போன ஆகஸ்ட்டில் அம்மா இறந்து விட்டாள். திடுமென்று இறந்துவிட்டாள். இப்போது அம்மா இருந்திருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருந்திருக்கும். அம்மா கண்டிப்பானவள். அவள் பார்வையே ஒரு தினுசாக இருக்கும். எதாவது சொல்லிக்கொண்டே இருப்பாள். டிரஸ் சரியாகப் போட்டுக் கொள்ளவில்லை என்றால் திட்டுவாள். "ஏன் எல்லாம் தெரியும்படி டிரஸ் செய்துக்கிறே?'' என்பாள். நான் வயதுக்கு வருவதற்கு முன்னாலேயிருந்து அம்மாவின் நச்சரிப்பு தொடர்ந்துகொண்டே இருக்கும். இப்போது எனக்குக் கல்யாணம் ஆகி என் பெண் பத்மஜா பெரியவளாகப் போகிறாள். எட்டாம் வகுப்புப் படித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். 
அம்மா சொல்வாள் : "ஆண்களை எல்லாம் நம்பக் கூடாது?'' 
"ஏனம்மா இப்படிச் சொல்றே? உனக்கு எதாவது கசப்பான அனுபவம் ஏற்பட்டதா?'' 
"அதெல்லாம்ஒண்ணுமில்லை'' 

அந்தக் காலத்தில் அம்மா அழகாக இருந்திருக்க வேண்டும். சாகிற வயசில கூட அம்மா அழகாகத்தான் இருந்தாள். வயதான காலத்தில் ஒருவர் அழகாக இருக்கிறதுதான் பெரிய விஷயம். அப்படி ஒருவர் இருந்தால் அவர் சின்ன வயதில் என்ன அழகாக இருந்திருக்க வேண்டும். அம்மா அழகி. வயதான காலத்திலும் அம்மா உடை உடுத்திருக்கிற விஷயத்தில் ஜாக்கிரதையாக இருப்பாள். எனக்கு அம்மாவிடம் பிடித்தது அந்த மிடுக்கு. அம்மாவிடம் எனக்குப் பிடிக்காத விஷயம் தொணதொணவென்று எதாவது சொல்வது.

பாஸ்கரன் அடிக்கடி சொல்வார் : "என்னோட சினிமாவுக்கு வர்றதுக்குக் கூட உன் அம்மா சம்மதிக்க வேண்டுமா?'' என்று.
உண்மைதான். நான் பாஸ்கரனுடன் சினிமா போகிறேன் என்றால் அம்மா விரும்பமாட்டாள். "என்ன இப்ப சினிமா வேண்டியிருக்கு'' என்பாள்.
இதனாலேயே பாஸ்கரனுக்கு மாமியார் மீது கோபம் வரும். "ஏன் உங்க அம்மா இங்கயே அரைச்சு ஊத்தறா...மத்தப் பொண்ணுக வீட்டுக்குப் போக வேண்டியதுதானே?'' 
எனக்குத்தான் அம்மாவுடைய உதவி அதிகம் தேவை. நானும் ஏஜிஎஸ் அபீஸில் பணிபுரிகிறேன். நானும் பாஸ்கரனும் வீட்டைவிட்டுப் போனால் அம்மாதான் வீட்டைப் பார்த்துக்கணும். அம்மா சுறுசுறுப்பு யாருக்கும் வராது. காலையிலே எழுந்தவுடன் குளித்துவிட்டு, விடுவிடுவென்று சமையல் செய்ய ஆரம்பித்துவிடுவாள். அம்மா சமைக்கும் சமையல் வீடு முழுவதும் மணக்கும். ரசம் வைத்தால் என்றால் குடித்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்று தோன்றும். சமையல் செய்துவிட்டு போய்விடுவாள். நாங்கள்தான் எடுத்துக்கொண்டு சாப்பிடுவோம். பத்மஜாவை வேனில் கொண்டு விட்டு நாங்கள் ஆபிஸிற்குப் பறப்போம். பாஸ்கரனுக்கு பேங்கில் வேலை. டிரெயினிலே போய்விடுவார். நான்தான் கால் டாக்ஸி பிடித்துக்கொண்டு அண்ணாசாலை போக வேண்டும்.

பத்மஜா ஸ்கூல் போய்விட்டு மாலை 4 மணிக்கு வீட்டிற்கு வந்துவிடுவாள். அம்மா ஸ்லோகம் சொல்லிக் கொண்டு உட்கார்ந்து விடுவாள். 24 மணிநேரமும் அவளுக்கு ஸ்லோகம் சொல்றதுதான் வேலை. பத்மஜாவிற்கு சில சுலோகங்கள் எல்லாம் கற்றுக் கொடுத்திருக்கிறாள். வாழ்க்கை இப்படித்தான் போய்க் கொண்டிருந்தது. திடீரென்று போன ஆகஸ்டில் அதற்கு முற்றுப் புள்ளி வைத்ததுபோல் அம்மா இறந்துவிட்டாள்.
"உங்கம்மா இறந்துபோயிடுவாள் என்பதை என்னால் நம்ப முடியவில்லை'' என்று பாஸ்கரனே கண்கலங்கிச் சொன்னது இன்னும் கூட ஞாபகத்திற்கு வருகிறது.
"எனக்கு பத்மஜாவைப் பற்றித்தான் கவலை..'' என்றேன்.
வீட்டைப் பார்த்துக் கொள்கிற பெரிய நிர்வாகியாக மட்டுமல்ல கண்ணை இமை காப்பதுபோல் பத்மஜாவையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
"உன் பெண் உன்னை விட அழகி...நீ ஜாக்கிரதையா அவளைப் பாத்துக்கணும்..''
அம்மா இதைச் சொன்னபோது எனக்கு பகீரென்றது..
"உலகம் மோசமடி... யாரையும் நம்பக்கூடாது... வேனில் அனுப்பறே... டிரைவர் எல்லாம் எப்படிப்பட்டவன்னு தெரிஞ்சுக்கணும்''
"உனக்கு எல்லார் மீதும் சந்தேகம்''

