வாசிங்கடனும் முபாரக்கும் - ஆசிரியர் தலையங்கம்

நியுயார்க் டைம்ஸ்

எகிப்தின் தலைவர் முபாரக் முப்பது வருடங்களாகவும் யேமனின் தலைவர் இருபத்தி மூன்று வருடங்களாகவும் ஆட்சி செய்து வருகிறார்கள். ஒரு நாள் தமக்கு இப்படி ஒரு நிலை வரும் என அவர்கள் உணர்ந்திருக்க வேண்டும்.

இரு நாடுகளுக்கும் இடையில் பல ஒற்றுமைகள் உள்ளன:

பெருத்த எண்ணிக்கையான இளையவர்கள்

பெரு எண்ணிக்கையில் வேலையற்றோர்

பாதுகாப்பு துறையின் பலத்த கெடுபுடி

ஊழல் மிகுந்த அதிகாரிகள்

அடக்குமுறை கொண்ட அரசியல் சட்டமைப்பு

மேற்சொன்ன காரணிகள் நீண்ட காலத்திற்கு அடக்கி வைக்கப்படக்கூடியவை அல்ல. மக்கள் தமது உரிமைகளுக்காக போராடுவது தவிர்க்க முடியாததாக அமைகின்றது.

எகிப்து அமெரிக்காவிடம் இருந்து வருடம் ஒன்றுக்கு பில்லியன் டாலர்கள் பெறுகின்றது. இஸ்ரேலுடன் அமைதி ஒப்பந்தம் செய்த முதலாவது அரபு நாடு. யேமன், அல்-கைடா அமைப்பின் உப குழுக்களின் செயற்பாடுகள் அதிகரித்த நாடாக உள்ளது.

வாசிங்கடனுக்கு முன்னால் உள்ள சவால்கள்:

• மக்களின் உணர்வுகளுக்கு எவ்வாறு மதிப்பு கொடுப்பது,தமது நலன்களை பாதிக்காத வகையில்?
  
• யேமன் அதிபர் சாலா பதவியில் இருந்து அகற்றப்பட்டால் அல்-கைடா அமைப்பின் உப குழுக்களுக்கு என்ன நடக்கும்?
  
• அணு ஆயுத விருப்பை நோக்கி நடக்கும் ஈரானை அரபு நாடுகளில் யாரைக்கொண்டு எதிர்கொள்வது?
  
• இரத்தகளரியை தடுக்க தமது உதவிகளை நிறுத்த வேண்டுமா?
  

Both President Hosni Mubarak of Egypt, in power for three decades, and Ali Abdullah Saleh of Yemen, in power for 23 years, should have seen this coming. They didn’t — or didn’t care. Both countries share similar pressures: huge numbers of young people without jobs, growing outrage over abusive security forces, corrupt leaders, repressive political systems.

Their people are right to demand more from their governments. The status quo is unsustainable and the result, perhaps inevitable, has been an explosion of protests and rioting in the streets of both countries.

Egypt, with Mr. Mubarak in charge, is an American ally and a recipient of nearly $1.5 billion in aid annually. It is the biggest country in the Arab world and was the first to make peace with Israel. Yemen is home to a dangerous Al Qaeda affiliate and has given the United States pretty much free rein to go after the extremists.

All of which leaves Washington in a quandary, trying to balance national security concerns and its moral responsibility to stand with those who have the courage to oppose authoritarian rulers. American officials must already be wondering what will happen to the fight against Al Qaeda if Mr. Saleh is deposed. And what will happen to efforts to counter Iran and promote Arab-Israeli peace if Mr. Mubarak is suddenly gone?

We won’t try to game Yemen’s politics. Even in Egypt, it’s impossible to know who might succeed Mr. Mubarak. He has made sure that there is no loyal opposition and little in the way of democratic institutions.

In the past, Washington has often pulled its punches on human rights and democracy to protect unholy security alliances with dictators, like Ferdinand Marcos of the Philippines. There came a time when it was obvious that the Marcos tie was damaging American security interests and President Ronald Reagan — along with a people power revolution — played a role in easing him peacefully out of power.

Whether that point comes with Mr. Mubarak is now up to him. So far, he has shown arrogance and tone-deafness. He has met the spiraling protests with spiraling levels of force and repression. On Friday, in a sign more of weakness than strength, the government shut down Internet access and cellphone service. The protestors were undeterred.

Early Saturday, Mr. Mubarak ordered all of his ministers to resign and said his new government would accelerate reforms. He would be far more persuasive if he lifted the communications blackout, reeled in his security forces, allowed credible candidates to compete for president this year, and ensured a free and fair election.

Cables released by WikiLeaks show that the Obama administration has been privately pushing Mr. Mubarak to wake up, release jailed dissidents and pursue reforms. Unfortunately, those private exhortations did not get very far.

The administration struggled to get its public message right this week. On Thursday, it made clear that while Mr. Mubarak is a valuable ally, it is not taking sides but is trying to work with both the government and the protesters. By Friday, the White House said it was ready to “review” aid to Egypt — after Mr. Mubarak cut most communications, called out the army and effectively put Mohamed ElBaradei, a leading opposition figure and former leader of the International Atomic Energy Agency, under house arrest.

Mr. Obama will have to be willing to actually cut that aid if Mr. Mubarak turns the protests into a bloodbath and fails to open up Egypt’s political system.

http://www.nytimes.com/2011/01/29/opinion/29sat1.html?_r=1&hp

ஒபாமாவை ஒரு முஸ்லீம் எனவும் அவர் யூதர்களுக்கு எதிரானவர் என்றும் சொல்பவர்கள், ஒபாமா "எகிப்தை இழந்த அமெரிக்க அதிபர்" என சொல்லத்தொடங்கி விட்டனர். அடுத்த வருடம் நடக்க இருக்கும் அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலில் இதுவும் இவருக்கு எதிராக பாவிக்கப்படும்.

முபாரக் பதவியில் இருந்து நீக்கப்படும் பொழுது அது இஸ்ரேலுக்கு பாதகமாக அமையும் என சொல்லப்படுகின்றது. வரும் அரசாங்கம் பாலஸ்தீனியர்களுக்கு கூடுதல் ஆதரவு தரும் என எதிர்பார்க்கப்படுகின்றது.

Has Obama Lost Egypt to Iran

For one NOT to believe that Iran is behind the fall of the Mubarak government in Egypt requires a “head in the sand” detachment that I fail to grasp.

What we are seeing on our TV screens is Egypt going over to the “dark side.” Egypt is lost. Maybe not at this moment in time, but inevitably – lost.

http://www.rightsidenews.com/2011012912687/editorial/us-opinion-and-editorial/has-obama-lost-egypt-to-iran.html