"தேவதை"

"தேவதை"

 

யாழ்ப்பாணத்தை பூர்வீகமாக கொண்ட இளம் பொறியாளர் ரவி, கொழும்பில் இருந்து லண்டன் செல்லும் விமானத்தில், பல வருட கடின உழைப்புக்குப் பிறகு ஒரு மைல்கல்லாக உணர்ந்த ஒரு பயணத்தைத் தொடங்கினான். அவன் தனது இருக்கையில் அமர்ந்ததும், பயணிகளுக்கு உதவி செய்யும் விமானப் பணிப்பெண்ணை அவனால் கவனிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. விமான அறையின் வரம்புகளை மீறியதாகத் தோன்றும் ஒரு அழகிய அழகை அவள் பெற்றிருந்தாள். அவளது அழகும் வசீகரமும் ரவியை வசீகரித்தது, உண்மையிலேயே அசாதாரணமான ஒருவளை தான் சந்தித்த உணர்வை அவனால் அசைக்க முடியவில்லை. அவளைச் சுற்றி எதோ ஒரு அமைதியும் இனம் தெரியாத அரவணைப்பும் இருந்தது, அது அவனை உள்ளே இழுத்து, அவனை மயக்கியது.

 

ஆனால் எனோ இது கண்டவுடன் ஏற்பட்டது அல்ல, கிட்டதட்ட  ஒரு மாதத்துக்கு முன், ஒரு வார இறுதி நாளில், மதிய உணவிற்குப் பின், தொலைக்காட்சியில் செய்திகள் மற்றும் விளையாட்டுகளை பார்த்து இரசித்தபின், ஒரு நல்ல உடலுக்கு ஏற்ற வெப்பநிலையில், தனது அறையில் சிறுதுாக்கம் கொள்ள போதுமான நேரம் அவனுக்கு கிடைத்தது, 

     "பகலிர வடியேன் படுத்தபோ தெல்லாம்
          தூக்கமாம் பாவிவந் திடுமே
     இகலுறு கனவாம் கொடியவெம் பாவி
          எய்துமே என்செய்வோம் என்றே
     உகலுற உள்ளே நடுங்கிய நடுக்கம்
          உன்னுளம் அறியுமே எந்தாய்"

 

திருவருட்பிரகாச வள்ளலார் அருளிய திருவருட்பாவில் பகலிலும் இரவிலும் படுத்த போதெல்லாம் தூக்கமாகிய பாவி வந்து சூழ்ந்து கொள்ளுமே என்றும், மாறுபடும் கனவாகிய கொடிய வெவ்விய பாவி வந்து காட்சி தந்து வருத்துமே, இதற்கு என்ன செய்வது என்று, மனதில்  நான் அஞ்சி நடுங்கிய நடுக்கத்தை நீவீர் அறியுமன்றோ என்று வினாவினார். ஆனால் ரவிக்கு?

 

ஒரு தேவதை கனவில் தோன்றி, இதயத்தில் பனித்துளி போல விழுந்து, உயிரில் அன்பால் கலந்து, காதலால் உருக்கி, அவனின் உள்ளத்தில் அவள் புகுந்து விட்டாள். ஆனால் முழு உருவமும் ஒன்றாக அவனுக்கு நினைவில் இல்லை, அவள் அவனுக்கு இதுவரை பரிச்சயமானவளாகக் கூடத் தெரியவில்லை. அந்தப் பெண் ஒரு சாதாரணப் பெண்ணைப் போல தோற்றமளிக்கவில்லை, அவள் ஒரு பறவை அல்லது  விமானம் போல இருபுறமும் இரண்டு இறக்கைகள் கொண்ட தேவதை. ஆனால் அவள் உண்மையில் யார் என்று இன்னும், நித்திரைக்குப் பின் தேடிக்கொண்டே இருக்கிறான்?

 

ஒரு மாலை பொழுதில், நீண்ட ஒரு மண் தொடர்பாதையில் ஒரு பெரிய மரம் ஒன்று அவன் கண்ணில் தெரிந்தது. அது பசுமையான, பூக்கள் பூத்து குலுங்கிய பெரிய மரம் அங்கு பறவையும் ,தேனீக்களும் அளவுக்கு அதிகமாக இருப்பதைக் பார்த்து மயங்கியும் வியந்தும் நின்றான். அப்பொழுது ஏதோ ஒரு ஒலி அவனை திசை திருப்பியது. என்ன என்று திரும்பி பார்த்தான். அவன் கண்ணுக்கு தெரிவதும் தெரியாதது போலவும் ஒரு மயங்கிய ஒருவம். உற்று கவனித்தான். அது ஒரு மர்மமான பெண், அவளுடைய தலைமுடி சூரியனைப் போல பொன்னிறமாகவும், அவளுடைய தோல் கடற்கரையின் மணல் போல வெண்மையாகவும் இருந்தது. அவள் அணிந்திருந்த முத்துக்கள் போல அவள் புன்னகை பிரகாசமாக இருந்தது. அவள் குறுகிய அழகிய மேலாடையுடன், பாவாடை தாவணியுடன்  அவனை நெருங்கினாள். அவளின் சொல்ல முடியாத அழகில் அவனால் நடக்கவோ, முழங்கால்களை அசைக்கவோ முடியவில்லை. அப்படியே திகைத்து நின்றான்.

