By M. A. Sumanthiran -

M A Sumanthiran

‘I object to violence because when it appears to do good, the good is only temporary; the evil it does is permanent’.

Grief is the inevitable consequence of violence. The tragic and inexcusable events of Weliweriya have left its residents with unimaginable grief.

Akila Dinesh Jayawardena was a 17 year-old student of Chandrajothi Vidhyalaya, Yakkala. He was killed by a soldier’s bullet as he inched through protestors searching for his mother. As his body lay at the mortuary of the Gampaha hospital on the evening of August 1, two others, Ravishan Perera and Nilantha Pushpakumara, fought for their lives. But they too did not survive. Ravishan was 19 years old at the time of his death. Nilantha was 29. Close to 50 others were treated for injuries. Some were critical.

In December 2011, during the Parliamentary debate on the Defence Ministry budget, I warned the nation that the ills of militarisation in the North would eventually spill over into the South. Now that the post-war fog has been lifted, the people—perhaps for the first time—see the monster they are left with. Even those persons who, as ambassadors and in similar capacities defended the government’s brutal prosecution of the war in the North with scant disregard to civilian safety, are now getting on the band wagon questioning the role of the military in this instance. These are the people who even parrotted the government’s blatant falsehood that there were only 70,000 people in the war zone, when in fact the government figures themselves would have shown that there were people in excess of 400,000!

The villagers of Weliweriya had a serious grievance. They protested against the government’s failure to address contamination of their ground water reserves caused by toxic waste from a nearby glove factory. The government and courts refused to close the factory. Left powerless, thousands of people from ten affected villages took to the streets. What happened next shocked and bewildered the South. The North watched with weary empathy.

The Army arrived, dressed in flack jackets and helmets, with T-56 assault rifles by their side. Armored Personnel Carriers were deployed. Soldiers used clubs and riffle butts in an indiscriminate assault on the people of Weliweriya. Even women and children were not spared. To think the Army could have done this to their people was unthinkable to the residents of Weliweriya. A villager from Weliweriya told the media that they held regular Bodhi Poojas to bless the soldiers during the war. Now, those very soldiers have turned on their supporters. From learned men to simple villagers, events in Weliweriya have caused the sanitised narrative of this regime in respect of the military’s conduct during the war to be called into question. I began with the Mahatma‘s words because I anticipate that those who unquestioningly supported the militarisation project will now detect the permanent cost of such support.

Weliweriya was only the latest of a string of horrifying incidents involving the Armed Forces and the Police. In May 2011, Roshen Shanaka was shot dead by the Police at the young age of 21. His crime was to have dared to protest against the government’s mandatory pension scheme for private sector employees. In August 2011, the people in Navanthurai, Jaffna protested over a serious grievance, which directly involved the military. At the time, the fear of ‘grease devils’ bedeviled the country. Five such ‘grease devils’ were seen fleeing into an Army camp, only to exit the camp in military garb and in an Army jeep. The next day, 100 Tamil men were dragged from their homes by armed soldiers, brutally assaulted and ‘arrested’. In February 2012, Warnasuriya Anthony Fernando, a 35-year-old fisherman and father of two, was shot dead by the Special Task Force while protesting against a fuel price hike. In July 2012, several Tamil political prisoners were severely beaten by the Special Task Force following a hostage taking incident. Amongst them, Ganesan Nimalaruban died of his injuries. Another prisoner, Mariyadas Delrukshan, was left in a coma and eventually succumbed to his injuries. In November 2012, a peaceful protest organised by the students of the Jaffna University was brutally suppressed by the Army. Many of the protestors were later hospitalised due to injuries sustained in the attack. Also in November, the Army was deployed to quell a riot at the Welikada prison, where they shot and killed 27 prisoners. Some of the prisoners were killed ‘execution style’ after the riot was quelled. These incidents mark the truly indiscriminate effects of militarisation and impunity in this country. How many more of these incidents would it take before the peoples of this country unite in their commitment to end tyranny?

Lincoln once said, ‘you can fool some of the people all the time and all of the people some of the time but you cannot fool all of the people all of the time.’ The people are not fools. They realise that militarisation and impunity must come to an end. Voices in the South are already speaking of the ills of militarisation. They are also speaking of credible and independent investigations into the Weliweriya incident. Some even have the audacity to call for international investigations.

