerrilla military action. Some may correctly point out that even striking a military airfield may kill some civilians who happen to be on the base,and that is true. But similarly,a guerrilla group blowing up a military vessel may also kill some civilians who happen to be on board. As with all definitions,a bit of common sense has to be applied. Let say, A man is in his own home,an armed intruder enters, he tries to defend,the intruder shoots him,rape his females and walk away with his property and set his home on fire. Now who is the freedom fighter and who is the terrorist. The freedom fighter is the man who owns the home,protect the female and property and fend off the intruder. The terrorist is the man who enters the home, kill the man, rape the females and walk away with the property. After kamikaze assaults on Manhattan and the Pentagon on September 11 killed about 3,000 people, the U.S. reiterated its list of various unrelated groups which Washington described as terrorist organizations. "This narrow definition has erased the distinctions between genuine struggles for political independence and terrorist violence. "Nobel Prize winner Yasser Arafat has been charged in the cold-blooded assassination of U.S. Ambassador Cleo Noel in the Sudan in 1973. His PLO is an umbrella group embracing organizations for whom the weapon of choice in the war against Israel is terror. Nelson Mandela, another Nobel Peace Prize winner, did not get life imprisonment on Robben Island for sitting in at lunch counters, but for plotting terror to overthrow the regime. Though political correctness seems to be on the wane after September 11, It is hard, we are then told, to know exactly where the line exists between terrorists and the brave would-be liberators of oppressed people–freedom fighters. Besides, many nations in the world have come into existence after lengthy struggles for liberation. Many pundits assert that the difference between a terrorist and a freedom fighter is purely a matter of perception. When our guy kills in battle, he’s a freedom fighter; when our enemy does, he is a terrorist. Similar acts get different labels depending on who is doing the labeling. Post-9/11, governments across the world lost sympathy for violent separatist movements. In short, a terrorist is a terrorist right up till he succeeds in creating an independent country, at which point he is hailed as a freedom fighter. The world very clearly acknowledges that Aung San Suu Kyi and the Dalai Lama are not terrorists but are agitating for legitimate causes. The government of the United Kingdom, had also smeared George Washington, Benjamin Franklin,Thomas Jefferson and Francis Marion, with the same brush. In fact, back in 1776,all fifty-six leaders of the American Revolution were branded, and Britain wanted them ‘dead or alive.’ Their crime: they signed the American Declaration of Independence. Bhagat Singh was a great soldier of India's freedom struggle and his fight was to restore the freedom of his mother land, which is the fundamental right of every citizen of any country. However, if the modern definition of terrorism were to be strictly applied, Bhagat Singh too would be a terrorist,Similarly, Subhash Chandra Bose & Mahatma Gandhi too. Branding those who challenge authority, as ‘terrorists’ is not a new phenomenon in human history. Ever since its first usage against the French Anti-Jacobin groups in the eighteenth century,it had become increasingly more common for states to brand dissidents as ‘terrorists’, even when some of the dissidents had not committed any acts of violence. The Nazi Third Reich called its dissenters terrorists; to the British the Indian Freedom Movement was terrorism; to the Apartheid regime of South Africa those who fought for equality as human beings were terrorists. The framers of this piece of legislation have tragically overlooked the fact that no social change of any significance has ever taken place in human history without some violence – be it the women’s right to vote, the end of slavery,or the end of colonialism. If this law was in place then all these movements would have been labeled as ‘terrorism’, and the leaders, and even their supporters, would have been charged as ‘terrorists.’ Some, such as hijacking a plane, or holding up a bank, or cultists using ‘bio-gas’ in the subways of Tokyo, are obvious acts of ‘terrorism’ and should be dealt as such. Similarly, those regimes that bomb civilians and direct their security forces to torture, rape and kill with impunity, should also be punished for ‘terrorism.’ "I have said that today is the proudest day of my life.For an enslaved people,there can be no greater pride,no higher honour, than to be the first Soldier in the Army of Liberation. But this honour carries with it a corresponding responsibility and I am deeply conscious of it. I assure you that I shall be with you in darkness and in sunshine, in sorrow and in joy, in suffering and in victory. For the present, I can offer you nothing except hunger, thirst, privation, forced marches and death. But if you follow me in life and in death, as I am confident you will, I shall lead you to victory and freedom.It does not matter who among us will live to see India free. It is enough that India shall be free and that we shall give our all to make her free. May God now bless our Army and grant us victory in the coming fight." -- Subhas Chandra Bose After reviewing INA parade at Singapore on July the 5th, 1943. [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

"அகிம்சையின் பிறப்பிடம் அண்ணலின் இருப்பிடம்" "அகிம்சையின் பிறப்பிடம் அண்ணலின் இருப்பிடம் அன்பின் மகிமையை அன்று கண்டோம்! அமைதியான போரில் சுதந்திரம் பெற்றதும் அனைவரும் இணைந்து மகிழ்ச்சி அடைந்தோம்!" "இந்தியா பிரிந்தது பாகிஸ்தான் உடைந்தது இன்றைய ஆட்சியில் சுதந்திரம் எங்கே ? இணைந்து வாழ்வது அறவழியின் பெருமை இருப்பை மதிப்பது மனிதத்துக்கு மதிப்பு!" "காந்தி பெருந்தகையை மனதாரக் வணங்குகிறேன் காகிதமடலில் மட்டுமே வருத்தாமை இன்று! காந்தி ஜெயந்தி அக்டோபர் இரண்டு காரணம் அறிந்து முழுமையாக பின்பற்றுவோம்!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"மரணம் என்றால் உண்மையில் என்ன?" / பகுதி : 02 மரணம் மிக முக்கியமானது. தவிர்க்க முடியாதது. நிச்சயமானது. மனிதனிடம் மிகப் பெரிய அச்சத்தை விளைவிப்பது. மனிதன் மறக்க விரும்புவது, ஆனால் அவனுக்கு நிகழ்ந்து கொண்டிருப்பது. பிறந்த கணத்திலிருந்து பயணம் அதை நோக்கித்தான் நகர்கிறது. எதிர்காலத்தில், அடுத்த வினாடியில் எதுவெல்லாம் நடக்க வேண்டும் மென்று ஆசைப் படுகிறோமோ, திட்டமிடுகிறோமோ, உழைக்கிறோமோ, அவையெல்லாம் நடக்கலாம், நடக்காமல் போகலாம். ஆனால் நம்மைக் கேட்காமலேயே நமக்கு நிச்சயமாக நடக்கப்போவது மரணம் மட்டுமே! அது மட்டுமல்ல, அது எப்போது வரும், எப்படி வரும் என்பது கூட நமது அறிவிற்கு எட்டாததாகவே எப்போதும் இருக்கிறது. 