 

அவளின் நீண்ட  கூந்தல், மல்லிகைப் பூவுடன் காற்றில் ஆடியது. அப்போது அவள் இடை தாவணிக்குள்ளால் மெல்ல மெல்ல தெரிந்தது. அவள் இடையில் சறுக்கி விளையாடலாம் போல, மூன்றாம் பிறை போன்ற வளைவில் அவள் அழகிய இடை இருந்தது. ஆனால் அது முழுமையாக பார்க்கவிடாமல், மின்னி மின்னி மறைந்துவிட்டது.

"அலங்கு இதழ் நெய்தல் கொற்கை முன் துறை
இலங்கு முத்து உறைக்கும் எயிறு கெழு துவர்வாய்,
அரம்போழ் அவ்வளைக் குறுமகள்
நரம்பு ஆர்த்து அன்ன தீம்கிளவியளே!"

 

அது மட்டுமா, அசைகின்ற இதழ்களைக் கொண்ட நெய்தல் மலர்கள் நிறைந்த கொற்கை நகரத்தின் கடற்கரை. அங்கே கிடைக்கும் முத்துகளைப் போன்றவை என் காதலியின் பற்கள். அந்த அழகிய பற்கள் பொருந்திய அவளுடைய வாய், செக்கச் சிவந்திருகும். அரத்தால் அராவிச் செய்தது போன்ற அழகான வளையல்களை அவள் அணிந்திருப்பாள். யாழ் நரம்பு ஒலிப்பது போன்ற இனிய சொற்களைப் பேசுவாள் என்று ஐங்குறுநூறு உரைத்தது போல அவனுக்கு அவள் தெரிந்தாள். 

 

என்றாலும் முழுமையாக ரசிக்க அவனால் முடியவில்லை, ஏன் என்று அவனுக்குத் தெரியவில்லை? யாரும் அவனை தட்டி எழுப்பவில்லை, தேவையற்ற கடும் சத்தங்கள் எதுவும் ஏற்படவில்லை. ஆனால் அந்த பொறுத்த நேரத்தில் அவன் தூக்கம் கலைந்தது. அவள் முகத்தை நினைவுபடுத்த முயன்றான். அவனால் முழுதாக முடியவில்லை, என்றாலும் யாராலும் பின்பற்ற முடியாத தனித்துவமான புன்னகை அவளிடம் இருந்தது அவனுக்கு ஞாபகம் வந்தது. நீலநிற நீலமணி போல பிரகாசமாக இருந்த அவள் கண்கள், அவன் இன்னும் மறக்கவில்லை.

 

ரவி விமானத்தின் கேபினில் [இருக்கை அறை] உள்ள முழு பகுதியையும்  அவன் உள்ளே போகும் பொழுது பெரிதாக கவனிக்கவில்லை, அவன் தனக்கு ஒதுக்கப்பட்ட இருக்கையையும் அதை சூழ்ந்த பகுதியை மட்டும் ஆய்வு செய்தான், ஆனால் அந்த குறுகிய இடத்திலும் யாரோ ஒருவர் அவன் கண்ணில் பட்டார். விமானப் பணிப் பெண்ணாக, ஆனால், அவன் கனவில் கண்ட  தங்க முடியுடன். அந்த கனவுத் தேவதை எப்படி இருந்ததோ அதே போலத்தான் அவனுக்கு இருந்தது. அவன் மிகவும் கூர்மையாக கண்களை மூடாமல் அப்படியே அதிசயமாக பார்த்தான். அவளும் வெள்ளை மணலின் தோலைப் பெற்றிருந்தாள். அவள் பெயர் ஒயிலழகி என அவள் மார்பில் தொங்கிக் கொண்டு இருந்த பெயர் அட்டை காட்டியது.  அவள் அருகில் வந்த போது, அவன் இதயம் மேலும் கடினமாக உந்தத் தொடங்கியது. அவள் பெயர் தனித் தமிழில் இருந்தது, மேலும் அவளைப் பார்க்க அவனுக்கு ஒரு ஆவலை கொடுத்தது. என்றாலும் அவள் பின்பக்கமாக சமையல் அறைக்கு போய்விட்டாள். இனி விமானம் பறந்து, ஒரு நிலையான நிலைக்கு வந்த பின்பு தான் அவள் சமையலறையிலிருந்து வெளியே வருவாள் என்பதால், அவன் அவளுக்காக காத்திருந்தான். 

