சிறு கதை - 188 / “அணையாத விளக்கு” / The Lamp that Did Not Go Out”

சிறு கதை - 188 / “அணையாத விளக்கு” / The Lamp that Did Not Go Out”

“அணையாத விளக்கு”
[ஆருரான் & மையழகி — போரின் விளிம்பிலிருந்து ஒரு காதல் கதை]

ஆரூரன் கொழும்பில் பிறந்து வளர்ந்த, சகவாழ்வில் இன்னும் நம்பிக்கை கொண்ட ஒரு தமிழ் குடும்பத்தின் இளைஞன். அவன் கொழும்பு றோயல் கல்லூரியில், தனது உயர் வகுப்புவரை படித்ததுடன், விளையாட்டிலும் சிறந்து விளங்கினான். அங்கு அவன் உயிரியல் பாடத்தில் தனது வகுப்புகளில் முதலிடம் பிடித்ததுடன், ஆங்கில மற்றும் தமிழ் விவாதக் குழுக்களுக்கும் தலைவராகவும் இருந்தான். மேலும் சிங்கள நாடக விழாக்களில் கூட சிலவேளை நடித்தான். யோசிக்காமல் மூன்று மொழிகளையும் மாற்றி மாற்றி பேசும் வல்லமை கொண்டவன். பள்ளியில் ஆங்கிலம், நண்பர்களுடன் தமிழ் மற்றும் சிங்களம், தனது குடும்பத்துடன் தமிழ் என, தன் வாழ்வை அமைத்த அழகான, வாட்டசாட்டமான, பயமற்ற தைரியம் கொண்ட இளைஞன் அவன்.

அவனது ஆசிரியர்கள் ஒருமுறை பள்ளி மன்றபத்தில் [school assembly], அவனை சுட்டிக்காட்டிச் சொன்னார்கள்: “அமைதிக்கு ஒரு முகம் இருந்தால், அது மென்மையான புன்னகையுடன் இருக்கும் இந்த சிறுவனாகத் தான் இருக்கலாம்.” என்று. அவன் பின்னாளில் கொழும்பு பல்கலைக்கழகத்தில் தனது மருத்துவ இளங்கலை, அறுவை சிகிச்சை இளங்கலை [MBBS] ஐ முடித்து பெருமையுடனும் நிம்மதியுடனும் தனது வெள்ளை அங்கியைப் பெற்றான். அவனது இலட்சியம் எளிமையானது: “யாரையும், எங்கிருந்தும் குணப்படுத்துவது, மகிழ்ச்சி கொடுப்பது”

அவனது முதல் நியமனக் கடிதம் வந்தபோது, அதில் பதியப் பட்டுள்ள "யாழ்ப்பாண போதனா மருத்துவமனை - ஜூனியர் ஹவுஸ் ஆபீசர்" என்ற வார்த்தைகளை உற்றுப் பார்த்தான். அவன் மகிழ்ச்சியில் சிரித்தான். அவன் இதற்கு முன்பு யாழ்ப்பாணத்தில் வாழ்ந்ததில்லை. ஆனால் அவனது தந்தையின் பிறந்த இடம் அது, அவனது மூதாதையரின் வீடு, ஒரு காலத்தில் குண்டுகள் அழிக்கப்படுவதற்கு முன்பு அங்கு நிமிர்ந்து இருந்தது. அதன் படத்தை அவன் பலதடவை பார்த்துள்ளான். அதுதான் அவன் அங்கு சேவை செய்ய விரும்பினான்.

ஆனால், விதி தனது வாழ்க்கையை மாற்றும் ஒரு நபரைச் சந்திக்க அங்கு அனுப்புகிறது என்பது அவனுக்குத் தெரியாது.

மையழகி — புத்தகங்கள், பரதநாட்டிய அணிகலன்கள், வேலிக்கு மேல் வளர்ந்த மல்லிகையின் மெல்லிய வாசனை, உயர்ந்து நிமிர்ந்து திடமாக நிற்கும் பனைமரம், செவ்வரத்தம் பூமரம் என பலவற்றால் நிரம்பிய ஒரு வீட்டில் பிறந்தாள். அவள் வேம்படி பெண்கள் உயர்நிலைப் பள்ளியில் படித்தாள், அங்கு அவள் தனது வகுப்புகளில் முதலிடம் பெற்றதுடன் ஆங்கில இலக்கியத்திலும் சிறந்து விளங்கினாள். அவள் வடக்கிற்கு வெளியே ஒருபோதும் காலடி எடுத்து வைத்ததில்லை. அதுமட்டும் அல்ல, அவளது ஒரே மொழிகள் தமிழ் மற்றும் ஆங்கிலம் - ஆனால் அவளது கனவுகள் பரந்ததாக இருந்ததால் அவளது உலகம் பரந்ததாகவே இருந்தது.