Throughout the post-war period, my party and I have called for the disengagement of the military and a return to civilian administration. I have repeatedly criticised the monthly Presidential Proclamation that calls out the Armed Forces to maintain law and order. Immediately following the end of the war, we called for accountability for international crimes committed by the Armed Forces and the LTTE. We called for an international investigation because the government was unwilling to impartially investigate these crimes. Our call is on account of the immense suffering and injustice endured by the victims we represent. It is also on account of the fact that the lack of accountability breeds impunity. The cost of impunity—though disproportionately borne by the Tamil people—is a cost all peoples of this country will have to bear. Last week, the families of Weliweriya paid a cost they should never have had to pay.

Weliweriya bears testament to the fact that militarisation condemns all of society to endure grief. It is also a harsh reminder that an unaccountable government will be unaccountable to everyone, including to its own supporters. Just as we are united in our grief, we must be united in our struggle against tyranny. A military confined to the barracks is a decisive victory for all Sri Lankans, as it will signal a return to normality and civilian life. A robust policy of prosecution, truth telling and reparation for the crimes committed in the past will be a decisive victory for all Sri Lankans, as it will ensure that acts of impunity will not be tolerated, regardless of the victims’ identities. This is the measure of genuine unity. For if we are all connected, we will be united in grief, and when justice comes, united in victory.

*The author, M. A. Sumanthiran (B.Sc, LL.M) is a Member of Parliament through the Tamil National Alliance (TNA), a senior practicing lawyer, prominent Constitutional and Public Law expert and civil rights advocate

http://www.colombotelegraph.com/index.php/united-in-grief/

மாவிலாறு தண்ணீர் தமிழருக்கு. வெலவேரியா தண்ணீர் சிங்களவருக்கு(சிங்களவருக்கு மட்டும்- தமிழ், முஸ்லீம் மக்கள் இதற்குள் வரமாட்டார்கள்.) இதை இனி விடுவிப்பது இலகல்ல. கொழும்புத் துறமுகத்தில் மட்டும் 85% பங்கை வைத்துக்கொண்டு, (மற்ற சிக்கல்கள் வேறு) மகிந்தாவை அடிமைகொண்டிருக்கும் சர்வாதிகார, கம்யூனிச சீனாவிடமிருந்து, கொழும்புத் துறைமுகத்தை பணம்கொடுத்து வாங்கி மகிந்தாவை விடுவிக்கும் பணம் சிங்கள சமுதாயத்திடம் இல்லை. இது இலஙகை மக்களை ஆமியிடமிருந்து விடுவிக்க முயலும் போது அதன் முன்னால் இருக்கும் சிக்கலின், விஸ்தீரணத்தை, பரிமாணத்தை, புரையோடி, வேரோடியிருக்கும் ஆழநீளத்தை காட்டுகிறது.  

 

இன்று இலங்கையின் அரசியல் சிக்கல் ஆமியாக, அல்லது அரச குடும்பமாக மட்டும் பார்க்கப்படுகிகிறது. ஆனால் 19ம் நூற்றாண்டு, 20ம் நூற்றாண்டில் இலங்கையில் விதைக்கப் பட்டவைதான் இன்று 21ம் நூற்றாண்டில் நாட்டில் அறுவடை செய்யப்படுகிறது. 

 

கிட்டலர் ஊட்டிய போதைக்குள் ஜேர்மன் மக்கள் போனார்கள் என்பது எதோ உண்மைதான். இது கிட்டலர் ஆரம்பித்துவைத்தது அல்ல. ஜேர்மனியர்களிடம் முதலாம் உலகப் போருக்கு முதல் இருந்து வளரத்தொடங்கிவிட்ட  குரோத மனநிலை. இது ஜேர்மனியர்கள் சகல முன்னேற்றங்களுடன் இருந்தும், 17ம், 18ம் 19ம்  நூற்றாண்டுகளில் ஐரோப்பாவை வழிநடத்திய பிரான்சு, பிருத்தானியா போன்ற நிலையை அடைய முடியவில்லை என்ற ஆதங்கமானது என்று கூருவோர் உள்ளார்கள். சிறிய ஒல்லாந்து காட்டிய திறமைகளையோ, போத்துக்கல், ஸ்பெயின் கொண்டிருந்த உலக ஆதிக்கத்தையோ ஐரோப்பாவின் பெரிய நாடான ஜேர்மனி கொண்டிருக்கவில்லை. இதை தனது ஆதாயத்துக்கு பயன் படுத்தியவர்தான் கிட்லர்.  அதே போலத்தான் ஐரோப்பிய சமூகங்களால் அடக்கப்பட்ட சிங்கள மக்கள் சுதந்திரத்திற்காக போராட முன்னால் வராமல், அன்று அநாகரிக தர்மபால காலம் தொடக்கம் மகா வம்சத்தை பிழையாக விவரணம் செய்து, தமிழ் மக்களுக்கு எதிரான போராக  அதை மாற்றி,  தமிழ் மக்களிடம் இருந்து சுதந்திரம் பெற விளைந்த சில மத துவேசிகளின் பதையில் நாடு சென்றதால் வந்திருக்கும் நிலை இது. இதைதான் சுதந்திரத்திற்கு முதலிருந்தே JR, பண்டார நாயகா, DS போனற பிரபல தலைவர்கள் பின்பற்றி வந்தார்கள்.  இதை மகிந்தாவாகவோ அல்லது ஆமியாகவோ காண்பது தப்புக்கணக்கு மட்டுமே.