 

அவன் ஒன்றரை மணி நேரம் காத்திருந்த பிறகு, அவன் சைவ சிறப்பு உணவு கேட்டிருந்ததால், அவள் வெளியே அவன் அருகில் நேரத்துடன், மற்றவர்களுக்கு கொடுக்கும் முன், சாப்பாட்டுடன் வந்தாள். அவள் அவனைப் பார்த்து ஒரு புன்னகையுடன், உங்கள் சைவ உணவு இதோ என்று கொடுத்தாள். அதே கவர்ச்சியான சிரிப்பு! அவன் கனவில் நடந்த ஒவ்வொரு சம்பவமும் அவனுக்கு நினைவிற்கு வந்து, இப்ப காண்பது எல்லாம் ஒரு ஃப்ளாஷ்பேக்காக [flashback / நினைவு மீட்பாக] அவனுக்கு இருந்தது. ரவி தன்னை அறியாமலே, வாய் பிளந்து ஆச்சரியப்பட்டான். 

 

விமானம் முன்னேறும் போது, ரவி தன்னால் முடிந்த போதெல்லாம் ஏர் ஹோஸ்டஸைப் பார்த்தான். அப்போதெல்லாம் ஒயிலழகி தன்  கவனத்தை திருடுவதைக் கண்டான். அவளிடம் ஏதோ புரியாத பரிச்சயம் இருந்தது, அவனது நினைவுகளின் ஓரங்களில் ஏதோ ஒன்று இழுத்துச் சென்றது. ஒரு சில உரையாடலைத் அவன் அவளுடன் தொடங்கிய பிறகுதான், அவர்களை ஒன்றாக இணைக்கும் இன்னும் ஒரு தொடர்பை ரவி கண்டுபிடித்தான். விமானப் பணிப்பெண் ரவியின் சொந்த ஊரான யாழ்ப்பாணத்தைச் சேர்ந்தவர் என்று அவனுக்கு  ஆச்சரியமாக இருந்தது. 

 

அவள் உடல் மலர்போல் மெல்லியது; பொன்போல் சிவந்த நிறம்; நிலாமுகம்; பிறைநெற்றி; கயல் விழிகள்; முத்துப் பற்கள்; பவள இதழ்; மேகம் போன்ற கூந்தல்; மிக மெல்லிய இடை; அவன் கற்பனையில் மிதந்தான். முதலில், அவர்களின் பரிமாற்றங்கள் தற்காலிகமாக இருந்தாலும், போகப் போக, அது மாற்றம் அடையத் தொடங்கியது. 

"இளநீரை சுமந்திருக்‍கும் தென்னை மரமல்ல!
மழை மேகம் குடியிருக்‍கும் குளிர் நிலவும் அல்ல!
இங்கும் அங்கும் நீர்பாயும் நீரோடை அல்ல!
இதற்கு மேலும் இலக்‍கியத்தில் வார்த்தை ஏது சொல்ல?"

 

அவன் கண்களை மூடி அவளை ரசித்துக்கொண்டு இருந்தான். "சார் நீங்கள் தூக்கமா ?", ஒரு தேன்போல்‌ தித்திக்கும்‌ மொழி கேட்டு, சட்டென விழித்தான்.     

"கடைக்கணால் கொல்வான்போல் நோக்கி நகைக் கூட்டம்
செய்தான் அக் கள்வன் மகன்."

என்பது போல, கடைக்கண்ணால் அவளைக் கொல்வதுபோல் பார்த்துப் புன்னகை செய்தான்! . 

"கண்ணொடு கண்ணிணை நோக்கொக்கின் வாய்ச்சொற்கள் என்ன பயனும் இல" 

ஒருவர் கண்களோடு ஒருவர் கண்கள் மோதின. இருவரின் பார்வைகளும் தாமே பேசிக்கொண்டன. அந்த மௌன அமைதியை கிழித்துக்கொண்டு,  

 

ரவி: "உனக்குத் தெரியுமா?, எங்கள் வீட்டிற்கு அருகிலுள்ள மாம்பழத் தோட்டங்களில் பழுத்த மாம்பழங்களின் வாசனை காற்றில் மிதந்து எங்கள் வீட்டிற்கு வரும்,  அது இன்றும் என்னால் மறக்க முடியாத ஒன்று." என்றான். 