2000 ஆம் ஆண்டில் புட்டபர்த்தியில் நடந்த ஒரு கூட்டத்தில் கடவுளின் அவதாரமாகவும் சித்தரித்துக் கொள்ளும் சாய்பாபா, "நான் 96 வயதில்தான் இந்த அவதாரத்தை முடித்துக் கொள்வேன்" என்று உறுதிபட ஆருடம் கூறினார். அதன் பின் பலமுறை அவர் ஆருடம் கூறி வந்துள்ளார். ஆயினும் அவரும் வெறும் மனிதப் பிறவிதான் என்பதை குறிக்கும் வகையில் 85 வயதிலேயே பல வார காலம் கடும் நோய்வாய்பட்டு, தீவிர சிகிச்சை பலனளிக்காமல், ஏப்ரல் 24 , 2011 இயற்கை எய்தினார். கடவுள் அவதாரம் எடுத்தவருக்கே தன் 'இறப்பு' அல்லது அவர் பாணியில் 'அவதாரத்தை முடித்துக் கொள்ளும் நாள்' தெரியவில்லை என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. கடவுளின் அவதாரம் என சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி நம்பிய அவர் ஏன் இந்த உலகை விட்டு மறையப்போகிறோம் என்பதை முன் கூட்டியே சரியாக கூற முடியவில்லை? மற்றும் வேடிக்கை என்னவென்றால், அவரது கை பட்டு மற்றவரின் நோய் தீர்க்க தெரிந்த அவருக்கு அவரது உடல்நலம் பேண நவீன மருத்துவ வசதி தான் வேண்டியிருந்தது என்பதே ? எனவே, உண்மையில் இறப்பு என்றால் என்ன? மூச்சு நிற்பது இறப்பா ? இல்லை, இதயத் துடிப்பு நிற்பது இறப்பா ? இல்லை, மூளை சிந்திக்காமல் நிற்பது இறப்பா ? இல்லை, இரத்த ஓட்டம் நிற்பது இறப்பா ? இல்லை, மேற்கூறியவற்றில் ஏதாவது, ஒன்றுக்கு மேற்பட்டவை நிற்பது இறப்பா ? அல்லது எல்லாமே நிற்பது இறப்பா ? இல்லை, இவற்றை விட வேறு பல காரணங்கள் இருக்கின்றனவா? பொதுவாக இதய‌ம் துடி‌ப்பது ‌‌நி‌ன்று‌வி‌ட்டா‌ல் அதை, சாதாரண மக்களாகிய‌ நாம், மரண‌‌ம் எ‌ன்று கு‌றி‌ப்‌பிடுவோ‌ம். ஆனா‌ல் மருத்துவ உலக‌ம் எ‌ன்ன சொ‌ல்‌கிறது தெ‌ரியுமா? மருத்துவ அறிவியலின் படி, மரணம் என்பது உடலிலுள்ள உயிர்ச் செல்களின் இயக்கமின்மை என்று வரையறுக்கலாம். முக்கிய உறுப்புக்கள் இயக்கமின்றி செயலற்றுப் போவதையே நாம் மரணம் என்று கூறுகின்றோம். மருத்துவ அறிவியலில் மரணத்தை இரு வகையாக விவரிக்கின்றார்கள். அதை நாம் "மருத்துவச் சாவு" (Cardiac death / Clinical death) என்றும், "மூளைச் சாவு"(brain death / Cerebral death) என்றும் குறிப்பிடுகின்றோம். மருத்துவச் சாவுக்கும் [கி‌ளி‌னி‌க்க‌ல் டெ‌த்] மூளைச் சாவுக்கும் [செ‌ரிபர‌ல் டெ‌த்] உள்ள வித்தியாசம் மிக மிக சிறிதே. உண்மையில், ஒரு சில முக்கியமான, தீர்மானிக்கிற நிமிடங்களே இவை இரண்டுக்கும் இடையில் உள்ள இடைவெளிகள் ஆகும். மருத்துவச் சாவு என்பது பல்வேறு காரணங்களினால் இதயம் இயங்காது நின்று போவதாகும். அப்பொழுது சுவாசித்தலும் இரத்த ஓட்டமும் நின்றுவிடுகின்றன. இதயம் நின்று போய்விட்டாலும், ஒரு சில நிமிடங்கள் வரை இந்த மூளை தொடர்ந்து இயக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. இக் கால வரம்பிற்குப் பிறகு, ஆக்ஸிஜன் [பிராணவாயு] பற்றாக் குறையால் மூளையும் இயக்கமற்று செயலிழந்து விடுகிறது. இதையே மூளைச் சாவு என்கிறோம். மூளைச் சாவே ஒரு மனிதனின் முடிவான சாவாகும். ஏனெனில் இதற்குப் பிறகு உயிரை மீட்டுப் பெறவே முடியாது. இ‌ப்போது தா‌ன் ஒருவ‌ர் உ‌ண்மை‌யிலேயே மரண‌ம் அடை‌ந்ததாக கருத‌ப்படு‌கிறது. எனவே, மூளையு‌ம், இதயமு‌ம் த‌ங்களது இய‌க்க‌த்தை ‌நிறு‌த்துவதே மரணமாகு‌ம். சராசரியாக ஒரு மனிதனின் ஆயுள் காலம் 30,000 நாளாகும். நீங்கள் அதிர்ஷ்டசாலியாக இருந்தால் 40,000 நாள் வாழமுடியும். எனினும் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் இது சுமார் சராசரியாக 7000 நாட்களே. அதாவது 20 வருடங்களிலும் குறைவே என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. மூப்படைதல் ஒரு உயிர் வேதியியல் செயன்முறையாகும் [biochemical process].அதனால் மனிதன் அதனை குறுக்கிடு செய்து எப்படி அதை இன்னும் தாமதமாக்கலாம் என்பதை வருங்காலத்தில் அறிவான் என நாம் நம்பலாம். பிரித்தானிக்கா கலைக்களஞ்சியத்தின் [Encyclopedia Britannica] முதல் பதிப்பில் இறப்பு என்பது "உயர் உடலில் இருந்து பிரிவது" என சமய நம்பிக்கையை பிரதிபலிக்கிறது. மனித உடலைப் பற்றிய எமது இன்றைய மேலதிக அறிவால், பதினைந்து பதிப்பின் பின், அது முப்பது தடவை நீளமாகியுள்ளது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. வெளி அடையாளங்களான மூச்சு விடுதல், இதய துடிப்பு போன்றவை நின்றாலும் அல்லது இல்லாமல் போனாலும், இன்னும் அந்த நபர் சாகாமல் இருபதற்கு சந்தர்ப்பம் உண்டு என இப்ப மனிதர்கள் உணர்ந்து கொண்டார்கள். செயற்கை இதயம் [mechanical heart], சுவாசிபதற்கான கருவி [breathing aids] மற்றும் நரம்பு வழி உணவு செலுத்துதல் [intravenous feedings] போன்றவற்றால், மருத்துவர் ஒருவர் நோயாளியை, அவர் ஆழமான எல்லா உணர்ச்சியும் இழந்த முழு மயக்க நிலையில் [deep coma] இருந்தாலும், அவரை பல மாதங்களுக்கோ அல்லது வருடங்களுக்கோ உயிர் உடன் வைத்திருக்க முடியும் என்பதால். இன்று, இறப்பு என்ற சொல்லின் சொற்பொருள் விளக்கத்திற்கு மேலும் சில சேர்க்க வேண்டி உள்ளன. எனவே, இவை எல்லாவற்றையும் கருத்தில் கொண்டு மரணம் என்பதற்கு எம்மால் ஒரு விளக்கம் கட்டாயம் இன்று கொடுக்க முடியும். ஆனால், உண்மையான கேள்வி என்னவென்றால், இறந்த பின் எமக்கு என்ன நடக்கிறது? மற்றும் எம்மை விட்டு பிரிந்த அன்பு உயிர்களை, நாம் மீண்டும் காண, சந்திக்க முடியுமா? உதாரணமாக, ஆன்மீக நூலான பகவத் கீதை என்ன கூறுகிறது என்பதை பார்ப்போம். देहिनोऽस्मिन्यथा देहे कौमारं यौवनं जरा॥ तथा देहान्तरप्राप्तिर्धीरस्तत्र न मुह्यति॥१३॥ dehino ’smin yathā dehe kaumāraṁ yauvanaṁ jarā tathā dehāntara-prāptir dhīras tatra na muhyati "ஆத்மாவிற்கு இவ்வுடலில் எங்ஙனம் குழந்தைப் பருவமும், இளமை பருவமும், முதுமை பருவமும் தோன்றுகின்றனவோ, அங்ஙனமே, ஆத்மாவிற்கு மற்றொரு உடல் பிறப்பும் இந்த உடல் இறந்த பின் தோன்றுகிறது. எனவே, தீரன் [வீரன்] அதில் கலங்கமாட்டான்" என்று பகவத் கீதை 2.13 அறிவுரை கூறுகிறது. அதாவது, உடல் எப்படி மாறி மாறி வந்தாலும், இந்த மூன்று நிலைகளிலும் எவ்விதம் ஆத்மா மாறாததாக உள்ளதோ, அவ்விதமே உடல் மரணித்து வேறு உடல் கிடைக்கும் போதும் அது எவ்வித மாற்றாத்தையும் அடைவதில்லை என்கிறது. जातस्य हि ध्रुवो मृत्युर्ध्रुवं जन्म मृतस्य च। तस्मादपरिहार्येऽर्थे न त्वं शोचितुमर्हसि॥२७॥ jātasya hi dhruvo mṛityur dhruvaṁ janma mṛitasya cha tasmād aparihārye ’rthe na tvaṁ śhochitum arhasi "பிறந்தவன் எவனுக்கும் மரணம் நிச்சயம், மரண மடைந்தவன் மீண்டும் பிறப்பதும் நிச்சயமே. எனவே, தவிர்க்க முடியாத உன் கடமைகளைச் செயலாற்றுவதில், நீ கவலைப்படக் கூடாது." என்று பகவத் கீதை 2.27 மீண்டும் அறிவுரை கூறுகிறது. ஆகவே, இறப்பு ஒரு துக்கம் தரும் நிகழ்வு அல்ல. இது எமது இந்த உடலின் பயணத்தின் முடிவு ஆகும். இது ஒரு மாயை, அவ்வளவுதான். பொதுவாக, மரணத்தில் இருந்து எவருமே தப்ப முடியாது என்பதை எல்லா சமயங்களும் ஏற்று கொண்டதுடன் அதற்கு பதிலாக நல்ல மாற்று வழியாக மறுமை (இறப்புக்கு பின் உள்ள வாழ்க்கை / afterlife) நம்பிக்கையை கொடுத்துள்ளது. இந்த எண்ணம், தமது அன்புக்கு உரியவர்களை இழந்த பலருக்கும், மரணத்தை எதிர்பார்த்து இருப்பவர்களுக்கும் ஒரு ஆறுதல் கொடுப்பதுடன், ஆனால் மற்றவர்களுக்கு: "ஏன், எதற்கு மரணம் இருக்கிறது?", "எல்லாம் வல்ல கடவுளால் மரணத்தை இல்லாமல் செய்ய முடியாதா?", "எல்லா உயிர்களும் இயற்கையாக ஏன் சதாகாலமும் வாழமுடியாது?" போன்ற கேள்விகளுடன் ஆச்சரியமடைய வைக்கிறது. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

எல்லோருக்கும் நன்றி

"தனிமரம்" மாங்குளம் என்ற அமைதியான, போர் சூழல் இன்று மறக்கப்பட்ட, கிராமத்தில் ஒரு தனி ஆலமரம் நின்றது, அதன் வேர்கள், குண்டுகளாலும் ஷெல்களாலும் எரிந்த பூமியில் ஆழமாக மண்ணுக்குள் நீண்டு இருந்தது. அதன் கீழ் ஒரு தமிழ்த் தாய் சுந்தரி அமர்ந்திருந்தாள். அவளது வாழ்க்கை தன்னைச் சுற்றியுள்ள நிலத்தைப் போல வாடி, தனிமையாகி இருந்தது. போர் முடிந்து பதினைந்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டன, ஆனால் சுந்தரிக்கு அவள் இதயத்தில் போர் இன்னும் முடியவில்லை, ஏனென்றால் அவள் குடும்பம் - அவளது கணவர் மற்றும் மூன்று குழந்தைகள் - விசாரணைக்காக இராணுவத்தால் அழைத்துச் செல்லப்பட்டவர்கள். ஆனால் அதன்பின் இன்னும் திரும்பி வரவில்லை. உள்நாட்டுப் போரின் முடிவு அமைதியின் கொடூரமான சாயலைக் கொண்டு வந்தது. போர் நிறுத்தத்தை தொடர்ந்து வந்த நாட்களில், தாங்கள் சந்தேகிக்கப்படும் ஆண்கள், பெண்கள் மற்றும் சிறுவர்கள் அனைவரையும் விசாரணைக்காக சரணடையுமாறு கோரி சீருடை அணிந்த அரச ஆயுத படையினர் அவளது கிராமத்தின் வழியாக ஊர்வலமாக சென்றனர். சுந்தரியின் கணவர் ராகவன், சிவா மற்றும் அர்ஜுனன் என்ற இரு மகன்களுடன் அவளது மகள் மீனா, வெறும் பதினேழு வயதுடையவளும் அழைத்துச் செல்லப்பட்டாள். சுந்தரி "அவள் ஒரு சிறிய பெண்" என்று கெஞ்சினாள், அழுதாள். ஆனால், வீரர்கள் காது கேளாதவர்களாக மாறி, எண்ணற்ற மற்றவர்களுடன் அவர்களை ஒரு டிரக்கின் [ஒரு பெரிய சாலை வாகனம்] பின்புறத்தில் தள்ளினார்கள். வழக்கமான விசாரணைக்குப் பிறகு திரும்பி அனுப்புவோம் என்று ராணுவ வீரர்கள் உறுதியளித்தனர். ஆனால் நாட்கள் வாரங்களாகவும், வாரங்கள் மாதங்களாகவும் மாறி, இப்போது பதினைந்து வருடங்கள் வேதனையளிக்கின்றன. பதினைந்து ஆண்டுகளாக சுந்தரி கிராமத்தில் "தனிமரம்" மாக இன்னும் தன் கணவனும் மூன்று