"என்னைத் தேடாதே"

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"என்னைத் தேடாதே"

மதியழகன் எப்போதும் எளிமையுடனும் எல்லோரிடமும் பாசமாக வாழ்ந்து வந்தான். அவனின் குடும்பம் வசதியான குடும்பம் என்றாலும், செல்வமும் புகழும் அவனது ஒரு முக்கிய காரணியாக என்றும் இருந்ததில்லை. ஆனால், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அன்பு, விசுவாசம் மற்றும் நேர்மை ஆகியவற்றை அவன் மதித்தான். அவன் ஒரு இளம் மருத்துவனாக அவனது நகரில் உள்ள ஒரு தனியார் மருத்துவமனையில் கடமை புரிந்தும் வந்தான். அவனது இதயம், இளநிலா என்ற ஒரு இளம் பெண்ணால் ஒருமுறை தற்செயலாக ஈர்க்கப்பட்டது. 

ஒருமுறை அவனது மருத்துவமனைக்கு இளநிலாவின் தாய் சளிக்காச்சலால் அவதிப் படுவதால், முறையான சிகிச்சை பெறுவதற்கு, அங்கு கூட்டி வந்தாள். அப்பொழுது தான் அவன் தற்செயலாக அவளைக் சந்தித்தான். அவளுடைய இளமை பூக்கும் அழகு அவனைக் கவர்ந்தது. "விண்ணில் உலாவும் மேகங்களின் அழகை ரசித்தேன், உன் வளைவுகளைக் கண்ட பின் தலை குனிந்தேன்!, பண் பாடும் குயிலின் பாடல்கள் இயற்கைக் கவிதை என்றேன், உன் குறும் புன்னகையின் ஓசை கேட்டு என்னையே மறந்தேன்!" என தனக்குள் முணுமுணுத்துக்கொண்டு தாய்க்கு சிகிச்சை அளிக்கும் பொழுது, தாய்க்கு உதவியாக அருகில் நின்ற அவளை நன்றாக பார்க்கக் கூடிய மற்றும் அவளின் குரலைக் கேட்கக்கூடிய சந்தர்ப்பம் அவனுக்கு மேலும் கிடைத்தது.

"பயிர்கடீந் தனவும் பட்டமா மரமும்
   பண்டைநா ளுக்கவெள் ளென்பும்
உயிர்பெறற் பொருட்டுப் பளிதமும் பாலும்
   ஒழுகிய தேனும் ஆரமுதும்
குயிலினிற் குரலும் கிளியினின் மொழியும்
   குழலும்யா ழும்குழைத் திழைத்து
மயிலியற் சாயல் வாள்நுதல் தனக்கு
   மலரயன் வகுத்ததென் மொழியாள்."

குயிலின் குரல், கிளியின் மொழி, குழல், யாழ் அத்தனையும் ஒன்றுகூடிய அவளின் அந்த இனிய குரலைக் கேட்டால், கருகிய பயிர்களும் உயிர்பெற்ற பசிய பயிர்களாகுமே, பட்ட மரமும் தழைத்திடுமே, பலநாள் மண்ணில் புதைத்து கிடந்து மக்கிப்போன எலும்புகளும் கூட புத்துயிர் பெறுமே, அப்படி என்றால் மதியழகன் எம்மட்டு ? 

அவளது அங்கு நிற்கும் பாணியும் அழகும் அவன் இதுவரை உணராத விதங்களில் அவனது ஆன்மாவைத் தொடுவது போல் தோன்றியது.  ஒரு தீப்பொறி இருவரின் கண்ணிலும் இதயத்திலும் ஆழமான, அனைத்தையும் உள்ளடக்கிய அன்பாக, காதலாக, அதற்கு மேலும் கணப்பொழுதில் மலர்ந்தது. மதியழகன் அவளை தன்னை மறந்து பார்த்தான். இளநிலாவும் அவனைப் பார்த்தாள். 

"மண்ம டந்தையர் தம்முளும் வாசவன் உறையும்
விண்ம டந்தையர் தம்முளு நிகரிலா விறல்வேற்
கண்ம டந்தைதன் கருங்குழல் அருத்ததிக் கறபிற்
கெண்ம டங்குகற் புடையள்இந் திரையினும் எழிலாள்."

மண்ணுலக பெண்களுள்ளும், விண்ணுல பெண்களுள்ளும் யாருக்கும் நிகரில்லாத அளவுக்கு அழகிய வேல் போன்ற கண்களையும். குளிர்ந்த கருங்கூந்தலை உடையவளுமான அவளுக்கு ஒப்பாக அருந்ததியையோ இல்லை திருமகளையோ ஒப்பிடமுடியாமல் அவன் தவித்தான். 

