"நூல் அறுந்த பட்டம்"

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"நூல் அறுந்த பட்டம்"

 

நிழலவன் யாழ்ப்பாணத்தின் மணல் கரையில் அமர்ந்தான், தூரத்தில் படபடக்கும் பட்டங்களை ரசித்தபடி அவன் கண்கள் பின்தொடர்ந்தன. அவற்றின் பிரகாசமான வண்ணங்கள் வானத்தில் வரைந்தன, ஒவ்வொன்றும் தனித்துவமாக வெவ்வேறு வடிவில், நிறத்தில், அளவில் இருந்தன. அவன் எண்ணங்கள் கி முன் 9500 ஆண்டுக்கு பறந்து சென்றன. பட்டம் ஆசியாவில் தோன்றினாலும், அதன்  துல்லியமான தோற்றம் இதுவென எண்ணமுடிய விட்டாலும், இந்தோனேசியாவின் தென்கிழக்கு சுலவேசியில் உள்ள மூனா தீவில் [Muna island, southeast Sulawesi, Indonesia] கண்டுபிடிக்கப்பட்ட கி.மு. 9500-9000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய குகை ஓவியத்தில் பட்டத்தின் பழமையான படம் காணப்பட்டது ஞாபகத்திற்கு வந்தது. எனினும் மற்ற சான்றுகள் கி மு 450 அளவில் சீனாவில் பட்டம்  உருவாக்கப்பட்டன என்று கூறுகின்றன. 

அது இன்னும் யாழ்ப்பாண மணல் வெளியில் பறப்பதைக் கண்டு ஆச்சரியப்பட்டான். என்றாலும் அங்கு கண்ட சில காட்சிகள் அவன் மனதைக் கனக்கச் செய்து கொண்டு இருந்தது. இந்த பட்டங்களை வைத்திருந்த சில நூல்கள் ஒவ்வொன்றாக அறுந்து ஒடிந்து, துடிப்பான பட்டம் சில காற்றினால் இழுக்கப்பட்டு, இறுதியில் பூமியை நோக்கி இறங்கிக் கொண்டு இருந்தது தான் அவன் மனதில், இன்றைய அவனது சொந்த வாழ்க்கையுடன் - இலங்கையின் வடக்கு மற்றும் கிழக்கில் உள்ள தமிழ் மக்களின் வாழ்க்கையுடன் - ஒரு தொடர்வை  வரையாமல் இருக்க அவனால் முடியவில்லை. 

பட்டம் நூல் அறுந்த போது கீழ் நோக்கி விழுவதும், வால் அறுந்த போது பறப்பதை தொலைக்க தொடங்குவதும் அவனின் சிந்தனையை தூண்டின. அவர்களின் இன்றைய தலைவர்கள் அந்த உடைந்த நூல்களைப் போல இருப்பதால், பட்டத்தின் நூல் பலமற்று இருப்பது போல, தங்களுக்குள் முரண்பட்டு,  தமிழ் சமூகத்தை ஓங்கி உலக வானில் பறக்க முடியாமல் செய்து விட்டார்கள்.  பட்டத்தின் வால் கொடுக்கும் சமநிலையைக் கூட மறந்து, மக்களை இலக்கின்றி, திசையில்லாத பட்டங்கள் போல நகர்த்தி விட்டார்கள்.

"நூல் அறுந்த பட்டம் இதுவோ
பாழ் அடைந்த சமூகம் இதுவோ 
மேல் இருந்து கீழே விழுகுதே  
கால் இருந்தும் நொண்டி மனிதனாய்!" 

"வால் அறுந்த போதே நடுங்குதே 
ஊழ் வினை அதைச் சூழுதோ
கோள் சொல்லி ஒற்றுமை நடுங்குதே 
நாள் நெருங்கி இனமே முறியுதே!"   

