நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக  இணையத்தில் தொடர்ந்து எழுத வந்தபோது சக இணைய எழுத்தாளர்கள் மட்டுமே வழிகாட்ட இருந்தார்கள். இங்கே அப்போது பெரிய எழுத்தாளர்கள் என்று பார்த்தால் விரல் விட்டு எண்ணிவிடலாம். இணையம் ஒரு மிரட்டலாகவே பார்க்கப்பட்டது. அப்போது முகநூலில் தொடர்ந்து எழுதி வந்தவர்களில் முக்கியமானவர் அய்யா வண்ணதாசன். கவிதையைத் தேடி தொலைதூரம் போகிறவர் அல்ல அவர். அந்நிய மனிதனின் கைக்குட்டையை நுனி விரலால் பற்றி குப்பைத்தொட்டியில் போடுவோர் நிறைந்த உலகில், பார்க்க வந்த ஒருவர் மேசையில் மறந்து வைத்துவிட்ட கைக்குட்டை காற்று வாங்கும் சுதந்திரத்தை கவிதையாக்கி சேமிக்கிறார். குளத்தின் சலன வட்டங்களை சுருட்டிக் கூட்டில் வைத்து நகரும் நத்தையை நான் இன்னும் எத்தனை வருடங்கள் சென்று கற்பனை செய்ய முடியும் என்று தெரியவில்லை.

நொடி நேர அரைவட்டம் தொகுப்பைப் பார்த்ததும் வாங்காமல் நகர முடியவில்லை. அதில் உள்ள கவிதைகள் பலமுகநூலில் அவர் பக்கத்தில் படித்தவை என்றாலும் அவற்றைத் தொட்டுப் பார்க்கும் ஆசை புத்தகத்தை வாங்க வைத்தது. கையில் கனப்பது கல்யாண்ஜியின் மென்மை என்ற உணர்வு ஒரு மகிழ்ச்சியை அளித்தது. வன்மம் நிறைந்த இந்த உலகில் இப்படியான பஞ்சு மனசுக்காரர்கள் இன்னும் தேவை. அவர்கள் சில மனங்களைக் கொஞ்சமேனும் தளர்த்தி வைத்தால் கூடப் போதுமானது.

என் பாரம் என்ற கவிதையில் கல்யாண்ஜி இப்படி சொல்கிறார்,

“உன்னால் முடியாத பாரம்
என்னால் முடிந்ததாக
இருந்தால் சொல்.
உன்னுடைய பாரத்தை
என்னுடைய பாரத்துடன்
சுமந்து வருகிறேன் சிறிது தூரம்.
ஒன்று தெரிந்து கொள்.
உன்னை என் பாரம் சுமந்து
உதவக் கூறவே மாட்டேன்.
என் பாரம் எனக்கு முக்கியம்.
என் வாழ்வு பிரத்தியேகமாக
எனக்கு அளித்தது அது. ”

இதை இங்கு குறிப்பிடக் காரணம் ஒரு கவிதையில் நம் அனுபவம் தாண்டி, படிப்பவர்களுக்கு என்ன சொல்ல நினைக்கிறோம் என்பது கவிஞனின் மனநிலை பொறுத்து மாறுகிறது. கவிஞர்கள் பலரும் இந்த பாரம் சுமத்தலை முதுகு உடைந்து சீழ் பிடித்து மூக்கில் ரத்தம் சொட்டி புழுதியில் புரண்டு எழுதி விடுகிறார்கள். சோகத்தையும் இருளையும் வலியையும் வேதனையையும் அத்தனை கொண்டாட வேண்டுமா என்பது குறித்து எனக்கு கருத்து வேறுபாடுகள் உண்டு. இதனாலேயே கல்யாண்ஜியின் வெளிச்சமான நடை மீது ஒரு மயக்கம்.

கைதவறி உடைந்து விட்ட ஒரு தேநீர் குவளைக்காக அவர் கேட்கும் மன்னிப்பில் ஒரு குடும்பத்தின் அழகிய பின்னலை சொல்லி விடுகிறார். ஆற்றில் நின்று அசைந்து கொண்டே இருக்கும் படகு கவிதை முடிந்த பின்னும் நம் மனதில் அசைத்து கொண்டிருக்கிறது. கவிதையின் தலைப்பான நொடி நேர அரைவட்டம் கவிதை ஒரு மாஸ்டர் பீஸ். ஒரு நதியைப் பற்றி அத்தனை சுருக்கமாக ஆழமாக சொல்லிவிட நிறைய அனுபவம் வேண்டும். எழுத்திலும் வாழ்க்கையிலும்.

தான் உட்பட இணையத்தில் எழுதும் கவிஞர்களைக் கொண்டாடும் அவரது முன்னுரையில் கவிதைகளைப் பிரசுரிக்க சந்தை இல்லை என்பது குறித்த ஒரு வலி தெரிகிறது. ஒரு மூத்த கவிஞரின் இந்தச் சாடல் கவனிக்கப்படவேண்டிய ஒன்று. ஆனால் இந்த விவாதம் ஒருபுறம் இருக்க முன்னுரையில் என்னுடைய பெயரும் ஒரு ஓரத்தில் வந்திருப்பதை நான் தம்பட்டமிட்டுக் கொள்வதை கல்யாண்ஜி ஒரு புன்னகையுடன் ஏற்றுக்கொள்வார். ஏனென்றால் அதுதான் கல்யாண்ஜி.

-ஷான்.

http://www.kanavudesam.com/myblog/2015/02/09/நொடி-நேர-அரை-வட்டம்-கல்யா/

 

22 hours ago, Athavan CH said:

“உன்னால் முடியாத பாரம்
என்னால் முடிந்ததாக
இருந்தால் சொல்.
உன்னுடைய பாரத்தை
என்னுடைய பாரத்துடன்
சுமந்து வருகிறேன் சிறிது தூரம்.
ஒன்று தெரிந்து கொள்.
உன்னை என் பாரம் சுமந்து
உதவக் கூறவே மாட்டேன்.
என் பாரம் எனக்கு முக்கியம்.
என் வாழ்வு பிரத்தியேகமாக
எனக்கு அளித்தது அது. ”

இதை இங்கு குறிப்பிடக் காரணம் ஒரு கவிதையில் நம் அனுபவம் தாண்டி, படிப்பவர்களுக்கு என்ன சொல்ல நினைக்கிறோம் என்பது கவிஞனின் மனநிலை பொறுத்து மாறுகிறது. கவிஞர்கள் பலரும் இந்த பாரம் சுமத்தலை முதுகு உடைந்து சீழ் பிடித்து மூக்கில் ரத்தம் சொட்டி புழுதியில் புரண்டு எழுதி விடுகிறார்கள். சோகத்தையும் இருளையும் வலியையும் வேதனையையும் அத்தனை கொண்டாட வேண்டுமா என்பது குறித்து எனக்கு கருத்து வேறுபாடுகள் உண்டு. இதனாலேயே கல்யாண்ஜியின் வெளிச்சமான நடை மீது ஒரு மயக்கம்.

அருமையான கவிதை. ஆதவன். 
இதற்கு.... புங்கையூரானின், கருத்தை... எதிர்பார்க்கின்றேன்.