பிள்ளைகளும் வருவார்கள் வருவார்கள் என்று கண்ணீருடன், அதிகமாக அவள் விடியற்காலையில் இருந்து மாலை வரை ஆலமரத்தின் அடியில் அமர்ந்து, தனது அன்புக்குரியவர்களின் பார்வைக்காக தினம் காத்திருந்தாள். மாங்குள கிராமவாசிகள், அவள் முதுகுக்குப் பின்னால் பரிதாபமான வார்த்தைகளைக் கிசுகிசுத்தாலும், அவளுடைய வலிமையைப் பாராட்ட என்றும் தயங்கவில்லை. ஆனால் சுந்தரியின் இடைவிடாத தேடல் மற்றும் அதற்காக அவளின் பரந்தப் பட்ட குரலும், உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டு கவனத்தை ஈர்த்ததால், அது ஒரு அகிம்சை போராட்டமாக வலுப்பெற தொடங்கியது. அவளுடைய போராட்டம் வெறும் துயரம் மட்டுமல்ல, அவளை மௌனமாக்க விரும்பும் சக்திகளுக்கு எதிரான ஒரு நிலையான போராட்டம் ஆகும். சில மாதங்களுக்கு ஒருமுறை, அவள் தலைநகருக்குச் சென்று, அரசாங்கத்திடம் மனு தாக்கல் செய்வாள், இராணுவ முகாம்களின் கதவுகளைத் தட்டுவாள், மனித உரிமை அமைப்புகளின் அலுவலகங்களுக்குச் செல்வாள். ஆனால் ஒவ்வொரு முறையும், அவள் சரியான பதில் ஒன்றையும் பெற முடியவில்லை. அவள் பலவழிகளில் பயப்படுத்தப்பட்டும் மோசமாகவுமே கையாளப்பட்டாள். அது மட்டும் அல்ல, அவளது குடும்ப உறுப்பினர்கள் எவருமே இதுவரை காவலில் வைக்கப்படவில்லை என மறுத்தது. "அவர்கள் வேறு நாட்டிற்கு தப்பிச் சென்றிருக்க வேண்டும்" என்றும் "ஒருவேளை அவர்கள் இறந்திருக்கலாம்." என்றும் ஏளனமாக கூறியும் வந்தது. ஆனால் சுந்தரிக்கு உண்மை தெரியும் - அவளுடைய குடும்பம் தனக்கு முன்னாலேயே அழைத்துச் செல்லப்பட்டது, அவர்கள் இன்னும் திரும்பி வரவில்லை. சுந்தரி தனது பல வருட தேடுதலில் இறுதியாக உள்ளூர் இராணுவத் தளபதியுடன் ஒரு சந்திப்பை ஏற்பாடு செய்ய முடிந்தது. அவனுடன் சில நிமிடங்கள் அனுமதிக்கப்படுவதற்காக அவள் பல நாட்கள் அங்கு பயணம் செய்துள்ளாள், கொளுத்தும் வெயிலில் மணிக்கணக்கில் வெளியே காத்து நின்று இருக்கிறாள். அவள் இறுதியாக ராணுவ முகாமுக்குள் உள்ள சிறிய அலுவலகத்திற்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டபோது, அங்கு மேசைக்குப் பின்னால் இருந்த அலுவலகர் அவள் சமர்ப்பித்த அத்தாட்ச்சிகளையோ அல்லது அவளின் வேண்டுகோள் நிறைந்த கடிதத்தையோ ஏறிட்டு கூட பார்க்கவில்லை. ஆனால் அவள் தளரவில்லை. ஔவையின் மூதுரையை தனக்குள் முணுமுணுத்தாள் "அடுத்தடுத்து முயன்றாலும் ஆகும்நாள் அன்றி எடுத்த கருமங்கள் ஆகா – தொடுத்த உருவத்தால் நீண்ட உயர்மரங்கள் எல்லாம் பருவத்தால் அன்றிப் பழா" ஒரு காரியம் நிறைவேற வேண்டுமென்று தொடர்ந்து முயற்சிகள் செய்தாலும், ஆக வேண்டிய காலம் வந்தால்தான் ஆகும். மரம் உயரமாக வளர்ந்துவிட்டது என்பதற்காக உடனே பழம் பழுக்கத் தொடங்கிவிடுமா? பூப்பூத்துக் காய் காய்த்துப் பழுக்கிற காலத்தில்தான் பழுக்கும் என்று அவளுக்கு தெரியும். ஆனால் அந்த காலத்தை விரைவில் கொண்டுவர முடியும் என்ற நம்பிக்கை, அவளின் முயற்சியை ஊக்கிவித்துக் கொண்டே இருந்தது. தளர்ச்சியடையாமல் தொடர்ந்து முயல்க. ஒரு முறை, இருமுறை அல்ல, ஓராயிரம் முறையானாலும் முயல்க. அயராமல் செய்கிற முயற்சி உரிய பயனைத் தரும் என்ற வள்ளுவரின் குறள் - "ஊழையும் உப்பக்கம் காண்பர், உலைவுஇன்றித் தாழாது உஞற்று பவர்" - அவளுக்கு மனம் சோராமல் தொடர்ந்து போராட பலம் கொடுத்தது. "ஐயா, பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு என் கணவரையும் மூன்று குழந்தைகளையும் உங்கள் ஆட்கள் விசாரணைக்காக அழைத்துச் சென்றனர். அவர்கள் திரும்பி வருவார்கள் என்று பல முறை என்னிடம் கூறினார்கள், ஆனால் எதுவும் இன்னும் நடக்கவில்லை. நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன், தயவுசெய்து அவர்களைக் கண்டுபிடிக்க எனக்கு உதவுங்கள்." தளபதியின் குரல் எந்த தயக்கமும் கருணையும் இல்லாமல் . "நாங்கள் நடவடிக்கை எடுத்தோம். மோதலின் போது பலர் விசாரணைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர். உங்கள் குடும்பம் அரசுக்கு எதிராக தொடர்புபட்டிருந்தால், அவர்கள் ஒருவேளை வேறுவிதமான விதியை சந்தித்திருக்கலாம்? " சுந்தரியின் இதயம் இறுகியது. "ஆனால் அவர்கள் போராளிகள் இல்லை ஐயா. அவர்கள் சாதாரண மனிதர்கள். என் மகளுக்கு பதினேழு வயதுதான். நான் எல்லா இடங்களிலும் தேடினேன். தயவுசெய்து அவர்கள் எங்கிருக்கிறார்கள் என்று எனக்குத் தெரிய வேண்டும். நீங்கள் தான் பிடித்துக்கொண்டு போயிருந்தீர்கள் , அப்படியென்றால் என்ன நடந்தது கட்டாயம் உங்களுக்கு தெரிந்திருக்க வேண்டும், எதுவாகினும், அவர்களும் இந்த நாட்டின் மூத்த குடிகள் " தளபதி இறுதியாக மேலே பார்த்தார், அவரது கண்கள் கடினமாகவும் அலட்சியமாகவும் இருந்தன. "இந்த வழக்குகள் பொதுவானவை, பெண்ணே. பலர் காணாமல் போனார்கள். இதை வைத்து உங்கள் நேரத்தை வீணடிக்கிறீர்கள். பதிவுகள் இல்லை. வேண்டும் என்றால் மரணச்சான்றிதலும் இழப்பீடும் தரலாம். அதற்க்கான வழியை பாருங்கள். அதை பெற்று இதை மறந்துவிட்டு, உங்கள் இயல்பு வாழ்க்கையைத் தொடருங்கள்." "ஆனால் அவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்று எனக்குத் தெரியும் வரை என்னால் நகர முடியாது," சுந்தரியின் குரல் உடைந்தது, ஆனால் அவள் அவன் முன் அழாமல், ஒரு கண்ணகியாக நின்றாள். "தயவுசெய்து, என் மகள் ஒரு குழந்தை, பெண் குழந்தை, அவளை என்ன செய்தீர்கள்? ,பொய் சொல்லவேண்டாம் ? உங்களுக்கு குழந்தைகள் ஒன்றும் இல்லையா?"அவள் கோபத்தில் கேட்டாள். தளபதி நாற்காலியில் சாய்ந்தார், கண்ணை மூடினார், பின் வேறு பக்கம் பார்த்துக்கொண்டு "அம்மா வீட்டுக்குப் போ. உன் புரிதலுக்கு அப்பாற்பட்ட விடயங்களில் உன்னை ஈடுபடுத்தாதே." அதட்டிப் பேசினான். புத்த சமயம் வாழ்வதாக கூறும் பூமியில், நீதி, மனிதம் இறந்துவிட்டது!! பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அவளின் விடாமுயற்சியின் பயனாக, சுந்தரி நீதிமன்ற அறையில் நீதிபதியின் முன் நின்றாள். இது தமிழரினதும் உலகத்தினதும் கவனத்தை ஈர்த்த ஒரு வழக்கு - அவளைப் போன்ற தாய்மார்களின் சாட்சியம் மற்றும் யாருடைய மகன்கள், மகள்கள், கணவர்கள் வலிந்து காணாமல் போனார்களோ அவர்களும் அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர், இதுவே அவளுடைய கடைசி நம்பிக்கையாக இருந்தது. இறுதியாக இது அரசாங்கத்தை, உண்மையை ஒப்புக்கொள்ளும்படி கட்டாயப்படுத்தும் என நம்பினாள். நீதிபதி, சோர்வான கண்களுடன் கூடிய ஒரு முதியவர், அவளது வழக்கறிஞர் தனது வழக்கை முன்வைப்பதைக் உற்றுக் கேட்டார். மனித உரிமை மீறல்கள், இதுவரை விசாரிக்கப்படாத வலிந்து காணாமல் போனவர்கள் பற்றி வழக்கறிஞர் மிக விபரமாக சாட்சிகளுடன் பேசினார். அவள், சாட்சியாகவும், வழக்கிட்ட நபராகவும் தனக்கு வரும் பேசும் தருணத்திற்காக காத்திருந்த சுந்தரியின் இதயம் துடித்தது. நீதிபதி அவளை முன்னோக்கி அழைத்தபோது, சுந்தரி தொண்டையில் ஒரு கட்டியை உணர்ந்தாள். "நான் பதினைந்து வருடங்களாக என் குடும்பத்தைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்," என்று அவள் ஆரம்பித்தாள், அவள் குரல் தளதளத்தது, கண்ணீர் வடிந்தது, ஆனால் உறுதியாக சாட்சி கூட்டில் நின்றாள். "என் கணவர், என் மகன்கள், என் மகள் அனைவரையும் இராணுவம் பிடித்துச் சென்றது. நான் ஒவ்வொரு அரச அதிகாரத்தையும் கேட்டேன், கெஞ்சினேன், ஆனால் அவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்று யாரும் என்னிடம் இதுவரை சொல்ல மறுத்தார்கள், எனக்கு உண்மை மட்டுமே வேண்டும்." நீதிபதி பெருமூச்சு விட்டார். "அம்மா, இது நடந்தது ஒரு கடினமான காலத்தில் , நீண்ட மற்றும் இரத்தக்களரி போரில். பலர் காணாமல் போனார்கள்." என்று அவளைப்பார்த்து கூறினார். அவள், சுந்தரி , வாய்விட்டு சிரித்தாள், "கணம் நிறைந்த நீதிபதி அவர்களே, நான் கேட்பது போர் முடிந்தபின், முடிவிற்கு வந்தபின், விசாரணைக்கு என, அரசின் கோரிக்கைக்கு இணங்க சரணடைந்து, அவர்களால் அழைத்துச்செல்லப்பட்டு வலிந்து காணாமல் போனவர்களையே, அதை நீங்கள் முதலில் விளங்கி கொள்ளுங்கள்" என்றாள். அதைத்த தொடர்ந்து "உங்கள் குடும்பம் வீட்டிற்கு வருவதற்கு ஒவ்வொரு நாளும் காத்திருப்பது என்னவென்று உங்களுக்கு புரிகிறதா?" சுந்தரியின் குரல் வலுத்தது. "நான் ஒவ்வொரு நாளும் அந்த மரத்தின் அடியில் உட்கார்ந்து, அவர்கள் திரும்பி வரவேண்டும் என்று பிரார்த்தனை செய்கிறேன். ஆனால் ஒருபோதும் இதுவரை நடக்கவில்லை . அவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்பதை நான் அறியும் வரை நான் ஓய்வெடுக்க மாட்டேன்." என்றாள். நீதிபதி சங்கடமான நிலையை உணர்ந்தார். "நீதிமன்றம் உங்கள் மனுவை பரிசீலிக்கும். நாங்கள் இந்த விடயத்தை மேலும் விசாரிப்போம், ஆனால் இந்த வழக்குகள் சிக்கலானவை என்பதை நீங்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அதற்கு நேரம் ஆகலாம்." அவரின் கவனம் நீதியை நிலைநாட்டுவதை