அவனுக்குப் பக்கத்தில், மணல் தரையில், இருண்ட கூந்தல் மேகம் சுற்றிச் சுருண்டு இருக்கும் நீர்ச்சுழியில் பார்த்தவர் நெஞ்சைச் சூறையாடும் விழியாகிய கெண்டைமீனைக் கொண்டும், முருக்கம்பூ அரும்பு போன்றிருக்கும் சிவந்த இதழுடனும், வளைந்த வில்லைப் போலவும், பிறையைப் போலவும் இருக்கும் நெற்றியுடனும்  அமைதியாக அமர்ந்திருந்தாள் நன்விழி. அவளின் கூந்தல் காற்றில் சலசலக்கும் சத்தம் மட்டுமே அவனுக்கு கேட்டது. இவள் புருவத்தைப் பார்த்து வானவில்லும் ஆசையாகப் பேசும் என்றாலும் இவளது மங்கைப் பருவத்தில் பிறர் அறிவை மயக்கும் ஒரு கர்வமும் இருந்தது. அது தான் கொஞ்சி பேசுவதை விட்டுவிட்டு பட்டம் ரசிக்கிறானோ?, இல்லை இல்லை அவளும் பட்டத்தைப் பார்த்துக்கொண்டும் அவற்றினதும் அவர்களினதும் எதிர்காலத்தைப் பற்றி சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தாள். பல மாதங்களாக, அவர்கள் தங்கள் மக்களின் நிலையைப் பற்றி விவாதித்துக் கொண்டிருந்தனர், ஒரு காலத்தில் துன்பங்களாலும் நோக்கத்தாலும் ஒன்றுபட்ட பெருமைக்குரிய தமிழ்ச் சமூகம், ஒரு காலத்தில் தங்கள் உரிமைகளுக்காகப் போராட வழிவகுத்த தலைவர்களிடையே, இன்று உள்ள உள் மோதல்களால் பிளவுபட்டுள்ளது. "நூல் அறுந்த பட்டம்" அது !

"அதைப் பார்த்தாயா?" நிழலவன், நூல் அறுந்த பட்டத்தை நோக்கிக் கேட்டான். "இது சிறிது நேரம் மிதக்கிறது, ஆனால் இது இனி எங்கு செல்கிறது என்பதைக் கட்டுப்படுத்த முடியாது. எங்களைப் பற்றி நான் அப்படித்தான் உணர்கிறேன். எங்கள் நூல் உடைந்து விட்டது, நாங்கள் அலைந்து கொண்டிருக்கிறோம்." என்றான். 

நன்விழி தலையசைத்தாலும் ஒரு கணம் அமைதியாக இருந்தாள். "இது நாம் மட்டுமல்ல, நிழலவன். நாம் அனைவருமே ?. நம் தலைவர்கள் ஒரு நூலைப் போல - வலிமையானவர்களாக, காற்றில் நம்மை வழிநடத்தி, நம்மை உயர்த்தி வைத்திருந்தார்கள். ஆனால் இப்போது ...  அவர்கள் நான் தலைவர், நீ தலைவரென ஒருவருக்கொருவர் சண்டையிடுவதில் அதிக ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள், அதையும் எங்களுக்காக என்று ஒரு போடும் போடுகிறார்கள்! " என்றாள். 

அவர்களின் வாழ்க்கை, அவர்களின் அன்பு, அவர்களின் மக்களின் எதிர்காலத்துடன் ஆழமாகப் பின்னிப் பிணைந்திருந்தது. வடக்கில் உள்ள ஒரு கிராமத்தைச் சேர்ந்த நிழலவன் ஒரு லட்சிய இளைஞன். உள்நாட்டுப் போரின் போது அழிக்கப்பட்ட வீடுகள், பள்ளிகள் மற்றும் மருத்துவமனைகளை மீண்டும் கட்டியெழுப்ப உதவ வேண்டும், ஒரு பொறியியலாளராக வேண்டும் என்று அவன் எப்போதும் கனவு கண்டான். அதே நேரம் கிழக்கைச் சேர்ந்த நன்விழி, ஒரு வழக்கறிஞராக விரும்பினாள், நீதிக்காக வாதிடவும், மக்களின் உரிமைகள் பாதுகாக்கப்படுவதை உறுதி செய்யவும் விரும்பினாள். இருவரும் தங்கள் படிப்பை யாழ்ப்பாண பல்கலைக்கழகத்தில் தொடர்ந்தனர். அவர்களின் பீடம் வெவ்வேறு இடத்தில் அமைந்து இருந்தாலும், அவள், அவனின் வீட்டுக்கு பக்கத்தில் உள்ள விடுதியில் தங்கியிருப்பதால், இருவருக்கும் இடையில் ஒரு உறவு மலர்ந்து, அது ஓய்வு நேரங்களில் சந்திப்பாகவும் தொடர்ந்தது. என்றாலும் அரசியல் ஸ்திரமின்மை, தலைமைத்துவத்தின் துண்டாடுதல் மற்றும் தமிழ் சமூகத்தின் அதிகரித்து வரும் ஓரங்கட்டல் ஆகியவை அவர்களின் எதிர்காலத்தின் மீது நீண்ட நிழலைப் போட்டன.

