ரஞ்சித்

சகிக்க முடியவில்லை. ஆக, ரஸ்ஸியத் தூதுவர் இப்போது கூறியிருப்பது வசந்த கரன்னகொடவைப் பற்றி அல்ல என்கிறீர்கள்? அப்போ, அது என்னவாக இருக்கும்? இலங்கைக்குப் பாதகமாக ஒரு விடயம் நடக்கிறதென்பதால்த்தான் ரஸ்ஸியத் தூதுவர் அப்படிக் கூறினார் என்று நான் நினைக்கிறேன். தனது நேச நாடான இலங்கையின் முன்னாள் கடற்படை அட்மிரல் ஒருவருக்கெதிராக தடையொன்று விதிக்கப்பட்டிருப்பதாலேயே ரஸ்ஸியா இப்படிக் கூறவேண்டி வந்தது எனது எனது அபிப்பிராயம். ஆனால், நீங்கள் அப்படியில்லை என்கிறீர்கள். இலங்கையின் உள்விவகாரங்களில் தலையீடு செய்யக் கூடாது என்பதற்கும், வசந்த கரன்னகொடவின் தடைக்கும் தொடர்பே இல்லையென்கிறீர்கள். நீங்கள் கூறினால் சரியாகத்தான் இருக்கும். மற்றும்படி அந்த இந்தியா பிரிவது, தமிழ்நாடு பிரிவது, ரஸ்ஸிய ஆதரவு, சீன ஆதரவு விளக்கம் எல்லாம் கொடுத்திருக்கத் தேவையில்லை. போர்க்குற்றவாளிகள் அடையாளம் காணப்படுவதால் தமிழருக்குத் தீமைதான் உருவாகும் என்று கருதுகிறீர்களா?

போர்க்குற்றவாளி வசந்த கரன்னகொடவை அமெரிக்கா தடைப்பட்டியலில் சேர்த்திருப்பது நல்லவிடயமே. ஆனால், இதன்மூலம் ஏதாவது உடனடியாக எமக்கு நடந்துவிடுமா என்றால் , இல்லையென்பதே பதில். ஏனென்றால், எம்மீது கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்ட இனக்கொலையில் தலைமை தாங்கிச் செயற்பட்ட அரச உயர்நிலையினர், ராணுவ உயரதிகாரிகள், இடைநிலை அதிகாரிகள், கீழ்மட்ட ராணுவ வீரர்கள் என்று ஒரு பெரும் பட்டியலே இன்னும் அப்படியே இருக்கிறது. இவர்கள். அனைவரும் தண்டிக்கப்பட வேண்டும். அதனூடாக, எமக்கான நீதியும், எமது விடுதலைப் போராட்டத்திற்கான நியாயமும் கிடைக்கப்பட வேண்டும். இதனை யார் செய்தாலும் நாம் நிச்சயம் வரவேற்கவேண்டும். ரஸ்ஸியாவோ சீனாவோ இன்றுவரை தமிழினத்திற்கு ஆதரவாக ஒருபோதும் நின்றதில்லை, இனிமேலும் அப்படித்தான். ஐ நா சபையில் எமக்கெதிராக இவர்கள் இன்றுவரை செயற்பட்டுக்கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். இடையிடையே சிங்கள ஆளும் வர்க்கத்திற்கும், ராணுவ மேலதிகாரிகளுக்கும் எதிராக மேற்குலகினால் விடுக்கப்படும் தடைகள் குறித்து இவர்கள் கண்டனம் தெரிவிக்கிறார்கள். சிங்கள அதிகாரிகளுக்கெதிராக மேற்குலகினால் விடுக்கப்படும் தடைகளை ரஸ்ஸியாவோ சீனாவோ கண்டிப்பது சரிதான் என்று தமிழர் ஒருவரால் நினைக்க முடிகிறதென்றால், அவரின் மூளை பிசகிவிட்டது என்று அர்த்தம். ஆகவே, அவர்களின் கருத்துக்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்காமல் கடந்துசெல்வதே நாம் செய்ய வேண்டியது.

ஈராக் யுத்தத்தில் நேட்டொ எனும் அமைப்பு நேரடியாக ஈடுபடவில்லை. ஆனால், நேட்டொவின் உறுப்பு நாடுகள் சில தன்னிச்சையாக இப்போரில் பங்கேற்றிருந்தன. https://www.nato.int/cps/en/natohq/topics_51977.htm

புலிகளை மீட்டுவரும் நடவடிக்கை கே மோகன்தாஸ் தமிழ்நாட்டு பொலீஸ் மா அதிபர் கே மோகன்தாஸைச் சந்தித்த இலங்கைத் தூதுக்குழுவின் தலைவர் ருத்ரா ராஜசிங்கம் கைதுசெய்யப்பட்டு அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த பிரபாகரனையும் உமா மகேஸ்வரனையும் இலங்கைக்கு நாடுகடுத்துமாறு கேட்டுக்கொண்டார். தனது கோரிக்கைக்கு வலுச் சேர்ர்கும் முகமாக அவர்கள் இருவர் மீதும் இருந்த குற்றச்சாட்டுக்களின் பட்டியலை ருத்ரா, மோகந்தாஸிடம் காண்பித்தார். அவர்கள் செய்த குற்றத்திற்காக அவர்கள் இருவர்மீதும் விசாரணைகள் நடத்தப்படவேண்டும் என்ற் ருத்ரா கூறினார். ஆனால், சமயோசிதமாக இந்தக் கோரிக்கையினை மறுத்துவிட்ட மோகன்தாஸ், நாடுகடத்தும் விவகாரம் மத்திய அரசாங்கத்தின் கைகளில் இருப்பதால் தான் இதுகுறித்து எதுவும் செய்யமுடியாது என்று ருத்ராவிடம் கூறினார். ஆனால், மத்திய அரசாங்கம் இதற்கு இணங்கும் பட்சத்தில் தான் இதுதொடர்பாக இலங்கையதிகாரிகளுக்கு உதவத் தயாரக இருப்பதாகவும் கூறினார். புது தில்லியில், வெளிவிவகார அதிகாரிகள் இலங்கையின் வேண்டுகோளினை கண்ணியமாக மறுத்துவிட்டார்கள். இலங்கைக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையே கைதிகள் பரிமாற்றம் தொடர்பான ஏற்பாடுகள் எதுவும் இல்லாமையினால், அவர்களை நாடுகடத்துவது முடியாத காரியம் என்று அவர்கள் கூறினார்கள். மேலும், அவர்கள் இருவரும் அமைதிக்குப் பங்கம் விளைவித்தமை, கொலை முயற்சி, இந்திய வெடிபொருள் மற்றும் ஆயுதங்கள் சட்டத்திற்கெதிரான குற்றங்கள் ஆகியவற்றுக்காகக் கைதுசெய்யப்பட்டிருப்பதாகவும் கூறினார்கள். ஆகவே, இக்குற்றச்சட்டுக்கள் குறித்து தமிழ்நாட்டு நீதிமன்றம் விசாரணைகளை மேற்கொண்டு தீர்ப்பு வழங்கியதன் பின்னரே இலங்கையின் நாடுகடத்தும் கோரிக்கை குறித்துத் தம்மால் சிந்திக்க முடியும் என்றும் கூறிவிட்டார்கள். ராஜசிங்கம் வெறுங்கைய்யுடன் நாடு திரும்பினார். யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து வாரந்தோறும் வெளிவரும் சட்டர்டே ரிவியூ எனும் ஆங்கில பத்திரிக்கை இலங்கையரசின் முயற்சி குறித்து ஏளனத்துடன் "புலிகளை மீட்டுவரும் நடவடிக்கை" எனும் தலைப்பில் செய்தி வெளியிட்டிருந்தது. மேலும் 1973 ஆம் ஆண்டு குட்டிமணியை இந்தியா விருப்பத்துடனேயே நாடு கடத்தியிருந்தமைக்கும், இன்று பிரபாகரனையும் உமா மகேஸ்வரனையும் நாடு கடத்துவதற்கு இந்தியா காட்டிவரும் எதிர்ப்பையும் ஒப்பிட்டும் செய்தி வெளியிட்டிருந்தது. அன்று, பிரதமாரகவிருந்த சிறிமா மிகவும் தீவிரமாக அணிசேராக் கொள்கையினை கடைப்பிடித்து வந்தமையும், இலங்கை தொடர்பாக இந்தியா எதுவிதமான பாதுகாப்பு அச்சுருத்தல்களையும் கொண்டிருக்கவில்லை என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது. மேலும், அக்காலத்தில் தமிழ் இளைஞர்களின் ஆயுத எழுச்சியென்ற ஒன்றே இலாதிருந்ததும், தமிழர் மீதான அரச பயங்கரவாதம் இன்றிருப்பதுபோல மிகத் தீவ்ரமாக இருக்கவில்லையென்பதும் மற்றைய காரணமாகும். ஆனால், ஜெயவர்த்தன பதவியேற்றதன் பின்னர் நிலைமை முற்றாக மாறியிருந்தது. ஜெயாரின் அமெரிக்கா நோக்கிய சாய்வும், தமிழர்கள் மீது அவரால் ஏவிவிடப்பட்ட ராணுவ பொலீஸ் அராஜகங்களும் இந்தியா தனது நிலைப்பாட்டினை மாற்றவேண்டிய சூழ்நிலையினை உருவாக்கியிருந்தது. ஆவணி 6 ஆம் திகதி இரு போராளித் தலைவர்களையும் சென்னை நீதிமன்றத்தில் ஆஜர்ப்படுத்திய பொலீஸார் சமாதானத்திற்கு ஊறுவிளைவித்தமை மற்றும் அனுமதிப் பத்திரம் இன்றி ஆயுதங்களை வைத்திருந்தமை ஆகிய பிணையில் எடுக்கக்கூடிய குற்றங்களை அவர்கள் மீது சுமத்தியிருந்தார்கள். நிபந்தனை அடிப்படையிலான பிணையில் இருவரையும் விடுவித்த நீதிமன்றம், வழக்கு முடியும்வரை இருவரும் தமிழ்நாட்டின் வேறு வேறு நகரங்களில் இருக்கவேண்டும் என்றும் கட்டளையிட்டது. பிரபாகரன் மதுரையைத் தெரிவுசெய்ய, உமா மகேஸ்வரன் சென்னையில் இருக்க ஒப்புக்கொண்டார். பிரபாகரன் நெடுமாறனுடனும், உமா மகேஸ்வரன் பெருஞ்சித்திரனாருடனும் தங்கிக்கொண்டார்கள். நீதிமன்றம் கட்டளையிட்டதன்படி அவர்கள் நகர எல்லைக்குள் வசிப்பதை உறுதிசெய்ய உதவிப் பொலீஸ் பரிசோதகர் ஒருவரும், மூன்று கொன்ஸ்டபிள்களும் அவர்களுடன் தங்கியிருந்தார்கள். பிரபாகரனுக்கு அவர்களுடன் தொடர்பாடுவதில் எந்தச் சிக்கலும் இருக்கவில்லை. சிறிது நாட்களிலேயே அவர்கள் பிரபாகரனின் அபிமானிகளாக மாறிவிட்டார்கள். அவர் நகருக்கு வெளியே சென்றபோது அவர்கள் கண்டும் காணாததுபோல இருந்துவிடுவார்கள். அவரைப் பின் தொடர்வதைக் கைவிட்டார்கள். ஒவ்வொரு நாளும் பொலீஸ் நிலையத்திற்குச் சென்று அவர் கைய்யொப்பம் இடவேண்டும் என்கிற நீதிமன்றத்தின் கட்டளையினையும் அவர்கள் காற்றில் பறக்கவிட்டார்கள். ஒரேயொரு முறை மட்டுமே பொலீஸார் பிரபாகரனின் அறையினைச் சோதனை செய்யவேண்டி ஏற்பட்டது. பிரபாகரன் செய்தித் தாள்களை வெட்டி, கோப்பாக பராமரித்து வருவதை அவதானித்த பொலீஸார் அதனை என்னவென்று பார்க்க விரும்பினர். அதில் ஒன்று அல்பேர்ட் துரையப்பாவின் கொலை. அக்கொலை தொடர்பாக பிரபாகரனை தேடி இலங்கைப் பொலீஸார் நடத்திய தேடுதல் வேட்டைகள் குறித்த செய்திகளும் அதில் காணப்பட்டன. "இந்த செய்தித் தால்களை எதற்காக வெட்டி வைத்திருக்கிறீர்கள்? அவரை உங்களுக்குத் தெரியுமா?" என்று பொலீஸார் அவரை கேட்டனர். இவ்வாறு அவர்கள் கேட்டது பிரபாகரனுக்குச் சினத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க வேண்டும், " ஆம், எனக்கு அவரைத் தெரியும். நான் தான் அந்த நபர்" என்று அவர் பதிலளித்தார். பிரபாகரனின் ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தைக் கேட்டதும் பொலீஸார் ஒருகணம் அதிர்ந்துபோனார்கள். பொலீஸாரில் ஒருவர் நெடுமாறனிடம் இதுகுறித்துப் பேசியதுடன், கொலைகாரர் ஒருவருக்குத் தஞ்சம் கொடுத்திருக்கிறீர்கள் என்றும் முறையிட்டார். நெடுமாறனின் அறைக்குச் சென்ற அந்தப் பொலீஸ்காரர், "ஐயா, நீங்கள் ஒரு ஆபத்தான மனிதரை இங்கே தங்கவைத்திருக்கிறீர்கள். தான் ஒரு கொலைகாரன் என்று அவரே கூறுகிறார்" என்று கூறினார். அந்தப் பொலீஸ்காரரைத் தொடர்ந்து பிரபாகரனும் நெடுமாறனின் அறைக்குச் சென்றார். தனது அறையினை பொலீஸ் காரர் தனது அனுமதியின்றிச் சோதனையிட்டதாக அவர் நெடுமாறனிடம் புகாரளித்தார். இதனையடுத்து அந்தப் பொலீஸ்காரரைப் பார்த்துப் பேசிய நெடுமாறன், "இந்த வீட்டில் எந்தவொரு அறையினையும் எனது அனுமதியின்றிச் சோதனையிட உங்களுக்கு அதிகாரம் இல்லை" என்று கூறினார். மேலும், அந்தப் பொலீஸ்காரரின் நடவடிக்கை குறித்து அவரின் உயரதிகாரிகளுக்கும் தெரியப்படுத்தினார். பிரபாகரனைப் பொறுத்தவரையில் நெடுமாறனின் வீட்டில் அவர் தங்கியிருந்த 7 மாதங்களும் இனிதே அமைந்திருந்ததுடன், அவரால் பல செயற்பாடுகளையும் முன்னெடுக்க உதவியிருந்தது. நெடுமாறனின் குடும்பத்தில் ஒருவராக அவர் நடத்தப்பட்டதுடன், நெடுமாறனின் மனைவியார் சமைத்த சைவ உணவுவகைகளையும் அவர் விரும்பி உண்டார். நெடுமாறனின் பிள்ளைகளோடு மிகவும் அன்பாகப் பழகிய பிரபாகரன், அவ்வபோது நெடுமாறனின் 6 வயது மகளுடன் கரம் விளையாட்டிலும் ஈடுபட்டார். பிள்ளைகள் படுக்கைக்குச் செல்லுமுன் அவர்களுக்குக் கதைகள் சொல்லித் தூங்கவைப்பதிலும் அவர் தன்னை ஈடுபடுத்தினார். பிரபாகரன் அவர்களுக்குக் கூறிய பெரும்பாலான கதைகள் தமிழர்களின் வீரத்தை அடிப்படையாக வைத்துக் கூறப்பட்டவை. இலங்கையில் தமிழர்கள் மேற்கொண்டுவரும் விடுதலைப் போராட்டம் தொடர்பான கதைகளையும் அவர் நெடுமாறனின் பிள்ளைகளுக்குக் கூறினார். அவ்வாறு ஒருநாள் பிரபாகரன் 1958 ஆம் ஆண்டு பாணதுறையில் சிங்களவர்களால் உயிருடன் எரிக்கப்பட்ட சைவ மதகுருவின் கதை பற்றிக் கூறியபோது, கண்ணீருடன் அதனைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த நெடுமாறனின் மகன், "அந்த ஈனச் செயலைச் செய்த அரக்கர்களை அழிக்க உங்களுடன் நானும் வந்து சேரப்போகிறேன்" என்று உணர்வுபொங்கக் கூறியிருக்கிறார். அவரின் கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டுக்கொண்டே பேசிய பிரபாகரன், "நீங்கள் நன்றாகப் படியுங்கள். நாங்கள் அந்த அரக்கர்களுக்குச் சரியான தண்டனையினை வழங்குவோம் " என்று கூறினார். மதுரையில் அவர் தங்கியிருந்த 7 மாதங்களும் பிரபாகரனைப் பொறுத்தவரையில் அவரது வாழ்நாளில் மிகவும் பயனுள்ள காலங்களாக இருந்தன என்றால் அது மிகையில்லை. அவரும் அவரது போராளிகளும் மதுரையிலேயே தங்கிவிட்டதுடன், ஆரம்ப மாதங்களை தம்மைச் சுய விமர்சனம் செய்வதிலேயே கழித்தனர். பின்னர், தமது எதிர்கால நடவடிக்கைகள் குறித்து திட்டங்களை வகுத்தனர். நாங்கள் என்ன செய்திருக்கிறோம்? எங்கே தவறுகள் இடம்பெற்றிருக்கின்றன? தற்போது நாம் இருக்கும் நிலையிலிருந்து எப்படி முன்னேறப்போகிறோம்? ஆகிய கேள்விகளைத் தாமே கேட்டுக்கொண்டதுடன் அதற்கான பதில்களையும் தேடத் தொடங்கினார்கள்.

புத்தளம் மாவட்டத்தில் இரணவில எனும் இடத்தில் இருக்கிறது.