"ஆண்களே மோசம்... ஒரு ஆண் ஒரு பெண்ணை எப்படிப் பார்க்கிறான்னு தெரிஞ்சாலே போதும்... அவன் எப்படிப்பட்டவன்னு கண்டுபிடிச்சுடலாம்..''
"அம்மா எல்லோரையும் அப்படியெல்லாம் சந்தேகப்பட்டால் உலகத்திலே வாழ முடியாது''
"உனக்கு நரசிம்மனைத் தெரியும் இல்லே?''
எனக்கு ஞாபகம் வந்துவிட்டது. என் அப்பாவின் நண்பர் நரசிம்மன். அடிக்கடி வீட்டிற்கு வருவார். வந்தால் அம்மாவிடமும் என்னிடமும் வழியாமல் போக மாட்டார். 
ஒருநாள் அம்மா சொன்னதைக் கேட்டு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. "அந்த நரசிம்மன் உன்னையும் என்னையும் பார்க்கத்தான் வர்றான்.."
அப்போது நான் கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்தேன்.. நரசிம்மன் சனிக்கிழமை அல்லது ஞாயிற்றுக்கிழமைதான் வருவார். எதாவது எங்கள் வீட்டிற்கு வாங்கிக் கொண்டு வருவார்.
"நரசிம்மா ஏன் இதெல்லாம் வாங்கிக் கொண்டு வர்றே..'' என்று என் அப்பா அடிக்கடி கேட்பார். பின் எங்கள் வீட்டில் கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் இருந்து அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருப்பார். 

எங்களுக்கு இவர் எப்போதுதான் கிளம்பப் போகிறாரென்று தோன்றும். நாங்கள் குடியிருந்த இடம் மிகச் சிறிய இடம். நரசிம்மன் வந்தாரென்றாôல் அடிக்கடி சமையல் அறையை நோட்டம் விட்டுக் கொண்டிருப்பார். என் அம்மா கண்ணில் பட்டால் போதும் கொஞ்சம் அசடு வழிந்து பேசிக் கொண்டிருப்பார். 
அப்பாவிற்கு இதெல்லாம் ஏன் புரியவில்லை என்பது தெரியவில்லை.. நரசிம்மனுக்கு வசதியான வாழ்க்கை.. அவர் வீடு பக்கத்தில்தான் இருக்கிறது. அவருக்கு ஒரே பையன். வட மாநிலத்தில் பணிபுரிந்து கொண்டிருக்கிறான். அப்பாவுடன் ஒரே இடத்தில் பணிபுரிந்து கொண்டிருப்பவர் நரசிம்மன். அந்த உரிமையில்தான் அடிக்கடி வீட்டிற்கு வருகிறார். சிலசமயம் அவர் மனைவியையும் அழைத்துக் கொண்டு வந்து
விடுவார். அப்போது அவர் வழிகிற வழிசல் தாங்க முடியாது. அந்தத் தருணத்தில் அம்மா என்னைப் பார்த்து கண்ணடிப்பாள்.
"பாவம் இந்த நரசிம்மன்... அவர் வயதுக்கு அவர் ஏன் இதுமாதிரி பண்ணனும்..''

"சிலர் அப்படித்தான் வருவார்கள். ஏன் என்றால் அவர்கள் ஆண்கள்.. நாமதான் ஜாக்கிரதையாக இருக்க வேண்டும்..''
நான் பேசாமல் அம்மாவை முறைத்துப் பார்ப்பேன். "நீ காலேஜ் படிக்கிற பெண்..இதெல்லாம் நான் உனக்குச் சொல்லித் தரத் தேவையில்லை. நீ பஸ்ஸிலதானே காலேஜ்ஜுக்குப் போறே..எத்தனை ஆண்கள் உன்னைப் பார்க்கிறான்னு கணக்கு எடுத்துண்டு சொல்லு..''
"போம்மா உனக்கு வேற வேலை இல்லை. உன்னை மாதிரி ஆண் ஜென்மத்தையே வெறுக்கிற பெண்ணை நான் பார்த்ததில்லை... ஆண்கள் பார்த்தால் பார்த்துக்கிட்டுப் போகட்டுமே...''

"நீ பஸ்ஸில் கூட்டமாக இருக்கும்போது போ... எத்தனை ஆண்கள் உன்னைக் குறிவைத்து உன்னைத் தொடாமல் இருக்கிறான்னு பார்...'' என்பாள் அம்மா.
ஒவ்வொரு முறையும் நான் கல்லூரி போகும்போது அம்மா நான் எப்படி டிரஸ் செய்துகொண்டு போகிறேன் என்று பார்ப்பாள். ஏதாவது கொஞ்சம் அதிகமாக டிரஸ் செய்துகொண்டு போனால், திட்டுவாள். பார்க்கிறவர்கள் கண்ணுக்கு ரொம்ப கவர்ச்சியாகத் தெரியாதே என்பது அம்மாவின் எச்சரிக்கை. நான் புடவை கட்டிக்கொண்டு போனால் அம்மா ஒன்றும் சொல்லமாட்டாள். ஆனால் அதைப் போல் அசெüகரியமான உடை வேறு ஒன்றுமில்லை.

http://www.dinamani.com