விட, சமாளிப்பதிலேயே முழு கவனமாக இருந்தார். "நான் ஏற்கனவே பதினைந்து வருடங்கள் காத்திருக்கிறேன்," அவள் சொன்னாள், அவள் குரல் ஆத்திரமும் சோகமும் கலந்து நடுங்கியது. "நான் இன்னும் எவ்வளவு நேரம் காத்திருக்க வேண்டும்?", ஆனால் நீதிபதி எந்த பதிலையும் வழங்காமல் வழமை போல் வழக்கை ஒத்திவைத்தார். மெதுவாக நகரும் சட்ட அமைப்பில் சுந்தரியின் விரக்தி இறுதியில் அவளை எதிர்ப்பில் சேர வழிவகுத்தது. வடக்கு கிழக்கு மாகாணங்கள் முழுவதிலும் தொடர்ந்து நடைபெறும் வலிந்து காணாமல் போனோர் சங்கத்தின் ஆர்ப்பாட்டங்களில் அவள் முதல் முறையாக இணைந்துகொண்டாள், என்றாலும் தனிமரமாக தன் நடவடிக்கைகளையும் தொடர்ந்தாள். சுந்தரி , மற்ற தாய்மார்கள் மற்றும் விதவைகளுடன் சேர்ந்து, காணாமல் போன தங்கள் அன்புக்குரியவர்களின் படங்களைப் பிடித்தபடி தெருக்களில் அணிவகுத்துச் செல்லத் தொடங்கினார். அத்தகைய ஒரு போராட்டத்தில், ஒரு நாள், சுந்தரி ஒரு அரசாங்க கட்டிடத்தின் முன் நின்று, “எங்கள் குழந்தைகள் எங்கே?” என்று எழுதப்பட்ட ஒரு பதாகையை வைத்திருந்தார். கூட்டம் பதட்டமாக இருந்தது, அவர்களின் குரல்கள் தெருக்களில் எதிரொலிக்கும் கோஷங்களில் எழுந்தன. போராட்டக்காரர்கள் சத்தம் எழுப்பியதையடுத்து, ஆயுதம் ஏந்திய போலீசாரும் ராணுவத்தினரும் அவர்களை சுற்றி வளைத்தனர். ஒரு அதிகாரி சுந்தரியையும் மற்ற பெண்களையும் அணுகினார். அவன் முகம் கடினமாக இருந்தது, அவமானத்தால் கண்கள் சுருங்கியது. "இந்த போராட்டம் சட்டவிரோதமானது," என்று அவன் நாயைப் போல குரைத்தான். உடனே கலைந்து செல்லுங்கள், இல்லையெனில் கைது செய்யப்படுவீர்கள் என்று மிரட்டினான். ஆனால், சுந்தரி குரலை உயர்த்தி முன்னேறினாள். "நாங்கள் நீண்ட நேரம் அமைதியாக காத்திருந்தோம், உண்மை தெரியும் வரை நாங்கள் வெளியேற மாட்டோம்." என உறுதியாக கூறி, அந்த இடத்தில் மற்றவர்களுடன் அமர்ந்தாள். அதிகாரி ஏளனமாக சிரித்த படி "எதுவும் இல்லாத இந்த இடத்தில் நீங்கள் சிக்கலை ஏற்படுத்துகிறீர்கள். உங்களுக்கு நிலைமை மோசமாகும் முன் வீட்டிற்குச் செல்லுங்கள்." மீண்டும் தன் துப்பாக்கியை காட்டி எச்சரித்தான். "விடயங்கள் ஏற்கனவே மோசமாக உள்ளன," சுந்தரி மீண்டும் கத்தினாள். "நீ என் குடும்பத்தை அழைத்து சென்றாய். எனக்கு இழப்பதற்கு எதுவும் இல்லை. உனக்கு வேண்டுமானால் என்னை கைது செய். ஆனால் எங்கள் அன்புக்குரியவர்கள் எங்கே என்று கேட்பதை நாங்கள் நிறுத்த மாட்டோம்!" அவளும் எச்சரித்தாள். கூட்டத்தினர் கைதட்டல் மற்றும் முழக்கங்களுடன் தமது போராட்டத்தை தொடர்ந்தனர். அவர்களின் எதிர்ப்பின் சத்தம் அந்த சூழலில் எங்கும் காதுகளில் ஒலித்தது. அவள் பல வருட போராட்டத்தின் வலியை ஆழமாக உணர்ந்தாள். இராணுவத்தால், அரசாங்கத்தால், நீதிமன்றத்தால் தாம் எந்த தீர்வும் இன்றி அவதிப்படுவதை உணர்ந்தாள். தன்னந்தனியாக அவள் மீண்டும் தினமும் காத்திருக்கும் தனி ஆலமரத்தின் அடியில் போய் அமர்ந்தாள். அவளது குடும்பம் அரசபடையால் கொண்டு செல்லப்பட்டு பதினைந்தாவது ஆண்டு நிறைவை நெருங்கும் வேளையில், சுந்தரியின் பலவீனமான உடல் மீண்டும் தலைநகருக்கு பயணத்தை மேற்கொண்டது. இம்முறை, போரின் போது காணாமல் போன பொதுமக்கள் தொடர்பில் விசாரணை செய்வதாக உறுதியளித்த புதிதாக உருவாக்கப்பட்ட ஆணைக்குழுவிற்கு அவள் சென்றாள். அவள் இதன் தந்திரத்தை, உலகை ஏமாற்றும் வேலையை கேள்விப்பட்டிருந்தாள், ஆனால் அவளுடைய இதயத்தில் ஏதோ ஒன்று, ஒருவேளை கடைசி நம்பிக்கையின் மினுமினுப்பு, கடைசியாக ஒரு முறை முயற்சி செய்ய அவளை வற்புறுத்தியது. சுந்தரி தனது குடும்பத்தின் மங்கலான புகைப்படத்தை அங்கு வழங்கினாள், பல வருடங்கள் தன் மார்போடு நெருக்கமாக வைத்திருந்த படங்கள் அவை. "இவர்கள் என் அன்புக்குரியவர்கள்," அவள் குரல் கரகரப்பான ஆனால் நிதானமாக இருந்தது. "அவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்று எனக்குத் தெரிய வேண்டும். நான் அவர்களை, நான் இறக்கும் முன்பு எம் வீட்டிற்கு அழைத்து வர வேண்டும்." அவள் கெஞ்சினாள். அதிகாரிகள் அவளை இம்முறை கொஞ்சம் அனுதாபத்துடன் பார்த்தார்கள், ஆனால் இது உண்மையான அனுதாபமா என்பது கேள்விக்குறியாகவே இருந்தது? அவர்களின் கண்கள், அவள் மீண்டும் மீண்டும் பார்த்த, அதே உதவியற்ற கருணையற்ற தன்மையால் நிரம்பியிருந்தன. அவர்கள் விசாரிப்பதாகவும், காப்பகங்களை மறுபரிசீலனை செய்வதாகவும், சாட்சிகளை அணுகுவதாகவும் உறுதியளித்தனர். அவர்களின் வார்த்தைகளின் பழக்கமான ஓட்டை அவளுக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், சுந்தரியால் நம்புவதைத் தவிர வேறு வழி தெரியவில்லை. நீண்ட பயணத்தை மீண்டும் மாங்குளம் நோக்கிச் சென்றபோது, உடல் வலுவிழந்தாலும், நம்பிக்கையும் எதிர்பார்ப்பும் இன்னும் அந்த பலவீனமான உடலில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்க, தன் போராட்டம் இன்னும் வெகு தொலைவில் இருப்பதை சுந்தரி அறிந்தாள். தனி ஆலமரம், தனிமரமான அவளுக்காகக் காத்திருந்தது, அதன் வேர்கள் அவளுடன் பிணைக்கப்படாத விடாமுயற்சியின் பிணைப்பில் பின்னிப்பிணைந்தன. அதனால் அவள் அந்தத் தனிமரம் போலத் தொடர்வாள் - காலத்தின் காற்றுக்கு எதிராக தனித்து நின்று, காத்திருந்து, தேடி, தன் குடும்பத்தின் நினைவை மங்க விட மறுத்து, எத்தனை சக்திகள் அவளை அலைக்கழித்தாலும், அவளுடைய அன்புக்குரியவர்கள் திரும்பி வரும் வரை, போர் முடிக்க மாட்டாள், ஓய்வெடுக்க மாட்டாள் என்று எல்லோரும் நம்பியிருந்த அந்த வேளையில் ... நேற்று கனவில் "புத்தர் பெருமான் சுடப்பட்டிறந்தார். சிவில் உடை அணிந்த அரச காவலர் அவரைக் கொன்றனர். யாழ் நூலகத்தின் படிக்கட்டருகே அவரது சடலம் குருதியில் கிடந்தது!" இன்று நனவில் "தனிமரம் சுந்தரி நீதிமறுக்கப்பட்டார் சிவில் உடை அணிந்த அரச காவலர் அவரைக் மிரட்டினர் ஆல மரத்தின் அடியருகே அவளது சடலம் வாள்வெட்டுடன் கிடந்தது!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"மண்ணைப் போல யாரு மில்லையே !" & "முதுமையும் இளமையும்" "மண்ணைப் போல யாரு மில்லையே !" "மண்ணைப் போல யாரும் இல்லையே மறந்து இன்று இப்படி சொல்லுகிறாய்! மண்ணும் பெண்ணும் வாழ்வின் சுவாசமே தாய்மை பண்பினை போற்றிடும் தெய்வங்களே!" "மண் இருந்தால் மரம் வளரும் மரம் வளர்ந்தால் நாடு செழிக்கும்! மங்கை இருந்தால் மழலை தவழும் மழலை மலர்ந்தால் உலகம் பிழைக்கும்!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] ............................................................. "முதுமையும் இளமையும்" "காவோலை விழ குருத்தோலை சிரிக்க காதில் மெல்ல காவோலை கூறிற்று 'காலம் மாறும் கோலம் போகும் காயாத நீயும் கருகி வாடுவாய்'!" குருத்தோலை சிரித்தது குலுங்கி ஆடியது குறும்பு பார்வையில் கும்மாளம் அடித்தது குருட்டு நம்பிக்கை வெயிலில் காய குருத்தோலை விழுகுது பாவம் காவோலையாக!!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?]" / பகுதி : 29 சிந்து சம வெளி இடுபாடுகளுக் கிடையில் கண்டு எடுக்கப்பட்ட சிவலிங்கத்தின் முந்தைய வடிவத்துடன் இன்னும் ஒரு முக்கியமான தெய்வம் பொறிக்கப்பட்ட முத்திரையும் கண்டு எடுத்தார்கள். சொற்குறியிடு "ஆ,மு,வான்". இந்த பழமையான தெய்வத்தை வரையறுகிறது. ஆகவே இந்த தெய்வத்தை "ஆமுவான்" என பரிந்துரைத்தார்கள். சிந்து சம வெளி வில்லையில் இந்த இறைவனுக்கு நீண்ட மனிதவுரு கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அதன் தலையில் மூன்று கொம்பு உள்ளது. மேலும் இந்த கடவுள், "ஆமுவான் / Ahmuvan" முருகனை ஒத்த வடிவத்தை கொண்டுள்ளார். மேலும் 'ஆ; என்ற தமிழ் எழுத்து முன்னைய தமிழ் வட்டெழுத்துவில் இருந்து உருமாற்று பெற்றது. ஆனால் இந்த வட்டெழுத்தோ 'டிராகன் விண்மீன் குழு'வை [Draco constellation] குறிக்கும் சிந்து வெளி எழுத்தில் இருந்து, முதலாம் படத்தில் காட்டியவாறு பிறந்தது என்கிறார்கள் அறிஞர்கள் [படம்:1]. ஆகவே இது தமிழ் -சிந்து வெளி தொடர்பை மீண்டும் எடுத்து கூறுகிறது. மேலும் சிந்து வெளி எழுத்துக்கள் வலது பக்கம் இருந்து இடது பக்கமாக எழுதப்பட்டவை என்பதையும் கவனிக்க. முதலாவது இந்திய எழுத்து கி மு 2600 ஆண்டளவில் சிந்து சம வெளியில் மலர்ச்சியுற்றது, எனினும் இவ் வரிவடிவம் இன்னும் முழுமையாக பொருள் கண்டு பிடிக்கப்படவில்லை. இதற்கு முக்கிய காரணம்: [1] இவ் வரி வடிவங்களைப் பயன் படுத்திய மொழியைப்பற்றி சரியாக இன்னும் தெரியாதது. [2] கிடைத்த முத்திரைகளில் எழுதப்பட்டு இருப்பவை பெரும்பாலும் "5" அல்லது "6" குறியீடுகளைக் கொண்டவையாகவே உள்ளன. நீளமான விவரணங்கள் எதுவும் அங்கு இல்லை. [3] அறியப்பட்ட வேறு வரிவடிவங்களைக் கொண்ட இருமொழிக் குறிப்பு [bilingual texts like a Rosetta Stone] எதுவும் கிடைக்காததும் ஆகும். அதனால் எம்மிடம் வாசித்து அறியக்கூடிய அவர்களின் நம்பிக்கை, சரித்திரம், ஆட்சியாளர் அல்லது