“நேற்று ராத்திரி அப்பாகிட்ட பேசிட்டேன்” என்று மௌனத்தைக் கலைத்து ஆரம்பித்தாள் நன்விழி. "எங்கள் குடும்பம் பல தலைமுறைகளாக வைத்திருக்கும் நிலம் பறிக்கப்படுகிறது. ஏதேதோ காரணம் கூறி அரசு அதை வலிந்து எடுக்கிறது. என் தந்தை சட்ட உதவி பெற முயன்றார், ஆனால் கிழக்கில் உள்ள உள்ளூர் தலைவர்கள் - அவர்கள் போராட முடியாத அளவுக்கு -  பலவீனமாக உள்ளனர்." என்று அவனின் கையை தன் கையால் பற்றிக் கொண்டு வேதனையுடன் சொன்னாள்.

நிழலவன் தன் விரல்களை தன் உள்ளங்கையில் இறுக்கமாக அழுத்தியபடி, கொஞ்சம் கோபத்துடன் "வடக்கிலும் அப்படித்தான். நீயும் இப்ப வடக்கில் தானே, உனக்கு நன்றாகத் தெரியும் தானே, பள்ளிக்கூடங்களில், பாடசாலைகளில் குழப்பம். சில மாதங்களுக்கு ஒருமுறை புதிய புதிய போராட்டம் அல்லது வேலை நிறுத்தம் நடக்கிறது, வகுப்புகள் ரத்து செய்யப்படுகின்றன. அரசாங்கம் எங்களைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை, எங்கள் தலைவர்களும் கூட. ஒருவரையொருவர் கொஞ்சம் பிரிந்து பிரிந்து அவர்களின்  செயல்களால் நாங்கள் இன்று பின்தங்கிவிட்டோம். நமது கல்வி கூட உடைந்திருக்கும் போது நாம் எப்படி முன்னேறமுடியும்?"

நன்விழி பெருமூச்சு விட்டாள். "அது வெறும் கல்வி மட்டுமல்ல, அந்த  வாழ்வின் எல்லாமே!. வேலைகள் மறைந்துவிட்டன. எனது கிராமத்தைச் சேர்ந்த பெரும்பாலான வாலிபர்கள் வெளியேறிவிட்டனர். அவர்கள் மத்திய கிழக்கில் கூலி வேலை செய்கிறார்கள். அவர்கள் புத்திசாலிகள், ஆனால் இங்கே சரியான வாய்ப்புகள் இல்லாததால், அவர்களுக்கு வேறு வழி இருக்கவில்லை"

"பாயு மொளி நீ யெனக்குப் பார்க்கும் விழி நானுனக்கு;
தோயும் மது நீ யெனக்குத் தும்பியடி நானுனக்கு;
வாயுரைக்க வருகுதில்லை; வாழிநின்றன் மேன்மை யெல்லாம்;
தூயசுடர் வானொளியே! சூறையமுதே! நன்விழியே!" 
 

நீயோ பாயும் வெளிச்சம் என்றால் நானோ அதை பார்க்கும் கண்களாவேன் ; நீயோ அணைக்கும் தேன் என்றால் நானோ அதை உண்ணும் வண்டு ஆவேன் ;உன்னுடைய மேன்மை எல்லாம் வாயினால் சொல்ல வார்த்தை இல்லையடி ; தூய்மையான வெளிச்சம் தரும் நிலவே கொள்ளை அழகே, நன்விழியே என்று அவளை அணைத்தபடி நெருங்கி இருந்தான். ஆனால் அவர்கள் மீண்டும் மௌனமாக, ஆனால்  மற்றொரு பட்டம் வானத்தில் உயரப் பறப்பதைப் பார்த்தார்கள். அதன் நூல் இன்னும் அப்படியே இருந்தது, அது காற்றிற்கு எதிராக நம்பிக்கையுடன் நடனமாடியது.