தனது பிராந்திய நலனிற்காகவும், பாதுகாப்பிற்காகவும் தமிழரைப் பாவித்த இந்தியா இலங்கை மீது இராஜதந்திர ரீதியிலான அழுத்தங்களைப் போடுவதன் மூலம் மட்டுமே அதனை தனது வழிக்குக் கொண்டுவரலாம் என்பதை இந்தியா நம்பவில்லை. கொழும்பு அரசாங்கத்தை எப்படியாவது சீர்குலைத்துவிடவேண்டும் என்று எண்ணிய இந்தியா, தேவையேற்படின் இராணுவ நடவடிக்கை ஒன்றினையும் மேற்கொள்ள ஆயத்தமாகியது. இந்த நோக்கத்தை அடைந்துகொள்வதற்காக தமிழர் மேல் இலங்கையரசால் நடத்தப்பட்ட அக்கிரமங்களையும், தனிநாட்டிற்கான தமிழரின் கோரிக்கையினையும் பாவித்தது. தனது பாதுகாப்பு மற்றும் வெளிவிவகார அதிகாரிகளிடம் பேசிய இந்தியப் பிரதமர் இந்திரா காந்தி, இந்தியாவின் முன்னால் உள்ள தெரிவுகள் குறித்து அறிக்கையொன்றினைத் தயாரிக்குமாறு கோரியிருந்தார். இரண்டுவகையான தெரிவுகள் இந்திராவிடம் கையளிக்கப்பட்டன. ஒன்று கடுமையானது மற்றையது மென்மையானது. கடுமையான தெரிவு வங்கதேசத்தில் இந்தியா நடத்திய போருக்கு ஒப்பானது. தமிழ் ஆயுதக் குழுக்கள் முன்னின்று சண்டையினை ஆரம்பிக்க, இந்திய ராணுவம் இறுதியில் போரினை முடித்துவைப்பது என்பதே அத்திட்டம். மென்மையான தெரிவு என்னவெனில், இராஜதந்திர அழுத்தங்களைத் தொடர்ச்சியாக இலங்கை மீது செலுத்தி அதனை அடிபணிய வைப்பது. ஆனால், வங்கதேச விடுதலை பாணியிலான கடுமையான தெரிவினை நிராகரித்த இந்திரா, மென்மையான தெரிவான ராஜதந்திர அழுத்தத்தின் மூலம் இலங்கையைப் பணியவைக்கலாம் என்று எண்ணினார். ஆனால், ரோ அதிகாரிகள் முன்வைத்த தமிழ்ப் போராளிகளுக்கு உதவுவதன் மூலமும், ராஜதந்திர அழுத்தங்கள் மூலமும் ஜெயாரை வழிக்குக் கொண்டுவரலாம் என்கிற ஆலோசனையினை இந்திரா ஏற்றுக்கொண்டார். தமிழ்ப் போராளிகளிப் பயிற்றுவிக்க அமர்த்தப்பட்ட இந்திய ராணுவ அதிகாரிகள் போராளிகளுடன் பேசும்போது, இலங்கை மீது ஆக்கிரமிப்பொன்றை மேற்கொள்ளும் திட்டம் இந்தியாவிற்கு இருப்பதாகவும், அப்படியான ஆக்கிரமிப்பு யுத்தம் ஒன்றில் போராளிகள் இந்திய ராணுவத்தின் துணைப்படைகளாக இயங்கவேண்டி வரும் என்றும் கூறியிருக்கிறார்கள். "நீங்கள் எங்களுக்கு வழியைக் காட்டுங்கள், மீதியை நாங்கள் பார்த்துக்கொள்கிறோம்" என்று இந்திய உயர் ராணுவ அதிகாரியொருவர் தன்னிடம் தெரிவித்ததாக ஈரோஸ் அமைப்பின் முக்கியஸ்த்தர் சங்கர் ராஜி கூறினார். அதேவேளை, லெபனானில் கெரில்லா பாணியிலான ஆயுதப் பயிற்சிக்குச் சென்றிருந்த ஈ.பி.டி.பி யின் டக்கிளஸ் தேவானந்தா கூறும்போது, இந்தியாவில் தமக்கு வழங்கப்பட்ட பயிற்சி மரபுவழிப் போர்முறையிலானது என்று கூறியிருக்கிறார். தமக்கு இந்தியாவினால் வழங்கப்பட்ட ஆயுதங்கள் மிகவும் பழமையானவையாகக் காணப்பட்டதுடன், நடைமுறைச் சாத்தியமற்றவை என்பதையும் பிரபாகரன் உணர்ந்துகொண்டார். தமக்கு வழங்கப்பட்ட ஆயுதங்களைப் பார்த்துப் பதற்றமடைந்த பிரபாகரன், "பாருங்கள், அவர்கள் எங்களுக்கு பழைய ஆயுதங்களைத் தந்திருக்கிறார்கள். எங்களை மடையர்கள் என்று அவர்கள் நினைக்கிறார்கள் போலுள்ளது" என்று பிரபாகரன் விசனத்துடன் கூறியிருக்கிறார். இந்தியாவின் குறிக்கோள்களை அடையும் வகையிலேயே போராளிகளுக்கான பயிற்சிகளை இந்திய அதிகாரிகள் திட்டமிட்டிருந்தனர். வரைபடங்களை வாசித்து அறிந்துகொள்ளுதல், வீதியில் அமைக்கப்பட்டிருக்கும் பாலங்களை வரைந்துகொள்ளுதல், ரயில்ப்பாதைகள் மற்றும் முக்கிய கட்டடங்களின் அமைவிடங்களைத் துல்லியமாக கணித்தல், முக்கிய இடங்களின் அமைவிடங்களை புகைப்படம் எடுத்தல், உலங்குவானூர்திகள் தரையிறங்கக் கூடிய பரந்த வெளிகளை அடையாளம் காணுதல், எதிரியின் கடற்படையின் நடமாட்டங்களைக் கண்காணித்தல் ஆகிய நடவடிக்கைகளையே இந்திய அதிகாரிகள் போராளிகளுக்குக் கற்றுத் தந்தனர். டெலோ அமைப்பின் இரு விசேட குழுக்கள் திருகோணமலைத் துறைமுகம் தொடர்பான விடயங்களை சேகரிப்பதற்காக மட்டுமே பயிற்றப்பட்டனர். பெரும்பான்மையான போராளிகுழுத் தலைவர்கள் இந்தியாவின் திட்டத்தை நன்கு அறிந்துகொண்டனர். "இந்தியா தனது வெளியுறவுக் கொள்கைக்காகவும், மூலோபாய இலக்குகளை அடைந்துகொள்வதற்காகவும் எம்மைப் பாவிக்கிறது" என்று சங்கர் ராஜி கூறினார். ஆனால், தமிழ்ப் போராளி அமைப்புக்களுக்கு வேறு தெரிவுகள் இல்லாமையினால், இந்தியாவின் திட்டத்தின்படியே நடக்க இணங்கினார்கள். நடப்பது என்னவென்பதை பிரபாகரன் உடனடியாகவே கண்டுகொண்டார். இந்தியாவின் நலன்கள் தமிழ் மக்களின் அபிலாஷைகளுக்கு நேர் எதிரானது என்பதை அவர் உணர்ந்தார். ஆகவே, தமிழர்களின் அபிலாஷையான தனிநாட்டினை அடையவேண்டுமென்றால், இந்தியாவை எதிர்ப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்பதையும் அவர் உணர்ந்துகொண்டார். சஞ்சேயுடன் இந்திரா காந்தி தமிழ்மக்களின் நலன்களுக்கும், இந்தியாவின் நலன்களுக்கும் இடையிலான மோதல், 1987 ஆம் ஆண்டு ஆடி மாதம் , ராஜீவ் காந்தி இந்திய - இலங்கை ஒப்பந்தத்தைச் செய்த் தீர்மானித்தபோது வெளிச்சத்திற்கு வந்தது. தமிழரின் அவலங்கள் தொடர்பான விடயங்களில் அளவுக்கதிகமான விட்டுக்கொடுப்புக்களைச் செய்வதற்கு பேச்சுவார்த்தையில் ஈடுபட்ட இந்திய அதிகாரிகள் தயாராக இருந்தார்கள். அவர்களின் கவனமெல்லாம் இந்தியாவின் நலன்களை ஒப்பந்தத்தில் எப்படியாவது சேர்த்துக்கொள்வதிலேயே இருந்தது. இதனை அவர்கள் எதுவித விட்டுக்கொடுப்பிற்கும் இடமின்றிச் செய்தார்கள். இந்தியாவின் நலன்களாக ஒப்பந்தத்தில் பின்வருவன இந்திய அதிகாரிகளால் புகுத்தப்பட்டன : 1. இலங்கையில் வெளிநாடுகளின் ராணுவத்தினரோ, புலநாய்வு அமைப்புக்களோ செயற்பட முடியாது. 2. திருகோணமலை துறைமுகத்தையோ அல்லது இலங்கையில் இருக்கும் வேறு எந்தவொரு துறைமுகத்தையோ வேறு எந்தவொரு நாட்டினதும் இராணுவம் பாவிக்க இலங்கை அனுமதியளிக்க முடியாது. 3. திருகோணமலை எண்ணெய்த் தாங்கிகளை இந்திய - இலங்கை நிறுவனங்களின் ஒருங்கமைப்பே பராமரிக்க முடியும். 4. இலங்கையில் செயற்பட்டு வரும் வெளிநாடுகளின் ஒலிபரப்பு நிலையங்கள் அவற்றினை ராணுவ நோக்கங்களுக்காகவோ அல்லது புலநாய்வுச் செயற்பாடுகளுக்காகவோ பயன்படுத்துவதை இலங்கை அனுமதிக்க முடியாது. இவற்றுள் இறுதியாக இந்தியாவினால் முன்வைக்கப்பட்ட நிபந்தனை, வொயிஸ் ஒப் அமெரிக்கா எனும் ஒலிபரப்புச் சேவை பற்றியது. வொயிஸ் ஒப் அமெரிக்கா - புத்தளம் 1982 ஆம் ஆண்டு, இந்திரா காந்தி ஜெயார் மீது செலுத்திய அழுத்தங்களில், அமெரிக்க ஒலிபரப்புச் சேவை ஒரு விடயமாக இருக்கவில்லை. ஆனால், 1977 ஆம் ஆண்டின் தேர்தல் பிரச்சாரங்களின் போது இந்திராவையும் சஞ்சே காந்தியையும் "பசுவும் கன்றும்" என்று ஜெயார் இழிவாகப் பேசியது, மொராஜி தேசாய் மற்றும் சஞ்சீவ ரெட்டி ஆகியோருடன் ஜெயார் கொண்டிருந்த நெருங்கிய நட்பும், தனது தோழியான சிறிமா பண்டாரநாயக்காவின் சிவில் உரிமைகளை ஜெயார் பறித்துப் போட்டதும் இலங்கை தொடர்பாக இந்திரா செயற்படுத்திவந்த வெளியுறவுக்கொள்கையில் கணிசமான தாக்கத்தினைச் செலுத்தியிருந்தன. ஆகவேதான், பாண்டிபஜார் துப்பாக்கிச் சூட்டுச் சம்பவத்தில் கைதுசெய்யப்பட்டு தடுத்துவைக்கப்பட்டிருந்த பிரபாகரனையும், உமா மகேஸ்வரனையும் நாடு கடத்துமாறு இலங்கை விடுத்த வேண்டுகோளினை இந்திரா நிராகரித்திருந்தார்.

இந்தியாவின் அழுத்தத்தைச் சமாளிக்க அமெரிக்கா நோக்கிச் சாய்ந்த ஜெயவர்த்தன ஆனால், 1983 ஆம் ஆண்டு தமிழர்கள் மேல் கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்ட வன்முறைகளைத் தொடர்ந்து, இந்தியாவினால் இலங்கை மீது தொடர்ச்சியாகச் செலுத்தப்பட்டு வந்த அழுத்தத்தினையடுத்து, அமெரிக்காவினதும் இங்கிலாந்தினதும் உதவியை நாட விரும்பிய ஜெயவர்த்தன மீண்டும் திருகோணமலை எண்ணெய்த் தாங்கி விவகாரத்தைக் கையிலெடுத்தார். அதன்படி, 1983 ஆம் ஆண்டின் இறுதிப்பகுதியில் இலங்கைப் பெற்றோலியக் கூட்டுத்தாபனத்தின் மூலம் இத்தாங்கிகளைக் குத்தகைக்கு விடும் புதிய டென்டர்களை இலங்கை அரசு அறிவித்தது. 1984 ஆம் ஆண்டு மாசி மாதம் 23 ஆம் திகதி, இத்தாங்கிகளை மூன்று சர்வதேசக் கம்பெனிகள் கூட்டாகக் குத்தகைக்கு எடுத்துக் கொண்டன. சிங்கப்பூரைச் சேர்ந்த ஒரோலியம் நிறுவனம், மேற்கு ஜேர்மனியின் எண்ணெய்த் தாங்கி நிறுவனம் மற்றும் டிரேடின் அப்ட் எனும் சுவிட்ஸர்லாந்தின் நிறுவனம் ஆகிய மூன்றுமே அவையாகும். மேலும், சுவிட்ஸர்லாந்தின் நிறுவனம் பாக்கிஸ்த்தானின் வர்த்தக மைய்யத்தில் பெருமளவு பங்குகளைத் தனதாகக் கொண்டிருந்தது. இலங்கை பெற்றோலியக் கூட்டுத்தாபனத்தின் கேட்போர் கூடத்தில் எண்ணெய்த் தாங்கிகளை குத்தகைக்கு விடுத்த நிகழ்வுபற்றிப் பேசுவதற்கு பத்திரிக்கையாளர் மாநாடொன்றினை மத்தியூ கூட்டியிருந்தார். கொழும்பில் இருந்த இந்தியத் தூதரகத்தின் ஆலோசனைகளின் பெயரில் அக்கூட்டத்தில் கலந்துகொண்ட இந்தியப் பத்திரிக்கையாளர் ஒருவர், இலங்கைக்கு பலனளிக்கும் விதத்தில் இந்தியாவினால் முன்வைக்கப்பட்ட டென்டரை இலங்கையரசு எதற்காக நிராகரித்தது என்று கேட்டார். அதற்கான பழியினை டென்டர்களை ஆராய்ந்த தொழிநுட்ப அதிகாரிகளின் மீது போட்ட மத்தியூ, இந்திய நிறுவனத்திற்கு எண்ணெய்த் தாங்கிகளைப் பராமரிக்கும் தகைமை கிடையாது என்று தனக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டதாகக் கூறினார். அனால், விடாப்பிடியாக மத்தியூவிடம் கேள்விகளை முன்வைத்த இந்தியப் பத்திரிக்கையாளர், எண்ணெய்த் தாங்கிகளை குத்தகைக்கு எடுத்துக்கொண்டுள்ள மூன்று நிறுவனங்களும் 1982 ஆம் ஆன்டில், திருகோணமலைத் துறைமுகத்தின் எண்ணெய்த் தாங்கிகளை குத்தகைக்கு எடுக்கும் ஒரே நோக்கத்துடன் தான் உருவாக்கப்பட்டவை என்றும் குற்றஞ்சாட்டினார். அநுர பண்டாரநாயக்க அன்று எதிர்க்கட்சித் தலைவராக இருந்த அநுர பண்டாரநாயக்கவும் இவ்விவகாரத்தைப் பாராளுமன்றத்தில் எழுப்பியிருந்தார். இந்தியா, இங்கிலாந்து, ரஸ்ஸியா ஆகிய நாடுகளைச் சேர்ந்த முன்னணி எண்ணெய் நிறுவனங்கள் உட்பட 8 நிறுவனங்கள் டென்டர்களை அனுப்பியபோதும் கூட, அவற்றை உதாசீனம் செய்துவிட்டே இலங்கையரசு புதிய நிறுவனத்திற்குக் கொடுத்திருக்கிறது என்று குற்றஞ்சாட்டினார். மேலும் இந்தியாவின் நிறுவனத்தினால் முன்வைக்கப்பட்ட பரிந்துரைகள் இலங்கைக்கு மிகவும் அனூகூலமானதாக இருந்ததாகவும் அவர் குறிப்பிட்டார். அமைச்சர் மத்தியூவும், அரசாங்கமும் இணைந்தே இந்த சதியை நடத்தியிருப்பதாக அவர் கூறினார். உலகின் மிகச் சிறந்த இயற்கைத் துறைமுகமான திருகோணமலையினை அமெரிக்கர்களுக்குக் கொடுக்கும் முதற்படியே இந்தப் புதிய நிறுவனத்திற்கு இலங்கையரசால் வழங்கப்பட்ட குத்தகை என்றும் அவர் வாதிட்டார். 1987 ஆம் ஆண்டு, தை மாதம் 8 ஆம் திகதி பாராளு மன்றத்தில் பேசிய அநுர , மீண்டும் இந்த குத்தகை விடயத்தை நினைவுகூர்ந்தார். "1983 ஆம் ஆண்டு, எண்ணெய்த் தாங்கிகளை குத்தகைக்கு விடும் டென்டர் நிகழ்வில் இந்தியாவும் தனது டென்டரை முன்வைத்திருந்தது. இலங்கைக்கு அனுகூலமானது என்று நான் அன்று கூறியதால் என்னை இந்தியாவின் கைக்கூலி என்று இச்சபையில் கேலி செய்தார்கள். மற்றைய எல்லாரையும் விட, இந்தியாவே அதிகளவு லாபம் தரும் திட்டத்தை முன்வைத்திருந்தது. அனால், நாம் என்ன செய்தோம்? இந்தியாவின் திட்டத்தை உதறித்தள்ளிவிட்டு, அனுபவம் அற்ற, செயற்திறனற்ற, குறைவான தரத்தினைக் கொண்டிருந்த சிங்கப்பூர் நிறுவனம் ஒன்றிற்குக் கையளித்தோம். அந்த நிறுவனத்தின் தலைவர் ஒரு வெளிநாட்டுக்காரர். அவரது மனைவியே அதன் உப தலைவர். நிறுவனத்தின் கடை நிலை ஊழியரும் நிர்வாகக் குழுவில் தீர்மானம் எடுப்பவராக பணிபுரிகிறார். இந்தியாவின் கைகளுக்கு எண்ணெய்த் தாங்கிகள் போவதைத் தடுக்கவே அவசர அவசரமாக புதிதாக அமைக்கப்பட்ட இந்த நிறுவனத்திற்கு நீங்கள் தாங்கிகளைக் கொடுத்தீர்கள்" என்று அவர் கூறினார். தனது எண்ணெய் நிறுவனத்தின் திட்டத்தை நிராகரித்து, இன்னொரு வெளிநாட்டு நிறுவனத்திற்கு எண்ணெய்த் தாங்கிகளை இலங்கையரசு கையளித்தது தொடர்பாக இந்தியா சீற்றமடைந்திருந்தது. திருகோணமலைத் துறைமுகத்தினையும் அதனோடு இணைந்த எண்ணெய்த் தாங்கிகளையும் எப்படியாவது அமெரிக்காவுக்குக் கொடுத்துவிடவேண்டும் என்கிற நோக்கத்திலேயே ஜெயவர்த்தனா சிங்கப்பூர் நிறுவனத்திற்குக் கொடுத்தார் என்று இந்தியக் கொள்கை வகுப்பாளர்கள் திடமாக நம்பினர். மேலும், அமெரிக்காவிற்கு திருகோணமலைத் துறைமுகத்தைக் குத்தகைக்குக் கொடுப்பதன் ஊடாக அமெரிக்காவுடன் பாதுகாப்பு ஒப்பந்தம் ஒன்றினைச் செய்துகொள்ளவும் ஜெயவர்த்தன முயல்கிறார் என்றும் அவர்கள் நம்பினார்கள். ஆகவே, இந்தியா மீண்டும் ஜெயவர்த்தன மீது கடுமையான அழுத்தங்களைப் பிரயோகித்து, இரண்டாவது முறையாகவும் குத்தகைத் திட்டத்தை இரத்துச் செய்யப் பண்ணியது.

