"தன்னுயிர் பிரிவதைப் பார்த்தவரில்லை என்னுயிர் பிரிவதைப் பார்த்துநின்றேன்!"...........கடந்துவந்த கற்பனை

திரைப் படங்களில் வரும் பாடல்களில் உள்ள கற்பனைகள் சில சமயம் விமர்சனத்திற்குள்ளாவது சகஜம். கவிஞர் கண்ணதாசன் அவர்கள் எழுதிய ஒரு பாடலை கவிக்கோ அப்துல்ரகுமான் விமர்சனம் செய்தார்.

"தன்னுயிர் பிரிவதைப் பார்த்தவர் இல்லை
என்னுயிர் பிரிவதைப் பார்த்து நின்றேன்”

என்ற பாடலின் அர்த்தம் என்னவென்றால் தன்னுடைய உயிர் பிரிவதை யாரும் பார்க்க முடியாது. ஆனால் காதலன் தன்னைவிட்டுப் பிரிந்து செல்லும் போது அவளுடைய உயிரே பிரிந்து செல்வதைப் பார்த்து நிற்கின்றாளாம் காதலி எனச் சொல்லும் அற்புதமான கற்பனை இது.

ஆனால் இப்பாடலை இந்திப் படப் பாடல் ஒன்றில் கேட்க நேர்கிறது கவிக்கோவிற்கு
“யாராவது உயிர் போவதைப் பார்த்ததுண்டா? இதோ
என் உயிர் போய்க்கொண்டிருக்கிறது"

என்று காதலன் ஒருவன் இந்திப் படத்தில் பாடுகிறாரம். ஓஹோ இது இந்தியின் உல்டா தமிழ் என்று நினைத்தவருக்கு, உருது கஸல் தொகுப்பு படித்துக்கொண்டிருந்தபோது அதே கற்பனை அந்த கஸல் தொகுப்பில் இருப்பதைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டாராம். ஆக இதுதான் மூலக் கற்பனை என நினைத்தவருக்கு சிறிது நாள் கழித்து பாரசீகக் கவி ஞாநி சாஅதியின் கவிதைத் தொகுப்பைப் படித்தபோது இங்கேயும் அதே கற்பனை வருவது கண்டிருக்கிறார்.

அப்போது நினைத்திருக்கிறார் இது பாரசீகக் கவிதையிலிருந்து தமிழில் தழுவப்பட்டுள்ளது என. ஆனால் அதுவும் தவறென்று புரிந்திருக்கிறார் சங்ககாலப் பாடலிலிருந்ததைக் கண்டபோது. அதாவது தொல்காப்பியத்தில் பொருளதிகாரத்தைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்த போது அதில் நச்சினார்க்கினியர் தம்முடைய களவியல் உரையில் ஒருபாடலில்:

"தலைவனோடு கூடிப் பிரிந்து காதலியானவள் தன் தோழிகளுடன் சென்று கொண்டிருக்கிறாள். அதைக் கண்ட தலைவன் பாடுவதாக

" உயிரைப் பார்க்க முடியாது என்று சொன்னவர்கள் கொஞ்சம் கூடக் கூசாது பொய் சொல்கிறார்கள் என் அருமையான உயிரை இதோ நான் பார்க்கிறேன். அது பேசும்... ஆடும், மெல்ல மெல்ல நடக்கும். அதற்குத் திரண்ட காலுண்டு, நுண்ணிய இடையுண்டு குளிர்ச்சியான கண் உண்டு அது பெண் வடிவமுடையது என நச்சினார்க்கினியர் மேற்கோள் காட்டிய சங்ககாலப் புலவர் ஒருவரின் கற்பனைதான் அது.

ஆக, தமிழிலிருந்து பாரசீகம் போய், உருது கஸலுக்குத் தாவி, இந்தித் திரைப் படப்பாடலாக உருவெடுத்து மீண்டும் தமிழுக்கே வந்த கற்பனை அது

"தன்னுயிர் பிரிவதைப் பார்த்தவரில்லை
என்னுயிர் பிரிவதைப் பார்த்துநின்றேன்!"

என்று காலம் கடந்து சுவை குன்றாது மொழி மாறி மீண்டும் கண்ணதாசன் கவிதையானது.