"நீங்கள் அதைப் பார்க்கிறீர்களா?" நிழலவன் பட்டத்தைக் காட்டினான். "நாங்கள் முன்பு அப்படித்தான் இருந்தோம். நாங்கள் காற்றை எதிர்கொண்டோம் - எதிர்ப்பு, போராட்டம் - ஆனால் எங்களை நிலைநிறுத்த, எங்கள் நூலை வலுவாக வைத்திருக்கும் தலைவர்கள் அன்று எங்களிடம் இருந்தனர். இப்போது ... எங்களை இணைக்க யாரும் இல்லை. ஆனால் பிரித்து பிரித்து சிதறடிக்கிறார்கள் " என்று பட்டத்தை மீண்டும் காட்டினான். 

நிழலவனின் தோளில் அவள் தலை சாய்த்தாள். "நூல் இல்லாத பட்டம் ஒரு துண்டு மட்டுமே என்று என் அம்மா எப்போதும்  சொல்வார். துண்டு  அழகாக இருக்கலாம்  ஆனால் திசை இல்லை எனறால், எதுவும்  பயனற்றது. நம் கட்டுப்பாட்டை இழந்துவிட்டால், எவ்வளவு காலம், நாம் நன்றாக இருப்போம் என்று, எனக்குத் தெரியாது."

நிழலவனின் மனம் அந்த வார தொடக்கத்தில் அவனது பெற்றோருடன் உரையாடியது. அவனது தந்தை, ஒரு காலத்தில் தமிழர் உரிமைகளுக்காக ஆர்வத்துடன் செயல்பட்டவர், ஏமாற்றமடைந்தவர்.

"இப்போது அவர்கள் அனைவரும் ஒரே மாதிரியாக, ஒற்றுமை தவிர்த்து வேற்றுமையில் இருக்கிறார்கள்," என்று அவனது தந்தை அவனிடம் கூறினார். "இந்தத் தலைவர்கள் முன்பு ... எங்களுக்காகப் போராடினார்கள், ஆனால் இப்போது? பதவிக்காக, பணத்திற்காகப் போராடுகிறார்கள். மக்களைப் பற்றி யாருக்கும் அக்கறை இல்லை, நாங்கள் "நூல் அறுந்த பட்டம்" போல இருக்கிறோம், மகனே, யாரும் நூல் கட்ட வரப் போவதில்லை. நாமே நம்மை திருத்தி, பலமான நூலால் கட்டி, சூறாவளி காற்றாக எம்மை தாக்கும் எல்லா பிரச்சனைகளுக்கும் விடிவுகண்டு நாம் மேலே எழவேண்டும், தொடர்ந்து பறக்க வேண்டும்." என்று ஆலோசனை கூறினார். 

"அது சரியப்பா, ஆனால் இப்ப நாம் புதியவர், நாம் இளம் தலைவர்கள் என்று கூறிக்கொண்டு புற்றில் இருந்து வெளிவரும் ஈசல் போல் பறக்கத் தொடங்கி விட்டார்கள். அங்கு அதே ஒற்றுமை இல்லை, அங்கு அதே ஒருவரை ஒருவர் குறைகூறுதல் பெருகிவிட்டது. இது  ஜனாதிபதி தேர்தலிலும் அதைத்தொடர்ந்து பாராளமன்ற தேர்தலிலும் அதிர்ச்சியைத் தருகிறது. யாழ்மாவட்ட தேர்தல் தொகுதியில் நாற்பதுக்கு மேற்பட்ட காட்சிகள் அல்லது சுயேச்சைகள் போட்டியிடுகின்றன? இது  எதைக் காட்டுகிறது? ஏன் நம்மால் ஒரு குடையின் கீழ், எதுவும் செய்ய முடியவில்லையா?" நிழலவன் கேட்டேன். "இந்த ஒன்றுபடா இளம் தலைவர்களைப் பற்றி என்ன? அவர்களால் எப்படி விடயங்களை மாற்ற முடியும்?"