ஜெயாரின் திருகோணமலை எண்ணெய்த் தாங்கிகளுக்கான குத்தகை நாடகம் 1981 ஆம் ஆண்டு ஜெயவர்த்தனவின் அரசாங்கம் எடுத்த இரு தீர்மானங்கள் இந்தியா கொண்டிருந்த அச்சத்தினை உறுதிப்படுத்தியிருந்தது. முதலாவது தீர்மானம், இரண்டாம் உலக யுத்தத்தில் பிரிட்டிஷாரினால் திருகோணமலைத் துறைமுகத்தில் நிர்மாணிக்கப்பட்டு பின்னர் பராமரிப்பின்றி கைவிடப்பட்டிருந்த 101 பாரிய எண்ணைத் தாங்கிகளை புணரமைப்பது. இந்தத் தாங்கிகளை புணரமைப்பதற்கு எந்த வெளிநாடு அதிக பணத்தினைத் தருகிறதோ, அந்த நாட்டிற்கே அந்த எண்ணெய்த் தாங்கிகளை குத்தகைக்கு விடுவதாக ஜெயவர்த்தன அறிவித்ததோடு, 1981 ஆம் ஆண்டு சர்வதேச நாடுகள் அனைத்திற்கும் டென்டர்கள் இலங்கை அரசால் அனுப்பப்பட்டன. இரண்டாம் உலக யுத்த காலத்தில் பிரிட்டிஷாரினால் கட்டப்பட்ட திருகோணமலை எண்ணெய்த் தாங்கியொன்று அன்று கைத்தொழில் அமைச்சராக இருந்த சிறில் மத்தியூ டென்டர்களை பற்றி அறிவிப்பதற்கு பத்திரிக்கையாளர் மாநாடு ஒன்றினைக் கூட்டியிருந்தார். டெயிலி நியூஸ் பத்திரிக்கைக்காகச் செய்தி சேகரிக்கும் பணியில் ஈடுபட்டிருந்த நானும் அக்கூட்டத்திற்குச் சமூகமளித்திருந்தேன். இந்தியா இதுகுறித்து கொண்டிருக்கும் கரிசணையினை நீங்கள் டென்டர்களை அறிவிக்குமுன் கவனத்தில் எடுத்தீர்களா என்று நான் மத்தியூவிடம் வினவினேன். இதைக் கேட்டதும் மிகுந்த சீற்றத்துடன் அவர் பின்வருமாறு கூறினார், "எண்ணெய்த் தாங்கிகள் எமது பிரதேசத்திலேயே இருக்கின்றன. நாம் அவற்றை எமக்கு அதிக பணம் தரும் நிறுவனத்திற்கோ அல்லது நாட்டிற்கோ கொடுக்க முடியும். நாம் இந்தியாவிடம் இதுபற்றி கேட்கவேண்டிய தேவை என்ன இருக்கிறது?" என்னிடம் கேட்டார். பாராளுமன்றத்தில் இந்த விடயம் தொடர்பாக விவாதிக்கப்பட்டபோது அமைச்சர் தொண்டைமானும் இந்தியாவின் கரிசணை குறித்துச் சபையில் கேள்வியெழுப்பியிருந்தார். ஆனால், அதனை உடனடியாக மறுத்துப் பேசிய ஜெயவர்த்தன, இந்தியா குறித்து நா அநாவசியமாகக் கவலைப்படத் தேவையில்லை என்று கூறினார். இந்தியப் பத்திரிக்கையாளர் ஒருவருக்கு தான் வழங்கிய செவ்வியில் ஜெயவர்த்தன பின்வருமாறு கூறினார், "எமக்கு விருப்பமானவர்களுக்கு நாம் அவற்றினைக் கொடுப்போம். இந்த உலகில் எமக்கு பல நண்பர்கள் வேண்டும்" என்று கூறியிருந்தார். இந்தக் கூற்றிற்கு இந்தியா உடனடியாகப் பதிலளித்தது. தனது கடுமையான நிலைப்பாட்டினை செய்தி ஆய்வாளர் எம்.ஜி. குப்தாவின் கட்டுரைமூலம் இந்தியா வெளிப்படுத்தியது. "திருகோணமலைத் துறைமுகம் தொடர்பாக இலங்கை ஜனாதிபதி மிகவும் தவறான கண்ணோட்டத்தைக் கொண்டிருப்பதாகத் தெரிகிறது. திருகோணமலைத் துறைமுகம் இந்தியாவின் எதிரிகளின் கைகளில்ப் போவதை எந்த இந்திய அரசாங்கமும் அனுமதிக்கப்போவதில்லை. பொறுப்பற்ற அரசாங்கம் ஒன்று நடந்துவரும் இலங்கையில், அந்த நாடு மேற்கொள்ளும் தவறான நடவடிக்கைகள் மூலம் இந்தியாவுக்கு ஏற்படும் பாதிப்புக்கள் குறித்து இந்தியா இந்தியா அக்கறை கொண்டுள்ளது. ஆகவே, இவ்வாறான விபரீதமான நகர்வுகளை இலங்கை அரசு மேற்கொள்ளுவதை இந்தியா அனைத்து வழிகளிலும் தடுத்தே தீரும்" என்று அக்கட்டுரை கூறியிருந்தது. அமெரிக்காவைத் தளமாகக் கொண்டு இயங்கும் எண்ணெய் நிறுவமான "தி கோஸ்ட்டல் கோபரேஷன்", தனது பேர்முடா கிளையூடாக திருகோணமலை எண்ணெய்த் தாங்கிகளை இலங்கையரசிடமிருந்து 29 வருடங்களுக்குக் குத்தகைக்கு எடுத்துக்கொள்ளும் ஒப்பந்தம் நிறைவேறும் தறுவாயில் இருந்தபோது, இந்திய அரசாங்கம் அதனைத் தடுத்துவிட்டது. இந்தக் குத்தகை ஒப்பந்தப்படி எண்ணெய்த் தாங்கிகளை பாவிப்பதற்கு முதற்கட்டணமாக 35,000 அமெரிக்க டொலர்களை அறவிடுவதென்றும், பின்னர் வருடாந்த குத்தகையாக 30,000 டொலர்களை அறவிடுவதென்றும், ஒவ்வொரு வருட முடிவிலும் குத்தகைப் பணம் பத்து வீதத்தினால் அதிகரிக்கப்படும் என்றும் ஒத்துக்கொள்ளப்பட்டது. மேலும், இந்த ஒப்பந்தத்தின் பிரகாரம் அமெரிக்க நிறுவனம் இக்கிணறுகளை தான் பாவிக்கலாம் அல்லது மூன்றாம் தரப்பொன்றிற்கு குத்தகைக்கு வழங்கலாம் என்கிற அனுமதியும் இருந்தது. மாநாட்டில் பேசிய மத்தியூ, எண்ணெய்த் தாங்கிகள் குத்தகைக்கு விடப்பட்டாலும் கூட, துறைமுகத்தை வெளிநாட்டுக் கடற்படைக் கப்பல்கள் பாவிக்கமுடியாது எனும் இலங்கையரசின் தடை தொடர்ந்தும் அமுலில் இருக்கும் என்று கூறினார். ஆனால், அமைச்சரின் கூற்றினை கேள்விகேட்டிருந்த லண்டனிலிருந்து வெளிவரும் சண்டே டைம்ஸ் பத்திரிக்கை, குத்தகை ஒப்பந்தத்தின்படி இத்தடை செல்லுபடியாகாது என்று வாதிட்டிருந்தது. ஆனால், இந்தியாவின் கடுமையான அழுத்தங்களுக்குப் பின்னர் இந்த ஒப்பந்தத்தை இலங்கையரசு கைவிட்டது.

இந்தியாவின் நலன்கள் திருகோணமலைப் பிரச்சினை திருகோணமலை துறைமுகம்பற்றி இந்திய ரோ அதிகாரிகள் காட்டிய அதீத ஈடுபாடு, அவர்களின் நோக்கம் என்னவென்பதை பிரபாகரனுக்குத் தெளிவாக உணர்த்தியிருந்தது. இந்தியா தனது பாதுகாப்புப் பற்றி அச்சம் கொண்டிருப்பதையும், இப்பிராந்தியத்தின் பலம் மிக்க நாடாக தன்னை உருவாக்கிக்கொள்ள அது விரும்புவதையும் பிரபாகரன் அறிந்தே இருந்தார். ஆகவே, இலங்கையின் தமிழர்களின் பிரச்சினை தொடர்பான இந்தியாவின் கரிசணை என்பது, அதன் ஒட்டுமொத்த நலன்களுடன் சம்பந்தப்பட்டது என்பதை அவர் அறியாமல் இல்லை. ஜெயவர்த்தன, திருகோணமலைத் துறைமுகத்தின் கட்டுமாணங்களை அமெரிக்காவின் கடற்படையின் பாவனைக்காகக் கொடுக்கப்போகிறார் என்கிற வதந்தி 1981 ஆம் ஆண்டளவில் பரவியபோது இந்தியா உண்மையாகவே கலக்கமடைந்தது. அதேயாண்டு, சுமார் 9 ஆண்டுகளாக இருந்த தடையான திருகோணமலைத் துறைமுகத்தை வெளிநாட்டுக் கடற்படைகளுக்கு பாவனைக்குக் கொடுப்பதில்லை என்கிற தடையினையும் ஜெயவர்த்தன நீக்கியிருந்தார். இதனையடுத்து அமெரிக்கா பல கடற்படைக் கப்பல்களை திருகோணமலைத் துறைமுகத்திற்கு அனுப்பி வந்தது. திருகோணமலைத் துறைமுகத்தை தனது இந்துசமுத்திரத் தளமாகப் பாவிப்பது குறித்து அமெரிக்கா தீவிரமாகச் சிந்தித்து வருகிறது என்று அமெரிக்காவின் கூட்டுப்படைகளின் அதிகாரிகளின் தலைவர் ஜெனரல் டேவிட் ஜோன்ஸ் கூறியபோது இந்தியப் பத்திரிக்கைகள் அலறியடித்துக்கொண்டு இதுபற்றி பரவலாகச் செய்திகளை வெளியிட்டிருந்தன. மேலும் வோஷிங்க்டன் போஸ்ட் பத்திரிக்கையில் வெளிவந்த செய்தியான அமெரிக்காவின் பாதுகாப்புத் தலைமைச் செயலகமான பென்டகனின் 1980-81 ஆம் ஆண்டு அறிக்கையில், திருகோணமலைத் துறைமுகத்தை இந்துசமுத்திரத்தில் பயணிக்கும் அமெரிக்காவின் கடற்படைக் கப்பல்களுக்கு தரித்துச் செல்லும் இடமாக பாவிக்க உத்தேசித்திருப்பதாக வந்த தகவலையும் இந்தியப் பத்திரிக்கைகள் கவலையுடன் வெளிக்கொணர்ந்திருந்தன. மேலும், அமெரிக்க ராஜாங்கச் செயலகத்தின் ஆதரவுடன் செயற்பட்டு வந்த அமெரிக்க செனட்டர் ஒருவர் அமெரிக்காவுக்கான இலங்கையின் தூதுவருடன் நடத்திய பேச்சுவார்த்தைகளில் வெளியிட்ட கருத்தான, "இந்து சமுத்திரத்தினூடாகப் பயணிக்கும் அமெரிக்காவின் கடற்படைக்கப்பல்களின் வீரர்கள் திருகோணமலைத் துறைமுகத்தில் தங்கி ஓய்வெடுக்கவும், களியாட்டங்களில் ஈடுபடவும் தேவையான வசதிகளை அமெரிக்கா செய்ய விரும்புகிறது" என்கிற தகவலையும் இந்தியப் பத்திரிக்கைகள் முக்கிய செய்தியாக வெளியிட்டிருந்தன. இது இந்தியாவுக்குக் கடுமையான சந்தேகத்தைனை ஏற்படுத்தியிருந்ததுடன், இந்திய உபகண்டப் பிராந்தியத்தில் இந்தியாவுக்கெதிரான அணியொன்றினை அமெரிக்கா உருவாக்க ஜெயவர்த்தனா துணைபோவதாகவும் இந்தியா கருதத் தொடங்கியது. பனிப்போர் மும்முரமாக நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்த அந்தக் காலப்பகுதியில், இந்தியாவைச் சுற்றிவளைத்து, சிறு துண்டுகளாக உடைத்துப் பலவீனப்படுத்துவதே இந்தியா தொடர்பான அமெரிக்காவின் கொள்கையாக அன்று இருந்தது. இஸ்ரேல் - பாக்கிஸ்த்தான் - சீனா ஆகிய நாடுகள் அடங்கிய தென் மண்டல அரைவட்டத்திற்குள் இலங்கையும் வந்துவிட்டால் அவ்வட்டம் பூரணப்படுத்தப்படும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது. இந்தியாவினுள் அக்காலத்தில் நடைபெற்று வந்த தனிநாட்டிற்கான பல கிளர்ச்சிகளை ஊக்குவித்து வந்த அமெரிக்கா, ஒன்றையொன்று எதிர்க்கும் நிலைகொண்ட தனியான சிறிய தேசங்களை இந்தியாவினுள் உருவாக்கிவிட்டால் இந்தியாவை முற்றாகப் பலவீனப்படுத்திவிடலாம் என்றும் எதிர்பார்த்தது.

இறுதிப் பந்தி மட்டும் எனது சொந்தக் கருத்து. மீதி சி என் என் இன் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு. ஆங்கில மூலத்தை இணைத்திருக்கிறேன், தேவையென்றால் சரிபார்க்கலாம். செல்வச் செழிப்புப் பற்றி எதுவும் கூறவில்லையே? ஏன் கேட்கிறீர்கள் என்றுபுரியவில்லை. அமெரிக்காவிலும் வறியவர்கள் வாழ்கிறார்கள். அண்மையில் டிற்றொயிட் பகுதியில் பல காலம் வாழ்ந்துவிட்டு வந்த ஒருவருடன் பேசும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது. அப்பகுதி கறுப்பினத்தவர்கள் அதிகம் வாழும் பகுதி. கடுமையான பொருளாதார நெருக்கடிகளை எதிர்நோக்கி வருகிறார்கள் என்று கூறுகிறார்.

இது யாருக்காக என்று புரியவில்லை. எனக்காக என்றால், ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. சூடான் பற்றி தெரிந்துகொண்டே எழுதுகிறேன். ஈராக்கின் பலூஜாவில் 2004 ஆம் ஆண்டு இரு அமெரிக்க தனியார் ராணுவ ஒப்பந்தக்காரர்களை ஈராக்கியர்கள் மறைந்திருந்து தாக்கிக் கொன்றதுடன், அவர்களை எரித்து பாலம் ஒன்றின் கீழ் கட்டித் தொங்கவிட்டார்கள். ஆனால் 1993 இல் சொமாலியாவில் ஐ. நா உணவு நிவாரண செயற்பாட்டினைக் கண்காணிக்க அமெரிக்க சிறப்புப்படை அங்கு அனுப்பப்பட்டது. சொமாலி ஆயுதக் குழுவின் தலைவர் முக்கம்மட் பரா ஐடீட்டைக் கைதுசெய்ய அனுப்பப்பட்ட அமெரிக்க பிளக் ஹோக் எனும் உலங்குவானூர்தியைச் சுட்டு வீழ்த்திய சொமாலி ஆயுததாரிகள் கொல்லப்பட்ட விமானியின் உடலை இழுத்துச்ச்சென்றார்கள். ஈராக்கில் கொல்லப்பட்டது தனியார் ராணுவம். சொமாலியாவில் கொல்லப்பட்டது அமெரிக்க ராணுவம், 11 ஆண்டு இடைவெளியில். நீங்கள் இரண்டையும் போட்டுக் குழப்பி, சூடானில் வந்து நிற்கிறீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

இன்று ரஸ்ஸியாவின் ராணுவ முகவராகச் செயற்படும் வாக்னர் குழுவுக்கு நிகரானது மிக அண்மைக்காலம் வரை அமெரிக்காவின் ராணுவ முகவராகச் செயற்பட்ட பிளக் வோட்டர் எனப்படும் தனியார் ராணுவ கூலிப்படையினர் அல்லது ஒப்பந்தக்காரர்கள். மரியாதையாகச் சொல்வதானால், ராணுவக் கொன்டரக்டர்கள். முன்னாள் ராணுவ வீரர்களால் உருவாக்கப்பட்ட இந்த பிளக் வோட்டர் ஒப்பந்தக் காரர்கள், பனிப்போர் முடிந்தவுடன் கலைக்கப்பட்ட தேவையற்ற ராணுவப் பிரிவுகளில் பணிபுரிந்தவர்கள் அல்லது அவ்வாறு பணிபுரிந்தவர்களால் உருவாக்கப்பட்டவர்கள். பயங்கரவாதத்திற்கெதிரான போர் என்கிற பெயரில் ஜோர்ஜ் புஷ் (ஜூனியர்) ஆரம்பித்த ஈராக், ஆப்கானிஸ்த்தான் மீதான ஆக்கிரமிப்புக்களின்போது, ராணுவம் கைப்பற்றிய இடங்களின் பாதுகாப்பிற்கும், முக்கியஸ்த்தர்களின் பாதுகாப்பிற்கும், எண்ணெய் நிறுவன அதிகாரிகளின் பாதுகாப்பிற்கும், மீள்கட்டுமான நிபுணர்களின் பாதுகாப்பிற்கும் சாதாரண ராணுவ வளங்களைப் பாவிப்பதைக் காட்டிலும் இந்த கொன்ட்ராக்டர்களைப் பாவிப்பதையே அமெரிக்க அரசு விரும்பியது. அதுமட்டுமல்லாமல் அன்றைய குடியரசுக் கட்சியின் அமெரிக்க அதிகாரப் பீடத்திலிருந்த மிக முக்கியமானவர்களுடன் இந்த பிளக் வோட்டர் தனியார் ராணுவப் படை நெருங்கிய தொடர்புகளைக் கொண்டிருந்தது என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது. அடிப்படையில், குடியரசுக் கட்சியின் தீவிர வலதுசாரி பிரிவினருடன் மிகவும் நெருக்கமாகச் செயற்பட்டு வரும் இந்த தனியார் ராணுவ கூலிப்படை ஈராக்கிலும் ஆப்கானிஸ்த்தானிலும் மனிதவுரிமை மீறல்களில் ஈடுபட்டதாகச் செய்திகள் வந்திருந்தன. மேலும் ஈராக் போர் ஆரம்பித்த சில நாட்களில் இந்த பிளக் வோட்டர் கூலிப்படையினர் மீது நடத்தப்பட்ட தாக்குதலில் சிலர் கொல்லப்பட்டதுடன், கொல்லப்பட்ட இவர்களின் உடல்களை ஈராக்கிய தீவிரவாதிகள் வீதிகளில் இழுத்துச் சென்று சாகசம் காட்டியதும் நினைவில் இருக்கிறது.

உண்மைதான். சி.என்.என் மூலச் செய்தியில் இது இருக்கவில்லை. அது நான் எழுதியது. சூடானின் இன்றைய போர்பற்றி வந்த ஒரு செய்தியில், சூடானிலிருக்கும் தங்கத்திற்காக இங்கிலாந்து செய்த சதியே இந்த மோதல் என்றும், இங்கிலாந்து போகுமிடமெல்லாம் அழிவுகளே எஞ்சியிருக்கிறதென்றும் ஒரு அன்பர் எழுதியிருந்தார். ஆனால், இன்றைய சூடானின் போருக்குப் பின்னாலும், சூடானின் தங்கத்தைச் சுரண்டவும் முயல்வது ரஸ்ஸியாதான் என்பதைக் காட்டவுமே அப்படி எழுதினேன். ஆனால் அவர் சொல்வதிலும் நியாயம் இருக்கிறது. ஈழத்தமிழர் உட்பட பல இனங்கள் இன்று வேற்றினத்தின் கைகளில் அடிமைகளாக இருக்கவும், அந்நாடுகளின் வளங்கள் சூறையாடப்படவும் ஒரே காரணமாக இருந்தது இங்கிலாந்தே, இதில் மாற்றுக்கருத்தில்லை. 15 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து பல நாடுகளை ஆக்கிரமித்து அடிமை கொண்டு நின்றவை போர்த்துக்கீசம், ஒல்லாந்து, இங்கிலாந்து, ஸ்பெயின், பிரான்ஸ் ஆகிய ஐரோப்பிய நாடுகளே. இரண்டாம் உலக யுத்தத்தில் பல நாடுகளை ஆக்கிரமித்து நின்றவை கூட ஜேர்மனி, இத்தாலி ஆகிய மேற்குநாடுகளும், ஜப்பான் எனும் ஆசிய நாடும் தான். இன்று ரஸ்ஸியாவும், சீனாவும் செய்துவரும் பொருளாதார, ராணுவ ஆக்கிரமிப்புக்களுக்கு நிகராக அல்லது அதனைக் காட்டிலும் பல மடங்கு ஆக்கிரமிப்பை இந்த நாடுகள் செய்திருக்கின்றன. அதை மறுக்கவில்லை. அவ்வாறே, தனக்கு விரும்பிய நேரத்தில், விரும்பிய இடத்தில் தனது கூட்டாளிகளையும் இழுத்துக்கொண்டு இராணுவ ஆக்கிரமிப்பிலும், அரச அதிகாரத்தைத் தெரிவுசெய்வதிலும் அமெரிக்கா ஈடுபட்டு வருகிறது என்பதையும் மறுக்கவில்லை. நாம் ஒரு பக்கத்தை மட்டுமே பார்த்துக்கொண்டு, இன்னொரு பக்கத்தை பார்க்க மறுக்கிறோம் என்பதைக் காட்டவே அப்படி எழுதினேன்.