மையழகி தான் மருத்துவராக வேண்டும் என்ற தெளிவான நோக்கத்துடன், யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகத்தின் மருத்துவ பீடத்தில் நுழைந்தாள். மிகவும் நோய்வாய்ப்பட்ட குழந்தையைக் கூட சிரிக்க வைக்கக் கூடிய ஆற்றல் அவளுக்கு இருப்பதாக, அவளது நண்பர்கள் அடிக்கடி கூறுவார்கள். ஆனால் இவை எல்லாவற்றையும் விட, அவளின் இளமை, அழகு, நளினம் , நடை, உடை எவரையும் திரும்பி பார்க்க வைக்கும்.

காமரம் முரலும் பாடல், கள், எனக்
கனிந்த இன் சொல்;
தே மலர் நிறைந்த கூந்தல்; "தேவர்க்கும்
அணங்கு ஆம்" என்னத்
தாமரை இருந்த தையல், சேடி
ஆம் தரமும் அல்லள்;
யாம் உரை வழங்கும் என்பது
ஏழைமைப்பாலது அன்றோ?

காமரம் என்ற இசை தொனிக்கும் பாடல், கள்ளைப் போல இனிமையான சொற்கள், தேன் நிறைந்து இருக்கும் மலர்களை சூடிய கூந்தல், தேவ லோக பெண்களும் போற்றும் தாமரை மலரில் இருக்கும் அந்தத் திருமகளும் பணிப் பெண்ணாகக் கூட ஆகும் தரம் இல்லை என்று சொல்லும் படி அழகாக இருக்கும் மையழகி பற்றி எப்படி சொல்ல முடியும்.

என்றாலும் போர் அவளைச் சுற்றியுள்ள அனைத்தையும் அச்சுறுத்தியது. ஆனால் அவள் படிப்பை நிறுத்த மறுத்துவிட்டாள். கனவு காண்பதை நிறுத்த மறுத்துவிட்டாள். வாழ்ந்து காட்டுவேன் என்று பனைமரம் போல் துணிந்து நின்றாள்.

அவர்கள் இருவரும் ஒரு ஈரப்பதமான காலையில், மருத்துவமனை வார்டு கண்காணிப்பின் போது சந்தித்தனர். ஆரூரன் ஒரு நோயாளியின் அட்டவணையை மதிப்பாய்வு செய்து கொண்டிருந்தபோது, மையழகி வெள்ளை கோட் படபடவென்று ஆட , தலைமுடி லேசாக பின்னப்பட்ட நிலையில், உள்ளே நுழைந்தாள். “ஆயுபோவன் … ஓ—மன்னிக்கவும்,” என்று வெட்கத்துடன் சிரித்துக் கொண்டே தன்னைத் திருத்திக் கொண்ட, ஆரூரன் “வணக்கம். நீ மையழகியாகத்தான் இருக்க வேண்டும்?” என்று ஆரூடம் கூறினான்.

அவள் கண் சிமிட்டினாள். கொழும்பிலிருந்து வந்த பெரும்பாலான மருத்துவர்கள் அவ்வளவு எளிதாகத் தமிழ் பேச மாட்டார்கள். அன்று காலை முதல், நோயாளர்களின் மருத்துவ விவாதங்கள் மூலம் உருவான நட்பு மெதுவாக மென்மையான, சொல்லப்படாத அன்பாக மலர்ந்தது. அவளுடைய அமைதியான வலிமையை அவன் பாராட்டினான். அவனுடைய கருணையை அவள் பாராட்டினாள்.

தெற்கிலிருந்து இங்கு வாழும் நோயாளிகளுடன் அவன் சிங்களத்தில் சரளமாக பேசியபோது, அவள் ஆச்சரியத்துடன் அவனைப் பார்த்தாள். அவள் மருத்துவச் சொற்களை குறைபாடற்ற ஆங்கிலத்தில் விளக்கியபோது, கவிதையைக் கேட்டு ரசிப்பது போல் அவளைப் பார்த்தான். அவர்கள் ஒருவரையொருவர் ரசித்தனர். காலப் போக்கில், அவர்கள் தங்களுக்கென ஒரு சிறிய உலகத்தை உருவாக்கினர்.