விரைவில், அவர்கள்  பிரிக்க முடியாதவர்களாக, அவர்களின் நாட்கள் சந்திப்பிலும், கதைப்பதிலும், ஒன்றாக உலாவுவதிலும் சில காலம் சென்றன. மற்றும் அவர்களின் இரவுகள் ஒன்றாக எதிர்காலம் பற்றிய, கனவுகளுடன் காணப்பட்டன. குடும்பங்களுக்கிடையில் திருமணம் பற்றி ஏற்பட்ட  அனைத்து முரண்பாடுகளும் சந்தேகங்களும் அவர்களின் உறுதியான காதலின் முன் உடைத்தெறியப்பட்டு இறுதியில் திருமணம் செய்து கொண்டனர். ஏதோ ஒரு கதைப் புத்தகம் போல அவர்களது காதல் அழியாததாக, என்றும் நிலைத்திருப்பதாக உணர்ந்தனர்.

வேல் போன்ற விழிகளும், கரு நாகம் படம் எடுத்து விரிந்து கிடப்பது போன்ற கூந்தலும் பிறை போன்ற நெற்றியும் குளிர்ந்த உதடுகளும் ஒடுங்கிய வயிறும், சிறுத்த இடையும் கொண்ட இளநிலாவின் அழகை ரசித்தபடி, அவளை தன் மடியில் ஏந்தியவாறு மதியழகன் மொட்டை மாடியில் நிலாவின் ஒளியில் ஒரு முன்னிரவு இருந்தான். அப்பொழுது அவனின் பார்வையால் அவள் நாணினாள். என்றாலும் அந்த நாணத்திலும் அவனுக்கு கேட்கக்கூடியதாக மெல்லிய குரலில், “நான் உன்னோடிருப்பேன் என்றும் ” என்றாள். 

அது கேட்ட மதியழகன், இனிய பரபரப்புடன் சந்தோசமான வானில், அழகாய் பறந்தனன். அவளும் அவனின் மார்பில் சாய்ந்து,  ஏக்கங்களும், தவிப்புகளும், கனவுகளும், காதலும், கற்பனையும் சேர்த்து, தங்கள் வாழ்வை அன்பால், பண்பால் மகிழ்வால் நிரப்ப, அன்பு காதலர்களாய், இளம் தம்பதிகளாய் ஒன்றாய் பவனி வந்தனர்.

காதல் என்பது அன்பின் ஒரு வடிவம். அதுதான் மனிதனைப் பல்வேறு இடங்களுக்கு உயர்த்திச் செல்கிறது. அடுத்தவர் அந்தக் காதலை உணர்ந்து பாராட்டுகிறாரா, இல்லையா என்பதற்கு அப்பாற்பட்ட ஒருவித இதய உணர்வு அது! அது உடல் இச்சையால் இருக்கலாம். மனத் திருப்திக்காக இருக்கலாம். பொருளாதார வசதிக்காக இருக்கலாம். ஆனால், இப்படி ஒரு தேவையின் பொருட்டுப் பிறப்பது உண்மையான காதல் ஆகாது என்பதை அவன் நன்றாக உணர்ந்தான். அவளும் அப்படித்தான் இருக்கிறாள் என்பது போல அவன் உணர்ந்தான். 

அவர்களின் ஆரம்ப திருமண வாழ்க்கையின் போது, மதியழகனும் இளநிலாவும் ஒரு அன்பான தொடர்பைப் பகிர்ந்து கொண்டனர், அது அவர்களுக்கு காலமற்றதாக, அழியாத ஒன்றாக உணர்ந்தனர், அவர்கள் சந்திப்பதற்கு முன்பே அவர்களின் ஆன்மா ஒன்றாக இணைக்கப்பட்டது போல் அவர்களுக்கு இருந்தது. அவர்களது திருமணத்தின் ஆரம்ப நாட்களில், அவர்கள் பல மணிநேரம் பேசுவார்கள், தங்கள் கனவுகளை  ஒன்றாக நெசவு செய்து, நம்பிக்கை மற்றும் பகிரப்பட்ட மதிப்புகளின் மீது கட்டப்பட்ட திருமண வாழ்க்கையை முன்னெடுத்தார்கள்.  சிலப்பதிகாரத்தில் வரும் கண்ணகி, கோவலன் போன்ற தமிழ் இலக்கியத்தின் பழங்கால காதலர்களை நினைவு கூரும் வகையில் அவர்களின் காதல் தீவிரத்துடன் மலர்ந்தது. மதியழகன் அடிக்கடி கண்ணகியின் காதலைப் பற்றிப் பேசுவான், அவர்களும் அத்தகைய பிரிக்க முடியாத திருமணப் பிணைப்பைத் தொடரவேண்டும் என்று அவன் தன் கனவை அவளுடன் பகிர்ந்தான். 