சூடான் உள்நாட்டுப் போரில் துணை ராணுவத்திற்கு உதவும் ரஸ்ஸியாவின் வாக்னர் கூலிப்படை சூடானின் துணைப்படைத் தளபதி டகாலோ ரஸ்ஸியாவின் கூலிப்படையான வாக்னர் குறூப், சூடானின் அரச ராணுவத்திற்கு எதிராகப் போராடிவரும் துணைராணுவப்படையினருக்கு ஏவுகணைகளை வழங்கிவருவதாக சூடான் மற்றும் அப்பிராந்தியத்தின் இராஜதந்திரிகள் தெரிவித்திருக்கின்றனர். தரையிலிருந்து வானுக்கு தாவும் ஏவுகணைகளின் பற்றாக்குறையினால் அரச ராணுவத்திற்கெதிராகப் போராடும் துணைப்படையும் அதன் தலைவரும் கடுமையான முட்டுக்கட்டைகளை இதுவரை சந்தித்துவந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. சூடானின் அயல் நாடான லிபியாவின் ஒரு பகுதியை தனது கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கும் ஆயுதக் குழுவின் தலைவரான கலீபா ஹப்டாருடன் மிகவும் நெருங்கிய தொடர்புகளை வாக்னர் கூலிப்படை ஏற்படுத்திக்கொண்டுள்ளது. இந்த ஆயுதக் குழுவின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் பகுதிகளில் இருக்கும் வாக்னர் கூலிப்படையின் முகாம்களில் வழமைக்கும் மாறான அதீத செயற்பாடு காணப்படுவதை செய்தமதிப் படங்கள் வெளிக்காட்டியிருக்கின்றன. சூடானில் இயங்கிவரும் வாக்னர் கூலிப்படையின் துணை அமைப்பொன்று தங்கத்தை சட்டத்திற்குப் புறம்பான வகையில் அகழ்வு செய்து வந்ததனால் ஐக்கிய நாடுகள் சபையினால் இந்த குழுமீது பொருளாதாரத் தடைகள் போடப்பட்டிருக்கின்றன. பலம் மிக்க ரஸ்ஸிய கூலிப்படையான வாக்னர், புட்டினின் அயல் நாடுகள் மீதான ஆக்கிரமிப்புக்களில் வெளிப்படையாகவே முன்னின்று செயற்பட்டு வருகிறது. உக்ரேன் மீதான் ரஸ்ஸியாவின் ஆக்கிரமிப்பு யுத்தத்தில் வாக்னர் கூலிப்படை பாரியளவில் மனிதவுரிமை மீறல்களிலும், போர்க்குற்றங்களிலும் ஈடுபட்டு வருகின்றமைக்கான சான்றுகள் கிடைக்கப்பெற்று வருகின்றன. ஆப்பிரிக்கா கண்டத்திலும், புட்டினுக்கான வளங்களை உறுதிப்படுத்திக்கொள்ள, அப்பிராந்தியத்தில் ரஸ்ஸியாவின் செல்வாக்கினை வாக்னர் கூலிப்படையே முன்னின்று உருவாக்கிப் பேணிவருகிறது. இன்று சூடானில் போரில் ஈடுபட்டு வரும் இரு ஜெனரல்களும், மக்களிடம் ஆட்சியதிகாரத்தைக் கையளிப்பதற்கான பேச்சுவார்த்தைகளில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டு வந்தனர். பேச்சுவார்த்தைகளின் தோல்வியே இன்று பாரிய போராக வெடித்திருக்கிறது. இந்த மோதல்களில் பல நூற்றுக்கணக்காணோர் இதுவரையில் கொல்லப்பட்டுள்ளதுடன், பல மில்லியன் மக்களுக்கான மின்சாரம், தண்ணிர், உணவு ஆகியவற்றின் வழங்கலும் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன. லிபியாவின் ஆயுதக் குழுவான ஹப்டாருக்குச் சொந்தமான விமானத் தளங்களை செய்மதி மூலம் தொடர்ச்சியாகக் கண்காணித்துவரும் நெதர்லாந்து நிறுவனமொன்று, ஐ நா வால் தடைசெய்யப்பட்ட வாக்னர் கூலிப்படையின் துணைப்படை பல தடவைகள் ரஸ்ஸிய விமானங்களை இத்தளங்களில் ஏற்றி இறக்குவதைப் பதிவுசெய்திருக்கிறது. லிபியாவின் ஆயுதக் குழுவான ஹப்டார் சூடானில் அரசிற்கெதிராகப் போராடும் துணை ராணுவத்திற்கு வெளிப்படையான ஆதரவை வழங்கி வருகிறது. ஹப்டாரின் விமானத்தளங்களை வாக்னர் கூலிப்படையினர் மிக அண்மைக்காலமாக தொடர்ந்து பாவித்து வரும் நிகழ்வு கூறும் ஒரே விடயம், லிபியாவின் ஆயுதக் குழுவிற்கும், ரஸ்ஸியாவிற்கும் இடையே ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கும் நெருங்கிய தொடர்புதான். லிபிய ஆயுதக் குழுவின் விமானத் தளங்களில் காணப்பட்ட ரஸ்ஸிய ராணுவவிமானங்கள் மற்றும் சூடானிய அரச ராஜதந்திரிகளின் குற்றச்சாட்டுக்களை வைத்துப் பார்க்கும்போது, தற்போது நடைபெற்று வரும் போர் ஆரம்பிக்கும் முன்னமே சூடானின் துணை ராணுவக் குழுவிற்கான ஆயுத உதவியினை ரஸ்ஸியா, லிபிய ஆயுதக் குழுவினூடாக வழங்கத் தொடங்கிவிட்டது என்பதுதான். ரஸ்ஸிய ராணுவத்தின் சரக்கு விமானமான இல்யூஷின் - 76, சூடானில் சண்டைகள் தொடங்குவதற்கு சரியாக இரு நாட்களுக்கு முன்னர் லிபிய ஆயுதக் குழுவினரின் விமானப்படைத்தளத்தில் பல தடவைகள் இறங்கி ஏறியுள்ளதுடன், இந்தப் பறப்புக்கள் சண்டை தொடங்கி , புதன்கிழமை வரை தொடர்ந்திருக்கின்றன. நெதர்லாந்தை மைய்யமாகக் கொண்டு இயங்கும் செய்மதிக் கண்காணிப்பு நிறுவனமான கெர்ஜோன் இந்த புகைப்படங்களை வெளியிட்டிருக்கிறது. இச்செய்மதிப் புகைப்படங்கள் மூலம், ரஸ்ஸிய ராணுவச் சரக்கு விமானம் லிபியாவின் ஹப்டாருக்குச் சொந்தமான கடீம் தளத்திலிருந்து புறப்பட்டு ரஸ்ஸியாவின் பாரிய விமானப்படைத் தளம் அமைந்திருக்கும் சிரியாவின் கரையோர நகரான லடாக்கியாவில் தரித்து நின்றிருக்கிறது. பின்னர், சித்திரை 14 ஆம் திகதி, அங்கிருந்து சரக்குகளை ஏற்றிக்கொண்டு மீண்டும் லிபியாவின் கடீம் விமானத் தளத்தில் தரையிறங்கியிருக்கிறது. மறுநாள், 14 ஆம் திகதி, லிபியாவின் இன்னொரு விமானத் தளமான அல் ஜுப்ராவுக்குப் பறந்திருக்கிறது. அத்தளத்தில் பறப்பதற்கு ஆயத்தமான நில்கையில் நிறுத்திவைக்கப்பட்டிருக்கும் நாளிலேயே, சூடானில் சண்டைகள் தொடங்கியிருந்தன. மேலும், ரஸ்ஸிய ராணுவச் சரக்கு விமானம் லிபிய விமானத் தளங்களான கடீமுக்கும், ஜுப்ராவுக்கும் சில தடவைகள் பறந்துவிட்டு, இறுதியாக சிரியாவின் லடாக்கிய தளத்திற்குத் திரும்பியிருக்கிறது. அதேநாள். ரஸ்ஸியா, சூடானின் வடமேற்குப் பகுதிகளில் அமைந்திருக்கும் துணை ராணுவப்படையின் முகாம்களுக்கு தரையிலிருந்து வானுக்கு ஏவப்படும் ஏவுகணைகளின் ஒரு தொகுதியை இறக்கியிருக்கிறது என்று சூடானின் அரச தரப்பும், அப்பிராந்தியத்தின் ராஜதந்திரிகளும் கூறியிருக்கின்றனர். இன்று சூடானில் அரசுக்கெதிராகப் போராடிவரும் துணைராணுவக் குழுவினர் பல வருடங்களாகவே ரஸ்ஸியாவின் ஆயுத உதவிகளையும் பயிற்சிகளையும் பெற்று வந்திருக்கின்றனர். ரஸ்ஸிய ராணுவத்தின் இலுஷின் - 76 விமானம், வாக்னர் கூலிப்படையினர் தளம் அமைத்திருக்கும் லிபியாவின் அல் கடீம் தளத்தில் நிற்கும் படம் - 18/04/2023 - மூலம் மக்ஸார் தொழில்நுட்பப் பிரிவு சூடானின் ராணுவ ஆட்சியாளர்களுக்கும், ரஸ்ஸியாவுக்கும் இடையே உறவுகள் நெருக்கமடைந்து வருவது குறித்து 2022 ஆம் ஆண்டு ஆடியில் விரிவான அறிக்கையொன்று சி.என்.என் இல் வெளிவந்திருந்தது. சூடானின் ராணுவ ஆட்சியாளருக்கு ஆயுத உதவியையும், சர்வதேச அரங்கில் சூடானின் ராணுவ அதிகாரப் பீடத்திற்கான அங்கீகாரத்தையும் ரஸ்ஸியா பெற்றுத்தரும் என்றும், அதற்குப் பதிலாக சூடானின் தங்கச் சுரங்கங்களின் உற்பத்தியை ரஸ்ஸியா பொறுப்பெடுக்கும் என்றும் தீர்மானிக்கப்பட்டிருந்தது. சூடானுக்கும் ரஸ்ஸியாவுக்கும் இடையிலான இந்த ஒப்பந்தம், 2014 ஆம் ஆண்டு, உக்ரேனின் கிரிமியா தீபகற்பத்தை புட்டின் ஆக்கிரமித்துக்கொண்ட காலப்பகுதியில் நடைபெற்றிருந்தது. புட்டினின் கிரிமியா மீதான ஆக்கிரமிப்பிற்குப் பின்னர் மேற்குநாடுகள் கொண்டுவந்த தடைகளைலிருந்து சற்றேனும் மீள்வதற்கு ரஸ்ஸியாவுக்கு சூடானின் தங்கச் சுரங்கங்கள் பெரிதும் உதவியதாகக் கூறப்படுகிறது. புர்கானுடனுடன் புட்டின் மேலும், 2022 ஆம் ஆண்டு உக்ரேன் மீது நேரடியான ஆக்கிரமிப்பை ரஸ்ஸியா ஆரம்பித்ததிலிருந்து, ரஸ்ஸியா மீது மேற்குலகால் விதிக்கப்பட்ட புதிய பொருளாதாரத் தடைகளால், ரஸ்ஸியா சூடானில் தனது தங்க உற்பத்தியை மேலும் அதிகரித்ததோடு, சூடானின் ராணுவ ஆட்சிக்கும் பலத்தையும் அங்கீகாரத்தையும் அது வழங்கி வருகிறது. இதன் ஒரு பகுதியாகவே புட்டினின் தனியார் ராணுவக் கூலிப்படையான வாக்னர் சூடானின் உள்நாட்டுச் சந்தையில் தீவிரமாக ஈடுபட்டு வருகிறது. டகாலோவுடன் ரஸ்ஸிய வெளிவிவகார அமைச்சர் செர்கேய் லவ்ரோவ் 2022 இல் உக்ரேன் மீது ரஸ்ஸியா முற்றான ஆக்கிரமிப்புப் போரை ஆரம்பிக்கும் நாளுக்கு முதல் நாள் இன்று சூடானில் அரசுக்கெதிராகப் போராடிவரும் துணைராணுவக் குழுவின் தளபதி டகாலோவும் அவரது ராணுவ ஆலோசகர்களும் புட்டினைச் சந்தித்திருந்தார்கள். இச்சந்திப்பில், ரஸ்ஸியாவுக்கும் சூடானுக்கும் இடையே உருவாகி வரும் உறவினை இன்னும் எவ்வாறு மேம்படுத்தலாம் என்பதுபற்றி இரு தலைவர்களும் ஆரய்ந்ததாக தெரிவிக்கப்படுகிறது. இன்று சூடானில் சண்டையிட்டு வரும் இரு ஜெனரல்களும் முன்னர் ஒரே அணியில் இருந்தவர்கள், ரஸ்ஸியாவின் நண்பர்கள். ஆனால், முறுகல் நிலை ஆரம்பித்த பின்னர், ரஸ்ஸியா தொடர்ந்தும் டகாலோவை ஆதரித்துவருகிறது. அரச ராணுவத்தின் தளபதியான ஜெனரல் புர்கானை எகிப்து ஆதரித்து வந்ததுடன், எகிப்திய ராணுவத்தினரின் ஒரு பகுதியினரும் சூடானில் அரச ராணுவத்துடன் சேர்ந்து போரிட்டு வந்தனர். டகாலோவுக்கான வாக்னரின் ராணுவ உதவிபற்றி வந்த செய்தியை மறுத்துள்ள வாக்னர் கூலிப்படையின் தலைவர் யெவ்கெனி பிரிகொலின், சூடானில் நடக்கும் போருக்கும் தமக்கும் தொடர்பில்லை என்று தெரிவித்திருக்கிறாராம். அவ்வாறே, சூடானின் துணைப்படைத் தளபதி டகாலோவும் வாக்னரிடமிருந்தோ, ரஸ்ஸியாவிடமிருந்தோ தாம் ஆயுத உதவியைப் பெறவில்லை என்று கூறியிருக்கிறாராம். அதேவேளை லிபியாவின் ஆயுதக் குழுவின் தலைவரான ஹப்டாரிடம் ரஸ்ஸியாவின் ஆயுதங்களை டகாலொவின் படைகளுக்கு வழங்கிவருவதுபற்றிக் கேட்டபோது அவர் பதில் கூற மறுத்துவிட்டதாகக் கூறப்படுகிறது. சூடானின் தங்கத்தை இங்கிலாந்து மட்டுமல்ல, புட்டின் கூட களவாடுகிறார். இங்கிலாந்து போன இடம் மட்டுமல்ல, புட்டின் போன இடங்களும் சுடுகாடுதான். https://edition.cnn.com/2023/04/20/africa/wagner-sudan-russia-libya-intl/index.html

பிரபாகரனை விடுவிக்க சர்வகட்சி கூட்டத்தினை கூட்டிய நெடுமாறனும், சிறையில் பிரபாகரனுடன் திருகோணமலை குறித்துப் பேசிய ரோவும் பழ நெடுமாறன் பிரபாகரனின் துணிகரமான செயற்பாடுகள் மற்றும் போராட்ட இலட்சியம் மீதான அவரது அர்ப்பணிப்பு ஆகியவை பற்றி அறிந்திருந்த நெடுமாறன் அந்த செயல்த்திறன் மிக்க போராளியை எப்படியாவது சந்தித்துவிடவேண்டும் என்று விரும்பியிருந்தார். பிரபாகரனைச் சந்திக்க ஆவண செய்யுமாறு அவர் பேபி சுப்பிரமணியத்தை முன்னர் பல தடவைகள் கேட்டிருந்தார். ஆனால், பேபியோ "பிரபாகரன் யாழ்ப்பாணத்திற்குச் சென்றுவிட்டார்" என்று அடிக்கடி கூறிவந்தார். ஆனால், இன்றோ நிலைமை வேறு. ஆகவே, பிரபாகரனைச் சந்திக்க நெடுமாறனை பாசையூர் உயர்பாதுகாப்புச் சிறைக்கு அழைத்துச் சென்றார் பேபி. அங்கு பிரபாகரனைக் கண்டதும் நெடுமாறன் வியந்துபோனார். இதற்கு முன்னரும் பிரபாகரனை தனது பாராளுமன்ற உறுப்பினர் விடுதியில் அவர் பார்த்திருக்கிறார், ஆனால், அவர்தான் பிரபாகரன் என்று நெடுமாறனுக்குத் தெரியாது. முகத்தில் வியப்பினை வெளிப்படுத்திய நெடுமாறனைப் பார்த்து, "மன்னிக்க வேண்டும், நான் யாரென்பதை நான் ஒருபோது உங்களிடம் முன்னர் சொன்னதில்லை" என்று பிரபாகரன் நெடுமாறனை நோக்கிக் கூறினார். 1981 ஆம் ஆண்டு யாழ்ப்பாணத்திற்கு பயணம் செய்தபோது நெடுமாறன் பிரபாகரனை ஒரு முறை சந்தித்திருந்தார். ஆகவே, அன்று சிறைச்சாலையில் பிரபாகரனை சற்று நேரம் உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்துவிட்டு பேசத் தொடங்கிய நெடுமாறன், "நான் கடந்த வருடம் யாழ்ப்பாணம் வந்திருந்தபோது, என்னைப்பார்க்க வந்திருந்த சில இளைஞர்களோடு நீங்களும் வந்தீர்களா?" என்று கேட்டார். பிரபாகரன், "ஆம்" என்று பதிலளித்தார். "ஏன் எனக்கு உங்களின் பெயரைச் சொல்லவில்லை" என்று நெடுமாறன் கேட்டார். அதற்குப் பதிலளித்த பிரபாகரன், தன்னை இராணுவத்தினரும், பொலீஸாரும் அப்போது தேடி வந்ததாகவும், நெடுமாறனைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்த இளைஞர்கள் குழுவில் பொலீஸ் உளவாளிகளும் இருந்ததாகவும், ஆகவே தான் தன்னை அங்கு அடையாளப்படுத்தியிருந்தால், அவ்விடத்திலேயே தான் கைதுசெய்யப்பட்டிருக்கும் அபாயம் இருந்ததனால் தன்னை யாரென்று அடையாளம் காட்ட விரும்பவில்லை என்றும் கூறினார். நெடுமாறன் கோபப்படவில்லை. தனது பாதுகாப்புக் குறித்து பிரபாகரன் எவ்வளவு அவதானமாக இருந்தார் என்பதை அவர் புரிந்துகொண்டார். பிரபாகரன் பற்றிய அவரது மதிப்பு இன்னும் அதிகரித்துச் சென்றது. பிரபாகரன் கைதுசெய்யப்பட்டது தொடர்பான தனது வருத்தத்தை அவரிடம் தெரிவித்த நெடுமாறன், அவரைக் கவலைப்பட வேண்டாம், நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன் என்று கூறினார். அவரை பிணையில் விடுவிப்பதற்கான தன்னாலான அனைத்து முயற்சிகளையும் தான் எடுக்கப்போவதாக அவர் உறுதியளித்தார். மேலும், வெளிநாடொன்றில் துப்பாக்கிச் சூட்டுச் சம்பவம் ஒன்றில் ஈடுபடுவது கடுமையான விளைவுகளை ஏற்படுத்தி விடும் என்றும் அவர் பிரபாகரனுக்கு அறிவுரை கூறினார். "ஏன் உங்களுக்குள் சண்டைபிடிக்கிறீர்கள்?" என்று நெடுமாறன் கேட்டார். "உங்களால் ஏன் ஒன்றாகச் செயற்பட முடியவில்லை? உங்களின் சண்டைகளால் உங்களின் போராட்டத்திற்கான உதவியினை ஒருங்கிணைக்க நாம் இங்கு சிரமப்படுகிறோம்" என்று கூறிய நெடுமாறன், உமாவுடனான கருத்துவேறுபாட்டைச் சரிசெய்து விட்டு அவருடன் சேர்ந்து இயங்கவேண்டும் என்று பிரபாகரனைக் கேட்டார். தான் உறுதியளித்ததன்படி நடந்துகொண்டார் நெடுமாறன். ஆனி 1 ஆம் திகதி காமராஜர் காங்கிரஸ் கட்சி அலுவலகத்தில் அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டமொன்றைக் கூட்டினார். பிரபாகரனை விடுவிக்கத் தேவையான அனைத்தையும் தான் செய்துவிட்டபடியினால், தான் அக்கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ளப்போவதில்லை என்று கருநாநிதி நெடுமாறனிடம் அறிவித்தார். எம்.ஜி.அர் தன் சார்பாக பிரதிநிதியொருவரை கூட்டத்திற்கு அனுப்பி வைத்தார். தமிழ்நாட்டின் முக்கிய அரசியல்க் கட்சிகளும் அனைத்தும் அக்கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டன. பேபி சுப்பிரமணியம் பார்வையாளராகக் அக்கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டார். கூட்டத்தில் மூன்று தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. முதலாவது தீர்மானம் போராளித் தலைவர்களை நாடுகடத்தும் விடயத்திற்கு தமிழ்நாடு அரசாங்கம் ஒத்துக்கொள்ளக் கூடாது எனும் கோரிக்கை. இரண்டாவது, இலங்கையால் விடுக்கப்பட்ட போராளித் தலைவர்களை நாடுகடத்தும் கோரிக்கையினை மத்திய அரசாங்கம் நிராகரிக்க வேண்டும் என்பது. மூன்றாவது, தமிழ் மக்களின் விடுதலைப் போராட்டத்திற்கு ஆதரவான பிரச்சாரத்தினை தமிழ்நாட்டில் முன்னெடுப்பது. இந்திரா காந்தி அப்போது இது தொடர்பாக திட்டமொன்றினை ஏற்கனவே வகுத்திருந்தார். இலங்கைப் பிரச்சினை தொடர்பாக இந்தியா எந்த வகையில் தலையிடலாம் என்கிற பரிந்துரைகள் அடங்கிய ஆவணம் ஒன்றினைத் தயாரிக்குமாறு தான் 1980 ஆம் ஆண்டு ஆட்சிக்கு வந்தவுடனேயே தனது ஆலோசகர்களை அவர் கேட்டிருந்தார். 1977 ஆம் ஆண்டு இந்திரா தோற்கடிக்கப்பட்டு, மூன்று வருடங்களின் பின்னர் 1980 தை மாதம் ஆட்சிக்கு மீண்டும் வந்தவுடன் அவர் செய்த விடயங்களில் இந்த பரிந்துரை அறிக்கையும் ஒன்று. அவருக்கு வழங்கப்பட்ட பரிந்துரைகளில் மிகவும் முக்கியமானது ஜெயவர்த்தனவைப் பலவீனப்படுத்தி, அவரது அரசாங்கத்தை நிலைகுலைய வைப்பதற்கு தமிழ்ப் போராளிக்குழுக்களை ஒரு கருவியாகப் பாவிக்க வேண்டும் என்பது. தோழிகள் - சிறிமாவும் இந்திராவும் பனிப்போர் நிலவிவந்த அக்காலத்தில் இந்திரா காந்தி சோவியத் அணி நாடுகளின் பக்கம் நோக்கியே செயற்பட்டு வந்தார். ஜெயாரின் அமெரிக்கச் சார்பு நிலைப்பாடும், இஸ்ரேல் - பாக்கிஸ்த்தான் - சீனா ஆகிய நாடுகள் நோக்கிய ஜெயாரின் பயணமும் இந்திராவை எரிச்சலடைய வைத்திருந்தது. 1983 ஆம் ஆண்டு பாராளுமன்றத் தேர்தலில் சிறிமா பண்டாரநாயக்க வெற்றிபெற்றால், இலங்கை அமெரிக்காவின் ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுபட்டு வெளியே வரும் என்று இந்திரா எதிர்பார்த்திருந்தார். ஆனால், தேர்தல்களில் சிறிமா பங்கெடுக்க முடியாதபடி அவரது சிவில் உரிமைகளை ஜெயவர்த்தனா பறித்துப் போட்டபோது இந்திராவின் எதிர்ப்பார்ப்பும் முற்றாகக் கலைந்துபோனது. ஆகவே, இந்திராவின் முன்னால் இருந்த ஒரே தெரிவு, வளர்ந்துவரும் தமிழ் ஆயுதக் குழுக்களைப் பயன்படுத்து ஜெயவர்த்தனவின் அரசாங்கத்தை நிலைகுலையச் செய்வதுதான். ஈரோஸ் அமைப்பின் அருளர் எனப்படும் அருளப்பு ரிச்சர்ட் அருட்பிரகாசம் அக்காலத்தில் சென்னையில் தங்கியிருந்த ஈரோஸ் அமைப்பின் முக்கியஸ்த்தர் அருளர், இந்தியாவுக்கான சோவியத் ஒன்றியத்தின் தூதுவருடன் தான் நடத்திய இரகசியச் சந்திப்புக் குறித்து என்னிடம் கூறியிருந்தார். சோவியத் தூதுவரிடம் பேசிய அருளர், போராளித் தலைவர்களை நாடுகடத்த வேண்டாம் என்று இந்திராவிடம் கூறுங்கள் என்று தான் கூறியதாகக் கூறினார். அதற்கு சோவியத் தூதர் பின்வருமாறு பதிலளித்தார், "கவலைப்பட வேண்டாம். இந்தியாவுடன் இணைந்திருங்கள். இந்திரா காந்தி உங்களை பார்த்துக்கொள்ளுவார்" என்பதுதான். அவர் கூறியது போலவே இந்திரா காந்தி பிரபாகரனையும் உமா மகேஸ்வரனையும் பார்த்துக்கொண்டார். ஆனி மாதம் நடுப்பகுதியில், இந்தியாவின் புலநாய்வுத்துறையான ரோவை சேர்ந்த இரு அதிகாரிகள் பிரபாகரனும் உமா மகேஸ்வரனும் தடுத்து வைக்கப்பட்டிருந்த உயர் பாதுகாப்புச் சிறைக்கு அவர்களைச் சந்திக்க வந்திருந்தனர். தம்மை இந்திய அரசாங்கத்தின் அதிகாரிகள் என்று அறிமுகப்படுத்திய அவர்கள், பிரபாகரன் குறித்தும், அவரது இயக்கத்தின் செயற்பாடுகள் குறித்தும் கேட்டு அறிந்துகொண்டனர். இலங்கைத் தமிழர்கள் எதிர்நோக்கிவந்த அவலங்கள் குறித்து கரிசணையுடன் பேசிய அந்த அதிகாரிகள், தமிழர்களின் விடுதலைப் போராட்டத்திற்கு உதவும் நிலையில் இந்தியா இருப்பதாகக் கூறினர். பின்னர், பிரபாகரன் இந்தியாவுக்கு உதவக் கூடிய நிலைப்பாட்டில் இருக்கிறாரா என்று அவரைப் பார்த்துக் கேட்டனர். அவர்கள் அவரிடம் கேட்ட கேள்விகளுக்குள் திருகோணமலைத் துறைமுகமும் அடிக்கடி இடம்பெறலாயிற்று. அவர்களுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே இந்தியாவின் உள்நோக்கம் என்னவாக இருக்கும் என்பதை பிரபாகரன் ஓரளவிற்கு ஊகித்துக் கொண்டார். அவர் சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்ட நாளான ஆவணி 6 ஆம் திகதிக்கு சிலநாட்கள் முன்னரும் அவரை சந்திப்பதற்கு இரண்டாவது தடவையாகவும் ரோ அதிகாரிகள் வந்திருந்தனர். ஆனால், இந்தியாவிலும், இலங்கையிலும் இடம்பெற்றுவரும் அரசியல் மாற்றங்களை உன்னிப்பாகக் கவனித்து வந்த பிரபாகரன், இந்த அரசியல் மாற்றங்களும், நகர்வுகளும் தமிழரின் விடுதலைப் போராட்டத்தில் எவ்வகையான முட்டுக்கட்டைகளை போடப்போகின்றன என்பதையும், அவற்றினைத் தாண்டி போராட்டம் எப்படி வழிநடத்தப்படவேண்டும் என்பதையும் புரிந்து வைத்திருந்தார்.