அவன் தந்தை தலையை ஆட்டியபடி பெருமூச்சு விட்டார். "உண்மையான இளம் தலைவர்கள் இன்று மிகக் குறைவு, அவர்களுக்கு செல்வாக்கு இல்லை. அவர்களை எம் மூத்த தலைவர்கள் சரியாக வளர விடவில்லை. பலர் தாமும் தம்பாடும் என்ற அளவில், அரசியல் மற்றும் ராணுவ நெருக்கடிகளால் நிறுத்திவிட்டார்கள். இன்றைய தலைவர்களிடம்  வலுவான, ஒற்றுமையான, தெளிவான குரல் இல்லை. நீங்கள் பலரைப் போலவே இந்த நாட்டை விட்டு வெளியேறுவது பற்றி யோசிப்பீர்கள்?" என்று கேட்டார். 

நிழலவன் பதிலளிக்கவில்லை, ஆனால் அந்த வார்த்தைகள் அவனிடமே இருந்தன. அவனது தந்தை ஒரு பெருமை மிக்க தமிழர், தனது மக்களுக்காக கடந்த காலத்தில் அனைத்தையும் தியாகம் செய்தவர். இப்போது அவரும் நம்பிக்கை இழந்து விட்டார்.

நன்விழியும் தன் பெற்றோரிடம் இதே போன்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டிருந்தாள். காணி உரிமை மறுக்கப்பட்டவை, தொடர்ச்சியான இராணுவப் பிரசன்னம், கலாசாரச் சிதைவு - இவையனைத்தும் அவர்களைப் பெரிதும் பாதித்தன. அவளது தந்தை ஒரு காலத்தில் தமிழ் அரசியல் தலைவர்களுக்கு ஆதரவாக குரல் கொடுத்தவர், ஆனால் இப்போது அவரும் கைவிடப்பட்டதாக உணர்கிறார் என்றாள்.  

"நன்விழி," அவள் அம்மா ஒரு நாள் மாலை தேநீர் அருந்தியபடி கூப்பிட்டாள், "உனக்காக நான் விரும்பிய வாழ்க்கை இதுவல்ல. நீ நாம்  யார் என்பதில் பெருமை கொள்ள வேண்டும், வளர்ந்து வெற்றிபெற வாய்ப்புகள் இருக்க வேண்டும் என்றும் நான் விரும்பினேன். ஆனால் இப்போது எங்களைப் பாருங்கள். நாங்கள். எங்கள் நிலத்தைக் கூட வைத்திருக்க முடியாது, நாங்கள் உங்களுக்கு எப்படி எதிர்காலத்தை தருவோம்? இது தான் என் கவலை" என்றாள்.  

அன்று மாலை நன்விழி தன் அறையில் மௌனமாக அழுது கொண்டிருந்தாள், வக்கீல் ஆக வேண்டும், தன் மக்களுக்கு உதவ வேண்டும் என்ற தன் கனவுகள் எப்போதாவது நிறைவேறுமா? என்று யோசித்தாள். உடைந்த தலைமைத்துவம், பிளவுபட்ட தமிழ் அரசியல் காட்சிகள், அவளை ஆற்றலற்றதாக உணரவைத்தது.

உப்பு கலந்து அள்ளி வீசும் கடல் காற்று, அவர்களின் உதடுகளை தொட்டிச் செல்ல, அவளின் காந்த விழி, ஒளியிழந்து பரிதாபமாக அவனை ஏறிட்டுப் பார்க்க, கரையை முத்தமிடும் ஒவ்வொரு அலைகளும் அவர்களின் காலை தொட்டுச் செல்ல, மணல் தோண்டும் நண்டுகளும் வழி விலத்திப் போக, அவள் தலை நிமிர்ந்து, வெட்டி வெட்டி மறையும் மின்னலாய் ஒரு புன்னகையை வீசி, அங்கே சிறு குழந்தைகள் பட்டத்தை காற்றில் பறக்க வைக்க போராடுவதை,  நிழலவனுக்கு காட்டினாள். அவர்களின் நூல் சிக்கி இருந்தது. குழந்தைகள் அதை எவ்வளவு இழுத்து இழுத்தாலும், பட்டம் உயர மறுத்தது.