ஆனால் போர் இறுக்கமடைந்தது. சோதனைச் சாவடிகள் பெருகின. சந்தேகம் அதிகரித்தது.

இளம் தமிழ் சிறுவர் சிறுமிகள், குறிப்பாக பல்கலைக்கழக மாணவர்கள், அதிகளவில் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டனர், விசாரிக்கப்பட்டனர், தடுத்து வைக்கப்பட்டனர். காணாமல் போனவர்கள் பற்றிய வதந்திகள் பரவின. செம்மணி அருகே ஆழமற்ற கல்லறைகளில் உடல்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டன. இருப்பினும், வாழ்க்கையை வாழ வேண்டியிருந்தது. தேர்வுகள் எழுத வேண்டியிருந்தது. கடமைகள் செய்ய வேண்டியிருந்தது.

ஒரு மதியம், ஆருரன் அவளைத் தனது மோட்டார் சைக்கிளில், அவளின் வீட்டிற்கு இறக்கிவிட முன்வந்தான். அவனுக்கு சாலைகள் நன்றாகத் தெரியும். அவனுக்கு மொழி நன்றாகத் தெரியும். எனவே அது அவர்களைப் பாதுகாக்கும் என்று அவன் நம்பினான். அவர்கள் செம்மணி சோதனைச் சாவடியை நெருங்கினர். மணல் மூட்டைகள். துப்பாக்கிகள். காற்றில் சுழலும் சற்று கிழிந்த இலங்கைக் கொடி அங்கு காணப்பட்டது.

சோதனைச் சாவடி நெருங்க, ஆருரன் மோட்டார் சைக்கிளை மெதுவாக்கினான். மையழகி அவனின் இடுப்பைச் சுற்றி இறுக்கமாகப் பிடித்தாள். அவர்கள், அங்கு நின்ற இராணுவ வீரர்களால் கீழே இறக்கப்பட்டனர்.

முதலில் வீரர்கள் ஆருரனின் அடையாள அட்டையைச் சரிபார்த்தனர். “டாக்டரா? கொழும்பு?” அவர்களின் தொனி மாறியது. அவர் “ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கவர்.” ஆனால் மையழகியின் அடையாள அட்டையில், “யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகம் - மருத்துவ பீடம்” என்று இருந்தது. ஒரு சிப்பாயின் கண்கள் சுருங்கின. “இளங்கலைப் பட்டதாரியா? நீங்கள் இங்கே என்ன செய்கிறீர்கள்? நீங்கள் எங்கே போகிறீர்கள்? நீங்கள் யாரைச் சந்திக்கிறீர்கள்?” தொனி கூர்மையாகவும், ஆபத்தானதாகவும் இருந்தது.

ஆருரன் உடனடியாக முன்னுக்கு வந்து, சிங்களம் மூலம் அவர்களுடன் அமைதியாக, சரளமாக பேசினான். “அவள் என் சக ஊழியர். ஒரு மருத்துவ மாணவி. நாங்கள் ஒன்றாக வேலை செய்கிறோம். அவள் அப்பாவி.” ஆனால் அவனது சிங்களம் அவர்களை மேலும் கோபப்படுத்தியது. சிங்களம் நன்றாகப் பேசி, தங்களுடன் எதிர்த்து வாதிடுகிறான். அது ஒன்றே காணும், அவன் அரசுக்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கிறான் என்று சந்தேகிக்க என்று இராணுவ வீரர்கள், வழமைபோல்
நினைத்தார்கள்.

ஒரு இராணுவ வீரன் திடீரென்று தன் கையால் அறைந்தான். பின்னர் அடித்தார்கள். அவன் தரையில் விழுந்தான். மற்றோரு இராணுவ வீரன் பூட்ஸ் காலால் உதைத்தான். துப்பாக்கியின் பின்பக்கத்தால் தாக்கினர். அதனால், அவன் மூச்சுத் திணறும்போது, அங்கேயே அவனை அப்படியே விட்டுவிட்டு, அவர்கள் மையழகியை முகாமை நோக்கி இழுத்துச் சென்றனர்.