பிரபாகரனும் உமா மகேஸ்வரனும் சென்னையில் கைதுசெய்யப்பட்டதையடுத்து பிரச்சினை முடிந்துவிட்டதாக எண்ணிக் குதூகலித்த சிங்கள தேசம் தேசிய பாதுகாப்புச் சபையினால் எடுக்கப்பட்ட தீர்மானங்களுக்கு அதி முக்கியத்துவம் வழங்கி செய்திகளை வெளியிடவேண்டும் என்று லேக் ஹவுஸ் பத்திரிக்கைகள் அரசால் பணிக்கப்பட்டன. டெயிலி நியூஸ், தினமின மற்றும் தினகரன் ஆகிய லேக் ஹவுஸ் பத்திரிக்கைகள் பிரபாகரனும், உமாவும் கைதுசெய்யப்பட்ட செய்தியை மிகவும் பரபரப்பான முறையில் தலையங்கம் இட்டு வெளிப்படுத்தின. மேலும், பெயர் குறிப்பிட விரும்பாத உயர் பொலீஸ் அதிகாரி, "பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போரில் இக்கைதுகள் இரண்டும் மிகவும் முக்கியமானவை, அண்மைய வருடங்களில் நடைபெற்ற மிகவும் முக்கியமான நிகழ்வு இது" என்று கூறியதாக டெயிலி நியூஸ் தலைப்புச் செய்தி வெளியிட்டது. போராளித் தலைவர்கள் கைதுசெய்யப்பட்ட செய்தியினை பாதுகாப்பு ராஜாங்க அமைச்சர் டெயிலி நியூஸ் பத்திரிக்கைக் காரியாலயத்திற்கு தொலைபேசி மூலம் அறியத் தந்தபோது நான் அங்கிருந்தேன். செய்திப்பிரிவில் இருந்த அனைவரும் மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் காணப்பட்டார்கள். பின்னர் இந்த மகிழ்ச்சி ஆசிரியர் அலுவலகத்திற்கும், ஒட்டுமொத்த லேக் ஹவுஸ் நிறுவனத்திற்கும் பற்றிக்கொண்டது. நிறுவனத்தின் ஏனைய பகுதிகளில் வேலைசெய்வோர் இச்செய்திபற்றி மேலதிகத் தகவல்களை அறிந்துகொள்வதற்கு செய்திச் சேவைக்குப் படையெடுத்துக்கொண்டிருந்தனர். நிறுவனத்தின் வாகன ஓட்டுநர்களின் ஒருவரான ஆரியரட்ண பெருமுச்சுடன், "எல்லாப் பிரச்சினையும் முடிந்தது" என்று கூறினார். இக்கைதுபற்றிய செய்திகளைத் தொடர்ச்சியாகப் பிரசுரிக்குமாறு டெயிலி நியூஸ் கேட்கப்பட்டதுடன், கைதுசெய்யப்பட்ட மூன்று போராளிகளையும் நாடுகடத்துவதன் விபரங்களைத் தொடர்ச்சியாக மக்களுக்கு விளங்கப்படுத்துமாறும் கோரப்பட்டது. இந்தப் பிரச்சாரத்திற்குத் தேவையான தலையங்கத்தை பாதுகாப்பு அமைச்சே தந்தது. "பிரபாகரனும், உமா மகேஸ்வரனும் தமது குற்றங்களுக்காக சட்டத்தின் பிடியிலிருந்து தப்பியோடிக்கொண்டிருந்த தேடப்படும் குற்றவாளிகள்" என்பதே அந்தத் தலைப்பு. பிரபாகரன் 18 கொலைகளுக்காகவும், இரண்டு வங்கிக் கொள்ளைகளுக்காகவும் தேடப்பட்டு வந்த அதேவேளை உமா மகேஸ்வரன் 9 கொலைகளுக்காகவும் ஒரு வங்கிக்கொள்ளகைக்காகவும் இலங்கையில் தேடப்பட்டு வந்தார். இரு போராளித் தலைவர்களையும் கைதுசெய்தமைக்காக தமிழ்நாடு பொலீஸாருக்கு பத்து லட்சம் சன்மாணமாக வழங்கப்படுவதாக பாதுகாப்பு ராஜாங்க அமைச்சர் வீரப்பிட்டிய உத்தியோகபூர்வமாக அறிவித்தார். இலங்கை அரசால் தமிழ்நாட்டு பொலீஸாருக்கு சன்மானம் வழங்கப்படுவதாக வந்த அறிவிப்பினையடுத்து மூன்று இந்திய ஊடகங்கள் அதனைச் செய்தியாக வெளியிட்டிருந்தன. தமிழ்நாட்டு முதலமைச்சராக இருந்த எம்.ஜி. ராமச்சந்திரனுக்கு இது தொடர்பாக உடனடியாக அறிவிக்கப்பட்டது. உடனடியாக தமிழ்நாட்டு பொலீஸ் மா திபரான கே.மோகந்தாஸை தன்னை வந்து பார்க்கும்படி கட்டளையிட்ட எம்.ஜி.ஆர், பிரபாகரனையும் உமா மகேஸ்வரனையும் பொலீஸார் கண்ணியமாக நடத்துவதை உறுதிப்படுத்துமாறு பணித்தார். "பைய்யங்க விஷயத்துல கொஞ்சம் பாத்துப் போப்பா" என்று மோகந்தாசிடம் எம்.ஜி.ஆர் கூறினார். அதற்குப் பதிலளித்த மோகந்தாஸ், தாம் இலங்கையரசு தருவதாக அறிவித்த சன்மானத்தை ஏற்றுக்கொள்ளப்போவதில்லை என்று முடிவெடுத்திருப்பதாகத் தெரிவித்தார். "நாங்கள் சட்டம் ஒழுங்கைப் பற்றி மட்டுமே கவலை கொள்கிறோம். சென்னையும் இன்னொரு சிக்காக்கோவைப்போன்று ஆகிவிடக்கூடாது என்பதற்காகவே நான் செயற்படுகிறோம்" என்றும் அவர் எம்.ஜி. ஆர் ஐப் பார்த்துக் கூறினார். டெயிலி நியூஸ் பிரபாகரனையும், உமா மகேஸ்வரனையும் இந்தியா உடனடியாக நாடுகடத்த வேண்டும் என்கிற தொனியில் அரசியல்த் தலையங்கங்களைத் தீட்டி செய்தி வெளியிட்டு வந்தது. இந்தியா எனும் பெரியண்ணன், எப்படி சிறிலங்கா எனும் சிறிய அயல்நாடு தொடர்பாக செயற்பட வேண்டும் என்று உபதேசம் செய்யும் வகையில் இச்செய்திகள் வெளிவந்துகொண்டிருந்தன. 1973 ஆம் ஆண்டு கடத்தலுக்காகக் கைதுசெய்யப்பட்ட குட்டிமணியை அப்போது முதலமைச்சராக இருந்த கருநாநிதி எப்படி இலங்கைக்கு நாடுகடத்தில் இலங்கையரசிற்கு உதவியிருந்தாரோ அதே போன்று எம்.ஜி.ஆர் உம் செயற்படவேண்டும் என்று வெளிப்படையாகக் கோரிக்கை முன்வைத்தது டெயிலி நியூஸ். 1973 ஆம் ஆண்டு கருநாநிதியின் ஒப்புதலுடன் நாடுகடத்தப்பட்ட குட்டிமணியை இலங்கையிலிருந்து சென்ற பொலீஸார் கையில் விலங்கிட்டு இலங்கைக்கு இழுத்து வந்திருந்தனர். ருத்ரா ராஜசிங்கம் இலங்கை அரசாங்கம் ருத்ரா ராஜசிங்கம் தலைமையில் பொலீஸ் குழுவொன்றினை தமிழ்நாட்டிற்கும் இந்தியத் தலைநகர் தில்லிக்கும் அனுப்பி பிரபாகரனையும், உமா மகேஸ்வரனையும் இலங்கைக்கு நாடுகடத்தும் நடவடிக்கைகள் தொடர்பாக பேச்சுவார்த்தையில் ஈடுபடுத்தியிருந்தது. அவர் சென்னையில் தங்கி மோகந்தாஸுடன் பேச்சுவார்த்தையில் ஈடுபட்டார். இரு போராளித் தலைவர்களையும் சந்திக்கவேண்டும் என்ற ருத்ரா ராஜசிங்கத்தின் கோரிக்கைக்கு மோகந்தாஸும் உடன்பட்டார். அதன்படி, கொழும்பிலிருந்து வந்திருந்த பொலீஸ் தூதுக்குழுவினரை பிரபாகரனும், உமாமகேஸ்வரனும் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த உயர் பாதுகாப்புச் சிறைக்கு அழைத்துச் சென்றார் மோகந்தாஸ். ருத்ரா கொழும்பு திரும்பி பத்திரிக்கையாளர்களைச் சந்தித்தபோது, பிரபாகரனும் உமா மகேஸ்வரனும் சாதாரண கிரிமினல்களைப் போல அடைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள் என்று கூறினார். ஆனால், இலங்கையின் பொலீஸ் மா அதிபர் அறிந்திராத அல்லது பார்க்கத் தவறிய ஒரு விடயம் தான் இரு போராளித் தலைவர்களும் தமிழ்நாட்டுப் பொலீஸாரால் கண்ணியமாகவும் கெளரவத்துடனும் நடத்தப்பட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள் என்பது. தலைவர் பிரபாகரன், அவரது தந்தையார் திருவேங்கடம் வேலுப்பிள்ளை, தாயார் பார்வதி, மனைவி மதிவதனி மற்றும் மகன் சார்ள்ஸ் அன்டனி பிரபாகரன் கைதுசெய்யப்பட்டு விட்டார் என்கிற செய்தி யாழ்ப்பாணத்தில் கடுமையான அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தியிருந்தது. பிரபாகரனின் நலன் தொடர்பாக நடவடிக்கை எடுப்பதற்கு சட்டத்தரணியும், தந்தை செல்வாவின் மகனுமான சந்திரகாசனை அமர்த்தினார் பிரபாகரனின் தந்தையான வேலுப்பிள்ளை. இதனையடுத்து உடனடியாக தமிழ்நாடு சென்ற சந்திரகாசன் அன்று ஆட்சியில் இல்லாத திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தின் தலைவர் கருநாநிதியைச் சந்தித்தார். ஆனால், கருநாநிதி இந்திரா காங்கிரஸுடனான தேர்தல் கூட்டணியில் தொடர்ந்து நிலைத்திருந்தார். ஆகவே, மத்திய அமைச்சரவையில் இருந்த தனது கட்சி பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் ஊடாக இந்திராகாந்திக்கு செய்தியொன்றினை அனுப்பினார் கருநாநிதி. போராளிகள் இலங்கையரசாங்கத்திடம் கையளிக்கப்படும் பட்சத்தில் அவர்களின் பாதுகாப்பிற்கு பங்கம் ஏற்படும் என்பதே அந்தச் செய்தி. "அவர்கள் கொல்லப்பட்டு விடுவார்கள்" என்று இந்திரா காந்தியை அவர் எச்சரித்திருந்தார். சந்திரகாசன் கிட்டு, பொன்னமான், புலேந்திரன் ஆகியோர் பிரபாகரனின் கைது குறித்து அறிந்துகொண்டதுடன் தாம் தங்கியிருந்த மதுரை முகாமிலிருந்து சென்னைக்கு விரைந்தார்கள். சென்னையில் அப்போது தங்கியிருந்த பண்டிதர் மற்றும் ஏனையோருடன் அவர்கள் இரகசிய கூட்டமொன்றினை நடத்தினார்கள். பிரபாகரன் பொலீஸாரால் விடுவிக்கப்படாது விட்டால், சென்னையில் மிகவும் உயரமான எல்.ஐ.சி கட்டிடத்தின் கூரையில் ஏறிக் குதித்துவிடப்போவதாக எச்சரிக்கலாம் என்று முடிவெடுத்தார்கள். எல்.ஐ.சி கட்டிடம் - சென்னை அங்கிருந்த போராளிகளில் வயதில் கூடியவரும், ஓரளவிற்கு உலக விடயங்களை அறிந்திருந்தவருமான பேபி சுப்பிரமணியம் அவர்களின் திட்டம் பற்றிக் கேள்விப்பட்டதும் மிகுந்த ஆத்திரத்துடன் அவர்களை நோக்கிக் கத்தினார். "உங்களுக்கு என்ன பைத்தியமா பிடித்திருக்கிறது? அதை என்னிடம் விட்டு விடுங்கள். நான் அதைப் பார்த்துக்கொள்கிறேன். அவர்களை நான் எப்படியாவது வெளியில் எடுத்துவிடுகிறேன்" என்று கூறினார். தான் சிறுகச் சிறுக சேர்த்துவந்த தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்திற்கான தமிழ்நாட்டு ஆதரவாளர்களின் வலையமைப்பை இதற்குப் பாவிக்கலாம் என்று அவர் முடிவெடுத்தார். மிகவும் அடக்கமானவராகத் தெரியும் பேபி சுப்பிரமணியம் பொதுமக்கள் தொடர்பாடலில் மிகவும் கெட்டிக்காரராக விளங்கினார். தமிழ்நாட்டில் அவர் தங்கியிருந்த காலத்தில் பல அரசியல்வாதிகள், கல்விமான்கள், தமிழ்ச் செயற்பாட்டாளர்கள், முன்னணி வணிகர்கள், பரோபகாரர்கள் என்று பலரையும் சந்தித்து இலங்கையில் தமிழர்களின் அவல நிலை பற்றியும், அவர்களது போராட்டம் பற்றியும் தெளிவுபடுத்தி வந்ததோடு, ஈழத்தமிழரின் போராட்டத்தின்பால் கரிசணையினை ஏற்படுத்தியிருந்தார். இவர்களுள் மிகவும் முக்கியமானவர் தமிழ்நாடு காமராஜர் காங்கிரஸ் கட்சியின் தலைவராக இருந்த பழ நெடுமாறன் அவர்கள். மெலிந்த, உயரமான நெடுமாறன் ஆரம்பத்தில் காங்கிரஸ் கட்சியில் இருந்ததோடு, அக்கட்சி இரண்டாக உடைந்தபோது இந்திரா காங்கிரஸில் தன்னை இணைத்துக்கொண்டவர். பின்னர், காமராஜர் காங்கிரஸ் எனும் புதிய கட்சியைத் தொடங்கியவர். ஆகவே, நெடுமாறனைச் சந்தித்த பேபி சுப்பிரமணியம், பிரபாகரனை விடுதலை செய்ய அவர் உதவ வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டார்.

