_________________________________

அவர்கள் பெருங்கனவுடனே

மரணத்தை முத்தமிட்டனர்.

கடைசியில் அவர்களின் ஞாபகம் நிரப்பிவிடப்;பட்ட

கல்லறைகளும் நம்மிடம் இல்லை.

தாய்மார்கள் தீப்பந்தங்களையும்

தமது பிள்ளைகளுடன் இழந்து விட்டனர்.

மனைவிமார்கள் தங்கள் புன்னகையுடன்

கல்லறைமீதான

தமது சொற்களையும் இழந்து விட்டனர்.

கனவின் அளவற்ற ஞாபகத்தில் வானம் முட்டிக்கிடக்கிறது.

இம்முறை எந்தப் பூக்களும் மலரவில்லை.

இலைகளில் குருதி ஒழுக

பூமரங்களின் வேர்கள் அறுக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

தலைகளை மின்கம்பத்தில் மோதி

இல்லாதவர்களை அழைக்கிறது

நம்பிக்கையற்ற மனம்.

கனவை உறிஞ்சி எடுத்துக்கொண்டு

அவர்களை தின்று முடித்துவிட்டது உலகம்.

அவர்கள் மீதெழுதப்பட்ட மரணப்பாடல்

நெருப்பில் கிடந்து பொசுங்குகிறது.

அவர்களை முழுமையாக

அழித்துவிட்டதாக இந்த நாளை

பிரகடனம் செய்கின்றனர்.

அப்பாவுக்காக தீப்பந்தம் ஏந்தி வருகிற குழந்தை

மண்ணை கிண்டி

கல்லறையை தேடிக்கொண்டிருக்கிறது.

நமது ஞாபகத்தின் கடைசி சொத்தையும்

அவர்கள் மிக வேகமாக அழித்தனர்.

அழுவதற்காக இருந்த

உரிமையையும் நாளையும் பறித்து எடுத்தனர்.

மனங்களில் கல்லறைகள்

எழும்பிக் கொண்டிருக்கின்றன.

எங்கோ ஒரு மூலையில் கனவு எரிந்து

கொட்டிக் கொண்டிருக்கிறது.

யாருமற்ற தனித்த நிலத்தில்

வரலாற்றின் துயரம் நிரம்பிய எலும்புக்கூடுகள்

எழும்பிச் செல்லுகின்றன.

மண்ணை பிரட்டி

வீரச்சொற்கள் எழுதப்பட்ட

கல்லறைகளின்

சுவர்களை ஆழத்தில் புதைக்கிறார்கள்.

கல்லறைகளின் போர் நடந்து முடிந்துவிட்டது.

சனங்களுடன் அவர்கள்

கல்லறைகளை துடைத்தெறிந்து விட்டனர்.

யாரிடமும் பூக்கள் இல்லை.

எவருக்கும் கல்லறைகள் இல்லை.

அணைக்கப்பட்ட தீப்பந்தள் அலைந்து திரிகின்றன.

வீர முகம் நிரம்பிய புகைப்படங்களும்

கரைந்து போய்விட்டன.

சனங்கள் ஏமாற்றப்பட்டனர்.

வீரர்கள் இறுதியில் தோல்வியடைந்தனர்.

இந்த நாள் தோல்வியால் நிரப்பப்பட்டிருக்கிறது.

கனவு வளர்க்கப்பட்ட பெரிய மண்ணிலிருந்து

இனம் படுகொலை செய்யப்பட்ட

சுடலையின் வாசனை திரண்டபடி பெருமெடுப்பில் வீசுகிறது.

__________________________________

http://deebam.blogspot.com/2009/11/blog-post_17.html

THE DREAM INFINITE OF THOSE NO MORE

A Poem by Deebachelvan titled

ILAADHAVARGALIN ALAVATRA KANAVUGAL

Translated into English by latha ramakrishnan

___________________________

They with Great Dream

kissed Death

In the end we don’t have even

tombs filled with their memories

The mothers have lost their torches

along with their sons and daughters

Wives have lost along with their smiles

their words on the tomb too.

With innumerable memories of the dream

the sky weighs heavy, looking crest-fallen.

No flowers bloomed this time

With blood oozing out of the leaves,

the roots of the flowery-trees had been torn apart

Banging the heads against the electric-post

The heart calls out to those who are no more

Sucking out the Dream and taking it off

The world has finished devovouring them.

The Elegy written on them

lies inside fire and turning to ashes.

This Day they declare

as having wiped them out completely.

The child which comes carrying a torch in its hand

digs the sand

searching for the tomb.

Even the last priced possession of our Memory

they had erased with utmost haste.

And even the right and the day to cry had been snatched

away by them

In the hearts

tombs are surfacing everywhere

Somewhere in a remote corner the Dream is raging and burning

and pouring down.

In the deserted land

Abandoned and so full of terrible wilderness

skeletons filled with the great sorrow of History

Rise up and move on.

Turning the soil upside down

the walls of the tombs

having words of heroism written on them

are further pushed inside, deep down.

The war of tombs have come to an end.

With the people their tombs too

are wiped off.

None have flowers

None have tombs

The torches extinguished keep wandering everywhere

The photographs of courageous faces have all been

dissolved.

People have been betrayed.

The warriors were won over in the end.

This day is filled with abject defeat.

From the great land where

the Dream was nourished and nurtured

the stench of the burial ground

where the gruesome genocide had taken place

gathers and shrouds everything all too suffocating.

------------------------------

http://edeebam.blogspot.com/2009/11/dreams-infinite-of-those-no-more.html