மீண்டும் ஒரு நட்சத்திர ஒளி இரவில், அவன் அவளிடம் “"மாசு அறு பொன்னே! வலம்புரி முத்தே! காசு அறு விரையே! கரும்பே! தேனே! அரும் பெறல் பாவாய்! ஆர் உயிர் மருந்தே! இளநிலாவே! , கண்ணகியின் கதை உனக்குத் தெரியுமா? அவளுடைய காதல் ஆலமரத்தின் வேர்களைப் போல கடுமையானது, கட்டுப்படாதது. எல்லாத் தடைகளையும் மீறிய வலிமையுடன் கோவலனை நேசித்தாள். அதுதான் நான் எங்களுக்காக விரும்பும் காதல் - அது வானத்தில் உள்ள நட்சத்திரங்களை விட உண்மையானது." என்று கிசுகிசுத்தான்

"நோயும் நெகிழ்ச்சியும் வீடச்சிறந்த
வேய் வனப்புற்ற தோளை நீயே,
என்னுள் வருதியோ, நல் நடைக் கொடிச்சி
முருகு புணர்ந்து இயன்ற வள்ளி போல? நின்
உருவு கண் எறிப்ப நோக்கல் ஆற்றலெனே," 

உன் தோள், என்னை அரவணைக்கும் மூங்கில் போன்ற தோள், என் காதல் நோய்க்கு அது மருந்து, நெஞ்சு நெகிழ்ந்து புண்ணாகிக் கிடந்த நிலையிலிருந்து என்னை விடுவிக்கும்.என் நெஞ்சிலிருக்கும் ஏக்க நோய் உனக்குத் தெரியுமா? நீ கொடிச்சி. என் மேல் படரவேண்டியவள். கற்பு என்னும் நன்னடத்தை கொண்டவள். முருக தெய்வத்தைப் புணர்ந்த வள்ளி போன்று என்னுடன் இணைவாயா?. உன் உருவ -அழகு என்னைத் தூக்கி வாரிப் போடுகிறது. நீ என்னை அப்படிப் பார்க்காதே. என்னால் தாங்கமுடியாது.நான் உதவியற்றவனாக உணர்கிறேன்! என்றான். பின் இளநிலா புன்சிரிப்புடன் அவன் கண்களைப் நேராகப் பார்த்து பதிலளித்தாள். “என் காவிய நாயகனே, என் வேதனை தீர்த்தவனே என் விழிகளில் நிறைந்தவனே!, நீ என் கோவலன். நான் உன் கண்ணகியாக இருப்பேன். நாம் ஒன்றாக இந்த உலகத்தை எதிர்கொள்வோம், எதுவும் நம்மை உடைக்காது." என்றாள். இந்த வார்த்தைகள் அந்த நேரத்தில் உண்மையாக அவன் உணர்ந்தன்.

தொடக்கத்தில், அவர்களது திருமணமும் அவர்களது காதல் உறவைப் போலவே மிகவும் மகிழ்ச்சியானதாகவும், அமைதியானதாகவும். அன்பானதாகவும் இருந்தது. ஆனால், மெல்ல மெல்ல, அவளது ஆர்வங்கள், அவர்களது பகிரப்பட்ட வாழ்க்கையிலிருந்தும், எளிமையான இன்பங்களிலிருந்தும் மாறத் தொடங்கியது. அதை மதியழகன் எதிர்பார்க்கவே இல்லை. அவர்களது திருமண வாழ்வு நகரத் தொடங்கி சில மாதங்களின் பின், நவநாகரிக மங்கையாக, இளநிலாவின் ஆடம்பர தாகம் மற்றும் அந்தஸ்து பார்க்கும் தன்மை, மேலோங்கியது. அவள் கவனக்குறைவாக செலவழித்தாள், ஆடம்பரமான விருந்துகளை நடத்தினாள், புதிதாகக் கிடைத்த நட்பு, மற்றும் சமூக அந்தஸ்தில் அவளைச் சுற்றிக்கொண்ட  நண்பர்களுடன் மட்டுமே அவள் ஆர்வம் ஓங்கியது. 

நாட்கள் மெல்ல மெல்ல நகர, மதியழகன் மேல் உள்ள ஆர்வமும் நலம் விசாரிக்கும் அக்கறையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் இளநிலாவிற்கு அவளை அறியாமலே குறையத் தொடங்கியது. அவள் வேண்டும் என்று செய்யாவிட்டாலும், அவளின் ஆடம்பர வாழ்க்கை, புதிய தொடர்புகள் அதை சில நேரம் மறக்கச் செய்துவிட்டன. மதியழகன் வர தாமதம் ஆனாலும் தவியாய் தவித்து அவன் வருவதை எதிர்பார்த்து, தானும் சாப்பிடாமலும் கதவை பார்த்துக்கொண்டு இருக்கும் இளநிலா, அவன்  விரும்பி எங்கேயாவது போக அழைத்தும், அதைத் எதாவது காரணம் கூறி தவர்த்து தன் புதிய தோழிகளுடன் மாதர் சங்கம், அது இதுவென ஏதாவது உயர் மட்ட கொண்டாட்டங்கள் மற்றும் விருந்துகள் என போய்விடுவாள். அப்போதுதான், தான் தவறான ஒருவளை காதலித்து விட்டமோ என்று குழம்பத் தொடங்கினான். 