அவன் ஒருவாறு தவழ்ந்து, தன் கை நீட்டி - "நிறுத்து! அவள் ஒரு பெண்! அவள் ஒரு மாணவி! தயவுசெய்து - தயவுசெய்து -" என்று கத்தினான், கெஞ்சினான். ஆனால், உடனடியாக ஒரு சிப்பாய் அவன் முகத்தில் அடித்தான். ஒரு ஐந்து ஆறு இராணுவவீரர்கள் தங்களுக்குள் சிரித்து பேசியபடி மகிழ்வாக பின் தொடர்ந்தனர்?

ஆருரன் சாலையோர மணலில், இரத்தம் வழிய, அரை மயக்கத்தில் கிடந்தான். முகாம் வாயிலை அங்கிருந்து அரைகுறை மயக்கத்தில் பார்த்தான். நுழைவாயிலில் புத்தர் சிலை சிறப்பாக குந்தி இருந்தது. அங்கே இரண்டு துறவிகள் பிரித் சத்தமாக உச்சரித்துக் கொண்டிருந்தனர். அது உலக மக்களின் ஆசிர்வாதத்திற்கான தாள ஒலி - ஆனால், அதே காற்றினால் சுமந்து செல்லும் அலறல்களின் கொடூரமான சத்தம் பறைமேளமாக ஒலித்துக் கொண்டு இருந்தது.

அவள் குரல் கேட்டது. குறுகிய அழுகைகள். பின்னர் மூச்சுத் திணறல். பின்னர் அமைதி. பின்னர் மீண்டும் - அழுகை ... முனகல் ... பலவீனம்... கெஞ்சுதல்.

அவன் நிற்க முயன்றான் .... முடியவில்லை ... சரிந்தான் .... மீண்டும் முயற்சித்தான். ஒரு சிப்பாய் அவனை எட்டி உதைத்தார். "அங்கேயே இரு. இல்லையெனில் நீ சாவாய்." என்று கத்தினான்.

அவனுக்கு மணிநேரங்கள் வருடங்கள் போல கடந்தன. முகாமில் இருந்து வரும் ஒவ்வொரு சத்தமும் அவனை நெஞ்சில் குத்தியது. ஒரு கட்டத்தில் அவன் கண் , உணர்வு எல்லாம் இருண்டு போய்விட்டது.

விடிந்ததும், முகாம் மிகவும் அமைதியாக இருந்தது. வீதியின் ஒருபுறம் சுடலையருகேயும் மறுபுறம் வயல் வெளிகளாகவும் இருந்தன,

ஆருரன் சாலையை நோக்கி ஊர்ந்து சென்றான். அந்த வழியாகச் சென்ற லாரி ஓட்டுநர் ஒருவர் அவனைப் பார்த்து மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்றாதால் அவன் உயிர் பிழைத்தான்.

மையழகி வீட்டிற்கு வரவில்லை. அவளுடைய பெற்றோர் தேடினர். அவளுடைய நண்பர்கள் தேடினர். மனித உரிமைக் குழுக்கள் தேடினர். ஆனால் எந்த விபரமும் இல்லை. செம்மணி இராணுவத்தினர் தமக்கு தெரியாது என்று , அதே புத்தர் சிலைக்கு முன்பே கைவிரித்தனர்.

ஆனால், சமீபத்தில் செப்டம்பர் 2025 வரை, செம்மணி வெகுஜன புதைகுழி தளத்தில், பல பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள் உட்பட மொத்தம் 240 மனித எலும்புக்கூடு எச்சங்கள் அடையாளம் காணப்பட்டன, அவற்றில் 239 முழுமையாக தோண்டி எடுக்கப்பட்டன என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. செம்மணியில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட மனிதப் புதைகுழிப் பகுதியை ஐநா மனித உரிமைகள் உயர் ஆணையர் வோல்க்கர் தூர்க் 2025 சூன் 25 அன்று நேரில் சென்று பார்வையிட்டார் என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது. அரசாங்கம் அனுமதித்து தேவையான வசதிகளை வழங்கினால், அடுத்த அகழ்வாராய்ச்சியில் இன்னும் நிறைய உடல்கள் காத்திருக்கிறது. அதில் மையழகியும் ஒன்றாக இருக்கலாம்? மண் பல பாவங்களை மறைத்தது ஒவ்வொன்றாகத் தெரிய வருகிறது.