இலக்கியம் பற்றிய குறிப்புகள் ஒன்றும், இன்னும் சரியாக இல்லை. இது 200 அடிப்படை குறியீடுகளை கொண்டிருந்தாலும், அங்கு சுமார் மொத்தமாக 400 வெவ்வேறான குறியீடுகள் அல்லது அடையாளம் காணப்பட்டு உள்ளன. ஆதிமனிதன் தன்மனதில் தோன்றும் எண்ணங்களை மற்றைய மனிதர்களுடன் சைகையால் பரிமாறிக் கொண்டான். அதனால் சைகைமொழி பிறந்தது. சைகை மொழியும் புரியாதவர்களுக்கு, தனது எண்ணக் கருத்துக்களை விளக்குவதற்கு, உருவங்களைக் கீறியே புரிய வைத்தான். அதனால் உலகிலுள்ள பண்டைய மொழிகளின் எழுத்துக்கள் யாவையுமே உருவங்களால் கீறிய படங்களிலிருந்தே முகிழ்ந்த வையாகும். பண்டைய தமிழரும் தமது எண்ணங்களை உருவங்களாகவே எழுதினர். பழங் கால தமிழகத்தில் ஏற்றுமதியாளர்கள் பண்டப் பொதிகளின் மீது சரக்கின் பெயரையும், அளவையும் படமாக வரைந்தனுப்பிய செய்தி சிலப்பதி காரத்தில், "வம்ப மாக்கள் தம் பெயர் பொறித்த கண்ணெழுத்துப் படுத்த எண்ணுப் பல்பொதிக் கடைமுக வாயிலும்" [இந்திர விழா ஊர் எடுத்த காதை,வரி.111-113.] என உள்ளது. வெளிநாட்டில் இருந்து வந்தவர்கள் அல்லது புதியோர் தங்களுடைய பொருள்களை, பல பொதிகளாகக் கொண்டு வந்திருந்தார்கள். அந்தப் பொதிகள் ஒவ்வொன்றிலும் அவர்களுடைய அடையாள எழுத்தினை இலச்சினையாக பதிக்கப்பட்டிருந்தது, பல எண்களும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தன. இந்தப் பொதிகள் அனைத்தும் அந்த ஊர்ப் பண்டசாலையில் குவிந்திருந்தன என்கிறது இந்த வரிகள். இவ்வாறு அடையாளம் காட்டி எழுதப்படுவது கண்ணெழுத்து அல்லது “சித்திர எழுத்துக்கள் / pictorial writing" எனப்படுகிறது. இவ்வாறு ஒரு பொருளை ஓவியமாக பிரதி நிதித்துவம் படுத்தி பல குறியீடுகள், எழுத்து வடிவம் ஆரம்பித்த தொடக்க காலத்தில், உண்டாகின. அவை அந்த மொழியின் சொற்களை வர்ணித்தன. எழுத்து உருவாக்கலில், மூல சொற்களின் அல்லது எண்ணங்களின் ஒத்த சத்தம் உள்ள சொற்களை பண்டைய எழுத்தாளர்கள் பாவித்தார்கள். உதாரணமாக ஆங்கிலத்தில் "leave" என்ற சொல்லை குறிக்க "leaf" இன் படத்தை பாவித்தார்கள். இதை ஓவிய ஒலியெழுத்துப் புதிர் [rebus writing / வரைபட மொழி] என அழைத்தார்கள். அது மட்டும் அல்ல முன்னைய எழுத்து உருவாக்கலில், இது பொது மாதிரியாக இருந்தது. அப்படியே "relief", என்ற ஆங்கில எழுத்தை குறிக்க "leaf" என்ற குறியீட்டுடன் அதன் முன் "re" என்றதன் சத்தத்தை குறிக்கக்கூடிய ஒரு குறியீட்டை பாவித்தார்கள். மேலும் ஹரப்பான் இலக்கங்கள் / எண்குறிகள் செங்குத்தான கோடுகளால் குறிக்கப்பட்டன. ஆனால் அது 7 வரை மட்டுமே போகிறது. மேலும் 4 குறியீடுகளை இந்த கட்டமைப்புக்குள், எண் குறிகளாக பகுப்பாய்வு வெளிப்படுத்துகிறது. ஆகவே அவை "7" க்கு மேற்பட்ட இலக்கங்களை அதிகமாக குறிக்கலாம் என கருதலாம். "8" என்ற இலக்கத்தை குறிக்க செங்குத்தான கோடுகள் இல்லாததால், ஹரப்பான் இலக்கங்கள் எட்டை [8] அடிப்படையாக கொண்ட இலக்கங்களாக [Octal] இருக்கலாம் என தொல் பொருள் ஆய்வாளார், வால்டர் ஃபேர் சர்விஸ் [Walter Fairservice] மற்றும் பலரும் நம்புகிறார்கள். உதாரணமாக நாம் இன்று பாவிக்கும் அராபிக் இலக்கங்கள் [Arabic numerals or Indo-Arabic numerals] அல்லது இந்தோ-அராபிக் இலக்கங்கள், தசம இலக்கங்கள் ஆகும். இது உண்மையில் இந்தியாவில் கி பி 500 ஆண்டளவில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு இந்து இலக்கம் ["Hindu numerals"] என அழைக்கப்பட்டது. எனினும் இதை பின் இந்தியாவுடனான வர்த்தகம் மூலம் கற்றுக் கொண்ட அரபு வர்த்தகர்கள், இந்த தசம இலக்க முறையை ஐரோப்பியாவிற்கு அறிமுகப்படுத்தியதால், அராபிக் இலக்கம் என பின் ஐரோப்பியர்களால் வழங்கப்பட்டு அது நிரந்தரமாக நிலைத்து விட்டது. இது 0 தொடக்கம் 9 வரையான குறியீடுகளை கொண்டுள்ளது. பத்து [10] என்பதை எழுத நாம் ஒன்றையும் [1] பூச்சியத்தையும் [0] ஒருங்கிணைக்க வேண்டும். அது அராபிக் இலக்கங்கள் பத்தை [10] அடிப்படையாக கொண்டவை என அடையாளம் காட்டுகிறது. எட்டை அடிப்படையாக கொண்ட எண்கள் உலகில் மிகவும் அரிது. என்றாலும் முன்னைய திராவிடர்கள் எட்டை அடிப்படையாக பாவித்து பின் பத்தை அடிப்படையாக இந்தோ ஐரோப்பியன் செல்வாக்கால் மாற்றினார்கள். உதாரணமாக எட்டை அடியாக கொண்ட இலக்கத்தில், பத்தை அடியாக கொண்ட 75 ஐ எழுதுவது என்றால் அதை நாம் "113" என எழுத வேண்டி வரும். அதாவது 8X8,1X8, 3 [எட்டு எட்டு,ஒன்று எட்டு,அலகு 3] ஆகும். எது எப்படி ஆயினும், இந்த சிந்து சம வெளி முத்திரையில் பொறிக்கப் பட்ட எழுத்துகளை சரியாக எம்மால் வாசிக்க முடியுமா? என்ற ஒரு கேள்வி எழுவது இயற்கையே.இதை விளக்கு வதற்கு, நாம் பட எழுத்து ஒன்றை [ படம்:7 அல்லது படம்:3:1] இப்படி ஆரம்பிக்கலாம். பல அறிஞர்கள் [க்நோரோசாவ், பார்போலா, மகாதேவன்/ Knorozov, Parpola, Mahadevan] இந்த குறியீடை "மீன்" என காண்கிறார்கள். மேலும் [விண்] மீன் என்பது நட்சத்திரத்தையும் குறிக்கிறது. மொகெஞ்ச தாரோவில் கண்டு பிடிக்கப் பட்ட பல பண்டங்களில் மீன், நட்சத்திரம் இரண்டும் ஒன்றாக வரையப்பட்டுள்ளன. அது மீன், நட்சத்திரம் இவைகளுக்கு இடையே உள்ள பிணைப்பை உறுதிப்படுத்துகிறது. கிழே உள்ள இன்னும் ஒரு பட எழுத்தில் [படம்:8 அல்லது படம்:3:7] இலக்கம் ஆறு [6] அதாவது ஆறு கோடுகள் மீன் சின்னத்திற்கு முன் அல்லது அருகில் காணப்படுகிறது. இதை ஆறு நட்சத்திரம் அல்லது அறு மீன் என மொழிபெயர்க்கப் பட்டுள்ளது. இது கார்த்திகை நட்சத்திரம் / கார்த்திகை மீன் ஆகும். மீன் வடிவத்தின் தலைமேல் ஒரு கூரை போன்ற தலைகீழ் வடிவத்தைக் கண்டு [படம்:6 அல்லது படம்:3:2] மைமீன் என்று பின்லாந்து நாட்டைச் சேர்ந்த பேராசிரியர் அஸ்கோ பர்போலா [Asco Parpola] படித்துக் காட்டுகிறார். கூரை வேய்தலை வேய்தல் என்பார்கள்.அது மேய்தல் என்றும் திரியும். மேய்தல் வெறும் மேய் என நிற்கும். அது மை எனத் திரிந்து கரு நிறத்தைக் குறிக்கும். மை மீன் என்று கரிய மீனாகிய சனிக்கோளைக் குறிக்கும் என்கிறார். "மைம்மீன் புகையினும் தூமம் தோன்றினும் தென்திசை மருங்கின் வெள்ளி ஓடினும்", -- என புறநானுறு 117 கூறுவதை காண்க. இங்கு மைம்மீன் = சனியைக் குறிக்கிறது. சனிக் கிரகம் புகை போல மங்கிக் காணப்படினும், வால் நட்சத்திரம் (தூம கேது) தோன்றினும், வெள்ளி கிரகம் தென் திசை நோக்கிச் சென்றாலும் என்கிறது. என்றாலும் இந்த மீன் வாசிப்பு எல்லோராலும் ஏற்கப்படவில்லை. ஆகவே ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட சிந்து சம வெளி சொற்பொருள் தொகுதி / அகராதி என்று ஒன்றும் இன்னும் இல்லை. மேலும் சில சிந்து சம வெளி ஓவிய எழுத்தின் [உரல், ஜாடி, உரலுக்குள் உலக்கை,ஈட்டி [வேல்], மீன், ஒரு கண் மீன், வெட்டிய [சீவிய] மீன், மூடிய மீன், கொம்பு மீன், கொழுத்த நண்டு ] விளக்கம் படம் 4 இல் தரப்பட்டுள்ளது. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி : 30 தொடரும்

"மரணம்" என்றால் உண்மையில் என்ன?" / பகுதி : 01 "வந்தது தெரியும் போவது எங்கே வாசல் நமக்கே தெரியாது வந்தவரெல்லாம் தங்கிவிட்டால் - இந்த மண்ணில் நமக்கே இடமேது? வாழ்க்கை என்பது வியாபாரம் - வரும் ஜனனம் என்பது வரவாகும் - அதில் மரணம் என்பது செலவாகும் போனால் போகட்டும் போடா" [பாலும் பழமும்/கவிஞர் கண்ணதாசன்] மரணம் என்றால் துக்கம் தரும் ஒரு நிகழ்வு. மரணம் அடைந்த ஒருவர் திரும்பி வராத இடம் ஒன்றிற்கு செல்கிறார். ஒருவரின் மரணம் அவருடைய நண்பர்களுக்கும் உறவினர்களுக்கும் மிகுந்த துக்கத்தை அளிக்கின்றது. ஒருவரின் மரணம் அவரைச் சார்ந்து இருப்பவர்கள் அனைவருக்கும் சொல்ல முடியாத மனவேதனையை அளிக்கிறது. ஒருவன் செல்வந்தனாக இருந்தாலும் சரி, ஏழையாக இருந்தாலும் சரி, ஆணாக இருந்தாலும் சரி, பெண்ணாக இருந்தாலும் சரி, அழகாக இருந்தாலும் சரி, அழகற்றவனாக இருந்தாலும் சரி - அனைவரும் ஒரு நாள் இறந்தே ஆக வேண்டும். இது இயற்கையின் நியதி. ஆக மரணம் என்பது யாருக்கும் பிடிக்காத ஒரு விடயம் [சம்பவம்]. ஆனால் யாரும் அதிலிருந்து எப்பவும் தப்பிக்கவே முடியாது. உணர்வு பூர்வமாகவும், அறிவுபூர்வமாகவும் நாம் ஒரு நாள் இறப்போம் என எமக்கு தெரிந்திருந்தாலும், பொதுவாக நாம் எமது மரணத்தைப் பற்றி சிந்திப்பதில் எந்த ஆர்வமற்றும் மனமின்றியும், எதோ நாம் இந்த உலகில் சதாகாலமும் வாழ்வோம் போல வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறோம். அதனால் ஆன்மீக விழுமியங்களை விட பொருள் உடைமையிலும், புகழிலும், மக்கள் செல்வாக்கிலும் உடல் ஆறுதலை தரும் புலனுகர்வு சார்ந்த மகிழ்ச்சியிலும் நாம் திளைக்க - அதற்கு தலையாய முக்கியம் கொடுத்து - எமது நேரத்தையும் சக்தியையும் அதை அடைவதற்காக செலவழிக்கிறோம். எனக்கு, எனது இருப்புக்கு என்ன நடக்கும் என்ற பயமும் அல்லது இடர்கள் துன்பங்கள் தாண்டி தப்பி பிழைத்து தொடர்ந்து வாழ்வோமா என்ற பயமும் தான் இயற்கையை பார்த்து