ஊருக்குப் போனோன் - வாசுதேவன்.

[vasudevan]

நண்பர்களே,

வருடங்கள் பல தாண்டி வீடு வருதல் என்பது ஒரு துன்பகரமான அனுபவம். பிறந்த வீடு மட்டுமே வீடு என எண்ணும் ஒரு உணர்வு என்னுடன் ஒட்டிக்கொண்டேயிருக்கிறது. பல வீடுகளைக் கடந்து போக வாழ்க்கை எம்மைத் தண்டிக்கிறது என்பது உண்மைதான். இருப்பினும் இளமையும், பெற்றார் அரவணைப்பும் சகோதரர்துவ வாழ்க்கையும் கனவுகளும் எனச் செறிந்த குழந்தை பருவம் எமது வாழ்வின் தலைநகரம். நாம் எங்கு சென்ற போதும் எம்மைத் தொடருவதும் அதுதான்.

"நான் பயணிப்பதற்கு ஏறி அமர்ந்த எல்லாத் தொடரூந்து வண்டியுடனுடம் சமாந்தரமாக யாழ்தேவியும் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது" என ஒரு கவிதையில் நான் எழுதியிருக்கிறேன்.

இவ்வகையில் மிகப்பிந்திய காலங்கடந்து நான் எனது நாட்டுக்கும் வீட்டுக்கும் செல்ல நேர்ந்த அனுபவத்தை தங்களுடன் பகிரப்போகிறேன். (தொடர்ச்சியான முறையில்).

-------------------------------------------------------------------------------

பனைமரக் காடே... பறவைகள் கூடே...

********

உறவுகளைத் தேடி என் ஊருக்குள் சென்றேன்.

முற்றத்தில் வைத்த முல்லை

என் கொல்லைக்குள் இன்று இல்லை.

வேலியில் பூத்திருந்த பூவரசும் முள்முருக்கும்

சாலைக் குயில்களின் சங்கீதச் சோலைகளும்

இன்று பாலைப்பெருவெளியாய்...

-மகாகவி.-

*********

இருபத்தி நான்கு மணிநேரம் கூடக் கடப்பதற்குள் என் கனவைச் சென்றடைவேன் என்று நான் அங்கு சென்றடையும் இறுதிக்கணம் வரையும் நம்பவில்லை.

பலாலி விமான நிலையத்தை நோக்கி விமானம் தரையிறங்க முற்படுகையில் ஏதோவொன்று என்னில் இறுகிவருவது தெரிந்தது. சிறிய சிந்தனைப் பரப்பிற்குள் அல்லோலமாக மடையுடைத்த உணர்ச்சிக் குழம்புகள் கணப்பொழுதில் மூளையின் அனைத்து அடுக்குகளிலும் ஆவேசப் பிரவாகம் செய்து உடலெங்கும் இறுக்கத்தைத் தோற்றுவித்துக் கொண்டிருந்தது. தசைநார்கள் இறுக்கம் கண்டு அசையாமையைத் தேடின.

பிரக்ஞையின் ஏதோ ஒரு நுண்துண்டம் நடப்பதன்மீது சுயவிளக்கம் ஒன்றிற்கான எத்தனங்கள் செய்து தோல்விகண்டு கொண்டிருந்தது.

பலாலி விமானத் தளத்தின் மத்தியில் உள்ள ஓடுபாதையில் தரையிறங்கிய விமானத்தை விட்டு வெளியேறியவுடன் இராணுவத் தோற்றங்கள் அச்சமூட்டின. ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட தேசமொன்றினுள் தவறுதலாக வந்திறங்கி விட்டேனோ எனவும் ஒருகணம் உணர்வலையோடியது.

விமானத்திலிருந்த பொதிகளையெல்லாம் இராணுவ வாகனமொன்றிலும், பயணிகளை பஸ் வண்டியொன்றிலும் ஏற்றிக்கொண்டு இராணுவப் பரிசோதனைச் சாவடிக்கு எல்லோரும் கொண்டு செல்லப்பட்டார்கள்.

அவரவர் தமது பொதிகளைத் தூக்கிக்கொண்டு இன்னொரு பஸ்வண்டியொன்றினுள் ஏறவும், பஸ் யாழ்ப்பாணத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டது. போரின் தழும்புகள் நிறைந்த பிரதேசமொன்றின் மௌன அலறலினால் செவிடாகிப் போனவர்கள் போல் பஸ்வண்டிக்குள்இருந்தோர் உறைந்து போயிருந்தனர். அவர்களில் பலர் என் போன்றே வெளிநாடுகளில் இருந்து வந்ததை அவர்களின் பொதிகளின் தோற்றங்கள் உறுதி செய்தன. செப்பனிடப்படாத தெருக்களினால் வாகனம் மெதுவாக முன்னேறிக்கொண்டிருந்தது. ஆங்காங்கே காணப்படும் இராணுவச் சோதனைதச் சாவடிகளும், காவலரண்களும் அச்சமூட்டுவதாயிருந்தன. காய்ந்து போன தெருக்களில் இருந்து புழுதி கிளர்ந்து வாகன யன்னல்க@டாக நாசியை வந்தடைந்த போது, மண்ணின் மணம் மீண்டும் ஞாபகத்தில் கிளர்ந்தெழுந்தது.

பிற்பகல் நான்கு மணியிருக்கும். இயற்கை எழுந்தமானமாக மதமதத்திருந்தது. பசுமை மாசிமாத வெய்யிலையும் மீறித் தன்பாட்டில் மிளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. எனக்குள் ஆழ்ந்து உறைந்து இக்கணம் வரையும் காத்துக்கொண்டிருந்த இந்தத் தேசத்தின் இருபத்தியிரண்டு மாசிமாதங்கள் உருகிக் கரைந்து என் உயிரை நனைத்துக் கொண்டிருந்தன. நாசியை வந்தடைந்த புழுதிகளுக்குப் புனிதப் பரிமாணம் கிடைத்தது. "நான்" புழுதியிலிருந்து மீண்டும் பிறந்து கொண்டிருந்தேன். "தேசமற்றவன்" என ஐரோப்பியத் தெருக்களிலே கூறிய எனக்குத் தேசமும் பிறந்துகொண்டிருந்தது. எதிர்பாராத கணமொன்றில் இன்னொரு பிறப்பிற்குள் தூக்கியெறியப்பட்டவன் போலவும், உலகம் தோன்றிய நாள் முதல் இப்பிறப்புத்தான் உண்மையானதாகவும் மற்றவையனைத்தும் கனவுகளாக இருக்குமோ எனவும் எண்ணத் தோன்றியது.

உயர்பாதுகாப்பு வலய எல்லையைத் தாண்டியபோது மனித நடமாட்டங்கள் அதிகரித்தன. சைக்கிள் போக்குவரத்துகள் சரளமாகின. கைவிடப்பட்ட இயற்கையின் சுயம் மனிதர்களால் வடிவமைக்கப்பட்ட விவசாய நிலங்களாக காட்சியளித்தன. அதே சந்திகள், சஞ்சலமெதுவுமின்றித்தெருவைக

[gowrybalan]

ஊருக்குப்போன ஞாபகத்தொடர் நன்றாகப்போகின்றது... அடுத்த தொடர் காணும் ஆவலில் உள்ளேன் தொடருங்கள்

[sathiri]

வாசு நான் ஏற்கனவே இதனை படித்திருந்தேன் ஆனாலும் யாழ் கள வாசகர்களிற்காக இதனை தொடர்து எழுதவும் ஏனெனில் நான் இருபது வருடங்களிற்கு மேலாக எதிர்பார்த்திருக்கும் ஒரு நாள்