செம்மணியில் புதைக்கப்பட்டவர்களே துயிலாத சடலங்களே
கண்மணி மழலைகளும் கதறாத மௌனங்களே
செம்மண்ணும் அவர்களைத் தழுவ மறுக்குதே
காடையர்கூட்டம் அதன்மேல் கும்மாளம் அடிக்குதே!

பாடசாலை சிறுமி சிதறிக் கிடக்கிறாளே
பக்கத்தில் இன்னும் அவளின் புத்தகப்பையே
புத்தர் போதித்தது மண்ணோடு மண்ணாகிற்றே
அப்பாவி உடல்கள்மேல் வழிபாடு நடக்குதே!

விலங்குக்கும் சில பண்பாடு உண்டே
விபரம் அறிந்தால் நன்மை கிடைக்குமே
விளக்கம் இல்லாத மதபோதனை எனோ
களங்கப் படுத்துதே புண்ணியப் பூமியை!

வரிசையில் எலும்புகள் அவலத்தைச் சொல்லுதே
இடையில் சின்னஞ்சிறுசுகள் பாதகத்தைக் காட்டுதே
பாவத்தை அழிக்கத் தோன்றிய கௌதமபுத்தனே
சிலைசிலையாய் மண்ணைக் கவர்வது எதற்கோ!

அன்றிரவு பணியில் இருந்த ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட கட்டுக்கடங்காத ஆண்களால் அவள் பாலியல் வன்கொடுமைக்கு ஆளாகியிருக்கலாம் என்றும், பின்னர் கொல்லப்பட்டிருக்கலாம் என்றும் சிலர் கிசுகிசுத்தனர். 1996 ஆம் ஆண்டு இராணுவ சோதனைச் சாவடியில் காணாமல் போய் பின்னர் கொலை செய்யப்பட்ட இளம் தமிழ் பள்ளி மாணவி கிருஷாந்தி குமாரசாமியின் துயரத்தை அவளுடைய விதி எதிரொலித்தது, மேலும் அவளைத் தேடிய குடும்ப உறுப்பினர்களும் அதே இராணுவ சோதனைச் சாவடி உறுப்பினர்களால் கொல்லப்பட்டது வரலாறு மட்டும் அல்ல, சட்டத்தின் முன் நிரூபிக்கப்பட்ட உண்மையாகும். மற்றவர்கள் அவள் எப்படியோ தன்னைத் துன்புறுத்தியவர்களிடமிருந்து தப்பித்து, பின்னர் விரக்தியில் தன்னைத் தானே மாய்த்து இருக்கலாம் என்று கற்பனை செய்தனர். இருப்பினும், உண்மை செம்மணி மண்ணில் புதைந்துவிட்டது . ஆனால் ஆரூரனுக்குத் தெரியும். இரவுக் காற்றால் சுமந்து செல்லும் அவளுடைய கடைசி அழுகையை அவன் கேட்டிருந்தான். அவளுடைய இறுதி மணிநேரங்கள் எப்படி வெளிப்பட்டன என்பதை அவன் மட்டுமே புரிந்துகொண்டான் - அது அவனுக்குள் எரிந்துகொண்டு இருக்கிற ஒரு நினைவு, இதயத்தில் மூட மறுத்த ஒரு காயம்.

இராணுவ உளவுத்துறையின் அச்சுறுத்தலுக்கு ஆளான ஆரூரன், கட்டுநாயக்க சர்வதேச விமான நிலையம் வழியாக இலங்கையை விட்டு தற்காலிகமாக இங்கிலாந்துக்கு குடிபெயர்ந்தார்.

மருத்துவமனைகளில் உடனடியாக வேலை கிடைத்து, அங்கே, அவன் ஒரு புதிய வாழ்க்கையை உருவாக்கினான். அத்துடன் பல்வேறு நாடுகளிலிருந்து, முக்கியமாக இலங்கையிலிருந்து இங்கிலாந்துக்கு வரும் அகதிகளுக்கு உதவினான். ஆனால் அவன் எந்த சந்தர்ப்பத்திலும் அவளுடைய நினைவை மட்டும் விடாமல் எல்லா இடங்களிலும் சுமந்து சென்றான்.