மனிதன் பயந்ததற்கும், கடவுள் என்ற ஒன்று தோன்றியதற்கும் காரணமாய் இருக்க முடியும். மரணத்தைப்பற்றி ஆழமாக அலசும் பொழுது ஒரு முக்கிய கேள்வி முதலில் எமக்கு பிறக்கிறது. அதாவது "ஏன் உயிர்கள் முதற்கண் மரணமடைகின்றன?" எமது அனுபவத்திலும் எமது அறிவியலிலும் இருந்தும் நாம் தெரிந்து கொண்டது, என்னவென்றால், பல இறப்புக்கள் உண்மையில் தடுக்கக் கூடியவை. ஆனால் அப்படி தடுப்பதற்கு, முதலில் மக்கள் ஏன் இறந்தார்கள் / இறக்கிறார்கள் என்பதற்கான நடைமுறைகளை அல்லது காரணங்களை நாங்கள் தெரிந்து கொள்ளவேண்டும். எனவே நோய், அடி முதலானவற்றால் உண்டாகும் காயம், மனித உடலின் வளர்ச்சி மற்றும் முதுமை போன்றவற்றினை நாம் விரிவாக விளங்கிக் கொள்ளவேண்டும். ஜெபம், பிரார்த்தனைகள் யார் செய்தாலும் மரணத்தைத் தடுக்க முடியாது. என்றாலும் இறுதியில், அனைவரும் இறந்து விடுகிறார்கள் என்பதே உண்மை ! பைபிள் இதற்கு சுருக்கமாக ஒரு விடையை தருகிறது. அதாவது, கடவுளின் "நன்மைதீமை அறியத்தக்க விருட்சத்தின் கனியைப் புசிக்கவேண்டாம் அதை நீ புசிக்கும் நாளில் சாகவே சாவாய்" [ஆதியாகமம் 2:17] என்று கட்டளையை, நம்முடைய முன்னோர்களும் முதல் மனிதர்களுமான ஆதாமும் ஏவாளும். தெரிந்தும் கீழ்படியாமற் போனபடியால் அவர்கள் கடவுளிடம் இருந்து பிரிக்கப்பட்டார்கள். அதுமாத்திரமல்ல, ஆதாமும் ஏவாளும் தம் பாவ இயல்பை நமக்கும் தந்துவிட்டார்கள். இப்படியாக, ஓரே மனிதனால் பாவமும் பாவத்தினாலே மரணமும் உலகத்திலே வந்தது போல, எல்லா மனிதர்களும் பாவம் செய்தபடியால், மரணம் எல்லாருக்கும் வந்தது போலவும் இதுவுமாயிற்று. என்று ரோமர் 5:12 குறிப்பிடுகிறது. குறிப்பாக “எல்லாருக்கும்” என்ற வார்த்தை மூலம் நாம் எல்லோரும் பாவிகள் நாம் அனைவரும் ஓருநாள் மரிக்கவேண்டும் என்று சொல்லாமல் சொல்லுகிறது. மேலும் "நீ பூமியிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட படியால், நீ பூமிக்குத் திரும்புமட்டும் உன் முகத்தின் வேர்வையால் ஆகாரம் புசிப்பாய்; நீ மண்ணாயிருக்கிறாய், மண்ணுக்குத் திரும்புவாய்" என ஆதியாகமம் 3:19 கூறுவதையும் கவனத்தில் கொள்க. ஒரு வாதத்துக்கு, நாம் ஆதாம் மற்றும் ஏவாளின் சந்ததியினராக இருப்பதால், அவர்களின் தலைவிதியில் நாங்கள் பங்கு கொள்ளலாம். அதில் பிரச்சனை இல்லை. ஆனால், ஏன் விலங்குகள், பறவைகள் இறக்க வேண்டும்? அவைகளின் சந்ததியினர் அறிவின் மரத்திலிருந்து சாப்பிட்டார்களா ? என்னை இது குழப்புகிறது ? உங்களுக்கு எப்படி ? உண்மையாகவே, மரணம் ஒரு பெரிய மர்மமாகவே உள்ளது. காலகாலமாக ஒவ்வொரு முக்கிய சமயங்களும் தத்துவங்களும், ஆன்மீக கருத்துகளும், இந்த மர்மத்தை கண்டு பிடிக்க முயன்றன. ஒவ்வொரு ஆணினதும் பெண்ணினதும் வாழ்வை தொட்டு, முழு மானிட சாதியையும் "தவிர்க்கமுடியாத மாள்வு" என்ற ஒன்றின் கீழ் இணைத்த ஒன்று இதுவாகும். இங்கு பணக்காரனோ ஏழையோ, ஒரே மாதிரியான முடிவை மரணத்தில் அடைகிறார்கள். கருப்பனோ வெள்ளையனோ, இருவரும் எந்த வேறு பாடும் இன்றி பிணக்குழிக்குள் போகிறார்கள். பெருஞ் செல்வாக்கும் சக்திமிக்கவர்களும், எளிய அடக்க முள்ளவர்களும் இந்த உலகத்தை விட்டே கடைசியில் போகிறார்கள். "உறங்குவது போலும் சாக்காடு உறங்கி விழிப்பது போலும் பிறப்பு" [குறள்: 339] இந்த நிலையற்ற வாழ்க்கையில், உறங்குவது போன்றது சாவு; உறங்கி விழிப்பது போன்றது பிறப்பு [சாக்காடு-இறப்பு]. இந்த கருத்தை வலியுறுத்தும் பாடல்களை நாலடியார், மணிமேகலை, சீவக சிந்தாமணி போன்றவற்றிலும் நாம் பார்க்கலாம். "இழித்தக்க செய்தொருவன் ஆர உணலின் பழித்தக்க செய்யான் பசித்தல் தவறோ? விழித்திமைக்கு மாத்திரை யன்றோ ஒருவன் அழித்துப் பிறக்கும் பிறப்பு." [நாலடியார் 302] நொடிப் பொழுதில் மாய்தற்குரிய இப்பிறவியின் பொருட்டு மானக் குறைவான இரத்தல் செயலைச் செய்து உயிர் பிழைத்தல் ஆகாது என்கிறது. இங்கும் “விழித்திமைக்கும் மாத்திரையன்றோ ஒருவன் அழித்துப் பிறக்கும் பிறப்பு” என்கிறது நாலடியார். "பிறந்தவர் சாதலும் இறந்தவர் பிறத்தலும் உறங்கலும் விழித்தலும் போன்ற துண்மையின் நல்லறஞ் செய்தோர் நல்லுல கடைதலும் அல்லறஞ் செய்தோர் அருநர கடைதலும் உண்டென உணர்தலின் உரவோர் களைந்தனர்". [ஆதிரை பிச்சை இட்ட காதை: 84-90 / மணிமேகலை] இளமையும் உடம்பும் நிலையானவை அல்ல; செல்வமும் நிலையானது அல்ல; அறமே நிலைத்தது, என்றும் துணையாக இருப்பது என்றும் கூறுகிறது. இங்கும் “பிறந்தவர் சாதலும், இறந்தவர் பிறத்தலும் உறங்கலும் விழித்தலும் போன்றது” என்கிறது மணிமேகலை. மேலும் சுந்தரர் தேவாரம், “உறங்கி விழித்தாலொக்கும் இப்பிறவி” என்கிறது. உண்மையில் இறப்பு என்றால் என்ன? [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 02 "மரணம்" என்றால் உண்மையில் என்ன?" தொடரும்

"என் உயிரும் உனதடி...." அன்ன நடையில் இதயத்தை அதிர்வித்து அருகில் நெருங்கி காமத்தை தெளித்தவளே! அம்புலி நிலவில் மடியில் சாய்ந்து அமுத மொழியால் மயக்கம் தந்தவளே!" "கள்ளம் அற்ற காதல் பொழிபவளே கன்னக் குழியில் வீழ்த்தியது எனோ? கட்டு உடலால் என்னைக் கட்டியவளே கடைக் கண்ணால் சாடை எதற்கோ?" "தேடி உன்னைக் கண்டு பிடித்தேன் தேய்வு இல்லா அழகு கொண்டவளே! தேன் ஒழுகும் புன்னகை பூத்தவளே தேவதையே என் உயிரும் உனதடி!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

நன்றி

"சயனகோலம் அவளின் அழகு கோலம்" "சயனகோலம் அவளின் அழகு கோலம் சரிந்த படுக்கையில் தேவதை கோலம் சங்கு கழுத்து சிவப்பாய் ஒளிர்ந்து சங்கடம் தருகிறது அவளின் பார்வை" "சயந்தி அவள் இந்திரன் மகள் சந்திரன் போன்ற அழகு நிலா சரீரம் தரும் கவர்ச்சி மயக்கத்தில் சற்று நானும் என்னை மறந்தேன்" "சக்கர தோடு கழுத்தை தொட சடை பின்னல் அவிழ்ந்து விழ சலங்கை கால் இசை எழுப்ப சங்காரம் செய்யுது இள நகை" "சகுனம் பார்த்தே வெளியே வருவாள் சஞ்சலம் தந்து பலரை வருத்துவாள் சகிதமாய் தோழிகள் சூழ உலாவுவாள் சந்தோசம் பொங்க நானும் ரசிப்பேன்" "சங்கீதம் பொழியும் அவள் குரல் சந்தனம் மணக்கும் அவள் உடல் சச்சரவு தரா அவள் நடத்தை சம்மதம் கேட்க இதயம் ஏங்குது" "சதாசிவன் மகிழ்ந்த நடன மகள் சரஸ்வதி ரசித்த இசை மகள் சந்திக்க நானும் தினம் கேட்கிறேன் சத்த மின்றி அவள் ஒதுங்குகிறாள்" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"கல்லூரிக் காதல்" யாழ்ப்பாணம், இலங்கை மிக நீண்ட வரலாற்று பாரம்பரியமுள்ள ஒரு பிரதேசமாகும். குறிப்பாக, இப் பிரதேசப் பாரம்பரிய பண்பாட்டம்சங்கள் மிக நீண்ட வரலாற்றை உடையதுடன் தனித்துவமானவையாகவும் காணப்படுகிறது. உதாரணம் மொழி, மதம், சடங்கு சம்பிரதாயங்கள், விவசாயம் தொழில்நுட்ப முறைகள், நாட்டுப்புற இலக்கியங்கள், கட்டிடஅமைப்பு முறை, மடம் , சுமைதாங்கி, ஆவுரஞ்சி, ஆலயங்கள் போன்றற்றை குறிப்பிடலாம். அது மட்டும் அல்ல எதிர்பாராத அன்பின் ஒரு இடமாகவும் கூறலாம். அப்படியான இலங்கையில் யாழ்ப்பாணத்தில் 2000 களின் நடுப்பகுதியில், உள்நாட்டு உரிமைப் போரின் காயங்கள் இன்னும் பசுமையாக, மறக்கமுடியாமல் வடுக்களுடன் இருந்த அந்த காலத்தில் நகரம் மெதுவாக மீண்டும் தன்னைக் கட்டியெழுப்ப முயன்றுகொண்டு இருந்தது. அப்படி இன்று எதிர்கொள்ளும் பல சவால்களுக்கு மத்தியில், இந்த பழமைவாத சமூகத்தில் உள்ள இளம் இதயங்கள் பெரும்பாலும் அன்பின் சிக்கல்களுடன் போராடுவது பெரும்பாலும் வழமையாகிவிட்டது. "யாழ்‌ தேவி ரெயில்‌ ஏறி வருவேனே உனை தேடி பெண்ணே உன்‌ முகம்‌ காணவே சுன்னாக மின்சாரம்‌ கள்ளுறும்‌ உன்‌ கன்னம்‌ அதில்‌ ஊர்வேன்‌ ஏறும்பாகவே முல்லை பூக்காரி என்‌ கை சேர வா நீ காங்கேசன்துறை பக்கம்‌ போவோமடி அங்க பனந்தோப்புக்குள்ள ஒடியல்‌ கூழ்‌ காய்ச்சி அத ஒன்றாக ஊத்தி நீ தாடி பிள்ள நீ தாவணி சோலை கிளி இந்த மச்சானின்‌ மல்லி கொடி காரை நகரில்‌ மாலை வயலில்‌ கண்ணாம்‌ புச்சி விளையாடினோமே சாரல்‌ மழையில்‌ வாழை இலையை குடையாய்‌ பிடித்து நனைந்தோமடி உன்‌ கூந்தல்‌ துளி போதும்‌ என்‌ வாழ்வின்‌ தாகம்‌ தீரும்‌ உன்‌ சேலை நுனி போதும்‌ என்‌ ஜீவன்‌ கரை சேரும்‌ கொடிகாமம்‌ மாந்தோட்டம்‌ போவோமடி அங்க தோள்‌ சாய்ந்து புளி மாங்காய்‌ தின்போமடி நீ வாய்‌ பேசும்‌ வெள்ளி சிலை உன்‌ அழகிற்கு இல்லை விலை வல்லை வெளியில்‌ பிள்ளை வயதில்‌ துள்ளி முயலாய்‌ திரிந்தோமடி ஈச்சம்‌ காட்டில்‌ கூச்சம்‌ தொலைத்து லட்சம்‌ முத்தம்‌ பகிர்வோமடி உன்‌ ஒற்றை மொழி போதும்‌என்‌ நெஞ்சில்‌ பூக்கள்‌ உன்‌ கத்தி விழி போதும்‌என்‌ ஆயுள்‌ ரேகை நீளும்‌ உன்‌ காதல்‌ என்ற சிறையில்நான்‌ ஆயுள்‌ கைதி ஆனேன்‌ உன்‌ சுவாசம்‌ நீங்கும்‌ வரையில்‌ நான்‌ சுவாசம்‌ கொண்டூ வாழ்வேன்‌ நாம்‌ ஊர்விட்டு ஊர்‌ சென்று வாழ்ந்தாலும்‌ யாழ்‌ மண்‌ வாசம்‌ மனம்‌ விட்டு போகாதே யாழ்‌ தேவி ரெயில்‌ ஏறுவோம்‌ எங்கள்‌இதயத்தின்‌ மொழி பேசுவோம்‌" [-சதீஸ்‌] யாழ்.