"அதை எப்படி நீ உணருகிறாய் ?" நன்விழி அவனில் சாய்ந்து  காதுக்குள் கிசுகிசுத்தாள். "நாம் எவ்வளவு முயற்சி செய்தாலும், நூல் சிக்கலாக இருப்பது போல, எம்மை வழிகாட்டும் தலைவர்கள் ஏதேதோ வெவ்வேறு கொள்கையில் சிக்கி விளக்கம் இல்லாமல் பிரிந்து பிரிந்து இருந்தால், எங்களால் வாழ்க்கையில் மேலே பறக்க முடியாது." என்று ஆணித்தரமாக பதில் அளித்தான்.

நிழலவன் அவள் கையை மெதுவாக அழுத்தி பிடித்தான். "நாங்கள் ஒரு வழியைக் கண்டுபிடிப்போம். நாங்கள் அதை விரைவில் செய்ய வேண்டும்."

ஆனால் அவன் வார்த்தைகளைச் சொன்ன போதும், சந்தேகம் அவனைப் பற்றிக் கொண்டது. அப்படி உடைந்ததை அவர்களால் சரி செய்ய முடியுமா? இரண்டு இளைஞர்களான அவர்களால் பல ஆண்டுகளாக தங்கள் சமூகத்தை முடக்கிய பிளவுகளை சமாளிக்க முடியுமா?

காதலில் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் அணுகினர். இரண்டு துருவங்கள் - வடக்கும் கிழக்கும் - முட்டிக் கொண்டன. ஒரே மொழி பண்பாட்டு இனம் என்றாலும் , நிலத்தோடு கூடிய மண்வாசனை பாரம்பரிய பின்னணிகள் மோதிக்கொண்டன. எனினும் மண் மேல் மனித இனம்  கொள்ளும் உறவுகளிலேயே மிகக் கூர்மையானதும், மிக மிக மிருதுவானதும், முடிவில்லாத காதல், கவர்ச்சி கொண்டதும் காதலுறவே. அதில் தான் இன்று இருவரும் வெளிப்படையாக இணைந்து இருந்தனர். ஆனால் இது, சமூகத்தை பிளக்கும் நூலை அறுக்கும் செயலை தடுப்பது, இருவராலும் மட்டும் முடியாது என்றாலும், ஒரு ஆரம்பமாக முயற்சிக்கலாம் என அவன் தனக்கே ஒரு நம்பிக்கை கொடுத்தான். 

அன்று மாலை, இருவரும் நிழலவனின் பெற்றோரை சந்தித்தனர். அவரது தாயார் நன்விழியை அன்புடன் வரவேற்றாள், அவர்கள் சிறிய, அடக்கமான தாழ்வாரத்தில் காற்று வாங்கிக் கொண்டு ஒன்றாக அமர்ந்த போது, தாயார் எல்லோருக்கும் சிற்றுண்டிகள் மற்றும் தேநீர் வழங்கினாள்.

"கிழக்கில் எப்படி இருக்கிறது நன்விழி?" நிழலவனின் அம்மா மெதுவாகக் கேட்டாள்.

"நல்லா இல்லை," நன்விழி ஒப்புக்கொண்டாள், அவள் குரலில் சோகம். "எங்கள் நிலம் எடுக்கப்படுகிறது. அங்குள்ள தலைவர்கள் ... அவர்கள் கவலைப்படுவதாகத் தெரியவில்லை."

நிழலவனின் அம்மா பெருமூச்சு விட்டாள். "இங்கேயும் அப்படித்தான். முன்பு எங்களிடம் அக்கறையுள்ள, நமக்காகப் போராடும் தலைவர்கள் இருந்தார்கள். இப்போது அவர்கள் தங்களுக்காகப் போராடுகிறார்கள். நாங்கள் கஷ்டப்படுகிறோம். அது தான் நாம் கண்ட முன்னேற்றம், வேடிக்கையாக இல்லையா, மற்றது வடக்கு கிழக்கு பிரதேச வாதம்? " அவள் சொன்னாள். 