மதியழகன் அவளுடன் பேச சில முறை முயன்றான், அவர்கள் ஒருமுறை பகிர்ந்து கொண்ட அரவணைப்பை மீண்டும் காண துடித்தான். ஆனாலும், ஒவ்வொரு உரையாடலும் ஏமாற்றத்தில் முடிந்தது. மேலும் அவன் தனது சொந்த வீட்டில் அந்நியராக உணரத் தொடங்கினான். ஒரு காலத்தில் அவன் நேசித்த பெண் தன்னை விட்டு நழுவிப் போவதைக் கண்டான். அவனுடைய அன்பை விட, அவனுடைய செல்வத்தில் மட்டுமே அவளுக்கு கூடுதலான கவனம் இருந்தது.

காலப்போக்கில், இளநிலாவின் புறக்கணிப்பு இன்னும் அவனுக்கு வெளிப்படையாகி விட்டது. அவள் சூறாவளி சமூக வாழ்க்கையில் சிக்கி, அவனை அடிக்கடி தனியாக விட்டுவிடுவாள். ஒரு காலத்தில் பகிரப்பட்ட சிரிப்புடன் எதிரொலித்த வீடு இப்போது பிரிவின் வெறுமையால் நிரம்பிய வெப்பமாக உணரப்பட்டது. 

திருமணமாகி சில மாதங்கள் கடந்தபோது, இளநிலாவின் கவனம் மேலும் மேலும் பொருள் இன்பங்களை, அதாவது ஆடம்பர ஹோட்டல்களில் உண்ணுதல், மேல்மட்ட மக்கள் மத்தியில் தன்னை முன்னிலை படுத்த, தன்னை அலங்கார பாணியில் காட்சிப்படுத்துதல், அவர்களின் நட்பின் முதன்மையை தனதாக்கிக் கொள்ளுதல், மற்றும் இன்றைய நவீன சமூக இன்பங்களில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொள்ளுதல் போன்றவற்றை, நோக்கிச் செல்லத் தொடங்கியது. இதனால் கவலையடைந்த மதியழகன், அவளை மீண்டும் குடும்ப பாரம்பரிய எளிய மகிழ்ச்சிக்கு அழைத்துச் செல்லும் முயற்சிகள் செய்தாலும், அது, செவிடன் காதில் விழுந்தது போல் அவனுக்குத் தோன்றியது.

ஒரு நாள் மாலை, இளநிலா ஒரு ஆடம்பர விருந்துக்குப் பின், மதியழகனை வீட்டில் எதிர்கொண்டாள். 

"இளநிலா," அவன் தனது குரலை அமைதியாக வைத்துக்கொண்டு, "நட்சத்திரங்களுக்கு அடியில் நாங்கள் பகிர்ந்து கொண்ட வார்த்தைகள் உனக்கு நினைவிருக்கிறதா? நீ மாறிவிட்டதாக உணர்கிறேன். இதெல்லாம் என்ன?…” என்று கேட்டான். அவன் கண்கள் அவளது விலையுயர்ந்த நவீன அலங்காரத்தையும், வெற்று ஒயின் [மது]  கிண்ணத்தையும் பார்த்து,  “இது நாங்கள் இல்லை.” என்றான். 

ஆனால், இளநகை ஏளனமாக தன் கையை அசைத்தாள்.

“ஓ, மதியழகன், நீ இப்படிப் பழங்காலக் கருத்துக்களில் ஒட்டிக் கொள்ள வேண்டுமா? நாங்கள் இன்று பழைய, மூடத்தனமான பழக்க வழக்கங்களில் ஒட்டிக்கொள்ளும் இளைஞர்கள் அல்ல, எமக்கு இன்றைய நவீன மற்றும் வசதியான பழக்கவழக்கங்களில், வாழ்க்கையை விரும்புவதில் தவறில்லை. தவிர, உங்கள் செல்வம் எங்களுக்கு இன்றைய வசதிக்கு ஏற்ப மகிழ்ச்சியைத் தர வேண்டுமே ஒழிய, வெறும் பொன் சங்கிலிகளை அல்ல." என்றாள். 