 

ஏர் ஹோஸ்டஸ் ஒயிலழகி: "மாம்பழத்தோட்டங்களா? ஓ, எனக்கும் அது ஞாபகம் இருக்கு. மா மரங்கள் பூத்துக் குலுங்கும் போது காற்றில் ஏதோ ஒரு மந்திரம் இருக்கிறது. முழு உலகமும் வண்ணமும் நறுமணமும் கொண்டு உயிர் பெறுவது போல் அதை நானும் உணருவேன்" என்றாள். 

 

அவர்களின் உரையாடல்கள் மெல்ல மெல்ல யாழ்ப்பாணத்தில் தங்களுக்குப் பிடித்த குழந்தைப் பருவ நினைவுகளைப் பற்றிய லேசான கேலியிலிருந்து, நேரம் அவ்வப்போது கிடைக்கும் பொழுது அது நீண்டு, வாழ்க்கை, காதல் மற்றும் பிரபஞ்சம் பற்றிய ஆழமான விவாதங்கள் வரை சென்றன. ரவி ஒரு இளம் பொறியியலாளராக தனது அபிலாஷைகளைப் ஒயிலழகியுடன் பகிர்ந்து கொண்டான், அவளும் உலகில் ஒரு மாற்றத்தை உருவாக்குவதற்கான விருப்பத்தால் தூண்டப்பட்ட புதுமைக்கான தனது ஆர்வம் மற்றும் விமானப் பணிப் பெண்ணாக  தனது சொந்த பயணங்கள் பற்றியும் பேசினாள்.

 

விமானம் பறந்து கொண்டு, ஆனால் இன்னும் தரை இறங்க நேரம் நீண்டு கொண்டே செல்ல, ரவியும் ஒயிலழகியும் ஒருவருக்கொருவர் நெருங்குவதைக் கண்டனர், ஒவ்வொரு கணத்திலும் அவர்களின் தொடர்பு ஆழமானது. அவர்கள் அன்பை அதன் தூய்மையான வடிவத்தில், எந்த கட்டுப்பாடுகளாலும் கட்டமைக்கப்படாத ஒரு சுதந்திர வெளியில்,  எல்லைகளைத் தாண்டிய காதல் பற்றியும் பேசினர்.

 

ஹீத்ரோ விமான நிலையத்தில் தரையிறங்கியவுடன், பிரிவின் தவிர்க்க முடியாத தருணம் இருவருக்கும் பெரியதாக இருந்தது. ஆனாலும், பரபரப்பான கூட்டத்தின் நடுவே நின்றுகொண்டிருந்த போது, ரவியும் விமானப் பணிப்பெண், ஒயிலழகியும் ஒரு கணப் பார்வையைப் பகிர்ந்து கொண்டனர், அது மீண்டும் ஒரு முறை இணைவதற்கான மௌனமான வாக்குறுதி போல இருவருக்கும் இருந்தது. 

 

ரவி: "இந்த நிமிடம் முடியவேண்டாம். நான் உன்னுடன் எப்பவும் அருகில் இருக்கத் தோணுது" என்றான்.

 

ஏர் ஹோஸ்டஸ்: "நேரம் என்பது ஒரு வேடிக்கையான விடயம் , ரவி. அது எப்பொழுதும் புரிந்து கொள்ள முடியாத வழிகளில் வளைந்து நெளிந்து செல்கிறது. ஆனால் நம் இணைப்பு ... அதுதான் வாழ்க்கை! நம்மை எங்கு அழைத்துச் சென்றாலும் தாங்கும் ஒன்று." என்றாள். 

 

ரவி: "நான் உன்னை மீண்டும் பார்க்கலாமா?"

 

ஏர் ஹோஸ்டஸ்: "ஆமாம் ரவி. அதுவரை, நாங்கள் பகிர்ந்து கொண்ட நினைவுகளைப் சுமந்து செல்லுங்கள், உடலில் இல்லாவிட்டாலும் உள்ளத்தில் நான் எப்போதும் உங்களுடன் இருப்பேன் என்பதை அறிந்து கொள்ளுங்கள்." என்றாள். 

 

பயணிகளின் கடலில் ஏர் ஹோஸ்டஸ் மறைந்து போவதை ரவி கனத்த இதயத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான், ஒவ்வொரு அடியிலும் அவளது வடிவம் மங்கியது. ஆயினும்கூட, பிரிந்த அந்த தருணத்தில், அவர்களின் இணைப்பு தூரம் அல்லது நேரத்தின் வரம்புகளால் பிணைக்கப்படவில்லை என்பதை அவன் அறிந்தான்!

நன்றி

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்
அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]