ஒவ்வொரு ஆண்டும் நவம்பர் 27 அன்று, மையழகிக்கும் அவளைப் போன்ற ஒவ்வொரு பெண்ணுக்கும், மற்றும் அவனைப் போன்ற ஒவ்வொரு பையனுக்கும், அவன் ஒரு விளக்கை ஏற்றி வைக்க என்றும் மறப்பதில்லை.

“இந்த நாள் ஏன் இவ்வளவு முக்கியமானது?” இங்கிலாந்தில் உள்ள மக்கள் கேட்டபொழுது, அவன் மெதுவாக ஆனால் ஆணித்தரமாக, “ஏனென்றால் காதல் அங்கே இறந்துவிட்டது. ஏனென்றால் உண்மை அங்கே புதைக்கப்பட்டுள்ளது. ஏனென்றால் மௌனம் இன்னும் அங்கே அழுகிறது.” என்று பதிலளித்தான்.

சில நேரங்களில், யாரும் பார்க்காதபோது, அவன் தீபத்துக்கு கண்ணீருடன் கிசுகிசுப்பான்:

"மையழகி...

என்னால் உன்னைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை.

ஆனால் உலகம் உன்னை மறக்க விடமாட்டேன்."

நன்றி

கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,
அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்

“The Lamp that Did Not Go Out”
[Aaruran & Maiyazhagi — A Love Story from the Edge of War]

I. The Boy from Colombo

Aaruran—ஆரூரன்—grew up in Colombo, the child of a Tamil family that still believed in coexistence. He studied at Royal College, where he topped his classes in biology, captained the debate team, and even acted in Sinhala drama festivals. He was the boy who could switch languages without thinking: English in school. Tamil & Sinhala with friends. Tamil with his family.

His teachers said: “If peace had a face, it might be this boy with the gentle smile.” He completed his MBBS at the University of Colombo, receiving his white coat with pride and relief. His ambition was simple: “To heal—anyone, from anywhere.”

When his first appointment letter arrived, he stared at the words: “Jaffna Teaching Hospital — Junior House Officer.” He smiled. He had never lived in Jaffna before. But that was where his father was born, where his ancestral house once stood before shells destroyed it. He wanted to serve there.

He did not know that fate was sending him to meet the one person who would change his life forever.

II. The Girl from Jaffna

Maiyazhagi—மையழகி—was born in a house filled with books, Bharatanatyam bells, and the faint smell of jasmine that grew over the fence. She studied at Vembadi Girls’ High School, where she topped her classes and excelled in English literature. She had never stepped outside the North. Her only languages were Tamil and English— but her world was wide because her dreams were.

She entered the Faculty of Medicine, University of Jaffna, with the clear purpose of becoming a pediatrician. Her friends said she had a gift: she could make even the sickest child smile.

War threatened everything around her. But she refused to stop studying. Refused to stop dreaming.

III. The Meeting in the Ward

They met on a humid morning during rounds. Aaruran was reviewing a patient chart when she walked in, white coat fluttering, hair lightly braided. “Ayubowan… oh—sorry,” he corrected himself with a shy laugh, “Vanakkam. You must be Maiyazhagi?”

She blinked. Most doctors who came from Colombo did not speak Tamil with such ease. From that morning, friendships formed over case discussions slowly bloomed into a gentle, unspoken love. He admired her quiet strength. She admired his kindness.

When he spoke Sinhala with patients who fled from the South, she watched, amazed. When she explained medical terms in flawless English, he looked at her as if discovering poetry.

They completed each other. In a world tearing itself apart, they built a small world of their own.

IV. Shadows Near Chemmani

But the war tightened. Checkpoints multiplied. Suspicion deepened.

Young Tamil boys and girls—especially university students—were increasingly stopped, questioned, detained. Rumors spread of disappearances. Of bodies found in shallow graves near Chemmani. Still, life had to be lived. Exams to be written. Duties to be done.

One afternoon, Aaruran offered to drop her home on his motorbike. He knew the roads. He knew the language. He believed that would protect them. They approached the Chemmani checkpoint. Sandbags. Rifles. A torn Sri Lankan flag twisting in the wind.

Aaruran slowed the bike. Maiyazhagi tightened her hold around his waist. They were flagged down.

V. The Checkpoint

The soldiers checked Aaruran’s ID first. “Doctor? Colombo?” Their tone changed. He was “acceptable.” But Maiyazhagi’s ID said: “University of Jaffna – Medical Faculty.” A soldier’s eyes narrowed. “Undergraduate? What are you doing here? Where are you going? Who are you meeting?” The tone was sharp, rehearsed, dangerous.