பிரபா என்று கிசுகிசுத்த கண்ணன் - பாண்டிபஜார் துப்பாக்கிச் சூடு பாண்டி பஜார் பிரபாகரனுக்கும் உமா மகேஸ்வரனுக்கும் தோசை மிகவும் பிடித்திருந்தது. அதிலும் மசாலாத் தோசை என்றால் சொல்லத் தேவையில்லை. பாண்டி பஜார் ரயில்வே நிலையத்திற்கு அருகில் இருந்த உணவகத்தில் அருமையான மசாலாத் தோசைகளைத் தயாரிப்பார்கள், அந்த உணவகத்திற்கு பிரபாவும் உமாவும் அடிக்கடி செல்வதுண்டு. வைகாசி 19 ஆம் திகதி அந்த உணவகத்திற்கு உமா மகேஸ்வரனும், கண்ணனும் வந்திருந்தார்கள். உணவருந்திய பின் பாவலர் பெருஞ்சித்திரனார் வீட்டிற்குச் செல்வதுதான் திட்டம். மாசி 25 ஆம் திகதி தமிழ்நாட்டிற்கு வந்ததிலிருந்து உமாவும் அவரின் சகாக்களும் அங்கேயே தங்கியிருந்தனர். அதே நாள் மாலை, ஆங்கிலப் படம் ஒன்றினைப் பார்த்துவிட்டு பிரபாகரனும் ராகவனும் அந்த உணவகத்திற்கு உணவருந்த வந்தார்கள். உமாவும் கண்ணனும் கிளம்புவதற்கு ஆயத்தமானார்கள். உமா தாம் வந்திருந்த மோட்டார் சைக்கிளின் இயந்திரத்தை முடுக்கிவிடுவதில் கவனத்தைச் செலுத்தியிருக்க, கண்ணன் அவரின் பின்னால் ஏற ஆயத்தமானார். அப்போது பிரபாகரனை கண்ணன் கண்டுகொண்டார். "பிரபா" என்று உமாவின் காதுகளில் இரகசியமாகக் கூறினார் கண்ணன். உடனடியாக தனது காற்சட்டைப் பயிலிருந்து கைத்துப்பாக்கியை எடுக்க உமா முயன்றார். உமாவைக் கண்ட பிரபாகரனும் தன்னிடமிருந்த கைத்துப்பாக்கியை வெளியே எடுத்தார். சமயோசிதமாகவும், சுறுசுறுப்பாகவும் செயற்பட்ட பிரபாகரன், முதலில் உமாவை நோக்கிச் சுட்டார். ஆனால், குனிந்து தப்பித்துக்கொண்ட உமா, அங்கிருந்து தப்பிச்ச் சென்றுவிட்டார். பிரபாகரனின் துப்பாக்கியிலிருந்து பாய்ந்துவந்த 6 தோட்டாக்களில் நான்கு தோட்டாக்கள் கண்ணனின் கால்களைத் துளைத்துக் கொண்டு சென்றன. சூட்டுக் காயங்களிலிருந்து இரத்தம் பீறிட கண்ணன் நிலத்தில் விழுந்தார். சுற்றியிருந்த மக்கள் அதிர்ச்சியில் ஸ்த்தம்பித்து நிற்க சில இளைஞர்கள் பிரபாகரனையும் ராகவனையும் துரத்தத் தொடங்கினர். அவர்கள் இருவரும் ரயில் நிலையம் இருந்த திசை நோக்கி ஓடத் தொடங்கினர். ஆனால், தாம் ஓடிக்கொண்டிருப்பது பாண்டி பஜார் பொலீஸ் நிலையத்தை நோக்கியே என்று தெரிந்தவுடன், தம்மைத் துரத்திவந்து கொண்டிருந்த மக்களை நோக்கி அவர்கள் திரும்பி ஓடினர். துப்பாக்கிச் சூட்டுச் சத்தம் கேட்டவுடன் நடப்பதை உணர்ந்துகொண்ட பொலீஸ் பரிசோதகர் நந்தகுமாரும், அவரது பொலீஸாரும் அப்போது வீதிக்கு வந்திருந்தனர். மக்களால் பிடிக்கப்பட்ட பிரபாகரனும், ராகவனும் பொலீஸாரிடம் கையளிக்கப்பட்டனர். விரைவாகச் செயற்பட்ட பொலீஸார் பிரபாகரனையும் ராகவனையும் கடுமையாகத் தாக்கிக்கொண்டே பொலீஸ் நிலையம் நோக்கி இழுத்துச் சென்றனர். காயப்பட்ட கண்ணனை ராயப்பேட்டை மருத்துவமனையில் அனுமதித்தனர். பாண்டி பஜார் பொலீஸாரைப் பொறுத்தவரை கைத்துப்பாக்கியொன்றினை ஒருவர் பாவிப்பதென்பது மிகவும் அசாதாரண நிகழ்வாகத் தெரிந்தது. அப்பகுதியில் நடக்கும் பாதாள உலகக் குழுக்களுக்கிடையேயான சண்டைகளில் பெரும்பாலும் கத்திகளும்,இரும்புக் கம்பிகளும், சைக்கிள் சங்கிலிகளுமே உபயோகிக்கப்பட்டு வந்தன. எவருமே துப்பாக்கிகளைப் பாவித்தது கிடையாது. நந்தகுமார் மிகவும் உறுதியாக நின்றார். சுமார் ஒரு வாரத்திற்குப் பின்னர், ரயிலுக்காகக் காத்திருந்த உமா மகேஸ்வரனை பொலீஸார் கைதுசெய்தனர். ரயில்வே நிலையத்தில் நின்றிருந்த உமாவின் அருகில் சென்ற பொலீஸ் கொன்ஸ்டபிள் ஒருவர் அவரது அடையாள அட்டையைக் காண்பிக்குமாறு கேட்டார். அடையாள அட்டையினை காண்பிக்க மறுத்த உமா, பொலீஸ் கொன்ஸ்டபிளுடன் வாக்குவாதத்தில் ஈடுபடத் தொடங்கினார். வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருந்த உமாவை கொன்ஸ்டபிள் கைதுசெய்ய எத்தனிக்கவே, உமா அதனை எதிர்த்ததுடன் பொலீஸ்காரரைத் தாக்குவதற்கு தனது கைத்துப்பாக்கியை உருவினார். அது தற்செயலாக வெடித்தது. ஆனால், உமாவை தாக்கிய கொன்ஸ்டபிள், அவரை கீழே வீழ்த்திக் கைதுசெய்தார். பிரபாகரன், ராகவன், உமா ஆகிய மூவரையும் தனித்தனி சிறைகளில் பாஸையூர் பொலீஸ் நிலையத்தில் சாதாரண கிரிமினல் குற்றவாளிகளைப் போல பொலீஸார் அடைத்து வைத்தனர். பிரபாகரன் தனது இயக்கப் பெயரான கரிகாலன் என்பதை பொலீஸாரிடம் தனது இயற் பெயராகத் தெரிவிக்க, உமா அமைப்பினுள் பாவிக்கும் தனது பெயரான முகுந்தனை தனது இயற்பெயர் என்று பொலீஸாரிடம் கூறினார். சாதாரணக் கிரிமினல்க் குற்றவாளிகளைப்போல் அவர்களை நடத்திய பொலீஸார், அவர்கள் மீது கொலை முயற்சி மற்றும் இந்திய வெடிபொருள் சட்டத்தின் கீழான குற்றங்கள் ஆகியவற்றின் கீழ் வழக்குப் பதிவுசெய்தனர். அவர்களின் உண்மையான பெயர்கள் வெளித்தெரிந்தபோது, தமிழ்நாடு பொலீஸார் அதிர்ச்சியில் உறைந்துபோக, இலங்கை அரசுக்கு அதுவரை தேடப்பட்டு வந்த முக்கிய தமிழ் ஆயுத அமைப்புக்களின் தலைவர்கள் பிடிபட்டார்கள் என்கிற மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. அவர்கள் இருவரினதும் உண்மையான விபரங்களை அறிந்துகொண்டதும், அவர்களை கண்ணியமாகவும், கெளரவத்துடனும் பொலீஸார் நடத்தத் தொடங்கினர். கொழும்பிலோ அரசும், பாதுகாப்புத்துறையும் மகிழ்ச்சியிலும், உற்சாகத்திலும் திளைத்திருந்தனர். பிரபாகரனும், உமாமகேஸ்வரனும் தமிழ்நாட்டில் கைதுசெய்யப்பட்ட விபரம் உதவிப் பாதுகாப்பு அமைச்சர் வீரப்பிட்டியவுக்கும் ஜனாதிபதி ஜெயவர்த்தனவுக்கும் தெரியப்படுத்தப் பட்டது. உடனடியாக பாதுகாப்புச் சபையைக் கூட்டிய பாதுகாப்பு ராஜாங்க அமைச்சர் வீரப்பிட்டிய, பாதுகாப்புச் சபை உறுப்பினர்களுடன் சேர்ந்து மூன்று முக்கிய தீர்மானங்களை நிறைவேற்றினர். முதலாவது, பிரபாகரனையும், உமா மகேஸ்வரனையும் உடனடியாக இலங்கைக்கு நாடு கடத்துமாறு இந்தியாவிடம் உத்தியோகபூர்வாமகாக் கோரிக்கை முன்வைப்பது. இரண்டாவதாக பொலீஸ் மா அதிபர் ருத்ரா ராஜசிங்கம் தலைமையிலான பொலீஸ் குழுவொன்றினை தமிழ்நாட்டிற்கு அனுப்பி அவர்கள் இருவரையும் நாடுகடத்தும் ஒழுங்குகளை தமிழ்நாட்டு பொலீஸாருடன் சேர்ந்து செய்வது. மூன்றாவது, அவர்கள் இருவரையும் கைதுசெய்ய உதவியவர்களுக்கு பத்து லட்சம் இலங்கை ரூபாய்களை சன்மானமாக வழங்குவது.

தலைவர் போன்றொருவர் தமிழ்நாட்டில் தோன்றினால் அன்றி இந்த மிருகங்களை திருத்த முடியாது.

பெரும்பாலான அரச ஊடகங்கள் அப்படித்தான் வசி!

டெலோ அமைப்பிடமிருந்து விலகி தனித்து இயங்கத் தீர்மானித்த பிரபாகரன் கருனாநிதியுடன் கலந்துரையாடும் சிறி, பாலகுமார் மற்றும் ஈ.பி.ஆர்.எல்.எப் குழுவினர் புலிகளையும் டெலோ அமைப்பையும் இணைத்து ஒரு இயக்கத்தை உருவாக்குவதற்கான முயற்சிகள் அப்போது நடந்துகொண்டிருந்தன. தங்கத்துரையும், குட்டிமணியும் கைதுசெய்யப்பட்டதன் பின்னர் டெலோ அமைப்பின் தலைவராக வந்திருந்த சிறி சபாரட்ணம், இந்த ஒன்றாக்கும் விடயத்தில் அதிக அக்கறை காட்டினார். இரு அமைப்புக்களினதும் வளங்களையும், திறமைகளையும் சேர்ப்பதன் மூலம் விடுதலைப் போராட்டத்தினை மேலும் பலப்படுத்தவும் விரிவாக்கவும் முடியும் என்று அவர் கூறினார். ஆனால், புலிகளின் மூத்த உறுப்பினர்களால் இரு விடயங்கள் முன்வைக்கப்பட்டன. முதலாவது, புலிகள் இயக்கத்தின் வரலாற்றை அவர்கள் விட்டுக் கொடுக்க விரும்பவில்லை. இரண்டாவது, புலிகள் இயக்கம் தனதே என்று ஒருமுறை உரிமை கோரிய உமா மகேஸ்வரன் இந்த ஒருங்கிணைப்பு விடயம் தெரியவருமிடத்து, மீண்டும் தனது உரிமை கோரலை கொண்டுவரலாம் என்று அவர்கள் கூறினர். புலிகள் அமைப்பின் மூத்த உறுப்பினர்களின் ஆட்சேபணைகள் சிறி சபாரட்ணத்தை எரிச்சலடைய வைத்திருந்தன. ஆனாலும், அமைப்புக்கள் இரண்டையும் இணைக்கும் தனது விருப்பத்தை அபோதைக்குத் தள்ளிப்போட அவர் இணங்கினார். ஆனால், அந்த இணைக்கும் செயற்பாடு இறுதிவரை நடைபெறாமலேயே போய்விட்டது. ஏனென்றால், 1982 ஆம் ஆண்டி நடுப்பகுதியில் டெலோ அமைப்புடன் சேர்ந்து இயங்கும் தனது நடைமுறையைக் கைவிட்ட பிரபாகரன் தனித்து இயங்க முடிவுசெய்தார். பிரபாகரனின் இந்த முடிவிற்கான காரணங்களை பேபி சுப்பிரமணியம் பின்வருமாறு விளக்கியிருந்தார். ஒவ்வொரு விடயம் தொடர்பாகவும் தொடர்ச்சியான விதண்டாவாதங்களை நடத்துவோர் குறித்து போதிய அனுபவங்களைப் பிரபாகரன் கொண்டிருந்தார். செயலில் மட்டுமே நம்பிக்கை கொண்டிருந்த பிரபாகரன் விதண்டாவாதம் நடத்துவோரால் செயல்கள் தாமதிக்கப்படுவதோடு சிலவேளைகளில் அவற்றுக்கான சாத்தியங்களே இல்லாமலாக்கப்பட்டுவிடுவதாக உணர்ந்தார். ஆகவேதான் ஒரு அமைப்பிற்கு ஒருவரே தலைவராக இருக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார். பல விடுதலைப் போராட்டங்களை கற்று உணர்ந்துகொண்ட அவருக்கு அதுவே சரியான முடிவாகவும் தெரிந்தது. தமிழ் மக்களின் விடுதலைப் போராட்டம் வெற்றிபெறவேண்டும் என்பதே அவரது இலட்சியமாக இருந்தது. ஆகவே, இந்த இலட்சியத்தை அடைவதற்கு தனது தலைமையின் கீழ் விசுவாசமான விடுதலைப் போராட்ட அமைப்பொன்று இருக்கவேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார். ஒவ்வொரு நாள் அதிகாலையிலும் எழுந்து உடற்பயிற்சிகளில் ஈடுபடவேண்டும் என்று தனது போராளிகளைப் பயிற்றுவித்திருந்தார் பிரபாகரன். அவர்களுக்கான காலையுணவு காலை 8 மணிக்கு வழங்கப்பட்டது. பெரும்பாலும் ரொட்டி மற்றும் தோசையே உணவாகப் பரிமாறப்பட்டது. அவ்வபோது இடியப்பமும் வழங்கப்பட்டது. தேங்காய்ச் சம்பல் அல்லது பருப்புக் கறியுடன் அவர்கள் தமது காலையுணவை உட்கொண்டார்கள். காலை 9 மணியளவில் போராளிகளுடன் பயிற்சிகளில் ஈடுபட்டுவிட்டு பாலசிங்கமும், அடேலும், பண்டிதரும் இன்னும் சிலரும் பிரதான வீதியில் ஒரு கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருந்த பஸ் தரிப்பிடத்திற்குச் சென்றுவிடுவார்கள். அங்குவரும் அரச பேரூந்துகளில் ஏறி போரூர் சந்தைக்குச் சென்று, அன்றைக்குத் தேவையான உணவுப்பொருட்கள், மரக்கறி வகைகள், மீன் ஆகியவற்றை வாங்குவது அவர்களுக்கிருந்த பணி. பேரம்பேசலில் ஆர்வம் கொண்ட பாலசிங்கமே பொருட்களை விலை பேசுவார். அவர் எப்போதும் நல்ல மீன்களை மலிவான விலைக்கு வாங்கிவிடுவதாக அடேல் குறிப்பிடுகிறார். பின்னர், அவர்களுக்கான சோறும் கறிகளும் சமைக்கப்படும். அனைவரும் சமைக்கவேண்டும் என்பது பிரபாகரனின் கட்டளை. ஆகவே எல்லோருமே சமைக்கத் தொடங்கினார்கள். ஆனால், பண்டிதரே சமையலில் கெட்டிக்காரராகத் திகழ்ந்தார். ஆகவே, அவரையே பிரதான சமையல்க் காரராக அவர்கள் நியமித்தார்கள். பாலா மிகவும் சிக்கலான மீன்களைக் கழுவி வெட்டும் பணியை எடுத்துக்கொள்வார். அவரது வேலை முடிந்தவுடன், சமையலறையில் ஓரத்தில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் அரசிமூட்டைகளின் மேல் அமர்ந்துகொண்டு நகைச்சுவையாகப் பேசுவது அவரது வாடிக்கை. அடேலுக்கு அன்று தமிழ் பெரியளவில் தெரிந்திருக்காவிட்டாலும் கூட, அவர்கள் அனைவரும் சிரித்த விதத்தைப் பார்க்கும்போது நிச்சயமாக அது வயதுவந்தவர்களுக்கான நகைச்சுவையாகவே இருக்கும் என்பதை ஊகித்துக்கொள்வார். அடேல் சிறிய வெங்காயங்களை வெட்டிக் கொடுப்பார். பண்டிதரின் விருப்பத்திற்கு ஏற்ப ரகு மரக்கறிகளை வெட்டிக் கொடுப்பார். ரகுவின் பணிகளுக்கு சங்கர் ஒத்தாசை புரிவார். நேசன் தரையில் இருந்து தேங்காய்களைத் திருவிக் கொடுப்பார். சிறி இறைச்சிக்கறியைச் சமைப்பார். ஒவ்வொரு தடவையும் கோழி இறைச்சி சமைக்கப்படும்போது பிரபாகரனும் சமையலில் இறங்கிவிடுவார், ஏனென்றால் கோழிக்கறி அவருக்கு மிகவும் பிடித்த உணவுவகைகளில் ஒன்று. சமையல் முடிந்தவுடன், அவர்கள் அனைவரும் குளித்துவிட்டு தரையில் விரிக்கப்பட்டிருந்த பாய்களில் அமர்ந்துகொண்டு உணவை உட்கொள்வார்கள். பண்டிதரோ அன்றைய செலவுகளைக் கணக்குப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பார். மாலை வேளைகளில் சினிமாவுக்கோ அல்லது கடற்கரைக்கோ போவது வழக்கம். பிரபாகரனுக்கு ஆங்கிலப் படங்களைப் பார்ப்பது பிடித்திருந்தது, குறிப்பாக போர் சம்பந்தப்பட்ட படங்களை அவர் விரும்பிப் பார்த்தார். வெளியில் செல்லாத மாலை நேரங்களில் வீட்டின் மொட்டை மாடியில் அமர்ந்து இலங்கையிலும், இந்தியாவிலும் நடக்கும் அரசியல் மாற்றங்களைப்பற்றிப் பேசுவதுடன், தமது போராட்டத்தை நடத்தவேண்டிய முறைகள் பற்றியும் சிந்திப்பார்கள். அவ்வப்போது வெடித்துக் கிளம்பும் சிரிப்பொலிகளை வைத்து பாலா மீண்டும் தனது இரட்டை அர்த்தம் கொண்ட நகைச்சுவைகளை அள்ளிவிடுகிறார் என்பதை அடேல் புரிந்துகொள்வார். பிரபாகரனுக்கு சீட்டு விளையாட்டென்பது பிடிக்காத ஒரு விடயம். அமைப்பில் போராளிகள் சீட்டாட்டத்தில் ஈடுபடுவதை அவர் தடைசெய்திருந்தார். ஆனால், பிரபாகரன் வீட்டில் இல்லாத வேளைகளில் போராளிகள் சீட்டாடுவார்கள். ஆனால், அவர் திரும்பிவரும்போது போராளிகள் சீட்டாடுவதைக் கண்டவுடன் பாலாவைத் திட்டுவார். உங்களால் அவர்கள் தவறாக நடத்தப்படுகிறார்கள் அண்ணை என்று அவர் கடிந்துகொள்வார். புகைத்தலும், மது அருந்துதலும் பிரபாகரனால் முற்றாகத் தடைசெய்யப்பட்டிருந்தது. செலவுகளை எப்போதும் குறைத்துக்கொள்ளவேண்டும் என்று கூறும் அதேவேளை, தனது போராளிகள் நிறைவாக உண்டு பசியாற வேண்டும் என்று பிரபாகரன் விரும்பினார். "அவர்கள் தமது தாய் தந்தையரைத் திறந்து, வாழ்வின் சுகபோகங்களைத் திறந்து, மக்களின் விடிவிற்காகக் போராட வந்திருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குச் சிறந்த உணவும் குறைந்தளவிலாவது வசதிகளும் செய்து கொடுக்கப்பட வேண்டும்" என்று பிரபாகரன் அடிக்கடி கூறுவார். எவையுமே விணாக்கப்படுவதை அவர் அனுமதிப்பதிப்பதில்லை. ஒவ்வொரு போராளிக்குமான ஒருநாள்ச் செலவு பத்து இந்திய ரூபாய்கள் என்று வரையறுக்கப்பட்டிருந்தது. ஒவ்வொரு போராளிக்கும் இரு சோடி ஆடைகள் வழங்கப்பட்டிருந்தன. அவர்கள் அவற்றை ஒவ்வொரு நாளும் கழுவி, தூய்மையாக அணியவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டார்கள். தமிழ்ப் புத்தாண்டிற்கும், தீபாவளிக்கும் போராளிகளுக்கு புத்தாடைகள் வழங்கப்பட்டன. அவர்களின் தலைமுடி நேர்த்தியாக வெட்டப்பட்டிருந்ததுடன், தினமும் சவரசம் செய்துகொண்டார்கள். தனது போராளிகள் இழிவான நிலையில் இருப்பதை பிரபாகரன் ஒருபோதும் விரும்பியதில்லை. சினிமாவுக்கான கைப்பணம் போராளிகளுக்கு வாரம் தோறும் வழங்கப்பட்டு வந்தது. ராகவன் பிரபாகரன், ரகு, ராகவன். பண்டிதர், சங்கர் மற்றும் பேபி சுப்பிரமணியம் ஆகியோர் கைத்துப்பாக்கிகளைத் தம்முடம் எப்போதும் வைத்திருந்தனர். அவர்களிடம் வேறு பெரிய துப்பாக்கிகளும் இருந்தன. புலிகள் அமைப்பில் முதன் முதலாக துப்பாக்கியொன்றைக் கொண்டு திரிந்தவர் அடேல் பாலசிங்கம் தான். அவரது கைத்துப்பாக்கி எப்போதும் அவரின் கைப்பையில் இருக்கும். அடேலையும், பாலாவையும் பாதுகாக்க கைத்துப்பாக்கியை வைத்திருக்குமாறு அடேல் பிரபாகரனால் கேட்கப்பட்டார். ஆனால், பாலா ஒருபோதுமே ஆயுதங்களைக் கொண்டு திரிந்ததில்லை. தனக்கு வழங்கப்பட்ட ஆயுதப் பயிற்சி குறித்து தனது புத்தகத்தில் எழுதும் அடேல், தன்னை அவர்கள் சென்னையின் கரையோரப் பகுதி ஒன்றிற்கு அழைத்துச் சென்றதாகக் கூறியிருந்தார். கடற்கரையோரத்தில் இருந்த சவுக்குக் காட்டுப் பகுதியில் இலக்குகள் அமைக்கப்பட்டு சூட்டுப் பயிற்சிகள் நடத்தப்பட்டன. ரகுவும் பண்டிதரும் மறைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த ஆயுதங்களைக் கொண்டுவருவார்கள். அவர்களின் ஆயுதங்கள் புதினத் தாள்களால் சுற்றப்பட்டு உருமறைப்புச் செய்யப்பட்டிருக்கும். அவை தானியங்கித் துப்பாக்கிகள். அடேல் முதலில் கைத்துப்பாக்கியை பயன்படுத்தப் பயிற்றப்பட்டார்.அவருக்கு துப்பாக்கிச் சுடுதலைக் கற்றுக்கொடுத்தவர் பிரபாகரனே. "முதலில் அவர் ஒருமுறை துப்பாக்கியை இயக்கிக் காட்டுவார். பிறகு அதனை என்னிடம் தருவார். எனக்கு அதனைச் சரியாகக் கையாள்வதில் பிரச்சினை இருந்தது. நான் இலக்கு நோக்கிச் சுட்ட ஆறு ரவைகளில் ஒன்று மட்டுமே இலக்கை அடைந்தது. பின்னர் தானியங்கித் துப்பாக்கிகளைச் சுட்டுப் பழகினோம். அது ஒரு அற்புதமான அனுபவம். தானியங்கித் துப்பாக்கியின் பின்னுதைப்பு நான் துப்பாக்கியைக் கைநழுவி விடுமளவிற்குப் பலமாக இருந்தது" என்று அடேல் கூறுகிறார். பிரபாகரனும் அவரது போராளிகளும் துப்பாக்கிச் சுடுதல் பயிற்சிகளின் பொழுது மிகவும் அவதானமாக இருப்பார்கள். துப்பாக்கிகளுக்கான ரவைகள் மிகவும் விலைமதிப்பானவை என்பதுடன், அவற்றினைப் பெற்றுக்கொள்வதும் கடிணமாக இருந்தது. ஒவ்வொரு ரவையும் இந்திய மதிப்பில் 25 ரூபாய்களாக இருந்ததுடன், ஒவ்வொரு போராளிக்கும் ஒரு வாரத்திற்கே இரு ரவைகளே பயிற்சிக்காக வழங்கப்பட்டன. இது போராளிகளை மிகவும் கவனமாகவும், துல்லியமாகவும் தமது துப்பாக்கிச் சூட்டுப் பயிற்சிகளை மேற்கொள்ள ஊக்குவித்திருந்தது. இதிலிருந்தே பிரபாகரனின் ஆயுதங்கள் தொடர்பான கொள்கை பிறந்தது. எதிரியிடமிருந்து ஆயுதங்களைப் பறித்தல் என்பதே அது. இதனை ஒரு மந்திரமாகவே தனது போராளிகளிடம் அடிக்கடி பிரபாகரன் கூறிவந்தார். "எதிரியிடமிருந்து ஆயுதங்களைப் பறித்தெடுங்கள். ஒருபோதும் எதிரியிடம் உங்களின் ஆயுதத்தைப் பறிகொடுக்காதீர்கள். ஒரு சிறிய கைத்துப்பாக்கியைக் கூட எதிரியிடமிருந்து கைப்பற்றுவது மகிழ்ச்சியான விடயமே" என்று அவர் கூறுவார்.