"தம் நயந்து உறைவோர்த் தாங்கி, தாம் நயந்து
இன் அமர் கேளிரொடு ஏமுறக் கெழீஇ,
நகுதல் ஆற்றார் நல்கூர்ந்தோர்!'' என,
மிகு பொருள் நினையும் நெஞ்சமொடு அருள் பிறிது
ஆபமன் வாழி, தோழி! கால் விரிபு"

இந்த நேரத்தில், மதியழகன் அகநானூறு 151 இல் குறிப்பிட்ட பண்டைய ஞானத்தைக் அவளுக்கு எடுத்துக்காட்டி, நீ உன்னை அலங்காரிப்பதில் அல்லது விலை உயர்ந்த சாப்பாடு நீ சாப்பிடுவதில் எனக்கு ஆட்சேபனை இல்லை. ஆனால் உன்னை விரும்பி வாழ்வோருக்கும், உன்னால் விரும்பப்படுவோருக்கும், உறவினர்களுக்கும், நண்பர்களுக்கும், நகைமுகம் காட்ட முடியாமல் வறுமையில் வாடுவோருக்கும் நல்கி அவர்களை வாழவைப்பதற்கு செல்வம் வேண்டும், இதனால் வரும் மகிழ்ச்சி ஒன்று, தாம் விரும்பும் சுற்றத்தாருடன் கூடிக் கலந்து இன்புறும் மகிழ்சி மற்றொன்று. இவ்விரண்டு மகிழ்ச்சிகளின் திறவுகோல் தான் செல்வம் என்கிறது என விளங்கப் படுத்தினான். 

"நீ இன்று ஆடம்பரத்துக்கும் நவீன கலாச்சாரம் என்று மேல்மாட்ட, செல்வந்த மக்களுடன் மட்டும் கூடிக்குலாவி பழகும் பழக்கங்களுக்கும் அல்ல என்பதை உணரவேண்டும் என்பதே என் வேண்டுகோள். "யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்" என எல்லோரும் எம் உறவினரே என்பதை நான் நன்றாக அறிவேன், ஆகவே மேல்மாட்ட, செல்வந்த மக்களுடன் பழகுவதை நான் பிழை என்று சொல்லவில்லை, ஆனால் எல்லோரையும் அணைக்கவேண்டும், செல்வத்தை தேவை அறிந்து செலவழிக்க வேண்டும் மற்றது நீ எதாவது புதிய பழக்கத்தை நாடும் பொழுது, அதன் உண்மைத்தன்மை அறிந்து கைக்கொள்ள வேண்டும் என்பதே என் அன்பே, உன்னிடம் என் சிறிய வேண்டுகோள், அவ்வளவுதான் என் இளநிலாவே!" என்றான்.

"இளநிலா, செல்வம் அதை நோக்கத்துடன் பயன்படுத்தும்போது மட்டுமே உண்மையான மகிழ்ச்சியைத் தருகிறது, அதை வீண்விரயத்திற்காக வீணடிக்கப்படாது என்பது மட்டுமே" மீண்டும் வலியுறித்தினான். ஆனால் அவள் பேசாமல் அசையாமல் வேறுபக்கம் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள், மதியழகன் ஆழமான வலியை உணர்ந்தான், ஒரு காலத்தில் அவற்றை ஒன்றாக இணைத்த மதிப்புகளை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடியாது என்பதை உணர்ந்தான்.

"வேலை கேட்டுப் பெண்ணொருத்தி
வீதியிலே நடந்து வந்தால்
சேலைதனை அவிழ்த்து விடும் உலகமடி
பணக்கார வர்க்கமடி பாம்பினும் கொடியதடி"

என்றான் கவிஞர் இன்குலாப். இதை அவள் எனோ அந்த நேரம் உணரவில்லை.  நாளுக்கு நாள் இளநிலா - மதியழகன் இடைவெளி  மேலும் மேலும் கூடியது. மதியழகன் தனது சொந்த வீட்டிலேயே அந்நியனாக மாறினான், ஆனால், அவனது மனைவியோ  செல்வத்தையும் இன்பத்தையும் மட்டுமே மதிக்கும் நபர்களின் சகவாசத்தை நாடினாள். ஒரு காலத்தில் அவனை நங்கூரமிட்டு வைத்திருந்த காதல், அவனால் தாங்க முடியாத கனமாக இன்று மாறியது. அவன் தங்கள் திருமண உறவைக் காப்பாற்ற விரும்பினான், ஆனால் அவன் எடுக்கும் ஒவ்வொரு முயற்சியும், அவள் தவறாக உணர்ந்து, தன் தனிப்பட்ட சுதந்திரம், தான் இன்று வாழும் வாழ்வே என்று எண்ணி, அதில் ஒருவரும் தலையிட முடியாது என்று நம்பி, அவள்  மேலும் மேலும் விலகிப் போனாள்.