பல்கலைக்கழகத்தின் முதலாம் ஆண்டு இலக்கிய மாணவியான சாந்தினி, புத்திசாலித்தனத்திற்கும் அழகுக்கும் பெயர் பெற்றவள். அவள் அவளைப் பற்றி ஒரு தீவிரத்தன்மை தன்னகத்தே கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய குடும்பம், அந்தப் பகுதியில் உள்ள பெரும்பாலானவர்களைப் போலவே, கண்டிப்பான மற்றும் தமிழ் பாரம்பரியமாக இருந்தது. அத்துடன் அவள் படிப்புக்கு முன்னுரிமை கொடுத்து குழந்தைப் பிள்ளையில் இருந்து வளர்க்கப்பட்டாள், காதல் அல்லது காதல் பற்றிய எண்ணங்கள் அவளின் குடும்பத்தில் என்றும் ஊக்குவிக்கப்படவில்லை. தன் வாழ்க்கையில், சாந்தினி இவ்வளவு சீக்கிரமாக குறிப்பாக தன் கல்வி அழுத்தங்களுக்கு மத்தியில், யாரிடமும் விழுந்துவிடுவாள் என்று நினைத்துக்கூட பார்த்திருக்கவில்லை. ஆனால் அப்படி ஒன்று விரைவில் நடந்தது! மறுபுறம் அருள் இரண்டாம் ஆண்டு மருத்துவபீட மாணவன். அவன் மற்றவர்களிடமிருந்து வித்தியாசமாக இருந்தான் - வசீகரமாகவும், நகைச்சுவையாகவும், எப்போதும் மற்றவர்களின் கவனத்தின் மையமாகவும் இருந்தான். அவன் ஒரு நடுத்தர வர்க்க குடும்பத்தில் இருந்து வந்தவன், அவன் வடக்கு கிழக்கு போரின் போது, ஒரு தமிழ் இளைஞனாக பல துன்பங்களைக் கண்டவன், ஆனால் பெண்களைக் பொறுத்தவரையில், அவனிடம் மிகவும் மென்மையாக இருந்ததுடன் அவனது ஆளுமை மற்றும் கம்பீரமான பேச்சும் மிடுக்கான நடையும் அவர்களுக்கு காந்தமாக இருந்தது, எனவே கொஞ்சம் தூரத்தில் இருந்து பெண்கள் அவனை அடிக்கடி பாராட்டுவது ரசிப்பது ஒன்றும் புதினம் இல்லை. என்றாலும் அருள் அதைப் பெரிதாக என்றும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அவன் தன் படிப்பிலும் குடும்பத்திற்கு உதவுவதிலும் மட்டுமே கவனம் செலுத்தினான். ஒரு நாள், அவர்களின் விதி தலையிட்டது. இது பல்கலைக்கழகத்தில் ஆண்டுதோறும் நடைபெறும் இடைநிலைக் கல்லூரி விழாவிற்கான முதல் நாள் ஏற்பாட்டில் தான் நடந்தது, அனைத்து பீடங்களிலிருந்தும் மாணவர்கள் ஒன்று கூடிய கலகலப்பான நிகழ்வு அது. சாந்தினி தயக்கத்துடன், தன் பாடங்கள் முடிய, அடுத்தநாள் நிகழ்விற்காக ஒழுங்கு செய்யும் ஏற்பாட்டிற்கு உதவ முன்வந்தார், அதே நேரத்தில் அருள் எப்போதும் போல முன்னணியில் கம்பீரமாக ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டு இருந்தான். அவனின் அழகில் மிடுக்கில் கவனம் செலுத்தினவள், ஆனால் படியை பார்க்க மறந்து விட்டாள். தடுமாறி விழுந்தேவிட்டாள். அவன் உடனே கை கொடுத்து தூக்கினான். அந்த நேரம் இருவரின் கண்களும் ஒருவரை ஒருவர் நோக்கின. இதைத் தான் விதி என்றனரோ? “ஓதிமம் ஒதுங்கக் கண்ட உத்தமன் உழையல் ஆகும் சீதையின் நடையை நூக்கிச் சிறியதோர் முறுவல் செய்தான் மாதவள் தானும் அங்கு வந்து நீர் உண்டு மீளும் போதகம் நடப்ப நோக்கிப் புதியதோர் முறுவல் செய்தாள் ” அன்னத்தின் நடையை சாந்தினியின் ஒய்யார நடையுடன் ஒப்பிட்டு அருள் சிரிக்க, கம்பீரமாக நடக்கும் யானையின் நடையைத் தன் மனத்தைக் குழப்பிய அருளின் நடையுடன் ஒப்பிட்டு அவளும் மகிழ்ந்தாள். காதல் வாழ்வில் அவனில் அவளும், அவளுள் அவனும் கலந்து கரைகின்ற தன்மை ஒன்றும் புதிதல்ல! அந்தக்கணமே 'செம்புலப் பெயல்நீர் போல அன்புடை நெஞ்சந் தாங்கலந் தனவே!!' அன்று மாலை, ஒரு கவியரங்கத்தின் போது, மேடையில் அருளின் வசீகர பேச்சிலும் அவனின் பாணியிலும் சாந்தினி தன்னை அறியாமலே மீண்டும் மயங்கினாள். அவனது குரல் பார்வையாளர்களை வசீகரிக்கும் விதத்தைக் கொண்டிருந்தது, மேலும் அவள் இதயத்தில் ஒரு படபடப்புடன் தனது வாழ்க்கையில் முதல்முறையாக, சாந்தினி தன்னால் விவரிக்க முடியாத ஒன்றை, அவள் உள்ளத்தே தோன்றி, வெளியே புலப்படுத்த முடியாத ஒரு உணர்வை, இன்பத்தைக் உணர்ந்தாள். நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு, நிகழ்ச்சியை மேடைக்குப் பின்னால் நிர்வகிப்பதற்குப் பொறுப்பான சாந்தினி, அருளுடன் அவனது அடுத்த நிகழ்ச்சி நிரலின் நேரத்தை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அவர்களின் கண்கள் மீண்டும் மிக அருகில் சந்தித்தபோது, மறுக்க முடியாத ஒரு தீப்பொறி அதில், அந்த பார்வைகளில் இருந்தது. அருளின் எளிதான புன்னகை அவளை நிராயுதபாணியாக்கியது, அந்தச் கணப்பொழுதில், ஒரு இணைப்பு இருவருக்கும் இடையில் மீண்டும் உருவானது. இது நுட்பமானது, ஆனால் அது அவர்களின் வாழ்க்கையின் போக்கை இனி மாற்ற போதுமானதாக இருந்தது. இருண்ட கூந்தலையும் மையுண்ட கண்களையும் உடையைவளுமான சாந்தினியின் உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொண்ட அருளும், சாந்தினியும் அடுத்த சில வாரங்களில், பல்கலைக்கழக வளாகத்தில் அடிக்கடி சந்திக்கத் தொடங்கினர். தொடக்கத்தில் தயக்கத்துடன் ஆரம்பித்த சந்திப்பு, விரைவில் நீண்ட சந்திப்பாக மாறியது. கவிதை, மருத்துவம், யாழ்ப்பாணத்தின் வரலாறு, அவர்களது குடும்பங்கள் மற்றும் எதிர்காலத்திற்கான அவர்களின் கனவுகள் போன்ற அனைத்தையும் பற்றி வெளிப்படையாகப் பேசினர். சாந்தினியின் புத்திசாலித்தனம் மற்றும் காதலால் அருள் ஈர்க்கப்பட்டார், அதே நேரத்தில் சாந்தினி அருளின் வாழ்க்கை ஆர்வத்தையும் அவளை மகிழ்வாக்கும் அவனின் திறனையும் பாராட்டினார். அவர்களின் ஒருவர் மேல் ஒருவரின் நம்பிக்கை, புரிந்துணர்வு, அன்பு பெருகினாலும், அவர்களின் உறவு, பல தடைகளை அல்லது படிகளை தாண்டுவது சிரமம் நிறைந்தது என்பதை இருவரும் அறிந்திருந்தனர். யாழ்ப்பாணத்தின் பழமைவாத சமூகத்தில், ஒரு காதல் உறவு, குறிப்பாக வெவ்வேறு சமூக மட்டங்களைச் சேர்ந்த இரண்டு பேர்களுக்கு இடையிலான உறவு கடினமாகவே இருந்தது. மேலும், சாந்தினியின் குடும்பத்தினர் ஏற்கனவே அவளது எதிர்காலத்தைப் பற்றி, திருமணத்தைப் பற்றி பேசத் தொடங்கி விட்டனர், அருளையும் தனது படிப்பிலும் தொழிலிலும் மட்டுமே கவனம் செலுத்தும்படி , அவனின் குடும்பத்தினர் அழுத்தம் கொடுத்தனர். என்றாலும் அவர்களின் காதல் பெற்றோர்களின் கட்டுப்பாட்டை தெரிந்தோ தெரியாமலோ அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக மீறிக்கொண்டு இருந்தது. பல்கலைக்கழக நூலகத்தின் அமைதியான மூலைகளிலும், பண்ணைக் கடல் காற்று அவர்களுடன் முட்டி மோதி அவர்களின் ரகசியங்களை கிசுகிசுக்கும் பாறைக்கற்களிலும், ஒரு சிறிய ஓடையைக் கடக்கும் வளாகப் பாலத்திற்கு அருகிலுள்ள பழைய ஆலமரத்தடியிலும் அவர்கள் ரகசியமாக தன்னந்தனியாக சந்திக்கத் தொடங்கினர். இங்கே, அவர்களின் காதல், நட்பு நெருக்கமாக மேலும் மேலும் உண்மையிலேயே மலர்ந்தது. ஒரு அமைதியான மாலை நேரத்தில், ஆலமரத்தடியில், சூரியன் மறையத் தொடங்கியதும், சாந்தினியும் அருளும் ஒருவருக்கொருவர் நெருங்கி அருகில் அமர்ந்தனர், இலைகளின் மெல்லிய சலசலப்பு மட்டுமே காற்றில் ஒலித்தது. உரையாடல் மெதுவாக அவர்கள் இருவரது மனதையும் பெரிதும் எடைபோடும் விடயத்திற்கு மாறியது - உள்நாட்டுப் உரிமைப் போர் மற்றும் அவர்களின் வாழ்க்கையில் அதன் நீடித்த தாக்கம் அவர்களின் உரையாடலின் கருவாக இருந்தது. சாந்தினி: "போர் நடக்காமல் இருந்திருந்தால் எங்கள் வாழ்க்கை எப்படி இருந்திருக்கும் என்று நீங்கள் எப்போதாவது யோசித்திருக்கிறீர்களா?" அருள்: பெருமூச்சுடன் "ஒவ்வொரு நாளும், இப்போது நினைத்தால் உண்மையில் வினோதமாக இருக்கிறது - எங்கள் குழந்தைப் பருவம் எப்படி சோதனைச் சாவடிகள், பயம் மற்றும் தலைக்கு மேலான ஹெலிகாப்டர்களின் சத்தம் ஆகியவற்றால் நிறைந்திருந்தது. என் பெற்றோர்கள் பலவற்றை இழந்தார்கள், ஆனால் அவர்கள் அதைப்பற்றி அந்த நேரம் ஒன்றும் பேசவில்லை, அவர்களின் எண்ணம் முழுவதும் தங்கள் பிள்ளைகளும், எப்படி பாதுகாப்பாக நாளைய நாளை கழிப்பதும் என்பதே. வலியை எங்கோ ஆழத்தில் புதைத்து வைத்தது போல, முகத்தில் எந்த பயத்தையும் எமக்கு காட்டிட மாட்டார்கள் " சாந்தினி: "எனக்குத் தெரியும்... எங்க குடும்பத்தை காப்பாறுவதற்காக என் அப்பா ரொம்ப பாடுபட்டார். அதனால் சில சமயம் அவங்க கடினமாகவும் இருந்தார்கள். எப்படி இதுக்குள்ளால் தப்பி பிழைப்பது மட்டுமே அவர்களின் எண்ணமும் கனவுமாக இருந்தது. அம்மாவும் கூட .. என்மீது அளவுகடந்த நம்பிக்கை வைத்திருப்பதாக அடிக்கடி சொல்லுவார், ஆனால் இப்போது ... பாரம்பரியங்களைப் பின்பற்றுவது, குடும்ப பெருமையை பேணுவது, அயலில், அவர்களின் எதிர்பார்ப்புகளுக்கும் மரியாதைக்கும் உடன்பட்டு இருப்பது ... என்பதிலே கூடிய கவனமாக இருக்கிறார். அருள்: "நானும் அப்படித்தான் உணர்கிறேன். நம் பெற்றோர்கள் நம்மைப் தீங்கு அல்லது ஆபத்திலிருந்து பாதுகாப்பாகப் பார்க்க விரும்புகிறார்கள். ஆனால் நமக்கென்ன கிடைத்தது ? நம் கண்ணியம், கனவுகள் பற்றி மாற்றம் வந்ததா ? போர் முடிந்திருக்கலாம், ஆனால் உண்மையில் எங்களுக்கு ஏதாவது மாறியதா? நமது உரிமைகள், சுதந்திரமாக வாழும் திறன் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் எதையும் சாதித்துவிட்டோம் என்று நினைக்கிறீர்களா?" சாந்தினி: மேலே மேகத்தை உற்றுப் பார்த்து "உண்மையில் இல்லை. நாங்கள் நேரடி மோதலில் இருந்து