நாங்கள் டீ குடிகிறேல்லையாக்கும், கோப்பி மட்டும்தான். பண்ணியில் பண்ணிப்பாருமன்!! நாங்கள் டீ குடிகிறேல்லையாக்கும், கோப்பி மட்டும்தான். பண்ணியில் பண்ணிப்பாருமன்!!

பிரபாகரனைச் சந்தித்த இந்திய உளவுத்துறை, ரோ பாண்டிபஜார் துப்பாக்கிச் சண்டை தன் கையில் கிடைக்கப்பெற்றிருந்த அபரிதமான அதிகார பலத்தினைக் கொண்டு தமிழ் ஆயுதப் போராட்ட அமைப்புக்களை எப்படியாவது அழித்துவிடவேண்டும் என்று ஜெயார் கங்கணம் கட்டியிருந்தார். ஆனால், இதைச் செய்த்வதற்கு அவர் பாவித்த கருவிகளான அரச பயங்கரவாதமும், மிதவாதிகளை ஓரங்கட்டும் செயற்பாடுகளும் அவரது நோக்கத்தை அடைவதில் தடைகளாக மாறியிருந்தன. பொலீஸாரும் ராணுவத்தினரும் தமிழர்மேல் மேற்கொண்டு வந்த அட்டூழியங்கள் அவர்களை அச்சப்படுத்துவதற்குப் பதிலாக தமிழர்களிடையே தைரியத்தையும், அடக்குமுறைக்கு எதிராகப் போராடும் மனோவலிமையினையும் ஏற்படுத்தியிருந்தன. இராணுவத்தினரினதும், பொலீஸாரினதும் செயற்பாடுகள் தமிழர்களை போராளி அமைப்புக்களை நோக்கித் தள்ளத் தொடங்கின. ஆரம்பத்தில் சிறிய உதவிகளைத் தமது போராளி அமைப்புக்களுக்குச் செய்வதில் ஆரம்பித்து, ஈற்றில் அவர்களுக்கு அடைக்கலம் கொடுக்கும் பாதுகாவலர்கள் எனும் நிலைக்கு தமிழ் மக்கள் உயர்ந்தனர். மாவட்ட அபிவிருத்திச் சபைகளுக்கு சட்டத்தின்படி வழங்கவேண்டிய அதிகாரங்களையும், நிதியையும் வழங்க மறுத்து, தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணியினரைப் பலவீனப்படுத்த ஜெயவர்தன எடுத்த முடிவும் தமிழ் மக்கள் போராளிகளை நோக்கிச் செல்வதை மேலும் ஊக்குவித்திருந்தது. மாவட்ட அபிவிருத்திச் சபைகளின் செயற்பாடுகளினூடாக தனது அரசியல் எதிர்காலத்தைத் தக்கவைத்துக் கொள்ளலாம் என்று எதிர்ப்பார்த்திருந்த தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணிக்கு, அச்சபைகளின் செயற்பாட்டுத் தோல்வி பாரிய ஏமாற்றத்தைக் கொடுத்திருந்ததுடன், மக்களின் முன்னால் அவர்களின் நம்பகத்தன்மையினையும் கேள்விக்குள்ளாக்கியிருந்தது. அரசியலில் தமிழ் மக்கள் சார்பாக தாம் சாதித்தது எதுவுமே இல்லை எனும் கையறு நிலைக்கு முன்னணியை இச்சபைகளின் தோல்வி தள்ளிவிட்டிருந்தது. பொலீஸ் மற்றும் இராணுவத்தின் அழுத்தங்கள் புளொட் அமைப்பில் சில தாக்கங்களை ஏற்படுத்தியிருந்தது உண்மையே. அவ்வமைப்பின் மரியநாயகம், கணேசலிங்கம், ரொபேர்ட், ஞானசேகரம், அரங்கநாயகம், அரபாத் ஆகிய உறுப்பினர்கள் பொலீஸாரினால் அந்நாட்களில் கைதுசெய்யப்பட்டிருந்தனர். அன்று, புளொட் அமைப்பினைக் காட்டிலும் சிறிய அமைப்பாக விளங்கிய புலிகள், பெரும்பாலும் தமது போராளிகளைத் தக்கவைத்துக்கொண்டனர் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. தலைவருடன், யோகரத்திணம் யோகி மற்றும் பின்னாட்களில் இந்திய உளவாளியாக மாறிய மாத்தையா எனப்படும் மகேந்திரராஜா கோபாலசாமி தமிழ் மக்களின் கலாசாரப் பொக்கிஷமான யாழ் நூலகம் சிங்கள அரசால் எரிக்கப்பட்ட துயர நிகழ்வை, கலாசாரப் படுகொலையை கண்ணுற்று, மிகுந்த வேதனையும், கூடவே வன்மமும் கொண்டு அங்கிருந்து இன்னும் 10 தோழர்களுடன் 1981 ஆம் ஆண்டு ஆனி 6 ஆம் திகதி தமிழ்நாடு நோக்கிப் பயணமானார் பிரபாகரன். தான் தமிழ்நாட்டில் தங்கியிருக்கும் காலத்தில் யாழ்க்குடா நாட்டில் புலிகளின் செயற்பாடுகளுக்குப் பொறுப்பாக மாத்தையா எனப்படும் மகேந்திரராஜா கோபாலசாமியை பிரபாகரன் அமர்த்திவிட்டுச் சென்றிருந்தார். தனது வவுனியா முகாமில் தங்கியிருந்த உமா மகேஸ்வரன், கிளிநொச்சி வங்கிக்கொள்ளையின் பின்னர் 20 தங்க நகைகள் கொண்ட பைகளையும் எடுத்துக்கொண்டு, இன்னும் நான்கு தோழர்களுடன் 1982 ஆம் ஆண்டு மாசி மாதம் 25 ஆம் திகதி தமிழ்நாட்டிற்குத் தப்பிச் சென்றார். சென்னையில் தங்கிக்கொண்ட அவர் தமிழ்நாடு கம்மியூனிஸ்ட் கட்சி மற்றும் தமிழ்த் தேசிய இயக்கங்களூடாக தனக்கான வலையமைப்பொன்றினையும் ஏற்படுத்திக்கொண்டார். தனது நெருங்கிய சகாக்களில் பலர் தன்னை விட்டுப் பிரிந்து உமா மகேஸ்வரனின் புளொட் அமைப்பில் இணைந்துகொண்டதால், பிரபாகரன் அன்று டெலோ அமைப்பினரோடு சேர்ந்தே இயங்கிவந்தார். 16 வயதில் தனது வீட்டை விட்டு வெளியேறிய பிரபாகரன், தனது வாழ்க்கையை முழுமையாகவே தமிழ் மக்களின் விடுதலைப் போராட்டத்திற்காக அர்ப்பணித்திருந்தார். 1984 ஆம் ஆண்டு அனீதா பிரதாப்புடனுனான அவரது செவ்வியில் தன்னை விட்டு விலகிச் செல்ல பலர் எடுத்த முடிவினை "துரோகம்" என்று அவர் வர்ணித்திருந்தார். கேள்வி : உங்கள் வாழ்க்கையில், உங்களை அதிகம் ஏமாற்றியிருந்த விடயம் எது? பிரபாகரன் : "அப்படியொரு தனியான விடயத்தை என்னால் துல்லியமாகக் கூறமுடியாது. ஆனால், மிகுந்த ஏமாற்றமளித்த விடயங்களில் ஒன்று, நான் நம்பியிருந்த, எனது இலட்சியத்தின்பால் பற்றுக்கொண்டவர்களாகக் காட்டிக்கொண்ட, எனது நெருங்கிய தோழர்களில் சிலர் என்னைவிட்டுப் பிரிந்து சென்றது. ஆனால், அவர்கள் ஈற்றில் சுயநலம் மிக்க சந்தர்ப்பவாதிகள் என்று தம்மை வெளிப்படுத்திக்கொண்டார்கள்". மதுரைக்குச் சென்ற பிரபாகரன் அங்கு முகாம் ஒன்றில் தங்கியிருந்தார். சென்னையின் மேற்குப்புறப் பகுதியான வளசரவாக்கத்தில் வீடொன்றினை வாடகைக்கு ஒழுங்குசெய்யுமாறு கிட்டுவையும் பொன்னம்மானையும் பிரபாகரன் கேட்டுக்கொண்டார். சில நாட்களின் பின்னர் அவ்வீட்டிலேயே அவர்கள் தங்கிக்கொண்டனர். அடேலும் பாலசிங்கமும் இதே பகுதியில்த்தான் தாம் இரண்டாவது முறை தமிழ்நாட்டிற்கு 1981 ஆம் ஆண்டு வந்தபோது தங்கியிருந்தனர் என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது. "விடுதலை வேட்கை" எனும் தனது நூலில் எழுதும் அடேல் பாலசிங்கம், கிட்டுவின் இளமைத்தனமான குறும்புகள் பற்றிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். "ஒருமுறை கிட்டு பிராமணரைப் போன்று வெண்ணிற மேலாடையும் கூடவே பூணுலும் அணிந்துகொண்டார். அதே ஆடையுடன் அசைவ உணவகம் ஒன்றிற்குச் சென்ற கிட்டு, அங்கே ஆட்டுக்கறியையும், பொறித்த கோழியையும் பலரும் பார்த்திருக்க ருசித்து உண்டார். அவரைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த உணவக ஊழியர்களினதும், உரிமையாளரினதும் முகங்கள் அதிர்ச்சியில் உறைந்திருந்தன" என்று எழுதுகிறார். புலிகளின் புகழ்பூத்த யாழ்மாவட்டத் தளபதி - கிட்டு எனப்படும் சதாசிவம் கிருஷ்ணகுமார் புலிகளின் வளசரவாக்கம் வீட்டில் தங்கியிருந்த போராளிகள் பற்றிய பல சுவாரசியமான விடயங்களை அடேல் எழுதியிருந்தார். 1976 ஆம் ஆண்டு, பிரபாகரன் புலிகள் அமைப்பை உருவாக்கிய காலத்தில் அவருடன் இணைந்துகொண்டவர், இன்று வன்னியில் கல்விக்குப் பொறுப்பாக இருக்கும் பேபி சுப்பிரமணியம். மிகவும் மென்மையானவராகவும், மற்றையவர்களைப் பற்றி புரணி கூறும் தன்மையற்றவராகவும், அதிகாரப் போட்டியில் நாட்டமில்லாதவருமாக விளங்கிய பேபி சுப்பிரமணியம், மிகுந்த அறிவாற்றலைக் கொண்டிருந்தார். புலிகளின் விடுதலைப் போராட்டம் பற்றியும் ஏனைய போராட்டங்கள் பற்றியும் பல தகவல்களை தன்னிடம் கொண்டிருந்த அவரை நடமாடும் தகவற் களஞ்சியம் என்றே எல்லோரும் அழைத்து வந்தனர்.ஒரு பழைய துணிப்பையினை தன்னோடு எப்போதும் காவித்திரியும் அவர், அதற்குள் பத்திரிக்கைகள் புத்தகங்கள் என்று போராட்ட விடயங்கள் தொடர்பான தகவல்களைக் கொண்டு திரிந்தார். சைவ உணவுகளை மட்டுமே உண்டுவந்த அவர், சிலவேளைகளில் சோற்றுடன் ஐந்து அல்லது ஆறு மோர் மிளகாய்களைக் கடித்துக்கொண்டே தனது உணவை முடித்துக்கொள்வார் என்று அடேல் எழுதுகிறார். பிரபாகரனின் மிகவும் நெருக்கத்திற்குரியவராக இருந்த இன்னொருவர் நேசன் எனப்படும் ரவீந்திரன் ரவிதாஸ். தனது மருத்துவக் கல்வியைக் கைவிட்டு விட்டு பிரபாகரனுடன் இணைந்துகொண்டவர் அவர். ஆனால், பிற்காலத்தில் இயக்கத்திலிருந்து விலகிச் சென்று தற்போது வெளிநாடொன்றில் வசித்து வருகிறார். திடகாத்திரமான உடலைக் கொண்ட அவர், தினமும் உடற்பயிற்சிக்காக அவர்கள் தங்கியிருந்த வீட்டிலிருந்து ஒவ்வொரு நாள் காலையுலும் ஓடுவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தவர். பிரபாகரனின் பாதுகாப்பிற்குப் பொறுப்பாகவிருந்த ரகுவிற்கு ஷங்கர் உதவிவந்தார். ரகுவே பிரபாகரனின் தலைமை மெய்ப்பாதுகாப்பாளராக பல்லாண்டுகள் செயலாற்றி வந்தார். ஆனால், இயக்க விதிகளை மீறியதற்காக பின்னர் இயக்கத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டார். வளசரவாக்கம் வீட்டில் தங்கியிருந்த புலிகளின் உறுப்பினர்களில் பண்டிதரும் ஒருவர். கடுமையான ஆஸ்த்த்மா நோயினால் பாதிக்கப்பட்டபோதிலும், தனது அரசியல் நடவடிக்கைகளில் அவரது உடல்நிலை தாக்கம் செலுத்துவதை அவர் ஒருபோதும் அனுமதித்ததில்லை. புலிகளின் அச்சுவேலி முகாமை இராணுவம் 1985 ஆம் ஆண்டு தை மாதம் சுற்றிவளைத்தபோது, இராணுவத்துடனான மோதலில் பண்டிதர் வீரச்சாவடைந்தார். பின்னாட்களில் டெலோ இயக்கத்தின் தலைவராக வந்த சிறி சபாரட்ணமும் இதே வளசரவாக்கம் வீட்டிலேயே தங்கியிருந்தார். புலிகளுக்கும் டெலோ அமைப்பிற்கும் இடையே அன்று ஏற்பட்டிருந்த இணக்கப்பட்டிற்கு அமைய சிறி அங்கு தங்கினார். இவ்வீட்டிற்கு பிரபாகரன் அடிக்கடி வந்துசெல்வார். தமிழ்நாடு காமராஜர் காங்கிரஸ் என்கிற அரசியற் கட்சியின் தலைவரான நெடுமாறனின் இரு சட்டசபை உறுப்பினர்களுக்கென்று அரசால் ஒதுக்கப்பட்ட விடுதிகளில் ஒன்றிலேயே பிரபாகரன் தங்கியிருந்தார்.

சரியாகச் சொன்னீர்கள் அண்ணா, இவனே தான். இங்கிலாந்து மற்றும் அமெரிக்க இராணுவ ஆலோசகர்களுடன் இணைந்து சாதாரண பொலீஸ் படையிலிருந்து காட்டுமிராண்டிகளைத் திரட்டி பயங்கரவாதத் தடுப்புப் படை என்கிற பொலீஸ் அதிரடிப்படை எனும் கொலைகாரக் கும்பலை உருவாக்கியவன் இவனே.