 

தீய நோக்கங்களுக்கு துணை போவது இலங்கையில் இரண்டாம் தலைமைகளின் பலகாலமான நடத்தையாக இருக்கிறது. முஸ்லீம்கள் ஆட்சியாளர்களை தாஜா பண்ணி 1915ம் ஆண்டு கலவரத்தை தம் பக்கம் இழுத்தார்கள். இதில் சிங்களவர்கள் இழந்தார்கள். ஆனால் நீதிக்காக எழுந்து நின்ற இராமநாதனின் முன்னுதாரணம் பின்னாளில் பின் பற்றப்படவில்லை. இராமநாதன் நையாண்டி காட்டப்பட்டார். முஸ்ளீம் தலைமைகள் தொடர்ந்து   சிங்கள ஆட்சியாளரின் தீய நோகங்களுக்கு துணை போய் தீவின் மொத்த அரசியல் சிரழிய உதவினார்கள். சமூகத்தில் நான்காம் நிலையில் இருக்கும் மலையக தமிழர் இன்னமும் அதே நிலையில் இருக்க மூன்றாம் நிலையில் இருந்த முஸ்லீம்கள் தீமைக்கு துணை போகுக்ம் இணகத்தால் முதலாம் நிலைக்கு வந்து இருப்பதாக இன்று சிங்கள மக்கள் பொறாமைப்படுகிறார்கள். இணக்கம் என்ற பெயரில் தீமைக்கு துணை போய் ஸ்திரமில்லாத அரசியலாக தீவின் ஆட்சி மாற துணை போன முஸ்லீம் தலைமைகள் இன்று தமது முதலாவது நிலை இன்னும் எத்தனை நாள் நிலைக்கலாம் என்று தடுமாறுகிறார்கள். முதலாம் நிலையில் இருந்த இலங்கை தமிழரின் நிலை தேய்பிறையாக தேய்ந்து மூன்றாம் நிலைக்கு வந்திருக்கு.  ஆனால் தேவானந்தா, கதிர்காமர், குமார சூரியர், தியாகராஜர், ராஜதுரை, பொன்னம்பலம், சுந்தரலிங்கம், தேவநாயகம்..... எல்லோருமே தெரிந்து கொண்டு தீமைக்கு துணை போன அரசியல் வாதிகளால் தொடர்ந்து சரியும் இலங்கைத் தமிழரின் நிலையை தடுத்து நிறுத்தி திருத்த முடியவில்லை.

 

முஸ்லீம், இலங்கைத் தமிழ், இந்தியத் தமிழ் இனங்களில் அவர்களின் தோல்விகளுக்கு சில தலைமைகளை நோக்கி கையை நீட்டலாமாயினும், சிங்கள சமூகம், தீவின் முழு தோல்விக்கும் பொறுப்பாக இருக்கிறது. அவர்களுகுள் தேர்ந்தெடுக்க என்று ஒரு தலைமை தோன்றாதது மிக்கப்பெரிய ஏமாற்றம். அவர்களின் கண்களில், தீமையை முன்னெடுத்த  DS, JR, ப்ண்டாரநாயக்கா, சிறிமா,மகிந்த போன்ற்வர்கள் தான் தலைவர்களாக காணப்படுகிறார்கள். இது அடிப்படை ஜனநாயகத்துக்கே சவாலான பண்பாடாக இருக்கிறது. ஜனநாயகம், பொதுமக்கள் நல்லவர்களாக  நடந்து கொள்வார்கள்; அதனால் தவறுகளின் பின்னர் சரியை செய்த்துவிடுவார்கள் என்பதாகும். ஆனால் இது சிங்கள சமூகத்திடம் மட்டும் இதுவரையில் எடுபடவில்லை. ஒழுக்கான கொள்கைகளுடன் ஆரம்பித்த N.M.Perera, கொல்வின், பிலிப் குணவர்த்தனா போன்றவர்கள் கண்டுபடித்த்ததுதான், செய்யும் தீமைகளை நிரந்தரமாக்க அதை அரசியல் அமைப்பிலேயே சேர்த்து எழுதிவிடலாம் என்பது. அரசியல் அறிவு குறைந்திருந்தாலும் சிங்கள மக்களிடம் சமாதானத்திற்கு ஆணை பெற்றுவந்த சந்திரிக்கா, தமிழருக்குள் மிகவும் கெட்ட தீமையானவராக காணபட்ட கதிர்காமரை தமிழரின் விருப்பத்திற்கெதிராக, ஜனநாயகத்திற்கு முரனாக தமிழர் பிரதிந்தியாக்கி தமிழருக்கு மட்டும் அல்ல அழிவு செய்ததா, UNP என்ற எதிர்கட்சிக்கும், அதன் தலைவர் ரணிலும் செய்த தீமைகளால்தான் நாடே இன்று ஒரு கட்சி ஆட்சிக்குகுள் விழுந்திருக்கு. 