Aaruran stepped forward immediately. He spoke Sinhala—calmly, fluently. “She is my colleague. A medical student. We work together. She is innocent.” But his Sinhala only seemed to anger them more. A Tamil who spoke Sinhala well, who argued back— that was threatening.

The slap came suddenly. Then the blows. He fell to the ground. Boots kicked. Rifle butts struck. Even as he gasped for breath, he heard them dragging her toward the camp.

He crawled, reached out— “Stop! She is just a girl! She is a student! Please—please—” One soldier struck him across the face.

VI. A Nightmare with No Sunlight

He lay in the sand by the roadside, bleeding, half-conscious. He saw the camp gate. The Buddha statue at the entrance. Two monks chanting pirith loudly there, the rhythmic sound meant for blessings — but here it felt like a cruel mockery of the screams carried by the wind.

He heard her voice. Short cries. Then choked ones. Then silence. Then again— fading… weak… pleading.

He tried to stand. Collapsed. Tried again. A soldier kicked him down. “Stay there. Or you die.”

Hours passed like years. Every sound from the camp stabbed him. At some point he blacked out.

VII. What Happened After

When dawn broke, the camp was silent. Too silent.

Aaruran crawled toward the road until a passing lorry driver saw him and took him to a clinic. He survived—but barely.

Maiyazhagi never came home. Her parents searched. Her friends searched. Human rights groups searched.

But, as recently as September 2025, a total of 240 human skeletal remains, including many women and children, were identified at the Chemmani mass grave site, It is worth noting that 239 of them were completely excavated.It is also worth noting that the UN High Commissioner for Human Rights, Volker Durk, personally visited the mass grave discovered in Chemmani on June 25, 2025. If the government allows and provides the necessary facilities, there are many more bodies waiting to be excavated in the next excavation. Could Meizhagi be one of them? The soil is revealing the many sins it has hidden, one by one.

Buried in red earth, they do not sleep—
little innocent bodies the soil itself refuses to hold,
while wild men dance above their graves.

A schoolgirl lies shattered,
her schoolbag still beside her.
Buddha’s teachings lie in dust,
yet worship is done with one hand,
while the other hand commits atrocities
against Tamil-speaking, non-Buddhist people—
denying justice, taking their lands,
and twisting the Dharma into a tool for conquest.

Even animals show some culture.
Blind preaching without truth
defiles this sacred soil.

Rows of bones speak pain;
tiny remains expose the sin.
O Buddha, who came to end suffering—
why do your name and statues now march
to erase other lives and cultures?

Some whispered that she may have been sexually assaulted by one or more unruly men who were on duty that night and was later killed. Her fate echoed the tragedy of Krishanthi Kumaraswamy — the young Tamil schoolgirl who vanished at an army checkpoint in 1996 and was later found murdered, along with the family members who searched for her. Others imagined she had somehow escaped her tormentors, only to surrender later to despair. The truth, however, lay buried in shadow. But Aaruran knew. He had heard her last cries carried by the night wind. He alone understood how her final hours unfolded — a memory that burned within him, a wound that refused to close.

VIII. The Man Who Survived to Speak

Threatened by military intelligence, unable to sleep, unable to stay, Aaruran migrated to England, leaving Sri Lanka temporarily through Katunayakka International Airport

He built a new life. Worked in hospitals. Helped refugees who come to England from varies countries, mainly Srilanka . But he carried her memory everywhere.

On November 27, each year, he lights a lamp. For Maiyazhagi. For every girl like her. For every boy like him. For every dream that was cut down too soon.

People in England ask him: “Why does this day matter so much?”

He answers softly:

“Because love died there. Because truth is buried there. Because silence still cries there.”

And sometimes, when no one is watching, he whispers into the flame:

“Maiyazhagi…

I could not save you.

But I will not let the world forget you.”

Thanks

[Kandiah Thillaivinayagalingam,
Athiady, Jaffna]

துளி/DROP: 1908 [சிறு கதை - 188 / “அணையாத விளக்கு” / The Lamp that Did Not Go Out”]

https://www.facebook.com/groups/978753388866632/posts/32487883494193544/?

Edited November 22Nov 22 by kandiah Thillaivinayagalingam