இது உண்மைதான் அண்ணை, எம்மைத்தாண்டிய வெளியுலகில் இடம்பெறும் மாற்றங்கள் குறித்த அவதானமும், அம்மாற்றங்களை எமக்குள் உள்வாங்கிக்கொள்ளும் நெகிழ்வுத்தன்மையும் எம்மினத்தில் குறைவாகவே உள்ளதாக நான் நினைக்கிறேன். இதற்கு மிகவும் கட்டுக்கோப்பாக நாம் ஊரில் வாழ்ந்த வாழ்க்கை முறை ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். ஆனால், அதைத் தவறென்றும் தட்டிக்கழித்து விட முடியாது. வெளியுலகின் விபரங்களை நாம் அறிந்துகொள்ளத் தொடங்கிய கடந்த 40 வருடங்களுக்கு முன்னரான எமது தாயக வாழ்வு நிலைத்தன்மை பொருந்தியே இருந்தது. நாம் எவரிலும் தங்கியிருக்கவேண்டிய தேவை எமக்கு அப்போது இருக்கவில்லை. ஆனால், கடந்த 40 வருடப் போரும், அதன் பின்னரான உயிர்காத்துக்கொள்ளலுக்கான தேடல்களும் எம்மை உலகின் மூலை முடுக்குகளிலெல்லாம் சிந்தித் தெளித்துவிட்டது. சிலவேளைகளில் எம்மில் பலர் இந்த சடுதியான மாற்றங்களை உள்வாங்குவதில் அவ்வப்போது சிரமப்படுகிறோம்.

பழிவாங்கும் குணம் கொண்ட கிழட்டு நரி ஜெயார் ஜனாதிபதிப் பதவியிலிருந்து விலகி பல வருடங்களுக்குப் பின்னர் 1995 ஆம் ஆண்டு சண்டே டைம்ஸ் பத்திரிக்கையாளர் ரொஷான் பீரீசுடன் பேசும்போது ஜெயார், "சட்டம் என்பது அனைவருக்கும் பொதுவானது" என்பதைக் காட்டவே விஜய குமாரதுங்க கைதுசெய்யப்பட்டதாகக் கூறினார். "எனது மகனை சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்கா கைதுசெய்து, சிறையில் அடைத்து வைத்ததுபற்றி நான் ஒருபோதும் பேசியது கிடையாது" என்று கூறினார். அவரது மகன் ரவி ஜெயவர்த்தன மக்கள் விடுதலை முன்னணியினரின் 1971 ஆம் ஆண்டுக் கலகத்தின்போது சிறிமாவினால் கைதுசெய்து சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்தார் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. 80 களில் தமிழருக்கெதிரான இனவழிப்பில் ஈடுபட்ட ஜெயாரின் ஒரே புத்திரன் - ரவி ஜெயவர்த்தன ஆனால், ஜெயார் தனது மகனின் கைதுபற்றி அவ்வப்போது பேசியே வந்திருக்கிறார். சிறிமாவின் சிவில் உரிமைகளைப் பறித்து, அவரது அரசியல் எதிர்காலத்தை ஜெயார் அழித்திருந்த நிலையில், அவரைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்த அமரபுர நிக்காய பீடத்தின் பெளத்த பிக்குகளின் தலைவரான கொஸ்கொட தர்மவன்சவிடமும் இன்னும் சில பெளத்த பிக்குகளிடமும் பேசிய ஜெயவர்த்தன தனது ஒரே மகனை 1971 ஆம் ஆண்டு கைதுசெய்து சிறையிலடைத்த சிறிமா, தகரக் கோப்பையில் உணவு போட்டார் என்று வன்மத்துடன் கூறியிருந்தார். அப்படியானால், உங்களின் மகனின் கைதுக்காகவா நீங்கள் இன்று சிறிமாவைப் பழிவாங்குகிறீர்கள் என்று பிக்குகள் அவரிடம் வினவியபோது, ஜெயார் பதிலளிக்க மறுத்துவிட்டார். மேலும், சிறிமாவின் மீதான கடும்போக்கைக் கைவிடுமாறு பிக்குகள் முன்வைத்த வேண்டுகோளினையும் ஜெயார் முற்றாக நிராகரித்து விட்டார். விஜய குமாரதுங்கவின் கைது கூட தனது மகனின் கைதிற்கான பழிவாங்கலாகவே ஜெயாரினால் செய்யப்பட்டது. சர்வஜன வாக்கெடுப்பினை நடத்துவதற்காக கார்த்திகை 2 ஆம் திகதி அரசியலமைப்பில் கொண்டுவரப்பட்ட நான்காவது திருத்தத்தினை பீலிக்ஸ் ஆர் பண்டாரநாயக்கவும், சி வி விவேகானந்தனும் உச்ச நீதிமன்றத்தில் அதன் நியாயத்தன்மை குறித்து கேள்வியெழுப்பியிருந்தனர். அரச தலைமை வழக்கறிஞர் இந்தத் திருத்தத்தை பாராளுமன்றத்தில் மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மை மூலம் நிறைவேற்றுவதாகவும், சர்வஜன வாக்கெடுப்பை நடத்துவதாகவும் உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு அறிவித்தார். ஏழு நீதிபதிகள் அடங்கிய உச்ச நீதிமன்ற குழு, 4 இற்கு 3 என்கிற ரீதியில் புதிய திருத்தம்பற்றியோ அல்லது சர்வஜன வாக்கெடுப்புப் பற்றியோ தீர்ப்பளிப்பதற்கு ஏதுமில்லை என்று கைவிரித்து விட்டது. வி என் நவரட்ணம் 1982 ஆம் ஆண்டு கார்த்திகை 4 ஆம் திகதி கூடிய தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணி பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் குழு சர்வஜன வாக்கெடுப்பினை எதிர்ப்பதென்று முடிவெடுத்தது. சாவகச்சேரி பாராளுமன்ற உறுப்பினர் வி. என். நவரட்ணம் தலைமையிலான உறுப்பினர்கள் இந்த முடிவில் தீர்க்கமாக நின்றனர். தனது தொகுதி வாக்களர்களின் ஆதரவின் மூலம் பதவிக்கு வந்த தான், தனது 6 வருட பதவிக் காலம் முடிவுற்றதும் தனது பதவியினை இராஜினாமாச் செய்யப்போவதாக அறிவித்தார். "தொடர்ந்தும் கதிரையைப் பிடித்துக் கொண்டு தொங்குவது மக்களை ஏமாற்றும் செயலாகும்" என்று அவர் கூறினார். அக்குழுவில் இருந்த சிலர், முன்னணி, எதிர்க்கட்சியுடன் இணைந்து சர்வஜன வாக்கெடுப்பினை எதிர்க்கவேண்டும் என்று விரும்பினர். ஆனால், அமிர்தலிங்கம் ஜெயவர்த்தனவுடன் இதுகுறித்து ஏற்கனவே ஒரு இணக்கப்பட்டிற்கு வந்திருந்ததுடன், ஜனாதிபதித் தேர்தலில் ஜெயாருக்கு வழங்கிய வாக்குறுதியினை நிறைவேற்றுவதில் உறுதியாக இருந்தார். ஆகவே, முன்னணியினரின் பாராளுமன்றக் குழு ஒரு சமரசத்திற்கு வந்தது. அதாவது, சர்வஜன வாக்கெடுப்பிற்கு தமது எதிர்ப்பினைத் தெரிவிக்கும் அதேவேளை, எதிர்க்கட்சியுடன் சேர்வதில்லை என்பதே அது. மேலும், 1983 ஆம் ஆண்டு ஆவணியில் முடிவிற்கு வரும் நடப்பு பாராளுமன்றத்தின் உறுப்பினர்கள் பதவியிலிருந்து தாம் இராஜினாமாச் செய்வதாகவும் தீர்மானித்தார்கள். மேலும், தமது முடிவினை உறுதிப்படுத்தும் முகமாக அனைத்து முன்னணி உறுப்பினர்களும் தமது இராஜினாமாக் கடிதங்களை அமிர்தலிங்கத்திடம் கையளித்திருந்தனர். அதேவேளை, சர்வஜன வாக்கெடுப்பிற்க்நெதிராக முன்னணி கடுமையான பிரச்சாரத்தில் ஈடுபடாது எனும் உறுதியையும் அமிர்தலிங்கத்திடமிருந்து ஜெயார் பெற்றுக்கொண்டார். ஜெயாருக்கு தான் வழங்கிய வாக்குறுதியின்படி அமிர்தலிங்கமும் அவரது கட்சியும் நடந்துகொண்டனர். அதன் மூலம் வடக்குக் கிழக்கிற்கு வெளியே இருந்த தமிழர்களின் ஆதரவு ஜெயாருக்குக் கிடைக்க ஏதுவாகியது. சர்வஜன வாக்கெடுப்பினை நடத்துவது தொடர்பாக பாராளுமன்றத்தில் நடந்த விவாதத்தில் கலந்துகொண்ட அமிர்தலிங்கம், அதற்கெதிரான தமது கட்சியின் நிலைப்பாட்டினைத் தெரிவித்தார். ஆறு வருடங்களுக்கு மட்டுமே மக்கள் தெரிவுசெய்யப்பட்ட பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் 12 வருடங்களுக்குப் பதவியில் நீடிப்பது மனச்சாட்சிக்கு விரோதமானது என்று அவர் கூறினார். மேலும், தமது பாராளுமன்றக் குழுவின் தீர்மானத்தின்படி தனது கட்சியின் உறுப்பினர்கள் பாராளுமன்றத்தின் முதலாவது ஆயுட்காலம் முடிவடையும்போது ராஜினாமாச் செய்வார்கள் என்றும் அறிவித்தார். ஆனால், பாராளுமன்ற வாக்கெடுப்பின்போது அவரும், அவரது கட்சியினரும் பாராளுமன்றத்தில் சமூகமளித்திருக்கவில்லை. பிரேமதாசவினால் கொண்டுவரப்பட்ட பாராளுமன்றத்தை நீட்டிக்கும் பிரேரணை 142 வாக்குகளுக்கு 4 வாக்குகள் என்கிற அடிப்படையில் பாராளுமன்றத்தால் 1982 ஆம் ஆண்டு, கார்த்திகை 5 ஆம் திகதி ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. சுதந்திரக் கட்சியைச் சேர்ந்த அநுரா பண்டாரநாயக்க, ஆனந்த திசாநாயக்க, லக்ஷ்மன் ஜயக்கொடி மற்றும் கம்மியூனிஸ்ட் கட்சியின் சரத் முத்துவெட்டுவே கம ஆகியோர் பிரேரணைக்கெதிராக வாக்களித்திருந்தனர். சர்வஜன வாக்கெடுப்பிற்கான திகதி மார்கழி 22 ஆம் நாளுக்குத் தீர்மானிக்கப்பட்டது. வாக்களர்களுக்கு முன்னால் வைக்கப்பட்ட கேள்விகளாவன : நடப்பிலிருக்கும் பாராளுமன்றத்தை இன்னும் ஆறுவருடங்களுக்கு, அதாவது 1989 ஆம் ஆண்டு ஆவணி 4 ஆம் திகதிவரை நீட்டிக்கவும், அத்திகதிக்குப் பின்னர் பாராளுமன்றத்தைக் கலைத்துவிடவும் அனுமதி தருகிறீர்களா? சர்வஜன வாக்கெடுப்பில் வாக்களிப்பதுகுறித்து வாக்காளர்களுக்கு அறிவுருத்தல் விடுக்கப்பட்டது. அதன்படி, பாராளுமன்றத்தின் ஆயுட்காலத்தை இன்னும் 6 வருடங்களுக்கு நீட்டிக்க விரும்புவோர் விளக்குச் சின்னத்திற்கும், விரும்பாதோர் பானை சின்னத்திற்கும் புள்ளடியிடுமாறு கோரப்பட்டனர். விளக்குச் சின்னத்திற்கு ஆதரவாக ஜெயவர்த்தன பிரச்சாரம் செய்த அதேவேளை, சிறிமா தலைமையிலான எதிர்க்கட்சியினர் பானைச் சின்னத்திற்கு ஆதரவாக பிரச்சாரம் செய்துவந்தனர். சர்வஜன வாக்கெடுப்பிற்கான தனது முதலாவது தேர்தல் பிரச்சாரக் கூட்டத்தினை கார்த்திகை மூன்றாம் வாரம் கொழும்பு, கொச்சிக்கடையில் ஆரம்பித்த ஜெயவர்த்தன, சர்வஜன வாக்கெடுப்பு ஒன்றும் புதிய விடயம் அல்ல என்றும், இது 1978 ஆம் ஆண்டின் அரசியல் யாப்பிலேயே குறிப்பிடப்பட்டிருப்பதாகவும் கூறினார். சிறிமாவோ மக்களின் விருப்பினை அறிந்துகொள்ளாமல், பாராளுமன்றத்தின் ஆயுட்காலத்தை 1975 ஆம் ஆண்டிலிருந்து 1977 ஆம் ஆண்டுவரை நிட்டித்தது போல அல்லாமல், தான் மக்களின் விருப்பத்தின் அடிப்படையிலேயே பாராளுமன்றத்தை நீட்டிக்க விரும்புவதாக ஜெயார் கூறினார். தனது அரசாங்கத்தால் ஆரம்பிக்கப்பட்டுள்ள அபிவிருத்தித் திட்டங்கள் தொடர்ந்து நடைமுறைப்படுத்தப்படவேண்டும் என்பதற்காகவே தற்போதிருக்கும் பாராளுமன்றத்தை தொடர்ந்தும் பேண தான் விரும்புவதாக அவர் கூறினார். சிறிமா அரசியல் பிரச்சாரக் கூட்டங்களில் பங்கேற்பதால், அந்த வேட்பாளர்கள் தமது தகமையினை இழப்பார்கள் என்கிற தடை இருந்தபோதும், சிறிமாவோ இப்பிரச்சாரங்களில் எதிர்க்கட்சியின் பிரதம பிரச்சாரகராகப் பங்கெடுத்தார். ஏனென்றால், இந்த சர்வஜன வாக்கெடுப்பில் வேட்பாளர்கள் என்று எவருமே இருக்கவில்லை. தொலைக்காட்சிப் பேட்டியொன்றில் பேசிய சிறிமா, "உங்களின் சிவில் உரிமைகளைப் பாதுகாத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்கிற விருப்பமிருந்தால், நீங்கள் பானைச் சின்னத்திற்கே உங்களின் வாக்கினை வழங்க வேண்டும். எதிர்காலச் சந்ததியினரின் நல்வாழ்விற்காக நீங்கள் பானைச் சின்னத்திற்கே வக்களிக்க வேண்டும் என்று நான் கேட்கிறேன். 1931 ஆம் ஆண்டிலிருந்து நாம் பேணிவரும் நடைமுறையினை இதன் மூலம் மட்டுமே நாம் பேணைக்காக்க முடியும்" என்று கூறினார். "பானைக்கு வாக்களிப்பதென்பது எந்தவொரு அரசியற் கட்சிக்கும் ஆதரவாகவோ அல்லத் எதிராகவோ வாக்களிப்பது என்று அர்த்தமாகிவிடாது. பானைக்கு வக்களிப்பதன் மூலம் 1931 ஆம் ஆண்டிலிருந்து பாதுகாக்கப்பட்டு வரும் நடைமுறையான பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களை மக்கள் தெரிவுசெய்யும் உரிமையினை காப்பாற்றிக்கொள்வதாகும்" என்றும் அவர் கூறினார். சர்வஜன வாக்கெடுப்பு நடப்பதற்கு ஒரு சில நாட்களுக்கு முன்னதாக தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணி ஆதரவாளர்களைக் கவரும் விதமான வதந்தியொன்று கொழும்பில் வேண்டுமென்றே அரசால் பரப்பப்பட்டது. இனப்பிரச்சினைக்குத் தீர்வினை வழங்கும் முகமாக, அரசாங்கத்தில் மிக முக்கிய பொறுப்பில் அமிர்தலிங்கம் ஜெயவர்த்தனவினால் அமர்த்தப்படப் போகிறார் என்பதுதான் அந்த வதந்தி. நான் அமிர்தலிங்கத்திடம் இதுகுறித்து நேரடியாகக் கேட்டேன், "குப்பை" என்று ஒற்றை வார்த்தையில் பதிலளித்த அமிர், அதனை முற்றாகவும் மறுக்க விரும்பவில்லை. "ஒரு வதந்தியை நான் எப்படி இல்லையென்று மறுக்க முடியும்?" என்று அவர் என்னைப்பார்த்துக் கேட்டார். நாடுபூராகவும் 5,768,662 வாக்காளர்கள் சர்வஜன வாக்கெடுப்பில் கலந்துகொண்டார்கள். பதிவுசெய்யப்பட்ட 8,145,015 வாக்களர்களில் இது 70.82 வீதமாகும். மொத்தமாக 3,141,223 வாக்குகள், 54.45 வீதத்தினர் பாராளுமன்றத்தின் ஆயுட்காலத்தை மேலும் 6 வருடங்களுக்கு நீட்டிக்க தமது விருப்பினைத் தெரிவித்திருந்தார்கள். 2,605,983 வாக்காளர்கள், 45.17 வீதத்தினர், பாராளுமன்ற ஆயுட்கால நீட்டிப்பிற்கு எதிராக வாக்களித்திருந்தார்கள். எதிர்க்கட்சியினர் மீதான குண்டர்களின் வன்முறைகள், அச்சுருத்தல்கள் என்பவற்றுடனும், தேர்தல் விதிமுறைகளுக்கு முரணாகவும் நடத்தப்பட்ட இந்த சர்வஜன வாக்கெடுப்பில் ஜெயவர்த்தன 535,240 வாக்குகள் வித்தியாசத்தில் வெற்றிபெற்றார். கடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலுடன் ஒப்பிடும்போது, நாடு தழுவிய ரீதியில் வக்களித்தவர்களின் எண்ணிக்கை 10 வீதத்தினால் குறைந்து காணப்பட்டது. ஆனால், யாழ்ப்பாண மாவட்டத்தில் ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழர்கள் காட்டிய விருப்பைக் காட்டிலும் அதிக ஈடுபாட்டுடன் சர்வஜன வாக்கெடுப்பில் கலந்துகொண்டிருந்தனர். ஜனாதிபதித் தேர்தலில் வாக்களித்திருந்த 228,613 தமிழர் வாக்களர்களுடன் ஒப்பிடும்பொழுது, சர்வஜன வாக்கெடுப்பில் 290,849 தமிழ் வாக்களர்கள் யாழ்ப்பாணத்தில் வாக்களித்திருந்தனர். இவர்களுள் 260,534 வாக்களர்கள் பாராளுமன்றத்தை நீட்டிப்பதற்கு எதிராகவே வாக்களித்தனர். 25,312 வாக்களர்கள் பாராளுமன்றம் நீட்டிக்கப்படுவதை ஆதரித்திருந்தனர். ஜனாதிபதித் தேர்தலில் ஜெயவர்த்தனவுக்கு ஆதரவாக வாக்களித்த 44,780 தமிழர்களில் 19,000 தமிழர்கள் அவருக்கெதிராக சர்வஜன வாக்கெடுப்பில் வாக்களித்திருந்தனர். இவ்வாறே, வடக்குக் கிழக்கு மாகாணங்களில் வசித்துவரும் பெரும்பாலான தமிழர்கள் பாராளுமன்றத்தை நீட்டிக்கும் ஜெயவர்த்தனவின் விருப்பிற்கு எதிராகவே வாக்களித்திருந்தனர். வன்னி மாவட்டத்தில் 48,968 வாக்களர்கள் இல்லையென்றும், 25986 வாக்களர்கள் ஆம் என்றும் வாக்களித்திருந்தனர். திருகோணமலை மாவட்டத்தில் 51,909 வாக்களர்கள் இல்லையென்றும், 39,429 வாக்களர்கள் ஆம் என்றும் வாக்களித்திருந்தனர். மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் 72,971 வாக்களர்கள் இல்லை என்றும், 47,482 வாக்களர்கள் ஆம் என்றும் வாக்களித்திருந்தனர். அம்பாறை மாவட்டத்தில் 91,129 வாக்களர்கள் ஆம் என்றும், 62,836 வாக்களர்கள் இல்லையென்றும் வாக்களித்திருந்தனர். தனது விருப்பிற்கெதிராக வடக்குக் கிழக்கில் வாழும் தமிழர்கள் வாக்களித்திருக்கிறார்கள் என்று தெரிந்தபோது, இயல்பாகவே பழிவாங்கும் குணம் கொண்ட ஜெயார் தமிழர்களுக்கொரு பாடத்தைப் புகட்ட வேணடும் என்று தருணம் ஒன்றை எதிர்ப்பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.