இன்றைய பெண்கள் சாமர்த்தியசாலிகள், இன்னும் விவரமானவர்கள், இன்னும் அதிகமான பொறுப்பானவர்கள், புத்திசாலிகள். படிப்பிலும் ஆண்களுக்கு முன்னால் நிற்பவர்கள். கால் வைக்காத துறையே இல்லை என்ற நல்ல நிலையே உள்ளது. தைரியம், தன்னம்பிக்கை, விவேகம், ஒழுங்கு அனைத்தும் ஒருங்கே பெற்ற பெண்கள்தான் இன்றைய பெண்கள். இருந்தும் ஒரு சில பெண்கள் நாகரீகம் என்ற பெயரிலும் புதுமை என்ற பெயரிலும் தங்கள் தோற்றத்தை மாற்றி மற்றவர்களின் கேள்விகுறி பார்வைகளை சந்திகிறார்கள்.

"நல்லதோர் வீணை செய்தே - அதை
நலங்கெடப் புழுதியில் எறிவதுண்டோ ?"

என்பதை கருத்தில் வைத்து கொண்டு நடந்தால் 'பாரதி கண்ட புதுமை பெண்கள்' தான் இன்றைய பெண்கள் என்று அவன் அவளுக்கு விபரமாக எடுத்து விளக்கினான். அவன் மேலும் தனது இன்னும் ஒரு வாதகமாக, ஆண்,பெண் பேதம் இல்லாமல் நட்பு என்பதை மட்டுமே பார்க்கும் உறவு ஆரோக்கியமானதுதான். இருவரும் தங்கள் எல்லை என்ன என்பதை வரையறுத்து கொண்டு பழகுவது அவசியம். ஆனால் பலநேரம் இந்த உறவுகள் தான், எல்லை தாண்டி அவலத்தில் கொண்டு போய் விட்டு விடுகிறது. இதனால் அதிகம் பாதிக்கபடுவது பெண்கள்தான். கண்மூடித்தனமாகவும், அலட்சியமாகவும் இந்த விடயத்தில் நடந்து கொள்கின்றனர் என்பதே உண்மை என்றான். 

மீண்டும் ஒரு நாள் இரவு, மற்றொரு வாக்குவாதம் அவர்களுக்கிடையில் நடந்த பிறகு, மதியழகன் அவர்கள் வீட்டில் தனியாக உட்கார்ந்து, என்ன தவறு என்று யோசித்தான். அவள் எப்படி ஆரம்ப காலங்களில் அரவணைப்புடனும் அன்புடனும் அவனைப் பார்த்தாள் என்பதை அவன் நினைவு கூர்ந்தான், இப்போது அந்த பார்வைகள் அவளுடைய ஆடம்பரமான வாழ்க்கைக்காக ஒதுக்கப்பட்டுள்ளன. அவர்களின் ஒரு காலத்தில் இனிமையான காதல் நினைவுகள் அவனை வாட்டி வதைத்தது, இனி இப்படியே தொடர்ந்து செல்ல முடியாது என்பதை உணர்ந்தான். அவன் அவளை சோகத்துடன் பார்த்தான்.

“ராதை மற்றும் கிருஷ்ணரின் கதைகளில், கிருஷ்ணன் இல்லாதபோதும், ராதாவின் காதல் உண்மையாக இருந்தது. ஒருவர் உண்மையிலேயே நேசிக்கும்போது, மற்றவர்கள் அந்த நபரை நேசிக்கிறார்கள், அவருடைய அந்தஸ்தையோ செல்வத்தையோ அல்ல. உங்களிடம் எதுவும் இல்லாவிட்டாலும் நான் உன்னை நேசிப்பேன். ஆனால் இப்போது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது, இளநிலா, நீயும்  அப்படி உணருவீர்களா?” என்று கேட்டான். 
தேவையில்லாத ஒழுக்கம் பற்றி மதியழகன் பேசுகிறான் என்று  எரிச்சல் அடைந்த இளநிலா கண்களைச் சுழற்றினாள்.

“இந்தப் பழங்காலக் கதைகளை ஒவ்வொரு முறையும் கொண்டு வர வேண்டுமா மதியழகன்? நாம் நிகழ்காலத்தில் வாழ்கிறோம், கவிஞர்களின் கற்பனைகளில் அல்ல. அதற்காக என்னைத் தண்டிக்காமல்,  எங்களிடம் இப்ப எது காணப்படுகிறதோ அதை ஏற்று, அதை அனுபவிக்க வேண்டும்." என்றாள்.  
ஒரு காலத்தில் தான் நேசித்த இளநிலா தன் கண் முன்னே மறைந்து கொண்டிருப்பதை அப்போது அறிந்துகொண்டான். அவளது வார்த்தைகளில் ஒரு வேதனை தரும் செய்தியை உணர்ந்தான்.