 

இன்று தீவை ஆமி ஆட்சி செய்வது, மகிந்த குடும்பத்தின் பிழையாக பார்க்கப்படுகிறது. ஆனால், பிருத்தானியர் (டொனமூர், சோல்பரி, ) இலங்கை தமிழர், இந்திய தமிழர், முஸ்லீம்கள் எல்லோருடைய தலைமைகளும்  அறிந்தும் தீமைக்கு துணை போனதால் இது நடந்திருக்கின்றதென்றாலும், தீமை தோன்றி, தலைஎடுத்து இன்று விருட்டமாகி தலை விரித்தாடும் சிங்கள சமூக்கம் இதற்கு முழு பொறுப்பையும் எடுக்க வேண்டும். உலகின் சகல பாகங்களிலும்  ஜனநாயக அடிப்படை தொழில் ஆற்ற முடியாத ஆச்சரியமான சமூகமாக சிங்கள் சமூகம் இருக்கிறது. துட்ட என்ற அடைமொழியை தன் பெயரின் முன்னால் கொண்டவனை தங்கள் legendary அரசசனாக கொள்கிறார்கள். காலவீவா போன்றவற்றைக்கட்டி குளம் தொட்டு வளம் பெருக்கிய மன்னர்களை மறந்திட்டார்கள். மிருகம் ஒன்றின் தொடக்கம் தங்கள் தோற்றம் என்கிறார்கள். தந்தையை கொன்று தங்கையை மணம் முடித்தவனை தாங்கள் குடியிருந்த நாட்டு மன்னாக கொள்கிறார்கள். அந்த ஒழுக்கமில்லாத மன்னனால் பிள்ளைகள் என்றும் பாராமல் நாடு கடத்தப்பட்ட காவாலிகள்தான் தங்கள் மூதாதையர்கள் என்கிறார்கள். சிங்களவர்களுக்குள் துணிச்சலான தலைமை ஒன்று தோன்ற வேண்டும். தீமைகளையும், அவமானங்களையும் தங்கள் பெருமைகளாக கொள்ளும் பேதமைப் பாமர சமூகத்தை அவற்றை கைவிட வைத்து கடந்தேற்றி, 21ம் நுற்றாண்டின், சமூக, அரசியல் விஞ்ஞான, ஜனநாயக முன்னேற்றங்களை உள்வாங்கத்தக்க மனநிலைக்கு வரத் தயார் செய்ய வேண்டும். அதைவிடுத்து ஜனநாயக மனநிலையில் 300, 400 அண்டுகள் முன்னால் நிற்கும் மேற்குநாட்டு சட்டங்களுக்கு( மேற்கு நாடு சட்டங்கள் குற்றம் செய்தவனை மட்டும் தண்டிப்பது;  எது குற்றம், யார் செய்தான், ஏன் செய்தான், ஏன் சட்டம், யாருக்கு சட்டம்.....போன்ற்வற்றை உதாசினம் செய்வது) ஏற்ற வகையில் சுமந்திரன், ஆமியை கூண்டுக்குள் அடைத்துவிட்டால் இலங்கையின் சிக்கல்கள் தீர்ந்த்துவிடும் என்று கூறினால், இது கொழும்பில் இருக்கும் மேற்கு நாட்டு தூதுவர்களுக்கு விளங்கத்தக்க உரையாக இருக்க முடியுமே அல்லாமல், மேற்குநாட்டு அரசியல் அமைப்பு நிபுணன் சோல்பரி எழுதிய அரசியல் அமைப்பு ஏன் 25 தடவைகளுக்கு மேலாக திருத்திய பின்னர் இன்றைய ஆமி ஆட்சி வந்து சேர்ந்திருக்கு என்பதை விளங்கப்படுத்தாது.