ஊரைப் பிரிந்து ஒன்பது வருடங்கள்: சம்பூர் மக்களின் அகதித்துயரம் எப்போது முடியும்?

 

சம்பூர் மக்கள் தங்கள் சொந்த நிலத்தை விட்டு விரட்டியடிக்கப்பட்டு நேற்றோடு ஒன்பது வருடங்கள் கடந்துவிட்டன. தங்கள் ஊருக்கு திரும்ப வேண்டும் என்று வேண்டி கட்டைப்பறிச்சான் அகதிமுகாமில் தீபம் ஏற்றி மக்கள் வழிபட்டனர்.

 

குழந்தைகள் முதல் பெரியவர்கள் வரை தீபங்களை ஏந்தி ஊருக்குத் திரும்பும் கனவு நனவாக வேண்டுமென வேண்டினர். அத்துடன் 10 என்ற வடிவத்திலும் தீபத்தை ஏற்றினர்.

 

கடந்த 2006ஆம் ஆண்டில் சம்பூரை இலங்கை அரச படைகள் கைப்பற்றியபோது அந்தக்  கிராம மக்கள் அகதி ஆனார்கள். அன்றிலிருந்து இன்றுவரை மூதூரில் உள்ள அகதி முகாஙகளில் அந்த மக்கள் வாழ்ந்து வருகின்றனர். 

 

 

 

 

புதிய அரசாங்கத்தின் நிறைவேற்று சபையிலும் சம்பூர் மக்களை அவர்களின் பூர்வீக மண்ணில் மீள்குடியேற்றுவது தாடர்பாக தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. இதேவேளை மீள்குடியேற்ற அமைச்சர் மற்றும் பிரதமரும் திருகோணமலைக்கு விஜயம் மேற்கொண்டு சம்பூர் மீள்குடியேற்றம் தொடர்பில் ஆராய்ந்திருந்தனர்.

 

இதேவேளை சம்பூர் மக்களின் காணிகளை அவர்களிடமே கையளிக்க வேண்டும் என்றும் அந்த மக்கள் பெரும் துன்பப்படுகிறார்கள் என்றும் தெரிவித்துள்ள ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன சிலர் சம்பூர் மக்களின் மீள்குடியேற்றத்திற்கு புலிச்சாயம் பூசுவதாகவும் சாடியிருந்தார்.

 

ஓரிரு நாட்களில் ஊர் திரும்பிவிடலாம் என்ற கனவுடன் சம்பூர் மக்கள் காத்திருக்கின்றனர். ஒன்பது வருடங்கள் பொறுத்திருந்து போராடிய மக்கள் நம்பிக்கையோடு அகதித்துயர வாழ்வை போராட்டமாக்கி காத்திருக்கின்றனர்.

 

 

 

 

தொண்டைக்குளியில் கொடு விசம் உருட்டிக்கடந்த

ஒன்பது வருடங்களின் முன்னே

நேற்றைய இரவிலும் இன்றைய பகலிலும்

என்ன நடந்தது சொல்லுங்கள்

 

சித்திரைக்களிப்பில் புதுச்சட்டை வாசனை

தீர்ந்து போகாக்குழந்தைகள் உறங்கினர்

நாளைத்திருவிழாவுக்காய் கோயிலின் தெருக்கள்

தோரணக் கனவில் இருந்தன

பள்ளிச்சிறார்கள் நாளைப் புத்தகத்தை அடுக்கத்தொடங்கினர்

நாளைய வேலை நாளை உணவு

நாளைய சந்திப்பு நாளைய பயணம்

இப்படி எல்லோரிடத்திலும் ஏதேதோ நடந்தன

அல்லது நடந்திருக்கும் இல்லையெனில் நடந்திருக்கலாம்

 

உண்மையில் என்னதான் நடந்தது

கோடை இரவில்

பீரங்கிக் குண்டுகள் மழையெனப் பொழிந்தன

நீர்ச்சகதி வீதியெங்கிலும் சிவந்தே கிடந்தது

ஓலம் எங்கிலும் ஓலம்

அந்தோ

சரிந்து வீழ்ந்தது ஆயிரம் ஆயிரம் அற்புதக் கதைகளால்

அலங்கரிக்கப்பட்ட சூலத்துடையாளின்

அற்புதக் காளிகோயில்

 

குண்டு மழைதான் குளிருமா என்ன

கருகிச்சுருண்டனர் குழந்தைகள்

ஏந்த முடிந்ததைக் கைகளில் சுமந்து

வரிசை வரிசையாய் விழுந்தும் எழுந்தும்

பிணங்களைக் கடந்தும் தெருக்களில் சரிந்தது ஓர் கிராமம்

புதையல் நிலமொன்று மாண்டது

பாலருந்தக் குழந்தைகளின்றி

பருத்த முலையுடன் வரண்டு போனது

 

இப்போது ஒன்றுரைப்பேன்

அவர்கள் என் நிலத்தை

குருதி வழிய வழிய கொன்றனர்

பேரினப் பெரும் பூதங்கள் என் மண்ணை

அள்ளித் தின்றன

பச்சை வேலியும் உயர்ந்த அணைகளும்

அண்ணார்ந்து பார்க்கும் கம்பித்தூண்களும்

அவர்கள் பாட்டன் முப்பாட்டன் பூமியென்றெண்ணி

போட்டு முடித்தனர்

ஊரின் சனங்கள் ஒப்பாரி வைத்தனர்

ஓட்டைக் கொட்டிலில் ஒன்பது வருடங்கள்

அகதிச்சுமையில் அல்லல் கொண்டனர்

 

சொந்த மண்ணில் உடல் அழுகி

ஊனம் வடியும் கனவில் பலநூறு கண்கள் கரைந்தன

அனல் மின் நிலையமும் ஆயிரம் கதைகளும்

சம்பூர் மண்ணில் உலாவித்திரிந்தன

நிலமென்பது உயிர்ப்பிண்டம் ஒன்றின் உரிமை

நிலத்தைப் பறித்தல் கொடுஞ்செயல்

 

இதை நீவிர் அறிக

சித்தாத்தன் பெயரால் மண்பறிக்கும் கைகள்

மிருகத்துடையன அவ்வாறெனில்

நிலம் பறிப்பவனை இழுத்து வந்து

ஓர் அரச மரக்கிளையில் கைகளை நீட்ட வைத்து

தறித்தெறிக

சித்தாத்தன் என்றும் நிலத்தை விரும்புவதில்லை

 

நிலப் பேய்களே

வயிரெரிந்த இச்சொல்லை நீவீர் அறிக

என் பிள்ளைக்கு வன்முறையைக் கற்றுக்கொடுப்பேன்

ரெளத்திரம் பழக்குவேன்

மண்ணள்ளும் கைகளை தீயில் இடச்சொல்வேன்

இல்லையெனில் சுடச்சொல்வேன்

நீவீர் அறிக

இன்னும் என் பிள்ளை நிலமற்றலைதலை உணரவில்லை