சற்று விடுபட்டுள்ளோம், ஆனால் ... நாங்கள் இன்னும் உரிமை பெறாமல் கட்டுண்டு இருக்கிறோம். அதே பழைய எதிர்பார்ப்புகளும் தீர்வும் இல்லாமல் அப்படியே இருக்கிறது . அது போகட்டும், இத்தனை அடிபாடுகளுக்குப் பிறகும், தமிழரான எமக்குள் ஒற்றுமை இல்லை. அதுமட்டும் இல்லை, இன்னும் பழைமைவாதம் அப்படியே இருக்கிறது. அதிலும் குறிப்பாக என்னைப் போன்ற பெண்களுக்கு - நாங்கள் இன்னும் பெற்றோர் யாரைத் தேர்ந்தெடுப்பார்களோ அவர்களை திருமணம் செய்து கொள்ளவேண்டும், அப்படி இப்படி என்று இன்னும் பெற்றோரின் எதிர்பார்ப்பில் மாற்றம் இல்லை அருள்: "என்னைப் போன்ற ஆண்களுக்கு எல்லாமே பொறுப்புதான். உழைப்பது, சம்பாதிப்பது, குடும்பத்தை காப்பாற்றுவது, தலைமைவகிப்பது என நீண்டுகொண்டு போகிறது. எனக்கு ஆறுதலுக்கும் அன்புக்கும் - சாந்தினி, நீ தான் வேண்டும் நான் ஒரு மருத்துவராக மட்டுமே இருக்க விரும்பவில்லை. மாற்றங்களை விரும்புபவனாகவும் இருக்க விரும்புகிறேன். பழைமைவாதம் எங்கள் காலத்துக்கு ஏற்றவாறு மாற்றப்படவேண்டும் அப்பத்தான் நாம் மனிதர்களாக வாழ முடியும். ஆனால் போர்… இருந்ததையும் பறித்துவிட்டது சாந்தினி அருளின் மார்பின் மீது தன் தலையை சாய்த்து அவன் கைகளை அழுத்தமாக பிடித்தாள், அவர்களுக்கிடையேயான காதல் உணர்வு குளிர்ந்த காற்றையும் சூடாகியது. தங்கள் தலைமுறை கடந்த காலத்தின் வடுக்களை இன்னும் மறக்கவில்லை என்பதை அவர்கள் இருவரும் அறிந்திருந்தனர், மேலும் உடல்ரீதியான வன்முறைகள் இன்று முடிவுக்கு வந்தாலும், சமூக வேறுபாடும் மற்றும் சம உரிமைப் போர்களும் அப்படியே இருந்தன. சாந்தினி: "நம்முடைய காதல் எம் நாட்டைப் போன்றது என்று நினைக்கிறன். நாம் விரும்புவதற்கும் பெற்றோர் எதிர்பார்ப்பதற்கும் இடையில் கிழிந்துவிட்டது. நாம் எப்போதாவது, இந்த பழமைவாதத்தில் இருந்து சுதந்திரமாக இருப்போம் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? - நாம் சுதந்திரமாக விரும்பியபடி வாழ, விரும்பியவரை நேசிக்க?? அருள்: "எனக்குத் தெரியாது. நாம் சரியான பாதையில் செல்கிறோம் என்று நான் நினைக்க விரும்புகிறேன். ஆனால் அது மெதுவாகத்தான் இருக்கிறது. உள்நாட்டுப் போர் முடிவுக்கு வந்தது, ஆனால் சமத்துவமும் கண்ணியமும்... நம்மில் பலருக்கு இன்னும் தொலைதூரக் கனவுகள். இங்கே, யாழ்ப்பாணத்தில், சம உரிமைக்கான போராட்டம் இன்னும் தொடர்கிறது, ஆனால் ... சாந்தினி: "இது வருத்தமாக இருக்கிறது, இல்லையா? எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நாங்கள் இன்னும் போராடுகிறோம். அங்கீகாரத்திற்காகவும், அமைதிக்காகவும், அடிப்படை மனித உரிமைகளுக்காகவும். இங்கே நாங்கள் ... காதலிக்கும் உரிமைக்காகவும் போராடுகிறோம்." அருள்: "அதனால்தான் நாம் ஒருவருக்கொருவர் வலுவாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். அவர்கள் நம்மிடமிருந்து எல்லாவற்றையும் பறிக்க அனுமதிக்க முடியாது. நம் கண்ணியம், நம் கனவுகள், இப்போது நம் அன்பு... ஒருவேளை நம்மால் உலகத்தை உடனடியாக மாற்ற முடியாது, ஆனால் நம்மிடம் இருப்பதைப் இழக்காமல் பற்றிக்கொள்ளலாம்?" யுத்தம் அவர்கள் இருவருக்கும் கண்ணுக்குத் தெரியாத வடுக்களை ஏற்படுத்தியது, உலகில் இன்று அவர்களின் இடத்தை மட்டுமல்ல, அவர்களின் எதிர்காலத்தையும் ஒன்றாகக் கேள்விக் குள்ளாக்கியது. ஒரு நாள் மாலை, வகுப்பு முடிந்து சாந்தினியும் அருளும் யாழ்ப்பாண கோட்டைக்கு அருகே நடந்து கொண்டிருந்தபோது, குடும்பத்தின் பெண் உறவினர் ஒருவர் அவர்களைக் கண்டார். வார்த்தை விரைவாக பரவியது. "சிலரும் பலரும் கடைக்கண் நோக்கி மூக்கின் உச்சிச் சுட்டுவிரல் சேர்த்தி மறுகில் பெண்டிர் அம்பல் தூற்றச் சிறுபோல் வலந்தனள்" சாந்தினி உயர்ந்த குடியில் பிறந்தவள். ஆகையால் நேரடியாகப் பழிக்க அச்சமுற்ற அயல் பெண்கள், கடைக்கண் சார்த்தியும், மூக்கு நுனியில் விரலைச் சேர்த்தியும் தமக்குள் மறைவாகப் பேசியபடி அலர் உரைத்தனர். அது எப்படியோ அவளின் பெற்றோருக்கு எட்டிவிட்டது. தாயும் தன் மகள் மீது ஐயம் கொண்டு அவளை கட்டுப்படுத்தினாள் என்பதை விட, பிறர் சுட்டிக்கூறும் அளவிற்கு நடந்து, பிறந்த குடிக்கு இழிவைத் தந்துவிட்டாளே என்ற எண்ணத்திலேயே அப்படி செய்ததுடன் தந்தைக்கும் தெரியப் படுத்தினாள். அவளுடைய தந்தை, ஒரு கண்டிப்பான மனிதர், பாரம்பரிய விழுமியங்களை கடைப்பிடிப்பவர், கோபமடைந்தார். மீண்டும் அருளைப் பார்க்கக் கூடாது என்று தடை விதித்து, அவள் படிப்பில் கவனம் செலுத்தி, பெற்றோர் பார்க்கும் பொருத்தமான திருமணத்திற்குத் தயார் ஆக வேண்டும் என்று கட்டளையிட்டார். சாந்தினி அந்தக் கணமே மனம் உடைந்து போனாள், ஆனால் எதிர்த்து ஒன்றும் பேசவில்லை. மௌனமாக தன் அறைக்குள் போய் கதவைப் பூட்டினாள். கட்டிலில் கிடந்தபடி, தன் தொலைபேசியில் அருளின் படத்தைப் பார்த்தபடி ஏதேதோ தனக்குள் முணுமுணுத்தாள். தன் குடும்பத்திற்க்கும் அருள் மீதான காதலுக்கும் இடையில், கண்ணீருடன் மனதில் போராடினாள். சமூக எதிர்பார்ப்புகள் மற்றும் பெற்றோரின் பாசமும் அவள் மனதின் மீது அதிக எடையைக் கொடுத்தன. மேலும் அவளுடைய குடும்பத்தின் விருப்பத்திற்கு எதிராகச் செல்வது அவமானத்தைத் தரும் என்பதை அவள் மனம் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தது. அதேநேரம் அருளும் சாந்தினியின் முடியாத சூழ்நிலையின் கனத்தை உணர்ந்தான். அவன் சாந்தினியை ஆழமாக நேசித்தாலும் அவன், தன்னால் சாந்தினி தனது குடும்பத்திலிருந்து விலகுவதற்கு காரணமாக இருக்க விரும்பவில்லை. நாட்கள் வாரங்களாக மாறியது, அவர்களுக்கிடையான தூரம், அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் சந்திப்பதை நிறுத்தியதால் அதிகரித்தது. ஒரு காலத்தில் துடிப்பான இணைப்பு இப்போது வறண்டு, கோடைக்காலம் போல தோன்றியது. சாந்தினியின் பெற்றோர்கள் இதனால் நிம்மதியடைந்தாலும் மற்றும் இந்த விவகாரம் தீர்க்கப்பட்டுவிட்டதாக அவர்கள் நினைத்தாலும், உண்மையில் சாந்தினி மற்றும் அருள் இருவரும் மௌனமாகவே தவித்துக் கொண்டிருந்தனர் என்பதே உண்மை. மாதங்கள் கடந்தன, அருளின் இறுதி ஆண்டு படிப்பை நெருங்கியது. ஒரு நாள், அருளுக்கு மதிப்புமிக்க இன்டர்ன்ஷிப்பிற்காக [ஒரு தொழில்முறை கற்றல் அனுபவத்துக்கு ] கொழும்பு செல்லும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அவன் யாழ்ப்பாணத்தின் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்தும், அனுபவித்த மனவேதனைகளிலிருந்தும் விலகி, ஒரு அமைதியை, சாந்தினியை இழந்த வேதனையில் இருந்து தப்பிக்க ஒரு வாய்ப்பாக, இதைக் கருதினான். கொழும்பிற்குப் புறப்படுவதற்கு முந்தைய நாள் இரவு, அருள் பாலத்தின் அருகே உள்ள பழைய ஆலமரத்தைக் கடைசியாகப் பார்க்க முடிவு செய்தான். அவன் அங்கே நின்று, தனது மனது திருடப்பட்ட தருணங்களை நினைவு கூர்ந்தபோது, அவனுக்குப் பின்னால் ஒரு பழக்கப்பட்ட குரல் கேட்டது. அது சாந்தினி. அவள் கண்களில் கண்ணீர் நிரம்பி வழிந்தது. அவன் புறப்பட்டதைக் கேள்விப்பட்டு விடைபெற வந்திருந்தாள். அவர்கள் ஒரு கணம் மௌனமாக நின்றார்கள், அவர்களுக்கிடையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த எல்லா வேதனையும் பாரமும் கண்களில் தெரிந்தன. சாந்தினி இறுதியாகப் பேசினாள்: “உண்மையைச் சொல்லாமல் உன்னை அம்மோ என்று விட்டுவிட முடியாது. நான் உன்னை முழுதாக நேசிக்கிறேன், அருள். என்னிடம் எப்போதும் உன்மேல் காதல் இருக்கிறது, நான் என்றும் உன்னை மறக்க மாட்டேன். அருள் திடுக்கிட்டான். அவள் தன்னை மறந்துவிட்டாள், குடும்பத்தின் முடிவை ஏற்றுக்கொண்டாள், என்று நினைத்தவன், இப்ப இதோ அவள் அவன் முன் நின்று, தன் இதயத்தை முழுமையாக கொட்டிக்கொண்டு இருந்தாள். சிறிது நேரம், எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்று தோன்றியது. ஆனால் யதார்த்தம் தலைகீழாக மாறியது. காதல் இருந்தபோதிலும், அவர்கள் ஒருபோதும் ஒன்றாக இருக்க முடியாது என்று அருளுக்குத் தெரியும். அவன், சாந்தினியின் இரு கையையும் பிடித்து, தனது கனத்த இதயத்துடன், இருவரையும் உடைத்து பிரிக்கும் வார்த்தைகளை அவளிடம் சொன்னான்: “நானும் உன்னை நேசிக்கிறேன், சாந்தினி. ஆனால் நம்மால் இணைய முடியாது. இங்கே இல்லை, எப்போதும் இல்லை." அவர்கள் ஒன்றாக இருக்கும் கடைசித் தருணம் என்பதை அறிந்து ஆலமரத்தடியில் இருவரும் கட்டித்தழுவினர். அருள் பாலத்தைக் கடந்து, நடந்து செல்வதை, இரவில் மறைவதை சாந்தினி பார்த்துக்கொண்டே இருந்தாள். அவ்வளவுதான் - அவர்களின் காதல் காலப்போக்கில் மனதில் இருந்து கரைந்து கரைந்து போனாலும் ஒரு மூலையில் ஒழிந்து இருந்தது, உண்மையில் ஒருபோதும் சந்திக்க முடியாத இரண்டு நிலங்களை இணைக்கும் ஓடையின் மேல் பாலம் போல, அவர்களின் இதயங்களை இன்னும் இணைத்துக் கொண்டே இருக்கிறது [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

எல்லோருக்கும் நன்றிகள்