"மட்டுநீக்கி மதுமகிழ்ந்தும்
மைந்தர்கண்ணி மகளிர் சூடவும்
மகளிர்கோதை மைந்தர் மலையவும்"

இன்பத்தின் மயக்கத்தால் தாம் அருந்தும் மயக்கம் தராத கள்ளினைக் [மட்டினைக்] கைவிட்டு மதுவினை மகளீர் குடித்தனர். மதுவுண்ட மயக்கத்தில் ஆடவர் அணியும் மாலைகளை மகளிர் அணிந்து கொண்டனர். மகளிர் அணியும் கோதையினை (மாலை) ஆடவர் சூடிக் கொண்டனர் போல, அவள் நினைக்கும் , அவளின் சுதந்திர வாழ்க்கை போவதை அவன் உணர்ந்தான். 

அதற்குப் பின் அவர்களுக்கிடையிலான தூரம் தாங்க முடியாத அளவுக்கு அதிகரித்தது. மதியழகன் மனம் உடைந்தான். என்றாலும்  அவநம்பிக்கையுடன், கடைசியாக அவளுக்கு நியாயப்படுத்த முயன்றான்.

“இளநிலா, என் அன்பே, நான் உன்னை விரும்பும் அந்தக் கோணத்தில், நீயும் உன்னால் பார்க்க முடிந்தால். நீ இன்று வாழும் வாழ்க்கை நாம் கனவு கண்ட வாழ்க்கை அல்ல என்பதை,  நீ இலகுவாக உணர்வாய். தயவு செய்து என்னிடம் திரும்பி வாருங்கள். நம்பிக்கை மற்றும் அன்பின் மீது கட்டமைக்கப்பட்ட வாழ்க்கையை மீண்டும் நாம் வாழ்வோம் என்றான். 

இளநிலா ஏளனமாக சிரித்தாள், அவளுக்குள்ளே காலியாக இருக்கும் அந்த சத்தம் அவனது நம்பிக்கையை உடைத்தது.

“மதியழகன், உங்களால் என்னை நான் இன்று இருக்கும் இந்த நிலையில், ஏற்றுக்கொள்ள முடியாவிட்டால், ஒருவேளை, நான் நம்புகிறேன், உண்மையில்  நீங்கள்தான் இன்று மாறியிருக்கலாம். உங்கள் இன்றைய இலட்சியத்தில் நான் சிக்கிக்கொள்ள விரும்பவில்லை. எனக்கு உயிரோட்டமான மற்றும் உற்சாகமான வாழ்க்கை தான் வேண்டும்." என்றாள். 

அந்த நொடியில் மதியழகன் தன்னை இழந்ததை அறிந்தான். அவன் ஒருமுறை நேசித்த காதல் இன்று நெருப்பாகவும் அடையாளம் காண முடியாததாகவும் மாறியது. எனவே அவர்களின் பிரிவை இனிமேலும் தவிர்க்க முடியாது என்பதை உணர்ந்து, தனது இறுதி வார்த்தைகளை அவளுக்கு உறுதியாக  தெரிவித்தான். 

மறுநாள் காலை, பொது அறையில், அவன் மேசையில் ஒரு குறிப்பை,  " 'என்னைத் தேடாதே' இளநிலா, நீங்கள் தேடுவது இந்த உங்கள் ஆடம்பர, நவீன பாணி என்றால், நீங்கள் உங்கள் வழியில், என்னை மறந்து தேடுங்கள், வாழுங்கள், நான் இனிமேல் உன்னுடன் எந்த வாதமும் செய்யமாட்டேன், நான் விலகிப் போகிறேன். ஆனால் நீங்கள் எப்போதாவது உண்மையான அன்பைத் தேடினால், அது என்னுடன் முடிந்து விட்டது என அறிந்து கொள்ளுங்கள், என்று எழுதி வைத்துவிட்டு, சோகத்தால் கனத்த இதயத்துடன், அவர்கள் கட்டிய அனைத்தையும் விட்டுவிட்டு இளநிலாவின் வாழ்க்கையில் இருந்து முற்றாக விலகி, எங்கே போகிறேன் என்று சொல்லாமல் மறைந்தான். மதியழகன் அவர்கள் வீட்டின் மூலை முடுக்கெல்லாம் தேங்கிக் கிடந்த வலிமிகுந்த நினைவுகளிலிருந்து விலகி, தொலைதூர நாடு ஒன்றுக்குச் சென்றான். 

"விரிசல் விரிவடைந்து உறவும் உடைந்தது 
சோகம் கொண்டு அவன் பிரிந்தான்! 
நட்பு முற்றி விவாகம் செய்தபின்
நட்பு நிலை பெறாமல் போனதேனோ?"