"ஆனால் நாம் என்ன செய்ய முடியும்?" நிழலவனின் தந்தை கேட்டார், அவரது குரல் விரக்தியுடன். "தலைவர்கள் பிளவுபட்டுள்ளனர், ஒற்றுமை இல்லாமல் நாங்கள் பலவீனமாக இருக்கிறோம். எங்கள் குழந்தைகள் ...  - " நிழலவனையும் நன்விழியையும் நோக்கி சைகை செய்தார், பின் "-அவர்கள் அதற்கான விலை கொடுப்பார்கள்." என்றார். 

நன்விழி தலையசைத்தாள், இதயம் கனத்தது. அமைதியாக, யோசனையில் ஆழ்ந்திருந்த நிழலவனைப் பார்த்தாள். அவன்  அவர்களின் எதிர்காலத்தைப் பற்றி, அவர்கள் ஒன்றாக வாழ்க்கையைக் கட்டியெழுப்புவது, தங்கள் மக்களுக்கு ஒரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்துவது பற்றி, அவர்கள் பகிர்ந்து கொண்ட கனவுகளைப் பற்றி, அவன் சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தான்.  .

அன்று இரவு, நன்விழி வீட்டிலிருந்து திரும்பிச் செல்லும் போது, நிழலவன் அவளை கொஞ்சம் தடுத்தான்.  "நன்விழி, நீ நினைக்கிறாயா...   'நூல் அறுந்த பட்டம்' ஆகிய நாம் மீண்டும் எப்போதாவது பறக்க முடியுமா என்று ?"

நன்விழி கொஞ்சம் சிந்தித்தாள், இருண்ட வானத்தை நிமிர்ந்து பார்த்தாள், அந்த நாளின் கடைசி பட்டம் இன்னும் பறந்து கொண்டிருந்தது, அதன் நூல் வலுவாகவும் இறுக்கமாகவும் இருந்தது. உறுதியும் சந்தேகமும் இரண்டுமே கண்களில் நிறைந்திருக்க, நிழலவன் பக்கம் திரும்பினாள்.

"எனக்குத் தெரியாது," என்று அவள் நேர்மையாக கூறினாள். "ஆனால் நாம் முயற்சி செய்ய வேண்டும். நூலை அறுக்க அனுமதித்தால், ஏதாவது செய்யாவிட்டால் ... அனைத்தையும் இழந்துவிடுவோம். நமது நிலம், நமது உரிமைகள், நமது கலாச்சாரம். நம் அன்பும் கூட."

நிழலவனின் கண்கள் மென்மையாகின. "நான் உன்னுடன் இருக்கிறேன் நன்விழி. என்ன நடந்தாலும் பரவாயில்லை. இந்த அறுந்த நூலை சரி செய்ய முயற்சிப்போம். ஒன்றாக." என்றான். " பெண்கள் இலங்கையில் 52% பெண்கள் இருந்தாலும் பெண்ணின் தலைமை மிக மிக குறைவே. ஆக  5.3% வீதமே பாராளுமன்றத்தில் இருக்கிறார்கள். அது மட்டும் அல்ல, 2021 ஆம் ஆண்டு நிலவரப்படி பெண்களின் தொழிலாளர் பங்கேற்பு மொத்த மக்கள் தொகையில் 33.6% மட்டுமே, ஆகவே பெண்கள் விழித்தாள் எதுவுமே நடக்கும் "  என்றான். 

அந்த தெளிவுடன், அவர்கள் நிச்சயமற்ற எதிர்காலத்தில் நடந்தார்கள், எது தேவை ? எது தேவையில்லை ? என்பதை மனது அலசிக் கொண்டு இருந்தது. வானத்தில் தங்கள் இடத்தைக் கண்டுபிடிக்க போராடும் பட்டத்தைப்  போல - எல்லாவற்றையும் மீறி, மீண்டும் உயரும் என்று நம்பினார்கள்!

 
[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்
அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]