"நிவர்த்தி காண அறிவுரை வழங்கினான் 
கணவன் மனைவி உறவு தூய்மை இழந்தது 
அவளை அவள் வழியே விட்டுச்சென்றான் 
"என்னைத் தேடாதே" சொல்லிச் சென்றான்" 

"தொலைந்து போவேன் மறந்து போவேன் 
உன் நினைவிலிருந்து கடந்து போவேன் 
ஆடம்பரம், வைன், நட்புகள் தொடரட்டும்    
நீயாக தொலைத்த "என்னைத் தேடாதே"

முதலில் இளநிலா அலட்சியமாக இருந்தாள். அவனது விலகல் அவள் வாழ்க்கையில் ஒரு அலையையும் உண்டாக்கவில்லை, அவள் தன் நண்பர்கள் மற்றும் செல்வங்களால் இன்னும் சூழ்ந்து இருந்தாள். ஆனால் மெதுவாக, வாரங்கள் மாதங்களாக மாற, விடயங்கள் மாறத் தொடங்கின. அவளது ஆடம்பர வாழ்க்கைக்கு நிதியளிக்க யாரும் வரவில்லை. அவளுடைய செல்வம் குறையத் தொடங்கியது. ஒரு காலத்தில் விருந்துகளுக்காகவும் ஆடம்பரத்திற்காகவும் அவள் பக்கம் குவிந்த நண்பர்கள் தங்களைத் தூர விலக்கத் தொடங்கினர். தன்னைச் சுற்றி அவள் கட்டியெழுப்பிய வாழ்க்கை துண்டு துண்டாக சிதைந்தது.

தனித்து விடப்பட்ட அவள், தான் உருவாக்கிய வெறுமையை எதிர்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. முதல் முறையாக, அவள் துரோகத்தின் ஆழத்தை உணர்ந்தாள். அவளது செல்வம் குறையவே அவள் சேர்த்து வைத்திருந்த நண்பர்கள் மறையத் தொடங்கினர். அவளுடைய இதயம் அவளை உண்மையிலேயே கவனித்துக்கொண்ட, அந்த  ஒரு நபருக்காக ஏங்கியது. தன் பேராசை மதியழகனைப் பிரித்ததற்கு முந்தைய நாட்களை அவள் நினைவு கூர்ந்தாள்.

தன் தனிமையின் அமைதியான நேரத்தில், கண்ணகியின் பக்தி, குறளின் ஞானம், ராதையின் நித்திய அன்பு பற்றி அவன் ஒருமுறை சொன்ன கதைகளை நினைத்துப் பார்த்தாள். முதன்முறையாக அவனுடைய வார்த்தைகளில் உண்மை தெரிந்தது, ஆனால் அது மிகவும் தாமதமானது என்று அவள் அறிந்தாள். அவள் இழந்த காதல் திரும்ப வராது, ஏனென்றால் மதியழகன் அவன் வார்த்தைக்கு உண்மையாக இருந்ததால் - அவன் போய்விட்டான், அவளுடைய விருப்பங்களின் எடையை அவளே சுமக்க விட்டு.

இளநிலா அவனைக் கண்டுபிடிக்க முயன்றாள், பழைய நண்பர்கள் மற்றும் குடும்ப உறுப்பினர்களை அணுகினாள், ஆனால் அவன் எங்கிருக்கிறான் என்று யாரும் சொல்லவில்லை. அவள் விலாசம் தெரியாவிட்டாலும் கடிதங்களை எழுதினாள், ஒவ்வொன்றும் அவளது வருத்தத்தையும் ஏக்கத்தையும் எதிரொலித்தது, அவன் தன்னை மன்னித்து திரும்பலாம் என்ற நம்பிக்கையில்.

ஆனால் அவளுடைய கடிதங்கள் அனுப்பாமலே இருந்தன. அவள் அமைதியாக அழுது கொண்டு இருந்தாள். அவன் தொலைந்து போனதால் அல்ல, அவனை விரட்டியதால் அவன் தன் வாழ்க்கையை விட்டுப் போய்விட்டான் என்பதை மெதுவாக உணர்ந்ததால் .

காலப்போக்கில் இளநிலா மாறினாள். அவள் ஆழமற்ற நட்பை விட்டுவிட்டு, பொருள் செல்வத்திற்கான ஆசையை விட்டுவிட்டாள். உண்மையான அன்பின் மதிப்பையும் மேலோட்டமான ஆடம்பரங்களின் வெறுமையையும் அவள் புரிந்து கொள்ள ஆரம்பித்தாள்.

இறுதியில், இளநிலா அவனது நினைவை அவளுடன் சுமந்து தனிமையில் வாழக் கற்றுக்கொண்டாள். ஆனால், அவள் என்றும் தன்னை நொந்துகொண்டே இருந்தாள். அவள் வாய் " என்னைத் தேடாதே" என்ற அவனின் இறுதி வார்த்தையை முணுமுணுத்தாலும், அவள் இன்னும் அவனைத் தேடிக்கொண்டே இருக்கிறாள்!!    

நன்றி 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,
அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

     

[kandiah Thillaivinayagalingam]

எல்லோருக்கும் நன்றிகள்